De Linkse Socialist 344 - mei 2015

België - Belgique Hovenierstraat 45, 1080 Molenbeek BC 4383 P2A6269

maandblad van de Linkse Socialistische Partij (LSP)  nummer 344 

Afgiftekantoor 1081 Brussel 8 Ver. uitg. G. Cool, Hovenierstraat 45, 1080 Molenbeek

mei 2015

strijd  solidariteit  socialisme

NIET ALLEEN STRIJD, OOK ALTERNATIEF NODIG

Door Els Deschoemacker

E

en half jaar na de vorming van Michel I is het tijd voor een evaluatie van de regering en van de strijd ertegen. Dit mogen we niet overlaten aan de burgerlijke media. Die zullen in het beste geval de regering en de tegenbeweging evalueren aan de hand van wat nodig is om de continuïteit van het Belgische kapitalisme te vrijwaren.

Onze krant en onze partij evalueren deze regering en het sociaal verzet vanuit een andere invalshoek. Wat kan ze bijdragen aan het welzijn van de meerderheid in deze maatschappij, de werkende klasse?

Hoe verder na de staking van de openbare diensten?

P5

Deze regering wordt terecht de regering van de rijkste 1% genoemd. Ze zal dit uiteraard ontkennen, maar als we objectief kijken naar wie inlevert, druipt het er af. Ook de tax shift zal in dat licht beoordeeld worden. De betogers van het eerste uur, al op straat nog voor de regering goed en wel gevormd was, waren woedend omdat men de besparingen altijd bij dezelfden zoekt. De media en de politici leidden dit gevoel af naar een tax shift. Als de vermogens dan toch belast moeten worden, laat ons dat dan gebruiken om de lasten op arbeid te doen dalen, denken ze. Zo kan men de competitiviteit van het kapitalisme en dus van het vermogende deel van de Belgische bevolking vrijwaren. De mantra dat belastingen op arbeid te hoog zijn, wordt nagenoeg door iedereen nagepraat, helaas ook de vakbondsleidingen. Het kadert in de wedloop tussen de Europese landen en internationale handelsblokken om arbeid, direct en indirect loon, zo goedkoop mogelijk te maken, onder meer ten koste van de openbare diensten en de sociale zekerheid.

Stop de vergassing van het recht op protest P6

De idee achter de traditie van 1 mei als dag van strijd is opnieuw actueel. De internationale arbeidersbeweging wilde destijds een zo goed mogelijke sociale bescherming afdwingen om de gevolgen van de periodieke crisissen van het kapitalisme voor het gros van de bevolking te verlichten. Ondanks beperkingen was de sociaaldemocratie met haar sterke achterban bij de brede arbeidersbeweging een belangrijk instrument in die strijd. Vandaag verschillen de sociaaldemocratische partijen nog nauwelijks van de burgerlijke partijen. Dat hebben ze aan zichzelf te danken. Ze hebben de logica van de vrije markt, van het kapitalistische systeem, helemaal overgenomen en meteen elk mogelijk antwoord op de sociale afbraak die ermee gepaard gaat, overboord gegooid. De ‘socialistische’ parlementaire oppositie vandaag is vooral ongeloofwaardig, want zoals Di Rupo zelf verklaarde: “70 procent van de maatregelen [van deze regering] waren al beslist door de vorige regering”.

Strijd tegen deze regering en het hele besparingsbeleid kan slechts slagen mits een ernstig alterna-

tief. Overal in Europa boeken nieuwe linkse partijen vooruitgang. De ene is wat minder nieuw dan de andere, maar het gaat steevast om radicalere versies dan de sociaaldemocratie. Essentieel in de steun die ze krijgen, is het afwijzen van het besparingsbeleid en de belofte om een einde te maken aan het gunstbeleid voor de klasse van rijken die overal mee wegkomt. Beloftes maken is een zaak, ze realiseren een andere. Het Griekse Syriza kan ervan meespreken. Het Griekse en het Europese kapitalisme deinzen voor niets terug om de linkse regering op de knieën te dwingen.

De weigering van het kapitaal om zelfs maar de ergste nood te lenigen voor de verarmde bevolking, uit schrik voor ‘besmetting’, bewijst dat er tegen het kapitalisme geen andere remedie bestaat dan het voeren van een echte socialistische politiek, met als inzet de controle over de economische en financiële hefbomen. De boodschap van 1 mei vandaag moet daarom de strijd voor elke hervorming opnieuw koppelen aan de nood om de maatschappij fundamenteel te veranderen!

Regering-Michel en het sociaal verzet. Rust keert niet terug P 8-9

binnenland

de

Linkse Socialist

Rechtse regering voert gratisbeleid, maar dan enkel voor de rijken Alain (Namen)

Commissie een onderzoek naar fisca- diensten, ... Iedereen moet een inspanle gunstregimes, onder meer voor AB ning leveren, heet het dan. a de dood van Steve InBev in ons land.

Maar toch wordt een groep burgers geStevaert haastten de Gratis dienstverlening op basis van spaard als het op inspanningen voor de rechtse politici zich om het onze bijdragen aan de gemeenschap is gemeenschap aankomt. Meer nog, deze gratisbeleid in vraag te stellen. De niet mogelijk volgens de rechtse poli- groep krijgt zelfs bijkomende cadeaus! gratis bussen zijn ondertussen al tici. Gratis gebruik maken van de in- Het gaat onder meer om de grote aanverdwenen in Hasselt, zelfs indien frastructuur en middelen in ons land deelhouders van de Bel 20, de grootste de grote toename van het aantal door grote bedrijven die miljarden win- Belgische bedrijven op de Brusselse reizigers goed was voor zowel sten boeken en doorsluizen naar grote beurs. Zij verdeelden dit jaar 11 miljard de mobiliteit, het milieu als de aandeelhouders en topmanagers, dat euro onder elkaar zonder daarop een handelaars in de stad. De rechtse kan wel. Ook de regering van de rijken bijdrage aan de gemeenschap te moepolitici zeggen ons dat gratis niet voert een gratisbeleid, maar dan enkel ten betalen. Wetten en regels worden bestaat. voor de rijken. zodanig opgesteld dat ze steeds meer kunnen verdienen.

Democratie op zijn Grieks Terwijl de rechtse partijen zich opmaken om het stakingsrecht voor werkenEr wordt vaak gezegd dat het oude den aan banden te leggen en de gevesGriekenland de bakermat van onze de- tigde media moord en brand schreeuwen mocratie was. In de stadstaten van de bij vakbondsacties, heerst een overdonregio rond Athene bestonden er “vrije” derend stilzwijgen ten aanzien van de burgers met gelijke rechten. Maar dit aanhoudende staking van het kapitaal. was slechts een erg kleine minderheid Maar liefst 240 miljard euro slaapt op van de bevolking. De helft van de bevol- rekeningen van de grote bedrijven in king – de vrouwen – viel sowieso al uit België. Dit geld zou kunnen gebruikt de boot. Daarnaast waren er evenmin worden voor een plan van economisch rechten voor de grote groep van de be- herstel waarbij de vele tekorten onder volking die de productieve basis van de de meerderheid van de bevolking aansamenleving vormde, vooral slaven. gepakt worden. Maar neen, het geld mag Vandaag wordt de productie niet meer rustig blijven slapen. We leven nu eenverricht door slaven maar door werken- maal niet in een planeconomie, luidt het den die hun arbeidskracht verkopen in argument van rechts. ruil voor een loon. Onze levensvoorwaarOndanks de vele cadeaus aan de grote den zijn gewijzigd en er zijn onder druk bedrijven wordt de omvang van de fisvan strijd democratische rechten toege- cale fraude in ons land op 20 miljard kend aan de volledige bevolking. Maar euro geschat. In de discipline fiscaal dit betekent niet dat er geen verschillende frauderen behoort ons land tot de wecategorieën burgers meer bestaan. reldtop. Ondanks verschillende ‘eenmalige’ regularisatiecampagnes, bleek Iedereen is gelijk, maar de er voor meer dan 6 miljard euro vanuit ons land betrokken te zijn in het recente ene wat meer dan de andere SwissLeaks-schandaal. En is er ook nog Voor de meerderheid van de bevol- LuxLeaks. Wie dacht dat de regering dit king is het beleid onverbiddelijk: in- zou aangrijpen om de strijd tegen fis“Fiscale rechtvaardigheid: het geld van de fisclae fraude recupereren en verdelen” dexsprong, loonbevriezing, opgedreven cale fraude eindelijk ernstig te voeren, Foto vanop de Grote Parade van Hart boven Hard. Foto door Jente flexibiliteit, afbraak van de openbare vergist zich. Er zijn dringender zaken, door

N

Maak dat eens een rijke diamantfraudeur of een grote multinational wijs. Zij genieten al jaren van een iets wat heel dicht bij een gratisbeleid komt. Ze betalen amper belastingen. De regering bevestigt dit onder leiding van N-VA’er Van Overtveldt met de zogenaamde karaattaks waarmee diamantairs belast worden volgens een vast percentage op de omzet in plaats van via een percentage op de winst. Het voorstel komt van de diamantlobby die op deze manier zelf beslist hoeveel, eerder hoe weinig, wordt bijgedragen aan de gemeenschap. Eerder startte de Europese

zoals de aanpak van werklozen bijvoorbeeld. Werkloosheidsuitkeringen zijn goed voor ongeveer 7 miljard euro per jaar (1). Dat is minder dan de helft van de fiscale fraude, maar wel goed voor een veel groter deel van de aandacht van politici en media die meteen al wie geen werk vindt stigmatiseren.

Op school leren we dat het rechtssysteem als waakhond moet optreden om de democratie te beschermen. Ook het gerecht kent twee snelheden. De Kazachs-Belgische zakenman Patokh Chodiev, de tweede rijkste man van België, kon als eerste een proces wegens corruptie afkopen. Onder zijn advocaten oud-senaatsvoorzitter Armand De Decker (MR) die de mogelijkheid om een proces af te kopen snel door het parlement zou gejaagd hebben. Grote fraudeurs kunnen hun vervolging afkopen, maar een werkloze moet het niet wagen om zich als alleenstaande voor te doen om een uitkering te krijgen.

Verschillende sociale klassen

De ongelijke behandeling van verschillende groepen burgers is verbonden met hun plaats in het productieproces. Het gaat om leden van verschillende sociale klassen. Diegenen die hun arbeidskracht moeten verkopen in ruil voor loon enerzijds en diegenen die de productiemiddelen bezitten en de vruchten van onze arbeid plukken anderzijds.

Na verschillende crises verdween het systeem van slavernij destijds. Vandaag kent de kapitalistische productiewijze een fundamentele crisis. Doorheen strijd kunnen we ook dit systeem naar de geschiedenisboeken verwijzen en bouwen aan een socialistische samenleving.

(1) Bron : ACIDE, Audit Citoyen de la Dette

Meigroeten 2015 - bedankt!

Op deze en andere pagina’s van deze krant vind je meigroeten: boodschappen van lezers en sympathisanten ter gelegenheid van 1 mei, de internationale dag van strijd.

Met de viering van 1 mei sluiten we aan bij de tradities van de arbeidersbeweging, de dag ontstond als internationale actiedag voor de achturendag. Strijd, solidariteit en socialisme zijn vandaag nog steeds onze uitgangspunten.

Als onderdeel daarvan bouwen we aan eigen media met deze krant en onze dagelijks geactualiseerde website socialisme.be. Met de steun die we met de meigroeten ophalen, kunnen we deze kritische media verder uitbouwen.

De redactie bedankt iedereen die ons heeft gesteund. We haalden meer dan 5.200 euro op. Bedankt voor deze steun!

Vanwege de redactie

Gent Oost Strijdbare 1 meigroet Acod Spoor Brussel

Besparingen, afbraak en ontslagen.

De openbare sector pikt het niet langer!

Ann Vancutsem, Afgevaardigde ACOD Overheidsdiensten

We wensen iedereen een strijdbare 1 mei!

Familie Byl De Pelsemaecker Geraardsbergen

Socialistische meigroeten Familie Djelassi-Byl Oudergem

Strijdbare meigroeten van de lezers van de Linkse Socialist in Leuven en Kessel-Lo

Hoe sneller we van deze regering vanaf zijn hoe beter!

