BUDUJĄC lEPSZY śWIAT
Żyjąc nową ewangelizacją Rycerze są powołani do głoszenia prawdy o Ewangelii niepraktykującym katolikom i następnym pokolenion Najwyższy Rycerz Carl A. Anderson W OKRESIE WIElKIEgO Postu wiele diecezji, parafii i organizacji katolickich prowadzi kampanie mające nakłonić niepraktykujących katolików do powrotu do Kościoła. Tego typu incjatywom należy się duże uznanie. Jednak mimo, że kampanie te są pożyteczne a nawet niezbędne, często nie potrafią one dotrzeć do sedna sprawy: ci, którym Jezus Chrystus odmienił życie i dla których pozostaje On nadal centralną postacią, nie odchodzą od Kościoła Katolickiego. Oczywiście każdy z nas ponosi odpowiedzialność za własne życie i za wybory, których dokonuje. Tak jak w przypowieści o siewcy w Ewangelii według św. Łukasza (8, 4-8), z wielu powodów wiara nie trafia na podatny grunt i zanika lub wygasa całkowicie. W przemówieniu wygłoszonym 12 grudnia 2000 roku i skierowanym do katechetów i nauczycieli religii, kardynał Joseph Ratzinger, obecny Papież Benedykt XVI, powiedział: „Jesteśmy świadkami postępującego procesu dechrystianizacji i zaniku istotnych wartości ogólnoludzkich, co budzi niepokój. Mimo ciągłej ewangelizacji prowadzonej przez Kościół wielka część współczesnej ludzkości nie znajduje w niej Ewangelii, to znaczy przekonującej odpowiedzi na pytanie: jak żyć? „Dlatego poszukujemy — poza tą ewangelizacją permanentną, która nigdy nie została i nie może zostać przerwana — nowej ewngelizacji, zdolnej dotrzeć do świata nie objętego ewangelizacją „klasyczną”. Wszyscy potrzebują Ewangelii; Ewangelia jest przeznaczona dla wszystkich, a nie tylko dla zamkniętego kręgu ludzi, mamy zatem obowiązek szukać nowych dróg, by
dotrzeć do wszystkich”. Zarówno Jan Paweł II jak i Benedykt XVI zrozumieli potrzebę obrania nowego kierunku — zwrócenia większej na uwagi Eucharystię, sakramenty i liturgię — przekazywane przez tych, którzy mają prawdziwy związek z Chrystusem. Jak stwierdził kardynał Ratzinger w swym wystąpieniu sprzed dziesięciu lat: „Dlatego potrzebujemy nowej ewangelizacji: jeżeli sztuka życia pozostaje nie znana, wszystko inne zawodzi. Ta sztuka nie jest jednak przedmiotem badań nauki: może ją przekazać tylko ten, kto ma życie, kto jest usobioną Ewangelią”. W takim razie jak uczynić tę ewangelizację „nową”? Z pewnością musi ona obejmować laikat. Każdy członek Zakonu Rycerzy Kolumba ma za zadanie wyjaśnić, co papież Benedykt XVI pragnie przekazać mówiąc o radości wynikającej z powiedzenia „tak” Chrystusowi. Nasza rola przekazywania wiary katolickiej następnemu pokoleniu nigdy nie była tak istotna jak teraz. Najnowszy sondaż zlecony przez Zakon Rycerzy Kolumba instytucji Marist ujawnił dane wzbudzające nadzieje ale również niepokojące zjawiska dotyczące młodych katolików. Według sondażu 85 procent młodych katolików, nie tylko tych praktykujących, wierzy w Boga. Ich dwa główne priorytety to małżeństwo i bliskość z Bogiem. 82 procent ankietowanych młodych katolików uważa, że małżeństwo jest niedowartościowane, a ponad 60 procent jest zdania, że aborcja i eutanazja są moralnie złe. To dobre wiadomości. Ale co niepokoi to fakt, że 61 procent uczest-
ników ankiety uważa, że może wyznawać więcej niż jedną religię; ponad dwie trzecie określa siebie jako osoby bardziej „uduchowione” niż religijne a 82 procent uważa moralność za rzecz względną. Dla nich i dla wszystkich tych, którzy utracili wiarę, musimy być „uosobieniem Ewangelii”. Jako katoliccy przedstawiciele laikatu Rycerze Kolumba mają do odegrania kluczową rolę. Papież Benedykt XVI przedstawił plan nowej ewangelizacji w wystąpieniu do biskupów Szkocji w lutym ubiegłego roku. Ojciec święty powiedział: „Kościół proponuje światu pozytywną i inspirującą wizje ludzkiego życia, piękność małeżeństwa i radość rodzicielstwa. Jest to zakorzenione w nieskończonej, przymieniającej i uszlachetniającej miłości Boga do nas wszystkich, która pozwala dostrzec i umiłować Jego obraz w bliźnich. Zbyt często jednak nauczanie Kościoła jest postrzegane jako ciąg zakazów i wstecznych poglądów, podczas gdy w rzeczywistości, jak wiemy, jest ono twórcze, życiodajne oraz nakierowane na dopełnienie wielkiego potencjału dobra i nadziei, który Bóg złożył w każdym z nas”. Pracując solidarnie z naszymi biskupami i księżmi, musimy być przykładem i pokazać światu, że źródłem radości jest miłość i nadzieja inspirowane naszą wiarą. Vivat Jesus!
KWIECIEń 2010
♦ COLUMBIA ♦ 1