the
neuron
stimulating zine
[τεύχος 035] - [140517] - [διανέμεται χωρίς αντίτιμο]
i am the cover...
. βρες την σωστή σελίδα
.03 το ημερολόγιο ενός τρελού [comzeradd] .04 φοβάμαι το τέρας που έχω στο κεφάλι μου [χαρά τρε κάπως] .05 αιώρηση τέταρτης διάστασης [zycrei] .06 άτιτλο [αργύρης ευαγγελούλης] .07 η (γριά) αγοράστρια [μπέρτολτ μπρεχτ] .08 χαϊκού [ελένη αργύρη] .10 ροζ φεγγάρι [φαίη φραγκισκάτου]
[issue 035] - [140517] - [chimeres.gr]
.11 φόβος [sofanky] .12 σήμερα λοιπόν [όμικρον] .13 καθημερινότητα [ιωάννης γκουγκουγιάννης] .14 φόβος για το φόβο του άλλου [σελήνη] .17 ο μεγάλος αδερφός στον κινηματογράφο [baphomet] .21 και όμως γίνεται! [seitanakos aka πτωχός γιώργος] .24 τσίρκο [κατερίνα ζησάκη] .26 οι δούλες [ζαν ζενέ] .27 μια βροχερή μέρα στο σχιστό [στέλλα ο.λιάτου - amirose] .30 για τη συνήθεια του φόβου [μικέλα φερούση] .31 the anatomy of fear [χρυσάνθη αγγελάκη] .32 fear is a man’s best friend [περδίκης γιάννης] .33 η βίβλος των ηδονών (αποσμ.) [ρ.βανεγκέμ - ε.σίλε - χρ.αγγελάκη] .34 enditorial [μ.]
i am page 02
the neuron stimulating zine
το ημερολόγιο ενός τρελού [comzeradd]
"Αν μπορείς κοίταξε τον φόβο κατάματα και ο φόβος θα φοβηθεί και θα φύγει." ~ ν. καζαντζάκης
Ο φόβος είναι η άλλη όψη ενός νομίσματος που γράφει "ελπίδα". Είτε θα σε βυθίσει σε ένα σκοτεινό υπόγειο - μακριά απ' οτιδήποτε ζωντανό - είτε θα σε τραβήξει στις παρυφές της ζωής, ίσα ίσα για να απειλείς αυτούς που τολμούν να βγουν στο φως. Δεν ξέρω τι είναι χειρότερο. Να σε έχει παραλύσει ο φόβος, να έχεις εξαιρέσει τον εαυτό σου ή να είσαι ένα συνεχές εμπόδιο οποιασδήποτε αλλαγής; Αυτό που ξέρω σίγουρα, είναι πως ο μεγαλύτερος φόβος μου δεν μου ανήκει. Είναι των άλλων. Φοβάμαι για το τι είναι ικανοί οι άνθρωποι να κάνουν. Όταν παραλύουν και σε τραβάνε κι εσένα μαζί τους ή όταν βγάζουν δόντια γιατί φοβούνται πως θα τραβήξεις το χαλί κάτω απ’ τα πόδια τους. Και είμαι πεπεισμένος πως αυτός ο φόβος μου, φοβίζει με τη σειρά του κι άλλους ανθρώπους. Γι' αυτό είναι τόσο δύσκολο να του ξεφύγω. Αυτός ο αέναος κύκλος δεν είναι εύκολο να σπάσει. Αλλά δεν υπάρχει εναλλακτική. Δεν υπάρχουν ατρόμητοι ηγέτες να μας τραβήξουν στο φως. Και δεν τους χρειαζόμαστε άλλωστε. Ό,τι είναι να γίνει, θα γίνει από μας. "Ντροπή πια να μεθούμε στις ταβέρνες της ελπίδας! Ή κάτω στα υπόγεια του φόβου." ~ φ. νίτσε
i am the un-editorial page
[issue 035]- [140517] - [chimeres.gr]
Όταν φοβάται ένα σκυλί γαβγίζει. Κάποιοι άνθρωποι αντιδρούν χειρότερα.
φοβάμαι το τέρας που έχω στο κεφάλι μου [χαρά τρε κάπως]
Φαντάσου ματα, να λέειαυτό το χαρτί, γραμμένο όλο με μικρά, χειρόγραφα γράμΓεια σου,
[issue 035] - [140517] - [chimeres.gr]
ΦΟΒΑΜΑΙΦΟΒΑΜΑΙΦΟBAΜΑΙΦΟΒΑΜΑΙΦΟΒΑΜΑΙΦΟΒΑΜΑΙΦΟΒΑΜΑΙΦΟΒΑΜΑΙ.
Έχω μάθει να φοβάμαι, έχω κάτι στο κεφάλι μου που δε με αφήνει ήσυχη, καμιά φορά το λέω τέρας ή φάντασμα, πιο πολύ τέρας. Και νιώθω σα να είμαι τρύπια, φαντάσου κάτι που τρέφεται με το πόσο ‘Δεν Κάνεις Αρκετά’. Και το φοβάμαι, είναι εκεί όλη μέρα, είναι εκεί όταν δουλεύω και μου τραβάει το στομάχι, είναι εκεί όταν είμαι ερωτευμένη και με κουνάει συνέχεια απ’ τους ώμους. Φοβάμαι, μου κλέβει τα πάντα, με πετάει και με σπρώχνει, όταν ήμουν μικρή δε μου έκαναν ποτέ μπούλινγκ, νομίζω, αλλά αυτό μου κάνει. Είναι εκεί κάθε μέρα, εδώ και μήνες, να μου πει ότι είμαι μια ανίκανη. Είναι εκεί χρόνια. Πιο πολύ απ’ ό,τι θα ‘θελα να πιστεύω, αλλά το θυμάμαι, θυμάμαι να είμαστε πάντα μαζί στη ζωή μου. Ήταν αυτό που με έκανε να κόβομαι από τα 13. Ήταν εκεί όταν έδινα πανελλήνιες, ήταν εκεί στο πρώτο έτος που ξαφνικά δεν ήξερα ποια είμαι. Φοβάμαι. Φοβάμαι που δε φεύγει, φοβάμαι που δεν κλείνει. Στο κεφάλι μου μένουμε μαζί, και πιάνει χώρο σα να είναι ντουντ σε λεωφορείο. Αγενής ντουντ που μιλάει άσχημα δυνατά στο λεωφορείο. Και τον κουβαλάω, και δε μπορώ να τον διώξω, φοβάμαι που δεν ξέρω πώς μπαίνει στο μιουτ. Σα να βρέχει συνέχεια. Σα να έχει συννεφιά. Σα να τα βλέπω όλα μέσα από μαύρο. Σα να μην είμαι εκεί. Φοβάμαι όταν είμαι εκεί αλλά δεν είμαι εκεί. Και μου απλώνουν χέρια και εγώ είμαι ήδη χαμένη, θέλω συνέχεια να είμαι στο πάτωμα. Φοβάμαι να σηκωθώ απ’ το πάτωμα. Αλλά το κάνω. Φοβισμένη, πάω στη δουλειά, κοιμάμαι, ξυπνάω, φοβισμένη είμαι ερωτευμένη, έχω φίλες, φοβισμένη γράφω και κάνω σχέδια. Ξέρω ότι έχει μιουτ, ξέρω ότι κάπου είναι και θέλω να το βρω, να γράψω ότι θα το βρω, γιατί έχω συνηθίσει να μη το βρίσκω. Έχεις σκεφτεί ότι είναι εθιστικός ο φόβος; Έχεις σκεφτεί ότι ο φόβος είναι εύκολος; Ούτε ‘γω το είχα σκεφτεί, η ψυχολόγος μου μου το είπε. Κοίτα να δεις.