De volkstraat moet de wetstraat worden!

onze mening

www.socialisme.be mei 2015

Strijdbaar socialisme als antwoord op jaren van afbraakbeleid

Z EDITO

A nj a D eschoem a cker ‘G a uches C o m m unes ’ in B russel door

w o o r dvoerder

oals alle veertigers in konden dan (deels) toe te geven aan de België groeide ik op in een eisen van de werkenden. Hun winsten periode waarin gezegd hielden ze op peil door het opdrijven werd dat het Belgische sociale van de productiviteit. We kregen het systeem het beste in de wereld was. dus niet voor niets.

Toegankelijke gezondheidszorg Vanaf de tweede helft van de jaren van hoge kwaliteit, loonindexering ’70 begon er echter een periode waarin en interprofessioneel overleg de sociale zekerheid, openbare dienwaarbij de sterkere sectoren de sten, werkvoorwaarden, … enkel nog zwakkere sectoren mee optilden, onder aanval stonden. Sindsdien werd werkloosheidsuitkeringen die per jaar na jaar, regering na regering, niet in de tijd waren beperkt, geschaafd aan de reeds verkregen veraanvulling van deeltijdse worvenheden. lonen door een deeltijdse Vandaag betalen patiënten in België werkloosheidsuitkering, een pak meer uit eigen zak voor gezondondersteuning van onbemiddelde heidszorg dan in de buurlanden het gestudenten om hoger onderwijs val is. Onderconsumptie van zorg deed toegankelijk te maken, … Zelfs zijn intrede. De indexering werd uitindien het ook op dat moment een gehold, o.a. met de gezondheidsindex. overschatting was om te stellen dat Nationaal loonoverleg werd zodanig het hier ‘het beste’ was, moeten aan banden gelegd dat het maakte dat de we vandaag de vraag stellen: wat sterkere sectoren zich naar beneden lieblijft er nog van over? ten trekken door de zwakkere. Van een werkloosheidsuitkering kun je vandaag Niets van dit alles is ooit een cadeau nauwelijks nog overleven, samenwogeweest. De opbouw van het sociale nende werklozen zijn zo goed als al hun systeem na de Tweede Wereldoorlog rechten al kwijt, inbegrepen het recht op gebeurde onder druk van soms tumul- een deeltijdse werkloosheidsuitkering tueuze strijd die uitmondde in ware op- als je een deeltijdse job vindt. In het onstanden (denk aan de Koningskwestie derwijs is de kost voor de ouders enkel of ’60-’61) en van aangehouden actie maar gestegen, terwijl daartegenover die de patroons o.a. dwong om hun “pa- geen investeringen in de infrastructuur tronale” bijdragen aan de sociale zeker- of het personeel stonden. heid op te drijven en degelijke lonen uit Maar voor de bazen en de politici die te betalen. Quasi volledige tewerkstel- de belangen van de bazen dienen is het ling maakte dat de patroons niet anders nooit genoeg. Vandaag loopt de N-VA

voorop om het programma van massale verarming ten voordele van de verrijking van een piepkleine minderheid uit te dragen. Met figuren als Homans en Demir op het politieke speelveld is het voor de andere partijen gemakkelijk om ‘socialer’ over te komen. Maar zonder hun politiek van aangehouden sociale afbraak zou een radicale kleinburgerlijke partij als de N-VA nooit op zo’n spectaculaire manier voet aan de grond gekregen hebben. Mijn ouders en grootouders stemden voor de sociaaldemocratie als de partij die een pensioen garandeerde voor iedereen. Als de huidige en toekomstige gepensioneerden hun pensioen kijken, zullen ze misschien ook de sociaaldemocratie als verantwoordelijk zien, maar of dat dan nog een positieve impact heeft...

De sociaaldemocratie kon groeien als een vaste factor in de samenleving door de lange periode van naoorlogse economische groei. Op basis - en vooral onder druk - van het arbeidersverzet kon ze hervormingen afdwingen en de kampioen worden van de stijgende levensstandaard van de werkenden. In Vlaanderen moest ze die positie delen met de arbeidersvleugel van de christendemocratie, in Wallonië minder. Maar sinds midden jaren ’70 de periode van economische depressie werd ingezet, veranderde dit reformisme in contra-reformisme.

Vandaag is een regering onder leiding van de PS geen alternatief, tenzij het

doel enkel is de sociale afbraak op een meer begeleide manier verder te zetten i.p.v. op de brutale manier à la N-VA. Op deze eerste mei blijft de oproep van het ABVV-Charleroi en ZuidHenegouwen van enkele jaren terug actueel: we moeten een politieke kracht opbouwen die de belangen van de werkenden verdedigt met dezelfde kracht als de regeringspartijen de belangen van de rijken verdedigen. En we moeten opnieuw een programma voor de strijd opstellen die de vraag stelt aan wie de geproduceerde rijkdom tegoed moet komen: aan de 1% rijksten of aan de 99% van de bevolking.

Dat de Belgische arbeidersklasse objectief sterk genoeg is om die strijd te winnen, werd aangetoond met de prachtige respons van de vakbondsbasis op het eerste actieplan tegen Michel I in het najaar van vorig jaar. Een nieuw actieplan is nodig met een zo groot mogelijke betrokkenheid van alle werkenden via democratische discussie in de bedrijven en in de vakbonden zelf, zodat de arbeidersklasse in haar brede massa lessen kan trekken. Dan hoeven we niet alleen de vraag te stellen wat er van onze verworvenheden overblijft, maar kunnen we ons vooral bezighouden met de vraag hoe we die verworvenheden kunnen terugwinnen. En hoe we het doel kunnen bereiken van een garantie op een degelijke levensstandaard voor iedereen!

De Wever: “Racisme? Eigen schuld!”

ZO GEZEGD Alles kan beter

Geert Bourgeois vond in De Morgen dat het nog meevalt met de besparingen bij ons: “Ik daag mensen die over een sociaal bloedbad spreken uit om eens te kijken naar wat er in onze buurlanden gebeurt. Daar zijn veel zwaardere offers gebracht. In Duitsland hebben bepaalde werknemers gratis overuren gedraaid. In Polen hebben ze zwaar ingeleverd op hun loonbrief.” Gratis werken en looninleveringen zijn blijkbaar de zaken waar de Vlaamse boekhouder van Thatcher aan denkt. Het argument dat het sociaal bloedbad bij ons meevalt omdat elders op andere punten dieper is gesneden, leidt tot een steeds verdergaande neerwaartse spiraal. Uiteraard verwijst Bourgeois niet naar het feit dat Duitse metallo’s een loonopslag van 5,5% eisten en 3,4% kregen naast een premie van 150 euro. door

Racistische kiekens

Jarmo Van Regemorter

D

e Antwerpse N-VA deed het racismedebat opnieuw in alle hevigheid oplaaien. Nadat Liesbeth Homans een tijd geleden al verklaarde dat racisme “relatief” zou zijn - en dus als structureel maatschappelijk probleem eigenlijk niet bestaat - was het deze keer de beurt aan burgemeester Bart De Wever. Hij stelde dat racisme slechts “een excuus voor persoonlijk falen” is, en dan vooral als het ingeroepen wordt door leden van de Marokkaanse of de Berbergemeenschap.

Dat De Wever een fervent aanhanger is van het thatcheriaanse samenlevingsmodel waarbij iedereen individueel verantwoordelijk is voor zijn eigen problemen, was al langer bekend. Maar deze uitspraak, die de schuld van discriminatie op de arbeidsmarkt en in de bredere samenleving bij de slachtoffers ervan legt, botste wel op heel wat weerstand.

In Terzake verklaarde de burgemeester van een van de meest multiculturele steden van het land dat mensen van bepaalde gemeenschappen niet racistisch bejegend worden, maar zelf verantwoordelijk zijn voor het racisme dat ze dagelijks ondervinden.

De strategie van De Wever en de N-VA is duidelijk. Om bevolkingsgroepen tegen elkaar op te zetten worden negatieve vooroordelen die hier en daar over een bepaalde bevolkingsgroep bestaan, uitvergroot en bevestigd. De Wever wil geen discussie over de torenhoge werkloosheid bij migranten. Hij

wil niet palaveren over waarom de OESO België op de vingers tikt als tweede slechtste land als het gaat over leerachterstanden bij migranten in het onderwijs. Hij wil daarentegen die discussie monddood maken door te stellen dat Berbers zelf verantwoordelijk zijn voor hun situatie, omdat ze klagen over racisme!

Diegenen die zouden stellen dat een dergelijke uitspraak niet noodzakelijk racistisch is, werden door De Wever zelf al de mond gesnoerd. Hij voegde er namelijk aan toe dat Aziatische migranten geen racisme ondervinden, daarbij duidelijk makend dat zijn eigen uitspraak wel degelijk de racistische bedoeling had om één specifieke bevolkingsgroep te viseren. We kunnen ons de vraag stellen over welke Aziatische migranten De Wever het heeft. Onze ervaring leert ons dat alle migranten met racisme te maken krijgen; enkel bij de Indische diamantfraudeurs zal

dat allicht wat minder zijn. Dat zij minder gediscrimineerd worden op de arbeidsmarkt is tamelijk logisch.

Een groeiend deel van de Antwerpenaren - met of zonder migratieachtergrond - pikt deze uitspraken niet en beseft dat ze slechts het oppervlak vormen van een beleid dat erop gericht is bevolkingsgroepen tegen elkaar op te zetten om zo beter op de kap van iedereen te kunnen besparen. Een eerste actie tegen het racisme van De Wever werd vrijwel onmiddellijk door de politie verhinderd. Alle betogers werden naar het politiekantoor aan de Luchtbal afgevoerd nog voordat de actie kon beginnen. Aan de terrorismedreiging waar De Wever zich normaliter achter verschuilt om elke tegenstem de mond te snoeren, konden we het dit keer niet wijten. Die dreiging was begin maart teruggebracht naar niveau 2.

Het beleid van de Antwerpse keizer krijgt steeds duidelijkere vormen. Racistische uitspraken ten dienste van een besparingspolitiek moeten vrije ruimte krijgen; het verzet tegen racisme en het samenlevingsmodel dat ervoor verantwoordelijk is, moet de kop ingedrukt worden. Wij pikken dit niet. LSP zal blijven vooraan staan in de strijd tegen racisme.

VRT-journaliste Danira Boukhriss ondervond dat racisme bij het Vlaams Belang nog steeds schering en inslag is. Ze bracht verslag uit van een VB-betoging onder de naam Pegida. “We waren de speech van Rudy Van Nespen aan het filmen toen ik plots achter mij iemand hoorde zeggen: ‘Die is precies ook niet van hier, dat is duidelijk’. (...) Ik was helemaal aangedaan, want ik had zoiets niet verwacht. Toen ik hem vroeg om nog eens te herhalen wat hij had gezegd, antwoordde hij: ‘Nee, ik spreek niet tegen vreemden.’ Even later voegde hij daar nog aan toe: ‘Ik spreek niet tegen makakken’. Ik kreeg van woede bijna tranen in de ogen en ben even weggegaan om te bellen met mijn eindredacteur en te vertellen wat er was gebeurd. (...) Ik heb geprobeerd om hem te negeren, maar toen hij me ‘zwetzak’ noemde, heb ik mijn cameraman gevraagd om te beginnen filmen. Dat is het stukje dat te zien was op televisie, waarin ik hem aanspreek op het verbod op racistische slogans en hij antwoordt: ‘Ik ben geen racist, kieken. Ik kan u gewoon niet rieken of zien.’”

Nieuwe crisis

Jamie Dimon (JPMorgan Chase) verklaarde in de media: “Er komt een nieuwe crisis aan, erger dan de vorige.” Volgens de topbankier zijn er strengere regels gekomen na de vorige bankencrisis, maar zullen deze regels de volgende crisis net verdiepen omdat minder ‘flexibel’ kan gereageerd worden. Zo vinden bankiers altijd wel een uitleg.

oudere werklozen

de

Linkse Socialist

Getuigenis van een 50-plusser op zoek naar werk door

I

Wilfried

n mijn mailbox bewaar ik nog altijd het antwoord dat ik kreeg op een sollicitatiegesprek in juni vorig jaar. Dat was merkwaardig, niet zozeer omdat er een antwoord kwam. Na een gesprek volgt meestal feedback, na een gewone sollicitatie niet.

Meestal wordt dan iets gezegd in de trend van: “Ondanks uw sterke punten, (...) En dus hebben we spijtig genoeg uw sollicitatie niet weerhouden, (...) Maar u mag zeker niet nalaten onze andere vacatures enz, enz.” Daar kom je ongeveer nul procent mee vooruit.

