Lore - Boekontwerp (2023)

Cindy Wright

Cindy Wright

Hallo Cindy, was je al van jongsaf gretig aan het tekenen en schilderen?

Ik heb altijd getekend, dus ik kan me niks anders herinneren dan dat ik daarmee bezig was. Ik herinner me ook dat ik me veel verveelde en tekenen was een goede remedie, want dan verdween de tijd. In het humaniora volgde ik al kunstonderwijs en erna ben ik de opleiding Schilderkunst gaan volgen op de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten in Antwerpen. Ik kon me niet voorstellen dat ik iets anders zou doen.

Cindy Wright

Hilde Van Canneyt

Cindy Wright

Op de Academie schilderde je vooral naar model en portret. Daarnaast werkte je naar de natuur en de werkelijkheid. Je werkte in die tijd pasteuzer en je had toen ook meer binding met schilders als Lucian Freud en Stanley Spencer. Waren die schilderijen al te vergelijken met de realistische schilderijen die we nu kennen uit je oeuvre?

“Mijn werk heeft sindsdien inderdaad een grote evolutie doorgemaakt. Ik werkte in die tijd ook nog niet met fotografie. Ik vond het heel belangrijk om te leren een interpretatie te maken van wat ik voor me zag staan en dat om te zetten naar een schilderkundig beeld. Ik moest voor mezelf uitzoeken hoe ik daarmee om kon gaan. Daarom heb ik mij daar tijdens mijn studentenjaren op toegelegd. Ik ben er heel blij om, ik ben in mijn werk een echte student geweest. En dat is me ook achteraf ook ten goede gekomen.”

Cindy Wright

Hilde Van Canneyt

Cindy Wright

Baconcube 4 (2006) ~ 180 cm x 160 cm

Sink (2017) ~ 145 cm x 165 cm

Wilden de leraars en medestudenten je niet in een andere richting duwen?

Cindy Wright

Ik denk dat de meesten dachten: “Met wat is zij hier bezig? Ze zal er wel niks van begrijpen.” Terwijl ik niet kon begrijpen waarom ik niet ‘naturalistisch’ mócht werken. Wat waren hun argumenten? Ook in de kunst scène in België kwam dat op dat moment nergens voor.

14

Cindy Wright

Hilde Van Canneyt

Je vertelde ergens over je eerste Londen-ervaringen in die tijd: hoe je er de galerie Saatchi leerde kennen en kunstenaars als Lucian Freud, Jenny Saville en Ron Mueck ontdekte.

Hilde Van Canneyt

Toen was de Londense Saatchi galerie hier nog niet gekend. Ik kwam dan terug met een stapel boeken en toonde dat aan mijn leraar Fred Bervoets. Ik zei tegen hem: “Kijk wat daar allemaal mag! Waarom mag dat hier niet?” En toen zei Fred: “Kom, geef die boekjes eens hier, dat is beter dan al de rotzooi die ik hier zie.” Hij had er wel respect voor dat ik de moeite deed

om de dingen die ik in Londen zag, te tonen en te staven. Dat ik mezelf op die leeftijd al zelf informeerde en eraan dacht hoe ik me hier kon positioneren. Wat kon ik doen met wat ik toen aan het schilderen was? Het is ook niet slecht dat mijn docent me ergens wel in een hoekje duwde: “Wat wil je Cindy? Wat zou je plaats kunnen zijn in de kunstwereld? “

Cindy Wright

Je legt er ook de nadruk op, dat jouw hyperrealisme niet het hyperrealisme van de jaren ’70 is, waar de Amerikanen toen de realiteit perfect vastlegden en idealiseerden. Jouw verf werkt nog als verf. Van dichtbij zijn je schilderijen niet zo ‘fijn geschilderd’ als op het eerste zicht - en van ver gezien - gedacht.

Voor mij is vooral de textuur belangrijk. Ik maak schilderijen waar je – als je dichterbij komt - overduidelijk de toets in ziet. Die toets was vroeger heel aanwezig, zeker in mijn vleeswerken. In mijn laatste werk dat je hier kan zien, de schedel, vind ik net de tactiliteit heel belangrijk: je voelt het droge, kalkerige van een schedel.

Cindy Wright

Cindy Wright

Hilde Van Canneyt

Je werkwijze is: de realiteit vastleggen met je camera en pas daarna denken waarmee je er naartoe wilt, waarna je het beeld begint te Photoshoppen.

