de linkse socialist 357 sep 2016

België - Belgique Hovenierstraat 45, 1080 Molenbeek BC 4383 P2A6269 Afgiftekantoor 1081 Brussel 8 Ver. uitg. G. Cool, Hovenierstraat 45, 1080 Molenbeek

maandblad van de Linkse Socialistische Partij (LSP)  nr 357  september 2016 strijd  solidariteit  socialisme

Foto: PPICS

Allemaal samen naar de betoging van 29 september

twee jaar Michel 1: de Rijken ontvangen, de rest betaalt bijdragen, wil de regering de vennootschapsbelasting verlagen en ondertussen de besparingen doorzetten waarbij de sociale zekerheid wellicht opnieuw in het vizier komt te liggen.

Je merkt het in je portemonnee: alles wordt duurder. Van voeding over telecom tot elektriciteit. De inflatie in België is opgelopen tot 1,6%, het hoogste niveau in heel Europa. De stijgende levensduurte is het gevolg van het regeringsbeleid met de verhoging van de BTW op elektriciteit, accijnzen en tal van taksen voor de bevolking. door

Boris (Brussel)

De vermindering van onze lonen heeft waardoor straks werkweken van 45 of de zogenaamde ‘loonhandicap’ tegen- zelfs 50 uur mogelijk worden. over de buurlanden weggewerkt. Maar Langs de andere kant heeft de regevoor deze regering volstaat dit niet. Ze ring maar liefst 12 miljard euro cadeau wil nu ook de ‘wet van 1996 op het gedaan aan de grote bedrijven via alconcurrentievermogen’ herzien om de lerhande fiscale voordelen. Voor multilonen de komende tien jaar op dieet te nationals is België een fiscaal paradijs. zetten. De hervorming van de arbeids- Het gaat zo ver dat een aantal techniemarkt, de wet-Peeters, had aanvankelijk ken om belastingen te ontwijken ontot doel om het werk haalbaar te maken aanvaardbaar zijn voor de OESO en ter compensatie van de verhoging van de Europese Commissie. De excess de pensioenleeftijd tot 67 jaar. Maar profit rulings en de notionele intrestafdat is omgevormd tot een voorstel om trek moeten hierom herzien worden. In een einde te maken aan de 38-urenweek plaats van de grote bedrijven te laten

Nog meer besparen dit najaar? p2

te voeren? Als we met weinig zijn, zal de regering daar zelfvertrouwen uit halen om de aanvallen verder te zetten. Als we echter weer met 100.000 of meer zijn, zal de regering een andere toon moeten zoeken en kunnen we Twee jaar Michel, twee jaar het klimaat creëren om meer mensen besparen. Betoging op 29 mee te trekken in de staking van 7 okseptember tober en in de opbouw van de druk na die staking.

In het kader van het tweede actieplan Redenen om te protesteren zijn er getegen het asociale beleid organiseren noeg. De vele voorbeelden van sociale de vakbonden een nieuwe nationale wantoestanden in de zorgsector, het betoging in Brussel op 29 september. onderwijs, de noodcentrales, de sociDie betoging is gericht tegen alle aso- ale sector, ... bevestigen dit. Blijf niet ciale maatregelen die de regering de aan de kant staan en doe mee. Iedereen afgelopen twee jaar nam. In het actie- kan een actieve rol spelen. Spreek over plan werd dit gekoppeld aan een nati- de betoging met je collega’s, vraag aan onale algemene staking op 7 oktober, je syndicale afvaardiging om een perde verjaardag van het aantreden van soneelsvergadering te organiseren inde regering. dien dit nog niet voorzien is. Stel aan Heeft het zin om te betogen en actie vrienden of familieleden voor om mee

Besparen tot de universiteiten helemaal kopje onder gaan? p5

w w w. s o c i a l i s m e . b e

te betogen. Hang een affiche aan je raam of bij handelaars in de buurt. Op school kan een klein mobilisatiecomité opgezet worden onder jongeren om samen met het personeel naar de betoging te gaan.

De regering-Michel staat op geen enkel vlak sterk. De arbeidersbeweging heeft de mogelijkheid om deze regering ten val te brengen. Maar dan is er ook nood aan eigen politieke stemmen. Als de vakbonden hun banden met de traditionele politieke partners breken en een kordaat initiatief nemen dat openstaat voor nieuwe sociale bewegingen, de PVDA en andere linkse organisaties zoals LSP, dan kan het politieke landschap van dit land hertekend worden.

LSP wil daaraan meewerken en tegelijk zal het blijven opkomen voor een perspectief van socialistische maatschappijverandering.

Twee jaar strijd tegen Michel 1.

Welke strategie om te winnen? p 8-9

nog meer besparen?

de

Linkse Socialist

Besparingsmachine draaide ook in de zomer op volle toeren, dit najaar de strijd ertegen organiseren!

Foto: Liesbeth

De regering verklaarde tot voor kort dat ze tegen 2018 een begroting in evenwicht wilde bereiken. Volgens het Planbureau is daar 8 miljard euro voor nodig. De regering stelde dat ze in 2016 en 2017 samen voor 2,4 miljard euro aan maatregelen wil nemen.

Er was maandenlang verwarring over de cijfers. door

Baptiste (Henegouwen)

De grote verschillen in de cijfers zijn deels toe te schrijven aan verschillende boekhoudkundige inschattingen die verbonden zijn aan de eerste tax shift en de gevolgen van de besparingsmaatregelen die al genomen zijn: negatieve gevolgen voor de koopkracht, het gewicht van de cadeaus aan de werkgevers op de tekorten, ...

Achter de cijferdiscussie zit een ander debat. Er wordt een politieke keuze gemaakt om de vermindering van het begrotingstekort over een langere termijn te spreiden om meer nadruk te kunnen leggen op ‘structurele’ hervormingen. Anders gezegd: het besparingsbeleid heeft niet het gewenste effect, maar toch gaat de regering verder op het ingeslagen pad.

Pogingen om het beleid goed te praten falen. De cijfers van de economische groei zijn positief, maar blijven onder de inflatie. De consumptie door gezinnen volgt bovendien niet, deze zomer raakte bekend dat de kleinhandel in België in de eerste zes maanden van dit jaar 2,4% minder verkocht.

Enkel in België en Griekenland was er een terugloop.

Kris Peeters wil nog flexibelere en goedkopere arbeid

Kris Peeters maakte van de op sociaal vlak rustige zomerperiode gebruik om zijn voorstellen over ‘werkbaar werk, wendbaar werk’ in een wets-

ring heeft het over de concurrentiekracht en de loonhandicap in vergelijking met de buurlanden. Met onder meer de indexsprong en de invoering van een minimumloon in Duitsland is de zogenaamde loonhandicap verdwenen. Maar de neerwaartse spiraal moet uiteraard verdergaan en dus wordt een herziening van de berekening van de loonhandicap voorgesteld. voorstel te gieten. Sinds begin dit jaar Het gaat om regelrechte aanvallen zorgen deze voorstellen al voor heel op onze sociale verworvenheden en wat ongenoegen. Terecht: ze beteke- onze levensstandaard om een steeds nen het einde van de 8-urendag en de grotere transfer van rijkdom naar de 38-urenweek en zetten de deur open elite te organiseren. Terwijl er voor voor werkweken tot 45 of zelfs 50 uur. ons een eeuwige loonstop wordt beDeze maatregelen gaven aanleiding pleit, eist N-VA dat het loonplafond tot het tweede actieplan met de beto- van 650.000 euro per jaar voor topging van 29 september en de staking managers in publieke bedrijven wordt van 7 oktober. afgeschaft. Ondertussen maken de De arbeidsvoorwaarden af breken grootste bedrijven in ons land grote volstaat niet voor Kris Peeters. Hij winsten en kunnen ze gebruik maken wil ook de lonen aanpakken. Daartoe van fiscale spitstechnologie om amper werkt Peeters aan een wetsvoorstel belastingen te betalen. Deze regering om de wet van 1996 over het concur- verdedigt de belangen van de kleine rentievermogen aan te passen. Die wet minderheid van superrijken tegenover stelt dat de tweejaarlijkse loonnorm die van de overgrote meerderheid van die in het Interprofessioneel Akkoord de bevolking. vastgelegd wordt moet vergeleken worden met de loonontwikkelingen in Werkgevers vragen nog meer de buurlanden (Duitsland, Frankrijk inspanningen van hun regering en Nederland). Het doel is collectieve onderhandelingen over loonsverhoDe aankondiging van de wetsgingen aan banden te leggen. Sinds voorstellen over flexibiliteit en de 2009 is er in de praktijk sprake van loonstop leidde tot ontevredeneen loonbevriezing. Maar ook dat heid bij het Verbond van Belgische volstaat niet voor deze regering! Ze Ondernemingen (VBO). Topman wil de berekeningswijze verder aan- Pieter Timmermans vond het allepassen om de onderhandelingsruimte maal onvoldoende: de flexibiliteit is nog meer te beperken. Daarbij wordt niet flexibel genoeg en de lonen worgeen rekening gehouden met de ver- den nog niet genoeg aan banden gemindering van sociale bijdragen van legd. De werkgevers willen dat deze de werkgevers. De regering wil fors regering verder gaat, ze willen zoveel hogere sancties indien bedrijven of mogelijk binnenhalen. sectoren de loonnorm overschrijden.

De inflatie is dit jaar opgelopen tot Waarom worden deze ‘structurele’ 1,6% in België, dat is veel meer dan hervormingen voorgesteld? De rege- alle buurlanden. Het leidt ertoe dat de

Foto: PPICS

indexering van de lonen opnieuw in het vizier komt te liggen. Kris Peeters vroeg een studie om de oorzaken van de inflatie te onderzoeken. Wat een hypocrisie! Het is het beleid van de regering-Michel zelf dat verantwoordelijk is voor deze inflatie. Denk maar aan de verhoging van BTW op elektriciteit van 6 tot 21% of de Turteltaks waardoor de elektriciteitsprijzen met 40,6% verhoogd zijn. De verhoging van het inschrijvingsgeld voor hoger onderwijs draagt ertoe bij dat onderwijs 29% duurder werd. De verhoging van de accijnzen op alcohol en tabak zorgden voor een prijsstijging met 7%.

De regering zal wellicht nog niet meteen overgaan tot de volledige afschaffing van de indexering van de lonen. Er wordt eerst gezocht naar methoden om die indexering verder uit te hollen. Zo stelde de N-VA voor om de prijsverhogingen als gevolg van regeringsbeslissingen uit de index te halen, hierdoor zouden de accijnsverhogingen en BTW-verhogingen niet meegerekend worden.

Agoria, de werkgeversfederatie in de technologische industrie stelde voor om de lonen met 30 euro te verhogen in plaats van een indexering. Dit zou betekenen dat alle lonen het moeten stellen met de indexering van het minimumloon. Voor een gemiddeld loon komt dit neer op een verlies van 384 euro op jaarbasis!

Er wordt ook onderhandeld over een verlaging van de vennootschapsbelasting tot 20% waarbij de enige discussie onder de rechtse partijen beperkt lijkt te zijn tot de vraag hoe wij dit mil-

De verlaging van de vennootschapsbelasting moet de afschaffing van onder meer de excess profit rulings en de notionele intrestaftrek opvangen. Die fiscale cadeaus gaan immers zelfs voor de Europese Commissie te ver. In plaats van de cadeaus af te schaffen, wil de regering ze nu veralgemenen voor alle werkgevers.

De miljardenkost wil werkgeversfederatie VOKA opvangen met BTWverhogingen: werkenden en uitkeringstrekkers moeten er dus voor opdraaien.

jardencadeau zullen betalen. De verlaging van de vennootschapsbelasting moet de afschaffing van onder meer de excess profit rulings en de notionele intrestaftrek opvangen. Die fiscale cadeaus gaan immers zelfs voor de Europese Commissie te ver. In plaats van de cadeaus af te schaffen, wil de regering ze nu veralgemenen voor alle werkgevers. De miljardenkost wil werkgeversfederatie VOKA opvangen met BTW-verhogingen: werkenden en uitkeringstrekkers moeten er dus voor opdraaien.

Nieuw actieplan uitbouwen

In september worden de acties tegen het asociale beleid hernomen. Deze tweede fase van het actieplan heeft als voordeel dat er een gemeenschappelijk vakbondsfront is. Dit kan de mobilisatie naar zowel de nationale betoging als de algemene staking van 7 oktober versterken. Die acties vormen een kans om een krachtsverhouding tegenover deze regering op te bouwen. Een mobilisatie- en informatiecampagne op de werkvloer met personeelsvergaderingen is nodig om van de acties een succes te maken en de strijd tegen de rechtse regering op te voeren.

Wat moet het doel van onze acties zijn? Een teken van leven geven naar aanleiding van de tweede verjaardag van de rechtse regering? Dat is wel heel beperkt. De regering tot onderhandelingen dwingen? Dat is utopisch, het DNA van deze regering bestaat uit sociale afbraak. Kwamen er toegevingen na de betoging van eind mei en de staking van 24 juni? Niet bepaald.

Kris Peeters kwam integendeel met zijn wetsvoorstellen voor meer flexibiliteit en lagere lonen. Moeten we wachten tot in 2019 om tot verandering te komen? Dat betekent dat we de regering nog eens bijna drie jaar van harde besparingen laten doorvoeren.

Na de verhoging van de pensioenleeftijd, de indexsprong, de tax shift, ... zal deze regering niet inbinden.

We moeten met het actieplan de regering doen vallen en het momentum gebruiken om eindelijk te bouwen aan een politieke vertaling van onze eisen en bekommernissen. Het idee dat de vakbonden zich moeten beperken tot een sociale tegenmacht die lobbyt bij de historische politieke partners botst op de realiteit dat alle gevestigde partijen het neoliberalisme verdedigen. Deze strategie kon enkel een zeker effect hebben in een periode van economische groei. Dit model van een ‘sociaal pact’ is door de crisis van het kapitalisme beëindigd om plaats te maken voor een confrontatiemodel. We moeten breken met de gevestigde politieke partijen om de impasse te doorbreken en een politiek alternatief op te bouwen. Zo’n alternatief moet de productie en distributie in dienst stellen van de behoeften van de bevolking in plaats van de inhaligheid van een kleine minderheid van superrijken.

onze mening

www.socialisme.be september 2016

Racistisch klimaat als bliksemafleider en breekijzer voor verdere sociale afbraak Nog geen jaar geleden, toen ook in België instinctief grote solidariteit ontstond met de miljoenen oorlogsvluchtelingen, was de N-VA er al als eerste bij om deze solidariteit om te buigen en wantrouwen en twijfel te zaaien.

EDITO

door

Els Deschoemacker

Vlaams Minister Homans stelde toen: “Wij hebben in Vlaanderen om en bij de 140.000 sociale woningen en we hebben een wachtlijst van 70.000 personen ... daar zitten ook mensen bij die er al heel lang op staan en het financieel moeilijk hebben. Ik ga natuurlijk deze mensen [vluchtelingen] geen voorrang geven.” (Deredactie.be op 10 september 2015). De kampioene van het asociaal beleid, wierp zich plots op als grote verdediger van de minst bedeelden. De Vlaamse wachtlijst voor sociale huisvesting is ondertussen aangegroeid tot 105.370 mensen of 13% meer dan in 2013.

De bedoeling? De ene groep behoeftigen opzetten tegen de andere en zo proberen vermijden dat er een eengemaakte strijd op gang komt die een einde kan maken aan de jarenlange besparingspolitiek en meer middelen eist voor sociale huisvesting en een sociaal beleid.

Het is geen toeval dat de provocaties blijven duren. Van pushbacks voor vluchtelingen (Francken) over dansende moslims na de aanslagen (Jambon)

vooraleer deze discussie ook naar hier overwaaide.

Je moet geen voorstander van de boerkini te zijn om te zien dat een dergelijke politiek erop gericht is de gemoederen en sociale spanningen

tot de denigrerende uitspraken van De Wever die een boerkini met een tent vergeleek. ‘Feminist’ De Wever neemt het zogenaamd op voor de emancipatie van de moslima’s. Een vergiftigd Moest emancipatie van geschenk.

Niet de emancipatie van de moslimmoslima’s en vrouwen vrouw is het beoogde doel. Moest dat in het algemeen de de doelstelling zijn, dan zou er meer in plaats van minder geïnvesteerd wordoelstelling zijn, dan zou den in onderwijs, gezondheidszorg, er meer in plaats van kinderopvang, goed betaalde en vaste minder geïnvesteerd jobs, ouderenzorg, ... Dat zou pas een emancipatorisch beleid zijn om elke worden in onderwijs, vrouw de kans te geven haar eigen gezondheidszorg, keuze te maken en plaats te vinden in deze maatschappij, los van haar afkinderopvang, goed komst of religie. betaalde en vaste jobs, In heel Europa wordt via een islamofoob en racistisch discours gepoogd ouderenzorg, ... om de aandacht af te leiden van het asociale beleid. Het establshment wil het groeiende protest tegen dit be- verder te doen oplaaien. In een context leid ombuigen door wantrouwen en van uitbreidende oorlog in het Midden verdeelheid te zaaien onder de wer- Oosten, met verschillende imperiakende bevolking. Het meest recente listische krachten die daar hun eigen voorbeeld is het boerkiniverbod op de belangen aan het verdedigen zijn met Franse stranden. Het duurde niet lang miljoenen doden, ontwrichte families

en vluchtelingen als gevolg, gecombineerd met de versnelde sociale saneringen en armoedepolitiek hier, is dit een recept voor niet minder maar meer radicalisme, wanhoop en terrorisme.

Wat rechts zal aangrijpen om te pleiten voor minder democratie en meer “gewapend” bestuur.

Deze verdeel-en-heers retoriek is niet onschuldig en beperkt zich in België niet enkel tot islamofoob en racistisch gestook. Ook het communautaire spook dreigt stokken in de wielen te steken van het sociale verzet in het najaar. Om de strijd tegen de regering - en bij uitbreiding tegen het hele kapitalistische systeem dat ons nog slechts racisme, oorlog en armoede te bieden heeft - te kunnen winnen, is er eenheid onder de werkende bevolking nodig.

Dat kan rond een programma dat zo uitgebreid mogelijke democratische rechten verbindt aan een socialistisch programma dat tegemoet komt aan de noden van de meerderheid van de bevolking.

Laat ons de betoging van 29 september tegen het asociale regeringsbeleid aangrijpen om aan die eenheid te bouwen. Het groeiende ongenoegen en de tekorten op alle vlakken (zie enkele voorbeelden op pagina’s 4 en 5) vereisen vastberaden actie en een strategie om te winnen.

Belgische ‘Patriot Act’: meer repressie en regels voor meerderheid van de bevolking De N-VA heeft niet stil gezeten deze zomer. In een interview dat op 30 juli verscheen, pleitte Bart De Wever voor een ‘gewapend bestuur’ met een Belgische versie van de Amerikaanse Patriot Act. door

Bart Vandersteene

Gewapend bestuur is een bestaande vorm van bestuurlijke handhaving die De Wever drastisch zou willen uitbreiden. Daarbij zou een deel van de justitiële en strafrechtelijke bevoegdheden bij de lokale overheid, met name de burgemeester, komen te liggen. Het gaat bijvoorbeeld om preventieve arrestaties. Andere partijen brachten daar geen fundamentele kritiek op.

Ook SP.a niet, de voorgangers van De Wever als Antwerps burgemeester – Detiège en Janssens van SP.a – startten immers de eerste vormen van gewapend bestuur op.

