chimeres 028

the neuron

stimulating zine

[τεύχος 028] - [260114] - [διανέμεται χωρίς αντίτιμο]

10 χρόνια στο κουρμπέτι

το ημερολόγιο ενός τρελού [comzeradd] .03 δέκα χρόνια φαγούρας [μικέλα φερούση] .04 10 [σελήνη] .06 0-5-10 [μαλίνα] .07 chimeres 10 years [lingasai] .08 chimeres... μια αφορμή για να συναντήσεις το θηρίο [ho(beast)as] .10 ταυτότητα [γιώργος τζαβλάκης] .14 τα όνειρά σου, χίμαιρες [liveinchaos.v] .15

[issue 028] - [260114] - [chimeres.gr]

το κυνήγι της χίμαιρας [χαρά βογαζιανού] .16 η κοπέλα με τα κόκκινα άρβυλα [σπύρος σμυρνής] .18 καθαρές συμφωνίες [μαρίνα αποστόλου] .20 γιορτή επετειακή [ξένια κακάκη] .24 γλυκιά συμμορία [baphomet] .25 κοιμισμένες πτήσεις [εύα δ.] .29 μια αυγουστιάτικη ιστορία αγάπης [νόπη φουντουκίδου] .30 η ζωή και ο θάνατος του μπέρναρντ έντισον [seitanakos aka πτωχός γιώργος] .34 ύπνος [τιμΩν] .36 φύσει [στράτος κ.] .38 η χίμαιρα [μίνως-αθανάσιος καρυωτάκης] .40

.περιεχόμενα

ten wonderful years [ν.γ. λυκομήτρος] .42 η γαματοσύνη του μηχανουργείου [chupa chap] .44 περιδίνηση [lost bodies] .47 moon blood: η αρχή [filthy_pagan] .48 enditorial [travis bickle] .50 i am page 02

the neuron stimulating zine

το ημερολόγιο ενός τρελού [comzeradd]

2003// Τέσσερις άνθρωποι ξεφυλλίζουν μερικά fanzines, συνοδεία ζεστού

καφέ, κάπου στα Εξάρχεια. Όπως αρκετές Κυριακές τον τελευταίο καιρό. Κάποιος (άγνωστος ποιος) αναρωτιέται... «γιατί όχι κι εμείς;». Αυτοί οι τέσσερις “μετασχηματιστές” εκείνη τη μέρα δεν ήξεραν τι ζημιά έκαναν. Ο σπόρος είχε φυτευτεί.

2004// Στα ασφυκτικά μονοπάτια που χαράσσονται από κουρδισμένα ανθρωπάκια που φυλάνε το κενό, η ιδέα εξελίχθηκε, ωρίμασε, πήρε σάρκα και οστά. Άρχισε να μοιάζει όλο και λιγότερο χίμαιρα. Το “ημερολόγιο ενός τρελού” αποκτά την πρώτη του εγγραφή. Τύπωμα κειμένων, φωτοτυπίες, σύρραψη, διανομή χέρι με χέρι.

2005// Τεύχος 6. 40 σελίδες. Σε laser εκτυπωτή. Σύρραψη. Διανομή.

- «Ονειροπόλος είναι ο χαρακτηρισμός που μου δίνετε για να με σνομπάρετε και να με απομονώσετε. Ουτοπικοί είστε και φαίνεστε».

2007// «Στα ασφυκτικά μονοπάτια προβάρουμε τον άναρχο χορό μας, τις

μάσκες της ομοιομορφίας καταστρέφουν οι μεταμορφώσεις μας, τη σιωπή της ενοχής διακόπτουν οι μελωδικοί ολολυγμοί μας, στο περιθώριο μιας άδειας σελίδας αναδύονται με ορμή, νηφάλια, οργισμένα κι αέναα: οι χίμαιρές μας.»

2008// Η πρώτη σπίθα για (ακόμα) κάτι καινούριο.

- «Ένα άπειρο σύμπαν οριοθετημένο απ’ τους γαλαξίες του. Ένας γαλαξίας χαοτικός που αναδιπλώνεται γύρω από πλανήτες γεμάτους ζωή. Ένας πλανήτης που μεταμορφώνεται καθημερινά απ’ τους ακούραστους ωκεανούς του. Ένας ωκεανός αέναα κινούμενος που ξεσπάει πάνω σε απρόσμενες νησίδες. Μια ραδιοφωνική νησίδα γεμάτη ελευθερία από εκπομπές έτοιμες να εκραγούν. Ένα ραδιοφωνικός σταθμός γεμάτος χίμαιρες...»

2009// Free broadcasting universe. Οι πρώτες ραδιοφωνικές εκπομπές. Το τσίπουρο ρέει άφθονο και από τότε δεν σταμάτησε ποτέ. Η ομάδα μεγαλώνει και ωριμάζει. Ένα ζευγάρι χακί παπούτσια που αλλάζουν το ρου της ιστορίας.

2010// «Η αθωότητα των αναμνήσεων. Γεγονότα που έχουν συμβεί και

ασταμάτητες αλληλουχίες, που καταπίνουν την αίσθηση του χρόνου.»

2011// Τεύχος 20. Είκοσι; Ναι, κι όμως.

2012// Ραδιοφωνικό Studio. Ρικοφόν και καλώδια μες στις λάσπες.

2013// Le Festival Chimeres. Παραστάσεις. Perfomances, Συναυλίες,

Dj Sets, Προβολές, Εκθέσεις, Workshops. «...οι τρελοί που δεν κυνηγούν απλώς τα όνειρα τους, αλλά δημιουργούν και συντηρούν τις συνθήκες, τον “χώρο” και τον χρόνο, ώστε να μπορούν να το κάνουν και άλλοι.» Συγχωρέστε με όμως τώρα, πρέπει να φύγω. Έχουμε να σχεδιάσουμε τα επόμενα 10 χρόνια. i am the un-editorial

[issue 028]- [260114] - [chimeres.gr]

2006// Τεύχος 12. Τυπογραφείο. Συντακτική ομάδα. Ομάδα. Blog.

- «Τόσα πολλά που συμβαίνουν γύρω μας (ή μες στο μυαλό μας) που ένα fanzine δεν τα χωράει. Ο μικρόκοσμός μας μεγάλωσε ανυπόφορα. Το παρόν blog είναι προϊόν της ασφυξίας... Της απόπειρας για μια μεγαλύτερη εκπνοή, Της ελπίδας για μια μεγαλύτερη εισπνοή. Πράσινες άυπνες ιδέες κοιμούνται μανιασμένα.»

δέκα χρόνια φαγούρας [μικέλα φερούση] «Θέλω να δώσω μια υπόσχεση σε σένα, τον αναγνώστη. Δεν ξέρω αν θα την εκπληρώσω αύριο ή μεθαύριο. Αλλά θα βγάλω στη φόρα τους μπάσταρδους αυτού του κόσμου. Δε θα κοιτάξω το συμφέρον τους. Θα προσπαθήσω να μιλήσω για τον αναγνώστη μου, αυτή είναι η υπόσχεσή μου. Και θα είναι μια φωνή φτιαγμένη από μελάνι και οργή».

[issue 028] - [260114] - [chimeres.gr]

Hunter S. Thompson Για να ζήσει ένας άνθρωπος μέχρι τα 10 του χρόνια, χρειάζονται τρία βασικά αγαθά: στέγη, τροφή και ανθρώπινη επαφή. Για να επιζήσει μια ομάδα δέκα χρόνια, χρειάζονται πολλά περισσότερα. Ξεκινώντας από την ανθρώπινη επαφή, το αυτονόητο που κόντεψε να γίνει κεκτημένο, και καταλήγοντας στο πείσμα, οι άνθρωποι που κυνηγούν Χίμαιρες βγαίνουν στο προσκήνιο για να δώσουν το παρόν και να υπενθυμίσουν πως κατάφεραν να κλείσουν τα δέκα χρόνια κυκλοφορίας, και όχι όλα τους εύκολα. Οι άνθρωποι που κατάφεραν να κάνουν πράξη τη χωρίς λογοκρισία έκδοση, είναι πραγματικοί. Και ναι, ζούμε ανάμεσά σας. Δουλεύουμε με τους ίδιους ανυπόφορους μισθούς, αγχωνόμαστε γιατί δεν βρίσκουμε πάντα αυτά που μας αξίζουν, προβληματιζόμαστε για το πώς θα ξημερώσουν τα χρόνια που έρχονται και συναντιόμαστε σε «γιάφκες» για να βρούμε τρόπους να διοχετεύσουμε τη δημιουργικότητά μας, αυτή που μας αφαιρούν από την καθημερινότητα οι διαστρεβλωτές της ανθρώπινης φύσης. Συγχωρήστε μου εσείς την καυστικότητα, γιατί στις Χίμαιρες δε χρειάστηκε ποτέ κανείς να απολογηθεί για την ελεύθερη έκφραση. Δεν είμαστε οι αργόσχολοι που λιάζονται στις πλατείες, ούτε κακομαθημένοι γόνοι που υποκρίνονται τους καλλιτέχνες. Ευτυχώς για εμάς, δεν είμαστε ούτε συγγενείς του Βασιλάκη Καϊλα. Για εμάς, ως Χιμαιρίτες, τα πράγματα δεν ήταν ποτέ απλά, οι απαντήσεις δε δίνονταν ποτέ εύκολα. Οι ερωτήσεις είναι αυτές που μέχρι τώρα μας κρατούν ζωντανούς, ακόμη κι αν είναι ρητορικές. Για παράδειγμα, όταν θα ρωτήσετε πώς καταφέρνουμε i am page 04

the neuron stimulating zine

και συντηρούμαστε χωρίς χορηγούς, θα σας απαντήσουμε απλά δείχνοντάς σας τις σκισμένες μας αφίσες απ’τα αντίπαλα συμφέροντα. Όταν θα αναρωτηθείτε γιατί συνεχίζουμε, εμείς θα σας δείξουμε το χαμόγελο που μας προκαλεί αυτή η ένωση, των πολλών διαφορετικών προσωπικοτήτων και των ονειροπόλων μυαλών. Σκοπός μας δεν είναι να αλλάξουμε τον κόσμο, αλλά τον τρόπο που εμείς τον βλέπουμε. Κι αφού έως τώρα καταφέραμε να συγκατοικήσουμε στο ίδιο ηφαίστειο τα φίδια, με τα κατσίκια και τα λιοντάρια, το μόνο σίγουρο είναι ότι θα συνεχίσουμε, επιμένοντας να ενοχλούμε με την αφελή μας κοσμοθεωρία και ρίχνοντας φαγουρόσκονη στους «μπάσταρδους αυτού του κόσμου».

[issue 028]- [260114] - [chimeres.gr]

i am page 05

i am page 06

[issue 028] - [260114] - [chimeres.gr]

0 5 1 0 0 5 1 0 0 5 1 0 5 1 0 0 5 1 0 0 5 1 0 5 1 0 0 5 1 0 0 5 1 0 0 5 0 5 1 0 0 5 1 0 0 5 1 0 5 1 0 0 5 1 0 0 5 1 0 5 1 0 0 5 1 0 0 5 1 0 0 5 0 5 1 0 0 5 1 0 0 5 1 0 5 1 0 0 5 1 0 0 5 1 0 5 1 0 0 5 1 0 0 5 1 0 0 5 0 5 1 0 0 5 1 0 0 5 1 0 5 1 0 0 5 1 0 0 5 1 0 5 1 0 0 5 1 0 0 5 1 0 0 5 0 5 1 0 0 5 1 0 0 5 1 0 5 1 0 0 5 1 0 0 5 1 0 5 1 0 0 5 1 0 0 5 1 0 0 5 0 5 1 0 0 5 1 0 0 5 1 0 5 1 0 0 5 1 0 0 5 1 0 5 1 0 0 5 1 0 0 5 1 0 0 5 0 5 1 0 0 5 1 0 0 5 1 0 5 1 0 0 5 1 0 0 5 1 0 5 1 0 0 5 1 0 0 5 1 0 0 5 0 5 1 0 0 5 1 0 0 5 1 0 51005100 the neuron stimulating zine

0-5-10 [μαλίνα] Με ένα διάχυτο αίσθημα αμηχανίας και μια εμμονή με το απροσδιόριστο χρώμα των Αll star του απέναντι. Έτσι συνάντησα τις δικές μου Χίμαιρες.

Ζήτημα αν μίλησα για περισσότερο από 2 λεπτά με αυτούς που γνώρισα εκείνη την μέρα. Κι όμως όσο οι Χίμαιρες χτίζονταν κόλλησα με αυτούς που έβλεπα για πρώτη φορά και άφησα πίσω μου όσους δεν μπορούσαν να ακολουθήσουν. Λες και είναι μοιραίο κάποιοι άνθρωποι να υπάρχουν μόνο σαν αγωγοί, να σε μεταφέρουν από ένα σημείο στο σωστό, και κάποιοι άλλοι να συσσωρεύουν την ενέργειά σου γύρω τους. Έτσι πέρασαν 5 χρόνια για μένα και 10 για τις Χίμαιρες... Οι εικόνες από αυτά τα χρόνια είναι θολές. Το ραδιόφωνό μας, το φανζίν μας, το blog μας, οι συναντήσεις μας, τα πάρτυ μας, τα φεστιβάλ μας, οι ενδιάμεσοι στόχοι μας, τα πρόσωπα που ήταν ή δεν ήταν εκεί, οι σκοτεινές μας στιγμές, όλα είναι μια μπερδεμένη ανάμνηση. Και μέσα σε όλα αυτά δεν μπορώ να βρω τι ήταν αυτό που με έκανε να μείνω. Έμεινα όμως. Και ο καιρός μου δείχνει πως την Χίμαιρά σου την συναντάς με κόπο. Με επιμονή, υπομονή και πίστη στα υπόλοιπα μέλη της ομάδας. Και αυτό που κυνηγούσες ήταν εξαρχής εκεί κοντά σου. Στα πρόσωπα που συντρόφευαν και συντροφεύουν το ταξίδι σου. i am lucky 07

[issue 028]- [260114] - [chimeres.gr]

Ο στόχος ήταν ένα ραδιόφωνο. Πολύ γρήγορα όμως καταλάβαινες πως ο στόχος είμαστε εμεις οι ίδιοι.

20 άτομα με εντελώς διαφορετικά ερεθίσματα και αδιόρατα κοινά που απαιτούσε κυνήγι για να τα ανακαλύψουμε. Δεν ήμασταν αυθεντίες και δεν θέλαμε να γίνουμε. Δεν θέλαμε να ακολουθήσουμε κανόνες και μας έλειπε - με λύπη το λέω - το συλλογικό όραμα. Είχαμε όμως μπροστά μας την θέληση και την δύναμη να δημιουργήσουμε κάτι δικό μας και ξέραμε πως αυτό που οι άλλοι λέγαν εναλλακτικό, ανεξάρτητο και υποκουλτούρα, για εμάς ασυναίσθητα ήταν αυτοσκοπός.

chimeres 10 years [lingasai]

The world is like a ride at an amusement park, and when you choose to go on it, you think it's real, because that's how powerful our minds are. And the ride goes up and down and round and round and it has thrills and chills and it's very brightly colored and it's very loud. And it's fun, for a while.

[issue 028] - [260114] - [chimeres.gr]

Some people have been on the ride for a long time, and they begin to question: 'Is this real? Or is this just a ride?' And other people have remembered, and they come back to us and they say 'Hey! Don't worry, don't be afraid -ever -- because... this is just a ride.' And we kill those people.

'Shut him up! We have a lot invested in this ride! Shut him up! Look at my furrows of worry; look at my big bank account, and my family. This has to be real.' It's just a ride. But we always kill those good guys who try and tell us that -- ever notice that? -- and we let the demons run amok. But it doesn't matter, because... it's just a ride, and we can change it any time we want.

It's only a choice. No effort. No worry. No job. No savings and money. Just a choice, right now, between fear and love. The eyes of fear want you to put bigger locks on your door, buy bigger guns, close yourself off. The eyes of love, instead, see all of us as one.

Here's what we can do to change the world, right now, into a better ride. Take all that money we spend on weapons and defense each year and, instead, spend it feeding, clothing and educating the poor of the world, which it would do many times over -- not one human being excluded -- and we can explore space together, both inner and outer, forever. In peace.

