De Linkse Socialist 340

België - Belgique Hovenierstraat 45, 1080 Molenbeek BC 4383 P2A6269

maandblad van de Linkse Socialistische Partij (LSP)  nummer 340 

november/december 2014

Afgiftekantoor 1081 Brussel 8 Ver. uitg. G. Cool, Hovenierstraat 45, 1080 Molenbeek

strijd  solidariteit  socialisme

Foto: MediActivista

door

Jarmo (Antwerpen)

W

at een betoging! Dat moet iedereen die er bij was op 6 november wel gedacht hebben. Veel mensen kwamen voor de eerste keer op straat, en nog veel meer voor het eerst in een dergelijke massa. Meer dan 150.000 vreedzame, maar strijdbare, betogers ondersteunden de roep naar een alternatief op deze gehate regering en haar besparingsplannen en gaven het sociaal verzet een stem die niet meer ongehoord kan blijven.

De arbeidersbeweging, die bestaat uit Redenen genoeg dus om de komende de grote massa van werknemers, uitke- strijdbeweging optimistisch tegemoet ringsgerechtigden, studenten, ... toon- te zien. Er werd een zeer goede basis gede op 6 november de kracht van haar legd om verder te gaan met het actieplan aantal. Of het nu een verhoging van de van het gemeenschappelijk vakbondspensioenleeftijd is, een optrekking van front. Via de regionale stakingen van 24 het inschrijvingsgeld, een indexsprong, november en 1 en 8 december, en uitof welke besparingsmaatregel dan ook: eindelijk de nationale stakingsdag op 15 wat deze massa ook op haar pad vindt, december, zullen we ook de economize kan erdoorheen. sche macht van de arbeidersbeweging

Stakingsacties: een antwoord op de tegenargumenten P2

kunnen tonen. Enkel wij zijn in staat een eventuele volgende regering (of om het land volledig plat te leggen, om- ze nu Di Rupo II heet of niet) sterk afdat wij, werkende én werkloze mensen, remmen. de motor zijn van de economie.

Het is belangrijk dat we ons niet laten Waarschijnlijk zal het actieplan ech- afleiden door de enorme media-aanter niet volstaan om de regering ten val dacht voor de rellen die in de marge van te brengen. Daarvoor zal een voortzet- de betoging plaatsvonden. Wij denken ting van de strijd vanaf januari vereist dat dergelijke actiemethoden een foute zijn. Het ongenoegen dat vandaag in strategie zijn en de beweging kunnen de samenleving leeft, moet blijvend verzwakken. Maar tegelijkertijd wilgekanaliseerd worden in verdere fases len we ook de werkelijke verantwoorin de beweging die niet alleen deze re- delijken voor het geweld met de vinger gering, maar het hele besparingsbeleid wijzen: zij die onze toekomst willen wegdrukken. Op basis van het enthou- saboteren. Door te vechten met de posiasme dat de betoging van 6 novem- litie zullen we hen echter niet raken, ber genereerde, is dat zeker een moge- ze hebben niets liever. Enkel een maslijkheid. De huidige regering zit nu al sale beweging die haar aantal en haar met een probleem. Maar een beweging economische macht gebruikt om het die erin slaagt haar ten val te brengen, systeem volledig plat te leggen, kan zal meteen ook de afbraakpolitiek van de politieke lakeien van de superrijken

Koerdistan.

De strijd om Kobanê op een keerpunt P8

- en daarmee heel hun politiek - op de knieën dwingen.

Deze beweging heeft het potentieel om dat doel te bereiken, op voorwaarde dat er leiding aan wordt gegeven en ze niet afgeremd wordt. Laat ons beginnen met van de stakingsdagen een overweldigend succes te maken. Ons doel moet zijn om deze regering niet te vervangen door een andere antiwerknemersregering, maar door een echte arbeidersregering. Een regering die de belangen van de meerderheid van de bevolking centraal plaatst en niet de winsthonger van een kleine minderheid. Daarvoor zullen we met de anarchie van het kapitalistische productiesysteem moeten breken, en de weg vinden naar een democratisch socialistische maatschappij.

Dossier: belang en rol van de algemene staking P 6-7

thema stakingsacties Een antwoord op de meest voorkomende argumenten tegen de stakingen door

de

Linkse Socialist

Ben (Charleroi)

H

et establishment probeert natuurlijk om de huidige gang van zaken te behouden. Daartoe wil het iedereen ervan overtuigen dat er geen alternatief is en dat we het huidige beleid - al dan niet met enige aarzeling - dus maar moeten aanvaarden, zelfs indien de asociale maatregelen de gewone bevolking hard raken. Al wat buiten de logica van de patroons en grote aandeelhouders treedt, botst meteen op een ideologisch offensief van de andere kant. Ook met de vakbondsacties is dat het geval. Een antwoord op enkele vaak voorkomende argumenten.

“We leven langer, dus moeten we langer werken” FOUT. We leven niet alleen langer, we zijn ook productiever. Het klopt dat werkenden, toen de pensioenleeftijd op 65 werd bepaald, een kortere levensverwachting hadden dan vandaag. Maar vandaag dragen we veel meer bij. In de laatste 50 jaar van de vorige eeuw nam de productiviteit van Belgische werknemers toe met 650%. Het jaarlijks aantal werkuren nam in diezelfde periode af met 33% en de brutolonen van werknemers en zelfstandigen namen toe met 250%. Maar om op het einde van die

“Werklozen profiteren” FOUT. Men wil ons laten geloven dat werklozen geen werk zoeken en dat ze profiteren omdat er altijd wel werk is voor wie dat wil. De feiten spreken dat tegen. De afgelopen jaren waren er maandelijks gemiddeld 25.000 tot 30.000 jobaanbiedingen voor meer dan 400.000 volledig uitkeringsgerechtigde werklozen. Je hoeft geen Nobelprijswinnaar wiskunde te zijn om te weten dat er niet genoeg jobs voor iedereen zijn. Met de vele herstructureringen en de massale nietvervanging van ambtenaren zal het er niet op verbeteren.

Er wordt van werklozen al eens gezegd dat ze ‘frauderen’ met valse domicilieadressen om ten onrechte een uitkering als alleenstaande te genieten. Voor veel werklozen is dit een overlevingsstrategie en zeker geen methode om te ‘profiteren’. Het is niet dat je kan profiteren met minder dan 1.000 euro per maand.(1) Eens de huur en lasten betaald zijn, blijft er amper nog iets over om te eten en voor het dagelijkse leven.

De echte profiteurs zijn de grote patroons, de professionele aandeelhouders, de superrijken, de grote bedrijven. Het zijn zij die zich verrijken op de kap van de werkenden. Zij krijgen torenhoge lonen (2) en bonussen waar ze amper belastingen op betalen. Zij krijgen subsidies en allerhande cadeaus van de overheid.(3) Zij profiteren, maar dan met bedragen waar de term ‘profiteren’ gepast voor is.

Denk maar aan de affaire van de legale Luxemburgse belastingontduiking die aangaf hoe de gemeenschap voor miljarden wordt opgelicht. Terwijl er meer controles op werklozen komen, wordt er amper iets gedaan aan de fiscale fraude.

Foto: Laurent (Antwerpen)

periode een even groot deel van de geproduceerde waarde te ontvangen als bij het begin, hadden de reële brutolonen met 433% moeten toenemen. We zijn daar niet voor beloond met een degelijk pensioen. Volgens het Planbureau bedroeg het gemiddelde werknemerspensioen in 1980 43,8% van het loongemiddelde, in 2000 was dat nog maar 32,5% en volgens KBC zou het in 2030 nog slechts 26% bedragen.

De gemiddelde levensverwachting in goede gezondheid bedroeg in 2012 67

jaar in Vlaanderen, 64 in Brussel en 63 in Wallonië. Ze is nog lager voor laaggeschoolden en voor wie hard en ongezond werk verricht. Dat ligt onder de voorgestelde pensioenleeftijd van 67 jaar. Intussen slikken al ongeveer een miljoen werkenden antidepressiva.

Burn-outs en andere stressgerelateerde problemen nemen fors toe. Terwijl de regering ons steeds langer wil laten werken, zijn er ook steeds meer werklozen, waaronder een flink aantal jongeren.

“We hebben jarenlang boven onze stand geleefd” FOUT. Als we het over de levensstandaard van de meerderheid van de bevolking hebben, klopt dit niet. Een steeds belangrijker deel van de bevolking heeft moeite om de eindjes aan elkaar te knopen. Begin jaren 1990 leefde 7% van de bevolking onder de armoedegrens terwijl dat nu al 15% bedraagt. België is een rijk land, maar terwijl de 20% rijksten 61,5% van alle vermogens bezitten, is dat voor de 20% armsten 0,2%.

Als we naar de overheidsfinanciën kijken, zien we dat de publieke uitgaven de afgelopen 30 jaar stabiel gebleven zijn op ongeveer 43% van het BBP (4). Wat de overheidsfinanciën uit evenwicht haalt, zijn de omvangrijke fiscale cadeaus voor de grote bedrijven, de renteniers

en de superrijken. Ook de af betaling van de publieke schulden zelf en de interesten daarop, samen bijna 46 miljard in 2012, nemen een flinke hap uit de middelen (5).

De allerrijksten, de grote bedrijven en de grote aandeelhouders hebben op onze kosten geleefd. Ze doen dat al zo lang dat enorme sommen uit de zakken van de gewone werkenden zijn verdwenen in die van een kleine minderheid van superrijken. Het is een immense transfer van arm naar rijk. Diegenen die jarenlang op onze kap gefeest hebben – zonder ons op het feest uit te nodigen – willen ons nu voor de kater laten opdraaien door een hard besparingsbeleid op te leggen.

“We moeten de regering een kans geven. Of hen tot onderhandelingen dwingen” Fout. Deze regering is brutaal rechts En wat de onderhandelingen betreft, en verdedigt openlijk de belangen van als er al geen nuttige onderhandelinhet patronaat. De regering toelaten om gen mogelijk waren met de regering die alle verworvenheden van de arbeiders- zogenaamd ‘centrumlinks’ was, welke beweging af te breken en nadien een ruimte zou er dan zijn met deze regebilan op te maken, betekent instemmen ring? We moeten ernstig blijven. Het met een aanval op de levensstandaard sociaal overleg van de afgelopen jaren van de meerderheid van de bevolking. bestond uit begeleide afbraak. Reeds Dat zou een zware fout zijn. We moe- onder de vorige regering kwamen velen ten onze sociale verworvenheden ver- tot de conclusie dat er nood was aan een dedigen. Hoe meer aanvallen op onze terugkeer naar strijdsyndicalisme om levensvoorwaarden passeren, hoe moei- overwinningen te boeken. We moeten lijker het wordt om het verzet tegen vol- niet naïef zijn en gaan voor een strijdgende aanvallen te organiseren. bare opstelling!

Noten

(1) De exacte bedragen van de minimum

en maximumuitkeringen vind je hier: http://www.rva.be/frames/frameset. aspx?Language=NL&Path=D_opdracht_ VW/&Items=2 (2) In 2013 verdiende de topman van het beursgenoteerde UCB, dat jaar de best

betaalde van België, 4 miljoen euro. Dat komt neer op 11.000 euro per dag!

(3) Goed voor 10 miljard euro per jaar (4) Cijfers van de Nationale Bank uit een brochure van ACIDE : http://www.auditcitoyen.be/wp-content/uploads/versionA5.pdf (5) Zie eveneens de brochure van ACIDE (6) Opiniestuk in Le Soir, 13 november

Foto: Isabelle Marchal

“We moeten allemaal ons steentje bijdragen” FOUT. Een steentje waaraan bijdragen? Aan de enorme cadeaus voor de grote bedrijven en de verdere acculumatie van rijkdom bij een kleine minderheid? Om de overheid toe te laten dat de transfer van arm naar rijk nog meer toeneemt?

Zelfs enkele professoren stellen die logica in vraag. Michel Gevers (UCL) stelde in een opiniestuk: “Er is geen begrotingsprobleem. Er is geen enkele reden om de sociale zekerheid, het wetenschappelijk onderzoek, onze culturele instellingen of de NMBS aan te vallen. Het volstaat om de allerrijksten zoals alle anderen te belasten en om de bedrijven een normale bijdrage aan de belastingen te laten betalen.”(6) Het belasten van de allerrijksten en de grote bedrijven zal natuurlijk niet volstaan, er is meer nodig. Maar de besparingslogica verliest met deze argumenten alle legitimiteit en dat is al een goede stap. De rijksten willen niet investeren? Ze willen geen

belastingen betalen? Ze dreigen naar het buitenland te trekken? Dan moeten we hun patrimonium zelf in handen nemen door de sleutelsectoren van de economie onder publiek bezit te plaatsen. Dan zullen we zelf beslissen hoeveel er waarin wordt geïnvesteerd.

De werkenden (met of zonder werk) en jongeren moeten wel een steentje bijdragen: aan de organisatie van de strijd zodat we georganiseerd ingaan tegen de huidige gang van zaken en de strijd kunnen versterken met een antikapitalistisch en socialistisch programma dat vertrekt van de behoeften van de bevolking en niet de winsten van een kleine minderheid. De inspanningen die we moeten doen, zijn deze om een krachtsverhouding tegenover het kapitaal uit te bouwen, tegenover de superrijken en hun regeringen om een einde te maken aan de transfer van rijkdom van arm naar rijk en aan de macht die de heersende klasse ons steeds ontneemt.