‘Tijdelijke’ Patriot Act wordt permanent

kunnen bedreigen. Vijftien jaar later bestaat de wetgeving nog steeds, welDe Amerikaanse Patriot Act werd iswaar licht gewijzigd en onder een anderhalve maand na de aanslagen op andere naam, de Freedom Act. het World Trade Centre in New York Veel van de ‘tijdelijke maatregein september 2001 goedgekeurd door len’ werden al meermaals gebruikt het Amerikaans parlement. Het betrof tegen activisten. Dankzij de Patriot een waslijst aan maatregelen die kom- Act kreeg de FBI de bevoegdheid om af maakte met een aantal burgerlijke de telefoon, email en financiële gevrijheden en rechten. De wet werd ver- gevens van een persoon in te kijken kocht met de belofte dat deze maatre- zonder daarvoor toestemming te moegelen slechts tijdelijk, vier jaar, nodig ten vragen bij een rechter. Alle poliwaren om het terrorisme efficiënt te tionele autoriteiten kregen het recht

ZO GEZEGD Victoriaanse arbeidsomstandigheden

NRC Handelsblad publiceerde op 9 juli een artikel over moderne slavernij onder de titel “Victoriaanse tijden op de arbeidsmarkt.” De krant schreef onder meer: “Jongeren vin-

den steeds moeilijker een vaste baan.

Zij dolen jarenlang in het voorgeborchte van de arbeidsmarkt, van tijdelijk contract naar payrollbedrijven – de koppelbazen van de eenentwintigste eeuw. Hoe vrijer werkgevers in onderlinge concurrentie kunnen beslissen over de arbeidsvoorwaarden van hun werkers, hoe meer zij zullen tenderen naar het laagste punt. Tot we uiteindelijk weer terechtkomen in de Victoriaanse toestanden van de negentiende eeuw.”

om een huiszoeking te doen zonder enige vorm van regelgeving. Er zijn heel wat gevallen bekend waarbij activisten werden gevolgd en vervolgd via de Patriot Act. Klokkenluider Edward Snowden lekte in 2013 bewijzen over de wereldwijde informatiegaring van de Amerikaanse geheime dienst NSA. Het telefoon, mail en surfgedrag van alle personen werd door de NSA bijgehouden. Obama wijzigde specifiek dit onderdeel van de Patriot Act bij

Neoliberalisme duldt geen concurrentie

Neoliberalen praten graag over concurrentie als oplossing voor zowat elke kwestie. Behalve als het over ideologie gaat: dan is het neoliberalisme plots de enige stroming. Luc Nijs, CEO van verzekeringsbedrijf Talitha Group, schreef in een opiniestuk in De Tijd op 16 augustus: “Ideologieën verdragen geen concurrentie, ook het neoliberalisme niet. De

De groeiende kloof tussen arm en rijk gaat samen met een groeiende kloof op vlak van rechten en vrijheden. Superrijken krijgen hoogstens een vermaning wanneer ze de gemeenschap bestelen. Gewone mensen daarentegen zijn sowieso verdacht. Tegen hen moet preventief opgetreden worden. De nieuwste technologie wordt ingezet om hen te bespioneren. de naamsverandering naar Freedom Act in 2015. Nu is het niet meer de NSA die de informatie bijhoudt, maar wel de telecomoperatoren bij wie de overheid deze informatie steeds kan opvragen.

Repressie voor ons, vrijheid voor superrijken

De klassieke partijen vestigen elke dag opnieuw bewust de aandacht op

markt heeft toch uiteindelijk altijd gelijk? Als je niet met de markt meedenkt, zal je worden gemarginaliseerd.”

Nijs heeft het over hoe economen en toplui na voorzichtige kritiek op het neoliberalisme uitgespuwd worden. Voor een groeiende meerderheid van de bevolking is het monopolie van het neoliberalisme al veel langer aan het wankelen, kijk maar naar de steun voor socialistische campagnes in de VS of Groot-Brittannië. Maar zelfs voorzichtige kritiek is niet aan

veiligheid en mogelijke elementen van verdeeldheid zoals racisme. Het doel is om de aandacht af te leiden van de dagelijkse plunderingen door de kleine elite van superrijken.

Het is een onderdeel van de neoliberale ideologie die door alle gevestigde partijen omarmd wordt. Deze ideologie legt op dat de machtigen en rijken de grootst mogelijke vrijheid moeten krijgen. Dat zou zogezegd economische groei moeten opleveren. Het resultaat is een enorme plundering van rijkdom die de gemeenschap ontnomen wordt. De strijd tegen fiscale fraude zou de overheid mogelijk 6 miljard (de minimale schatting door de Nationale Bank) tot 24 miljard (cijfers van hetgrotegeld.be) opleveren!

De groeiende kloof tussen arm en rijk gaat samen met een groeiende kloof op vlak van rechten en vrijheden. De CEO’s, grote aandeelhouders en rijken krijgen hoogstens een vermaning wanneer ze de gemeenschap bedriegen en bestelen, doorgaans komen ze er gewoon mee weg. Gewone mensen daarentegen zijn sowieso verdacht. Tegen hen moet preventief opgetreden worden. De nieuwste technologie wordt ingezet om hen te bespioneren.

Een veilige wereld willen we allemaal. Deze zal echter niet tot stand komen met een sterker gewapende staat. De oorzaken van geweld en terreur moeten aangepakt worden. Dit betekent ingaan tegen oorlog, brutale uitbuiting en onderdrukking.

de Belgische gevestigde politici gebeurd. Zoals Nijs opmerkt: “Daar is het nog steeds ‘snoeien om te groeien’.

Illusies voor gevorderden.”

Harde tijden voor Jeroen Piqueur

De voormalige topman van Optima Bank beleeft moeilijke tijden. In De Morgen verklaarde hij eind juni: “Mijn Rolls-Royce is in beslag genomen. Ik rij nu met mijn Bentley.”

op de werkvloer

de

Linkse Socialist

Personeelstekort bij noodcentrales is levensbedreigend Onlangs hoorde ik bij de collega’s van de 100 dat er op een zondagnacht slechts één iemand was om de dienst te verzekeren.

Dat is onverantwoord!

Uiteindelijk werd na lang rondbellen een tweede persoon gevonden. Beeld je in dat twee personen op de dienst 100 moeten omgaan met de reacties op een ernstig incident zoals een aanslag...

In juni raakte bekend dat een man overleden was nadat hij niet binnengeraakt was bij de noodcentrale op het nummer 112.

Een wachttijd van meer dan vier minuten kan levens kosten. Bij zowat elk geval van uitzonderlijk noodweer worden de diensten overstelpt. Maar ook in ‘normale’ omstandigheden weegt het personeelstekort. We spraken hierover met Ann, afgevaardigde van ACOD in de noodcentrale van Leuven.

Kan je de werking van de noodcentrales kort voorstellen?

“Ongeveer tien jaar geleden werd beslist om de oproepen door burgerpersoneel te laten beantwoorden, voordien gebeurde dit door de politie. Er was het project om in heel Europa het overkoepelende nummer 112 te gebruiken voor noodoproepen.

Dit vereist natuurlijk multidisciplinair personeel dat de juiste hulp kan aansturen.

“Alleen ontbrak het in België aan geld en een visie om tot één performante dienst te komen. De ministers volgden elkaar op en met hen ook de opeenvolgende voorstellen. Maar ondertussen zijn er nog steeds twee nummers operationeel: 100 (ziekenwagens en brandweer) en 101 (politie). In Leuven zitten we samen in één meldkamer, elders is dat niet het geval.

Wie 112 belt, komt eerst bij de dienst 100 terecht omdat eventuele dringende medische zorg voorgaat.”

Wat zijn de voornaamste problemen op de werkvloer?

“Het tekort aan collega’s. Op mijn dienst is het kader niet ingevuld. We

zijn niet met de voorziene 28 collega’s maar met slechts 21. Dit leidt tot een hogere werkdruk en regelmatig een tekort aan mensen, wat zich zeker laat voelen bij grotere problemen zoals noodweer. Door de werkdruk is het ziekteverzuim groot en vertrekken mensen als ze een andere job vinden.

“Onlangs hoorde ik bij de collega’s van de 100 dat er op een zondagnacht slechts één iemand was om de dienst te verzekeren. Dat is onver- Dat zagen we met het voorbeeld dat antwoord! Uiteindelijk werd na lang in juni in de media kwam: een man rondbellen een tweede persoon ge- probeerde tevergeefs naar een noodvonden. Het is al gebeurd dat iemand nummer te bellen, raakte niet binnen uit West-Vlaanderen moest invallen en overleed. Dergelijke voorbeelden omdat er niemand anders was. Als komen wellicht niet altijd in de meer enkele collega’s op vakantie zijn, dia, het GSM-verkeer van een overterwijl anderen ziek werden door de ledene wordt niet altijd gecontroleerd. werkdruk en nog anderen al veel te Met het personeelstekort zullen er nog veel moesten invallen, wordt het erg slachtoffers vallen.” moeilijk om toch iemand te vinden om de dienst te verzekeren. Beeld je Deze zomer kwam het personeelsmaar eens in dat twee personen op tekort in de media, hoe reageert de de dienst 100 moeten omgaan met de minister daarop? reacties op een ernstig incident zoals “Minister Jambon en zijn kabinet een aanslag... ontkennen het probleem niet. Dat is “Een oproep die niet snel beant- al iets. Ze zeggen telkens dat de prowoord wordt wegens een tekort aan blematiek bekend is en dat er aanwercall takers kan levensbedreigend zijn. vingen bezig zijn. Maar daar weten

wij niets van.

“Ondertussen blijven we maar wach“Vroeger was er minstens één keer ten op de dringende versterking. We per jaar regionaal sociaal overleg via zitten op ons tandvlees. Dit zorgt voor het Basis Overleg Comité (BOC) voor ongenoegen, maar dit blijft vaak behet personeel van de 100 en een BOC perkt tot de eigen centrale of zelfs de voor het personeel van de 101. Sinds eigen ploeg. De werkdruk en het perhet aantreden van de huidige regering soneelstekort ondermijnen onderlinge is dit in de Nederlandstalige noodcen- solidariteit en een bredere kijk op het trales niet meer het geval. Eigenlijk is volledige beleid van deze regering. er geen enkel overleg. De reden hier- Het aanslepende personeelstekort en voor is dat de administratie geen per- de weigering om daar iets aan te doen, soneel meer heeft om zo’n BOC voor maken nochtans duidelijk hoe weinig te zitten en het is moeilijk om derge- deze regering bekommerd is om zowel lijk personeel te vervangen. Er is en- het personeel van de noodcentrales als kel sporadisch nationaal overleg. De de bevolking die moet kunnen rekelaatste geplande vergadering was op nen op een goede werking van deze 22 maart, de dag van de aanslagen. levensbelangrijke dienst waar elke seOm evidente redenen is daar niet veel conde het verschil kan maken.” uitgekomen.

Interview met een sociaal werker uit Antwerpen

“Samenleving die begeleiding van meest kwetsbaren aan commercie onderwerpt, is ziek” In de Antwerpse sociale sector heerst grote onrust. Het stadsbestuur vindt dat de sector niet efficiënt genoeg is en wil delen ervan op de markt plaatsen. Commerciële bedrijven kunnen zich dan aanbieden om een deel van het sociaal werk over te nemen. Dit bedreigt niet alleen het bestaande personeel maar ook de kwaliteit van het sociaal werk. Er waren in mei en juni al twee acties. We spraken met Hannes die actief is in Sociaal Werk Actie Netwerk (SWAN).

Wat is de reactie van het stadsbestuur op de acties?

“Er waren al twee erg geslaagde acties met telkens 150 aanwezigen, zowel personeelsleden als cliënten en sympathisanten. De ongerustheid is groot, de woede groeit. Maar het stadsbestuur negeert dit. Integendeel, er werd van de zomer gebruik gemaakt om bovenop de vier eerder aangekondigde projecten bij CAW nog andere onderdelen van het sociaal werk op de markt te plaatsen.

“Het gaat onder meer om projecten bij woonbegeleiding, waar 13 VTE’s in acht teams bedreigd zijn. Wellicht zullen zowat 200 dossiers ‘vermarkt’ worden. Langdurige begeleiding , bijvoorbeeld van mensen met een verslaving of een andere problematiek, duurt immers ‘te lang’ en is bijge-

Het besparingsbeleid en de economische crisis zorgen ervoor dat het aantal zorgbehoevenden sterk toeneemt, dit heeft gevolgen voor de werkdruk in onze sector terwijl het water ons nu al aan de lippen staat

volg ‘te duur’.

“Samenlevingsopbouw, dat in de armste wijken bewoners van onderop organiseert en dus ook wel eens kritisch uit de hoek komt, zou tot 40% van de middelen verliezen. Dat komt erg hard aan, zowel voor het personeel als voor de activiteiten in kwetsbare buurten. Verder zou ook Free Clinic, dat verslaafden begeleidt, in de klappen delen.

“De exacte omvang van de voorstellen is nog niet duidelijk. De stad blijft bewust vaag met het argument dat het nu nog niet veel informatie kan geven om de concurrentie te vrijwaren.

Begin september worden de tenders (aanbestedingen) uitgeschreven, dan pas zullen we weten welke cliënten en welke personeelsleden weg moeten.”

Dit zal wellicht tot nieuwe acties leiden? “ I n d e z o m e r z a t e n we m e t SWAN en de vakbonden bij zowel Samenlevingsopbouw als CAW samen. Bij Free Clinic is er jammer genoeg nog geen vakbondsaanwezigheid.

Er werd beslist om samen te reageren.

Syndicaal afgevaardigden van CAW en van Samenlevingsopbouw zijn bezig met een ronde langs alle teams.

Eigenlijk zijn dit kleine personeelsvergaderingen die we willen laten uitmonden in een grote algemene personeelsvergadering voor iedereen.

“Tegelijk wordt gemobiliseerd naar de betoging van 29 september. Een verantwoordelijke van de vakbond LBC suggereerde om een blok ‘so-

Actie aan de OCMW-Raad in Antwerpen op 30 juni. Foto: socialisme.be ciaal werk is niet te koop’ te vormen op die betoging. Dat is een uitstekend idee. Parallel met het algemene actieplan van de vakbonden moeten we ook zien hoe we het verzet in onze sector opbouwen. We kunnen bijvoorbeeld acties van de CAW’s organiseren in opbouw naar algemene acties van de volledige non-profit. De tekorten in alle onderdelen van de non-profit vereisen een actieplan van de sector.”

Zijn er gelijkenissen met de vele reacties over gebrekkige zorg in onder

meer de bejaardenzorg of de tekor- ële logica opgelegd waarbij de kwaten in de gehandicaptenzorg? liteit van de zorg en de begeleiding “Ja natuurlijk en het beperkt zich niet afneemt en de arbeidsvoorwaarden tot die zorgsectoren, ook in de zieken- slechter worden. huizen bijvoorbeeld zijn er tekorten en “Overal in de zorgector en het sociaal problemen. Bij ons in de sociale sector werk probeert het personeel er het beszien we hoe de allerzwaksten aange- te van te maken. Maar de noodkreten pakt worden. Het besparingsbeleid en nemen toe: wij houden dit niet meer de economische crisis zorgen ervoor vol, klinkt het. Een samenleving die dat het aantal zorgbehoevenden sterk bij de meest kwetsbare mensen wintoeneemt, dit heeft gevolgen voor de sten wil halen en zorg en begeleiding werkdruk in onze sector terwijl het aan commercie onderwerpt, is een water ons nu al aan de lippen staat. zieke samenleving. Hoog tijd voor Maar tegelijk wordt een commerci- maatschappijverandering!”

op de werkvloer

www.socialisme.be september 2016

123 miljoen euro voor infrastructuur nodig, Vlaamse regering voorziet 28,6 miljoen...

Besparen tot de universiteiten helemaal kopje onder gaan?

In de relatieve medialuwte van de zomervakantie pakten een aantal kranten uit met berichtgeving over de leningen die verschillende Vlaamse universiteiten recent aangingen om hun gebouwen en onderhoud te betalen. Door de jarenlange besparingen zijn de algemene reserves van de Vlaamse universiteiten stilaan volledig opgedroogd. De enige manier om het hoofd boven water te houden is gebruik te maken van de historisch lage rentevoet en te lenen. Een noodoplossing, maar geen oplossing voor de lange termijn. door een vakbondsafgevaardigde aan de

UGent

De VUB, de Universiteit Gent en de doorwegende besparingen wordt dit UHasselt deden het al: gebruikma- moeilijker: de vorige Vlaamse reken van de historisch lage rentevoe- gering Peeters II bespaarde al 120 ten om leningen af te sluiten. Met het miljoen op het hoger onderwijs. De geleende geld worden broodnodige huidige Vlaamse regering brak dat investeringen in gebouwen en infra- record op twee jaar tijd: 50 miljoen structuur betaald: onderhoud, reno- besparingen in 2015 en 80 miljoen in vaties van oude infrastructuur en de 2016. Dat belooft voor de begroting bouw van nieuwe 2017 die dit najaar gebouwen om de opgesteld wordt.

De vorige Vlaamse st eed s g roeienDe Vlaamse uniregering Peeters II de studentenaanversiteits -en hotallen op te van- bespaarde al 120 miljoen geschoolbesturen gen. De Vlaamse op het hoger onderwijs. De blijven hopen dat overheid geeft de die besparingen Vlaamse universi- huidige Vlaamse regering zullen stoppen zoteiten slechts 28,6 brak dat record op twee dat hun begrotinmiljoen euro voor gen niet helemaal jaar tijd: 50 miljoen infrastructuur. In kopje onder gaan.

2011 hadden de besparingen in 2015 en O n d e r t u s s e n vijf Vlaamse unier geleend 80 miljoen in 2016. Dat wordt versiteiten samen om de schade te echter 123 mil- belooft voor de begroting beperken. “Hoop joen euro nodig doet leven,” zong 2017 die dit najaar om hun gebouwen Will Tura toch? gestemd moet worden. op orde te houden: Maar een oude vijf keer meer dan Vlaamse wijsheid wat de overheid voorziet! zegt: “Veel beloven en weinig geven doet de zotten in vreugde leven.”

Steeds meer besparen Blijkbaar luistert Vlaams onderwijsminister Hilde Crevits (CD&V) eerder In het verleden werd deze put opge- naar Vlaamse zegswijzen dan naar vuld door middelen uit andere potjes Vlaamse charmezangers. Ze blijft te verschuiven naar de investerings- immers staalhard ontkennen dat er begroting. Door de steeds zwaarder een probleem is: “De Vlaamse uni-

Besparingen en commercialisering in de praktijk

•

•

•

Personeelstekort bij Bpost zorgde ervoor dat een dringende brief inzake medicatie voor een hartoperatie meer dan tien dagen onderweg was in de buurt van Aalst. Bpost maakte vorig jaar 11% extra winst en bespaarde 5% op personeel. Er is zo hard bespaard dat de dividenden sneller bij de aandeelhouders zijn dan de brieven besteld raken op sommige rondes...

Een kok in een Rust- en Verzorgingstehuis (RVT) klaagde aan dat de ouderen drie maaltijden per dag moeten krijgen voor een budget van 3 euro per persoon per dag. Een verzorgende klaagde eerder over het feit dat er maar 5 minuten per zorgbehoevende konden besteed worden. De commerciële logica ondermijnt de levenskwaliteit van onze ouders of grootouders.

Een treinbegeleider getuigt: “In Komen vraagt een man me hoeveel een biljet code 046 tot Ieper kost, 1 halte verder. €9,10 bij mij, €2,10 aan de automaat. Hij vraagt me of ik hem kan tonen hoe die werkt, want hij weet niet hoe hij het moet doen. Ik heb geen tijd, ik heb al een minuut vertraging. Er is geen kat. Hij wandelt weg terwijl ik het vertrek geef. Ik voel me hier niet goed bij. Niet iedereen ‘kan mee’.

We zijn als openbare dienst niet zo sociaal.”

Nog redenen nodig om op 29 september deel te nemen aan de nationale betoging tegen het asociale besparingsbeleid van deze regering?

Actie tegen de verhoging van het inschrijvingsgeld in 2014. Foto: MediActivista versiteiten gaan net niet in het rood, er is dus geen probleem,” liet ze optekenen in De Zevende Dag na de besparingsronde in 2015. Op 18 maart 2016, tijdens de protestactie van de vakbonden in het hoger onderwijs tegen de besparingen werd dat: “Ik doe mijn best, maar we leven in tijden van besparingen.” Het resultaat van “haar best doen” kwam een maand later: van de 130 miljoen euro die ze eerder bespaarde werd een schamele 2,5 miljoen euro teruggegeven aan de Vlaamse universiteiten. Crevits beschreef het als “de besparingen terugdraaien.” Was dit dan “weinig geven aan de zotten?”

