the
neuron
stimulating zine
[τεύχος 036] - [171217] - [διανέμεται χωρίς αντίτιμο]
i am the cover...
. βρες την σωστή σελίδα [issue 036] - [171217] - [chimeres.gr]
03. το ημερολόγιο ενός τρελού [comzeradd] 04. uncivilisation [the dark mountain manifesto] 08. δεν σαπίζει ο άνθρωπος από τη μια στιγμή στην άλλη [2l8] 09. σε βρίσκει η ποίηση [τίτος πατρίκιος] 10. ο δολοφόνος της αιτίασης [μ.] 11. κακή μέρα [αθανασία δέτσικα] 12. μανιφέστο για το αντάρτικο της ανοιχτής πρόσβασης [aaron swartz] 16. απαγορευμένα βιβλία για το 2017 [william white] 18. πιθανή τριλογία ή... [seitanakos aka γιώργος] 23. οι 25 καλύτερες ταινίες του 21ου αιώνα [baphomet] 28. ξανά [φαίη φραγκισκάτου] 31. η συνέντευξη [μικέλα φερούση] 32. κέρματα [σελήνη] 34. χωρίς μάτια [μ.] 35. ἐπεισόδιο [ναπολέων λαπαθιώτης] 36. άτιτλο [λεωνίδας πανόπουλος] 37. η πρέζα [ειδωλολάτρης] 38. thank you my sister [λ.] 42. επιστολές [frida kahlo] 43. ο μύθος του σίσυφου [albert camus] 44. η πιο κοινή πρέζα [λ.] 46. δήλωση της ανεξαρτησίας του κυβερνοχώρου [perry barlow] 50. unforeseen consequences [gregory k. pincus]
i am page 02
the neuron stimulating zine
το ημερολόγιο ενός τρελού [comzeradd] “Αν αποφασίσεις το που θες να εργάζεσαι με βάση το πως πληρώνεσαι, τότε είναι πολύ πιθανόν να συμμετέχεις στην διαμόρφωση ενός κοινού μας μέλλοντος όπως το οραματίζεται μια πολύ μικρή μειοψηφία του παγκόσμιου πληθυσμού. Συνεισφέρουν τα αποτελέσματα της δουλειάς σου στη διαμόρφωση ενός μέλλοντος που ΕΣΥ οραματίζεσαι;” ~ Pawel Stanczyk
Είναι δύσκολο να αντιληφθείς αυτό που σε περικλείει όταν είσαι μέρος του. Είναι δύσκολο να αποστασιοποιηθείς όταν είσαι πολύ κοντά. Μια νοητική άσκηση που προτείνουν οι δάσκαλοι και οι σοφοί της αρετής είναι αυτή της εξωγήινης παρατήρησης. Φαντάσου πως είσαι μέρος μιας εξωγήινης αποστολής που επισκέπτεται τη γη. Πριν κάνετε την πρώτη επαφή έχετε μείνει σε τροχιά γύρω απ’ αυτόν τον περίεργο μπλε πλανήτη και τον παρατηρείτε. Πώς θα ξέρεις που πρέπει να προσεδαφιστείς; Που είναι το “κέντρο” του ανθρώπινου πολιτισμού, αν δεν τον παρατηρήσεις πρώτα;
“Αν οι μηχανές παράγουν όλα όσα χρειαζόμαστε, το μέλλον μας εξαρτάται απ’ το πως θα τα διανέμουμε. Όλοι θα μπορούν να απολαύσουν μια πολυτελή ζωή αν ο πλούτος που θα παράγουν οι μηχανές διαμοιράζεται, ή εναλλακτικά οι περισσότεροι άνθρωποι θα καταλήξουν απελπιστικά φτωχοί αν οι ιδιοκτήτες των μηχανών ενωθούν κατά της διανομής του πλούτου. Μέχρι τώρα η κυρίαρχη τάση φαίνεται να είναι η δεύτερη, με την τεχνολογία να οδηγεί στην όλο και αυξανόμενη ανισότητα.” ~ Stephen Hawking
Έλα τώρα ξανά στη γη. Άσε αυτό το νοητικό πείραμα πίσω σου και γίνε άνθρωπος ξανά. Tώρα που έχεις αποκτήσει μια καλύτερη προοπτική της κατάστασης σου, πραγματοποίησε το δεύτερο πείραμα. Σκέψου πως λόγω κάποιας περίεργης διαβολικής σύμπτωσης σκοντάφτεις πάνω σε έναν θησαυρό. Το βασικό στοιχείο εδώ είναι πως αυτό το ατύχημα σου έχει αυτομάτως λύσει το οικονομικό σου πρόβλημα. Δεν χρειάζεται να σε απασχολήσει ποτέ ξανά αυτό το θέμα για όσο ζεις. Τι θα έκανες; Ξέρω ανθρώπους που απλά θα συνέχιζαν σαν να μην έχει αλλάξει τίποτα, θα συνέχιζαν να εκπλήσσουν τους εξωγήινους φίλους μας τόσο πολύ που ίσως να έβαζαν πορεία για άλλο πλανήτη. Ξέρω ανθρώπους που θα σάστιζαν που δεν θα ήξεραν τι να κάνουν, και που βαθιά μέσα τους θα ένιωθαν πως τους έχει δοθεί μια ανέλπιστη ευκαιρία. Ξέρω ανθρώπους που είναι έτοιμοι από καιρό, που θα έβρισκαν επιτέλους αυτό τον χαμένο χρόνο για να λύσουν όλα τα δύσκολα προβλήματα που τους βασανίζουν το μυαλό και τους κρατάνε άγρυπνους χρόνια τώρα. “Ποιο είναι πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο πάνω στο οποίο θα μπορούσες να δουλεύεις αυτή τη στιγμή; ...Κι αν δεν δουλεύεις πάνω σ’ αυτό, γιατί όχι;” ~ Aaron Swartz
i am the un-editorial page
[issue 036]- [171217] - [chimeres.gr]
Αναλογίσου λίγο αυτή την κατάσταση. Αναλογίσου να παρατηρείς ανθρώπους να σπαταλούν την ενέργεια τους, τον χρόνο τους, την ευφυΐα τους (ατομική και συλλογική) σε έργα και δράσεις που δεν παράγουν τίποτα στο τέλος πέρα απ’ την αέναη ανατροφοδότηση και συντήρηση του τρόπου ζωής μιας πολύ μικρής μειονότητας.
uncivilisation [the dark mountain manifesto] μτφ. comzeradd & μ. Το τέλος της ανθρώπινης φυλής είναι πως τελικά θα πεθάνει από εκπολιτισμό. ~ Ralph Waldo Emerson
[issue 036] - [171217] - [chimeres.gr]
[...] Ο μύθος της προόδου είναι για εμάς ό,τι ήταν κι ο μύθος του θεόσταλτου πολεμιστή για τους Ρωμαίος ή ο μύθος της αιώνιας σωτηρίας για τους κονκισταδόρες: χωρίς αυτόν, οι προσπάθειες μας δεν μπορούν να συντηρηθούν. Στην καρδιά του Δυτικού Χριστιανισμού, ο Διαφωτισμός στην πιο αισιόδοξη πτυχή του εμφύσησε το όραμα ενός επί της γης παραδείσου, προς τον οποίο πορευόμαστε οδηγούμενοι απ’ την καλοϋπολογισμένη λογική μας. Ακολουθώντας αυτή την αρχή, κάθε γενιά θα έχει μια καλύτερη ζωή σε σχέση με τις προηγούμενες γενιές. Η ιστορία γίνεται μία κλίμακα και ο μόνος δρόμος είναι προς τα πάνω. Στον τελευταίο όροφο είναι η ανθρώπινη τελειότητα. Είναι σημαντικό πως αυτός ο στόχος πρέπει να παραμείνει οριακά άπιαστος ώστε να συντηρεί την αίσθηση της κίνησης. Η πρόσφατη ιστορία, παρόλα αυτά, έχει σφυροκοπήσει αυτόν τον μηχανισμό. Ο προηγούμενος αιώνας απειλήθηκε αρκετές φορές με μια καθοδική πορεία προς την κόλαση, αντί για την υπόσχεση του επίγειου παράδεισου. Ακόμα και ανάμεσα σε ευημερούσες και φιλελεύθερες κοινωνίες της Δύσης, η πρόοδος έχει με πολλούς τρόπους αποτύχει να αποδώσει καρπούς. Η σημερινή γενιά είναι αποδεδειγμένα λιγότερο ικανοποιημένη και κατά συνέπεια λιγότερο αισιόδοξη, απ’ αυτές που προηγήθηκαν. Δουλεύει περισσότερες ώρες, με λιγότερη ασφάλεια και με λιγότερες ευκαιρίες για να δραπετεύσει απ’ τον κοινωνικό περίγυρο στον οποίο γεννήθηκε. Φοβάται την εγκλημα-
i am page 04
the neuron stimulating zine
τικότητα, την κοινωνική κατάρρευση, την υπερανάπτυξη, την περιβαλλοντολογική καταστροφή. Δεν πιστεύει πως το μέλλον θα είναι καλύτερο απ’ το παρελθόν. Ατομικά, η καθεμία είναι λιγότερο περιορισμένη από ταξικές και συμβατικές συνθήκες σε σχέση με τους γονείς και τους παππούδες της, αλλά περισσότερο περιορισμένη απ’ τον νόμο, την μαζική παρακολούθηση, τις κρατικές απαγορεύσεις και το ιδιωτικό χρέος. Η φυσική της υγεία είναι καλύτερη, η διανοητική της υγεία είναι πιο εύθραυστη. Καμία δεν ξέρει τι ακολουθεί. Καμία δεν θέλει να κοιτάξει.
i am page 05
[issue 036]- [171217] - [chimeres.gr]
Πιο σημαντικό απ’ όλα, υπάρχει ένα υποβόσκων σκοτάδι στη ρίζα όλων όσων έχουμε χτίσει. Μακριά απ’ τις πόλεις, πέρα απ’ τα θολά όρια του πολιτισμού μας, στο έλεος της μηχανής αλλά όχι κάτω απ’ τον έλεγχο της, υπάρχει κάτι που ούτε ο Marx ούτε ο Conrad, ούτε ο Caesar ούτε ο Hume, ούτε η Thatcher ούτε ο Lenin κατάλαβαν ποτέ πραγματικά. Κάτι που ο δυτικός πολιτισμός – που έχει θέσει τους όρους του παγκόσμιου πολιτισμού – δεν ήταν ποτέ ικανός να κατανοήσει, επειδή για να κατανοήσει θα έπρεπε να υπονομεύσει, θανάσιμα, τον μύθο του πολιτισμού. Κάτι πάνω στο οποίο αυτή η λεπτή
κρούστα από λάβα έχει ισορροπήσει, που τρέφει τη μηχανή και όλους τους ανθρώπους γύρω της, που έχουν όλοι προπονήσει τους εαυτούς τους να μην κοιτάξουν.
