001
De pers schreef over Gorts boeken: ‘Verrukkelijk boek. Ultiem cadeau voor wijndrinkers, levensgenieters en Frankrijkliefhebbers.’ – DAG magazine ‘Gorts boek leest als een trein.’ – Algemeen Dagblad
www.slurp.nu
Slurp!
Ilja Gort, bekend van de La Tulipe-wijnen, schreef eerder Leven als Gort in Frankrijk en Overleven als Gort in Frankrijk, Het Wijnsurvivalboek en Het Merlot Mysterie.
ilja gort
In Slurp! beschrijft de Nederlandse wijnboer Ilja Gort het reilen en zeilen op zijn wijnchâteau in een klein dorpje op het Franse platteland. Daarnaast legt hij uit hoe je zelf wijn kunt kopen bij de boer en geeft hij adressen van wijnboeren met verrukkelijke wijnen voor een prix d’amis. Gort lardeert zijn avonturen met tips over geheime restaurantjes in Frankrijk. Deze zogenaamde adresses betreffen authentieke bistrootjes, waar je vrijwel gratis verrukkelijk kunt eten, of idyllische cabanes pal aan zee, waar de vis zo vers is dat hij je bord afspartelt, maar ook plekken die Gort omschrijft als ‘Horrorrestaurant’ en waar je vooral uit de buurt moet blijven.
‘Bij dit prachtig geïllustreerde boek loopt het water je constant in de mond en vormen je lippen veelvuldig een smakelijke grijns.’ – Het Parool
Slurp! Eten, drinken en zelf wijn kopen in Frankrijk
‘Geniaal boek, dat wij in één avond uitlazen, waarbij we regelmatig vreemd werden aangekeken vanwege het gegrinnik.’ – Marketing Results ‘Lekker en meeslepend vakantieboek.’ – En Route ‘Gort schrijft op een manier waar veel Nederlandse literaire schrijvers een punt aan kunnen zuigen.’ – de Volkskrant
ilja gort 9
Stofomslag_Slurp_492x216_.indd 1
789022 996751
25-10-2009 10:54:17
Vier seizoenen tussen de Franse druiven Professioneel wijnproeven doe je slurpend. Op die manier assimileren de smaakmoleculen met zuurstof en kun je de wijn optimaal beoordelen. Maar niet alleen wijn laat zich slurpen, ook de grote en kleine gebeurtenissen in het leven zelf kun je ‘zacht slobberend opdrinken’. In ons geval het dagelijks leven op een wijnchâteau in een land, welks inwoners je elke dag opnieuw verbazen. Het snoeiharde en tegelijk fluweelzachte bestaan te midden van een onbegrijpelijk volk van levensgenieters, met een diep gewortelde liefde voor traditie en een passie voor goed en langdurig eten. Je kunt situaties en momenten slurpen. Ja, je kunt zelfs mensen opslurpen of hele restaurants. Slurpen is een staat van verhoogde waarneming, van optimaal genieten. Maar het lekkerste slurp je natuurlijk wijn. Want dat verveelt nooit. Godentranen, bloed van de aarde: een dag zonder slurpen, is een dag half geleefd.
Complantage Elk jaar leggen een aantal wijnstokken het loodje. Aan het einde van de winter worden deze ouwe knakkers gerooid en vervangen door baby足druiven足 足plantjes. Vorige week zijn we begonnen met de voorbereiding van deze complantage; vandaag heeft R辿gis een kleine 300 gaten geboord.
Het Parijs van het zuiden
Lekker bikken: Café de l’Espérance Bouliac Om deze overwinning te vieren, gebruik je de lunch daarna in het even verderop gelegen minidorpje Bouliac. In de dorpskern passeer je ter rechter zijde het fameuze Saint-James, dat in alle gidsen geroemd wordt. Laat deze ballentent vooral rechts liggen, rij een metertje of honderd door en parkeer rechts achter de kerk. Geniet in het voorbijgaan even kort van het prachtige vergezicht over de Garonne, steek het grasveld over en probeer een tafeltje te scoren in een van de leukste bistro’s van Frankrijk: Café de l’Espérance.
Drinken: Dourthe no.1, een heerlijke sauvignon die met zijn fruit, z’n aroma en z’n verrukkelijke afdronk menige Pessac-Léognan in de kiezels doet bijten.
Kosten: te verwaarlozen Als je belooft dat je dit adresje onder geen enkele voorwaarde verder vertelt, hierbij het telefoonnummer:
Café de l’Espérance 10 rue de l’Espérance 33270 Bouliac Téléphone: +33 (0) 5 56 2052 16 www.cafe-esperance.com
Sterven als een Held
Denk hier de muziek van Jaws bij.
Een dergelijke heldenmoed vereisende wijnexercitie vraagt natuurlijk een waardige afsluiting. Derhalve besluiten we onze wijn aankoop te bekronen met een feeste lijke lunch. Maar niet in zo’n nichterige neptent als gisteravond! Nee, dit keer gaan we down under; we gaan onszelf onderdompelen in de nietsontziende Cuisine Ordinaire: de keuken waar slachtafval als hersens, pens, niertjes en ander dodelijk orgaanvlees aan de orde van de dag is. We gaan ons blootstellen aan het allerlaagste segment van de Franse eetcultuur: de routier!
