“God heeft op het juiste moment ingegrepen”

“HET IS ZULK GEMEEN SPUL. HET SLUIPT

ERIN EN VOOR JE HET WEET HEB JE ZELF

NIKS MEER TE ZEGGEN OVER JE EIGEN

LEVEN. JE WILT STEEDS MEER, MAAR JE HEBT NOOIT GENOEG.”

Als de vrolijke Ron eenmaal begint te praten, is er geen houden meer aan. Openhartig vertelt hij over de verslaving waar hij jaren mee worstelde, maar ook over hoe God hem uit de put trok en hem een nieuw leven gaf. Harddrugs namen de overhand, maar uiteindelijk bleek God de Baas over zijn leven. “Hij heeft me laten zien dat Hij echt voor mij zorgt en al die tijd bij mij is geweest.”

“Ik heb een aardige verslaving achter de rug”, begint Ron zijn verhaal. “Tegenwoordig heb ik het in de hand, maar daar ging een lange weg aan vooraf. Je moet het wel echt willen, weet ik nu. Voordat ik bij De Hoop kwam, werd ik zo’n veertien keer opgenomen. Maar ik zat tussen allerlei mensen die niet echt wilden. Dan is het zelf heel moeilijk om te stoppen. Ik ben dankbaar dat ik mijn drugsgebruik nu in de hand heb.”

Spreekbeurt Over Drugs

Drugs hadden altijd al de interesse van Ron. “Op de lagere school hield ik een spreekbeurt over drugs. Maar er klonk toen geen oproep om ervan af te blijven. Ik wist goed te vertellen welke soorten drugs er waren en hoe ze werkten. Drugs vond ik interessant: het mocht niet, het was gevaarlijk en juist daarom was ik nieuwsgierig. Ik ben altijd iemand geweest die graag de grenzen opzoekt.”

Medicijn

De nieuwsgierigheid naar drugs vertaalt zich uiteindelijk in een eerste keer gebruiken. “Ik was veertien toen ik begon met blowen. Ja, dat is jong. Ik deed het niet omdat ik het stoer vond, maar puur uit de nieuwsgierigheid die ik al zo lang voelde. Het beviel me eigenlijk wel. Ik zag een jointje als een medicijn; voor mij was het een kalmeringsmiddel. Het blowen heeft me altijd geholpen om rustig te worden, waardoor ik beter kon nadenken en voor mijn gevoel de juiste beslissingen in het leven kon maken. Maar juiste beslissingen heb ik lang niet altijd gemaakt. Op mijn zestiende begon ik met harddrugs: coke en speed. Mijn omgeving wist wel dat ik blowde, maar over de harddrugs zweeg ik. Eerst gebruikte ik alleen in het weekend en nam ik op feestjes met vrienden een pilletje. In het begin was het nog leuk. Ik kon een hele nacht doorgaan. Dansen, feesten en vrolijk zijn. Maar de verslaving nam steeds meer de overhand en ik begon meer en meer te gebruiken. Op een gegeven moment gebruikte ik elke dag. Ik heb mijn school niet afgemaakt, want ik wilde graag werken. Als ik veel geld verdiende, kon ik meer van die rotzooi kopen. Het is zulk gemeen spul. Het sluipt erin en voor je het weet heb je zelf niks meer te zeggen over je eigen leven. Je wilt steeds meer, maar je hebt nooit genoeg. Dat is de duivel; zo zie ik dat echt. Er wordt zo hard aan je getrokken. Daarom zitten de verslavingsklinieken helemaal vol. Zelf stoppen lukte echt niet!”

Motorongeluk

In 1995 krijgt Ron een ernstig motorongeluk, waarna de drugsproblemen alleen maar groter worden. “Ik moest drie jaar revalideren. Mijn arm lag er bijna af, waardoor ik ‘m nu niet meer volledig kan draaien en ook mijn been is door de verwondingen een stukje korter geworden. Ik werd afgekeurd als stratenmaker en liet me omscholen tot vrachtwagenchauffeur. In het leger had ik mijn rijbewijs gehaald op een viertonner en voor vijftig gulden kon ik mijn burgerrijbewijs laten overschrijven naar een vrachtwagenrijbewijs. Ik verdiende veel geld, waardoor drugs kopen ook makkelijker werd. Het einde was zoek. Als ik het niet meer kon betalen, stal ik geld van mijn moeder. Dat was heel heftig en ook schandalig. Maar er was iets in mijn leven wat de macht overnam. Ik had geen invloed meer. Het is alsof alles buiten je om gebeurt en dan ga je heel stomme dingen doen. Dat de drugsproblemen alleen maar groter werden, kwam omdat ik me na het ongeluk heel alleen voelde. In eerste instantie krijg je veel aandacht en medeleven van je familie en vrienden, maar na verloop van tijd wordt dat minder. Ik stond in het middelpunt van de belangstelling, maar na een poosje zat ik weer alleen, eenzaam te tobben met mijn verslaving. Mensen laten je zitten, het contact verwatert en ieder gaat zijn eigen weg. Ik moest het voor mijn gevoel zelf doen. In die periode begon ik ook met het roken van crack.”