[issue 036] - [171217] - [chimeres.gr]
[...] Ο μύθος της προόδου στηρίζεται στον μύθο της φύσης. Ο πρώτος μας λέει πως προοριζόμαστε για μεγαλειώδη επιτεύγματα, ο δεύτερος μας λέει πως αυτά τα επιτεύγματα δεν έχουν κανένα κόστος. Και οι δύο είναι άρρηκτα συνδεδεμένοι. Και οι δύο μας λένε πως είμαστε κάτι ξεχωριστό απ’ τον κόσμο, πως ξεκινήσαμε να γρυλίζουμε στους αρχέγονους βάλτους, σαν ένα ταπεινό κομμάτι πράγματος που λέγεται “φύση”, το οποίο πλέον έχουμε θριαμβευτικά τιθασεύει. Και μόνο το γεγονός πως έχουμε μία λέξη για τη “φύση” είναι μια απόδειξη πως δεν θεωρούμε τους εαυτούς μας μέρος της. Πράγματι, ο διαχωρισμός μας απ’ αυτή είναι σημαντικό στοιχείο του μύθου για τον θρίαμβο του πολιτισμού μας. Είμαστε, λέμε στις εαυτές μας, το μόνο είδος που έχει ποτέ επιτεθεί στη φύση και νίκησε. Με αυτή την έννοια, η μοναδική μας δόξα βρίσκεται περιορισμένη. [...] Αυτά είναι τα γεγονότα, ή μερικά απ’ αυτά. Παρόλα αυτά τα γεγονότα δεν λένε ποτέ όλη την ιστορία. (“Γεγονότα”, έγραψε ο Conrad, στο Lord Jim, “λες και τα γεγονότα αποδεικνύουν κάτι”). Τα γεγονότα της περιβαλλοντολογικής κρίσης για τα οποία ακούμε τόσα πολλά, συχνά κρύβουν τόσα όσα αποκαλύπτουν. Ακούμε καθημερινά για τις επιπτώσεις των δραστηριοτήτων μας στο “περιβάλλον” (όπως και η “φύση”, αυτή είναι μια έκφραση που μας απομακρύνει απ’ την πραγματικότητα της κατάστασης). Καθημερινά ακούμε επίσης για τις πολλές “λύσεις” σε αυτά τα προβλήματα: λύσεις που συνήθως περιλαμβάνουν μια επείγουσα πολιτική συμφωνία και μια συνετή εφαρμογή της ανθρώπινης τεχνολογικής διανόησης. Τα πράγματα μπορεί να αλλάζουν, λέει αυτή η αφήγηση, αλλά δεν υπάρχει τίποτα εδώ που δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε. Ίσως
i am page 06
the neuron stimulating zine
χρειάζεται να κινηθούμε πιο γρήγορα, πιο πιεστικά. Σίγουρα χρειάζεται να επιταχύνουμε τον ρυθμό της έρευνας και της ανάπτυξης. Αποδεχόμαστε πως πρέπει να γίνουμε πιο “βιώσιμοι”. Αλλά όλα θα πάνε καλά. Θα εξακολουθεί να υπάρχει ανάπτυξη, θα εξακολουθεί να υπάρχει πρόοδος: αυτά τα πράγματα θα συνεχίσουν, γιατί πρέπει να συνεχίσουν, ώστε να μην μπορούν να κάνουν τίποτα περισσότερο απ’ το να συνεχίσουν. Δεν υπάρχει τίποτα να δούμε εδώ. Όλα θα πάνε καλά. [...]
Αλλά δεν υπάρχει Plan B και η φούσκα, απ’ ότι φαίνεται, είναι εκεί που ζούσαμε όλο αυτό το διάστημα. Η φούσκα είναι η ψευδαίσθηση της απομόνωσης υπό την επήρεια της οποίας εργαστήκαμε τόσο καιρό. Η φούσκα μας έχει αποκόψει απ’ τη ζωή στον μόνο πλανήτη που έχουμε, ή που θα έχουμε ποτέ. Η φούσκα είναι ο πολιτισμός.
i am page 07
[issue 036]- [171217] - [chimeres.gr]
Δεν πιστεύουμε πως όλα θα πάνε καλά. Δεν είμαστε καν σίγουρες - βασισμένες στους τρέχοντες ορισμούς της προόδου και της βελτίωσης - ότι θέλουμε να πάνε. Απ’ όλες τις ψευδαισθήσεις διαφοροποίησης της ανθρωπότητας, διαχωρισμού και ανωτερότητας απ’ τον ζωντανό κόσμο που την περιβάλλει, μία είναι η διάκριση που έχει τη μεγαλύτερη βάση: μπορεί να είμαστε το πρώτο είδος ικανό να αφανίσει αποτελεσματικά τη ζωή στη Γη. Αυτή είναι μια υπόθεση που έχουμε την πρόθεση να δοκιμάσουμε. Είμαστε ήδη υπεύθυνοι για την απογύμνωση του κόσμου από ένα μεγάλο μέρος του πλούτου, της μεγαλοπρέπειας, της ομορφιάς, του χρώματος και της μαγείας του, και δεν δείχνουμε κανένα ίχνος επιβράδυνσης. Για ένα πολύ μεγάλο διάστημα, φανταζόμασταν πως η “φύση” είναι κάτι που συνέβη κάπου αλλού. Η ζημιά που της κάναμε μπορεί να είναι λυπηρή, αλλά έπρεπε να ζυγιστεί απέναντι στα οφέλη εδώ και τώρα. Και στο χειρότερο δυνατό σενάριο, θα υπάρχει πάντα κάποιου είδους Plan B. Ίσως θα μπορούσαμε να πάμε στο φεγγάρι, όπου μπορούμε να επιβιώσουμε σε σεληνιακές αποικίες κάτω από γιγάντιες φούσκες καθώς θα σχεδιάζουμε την επέκταση μας στον γαλαξία.
δεν σαπίζει ο άνθρωπος από τη μια στιγμή στην άλλη [2l8]
[issue 036] - [171217] - [chimeres.gr]
Κανένας δεν κοιμάται το βράδυ αντάρτης, επαναστάτης και ξυπνάει το πρωί πράκτορας του κράτους. Απλώς αδυνατίζεις, προδίδεις γιατί κουράστηκες, βαρέθηκες, δεν έχεις άλλες δυνάμεις. Είναι λες και χαλαρώνει το ύφασμα με το οποίο είναι φτιαγμένοι οι άνθρωποι. Λες και ξεχειλώνει από το πολύ τέντωμα. Μέσα στα κενά που αφήνουν οι μύες μαζεύονται μικρά μικρά σκατά. Συσσωρεύονται οι παλιές φοβίες και όλα αυτά χρειάζονται συνεχείς δικαιολογίες. Πρέπει να δικαιολογείς τον εαυτό σου διαρκώς. Να φτιάχνεις ένα μικρό σωρό που μεγαλώνει και πυκνώνει με εξηγήσεις και κοροϊδίες για σένα τον ίδιο. Υπάρχουν στιγμές για απαγγελίες ποιημάτων και υπάρχουν στιγμές για γροθιές.
who am i?
the neuron stimulating zine
σε βρίσκει η ποίηση [τίτος πατρίκιος]
Εκεί απάνω σε βρίσκει η ποίηση. .
i am page 09
[issue 036]- [171217] - [chimeres.gr]
Εκεί που αναρωτιέσαι για πράγματα που πρώτη φορά αντικρίζεις για πράγματα χιλιοειπωμένα που έχουν πια περάσει για πράγματα που ξαφνιάζουν κι ας γίνονται κάθε μέρα για πράγματα που έλεγες δεν θα συμβούν ποτέ και τώρα συμβαίνουν μπρος στα μάτια σου γι´ άλλα που επαναλαμβάνονται μ´ελάχιστες παραλλαγές για πράγματα που πουλιούνται μόλις πιάσουν κατάλληλη τιμή για πράγματα που σάπισαν με το πέρασμα του καιρού ή που ήσαν σάπια απ ‘ την αρχή και δεν το έβλεπες εκεί που απορείς για πράγματα που μπόρεσες να κάνεις για πράγματα σοβαρά ή ανόητα που ρίσκαρες τη ζωή σου για πράγματα σημαντικά που τα κατάλαβες αργότερα για πράγματα που τα φοβήθηκες κι απέφυγες ν´αναλάβεις για πράγματα που τα προγραμμάτισες και δεν σου βγήκαν γι´ άλλα που τα σχεδίασαν άλλοι και βγήκαν διαφορετικά για πράγματα που σου έτυχαν χωρίς να τα περιμένεις για πράγματα που μόνο τα ονειρεύτηκες και κάποτε, μία στις χίλιες πραγματώθηκαν...
κακή μέρα [αθανασία δέτσικα] Φοβάμαι ότι θα ξυπνήσω μια μέρα και θα έχω πεθάνει Θα σηκωθώ Θα πάω στη δουλειά Θα χαμογελάσω, καλημέρα, κρύο έχει σήμερα Και δεν θα ξέρω ότι είμαι νεκρή Γιατί ξέχασα ότι ο χρόνος δεν είναι άπειρος Ότι οι εποχές περνάνε και αν δεν προλάβεις, σε προσπερνάνε Θα συνεχίσω να δουλεύω μέχρι να πάω σπίτι, να πιω μια μπύρα στο καναπέ
[issue 036] - [171217] - [chimeres.gr]
Να ανοίξω την τηλεόραση, να κοιμηθώ μόνη μου στο κρεβάτι Και το άλλο πρωί να με βρουν παγωμένη Εξάλλου δεν ήθελα τελικά και τόσο πολύ όσα έλεγα ό,τι ήθελα η μαλακισμένη Δεν θα έχω ταξιδέψει στις μακριές Ινδίες Ούτε θα έχω γνωρίσει όλους του γαλαξίες που είχε να μου δείξει η Όλγα Ούτε θα έχω βρει το μυστικό της αντιγραφής Ούτε θα έχω ζήσει το καιρό που άλλαξαν όλα Θα ξυπνήσω μια μέρα και θα είμαι νεκρή Και το χειρότερο, θα έχουν περισσέψει πολλά χρόνια μέχρι να πεθάνω
i am page 10
the neuron stimulating zine
Ένα νέο αγόρι* ψάχνει την θέση του στον κόσμο. Κάθε μέρα γύρω του φωνές, επιθέσεις λεκτικές και σωματικές. Όχι απαραίτητα σε αυτόν. Όχι απαραίτητα σε κάποιον που ξέρει. Αλλά τις βλέπει και τις ακούει. Μερικές φορές δειλά τις επιχειρεί.
[issue 036]- [171217] - [chimeres.gr]
ο δολοφόνος της αιτίασης [μ.]
Ένα νέο αγόρι που δεν διάβασε ποτέ βιβλία ιδεών, με καμία από τις αισθήσεις του. Που τα μυθιστορήματα που έχει στην βιβλιοθήκη του είναι τα bestseller της αγοράς. Που οι γονείς του πια δεν συζητούν. Δεν αρθρώνουν σύνθετες προτάσεις. Δεν εκφράζουν λεκτικά το συναίσθημά τους. Ένα νέο αγόρι πρέπει να έχει ευθύνη που μένει απαθές. Που διαλέγει κάτι από μόδα ή ακόμα περισσότερο, από ανάγκη για την αφομοίωση στην μάζα. Ένα νέο αγόρι σήμερα σκότωσε τους γονείς και τους δασκάλους του. Και ύστερα κοίταξε τον εαυτό του στον καθρέφτη. «Θα ζήσω με αυτό που έκανα αλλά δεν φταίω εγώ.»
