enkel bijlage: € 1 bijlage + krant : € 2 maandblad van de Linkse Socialistische Partij (LSP) nummer 340 bis
december 2014
België - Belgique Hovenierstraat 45, 1080 Molenbeek BC 4383 P2A6269 Afgiftekantoor 1081 Brussel 8 Ver. uitg. G. Cool, Hovenierstraat 45, 1080 Molenbeek
strijd solidariteit socialisme
D
idier Reynders bevestigde het recent nog: de asociale besparingsmaatregelen zijn slechts een voorsmaakje. “Aanvankelijk zullen we de maatregelen die door de regering beslist zijn uitvoeren. Maar ik vrees dat we nog andere maatregelen zullen moeten nemen.” Elke ruimte die we laten aan deze regering zal gebruikt worden om nieuwe aanvallen in te zetten op alle sociale verworvenheden. We moeten deze regering wegstaken. Volgens een peiling van La Libre, RTBF en Dedicated staat amper 20% van de bevolking positief tegenover de regering-Michel. Nooit eerder scoorde een regering zo slecht. In Vlaanderen geniet de regering de steun van amper 26%, in Wallonië is dat zelfs maar 12%. De woede wordt nationaal gedragen, dat zagen we eerder ook in de regionale stakingen. “Deze stakingen zijn antidemocratisch”, verklaarde Richard Miller van de studiedienst van de Franstalige liberalen van MR. Als we de resultaten van de peiling vergelijken met het succes van het actieplan van de vakbonden, zien we meteen aan welke kant de democratie staat...
Deze regering is al verzwakt. Met de nationale stakingsdag van 15 december, een staking die mogelijk de grootste uit de Belgische geschiedenis kan worden met meer dan een miljoen stakers, zal de regering nog een slag toegebracht worden. Na een tweede actieplan kan deze regering wellicht niet meer overeind klauteren. Tweede actieplan
Extra editie van onze stakersgazet Deze bijlage is een extra editie met het oog op de stakingsdag van 15 december. We verkopen deze bijlage samen met de editie die we voor de regionale stakingen uitbrachten, maar de bijlage kan ook afzonderlijk gekocht worden. Net zoals op vorige stakingsdagen brengen we op 15 december en de dagen erna uitgebreid verslag uit op socialisme.be met foto’s, interviews en analyses. Een nieuwe volledige krant is voorzien tegen midden januari. Wil je die niet missen? Neem dan vandaag nog een abonnement. Dat kost 20 euro voor een jaar of 2 euro per maand. Stort op BE 48 0013 9075 9627 van ‘Socialist Press’ met als mededeling ‘abonnement’.
“De dag na de algemene staking van 15 december zullen we de mogelijkheden van echte onderhandelingsruimte evalueren. We zijn bereid om een nieuwe actiekalender op te stellen met hardere acties, eventueel zelfs met een staking tot de finish”, verklaarde de nieuwe regionale secretaris van het ABVV in Luik-Hoei-Waremme, Francis Gomez. We hebben inderdaad nood aan een harder actieplan. Maar misschien is het nog te vroeg om meteen een staking tot de finish te houden (wij verkiezen termen als staking van onbepaalde duur of dagelijks hernieuwbare staking). Daarmee dreigen we de radicaalste militanten alleen actie te laten voeren, waardoor ze geïsoleerd en verzwakt zouden staan tegenover de regering. Of, erger nog, het kan leiden tot een breuk tussen ABVV en ACV of tussen Franstaligen en Nederlandstaligen. Anderen hebben het over een actieplan van 10 weken waarbij telkens een sector en/of provincie op maandag staakt. Dat is een erg ambitieus project, maar het kan leiden tot heel wat verwarring en uitputting van de beweging. We hebben al een erg brede steun voor ons verzet, maar we kunnen dat nog verder uitbreiden. Het is beter om een stapje achteruit te zetten om het momentum te behouden en vervolgens twee stappen vooruit te zetten. Laat ons tot een nieuw actieplan beslissen door opnieuw te starten met een nationale meeting, maar nu met 10 tot 20.000 aanwezigen. Van daaruit