3 minute read
Möring
ACCU-OPTIMISME
MÖRING
April is the cruelest month’ heeft T.S. Eliot gezegd en daar zit iets in, maar de saaiste maand is beslist januari. Op de een of andere manier lijkt het altijd net alsof de kater van oudejaarsnacht vier weken duurt en het weer het nodig vindt om dat te illustreren. Waardoor alles nog saaier en deprimerender wordt. ‘
Waarschijnlijk was dat er de oorzaak van dat ik tussen de karweitjes door – administratie, vloeren schrobben, stofzuigen – ineens stilhield en mij afvroeg of ik Amazon Prime vanaf mijn telefoon naar mijn iPad, van de iPad vervolgens naar de Macbook en vandaar naar mijn iMac kon streamen en ten slotte van die laatste naar de tv. En als dat zou kunnen, hoe lang zou dat dan kunnen doorgaan? Zou je, bijvoorbeeld, kunnen beginnen met streamen vanuit mijn huis in de bossen van Drenthe om te eindigen in Naukan, gelegen in het uiterste puntje van Siberië? Voor ik het experiment ter hand kon nemen, hield de stofzuiger er mee op.
Iets meer dan twee jaar geleden kocht ik een Dyson. Een nieuw leven en een nieuw begin en voor mij betekende dat huishoudelijk gezien draadloos zuigen. Ik kan niet anders dan zeggen dat het een openbaring is. Geen gesleep met snoeren die steeds weer in een ander stopcontact moeten. Geen stofzakken verwisselen. En bovendien pak je zo’n snoerloze veel makkelijker om even een snelle ronde door het huis te doen. Ik betrapte me erop dat ik af en toe zelfs een liedje floot uit Sneeuwwitje en de zeven dwergen: ‘Werk is, als je vrolijk bent, een fluitje van een cent…’ Onderwijl vroeg ik mij af waarom niet meer apparaten snoerloos zijn. Voorlopig schijnt het antwoord te zijn: not in our lifetime.
Neem de Dyson, die in mijn eenpersoonshuishouden nou niet bepaald tot het uiterste wordt gedreven. Na iets meer dan twee jaar lijdt die nu al aan accu-moeheid. Na nog geen tien minuten welgemoed gefluit en gezuig stopt-ie ermee en dan moet het ding amechtig aan de lader. Dat betekent dat ik mijn tweekamerappartement in fases moet stofzuigen. Van een stofzuiger die een paar honderd euro kost verwacht je meer. Hoewel ik misschien op de site van Dyson de productbeoordelingen van klanten had moeten lezen. Daar is het een en al geweeklaag dat de accu er na iets meer dan twee jaar mee ophoudt en dat 87 euro en 90 cent voor een nieuwe best een uitgave is. Maar er gloort licht aan de horizon. Deze week las ik nog dat een nieuw soort accu wordt ontwikkeld die langer meegaat, sneller laadt, beter voor het milieu is en niet aan accu-moeheid lijdt. Voorlopig houd ik mijn adem niet in, maar hoop doet leven. Daimler (de moeder van Mercedes) heeft al een belang genomen in StoreDot, zoals het bedrijf heet dat die accu ontwikkelt, en bij Daimler zijn ze zo optimistisch dat ze nu al durven te zeggen dat hun vrachtwagens in de toekomst allemaal op batterijen zullen rijden. De cynicus in mij blijft dan altijd even haken bij dat ‘in de toekomst’, want dat is een
weids begrip, maar aangezien we nog maar net begonnen zijn met 2020 probeer ik zo lang mogelijk een ‘glas is halfvol’-houding vast te houden. Technologie vaart per slot van rekening wel bij optimisme. Als we allemaal sceptisch zijn, komt er nooit iets van de grond.
Aan de andere kant ga ik inmiddels lang genoeg mee om te weten dat mijn optimisme, sommigen noemen het ‘geloof’, tot pijnlijke confrontaties met de werkelijkheid heeft geleid. Zo heb ik een combimagnetron zonder draaiplateau want in deze oven was het probleem van niet gelijkmatig garen en bruinen opgelost, aldus de fabrikant. Ik kan zeggen dat het tegendeel waar is en dat ik alleen nog maar pizza’s eet waarvan de ene helft gaar is en de andere helft ronduit zompig. De verbeterde versie van de espressomachine die mij vijftien jaar diende produceert zoveel trillingen dat ik het kopje vast moet houden en zijn pogingen om water door de koffie te persen zijn bijna pijnlijk om aan te zien. Maar ik blijf optimistisch. Morgen ga ik de langste streamketen ter wereld opzetten om mijn geloof in de vooruitgang publiekelijk te belijden.