ΦΟΒΑΜΑΙ
i am page 04
the neuron stimulating zine
[issue 035]- [140517] - [chimeres.gr]
i am page 05
[issue 035] - [140517] - [chimeres.gr]
άτιτλο [αργύρης ευαγγελούλης] καμιά φορά παρατηρώ ένα σκοτάδι αν είναι ο φόβος ή μήπως κάποια παράξενη φωνή που γέννησε ο πόνος αυτός που δεν ακούστηκε ποτέ.
i am page 06
the neuron stimulating zine
η (γριά) αγοράστρια [μπέρτολτ μπρεχτ]
i am page 07
[issue 035]- [140517] - [chimeres.gr]
Είμαι γριά. Σαν ξύπνησε η Γερμανία μειώθηκαν οι συντάξεις. Τα παιδιά μου μού δίνουν πότε πότε μερικές δεκάρες. Μα σχεδόν τίποτα δεν μπόραγα πια ν’ αγοράσω. Τον πρώτο καιρό πήγαινα πιο σπάνια και ‘γω στα μαγαζιά όπου παλιότερα είχα συνηθίσει να ψωνίζω κάθε μέρα. Μα κάποια μέρα το σκέφτηκα καλά κι άρχισα να πηγαίνω πάλι καθημερινά στο φούρναρη και τη μανάβισσα. Σαν παλιά αγοράστρια με προσοχή ξεδιάλεγα τα τρόφιμα περισσότερα δεν έπαιρνα απ’ ό,τι πιο παλιά, μα και λιγότερα όχι... Έβαζα τα ψωμάκια πλάι στο καρβέλι το ψωμί και πλάι στο λάχανο τα πράσα και μοναχά αν όλο το λογαριασμό είχανε υπολογίσει, αναστέναζα κι έψαχνα με τ’ αλύγιστά μου δάχτυλα βαθιά μες στο μικρό δερμάτινό μου πορτοφόλι. Κι ομολογούσα κουνώντας το κεφάλι ότι τα χρήματα που είχα δε μου φτάνανε για να πληρώσω αυτά τα λίγα κι έφευγα από το μαγαζί κουνώντας το κεφάλι μπροστά σ’ όλων των πελατών τα μάτια. Είπα στον εαυτό μου: Σαν όλοι εμείς που τίποτα δεν έχουμε σταματήσουμε και να εμφανιζόμαστε εκεί που αγοράζουμε το φαγητό μπορεί και να νομίσουν πως τίποτα δε χρειαζόμαστε. Μα σαν ερχόμαστε και δεν μπορούμε τίποτα να πάρουμε ξέρουν όλοι το πρόβλημα, τα πράγματα πως έχουν.
who am i?
[issue 035] - [140517] - [chimeres.gr]
the neuron stimulating zine
[issue 035]- [140517] - [chimeres.gr]
χαϊκού [ελένη αργύρη] Στης φαντασίας τη σχολική αίθουσα κομίζουν φόβο.
Χαϊκού ποίημα/5-7-5 Φωτομεταφορά/Décollage/Αναλογικό κολάζ σε καμβά Ελένη Αργύρη (fb: Eleni Argiri)
i am page 09
ροζ φεγγάρι [φαίη φραγκισκάτου] 10/04/2017
[issue 035] - [140517] - [chimeres.gr]
Το βράδυ θα ερχόταν το ροζ φεγγάρι. Η πανσέληνος του Απριλίου. Στην πανσέληνο, οι λύκοι ξεκινούσαν ν’ αλυχτούν ακούγοντας ο ένας τον άλλο σε αποστάσεις που ο άνθρωπος ακούει σιωπή. Η γυναίκα ήθελε να δει τους λύκους. Αλλά φοβόταν να βγει στο δάσος μόνη. Είχε μαζέψει 2 δεμάτια ξύλα που θα κρατούσαν τη φωτιά αναμμένη μέχρι το ξημέρωμα. Όλοι στο χωριό λέγαν ότι οι λύκοι δεν πλησιάζουν τη φωτιά. Ήταν καινούργια στο χωριό και δεν τους πίστευε απόλυτα. Δυο χρόνια τους είχε ζήσει και δεν πίστευε τίποτα απ’ αυτά που έλεγαν. Όμως έψαξε σε κάποια παλιά βιβλία του σχολείου του χωριού και ‘κει βρήκε γραμμένο ότι οι λύκοι φοβούνται τη φωτιά. Εκείνη φοβόταν τη νύχτα. Συγκέντρωσε τα ξύλα μια βδομάδα, πριν από το βράδυ που το φεγγάρι θα έδειχνε ροζ. Ετοίμασε το ζαλίκι, το δοκίμασε πάνω της κάνοντας βήματα μες το σπίτι. Κάθε βράδυ πριν κοιμηθεί, κοίταζε απ’ το παράθυρο το φεγγάρι. Το βλέμμα της εστίαζε στα δένδρα πίσω απ’ το σπίτι. Φοβόταν το σκοτάδι του δάσους. Τους ήχους και τις νυχτερινές μυρωδιές του. Όμως ήθελε να δει τους λύκους ν’ αλυχτούν κάτω απ’ το φεγγάρι. Κάποιες νύχτες που κοιμόταν, ένιωθε ότι τους άκουγε πέρα μακριά αλλά δεν ήξερε αν ο ήχος ερχόταν από το δάσος ή μέσα από όνειρο. Την παραμονή του ροζ φεγγαριού, δοκίμασε να κάνει λίγα βήματα με το ζαλίκι απ’ τη βεράντα του σπιτιού, ως εκεί που άρχιζαν τα δένδρα. Πάγωσε και δε μπορούσε να κάνει βήμα. Ο φόβος, πάντα εκεί, δίπλα στο φεγγάρι, σα σκοτεινή φιγούρα τεράστια και απειλητική. Το επόμενο βράδυ πήρε τον φακό, ένα μικρό σάκο ταχυδρόμου και φορτώθηκε το ζαλίκι. Με αργά βήματα μπήκε στο δάσος και κατευθύνθηκε προς ένα κοντινό πλάτωμα, που λιαζόταν κάποια μεσημέρια της άνοιξης. Άρχισε να ανεβαίνει το μονοπάτι, κρατώντας το κεφάλι εστιασμένο στη δέσμη φωτός του φακού. Στην τελευταία στροφή πριν το πλάτωμα, άκουσε πίσω της τη λαχανιασμένη ανάσα ζώου. Συνέχισε να βαδίζει με σταθερό ρυθμό. Ένα δάκρυ κύλησε στο μάγουλο της κι έπεσε στο χώμα.
i am page 10
φ ό β ο ς
[ s o f a n k y ]
the neuron stimulating zine
[issue 035]- [140517] - [chimeres.gr]
i am page 11
[issue 035] - [140517] - [chimeres.gr]
σήμερα λοιπόν [όμικρον] Μωρό μου σκέψου πόσα "σήμερα" θυσιάσαμε στο βωμό κάποιου "αύριο". Πόσες "καθημερινές" πεθάναμε για ν' αναστηθούμε ένα "Μεγάλο Σάββατο". Σκέψου πόση ζωή ξοδέψαμε "έναντι". Έναντι ενός "θα" με επιτόκιο ή ίσως κάποιου "ίσως" με έξτρα μπόνους. Εσύ μου τα έλεγες πάντα ρε μωρό μου «σκατά στους τραπεζίτες». Λοιπόν ξέρεις κάτι, ρε μωρό μου; ήρθε και η δική μας ώρα εδώ και τώρα για μένα και για σένα.
i am page 12
Δεν υπάρχει τίποτε άλλο μετά ή πριν τον έρωτα μας. Μόνο αυτό. Ας το ζήσουμε λοιπόν πριν να ανακαλύψουμε πως είμαστε ήδη νεκροί.
the neuron stimulating zine
καθημερινότητα [ιωάννης γκουγκουγιάννης]
i am page 13
[issue 035]- [140517] - [chimeres.gr]
Σηκώνεσαι πρωί, έναν καφέ και τσιγάρο γρήγορα δεν πρέπει να αργήσεις στη δουλειά να είσαι υπάλληλος καλός. Πρέπει να μαζέψεις αγαθά Να ζεις καλά, σπίτια, αμάξια, λεφτά. Χαμογελάς, μιλάς, φωνάζεις Χωρίς να ξέρεις τι λες, γρήγορες λέξεις. Γυρνάς σπίτι αργά, έχεις να πληρώσεις λογαριασμούς κάτι πρέπει να φας, γρήγορο φαγητό. Πάλι νύχτωσε νωρίς και σήμερα ξέχασα και να αναπνεύσω, γρήγορη μέρα. Αύριο έρχεται άλλη μέρα ευτυχώς όμως θα είναι ίδια για εμένα. Ποτέ θα καταλάβεις ότι είσαι περαστικός πάψε πλέον να ζεις σαν να είσαι αιώνιος.
