Literatur lehiaketa by Aster Navas

I LITERATUR LEHIAKETA IES BURDINIBARRA BHI

Publicado: 2015 Categoría(s): Etiqueta(s): bilduma antología

I Literatur Lehiaketako ikasleon lan sarituak, accesitak eta finalistak AntologĂa de obras premiadas, accesits y finalistas del I Certamen Literario CURSO 2014/15 IKASTURTEA IES BURDINIBARRA BHI TRAPAGARAN (BIZKAIA)

Parte 1 EUSKERAZ

DBHko 1. saria LIBURUTEGI MAGIKOA Bazen behin haur bat hiri batean bizi zena. Bere izena Tom zen eta zazpi urte zituen. Uda guztietan bere lehengusuaren etxera oporrak pasatzera joaten zen. Bere lehengusua berak baino urte bat gehiago zuen eta Jerry deitzen zen. Jerry herri txiki batean bizi zen. Herri horretan bazegoen baso bat non haurrak ez ziren sartzen eta helduak ez ziren hortik joaten, ezer ez zegoela pentsatzen zuten eta. Bi lehengusuei asko gustatzen zitzaien bizikletekin basoko kanpoaldera abiatzea. Udako egun batean Tom eta Jerry bizikletekin ibiltzen ari ziren eta Jerryri basoan sartzea bururatu zitzaion. -Ez bada inor sartzen zerbaitengatik izango da eta gainera atzoko haurrek esan zuten hor munstro bat bizi dela.- esan zuen Tomek. -Ba orduan munstroa aurkituko dugu eta famatuak egingo gara.- erantzun zion Jerryk eta baso barrura joan zen. Bizikleta utzi eta baso barrurantz joan ziren Jerry eta Tom, Jerry bakarrik utzi ez zuenez nahi, bere atzetik joan zen. Nahiz eta Jerry oso trebe zela zirudien oso beldurtuta zegoen, Tom bezala. Basotik ibiltzen Tomek harri oso arraro bat aurkitu zuen eta gustatu zitzaionez gorde zuen. Gero amildegi oso txiki batera ailegatu ziren. Hain txikia zen salto batez ondora ailegatu ahal zutela. Baina hortik oso hurbil beste gauza bat ikusi zuten. -Aizu!- esan zuen Jerrik- zer da eraikin hori. Ikusi zutena eraikin zaharra baina polita zen. Beldurra ahaztuta hara abiatu ziren korrika zer zen ikusteko. Baina zoritxarrez atea itxita zegoen eta ez zeukan ez sarrailarik ez ezer. Orduan Tomek hartutako harria poltsikotik atera zen bera bakarrik eta distira txiki bat egin zuen. Atea ireki egin zen eta barrura sartu ziren. Bat-batean argiak piztu ziren eta liburutegi bat zela konturatu ziren. Mota guztietako liburuak zeuden: ipuinak, eleberriak, testu liburuak, entziklopediak

Liburutegiaren azken partean idulki bat zegoen baina ez zuen ezer bere gainean. Bi mutilak hara hurbildu ziren eta idulkiaren alde batean hau ipintzen zuen: “Ipini nahi duzun liburua eta ikusiko duzu zer gertatzen den” -Probatuko ahal dugu?- galdetu zuen Tomek. -Pena bat da hona ailegatzea eta berriro joatea ezer egin gabe. Kostatu zitzaien liburua erabakitzea baina azkenean Edurnezuriren liburua hartu eta idulkian jarri zuten. Ipini zutenean distira oso gogor bat egin zen eta etxe batean agertu ziren. -Non gaude? – esan zuen Tomek oso harrituta. -Ez dakit. Etxea oso txikia zen. Goiko partean zeudenez oheak zeuden baina oso txikiak ere eta gainera zazpi zeuden. -Badakit zer gertatu den- esan zuen Jerryk Edurnezuriren liburuan sartu gara. -Egia da.- esan zuen Tomek leku guztietara begira. Gero Edurnezurirekin aurkitu ziren eta berarekin egon ziren. Orduan sorgina agertu zen eta sagarra eman zionean Tomek kendu eta bota zuen. Gauza on bat egin zuela zirudien baina istorioaren parte bat aldatu zuen. Gero printzea agertu zen eta neskarekin gaztelura joan zen. Istorioa amaitu eta liburutegian agertu ziren. -Berriro egin nahi dut- esan zuen Jerryk. -Eta ni, eta ni. Baina oso berandu zela konturatu ziren eta etxera bueltatu ziren. -Non egon zarete, ez zarete hemendik agertu.-galdetu zuen Jerriren amak. -Txirrindulekin bueltak ematen hortik.-erantzun zuen Tomek. Ohera joan zirenean amari ipuin bat kontatzeko esan zioten eta Edurnezuriren ipuina kontatu zien. Baina sorgina agertzen den partera ailegatzean: -… sorgina sagarra eman zion baina berarekin zeuden mutilek sagarra hartu eta bota zuten… -Ez da horrela ama-esan zion Jerryk. -Horrela ez bada, nola da? Niri horrela kontatu zidaten. Jerry konturatu zen gertatzen zenaz eta amari arrazoia eman zion.

Biharamunean liburutegira bueltatu eta dinosauroen liburu bat hartu zuten. Nahiko arriskutsua izan zen baina azkenean atera ziren. Egun guztiak joaten ziren baina egun batean harria desagertu egin zen eta ezin izan zuten berriro sartu. -Tom, zu harria zaintzen zeunden, zeure errua da.-esan zion Jerryk oso haserre. -Ez da nire errua izan. Zergatik ez zeunden zu erne. Egun asko haserre egon ziren baina azkenean barkatu zioten elkarri. Eskola berriro hasiko zen eta Tom hirira bueltatu zen. Urteak pasatu ziren eta opor guztietan gogoratzen ziren liburutegian sartzen zirenean. Eta uda batean harria aurkitu zuten, baina nagusiegiak ziren eta beraien seme-alabentzat gorde zuten. JUNE REY 2. DBH

DBHko accesitak Trapagaranen, 2015eko apirilaren 4a. AMODIOZKO GUTUNA Lagun maitea: Ez daukat oso argi zer sentitzen dudan zurekiko, baina ziur naiz ez dela bakarrik adiskidetasuna. Aspalditik ezagutzen gara eta oraindik ez dugu hitz egin gure sentimenduei buruz elkarrekin. Horregatik gutun hau idazten dizut. Iazko arratsalde batean, hitz egiten hasi ginen gustuko genituen gauzei buruz eta konturatu ginen nahiko antzekoak ginela. Nire ustez, arratsalde horretatik gure harremana ez zen berdina izan. Goiz askotan nigana etortzen zinen zer egin zenuen asteburuan kontatzera eta nik oso pozik jartzen nintzen zu entzutean, lelotuta begiratzen nituen zure begi marroi berdexkak eta oso berezi sentitzen nintzen. Beste batzuetan, elkarrekin ikasten genuen edo gutxienez saiatzen ginen, saiatzen ginela esaten dut askotan beste gauza bati buruz hitz egiten bukatzen genuelako. Egun batean, lagun batekin hitz egiten, konturatu nintzen zutaz maiteminduta nengoela eta ikusten zintudan bakoitzean, bihotzak bira egiten zidan, urduri jartzen nintzen eta taupadak arintzen zitzaizkidan. Nire laguna eta biok zutaz hitz egiten genuen egunero eta berak esaten zuen zuk modu ezberdinean tratatzen ninduzula, nik ez nuen ikusten berak esaten zidana. Arratsalde batean konturatu nintzen berak esaten zuena egia zela, nire ezpainetara asko hurbildu zinenean eta ia musukatu ginenean. Hau ez zen horrela izan zure lagun bat agertu zelako. Momentu hartan asko haserretu nintzen zurekin, lotsatu zinelako gertatukoarekin zure lagunaren aurrean eta ni oso haserre joan nintzen. Egunak eta asteak eman nituen zurekin hitz egin gabe eta zuk ez zenekien zergatik. Txarto sentitzen zinela nekien baina barkamena eskatu behar zenidala uste nuen. Nire lagun bati galdetu zenion zer gertatzen zitzaidan zurekin eta berak esan zizun zergatik nengoen horrela zurekin. Nire etxeko helbidea galdetu eta bertan azaldu zinen nirekin hitz egiteko. Gogoratzen naiz euri asko egiten zuela arratsalde hartan eta nire etxera oso bustita ailegatu zinela. Oso errudun sentitzen zinen eta barkamena mila aldiz eskatu zenidan. Egongelan geundela, maite zenidala esan zenidan, baina nik ez nuen berdina sentitzen momentu hartan eta esan

nizun. Une hartaraino genuen adiskidetasuna aldatu zen batbatean eta ez ginen ia hitz egiten eta ez geunden ia elkarrekin. Ulertzen dut zergatik aldendu zinen. Uda ailegatu zen eta noizean behin hitz egiten genuen, baina ez denbora luzean. Momentu haietan ni nintzen errudun sentitzen zena, nahiz eta jakin errua ez nuela zurekin egoteko prest ez nengoelako. Kurtso berria hasi zen eta ez geunden klase berean. Egun horretan hitz egin genuen eta biak oso triste geunden. Une hartan konturatu nintzen ez dugula estimatzen daukaguna galtzen den momentura arte. Azterketak hasi zirenean, nire laguntza behar zenuela konturatzean nigana etorri zinen eta nik, nola ez, lagundu nizun. Handik aurrera, gure harremana bakarrik zen nik zu ikasten laguntzeko eta erabilita sentitzen nintzen. Batzuetan, gure gauzei buruz hitz egiten dugu elkarrekin, baina zuk beti hanka sartzen duzu ez zenuen esan behar gauza bat esatean, esaten dituzunean min egiten didazulako. Klase batzuetan elkarrekin egoten gara eta hauetan zuk beste neska batzuekin oso maitekor zaude eta ez dakit zergatik jeloskor jartzen naizen. Beste batzuetan, ni naiz maitekor egoten zaren neskarekin eta une hauetan berriz berezi sentitzen naiz zurekin egotean. Eguna bukatzen denean eta dutxara sartzen naizenean pentsatzen hasten naiz eta uste dut maitekor jartzen zarela nirekin laguntza ikasketetan lortzeko. Eguna ondo joan denean eta eztabaidatzen ez dugunean, pentsatzen dut maitekor jartzen zarela nirekin oraindik zerbait sentitzen duzulako. Nire lagunarekin hitz egiten dudanean zuri buruz esaten dit biok elkarrekin maiteminduta gaudela, baina nik ez dut uste. Egia da ikusten zaitudan bakoitzean urduri jartzen naizela, baina ez dakit sentitzen dudana maitasuna den. Ez dizut kontatu hau inoiz pertsona lotsatia naizelako, zuk ondo dakizun bezala. Zerbait kontatu behar badidazu espero dut egitea, bestela, denbora eta elkarrekin egoteko aukera galduko dugu. Txarto egin ditudan gauza guztiengatik barkamena eskatzen dizut eta zuk txarto egin dituzunengatik barkatzen dizut. Balantzea eginda, uste dut gauza onak txarrak kentzen dituela, hau da, gure harremanaren balantze positiboa dudala. Espero dut, egun batean, gure harremana gutxienez, lehen bezalakoa izatea berriro. Bihotzez maite zaitut. Cirkus_Luu

