De Linkse Socialist nr 342 - maart 2015

België - Belgique Hovenierstraat 45, 1080 Molenbeek BC 4383 P2A6269

maandblad van de Linkse Socialistische Partij (LSP)  nummer 342 

Afgiftekantoor 1081 Brussel 8 Ver. uitg. G. Cool, Hovenierstraat 45, 1080 Molenbeek

maart 2015

strijd  solidariteit  socialisme

Nicolas Croes

veel andere landen verdragen heeft gesloten tegen dubbele belastingsheffing et schandaal van SwissLeaks toont eens te meer aan dat we niet en omdat royalties er belastingvrij zijn. allemaal gelijk zijn. Terwijl het besparingsbeleid onze sociale Hoeveel middelen zijn er nog die voor verworvenheden blijft uithollen en terwijl de werkgevers en hun de gemeenschap verborgen gehouden politieke marionetten onze basisrechten zoals het recht op staking in worden terwijl de gewone werkenden als vraag stellen, blijven de superrijken feesten. Een enkel cijfer volstaat citroenen worden uitgeperst omdat er zoom aan te tonen hoe rot het kapitalistische systeem is: in 2014 bezaten gezegd geen alternatief is op het bespade 80 rijkste mensen evenveel als de 3,5 miljard armsten. Hun vermogen ringsbeleid? Laat het duidelijk zijn, het verdubbelde tussen 2009 en 2014. Het is niet voor iedereen crisis... gaat niet om enkele ontsporingen, maar om een integraal onderdeel van de comIn 2009 waren de 1% rijksten goed delingen voerden met de Luxemburgse petitie voor het aantrekken van kapitaal. voor 44% van het wereldwijde vermo- overheid om gunstige fiscale akkoor- De overheden en internationale instangen. In 2014 was dat al 48%, en volgens den te sluiten. Na deze LuxLeaks ging ties hebben deze praktijken aangemoeOxfam, dat deze cijfers publiceerde, SwissLeaks nog verder. Er is sprake digd terwijl tegelijk de strijd tegen fis50% in 2016. Dat betekent dat de 1% rijk- van niet minder dan 180 miljard euro cale fraude werd afgebouwd. Zo treffen sten dan evenveel zullen bezitten als de dat aan de gemeenschap is ontzegd door de besparingen in ons land ook de FOD 99% anderen, de rest van de mensheid een complex mechanisme van geheime Financiën waar tussen eind 2008 en besamen. De ongelijkheid is zo groot dat rekeningen in Zwitserland en dit met de gin 2012 al 2.375 ambtenaren of 9,1% de 80% armsten wereldwijd amper goed actieve medeplichtigheid van de Britse van het totaal aantal verdwenen. De zijn voor 5,5% van de rijkdom. bank HSBC. Onder de klanten van dit boodschap van de overheden is: ‘fraustelsel van belastingontduiking vinden deer er maar op los’. Ondertussen gaat de LuxLeaks, SwissLeaks, ... we een groot aantal vertegenwoordigers jacht door op zogenaamde ‘sociale frauhet houdt niet op! van die 1% superrijken. Maar we hoeven deurs’ zoals werklozen, sociale huurders, het zover niet te zoeken. In België kan vluchtelingen, langdurig zieken, ...

Journalisten publiceerden in de herfst wie rijk is via de notionele interest of het van vorig jaar een lijst van een duizend- ontbreken van meerwaardebelasting vol- Blijven mobiliseren! tal bedrijven, waaronder de grootste strekt legaal belastingen ontwijken, in van de planeet, die geheime onderhan- Nederland kan dat omdat het land met De begrotingscontrole in maart kan door

H

Tweede actieplan om in het offensief te gaan P5

12 maart: anti-NSV betoging in Gent P 15

leiden tot een reeks nieuwe aanvallen, terwijl de vorige verre van verteerd zijn.

We mogen niet toegeven.

Het aan de macht komen van een Griekse regering onder leiding van de radicaal linkse partij Syriza spreekt veel jongeren en werkenden in Europa en daarbuiten tot de verbeelding.

Onder de Europese elites heerstte de angst. Hun verzet liet niet op zich wachten. Het leek alsof het lot van de wereld afhing van dit land dat amper goed is voor 2% van de economie van de eurozone. Zoals de Ierse arbeidersleider James Larkin al opmerkte: “De groten op aarde lijken slechts groot omdat wij op onze knieën zitten. Laat ons opstaan!” Dat is wat het kapitalitische establishment doet beven: dat de massa’s zich bewust worden van de kracht van hun aantal tegenover diegenen die het van hun bankrekening moeten hebben.

In Griekenland moeten de werkenden en jongeren hun mobilisaties volhouden en verder opvoeren zodat de Griekse regering niet toegeeft aan de chantage van de Europese instellingen en om een stap verder te gaan in de richting van

een breuk met het kapitalisme.

In België moeten we ons niet beperken tot de rol van toeschouwer. De mogelijkheid om de rechtse regering weg te staken bestaat nog steeds. De militantenconcentratie van 11 maart mag slechts een eerste stap zijn in een tweede actieplan dat opbouwt naar een algemene 48-urenstaking. Een extra front tegen het Europese besparingsbeleid zou meteen duidelijk maken dat de Griekse bevolking niet geïsoleerd staat in haar verzet tegen de opeenvolgende aanslagen op haar levensstandaard.

De volledige wereld wordt geraakt door politieke, sociale en economische onrust. Het establishment heeft geen enkele oplossing op lange termijn. Het maakt dat de werkende bevolking een enorme verantwoordelijkheid heeft, enkel de werkende klasse is in staat om te bouwen aan een wereld zonder besparingen en uitbuiting. Ze kan dit afdwingen door haar gewicht in te zetten, de werkende bevolking kan het volledige systeem platleggen om er vervolgens de controle van over te nemen en de productie te richten op de behoeften van de meerderheid van de bevolking.

Dossier: Griekse regering versus Europese besparingen P 8-9

terreur en haat

de

Linkse Socialist

Big Brother zal terrorisme niet stoppen door

Geert Cool

D

e terreurdreiging in ons land blijft voorlopig op niveau 3 waardoor onder meer in Antwerpen, Brussel en Luik het leger op straat wordt ingezet. De regering kwam met 12 antiterrorismemaatregelen. Zelfs de Orde van Vlaamse Balies, niet bekend als voortrekker van het verzet tegen het establishment, waarschuwde dat deze maatregelen een bedreiging vormen voor onze privacy. De rechtse regering stelt zich stoer op, maar ondertussen biedt ze geen antwoorden op de reële terreurdreiging.

Onderzoekster Marion Van San haalde de media en het parlement met haar stelling dat radicalisering niets met sociale positie te maken heeft. Ze stelde dat Syriëstrijders niet noodzakelijk uitgesloten jongeren zonder toekomstperspectief zijn. Ze suggereerde meteen dat strijd tegen sociale uitsluiting geen antwoord vormt op ‘radicalisering’. Dat verschillende sociale lagen op dezelfde fenomenen anders reageren en elkaar tegelijk beïnvloeden, komt bij Van San niet op. Terrorisme komt traditioneel vooral voor bij iets beter gestelde lagen, zeker wanneer die het gevoel hebben achtergesteld te worden als gevolg van etnische, religieuze of nationale onderdrukking en hun hoop op sociale promotie door de crisis afgesneden wordt. Door de rechterzijde werden de stellingen van Van San echter meteen opgepikt om de handen in onschuld te wassen en iedere verantwoordelijkheid door te schuiven naar de jongeren zelf die zich door de wanhoop van terreur laten verleiden.

De rechtse regering denkt terreur te kunnen bestrijden door uitbreiding van de afluistertechnieken of de mogelijkheid om de nationaliteit af te nemen, ook van wie hier geboren en getogen is. Dat is onderdeel van de individualisering van de verantwoordelijkheid.

De regering wil ‘radicalisering’ verder aanpakken in de gevangenissen en in de scholen. Toen het personeel van de scholen in het najaar aan de syndicale acties deelnam om meer middelen te eisen zodat onder meer individuele begeleiding van jongeren kan versterkt worden, gaf de regering niet thuis. Meer nog, er werd door de rechtse partijen moord en brand geschreeuwd over het feit dat er syndicale acties waren. Hetzelfde met het

personeel in de gevangenissen die meer middelen eisen voor hun veiligheid en een menselijke opvang van de gevangenen. De regering weigert te investeren in collectieve oplossingen, ze wil er integendeel op besparen.

Ten slotte wordt het leger ingezet in grote steden. De soldaten stonden amper in de Antwerpse diamantwijk of op dezelfde dag werd een Carrefour Express enkele honderden meter verder in de Plantin en Moretuslei overvallen. Als het leger al geen met messen bewapende overvallers kan stoppen, zal het dan wel een antwoord bieden op bewapende terroristen?

Met de inzet van het leger en de wel erg gedetailleerde verklaringen over de persoonlijke bescherming van politici zoals De Wever die met tien bodyguards ging skiën wil rechts vooral de indruk wekken dat sterk wordt opgetreden.

Er wordt in ons land niet zo ver gegaan als in de VS na de aanslagen van 11 september 2001. Maar de antiterreurmaatregelen doen er wel aan denken. De afgelopen veertien jaar werden de VS niet veiliger. Terreuraanslagen komen er nog steeds voor. Anderzijds is er wel een grootschalig spionagenetwerk opgezet dat vooral de eigen burgers constant bespioneert. Alsof Big Brother terrorisme kan stoppen.

Het leger op straat in Antwerpen. Foto: MediActivista

heidsgraad van niet-EU migranten de afgelopen vijf jaar is verslechterd. In Europa doen enkel Spanje, Griekenland en Turkije het slechter.

Wie wel werk heeft, komt vaak in tijdelijke jobs terecht. Het leidt tot een groter armoederisico, onder migranten op arbeidsleeftijd is dat meer dan 40%. Het onderwijs slaagt er niet in om de kloof te dichten. (1) De aanbeveling van de OESO om dit aan te pakken, belandde niet op de prioriteiGevaar neemt toe tenlijst van de rechtse regering.

Daarnaast werden we in avonturen De aanslagen in Kopenhagen mid- meegetrokken in Afghanistan, Irak, den februari bevestigen dat het gevaar Libië en Syrië. Maar in plaats van van terrorisme toeneemt. Dat is niet vrede en welvaart brengen die slechts verwonderlijk. Door het besparings- meer oorlog en chaos. Elke intervenbeleid valt een groeiend deel van de tie moet opgevolgd worden door een bevolking uit de boot. Zeker onder nieuwe. Het imperialisme wil wel nog migranten en hun gezinnen is dat het landen plat bombarderen, maar ze hergeval, ook in België. opbouwen kan er door de wereldwijd Een nieuw OESO-rappor t over crsisis niet meer van af. Oorlog en België bevestigde dat de werkloos- chaos worden daardoor enkel groter

ZO GEZEGD Uplace en het schurkenkapitalisme

Econoom Paul De Grauwe is het niet eens met de beslissing om groen licht te geven voor het megaproject Uplace in Vilvoorde. In De Morgen van 16 februari stelde De Grauwe: “Vlaanderen zit met een probleem. Er is een situatie ontstaan waarbij projectontwikkelaars met commerciële belangen politici hebben overtuigd om publieke investeringen te doen die de winstgevendheid van dat project zullen bevorderen”. En nog: “Deze situatie is de omgekeerde wereld. De overheid moet ervoor zorgen dat er publieke investeringen gebeuren om collectieve projecten mogelijk te maken, zoals scholenbouw. We hebben toch geen tekort aan winkels? We hebben wel een nijpend tekort aan scholen.” De nauwe banden tussen projectontwikkelaars en politici getuigt volgens De Grauwe van een ‘crony capitalism’. Vrij vertaald is dat schurkenkapitalisme.

en sijpelen onder de vorm van terreurdreiging door tot bij ons.

herverdelen, zou iedereen degelijke toekomstperspectieven moeten bieden. Om dit te realiseren moeten we de Maatschappijverandering macht uit handen van de allerrijksten halen. Door de commandoposten van nodig! de economie, onder meer de banken Om de groeiende dreiging van terreur en grote sectoren, onder publiek been het toenemende geweld te stoppen, zit en democratische controle te plaatis fundamentele verandering nodig. sen, kunnen we ons eigen lot in hanEen systeem waarin de allerrijksten den nemen. meedogenloos en ten koste van alles De dictatuur van de 1% rijksten biedt en iedereen zichzelf blijven verrijken, ons ellende en onveiligheid. Wij weigeterwijl de overgrote meerderheid van ren dat te aanvaarden en strijden voor de bevolking groeiende ellende kent, een socialistisch alternatief waarin de leidt onvermijdelijk tot meer geweld. noden van de meerderheid van de beDit is geen individueel probleem, het volking centraal staan en waarin de nu is onderdeel van hoe dit systeem func- bestaande elementen van barbarij met tioneert. de wortel uitgeroeid worden.

Een breuk met het besparingsbeleid door massaal te investeren in degelijk onderwijs, huisvesting, openbare diensten en infrastructuur zou tevens heel (1) OECD Economic Sur veys Belgium. wat werk creëren. Een arbeidsduurver- Februari 2015. http://www.oecd.org/eco/surmindering om het beschikbare werk te veys/Overview_Belgium_2015_Eng.pdf

Socialisme 2015 (zie p. 13) is een discussie- en vormingsdag van LSP 16u30-18u30 De strijd tegen Islamitische Staat in Irak en Syrië en hoe socialisten reageren op de terreurdreiging in Europa.

Betoging in Mol tegen haat en terreur

O

p 25 januari vond een opmerkelijke betoging plaats in Mol. Jongeren, ouderen, migranten, … stapten samen tegen haat en terreur. De directe aanleiding waren de aanslagen in Frankrijk.

Daartegenover plaatsten de betogers solidariteit van onderuit. Met ongeveer 150 aanwezigen werd dit kracht bijgezet.

Luc Coene: luister naar mijn woorden, kijk niet naar mijn daden

Luc Coene, gouverneur bij de Nationale Bank, steunde de provocatie van Van Overtveldt om een taxshift richting BTW-verhogingen door te voeren. Hij maakte van de gelegenheid gebruik om ook nog eens over de hoge loonkosten te klagen. België staat wat loonkosten betreft “eenzaam aan de top” weet de liberale gouverneur. De hoge loonkosten zorgen ervoor dat er weinig Belgen aan de slag zijn, stelt hij. Luc Coene is zelf goed voor een jaarloon van 545.369 euro bruto, een pak meer dan de voorzitter van de Europese Centrale Bank Mario Draghi (378.240 euro) of de voorzitter van de Amerikaanse Fed Janet Yellen (170.600 euro). Meer nog: hij is de best betaalde centrale bankier van de eurozone. Het motto van Luc Coene is duidelijk: ‘luister naar mijn woorden, maar kijk vooral niet naar mijn daden’.

De betoging vertrok aan het jeugdhuis waar twee jongeren het initiatief hadden opgestart. Er werd geroepen: “Geen racisme in onze stad”, “Black and white, unite and fight”, “Terreur?

Neen! Beperking vrije meningsuiting?

Neen! Verdeling van gemeenschappen? Neen! Wij vechten voor iets beters”, … De boodschap was duidelijk.

Nadien volgde in het jeugdhuis een meeting waarop alle organisaties die dit wensten een spreker konden afvaardigen, ook LSP.

Er werd gesteld dat dit slechts een eerste actie was in de opbouw van ons verzet van onderuit tegen haat en terreur. Verschillende sprekers verbonden dit met het syndicale actieplan en de strijd tegen de besparingen. Om jongeren een toekomstperspectief te bieden en ze deel van de samenleving te laten zijn, moet er immers geïnvesteerd worden in onderwijs, werkgelegenheid, huisvesting, … Dat is de enige manier waarop fundamentalisme kan geïsoleerd worden. Het huidige be-

Foto: Liesbeth sparingsbeleid vergroot de problemen, geen enkele vorm van repressie kan dat vermijden. Ook het buitenlandse beleid, waarbij we op basis van leugens meegetrokken werden in oorlogen in Irak of Afghanistan, draagt bij tot het vergroten van spanningen en dit moet veranderen.

De optocht in Mol bracht mensen van diverse achtergronden samen en zorgde voor discussie over hoe we tot verandering kunnen komen. Het smaakt naar meer.

ons onze standpunt mening

www.socialisme.be maart 2015

Syriza en tweede actieplan in België

Naar een trendbreuk in heel Europa!

EDITO

E ric B yl U i tvoer end B u r eau LSP

door lid

D

e nieuwe Griekse regering weigert het besparingsbeleid verder te zetten. Het ABVV verlaat de onderhandelingen met de groep van 10. Dit is een trendbreuk die in de onderbuik van de maatschappij al langer woekerde en ook in Spanje met Podemos en Ierland met de Anti-Austerity Alliance aan de oppervlakte komt.

Volgens de pers isoleren ze zich hiermee echter alleen maar: ‘De Griekse regering staat alleen in de eurozone tegenover 18 andere regeringen, in Europa staat ze alleen tegenover 27 andere regeringen. Het ABVV zet zich als enige van zes sociale organisaties buiten spel in het overleg’.

In werkelijkheid drijft de Griekse regering op een golf van enthousiasme.

Het verzet van de regering Tsipras tegen de Europese dictaten wordt gesteund door 72% van alle Grieken. Bij nieuwe verkiezingen zou Syriza al 45% (+9%) behalen. Welke andere regeringspartij in Europa kan daarvan dromen? Welke arbeidersbeweging, welke vakbond, welke sociale beweging kijkt daar niet reikhalzend naar uit?

Als zelfs op de nationale raad van het ACV maar 49% voor het sociaal akkoord stemt nadat Leemans moest verzekeren dat het ACV zal blijven actie voeren rond de thema’s die geen deel uitmaken van het akkoord, wat moet dat dan niet zijn aan de basis? Hoe geïsoleerd staat het ABVV echt?

Tot voor kort was de dominante strekking binnen de georganiseerde arbeidersbeweging die van de wanhoop: “we hebben er uit gehaald wat we konden, maar er zat niet meer in.” De regeringMichel hoopte dat het ACV de weg van die strekking, vertegenwoordigd door Hollande, Di Rupo en co, zou inslaan.

Dat is nu gehypothekeerd. In de scholen, de wijken, de werkplaatsen is men dit al lang moe, maar tot voor kort leek daar geen alternatief op te bestaan.

Voortaan wordt die strekking uitgedaagd door een andere, die van de hoop. We weten nog niet of de Griekse regering stand zal houden. Of dat de bevolking voldoende voorbereid is op alle mogelijke scenario’s. Spontaan komen de Grieken op straat om de rege-

ring te ondersteunen. Maar wordt dat wel voldoende gestructureerd zodat het beleid van de regering in alle uithoeken van het land begrepen en actief ondersteund wordt en indien nodig ook bijgestuurd kan worden?

Internationale solidariteit met de Griekse bevolking zal broodnodig zijn. Talloze vakbonden, waaronder IGMetall, het ABVV, het CNE hebben hun steun al uitgesproken. Waarop wachten voor een Europese betoging? Toch niet tot heel het Europees Vakverbond mee is? Wat doen we als het Europese establishment de Griekse regering tot een Grexit dwingt? Eindelijk een Europese algemene staking?

Gemeenschappelijke strijd is de beste solidariteit. Het nieuw actieplan van onze vakbonden biedt perspectief, maar enkel op voorwaarde dat het ook georganiseerd wordt. Leg die datum voor een nieuwe nationale betoging vast! We horen dat nog veel meer collega’s willen betogen dan op 6 november. Wellicht is 200.000 haalbaar, maar niet met een halfslachtige en laattijdige oproep. We willen achteraf niet horen: “wij wilden wel, maar men is ons niet gevolgd”.

