Harpoen by Harpoen

VOORUIT!

ONS TEAM

E h s a n R a z a g h i O u m a i m a M a l i h P i p C l a i r e Ya p S u s a n n e v. Te e f f e l e n Vormgever Columnist Columnist Columnist

Ta h r i m R a m d j a n F l e u r L y c k l a m a Yo s h u a M a a s E l i n e D u i j s e n s Columnist Hoofdredacteur Columnist Fotografe

VOORWOORD Fleur Lycklama

Beste lezer, Welkom terug! Hopelijk ben je nog heerlijk uitgerust van de zomer, of tenminste weer een beetje opgeladen in de herfstvakantie, en kan je er weer tegenaan komend jaar. Heel toepasselijk is dan ook het thema van deze editie: Vooruit! Want een beetje voorwaartse energie, dat kan geen kwaad, met het hele schooljaar nog in het vooruit(!)zicht. Tijd staat nu eenmaal niet stil (maar gaat namelijk ook vooruit! Altijd handig, zoâ&#x20AC;&#x2122;n multiinzetbaar thema) en we hebben helaas afscheid moeten nemen van enkele trouwe redacteurs. De nieuwe versterking, echter, heeft gelukkig niet lang op zich laten wachten! De hoofdredacteurs hebben het stokje overgedragen, met als resultaat dat je het het komende jaar met mijn voorwoorden zal moeten doen. Ik zal het verder kort en bondig houden, want ik wil je natuurlijk niet verder ophouden met het omslaan van de bladzijde en het lezen van deze eerste editie van het jaar! De redactie heeft weer hard gewerkt, en het resultaat houd jij nu in je handen! We hopen het komende jaar net zoâ&#x20AC;&#x2122;n mooie jaargang neer te kunnen zetten als eerdere jaren met leuke interviews, scherpe columns, moderubrieken, verrassende inzendingen en nog veel meer. Veel leesplezier!

INHOUD

NR.

C o l u m n - P i p C l a i r e Ya p

Inter view - Fleur Lycklama

Inzending - Elmer Makkinga

K o p j e k o f f i e m e t . . . - S u s a n n e v . Te e f f e l e n e n Yo s h u a M a a s

M u z i e k r u b r i e k - Yo s h u a M a a s

Vluchteligen - Elmer Makking

C o l u m n - S u s a n n e v a n Te e f f e l e n

Moderubriek -

Eline Duijsens en Oumaima Malih

SAM IN UWC - Sam Langelaan

Ibtihaj - Charley Davids

M a r q t - S h a y, k y a n , T i m o n , H u g o 3 A

PROGRESSIE CONTRA DEGRESSIE P i p C l a i r e Ya p Dus, laatst kwam ik weer eens een oude vriendin uit mijn straathang-periode tegen. ‘Wat doe jij hier voor mijn school?’ vroeg ik, lichtelijk verbaasd. ‘Oh, ik moest op ‘t Gerrit zijn’, antwoordde ze laconiek. Ik besloot het er maar bij te laten. Een knuffel en een paar standaardvragen later (Hoe is het met je? Hoe is het met Jantje? En spreek je Pietje nog wel eens?) kwamen we bij het onderwerp dat het pad van onze vriendschap al vaker dan nodig had gekruist: school. Ik vroeg, quasi geïnteresseerd, op welke school ze nou eigenlijk zat, aangezien ze met het grootste gemak de eerste vier jaar van haar middelbare schoolcarrière exact vier verschillende scholen had bezocht. Ze vertelde over een nieuwe, sinds dit schooljaar geopende school - ik zal geen namen noemen - in hartje Amsterdam. ‘Is het leuk?’ vroeg ik, terwijl ik het antwoord eigenlijk al dacht te kunnen invullen. Tot mijn grote verbazing verscheen er een glimlach op haar gezicht. ‘Ja!’, antwoordde ze triomfantelijk, ‘het is heel chill, je hoeft niks te doen’. Weemoedig bestudeerde ik vanuit mijn rechterooghoek de contouren van het Ignatius. ‘Je mag zelf je rooster maken, en je hoeft maar een bepaald aantal uren aanwezig te zijn.’ Mijn gezicht veranderde in een bedachtzame emoticon - wantrouwend als ik ben jegens dit soort nieuwe schoolsystemen - en ik vroeg hoe zo’n dag er dan precies uitzag. ‘Wat heb je gisteren bijvoorbeeld gedaan?’ Haar gezicht veranderde in een grijns. ‘Oh, gisteren was ik niet op school.’ Ik besloot mijn vooroordelen voor een keertje opzij te zetten en vroeg waarom. ‘Ik ben al weken niet op school’, zei ze, alsof het niets was. ‘Elke ochtend zeg ik tegen m’n moeder dat ik de eerste twee uur vrij heb, dan kan ik tot tien uur uitslapen. Daarna fiets ik een beetje langs scholen, meestal zijn er wel mensen.’ ‘En dat checken ze niet?’ vroeg ik, alsof dat niet al voor zich sprak. ‘Nee joh, tuurlijk niet. Bovendien sta ik gewoon voldoendes, dus ze kunnen me weinig maken.’ Niet-begrijpend keek ik haar aan. Ze hield vol. ‘Dat is toch zo? Als je geen onvoldoendes staat kunnen ze je moeilijk verplichten aanwezig te zijn.’ Ik leunde achterover en snoof de wietgeur op van de jongens naast me, uiteraard géén leerlingen van het Ignatius. ‘Ik zou het op ons gymnasium niet proberen’, zei ik lachend, me voorstellend dat ik mezelf op deze manier zou verdedigen als mevrouw Van Mossel me na een uurtje spijbelen had teruggeroepen voor een verklaring. Ik sperde mijn ogen open en maakte me klaar voor een laagdrempelig debat over onderwijs en de instelling van middelbare scholen in Nederland.

