HARPOEN
Colofon Michelle v/d Kind eindredactrice
Tahrim Ramdjan hoofdredacteur
To Wiersma hoofdredactrice
Sebastian Weisshaar
Fleur Lycklama
Pleun Brink
Berend Markhorst vormgever
1 Harpoen
Voorwoord
I
nmiddels hebben we twee avontuurlijke vakanties (en ikzelf een klassieke reis) gehad om volledig op te laden en inspiratie op te doen, en we zijn er dan ook helemaal klaar voor. To en ik presenteren met trots de Harpoen niet drie-, niet vier-, maar vijfmaal dit jaar! Met een enigszins aangepast team en vanaf de volgende Harpoen nieuwe redacteurs zullen we met z’n allen proberen er elke Harpoen een feestje van te maken. Al lees je ‘m alleen vlak voor je naar bed gaat, of als je tijdens een lange treinreis niets te doen hebt: we hopen dat de Harpoen toch van enig nut voor je kan zijn. In deze eerste Harpoen van dit schooljaar herdenken we een heel bijzonder persoon, Roos Prins, die vlak na haar eindexamen verongelukt is in ZuidAfrika. Bij de Harpoen kenden we haar heel goed als scherpe fotografe en daarnaast als een heel leuk, uniek en ambitieus mens. Om haar te eren is aan het begin van deze Harpoen een eerbetoon aan haar opgenomen. Roos deed bij ons vooral de moderubriek en recensies van albums, dus echte columns van haar hebben we helaas niet meer kunnen vinden. Wel hebben we een onderdeel kunnen vinden dat zij in 2012 heeft gemaakt, genaamd ‘Guess That Strafregel’. Als eerbetoon vind je ook dit onderdeel nog een keer in deze Harpoen. Chapeau dat je tot het einde van het voorwoord gekomen bent met lezen. Veel leesplezier! Tahrim Ramdjan 2 Herfsteditie 2014
Inhoudsopgave p. 1
Colofon
p. 2
Voorwoord
p. 3
Inhoud
p. 5
Een veel te vroege laatste eer
p. 7
Guess that strafregel
p. 8
Muziekrubriek
p. 11 Een vriendelijk verzoek p. 13 Humans of Ignatius Special p. 17 De kracht van het blauwe spandoek p. 18 Lerarenquotes p. 19 Bergen, onweer, alcohol en ongezond veel stenen p. 27 De nacht dat de stad en ik samen vergingen p. 30 Lerarenquotes p. 31 ALS Ice Bucket Challenge p. 33 Wie is de betere hoofdredacteur?
3 Harpoen
October gave a party; The leaves by hundreds came, The Ashes, Oaks, and Maples, And leaves of every name. The sunshine spread a carpet, And every thing was grand; Miss Weather led the dancing; Professor Wind, the band.... The sight was like a rainbow New-fallen from the sky.... -George Cooper 4 Herfsteditie 2014
Een veel te vroege laatste eer Tahrim Ramdjan
H
et is een ongeloofwaardig, triest en vreselijk scenario: je hebt net je gymnasium afgemaakt, gaat op een mooie vakantie richting een verdere toekomst, maar overlijdt nog voor je kunt beginnen aan die toekomst. Dit scenario is echter een persoon overkomen, die we maar al te goed kennen. Op 28 juli jongsleden overleed zij ten gevolge van een auto-ongeluk op vakantie in Zuid-Afrika. Het Ignatius heeft zes jaar lang - ik vier - van haar mogen genieten. Elke morgen zag ik haar uit het raam van lijn 5, vroeg in de ochtend, in haar beige trenchcoat naar school fietsen. Dan al was de aanwezigheid van Roos op te merken. Wanneer Roos in de buurt was, fleurden velen meteen op. Haar vrolijkheid en spontaniteit, van onuitputtelijke hoeveelheden, waren uniek én toch aanstekelijk te noemen. In het heden, waarin mensen steeds vaker hun blik werpen op een scherm in plaats van naar elkaar, was Roos altijd wel in voor een praatje. Of het nou van melige of serieuze aard was – voor iedereen stond deze krullenbol klaar. Ongekende vriendelijkheid. Ook bij de Harpoen was ze een aantal jaar werkzaam. Wij allemaal kenden haar als de gepassioneerde fotograaf, die de perfecte technieken beheerste om zelfs het meest simpele voorwerp of zelfs de meest uitdrukkingsloze persoon alsnog tot zijn recht te laten komen in een foto. Binnen de redactie kwam Roos’ uniciteit ook naar voren: zelfs als de hele redactie een volslagen belachelijk idee afkeurde, had Roos er altijd nog een visie in. Ikzelf heb altijd enorm fijn met haar kunnen werken en zal haar vooral herinneren om haar vele tips en tricks die ze me aanleerde, maar wel op haar eigen manier: vriendelijk en vrolijk. Het is des te triester, wanneer het noodlot aanklopt bij zo’n positief persoon als Roos. Haar tijd is veel te vroeg gekomen – maar we kunnen gelukkig onszelf troosten met het feit dat ze heeft genoten van de tijd die ze had. En zij die erin geloven, onder wie ik, zijn ervan verzekerd dat ze vanaf nu in het paradijs zal verblijven. Roos, lieverd, rust in vrede. We zullen je niet vergeten.
5 Harpoen
6 Roos Prins Herfsteditie 2014
Amsterdam, 28-1-1996 † Nelspruit (Zuid-Afrika) 28-7-2014
Guess that strafregel
W
Roos Prins
at is het eerste wat je opschrijft als je strafregels gaat schrijven? Precies, je naam! Helaas zijn deze leraren het vergeten, kan jij nog zien welk handschrift van wie is? Oplossingen: 1 Loete, 2 de Marez Oyens, 3 Krom, 4 Comat
1 2 3 4 7 Harpoen
Eve n l e k ke r i nw r i j ve n wa a r we a l l e m a a l g e e n g e l d vo o r h a d d e n
Muziekrubriek
H
To Wiersma
et festivalseizoen komt aan zijn eindje, we hebben mooie dingen gezien en vooral jaloers gekeken naar foto’s op Facebook, van de mensen die er wél geld voor hadden. Een kort overzichtje met wat inspiratie voor volgend jaar en één tip voor wat er nog gaat komen.