“Staken haalt niets uit. Het is duur en heeft nooit een job opgeleverd” FOUT. Het klopt dat er de afgelopen jaren geen grote overwinningen geboekt zijn. Dat kan het vertrouwen in traditionele strijdmethoden zoals stakingen en betogingen ondermijnen.

Maar deze nederlagen zijn vooral toe te schrijven aan het overlegsyndicalisme en het gebrek aan offensieve opstellingen van de vakbondsleidingen.

De betoging van 6 november toonde het potentieel van goed georganiseerde strijd. Als de staking niet goed wordt gebruikt, heeft ze geen effect. Als de staking wordt gezien als louter een signaal, dan blijft het ook bij dat signaal.

Als de staking wordt gebruikt als methode om de strijd uit te breiden, de doelstellingen van de strijd te bespreken, de arbeiders toe te laten om zich te organiseren en te leren om enkel op hun eigen krachten te rekenen om tot verandering te komen, dan nemen stakingen en betogingen een ander karakter aan en kunnen we aansluiting vinden bij de stakingen die werk creëerden via collectieve arbeidsduurvermindering en sociale verworvenheden .

Wat die ‘kosten’ van een staking betreft, moeten we duidelijk zijn. De sta-

king die de samenleving het meeste raakt, is de staking van investeringen.

“Belgische bedrijven zitten op 240 miljard euro”, titelde Trends op 6 november. Op Europees niveau gaat het om een triljoen euro, dat is 1.000 miljard.

In de VS om 4.200 miljard dollar. Deze patronale staking treft de gemeenschap.

Het is een bewuste keuze om de geproduceerde rijkdom niet opnieuw te investeren.

Iedereen weet dat als bedrijven middelen opstapelen in plaats van te investeren, dit komt omdat het doel niet is om werk te creëren of de tekorten aan te pakken. De samenleving kan de allerrijksten gestolen worden. Het enige doel dat nagestreefd wordt, is een steeds grotere opeenstapeling van winsten en een accumulatie van kapitaal.

We moeten het privaat bezit van de productiemiddelen in vraag stellen.

Laat ons de bedrijven zelf in handen nemen, laat ons het bezit en het beheer ervan overnemen. Dat zou de basis vormen voor een samenleving waarin de productie gericht is op de behoeften van de meerderheid en niet de winsten van een kleine minderheid.

ons onze standpunt mening

www.socialisme.be November/December 2014

Regering-Michel I en besparingsbeleid wegstaken!

Na massale betoging met regionale stakingen opbouwen naar grootste algemene stakingsdag uit Belgische geschiedenis!

O

EDITO

G eert C ool H o o f d redac teur ‘D e L inkse S oc i a list ’ door

p 6 november kregen we een zeldzaam machtsvertoon van de arbeidersbeweging. Als leidende kracht in de maatschappij nam ze meteen talloze andere maatschappelijke groepen, scholieren en studenten, de cultuursector, de jeugdbewegingeng, ... op sleeptouw. Deze betoging was de grootste vakbondsbetoging sinds 1986, toen de vorige rechtse coalitie haar genadeslag kreeg.

Bijna 30 jaar later erkennen de gevestigde media dat er toen 250.000 betogers waren. Volgens diezelfde logica zullen ze binnen enkele jaren schrijven over 150.000 of meer betogers op 6 november 2014. Voorlopig hielden ze het op “meer dan 100.000”.

Fenomenale betoging

De enorme eenheid en de steun voor actief verzet tegen de rechtse regering lieten zich voelen in de straten van PersoneelsBrussel en onder tienduizenden colvergaderingen lega’s die deze keer niet mee betoogden. In een poging om deze eenheid en laten ons toe om brede steun te breken, waren uitzonelke nieuwe stap derlijke maatregelen voorzien. Dat gein het actieplan te beurde met in kaart gezette rellen en bespreken en telkens een propagandapletwals in alle media meer collega’s die dagenlang bleven doorbomen over de gewelddadige betogers en daarmee te betrekken. Zo betogen en staken zowat gelijkstelden kunnen we verder met relschoppen. Anderzijds werd even opbouwen met de met de illusie geschermd dat toegevinregionale stakingen gen mogelijk waren. om uiteindelijk van 15 Het is een gekende strategie: tegelijk december de grootste criminaliseren en symbolische toegealgemene stakingsdag vingen suggereren om de beweging te recupereren. Het doet denken aan de uit de Belgische wijze waarop de jonge antiglobalisten geschiedenis te maken. in het begin van de eeuw eerst afge-

De betoging van 6 november was fenomenaal groot. Foto: Loïc

daan werden als een rondreizend circus van stenen gooiende geweldenaars om vervolgens tot andersglobalisten omgedoopt te worden waarbij het quasi volledige politieke establishment zich tot het andersglobalisme bekeerde. Van alle destijds gemaakte beloften is niets in huis gekomen. Het kapitalisme werd niet aan banden gelegd en speculanten kregen vrij spel. Het leidde uiteindelijk tot de financiële crisis van 2007-2008 waarvoor de gemeenschap, wij dus, nog steeds een zware prijs betaalt.

Indien er al ‘toegevingen’ zouden komen, moeten we voorzichtig zijn. Een vermogenswinstbelasting, waar even sprake van was, werd meteen op de lange baan geschoven. Maar zelfs deze beperkte toegeving werd meteen afgeblokt door minister Van Overtveldt.

Liberalen en N-VA maakten er wel gebruik van om direct een beperking van de werkloosheid in de tijd op de agenda te zetten. Mogelijk worden voor bepaalde beroepsgroepen toegevingen gedaan, denk maar aan de pensioenregeling bij de politie. Dat de rechtse regering op enkele symbolische maatregelen terugkomt, kan ook niet helemaal uitgesloten worden. Die verhoging van de pensioenleeftijd is toch pas voor 2025 voorzien.

Als er al toegevingen komen, zullen die zodra de storm gaan liggen is, weer ingetrokken worden. Wij mogen ons daar niet aan laten vangen. Zeker niet na de verklaring van N-VA-kopstuk Zuhal Demir aan de vooravond van de vakbondsbetoging in Knack: “De vakbonden mogen betogen, maar wij gaan niet terugkrabbelen, neen.”

Neen, deze regering laten terugkrabbelen zit er niet in. Ze zal volledig weg moeten. Maar niet om ze te vervangen door een regering met meer van hetzelfde beleid – Di Rupo verklaarde dat 70% van de genomen maatregelen voortbouwen op het beleid van de vorige regering.

Een alternatief op het besparingsbeleid moeten we zoeken in een regering die breekt met het antiwerknemerbeleid, een arbeidersregering die de behoeften van de meerderheid van de bevolking centraal stelt in plaats van de winstmaximalisatie van een kleine minderheid. Dat is wat wij onder een democratisch socialistisch alternatief verstaan.

We zullen niet wijken! Foto: PPICS de betoging evalueren, antwoorden op de acties ligt, kunnen we de druk vereventuele twijfels over de rellen, maar der opvoeren en uiteindelijk de rechtse vooral voort bouwen op het enorme suc- regering ten val brengen. Op 6 novemces van 6 november. Met een algemene ber toonden we de kracht van ons aantal, personeelsvergadering kunnen de regi- van 15 december kunnen we de grootste onale en nationale stakingsdagen con- algemene stakingsdag uit de Belgische creet georganiseerd worden. Tegelijk geschiedenis maken. Als de rechtse rebiedt het een forum om de reactie van gering dan nog niet wil luisteren, moede overheid op onze acties te bespreken ten we onze acties doorzetten en verder en de mogelijkheid om onze eisen, ons opvoeren! alternatief, verder uit te werken. Wat willen we exact in ons bedrijf en onze sector? Van onderuit ons alternatief beleid uitwerken, versterkt de beweging.

Op langere termijn biedt het een basis voor structuren om zelf de samenleving in handen te nemen.

Personeelsvergaderingen laten ons toe om elke nieuwe stap in het actieplan te bespreken en telkens meer collega’s te betrekken. Zo kunnen we verder opbouwen met de regionale stakingen om uiteindelijk van 15 december de grootste algemene stakingsdag uit de Belgische geschiedenis te maken.

ZO GEZEGD

Na 15 december: strijd verderzetten

De regering zal niet zomaar vallen.

Mogelijk zal het actieplan van de komende weken hier niet voor volstaan en zal het nodig zijn om op 15 december de volgende fase aan te kondigen. Het paPersoneelsvergaderingen tronaat en haar rechtse regering hopen om te evalueren en te dat de kerstperiode een ogenblik van rust kan brengen waarna de beweging bouwen niet meer op gang komt. Dat gevaar beMet het actieplan willen we zoveel staat, maar de ernst van de aanvallen mogelijk collega’s mee krijgen. Dat zal maakt een verderzetting van de strijd de mogelijkheden om onze beweging te in januari waarschijnlijker. verdelen of te isoleren beperken. Voor Naar aanleiding van de loonstop eind de betoging van 6 november stelden we 2011 stelde Nico Cué van de Waalse en al dat er algemene personeelsvergade- Brusselse metaalbond voor om te gaan ringen nodig waren om het actieplan te voor een 24-urenstaking en als de rebespreken en te stemmen. Op een aantal gering niet luisterde voor een 48-urenwerkplaatsen gebeurde dit. staking en zo nodig een 72-urenstaking.

Voor de verdere stappen van het ac- Dit voorstel werd toen niet in de praktijk tieplan verdient deze methode uitbrei- omgezet. Maar met een dergelijk oploding. Een personeelsvergadering kan pend plan waarbij niet te veel tijd tussen

Extra editie op 15 december

De Linkse Socialist, uw stakingsgazet

O

p 6 november werd onze krant gretig gelezen door honderden betogers, we verkochten 647 exemplaren op de betoging. Deze editie komt vroeger dan gepland uit en is beperkt tot 12 pagina’s.

Deze krant gebruiken we tijdens de regionale stakingsdagen. Tegen 15 december komt er een extra editie van 4 pagina’s. Vervolgens komt er in januari een nieuwe krant. Abonnees krijgen deze krant en de editie van 15 december in de bus waarbij deze twee stakingsedities als één krant worden geteld voor het abonnement.

Dat we nood hebben aan eigen media bleek eens te meer op 6 november. De 150.000 vreedzame betogers werden in de gevestigde media bijna herleid tot een fait divers. Wij geven wel een stem aan

de stakers en betogers. Daarnaast doen we voorstellen om onze strijd te versterken. We doen dat op onze website socialisme.be en met deze krant.

Neem een abonnement zodat je ook de volgende stakingsgazetten niet mist!

Een gewoon jaarabonnement kost 20 euro (meer mag ook) of je kan een doorlopende opdracht van 2 euro per maand nemen. Stort op rekeningnummer BE 48 0013 9075 9627 van ‘Socialist Press’.

Ons publicatieritme: *

*

15 december: extra editie van 4 pagina’s midden januari: volwaardige januari editie

Een van onze militanten op de betoging van 6 november. Foto: PPICS

Bodemloze putten

Marc Coucke veranderde van standpunt over een belasting op de meerwaarde bij de verkoop van bedrijven. Aanleiding is uiteraard het feit dat hij zelf een bedrijf verkocht. Hij verklaarde nu dat hij meer aan de Belgische staatskas zou bijdragen door te investeren in nieuwe bedrijven “dan het in de niet-efficiënte bodemloze put van de Belgische overheid te steken.” Een bodemloze put die instaat voor onderwijs, infrastructuur, gezondheidszorg, ... Zijn dat allemaal niet-efficiënte zaken volgens Coucke? Dacht hij zijn bedrijf te kunnen uitbouwen zonder infrastructuur en onderwijs in ons land?

Niet hard genoeg, Pieter

“Ik werk vandaag”, twitterde Pieter Timmermans van het VBO vlak voor de grote vakbondsbetoging van 6 november.

Blijkbaar had dit niet veel effect.

De Standaard schreef een dag later: “De kostprijs van de nationale betoging donderdag loopt hoog op. Dat blijkt uit een peiling van technologiefederatie Agoria bij zijn lidbedrijven, goed voor twee derde van de tewerkstelling in de technologiesectoren in België.

In Vlaanderen bedraagt het productieverlies al 20 procent, in Wallonië zelfs tot 40 procent.” De patronale woordvoerders kloppen overuren op syndicale actiedagen, ze hollen van de ene studio naar het andere mediaorgaan.

Maar het zijn niet Timmermans en co die voor een productieve bijdrage zorgen, dat gebeurt door de gewone werkenden.

stakingsacties

de

Linkse Socialist

De grootste vakbondsbetoging in 28 jaar… verdronken in berichtgeving over rellen

Foto: MediActivista

D

e vakbondsbetoging op 6 november was de grootste in 28 jaar.

Dat kan tellen als voorbereiding op de regionale stakingen van 24 november, 1 en 8 december en de nationale algemene staking van 15 december. Een beter middel om de honderdduizenden twijfelaars mee in actie te trekken kan men zich niet inbeelden. Maar in de media lijkt dat een week later nauwelijks nog een fait divers. Alle aandacht gaat er naar de rellen achteraf. Wie zou daar belang bij hebben? Is het toeval dat politieprovocateurs en militanten van extreemrechts gesignaleerd werden onder de relschoppers?

Criminaliseren van verzet

Ook schaduwpremier De Wever was er snel bij om te zeggen dat zoiets in Antwerpen, waar hij ook burgemeester is, niet zou gebeuren en dat de politie voorbereid zou zijn op de betoging van 24 november. De media kregen hiermee meteen voer om de berichtgeving over de rellen ook de volgende dagen breed uit te smeren.

