Sien Winters
Het Vlaamse woonbeleid na de 6de staatshervorming: nood aan geleidelijke, maar duidelijke koerscorrectie Vlamingen beschouwen een eigen woning als een goede financiĂŤle investering voor de toekomst en als een vorm van pensioen. Een eigen woning biedt grote woonzekerheid, vrijheid, privacy en kansen om te tonen wie men is en hoe men in het leven staat. Het merendeel van de Vlamingen geniet deze voordelen, als eigenaar-bewoner. Van wie nog geen eigenaar is, droomt de helft er van dit ooit te mogen worden. De overheid heeft veel middelen veil om deze droom te helpen realiseren. De grootste en meest bekende voordelen zijn de woonbonus en de voorloper(s) daarvan, gekend als hypotheekaftrek, intrestaftrek, bouwsparen, enz. Het is dan ook niet verwonderlijk dat de overheveling van de bevoegdheid voor de woonfiscaliteit die is voorzien in de zesde staatshervorming en de mogelijkheid dat hieraan gesleuteld zal worden, enige ongerustheid teweeg brengt. Toch moeten we vragen durven stellen. Moet de Vlaamse overheid na de overheveling van de fiscale voordelen voor de eigen woning hetzelfde pad blijven bewandelen? Of dringen zich andere keuzes op? En hoe verhoudt de woonbonus zich tot andere beleidsinstrumenten? In deze bijdrage maken we een bondige evaluatie van het woonbeleid, om van daaruit te pleiten voor een geleidelijke, maar duidelijke koerscorrectie.
Wonen in Vlaanderen De gestage opgang van het eigen woningbezit is een van de opvallendste evoluties op de woningmarkt sedert de Tweede Wereldoorlog. Waar in 1947 nog maar goed 40% van de huishoudens een eigen woning bezat en 60% huurde, waren in 1970 deze verhoudingen al omgekeerd. Vandaag bewoont 73,5% van de Vlaamse huishoudens een eigen woning, zijn er 17,7% private huurders en 6,2% sociale huurders1 (Heylen & Winters, 2014) 1
2,6% woont gratis. Het Vlaamse woonbeleid na de 6de staatshervorming 73