Lenen en privémiddelen zijn geen oplossing op lange termijn

Er zit aan de Vlaamse universiteiten dan toch minstens één zot die zich bij de neus liet nemen: de Antwerpse bijna-oud-rector Alain Verschoren.

Terwijl de andere Vlaamse rectoren de moeilijke financiële situatie van hun universiteiten toelichtten en aangaven hoe dit tot leningen voor infrastructuur leidde, verklaarde de rector van de UA doodleuk dat de Vlaamse overheid voldoende investeert in het hoger onderwijs en dat vooral nieuwe privémiddelen nodig zijn. Kijkt de Antwerpse rector al zo sterk uit naar het einde van zijn mandaat dat hij zich niets meer aantrekt van wat er aan zijn universiteit leeft? Hoort hij de verhalen dan niet over de stijgende werkdruk, de steeds flexibelere en slechtere arbeidsomstandigheden en de gebrekkige infrastructuur? Is hij blind voor de cijfers?

Tussen 1995 en 2010 steeg het aantal studenten van 146.344 naar 207.954, een stijging met maar liefst 42%. In diezelfde periode is het aantal personeelsleden met onderwijstaken (onderzoekers buiten beschouwing gelaten) gedaald van 12.413 naar 12.390.

Het aantal nieuwe doctoraten aan de Vlaamse universiteiten steeg tussen 1995 en 2012 van 600 naar 1650 per jaar, het aantal publicaties verdrievoudigde tussen 1992 en 2009.

Tegelijk bleef de overheid besparen.

Tijdens de rectorverkiezingen aan de UA verloor Verschorens poulain en vice-rector Meeusen, die vooral het beleid van zijn voorganger wou verderzetten, verrassend de verkiezingen van zijn uitdager Herman Van Goethem. Een teken dat Verschorens visie op besparingen niet zo populair is bij personeel en studenten van de UA?

Op de middellange termijn dreigt er niet langer voldoende geld te zijn om zowel de leningen te betalen als de nieuwe investeringen die dan zullen nodig zijn te doen. Zonder publieke herfinanciering zullen de Vlaamse universiteiten de komende jaren besparingen moeten doorvoeren en dit op een schaal die ongezien is in het hoger onderwijs.

De kwestie van leningen en andere privé-financiering in het hoger onderwijs vraagt een genuanceerd standpunt. De blijvende besparingen van de Vlaamse overheid leggen een grote hypotheek op de toekomst van het hoger onderwijs. Door nu te lenen stellen de universiteiten de val van de hakbijl enkele jaren uit: zonder de leningen was het onmogelijk om broodnodige en zeer dringende investeringen te doen. Als we hierover als socialisten een standpunt innemen, moeten we begrip hebben voor dit dilemma.

Maar tegelijkertijd moeten we erop wijzen dat lenen geen langetermijnsoplossing is. De komende jaren moeten de leningen worden terugbetaald.

Op de middellange termijn dreigt er niet langer voldoende geld te zijn om zowel de leningen te betalen als de nieuwe investeringen die dan zullen nodig zijn te doen. Zonder publieke herfinanciering zullen de Vlaamse universiteiten de komende jaren besparingen moeten doorvoeren en dit op een schaal die ongezien is in het hoger onderwijs. De huidige problemen van werkdruk, gebrekkige infrastructuur en stijgende inschrijvingsgelden zullen in vergelijking daarmee klein bier zijn.

Nu al verzet tegen besparingen organiseren!

Vandaar dat de vakbonden in het hoger onderwijs, en ook een aantal studentenverenigingen zo-

als de Actief Linkse Studenten en Scholieren (ALS), nu reeds het verzet tegen die besparingen organiseren. De voorbije jaren werd er actie gevoerd tegen de verhogingen van de inschrijvingsgelden. Zo organiseerde ALS in Gent een aantal succesvolle scholierenacties tegen deze verhoging. Een hele generatie scholieren deed een onschatbare ervaring op in het organiseren van strijd tegen de besparingen die hen treffen: een ervaring die zeer noodzakelijk zal zijn voor de toekomst.

De vakbonden organiseerden aan de openingszitting begin vorig academiejaar succesvolle protestacties tegen de besparingen. Ze maakten voor de Vlaamse regering de balans op van de prestaties van het Vlaamse hoger onderwijs en van de financiering die daartegenover stond. Het hoger onderwijs kan spectaculaire groeicijfers voorleggen, zowel inzake het aantal studenten als wat de onderzoeksoutput betreft. De publieke financiering bleef echter dalen.

Daarmee blijft de Vlaamse regering sterk in gebreke tegenover de engagementen die ze in 2000 aanging met de Lissabon-akkoorden. Meer studenten moesten een hoger onderwijsdiploma krijgen en de onderzoeksoutput moest stijgen. Het personeel in het hoger onderwijs deed haar deel.

De overheid beloofde in ruil om minstens 2% van het Bruto Regionaal Product te besteden aan hoger onderwijs: voor 2015 zou dit betekenen dat het budget moet stijgen van de huidige 1,7 miljard naar 3,8 miljard!

Deze hallucinante cijfers tonen aan hoe zwaar het Vlaams hoger onderwijs ondergefinancierd is: wat minister Crevits en bijna-oud-rector Verschoren ook mogen beweren.

Deze strijd moet verdergezet worden: we moeten studenten en personeel blijven organiseren tegen de besparingen. We kunnen immers niet rekenen op het “gezond verstand” van onze besturen of van de overheid. Rijkdom is er voldoende, besparingen zijn enkel de uitdrukking van de politieke onwil om de multinationals, de speculanten en de allerrijksten aan te pakken, en in plaats daarvan de middelen telkens te halen uit onze zakken: de werknemers en hun gezinnen. Laten we een strijd voeren om die middelen te gebruiken voor de echte noden in de maatschappij: degelijk onderwijs en onderzoek, maar ook openbaar vervoer, gezondheidszorg, huisvesting. Kortom een menswaardig leven voor iedereen!

sociaal

de

Linkse Socialist

28 september: internationale actiedag

Steun de strijd voor het recht op abortus in Ierland Op 28 september begint de parlementaire bespreking van het voorstel van Ruth Coppinger, verkozene voor de linkse alliantie Anti-Austerity-Alliance/ People Before Profit en boegbeeld van de Ierse Socialist Party. De alliantie roept op tot een referendum over het achtste amendement op de grondwet, gestemd in 1983, dat het leven van de ongeboren foetus gelijkstelt aan dat van de moeder. Peilingen tonen dat een meerderheid van de bevolking in een dergelijk referendum dit grondwettelijk verbod op abortus zou wegstemmen. door

Anja Deschoemacker

De kwestie van abortus werd opnieuw een centraal thema na de dood van Savita Hallapanavar in oktober 2012. Deze jonge vrouw overleed als gevolg van complicaties in haar zwangerschap. Haar leven had gered kunnen worden door een abortus. De zaak leidde tot breed gedragen verzet dat weerspiegelde dat een meerderheid van de bevolking zich achter het recht op abortus schaarde. De gevestigde partijen – inclusief officieel “links” – hebben geen enkele stap in die richting gezet, maar hebben er integendeel alles aan gedaan om het thema terug op een dood spoor te brengen, hopend dat de gemoederen opnieuw zouden bedaren.

Dat het niet zover kwam, is grotendeels te danken aan ROSA, de vrouwenorganisatie verbonden aan de Socialist Party. ROSA nam het initiatief om het thema op de agenda te hou-

den. Spraakmakende campagnes werden opgezet, zoals de abortuspilbus waarmee pillen verdeeld werden aan wie ze wou. Met dergelijke pillen kan een veilige abortus uitgevoerd worden in een vroeg stadium van de zwangerschap. Samen met anderen vormt ROSA de basis van het initiatief voor de campagne Repeal the 8th.

Zoals de campagne stelt, leidt het verbod op abortus niet tot minder abortussen dan in landen waar het wel kan. Het aantal vrouwen dat abortuspillen via het internet bestelt, enkel mogelijk in de eerste periode van de zwangerschap, is uiteraard niet telbaar. Maar als we enkel kijken naar de registraties van abortussen in het Verenigd Koninkrijk bij vrouwen die zich met hun Iers adres hebben ingeschreven, weten we dat minimum 9 vrouwen per dag hiervoor de oversteek maken.

Een dure reis voor een dure, want

Ruth Coppinger (vooraan) met ROSA in actie tegen het verbod op abortus niet door gezondheidszorg terugbetaalde, ingreep. Ze vertrekken, zoals Ruth Coppinger in het parlement stelde, “in het geheim, overladen met een stigma, en met een hoge persoonlijke kost voor hen en hun families. De vrouwen uit de arbeidersklasse zijn het hardst geraakt omdat ze het zeer moeilijk hebben om de ongeveer 1.500 pond te vinden om naar het VK te gaan. Vaak hebben deze vrouwen late abortussen eerder dan te beslissen toch het kind te houden.”

LSP roept op om op 28 september in solidariteit met de eis voor het intrekken van het achtste amendement actie te voeren aan de Ierse ambassade in Brussel. Tegelijkertijd zal op een hele reeks plaatsen in de wereld actie worden gevoerd. We zullen er de eisen van ROSA verdedigen: voor het recht op abortus, tegen het besparingsbeleid en voor publieke investeringen die iedereen een échte keuze laten, voor een samenleving waarin een kind krijgen niet tot (nog meer) armoede leidt.

Socialistisch parlementslid Ruth Coppinger: “Vrouwen vertrekken in het geheim, overladen met een stigma, en met een hoge persoonlijke kost voor hen en hun families. De vrouwen uit de arbeidersklasse zijn het hardst geraakt omdat ze het zeer moeilijk hebben om de ongeveer 1.500 pond te vinden om naar het VK te gaan”

28 september om 18u30 protestactie aan de Ierse ambassade in Brussel, Etterbeeksesteenweg 180 in Etterbeek (Europese buurt, metro Schuman)

Racisme is geen antwoord op homofobie – samen strijden tegen elke vorm van verdeeldheid!

De Antwerp Pride midden augustus had als thema “LGBT vluchtelingen.”

Hiermee reageerde de Pride op de internationale actualiteit. In tal van landen worden LGBTQI-mensen nog steeds vervolgd en vermoord: in zowat 70 landen is homoseksualiteit tot op vandaag strafbaar. Eerder dit jaar werd een homoseksuele vluchteling uit Syrië onthoofd teruggevonden in Istanboel. Het was een schok voor de LGBTQI-gemeenschap. door

Jonas (Antwerpen)

Antwerp Pride is vooral een feest, maar het wordt ook gezien als een middel om bruggen te bouwen en solidariteit te versterken. Dat is belangrijk en het kan een verschil maken: kijk maar naar de beweging die in Ierland zorgde voor een overweldigende meerderheid in een referendum over het openstellen van het huwelijk tot mensen van hetzelfde geslacht. Tegen zowat alle gevestigde partijen en de nog steeds erg machtige katholieke kerk in, kozen honderdduizenden gewone Ieren ervoor om een belangrijke stap vooruit te zetten in de strijd voor gelijke rechten.

Tegen de achtergrond van een vluchtelingencrisis is specifieke aandacht voor LGBTQI vluchtelingen positief.

Alleen vreemd dat in dit kader Bart De Wever aan het woord werd gelaten om toelichting te geven. De Wever verdedigt het asielbeleid dat slechts 35% van de LGBTQI vluchtelingen erkent. Hij wijst meteen naar de komst van teveel andere vluchtelingen als probleem: als de ‘instroom’ “onder controle is, kan je holebi’s en transgenders er als eerste uithalen en helpen.”

In plaats van de redenen aan te pakken waarom mensen zich genoodzaakt voelen om te vluchten (oorlog, ellende, vervolging, …), wordt de verantwoordelijkheid voor het vluchtelingenprobleem bij de vluchtelingen zelf gelegd. Zij vormen met hun ‘instroom’ het probleem waarop politici als De Wever antwoorden met bewapende grenzen. Het grootste aantal vluchtelingen komt uit oorlogsgebieden. De Belgische betrokkenheid in zowat alle brandhaarden van de afgelopen jaren (Afghanistan, Irak, Libië, Syrië, …) zal bijdragen tot een groter vluchtelingenprobleem en meer terrorisme, zowel in

die landen zelf als bij ons. De rechtse regering heeft wel middelen om oorlog te voeren, maar niet om de slachtoffers daarvan bij te staan.

Wij eisen de toekenning van asiel aan mensen die omwille van hun seksuele geaardheid moeten vluchten en een internationale campagne tegen alle homofobe wetten en praktijken.

Racisme is geen antwoord op homofobie

De terechte angst van veel LGBTQI m e n s e n vo o r d e b a r b a r ij v a n Islamitische Staat en andere gelijkaardige groepen wordt uitgespeeld.

Rechtse populisten doorheen Europa en de VS doen dit. Geert Wilders van de Nederlandse PVV zegt dat we “onze homo’s” moeten verdedigen tegen de De Pride in Brussel eerder dit jaar. Foto: PPICS islam. Donald Trump was er na de aanslag op een LGBTQI club in Orlando den toegelaten of zelfs ondersteund. ke het betrekken van migranten bij de eerder dit jaar snel bij om naar mos- Laat ons ingaan tegen alle vormen van samenleving: onderwijs bevestigt onlims te wijzen. Strijd tegen homofobie discriminatie! gelijkheid, werkloosheid en armoede wordt misbruikt om een racistische Het klopt dat homofobie en seksisme pieken onder migranten. Als er geen agenda te dienen. Discriminatie be- bestaan onder migranten, maar het perspectief is om als onderdeel van de strijden kan niet efficiënt als tegelijk is zeker niet tot deze lagen beperkt. samenleving vooruit te gaan, is het niet andere vormen van discriminatie wor- België loopt in Europa achterop inza- verwonderlijk dat sommigen achteruit kijken. Het besparingsbeleid zal dit enkel nog versterken. Moraliserende boodschappen zoals de nieuwkomersverklaring zullen daar geen verandering in brengen. Samen opkomen Specifieke aandacht voor LGBTQI vluchtelingen is voor een degelijke toekomst met werk positief. Alleen vreemd dat Bart De Wever door Antwerp voor iedereen, goede huisvesting en degelijk onderwijs kan wel een verPride aan het woord werd gelaten om toelichting te schil maken.

LGBTQI-fobie komt voor bij tal van geven. De Wever verdedigt het asielbeleid dat slechts conservatieve groepen, van extreem35% van de LGBTQI vluchtelingen erkent. Hij wijst naar rechts in Oost-Europa tot diverse relide komst van teveel andere vluchtelingen als probleem: gieus geïnspireerde stromingen in alle godsdiensten. Dat is ook bij ons het als de ‘instroom’ “onder controle is, kan je holebi’s en geval. Vorig jaar was er in Antwerpen transgenders er als eerste uithalen en helpen.” zelfs een extreemrechtse ‘mars van het

gezin’ waarbij niet alleen een verbod op abortus werd geëist, maar ook een verbod op homo-adoptie en een verbod op de Pride! Onder de aanwezigen Filip Dewinter (Vlaams Belang) maar ook N-VA-militant Wouter Jambon…

En dan suggereert De Wever dat homofobie vooral een probleem van moslims is?

Verdelen om te heersen, zit in het DNA van het kapitalisme. Dat is logisch: dit systeem wordt gedomineerd door een erg kleine superrijke elite – de 62 rijksten bezitten evenveel als de armste helft van de wereldbevolking. Om gezamenlijk verzet van de overgrote meerderheid van de bevolking moeilijker te maken, worden allerhande vormen van verdeeldheid gepromoot: racisme, seksisme, homofobie. Als LGBTQI-rechten of die van migranten bedreigd worden, is het om onze positie te ondermijnen.

TTIP

www.socialisme.be september 2016

Werkenden, jongeren en de planeet versus de winsthonger

Vrijhandelsverdragen vergroten de greep van de multinationals nog meer!

Er is een groeiende woede tegen de “grote transatlantische markt” die met het vrijhandelsverdrag TTIP tot stand zou komen. Dit verdrag wordt onderhandeld tussen de EU en de VS om de grootste vrijhandelszone ter wereld te creëren. Deze zone zou betrekking hebben op 820 miljoen mensen en 45,5% van het wereldwijde BBP. Ondertussen wordt ook onderhandeld over CETA, het vrijhandelsverdrag tussen Canada en de EU, en TISA, een handelsakkoord over diensten tussen 23 leden van de Wereldhandelsorganisatie (goed voor 70% van de wereldwijde handel in diensten).

De Amerikaanse regering onderhandelt tegelijk over het TPP (Trans Pacific Verdrag) met Australië, Brunei, Canada, Chili, Japan, Maleisië, Mexico, Nieuw-Zeeland, Peru, Singapore en Vietnam. Samen zijn die landen goed voor 40% van het wereldwijde BBP. Het vrijhandelsverdrag dat in 2000 tussen Mexico en de EU gesloten werd, zou ‘gemoderniseerd’ worden om het aan te passen aan de vele nieuwe vrijhandelsverdragen. Na de economische crisis van 2008 zoekt het kapitalistische systeem een oplossing in een overdosis aan verdragen.

Jobs, het algemeen gebruikte voorwendsel

Er wordt niet enkel gesproken over het opheffen van fiscale en douanebelemmeringen, maar ook de zogenaamde niet-tarifaire belemmeringen.

Dit gaat onder meer om wetgeving inzake sociale, hygiënische of ecologische bescherming die gezien worden als obstakels voor de vrije concurrentie tussen bedrijven. Deze vrijhandelsverdragen zijn gericht op toenemende concurrentie tussen de werkenden, vernietiging van de kleine landbouwbedrijven en de desintegratie van onze openbare diensten die al zwaar onder druk staan.

Zo zou TTIP toelaten dat de praktijk van het schoonmaken van kippen met chloor kan gecommercialiseerd worden in Europa. De verplichte etiketten van producten op basis van genetisch gemodificeerde organismen (GGO) zouden verdwijnen. Energie op basis van fracking zou geliberaliseerd worden in Europa. Telkens weer wordt de meest soepele regel voor bedrijven langs de ene of de andere kant van de Atlantische Oceaan de regel. Als kers op de taart kunnen bedrijven staten voor private rechtbanken slepen op basis van een mechanisme voor geschillenbeslechting tussen investeerders en staten (ISDS). Zo werd Guatemala in 2010 veroordeeld tot een schadevergoeding van 25 miljoen dollar omdat het een wettelijke maximumprijs voor elektriciteit oplegde. Canada moest Exxon Mobil 11 miljoen euro betalen omwille van een wet waarin de offshore oliewinning gekoppeld werd aan voorwaarden inzake investeringen in hernieuwbare energie.

In zijn ‘state of the union’ van 2013 kondigde de Amerikaanse president Obama aan: “We zullen onderhandelingen opstarten voor een groot transatlantisch partnerschap inzake handel en investeringen. Vrijhandel langs de Atlantische Oceaan zal ons toelaten om miljoenen goede jobs te creëren in de VS.” De toenmalige Europese commissaris voor handel, de liberaal Karel De Gucht, verdedigde dezelfde logica en had het over “honderdduizenden jobs” die zouden gecreëerd worden.

Nochtans spreken verschillende studies die stellingen tegen.

Professor Clive George van de universiteit van Manchester merkte op: “de economische modellen waarop hun schattingen gebaseerd zijn, wor-

den door heel wat vooraanstaande economen omschreven als bijzonder speculatief.” Hij stelt dat er beter kan gekeken worden naar eerdere ervaringen met vrijhandelsverdragen. Die zijn veel minder rooskleurig.

20 jaar NAFTA

Toen NAFTA (een vrijhandelsakkoord tussen de VS, Mexico en Canada) in 1994 gesloten werd, verklaarde het Economic Policy Institute (EPI) dat dit maar liefst 20 miljoen jobs zou creëren in de VS. Tegen 2013 hadden 845.000 Amerikanen beroep gedaan op het hulpprogramma als gevolg van commerciële aanpassing, een programma gericht op werkenden die hun job verloren door delokalisatie naar Canada en Mexico of door de toename van de import uit die landen.