Ze keek op haar telefoon. ‘Oh, ik moet naar het Spinoza, er wacht iemand op me.’ Ik stond op om haar een afscheidsknuffel te geven. Na een monotone ‘ik zie je snel weer’ verliet ze ons schoolterrein, op naar de volgende hangplek. Ik plaatste mijn hoofd in de schoot van mijn klasgenote, die dit hele gesprek met open mond had gevolgd. ‘We hebben het nog best goed getroffen met ons excellente schooltje’, woog ik af. Ze keek me fronsend aan. ‘Alleen jij vindt dat, onze school is fucking streng’, en ze stak nog een sigaret op.

*LEERLING LOOPT WEG NA MENINGSVERSCHIL MET LERAAR* ‘DRAMA QUEEN’ -BOZ

OP WEG NAAR EEN 10 VOOR JE PWS Fleur Lycklama Misschien zit je in de onderbouw en heb je er al wel eens van gehoord, of zit je al in de zesde en begin je de eerste deadlinestress al te voelen. In ieder geval kan niemand er in zijn middelbare schoolcarrière omheen: het profielwerkstuk. Dit project, het summum van het wetenschappelijk onderwijs op het Ig, is waar alle bloed, zweet en tranen, waarmee menig PO is doorstaan, voor nodig waren. Een profielwerkstuk is dan ook meer dan enkel het onderwerpen van onderbouwers aan de meest vreemde experimenten. Zoveel meer zelfs, dat de Koninklijke Nederlandse Akademie van Wetenschappen ieder jaar prijzen uitreikt aan de beste profielwerkstukken van Nederland. Een eervolle onderscheiding, zowel voor de leerling als begeleider maar ook voor de school. Heel gaaf allemaal, maar waar het natuurlijk eigenlijk om draait, is dat een Igger zich het afgelopen jaar trotse winnaar van deze prestigieuze prijs heeft mogen noemen. Rian van der Kamp won met zijn profielwerkstuk Ananta. Voor de schoolkranten van de winnende scholen was er gelegenheid tot vragen stellen aan de hoogleraren uit de jury. De professoren gaven een hoop handige tips voor het schrijven van een goed profielwerkstuk, of onderzoek in het algemeen. Dus, zit je klem met je PWS, maak je je nu al zorgen om ZonIg, of ben je van plan jong naam te maken in de wetenschappelijke wereld, dan komen deze vragen en antwoorden zeker van pas! Waar moet een profielwerkstuk absoluut aan voldoen? “Goede vraag, voor elk profiel is dat net wat anders, maar ik denk dat we een aantal algemene criteria hebben: originaliteit, degelijkheid, scherpte van de vraag en natuurlijk de beargumentatie of het betoog in het hele werkstuk en een goede inleiding en conclusie. Vergeet ik nog dingen?” “Ik wil daar misschien nog aan toevoegen dat, voor het profiel economie en maatschappij, de vraag die wordt gesteld heel erg belangrijk is, omdat het toch om maatschappelijk relevante kwesties gaat. Het moet echt een spannende, goede vraag zijn.” “Bij Natuur en Gezondheid zie je dat er ook in veel werkstukken experimenten worden gedaan.Ik kijk dan heel kritisch of die experimenten ook echt de goede experimenten zijn geweest en of er bijvoorbeeld ook een controle experiment is gedaan. Dus we kijken ook echt naar wat er gedaan is.”

“Ik vind het ten eerste belangrijk dát er een experiment gedaan is, dat kan ook een simulatie zijn, maar dat er een proefje gedaan wordt waarmee je kennis kan krijgen over de vraag die gesteld wordt. Eén daarvan is inderdaad degelijkheid van de experimenten. Je merkt gewoon dat het heel erg moeilijk is voor middelbare scholieren om een heel goed experiment te verzinnen bij een vraag die gesteld is.” “Voor Cultuur & Maatschappij wil ik daar nog aan toevoegen dat we creativiteit en originaliteit belangrijk vinden. En natuurlijk ook taalvaardigheid. Want als die niet in orde is, zijn we er ook heel kritisch op.” Denkt u dat, door het profielwerkstuk, de belangstelling voor werk in de wetenschappelijke wereld bevorderd wordt? “Om te beginnen, is die belangstelling veel groter is dan ik verwacht had. Ik ben zeer aangenaam verrast door de kwaliteit en de originaliteit van de werkstukken die ik gelezen heb, en ik hoop inderdaad dat, door deze prijs hier, door het gewoon heel groot in de schijnwerper te zetten, dat de interesse in de wetenschap inderdaad groeit, dat verwacht ik.” “Ik sluit me daar volledig bij aan. Soms vragen wij ons wel eens vanuit de universiteit af of de wetenschap wel genoeg aandacht krijgt op scholen. Misschien is het ook niet eerlijk: als je deze werkstukken ziet, dan denk je dat we ons nergens meer druk over hoeven te maken. Maar waarschijnlijk zien we hier wel het topje van de top. Dus ik denk dat we ons nog steeds wel een beetje zorgen moeten maken voor de N-profielen. Maar als je deze profielwerkstukken ziet, dat was voor ons echt een verademing om naar te kijken. Als dit niveau en dit enthousiasme dat je in de werkstukken ziet, in het algemeen leeft op de scholen dan zouden wij daar zeer gelukkig mee zijn.” Wat is uw tip voor mensen die komend jaar hun profielwerkstuk gaan schrijven? “Een profielwerkstuk staat of valt met de vraag. Soms heb je gewoon iets, dan denk je ‘dat moet het zijn, daarover ga ik een onderzoek doen. Maar als je dat niet onmiddellijk hebt: kies niet te snel, ga even achterover leunen, discussieer eens, met een paar vrienden of met je ouders, of met je docent. En probeer zo tot een spannende, originele vraag te komen. Ik denk altijd dat je je moet laten verrassen door het onderzoek, maar als je een vraag hebt, ga dan ook nadenken over eerst, hoe je het allemaal gaat doen. Dus laat je verrassen, maar wel op een hele goede, gestructureerde manier. “ “Voor mij is nieuwsgierigheid eigenlijk de belangrijkste drijfveer om een goed onderzoek te doen. Als je geen goede vraag kan stellen, dan kun je heel leergierig zijn, maar dan weet je