DROOGGEBRUIKER

Ron bereikt zijn dieptepunt als hij coke gaat uitkoken. "Ik voelde me heel goed, want het effect was geweldig. Maar het was ook het moment dat ik steeds verder de afgrond in werd getrokken. Ik wilde nog meer, maar ik had geen geld meer over. Het liegen en bedriegen en het belazeren van mijn moeder ging door. Ik ging helemaal kapot. Toen ging bij mij de knop op. Ik dacht: als ik hiermee verder ga, ga ik eraan onderdoor. In 1995 liet ik me vrijwillig opnemen. Toen ik weer uit de kliniek kwam, zei mijn vader: ‘Je bent er gekker uitgekomen dan dat je erheen ging.’ Ik zat tussen de drugsgebruikers en leerde daar van alles, maar niet hoe ik van de drugs moest afkomen. Ik leerde nieuwe adresjes kennen en tijdens mijn opname ‘plande’ ik al mijn terugval. De hele dag werd er over drugs gepraat. We waren daar een stelletje drooggebruikers, zoals dat wordt genoemd. In plaats van dat ik geholpen werd, kreeg ik alleen maar meer trek. De hele dag door werd ik ermee geconfronteerd. Binnen drie weken na de opname was ik weer terug bij af.”

Oude Patronen

In de periode tot 2014 wordt Ron zo’n veertien keer opgenomen. Zonder het gewenste resultaat. Zo ook in 2013, wanneer hij voor het eerst naar De Hoop gaat. “Daar had ik wel vertrouwen in. Maar ik hield het daar maar drie weken vol. Ik vond het veel te zwaar. Al dat bidden en zingen. Veel te christelijk allemaal. Toen ik na drie weken mijn telefoon weer terugkreeg, vond ik het welletjes. Ik besloot ambulant verder te gaan. Helaas verviel ik toch weer in oude patronen. Coke was te duur geworden, dus ik ging over op speed. En bij de psychiater peuterde ik later Ritalin los, als vervanging voor speed. Het effect was toch ongeveer hetzelfde.”

God Grijpt In

Als Ron in 2014 een psychose krijgt, betekent dat uiteindelijk het voorzichtige begin naar een nieuw leven. “Door de psychose kwam ik erachter dat God echt bestaat”, vertelt hij glunderend. “Hij begon in mijn leven met iets nieuws. Hij liet me zien dat Hij de Baas is en alles in de hand heeft. Ik mocht ervaren dat de Heilige Geest in mij begon te werken. Dat gebeurde allemaal de dag voor Kerst. Dat vind ik heel bijzonder, want net zoals de engel bij Maria de geboorte van Jezus aankondigde en daarmee nieuwe hoop bracht, zo heeft God dat bij mij gedaan in diezelfde tijd. God liet me zien dat Hij me ging helpen en dat ik het zelf niet meer hoefde te doen. Dat ik mijn leven op de rit zou krijgen en ook een mooi huisje zou krijgen. Alles wat Hij me toen heeft laten zien, is nu uitgekomen. Dat is heel bijzonder. Tijdens die psychose gaf God me in dat ik de foto van mijn overleden vader aan de muur moest hangen. Achteraf begrijp ik waarom: God liet mij zien dat Hij mijn Vader wil zijn en voor mij wil zorgen. Alsof Hij zei: ‘Wees maar gerust! Ik ben erbij.’”