Blijkbaar wist De Wever niet dat er op 24 november een stakingsdag gepland is en geen grote betogingsdag. Bij een staking wordt het werk neergelegd en staan er stakersposten aan bedrijven.

Dat weet iedereen die al eens een sociaal conflict van nabij heeft gezien. Was De Wever daar niet van op de hoogte?

Of heeft hij bewust meegedaan aan de campagne om sociaal verzet te criminaliseren? Was het onwetendheid of bewuste provocatie als hij het over een Antwerpse betoging had?

De gewestelijk secretaris van ABVVAntwerpen, Dirk Schoeters, bevestigde op Radio 1: “Het gemeenschappelijk vakbondsfront voorziet geen betoging, dat hebben we vorig weekend [nog voor de betoging van 6 november] al gecommuniceerd aan de politiediensten.” ABVV Horval stelde terecht vast: “Het lijkt logisch dat De Wever de mensen informeert, maar hij maakt ze ook bang. Bang dat gans Antwerpen een belegerde stad zal zijn. Geweld uitlokken om geweld te beantwoorden. Dat deed

Thatcher ook in Engeland.”

Het doel is duidelijk: de brede steun voor het verzet tegen het besparingsbeleid proberen in te dijken door een actief verzet gelijk te stellen met geweld, rellen en andere methoden om protest te criminaliseren. Met zijn verklaringen in de media giet De Wever nog meer olie op het vuur. Is dat om een repressieve aanpak van stakersposten voor te bereiden? Bij de stakingsacties tegen de loonstop in januari 2012 verklaarde De Wever, toen nog geen burgemeester, dat de politie moest ingezet worden om de Scheldelaan vrij te houden. Ondertussen is hij burgemeester en hoofd van de politie. Om een inperking van het stakingsrecht te realiseren, komt het hem goed uit dat eerst een beeld wordt gecreëerd dat niet met de realiteit overeenstemt, een beeld dat staken gelijkstelt met geweld.

Bovendien wordt van de mediacampagne gebruikgemaakt om een eventueel samengaan van het breed gedragen protest en het ongenoegen onder de politie zelf naar aanleiding van de aanval op hun pensioenrechten te vermijden.

Vergeet niet dat de eerste grote betoging nog voor de syndicale meeting van 23 september een actie van de politie was.

Misschien kan De Wever op 24 november wat provocateurs inhuren om zijn doemberichten ook in de praktijk te laten omzetten, met aangebrande figuren in eigen partijrangen moet het niet zo moeilijk zijn om deze te vinden.

Iedere zwakte langs de kant van de werkende bevolking zal tot in het absurde uitvergroot worden en ten volle uitgespeeld worden door de rechtse regering die beseft dat ze onder vuur ligt.

provocateurs

Voor alle duidelijkheid: de rellen door een kleine minderheid op het einde van de betoging waren uiteraard contraproductief. Het staat vast dat er provocateurs bij betrokken waren. Wat denken de agenten daar overigens van, dat hun veiligheid mee door provocateurs uit eigen rangen in het gedrang werd gebracht? Er waren ook berichten van neonazi-infiltratie op de betoging (inclusief foto’s van neonazi’s die met het waterkanon kennis hadden gemaakt).

Een arbeider van Chileense origine aanwezig op de betoging, maakte op een pijnlijke manier met dit kliekje kennis toen hij van dichterbij wilde zien wat er aan de hand was. Hij werd hardhandig in het gezicht geslagen door een van die relschoppers en kreeg volgende commentaar: “Maak dat je weg komt, vuile Arabier”!

Het zal niet de eerste keer zijn dat politieprovocateurs de aanzet geven tot hevige rellen met als doel de beweging te criminaliseren om de publieke steun te ondermijnen In de antiglobaliseringsbeweging hebben we dit o.a. gezien in Göteborg, maar heeft dit vooral wereldnieuws gehaald in Genua. Hevige rellen leidden toen tot het neerschieten van een jonge betoger. Ook in Antwerpen heeft Blokbuster al meegemaakt dat undercover politieagenten rode hesjes van Blokbuster aantrokken om zich te mengen onder de betoging. Enkel de efficiënte werking van de eigen ordedienst kon hen eruit halen en voorkomen dat ze een nefaste rol speelden in het ophitsen van het merendeel jonge betogers. dokwerkers eenzijdig beschuldigd

Deze ‘betoger’ werd door de jongerendelegatie uit de betoging van 6 november gezet. Het gaat om Pascal Cornet, een voortrekker van de neonazi’s van Nation.

Foto: PPICS

Het was eenzijdig om de Antwerpse dokwerkers meteen met de vinger te wijzen, ook al zullen er daar enkelen gedacht hebben dat het de beste manier is om hun statuut te verdedigen. Zoals de arbeiders bij het spoor, de post en talloze andere, worden de dokwerkers geconfronteerd met liberalisering. In

plaats van het verzet van al die sectoren te bundelen, lieten de vakbonden hen de voorbije jaren echter elk apart strijden. In die omstandigheden lijkt het tegenhouden van een Europese richtlijn onbegonnen werk. Toch zijn de dokwerkers daar met de liberalisering van de havenarbeid voorlopig in geslaagd en niet omdat ze er in Straatsburg lief om gevraagd hebben. Sommigen besluiten daaruit dat enkel een goed pak slaag oplevert. Wij denken dat vooral de schrik bij het establishment voor een eventueel langdurig sociaal conflict waarbij de Europese havens lange tijd zouden kunnen stilgelegd worden, de doorslag gaf en niet zozeer het rellen.

De politiediensten kennen die geschiedenis ook wel. Ze wisten dus perfect waar ze hun provocateurs het best konden inzetten. Volgens de havenarbeiders waren ook enkele migrantenjongeren betrokken bij de rellen. We weten het niet, maar het zou kunnen, ook zij worden immers te pas en te onpas onderworpen aan willekeurige controles en andere politiepesterijen, als ze dan eens de kans zien om wraak te nemen, dan nog aan de zijde van Vlaamse dokwerkers, zullen er ongetwijfeld enkelen die niet laten liggen. Vermijden dat verschillende groepen er alleen voor staan en voorkomen dat er beroep wordt gedaan op meer wanhopige tactieken, vereist een eengemaakte vakbondsstrategie om het liberaliseringsbeleid in alle sectoren te stoppen, een strategie bedoeld om effectief te winnen. ons niet laten verdelen

Iedere zwakte langs de kant van de werkende bevolking zal tot in het absurde uitvergroot worden en ten volle uitgespeeld worden door de rechtse regering die beseft dat ze onder vuur ligt.

De harde aanvallen op onze levensstandaard en alle sociale verworvenheden moeten bestreden worden. We zagen al de fenomenale betoging van 6 november, met wellicht 150.000 aanwezigen de grootste vakbondsbetoging sinds 1986. De regering probeert systematisch om deze eenheid te breken. We

mogen ons daar niet aan laten vangen.

Vorige maand schreven we in deze krant: “Deze krachtmeting kan gewonnen worden, deze regering kan vallen. Maar er zal bewust gewaakt en gestreefd moeten worden naar een zo groot mogelijke eenheid en solidariteit in actie. Deze eenheid zal instinctief wel worden aangevoeld maar zal ook onder druk komen te staan. Enkel de bewuste organisatie ervan zal in staat zijn ze op te bouwen en te bewaren tot het einde van de rit. Eenheid tussen scholieren, studenten en personeel kan en moet georganiseerd worden op school door algemene vergaderingen om het actieplan tot in de puntjes uit te discussiëren en uit te voeren. Idem dito op elke werkvloer. Algemene personeelsvergaderingen moeten georganiseerd worden, waarbij eenheid gezocht wordt tussen de arbeiders en bedienden, over de kleur van de vakbond heen.

Maar ook algemene vergaderingen op lokaal niveau in een stad, met vertegenwoordigers van de actiecomités in de scholen, bedrijven en openbare diensten, zouden kunnen helpen om eenheid te smeden.” Dergelijke personeelsvergaderingen zouden ook nuttig zijn om iedereen mee te betrekken en alle pogingen tot het zaaien van verdeeldheid en/of verwarring en twijfel op te helderen.

De strijd om de regering-Michel I weg te krijgen, zal niet gemakkelijk zijn. De rechtse regering zal niet zomaar toegeven. 6 november was maar het startschot van een groots opgezet actieplan.

Laat ons voor de volgende acties lessen trekken uit wat we gezien hebben op 6 november. De arbeidersbeweging moet o.a. op haar stakingen en betogingen een eigen ordedienst voorzien die reactionaire elementen eruit kan halen en de discussie kan voeren met betogers om niet in te gaan op provocaties van hen die er alle belang bij hebben om de betogingen te doen ontaarden. Enkel op die manier kunnen we ervoor zorgen dat we met de regionale stakingsdagen verder bouwen naar wat de grootste algemene stakingsdag uit de Belgische geschiedenis kan worden!

stakingsacties

www.socialisme.be November/December 2014

Vijf tips voor een geslaagd piket

O

p de regionale en nationale stakingsdagen zullen heel wat stakersposten opgezet worden. Hoe zorgen we ervoor dat deze piketten een succes zijn?

te brengen. Behalve een tent en wat vuur, is het nuttig om een hapje en een drankje bij de hand te hebben.

3. Discussieer op het piket

Het doel van het piket is om onze kracht duidelijk te maken, eventuele werkwilligen doorheen discussie te overtuigen om de staking te steunen en om onderling te discussiëren over onze strijd, verdere stappen en het alternatief dat we op het besparingsbeleid hebben. Hiervoor is een goede aanwezigheid op het piket vereist, niet alleen van delegees maar iedereen. Staat het piket er lange tijd, maak dan een schema op van wie wanneer komt. Dat kan bijvoorbeeld aan de hand van wie normaal wanneer werkt.

We staan niet buiten omdat we dat plezant vinden of omwille van het weer of het voetbal. Natuurlijk is het leuk om collega’s op een andere manier te leren kennen, maar uiteindelijk willen we met onze staking iets bereiken. We willen de regering en het besparingsbeleid wegstaken. Enkele uren aan het piket staan, geeft de kans om onderling te discussiëren, argumenten naar voor te brengen die we kunnen gebruiken om niet-overtuigde collega’s mee te trekken, … Een pamflet waarin onze argumenten aan bod komen, is nuttig.

Het kan bijvoorbeeld gekoppeld worden aan een oproep voor een personeelsvergadering om de staking te evalueren en volgende stappen voor te bereiden .

2.

4. bezoek andere piketten

1. Mobiliseer voor het piket

Organiseer het piket

Eind november en in december kan Eens het piket er goed en wel staat het koud zijn en regenen. Buiten staan en er voldoende aanwezigheid is, kan onder die omstandigheden is niet evi- het nuttig zijn om een delegatie samen dent. Een ton om een vuurtje te stoken te stellen die piketten in de buurt gaat zodat we ons kunnen verwarmen en bezoeken. Solidariteitsbezoeken zijn een tent om te schuilen voor de regen, goed om arbeiders uit de buurt te lehet zijn kleine zaken die het piket ge- ren kennen, contacten te leggen en een slaagd maken. De bedoeling van een netwerk uit te bouwen. Het is ook goed piket is niet om er even vijf minuten te om op een piket solidariteitsdelegaties passeren, maar om er enkele uren door op bezoek te krijgen, dat stimuleert de

Een piket aan station Berchem. Foto: Walter (Antwerpen) discussie. Samen sterk!

die staking. Zij evalueren onze acties.

Waarom zouden we dat dan zelf ook Evalueer het piket niet doen? Een personeelsvergadering om de staking, het piket en de De dag na de staking staan alle kran- doelstellingen van de actie te evaluten vol met allerhande berichten over eren alsook om de volgende stappen

5.

van het actieplan voor te bereiden, is de kers op de taart van het geslaagde piket. Het biedt tevens de ruimte om onze voorstellen en eisen concreter uit te werken, ook op niveau van het bedrijf of de sector.

Haal het geld waar het zit!

H

et belasten van de rijksten en de grote bedrijven, of de kwestie van de publieke schulden volstaan niet om de inherente tegenstellingen van het kapitalistische systeem op te lossen. Een Keynesiaanse of links-reformistische benadering volstaat niet. Zolang de heersende klasse aan het stuur zit, rijden ze de meerderheid van de bevolking de afgrond in. Steeds opnieuw wordt de economische en politieke macht gebruikt om elke sociale verworvenheid in vraag te stellen.

We moeten dus verder gaan en de sleutelsectoren van de economie onder publiek bezit plaatsen, de grote fortuinen onteigenen en een arbeidersregering vestigen.

Maar dit betekent niet dat we tegen hervormingen zijn. We verdedigen elke stap vooruit en koppelen dit met ons overgangsprogramma aan de noodzaak van fundamentele maatschappijverandering.

De cijfers van de fiscale situatie zijn nuttig om te kennen. Het laat toe om te antwoorden op de vraag waar het geld moet gezocht worden. Het biedt ook een begrip van hoe dit systeem stelselmatig de allerrijksten bevoordeelt ten koste van de werkende bevolking.

Bedrijven ontduiken belastingen De cijfers van de belastingen betaald Aan het tarief van 48% dat in 1980 van door de 1.000 grootste bedrijven in ons toepassing was, gaat het om bijna 20 land in 2013 zijn veelzeggend. Deze miljard euro. Hieronder de cijfers zoals bedrijven betalen niet de wettelijke bekend gemaakt door de studiedienst 33,99% maar slechts 6,7%. Dit kost de van PVDA. gemeenschap 13 miljard euro per jaar.