Het vorige actieplan deed de regering wankelen, maar de vakbondsleiding liet zich verleiden tot het onderhandelen van zogenaamde deelakkoordjes en een beschamende loonmarge van 0,8% bruto. Zelfs als ze wankelt zal deze regering niets toegeven, ze moet vallen en met haar heel het besparingsbeleid.

Dat vereist ordewoorden evenredig aan de gestelde uitdaging: een actieplan dat massaler en harder is dan het vorige.

De strijd enkele maanden stil leggen zonder de basis vooraf te raadplegen is echt niet voor herhaling vatbaar. Wie staakt wil ook mee beslissen over de volgende acties en als er al onderhandeld wordt, mee bepalen waar, wanneer en waarover.

Op personeelsvergaderingen willen we niet alleen info krijgen en acties organiseren, maar ook nagaan welke maatregelen nodig zijn om ons bedrijf, onze sector, onze dienst op een menselijke manier te laten functioneren.

Kortom: we willen onze collega’s betrekken bij het opstellen en uitwerken van een alternatief op deze uitsluitend op winst beluste maatschappij.

Solidariteit met het Griekse verzet tegen de besparingen op 18 januari.

Foto: Daniel Borremans

Regering hangt aaneen met spuug en draadjes

To Thatcher or not to Thatcher, that’s the question door

Peter Delsing

D

e federale regering heeft van meet af aan - zo leek het - met spuug en draadjes aan elkaar gehangen. Het enige moment dat ze even een eenmakend doel kon voorwenden, was na de verschrikkelijke aanslagen in Parijs. Ze misbruikte de terroristische dreiging om als ‘vader van de natie’ op te treden. De stemming leek even te keren: tegen ‘polarisatie’, zelfs die tussen de economische klassen. Ook al zitten de enorm toegenomen klassen- en dus ook politieke tegenstellingen ingebakken in het systeem.

Het optreden tegen een terroristische cel in Verviers, de maatregelen die snel op papier werden gezet tegen terrorisme (en die makkelijk tegen de arbeidersbeweging kunnen worden misbruikt), de para’s op straat, ... De begrijpelijke afkeer van willekeurig geweld en terreur bij een brede laag van de bevolking liet Michel I toe om opnieuw een zeker draagvlak te vinden. Vooral de N-VA en de liberale MR profiteerden daarvan. Ze claimden opnieuw een bredere steun in de maatschappij, die ze na de harde asociale maatregelen en de stakingsacties van november en december waren kwijtgespeeld.

Commentatoren waren er in januari snel bij om het vakbondsverzet, na de gebeurtenissen bij Charlie Hebdo en in Verviers, te begraven. Ze hoopten dat de onderhandelingen over een minimale loonsverhoging - sowieso weggeveegd door de indexsprong van min 2% - en het beperkt optrekken van de laagste uitkeringen het verzet zouden doen wegkwijnen. Dat was nogal kort door de bocht. Peilingen gaven steun aan de regering voor haar maatregelen tegen terrorisme. Maar andere peilingen toonden belangrijke meerderheden tegen de indexsprong en tegen pensioen op 67.

Het karakter en de samenstelling zelf van deze regering, vooral met de Thatcheriaanse provocateurs van N-VA, lijken steeds opnieuw de beweging weer in gang te duwen. Met de CD&V als vijfde wiel aan de Thatcheriaanse wagen. Nu eens de regeringspartner N-VA van binnenuit beschadigend, dan weer trouw zwerend aan diezelfde coalitie.

Denk aan de mail van een Antwerps CD&V lid om de aanwezigheid van para’s in het straatbeeld - stokpaardje van De Wever - georkestreerd te bekritiseren op sociale media. De CD&V vertegenwoordigt ook het dilemma van veel grote kapitalisten. Ze moeten de onbetrouwbare factor N-VA - mogelijk te veel een wandelende provocatie van de arbeidersklasse, en communautair niet volledig onder hun controle - tot ‘redelijke proporties’ terugbrengen. Tegelijk is elke stap vooruit voor de winsten en verzwakking van de vakbonden die deze openlijke provocateurs losweken ook voor hen handig meegenomen.

Nauwelijks was de inkt van het voorstel rond de lonen droog, of er werd door sommigen gesteld dat de syndicale strijd voorbij was. Een aantal N-VA’ers zagen de toezegging van de ACV-top als een teken van zwakte, een breuk in het syndicaal front en een signaal om de ‘overwinning’ te ‘vieren’ met nieuwe frontale aanvallen. Zuhal Demir van de N-VA lanceerde meteen opnieuw het voorstel voor de beperking van de werkloosheidsuitkering in de tijd. N-VA-minister van Financiën Van Overtveldt wist te melden dat er geen tax shift naar het kapitaal en de grote vermogens zou plaatsvinden. Via BTWverhogingen op consumptie wou hij opnieuw hoofdzakelijk de werkenden, werklozen en gepensioneerden doen betalen. Liesbeth Homans kwam naar buiten met het voorstel voor gescheiden kinderopvang voor kinderen van werklozen en armen. Diezelfde Homans ziet er ook geen graten in om huurprijzen wel te indexeren en de lonen en uitkeringen niet. Het toont de absolute priori-

Bart De Wever en Kris Peeters op ramkoers in de regering. CD&V vertegenwoodigt het dillemma van veel grote kapitalisten: de onbetrouwbare factor N-VA tot redelijke proporties herleiden maar tegelijk zoveel mogelijk cadeaus meepikken. teit van deze regering. Grote bedrijven, diamantairs, vermogenden met Lux- en SwissLeaksambities en verhuurders mogen zich in de handen wrijven, terwijl gewone werkenden, werklozen, jongeren, gepensioneerden, ... worden gestroopt waar ze bijstaan.

De Thatcheriaanse provocateurs zullen niet stoppen. De enige manier om ze te stoppen met hun aanvallen op onze lonen en sociale rechten is door een actieplan op te stellen dat hen doet vallen. De basis van ACV en ABVV, honderdduizenden syndicalisten maar ook de jongeren, de socioculturele sector, ... verdienen een eigen massapartij waarmee ze de strijd verder kunnen stimuleren. We hebben een regering nodig die neen zegt tegen de besparingen en door nationalisaties onder democratische controle de rijkdom gebruikt voor de ontwikkeling van de grote meerderheid, niet enkel voor de winsten van een kleine minderheid.

Socialisme 2015 (zie p. 13) is een discussie- en vormingsdag van LSP 14-16u Lessen van de massabeweging en de algemene staking in België 19u30-21u30. Centrale meeting Hoe Michel I en het volledige besparingsbeleid ten val te brengen? Met korte videogetuigenissen van delegees en militanten. Sprekers: • THIERRY MÜLLER. Van Stop art.63§2, tegen het limiteren in tijd van de werkloosheidsuitkering.

• ERIC BYL. Algemeen secretaris en syndicaal verantwoordelijke LSP • ANJA DESCHOEMACKER. Lijsttrekker Gauches Communes

op de werkvloer

de

Linkse Socialist

Sociaal akkoord: ACV-top sleept zich naar meerderheid met belofte voor actie in gemeenschappelijk vakbondsfront door een militant van

D

LBC-NVK

e algemene raad van het ACV keurde op 10 februari het sociaal ontwerpakkoord goed met de meest nipte meerderheid ooit: 52% voor, 48% tegen (147 stemmen voor, 135 stemmen tegen, 17 onthoudingen). Als je de onthoudingen zou meetellen, kom je aan 49% voor, 45% tegen, 6% onthouding. Een bijzonder nipte goedkeuring dus.

Historisch nipt, zelfs.

Het ABVV had het ontwerpakkoord al onmiddellijk verworpen. En terecht. Als een werkgeversorganisatie zoals het Verbond van Belgische Ondernemingen “opgetogen” is, dan is het duidelijk dat er voor werknemers geen stappen vooruit gezet worden, integendeel. Op 5 februari schreef het werkgeversblad FDMagazine: “Het VBO is opgetogen over het ontwerpakkoord [...] met daarin een indexsprong, uiterst beperkte reële enveloppes voor loononderhandelingen voor 2016 en een lastenverlaging. […] Daarnaast blijft voor 2015 een reële loonblokkering (0%-norm) van kracht. Pas vanaf 2016 zijn zeer beperkte enveloppes voor loononderhandelingen voorzien [alles bij elkaar 0,8% – n.v.d.r.] en daar gaat het om maxima, wat betekent dat sectoren en bedrijven minder (of zelfs niets) kunnen geven”.

Strikt genomen maakt de indexsprong echter geen deel uit van het ontwerpakkoord. De tekst zegt zelfs expliciet dat er over de indexsprong geen akkoord is: “Werkgevers en werknemers verschillen van mening over de opportuniteit en het nut van een index-

sprong. In die context werd er niettemin tot onderstaand ontwerpakkoord gekomen.” Maar dat houdt het patronaat, hun politici en hun media niet tegen om toch te doen alsof het ACV door dit sociaal akkoord goed te keuren, zich automatisch ook moet neerleggen bij de indexsprong.

Bij de discussie binnen het ACV waren de meningen verdeeld over de kwestie van het al dan niet aanvaarden van het ontwerpakkoord. De leiding van het ACV had alle argumenten ‘voor’ uitgebreid aan bod laten komen, onder meer via nieuwsbulletins (IPONews) en Powerpoint-presentaties die via de centrales en de verbonden werden verdeeld. Er was geen enkele manier om de argumenten ‘tegen’ op een even systematische manier te verspreiden. Op vlak van evenwichtigheid van het democratisch intern debat is er dus zeker nog marge voor verbetering.

Een eerste IPO-News had de titel: ‘Zaaien naar de zak’, een WestVlaamse uitdrukking waarmee de ACV-top bedoelde dat er weinig onderhandelingsmogelijkheden waren, en dat ze dus gegeven de mogelijk-

Aankondiging van het sociaal ontwerpakkoord door de ‘Groep van Acht’.

De regionale staking van 8 december. ACV-voorzitter Marc Leemans op een piket in Leuven. heden het onderste uit de kan hadden gehaald, aangezien de werkgevers in een spreekwoordelijke ‘zetel’ zaten met een rechtse regering aan de macht. Dat was ongetwijfeld zo, maar de vraag is: waarom gaan ze aan de onderhandelingstafel zitten als het op voorhand duidelijk is dat de werkgevers toch geen enkele echte toegeving gaan doen? Op die manier werd het sociaal verzet een tijdje ‘on hold’ gezet, waardoor de wankelende rechtse regering rustig de tijd kreeg om te bekomen en de aandacht af te leiden met angstzaaierij.

In het volgende IPO-News argumenteerde de ACV-top dat er weliswaar nog veel werk aan de winkel was rond andere onderwerpen (zoals de indexsprong en de besparingen in openbare diensten), maar dat dit akkoord niet alles ineens kon oplossen en slechts een eerste kleine stap was. We moesten geduldig zijn, dossier per dossier werken, en vooral niet te veel naar het totaalplaatje kijken. “Door het bos de bomen zien”, was de boodschap.

Onder militanten was het meest gehoorde ‘voor-argument’ dat een loonmarge van 0,8% niet veel is, maar toch

beter dan 0%. We moeten nu pakken wat er ligt, ook al is het niet veel, en dan kunnen we zeggen dat de stakingen “toch iets opgeleverd hebben”. Zo zouden we beter kunnen mobiliseren naar toekomstige acties.

De argumentatie ‘tegen’ klonk vaak zo: we hebben drie dagen gestaakt in november en december, onze eisen waren duidelijk: voor behoud van de index, tegen langer werken, voor rechtvaardigere fiscaliteit (o.a. vermogensbelasting), en tegen de af braak van publieke diensten. Dit akkoord bevat voor geen enkel van die vier punten een verbetering. Bovendien dreigen we het gemeenschappelijk vakbondsfront te hypothekeren en onze mobilisatiekracht te verliezen als we een dubbelzinnig signaal geven: “we hebben wel ons akkoord gegeven maar we blijven toch actie voeren.”

Zowel degenen die ‘voor’ argumenteerden als degenen die ‘tegen’ argumenteerden, benadrukten het succes van het vorig actieplan en de noodzaak om een nieuw stevig actieplan uit te werken. Opnieuw in gemeenschappelijk vakbondsfront, geleidelijk opbouwend, met lang op voorhand aange-

kondigde acties. Ook de samenwerking met de bredere beweging Hart Boven Hard / Tout Autre Chose werd erg op prijs gesteld.

De ACV-basis geeft dus misschien op het eerste gezicht een ‘verdeelde’ indruk als je naar de stemming over het ontwerpakkoord kijkt. Maar achter de tactische meningsverschillen gaat inhoudelijk een zeer grote eenheid schuil en een grote vastberadenheid om opnieuw in actie te komen. Om de strijd te blijven voeren tot er écht geluisterd wordt, tot de asociale besparingsmaatregelen ingetrokken worden, tot desnoods de regeringen vallen.

De indexsprong moet van tafel!

Langer werken blijft onaanvaardbaar als ondertussen jongeren niet alleen geen werk vinden, maar bovendien hun uitkering verliezen! Besparingen in onderwijs, gelijke kansen, cultuur, de socioculturele sector, kinderopvang, gezondheidszorg, openbaar vervoer, publieke diensten in het algemeen: het is nefast voor onze samenleving en het is bovendien nergens voor nodig als we het geld durven halen waar het zit. ‘t Is maar een begin, wij gaan door met de strijd!

Sociaal akkoord: een eindeloze hoeveelheid niets door

Tim

A

lleen door plechtig te beloven dat het ACV mee zou mobiliseren in een nieuw actieplan in gemeenschappelijk vakbondsfront kon de leiding van de vakbond een historisch nipte meerderheid vóór het sociaal akkoord vinden (zie artikel hierboven).

De militanten van het ACV maakten hiermee duidelijk dat ook zij overtuigd zijn dat deze regering geen enkele toegeving zal doen op haar asociaal beleid, en dat verdere strijd de enige oplossing is. En met reden: het zogenaamde sociaal akkoord dat door de ‘Groep van Acht’, het overleg tussen vakbonden en werkgevers nadat de twee vertegenwoordigers van het ABVV zich hadden teruggetrokken, werd goedgekeurd is weinig meer dan een lege doos.

In november en december voerden honderdduizenden werknemers actie tegen de asociale plannen van de regering. De meest fundamentele eisen waren de afschaffing van de indexsprong, het intrekken van de maatregelen rond de verhoging van de wettelijke pensioenleeftijd, het stopzetten van de draconische besparingen in de openbare diensten, en een hervorming van het belastingstelsel zodat ook de grote kapitalisten, multinationals en speculanten eindelijk zouden bijdragen aan de gemeenschap.

Van bij het begin van het sociaal overleg werd duidelijk dat de werkgevers geen millimeter wilden toegeven op die essentiële punten. Er kon enkel gediscussieerd worden over de verdeling van de borrelnootjes: enkele tienden van een procent maximale loonstijging, op voorwaarde dat eerst de indexsprong zou bewaard blijven: netto dus sowieso een verlies aan koopkracht. Daarnaast ‘mochten’ de sociale partners beslissen hoe de overheidsmiddelen voor de verhoging van de aller-

laagste uitkeringen herverdeeld worden, en voor enkele zware beroepen werden de hardste kanten van de pensioenhervorming er afgeveild. “Het akkoord vertelt een eindeloze hoeveelheid niets”, zou Shakespeare erover gezegd hebben. Veel militanten, maar ook vele gewone vakbondsleden die voor de eerste keer deel hadden genomen aan acties vroegen zich bij het openslaan van kranten oprecht af: “hebben we hiervoor nu zo hard moeten strijden?”

De vorige regering Di Rupo had reeds een zware aanval ingezet op onze verworvenheden, maar had dit wel gedaan op basis van rotte akkoorden met onze vakbondsleiding. N-VA moet nu kunnen bewijzen dat zij de “kracht van de verarming” kan doorvoeren zonder de schijn te geven ergens aan toe te geven. In de weken rond de onderhandelingen werden we dan ook om de oren geslagen met nieuwe aanvallen: de tijdelijkheid van de werkloosheidsuitkeringen, een tax shift die niet door de kapitalisten, maar door een verhoging van de BTW moet worden betaald, werklozen die voor kinderen of zieke familieleden zorgen zouden hun uitkering verliezen, de indexsprong die niet zou gelden voor de huurprijzen, … De N-VA-ministers doen er alles aan om te bewijzen dat ze fundamenteel asocialer zijn dan alle voorgaande regeringen.

Onderhandelen, zelfs over minimale toegevingen, is onmogelijk voor deze regering. Voor de arbeidersbeweging zijn er slechts twee opties: tot

op de werkvloer

www.socialisme.be maart 2015

Tweede actieplan om in het offensief te gaan tegen rechtse regering Door Nicolas Croes

H

et eerste actieplan van het gemeenschappelijk vakbondsfront heeft in het najaar de regering-Michel doen wankelen.

Maar er was meer nodig om de regering ten val te krijgen.

De volgende stap begint op 11 maart in Brussel met een nieuwe militantenconcentratie van het vakbondsfront naar het voorbeeld van de concentratie eind september voorafgaand aan de historische betoging van 6 november. Een offensief en opbouwend tweede actieplan is nodig om de regering-Michel en het volledige besparingsbeleid weg te krijgen.

Overleg in de vorm van chantage Na het eerste actieplan en de algemene staking van 15 december volgde een ronde onderhandelingen tussen de sociale partners in de groep van 10 (met vertegenwoordigers van vakbonden en werkgeversorganisaties). Eind januari werd een akkoord gesloten met een verhoging van de sociale uitkeringen met 2% en een loonmarge van maximaal 0,8%. Het ABVV weigerde dit te aanvaarden als basis voor onderhandelingen, het ACV bleef aan tafel zitten maar moest trekken en duwen om een bijzonder beperkte meerderheid in eigen rangen hiervan te overtuigen.

Een dergelijke nipte meerderheid van 49% is nooit gezien bij het ACV. Er was een grote interne druk nodig, met onder meer een nota waarin benadrukt werd dat er sowieso een tweede actieplan zou komen (onder meer tegen de indexsprong), om tot een nipte meer-

derheid te komen. Het geeft alleszins aan dat de roep voor een tweede actieplan niet geïsoleerd staat.

Charles Michel (MR) en Kris Peeters (CD&V) probeerden de zaken anders voor te stellen en kregen daarbij de bereidwillige hulp van de gevestigde media. Zij hadden het plots over een sociaal akkoord dat een stap in de richting van sociale vrede was. Plots werd gedaan alsof er eind 2014 niets was gebeurd en alsof het ACV de regering zou steunen. Het ACV bevestigde nochtans dat het gemeenschappelijk vakbondsfront niet gebroken was en dat nieuwe acties zouden volgen.

De algemeen-secretaris van het CNE (Franstalige bediendencentrale van het ACV), Felipe Van Keirsbilck, reageerde meteen op de radio: “Niemand gelooft dat er sociale vrede komt rond al die onderwerpen, zelfs Pieter

Timmermans [van werkgeversorganisatie VBO, n.v.d.r.] niet in zijn stoutste dromen.” De verhoging van de pensioenleeftijd naar 67 jaar, de “vernietiging van het brugpensioen”, de “belangrijke diefstal” bij deeltijds werkenden of nog de “vernietiging van rechten van oudere werklozen”, het zijn allemaal kwesties waarrond een mobilisatie belangrijk blijft. Van Keirsbilck voegde eraan toe: “De onderhandelingen hadden meer weg van chantage dan van overleg. Ik wik mijn woorden. Het VBO, meneer Timmermans en zijn collega’s wisten immers dat de regering klaar stond om meteen een nulnorm in te voeren indien er geen akkoord was. Ze zaten in een zetel en moesten niet onderhandelen. Ze konden hun wil gewoon opleggen. In ruil daarvoor wilden ze enkele borrelnootjes aanbieden.”