Pinkpop Waar: Landgraaf/Megaland Wanneer: 7,8 en 9 juni 2014 (op Pinksteren dat is dus de hele grap) Prijs: € 168 (inclusief camping)
Op de eerste dag draaide het voor menigeen slechts om één band (misschien trouwens wel de hele drie dagen): de Rolling Stones. Ze overtroffen de verwachtingen, iedereen dacht eigenlijk toch wel dat ze inmiddels iets te oud waren geworden om nog echt goed te kunnen spelen, maar ‘’Ze speelden strak, goed en het rockte’’. De tweede dag was het dan de beurt aan de jonge, hippe bandjes, waaronder volkseigen Chef’Special en The Kooks. Deze speelden in de regen, maar gelukkig werden er opperst charmante poncho’s uitgedeeld. (zie afbeelding) Ook voor veertienjarige fangirls was er plek: Ed Sheeran mocht wat nootjes spelen op de mainstage. De band waarvan de verwachtingen hoog waren stelde teleur met de eindact: de Arctic Monkeys speelden strak, maar het publiek haakte halverwege af. Op de laatste dag stonden Stromae en Jake Bugg, wederom met duizenden fans, op het podium. ‘’Pinkpop 2014, en met name de laatste paar uur, is een editie die de geschiedenisboeken in zal gaan en door de bezoekers niet snel vergeten zal worden. Pinkpop is zeker een festival om te bezoeken.‘’ 8 Herfsteditie 2014
Lowlands
Waar: Biddinghuizen Wanneer: 5, 6 en 7 augustus 2014 Prijs: 195 (inclusief camping)
Het ons welbekende Lowlands had het dit jaar zwaar; de kaartjes waren pas na drie maanden uitverkocht en bovendien zat het weer niet mee. Dat laatste was geen verrassing, maar de langzame verkoop wel. Dit lag wellicht aan de zware concurrentie met de talloze andere festivals, die vaak goedkoper uitkwamen en dezelfde artiesten aan konden bieden. Desondanks zat de sfeer er goed in, met name te danken aan de topoptredens van onder andere Stromae en het duo Disclosure. ‘’Maar als Lowlands het belangrijkste festival van Nederland wil blijven, zal het volgend jaar de touwtrekduels moeten winnen van de concurrenten en een affiche moeten presenteren van Champions League-niveau. 2015 wordt een beslissend Lowlandsjaar’’, aldus Menno Pot in de Volkskrant.
Sziget Waar: Budapest, Hongarije Wanneer: 11 tm 18 augustus 2014 prijs € 229 (exclusief treinreis) Met gemiddeld 80.000 bezoekers per dag is Sziget de grootste uit ons rijtje. Dit welbekende internationale festival trekt gasten aan van over de hele wereld. Dat was dit jaar ook goed te zien aan de line-up: Calvin Harris, London Grammer en Jake Bugg stonden mainstage. Veel bezoekers gebruiken het woord ‘dorpje’ als ze over het festival praten. En dit kan worden verklaard door de auto’s, brommers en fietsen die over het terrein crossen. Naast dansen kun je op Sziget ook bungyjumpen, jezelf omhoog schieten met een katapult en nog veel meer. Het lekkere weer in Hongarije hielp ook mee aan de sfeer. Er is van elke dag een aftermovie en die zijn te bekijken op http:// nl.szigetfestival.com/. 9 Harpoen
Wat komt er nog? Nu de zomer voorbij is, zullen we niet veel festivals als Sziget of Lowlands meer tegenkomen. Wel worden er deze winter bizar veel eendagsfestivals georganiseerd. Het kost wat, maar dan heb je ook wat. Volt Warehouse Edition Waar: Een loods op het industrieterrein van Amsterdam Wanneer: 31 oktober & 1 november 2014 Prijs: € 19,50 voor een dagticket, 35 voor een weekender Muziek: Techno
Valhalla Festival Waar: RAI Amsterdam Wanneer: 20 december 2014 Prijs: € 44,50 ear;y birds Muziek: Tecxhno, Deep House en House
ChateauTechno Waar: Taets Art & Event Park in Zaandam Wanneer: 15 november 21-4 Prijs: € 26,50 early bird Muziek: Techno
Awakenings New Year’s Eve Waar: Westergasfabriek Amsterdam Wanneer: 31 december 2014 tm 1 januari 2015 Prijs: € 50 early birds Muziek: Techno, Dance en House
l i ht
c
e
zieke
r
h
in
o m b e D oes
t
en
n
t e
10 Herfsteditie 2014
Een vriendelijk verzoek Fleur Lycklama
D
e wekker gaat en i k schrik wakker. ‘Néééé, nog vijf minuutjes!’ kreun ik vermoeid. Maar, zoals iedereen wel zal herkennen, worden vijf minuten snoozen er al gauw twintig en voor ik het weet heb ik me verslapen. Alles moet vlug vlug vlug en al gauw zit k op de fiets naar school. Na een heuze ‘morning workout’ ben ik nog maar 7 minuten later dan normaal. Ik zou nog gewoon op tijd voor de les zijn, ware het niet dat ik achteraan kon sluiten in een rij van hier tot Tokio om de fietsenkelder in te komen. Alsof dat nog niet genoeg was kreeg ik ook nog eens ruzie met de uitschuifbare bovenplek in het fietsenrek.
faciliteren. Maar dan is er ook nog eens de fietsenmode van tegenwoordig. Het is namelijk reuzehip om een bak voorop je fiets te hebben. En dan niet zomaar een bak, maar het liefst eentje die twee keer zo breed als is als je stuur. Verder zie je hier en daar ook nog wel model ‘beachcruiser’, waarvan de banden niet in de bandengleuf passen. Dus als er dan een keertje een plek vrij is, is het ook nog maar de vraag of je je fiets tussen de andere kan wringen. Wanneer je gegarandeerd wilt zijn van een plek, is het toch echt het best om voor 08:15 aan te komen op school, en na 08:20 kun je een fatsoenlijk plekje onderin wel vergeten.
