ALPINE IS TERUG, EN HOE

De nieuwe A110 is een rasechte Alpine. Veel, zo niet alles dat zijn voorganger legendarisch maakte, vind je in hem terug

Twee decennia nadat de deur bij Alpine in Dieppe op slot ging, is het merk terug, en hoe… De nieuwe Alpine is een heel mooie auto om te zien, met goedgekozen nieuwe interpretaties van de elementen die de A110 uit de jaren zestig zo’n uniek eigen karakter gaven.

Als je jezelf in de nieuwe Alpine hebt genesteld, weet je onmiddellijk dat je in iets bijzonders zit. Het stuurwiel is klein en dik. Alles om je heen geeft je een rijk verwengevoel: mooi zwart leer met contrasterende blauwe stiksels, koolstofvezel elementen, pedalen die met aluminium zijn bekleed, evenals de voetsteun voor de passagier. De zitpositie is perfect.

ENERGIEK

Pal achter je ligt de motor, een 1,8-liter viercilinder turbomachine, dwarsgeplaatst, goed voor 252 pk aan vermogen en een heel gezonde 320 Nm aan koppel. Hij klinkt lekker kernachtig en energiek, de uitlaat-sound is uitgesproken sportief, echter niet zodanig dat je de neiging gaat voelen lange afstanden te vermijden. Als je de Sport- of Racemodus hebt gekozen, wordt de A110 een tikje luidruchtiger met een opwindende riedel plofjes als je terugschakelt en op de motor remt.

De A110 is een serieus snelle sportwagen en bouwt heel rap snelheid op, mede dankzij de uitstekend op elkaar aansluitende bakverhoudingen. Wat het meeste indruk maakt, is de wijze waarop de nieuwe Alpine over de weg beweegt. Door het lage gewicht kon het onderstel relatief soepel blijven met lange veerwegen. Dat zorgt ervoor dat de nieuwe A110 niet alleen een heel competente sportwagen is, maar ook een relatief comfortabele en verfijnde.

KARAKTER

Als herlancering van het edele Franse merk is de A110 een schot in de roos. Veel, zo niet alles dat zijn legendarische voorganger zo aantrekkelijk maakt, vind je in de nieuwe terug. Niet alleen qua uiterlijk, maar ook qua karakter. En ook als het om geld gaat. De Alpine Pure die voor het eerst op het Concours d’Élégance Paleis Het Loo te zien is, kost € 64.300,- incl. btw/bpm, de luxueuze Légende is er vanaf € 68.100,- incl. btw/bpm.

Er is alle reden om de Alpine bij een van zijn twee gespecialiseerde dealers (Stam Autobedrijven in Soest en Auto Munsterhuis in Hengelo) te gaan proberen. De A110 is een uitzonderlijk goed ontwikkelde en potente auto, die op het circuit en op de weg top aanvoelt , en precies de juiste kicks weet te geven. Een sensationeel goede entree in het segment van de betaalbare sportwagens.

3MEMO R Y LANE

Straatracer Gijs

Als je Gijs van Lennep vraagt naar zijn raceherinneringen, komt hij niet met een beker, een medaille of een auto, maar met een moment. “Het zou voor de hand liggen als ik de overwinning in Le Mans van 1971 zou noemen, maar als je in mijn hart kijkt vond ik de zege in de Targa Florio van 1973 nog mooier.”

“Natuurlijk is het bijzonder om Le Mans te winnen, of het nu voor de eerste of voor de tweede keer is. Maar toen ik in 1976 reed, wat dat samen met Jacky Ickx. Kat in het bakkie, zou ik bijna zeggen. De eerste keer was specialer, niet alleen omdat het de eerste keer was, maar ook omdat we een recordafstand reden van 5.335 kilometer. Dat record is bijna veertig jaar blijven staan.”

“Toch is dat niet de meest bijzondere overwinning. Als je in mijn hart kijkt, vond ik de overwinning in de Targa Florio van 1973 mooier. Het was de laatste échte Targa Florio, de laatste die meetelde voor het wereldkampioenschap sportwagens. Dat was wel even wat anders dan Le Mans, want het stratencircuit was maar liefst 72 kilometer lang. De 720 bochten moest je uit je kop kennen — totaal onmogelijk natuurlijk. Dat lukte voor negentig procent, de andere tien procent moest je op zicht rijden. Natuurlijk kijk je altijd waar je rijdt, maar bij kortere circuits wéét je waar iedere bocht zit, hoe je die neemt, waar de hobbels en kuilen zitten. Bij de Targa Florio was het al heel wat als je dat bij negen van de tien bochten wist.” “Die Targa Florio was een legendarische race, met winnaars als Tazio Nuvolari, Achille Varzi en Stirling Moss. Op Sicilië word ik tot op de dag van vandaag herkend als de winnaar van de laatste Targa Florio. In de beginjaren reden coureurs de race vaak alleen, maar dat was in mijn tijd wel over; ik deelde de 911 RSR met Herbert Müller.”

“Waarom ik de overwinning in de Targa Florio nog specialer vond dan die op Le Mans? Niet vanwege de lengte van het circuit en ook niet omdat ik op Sicilië nog herkend wordt. Weet je... ergens diep van binnen ben ik gewoon een straatracer.”