Borrelnootjes om verdeeldheid te zaaien Het doel van het ‘sociaal akkoord’ was niet om een beperkte marge voor loonsverhogingen toe te kennen, maar vooral om het verzet tegen het besparingsbeleid te stoppen. De onderhandelingen werden gebruikt om verdeeldheid te zaaien tussen ACV en ABVV en tussen Nederlandstaligen en Franstaligen.

Ondanks alle pogingen tot het creëren van verdeeldheid, is dat niet gelukt.

De druk van onderuit heeft daarvoor gezorgd. Met de professionele provocateurs van N-VA in de regering was het overigens niet evident om de ware bedoelingen van regering en patronaat te verbergen.

Het ontwerpakkoord was amper bekend of minister van Financiën Johan Van Overtveldt (N-VA) verklaarde aan al wie het wilde horen dat de gevolgen van het akkoord eerst moesten bekeken worden, want het “akkoord moet voldoende overeenstemmen met het regeerakkoord.” Dat de onderhandelingen enkel dienden om het verzet tegen de rechtse regering te verzwakken, werd expliciet erkend door N-VAverkozene Zuhal Demir: “Het sociaal overleg biedt een zekere ruimte, laat er ons gebruik van maken.”

Het leverde enkel de regering een zekere ruimte op. Die verklaart nu dat de kleine toegevingen, de borrelnootjes, onlosmakelijk verbonden zijn met “de stabiliteit van de bedrijven”. “De sociale acties mogen geen stakingsacties zijn”, verklaarde Kris Peeters die eraan toevoegde dat de bedrijven “niet gehypothekeerd mogen worden.” Egbert Lachaert (Open vld) voegde eraan toe dat het land niet nogmaals mag platgelegd worden door het “dictaat” en de “gijzelingsacties” van de vakbonden. De gebruikte woordenschat verschilt wat, maar de algemene positie van de regeringspartijen is dezelfde: er mag geen sprake zijn van verzet tegen de gijzeling van onze openbare diensten, onze arbeidsvoorwaarden en lonen, onze uitkeringen, ... door het dictaat van de ‘vrije markt’ en de concurrentiepositie.

– om er te beslissen over de volgende acties, de wijze waarop we er een succes van kunnen maken en de eisen die we verdedigen.

Welk alternatief?

Een tweede ronde van sociaal verzet

In de aanloop naar de militantenconcentratie van 11 maart komt er een informatiecampagne in de bedrijven en sensibiliseringsacties rond “rechtvaardige belastingen en een taxshift, de maatregelen van de regering inzake de werkloosheidsverzekering, de beschikbaarheid van werklozen, de hervorming van de pensioenen, de koopkracht en de indexsprong, de verdediging van degelijke openbare diensten en de onderhandelingen voor het personeel van de publieke sector en het onderwijs.”

De sociale spanning die door het eerste actieplan werd opgebouwd, is nadien wat teruggevallen. De regering heeft bovendien gebruik gemaakt van

de terreurdreiging om de rangen wat te sluiten. Dit betekent echter niet dat er nu een bredere steun voor het regeringsbeleid is. Een onderzoek van Ipsos voor RTL en Le Soir gaf eind januari aan dat 58% van de ondervraagden tegen de indexsprong is (tegenover 24% voorstanders) en 61% is tegen de verhoging van de pensioenleeftijd (tegenover 37% voorstanders).

De afkeer tegenover het beleid houdt dus aan en dit in heel het land. Een nieuw actieplan heeft dan ook een enorm potentieel. We hebben in deze krant al voor de algemene staking van 15 december een voorstel gedaan voor de volgende stappen: een tweede actieplan dat harder en groter is met een nieuwe militantenconcentratie (wat ondertussen reeds aangekondigd werd), een nieuwe nationale betoging,

regionale stakingsdagen en vervolgens een nationale algemene 48-urenstaking die kan hernieuwd worden indien de regering nog niet gevallen is.

Het is mogelijk om het enthousiasme voor nieuwe acties te mobiliseren.

Het vakbondsfront kan dit potentieel benutten door massaal pamfletten te verspreiden op de markten, in de stadscentra, aan supermarkten, ... De georganiseerde arbeidersbeweging is in staat om een beweging uit te bouwen waarin ook brede lagen van de bevolking betrokken zijn rond de kern van syndicalisten. Het zou een uitstekende manier zijn om diegenen die twijfelen over het nut van onze acties te overtuigen dat we strijden om te winnen. Die benadering kan enkel versterkt worden door open militantenbijeenkomsten te houden – in alle regio’s en alle sectoren

Victor Hugo stelde al: “De hemel van de rijken is gemaakt door de hel van de armen”. De schandalen van LuxLeaks, vervolgens SwissLeaks, de kapitaalstaking (Trends titelde op 6 november nog dat de Belgische bedrijven op 240 miljard euro cash zitten), ... geven aan dat dit vandaag nog steeds het geval is.

Voor de wel erg gematigde officiële oppositie is er nood aan een nieuw evenwicht met een verschuiving van belastingen op arbeid richting kapitaal. De fractieleider van CDH in het parlement, Catherine Fonck, stelt dat er nood is aan een echte “ fiscale revolutie” en eerder pleitte de PS voor een (beperkte) vermogensbelasting. Als PS en CDH zich niet tot woorden willen beperken, is dat overigens mogelijk.

Er is geen federale vermogensbelasting, maar de financiewet laat de Waalse regering toe om zelf een belasting te heffen op grote vermogens. Of is het hen enkel te doen om het sociaal verzet te recupereren?

Vanuit het verzet tegen de besparingen kan een echt alternatief van de arbeidersbeweging ontwikkelen. De eisen van het gemeenschappelijk vakbondsfront kunnen bediscussieerd en uitgewerkt worden op algemene vergaderingen waardoor we ons programma in het belang van de volledige werkende klasse verder kunnen verdiepen.

De middelen zijn er om een ander model van samenleving uit te bouwen in plaats van het kapitalisme waar enkel de winstlogica telt waardoor het elk voor zich is en steeds meer mensen uit de boot vallen. Laat ons de bestaande middelen onder publieke controle plaatsen en bouwen aan een andere, socialistische, samenleving.

sociaal thema

de

Linkse Socialist

Tegen besparingen en seksisme, vrouwenstrijd blijft nodig!

Discussie en vormingsdag van LSP. Zondag 8 maart 2015 – iedereen welkom!

• 10u45 Onthaal en inschrijvingen • 11u00 Inleiding: “8 maart, geschiedenis van de internationale vrouwendag, en haar betekenis vandaag” door Aisha P. • 12u00 Keuze uit twee commissies: - De vrouw als lustobject: aanranding en verkrachtingen, geweld en seksisme tegen meisjes en vrouwen in tijden van crisis, ingeleid door Emily B. - Rol van vrouwen in de syndicale strijd tegen de crisis, de besparingen en het kapitalisme, ingeleid door Maud W. • 13u-14u Middagpauze (Een middagmaal is beschikbaar aan democratische prijzen) • 14u Verderzetting van de commissies • 15u30 Arbeidsduurvermindering: een feministische eis?

Debat, gemodereerd door Emilie VDH met - Tina De Greef – Secretaris LBC-NVK Brussel-Halle-Vilvoorde - Anja Deschoemacker – Nationale verantwoordelijke vrouwenwerking LSP en woordvoerster LSP - We hebben ook een aantal andere vrouwenorganisaties binnen de arbeidersbeweging uitgenodigd, die allen strijden tegen het seksisme in diverse aspecten. door

• 17u Einde van de dag

Morgane (Charleroi)

O

p 8 maart vieren we de Internationale Vrouwendag. De oorsprong hiervan ligt bij de textielarbeiders van New York die in 1908 drie maanden staakten voor de invoering van een achturendag, betere arbeidsvoorwaarden en stemrecht. In 1911 werd deze dag voor het eerst een internationale vrouwendag. Maar het is vooral vanaf 1917 dat de dag inhoud kreeg. Op 8 maart 1917 trokken de Russische vrouwen de straat op voor brood en vrede. Ze trokken de Russische Revolutie op gang.

In 1922 kwam er een oproep van de Communistische Internationale om van 8 maart een vaste Internationale Vrouwendag te maken. Jarenlang was er mobilisatie van de arbeidersbeweging om van 8 maart een dag van strijd te maken. Vandaag doet vrouwendag eerder denken aan ‘moederdag’ waarbij organisaties bloemen aan vrouwen uitdelen op straat.

Wat betekent deze dag vandaag?

Moeten we er opnieuw een strijdbare dag van maken, of is de vrouwenstrijd al volledig gestreden?

Beperkingen van burgerlijk feminisme en postfeminisme

In de jaren 1960 en 1970 was het burgerlijk feminisme dominant. Het was een periode waarin bijvoorbeeld het principe van quota van evenveel vrouwen als mannen in verantwoordelijke functies opdook.

Deze feministen dachten onder meer dat vrouwen aan de top plaatsen voordeel zou opleveren voor alle vrouwen.

Die stelling werd in de jaren 1980 onderuit gehaald toen Margaret Thatcher een neoliberaal slagveld aanrichtte in Groot-Brittannië. Ondanks het feit dat ze zelf een vrouw was, aarzelde Thatcher niet om vreselijke aanvallen op vrouwen door te voeren, onder meer met drastische besparingen op de middelen voor de openbare dien-

sten.

Vrouwen uit de heersende klasse doen wat van de heersende klasse verwacht wordt, los van hun geslacht. Dit wil niet zeggen dat het niet uitmaakt of een vrouw hogere functies kan innemen, het kan vertrouwen geven aan andere vrouwen. Maar het is nodig dat deze vrouwen strijden voor gemeenschappelijke belangen.

Na het burgerlijke feminisme zagen we in de meeste ontwikkelde kapitalistische landen het postfeminisme van de jaren 1990. Deze stroming ging ervan uit dat vrouwen voldoende rechten hebben afgedwongen om tot een gelijkheid tussen mannen en vrouwen te komen. Als er geen gelijkheid is, komt dit omdat vrouwen zelf hun gedrag en mentaliteit moeten veranderen. Ze moeten de kansen die er zijn grijpen om een geslaagd leven te kunnen leiden.

Het klopt dat we stemrecht bekomen hebben, alsook het recht om te werken, toegang tot onderwijs, recht op echtscheidingen of nog het recht op abortus. Discriminatie is bij wet verboden. Maar we stellen vast dat vrouwen bij iedere periode van economische crisis de eerste slachtoffers van het besparingsbeleid zijn, zowel op directe als indirecte wijze. Het individueel gedrag van vrouwen aanpassen, biedt geen antwoord op het besparingsbeleid.

Hoe treffen de besparingen vrouwen?

De afgelopen 30 jaar werden verworvenheden van vrouwen door het asociale en neoliberale beleid ondermijnd. Sinds de economische crisis vanaf 2008 worden de aanvallen opgevoerd.

Zo besliste de regering-Di Rupo om de inschakelingsuitkering (de vroegere wachtuitkering) in de tijd te beperken. Van de duizenden mensen die vanaf 1 januari hun uitkering verliezen, zijn er 65% vrouwen. Het betekent dat deze vrouwen geen enkele bron van inkomsten meer hebben. De meesten wonen immers samen waardoor ze geen recht hebben op een leefloon van het OCMW. Deze vrouwen worden volledig afhankelijk van de goede wil van hun partner om te overleven.

De besparingen in de openbare diensten treffen vrouwen bijzonder hard. In deze sector zijn vrouwen immers sterk vertegenwoordigd, zowel als werkenden maar ook als gebruikers. Er wordt bespaard op openbare kinderopvang waardoor het aantal beschikbare plaatsen afneemt. In de

Toegangsprijs : vrije bijdrage. Babysit wordt voorzien Hovenierstraat 45, Molenbeek (Metro Ribaucourt of Graaf v.

Vlaanderen) Meer info: vrouwen@socialisme.be 02/345 61 81 plaats hiervan moeten vrouwen beroep doen op private kinderopvang, maar daar zijn de prijzen vaak niet betaalbaar voor mensen met een klein inkomen. Het dwingt vrouwen ertoe om minder te werken of om volledig thuis te blijven.

De maatregelen van de rechtse regering van Michel gaan hierop verder.

Zo zal er binnenkort pas een volledig pensioen zijn na 45 loopbaanjaren en vanaf de leeftijd van 67 jaar. Deze regel betekent concreet dat driekwart van de vrouwen geen volledig pensioen zal hebben. Dat aantal zal nog verder oplopen als effectief wordt beslist om een aantal gelijkgestelde periodes (bij bevallingsverlof, tijdelijke werkloosheid, ouderschapsverlof, …) niet meer mee te tellen.

pleit ten voor een 40 -u renweek.

Vrouwenorganisatie Femma reageerde met de eis van een 30-urenweek zodat vrouwen (en mannen) ook voldoende tijd voor ontspanning hebben.

Een arbeidsduurvermindering is een historische eis van de arbeidersbeweging. Wij verdedigen het als antwoord op de massale werkloosheid. Maar we mogen geen illusies hebben, de heersende klasse zal dit niet zomaar aanvaarden omdat het hen raakt in hun winsten.

Het kapitalisme baseert zich op onderdrukking van de werkende bevolking en dat omvat ook de onderdrukking van vrouwen. Enkel een breuk met dit systeem door te strijden voor een echte socialistische samenleving kan tot de bevrijding van vrouwen leiden.

Arbeidsduurvermindering De Internationale Vrouwendag moet een dag van strijd en solidariteit blijen strijden voor socialisme ven. Vrouwen hebben immers nog In Vlaanderen was er een terug- veel te winnen vooraleer we over keer van het debat over arbeidsduur- echte emancipatie kunnen spreken. vermindering. Dat gebeurde na een Naar aanleiding van de Internationale uitspraak van toen nog minister van Vrouwendag organiseert LSP een dag Werk Monica De Coninck (sp.a) die van vorming en discussies, onder meer stelde dat vrouwen beter niet deeltijds met een debat over de eis van een 30gaan werken. Werkgeversorganisaties urenweek. Iedereen welkom!

Socialisme 2015 (zie p. 13) is een discussie- en vormingsdag van LSP 14-16u. Werkgroep: De nood aan een nieuwe strijd voor vrouwenrechten – met Lucy Redler en Aisha Paulis Tijdens de centrale slotmeeting (19u30-21u30) spreekt Anja Deschoemacker over de gevolgen van het besparingsbeleid voor vrouwen.

Langdurig zieken en ouderen aan de slag, jongeren aan de dop

M

inister van Volksgezondheid Maggie De Block kwam met het voorstel van een panel van artsen om na te gaan of langdurig zieken toch niet terug op de arbeidsmarkt ingeschakeld kunnen worden. In andere landen gebeurt dit al langer. Dat het daar samen met een grotere rol van private verzekeringsinstellingen tot schrijnende toestanden leidt, vormt geen bezwaar voor de rechtse regering.

Op zich is er natuurlijk niets op tegen om voor wie ziek is een aangepaste plaats in de samenleving te zoeken. Maar daar gaat het niet om voor deze regering. Die wil zieken en ouderen aan de slag krijgen als besparingsmaatregel. En dat terwijl er te weinig werk is om alle jongeren aan een job te helpen. Zou het niet logischer zijn dat wie jong en energiek is als eerste kans op werk zou maken? Is het niet wraakroepend dat jongeren hun toekomst niet kunnen uitbouwen omdat ze geen toegang tot werk hebben, waarbij die toegang nog moeilijker wordt gemaakt omdat ouderen en zieken aan het werk moeten?

De Block wil zieken sneller aan de slag omdat ze te duur zijn voor de sociale zekerheid en omdat zieken het risico lopen in armoede terecht te komen. De sociale zekerheid

– die uitgebouwd is door onze bijdragen! – wordt al jarenlang afgebouwd. Niet omdat de noden afnemen, maar wel omdat de regering de middelen van onze sociale zekerheid, via zogenaamde lastenverlagingen, liever cadeau doet aan de grote bedrijven. Sociale bescherming moet plaats maken voor liefdadigheid en de boodschap dat wie ziek, oud of werkloos is maar zijn of haar plan moet trekken.

Een pleidooi om langdurig zieken te integreren op de werkvloer en een aangepaste functie te laten uitoefenen, zal pas geloofwaardig en sociaal overkomen indien eerst de jonge werklozen aan werk worden geholpen door het beschikbare werk te herverdelen en indien de werkdruk dermate wordt aangepast dat het mogelijk wordt. Dat kan onder meer met een arbeidsduurvermindering, bijvoorbeeld tot 32 of 30 uren per week, zonder loonverlies en met bijkomende aanwervingen of zelfs met een daling van het werkritme.

Een daling van de werklast zou overigens meteen een daling van het aantal arbeidsongeschikten (denk maar aan stress, burn-out, …) mogelijk maken en het zou re-integratie van langdurig werklozen eenvoudiger maken. Maar zoals de maatregel nu voorgesteld wordt, is het een zoveelste aanval op de zwaksten in de samenleving.

ongelijkheid thema

www.socialisme.be maart 2015

Rijken steeds rijker, de rest steeds armer

Van waar komt ongelijkheid? (deel 1) door Mathias dit dossier

(Antwerpen). In april publiceren we het tweede deel van

I

n januari 2014 publiceerde Oxfam een spraakmakend rapport dat de groeiende wereldwijde ongelijkheid blootlegt. De cijfers zijn hallucinant. In 2010 bezaten de 388 rijksten in de wereld evenveel als de 50%, of 3,5 miljard, armsten. In 2014 volstond het al om de 85 rijksten te nemen om tot die verhouding te komen. Een jaar later moest Oxfam haar rapport nog maar eens bijstellen. Het vermogen van de allerrijksten was zodanig snel gegroeid dat ondertussen de 80 rijksten evenveel bezitten als de helft van de wereldbevolking. Voor de allerrijksten lijkt de crisis niets meer dan een perverse afvalrace om bij die kleine toplaag te horen.

maar vloeien voort uit het besef dat de groeiende ongelijkheid een gevaar beOxfam schat in haar rapport op basis gint te vormen voor hun eigen positie. van de cijfers van o.a. Credit Suisse dat De revoluties in het Midden-Oosten de rijkste 1% maar liefst 48% van het en Noord-Afrika waren geen toeval wereldwijde vermogen bezit. Tegen maar het resultaat van een groeiende 2016 zou dat al meer dan de helft zijn. groep die uit de boot viel en dat niet De 99% moet het nu doen met de ove- meer accepteerde. rige 52%. Maar ook hier is de rijkdom zeer ongelijk verdeeld waardoor 80% Geen nieuw fenomeen van de mensheid het met maar 5,5% van de wereldwijde rijkdom moet doen.