kunnen we een massale campagne starten waarbij we ook op alle markten van het land pamfletten verspreiden, alle militanten steunaffiches bezorgen om zelf op te hangen maar ook te verspreiden onder kleine winkeliers of bij verenigingen, ... Hiermee kunnen we mobiliseren naar een nationale betoging. Laat er ons voor zorgen dat we op die betoging met meer dan 200.000 zijn met verschillende afspraakplaatsen zodat we niet geblokkeerd raken in het Noordstation door de grote toevloed van betogers, zoals op 6 november al het geval was. Nadien kunnen we doorgaan met een reeks van drie regionale stakingsdagen. Daarbij kunnen we zorgen voor nog sterkere piketten zodat de staking nog beter opgevolgd wordt. En hiermee kunnen we bouwen aan een nieuwe algemene staking. Deze keer van 48 uur. De discussies en evaluaties kunnen we veralgemenen in personeelsvergaderingen. Dat zou een belangrijke troef zijn om een volledige overwinning te boeken. Na een tweede actieplan zou de regering-Michel wellicht uitgeteld op de grond liggen. Zoniet, is het nog steeds mogelijk om de staking van 48 uur te verlengen of om een datum te bepalen voor een hernieuwbare staking. Met dit krachtig verzet kunnen we niet alleen de regering-Michel aan de kant schuiven, maar het volledige besparingsbeleid. Ook de andere beleidsniveaus worden verzwakt (het aandeel van de bevolking dat positief tegenover de regionale regeringen staat is gezakt tot 16% voor de Waalse regering, 21% voor de Brusselse en 28% voor de Vlaamse regering). Er is geen enkele reden om hun besparingsprojecten te aanvaarden. Laat ons de strijd verderzetten en bouwen aan ons alternatief van een regering van en voor de werkenden en hun gezinnen!
thema stakingsacties
de
Linkse Socialist
Actieplan toont de echte kracht van verandering!
D
e rechtse partijen en de patroons hebben iets los gemaakt waarvan velen ten onrechte dachten dat het niet meer bestond: de capaciteit van de arbeidersbeweging tot verzet tegen uitbuiting en sociale afbraak. Neen, het ontbrak dus niet aan strijdwil, noch aan militante klassebewuste arbeiders, maar wel degelijk aan duidelijke ordewoorden en een goed georganiseerd actieplan. En ja, De Wever heeft gelijk, de kracht van verandering bestaat, maar ze komt uit een andere hoek dan hij zich had ingebeeld.
2/ Massabetoging: de kracht van ons aantal
1/ Meeting als startschot Weinigen hebben het aangevoeld, velen dach- Thatcher in België”, lanceerde LSP om de aanten dat het bij woorden zou blijven, maar de dacht te trekken en meteen de nood aan een acvakbondsmeeting op 23 september was van- tieplan aan te brengen. Deze rechtse regering uit het standpunt van de arbeidersbeweging wil immers verdergaan op het pad van Thatcher wel degelijk een mijlpaal. Met 7.000 waren we, en Reagan, een openlijk neoliberalisme op bavooral militanten en delegees, een noodzake- sis van een harde confrontatie met de werkende lijke stap om de troepen al een eerste keer bij- bevolking. Het grootste verschil met Thatcher een te brengen en voor te bereiden op de strijd is wellicht dat de regering-Michel op alle frondie ons wachtte. ten tegelijk de aanval inzet, terwijl Thatcher Hoewel de regering nog gevormd moest wor- eerst de mijnwerkers brak om een voorbeeld den, was haar karakter toen al duidelijk. “Geen te stellen. Foto: PPICS Die van 6 november werd de grootste syndicale voor deze krachttoer trachten te verdrinken betoging sinds 31 mei 1986, toen de vorige recht- in berichtgeving over rellen. Dat die rellen de se regering, Martens-Gol, een genadeslag werd beweging niet versterkt hebben, is duidelijk. toebedeeld. De schoolgaande jeugd, de culturele Tegenstanders grepen het aan om de brede steun sector en zelfs een aantal kleine zelfstandigen te ondermijnen of