De Linkse Socialist 304 by De Linkse Socialist

de Linkse

Socialist

€2

STEUN: € 5

maandblad van de Linkse Socialistische Partij (LSP)  nummer 304  Mei 2011

België - Belgique PB 131, 1080 Molenbeek Sainctlette BC 4383 P2A6269 Afgiftekantoor 1081 Brussel 8 Ver. uitg. G. Cool, PB 131, 1080 Molenbeek Sainctelette

s t r i j d  s o l i d a r i t e i t  s o c i a l i sm e

olgens de Nationale Bank had elke Belg eind 2010 gemiddeld 66.700 euro op zijn spaarrekening of in beleggingen. Voor een gezin van vier bedraagt dit 266.800 euro. Velen vragen zich wellicht af: waar zijn mijn 66.700 euro? In dit cijfer zien we de uitdrukking van de kloof tussen de rijksten en de gewone werkenden in dit land. Volgens de Europese Unie leven 2,2 miljoen mensen in dit land onder de armoedegrens of met een armoederisico. Daarmee wordt overigens het oude cijfer van 15% armen in ons land betwist. De topmanager van Delhaize verdient op drie dagen tijd hetzelfde als een kassierster met vijf jaar anciënniteit op één jaar.

Jongeren in strijd voor werk P 15

Carlos Brito (AB InBev) loon: 4,4 miljoen

Christian Jourquin (Solvay) loon: 1,7 miljoen

Gérard Mestrallet (GDF Suez) loon: 3,1 miljoen

Bert De Graeve (Bekaert) loon: 1,3 miljoen

Didier Bellens (Belgacom) loon: 2,5 miljoen

Jan Vanhevel (KBC) loon: 1,2 miljoen

Pierre Mariani (Dexia) loon: 1,8 miljoen

Johnny Thijs (bpost) loon: 1,07 miljoen

Wij krijgen een schamele loonnorm van 0,3% op twee jaar opgelegd en bovendien komt de reeds uitgeholde automatische indexering van de lonen onder Europese druk te staan. Voor de managers gaat het er anders aan toe. De best betaalde topmanager in ons land, Carlos Britto van ABInbev, was vorig jaar goed voor maar liefst 4,4 miljoen euro. De nummer twee was de topman van GDF Suez, eigenaars van Electrabel, die 3,1 miljoen euro verdiende in 2010. Zij worden op de voet gevolgd door de topmananager van Belgacom (2,5 miljoen), Dexia (1,8 miljoen) of ook Bpost (1,07 miljoen euro). Dat gaat ook nog gepaard met allerhande aandelenopties, voordelen in natura en andere gouden parachutes. Het onzekere en fragiele economische herstel komt momenteel enkel de spe-

culanten en grote aandeelhouders ten goede. De winsten zijn hersteld, maar voor de overgrote meerderheid van de wereldbevolking blijft de onzekerheid gewoon duren. In ons land kennen we misschien nog niet de zware besparingsplannen zoals in Groot-Brittannië (waar de regering 128 miljard euro op vier jaar wil besparen), Griekenland (dat al aan het vierde besparingsplan toe is), Ierland, Portugal of Spanje. Maar toch zien we ook hier de gevolgen van de prijsstijgingen, het verloren gaan van degelijke jobs, de toename van onzekere en slecht betaalde jobs en de aankondiging van zware besparingen de komende jaren... Dit ondermijnt de levensstandaard van de arbeiders en hun gezinnen. Overal ter wereld zijn er woedeuitbarstingen: van Wisconsin in de

Samen opkomen tegen homofobie P6

Verenigde Staten tot in Londen waar 700.000 betogers op straat kwamen. In Noord-Afrika en het Midden-Oosten heeft het revolutionaire proces de actualiteit en de kracht van massamobilisatie alsook het potentieel van de arbeidersklasse in actie aangetoond. Zowel in Amerika, Azië, Afrika als in Europa kijken arbeiders en jongeren geïnspireerd naar deze revolutionaire bewegingen. In België toonden de syndicale acties van de afgelopen maanden dat er onder de oppervlakte een grote woede aanwezig is. Er is een actiebereidheid. De syndicale militanten weten echter ook dat er meer nodig is dan een wandeling in Brussel om die woede in effectieve actie om te zetten. Er is een sensibilisatiecampagne in de werkplaatsen nodig, gekoppeld aan een actieplan dat zorg-

vuldig wordt voorbereid door de basis, om te bouwen aan de krachtsverhouding die we nodig hebben. De dag van de Arbeid op 1 mei en de 50ste verjaardag van de algemene staking van de winter van 1960-61 in ons land herinneren ons er aan dat onze sociale verworvenheden zijn afgedwongen door massale mobilisaties en druk van de straat, door betogingen en stakingen. Als we onze sociale verworvenheden willen verdedigen en in het offensief gaan tegen het systeem van kapitalistische uitbuiting dan zullen we ons op deze methodes en tradities van de arbeidersbeweging moeten baseren. Dat is nodig om de strijd voor een betere toekomst aan te gaan, een socialistische toekomst!

Revoluties in Midden-Oosten en Noord-Afrika in gevaar P9

www.socialisme.be

binnenland

Kernuitstap: onmogelijk in België? door

Jon Sneyers

ereldwijd wordt het grootste deel (68%) van de elektriciteit geproduceerd op basis van fossiele brandstoffen: steenkool, aardgas, stookolie. Ongeveer 13% van de elektriciteit wordt opgewekt in kerncentrales, 16% in waterkrachtcentrales en 3% op een andere hernieuwbare manier.

In België wordt 53% van de elektriciteit in de kerncentrales van Doel en Tihange geproduceerd. Er zijn maar twee andere landen in de wereld (Frankrijk en Slovakije) die ook voor meer dan 50% van kernenergie afhankelijk zijn. 40% van onze elektriciteit komt uit fossiele brandstoffen, 5% uit biomassa en 2% wordt op een andere hernieuwbare manier geproduceerd. Gebruik van kernenergie en fossiele brandstoffen is gevaarlijk op korte en lange termijn. Kernafval en luchtvervuiling (zure regen, CO2-uitstoot) kunnen worden beperkt maar blijven onvermijdelijk en vormen een serieuze bedreiging voor huidige en toekomstige generaties. Kernrampen en rampen met fossiele brandstoffen (olielekken, gasrampen, mijnrampen...) zijn nooit uit te sluiten. Bovendien zijn het beide niet hernieuwbaar vormen van energieproductie want ze verbruiken grondstoffen

meigroeten Op deze en andere pagina’s in dit nummer van De Linkse Socialist vind je “meigroeten”: boodschappen van lezers en sympathisanten ter gelegenheid van 1 mei, de internationale dag van strijd.

die vroeg of laat op zullen zijn. Aan het Groene energie is minder winstgevend, huidig tempo van verbruik volstaan de dus energiebedrijven blijven kiezen gekende reserves aan olie nog ongeveer voor vervuiling. Met de huidige stand 40 jaar, voor aardgas 60 jaar, steen- van de technologie kan elektriciteit kool 150 jaar en uranium 270 jaar (of geproduceerd worden uit aardgas voor 8.500 jaar met behulp van zogenaamde 4,4 eurocent per kWh, uit steenkool kweekreactoren). Het tempo van ver- voor 6,6 cent/kWh (aankoop van combruik versnelt echpenserende “schone lucht” ter exponentieel. inbegrepen) en uit kernAan het huidig Het is dus geen energie voor 8 cent/kWh. tempo van vergoed idee om op Waterkrachtcentrales (6 deze manier elek- bruik volstaan de cent/kWh), geothermische gekende resert r icit eit t e bl ijcentrales (7,1 cent/kWh) ven produceren. ves aan olie nog en windmolens op het land Waarom wordt er ongeveer 40 jaar, (6,8 cent/kWh) zijn even dan niet veel mas- aardgas 60 jaar, winstgevend maar het is saler geïnvesteerd moeilijk om op grote schaal steenkool 150 in hernieuwbare jaar en uranium geschikte locaties daarvoor energie? Het ant- 270 jaar Het tempo te vinden. Windmolens in woord is eenvoude zee (17 cent/kWh) en van verbruik ver- zonnepanelen (14,7 cent/ dig: omdat kapitalistische bedrijven snelt echter ex- kWh) zijn vanuit het standponentieel. slechts één doelpunt van winstmaximalisastelling hebben, tie niet interessant. namelijk hun volgende kwar taalDe bovenstaande kostprijzen zijn bewinst maximaliseren. Daarbij probe- rekend op basis van de volledige leren ze kosten en risico’s over te heve- vensduur van een centrale, zowel de len naar de hele maatschappij. Tepco initiële investering in de bouw ervan in Fukushima en BP in de Golf van als de verwachte kostprijs bij de uitbaMexico tonen aan hoe die winstlogi- ting. Bij hernieuwbare energiebronnen ca kan leiden tot enorme rampen. In en ook bij kernenergie is het vooral de België zijn er gelukkig nog geen grote initiële investering die doorweegt; gerampen gebeurd. De winstlogica van bruikskosten en onderhoud zijn relaElectrabel/GDF-Suez zorgt er wel voor tief goedkoop. Het is dus vooral zeer dat onze energiefactuur maximaal is winstgevend om elektriciteit te blijven terwijl de investeringen in alternatieve produceren in centrales die al afgeenergieproductie minimaal zijn. schreven zijn.

Welkom in het

Truweelstraat 85

De redactie bedankt iedereen die dit blad heeft gesteund. We haalden met de meigroeten meer dan 3.200 euro op!

vrede.be

Socialistische

meigroeten Familie DjelassiByl, Oudergem

Meer betalen voor zonnepanelen van grote bedrijven? De subsidies voor zonnepanelen worden ter discussie gesteld omwille van het succes ervan. Heel wat gezinnen maakten gebruik van de subsidies om zonneenergie te stimuleren, ook veel bedrijven deden dit. Zo heeft Katoennatie voor 800.000 m² aan zonnepanelen geplaatst. Resultaat: het bedrijf krijgt een groot bedrag aan subsidies en de gewone gezinnen moeten daarvoor opdraaien met een hogere energiefactuur. Wij zullen gemiddeld 72 euro per jaar extra moeten betalen met uitlopers tot 148 euro in het Waasland! Nu doet minister Van Den Bossche (sp.a) alsof het probleem ligt bij gezinnen die zonnepanelen hebben waardoor buren tegen elkaar worden opgezet. Zonnepanelen zijn slechts goed voor ongeveer een derde van de groenestroomcertificaten en bijna de helft van de zonnepanelen zijn in handen van bedrijven (280.510 tegenover 383.249 zonnepanelen bij particulieren). In de plaats van het beleid te beperken tot subsidies voor wie initiatieven inzake groene energie neemt en die betaald worden door de gebruikers, is er nood aan een publiek plan van onderzoek naar en ontwikkeling van groene energie. Daartoe moeten de energieproductie en -distributie in publieke handen komen.

Strijdbare groeten Jon Sneyers LBC (ACV) K.U.Leuven

* Elke vrijdag vanaf 21 uur Holebi-café: “Café Trouvé”! * Elke zaterdag Masereel café met sociale, politieke en culturele attracties!

Stop de vervolging van de Tamils in Sri Lanka! Tamil Solidariteit tamilsolidariteit.wordpress.com

vangt Electrabel minstens tot 2021 elk jaar 100 miljoen euro in groenestroomcertificaten. Partijen als Groen!, SP.a en PVDA komen met oplossingen die het huidige systeem beter kunnen maken. Subsidies voor groene stroom, CO2-taksen, meer belastingen op winsten uit kernenergie, lagere BTW op energie, enzovoort. Maar zolang de winstlogica echter blijft overheersen, zolang de energiesector in private handen blijft, zijn al die goedbedoelde pogingen gedoemd om te mislukken. Uiteindelijk blijft de gemeenschap de rekening betalen voor de winsten van multinationals, die beslissingen zullen blijven nemen die altijd goed zijn voor hun aandeelhouders maar meestal niet voor hun werknemers, de omwonenden, de mensheid en zijn leefomgeving in het algemeen. De enige duurzame oplossing is de nationalisatie van de energiesector zodat het energiebeleid rechtstreeks en op een democratische manier kan bepaald worden. Het is mogelijk om zoals in IJsland 100% van de elektriciteit uit hernieuwbare energiebronnen te halen, maar dan zijn er wel massale investeringen nodig. Investeringen die een gemeenschap kan dragen op voorwaarde dat ook de vruchten van deze investeringen ten dienste van de gemeenschap staan.

7% v/h BBP voor onderwijs ! Betere personeelsstatuten !

Masereelhuis Sint-Niklaas

Op een dag als 1 mei wordt aangesloten bij tradities van de arbeidersbeweging - de noodzaak van onze eigen Familie Byl-De Pelsemaecker media is daar een onderdeel van. Met de steun via de mei- Geraardsbergen groeten kunnen we deze krant We wensen iedereen een verder uitbouwen. strijdbaar 1 mei

De Belgische kernreactoren zijn gebouwd tussen 1975 en 1985 en waren voorzien voor een gebruiksduur van 30 jaar. Paars-groen heeft beslist om de gebruiksduur met 10 jaar te verlengen. De regering Van Rompuy deed daar nog eens 10 jaar bij, maar die regering viel voor de beslissing door het parlement geraakte. De kwestie is nu onderhandelingsmaterie in de regeringsvorming. Groene stroom wordt gestimuleerd met grote sommen subsidies om privéinitiatief aan te moedigen. Eigenlijk past de gemeenschap het verschil bij zodat groene stroom rendabeler wordt. Op deze manier overtuigen ze bedrijven om te investeren in groene energie omdat daar meer winsten mee te halen zijn. In de praktijk betekent dit vooral dat alle werkende gezinnen betalen om de grote bedrijven extra winsten te kunnen bieden. Van alle Vlaamse groenestroomcertificaten gaat slechts 16% naar eigenaars van zonnepanelen, waarvan een grote meerderheid voor bedrijven. Een veel groter deel ervan gaat naar het stoken van biomassa. Electrabel investeerde bijvoorbeeld 125 miljoen euro om een oude steenkoolcentrale in Rodenhuize te verbouwen tot een “groene” biomassacentrale. Daar worden houtkorrels opgestookt die met dieselschepen uit Canada worden geïmporteerd. In ruil daarvoor ont-

Linkse Socialist

“The rich always betray the poor” Henry Joy McCracken

A workers’ representative on a worker’s wage. Fighting for a Socialist Europe. Paul Murphy MEP paulmurphymep.eu

strijdbare meigroeten van de KAJ

Meigroeten Acod Onderwijs OostVlaanderen

Standpunt

www.socialisme.be mei 2011

Sire, geef ze 500 dagen?

Enige uitweg zonder massale verarming is de politieke reorganisatie van de arbeidersbeweging!

door

Anja Deschoemacker

e bevinden ons in de zoveelste “cruciale week”: zal NVA zich terugtrekken uit de onderhandelingen en wat doet CD&V dan? Gaan we naar verkiezingen of naar een nieuwe koninklijke missionaris? De cruciale momenten worden echter met steeds meer gelatenheid gevolgd.

Velen zullen een zucht van verlichting slaken De laatste 30 jaar hebben ons aangetoond dat als de soap zelfs maar voorlopig ophoudt. Maar alle gevestigde partijen deze politiek verdedidie opluchting zal van korte duur zijn. Als ge- gen, met slechts enige nuances in de retoriek lijk welke regering zich wil houden aan de en de verpakking ervan. De N-VA die soms doelstelling om in 2015 een begroting in even- zo “anders” lijkt, is op dat vlak overigens duiwicht te hebben, zal tegen dan delijk door de VOKA – in het een gelijkaardige besparing als verleden steeds de meest exAls gelijk welke het Globaal Plan moeten wortremistische patroonsorganisaregering zich wil den doorgevoerd, maar dan op tie - haar baas te noemen. Voor houden aan de een veel kortere termijn. wat betreft het doorschuiven Waar zal gelijk welke regering doelstelling om in van de factuur van de crisis en die besparing zoeken? Ondanks 2015 een begroting de staatsschuld naar de grode discussies rond de nucleaire te meerderheid van arbeiders in evenwicht te rente en de PS-voorstellen voor en armen, maakt het feitelijk beperkingen op de managersbo- hebben, zal tegen weinig verschil of dit gebeurt dan een nussen, zal achteraf weer blijken met of zonder N-VA in de re– net als dat de laatste 30 jaar het besparing als het gering. geval is geweest – dat wat aan de Globaal Plan moeDe enige uitweg uit de ecowelstellende kleine minderheid ten worden door- nomische crisis, maar ook uit wordt gevraagd ofwel hoedade sociale, de communautainook peanuts is ofwel door hen gevoerd, maar dan re, de ecologische,... crisis, is op een veel ontweken kan worden. Wie niet dat die overgrote meerderheid kortere termijn. aan de bijkomende lasten zullen van arbeiders en armen zich op ontsnappen, zijn die mensen die het syndicale, maar ook op het leven van lonen en uitkeringen politieke vlak organiseert en en zij die kwaliteitsvolle en betaalbare open- strijd voert tegen de systematisch aanhoudenbare diensten nodig hebben om aan hun be- de aanslag op onze levensstandaard. Als we de hoeften inzake gezondheidszorg, onderwijs, komende decennia geen verdere toename van mobiliteit,... te voldoen. de armoede en de onzekerheid willen kennen, Als we nu nog enige maanden in de impasse moeten we in die strijd een nieuw orgaan uitblijven zitten, zal de regering in lopende za- bouwen, een arbeiderspartij die in haar rangen ken er nauwgezet op toezien dat de stroom brede en vrije discussie en debat toestaat, die van cadeaus aan het patronaat verder wordt even hard vecht voor de belangen van de grogezet. Hun “zuinigheid” geldt enkel de open- te meerderheid van arbeiders en armen als de bare diensten en de sociale uitgaven, en dat andere partijen voor de belangen van de rijke overigens zowel op het federale vlak onder minderheid. de regering van lopende zaken als op het vlak De arbeiders en armen hebben er geen belang van de gewestelijke en de gemeenschapsre- bij communautaire of andere verdeeldheid op geringen. De impasse kost ons zweet, bloed te zwepen, maar kunnen de strijd voeren voor en tranen terwijl de rijkste lagen van de be- meer middelen om ieders sociale, culturele, povolking verder blijven graaien. Een einde van litieke en andere rechten te verzekeren. Op het de impasse.... zal betekenen dat deze politiek communautaire vlak zou ze kunnen verzoenen wordt voortgezet. door effectief in ieders rechten te voorzien.