Foto: Jean-Marie Versyp

Belastingen van de 1.000 meest winstgevende bedrijven in 2013 Winst voor belastingen

Belastingen op het resultaat

Reële belastingvoet

48.178.038.160 €

3.211.966.698 €

6,7 %

Er zijn tal van legale manieren om de belastingen verder af te bouwen. De verontwaardiging over de Luxemburgse akkoorden met de fiscus – legale belastingontduiking – was groot. Er werden 37 belastingakkoorden bekend met 26 van de rijkste families en grootste bedrijven in ons land.

Een exacte becijfering van hoeveel aan de gemeenschap werd ontnomen is er niet, maar experts hebben het over “miljarden euro’s”.

Deze praktijken beperken zich niet tot Luxemburg. Ook in ons land is het schering en inslag. AB InBev sloot een akkoord met de Belgische fiscus om elk jaar tientallen miljoenen euro uit andere landen naar een louter papieren bedrijf in ons land te brengen.

Het gaat om een fiscale constructie die toelaat om amper 4% belastingen te betalen. Op 140 miljoen euro winst,

betaalde het bedrijf 5,5 miljoen euro belastingen. Als Marc Coucke zijn bedrijf voor 1,2 miljard euro verkoopt, moet hij dat geen cent belastingen op betalen.

Superrijken weten niet wat ze met hun geld moeten doen Zelfs indien bedrijven heel wat geld meteen als dividend doorstorten naar de aandeelhouders, blijft er veel cash over. Trends schreef op 6 november: “240 miljard euro aan liquide middelen hebben de Belgische ondernemingen in hun boeken staan. Dat cijfer komt van B-information, een bureau gespecialiseerd in financiële informatie. Het analyseerde de balansen die de niet-financiële ondernemingen de

Fiscale korting in vergelij- Fiscale korting in vergelijking king met de theoretische be- met de belastingvoet van 48% lastingvoet van 33,99% die in 1980 werd toegepast

13.163.748.473 €

19.913.491.618 €

voorbije zes jaar hebben ingediend.

Ongeveer 348.000 van de 410.000 bedrijven hebben hun balans over 2013 al gepubliceerd en daaruit blijkt dat ze samen over meer dan 222 miljard euro cash beschikken, of 638.000 euro per onderneming. Wellicht hebben de ‘achterblijvers’ minder in kas, want doorgaans publiceren de grootste en rijkste ondernemingen het snelst hun rekeningen. Maar de berg cash is zeker groter dan 240 miljard euro, 55 miljard meer dan in 2007.”

Er zijn in ons land ook heel wat rijke particulieren. Sommige bronnen hebben het over 253 miljard euro op de Belgische spaarboekjes. Als het volledige financiële patrimonium wordt meegerekend, ging het eind 2013 om een vermogen van 1.084,9 miljard euro. Met het onroerend vermogen erbij komen we aan 1.991 miljard

euro. De zakenkrant L’Echo concludeert daaruit dat een gezin gemiddeld 417.400 euro bezit. Velen vragen zich af waar hun 417.400 euro zich dan wel bevindt…

Een kleine minderheid wordt steeds rijker “Vergeet de 1%”, titelde het magazine The Economist dat er op wees dat vooral de 0,01% rijksten rijker worden.

De rijkste 0,1% Amerikanen staan op het punt om het vermogen van de 90% armsten te overtreffen - dat was van voor Wereldoorlog Twee geleden. De 0,01% rijkste Amerikanen zijn goed voor 11,2% van de rijkdom, de hoogste piek sinds 1916.

Van Eetvelt (Unizo) en het ontlopen van belastingen Bij syndicale acties is Karel Van Eetvelt alomtegenwoordig in de media. De woordvoerder van Unizo laat geen gelegenheid onbenut om syndicalisten te verwijten dat ze profiteurs zijn en met de toekomst van de jongeren spelen.

Waar we Van Eetvelt nog niet over hoorden, is over de belastingontduiking via Luxemburg of de vele fiscale gunstregimes waardoor bedrijven amper nog belastingen betalen.

Nochtans weet hij daar alles van. Het bedrijf Matexi, waar Van Eetvelt bestuurder van is, betaalde vorig jaar amper 5% belastingen op een winst van 42 miljoen euro. Toevallig heeft het bedrijf ook een vestiging in Luxemburg. Wie speelt hier eigenlijk met wiens toekomst?

Dossier thema

de

Linkse Socialist

Dossier door Nicolas Croes

“

In de komende jaren zal het ideologische debat gaan over de wisselwerking tussen staat en markt, tussen gemeenschap en individu, tussen publieke schuld en private eigendom. (...) Er begint zich een nieuwe wereld te vormen. Ze draagt in zich een enorme maatschappijverandering.” Dat was wat de econoom Bruno Colmant de dag na de betoging van 6 november schreef in een artikel onder de titel: “En wat indien er zich een grote maatschappijverandering voorbereidt?” Die verandering is absoluut noodzakelijk. Hoe kunnen we ervoor zorgen dat de deze verandering gericht is op belangen van de overgrote meerderheid van de bevolking?

Foto: Laurent (Antwerpen)

Grote maatschappijverandering in voorbereiding?

Hoe daar geraken en welke rol kan de algemene staking spelen?

D

e betoging van 6 november was indrukwekkend.

Zowat 150.000 mensen kwamen op straat tegen de besparingsplannen van de regering-Michel. De volgende stappen van het actieplan, de regionale stakingen en de nationale algemene staking van 15 december, dienen zich eveneens als veelbelovend aan.

Na 6 november kwam Kris Peeters (CD&V) en zijn partij met het voorstel om een belasting op kapitaal te heffen in de vorm van een vermogenswinstbelasting. De onthullingen van Lux Leaks, waarbij belastingen worden ontdoken via Luxemburg, hadden olie op het vuur gegoten. En dan was er nog de 1,45 miljard euro winst die Marc Coucke als patroon van Omega Pharma opstreek bij de verkoop van zijn bedrijf. Op dat bedrag betaalt hij geen belastingen.

Als sommigen in de regering nu spreken over een vermogenswinstbelasting in de verre toekomst is het doel duidelijk: het onaanvaardbare laten aanvaarden. Het is

een uitdrukking van de paniek in de regering. In Le Soir schreef Béatrice Delvaux: “Het gaat niet om het straffen van kapitaal (...) Het is belangrijk dat de besliste radicale hervormingen aanvaardbaarder worden gemaakt en dus toepasbaar voor diegenen die ze ‘ondergaan’.” Het zou erg zijn indien alle inspanningen van de arbeidersbeweging slechts dat als resultaat zouden hebben...

Deze regering van rijken moet niet bijgestuurd worden, ze moet volledig weg.

Het regeerakkoord maakte al duidelijk dat het beleid enkel gericht is op de belangen van de kleine toplaag die van het resultaat van onze arbeidskracht leeft

Algemene staking als instrument van systeemverandering

D

e uitdaging lijkt bijzonder hoog gegrepen, maar het is het enige alternatief. De orkaan van de economische crisis zal niet zomaar gaan liggen en het kapitalistische offensief zal het enkel versterken. Dat zien we doorheen Europa en de rest van de wereld. Maar er is niet zoiets als de laatste crisis van het kapitalisme. Dit achterhaalde systeem zal een vorm van stabiliteit proberen te vinden en kan dat op basis van een nederlaag van de arbeidersklasse met een drastische aanval op onze levens- en arbeidsvoorwaarden.

De asociale aanvallen op de werkenden gebeuren aan een nooit gezien tempo met massale herstructureringen en bedrijfssluitingen in de privésector en drastische besparingen in de publieke sector. Dat heeft de autoriteit van alle traditionele instellingen van de heersende klasse ondermijnd. En het leidt tot de terugkeer van een fenomeen dat in ons land samen met de 20ste eeuw verdwenen leek te zijn, een van de sterkste

Foto: SooRa (Gent) wapens van de arbeidersbeweging met te betreden. Het betwist bovendien de name de algemene staking. stelling dat we nu eenmaal voor een Vandaag worden algemene stakingen werkgever moeten werken en de dagevooral gezien als een vorm van protest lijkse uitbuiting moeten aanvaarden om of het uitoefenen van druk. De laatste te kunnen leven. algemene stakingen in ons land waren Als een staking een zekere omvang erop gericht om de “regering de stem krijgt - van een staking in een bedrijf van de straat te laten horen”. Het doel naar een lokale of nationale algemene was niet om de regering te laten vallen, staking die bovendien enkele dagen laat staan om het kapitalistische systeem duurt - neemt het belang ervan enkel omver te werpen. De beweging werd maar toe. Het leidt tot de centrale vraag: steeds afgeremd door de vrees dat er een wie is eigenlijk baas in het bedrijf, de nog rechtsere regering zou komen. Dat economie en de staat? Zijn het de werargument gaat nu niet meer op. kenden of de grote patroons en aandeelMaar zelfs indien de woede onder bre- houders? Het potentieel van een algede lagen van de bevolking toeneemt en mene staking is ook dat het de realiteit daarmee ook de roep naar ‘iets anders’ scherp stelt: het zijn de werkenden die steeds luider klinkt, blijft er nog een gro- alle rijkdom produceren en die aan de te vaagheid bestaan over wat dat ‘anders’ basis van de economie liggen. Zij kundan wel inhoudt. Het ontbreekt aan een nen de economie ook platleggen. Het breed gedragen alternatief op de huidige zijn ook zij die de economie terug kunsamenleving. nen opstarten, ze hebben daar geen grote Elke staking omvat een betwisting patroons, speculerende aandeelhouders van de macht van het kapitalisme. Een of andere parasieten voor nodig. Zoals stakerspost maakt het de werkgever bij- de oude slogan het zegt: “De baas heeft voorbeeld onmogelijk om ‘zijn’ bedrijf jou nodig, jij hebt hem niet nodig.”

en steeds rijker wordt. De regering wegstaken, betekent dat we een alternatief moeten hebben. Een nieuwe tripartite of andere coalitie tussen gevestigde partijen is dat niet. Partijen als de PS of sp.a en Groen beweren dan wel dat ze onze verontwaardiging delen, maar eens ze aan de macht zijn laten ze ons even goed voor de crisis betalen. Enkel het ritme van het asociale offensief is anders, over de grote lijnen van het beleid zijn ze het met de rechterzijde eens. LSP heeft de afgelopen weken meermaals herhaald dat we het volledige besparingsbeleid weg moeten krijgen. De val van de regering MR/CD&V/Open vld/N-VA is geen eind-

punt voor onze strijd, maar slechts een stap, uiteraard wel een belangrijke stap.

Zoals we in ons pamflet op 6 november al schreven: “Onze strijd begint nu. De ervaring die we daarin opdoen, moet gebruikt worden voor de opbouw van een echte tegenmacht van de arbeidersklasse. In plaats van een antiwerknemersregering willen we een arbeidersregering.

Een regering wiens beleid niet gericht is op winstgarantie voor een handvol superrijken, maar op de behoeften van de overgrote meerderheid van de bevolking.

Dat vereist een volledige breuk met het besparingsbeleid.”

De vraag van de macht

E

en algemene staking legt niet alleen de basis voor een grootschaligere strijd tegen de kapitalistische samenleving en de verdedigers van dit systeem, het bevat ook de kiemen van een toekomstige samenleving waarin we democratische controle hebben op de productiemiddelen, de sleutelsectoren van de economie, en met dit beheer bouwen aan een meer gelijke samenleving.

In de loop van de grote algemene staking van de winter van 1960-61 hadden de strijdcomités de economische activiteit in het land vijf weken lang platgelegd. Deze organen werden aanvankelijk opgezet om de strijd tegen het besparingsplan van de Eenheidswet beter te organiseren, maar ze begonnen ook de distributie van voedsel en medicijnen op te nemen, het beheer van het transport, ... In een dergelijke situatie verliest de heersende klasse geleidelijk aan de controle op de samenleving.

Naarmate een sociaal conflict harder wordt, nemen de taken van de stakerscomités toe en ontstaat een situatie van dubbelmacht. Dat is een situatie waarbij er naast de kapitalistische staat een

embryo van een nieuwe arbeidersstaat ontstaat doorheen de coördinatie van arbeidersvergaderingen en hun acties.

Die strijdcomités of stakerscomités hebben het potentieel om het begin te vormen van een nieuwe organisatie van de samenleving door de strijdorganen om te vormen tot beheersorganen. Dat was een fenomeen dat bij algemene stakingen in het verleden vaak voorkwam.

Zowel de burgerij als de vakbondsleiders waren vaak ongerust over deze ontwikkeling. Tijdens de Britse algemene staking van 1926 - overigens de laatste die dat land kende merkte een conservatieve politicus aan de vakbondsleiders op dat een verderzetting van de staking zou betekenen dat ze machtiger werden dan de staat zelf. Hij stelde de vakbondsleiders de vraag: “Zijn jullie daartoe bereid?”

In de algemene staking van 1960-61 in ons land werd het kapitalistische systeem net zoals in Groot-Brittannië in 1926 niet door haar eigen kracht gered, maar door de afwezigheid van een leiding die voldoende stoutmoedig was en genoeg vertrouwen had in de capaciteiten van de arbeidersklasse om een eigen democratisch alternatief op te bouwen.