It’s Just A Ride by Bill Hicks Αυτά. Και τα ρέστα παγωτό. [τα δέκα χρυσαφι, τα είκοσι διαμάντι.] Πάρτε και ένα μιξ από μένα με αγάπη.

i am page 08

the neuron stimulating zine

πόση μουσική μπορείς να αντέξεις; chimeres.gr/session/005

[issue 028]- [260114] - [chimeres.gr]

i am page 09

chimeres... μια αφορμή για να συναντήσεις το Θηρίο [ho(beast)as]

[issue 028] - [260114] - [chimeres.gr]

«Γεννήθηκα πριν από πολύ καιρό. Ήρθα για να δώ τη μέρα και δεν θα φύγω αν δεν τα καταφέρω. Μόλις είδα τον κόσμο το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να φωνάξω, αλλά φώναξα τόσο πολύ που με έκλεισαν στην απομόνωση. Θα ήθελα να γνωρίσω την αγάπη αλλά ακόμα και αν δεν τα καταφέρω θα ήθελα να χορέψω γι’ αυτήν... Τι να πεις; Ο κόσμος είναι δύσκολος φίλε μου». (Αντί βιογραφικού του hobbista, chimeres.gr, 2009). Ο hobbistas ήταν ένας ραδιοφωνικός παραγωγός του chimeres αλλά και αρθογράφος στο blog και το fan-zine για σχεδόν 2 χρόνια

Όλα ξεκίνησαν όταν ο Tegel, κολλητός του hobbista, του πρότεινε να συμμετάσχουν στην προσπάθεια κάποιων παιδιών για την δημιουργία ενός διαδικτυακού ραδιοφωνικού σταθμού. Ο hobbistas, πιστεύοντας πως ήταν άλλη μια καλή ιδέα που δεν θα γινόταν πραγματικότητα, δέχτηκε και συνέχισε αμέριμνος τη ζωή του. Μερικές εβδομάδες μετά, αρχές Δεκεμβρίου του 2008, επιστρέφοντας από ολιγοήμερες διακοπές στους Δελφούς, κοιταξε τα email του και είδε στα εισερχόμενα 150 μη διαβασμένα μυνήματα. Τρόμαξε. Που να ήξερε τι του επεφύλασσε στον χρισμό της η Πυθία. Μέχρι τα γενέθλια του Elvis Presley οι δύο φίλοι έπρεπε να στήσουν δύο εβδομαδιαίες εκπομπές. Ο αρχικός πανικός του εξελίχθηκε σε στοίχημα. Θα άλλαζε τον ρυθμό της μέρας του ασχολούμενος με τη μουσική, την συγγραφή i am page 10

the neuron stimulating zine

Μέσα από τις εκπομπές βρήκε το τί ήθελε να πει και το πώς. Η προετοιμασία μιας εκπομπής ήταν το ταξίδι του σε έναν φανταστικό κόσμο και η εκπομπή ήταν η αφήγηση της αλήθειας του που ανακάλυπτε σε αυτόν. Αισθανόταν ότι βρισκόταν σε μόνιμη κατάσταση μέθης και ο ενθουσιασμός του μεγάλωνε. Ένοιωθε ότι η παρεά και η φαντασία δημιουργούσαν αυτές τις προϋποθέσεις που χρειάζεται για να επιτευχθεί η μέθεξη. Συμμετείχε ενεργά σε όλες τις δραστηριότητες του chimeres και ένοιωσε την ανάγκη να γίνει ο σκηνοθέτης του για να δημιουργήσει εκείνο το περιβάλλον που θα επέτρεπε στην παρέα του να ταξιδέψει μαζί του και να πορωθούν όπως πορώθηκε και εκείνος.

Οι φίλοι του όμως ήθελαν να χαρούν με διαφορετικό τρόπο αυτό το παιχνίδι. Τότε ήταν που άρχισε να τους πιέζει χτυπώντας το χέρι του στο τραπέζι προσπαθώντας να επιβάλει την άποψή του. Άλλες φορές τα κατάφερε, άλλες πάλι όχι. Δεν έχει σημασία. Οι εμμονές του και η πραγματικότητα συγκρούστηκαν δημιουργώντας εντάσεις. Ήταν φανερό πως δεν υπήρχε πλέον συντονισμός. Η μέθεξη είχε πια χαθεί. Αποφάσισε να αποχωρήσει και να επιστρέψει στην πραγματικότητα του για να ανακαλύψει, με μεγάλη έκπληξη, πως ούτε και με αυτήν μπορούσε να συντονιστεί. Έπαψε να του αρέσει ο εαυτός του και οι άνθρωποι με τους οποίους μοιραζόταν τις σκέψεις του. Το φάντασμα της μιζέριας φανερωνόταν μπροστά του i am page 11

[issue 028]- [260114] - [chimeres.gr]

κειμένων και κυρίως με την προετοιμασία της έκθεσής του στο κοινό που ήταν και το αντικείμενο των σπουδών του. Το εγχείρημα όμως είχε μια ιδιαιτερότητα. Την επιμέλεια της έκθεσης του δεν την είχε κανείς. Δεν υπήρχε σκηνοθέτης.

[issue 028] - [260114] - [chimeres.gr]

και έπρεπε να πάρει δραστικά μέτρα. Αποφάσισε να αποχωρήσει και από τη δουλειά του αλλά χωρίς να έχει σκεφτεί τί θα κάνει.

Μέσα στην αγωνιώδη αναζήτησή του για το τί θα κάνει, ο Tegel του πρότεινε να σπουδάσει σκηνοθεσία. Για μερικά δευτερόλεπτα ο hobbistas κοίταξε τον Tegel. κρατώντας την ανάσα του μέχρι να σκάσει. Μετά την άφησε και το σώμα του ήταν σαν να το χτύπησε ηλεκτρικό ρεύμα. Ένας που πάσχει από υψοφοβία, σαν τον hobbista, θα έπρεπε να αποφεύγει φιλίες με ανθρώπους που επιλέγουν να έχουν το όνομα ενός αεροδρομίου. Ήταν σίγουρο πως οι κουβέντες με αυτόν τον τύπο θα τον έβαζαν σε περιπέτειες. Από εκείνο το σημείο και μετά ξεκινά μια περιπέτεια που κρατά σχεδόν τρία χρόνια. Τα έδωσε όλα για να μάθει να κοινωνεί τις ιδέες του, να χειρίζεται τα εκφραστικά του μέσα και (κυρίως) τους ανθρώπους που βρίσκονται κάτω από τις οδηγίες του. Ανακάλυψε την ανεπάρκειά του, κυρίως στο δεύτερο. Πάσχισε για να μάθει να ανέχεται τον εαυτό του και τους ανθρώπους γύρω του. Να τους δίνει τον απαραίτητο χώρο για να δημιουργήσουν και να χαίρονται και εκείνη την διαδικασία όπως την χαίρόταν και αυτός, όποτε βέβαια το επέτρεπε στον εαυτό του. Τον Αύγουστο του 2012, ο hobbistas έπρεπε να βρει μια ιδέα για το σενάριο της πτυχιακής του ταινίας. Μένοντας πιστός στις προσφιλείς του συνήθειες. Επισκέφτηκε αυτόν τον τύπο, με το περίεργο όνομα και τις ιδέες που σε βάζουν σε περιπέτειες, για να συζητήσουν μεταξύ τύρου και αχλαδίου ιδέες για το i am the beasty page

the neuron stimulating zine

σενάριο. Αφού ήρθαν σε αδιέξοδο, σταματήσαν την κουβέντα και θυμήθηκαν για λίγο την εκπομπή τους στον chimeres. Επέλεξαν ένα άλμπουμ για να το ακούσουν ολόκληρο. Ακροάστηκαν το διπλό άλμπουμ του 1972 των Aphrodite’s child “666” σε μουσική Βαγγέλη Παπαθανασίου και στίχους Κώστα Φέρρη. Ενθουσιάστηκαν με την μουσική και τους στίχους. Ανέγνωσαν μικρές, σχεδόν κρυφές, λεπτομέρειες που μεγέθυναν τον όγκο των νοημάτων που ο δίσκος (πιθανώς) ήθελε να κοινωνήσει. Πάντα τους άρεσαν εκείνα τα δημιουργήματα που έπρεπε να «σκάψουν» για να βρουν τους «θησαυρούς» τους.

Οι chimeres για τον hobbista αποτέλεσαν την αφορμή για να κάνει αυτές τις επιλογές που του επέτρεψαν να ανακαλύψει τον εαυτό του και να αλλάξει τη ζωή του. Κατάφερε να βρει ένα μήνυμα και ένοιωσε την ανάγκη να το κοινωνήσει δια μέσου κινούμενων εικόνων. Μείνετε συντονισμένοι. Η συνέχεια θα δοθεί επί της οθόνης... Ο φίλος σας και όχι αστεία ho(beast)as

*Οι φωτογραφίες είναι από τη ταινία μικρού μήκους“Το Θηρίο” σε σκηνοθεσία Θ. Μπουρλιάσκου Εμφανίζονται οι ηθοποιοί: Π. Καλοφλιάς, Θ. Χαλκιάς, Α. Καλίνογλου Διεύθυνση φωτογραφίας Σ. Γαλαζούλας Επεξεργασία φωτογραφιών: ποτές Αθηνά 2013 i am page 13

[issue 028]- [260114] - [chimeres.gr]

Ξαφνικά στη μέση της ακρόασης ο hobbistas γουρλώνει τα μάτια του και αρχιζει να φωνάζει: «Αυτό είναι! Αυτό είναι! Το σεναριο είναι μπροστά μας! Το σενάριο είμαστε εμείς»! Γύρισε τρέχοντας στο σπίτι, έκατσε στον υπολογιστή και ξεκίνησε τη συγγραφή του σεναρίου. Αποφάσισε να βάλει μπροστά στο φακό την εκπομπή τους, το ταξίδι τους στον κόσμο της μουσικής και τον άνισο αγώνα του ενός εκ των δύο απέναντι στις φιλοδοξίες και τις επιδιώξεις του να βρίσκονται (δυστυχώς) μακριά από αυτό που αγαπάει. Μια ιστορία για την πτώση ενός ελπιδοφόρου άνθρωπου εξ’ αιτίας της αλλοτρίωσής του από την πολυτέλεια και την εξουσία. Είναι σαν να αντιμετωπίζει το Θηρίο που δεν βρίσκεται μόνο απέναντί και γύρω του αλλά (κυρίως) μέσα του...

ταυτότητα [γιώργος τζαβλάκης]

Χ

αρτογράφηση νέων διαδρομών, υποβρυχίων νεφών και εναέριων θαλασσών.

Ι

δέες διαστροφικά διεστραμμένες, κυοφορούμενες βουστροφηδόν, αντεστραμμένες και διακοπτόμενες.

Μ

ουσικές ονειροπολήσεις ηδονικών εκφωνητών αιωρούμενων στα καλώδια του πενταγράμμου.

Α Ι

[issue 028] - [260114] - [chimeres.gr]

πελπισμένες φωνές, αλαλαζόντων και αλάλων ανέλπιδων ποιητών. ριδίζοντα εξώφυλλα στροβιλίζουσας και τρισδιάστατης αισθητικής.

Ρ

ητορικές ερωτήσεις αναπάντητων ερωτημάτων αγνώστου προέλευσης αλλά συγκεκριμένου παραλήπτη.

Ε

γχρωμες εκχυμώσεις, ανέκφραστων, αγχωτικών και καίριων αντισυστημικών χτυπημάτων.

Σ

υρραφή στροβιλιζόμενων συλλαβών σχεδιαζόμενες και εκ του σύνεγγυς.

i am page 14

the neuron stimulating zine

τα όνειρά σου, χίμαιρες [liveinchaos.v]

i am page 15

[issue 028]- [260114] - [chimeres.gr]

Moυ λέγαν τα όνειρα μας είναι χίμαιρες Εκεί να μείνεις. Στο σκοτωμένο σου αύριο Το λειψό Το αδειανό Το ξεπουπουλιασμένο Το άχαρο Το δανεικό Το μαύρο Το κατάμαυρο Το σκοτεινό Το τελειωμένο Εκεί να μείνεις. Στις χίμαιρες σου. Στις σκέψεις σου Στις αυταπάτες σου Στους έρωτες Στις αυταπάτες σου Στις ιδέες Στις αυταπάτες σου Στις ανάγκες Στις αυταπάτες σου Στα όνειρα Στις αυταπάτες σου Εκεί να μείνεις. Στις χίμαιρες σου. Στο αβέβαιο το μέλλον σου Το καινούριο Το φλογερό Το δυνατό Το αληθινό. Στη νέα σου ζωή τη δήθεν σβησμένη.

[issue 028] - [260114] - [chimeres.gr]

το κυνήγι της χίμαιρας [χαρά βογαζιανού]

.

Είναι αλήθεια πως έχω ακούσει τόσα για μένα που πλέον δεν ξέρω τί είμαι και από πού προέρχομαι... Ο μόνος σταθερός χαρακτηρισμός που μου αποδίδουν είναι «μυθολογικό τέρας» και προσπαθώ πολλούς αιώνες τώρα να κατανοήσω πως προκύπτει τόσο ο όρος «μυθολογικό», όσο ο όρος «τέρας». Κάποιοι από αυτούς που μου προσάπτουν ως γονείς μου ίσως να ήταν μυθολογικά πλασμένα όντα, εγώ ωστόσο ζω, αναπνέω, υπάρχω, στοιχειώνω, ταξιδεύω και πυρώνω αντικείμενα και συνειδήσεις αποδεικνύοντας ότι πατρίδα μου δεν είναι η σφαίρα της μυθολογίας. Όσον αφορά στο χαρακτηρισμό «τέρας», ίσως να φταίει ότι δεν έχω μία σαφή και ενιαία σωματική κατανομή. Στο κεφάλι μου ανεμίζει μία υπέροχη λιονταρίσια χαίτη, το σώμα μου συναγωνίζεται τον θεό Πάνα στα βουνίσια λακτίσματα (για τον οποίο επίσης λένε ότι είναι μυθολογικό πρόσωπο όμως μετά από πολλά συναπαντήματα μαζί του ξέρω πως κάτι τέτοιο δεν ισχύει) και η ουρά μου θα μπορούσε να πει κάποιος ότι είναι ένα φίδι το οποίο όμως δεν έρπεται αλλά ελίσσεται με χάρη στον αέρα. Παρατηρώντας την ιστορία των ανθρώπων η συνέχεια του κόσμου τους βασίζεται στην ανομοιομορφία και στη μοναδικότητα του καθενός. Κατά έναν περίεργό τρόπο όμως στον ανθρώπινο κόσμο το να νομίζεται κανείς για πολυδιάστατος είναι χαρακτηριστικό που επαινείται. Το να είναι κάποιος πραγματικά πολυδιάστατος είναι μάλλον λόγος επιφόρτισης με κοσμητικούς τίτλους ανάμεσα τους και αυτός του τέρατος. Ως γένους θηλυκού η περιέργεια μου αποτελεί ορμητήριο για πολλές περιπέτειες. Επίσης, ως αποκύημα μίας φαινομενικής μυθοπλασίας και παράδοσης αποτελώ θήραμα για πλήθος εραστών του μύθου αλλά και της ανάδειξης της αλήθειας. Όλα αυτά συντελούν στο να ταξιδεύω η ίδια και να κάνω και αυτούς που με κυνηγάνε να ταξιδεύουν. Οφείλω να παραδεχτώ πως το βρίσκω ιδιαίτερα i am page 16

the neuron stimulating zine

διασκεδαστικό –όσο και κολακευτικό- το να αναγνωρίζω πάνω τους την γνησιότητα του πάθους που τους ώθησε εξαρχής σε αυτό το κυνήγι και τους κάνει να συνεχίζουν. Είναι βέβαια και εξίσου συγκινητική η στιγμή όπου τους φανερώνομαι ή όπου αποφασίζω να τους πείσω για την πλασματική ανυπαρξία μου. Θυμάμαι ένα προς ένα τα βλέμματα που αντίκρισα την στιγμή όπου έληγε το ταξίδι με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Όσο στεγνά ή υγρά, όσο φωτισμένα ή σκοτεινά και αν ήταν είχαν όλα τους ενσταλαγμένη την εικόνα της αυτογνωσίας και της ολοκλήρωσης.

Εδώ πρέπει να εξομολογηθώ ότι υπάρχουν φορές που θα ήθελα να υπάρχουν και άλλα όντα σαν και εμένα. Προς το παρόν αρκούμαι στο να κυνηγάω τη φιδίσια μου ουρά, περιστρεφόμενη γύρω από το κατσικίσιο σώμα μου έτσι για να νοιώσω ότι κυνηγάω και εγώ μια Χίμαιρα... i am page 17

[issue 028]- [260114] - [chimeres.gr]

Όσα όμως ανθρώπινα βλέμματα και αν έχω αντικρύσει σε τόσους αιώνες περιπλανήσεων αδυνατώ ακόμη να αντιληφθώ πλήρως τους ανθρώπους και τις κοινωνικές και συμπεριφοριστικές τους λειτουργίες και επιλογές. Ίσως γιατί οι κοινωνικά συμβατές επιλογές τους μου έχουν στερήσει άπειρες φορές τη διασκέδαση ενός ακόμη κυνηγιού και κυρίως γιατί οι ιδιαίτερα αριβιστικές τους τάσεις θέλουν να με έχουν πάντα δέσμια, χωρίς να με έχουν κυνηγήσει, στερώντας με παράλληλα από τους υπόλοιπους ανθρώπους. Το παράδοξο είναι ότι η αλαζονεία και η φθίνουσα αίσθηση του δικαίου πηγάζουν από την ίδια φύση που πηγάζει και η συντροφικότητα. Η τελευταία είναι ίσως το ισχυρότερο ανθρώπινο χαρακτηριστικό κάτι το οποίο φαίνεται ακόμη και από το γεγονός ότι έχουν πολλαπλασιάσει ένα κατά τα λεγόμενά τους μυθολογικό τέρας όπως εγώ. Έτσι, ακούω συνέχεια για το κυνήγι των Χιμαιρών και όχι για το κυνήγι της μίας Χίμαιρας, θαρρείς και είναι αδιανόητο ένα πλάσμα να αντέχει μόνο του στο χρόνο χωρίς όμοιό του για συντροφιά.