Maar nu was het antwoord anders: “we maken voorbehoud inzake integratierisico, leeftijd, (...).” Ik belde om uitleg. “Dat van dat integratierisico snap ik niet”, zei ik. “Kijk meneer, u hebt 28 jaar in dezelfde firma gewerkt.

Onze klant is van oordeel dat u zich niet meer zal kunnen aanpassen aan een nieuwe omgeving, nieuwe collega’s. Trouwens het is een vrij jonge groep mensen daar.” En ik die dacht dat 28 jaar bij een zelfde werkgever positief was - getrouwheid aan de firma, doorzetten in moeilijke tijden, niet zomaar gaan lopen maar blijven werken tot het bedrijf failliet ging, weet u wel?

Maar niet dus.

Etappes op de “vacaturemarkt”

Als er ergens werk blijft liggen door een toename van het werk, iemand die op pensioen gaat of ontslag neemt, wordt in eerste instantie geprobeerd om dit intern op te vangen door met werk te ‘schuiven’. Lees: anderen meer laten werken, eventueel een interne sollicitatie. Pas als dat niet lukt, wordt aan de eigen werknemers gevraagd of zij iemand kennen.

In dat geval kan een netwerk zoals LinkedIn of Facebook nuttig zijn. Ik probeerde het ook, maar ik pas moeilijk in zo’n LinkedIn-profiel. Op mijn leeftijd nog maar bij een enkel bedrijf gewerkt hebben, is ‘not done’. Bovendien was mijn functie ook niet ‘flitsend’. Er wordt vandaag vooral gezocht naar dertigers met ervaring bij verschillende firma’s. Als 50-plusser pas ik daar niet in.

De volgende stap zijn de externe va-

catures. De firma houdt zich daar zelf mee bezig of er wordt een interimbureau ingeschakeld. Vaak springen ook andere bureaus op dezelfde vacatures.

Zo’n bureau verdient immers enkel als het een kandidaat kan plaatsen. Het leidt meteen tot de vraag: hoeveel vacatures zijn er nu eigenlijk?

Interne vacatures of via netwerken zijn onzichtbaar voor de externe markt. Maar vacatures via interimbureau’s, VDAB, ... kunnen wel geteld worden. Ik zag er ooit vijf of zes voor een en dezelfde job, elk met een apart nummer bij de VDAB. Toen ik een medewerker van de VDAB daarover aansprak, kreeg ik te horen dat er een systeem was om dubbele vacatures weg te filteren. Wie dat geloven wil, mag van mij.

Het gaat ook niet noodzakelijk om nieuwe jobs. Zo heb ik mijn verzameling een vacature van een bouwstoffer uit het Lierse gedateerd september 2013, nog eens in november 2013, nog eens in november 2014 en nog eens in april 2015. Telkens dezelfde lay-out, functiebeschrijving, functievereisten, ... Het gaat natuurlijk niet om een nieuwe job. “Benidorm Bastards” op weg naar het outplacementbureau?

Het is van de ene buiten, een andere weer binnen. Ik kan er mij in dit geval op zich. Het maakt dat als een groep sen. Het maximum in de sector waar iets bij voorstellen, want ik ging er ook mensen aan de startlijn staat en uitein- ik zoek is blijkbaar 2.500 euro bruto, solliciteren. delijk de tien eersten een job krijgen, maar dat vernam ik niet tijdens de outsommigen voordeel hebben omdat ze placementsessies.

Outplacement en de met de fiets kunnen rijden of na een exclusief outplacement voor kaders zelfs Wat zijn mijn kansen om een vermarkting ervan met een sportwagen. job te vinden?

Naast het aspect van hoe de vacatuHet creëert een nieuwe markt. Zo res voorgesteld worden, is er ook het geeft de VDAB zijn outplacement uit Mijn slaagkansen zien er eerlijk geelement van hoe de kandidaat zich aan Galilei, een afdeling van Randstad, zegd niet goed uit. Bij nieuwe indienstvoorstelt. Als 50-plusser die na 28 of nog aan bedrijven als Skillbuilders of tredingen zijn amper 5 tot 6% van de jaar op zoek gaat Mentorprice. Die werknemers ouder dan 50 jaar. Voor naar nieuw werk, “Kijk meneer, u hebt 28 verdienen daar 55-plussers is dat nog amper 2% en het kwam ik bij outeen mooie cent gaat in dit geval nog vaak om managejaar in dezelfde firma pl a c e m e nt t e aan, er wordt ge- mentfuncties. gewerkt. Onze klant recht. Deze opsproken over beVan de oudere werklozen tussen 55 en is van oordeel dat leiding kan een dragen van 300 59 jaar vindt 5,5% nog een baan, voor u zich niet meer zal gezellige babbel tot 500 euro per wie ouder is dan 59 jaar is dat 2,6%. omvatten, maar uur. kunnen aanpassen aan evengoed verveEen slotbemer- Wat kreeg ik voor 28 jaar een nieuwe omgeving, lende rollenspelk i ng h ie rove r. dienst? nieuwe collega’s. letjes. Het doel Tijdens mijn outTrouwens het is een is om de solliciplacementbegeMisschien denkt de lezer dat ik na 28 vrij jonge groep tant zichzelf zo leiding werd ze- jaar dienst wel voldoende opzegvergoegoed mogelijk te d ig ge z wege n ding kreeg om een paar jaar mee rond mensen daar.” laten verkopen, over wat ik nog te komen. Volgens de formule-Claeys zelfs indien dit tot mislukkingen leidt als loon mag verwachten. Voor mijn die doorgaans gebruikt wordt bij ontomdat de kandidaat niet de superman ontslag verdiende ik ongeveer 3.500 slag van bedienden had ik inderdaad is die hij beweerde te zijn. euro bruto. Tijdens een sollicitatie recht op 27 maanden loon. Met achOut placement zorgt er voor dat kwam de vraag naar loonsverwach- terstallig loon en andere vergoedingen sommigen meer kans maken op een ting, ik gaf 3.000 euro op en verspeel- kwam ik aan een vordering van 127.700 job. Maar het creëert geen nieuw werk de daarmee een van mijn weinige kan- euro bruto.

Meigroeten

SAMEN TEGEN SOCIALE ACHTERUITGANG

Nu komt de aap uit de mouw. Het bedrag dat het Fonds tot vergoeding van de in geval van Sluiting van Ondernemingen ontslagen werknemers (FSO) uitkeert, is beperkt tot 25.000 euro bruto. Daar bleef uiteindelijk netto een goede 10.000 euro van over, en dit op een vordering 127.700 euro. En het kan nog erger, het FSO komt immers niet tussen voor ondernemingen met minder dan vijf werknemers. Die krijgen helemaal niets!

Wie wordt geactiveerd?

De verplichting om actief of passief beschikbaar te zijn voor de arbeidsmarkt zorgt er vooral voor dat allerhande outplacementkantoren en andere begeleiders hun marktaandeel kunnen opdrijven. Hun omzet wordt geactiveerd. Voor mij betekent het dat ik moet zoeken naar een speld in een hooiberg en op voorhand weet dat een eventuele job slechter betaald zal zijn.

Na 28 jaar dienst ben ik bij het grof vuil gezet met een aalmoes als opzegvergoeding. En dan komen die rechtse partijen zeggen dat ik meer geprikkeld moet worden om naar werk te zoeken.

Om dan telkens te horen dat werkgevers mij te oud vinden?

De werknemers van Albert Heijn gaan samen met de linkse socialisten verder met de strijd!

ACOD Onderwijs Oost-Vlaanderen

ABVV Bayer/Lanxess www.roodoor.info

http://www.vub.ac.be/abvv/

We moeten strijden voor de 32-uren week!

ABVV Total Raffinaderij

Algemene Centrale Oost Vlaanderen.

Regering van rijken en bazen maakt werknemers arm ABVV Algemene Centrale Antwerpen-Waasland

* Degelijk en goedkoop goederentransport onder publieke controle haalt tienduizenden vrachtwagens van de weg * Toegankelijk reizigersverkeer lost files op * Geen besparingen, maar meer middelen voor personeel en een betere dienstverlening * Geen liberaliseringen en privatiseringen * Voor een geïntegreerd publiek spoorbedrijf

strijdbare militanten bij het spoor

Geen minimale maar maximale dienstverlening strijdbare militanten bij De Lijn

syndicaal

www.socialisme.be mei 2015

Na de staking van de openbare diensten op 22 april.

Waarom de stakers gelijk hadden door

Eric Byl

W

ie op 22 april staakte, had gelijk! De diverse regeringen willen niets minder dan de openbare diensten in de soep laten draaien.

Slechte werking als gevolg van onderfinanciering? Ze zullen het wijten aan het ‘rigide’ personeelsstatuut en de ‘buitensporige’ pensioenen. Hun betrachting? De verkoop voorbereiden van de sappigste stukken aan bevriende ondernemers. De staking van 22 april heeft dat niet tegengehouden. Na hun eerste successen zullen de regeringen echter meer willen. Steeds nieuwe aanvallen zullen collega’s die nog afwachten of zelfs wegkijken, in actie duwen. Als ze zich dan bij een bestaande haard van verzet kunnen aansluiten en niet alles opnieuw moeten beginnen, is het mogelijk dat we heel het besparingsbeleid kunnen terugdraaien.

De sterkte van de arbeidersbeweging...

Het klopt dat we de voorbije maanden meer tegen de stroom in moesten dan vorig jaar. Toen werd ruim vooraf een actieplan met een concentratie, een massabetoging, drie provinciale en een nationale 24-urenstaking aangekondigd. Inhoudelijk sterke pamfletten en personeelsvergaderingen deden de rest.

In een paar weken tijd werd de hardnekkige mythe dat klassenstrijd niet meer zou bestaan, ontkracht. De arbeidersbeweging herbevestigde haar rol als motor van maatschappelijke verandering.

Studenten, artiesten en zelfs kleine ondernemers werden meegesleept. In de peilingen donderden de regeringspartijen achteruit. Eind vorig jaar had de federale regering maar een duwtje meer

nodig om te vallen.

We hadden het moeten doen. Dan was de indexsprong, het optrekken van de pensioenleeftijd, de feitelijke afschaffing van het brugpensioen en de nieuwe aanval op de wachtuitkering er niet gekomen. Dan moesten we nu niet meer staken tegen de uitholling van het ambtenarenpensioen, tegen de niet vervanging van 4 op de 5 uittredende ambtenaren, tegen de afbouw met 28% van de werkingsmiddelen van de federale openbare diensten en de vermindering van de investeringen met 33%. Het actieplan van vorig najaar heeft aangetoond hoe sterk de arbeidersbeweging wel is, mits een duidelijk plan en welomschreven doelstellingen. Plots was het patronaat wel bereid om te onderhandelen.

Betoging in Brussel op 30 maart. Foto: PPICS

Betoging van het gemeenschappelijk vakbondsfront in Mechelen op 1 april. Foto: Liesbeth ... en haar zwakte

ging hoe dan ook verloren en verklaart men van initiatieven aan de basis dan de matige opkomst tijdens de week van in het samenbrengen en maximaliseren provinciale betogingen. Dat dit ook op van het volledige potentieel. De beste 22 april in de openbare dienstensta- manier om daarin verandering te brenking haar sporen zou nalaten, was on- gen is ons beter te organiseren aan de vermijdelijk. basis en zonodig onze delegees en secretarissen ter verantwoording roepen.

Het voorjaar legde de beperkingen bloot. Wie onderhandelingen afwijst, isoleert zich. Maar wie onderhandelt zonder deadline, zonder druk op de ketel, is bij voorbaat verloren. Toch lieten de vakbondsleidingen zich strik- Geen woorden, maar daden ken, eerst met een onschuldig akkoord over de welvaartsenveloppe en daarna De vakbonden blijven gekant tegen met een schandalig loonakkoord dat de de indexsprong, het optrekken van de ACV-top door de strot van de helft van pensioenleeftijd, het schrappen van haar apparaat en de meerderheid van de de wachtuitkeringen, ... De bonden ACV-basis ramvan de openbaDe neoliberale de. Het ABVV re diensten eisen besparingstrein leidt verliet de onderinvesteringen en handelingen. Het niet tot investeringen, willen niet dat had onmiddellijk gera a k t wordt maar slechts tot moeten oproepen meer besparingen. Wat aan het ambtetot een militannarenpensioen. de vakbondsleidingen tenconcentratie Maar wat baten ook mogen wensen, gevolgd door prowoorden als tevinciale betogingelijk de sociade sociale rust ligt gen of een natiole af braak doorachter ons. nale. Het had de gaat? Velen zijn ACV-top nog kunnen dwingen tot een bereid zich te informeren, te betogen bocht, een beetje zoals ACV-Transcom en te staken, maar we kunnen enkel verplicht werd haar achterban bij het winnen als onze woorden gepaard gaan spoor een vrijgeleide te geven om de met overeenstemmende daden.