Arbeiders die hun job in de industrie verloren, richtten zich op de reeds ver-

TTIP zou het schoonmaken van kippen met chloor gecommercialiseren in Europa. De verplichte etiketten van producten op basis van genetisch gemodificeerde organismen (GGO) zouden verdwijnen. Energie op basis van fracking zou geliberaliseerd worden.

Foto: PPICS

zadigde dienstensectoren (horeca, onderhoud, catering, ...) met lagere lonen en slechtere arbeidsvoorwaarden. Die toevloed van nieuwe werkenden heeft bovendien een nieuwe neerwaartse druk op de lonen gezet. De voedingsprijzen in de VS stegen tussen 1994 en 2014 met 67% ondanks een verdrievoudiging van de import.

In Mexico waren de gevolgen van het vrijhandelsverdrag eveneens rampzalig. De VS hebben het land overspoeld met gesubsidieerde maïs geteelt via intensieve landbouw. Het deed de prijzen in elkaar storten waardoor de economie op het platteland gedestabiliseerd raakte. Miljoenen landbouwers konden niet langer overleven en trokken naar de steden, waar de lonen hierdoor onder druk stonden, of probeerden naar de VS te migreren. De leegloop van het platteland bleef niet zonder gevolgen in de Mexicaanse steden waar de problemen groter werden terwijl de drugsoorlog intensiever werd. Op 20 jaar tijd is de prijs van basisproducten verzevenvoudigd.

Het minimumloon daarentegen verviervoudigde en blijft dus sterk achter

op de prijsstijgingen. NAFTA moest welvaart brengen, maar vandaag leven meer dan de helft van de Mexicanen onder de armoedegrens.

Een overwinning is mogelijk

In 1995 werden onderhandelingen opgestart voor een gelijkaardig akkoord, toen onder de naam Multilateriaal Investeringsakkoord (MIA). Dit gebeurde in het grootste geheim, net zoals bij de huidige onderhandelingen. Het leidde tot grote mobilisaties die er uiteindelijk voor zorgden dat er niets van het initiatief in huis kwam. “MIA was als een politieke Dracula, het kon niet overleven in het zonlicht,” stelde Lori Wallach, de oprichtster van Global Trade Watch.

In de zomer van 2012 maakte een campagne een einde aan ACTA (AntiCounterfeiting Trade Agreement), een erg controversieel akkoord waarover even ondoorzichtig onderhandeld werd als nu over TTIP. Voor de Europese Commissie was het afvoeren van ACTA een zware klap.

In 2014 kwam er vlak voor de derde onderhandelingsronde over TTIP een gedeeltelijke opschorting van de onderhandelingen om raadplegingen van de publieke opinie te houden. Dit werd afgedwongen door mobilisaties van syndicalisten, ecologisten, radicaal linkse verkozenen, ... Het was een eerste overwinning. Kort voordien verloor Obama in de Senaat en de Kamer een stemming over de “Trade Promotion Authority Act” waarmee beslissingen in het voordeel van TTIP zouden genomen worden. De belangrijkste reden voor die nederlaag was de enorme druk van onderuit, onder meer georganiseerd door de grootste vakbondsfederatie in het land, AFLCIO. Sindsdien is de woede tegen die verdragen nog toegenomen.

Vandaag is slechts 20% van de Duitsers voorstander van TTIP en dit ondanks de inspanningen van kanselier Merkel. In de VS moesten zowel Hillary Clinton als Donald Trump zich tegen het TTP uitspreken. We weten natuurlijk dat hun woorden weinig waard zijn, maar het is toch een uitdrukking van de impact die de mobilisaties hebben en van de groeiende bekommernissen onder bredere lagen van de bevolking voor deze handelsmanoeuvres.

De kapitalistische elite wil alle mogelijke middelen inzetten om de rust te bewaren en de vrijhandelsverdragen verkocht te krijgen. Desnoods worden gedeeltelijke toegevingen gedaan om de grote brokken van de verdragen erdoor te krijgen. Een andere methode is het opnemen van clausules die uitblinken van de goede intenties, maar nooit toegepast worden. Zo voorzag het akkoord tussen de EU en Mexico in een “democratische clausule”: het verdrag kon opgeschort worden indien er sprake was van schendingen van de mensenrechten. Deze bepaling werd nooit gebruikt, terwijl geweld schering en inslag is in Mexico. De afgelopen tien jaar werden bijna 70.000 mensen vermoord en 27.000 anderen verdwenen.

In juni was er harde politierepressie tegen een betoging van leerkrachten in het zuiden van Mexico waarbij 9 doden vielen. In 2014 werden 43 studenten in Ayotzinapa vermoord. Dat zijn enkel de meest bekende voorbeelden.

Vakbonden, NGO’s en internationale instanties klagen al jarenlang over de inbreuken op de mensenrechten en de straffeloosheid in Mexico.

De zaken verlopen moeilijker dan verwacht voor het kapitalistische establishment. Dat moet ons aanmoedigen om de strijd met hernieuwde kracht door te zetten. We kunnen de beweging tegen TTIP, CETA, ... het beste versterken door het te koppelen aan het wereldwijde verzet tegen het besparingsbeleid. Er is op 20 september de nationale betoging tegen TTIP. Negen dagen later is er de nationale vakbondsbetoging die gevolgd wordt door een stakingsdag op 7 oktober.

Dat zijn belangrijke data om de strijd verder te zetten. Enkel door massale mobilisaties kunnen we de poging tot afbraak van onze sociale verworvenheden stoppen. Doorheen de mobilisaties kunnen we bouwen aan een politiek alternatief op de schadelijke logica van vrijhandel en besparingen. TTIP en CETA bieden niets nieuws voor de kapitalistische logica, ze trekken door wat al bestaat en maken het erger. We moeten ons richten tegen het volledige kapitalistische systeem en opkomen voor een socialistisch alternatief.

20 september: nationale betoging tegen TTIP in Brussel

twee jaar Michel

de

Linkse Socialist

Regering kon arbeidersbeweging niet breken

Welke strategie om te winnen?

Van bij haar aantreden twee jaar geleden, wou Michel I doen wat de vorige rechtse regeringen Martens-Gol-Verhofstadt in de jaren ’80 nooit konden: de ruggengraat van de arbeidersbeweging breken zoals Thatcher toen in Groot-Brittannië. We zijn intussen talloze vakbondsmeetings en -concentraties verder. We hebben de voorbije twee jaar massaal betoogd, trokken sociale lagen mee die doorgaans moeilijk in beweging komen. Veel bedrijven en sectoren hebben dagen- tot soms maandenlang gestaakt. Na de algemene staking van 15 december 2014 bleef de regering amper overeind. Aan strijdbaarheid geen gebrek, maar winnen vereist ook een juiste inschatting van de situatie, een methode en een programma. dossier door

Eric Byl

Voor de vakbondsleidingen was de vorming van een homogeen rechtse regering in oktober 2014 een echte schok. Ze hadden het niet zien aankomen. Tot enkele maanden tevoren waren alleen Vlaamse patroons ervoor gewonnen. Zelfs het verbond van de grote Belgische patroons (VBO) stond weigerachtig tegenover die flamingante avonturiers die het land willen besturen zoals men een frietkot beheert.

Maar dat was voor de verkiezingen van mei 2014.

N-VA werd daarin de grote overwinnaar en vooral... een tripartite behaalde voldoende zetels voor een federale meerderheid. Dat was een unieke opportuniteit voor de Belgische burgerij. Ooit zou ze met de N-VA opgescheept zitten. Haar in de regering opnemen – in ruil voor het bevriezen van het nationale vraagstuk - stond garant voor een lucratief ultra-liberaal beleid, maar zou mogelijk de arbeidersbeweging haar duivels doen ontbinden. Met een klassieke tripartite achter de hand, die desnoods zonder nieuwe verkiezingen kon overnemen, werd N-VA plots wel een optie.

Als ‘kracht van de verandering’ kan N-VA zich geen half werk veroorloven. Dat geldt ook voor Michel. In een regering kruipen met slechts 1 op de 5 Franstalige kiezers, heeft enkel zin als de lat hoog ligt. Michel wil ons “DNA wijzigen”, ons zonder protest lijdzaam langer en harder doen werken. Als dat niet lukt, kan zijn partij gedurende decennia een kruis maken over machtsdeelname en is het hoogtepunt van zijn carrière voorbij. Open VLD wil haar rechtse kiezers die de voorbije jaren overliepen naar N-VA terug winnen door zich zo rechts mogelijk op te stellen. N-VA moet dan mee, maar dreigt meteen een deel van haar bredere achterban te verliezen. CD&V tenslotte weet dat ze in Vlaanderen voor een centrum-linkse coalitie onmisbaar is, maar niet voor een rechtse.

Correcte inschatting onontbeerlijk

derheid op haar nationale raad in februari 2015 een schandalig loonakkoord tekende. Eigenlijk herzag de ACV-top haar inschatting van de situatie.

Voortaan werd geen actie meer gevoerd tegen de regering, maar voor een evenwichtiger beleid. De indexsprong en het optrekken van de pensioenleeftijd werden niet officieel aanvaard, maar het verzet ertegen ingeruild voor een zogenaamde taxshift.

Het ACV was daar al tijdens het eerste actieplan fors op beginnen hameren, bijgetreden door een deel van de linkerzijde. LSP waarschuwde toen al om rechtvaardiger fiscaliteit niet als pasmunt te gebruiken voor het opgeven van ons verzet tegen de andere maatregelen van Michel I. We wezen er ook op dat een taxshift uitgewerkt door de rechtse regering wellicht het omgekeerde van een rechtvaardiger fiscaliteit zou opleveren.

De ABVV-leiding beging de fout om niet direct na 15 december het actieplan te evalueren op interprofessionele militantenvergaderingen en algemene vergaderingen op de werkvloer. Door de onverzettelijkheid van de regering zou dat wellicht tot een nieuw harder actieplan of zelfs direct een 48-urenstaking hebben geleid. Het zou de ACV-top onder druk hebben gezet om mee te gaan. Maar de ABVV-leiding liet de regering tijd om te herstellen en ook om de ACV-top te bewerken. Die greep de kans, met het vuur van de acties wat verderaf, om haar achterban in de pas te doen lopen. De ABVVleiding slaagde er wel nog in een nieuwe vakbondsconcentratie op 11 maart 2015 af te dwingen, maar intussen waren er ook in het ABVV steeds meer stemmen die er openlijk voor uit kwamen dat ze geen zin hadden in actie.

Was het dan een maat voor niets? Die vraag werd op de betoging van 7 oktober 2015 beantwoord.

Er heerste toen zeker geen groot enthousiasme.

De frustratie over de kloof tussen de mogelijkheden van het eerste actieplan en wat de vakbondsleidingen er maar uit haalden, zat nog hoog. Toch werden velen verrast door de massale toeloop van 100.000 hoofdzakelijk militanten die tot de actieve vakbondskernen waren toegetreden in de loop van het actieplan een jaar eerder. Het werd nadien bevestigd in peilingen waarin ruime meerderheden de nood aan vakbonden erkenden, in de toename van het aantal vakbondsleden en het aantal kandidaten in de sociale verkiezingen. De regering heeft veel binnengehaald, maar de ruggengraat van de arbeidersbeweging heeft ze niet gebroken en dat zal ze vroeg of laat ondervinden. Heeft dat ermee te maken dat ze de doelstelling van een begrotingsevenwicht tegen 2018 laat varen?

Een correcte inschatting van de situatie is onontbeerlijk in sociale strijd. Inbinden strookt niet met de bestaansreden van deze regering. Bovendien heeft iedere coalitiepartner haar eigen redenen om niet toe te geven. Als deze regering niet valt, zal ze met nieuwe anti-sociale maatregelen blijven komen.

Aanvankelijk leek dat duidelijk voor de vakbondsleidingen. Nog voor de regering in het zadel zat, begon een eerste actieplan te lopen. LSP waarschuwde toen al niet in de val te trappen van verdeeldheid tussen rode en groene syndicalisten en evenmin tussen Vlamingen, Walen, Brusselaars en migranten. Dat bleek toen nog voorbarig. De militanten werden op 23 september 2014 opgewarmd met een concentratie in gemeenschappelijk vakbondsfront Afwezigheid methode en programma in Brussel en dat front hield stand gedurende heel verzwakt en verdeelt het eerste actieplan dat liep tot en met 15 december en de regering uiteindelijk deed wankelen.

De talloze interprofessionele vergaderingen, zeHebben de vakbondsleidingen toen beseft welke ker die met tussenkomsten van de militanten, en kracht ze hadden opgewekt en deinsden ze terug de algemene personeelsvergaderingen op de werkvoor de gevolgen? Kreeg de ACV-leiding belof- vloer die helaas nog te weinig georganiseerd wertes in het Arco-dossier? Was het de schrik om de den, waren beslissend voor het succes van het eerste schijnheilige nationale éénheid na de aanslagen op actieplan. Heel af en toe vormden delegaties van Charlie Hebdo te breken? Wellicht speelde dat al- verschillende bedrijven op eenzelfde industrieterlemaal mee toen het ACV met een zeer nipte meer- rein een stakerscomité. Dat maakt allemaal deel

Militantenconcentratie van 23 september 2014. Foto: Navid uit van een traditie die de voorbije decennia grotendeels verloren is gegaan en op heel wat nieuwe werkplaatsen nooit bestaan heeft. Dat herstellen en er een automatisme van maken, zal tijd en vindingrijkheid vergen. Maar waar het gebeurde, bevorderde het de deelname, zorgde het voor een toestroom van nieuwe militanten, ook op de piketten. Het dwong de vakbondsleidingen tot concrete ordewoorden: intrekken van de indexsprong en vrije loonsonderhandelingen, een sterke sociale zekerheid en het behoud van brugpensioenen, een relancepolitiek van creatieve investeringen, het behoud van de openbare diensten en het ambtenarenstatuut, en tenslotte rechtvaardige belastingen door een evenwichtige bijdrage uit kapitaal.

Dat is nog heel ver verwijderd van wat nodig is, maar veel beter dan de oproep voor de nationale betoging van het gemeenschappelijk vakbondsfront op 29 september. Dan gaan we officieel de regering ‘geen gelukkige verjaardag’ wensen en politici en werkgevers oproepen tot ‘een serieus engagement’.

Hoe zijn we daar aanbeland? Er worden geen of nauwelijks nog interprofessionele militantenvergaderingen gehouden en indien wel, worden ze genegeerd of zelfs geboycot door centrales die er al lang van uit gaan dat we de regering maar best uitzitten. Denken ze dat mensen dan anders zullen stemmen? Dat zou flink tegen kunnen zitten, fatalisme is zelden een game-changer.

Intussen is van democratische besluitvorming geen sprake meer. Dat heeft ook andere gevolgen.

Op de werkvloer, vooral tijdens personeelsvergaderingen is de druk voor eenheid groot, sectarisme tegen andere bonden en niet-gesyndiceerden wordt er snel afgestraft, maar hoe verder van de werkvloer verwijderd, hoe groter de verdeeldheid. Op 9 oktober 2015 staakte CGSP-Cheminots alleen tegen het protocolakkoord bij de NMBS, zonder ACV-transcom, maar ook zonder ACOD-Spoor dat voor het eerst ooit openlijk afstand nam van haar federale structuur en dat zonder de achterban te raadplegen. Door het gekibbel van de bonden, zagen de spoordirecties de kans om het stakingsrecht met deurwaarders en dwangsommen aan banden te leggen. We vrezen dat ze strafdossiers aanleggen tegen strijdbare militanten om die zonodig met ontslag af te dreigen.

Bij de start van het tweede actieplan in april dit jaar, was omzeggens niets meer gemeenschappelijk. Het ACV betoogde de dag na drie verschillende militantenconcentraties van het ABVV in Brussel, Luik en Charleroi. Op 31 mei betoogde de openbare dienstencentrale van het ACV in Brussel, terwijl de tegenhanger bij het ABVV in verspreide slagorde actie voerde in Gent, Waver en Namen. Dat de ACOD-voorzitster Chris Reniers enkele dagen voordien in de media de deur op een kier zette voor sancties tegen de stakende penitentiaire agenten in Wallonië en Brussel, zal er niet vreemd aan zijn.

Met lede ogen zien strijdbare militanten hun vakbondsleidingen vooral elkaar, in plaats van de regering en de patroons, bekampen en dat terwijl de aanvallen maar blijven komen.

Vakbondsleiding ingehaald door spontane acties

Het is niet meer dan logisch dat werknemers ten einde raad zelf het initiatief nemen. Meestal springen de vakbonden dan wel bij, maar helaas niet altijd. De staking van de bagage-afhandelaars op Zaventem werd aanvankelijk in de media, door patroons en politici, afgebrand als “die teveel”. Maar toen hun vakbonden publiek maakten dat de patroon weigerde de overuren die gepresteerd werden na de aanslagen van 22 maart correct uit te betalen, sloeg de stemming om. Hun collega’s luchtverkeersleiders die net tevoren in actie gingen omdat hun patroon de nasleep van de aanslagen trachtte te misbruiken om hun pensioenregeling inderhaast overboord te gooien, stonden echter alleen. Ze werden afgeschilderd als gepriviligieerden, corporatisten en van alle kanten bedreigd. Op de eigenlijke reden van de staking werd nauwelijks ingegaan, helaas ook niet door de vakbonden.

Liefst 55 dagen staakten de penitentiaire agenten in Wallonië en Brussel. De regering zette de politie in, dan het leger en lanceerde een mediacampagne over de erbarmelijke condities waarin gevangenen moeten leven, alsof ze dat nu pas ontdekt had. Niets leek te werken. Tot de regering er met communautair onevenwichtige voorstellen in slaagde de Vlaamse bonden af te kopen en de staking in Wallonië en Brussel dood te laten bloeden.

Twee jaar Michel

www.socialisme.be september 2016

Hoe de staking van 1936 onder meer betaald verlof afdwong

Actie in Aalst tijdens de stakingsbeweging van 1936. Foto: amsab.be 1936. In Duitsland zijn de nazi’s aan de macht en wordt een brutaal antiarbeidersbeleid gevoerd. Extreemrechts kent ook bij ons een doorbraak in de verkiezingen van 24 mei 1936. In Spanje en Frankrijk zijn er linkse regeringen die (onder meer op aandringen van het stalinistische Rusland) weigeren te breken met het kapitalisme waardoor ze in de greep van de kapitalistische crisis vastzitten. De woede is groot en zoekt uitwegen. door

Geert Cool

Spontane stakingsgolf van onderuit

Vlaamse penitentiaire agenten zouden moeten weten dat ze die toegevingen nooit gekregen hadden zonder de strijd van hun Brusselse en Waalse collega’s. Bij het spoor was het afnemen van een bijkomende kredietdag en het optrekken van de productiviteit met nog eens tien procent de druppel die de emmer deed overlopen. Een spontane staking, waarbij ook veel personeelsleden betrokken waren die nooit eerder deelnamen, overspoelde het land. Uiteindelijk erkenden de vakbonden de staking, maar om ze zo snel mogelijk te doen landen op een akkoord waarin de directie vrijwel alles binnenrijfde en de werknemers het moeten stellen met vage beloftes.

Als de vakbondsleidingen geen initiatief nemen, terwijl aanvallen blijven komen in een situatie die nu al ondraaglijk is, zal dat onvermijdelijk tot nieuwe spontane acties leiden. Het is een kwestie van tijd voor de eerste bedrijfsbezettingen er komen. De regering ziet de bui hangen. Ze wil het stakingsrecht inkapselen in het sociaal overleg en

Op 29 september en andere mobilisaties, moeten we net zoals in 2014 gebruik maken van iedere opening om zoveel mogelijk collega’s actief te betrekken. We weten nu wat het potentieel is, hebben de voorbije jaren wellicht een stuk naïviteit verloren, die ervaring moeten we delen onder elkaar en met de talloze collega’s die de komende weken, maanden en jaren eveneens gedwongen zullen worden om in actie te gaan.

spontane – zij noemt het “wilde” – stakingen zo goed als onmogelijk maken en onderwerpen aan allerlei sancties. Dat kan de arbeidersbeweging een tijdlang intimideren. De vakbondsleidingen hadden dat gemakkelijk kunnen keren, door net zoals delen van het FGTB, de stakende penitentiaire agenten en spoormannen ter hulp te snellen. In plaats daarvan werd de timing van het actieplan misbruikt als excuus om afzijdig te blijven. Het doel van een actieplan is: geen acties zonder vervolg en systematisch krachtsverhoudingen opbouwen. Het is absurd om van de stakers te eisen dat ze zich aanpassen aan de opgestelde kalender: als de concrete situatie het vereist, moet de kalender aangepast. Dat gebeurt trouwens al. Sinds de regering haar beleidsverklaring uitstelde tot ten vroegste 9 oktober, wordt met geen woord meer gepiept over de aangekondigde algemene staking op 7 oktober. De agenda aanpassen aan de regering kan blijkbaar wel.