Edito Door Bart Vandersteene

Politiek alternatief

op neoliberale eenheidsworst nodig

n België heeft de crisis nog niet de belangen van de banken en de grote in die mate toegeslagen dat een bedrijven voor die van de werkende beravage in de sociale uitgaven volking plaatsen. Dat ze daarvoor elecnoodzakelijk was om de banken, en toraal afgestraft worden, is meer dan vooral de winsten voor de grote aan- terecht. Enkel met de dreiging dat het deelhouders, veilig te stellen. Maar zonder hen nog erger zou zijn, krijgen ze het is slechts een kwestie van tijd nog een zekere steun. Het verzet tegen vooraleer ook hier de factuur voor de besparingslogica versterkt de roep de crisis betaald moet worden. naar een politiek alternatief. In Ierland won de United Left Alliance Over het te besparen bedrag is er nog vijf parlementsleden, waaronder twee discussie. Maar dat die besparingen zetels voor de linkse socialisten van noodzakelijk en onvermijdelijk zijn, onze zusterpartij, de Socialist Party. daarover zijn alle partijen in het par- In Engeland komen er bij de gemeenlement akkoord. Men spreekt over een teraadsverkiezingen van 5 mei zo’n besparing in de orde van het Globaal 200 kandidaten op met een nieuw iniPlan (1993). Het is nuttig het geheugen tiatief, de Trade Unionist and Socialist over dat Global Plan even op te frissen: Coalition. In Portugal bespreken het een loonstop van twee jaar, de aantas- Links Blok en de Communistische Partij, ting van de index via het invoeren van samen goed voor bijna 20% in de peilinde gezondheidsindex, twee miljard euro gen, voor het eerst in hun geschiedenis besparingen in sociale uitgaven, een btw- de mogelijkheden tot samenwerking. verhoging van 19,5 naar 20,5%,... Een De huidige crisis van het kapitalisplan van deze omvang is het minimum- me is een test voor de linkerzijde. In scenario voor de komende jaren, indien Franstalig België ontstond bij de vorige er geen nieuwe fase in de economische verkiezingen het Front des Gauches (met crisis komt en de Belgische banken sta- zes deelnemende organisaties, waaronbiel blijven. De winsten van de grote der LSP). Het Front haalde meteen de bedrijven, managerslonen en bonussen kaap van de 1%. In Vlaanderen brengt scheren opnieuw hoge toppen. Maar de de Ronde Tafel van Socialisten strijdbagewone werkende bevolking zal moeten re socialisten van verschillende achteropdraaien voor een crisis waar ze geen gronden samen. Op zaterdag 29 oktober verantwoordelijkheid voor draagt. Heb 2011 komt er een nieuwe Dag van het je in België al één parlementslid gehoord Socialisme. Op de eerste editie waren die dit in vraag stelt? er meer dan 700 aanwezigen. In alle getroffen Europese landen Deze aanzetten tot samenwerking zijn voeren de sociaal-democratische par- belangrijk en LSP werkt er constructief tijen gedwee de besparingspolitiek door. aan mee, maar er zal meer nodig zijn. Daarmee scharen ze zich voor de zoveel- Het beste alternatief op de neoliberale ste maal aan de kant van diegenen die eenheidsworst is een nieuwe arbeiders-

partij die alle stromingen verenigt die willen strijden tegen de kapitalistische logica. Eind april kondigde SP.a Rood woordvoerder Erik De Bruyn aan dat hij zijn SP.a lidmaatschap opzegt. Vijf jaar na de oprichting van SP.a Rood blijkt, ook voor hen, dat de SP.a van binnenuit veranderen niet meer mogelijk is. In De Standaard vertelt De Bruyn: “Met Rood! willen we de linkse krachten in Vlaanderen hergroeperen. Dat moet tegen 2014 een nieuwe, grote linkse partij

opleveren.” We verwelkomen dit initiatief en zullen elke stap in de richting van één sterke, strijdbare en open linkse partij steunen. Zo’n partij is veel meer dan het samenbrengen van de reeds bestaande linkse politieke organisaties. Het moet het resultaat zijn van een conclusie onder belangrijke groepen van werkenden, jongeren, syndicalisten en activisten dat er een nieuwe politieke kracht op hun initiatief moet worden opgebouwd.

ZO GEZEGD De Nationale Bank ondersteunde de cijfers van Electrabel en de regering over de nucleaire winsten, de extra winst als gevolg van het langer openhouden van de kerncentrales in ons land. De liberale econoom Paul de Grauwe reageerde: “Het is zo klaar als een klontje dat de Nationale Bank zich hier laat gebruiken in een politiek spel, terwijl het geen expertise heeft om deze berekeningen te doen. Eigenlijk zou de politiek een beslissing moeten nemen op basis van het advies van de energieregulator Creg, die scheidsrechter is. Maar de politiek wil niet, probeert de spelregels te veranderen en een andere scheidsrechter in te brengen. Dat is ongezien.” Hij voegt er aan toe dat het “waarschijnlijk wordt gestuurd door een aantal invloedrijke mensen bij Electrabel.” N-VA trok strafpleiter Vic Van Aelst aan. Die liet zich meteen opmerken met een pleidooi om Franse lessen in het onderwijs af te schaffen en te vervangen door Engels als tweede taal. “De Vlamingen moeten ophouden met de Franse lessen op school, de Vlamingen moeten ophouden met de zweep te weven die hen al 180 jaar slaat.” Zelfs voor de N-VA ging dit nét iets te ver, de partij moest een persbericht rondsturen met de mededeling dat deze discussie “niet aan de orde” is.

syndicaal

Linkse Socialist

IMF-recept voor België

IMF: slacht de kip die de gouderen eieren legt door

Eric Byl

lweer geen verrassi ngen in het jaarrapport van het Internat ionaal Monetair Fonds over België. In een notendop: de economie presteert niet slecht, maar er hangen onweerswolken. Om die te ontwijken, moeten we een pensioenhervorming doorvoeren, besparen op gezondheidszorg en ons systeem van automatische loonindexering herzien. Het IMFrapport klinkt als een echo van wat het establishment ons hier probeert aan te praten. Zo’n rapport wordt immers opgesteld op basis van gegevens verstrekt door de Belgische overheid.

Het komt regering en patronaat goed uit als we het ook eens van een ander horen. Het rapport smeert ons stroop aan de baard omdat we het toch zo goed gedaan hebben, waarna ons een stevige scheerbeurt wordt aangepraat: deze keer voor 0,75% van het BBP of 2,7 miljard € per jaar. Doen we dat niet, dan zullen we de begroting tegen 2015 niet in evenwicht krijgen. Aan ons de keuze. Maar, voor het geval we eraan dachten de slechte keuze te maken, wijst het IMF erop dat het vertrouwen van de markten “dat ons land vastberaden is om de overheidsschuld terug te dringen”, verzwakt is.

De Belgische economie heeft nochtans sterke kanten. De consumptie herstelt hier meer dan gemiddeld in de eurozone. De redenen daarvoor zijn dezelfde als deze die ons behoed hebben voor meer onheil tijdens de bankencrisis, namelijk de zogenaamde automatische stabilisatoren. Daarmee bedoelt men de sociale zekerheid, die ons beter dan gemiddeld beschermt tegen te fors inkomensverlies, en de automatische loonindexering die ons inkomen moet beschermen als de prijzen door het dak gaan. Ondanks de klaagzangen van het patronaat, is onze concurrentiepositie trouwens uitstekend. De werknemer produceert hier per uur meer waarde dan zijn collega’s in het buitenland, enkel de Luxemburgse en de Noorse werknemers doen beter. De export neemt hier bijgevolg sneller toe dan gemiddeld in de eurozone en volgens het IMF zal de concurrentiekracht de komende twee jaar nog toenemen door de beperkte verhoging (eigenlijk een verlaging – EB) van de reële lonen. Kortom, aan de werknemers zal het niet gelegen zijn Wat zijn dan de zwakke kanten? Ondanks de consumptietoename, zowel in het binnenland als bij de handelspartners, loopt ons land achter op de eurozone qua investeringen. Bovendien grijpen onze patroons meer dan gemiddeld naar prijsverhogingen als middel om hun inkomen aan te dikken. Voorts stipt het IMF aan dat de Belgische overheid en onze banksector vatbaar

zijn voor besmetting “indien de onrust op de financiële markten heropflakkert”. Dat die zal opflakkeren, is zeker. Griekenland en Ierland zullen een schuldherschikking niet ontlopen en ook Portugal moest aankloppen bij het Europees stabiliteitsfonds. De kans dat Spanje of zelfs het VK na verloop zullen volgen, is zeer reëel en ook België is dan niet meer buiten de gevarenzone. Belgische gezinnen beschikken nochtans over een financieel vermogen van 900 miljard €, proportioneel bijna het dubbele van die in Nederland, Frankrijk en Duitsland. Als we ook vastgoed in rekening brengen, gaat het om 1760 miljard €. Daaruit besluiten dat België een land is met een arme overheid en een rijke bevolking, is verkeerd. Dat vermogen is immers in handen van een heel kleine minderheid. 70.000 landgenoten zijn dollarmiljonair. Tot voor de invoering van de euro was 80% van de 331 miljard euro overheidsschuld in handen van die superrijke Belgen. Die zouden, uit eigenbelang, ongetwijfeld zijn tussen gekomen als de overheid in moeilijkheden kwam. Maar onze politici zijn mee gestapt in het neoliberale project van de Eurozone. Daardoor is nu al 65% van de Belgische overheidsschuld in buitenlandse handen. Voor de kortlopende schuld is dat zelfs 93%. Die buitenlandse investeerders zullen er niet naar omzien hun geld terug te trekken als de kredietwaardigheid van de Belgische overheid in het gedrang IMF voor de kip met de gouden eieren komt. Om dat te vermijden, stelt het te slachten door net de sociale zeker-

heid en de automatische loonkoppeling aan te pakken.

staking in Franstalig onderwijs

Meer winst, minder belastingen De grote bedrijven in ons land doen het uitstekend en maken opnieuw meer winst. Van die winst moeten ze steeds minder afdragen aan de gemeenschap. De belastingsvoet van de grote bedrijven blijft in vrije val. De 14 onderzochte Bel 20-bedrijven zijn goed voor 16,7% belastingen tegenover 18,6% in 2009. Officieel moeten bedrijven 33,99% vennootschapsbelastingen betalen, in werkelijkheid ligt dat percentage dus een pak lager. De daling van de belastingen is niet enkel relatief. Ook in absolute cijfers werd minder belastingen betaald: waar in 2009 2,58 miljard euro aan de gemeenschap werd betaald, was dit in 2010 nog 2,21 miljard. Verschillende bedrijven betaalden geen belastingen en kenden een “negatieve belastingvoet”, een begrip dat gewone belastingbetalers niet kennen. Drie van de veertien bedrijven betaalden geen belastingen (Ageas, GBL en UCB) en vier andere bedrijven betaalden amper belastingen (Befimmo, KBC, Solvay, Cofinimmo). Zo moest Solvay op een nettowinst van 1,8 miljard euro slechts 1 miljoen euro belastingen betalen. In 2009 waren er vijf bedrijven die geen of amper belastingen betaalden. In 2010 maakten de 18 bedrijven van de Bel20 die hun resultaten bekend hebben gemaakt 16 miljard euro winst. Dat was een derde meer dan in 2009. De stijgende winsten zijn goed voor de aandeelhouders, maar niet voor de werknemers (die een loonsverhoging worden ontzegd door regering en patronaat) en ook niet voor de gemeenschap.

29 maart. 15.000 betogers uit de non-profit “Sta eens een dag in onze schoenen”, was de slogan van de 15.000 betogers uit de non-profit op 29 maart. Deze slogan werd kracht bijgezet toen duizenden manifestanten afgedankte schoenen gooiden naar poppen met de gezichten van Kris Peeters, Bart De Wever, Yves Leterme, Elio Di Ripo en Jo Vandeurzen. De plaats, aan de beurs, was symbolisch gekozen, daar waar het grote geld zit. De werknemers in de zorgsector komen al jaren op straat om verbeteringen te eisen en af en toe kunnen ze een aantal daarvan ook afdwingen. De woede bij de manifestanten was groot vanwege het uitblijven van een akkoord om het personeelstekort aan te pakken en een betere verloning en arbeidsvoorwaarden te voorzien. Nu betoogden zowel de federale sectoren als de ziekenhuizen, geestelijke gezondheidszorg, rusthuizen, thuisverpleging en revalidatie, alsook de Vlaamse nonprofit met onder meer gehandicaptenzorg, bijzondere jeugdzorg, algemeen welzijnswerk, kinderopvang, sociaal-cultureel werk en beschutte en sociale werkplaatsen. LSP was aanwezig om de manifestanten te ondersteunen in hun eisen: meer geld voor zorg en geen commerce in de zorgsector.

Stop het bloedbad in het onderwijs! door een correspondent

p 5 mei 2011 zul len de Franstalige leerkrachten staken, eerder waren er twee werkonderbrekingen op 30 november en 15 maart. De redenen voor de woede zijn divers. Eerst en vooral is er het voorstel van onderwijsminister Simonet (CDH) om de leeftijd waarop brugpensioen mogelijk wordt met drie jaar op te trekken. Er is ook het drastische tekort aan middelen met een steeds kleiner budget. En er is verder ook de eis voor het herwaarderen van de lonen. Het onderwijspersoneel verzet zich ook tegen een ander plan van de mi-

nister, het zogenaamde ‘Robin Hood’- gemiddelde loopbaan van nieuwe leplan dat 60% van de subsidies voor raars bedraagt met moeite vijf jaar, ‘rijkere’ scholen wil overhevelen naar dan geven ze al op. Deze gegevens made 25% armste scholen. Er zijn echter ken duidelijk dat het weinig aantrekgeen ‘rijke’ en ‘arme’ scholen, maar kelijk is om leraar te worden en dat er wel ‘arme’ en ‘nog armere’ die alle- een groot tekort aan middelen is. maal samen te weinig middelen krijgen. Het verschuiven van de middelen De staking van 5 mei zal op zich tussen de scholen biedt geen antwoord niet volstaan om de aanvallen van de op het algemeen tekort. minister af te wenden. Deze staking moet het begin van een actieplan vorDe minister wilde het protest aan men om niet alleen de huidige aanvalde onderhandelingstafel beperken en len te stoppen, maar om tegelijk in het wijzigde daarom de samenstelling van offensief te gaan voor een publieke wie aan deze onderhandelingen deel- herfinanciering van het onderwijs tot neemt: ook de inrichtende machten minstens een niveau van 7% van het van de scholen werden er bij gehaald. bbp, zoals dit begin jaren 1980 nog het geval was. De PISA-onderzoeken tonen elk jaar aan dat het Belgische onderwijs het meest ongelijke van de OESO is. Een

Syndicaal

www.socialisme.be mei 2011

vakbondseenheid

Verdeeldheid aan de top tegengaan met eenheid aan de basis Eric Byl

Geen wonder dat de houding van de ACV-top, die met haar goedkeuring van het IPA het licht op groen zette voor n de jaren ’80 schreef de Britse kwaliteitskrant the Financial Times dat de regering, hoog zit bij het ABVV en Belgische regeringen met hun besparingsbeleid weg komen zolang ze een belangrijk deel van de ACV-basis. kunnen rekenen op de steun van minstens één van de grote vakbonds- Dat het ABVV de acties tegen het IPA federaties. Dat werd nog maar eens bevestigd in de discussie over het in- na de geslaagde staking van 4 maart terprofessioneel akkoord 2011-2012. Sindsdien zit er een flinke haar in de stillegde, werd al evenmin op gejuich boter tussen ACV en ABVV. Tegen de zin van een historische meerderheid onthaald. Waarom actie voeren als de van de verkozen vertegenwoordigers van de werknemers, kan de regering stekker eruit getrokken wordt telkens in lopende zaken daardoor het akkoord opleggen, tot groot jolijt van de als we goed op dreef komen? Hoe kan je patroonsorganisaties. de collega’s van het ACV op die manier overtuigen om tegen hun apparaat in te gaan? Vooral bij ABVV-Metaal werd daarom aangedrongen om van de actie op 24 maart tegen de Europese Top geen zondagswandeling te maken. Men wou meer punch. Het leverde spontaan een forse mobilisatie op, zelfs al had het ABVV de raad gegeven om enkel militanten te mobiliseren. De ACV-top greep dat aan om de beledigd, afgedreigd of afgekocht.” De het Generatiepact staat op de agenda. vakbondsrangen alweer te splijten door bediendenbonden van het ACV dien- Hoe frustrerend de verdeeldheid aan apart te mobiliseren aan de Heizel, voor den hem de dinsdag daarop op hun de top ook mag zijn, aan de basis, in een overigens naar ACV-normen ma- manier van antwoord. In het kader van de sectoren en vooral in de bedrijven tig bijgewoonde meeting. Het ontlok- de witte woede mobiliseerden ze meer mogen we dat niet laten doorsijpelen. te ABVV Metaal-voorzitter Herwig volk dan heel het ACV aan de Heizel In beide vakbonden gaapt een enorme Jorissen treiterende toespelingen op bijeen bracht. kloof tussen wat de basis wil en wat de de schooluitstap van het ACV naar We staan nu voor belangrijke sec- top bereid is te doen. Eenheid aan de mini-Europa. Waarop uittredend ACV- torale en bedrijfsonderhandelingen. basis rond degelijke informatie en een voorzitter Cortebeeck repliceerde met Bovendien zal het besparingsbeleid in democratisch bediscussieerd en strijdde gratuite beschuldiging: “het ABVV het najaar nog een versnelling hoger baar actieplan, zijn de beste garantie heeft onze leden belachelijk gemaakt, schakelen. Onder meer de evaluatie van op succes. door