Boekentip: ‘De opstandige en revolutionaire algemene staking van de winter van 1960-61′ door Gustave Dache

Dit boek was niet verkrijgbaar op de boekenbeurs, maar het is wel een uitstekend boek om te lezen met de huidige beweging tegen de rechtse regering als gepaste achtergrond. We bieden dit boek over de staking van 1960-61 nu tijdelijk aan de voordelige prijs van 10 euro, verzendingskosten inbegrepen, aan. Stort op BE 48 0013 9075 9627 van Socialist Press met vermelding “60-61”. Op marxisme.be vind je tevens een pdf van dit boek (http://www.marxisme.be/ n/?wpfb_dl=138).

dossier thema

www.socialisme.be November/December 2014

Geen echte democratie zonder controle op de economie

Foto: Chloë (Antwerpen)

De revolutionaire krachten organiseren

I

n het kader van de organisatie van de strijd hebben we algemene vergaderingen op de werkvloer, in de wijken, op de scholen, aan de faculteiten nodig om te beslissen over hoe we de strijd verderzetten en om een sterke beweging uit te bouwen waarbij we zoveel mogelijk mensen betrekken en de werkenden, jongeren en armen verenigen en democratisch van onderuit organiseren.

Als deze comités zich lokaal, regionaal en nationaal coördineren, uiteraard steeds onder controle van algemene vergaderingen en met vertegenwoordigers die permanent afzetbaar zijn, kunnen ze geleidelijk van strijdorganen uitgroeien tot machtsorganen. Op deze manier bestaat er een veelheid van ‘parlementen’.

Het hoogtepunt van dit proces is de vestiging van een regering van arbeiders, een regering die de belangen van de meerderheid van de bevolking vertegenwoordigt en niet die van een kleine elite. Vandaag botst elke economische, democratische of ecologische eis met de dictatuur van de kapitalistische markten, het heilige huisje van de ‘concurrentiepositie’. Het huidige systeem is genetisch niet in staat om democratisch te zijn, de belangen van de meerderheid van de bevolking botsen immers steeds met de macht die in handen is van de kleine minderheid van eigenaars van de productiemiddelen.

Als we hier spreken over arbeiders is dat niet vanuit dogmatisme. Het is omdat de georganiseerde arbeidersbeweging de enige kracht in de samenleving is die de economie volledig kan platleggen en dus ook de machtsbasis van de kapitalistische elite. Dat kan doorheen een algemene staking en massamobilisaties.

Foto: MediActivista Deze stellen immers de kwestie van een nieuwe samenleving, een samenleving waarin de sleutelsectoren van de economie in handen van de arbeidersbeweging zijn zodat er met een democratische planning kan gewerkt worden.

Het aspect van democratie in het productieproces is van fundamenteel belang. Zoals de Russische revolutionair Leon Trotski al stelde: “Een planeconomie heeft nood aan democratie zoals het menselijk lichaam nood aan zuurstof heeft.” Het was overigens het gebrek aan democratie die leidde tot de ineenstorting van het Oostblok, waar het systeem verstikt werd door de dictatoriale kanker van de stalinistische bureaucratie.

Internationalisme

Een van de redenen die toelaat om die bureaucratische degeneratie van de Russische revolutie en de machtsovername door een bureaucratische kaste in de Sovjet-Unie te begrijpen, is het isolement waarin dit economisch en cultureel achtergebleven land zich vlak na de revolutie van 1917 bevond. Een ander element was de afwezigheid van voldoende sterke revolutionaire leidingen in andere landen, wat bijdroeg tot de nederlagen bij de revolutionaire mogelijkheden in onder meer Duitsland, Hongarije, Italië,... in de jaren 1917-1923.

In de afgelopen jaren zagen we dat massabewegingen bijzonder besmettelijk waren. Offensieve bewegingen kregen vaak snel navolging in andere landen. Ook onze strijd heeft een internationale uitstraling, de betoging van 6 november en het syndicale actieplan worden ook elders in Europa besproken.

In veel landen is er nog geen actieplan tegen de besparingen waarbij de acties

zich niet beperken tot een nationale betoging zonder vervolg. Sociale media en internet bieden mogelijkheden om informatie over strijdbewegingen te verspreiden. Elke concrete stap in de breuk met het kapitalisme kan een breed gedragen enthousiasme teweegbrengen en dit ver over de nationale grenzen heen. Het kan aanleiding geven tot een revolutionaire dynamiek die we nooit eerder in de geschiedenis zagen.

Een arbeidersregering die weigert te buigen voor de dictaten van de speculatieve beleggingsfondsen, weigert om de publieke schulden te betalen (tenzij op basis van bewezen behoeften), de sleutelsectoren van de economie (de volledige financiële sector maar ook energie, distributie,...) en de natuurlijke rijkdommen nationaliseert onder controle en beheer van de gemeenschap, zou een enorme internationale impact hebben. Een regering die de gecreëerde rijkdom inzet voor een massaal programma van bouw van goed geïsoleerde sociale woningen, scholen, ziekenhuizen, ... zodat iedere werkende niet alleen degelijke arbeidsen loonvoorwaarden geniet maar ook mee beslist over de praktische organisatie van het werk en de organisatie van het dagelijkse leven in de samenleving, zou wereldwijd enthousiasme genereren.

In Europa en elders zou een dergelijke regering natuurlijk op tegenkantingen van instellingen als het IMF, de Wereldbank, ... botsen. Een arbeidersregering zou de invoering van haar beleid moeten combineren met de mobilisatie van de bevolking en oproepen tot internationale solidariteit. Het conflict tussen de sociale klassen komt dan op een ander niveau terecht, maar de arbeidersklasse zou deze strijd versterkt aangaan.

Foto: SooRa (Gent) Het brede bewustzijn van de noodzaak om te gaan naar een samenleving onder democratische controle en beheer van de massa’s is vandaag nog niet aanwezig.

Maar we mogen niet vergeten dat de geschiedenis niet altijd op eenzelfde ritme ontwikkelt, de geschiedenis verloopt niet rechtlijnig. Er zijn vaak schokken.

Soms lijkt de arbeidersbeweging decennialang niet te ontwikkelen. Op andere ogenblikken, door strijdbewegingen en de bewuste tussenkomst van marxistische militanten, kan het bijzonder snel gaan en kan de arbeidersbeweging op enkele weken, soms zelfs op enkele dagen, de achterstand op de politieke situatie inhalen.

Doorheen de geschiedenis hebben algemene stakingen meermaals een revolutionair karakter aangenomen. Dat kan ook vandaag. Er zijn vier centrale voorwaarden waaraan moet voldaan zijn om over een revolutionaire situatie te spreken.

De arbeidersklasse moet in opstand komen tegen het kapitalisme, de middenlagen in de samenleving moeten twijfelen en – minstens gedeeltelijk – de kant van de arbeiders kiezen en de heersende klasse (de burgerij) moet verdeeld zijn omdat ze geen manier ziet om uit de crisis te geraken. De vierde voorwaarde is eveneens cruciaal: het bestaan van een revolutionaire massaorganisatie die de woede kan kanaliseren in een strijd voor een democratisch socialistische samenleving. Deze kracht opbouwen voor de volgende stappen in de klassenstrijd, is de belangrijkste uitdaging van LSP en de internationale organisatie waartoe LSP behoort, het CWI (Comité voor een Arbeidersinternationale).

In zijn strijd heeft de arbeidersklasse nood aan ordewoorden die overeenstemmen met de objectieve noden van dat ogenblik. Zelfs een kleine groep kan zijn numerieke zwakte overstijgen en een factor in de beweging worden indien ze aangepaste ordewoorden op het juiste ogenblik naar voor schuift. We moeten de middelen vinden om geleidelijk aan, en vanuit de huidige behoeften, het idee van een socialistische maatschappijverandering als enige mogelijke uitweg ingang te doen vinden.

Leon Trotski over stakingen

“De stakingen met fabrieksbezetting overschrijden de grenzen van de normale kapitalistische maatschappij. Geheel onafhankelijk van de eisen van de stakers brengt de tijdelijke inbezitneming van de bedrijven de afgod van de kapitalistische eigendom een slag toe. Iedere staking met bezetting stelt in de praktijk de vraag: wie is meester in de fabriek, de kapitalist of de arbeiders?

“Werpt de staking met bezetting deze vraag episodisch op, het fabriekscomité verleent er organisatorisch uitdrukking aan. Het door alle arbeiders en bedienden van het bedrijf verkozen fabriekscomité schept in één slag een tegengewicht tegen de wil van de directie.”

(Uit ‘Het overgangsprogramma’ van Leon Trotski)

thema internationaal

de

Linkse Socialist

Koerdistan. Strijd voor Kobanê op een keerpunt Ingekorte versie van een dossier door Serge Jordan (CWI)

T

erwijl een groot deel van Syrië weggleed in een reactionaire sectaire oorlog, werden de drie voornamelijk Koerdische enclaves van Rojava, waaronder Kobanê, in 2012 verlaten door de troepen van het regime van Assad. In Rojava werd het ‘zelfbeheer’ en de autonomie uitgeroepen door de krachten die de politieke macht grepen.

Het gaat vooral om de PYD (Democratische Eenheidspartij, de Syrische variant van de Koerdische Arbeiderspartij of PKK).

De jihadistische Islamitische Staat (IS) valt Kobanê, het meest kwetsbare kanton van Rojava, langs bijna alle kanten aan en dit met zware wapens, tanks en raketten. Rojava en het expliciet seculiere model ervan vormen een directe bedreiging voor de reactionaire theocratische agenda van IS. De verworvenheden in Rojava en het verzet in Kobanê bieden een mogelijke brug op weg naar Koerdische zelfbeschikking en meer algemeen als mogelijk referentiepunt voor de heropleving van de strijd van arbeiders en jongeren tegen de horror van IS en de dictatoriale regimes in het Midden-Oosten. Maar we moeten alle politieke complicaties en gevaren in de regio erkennen. Een nederlaag van deze strijd zou leiden tot meer lijden en ellende voor de bevolking in de regio.

verantwoord was om de strijders tegen IS in Kobanê niet te helpen.” De bocht werd bevestigd door de aanwezigheid van een vertegenwoordiger van YPG in het operationeel centrum van de coalitie in Erbil om de luchtaanvallen in Kobanê met het Amerikaanse leger te coördineren.

Socialisten en de strijd om Kobanê

Lang voor de strijd in Kobanê op internationale mediabelangstelling kon rekenen, stelden wij dat er nood was aan democratisch beheerde niet-sectaire comités om de verdediging van de massa’s te organiseren, niet alleen tegen IS maar ook tegen alle andere religieuze extremistische groepen, de brutale en sectaire krachten van de Syrische en Iraakse regimes en tegen imperialistische interventie – deze interventie speelde overigens een belangrijke rol in de groei van de jihadistische bendes die nu Kobanê aanvallen.

Om de eenheid over nationale, etnische en religieuze grenzen te versterken, moet de strijd versterkt worden met een politiek programma dat een compromisloze positie inneemt voor gelijke rechten voor alle onderdrukte mensen en gemeenschappen in de regio, met inbegrip van het recht op zelfbeschikking.

Tegenover de dreiging van een etnische genocide door IS-moordenaars, vroegen de verdedigers van Kobanê en heel wat Koerden dat de ‘internationale gemeenschap’ hen zou bijstaan tegenover de beter uitgeruste IS-eenheden.

Dit is een begrijpelijke vraag gezien de omstandigheden, maar het is een benadering waarvoor de massa’s in Kobanê en andere delen van Rojava mogelijk een zware prijs zullen betalen. Als de Westerse regeringen echt bezorgd waren om het welzijn van de bevolking van Kobanê of zelfs nog maar gewoon IS zouden bestrijden zonder achterliggende bedoelingen, dan zouden ze de verdedigers van de stad al lang geleden wapens bezorgd hebben en daar geen politieke toegevingen voor gevraagd hebben. Wat er nu gebeurt, is iets anders.