Ik pas mij aan het onderwerp aan dat ik maak en zo ga ik telkens zoeken naar de interpretatie van mijn fotografisch materiaal. Het besef van het interpreteren van de realiteit rondom, zat al in mijn werk toen fotografie er nog niet inzat: het omkeren van een object, het bekijken, het goed in beeld brengen … Alsook de vraagstelling: hoe kan ik het tastbare weergeven in een beeld?

Later is de fotografie erbij gekomen, alsook de volgende factor: “Hoe interpreteer je een foto in een schilderij?” In die zin is het telkens zo dat als ik een beeld heb uitgekozen waar ik achter sta en van weet: dit wil ik tonen, ik daarna nog de schilderkundige factor vertaling moet uitdenken of doorwerken.

Cindy Wright

Ik las dat je voor de opzet met een beamer werkt, om je subject op doek te zetten.

Ik vind het belangrijk om zo snel mogelijk de verhoudingen op mijn doek te hebben staan, zodat ik daarop tijdens mijn schildersproces niet moet zoeken en het doek niet nodeloos hoef te vermoeien en verder ook geen tijd hoef te verdoen. Ik zie die projectie als een omheining.

Zet je alles eerst in potlood op?

Ik zet alles op in dunne olieverf of in tempera, met de foto’s in de hand. Daarna maak ik de onderschildering met olieverf en veel terpentijn, in verschillende toonwaarden. Mijn oudere vlees- en portretwerken hadden een andere opbouw dan de meer recente doeken. Die zette ik op met een imprimatura van ultramarijn blauw in plaats van traditioneel te beginnen met een warme toon zoals gebrande sienna of gebrande omber. De reden daarvoor was om die duidelijke vleesachtige kleur te bekomen. Als je naar je huid kijkt, zie je je aders lopen en zie je de transparantie. In mijn beginwerken zat er ook geen opzet onder, ik begon onmiddellijk nat in nat.

20 Cindy Wright

Sink (2017) ~ 145 cm x 165 cm

Bubblegum Bee (2014) ~ 125 cm x 125 cm

Vernis jij je werken? Als je vernist, kan dat toch een effect hebben op je dieptewerking

Ja en neen. Als ze lang genoeg in het atelier zijn, vernis ik mijn werken, omdat ze dan beschermd zijn, maar soms is het niet haalbaar. Je moet toch de droogtijd van de verf respecteren. Ik zie de vernislaag hoofdzakelijk als een beschermlaag.

Hoe bepaal je je formaten? Is dat intuïtief volgens het onderwerp?

Eerst ben ik met de foto’s bezig, wat al een groot deel van het creatieve proces uitmaakt. Dikwijls heb ik een bepaald idee en ga ik zoeken hoe ik dat tot uiting kan brengen. Dat kan gaan van het opeenstapelen van stukjes spek tot het in een bokaal proppen van een te grote vis, maar ik kan evengoed een spinnenweb in de hoek van mijn atelier vinden en dan begin ik daar foto’s van te maken en blijf ik zoeken tot ik het beeld heb vastgelegd met de sfeergevoeligheid waar ik naar op zoek ben. Eens ik mijn beelden heb verwerkt, ga ik ze fotoshoppen

en dan projecteer ik dat eerst op een muur. Dan vraag ik me af: “Hoe kan ik dit vertalen naar een schilderij? Hoe groot moet dat schilderij zijn en welk formaat zal werken voor het beeld?”

Een tijd geleden heb ik een grote teddybeer geschilderd en wilde ik de kijker het gevoel geven dat die teddybeer dezelfde grootte had alsof je een klein kind was en die beer kreeg. Had ik de beer nog groter gemaakt, dan was je tot een standbeeld gekomen en zou je als kijker niet meer die affiniteit hebben. Elk werk heeft zijn formaat.

Hoe lang werk je gemiddeld aan een schilderij?

In uren is dat moeilijk uit te drukken. Ik werk gemiddeld een vier- à zestal weken aan een schilderij.

Ik heb echt wel een routine nodig. Maar ik heb ten eerste al daglicht nodig, dus mijn atelieruren situeren zich sowieso tussen die uren. Met kunstlicht kan ik niet werken. Ook aan reflecties heb ik een hekel. Ik heb respect voor mensen die dat wel kunnen, maar mij lukt dat absoluut niet.

Vooral voor kleurgevoeligheid, lukt het

26 Cindy Wright

Hoe lang werk je gemiddeld aan een schilderij?

niet met een TL-lamp te werken. Als ik dan de dag erop, ’s morgens in mijn atelier kom, denk ik: “Wat is er hier gebeurd?” En mag ik opnieuw beginnen. Ik werk ook in alle stilte, geen radio voor mij.