toch minstens twijfel te zaaien. werden mee op sleeptouw genomen. We waren Niet iedereen komt volledig voorbereid naar een wellicht met 150.000. Wat een illustratie van de betoging, sommigen laten zich meeslepen door kracht van het getal, de regering wegstaken werd politieprovocateurs en extreemrechtse infiltranmeteen een stuk realistischer. Maar wat moet er ten, anderen denken dat de strijd fysiek is en niet dan in de plaats komen? LSP speelde daarop in vooral politiek, ze vergissen zich. Goed georgamet de slogan “Niet alleen Michel I maar het niseerde delegaties en een strategie om effectief volledige besparingsbeleid wegstaken”. te winnen, kunnen dat vermijden. De media en de politici hebben de aandacht
Reacties vanop de piketten Brede mobilisatiecampagne leidt tot succesvolle actiedag aan UGent door Tim, afgevaardigde eigen naam)
Foto: MediActivista
3/ Regionale stakingen tonen verdere opbouw Zes november was nog maar een aanloop. Wat is het idee achter een actieplan? Elke actie bouwt verder op de vorige waardoor de beweging steeds sterker wordt. De sterke regionale stakingsdag op 24 november was mee het resultaat van 6 november. Dat de Gentse haven op 1 december voor het eerst ooit volledig dicht ging, is mee het gevolg van de volledige sluiting van die van Antwerpen de week ervoor. Brussel is niet achter gebleven. Van de “twee democratieën” in ons land, was tijdens de provinciale stakingen niets te merken. Zowel langs Nederlandstalige als langs Franstalige kant werd enthousiast meegestaakt. Tegelijk werden contacten gelegd waardoor
tijdens de nationale algemene staking op extra werkplaatsen actie gevoerd zal worden. Gezamenlijke piketten waarmee volledige industriezones afgezet worden, zijn er voorbereid. De regionale stakingen hebben onze lokale organisatie versterkt, het biedt ons de gelegenheid het protest verder te verbreden. Tegelijk bieden de acties een uitstekende kans om onze eisen te bediscussiëren en te verfijnen. Tijdens de regionale stakingen benadrukte LSP dat het mogelijk is het besparingsbeleid weg te staken en dat, mits een goede voorbereiding op algemene personeelsvergaderingen, van 15 december de grootste algemene 24-urenstaking ooit in ons land gemaakt kan worden.
ACOD Ugent (in
zijn rechtvaardiger zouden verdeeld worden. Op 25 november werd een personeelsvergadering georganiseerd met 105 aanwezigen. Hier ok aan de Universiteit Gent werd er werd, na een overzicht van de besparingen en tijdens de regionale actiedag van 1 de gevolgen voor de UGent, ook opgeroepen om december gestaakt. Een groot piket deel te nemen aan de acties. ’s Namiddags volgde aan het rectoraat, acties aan de faculteit nog een tweede, kleinere personeelsvergadering Politieke en Sociale Wetenschappen, en een gericht naar het personeel in de resto’s van de studentenpiket aan de campus Blandijn universiteit. Ook hier waren 35 aanwezigen. maakten van de actiedag een succes. Deze campagne zorgde ervoor dat de discussie rond de besparingen, alternatieven en hoe actie ACOD UGent voerde een doorgedreven mobili- voeren aan de universiteit veel breder werd gesatiecampagne. Er werden 2500 pamfletten ver- voerd dan gebruikelijk. Ondanks het feit dat een spreid tijdens een rondgang in de gebouwen van universiteit geen evidente plek is voor syndicale de universiteit, waarbij mensen individueel wer- activiteit, was de steun voor de acties veel breder den aangesproken. In het pamflet werd ingegaan dan anders. Dit uitte zich in een dynamisch staop de gevolgen van de besparingen, maar ook op kingspiket in gemeenschappelijk vakbondsfront. wat alternatieven zouden kunnen zijn indien de De geslaagde actiedag van 1 december heeft de rijkdommen die in onze maatschappij aanwezig toon gezet voor 15 december!