De Amerikaanse wapens worden als chantagemiddel gebruikt om de strijders van Kobanê tot politieke toegevingen te brengen en om de PYD aan

Foto: Mediactiva

‘voorwaarden’ die van buitenaf worden organiseren die een rol hadden kunnen opgelegd en die ingaan tegen de belan- spelen in het verzet tegen IS. Tegenover Als Kobanê standhoudt, is het omdat gen van de Koerdische massa’s.” (‘De de aanhoudende dreiging van IS moet de PYD (Democratische Eenheidspartij) strijd om Kobanê’, 2 oktober) de bevolking in elke stad en ieder dorp en de gewapende vleugel ervan, YPG ( De acties van IS zijn verschrikkelijk in alle delen van Rojava gemobiliseerd Volksbeschermingseenheden) en YPJ en bedreigend, maar ze zijn niet het worden en een militaire basisopleiding (Vrouwelijke Beschermingseenheden), enige gevaar voor Kobanê en Rojava. krijgen om zich daarna te organiseren een heldhaftige strijd leveren. Ze zijn tot Achterkamerakkoorden met het impe- in verdedigingsorganen die de sectaire nu toe de enigen die de opmars van IS rialisme moeten grenzen overstijop de grond stoppen. Vergelijk dat met verworpen wor- De eerste bondgenoot gen. De overblijhet povere optreden van het totaal corden, deze kunnen vende strijders van het Koerdische rupte Iraakse leger of van de Peshmerga immers een kwain Kobanê zulverzet is niet het (de gewapende troepen van de semi-aulitatieve verandelen niet in staat VS-imperialisme tonome Koerdische regering in Noordring veroorzaken zijn om de strijd of andere Irak) die de Sinjar bergen en andere gei n h e t k a r a koneindig lang vol bieden bijna zonder strijd aan IS lieten. ter van de strijd. te houden vankapitalistische De Amerikaanse strategen waren aanKobanê en anuit een isolement krachten maar vankelijk bereid om Kobanê prijs te dere kantons van en zonder actieve de actieve en geven. “Hoe verschrikkelijk het ook is Rojava kunnen steun van brede onafhankelijke wat gebeurt in Kobanê, we moeten wat herleid worden lagen in de regio. mobilisatie van de afstand nemen en de strategische doeltot de speelbal De eerste bondstellingen begrijpen”, verklaarde John van buitenlandse genoot van het werkende bevolking Kerry eind september. De VS kwamen machten en hun Koerdische veren de armen in de op dat standpunt terug. Obama wilde lokale marionetzet is niet het VSregio en de rest van niet dat IS een nieuwe militaire overten, waarbij de imperialisme of de wereld. winning zou boeken. En toelaten dat oprechte elemenandere kapitaliseen groep die verbonden is met de PKK ten van volksvertische krachten instaat voor het echte gevecht tegen de zet aan de kant worden geschoven en maar de actieve en onafhankelijke moIS, was evenmin interessant voor de waarbij de strijd die duizenden al met bilisatie van de werkende bevolking en Westerse machten. hun leven bekochten een mes in de rug de armen in de regio en de rest van de De beperkte en eerder aarzelende wordt gestoken. wereld. Het ondermijnen van de verluchtaanvallen tegen IS in Kobanê worvenheden van Rojava door pro-kamaakten plaats voor een sterkere steun Voor socialistische pitalistische en pro-imperialistische aan de strijders van YPG, onder meer democratie krachten zou een stap achteruit zijn en door wapens te droppen alsook munitie een complicatie vormen voor de strijd en medisch materieel. Plots beweerden De kracht en de duurzaamheid van de van de Koerdische bevolking voor hun de VS dat het “moreel moeilijk en onstrijd in Rojava zijn rechtstreeks ver- rechten en de nodige eengemaakte strijd bonden met de actieve betrokkenheid van alle armen en onderdrukten in de van brede lagen van de lokale bevolking. regio. Dat is waarom de Koerdische Er werden stappen vooruitgezet, maar strijd moet verdiept worden en er moet de manoeuvres waarover we hierboven geprobeerd worden om het geografisch spraken wijzen ook op een gebrek aan uit te breiden door een oproep te doen democratische transparantie in hoe de aan de werkende en arme massa’s van strijd wordt gevoerd en hoe beslissingen de hele regio rond een programma voor worden genomen. sociale verandering.

Zonder echte democratische controle De houding van de regionale regering en oprechte zelforganisatie van de mas- van Efrîn die actief op zoek gaat naar sa’s, is er een gevaar dat bureaucratische private bedrijven in de regio, wijst op de elementen de overhand krijgen. De alge- inherente tegenstelling van een poging mene vergaderingen en comités moeten om een nieuw model op basis van sociauitgebreid en gedemocratiseerd worden, le rechtvaardigheid op te bouwen terwijl met vertegenwoordigers die permanent tegelijk in het kader van het kapitalisme afzetbaar zijn. wordt gewerkt. “Democratisch confeDe paar duizend mensen die in Kobanê deralisme” zonder een einde te maken bleven om de stad te verdedigen zijn bij- aan de winsthonger en uitbuiting, leidt zonder heldhaftig. Maar ze strijden tot concurrentie tussen lokale besturen vooral op zichzelf. De overgrote meer- voor investeringen en een neerwaartse derheid van de lokale bevolking is de spiraal inzake arbeidersrechten en lestad ontvlucht. De PYD had sneller een vensstandaard. oproep moeten doen aan alle werkenden, De massa’s van Rojava moeten hun boeren en jongeren om zich te vereni- strijd ook op het economische terrein gen, zelfverdedigingscomités op te zet- voeren, door fabrieken over te nemen ten, straatbarricades op te werpen en op en de grond te collectiviseren. Ze moedie manier een actieve rol te spelen in ten de voorwaarden vestigen voor een de bescherming van hun stad – zoals dit democratische socialistische planning ook gebeurde met het antifascistische van de productie. Samen met een garanverzet in Barcelona in 1936, uiteraard tie op volledige democratische rechten onder andere omstandigheden. voor iedereen, zou dit een voorbeeld Jammer genoeg vormden de guerrilla- zijn voor de massa’s in de hele regio. methoden van PKK/PYD, een methode Het zou aangeven dat het mogelijk is Op 1 november betoogden 5.000 mensen in Brussel om hun solidariteit met de Koerden in Kobanê te betuigen. LSP was waarbij een kleine minderheid strijd le- om een uitweg te vinden weg van arer ook bij met een delegatie. Onze militanten verkochten 144 exemplaren van ons maandblad op deze betoging. vert in naam van de meerderheid, een moede, oorlog, sectair geweld en natiFoto: MediActivista obstakel om de tienduizenden mensen te onale onderdrukking.

Kobanê houdt vol

te zetten tot een volgzame houding tegenover het VS-beleid. Washington probeert de Koerdische Nationale Raad (KNC), een rechtse coalitie van Syrische Koerdische partijen die gesteund worden door Barzani (de president van het Koerdisch gebied in NoordIrak), als tegengewicht voor de PYD in Rojava te promoten. Op 22 oktober sloot de PYD officieel een akkoord van machtsdeling met de pro-kapitalistische KNC. Drie dagen voordien was er een verklaring van het algemene commando van de YPG: “We zullen er alles aan doen om het concept van echt partnerschap voor het bestuur van dit land te consolideren en te laten overeenstemmen met de aspiraties van de Syrische bevolking van alle etnische, religieuze en sociale klassen.” Dit is een gevaarlijk precedent. De grondwet van Rojava vermeldt de bescherming van arbeidsrechten, duurzame ontwikkeling en algemeen welzijn. Maar dat kan niet bereikt worden terwijl gepleit wordt voor harmonie tussen sociale klassen.

Het gaat om een poging van het VSimperialisme en zijn partners om een meer volgzame Koerdische leiding in Rojava te vestigen. Wij waarschuwden hiervoor: “Een oplossing voor de Koerdische strijd die uitgaat van politieke steun van het westerse imperialisme moet verworpen worden. Het leveren van wapens kan enkel aanvaard worden op basis van een verwerping van

www.socialisme.be Oktober 2014 November/December 2014

Internationaal/Partijnieuws thema

Ierland in opstand tegen waterbelasting door

T

Jeroen (Gent)

ot 100.000 betogers protesteerden tegen een nieuwe waterbelasting in Ierland. De Ieren betalen via de gewone belastingen al voor hun water, maar nu wil de regering daar een extra taks bovenop doen. Het verzet hiertegen wordt breed gedragen en verandert ook het politieke landschap.

Bij een tussentijdse verkiezing op 10 oktober werd Paul Murphy van de Anti Austery Alliance onverwacht in het parlement verkozen. We spraken met Finghin Kelly, parlementair medewerker van Paul Murphy.

Waarom is die waterbelasting zo belangrijk?

de waterbelasting uit te bouwen. Op de dag dat Paul verkozen werd, waren er ook 100.000 betogers tegen de water“De mensen gaan al zes jaar gebukt on- belasting in Dublin. De waterbelasting der een hard besparingsbeleid waarbij is vandaag het meest prominente polide levensstandaard rake klappen kreeg. tieke thema.”

Dat brengt mensen in de problemen, statistieken geven aan dat een op vier Hoe kan deze belasting gestopt wormensen op de rand van armoede leeft. den?

De Ierse economie kent een zogenaamd herstel, maar de mensen zien geen ver- “Voor ons is de niet-betaling belangbetering in hun levensvoorwaarden. En rijk. Duizenden mensen hebben geprodan komt de regering nog eens met een testeerd en houden de installatie van nieuwe belasting op water die elk ge- watermeters tegen. Maar we zullen zin 600 tot 700 euro per jaar zal kos- vooral een massale niet-betalingscamten. Het is de druppel die de emmer pagne moeten organiseren als de eerdoet overlopen. ste facturen in januari of februari in “Deze waterbelasting was het cen- de bus vallen. Tot nu toe hebben meer trale thema van onze verkiezingscam- dan een miljoen mensen geweigerd om pagne in Dublin South West. Het was zich voor de belasting te registreren en een speerpunt voor de beweging tegen weigeren ze om de belasting te betalen. het besparingsbeleid en we gebruikten Samen met de politieke druk kan dat de de verkiezingen om de beweging tegen belasting neerhalen.”

Hoe reageert de regering op deze druk?

“Sinds het begin van deze beweging weet de regering van geen hout pijlen maken. Elke dag spreken ministers elkaar tegen in de media en zijn er wanhopige pogingen om de impact van de belasting te minimaliseren door te zeggen dat de facturen lager zullen zijn dan verwacht. De steun voor de regeringspartijen en eigenlijk voor alle gevestigde partijen is historisch laag. Bij de laatste tussentijdse verkiezingen stemden twee derden van de mensen tegen de drie belangrijkste partijen die de Ierse politiek al sinds de onafhankelijkheid domineren.

“Waar Sinn Fein bij de Europese verkiezingen van mei nog de grote overwinnaar was en kon inspelen op het ongenoegen tegenover het besparingsbeleid, slaagden we er in hun bastion Dublin South West in om aan te tonen dat Sinn Fein holle retoriek brengt. Ze beperkt zich tot het idee: ‘wacht tot na de verkiezingen, stem voor ons en misschien kunnen we de waterbelasting dan afschaffen.’ Dat is geen actieve oppositie met een strijdbare strategie.”

Paul Murphy Welk alternatief schuiven jullie naar voor op politiek vlak?

schulden wordt betaald. Een onmiddellijke stopzetting van deze betaling en het verwerpen van alle rotte ak“We vertrekken van de kracht van de koorden met de trojka en de Europese bevolking en de mogelijkheid van ge- Commissie is nodig. Op basis van een wone mensen om te strijden. De bewe- audit kunnen we ervoor zorgen dat geging tegen de waterbelasting kan het pensioneerden of mensen met bewezen politieke toneel veranderen en tal van behoefte terugbetaald worden, maar de parlementsleden laten verkiezen in de schulden aan de grote bankiers en spevolgende algemene verkiezingen. Dat culanten weigeren we te betalen. Het zou meteen ook de kwestie van een zou toelaten om het besparingsbeleid echte linkse regering op de agenda om te keren. Een programma van masplaatsen. sale publieke investeringen mee betaald “Zo’n linkse regering zou weigeren door progressieve belastingen en het om de schulden af te betalen. Bijna een overnemen van de sleutelsectoren in vijfde van alle belastingen gaat naar de democratisch publiek bezit, zou voor 8 miljard die per jaar aan intrest op de echte verandering zorgen.”

Een partij om de samenleving te veranderen, sluit aan bij LSP! door

Stéphane Delcros

B

esparingen, onrechtvaardigheid, ongelijkheid, … zijn zowel in België als elders schering en inslag.

Verzet hiertegen is een noodzaak. Maar we mogen dit niet geïsoleerd doen met weinig of geen perspectieven. We hopen dat je door het lezen van deze krant overtuigd bent van de correctheid van onze benadering en doelstellingen. Uiteraard hopen we je daarmee te overtuigen om onze strijd en onze partij te vervoegen.

Kom naar onze meetings: Stop het sociale bloedbad. Michel I en het besparingsbeleid wegstaken Antwerpen.

Woensdag 26 november om 19u30 in café Multatuli (Lange Vlierstraat).

Sprekers: een syndicaal afgevaardigde van Bayer, de nationaal syndicaal verantwoordelijke van LSP en de voorzitter van LSPAntwerpen.

Leuven.

Vrijdag 28 november. Syndicaal café met etentje. Meer info via leuven@socialisme.be Gent.

Vrijdag 5 december in Celtic Tower (St. Michielshelling 5/6, Gent).

Sprekers: syndicalisten uit de regio.

Op 6 november zagen we dat de arbeidersklasse wel degelijk nog bestaat en de potentiële kracht heeft om alles te veranderen. LSP heeft daar de afgelopen jaren, toen er minder strijd was, vaak tegen de stroom in nadruk op blijven leggen. De arbeidersklasse is de fundamentele kracht om tot maatschappijverandering te komen. Met methodes als stakingen en massamobilisaties kan enkel de arbeidersbeweging het verzet bundelen en tot een overwinning brengen. De geschiedenis is daar getuige van en het wordt ook vandaag bevestigd.

Een krachtsverhouding uitbouwen rond de georganiseerde arbeidersbeweging is de enige manier om een einde te maken aan de kapitalistische uitbuiting.

Dat kan door wat ons toebehoort ook effectief toe te eigenen: het resultaat van

Waarom ik lid werd “Ik was altijd al links zonder me terug te vinden in de grote linkse partijen waar ik mijn waarden van sociale rechtvaardigheid niet in terugvind. Ik voelde me politiek geïsoleerd, onmachtig om iets te doen.

Op mijn school kwam ik dan leden van LSP tegen die een stand hadden opgezet. Er volgden verschillende gesprekken en het maakte me duidelijk dat er een alternatief mogelijk is. Ik wil me daar actief voor inzetten en zo de strijd tegen sociale ongelijkheid versterken.”