Je zou de indruk kunnen krijgen dat Schrijnende armoede staat dus tegen- ongelijkheid een recent ontdekt proover een duizelingwekkende rijkdom. bleem is. Maar uiteraard is het niets Bovendien zijn die cijfers waarschijn- nieuws. Een ongelijke verdeling van lijk nog een onderschatting. Recent de rijkdom loopt als een rode draad nog kwam het Duits Instituut voor doorheen de geschiedenis van het kaEconomisch Onderzoek (DIW) erach- pitalisme. Bovendien nam de ongelijkter dat ze het grootste deel van de rijk- heid, een paar historische periodes uitdom van de rijkste 0,1% Duitsers door gezonderd, steeds toe. een aantal ‘statistische fouten’ over het In de 19de eeuw, tijdens de volle inhoofd had gezien. Ze bleken niet 3.000 dustriële revolutie, werd de tegenstelmiljard euro maar 9.300 miljard euro ling overduidelijk. In de nieuwe en snel te bezitten. Meer dan drie keer zoveel groeiende fabrieken werden er op een dan gedacht! De duizenden miljarden tot dan toe ongeziene schaal goederen die ze verstoppen in belastingparadij- geproduceerd maar in scherp contrast zen, tonen aan dat de allerrijksten hun daarmee stond de haast ongeziene aruiterste best doen om de ware omvang moede van de arbeiders die er werkten. van hun vermogen te verbergen.

De situatie zou pas verbeteren naarNiet alleen NGO’s als Oxfam maken mate deze zich organiseerden in vakzich zorgen over deze ontwikkeling. bonden en partijen.

Brede lagen van de bevolking zijn verDe socialisten van die tijd probeerontwaardigd over de groeiende onge- den hiervoor een verklaring te vinlijkheid. Economen als Pikketty wij- den. De meesten bleven steken in den er populaire boeken aan. Ook de halve theorieën en hele waanbeelden. top van de maatschappij maakt zich Sommigen slaagden er echter in om steeds meer zorgen. Zo uitte Warren verder te reiken, maar het was wachBuffet, een van de rijkste personen ter ten tot Marx en zijn analyse voor er wereld, kritiek op de huidige ongelijk- een echt wetenschappelijke theorie heid. Op het World Economic Forum tot stand kwam. Wie ‘Het Kapitaal’ in Davos, Zwitserland, neemt het the- leest, merkt al snel op dat het boek, ma een steeds prominentere plaats in. ondanks de 19de eeuwse voorbeelden, Hun bekommernissen zijn niet zozeer nog steeds actueel is. het gevolg van gewetenswroeging, Enorme ongelijkheid

De basis: arbeidswaardetheorie

tijd (MNA). De MNA is uiteraard niet onveranderlijk. Nieuwe productievere machines die de arbeidstijd verkorten doen de waarde dalen. Evengoed kan de waarde stijgen omdat bijvoorbeeld een bepaalde grondstof schaarser wordt en er dus meer arbeid nodig is om deze te ontginnen. Geschoolde arbeid creëert in dezelfde tijdspanne een grotere waarde op dan ongeschoolde.

Voor Marx zijn prijs en waarde twee verschillende dingen, maar ze staan niet los van elkaar. De prijs is wat hij met een ingewikkelde term de “gelduitdrukking” van de waarde van een goed noemt. Het is m.a.w. de waarde, maar dan vertaald naar een geldhoeveelheid.

Hoewel hij er gemakshalve van uitgaat dat de prijs en de waarde van een goed gelijk zijn, is dat in de realiteit niet zo. Door schommelingen in vraag en aanbod bijvoorbeeld ligt de prijs soms boven en soms onder waarde. Maar ook door speculatie kan de prijs enorm fluctueren.

Denk maar aan de hoe de prijs van een vat olie de laatste maanden enorm daalde om daarna weer relatief snel te stijgen. Die fluctuatie kan niet verklaard worden door een verandering in de waarde van een vat olie (het is niet zo dat de productie ervan plots veel efficiënter werd) en ook niet door een verandering van vraag en aanbod.

Deze bleven relatief stabiel. De echte reden ligt bij de rol van speculanten.

De speculatieve vraag voor olie is zo maar even 20 keer zo groot als de reële fysieke vraag. Waardoor de gril van de speculanten een enorm verstorend effect heeft op de echte prijsvorming.

In een markt waar geen enkel bedrijf een monopoliepositie uitoefent, zal over langere termijn de gemiddelde prijs overeenkomen met de waarde. We zullen hier verder dus ook van uit gaan.

zat, voor hij met de oplossing kwam, wel met een enorm probleem. Het slaagde er niet in om op een sluitende manier te verklaren waar de winst van een kapitalist vandaan kwam.

De redenering ging als volgt: een werknemer die in dienst is bij een ondernemer wordt vergoed voor de arbeid die hij levert, hij ontvangt een loon. Volgens de arbeidswaardetheorie, moet dat loon gelijk zijn aan de arbeid die wordt geleverd. Maar aangezien de ondernemer het product dat hij zo in handen krijgt ook tegen de waarde ervan moet verkopen, is er geen mogelijkheid voor hem om winst te maken.

We zouden natuurlijk kunnen zeggen dat hij het product boven de waarde verkoopt (wat in de realiteit ook soms gebeurt) maar dan stellen we impliciet dat de arbeidswaardetheorie eigenlijk niet van toepassing is. De prijzen zijn dan overgeleverd aan de willekeur van de ondernemer.

Volgens Marx lag het probleem niet bij de arbeidswaardetheorie zelf, maar bij de idee dat de ruil tussen werknemer en ondernemer een gelijke ruil was. Want hoewel het daar alle schijn van heeft, is dat absoluut niet het geval. Een werknemer verkoopt volgens Marx niet zijn arbeid, maar zijn arbeidskracht. Dat wil zeggen zijn vermogen om werk te verrichten en niet de concrete producten die hij in een bedrijf produceert. Die laatste eigent de kapitalist zich toe.

Dat verschil tussen de waarde van het arbeidskracht (of het loon) en de arbeid in de vorm van producten die kapitalist ontvangt, noemen marxisten de meerwaarde. Het vormt de basis voor de winst van de kapitalist. In de realiteit zal de winst niet overeenkomen met de meerwaarde. Een deel ervan wordt immers gebruikt voor marketing, de boekhouding, … Gemakshalve gaan we er verder van uit dat dit wel zo is. De verhouding tussen de meerwaarde en het loon is de uitbuitingsgraad. Hoe meer meerwaarde relatief tot het loon, hoe groter de uitbuitingsgraad.

Marx stelt in het begin van ‘Het Kapitaal’ vast dat de meeste goederen in het kapitalisme voor de markt geproduceerd worden. Vandaag lijkt dat vanzelfsprekend. Het grootste deel van de geschiedenis werd er echter niet geproduceerd om te verkopen, maar om zelf te consumeren. Goederen die specifiek worden gemaakt om op de markt te brengen, noemt Marx (koop-)waren.

Volgens Marx hebben waren een aantal merkwaardige eigenschappen.

Zo’n eerste eigenschap is dat waren schijnbaar twee verschillende soorten waarden hebben. Ten eerste hebben ze een gebruikswaarde, dat wil zeggen dat ze een zekere behoefte moeten vervullen. Wat logisch is, wie zinloze voorwerpen produceert zal ze immers moeilijk aan de man kunnen brengen.

Ten tweede kunnen zulke waren in verschillende verhoudingen geruild worden met elkaar. Ze hebben dus een ruilwaarde of gewoonweg een waarde.

Maar wat bepaalt eigenlijk de waarde van een goed?

Op die vraag zijn er haast evenveel antwoorden als er economische stromingen zijn. Voor de ene is het enkel vraag en aanbod die de waarde bepaalt, voor de andere de verschillende productiefactoren zoals kapitaal, arbeid, milieu, … Marx kwam echter tot de conclusie dat de waarde enkel bepaald wordt door menselijke arbeid of meer bepaald de arbeidstijd die in een bepaald goed wordt gestoken. Het is net dat wat alle goederen gemeen hebben, ze zijn in laatste instantie het resultaat van menselijke arbeid.

Hij spreekt hier echter niet zomaar van arbeid. Anders zou je al snel tot absurde conclusies kunnen komen. Zo zou iemand die zeer traag en inefficiënt werkt een veel waardevoller product maken dan zijn snelle productieve Arbeid, arbeidskracht en evenknie en bijgevolg ook een hogere uitbuiting prijs kunnen vragen. Dat is in de praktijk niet het geval.

“Een hele brok, maar wat heeft dit nu Het is niet de individuele arbeids- met ongelijkheid te maken?”, kan je tijd die de waarde bepaalt maar een denken. Dit is waar Marx met een eermaatschappelijk gemiddelde daarvan. ste echte vernieuwing kwam in de eco- Volgende maand deel 2: Daarom spreken marxisten van de nomische theorie. De arbeidswaarde- van uitbuiting tot SwissLeaks maatschappelijk noodzakelijke arbeids- theorie was niet zijn ontdekking, maar Socialisme 2015 (zie p. 13) is een discussie- en vormingsdag van LSP 16u30-18u30 De kloof tussen arm en rijk en de kwestie van een vermogensbelasting. Met Jon Sneyers, LBC-NVK afgevaardigde (KUL) over de vakbondseisen in de beweging tegen Michel 1; Stefan Herweg, wetenschappelijk medewerker van een Europees Parlementslid van Die Linke bezig met o.a belastingontduiking en Luxleaks; en Peter Delsing van LSP die een marxistisch kritiek op het boek van Piketty zal brengen.

dossier door

D

thema dossier

de

Linkse Socialist

Bart Vandersteene

rie weken na de verkiezingen van 25 januari vond 81,3% van de Grieken dat de regering eerder goed tot heel goed werk verrichtte.

Indien er midden februari verkiezingen werden gehouden dan had Syriza, volgens een peiling van de zender Alpha TV, kunnen rekenen op 45% van de stemmen. Het zijn duizelingwekkende cijfers waar andere regeringen enkel maar van kunnen dromen. Het contrast tussen de Syriza-regering en de rest is zo scherp en opvallend dat het niet anders kan dan interesse en enthousiasme opwekken. Vandaar ook dat de operatie om de Griekse regering op de knieën te dwingen de dag na de verkiezingen op volle sterkte van start is gegaan. De weg naar een onderhandeld compromis lijkt al snel uitgesloten. De enige opties zijn de onderwerping aan de trojka of een alternatieve, socialistische weg inslaan.

Een populaire regering die een ingaat tegen het besparingsbeleid moet zowat de ergste nachtmerrie van de Europese elite zijn. Voor hen moet Syriza mislukken. En met dit doel voor ogen zullen alle middelen die noodzakelijk blijken ook aangewend worden. Griekenland heeft middelen nodig voor haar nog steeds zieke financiële sector en om haar staatsschulden te herfinancieren. De Europese ministers van Financiën, de ECB en het IMF houden het mes op de Griekse keel.

Niets minder dan een volledige capitulatie is hun eis. Niet gewoon een aantal of veel toegevingen, maar een aanvaarding dat de dictaten van de trojka, uitgewerkt in de memoranda, gedwee zullen worden gevolgd door de nieuwe regering. We spreken dan over meer privatiseringen, besparingen in openbare diensten en sociale zekerheid. Het zijn exact diezelfde recepten die Griekenland in een sociaal drama hebben gestort.

Steeds opnieuw hetzelfde doen, maar toch een ander resultaat verwachten.

Volgens Albert Einstein is het de definitie van waanzin. Door veel commentatoren wordt de Europese politiek van de voorbije crisisjaren als waanzinnig omschreven. “Mijn voorkeur zou uitgaan naar de volledige stopzetting van deze gefaalde politiek van de voorbije vijf jaar,” (1) schrijft econoom Münchau in de Financial Times. Zijn de Europese leiders waanzinnig of vertegenwoordigen ze eerder een waanzinnig systeem? In het eerste geval bestaat de oplossing uit het verkiezen van niet-waanzinnigen, in het andere, op het eerste gezicht moeilijker geval, moet een strategie worden ontwikkeld om het kapitalisme naar de vuilnisbelt van de geschiedenis te verwijzen.

Syriza aan de macht als resultaat van strijd

D

eze regering en zijn praktijk komen niet uit de hemel vallen. Ze is het resultaat van de diepste crisis die een West-Europees land heeft gekend sinds de jaren ‘30 en een heroïsch verzet van de bevolking tegen de dramatische besparingsprogramma’s opgelegd door de politieke en economische elite van het land en de EU. In eerste instantie hadden de Griekse werkenden en jongeren hun hoop gesteld in de meest linkse van de Europese sociaaldemocratische partijen, PASOK. Tussen 1981 en 2009 haalde deze massapartij telkens tussen de 38 en 48% van de stemmen, in 2009 nog 43,9%. Zes jaar later is dat nog slechts 4,7%. Toen PASOK opvallender dan ooit de kant koos van de 1% rijksten werd ze definitief afgestraft en afgevoerd. De politieke horizon werd afgezocht naar een alternatief.

De reden waarom Syriza in het oog sprong, was haar resolute en consequente houding tegenover de besparingspolitiek. Ze vertaalde dit in de eenvoudige ideeën dat Griekenland politici nodig had die neen durfden te zeggen tegen de dictaten van de trojka en dat een linkse regering in staat zou zijn om de verzuchtingen van de gewone Grieken te vertegenwoordigen. Met die boodschap klom ze van 4,6% in 2009 naar 16,8% in mei 2012, naar 26,9% in juni 2012, 36,3% in januari 2015 en volgens de peilingen nu rond de 45%.

Dat deze regering voorlopig ook de steun krijgt van een pak Grieken die niet voor Syriza hebben gestemd, heeft ze te danken aan het feit dat ze er alles aan lijkt te doen om haar verkiezingsbeloftes na te komen.

Hoe verschillend van alles wat de Grieken en wij gewoon waren.

N

aarmate het einde van het vorige Memorandum op 28 februari in zicht kwam, werden de onderhandelingen tussen Griekenland en de EU op het scherp van de snee gevoerd.

De nieuwe minister van Financiën Varoufakis kon niet echt rekenen op bondgenoten tijdens de vergaderingen van de Europese ministers van Financiën. België, via N-VA minister Van Overtveldt, sloot zich aan bij de hardliners die met niet minder dan een Griekse overgave naar huis wilden. Duitsland, Finland, Nederland en Oostenrijk bevonden zich tevens in deze groep, alsook de Baltische staten, Slowakije en opvallend ook de andere landen uit de periferie, Portugal, Spanje, Ierland, … Die laatsten uitten zich zowaar nog heviger in hun verzet tegen een compromis met Griekenland.

Mocht Griekenland een einde kunnen maken aan de dramatische besparingspolitiek, dan zou het de politieke lei-

En die beloftes waren niet min: - Er zou gebroken worden met de graaicultuur. De ministers vliegen inderdaad economy class, verkochten het dure wagenpark en haalden de dranghekken weg voor het parlement als teken dat het parlement geen schrik dient te hebben van de bevolking en de bevolking geen reden heeft om zich te keren tegen het parlement.

- De grote symbolen van strijd werden beloond. Op het ministerie van Financiën werden 600 door de vorige regering afgedankte kuisvrouwen terug aangeworven onder het motto dat hun werk ondergewaardeerd werd, daartegenover werden een aantal ‘experts’ van het ministerie naar huis gestuurd.

- Na maandenlang volksverzet beloofde de nieuwe regering om de enorm vervuilende goudontginning door een Canadese multinational in Halkidiki stop te zetten.

- Mensen met een betalingsachterstand op hun hypotheek kunnen niet meer uit hun huis worden gezet en de elektriciteit mag niet meer worden afgesloten.

- De werknemers van publieke omroep ERT die jarenlang strijd voerden tegen de sluiting halen hun slag binnen. De ERT gaat opnieuw open en zal beheerd worden door de structuren die de werknemers de afgelopen jaren zelf hebben opgericht.

- Het minimumloon zal terug op 751 euro worden geplaatst nadat de vorige regeringen die hadden doen dalen tot 500 euro.

Dit levert een directe loonsverhoging op voor 8% van de werknemers en een opwaartse druk voor de andere lonen.

- Kinderen van migranten krijgen vanaf nu de Griekse nationaliteit.

- Afgedankte ambtenaren werden beloofd hun job terug te krijgen.

Krachtmeting met de EU

ders van deze landen helemaal in hun hemd zetten. Zij die gedwee de antisociale politiek uitvoerden, zouden zich niet meer kunnen verstoppen achter het adagio dat er nu eenmaal geen al-

en voor onderhandeling open stonden.

De dreiging om de Griekse overheid en de banken droog te zetten, maar vooral ook het gebrek aan een plan B voor Syriza was voldoende om nu reeds heel wat toegevingen af te dwingen.

Griekenland kreeg wel vier maanden verlenging van haar steunprogramma.

Maar in ruil beloofden ze o.a. “om maatregelen van voorbije regeringen niet terug te schroeven en geen unilaterale veranderingen door te voeren aan het beleid en de structuurhervormingen die een negatieve impact zouden hebben op de fiscale doelstellingen, het economisch herstel of de financiële stabiliteit, zo bepaald door de ‘instellingen’ [nieuwe naam voor de trojka, n.v.d.r.].”

Daarmee heeft Syriza wel tijd gekocht maar is ze met handen en voeten ternatief bestaat. Dit wilden ze met de ment Syriza tot toegevingen kon dwin- gebonden aan een akkoord dat haar hete adem van Podemos in Spanje en gen. Syriza had sinds de verkiezingen verbiedt om ook maar een van de vele de Anti-Austerity Alliance in Ierland in van 2012 al heel wat water bij de wijn fundamentele verkiezingsbeloftes waar de nek kost wat kost vermijden. gedaan, en dus was er reden om aan te te maken. De trojka blijft alle macht in De vraag was in hoeverre het establish- nemen dat ze voor druk gevoelig waren handen houden.

dossier thema

www.socialisme.be Oktober maart 2015 2014

Botsen op de limieten van de Europese besparingspolitiek

Xekinima, de zusterorganisatie van LSP, voert actief campagne om ervoor te zorgen dat Syriza het been stijf houdt en niet toegeeft aan de chantage van de EU. Op Socialisme 2015 zal Nikos Kannelis, gemeenteraadslid verkozen op een Syriza lijst, duiding geven bij de ontwikkelingen in Griekeland en de houding van de linkse socialisten.

D

e andere Europese landen willen Griekenland binnen het keurslijf van de besparingspolitiek houden. Maar dat beleid staat hard onder druk. Het zorgt immers voor een langdurige periode van heel lage groeicijfers die op hun beurt nog meer besparingen noodzakelijk maken. En het is opvallend hoe de grootste verdedigers van het kapitalisme de politieke en economische leiders waarschuwen voor de gevolgen van hun politiek. In The Economist waarschuwen ze Merkel dat als ze “verder alle pogingen tegengaat die kunnen leiden tot het kickstarten van de economie en het bannen van de deflatie, ze Europa veroordeelt tot een verloren decennium dat nog slopender

zal zijn als dat van Japan in de jaren 1990.” The Economist vreest dat dit tot “nog een grotere populistische reactie zal leiden in heel Europa. Dit zou het voortbestaan van de euro kunnen bedreigen en Duitsland zou hiervan de grootste verliezer zijn.”

Ook op het recente World Economic Forum in Davos werd in termen gesproken van ‘het kapitalisme redden van de kapitalisten’. Minister Varoufakis behoort tot deze categorie van economen die eerst en vooral de groei van het kapitalisme willen redden van de desastreuze neoliberale recepten. Een van zijn collega-economen, die voor de radicaal pro-kapitalistische Financial Times schrijft, gaf raad aan Varoufakis: “Mijn advies

aan Yanis Varoufakis zou zijn om de geërgerde blikken en gesluierde bedreigingen te negeren en vol te houden. Hij is lid van de eerste regering in de eurozone met een democratisch mandaat om op te staan tegen een volstrekt disfunctioneel regime dat heeft bewezen economisch niet te deugen en politiek onhoudbaar te zijn. Wanneer de eurozone wil overleven binnen het huidige stelsel, dan moet dit regime gaan.”