*το αγόρι δεν είχε φύλο i am page 11
[issue 036] - [171217] - [chimeres.gr]
μανιφέστο για το αντάρτικο της ανοιχτής πρόσβασης [aaron swartz] μτφ. ελληνική βικιπαιδεία Η πληροφορία είναι δύναμη. Αλλά όπως κάθε μορφή δύναμης υπάρχουν αυτοί που θέλουν να τη κρατήσουν για τους εαυτούς τους. Η παγκόσμια επιστημονική και πολιτισμική κληρονομιά του κόσμου, δημοσιευμένη ανα τους αιώνες σε βιβλία και περιοδικά, αρχίζει να ψηφιοποιείται όλο και περισσότερο και να μένει στα χέρια μιας χούφτας ιδιωτικών εταιρειών. Θέλεις να διαβάσεις papers τα οποία έχουν διάσημα επιστημονικά επιτεύγματα; Πρέπει να δώσεις τεράστια ποσά σε εκδότες σαν την Reed Elsevier. Απέναντι σε αυτό υπάρχουν εκείνοι οι οποίοι αντιστέκονται. Το κίνημα του Open Access πολεμάει σκληρά προκειμένου να διασφαλίσει πως οι επιστήμονες δεν θα παραχωρήσουν τα copyrights, αλλά αντίθετα θα δημοσιεύσουν τη δουλειά στο Internet, ώστε ο καθένας να έχει τη δυνατότητα να τη διαβάσει. Αλλά ακόμα και αν αυτό γίνει, αυτό θα ισχύει μόνο για δημοσιεύσεις που θα γίνουν στο μέλλον. Ο,τιδήποτε έχει δημοσιευτεί με copyright μέχρι τώρα θα έχει ήδη χαθεί. Αυτό είναι μεγάλο τίμημα. Να επιβάλεις σε ακαδημαϊκούς να πληρώνουν χρήματα ώστε να διαβάσουν τη δουλειά των συναδέλφων τους; Να σκανάρεις ολόκληρες βιβλιοθήκες, αλλά μόνο να αφήνεις τα παιδιά στη Google να τις διαβάσουν; Να παρέχεις επιστημονικά άρθρα στα καλύτερα πανεπιστήμια του Πρώτου Κόσμου, αλλά όχι στα παιδιά του Παγκόσμιου Νότου; Είναι εξωφρενικό και μη αποδεκτό. «Συμφωνώ», μπορεί να λένε πολλοί, «αλλά τι μπορώ να κάνω; Οι εταιρείες κρατάνε τα δικαιώματα, βγάζουν
i am page 12
the neuron stimulating zine
[issue 036]- [171217] - [chimeres.gr]
i am page 13
information
[issue 036] - [171217] - [chimeres.gr]
τεράστια ποσά χρεώνοντας τη πρόσβαση, και είναι απόλυτα νόμιμο — τίποτα δε μπορούμε να κάνουμε για να τους σταματήσουμε». Κι όμως, υπάρχει κάτι που μπορούμε να κάνουμε, κάτι το οποίο ήδη γίνεται: να το αντιπαλέψουμε. Εσάς, με τη πρόσβαση σε αυτές τις πηγές δηλαδή φοιτητές, βιβλιοθηκάριοι και επιστήμονες, σας έχει δοθεί ένα προνόμιο. Εσείς παίρνετε μέρος σε αυτό το συμπόσιο της γνώσης, ενώ ο υπόλοιπος κόσμος είναι κλειδωμένος απ’ έξω. Αλλά δε χρειάζεται — στη πραγματικότητα, ηθικά, δε μπορείτε— να κρατήσετε αυτό το προνόμιο για τον εαυτό σας. Έχετε το καθήκον να το μοιραστείτε με το κόσμο. Και πρέπει: να μοιραστείτε τους κωδικούς σας με τους συναδέλφους σας και να «κατεβάσετε» για τους φίλους σας. Στο μεταξύ, εσείς που έχετε κλειδωθεί απ’ έξω, μη στέκεστε άπραγοι. Κρυφοκοιτάξτε μέσα από τρύπες και πηδήξτε πάνω από φράχτες, ελευθερώστε την πληροφορία που είναι κλειδωμένη από τους εκδότες και μοιραστείτε την με τους φίλους σας. Αλλά όλη αυτή η πράξη μένει στο σκοτάδι,
is power i am page 14
the neuron stimulating zine
κρυμμένη στον υπόκοσμο. Τη λένε κλοπή ή πειρατεία, λες και το να μοιραστείς τη γνώση είναι ηθικά το ίδιο με το να λεηλατείς ένα πλοίο και να σκοτώνεις το πλήρωμά του. Αλλά το να μοιράζεσαι δεν είναι ανήθικο — είναι ηθικά επιτακτικό. Μόνο αυτοί που είναι τυφλωμένοι από την απληστία θα αρνιόντουσαν να δώσουν ένα αντίγραφο στο φίλο τους.
Δεν υπάρχει δικαιοσύνη με το να ακολουθείς μη δίκαιους νόμους. Ήρθε η ώρα να έρθουμε στο φως, στη μεγάλη παράδοση της κοινωνικής ανυπακοής, να δηλώσουμε την αντίθεσή μας στην ιδιωτική κλοπή της δημόσιας κουλτούρας. Πρέπει να πάρουμε την πληροφορία, όπου και αν είναι αποθηκευμένη, να κάνουμε αντίγραφα, να τα μοιράσουμε στο κόσμο. Πρέπει να πάρουμε ότι δεν έχει copyright και να το βάλουμε στο αρχείο. Χρειάζεται να αγοράσουμε κρυφές βάσεις δεδομένων και να τις δημοσιοποιήσουμε στο Web. Πρέπει να κατεβάσουμε επιστημονικά άρθρα και να τα ανεβάσουμε στα δίκτυα διαμοιρασμού αρχείων. Πρέπει να παλέψουμε για αντάρτικο ανοιχτής πρόσβασης. Με αρκετούς από εμάς, σε όλο το κόσμο, όχι μόνο θα καταφέρουμε να στείλουμε ένα δυνατό μήνυμα ενάντια στην ιδιωτικοποίηση της γνώσης — αλλά θα την κάνουμε παρελθόν.
Εσύ θα έρθεις μαζί μας; i am page 15
[issue 036]- [171217] - [chimeres.gr]
Οι μεγάλες πολυεθνικές, φυσικά, είναι τυφλωμένες από απληστία. Οι νόμοι κάτω από τους οποίους λειτουργούν το απαιτούν — οι μέτοχοι θα ξεσηκώνονταν για κάτι λιγότερο. Και οι πολιτικοί τους οποίους έχουν εξαγοράσει τους υποστηρίζουν, περνάνε νόμους οι οποίοι τους δίνουν την αποκλειστική δύναμη να αποφασίζουν ποιος θα έχει ένα αντίγραφο.
[issue 036] - [171217] - [chimeres.gr]
απαγορευμένα βιβλία για το 2017: μια λίστα με τα πιο αμφιλεγόμενα βιβλία στην αμερική η λίστα συντάχθηκε από τον william white για το investorplace Κάθε χρόνο η εβδομάδα των Απαγορευμένων Βιβλίων έχει σκοπό να επισημάνει τα βιβλία που μέσα στο τρέχον έτος απαγορεύτηκαν ή λογοκρίθηκαν στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής. Κατά την διάρκεια της εβδομάδας αυτής, Βιβλιοθήκες, βιβλιοπωλεία αλλά και άλλοι πολιτιστικοί χώροι γιορτάζουν την Πρώτη Τροπολογία περί ελευθερίας έκφρασης μελετώντας και διαβάζοντας τα βιβλία αυτά. Τα απαγορευμένα βιβλία είναι βιβλία ή άλλα έντυπα έργα όπως δοκίμια ή θεατρικά έργα που απαγορεύονται από το νόμο ή στα οποία δεν επιτρέπεται ελεύθερη πρόσβαση με άλλα μέσα. Η πρακτική της απαγόρευσης των βιβλίων είναι μια μορφή λογοκρισίας, από πολιτικά, νομικά, θρησκευτικά, ηθικά ή (λιγότερο συχνά) εμπορικά κίνητρα. Τα απαγορευμένα βιβλία περιλαμβάνουν φανταστικά έργα όπως μυθιστορήματα, ποιήματα και θεατρικά έργα και έργα μη φαντασίας όπως βιογραφίες και λεξικά. Παρακάτω θα βρείτε μια λίστα με κάποια από τα βιβλία που αμφισβητήθηκαν στο έτος 2017.
i am page 16
the neuron stimulating zine
banned books 2017: a list of most controversial books in america
i am page 17
[issue 036]- [171217] - [chimeres.gr]
The Adventures of Huckleberry Finn — Mark Twain The Autobiography of Malcolm X — Malcolm X and Alex Haley Beloved — Toni Morrison Bury My Heart at Wounded Knee — Dee Brown The Call of the Wild — Jack London Catch-22 — Joseph Heller The Catcher in the Rye — J.D. Salinger Fahrenheit 451 — Ray Bradbury For Whom the Bell Tolls — Ernest Hemingway Gone With the Wind — Margaret Mitchell The Grapes of Wrath — John Steinbeck The Great Gatsby — F. Scott Fitzgerald Howl — Allen Ginsberg In Cold Blood — Truman Capote Invisible Man — Ralph Ellison The Jungle — Upton Sinclair Leaves of Grass — Walt Whitman Moby-Dick — Herman Melville Native Son — Richard Wright Our Bodies, Ourselves — Boston Women’s Health Book Collective The Red Badge of Courage — Stephen Crane The Scarlet Letter — Nathaniel Hawthorne Sexual Behavior in the Human Male — Alfred C. Kinsey Stranger in a Strange Land — Robert A. Heinlein A Streetcar Named Desire — Tennessee Williams Their Eyes Were Watching God — Zora Neale Hurston To Kill a Mockingbird — Harper Lee Uncle Tom’s Cabin — Harriet Beecher Stowe Where the Wild Things Are — Maurice Sendak The Words of Cesar Chavez — Cesar Chavez
[issue 036] - [171217] - [chimeres.gr]
πιθανή τριλογία ή... [seitanakos aka γιώργος]
Εδώ είμαστε λοιπόν. Κάποτε οι τριλογίες, και γενικά τα βιβλία σε συνέχειες, δεν ήταν και πολύ συχνό φαινόμενο. Τώρα είναι κάτι το συνηθισμένο, αν και είναι λίγο ενοχλητικό. Πρέπει να περιμένουμε χρόνια και χρόνια για να διαβάσουμε την συνέχεια, να δούμε το τέλος της ιστορίας και να λυτρωθούμε όπως λυτρώνεται ο εκάστοτε πρωταγωνιστής. Ο συγγραφέας είναι ο Chuck Palahniuk. Τα βιβλία είναι το Damned και το Doomed. Κάτι μου λέει ότι θα έχει και συνέχεια. Το πρώτο βγήκε στα ράφια το 2011 και το δεύτερο δυο χρόνια μετά, το 2013. Από τότε δεν έχουμε δει την συνέχεια αυτής της περίεργης ιστορίας. Έχουν περάσει 4 χρόνια και ακόμα περιμένουμε (κλαψ, λιγμ) να δούμε την πρωταγωνίστριά μας, Madison, να κάνει κάτι. Ο χαρακτήρας ζει ή πέθανε μέσα στο κεφάλι του Palahniuk; Έχει σκοπό να μας δώσει και άλλο βιβλίο; Κανένας δεν ξέρει... Στο πρώτο βιβλίο αρχίζει με τον θάνατο της πρωταγωνίστριας, Madison από υπερβολική δόση χασίς. Μόνο που υπάρχει ένα πρόβλημα. Πάει στη κόλαση με λιμουζίνα, όπου και διαμένει σε ένα κελί ασκητικό και βρωμερό. Με το πέρασμα του χρόνου αρχίζει να μαθαίνει τους γείτονες καθώς και τι σημαίνει το να είναι κανείς στη κόλαση. Βρίσκει δουλειά σε τηλεφωνικό κέντρο. Είναι από αυτούς τους τηλεφωνητές που σε διακόπτουν πάντα ενώ κάνεις κάτι (τρως, βλέπεις τηλεόραση κλπ). Την επόμενη φορά που θα σας πάρουν τηλέφωνο μία τέτοια στιγμή να ξέρετε ότι υπάρχει περίπτωση να μην είναι ζωντανοί. Με το πέρασμα του χρόνου τα καταφέρνει και γίνεται η καλύτερη πωλήτρια αμαρτιών του διαβόλου... Με ένα πολύ ωραίο και περιγραφικό τρόπο, δεν θα τον αναφέρω, η Madison αποφασίζει να κάνει την κόλαση έναν παράδεισο, ανατρέποντας τον διάολο, τόσο για αυτήν και τους φίλους της όσο και για τις χιλιάδες ψυχές που έπεισε να i am page 18