2.000 betogers op 8 april

Brusselse ambtenaren zijn woedend! door een correspondent

p vrijdag 8 april kwamen nogmaals 2.000 Brusselse ambtenaren (personeel van gemeente, OCMW, stedelijke ziekenhuizen,...) op straat. Ze eisen nog steeds degelijke arbeidsvoorwaarden om kwaliteitsvolle diensten aan de Brusselse bevolking te kunnen aanbieden. De betogers eisten ook een herziening van de lonen en het veralgemenen van het ambtenarenstatuut voor het personeel. Terwijl benoemingen de norm zouden moeten zijn in de publieke sector, werkt 70% tot 80% van het personeel in de ziekenhuizen en bij het OCMW als contractueel. We hebben in deze krant al eerder gewezen op de situatie in de Brusselse ziekenhuizen als voorbeeld van de problematische staat van de openbare diensten in Brussel. De arbeidsomstandigheden

zijn er op achteruit gegaan, er is een tekort aan personeel, de lonen zijn laag, de werkdruk neemt steeds verder toe,... Op de betoging was er een goede aanwezigheid van het personeel van de afvalophalers van “Net Brussel”. Daar dreigen een aantal jobs verloren te gaan en is er een weigering om personeelsleden te benoemen (zelfs indien ze geslaagd zijn in het examen). De arbeidsomstandigheden van de afvalophalers komen niet tot uiting in de lonen. In de plaats van te antwoorden op de bekommernissen van het personeel van de afvalophaling, besloten de autoriteiten om alle aanwervingen te bevriezen en om niemand te benoemen of te promoveren. De vakbonden hebben gelijk als ze hiertegen reageren. In februari waren er al vier stakingsdagen die enkel door ACOD werden georganiseerd. De betoging van 8 april werd wel in gemeenschappelijk vakbondsfront gehouden. De oproep om te betogen werd goed opgevolgd en er was een strijdbare

sfeer. Ondanks de aanwezige actiebereidheid kwam er geen ordewoord of een perspectief voor het verder verloop van onze strijd. De enige aankondiging was beperkt tot de melding dat we “tot onderhandelingen bereid zijn.” Een belofte van toekomstige onderhandelingen volstaat niet, we kunnen overigens al vooruitlopen op het initiële antwoord van de Brusselse autoriteiten op onze eisen: “De kas is leeg.” De problemen van het personeel in de Brusselse openbare diensten zijn jammer genoeg geen geïsoleerde problemen. Er is ook ongenoegen en er zijn acties van het personeel in andere sectoren, onder meer de private ziekenhuizen, of van ander overheidspersoneel. Het wordt hoog tijd om met een actieplan naar buiten te komen waarmee we alle arbeiders kunnen mobiliseren en verenigen. Om onze eisen af te dwingen, moeten we aan een krachtsverhouding bouwen waarmee we het geld kunnen halen waar het zit: in de zakken van de grote aandeelhouders en de banken.

Strijdbare 1-meigroeten vanwege

ACOD Spoor Brussel

ABVV ABVV BAYER/Lanxess Bayer/Lanxess

www.roodoor.info

ABVV VUB

www.vub.ac.be/abvv

voor democratische en strijdbare vakbonden!

ARMOEDE, ZET HET SOCIALISME OP DE SPOREN de strijd gaat voort! strijdbare militanten bij het spoor

Meer middelen voor onderwijs! Strijdbare meigroeten vanwege enkele syndicalisten aan de Universiteit Antwerpen

Besparen op onze kap om de banken te redden?

Actieplan nodig!

http://libreparcours.blogspot.com

strijdbare militanten bij De Lijn

sociaal

Linkse Socialist

14 mei, 13u30 Anneessensplein: Gay Pride

Samen opkomen tegen homofobie! Duizenden holebi’s uit heel de VS kwamen in opstand, er waren dagenlang confrontaties. Dit wordt gezien als een eerste voorbeeld van strijd tegen de vervolging van holebi’s en het begin van de bevrijdingsbeweging voor holebi’s. Er werden actiegroepen opgezet waarbij er veilige ontmoetingsplaatsen voor holebi’s werden gecreëerd. Er kwamen militante acties en er werden ook holebikranten uitgegeven. Een jaar later volgde een eerste grote betoging om de rellen van Stonewall te herdenken. Dit was de eerste Gay Pride met slogans als “Come Out”, “Gay Power” en “Gay is Good”. De be-

door

weging kende snel navolging doorheen de hele wereld. En vandaag vieren we nog steeds de start van de holebistrijd voor gelijke rechten. Er is nog steeds sprake van homofoob geweld, discriminatie bij aanwervingen en bij huisvesting, het lastig vallen van holebi’s op school,... De economische crisis zorgt voor groeiende sociale problemen en tekorten. Dat kan alle mogelijke spanningen in de samenleving verscherpen. Ook 42 jaar na de rellen in Stonewall moeten we blijven strijden voor gelijke rechten. Er zijn een aantal stappen vooruit gezet, maar er is nog steeds

geen gelijkheid. LSP pleit voor eengemaakte strijd voor gelijke rechten en tegen iedere vorm van discriminatie. De strijd voor holebirechten mag niet worden beperkt tot holebi’s, net zoals de strijd voor vrouwenrechten niet enkel voor vrouwen belangrijk is. De arbeidersbeweging moet het eengemaakt opnemen voor alle onderdelen van die arbeidersbeweging: werkenden, gepensioneerden, jongeren, hetero’s, holebi’s, vrouwen, mensen-zonder-papieren,... Samen opkomen voor gelijke rechten en tegen homofobie, dat is onze boodschap op de Gay Pride van 14 mei.

Pablo (Brussel)

n de nacht van 28 juni 1969 was er eens te meer politiegeweld in New York bij een inval in een holebicafé, meer bepaald in het café Stonewall. Het was voor velen een verrassing dat de aanwezigen in het café zich niet zomaar lieten doen. Sommigen wierpen een barricade op, anderen begonnen met stenen te gooien naar de politiecombi’s.

vraag van de maand Is er nog discriminatie van vrouwen, holebi’s,...? Er wordt wel eens gezegd dat de strijd voor gelijke rechten van vrouwen of holebi’s is gestreden. Legale vormen van discriminatie zijn grotendeels verdwenen en holebi’s mogen intussen ook trouwen en kinderen adopteren. Wat willen we nog meer? In de praktijk is er nog geen gelijkheid tussen mannen en vrouwen. Er is een loonkloof van 23% tussen vrouwen en mannen. Deze kloof wordt niet kleiner. Geweld door een partner of ex-partner is voor vrouwen tussen 16 en 44 jaar de belangrijkste doodsoorzaak in Europa, met de uitbreiding van de seksindustrie wordt de druk op jonge vrouwen bovendien steeds groter. De armoede bij eenoudergezinnen (in 98% van de gevallen alleenstaande moeders) bedraagt 40%. Het volstaat niet om legale gelijkheid te bekomen, er moet ook een daadwer-

kelijk antwoord worden geboden op bestaande ongelijkheden. Dat zal niet gebeuren met het huidige beleid dat bestaat uit besparingen of toch minstens de weigering om te investeren in meer sociale en openbare dienstverlening. Het resultaat van de tekorten in de kinderopvang, het onderwijs, de opvang van mensen met een handicap,... is dat familiale solidariteit een steeds grotere rol speelt en dit komt nog steeds vaak op de kap van vrouwen terecht. De Europese besparingsgolf in alle aspecten van sociale zekerheid zal dit nog versterken. Ook holebi’s kampen nog steeds met ongelijkheid en de afgelopen jaren was er een toename van homofoob geweld. Een Belgisch onderzoek uit 2000 stelde dat 33% tot 45% van de holebi’s tijdens het opgroeien zelfmoordgedachten heeft. 12,4% van de homojongens

onderneemt effectief een zelfmoordpoging, bij hetero’s is dat 5,9%. Bij lesbische meisjes is dat 25% tegenover 5,4% bij heteromeisjes. Holebijongeren worden op school vaak geconfronteerd met geweld of pesterijen. De strijd voor gelijke rechten is niet gestreden met het stemmen van wetten. Volledige gelijkheid afdwingen, is enkel mogelijk indien de basis voor iedere verdeel-en-heerspolitiek wordt weggenomen. Dat kan door samen op te komen voor degelijke lonen voor iederen, degelijk onderwijs, openbare diensten die een belangrijk deel van de huishoudelijke taken kunnen opnemen,... In een samenleving met een groeiend aantal tekorten, zal verdeeldheid toenemen. Doorheen een gezamenlijke strijd voor een betere toekomst voor iedereen, kan die verdeeldheid worden doorkruist.

landen passen de doodstraf toe op holebi’s van de holebi-scholieren wordt het slachtoffer van homofoob geweld in Europa van de klachten over homofobie leiden tot geen enkele sanctie van de lesbiennes wordt niet aanvaard op hun werkplaats de loonkloof die bestaat tussen homo’s en hetero’s

stop de aanvallen op het recht op abortus

Het recht op vrije keuze van vrouwen verdedigen! Anja Deschoemacker

Het gevaar dat uitgaat van de Mars is dan ook niet dat ze snel een parlementaire meerderheid zouden vinden. Het p 27 maart ging een tweede zogenaamde Mars voor het Leven door gevaar is eerder dat we in de nabije toein Brussel, waaraan ongeveer 3000 mensen deelnamen. Een in alle komst geconfronteerd kunnen worden haasten bijeengeroepen protestbijeenkomst bracht een paar hon- met piketten aan de abortuscentra om derd mensen samen. Nochtans is het recht op abortus breed gedragen in vrouwen te culpabiliseren en te intimide samenleving. Ook organisaties als de Katholieke Arbeidersvrouwen, deren. Er is vandaag nog slechts weinig die bij het stemmen van de abortuswet abortus nog als principieel onaan- discussie over de abortuswet, er wordt vaardbaar beschouwden, pleiten vandaag voor het behoud van de wet. niet geantwoord op de drogargumenten van het anti-abortuskamp. Indien “Baas over eigen lichaam” dit kamp bij gebrek aan tegenwerk kan groeien, zal het ook druk zetten op o.a. de financiering van de centra, die nu al te wensen overlaat. In verschillende landen wordt het recht op abortus vooral bedreigd door besparingen op de financiering van de abortus-hulpverlening. De organisatoren van de Mars voor het Leven brengen een aantal argumenten naar voor die sympathie kunnen opwekken, bijvoorbeeld hun pleidooi voor een andere maatschappelijke houding tegenover mensen met een handicap. Ze vergelijken de Belgische abortuswet met de abortuspraktijk van het nazi-regime. Dit raakt echter kant noch wal: toen kregen vrouwen die geen perfecte Ariërs zouden voortbrengen te maken door

met verplichte abortus en/of sterilisatie. Het doel was de samenleving te bevrijden van “minderwaardige” mensen. De keuze werd niet overgelaten aan de zwangere vrouw. LSP vecht voor een betere hulpverlening en dus voor meer middelen, meer personeel, meer voorzieningen die mensen met een handicap integreren in de samenleving en de zorglast voor hun gezinnen verminderen om ook de verzorgers in het gezin ademruimte te bieden en de mogelijkheid nog iets anders te doen naast die zorg. Vandaag wordt een steeds groter deel van de zorg voor zieken, bejaarden, mensen met een handicap,… op het gezin afgewenteld. Veel gezinnen hebben echter nog de draagkracht noch de middelen om dat op te vangen zonder drastische gevolgen voor de levenskwaliteit van de verzorgers en de rest van het gezin. De jongeren die deze Mars organiseren, stellen dat ze niet rechts zijn, maar integendeel progressieve voorvechters van de mensenrechten, in dit geval de rechten van de ongeboren mensen. Ze zeggen dat ze vrouwen die abortus pleegden niet aanvallen, maar hen juist

willen helpen. Verschillende generaties van ontelbare vrouwen overal ter wereld hebben zich volgens hen “vergist” toen ze vochten voor het recht op abortus. In het huidige klimaat, met een laag van de bevolking die zekerheid zoekt in traditionele waarden, kunnen ze een zeker succes kennen. Indien we hen niet zomaar willen laten begaan, zullen we een actieve tegenbeweging moeten opzetten en niet wachten tot het laatste moment. We roepen alle krachten die de abortuswet verdedigen dan ook op samen rond de tafel te zitten en een brede campagne op te bouwen. LSP zal zich inzetten in iedere ernstige campagne die het recht op abortus verdedigt. Wij denken dat zo’n campagne tegelijk het sociale argument moet opnemen: vrouwen zouden niet moeten tot abortus overgaan omwille van financiële redenen, noch doordat in de samenleving alle verantwoordelijkheid voor kinderen op de rug van de moeder wordt geduwd. Wij moeten ervoor vechten dat het hebben van kinderen niet tot armoede leidt en/of vrouwen niet aan de haard vastbindt.

1 mei

www.socialisme.be mei 2011

1 mei. Koffietafel of strijddag voor socialisme? door

Nicolas Croes

Wat betekent 1 mei vandaag?

Vandaag is 1 mei nog steeds nauw vermei is het feest van de arbeid. Maar valt er voor de werkenden van- bonden met de arbeidersklasse. Op deze daag nog veel te vieren? We kregen een loonnorm van 0,3% opgelegd dag worden de sterktes en de zwaktes terwijl het leven steeds duurder wordt. Het aantal armen neemt toe, er van de arbeidersklasse duidelijk. De zijn ook steeds meer arme werkenden. De openbare diensten worden ver- afgelopen jaren hebben de optochten der ontmanteld. Meer dan ooit zien we doorheen Europa brutale asociale van 1 mei steeds meer hun strijdbaar aanvallen op de werknemers en hun gezinnen. Om daarop te antwoorden, karakter verloren. Het zijn vaak eerder moeten we aansluiten bij de tradities van strijd. Op 1 mei kijken we niet feestelijke bijeenkomsten waarbij amzomaar terug naar strijd uit het verleden, we kijken terug om sterker te per nog naar het socialisme wordt verstaan in de strijd vandaag. wezen. Het feest van 1 mei biedt voor sociaal-democratische politici van SP.a of PS de mogelijkheid om de jaarlijkse referentie naar het socialisme nog eens te maken, om vervolgens de rest van het jaar een neoliberaal beleid te voeren. Voor een aantal vakbondsleiders is het een dag waarop kleine overwinningen in de rode verf worden gezet of om een bepaalde asociale maatregel aan te klagen, zonder uit te leggen waarom er verder geen actieplan tegen wordt opgemaakt of waarom andere aanvallen wel werden aanvaard.

De oorsprong van 1 mei

De oorsprong van 1 mei ligt in de Verenigde Staten, maar de eerste stakingsdag voor de verkorting van de arbeidsdag tot acht uur vond plaats in Australië. Daar werd in 1856 een eerste stakingsdag georganiseerd op 21 april. Het succes van de mobilisatie was zo groot dat werd beslist om voortaan ieder jaar een actiedag te houden. De Duitse revolutionaire Rosa Luxemburg stelde: “Wat kon de arbeiders meer moed geven en meer geloof vestigen in hun eigen sterkte dan een massale werkonderbreking waartoe ze zelf het initiatief genomen hadden? Wat kon de eeuwige slaven in de fabrieken en werkplaatsen meer moed geven dan het samenbrengen van de eigen troepen? Zo groeide het idee van een proletarische actiedag en begon het ook naar andere landen uit te breiden.” De datum van 1 mei werd in 1886 gekozen door de vakbonden die waren verenigd in de American Federation of Labor (AFL). De actie was toen gericht op het bekomen van de achturendag, een eis waarop de traditie van 1 mei als actiedag werd opgebouwd. Voor er meibloemen werden meegedragen, was het centrale symbool op 1 mei de rode driehoek. Dat stond voor de drie “achten”: acht uur werken, acht uur ontspanning en acht uur slapen. Op 1 mei 1886

legden zowat 340.000 Amerikaanse arbeiders duizenden fabrieken plat met hun stakingsacties. Op bepaalde plaatsen was de repressie hard, zes stakers lieten hun leven onder de slagen van de politie van Chicago, die erg hard optrad tegen de stakers bij tractorfabriek McCormick. Het voorbeeld van de Amerikaanse arbeiders werd opgenomen door de 400 afgevaardigden op het stichtingscongres van de Tweede Internationale (de Socialistische Internationale, een organisatie die vandaag officieel nog bestaat maar een pro-kapitalistische karikatuur is geworden). Er werd besloten om vanaf 1889 overal campagne te voeren voor de invoering van de achturendag. Dit zou niet enkel in woorden gebeuren, maar met stakingen en betogingen. Deze oproep kon op een enorm enthousiasme rekenen. De verschillende nationale burgerijen werden letterlijk opgeschrikt door deze uitbarsting van arbeidersprotest. In Wenen, Parijs en elders werd het leger opgeroepen omdat een arbeidersopstand werd gevreesd. In België werd de rijkswacht klaar gestoomd om het arbeidersprotest op 1 mei tegen te gaan. Door het enorme succes van de internationale actiedag werd de traditie van 1 mei gevestigd. Ook toen de achturendag in een aantal landen effectief werd afgedwongen, bleef de traditie bestaan.