Geen enkel ordewoord, hoe toepasselijk het in bepaalde omstandigheden ook mag zijn, is dat altijd in alle omstandigheden. In 1997, tijdens de sluiting van Renault-Vilvoorde, had de leiding van de metaalbond het correcte verlangen naar ‘internationale solidariteit’ misbruikt om de aandacht af te leiden naar Frankrijk, weg van een mogelijk front van Renault-arbeiders met die van het bezette staalbedrijf in Clabecq. Sinds de trojka neerstreek in Griekenland ‘organiseerden’ de vakbonden maar liefst 42 algemene stakingen, sommige waren heel sterk, maar andere hadden als voornaamste resultaat de totale uitputting van de beweging. Strijdbare syndicalisten mogen zich daardoor niet laten ontmoedigen. De arbeidersbeweging heeft een enorm incasseringsvermogen, juist omdat ze zo’n kollossale productieve kracht is. Zelfs na oorlog, wanneer ze zo goed als met de grond gelijk gemaakt is, slaagt ze er telkens weer in om zich op verrassend korte termijn te herstellen. Op 29 september en andere mobilisaties, moeten we net zoals in 2014 gebruik maken van iedere opening om zoveel mogelijk collega’s actief te betrekken. We weten nu wat het potentieel is, hebben de voorbije jaren wellicht een stuk naïviteit verloren, die ervaring moeten we delen onder elkaar en met de talloze collega’s die de komende weken, maanden en jaren eveneens gedwongen zullen worden om in actie te gaan.

In de verkiezingscampag ne werden in Antwerpen twee militanten van de socialistische transportbond BTB vermoord door extreemrechtse militanten: Albert Pot en Theofiel Grijp. Een 24-urenstaking op de dag van hun begrafenis volstond niet voor veel militanten. Het ongenoegen beperkte zich niet tot het dodelijk geweld. De lonen liepen achter op de prijsstijgingen en er werd al jarenlang bespaard op de levensstandaard van de werkenden.

De BTB-leiding zag zich onder druk van de basis – met onder meer een vechtpartij voor de lokalen van de BTB aan de Paardenmarkt – genoodzaakt om de oproep voor een staking te lanceren met als centrale eisen een 40-urenweek, algemene loonsverhoging, een minimumloon van 32 frank per dag en zes dagen betaald verlof. De vakbondsleiders erkenden dat de staking “over den kop van de leiding uitbrak.”

De staking sloeg over naar andere sectoren: scheepsherstellers, de diamantsector, … en vanaf 9 juni ook onder meer de steenkoolmijnen en de metaalsector. FN-Herstal, in de buurt van Luik, werd bezet door het personeel. Het was meteen de eerste grote bedrijfsbezetting uit de Belgische sociale geschiedenis. Strijdbare militanten die opgestaan waren in de stakingsbeweging van 1932 nemen het voortouw.

De zwaartepunten van de beweging lagen in Antwerpen, Luik en de Borinage. Pogingen om communautaire verdeeldheid te zaaien, werden beantwoord met de slogan: “Uw voornaam is Vlaming of Waal, uw achternaam is arbeider.” Het aantal stakers liep op tot een half miljoen. De regering zag zich verplicht om op 17 juni voor het eerst in de geschiedenis nationaal overleg te houden met de vakbondsleidingen en de werkgevers.

Regering en patronaat moeten toegeven

Als de regering en de werkgevers in 1936 toegevingen deden, was dit niet uit sociale voelendheid. Het was omdat hen het stakingsmes op de keel werd gezet.

Er kwam een loonsverhoging van 7 tot 8%, de invoering van een wettelijk minimumloon, de invoering van de 40-urenweek in de mijnen en het recht op 6 dagen betaald verlof voor alle werkenden. In een aantal sectoren werden voor het eerst paritaire comités (voor overleg tussen werkgevers en werknemers) opgezet. De nationale vakbondsleiders stelden voor om vanaf 24 juni het werk te hervatten, maar op verschillende plaatsen werd langer gestaakt.

Op 8 juli 1936 was de wet over het betaald verlof een feit. Voor de toepassing ervan in alle sectoren waren nog acties nodig. Bij de stakingsacties die tot het bekomen van het betaald verlof leidden, vielen gewonden en zelfs een dode: een vrouw in Quaregnon werd gedood door kogels

van de rijkswacht die willekeurig schoten loste na eerdere confrontaties met stakers.

Hoe links zich kan opbouwen in bewegingen

Linkse militanten, waaronder activisten van de Communistische Partij in België (KPB) maar ook van andere stromingen, kenden een groeiende invloed. De sociaaldemocratie zat in de regering en wilde ook na de verkiezingen regeringspostjes opnemen. Bevriende vakbondsleiders, sommigen zaten namens de BWP in het parlement, stonden mee op de rem.

Na de splitsing van de KPB in 1928 – toen de aanhangers van Trotski uitgesloten werden – en de schok van de economische recessie stond de linkerzijde erg zwak. De staking van 1932 vormde een keerpunt, het syndicale gewicht van linkse militanten nam toe. Op politiek vlak bleef dit beperkt met een bescheiden groei van de KPB. De radicalisering in de jaren voor 1936 kwam op politiek vlak vooral naar voor bij de basis van de BWP. Het ‘plan De Man’, een op zich beperkt programma van hervormingen via parlementaire weg, leidde tot een brede hoop op verandering.

Trotski stelde voor om een politieke kritiek op dit Plan te brengen, maar tegelijk “aan een zo breed mogelijke laag van arbeiders aan te tonen dat, voor zover de burgerij de verwezenlijking van het Plan poogt te dwarsbomen, wij hand in hand met hen zullen strijden om ze te helpen bij het doormaken van de ervaring. We zullen met hen alle moeilijkheden van de strijd delen, maar wat we niet zullen delen zijn de illusies die er aan verbonden zijn.” De kritiek op het Plan moest niet gericht zijn op het verhogen van de “passiviteit van de arbeiders” door er een “voorgewende theoretische rechtvaardiging” aan te geven, maar integendeel moest deze kritiek gericht zijn op het versterken van revolutionaire krachten.

Een kleine groep Belgische trotskisten, voornamelijk in Charleroi georganiseerd, bouwde aan de basis van de BWP aan een eenheidsfront.

Er werd samengewerkt met de linkse stroming ‘Action Socialiste’ die snel voor een keuze stond: een revolutionaire breuk of het aanvaarden van het kapitalisme. Onder meer Spaak maakte die laatste keuze en werd beloond met ministerpostjes en en de functie van secretaris-generaal van de NAVO. Onder leiding van Walter Dauge en onder invloed van de trotskisten koos een deel voor een revolutionaire breuk met het kapitalisme. Deze groep werd uit de BWP gezet en vormde de Parti Socialiste Révolutionnaire met ongeveer 800 leden en een inplanting en invloed in Henegouwen. Zo haalde Dauge een meerderheid in de gemeenteraadsverkiezingen in Flénu, waarop de koning weigerde om hem als burgemeester aan te stellen.

De nederlaag in Spanje en het feit dat de Franse beweging niet verder ontwikkelde, zorgden ervoor dat de opgaande fase van klassenstrijd nog in 1936 zelf gestopt werd. Het leidde tot meer ruimte voor contrarevolutionaire ontwikkelingen. Samen met de naderende oorlog maakte het de consolidatie van de nieuwe trotskistische organisatie in België moeilijk.

De offensieve beweging van 1936 leidde tot een overwinning. Bovendien stelde dit de kwestie van politieke alternatieven. Mede door het internationaal prestige van de Sovjet-Unie kon vooral de KPB daarop inspelen. Maar ook de trotskisten konden waar ze stoutmoedig inspeelden op radicalisering en massabewegingen zonder toe te geven op hun programmatorische vastberadenheid uitgroeien tot een factor van belang.

10

internationaal

de

Linkse Socialist

Labour en Jeremy Corbyn: welk type van partij voor werkenden en jongeren?

De Britse Labour Party is het middelpunt geworden van een hevige strijd tussen links en rechts. In heel Europa en zelfs daarbuiten wordt reikhalzend uitgekeken naar de uitkomst van deze krachtmeting. Slaagt Jeremy Corbyn, de linkse partijvoorzitter, erin om de Labour Party uit de klauwen van het rechtse, pro-big business partijapparaat te halen? Kan hij een nieuw model van arbeiderspartij ontwikkelen, gecontroleerd door de instromende basis? door

Peter Delsing

Maar liefst 183.000 mensen waren duidige manier, zoals met het Brexit bereid om het lidgeld van 25 pond te referendum, in essentie een revolte betalen. Het was door het partij-ap- van de werkende klasse tegen het esparaat, dat door neoliberalen gedomi- tablishment. neerd wordt, opgetrokken vlak nadat het nieuwe voorzittersverkiezingen Tijd voor keuze: afslag naar uitlokte. Geen enkele partij van links links of rechts? of rechts in Europa kende de laatste jaren zo’n instroom. Opvallend zijn de Uitdager Owen Smith probeert zich massale meetings en betogingen over- natuurlijk een links gezicht aan te meal waar Corbyn spreekt. In Liverpool ten. In werkelijkheid vertegenwoordigt kwamen er meer dan 10.000 mensen hij de strekking die Labour “veilig” op straat. moet stellen voor de heersende klasZal Corbyn een nieuw model ont- se en de carrièrepolitici. Wellicht zal wikkelen, of zal hij integendeel een Corbyn de voorzittersverkiezingen opschadelijke “eenheid” proberen te be- nieuw winnen. Reeds 234 van de 275 houden met neoliberale tegenstanders lokale Labour Party meetings die een van de werkende klasse? Dan kan de kandidaat aanduidden midden augusbureaucratische fractie - gesteund door tus, kozen voor Corbyn. de media - er in een bepaald stadium Van meet af aan organiseerde de in slagen om hem uit het zadel te wip- rechterzijde sabotage rond meer en pen. Indien niet nu tijdens de nieuwe minder belangrijke zaken: droeg hij voorzittersverkiezingen tegen Owen een das? Zong Corbyn patriottisch Smith, dan eventueel later. het volkslied? Toonde hij niet te weinig enthousiasme voor de neoliberale Revanche van de EU? De rechterzijgeschiedenis de wil nieuwe leden uitsluiten door het Het kapitalisme zit lidgeld aanzienlijk sinds midden jaren te verhogen en sluit 1970 in een uitgerok- Wat het kapitaal en de effectief tienduizenken crisis. De post- Labour bureaucratie diep den uit als blijkt dat stalinistische perize op sociale media ode, na 1989, leidde van binnen vrezen, is een kritiek hadden op de echter tot het ver- electorale overwinning neoliberale en proder afstand nemen oorlogsvleugel van van de sociaal-de- van een hernieuwd, op de de partij. Ze verbiedt mocratie van socia- arbeidersklasse en haar zelfs elke lokale parlistische ideeën. De tijmeeting en discusbehoeften gericht Labour. sie, leiders omarmden tenzij die om een de “vrije markt”, prikandidaat-voorzitter vatiseringen en neoliberaal snijden in te nomineren. lonen, uitkeringen en pensioenrechHelaas toonde Corbyn aanvankelijk ten. Bij gebrek aan een duidelijk klas- te veel verzoeningsgezindheid met de sekompas, zagen we de opkomst van rechtervleugel. Zijn positie veranderrechts populisme en soms zelfs van de naar pro-EU. Hij was tegen de herextreemrechts. selectie van parlementairen als ze het Vooral sinds de crisis van 2008 bra- democratische meerderheidsstandpunt ken er ook nieuwe linkse stromingen van hun achterban niet vertolken en door. Er was de opgang en val van meedoen aan besparingen. Hij stelde Syriza in Griekenland, de opkomst van ook niet dat Labour gemeenteraden Podemos in Spanje en natuurlijk ook besparingen op diensten en personeel de indrukwekkende beweging rond moeten verwerpen en moeten mobiBernie Sanders. Deze politieke ont- liseren om een behoeftenbudget af te wikkelingen bouwden verder op soci- dwingen door meer middelen te eisen ale strijd: de indignado’s, pleinbezet- van de regering en de rijkste 1%. tingen, Occupy in de VS, ... De strijd Desondanks vindt zijn programma tegen de 1% en hun superuitbuiting voor hernationalisatie van het spoor, zoekt onvermijdelijk een weg voor- voor een degelijk minimumloon en uit. Soms ook op een niet altijd een- vakbondsrechten massale weerklank.

Een van de vele meetings van Jeremy Corbyn: een openluchtmeeting tijdens de middagpauze op een weekdag in het stadje Derby met 800 aanwezigen. De openheid en zoektocht naar ideeën bleek onder meer in de interesse voor weekblad ‘The Socialist’ waarvan er 90 verkocht werden op deze meeting. Foto: Socialist Party Wat ook de capriolen zijn van de rijke sief zijn, met een beslissende stem van mediagroepen die op elke slak - en haar actieve massabasis in de centrale soms zelfs dat niet - zout proberen te politieke en organisatorische kwesties. leggen. Maar een politieke burgeroor- Zoals de Co-operative Party nu reeds, log tussen twee vleugels die onver- zou ook de Socialist Party van zo’n zoenlijke klassenbelangen vertegen- nieuw en democratisch project deel woordigen, kan niet kunstmatig in de willen zijn. Door de ervaring met de diepvries worden gestoken of simpel- sociaaldemocratische en stalinistische weg weggewenst worden. De groep bureaucratieën van het verleden, en rond Corbyn vertrok totnutoe teveel de topdown benadering van veel vakvan een zuiver electoraal perspec- bondsleiders, zou een niet-inclusieve tief. Wat onbegrijpelijke pogingen tot benadering vandaag niet meer werken verzoening met de immer ontketende en niet worden aanvaard door partij- of neoliberale rechterzijde naar verluidt syndicale militanten. nodig maakte. Een verkiezingsoverZou dit leiden tot een splitsing binwinning in 2020 zou dan alles moeten nen Labour? Ja, maar wat dient de beveranderen. Dit blijkt geen realistisch langen van de werkende klasse? Een perspectief.

Labour Party met honderden parlementairen die voor besparingen, priDemocratisch instrument voor vatiseringen en oorlog stemmen? Of de arbeidersklasse een hernieuwde partij, die aanvankelijk enkele tientallen parlementairen Wat het kapitaal en de Labour bu- telt, maar met een propere lei en een reaucratie diep van binnen vrezen, is echt links programma zeker een dooreen electorale overwinning van een braak kan forceren? Als zo’n partij zich hernieuwd, op de arbeidersklasse en steunt op tussenkomst in vakbondshaar behoeften gericht Labour. Ze strijd, campagnes in scholen en wijken, huiveren voor een geradicaliseerde ... kan ze snel uitgroeien tot een partij Labour Party, zonder de buffer van de van miljoenen werkenden en jongeren, Blairisten om hen te beschermen. En in de plaats van de rijkste 1%. Zo’n dat in de reeds onzekere situatie van massapartij zou een gigantisch labode Brexit, waarvan ze de gevolgen voor ratorium zijn voor ideeën en de strijd zich uit proberen te duwen. voor een democratische, socialistische Volgens de zusterpartij van LSP, de samenleving enorm vooruithelpen.

Socialist Party, mag het breed gedragen enthousiasme voor Corbyns pro- Spook van trotskisme waart gramma niet door bureaucratische door burgerlijke media obstakels worden afgeremd. Een herlancering van Labour, een grote confeOok de zusterpartij van LSP, de rentie, is nodig om iedereen - alle stro- Socialist Party, werd deel van de lastermingen en individuen - die zich tegen campagne om Jeremy Corbyn te trefhet neoliberalisme verzet te verenigen. fen vanuit de kapitalistische massameZo’n partij zou best federaal (in plaats dia. Rechtse Labour-figuren, versterkt van strak centralistisch), open en inclu- door kranten en TV, putten zich uit in

pogingen om “trotskistische infiltratie” aan te tonen. Op die manier moest Corbyn worden geraakt door vermeende “schuld door associatie”.

In tegenstelling tot de beweringen van de rechterzijde waren en zijn de methodes van de Socialist Party (en vroeger Militant) nooit gebaseerd op intimidatie of complotten. De heftigheid van de anti-trotskistische spokenjagers komt voort uit de successen van onze organisatie in het verleden: de massale strijd in Liverpool onder leiding van Militant die nieuwe woningen, jobs en kinderopvang opleverde.

En natuurlijk de 18 miljoen sterke antiPoll Tax campagne die de politieke carrière van Thatcher brak. Waar het reformisme faalde, kwam en komt de verdachtmaking tegen de marxistische trend goed van pas. Trotski vocht tegen bureaucratie en voor een herinstellen van de vrije sovjetdemocratie, een meerpartijensysteem maar steunend op de geplande economie en de strijd voor internationaal socialisme. Hij was samen met Lenin de voornaamste leider en theoreticus van de Russische revolutie.

Die erfenis van het hoog houden van de rode vlag en de beste tradities van de arbeidersbeweging mag door nieuwe generaties blijkbaar niet worden herontdekt. De reden daarvoor is eenvoudig: het zijn ideeën en een organisatie die de wereld kunnen veranderen.

Boekentips:

* ‘History of Militant’ door Peter Taaffe.

558 pagina’s. 14 euro + verzending * ‘Liverpool: a city that dared to fight’ door Peter Taaffe en Tony Mulhearn, 497 pagina’s. 14 euro + verzending.

Bernie Sanders steunt Clinton, politieke revolutie doorzetten met Jill Stein De woede tegenover de enorme ongelijkheid en een ‘herstel’ waar de meerderheid van de bevolking niets van voelt, stuwde de campagne van Bernie Sanders vooruit. Het toonde dat het mogelijk is om een nationale campagne te voeren zonder geld van de bedrijven aan te nemen en met een programma dat vertrekt van de noden van de werkende bevolking.

Jill Stein op campagne

te zetten. De campagne van Jill Stein zijde niet stoppen. Een regering onder is een concrete manier om de strijd leiding van Clinton zal het rechtse podie Bernie Sanders begon door te zet- pulisme verder versterken. ten. Jill Stein is kandidaat namens de De Democraten en Republikeinen Green Party, in de VS een pak linkser hebben nu beiden de minst populaire dan de groene partijen in Europa. kandidaten sinds jaren. Miljoenen werVeel werkenden zijn terecht bang dat kenden zijn het beu dat de ‘keuze’ beTrump het wel eens kan halen. Een re- perkt is tot een maniak met een groot gering onder leiding van Clinton zou ego en een marionet van de grote beeffectief op veel vlakken anders zijn drijven. Mogelijk zal Stein het beste dan een regering onder leiding van onafhankelijke linkse resultaat behaTrump. Sinds Jimmy Carter heeft de len sinds Ralph Nader in 2000. We zijn Socialist Alternative steunde de op- Democratische Partij het neolibera- het niet eens met alle onderdelen van roep van Bernie Sanders voor een ”po- lisme volledig omarmd. De vruchten het Groene programma maar enkele litieke revolutie tegen de klasse van van de Democratische diensten aan de miljoenen stemmen halen met een opmiljardairs.” Jammer genoeg ging hij belangen van de grote bedrijven wor- rechte linkse kandidaat zal bijdragen vervolgens over tot steun aan een kan- den nu geplukt door Trump. Hillary aan het verenigen van de consequente didaat van die klasse. Zijn aanhangers belooft om het neoliberale beleid van linkerzijde en kan een momentum biezoeken naar methoden om de oproep Bill Clinton en Obama verder te zetten. den waarop onafhankelijke kandidaten voor een “politieke revolutie” verder Een stem voor Clinton zal de rechter- kunnen verderbouwen.

internationaal

www.socialisme.be september 2016

11

IJzeren hand van Erdogan kan regimecrisis niet in de kiem smoren en de paspoorten van 74.562 mensen werden afgenomen. Bijna 5.000 ambtenaren werden afgedankt en 80.000 anderen, waaronder 23.738 mensen uit het onderwijs, werden geschorst. 4.262 stichtingen, ziekenhuizen, scholen, verenigingen, mediakanalen, vakbonden en bedrijven werden gesloten.