LUCÍA GALLEGO 3. DBH

GORBEIAKO IZAR GORRIAK Bazen behin, bi ikertzaile, Iñaki eta Iratxe. Oso famatuak ziren, Espazioko planeta batzuk aurkitu zituzten haien inbestigazioetan. Egun batean, egunkarian atera zen albiste interesgarri bat, albistea esaten zuen, Gorbeia menditik, gaueko 12:00etatik ikusiko zirela izar gorriak! Iratxe eta Iñaki, asteburuan abiatu ziren Gorbeia mendiraino. Asteburua ailegatzean, kotxearekin abiatu ziren, mendiko tontorreraino ailegatu ziren arratsaldeko seietan. Iñaki, kotxean sartu zen, eta irrati ondoan zegoen botoi bat zapaldu zuen, bat-batean, kotxea buelta eman zen, gurpilak zerurantz apuntatzen. Iñaki eta Iratxe, kanpadenda kotxearen gainean ipini zuten, gauean animaliek haiei ez harrapatzeko. 2 ordu pasa eta gero, kanpadenda jarri zuten eta teleskopio handi bat ipini zuten kanpadendako leiho batean. Zerua iluntzen hasi zen, Iñaki sua prestatzen hasi zen gaua bero pasatzeko. Iratxek mendi tontorretik buelta bat ematera joan zen Iñakik afaria prestatzen zuen bitartean. Zuhaitzen artetik abiatu zen, oso iluna zegoen, ez zen ezer ikusten baina Iratxek eskuargia zeukan, eskuargia piztu eta baso barrurantz sartu zen. 30 minutu zeraman ibiltzen, gaueko hamaikak ziren, buelta eman behar zuen kanpamentura ailegatzeko. Ia ia ailegatu zen, zuhaitzen artetik suaren argia ikusten zen baina bat-batean, zulo bat zapaldu zuen eta zuloaren barrurantz erori zen. –Lagundu!!! Iñaki!!! Lagundu mesedez!!!- Esaten zuen Iratxek oihuka. Baina ez zion inork lagundu. Iratxe lekua arakatzera joan zen, ez zen ezer ikusten, dena beltza zen. Eskuargia hartu zuen, botoia zapaldu baina tresna ez zen ibiltzen, apurtuta zegoen. Orduan, bere poltsikoan zeukan pizgailua atera zuen, ez zen argi asko ateratzen baina pixka bat ikusten zen. Leku handi bat zen. Iratxek gora begiratu zuen, kupula baten modukoa zen eta erdian berak erori zen zuloa zegoen. Iratxek harrituta zegoen, ez zuen horrelakorik ikusi bere bizitza osoan. Leku horretatik mugitu zen ondo ikusteko, hormak zutabez osatuta zeuden, Erromatar garaiko eraikuntza baten moduan.

Leku horrek ez zeukan irteerarik, bakarrik Iratxe erori zen zuloa zegoen. Lekuaren erdialdean, arroka esferiko bat zegoen, Iratxek arrokaren goiko partea ukitu zuen eta arrokaren goiko partea beheko partetik zatitu zen. Ebakuntza perfektua izan zen. Arrokaren beheko partea lurrean itsatsita zegoen, ezin zen mugitu. Bat-batean Iñaki zulotik agertu zen: -Iratxe, ondo zaude?- esan zion. -Bai, bai, jaitsi, begira zer leku interesgarria den hau. Iñaki jaitsi zen zulotik, eta bere aurpegia oso harrituta geratu zen. -Ala, zer da hau? – esan zuen Iñaki harrituta. Biak elkartu ziren, eta leku hori arakatu zuten. Gaueko 12:00ak ziren, baina haiei ez zitzaien axola. Iñaki joan zen harkaitzeraino, harkaitza ukitu eta bat-batean arrokaren barruan argi gorri bat atera zen. Iñaki eta Iratxek hiru pausu atzera eman zituzten. Argi gorria Iratxe eta Iñaki jaitsi ziren zulotik atera zen. Argiak ilargira apuntatzen zuen eta bat-batean zeruko argi guztiak gorrixkak bihurtu ziren. Iñaki zulotik atera zen eta gero Iratxeri lagundu zion zulotik ateratzen. Biak kanpalekura joan ziren eta teleskopioa hartu zuten. Ilargietara apuntatu zuten teleskopioarekin eta ikusi zuten energia arraro bat ilargitik ateratzen eta energia hori izar guztietara abiatzen zirela. Gaua pasa ondoren, biek kanpamendua jaso zuten, kotxea buelta eman zuten eta etxera joan ziren. Etxera ailegatzean interneten publikatu zuten haiek ikertu zutena eta egun gutxitan famatu bihurtu ziren Euskal Herri osoan. Denborarekin ikertzaile gehiago joan zien Gorbeia mendira, eta urte batzuk pasa eta gero mendian zegoen leku hori, leku turistikoa bihurtu zuten. Arroka hori ateratzen zuten energiarekin, zientifikoak teknologia berria egin zuten ze energia horrek, energia nuklear duen potentzia baino gehiago zuen. Horri esker, teknologia oso ona egin zuten. Connor SG

KOLDO SÁNCHEZ 2. DBH

LONG LIVE

Prólogo All I know is we said hello and your eyes look like coming home Me encontraba en la orilla del mar sintiendo esos cálidos rayos de sol en mi piel, subida en una roca dibujando una caracola que había encontrado justo en la orilla del mar. Dibujaba en un cuaderno de tapa azul que siempre lo llevaba encima. No era la mejor dibujando, pero me gustaba. Cuando conseguí plasmar la caracola en la hoja, guarde el pequeño cuaderno en un bolsillo de mi pantalón vaquero, me lleve la caracola al oído,cerré lentamente los ojos y dejé de pensar mientras me dejaba llevar por el sonido de las olas. Era bonito pensar que la caracola había robado un cacho del mar al mar y por eso se escuchaban el romper de las olas, pero solo podías escucharlo si estabas en silencio y no había ruido cerca de ti. Antes pensaba que la caracola tenía mar y olas dentro de ella, hasta que alguien me estropeó ese pensamiento explicándome la verdadera razón. Estaba tan inmersa en mis pensamientos que de repente alguien me habló y casi perdí el equilibro del susto: -Hola ¿Te ha contado algún secreto?- Me di la vuelta siguiendo esa voz, era una chica. Llevaba un sombrero amarillo y unas gafas de sol de pasta negra y cristal azul pero no pude verla bien porque me daba el sol de frente. Solo me pareció que tenía el pelo rojizo. -¿Cómo? –Mire a la caracola una vez más pero luego volví la vista hacia ella. -La caracola, si te ha contado el secreto que lleva dentro.Dio un paso hacia mí para estar más cerca. En ese instante todo empezó a volverse borroso. Y como si alguien me hubiera cogido desde arriba empecé a alejarme dejando entre yo, la chica del sombrero y a la playa cada vez mas distancia. Hasta que todo acabo oscuro.

Deja que me cuele en tus oídos hay canciones que pueden curar a los heridos Pipipipipipipipipipipipi Acababa de empezar a escuchar un pitido lejano pero continuo que debía de ser de alguna maquina. Ese fue el primer sonido que escuché. Después ya vino todo lo demás. -Mira, parece que se está moviendo.- No era yo la que hablaba sino una voz de mujer que se me hacía bastante familiar. Yo no podía abrir los ojos, pero tenía el presentimiento que estaba tumbada en una cama de hospital. Solo el hospital olía de esa forma. Tuve que hacer un gran esfuerzo para abrir los ojos, parecía que los tuviese pegados pero cuando lo hice las luces blancas de la habitación me cegaron y tuve que volver a cerrarlos porque apenas distinguí algo. En ese instante solo distinguí dos siluetas sentadas en diferentes sillas. Para cuando me habitué a la luz de la sala pasaron unos cuantos minutos. -Hola, ¿cómo te encuentras?- Esa voz me calmó, ahora si había conseguido ubicarla en mi memoria. Era la voz de mi madre. Aunque en ese momento no la hubiera mirado a los ojos, noté su sonrisa en la cara que me hizo sentir a salvo. Eso solo me quitó por un segundo las dudas de porque estaba en un hospital, con solo una manta encima.-Eh mira, que se ha despertado.- Era mi madre que le estaba susurrando a la persona que tenia alado. Posiblemente seria mi padre. -Hola, porque estoy aquí.- Hablé despacio, aun así me asusté al escuchar mi voz, no me acordaba de cómo sonaría. -¿Como estas?-Ahora era mi padre quien preguntaba de alguna manera aliviado de que me hubiese despertado. -No entiendo nada, estoy cansada. ¿Mis auriculares? -Es normal, luego te lo explicaremos.-Pude ver un rastro de duda y tristeza en los ojos de mis padres.-Te dejaríamos tu mp3 cariño pero el médico nos ha recomendado que descanses. Duerme y luego hablaras con el médico. Asentí y luego me pareció que comentó algo más pero deje de escuchar, quería dormir y marcharme de donde quiera que estaba. Dos horas más tarde

-Summer, despierta. El médico ya está aquí. – Mi madre me estaba zarandeando lenta y cuidadosamente hasta que abrí los ojos. -¿Qué pasa?- Dije mientras bostezaba e intentaba estirarme. Al mover los brazos descubrí que tenía un tubo metido en el brazo izquierdo. Eso hizo que de pronto me pusiera muy seria y me asustara, no entendía nada. Primero no sabía cómo había llegado a ese lugar. Y segundo, ¿Por qué tenía un tubo que dentro llevaba algún liquido hasta mi brazo? Miré al médico con cara asustada pero la suya, que aparte de tener una cara de lástima que no me gustó nada, estaba llena de arrugas marcadas por años de trabajo. La que volvió a hablar fue mi madre: -El médico ha venido a hacerte algunas preguntas, es para ayudarte asi que intenta responder lo mejor que puedas. Asentí, y al instante el médico se sentó en mi cama y saco un bolígrafo por si tenía que apuntar algo en la libreta. -Hola Summer. Yo me llamo Manuel, voy a empezar con alguna pregunta fácil y las iré complicando. -Vale. -Si te sientes cansada o mareada tan solo dímelo. Bueno empecemos, cuántos años tienes y que día cumples los años. -16 y los cumplo el 13 de noviembre. ¿Me puedes explicar que hago aquí?-Vi la cara de susto de mi padre, que la intentó ocultar pero no le dio tiempo. -Seguro? Estamos a finales de noviembre. ¿Eso es que no te acuerdas de lo que pasó en tu cumpleaños ni antes ni después no? Las preguntas las hago yo, después tú. Ya sin fuerzas de responder, negué con la cabeza. Manuel miró a mis padres pero volvió a por más. -Vale, y que me dices del principio de las clases. ¿Te acuerdas de los compañeros de este año? -Creo que sí, pero quizá sean imágenes del año pasado. -¿Podría decirme los nombres de tus compañeros? La conversación siguió su ritmo, no tenía reloj pero hubiera apostado a que me estuvo preguntando cosas durante media hora más. Hubieron preguntas que no supe responder y otras que parecieron satisfacer al médico.