De fietsenkelder op het IG is niet ideaal, dat weten we inmiddels allemaal (hé dat rijmt!). De kelder is tegenwoordig dan wel opgevrolijkt met informatieve posters over het hellingspercentage van de trap naar beneden, maar deze posters helpen jammergenoeg niet bij het creëren van meer plekken onderin om je fiets te kunnen stallen. Het is nu eenmaal niet mogelijk om ruim 800 plekken voor fietsen op vloerniveau te
Nu heeft de school hier iets op bedacht: bovenbouwers worden vriendelijk verzocht hun fiets bovenin te zetten, zodat er voor alle onderbouwers sowieso een plekje beneden vrij is. Onderbouwers zijn over het algemeen wat kleiner van stuk, dus het is voor hen nu eenmaal zwaarder om hun fiets boven te zetten dan voor bovenbouwers. Het zou toch oneerlijk zijn wanneer bovenbouwers die vroeg op school zijn, hun fiets beneden mogen stallen? Dit zou
11 Harpoen
er namelijk in resulteren dat onderbouwers die laat zijn hun grote fiets met veel moeite omhoog moeten zien te krijgen. We leven immers in een sociale samenleving en de sterkeren moeten de zwakkren helpen. Om de regel wat extra kracht bij te zetten word je, wanneer je met je ochtendhumeur de fietskelder binnensjeest, vrolijk begroet door meneer Kreekel. Meneer Kreekel onderwerpt je in één blik aan een aantal criteria (Joost mag weten wat die criteria zijn), en op basis daarvan bepaalt hij of hij je moet vragen je fiets boven te stallen of niet. Sinds een paar weken ben ik trotse vierdeklasser en mag ik mezelf nu dus ook tot de oudere helft van de school rekenen. Zelfverzekerd stapte ik dan ook de eerste schooldag, nu alweer zo’n elf weken geleden, van mijn fiets om de fietsenkelder in te gaan. Ik wist wat er zou komen: meneer Kreekel zou, als het goed is, vanaf nu ook aan mij vragen of ik m’n fiets alsjeblieft boven neer wilde zetten. Al snel werd ik ruw uit mijn waan van volwassenheid gerukt: mij werd niets gevraagd. Of ik blij of beledigd moet zijn, weet ik nog steeds niet.
‘Stop die salami weg, knoflookboy!’ -Boschman
‘Waarom gaat iedereen naar de WC? Het lijkt wel de grote exodus.’
-De Vries
12 Herfsteditie 2014
Humans of Ignatius Special: Otto Nijenhuis Tahrim Ramdjan
Z
e was door velen gekend, door velen geroemd en ook door enkelen beducht. Ze was jarenlang de verpersoonlijking van de economiesectie. En ze was ambitieus om gymlerares te worden, voordat ze economie gaf. We hebben het natuurlijk over Anneke Brouwer. Helaas heeft ze onze school vorig jaar verlaten – maar de lessen economie gaan natuurlijk door. Wie is de nieuwe Brouwer? We spreken Otto Nijenhuis, de nieuwe jongere, roodharige economiedocent, die vanaf nu de nieuwe ster van de bovenbouwers met pretpakket is. No panic guys, dat laatste is maar ‘n geintje, ik heb immers zelf een M-profiel. Otto, zoals hij zelf graag genoemd wordt, heeft veel te vertellen: van ervaringen als leraar tot levenslessen.
Wat is de ergste aanvaring die u ooit hebt gehad met een leerling?
Er was een jongen, en dat was op een andere school, in een van mijn eerste lessen, een topsporter... Die besloot om, toen ik even weg was om een stift te halen, op de tweede verdieping uit het raam te gaan hangen aan de vensterbank met een hand. Dus toen ik terugkwam hing de beste man, jongen van vijftien, met een hand aan het kozijn van het raam, vier a vijf meter boven de stoep.
En waarom?
Nou, dat vond-ie grappig. Maar ik was natuurlijk woest. 13 Harpoen
Dat zouden wij hier denk ik nogal raar vinden, in plaats van grappig. Ja, ach ja, hij wilde vooral zijn kracht tonen, en hij was heel sterk. Dus dat vond hij heel grappig. Het was vrij dramatisch, zo in het begin van mijn docentencarriere, maar dat is reeds acht jaar geleden.
U heeft het over het najagen van passies of talenten. Wat is uw eigen passie of talent?
Nou ja, het is niet dat ik iets najaag, maar ik merk wel dat ik het ontzettend leuk vind om leraar te zijn. En dat was ik ook al op de basisschool, middelbare school zelf. Ik vond het altijd leuk om dingen uit te leggen, en dat is iets wat ik mooi vind. Ik vind het ook altijd mooi om met jonge
mensen te werken.
Dus u wilde altijd al leraar worden?
Nou, op de middelbare school heb ik dat nooit zo duidelijk benoemd, maar het is wel duidelijk dat ik de functie van docent toen al heel leuk vond. En toen dacht ik zelf om de wetenschap in te gaan, of journalist te worden, maar het is nu dan leraar geworden. Al sluit ik niet uit dat het ooit een combinatie van beide kan worden.
‘Volgens mij heb ik op je pen zitten kauwen. Maar wil je hem terug?’ -Nijenhuis
Was economie zelf uw beste vak vroeger? Nee.
Totaal niet?
Nou ja, dat was op een school... op de Amsterdamse School, een privéschool. Heel veel mensen hebben een verkeerd beeld daarvan, in de zin dat mensen denken dat daar allemaal verwende kindjes komen. Het is wel waar dat daar geld is, maar tegelijkertijd is het negen van de tien keer een kind dat vaak heel erg gefaald is en dat zit hem vaak in gedragsen leerproblemen. En het is dan heel mooi als die leerlingen het tot een diploma weten te schoppen. Het kan van alles zijn, bijvoorbeeld een leerling die tegen een verslaving vecht.
Heeft uw baan u veranderd, als persoon?
-stilte- ...ja, uiteraard. Als basis ben ik nog steeds dezelfde persoon. Maar het heeft je verschillende inzichten gegeven. Als mentor kom je in verschillende gezinnen en zie je dat er veel meer aan de hand is dan een persoon soms toont en je aan kinderen ziet. Je wordt toch wat... voorzichtiger, wat betrokkener. Hoe zou u uzelf omschrijven als persoon, in drie tot vijf woorden? Hmmm... dat zou je eigenlijk aan anderen moeten vragen, he.
Nou ja, ik was er wel goed in, maar wiskunde en Engels scoorde ik net hoger. Ik vond economie gewoon een interessant vak. Wiskunde heeft voor mij gewoon te weinig met onderwerpen te maken; ik ben geinteresseerd in de maatschapJa? Bent u een beetje bescheiden? pij, hoe mensen dingen doen, wat hun Nou ja, de vraag is of jezelf het beste kunt beweegt, en economie brengt al die dintyperen... eigenlijk moeten anderen me gen samen. persipieren, misschien is dat mijn karakter. Maar... ik ben vrolijk, ik ben geduldig, We hadden het net over uw ergste en... –stilte- harmonieus?
aanvaring met een leerling. Heeft u ook hoogtepunten meegemaakt in uw Da’s een mooie. carriere? Ja, gelijkmoedigheid is wel iets wat ik
14 Herfsteditie 2014
hoog op mijn eigen lijstje heb staan. Altijd al. En ik merk dat dat soms moeilijker wordt, naar mate je ouder wordt. Je zou denken van niet, maar je komt voor problemen te staan. Gewoon, dingen die bij het normale leven horen, maar toch moeilijk zijn, waardoor het wel moeilijk is om in balans te zijn.