22ste mee te staken.

We weten intussen allemaal wat nodig Het ABVV bleef echter maar warm is. Niet een halsoverkop uitgeroepen en koud blazen, dreigen en uitstellen. algemene staking die maar half opgeDat ondermijnt de argumentatie van volgd wordt en eerder de zwaktes dan de militanten en ontneemt hen de goes- de sterktes benadrukt. Maar integenting om er echt voor te gaan. Dat 20.000 deel een actieplan zoals dat van het nahoofdzakelijk vakbondsmilitanten in jaar, dat opbouwt naar een nog breder de gietende regen deelnamen aan de gedragen en nog hardere algemene staurenlange Grote Parade van Hart bo- king om de regering ten val te brengen. ven Hard, bewijst dat niet de actiebe- Dat vereist dat we intern orde op zaken reidheid van de basis, maar het getalm stellen. Te veel secretarissen, van beide aan de top het probleem is. Het moment bonden, steken meer tijd in het afrem-

Politiek alternatief

Hoe komt het toch dat de vakbondsleidingen de krachtsverhoudingen die vorig jaar werden opgebouwd zo gemakkelijk weer uit handen geven? Gebrek aan alternatief, denken we. Ze blijven immers rekenen op de christen- en sociaaldemocratie. Maar die zijn zelf van oordeel zijn dat we langer moeten werken, dat onze lonen te hoog zijn en investeerders best aangetrokken worden met fiscale geschenken. We verdenken hen ervan heimelijk te hopen dat de NVA de klus klaart in afwachting van hun terugkeer aan de macht.

Als ze denken dat daarmee de sociale rust zal terugkeren, vergissen ze zich echter. De neoliberale besparingstrein leidt niet tot investeringen, maar slechts tot meer besparingen. Wat de vakbondsleidingen ook mogen wensen, de sociale rust ligt achter ons. We gaan naar een periode van veel hardere klassenconfrontaties. In die confrontatie heeft de arbeidersbeweging nood aan een echt alternatief. LSP alleen kan dat niet aan, maar als alle oprechte linkse activisten, organisaties en partijen hun krachten bundelen tot een nieuwe brede en democratische strijdpartij, dan kunnen we het politieke landschap flink door elkaar schudden.

Staking openbare diensten toonde zowel potentieel als beperkingen het antwoord: “de opbouw van een beweging die de asociale maatregelen die de openbare diensten bijzonOp de piketten tijdens de algemene der hard treffen kan stoppen”. Op het staking van 15 december werd ervan Gentse stakerspiket aan het spoor dinsuitgegaan dat er vrij snel nieuwe sta- dagavond, met honderd aanwezigen!, kingsacties zouden komen om de be- benadrukte Jozef Cnudde, sectorseweging verder te zetten. Toch duurde cretaris ACOD Spoor: “De regering het tot 22 april, en dan nog bleef het be- doen vallen is niet ons hoofddoel. Het perkt tot de openbare sector en ging de hoofddoel is bepaalde maatregelen oproep enkel van de ACOD (ABVV) terugdraaien, indexssprong afschafuit. Een momentum ging verloren en fen, goede maatregelen invoeren enmoet nu opnieuw opgebouwd worden. zovoort. Maar de regering is daarvoor Toen we aan het stakerspiket aan de een obstakel en ze zullen niet willen financientoren in Brussel vroegen wat toegeven. De val van de regering zal het doel was van de staking, luidde dus wel onvermijdelijk zijn als we dat Woede aan de basis minstens even groot .....

willen verkrijgen.”

Waar de staking van 22 april goed voorbereid werd, was ze bijzonder succesvol. Slechts 5% van de treinen zou gereden hebben. Aan de VUB stond het grootste piket in 30 jaar. Bij het gemeentepersoneel in Molenbeek werden nooit eerder zoveel werkplaatsen geblokkeerd. Het ongenoegen werd er extra gevoed door de angst voor nog meer ontslagen en besparingen door de diepe financiële problemen die de gemeente treffen. Hoewel de piketten doorgaans klein waren, viel op dat het ongenoegen en de strijdbaarheid niet verdwenen zijn. Zelfs waar geen actie gevoerd werd of waar werkwilligen opdaagden, was het begrip en de steun voor de staking groot. Ons aanvoelen is dat de woede zeker niet verdwenen is maar nog sterker werd. Bovenop algemene maatregelen die iedereen treffen, zoals de indexsprong of de geplande verhoging van de pensioenleeftijd, worden de besparingen in elke aparte sector stilaan concreet.

tie. Het momentum van 15 december is misschien verloren gegaan, het karakter van het besparingsbeleid maakt dat dit niet betekent dat de rust van voorheen nu zomaar zal terugkeren.

De staking van 22 april was niet onverantwoord, de stakers hadden gelijk.

Het regeringsbeleid bedreigt onze levensstandaard en zal enkel leiden tot nog meer besparingen. Deze neerwaartse spiraal moet stoppen. Het potentieel voor de beweging is nog steeds aanwezig en groeit door de concrete invulling van het besparingsbeleid in de verschillende sectoren. Dit ongenoegen niet of slechts halfslachtig or-

.... maar gebrek aan ernstig actie- en mobilisatieplan liet zich voelen

Station Antwerpen Berchem

Aan de piketten was er vastberadenheid om de beweging te bouwen, maar de onduidelijkheid over hoe het nu verder moet speelt haar parten. Het ontbreken van een actieplan met duidelijke doelstellingen en een ambitieuze actiekalender, liet zich voelen in de mobilisa- Molenbeek

ganiseren, houdt echte grote gevaren in en laat ruimte voor de regering om ons verzet te verzwakken.

We hebben nood aan een degelijke informatie- en sensibiliseringcampagne om op te bouwen naar nieuwe algemene acties, liefst in gemeenschappelijk vakbondsfront en over alle sectoren heen. Desnoods moet de actie door een enkele vakbond op gang getrokken worden met een oproep naar de basis van andere vakbonden om zich bij het verzet aan te sluiten. Ook hiervoor zal een offensieve benadering inzake eisen en acties het meeste effect hebben.

democratische rechten

de

Linkse Socialist

Stop de vergassing van het recht op protest! door

Geert Cool

D

rastische voorwaarden vooraleer vakbondsmilitanten mogen betogen, GAS-boetes voor wie ingaat tegen de uitspraken van de Antwerpse burgemeester over Berbers, ... Het recht op collectief protest heeft het hard te verduren. Oppositie wordt beperkt tot wie individueel en binnen de lijntjes van het neoliberale systeem reageert. De wildgroei van regels die het openbare karakter van de publieke ruimte ondermijnen samen met de toename van repressieve mogelijkheden vloeien voort uit de neoliberale stelling dat er niet zoiets als een ‘samenleving’ is.

begin van de 19de eeuw, toen kinderarbeid ‘noodzakelijk’ was voor de concurrentiepositie van de bedrijven en sociale Het recht op organisatie en protest is zekerheid onbetaalbaar was waardoor door collectieve strijd afgedwongen. sociale bescherming tot liefdadigheid Bij de opkomst van het kapitalisme werd beperkt. Antistakingsoproepen werd alles in individuele verhoudin- zoals de liberale ‘Werkbond’ herhalen gen gegoten. De arbeider moest zijn bijna woordelijk de wet Le Chapelier verplichtingen nakomen en kreeg in of de artikels uit het Napoleontische ruil voor zijn arbeidskracht recht op strafwetboek. Ook zij hebben het over een loon. Andere rechten waren er niet. de “vrije uitoefening van nijverheid en De wet ‘Le Chapelier’ uit 1791 stelde arbeid” die bedreigd wordt indien tot uitdrukkelijk: “Alle samenscholingen stakingsacties wordt overgegaan.

Hoe Antwerpen onder De Wever de vrije meningsuiting organiseert... van ambachtslui, arbeiders, gezellen, dagloners of die op hun aansporing Collectieve actie betwist neoliberale visie manu militari op te voor protestacties, naar de Grote Markt.

Onder het mom van zijn tot stand gekomen tegen de vrije leggen. Protest wordt door de autoriMet de kracht van hun aantal werd het moderniteit en uitoefening van de nijverheid en de Om vandaag een actie te organise- teiten gezien als overlast. recht op collectief protest in de praktijk vooruitgang wordt arbeid door om het even welke per- ren, moet aan een hele reeks voorwaarEen verdere stap in de betwisting van afgedwongen. gepleit voor een soon,… zullen beschouwd worden als den voldaan worden. Dat ondervond het recht op collectieve actie is de geEr waren ook creatieve acties zoals oproerige samenscholingen en als dus- ook ACOD toen het op 22 maart in orkestreerde campagne tegen het sta‘Burger Opstaand’, waarbij de bepalinterugkeer naar de danig uiteengedreven worden door de Antwerpen betoogde. Enkele voorbeel- kingsrecht. Als de neoliberalen ook gen van wat een samenscholing of benormen van het begin openbare macht.” Artikel 416 van het den van de voorwaarden: “Het gebruik dat recht willen aanpakken, is dat omtoging is zorgvuldig worden omzeild van de 19de eeuw, Napoleontische Strafwetboek uit 1810 van sirenes en andere lawaai veroor- dat ze andere democratische rechten door voldoende afstand van elkaar te toen kinderarbeid verbood elke organisatie van verzet te- zakende middelen is verboden behalve al succesvol konden ondermijnen en bewaren en bijgevolg louter ‘individu‘noodzakelijk’ gen de werkgevers en artikel 415 ver- de megafoon die gebruikt wordt door natuurlijk vooral omdat het stakingseel’ ergens te staan. bood iedere ‘coalitie’ van werknemers de voorzitter of door de op voor- recht ingaat tegen de belangen van de Protest tegen de groeiende repressie was voor de met het oog op het neerleggen van het hand aan de politie aangekondigde werkgevers. Eerdere pogingen om ons is noodzakelijk. Een zwakke reactie zet concurrentiepositie werk of het bemoeilijken ervan. Tussen deelnemers”, “De organisator spreekt stakingsrecht te beknotten met eenimmers aan tot verdere agressie. Dat er van de bedrijven en 1830 en 1867 werden in ons land 1.500 duidelijk af welke leuzen worden ge- zijdige verzoekschriften en zelfs met potentieel is voor een breed gedragen sociale zekerheid arbeiders op deze basis veroordeeld. scandeerd en welke boodschap wordt combitaksen, botsten telkens op verstrijd tegen repressie, zagen we met het onbetaalbaar was Elke vorm van organisatie van de ar- verkondigd (deze mogen niet oprui- zet en ook op juridische bezwaren. De succes van de campagne TegenGAS en beidersbeweging werd gezien als een end, noch strafbaar zijn).” campagne om het individuele ‘recht op andere initiatieven tegen de GAS-boewaardoor sociale straf bare inbreuk op het recht op arOp heel wat plaatsen is het al verbo- arbeid’ tegen het recht op collectieve tes. Offensieve acties zoals de niet-aanbescherming tot beid. Toch werd het recht op organisa- den om actie te voeren omdat het offi- actie te plaatsen, is erop gericht om gevraagde betoging van ABVV-mililiefdadigheid werd tie en op collectieve actie afgedwongen. cieel niet langer om openbare ruimte alsnog stappen vooruit te zetten in de tanten op 1 april in Antwerpen zijn erg beperkt.