Asha, 22 jaar, Luik

onze arbeid. Want wij zijn het die de rijkdom produceren, laat ons dan ook democratisch beslissen over de toepassing ervan doorheen de collectivisering van de sleutelsectoren van de economie en de vestiging van een arbeidersregering samengesteld uit democratisch verkozen en permanent afzetbare vertegenwoordigers die geen enkel privilege genieten en leven aan een gemiddeld loon van een geschoolde arbeider.

van het huidige systeem en tegelijk het den bij alle activiteiten van de partij en terrein voor de toekomstige samenle- een centralisatie van de collectieve erving voorbereiden. varingen in de nationale structuren van Een maatschappijverandering in de partij. Die structuren zijn op hun België betekent niet veel als de rest beurt nodig om op basis van de opgevan de wereld onder de kapitalisti- dane ervaringen een politieke en orgasche uitbuiting gebukt blijft gaan. LSP nisatorische leiding te geven aan de parmaakt deel uit van een internationa- tij. Door ons te organiseren en samen le organisatie, het Comité voor een te handelen, kan een goed idee omgeArbeidersinternationale (CWI) dat ac- vormd worden tot een sterk wapen in de tief is in meer dan 40 landen op alle strijd voor een andere samenleving. continenten. We voeren overal dezelfde Een utopie? strijd voor verandering.

Perspectieven voor LSP hanteert intern het principe van verandering Het is utopisch te denken dat het hui- het democratisch centralisme. Dit bedige systeem gewoon verder kan blijven tekent dat we zo democratisch mogeWe willen vermijden dat we in onze bestaan, de aanvallen op mens en mi- lijk discussiëren en beslissingen nemen, strijd dezelfde fouten als in het verlelieu gaan daarvoor te ver. Maar het is met een zo groot mogelijke betrokken- den maken. Daartoe moeten we lessen ook evident dat een andere samenleving heid van de leden, om vervolgens samen trekken uit de strijd van het verleden. niet uit de lucht zal vallen. We moeten de genomen beslissingen uit te voeren. Marxisten bestuderen het verleden en strijden tegen de aasgieren aan de top Het vereist een engagement van de le- het heden, niet enkel vanuit historische interesse maar ook om perspectieven voor verandering naar voor te brengen.

De constante discussie onder onze leden over de perspectieven voor de toekomst, zowel de nabije als de verre toekomst, is van groot belang om een beter begrip van ontwikkelingen te hebben

en van daaruit conclusies te trekken inzake tactieken, strategie, methoden en ons programma in een specifieke periode. In elke situatie proberen we onze eisen aan te passen zodat ze een brug vormen tussen de dagelijkse problemen en de nood aan maatschappijverandering, dat is een overgangsprogramma.

Blijf niet aan de kant staan, sluit aan bij LSP!

Strijd, solidariteit, socialisme: dat zijn de drie pijlers waarop LSP bouwt.

Aansluiten bij LSP betekent het versterken van een instrument voor actie, een hef boom voor verandering. Iedereen kan een rol hierin spelen. Iedereen heeft talenten en mogelijkheden om de strijd voor een andere samenleving te versterken. We zullen onze strijd pas winnen als we collectief optreden en het potentieel van ieders mogelijkheden benutten.

Sluit aan: bel naar 02/345 61 81 of stuur een mail naar info@socialisme.be

Meer info over de partij / Lid worden: Hovenierstraat 45, 1080 Molenbeek Tel: 02/345 61 81. E-mail:info@socialisme.be.

Redactie: redactie@socialisme.be. Ook lezersbrieven zijn welkom!

Stand van LSP op de betoging van 6 november. Foto: Mathias (Kempen)

Abonnementen: * proefabo: 5 euro voor drie nummers, 10 euro voor zes nummers * gewoon abo: 20 euro voor twaalf nummers * steunabo: 30 of 50 euro voor twaalf nummers Of neem een doorlopende opdracht van minstens 2 euro Rekeningnummer voor abonnementen: BE48 0013 9075 9627 van Socialist

10

jongeren thema

de

Linkse Socialist

Gentse scholieren organiseren zich en vervoegen arbeidersbeweging door

Koerian (Gent)

A

an de kop van de vakbondsbetoging van 6 november was er een jongerenblok met opvallend veel Gentse scholieren. Meer dan 130 scholieren gingen niet naar de les om samen met 150.000 andere vakbondsmilitanten te betogen.

Al sinds begin september organiseren leerlingen op verschillende Gentse scholen zich tegen de besparingen op onderwijs. Bij aanvang van het schooljaar besloten Actief Linkse Studenten en Scholieren in Gent verschillende scholen aan te doen om de jongeren aan te spreken over besparingen in het onderwijs. Er werd consequent naar voor geschoven dat er opnieuw 7% van het BBP naar onderwijs moet gaan, en dat democratisch georganiseerde oplopende acties de enige manier vormen om die eis te verwezenlijken.

Dit resulteerde op 10 september in een relatief bescheiden betoging van ongeveer 80 jongeren. De algemene vergadering op het einde van de betoging besloot actiecomités op te richten op verschillende scholen. Deze actiecomités kwamen regelmatig samen om te bespreken wat de volgende stappen waren in de beweging tegen besparingen in het onderwijs. Ze besloten op 8 oktober een nieuwe betoging te organiseren, waarop vooral de solidariteit tussen studenten en scholieren werd benadrukt. Met 500 aanwezigen was dit een succes. Nadien werd door alle aanwezigen besloten zitacties te houden op verschillende scholen en zo toe

Foto: Collectif Krasnyi

te werken naar een scholierenstaking op 22 oktober.

Op 22 oktober bleven 800 Gentse scholieren weg uit de klas om te betogen voor een kwaliteitsvol en toegankelijk onderwijs. Actiecomités van op zes verschillende middelbare scholen en op Sint-Lucas Hogeschool tekenden present. Daarnaast waren er nog scholieren van scholen waar geen actiecomité was. Door de link met het personeel actief te zoeken stonden veel leerkrachten, ook zij zijn slachtoffer van de besparingen, positief tegenover de acties.

Enkele scholen gaven zelfs toestemming aan hun leerlingen om naar de actie te komen. In een grote algemene vergadering op het einde van de actie werd unaniem besloten alle aangekondigde vakbondsmanifestaties te steunen en samen met de arbeiders een front tegen alle besparingen te vormen.

Van een kleine beweging opgezet door ALS groeide de scholierenbeweging uit tot een gestructureerd protest dat actief Foto: PPICS is in bijna elke school in centrum Gent.

Van cruciaal belang hierbij waren de de- de link met het personeel. mocratische opbouw van de beweging, Een strijd tegen besparingen wordt het toepassen van een opbouwend ac- van onderuit gevoerd met respect voor tieplan, het naar voor schuiven van een diversiteit van de beweging en onderradicaal programma en het zoeken van linge meningsverschillen. Iedereen die zich tegen besparingen verzet moet de kans krijgen te participeren aan de opbouw van verschillende acties. In die zin waren en zijn de actiecomités van talloze scholieren op verschillende scholen cruciaal, net als de algemene vergaderingen die na elke actie werden en worden georganiseerd. Respect voor de verschillende meningen, eenheid in actie en diversiteit, heeft gezorgd voor een maximale betrokkenheid van alle actievoerders en heeft de slagkracht van de beweging bepaald.

De ALS hebben steeds een radicaal programma naar voor geschoven binnen de beweging. Eisen als 7% van het BBP voor onderwijs, het geld halen waar het zit, investeringen in onderwijs niet in oorlog werden door talloze scholieren overgenomen en in slogans gegoten. Ze enthousiasmeerden en politiseerden een grote groep. Ze werden

gebruikt in acties die zorgvuldig werden opgebouwd. Elke actie was groter dan de vorige, naar elke actie werd massaal gemobiliseerd. In een reeks pamfletten werden scholieren bewust gemaakt van de besparingen, hun gevolgen en de mogelijke alternatieven en werden ze opgeroepen om ervoor op straat te komen.

Doorheen de beweging is er een radicalisering die ook tot uiting komt in het aantal leerlingen dat bij ALS en ook bij LSP aansloot. Onze actiemethodes werken, en jongeren trekken heel bewust de kaart van een antikapitalistische jongerenorganisatie en consequent revolutionaire partij. Tot voor een paar maand werden bijvoorbeeld stakingen in het openbaar vervoer door scholieren op hoongelach onthaald, nu staan diezelfde leerlingen zelf aan de piketten.

De link met de georganiseerde arbeidersklasse is gelegd en zal niet meer worden verbroken. Op 1 en 15 december volgen (solidariteits)acties van Gentse scholieren, omwille van examens zal de nadruk op 15 decem-

ber liggen. Na de nationale vakbondsbetoging is er ook in de hoofden van de scholieren geen weg terug. Het volledige besparingsbeleid moet worden weggestaakt, een focus louter op besparingen in het onderwijs is uit den boze. Ook op komende vakbondsacties zullen scholieren aanwezig zijn als deel van de arbeidersbeweging.

De jonge geest is uit de fles en kan er niet meer worden ingepropt. De beweging van scholieren is gestart en zal niet zomaar stoppen. Honderden scholieren werden gepolitiseerd en geactiveerd, duizenden hoorden van de acties die in Gent zijn opgezet. De jeugd heeft de toekomst, en de jeugd is in strijd. Voor wie de slogan “Bourgeois, Crevits, van ons krijg je niets” al beu is gehoord, worden het harde tijden. Om het in de woorden van de scholierenactivisten zelf te zeggen “Wij zijn boos!

Hoe boos? Heel fucking boos!” Via het opgezet democratisch model willen zij in één front met alle slachtoffers van de besparingen niet alleen deze regering, maar heel het beleid wegstaken.

Franstalige geneeskundestudenten in actie door

Nicolas P (Brussel)

D

e afgelopen maanden broeide er iets onder de Franstalige geneeskundestudenten. Er waren betogingen en stakingsacties.

Waarover gaat het?

Studenten geneeskunde en tandheelkunde krijgen na hun studies een RIZIV-nummer. Dat nummer is nodig opdat patiënten een terugbetaling van de mutualiteiten zouden krijgen.

Zonder dit nummer is het niet mogelijk om als geneesheer aan de slag te gaan.

Sinds 1997 is het aantal toegekende nummers vastgelegd, los van het aantal studenten. In Vlaanderen werd beslist om een ingangsexamen te houden, langs Franstalige kant werden andere methoden van selectie ingevoerd en vervolgens terug afgevoerd onder druk van het studentenprotest.

Va nd a ag z ijn e r z owel la ngs Nederlandstalige als langs Franstalige kant meer studenten die afstuderen dan beschikbare RIZIV-nummers.

Enkele weken geleden maakten de Franstalige decanen bekend dat slechts de helft van de geneeskundestudenten en 40% van de tandartsen een RIZIVnummer zouden krijgen.

Het probleem beperkt zich niet tot het administratieve terrein. Achter de beperking van het aantal praktiseren-

de beoefenaars gaan de belangen van bepaalde groepen dokters en tandartsen schuil. Zij willen vooral zo hoog mogelijke honoraria opstrijken en zijn niet bekommerd om de gezondheidszorg die de bevolking aangeboden krijgt. Onder dokters is er zeker geen eensgezindheid hierover. Sommigen zijn kwaad omwille van de corporatistische standpunten.

De afgestudeerden zonder RIZIVnummer kunnen zich enkel verder specialiseren. Maar die bijkomende opleiding duurt gemiddeld nog eens vijf jaar en is dus bijzonder duur. Op de besparingsregeringen moeten we alvast niet rekenen om daarin tussen te komen.

Er is in ons land een tekort aan huisdokters. In 314 van de 589 Belgische gemeenten is er geen huisdokter meer en meer dan 30% van de specialisten zijn ouder dan 60 jaar. Een vertrouwelijk document dat in Le Soir uitlekte, bevestigde dit tekort dat vaak ontkend wordt door politieke en academische verantwoordelijken. Alleszins is het schandalig dat studenten die zes tot zeven jaar hard gewerkt hebben voor hun diploma nadien hun beroep niet kunnen uitoefenen.

Foto: Nico De studenten hielden verschillende algemene vergaderingen met actieve campussen en steden trokken met de basis vormen voor een sterke be- tegen alle pogingen om het protest steun van de studentenraad en het FEF pamfletten en petities. Hiermee wil- weging waarmee we overwinningen van de studenten te instrumentalise(de algemene studentenfederatie). Er len de studenten een grotere steun uit- kunnen boeken. ren voor verdere aanvallen zoals inwaren stakingsdagen waarop studen- bouwen om de acties op iedere campus De Actief Linkse Studenten zijn be- gangsexamens en beperkingen van ten in tientallen groepen naar andere uitbreiding te laten kennen. Het moet trokken in deze beweging en gaan in het aantal studenten.

partijnieuws thema

www.socialisme.be November/December 2014

Strijdbare antifascistische betoging op 9 november door

11

Morgane (Charleroi)

O

p 9 november trokken 600 betogers door de straten van Brussel om neen te zeggen aan extreemrechts geweld en om op te komen voor een sociaal alternatief.

De context van de betoging

In april vorig jaar lanceerden de Griekse antifascistische comités een oproep voor een Europese actiedag tegen de groei van extreemrechts. De sociale situatie in Griekenland is rampzalig: de bevolking ondergaat al jarenlang een hard besparingsbeleid waardoor de jongerenwerkloosheid bijvoorbeeld al lange tijd meer dan 50% bedraagt.

De gewelddadige neonazipar tij Gouden Dageraad slaagt er tegen deze achtergrond in om een zekere steun te vinden. Dat versterkt het vertrouwen om over te gaan tot geweld tegen moslims, Roma’s of nog tegen syndicalisten.

De neonazi’s pleiten voor ‘oplossingen’ die de woede van de bevolking niet richt tegen de echte verantwoordelijken voor de crisis maar tegen zondebokken.