Nou ja, mijn eigen ervaring is dat je heel veel geluk ontleent aan het onderhouden van relaties, liefdesrelaties, vriendschapsrelaties, familierelaties... maar dat je er altijd voor moet waken dat je jezelf trouw blijft. Dus dat je niet ten behoeve van een goede relatie dingen moet doen die niet goed zijn voor jezelf.
Heeft u veel last daarvan?
Heeft u dat ooit gedaan?
Nee, dat valt mee, maar het is wel iets dat me op een wekelijkse basis bezighoudt. Dat je op jezelf moet letten.
Bent u iemand die bij problemen in paniek schiet of er blij doorheen wandelt?
Nee.. nou ja, niet blij, maar ik overleg graag met mensen over problemen. Er zijn mensen die binnenvetten en alles zelf willen doen, maar ik neem graag advies in. Ik ben niet iemand die problemen opkropt. Als er iets met mij is, dan zullen mijn collega’s of vrienden het ook zo weten.
Zeker, anders leer je het niet. En dat is, eh... daar moet je ook een balans in zoeken. In doen wat anderen graag van je willen en doen wat je zelf graag wilt.
Dus materiele dingen en geld spelen een kleine rol?
Hoe oud bent u nu eigenlijk?
Ja. Ik heb zelf weinig, als het over materie gaat, en dat vind ik juist prettig eigenlijk. Ik denk niet dat materie en geld doorslaggevend zijn. Maar dan spreek ik vanuit de luxe van een samenleving waarin de basisbehoeften natuurlijk meestal in orde zijn. Ik heb de luxe om daarboven te zitten, en dan ontleen ik mijn geluk niet aan geld en materie.
U heeft een kind.
Dat is grappig. Een economiedocent die niet zo’n belang hecht aan geld.
32. Ik ben een van de jongste hier.
Stel u moet haar een paar lessen bijbrengen, gebaseerd op uw eigen ervaringen. Wat zou dat zijn?
Mensen vinden het grappig. Maar misschien is dat ook wel een van de missies als docent, dat economie niet om geld draait. Het is een onderwerp, maar niet de kern van het vak.
Dat hoeft niet per se. Gebaseerd op uw ervaringen, he.
Dan zijn we wel een beetje aan het einde. Heeft u nog een boodschap voor de leerlingen? Of een leuk motto?
Ja. Zij is vijf.
Ja, dat wordt dan snel cliche...
15 Harpoen
‘Otto heeft een motto’. Nee, hmm... –lange stilte– ik vind het moeilijk om zo 1-2-3 iets te bedenken.
We doen het anders: ik vind u wel iemand die zich niet teveel zorgen maakt. Klopt dat?
Nou ja, ik probeer wel een beetje... Ik had het er met dat gelijkmoedigheid al over: jezelf druk maken, is vaak niet wijs. Of je kunt er iets aan doen, en dan moet je dat doen – of je kunt er niets aan doen, en dan moet je je niet druk maken.
‘Het enige wat vooruit gaat is de achterstand.’ -De Klerck
Kijk – daar hebben we een motto! Dank u wel. Jij bedankt voor het interview!
‘Meneer Ploegmakers vindt een berkenboom sexy en een denneboom niet sexy.’ -Ploegmakers
‘Ik ga hier van hyperventileren.’ -Shaya
‘Ik heb nooit gezegd dat ik een goede docent ben.’ -Boschman
16 Herfsteditie 2014
De kracht van het blauwe spandoek
V
anoniem
oel jij je al excellenter dan voor 4 februari 2013? Ik namelijk niet. We zijn dezelfde gebleven, alleen hebben we er nu een blauw spandoek bij, waarmee we iedereen lekker de ogen uit kunnen steken, over hoe excellent we wel niet zijn. Sinds deze excellentie ben ik gaan nadenken hoe het er dan aan toegaat op scholen die niet het excellentiestickertje toebedeeld hebben gekregen. Zouden die leerlingen minder excellent hun fiets in de garage zetten? Minder excellent hun docent aanspreken? ‘Dag Brenda, hoe is het ermee?’ ‘Met mij gaat het excellent, meneer.’ ‘Nee, Brenda, we zijn niet door de selectie heen gekomen. Een of andere kutschool uit Amsterdam is er met het spandoek vandoor gegaan.’ Omdat ik zo uitermate geïnteresseerd was in deze kwestie heb ik maar even opgezocht welke scholen samen met ons op de troon der excellentie mogen zitten. Dat zijn er behoorlijk wat, kan ik je vertellen, maar onze eeuwige vijand in de strijd van het onderwijs, het Vossius, is er daar niet een van. Het is een wonder dat we geen vuurwerk af hebben gestoken. We hebben trouwens wel taart gekregen, van die schattige slagroomtaart met de woorden ‘excellent’ erop. Dat was trouwens best een ironisch moment, toen ze binnen kwamen stormen met die taartdozen kregen we zojuist onze benedenmaats-gemaakte proefvertaling terug. ‘Hier heb je een drie terug voor je vertaling en oja ook een stukje taart omdat je zo’n excellente gymnasiumleerling bent.’ Naast de taart en sticker kregen we er ook nog een gezellig bonusje bovenop. Het Ignatius stond altijd al bekend om de strenge regels en het oneindige gezeur, maar nu is er eindelijk een smoes voor gekomen. ‘’Ja, maar we zijn een excellente school, dus we eisen alleen het beste van onze leerlingen.’’ Ik vind het persoonlijk allemaal een beetje pretentieus klinken. Het zet bovendien niet alleen de leerlingen onder meer druk, maar ook de lesgevenden. Alomvattend: liever een normale school zonder gedeprimeerde leerlingen dan een excellente met. Ik zeg: de volgende open dag boycotten en met zijn allen die afschuwelijke blauwe excellentielap in de fik steken. 17 Harpoen
‘Volgens mij DOET Mevrouw Shaya alleen of ze altijd gelijk heeft’ -Doekes
*Leerling heeft z’n huiswerk niet mee.* Shaya: ‘Hoe ben je naar school gekomen?’ leerling: ‘Scooter’. Shaya: ‘Blijf dan maar na.’ ‘Iets wat er helemaal niet toe doet, maar ik heb een YouTube-verslaving.’ -Ruitenberg
Van Essen:*schrijft ingewikkelde som op het bord* ‘Dit heb ik niet uit mijn hoofd gedaan, hoor. Dat jullie niet gaan denken dat ik een autist ben.’ Steenbakkers tegen leerling: ‘Wat een mooie tekening.’ Leerling: ‘Bent u sarcastisch?’ Steenbakkers: ‘Ja.’