O
Allemaal samen, blokkade van Ghelamco-site in Gent
O
p 1 december werd het industrieterrein aan de Ghelamco-site in Gent volledig afgezet. Delegees van verschillende bedrijven stonden samen piket. Het initiatief ging uit van enkele LSP-leden die delegee zijn in verschillende bedrijven. We spraken met een van hen. “In plaats van elk voor het eigen bedrijf piket te staan, wilden we gezamenlijk het volledige terrein afzetten zodat ook bedrijven waar de vakbonden minder sterk staan zouden betrokken zijn. We legden de eerste contacten met militanten uit andere bedrijven, soms nogal klungelachtig. Zo ging iemand van ons op zaterdag naar het containerpark om er te vragen wie er delegee was. Maar we kregen een aantal mensen bijeen op vergaderingen. Dat gebeurde over de vakbonden heen en ondanks twijfel en weerstand van onze verantwoordelijken die zich soms beperkten tot de oproep om bij de staking thuis te blijven.
“Toen we het piket aan het opzetten waren, kwam de politie ons zeggen dat het niet mocht. We verzekerden dat er geen verkeerschaos zou komen en dat ambulances voor het UZ uiteraard niet zouden gehinderd worden. Door de voorbereidingen waren we goed georganiseerd. Er waren weinig werkwilligen waardoor er ook minder verkeer dan anders was. Na een tijdje vroeg de politie zelfs of ze even met een waterkanon mocht passeren om die naar een andere plaats over te brengen... “De actie werd van onderuit georganiseerd en was een overwinning die ons versterkt voor 15 december. Heel wat twijfelaars die bang waren voor de gevolgen van een staking zagen dat we erin slaagden om het degelijk te organiseren en zullen op 15 december meedoen. Op 1 december hebben we de traditie van een gezamenlijk en goed georganiseerd piket gevestigd, op 15 december zullen we dat herhalen maar uiteraard beter en met meer collega’s.”
150 op piket aan Berchem station
Piket in de Antwerpse haven op 24 november. Foto: Jente
4/ Nationale stakingsdag als voorlopig hoogtepunt De staking van 15 december kan het volledige len in hun portemonnee. Tegelijk maken we land platleggen. Zoals op 6 november veel men- duidelijk dat wij alle rijkdom creëren. “Gans sen voor het eerst in hun leven betoogden, zul- het raderwerk staat stil, als uw machtige arm len er op 15 december veel voor het eerst staken. het wil”, luidde de slogan van de Nederlandse De allerrijksten, diegenen voor wie deze rechtse spoorstaking in 1903 reeds. regeringen rijden, zullen ons ongenoegen voe-
B
ij spoorstakingen kent het piket aan station Antwerpen-Berchem sinds een paar jaar een goede traditie. Er staat telkens een groot en levendig piket. We spraken met een delegee.
“Maar het piket is uiteraard vooral belangrijk voor het spoorpersoneel zelf. Het biedt kansen om collega’s te betrekken, zowel bij de organisatie van het piket (vuurton, eten, ...) als bij de discussies. Wanneer anders hebben we tijd om met collega’s van verschillende beroepsgroe“Op 24 november werd gestart met maar liefst pen te spreken? 150 aanwezigen. Zoals steeds bleef het piket “Zo staan we samen sterker en zorgen we er24 uur lang staan. We kregen verschillende so- voor dat het collectieve karakter van de actie lidariteitsdelegaties op bezoek vanuit diverse wordt benadrukt. Met spandoeken en protestsectoren. borden kunnen we onze boodschap naar voor “Het feit dat algemeen geweten is dat dit piket brengen. Met het piket kunnen we er bovendien steeds in orde is, zowel logistiek als qua aanwe- voor zorgen dat geen enkele trein rijdt. zigheid, maakt dat we solidariteit gemakkelijker “Een goed piket versterkt de betrokkenheid en kunnen mobiliseren. het enthousiasme onder de collega’s.”
www.socialisme.be December 2014
Strijden om te winnen!
door
stakingsacties ons standpunt
Geert Cool
“E
r is geen alternatief,” blijft Bart De Wever zijn grote liefde Margaret Thatcher napraten. Fors snoeien in de levensstandaard van de meerderheid van de bevolking is voor de neoliberalen de enige optie. Van de rechtse regering moeten we niets anders verwachten. Om de aanvallen te stoppen moet deze regering weg. Maar wat komt er dan in de plaats?