[issue 028] - [260114] - [chimeres.gr]

η κοπέλα με τα κόκκινα άρβυλα [σπύρος σμυρνής] Ακόμη ένα βράδυ Τετάρτης. Σαν αυτά που πέρασαν και τα υπόλοιπα που θα ρθουν. Ο Σ στεκόταν εκεί. Αμετακίνητος σχεδόν. Μέσα από την ξύλινη μα φθαρμένη μπάρα του «Κίτρινου». Αυτό το περίεργο όνομα είχε το μπαράκι που δούλευε ο Σ τα τελευταία 5 χρόνια. Εκείνος, χαρακτηριστική φιγούρα. Κοντοκουρεμένος με ένα κόκκινο τσουλούφι να μπλέκεται μόνιμα στα ματοτσίνορα του και να κρύβει τα όμορφα ματάκια του, όπως συνήθιζε να λέει η μάνα του. Δυο ατσάλινοι κρίκοι στο αυτί και αρκετά τατουάζ στο κορμί του συμπλήρωναν την εικόνα ενός επαναστάτη με αιτία, όπως συνήθιζε να λέει ο Σ. Γέμιζε λοιπόν τα ποτήρια των λιγοστών θαμώνων του Κίτρινου. Τετάρτη βράδυ είπαμε. Τα χέρια του μεζούρες. Η μνήμη του εξωπραγματική. Θυμόταν όλους όσους είχαν περάσει την πόρτα του «Κίτρινου» αυτά τα πέντε χρόνια. Με κάθε λεπτομέρεια. Τα ρούχα τους, τα πρόσωπα τους, τις γκριμάτσες τους, τα ποτά που ήπιαν, τα τραγούδια που ζήτησαν να ακούσουν για να αδειάσουν το ποτήρι τους. Απέναντι του τώρα καθόταν ο Τ. Μελαχρινός με μια λιγδιασμένη κοτσίδα και μια κρεατοελιά στο μάγουλο. Έχει έρθει 67 φορές στο μαγαζί. Οι 12 είναι Τετάρτες. Πίνει πάντα τρία δάκτυλα Johnny με πάγο σε χαμηλό ποτήρι. Έχει κόψει το τσιγάρο εδώ και τέσσερις μήνες. Από τότε παίζει νευρικά με ένα κομπολόι. Μυρίζει απλυσιά. Δίπλα στον Τ ο Ν. Τακτικός θαμώνας και αυτός. 74 φορές στο Κίτρινο. Όμως μόνο 9 Τετάρτες. Ο Ν πίνει ανάλογα με τη διάθεση. Πρώτο στις επιλογές του το Bacardi Cola. Σε ψηλό ποτήρι. Έβηχε και βρωμούσε τσιγαρίλα. Στην άκρη της μπάρας μονολογούσε ο Π. Νέος θαμώνας εκείνος. 14 φορές στο μαγαζί και αυτή ήταν η παρθενική του Τετάρτη. Βότκα λεμόνι, σε ψηλό ποτήρι. Με πολύ πάγο. Κάποια μέρα, κάποια που θα πάει θα τους γαμήσω όλους, θα τους πάρω παραμάζωμα και δεν θα αφήσω ούτε ένα αγάμητο. Τις καπότες μην ξεχάσεις και μας αφήσεις έγκυες πετάχτηκε ο Ν. Οι άλλοι γέλασαν, μα ο Π δεν έδωσε σημασία. Συνέχισε να μονολογεί. Ο Σ έψαχνε τα cd του. Εκτός από μπάρμαν εκτελούσε και χρέη dj στο Κίτρινο. Ροκ και μπλουζ πινελιές σε ένα πρώην σκυλάδικο. Κλασικά μα όχι εικονογραφημένα όπως συνήθιζε να λέει. Το Black Dog από Zeppelin ακουγόταν στα ξεχαρβαλωμένα ηχεία του Κίτρινου. Ο Τ γούσταρε πολύ. Κουνούσε το κεφάλι του στο ρυθμό του τραγουδιού, ωστόσο μπέρδευε τα λόγια του Plant. Γούσταρε τόσο όμως που κάνεις δεν έδινε σημασία στα σαρδάμ του. Έτσι βάζε κανένα καλό κομματάκι να ακούσουμε αφού δεν έχουμε μουνάκι να γλύψουμε, πρόσθεσε. Ο Σ έσκασε ένα χαμόγελο. Ο Ν από την άλλη διαμαρτυρόταν. Άλλαξε το αυτό το τραγούδι. Μου θυμίζει μια παλιά γκόμενα. Όλα τα τραγούδια παλιές γκόμενες μας θυμίζουν μαλάκα μου φώναξε ο Π υψώνοντας το ποτήρι του. Οι υπόλοιποι ανταπέδωσαν. Την προσοχή του Σ τράβηξε ένας κουστουμαρισμένος σαραντάρης που είχε κοντοσταθεί έξω από το Κίτρινο. Τα μπραβιλίκια μας λείπανε σκέφτηκε, υποθέτοντας πως ο σωματώδης γκριζομάλλης είχε κάποια σχέση με υποκόσμους προστασίες και τα λοιπά. Τελικά ο άγνωστος άντρας μπήκε και κατευθύνθηκε προς i am page 18

the neuron stimulating zine

i am page 19

[issue 028]- [260114] - [chimeres.gr]

το μέρος του. Κάθισε στο δερμάτινο σκαμπό και ζήτησε μια λευκή τεκίλα. Δουλεύεις καιρό εδώ φιλε ρώτησε απευθυνόμενος στο Σ. Πέντε χρόνια, απάντησε. Πάει πολύς καιρός, πάνω από πέντε χρόνια σίγουρα. Μπορεί να είναι και δέκα δεν θυμάμαι πολύ καλά πια. Ένας φίλος με είχε φέρει σε ένα μαγαζί εδώ στο Αιγάλεω. Κοντά στα φανάρια της Ιεράς Οδού και Θηβών. Νομίζω πως ήταν αυτό εδώ. Πίναμε τα ποτάκια μας, ώσπου μπήκε μια κοπέλα μες τα αίματα. Η μύτη της έτρεχε πολύ αίμα. Σηκωθήκαμε από τις θέσεις μας και τρέξαμε να τη βοηθήσουμε. Φοβηθήκαμε, νομίσαμε πως κάποιος την είχε χτυπήσει. Τελικά όπως μας είπε ήταν μια από τις συνηθισμένες της ρινορραγίες. Κληρονομική και η μάνα είχε ακριβώς το ίδιο. Οι περισσότεροι γιατροί το είχαν αποδώσει στο στρες. Ο Σ άκουγε προσηλωμένος, ενώ είχε ήδη γεμίσει ξανά το ποτήρι του άγνωστου άντρα με μια δεύτερη τεκίλα. Σίγουρα δεν ήταν άρρωστη; Ρώτησε ο Τ εκμεταλλευόμενος μια παύση στο λόγο του άντρα. Όχι όχι τη ρώτησα και γω. Δούλευε σε αυτό το μαγαζί. Ψηλή με πάλλευκη επιδερμίδα και κοντό αγορίστικο μαλλί. Δυο λαμπυρίζοντες βολβοί ξεχώριζαν στο πρόσωπο της. Είχε ένα σημάδι σαν κάψιμο στον καρπό της και φορούσε κάτι χαρακτηριστικά κόκκινα άρβυλα με λυτά κορδόνια. Ήπια πολύ για πάρτη της εκείνο το βράδυ. Και δεν το συνηθίζω πραγματικά. Ο Σ άκουγε δύσπιστος πια. Ένα από τα λίγα πράγματα που είχε μάθει τόσα χρόνια στη νύχτα, ήταν ότι όσοι πίνουν στα μπαρ, το συνηθίζουν. Ήθελα να της μιλήσω μα δεν το έκανα. Ανταλλάξαμε ματιές αλλά μπόρεσα να της πω μόνο πως μου άρεσαν τα κόκκινα άρβυλα της. Εκείνη γέλασε μα δεν είπε τίποτα παραπάνω. Ούτε καν το όνομα της. Πριν φύγω γύρισε όμως και με κοίταξε. Και πάλι δεν της μίλησα. Πέρασα ξανά λίγες βδομάδες μετά, οπλισμένος με θάρρος για να της ζητήσω να πάμε για ένα ποτό όταν σχολάσει. Είχε φύγει για την Κρήτη μου είπανε. Δεν έμαθα ποτέ το όνομα της. Ηθελημένα. Ήθελα να μου το πει εκείνη, να το ακούσω πρώτη φορά από τη φωνή της. Σήμερα λοιπόν είδα μια κοπέλα στα Εξάρχεια. Φορούσε κόκκινα άρβυλα με λυτά κορδόνια και έτρεχε στην Ιπποκράτους. Έτρεξα πίσω της και γω όμως στο στενό της Καλλιδρομίου την έχασα. Ρώτησα στα γύρω σπίτια και μαγαζιά, μα δεν την ήξερε κανείς. Ίσως ήταν η ιδέα μου, ίσως να φαντάστηκα ότι την είδα. Τα τελευταία χρόνια μένω στο Παγκράτι. Δεν έχω ξανάρθει από τότε στο Αιγάλεω. Πλήρωσε τα ποτά του, κέρασε ένα γύρο το Σ και τους υπόλοιπους και έφυγε. Δεν μίλησε κανείς. Η κιθάρα έκλαιγε σε μια δαιμονισμένη μπλουζιά, ενός ακόμη μουσικού που πούλησε την ψυχή του στο διάολο. Τα ποτήρια άδειασαν, η κιθάρα ξεθύμανε, τα φώτα έσβησαν. Στο δρόμο για το σπίτι όλοι σκέφτονταν τον άντρα που έψαχνε την κοπέλα με τα κόκκινα άρβυλα...

[issue 028] - [260114] - [chimeres.gr]

καθαρές συμφωνίες [μαρίνα αποστόλου] Γουργούριζε... Μα τω Θεώ γουργούριζε πολύ η κοιλιά μου εκείνο το βράδυ! Δεν μπόραγα να κοιμηθώ. Δεν μπόραγα καθόλου. Πεινούσα, πεινούσα πολύ. Στριφογύριζα όλη νύχτα στο κρεβάτι μου. Σηκωνόμουνα, πήγαινα ως την τουαλέτα και πάλι πίσω. Μ’ είχε πιάσει κατούρημα από τα νεύρα μου. Από μέσα να ακούγεται η μάνα μου να βογγάει. Πονούσε παντού. Πονούσαν τα νεφρά της. Πονούσε η κοιλιά της. Φώναζε. Έβριζε τη μοίρα μας τη μαύρη, καταριόταν όποιον την είχε μουντζώσει, έβηχε, ησύχαζε και μετά πάλι τα ίδια. Το απόγευμα τής είχα μαζέψει λίγα χόρτα από τον κήπο και της τα είχα βράσει. Σκέτα με λίγο λεμόνι από τη λεμονιά της κυρά-Τασίας και χωρίς τυρί γιατί είχε τελειώσει πανάθεμά το. Αυτό ήταν όλο μας το φαΐ. Η αδερφή μου νηστική κι αυτή μα δε μιλούσε. Στη γωνιά της καθισμένη, άυπνη, πεινούσε μα δε μίλαγε. Μόνο μας κοιτούσε. Ίσως από μέσα της να ευχόταν να την πάρει ο Θεός να τελειώνει μια ώρα αρχύτερα. Δεν είχε νόημα η ζωή της. Ένιωθε βάρος. Ανάπηρη από μωρό παιδί, από ατύχημα είχαν πει, ήμουν μικρός τριώ χρονώ, δε θυμάμαι, τί νόημα είχε να ζει και μάλιστα σε μια τέτοια φαμίλια; Μια φαμίλια χωρίς πατέρα, με αδερφό άνεργο και μάνα σακάτισσα; Κάτι έπρεπε να κάνω. Να βγάλω κανα φράγκο. Είχα γυρέψει παντού δουλειά, παντού. Είχα ρωτήσει παντού, είχα δώσει το όνομά μου. Ήμουν έτοιμος για ό,τι να ‘ναι, μια δουλειά εκεί ό, τι να ‘ναι, κάτι να κάνω, να ξεκουνηθώ μωρέ. Αρκεί να μη βλέπω το Μαράκι μας νηστικό, χλωμό και λυπημένο στη γωνιά στην υγρασία δίπλα στο βάλτο με τα κουνούπια που μέναμε. Τι έφταιγε αυτό; Με τον πατέρα τον ακαμάτη που πίνει και που τα βρόντηξε κι έφυγε νύχτα, τη μάνα τη σακάτισσα, τον αδερφό τον απελπισμένο χωρίς δουλειά να τραβάει κάθε μέρα τα μαλλιά του. Σχολείο πήγα νυχτερινό, μέχρι και την τρίτη γυμνασίου. Λύκειο δεν τα κατάφερα. Δεν ήξερα τέχνη ούτε αμάξι οδηγούσα. Μόνο μηχανάκι. Αλλά δεν είχε δουλειές. Μου τάξανε να με πάρουνε στις ελιές, στο τέλος πήραν κάτι Πακιστανούς με πιο λίγα λεφτά. Με γελάσανε πάλι. Μετά άκουσα πως θέλανε άντρες για τα ψάρια μα ούτε κι εκεί. Σκάλωσε το πράμα, δεν ήξερα, είπαν, από αυτά εγώ. Δεν έκανα. Κι από πού να πάρεις δανεικά κι αν πάρεις, πώς να τα γυρίσεις πίσω; Ως κι οι συγγενείς μας βαρέθηκαν πια. Μας γύρισαν την πλάτη στο τέλος. Έπρεπε να βγάλω μεροκάματο, δεν πήγαινε άλλο. Και στο Δήμο γύρεψα δουλειά έστω για λίγο καιρό να μαζεύω τα σκουπίδια μα κι από κει να διώξουν θέλουνε και στο σούπερ-μάρκετ στις αποθήκες πήγα μα είπανε πως είμαι κοντός και με μικρή πλάτη, λίγες οι δουλειές στην πόλη, είναι και οι φοιτητές, φτωχόπαιδα κι αυτοί από τα γύρω χωριά γυρεύουνε ένα κομμάτι ψωμί. Κι είχα πάει τριάντα χρονώ, και γυναίκα δε με κοίταζε με τέτοια φτώχεια. Ούτε εγώ κοίταζα κι ας μ’ άρεσαν τα κορίτσια, καμιά δεν κοίταζα, δουλειά δεν είχα, δεν τόλμαγα να κοιτάξω γυναίκα χωρίς δουλειά. Ρεζίλι θα γινόμουνα, θα μ’ έδιωχνε με τις κλωτσές κι αυτή κι ο πατέρας της. Ούτε να σκεφτώ να σηκώσω μάτια πάνω σε κορίτσι χωρίς λεφτά στην τσέπη. i am page 20

the neuron stimulating zine

Παλιότερα δούλευα γκαρσόνι σ’ ένα μαγαζί πολυτελείας στη λιμνοθάλασσα. Είχε κόσμο, με φώναζε συχνά το αφεντικό, καλά ήταν κι ας μην είχα ένσημα. Ποτέ δεν είχα ένσημα. Είχα όμως να φάω. Είχα να φάω κι έλεγα έχει ο Θεός, θα δούμε πότε θα πάρουμε και κανα ένσημο, μικρός είμαι ακόμα. Μετά όμως η δουλειά έσπασε και μ’ έδιωξε.

-Δε γίνονται πολλοί γάμοι, τώρα. Μου ‘χε πει ξερά.

-Δεν παντρεύεται ο κόσμος κι αν παντρεύεται, δεν κάνει τα μεγάλα γλέντια που ξέραμε, Θωμά. Και τα βαφτίσια κι αυτά με λίγα άτομα, τα τελείως απαραίτητα. Αραίωσαν οι πελάτες, έκοψε το πράμα. Ο κόσμος πάει στα χωριά του, δεν έρχεται στην πόλη πια. Η κρίση ήρθε κι εδώ. Πάντως, αν έχω ανάγκη, θα σε φωνάξω. Τι με κοιτάς μωρέ; Σάμπως εγώ δε θέλω να ‘χω δουλειά; Να ‘χω εγώ να ‘χετε κι εσείς.