[issue 035] - [140517] - [chimeres.gr]
φόβος για το φόβο του άλλου [σελήνη] Ο φόβος της μέρας κι ο φόβος για φως. Ο φόβος της κίνησης κι ο φόβος της αδράνειας. Ο φόβος της βάρκας που φεύγει κι ο φόβος της βάρκας που φτάνει. Ο φόβος του κρότου κι ο φόβος της σιωπής. Ο φόβος της επιλογής κι ο φόβος της ευθύνης. Ο φόβος της σταγόνας κι ο φόβος του άπειρου. Ο φόβος του πνιγμού κι ο φόβος της ανάσας. Ο φόβος του βυθού κι ο φόβος του σύμπαντος. Ο φόβος του κέδρου κι ο φόβος της χλόης. Ο φόβος που λείπει κι ο φόβος που περιμένει. Ο φόβος της κτήσης κι ο φόβος της απώλειας. Ο φόβος του χρόνου κι ο φόβος της δίψας. Ο φόβος της σήψης κι ο φόβος για σπέρμα. Ο φόβος που τρέμει κι ο φόβος που στέκει γερά. Ο φόβος της λύσσας κι ο φόβος της έλξης. Ο φόβος για αστέρια κι ο φόβος για χώμα.
Ο φόβος για το τίποτα κι ο φόβος για όλα. Ο φόβος της άγνοιας κι ο φόβος της γνώμης. Ο φόβος ο δικός σου κι ο φόβος ο δικός μου. Ο φόβος που κλαίει σαν παιδί κι ο φόβος που γελά μ' υστερία. Ο φόβος της κορύφωσης κι ο φόβος της πλήξης. Ο φόβος αν έρθεις κι ο φόβος αν λείπω. Ο φόβος που ξέρεις κι ο φόβος που αντεύχεσαι. Ο φόβος που σώζει τα έρμα κι ο φόβος που σου γαμάει τη ζωή. Ο φόβος που σε εκτινάσσει ψηλά κι ο φόβος που σε γρονθοκοπάει στα μούτρα. Ο φόβος της λαγνείας κι ο φόβος της υποταγής. Ο φόβος της δόξας κι ο φόβος της μνήμης. Ο φόβος της ελπίδας κι ο φόβος του τέλους. Ο φόβος του φόβου κι ο φόβος για το φόβο του άλλου. Εσένα τελικά, ποιος φόβος σε κρατάει ζωντανό;
i am page 14
the neuron stimulating zine
[issue 035]- [140517] - [chimeres.gr]
chimeres.gr/hidden/fovos
i am page 15
[issue 035] - [140517] - [chimeres.gr]
chimeres.gr /editions
i am page 16 i am page 16
the neuron stimulating zine
ο μεγάλος αδερφός στον κινηματογράφο [baphomet] Οι έχοντες την κάθε είδους εξουσία, συχνά πυκνά χρησιμοποιούν τον φόβο ως μοχλό πίεσης, αλλά κι ως προϊόν εκμετάλλευσης και χειραγώγησης των λαών, με συνήθη δικαιολογία την τάξη και την ασφάλεια του συστήματος. Ο πολίτης πλέον έχει αξία για το κράτος μόνο ως μέρος ενός ενιαίου και άβουλου συνόλου. Ο άνθρωπος, ως ανεξάρτητη οντότητα είναι κάτι το απαγορευμένο. Όλοι και όλα, παρακολουθούνται από την πολιτεία - φύλακα και η ελευθερία βούλησης δεν αποτελεί παρά μία άγνωστη και χαμένη αξία, σ’ ένα δισυπόστατο αλλά τραγικά οικείο περιβάλλον. Από το «Αλφαβίλ» μέχρι το «Μπραζίλ», και από την «Πρωινή Περίπολο» μέχρι το θρυλικό «1984», παρουσιάζουμε πέντε χαρακτηριστικές και αγαπημένες ταινίες, μέσα από τις οποίες ο Μεγάλος Αδερφός μας παρακολουθεί και στην Μεγάλη Οθόνη...
Στον κόσμο της Αλφαβίλ, ο χρόνος και ο χώρος είναι σχετικά. Η χιονισμένη νύχτα στην μία άκρη της πόλης συνορεύει με το ηλιόλουστο θέρος της άλλης, ενώ η Νέα Υόρκη και το Τόκιο βρίσκονται σκορπισμένα στις μακρινές γωνιές του σύμπαντος. Οι άνθρωποι φέρουν τον προσωπικό τους κωδικό στο λαιμό, θυμίζοντας πειραματόζωα και επαναλαμβάνουν προγραμματισμένες κοινωνικές συμπεριφορές. Ένα πολύπλοκο σύστημα ηλεκτρονικών νευρώνων επιβλέπει τα πάντα, επεμβαίνει και ανακρίνει.
Το κλάμα και το γέλιο απαγορεύονται και οι αντιφρονούντες εκτελούνται με συνοπτικές διαδικασίες, στις πλατείες θεάτρων και σε εσωτερικές πισίνες. Ένας ιδιόμορφος ιδιωτικός ντετέκτιβ (Eddie Constantine) προσπαθεί να ανακαλύψει τι απέγινε ο προκάτοχός του (Akim Tamiroff ), μία σκοτεινή femme fatale (Anna Karina) κι ένα μυστήριο προς εξιχνίαση, αποτελούν τα κεντρικά κομμάτια ενός παζλ που ζητά απεγνωσμένα τη λύση του. Ένα μοναδικό, φουτουριστικό φιλμ, που ενώ αρχικά δείχνει τόσο διαφορετικό από την υπόλοιπη φιλμογραφία του σπουδαίου Γάλλου σκηνοθέτη, σταδιακά και καθώς το αποκωδικοποιούμε καρέ καρέ, βλέπουμε όλες εκείνες τις αρετές που διέπουν τον κινηματογράφο του Ζαν-Λυκ Γκοντάρ, ενώ, ως συνήθως, υπογράφει και το πολύ καλό σενάριο της ταινίας. Για την ιστορία, να
i am page 17
[issue 035]- [140517] - [chimeres.gr]
«Αλφαβίλ» (Alphaville - 1965) του Ζαν-Λυκ Γκοντάρ
αναφέρουμε ότι το φιλμ προβλήθηκε το 1965 στο Φεστιβάλ του Βερολίνου, όπου και απέσπασε την Χρυσή Άρκτο.