18 Herfsteditie 2014
Bergen, onweer, alcohol en ongezond veel stenen
O
Pleun Brink
p de avond van donderdag 2 oktober landden zevenentwintig Ignatianen onder leiding van hun drie lieftallige begeleiders op het vliegveld van Athene, Griekenland. Vermoeid van de drie uur lange vlucht en van de vreselijke jetlag van wel één uur tijdverschil zaten we met zijn allen in de bus op weg naar het hotel, niet wetend dat dit een week zou worden die we nooit meer zouden vergeten. (Eigenlijk wisten we dat wel, want dat is logisch met zo’n reis, maar het gaat om het idee) De eerste dag was m e t e e n d e z w a a rs t e . Na een stevige wandeling over d e “Akropolo”, zoals Tommie en later alle meisjes de Akropolis noemde, gingen we lunchen. We hadden van tevoren begrepen dat mevrouw Shaya en mevrouw Van der Poel elke ochtend boodschappen zouden doen, zodat wij elke middag lekkere verse kaas, brood en salades zouden hebben. En zo zaten wij d e e e rste middag in de heerlijke Griekse zon met onze met water gevulde gekleurde doppers en fantastische broodjes die zo rijk belegd waren dat de helft er meteen weer afviel, om vervolgens met een gevulde maag de volgende monumenten te gaan bekijken. ’s Avonds gingen we met de hele groep, inclusief docenten, eten bij een leuk restaurantje. Voor het eten hadden we ruim de tijd gekregen en ook na het eten hadden we nog genoeg tijd om Athene onveilig te maken. Iedereen was op tijd thuis en ging met een tevreden gevoel naar bed. De volgende dag begon het reizen. Vanaf dat moment zaten we bijna elke avond in een ander hotel, wat betekende dat we elke ochtend onze koffer voor het ontbijt ingepakt moesten hebben. Die zaterdag maakte ik de meest traumatische ervaring van mijn leven mee: de 19 Harpoen
Palamidiburcht. kregen en een gezellige Velen vanavond jullie weten hadden. waarschijnlijk wel dat ik niet de sportiefste ben en mijn conditie istwee dan ook niet bepaald De volgende avond e n om over naar huis te schrijven. Dus toen ik hoorde dat we we eind de ‘die hoge burcht die we vanuit verbleven net van als d emiddag de bus zagen’ zouden beklimmen na een al vrij intensieve Spartanen in Delphi. Hier wandeldag, hoopte ik dat het een grapje was. vond ik mijn doel Hahahahahaha… De Palamidiburcht he eft van de reis: een welgeteld 857 treden, maar aan toeristen b o rd wo rdjte vamaekt verteld dat het er 999 zijn, omdat mijnzo vollehet intens is en omdat dit een leuker aantal is. Voor mijn gevoel waren het welgeteld dige naam, 4.727.163.814 treden en ik Apollonia, denk niet dat ik me ooit zo slecht heb gevoeld. Zondag begon het weer langzaam om te slaan. Het was een stuk kouder en grauwer en ’s middags begon het zelfs te regenen. We waren die dag vrij vroeg in het hotel en hadden dus veel vrije tijd. Terwijl een aantal erop. van ons besloot een plonsje te wagen in het gingen zeven meisjes, onder wie ikzelf, Ezwembad, n op zoek naar het dichtstbijzijnde dorpje voor sigarethet was ten en eten voor in de bus. Het hotel waar we zaten lag niet zomaar namelijk ergens langs de weg en er was in de verste verte een bordje, geen winkel te bekennen. De enige instructie die we h e t wwas: a s “Naar links en dan alleen maar rechtdoor”. hadden Met gegeven gingen wij op avontuur door de regen een dit hotel en op dit naast hetmoment wil ik mijn moeder bedanken, want dankzijMijn haar had ik een prachtige roze regenponcho. onze. Toen we nog geen vijf minuten onderweg waren, zagen dag kon n i e t we langs de weg op een verkeersbord met graffiti ‘666’ en een driehoek gespoten. Even later reed meer stuk. e r e e n man langs die vroeg of hij ons een lift moest geven. Paula probeerde het nog vriendelijk af te wijzen, maar Tommie schreeuwde dat hij gigantische kapmessen in zijn tas had zitten en we beenden snel door. Het volgende ‘666’-kunstwerk kwam voorbij en de huizen waar we langs liepen zagen er in combinatie met het duistere weer vrij luguber uit, waardoor we al snel het meest toepasselijke gespreksonderwerp hadden gevonden: horrorfilms, met name over
20 Herfsteditie 2014
ontvoeringen. Ondertussen zagen we om de tien minuten een uithangbord van iets wat leek op een winkel of eettent, maar zodra we het hadden bereikt, bleek het een verlaten pand te zijn met ingeslagen ruiten en oud kinderspeelgoed bij de oprit. Toen we al ruim drie kwartier aan het lopen waren, zagen we een ouder stel zitten voor hun huis. We snelden op hen af en vroegen of zij misschien wisten waar we heen moesten. Ze waren heel aardig en de man bood zelfs aan om ons te brengen. Ik keek nog even moeilijk, maar omdat hij een vrouw had vertrouwde iedereen hem automatisch. Toen hun vloeiend Engels s p re ke n d e zo o n naar buiten kwam, b e grep en we meteen wat we moesten doen en was de lift niet meer nodig. We stapten stevig door en voor we het wisten waren we in de bewoonde wereld. Dat wil zeggen: een donkere winkel met open deuren. Zodra we naar binnen liepen sprong het licht aan en werden we begroet met een vrolijk ‘kalispera’. Iedereen kocht lekkere dingen en toen we ook nog langs de kiosk waren gegaan konden we weer op huis aan. Verrassend genoeg was deze tocht 21 Harpoen
een stuk korter en minder somber en voor we het wisten waren we terug in het hotel, waar we fantastisch eten kregen en een gezellige avond hadden. De volgende t w e e avonden verbleven w e net als
d
e
Spartanen i n Delphi. H ier vond i k m i j n doel van de reis: e e n bordje met mijn volledige naam, Apollonia, erop. E n het was tocht e e n s t u k k o rter en minder somb er en voor we het wisten waren we terug in het hotel, waar we fantastisch eten We waren nog niet goed en wel in het hotel of er kwam een scootertje naar ons toe met een foldertje van een hippe club. Aangezien wij op tijd thuis moesten zijn, ging deze tent al vroeg open. We gingen dan ook op tijd eten, zodat we de rest van de avond konden dansen. We waren die avond misschien iets te laat, maar we kwamen rustig binnen en doken snel ons bed in.