Vandaag zien we evenwel dat strijdbaarheid en actiebereidheid wereldwijd terug op de agenda staan. Het klopt dat dit niet overal even sterk is, maar de woede zoekt overal manieren om zich te organiseren. Er komen steeds meer vragen over de sociale en ecologische schade die door het kapitalisme wordt aangericht en overal ontstaat een zoektocht naar een alternatief. Alle ‘veilige’ kanalen die, onder meer door de vakbondsleidingen, werden aangelegd om de woede van de arbeiders in goede banen te leiden , zullen niet in staat zijn om de vloedgolf van ongenoegen onder de arbeiders in te dijken.

telsectoren van de economie, onder meer de financiële sector en de energie, kunnen we de speculanten tot werkVorig jaar werden de toespraken op loosheid veroordelen en ervoor zorgen 1 mei gekenmerkt door een totale af- dat de sleutelsectoren onder de controle wezigheid van een duidelijk antwoord en het beheer van de meerderheid van op de crisis. Hoe kunnen we de werk- de bevolking worden geplaatst. gelegenheid verdedigen, welke eisen Met dergelijke eisen kunnen we inzijn noodzakelijk en hoe kunnen we gaan tegen de kapitalistische crisis en een krachtsverhouding uitbouwen? Al bouwen aan een kracht waarmee we tot deze vragen bleven onbeantwoord. Het een nieuwe samenleving kunnen koontbrak niet aan aanvallen op de libera- men. Voor deze weg kiezen, betekent len, maar dat werd door de vakbonds- kiezen voor strijd. leiders aangegrepen om steun te geven De patroons zijn internationaal geaan de SP.a en PS bij de organiseerd tervervroegde verkiezin- “Wat kon de arbeiwijl de arbeiders gen. Nochtans hebben ders meer moed ge- zich in hun strijd die partijen de afgelovandaag al te veel ven en meer geloof beperken tot napen jaren zonder aarzelen deelgenomen aan vestigen in hun eigen tionale grenzen. neoliberale regeringen. sterkte dan een mas- We worden tegen In Ierland, Portugal, sale werkonderbre- el k a a r opgezet Spanje of Griekenland door de verschilzijn het sociaal-demo- king waartoe ze zelf lende burgerijen. cratische partijen die het initiatief geno- Beeld je eens in loyaal de dictaten van wat het zou betemen hadden?” het IMF (momenteel gekenen indien er leid door een lid van de een Europees iniRosa Luxemburg Franse PS…) en de EU tiatief zou komen over de oorsprong om het verzet in uitvoeren en de bevolvan 1 mei king harde besparingsde verschillende plannen opleggen. landen te vereniDe beste manier om te antwoorden op gen? Daarmee bedoelen we geen wande crisis is door een duidelijk socialis- deling met pick-nick in Brussel. Een tisch programma naar voor te brengen Europese algemene 24-urenstaking op basis van de behoeften en noden van zou een goede stap zijn om terug aan de meerderheid van de bevolking. Het te sluiten bij de traditie van internatiois mogelijk om werk te creëren door het nale solidariteit waar 1 mei symbool beschikbare werk te verdelen met een voor staat. Het zou een uitstekende maarbeidsduurvermindering zonder loon- nier zijn om op krachtdadige wijze aan verlies en met bijkomende aanwervin- te tonen wie de rijkdom creëert in deze gen. Met de nationalisatie van de sleu- samenleving. Voor socialisme strijden, het hele jaar door

1 mei behouden en verdedigen Doorheen de geschiedenis werd meermaals geprobeerd om de internationale dag van arbeidersstrijd te recupereren. Zo probeerden de Duitse en Italiaanse fascisten steun te verkrijgen op basis van een demagogisch anti-kapitalisme, terwijl ze aan de macht kwamen met de steun van de grote kapitalisten, en in dat kader pasten ook grote verplichte betogingen in het kader van de “nationale dag van de arbeid.” Ook vandaag nog proberen extreemrechts en andere nationalisten om 1 mei te recupereren. Zo organiseert het Vlaams Belang een optocht in Ninove. De Sri Lankese dictator Rajapakse wil op 1 mei de Singalese chauvinisten laten betogen tegen een VN-rapport dat oorlogsmisdaden tegen de Tamilbevolking heeft vastgesteld. We moeten ons verzetten tegen alle pogingen om 1 mei een tegengestelde inhoud te geven. Voor ons is en blijft 1 mei een dag van internationale strijd, solidariteit en socialisme! Op 1 mei 2010 waren er LSP-militanten aanwezig in 17 steden doorheen het hele land: van Antwerpen tot in Luik en van Charleroi tot in Oostende. We verkochten meer dan 700 exemplaren van ons maandblad op de verschillende bijeenkomsten en betogingen. Ook dit jaar zijn we aanwezig en publiceren we verslagen hiervan op onze website socialisme.be.

Dossier

Linkse Socialist

egin april ging in Londen de jaarlijkse vergadering door van het Europees Bureau van het CWI. ELS DESCHOEMACKER vat de essentie van de discussie samen. Binnenkort verschijnt een uitgebreide analyse van het Europees Bureau op de website van LSP.

Sinds begin dit jaar kreeg het kapitalisme een reeks nieuwe schokken te verwerken. De Tunesische en Egyptische massa’s toonden de wereld met hun revolutionaire opstand hoe verandering afgedwongen kan worden. De nucleaire ramp in Japan was de het zoveelste bewijs van de mogelijke gevolgen van de kortzichtigheid en het gebrek aan verantwoordelijkheidszin van het kapitalisme. Winstmaximalisatie lag aan de basis van het bouwen van nucleaire centrales, daar waar ze eigenlijk nooit gebouwd hadden mogen worden. In woorden waarborgden ze maximale veiligheid, maar in de feiten lapten ze alle regels en waarschuwingen van specialisten aan hun laars. De onmiddellijke economische en politieke belangen van de elite wogen zwaarder! De gevolgen voor de Japanse bevolking zijn dramatisch. Beide ontwikkelingen hebben het bewustzijn van arbeiders en jongeren wereldwijd geschokt en ook voor heel wat opheldering gezorgd. Beiden hebben ongetwijfeld de woede in de samenleving over het functioneren van dit maatschappelijk systeem versterkt en ons belangrijke lessen geleerd over wat nodig is om echte verandering te realiseren.

Impact van de revoluties

Zelden had een revolutie een zo onmiddellijke impact op de wil tot strijd op de internationale arena als die in Tunesië of Egypte. De overwinning, afgedwongen door een uitzonderlijke doortastendheid en bereidheid tot de grootst mogelijke offers van de Tunesische massa’s, deed dienst als ontsteker van een ware regionale revolutionaire vloedgolf die de regio tot op vandaag blijft overspoelen. Het Midden-Oosten en Noord-Afrika zullen nooit meer hetzelfde zijn. Hoewel de strijd nog niet gestreden is, de heersende klasse al het mogelijke doet om het machtvacuum te heroveren en de revoluties duidelijk in gevaar zijn, zullen de elites in de regio vanaf nu rekening moeten houden met een bevolking die haar eerste ervaring met revolutionaire strijd achter de rug heeft. De Tunesische arbeiders en jongeren waarschuwen de oude elite: “Als jullie terug komen, dan komen wij ook terug!” Ze zullen niet bereid zijn om zonder slag of stoot de verworven rechten terug af te geven. Wereldwijd beperkten dictatoriale regimes het internetgebruik en censureerden het revolutionaire nieuws om een massale opstand van onderuit in eigen land te voorkomen. De revoluties inspireerden arbeiders en jongeren tot ver buiten het Midden-Oosten en NoordAfrika. Vanaf nu protesteren we in Wisconsin “Like an Egyptian”, roepen we in Frankrijk “Sarkozy, dégage” of dreigen we er in Griekenland mee om de elite “te doen vallen als Ben Ali”.

Vanaf nu protesteren we in Wisconsin “Like an Egyptian”, roepen we in Frankrijk “Sarkozy, dégage” of dreigen we er in Griekenland mee om de elite “te doen vallen als Ben Ali”.

Kapitalisme in crisis – Wereld in verandering van een politieke beweging van en voor arbeiders en jongeren, dat volledig los staat van de twee grote kapitalistische partijen. Partijen waarvan we weten De revolutionaire energie werd recht- dat de een zich hoogstens van de ander streeks aangedreven door de economi- zal onderscheiden door het tempo van sche crisis waarmee het kapitalisme de aanvallen. blijft worstelen. Werkloosheid en scherpe prijsstijgingen van brood en voedsel zijn al dikwijls de aanleiding geweest Besparingspolitiek in voor revolutionaire situaties. Dit kwam Europa leidt tot meer in Tunesië en Egypte bovenop de eer- schulden en meer recessie dere neoliberale ontwrichting van de samenleving. Het waren de spreekVerwacht wordt dat de Griekse overwoordelijke druppels die de emmer de- heidsschuld van 130% na vier bespaden overlopen. ringsplannen verder zal oplopen tot Een antwoord op deze crisis heeft het 160%! De economie kromp er in 2010 kapitalisme niet. Niet in de neo-koloni- met 4,5% en zowat iedereen begint te ale wereld en ook niet daarbuiten. De erkennen dat een Griekse schuldhereerdere stimulus en bail outs waarmee schikking onvermijdelijk wordt. De banken en grote bedrijven na de eerste perspectieven voor de Ierse economie paniek werden recht gehouden, verme- zien er al niet veel beter uit. De banden weliswaar een diepe depressie zoals kencrisis breidt verder uit, waardoor de die in de jaren ‘30, maar creëerden dan financiële injecties nu al 50% van het weer nieuwe problemen. Een nieuwe Ierse BBP opslokken. De totale schuld crisis diende zich al snel aan: de schul- van de staat en de banken bedraagt indencrisis van de overheden. tussen 122.000 € per werkende. Tegen De eerste slachtoffers die aan de te 2013 zou Ierland jaarlijks 10 miljard € hoge schulden onderdoor gingen, wa- aan intresten betalen. Dat is meer dan ren de zogenaamde “perifere” landen wat Ierland besteedt aan onderwijs! in Europa, de zwakste schakels. Maar Ook Portugal werd verplicht beroep te ook de rijke geïndustrialiseerde lan- doen op het zogenaamde reddingsfonds den stapelen torenhoge schulden op. In van de ECB en het IMF. De verwachde VS, de motor van de wereldecono- ting dat deze landen de schuldspiraal mie, loopt de schuld op tot 100% van ooit nog kunnen doorbreken, is nihil. het BBP. Iedere dag stijgt de schuld er De kritiek op het besparingsbeleid met 4 miljard dollar. De druk om ook groeit. In De Tijd (19/4/2011) wordt verhier over te gaan tot meer drastische wezen naar wat leeft onder de Griekse besparingen wordt opgevoerd. Na het bevolking: “We zitten in een vicieuze Republikeinse offensief volgde de niet cirkel. We kunnen onszelf niet uit de crimis te verstane boodschap van het ra- sis graven met een beleid dat ons alleen tingbureau S&P aan het adres van de dieper in de recessie stort.” Dit is een regering om maar te beginnen met die algemeen gevoelen dat terugkomt in zosanering. Zoniet wordt gedreigd met het wel Griekenland, Ierland als Portugal. verlagen van de rating van de VS. Politici kunnen zich in Griekenland niet Zo’n saneringsplan zou catastrofaal meer op straat vertonen of ze worden zijn voor de Amerikaanse arbeiders- fysiek aangevallen. klasse. De periode van stimuli voorDe EU en het IMF ontsnappen niet kwam immers niet dat in de VS voor aan de volkswoede. Ze worden met het vierde jaar op rij een miljoen men- recht en reden uitgespuwd door de rol sen uit hun huizen werden gezet, noch van waakhond die ze spelen voor de dat er vandaag op zijn minst 24 mil- belangen van o.a. Duitse en Franse joen werklozen zijn. Verschillende sta- banken. Duitse banken zijn maar liefst ten staan op de rand van het bankroet voor 386 miljard € blootgesteld aan en moeten saneren door stadsparken, Ierse, Griekse en Portugese schuld. De scholen, ziekenhuizen, bibliotheken,... blootstelling van de banken uit de eute sluiten en de lonen en vakbondsrech- rozone aan dezelfde schuld, bedraagt ten van arbeiders te beknotten. 560 miljard €! De schrik voor besmetHet type besparingsplan waar de ting en een nieuwe bankencrisis, is dan Republikeinse oppositie voor vecht, ook zeer groot. De “reddingsplannen” zou het laatste beetje koopkracht uit de dienen om deze investeringen veilig te economie zuigen en de fragiele over- stellen door de lokale bevolking in een heidsgedreven groei doen omslaan in keurslijf te steken en te doen opdraaien een nieuwe periode van recessie. Maar voor een schuld, waarvoor zij zelf geen ook Obama en de Democraten, niet enkele verantwoordelijkheid draagt. zonder zonden in de lokale staten wat Ook daar waar sprake is van een zeker betreft lokale bezuinigingen, zijn de economisch herstel na de crisis op badraai aan het maken en roepen op voor sis van export naar o.a. China, wordt de een periode van “hard werken” en dras- werkende bevolking niet gespaard. Het tische bezuinigingen. economisch herstel mag dan wel geleid De strijd van de arbeiders in Wisconsin hebben tot de terugkeer van recordtoont aan dat klassenstrijd in de VS te- winsten, recordbonussen en recorddirug is van weggeweest. Een nieuwe videnden, maar de arbeiders kregen periode van radicalisering is aangebro- daar niets voor in de plaats, behalve ken. Deel van de strijd tegen de bespa- aanvallen op hun lonen, pensioenen en ringen is het gevecht voor het opzetten gezondheidszorg. Veranderende economische situatie impuls van revolutie

Breken met het s vechten voor so De meerderheid van de bevolking heeft een diep wantrouwen in de burgerlijke partijen. In een Europese peiling zegt slechts 6% vertrouwen te hebben in hun eigen regering, 46% heeft maar een beetje vertrouwen en 32% geen enkel vertrouwen. Slechts 9% is van mening dat politici eerlijk zijn. Dat wil niet zeggen dat elke illusie in het systeem al verdwenen is. Op de massale betoging op 26 maart in Londen tegen de besparingsmaatregelen van de regering Cameron kon men drie stemmingen onderscheiden. Een belangrijke minderheid was ervan overtuigd dat het maatschappelijk systeem niet werkt en staat open voor een socialistische oplossing. Een deel was gewonnen voor strijd tegen alle besparingen, maar er was ook een groot deel dat denkt dat besparingen, zij het mildere, onvermijdelijk zijn. Ze hopen dat de inspanningen van vandaag uiteindelijk de economie zullen herstellen. Als deze hoop zal verdampen, gaan we naar een explosieve situatie. Het labiele evenwicht van de kapitalistische maatschappijen ligt achter de rug. De periode die voor ons ligt, is er één van plotse versnellingen en bruuske veranderingen. De keerzijde van revolutie is echter contrarevolutie, van actie is dit reactie. Als links er niet in slaagt een vooruitstrevend, socialistisch alternatief aan te bieden op het vacuüm dat dit rotte systeem achter laat, zullen rechts en extreem-rechts het invullen

Tegen 2013 zou Ierlan jaarlijks 10 miljard aan intres ten betale Dat is meer dan wat Ierland be steedt aan onderwijs

en s!

Revoluties in Midden-Oosten en Noord-Afrika in gevaar

systeem en ocialisme

3 d s € sn. r

Dossier

www.socialisme.be mei 2011

met een populistische retoriek die inspeelt op zelfbehoud ten koste van de zwakkeren. Een terugkeer naar de reformistische recepten van de welvaartstaat biedt geen uitweg. Dat was enkel mogelijk in een uitzonderlijke conjunctuur, niet in een situatie van wereldwijde kapitalistische crisis. Een systeemcrisis vereist een alternatief dat de breuk met dit systeem voorop stelt. Het wegzinken van Ierland in de draaikolk van economische crisis bracht de Ierse bevolking aanvankelijk in shocktoestand. Dat werd gevolgd door een politieke aardbeving. De nieuwe regering is echter een kopie van de vorige. Illusies zullen als sneeuw voor de zon verdwijnen. Met Joe Higgins in het Europees Parlement beschikten de linkse socialisten over een enorm platform voor een socialistische oppositie. Joe en de Socialist Party grepen deze positie aan om een linkse eenheid tot stand te brengen, the United Left Alliance, die intussen vijf parlementsleden telt. Ze zijn er zich van bewust dat de arbeidersklasse geen andere keuze zal hebben dan te strijden. Met ULA willen ze daarop anticiperen zodat de Ierse arbeiders in die strijd ook kunnen rekenen op een politiek instrument dat hun eisen in het parlement verdedigt en het platform waarover het beschikt gebruikt om die eisen te populariseren.

door

Robert Bechert

e afgelopen weken toonden dat geen enkele overwinning van de revoluties in Noord-Afrika tot nu toe echt veilig is en dat ondanks de roep van de massa’s voor echte verandering en vrijheid en ondanks de heroïsche gebeurtenissen van de afgelopen maanden. In Egypte en Tunesië doen de heersende klassen wanhopige pogingen om hun rijkdom en macht te behouden.