[issue 035] - [140517] - [chimeres.gr]
«Φαρενάιτ 451» (Fahrenheit 451-1966) του Φρανσουά Τρυφώ
Σ’ έναν κόσμο απροσδιόριστο χωροχρονικά, στο εγγύς μέλλον, ο πυροσβέστης Μόνταγκ βάζει φωτιά αντί να τη σβήνει. Καίει τα βιβλία - ο τίτλος αφορά την απαιτούμενη θερμοκρασία καύσης τους - γιατί στην εν λόγω κοινωνία απαγορεύεται η ανάγνωση και η κατοχή τους. Κάποια μέρα όμως, γοητευμένος από αυτό που καταστρέφει, υποκύπτει και ο ίδιος στη μαγεία της ανάγνωσης και όταν τον ανακαλύπτουν αναγκάζεται να καταφύγει στα δάση, όπου ζουν οι παράνομοι βιβλιόφιλοι. Έχοντας μάθει τα αγαπημένα τους βιβλία απ’ έξω, οι βιβλιόφιλοι προσπαθούν με αυτό τον τρόπο να τα διασώσουν και να τα μεταλαμπαδεύσουν στις επόμενες γενιές. Βασισμένη στο ομότιτλο βιβλίο του Ρέυ Μπράντμπερυ, η ταινία αυτή είναι η πρώτη έγχρωμη δημιουργία του Φρανσουά Τρυφώ και ταυτόχρονα η πρώτη του μεγάλη παραγωγή και σε αγγλική ομιλούσα. Το θέμα της είναι η αγάπη για τα βιβλία, η εξαφάνιση των οποίων σημαίνει τον αφανισμό της ιστορικής
μνήμης, την απουσία κάθε μελλοντικού χρονικού ορίζοντα και το βάλτωμα της κοινωνίας. Σ’ ένα αιώνιο παρόν - κόλαση, όπου τα πάντα θα είναι ομοιόμορφα και απολύτως ελεγχόμενα, αφού κανείς δεν θα θυμάται τίποτα. Έξυπνα, ο Τρυφώ αποκλείει τα εφέ της επιστημονικής φαντασίας, αποφεύγει τις συμβάσεις και τους κοινούς τόπους αναφοράς του είδους και μας προσφέρει μια ταινία με πολιτική θέση, στην οποία αρκεί η ανάγνωση του Ντέιβιντ Κόπερφιλντ από τον πυρομανή πυροσβέστη Μόνταγκ, για να γκρεμιστεί ένας ζοφερός κόσμος. Έξοχη και πανέμορφη η Τζούλι Κρίστι στον διπλό πρωταγωνιστικό της ρόλο. «Nineteen Eighty-Four» (1984) του Μάικλ Ράντφορντ
Το 1984, σ’ έναν κόσμο που έχει διαιρεθεί σε τρεις πελώριες δικτατορίες μετά από έναν πυρηνικό πόλεμο, ο Ουίνστον Σμιθ, ένας Λονδρέζος που εργάζεται στο ξαναγράψιμο της ιστορίας σύμφωνα με την εκάστοτε κομματική γραμμή, βιώνει, απαγορευμένα από το καθεστώς, συναισθήματα και σκέψεις. Ο Σμιθ (John Hurt), είναι ένας κυβερνητικός υπάλληλος και μέλος του κόμματος της Ωκεανίας, μίας από τις τρεις χώρες που είναι χωρισμένος πλέον ο
i am page 18
the neuron stimulating zine
πλανήτης - οι άλλες δύο είναι η Ευρασία και η Ανατολική Ασία. Οι κοινωνικές τάξεις στην Ωκεανία διακρίνονται σε τρεις κατηγορίες: στα μέλη του εσωτερικού κόμματος, που ασκούν και τη διοίκηση της χώρας, στα μέλη του εξωτερικού κόμματος, που είναι κατά βάση οι κρατικοί υπάλληλοι, και στους προλετάριους, οι οποίοι είναι απλά τα εργατικά χέρια της χώρας. Το κόμμα ασκεί την εξουσία έχοντας καταλύσει κάθε έννοια ελευθερίας.
Η τελευταία μυθιστορηματική εργασία του Τζορτζ Όργουελ, ένα βιβλίο-σταθμός στην πολιτική σκέψη του 20ού αιώνα και μια οξεία κριτική στα απολυταρχικά καθεστώτα, δε θα μπορούσε παρά να έχει επηρεάσει και την κινηματογραφική γραφή. Η συγκεκριμένη μεταφορά στην μεγάλη οθόνη από τον σκηνοθέτη Μάικλ Ράντφορντ, είναι ίσως η καλύτερη, καθώς εκτός από το συγκλονιστικό όσο και τραγικά προφητικό σενάριο, ο John Hurt ενσαρκώνει μοναδικά τον
«Μπραζίλ» (Brazil - 1985) του Τέρι Γκίλιαμ
Ο Σαμ (Jonathan Pryce) είναι μέρος μιας τέλειας μελλοντικής πραγματικότητας που κυβερνάται από την τεχνολογία και τη γραφειοκρατία κι εμποδίζει την οποιαδήποτε δημιουργία ονείρων. Μια σειρά, όμως, από παράξενες καταστάσεις δίνει άλλη τροπή στα δεδομένα, κι εκείνος αρχίζει να ονειρεύεται, γνωρίζοντας μία μυστηριώδη γυναίκα. Το αριστούργημα του Τέρι Γκίλιαμ, είναι ένα πραγματικά μαγικό φιλμ. Βρισκόμαστε στο 1985 κι ο Γκίλιαμ, κάνοντας ένα διάλειμμα από τους αγαπημένους και πάντα απολαυστικούς Monty Python, μας χαρίζει ίσως την καλύτερη ταινία της πλούσιας φιλμογραφίας του. Παράλληλα, είναι και η πρώτη ταινία της άτυπης τριλογίας του, η οποία θα συνεχιστεί δέκα χρόνια μετά, με το φιλμ «Twelve Monkeys» (1995), για να ολοκληρωθεί με το «Θεώρημα του Μηδενός» (The Zero Theorem - 2013). Συνδυάζοντας μοναδικά τη γλυκιά μελαγχολία του Κάφκα, με την πλούσια φαντασία του Όργουελ, ο Τέρι Γκίλιαμ, δημιουργεί έναν δικό του μοναδικό και συνάμα, ονειρικό κόσμο, χαμένο
i am page 19
[issue 035]- [140517] - [chimeres.gr]
Όλοι παρακολουθούνται, ακόμα και μέσα στα σπίτια τους, με την βοήθεια τηλεοθονών. Τα πάντα ελέγχονται και πηγάζουν, από τον Μεγάλο Αδερφό. Ένα πρόσωπο που χρησιμοποιείται για την προσωποποίηση του κόμματος. Η ελευθερία έκφρασης αλλά ακόμα και σκέψης έχει πλέον ποινικοποιηθεί. Η αυταρχική πολιτεία της Ωκεανίας βρίσκεται σε διαρκή πόλεμο είτε με την Ευρασία είτε με την Ανατολασία. Με τον τρόπο αυτό δικαιολογούνται όλες οι απολυταρχικές ενέργειες του προγράμματος του Μεγάλου Αδελφού, από τη λογοκρισία, μέχρι την μυστική αστυνομία και την εξόντωση.
Winston Smith, σε μία ερμηνεία που στοιχειώνει τον θεατή.
στα γρανάζια της γραφειοκρατίας. Στο καστ, ο Jonathan Pryce στον καλύτερο ρόλο της καριέρας του, υποδύεται υποδειγματικά τον Sam Lowry, με τους Robert De Niro, Katherine Helmond, Ian Holm, Bob Hoskins, Jim Broadbent και Ian Richardson, να εμφανίζονται σε μικρότερους αλλά χαρακτηριστικούς ρόλους.