Antes de que se fuera habló con mis padres en la habitación pensando que yo estaba dormida y dijo: -Las radiografías tienen razón aunque no toda. Y eso es bueno. Como habréis visto, su memoria está dañada por el golpe que sufrió. Pensábamos que era grave, pero el cerebro no parece haber sufrido tanto daño.La pérdida de memoria puede ser temporal y se pueden recuperar los recuerdos aunque sea de forma fragmentaria. Eso llevará su tiempo debéis tenerlo en cuenta, asique no os desesperéis y que poco a poco ella vaya descubriéndolo todo. -Muchas gracias doctor. ¿Cuando la daréis el alta?-No pude ver la cara de mi padre pero estaba segura que el por dentro no estaba tranquilo. -Lo he pensado y prefiero que se quede aquí esta semana. Ya sé que lleva toda una semana en coma y que vosotros querréis volver a casa pero prefiero que este aquí tres días más por si sucede algún imprevisto. Escuchar lo que dijo el médico me dio que pensar. Yo no recordaba haberme dado ningún golpe. ¿Qué y cómo me había ocurrido? ¿Era verdad que había estado toda una semana en coma? In my mind I'm miles away Un mes más tarde Paré la música cuando entre en clase. Era mi primer día de clase después de que me hubiera ocurrido el accidente. Para los demás era el primer día de clase después de las vacaciones de invierno asique de alguna forma todos habíamos tenido “nuestras vacaciones”. Tenía 17 años y mi pelo ondulado me rozaba los hombros. Estaba rodeada prácticamente de extraños, este curso me había cambiado de instituto para hacer bachiller artístico. Al menos había asignaturas que si me gustaban y harían los días más llevaderos. Me senté en una mesa al fondo de la clase después de saludar a compañeras que me vinieron a abrazar y a preguntar qué tal estaba. Para ser un lunes no fue tan terrible como me lo había imaginado. Cuando terminaron las clases me puse los auriculares y dejé que sonara Weightless de All Time Low porque esperaba que aunque últimamente no habían sido días buenos este año

acabaría disfrutándolo porque vendrían tiempos mejores. Y como la canción me puso de buen humor, pasé por una cafetería que conocía de toda la vida y me prepararon un cappuccino para llevar que me lo fui tomando mientras llegaba a casa pasadas ya las 15:06. Itzuliko naiz, aurkituko zaitut, begiak itxiz gertu sentituz noizbait… Cuando llegué a casa mi madre me tenía la comida preparada y mientras comí ella me estuvo preguntando que tal me había ido el primer día de clase. Yo la dije que bien, que iba a contarla, ¿que no quería ir al instituto y que las clases eran tan aburridas como lo habían sido siempre? No. La conté cosas buenas, como que me había comprado un café que me había calentado mis manos heladas y que había estado hablando con las chicas de clase. Entré en mi habitación y directamente me tumbé en mi cama. A las mañanas me despertaba el sol, eso me gustaba porque así podía ver cómo salía por detrás de alguna montaña lejana. Me gustaba mi habitación. La pared era de un azul claro con algún poster y frases pegadas por la pared. Tenía CDs por todos los lados y eso me encantaba y luego las baldas las tenía llenas de mis libros favoritos y libros que todavía no había tenido tiempo para leérmelos. Justo al lado del armario tenia enganchadas dos entradas. Una de ellas era para ir al concierto de la mismísima Taylor Swift en Londres, pensar en ir a ese concierto después de terminar las clases hacia que no me rindiera durante las clases y siguiera hacia adelante con más ganas aunque todavía no llegaba a creérmelo, parecía un sueño lejano. Y debajo tenia la entrada para un festival en julio, en el que iban a tocar Mumford & Sons, Kodaline,The Maine, James Bay y Of Monster and Men entre otros y me gustaban mucho. El tema de la música era muy curioso. Porque parecía recordar todas las canciones y no me eran desconocidas en cambio la memoria me fallaba. En ese momento me acordé de que todavía no había encontrado mi mp3. Recordé de que lo mencioné el día que me desperté y parecía tenerlo mi madre asique me levanté de la cama y decidí ir a preguntarla. Su respuesta

fue que lo dejó en mi habitación algún día después de volver del hospital entonces empecé a buscarlo por todo el cuarto. Estuve casi media hora buscándolo y cuando empecé a desesperarme lo encontré en el cajón de los calcetines al fondo. No sabía por qué mi madre lo había escondido ahí, ¿qué intentaría ocultar? Porque yo no lo había encendido desde hace mucho tiempo, de eso estaba segura. El mp3 tardó en encenderse y aunque había pasado bastante tiempo de la última vez que lo utilicé, no me costó nada manejar el aparato. Por primera vez desde hace tiempo hubo cosas que no recordaba. Encontré una lista que me despertó la curiosidad se llamaba For when you need me next to you, cliqué en ella y dejé que las canciones fueran sonando de una en una. For when you need me next to you: • Noizbait-Ken Zazpi • PorVerte Sonreír-La Fuga • Untouchable- Taylor Swift • If You Ever Want To Be Loved- James Bay • If You Told Me To- Hunter Hayes • Lo Que No Ves- Pol 3.14 • Two Worlds Away- Nina Nesbitt • Everybody- Keith Urban Mientras escuchaba esas canciones había sentimientos que empezaron a aparecer. Aunque no los entendiera me llevaron hacia alguien. Por primera vez desde que me había despertado en el hospital; cuando empezó a sonar Untouchable; empecé a pensar en la chica del sombrero. Esos minutos gasté más energía que en el colegio como resultado de intentar buscarla en mi cabeza. Sabía que la conocía, tenía que conocerla. La encontré en flashbacks pero donde más clara la conseguí ver y oír fue esa vez en la playa cuando me encontré una caracola; y con ella. Empezaron a sonar las guitarras de Everybody que me dieron un escalofrío y me hicieron taparme hasta arriba con la manta. Nada más empezar a cantar Keith Urban mis ojos se cerraron y fueron en busca de alguien. Porque quizá Keith tuvieran razón en que todos a veces necesitamos a alguien y que yo en ese momento la necesitaba a ella. You can't start a fire without a spark

Dos semanas más tarde Llevaba viendo desde hace unos días el tráiler de la película “Begin Again” en la televisión, y me había llamado mucho la atención. Más tarde estuve escuchando la banda sonora de la película en el móvil y quise ir a verla esa misma tarde. Entonces aprovechando que era miércoles y la entrada del cine estaba más barata fui a verla. Mientras esperaba en la cola para comprar la entrada con las palomitas ya compradas, tuve un presentimiento de cómo si alguien estuviera mirándome. Después de tener la entrada en la mano miré hacia atrás y cuando me giré solo para echar un vistazo, al fondo de la fila me encontré con una mirada que se me hizo conocida y ese efímero instante en el que encontré esos ojos verdes, mi pulso se aceleró. Yo al no saber cómo reaccionar a todos esos recuerdos que me empezaron a venir a la cabeza, me giré rápida y fui hacia la Sala 6 donde pondrían la película. Me gusto mucho la película era muy buena, era la mejor que había visto desde hace tiempo y las canciones… Todavía seguía cantando para mí misma la letra de Lost Stars. Además había conseguido apartar un poco de la cabeza a Alice, ahora ya sí me acordaba de su nombre aunque no estaba 100% segura de que fuese ella a la que había visto unas horas antes. Me quedé de piedra cuando la vi levantarse una fila más abajo que yo en el cine y hubo algo que no se exactamente qué; quizá esa lista del mp3 o el único sueño que recuerdo haber soñado cuando estuve en coma; que me impulsó a intentar hablar con ella. -Hey hola. ¿Por casualidad te… te conozco?-Bajé rápido las escaleras para acercarme un poco. Era ella… Estaba segura. -No deberías estar aquí. –Parecía preocupada pero lo dijo de tal manera que la miré con mala cara. No me había dado tiempo a hacer nada malo, no sabía porque esa reacción. -Eh? Porque.- Se dio la vuela y miró a la gente que seguía bajando las escaleras del cine. Segundos más tarde me miró con duda al decirme lo siguiente: -Vamos, ven conmigo.- Yo estaba un poco perdida porque solo la había dicho hola. Cogió su chaqueta y empezó a bajar las escaleras. Yo no dude en seguirla.

Nos encontrábamos sentadas en unas de las escaleras de salida de emergencia del centro comercial porque fue el único sitio que vimos. Yo no sabía porque había reaccionado de esa forma asique espere sin prisa a que ella hablara. -Cuanto tiempo. Hace mucho que no te veía, te ha crecido el pelo.- Sonreí sin querer al recordar que ella alguna vez me mencionó que la gustaba mi pelo. Eso por alguna razón hizo que me sintiera más cómoda. -Si… ¿Te conocía bien no?- Me miró con esos ojos verdes intentando ocultar algo que no supe bien que era. -No sabes cuánto.-Hizo una pausa larga- Qué tal va todo. -La verdad, mejor de lo que pensaba. En este instituto con la gente estoy mejor, y bueno lo de la memoria… Hay cosas que me ayudan a recordar, por ejemplo la música me trae a la memoria recuerdos. -Eso es bueno.-Le salió una sonrisa falsa y luego suspiro. -Una pregunta, quizá no quieras responder pero tengo curiosidad. Si te conocía tanto,¿cómo es que no fuiste al hospital al no saber nada de mí? O no sé, haberme llamado después de que saliera del hospital. -Eso… Es complicado pero te diré una cosa. Primero, si fuí, estuve en la habitación dos días pero el segundo día tus padres me dijeron que no me preocupase que ellos me avisarían si había alguna novedad. Luego decidí apartarme de ti porque sabía que no te hacia bien y tendrías la oportunidad de empezar de nuevo.- Hizo una pausa que a mí me pareció infinita y luego prosiguió-Peero… Aquí me ves y me alegro de haberte encontrado.- Eso ultimo me hizo sonreír y consiguió que dejara apartado lo que había dicho sobre que me hacia mal. -Yo también me alegro. Seguimos hablando un rato más, pero luego nos despedimos porque tenía que estudiar para un examen que tenia al día siguiente. Nos dijimos que hablaríamos por el móvil y que ya quedaríamos para hablar con calma otro día. Argazki bet daroat mobilien ta zure irudixie nireburuen. Barebare, amaitu da frenesixe sartu-urten hori itsasoari begire, izarrari begira

Nos hablamos como nos dijimos y quedamos varias veces durante los siguientes meses que vinieron.Hasta que no llegó la primavera y seguía haciendo frío, íbamos a algún café o al cine y pasábamos la tarde allí. Todo iba bien y el tiempo que pasaba con ella hacía que olvidase todo lo demás. En ese mes me empecé a dar cuenta de lo que una vez tuve.Y lo que me gustaba esa mirada soñadora de Alice como la de James Dean. Ella estaba ahí cuando necesitaba o me pasaba algo y de alguna manera me hacia feliz. Empezábamos a sonar a You got what I need de Joshua Radin. Pero cuando empezó a aparecer el sol de entre todas esas nubes grises; que semanas antes no parecían querer marcharse de los alrededores; y no tuvimos que abrigarnos tanto para no pasar mucho frio, Alice cogió su furgoneta; ya que ella tenía un año más; y nos pusimos rumbo hacia un pueblo costero donde solíamos veranear las dos a pasar el día. Antes de salir en dirección a la costa, Alice metió un disco en la radio de la furgoneta que fue empezar a sonar I run to you de Lady Antebellum y no parar de cantar todas las canciones que la siguieron hasta que llegamos a la playa. Cantar con ella mientras conducía era de lo mejor. En la playa ese día hablamos sobre conciertos de esos que nos habían marcado, de los conciertos a los que hubieras querido ir y a los que iríamos. Cuando empezamos a hablar de Taylor mientras andábamos por la orilla de la playa, me enteré de que ella también viajaría a Londres y es mas, iría en el mismo vuelo que yo y pensar en ver a Taylor Swift con ella de alguna manera me alegro más el día, si se podía… Y luego hablamos sobre el festival que era en julio, la pregunté si podía ir con ella y sus amigos, que si no iría con mi padre pero prefería ir con ella. “Claro, que pregunta…” Sonreí. Me hubiera gustado quedarme allí o que el tiempo se moviera más lento para hacer que esa tarde durase días o semanas. Después de que Alice me hubiera dejado al lado de casa y ella ya se hubiera marchado, me descubrí escuchando Goddamn de Nick Santino & The Northern Wind en mi mp3. In this moment now capture it remember it

En Julio, después del concierto de Taylor y el festival nos fuimos al pueblo donde solía pasar el verano. Durante ese verano acabé recordando la mayor parte de recuerdos que creía irrecuperables. Mientras me encontraba en la playa tumbada con Alice cerca, recordé que el sueño que tuve antes de despertar fue el modo en el que la conocí. Justo cerca de donde nos encontrábamos, unas rocas mas allá. Le conté que había soñado eso antes de despertarme pero no se lo creyó, si lo hizo lo disimuló muy bien. Sobre el concierto de Taylor, podría estar hablándome días de él. Fue el mejor día de mi vida. Había conocido a muchas fans y bailé como no lo había hecho nunca antes. Y aunque no hubiera podido estar en primera fila, cantar con todas ellas a la vez fue algo no podía haber llegado a imaginarme. La noche del concierto no pude dormir de toda la energía que tenía dentro de mí aun teniendo los pies reventados. El festival no se quedó atrás. Estuvo lleno de todo de tipo de gente aunque hasta eso fue algo curioso y divertido.

