België - Belgique Hovenierstraat 45, 1080 Molenbeek BC 4383 P2A6269
maandblad van de Linkse Socialistische Partij (LSP) nummer 343
Afgiftekantoor 1081 Brussel 8 Ver. uitg. G. Cool, Hovenierstraat 45, 1080 Molenbeek
april 2015
strijd solidariteit socialisme
door
Stéphane Delcros
O
ns land is stilaan niet alleen een belastingparadijs, maar ook een besparingsparadijs voor de allerrijksten. Ieder rookgordijn dat werd opgeworpen als zouden ook de rijksten inspanningen moeten leveren, wordt doorprikt. De zogenaamde kaaimantaks is al van inhoud ontdaan alvorens hij het levenslicht zag. Voor N-VA kan een taxshift er enkel uit bestaan dat er meer uit onze broekzak verdwijnt dan er in onze vestzak bijkomt. De grootste bedrijven zetten ondertussen uitstekende resultaten neer, de grote aandeelhouders en topmanagers vieren mee. Het besparingsparadijs voor de rijken gaat voor ons gepaard met groeiende sociale ellende en een regelrechte aanslag op onze levensstandaard en sociale verworvenheden. Elke dag volgt er wel een nieuwe aanval of provocatie. Bruggepensioneerden moeten straks terug beschikbaar zijn voor de arbeidsmarkt, oudere werkenden zien de mogelijkheid van vervroegd pensioen verdwijnen en moeten soms tot tien jaar langer werken, openbare diensten worden afgebouwd tot kritieke punten waarop een minderjarige psychiatri-
Trekken ambtenaren algemene beweging op gang? P5
sche patiënte in een politiecel wordt gestopt bij gebrek aan opvang, belbussen worden afgeschaft, bibliotheken kunnen verdwijnen, ... Zo zijn er tientallen voorbeelden te geven, van kinderopvang tot rusthuizen over onderwijs, openbaar vervoer en zelfs het gerecht. Samen met de aanvallen op onze lonen, denk maar aan de indexsprong, komt dit allemaal hard aan. En als we dan protesteren, staan de rechtse provocateurs uit de regering meteen klaar om daar schande over te schreeuwen. Zo twitterde Annick De
Ridder (N-VA en ex-Open vld) dat het ABVV een “asociale, archaïsche en kortzichtige club oelewappers” is. Niet dat ze leden van andere vakbonden wel sympathiek vindt, al wie het niet eens is met het afbraakbeleid valt onder de noemer ‘oelewapper’. De Ridder geeft hiermee uitdrukking aan een gevoel dat leeft onder een groot deel van de federale regering en de partijen die er deel van uitmaken. Het wijst op twee compleet tegengestelde standpunten over het brutale besparingsbeleid in ons land. De scheidingslijn daarbij loopt niet langs communautaire lijnen, evenmin wordt het bepaald door afkomst of religie. Het zijn zij daarboven, een kleine kliek van steeds rijkeren en diegenen die hopen hen ooit te vervoegen, tegenover wij hieronder. Zij controleren de dagelijkse propaganda in de gevestigde media en zetten de toon in het politieke debat. Wij hebben de kracht van ons aantal. De slachtoffers van het besparingsbeleid zijn met veel meer dan diegenen die er voordeel uit halen.
Na Griekenland wordt er naar Spanje gekeken P 10
Mevrouw De Ridder, er zijn meer oelewappers dan je denkt! Deze regering wil geen toegevingen doen. We zullen acties moeten voeren tot we ze weg krijgen. Het eerste actieplan in het najaar deed de regering al wankelen. Laat ons gebruik maken van de sterkte van dat actieplan om nieuwe hardere en grotere acties te voeren. Er is nood aan een opbouwend actieplan met acties en stakingen waarbij de mobilisatie van onderuit wordt opgebouwd met een informatiecampagne en algemene vergaderingen. We moeten het enthousiasme opbouwen op de werkvloer, maar ook buiten het traditionele syndicale milieu. Het betrekken van alle lagen die geraakt worden door besparingen maakt het mogelijk om de beweging verder op te bouwen naar overwinningen. Tijdens het actieplan eind 2014 werden we vervoegd door groepen jongeren, scholieren en studenten. Er was ook steun uit de socioculturele hoek, denk maar aan Hart boven Hard en de
Franstalige tegenhanger ervan, Tout Autre Chose. De Grote Parade van Hart boven Hard op 29 maart is een belangrijke stap. Er zijn beperkingen op organisatorisch vlak en inzake politieke oriëntatie, maar dit initiatief vult een leegte die opengelaten werd door de vakbondsleidingen. Alles coördineren in een beweging met duidelijke doelstellingen en ordewoorden gekoppeld aan een agenda van acties, zou een grote stap zijn om Michel I en het volledige besparingsbeleid ten val te brengen. Er is een alternatief op het besparingsbeleid. We kunnen het dictaat van de markten verwerpen en bouwen aan een samenleving waar de behoeften van de volledige samenleving centraal staan. Dat kan door de rijkdom die wij produceren ook onder onze democratische controle te plaatsen met de nationalisatie van de sleutelsectoren van de economie. We hebben nood aan een radicale verandering in de vorm van een andere samenleving, een socialistische samenleving!
Toegevingen Syriza leiden tot meer agressie van EU P 8-9