‘We gaan Latijn dissen.’ -Stouthart
De volgende dag ging een deel van de groep naar de docenten met de vraag of wij die avond net als de Spartanen om elf uur thuis mochten zijn in plaats van om half elf. Na een spannend overleg werd besloten dat dit mocht. Verheugd gingen we met bijna de hele groep eten en vervolgens naar de club. Hier hadden wij de We waren nog niet goed en wel in het hotel of er kwam een scootertje naar ons toe met een foldertje van een hippe club. Aangezien wij op tijd thuis moesten zijn, ging deze tent al vroeg open. We gingen dan ook op tijd eten, zodat we de rest van de avond konden dansen. We waren die avond misschien iets te laat, maar we kwamen rustig binnen en doken snel ons bed in. De volgende dag ging een deel van de groep naar de docenten met de vraag of wij die avond net als de Spartanen om elf uur thuis mochten zijn in plaats van om half elf. Na een spannend overleg werd besloten dat dit mocht. Verheugd gingen we met bijna de hele groep eten en 22 Herfsteditie 2014
vervolgens naar de club. Hier hadden wij de tijd van ons leven. Ook die avond waren wij allemaal op tijd thuis, maar de ontvangst verliep toch net iets anders dan de avonden ervoor. In plaats van een kort ‘welterusten’ in de lobby, waarna we rustig naar boven liepen, moesten we allen beneden blijven. Mevrouw Van der Poel vinkte de namen af van iedereen die in het hotel was en meneer Steenbakkers liet ons op een been staan en in een rechte lijn lopen. Vervolgens werd een klein groepje beneden gehouden en mocht de rest naar hun kamers. Hier kregen we allemaal nog een bezoekje van een docent die had vernomen dat iedereen wijn had gedronken bij het eten. Ook was bekend dat er alcohol werd geschonken in de club. Hier zouden wij niet zomaar mee wegkomen! De volgende ochtend zat iedereen om stipt half acht aan het ontbijt. Iedereen, behalve de docenten. Zij kwamen ruim een kwartier te laat de zaal binnen en zo werd de dag geopend met de onvergetelijke woorden van mevrouw Shaya: “Beste Anita,”. Er volgde een mail die was gestuurd naar de rector over ons onacceptabele alcoholgebruik. Tijdens de busreis van die dag werden er nog een aantal subcategorieën gemaakt van de hoeveelheid alcohol die mensen hadden geconsumeerd. Hieruit bleek dat de hele groep (op drie na) had gedronken. Er zouden serieuze consequenties volgen. Die dag hebben we weer flink gewandeld, en wel naar de grot van Pan. De weg was bijzonder steil en aangezien iedereen (op drie na) een lichte kater had, moest de energie gehaald worden uit de mentale steun die we bij elkaar zochten. Toch was de laatste avond erg gezellig. We waren die dag weer aangekomen bij een hotel met zwembad en dit keer scheen de zon wel. We aten met de hele groep heel lekker in het hotel. Verder werd ons verteld dat we de volgende ochtend tot acht uur mochten uitslapen, wat een uur later was dan onze normale opstatijd. Tevreden gingen we die avond slapen. De laatste dag was vrij rustig, tenminste, voor ons. Meneer Steenbakkers, die de hele
23 Harpoen
week vrij stil op de achtergrond was gebleven, kwam op deze dag namelijk helemaal tot bloei toen hij ons mocht uitleggen hoe we de Gulden Snede konden berekenen. Met behulp van een gigantisch boekwerk kregen wij te horen waar deze formule allemaal in gevonden was en hoe wij hem konden bewijzen. Het was een van de schattigste dingen die ik tijdens de reis heb gezien. We hoefden die dag in de bus gelukkig geen quiz te doen, wat we de rest van de week wel elke dag hadden gedaan. Hierin werd alles wat we die dag hadden gezien teruggevraagd, maar er kwamen ook vragen over de doppers van leraren of de lievelingsvakken van groepsgenoten. Verder aten we de laatste dag de lunch in een restaurantje. Dit leverde een luid gejuich op, want na een week elke dag brood met komkommer, kaas en salade verlangde iedereen wel weer naar iets anders. We aten in een heerlijk tentje aan zee waar we ook nog konden genieten van het laatste beetje zon dat we zouden zien. En zo eindigden we na de laatste busrit en een vliegveldtourtje slapend in het vliegtuig naar Amsterdam, waar al onze ouders ons op Schiphol kwamen halen. Hier namen wij afscheid van onze lieve – en een stuk minder lieve – begeleidende docenten en van onze reisgenoten. Toch waren wij de dag na de reis nog allemaal mentaal met elkaar verbonden, toen de ouders van de hele groep (op drie na) een mail kregen over hoe wij de regels hadden geschonden. Wij zullen allemaal (op drie na) anderhalf uur klusjes moeten doen op school om te boeten voor onze daden. Zoals ik aan het begin van dit verhaal al zei was dit een reis om nooit te vergeten. Mijn angst voor onweer is flink op de proef gesteld en ik heb geleerd dat Timberlands echt overal tegen kunnen. Ook heb ik geleerd dat je je fantasie moet gebruiken bij opgravingen, omdat niet alles zo mooi is gereconstrueerd. We hebben dan misschien de regels gebroken door alcohol te drinken, maar we hebben het ook ongelooflijk gezellig gehad en aan het eind van de week kon eigenlijk iedereen het wel met elkaar vinden. Maar één ding weet ik wel zeker: ik hoef voorlopig geen steen of berg meer te zien.
24 Herfsteditie 2014
Rechter pagina
Klooster van Hosios Lukas, Erechteion, groepsfoto groep mevrouw Shaya
Linker pagina
Uitzicht Kaap Sounion, Hidde begeleidt mevrouw Shaya in de regen, schildpad in Kerameikos, landschap.
25 Harpoen
26 Herfsteditie 2014
Fictie
De nacht dat de stad en ik samen vergingen
M
Tahrim Ramdjan
ijn ogen openen zich, uitkijkend op een aantal Amsterdammertjes gehuld in het blauwe deemster van de nacht. De kleur doet denken aan de ogen van een Arische schoonheid, maar dan nog ietwat donkerder. Toch bespeuren mijn zintuigen iets vreemds aan deze nacht.