the neuron stimulating zine
i am page 19
[issue 036]- [171217] - [chimeres.gr]
κάνουν κάποιο από τα θανάσιμα αμαρτήματα. Το ερώτημα είναι πώς θα εκτοπίσει τον διάολο από τον θρόνο του. Και κάπως έτσι μπαίνουμε στο πιο ωραίο, περιγραφικό και πάνω απ’ όλα περίεργο μέρος του βιβλίου. Την περιγραφή της, κατά τον Palahniuk, κόλασης. Βουνά από κομμένα νύχια. Έρημος από χαμένα καπάκια στυλό. Ωκεανός από σπέρμα που προέρχεται από αυνανισμό κλπ κλπ... Η περιγραφή είναι άκρως διασκεδαστική, οριακά αηδιαστική και γραφικότατη. Κατά τη διάρκεια των ταξιδιών, η Madison, πρέπει να προκαλέσει σε μάχη και να νικήσει φιγούρες που έχουν καλύτερη θέση στην ιεραρχία της κόλασης. Καλιγούλας, Χίτλερ και η Αικατερίνη των Μεδίκων είναι κάποια από τα θύματα της. Όπως είναι λογικό, η Madison, πρέπει να μπορεί να αποδεικνύει το γεγονός ότι όντως έχει κερδίσει την θέση που της αρμόζει στην ιεραρχία. Έτσι κρατάει τρόπαια από τους εχθρούς της, το μουστάκι του Χίτλερ ή τα αρχίδια του Καλιγούλα. Όπως είναι φυσικό ο διάολος δεν έχει ελπίδα μπροστά σε έναν εχθρό τόσο ισχυρό, με χιλιάδες πιστούς (στρατό). Θα κερδίσει όμως; Αυτό θα το δούμε στο δεύτερο βιβλίο. Κάπου εκεί ανάμεσα σε όλο το πανικό ανακαλύπτει και τις πραγματικές αιτίες του θανάτου της. Αυτό μας αποκαλύπτεται πολύ ωραία και σταδιακά. Χτίζεται η αγωνία σιγά σιγά, και σε κάθε κεφάλαιο μας δίνεται μία μικρή πληροφορία για το ποια ήταν στη ζωή καθώς και το πως πέθανε. Η θέση της είναι στη κόλαση ή μήπως στον παράδεισο;
[issue 036] - [171217] - [chimeres.gr]
Doomed. Η συνέχεια της ιστορίας είναι πολύ πιο ενδιαφέρουσα. Η Madison, αφού έχει νικήσει τον διάολο, αποφασίζει να πάει διακοπούλες. Αλλά κάτι πάει στραβά, και βρίσκεται στο καθαρτήριο, δηλαδή τη γη. Δηλαδή τι; Κόλαση είναι οι άλλοι; Αυτό; Αν είναι να βάλουμε και τον Ζαν Πωλ Σαρτρ, να βάλουμε και την αναφορά που έκαναν σε αυτόν οι Άγαμοι Θύται: Όπως είπε και ο Ζαν Πωλ Σαρτρ, μια γυναίκα αγάπησα και μου βγήκε σκάρτη. Ξέφυγα λίγο. Πάμε πίσω στη Madison. Στη γη η πρωταγωνίστριά μας, αφού δεν είναι δέσμια από τους φυσικούς νόμους, αποφασίζει να επισκεφτεί το σπίτι των γονιών της. Βλέπει το φάντασμα της - από καιρό - νεκρής γιαγιάς της, και αρχίζει να θυμάται περιστατικά από τη ζωή της. Ένα καλοκαίρι που είχε περάσει με τα παππούδια στο σπίτι τους. Όλα είναι καλά και ωραία μέχρι τώρα. Όμως κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας. Σιγά σιγά καταλαβαίνει ότι όλη η ζωή της δεν είναι τόσο απλή όσο τη θυμάται. Βλέποντας τα πράγματα από διαφορετική ματιά, διαπιστώνει ότι δεν ήταν ποτέ ελεύθερη, δεν είχε ποτέ δική της βούληση. Ήταν ένα πιόνι σε ένα μεγαλύτερο σχέδιο. Ο διάολος έχει σκηνοθετήσει και γράψει τη ζωή της πριν από αυτήν για αυτήν. Είναι μέσα στο σχέδιο του διαβόλου για την εγκαθίδρυση της εποχής της κυριαρχίας του στη γη. Διαπιστώνει ότι όσο ζούσε τίποτα δεν ήταν όπως φαινόταν. Όλοι οι φίλοι, που έκανε στη κόλαση, είναι αυτοί που έδιναν πληροφορίες στους γονείς για το πως να γίνουν πλούσιοι και πετυχημένοι. Και το έκαναν με τον ίδιο τρόπο που η ίδια “εξαπατούσε” ανθρώπους να διαπράξουν κάποιο θανάσιμο αμάρτημα. Υπάρχει μέσα στο βιβλίο και μία υπόνοια “προφητείας”, the one that reads books
the neuron stimulating zine
Damned / Chuck Palahniuk September 1, 2011 ISBN 978-0-224-09115-2 Doomed / Chuck Palahniuk October 8, 2013 ISBN 978-0385533034 i am page 21
[issue 036]- [171217] - [chimeres.gr]
κατά την οποία η Madison, θα είναι αυτή που θα κρίνει τη πορεία του κόσμου. Πληρεί τις προϋποθέσεις να πάει και στη κόλαση και στον παράδεισο. Και το τι θα διαλέξει είναι αυτό που θα σώσει ή θα καταστρέψει τον κόσμο. Αυτό το στοιχείο δεν μου άρεσε καθόλου. Θα προτιμούσα την ιστορία αυτή χωρίς να είναι κάποιο είδος μεσσιανικής μορφής. Δεν ξέρω πως μπορούν να γίνουν τα βιβλία αυτά χωρίς αυτή τη πλοκή, γιατί οι γονείς της Madison, έχουν προβάλει το θάνατο της κόρης τους τόσο πολύ που έχει γίνει κάποιο είδος αγίας με δικούς της πιστούς και οπαδούς. Τον τρόπο με τον οποίο έγινε αγία δεν θέλω να τον πω, είναι κάτι με το οποίο θα γελάτε μέχρι δακρύων, αν διαβάσετε το βιβλίο... Σαν ιστορία είναι απίστευτη, έχει πολύ γέλιο και είναι αξιομνημόνευτη. Πέρασα πολύ ωραία διαβάζοντας αυτά τα δύο βιβλία. Από τα πλέον αγαπημένα μου κομμάτια είναι ο τρόπος αρχής κάθε κεφαλαίου του πρώτου βιβλίου: Are you there, Satan? It’s me, Madison. Εξαιρετικά πρωτότυπη ιδέα για βιβλίο και ο τρόπος γραφής είναι μοναδικός. Το χιούμορ είναι αρκετό, μαύρο και κάποιες φορές τόσο αηδιαστικό όσο πρέπει για να πάρεις μια ιδέα για το πως είναι να είσαι στη κόλαση του Palahniuk. Ελπίζω να βγει και συνέχεια αυτής της ιστορίας, πραγματικά θέλω να δω πως θα τελειώσει αυτή η ιστορία. Ο Chuck Palahniuk είχε δεχτεί πολλές άσχημες κρητικές για αυτά τα βιβλία. Θεωρώ ότι ο Chuck Palahniuk ανήκει στην ίδια κατηγορία με τον Quentin Tarantino, ή θα τον λατρέψεις ή θα τον μισήσεις, δεν υπάρχει μέση λύση. Εγώ τον λάτρεψα. Έχει αστείρευτη φαντασία, ιδιόμορφη αίσθηση του χιούμορ και πάνω απ’ όλα ένα δικό του τρόπο γραφής που τον κάνει να ξεχωρίζει. Πραγματικά ελπίζω να το διαβάσετε και να περάσετε μερικά ωραία βράδια.
i am page 22
[issue 036] - [171217] - [chimeres.gr]
not a void
the neuron stimulating zine
Οι 25 καλύτερες ταινίες του 21ου αιώνα (μέχρι στιγμής) [baphomet]
Από τη «Λευκή Κορδέλα» του Μίκαελ Χάνεκε μέχρι το «Spotlight» του Τομ ΜακΚάρθι και από το «Εγώ, ο Ντάνιελ Μπλέικ» του Κεν Λόουτς, μέχρι το «Dogville» του Λαρς φον Τρίερ. Ο 21ος αιώνας μας έχει ήδη χαρίσει διαχρονικά αριστουργήματα της Έβδομης Τέχνης και στο κείμενο που ακολουθεί παρουσιάζονται εν τάχει οι 25 αγαπημένες μου ταινίες (μέχρι στιγμής)*.
Τη σκυτάλη παίρνουν «Η Αιώνια Λιακάδα Ενός Καθαρού Μυαλού του Μισέλ Γκοντρί, το «Χαμένοι στη Μετάφραση» της Σοφία Κόπολα και
Ένα σπουδαίο φιλμ, αλλά και μία μοναδική εμπειρία θέασης, αποτελεί ο «Γιος του Σαούλ» του Λάζλο Νέμε. Η ταινία αποτυπώνει όλη τη φρίκη του Ολοκαυτώματος, με ήρωα έναν Εβραίο κρατούμενο, που εξαναγκάζεται από τους Ναζί να εξολοθρεύει τους ανθρώπους που συρρέουν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Με την «Αγάπη» του Μίκαελ Χάνεκε, εισερχόμαστε στο εξαιρετικό κινηματογραφικό σύμπαν του Αυστριακού σκηνοθέτη - έναν από τους κορυφαίους δημιουργούς του σύγχρονου ευρωπαϊκού σινεμά - οι ιστορίες και εικόνες μετουσιώνονται, δημιουργώντας έναν προσωπικό κόσμο, στον οποίο ο Χάνεκε καλεί τον θεατή να μυηθεί και να ταξιδέψει. Ο σκηνοθέτης με τη χαρακτηριστική λιτή, διεισδυτική ματιά που ανατέμνει «κλινικά» την ανθρώπινη ύπαρξη και τη βία, αποτελεί ένα από τα σπου-
i am page 23
[issue 036]- [171217] - [chimeres.gr]
Το ταξίδι μας ξεκινάει με το «Spotlight» του Τομ ΜακΚάρθι, το οποίο αφηγείται την πραγματική ιστορία της βραβευμένης με Pulitzer μάχιμης δημοσιογραφικής ομάδας της εφημερίδας Boston Globe, η οποία το 2002 αποκάλυψε ένα σκάνδαλο παιδεραστίας στους κόλπους της Καθολικής Εκκλησίας. Ακολουθεί «Η Πόλη του Θεού» των Φερνάντο Μεϊρέλες και Κάτια Λουντ, η «Ερωτική Επιθυμία» του Γουόνγκ Καρ-Γουάι και το «Ένας Χωρισμός» του Ασγκάρ Φαραντί. Μία ρεαλιστική ταινία, που μεταξύ άλλων, μας επιτρέπει να παρατηρήσουμε πως ακροβατεί η ιρανική κοινωνία, ανάμεσα στη θεοκρατία και τις δυτικές επιδράσεις, που δέχεται.
φυσικά το «Oldboy» του Νοτιοκορεάτη σκηνοθέτη, Παρκ Τσαν-Γουκ. Μεταφερόμαστε στην Ευρώπη, με τις «Ζωές των Άλλων». Βασισμένο στην πρόσφατη ιστορία της Γερμανίας και σε μία από τις πιο σκοτεινές περιόδους της Ευρώπης, το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Φον Ντόνερσμαρκ μοιάζει να είναι η πιο αξιόλογη κινηματογραφική απεικόνιση της ατμόσφαιρας τρόμου που επικρατούσε στο Βερολίνο πριν από την πτώση του Τείχους.
δαιότερα κεφάλαια του σύγχρονου κινηματογράφου.
[issue 036] - [171217] - [chimeres.gr]
Ακολουθεί η «Melancholia» του Λαρς φον Τρίερ. O Δανός σκηνοθέτης δημιουργεί έναν υπνωτιστικό και οπτικά συγκλονιστικό φιλοσοφικό διαλογισμό, μετατρέποντας το είδος των ταινιών καταστροφής σε οικογενειακό δράμα. Συνεχίζουμε με τα φιλμ «Κάποτε στην Ανατολία» του Νουρί Μπιλγκέ Τσεϊλάν, «Ida» του Πάβελ Παβλικόφσκι, «Εγώ, ο Ντάνιελ Μπλέικ» του Κεν Λόουτς και το γλυκόπικρο «Αμελί» του Ζαν-Πιερ Ζενέ, με πρωταγωνίστρια την Οντρέι Τοτού και την αξεπέραστη μουσική επένδυση του Γιαν Τίρσεν.