Tunesië kende sinds de vlucht van Ben Ali in januari al drie regeringen die uiteindelijk moesten instemmen met verkiezingen voor een grondwetgevende vergadering. De elite doet er echter alles aan om haar positie te behouden. De oude geheime politie moest worden ontbonden, maar tegelijk was de nieuwe minister van binnenlandse zaken Habib Essid ook wel de oude kabinetschef van het ministerie van binnenlandse zaken tussen 1997 en 2001. De ‘nieuwe’ minister was dus evengoed betrokken bij de martelingen, de repressie en het vuile werk van het ‘oude’ regime onder Ben Ali. Op dezelfde manier heeft de militaire regering die in Egypte Moebarak heeft vervangen een niet aflatende strijd aangebonden met de revolutie. Net als in Tunesië zien een groeiend aantal arbeiders en jongeren dat de top van het leger geen vriend van de revolutie is. De militairen kondigden al plannen aan om stakingen, protest, sit-ins en bijeenkomsten van jongeren en arbeiders te criminaliseren. Op 8 april trokken de arbeiders en jongeren terug naar het Tahrirplein om het initiatief terug zelf in handen te nemen. Honderdduizenden arbeiders, jongeren en enkele militaire officieren (tegen hun leiding in) kwamen samen voor een “vrijdag van de schoonmaak”. Er werd opgeroepen tot het volledig opkuisen van het regime van Moebarak. Textielarbeiders eisten de hernationalisatie van de geprivatiseerde bedrijven, het opdoeken van de oude door het regime opgezette vakbond, een minimumloon van ongeveer 200 dollar en het gerechtelijk vervolgen van de volledige corrupte gangsterbende rond Moebarak. Het leger probeerde dit protest de kop in te drukken. Deze repressie werd gesteund door een vertegenwoordiger van de Moslimbroeders, Al-Bayourni. Die stelde dat “niets de eenheid tussen de mensen en het leger in de weg mag staan”. Achter deze vermeende “eenheid” zitten de voortdurende pogingen van de Moslimbroeders om tot een akkoord met de militaire top te komen. De repressie stopte niet na de actie van 8 april, op 11 april werd de blogger Mikel Nabil tot drie jaar gevangenisstraf veroordeeld nadat hij had gewezen op wandaden van het leger tijdens de revolutie. Het is duidelijk dat we geen enkel vertrouwen kunnen stellen in de legerleiding. Er is nood aan een onafhankelijke kracht van de massa’s. Zonder zo’n onaf hankelijke kracht van de werkende bevolking zal de controle in handen van de heersende klas-

sen en de elites blijven. Slechts door het bouwen van massaorganisaties, waaronder vrije en strijdbare vakbonden en vooral een onafhankelijke partij, kunnen de echte revolutionairen (de arbeiders, jongeren, kleine boeren en de armen) een instrument creëren waarmee ze de pogingen van de oude macht om zich aan de macht vast te klampen, kunnen bekampen en waarmee ze een echt alternatief kunnen creëren, namelijk een regering gevormd door afgevaardigden van arbeiders, kleine boeren en armen. Libië

De afwezigheid van eigen massale organisaties droeg in Libië bij tot de ontsporing van de revolutie. De aanvankelijke massale opstand mislukte in het westelijke gedeelte van het land rond Tripoli. Dat kwam deels omdat het regime over een zekere basis beschikte (onder meer door een aantal elementen van reële sociale vooruitgang de afgelopen 40 jaar) maar ook omdat de revolutie geen duidelijke leiding had. Een aantal oostelijke rebellen grepen terug naar de oude monarchistische vlag, een symbool dat in het westen van het land onpopulair is. De meer radicale elementen in Benghazi werden aan de kant geschoven en de pro-kapitalistische elementen, aangevuld met overlopers van het regime van Khadaffi, haalden de bovenhand en kregen ook steun vanuit het imperialisme. Het verzet tegen Khadaffi is erg beperkt in West-Libië, waar twee derden van de bevolking woont. Hierdoor zit de beweging op een dood punt. Wellicht zal Libië minstens voor een bepaalde periode worden opgedeeld. De interventie van de VN en de NAVO is niet gericht op het verdedigen van de burgers, maar wel om een betrouwbaar pro-kapitalistisch regime te vestigen. Khadaffi was een te onbetrouwbare bondgenoot. De Britse zakenkrant Financial Times was eerlijk toen het pleitte voor “verdere militaire actie in de regio om de belangen van het Verenigd Koninkrijk te verdedigen” (FT 8 april). Het stilzwijgen van de wereldmachten over de aanhoudende repressie in Bahrein en het wel erg selectieve protest tegen het bloedig optreden van het Syrische regime toont aan dat de belangen van de meerderheid van de bevolking geen prioriteit vormen. Dit argument wordt slechts boven gehaald als het past in de eigen imperialistische klassenbelangen.

Doorslaggevende actie van de arbeidersbeweging nodig De revoluties in Noord-Afrika en het Midden-Oosten staan op een nieuw keerpunt. In Bahrein, Libië, Syrië en Jemen is de centrale vraag hoe kan worden vooruitgegaan om de dictatuur omver te werpen en wat hierna moet gebeuren om de hoop in te lossen. In Egypte en Tunesië moeten alle resterende vestigingen van de oude regimes worden opgeruimd. De sleutel hiertoe ligt bij de massa’s. In Tunesië en Egypte is gebleken dat vastberaden strijd dictators aan de kant kan schuiven. Maar de bereidheid om te vechten, is op zich niet genoeg. De werkende massa’s moeten zich onafhankelijk en democratisch organiseren in vakbonden en een massale partij van arbeiders en armen rond een duidelijk programma,

waarmee het de verworvenheden van de revoluties kan beschermen en verder uitbreiden. Oprecht revolutionaire krachten van de werkende massa’s moeten gelijk welke alliantie met pro-kapitalistische krachten of met de VN of de NAVO verwerpen. Om dictatoriale regimes te verslaan, moeten arbeiders en jongeren hun eigen instrumenten bouwen die de revoluties tot de overwinning kunnen brengen. Een overwinning die niet alleen democratische rechten afdwingt, maar die ervoor zorgt dat de maatschappelijke rijkdom echt in handen komt van de massa’s en democratisch gecontroleerd en beheerd wordt in hun belang. Dit zou de basis leggen voor reële vrijheid en voor een echt democratisch socialisme.

INTERNATIONAAL

Linkse Socialist

ook Portugal komt nu in de problemen

Socialistisch antwoord op Eurocrisis nodig door

Jonas Van Vossole

e schuldencr isis i n de Eurozone, een uitloper van de globale financiële crisis, woedt in alle hevigheid. Ondanks pogingen vanuit de getroffen landen en de Europese Unie om ‘de markten’ te plezieren via zware besparingsplannen en garanties, blijven Portugal, Ierland en Griekenland in het vizier van de speculanten. Voor deze drie landen is het uitschrijven van staatsobligaties onbetaalbaar geworden. Portugal was in april de derde lidstaat van de eurozone die zich moest wenden tot het IMF en het Europees “reddingsfonds” EFSF voor noodfinanciering, met alle gevolgen vandien. Wiens schuld? Wie betaalt?

Vaak wordt de bevolking van de landen in financiële nood aangeduid als de schuldige voor de problemen. Duitse politici waren er als de kippen bij om de schuldenproblemen toe te schrijven aan de spilzucht en luiheid van de Griekse en Portugese zuiderlingen. Het leidde tot de absurde situatie dat rijke Duitse politici stellen dat Grieken die gemiddeld 800 euro per maand verdienen boven hun stand leven. Het gecreëerde racisme rond de schulden k westie wordt aangewend door verschillende rechtse en populistische partijen in Noord-Europa, die zich uitspreken tegen de transfers van Noord- naar Zuid-Europa. De partij “ Ware Finnen” vervijfvoudigde haar stemmenaantal van 4% naar 19%, onder andere op basis van de weigering om deel te nemen aan de Europese steun aan Portugal. Het is echter niet de Ierse, Portugese of Griekse bevolking die verantwoordelijk is voor de hoge schuldgraad. De schuldproblematiek is een globaal probleem van het kapitalisme. Wereldwijd bedraagt de totale schuldgraad van gezinnen, bedrijven en staten meer dan 250% van de waarde van de jaarlijks geproduceerde rijkdom op wereldvlak. Sinds de jaren 1970 werd de chronische overproductie-crisis van het ka-

Wij willen niet alleen het brood, maar de hele bakkerij Nationalisatie van de sleutelsectoren onder arbeiderscontrole

LSP en ALS-Leuven nodigen u uit voor de volgende meetings: - 4 Mei, 20u MTC. Stop nucleair risico - kan het kapitalisme het energievraagstuk oplossen? - 18 Mei, 20u MTC. De nationale spanningen in Belgie - welk standpunt dienen werkende mensen en jongeren in te nemen? - 8 Juni, 20u. Migratie en vluchtelingen

LEUVEN

pitalisme ‘opgelost’ door massale opbouw van schulden. Dit ging gepaard met de volledige vrijmaking van de financiële markten. Ter illustratie: het totaal aan beleggingen van banken in Engeland bedroeg tussen 1870 en 1970 steeds zowat 50% van het BBP. Vandaag ligt dat boven 600% van het BBP. Ook in Griekenland en Portugal, maar vooral in het geval van Ierland en IJsland, moest de staat ingrijpen om de banken te redden. Net als in België gaven de overheden er tientallen miljarden uit om het banksysteem overeind te houden. Landen als Portugal en Griekenland werden eerst getroffen door de crisis omdat zij als eerste geraakt werden door de neoliberale competitie van de EU. De industrie in de Zuid-Europese landen - bijvoorbeeld textiel en schoenen, die daar gevestigd was voor de lage lonen – vertrok dankzij vrijhandel en neoliberale globalisering naar landen met nog lagere lonen. Massale werkloosheid en een stijging van de cosumptieprijzen waren het gevolg voor de arbeidersklasse. Reddingsplan of besparingsplan?

Ban ken en specula nten dwongen Griekenland, Ierland en Portugal om aan te kloppen bij het IMF en het Europese noodfonds. Toen de sociaal-democratische regering het vijfde bespa r i ngspla n i n Portugal niet door het parlement kreeg, viel ze en opende het ook daar de weg voor het IMF. De enorme besparingsplannen van de nationale regering bleken onvoldoende om ‘de haaien’ koest te houden. Nog voor de nieuwe verkiezingen is het IMF, op vraag van de regering in lopende zaken, al in Portugal om het beleid uit tekenen. De “hulp” van het IMF en de EU bestaat erin dat de getroffen landen kredietlijnen krijgen om hun schuld te herfinancieren, op die manier moeten de landen hun schulden aan de banken kunnen afbetalen. Aan die “hulp” zitten echter brutale ‘voorwaarden’ verbonden. In de praktijk betekent dit dat de ‘troika’ van de Europese Centrale bank, de Europese Commissie en het IMF directe controle over de landen

STOP HET MINIMALISEREN VAN GEWELD OP VROUWEN EN KINDEREN

Jongeren in strijd voor werk!

Nicole Vanderputte (LSP WestVlaanderen)

strijd - solidariteit - socialisme

Strijdbare meigroeten vanwege de Franstalige kameraden!

verwerft. Concreet is het in Portugal het IMF dat de besparingsplannen oplegt, het parlement is buitenspel gezet. Elke schijn van democratie wordt overboord gegooid. Bovenop alle maatregelen die al waren getroffen, zoals de verlaging van de pensioenen en de massale privatiseringen, zal ook de BTW op voeding meer dan verdubbelen, zal de ontslagregeling vergemakkelijkt worden en zullen de werkloosheidsuitkeringen nog meer verkort worden. De Portugese arbeidersklasse zal hierdoor nog verder verarmen. Niet alleen betekent dit een sociaal drama, binnen het kapitalistisch systeem biedt dit helemaal geen oplossing op lange termijn. De torenhoge schuld zal niet afnemen en de maatregelen van het IMF zullen de economie nog verder in een recessie storten. En dat terwijl de economie de laatste 12 maanden al een negatieve groei kende. Eender welk perspectief op beterschap wordt afgenomen van de bevolking. Niet verwon-

Antwerpen VOOR EEN VOLLEDIGE ERKENNING VAN FIBROMYALGIE EN ME ALS FYSISCHE ZIEKTE.

VOOR GRATIS GEZONDHEIDSZORG Peter Ghyselbrecht (LSP West-Vlaanderen)

derlijk dat steeds meer Portugese jonOnze Portugese kameraden van geren, net als hun Ierse lotgenoten, hun Socialismo Revolucionario voeren families verlaten om in het buitenland campagne om tot een degelijk actieplan een betere toekomst te zoeken. te komen dat de verschillende verzetsbewegingen verenigt. Het Links Blok, de PCP en de grootste vakbond, de Een socialistisch antwoord CGTP, moeten samen zitten om een nodig regeringsalternatief voor de arbeidersklasse uit te werken op basis van een De besparingsplannen werden het af- socialistisch programma. Dit dient afgelopen jaar meermaals van antwoord gedwongen te worden op basis van gediend door de arbeidersklasse en strijd, te beginnen met de opbouw van haar vakbonden. De privatiseringen een nieuwe algemene staking met een werden beantwoord door sectoriële perspectief om nadien de strijd voort stakingen. Er waren verschillende na- te zetten. Zo’n socialistisch programtionale betogingen en een algemene ma zou eruit bestaan alle besparingen staking. De inval van het IMF zorgde te stoppen, te weigeren om de staatszelfs voor een kortstondige opheffing schuld terug te betalen aan de banken van het sectarisme tussen de linkse en de belangrijkste sectoren in de ecopartijen in Portugal, het Links Blok en nomie te nationaliseren. Enkel op die de Portugese Communistische Partij, basis kan een antwoord worden gebovoor overleg over een gemeenschappe- den op het sociaal bloedbad, veroorlijk standpunt. Toch is er vandaag geen zaakt door de crisis van het kapitalisduidelijk actieplan ter linkerzijde om tische systeem. de besparingen te stoppen en het IMF buiten te kegelen.

LSP/PSL Brussel zondag 22 mei: BBQ en meeting: “Staatshervorming om sociale voorzieningen te verbeteren of af te breken?”.

BBQ vanaf 17u (7/10 € in voorverkoop). Meeting om 19u. Spreker: Anja Deschoemacker. Overwinningsstraat 61, St Gillis. Meer info: bxl@socialisme.Be

Strijdbare BLOKBUSTER.be groeten! Mathias Pauwels (LSP-Kempen)

ALS GENT

JOBS, GEEN RACISME

internationaal

www.socialisme.be mei 2011

700.000 betogers in Londen

Britse arbeiders op naar strijd van de eeuw door

Bart Vandersteene

p 26 maart 2011 vond in Londen de grootste vakbondsbetoging in decennia plaats. Er waren zeker 500.000 en misschien zelfs 700.000 werkenden en jongeren aanwezig op deze indrukwekkende manifestatie. De media in België concentreerden hun aandacht voor 90% op de enkele rellen in de marge van de betoging. Het is een beproefde tactiek om op die manier de relevantie van het protest en de inhoudelijke thema’s naar de achtergrond te verwijzen.

besparingen. Ze weigerde over te gaan tot stakingsacties en kondigde pas in de verre toekomst, op 26 maart, een nationale betoging aan. De poging om op die manier het verzet op de lange baan te schuiven, heeft een averechts effect gehad. De manifestatie van 26 maart werd een referentiepunt voor alle lokale activisten. De vakbondsfederatie TUC had deze betoging vooropgesteld als een grote verkiezingsbijeenkomst voor Labour, dat in de komende gemeenteraadverkiezingen de grootste winnaar zal zijn, ten koste van de Libdems en Tories die op een verpletterende nederlaag afstevenen. Ondanks de mogelijke verkiezingsoverwinning van Labour is er weinig vertrouwen in die partij. Waar de sociaal-democraten in de steden en gemeenten mee besturen, voeren ze het besparingsbeleid van de nationale regering gedwee uit. 30 juni: staking openbare sector?

Harde besparingen

Op 20 oktober 2010 kondigde de regering van Conservatieven en LiberaalDemocraten een besparingspakket van 81 miljard £ aan of een kleine 100 miljard euro. Door deze besparingen kunnen tot 700.000 jobs in de openbare diensten sneuvelen. Een groot deel van het sociale weefsel in de samenleving gaat voor de hakbijl. Zodra deze cijfers vertaald werden in concrete besparingen op lokaal vlak, ontstond een massaal gedragen protestbeweging. In veel steden zullen dit jaar nog bibliotheken en zwembaden de deuren sluiten. Diensten voor zwangere en net bevallen vrouwen gaan dicht, jongerenprojecten worden stilgelegd, allerhande sociale diensten verliezen hun subsidiëring. Honderden lokale protestacties en betogingen, gaande van enkele honderden tot duizenden aanwezigen, zijn uitgemond in een voorlopig hoogtepunt met de indrukwekkende nationale manifestatie van 26 maart. Sindsdien zijn de lokale actiegroepen als paddestoelen uit de grond omhoog geschoten.