[issue 035] - [140517] - [chimeres.gr]
«Πρωινή Περίπολος» (1987) του Νίκου Νικολαΐδη
άντρας (Τάκης Σπυριδάκης), από τους λίγους επιζώντες, που τώρα φρουρεί την πόλη, εμφανίζεται ξαφνικά κοντά της. Την βοηθάει να φτάσει εκεί απ’ όπου κανείς δεν γύρισε για να πει αν στ’ αλήθεια υπάρχει.... στη θάλασσα. Οι δύο ήρωες μας θα έρθουν κοντά και θα πλησιάσουν ο ένας τον άλλον, προσπαθώντας να θυμηθούν το παρελθόν. Θα ξετυλίξουν μαζί το κουβάρι της μνήμης που μπλέχτηκε στη διάρκεια ενός ολέθρου. Μία σχέση βίας και θανάτου, μια ιστορία αγάπης που προσπαθεί μάταια να επιβιώσει σ’ έναν σκληρό κόσμο. «Πάντα θα μας βασανίζουν και τους δύο τα ίδια ερωτήματα. Από πού έρχομαι, πού πηγαίνω και πόσος καιρός μου απομένει για να ζήσω... Τι σημασία έχει πια;» - Πρωινή Περίπολος
«Το ποτάμι είναι μακρυά ακόμα κι ο χρόνος άρχισε πάλι να τρέχει. Απλά το διαισθανόμουν γιατί δεν είχα ρολόι. Άλλωστε τα ρολόγια δεν είναι φτιαγμένα για να μετράνε αυτού του είδους τον χρόνο.» - Πρωινή Περίπολος Σε μια έρημη και κατεστραμμένη πόλη, μία γυναίκα (Michele Valley) βαδίζει ολομόναχη. Προσπαθεί να διασχίσει την απαγορευμένη ζώνη και να φτάσει στη θάλασσα. Παντού παραμονεύουν παγίδες και η Πρωινή Περίπολος την παρακολουθεί. Οι μηχανισμοί της πόλης λειτουργούν ανεξέλεγκτα. Ηλεκτρονικές φωνές καλούν τους ανύπαρκτους πολίτες να εγκαταλείψουν την πόλη. Το σύστημα επικοινωνίας δουλεύει, οι κινηματογράφοι προβάλουν ταινίες, οικεία πρόσωπα μιας περασμένης εποχής γεμίζουν τις τηλεοπτικές οθόνες. Ένας
Τέσσερα χρόνια μετά τη θρυλική «Γλυκιά Συμμορία» (1983), ο Νίκος Νικολαΐδης επιστρέφει με μία ακόμα σπουδαία και αγαπημένη ταινία, όπως μόνο εκείνος ξέρει τόσα απλόχερα να μας χαρίζει. Μ’ ένα λιτό, αλλά καλό σενάριο, χωρίς εφέ, και με μικρό μπάτζετ, ως συνήθως, ο Νικολαΐδης καταφέρνει, μέσα από τις δύο μοναδικές ερμηνείες της Michele Valley και του Τάκη Σπυριδάκη, να κινεί με μαεστρία την κάμερα του και υπό τους ήχους της μουσικής του Γιώργου Χατζηνάσιου, να μας ταξιδεύει σ’ ένα σύμπαν όπου συγγενεύει άμεσα με τον μεγάλο David Lynch, προσφέροντάς μας λίγη από τη μαγεία που μόνο ο κινηματογράφος μπορεί να μας χαρίσει... «Τώρα βρίσκομαι χιλιόμετρα μακρυά από το σπίτι μου σε μια χώρα που μου φαίνεται ξένη και σε λίγα λεπτά μπορεί να ξυπνήσω η να βρεθώ σκοτωμένη στην άκρη του δρόμου.» - Πρωινή Περίπολος
mr cinema knows
[seitanakos aka πτωχός γιώργος] Πριν από λίγο καιρό μου πρότεινε ένας φίλος ένα βιβλίο για διάβασμα. Μου είχε πει ότι ο συγκεκριμένος συγγραφέας κάνει τους χαρακτήρες του να φαντάζουν 10 φορές καλύτεροι από όλους τους άλλους. Όταν μου το περιέγραφε, μου είπε ότι πρόκειται για μία λέσχη ανθρώπων με ιδιαίτερα ανεπτυγμένες ικανότητες στο να λύνουν γρίφους που έμεναν άλυτοι μέχρι τότε, και όλα αυτά υπό την μορφή αστυνομικών υποθέσεων. Μες στη καλή χαρά εγώ, ζητάω να μου πει τον τίτλο και κάπως έτσι άρχισαν όλα. Ο τίτλος του βιβλίου είναι The Murder Room: The Heirs of Sherlock Holmes Gather to Solve the World's Most Perplexing Cold Cases του συγγραφέα Michael Capuzzo. Το γεγονός ότι δεν ήξερα τον συγγραφέα δεν μου έκανε εντύπωση. Ο κόσμος είναι τεράστιος, συγγραφείς και βιβλία υπάρχουν για να διαβάζει κάποιος για τρεις ζωές και κάθε μέρα βγαίνουν και καινούρια έργα. Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι ο πομπώδης τίτλος. Οι κληρονόμοι του Σέρλοκ Χολμς. Σοβαρά; Σκέφτομαι: ας έχω ανοιχτό μυαλό, αφού μου το παρουσίασαν σαν αριστο ύργημα, πρέπει να είναι τουλάχιστον πάρα πολύ καλό. Και η αλήθεια είναι ότι έπεσα έξω. Ήταν πολύ χειρότερο, πάρα πολύ χειρότερο από ό,τι μπορούσα να φανταστώ, και αυτό είναι κάτι που με τρόμαξε και με εκνεύρισε συνάμα. Το διάβασα, ή τουλάχιστον προσπάθησα. Έφτασα μέχρι λίγο παραπάνω από τη μέση και το παράτησα. Δεν άντεξα άλλο, λύγισα... Το βιβλίο διαπραγματεύεται μερικούς πανέξυπνους ανθρώπους, με ανεπτυγμένη αίσθηση περί δικαιοσύνης, που ταυτόχρονα είναι πολύ διορατικοί. Δεν είναι όλοι τους αστυνομικοί ή κάτι σχετικό, αυτό είναι κάτι που μου άρεσε. Έχουμε αστυνομικούς, γλύπτες, εφοριακούς και πάει λέγοντας. Καλή η προσπάθεια του συγγραφέα να βάλει και άλλες ειδικότητες εκτός από την τετριμμένη του αστυνομικού, αλλά αυτό δεν είναι ικανό να σώσει το βιβλίο. Στην ουσία, είναι μία ομάδα ανθρώπων που τρώνε μαζί φαγητό μια-δυο φορές το μήνα και επειδή δεν έχουν τι άλλο να κάνουν ή βαριούνται, κάνουν ακροάσεις για το ποιος έχει την πιο περίεργη υπόθεση και την λύνουν μέσα σε ένα δίωρο, όση ώρα τρώνε το φαγητό τους, γλυκάκι και μετά καφεδάκι. Φανταστείτε σκηνικό να είναι ένας άνθρωπος που έχει χάσει ένα αγαπημένο πρόσωπο, να εξηγεί γιατί η υπόθεσή του είναι πιο ωραία από κάποιες άλλες σε ένα δωμάτιο γεμάτο ιδιοφυΐες, που αντί να σε ακούνε, τρώνε φαγητό. Ο πιο αδύναμος κύκλος των άλυτων υποθέσεων... Εγώ θα τους έπαιρνα με τις πέτρες. i am page 21
[issue 035]- [140517] - [chimeres.gr]
ΚΑΙ ΟΜΩΣ ΓΙΝΕΤΑΙ!