Elders in Europa ziet het er niet beter uit, zo haalt het extreemrechtse Front National in Frankrijk hoge scores in verkiezingen en peilingen. De diepe politieke crisis waarbij de gevestigde partijen hun autoriteit verliezen, speelt daar uiteraard ook een rol in.

De ontwikkeling van extreemrechts is direct verbonden met de crisis en de sociale problemen. We worden steeds tegen elkaar uitgespeeld, onder meer om werk of huisvesting te vinden. Extreemrechts zet mensen ertoe aan om zich eerder tegen hun buren te keren dan tegen de verantwoordelijken, het patronaat en het volledige establishment.

Blokbuster besloot samen met JOCBrussel (Jeunes Organisés et Combatifs, tegenhanger van KAJ), USE (Unions Syndicale Etudiante – zeg maar het ABVV van de franstalige studenten) en Jeunes-FGTB om gehoor te geven aan de oproep van de Griekse antifascistische comités. Zestien organisaties ondertekenden het platform en maakten van de actiedag een succes.

Goede mobilisatie, jongeren in verzet!

De betoging was bijzonder geslaagd.

Niet alleen in aantal deelnemers maar ook wat de strijdbaarheid betreft. Veel jongeren, scholieren en studenten, kwamen betogen tegen extreemrechts maar ook tegen alle vormen van rechts populisme, waaronder ook dat van N-VA. Maar het was geen pure jongerenbeto-

Foto: MediActivista ging, er waren syndicalisten, werken- land, op 4 oktober. Ook toen gaven antiBij de laatste verkiezingen heeft het den, werklozen en ook een opmerkelijke fascisten aan dat we geen ruimte willen Vlaams Belang klappen gekregen. Dat delegatie van Koerdische militanten. laten aan extreemrechts, we betoogden is natuurlijk positief, maar het kan ook Langs het parkoers spraken we om- met 400 door de hoofdstad. de druk op de leiding om zich aanstaanders aan om de betoging toe te lichDe verschillende antifascistische mo- vaardbaar op te stellen beperken en ten, we trokken door de volkse Marollen. bilisaties gaven aan dat er een potentieel dus de deur open zetten voor radicaDat leverde veel goede reacties op en is om het verzet op te bouwen op straat lere elementen. Verder zorgt de komst sommigen vervoegden de betoging. en in de wijken. van de neonazi’s van Gouden Dageraad en N PD ( Nationaldemok ratische Niet de eerste actie… … en er zullen er nog Partei Deutschlands) in het Europees volgen!

Parlement voor een zekere dynamiek Elk jaar organiseert Blokbuster in in deze kringen. maart een betoging tegen de studenten In Griekenland werd hard gestreden Op 8 november was er nog een van het Vlaams Belang, de NSV. Dit tegen het besparingsbeleid, maar dit tweede neonazimeeting in ons land. jaar waren er ongeveer 500 betogers in heeft jammer genoeg nog niet tot over- Opmerkelijk detail: op deze meeting Antwerpen, waaronder ook een goede winningen geleid. Het ontbrak aan de tekende ook Vlaams Belanger Rob delegatie Franstaligen met onder meer juiste oriëntatie en stoutmoedige stra- ‘Klop’ Verrecyken present. Na de laatste militanten van de JOC. Vlak na de tegie. Op basis van de frustraties die dit Europese verkiezingen verloor hij zijn Europese verkiezingen van 25 mei was teweegbrengt, kan Gouden Dageraad job als parlementair medewerker, maar er in Brussel een betoging met onge- terrein winnen. hij vond onderdak bij de Duitse NPDveer 2.500 aanwezigen toen Marine Le De situatie in ons land is nog niet zo verkozene Udo Voigt. Verreycken dreigPen naar het Europees Parlement kwam. ver als in Griekenland, maar we moe- de even met een tegenactie op 9 novemDe oproep van JOC voor deze betoging ten waakzaam blijven. We ondergaan ber, waarvoor hij symbolen van Gouden ging viraal op de sociale media. al enkele jaren besparingsmaatregelen, Dageraad gebruikte. Van een tegenacSindsdien werd ook nog geprotesteerd zowel die van de vorige regering als de tie hebben we niets gemerkt, maar aan tegen een meeting van neonazi’s in ons harde besparingen vandaag. de vooravond ging Verreycken maar

Pride. Hoe solidariteit vooroordelen overwon recensie door

D

Michael Johnson

e film Pride toont de oprichting van de groep Lesbians and Gays Support the Miners (LGSM) en toont hoe die groep actief was in de Britse mijnwerkersstaking van 1984-85. De Londense afdeling van LGSM haalde heel wat geld op om de mijnwerkers te steunen, er werd ongeveer 20.000 pond opgehaald voor mijnwerkers in Wales en de groep trok naar tal van gemeenschappen.

Er ontstonden gelijkaardige groepen doorheen het hele land.

De film gaat al snel over tot de pogingen vanuit de LGBT-gemeenschap om de staking te steunen, ondanks twijfel in de gemeenschap. Personages in de film hebben het over de homofobie waarop ze in arbeidersbuurten botsten. Maar er wordt ook ingegaan op de twijfels bij de mijnwerkersvakbond NUM (National Union of Miners) over een te grote zichtbaarheid van LGBTactivisten en hoe dit zou gebruikt worden door de politie, media en werkwilligen.

Al deze moeilijkheden beginnen te verdwijnen als de groepen beseffen hoe gelijk-

aardig hun strijd eigenlijk is. Pride wijst terecht op de rol van de politie en de media in de staking, maar ook in hun houding tegenover de LGBT-gemeenschap. De film begint met echte beelden van een politieaanval op stakersposten van de mijnwerkers.

Er wordt sterk nadruk gelegd op politierepressie en ook de LGBT-gemeenschap kon daarvan meespreken. De toenmalige verantwoordelijke van de politie van Manchester, James Anderton, omschreef mensen met HIV of aids als “een menselijke beerput van eigen makelij.” De vakbonden omschreef hij als “industriële maffia”.

De krant The Sun bracht een voorpagina met als titel: “Perverten steunen mijnwerkers”. Dat zorgde ook in de echte beweging voor een keerpunt en het vormde de aanleiding voor de grootste benefiet waar LGSM ooit bij betrokken was.

Pride is een grappige film, maar er wordt niet geaarzeld om in te gaan op de moeilijkheden van beide gemeenschappen in de jaren 1980. Homofobie en de opkomende aids-crisis komen doorheen de film aan bod (Mark Ashton, een van de oprichters van LGSM, overleed enkele jaren na de staking aan aids). De mijnwerkersge-

meenschappen kenden een toenemende wanhoop, er was zelfs geen geld meer voor verwarming.

De film benadrukt het belang van solidariteit. Mark Ashton van LGSM stelt in de film: “Een gemeenschap moet solidariteit aan de andere geven. Het is volstrekt onlogisch om te zeggen: ‘ik ben homo en ik verdedig de LGBT-gemeenschap, maar al de rest kan me niet schelen.’”

Ook toont de film welke impact arbeidersgemeenschappen kunnen hebben als ze zich verenigen. De mijnwerkersstaking leidde niet tot een overwinning, maar we zien wel hoe mijnwerkers nadien met grote groepen naar de Pride-betogingen trokken om steun te geven aan diegenen die hen steunden. De mijnwerkersbond NUM speelde in de jaren 1980 een cruciale rol om de Labour Party tot steun aan de strijd voor LGBT-rechten te brengen.

De samenwerking tussen de LGBT-activisten en de vakbondsmilitanten, was een enorme stap vooruit. Een delegee van de mijnwerkers bedankte voor de steun van LGSM: “Als je strijdt tegen een vijand die veel groter en sterker is dan jij, is het geweldig als blijkt dat je een vriend hebt die je niet eens kende.”

al te graag met een verkozene van Gouden Dageraad naar de meeting van de marginale neonazi’s van Autonome Nationalisten, het laatste geesteskind van Chris Berteryan die zijn vorige avontuur met Odal Actiecomité voortijdig moest afbreken wegens een celstraf na criminele feiten.

We moeten de politieke voedingsbodem waarop extreemrechts groter kan worden bestrijden. Door van het syndicale actieplan met de regionale en nationale staking een succes te maken en het volledige besparingsbeleid effectief te bestrijden, kunnen we een alternatief naar voor schuiven. Als we er niet in slagen om te winnen, zal de ruimte voor frustratie en extreemrechts groeien. Dat moeten we vermijden.

Een brede antifascistische beweging maakt het mogelijk om de verschillende acties met elkaar te verbinden. De betoging van 9 november was een goede stap in die richting. Er zullen er andere volgen, onder meer met de anti-NSV betoging in Gent in maart 2015.

socialisme.be

maandblad van de Linkse Socialistische Partij (LSP)  nummer 340  November/December 2014 strijd  solidariteit  socialisme

Foto: MediActivista door

T

Emily (Namen)

ussen de zowat 150.000 andere betogers, liepen op 6 november ook heel wat jongeren. Scholieren en studenten kwamen op straat om een verbetering te eisen in plaats van de geplande afbraak van hun levensvoorwaarden. In tegenstelling tot wat sommigen aannemen, staan de jongeren die in actie komen met beide voetjes op de grond. We willen kunnen studeren, werken en een degelijk leven leiden. Onze eisen zijn verre van onlogisch, maar toch weigert de rechtse regering ernaar te luisteren.

Voor goed en toegankelijk onderwijs!

Vanaf volgend jaar zal het inschrijvingsgeld in Vlaanderen met 42% opgetrokken worden en er werd bekendgemaakt dat er nadien ook langs Franstalige kant een stijging komt.

Bovendien wordt bespaard op de omkadering waardoor jongeren die het moeilijk hebben er nog meer alleen voor staan. De Franstalige regering spreekt over een kwaliteitsvol onderwijs, maar zet stappen in de richting van elite-onderwijs. Daartegen al van in september actie gevoerd in Vlaanderen. De Gentse scholieren beslisten op de alge-

mene vergadering na hun staking van 22 oktober om naar de betoging van 6 november te trekken. Met 130 werden ze lid van de ABVV-jongeren en liepen in Brussel samen met jongeren uit andere regio’s van het land vooraan in de betoging.

Het aantal obstakels om te kunnen studeren, neemt toe, gevolgd door nog een reeks hindernissen om werk te vinden.

Gemiddeld duurt het negen maanden om een job te pakken te krijgen. De vorige regering heeft er nochtans voor gezorgd dat we voortaan een jaar moeten wachten op een armzalige wachtuitkering die bovendien in de tijd beperkt wordt tot maximaal drie jaar. Op

1 januari 2015 zullen de eerste 25.000 was het vanzelfsprekend dat we niet alwerklozen hun wachtuitkering verlie- leen tegen de regering van Michel I prozen. De rechtse regering doet er nog een testeerden, maar dat het volledige beschepje bovenop: wie jonger is dan 21 sparingsbeleid van de baan moet. Alle jaar en geen diploma heeft, krijgt niets maatregelen die onze toekomst in het meer. Hetzelfde geldt voor wie ouder gedrang brengen moeten weg! is dan 25 jaar. Hiermee worden nog De gevestigde politici zijn de marieens 8.000 jongeren per jaar een uitke- onnetten van het establishment, van de ring ontzegd. kapitalisten die steeds meer rijkdom opeisen. De 0,1% rijkste Amerikanen zijn Jongeren in verzet! goed voor 11,2% van het vermogen in de VS, de 0,1% rijksten staan op het punt Tegen die aanvallen organiseren de om het vermogen van de 90% armsten jongeren zich. De grote betoging van voorbij te steken. Het huidige systeem 6 november werd op gang getrokken zorgt voor steeds meer tekorten en bedoor een delegatie van meer dan 2.000 sparingen voor de overgrote meerderstrijdbare jongeren. Het ging om jon- heid van de bevolking.Om daartegen te geren van de vakbondsorganisaties en protesteren, trokken enkele honderden verschillende linkse groepen. Er waren jongeren na de betoging op 6 november scholieren, studenten en jonge werken- naar de gebouwen van de werkgeversden naast jonge werklozen. Er waren organisatie VBO. We hielden daar een Franstaligen en Nederlandstaligen, voor bezettingsactie en een algemene vergasommigen was het de eerste betoging dering om verdere stappen te besprewaar ze aan deelnamen. Het was een ken. De kracht van ons aantal moeten bijzondere ervaring die concreet maak- we concretiseren en organiseren, algete hoe de arbeidersbeweging de kracht mene vergaderingen zijn daar een uitvan haar aantal kan inzetten. Voor de stekend hulpmiddel voor. Na elke acovergrote meerderheid van de betogers tie kunnen we democratisch beslissen

steun dit maandblad

: BE48 0013 9075 9627 op naam van

Socialist Press

over de volgende stappen. Maar het is ook een goede methode om ons te organiseren in elke school, faculteit en op de werkvloer.

Voor een politiek alternatief op het kapitalisme

Door stakingen maken we duidelijk dat het de werkenden zijn die alle rijkdom creëren, niet de grote patroons en speculanten. Het wegstaken van de regering is een enorme uitdaging en het werpt meteen de vraag op welk systeem we willen. We moeten een geloofwaardig politiek alternatief hebben. Michel I wegstaken om met Di Rupo II opgezadeld te zitten, is dat niet. Met ALS en LSP willen we een regering die breekt met het antiwerknemersbeleid. Een regering van werkenden, jongeren en sociale uitkeringstrekkers die mee bouwt aan een samenleving op basis van de behoeften van de overgrote meerderheid van de bevolking, de 99%, en niet de winsten van de superrijken. Kortom, een democratisch socialisme.