De huidige politieke leiding van de EU legt deze raad naast zich neer. Ze houdt vast aan de logica dat een competitief Europees kapitalisme komaf moet kunnen maken met de zekerheden uit het verleden: een stabiele job aan een degelijk inkomen, sociale ze-

Probeert Syriza water met vuur te verzoenen?

kerheid en openbare diensten. Om te kunnen concurreren in deze geglobaliseerde kapitalistische wereld, zo gaat de redenering, moet in Europa de winstvoet omhoog en dus moeten de lonen omlaag. Om nog minder belastingen te vragen aan de ‘ondernemers’ moet de staat verder worden afgebouwd en de staatsschuld worden weggewerkt. De EU en de muntunie bieden voor de Europese kapitalisten het ideale instrument om via de interne concurrentie binnen de EU een neerwaartse spiraal te creëren.

Het is niet uitgesloten dat de EU onder druk van massabewegingen verplicht zal worden om het geweer van schouder te veranderen. Het succes van de beweging in Griekenland

en de inspiratie die dit internationaal teweegbrengt, kan dit proces enorm versnellen. Maar wat dan? Dan worden de regels voor het begrotingstekort losser, kan er terug geïnvesteerd worden vanuit de overheid en worden de neoliberale hervormingen vertraagd doorgevoerd. Dit zal het menselijk leed een beetje verlichten, maar het biedt geen fundamentele oplossing.

De impulsen die de economie ontvangt door een minder snelle daling van de koopkracht en als gevolg van de overheidsinvesteringen zullen teniet worden gedaan door een daling van de investeringen door de kapitalisten, omdat de winstgevendheid voor hen niet verbetert. Op kapitalistische basis is er geen uitweg uit deze crisis.

Wiens schuld?

E

en recent edito in de Financial Times suggereerde dat de hoge overheidsschuld van Griekenland een quasislavenstaat maakt. “Om haar schulden te kunnen terugbetalen zou Griekenland als een quasi-slaveneconomie moeten fungeren, jarenlang een primair overschot op de begroting realiseren van 5% van het BBP, enkel maar ten voordele van hun buitenlandse schuldeisers.”

I

n de onderhandelingen met de Eurogroep leek Varoufakis kinderlijk naiëf te geloven dat zijn argumenten het zouden halen.

Daardoor was de Syriza-leiding niet voorbereid op het scenario dat de EU-leiding het been tot het einde stijf zou houden. Er was geen plan B en ook de bevolking werd niet voorbereid op een plan B.

Syriza heeft in de verkiezingscampagne terecht niet gepleit om uit de eurozone te stappen. Voor een grote meerderheid van de Grieken was dit tot voor kort ook geen optie. Deze meerderheid voelde als het ware spontaan aan dat op kapitalistische basis de muntunie verlaten geen enkele stap vooruit zou betekenen, integendeel. Het Europese establishment weet ook dat de Syrizaleiding geen ander scenario voor ogen heeft dan binnen de muntunie te blijven.

Daarom is ze extra onderhevig aan de enorme druk en chantage die op haar wordt uitgeoefend.

De ambities van deze regering, het

vervullen van de behoeften van de bevolking, niet de banken, zijn volledig tegenovergesteld aan de spelregels en ambities van de eurozone. Daarom moet de Syriza-leiding haar basis en de Grieken voorbereiden op het scenario dat het vasthouden aan hun principes meer dan waarschijnlijk zal leiden tot een Grexit.

Binnen of buiten de EU, er zal in Griekenland geen groei komen zolang de wetten van de vrije markt en het kapitalisme gelden. Op kapitalistische basis kunnen groei en investeringen enkel plaatsvinden wanneer het voldoende winsten oplevert voor de 1%, wat onverzoenbaar is met het programma van Syriza en de noden van de 99%.

De regering kan best de bevolking voorbereiden op een serieuze confrontatie door een strategie aan te bieden die kans maakt op een overwinning.

Ja, we zullen onderhandelen en de grenzen aftasten van wat we binnen de huidige verhoudingen in de EU kunnen afdwingen. We zullen ondertussen de beweging en de zelforganisatie in Griekenland en internationaal verder

uitbouwen. Maar op elke dreiging om ons droog te zetten, reageren we met een offensieve tegenzet. Als reactie op de kapitaalvlucht van de 1% installeren we kapitaalcontrole. Als we dan toch zovele jaren hebben betaald voor onze financiële sector, dan kunnen we ze maar beter direct volledig in publieke handen en onder werknemerscontrole plaatsen. Zo kunnen we zonder chantage een eigen publiek investeringsprogramma financieren. Op de dreiging van de 1% om fabrieken te verhuizen of investeringen te staken en daarmee een nog groter sociaal kerkhof te creëren, reageren we met inbeslagname. De sleutelsectoren van de economie moeten beheerd worden met de doelstelling om welvaart en jobs te creëren voor de gewone bevolking, niet voor de winstmaximalisatie van een kleine minderheid. Zo’n offensief programma, op de juiste momenten vertaald in directe slogans en voorstellen, kan de meerderheid van de Grieken overtuigen om een socialistische weg in te slaan en zo de weg voor te bereiden voor een Europa van de solidariteit.

De Griekse staatsschuld hangt inderdaad als een molensteen rond de nek van de gewone Griekse bevolking. De gewone Grieken dragen hier geen verantwoordelijkheid voor. De schuld is in grote mate het gevolg van het internationale financiële casinokapitalisme in een van de meest lucratieve locaties, Griekenland. Buitenlandse banken raapten jarenlang dikke speculatieve winsten in Griekenland en verwezen de latere schulden door naar de gewone Grieken. Een ander deel van de schuld is het gevolg van een cliëntelisme dat door zowel de politieke als economische elite werd geïnstalleerd ter verrijking van zichzelf. De beruchte Olympische Spelen van 2004 hebben, dankzij de lucratieve contracten/verspilling voor bevriende ondernemers, uiteindelijk het honderdvoudige gekost (11,5 miljard euro) van het bedrag waarmee de Spelen werden verkocht aan de bevolking (123 miljoen euro).

Van het geld van de trojka is slechts 11% gebruikt om de magere staatsfinanciën te ondersteunen. De humanitaire crisis had nochtans de sociale noden enorm doen toenemen. Tegelijkertijd betaalden de 0,1% rijksten, de oligarchen, zo goed als geen belastingen. De rest van het geld van de trojka ging volledig naar de gokschulden van de haaien uit de internationale financiële sector.

De eis van de kwijtschelding van de schuld moet dan ook gekoppeld worden aan de eis dat de echte verantwoordelijken opdraaien voor de kosten van hun braspartij. Via inbeslagname van speculatieve winsten, vermogensbelastingen en het in publieke handen nemen van de financiële sector kan de samenleving zich herstellen van de aangerichte schade. Zo’n eisen zijn noodzakelijk als antwoord op de verdeel-en heerspropaganda die op volle toeren draaien, als zouden wij gewone Belgen mee moeten opdraaien voor de schulden van de gewone Grieken. Als antwoord organiseren wij internationale solidariteit met hun strijd. Want een overwinning in Griekenland versterkt ons in de strijd tegen onze besparingsregeringen.

Voor updates en meer achtergrond: www.socialisme.be/nl/tag/griekenland Noten

1. Wolfgang Münchau, FT, 15 februari 2015, Athens must stand firm against the eurozone’s failed policies 2. The Economist; 31 januari 2015; Go ahead, Angela, make my day 3. Wolfgang Münchau; FT; 15 februari 2015; Athens must stand firm against the eurozone’s failed policies 4. Financial Times; 26 januari 2015; Syriza’s electoral win is a chance to strike a deal

10

internationaal

de

Linkse Socialist

IS uit Kobanê verdreven.

Zal dit het tij keren voor IS?

door

Serge Jordan, CWI

E

De stad Kobanê ligt in puin, volledige wijken zijn vernield. Er is geen verwarming, stromend water of elektriciteit. De heropbouw van de stad kan aangegrepen worden om private bedrijven binnen te halen die vooral winsten willen boeken, het kan ook door het westen en de regionale machten gebruikt worden als poging om hun politieke controle op de regio te Napoleon Bonaparte reeds: “De ef- versterken. ficiëntie van een leger hangt af van Dat is waarom het belangrijk is dat zijn omvang, opleiding, ervaring en alle buitenlandse steun en de volledige moreel. Maar moreel is veel meer heropbouw democratisch wordt geconwaard dan alle factoren samen.” De troleerd en georganiseerd door de lokaoverwinning van het verzet in Kobanê le gemeenschap. De grens met Turkije heeft aangetoond dat een resolute moet onmiddellijk geopend worden strijd gebaseerd op de sociale en de- om vluchtelingen die terugkeren door mocratische doelstellingen van de be- te laten, maar ook om hulpkonvooien volking, en niet op basis van sectaire en bouwmateriaal door te laten. scheidingslijnen of corruptie en winst, zelfs het meest wrede en terroriseren- Politieke manoeuvers de leger kan verslaan.

Het kan een aanmoediging zijn voor De materiële kost van de overwinde miljoenen mensen die onder het ning in Kobanê is groot. De toenadehardhandige beleid van IS leven in an- ring tot het westerse imperialisme door dere delen van Irak en Syrië. In som- de leiding van de PYD (Democratische mige van deze regio’s zijn er tekenen Eenheidspartij, de politieke vleugel van van een groeiend ongenoegen onder de YPG/YPJ) in de strijd om Kobanê de bevolking en van problemen voor kan ook een hoge politieke kost als geIS in de gebieden waar het in de prak- volg hebben. Wellicht zullen er nu allertijk een bezettingsmacht is. hande politiek dubieuze figuren opduiken in een poging om de vruchten van Nieuwe gevaren de bevrijding van Kobanê te plukken.

De Peshmerga troepen uit Iraaks Het einde van de belegering van Koerdistan kwamen in oktober naar Kobanê vormt een verademing voor Kobanê na een aarzelende toestemming diegenen die de voorbije vier maanden van de Turkse regering. Zij staan onder angstig de strijd tegen de moorddadi- bevel van het inhalige zichzelf verrijge slachtpartij van IS volgden. Maar kende regime van Masoud Barzani. Zijn waakzaamheid blijft geboden. plannen zijn niet bepaald gericht op de

ind januari werd de Islamitische Staat (IS) uit het Koerdische Kobanê in Syrië verdreven. Dat gebeurde na 134 dagen van heldhaftig verzet door guerrilla-eenheden van YPG/YPJ (Volksbeschermingseenheiden, Vrouwenbeschermingseenheden) ‘bijgestaan’ door de bombardementen onder Amerikaanse leiding en in veel minder mate door de Koerdische Peshmarga troepen uit Irak en het zogenaamde Vrije Syrische Leger.

Het is een belangrijke nederlaag voor IS dat over veel meer troepen en zware wapens beschikte. Wellicht verloor IS ongeveer 1.000 strijders. De overwinning in Kobanê is ook een nederlaag voor het Turkse regime van premier Recep Tayyip Erdogan, dat onofficiële militaire, logistieke en medische steun aan de jihadisten verleende en ook bekend staat voor een grote afkeer tegenover de voornamelijk Koerdische rebellie in Kobanê en andere ‘autonome kantons’ in Rojava.

Amerikaanse hypocrisie

De Amerikaanse regering en het Pentagon hebben de verzetsstrijders van Kobanê gefeliciteerd met hun overwinning en benadrukten de rol van de luchtaanvallen van de coalitie rond de VS. In oktober 2014 verklaarde John Kerry nog dat de val van Kobanê geen onderdeel was van de Amerikaanse strategie. Het onvermoeibare verzet van de YPG/YPJstrijders op het terrein bracht daar verandering in, plots werd Kobanê voor de Amerikanen een “symbolisch en strategisch doel”.

Zowat twee eeuwen geleden stelde

Socialisme 2015 (zie p. 13) is een discussie- en vormingsdag van LSP 14-16u. Werkgroep: De strijd van de Koerden voor nationale bevrijding – met onder meer Orhan Kilic 16u30-18u30 De strijd tegen Islamitische Staat in Irak en Syrië en hoe socialisten reageren op de terreurdreiging in Europa.

sociale verandering die veel Koerden en basismilitanten van YPG/YPJ en PUD willen.

De strijdbaarheid van het verzet in Kobanê en Rojava werd deels gestimuleerd door de massale steun onder Koerden voor een eigen Koerdisch land.

Het Koerdistan van Barzani is evenwel niets anders dan een corrupt en autoritair land ten dienste van de multinationals, waar de arbeiders uitgebuit worden en vakbondsrechten met de voeten getreden. Enkel door te breken met alle heersende elites, waaronder ook de prokapitalistische fracties bij de Koerden, zal het mogelijk zijn om een echte en leefbare zelfbeschikking te bekomen.

Veel mensen halen inspiratie uit de moedige Koerdische strijd voor vrijheid en uit de bevrijding van Kobanê.

Opdat het duurzaam zou zijn, moet het verzet in Kobanê en alle andere delen van Rojava nieuwe bondgenoten zoeken onder de werkenden, jongeren en onderdrukte volkeren in de hele regio en dit op een duidelijke klassenbasis. Dit vereist een onafhankelijke koers tegenover de imperialistische machten en de regimes in de regio waarbij ook actief wordt ingegaan tegen deze krachten.

Sectaire confrontaties

Het grootste deel van het werk om IS uit Kobanê te verdrijven, werd verricht door YPG/YPJ. In het noorden van Irak zet de Koerdische Peshmerga de toon in de campagne tegen IS. Daarbij werd meer dan eens de gevaarlijke ‘etnische kwestie’ gebruikt. Het gevaar van wraakacties en territoriale annexaties tegen de Soennitische Arabische bevolking in het bijzonder is reëel. Er waren verslagen van grootschalige wraakacties door Sjiitische milities in delen van Irak. Ook in Syrië woedt een multidimensionale sectaire burgeroorlog.

Het leidt tot een kruitvat van sectaire spanningen. Binnen deze context blijft

het karakter van het gewapend verzet in Kobanê en de andere twee kantons van Rojava, waarbij beroep wordt gedaan op vrouwelijke strijders en op een seculiere en multi-etnische solidariteit, door velen gezien worden als een “lichtpunt in de duisternis”.

De wil tot verandering heeft gezorgd voor eenheid onder de werkende bevolking en de armen in Rojava. Dit moet een duidelijk verlengstuk krijgen.

Zoniet kan sectair geweld opleven. We zagen een waarschuwing voor dit gevaar toen Salih Muslim, de vicevoorzitter van PYD, in november 2013 verklaarde: “Er komt een dag dat we alle Arabieren die naar het Koerdische gebied gebracht zijn terug zullen buiten zetten.”

Het opzetten van massale, niet-sectaire verdedigingscomités is een cruciale taak om een bloedbad tussen gemeenschappen te vermijden en om de bevolking te beschermen tegen het gevaar van reactionaire milities, zowel IS als andere. Het gevaar van sectaire terreur voorgoed wegvegen, vereist de opbouw van massale organisaties die de arbeiders, arme landbouwers en jongeren kunnen verenigen achter een programma van fundamentele socialistische verandering, gekoppeld aan de verdediging van de democratische rechten en nationale aspiraties van alle volkeren in het Midden-Oosten.

De bevrijding van Kobanê bevestigt de idee dat de massa’s indien ze een sociaal progressief doel hebben waar ze voor willen strijden en sterven, nog steeds wonderen kunnen verrichten.

Als de strijd tegen IS daarentegen overgelaten wordt aan milities van gangsters en corrupte legers die enkel oog hebben voor prestige, kapitalistische markten en imperialistische invloedssferen, dan is het een recept voor rampen. socialisme.be /nl /tag/koerdistan

Golf van politieke arrestaties in Ierland

H

et politieke establishment in Ierland raakt wel bijzonder wanhopig. In onze vorige edities berichtten we reeds over het breed gedragen verzet tegen een nieuwe belasting op water. Bij een van de acties eind november zat vicepremier Joan Burton (Labour) een tijdlang in haar wagen vast nadat een spontane betoging was gevormd bij een bezoek van Burton aan een wijk in het zuiden van Dublin.

Dit incident werd nu aangegrepen om over te gaan tot een golf van politieke arrestaties. Er werd gestart met lokaal parlementslid Paul Murphy van de Anti-Austerity Alliance en twee gemeenteraadsleden. Nadien volgden tal van andere activisten, waaronder verschillende minderjarigen. Ze werden ondervraagd en een dag vastgehouden, terwijl het ook in Ierland de gewoonte is om een afspraak te maken met getuigen die ondervraagd worden. Alle gearresteerden werden zonder enige vervolging vrijgelaten.

Het gaat duidelijk om een poging tot intimidatie waarbij de regering het verzet tegen de waterbelasting wil criminaliseren, zeker nu er de komende maanden een beslissende fase voor de belasting aankomt. Vanaf april zullen de facturen in de bus vallen. Zowat de helft van de gezinnen heeft zich niet geregistreerd voor de belasting en er wordt opgeroepen tot een massale nietbetalingscampagne. Deze belasting vormt de druppel die de emmer van ongenoegen over het volledige besparingsbeleid deed overlopen.

Ierland wordt in de internationale media dan wel opgevoerd als het succesverhaal van de trojka, de regering is weinig stabiel en kan door het verzet tegen de waterbelasting ten val gebracht worden. De economie is er nog steeds slecht aan toe en de terugbetaling van de bankenschulden zijn onhoudbaar.

De bevolking aanvaardt het besparings-

Paul Murphy tijdens zijn arrestatie.

beleid niet. De verkiezing van Syriza in Griekenland en de groei van Podemos in de Spaanse peilingen doorprikt het argument dat er geen alternatief is.

In sommige internationale media werden Paul Murphy en de Anti-Austerity Alliance voorgesteld als de Ierse variant van Syriza en Podemos. Dat is natuurlijk kort door de bocht. Maar ook in Ierland groeit het vastberaden verzet tegen het besparingsbeleid en wordt uitgekeken naar een politiek alternatief. De Anti-Austerity Alliance, waar onze zusterpartij Socialist Party aan meewerkt, roept de verschillende actiegroepen tegen de waterbelasting op om zich ook op het politieke terrein te begeven. Dat kan effectief leiden tot een grote politieke verschuiving waarbij een belangrijke stap wordt gezet in de opbouw van een sterke politieke stem van de werkende bevolking.

Meer info via socialisme.be/nl/tag/ierland. Bekijk daar ook de video die acteur Russell Brand maakte over de arrestatie van Paul Murphy en andere activisten.

historisch

www.socialisme.be maart 2015

door

11

Jarmo Van Regemorter

H

et is exact 50 jaar geleden dat Malcolm X vermoord werd, op 21 februari 1965. Dat is een uitgelezen ogenblik om stil te staan bij het leven en de ideeën van een van de bekendste Amerikaanse revolutionairen.

Vandaag blijkt immers uit o.a. de rellen in Ferguson en de beweging #BlackLivesMatter dat Malcolms strijd ook 50 jaar later nog niet gestreden is.

Malcolm X was een van de meest gekende en militante vertegenwoordigers van de beweging voor burgerrechten die de Amerikaanse samenleving in de jaren ‘60 op haar grondvesten deed daveren. Vandaag is hij uitgegroeid tot een symbool van verzet, niet enkel voor zwarte jongeren, maar voor alle onderdrukte lagen van de bevolking.