eigenlijk niet wat je zoekt. Het gaat om het vasthouden van de nieuwsgierigheid, en toch het stellen van een vraag die je kunt onderzoeken in zo’n korte tijd. Dat is eigenlijk de kunst. Dat is, wat ik noem, de kunst van het vragenstellen.” “Het is dus ook heel erg belangrijk, als je een vraag stelt, dat je die vraag ook echt zelf hebt. Anders verlies je namelijk je interesse tijdens het onderzoek. Je moet echt intrinsiek geïnteresseerd zijn in datgene wat je aan het onderzoeken bent. Maar dat geldt in zijn algemeenheid in de wetenschap.” “Het is ook leuk om in werkstukken te zien dat mensen met een blanco papier begonnen, en een proces in gaan en op het eind heel veel van een onderwerp af weten, en daar een mening over hebben en dat goed weten op te schrijven. Dat wordt gewaardeerd en is dus een deel van de originaliteit: dat je gewoon tegen iets aanloopt. Dat doen wij als wetenschappers ook: iets waar we nog nooit over nagedacht hebben, daar loop je tegenaan. Dan denk je goh, dat wil ik wel eens weten, hoe moet ik dat gaan aanpakken? Eigenlijk zou het leuk zijn als je dat in die werkstukken terug zou zien.” “Wat ik bijzonder leuk vond aan één van onze werkstukken, was dat er in dat werkstuk een onderzoek gedaan werd naar taalintuïtie. Daar werden fouten in gemaakt, ook in het onderzoek. Dat klinkt heel raar, maar het maken van fouten in een onderzoek is héél belangrijk. Omdat je, als je door hebt wat je fout doet, en het daarna weer goedmaakt, dan heb je heel veel geleerd. Wij maken allemaal wel fouten en soms geven we ze niet toe want dan zijn we bang, maar eigenlijk is het ontzettend goed voor de wetenschap om fouten te laten zien, omdat anderen die fouten dan niet maken, maar ook omdat je ook laat zien dat het een proces is dat niet altijd goed kan gaan. En dat is ook zo. In de wetenschap gaan gewoon heel veel dingen mis, en vaak had je het ook fout met je hypothese of je vraagstelling. Dat laten zien, vond ik heel goed.” Hopelijk ben je tot nieuwe inzichten gekomen, of bevestigd in je verwachtingen. In ieder geval komt er dus een hoop kijken bij het schrijven van een goed onderzoek. Met deze tips ben je in ieder geval een eind op weg naar die 10! Prof. dr. ir. Tanja van der Lippe E&M Prof. dr. Jose van Dijck C&M Prof.dr.ir. Ton van der Steen N&T Prof. dr. Albert Heck N&G

#DON’TMANCRIMINATE Elmer Makkinga

De meesten van jullie zullen het vergeten zijn, maar in januari dit jaar lanceerde het Indiase modetijdschrift Maggcom de postercampagne #Don’tMancriminate tegen de “discriminatie” van mannen. Want, zo zeggen ze, mannen worden ook gediscrimineerd, hoor! Mannen moeten de deur open houden en tassen dragen voor vrouwen en mannen krijgen niet de voordeeltjes die vrouwen krijgen. Er komen bijvoorbeeld wel vrouwenquota voor topfuncties van bedrijven, maar geen mannenquota, in India zijn er zelfs bussen speciaal voor vrouwen, dat is toch hartstikke oneerlijk? Ik hoop dat deze campagne een grap is, want ik kan me niet voorstellen dat een modetijdschrift uit India, een land waar naar schatting per dag 93 vrouwen worden verkracht, in alle ernst zo’n campagne durft te lanceren. Ik zou maar wat graag de rest van dit artikel die campagne afzeiken, maar dat zou niet juist zijn. Steeds vaker merk ik namelijk dat mannen op het internet, en zelfs door mijn vrienden een slachtofferrol wordt aangemeten, en ik heb er genoeg van. Het eerste wat ik vaak hoor heeft te maken met die zogenaamde voordeeltjes die vrouwen dan zouden krijgen, maar die zijn er juist om vrouwen uit hun achtergestelde positie te helpen, want die hebben ze nog steeds. en ze hebben het aan ons mannen te danken. Kijk bijvoorbeeld eens naar Amerika, voor hetzelfde werk verdienen vrouwen daar gemiddeld maar 78 procent van wat mannen zouden krijgen, Het is daar voor vrouwen ook veel moeilijker om een goede baan te krijgen dan voor mannen, en probeer alsjeblieft dat niet goed te praten met excuusjes over dat mannen gevaarlijker, zwaarder en vooral meer werk doen dan vrouwen, want dat komt allemaal doordat wij mannen de maatschappij zo gemaakt hebben. Eeuwenlang hebben wij vrouwen betutteld met opmerkingen over dat zij het zwakke geslacht zijn, dat ze de zware klusjes aan ons moeten overlaten en dat mannen sterker en stoerder dan hun zijn, dus dan moeten we niet gaan klagen als die uitspraken zich tegen ons keren. De zieligheid van mannen wordt ook vaak verdedigd met geklaag over dat wij de deur voor vrouwen open horen te houden, dat we hun moeten helpen met het dragen van zware spullen en weet-ik-veel-wat voor andere dingen die met de etiquette te maken hebben. Die etiquette is echter door de maatschappij zelf gevormd, een maatschappij waar mannen net zo goed deel van zijn als vrouwen. Bovend-

ien, dat we soms aan mensen onze jas afstaan als ze het koud hebben, dat we ze helpen hun spullen op te rapen als die op de grond zijn gevallen, dat doen we toch omdat we aardig willen zijn? En niemand hoeft toch verontwaardigd te zijn over dingen die we uit vriendelijkheid of zelfs uit liefde doen? Ik vind het jammer dat #Don’tMancriminate ooit van de grond heeft kunnen komen en dat het slechts het topje van die spreekwoordelijke ijsberg is, een ijsberg die ronddrijft in een wereld waar vrouwen overal nog steeds niet hetzelfde betaald krijgen als mannen, waar dagelijks nog steeds vele vrouwen verkracht worden, waar vrouwen nog steeds niet dezelfde carrièrekansen hebben als mannen, waar ze in veel landen nog steeds onderdrukt worden. In die wereld zullen mannen echter snel overbodig worden, want we zijn in de wetenschap bijna zover dat vrouwen ons helemaal niet meer nodig hebben om kinderen te maken. Als dat moment gekomen is, kunnen wij, mannen van de wereld, maar beter snel weer aardig tegen ze doen, want dan zijn zij plotseling niet meer afhankelijk van ons, maar wij des te meer van hun.