Er is een alternatief! De toenemende kloof tussen arm en rijk, met een handvol superrijken, stoot velen tegen de borst. De roep naar herverdeling van de rijkdom weerklinkt luid. Het kan toch niet dat de 85 rijksten ter wereld evenveel bezitten als de helft van de wereldbevolking? Ook in ons land zijn de 1% rijksten goed voor evenveel vermogen als de 60% armsten. Om de grote aandeelhouders en kapitaalgroepen verder te verrijken, betalen grote bedrijven nauwelijks belastingen. Een belasting op de grote vermogens en het afschaffen van fiscale cadeaus zoals de notionele intrestaftrek, zouden stappen vooruit zijn. Maar dan moeten we het ook kunnen afdwingen en kapitaalvlucht of delokalisaties ef-
fectief aan banden durven leggen. Dat nomen productiviteit. Nu steekt de pakan enkel als we er ook controle over troon de productiviteitswinst liever in hebben door de sleutelsectoren van de eigen zak en draaien wij daarvoor op. economie (zoals financiewezen maar Om de groeiende werkdruk aan te kunook energie, transport, distributie, …) nen en het beschikbare werk te verdelen, in publieke handen te nemen onder ar- is er nochtans nood aan een drastische beiderscontrole en -beheer. arbeidsduurvermindering met loonbeDe eis van Femma (voorheen KAV) houd en evenredige aanwervingen. Op voor een arbeidsduurvermindering die manier zou volledige tewerkstelling zonder loonverlies tot 30 uur per week, mogelijk worden. is volgens Unizo-topman Karel Van Volgens de regering moet de indexEetvelt “te gek voor woorden”. Hij sprong ademruimte geven aan de beheeft ‘berekend’ dat het staat voor een drijven. Die beschikken nu al over enorloonlastenverhoging van 21%. Door al- me reserves – 240 miljard euro! – die lerhande deeltijdse contracten werken ze niet investeren. Zelfs de regering erwe vandaag gemiddeld nog maar 31 uur kent dat van de indexsprong 850 milper week. Vorige arbeidsduurvermin- joen euro, volgens het Rekenhof zou het deringen werden door de werkgevers zelfs dubbel zo veel zijn, rechtstreeks betaald ter compensatie voor de toege- in de bedrijfswinst van de werkgevers zal verdwijnen en niet zal aangewend worden voor jobcreatie. Het wordt tijd dat de gewone werkenden en uitkeRol van een offensief programma ringstrekkers eens wat ademruimte krijgen. Dat kan door een verhoging Uiteraard is het belangrijk dat we ons verzetten tegen de aanvallen van de van het minimumloon tot 15 euro brurechtse regeringen. Maar door ons daar niet tot te beperken en meteen onze to per uur, een minimum pensioen van eigen offensieve eisen naar voor te schuiven, kunnen we de mobilisaties 1500 euro netto per maand, optrekking versterken. Dat zagen we in verschillende eerdere bewegingen. Ondanks van de pensioenen tot 75% van het laatst de beperkingen ervan, speelde het Plan De Man een rol in de beweging die verdiende loon, volledig herstel van de uiteindelijk met de algemene staking van 1936 verworvenheden als 8% index, vrije loononderhandelingen, … loonopslag, de invoering van een minimumloon, 40-urenweek in een aantal In plaats van de openbare sector sectoren of betaald verlof afdwong. De programma’s van structuurhervorsteeds verder af te bouwen ten koste mingen van het ABVV en de sensibiliseringscampagne ‘Operatie Waarheid’ van personeel en dienstverlening, is speelden eveneens een rol in de beweging van 1960-61. er nood aan een offensief programma Ook vandaag zijn offensieve eisen mobiliserend. In de VS dwong een van investeringen in publieke diensten. campagne van socialisten en syndicalisten in Seattle een verhoging van Gratis en degelijk openbaar vervoer, het minimumloon tot 15 dollar per uur af. Dit werd niet bekomen door het voldoende sociale huisvesting, betaalbraafjes te vragen, maar door een beweging uit te bouwen. De verkiezingsbare kinderopvang, gratis onderwijs op campagne van Kshama Sawant die leidde tot de eerste socialistische veralle niveaus, … De noden zijn groot, kozene in Seattle sinds 100 jaar zette het thema van 15 dollar op de agenda, maar daar hebben de besparingspoliverder protest door actiecomités zorgde ervoor dat het werd afgedwongen. tici geen oog voor. Zij denken vooral Als dit in de VS mogelijk is, waarom hier dan niet? na hoe ze nog meer openbare diensten aan de privé kunnen verkopen om de dienstverlening volledig aan het winstprincipe te onderwerpen. We weten allemaal tot wat dat leidt: minder diensten die ons meer kosten. Als van de werkgevers in ruil voor de vele fiscale cadeaus een garantie op jobcreatie wordt gevraagd, luidt het antwoord van de rechtse regeringspartners steeds dat dit niet mogelijk is omdat we nu eenmaal geen planeconomie kennen. Dat betekent zoveel als dat een planeconomie wel garanties kan bieden. LSP is het daarmee eens, op voorwaarde dat het democratisch georganiseerd wordt en niet van bovenaf opgelegd zoals destijds in het Oostblok. LSP is voor een democratische opgestelde en door de gemeenschap gecontroleerde planeconomie, voor een modern en democratisch socialisme! Dit zijn enkele punten die we verdedigen. Doorheen personeelsvergaderingen in de bedrijven kunnen we onze eisen en bekommernissen, ons alternatief, verder uitwerken en verfijnen. Piket aan Doosan in Bergen.