Epílogo We'll follow the rainbow wherever the four winds blow and there'll be a new day coming your way Un año más tarde Llamé a la puerta del apartamento de Alice con una mano, en la otra llevaba dos cafés que había comprado por el camino. Me abrió ella, me reí al ver la ropa que llevaba puesta. -¿Estamos a principios de primavera y ya llevas una camisa hawaiana? Que frio…Menos mal que traigo aquí algo calienteHice señalando con la mirada a los cafés después de reírme. - Pero si te encanta… No puedes negarlo. Vamos entra que si no se van a enfriar los cafés y no quiero tener que calentarlos. Cuando me di la vuelta para cerrar la puerta de reojo la vi sonreír. Fuimos hacia la sala y nos sentamos en el sofá.- Además

he encontrado algo que quiero que veas, a ver qué te parece…Cogió su portátil que lo tenía apoyado en el suelo y me lo pasó para que mirase lo que había en la pantalla. Me quedé sin habla, volví a mirar la pantalla y releí partes de la información. Había encontrado un piso muy cerca de la misma capital de Roma para pasar tres semanas en verano por allí. -No me lo creo…-No podía dejar de sonreír y ella se rió al ver mi cara de asombro- No sé qué decir se suponía que venía esta tarde a casa para mirarlo juntas. -Pues me he adelantado. Es que sabía que no te lo ibas a esperar asique me gustaba más la idea de ver tu reacción mientras tomo el café. La di un abrazo, no pude contenerme y luego volví a mirar a la pantalla con alegría. -Además es barato y no parece que esté mal. No sé como lo habrás encontrado. -Soy buena lo sé, entonces que, ¿le damos a reservar? Luego solo faltaría encontrar el transporte y esas cosas, pero eso será pan comido. No tardé ni un segundo en acercarme al teclado y darle a aceptar. Pocas veces había estado tan segura de algo. Long live to dreams…

S.H.G

PLAYLIST 1. Everything has changed, Taylor Swift 2. Hay Un Fuego, La Maravillosa Orquesta Del Alcohol 3. Miles Away, The Maine 4. Noizbait, Ken Zazpi 5. Dancing In The Dark, Bruce Springsteen 6. Biarritz, Gatibu 7. You got what I need, Joshua Radin

8. 9. 10. 11.

Goddamn, Nick Santino& The Northern Wind Fearless, Taylor Swift Making Memories Of Us, Keith Urban Long Live- Taylor Swift

(ISTORIOA HOBETO ULERTZEKO ABESTIAK ENTZUTEA IRAKURTZEN DUZUN BITARTEAN GOMENDATUKO NIZUKE) IRUNE MONTOYA 4. DBH

DBHko finalistak GURE GELAREN MISTERIOA Egun batean, jantokitik etortzerakoan sartu nahi nuen nire gelan, baina zarata handia zegoen. Ez nekien zer gertatzen zen eta galdetu nirn Aitor de Albari, baina berak ez zekien ezer. Azkenean lortu nuen sartzea eta ikusi genuena ikaragarria iruditu zitzaidan. Ikusi nuena izan zen: bi euritako erditik apurtuta, ikaskide baten betaurrekoei listua bota zietela, aulki guztiak listuz eta beste ikaskide baten gauzak hortik botataâ&#x20AC;Ś Ezin nuen sinetsi nola zen posiblea. Konturatu nintzen gelako atea ez zegoela itxita jolastoki orduan. Orduan norbait sartu zen eta hori pasatu zen. Bi ikaskidek esaten zuten beste gelako batzuek ikusi zutela gure gelatik ateratzen. Jakiteko nor izan zen egin nuena zera izan zen: listuaren tanta batzuk hartu eta ADN froga egin nuen, institutuko laborategian. Joan nintzen ikustera eta muskinak ez zeuden, norbaitek lapurtu zutelako. Orduan zuzendariarengana joan nintzen, eta berak esan zidan berak ezin zuela ezer gehiago egin. Harrituta geratu nintzen. Bat-batean muskineko enbaseak 2.D gelan zeuden, irakaslearen mahaiaren bigarren tiraderan. Norbaitek inkulpatu nahi zuen irakaslea. Hartu nituen enbaseak eta aztertu nituen aztarna digitalak. Amaieran jakin nuen nor zen erruduna. Aztarnak zirenâ&#x20AC;Ś â&#x20AC;Ś el pequeĂąo Nikolasenak!!!!!!!!!!!!! Nikolas eskolako kartzelan sortu zuten urte bat eta bost hilabete. Hurrengo egunean joan ginen eskolako kartzelara eta Nikolas ez zegoen. Joan ginen bilatzen institutuko leku guztietatik baina ez zegoen, eta pentsatu genuen agian institutuko futbol zelaian zegoela.

Hara joan ginen Erik, Aitor eta hirurok, aztarna gehiago aurkitu genituen arazoa konpontzeko. Igo genituen eskailerak eta Alfredo (jantokiko arduraduna) aurkitu genuen lurrean botata eta odolez beteta. Pentsatu genuen Mari Jose (eskolako zuzendaria) izan zela Alfredok ez zuelako utzi ordenagailu berriak erosi, orduan, haserretu zen eta jo zuen kafe taza batekin. Begiratu genuen lurrera eta zeuden odol aztarna batzuk. Aztarna horiek eraman genituen teknologiazko klasera. Hor Viki (teknologiako irakaslea) zegoen. Zer egiten zuen hor Vikik? Zer egiten zuten hor aztarna horiek? Viki izan zen Alfredo hil zuena? Galdera asko zeuden eta ez genekien ezer horretaz; bueno ba, genekien gauza bat: Viki zegoen hor bere klasea zelako, joan ginen komunera eta hor zegoen Nikolas. Hasi zen korrika egiten, eta gu ere hasi ginen korrika, baina bistatik galdu genuen. Ze nolako zoritxarra, pentsatu genuen. Ikusi genuen baina ez genion ezer galdetu. Joan ginen berriro Vikiren klasera eta zegoen lurrean odolez beteta. Berriro gertatu zen Alfredori gertatu zitzaion bezala. Nor izan zen? Aztarna gehiago zeuden baina orain ez ziren odolezkoak, orain ziren torlojuenak. Viki hil zuena joan aurretik torlojuak lapurtu zituen eta korrika hasi zen, orduan torlojuak jauzi ziren. Torlojuak eraman genituen Mari Joseren bulegora eta Mari Jose ere hilda zegoen. Euliak bezala hiltzen ari ziren!! Deskubritu genuen Mari Jose ez zela Alfredo hil zuena. Arromuagatik, Aitorrek eman zion ostikada bat armairuari. Ostikada horrengatik armairuen ateak ireki egin ziren eta Nikolas hor zegoen, orduan ostikadak eman genizkion Nikolaseri hirurok batera eta gero atxilotu egin genuen. Poliziek aurkitu gintuzten eta urrezko sari bat eman ziguten misterioa konpontzeagaitik. XABIER MENDIGUTXIA BALIL 1. DBH

ISTORIO BATEN HASIERA Nire logelan nago,soinuak entzuten hasi naiz , lehenengo pausoak entzun ditut pasabidean,joan naizenean begiratzera ez zegoen inor ,bueltatu naizenean nire ohera berriro hasi egin dira soinuak,baina orain aulki baten soinuak dira. Esnatu naizenean dutxa bat hartu egin dut eta nire amak egindako gosaria jan dut,kafea tostadekin eta larajazko zukuarekin.Ahaztu egin zait nire izena Annabeth da eta 15 urte daukat.Nire logelako ispiluan begiratzen naiz baina nik bakarrik ikusten dut 15 urteko neska bat ilea marroiarekin eta begi berdeak baina nire amak esaten du nire aurpegian hori baino gehiago dagoela.Janzten ditut blusa zuria eta praka urdin argiak ,nire gustukoenak. Nire etxeko atean Laida itxaroten dago institutura joateko ,bera nire neska laguna ,jende asko zirikatzen gaitu bi neska garelako baina guri bost axola nik bera maite egiten dut eta berak ni eta hori bakarrik inporta zaigu,Laidak begi urdinak dauka eta ile marroi argia ,bere begiak ikusten ditudanean haietan galtzen naiz . Institutura ailegatzen garenean oso berandu da eta komunera joan behar gara itxarotera lehenengo klasearen hasiera ,hartzen dizkit eskuak eta muxu bat ematen dit ,niretzat hori munduko hobea da ze muxu bat ematen didanean bakarrik esisitzen gara bera eta ni munduan hori gehien maitatzen dudana da ,baian konturatzen garenean klaseko txirrinak jotzen du eta klasea hasten da.Klasean nire ondoan dago ,bikoteka jarri egin digu tutoreak ,bera ez daki gurea eta ikusten duenez ez dugula asko hitsegiten klasean elkarrekin jartzen digu,klase osoan eskuak lotuta eduki ditugu amets bat dirudi.Patioan liburutegian egon gara irakurtzen ,bioi gustatzen zaigu asko irakurtzea nire motea Bella da Crepusculoko neska bezala eta berarena Tris da Dibergenteko neska bezala ,asko maite dut ezin izango dut maite beste pertsona bat hainbeste. Institutua amaitu eta gero berak entrenamendua du ,futbolera jokatzen, du bere taldeko hoberena da eta ez dut esaten bera nire neska laguna delako,ohean sartu baino lehen beti deitzen dit ,ordu bat egoten gara hitz egiten eta beti esaten diogu elkarri maite dugula.Azkenean Aste Santuko oporrak heldu

dira eta nik nire herrira joaten naiz zoritzarrez ezin da etorri , egon behar naiz bi aste bera gabe ,infernu bat izango da. Bi egun daramatza herrian ,bihar etorriko da nire lagun bat Kristen izena duena, neska oso polita da ,berarekin maiteminduta egon nintzen Laidarekin egon baino lehen.Bere ileak marroi kolorea du eta bere begiak grisak dira ,ez dut ikusten Laidarekin hasi nintzenetik, infernu bat izango da . Kirstenekin nago parkean beti bezala hitz egiten ari gara zelan doan gure kurtsoa ,esan diot Laidarekin nagoela eta asko maite dudala,berak kontatu dit mutil laguna duela eta nota oso onak izan dituela dena bederatziak eta hamarrak ,nik bakarrik atera dut bederatzi bat,berak beti izan ditu nota hobeak, gainera eskubaloira jokatzen du eta liga irabazi dute aurten ,baina oraindik ez du amaitu temporada baina matematikoki irabazleak dira ,oso pozik nago beragatik ,berari asko inporta dio eskubaloiak berarentzat bere bizitza da eta. Lehenengo eguna berarekin oso ondo joan da baina oraindik lotsatzen naiz begietara begiratzen didanean,Laidarekin hitz egin dut beti bezala baina oso nekatuta nagoenez oso gutxi iraun du deia. Arratsaldez piknik bat egin dugu ,dena doa oso ongi baina bat-batean begitara begiratzen dit ,oso arraroa izan da eta muxu bat ematen dit ,ezin dut sinetsi ,nire bizitzako muxu gustukoena izan da momentu batean muxua bueltatzea egin dut ,baina ezin dut Laidarekin nago maiteminduta,Kristen apartatzen dut eta korrika nire etxera bueltatzen naiz negar egiten. Nire logelan geratzen naiz egun osoan ,ezin dut sinetsi Kristenek muxu bat eman didanik ,Laida maite dut baina orain honekin ez dakit zer egin.Deitzen diot beti bezala muxuarena kontatzen diot eta negar egiten dut, Laidiak esaten dit bihar etorriko dela eta horrela ohera abiatzen naiz. Hurrengo egunean Laidak esnatzen nau muxu batetik -Beti maite egingo zaitut niretzat nire bizitza osoa zara ,asko maite zaitut ,berdin zait gure klasekoek edo irakasleek esaten dutena ni nahi badut klasean muxu bat emango dizut, berdin zaizkit irainak ,zu bakarrik inportatzen nauzu.-Honekin muxu handi bat ematen dit eta nire zalantzak burutik joaten dira,maite dut eta beti maiteko dut. Maitasuna munduko gauzarik gogorrena eta inportantea da ze momentu batean dena apurtu edo konpondu egin ahal

da,munduko bira egiteko gauza ikusezina da,horregatik gara garen moduakoak.Orain badakit beti maite egingo dudala Laida THE END HAIZEA CUADRADO 2. DBH