Het land kent een toenemende politieke crisis in een context van groeiende economische crisis. De regering gebruikt het gerechtelijk systeem en het militaire apparaat om uit de imregime niet kan bestreden worden met passe te geraken en elke oppositie bindictatoriale methoden. Of de poging nen en buiten het parlement het zwijnu gelukt was of niet, het resultaat gen op te leggen. Het leger dat tussen bestaat sowieso uit meer repressie 2007 en 2013 met het Ergenkon-protegen de massa’s. De mislukte poging ces ontdaan werd van zijn vroegere tot staatsgreep zal nu door Erdogan elite wordt al maandenlang ingezet gebruikt worden om de macht ver- om de Koerdische oppositie bloedig der te concentreren in de kleine kliek neer te slaan. van zijn naaste vertrouwelingen en de democratische rechten zullen verder Turks offensief in Syrië aan banden gelegd worden.”

Er volgde effectief harde represOp 12 augustus namen Koerdische sie. De regering kondigde een nood- milities de stad Manbij in Syrië in na toestand van drie maanden af waar- een strijd tegen IS. Dit droeg ongetwijbij ook de regels van de Europese feld bij tot de beslissing van Turkije Verklaringen van de Rechten van de om Djarabulus binnen te vallen zodat Mens werden opgeschort. Tegen 19 deze stad niet in Koerdische handen augustus waren er maar liefst 25.917 viel. De Turkse interventie kwam er mensen onder toezicht geplaatst als op een ogenblik dat de regionale evengevolg van de staatsgreep. 13.419 wichten verschoven. Erdogan verwijt mensen werden preventief opgepakt de Verenigde Staten dat steun werd ge-

De mislukte poging tot staatsgreep van 15 juli door een fractie van het Turkse leger heeft geleid tot een grootschalige zuiveringsoperatie in het land. Iets meer dan een maand later, op 24 augustus, ging het Turkse leger over tot de meest consistente militaire operatie in buurland Syrië sinds het begin van het conflict daar. Turkije veroverde de stad Djarabulus op Islamitische Staat (IS). Met de operatie viseerde het Turkse leger IS, dat voor het offensief de stad al verlaten had, maar wil het vooral ook de spierballen rollen tegen de Koerdische milities.

Hoe kunnen de werkenden en revolutionaire jongeren uit dit bloedige spinneweb van complexe en tegenstrijdige belangen van verschillende imperialistische en regionale machten raken? door

Nicolas Croes

Geen enkele steun aan Erdogan of aan het leger

De meerderheid van de bevolking en alle politieke partijen hebben zich verzet tegen een terugkeer van een militair regime. Het leger bestaat grotendeels uit dienstplichtigen. Weinigen waren bereid om hun leven op het spel te zetten voor de coupplegers, vooral officieren die hun eigen privileges wilden verdedigen. Het ontbrak de staatsgreep aan een reële sociale en politieke basis. Zoals onze Turkse zusterorganisatie Sosyalist Alternatif meteen na de mislukte staatsgreep opmerkte: “Het is van groot belang om in te gaan tegen de aanvallen op de sociale en democratische rechten door Erdogan. Maar deze poging tot staatsgreep toont aan dat een dictatoriaal

geven aan de Koerdische milities tegen IS zonder rekening te houden met de Turkse belangen. Turkije begon de relaties met Rusland te normaliseren en had verschillende ontmoetingen met het Iraanse regime. Het Turkse regime kan economische compromissen met Rusland sluiten en deelt met Iran de bezorgdheid over de Koerdische kwestie. In tegenstelling tot Rusland en Iran blijft Erdogan wel radicaal gekant tegen het Syrische regime van Assad.

Dat was de reden voor de tot voor kort wel erg verzoenende houding van het Turkse regime tegenover IS, een houding waar nu verandering in komt.

IS staat onder enorme militaire druk en groeiend ongenoegen onder de bevolking van de gebieden dat het controleert. De groep probeert territoriumverlies te compenseren met een grotere nadruk op meer ‘conventionele’ terroristische methoden. Het leidt tot bijzonder moorddadige acties die als doel hebben om de vijanden te intimideren en om de eigen steun uit te bouwen. Op 3 juli vielen er bij een aanslag in Bagdad meer dan 300 doden, het was de bloedigste aanslag sinds de invasie in Irak in 2003.

De Koerdische militanten in het noorden van Syrië (Rojava) kregen lof voor hun heldhaftigheid en hun militaire successen tegen IS. De vastberadenheid op het strijdtoneel wordt onge-

twijfeld versterkt door de hoop op een andere samenleving in Rojava op basis van solidariteit, gender-gelijkheid en de rechten van de Koerdische bevolking om over haar eigen toekomst te beslissen na decennia van onderdrukking. Of dat kan lukken in een democratisch confederalisme, zonder socialsitische omvorming, is onwaarschijnlijk. De toenadering tussen de milities van de YPG (verbonden met de Partij van Democratische Eenheid PYD), het VS-imperialisme en Rusland zet die strijd voor een andere samenleving op de helling. In Turkije, heel de regio en trouwens ook in de rest van de wereld, kan geen enkel vertrouwen gesteld worden in krachten die enkel de dominantie van hun eigen heersende elite voor ogen hebben.

IS militaire nederlagen toebrengen en de bron van de groei ervan aanpakken, zijn twee totaal verschillende zaken. Volgens een verklaring van het Amerikaanse ministerie van Defensie op 15 juli was de totale kost voor de militaire operaties tegen IS sinds 8 augustus 2014 opgelopen tot 8,4 miljard dollar. Een democratische, socialistische planning van de economie op internationaal vlak zou ervoor zorgen dat dit enorme bedrag geïnvesteerd wordt in het verbeteren van de levensvoorwaarden in plaats van deze te vernietigen.

Wereld Sociaal Forum 2016: “Een andere wereld is mogelijk”: een socialistische wereld is nodig!

Er waren deze zomer niet alleen Olympische Spelen. Van 9 tot 14 augustus kwamen 35.000 mensen bijeen in Montréal (Québec) voor de 14de editie van het Wereld Sociaal Forum (WSF). Het WSF ontstond in 2001 als tegenhanger van het Wereld Economisch Forum (WEF) dat elk jaar in het Zwitserse Davos bijeenkomt. Het was onderdeel van de beweging tegen de kapitalistische globalisering na de eerste mobilisaties tegen de Wereldhandelsorganisatie in Seattle in 1999. door een deelnemer aan het

WSF

Er waren maar liefst 1.300 verschillende activiteiten (discussies, grote conferenties, geëngageerde kunstvoorstellingen, ...) georganiseerd door 1.102 organisaties uit 120 landen. De discussies gingen over een brede waaier van thema’s: klimaatverandering, sociaal-economische ongelijkheid en het verzet tegen de besparingen, de strijd van de First Nations-bevolking, syndicale strijd, feminisme, LGBTQI-strijd, het verzet tegen oorlog, de plaats van jongeren in de samenleving, ...

Voor het eerst vond het evenement plaats in een ontwikkeld kapitalistisch land in het ‘Noorden’. De vorige twee edities vonden in Tunesië plaats. Er waren heel wat problemen voor militanten uit de neokoloniale wereld. Zo werden veel visa geweigerd, de organisatoren verklaarden dat 60% van de visumaanvragen door bezoekers uit het ‘Zuiden’ geweigerd werden door de Canadese regering. Er waren amper verholen bedreigingen tegen de Palestijnse delegatie. Delegaties uit de armste landen hadden moeite om de middelen te vinden om afgevaardigden te sturen.

De strijd voor 15 dollar per uur

Een thema dat eruit sprong op dit WSF, zeker in de meer syndicaal getinte discussies en debatten, was de strijd voor een minimumloon van 15 dollar per uur. Deze strijd bouwt voort op de overwinning die in Seattle werd geboekt. Socialist Alternative en haar gemeenteraadslid Kshama Sawant speelden daar een belangrijke rol in. Sindsdien is de eis van 15 dollar per uur in heel Noord-Amerika een centraal thema geworden. Er wordt actief campag-

Het Committee for a Workers’ International (CWI), de internationale organisatie waarvan LSP de Belgische afdeling is, was op het WSF aanwezig met leden uit de VS, Canada, Québec en België. De foto hierboven toont een deel van ons team. ne voor gevoerd in de VS, Canada en Québec. In Québec lanceerde Alternative Socialiste, onze zusterorganisatie, de discussie met de campagne “15 plus.” Die campagne kreeg onder meer steun van de vakbond van het personeel van de Oude

Haven in Montréal, dat al maandenlang staakt voor hogere lonen.

Strijd voor een hoger minimumloon kan het zelfvertrouwen van de werkenden en jongeren sterken. Als we goed georganiseerd zijn op vlak van programma en over aangepas-

te methoden beschikken, kunnen we een offensief inzetten tegen de ondermijning van onze levensstandaard en doorheen deze strijd leggen we de basis voor een echt democratische samenleving, een socialistische samenleving.

12

recensie

de

Linkse Socialist

“Oorlog zonder grenzen”: oorlogspolitiek leidt wereldwijd tot meer geweld en terreur 100 jaar geleden, in 1916, verdeelden gezanten van Frankrijk en GrootBrittannië het Midden-Oosten onder elkaar. Frankrijk kreeg het huidige Syrië en Libanon, Groot-Brittannië kreeg Irak. Het geheime akkoord creëerde een nieuwe grens die tot op vandaag naar de twee gezanten van 1916 wordt genoemd: Sykes-Picot. Na ruim 100 jaar van koloniaal en semi-koloniaal bewind met bloedige interventies en steun aan dubieuze dictaturen, is het niet verwonderlijk dat er weinig vertrouwen is in de westerse mogendheden. Op de chaos en barbarij groeiden geen bloemen, maar burgeroorlogen en terroristisch geweld. door

Geert Cool

In “Oorlog zonder grenzen” schetst Ludo De Brabander een breder kader van de internationale politiek en geschiedenis om onder meer te begrijpen hoe de huidige conflicten ontwikkelen en wat de gevolgen ervan zijn inzake terrorisme en vluchtelingencrisis. Hij toont overtuigend en met een brede achtergrondkennis aan dat de burgerij in het Westen de impact van militaire interventies onderschat. “Organisaties als al-Qaida of de Islamitische Staat zijn onder meer het product van militaire interventies, van wapenhandel, van economische uitbuiting, van steun aan autoritaire regimes, van oliehonger, ja zelfs van de westerse koloniale geschiedenis die maar blijft nazinderen.” IS werd groot op de puinhopen van de invasie in Irak, al-Qaida groeide op basis van het geweld in Afghanistan.

De Brabander stelt terecht vast dat de ‘oorlog tegen terreur’ gefaald heeft: in 2002 waren er volgens officiële Amerikaanse cijfers wereldwijd 199 terreuraanslagen, in 2014 maar liefst 13.500.

Driekwart daarvan vond plaats in Irak, Nigeria, Afghanistan, Pakistan en Syrië. Hij verwijst naar de Duitse journalist Jürgen Todenhöfer: “In 2001 waren er ruwweg een paar honderd terroristen in de bergen van de Hindu Kush die een bedreiging vormden voor de internationale gemeenschap.

Nu, nadat de oorlog tegen het terrorisme volgens sommige schattingen tot 1 miljoen Iraakse levens heeft gekost, worden we geconfronteerd met 100.000 terroristen. ISIS is zes maanden na de start van de invasie opgericht: het is het kind van Bush.” Tot op vandaag komen gevestigde politici als antwoord op aanslagen niet verder dan het opvoeren van de vicieuze cirkel van geweld en terrorisme.

De Franse en Britse koloniale en de Amerikaanse neo-koloniale overheersing ging jarenlang gepaard met een verdeel-en-heersbeleid waarbij sectaire spanningen in onder meer Libanon, Syrië en Irak werden aangewakkerd. “Oorlog zonder grenzen” brengt de geschiedenis van koloniaal bedrog maar ook van antikoloniale strijd van onderuit. Zo werd de Syrische opstand van

leid en dus met het kapitalisme ging, gaf ruimte aan de elite om zich te herorganiseren. De westerse imperialistische machten maakten bovendien gebruik van prille bewegingen in Libië en Syrië om zich militair terug op de kaart te zetten.

De Brabander toont aan hoe rampzalig dit is: in juni 2015 telde Libië 450.000 interne vluchtelingen, waren er 1600 gewapende milities actief en controleerde IS een kuststrook van 200 kilometer. Waar de opstanden in het Midden-Oosten en Noord-Afrika gewelddadige groepen als AlQaida in een erg defensieve positie duwden, krijgen ze onder meer door de burgeroorlog in Syrië en het contrarevolutionaire offensief in Tunesië en Egypte opnieuw de wind in de zeilen. Samen met de sectaire tegenstellingen in Irak en Syrië zorgt dit voor de achtergrond waartegen een groep als IS kon ontstaan.

De Brabander merkt terecht op dat “gewelddadige jihadistische groeperingen vaak pas ontstaan in chaotische en gedestabiliseerde situaties als gevolg van een gewapend conflict,” waarbij ook naar Somalië, Bosnië en Kosovo verwezen wordt. Het grootste aantal slachtoffers valt in landen als Irak dat in 2014 gemiddeld negen aanslagen per dag kende met in totaal 10.000 doden, drie keer meer terreurdoden dan in 2000 in heel de wereld samen. Maar uiteraard beperkt het terrorisme zich niet tot het Midden-Oosten, het komt als een boemerang terug: “we oogsten onze eigen onveiligheid.”

Het oorlogsgeweld en het terrorisme vergroten het aantal vluchtelingen. Syrië is koploper met 7,6 miljoen interne vluchtelingen en 3,9 miljoen mensen die naar andere landen trokken.

Wereldwijd komen 86% van de vluchtelingen in ontwikkelingslanden terecht. Voor oorlog en wa“Oorlog zonder grenzen” pens zijn er wel middelen, voor de opvang van door Ludo De Brabander de slachtoffers ervan niet. Terwijl het verband is uitgegeven door EPO tussen oorlog en vluchten in de praktijk aangeen telt 271 pagina’s. Het toond wordt, zijn er politici zoals Wouter Beke boek kost 22,5 euro. of Steven Vandeput die het opvoeren van oorlog in Syrië naar voor schuiven als ‘antwoord’ op de 1925 bloedig onderdrukt, de Fransen bombar- geïnteresseerd is in democratie en welvaart voor vluchtelingencrisis. deerden Damascus gedurende 48 uur waarbij de lokale bevolking, bleek al langer door de steun Het boek “Oorlog zonder grenzen” is essentimeer dan 6.000 doden vielen. Na de Tweede aan dictatoriale regimes zoals onder meer die van eel om meer inzicht te krijgen in de oorsprong Wereldoorlog wordt de Amerikaanse invloed gro- Ben Ali (Tunesië) of Moebarak (Egypte). Ook de van terrorisme, vluchtelingencrisissen en oorloter, onder meer door een bondgenootschap met massavernietigingswapens, het officiële excuus gen in het Midden-Oosten. De brede historische het conservatieve Saoedische regime dat plots voor de oorlog, waren een leugen om een oorlog blik van Ludo De Brabander smaakt naar meer. bijzonder rijk wordt door de vondst van olie. De om olie en prestige te rechtvaardigen. Dit alles Noodgedwongen kan hij niet op alle landen in creatie van Israël levert bovendien een regionale leidt tot een breed gedragen afkeer tegenover de de regio ingaan en blijven onderdelen van de bondgenoot op rond wie het lokale beleid wordt VS: een peiling uit 2015 geeft bijvoorbeeld aan geschiedenis onderbelicht, denk maar aan de opgebouwd. dat 85% in Egypte anti-Amerikaans is. Dezelfde ontwikkelingen in Turkije, Koerdistan, Iran of Na de val van het Oostblok treedt de VS direc- peiling wijst erop dat groepen als IS slechts op Jemen. ter op in de regio. Zo was er de invasie in Irak marginale steun kunnen rekenen.

Op vlak van oplossingen blijft het boek beperkt. in 1990 toen de voormalige Amerikaanse bondDe ‘Arabische Lente’, eigenlijk een golf van Een pleidooi voor een einde aan oorlogen, bezetgenoot Saddam Hoessein Koeweit was binnen- opstanden en bewegingen in het Midden-Oosten tingen en discriminatie gekoppeld aan eisen zoals gevallen. Als de invasie toen niet volledig door- en Noord-Afrika die zich niet beperkte tot de meer middelen voor onderwijs en cultuur, strijd getrokken werd tot de val van Saddam, had dit Arabische bevolking in deze regio, bracht nieu- tegen armoede en onrechtvaardigheid, ... klinkt volgens Ludo De Brabander onder meer sectaire we hoop op verandering. In Tunesië en Egypte natuurlijk positief. Maar welke krachten in de redenen: de VS vreesden dat er een sjiietisch re- verdrijven massabewegingen de dictators. Dit samenleving kunnen dit afdwingen en op welke gime tot stand zou komen en dat Iran hierdoor gebeurt niet toevallig in twee landen waar de wijze kunnen ze dat? Die vragen worden niet beaan invloed zou winnen. In 2003 zou een nieuwe arbeidersbeweging sterk staat, een element dat antwoord. Volgens ons vereist een antwoord erop invasie alsnog een einde maken aan het bewind niet aan bod komt in dit boek. Het gebrek aan een duidelijke analyse van de maatschappelijke van Saddam, maar het gebrek aan heropbouw massa-organisaties met een programma dat tegenstellingen binnen het kapitalisme en een werkt sectair geweld in de hand. Dat de VS niet voor een volledige breuk met het neoliberale be- programma dat breekt met dit systeem.

De Brabander stelt terecht vast dat de ‘oorlog tegen terreur’ gefaald heeft: in 2002 waren er volgens officiële Amerikaanse cijfers wereldwijd 199 terreuraanslagen, in 2014 maar liefst 13.500.

Driekwart daarvan vond plaats in Irak, Nigeria, Afghanistan, Pakistan en Syrië.

waar LSP voor staaT De technische en wetenschappelijke mogelijkheden van de mens zijn nog nooit zo uitgebreid geweest. De jongste 50 jaar verdrievoudigde het gemiddelde inkomen per hoofd van de wereldbevolking. Er is voldoende rijkdom om iedereen een degelijke levensstandaard te garanderen. België vormt hierop geen uitzondering. Zelfs na de gouden jaren ‘50 en ‘60 bleef de totale werkelijke waarde van alles wat we samen produceren toenemen. In ‘96 bedroeg dit dubbel zoveel als in ‘83.

Deze toename van de rijkdom heeft echter niet geleid tot een algemene stijging van de welvaart. Integendeel: terwijl bedrijven recordwinsten boeken en speculanten hun kapitaal vertienvoudigen, gaat de voormalige koloniale wereld gebukt onder oorlog en hongersnood, is de economie van de ex-stalinistische staten ineengestuikt en heerst in het Westen massale structurele werkloosheid. De globale stijging van de rijkdom is aan de overgrote meerderheid van de wereldbevolking voorbijgegaan.

Stop de privatiseringen

Hoewel de arbeiders deze rijkdom produceren, hebben ze niet de minste inspraak in de aanwending ervan. Heel de productie staat in functie van de winsthonger van een handvol kapitalisten.

Dit leidt tot schrijnende tegenstellingen.