KOPJE KOFFIE MET MVR. VEREECKE S u s a n n e v . Te e f f e l e n e n Yo s h u a M a a s Voor deze editie van “Kopje Koffie met…”, interviewden we mevrouw Vereecke, geschiedenisdocente op het Ig, die uit België komt en zelf ook op het Ig heeft gezeten (ze is zelfs hoofdredactrice van onze Poen geweest!), over haar leven en haar toekomstige baby. Is het niet gênant om docenten tegen te komen die u vroeger zelf heeft gehad? “Meneer Ringeling, meneer De Klerk, mevrouw Shaya , meneer Davids, meneer Bos en mevrouw Konings waren er al. In het begin is het wat onwennig, maar het echt gênante valt wel mee en gaat snel voorbij.” Heeft u altijd al een baby gewild? ‘Nee, want ik heb heel lang gedacht: “Ik merk wel of het komt.” Ik doe het in mijn eentje. Ik heb geen man. Een paar jaar geleden had ik wel een relatie waar vooral hij wel kinderen wilde, maar die relatie ging toen uit. Toen dacht ik: “ik zie wel of ik ooit nog een leuke man tegenkom.’’ Twee jaar geleden, toen ik 37 was, merkte ik dat ik een beetje verdrietig werd toen ik op feestjes kwam waar veel mensen waren die wel kinderen hadden. Toen dacht ik, ja, dat wil ik eigenlijk ook. Na lang nadenken ben ik naar de donorbank van het AMC gegaan en na vier inseminaties was ik zwanger. Maar de wens is echt van de laatste jaren. Misschien heeft het te maken met de biologische klok. Ik kon me gewoon niet voorstellen – je hebt maar een leven in mijn ogen – dat ik dat nooit zou meemaken.’’ Bent u er blij mee? ‘Ik kan moeilijk nee zeggen. Ik vind het heel spannend in mijn eentje, al heb ik wel veel vrienden en familie. Ik heb een heerlijk leven, maar ik was wel toe aan een nieuwe stap.’ Waar kijkt u het meest naar uit? ‘Je hebt heel veel liefde te geven en het lijkt me zo heerlijk om zo een klein wezentje te kunnen omringen met al mijn liefde, maar net als op school vind ik het heel boeiend om te zien wat er gebeurd met kinderen die net binnenkomen als ze twaalf zijn en wat het wordt als ze achttien zijn. Het is natuurlijk heel spannend om te zien hoe zo een klein jongetje uitgroeit tot een volwassen mens. Ik kijk natuurlijk niet uit naar de slapeloze nachten en de vieze luiers, maar wel om later lekker met hem te voetballen in het park.’

dacht ik: nou, dat is misschien wel leuk en daar kennen ze me ook nog.’ Zou u meer kinderen willen? ‘Niet in mijn eentje. Gezien mijn leeftijd zou het betekenen dat ik vrij snel een tweede kind zou moeten nemen. Als ik het nou vier jaar geleden al had gedaan, was het misschien anders, want dan heb je al een kind van vier. Maar twee hele kleintjes achter elkaar lijkt me echt heel zwaar. Maja, misschien kom ik bij de zandbak de ideale man tegen, die al een kindje heeft en willen we samen nog een kindje. Wie weet? Dus ik zeg geen nee, maar in mijn eentje niet. Dat vind ik denk ik te zwaar.’ Heeft u hobby’s? ‘Met vrienden uit eten gaan en urenlang babbelen, gezelligheid en cultuur bezoeken. Theater, film, concerten. Dat mag echt van klassiek tot pop zijn. Naar festivals gaan. Maar geen popfestivals, daar word ik een beetje oud voor.’ Waarom bent u docent geworden? ‘Mijn moeder komt uit het onderwijs en ik dacht altijd: “Nou, dat ga ik dus niet doen.” Het is eigenlijk allemaal heel erg toevallig gedaan. Na studeren in Engeland ging ik terug naar België en ben toen Nederlands aan mensen gaan geven die dat niet kunnen. Dat vond ik erg leuk. Toen ik terug naar Nederland kwam had ik een saaie baan en mijn vriend zei toen: “Maar dat lesgeven vond je toch zo leuk?” Eerst wilde ik dat niet, ik wilde de wereld verbazen en grote dingen doen. Maar tijdens de opleiding dacht ik ja, dit past wel bij mij. Ik word betaald om te praten en kan lekker verhalen vertellen.’

Bent u van plan te blijven? ‘Als ik het Ig verlaat, ga ik het onderwijs uit. Ik zou nog dertig jaar moeten lesgeven – ik ben nu tien jaar bezig – dus wie weet. Maar als ik op het Ig stop, stop ik met onderwijs.’ Wat is nou het leukste van lesgeven? ‘Lekker vertellen en praten. Zien hoe kinderen opgroeien, van twaalf tot achttien. Ik hoop dat ik daar wat aan bij kan dragen. Lekker discussiëren over de wereld en politiek. Je kan niet inzakken. Het houdt je scherp. Je moet ervoor gaan.’ Heeft u nog een leuke anekdote? Wat ik heel leuk vind is om oud-leerlingen tegen te komen. Ook vind ik het leuk dat je in de bovenbouw meer op persoonlijk vlak met leerlingen omgaat. Dat kan dan ook heel erg gezellig zijn. Er zijn maar weinig leerlingen waar je niet van gaat houden. Ook de lastige. Het is toch alsof je heel veel kinderen hebt. Ik ben dan heel benieuwd wat er allemaal uit jullie komt en wat jullie gaan meemaken.’ Wat zijn de minder leuke dingen? ‘De administratie, het nakijkwerk, wat bij geschiedenis echt vreselijk is. Elke avond aan het werk. En het gezeur van ouders.’