Την άλλη μέρα ξεκίνησα πάλι για την πόλη. Σε δυο μέρες θα γιορτάζανε την Έξοδο. Ρωτούσα μη με ήθελε κανείς για καμιά χαμαλοδουλειά. Μεγάλο καλό θα μού ‘κανε. Βρήκα στο δρόμο τον Αλέκο που ήμασταν μαζί στο νυχτερινό.

-Ζητάει γκαρσόνι ο Γιάννης ο Μπήλιος. Ο Γιάννης μωρέ που ‘χει το σουβλατζίδικο στην πλατεία, στη γωνία πριν τον πεζόδρομο. Θέλει γκαρσόνι για ένα βράδυ. Το βράδυ με την έξοδο. Θα ‘χει πολλή δουλειά. Αλλά θέλει μόνο για τότε. Θα του πω ότι έχεις ανάγκη κι αν είναι, θα ‘ρθω να σε βρω να σου πω. Αν είναι να περάσεις από κει να τα πείτε. Νά ‘ναι καλά, ο Αλέκος. Πάντα με πόναγε. Ποτέ δε μ’ άφηνε. Ήξερε τί πέρναγα. Κι αυτός σαν εμένα ήταν μόνο που αυτός ήξερε τέχνη, ήταν μαραγκός είχε μάθει κοντά στο θείο του τον αδερφό της μάνας του κι είχε ένα μεροκάματο. Νά ‘ναι καλά ο Αλέκος, μαζί βγάλαμε το γυμνάσιο με τα χίλια βάσανα, αυτός μου είπε να γραφτούμε αφού γύρισα από στρατό, δεν έκανε λέει, τέτοια εποχή και να μην έχουμε πάει έστω γυμνάσιο, ντροπή, ούτε να σκουπίζουμε το δρόμο δε θα μας θέλανε. Νά ‘ναι καλά, πάντα με σκεφτότανε πάντα με υπολόγιζε κι εμένα σαν αδερφός. Σα στραβός μπήκα στο μαγαζί του Μπήλιου. i am page 21

[issue 028]- [260114] - [chimeres.gr]

Κι έτσι δεν είχα ούτε κι εγώ μεροκάματο. Άρχισε η πείνα. Και ρώταγα από δω, μου υπόσχονταν από κει μα τίποτα. Προσπάθησα να φύγω στα καράβια κι ας φοβόμουνα τη θάλασσα, δεν είχε σημασία αυτό, μα κι εκεί έφαγα τα μούτρα μου. Ούτε γι’ αυτό δεν ήμουν ικανός. Έπρεπε να δώσω εξετάσεις, λέει. Τζίφος. Δεν έγραψα. Έσπασα τα μούτρα μου και να πάλι χωρίς δουλειά. Κι όλο στριφογύριζα στο κρεβάτι από την πείνα κι από την έγνοια. Κι όλο ξεφύσαγα μα δεν έβγαινε τίποτα. Μα κάτω δεν το ‘βαζα κι ας μαύριζαν τα πάντα μπρος μου. Κι ας με γελάγανε στο καφενείο στο Αιτωλικό. Σιγά τα πρόσωπα που θα με γελάγανε κιόλας. Σάμπως ήταν καλύτεροι από μένα; Κάποιοι ναι, ήταν πιο καλοί, είχαν κάτι περβόλια, τα βολεύανε μα υπήρχαν και χειρότεροι, ρεμάλια, τεμπελχανάδες και μαστούρια, ποιον γελάγανε, εμένα; Επειδή δεν είχα δουλειά, δεν ήξερα τέχνη και δεν έπιανα τιμόνι. Ρεμάλι μια φορά σαν κι αυτούς δεν ήμουν.

[issue 028] - [260114] - [chimeres.gr]

-Είκοσι πέντε ευρώ. Και θα φας εδώ. Και θα πιεις. Κι ό, τι περισσέψει, θα πάρεις πέρα στη μάνα σου και στην αδερφή σου. Κι αν σε ξαναχρειαστώ, θα σε ξαναφωνάξω. Σύμφωνοι; Μόνο σε θέλω σβέλτο. Γιατί θα ‘χει κόσμο, θα γίνει χαμός στο ίσωμα. Σε θέλω γρήγορο κι όχι λάθη. Και προσοχή στα ρέστα. Κι όμορφα να μιλάς στον κόσμο. Μη μου κάνουνε παράπονα. Σύμφωνοι; Αυτά μόνο θέλω από σένα κι εγώ σπαθί μαζί σου. Καθαρές συμφωνίες. Έλα να δώσουμε τα χέρια. Εικοσιπέντε ευρώ! Πόσο καιρό είχα να πιάσω λεφτά στα χέρια μου! Και θα έτρωγα κρέας στα κάρβουνα ψημένο και λαδωμένες ριγανάτες πίτες και πατάτες τηγανητές με τυρί τριμμένο και θα έπινα και κρύα μπύρα και θα ‘φερνα και στο Μαράκι μας να φάει που ‘ναι χλωμό κι αδύναμο και στέκεται στη γωνιά αμίλητο και δε σαλεύει από το κρύο που φέρνει η υγρασία, λεφτά για ξυλόσομπα δεν είχα. Κι άμα με ξαναχρειαστεί, θα με ξαναφωνάξει είπε και θα ξαναφέρω λεφτά στη μάνα μου που τα βράδια βογγάει από την αιμοκάθαρση στα νοσοκομεία. Που της πέσανε πια όλα τα μαλλιά και βγαίνει έξω με καπέλο και ντρέπεται τις γυναίκες της γειτονιάς που άλλες τη γελάνε κι άλλες τη λυπούνται. Σέρνεται μέρα παρά μέρα και σηκώνει το σταυρό της και ζαλίζεται και κλαίει. Και βλαστημάει κι ουρλιάζει κι εγώ την ακούω μα ούτε ένα κομμάτι ψωμί δεν της φέρνω. Κι έχει το ζάχαρό της από νέα κοπέλα αφού γέννησε την αδερφή μου. Μόνο χόρτα της μαζεύω από τον κήπο κι άντε και καμιά κότα και κανένα αυγό μα ξεμείναμε κι απ’ αυτά. Ούτε κότες έχουμε ούτε αυγά να τους δώσω να δυναμώσουνε. Μα τώρα με τα εικοσιπέντε ευρώ θα ξαναβάλω κότες αύριο κιόλας. Θα σερβίρω, θα μιλάω με τον κόσμο, θα φάω, θα πάρω και τα εικοσιπέντε. Και πήραν τα πόδια μου φωτιά, καίγανε, πατούσες δεν ένιωθα, χέρια δεν είχα. Τρελάθηκα. Το ‘ξερα. Δεν πήγαινα πρώτη φορά γκαρσόνι, ήξερα. Παλιά φορούσα και παπιγιόν κι άσπρο πουκάμισο με μαύρο παντελόνι και γυαλισμένα παπούτσια και καθαρές άσπρες κάλτσες, ήμουνα σε γάμους, δεξιώσεις που λένε, πλούσια βαφτίσια τσιφλικάδων, έπαιρνα πουρμπουάρ, είχαμε να φάμε δεν ήμασταν σαν τώρα, μα αυτά τελειώσανε, αραιώσανε που έλεγε και το παλιό αφεντικό. Κι έφαγα χοιρινό και κάτι καμμένες πατάτες, άρονάρον βέβαια γιατί δεν προλάβαινα, κατάπινα αμάσητη την μπουκιά, είχε κόσμο με την έξοδο, ήρθαν από τα χωριά, γέμισε το Μεσολόγγι, δε χωρούσες να περάσεις, κόσμος, στολές, επίσημοι, φωνές, παιδιά, ωραία η αναπαράσταση. Την είχα δει πιο παλιά, εκείνο το βράδυ όχι όμως, ήμουν στο πόδι, στην τσίτα, να ρθουν οι άνθρωποι, να πλακώσουν, να φάνε, να τους σερβίρω για να φάνε μπας και φάει και το Μαράκι μας που με κοιτάζει αδύναμο και στενοχωριέμαι. Και πέρα-δώθε, πέρα-δώθε, δε στάθηκα, μέση δεν ένιωθα. Και τ’ αφεντικό να με παρακολουθεί. Σταματημό δεν είχα. Ανάσα δεν πήρα μα δε μ’ ένοιαζε. Αρκεί να ‘βλεπα τη μάνα μου να χαμογελάει έστω και λίγο μετά από καιρό. Και πέρα-δώθε τα πιάτα και τα ποτήρια στο δίσκο και να μου φωνάζει μέσα ο Χρήστος ο ψήστης γιατί του γύρευα βιαστικά τις παραγγελίες-οι άλλοι έξω πεινούσαν και θέλανε το κοντοσούβλι γρήγορα. Μα δε μ’ ένοιαζε. Αρκεί που εκείνο το βράδυ θα κοιμόμασταν κι οι τρεις με γεμάτο το στομάχι. Κι η ώρα πήγε δύο το πρωί. Κι ο κόσμος έφυγε, πήγε σπίτι του, στα χωριά του, πήγε i am page 22

the neuron stimulating zine

να κοιμηθεί κι εγώ μάζευα και τα τελευταία τραπέζια. Ένα κάρο σκουπίδια από αποφάγια, φαίνεται κάποιοι δεν πεινάνε στ’ αλήθεια. Γι’ αυτό πετάξανε και κρέας και πατάτες και ντοματοσαλάτα. Μισά τα αφήσανε. Κρίμα! Κάποιων δε γουργουρίζει η κοιλιά τις νύχτες. Και σκούπισα και μάζεψα μέσα τα τραπέζια και τις καρέκλες. Κι έριξα και νερό με το λάστιχο. Μέχρι και τ’ αδέσποτα ταΐσαμε κι όλοι μας ήμασταν ευχαριστημένοι.

-Πήγαινε καθάρισε τις τουαλέτες. Και την αντρική και τη γυναικεία. Χλωρίνη, σφουγγαρίστρα και χαρτί υγείας έχει στην αποθήκη τη μικρή. Τι με κοιτάς; Εννοείται ότι θα μάζευες και τις τουαλέτες. Ποιος θα ξεβρωμίσει; Εγώ; Τόσοι μπήκαν και βγήκαν εδώ μέσα απόψε. Παιδιά, σκυλιά, γατιά. Τί πίστεψες; Πως έχω λεφτά και για καθαρίστρια; Παλάβωσες; Μια μέρα δούλεψε καλά το μαγαζί, πόσο κόσμο να προσλάβω επιπλέον; Έλα, μη με κοιτάς, πήγαινε να καθαρίσεις τσάκα-τσάκα και έλα να πληρωθείς, να πάρεις και κανά κοψίδι για τις γυναίκες. Τί με κοιτάς, ρε; Ποιος νομίζεις ότι είσαι; Πού νομίζεις ότι είσαι; Στο κυριλάτο μαγαζί του άλλου με τις δεξιώσεις; Σε σουβλατζίδικο είσαι! Άμα δε γουστάρεις, φύγε. Δεν παίρνεις και φράγκο κι είμαστε οκ. Πάντως μια φορά το λίγδωσες το άντερό σου απόψε. Χαμένος δε βγήκες. Και πήγα. Τ’ άντερά μου ήθελα να βγάλω μα καθάρισα καλά. Όχι, δεν έφυγαν δάκρυα από τα μάτια μου κι ας το ήθελα να γίνει έτσι κι ας είμαι άντρας. Δεν έβγαλα κιχ. Αρκεί που θα ξεχλιώμιαζε το Μαράκι μας και θα ρόδιζε το μαγουλάκι της, αρκεί που η μάνα μου θα ‘τρωγε λίγο κρέας να στυλωθεί. Να μην πέσουμε κάτω κι οι τρεις μας. Κι αύριο θα ρώταγα πάλι, παντού θα έδινα το όνομά μου, θα ξανακοίταγα πάλι για τα καράβια κι άμα χρειαζόταν θα ξαναδιάβαζα κι ας μην είχα κουράγιο να στρωθώ τώρα εγώ έτσι όπως είμαι να διαβάζω.

-Πάρτα και σε καλή μεριά. Κι αν σε ξαναχρειαστώ, θα πω του Αλέκου. Μου ‘πε ότι ξέρει πού θα σε βρει. Και πήρα το ποδήλατό μου και γύρισα πίσω. Κι ήταν άνοιξη και μύριζε ωραία. Όλη η πόλη ένας κάμπος και μύριζε ωραία που ήταν άνοιξη! i am page 23

[issue 028]- [260114] - [chimeres.gr]

Κι ήρθε η ώρα για την πληρωμή, να πιάσω λεφτά στα χέρια μου, να τα πάω της μάνας μου. Είχα κάνει ό, τι ακριβώς μου είχε πει. Μπήκα λοιπόν μέσα στο μαγαζί και γύρεψα τα εικοσιπέντε ευρώ. Από το μεσημέρι ήμουν εκεί και δε σήκωνα κεφάλι, δεν έκατσα λεπτό στην καρέκλα, πόδια και παπούτσια ένα γινήκανε κι η πλάτη όλη την ώρα ιδρωμένη και το κεφάλι έσταζε κι ίσα που πρόφταινα με μια βρόμικη πετσέτα να το σκουπίσω μη λερώσω τα πιάτα.

[issue 028] - [260114] - [chimeres.gr]

γιορτή επετειακή [ξένια κακάκη]

Χ αρά συγκίνηση γιορτή ετούτη την ημέρα μα χαρτί Ι λουστρασιόν αποκλείστηκε Μ εμιάς λόγω διαφορετικού ύφους και ήθους. Πού να ταιριάξει με τ’ Α κόντια και τις ασπίδες της προάσπισης της Ιδέας που κυκλοφορεί εδώ; Ι αχές θριάμβου τώρα τον Ιανουάριο του 2014. Ακούς; Ρ ιγώνουν στον χρόνο τη μουσική και τα γραπτά τους. Ε πέτειος δεκάχρονη στο τώρα κι υπόσχεση Σ το αύριο συνέχειας πιστής! Χρόνια Πολλά Χίμαιρες!

i am page 24

the neuron stimulating zine

10 χρόνια χίμαιρες / μία “γλυκιά συμμορία” [baphomet]

2003... Τέσσερις φίλοι, συζητούν σε κάπως έντονο ύφος. Κάτι φαίνεται να τους απασχολεί, κάτι τους βασανίζει. Δεν είναι βέβαια η πρώτη φορά που κάτι τέτοιο συμβαίνει. Γνωρίζονται άλλωστε από καιρό. Αργότερα στην παρέα προστίθενται και δυο - τρία νέα πρόσωπα. Είναι μία παρέα φίλων που οι περισσότεροι γνωρίζονται ήδη εφτά-οκτώ χρόνια, από τα σχολεία. Το 2003 τους βρίσκει εγκλωβισμένους στο μεταίχμιο μεταξύ των σπουδαστικών υποχρεώσεων και του θεάτρου του παραλόγου που για συντομία αποκαλούν “στρατός”. Διαφορετικές προσωπικότητες ο καθένας, με τα δικά του προβλήματα και πάθη, που όμως έχουν έναν κοινό άξονα επικοινωνίας Παγιδευμένοι σε μία κοινωνία που δε τους καταλαβαίνει, προσπαθούν να βρουν μία διέξοδο κι έναν νέο και ελεύθερο τρόπο έκφρασης, πέρα από νόρμες και κάθε μορφής λογοκρισίας. Αποτελούν ξεχωριστές οντότητες που όμως θέλουν να συνεργαστούν και να πουν αυτά που σκέφτονται, αυτά που τους απασχολούν. Κάπως έτσι λοιπόν δημιουργήθηκε η ιδέα του zine Χίμαιρες... Το παρών κείμενο, συντάχθηκε την πρώτη Ιανουαρίου του 2014 και κατά μία όμορφη όσο και μαγική σύμπτωση, αυτό σηματοδοτεί δέκα χρόνια από την κυκλοφορία του πρώτου τεύχους των Χίμαιρες. Ήταν λοιπόν πρώτη Ιανουαρίου του 2004 όταν κυκλοφόρησε το πρώτο μας τεύχος. Η αρχή είχε γίνει έστω και δειλά. Λίγα κείμενα, γραμμένα από έξι φίλους, με κοινά όνειρα και ελπίδες. Από τότε, όσο κι αν αυτό ακούγεται απίστευτο, κύλησε μία ολόκληρη δεκαετία. Πολλοί νέοι συνοδοιπόροι μας τίμησαν με την παρουσία τους και τα κείμενά τους. Κάποιοι στην πορεία έφυγαν ή δημιούργησαν τις δικές τους i am page 25

[issue 028]- [260114] - [chimeres.gr]