Een mengeling van een enorme leegte en een serene stilte is het, die de grachtenpanden omhelst. Hoewel het gore, haast grijze, grachtenwater onder mijn voeten blijft voortdrijven, heb ik de stad nog nooit in een dergelijke staat meegemaakt. Apocalyptisch is het, maar toch waarachtig. Ik kijk over mijn linkerschouder, over mijn rechterschouder, zover ik kan staar ik in de verte. Geen enkel silhouet dat zich opdringt in de diepblauwe lucht. Het zijn vooralsnog enkel de uithangborden, die vreemd genoeg nog steeds knipperen en fel licht schijnen op de grijze stenen van de straten, alsof die zich hebben gevuld met mensenmassa’s. Maar waar zijn die dan? Ik besluit om op te staan, proberend uit deze spookachtige setting te komen. ‘Is dit een droom?,’ zo luidt de vraag die ik mijzelf stel, maar eigenlijk ook niet wil beantwoorden. Dit heeft wel iets vredigs. Ik besluit om op z’n minst mijn gezelschap op te zoeken – mijn vertrouwde blondharige, doch roodkoppige, kameraad en mijn alom bekende blauwogige gezellin. Het gegeven dat ze mij hier achter hebben gelaten dompelt mij onder in ongeloof en verbazing. Des te meer ben ik ervan overtuigd dat ze niet ver hiervandaan kunnen zijn. Mij niet laten beangstigen, is het devies van mijn geest. Mijn credo. Dat credo heeft echter moeite met standhouden, wanneer ik enkele minuten later over de enkelsporige trambaan loop. De ironie van de contradictie bepaalt dat ik geheel in mijn eentje over deze anders zo druk bereden trambaan wandel. Het aantal maal dat ik bijna ben aangereden door een tram hier, het aantal maal dat ik een vriend of vriendin naar achter heb moeten trekken omdat er een tram langs schreed… is ongeloofwaardig bij het aanschouwen van deze scene. De baan voert langs de belangrijkste grachten van de stad – ik kan ze nooit uit elkaar houden –, maar in plaats
27 Harpoen
van passagiers vervoert deze baan nu enkel grote hopen zuurstof, die meeparaderen met mijn verdwaalde ziel. Wanneer een van mijn primaire behoeftes opkomt – honger, of zou ik moeten zeggen ‘trek’? – besluit ik één van de vele winkeltjes, gelegen aan de straat, binnen te gaan. De lichten branden, in overvloede, in de hele winkel, in de hele straat en alle zijstraten, én toch is er niemand. Geen enkele bediende. Maar dan valt mijn oog op de vreemd genoeg toch volle schappen in de winkel. Mijn innerlijke moraal zit in dubio: pak ik iets eruit, zonder te betalen? Er is immers geen bediende. Of moet ik het geld netjes achterlaten op de toonbank? Ik besluit mijn honger nog even te onderdrukken, terwijl ik langs de laatste gracht loop, steeds noordelijker. Het enige geluid wat mijn oren opvangen is het stromende water en mijn eigen voetstappen. Soms hoor je een klein windvlaagje, dat meteen seconden later begint te liggen, alsof ook de wind steeds meer geïntimideerd raakt door de stilte. Ik besluit de zoektocht naar mijn gezelschap op te geven, terwijl ik doormarcheer in de richting van het Centraal Station. Hopelijk rijden de treinen nog… Als je zolang als enige, als het ware geïsoleerd, in een schijnbaar verlaten stad bent, begint de waanzin tussen je oren op te spelen. Zou ik misschien een soort uitverkorene zijn, zoals je wel eens in films ziet of in boeken leest? De enige die een zuivering van een hogere macht heeft overleefd? Of is dit allemaal een massale, late 1-aprilgrap? Mijn ratio verwerpt deze ideeën binnen seconden, al zijn ze nog niet eens zo gek zolang deze ratio zelf ook niet met een antwoord kan komen op de vraag waarom ik hier in mijn eentje ben. Tussen de regels door wordt langzamerhand mijn redelijkheid in twijfel getrokken. Mijn eenmanstocht gaat door en door over de eenzame wegen, terwijl het diepblauw van de nachtelijke hemel plaatsmaakt voor een gitzwarte, oneindige duisternis. Een vreemd verschijnsel… zou het niet juist steeds lichter moeten worden? De straatverlichting lijkt steeds helderder te schijnen tegenover de chique zwarte hemel, die als een deken plots lijkt neergelegd over de stad. Het is dan, wanneer ik mijzelf in het middelpunt van een groot plein vind, samen met het Nationaal Monument aan mijn zij. De grachten liggen reeds achter me. Om mij heen verzamelt zich niets. Een grote verzameling vacuüm gehuld in een doodse stilte. Het vreemde is dat de aanwezigheid van de wezenloosheid te voelen is. Langzamerhand bemerk ik het niets links en rechts van me. Het niets voor en achter me. Het niets onder en boven me. Zelfs het niets ín me. Het niets beangstigt me. Ik vraag me af hoelang ik nog deze angst de baas kan blijven. Mijn rationele barometer staat op springen. 28 Herfsteditie 2014
In steeds grotere passen en steeds sneller tempo vervolg ik mijn weg naar het station. Alles wat ik nu nog wil is de trein pakken, naar huis, mijn bed in. Daar ben ik veilig. Nu niet. Het niets achtervolgt me. Zijn hete adem voel ik in mijn nek, zijn terugwerkende kracht richt zich op mijn torso. Het is overal om me heen. Met moeite kom ik nog vooruit – inmiddels rennend, schreeuw ik om hulp. De geluidsgolven uit mijn mond bereiken echter enkel de mannequins van de Bijenkorf. Het stationsgebouw doemt op in een rechte lijn voor mij. Met een ongekend hoog tempo kom ik aan in het gebouw, alleen om te ontdekken dat ook het gebouw een illusie van het ledige is geworden. Paniek, angst en vooral ontzetting overheersen mij. Thuis kom ik niet meer. Uit overgave leg ik mijzelf neer over de koude, mozaïeken stationsvloer, met mijn handen omhoog. Voor ik het weet overmeestert het ledige mij… …en plots voel ik niets meer. Plots hoor ik niets meer. Het enige wat ik zie? Een oneindig, vredig zwart, overal om mij heen. Mijn angst maakt plaats voor kalmte. Van mij is niets meer over. Van de stad is niets meer over. En zo bekwamen de stad en ik samen onderdeel van het niets.
‘David Guetta in the house!’ -Ruitenberg
29 Harpoen
-Ruitenberg
‘Zit je hier om iets te leren of om mij fysiek iets aan te doen?’ -Boschman
‘Meneer Faber is niet te vervangen zoals je dat bij wiskunde met getallen kan doen.’ -De Klerck
‘Je hebt de keuze: óf nablijven óf naar mevrouw van Warmerdam.’ -Kowalcyzk
‘Zwijg, dom kind!’ -Boschman
‘Ik ben superwoman!’