Waarom geschiedenis? ‘Ik heb eerst een jaar theaterschool gedaan en daarna wilde ik eigenlijk een tijdje studeren omdat ik vond dat ik niet genoeg werd uitgedaagd in mijn hoofd. Toen kwam ik mensen tegen die heel enthousiast waren over geschiedenis studeren. Mijn bedoeling was terug te gaan naar theater, maar dat heb ik eigenlijk nooit gedaan.’

België of Nederland? ‘Ik vind het Belgische voetbal in elk geval een stuk beter. Wat ik fijn vind van Nederland is dat mensen direct zijn. Belgen doen heel aardig, maar achter je rug zeggen ze van alles. Maar Nederlanders in het buitenland, dat hooliganachtige, vind ik echt verschrikkelijk. België is een heel raar land en dat absurdisme van België zit ook in de mensen. Ik vind dat Belgen heel grappig zijn en veel creatieve dingen maken. Nederlanders denken vaak dat zij het allemaal wel weten en dat zij de besten zijn en Belgen zijn iets te bescheiden. België is wat alternatiever en hier gaat het vooral om geld en kijk mij nou eens. Ik denk dat ik me hier wel beter thuis voel. Ik ben niet zo rustig als de meeste Belgen.’

Hoe bent u op het Ig terechtgekomen? ‘Ik ben natuurlijk oud-leerling en ik zocht een baan. Ik moest de lerarenopleiding afbetalen. Ik had geloof ik wel dertig brieven verstuurd – ik had natuurlijk geen ervaring en geschiedenisdocenten zijn er teveel – en opeens zag ik dat ze op het Ig mensen zochten en toen

Mist u het weleens? Zou u terug willen? ‘Ik zou het niet erg vinden om er een jaar te gaan wonen omdat m’n moeder hulp nodig heeft, of als ik daar de liefde van mijn leven tegenkom. Maar hier is mijn netwerk. Ik zou net zo goed in Schotland of Ierland kunnen gaan wonen. Ik mis meer de mensen. Dat ik niet zomaar bij

mijn zus langs kan gaan, of koffie kan gaan drinken bij mijn moeder.’ Wat wilt u nog bereiken in uw leven? ‘Ik zou nog graag spannende boeken willen schrijven. Daar heb ik wel ideeën over, over geschiedenis voor jongeren waarbij het spannend is. Ik wil dat proberen, maar ik weet niet of ik dat kan. Ik wil nog weleens echt verliefd worden. En later, als ik oud ben, lijkt het mij leuk om in een huis te gaan wonen met allemaal vrienden en heel veel lol hebben, bijvoorbeeld elkaars rolstoel door de gang duwen en bonte avonden. Zo wil ik wel oud worden, niet stoffig. En een hele goede moeder worden. Ik wil blij zijn met de dingen die ik doe en genieten van het leven. Dus dat ik geen spijt heb, als ik morgen onder een tram kom. Jezelf blijven ontwikkelen. Je moet niet stil gaan staan en denken, nou dit is het dan. Dat kunnen ook kleine dingen zijn: je niet druk maken, je niet irriteren aan andere fietsers.’ Waar bent u het meest trots op? ‘Vorig jaar is mijn vader overleden en toen zijn er heel veel mensen vanuit Nederland naar België gekomen voor de begrafenis. En toen dacht ik, oh wauw, dat ik zo veel leuke, lieve mensen om mij heen heb waar ik van houd en die ook van mij houden,; daar ben ik zo blij mee. Trots is niet het juiste woord… ik ben er vooral blij mee.’

Va n l i n k s n a a r re c h t :

S u s a n n e , Yo s h u a , M v r. V e r e e c k e

Mevrouw Vereecke verwacht op 7 december haar zoontje. ‘Rond Sinterklaas, of hij dat nou zo leuk vindt…’

LEERLING: “WAT ZIJN PATTA’S?” “WEET JE DAT ECHT NIET? HOE KAN DAT NOU?!”

-RUI

MUZIEKRUBRIEK Yo s h u a M a a s Als je al je afspeellijsten zat bent en toe bent aan iets nieuws zijn wellicht deze aanraders van Iggers wat voor je, om naar te luisteren. What is it about men - Amy Winehouse...: ‘’Door de documentaire merk je dat er echt een verhaal achter het nummer zit. De vader verliet vroeger het gezin en daarom begon ze op foute mannen te vallen.’’ (Jana, Naomi, Vivian, Laura, klas 4) Jaded - Disclosure...: ‘’Het is echt super chill en Disclosure is mijn favoriete artiest. Het liedje is goed opgebouwd en je kunt er gewoon lekker in opgaan.’’ (Anoniem uit de vijfde)

The Hills – The Weeknd ‘’Sexy nummer, het werkt sensueel. Je kunt lekker meezingen.’’ (anoniem klas 2) Hangin’ – Bastille ‘’Staat ook op Fifa, is gewoon superleuk en nieuw’’ (anoniem klas 5) Disko Partizani – Shantel ‘’Het is gewoon een heel leuk nummer. Een soort Balkanremix/Servische muziek.’’ (anoniem klas 5) Als laatste nog een persoonlijke aanrader: Skunk Anansie – Hedonism ‘’Een rustig begin met een emotioneel tintje en gewoon lekker langzaam en rustig’’ (Yoshua klas 5)

We built this city – Starship…: ‘’Het is geweldig omdat het rock is. Ik luister niet specifiek naar dat liedje zelf, het is gewoon een hele lange playlist van rockbummers die chill zijn en dan komt ie vanzelf. Dit is wel een van de leukste vind ik zelf.’’ (Boaz klas 5) My head is a jungle (MK remix) - Wankelmut & Emma Louise…: De remix moet je niet vergeten. Hij duurt lang, acht minuten. De beat is goed de tekst ook wel.’’ (Jim klas 4) Baggy Trousers – Madness ‘’Grappig Ska liedje met mondharmonica en een leuke clip. De band is ook heel leuk.’’ (Robby klas 5) How deep is your Love – Calvin Harris ‘’Het heeft een echte club vibe maar je kunt het ook gewoon overdag luisteren.’’ (Isabelle klas 6)