«Οι κοινωνίες και οι θεσμοί βρίσκονται υπό συνεχή κρίση και ανεξέλεγκτη εξέλιξη. Οι διανοούμενοι (ποιοι και πόσοι τάχα;) βρίσκονται σε συνεχή νάρκη... Οκτώ χρόνια πριν το τέλος του 20ου αιώνα, δεν θα ήθελα να επιβαρύνω την ήδη υπάρχουσα σύγχυση με την προσωπική μου θολή μαρτυρία. Επισημαίνω όμως τον απόλυτο θρίαμβο του κρατικού φασισμού, την οριστική εγκατάσταση του “στερεότυπου” και των μεταλλαγμένων και, τέλος, την επιτυχή μεταμόσχευση του τηλεοπτικού κοντρόλ-σύστεμ στον κοινωνικό κορμό... Στην περίοδο που ζούμε ο καθένας πρέπει να εντάξει τον προσωπικό του εφιάλτη σ’ έναν συλλογικό εφιάλτη και ν’ αρχίσει να επεξεργάζεται μόνο αυτόν... Φριχτά δικαιωμένος που ο εφιάλτης προχωράει κατά κει που υπολόγιζα, δεν έχω να πω τίποτα άλλο» Νίκος Νικολαΐδης

[issue 028] - [260114] - [chimeres.gr]

πλατφόρμες έκφρασης και επικοινωνίας Το σίγουρο είναι ότι τους ευχαριστούμε όλους έναν έναν ξεχωριστά, μα πάνω από όλους ευχαριστούμε εσένα που αυτή τη στιγμή διαβάζεις αυτό το κείμενο. Εσένα που βρήκες αυτό το zine με ελεύθερη και δωρεάν διανομή και αντί να το προσπεράσεις ή να το πετάξεις, προτίμησες να το ξεφυλλίσεις, να το διαβάσεις και να μοιραστείς τις σκέψεις και τις ανησυχίες μας... “Η ιδέα μου ήρθε ξαφνικά (όπως όλες οι μεγάλες ιδέες). Η προεργασία, για την ανάδυση της ιδέας στο νεοφλοιό, είχε ξεκινήσει προ πολλού με την αναζήτηση ενός τρόπου έκφρασης, μιας μορφής επικοινωνίας Κάπως έτσι γεννήθηκε το παρόν εγχείρημα. Στην αρχή η ιδέα φάνταζε ουτοπική, τόσο ως προς τη βιωσιμότητα της (βλέπετε δεν ήθελα να σας επιβαρύνω με έξοδα διανομής, πολλώ δε μάλλω με έξοδα ανάγνωσης), όσο και ως προς την εκπλήρωση του σκοπού της. Έτσι αποφασίστηκε και το όνομα: “χίμαιρες”. Στο κυνήγι, λοιπόν της χίμαιρας της επικοινωνίας σε μια εποχή χωρίς περιθώρια ρομαντισμού. Προς τέρψιν των θιασωτών της θεωρίας της συγχονικότητας, του karl young, την ίδια μέρα έτυχε (;) να μάθω ότι το 1991 ο gilles deleuze εξέδιδε στο Παρίσι, μαζί με τον felix guattari, περιοδικό με την ίδια ονομασία. Πολλά όμως είπαμε για πρώτο τεύχος. Σας αφήνω στην ανάγνωση των κειμένων (ελπίζοντας και στη συγγραφή δικών σας). Άλλωστε από δω και πέρα θα τα λέμε συχνά.” τεύχος 1: το ημερολόγιο ενός τρελού [comzeradd] Όσο αφορά τη συμβολική επιλογή της ταινίας, για το 28ο τεύχος των Χίμαιρες που σηματοδοτεί παράλληλα και τα δέκα χρόνια ζωής του zine, οφείλω να ομολογήσω ότι δυσκολεύτηκα στην επιλογή. Η πρώτη ιδέα ήταν το φιλμ του Ζαν Ρενουάρ “Η Μεγάλη Χίμαιρα” (1937) για προφανείς λόγους. Στη συνέχεια σκέφτηκα το έργο “Στη Σκιά των Τεσσάρων Γιγάντων (1959) του Άλφρεντ Χίτσκοκ (ευφάνταστη απόδοση στα ελληνικά με τον πρωτότυπο τίτλο να είναι: North by Northwest), προς τιμήν των τεσσάρων φίλων που είχαν την ιδέα, εκείνο το πρωινό του 2003... Όμως και οι δύο ταινίες, παρά τις φαινομενικές ομοιότητες στον τίτλο τους, δεν προσφέρουν κάτι παρόμοιο με την πλοκή τους. Το μεν φιλμ του Ρενουάρ είναι ένα αντιπολεμικό αριστούργημα, το δε δημιούργημα του Χίτσκοκ, ένα κλασσικό κατασκοπευτικό θρίλερ. Οπότε προτίμησα την αλληγορική και αγαπημένη “Γλυκιά Συμμορία” (1983) του σπουδαίου Νίκου Νικολαΐδη. «Οι νέοι θεατές μ’ αγαπούν, όχι γιατί είμαι “οργισμένος”, όπως μερικοί ισχυρίζονται, αλλά γιατί οι ταινίες μου δεν τους απαγόρεψαν ποτέ να με

i am page 26

the neuron stimulating zine

αμφισβητήσουν και ακόμα γιατί με επιμονή αρνήθηκα -γεγονός που το εκτίμησαντα δεκανίκια που σε τιμή προσφοράς διανέμει χρόνια τώρα η “καθώς πρέπει” Eυρωπαϊκή προοδευτική διανόηση» Νίκος Νικολαΐδης Πέντε ημέρες από τη ζωή μιας παρέας που ακροβατεί ανάμεσα στην εύκολη ζωή και τον κίνδυνο, τις μικροκλοπές και το μεγάλο κόλπο, τα κοφτά λόγια και την αφοσίωση. Μια παρέα που επιλέγει την πρόκληση και την παρανομία ως τη μόνη περιπέτεια στη σύγχρονη μητρόπολη και οδηγείται σταδιακά στο έγκλημα. Ο αστυνομικός κλοιός γύρω τους στενεύει, ο καθένας τους γνωρίζει ότι δεν υπάρχει ελπίδα διαφυγής κι όμως στέκονται δυνατοί μέχρι τέλους. Το ημερολόγιο της ζωής και του θανάτου μια ομάδας «ανήθικων» νέων, που έχουν φτάσει στο σημείο της «μη επιστροφής» και αναζητούν κάτι να πιστέψουν και να πεθάνουν γι’ αυτό. Η συμπεριφορά τους τραβάει την προσοχή του Κράτους. Αρχίζει η διακριτική παρακολούθησή τους. Μια ομάδα μυστικών περικυκλώνει το σπίτι τους με επικεφαλής έναν άγνωστο ξανθό άνδρα (Άλκης Παναγιωτίδης) και περιμένει...

Η “Γλυκιά Συμμορία” είναι μία μελέτη πάνω στο νέο πρόσωπο μίας αστικής κοινωνίας όπου όλοι παρακολουθούνται, ελέγχονται και λογοδοτούν για τις πράξεις τους. Είναι όμως και μια ιστορία χαράς και τρυφερής αγάπης. Μια μουσική θανάτου, μια αποθέωση χρωμάτων, γλυκιάς βίας και ονείρου. Η ταινία θα εντυπωσιάσει και θα συγκινήσει το κοινό που θα την παρακολουθήσει Στη Θεσσαλονίκη όπου και προβάλλεται στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου, θα συγκεντρώσει ουκ ολίγα βραβεία: Βραβείο Ερμηνείας Α’ Ανδρικού Ρόλου (Τάκης Σπυριδάκης), Φωτογραφίας (Άρης Σταύρου), Σκηνογραφίας (Μαρί-Λουίζ Βαρθολομαίου), Ήχου (Μαρίνος Αθανασόπουλος), Μοντάζ (Ανδρέας Ανδρεαδάκης). Επίσης απέσπασε το Κρατικό Βραβείο του Υπουργείου Πολιτισμού και το Βραβείο Καλύτερης Ελληνικής Ταινίας της Ένωσης Κριτικών Αθηνών. Συνολικά στην καριέρα του ο Νίκος Νικολαΐδης, είναι ο μόνος Έλληνας σκηνοθέτης που βραβεύτηκε πέντε φορές με το Βραβείο Σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, χωρίς όμως ποτέ να του απονεμηθεί το Βραβείο Καλύτερης Ταινίας... Ο Νίκος Νικολαΐδης γεννήθηκε στην Αθήνα στις 25 Οκτωβρίου του 1939. Σπούδασε σκηνοθεσία στη σχολή Σταυράκου και σκηνογραφία στη σχολή Βακαλό i am page 27

[issue 028]- [260114] - [chimeres.gr]

Η Δέσποινα Τομαζάνη (Σοφία), η Δώρα Μασκλαβάνου (Μαρίνα), ο Τάκης Μόσχος (Αργύρης) και ο Τάκης Σπυριδάκης (Ανδρέας), είναι τέσσερις φίλοι, που επέλεξαν συνειδητά να πεθάνουν πίσω από τις κλεμμένες καραμπίνες τους, αντιμετωπίζοντας με ένα σαρκαστικό χαμόγελο τους διώκτες τους.

(1962). Από το 1960 υπήρξε βοηθός του Βασίλη Γεωργιάδη και στη σκηνοθεσία πρωτοεμφανίζεται το 1962 με τη μικρού μήκους ταινία «Lacrimae Rerum». Η πρώτη του μεγάλου μήκους δημιουργία είναι η ασπρόμαυρη «Ευρυδίκη Β.Α. 2037». Φιλμ με υπέροχη φωτογραφία (Γιώργος Πανουσόπουλος) ,που προβλήθηκε στις Αίθουσες το 1975.

[issue 028] - [260114] - [chimeres.gr]

Ακολουθούν «Τα Κουρέλια Τραγουδάνε Ακόμα» του 1979. Το φιλμ δίχασε κοινό και κριτικούς και ο Νικολαΐδης κατάφερε να πραγματώσει αυτό που ήξερε καλύτερα από τον καθένα, να προκαλεί και να θέτει κοινωνικά ερωτήματα που παρέμεναν στο παρασκήνιο μιας υπερ-πολιτικοποιημένης εποχής. Ο τίτλος της ταινίας έγινε το σύνθημα μιας γενιάς που έβλεπε να ξεθωριάζουν τα οράματά της και να ξεπροβάλλει μπροστά τους μια σκληρή εποχή, όπου δεν θα υπήρχε χώρος για ρομαντικά προστάγματα. Η «περιθωριακή και χαμένη πια» γενιά του ‘50 αποτυπώθηκε ανεξίτηλα στο φιλμ. Μετά από 4 χρόνια υπογράφει την «Γλυκιά Συμμορία», η οποία συγκλονίζει με την προβολή της το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Η ταινία αποτέλεσε τον οιωνό, μιας νέας εποχής που θα είχε ως οδηγό έναν άσκοπο αμοραλισμό και μια σειρά από βαρετά καταναλωτικά πρότυπα. Το 1987 σκηνοθετεί την προφητική «Πρωινή Περίπολο» και το 1990 σοκάρει για μία ακόμη φορά το ελληνικό κοινό με το ασπρόμαυρο «Singapore Sling». Περνάνε εννέα ολόκληρα χρόνια μέχρι να εμφανιστεί και πάλι ο Νικολαΐδης στο ελληνικό κινηματογραφικό στερέωμα. Το 1999 παρουσιάζει το «Θα Σε Δω Στην Κόλαση Αγάπη Μου» και το 2002 γυρίζει το «Ο Χαμένος Τα Παίρνει Όλα». Η τελευταία ταινία του Νίκου Νικολαΐδη υπήρξε το «The Zero Years» του 2005. «Η ταινία είναι μια μελωδία άγνωστη που τη νιώθεις σαν να ’ρχεται απ’ τα παλιά σου. Κάποτε νομίζεις πως την έπιασες και τη σιγοσφυρίζεις, μετά από λίγο σου ξεγλιστράει και απογοητεύεσαι, κι έπειτα, κάποιο βράδυ πετάγεσαι απ’ τον ύπνο σου, σίγουρος πως την αιχμαλώτισες αυτή τη φορά, για να ξυπνήσεις το πρωί και να ’χεις ξεχάσει αν ήταν αλήθεια η όνειρο.... Όχι, δεν ξέρω τι είδους ταινία είναι η “Γλυκιά Συμμορία”...» Νίκος Νικολαΐδης Ας ελπίσουμε στη δικιά μας “Γλυκιά Συμμορία”, οι “πρωταγωνιστές” να είναι πιο τυχεροί από τους ήρωες της ταινίας μας και να έχουμε τη δυνατότητα μέσα από τις Χίμαιρες, να επικοινωνούμε και να εκφραζόμαστε ελεύθερα, για πολλά ακόμη χρόνια...

i am page 28

the neuron stimulating zine

κοιμισμένες πτήσεις [εύα δ.] Ιπτάμενες χελώνες με δάκρυα στα μάτια πετούν έξω από το παράθυρό μου Κι ενώ φοβάμαι να φωνάξω την ερώτηση εκείνες ψιθυρίζουν πως κουβαλάνε χίμαιρες Χίμαιρες σε χειμερία νάρκη κρύβονται μέσα στα καβούκια τους Σέρνονται προσεκτικά πάνω στον αέρα για να μην τις ξυπνήσουν Σέρνονται αργά με την όπισθεν γιατί μπροστά δεν έχει κάτι Ξέρουν πως έτσι κι αλλιώς το ταξίδι προς τα πίσω είναι πάντα πιο ασφαλές

Ζητάω από τις χελώνες να κουβαλήσουν εμένα στη θέση τους Δεν δέχονται όμως επιβάτες που χαζεύουν έξω από παράθυρα και δεν ξέρουν να διαβάζουν χάρτες Το παράθυρο μου γίνεται τοίχος Ο τοίχος γίνεται ταβάνι Πέφτω σε νάρκη χωρίς εποχές κι ονειρεύομαι ταξίδια μέσα σε καβούκια

i am page 29

[issue 028]- [260114] - [chimeres.gr]

Οι χελώνες καθόλου δεν θέλουν να αδειάσουν Τη στιγμή όμως που θα προσγειωθούν στην αρχή οι χίμαιρες ξύπνιες πια και χωρίς καν να τις αποχαιρετήσουν θα ψάχνουν να βρουν όσους συνήθιζαν να τις κυνηγούν

[issue 028] - [260114] - [chimeres.gr]

μια αυγουστιάτικη ιστορία αγάπης [νόπη φουντουκίδου]

Το κορίτσι μαζεύει ένα βατράχι από τους νερόλακκους και το παίρνει σπίτι Του προσφέρει ευγενικά το φιλί της, μα αυτό προτιμά να την σοδομήσει. Βουτάει με το κεφάλι μέσα στον πρωκτό της. Ανασκολοπίζει το κορίτσι με ενθουσιασμό Βγαίνει από το στόμα της, της κατουρά το χέρι και επιστρέφει πίσω στο νερόλακκο. «Δεν υπάρχει μεγαλύτερη χυδαιότητα από την αγένεια» μονολογεί το κορίτσι «Θα μπορούσε να πει τουλάχιστον, ένα ευχαριστώ» Το αγόρι χαζεύει την συγκέντρωση στην πλατεία Ο κυβερνήτης ανοιγοκλείνει το στόμα του μπρος το μικρόφωνο χωρίς να βγάζει λέξη. Το πλήθος τον χειροκροτεί παρατεταμένα Αυτός υποκλίνεται και αρχίζει να τους φτύνει. Οι θεατές που είναι μπροστά τσαλαπατιούνται στην προσπάθεια τους να στολίσουν τα πρόσωπα τους με το σάλιο του. Πιο πέρα τα σκυλιά έχουν στήσει μικροφωνική διαμαρτυρίας Το αγόρι τα πλησιάζει και ζητά τσιγάρο. Αυτά του γαυγίζουν θυμωμένα «Δεν έχεις ουρά, δεν έχεις κολάρο, δεν ανήκεις εδώ» Το αγόρι πλησιάζει το κορίτσι για τον ίδιο λόγο που πλησιάζουν πάντα τα αγόρια τα κορίτσια Το κορίτσι κολακεύεται από συνήθεια. Τον ακολουθεί σπίτι του Το κορίτσι αποδίδει τον ρόλο της βουβά, i am page 30

.

the neuron stimulating zine

απομακρύνεται από το κρεβάτι, και βουλιάζει στην πολυθρόνα Το αγόρι ξαπλωμένο, καπνίζει και χαζεύει την αντανάκλαση του στο τζάμι.