Dit gebeurde niet door het vriendelijk gaat, dit is onder meer het geval voor strijd tegen het stakingsrecht. belangrijk om onze rechten opnieuw te vragen of door ellenlange aanvraag- een groot deel van het plein voor het staaf te dwingen zoals we ze destijds beformulieren in te vullen, maar door tion Antwerpen Centraal. Affiches aan- Hoe onze rechten kwamen: door consequente strijd en deze rechten op te eisen. Het recht op brengen in het straatbeeld is helemaal verdedigen? solidariteit van de volledige arbeidersvere-niging is in België in 1921 erkend, uit den boze en nu worden zelfs boetes Tegelijk werd hiermee een antwoord ge- beweging. niet toevallig op het ogenblik dat ook opgelegd voor affiches die tijdens de Op 1 april trokken enkele ABVV-cen- boden op de strenge voorwaarden om te We zullen ons verzet tegen het asociale het algemeen enkelvoudig stemrecht verkiezingen in winkels in Schaarbeek trales in een niet-aangekondigde beto- mogen betogen. De vakbondsmilitanten beleid moeten koppelen aan de verdedivoor mannen werd ingevoerd. De drei- werden aangebracht. De Brusselse lijst ging naar de Antwerpse Grote Markt legden die voorwaarden naast zich neer ging van ons recht op dit verzet. Een acging van een arbeidersrevolte na de Gauches Communes waar LSP aan om er te protesteren tegen het asociale en trokken dan maar zonder toelating tieve en breed gedragen campagne voor Eerste Wereldoorlog in navolging van de deelnam moet naar de rechter stappen beleid van schaduwpremier De Wever. over de Meir, nochtans verboden gebied het recht op protest dringt zich op.

Russische revolutie van 1917 verplicht- omdat voor maar liefst 2.600 euro aan te de burgerij tot toegevingen. Met het boetes op deze basis werd opgelegd! recht op organisatie werd ook het recht Het uitdelen van pamfletten is ook niet Minimaal stakingsrecht voor wie maximale dienstverlening wil? op collectieve actie afgedwongen. Van meer evident, in de voorwaarden die de betogingen en andere publieke manifes- Stad Antwerpen oplegt wordt ook daar Het stakingsrecht wordt onder vuur genomen met de discussie over minimale dienstverlening. Door het besparingsbeleid taties tot het recht op staken. moeilijk over gedaan. wordt de dienstverlening steeds verder afgebouwd. Zo verdwijnen belbussen en wordt zelfs overwogen om zondagsdienAls rechts vandaag het recht op collecBij spontane of niet-toegelaten acties sten van De Lijn nog meer te beperken. Als rechts dienstverlening bij het spoor of in de gevangenissen zo belangrijk vindt, tieve actie, van betogingsrecht over vrije wordt vervolgens het repressieve wapen waarom wordt er dan op bespaard? En waarom worden acties voor een betere dienstverlening dan aan banden gelegd? meningsuiting tot het stakingsrecht, aan van de GAS-boetes bovengehaald. Bij De discussie over minimale dienstverlening heeft een minimaal stakingsrecht tot doel. Voor minimale dienstverlening banden wil leggen, is dat onderdeel van het protest tegen de uitspraken van De bij het spoor zouden ongeveer twee derden van de personeelsleden opgeroepen worden. De vele vertragingen en mankehet thatcheriaanse beleid waarbij wordt Wever over Berbers werden op die mamenten geven aan dat ‘minimale dienstverlening’ nu al de norm is op gewone dagen. geprobeerd om de krachtsverhoudingen nier honderden GAS-boetes uitgedeeld.

Rechts wil met de minimale dienstverlening een aanval op het stakingsrecht inzetten. Als dit passeert, zullen andere tussen arbeid en kapitaal fundamenteel Dat moet de drempel voor acties verder aanvallen volgen. Brede steun aan het personeel van het spoor en de gevangenissen tegen iedere beperking van hun stain het voordeel van het kapitaal te ver- verhogen en protest criminaliseren. Met kingsrecht is dan ook noodzakelijk. anderen. Onder het mom van moderni- de campagne TegenGAS waarschuwteit en vooruitgang wordt gepleit voor den we hier al voor. De willekeur van een terugkeer naar de normen van het de GAS-boetes wordt gebruikt om de Arbeidersbeweging dwingt recht op protest af

GAS-fonds van Blokbuster in Antwerpen Op een maand tijd kregen militanten van Blokbuster bij antiracistische acties in Antwerpen samen tien GAS-boetes van elk 65 euro.

Uiteraard betwisten we de GAS-boetes op alle mogelijke manieren. We leggen een GAS -fonds aan om ons recht op protest te vrijwaren. Op 1 mei verkopen we daartoe steunkaarten en uiteraard zijn bijdragen steeds welkom. Stort op BE05 0012 2824 0975 van Blokbuster met vermelding ‘GAS-fonds’.

Op 1 april dienden militanten van de Algemene Centrale, ABVV Horval en ABVV Metaal niet alleen schaduwpremier De Wever van antwoord wegens het asociale besparingsbeleid, maar reageerden ze meteen ook op de aanvallen op democratische rechten in Antwerpen. Met een niet-aangekondigde en dus niet-toeglaten betoging trokken ze naar de Grote Markt. Foto: Arvid

www.socialisme.be mei 2015

seksisme

#wijoverdrijvenniet Strijd tegen seksisme blijft nodig dossier door

D

Emilie (Gent)

e westerse samenleving schuift gelijkheid tussen mannen en vrouwen graag naar voren als een van haar grote verworvenheden. We groeien op met de idee dat mannen en vrouwen gelijk zijn. Vrouwen kunnen stemmen, genieten onderwijs, er zijn wetten tegen ongewenste seksuele intimiteiten, er zijn vrouwen met topposities in grote bedrijven, het principe van gelijke lonen wordt erkend, ... Het klopt dat het toekomstbeeld van jonge meisjes zich niet langer beperkt tot huishoudelijke taken en de opvoeding van de kinderen.

dagelijks seksisme aankaartten. Dat gebeurde naar aanleiding van de ophefmakende documentaire ‘Femme de la Ondanks alle verworvenheden, blij- rue’ waarin een jonge vrouw, gewapend ven ook vandaag genderdiscriminatie met een verborgen camera, filmt hoe ze en seksisme nog overeind, en komen voortdurend lastiggevallen wordt door vrouwenrechten systematisch onder mannen die haar naroepen, beledigen vuur te staan. en zich aan haar opdringen. Toenmalig Verhalen over losse handen, opdringe- Minister van Gelijke Kansen, Joëlle rige blikken, vulgaire gebaren en schun- Milquet, beloofde een harde aanpak van nige opmerkingen. Over intimidatie, vrouwendiscriminatie. Op 3 augustus achtervolging, aanranding en verkrach- 2014 ging de zogenaamde antiseksismeting. Seksisme is overal. Dat bewijst de wet in voege. Voortaan kon elk gebaar stroom van reacties op Twitter, gevolgd of elke handeling waarbij “een persoon door de hashtag #wijoverdrijvenniet en zwaar en openlijk geminacht wordt omhet publieke debat dat ontstond rond wille van zijn/haar geslacht, leiden tot verkrachting naar aanleiding van de een geldboete.” Deze geldboetes zoudood van Steve Stevaert. den geïnd worden door Gemeentelijke Blogster Yasmine Schillebeeckx zette Administraties Sacties (GAS). de verontwaardigingsgolf in gang. Naar Hiermee reduceerde Milquet seksisaanleiding van internationale vrouwen- me niet alleen tot een of andere vorm dag (8 maart) publiceerde ze een blog- van overlast waarvoor GAS boetes post getiteld ‘Mijn naam is niet Hey doorgaans worden ingeroepen, ook inSexy’. Daarin deelt ze haar ervarin- dividualiseerde ze een fenomeen dat gen met alledaags seksisme, nageroe- een maatschappelijk probleem is. Met pen en lastiggevallen worden op straat. de antiseksismewet bestrijdt Milquet Het stuk werd overgenomen door De individuele gevallen van seksisme en Morgen en Knack Magazine en leidde culpabiliseert ze het individu. Reclametot heel wat reacties. Journalisten Marc bedrijven, die dagdagelijks een obDidden en Guido ject iverend en Het verzet tegen Everaer t publiseksistisch beeld het gebruik van ceerden columns van vrouwen de i n D e Morge n wereld insturen, vrouwenlichamen waarin ze “ die kunnen gewoon in reclame heeft klagende vrouhun gang blijven niets te maken wen” bestempegaan. met preutsheid. len als “ juffrouw Die reclamebeWe verzetten ons Tr ut teb ol” d ie drijven zijn een “maar eens moeten belangrijke spewel tegen het leren omgaan met ler in het massaal gebruik van het complimentjes”. verspreid beeld vrouwelijk lichaam Om aan te tonen v a n d e v r ou w voor commerciële dat ze niet de enials sek sobject. doeleinden. ge was, lanceerde Voor elk product Schillebeeckx een gaande van auto’s oproep om ervaringen met alledaags tot studentenfuiven - wordt het vrouseksisme te delen via sociale media aan welijke lichaam gebruikt om de verde hand van de hashtag #wijoverdrij- koopcijfers op te krikken. Het verzet venniet. Er volgde een stortvloed van tegen het gebruik van vrouwenlichagetuigenissen. men in reclame heeft niets te maken met preutsheid. Als socialisten verdeEr was toch een antidigen we de verworvenheden van de seksismewet? emancipatorische strijd voor seksuele vrijheid die door de vorige generaties Ook in 2013 stonden de media vol feministen werd gevoerd. We verzetvan artikels en opiniestukken die dag- ten ons wel tegen het gebruik van het Discriminatie en seksisme niet verdwenen

Op 31 maart hielden de Actief Linkse Studenten aan de Gentse universiteit een debat over seksisme met de initiatiefneemster van #wijoverdrijvenniet, een vertegenwoordigster van het Vrouwen Overleg Komitee en een spreker van LSP. Op de meeting waren een 60-tal aanwezigen. Militanten van de rechtse studentenclub KVHV wilden de bijeenkomst verstoren, ze waren naar eigen zeggen “gewapend met petten en linten tegen al dat feministisch geweld”. Uiteraard werd hen de toegang geweigerd.

2011. Betoging tegen het seksisme van elke dag. Vier jaar later plaatst #wijoverdrijvenniet deze discussie opnieuw op de agenda. Foto: SooRa vrouwelijk lichaam voor commerciële als Milquets antiseksismewet worden doeleinden. symptomen bestreden zonder de oorWe worden dagelijks geconfronteerd zaak aan te pakken. met het zogenaamde ideale, vaak blote, vrouwenlichaam, met schrijnende Oorzaak van seksisme fysieke complexen tot gevolg. Studies bestrijden tonen aan dat slechts 1% van de jonge meisjes in Europa zich totaal tevreDe afgelopen jaren groeide het onden verklaart met genoegen omtrent Het tekort aan hun lichaam. De seksisme sterk. In helft van de 6-jaCh i na werd ge georganiseerde r ige meisjes in streden tegen de zorg betekent dat Groot-Brittannië arrestatie van feheel wat taken op vindt zichzelf te ministische actide kap van gezinnen dik. Naast dodelijvisten. In landen terechtkomen en ke ziekten als anoals Turkije en India rexia en boulimia waren er massabedan vooral op zorgt de dagdagewegingen tegen gedie van vrouwen. lijkse confrontaweld op vrouwen.

Huishoudelijk tie met het ideale Inter nationaal, werk is vaak niet vrouwenbeeld erook in België, zate combineren met voor dat vrouwen gen we in 2011 in de eerste plaats de zogena a mde voltijds werk. als een seksueel ‘Slutwalks’: proobject worden gezien en pas in twee- testmarsen waarbij vrouwen en meisde instantie als een menselijk en den- jes het recht opeisen om de kleren te kend wezen. dragen die ze willen zonder dat dit een Vrouwen worden zo onder druk gezet uitnodiging tot geweld of seksisme is. om seksuele gedragingen te aanvaarden “Neen betekent neen” en “Wat we dradie niet beantwoorden aan hun wensen gen is onze zaak”, waren enkele van en lusten. We verdedigen de seksuele de slogans van deze acties. Het maatvrijheid, maar vrijheid impliceert ook schappelijk debat na ‘Femme de la Rue’ het recht om “neen” te zeggen en te wordt nu verdergezet met #wijoverdrijkunnen verwachten dat die neen ge- venniet. respecteerd wordt.