Καβάλα στο «Άλογο του Τορίνο» των Μπέλα Ταρ και Αγκνες Χρανίτσκι, μπαίνουμε στην τελική δεκάδα, ενώ ακολουθούν το «Γνήσιο Αντίγραφο» του Αμπάς Κιαροστάμι, το «Λιμάνι της Χάβρης» του Άκι Καουρισμάκι και ο «Πιανίστας», με τον Άντριεν Μπρόντι στον καλύτερο ρόλο της καριέρας του και τον Ρόμαν Πολάνσκι, να επιχειρεί μία συγκλονιστική κατάβαση στις Πολωνικές του ρίζες και τα δύσκολα παιδικά του βιώματα. Τη σκυτάλη παίρνει ο συγκλονιστικός «Τόνι Έρντμαν» της Μάρεν Άντε. Μία δραματική κομεντί που χαράσσεται ανεξίτηλα στο μυαλό του θεατή και τον συνοδεύει για πάντα. Παρά την μεγάλη χρονική διάρκεια του φιλμ (162 λεπτά),
ο θεατής μένει καθ’ όλη τη διάρκεια καθηλωμένος από τη σκηνοθεσία, αλλά και το σενάριο της Γερμανίδας δημιουργού, το οποίο ισορροπεί με ακρίβεια ανάμεσα στην κωμωδία και στο δράμα, καθώς υπηρετείτε ιδανικά από το εξαιρετικό πρωταγωνιστικό δίδυμο, των ηθοποιών, Σάντρα Χίλερ και Πέτερ Σιμόνισεκ, στους ρόλους της κόρης και του πατέρα, αντίστοιχα. Η «Συνεκδοχή της Νέας Υόρκης» του Τσάρλι Κάουφμαν, είναι μία ταινία αστείρευτη, που κυριολεκτικά σε προκαλεί να την καταλάβεις με την πρώτη φορά που θα τη δεις. Ασφαλώς, η αληθοφάνεια της ταινίας, αλλά και το σημείο αναφοράς της
είναι η εκπληκτική ερμηνεία του Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν, ίσως του κορυφαίου Αμερικανού ηθοποιού της γενιάς του, ο οποίος εδώ, ενσαρκώνει μοναδικά τον Κέιντεν, σ’ έναν από τους καλύτερους και προσωπικά αγαπημένους ρόλους, της πλούσιας φιλμογραφίας του. Εκεί όπου ολοκληρώνεται η «Γλυκιά Ζωή» του Φεντερίκο Φελίνι, ξεκινά «Η Τέλεια Ομορφιά» του Πάολο Σορεντίνο. Μπορεί να ακούγετε υπερβολική μία τέτοια σύγκριση, αλλά είναι γεγονός ότι ο Σορεντίνο, με πρωταγωνιστή του και πάλι τον σπουδαίο Τόνι Σερβίλο, μας παραδίδει μία πραγματικά μεγάλη ταινία. Και κάπως έτσι, το ταξίδι μας
i am page 24
the neuron stimulating zine
στις 25 καλύτερες ταινίες του 21ου αιώνα (μέχρι στιγμής), ολοκληρώνεται με τρία διαχρονικά αριστουργήματα της Έβδομης Τέχνης:
«Dogville» - Προσπαθώντας να ξεφύγει από την συμμορία που την κυνηγά, η Γκρέις φθάνει στην μικρή Αμερικανική πόλη Dogville. Ο Τομ, ο φιλόσοφος της πόλης, δέχεται να της παρέχουν καταφύγιο υπό τον όρο ότι θα δουλεύει για τους κατοίκους της πόλης και μετά από δύο εβδομάδες θα ψηφίσουν για το αν θα μείνει ή όχι. Η Γκρέις δέχεται τη συμφωνία. Σύντομα όμως, η θέση της στην πόλη αρχίζει να γίνεται προβληματική. Μία από τις καλύτερες δημιουργίες της σπουδαίας φιλμογραφίας του Λαρς Φον Τρίερ. Η ταινία διαδραματίζεται σε
«Η Λευκή Κορδέλα» - Γερμανία, λίγο πριν τον Α‘ Παγκόσμιο Πόλεμο. Μία σειρά ανεξήγητων γεγονότων διαταράσσουν την καθημερινότητα της παρηκμασμένης κοινωνικής ζωής ενός προτεσταντικού χωριού. Μία καθημερινότητα αυστηρών ιεραρχιών, αυταρχικής πειθαρχίας, άκαμπτων ταξικών και έμφυλων διαχωρισμών. Τα παιδιά, οι οικογένειές τους, ο πάστορας, ο δάσκαλος, ο γιατρός βρίσκονται όλοι στο επίκεντρο. Με την κινηματογραφική σύνθεση εικόνων ολοκληρωτισμού, βίας, μίσους και διαφθοράς, με την αλληγορική αφήγηση περί του αβγού του φιδιού, αλλά και με φωτεινή μονοχρωμία και υποβλητικά πλάνα, ο Μίκαελ Χάνεκε μοιάζει να επιδιώκει να δέσει τη «Λευκή Κορδέλα» του στον θεατή, καλώντας τον παράλληλα να ανακαλύψει τη δύναμη όσων πιθανώς ελλοχεύουν, καθώς και εκείνων που διαμόρφωσαν τον μετέπειτα ναζιστικό χαρακτήρα τους.
i am page 25
[issue 036]- [171217] - [chimeres.gr]
«Οδός Μαλχόλαντ» - Μια νεαρή κοπέλα, που μόλις κατέφτασε στο Λος Άντζελες με κρυφό όνειρο να γίνει ηθοποιός, ανακαλύπτει στο διαμέρισμά της μια κυνηγημένη γυναίκα που πάσχει από αμνησία. Στην προσπάθειά της να τη βοηθήσει, θα βυθιστεί σ’ έναν παράξενο κόσμο όπου τα ίδια πρόσωπα, αλλά με άλλες ταυτότητες, κινούνται σε παράλληλο σύμπαν. Καλώς ήρθατε στο μοναδικό κινηματογραφικό σύμπαν του Ντέιβιντ Λιντς. Η βία, η εξωτερική δυσμορφία των χαρακτήρων καθώς και η παρατήρηση των κρυφών επιθυμιών των ηρώων του σκηνοθέτη, συνυπάρχουν συχνά πυκνά στις ταινίες του.
ένα αρκετά μινιμαλιστικό σκηνικό, με λεπτές ζωγραφισμένες γραμμές και περιγράμματα. Αν και η συγκεκριμένη πρακτική είναι συνήθης στο μαύρο θέατρο, δεν έχει χρησιμοποιηθεί σχεδόν ποτέ στον Κινηματογράφο. Αυτή η μορφή δημιουργίας βοηθάει να επικεντρώσει την προσοχή του ο θεατής στην υποκριτική και στην αφήγηση της ιστορίας. Το «Dogville» αποτελεί το πρώτο μέρος της ανολοκλήρωτης τριλογίας USA - Land of Opportunities, που θα συνεχιστεί το 2005, με το «Manderlay».
[issue 036] - [171217] - [chimeres.gr]
Οι 25 καλύτερες ταινίες του 21ου αιώνα (μέχρι στιγμής) 25. Spotlight: Ολα στο Φως (Spotlight, 2015) του Τομ ΜακΚάρθι 24. Η Πόλη του Θεού (Cidade de Deus, 2002) των Φερνάντο Μεϊρέλες και Κάτια Λουντ 23. Ερωτική Επιθυμία (In the Mood for Love, 2000) του Γουόνγκ Καρ-Γουάι 22. Ενας Χωρισμός (A Separation, 2011) του Ασγκάρ Φαραντί 21. Η Αιώνια Λιακάδα Ενός Καθαρού Μυαλού (Eternal Sunshine of the Spotless Mind, 2004) του Μισέλ Γκοντρί 20. Χαμένοι στη Μετάφραση (Lost in Translation, 2003) της Σοφία Κόπολα 19. Oldboy (2003) του Παρκ Τσαν-γουκ 18. Οι Ζωές των Αλλων (Das Leben der Anderen, 2006) του Φλόριαν Χένκελ φον Ντόνερσμακ 17. Ο Γιος του Σαούλ (Saul Fia, 2015) του Λάζλο Νέμες 16. Αγάπη (Amour, 2012) του Μίκαελ Χάνεκε 15. Melancholia (2011) του Λαρς φον Τρίερ 14. Κάποτε στην Ανατολία (Bir Zamanlar Anadolu’da, 2011) του Νουρί Μπιλγκέ Τσεϊλάν 13. Ida (2013) του Πάβελ Παβλικόφσκι 12. Εγώ, ο Ντάνιελ Μπλέικ (I, Daniel Blake - 2016) του Κεν Λόουτς 11. Αμελί (Amélie, 2001) του Ζαν-Πιερ Ζενέ 10. Το Αλογο του Τορίνο (A Torinói Ló, 2011) των Μπέλα Ταρ και Αγκνες Χρανίτσκι 9. Γνήσιο Αντίγραφο (Copie Conforme, 2010) του Αμπάς Κιαροστάμι 8. To Λιμάνι της Χάβρης (Le Havre - 2011) του Άκι Καουρισμάκι 7. Ο Πιανίστας (The Pianist, 2002) του Ρόμαν Πολάνσκι 6. Toni Erdmann (2016) της Μάρεν Άντε 5. Η Συνεκδοχή της Νέας Υόρκης (Synecdoche, New York, 2008) του Τσάρλι Κάουφμαν 4. Η Τέλεια Ομορφιά (La Grande Bellezza, 2013) του Πάολο Σορεντίνο 3. Οδός Μαλχόλαντ (Mulholland Drive, 2001) του Ντέιβιντ Λιντς 2. Dogville (2003) του Λαρς φον Τρίερ 1. Η Λευκή Κορδέλα (Das Weiße Band, 2009) του Μίκαελ Χάνεκε *Καταχρηστικά μέσα στον 21ο αιώνα υπολογίζω και το έτος 2000, όπως συμβαίνει στις περισσότερες από τις σχετικές λίστες που κυκλοφορούν. mr cinema always knows
the neuron stimulating zine
i am page 27
[issue 036]- [171217] - [chimeres.gr]
μοιράσου τις μουσικές σου μαζί μας μοιράσου τις απόψεις σου μαζί μας ένα ελεύθερο ραδιόφωνο μία ελεύθερη φωνή
ξανά [φαίη φραγκισκάτου] απόσπασμα, εκδόσεις chimeres edition, αθήνα 2017
[issue 036] - [171217] - [chimeres.gr]
12 Κυριακή πρωί Να φτάσει στο σπίτι. Να πάρει το κλειδί της θυρίδας. Να φύγει. Σχέδιο απλό. Δίσταζε να μπει στο αεροπλάνο. Στο πορτοφόλι της είχε 100 ευρώ και την χρεωστική της κάρτα. Γύρω στα 1000 ευρώ στον λογαριασμό μισθοδοσίας της. Δε θα πήγαινε μακριά αν έφευγε έτσι. Αγόρασε μια τηλεκάρτα απ’ το αεροδρόμιο και πήρε στο νούμερο στα Γιάννενα που της είχε δώσει ο Ηλίας. Είπε βιαστικά στον τηλεφωνητή «Είμαι καλά, κατεβαίνω με το αεροπλάνο από Θεσσαλονίκη στην Αθήνα για να πάρω κάποια πράγματα και να φύγω. Σήμερα ο μήνας έχει 18, αν πάρεις το μήνυμα αυτό άνοιξε το skype, θα προσπαθήσω να σε βρω τις επόμενες 2 μέρες. Αν δεν έχεις νέα μου, κατέβα Αθήνα και δες την Λίλιαν στο λογιστικό γραφείο του 1ου ορόφου στην πολυκατοικία μου. Τη θυμάσαι τη Λίλιαν ελπίζω, ψώνιζε καφέ από σένα κάθε μέρα. Πες της να σου δώσει τον φάκελο που έχω αφήσει στο γραφείο της. Της μίλησα για σένα πριν ανέβω Γιάννενα. Ελπίζω να σε ξαναδώ». Πέταξε την τηλεκάρτα και μπήκε στην θύρα επιβίβασης. Αφέθηκε να κοιτά τη θάλασσα στην απογείωση. Δε σκεφτόταν τίποτα. Το βλέμμα της έμεινε καρφωμένο μέχρι που τα σύννεφα έκρυψαν τη θέα. Απλό το σχέδιο. Αλλά στα απλά την πάταγε πάντα. Το αεροπλάνο προσγειώθηκε, η εικόνα της θάλασσας έμεινε στο μυαλό της μέχρι που βγήκε από τη ζώνη επιβατών και προχώρησε προς την έξοδο του Ελ. Βενιζέλος. Δεν τον είδε να την πλησιάζει, ένιωσε πάλι μόνο ένα άγγιγμα στον ώμο. -Γιατί ήρθες; [...]
i am page 28
the neuron stimulating zine
chimeres.gr /editions
i am page 29
[issue 036]- [171217] - [chimeres.gr]
στις Χίμαιρες πιστεύουμε πως οι άνθρωποι πρέπει να μοιράζονται τα γραπτά τους. Να δημιουργούν συνεργατικές εκδόσεις όπου κάποιος θα βάλει το λιθαράκι του στην επιμέλεια, κάποιος στην σελιδοποίηση, κάποιος αλλος στην ψηφιακή διανομή και ο δημιουργός τελικά θα μπορέσει να έχει στα χέρια του ένα βιβλίο άξιο να μοιραστεί. Υπάρχει και άλλη λύση εκτός από την επί χρήμασι έκδοση. Διεκδικήστε την.