«Τώρα πια δεν χρειάζεται να μαντέψεις» μιλάει το κορίτσι. «Τώρα πια χρειάζομαι να σ’ αγαπώ» απαντάει το αγόρι «Σε ονομάζω Πλάσμα» λέει το αγόρι «Σε ονομάζω Άνδρα» λέει το κορίτσι «Θα είμαι μέσα σου κι απέναντι» υπόσχεται το αγόρι «Θα είμαι Τροφός και Θεριστής» ανταποδίδει το κορίτσι «Νομίζω ότι βαρέθηκα» σκέφτεται το αγόρι «Θα είμαι φως και θάλασσα» ονειρεύεται το κορίτσι Το αγόρι την μαχαιρώνει 17 φορές, και φεύγει διακοπές στα νησιά. Το κορίτσι αποσυντίθεται πάνω στο κρεβάτι.

i am page 31

[issue 028]- [260114] - [chimeres.gr]

«Μπορώ να μαντέψω όλα αυτά που φοβάσαι να μου πεις» δηλώνει αλαζονικά το αγόρι Το κορίτσι θυμώνει και του χιμάει. Του δαγκώνει το σβέρκο και με αργές κυκλικές κινήσεις αρχίζει να απλώνει τα αυγά της στην πλάτη του. Τα αυγά, του λιώνουν το δέρμα, και βουλιάζουν μέσα στις σάρκες του 26 μέρες τα επωάζει κουλουριασμένος στο πάτωμα. Όταν έρθει η ώρα, τα ξερνάει, μια μαύρη γλίτσα στο πάτωμα

διαφημιστικό μήνυμα (επειδή σας άρεζε)

[issue 028] - [260114] - [chimeres.gr]

Αν ψάχνεις να εκφραστείς μέσω ενός σοβαρού και οργανωμένου webradio...

Αν ψάχνεις να συνεργαστείς με ενδιαφέρουσες οντότητες που σε νιώθουν και σε πονάνε...

Ένα έχω να σου πω...

ΨΑΞΕ ΑΛΛΟΥ!

the neuron stimulating zine

Αν θέλεις όμως να βγάλεις την κρυμμένη σου γαματοσύνη

Τότε γίνε παραγωγός στις Χίμαιρες! Στείλε την πρότασή σου στο mail@chimeres.gr

ή τις γυμνές σου φωτογραφίες στο filthy@chimeres.gr

Πόση γαματοσύνη μπορείς να αντέξεις πια διάολε;

[issue 028]- [260114] - [chimeres.gr]

Αν θέλεις να ξεράσεις φωτιά πάνω σε δισεκατομμύρια ακροατές

η ζωή και ο θάνατος του μπέρναρντ έντισον του δημήτρη π. συνάτικα [seitanakos aka πτωχός γιώργος] Μπορεί να μην είμαι χιμαιρόβιος από την αρχή, αλλά μου αρέσει εδώ μέσα και θέλω να παραμείνω εδώ για πολύ καιρό ακόμη. Χρόνια πολλά και μετά από 50 χρόνια να είμαστε πάλι νέοι στο μυαλό, να έχουμε κέφι και όρεξη για τα πάντα...

[issue 028] - [260114] - [chimeres.gr]

Λοιπόν λίγο πριν πέσει η αυλαία του 2013 πέφτει στα χέρια μου ένα βιβλίο (τι πρωτότυπο) και κάθομαι όλο όρεξη να το διαβάσω. Και κάπου εκεί πρέπει να άλλαξε και η χρονιά... Αφού τέλειωσε το βιβλίο, μάλλον απότομα και αποστομωτικά για τον αναγνώστη (Που είναι η συνέχεια; Δεν έχει άλλο;) άρχισα να ψάχνω για τον συγγραφέα στο διαδίκτυο αλλά δεν βρήκα τίποτα. Στον γιγαντόκοσμο του διαδικτύου και δεν έχει τίποτα; Το μοναδικό που βρήκα ήταν στην ιστοσελίδα της εκδοτικής εταιρείας, και πάλι όχι πολλά, μόνο τη περίληψη του βιβλίου, για τον συγγραφέα τίποτα απολύτως... Και για να τελειώσω αυτό το μικρό λογύδριο των 5 ωρών είναι νέος συγγραφέας. Πάντα μου άρεσε να ανακαλύπτω καινούριους συγγραφείς και να βλέπω τί μέλει γενέσθαι από νέα ταλέντα καθώς και τις τάσεις που ακολουθούν στη συγγραφή των έργων τους. Σε αυτό το βιβλίο πέτυχα το μαγικό 13άρι! Μυθιστόρημα, νουάρ, παράξενα μηχανήματα και όλα μαζί ανακατεμένα σωστά και όπως ακριβώς πρέπει για να κρατήσουν τον αναγνώστη σε εγρήγορση και να αυξήσουν το ενδιαφέρον του μέχρι τη τελευταία του σελίδα. Σαν ιστορία ανήκει στην κατηγορία της επιστημονικής φαντασίας και είναι τοποθετημένη στο 1977 αλλά θα ταξιδέψει τον αναγνώστη τόσο στο μέλλον όσο και στο παρελθόν. i am page 34

the neuron stimulating zine

Όλα ξεκίνησαν με ένα δέμα από κάποιον άγνωστο αποστολέα και την ανακάλυψη του τί μηχανήματα υπάρχουν στο υπόγειο του σπιτιού

Στα αρνητικά μπορώ να βάλω κάποιους χαρακτήρες που ενώ είναι πολύ καλά δομημένοι σε μερικά σημεία γίνονται απλοϊκοί και μάλλον υπερβολικοί στις αντιδράσεις τους. Μπορώ να βάλω και το γεγονός ότι θέλω να διαβάσω και τη συνέχεια αλλά δεν υπάρχει σε βιβλίο ακόμα. Ας ελπίσουμε μόνο ότι υπάρχει τουλάχιστον στο μυαλό του συγγραφέα και θα μας το παρουσιάσει σύντομα. Πρέπει να τονίσω ότι αξίζει τα λεφτά του. Είναι ένα ευχάριστο ανάγνωσμα που θα συναρπάσει τους λάτρεις της επιστημονικής φαντασίας και του μυστηρίου. Μακάρι να δούμε και άλλα έργα από αυτόν τον, νέο στο χώρο της λογοτεχνίας, καλλιτέχνη. Καλή ανάγνωση σε όλους... Τίτλος: Η ζωή και ο θάνατος του Μπέρναρντ Έντισον Συγγραφέας: Δημήτρης Συνάτικας Σελίδες: 410 | Σχήμα: 14 Χ 21 εκ. Εκδόσεις: bookstars, 2013 Ιστοσελίδα: www.bookstars.gr Υ.Γ.: Προς το παρόν είναι μόνο διαθέσιμο με ηλεκτρονική παραγγελία. i am page 35

[issue 028]- [260114] - [chimeres.gr]

του Έντουαρντ. Ένας αναπάντεχος επισκέπτης από το μακρινό παρελθόν θα τον ταράξει ακόμα περισσότερο και θα τον κάνει να χάσει τις ισορροπίες του. Παλιά πειράματα θα του καταστρέψουν τη ζωή που κανονικά θα είχε μπροστά του. Ο πρωταγωνιστής θα έχει μία και μοναδική ευκαιρία να δει τα πράγματα με μία πολλή διαφορετική ματιά από αυτή που έχει συνηθίσει. Πρέπει να κάνει ένα μάλλον μεγάλο ταξίδι. Πρέπει να πάει στο μέλλον, για να σώσει το παρόν με μία μηχανή από το παρελθόν...

ύπνος [τιμΩν] Οφείλουμε να έχουμε κάποιες αρχές στο γενικότερο χάος που προσμένουμε και επιθυμούμε και αυτές έχουν να κάνουν με ομάδες ατόμων που οφείλουμε να απαλλαγούμε για να μπορέσει η υπόλοιπη ανθρωπότητα να αναπνεύσει τον καθάριο αέρα της λογικής.

[issue 028] - [260114] - [chimeres.gr]

Πρώτη ομάδα και χειρότερη (σε αυτήν δεν πρέπει να επιδείξουμε το παραμικρό έλεος) οι άνθρωποι που αν τυχόν ξυπνήσουν από κάποιο τυχαίο γεγονός αντιδρούν με τόσο άσχημο τρόπο λες και ο ύπνος τους αποτελεί ιεροτελεστία του φυσικού κύκλου της ζωής. Το σύμπαν δεν αναταράσσεται αν χαλάσει ο ύπνος σου, να μια αλήθεια για να ασχοληθείς μαζί της! Πέσε λοιπόν πάλι για ύπνο και άσε την μηδαμινότητα σου να ευφρανθεί τα πολυπόθητα λεπτά ηρεμίας που τόσο σου αξίζουν. Μια βιολογική σου ανάγκη δεν μπορεί να φιμώσει κάθε δραστηριότητα σε αυτόν τον πλανήτη, αποδέξου το αλλιώς μπες μέσα σε μια κάσα 10μέτρα κάτω από την γη. Ο κόσμος φλέγεται μα ο ύπνος είναι το πιο σημαντικό πράγμα για αυτόν, ακόμα και ένα πουλί να τιτίβιζε θα πέταγε το βρωμοπάπουτσο του για να επιβληθεί η σιωπή ξανά. Οι ναζί ήταν σίγουρα τέτοιοι τύποι, όλοι είχαν σαν πρόσταγμα τον απόλυτο σεβασμό του ύπνου, μόνο που αυτοί έφεραν και όπλα… “Τι τυχεροί!” θα σκέφτονταν κάποιοι. Αμφιβάλλω και αν ο θυμός τους οφείλεται στην διακοπή κάποιου ωραίου ονείρου κάτι που θα έκανε πιο υποφερτή την αντίδραση τους. Αυτό που στην ουσία διακόπτεται βάναυσα και σε αυτό έγκειται όλη η ξινίλα στο πρόσωπο τους είναι ότι στον ύπνο βρίσκουν το μηδέν - την απόλυτη ηρεμία που ενδεχομένως συνεπάγεται ένα λιβάδι, χορτάρια και απαραιτήτως ένα ρυάκι κελαρυστό. Αν ζωντανός είσαι μηδέν, θα περίμενε κανείς να είσαι στον ύπνο σου σούπερ ήρωας, περιτριγυρισμένος με ωραίες παρουσίες και έντονη μαχητικότητα. Αλλά όχι, αυτοί είναι τόσο βολικά, όταν δεν νιώθουν τίποτα, δεν σκέφτονται τίποτα, είναι ένα τίποτα - όπως ακριβώς και όταν δεν κοιμούνται. Δικαίως λοιπόν ωρύονται... Ποιος είσαι εσύ που μου χαλάς την ισορροπία της μηδαμινότητας τώρα που κοιμάμαι όταν πολύ περισσότερο δεν στο επιτρέπω ξύπνιο; Ας είναι και το κλαψούρισμα ενός μωρού, το νιαούρισμα μιας γάτας, το τραγούδι ενός ερωτευμένου, εμένα δεν με νοιάζει... Ο ρόλος μου σε ένα χαοτικό σύμπαν εξαρτάται από τον ήσυχο ύπνο μου και θα διατηρήσω αυτό το δικαίωμα με κάθε τρόπο. Μπορεί να περιπλανιέμαι στις επιταγές ενός i am page 36

the neuron stimulating zine

ρόλου που μου επιβλήθηκε, να έχω απογυμνωθεί από δικαιώματα και ελευθερίες αλλά το να μπορώ να γκρινιάξω με ό,τι απωθημένο έχω στην ψυχή μου γιατί με ξύπνησαν είναι κάτι που είναι δίκαιο τόσο ηθικά όσο και πολιτειακά. Αυτοί οι άνθρωποι, εκτός του ότι η εγωπάθεια τους ξεπερνά κάθε όριο και μας είναι αφόρητοι, κατέχουν συνήθως και τα σκήπτρα της σοβαρότητας, επιμέλειας και άλλων τέτοιων ευγενών όρων. Μα αυτό είναι απόλυτα λογικό και είναι επιχείρημα εναντίον τους για αυτό δεν θα προσπαθήσουμε να το αποδείξουμε σαν σαθρό αλλά αντίθετα θα το ενδυναμώσουμε όσο μπορούμε.

Τι θα γινόταν αλίμονο αν κακοποιά στοιχεία ξυπνούσαν φιλήσυχους πολίτες τα βράδια πετώντας πετρούλες στα παράθυρα τους ή τρέχοντας στις γειτονιές με ραδιάκια στο χέρι; Πώς την άλλη μέρα το πρωινό ξύπνημα θα γινόταν υπό τα σωστά πλαίσια της παραγωγικότητας; Όλα αποτελούν μια συνακολουθία που είναι σεβαστή από τους μέτριους και αποτελεί την δικιά μας βλασφημία πάνω στους άκρατους κανόνες τους. Έχεις ακούσει τί δικαιολογίες προβάλλουν; Δουλεύω το πρωί... Δεν άκουσα ποτέ κάποιον να λέει έχω περίπατο το πρωί. Αν έκανες κάτι στα πλαίσια της αρμονίας της φύσης δεν θα σε ενοχλούσε, γιατί δεν όρισε ώρες ύπνου, αλλά αυτό που εσύ θεωρείς φυσικό είναι στην ουσία αφύσικο και ανομία να προσπαθείς να το επιβάλεις με την ανόητη σου προσκόλληση στο δίκαιο που τόσο χυδαία υφάρπαξες. Είναι βιαστές του πλαισίου που έχει ορίσει η φύση, αλλά και ανήθικοι πλαστογράφοι που το παραποίησαν για να το εναρμονίσουν στις δικές τους μικρές υπάρξεις. Αξίζουν την απέχθεια μας και κάθε θόρυβο να τους ξυπνάει. i am page 37

[issue 028]- [260114] - [chimeres.gr]

Με το να αναζητάς τόσο επίμονα την ισορροπία του μηδέν και να προσβλέπεις με τόση αυστηρότητα σε αυτό, επόμενο είναι όλες οι πράξεις να προσδιορίζονται και από αυτό. Ο λόγος σου θα είναι άμορφος και βαρετός σαν χασμουρητό χιλίων αγελάδων, οι απόψεις σου νερόβραστες σαν ψαρόσουπα, οι πράξεις σου ασήμαντες σαν… (δεν μπόρεσα να βρω κάτι τόσο ασήμαντο στην φύση όσο οι πράξεις σου). Ποιος προαγωγός δεν θα βάπτιζε ευγενικές τέτοιες ροπές! Σε αντάλλαγμα της υποτέλειας σου, σου παραχωρήθηκε το ύψιστο δικαίωμα να μπορείς να φωνάξεις ακόμα και την αστυνομία αν ο γείτονας έχει γιορτή. Θα μπορούσες να χτυπήσεις την πόρτα του για να συμμετέχεις, αλλά όχι είπαμε η σοβαρότητα, το ήθος σου δεν σου επιτρέπουν να παρεκτραπείς. Έχεις όμως το δίκαιο με το μέρος σου να διαμαρτυρηθείς άφοβα.

φύσει [στράτος κ.] ‘‘Ο πολεμιστής δεν ησυχάζει ποτέ. Δε μάχεται για την ελευθερία Την βρίσκει στον πόλεμο, στη μάχη. Μόνον εκεί! Ο πόλεμος είναι η ελευθερία του! Εκεί όπου όλα επιτρέπονται! Στην ειρήνη λιμνάζει η παρακμή του. Μα ποια ειρήνη άλλωστε; Πάντα υπάρχει ένας πόλεμος να γίνει. Ένας πόλεμος είναι ολάκερος η πλάση…’’ …………………………………..