the neuron stimulating zine
[issue 035] - [140517] - [chimeres.gr]
Στο πρώτο κεφάλαιο, το βιβλίο μας δείχνει πώς ένα μέλος αυτής της λέσχης ανακαλύπτει έναν δολοφόνο. Ωραία σκέφτομαι, θα το πάει με κινηματογραφική ματιά, να λύνει μία υπόθεση και μετά να μας παρουσιάσει τους βασικούς χαρακτήρες καλούς και κακούς. Αμ δε... Σε όλο το βιβλίο μας δείχνει πως αυτή η ομάδα ξεσκεπάζει τον ένα μαφιόζο μετά τον άλλο. Κάθε κεφάλαιο ξεκινάει με ένα και μόνο τρόπο: Δεν υπάρχει χειρότερος κακοποιός από τον Α (τον κακό του προηγούμενου κεφαλαίου) εκτός από τον Β (ο νέος κακοποιός), κ.ο.κ.. Πολύ κουραστικό, είχα την εντύπωση ότι πρέπει να βάλω τους κακούς του βιβλίου σε μία σειρά κατάταξης. Με απλά λόγια, σε κάθε κεφάλαιο μας παρουσιάζει και έναν καινούριο κακοποιό και πώς τον κατατροπώνουν σε μόλις 20 σελίδες. Πώς θα διασκεδάσω εγώ; Δεν με αφήνεις να δεθώ με κανέναν χαρακτήρα είτε καλό είτε κακό. Δεν υπάρχει μέτρο σύγκρισης. Νιώθω ότι υπάρχει διαφορά κλάσης. Κακοποιοί Δ’ κατηγορίας εναντίον υπεραστυνομικών. Δεν έχει ενδιαφέρον, σαν να λες αγώνας ταχύτητας ενός Λάντα του ‘80 εναντίον μιας Φερράρι του ‘17. Ποιο το μέτρο σύγκρισης; Ποιο το ενδιαφέρον; Δεν μας δείχνει έναν κακοποιό, αλλά πολλούς. Δεν υπάρχει μία κόντρα, ένα σχέδιο, κάτι τέλος πάντων που να μου κεντρίσει το ενδιαφέρον. Δεν έχει ένα έγκλημα ή έστω την απόπειρα. Δεν έχει την αναζήτηση των πρωταγωνιστών για στοιχεία, υπόπτους, ενοχοποιητικά στοιχεία και τέλος, την εξακρίβωση και σύλληψη του κακοποιού. Δεν έχει τη σύγκρουση μεταξύ καλού και κακού. Σε κάθε κεφάλαιο ξέρουμε τον εχθρό από τις πρώτες γραμμές, αντιλαμβανόμαστε πόσο κακός είναι γιατί απλώς ο συγγραφέας μάς τον συγκρίνει με κάποιον άλλο κακοποιό, από κάποιο προηγούμενο κεφάλαιο, και αυτό είναι όλο. Μας λέει τι περίπου έχει κάνει, τίποτα άλλο. Τι τον ώθησε στην παραβατικότητα; Πώς έκανε τα εγκλήματά του; Γιατί έκανε τα εγκλήματά του; Πώς αντιμετώπιζε τους εχθρούς του; Πώς διέφευγε από αρχές; Ποια τα κίνητρα του; Ερωτήσεις που μένουν αναπάντητες σε κάθε κεφάλαιο. Δε νομίζω να ζητάω πολλά, αλλά ένας τέτοιος μεγαλεπήβολος τίτλος πρέπει να έχει ένα έργο τόσο αντάξιο του ονόματός του, όσο και του χαρακτήρα με τον οποίο προσπαθεί να τον συγκρίνει. Και ας περάσουμε στους πρωταγωνιστές μας. Στους ποιους; Είναι τόσοι πολλοί που τους ξεχνάς! Θυμάμαι έναν μόνο. Έναν γλύπτη που πρέπει να έχει κάποια “υπερδύναμη”. Μπορεί να δει μία φωτογραφία ενός ανθρώπου πριν από 25 χρόνια και να φτιάξει μία προτομή του, πώς θα μοιάζει σήμερα, πάντα με τη βοήθεια κάποιου ψυχολόγου. Όνομα δεν θυμάμαι να σας πω, και δεν έχω κουράγιο να ψάξω άλλο στο διαδίκτυο, θα με εκνευρίσει πάλι. Οι πρώτες παράγραφοι σε κάθε κεφάλαιο είναι αφιερωμένες στον κακό της ιστορίας. Ύστερα έρχονται κάποιοι από τους πρωταγωνιστές, που απλώς μας περιγράφει πώς λύνουν την υπόθεση. Και το κάνουν πάντα με τέτοια ευκολία και ταχύτητα που είναι βαρετό. Μόνο στις πιο δύσκολες υποθέσεις θα πάνε στον τόπο του εγκλήματος ή έστω θα βγουν από το δωμάτιο τους. Έλεος! Αυτοί λύνουν άλυτες i am page 22
the neuron stimulating zine
Η ώρα της κρίσης έφτασε. Αξίζει να διαβάσει κάποιος αυτό το βιβλίο; Δεν είμαι ειδήμονας, ούτε ξέρω τα σωστά κριτήρια με τα οποία κρίνεται ένα βιβλίο. Για μένα, το μοναδικό κριτήριο είναι να μου δημιουργήσει την όρεξη να συνεχίσω να διαβάζω, κάτι το οποίο δεν έπραξε το συγκεκριμένο, άρα δεν νομίζω ότι αξίζει κάποιος να το διαβάσει. Αλλά από την άλλη, ποιος είμαι εγώ να δώσω συμβουλές; Τα γούστα και τα κριτήρια διαφέρουν. Περισσότερο ενδιαφέρον είχε το βιβλίο “Μπι όπως μπίρα” του Τομ Ρόμπινς παρά αυτό. Και ναι, ένα περίεργο παιδικό βιβλίο μου προκάλεσε περισσότερη όρεξη για διάβασμα, παρά αυτό. The Murder Room: The Heirs of Sherlock Holmes Gather to Solve the World’s Most Perplexing Cold Cases Michael Capuzzo, 2011 Avery publications ISBN 978-1592406357 i am page 23
[issue 035]- [140517] - [chimeres.gr]
υποθέσεις ακόμα και στον ύπνο τους! Αφού απογοητεύτηκα τελείως από το βιβλίο και το παράτησα στη μέση, είπα να βρω περισσότερες πληροφορίες για αυτό και τον συγγραφέα του. Αυτά που βρήκα με αποστόμωσαν... Το βιβλίο είναι βασισμένο σε μία πραγματική ομάδα, που όντως έλυνε κλειστές αστυνομικές υποθέσεις. Το όνομα αυτής της ομάδας είναι “The Vidocq Society”. Πήρε το όνομα αυτό από τον πρωτοπόρο της σύγχρονης αστυνομικής έρευνας Eugène François Vidocq, ο οποίος βοήθησε τις Γαλλικές αστυνομικές αρχές με τις γνώσεις του και τις εμπειρίες του να λύνει υποθέσεις. Αυτός ο τυπάκος είναι πρώην εγκληματίας και έδωσε στους αστυνομικούς μία φρέσκια ματιά για το πως σκέφτεται ένας εγκληματίας (τι σου είναι η Wikipedia!). Και εδώ είναι η ερώτηση του ενός εκατομμυρίου: Πώς ένας συγγραφέας μετέφερε τις ιστορίες μιας ομάδας υπεραστυνομικών που λύνουν υποθέσεις που η αστυνομία δεν μπορεί, και το κάνει να φαίνεται τόσο βαρετό, μα τόσο βαρετό! Η απάντηση, κατά τη γνώμη μου, είναι απλή. Πολλές ιστορίες, πολλά ονόματα, καθόλου εμβάθυνση. Ένα βιβλίο που περιγράφει πραγματικές ιστορίες πραγματικών ανθρώπων, πρέπει, κατά τη γνώμη μου, να είναι τόσο ρεαλιστικό όσο και αναλυτικό, αν όχι στα στοιχεία τουλάχιστον στους χαρακτήρες. Αυτό το βιβλίο δεν έχει τίποτα από αυτά. Ψάχνοντας περισσότερο για το βιβλίο αυτό μου δημιουργήθηκε μία απορία, αυτό είναι ένα καλλιτεχνικό έργο ή μία διαφήμιση έντεχνα φτιαγμένη. Αν είναι διαφήμιση δεν μπορώ να καταλάβω τι προωθεί. Είναι καλλιτεχνικό έργο ή ωδή στην ανθρώπινη ιδιοφυΐα; Ωδή δεν μπορώ να το πω, γιατί δεν μου προκάλεσε κανένα αίσθημα θαυμασμού για κάποιο χαρακτήρα από όλους αυτούς.