TSUNAMI’S EN NATTE VOETEN Elmer Makkinga Allemaal hebben we verhalen gehoord over het Syrische jongetje dat dood op een strand aanspoelde. Over de tientallen in een vrachtwagen gepropte mensen, naast de snelweg achtergelaten om te sterven; maar ook over de politiek, die maar blijft worstelen om iets aan de situatie te doen. Dit zijn verhalen die je een gevoel van machteloosheid, boosheid of zelfs verdriet kunnen geven. Dit zijn verhalen over de vluchtelingencrisis, over wat de VN ‘de ergste humanitaire ramp sinds de koude oorlog’ noemt. Verhalen die smeken om een happy end en een belangrijke vraag oproepen: waarom zouden we onze medemens geen hulp bieden? Laat één ding van het begin af aan duidelijk zijn: voor het overgrote deel van de mensen die nu Europa binnenstroomt is het niet slechts goud dat blinkt. Deze mensen komen hier omdat ze bang zijn. Bang voor aan de ene kant ISIS en aan de andere kant Assad, bang voor de toekomst van hun kinderen, bang voor de dood. Bijna allemaal zijn ze goed gekleed en hebben ze smartphones, wat aangeeft dat ze gewoon een goed leven hadden in Syrië, niet dat ze hun rijkdom alleen maar willen uitbreiden. In tegendeel! Ze hebben hun hele hebben en houden achtergelaten en zijn vertrokken, op zoek naar een plek waar het veilig is. Ook is het niet waar dat alle vluchtelingen die naar Europa komen net zo goed in een buurland van Syrië hadden kunnen blijven. Ze komen namelijk hiernaartoe omdat de VN totaal niet voorbereid was op zo’n grote exodus. De vluchtelingenkampen van de VN raken simpelweg overvol, waardoor de mensen er last hebben van ziektes en voedselschaarste. Sommige van hun vreesden hierdoor dat hun dagen in zo’n kamp snel geteld zouden zijn en vertrokken naar het welvarende Europa. Tevens doen veel Europeanen alsof meer opvang ‘in de regio’ dé oplossing is, maar dat is al absurd. Het piepkleine Libanon, een land waarvan het bruto binnenlands product negentien keer kleiner is dan dat van Nederland, vangt op dit moment volgens de VN meer dan een miljoen vluchtelingen op. Eén op de vier mensen is daar dus vluchteling. We kunnen onmogelijk van een land als Libanon vragen dat het meer vluchtelingen opvangt. Hetzelfde geldt voor de andere landen ‘in de regio’ van Syrië: die landen zitten aan hun limiet. Alleen de golfstaten weigeren mensen op te vangen, maar we kunnen hun toch niet dwingen dat te doen? Daar ontstaan alleen maar meer conflicten van. Zelfs als de opvang in de omgeving van Syrië wordt verbeterd blijft het probleem bestaan dat er vluchtelingen hierheen zullen komen, simpelweg omdat ze in Arabië geen hoop meer hebben voor wat komen gaat. En het hebben van

een toekomstperspectief is juist een recht dat in het VN-vluchtelingenverdrag is vastgelegd. Gewoonweg doen alsof betere opvang in de regio alles oplost en de influx van vluchtelingen in Europa negeren verbetert niets. Nederland zal ook niet minder veilig worden door vluchtelingen op te nemen, integendeel: volgens Robert Sampson, professor sociologie aan Harvard, zijn de veiligste steden van Amerika juist die met de meeste immigranten. Een blik op de gevangenissen van Amerika bevestigt dit: mensen die in het buitenland geboren zijn hebben een kleinere kans om in de gevangenis te komen dan natives. Ook in Turkije is gebleken dat Syrische vluchtelingen veel minder misdaden plegen dan verwacht was, dus waarom zouden we in Nederland dan bang moeten zijn voor vluchtelingen? Daarbij hebben we van de Islam al helemaal niets te vrezen. Zelfs als we alle Syrische vluchtelingen van het moment opnemen zou het percentage moslims in de EU maximaal van vier naar vijf procent stijgen. Natuurlijk zijn niet alle vluchtelingen even lief en kan het zijn dat er zich een terrorist verstopt in de gigantische mensenmassa’s die Hongarije binnen proberen te komen, maar is dat een reden om iedereen tegen te houden? Is enkel de kleine kans op een dystopische toekomst reden genoeg om het dystopische heden van duizenden vluchtelingen niet aan te pakken? Het wordt tijd dat wij als verenigd Europa onze humanitaire plicht onder ogen komen en gezamenlijk vluchtelingen gaan opvangen. Het wordt tijd dat we de koppen bij elkaar steken en ons inzetten voor mensen die door weer en wind zijn gegaan, die hun leven in de handen hebben gelegd van mensensmokkelaars en andere vreemden. Het wordt tijd dat we iets doen, niet voor onszelf, niet voor onze familie, maar voor de mensheid. Het is ronduit belachelijk dat zo’n rijk werelddeel het vertikt om een hand uit te steken naar mensen in nood en de opvang overlaat aan de arme Arabische landen in de omgeving van Syrië. Als in landen zoals Jordanië en Libanon een tsunami van vluchtelingen binnenkomt en hier in Europa slechts de kraan open is gezet, waarom zeuren wij dan dat we nat worden?

TRUMP: DE VOORUITGANG VAN AMERIKA? S u s a n n e v a n Te e f f e l e n & J i m v a n d e r S l u i j s “I will be the greatest jobs President that God ever created,” aldus Donald Trump, de multimiljardair en een van de vele presidentskandidaten voor de Republikeinen, die de afgelopen weken het nieuws domineert.

‘DOE EVEN JE TELEFOON WEG- OH DIE IS VAN MIJ!’

-BOG

‘ONS BOEK IS BETER DAN HET INTERNET, IK BEN BETER DAN HET INTERNET, ALLE DOCENTEN ZIJN BETER DAN HET INTERNET, WE

-GRA

BEAT INTERNET!’