Dit debat vindt plaats tegen een achDe dood van Steve Stevaert en de uit- tergrond van harde besparingen door de latingen van VUB-decaan Willem Elias vorige en huidige regeringen. deden het debat rond verkrachting en De nieuwe regels voor de inschakegeweld op vrouwen opnieuw oplaaien. lingsuitkering, opgezet door de regePer dag worden in België 8 aangiftes ring-Di Rupo, zorgen ervoor dat 55.000 van verkrachting gedaan. Tussen 2009 mensen hun uitkering verliezen. Maar en 2011 was er een stijging met 20%. liefst 65% daarvan zijn vrouwen. De Negen op tien slachtoffers van ver- beperkingen van de werkloosheidsuitkrachting zou geen aangifte doen. Al kering zorgen ervoor dat vrouwen die te vaak wordt geprobeerd om de oor- samenwonen met een partner soms amzaken van verkrachtingen los te zien per 125 euro per maand krijgen. van de samenleving en de sociale verDe pensioenhervorming van de rehoudingen. Zo wordt nog vaak gezegd gering Michel vereist een loopbaan dat dronken meisjes het meeste kans van 42 jaar voor een voltijds pensioen. maken om het slachtoffer van seksueel Zonder er rekening mee te houden dat geweld te worden. Dat legt de verant- drie op de vier vrouwen zelfs nooit aan woordelijkheid bij de slachtoffers en een loopbaan van 42 jaar geraken. Dat het ligt in de lijn van het argument dat aantal zal nog verder oplopen als wordt minder korte rokjes zouden leiden tot beslist om een aantal gelijkgestelde peminder seksistische opmerkingen op riodes (bij bevallingsverlof, tijdelijke straat. Het grootste aantal verkrach- werkloosheid, ouderschapsverlof, …) tingen vindt nochtans binnen familie- niet meer mee te tellen. kringen plaats.

En dan zijn er nog de besparingen De maatregelen die nu voorgesteld in de openbare diensten. Maggie De worden, doen denken aan die van Block, minister van Volksgezondheid, Milquet in 2013. Staatssecretaris voor bespaart volgend jaar 355 miljoen euro Gelijke Kansen Elke Sleurs stelt medi- in de gezondheidszorg. Daarnaast zal sche testen voor die minder ingrijpend de Vlaamse regering ook 133 miljoen zijn, betere psychologische hulpteams euro besparen op kinderopvang. In en specifieke opleidingen voor politie- alle facetten van de zorgsector zijn er agenten en onderwijzers. Hoewel der- wachtlijsten, ook voor dringende gegelijk voorstellen moeten toegejuicht vallen. Het tekort aan georganiseerde worden, zijn ze enkel gericht op de zorg betekent dat heel wat taken op aanpak van individuele gevallen. Net de kap van gezinnen terechtkomen

en dan vooral op die van vrouwen.

Huishoudelijk werk en zorg voor kinderen en ouderen is vaak niet te combineren met voltijds werk. Dit verklaart waarom vrouwen oververtegenwoordigd zijn in deeltijds werk. Daardoor bouwen vrouwen minder rechten voor uitkeringen en pensioenen op. Een kwart van de vrouwelijke gepensioneerden heeft recht op een pensioen van minder dan 500 euro. Lage lonen en een stijgende levensduurte maken dat vrouwen zonder partner een veel hoger armoederisico lopen. De financiële onafhankelijkheid van vrouwen die vanaf eind jaren 50 systematisch werd opgebouwd, wordt vandaag met rasse schreden afgebouwd.

Strijd nodig

Als vrouwen vandaag een grotere vorm van emancipatie hebben bekomen, is dat het resultaat van strijd door vorige generaties die opkwamen voor meer onafhankelijkheid, vrijheid en gelijkheid. Maar als die strijd niet gepaard gaat met strijd tegen het kapitalisme, is het systeem in staat om iedere vooruitgang in haar eigen voordeel om te zetten en er een winstbron van te maken.

Vandaag is er een grotere seksuele vrijheid, maar is seks ook alomtegenwoordig als commercieel product waarmee grote winsten gemoeid zijn (onder meer door de porno-industrie maar ook in de cosmetica, reclame, …). Seksisme staat het kapitalisme toe nog meer winst te boeken door de creatie van ‘nieuwe markten’ zoals plastische chirurgie, diëten, maquillage, ….

Om die reden mag de strijd tegen seksisme niet geïsoleerd worden van de strijd tegen het geheel van het kapitalistische systeem dat seksisme voortbrengt. De strijd voor vrouwenrechten is onlosmakelijk verbonden met de opbouw van een andere samenleving. Een samenleving waarin seksuele vrijheid niet wordt ingezet voor commerciële doeleinden. Waarin degelijke, betaalbare collectieve diensten de gelijkheid tussen mannen en vrouwen versterken en hun financiële onaf hankelijkheid ondersteunen. Een samenleving waarin collectieve arbeidsduurvermindering (30-uren werkweek) de massale werkloosheid verhelpt en een degelijke balans garandeert tussen werk en gezin.

De noden van vrouwen zijn noden voor de volledige werkende bevolking: goede lonen, degelijke arbeidsvoorwaarden, kwaliteitsvolle en betaalbare openbare diensten die een deel van het huishoudelijk werk opnemen.

Daarom moeten vrouwen én mannen, samen strijden voor een socialistische samenleving.

dossier

de

Linkse Socialist

Zes maanden rechtse regering

Terugkeer naar rust van voorheen is illusie, sociale strijd blijft op agenda staan

dossier door

N

Nicolas Croes

og voor de nieuwe federale regering de eed aflegde, was het duidelijk dat er een grote verandering beoogd werd. Niet dat de regering-Di Rupo zo sociaal was – denk maar aan de beperking van de inschakelingsuitkering in de tijd waardoor tienduizenden werklozen hun uitkering verliezen – maar die regering probeerde ons nog te laten geloven dat de besparingen onvermijdelijk waren en iedereen raakten. Bij het ritme van de aanvallen werden al te grote provocaties vermeden. De regering-Michel I daarentegen bekende meteen kleur: de armsten zouden de rekening betalen. Het gaat om een zware rekening die meteen aan woekertarieven moet betaald worden.

Er werd een versnelling hoger geschakeld met het besparingsbeleid. Het doel was duidelijk, de krachtsverhoudingen tussen arbeid en kapitaal blijvend veranderen naar het voorbeeld van de conservatieve contrarevolutie van de Amerikaanse president Ronald Reagan en de Britse premier Margaret Thatcher in de jaren 1980.

Destijds slaagden de Belgische rechtse partijen er niet in om dit beleid volledig door te voeren.

Zowel in de VS als Groot-Brittannië kon het neoliberalisme slechts overwinnen na een directe en harde confrontatie met de georganiseerde arbeidersbeweging. Dat gebeurde telkens door een syndicaal sterke sector aan te pakken, die volledig te breken en de overwinning op deze sector werd gebruikt om ook anderen aan te pakken.

In de VS werd in augustus 1981 een voorbeeld gesteld met een harde repressie tegen een staking van de luchtverkeerleiders van de vakbond PATCO. Die staakten tegen de directie van het federaal luchtvaartagentschap om een vermindering van het aantal arbeidsuren te eisen zodat jobs zouden gecreëerd worden en voor een verhoging van de lonen. Twee dagen na het uitbreken van de staking werden de vakbondsleiders opgepakt

door tot op de tanden bewapende FBI-agenten, ze werden voor het zicht van heel het land naar de gevangenis afgevoerd. Reagan dankte de 11.359 verkeersleiders af die weigerden om het werk te hervatten. Hij kondigde meteen aan dat ze op een zwarte lijst kwamen waardoor een job voor de overheid uitgesloten was. Deze nederlaag voor de arbeidersbeweging was het beginpunt voor een nooit geziene aanval op vakbondsrechten, lonen, tewerkstelling en openbare diensten.

In Groot-Brittannië vormde de nederlaag van de staking van de mijnwerkers in 1984-85 een keerpunt. Het zorgde ervoor dat het gewicht van de vakbonden werd gebroken en het zette de deur open voor een nooit gezien neoliberaal offensief.

Margaret Thatcher omschreef het als volgt: nadat het “democratisch socialisme” in de stembus was verslagen, moest ook het “niet democratisch socialisme”, waarmee ze de vakbonden bedoelde, een slag worden toegebracht. De politie werd ingezet tegen stakersposten, betogingen botsten op repressie en er werden stakingsbrekers ingezet.

Tegelijk werd sociale steun aan gezinsleden van stakers beperkt.

In België waren er pogingen om een gelijkaardig

beleid te voeren in 1981-1988. De komst van de regering Martens-Gol in 1982 was een keerpunt om over te gaan tot een meedogenloos neoliberalisme dat gepersonaliseerd werd door de toen jonge liberale politicus Guy Verhofstadt die zijn tanden in de levensstandaard van de gewone bevolking wilde zetten. Het verzet van de georganiseerde arbeidersbeweging zorgde ervoor dat het kapitalistische establishment zich moest terugtrekken en overtuigd werd van een meer discrete benadering waarbij sociale confrontaties werden vermeden, onder meer door beroep te doen op de sociaaldemocratie. De ‘socialistische’ partijen kwamen aan de macht en zouden zonder onderbreking aan de macht blijven van 1988 tot 2014, met voor SP.a een onderbreking tussen 2007 en 2011. De methode was anders, maar het doel was hetzelfde, namelijk een enorme transfer van rijkdom van de gemeenschap naar de privé organiseren door middel van privatiseringen, verlagingen van ‘patronale lasten’, extra subsidies voor bedrijven, ...

Voor de regeringsploeg van Charles Michel was deze benadering achterhaald. Ze vond de tijd gekomen om een conservatieve contrarevolutie in te zetten in België.

Harde besparingen door thatcheriaanse regering

D

eze regering van de rijken stelt uitdrukkelijk dat ze de macht van de politiek – voor zover het een harde neoliberale politiek is, voor Griekenland denken de rechtse politici er anders over – over de samenleving wil bevestigen door de macht en invloed van de vakbonden aan te pakken. De regeringsverklaring werd nog opgesmukt met verwijzingen naar ‘sociaal overleg’, maar in werkelijkheid is er een weinig flexibele weigering om ook maar de minste marge te laten voor ernstige onderhandelingen tussen de zogenaamde ‘sociale partners’. Terwijl de vorige regeringen probeerden om de vakbondsleiding in de mate van het

mogelijke mee in bad te trekken bij het doorvoeren van sociale achteruitgang, kiezen Michel en co voor een hardere aanpak. De regering neemt beslissingen, de sociale partners mogen slechts onderhandelen over de toepassing ervan of over elementen in de marge.

De regeringsvoorstellen werden door de vakbonden en andere sociale organisaties al gauw afgedaan als een ‘horrorcatalogus’. De indexering van onze lonen, middelen voor openbare diensten, stakingsrecht, pensioenrechten, ... Geen enkele sociale verworvenheid wordt gespaard. Tegelijk worden aanvallen ingezet op de zwaksten, onder meer met een openlijker racistisch beleid ten aan-

zien van migranten. Het Verbond van Belgische vakbonden (ABVV, ACV en het liberale ACLVB) Ondernemingen (VBO) verklaarde tevreden te kondigden meteen na een eerste militantenbijeenzijn met eindelijk een “ambitieus regeerakkoord.” komst in gemeenschappelijk front een ambitieus Zoals het spreekwoord zegt: toon me je vrienden actieplan aan met vijf afspraken in zowel het nooren ik zal zeggen wie je bent. den als het zuiden van het land.

De bezorgdheid die al in de zomer van 2014 werd Er werd begonnen met een nationale betoging gewekt, bleek al gauw terecht te zijn. Er kwamen in Brussel op 6 november. Dat werd de grootste harde maatregelen tegen werklozen, een verhoging vakbondsbetoging sinds die van 31 mei 1986 tegen van de pensioenleeftijd naar 67 jaar, een index- het Sint-Annaplan. Er waren meer dan 120.000 sprong, een strikte loonstop, besparingen op zowat betogers, wellicht eerder 150.000. Naast de vakalle domeinen, ... En daar bovenop waren er de bondsleden waren er ook veel jongeren (zowel studagelijkse provocaties door verkozenen van de re- denten als scholieren) en was er een opmerkelijke geringspartijen, vooral vanuit N-VA. Op 15 decem- aanwezigheid vanuit de culturele sector. Er waren ber, de dag van de algemene staking, stelde Edward zelfs een aantal kleine zelfstandigen. De betoging Gardner, verantwoordelijke van het Internationaal toonde de kracht van ons aantal. Met een dergeMonetair Fonds voor België, dat de regering “op lijke mobilisatie was er een goede aanzet voor de de goede weg” was. Hij verwees vooral naar de regionale stakingsdagen. De gevestigde media en pensioenhervorming en de indexsprong. het establishment probeerden de betoging te herleiden tot geweld in de marge van de betoging.