50 jaar na de moord op

Geïnstitutionaliseerd racisme

De burgerrechtenbeweging

Malcolm Little werd in 1925 geboren in de Amerikaanse staat Nebraska. Zijn ouders waren aanhangers van Marcus Garvey. Het waren zwarte separatisten die een terugkeer naar Afrika of een onafhankelijke zwarte staat op het grondgebied van de VS eisten. Van jongs af aan werd Malcolm met het onverbiddelijke en niets ontziende racisme dat eigen is aan het (Amerikaanse) kapitalisme geconfronteerd. Zijn leerkrachten gaven hem de raad om zijn droom om advocaat te worden op te bergen en zich te concentreren op ‘realistischere doelstellingen voor een neger’. Zijn ouderlijk huis werd verschillende keren in brand gestoken door de Ku Klux Klan en andere racistische groeperingen, en op jonge leeftijd werd zijn vader door de KKK uit het huis gesleurd en vermoord, voor de ogen van zijn gezin. Het is het type geweld dat helemaal niet uitzonderlijk was, maar integendeel een kenmerk van de Amerikaanse samenleving vormde. Malcolms jonge levensloop was even typerend voor wat er voor zwarte jongeren in het verschiet lag: een leven als kleine crimineel en een gevangenisstraf van 8 jaar.

De samenleving waar Malcolm in opgroeide, werd gekenmerkt door de racistische Jim Crow-wetten. Er bestond segregatie, wat betekende dat er aparte scholen, toiletten, restaurants, ... waren voor zwarten. Die segregatie was een onrechtstreeks gevolg van de slavernij, die in 1865 afgeschaft was als gevolg van een strijd tussen de grootgrondbezitters, die slaven hielden, en de stedelijke burgerij in de noordelijke staten, voor wie loonarbeid een efficiënter en voordeliger systeem was. Door de Jim Crow-wetten, die zwarten onder andere verboden zich te organiseren, kon het leven op de plantages echter tamelijk onveranderd voortgaan. De levensomstandigheden van de zwarte arbeiders waren niet veel beter dan die van de slaven.

Nadat verschillende zwarte jongeren in de VS door de politie werden doodgeschoten, ontstond de beweging #BlackLivesMatter.

De burgerrechtenbeweging in de jaren ‘60 was de eerste om stappen vooruit te zetten. Een half miljoen zwarte Amerikanen had gevochten tegen het fascisme in Europa.

Zij kwamen terug in een land waar ze even slecht - of slechter - behandeld werden als in de regimes waartegen ze gestreden hadden. De beroemde Rosa Parks, die haar plaats in de bus weigerde af te staan aan blanke medereizigers, ontstak de vonk voor de busboycot die de eerste scheuren in het segregatiebeleid deed ontstaan. Bovendien werd de Amerikaanse overheid geconfronteerd met nieuwe onafhankelijke Afrikaanse staten die voor de keuze stonden om zich ofwel naar de VS, ofwel naar de Sovjet-Unie te keren.

Zonder cosmetische veranderingen in het racistische beleid zou die keuze al te snel gemaakt geweest zijn.

In de gevangenis maakte Malcolm Little kennis met de ideeën van de Nation of Islam, een islamitische vereniging die eveneens het panafrikanisme aanhing. Na zijn gevangenisstraf werd hij al snel een van de belangrijkste voorgangers van het zwarte nationalisme. Hij nam afscheid van zijn achternaam en liet zich voortaan Malcolm X noemen, als verwijzing naar de identiteit die de zwarte bevolking ontnomen werd tijdens de slavernij.

Malcolm X en de Nation of Islam onderscheidden zich van de mainstream-burgerrechtenbeweging (met Martin Luther King als bekendste leider) door hun volhardend militantisme en afwijzing van het principiële pacifisme dat door MLK in de praktijk gebracht werd. Malcolm X stelde dat het crimineel is om een zwarte jongere het advies te geven ‘de andere wang aan te bieden’ als hem geweld wordt aangedaan. Dat komt in essentie neer op het ontwapenen van de onderdrukten. Op het moment dat Martin Luther King zijn befaamde ‘I have a dream’-speech gaf aan het Washington Memorial, stelde Malcolm X: “Terwijl zij dromen, blijven wij vastzitten in de Amerikaanse nachtmerrie.”

Marxisten en het recht op zelfbeschikking

Hoewel er vandaag een zwarte president is, is de eigenlijke situatie in haar fundamenten enkel cosmetisch veranderd. Een op de drie zwarte Amerikanen leeft onder de armoedegrens, 59% van de armen in de VS zijn zwart. En de zwarte bevolking blijft het mikpunt van racisme en politiebrutaliteit, zoals de rellen in Ferguson onlangs nog aantoonden.

Het principiële uitgangspunt van Malcolm X en de Nation of Islam bleef het recht op zelfbeschikking voor de zwarte bevolking in de Verenigde Staten. Op lange termijn moest dit een terugkeer naar Afrika betekenen, maar op korte termijn werd een onafhankelijke zwarte staat op het grondgebied van de VS naar voor geschoven als oplossing. Elke samenwerking met blanke onderdrukte lagen of de georganiseerde uitgesloten van de blanke scholen en arbeidersklasse werd uitgesloten. Als dergelijke, maar zelfs lidmaatschap marxisten zouden wij uiteraard enkele van de vakbond was niet mogelijk voor belangrijke kritieken gehad hebben op zwarte Amerikanen. Onder dergelijke de visie van de Nation of Islam. Wij omstandigheden is het logisch dat de pleiten voor arbeiderseenheid en te- meerderheid van de zwarte jongeren gen elke vorm van verdeeldheid. Maar op zoek gaat naar een alternatief buiten anderzijds moeten we erkennen dat de de Amerikaanse samenleving zoals ze situatie in de VS in de jaren ‘60 ertoe bestaat. Het wantrouwen tegenover de leidde dat een heel belangrijk deel van blanke bevolking was immers enorm. de zwarte bevolking zich tot deze ideeToch zouden wij als marxisten de eenën aangetrokken voelde. Het geïnstitu- heid tussen blank en zwart blijven vertionaliseerde racisme vervreemdde de dedigen. Het is immers het kapitalisme zwarte bevolking van de blanke arbei- zelf, met haar sociaaleconomische kendersklasse. Zwarten werden niet enkel merken die de belangen van een kleine

groep rijken te allen tijde willen verdedigen, die de noodzaak aan verdeeldheid voortbrengt. Een kapitalistische samenleving kan alleen maar vervangen worden door een democratisch socialistische samenleving, die de macht en de controle over de productiemiddelen in handen van de werkende bevolking brengt. Een dergelijke strijd vereist een grote mate van eenheid tussen alle lagen van die werkende bevolking.

Een kapitalistische zwarte staat zou al snel met dezelfde problemen geconfronteerd worden als de Amerikaanse samenleving.

“You can’t have capitalism without racism”

Tot die conclusie kwam Malcolm X later zelf ook. Aanvankelijk was hij al gefrustreerd door het feit dat de principiële houding van de Nation of Islam het onmogelijk maakte om betrokken te zijn bij de burgerrechtenbeweging. Hij keerde terug van Mekka, waar hij ook blanke moslims ontmoette, en zwoer de term ‘zwart nationalisme’ af. Hij nam afstand van de Nation of Islam en richtte een nieuwe beweging op die zich openstelde voor medewerking van andere lagen van de bevolking. Het werd hem door de Nation of Islam, maar ook door de Amerikaanse autoriteiten, niet in dank afgenomen. Zolang Malcolm X zijn invloed uitoefende om jongeren tot het zwart nationalisme te bekeren, vormde hij een relatief beperkt gevaar voor het kapitalistische establishment.

Maar zodra hij arbeiderseenheid en democratisch socialisme in zijn retoriek begon op te nemen, veranderde dat.

Malcolm X werd doodgeschoten onder verdachte omstandigheden op 21 febru-

ari 1965, vlak voordat hij een speech wou geven waarin hij wou oproepen tot het bouwen van een nieuwe samenleving, waarin de democratische controle over de maatschappij in handen van de werkende bevolking zou liggen.

Vandaag is de strijd die Malcolm X vijftig jaar geleden voerde brandend actueel. Hoewel er vandaag zelfs een zwarte president is, is de eigenlijke situatie in haar fundamenten enkel cosmetisch veranderd. Een op de drie zwarte Amerikanen leeft onder de armoedegrens, 59% van de armen in de VS zijn zwart. En de zwarte bevolking blijft het mikpunt van racisme en politiebrutaliteit, zoals de rellen in Ferguson onlangs nog aantoonden. #BlackLivesMatter, maar het gif van het racisme zullen we pas definitief uit de samenleving kunnen verjagen als we het kapitalistische systeem vervangen door een democratisch socialistische maatschappij. Dat is de essentie van de strijd van Malcolm X, en het is in die richting dat de huidige beweging moet verdergaan.

12

cultuur

de

Geschreven als een autobiografie van een succesvolle journaliste, behandelt het vooral het kleine dagelijkse seksisme en de impact op hoe vrouwen zichzelf zien. Caitlin Moran heeft niet te lijden gehad onder seksueel geweld. Ze moet ook niet leven van een laag loon waarmee ze nauwelijks de huur kan betalen, laat staan de diensten die nodig zijn om de combinatie werk en gezin voor vrouwen haalbaar te maken. Het boek handelt niet over deze belangrijke thema’s – noch biedt het daar een weg naar een oplossing, een strategie voor verandering op die vlakken - maar over het seksisme die alle vrouwen uit alle klassen raakt.

Het is de moeite om dit te lezen omdat het een verfrissende breuk is met het postfeminisme dat sinds de jaren ’80 dominant is. Neen, we “zijn” er nog niet, we zijn nog maar pas begonnen met het verwerven van een andere positie in de samenleving.

Feminisme is dus nodig en het is een zaak van iedere vrouw. Ze stelt vrouwen die hierover twijfelen de volgende vraag: “Welke feministische verworvenheden wil je dan niet meer?

Stemrecht? Het recht om te trouwen en te scheiden zoals je wil?”

Het breekt ook met sommige aspecten van het burgerlijk feminisme. Zo door Anja Deschoemacker gaat ze er als feministe niet van uit dat het om een strijd van vrouwen teoen het boek ‘How to be a woman’ (de Nederlandse vertaling behield de gen mannen zou gaan. Maar ze geeft Engelstalige titel) van de Britse Caitlin Moran, columniste voor The Times, uit- vervolgens geen andere strategieën kwam, lokte dat flink wat aandacht. Verschillende kranten beschreven het als aan, het gaat ‘em om het verzet van niets minder dan een nieuw “manifest” van het feminisme. Dat is het niet. Het individuele vrouwen tegen de imis wel een grappig en bij momenten hilarisch relaas van hoe Morans kijk op het ‘vrouw- pact van seksistische beeldvorming. zijn’ ontwikkelde tussen de leeftijd van 13 en 35. Het is ook een oproep naar vrouwen Ze komt niet op voor quota, stelt ook toe om feministe te worden en seksisme in al zijn vormen niet te slikken, met een flinke niet dat vrouwen de zaken ‘anders’ en dosis verontwaardiging over de rol van de industrie in het vrouwbeeld vandaag. ‘beter’ zouden beheren – geen gera-

“How to be a woman” volgens Caitlin Moran

T

tel over ‘vrouwen komen van Venus, mannen van Mars’. Maar als er dan een weg vooruit wordt geschetst, gaat het om individuele vrouwen die zich een weg naar de top weten te banen en van daaruit invloed kunnen hebben.

Het is een boek dat vooral jonge vrouwen kan aanspreken omwille van de verontwaardiging over alle normen – schoonheidsnormen, gedragsnormen – die vrouwen worden opgelegd via beeldvorming in de media. Moran legt uit hoe die normen voortvloeien uit het winstbejag van grote bedrijven. Ze stelt dat vrouwen zich niet mogen laten leiden door dergelijke normen, zich minder moeten bezig houden met hoe ze zijn en hoe ze eruit zien. Vrouwen moeten er niet zus of zo uitzien, zich niet zus of zo gedragen, maar moeten hun talenten ontwikkelen en dingen doen om hun doelen te bereiken.

Zeer grappig, met vaak een frisse kijk op de zaken en een vlotte pen.

Maar fundamenteel breekt het niet met het oude burgerlijke feminisme, het is er een moderne versie van. Ze verwijst regelmatig naar de loonkloof en het glazen plafond, maar ze ziet niet hoe deze economisch zwakke positie van vrouwen voor velen een onoverkomelijk obstakel is voor hun bevrijding. Met een loon als dat van Moran kun je een privécrèche betalen, een huishoudster, enz. Een scheiding zou voor haar geen financiële ramp zijn, terwijl voor een meerderheid van vrouwen, zeker vrouwen met kinderen, een scheiding vaak tot een daling van de levensstandaard leidt. Het armoedepercentage van alleenstaande moeders spreekt daar-

Linkse Socialist

over boekdelen.

Moran duidt ook geen verband aan tussen de strijd van vrouwen tegen seksisme en de strijd voor een andere samenleving. De verworvenheden van vrouwen worden voorgesteld als verworvenheden van het feminisme, zonder de rol van de strijd van de arbeidersbeweging voor betere condities voor alle werkenden in rekening te brengen. Ze ziet die rol niet in het verleden, maar ook niet in het heden en de toekomst. Nochtans is de betrokkenheid van vrouwen in die strijd – die ultiem leidt tot de noodzaak van de omverwerping van het systeem waarin enkele grote bedrijven de prioriteit van hun belangen opleggen aan de meerderheid van de wereldbevolking – een absolute noodzaak. De kleine dagelijkse vormen van seksisme kun je weg relativeren, je kunt er met humor op reageren, je kunt beslissen dat je je erdoor niet laat raken. Maar het is als vechten tegen windmolens indien je niet ook de strijd voert tegen het kapitalisme en alle obstakels die het opwerpt voor mensen om zichzelf te zijn, hun talenten te ontwikkelen en actief hun doelen te bereiken.

Kortom: het is een zeer leesbaar boek met een aantal interessante inzichten die breken met het postfeminisme. Het is ook het grappigste feministische boek ooit. Maar een antwoord bieden op waarom vrouwen vandaag nog steeds in een ondergeschikte positie bevinden doet het niet, evenmin als het antwoordt op de vraag hoe we uit die positie raken.

Caitlin Moran, ‘How to be a woman’, Nijgh & Van Ditmar, 2013.

Selma, Hollywoodportret van de burgerrechtenstrijd artikel uit ‘Socialist Alternative’, onze Amerikaanse zusterkrant

D

e film Selma komt op een uitstekend ogenblik. Met de beweging #BlackLivesMatter (naar aanleiding van het politiegeweld tegen zwarte jongeren) en de mogelijke ontwikkeling van een nieuwe zwarte bevrijdingsbeweging, kijken velen naar deze film voor inspiratie en een rolmodel. In tegenstelling tot de denigrerende houding ten aanzien van zwarten in de meeste Hollywoodfilms, wordt deze film gekenmerkt door een menselijk en respectvol beeld van de beroemde maar ook de vergeten figuren uit de burgerrechtenbeweging. De film brengt het verhaal van een cruciale strijd in het zuiden van de VS voor stemrecht. Er wordt ook een tipje van de sluier van de discussies in de beweging gelicht.

Doorgaans beperken Hollywoodfilms tenissen opnieuw tot leven, zoals de De meest indrukwekkende scène is zich tot geschiedenis zonder context of wijze waarop zwarten stemrecht ont- die van de betoging op de brug van context zonder historische gebeurtenis- zegd werden of het extreme racisme Selma op 7 maart 1965. Daar werden sen. Selma brengt belangrijke gebeur- van die tijd. vreedzame betogers op brutale wijze

aangevallen en uit elkaar gedreven.

Een gebeurtenis die door miljoenen Amerikanen live werd gevolgd op televisie en de bijnaam “Bloody Sunday” kreeg. Er raakten 58 mensen gewond.

De gebeurtenissen in Selma speelden een belangrijke rol in het goedkeuren van het wetsvoorstel inzake stemrecht later dat jaar, een belangrijke overwinning voor de burgerrechtenbeweging.

Het politiegeweld uit die tijd doet denken aan de wijze waarop de politie vandaag wordt ingezet tegen vreedzame betogers. Vijftig jaar na de gebeurtenissen in Selma worden zwarten nog steeds geslagen, met traangas bestookt of opgepakt omdat ze betogen voor de waarde van zwarte levens. Hoeveel vooruitgang hebben we eigenlijk echt geboekt?

Jammer genoeg schetst de film een erg beperkt beeld van de bijdrage die de vrouwen gedurende de strijd hebben geleverd. Zo gaat de film volledig voorbij aan de rol van Diane Nash, een medeoprichtster van het Student Nonviolent Coordinating Commitee

(SNCC) en centrale figuur binnen de burgerrechtenbeweging in Selma. De film toont dan wel enkele moedige daden van verzet door vrouwen, maar behalve Corretta Scott King worden vrouwen herleid tot achtergrondpersonages. Een aanstootgevende scène is die als de mannen in Selma aankomen en zeggen dat ze graag naar Selma komen omdat de vrouwen er goed kunnen koken. Vrouwen worden afgedaan als enkel nuttig om te poetsen, koken en voor de kinderen te zorgen.

De film brengt Martin Luther King Jr. als de “leider” en “redder” van de beweging die alleen handelde en alle beslissingen nam. Martin Luther King voorstellen als de enige verantwoordelijke voor de vrijheid en bevrijding van AfroAmerikanen is een misleidende visie op de geschiedenis. De sterke nadruk op de discussies van King met president Lyndon Johnson, minimaliseert tegelijk de kracht van de georganiseerde zwarte gemeenschap en de massale impact van de eisen van de beweging.

waar LSP voor staaT

D

e technische en wetenschappelijke mogelijkheden van de mens zijn nog nooit zo uitgebreid geweest. De jongste 50 jaar verdrievoudigde het gemiddelde inkomen per hoofd van de wereldbevolking. Er is voldoende rijkdom om iedereen een degelijke levensstandaard te garanderen. België vormt hierop geen uitzondering. Zelfs na de gouden jaren ‘50 en ‘60 bleef de totale werkelijke waarde van alles wat we samen produceren toenemen. In ‘96 bedroeg dit dubbel zoveel als in ‘83.

Deze toename van de rijkdom heeft echter niet geleid tot een algemene stijging van de welvaart.

Integendeel: terwijl bedrijven recordwinsten boeken en speculanten hun kapitaal vertienvoudigen, gaat de voormalige koloniale wereld gebukt onder oorlog en hongersnood, is de economie van de ex-stalinistische staten ineengestuikt en heerst in het Westen massale structurele werkloosheid.

De globale stijging van de rijkdom is aan de overgrote meerderheid van de wereldbevolking voorbijgegaan.

Stop de privatiseringen

Hoewel de arbeiders deze rijkdom produceren, hebben ze niet de minste inspraak in de aanwending ervan. Heel de productie staat in functie van de winsthonger van een handvol kapitalisten.

Dit leidt tot schrijnende tegenstellingen.

Er is nood aan betaalbare en comfortabele sociale woningen, aan gratis openbaar vervoer, aan onderwijs toegankelijk voor iedereen, aan speelterreinen en recreatiecentra, aan een nationale gezondheidsdienst die gratis en publiek is.

De middelen hiervoor zijn voorhanden. Op dit ogenblik gaat het echter de andere kant uit.

Openbare diensten worden gerentabiliseerd en opgesplitst. De winstgevende delen worden verkocht aan de hoogste bieder, de onrendabele worden afgestoten. Er is al lang geen sprake meer van

diensten. De marktlogica heeft ook in de openbare sector toegeslaan. Voortaan spreekt men van openbare bedrijven in afwachting van de volgende privatisering.

32-urenweek

In de private sector richt de “vrije” markt een ravage aan. Alle verworvenheden worden afgebroken in naam van de competitiviteit. Arbeidscontracten ruimen plaats voor onderaanneming, uitzendarbeid en andere nepjobs.