GEDWONGEN BEHANDELING

Door de psychose kreeg Ron gedwongen behandeling (ibs – inbewaringstelling). “Ik werd als een crimineel met handboeien om afgevoerd. Ik was er op dat moment te slecht aan toe voor De Hoop en moest bij de kliniek waar ik eerder was opgenomen detoxen. Maar daar wilde ik juist niet zijn. Ik deed er alles aan om er onderuit te komen, maar omdat het een gedwongen opname was, was dat haast onmogelijk. Ik weigerde medicijnen, omdat ik juist van de verslavende middelen af wilde. Ik wilde niet onder invloed zijn, want om me heen zag ik mensen die helemaal murw waren van de medicijnen. De christelijke hulpverleners van De Hoop – waarvan ik geloof dat God die op mijn pad heeft gebracht – van wie ik destijds ambulante begeleiding kreeg, overtuigden mij er uiteindelijk van dat ik medicatie mag gebruiken omdat het mij helpt. Als God bepaalt dat ik geen middelen meer moet gebruiken, maar wel medicatie, dan ben ik onder de indruk van Zijn werk. Hij heeft de regie in mijn leven en Hem wil ik gehoorzamen, want Hij heeft immers het beste met mij voor. Ik geloof ook dat God mij een taak gaf om in die kliniek te laten zien dat Hij echt bestaat!”

Zorgboerderij

Vanaf die periode gaat het stukken beter met Ron en uiteindelijk krijgt hij zijn verslaving onder bedwang. “Ik wil nooit meer terug naar de tijd die achter mij ligt. Inmiddels werk ik zo’n zes jaar op een zorgboerderij. Mijn begeleider kwam al eerder met dat idee, maar toen was ik er niet aan toe. Later hoorde ik van een maat dat hij het er zo naar zijn zin had en besloot ik ook te gaan. Ik ben nooit meer weggegaan. Er zijn geen verplichtingen en ik mag doen wat ik leuk vind. Het is ontspannen en ik heb het gevoel dat ik mezelf mag en kan zijn. Op de zorgboerderij werk ik graag in de keuken, dus daar ben ik geregeld te vinden. Samen met een vriend kook ik dan voor zo’n 35 man. Dat vind ik echt leuk! Mensen genieten van het eten dat we bereiden en dat geeft voldoening.” Bij de zorgboerderij wordt Ron in zijn kracht gezet. “Deze plek is zo fijn, ik zie het als genieten van vervroegd pensioen”, zegt Ron met een knipoog.

NIEUWE START

Ron ervaart alle positieve veranderingen als een nieuw hoofdstuk in zijn leven. “Op de rouwkaart van mijn vader stond de Dordtse Dom, het uitzicht dat ik tot vorig jaar vanuit mijn huis had. Dat wordt nu belemmerd door nieuwbouw. Ik zie het als een markering: het oude kan ik afsluiten, God gaat door. Dankzij Hem heb ik mijn verslaving in de hand. Ik kan nu oprecht zeggen dat ik een tevreden mens ben. Ik heb alles wat mijn hartje begeert. Ik heb mijn rijbewijs terug, een autootje, mijn schulden zijn afgelost en de band met mijn zus is hersteld. Ook zorg ik nu voor een gedeelte voor mijn moeder en ga ik met haar naar de kerk. Ik heb mijn leven weer op de rit en ik ben trots op mezelf. In 2017 liet ik me dopen. Een nieuwe start na alle ellende. Een gebed dat ik leerde, sprak me aan en wil ik graag delen: Jezus, dankzij Uw dood en opstanding ben ik een deel van Uw lichaam; een wereldwijde kerk. Help mij om de taak die ik mag vervullen op een goede manier te doen. Dat de keuzes die ik maak de manier weerspiegelen waarop Uw kerk wordt gezien. Dus gebruik mij om hoop, liefde en vreugde te brengen in deze wereld. Gebruik mij om anderen op te bouwen. Breng een opwekking onder Uw volk, zodat ik U geloofwaardig en krachtig vertegenwoordigen mag. Amen.”

Ron zat diep, maar Gods liefde en trouw reikten dieper. “Hoe diep je ook in de put zit, je kunt altijd op God vertrouwen. Dat wil ik anderen meegeven. Hij heeft de touwtjes in handen. Geef je over aan Hem. In de zware periodes was Hij bij me en Hij heeft op het juiste moment in mijn leven ingegrepen. In dat vertrouwen mag ik leven, en dat mag iedereen. Want juist als het moeilijk is, blijft God betrokken en dichtbij. Daarom hoeven we de hoop niet op te geven.”

“De zorgboerderij is ontspannen en ik kan er mezelf zijn.”