i am page 30
[issue 036] - [171217] - [chimeres.gr]
the neuron stimulating zine
η συνέντευξη [μικέλα φερούση] απόσπασμα, εκδόσεις άπαρσις, αθήνα 2017 -Έχετε σκεφτεί ποτέ το θέμα της υπερβολής μέσα σε όλα αυτά;
-Πως σκοπεύετε να το αντιμετωπίσετε πλέον; -Γι’ αυτό θα κάνω κάτι απλό. Θα βάλω λίγο κραγιόν και θα πάω. Σήμερα θα επισκεφτώ το μνήμα της πεθαμένης του ψυχής. Θα πάω κοντά στην ψυχή που αγάπησα. Σ’ αυτήν την ψυχή που μ’ αγάπησε πραγματικά, που πίστεψε σ’ εμένα. Θα πάω να βάλω τα πιο ωραία λουλούδια πάνω στην μαρμάρινη πλάκα. Θα κάτσω εκεί και θα της μιλάω, ακριβώς όπως της μιλούσα δέκα χρόνια πριν. Είναι αλήθεια τελικά, πέρασαν δέκα χρόνια από τότε που η ψυχή του ξεψύχησε Και τη θέση της πήρε μια άλλη. Αυτή η καινούρια είναι πιο σκληρή κι εντελώς κυνική. Φαντασμένη και πανούργα Κι όμως! Μου είχε ορκιστεί ότι την ψυχή του δεν θα την αλλάξει! Ούτε έναν όρκο δεν κατάφερε να κρατήσει. Πως περίμενε να κρατήσει εμένα; -Συμπέρασμα; [...]
i am page 31
[issue 036]- [171217] - [chimeres.gr]
-Ναι, είμαι υπερβολική. Ποια αληθινή αγάπη στηρίζεται στην μετριότητα; Εκτός από υπερβολική όμως, ήμουν και άψογη. Ο ίδιος το είπε. Μέρες τώρα παλεύω να βρω κάθε δυνατό τρόπο για να του επιτρέψω ξανά την είσοδο στην ζωή μου. Όλοι οι πιθανοί συνδυασμοί όμως είναι ανεφάρμοστοι. Βαθιά μέσα μου, όμως, τον ευχαριστώ. Που μου άνοιξε τα μάτια κι έμαθα πως ο κόσμος δεν είναι κινούμενα σχέδια. Τον ευχαριστώ για την απάτη του, γιατί κατάλαβα πως όλοι οι άγγελοι κρύβουν στα ρούχα τους μια λόγχη, περιμένοντας τη στιγμή που θα σε τρυπήσουν. Τον ευχαριστώ για όσα μου έδωσε, για όλα αυτά που πήρε. Που, εκτός από τα υλικά, πήρε μαζί του κι εμένα. Γιατί τον εαυτό μου δεν τον βρίσκω πια εδώ. Οπότε τον ψάχνω, τον ανακαλύπτω κάτω απ την πόρτα του να περιμένει να τον δει, δίπλα απ το κρεβάτι του να περιμένει να τον κοιμίσει, στα μάγουλά του να του σκουπίσει τα δάκρυα.
[issue 036] - [171217] - [chimeres.gr]
κέρματα [σελήνη] Όταν νυχτώνει, αρχίζει η ζωή σου η δεύτερη, η κανονική... Αφού το πρωί απλά υπάρχεις. Σ' αγκαλιάζουν τα φώτα των δρόμων, τα ράθυμα φανάρια κι οι στάλες της όξινης βροχής. Στριμώγνεσαι στα ρούχα σου, στο μετρό, στα κέρματα της τσέπης σου κι ανάμεσα σε δύο καφέδες. Αναπνέεις μόνο με τον καπνό του τσιγάρου και βυθίζεσαι κοιτώντας τις γραμμές του ορίζοντα. Τρίβεις τα μάτια σου μέχρι να θολώσουν για να βλέπεις καλύτερα. Στα λασπόνερα αντικατοπτρίζεται το βράδυ της πόλης, με μελωδία στριγγή και συνάμα φιλόξενη. Σαν την μήτρα που ξεκίνησαν όλα για την μικρή σου ύπαρξη. Αναζητάς απαντήσεις σ' ερωτήσεις που δεν τολμάς να βγάλεις τον ήχο τους και ταράζεις την σιωπή σου κλωτσώντας τον χρόνο πιο κάτω. Σκοτάδια πάνω από άλλα σκοτάδια, πιο σκοτεινά κι αδηφάγα από χθες. Αληθινά και κίβδηλα ψεύδη, κεντημένα ζωηρά χρώματα, βασανίζουν την σκέψη σου. Μια μέρα θα βάλεις φωτιά σ’ όλα αυτά και θα πιεις στο ποτό σου τις στάχτες τους. Πριν ξημερώσει, έχεις βουτήξει στο μέσα σου και το ‘χεις κλειδώσει να μην το χαϊδέψουν οι ακτίνες του ήλιου. Γι αυτό αγαπάς αλλιώτικα τις μέρες που λείπει τόσο φως και στάζουν τα σύννεφα ρημάδια μέσα στο βλέμμα σου. Καλημέρα. Προηγήθηκε αυτής νύχτα. i am page 32
the neuron stimulating zine
[issue 036]- [171217] - [chimeres.gr]
i am page 33
χωρίς μάτια [μ.]
[issue 036] - [171217] - [chimeres.gr]
Οι σοφοί άνθρωποι λένε παρατηρούν τον κόσμο. Δεν μιλάνε. Δεν παράγουν. Δεν δημιουργούν. Πάρα μόνο την στιγμή που θα είναι σίγουροι για το αποτέλεσμα. Ή την απουσία του. Ή την ανάγκη του επίπλαστου. Ή τον φόβο της μη κατανόησης. Το δύσκολο είναι να παρατηρείς. Χωρίς να αντιδράς. Χωρίς να προσπερνάς. Χωρίς να συμπεραίνεις. Το δύσκολο είναι να παρατηρείς. Να έχεις μνήμη. Να έχεις ενσυναίσθηση. Να έχεις υπομονή. Δεν υπάρχει τρόπος να προετοιμαστείς. Δεν υπάρχει τρόπος να εκπαιδευτείς. Δεν υπάρχει τρόπος να μοιάσεις. Οι σοφοί υπάρχουν επειδή κάποιος δεν μίλησε για καιρό. Όσα είπε μετά δεν είχαν νόημα. Η φωνή του όμως είχε γνώριμη χροιά. Μου θύμιζε τον πατέρα μου. Το μισούσα τον πατέρα μου. Μίλαγε χωρίς να είναι. i am page 34
the neuron stimulating zine
ἐπεισόδιο [ναπολέων λαπαθιώτης] Μάτι δειλὸ ποὺ σὲ κοιτάζει βαθιά, βουβὰ καὶ σκοτεινὰ κι ἔτσι πιστά, σὰ νὰ σοῦ τάζει: Θὰ σ᾿ ἀγαπῶ παντοτινά.
i am page 35
[issue 036]- [171217] - [chimeres.gr]
Ψηλό, λιγνό, τρελὸ γιὰ χάδι, δουλεύει σ᾿ ἕνα μαγαζί. Τὸ πῆρα ἕνα Σαββάτο βράδυ καὶ κοιμηθήκαμε μαζί.
[issue 036] - [171217] - [chimeres.gr]
άτιτλο [λεωνίδας πανόπουλος] εκδόσεις anima libri, πάτρα 2017 άχνιζε το τραπέζι αλκοόλ στα μάτια σου καπνοτόπια, και τις βαθυστόχαστες ερμηνείες και τα λόγια το γέλιο σου θρύψαλα τα σκορπούσε σκόνη ύστερα η θεωρία πασπάλιζε ό,τι ανθρώπινο είχε μείνει: “χαρούμενη επιστήμη” του Νίτσε και Μάλλερ και το σπίτι του Χέγκελ. μα σα χαζός κι ηλίθιος εγώ πήγα κι έπεσα μέσα σε μία μικρή, αόρατη τρύπα που τα δάχτυλά μου βρήκαν στο καλσόν σου
i am page 36
the neuron stimulating zine
η πρέζα [ειδωλολάτρης]
ναρκωτικό. Το δικό μου απλό. Κυριακές να ξυπνώ μαζί σου -πάλι ξύπνησες πρώτηα σε φιλώ να νιώθω τα χνώτα σου έρωτας χωρίς μακιγιάζ αληθινός να κουρνιάζω πίσω σου σαν έμβρυο να σε σφίγγω να μην φύγεις ποτέ να αναπνέω τα μαλλιά σου το ευαίσθητο δέρμα του αυχένα…
i am page 37
[issue 036]- [171217] - [chimeres.gr]
Καθένας έχει ένα
[issue 036] - [171217] - [chimeres.gr]
thank you my sister [λ.] Η μία από τις τέσσερις - η Jenny - κάποια στιγμή τραγουδάει. Ένα τόσο ωραίο τραγούδι. Της το λέω - πόσο όμορφα τραγουδά και πόσο υπέροχη είναι η φωνή της. Το γεγονός ότι τραγουδά εκεί - ότι μπορεί και τραγουδά εκεί - κάνει το τραγούδι της να ακούγεται ακόμα πιο όμορφο. Μου λένε ότι δεν έχουν προαυλισμό. 3 μήνες σε ένα δωμάτιο. 3 μήνες δεν έχουν βγει από το δωμάτιο. Σε ένα χώρο που κανονικά προορίζεται για κράτηση λίγων ημερών. Αρκετό για να ανατριχιάσω και να ξεχάσω το δικό μου πρόβλημα. Where is your family? You knew each other before? No, we are prison friends. Family now is prison friends. Είναι εκεί για χαρτιά. Από την Σομαλία. Οι κοπέλες μιλάνε με τα αγόρια στα διπλανά κελιά, τα οποία δεν βρίσκονται στο οπτικό τους πεδίο. Χαρούμενες συνομιλίες σε μία γλώσσα που δεν καταλαβαίνω. -Γνωρίζεστε; Με τους υπόλοιπους; You know each other? -Only by voice. Μπάλα φτιαγμένη από ρούχα μέσα σε μια πλαστική σακούλα, δεμένη σφιχτά. Παίζουν βόλεϋ με αυτήν και γελάνε. Μετά παίζουν κουτσό. Για λίγο, βλέπω δύο κοπέλες που δεν βρίσκονται εκεί. Σαν να μην βρίσκονται εκεί. Η Soukria κάνει λίγες ασκήσεις, στον ελάχιστο χώρο - διάδρομο ανάμεσα στα κρεβάτια μας και το μπάνιο - χρειάζεται λίγο άσκηση και κίνηση, μου εξηγεί. Η θλίψη - το κενό - στον αέρα υπάρχει σταθερά, χωρίς κάποιος να χρειάζεται να αναφερθεί ξεκάθαρα σε αυτήν - υπάρχει στο βλέμμα τους όταν δεν μιλάνε. Όταν δεν γελάνε και δεν παίζουν - αστειεύονται ανέμελα μεταξύ τους. Στην (κάθε) σιωπή και στους τοίχους του μικρού δωματίου δεν φεύγει, συνυπάρχει με τις στιγμές χαράς και ανεμελιάς - όση τουλάχιστον μπορεί να χωρέσει στο δωμάτιο που μοιραζόμαστε - που είναι αρκετή. Έχουν επιλογή να τρώνε φαγητό με παραγγελία είτε από σουβλατζίδικο είτε από πιτσαρία. Με ρωτάνε αν με πειράζει να πάρουμε πίτσα με τόνο, επειδή τρώνε σουβλάκια με κοτόπουλο κάθε μέρα. Παραγγέλνουμε πίτσα. δεν τρώω πολύ. Μου λένε να φάω. i am page 38
the neuron stimulating zine
i am page 39
[issue 036]- [171217] - [chimeres.gr]
Μου δείχνουν τον κατάλογο. Με ρωτάνε πως λένε διάφορα υλικά στα ελληνικά, για να μπορούν να τα ζητάνε στην πίτσα. Τηλεφωνούν στους δικούς τους από τηλέφωνο σε ένα τραπεζάκι με ρόδες που έρχεται μπροστά από τις πόρτες των κελιών. Η αμηχανία μου μπροστά τους με κάνει, άθελά μου ίσως, να φαίνομαι απόμακρη. Διστάζω να τους κάνω ερωτήσεις για την ζωή τους, από φόβο να μην τις φέρω σε δύσκολη θέση, από την επιθυμία μου να είμαι διακριτική. -“Are you ok? Talk to us, why don’t you talk?” Επιμένουν να μου κάνουν χώρο στο κρεβάτι τους για να κοιμηθώ, όσο και να τους λέω ότι δεν χρειάζεται, και στριμώχνονται, παραχωρώντας μου ένα κρεβάτι. Δεν περίσσευε κρεβάτι για εμένα - με εμένα μαζί εκείνο το βράδυ, ήταν 4 κρεβάτια για 5 άτομα. Η επόμενη μέρα. Μπορώ πλέον να φύγω. Μετά από ένα εικοσιτετράωρο συγκατοίκησης. Κάτι με σφίγγει τη στιγμή που φεύγω. Καθώς τις αφήνω. Ενώ εγώ φεύγω, έχω τη δυνατότητα, την πολυτέλεια, της “επιστροφής”, αυτές παραμένουν εκεί - στην αβεβαιότητα, στο άγνωστο σκοτάδι. Είμαι ήδη αόρατα δεμένη μαζί τους. Για λίγο, διαφορετικοί άνεμοι μας έριξαν στο ίδιο μέρος. Ξεχνάω κάποια πράγματα εκεί, φεύγοντας, και επιστρέφω την επόμενη για να τα πάρω. Παίρνω μαζί ένα κέικ για να τους δώσω Με το που τους το δίνω, το πρόσωπο της Soukria λάμπει από ένα χαμόγελο έκπληξης και ευγνωμοσύνης. “Thank you my sister.” “Για να τις δεις ήρθες ή για να πάρεις τα πράγματά σου;” δεν προλαβαίνω να τους μιλήσω πολύ Η φωνή του υπαλλήλου του τμήματος μας διακόπτει. “Family now is prison friends”. Thank you my sister. Εγώ θα έπρεπε να τους πω ευχαριστώ Υπήρχε κάποιος ο οποίος ήταν σε πολύ χειρότερη θέση από εμένα κάποιος που είχε κυριολεκτικά να βγει 3 μήνες από ένα δωμάτιο 3x6μ., και που μπορεί, παρόλα αυτά, να τραγουδάει τόσο υπέροχα.