De betoging van 26 maart moet het startsein vormen voor een krachtige campagne met acties, betogingen en bezettingen van de met sluiting bedreigde diensten, maar vooral voor gecoördineerde stakingsacties om de besparingen te kunnen verslaan. Vakbonden tonen potentieel Op de betoging kwam onze zusterpartij, de Socialist Party, tussen met Op de betoging van 26 maart waren een 60-tal stands en honderden actieve er gepensioneerden, studenten, lokale militanten die de betogers aanspraken activisten uit de wijken, maar vooral met onze slogan “Tegen alle besparinveel vakbondsleden en militanten. De gen” en “Voor een gecoördineerde alpassage van de delegatie van Unison gemene staking”. Die boodschap kreeg (vakbond van de openbare diensten) een grote echo, we verkochten 3.000 nam op zich al een uur in beslag. En exemplaren van ons weekblad en honelke delegatie van klein tot groot had derden betogers gaven aan lid te wileen eigen kleurvolle animatie. Alle len worden. commentatoren die in Intussen hebben drie vakhet verleden de rol en bonden uit de openbare secAlle de kracht van de vaktor aangekondigd om op 30 commentatoren bonden naar vuilnisbak juni stakingsacties te orgadie in het hadden verwezen, werniseren. Het gaat om vakverleden de den nu passend van antbonden met een linksere rol en de woord gediend. leiding (PCS – Public and De vraag op die op ieCommercial Services union, kracht van ders lippen hing, was: de vakbonden de NUT – National Union “Hoe verder?” Hoe kan naar vuilnisbak of Teachers en de UCU de vakbeweging haar – University and College hadden kracht gebruiken om Union). Dit zijn niet de verwezen, deze besparingen efgrootste vakbonden, maar werden nu fectief te stoppen? het vormt een goede aanzet passend van Aanvankelijk reageerom effectief tot een algemeantwoord de de vakbondsfedene staking van de publieke gediend. ratie heel lauw op de sector te komen. aankondiging van de

NSSN en TUSC: twee belangrijke ontwikkelingen in de strijd Enkele jaren geleden werd op initiatief van de RMT (de vakbond van spoorwegen maritiem personeel) het National Shop Stewards Network (nationaal netwerk van delegees) opgezet. Dit netwerk werd een verzamelplaats voor de belangrijkste strijdbare syndicalisten om acties en initatieven te coördineren. Vorig jaar ontstond de Trade Union and Socialist Coalition, een electorale coalitie van vakbondsactivisten en socialisten die zich politiek verenigden om een alternatief op de besparingslogica van de klassieke partijen te bieden. Ook al zal deze coalitie in de lokale verkiezingen van 5 mei nog geen potten breken, hier en daar zullen er zeker enkele goede resultaten zijn voor de 200 kandidaten. De TUSC wordt steeds meer de politieke coalitie die de vertegenwoordiger van het brede verzet tegen de drastische besparingen kan worden. In beide initatieven spelen de linkse socialisten van de Socialist Party een cruciale rol. http://www.tusc.org.uk / en http://www.shopstewards.net

Kazakstan

Dictator Nazarbajev organiseert verkiezingsoverwinning door

Tanja Niemeier, medewerker GUE/NGL in het Europees parlement

van de fractie

e presidentsverkiezingen van 3 april in Kazachstan werden door de internationale media en de burgerlijke democratische instellingen als “niet vrij” omschreven. De OVSE (Organisatie voor Veiligheid en Samenwerking in Europa) benadrukte wel dat het regime democratische inspanningen had geleverd.

President Nazarbajev is al 20 jaar aan de macht en werd herverkozen met 95,5% van de stemmen. De president stelde dat dit resultaat voor hemzelf en “zijn” Nur-Otan partij (de enige partij in het parlement) een uitdrukking is van de “liefde” van het volk voor zijn president. De oppositie is het daar niet mee eens. Tijdens een hoorzitting in het Europees Parlement toonden vertegenwoordigers van de burgerlijke oppositiekrant Respublika (die door allerhande “administratieve” obstakels niet meer kan verschijnen in Kazachstan) een filmverslag van de verkiezingen.

Waarnemers in 221 stembureau’s doorheen het land vertelden allen hetzelfde verhaal: studenten werden gedwongen om te stemmen en ook arbeiders uit de openbare sector werden verplicht om te stemmen. De stembussen werden met extra stembrieven aangevuld om het resultaat van Nazarbajev op te krikken. Er waren bussen die mensen van het ene stembureau naar het andere brachten om telkens opnieuw te stemmen. De waarnemers mochten niet aanwezig zijn bij het tellen van de stemmen. Oppositiepartijen, waaronder de beweging Kazakstan 2012, riepen op tot een boycot van de verkiezingen. Het was immers onmogelijk voor oppositiekandidaten om op te komen. De enige ‘tegenkandidaten’ behoorden allen tot de “inner circle” van het regime en sommige van deze kandidaten verklaarden in het openbaar dat ze zelf voor Nazarbajev zouden stemmen. Voor de vervroegde presidentsverkiezingen had het parlement (lees: de partij van Nazarbajev) voorgesteld om de verkiezingen van 2012 uit te stellen en de president tot 2020 aan de macht te laten. Er werd voorgesteld om daar een referendum over te houden. Dat voorstel werd uiteindelijk ingeruild voor vervroegde presidentsverkiezingen.

Net zoals bij het eerdere wetsvoorstel om Nazarbajev tot “leider van de natie” te benoemen, was er ook nu een duidelijke taakverdeling in het kamp van de kliek rond Nazarbajev. De president treedt daarbij op als de “goede” man die het beste voor zijn volk wil en ingaat tegen voorstellen om geen verkiezingen te houden of om zichzelf te laten aanstellen tot “leider van de natie”, ook al werd dit wetsvoorstel uiteindelijk wel goedgekeurd. Het regime doet zich sterk en zelfverzekerd voor, maar wordt gekenmerkt door zwakte. Er zijn breuklijnen binnen het regime en er is vooral een grote schrik voor de potentiële kracht van de arbeidersklasse. Kazakstan kende de afgelopen periode een aantal stakingen en protestbewegingen die van onderuit ontwikkelden en niet alleen de politieke machtsstructuur maar ook het economisch stelsel in vraag stelden. Kazakstan is rijk aan grondstoffen, maar het zijn vooral multinationale bedrijven en het regime die van deze rijkdom profiteren. De recente bewegingen in Noord-Afrika en het MiddenOosten zijn een waarschuwing voor de explosies van woede en ongenoegen die ook het regime in Kazakstan te wachten staat.

Het Kazakstan van dictator Nazarbajev was in 2010 voorzitter van de OVSE (Organisatie voor Veiligheid en Samenwerking in Europa), een orgaan dat onder meer moet toezien op het vrije karakter van verkiezingen... De Kazakse kandidatuur voor het OVSE-voorzitterschap werd destijds actief gesteund door de Belgische regering en minister van buitenlandse zaken De Gucht.

cultuur

“Marx Reloaded”: originele documentaire op ARTE door

Bart (A alst)

p 11 april 2011 bracht de cultuurzender ARTE voor het eerst de documentaire “Marx Reloaded” van Jason Barker op de buis. Het betreft een antikapitalistisch werkje dat tracht de oorzaken van de crisis na te gaan én dit wel op een vrij originele manier.

Interviews met vooraanstaande ‘marxistische critici’ (waar we het evenwel niet altijd mee eens zijn en dat is soms een understatement) worden afgewisseld met allerhande archiefbeelden aaneengeregen met korte humoristische tekenfilms met een gereïncarneerde Karl Marx en Trotski in onvervalste Matrix-stijl. Trotski met coole zonnebril en in een lange mantel van het Rode Leger is de Morpheus van dienst ... De Achilleshiel van de documentaire is echter het feit dat men zich beperkt tot interviews met “officiële intellectuelen”, m.a.w. mensen die vanuit hun comfortabele academische ivoren toren de gebeurtenissen becommentariëren. Voor de meesten onder hen staat het marxistisch principe van eenheid van theorie en praktijk ver van hun bed. Zolang de documentaire over de analyse van het kapitalisme gaat, is er geen of weinig vuiltje aan de lucht maar als de documentaire op het einde het alternatief op dat systeem aansnijdt, wordt het eerder “vangen met Marx.” Enkele interviews met marxistische activisten en vakbondsmensen, die als het ware tot aan hun nek in de klassenstrijd staan, had het zweverige einde met beide voeten op de aarde kunnen houden. Een vakbondsafgevaardigde uit bijvoorbeeld de chemie zou er niet zoveel woorden en poespas aan vuil maken. Ondanks deze niet-onbelangrijke kanttekening is de documentaire geslaagd als eerste kennismaking met het universum van het marxisme en het ietwat verwarrende einde kan voor de geïnteresseerden alleen maar een aanzet zijn om verder op zoek te gaan.

Linkse Socialist

Twee interessante boeken over het verzet en de collaboratie De afgelopen maanden verschenen twee interessante boeken over het leven van verzetsstrijders en collaborateurs. De Limburgse auteur Roger Rutten bracht een vervolg op zijn twee eerdere uitstekende boeken over dit thema. Hij brengt een boek met de verhalen van verzetsstrijders en hun kinderen. Volgens Rutten hebben veel verzetsstrijders jarenlang gezwegen over wat ze meemaakten omdat deze ervaringen te traumatisch waren of om hun nakomelingen niet te moeten confronteren met deze zwarte bladzijden. Maar Rutten heeft gelijk als hij een oproep doet aan die verzetsstrijders die nog leven om hun verhaal wel te doen. Om de verschrikkingen van Wereldoorlog Twee nooit te laten vervagen en om de heldhaftige inzet van de verzetsstrijders naar waarde te kunnen schatten, is het van groot belang dat ze hun verhaal doen. Het boek van Rutten toont hoe tientallen gewone werkenden en hun gezinnen de strijd aangingen tegen het nazisme. Het boek “Beulen van Breendonk” brengt een ander verhaal: een portret van de nazibeulen in de hel van Breendonk. Het boek brengt de achtergrond van de verantwoordelijke SS’ers, hun Belgische handlangers en de collaborateurs in het kamp. Opvallend daarbij is dat het vooral ging om aan lager wal geraakte figuren met tal van persoonlijke problemen, onder meer als gevolg van alcoholmisbruik. Na de oorlog kwamen 23 Belgische handlangers van de nazibeulen voor de rechtbank, 12 van hen werden geëxecuteerd. Tussen 1944 en 1950 werden in

ons land 2.940 collaborateurs tot de doodstraf veroordeeld, de straf werd 242 keer effectief uitgevoerd. Dit boek is een nuttige aanvulling op eerder materiaal of op een bezoek aan het fort van Breendonk.

* “Oorlog & Zwijgen. Kinderen van verzetsmensen vertellen”. Door Roger Rutten, EPO, 2011, 278 p., 19,50 euro * ”Beulen van Breendonk. Schuld en boete”. Door Van den Wijngaert, Nefors, Van der Wilt, Jorissen en Roden, Standaard uitgeverij, 2010, 224 p., 19,95 euro

“Route Irish”, nieuwe film van Ken Loach

door

Nicolas Croes

e bekende Britse filmmaker Ken Loach raakt in zijn nieuwe film eens te meer een gevoelig politiek thema aan. Hij heeft het over de oorlog in Irak en meer bepaald over de privatisering van het oorlogsvoeren waarbij “contractuelen”, eigenlijk private huurlingen, worden ingezet. Vorig jaar waren in Irak al evenveel huurlingen als soldaten. Het aantal onbestrafte misdrijven door huurlingen neemt sterk toe.

De ontwikkeling van private legers neemt vandaag gigantische proporties publieke toneel en is er geen verantwoor- film van Ken Loach, Paul Laverty, verklaarde in een interview: “Niemand is aan. Het grootste dergelijke bedrijf, Xe ding verschuldigd. Zowel in Irak als in Afghanistan ge- geïnteresseerd in het aantal burgerdoden Services (het vroegere Blackwater), stelt jaarlijks meer dan 30.000 agen- nieten deze huurlingen een immuniteit. en gewonden in Irak als gevolg van het ten en soldaten tewerk en beschikt over Ze kunnen zo goed als ongestraft optre- optreden van private contractuelen, maar een armada van geblindeerde wagens, den en aarzelen daarbij niet om deel te er is heel wat bewijsmateriaal dat aangevechtshelikopters,... In Afghanistan nemen aan bloedige incidenten. “Route geeft dat er veel misbruik is. Het bloedzijn er momenteel meer huurlingen dan Irish” herinnert eraan dat de Voorlopige bad waarbij 17 burgers in het centrum gewone soldaten (130.000 tegenover Autoriteit onder de Coalitie tussen 2003 van Bagdad werden omgebracht door 120.000). De voordelen voor de regerin- en 2009 met haar Ordonnantie 17 im- agenten van Blackwater is het meest begen zijn talrijk: door de oorlog te priva- muniteit verleende aan alle buitenlandse kende incident, maar over andere incitiseren, wordt ze weg gehouden van het agenten in het land. De scenarist van de denten werd gewoon niet bericht.”

benarde situatie van soldaten die terugkeren uit de oorlog en natuurlijk ook de verschrikkingen in Irak. Maar de oorlog op zich wordt niet veroordeeld in de film, er wordt enkel op misbruiken ingegaan. De erg persoonlijke invalshoek zorgt voor een soms melancholische sfeer die zelfs enige gelijkenissen vertoont met eerder reactionaire Hollywoodfilms rond het thema van de goede soldaat die iets werd voorgelogen. Het wordt er niet beter op als het element van wraak centraler komt te staan in de vorm van een persoonlijke wraak met moord, ook al is het een moord ‘voor het goede doel’. Deze film is wat ontgoochelend, zeker omdat we van Ken Loach wel iets gewoon zijn. Hij heeft al meermaals erg moeilijke en zware thema’s op een subtiele wijze aan bod laten komen in zijn films. Zo viel hij met zijn film ‘The Dit thema komt in de film aan bod met Wind that Shakes the Barley’ over de het verhaal van een voormalige huurling Ierse onaf hankelijkheidsstrijd niet in wiens beste vriend in Irak is omgeko- de val van het nationalisme. Nu komt hij men terwijl hij in dienst van een privaat met een relatief zwak verhaal niet verder bedrijf was. Doorheen de film wordt de dan een melodramatische thriller zonder achtergrond van dit systeem van huur- veel meer. Anderzijds blijft er wel het feit lingen aangeraakt, naar onze mening dat met deze film de aandacht wordt gegebeurt dit nogal zwak. Er wordt aan- vestigd op een aspect van het moderne gegeven dat de huurlingen aangetrokken imperialisme dat anders weinig wordt werden door het oorlogsgeld, en dat als belicht. Alleen spijtig dat we daar meer uitweg voor een toekomst van onzekere over vernemen in de interviews dan in en slecht betaalde baantjes. We zien de de film zelf.

waar LSP voor staaT

e technische en wetenschappelijke mogelijkheden van de mens zijn nog nooit zo uitgebreid geweest. De jongste 50 jaar verdrievoudigde het gemiddelde inkomen per hoofd van de wereldbevolking. Er is voldoende rijkdom om iedereen een degelijke levensstandaard te garanderen. België vormt hierop geen uitzondering. Zelfs na de gouden jaren ‘50 en ‘60 bleef de totale werkelijke waarde van alles wat we samen produceren toenemen. In ‘96 bedroeg dit dubbel zoveel als in ‘83.

Deze toename van de rijkdom heeft echter niet geleid tot een algemene stijging van de welvaart. Integendeel: terwijl bedrijven recordwinsten boeken en speculanten hun kapitaal vertienvoudigen, gaat de voormalige koloniale wereld gebukt onder oorlog en hongersnood, is de economie van de ex-stalinistische staten ineengestuikt en heerst in het Westen massale structurele werkloosheid. De globale stijging van de rijkdom is aan de overgrote meerderheid van de wereldbevolking voorbijgegaan. Stop de privatiseringen

Hoewel de arbeiders deze rijkdom produceren, hebben ze niet de minste inspraak in de aanwending ervan. Heel de productie staat in functie van de winsthonger van een handvol kapitalisten. Dit leidt tot schrijnende tegenstellingen. Er is nood aan betaalbare en comfortabele sociale woningen, aan gratis openbaar vervoer, aan onderwijs toegankelijk voor iedereen, aan speelterreinen en recreatiecentra, aan een nationale gezondheidsdienst die gratis en publiek is. De middelen hiervoor zijn voorhanden. Op dit ogenblik gaat het echter de andere kant uit. Openbare diensten worden gerentabiliseerd en opgesplitst. De winstgevende delen worden verkocht aan de hoogste bieder, de onrendabele worden afgestoten. Er is al lang geen sprake meer van

diensten. De marktlogica heeft ook in de openbare sector toegeslaan. Voortaan spreekt men van openbare bedrijven in afwachting van de volgende privatisering. 32-urenweek

In de private sector richt de “vrije” markt een ravage aan. Alle verworvenheden worden afgebroken in naam van de competitiviteit. Arbeidscontracten ruimen plaats voor onderaanneming, uitzendarbeid en andere nepjobs. Een miljoen arbeiders in België wordt regelmatig geconfronteerd met werkloosheid. Dit heeft geleid tot de verpaupering van een deel van de arbeiders en hun gezinnen. Pensioenen, werkloosheids- en ziekteuitkeringen staan op de helling door de uitholling van de sociale zekerheid.