Leerling: ‘We zijn toch geen schapen?’ Boschman: ‘Zeg nu ‘meh’ of je gaat eruit.’
‘Houd je van Kim Kardashians ronde vormen?’
-Kowalczyk
30 Herfsteditie 2014
ALS Ice Bucket Challenge Artikel: Rik Willers & Foto: Berend Markhorst
O
nlangs was er een socialmediatrend, de ALS Ice Bucket Challenge. De challenge verdeelde de school in drie groepen. Ten eerste had je de mensen die het echt helemaal niets kon schelen, of ze nu genomineerd waren of niet. Vervolgens waren er de personen die de Challenge gedaan habben, om welke reden dan ook, en ten slotte had je de mensen die bij wijze van spreken een mes tegen je keel drukten om maar niet genomineerd te worden. Het resultaat: een gigantische hoeveelheid geld voor onderzoek naar ALS, kritiek op de challenge en heel veel filmpjes van hetzelfde op Facebook. Bovengenoemde Challenge houdt in dat je een filmpje maakt van jezelf terwijl je jezelf, of met de hulp van anderen, overgiet met een emmer ijswater. Waarom er voor ijswater is gekozen bij het bedenken van de challenge ligt aan het vergelijkbare gevoel dat iemand met ALS in zijn of haar spieren heeft, nadat hij of zij de controle over de spieren kwijt is. Doel van het filmpje: geld ophalen en het onder de aandacht brengen van ALS, een dodelijke spierziekte. Voor wie dat niets zegt en voor wie tijdens de trend 31 Harpoen
nog niets had gehoord van een vriend of vriendin: ALS is een ziekte die elk jaar 2 op de 100.000 mensenlevens eist. Dat is in Nederland zo’n 340 per jaar. Over het algemeen sterft iemand met de diagnose ALS na 2 tot 5 jaar, nadat hij of zij steeds meer controle heeft verloren over de spieren. Daarnaast verliest men de mogelijkheid om te praten, te slikken en uiteindelijk om adem te halen. Als je er niets bij kunt bedenken, denk dan aan Stephen Hawking. Ook hij is een ALSpatiënt, maar hij heeft een vorm die langzamer en minder aggressief te werk gaat. De actie is bedacht door de ALS foundation, de enige non-profit organisatie die tegen ALS strijdt. Naast het opgehaalde geld en de grotere bekendheid is er echter ook irritatie opgewekt. Heel veel mensen vinden dat de beroemdheden die meedoen het vooral voor hun imago doen of ze vinden dat zo’n actie niet nodig zou moeten zijn om een goed doel te steunen. Anderen vinden dat er sprake is van gigantische waterverspilling, naast ‘de-uitleg-over-ALS’-filmpjes zijn er ook enkele ‘waarom-de-ALS-Chal-
lenge-waterverspilling-is’-filmpjes opgedoken. Over het laatste kan ik zeggen dat je het verbruikte water goedmaakt door één keer minder te douchen in de week. Helaas is een deel van de kritiek nog terecht ook. Niet idereen zal doneren, maar wel meedoen met de hype. Veel mensen zien het allemaal maar als een lolletje, wat de ziekte absoluut niet is. Op een gegeven moment dook er op internet ook een video op van iemand die recent ALS als diagnose kreeg. Ik ben er daarna toch anders naar gaan kijken. Je gaat nadenken over wat het doet met de mensen die de diagnose krijgen. Hoe de ziekte levens uit elkaar doet barsten in duizend stukken. Het leed dat het veroorzaakt. Ik denk dat de ALS Challenge een goed iets is, want het heeft gewerkt. Ik heb me verdiept in de ziekte, ik heb filmpjes gezien van beroemdheden en kennissen, die ook allemaal hebben gedoneerd (of misschien een enkeling niet). In totaal wel 80 miljoen dollar. Wat maakt het dan uit dat er misschien twee personen niet doneren of er alleen om kunnen lachen, als er maar 100.000 mensen zijn die het tegenovergestelde doen. Ik zal ook mijn steentje bijdrage en doneren en ik heb naar die massa’s filmpjes gekeken die mijn Facebook overspoelden. Niet omdat ze zo speciaal zijn, maar omdat ze voor iets speciaals staan.
32 Herfsteditie 2014
Wie is de betere hoofdredacteur? To Wiersma
H
et is alom bekend dat er toch een bepaalde strijd tussen hoofdredacteuren speelt. Wij hebben besloten dat we er dit jaar maar een wedstrijd van maken. Bij deze de eerste categorie: wie kan de schattigste eersteklasser vinden? Het begon allemaal met deze foto:
Alhoewel deze eersteklasser toch behoorlijk schattig was, heeft Tahrim kunnen
overtreffen met de volgende. Deze meervoudige selfie raakte een solid 8 op de schattigheidsmeter. Het was moeilijk te overtreffen, maar het is toch gelukt. Eenmaal buiten werd er niet één, maar een volledige klas eersteklassers gespot. De kans werd gegrepen en er kwam een foto uit waarvan iedereen dacht dat het de laatste was. Deze foto was niet alleen schattig, maar gaf ook nog goed het lengte- en leeftijdsverschil 33 Harpoen
aan tussen de beide groepen. De hoofdredacteur dacht zeker dat de winst aan haar kant lag, maar Tahrim liet zich nog niet kennen. Hij ging wederom op zoek naar een horde en vond deze. Op de laatste dag van de wedstrijd kwam hij met een foto aan die niet meer te overtreffen was. De knuffelindiër heeft zich van zijn beste kant laten zien en de wedstrijd staat voor nu op 1-0 voor Tahrim.
1 Tahrim
-
0 To
34 Herfsteditie 2014
“But then fall come out on its treachero does one day some point of September an old friend that y settles in the way an tle into your favorite his pipe and light afternoon with stori been and things he he saw 35 Harpoen
es, kicking summer ous ass as it always etime after the midr, it stays awhile like you have missed. It n old friend will sete chair and take out it and then fill the ies of places he has has done since last w you.” -Stephen King
36 Herfsteditie 2014
“Designers to dress lik in billowin don’t feel li I feel like a Autu 37 Harpoen
s want me ke Spring, ng things. I ike Spring. a warm red umn.”
-Marilyn Monroe 38 Herfsteditie 2014
ht
Herfsteditie 2014
39 Harpoen
i e k l i c
e o m b e D es t
i
ro
h t e
z
e
e
n
n
n