i am page 24
[issue 035] - [140517] - [chimeres.gr]
the neuron stimulating zine
τσίρκο [κατερίνα ζησάκη]
του φόβου i am page 25
[issue 035]- [140517] - [chimeres.gr]
πλοκάμια και πόθος φτερού η πιο επικίνδυνη στιγμή είναι εκείνη που ο χορογράφος τη ρίχνει στο πηγάδι για ν’ ακουστεί το σπάσιμο ή ο ήχος του σπασμού ο παφλασμός της μακρόσυρτης βύθισης και τα ξεμωραμένα γέλια του γιατρού του νεκροθάφτη των κατοικούντων και παρεπιδημούντων εν τη κωμοπόλην ταύτην που ο θίασος έφτασε με άσματα και λάβαρα μια μέρα και σάρωσαν την πλατεία ξερίζωσαν το δέντρο εν τέλει ξέραναν το ποτάμι πλούτισαν οι γιατροί κι έφεραν οι μανάδες τις κόρες οι ανατόμοι με πισινό και στήθη προτεταμένα οι νεκροθάφτες -ρώγες παρακαλώοι μικροπωλητές να διαλεχτούν οι ιδιοκτήτες των μπαρ για να ριχτούν τα χοτ-ντογκάδικα για να ξορκίσουν οι εδώ το ζεστό καλαμπόκι με το αίμα τους μαλλί της γριάς και τα ρέστα και τα λεπτά τους κοκαλάκια το χαλκέον χέρι του φόβου μια μέρα τέλειωσαν τα κορίτσια το τσίρκο έφυγε ερημιά και σκουπίδια μαδημένα φτερά και το μόνιμο χάλκεον χέρι
[issue 035] - [140517] - [chimeres.gr]
οι δούλες [ζαν ζενέ] Νομίζατε πως όλα σας επιτρέπονται, ε; Πως θα κάνατε πάντα ό,τι σας κάνει κέφι. Ταμπουρωθήκατε πίσω από τα πλούτη σας, με την ιδέα ότι μια μοίρα θεόσταλτη, μια μεγάλη θυσία, ένα φαντασμαγορικό θέαμα θα σας σώσει. Νομίζατε ότι θα θυσιάσουμε όλη μας τη ζωή για να σας σώσουμε. Κρυφτήκατε, οχυρωθήκατε πίσω από τα χρυσά σας χαρακώματα. Κρυφτήκατε πίσω από ψηλούς πύργους και ουρανοξύστες, σε ακριβά ξενοδοχεία, και τράπεζες, σε πολυώροφα γραφεία και βίλες. Κρυφτήκατε πίσω από την οθόνη της τηλεόρασης και μας ψιθυρίζετε παραμύθια κάθε βράδυ. Κάνατε λάθος όμως στους λογαριασμούς σας. Είμαστε και εμείς εδώ, οι Δούλες. Και θα ξεσηκωθούμε - τι λέω - ξεσηκωθήκαμε κιόλας, έτοιμες είμαστε. Τώρα να δείτε πού θα πάνε οι μεγάλες σας περιπέτειες, τα τεράστια αναπτυξιακά σχέδια, η οικονομία και ο πολιτισμός σας. Σκόνη και καπνός θα γίνουν. Στο διάολο. Στο διάολο να πάνε όλα. Πρέπει να βρεθεί κάποιος τρόπος να δραπετεύσουμε απ΄τις ζωές μας. Κάτι να βρούμε, το καταλαβαίνεις; Να μην ζήσουμε σαν δούλες…
i am page 26
the neuron stimulating zine
μια βροχερή μέρα στο σχιστό [κείμενο: στέλλα ο.λιάτου, σκίτσα: amirose] Μπαίνω σε μια μεγάλη αίθουσα γεμάτη παιδιά. Ένα υποτυπώδες σχολείο διαμορφωμένο σε τάξεις που χωρίζονται μεταξύ τους με ντουλάπες, θρανία ή απλά το κενό. Βρίσκομαι στον καταυλισμό προσφύγων στο Σχιστό. Τον προηγούμενο μήνα ήμουν στη Μαλακάσα. Εδώ είναι πιο ήσυχα, η κοινότητα των προσφύγων μοιάζει πιο οργανωμένη, πιο ήρεμη. Περπατώ στο δρομάκι κάτω από τα πεύκα και μπροστά μου εμφανίζεται το κτήριο που χρησιμοποιείται για εκπαιδευτικούς σκοπούς. Φωνές, πιτσιρίκια, ενήλικες , Σαλαάμ, κι η μέρα αρχίζει.
Τι να τους πω; Θέλω να ρωτήσω τόσα πολλά. Πώς αισθάνονται, πώς ήρθαν, τι ονειρεύονται; Κι ανησυχώ, ζουν όλοι στην οικογένεια ή μετρούν θύματα, πώς τους φαίνεται εδώ που βρίσκονται, πώς τους φαίνομαι εγώ, πώς…, τι… Τίποτα. Δε ρωτώ τίποτα. Αρχίζω με μια καλημέρα και το απουσιολόγιο. Φτωχά τα αντανακλαστικά μου. Μέχρι που φτάνω σε ένα πλασματάκι καλυμμένο με άσπρο σκουφάκι και τεράστια γυαλιά. «Πώς σε λένε;» ρωτάω. Με κοιτάζει με απορία. Δεν καταλαβαίνει. «Εσμέ τσιε;» Επιστρατεύω τα λιγοστά Φαρσί μου και ανταμείβομαι με μισό χαμογελάκι. Κι έτσι άρχισα να γνωρίζομαι με τον Αμίρ. Και μια μέρα ο Αμίρ, την ώρα μιας άσκησης, μου κάνει νόημα και μου λέει χαμηλόφωνα «Μπία», δηλ. «Έλα». Πλησιάζω και χωρίς να μου μιλήσει άλλομ, ανοίγει ένα μπλοκ ζωγραφικής. Ένα ποτήρι κρασί, στην άλλη σελίδα τρία κεριά, «Ωραία», σκέφτομαι. «Το παιδί κάτι πάει να εκφράσει».
i am page 27
[issue 035]- [140517] - [chimeres.gr]
Η πρώτη μου μέρα με τη νέα τάξη, η δασκάλα τους ήταν θύμα οικονομικών περικοπών, τα παιδιά πολλά, το χάος, φωνές, χασμουρητά, ερωτηματικές ματιές.
[issue 035] - [140517] - [chimeres.gr]
Και μετά έρχεται ένα κύμα να αναποδογυρίσει τη βάρκα της λησμονιάς. Γυρεύω χέρι να πιαστώ, μα τα δάκτυλα κομμένα.
i am page 28
the neuron stimulating zine
Με στεφανώνουν με αγκάθινο στεφάνι και ματώνω. Βυθίζομαι. Ένας Ιούδας άραγε - ή μήπως αδελφός; - με φιλάει σταυρωτά και με κάνει να επιστρέψω στην πραγματικότητα.
Δεν είμαι μια δασκάλα σε κρατικό σχολείο. Δεν είμαι καν δασκάλα.
Και με κάνουν να ντρέπομαι που νευρίαζα γιατί το ίντερνετ κολλούσε, γιατί πήρα κάποια κιλά, γιατί μαλλί δεν μακραίνει, γιατί έσπασε το νύχι. Τι πολυτέλεια αυτά τα νεύρα μου. Κάποτε. Γιατί σήμερα έβρεχε στο Σχιστό. Κι εμείς απλά βγήκαμε με τα παιδιά στη βροχή και χορέψαμε. Και φίλε μου, να είσαι σίγουρος πως σήμερα ήμασταν τα πιο ευτυχισμένα πλάσματα στη γη. i am page 29
[issue 035]- [140517] - [chimeres.gr]
Είμαι μια μαμά, μια εκπαιδευτικός, μια γυναίκα, που προσπαθεί να διδάξει ελληνικά, αλλά, κυρίως, να κρατήσει απασχολημένα, για να ξεχαστούν, παιδιά που περπάτησαν και κοιμήθηκαν σε χιόνια, που ζουν με δανεικά ρούχα, που κοιμούνται σε κοντέινερ και μετρούν μέρες θλίψης περισσότερες από τις μέρες χαράς. Κι αυτά τα παιδιά συνεχίζουν να με εκπλήσσουν με τη δύναμη τους να χαμογελούν στον θάνατο, να ονειρεύονται με γυμνά ποδιά μέσα στη βροχή και χωρίς μπουφάν στο κρύο.