Er is nood aan betaalbare en comfortabele sociale woningen, aan gratis openbaar vervoer, aan onderwijs toegankelijk voor iedereen, aan speelterreinen en recreatiecentra, aan een nationale gezondheidsdienst die gratis en publiek is.

De middelen hiervoor zijn voorhanden. Op dit ogenblik gaat het echter de andere kant uit.

Openbare diensten worden gerentabiliseerd en opgesplitst. De winstgevende delen worden verkocht aan de hoogste bieder, de onrendabele worden afgestoten. Er is al lang geen sprake

meer van diensten. De marktlogica heeft ook in de openbare sector toegeslaan. Voortaan spreekt men van openbare bedrijven in afwachting van de volgende privatisering.

32-urenweek

In de private sector richt de “vrije” markt een ravage aan. Alle verworvenheden worden afgebroken in naam van de competitiviteit.

Arbeidscontracten ruimen plaats voor onderaanneming, uitzendarbeid en andere nepjobs.

Een miljoen arbeiders in België wordt regelmatig geconfronteerd met werkloosheid. Dit heeft geleid tot de verpaupering van een deel van de arbeiders en hun gezinnen. Pensioenen, werkloosheids- en ziekteuitkeringen staan op de helling door de uitholling van de sociale zekerheid.

LSP/PSL is voor het volledig herstel van de index en een minimumloon van 1500 euro netto, tegen de afbraak van de sociale zekerheid en de uitholling van het arbeidscontract. Wij verzetten ons tegen iedere bedrijfssluiting omdat dit onder het kapitalisme enkel leidt tot werkloosheid en armoede.

De enige maatregel die de massale werkloosheid kan oplossen is de onmiddellijke invoering van de 32-urenweek, zonder loonverlies en met evenredige aanwervingen.

Een nieuwe arbeiderspartij

De vakbondsleidingen hebben de kapitalistische afbraaklogica aanvaard. Ze beperken zich tot het “sociaal” begeleiden van de herstructureringen.

Daartegenover stellen wij het strijdsyndicalisme: vechten voor iedere job en het behoud van alle verworvenheden.

De arbeidersklasse heeft een partij nodig die deze strategie politiek kan en wil vertalen. Zo’n partij moet openstaan voor iedereen die wil vechten tegen de sociale afbraak.

Ze moet zich verzetten tegen iedere verdeling van de arbeiders, of het nu is op basis van racisme, seksisme of geloof. Dit kan het best door op te komen voor volledige gelijke rechten.

Ze moet de strijd aanbinden tegen het imperialisme en vechten tegen de vernietiging van het

milieu. Ze moet het zelfbeschikkingsrecht van Vlamingen, Walen en Brusselaars respecteren, zonder in de val te trappen van diegenen die de arbeiders door communautair opbod willen verzwakken (cfr. splitsing sociale zekerheid).

Ze zou moeten ageren voor de nationalisatie van de sleutelsectoren van de economie onder rechtstreekse arbeiderscontrole.

Revolutie

het bedrijf, van de nationale vakbonden en van de arbeidersregering.

Iedere functionaris moet verkozen en permanent afzetbaar zijn. Hij/zij mag niet beschikken over een hoger loon dan het gemiddelde loon van de arbeiders die hij/zij vertegenwoordigt.

Op die manier kan het wanbeheer vermeden worden zoals dit in de planeconomieën in het exOostblok bestond.

Dit programma is enkel uitvoerbaar indien de arbeidersbeweging de macht uit handen neemt van de kleine minderheid van kapitalisten. De heersende klasse zal haar privileges echter niet zomaar afstaan. Het breken van de kapitalistische staat zal een revolutie vereisen. Daarom bouwen wij aan een revolutionaire marxistische partij.

Voor socialisme en internationalisme

Arbeidersdemocratie

LSP/PSL maakt deel uit van het Comité voor een Arbeidersinternationale (CWI), dat actief is op alle continenten. Onze strijd in België zien wij in het kader van een arbeidersstrijd in de hele wereld voor een socialistische maatschappij.

De productie moet in functie staan van de reële behoeften van de bevolking. Ze moet georganiseerd worden via een democratisch productieplan, opgesteld en gecontroleerd door raden, samengesteld uit vertegenwoordigers van de arbeiders van

De socialistische revolutie breekt altijd uit op het nationale vlak, maar eindigt in de internationale arena. Arbeidersdemocratie en socialistische planning kunnen niet beperkt blijven tot één land.

Het isolement van Sovjet-Rusland heeft tot haar degeneratie vanaf 1924 geleid.

Voor arbeiderseenheid Voor socialisme

partijnieuws

www.socialisme.be september 2016

‘De Linkse Socialist’: werkmiddel van elke linkse socialist Deze krant is niet zoals gelijk welke andere. Dit is geen overzicht van actualiteit geschreven door professionele journalisten die denken dat ze losstaan van de samenleving. Het is geen samenraapsel van berichten die door persagentschappen verspreid worden. Neen, het is een krant gemaakt door mensen die zelf actief betrokken zijn in de strijd tegen besparingen, discriminatie, oorlog en ellende.

Het is een werkmiddel voor elke linkse socialist die argumenten wil ontwikkelen om collega’s, vrienden, kennissen te overtuigen. Het biedt een rode draad aan met analyses van de belangrijkste ontwikkelingen en voorstellen om strijd vooruit te helpen. ‘De Linkse Socialist’ is dus veel meer dan gewoon een krant.

Om ‘De Linkse Socialist’ mogelijk te maken, zijn we afhankelijk van onze lezers. We willen zoveel mogelijk lezers die op regelmatige wijze onze argumen-

ten en voorstellen lezen en opnemen.

Daarom leggen we niet alleen nadruk op de militante verkoop tijdens stands, deuraan-deurs, betogingen of andere acties, maar ook op onze abonnementen. Een abonnement biedt een mogelijkheid om een lezer gedurende meerdere maanden te bereiken.

In september en oktober willen we een grote slag slaan voor onze abonnementen.

We willen zowel onder jongeren als onder syndicalisten en werkenden nieuwe abonnementen maken. Leden en sympathisanten vragen we om een abonnement via doorlopende opdracht te nemen. Dat is een engagement van langere duur in plaats van een jaarlijkse hernieuwing.

Net zoals vorig jaar bieden we nieuwe leden van de Actief Linkse Studenten en Scholieren een proefabonnement van

drie nummers aan. In de aanloop naar en op de betoging van 29 september willen we syndicale militanten die lid zijn van LSP aanmoedigen om onder hun collega’s abonnementen te maken. Vaak krijgen onze militanten te horen dat ze het goed kunnen uitleggen en sterke argumenten naar voor schuiven, waarom zouden we een belangrijke bron van die argumenten ontzeggen aan onze collega’s?

We willen op twee maanden tijd 150 nieuwe abonnementen maken. Dat is een hoge doelstelling, maar perfect mogelijk mits een goede planning in alle afdelingen en onder alle leden. Hiermee leggen we de basis voor een grotere verspreiding van onze krant. Voorstellen die door een bredere laag overgenomen worden, kunnen een factor in de strijd worden en bijdragen aan overwinningen.

Abonneer je op ‘De Linkse Socialist’: • Gewoon jaarabonnement (12 nummers): 20 euro. Steun: 30 of 50 euro.

• Doorlopende opdracht: 2 euro per maand. Steun: 3, 5 of 10 euro per maand.

Stort op BE 48 0013 9075 9627 van Socialist Press.

13

Agenda * zaterdag 3 september: BBQ van LSP Gent. Open Huis ‘Het Hoeveke’, Patijntjesstraat 62. Vanaf 16u30 verwelkoming en aperitief. Vanaf 18u30: BBQ à volonté. 10/15 euro (sociaal tarief/werkenden) * dinsdag 20 september. Betoging tegen TTIP in Brussel. Vanaf 17u in de Europese buurt, Schumanplein. * zaterdag 24 september. Deelname aan betoging tegen fascistisch geweld in Dortmund (Duitsland). * woensdag 28 september. Actie voor het recht op abortus in Ierland in het kader van een internationale actiedag. 18u30 Ierse ambassade, Etterbeeksesteenweg 180, Brussel * donderdag 29 september. Nationale vakbondsbetoging in Brussel.

10u Brussel Noord * 7 oktober: nationale stakingsdag * donderdag 13 oktober. Gent: de herkiezing van Jeremy Corbyn en de burgeroorlog binnen Labour. Met Roger Bannister, syndicalist en lid van de Socialist Party en voorheen Militant in Liverpool * vrijdag 14 oktober. Brussel: de herkiezing van Jeremy Corbyn en de burgeroorlog binnen Labour. Met Roger Bannister. 19u Pianofabriek, Fortstraat 35 St Gillis. * zaterdag 15 oktober. Antwerpen: de herkiezing van Jeremy Corbyn en de burgeroorlog binnen Labour. Met Roger Bannister. 14u. * zaterdag 15 oktober. Luik: de herkiezing van Jeremy Corbyn en de burgeroorlog binnen Labour. Met Roger Bannister. 19u

Zomerkamp 2016: grote goesting om de wereld te veranderen

Geslaagde campagne op de zomerfestivals Doorheen de campagne werd duidelijk hoe seksisme nog steeds sterk aanwezig is en door de heersende klasse gebruikt wordt, niet alleen om ons rechtstreeks te verdelen maar ook om racistische vooroordelen te ondersteunen. We zagen reeds hoe het geweld tegen vrouwen op oudejaarsnacht in Keulen misbruikt werd om racisme te promoten. Alsof racisme een antwoord biedt op seksisme.

Tijdens festivals valt een meer direcdoor Nina (Brussel) te vorm van seksisme op. Denk maar aan jonge meisjes die door Coca Cola We spraken festivalgangers aan met of Jupiler ingehuurd worden om met onze stickers tegen racisme, seksisme een minishort over de festivalweide en homofobie. Daarover gingen we in te lopen om reclame te maken. discussie. Voor een vrije bijdrage kreDe strijd tegen verdeeldheid, zoals gen de festivalgangers onze sticker racisme, homofobie en seksisme, is mee. Dit laat ons toe om strijdfonds verbonden met de strijd tegen het beop te halen waarmee we de komende sparingsbeleid. Verdeeldheid wordt weken en maanden activiteiten kun- uitgespeeld om tekorten te verbernen organiseren. gen maar ook om eengemaakte strijd Het is niet omdat er in de zomer geen grote betogingen en acties zijn, dat de Actief Linkse Studenten en Scholieren stilzitten. We trokken opnieuw naar die plaatsen waar we rebelse jongeren, werkenden of verontwaardigde studenten vinden die bereid zijn om onze campagnes tegen discriminatie te steunen: de zomerfestivals.

te vermijden. Wij stelden: ‘alles wat ons verdeelt, verzwakt ons.’ Veel festivalgangers waren het daarmee eens en kwamen opmerkelijk vaak tot de conclusie dat we moeten ingaan tegen het kapitalistische systeem.

Veel mensen willen bouwen aan solidariteit tussen jongeren en de arbeidersbeweging in het verzet tegen de aanvallen op onze sociale verworvenheden. Er was veel interesse in meer informatie over de wet-Peeters of nog het vrijhandelsverdrag TTIP waarmee het ultraliberalisme nog een versnelling hoger wil schakelen.

De festivalcampagne was een groot Begin juli begonnen we de zomer succes waarbij we heel wat interes- traditioneel met het zomerkamp van sante discussies hadden, veel steun LSP en ALS. Doorheen de week waophaalden en nieuwe contacten leg- ren er een 100-tal aanwezigen. den met jongeren die samen met ons Er werd gestart met een weekend de strijd voor een andere maatschap- met ook veel werkenden die voor een pij willen voeren. of twee dagen naar Bokrijk afzakten. De thema’s en discussies werden hieraan aangepast, onder meer met een meeting over het verzet tegen het rechtse afbraakbeleid.

Na het weekend volgden de jongerendagen waarin onder meer op de ABC’s van het marxisme werd ingegaan en vervolgens een dag in het

teken van onze centrale campagnes werd gesteld.

Er was een grote honger naar ideeën, ervaringen en verdere verfijningen van onze benadering. Volgens de eens te meer uitmuntende en zichzelf overtreffende kookploeg was er ook een grote fysieke honger.

Tussendoor was er voldoende ruimte voor ontspanning. Volgend jaar valt het zomerkamp opnieuw in de eerste week van juli (vanaf vrijdagavond 30 juni) en trekken we opnieuw naar Limburg. Hou de datum nu al vrij!

Strijdfonds

LSP wil elke drie maanden 11.500 euro financiële steun ophalen. Zo kunnen we onze acties en opbouw organiseren. In de maanden april-juni overtroffen we onze doelstelling. Eind augustus waren we voor de maanden juli-september goed op weg om dit te herhalen. Nog niet alles is afgerekend of verwerkt in deze cijfers, maar we staan al zeker op 86%.

Traditioneel vormen Dour en Esperanzah langs Franstalige kant twee hoogtepunten voor onze zomercampagne. Het was deze zomer niet anders met telkens een erg dynamische ploeg die heel veel steun ophaalde. We probeerden langs Nederlandstalige kant na te gaan waar we gelijkaardige tradities kunnen vestigen. Er waren onder meer goede resultaten op Reggae Geel, Gentse Feesten en Ieperfest. Een nieuwe generatie van jonge militanten speelde een grote rol in de campagnemomenten deze zomer. Foto’s: Dour (links) en de Gentse Feesten (rechts)

Waarom ik lid werd van LSP “Als student-zonder-papieren word ik regelmatig geconfronteerd met onrechtvaardigheden waar deze twee groepen, studenten en mensen-zonder-papieren, mee te maken krijgen. Dit heeft bij mij een zeker politiek bewustzijn tot stand gebracht, het gaf me zin om in te gaan tegen de maatregelen van deze regering. LSP is een partij die betrokken is bij deze strijd, maar meteen ook alternatieven aanbiedt op basis van uitgewerkte analyses die vertrekken van wat er in de wereld gebeurt. Die analyse laat me toe om argumenten in mijn omgeving te gebruiken en tegen bepaalde vooroordelen in te gaan.”

Yana

“Een vriendin sprak me aan over LSP omdat ze dacht dat dit overeenkwam met mijn standpunten. Ze had me ook uitgelegd dat LSP deel uitmaakt van een internationale organisatie, het CWI. Dat vind ik heel belangrijk, we moeten verder kijken dan de nationale grenzen. Wat me tenslotte ook sterk aansprak, is dat LSP actief is in betogingen, stakingen, ... zonder toe te geven op haar theoretische grondslagen. Beide elementen vullen elkaar aan en worden zo versterkt. Er is een zeker ‘evenwicht’ dat ik belangrijk vind om de strijd goed te voeren.”

Frank

“Sinds een jaar ben ik lid van LSP. Rond mijn 13-14 jaar begon ik me te interesseren in het marxisme. Ik werd echter niet actief omdat ik niet geloofde dat verandering nog mogelijk was. Toen één van mijn vrienden me meenam naar een betoging in Brussel zag ik direct dat het tegendeel waar was. Kort erna heb ik besloten me aan te sluiten bij de Actief Linkse Scholieren in Gent. Vele betogingen, meetings, contactgesprekken, commissies en gezellige gesprekken later besef ik des te meer dat ik een goede keuze heb gemaakt.”

Louise

Luik-Lux: 1.838€ Henegouwen-Namen: 1.469 € Bxl-W.Brab: 1.361 € O en W Vlaanderen: 1.745 € Vl Brab-Limburg: 497 € Antwerpen: 358 € Nationaal: 2.585 €

167% 134% 59% 55% 46% 21% 246%

TOTAAL: 9.836,51 €

86%

Steun de strijd voor een socialistisch alternatief: stort op BE69 0012 2603 9378 van LSP met vermelding ‘steun’.

Contact / Abonnementen Meer info over de partij / Lid worden: Hovenierstraat 45, 1080 Molenbeek Tel: 02/345 61 81. E-mail:info@socialisme.be.

Redactie: redactie@socialisme.be. Ook lezersbrieven zijn welkom!

Abonnementen: * proefabo: 5 euro voor drie nummers, 10 euro voor zes nummers * gewoon abo: 20 euro voor twaalf nummers * steunabo: 30 of 50 euro voor twaalf nummers Of neem een doorlopende opdracht van minstens 2 euro Rekeningnummer voor abonnementen: BE48 0013 9075 9627 van Socialist Press

14

racisme

de

Linkse Socialist

Racisme stoppen door actieve strijd tegen alle vormen van verdeeldheid Verdeel-en-heers. Bart De Wever zegt het waarschijnlijk liever in het Latijn: “divide et impera”. Zijn partij N-VA past deze beproefde en eeuwenoude tactiek consequent toe. Zo werd de onbetaalbaarheid van de sociale zekerheid tot voor kort vooral toegeschreven aan de Walen. Nu zijn het vooral de vluchtelingen die met de ‘eer’ gaan lopen. Zo kan er gezwegen worden over de afbouw van de patronale bijdragen aan de sociale zekerheid. Tekorten op vlak van sociale huisvesting? De schuld van de geldstromen naar Wallonië en uiteraard ook de komst van de vluchtelingen. In Antwerpen, waar maar weinig Walen zijn om te beschuldigen, waren het de ‘Berbers’ (Amazigh) die de oorzaak bleken van veel problemen in de stad.

Racisme om zand in de ogen te gooien In een samenleving die meer dan beleid tegen te gaan. De bespaooit gebukt gaat onder de gevolgen ringswoede van de rechtse regering van oorlog, ellende, armoede en een verloopt vlotter als werkenden niet verdieping van de kloof tussen arm zien dat ze dezelfde belangen heben rijk hebben de neoliberalen veel ben als die van hun collega’s met zondebokken nodig. Het doel is om een migratie-achtergrond of andete zwijgen over de echte redenen re religie. Nu de regering zich opvoor sociale problemen. maakt om nog eens hard op onze Daarnaast moet racisme, net zo- levensstandaard in te hakken, komt als de communautaire kwestie, de een discussie over de boerkini als werkende klasse verdelen om een- geroepen. gemaakte strijd tegen het asociale

Boerkini-discussie heeft niets met vrouwenrechten te maken In Frankrijk trokken gewapende agenten het strand op om een vrouw te verplichten om zich uit te kleden.

Verschillende Franse badplaatsen legden een verbod op de boerkini op maar botsten met de grondwettelijke rechten en vrijheden. De strijd tegen de boerkini werd officieel voorgesteld als onderdeel van het feminisme en voor de bevrijding van moslima’s. Gewapende agenten die op het strand de kledij van vrouwen controleren, doet ons eerder denken aan reactionaire regimes zoals dat van Saoedi-Arabië.

Socialisten verdedigen het recht van vrouwen om baas te zijn over eigen lichaam. Dat impliceert dat vrouwen

het recht hebben om een hoofddoek of een boerkini te dragen en het recht om deze niet te dragen. De boerkini-discussie van de afgelopen maanden had als doel om moslims te viseren, het was een klassiek voorbeeld van verdelen om te heersen. Net op het ogenblik dat de discussie over de begroting in ons land opgestart werd, sprong ook N-VA resoluut op deze kar.

Moesten de Franse en de Belgische regeringspartijen echt bezorgd zijn om vrouwenrechten, dan zouden ze geen besparingsbeleid voeren dat openbare diensten zoals kinderopvang, onderwijs, ... afbouwt en tegelijk superflexibiliteit en lagere lonen oplegt aan de werkenden.

Op 27 augustus was er in Antwerpen een protestactie tegen alle pogingen om via een discussie over de boerkini moslima’s te viseren en de aandacht af te leiden van het asociale besparingsbeleid. Foto: Liesbeth

Rechts beleid leidt tot sociale problemen SP.a-voorzitter Crombez sloeg een mea culpa: links is volgens hem te “naïef” geweest op vlak van migratie en veiligheid. Dat is een verbloeming van de realiteit van een ‘officiële linkerzijde’ die decennialang meegestapt is in het neoliberale opbod en nu geen antwoord meer heeft op de gevolgen van dat beleid. Hij gaat mee in het idee dat “links” verantwoordelijk is voor de komst van vluchtelingen, een cliché dat de rechterzijde steeds gebruikt.