[issue 028] - [260114] - [chimeres.gr]

Ύψωσε τα μάτια του προς τον ουρανό, αντικρίζοντας τα πλατιά αεροπόρα σύννεφα που περνούσαν άνωθεν. Σε λίγο θ’ άρχιζε το κλάμα του ηλίου, τα δάκρυα του φωτός θα πλημμύριζαν τον κόσμο. Η καρδιά του καθαρή, ο νους του άδειος. Πουλιά οι σκέψεις του, είχαν ήδη πετάξει γι’ αλλού, φτερουγίζοντας απότομα, αφήνοντάς τον μόνο, και ως εκ τούτου ελεύθερο... Η ταβέρνα δεν είχε ανοίξει ακόμα. Κίνησε για την πηγή, λίγο νερό στο πρόσωπο το χρειαζότανε. Ψυχή δεν υπήρχε τριγύρω, ούτε μια ψυχή ακόμα… περπάτησε αργά και σταθερά μέχρις εκεί, χωρίς να κοιτάξει κάτω. Σε λίγο ακούστηκε η καμπάνα του ναού, σημαίνοντας πένθιμο ήχο. Η προσοχή του αποσπάσθηκε, το βλέμμα του έστριψε. Ηβική ακόμα η μέρα, χνουδάτη και αθώα, αγνή εντελώς… Ω, τι κακία την περιμένει μέχρι το βράδυ… ‘‘Θάνατος’’ σκέφτηκε. Πάλι θάνατος… Πάντα θάνατος! Έριξε λίγο καθάριο, τρεχούμενο, γάργαρο και κρύο νερό στα μάτια. Χαρά μηδαμινή… Τέντωσε τα χέρια προς τον ουρανό, χωρίς προσευχή, χωρίς ελπίδα... χωρίς θαυμασμό και πόνο. Και να!, θησαυρός ο ήλιος, τ’ ουρανού! Θησαυρός απρόσιτος... γι’ αυτό κι αληθινός. Χαρίζεται σ’ άπαντα, ξοδεύεται για όλους, χωρίς συνείδηση της πράξης του… η απόλυτη αυτοθυσία... Η άκρατη δόξα του ταπεινού, του τίποτα! Δεν τα σκέπτεται όλα αυτά όμως, δεν τον απασχολούν. Δεν στέκει έξω απ’ αυτό για να το θαυμάσει, δεν στέκει έξω απ’ αυτό για να πονά. Είναι μέρος του! Ο νους του είναι φύση, όχι λογική. Την απαρνήθηκε τη λογική˙ πάνε χρόνια τώρα... Ανδρώθηκε πάνω στα βουνά, ανάμεσα σε δέντρα και ποτάμια, σκαρφάλωσε κορφές κι αετοράχες, πάλεψε με κύματα και άγρια θεριά… Εκεί όπου δεν υπάρχει ηθική… Και ούτε ο λόγος ο ρητορικός περνά και τα ωραία λόγια. Δύναμη, εγρήγορση, αντοχή!, και εκεί που πρέπει ταπεινά θα υποχωρήσει... Ποιος βλάκας θα τα βάλει με τον κεραυνό;! Ποιος ανόητος θα μαλώσει με τη θάλασσα;! Ποιος άγνώμων θα προκαλέσει τον παγετό;! Ποιος άφρων θα σκοτώσει, το πόσιμο νερό;! i am page 38

the neuron stimulating zine

Καθώς κατηφορίζει την πλαγιά, η ματιά του πέφτει σε δυο παιδιά που τρέχουν μες τα λούλουδα ανέμελα, σχεδόν αθάνατα... Ω, τι θάνατος σας περιμένει μέχρι το βράδυ… ‘‘Έρωτας’’ σκέφτηκε. Πάλι έρωτας... Πάντα έρωτας! Κίνησε πάλι για την ταβέρνα, τώρα είχε πια ανοίξει. Κάθισε ήρεμα στο γωνιακό τραπέζι αμίλητος. Ο κάπελας τον ήξερε, ο κάπελας τον ένοιωθε, τον εκτιμούσε, τον συμπονούσε, μα ποτέ δεν τον λυπήθηκε... ποτέ πιο πολύ απ’ τον εαυτό του. Άρχισε να πίνει κοιτάζοντας έξω την υπέροχη ανοιξιάτικη μέρα. Μια μέρα όπως όλες οι άλλες, – μια μέρα όπως καμία άλλη... Τα σύννεφα πλέανε άηχα, τα παιδιά τρέχανε αμέριμνα, τα λούλουδα ανασταίνονταν, τα πουλιά επέστρεφαν –καθώς οι σκέψεις του, ο ήλιος πέθαινε χαρίζοντας ζωή, κι αυτός έπινε κρασί… Η ειρήνη βασιλεύουσα επί πάντων των ορατών... Ω, τι πόλεμος σας περιμένει μέχρι το βράδυ… ‘‘Πόλεμος’’ σκέφτηκε. Πάλι πόλεμος... Πάντα πόλεμος! Κι έπινε κρασί... όλο έπινε κρασί... μέχρι που και η μέρα αυτή ενταφιάστηκε… Είχε ξεμείνει πια απόμοιρος. Γνώριζε βαθιά μέσα του το λάθος... Φύσει πολεμιστής! Εν καιρώ ειρήνης... i am page 39

[issue 028]- [260114] - [chimeres.gr]

Του έφερε κρασί.

η χίμαιρα [μίνως-αθανάσιος καρυωτάκης] Ο φοιτητής άρπαξε το περιοδικό από τη γωνία όπου το είχε καταχωνιάσει εδώ και καιρό. Η σκόνη το είχε ποτίσει και η επιφάνειά του ήταν πλέον μες στη βρώμα. Ωστόσο, εκείνο το παράξενο σχέδιο στο εξώφυλλο τον ανάγκαζε να το ανοίξει. Δεν ήξερε γιατί ένα τόσο αλλόκοτο δημιούργημα μπορούσε να ασκήσει τόσο μεγάλη επίδραση πάνω του, αλλά δεν τον ένοιαζε. Η μοίρα είχε προνοήσει να ανοίξει το τεύχος κι εκείνος όπως και κάθε άλλο ανθρώπινο ον αδυνατούσε να αντισταθεί στο κάλεσμά της.

[issue 028] - [260114] - [chimeres.gr]

Έσκυψε ευλαβικά από πάνω του. Φύσηξε δυνατά για να διώξει τη σκόνη. Εκείνη όμως δεν έφευγε. Είχε κολλήσει πάνω στο περιοδικό. Πήρε ένα ξεσκονόπανο. Προσπάθησε να τη διώξει, αλλά εκείνη δεν έφευγε. Παρέμενε πάνω του. «Ας το ανοίξω επιτέλους», σκέφτηκε καθώς το ακουμπούσε ξανά με τα ροζιασμένα του δάχτυλα. Ένιωσε το κορμί του να αναριγά. Ένιωσε την περιέργεια να εισχωρεί βαθειά στη ψυχή του και να ριζώνει. Τα μάτια του χαμογέλασαν. Το περιεχόμενό του πρέπει να έκρυβε κάτι το μαγευτικό. Το είχε παρατημένο εκεί στη γωνία του παταριού για δέκα ολόκληρα χρόνια. Ποτέ του δεν είχε φροντίσει να του δώσει τη σημασία που του άρμοζε. Προχτές που καθάριζε τη σοφίτα για να μετακομίσει, όμως το βλέμμα του έπεσε πάνω του. Εκείνη η παράσταση του εξωφύλλου πρέπει να του είχε γνεύσει πονηρά. Η σοφίτα του έκρυβε απίστευτη παλιατζούρα, αλλά δεν θυμόταν ότι είχε κρατήσει το συγκεκριμένο τεύχος. Ήταν δώρο της Μαρίας. Γιατί όμως να έχει κρατήσει ένα δώρο της Μαρίας; «Φτάνουν οι ερωτήσεις», ούρλιαξε ενώ ένιωθε ότι μέσα του πάλευε μ’ ένα τέρας. Έπρεπε να επικρατήσει. Αν δεν κέρδιζε τη μονομαχία, τότε δεν θα μπορούσε να δει το περιέχομένο του. Κάποια δύναμη ήθελε να του απαγορεύσει να πραγματοποιήσει την επιθυμία του. Ξεφύσαγε. Ο ιδρώτας κυλούσε ποτάμι από το κορμί του. Ο βόμβος στο κρανίο του ήταν εκκωφαντικός. Έσφιξε τα δόντια του. i am page 40

the neuron stimulating zine

Άκουσε την καρδιά να χτυπά σαν ταμπούρλο. «Το σύστημα Γιάννη είναι αυτό που σε κρατάει δέσμιό του. Ποτέ δεν θα μπορέσουμε να είμαστε μαζί, γιατί πολύ απλά δεν θέλεις να πας κόντρα στο ρεύμα. Είσαι ένας δειλός Γιάννη! Αυτό είσαι!», άκουσε τη φωνή της Μαρίας να δονεί το δωμάτιο. Η ξύλινη καρέκλα έσπασε μονομιάς. Του κόπηκε για δεύτερα η ανάσα. Το περιοδικό παρέμενε πάνω στο γραφείο του. Δεν ήταν το σύστημα που τον κρατούσε τόσα χρόνια δεσμώτη του, αλλά η αδυναμία του να πραγματοποιήσει τα θέλω του. «Θα τα καταφέρω», ψέλλισε τούτη τη φορά ενώ τα χέρια του κουνιόντουσαν ασυγχρόνιστα λες κι είχε πάρκινσον.

Το πλάσμα του εξωφύλλου ξαφνικά γέμισε με χρώματα. Μπορούσε πια να καταλάβει τι ήταν. Χίμαιρα πρέπει να ονομαζόταν.

i am page 41

[issue 028]- [260114] - [chimeres.gr]

«Πρέπει να το διαβάσω!», ούρλιαξε καθώς κατάφερνε να ξεκολλήσει από το πάτωμα. Βρίσκοντας την αυτοκυριαρχία του πλησίασε στο γραφείο. Έπιασε το εξώφυλλο και το τράβηξε. Μέσα από το περιοδικό βγήκε άπλετο φως. Ένα μέρος του σκοταδιού της ψυχής εξαφανίστηκε. Ένιωσε μαγευτικά. Η γαλήνη με τη σοφία φώλιασε στην ψυχή του.

ten wonderful years [ν.γ. λυκομήτρος]

[issue 028] - [260114] - [chimeres.gr]

Ήρθα για πρώτη φορά σε επαφή με τις «Χίμαιρες» πριν από περίπου τρία χρόνια. Αναζητούσα τότε περιοδικά (λογοτεχνικά και μη) πρόθυμα να δημοσιεύσουν τη δουλειά μου. Έτυχε, λοιπόν, να δω μια σχετική αναφορά στο ιστολόγιο του ποιητή Θοδωρή Βοριά. Δεν θυμάμαι πια αν αφορούσε το περιοδικό ή το ιστολόγιο των «Χιμαιρών». Η ουσία είναι ότι μου κίνησε το ενδιαφέρον για να το ψάξω περισσότερο. Αυτό που με ενδιέφερε σε εκείνη τη φάση ήταν να δω κατά πόσο το περιοδικό που εξέδιδε αυτή η ομάδα ανταποκρινόταν στις δικές μου αντιλήψεις περί εντύπων και κατά πόσο θα ήταν σκόπιμο να στείλω ποιήματά μου προς δημοσίευση. Καθώς ξεκίνησα να επισκοπώ το περιοδικό (fanzine για να είμαστε ακριβείς) διαπίστωσα ότι στις «Χίμαιρες» συναντούσε κανείς αυτήν τη DIY νοοτροπία που υπάρχει συνήθως μόνο σε punk εκδόσεις. Μένοντας μακριά από διαφημίσεις και χορηγούς, το έντυπο στηριζόταν αποκλειστικά και μόνο στις δυνάμεις (οικονομικές και άλλες) των συντελεστών του. Αυτής της μικρής ομάδας ατόμων που αποτελούν τους «Χιμαιρίτες» (όπως τους αρέσει να αυτοαποκαλούνται). Η όλη έκδοση έβγαινε χάρις στο μεράκι αυτών των παιδιών που θυσίαζαν πολύ από τον προσωπικό τους χρόνο για να εκφράσουν τα όνειρά και τις ανησυχίες τους. Να κυνηγήσουν τις «Χίμαιρές» τους. Το σημαντικότερο, όμως, είναι ότι σε αυτό το ταξίδι δεν ήθελαν να είναι μόνοι τους. Σε αντίθεση με άλλες ομάδες που λειτουργούσαν ως σέχτες, οι «Χίμαιρες» προσπαθούσαν πάντοτε να είναι ανοιχτές στους αναγνώστες τους. Άλλωστε, ένα μεγάλο κομμάτι της ύλης στηρίζεται σε αυτούς. Διαβάζοντας κανείς ένα τεύχος των «Χιμαιρών» μπορεί να ξαφνιαστεί από το ετερόκλητο σύνολο των κειμένων που το απαρτίζουν ή και από την «ανισότητα» που πολλές φορές τα χαρακτηρίζει. Αυτή είναι, όμως, και η ομορφιά του εντύπου αυτού. Το γεγονός ότι δίνει τη δυνατότητα να ακουστεί κάθε φωνή, όσο «σημαντική» ή «ασήμαντη» κι αν είναι. Χωρίς αποκλεισμούς, χωρίς να δημιουργούνται οι i am page 42

the neuron stimulating zine

περιβόητες «κλίκες» που αφθονούν στα λογοτεχνικά έντυπα. Χωρίς «δούναι και λαβείν». Είναι, ίσως, αυτό απόρροια του γεγονότος ότι το fanzine εκδίδεται από νέους ανθρώπους που έχουν «άγνοια κινδύνου». Που δεν έχουν να εξυπηρετήσουν προσωπικές φιλοδοξίες ή στρατηγικές. Πιστό στη λογική που προαναφέραμε, το fanzine εκδίδεται χωρίς αντίτιμο και διανέμεται χάρις σε ένα δίκτυο εθελοντών που το διακινούν σε ολόκληρη σχεδόν την Ελλάδα αλλά και στην Κύπρο. Όλα αυτά, βέβαια, δε γίνονται χωρίς θυσίες. Πολλές φορές η ομάδα ανταποκρίνεται με δυσκολία στα τυπογραφικά έξοδα, πάντοτε, όμως, βρίσκεται στο τέλος μια λύση, χάρις στην αγάπη όλων των συντελεστών για αυτό το φιλόδοξο εγχείρημα.

Θεωρώ, όμως, ότι η «καρδιά» αυτού του εγχειρήματος είναι το έντυπο. Εκεί όπου οι «Χιμαιρίτες» και οι εκάστοτε συνοδοιπόροι τους καταθέτουν την ψυχή τους. Από εκεί, άλλωστε, ξεκίνησε όλη αυτή η περιπέτεια που ονομάζεται «Χίμαιρες» πριν από δέκα ολόκληρα χρόνια και συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Αν με ρωτήσει κανείς τι είναι για μένα οι «Χίμαιρες» θα του απαντούσα: Δεν είναι ούτε το fanzine, ούτε το blog, ούτε το web radio. Είναι πάνω από όλα οι άνθρωποι που βρίσκονται πίσω από όλα αυτά. Μια δράκα τρελών, ονειροπόλων και αθεράπευτα ρομαντικών που, σε πείσμα των καιρών, συνεχίζουν να κυνηγούν τις «Χίμαιρές τους». Τους εύχομαι να συνεχίσουν για πολλά ακόμα χρόνια... i am page 43

[issue 028]- [260114] - [chimeres.gr]

Οι «Χίμαιρες», όμως, δεν είναι μόνο το περιοδικό. Είναι και το διαδικτυακό ραδιόφωνο αλλά και το ιστολόγιο. Βασισμένα και τα δύο σε δωρεάν λογισμικό ή/και λογισμικό ανοικτού κώδικα, αναπαράγουν την ίδια λογική που διακατέχει και το fanzine. Αποτελούν μια εναλλακτική πολιτιστική πρόταση με αντιεμπορευματική μουσική στο ραδιόφωνο, αναδεικνύοντας μπάντες που έχουν ξεπηδήσει κυρίως μέσα από το διαδίκτυο και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, και με ενδιαφέρουσες προτάσεις στο ιστολόγιο, τόσο από το θέατρο όσο και από τον κινηματογράφο.