[issue 035] - [140517] - [chimeres.gr]
για τη συνήθεια του φόβου [μικέλα φερούση] Σα να με εξανάγκασε κάποιος να το περιγράψω. Λες και διακυβεύονταν κάποια σοβαρή εξέλιξη του κόσμου από αυτό, έπρεπε να καταφέρω να βάλω σε λέξεις -τις δικές μου, αυτές που υποτίθεται ότι δαμάζω- τους τρόμους μου μπροστά σου κι εν απουσία σου. Τον παλμό που λιγοστεύει σαν τολμήσω να φανταστώ τη μέρα που θα ξυπνήσω και δεν θα' χω πια να περιμένω το αντίκρυσμά σου. Με και χωρίς παραμέτρους. Τη ζωή πριν από σένα καλώς, είχα τουλάχιστον εκπαιδεύσει τον εαυτό μου να νιώθει σα να είναι στην αίθουσα αναμονής, περιμένοντας την ώρα που θα έπρεπε να εμφανιστείς. Ήξερα τουλάχιστον πως σε ζήτησα και με ζήτησες. Χωρίς παραμέτρους. Τώρα όμως ο φόβος γίνηκε σάρκινος, πονάει παντού και πονάει διαρκώς. Εκτός από τις ώρες που ο δικός σου φόβος υπερσκελίζει τον δικό μου. Εκτός από τις στιγμές που οι δικοί σου τρόμοι πονούν περισσότερο, που έρχονται ακάλεστοι και συνθλίβουν ό,τι κόκκαλο έχει απομείνει ατόφιο μέσα μου. Παρακολουθώ σχεδόν άπραγη τον κόσμο να συντονίζεται με αυτό που πλέον φαντάζει ήδη γραμμένο. Κι αντί να αναθαρρέψω, πιάνω μια γωνιά και σε παρακολουθώ να έχεις πιάσει μια γωνιά και να με παρακολουθείς. Κι ενώ θα περίμενε κανείς να φθίνει, ο φόβος δίνει ώθηση και αναγεννάται κάθε λίγο, μάς δίνει ευκαιρίες που αχάριστα αγνοούμε, μάς χαϊδεύει ενώ θα έπρεπε ήδη να μάς έχει μαστιγώσει κι αφήσει στη δειλή τύχη μας. Κι όμως, ήμουνα σαφής. Τρόμος είναι να μου επιτρέπω μόνο να σε κοιτάζω μέσα από μια βιτρίνα, σα να είσαι κάτι που δεν πρέπει να μου σπάσει. Παρόλο που ξέρω πως έχω τη δύναμη να λειάνω τα ήδη ραγισμένα κομμάτια σου. Τρόμος είναι να ξέρεις πως έφτασες ως εδώ και δείλιασες, αφήνοντας των άλλων την πραγματικότητα να σε χαστουκίζει σε κάθε βήμα, αντί να φτιάξεις τη δική σου. Αν όλα πάνε στραβά, ο φόβος είναι η απάντηση. "Φοβούμαι μήπως συνηθίσω έτσι, από μακριά να σ' αγαπώ..." Γ. Σεφέρης
i am page 30
the neuron stimulating zine
[issue 035]- [140517] - [chimeres.gr]
[χρυσάνθη αγγελάκη]
i am page 31
[issue 035] - [140517] - [chimeres.gr]
fear is a man's best friend [περδίκης γιάννης] Φόβος. Περί φόβου, τραγουδούσαν οι Active Member πριν αρκετά χρόνια. Ο φόβος τρώει τα σωθικά, ο φόβος φυλάει τα έρμα. Φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα, χωρίς εμένα μας τραγουδούσε στα μακρινά (;) ΄80ς ο Bασίλης (ξέρετε ποιος). O μεγάλος John Cale έχει, πάντως, μια διαφορετική άποψη: fear is a man's best friend, όπως λέει στο ομώνυμο κομμάτι. Ποικίλες οι εκφάνσεις του φόβου τόσο στην πραγματική ζωή, όσο και στο πως εκφράζoνται αυτές μέσα από την Τέχνη και την παράδοση. Άραγε, ο φόβος είναι ερέθισμα, πρόκληση, κινητοποιός δύναμη ή τελικά μας παραλύει και μας αποτρέπει από το να κάνουμε αυτά που θέλουμε; Υπήρξαν γενιές που μεγάλωσαν με τον διαρκή επικρεμάμενο φόβο ενός πυρηνικού ολέθρου, ενός γενικευμένου πολέμου. Σήμερα ο φόβος έχει άλλη όψη: της ανεργίας, της μοναξιάς, του αποκλεισμού από το κοινωνικό γίγνεσθαι, της έλλειψης κατανόησης και αγάπης. Επίσης, ο φόβος του “δεν θα τα καταφέρω”, ο φόβος της επιβίωσης στη ζούγκλα της εργασίας. Ο φόβος ότι δεν θα είμαι αρεστός, ότι δεν θα έχω παρέες, γκόμενες, φίλους, αυτοκίνητο, σπίτι, πολλά βινύλια, λεφτά για ταξίδια, ελεύθερο χρόνο... Όλα όσα μας έχει φορτώσει ο περιβόητος δυτικός πολιτισμός... “Πες μου ποιος φόβος σε νίκησε πάλι” λένε οι Τρύπες στην “Καινούρια ζάλη”. Ο κατάλογος μάλλον είναι ατελείωτος. Υπάρχουν φόβοι, με προεξέχοντα αυτόν του θανάτου, που ίσως δεν θα ξεπεράσουμε ποτέ. Εγώ π.χ. μάλλον δεν θα ξεπεράσω ποτέ τη φοβία μου με τις κατσαρίδες. Tελικά ποιος φόβος είναι ο χειρότερος; Αν το καλοσκεφτείς, όλη η ζωή μας είναι δεμένη με την έννοια του φόβου, μια διαρκής διαπάλη. Μία τον νικάμε, μία μας κυριεύει και πάμε πάλι από την αρχή. Zωή χωρίς φόβο δεν θα ήταν ζωή. O John Cale μάλλον έχει δίκιο...
i am page 32
the neuron stimulating zine
[issue 035]- [140517] - [chimeres.gr]
απόσπασμα από την βίβλο των ηδονών [ραούλ βανεγκέμ] έμπνευση σκίτσου [έγκον σίλε] ψηφιακή σύνθεση [χρυσάνθη αγγελάκη]
i am page 33
i am page 34
[issue 035] - [140517] - [chimeres.gr]
the neuron stimulating zine
the neuron stimulation zine
[ideas; articles; viruses; painkillers; senses; stupidity; madness; interviews; little green people; mad writers; madder readers; brain pollution; science; music; movies; philosophy; irony; humor; disclosure; mind games; feedback; communication; creativity; contradiction; destruction; pleasure; self torture; math equations; comics; quantum determinations; questioning answers; answering questions; experiments; prophecies; phycoanalysis practice; non-lobotomized brains;] συντακτική ομάδα: . [comzeradd] . [μ2] . [δημήτρης σπρίνγκερ] . [μ] artwork: . [famous woman walking incognito] . [ποτές]
οπισθόφυλλο: . [don’t feed the fear] . [midnightcoffee] . [pencil scetch] multi-attribution: . [openarchives.org] . [thenounproject.com] . [search.creativecommons.org] . [wikimedia] . [3 william mitchelle] . [6/7 ch’ng kiah kiean] . [12/13 isabel reitemeyer] . [15 liudas barkauskas] . [24 partycity] επικοινωνία: . [mail@chimeres.gr]
θέλεις να κυνηγήσεις την χίμαιρά σου; στείλε ένα demo και κάνε εκπομπή στο webradio ή στείλε το κείμενό σου για να συμμετέχεις στο επόμενο τεύχος του
♪♫
fanzine chimeres copyleft:
chimeres.gr/zine/map/
αθήνα: . αθήναιο . αλφειός . εναλλακτικό . βοτανικός κήπος . εκδόσεις των συναδέλφων . ελεύθερος τύπος . κρίκος . έξι . λεμόνι . μικρό cafe . ναυτίλος . παγκάκι . πυθοδώρου 6 . φαρφουλάς . χάρτες . nosotros . hackerspace.gr . solaris . vinyl . el gato θεσσαλονίκη: . ακυβέρνητες πολιτείες . λωτός . μικρόπολις . σχολείο για την μάθηση της ελευθερίας . φρειδερίκο αγάπη μου γιάννενα: . μουσελίμι . θυμωμένο πορτραίτο . p2p lab . beatnik βόλος: . καδράκι . ποδηλάτισσα κομοτηνή: . οκτώ πάτρα: . χαραμάδα ηράκλειο: . ευαγγελισμός . ξύλινη tabya . blow up φλώρινα: . εν φλωροίνοι θήβα: . the bar πάρος: . τακίμι
. [διανέμεται με την άδεια “creative commons: attribution-non commercial-share alike” που επιτρέπει την ελεύθερη διανομή με παρόμοια άδεια και αναφορά στην πηγή, για μηεμπορικούς σκοπούς]
καλαμάτα: . καλλιτεχνικό στέκι χέρι με χέρι
i am the antepenultimate page 35
λάρισα: . κουρμπέτι . στέκι paratodos . mosh pit μυτιλήνη: . μουσικό καφενείο . μπόμπιρας . καφενείο π κύθηρα: . αραχτοπωλείο χαλκίδα: . καθρέφτης . magaret tattoo stories αγία άννα: . vinylio λευκωσία: . πρόζακ
[issue 035]- [140517] - [chimeres.gr]
εξώφυλλο: . [somewhere @ thessaloniki] . [ψηφιακή φωτογραφία]
διανομή
I‘ll be back...