Massaal verzet Vervolgens was er de tweede fase met drie regionale stakingsdagen op 24 november, 1 december Reagan en Thatcher waren behoedzaam en gin- en 8 december. Het enthousiasme was groot in heel gen eerst de confrontatie met een specifieke sector het land. In Gent werd de haven voor het eerst in aan vooraleer ze een algemeen offensief tegen de de geschiedenis volledig platgelegd. Met de revolledige klasse inzetten. Nadat Michel, De Wever gionale stakingen werd verder opgebouwd naar en co steeds herhaalden dat de vakbonden niets het hoogtepunt in de derde fase van het actieplan. meer voorstellen in ons land, zijn ze het blijkbaar De nationale algemene staking van 15 december zelf gaan geloven. Ze dachten dat het mogelijk was was een groot succes, niet in het minst door de om iedereen tegelijk aan te pakken. Het antwoord generale repetitie tijdens de regionale stakingen. liet niet lang op zich wachten.

Sinds het begin van de economische crisis kende Alle specialisten zijn het erover eens, dit zagen geen enkel ander Europees land een dergelijk goed we nooit eerder in de naoorlogse periode. De drie voorbereide algemene staking.

dossier

www.socialisme.be mei 2015

Hoe verder?

D

e maatregelen die de regering erdoor kreeg, blijven nog beperkt in vergelijking met die van de regeringen Martens in de jaren 1980. Ook deze regeringen begonnen met eerste aanvallen die steeds verder opgevoerd werden, tot ze door de arbeidersbeweging gestopt werden. Toen trok het ABVV alleen een strijdbeweging en duurde het jaren vooraleer de ACV-leiding zich daarbij aansloot. Het was de tijd van de geheime akkoorden in Poupehan, een afgelegen dorp waar Wilfried Martens (CVP) de asociale maatregelen besprak met de gouverneur van de Nationale Bank (ook van de CVP), zijn eigen kabinetschef Fons Verplaetse, bankier Hubert Detremmerie en ACV-topman Jef Houthuys. Die laatste steunde Wilfried Martens discreet en zei aan zijn vriend: “Wilfried, zeg me wat moet passeren bij de vakbond, ik zal daar wel voor zorgen.”

Vandaag ligt de situatie anders. Het eerste actieplan gebeurde in gemeenschappelijk vakbondsfront, zelfs indien het ACV nadien onderhandelde over een akkoord dat de loonmatiging in stand

houdt. Dat akkoord kreeg een historisch beperkte steun in de organen van het ACV, in de algemene raad van de vakbond werd het met amper 52% voorstemmen goedgekeurd. Als de onthoudingen worden meegerekend, kwam de ACV-leiding slechts aan een meerderheid van 49% met 45% tegenstemmen en 6% onthoudingen. Dat kwam na een intensieve propagandacampagne binnen het ACV. Voor de staking van de openbare diensten van 22 april zag ACV-Transcom zich verplicht om te verklaren dat het de acties bij het spoor zou dekken met een vergoeding. En dit is nog maar het begin, de regering heeft nog maar de kaap van de eerste zes maanden genomen.

Jammer genoeg heeft het ABVV geen ernstige informatie- en mobilisatiecampagne opgestart voor een nieuw actieplan. Er was angst om alleen in actie te gaan. Nochtans zou het ABVV in dat geval minstens delen van het ACV kunnen meetrekken, niet om naar het ABVV over te stappen maar wel om samen in actie te gaan en zo de druk op de twijfelende vakbondsleiders op te voeren.

2015: het nieuwe jaar gestart met onbeslistheid

E

r is geen twijfel over mogelijk, de regering kreeg enkele rake klappen. Meteen werden ook al diegenen die met de rechtse partijen beweerden dat de vakbonden en massaprotesten iets uit verleden waren van antwoord gediend. Moest er meteen een tweede actieplan aangekondigd zijn naar het model van het eerste actieplan maar met ambitieuzere doelstellingen in de opbouw naar een algemene 48-urenstaking, zonodig verlengbaar tot een staking van onbeperkte duur, dan zou de regering het niet overleefd hebben. Maar de ordewoorden lieten op zich wachten gedurende heel de maand januari en vervolgens in februari.

Zelfs de gevestigde media konden het succes van het actieplan niet wegmoffelen en er kwamen berichten over spanningen binnen de regering. De positie van CD&V werd steeds moeilijker onder druk van de Vlaamse vleugel van de christelijke arbeidersbeweging. Bredere lagen begonnen zich te organiseren, onder meer in Hart boven Hard.

Bij elke sociale strijd was er een optimistische sfeer, dat zagen we onder meer tijdens de succesvolle actiedag tegen het transatlantische verdrag TTIP op 19 december. Met de nieuwe Griekse wind van de linkse verkiezingsoverwinning van Syriza nam het potentieel voor verzet nog toe.

Maar de vakbondsleidingen lieten zich vangen aan onderhandelingen die slechts erg magere resultaten opleverden. Het maakte duidelijk dat zelfs een verzwakte regering geen enkele kans onbenut laat om onze levensstandaard aan te pakken.

Er kwamen uiteindelijk acties in gemeenschappelijk vakbondsfront eind maart en begin april.

Maar het ontbrak aan een actieplan of een concreet perspectief voor de strijd. Toch namen meer dan 30.000 mensen deel aan de vakbondsbetogingen in de week voor de Paasvakantie en op de Grote Parade van Hart boven Hard waren er 20.000 mensen die regen en wind trotseerden. Samen met de staking van ACOD in de openbare sector op 22 april tonen deze acties aan dat de woede niet verdwenen is en dat het potentieel om dit in actief verzet om te zetten nog steeds aanwezig is.

Het sociaal verzet heeft een momentum laten voorbijgaan. De regering kon daar handig gebruik van maken en werd daarbij geholpen door de terreurdreiging. De regering-Michel kon overeind krabbelen, maar de steun voor deze regering blijft erg fragiel. In november plaatste de kwartaalpeiling van LaLibre, RTBF en Dedicated de steun aan de regering op amper 20%. Tegen maart 2015 was dit gestegen, maar met 25% blijft het erg laag.

In Vlaanderen is enkel een meerderheid van de NVA-kiezers (56%) tevreden met het regeringsbeleid, bij Open Vld is dat 46% en bij CD&V zelfs maar 36%. De regering ging in maart over tot een erg voorzichtige begrotingscontrole om niet meer

olie op het vuur te gooien en het sociaal verzet niet opnieuw zelf op gang te duwen.

Aanvallen zullen doorgaan

Dit betekent echter niet dat het besparingsbeleid nu zachter zal worden. De regering weet hoe ze op zwakheden langs onze kant kan inspelen.

Dat zal gebruikt worden om met een groter zelfvertrouwen verder te gaan in het offensief tegen onze levensstandaard.

Naar aanleiding van de ‘verjaardag’ van zes maanden regering-Michel, stelde de politicoloog Pascal Delwit (ULB) op Bel RTL dat de twee grote dossiers van de regering (de pensioenhervorming en de indexsprong) erdoor geraakt zijn en dat dit “het voordeel heeft dat het achter de rug is voor de regering waarbij het ook moeilijker wordt voor de vakbonden. Het is natuurlijk beter om onpopulaire maatregelen ver van verkiezingen door te voeren.” Delwit vergist zich.

Zelfs met een indexsprong en zelfs met een verhoging van de pensioenleeftijd naar 67 jaar, hebben de Belgische kapitalisten een achterstand op hun Europese collega’s. De logica van de wet van de jungle, excuus van de ‘concurrentie’, zal hen dwingen steeds verder te gaan in een echte race to the bottom. Daarbij zet iedere vorm van zwakheid aan tot agressie en nieuwe aanvallen.

De tax shift in voorbereiding wordt gegarandeerd een nieuwe aanval. Als de regering erin zou slagen de minimumdienst door te voeren, dan zal dit het stakingsrecht ernstig beperken en een voorbode kunnen zijn voor een algemene aanval aanval op de syndicale rechten. Er wordt ook gesproken over verplichte tewerkstelling van werklozen en tal van andere aanvallen.

Het ontbrak aan een actieplan of een concreet perspectief voor de strijd. Toch namen meer dan 30.000 mensen deel aan de vakbondsbetogingen in de week voor de Paasvakantie en op de Grote Parade van Hart boven Hard waren er 20.000 mensen die regen en wind trotseerden.

Geen terugkeer naar de rust van voorheen, maar wel een periode van sociale strijd

S

inds de val van de Berlijnse Muur en de ineenstorting van de stalinistische karikatuur van het socialisme is er een zeker gevoel van onmacht in het bewustzijn van de werkenden geslopen. Dit had heel wat gevolgen op het vlak van sociale achteruitgang. Met de terugkeer van de crisis in 2008 is de arbeidersklasse terug wakker geschoten. Het eerste actieplan bevestigde het bestaan en de enorme kracht van de arbeidersbeweging. Die beweging blijft de motor van maatschappijverandering. Eens de arbeidersklasse in actie komt, kan ze bovendien bredere lagen meetrekken. De beweging in het najaar van 2014 toont wat mogelijk is met duidelijke ordewoorden en een actieplan waarbij elke volgende stap voortbouwt op de vorige acties. Het hervestigde het vertrouwen van werkenden in de kracht van hun beweging.

Er is een zekere ontgoocheling en frustratie onder de beste militanten en hun basis. Het klopt dat er meer mogelijk was. Na 15 december ging een belangrijke kans om de regering te doen vallen verloren. De houding van de vakbonden in de eerste maanden van dit jaar toonde de gebreken, zowel politiek als syndicaal, van de huidige vakbondsleiders. Dit doorbreekt mogelijke illusies in de leidingen op basis van het eerste actieplan.

Het maakt ook duidelijk dat we ons van onder-

uit moeten organiseren, zowel op syndicaal als politiek vlak.

Het actieplan in het najaar kwam niet toevallig tot stand. De objectieve situatie heeft tot deze acties geleid en niet de wil van de vakbondsleiders. De objectieve omstandigheden leiden tot nieuwe aanvallen op de levensstandaard van de 99% armsten om de winsten van de 1% verder op te krikken. Deze aanvallen gebeuren in golven waarvan er nog ergere kunnen komen. Dit zal onvermijdelijk leiden tot nieuwe massale strijd, los van de vraag wat de vakbondsleiders op het oog hebben. Langs de kant van de werkenden zullen er ook golven van strijd zijn tegen de muur van de reactie en dit tot die muur zal breken.

Daartoe moeten we gebruik maken van elke mogelijkheid die zich stelt. In rustigere periodes moeten we de tijd nemen om lessen te trekken uit de vorige periode om sterker te staan in strijd die komt. Het is dan ook belangrijk dat de arbeidersbeweging over een breed eigen politiek verlengstuk beschikt. Er is nood aan een brede strijdpartij die werkenden, ook van verschillende bestaande stromingen links van de sociaaldemocratie en de groenen, kan verenigen met respect voor elkaars eigenheid. Zoniet blijven we slechts op halve kracht strijden omdat een van onze handen vastgebonden is op onze rug.

10

internationaal

de

Griekenland. Barsten of buigen?

Linkse Socialist

Het onregelmatige marxisme van Varoufakis

D e G r i e k s e m i n i s t e r va n Financiën Varoufakis is een sleutelfiguur in de door Syriza geleide Griekse regering. Hij omschrijft zichzelf als een “onregelmatige marxist”. Wat betekent dit? En welk programma kan de Griekse arbeidersstrijd vooruit helpen?

We publiceerden in ons online magazine ‘Marxisme Vandaag’ een dossier hierover door Peter Taaffe. Lees dit online op marxisme.be of bestel een uitgeprinte versie van ons magazine via de redactie voor 2 euro (verzendingskosten inbegrepen).

D

e verkiezingsoverwinning van Syriza in Griekenland leidde tot een golf van enthousiasme onder de arbeiders en hun gezinnen doorheen Europa. De eerste maanden van de nieuwe Griekse regering onder leiding van Syriza maakten duidelijk dat de Europese Unie zich bijzonder hard opstelt tegen al wie neoliberale besparingen in vraag stelt. Zal de gewekte hoop ingelost worden? Of zal Syriza buigen onder de Europese druk om in de neoliberale pas te lopen?