Groene blaadjes aan oude stokken De oude wijnstokken zijn al een heel eind uitgelopen; hun prille blaadjes openen zich genietend naar de eerste zonnestralen en... ... er zitten zelfs al druiven aan! Nou ja, eigenlijk bloemknopjes, die nadat ze gebloeid hebben, druifjes zullen worden. De jonge babymerlootjes, die we een paar weken geleden hebben gepoot, zijn prima aangeslagen.
Op deze foto zie je hoe zo’n plantje zich, bij mijn nadering, tevergeefs tracht te verschuilen achter een piquet, maar... ... ik heb ’m te pakken! Hij moet op de foto.
Daarna kunnen we beginnen aan een pittige monsterklus: omdat morgen de inspecteurs van het predikaat ‘Biologische wijn’ onze vignobles komen controleren, moet ik handmatig honderdduizend wijnstokken voorzien van een levend slakje.
Nieuwe stoelen
Omdat het bezoek van deze veertig zwaargewichten een flinke bom onder ons schamele stoelenbestand had gelegd, werd het zaak om bij een volgende golf massatoerisme wat beter voorbereid te zijn. Noblesse oblige, dus van Ikea kan geen sprake zijn in een wijnkasteel. Teneinde onze kasteelgasten in de juiste, woest romantische ambiance te kunnen ontvangen, togen wij derhalve naar de navel van de antiekhandel: het zigeunerkamp.
Het aanbod was ruim: we konden kiezen uit voornamelijk uit hout worm bestaande stoelen, dezelfde stoelen, maar dan enigszins opgelapt en stoelen die werden omschreven als tombÊ du camion. Wij werden allervriendelijkst ontvangen. Men onderbrak zelfs even de pitbullgevechten om onze interieurtechnische wensen aan te horen.
Bon App茅tit Evenals 16 miljoen andere Nederlanders verkeerde ik in de veronderstelling dat het in Frankrijk altijd mooi weer was. Dit is niet juist. Kort na de Fleuraison huilde de hemel dagenlang, alsof zij haar ruimhartig verstrekte vruchtzetting danig betreurde. De flotte was z贸 lang en z贸 hevig dat de bewoners van de wijngaarden in paniek de straat op vluchtten.
Het went nooit
ne te He
m
om en tz
ijn d e
... n e o r druiven nog kneiterg
aars...
Hijgend kwam tractoriste Régis op me af rennen. ‘Monsieur Gort! Het is zover!’ Ik had geen idee wat hij bedoelde. Was hij zwanger? Zijn postuur geeft soms aanleiding tot dit vermoeden. ‘Le Véraison!’ riep hij opgewonden. ‘Het is begonnen!’
Zomer
pe o en
rd o sw n e
ep en z
... die had beter ongevonden kunnen blijven; we betraden het smerigste restaurant dat we ooit hadden gezien. Een bedompt, lauwwarm zaaltje, beheerst door zoemende vliegen. Alles kleefde en plakte, er hing de weeĂŤ rottingsgeur van lang gekookte ingewanden. Op de deur naar de keuken was een bordje 'Verboden toegang' bevestigd.
Het leek de serveuse niet te hinderen dat zij was bedekt met vliegen. Lichte足lijk verveeld nam zij de bestelling op en plaatste met een routineus gebaar een mandje brood op tafel.
Maar de vliegen waren er sneller bij dan wij. Bedremmeld moesten we toezien hoe zij zich meester maakten van het ons toebedeelde brood.
Het gerecht dat werd geserveerd, was zelfs een door het buitenleven geharde wijnboer te veel. In verbijsterd afgrijzen wendde hij de blik af.
Moordende concurrentie onder wijnboeren
Over een Franse markt slenteren is een van de leukste dingen die je kunt doen met je kleren aan. De half verwilderde landlieden die in gebutste busjes of op ouwe brommertjes ter markt tuffen om hun producten aan de man te brengen, maken een woest archaĂŻsch gevoel in mij wakker. Even ben ik ĂŠĂŠn met the last men standing. Sommigen wekken de indruk alsof ze onder een steen vandaan zijn gekropen, of uit een hol in een rots.
Maar doorgaans bewonen ze rommelige boerderijtjes, enigszins uit de loop van een dorp. Zo ook CÊline. Al enige tijd onderhoud ik een tamelijk eenzijdige relatie met haar, waarbij ik goedmoedige openingszinnen probeer en zij eenletter grepige klanken teruggromt.
We gaan natuurlijk naar Hortense. Onder het gefilterde licht van een alles overwoekerende druivenstruik die nog uit het paleolithicum stamt, wijst de naamgeefster ons een tafeltje toe. Met uitzicht op de Dune du Pyla, platina afstekend tegen een hemels足 blauwe oceaan, adviseert Hortense ons de gegra足tineerde oesters en de tartare de thon et saumon.