MAITASUN ILUNA Sarrera Hiri honen barruan bost herri daude: Ausarta herria (soldaduak, poliziak … ), Azkar herria (zientzialariek, medikuak … ), Elkartasun herria (politikoak , horniduraren banatzaileak …), Alai herria ( fruitu biltzaileak, artistak … ) eta Egia herria ( abokatuak, epaileak … ). Hamasei urte betetzen ditugunean aukeratu behar dugu herri bat baina hori egiteko proba bat egin behar da jakiteko nongoa zaren. Ipuineko protagonistak Ostatxu du izena, Ostatxu Elkartasunean bizi da bere amarekin Bego, bere aita hil zen orduan bakarrik daude. Ostatxuk hamasei urte ditu eta proba egitea tokatzen zaio. Ze gertatuko da? 1. kapitulua Esnatzen naizenean ispiluan begiratzen naiz beti bezala nago nire begi marroiak ile marroia nire sudur eta gorputz itsusiarekin. Sukalderantz joaten naiz eta hor nire ama dago. -Egunon bihotza – esaten dit nire amak-. -Egunon amatxo. - Urduri zaude neskatxo? -Zu ez zaude urduri ama? - Urduri ez, beldurtuta nago. – esan zuen irribarre batekin-. Gosaltzen dut, arropa janzten dut eta proba egitera noa, ez dakit zer egin betidanik Ausarta gustatu zait baina ez dut nahi ama bakarrik uztea. Ailegatzen naizenean emakume polit bat dago gelan: Kaixo ni Leire naiz eta proba egingo dizut. Zein da zure izena neskatxo? Ostatxu deitzen naiz. Ba, Ostatxu ez egon urduri ez zaizu ezer gertatuko. Makina batzuk ipintzen didate buruari konektatuta, eta bat batean lo geratzen naiz. Zubi bat dago, zubia zaharra dago eta txarto dago, baina beste aldean nire ama dago zubitik zintzilikatuta dago eta laguntza eskatzen ari da, pentsatu gabe korrika hasten naiz salto bat ematen dut eta ailegatzen naiz nire ama salbatzen dut. Bat-baten esnatzen naiz. 2. Kapitulua

Lasai egon Ostatxu, zure emaitza Ausarta da. Ondo iruditzen zaizu? Eskerrik asko Leire, bai hori espero nuen. Etxera bueltatzen naiz pentsatzen zer egingo dudan, probak Ausardia eman dit baina ez dut nahi nire ama Elkartasunean bakarrik uztea. Etxera ailegatu naiz: Kaixo amatxo – esan nion irribarre batekin-. Kaixo maitia. Nola joan da proba? Ondo amatxo trankil egon. Biak afaltzen dugu (arraina ez zait ezertxo be gustatzen), nire ama altxatzen da aurpegi arraroarekin eta besarkada bat ematen dit. Maite zaitut neskatxo eta aukeratu behar duzu zure onerako nik bakarrik nahi dut zuk ondo ikustea. Besarkatzen dut eta negarrez hasten naiz. Maite zaitut. – esaten diot malkoak kentzenOherantz noa deskantsatu behar dut biharko, egun luzea izango da. 3.Kapitulua Altxatzen naiz eta armairura joaten naiz nire gogoko soinekoa ipintzeko ,geroago ilea orrazten dut eta sukaldera joaten naiz. Egunon amatxo – eta musu bat ematen diot-. Egunon Ostatxu. Gosaltzen dut eta etxetik ateratzen gara nire ama eta biok. Aukeratzeko eraikinera joaten dugu. Zeremonian jendea aukeratzen hasten da eta bat-batean: Ostatxu Fernández. Musu bat ematen diot nire amari eta eszenariora joaten naiz. Labana batekin mozten naiz eta odola jaisten uzten dut. 4.kapitulua Nire odola Ausardiaren katiluan erortzen da. Ostatxu Fernández Ausardia. Nire amaren aurpegia oso txarra da eta nire bihotza apurtzen da. Denok amaitzen dutenean Ausardiakoak korrika hasten dira eta ni haien atzean joaten naiz korrika .Ailegatzen garenean herrira hor bi mutil daude Asier eta Jon deitzen direnak. Asier mutil oso polita da baina Jon ez dit arreta deitzen.

Kaixo esaten du Asierrek. Gu zuen irakasleak gara. Proba fisikekin hasiko gara. Asierrekin joaten gara eta korrika egiten dugu oso nekatuta bukatuko dut. Korrika eta gero borroka egin dugu. Hurrengo egunetan begirada asko daukagu Asierrek eta biok. Uste dut gustatzen zaidala oso polita da majoa eta gorputz polita dauka. 5. Kapitulua Esnatzen naiz eta bat batean leihotik begiratzen dut eta bonba bat ikusten dut beste bat eta milaka gehiago . Korrika hasten naiz eta Asierrekin aurkitzen naiz eta elkarri begiratzen diogu. Maite zaitut Asier â&#x20AC;&#x201C; esaten diot-. Nik ere Ostatxu. Musuka hasten gara eta bat-batean dena iluna geratzen da. OSTATXU FERNĂ NDEZ, 2. DBH

KATHERINE, AMETSA EDO AMETSGAIZTOA? Goizeko 06:49ak dira, eta soinu oso deseroso batek esnatu nau, bai, iratzargailua da. Aholku bat nahi duzu? Ez ipini inoiz iratzargailu moduan zure abestirik gogokoena, azkenean gorroto egingo duzu. Nire logelatik usaintzen dira nire amak egindako tostadak, beti bezala. Komunera noa eta ispiluan begiratzen naiz, oso argala nago, ile marroi oso luzea daukat, nire begiak berdeak dira eta ez naiz oso beltzarana. Egun hauetan ez dakit zer gertatzen zaidan, baina gauza oso arraroak ikusten ari naiz eta gertatzen zaizkit. Adibidezâ&#x20AC;Ś atzo goizean, ni bakarrik nengoen etxean (bakarrik bizi gara ama eta biok eta atzo egun guztia egon zen lanean) atea irekitzera joan nintzen eskolara joan behar nuelako eta atea ez zen irekitzen, pertsona baten itzala ikusten zen atearen beste aldean, baina isolatutako leku batean bizi naiz eta ez daukat auzokiderik, azkenean atea ireki egin zen eta barre oso arraroa entzun zen, panpin batena bezalakoa, baina ez zegoen inor. Edo beste adibide batâ&#x20AC;Ś egun batean, liburu bat irakurtzen ari nintzen nire logelan, eta argia joan zen, zerbaitek kolpekatu ninduen eta lurrera bota ninduen. Hurrengo goizean nire ohean esnatu nintzen eta ez zegoen liburuaren arrastorik, sukaldera joan nintzenean, hozkailua ireki nuen eta liburua barruan zegoen, apurtuta. Eskailerak jaitsi, amari muxu bat eman eta gosaltzera noa. Ama joaten da eta ni nire logelara noa arropa jartzera eta ohea egitera. Oso nekatuta nago eta ez daukat ezer egiteko gogorik, baina, berandu da, klasera joan behar naiz. (Klasean) Marta: Katherine, asteburu honetan Madrilera joango naiz nire gurasoekin, joan nahi duzu gurekin? Ni: bai! Amak seguruaski utziko nauela. Etxera noa, atea irekitzera noanean ikusten dut irekita dagoela, baina hori ezinezkoa da, nik atea itxi dut eta ama lanean dago. Sartuko naiz. -Kaixoâ&#x20AC;Ś? Ba al dago norbait?- Esaten dut beldurrez. Baina ez dago erantzunik, bat-batean argia joaten da, panpin baten barrea entzuten da, salto bat ematen dut izuagatik eta

konturatu gabe zerbait zapaltzen dut, argia pizten dut eta ikusten dut zapaldu dudana panpin bat bururik gabekoa dela. Ezikusiarena egingo dut, lelokeria bat da. Nire logelara noa etxerako lanak egiteko. Amaitu dut dena egiten, ez daukat goserik afaltzeko eta oso nekatuta nago, egun hauetan ez dut oso ondo lo egin, hoberena izango da lotara joatea. Hurrengo egunean… Iratzargailua entzuten dut, 6:49ak, esnatzen naiz, baina gaur ez dira tostadak usaintzen, ze arraro… Komunera noa. aurpegia garbituko dut, txorrota ireki eta.. baina zer? Ura gorria ateratzen da! -Ama! Ama! Ura gorria da!- Esaten dut oihukatzen. Baina ez dit erantzuten, zer egiten ari ote da? Sukaldera noa korrika, baina sartzen naizenean negarrez hasten naiz, nire ama lurrean dago, odolez beterik, hilda dago. Zerbaitek buruan kolpekatzen nau. Bat-batean esnatzen naiz, ospitalean nago, ama nire ondoan dago. Baina zer…? Zer gertatu da? Ama: kaixo laztana, azkenean esnatu zara!- Esaten du oso pozik, musu bat ematen. Ni: zer egiten ari naiz hemen? Ama: duela bi egun eskolan zeuden zure lagunekin eskailerak jaisten, zorabiatu egin zinen eta jausi zinen, buruan kolpe oso handia hartu zenuen eta koman egon zara hiru egun. Ni: orduan… dena amets bat izan da… Ama: zertaz ari zara hitz egiten? Amari dena kontatzen diot, zehatz-mehatz, eta berak esaten dit: -Hori amets bat? Nire ustez amesgaiztoa izan da. Ni: norbait etorri da ni ikustera? Ama: bai, zure lagunak etorri dira. Ah! Eta zure ahizpa txikia ere etorri da, joan behar zuenez hau zuretzat dela esan du. Bere poltsatik panpin bat ateratzen du, eta arraroena da panpin hori nire ametsarena bezalakoa dela… IXONE ESTEVEZ LOZANO 2. DBH