Hoe verandering afdwingen? Na 15 december zullen we een tweede actieplan nodig hebben om de regering ten val te brengen. Een herhaling van het eerste actieplan op grotere schaal kan de nog niet overtuigden verder over de streep trekken. Deze beweging kan verder groeien. Dat bleek ook uit de peiling van La Libre en RTBF over de regeringen in dit land: slechts 20% staat positief tegenover de regering-Michel, tegenover 43% negatief en 39% onbeslist. Ook tegenover de Vlaamse regering staan meer mensen negatief (29%) dan positief (28%). Amper 33% van de CD&V-kiezers is tevreden met de regering en ook bij N-VA is het al gezakt tot 57%. Met een tweede actieplan moeten we twijfelaars overtuigen om zo de regering ten val te brengen. Maar de rechtse regering laten opvolgen door een tripartite, Di Rupo II of Peeters I, vormt geen alternatief. Als een dergelijke regering aan de macht komt nadat ons protest de rechtse regering ten val bracht, zal de besparingsruimte ervan beperkt zijn. Maar alle gevestigde partijen stappen mee in de logica die ons laat opdraaien voor de crisis, Di Rupo verklaarde dat 70% van de maatregelen van de rechtse regering al door zijn regering werden genomen of voorbereid. Voor de Vlaamse begroting stelde John Crombez het ‘alternatief’ van SP.a voor: “We spreiden de besparingen over de legislatuur, maar met hetzelfde eindresultaat.” Erg geloofwaardig is de SP.a-oppositie tegen de regering-Michel niet als ze tegelijk op Vlaams niveau voorstelt om “hetzelfde pad te volgen als Bart De Wever gekozen heeft voor de federale begroting”, met name een uitstel om tot een begroting in evenwicht te komen. (De Tijd, 25 november 2014). Als we met het huidige actieplan slechts komen tot een andere spreiding van hetzelfde besparingsbeleid, is dat een afknapper.
We hebben een andere regering nodig, een die de belangen van de werknemers verdedigt. Het ABVV van CharleroiZuid-Henegouwen roept al twee jaar op om wie zich links van de sociaaldemocratie en de groenen bevindt te verenigen in een brede linkse strijdpartij. Zo een linkse strijdpartij die alle activisten en militanten verenigt, open staat voor verschillende stromingen en standpunten en tegelijk ons verzet op een offensieve wijze vooruit zou stuwen, zou snel kunnen uitgroeien tot een massapartij die in staat is heel het besparingsbeleid onderuit te halen. Hoewel PTB-GO (Gauche d’Ouverture) slechts een eerste stap in die richting was, bevestigde haar uitslag bij de verkiezingen van 25 mei dat potentieel. Maar in plaats van dat verder uit te breiden, alle stromingen rond de tafel te brengen en te zien hoe we samen verder kunnen, lijkt het erop dat GO naar de achterbank wordt verwezen en de idee van een brede strijdpartij moet wijken voor de omvorming van PVDA/PTB tot electorale machine. Het is niet omdat de geesten voor een strijdpartij nog niet gerijpt zijn, dat we niets kunnen ondernemen. Op onze personeelsvergaderingen kunnen we naast de evaluatie en voorbereiding van de acties ook bijdragen een het uitwerken van een eisenplatform per bedrijf en per sector. Dat zou het alternatief van de arbeidersbeweging stilaan tot leven brengen. Ongelijkheid en crisis zijn eigen aan het kapitalisme. Dat systeem is ziek en kan niet bijgeschaafd worden. We willen een systeem dat vertrekt van de noden en behoeften van de meerderheid van de bevolking die zelf haar eigen lot democratisch in handen neemt. Het kapitalisme heeft ons enkel crisis en ellende te bieden, laat ons bouwen aan een socialistisch alternatief. Sluit aan bij LSP om die strijd te versterken!