i am page 40
[issue 036] - [171217] - [chimeres.gr]
the neuron stimulating zine
[issue 036]- [171217] - [chimeres.gr]
i am page 41
επιστολές [frida kahlo] απόσπασμα
[issue 036] - [171217] - [chimeres.gr]
Να ξέρεις πως δεν είμαστε παρά οδοδείκτες, χτίζουμε και γκρεμίζουμε για να νιώθουμε ζωντανοί και για να βασανιζόμαστε, να περιμένουμε την επόμενη στιγμή, να κολυμπάμε μαζί σε μία δίνη που έχει χίλια πρόσωπα και να μην ξέρουμε ότι φτάνουμε σε εμάς τους ίδιους, τους εαυτούς μας, πολλαπλάσια του ενός, ανίκανοι για να ξεφύγουμε και να γίνουμε δύο, τρεις, ακόμα περισσότεροι, για να επιστρέψουμε στον έναν.
i am page 42
the neuron stimulating zine
ο μύθος του σίσυφου [albert camus] απόσπασμα
Επιπλέον, και για όλες τις μέρες μιας άχαρης ζωής, ο χρόνος μας στηρίζει. Έρχεται όμως πάντα η στιγμή που χρειάζεται να τον στηρίξουμε και εμείς. Ζούμε με το μέλλον: “αύριο”, “αργότερα”, “όταν θα τακτοποιηθείς σε μία δουλειά”, “όταν μεγαλώσεις θα καταλάβεις”. Αυτές οι ασυνέπειες είναι θαυμαστές, γιατί τελικά θα πεθάνουμε. Μα φτάνει η μέρα που ο άνθρωπος διαπιστώνει ή λέει ότι είναι τριάντα χρονών. Επιβεβαιώνει έτσι τη νιότη του. Την ίδια όμως στιγμή συγκρίνει τον εαυτό του με το χρόνο. Παίρνει θέση σε αυτόν. Αναγνωρίζει ότι βρίσκεται σε μία κρίσιμη καμπή και παραδέχεται ότι πρέπει να την περάσει. Ανήκει στο χρόνο και, με τη φρίκη που τον κυριεύει, αναγνωρίζει σε αυτόν τον χειρότερο εχθρό του. […] Πάντως, θα μας εκπλήσσει διαρκώς το γεγονός πως όλος ο κόσμος ζει έτσι, δηλαδή σαν κανείς “να μην ήξερε τίποτα”. i am page 43
[issue 036]- [171217] - [chimeres.gr]
Κάποια φορά, τα σκηνικά καταρρέουν. Ξύπνημα, τραμ, τέσσερις ώρες δουλειά στο γραφείο ή στο εργοστάσιο, φαγητό, τραμ, τέσσερις ώρες δουλειά, φαγητό, ύπνος και, Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή και Σάββατο με τον ίδιο ρυθμό, αυτός ο κύκλος επαναλαμβάνεται εύκολα τις περισσότερες φορές. Μια μέρα όμως ακούγεται το “γιατί” κι όλα αρχίζουν μέσα σε τούτη την κούραση που χρωματίζεται από έκπληξη. “Αρχίζουν”, αυτό είναι το σημαντικό. Η κούραση βρίσκεται στο τέρμα των πράξεων μιας μηχανικής ζωής, μα δίνει συνάμα το έναυσμα για την εκκίνηση της συνείδησης. Την ξυπνά και προκαλεί τη συνέχεια. Η συνέχεια είναι η ασύνειδητη επιστροφή στην αλυσίδα του καθημερινού ή η οριστική αφύπνιση. Στο τέλος της αφύπνισης έρχονται, με τον καιρό, οι επιπτώσεις: αυτοκτονία ή αναρρωση. Η κούραση κλείνει μέσα της κάτι το απωθητικό. Εδώ, οφείλω να συμπεράνω ότι είναι καλή. Γιατί όλα ξεκινούν με τη συνείδηση και τίποτα δεν αξίζει χωρίς τη μεσολάβησή της. Τούτες οι παρατηρήσεις δεν έχουν καμία πρωτοτυπία, είναι ωστόσο εμφανείς: αυτό αρκεί για λίγο, επ’ ευκαιρία μιας συνποπτικής εξερεύνησης στην αφετηρία του παραλόγου. Η απλή “έγνοια” είναι η αρχή των πάντων.
[issue 036] - [171217] - [chimeres.gr]
η πιο κοινή ‘πρέζα’ [λ.] Προχωρούσα όπως οι άλλοι, όπως θεωρείται πως είναι το “κανονικό”. Ξαφνικά μια μέρα σταμάτησα και αναρωτήθηκα που πάω και γιατί τα κάνω όλα αυτά. Τι νόημα έχουν. Ο τρόμος. Οι προβληματισμοί ανησύχησαν τους γύρω σαν κάτι το παράλογο. Γιατί να σταματήσει κανείς και να ρωτήσει. Οι προβληματισμοί θεωρούνται αφύσικοι. Εφηβική αντίδραση. Κόλλησα και έμεινα εκεί, μη μπορώντας να πάω ούτε πίσω ούτε μπροστά. Μα γιατί, ρωτούσαν. Γιατί δεν είσαι πια (το) ρομπότ (που ήσουν). Το γιατί εγκιβωτίζει την ερώτηση αυτή. Ενώ θα έπρεπε να ‘ναι - θα το βρεις. κάποια στιγμή, ο καθένας βρίσκει το νόημά του. Το γιατί να προχωρεί. Φαινομενικά, απ’ έξω, όλοι μπορεί να φαίνεται πως προχωρούν το ίδιο. Άλλοι το κάνουν ασυνείδητα, άλλοι συνειδητά άλλοι ποτέ δεν ρώτησαν, αλλά απέκτησαν τη συνείδηση όταν κατάλαβαν πως τους έλειπε. Ως φυσικό θεωρείται το ρομποτικό. Κι αν κανείς σταθεί και ρωτήσει, όλοι ανησυχούν τι του συμβαίνει. Του συμβαίνει το πιο φυσιολογικό πράγμα. Απλά οι άλλοι συνήθισαν. Και να μην ξέρεις, τουλάχιστον τώρα ξέρεις πως θες να έχεις τη συνείδησή σου μαζί σου. Τουλάχιστον να ξέρεις. Και να έχεις επίγνωση της αυταπάτης σου. Μια αυτογνωσία. Μια επίγνωση. Ρομπότ εν γνώση σου. Οι άλλοι - χωρίς. Η ζωή δεν είναι όλα αυτά. Αυτά είναι οι σκιές. Βαφτίστηκαν κανονικοί όσοι προχωρούσαν χωρίς να σταματήσουν, προβληματικοί όσοι αναρωτιόνταν.
i am page 44
the neuron stimulating zine
“Ό,τι πιο σημαντικό έχει κανείς, είναι όσα δεν μπορεί να χάσει σε ένα ναυάγιο”. Να πηγαίνεις από το ένα στο άλλο, την μία πρέζα στην άλλη, για να μην μείνεις γυμνός. Για να μην μείνεις με τον εαυτό σου. Με τις σκέψεις σου. Και σε τρελάνει η γύμνια σου, τώρα που την βλέπεις πια. Από τον εαυτό σου προσπαθείς να ξεφύγεις, και δεν το είχες καταλάβει. Πότε είχες ζωή; Όχι, δεν είναι τότε. Τότε απλά νόμιζες ότι είχες. Ήταν μία βαβούρα, ένας θόρυβος εξωτερικός, παράσιτα στην επικοινωνία σου με σένα, ανάμεσα σε σένα και εσένα. Τώρα που ο θόρυβος έφυγε, σε ακούς καλύτερα. Είδες πως δεν είχατε να πείτε τίποτα.
i am page 45
[issue 036]- [171217] - [chimeres.gr]
Μένεις χωρίς τις ψευδαισθήσεις σου. Δεν είναι αυτό η ζωή. Η ζωή είναι ό,τι συμβαίνει μέσα μας. Ό,τι έχει αντίκτυπο μέσα μας και μας κάνει να νιώθουμε ζωντανοί. Αυτό είναι κατασκευασμένες ψευδαισθήσεις. Μένεις γυμνός. Είσαι γυμνός. Είτε είναι σχολείο, σχολή, δουλειά, ένα πρόγραμμα προσεκτικά κατανεμημένο και κανονισμένο στις μέρες της εβδομάδας. Η πιο κοινή πρέζα. Και η πιο αόρατη, η πιο απαρατήρητη. (για αυτό; άραγε;) Άμα μέσα σου δεν έχεις τα εφόδια, θα τρελαθείς. Να καταλάβεις ότι αυτό που έχασες δεν είναι αυτό που είσαι, αλλά αυτό που έκανες. Τα εφόδια στα δίνουν και οι άλλοι, αλλά κυρίως εσύ, ο καθένας χρειάζεται να τα βρει μέσα του.
διακήρυξη για την ανεξαρτησία του κυβερνοχώρου [john perry barlow] μτφ. comzeradd & μ.