MAITAGARRIEN MUNDUA Iaz neska txiki bat bere gurasoekin bizi zen. Neskak Laura zuen izena eta bakarrik zazpi urte zituen, oso neska ederra zen. Bere gurasoek ez zuten sinesten maitagarrietan Laurak, aldiz, bai sinesten zuen. Laura eskolara joaten zenean beti uzten zuen gutun bat maitagarrientzat eta ailegatzen zenean berriro etxera gutuna hartzean hitz hauek esaten zituen: â&#x20AC;&#x153;bat, bi, bost laura sartzekoâ&#x20AC;? eta bat-batean beste mundu batean sartzen zen. Guztia desberdina zen; loreak erraldoiak ziren,jantziak egurrezkoak eginda zeuden eta pertsona guztiak oso zintzoak eta lasaiak ziren, bat izan ezik. Beti mundu horretan sartzean lore baten gainean erortzen zen egun batean izan ezik. Egun horretan lurzoruan erori zen eta ez zekien zergatik. Altxatu zenean ikusi zuen dena aldatu egin zela. Ez zeuden ez lorerik ez maitagarririk. Ikaratuta zegoen orain bakarrik zegoelako, baina zorionez maitagarri bat ikusi zuen. Mutila zen, Josu zuen izena. Hitz egiten hasi ziren eta ez zen batere atsegina, baina bakarrik zeudenez Laurari ez zitzaion geratu beste aukerarik eta mutilarekin geratu behar izan zen zer gertatzen ari zena ikertzeko. Josu eta Laurak ibiltzen hasi ziren eta ez zuten oraindik ere inork ikusi , ezta lore bat! Ya ez zekiten zer egin eta bat-batean sagar bat erori zitzaion Josuri gainean. Aztertzen ari ziren, nola egongo da sagar bat ez badago ezta landare bat? Gorantz begiratu zuten eta irla bat ikusi zuten flotatzen. Ez zekiten zer egin. Erabaki zuten ahutz magikoak hartzea, hegan joateko irlara. Arazoa zen ez zekitela non aurkitu ahutz magiko horiek. Orduan ibiltzen hasi ziren, ez zekiten nora. Azkenean, zuhaitz bat ikusi zuten baina ez zuhaitz arrunta, zuhaitzak hitz egiten zuen. hitz egiten hasi ziren: -Zuhaitz jakintsua, arazo bat daukagu.- Esan zuen Laurak. -Entzuteko prest nago, esan.- Erantzun zuen zuhaitz jakintsuak -Ongi da. Gaur etorri naizenean ez zegoen guztia beste egun batzuetan bezala,guztia desberdina zegoen. Bakarrik gaude bi maitagarri eta normalean asko daude.Gero sagar bat erori zaigu eta irla bat flotatzen ikusi dugu- Azaldu zuen Laurak.

-Zer esan nahi didazu horrekin ?- Galdetu zuen zuhaitzak. -Eman ahal dizkiguzu hauts magikoak hegan egin ahal izateko? â&#x20AC;&#x201C; Esan zuen Josuk. - Nik ez dizkizuet emango, zuek bilatu beharko duzue. Bakarrik pista bat eman ahal dizuet. Pista hau da:`nahi duzuena lortu nahi baduzue, burua erabili.-Esan zuen zuhaitzak - Baina horrekin ez diguzu ezer esaten!- Kexatu zen Josu. - Ezin diguzu ezer gehiago esan?- Kexatu zen Laura ere. - EZ! Joan zaitezte! â&#x20AC;&#x201C; Oihukatu zuen zuhaitzak. Joan ziren sagarra erori zitzaien lekura eta pentsatzen hasi ziren. Laurak hipotesi bat atera zuen eta hauxe esan zuen: -Badakit! Sagarra irekitzen badugu hauts magikoak egon daitezke.- esan zuen Laurak. -Ongi da saiatuko naiz irekitzen.-erantzun zuen Josuk. Orduan Josuk saltoka hasi zen sagarraren gainean eta bat-batean apurtu egin zuen zati txikitan.Ez zen hautsik agertu. Hazia hartu zuten eta plantatu egin zuten. Hurrengo egunean, hazia egon beharrean planta handi bat zegoen eta flotatzen zuen irlaraino ailegatzen zen . Eskalatu zuten irlaraino eta ez zegoen ezer e, sagar zaku bat baino ez. Ez zekiten zer egin eta azkenean Laurak bere mundura itzultzea erabaki zuen, arazoa zen ez zekiela nola. Ez zekiten nola zaku barruan sartu ziren biok eta bat-batean bere munduan agertu ziren. Eta zer gertatu zen Josurekin? Galdetuko duzue. Baâ&#x20AC;Ś. Lauraren lagun bat zen bere munduan eta ez bata ez bestea ez ziren konturatu! NEREA SALVADOR 1. DBH

BATXILERGOKO 1. SARIA TYPICAL SPANISH Euskal Herriko leku batean, zeinaren izena gogoratu nahi ez dudana, Zuri bizi zen. Oso azkarra eta iaioa zen, eta abenturak biziki gustoko zituen. Baina Zuri, besteak bezala kaletik ibili eta etxe batean bizi arren, ez zen izaki arrunta. Txakur bat zen, euskal artzain txakur marroia, alegia. Orduan, harritzekoa izango litzateke galdera hau buruan ez edukitzea: artzain txakur marroia baldin bazen, nola zitekeen "Zuri" deitzea? Auskalo. Berak zekien hizkuntza bakarra euskara zen (euskal txakurra bazen, ez zen, bada, txineraz mintzatuko!); halere, gaztelania eta ingelesa ere ulertzen zituen. Bere jabea nahiko aberatsa zen, krisialdian aberastu zenetakoa: besteen dirua lapurtzen zuen, baina ez haien etxeetan sartuz, diru publikoa zen hark osten zuena. Gero, lortutakoa Suitzara eramaten zuen, eta Baqueiran luxuzko etxeak erosten zituen. Bere dirutza gorabehera, taberna bat ere bazeukan: "Bar Cenas" deitzen zen eta mahai gaineko ezpainzapikoetan ezpainzapikoak egon beharrean, gutunazalak besterik ez zeuden. Hori bai ohitura bitxia. Behin batean, Zuriren jabea ez zen etxera bakarrik ailegatu, beste txakur batekin heldu zen. Zuriren ustetan, txakur hura oso argala zen, anorexikoa zirudien. Bere lepokoan "Rayo" jartzen zuen. —Ea Zuri, hona hemen laguntxo bat. Kalean bakar-bakarrik zegoen eta etxera neurekin ekartzea erabaki dut. Orain familiako kidea da, beraz, txintxo portatu berarekin, ados?—hori esanda sukaldean sartu eta afaria prestatzeari ekin zion. <<Hara, nire jabeak, diruaz aparte, bihotz txiki bat ere badu>> pentsatu zuen euskal txakurrak. —Epa. —Buenas. Me llamo Rayo. — Gazteleraz besterik ez al dakizu? —Sí. Pero entiendo el vascuence a la perfección. ¿Cómo te llamas? —"Vascuence"? Vascuence?!? Hemen euskaraz hitz egiten dugu, ez vascuencez!! Beno, nire izena Zuri da. —Zuri eh… pero… eso significa blanco… y eres marrón y… ¡¡¡AJAJAJAJAJAJA!!! — barrez gainezka hasi zen; Zuri, ordea, haserretzen hasita zegoen.

—Eta zer, ba? Geldi zaitez behingoz! —¡¡¡JAJAAJAJAJAAJJAAAAA!!! —Gelditzeko esan diat, txakur anorexiko horrek! Bat-batean, Rayo isildu egin zen, Zuriri begirada beldurgarria botatzen zioela. —Oye, tampoco hacía falta pasarse, que yo sólo me he reído un poquito de ti. Si te ha molestado, lo siento. Además, no soy anoréxico, soy un galgo español. —Ondo da. Berriz hasiko gara orduan. Nire izena Zuri da. —artean lasaituta zegoen. — Zuri… blanco… ejem… mi nombre es Rayo. —Eta… zer gertatu egin zaizu? Nolatan zeuden bakarrik kalean? —Mi anterior dueño me abandonó. Yo era un gran corredor de carreras, pero un día desapareció todo el dinero de la federación, con la consecuente cancelación de todas las carreras. Vivíamos de eso, por lo que mi dueño se arruinó, y al no poder mantenerme, me dejó en un monte cercano. Yo por mi cuenta llegué hasta aquí y tu dueño me encontró. —Sentitzen dut. Baina orain gurekin geratuko zara, ezta? —No lo creo. Yo lo que quiero es correr, es mi modo de vida; así que mañana por la mañana me iré y encontraré el modo de volver al mundo de la competición, aunque no sepa ni cómo ni dónde. —Orduan zurekin joango naiz. Nire bizitza oso aspergarria da, nik abentura pixka bat nahi dut. Gainera, uste dut nire jabeak etxetik alde egin beharko duela laster, "Soto del Real" izeneko leku batera, non bere lankide ugari dauden. Eta ez naiz neure burua bertan ikusteko gai, beraz, elkarrekin joango gara. Bihar goizean egingo dugu alde, gosaldu ostean, noski. Biharamunean, gosaldu ondoren, bi txakurrak etxeko atzeko atetik irten ziren. Jabea ez zen konturatu, gutunazalak zenbatzen baitzegoen. —Aizu, eta nola hasiko zara berriz lasterketetan, jabe barik? —galdetu zuen Zurik— "Kaixo Rayo naiz eta izena eman nahi dut" esanez? Gainera, ez dizute kasurik egingo, haiek "guau guau guaguauguau" baino ez dute ulertzen-eta. Gogoratu gizakiak direla. —Cierto. Pues no lo sé. ¿Y si… intentamos recuperar el dinero de la federación? Sería algo así como un trabajo en diferido.

—"Trabajo en diferido"?—Zurik ez zuen tutik ere ulertzen. — Sí, un trabajo en el que nos beneficiemos, pero sin que nadie se dé cuenta. Como un trabajo en B. —Mmmmm… Ondo iruditzen zait. Ziur nago horrelakoak beste lekuren batean ere entzun ditudala, baina ez dakit non… — Da igual. ¡Patas a la obra! Biak txakur-lasterketen federaziora abiatu ziren. Igandea zen; beraz, bertan ez zegoen inor, edo ia inor, bat-batean, federazioko lorategian zerbait arraroa ikusi zuten-eta. —¿Qué es eso? — oihukatu zuen Rayok. — Hori belar-bola bat da, cowboyen filmeetakoak bezalakoak. —No, eso no. ¡Lo que hay dentro de la bola! Zurik berriro begiratu zion bolari. Barruan zer edo zer zegoen, biraka. Adurra zerion, eta soinu arraroak egiten zituen. —¡Ya sé lo que es! ¡Es un alien! —hau esandakoan Rayo "alien"-ari oldartu zitzaion—¡Lo tengo! —Excuse me, what are you doing?—"alien"-a hitz egiten hasi zen. —Rayo, detektibe bikaina zara, benetan. —¿En serio? Oh, gracias… Siempre supe que yo… —Ezta pentsatu ere! Plastikozko landare bat zu baino detektibe hobea izango litzateke, ziur gainera!!! Zure "alien"-a txakur bat besterik ez da.—epaitu zuen Zurik. —¿A sí? Entonces, ¿por qué habla en un idioma extraterrestre e inentendible? —Hizkuntza estralurtar hori ingelesa da, Rayo. —Mmmm… Yo no estoy tan seguro… —My name is Red, and I'm a bulldog from England.—"alien"ak bere burua aurkeztu zuen. —Ulertzen duzu esaten dugun guztia? —Of course, and I completely agree with your theory of the plastic plant.— esan zuen Red-ek, hautsa gainetik kentzen zuen bitartean. —Nire izena Zuri da, eta horko horrena, Rayo. <<El uno se llama Zuri y es marrón, y el otro Red y es negro. Vaya dos con los que me he ido a juntar>> pentsatu zuen Rayok. —I don't know why my name is Red, it's a mystery! I suppose that happens the same to you, Zuri.