Een miljoen arbeiders in België wordt regelmatig geconfronteerd met werkloosheid. Dit heeft geleid tot de verpaupering van een deel van de arbeiders en hun gezinnen. Pensioenen, werkloosheids- en ziekteuitkeringen staan op de helling door de uitholling van de sociale zekerheid.

LSP/PSL is voor het volledig herstel van de index en een minimumloon van 1500 euro netto, tegen de afbraak van de sociale zekerheid en de uitholling van het arbeidscontract. Wij verzetten ons tegen iedere bedrijfssluiting omdat dit onder het kapitalisme enkel leidt tot werkloosheid en armoede.

De enige maatregel die de massale werkloosheid kan oplossen is de onmiddellijke invoering van de 32-urenweek, zonder loonverlies en met evenredige aanwervingen.

Een nieuwe arbeiderspartij

De vakbondsleidingen hebben de kapitalistische afbraaklogica aanvaard. Ze beperken zich tot het “sociaal” begeleiden van de herstructureringen.

Daartegenover stellen wij het strijdsyndicalisme: vechten voor iedere job en het behoud van alle verworvenheden.

De arbeidersklasse heeft een partij nodig die deze strategie politiek kan en wil vertalen. Zo’n partij moet openstaan voor iedereen die wil vechten tegen de sociale afbraak.

Ze moet zich verzetten tegen iedere verdeling van de arbeiders, of het nu is op basis van racisme, seksisme of geloof. Dit kan het best door op te komen voor volledige gelijke rechten.

Ze moet de strijd aanbinden tegen het imperialisme en vechten tegen de vernietiging van het milieu. Ze moet het zelfbeschikkingsrecht van

Vlamingen, Walen en Brusselaars respecteren, zonder in de val te trappen van diegenen die de arbeiders door communautair opbod willen verzwakken (cfr. splitsing sociale zekerheid).

Ze zou moeten ageren voor de nationalisatie van de sleutelsectoren van de economie onder rechtstreekse arbeiderscontrole.

Revolutie

arbeidersregering.

Iedere functionaris moet verkozen en permanent afzetbaar zijn. Hij/zij mag niet beschikken over een hoger loon dan het gemiddelde loon van de arbeiders die hij/zij vertegenwoordigt.

Op die manier kan het wanbeheer vermeden worden zoals dit in de planeconomieën in het exOostblok bestond.

Dit programma is enkel uitvoerbaar indien de arbeidersbeweging de macht uit handen neemt van de kleine minderheid van kapitalisten. De heersende klasse zal haar privileges echter niet zomaar afstaan. Het breken van de kapitalistische staat zal een revolutie vereisen. Daarom bouwen wij aan een revolutionaire marxistische partij.

Voor socialisme en internationalisme

Arbeidersdemocratie

LSP/PSL maakt deel uit van het Comité voor een Arbeidersinternationale (CWI), dat actief is op alle continenten. Onze strijd in België zien wij in het kader van een arbeidersstrijd in de hele wereld voor een socialistische maatschappij.

De productie moet in functie staan van de reële behoeften van de bevolking. Ze moet georganiseerd worden via een democratisch productieplan, opgesteld en gecontroleerd door raden, samengesteld uit vertegenwoordigers van de arbeiders van het bedrijf, van de nationale vakbonden en van de

De socialistische revolutie breekt altijd uit op het nationale vlak, maar eindigt in de internationale arena. Arbeidersdemocratie en socialistische planning kunnen niet beperkt blijven tot één land.

Het isolement van Sovjet-Rusland heeft tot haar degeneratie vanaf 1924 geleid.

Voor arbeiderseenheid Voor socialisme

partijnieuws

www.socialisme.be maart 2015

13

Agenda

S

ocialisme 2015 is een dag van analyse, debat en politieke discussie voor syndicalisten, jonge militanten en activisten van diverse sociale bewegingen.

Leden van zusterorganisaties uit verschillende Europese landen zijn aanwezig om de dag te verrijken met hun ervaringen.

14u-16u: Vijf werkgroepen

- Lessen van de massabeweging en de algemene staking in België.

- Het potentieel voor Lucy Redler links in ZuidEuropa – met onder meer Nikos Kanellis.

- De strijd van de Koerden voor nationale bevrijding – met onder meer Orhan Kilic.

- De nood aan een nieuwe strijd voor vrouwenrechten – met Lucy Redler en Aisha Paulis.

- Waarom de kapitalistische vrije markt vervangen door een democratisch socialistische planeconomie.

• vvk: 12 euro en 7 euro voor studenten, uitkeringstrekkers en lage inkomens • kassa: 3 euro extra • drank, snacks, sandwiches en maaltijd aan democratische prijzen • gratis babysit • info en inschrijvingen: info@socialisme. be / 02 345 61 81 • Wil je pamfletten of affiches voor Socialisme 2015? Contacteer ons.

• Maandag 2 maart. Leuven. Meeting: Syriza: een links alternatief op de besparingspolitiek? 20u. MTC 0012 Hogeschoolplein • Donderdag 5 maart. Antwerpen. Meeting: Syriza: een links alternatief op de besparingspolitiek? 19u30 Stadscampus lokaal R00.13, Rodestraat • Zondag 8 maart. Brussel. Vormingsdag internationale vrouwendag. 11-17u. Zaal Randstad Hovenierstraat 45, Molenbeek • Woensdag 11 maart. Brussel. Militantenconcentratie van de vakbonden. 11u Muntplein.

• Donderdag 12 maart. Gent. Anti-NSV betoging. 19u Ledeganck • Zaterdag 14 maart. Brussel. Solidariteitsbetoging met Griekse verzet tegen besparingen. 15u metrostation Simonis • Zondag 15 maart. Brussel. Betoging tegen repressie. 15u Simonis • Zondag 15 maart. Huy. Protest tegen kernenergie.

• Zondag 22 maart. Luik. Betoging tegen het gesloten asielcentrum van Vottem.

• Zaterdag 28 maart. Brussel. Socialisme 2015. 10-22u. De Pianofabriek, Fortstraat 35 St Gillis.

• Zondag 29 maart. Brussel. Betoging Hart boven Hard. 14u Brussel Noord • 1-6 juli. Balen. Zomerkamp ALS en LSP. • 19-24 juli: Europese zomerschool van het CWI. 11u-13u: Internationale meeting

Meeting over de gevolgen van de wereldwijde crisis voor de sociale strijd. De sprekers zijn Nikos Kanellis, tot gemeenteraadslid verkozen op een lijst van Syriza in Volos, over de recente Griekse verkiezingen en de kansen op een linkse regering. Lucy Redler, woordvoerdster van antikapitalistisch links in Die Linke, over de gevaren voor rechtse bewegingen zoals Pegida en hoe jongeren en werkenden zich ertegen kunnen organiseren. Bart Vandersteene, woordvoerder van LSP, en de afgelopen jaren actief betrokken bij de opbouw van de socia- Nikos Kanellis listische beweging in de VS, o.a. bij de verkiezing van de eerste socialiste Kshama Sawant in Seattle.

16u30-18u30: Twee grote commissies.

• De kloof tussen arm en rijk en de kwestie van een vermogensbelasting. Met Jon Sneyers, LBC-NVK afgevaardigde (KUL) over de vakbondseisen in de beweging tegen Michel I; Stefan Herweg, wetenschappelijk medewerker van een Europees Parlementslid van Die Linke bezig met o.a belastingontduiking en Luxleaks; en Peter Delsing van LSP die een marxistisch kritiek op het boek van Piketty zal brengen.

• De strijd tegen Islamitische Staat in Irak en Syrië en hoe socialisten reageren op de terreurdreiging in Europa.

Geslaagde meetings over Griekenland Een kleine honderd mensen tekenden op woensdag 3 februari aanwezig in het Geuzenhuis in Gent voor een unieke meeting. LSP kon er Alkiviadis Antoniadis, medewerker in het Europees Parlement voor Syriza verwelkomen. Bart Vandersteene, woordvoerder van LSP nam als tweede spreker het woord.

Beide sprekers maakten duidelijk hoe belangrijk de overwinning van Syriza in Griekenland is de volledige Europese arbeidersbeweging en voor links. Alkis stelde: “De nieuwe Syriza-regering in Griekenland is niet enkel de regering van de Griekse arbeidersklasse. Het is de regering van alle linkse militanten in Europa en daarbuiten!” Vanuit de zaal kwamen nadien veel vragen, onder andere over de eerste maatregelen van de nieuwe regering en over de confrontatie met de EU. Daags nadien namen opnieuw een honderdtal mensen deel aan de meeting in Luik. We mochten Maria Panagi, lid van het secretariaat van Syriza België, verwelkomen naast Bart Vandersteene. Ook hier werd na de speech van de sprekers een enthousiaste reeks vragen gelanceerd over de staatsschuld, de volgende verkiezingen in Europa, en dan vooral in Spanje en vele andere onderwerpen.

19u30-21u30. Centrale meeting

Hoe Michel I en het volledige besparingsbeleid ten val brengen? Met korte videogetuigenissen van delegees en militanten. Sprekers: • THIERRY MÜLLER. Van Stop art.63§2, tegen het limiteren in tijd van de werkloosheidsuitkering.

• ERIC BYL. Algemeen secretaris en syndicaal verantwoordelijke LSP. • ANJA DESCHOEMACKER. Lijsttrekker Anja Deschoemacker Gauches Communes.

Meeting in Gent. Foto door Thomas K

Strijdfonds: steun LSP

1-6 juli: zomerkamp van ALS en LSP

H

et zomerkamp van Actief Linkse Studenten is dit jaar met een dag uitgebreid en omvat ook een weekend gericht op leden en sympathisanten van alle leeftijden.

ken worden maar ook de ABC’s van We verblijven in domein Vogelsberg in het marxisme aan bod komen. In het Balen (bij Mol), waar je kan overnachweekend van 4 en 5 juli, aangevuld ten in een slaapzaal of in je tent. Een volmet maandag 6 juli, is er ook aandacht ledig kamp kost 75 euro (verblijf en eten voor thema’s als ongelijkheid, de si- inbegrepen) of 60 euro voor scholieren. tuatie in Griekenland, de nationale Wie enkel in het weekend komt, betaalt kwestie, het verzet tegen de rechtse re- 55 euro. Dit zijn de voorverkoopprijzen.

Van woensdag 1 tot en met vrijdag gering in eigen land, ... Uiteraard is er Schrijf je nu al in door over te schrijven 3 juli is er een jongerenkamp waarbij ook ruimte voor een vrije namiddag en op BE69 0012 2603 9378 van LSP met thema’s voor onze campagnes bespro- ontspanning. mededeling ‘zomerkamp 2015’.

Steun socialistische media met een meigroet!

T

ijdens de stakingsacties in het najaar, maar ook daarna, zagen we eens te meer de rol van de gevestigde media. Het spreekwoord ‘wiens brood met eet, diens woord men spreekt’, is hier duidelijk van toepassing.

eigenlijk tegen ons zouden keren omdat Griekenland iedere Belg 900 euro zou verschuldigd zijn.

Tegenover de dagelijkse propaganda van kranten, radio en televisie hebben we nood aan een andere stem die vertrekt van onze belangen. Ook hier geldt hetzelfde motto: wiens brood men Er werd ons gezegd dat het verzet te- eet, diens woord men spreekt. Met De gen het besparingsbeleid “geïsoleerd” Linkse Socialist en socialisme.be brenstond, dat onze acties “contraproduc- gen we verslagen vanuit het verzet tetief” zijn of nog dat de Grieken zich met gen het asociale beleid, doen we voorhun verzet tegen de besparingspolitiek stellen om de strijd te versterken en

gaan we in op discussies over het programma waarmee we vooruit kunnen.

We vragen elk jaar op 1 mei steun van onze lezers. Dit doen we in de vorm van ‘meigroeten’, een strijdbare boodschap of gewoon groeten die in deze krant en op onze site worden gepubliceerd.

Vorig jaar haalden we daar meer dan 5.000 euro mee op.

Voor de tarieven en meer info: socialisme.be of contacteer ons: stephane@ socialisme.be.

Het voeren van politieke campagnes kost geld. LSP is bijzonder actief in de strijd tegen de rechtse regering in eigen land, maar ook in het verzet tegen de diverse reactionaire oprispingen. Zo trekken we aan de kar voor de anti-NSV betoging in Gent. We nemen ook deel aan internationale solidariteitscampagne, niet in het minst rond Griekenland. Om onze werking en verspreiding van ideeën te versterken, halen we steun op onder sympathisanten. Elke drie maanden willen we zo 11.000 euro ophalen. Hieronder de tussentijdse resultaten voor het eerste kwartaal van 2015. Wil je ons ook steunen? Stort dan je bijdrage op BE69 0012 2603 9378 van LSP met vermelding ‘steun’. Waarom geen doorlopende opdracht van minstens 2 euro per maand? Dan sturen we meteen ook deze krant op.

Luik-Lux: 943 € Bxl-W.Brab: 1.423 € Vl Brab-Limburg: 466 € Henegouwen-Namen: 442 € O en W Vlaanderen: 765 € Antwerpen: 289 € Nationaal: 595 €

94% 65% 47% 44% 25% 17% 60%

TOTAAL: 4.921,47 €

45%

Contact / Abonnementen Meer info over de partij / Lid worden: Hovenierstraat 45, 1080 Molenbeek Tel: 02/345 61 81. E-mail:info@socialisme.be.

Redactie: redactie@socialisme.be. Ook lezersbrieven zijn welkom!

Abonnementen: * proefabo: 5 euro voor drie nummers, 10 euro voor zes nummers * gewoon abo: 20 euro voor twaalf nummers * steunabo: 30 of 50 euro voor twaalf nummers Of neem een doorlopende opdracht van minstens 2 euro Rekeningnummer voor abonnementen: BE48 0013 9075 9627 van Socialist Press

14

jongeren

de

Linkse Socialist

Na verhoging inschrijvingsgeld zullen nieuwe aanvallen op onderwijs volgen! door Koerian, verantwoordelijke ALS-Gent

T

ijdens het afgelopen najaar werd het inschrijvingsgeld voor de Vlaamse universiteiten en hogescholen verhoogd naar 890 euro, een maatregel die kadert in een breder besparingsplan. Het hoger onderwijs moet van minister Crevits 400 miljoen euro besparen, het secundair en lager evenveel.

De besparingen treffen alle delen van de samenleving, maar onderwijs zit in de hoek waar de zware klappen vallen. Het had voor de besparingen al te kampen met een gigantisch tekort aan middelen. Onderfinanciering zorgde reeds voor extra werkdruk bij het academisch personeel en een afbouw van persoonlijke begeleiding. Het aantal personeelsleden steeg nergens proportioneel in vergelijking met het aantal studenten. Lessen in auditoria met duizend studenten zijn geen uitzondering meer. Dit vertaalt zich ook in een heel ongelijk onderwijs waarin jongeren met laaggeschoolde ouders of uit gezinnen met een moeilijker economische achtergrond steevast een achterstand hebben. Het zijn juist die groepen die baat en nood hebben aan begeleiding om hun talenten tot bloei te laten komen.

Extra besparingen betekenen een ramp voor leerlingen en studenten in heel Vlaanderen.

De beslissing over waar bespaard wordt, werd gemakshalve doorgeschoven naar de universiteiten. De KU Leuven besloot al studenten met een te lage score in het eerste jaar te weren van verdere studies, de UGent denkt over een gelijkaardig systeem. In plaats van pijnpunten aan te pakken en flankerende begeleiding van studenten te voorzien worden studenten met problemen eruit gewied. Dit zijn nauwelijks verdoken besparingsmaatregelen.

den en enkele politieke verenigingen zelfs materiaal in beslag te nemen. om het programma te beperken tot Daarenboven werden de vakbonden, de grootste gemene deler, verder dan zelf in strijd tegen besparingen, geverzet tegen de verhoging van het in- weerd van acties. schrijvingsgeld mocht het niet gaan.

Uiteindelijk kwamen er eind vorig Nochtans kan een offensief program- jaar verklaringen van de VVS en haar ma een beweging versterken en een regionale studentenraden waarin ze dynamiek creëren. Als er in Québec, steun gaven aan de maatregelen voor Nigeria en elders gedeeltelijke over- het weren van eerstejaarsstudenten die winningen werden bekomen door be- te zwak scoren. wegingen in het onderwijs was dit op Het maakt dat de studentenbeweging basis van een radicaal programma dat slecht voorbereid is op de onvermijdeervan uitging dat het geld moet gehaald lijke nieuwe aanvallen op het onderwijs. worden waar het zit om te investeren Strijd zal nochtans nodig zijn en zoals waar nodig. Zo’n radicaal programma de scholierenacties aantoonden, is het werd door scholierenactiecomités in mogelijk om jongeren te mobiliseren Gent wel toegepast, zij brachten door- en hun strijd te laten organiseren. Met heen het semester honderden leerlin- Actief Linkse Studenten zullen wij ons gen op straat. blijven organiseren tegen elke verdere Meer dan het niet aannemen van aanval op ons onderwijs. Dit op basis een programma werd getracht elke van democratische structuren, een opScholieren solidair met de stakers op 15 december. Foto: SooRa vorm van politiek te weren van acties. bouwend actieplan en een radicaal proDit is nog maar het begin, de regering rentieel zijn, luidt het. Ook grondrech- Verschillende malen werden politieke gramma. Wij zullen de strijd voeren zal niet stoppen bij de huidige golf be- ten als een gedegen opleiding ontsnap- studentenverenigingen gevraagd geen wars van bureaucratie of achterkamersparingen. Keer op keer zal deze tat- pen niet aan de marktlogica. eigen pamfletten of kleuren mee te politiek. Bourgeois, Crevits, van ons cheriaanse formatie het mes zetten Bij de studenten zelf echter bleef het brengen, enkele keren probeerde men krijg je niets! in de verworvenheden van de arbei- opvallend stil. Van veel verzet was geen dersklasse, zo ook in het onderwijs. In sprake. Nochtans begon het jaar veelbeNederland, waar inschrijvingsgelden lovend, een petitie tegen de verhoging grosso modo tussen de 10 en 20.000 van het inschrijvingsgeld haalde 20.000 euro bedragen heeft men onlangs de ondertekenaars. Kort daarop werden studiebeurs afgeschaft en vervangen aan de verschillende universiteiten acdoor een studielening. De Europese tiecomités opgericht en op 2 oktober besparingsregeringen zullen geld uit kwamen in Brussel 3.000 studenten op onze zakken blijven kloppen zolang zij straat. Wat ging er mis? aan de macht zijn. Men zal steeds verZowel voor als na de betoging in der gaan in aanvallen op onze welvaart, Brussel werden de besluiten van aclevensstandaard en onderwijs. tiecomités en algemene vergaderingen De volgende stappen in de onder- van studenten genegeerd. Er werd gewijsbesparingen zijn duidelijk, ze zijn twijfeld, gewacht en de acties werden door rechtse regeringen in onder andere beperkt tot halfslachtige voorstellen Engeland en Nederland al uitgevoerd. waarbij ludiek het sleutelwoord was.

Daar is er een eliteonderwijs dat zonder Rondjes lopen met een fakkel of nahet aangaan van leningen onbetaalbaar men op een doek schrijven, kunnen echis voor de overgrote meerderheid van ter geen degelijke campagne en sterke de gezinnen. Men gaat ervan uit dat on- acties vervangen. De Vereniging van derwijs een voorrecht is, een luxe, een Vlaamse Studenten (VVS) koos in de goed waar stevig voor betaald moet praktijk voor een tactiek van onderhanworden, een privilege voor de hogere delen in plaats van actievoeren.