LSP/PSL is voor het volledig herstel van de index en een minimumloon van 1500 euro netto, tegen de afbraak van de sociale zekerheid en de uitholling van het arbeidscontract. Wij verzetten ons tegen iedere bedrijfssluiting omdat dit onder het kapitalisme enkel leidt tot werkloosheid en armoede. De enige maatregel die de massale werkloosheid kan oplossen is de onmiddellijke invoering van de 32-urenweek, zonder loonverlies en met evenredige aanwervingen. Een nieuwe arbeiderspartij

De vakbondsleidingen hebben de kapitalistische afbraaklogica aanvaard. Ze beperken zich tot het “sociaal” begeleiden van de herstructureringen. Daartegenover stellen wij het strijdsyndicalisme: vechten voor iedere job en het behoud van alle verworvenheden. De arbeidersklasse heeft een partij nodig die deze strategie politiek kan en wil vertalen. Zo’n partij moet openstaan voor iedereen die wil vechten tegen de sociale afbraak. Ze moet zich verzetten tegen iedere verdeling van de arbeiders, of het nu is op basis van racisme, seksisme of geloof. Dit kan het best door op te komen voor volledige gelijke rechten. Ze moet de strijd aanbinden tegen het imperialisme en vechten tegen de vernietiging van het milieu. Ze moet het zelfbeschikkingsrecht van

Vlamingen, Walen en Brusselaars respecteren, zonder in de val te trappen van diegenen die de arbeiders door communautair opbod willen verzwakken (cfr. splitsing sociale zekerheid). Ze zou moeten ageren voor de nationalisatie van de sleutelsectoren van de economie onder rechtstreekse arbeiderscontrole. Revolutie

Dit programma is enkel uitvoerbaar indien de arbeidersbeweging de macht uit handen neemt van de kleine minderheid van kapitalisten. De heersende klasse zal haar privileges echter niet zomaar afstaan. Het breken van de kapitalistische staat zal een revolutie vereisen. Daarom bouwen wij aan een revolutionaire marxistische partij. Arbeidersdemocratie

De productie moet in functie staan van de reële behoeften van de bevolking. Ze moet georganiseerd worden via een democratisch productieplan, opgesteld en gecontroleerd door raden, samengesteld uit vertegenwoordigers van de arbeiders van

het bedrijf, van de nationale vakbonden en van de arbeidersregering. Iedere functionaris moet verkozen en permanent afzetbaar zijn. Hij/zij mag niet beschikken over een hoger loon dan het gemiddelde loon van de arbeiders die hij/zij vertegenwoordigt. Op die manier kan het wanbeheer vermeden worden zoals dit in de planeconomieën in het exOostblok bestond. Voor socialisme en internationalisme

De socialistische revolutie breekt altijd uit op het nationale vlak, maar eindigt in de internationale arena. Arbeidersdemocratie en socialistische planning kunnen niet beperkt blijven tot één land. Het isolement van Sovjet-Rusland heeft tot haar degeneratie vanaf 1924 geleid. LSP/PSL maakt deel uit van het Comité voor een Arbeidersinternationale (CWI), dat actief is op alle continenten. Onze strijd in België zien wij in het kader van een arbeidersstrijd in de hele wereld voor een socialistische maatschappij.

Voor arbeiderseenheid Voor socialisme

partijnieuws

www.socialisme.be mei 2011

Sluit aan bij LSP! door

Andrej (Antwerpen)

LSP

is bij uitstek hét socialistisch alternatief op de traditionele partijen. Met “strijd, solidariteit en socialisme” bestijgen haar militanten dagelijks het politieke toneel om consequent de belangen van de arbeiders en hun gezinnen te verdedigen. Tegenover het asociale neoliberale beleid, de dreiging van extreem-rechtse krachten en de capitulatie van de sociaal-democratie plaatsen wij de opbouw van een democratisch socialisme. Een systeem waarbij de dagelijks gecreëerde rijkdom in de maatschappij wordt geïnvesteerd om ieders noden en behoeften te bevredigen.

Voor jongeren willen we een partij van de toekomst zijn. Een partij die opkomt voor gratis, kwaliteitsvol en toegankelijk onderwijs, waarin ideeën en ervaringen ten volle kunnen worden uitgewisseld en gekoppeld aan de praktijk. Een partij die ook ijvert voor toegang tot sport, ontspanning en recreatie voor jongeren zonder zich te moeten onderwerpen aan een winstlogica of aan de muziekindustrie. Een steeds groeiend aantal gepensioneerden wordt in armoede ondergedompeld. Mensen van respectabele leeftijd verdienen een volwaardig inkomen en een professionele zorg. Een sociale zekerheid, gezondheidszorg en farmaceutische industrie die niet in het teken van winst staan maar onder democratische controle van bevolking, kan dit mogelijk maken. Vechten voor betere arbeidsomstandigheden onder betere voorwaarden dragen we net als de 32-urenweek zonder loonsverlies met bijkomende aanwervingen hoog in ons vaandel. Maar uiteindelijk zal een herverdeling van het beschikbare werk enkel realiseerbaar zijn in een geplande economie onder beheer en democratische controle van de werkende bevolking. We strijden samen met vakbondsmilitanten om de sleutelsectoren van de economie en de technologie maatschappelijk aan te wenden en niet enkel voor de hebzucht van een handjevol multinationals en

Agenda

woe. 4 mei. Brussel. Energie in publieke handen door nationalisering. 19u, café Liberty, Vrijheidsplaats - woe 4 mei. Luik. Energie in publieke handen door nationalisering. “L’île aux trésors”, 28 place du XX Août - woe. 4 mei. Gent. Energie in publieke handen door nationalisering. 19u30, jeugddienst Kammerstraat 10 - woe. 4 mei. Leuven. Energie in publieke handen door nationalisering. 20u MTC Hogeschoolplein - wo. 4 mei. Antwerpen. Staatshervorming: Om sociale voorzieningen te verbeteren of af te breken? 19u30, Multatuli - za. 14 mei. Antwerpen. Rode cantus met François Bliki. - ma. 16 mei. Gent. Staatshervorming: Om sociale voorzieningen te verbeteren of af te breken? - woe. 18 mei. Leuven. Staatshervorming: Om sociale voorzieningen te verbeteren of af te breken? - zo 22 mei. Brussel. BBQ en meeting: “Staatshervorming om sociale voorzieningen te verbeteren of af te breken?”. BBQ vanaf 17u, meeting om 19u. Spreker: Anja Deschoemacker. Overwinningsstraat 61, St Gillis.

Waarom ik lid werd

grote aandeelhouders. De linkse socialisten hebben ook aandacht voor minderheden en komen voor en met hen op straat tegen allerlei vormen van isolatie en onderdrukking die als basis dienen om de arbeidersklasse te verdelen en te controleren. Op vrijwillige basis en tegemoet komend aan alle democratische verzuchtingen denken wij dat alle volkeren vreedzaam met elkaar kunnen samenleven. Oorlog en uitbuiting is altijd in het voordeel van het imperialisme en grootkapitaal. Enkel een internationaal georiënteerde arbeidersklasse kan daar een antwoord op bieden. Om deze periode van opstanden en revolutie’s, van financiële en economische crisis, van besparingen en afdankingen ten volle te benutten, heeft de arbeidersklasse nood aan nieuwe massale arbeiderspartijen. Iedere dag sluiten LSP-leden zich aan bij sociale strijd tegen het kapitalisme, zowel lokaal als internationaal. We doen dit niet als buitenstaanders, maar als actieve deelnemers aan bewegingen of aan de dagelijkse strijd om als arbeiders rond te komen en een toekomst uit te bouwen. Wij kiezen de kant van de arbeiders, jongeren, gepen-

sioneerden, werklozen, holebi’s, vrouwen, migranten,... De Linkse Socialistische Partij is actief op tal van terreinen. Dat komt onder meer tot uiting op onze website waar we dagelijks ideeën en argumenten naar voor brengen alsook in deze krant. Onze leden zijn actief in afdelingen in Wallonië, Brussel en Vlaanderen waarbij politieke betrokkenheid van onderuit wordt gestimuleerd. Op internationaal vlak maken we deel uit van het Committee for a Workers’ International (CWI) met afdelingen in zo’n 40 landen op alle continenten. De Russische revolutionair Leon Trotski legde uit dat al onze persoonlijke ongemakken en problemen enkel opgelost kunnen worden als ze deel uitmaken van een maatschappelijke oplossing. Twijfel niet en sluit aan bij LSP, word actief en bouw mee aan de uitbouw van nieuwe arbeiderspartijen en aan de weg naar socialisme.Tenslotte willen we iedereen oproepen ons te steunen met een financiële gift. Hoe beperkt deze ook is, het biedt ons financiële zekerheid, stabiliteit en onafhankelijkheid. Wij kunnen daar verder op bouwen aan een socialistisch alternatief.

Neem een abonnement op dit maandblad!

e arbeidersbeweging heeft zichzelf opgebouwd door zich te organiseren. Op die basis werd het mogelijk om een aantal sociale toegevingen af te dwingen. In de organisatie van de arbeidersbeweging was het verspreiden van eigen informatie en nieuws steeds van groot belang. Arbeidersmedia waren en blijven noodzakelijk omdat we niet kunnen vertrouwen op de burgerlijke media voor betrouwbare informatie of berichtgeving over onze strijdbewegingen.

Een krant als ‘De Linkse Socialist’ stelt zich in de traditie van de arbeidersmedia. Met beperkte middelen en niet met professionele journalisten maar met activisten die op het terrein actief zijn, proberen we niet alleen te berichten over wat van belang is voor de gewone werkenden en hun gezinnen maar ook om richting te geven aan het ongenoegen en het verzet. Vaststellen wat misloopt, volstaat niet, we moeten ook de strijd organiseren om tot een beter systeem te komen. Wat ons betreft, kan dat enkel een socialistisch alternatief zijn. Voor onze media (krant, website, pamfletten, brochures,...) krijgen wij geen subsidies of gulle bijdragen van rijke adverteerders. Alle middelen komen vanuit de arbeidersbeweging zelf: van lezers en sympathisanten die bovendien zelf ook instaan voor de verspreiding van onze media. Onze militanten verkopen deze krant actief op straat, op de werkvloer en in de wijken. Voor stabiele maandelijkse inkomsten is het van cruciaal belang dat we meer abonnementen maken. We vragen alle lezers op 1 mei om het hele jaar door de strijd voor een socialistisch alternatief te steunen. Dat kan onder meer door een abonnement te nemen met een maandelijkse permanente opdracht van minstens 2 euro of een los abonnement van 20 euro (of aan steunprijs: 30 of 50 euro) voor 12 exemplaren. In ruil daarvoor krijg je iedere maand een flinke portie linkse socialistische analyses en berichtgeving in je bus bezorgd. Doen!

Ik volg de activiteiten van LSP al enkele jaren. Het eerste contact dateert van oktober 2004 toen er aan de universiteit van Luik een bezettingsactie was voor de verlaging van het inschrijvingsgeld. Ik ben niet van rijke afkomst en had al snel het gevoel dat ik enkel links kon zijn waarbij ik werd aangetrokken door de standpunten van LSP. De afgelopen jaren nam ik deel aan verschillende betogingen en interessante initiatieven. Het viel me op dat LSP doorheen verschillende campagnes niet alleen aangeeft wat er fout loopt, maar ook een grondige analyse brengt van hoe dit het resultaat is van het kapitalistische systeem om er vervolgens antwoorden op te bieden. Vandaag is het gemakkelijk om op morele basis anti-racist of anti-seksist te zijn, maar het komt er op aan om een strategie te hebben om effectief de strijd tegen racisme of seksisme aan te gaan. LSP is de enige partij met duidelijke perspectieven, ook op langere termijn, en een strategie die daaraan wordt aangepast. Voor mij was de stap om lid te worden slechts een kleine stap aangezien ik al langer overtuigd was. Het werk van de jongeren van ALS heeft me evenwel in het bijzonder gemotiveerd. De revolutionaire bewegingen in Noord-Afrika en het Midden-Oosten hebben de noodzaak van een revolutionaire partij in massamobilisaties scherper gesteld. Mandy, Luik

Tamil-protest aan Europees parlement Op woensdag 18 mei wordt om 14u aan het Europees parlement in Brussel actie gevoerd door de Tamil-gemeenschap in ons land. De actie is onderdeel van een internationale protestdag om de oorlogsslachtoffers te herdenken. In de oorlog van het Sri Lankese tegen de Tamilbevolking vielen tienduizenden slachtoffers en een hele gemeenschap werd tot barbaarse levensomstandigheden veroordeeld door het regime van Rajapakse dat steeds werd gesteund door de regionale en internationale grootmachten. De Verenigde Naties bevestigen in een nieuw rapport dat het regime oorlogsmisdaden heeft gepleegd. Het leger omsingelde een gebied waar zowat 330.000 Tamils verbleven. De VN-onderzoekers stellen dat er “geloofwaardig bewijs bestaat dat het leger in die periode burgers, ziekenhuizen en humanitaire hulpverleners heeft beschoten.” http://tamilsolidariteit.wordpress.com

Strijdfonds: steun LSP! Iedere politieke partij heeft nood aan middelen. Ook op dat vlak toont LSP aan dat het anders is dan de traditionele partijen. Die partijen halen hun middelen voor 80% tot 90% uit publieke subsidies. Bij LSP komen alle middelen van de leden en sympathisanten. Wij zijn financieel afhankelijk van de arbeiders en jongeren die ons willen steunen. Daartoe zijn onze militanten actief op het terrein, in de dagelijkse strijd van arbeiders en jongeren. We zijn niet alleen financieel maar ook politiek onafhankelijk van de kapitalistische staat. Bij de traditionele partijen is dat niet het geval. Op basis van onze campagne voor de meigroeten in deze krant en enkele activiteiten gericht op het ophalen van financiële steun (strijdfonds), hebben we al 4.200 euro opgehaald voor het tweede kwartaal van 2011. Samen met de steun die we op 1 mei ophalen en verschillende andere activiteiten, onder meer bij de eerste festivals, willen we dat optrekken tot 11.000 euro steun in het kwartaal. Wij hebben geen rijke geldschieters, maar tal van militanten en sympathisanten die bereid zijn om een bijdrage te leveren aan onze uitbouw en de verspreiding van onze socialistische standpunten. Steun ons en stort een bijdrage op 001-2260393-78 van LSP met als mededeling “steun”. Henegouwen-Namen: 615 € Brussel-W. Brab.: 1.015 € O. & W. Vlaanderen: 1.260€ Antwerpen: 621 € Luik-Lux: 398 € Vl. Brab. Limburg: 260 € Nationaal: 87 €

72% 46% 41% 40% 32% 21% 11%

TOTAAL: 4.254,99 €

39%

Contact / Abonnementen Meer info over de partij / Lid worden: PB131, 1080 Molenbeek-Sainctelette Tel: 02/345 61 81. E-mail:info@socialisme.be. Redactie: redactie@socialisme.be. Ook lezersbrieven zijn welkom! Abonnementen: * proefabo: 5 euro voor drie nummers, 10 euro voor zes nummers * gewoon abo: 20 euro voor twaalf nummers * steunabo: 30 of 50 euro voor twaalf nummers Of neem een doorlopende opdracht van minstens 2 euro Rekeningnummer voor abonnementen: 001-3907596-27

jongeren

Linkse Socialist

G8-top in Deauville

37e editie van het festival van imperialistische hypocrisie de energiesector hebben overgeleverd aan de winsthongerige private sector voor wie de veiligheid en het milieu een ver-van-mijn-bed-show was. Het zijn ook dezelfde leiders die jarenlang steun hebben gegeven aan Moebarak, Khadaffi, Ben Ali, Gbagbo en andere dictators in de neokoloniale wereld, een steun waar pas werd op teruggekomen toen een koerswijziging beter was voor de eigen economische en strategische belangen. Het zijn dezelfde leiders die al decennia verantwoordelijk zijn voor een neoliberaal beleid en die vandaag harde besparingsplannen opleggen.

Hun belangen staan systematisch lijnrecht tegenover de onze. Zij hebben enkel oog voor de belangen van de grote bedrijven. Wij moeten strijd voeren voor onze belangen. In deze strijd moeten we ons richten tegen het kapitalistische systeem dat zij verdedigen. Enkel in een socialistische samenleving zal iedereen degelijke arbeidsen levensvoorwaarden kennen met een hogere vorm van democratie, de afschaffing van armoede en een publieke controle en beheer van de energiesector waarbij de milieubehoeften in rekenschap worden genomen.