‘BIJ GAMEN, ALS HET NIET LUKT, ALS JE VERLIEST, ALS JE EEN EINDBAAS NIET KAN VERSLAAN, DAT IS ECHT SUPERVERVELEND!’

-STT

Trump is 69 jaar oud en is een machtig man in de wereld van Real Estate. Ook is hij in de States een reality personage: in 2004 debuteerde hij in “The Apprentice”. Maar voor Donald was dit allemaal niet genoeg. Nu heeft hij zijn zinnen gezet op misschien wel de grootste en meest prestigieuze baan ter wereld: president van de Verenigde Staten van Amerika. Met zijn controversiële uitspraken haalt hij vaak niet alleen het Amerikaanse, maar ook het internationale nieuws. Wat heeft Trump nu weer gezegd? Heb jij die nieuwe uitspraak van Trump al gehoord? Kijk, Trump heeft weer wat gezegd! Maar neemt Trump het kandidaatschap serieus? Het staat vast dat je veel geld nodig hebt om president te worden, hij heeft dat, Hillary heeft dat, maar ooit gehoord van Ben Carson? Waarschijnlijk niet, hij heeft namelijk niet genoeg geld om massale bijeenkomsten te organiseren en reclame spotjes op te nemen. En om Trump zijn “amazing” plannen erbij te halen: vaccinaties? Krijg je autisme van. Zijn plannen voor het Midden-Oosten zijn natuurlijk ook geweldig: gewoon plat bombarderen, ben je daar ook meteen vanaf. Oh ja, hij heeft wel gestudeerd, dus daar ligt het niet aan. En toch zijn niet alleen de media gek op hem, maar ook het Amerikaanse volk. Hij loopt al weken voor in de peilingen van de Republikeinse presidentskandidaten en hij komt steeds dichterbij Hillary Clinton, zijn democratische tegenstander. Waarom houdt men zo van hem? Is het zijn haar? Zijn het zijn ideeën? Er zijn veel verschillende antwoorden van zijn aanhangers gekomen, zoals: “Like the Joker from the Dark Knight, I just want to see the world burn,” en “I’m a young guy who is immature, a bit antisocial, and with no plans for kids or a wife ever. At some level, I don’t really care how things go with America as long as it’s fun to watch.” Het beste argument is misschien wel het volgende: “I am of the belief that he is conceited and arrogant enough to avoid failing in front of the world at all cost.”

Het staat in ieder geval vast als een huis: Trump is vastberaden en arrogant genoeg om niet te falen als president. Misschien is hij daarom zo gek nog niet. Hoe dan ook, of hij nou wel of geen president zal worden in 2016, met zijn uitspraken zullen we hem niet snel vergeten. En zijn slogan: Make America Great Again… but if he himself can? We zullen zien.

MODERUBRIEK S u s a n n e v a n Te e f f e l e n & J i m v a n d e r S l u i j s

“One of the key problems today is that politics is such a disgrace. Good people don’t go into government.” Judith, klas 5 “When Mexico sends its people, they’re not sending the best. They’re not sending you, they’re sending people that have lots of problems and they’re bringing those problems with us. They’re bringing drugs. They’re bringing crime. They’re rapists. ... And some, I assume, are good people.”

Broek: ONLY Shirt: Stradivarius Blousje: H&M Schoenen: Converse Haarverf: Hennaplus

“I will build a great wall — and nobody builds walls better than me, believe me —and I’ll build them very inexpensively. I will build a great, great wall on our southern border, and I will make Mexico pay for that wall. Mark my words.” Muziek tip: Donald Trump – Mac Miller

Steyn en Gini, klas 5

Meneer Van Essen

Steyn Trui: Primark Broek: PME Legends Schoenen: Hub

Shirt: WE Broek: Esprit Schoenen: Converse

SAM IN UWC Lara, klas 3 Jas: Vanilla Shirt: H&M Broek: American Apparel Schoenen: Filippa K

Sam Lagelaan Zoals sommigen weten, heb ik nu school in Bosnië en Herzegovina. Ik zit op een UWC. Voor diegenen die hier nog niet bekend mee zijn zal ik een kleine uitleg geven. Het UWC is een internationale organisatie die door middel van educatie mensen van overal ter wereld in bij elkaar probeert te brengen. Oké, mooie termen en missies, maar wat is het nu in praktijk? Je gaat naar een internationale school met mensen die van alle continenten komen. Reisje naar Split

Ik zit in het United World College in Mostar. Mostar is een stad in Bosnië en Herzegovina. Sinds de oorlog is het een verdeelde stad. Het UWC heeft een missie gesteld om de verdeelde groepen dichter bij elkaar te brengen. Dat is natuurlijk een grote opgave, die onwaarschijnlijk door het UWC alleen kan worden vervuld, maar er moet ergens een begin zijn. Ik ga naar school met mensen van de verschillende groepen in de regio en mensen van overal ter wereld met verschillende achtergronden. Er zijn hier mensen vanuit zo’n zestig verschillende nationaliteiten. Van megasteden als Hongkong, tot het platteland van Pakistan, van de Verenigde Staten tot Syrië, van Australië tot Europa. Hoewel het natuurlijk geweldig is om al die verschillende culturen en ideeën te leren kennen, leer je vooral mensen kennen. Elke dag ga je om met mensen van jouw leeftijd en hoewel iedereen zo verschillend is, is het nog mooier om te zien hoeveel we op elkaar lijken: iedereen is een mens. We houden van feestjes, studeren maken reisjes. We houden van elkaar en zijn een geweldige gemeenschap.

*HET REGENT KEIHARD* ‘EVEN RUSTIG JONGENS, IK WIL WEL IN EEN GOEDE BUI THUISKOMEN.’

-KLE ‘OOH, DAT UUR MOET JE GEWOON LEKKER RELAXEN, Vlaggetjes zwaaien op de oude brug

NAAR DE COFFEESHOP OFZO...’