24 november in Antwerpen. Enkele militanten houden even een symbolisch piket voor het huis van Bart De Wever...
Jongeren
de
Linkse Socialist
Jongeren in actie
(Toekomstige) werkenden in strijd tegen besparingsbeleid !
door
Nicolas Croes
O
p de massabetoging van 6 november liep vooraan een indrukwekkende delegatie van honderden jongeren. Hun strijdbaarheid was aanstekelijk. Nadien eisten jongeren meermaals hun plaats op in het verzet tegen de besparingen. De jongeren maakten kennis van de kracht van de georganiseerde arbeidersbeweging en het sterkste wapen tegen de dictatuur van de markten, het stakingswapen waarbij de economie wordt platgelegd.
Ellende voor ouderen, gebrek aan toekomst voor jongeren. Deze samenleving willen we niet!
Zoals de rest van de bevolking zijn ook tal van jongeren geschokt door de asociale maatregelen van de regeringMichel. Die komen dan nog bovenop de reeds harde besparingen in het Vlaamse onderwijs, met onder meer de verhoging van het inschrijvingsgeld. Ook langs Franstalige kant is er ongerustheid in het onderwijs, zo was er al een werkonderbreking van het personeel in oktober. Op veel piketten tijdens de regionale stakingen was er het gevoel dat de acties tegen het volledige beleid gericht zijn, tegen een samenleving die een collectieve verarming oplegt, tegen de wilde logica van elk voor zich, tegen het gebrek aan toekomstperspectieven. Ook onder jongeren heerst dit gevoel. Het is dan ook normaal en zelfs noodzakelijk dat jongeren aan het verzet deelnemen. Niet alleen op de betoging van 6 november waren er veel jongeren, ook op de stakingspiketten viel op dat veel jonge werkenden kennis maakten met het stakingswapen. Daarnaast waren er ook nog verschillende solidariteitsacties van zowel scholieren als studenten. Deze solidariteit moeten we verder versterken!
Van Gent tot Namen: jongeren zijn aanwezig!
In Brussel schreven scholieren van het atheneum Charles Janssens een open brief om te mobiliseren naar de betoging van 6 november. Ze stelden onder meer: “We zijn allemaal betrokken partij. Ons onderwijs, onze toekomst, onze ziekenhuis, onze sociale bescherming en onze samenleving staan op het spel. Een ander beleid is mogelijk: rechtvaardige en meer evenwichtige fiscaliteit, de nationalisatie van sleutelsectoren van de economie (zoals banken, energie, …) onder democratische controle, de niet-betaling van de publieke schulden, verhoging van de lonen en uitkeringen, … De besparingsmaatregelen, de ‘opofferingen’, de ‘soberheid’ en de aanvallen, het werkt niet. Strijd loont! Als onze mobilisatie groot genoeg is, kunnen we overwinningen afdwingen.” Op de betoging van 6 november waren er ongeveer 130 scholieren uit Gent aanwezig. Ze waren onder de indruk van de kracht van de arbeidersbeweging. Ondanks de examens toonden ze hun solidariteit tijdens de regionale staking in Oost-Vlaanderen op 1 december. Zo namen scholieren deel aan het piket aan het atheneum van de Voskenslaan. Ook tijdens die staking trokken studenten naar verschillende piketten en was er een solidariteitsactie met open micro aan de campus van de Blandijn. Langs de andere kant van het land, in Namen, was er op dezelfde dag een
Piket aan de Blandijn in Gent op 1 december. Foto: SooRa