10 jaar na de G8-top in Genua

Protest tegen de G8-top in Japan in 2008 door

Baptiste (Waver)

p 26 en 27 mei zullen leiders van de acht grootste economische machten ter wereld (Duitsland, Frankrijk, Italië, GrootBrittannië, Canada, VS, Japan en Rusland) een informele bijeenkomst houden in het Franse Deauville. Wat kunnen we van deze jaarlijkse top verwachten? Het doel van deze jaarlijkse bijeenkomst is om met de grootmachten een aantal gemeenschappelijke standpunten in te nemen om de grote problemen in de wereld “op te lossen”. De eerste vergaderingen werden destijds bijeengeroepen als reactie op de stijgende olieprijzen in de jaren 1970. Sinds de top in Pittsburgh in 2009 heeft de G8 haar werkingsterrein gedetailleerder omschreven: “ de geopolitieke en veiligheidsuitdagingen bespreken, samenwerking met Afrika op politiek en economisch vlak en alle thema’s die in het gemeenschappelijk belang van de G8-landen zijn.” De problemen “oplossen”, is natuurlijk veel gezegd. Bij de top vorig jaar

werd in de slottekst gesteld dat er een financiële regulering zou komen om een einde te maken aan de blinde speculatie door hedgefunds en om een einde te stellen aan de overdreven bonussen. Vandaag zien we als resultaat van de nieuwe monsterwinsten in de financiële sector dat er even gigantische bonussen worden uitbetaald. Dit gebeurt op basis van speculatie in onder meer grondstoffen, munten, vastgoed en publieke schulden. Het gaat de leiders niet zozeer om het aanpakken van problemen. Ze willen vooral zand in de ogen van de bevolking strooien zodat niet duidelijk is dat ze enkel de belangen van de kapitalisten dienen. Er is een minimale samenwerking tussen de grootmachten om de individuele winsten te maximaliseren. Dat verklaart waarom de G8 sinds de stagflatie van de jaren 1970 regelmatig voor nieuwe impulsen voor het neoliberale beleid zorgde. Die neoliberale politiek heeft niets opgelost voor de arbeiders en hun gezinnen, maar het liet de kapitalisten wel toe om recordwinsten op te stapelen. Dit jaar vindt de G8-top plaats tegen een achtergrond van wereldwijde crisis van het kapitalisme. Zoals gastheer Sarkozy moet erkennen, is er een ver-

snelling in de veranderingen op alle niveau’s: wereldeconomie, schuldencrisis, spanningen tussen besparingen en wijzigende machtsverhoudingen, inflatie op basis van speculatie in grondstoffen, energieproblemen en discussie over kernenergie, werkloosheid, toename van de armoede, revolutionaire bewegingen in Noord-Afrika en het Midden-Oosten,… Ongetwijfeld zal de Franse hyper-president geen kans onbenut laten om zich voor te doen als de ‘ridder op het witte paard die strijd voert tegen al het kwaad van de wereld’. Er zullen wellicht opnieuw grote verklaringen en holle beloften worden gedaan tegen 2020 of 2030. Sarkozy heeft al aangegeven dat hij wil werken aan een “universele sokkel van sociale bescherming”. Met een retoriek over sociale verworvenheden zal verder worden gegaan met de neerwaartse spiraal van de levens- en arbeidsvoorwaarden. We mogen geen enkel vertrouwen stellen in deze imperialistische leiders. Het is een illusie te denken dat zij antwoorden kunnen bieden op de problemen van de samenleving, dit zijn immers problemen die inherent zijn aan het winstsysteem dat ze zelf verdedigen. Het zijn dezelfde leiders die

Eind jaren 1990 en begin jaren 2000 werd de G8 een symbool van de globalisering. Dat is een ultraliberaal economisch proces dat alles op haar weg lijkt te verwoesten. Na een decennium van een amper betwist ideologisch neoliberaal offensief in de nasleep van de val van de Sovjetunie, vormde de antiglobaliseringsbeweging een keerpunt in die zin dat het systeem opnieuw in vraag werd gesteld onder de jongeren, ook al gebeurde dit nog op een verwarde wijze. Bij het protest tegen de G8-top in Genua in de zomer van 2001 kwam die radicalisering onder de jongeren tot uiting in grote betogingen. Er volgde een hardhandige repressie tegen de betogers. Daarbij vielen 600 gewonden en kwam ook een betoger om: Carlo Giuliani (zie foto). Amnesty International omschreef de incidenten als de “meest ernstige inbreuk op de democratische rechten in een Westers land na het einde van de Tweede Wereldoorlog.”

frankrijk

De vermijdbare nieuwe opmars van het FN Faustine Ottin, Gauche Révolutionnaire (Frankrijk)

door

n de peilingen voor de Franse presidentsverkiezingen van 2012 haalt het extreem-rechtse kopstuk Marine Le Pen momenteel zowat 20%. Le Pen kan profiteren van het falen van het beleid van Sarkozy die beweerde te zullen opkomen voor de kleine man. De linkerzijde heeft eveneens gefaald om daar krachtig op te antwoorden. Dit biedt ruimte aan een hernieuwde opmars van het FN.

Voor Le Pen is het makkelijk om kritiek te geven op het economische beleid van Sarkozy, het volstaat om op de rampzalige resultaten te wijzen. Nadat de regering weigerde om toe te geven aan het wekenlange arbeidersprotest in het najaar, kwam er vanuit de linkerzijde en de vakbondsleiding geen verder antwoord op de aanvallen. Nu gaat Le Pen zelfs zo ver dat ze de vakbondsleiding bekritiseert omdat deze het verzet niet organiseert. Net zoals de ‘Ware Finnen’ probeert ook het FN stemmen te winnen met een sociale retoriek. Sarkozy voerde de afgelopen jaren campagne rond thema’s als migratie, nationale identiteit en onveiligheid. Dat heeft het FN toen verzwakt, maar dit was slechts tijdelijk. Nu kan extreem-rechts terugkomen op basis van het falen van zowel de officiële rechterzijde als de linkerzijde. Het was het besparingsbeleid van de PS in de jaren 1980 dat mee leidde tot de electorale opmars van het FN.

Le Pen en het FN zwijgen uiteraard over het feit dat het eigen partijprogramma evenzeer voor besparingen pleit. Zo is het FN tegen het Smic (het leefloon dat volgens de partij “luiheid” in de hand zou werken) en verzet de partij zich tegen een vermogensbelasting omdat dit de “sterksten” benadeelt. Een asociaal programma is niet verwonderlijk in een partij die wordt geleid door patroons, grote aandeelhouders of figuren als Jean-Marie Le Pen die als rentenier leeft. Sarkozy hoopt stemmen van Le Pen terug te winnen door de verkiezingscampagne in het kader van discussies over migratie of de islam te stellen. Daarmee wil hij de aandacht afleiden van het asociale beleid waar de regering voor staat. Dit zal Le Pen echter enkel maar versterken. In de jaren 1930 stelde Trotski al dat extreemrechts een opmars kan maken onder diegenen die het hardste worden geraakt door de crisis. Daar is er een openheid voor de ‘oplossingen’ van de “contrarevolutionaire wanhoop”, zeker als links niets heeft gedaan met de revolutionaire hoop op verandering. Er is nood aan een anti-fascistisch verzet en een politiek alternatief. De NPA (Nieuwe Anti-Kapitalistische Partij) moet een geloofwaardig alternatief worden in de strijd tegen het kapitalistische systeem dat enkel de belangen van het patronaat en haar politici dient. We moeten de NPA omvormen tot een instrument van strijd voor de verdediging van onze verworvenheden en voor een verandering van het systeem.

jongeren

www.socialisme.be mei 2011

Wij willen werk en een toekomst! door

Clara

In de meeste Europese landen was er minstens een verdubbeling. In België waren er in 1985 50.591 interimmers, in 2009 waren dat er al 326.103 of zes keer zoveel.

om, zodra de subsidies van de overheid verdwijnen, plaats te maken voor een nieuwe generatie van nog goedkopere jongeren. Arbeidsovereenkomsten van onbepaalde duur laten toe om toekomstplannen te kunnen ontplooien. Het is echter niet gemakkelijk om zo’n contract te krijgen. Veel jongeren werken jarenlang met tijdelijke contracten, sommigen geraken er nooit uit. Diegenen die ons zeggen dat een interimjob een springplank is naar een vaste job, hebben ongelijk. Een interimjob is steeds meer slechts een springplank naar een volgende interimjob of een periode van werkloosheid. Jongeren kiezen er niet voor om van de ene job naar de andere te trekken. Dat heeft niets te maken met het opdoen van diverse ervaringen, het gaat om het opleggen van “vuilbakcontracten” waarmee jongeren geen enkele zekerheid hebben. De Spaanse arbeiders noemen dat fenomeen ‘los mileuristas’, arbeiders die noodgedwongen werken met een loon dat onder de 1.000 euro per maand ligt. De verschillende aanvallen op de werklozen verplichten jongeren om gelijk welke job te aanvaarden. Het neoliberale model legt een harde concurrentie op waarbij iedere werkende op gelijk welk moment kan worden vervangen door een andere. Arbeiders zijn koopwaar geworden die bovendien constant in de solden worden gezet.

inds de jaren 1990 heeft het neoliberale beleid geleid tot een deregulering van de arbeidsmarkt. Dit betekent dat de arbeidsvoor waarden en de lo - Dalende werkloosheid? nen onder vuur werden genomen. Arbeidsovereenkomsten van onEind februari was de officiële werkbepaalde duur worden een uitzon- loosheid met 3,8% gedaald op jaardering. Hierdoor wordt het voor basis (-6,8% in Vlaanderen, -3,5% in jongeren moeilijker om een zekere Wallonië en +2,4% in Brussel). De trastabiliteit te verkrijgen. In de plaats ditionele politici stellen dit als een overvan door te werken een betere toe- winning voor. Wat ze er niet bijzeggen, komst uit te bouwen, komen veel is dat veel van de nieuwe jobs superjongeren in onzekere jobs terecht flexibele kleine jobs zijn met lage loen zien we de opmars van de “wer- nen en moeilijke uren. kende armen.” In dezelfde periode nam het interimwerk met 19,32% toe. Bij de afdanOnzekere contracten zijn tijdelijke kingsgolven en herstructureringen zijn contracten aan slechte voorwaarden: stabiele jobs met degelijke lonen verlage lonen, overdreven veel flexibili- dwenen. Het patronaat maakt van de teit, weekcontracten of zelfs dagcon- crisis gebruik om werknemers in vaste tracten,... Dit soort arbeidsomstandig- dienst te vervangen door interimmers heden plaatst de werknemers in een en andere onzekere contracten. kwetsbare positie. Hoe kunnen we een Dit treft vooral de jongeren. Het zijn toekomst uitbouwen als we niet eens vaak jongeren die het eerste worden weten in welke omstandigheden we afgedankt. De tijdelijke daling van de morgen zullen werken? jongerenwerkloosheid, met 9,2% op Een van de belangrijkste gevolgen jaarbasis, deed minister Milquet al vervan de ondermijning van de arbeids- klaren dat haar “win-win-plan” resultavoorwaarden is de daling van de koop- ten oplevert. Dat plan geeft aan het pakracht. Om rond te komen, volstaat het tronaat grote kortingen op de lonen van vandaag niet om een job te hebben. In jonge werknemers, de gemeenschap België zijn 4,8% van de werkenden offi- draait voor deze kosten op. cieel arm, als gevolg van de crisis moeten steeds meer werkenden een tweede job erbij nemen. Het aantal werkenden Welk toekomstperspectief? met meer dan één job is het afgelopen Jongeren in strijd voor jaar vier keer zo snel toegenomen. Het verschuiven van de werkloosheid werk Sinds 20 jaar is er een snelle opmars tussen verschillende leeftijdsgroepen van de interimarbeid. In Denemarken, biedt geen toekomstperspectief voor de Voor jonge werkenden is het niet geItalië, Spanje en Zweden was er een jongeren. Het betekent voor hen dat ze makkelijk om voor hun rechten op te vervijfvoudiging van de interimsector. tijdelijk een laag betaalde job hebben komen. Ze blijven vaak slechts een

Strijdbare meigroeten van de redactie van De Linkse Socialist en de website socialisme.be

Hoeveel “verloren generaties” moeten nog volgen?

Samen strijden voor onze toekomst! campagne ‘jongeren in strijd voor werk’

UIT SYMPATHIE De Vos & De Vos Real Estate Partners BVBA Hoogstraat 25b 9150 Bazel

Solidariteit!

Een strijdbare 1 mei!

Alles over het marxisme vroeger en nu:

Neen aan de liberalisering van bPost

Model 9, Informatie- en actieblad van Postmannen- en vrouwen die sympathiseren met LSP

van het bbp voor onderwijs! BRUSSEL

NOT PROFIT Holebiwerking LSP socialisme.be/lsp/holebi

Een strijdbare eerste mei vanwege de Antwerpse Actief Linkse Studenten

Strijdbare meigroeten

vanwege studenten van de Taal-en Letterkunde van de UA

Meer middelen voor onderwijs

* Stop nep-contracten Degelijke jobs, minstens aan een minimumloon van 1500€ netto! * Stop de jacht op de werklozen! Afschaffing van de wachttijd! * Meer publieke middelen voor onderwijs: 7% van BBP! * De beschikbare arbeid verdelen, voor een 32-urenweek zonder loonsverlies met bijkomende aanwervingen!

LSP West-Vlaanderen

Actief Linkse Studenten

PRIDE

korte tijd op een zelfde werkplaats en er wordt gewerkt met contracten waaraan op ieder ogenblik een einde kan worden gesteld. Dat maakt het moeilijker om arbeiders te organiseren op de werkvloer terwijl dit absoluut noodzakelijk is in de strijd voor degelijke jobs voor iedereen. In tegenstelling tot wat de patroons en hun politici ons proberen wijs te maken, is de huidige gang van zaken niet de enige mogelijke. De winsten nemen toe omdat de arbeiders worden gevraagd om voor de crisis te betalen. We kunnen ons verenigen en de strijd tegen de ondermijning van de arbeidsen levensvoorwaarden aangaan. Met de campagne Jongeren in Strijd voor Werk proberen we jongeren te organiseren om samen strijd te voeren voor degelijke jobs en een toekomst voor de huidige en komende generaties. Doe mee met de campagne Jongeren in Strijd voor Werk!

Actief Linkse Scholieren * Geen hoofddoekenverbod op school * Geen racisme, seksisme, homofobie - Alles wat ons verdeelt, verzwakt ons * Meer middelen voor onderwijs - 7% van het bbp * Met ALS in het verzet tegen het kapitalisme - voor een socialistisch alternatief

De machtigen lijken enkel groot zolang wij op onze knieën blijven zitten.

Roeselare/Westhoek, contact Zoë 0476606776 Brugge/Oostende, contact Jonas 0472367484 Kortrijk, contact Arnout 0472694758

LSP oostVlaanderen Gent - Ledeberg, contact Michaël 0472436075 Gent - Brugse Poort, contact Laura 0472339030 Gent - Non-Profit, contact Marc 0486673620 Gent - jongeren, contact Simon 0485140218 Aalst, contact Bart 0477387326 Dendermonde, contact Jef 0477795748

Stelen is gemakkelijker door een bank op te richten dan door een bank te overvallen. Bertolt Brecht.

www.socialistworld.net

de Linkse

Socialist

socialisme.be Ben

€2

STEUN: € 5

maandblad van de Linkse Socialistische Partij (LSP)  nummer 304  Mei 2011

je de dagelijkse stroom van

desinformatie in de traditionele media beu?

Wil je ook een andere Neem

kant van het nieuws horen?

dan een abonnement op dit blad en volg onze dagelijkse website socialisme.be.

s t r i j d  s o l i d a r i t e i t  s o c i a l i sm e

door

Alain (Namen)

jaar na de catastrofe in Tsjernobyl toont de ramp in Fukushima ons dat de winsthonger van de kapitalisten in de energiesector geen rekening houdt met de schade die kan worden toegebracht aan mens en milieu. De toename van het aantal kankers en andere ziektes of het feit dat mensenlevens op het spel worden gezet in een poging om de catastrofe onder controle te krijgen, het is allemaal “collateral damage” in de zucht naar meer winst.

Steun

De afgelopen weken was er protest van de arbeiders die in Tsjernobyl voor de opkuis van de kerncentrale instonden. Zij eisten een beter pensioen en een grotere erkenning van het heldhaftig werk dat ze hebben verricht na de ramp in de Oekraïene. De gelijkenissen met de honderden arbeiders die in Fukushima worden ingezet in een poging om de ramp onder controle te krijgen, zijn opvallend. Vandaag worden die arbeiders als helden bestempeld. Maar zullen zij binnen enkele jaren net als de helden van Tsjernobyl in de vergeethoek verdwijnen? We moeten alvast niets verwachten van Tepco die niet aarzelt om daklozen aan te werven om de kerncentrales te kuisen. De nucleaire sector in Japan kende jarenlang een gouden tijd. Maar liefst 65% van het nationaal budget voor onderzoek ging naar de nucleaire sector. Er waren goedkope leningen mogelijk

en de bedrijven moeten bij ongevallen slechts opdraaien voor maximaal 1,2 miljard dollar aan schade. De winsthonger ging voor op de veiligheid, waarbij ook controles werden vervalst. Nu zien we het resultaat van zo’n beleid. De schade zal uiteraard meer dan 1,2 miljard dollar bedragen en de gemeenschap zal er voor opdraaien. Niet enkel in Japan vormt kernenergie een probleem. Overal zien we het fenomeen dat op veiligheidsnormen wordt beknibbeld om de kosten te drukken. De internationale organisatie van uitbaters van kerncentrales, WANO, stelde in een rapport: “de nucleaire industrie wordt bedreigd door gemakzucht en verwaarlozing.” De gemakzucht dient de aandeelhouders, de verwaarlozing heeft gevolgen voor de veiligheid en de werknemers. Dit probleem is niet beperkt tot kernenergie. Minder dan een jaar geleden was er de olieramp met het diepzee-

dit maandblad:

platform Deepwater Horizon in de Golf van Mexico. Ook daar werd bespaard op veiligheid. Elf personeelsleden kwamen om en het milieu en de omwonenden kregen een zware opdoffer te verwerken door de vrijgekomen olie. In ons land werd beslist om de kerncentrales langer open te houden. Dat komt vooral Electrabel ten goede. Volgens Electrabel bedraagt de nucleaire winst hierdoor 650 miljoen euro per jaar terwijl de CREG (Commissie voor Regulatie van Elektriciteit en Gas) het over 2 miljard euro heeft. Het langer openhouden van de kerncentrales zal een gigantische winst opleveren voor de aandeelhouders van moederbedrijf GDF Suez. De risico’s daarentegen zijn voor de gemeenschap. Wat zal de regering daaraan doen? Jodiumtabletten uitdelen? Dat bleek al onvoldoende toen de radioactieve wolk van Tsjernobyl ons land in 1986 overtrok.

001-3907596-27

We moeten opkomen voor een energiesector in publieke handen, onder de controle en het beheer van de werkenden en hun gezinnen. Op deze basis kunnen we naar een kernuitstap gaan waarbij de winsten van de sector worden ingezet om het onderzoek naar alternatieve energie uit te breiden alsook om te investeren in een publiek plan om huizen te isoleren. Energie moet in publieke handen komen, het is te belangrijk en te gevaarlijk om dit aan de privé over te laten. Met deze eis staan we niet alleen. Op 21 april verspreidde het ABVV een persbericht waarin ze de hernationalisatie van de nucleaire sector eist. Op 4 april verklaarde nucleair chemicus Alain de Halleux: “We moeten de centrales opnieuw nationaliseren, ze uit de winstlogica van de privésector halen en maximaal inzetten op veiligheid.”