Consequent links heeft zich nochtans steeds verzet tegen de oorlogen in Afghanistan, Irak, Syrië en elders,

Met Blokbuster en ALS naar betoging tegen fascistisch geweld in Dortmund Op 14 augustus werd een antifascist in het Duitse Dortmund opgewacht door gemaskerde neonazi’s die hem messteken toebrachten. De antifascist, een lid van onze Duitse zusterorganisatie, kon ontsnappen aan deze moordaanslag. Enkele dagen later volgde een eerste betoging van een alliantie tegen fascistisch geweld.

Daarop waren er 800 aanwezigen.

Tijdens deze betoging provoceerden gemaskerde neonazi’s vanuit hun hoofdkwartier. Ze ontrolden onder meer een spandoek met ‘HTLR’. Ook hadden ze een spandoek met het cijfer 110 doorstreept, een verwijzing naar het noodnummer voor de politie: de vergeldingsactie van 14 augustus kwam er nadat de antifascist in kwestiie klacht had ingediend bij de politie wegens eerder neonazigeweld.

Neonazi’s denken dat ze in Dortmund hun gewelddadige politiek op de straat kunnen doorvoeren. Blokbuster werd daar in de jaren 1990 ook mee geconfronteerd in Brugge. Door hun gedrag aan de grote klok te hangen en massaal te mobiliseren, stopten we dit.

Op 24 september trekken Blokbuster en ALS naar Dortmund voor een grote betoging om de lokale antifascisten te ondersteunen. We willen 50 jongeren en werkenden mobiliseren. Contacteer ons om mee te gaan of steun ons financieel. meer info via blokbuster.be

niet toevallig de landen van waaruit het meeste vluchtelingen komen.

Die oorlogen hebben bijgedragen tot de groei van extremistische reactionaire groepen als de Taliban en IS. Consequent links gaat in tegen de afbraak van het sociaal weefsel in onze wijken en gemeenschappen als gevolg van het besparingsbeleid. Consequent links heeft een programma om overal vreedzaam samen te kunnen leven met respect voor elkaars eigenheid: een programma van werk, diensten, huisvesting, … Kortom van een degelijke toekomst voor iedereen, niet alleen de superrijken zoals vandaag het geval is. Wij koppelen dat aan een socialistische samenleving die breekt met het kapitalisme.

Maar zo ver kijken de gevestigde politici, inclusief de sociaaldemocratische, niet meer. Zelfs de stap van de

vluchtelingencrisis naar de oorlogen die ze mee voeren, gaat te ver. En dus wordt de verantwoordelijkheid voor de sociale problemen geïndividualiseerd: het zijn jonge moslims die het probleem zijn. Niet alle moslims, de meesten zijn volgens Crombez “moderne Vlamingen.” Zo maakt Crombez toch nog een klein onderscheid met de N-VA. De sociaaldemocratie is inderdaad mee verantwoordelijk voor de opkomst van de huidige spanningen in wijken en steden. “Jonge moslims” - zoals Crombez ze noemt - zien al jaren hun oudere broers en zussen, vrienden en familie opgroeien zonder stabiele job of toekomst. Waar was de SP.a om dit te beantwoorden met een plan voor degelijke jobs voor iedereen? Het beleid van de sociaaldemocratie is niet ‘laks links’, maar gewoon rechts.

Ranzig racisme

Foto boven: gemaskerde neonazi’s ontrollen spandoek waarin ze hun steun aan Hitler (afgekort tot HTLR) uitspreken.

Foto hiernaast: wonde van een messteek bij een antifascist die lid is van onze Duitse zusterorganisatie SAV

Een Genkse jongere met een migratieachtergrond kwam deze zomer om het leven bij een ongeval en tientallen racisten stonden meteen klaar om op de meest ranzige wijze op zijn graf te dansen. Indien in het kader van de strijd tegen radicalisering nog eens gezocht wordt naar mensen die dansen nadat doden gevallen zijn, dan zal dit een pak eenvoudiger zijn. Of gelden ook hier twee maten en twee gewichten?

Voorlopig blijft het racisme in ons land grotendeels passief met toogpraat die de sociale media overspoelt. Maar er zijn ook meer gevallen van racisme ‘in real life’: racistische opmerkingen op publieke plaatsen, boze blikken naar wie er ‘anders’ uitziet of zelfs openlijk geweld (om maar één voorbeeld aan te halen).

Kleine groepjes racisten zoals Pegida of Vlaamse Verdedigingsliga slagen er niet in om zich actief te organiseren in grote manifestaties. Een poging van het Vlaams Belang en Pegida om begin dit jaar een beweging tot stand te brengen faalde. De tegenacties waren meestal een pak groter, zeker waar we met de campagne Blokbuster een grote rol speelden. In de Franstalige krant Le Soir erkende Manuel Abramowicz van RésistanceS.be dat de jaarlijkse anti-NSV betoging als antwoord op de haatmaars van de extreemrechtse studentenclub NSV de verhoudingen aantoont: “Die betoging [van de NSV!] brengt tussen de 150 en 200 militanten samen. De tegenbetoging (...) brengt

tussen de 500 en de 1000 betogers samen. Die cijfers vatten goed samen wat de huidige krachtsverhouding is.

Extreemlinks beantwoord niet aan de tijdsgeest, in tegenstelling tot extreemrechts. Maar op het terrein is radicaal links numeriek sterker.” De term ‘extreemlinks’ is ongelukkig gekozen, maar de conclusie is terecht: extreemrechts geniet steun, maar dit blijft vooral passief. Ook voor het Vlaams Belang en andere extreemrechtse partijen is dit het geval.

Racisme en andere vormen van verdeeldheid moeten actief bestreden worden. Aan de toog of op de sociale media worden racistische uitspraken erger indien ze niet beantwoord worden. In sommige gevallen leidt het ook tot fysieke acties buiten de sociale media. In Frankrijk en Duitsland werden vluchtelingen op straat aangevallen, asielcentra werden belaagd met brandbommen, ... In Dortmund voelden neonazi’s zich sterk genoeg om tot een moordaanslag op een antifascist over te gaan.

Racisme beantwoorden we best door ons te organiseren en een alternatief op besparingen en sociale problemen uit te bouwen. Zo versterken we solidariteit in strijd. Deze solidariteit is noodzakelijk om te reageren op alle gevallen van racisme. Het is nodig om antiracisten te organiseren op basis van een perspectief van strijd en een strategie tegen het systeem dat aanleiding geeft tot allerhande vormen van verdeeldheid.

jongeren

www.socialisme.be september 2016

15

Studeren: straks enkel voor de elite?

Bespaar niet op onze toekomst!

De gevolgen van Crevits’ neoliberale besparingsbeleid worden steeds duidelijker. De Vlaamse minister van onderwijs kondigde aan dat er in haar regeerperiode 400 miljoen euro moet bespaard worden op hoger onderwijs en nog eens zoveel op basis- en secundair onderwijs. Voor het onderwijs dat al jarenlang kampt met chronische onderinvestering en dat werd leeggezogen door opeenvolgende ministers is dat een smak geld.

Koerian (Gent)

Volgens een studie van Test-Aankoop en de Gezinsbond kost Crevits’ beleid elke scholier jaarlijks 117 euro extra. Een gemiddelde schoolfactuur bedraagt in het secundair onderwijs 1.287 euro per kind. In een land waar bijna één op vijf kinderen opgroeien in een arm gezin is dit een hoop geld.

Ons onderwijs is volgens UNICEF bovendien het meest ongelijke van de hele OESO: de sociaal-economische achtergrond van de ouders bepaalt in heel wat gevallen het studieniveau.

Zo heeft een kind van rijke afkomst volgens het laatste PISA-rapport ongeveer 60% meer kans om ASO te volgen dan een kind van arme afkomst.

Ondertussen verzanden de loopbanen van steeds meer leerkrachten in een resem interimjobs en is er een wachtlijst ter waarde van 5 miljard euro in scholenbouw.

In het universitair onderwijs staan de dingen er niet veel beter voor. Ook hier bevestigt en versterkt onderwijs sociale ongelijkheid, de slaagkansen voor kinderen van arme ouders, ouders van andere origine en/of laaggeschoolde ouders liggen er erg laag.

Op zowel hogescholen als universiteiten daalt de financiering per student drastisch. Het budget per student bedraagt op de gemiddelde hogeschool minder dan 5.000 euro, een prijs waarvoor het onmogelijk is kwaliteitsvol onderwijs aan te bieden. De

universiteit Antwerpen krijgt bijvoorbeeld 4.110 euro per student, hoewel ze naar eigen zeggen minstens 7.500 euro nodig heeft om haar onderwijs te financieren. Het aantal proffen per student daalt al jarenlang, met als gevolg dat er les moet worden gegeven in massa-auditoria of zelfs via webcams.

Doordat de Vlaamse overheid amper een vijfde van het nodige budget voor bouw en onderhoud van universiteitsgebouwen voorziet, gaan steeds meer universiteiten leningen aan.

Het geld om de structurele tekorten in het Vlaamse onderwijs op te lossen is er. Luxleaks leerde ons dat 62 miljard Belgische euro’s op Luxemburgse rekeningen geparkeerd staan, de Panamapapers brachten duizenden illegale Belgische rekeningen aan het licht. Met dat geld kan een volledig gratis onderwijs ruimschoots worden gefinancierd. Kwaliteitsvol onderwijs met gelijke kansen is echter geen prioriteit van deze regering.

Terwijl grote bedrijven amper of zelfs geen belastingen betalen, wil minister Van Overtveldt de vennootschapsbelasting verlagen. Nog cynischer wordt het als de militaire uitgaven worden bekeken. Er is 15 miljard euro over voor de aankoop en het onderhoud van nieuwe gevechtsvliegtuigen, maar geen geld voor onderwijs. Onze regering bombardeert liever kinderen dan dat ze te onderrichten.

Foto: SooRa

door

De besparingen op ons onderwijs zullen niet stoppen. Bourgeois, Crevits en hun neoliberale kompanen kijken likkebaardend naar het Angelsaksische onderwijsmodel.

Ondernemers verdienen in GrootBrittannië handenvol geld aan geprivatiseerd onderwijs, terwijl studenten jaarlijks 14.000 euro inschrijvingsgeld moeten ophoesten. De Ugent probeerde dit academiejaar een pilootproject in die richting op te zetten door de inschrijvingsgelden voor master na master opleidingen op te trekken naar 5.730 euro, maar moest na verzet van studenten inbinden.

Deze aanvallen op het onder-

wijs maken deel uit van een breder Thatcheriaans beleid van zowel de Vlaamse als de federale regering.

Om dit te stoppen moeten studenten en scholieren de strijd aangaan, in solidariteit met het personeel en hun vakbonden, tegen alle besparingen en voor een gratis onderwijs. Deze regering zal blijven besparen, op elk gebied, tenzij ze stuit op een verzet dat haar breekt en doet vallen. Actief Linkse Studenten en Scholieren roepen jongeren dan ook op om deel te nemen aan de vakbondsbetoging op 29 september en op de nationale staking van 7 oktober de piketten te ondersteunen.

Er is 15 miljard euro over voor de aankoop en het onderhoud van nieuwe gevechtsvliegtuigen, maar geen geld voor onderwijs. Onze regering bombardeert liever kinderen dan dat ze te onderrichten.

Doe mee met de Actief Linkse Studenten en Scholieren!

90% van de 18 tot 30-jarigen denkt dat er “radicale verandering” nodig is in de samenleving, de helft vindt dat bovendien erg belangrijk. Dit blijkt uit een studie van Solidaris, de Franstalige Socialistische Mutualiteiten. Het is een logische reactie op het diepgewortelde ongenoegen tegen een systeem dat maakt dat wij het als jongeren minder goed zullen hebben als onze ouders. Zelfs indien veel jongeren denken dat we daar niets aan kunnen doen of dat er geen alternatief is, zoals ons ingelepeld wordt door de heersende ideologie, kunnen we enkel vaststellen dat het potentieel voor verzet groot is. Met de Actief Linkse Studenten en Scholieren willen we bouwen aan een kracht die ingaat tegen het kapitalisme en opkomt voor een samenleving die vertrekt van de behoeften van ons allemaal. door

Emily

strijden. Studenten kunnen de druk niet opvoeren door de economie plat Zoals vorige jaren begonnen we te leggen, maar ze kunnen wel een de zomer met een zomerkamp. Dit actieve en dynamische rol spelen in jaar waren we met een record aan- mobilisaties. tal deelnemers en waren de discusMomenteel is er nog geen brede sies bijzonder leerrijk. Er werd ook antikapitalistische beweging ontijd genomen voor ontspanning der jongeren. Maar waar er eeren om te feesten. Jongeren uit ste uitdrukkingen zijn van de verschillende regio’s leerden zoektocht naar een alterelkaar kennen en troknatief, denk maar aan ken nadien samen naar Jeremy Corby n i n de festivals. Daar Groot-Brittannië, haalden we heel spelen jongeren wat steun op, een grote rol. wat ons toeDe Actief laat om de Linkse campagnes Studenten bij de opening en Scholieren van het nieuwe willen organisewerkjaar te bekosren en mobiliseren tigen. We bereiden rond een aantal theons immers voor op tal ma’s die in deze krant van acties. aan bod komen.

Racistische maatregelen en ... een strijdbaar najaar! uitspraken leiden tot protest onder jongeren die vaak vrienden De woede tegenover dit systeem of klasgenoten met een migratieneemt toe, het gebrek aan toekomst- achtergrond hebben. Dat ook regeperspectieven is groot. Een andere ringspartijen als N-VA verdeeldheid samenleving zal niet uit de lucht zaaien, is schandalig. Wij zullen een komen vallen, we moeten ervoor aantal kleinere acties tegen racisme Na een drukke zomer...

houden. Daarnaast willen we op zaterdag 24 september een delegatie naar Dortmund in Duitsland sturen om er deel te nemen aan een betoging tegen fascistisch geweld (zie pagina 14).

De racistische uitspraken en maatregelen van de rechtse regering moeten de aandacht afleiden van het asociale beleid dat onder meer de kwaliteit van het onderwijs ondermijnt. Op 29 september is er een grote vakbondsbetoging tegen deze regering. Laat er ons gebruik van maken om de regering van antwoord te dienen met een eengemaakte be-

toging van jong en oud, Vlamingen en Franstaligen, ... voor een toekomst waarop niet bespaard wordt.

We zullen deelnemen aan de jongerendelegatie op de betoging van 29 september.

De greep van de multinationals op ons leven toont aan hoe ondemocratisch dit systeem is en hoe de winsthonger voor alles gaat, zelfs indien het onze levensstandaard en ons milieu op het spel zet. Het vrijhandelsverdrag TTIP is daar een zoveelste voorbeeld van. Op dinsdag 20 september is er om 17u aan Schuman in Brussel een betoging tegen TTIP.

ALS neemt eraan deel.

Op jouw school of jouw campus In een aantal scholen en campussen hebben we al een werking en zullen we aanwezig zijn met pamfletten en stands. Maar we willen op meer plaatsen groepen uitbouwen.

Iedereen kan daar een rol in spelen: breng wat vrienden samen voor een eerste discussie, probeer hen mee te brengen naar de geplande acties en organiseer een comité om de strijd voor onze toekomst vandaag nog te beginnen! meer info op actieflinks.be

ALS komt op voor een socialistische wereld zonder terrorisme, oorlog, racisme en uittbuiting. Foto: PPICS

maandblad van de Linkse Socialistische Partij (LSP)  nr 357  september 2016 strijd  solidariteit  socialisme

Rechts vindt altijd wel zondebokken om de echte profiteurs uit de wind te zetten

VERZET TEGEN RACISME EN BESPARINGEN Er is een toename van racistische retoriek door gevestigde politici en media. Tegelijk neemt het racistisch geweld toe. De oproepen tot geweld van de ‘Vlaamse Verdedigingsliga’ werden algemeen verworpen als ‘ranzig racisme’, maar een week later vergeleek Bart De Wever een boerkini met een tent, zei minister Muyters dat migranten aan werk helpen niet gemakkelijk is omdat hij “niets kan doen met 500 herders” en N-VA-fractieleider Peter De Roover stelde voor om de vrije meningsuiting te beperken. door

Hanne (Antwerpen)

Er wordt dagelijks met de vinger gewezen naar migranten en vluchtelingen als de oorzaak van de problemen in de samenleving. Wanneer de sociale zekerheid onder druk staat, er een tekort aan jobs of sociale huisvesting is, dan is het steeds de schuld van de migranten en de vluchtelingen. Het ligt nooit aan het besparingsbeleid en de cadeaus aan de grote bedrijven. In de zoektocht naar zondebokken is rechts erg creatief. Als het niet de vluchtelingen of migranten zijn, dan zijn er nog altijd werklozen, leefloners, jongeren, vakbondsleden, ... Het doel is om de echte verantwoordelijken van sociale problemen uit de wind te zetten.

Zo wordt vooral niet gekeken naar de grote bedrijven die hun greep op ons leven steeds verder kunnen uitbreiden. De politici zijn nu bezig om deze

greep nog te versterken met het TTIP, en slechtere arbeidsvoorwaarden. Bij het Transatlantic Trade and Investment andere vrijhandelsverdragen was dit Partnership, een vrijhandelsakkoord steeds het geval. dat wordt onderhandeld tussen de VS Het asociale beleid komt enkel de kaen Europa. Het doel is onder meer het pitalisten en hun marionetten in diververlagen of afschaffen van invoerrech- se regeringen ten goede. De groeiende ten op grondstoffen en kapitaal tussen angst voor de dalende levensstandaard de regio’s. Het wordt mogelijk voor be- onder de mensen wordt op een oppordrijven om overheden voor de rechter tunistische manier gebruikt door de te dagen als die beperkingen proberen rechterzijde om een racistische agenda op te leggen, bijvoorbeeld door al te naar voor te schuiven. De traditionele lage lonen of precaire jobs te verbieden. partijen spelen handig in op de reële Anders gezegd: de grote bedrijven krij- angst om de aandacht af te leiden van gen vrijspel zonder verantwoording te de echte oorzaken van de groeiende moeten afleggen. ongelijkheid.

Er wordt geprobeerd om dit verkocht Wij laten ons niet vangen. Voor ons te krijgen met de stelling dat het de is het duidelijk wie de echte schuldige economie zal stimuleren en jobs cre- is: het kapitalisme en haar vertegenëren. Dat hebben we al veel gehoord, woordigers. De betogingen en acties doorgaans was het een aanzet naar tegen TTIP op 20 september vormen nog meer besparingen, onzekere jobs een uitgelezen moment om samen te

komen en duidelijk te maken dat onze belangen één zijn. De nationale vakbondsbetoging op 29 september biedt een kans om te protesteren tegen de verdeel-en-heerspolitiek van deze regering die haar asociale beleid wil verstoppen achter discussies over onder meer de boerkini.

We laten ons niet verdelen op basis van racistische retoriek en we geloven niet in neoliberale sprookjes. Er was nog nooit zoveel rijkdom in de wereld als vandaag en ze was nog nooit zo ongelijk verdeeld! De middelen zijn er om aan iedereen een degelijke levensstandaard te bieden, maar ze zitten in de zakken van de superrijken.

Blank of zwart, de strijd voor een andere samenleving is nodig. Voor LSP is dat een socialistische samenleving.

Doe mee!

29 september Tegen besparingen en racisme

24 september Tegen extreemrechts geweld

20 september Tegen TTIP

Nationale vakbondsbetoging tegen het besparingsbeleid van een regering die de asociale maatregelen wegstopt achter een retoriek van verdeeldheid.

Donderdag 29 september, 10u Brussel-Noord.

Betoging in Dortmund (Duitsland) tegen fascistisch geweld naar aanleiding van een aanslag op een antifascist. (zie pagina 14). Ga met ons mee, wij organiseren gezamenlijk vervoer.

Acties in Brussel naar aanleiding van de Europese onderhandelingen over het vrijhandelsverdrag TTIP. Zie pagina 7

steun dit maandblad

:

BE48 0013 9075 9627 op naam van

Socialist Press