Studenten van PXL in Hasselt op 24 november algemene vergadering van het FEF (Federatie van Franstalige Studenten), AGE (studentenfederatie van de universiteit Namen) en de jongeren van ACV en ABVV. In Luik verzamelden studenten zich aan het piket van de universiteit, zoals wel meer gebeurt. Maar er was ook een bezoek aan verschillende piketten door een steuncomité aan de hogeschool ESAS. Dit comité organiseerde eerder verschillende informatievergaderingen, waarvan sommige samen met het personeel. Het spandoek van het comité was duidelijk: “(Toekomstige) arbeiders in strijd tegen het besparingsbeleid”. Dit kon op heel wat steun rekenen aan verschillende piketten. De studenten trokken vervolgens mee vooraan op in de betoging van de AAA (Alliantie voor Alternatieven op het Besparingsbeleid) en het netwerk Stop Artikel 63§2 (een netwerk tegen de aanvallen op de werklozen). Op deze betoging waren er meer dan 300 aanwezigen die van het hoofdkwartier van de PS vertrokken, om er duidelijk te maken dat de PS geen alternatief vormt en zelf verantwoordelijk is voor tal van besparingen, en vervolgens naar dat van de MR trokken. Op 2 december was er aan de Franstalige universiteit ULB in Brussel een personeelsvergadering met ongeveer 200 aanwezigen. De bijeenkomst was gericht op het organiseren van de regionale staking van 8 december en de nationale algemene staking van 15 december. Ook op deze bijeenkomst waren de Actief Linkse Studenten (ALS, jongerenorganisatie verbonden met LSP) aanwezig. Ze verdedigden er het idee van een stakerscomité dat vakbonden, studentenorganisaties en niet-georganiseerde individuen (studenten of
personeelsleden) omvat om samen in verzet te gaan tegen de besparingen. Comités om de strijd te structureren
Actiecomités zijn van onschatbare waarde om de studenten en het personeel democratisch te verenigen om samen te discussiëren en het verzet tegen de asociale aanvallen te organiseren. Na de feestdagen moeten we onze strijd verderzetten. Waar er al actiecomités opgezet zijn, hebben deze heel wat ervaring opgedaan om sterker te staan in de komende acties. Hetzelfde zien we in de bedrijven waar er algemene vergaderingen van het personeel werden gehouden om de acties voor te bereiden of te evalueren. Als de georganiseerde arbeidersbeweging voldoende offensief naar buiten komt, kan ze andere lagen meetrekken.
Om tot een overwinning te komen, kan de stakingsbeweging zich niet beperken tot de delegees en de meest overtuigde militanten. Het moet een strijd van de werkenden en jongeren zijn, gefaciliteerd door de vakbonden. Informatieen mobilisatiepamfletten zijn natuurlijk nodig, maar ook het opzetten van steuncomités in de scholen, hogescholen, universiteiten, wijken, … zouden een belangrijke rol kunnen spelen om ervoor te zorgen dat iedereen deelnemer aan de strijd kan zijn (met naast werkenden ook werklozen, gepensioneerden, jongeren, interimmers, …). Het zou ook een instrument zijn om in te gaan tegen de antistakingspropaganda van het patronaat en de gevestigde media. Dat offensieve strijd van de arbeidersbeweging andere lagen op sleeptouw neemt, zagen we niet enkel bij de jongeren. Er was ook de steun van de culturele sector met de campagne Hart boven Hard op de betoging van 6 november en onder meer op de provinciale staking in Antwerpen op 24 november. Er wordt nu ook een Franstalige tegenhanger voor deze campagne opgezet onder de naam ‘Tout Autre Chose’. In Luik bleek de bredere steun uit het succes van de campagne AAA met algemene vergaderingen en verschillende acties, waaronder een solidariteitsbetoging op 1 december tijdens de regionale stakingsdag. Het is mogelijk om onze strijd te verbreden, alle onderdelen van ons dagelijkse leven worden immers geraakt door het besparingsbeleid. Jongeren kunnen met hun dynamische inbreng een belangrijke rol spelen door hun solidariteit te betuigen, maar ook door verder te gaan en hun actieve plaats in de beweging op te nemen.
Studentenvergadering in Namen op 1 december