—Hala da. —Zuri kokoteraino zegoen bere izenaz— Zer egiten duzu hemen, Red? —No idea. I can't remember anything, just that I was in a grass ball, so I decided to imitate a hamster, but I don't recommend you, it's very stressfull. —Muy interesante, deberías presentarle tu hallazgo a Punset—Rayoren pazientzia agortzen ari zen.—Oye, ya que, por lo que veo, no tienes nada que hacer, ¿nos ayudas? —OK. What are you looking for?—galdetu zuen Red-ek, belarrezko bolari begirada kendu gabe. Zurik den-dena azaldu zion eta hirurak eraikinera sartu ziren. Ordu eta erdi geroago, dirua gordetzen zuten gela aurkitu zuten. —Nos ha costado pero, ¡aquí está!—esan zuen Rayok, bere aurkikuntzaz harro. —Oh, here you have a very strange culture. If this is the money room, why is there no money? —Hori oso arrunta da hemen. Dirua egon behar den lekuan hautsa metatzen da, espioiak egon behar diren lekuan Nicolás Txikia dago eta politikariak egon behar diren lekuan, ba… Beno, zer egingo dugu orain? —¡Mirad! Hay una trampilla en el suelo, debajo del armario. Veamos… Rayok atetxoa ireki zuen, eta hirurak tunel batean barrena sartu ziren. —Veo la luz al final del túnel… —Oso baikorra zara, Rayo. Herrialdearen egoera kontuan hartuta, ba… —No, no, literalmente. Hay algo al fondo. Azkenean gela erraldoi batera iritsi ziren. Zurik hiru solairuko sakoneran egongo zirela kalkulatu zuen. Hormak altzairuzkoak ziren, baina zorua alfonbraz estalita zegoen. Eskuin aldean kaiola bat zegoen, eta, honen barruan, txakur baten eskeletoa. —Begira, Rayo, kaiola barrukoa zu bezalakoa da—zirikatu zuen Zurik. —Muy gracioso. Me parto. De verdad. Yo detective y tú monologuista. En serio. —Look! —moztu zuen Red-ek, laugarren txakur bati seinalatuz—There is a German Shepherd!

—Oh, du mich gefunden… Was für eine Schande… —txakur alemaniarraren tonua Robert de Nirorena bezalakoa zen, "El cabo del miedo" filmean zuena bezalakoa, hain zuzen ere. Rayo, Red eta Zuriren harridura-aurpegiak komiki batetik aterata ziruditen. —¿Qué dice? —xuxurlatu zuen Rayok, ahoa ia-ia ireki gabe. —Ideiarik ez, baina "abogadoo" esatea besterik ez zaio falta.—erantzun zion Zurik, txantxetan. —I think he is speaking German, but I'm not sure. —Alemán… Ése sí que es un idioma extraterrestre, y el que diga lo contrario miente. —Ich habe schon ich kann nicht loslassen, so dass Sie mein Sklave sein… —Creo que nos está amenazando. —In my opinion, he wants something from us. Bat-batean, egurrezko ate batek irtenbide bakarra itxi zuen. Orain ezin zen inor ez irten ez sartu. —Wie ich schon sagte, vor langer Zeit… —txakur alemaniarra azalpenak ematen hasi zen, gelaren alde batera eta bestera mugituz. Horrela, honek zeraman lepoko gorria agerian geratu zen. —Me da en la nariz que se piensa que le entendemos. ¿Qué opinas, Red? —Red… reeed… —Red-en begiak ohi baino handiagoak ziren, eta begirada lepokoan finkatuta zuen. —Sí, Red. Es tu nombre, ¿no? —It's reeeeed!!!— bulldogak alemaniar artzain txakurrarengana jo zuen, korrika. Bitartean, Rayok eta Zurik geldirik jarraitzen zuten. —Was, was passiert, oder?—berehala, alemaniarrak azalpenak emateari utzi zion. —Txakur alemaniarrak "zer arraio?" esan duela iruditzen zait. —Por la cara que ha puesto, seguro que sí.—Rayok baiezkoa eman zion. Red-ek alemaniar artzain txakurraren gainera salto egin zuen, eta azken honi konortea galarazi zion. Gero, lepokoa kendu eta hura txikitzen hasi zen.

—Bien, ahora estamos encerrados con un perro al que se le ha ido un poco la pinza. Zuri, dime… ¿¡¿cómo pretendes salir de aquí?!? —Lasai, Rayo, ideia bikaina otu zait eta. Orduan Zurik lepoko gorria kendu zion Red-i eta egurrezko atearen aurrean kokatu zuen. Jarri eta berehala, Red korrika hasi zen, bere buruak atea jo zuen arte, horretan zuloa eginez. —Es un método poco ortodoxo, pero efectivo al fin y al cabo. Eso sí, lo siento por Red, su "taurino" comportamiento le ha costado un chichón. —Genetikaren errua dela esan dezakegu. —¿Qué tiene que ver la genética en todo esto? —Rayo galdu egin zen. Une horretan Red bere onera itzuli zen. —Bada, Red bulldog arrazakoa da, "zezen-txakurra" arrazakoa, alegia. Horregatik zoro bihurtu zaigu gure adiskidea, lepokoa gorria delako. —Oh, that's a very good explanation. So my name is Red because of that… Zuri, you should be a policedog!—adierazi zion Zuriri, buruko koskorra ukitzen zuen bitartean. —Bai, egunen batean agian. Oraingoz hemendik alde egin behar dugu, bizkor gainera! Hiru txakurrek ziztu bizian alde egin zuten, eta eraikinetik nahiko urrun zeudenean, atseden hartu zuten. —What are we going to do now?—esan zuen Red-ek, arnasestuka. —Ez dakit, ez baitugu ez dirurik ez lapurraren arrastorik aurkitu. —What are you thinking about, Rayo?—esan zion Red-ek Rayori, honek zuen aurpegia ikustean. —Aparteko ideia otu zaiolako aurpegia du.—baietsi zuen Zurik. —Efectivamente. ¿Qué os parecería… ? Hurrengo egunetan, Rayoren planari jarraiki, Zurik bere jabearen diru ia guztia hartu zuen, eta federazioaren diruaren gelan utzi zuen. Horrela, federazioa salbatuko zuten eta jabea ez zen kartzelara joango, poliziak ezingo zuelako lapurtutako dirua aurkitu. Rayok, bere aldetik, paper "misteriotsu" bat utzi zuen sukaldeko mahaian, zeinak galgoak lasterketetan parte hartzeko esaten zuen. Jabeak, diru mordoa lortzeko aukera

ikusi zuenez gero, hala izan zen. Red-i zegokionez, jabeak bera ere zaintzea erabaki zuen eta, Zuriren laguntzaz, gorriarekiko zuen obsesioa gainditu egin zuen. —Beno, dena ondo bukatu da, ezta? —Callad un momento,—agindu zuen Rayok—mirad quién aparece en el telediario. <<Se ha encontrado un pastor alemán en los sótanos de la Federación de Carreras de Galgos. Estaba custodiando el esqueleto de otro perro, al parecer un "Kritikos Lagonikos", una raza griega en extinción. Activistas con coleta, defensores de los perros de raza griega, aseguran que el alemán se aprovechó del perro griego hasta que no pudo exprimirlo más; otros, en cambio, opinan que no fue así y bla, bla, bla… >> —Buff… Ez dut ezer gehiago jakin nahi gai honi buruz, kokoteraino nago! —esan zuen Zurik, asperturik. —You are right, Zuri. Now… What about taking a cup of tea? —¿"A kap of ti"? Amigo mío, aquí lo que tomamos es a relaxing cup of café con leche in Plaza Mayor. —Oh, typical spanish drink, I suppose. —Hori da, Red, typical spanish. AMAIERA INÉS BACIERO 1. BATX.

BATXILERGOKO ACCESITAK UDABERRIA ETORRI DA Udaberria etorri da. Goizeko bederatzietan altxatzen naizenean, txoriak ezagutu nahi ditudan abestiekin ongi etorria ematen diote egun berriari. Haien ahotsak horiak dira, eguzkiaren argia bezala… nire izarrik maitatuenaren izpiak besarkatzen naute leihoa irekitzen dudanean, eta nire etxean egonda ere, haiekin joateko desioa sentitzen dut. Salto batez, kalean nago, eta nire soineko zuriak distira egiten du. Ibaira gerturatzen naiz, oinhutsik, arrainak ikusteko asmoz. Haien mugimendu azkar eta ederrak dantza egiten ari diren irudia ematen dute, eta haiekin dantzatzen hasten naiz, bibolina jotzen dudan bitartean. Nire sinfoniaren erritmoa hodeiek diktatzen dute, lasai eta motelak. Ala ere, nire bihotzaren taupadak guztiz kontrakoa dira, eta korrika egiten dut. Haizeak nire aurpegia laztantzen du, haren esku leunez… Udaberria etorri da. Nire lekurik gustokoenera heltzen naiz, eta gereziondoen petaloak nire begien aurretik erortzen dira, pozaren malkoak balira bezala. Haiekin esertzen naiz, eta argia arrosa bihurtzen da, maitasunaren ezpainak bezala. Baliteke aurten Kupidok nire ondotik pasatzea, baina ziurtasun osoz esan dezaket jadanik maiteminduta nagoela… ezinezkoa da udaberriaren koloreekin, soinuekin, sentimenduekin ez maitemintzea. Hemen eserita, nire haurtzaroaren usaina nabaritzen dut. Nire lorategian jolastearen usaina, amonak egiten zituen pastelen usaina, ureztatzen genituen loreen usaina… begiak ixten zaizkit honako pentsamenduekin, haietaz ahal dudan guztia disfrutatzeko. Baina esku bat sentitzen dut nirea hartzen, kontu handiarekin, apurtzeko beldurra balu bezala. Eta hor zaude, nire zain. Zure begietan distira egiten duen suak nire bihotza pizten du, gorririk ederrenarekin margozten. Biok altxatzen gara, irribarre handi batez, eta bestearen gorputza lore bat balitz bezala hartuz, dantzatzen hasten gara. Inguruan dauden elementu guztiek gure mugimenduak edertzen dituzte, pausu bakoitzari

kolore desberdin bat ematen; zeruaren urdina, loreen laranja, hoztoen berdeaâ&#x20AC;Ś Udaberriaren koloreak. Amaitzean, bestearen begietan galtzen gara, isiltasun gozo batean. Eguzkiaren lana amaitu da gaurkoz eta motelki bueltatzen da etxera, harribitxien euri batekin agur egiten. Egunaren amaiera ospatzeko, gauaren erreginak gure bidea argitzen du, disdira arin batez. Guk tipi-tapa pauso leunetan jarraitzen dugu, muinoaren gailurrera heldu arte, munduaren gailurra. Momentu hartan, errege-erregina gara, eta ipurtargiek gure inguruan hegan koroatzearen lekuko dira. Mantu ikustezinek babesten gaituzte gauaren hotzez, airea epela den arren. Izarrek irakurri ezin dezakegun hizkuntz bateko hitzekin olerkiak idazten dituzte zeruan, ilargiak isilpean abesten duen bitartean. Momentu lasaia da. Kilkerrak gure alboan kantatzen doaz, eta eskutik helduta gaude, ibaiaren soinuei adi-adi. Udaberriaren setsazioa. Zure eskuaren heltze sendoa. Belarran etzanda gaude orain. Lo egiteko gura sentitzen dugu biok, eta haizearen sehaska-kanten laguntza dugu. Begiak ixten zaizkigu, eta ametsen munduan murgiltzen gara. Zurekin amets egiten dut, eta espero dut zuk nirekin egitea. Maitasunaren urtaroa hasi da. Udaberria heldu da.

Euri Hotza OLATZ GĂ&#x201C;MEZ 2. BATX.