Op 24 januari werd actie gevoerd aan de nieuwjaarsreceptie van CD&V in Gent. klassen. Ons onderwijs moet concurOok probeerden lokale studentenra- Foto: Liesbeth

Meer repressie. Om terreurdreiging en onveiligheid tegen te gaan of om verzet te stoppen? door

Maxime (Brussel)

D

e gevestigde politici vielen over elkaars voeten en die van de grote werkgevers, de ‘experts’ en tal van journalisten in hun veroordeling van het protest tegen het asociale beleid in zowel ons land als Griekenland.

Ze benadrukten allen dat er geen alternatief is op een aanval op de lonen.

Om het verzet te stoppen, keren ze zich tegen het stakingsrecht en tegen de ‘macht’ van de vakbonden. Ze maken handig gebruik van de terreurdreiging om de repressiemogelijkheden op te voeren en democratische rechten in vraag te stellen. Ook zonder terreurdreiging doen ze dat. Jean-Claude Juncker verklaarde eerder: “Er kan geen democratische keuze tegen de Europese verdragen zijn” (1).

De neoliberale agenda van de gevestigde partijen wordt zowat overal in Europa stilaan begrepen. Het feit dat geen enkel land ontsnapt aan de logica van de ‘loonlastenverlagingen’, de privatisering van de openbare diensten, de steeds beperktere bijdrage van de steeds rijkere toplaag, de aanvallen op de pensioenen en sociale bescherming, maakt dat het asociale karakter van het beleid van de verschillende landen en de Europese instellingen wel bijzonder duidelijk wordt.

Dit beleid wordt steeds meer in vraag gesteld. We zagen het van Schotland, waar het onaf hankelijkheidsreferendum werd omgevormd tot een stemming over het conservatieve besparingsbeleid, tot Bosnië-Herzegovina, waar vorig jaar een grote beweging

tegen privatiseringen plaatsvond. Het verzet uit zich ook op het politieke terrein met een spectaculaire overwinning van Syriza in Griekenland en vooruitgang voor onder meer Podemos in Spanje.

Het antwoord van het establishment op de toename van verzet bestaat uit een toename van repressie. Dit zagen we onder meer in Ierland waar de wanhopige regering overging tot de arrestatie van meer dan 20 activisten die tegen de waterbelasting protesteerden (zie ook pagina 10). Bij de gearresteerden parlementslid Paul Murphy, verschillende gemeenteraadsleden en enkele minderjarigen. Vreedzaam protest criminaliseren in een wanhopige poging om een verdere verbreding van een breed gedragen verzet te stoppen, daar gaat het om. Het doet alvast het democratisch masker van het besparingsbeleid afvallen.

Hetzelfde zien we in Spanje waar recent wetten werden goedgekeurd om eveneens tot politieke repressie van collectieve strijd te kunnen overgaan.

Zo wordt het verboden om protestborden te dragen die de Spaanse staat bekritiseren of om agenten in dienst te fotograferen of te filmen. Het kan boetes tot 30.000 euro opleveren. Het zijn slechts enkele maatregelen uit het wetsvoorstel dat eind november 2013 door de regering werd goedgekeurd. (2) Het is niet nodig om naar het buitenland te gaan om een toename van repressie te zien. Ook bij ons is dit het geval. De vorige regering breidde de mogelijkheden van GAS-boetes uit, die voortaan ook tegen protest kunnen ingezet worden. Nu wordt de ter-

reurdreiging gebruikt om militairen de straat op te sturen en om verregaande maatregelen bespreekbaar te maken, zelfs indien deze ingaan tegen democratische rechten en vrijheden (zie ook pagina 2). Er wordt zelfs gesproken over de privatisering van onderdelen van de publieke veiligheid, private beveiligingsbedrijven die onder meer actief zijn in de beveiliging van ziekenhuizen pleiten daar voor. Minister Jambon verklaarde zich voorstander (3).

Op 15 maart is er de vierde betoging tegen politiegeweld en repressie. Het initiatief gaat uit van de Campagne Stop Repressie en de JOC (Jeunes Organisés et Combatifs) in het kader van de internationale dag tegen politiegeweld. LSP ondersteunt deze oproep.

Afspraak op 15 maart om 15u aan het plein voor metrostation Simonis in Brussel.

Voetnoten 1 http://www.lefigaro.fr/vox/politique/2015/02/02/3100120150202ARTFIG00405-du-traite-constitutionnel-a-syriza-l-europe-contre-les-peuples. php 2. http://rue89.nouvelobs. com/2014/01/10/brisons-silence-passe-espagne-248918 3 http://www.levif.be/actualite/belgique/ jambon-pret-a-accorder-plus-depouvoir-aux-agents-de-surveillancedes-hopitaux/article-normal-364231. html?utm_source=facebook&utm_ medium=social&utm_campaign=vif

antifascisme

www.socialisme.be maart 2015

15

Anti-NSV betoging op 12 maart.

Tegen haat en terreur: solidariteit door

S

Jeroen (Gent)

inds een paar jaar komt de positie van de Nationalistische Studentenvereniging (NSV) als meest prominente rechtse studentenorganisatie in het gedrang. Door de electorale achteruitgang van de moederpartij, Vlaams Belang (VB), zoekt een laag ambitieuze, rechtse jongeren andere horizonten op.

Dat wil niet zeggen dat organisaties als de NSV of Vlaams Belang minder gevaarlijk zijn. In verschillende omringende landen zagen we immers al hoe extreemrechts terug kan opveren. Door de beperktere carrièremogelijkheden binnen het VB laten sommige militanten zich inspireren door nog radicalere organisaties zoals Gouden Dageraad in Griekenland of Jobbik in Hongarije. leger, stop de NAVO-oorlogsmachine”, hoogt de drempel om bij NSV aan te is slechts een excuus om de traditionele sluiten of om de haatboodschap van boodschap van haat tegenover vluchte- NSV te verspreiden. Een grote tegenlingen (nochtans in veel gevallen slacht- betoging op hetzelfde ogenblik als de De NSV doet al jaren dienst als onof- offers van oorlogen...), migranten, vak- haatmars van NSV beperkt de ruimte ficiële studentenorganisatie en kweek- bondsmilitanten of linkse activisten te van extreemrechts. Hoe groter de tevijver van het VB. Als studentenclub brengen. genbetoging, hoe beperkter de ruimte kon ze steeds een stap verder gaan dan voor NSV en co. wat voor de moederpartij openlijk mo- Nood aan tegengewicht op gelijk was. Ook huidig VB-voorzitter straat Welk antwoord?

Tom Van Grieken maakte in zijn studentenjaren dankbaar gebruik van die Af en toe wordt door linkse activisten In De Morgen stelde Yves Desmet ruimte. Zo was hij in 2007 aanvoerder geargumenteerd dat we extreemrechts eerder dat het “decimeren” van het van een groep NSV’ers die leden van beter kunnen negeren of ons beperken VB de “belangrijkste verworvenheid” Blokbuster die campagne voerden in tot louter symbolische acties. Wij den- van N-VA was. ‘Aanvaardbaar’ rechts Antwerpen fysiek aanvielen. Hij haalde ken dat dit een foute strategie zou zijn. is ook volgens filosoof Ludo Abicht het neonazi’s als Udo Voigt (NPD) en Nick NSV en co zouden het uitblijven van beste antwoord op extreemrechts. In Griffin (BNP) naar Antwerpen. een tegenbetoging zien als een over- De Standaard stelde Abicht: “Ik was Voor alles wat extreemrechts is, vormt winning en een uitnodiging om een sympathisant van het Anti-Fascistisch de jaarlijkse haatmars van de NSV stap verder te gaan en fysiek geweld Front en Blokbuster en al die linkse beeen hoogdag. Van kopstukken van het te gebruiken. Bij de laatste NSV-haat- wegingen die tevergeefs probeerden het Vlaams Belang tot militanten van de mars zonder tegenbetoging, midden Vlaams Blok te bestrijden. Maar tegemeest obscure neonazigroepering, ze jaren 1990 in Antwerpen, was dit het lijk heb ik altijd gezegd dat de enige die lopen er broederlijk naast elkaar. De geval. Geweld tegen migranten, link- het Blok echt de wind uit de zeilen kon NSV-betoging is een vaste afspraak se activisten, holebi’s, ... geldt in deze nemen, een uitgesproken conservatieve voor militanten van groeperingen als N- kringen immers als de kers op de taart en Vlaams-nationalistische, maar deSA, Blood&Honour, Nation, Autonome van een ‘gezellig avondje uit’. mocratische partij zou zijn.”

Nationalisten, ... Met deze betoging Een actieve campagne tegen deze Abicht en Desmet vergissen zich. wil extreemrechts een avond de Gentse reactionairen isoleert hen zowel in de ‘Aanvaardbaar’ rechts maakt vooral ex- het criminaliseren van de moslimgestraten overnemen. Het thema van hun aanloop naar de betoging als op de treemrechts aanvaardbaar. Na de aan- meenschap. De rechtse studentenclub betoging, dit jaar “Voor een Europees avond van de betoging zelf. Het ver- slagen in Parijs ging ook N-VA over tot KVHV, met onder meer zoon Jambon, verklaarde openlijk dat het zich achter het protest van Pegida schaart terwijl het duidelijk om pure antimigrantenacties gaat. Zullen we daarmee extreemrechts bestrijden? Het Franse voorbeeld van ‘aanvaardbaar’ rechts onder leiding van Sarkozy die het Front National “decimeerde”, geeft aan dat deze strategie niet werkt. Zodra de steun voor Sarkozy begon te tanen, een lot dat N-VA ook te wachten staat, kon het FN onder leiding van Marine Le Pen een veel grotere steun uitbouwen dan ooit tevoren.

In ons land is eenzelfde ontwikkeling, al dan niet met het huidige VB, eveneens mogelijk.

Extreemrechts probeert in te spelen op de terreurdreiging om een boodschap van haat tegenover migranten te verspreiden. Wij veroordelen de brutale terreur zoals in Parijs, Kopenhagen en elders ten stelligste. De neoliberale politici hebben geen antwoord op terrorisme en terreurdreiging waardoor ze al gauw eveneens vervallen in de oude verdeel-en-heerspolitiek. Om te vermijden dat jongeren elke band met de samenleving verliezen en de zin voor hun bestaan zoeken in een extremistische godsdienstbeleving, moeten ze over een toekomstperspectief die naam waardig beschikken. Het besparingsbeleid gaat daar net tegenin. De Vlaamse Anti-NSV betoging vorig jaar in Antwerpen. Foto: Navid regering bespaart fors op onderwijs,

Jaarlijkse haatmars, ‘feestdag’ voor extreemrechts

met onder andere een verhoging van de inschrijvingsgelden, terwijl de federale regering wel investeert in de aankoop van nieuwe F35-gevechtsvliegtuigen waarmee ons land nog ‘efficiënter’ kan deelnemen aan oorlogsinterventies in het Midden-Oosten. Is het dan verwonderlijk dat steeds meer jongeren zich resoluut afzetten tegen het hypocriete politieke establishment?

Gemeenschappelijke strijd en links alternatief

Tegenover de verdelende haat van NSV, VB maar ook van hun reactionaire tegenhangers binnen de islam moeten wij een duidelijk links alternatief stellen. Om haar asociale beleid erdoor te krijgen, heeft het establishment belang bij verdeeldheid onder de gewone werkenden, uitkeringstrekkers en jongeren. Dat geeft ruimte voor reactionairen die inspelen op vooroordelen en verdeeldheid. Wij moeten duidelijk zijn: niet de migranten of de islam bouwen onze verworvenheden af en vallen onze levensstandaard aan, dat is het werk van de 1% rijksten en de bankiers.

Een gezamenlijke strijd van onderuit tegen het besparingsbeleid en voor een alternatief op het door crisis gekenmerkte kapitalisme kan een weg vooruit bieden. Met de anti-NSV betoging van 12 maart willen we de discussie hierover aangaan. Doe mee!

Pegida Vlaanderen, marginaal maar toch gevaarlijk door

Alex (Antwerpen)

N

Lutz Bachmann vermomd als Hitler opdoken. Na het verbod van de eerste actie in Antwerpen eind januari werd uitgeweken naar 23 februari, maar ook die actie was niet mogelijk door de terreurdreiging. Nu wordt geschermd met een betoging op 2 maart, maar de verboden, een wel erg gevaarlijk pre- kans dat de terreurdreiging tegen dan cedent waarbij democratische rechten wordt aangepast is klein. aan banden worden gelegd.

Om zich toch maar te bewijzen, volgNa de gefaalde poging om een eerste de een bijeenkomst in Sint-Niklaas met betoging te organiseren, begon het te een 40-tal aanwezigen. Op de tegenacrommelen in Pegida Vlaanderen. Nog tie waren er een 50-tal aanwezigen. De voor de eerste actie effectief heeft actie van extreemrechts in Sint-Niklaas plaatsgevonden, is de groep al toe bracht onder meer neonazi’s van N-SA aan zijn derde woordvoerder. Ook het (Nieuw Solidaristisch Alternatief) en Duitse voorbeeld versplinterde in di- Autonome Nationalisten op de been. verse groepen, onder meer nadat wei- Rob ‘Klop’ Verreycken, tegenwoordig nig subtiele foto’s van initiatiefnemer actief als medewerker van de Duitse

a de aanslagen op Charlie Hebdo werd naar analogie van de Duitse antimigrantenbeweging Pegida ‘Pegida Vlaanderen’ opgericht. De initiatiefnemers zijn militanten die gelinkt zijn aan het Vlaams Belang of aan groeperingen zoals Voorpost, Autonome Nationalisten en andere kleine obscure groepjes.

Bedoeling was om de brede mediabelangstelling voor de Duitse antimigrantenacties in voornamelijk Dresden naar hier te brengen. Op het eerste gezicht lukt dit, er was veel media-aandacht voor de aankondiging van een eerste betoging in Antwerpen.

Die aankondiging leidde tot een reactie van antiracisten, Hart boven Hard deed een oproep tot een tegenbetoging.

Onder het mom van de verhoogde terreurdreiging werden beide betogingen

NPD in het Europees Parlement waardoor hij openlijker met neonazi’s kan omgaan, is een van de voortrekkers van de actie naast onder meer de lokale VB-verantwoordelijken.

Het mag dan wel om een marginale beweging gaan, dit betekent niet dat er geen gevaar van uitgaat. Tegen de achtergrond van crisis en achteruitgang van onze levensstandaard, kan extreemrechts een zeker gehoor vinden voor een boodschap van haat, racisme en discriminatie. Waar ze zich gesterkt voelt, aarzelt extreemrechts niet om tot geweld over te gaan. Dit zagen we met de moorden op Clément Méric en Pavlos Fyssas in 2013, maar ook nog met een aanslag op een Italiaanse antifascist eerder dit jaar.

Emilio V. was in een sociaal centrum dat aangevallen werd door de openlijk fascistische groep CasaPound (eerder nog te gast bij zowel NSV als Voorpost in ons land). Hij werd meermaals met ijzeren staven geslagen en tegen het hoofd geschopt. Hij belandde in coma. Zijn toestand is nu gelukkig aan de beterhand. Dit geeft aan dat extreemrechts niet terugdeinst voor geweld tegen antifascistische militanten. We mogen hen geen ruimte laten. Mobilisaties tegen pogingen om Pegida in ons land op te zetten of tegen de haatmars van NSV op 12 maart zijn van groot belang. Doe mee! meer info: www.blokbuster.be

socialisme.be

maandblad van de Linkse Socialistische Partij (LSP)  nummer 342  Maart 2015 strijd  solidariteit  socialisme

door

Els Deschoemacker

D

e jaarlijkse Socialismedag van de Linkse Socialistische Partij brengt telkens een paar honderd socialisten en syndicalisten samen uit binnen- en buitenland om de belangrijkste sociale en politieke hangijzers te bespreken.

De kans voor de nieuwe linkse regering in Griekenland om te breken met het Europese besparingsbeleid staat hoog op de agenda van deze editie. Net als de vooruitzichten en taken voor het sociale verzet in eigen land, en hoe we een einde willen maken aan de groeiende kloof tussen arm en rijk.

Nikos Kanellis, gemeenteraadslid voor Syriza, zal de evaluatie maken van twee maand Syriza-regering. Zal deze linkse regering de verwachtingen inlossen en het beleid omkeren? Dat is enorm belangrijk, niet alleen voor de Griekse, maar voor de hele Europese arbeiders-

klasse. Een groot conflict is in de maak.

Het Europese kapitalisme moet het been wel stijf houden. Het kan zich niet de minste toegeving veroorloven om het lot van de paar miljoen arme Grieken te verzachten. Dat kan immers de deur op een kier zetten voor de Spaanse, Ierse, Portugese, Italiaanse, maar ook Belgische, Franse, ... werkende bevolking om het Griekse voorbeeld te volgen.

Dit is een belangrijke conclusie. Het betekent dat het kapitalisme niet in staat is ons ook maar de geringste vooruitgang te bieden. We moeten bijgevolg niet alleen het besparingsbeleid, maar het hele

kapitalistische systeem bestrijden! een marxistisch kritiek op het boek van Als zelfs IMF-topvrouw, Christine Piketty zal brengen.

Lagarde, Marx moet citeren en zich We sluiten af rond de centrale vraag: afvraagt of het kapitalisme de motor hoe kan het verzet tegen Michel I gekan zijn voor welvaart voor iedereen, voerd worden? We hebben een van dan weten we dat ook de top van het de grootste 24-urenstakingen uit de internationale kapitalisme verontrust Belgische geschiedenis achter de rug. is over de toekomst van haar systeem. De regering wankelde en had de arbeiEen CEO van Unilever sprak op Davos dersbeweging toen doorgezet, dan was over de groeiende ongelijkheid als de ze gevallen. Maar het moment keerde. “kapitalistische dreiging voor het kapita- De terreuraanslagen in Frankrijk en lisme”. Een van de belangrijkste debat- de daaropvolgende dreiging in België ten op Socialisme 2015 wordt dat over gaf de regering nieuwe vleugels en de de kloof tussen arm en rijk en hoe die aandacht werd afgeleid. Maar al vlug te dichten. We hebben een panel met stonden de sociale thema’s weer op de Jon Sneyers, LBC-NVK afgevaardigde agenda. Toen het ABVV de borrelnoot(KUL) over de vakbondseisen in de be- jes terecht liet liggen, volgde ook het weging tegen Michel I; Stefan Herweg, ACV onder druk van haar basis in de wetenschappelijk medewerker van een nood voor een nieuw actieplan. Deze Europees Parlementslid van Die Linke regering heeft ons, de werkende bevolbezig met o.a belastingontduiking en king, niets dan crisismaatregelen te bieLuxleaks; en Peter Delsing van LSP die den. Sociale vrede kan maar bestaan als

steun dit maandblad

: BE48 0013 9075 9627 op naam van

Socialist Press

de meerderheid van de bevolking erop vooruit kan gaan. Het programma van deze regering is er een van sociale achteruitgang. Deze regering moet weg!

We laten syndicalisten aan het woord over de lessen van de grote staking van 15 december; Thierry Müller, van het actiecomité “Stop artikel 63§2” over de strijd tegen de aanvallen op de werklozen; Anja Deschoemacker over de gevolgen van de besparingen op vrouwen en Eric Byl over welk politiek alternatief.

Socialisme 2015 is geen academische zitting, maar de plaats waar we samenkomen om de discussie te voeren over hoe we deze wereld beter kunnen maken. Waar lessen getrokken kunnen worden uit de voorbije strijd, om beter gewapend te zijn voor de periode van strijd die voor ons ligt!

Het volledige prog ra m ma va n Socialisme 2015 vind je op pagina 13.