[issue 036] - [171217] - [chimeres.gr]
Προς τις κυβερνήσεις του Βιομηχανικού Κόσμου, προς εσάς τους κουρασμένους γίγαντες από δέρμα και ατσάλι, έρχομαι απ’ τον Κυβερνοχώρο, το νέο σπίτι του Νου. Εκ μέρους του μέλλοντος, ζητάω από εσάς του παρελθόντος να μας αφήσετε στην ησυχία μας. Δεν είστε ευπρόσδεκτοι ανάμεσα μας. Δεν έχετε κυριαρχία στα μέρη που βρισκόμαστε. Δεν έχουμε εκλεγμένη κυβέρνηση, ούτε υπάρχει η πιθανότητα να έχουμε στο μέλλον, οπότε σας απευθύνομαι με μοναδική εξουσία όχι μεγαλύτερη απ’ αυτή που πηγάζει απ’ την ελευθερία. Κηρύσσω τον παγκόσμιο κοινωνικό χώρο που χτίζουμε εκ φύσεως ανεξάρτητο απ’ την τυραννία που προσπαθείτε να μας επιβάλετε. Δεν έχετε κανένα ηθικό δικαίωμα να μας εξουσιάζετε ούτε κατέχετε κάποια μέθοδο επιβολής που θα έπρεπε πραγματικά να φοβόμαστε. Οι κυβερνήσεις αντλούν την εξουσία τους απ’ τη συναίνεση των κυβερνόμενων. Δεν έχετε ζητήσει ή λάβει τη δική μας. Δεν σας προσκαλέσαμε. Δεν μας γνωρίζετε, ούτε γνωρίζετε τον κόσμο μας. Ο Κυβερνοχώρος δεν εμπίπτει στη δικαιοδοσία σας. Μην σκέφτεστε πως μπορείτε να τον χτίσετε, σαν να ήταν κάποιο δημόσιο κατασκευαστικό έργο. Δεν μπορείτε. Είναι μια πράξη της φύσης και αναπτύσσεται μέσα απ’ τις συλλογικές μας δράσεις. Δεν έχετε εμπλακεί στην μεγάλη και συγκεντρωτική συζήτηση μας, ούτε έχετε δημιουργήσει τον πλούτο των αγορών μας. Δεν γνωρίζετε την κουλτούρα μας, την ηθική μας ή τους άγραφους κανόνες που ήδη παρέχουν στην κοινωνία μας μεγαλύτερη τάξη απ’ ό,τι θα μπορούσε να υπάρχει με οτιδήποτε προσπαθείτε να επιβάλετε. Ισχυρίζεστε πως υπάρχουν προβλήματα μεταξύ μας που πρέπει να λύσετε. Χρησιμοποιείτε αυτό τον ισχυρισμό ως δικαιολογία για να εισβάλετε στις περιοχές μας. Πολλά απ’ αυτά τα προβλήματα δεν υπάρχουν. Εκεί που υπάρχουν πραγματικές συγκρούσεις, εκεί που υπάρχουν σφάλματα, θα τα αναγνωρίσουμε και θα τα αντιμετωπίσουμε με τα δικά μας μέσα. Διαμορφώνουμε το δικό μας Κοινωνικό
i am page 46
the neuron stimulating zine
Συμβόλαιο. Αυτή η κυβέρνηση θα αναδυθεί με βάση τις συνθήκες του δικού μας κόσμου, όχι του δικού σας. Ο κόσμος μας είναι διαφορετικός. Ο Κυβερνοχώρος αποτελείται από συναλλαγές, σχέσεις και σκέψεις, τοποθετημένες σαν ένα όρθιο κύμα στον ιστό των επικοινωνιών μας. Ο κόσμος μας είναι ένας κόσμος που είναι ταυτόχρονα παντού και πουθενά, αλλά δεν είναι εκεί που ζουν τα σώματα μας. Δημιουργούμε έναν κόσμο στον οποίο μπορούν να μπουν όλοι, χωρίς προνόμια ή προκαταλήψεις που απορρέουν απ’ τη φυλή, την οικονομική δύναμη, τη στρατιωτική ισχύ ή την καταγωγή.
Οι νομικές σας έννοιες για την ιδιοκτησία, την έκφραση, την ταυτότητα, την κίνηση και το γενικότερο πλαίσιο αυτών δεν έχουν εφαρμογή σε εμάς. Βασίζονται όλες στην ύλη, και δεν υπάρχει καθόλου ύλη εδώ. Οι ταυτότητες μας δεν έχουν σώματα, οπότε, σε αντίθεση με εσάς, δεν μπορούμε να συμμορφωθούμε με φυσικό εξαναγκασμό. Πιστεύουμε πως μέσα απ’ την ηθική, το προσωπικό ενδιαφέρον και το κοινό καλό, η κυβέρνηση μας θα αναδυθεί. Οι ταυτότητες μας μπορεί να είναι διασκορπισμένες σε περιοχές μακριά από την δικαιοδοσία σας. Ο μόνος νόμος που θα αναγνωρίσουν οι επιμέρους κουλτούρες μας είναι ο Χρυσός Κανόνας. Ελπίζουμε πως θα καταφέρουμε να χτίσουμε τις λύσεις μας πάνω σ’ αυτή την αρχή. Αλλά δεν μπορούμε να δεχτούμε τις λύσεις που προσπαθείτε να επιβάλλετε. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, έχετε σήμερα δημιουργήσει ένα νόμο, το Telecommunications Reform Act, ο οποίος αναιρεί το ίδιο σας το Σύνταγμα και προσβάλει τα όνειρα των Jefferson, Washington, Mill, Madison, DeToqueville και Brandeis. Αυτά τα όνειρα πρέπει τώρα να αναγεννηθούν μέσα μας. Φοβάστε τα ίδια σας τα παιδιά, γιατί είναι γηγενείς σε έναν κόσμο που θα είστε για πάντα μετανάστες. Επειδή τους φοβάστε, εμπιi am page 47
[issue 036]- [171217] - [chimeres.gr]
Δημιουργούμε έναν κόσμο όπου οποιοσδήποτε, οπουδήποτε, μπορεί να εκφράσει τις πεποιθήσεις του, όσο μοναδικές κι αν είναι, χωρίς τον φόβο να εξαναγκαστεί σε σιωπή ή συμμόρφωση.
i am page 48
[issue 036] - [171217] - [chimeres.gr]
the neuron stimulating zine
στεύεστε τους γραφειοκρατικούς σας μηχανισμούς με την γονική ευθύνη που εσείς οι ίδιοι είστε αρκετά δειλοί να αντιμετωπίσετε. Στον κόσμο μας, όλα τα αισθήματα και εκφράσεις ανθρωπιάς, απ’ τα πιο ποταπά έως τα πιο εξευγενισμένα, είναι μέρη ενός αδιάλειπτου όλου, της παγκόσμιας συνεύρεσης των bits. Δεν μπορούμε να διαχωρίσουμε τον αέρα που μπορεί να πνίξει απ’ τον αέρα που δίνει δύναμη στα φτερά να χτυπούν. Σε Κίνα, Γερμανία, Γαλλία, Ρωσία, Σιγκαπούρη, Ιταλία και στις Ηνωμένες Πολιτείες, προσπαθείτε να εκδιώξετε τον ιό της ελευθερίας τοποθετώντας φυλάκια στα σύνορα του Κυβερνοχώρου. Αυτά μπορεί να κρατήσουν μακριά τη μόλυνση για ένα μικρό διάστημα, αλλά δεν θα λειτουργήσουν σε έναν κόσμο που σύντομα θα καλυφθεί από μέσα μεταφοράς bits.
Αυτά τα όλο και αυξανόμενα εχθρικά και αποικιοκρατικά μέτρα, μας τοποθετούν στην ίδια θέση με όλους τους εραστές της ελευθερίας και του αυτο-προσδιορισμού που προηγήθηκαν, που έπρεπε να απορρίψουν την εξουσία απόμακρων και αδιαμόρφωτων δυνάμεων. Πρέπει να διακηρύξουμε τους εικονικούς μας εαυτούς ως απρόσβλητους απ’ την κυριαρχία σας, ακόμα κι αν συνεχίζουμε να συναινούμε στην εξουσία σας πάνω στα σώματα μας. Θα επεκτείνουμε τους εαυτούς μας κατά μήκος του Πλανήτη ώστε κανείς να μην μπορεί να συλλάβει τη σκέψη μας. Θα δημιουργήσουμε έναν πολιτισμό του Νου στον Κυβερνοχώρο. Ίσως να είναι πιο ανθρώπινος και δίκαιος απ’ τον κόσμο που οι κυβερνήσεις σας έχουν φτιάξει. Νταβός, Ελβετία, 8 Φλεβάρη, 1996 . i am page 49
[issue 036]- [171217] - [chimeres.gr]
Οι συνεχώς και πιο απαρχαιωμένες βιομηχανίες πληροφορίες που έχετε θα διαιωνίσουν τον εαυτό τους προτείνοντας νόμους, στην Αμερική και παντού, που θα απαιτούν ακόμα και την ιδιοκτησία της ομιλίας σε όλο τον κόσμο. Αυτοί οι νόμοι θα διακηρύσσουν πως οι ιδέες είναι ένα ακόμα βιομηχανικό προϊόν, όχι πολύ διαφορετικό απ’ τον σίδηρο. Στον κόσμο μας, οτιδήποτε μπορεί να δημιουργήσει η ανθρώπινη νόηση μπορεί να αναπαραχθεί και να διανεμηθεί απεριόριστα χωρίς κόστος. Η παγκόσμια διαβίβαση σκέψης δεν απαιτεί πλέον τα εργοστάσια σας για να επιτευχθεί.
i am page 50
because, as you can see, it can be easy to run out of space when a poem gets all Fibonacci sequency
until I started to worry about all these words coming with such frequency
I wrote a poem on a page but then each line grew to the word sum of the previous two
unforeseen consequences
[issue 036] - [171217] - [chimeres.gr]
the neuron stimulating zine
the neuron stimulation zine [ideas; articles; viruses; painkillers; senses; stupidity; madness; interviews; little green people; mad writers; madder readers; brain pollution; science; music; movies; philosophy; irony; humor; disclosure; mind games; feedback; communication; creativity; contradiction; destruction; pleasure; self torture; math equations; comics; quantum determinations; questioning answers; answering questions; experiments; prophecies; phycoanalysis practice; non-lobotomized brains;]
διανομή
chimeres.gr/zine/map/
αθήνα: . αθήναιο . αλφειός . εναλλακτικό . βοτανικός κήπος . ελεύθερος τύπος . εκδόσεις των συναδέλφων . κρίκος . έξι . λεμόνι . μικρό cafe . ναυτίλος . παγκάκι . πυθοδώρου 6 . φαρφουλάς . nosotros . hackerspace.gr . el gato
συντακτική ομάδα: . [comzeradd] . [σελήνη] . [sofanky] . [μ2] artwork: . [famous woman walking incognito] . [sofanky] . [ποτές]
multi-attribution: . [openarchives.org] . [thenounproject.com] . [search.creativecommons.org] . [3 william mitchelle] . [4/6/7 sanen ] . [5 kirankuppa] . [8/9 moomin] . [10/11/44/45 lászló moholy-nagy] . [13/16 wikimedia] . [18 lancaster public library] . [19/20/21 chuck palahniuk] . [22 fan ho] . [23/24/25/26 imdb] . [28 φ.φραγκισκάτου] . [30 μ.φερούση] . [33 sky] . [34/35 hernanpba] . [36/37 pippa jameson] . [40/41 allilegioikratoumenonstanotia] . [42 mvnyard, a dream of fire] . [42/43 ben sahn] επικοινωνία: . [mail@chimeres.gr]
θέλεις να κυνηγήσεις την χίμαιρά σου; στείλε ένα demo και κάνε εκπομπή στο webradio ή στείλε το κείμενό σου για να συμμετέχεις στο επόμενο τεύχος του fanzine chimeres
♪♫
copyleft: . [διανέμεται με την άδεια “creative commons: attribution-non commercial-share alike” που επιτρέπει την ελεύθερη διανομή με παρόμοια άδεια και αναφορά στην πηγή, για μηεμπορικούς σκοπούς]
θεσσαλονίκη: . ακυβέρνητες πολιτείες . λωτός . μικρόπολις . σχολείο για την μάθηση της ελευθερίας . φρειδερίκο αγάπη μου γιάννενα: . μουσελίμι . θυμωμένο πορτραίτο . p2p lab . beatnik βόλος: . καδράκι . ποδηλάτισσα κομοτηνή: . οκτώ πάτρα: . χαραμάδα ηράκλειο: . ευαγγελισμός . ξύλινη tabya . blow up
καλαμάτα: . καλλιτεχνικό στέκι λάρισα: . κουρμπέτι . στέκι paratodos . mosh pit μυτιλήνη: . μουσικό καφενείο . μπόμπιρας . καφενείο π
φλώρινα: . εν φλωροίνοι
χαλκίδα: . καθρέφτης . magaret tattoo stories
θήβα: . the bar
αγία άννα: . vinylio
πάρος: . τακίμι
λευκωσία: . πρόζακ
κύθηρα: . αραχτοπωλείο
χέρι με χέρι
i can’t believe it’s finished
[issue 036]- [171217] - [chimeres.gr]
εξώφυλλο/οπισθόφυλλο/εσώφυλλο: . [patchwork] . [sofanky] . [ψηφιακό κολλάζ]
I‘ll be back...