Nederlanders en Belgen op UWC-day

-BOG “IK MOET ZO VAAK CHAGRIJNIG NAAR JULLIE KIJKEN DAT IK RIMPELS KRIJG, EN DAN MOETEN JULLIE STRAKS DE BOTOX BETALEN”

-POO

IBTIHAJ Charley Davids ‘Wat is er?’ vraagt mijn vader. Ik weet niks te zeggen, want als ik zeg wat er is word ik waarschijnlijk uit huis getrapt. Ik vind het ergens wel grappig, mijn naam is Ibtihaj, dat betekent vreugde. Maar volgens mij geeft mijn naam echt niet zoveel geluk als ik dacht. ‘Waarom moest dit gebeuren?’ vraag ik mezelf elke dag af. Ik krijg er nooit antwoord op. ‘Het gaat wel.’ Probeer ik te zeggen. Maar het enige wat eruit komt is een of ander stomp geluidje: ‘Hrmpfff.’ Nee, erg veel weet ik niet te zeggen nee, tegen mijn vader, de man van wie ik ooit vast wel heb gehouden maar niet meer kan bergrijpen waarom ik dat ooit heb gedaan. Hij was al teleurgesteld in me toen ik niet mee wilde naar de familiereünie, moet je nagaan hoe hij reageert als ik vertel hoe het zit. Niet dat ik dat ooit ga doen hoor, want dan… ja, wat dan eigenlijk. Dan zou ik het niet meer weten, mijn wereldje, mijn veilige, heerlijke, maar drukkende wereld, zou instorten. Uitbarsten in duizend scherven, en elke scherf zal als een brandende pijl in mijn hart belanden. Ik zal depressie moeten ondervinden en nooit meer een familielid in de ogen kunnen kijken. Maar het erge is dat ik niet weet of ik dat er voor over zou hebben of niet.

Ik loop vanavond 21.00 naar het altaar, bij zonsondergang. ‘The perfect wedding’ nietwaar? Perfect was het zeker geweest zonder dat ene kleine probleempje, ik ben lesbisch. Even later komt mijn vader me ophalen: ’Lieve Ibtihaj, je ziet er prachtig uit in die jurk!’ Zegt hij met tranen in zijn ogen. Pfff, zeker omdat ik eindelijk iets doe wat niet tegen zijn wil in is. Ik hecht allang geen waarde meer aan mijn vaders woorden. Die zijn toch alleen maar onzin en aanstellerij. ‘Dankjewel, pappa.’ Zeg ik met een klein stemmetje. Voordat hij de anderen roept om me te bewonderen. Ik mag mijn bruidegom nog niet zien voor ik naar het altaar loop dus moet ik weer eens de hele dag binnen zitten zonder iets te doen. Maakt niet uit, ik ben niet anders gewend. Ik word steeds zenuwachtiger, dat is nog nooit gebeurd. Ik weet niet meer wat te doen en de tijd blijft doortikken. Wat moet ik doen? Mijn vader roept me, over tien minuten naar het altaar. En voor ik het weet sta ik daar. Iedereen kijkt naar me, de muziek begint te spelen en iedereen gaat staan. Mijn vader schrijdt heel erg langzaam met me naar het altaar. Dan komen de geloftes, blablabla, een beetje beloof hier en daar waar iedereen van weet dat niemand zich daar echt goed aan houdt. Dan moeten we het ‘ja-woord’ geven. Maar wat moet ik nou doen? Dan doe ik iets onverwachts. Ik zeg iets wat mijn leven veranderd, en ik zeg het voor de eerste keer; ‘Nee.’

Terwijl dit alles oor mijn hoofd schiet, vraagt mijn vader iets aan me. ‘Sorry, ik hoorde je niet, wat zei je?’ ‘Jij luistert ook nooit hè. Ik vroeg of je al had afgewassen.’ ‘Nee, nog niet.’ Mijn vader zucht: ‘Zo zal je nooit een goede man vinden hè, dat weet je hopelijk.’ Altijd als hij dit soort dingen zegt, heb ik zin om naar hem te schreeuwen: ‘Als je nou eens wist dat ik helemaal niet op mannen val! Als je toch eens wist dat ik niet verliefd ben op die enge Fawwaz, maar op een meisje, een meisje dat ik veel liever liefheb!’ maar dat kan ik uiteraard nooit zeggen. 3 jaar later Vandaag is mijn huwelijksdag, ik heb besloten dat ik al zoveel slechte beslissingen heb genomen, dat deze er ook nog wel bij kan. Mijn de neef van mijn aangetrouwde tante heeft me 3 maanden geleden een huwelijksaanzoek gedaan. Pap was zoals verwacht dolblij, oma was blij, alle neven en nichten en ooms en tantes waren blij. Iedereen was blij. Behalve een iemand, ik. Mijn vader heeft naar mijn moeders laatste wens haar eigen bruidsjurk uit de vitrine gehaald met al mam haar spullen. Dat is de enige reden dat ik dit nog volhoud, mam.

MARQT S h a y, Ky a n , T i m o n , H u g o De marqt op de overtoom is een (h)eerlijke winkel met fairtrade en biologische producten. Deze winkel is een eerlijke winkel gevestigd op Overtoom 21 in Amsterdam. De marqt heeft volgens de recensies 3,9 van de 5 sterren dat betekent dat deze winkel veel hoger dan het gemiddelde zit. Mensen denken vaak dat de marqt dure producten heeft maar dat valt wel mee wil je bijvoorbeeld een limited edition Tony Chocolonely reep dan betaal je 2,50 bij de Marqt. Bij de Albert Heijn betaal je voor dezelfde reep 2,65. Dus bij de marqt betaal je niet altijd meer ondanks dat deze producten wel fairtrade of biologisch zijn.

VUL JIJ DEZE PAGINA? Vind jij het leuk om te schrijven, te tekenen of te dichten? Ben je op zoek naar een podium voor jouw kunsten of wil je gewoon je stem laten horen? Stuur je creatie naar de Harpoen en wie weet sta jij in de volgende editie! Gooi jouw stukje in de rode brievenbus tegenover het kamertje van mw. van Mossel (kan ook anoniem) of stuur je werk op naar harpoen@ignatiusgymnasium.nl!