BIHOTZ BEGIETAN Mundu zaratatsu eta ilun batean bizi zen mutil oso lotsati eta labila. Mutiko hori herri txiki-txiki batean bizi zen eta uda batean erabaki zuen herri horretatik ateratzea eta atzerriko herrialdeak bisitatzea. Ekainaren 5ean, bere lehen hegazkina hartu baino lehen, urduri altxatu zen, gogor gosaldu zuen eta maleta bizpahiru aldiz birpasatu ondoren, ez baitzuen ezer ahaztu nahi, kalera irten zen. Kalean bere zain taxi zuri eta handi bat zuen. Taxi-gidaria agurtu eta aireportura abiatu ziren. Taxiaren barruan, Manuel, hori zen mutilaren izena, isilpean iraun zuen harik eta taxilariak bere bidaiaz galdetu zion arte. Manuel bere bidaia plana azaltzen amaitu zionean heldu ziren bere helbidera. Ordaindu zuen eta bizkor sartu zen aireportura. Zenbait ordu bukaezin pasatu zituen eserita bere hegazkinaren irteera adierazten zuen deia itxaroten. -Behingoz!- pentsatu zuen neska baten ahotsak 0316 hegazkineko bidaiariak sar zezaketela esan zuenean. Bizkor altxatu zen eserlekutik eta azkar joan zen hegazkineko atera. Behin hegazkinaren barruan bere maletatxoa dagokion tokian jarri zuen eta bere jarlekuan jarri zen liburu bat alboan zuela. Ordu erdi bat egon zen bere lekutik ikusten sartzen ziren bidaideak eta azkena sartzean pilotua onespena eman zuen. Hegaldi lasaia eta zailtasunik gabe izan zen; gutxienez hegazkinerako, izan ere, Manueli biodramina hartzea ahaztu zitzaion eta zoriabiatuta iraun zuen bidaia osoan. Berlineko aireportura ailegatu, maletak hartu eta hotelera joan zen. Hoteleko jatetxean afaldu ondoren, ohera joan zen hurrengo egunean, berriro, txori mekaniko zorabiagarria hartu behar zuelako.

9:00-ak ziren eta Manuel zeruaren hodeien artean hegan egiten hasi zen. Honako honetan ez zuen ahaztu bere pilula hartzea eta paisaiaz gozatu zuen eragozpenik gabe. â&#x20AC;&#x153;Hodeien artian hegan eginez, lehendabiziko aldiz sartu naz lurraren espantzio eder urdinean eta honetan flotatzen diren hodei zuri eta aroletan. Momentu honetan neure bizitzako puntu altuenean nago, dudarik gabe.â&#x20AC;? Irlandan bi aste zoriontsu eta ia hobezinak zeraman eta bueltatu aurreko ostegunean, pub batera joan zen bi aste horietan egin zituen lagunekin dibertitzera. Pub-ean nahiko jende zegoen eta ordu bat egon zen lagunekin hizketan harik eta bere gorputzak, eta batez ere, bere lagunen etengabeko eskaerak dantza egiteko pistara eraman zuten. Manuelen ustez jende gehiegi zegoen, baina bat-batean bere ezkerrera mugitu zuen bere lepoa. Mugimendu horri bere begi marroiak jarraitu zioten. Denbora gelditu zen. Bere begiak begirada garbi, goxo, puru batekin topo egin ziren eta bere bihotzean kupidoren gezia nabaritu zuen, bere bihotz hauskor eta biguna inoiz baino indar gehiagorekin mugitzen hasi zen eta aldi berean, inoiz baino sentikorra sentitu zuen. Neska eder hori baino ez zegoen pub-aren gela zaratatsu horretan, eta pixkanaka bera ere biratzen hasi zen, bi begiradak elkar gurutzatu eta konektatu ziren arte. Isiltasuna egin zen, jada ez zegoen musikarik ez beste ezer, pentsamenduak desagertu ziren eta bere bihotzeko pum-pum erritmiko musikala baino ez zen entzuten; bere bihotzak baino ez zuen hitz egiten. Begirada bakar horrekin Manuel hegazkinean baino altitude handiago batera heldu zen, azaldu ezina den maila bat esperimentatzen ari zen.. Begirada bakar batekin, ikusi zituen ezagutzen ez zuen pertsona horren bizitza, begirada bakar batekin, ezagutu zuen pertsona hura eta begirada bakar horrekin bere etorkizun zoriontsua ikusi zuen, biok osatutakoa. Manuelen gorputza osoan zehar, bulkada bat igaro zen bere arnasketa gelditu zuena. Bulkadarekin bere gorputzeko ile

guztiak altxatuz joan ziren olatu baten antzera, baina kasu horretan ez zegoen indar fisikorik, gutxi batzuek duten indar zorionekoa baizik, maitasuneko indarra, alegia. Berehala, bi aurpegietan iribarre erreal bat margoztu zen. Manuel momentu horretan, ikusi zuen lehen aldiz Leonardo Da Vinci-ren pintzelak margoztu zuen iribarrik politena, leialena eta bere eskuek modelatu zuten piezarik harrigarriena, miresgarriena, txundigarriena. Tupustean pub-eko lurzorua urmael bat bihurtu zen. Pausoz pauso, pixkanaka, uraren gainetik ibiltzen joan ziren elkarrengana musika erromantiko eta oso lasaia entzuten zen bitartean. Uraren kolore urdin argiaren gainean nenufar loretsuak eta koloretsuak zeuden. Pausoekin batera loreak pixkanaka altxatzen joan ziren eta ura tantekin errezel bat osatu zen. Kamara bat haien inguruan etengabe mugitzen balitz bezala ikusten zen egoera. Bi begiradek tinko mantentzen ziren bestearen begiradan. Begiraden artean, aurora boreal eder bat sortu zen ostadarraren kolore guztiekin. Kolore hauek, ingurune politena osatu zuten errezel loretsuarekin. Azkenean, haien eskuak elkartu ziren. Haien atzamarrek, puzzle baten piezak bezala bat egin zuten. Bata bestearentzako eginak ziren. Puzzle horren pieza bakoitzak mihisearen zati bat osatzen zuten, baina guztiak batera koadrorik miresgarriena osatzen zuten, maitasunarena. ASIER LAMELA 2. BATX

Parte 2 CASTELLANO

ESO 1. Premio DAFNE Érase una vez, una muchacha que estudiaba en un instituto privado. Todos sus compañeros eran muy inteligentes y literatos, pero ella no; no le gustaba estudiar, ni leer, ni siquiera se esforzaba para mejorar sus pésimas notas. Sus padres tenían mucho dinero; él cirujano, ella profesora de universidad, la criaron en una mansión llena de mayordomos y camareros. Ella, era la típica mimada, niña de mamá que se encaprichaba por todo, ella era Dafne. En el instituto, en la clase de lengua, la profesora María Anabella de la Cruz (alías MAC), les mandó una redacción de literatura y Dafne se tiraba de los pelos. –Pero señorita MAC… -María Anabella de la Cruz. –Sí, eso, ¿cómo que una redacción de literatura? -Ya sabe, un libro, un poema, o mi favorito; una canción- respondió la MAC con una sonrisa de oreja a oreja. –Pero, yo no tengo tanta imaginación. -¡Si leyeras tendrías más imaginación!- y se le quitó la sonrisa. –Es que… -No más preguntas, que tengo una reunión- la interrumpió. Dafne desesperada, llamo a su amiga Carla a la que le encantaba leer y era experta en literatura de calidad. –Carli, necesito ayuda con una cosilla de clase. –Vale, quedamos a las cinco en la biblioteca.

Dafne no entendía porque en la biblioteca, pero aceptó simplemente porque confiaba en su amiga, en su única amiga. La biblioteca era un lugar totalmente desconocido para ella, puesto que sus padres siempre le habían llevado un profesor especial para que reforzara sus notas. –Bueno, ¿por dónde empezamos?- le preguntó Dafne a Carla impaciente. –Pues por la sección de leyendas.-le contestó con chulería. Se pasaron horas y horas buscando, y por fin encontraron un libro interesante y Dafne se lo llevo para su casa. Eran las ocho de la noche y Dafne seguía investigando y de hecho le gusto. Ella se quedó impactada con una historia en concreto: la de Apolo y Dafne. Empezó a leer y a leer… -Eh! ¿Qué hago aquí?- gritó Dafne, ¡se había encerrado en el libro! Dafne empezó a marearse, a marearse… Se despertó en un lecho de rosas, rodeada de un perfume embelesante y un tanto mareante. Salió a la calle y notó que el entorno no era su habitual. De repente, notó un pinchazo en la espalda como una flecha amarga, se giró y vio a un hombre robusto, con pelo rubio y rizado y unos grandes ojos azules, parecía difícil no mirarle, pero, Dafne necesitaba rechazarle, mientras que el joven, llamado Apolo miraba enamorado a la joven. –No he visto joven más bella, ¿cuál es vuestro nombre? Dafne empezó a correr y se tropezó con la rama de un laurel, haciéndose daño en su tobillo izquierdo. Apolo la ayudó a levantarse volviéndole a preguntar por su nombre. –Dafne, ni nombre es Dafnele contestó con vergüenza. –Yo soy Apolo, y no he podido evitar mirarte antes, dime, Dafne, ¿de dónde eres?

-De un lugar muy lejano al que quiero volver- le contestó acordándose de su vida anterior. –Pues, ahora que estás aquí, ¿quieres ser mi esposa?- le preguntó Apolo arrodillándose ante Dafne. –Ni muerta- le contestó echando a correr por el bosque. Dafne anduvo corriendo unos quince minutos, cuando divisó una cabaña en el bosque. Entro en ella deseando encontrar a alguien que le podría dar un vaso de agua. Llamó a la puerta, no había timbre y eso le extraño mucho. Mientras pensaba en que época se encontraría, le abrió un hombre esbelto, con un divertido mostacho en la cara. –Dafne cariño, ¿qué haces tan tarde? Pasa, anda, pasa. –Lo siento pero, ¿quién eres?- le preguntó completamente confusa. –Dafne, soy tu padre, Peneo.- la miró con cara de preocupación esperando una respuesta. –Ah, ya te recuerdo, es que me he caído y me he golpeado la cabeza.-le puso la excusa mientras recordaba el nombre de Peneo en el libro. –Ve a descansar. Al día siguiente Dafne se despertó de una pesadilla, había soñado con su final; ¿y si su vida acabaría allí?, ¿tendría que aceptar la petición de Apolo? Cuantas preguntas y respuestas. Lo estuvo pensando y decidió aceptar la propuesta de matrimonio de Apolo. Fue corriendo a buscarle y le encontró junto al arroyo, bebiendo agua. –Hola, Dafne. Dafne fue a contestarle, pero, le miró a la cara y el hechizo de Eros hizo su magia y Dafne empezó a correr, y a correr, y a correr. Justo cuando Apolo iba a alcanzarla, ella se transformó en un gran y precioso laurel. En el mismo lugar donde ella había tropezado antes, ahora se encontraba inmóvil, clavada a la tierra, mirando a Apolo. Abrió los ojos, gritando “Socorro”, cuando se dio cuenta de todo fue un sueño. Todavía estaba en su escritorio, se

sobresaltó: ¡No tenía hecho el trabajo! De repente se inspiró, y empezó a escribir, y a escribir. Se vistió, desayunó y cogió su carísima mochila. Corriendo fue a la parada del autobús y entró por los pelos. Cuando llegaron al instituto, tocaba Lengua. La MAC recogió por orden alfabético todos y cada uno de los trabajos. Después de clase la profesora le preguntó a Dafne: -¿Cómo se te ha ocurrido una historia tan maravillosa? ¡Es increíble! -Digamos que dos amigas me ayudaron, lectura e imaginación. ¿Las conoce? Son muy majas y muy útiles para la vida. ¿Queréis saber cuál fue la redacción de Dafne? Su sueño, su alocado sueño. Porque los sueños son el tercer amigo. ARTEA ULLOA 1. DBH