η γαματοσύνη του μηχανουργείου [chupa chap]

[issue 028] - [260114] - [chimeres.gr]

Δέκα χρόνια Chimeres και σκέφτομαι, κλασσικά, για μεγάλο διάστημα να στείλω κείμενο αλλά το κάνω τελευταία στιγμή. Βασικά ανυπομονώ να διαβάσω κείμενα από παλιούς Χιμαίριτες. Όταν έπεσε στο τραπέζι η ιδέα ενθουσιάστηκα. Ξέρω για τις Chimeres κάπου 5 χρόνια υποθέτω και είμαι στην ομάδα περίπου τρία χρόνια αλλά ξέρω ελάχιστα για το πώς ξεκίνησε. Την ομάδα την γνώρισα μέσω της Μαλίνας, σαν blogger και οι δύο. Αν θυμάμαι δούλευα στο Sunderland και μου είχε πει για ραδιοφωνική εκπομπή. Την πρώτη φορά που βρεθήκαμε από κοντά γνώρισα και τον comzeradd. Ξεκίνησα ραδιοφωνικά δυόμιση χρόνια αργότερα, λίγο παραπάνω μου πήρε να γράψω κείμενο για το τεύχος. Όσο είμαι στις Chimeres λίγο ή πολύ, ανάλογα με τον διαθέσιμο χρόνο μου έχω γνωρίσει πάρα πολλούς ανθρώπους, τους γνωστούς Χιμαιρίτες. Πολλοί έχουν έρθει και πολλοί έχουν φύγει. Αυτό που με έχει εντυπωσιάσει είναι τα δύο φεστιβάλ, τον Γενάρη του ‘12 στον Ελεύθερο Κοινωνικό Χώρο Βοτανικός Κήπος στην Πετρούπολη και το 2ο στην Λάσπη και στο Zero τον Μάιο/Ιούνιο πέρυσι. Τεράστιες διοργανώσεις που απαιτούσαν άπειρο χρόνο κάποιων Χιμαιριτών. Το ίδιο απαιτείται για τα i am page 44

the neuron stimulating zine

τεύχη, το ράδιο, το site και ό,τι κάνουμε, τα οποία είναι διαφορετικά και χρειάζονται διαφορετικές γνώσεις σε διαφορετικούς τομείς.

in love with nafplio

[issue 028]- [260114] - [chimeres.gr]

Το μαγικό στις Chimeres είναι ότι τόσοι διαφορετικοί άνθρωποι, που έχουν τελείως διαφορετικά αντικείμενα και διαφορετικές προτιμήσεις (μουσικές, χόμπι κλπ) καταφέρνουν να φτιάξουν ένα σύνολο που να λειτουργεί για δέκα χρόνια! Αυτό μου θυμίζει ένα τέλειο μηχανουργείο. Δεν μπορώ να το περιγράψω αλλιώς. Ο καθένας μας είναι ή αναπαριστά ένα κάποιο εργαλείο. Το κατσαβίδι, τον κάβουρα, την βίδα, το ρακόρ, τον τόρνο κλπ και φυσικά έχουμε τον μαστρό Νίκο μας και την μαστρό Μαλίνα. Κάποια στιγμή που λόγω χρόνου απομακρύνθηκα μου έλειψε αυτή η παραγωγή, η μη αρμονική συνεργασία μας, και όταν κάποιος μου λέει ότι άκουσα στο ράδιο σας αυτό(ν) ή διάβασα το κείμενο της ή το ποίημα του και περιμένω το επόμενο τεύχος, θυμάμαι ότι με μας... πόσο γαματοσύνη μπορείτε να αντέξετε; (dedicated to Filthy Pagan). Αυτό το μηχανουργείο είναι γαμάτο... chimeres.gr

[issue 028] - [260114] - [chimeres.gr]

...ένα άπειρο σύμπαν οριοθετημένο, απ’ τους αναδυόμενους γαλαξίες του ένας γαλαξίας χαοτικός που αναδιπλώνεται, γύρω από πλανήτες γεμάτους ζωή ένας πλανήτης που μεταμορφώνεται καθημερινά, απ’ τους ακούραστους ωκεανούς του ένας ωκεανός αέναα κινούμενος, που ξεσπάει πάνω σε απρόσμενες νησίδες μια ραδιοφωνική νησίδα γεμάτη ελευθερία, από εκπομπές έτοιμες να εκραγούν ένας ραδιοφωνικός σταθμός γεμάτος χίμαιρες...

i am page 46

the neuron stimulating zine

περιδίνηση [lost bodies]

i am page 47

[issue 028]- [260114] - [chimeres.gr]

Περιδίνηση και διάθλαση στο φώς, στα χρώματα στο φώς στα χρώματα. Εκτίναξη στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, σε όλα τα σημεία του ορίζοντα σε κάθε σημείο του χώρου στο άπειρο. Ταξιδεύοντας με ιλιγγιώδη ταχύτητα, φλόγες γλύφουν τα πλευρά, το στήθος. Πάνω από λιβάδια καταπράσινα. Να ’μαι, έρχομαι, ήρθα, εδώ είμαι, Χριστέ μου επιτέλους να ’μαι, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ όπου πάντα τα όνειρα μου αισθάνονταν, γνώριζαν, γεννιούνταν, φώλιαζαν. Σε αυτά τα χωράφια, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ. Εμείς, εγώ, εμείς, εμείς, εμείς, εμείς, να περνάμε μέσα από τοίχους, χόρτα, δένδρα. Να κυλιστούμε, να εκτιναχτούμε χωρίς βαρύτητα. Να παίζουμε και να γελάμε, να γελάμε, να γελάμε. Ό,τι είχαμε θεωρήσει “ήλιος” φαντάζουν αδύναμες λάμπες σε μουντό τοπίο από παροπλισμένες χίμαιρες. Εδώ το φως λούζει, διαπερνά. Κάθαρση, έκσταση, διάχυση, εκτίναξη, περιδίνηση, διάθλαση. Ράγες φωτεινές που τέμνονται στον αέρα εκτείνονται στο άπειρο, διαθλώνται, διασκορπίζονται, λειώνουν και γίνονται καταρράκτες από φως και χρώματα. Το σώμα μετεωρίζεται αφήνοντας μία γλυκιά και υπέροχη αίσθηση στο στομάχι. Χρώματα ξανά μη ειδωμένα που αλλάζουν συνέχεια. Παίζουν. Τυλίγονται. Επιταχύνονται. Ζωογονούν. Ουσία Ουσία Ουσία Ουσία Το εδώ γίνεται παντού και πάντα, όλα ενοποιούνται. Ουσία Ουσία Ουσία Όπως όταν κουνάς νωχελικά το κεφάλι σου δεξιά - αριστερά, πάνω και κάτω. Οι εικόνες ενώνονται όλες σε μία που τα περικλείει και τα περιλαμβάνει όλα όλα τα ενοποιεί και τα κατανοεί, αισθάνεται και πραγματώνει. Τα αντίθετα ενώνονται χορεύοντας. Πανηγύρι, γιορτή λαχτάρα, ανάσα, ζωή.

moon blood: η αρχή [filthy_pagan]

[issue 028] - [260114] - [chimeres.gr]

Στο κάμπινγκ «ο Αλαφροϊσκιωτος» δύσκολα θα έβλεπες κάποιον να κυκλοφορεί μετά τις 2:00 η ώρα σε off season περίοδο. Δεν έχει περάσει ούτε 1 κύκλος της σελήνης από τότε που ο Μέγας Ιεροφάντης ανακοίνωσε τον ερχομό του καλοκαιριού. Μεγάλες αφίσες στους δρόμους είχανε έναν τύπο αλά Eddard Stark με μαγιώ, ποτάρες στα χέρια και μοντέλα να κάθονται στα πόδια του και αυτός να φωνάζει: “Summer is Coming”! Είναι τρελός αυτός ο νέος κόσμος συλλογίστηκε η Σοφία. Παγανιστικός Σοσιαλισμός, ανεργία και δίμηνη αποχή απο το σεξ, τής πέσανε βαρειά τελευταία. Αποφάσισε να ξεσκάσει με λίγο θάλασσα και πιώμα για το σαββατοκύριακο, αλλά το σχέδιο πήγε κατά διαόλου. Η κολλητή της έχασε το λεωφορείο και θα ερχότανε την επόμενη μέρα, το κάμπινγκ ήτανε έρημο και οι μόνοι άντρες που φαινόταν να είναι ελεύθεροι, τους είδε να ξερνάν στην πισίνα και να τους δέρνει “ο Φύλακας”. Και σαν να μην έφτανε αυτό, της ήρθε και απροειδοποίητα το Αίμα. Είχε βυθίσει τα πόδια της στην άμμο και χάζευε την υγρή μαυρίλα που απλωνόταν μπροστά της . Έφερε άλλη μια γουλιά ουίσκι στο στόμα και χάιδεψε απαλά τα αρχικά πάνω στο φλασκί. Α.Α. Το φλασκί ήτανε το μοναδικό ενθύμιο που της άφησε ο αδερφός της. Τον βρήκανε νεκρό την ημέρα της μεγάλης αλλαγής πάνω στη ταράτσα ενός κτιρίου, με αυτό το φλασκί στο χέρι και μία σφαίρα στο κεφάλι. Η κάστα των χοίρων-πολεμιστών εγκατέλειψε τις έρευνες υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες. Πήγε να σηκωθεί και συνειδητοποίησε πως είχε πιει πολύ. Ζαλισμένη απο το ουίσκι και την μιζέρια της ξεκίνησε για την σκηνή. Ίσως ξεράσω και εγώ στην πισίνα και με τιμωρήσει ο Φύλακας, σκέφτηκε. Δεν είχε προλάβει να ολοκληρώσει την αξιοθρήνητη φαντασίωση, όταν ο ήχος ποδιών στην άμμο την έκανε να γυρίσει το κεφάλι της. «Επ! τι κάνεις εσύ εδώ;», ρώτησε χαμογελαστά. … Ένας κύκλος σελήνης μετά. Σε ένα μικρό σπιτάκι ψηλά στα άγρια όρη του Μάλμπορ-Καντούν. i am page 48

the neuron stimulating zine

Ο Αλέξης Αστυνόμος πρώτα σήκωσε το τηλέφωνο και μετά άνοιξε τα μάτια. Το κεφάλι του πήγαινε να σπάσει και η γλώσσα του ήτανε ξερή σαν σόλα απο παπούτσι. Είχε πιει το προηγούμενο βράδυ. Είχε πιει πολύ.

- «Ποιός είναι γαμώ την Παναγία;!»

- «Τo ξέρεις πως απαγορεύεται οποιαδήποτε αναφορά στους χριστιανικούς ειδωλολατρικούς θεούς πλέον;» - «Στο μπούτσο μου! Θα σου κάνω τον κώλο σαν την φαρέτρα της Άρτεμης. Μήπως το καθεστώς απαγορεύει να πω και αυτό;» - «Για την ακρίβεια, ναι. Αλέξη, είμαι ο αρχιερέας της κάστας των χοίρων πολεμιστών, Ιόλαος Ταμπακίδης. Θέλω να μας βοηθήσεις σε μια υπόθεση…»

- «Σας έχω πει πως πλέον δουλεύω μόνο για την πάρτη μου. Είμαι ιδιωτικός ντετέκτιβ, αγριόχοιρος πως το λένε!»

Ο αστυνόμος πάγωσε για μια στιγμή. Βρέθηκε η Σοφία. Βρέθηκε το πτώμα της. Ώρα να βρεθεί και ο μπάσταρδος που του στέρησε την μοναδική γυναίκα που τον αγάπησε… *η συνέχεια στο saturnalia69.wordpress.com

i am page 49

[issue 028]- [260114] - [chimeres.gr]

- «Βρέθηκε το πτώμα της Σοφίας Φούκα. Ητανε θαμμένο στο κάμπινγκ Αλαφροϊσκιωτος. Πήγε ένας χίπης να καρφώσει πασαλάκι για σκηνή και έκλαιγε σαν κοριτσάκι μόλις είδε τί κάρφωσε.»

enditorial [travis bickle] “Αν ψάχνεις...”. Έτσι ξεκινά ένα από τα spot του webradio των Χιμαιρών, μέσα από το μεγάφωνο που λέγεται filthy_pagan. Ο “βρωμιάρης παγανιστής”, κυλισμένος στα χώματα, κάτω από τον ήλιο αλλά κυρίως κάτω από το φεγγάρι, σχεδόν πάντα με ορδές ακόλαστων γυναικών, δεν μασάει τα λόγια του.

[issue 028] - [260114] - [chimeres.gr]

Αν ψάχνεις... Βασική ερώτηση, ξεκάθαρη, ευθεία. Μια και μόνη προϋπόθεση για να βρεις. “Αν ψάχνεις...”. Το τι ψάχνεις είναι προσωπικό, μερικές φορές δεν είναι πλήρως αντιληπτό, δεν είναι καν ορισμένο. Αλλά ψάχνεις. Έχεις μια φαγούρα περίεργη. Μια καθυστέρηση στον ήχο και στην εικόνα, μια διαφορετική ερμηνεία. Πάνω σε αυτό το out of sync κάθονται οι Χίμαιρες, φυλάνε αυτό το σημείο ασυνέχειας που είναι προσεγγίσιμο μόνο όσο κινείσαι προς το άπειρο. Η μεγαλύτερη δύναμη των Χιμαιρών είναι η αδυναμία να αυτο-περιγραφούν. Εγώ, σαν νέο μέλος, μόλις και μετά βίας βαπτισμένο, δεν μπορώ να απαντήσω στο “τι είναι οι Χίμαιρες”. Το μόνο που μπορώ να δώσω σαν πλησιέστερη απάντηση είναι δανεισμένο από την Φυσική. Οι Χίμαιρες είναι Ενέργεια. Δύσκολο να οριστεί αλλά αντιληπτή λόγω του έργου που παράγει. Του webradio, του fanzine, του blog, των events, των συναντήσεων, των τηλεφωνημάτων, των σχολίων, των πειραγμάτων, του χιούμορ, της διάθεσης. Όλοι όσοι συμμετέχουν, είτε δονούνται από τις ισχυρές δυνάμεις του πυρήνα είτε περιστρέφονται με αντιπαράλληλα spin γύρω από αυτόν συνεισφέρουν στην ιδιοσύσταση των Χιμαιρών. Όσοι αλλάζουν τροχιακά, με τυχαίο και απροσδιόριστο τρόπο, δίνουν την ενέργεια και τη λάμψη τους από κάθε στοιβάδα. Όλοι παλεύουν με τις εξωτερικές δυνάμεις, χάνοντας και κερδίζοντας μάχες κάθε μέρα σε μια αέναη προσπάθεια. Το στοιχείο Χίμαιρες δεν έχει θέση στον περιοδικό πίνακα γιατί δεν του αρέσουν τα κουτάκια και οι ταμπέλες, τα σύμβολα και οι κατηγορίες. Γι αυτό δεν προσπαθεί να τα επιβάλλει. Έτσι ζει τα τελευταία χρόνια και έτσι επιθυμεί να συνεχίσει. Ανοικτό, δεκτικό, πολυμορφικό, δικό μας και δικό σας.

i am the enditorial

the neuron stimulating zine

the neuron stimulation zine

[ideas; articles; viruses; painkillers; senses; stupidity; madness; interviews; little green people; mad writers; madder readers; brain pollution; science; music; movies; philosophy; irony; humor; disclosure; mind games; feedback; communication; creativity; contradiction; destruction; pleasure; self torture; math equations; comics; quantum determinations; questioning answers; answering questions; experiments; prophecies; phycoanalysis practice; non-lobotomized brains;] συντακτική ομάδα: . [γιώτα γραμμένου] . [μικέλα φερούση] . [baphomet] . [comzeradd] . [travis bickle]

εξώφυλλο . οπισθόφυλλο: . [χίμαιρες] . [μελάνι, μολύβι] . [paulnaut] . [facebook.com/pavlos.pavlidis.129] multi-attribution: . [artbyjean] . [eclecticcycle] . [gustave doré] . [jennie barrese] . [justin wood] . [luigi serafini] . [robert altman] . [salvador dalí] . [thenounproject.org] . [wikipedia] επικοινωνία: . [mail@chimeres.gr]

chimeres.gr/zine/map/

αθήνα: . αθήναιο . αλφειός . βοτανικός κήπος . ελεύθερος τύπος . εναλλακτικό βιβλιοπωλείο . έξι συνεργασία θησείου . λεμόνι . μικρό cafe . ναυτίλος . παγκάκι . φαρφουλάς . χάρτες . beduin . zero . hackerspace.gr . nosotros . solaris . vinyl θεσσαλονίκη: . ακυβέρνητες πολιτείες . λωτός . σπίρτο . φρειδερίκο αγάπη μου . hemingway . la doze γιάννενα: . θυμωμένο πορτραίτο . φίλοιστρον . la rue λάρισα: . κουρμπέτι . στέκι paratodos . στέκι ιατρικής . las ramblas . mosh pit πάτρα: . cinema cafe

θέλεις να κυνηγήσεις την χίμαιρά σου; στείλε ένα demo και κάνε εκπομπή στο webradio ή στείλε το κείμενό σου για να συμμετέχεις στο επόμενο τεύχος του

♪♫

ηράκλειο: . ορτακιά βόλος: . καδράκι . ποδηλάτισσα . feluca

fanzine chimeres

φλώρινα: . εν φλωροίνοι

copyleft:

λευκωσία: . οκτάνα . το 586

. [διανέμεται με την άδεια “creative commons: attribution-non commercial-share alike” που επιτρέπει την ελεύθερη διανομή με παρόμοια άδεια και αναφορά στην πηγή, για μηεμπορικούς σκοπούς]

χέρι με χέρι

i am the antepenultimate page 51

χαλκίδα: . magaret tattoo story πάρος: . cafe cozy κύθηρα: . αραχτοπωλείο αγία άννα: . vinylio κιάτο: . musica es μυτιλήνη: . μουσικό καφενείο σέρρες: . sofa θήβα: . thebar

[issue 028]- [260114] - [chimeres.gr]

artwork: . [famous woman walking incognito] . [ποτές]

διανομή

Όταν το κυρίαρχο φαντασιακό επιτάσσει συγκεκριμμένες νόρμες, συμπεριφορές και τρόπους σκέψης, ακολουθεί ένα συναίσθημα ασφυξίας και μια παράλυση που σε αδρανοποιεί, σε κάνει παθητικό στα πάντα, στο να δέχεσαι την παραλογία και την ωμότητα σαν κάτι το φυσιολογικό. Αν όμως αυτή η αρχική αμηχανία ξεπεραστεί, μετουσιώνεται δημιουργικά σε μια μορφή επικοινωνίας πέρα από την συνηθισμένη. Οι Χίμαιρες σαν μια συλλογικότητα ανθρώπων αποδεικνύει το παραπάνω, τί συμβαίνει όταν η δημιουργικότητα και η πρωτοβουλία είναι η πρώτη αυθόρμητη αντίδραση. Π.Π.

κι άλλα τόσα στο γεντί κουλέ