Het antwoord op deze vragen zal bepaald worden door strijd van onderuit.

Enorme verwachtingen

Volgens peilingen liep de steun voor de regering van Syriza onmiddellijk na de verkiezingen op tot maar liefst 83%.

Het enthousiasme en de verwachtingen waren groot, eindelijk een partij die tegen de besparingslogica ingaat en een einde wil maken aan de menselijke ramp die door de trojka (EU, ECB en IMF) wordt georganiseerd.

Enkele weken later maakt het enthousiasme plaats voor een eerder afwachtende houding. Syriza wordt gezien als anders dan de andere partijen, maar het verzet van de EU dwong de regering tot grote toegevingen. De illu-

sie van een onderhandelde afzwakking dat Griekenland naar de Russische invan het besparingsbeleid botste op de vloedssfeer opschuift. hardnekkige verdediging ervan door ‘de instellingen’, de nieuwe naam voor Sociaal verzet is de trojka. Die trojka onderhandelt niet, beslissend maar voert een klassenoorlog. Syriza deed grote toegevingen, maar de instelEen beslissende factor blijft de strijd lingen willen steeds meer. in Griekenland zelf. Daarmee kan de regering naar links geduwd worden Barsten of buigen waardoor ze verder moet gaan dan aanvankelijk beoogd werd door de leiding Als Syriza te veel toegeeft, zal de ont- van Syriza. Er is momenteel een zegoocheling groot zijn en lijken afsplit- kere toename van klassenstrijd, maar singen onvermijdelijk. Maar als de EU dit heeft nog niet geleid tot een grote Syriza te ver in de hoek duwt waardoor strijdbeweging. Velen nemen een afde partij enkel nog “neen” kan zeggen wachtende houding aan en hopen dat en Griekenland uit de eurozone wordt de regering toch iets van de beloften gezet, dan kan dit Syriza naar links zal realiseren. duwen. Een derde mogelijkheid is dat Een staking van het personeel bij de EU net voldoende ruimte laat aan Vodafone, een telecombedrijf met ongeSyriza om de sociale steun een tijdlang veer 2.500 werknemers in Griekenland, te behouden. was de eerste onder de regering van Als het van de EU af hangt, zal Syriza die door de rechtbanken illeGriekenland niet meteen uit de euro- gaal was verklaard. Er was een gevaar zone gezet worden. De dominante vi- van repressie en stakingsbrekers, maar sie wil Syriza tot steeds verregaandere de politie was net heel vriendelijk voor toegevingen dwingen om de Griekse de stakers. Dat is een merkbaar verregering volledig te temmen. schil en het resultaat van de verandeSyriza kan echter niet zomaar alle ring van regering. Een delegatie van beloften laten varen, de EU moet wel afgevaardigden van muzikanten, onder iets toegeven. De vraag is alleen in hoe- meer van het Filharmonisch Orkest van verre dit praktisch kan. De verschil- Athene, maakte eisen over aan de milende opties blijven open en hangen nister. Waar een dergelijke actie onder van verschillende factoren af, onder de vorige regering op politierepressie meer de mogelijke gevolgen van een zou gebotst hebben, werden de eisen Grexit voor de eurozone en geopoli- nu op enkele dagen tijd in wetgeving tieke elementen zoals de mogelijkheid omgezet.

Lin kse k rachten, zoals de Communistische Partij en de antikapitalistische alliantie Antarsya, gingen aan het bewustzijn voorbij toen ze op het hoogtepunt van de populariteit van Syriza opriepen tot acties tegen wat ze het verraad van Syriza noemden. Dat sloot niet aan bij het bewustzijn van bredere lagen. Anderzijds is er ook protest van de campagne tegen de goudmijnen van Halkidiki. De regering beloofde de plundering van Halkidiki te stoppen, maar gaf toch toelating aan het bedrijf om tot ontbossing over te gaan.

Deze toelating kwam als een schok, de strijd tegen de goudmijnen was immers een van de belangrijkste van de afgelopen jaren.

Het bewustzijn zal verder ontwikkelen met een groeiende bereidheid tot strijd, de pauze door vermoeidheid en verwachtingen in de nieuwe regering zal niet blijven duren. In deze nieuwe strijd wil Xekinima, de Griekse zusterorganisatie van LSP, een rol blijven spelen. We hebben goede banden met linkse militanten van Syriza en proberen aan de basis linkse activisten binnen en buiten Syriza te verenigen in linkse allianties.

Griekenland is op weg van ee, ontwikkeld geïndustrialiseerd naar een onderontwikkeld land. Om dit te stoppen, moeten we de schulden verwerpen. De overheidsschulden zijn niet die van de Griekse werkende bevolking en moeten dus ook niet door hen betaald worden.

De banken moeten genationaliseerd worden onder democratische arbeiderscontrole en -beheer. Dit moet gepaard gaan met controles op kapitaal en buitenlandse handel.

De Griekse bevolking moet de sleutelsectoren van de Griekse economie in handen krijgen, zodat de beschikbare middelen en rijkdom kunnen gebruikt worden om tot groei in het belang van de meerderheid van de bevolking te komen in plaats van de kapitalisten.

De kwestie van de euro komt onvermijdelijk op de agenda, de Europese elite dreigt ermee om het land uit de eurozone te zetten als het besparingsbeleid wordt verworpen. Als de Europese elite de basiseisen van de Griekse bevolking als antwoord op de humanitaire crisis niet aanvaardt, dan kan de Griekse regering nog steeds stappen vooruit zetten. Met controles op kapitaalbewegingen en een publieke controle op de buitenlandse handel om de economie Welk antwoord op de te beschermen tegen aanvallen van de crisis? ‘markten’, maar vooral ook met de mobilisatie van de Griekse bevolking en De zogenaamde ‘onderhandelingen’ van de steun onder de werkenden en toonden aan dat de Europese elite geen hun gezinnen in de rest van Europa is einde wil maken aan de besparingen. dat mogelijk.

Strijd voor 15 dollar in de VS

Weg met de Ierse waterbelasting!

Britse verkiezingen

Op 15 april was er een grote actiedag in de VS om een nationale verhoging van het minimumloon naar 15 dollar per uur te eisen. Op 1 april werd deze verhoging in Seattle effectief ingevoerd. Daar kwam de verhoging er door een sterk uitgebouwde campagne van onderuit die ook leidde tot de verkiezing van het eerste socialistische gemeenteraadslid in de stad sinds 100 jaar.

Kshama Sawant van Socialist Alternative gebruikte haar positie in de gemeenteraad om de strijd van onderuit te organiseren. En met resultaat: op 1 april kregen 100.000 werkenden in Seattle opslag tot 11 dollar per uur en dit bedrag wordt tegen 2025 opgetrokken tot 18 dollar.

De actiedag in de VS was succesvol met grote mobilisaties, onder meer van personeel uit de fastfoodsector. De actiedag werd ook elders opgepikt, onder meer in Nederland protesteerden jonge werkenden tegen lage lonen.

De politieke crisis in Ierland bereikt stilaan een kookpunt. De regering van Fine Gael en Labour stelt het graag voor alsof het ergste van de crisis achter de rug is, maar ze blijft ondertussen asociale maatregelen nemen. Een nieuwe belasting op drinkwater vormde de druppel die de emmer deed overlopen. De afgelopen maanden waren er verschillende grootschalige protestacties en ontstonden vele lokale actiecomités. Het verzet tegen de belasting had ook politieke gevolgen met de verrassende overwinning van Paul Murphy van de Anti-Austerity Alliance in een tussentijdse verkiezing voor een parlementszetel in Dublin South West.

De Anti-Austerity Alliance, waar de Socialist Party deel van uitmaakt, roept op tot een massale niet-betalingscampagne. Amper de helft van de Ieren registreerde zich voor de belasting. Vanaf nu beginnen de eerste facturen in de bus te vallen en zal de impact van de niet-betalingscampagne blijken. Als de regering geen draagvlak vindt voor deze gehate extra belasting, dringen vervroegde verkiezingen zich op.

Ondanks het harde besparingsbeleid onder de regering van de conservatieve Tories en LiberaalDemocraten heeft het sociaaldemocratische Labour het moeilijk om afstand te nemen. Het ongenoegen van de Britse kiezers uit zich in de opkomst van andere partijen, waaronder de rechtse populistische UKIP. Tegelijk is er een roep naar een alternatief op het besparingsbeleid. Met beperkte middelen probeert de Trade Unionist and Socialist Coalition (TUSC), een alliantie van socialisten en strijdbare syndicalisten, de discussie over een politiek verlengstuk van de arbeidersbeweging op de agenda te zetten. TUSC komt op met 135 kandidaten in de parlementsverkiezingen en 700 in de lokale verkiezingen.

Zie: www.socialistalternative.org en 15now.org

Actiedag op 15 april, foto uit Philadelphia

Zie: www.socialistparty.ie

Grote betoging in Dublin op 18 april, aan de megafoon: Paul Murphy

Zie: www.socialistparty.org.uk

Spandoek van TUSC

internationaal

www.socialisme.be mei 2015

11

Interview met Orhan Kilic, net terug uit Koerdistan

Rojava: zoektocht naar een alternatief.

Verslag van een solidariteitsbezoek

M

idden maart trok een Belgische delegatie van het solidariteitscomité voor Kobane naar Rojava in Syrisch Koerdistan. De delegatie ging er met eigen ogen aanschouwen wat er gebeurt en brengt nu verslag uit. We spraken met Orhan Kilic, een van de delegatieleden. De volledige versie van dit interview staat op socialisme.be.

Wat was het doel van jullie reis naar Rojava en wat wil het solidariteitscomité in België doen?

activisten van diverse stromingen naar Rojava. We hielden een blog bij op rojavaproject.net.”

“De aanval van Islamitische Staat (IS) op Kobane in september 2014 leidde tot protest en vestigde de aandacht op het politiek project voor een democratische en pluralistische samenleving in de Koerdische kantons van Rojava.

“Het Midden-Oosten wordt hier doorgaans geassocieerd met fundamentalisme en sectaire burgeroorlogen. Rojava wil daar een alternatief op zijn op basis van eenheid onder de vele bevolkingsgroepen met diverse minderheden waaronder ook Arabische stammen.

“Het solidariteitscomité wil de politieke en humanitaire steun verankeren.

We willen een solidariteitsbeweging op gang brengen en zagen het bezoek van een delegatie als stap in die richting. Een direct ooggetuigenverslag heeft meer effect en dus trokken we met zes politieke

Jullie delegatie werd tegengehouden door de (Iraaks) Koerdische regionale regering? Hoe kwam dat?

“Inderdaad, we wilden via Iraaks Koerdistan Rojava binnenkomen omdat de grenzen aan Turkse zijde ofwel gesloten ofwel enkel toegankelijk zijn voor mensen met de Syrische nationaliteit. Omdat we niet konden rekenen op Vluchtelingenkamp in Iraaks Koerdistan de goodwill van Turkije, dachten we dat een oversteek uit Iraaks Koerdistan tegen Rojava. De ongelijkheid en sociale geen probleem zou zijn. Maar dat was problemen in Iraaks Koerdistan nemen niet het geval. toe. Het regime is dan ook bang van het “Wat we daar zagen, was ronduit schan- voorbeeld in Rojava. dalig. De Iraakse Koerden hebben veel “Wij werden daar helaas ook het slachtsympathie voor wat gebeurt in Rojava. offer van. We bleven dan maar in Iraaks Maar het corrupte regime van Barzani Koerdistan. We konden het vluchtelinin Iraaks Koerdistan heeft net zoals genwerk van nabij volgen. We trokTurkije een vorm van embargo ingesteld ken naar het Kandil-gebergte waar het Newroz-feest gevierd werd. We brachten ook reportages met bestuurders van KCK, de volksbeweging rond de PKK.”

Er is een getrapt systeem van onder naar houdt economische ontwikkeling tegen. boven. De basis zijn de volksraden, me- Het enige wat floreert, is smokkel.” clis, die de administratieve bestuursorganen van de gemeenten maar ook de Wat moet er dan wel gebeuren? kantons benoemen en controleren. Er zijn communes en coöperatieven opge- “De bevolking beseft dat ze het zelf zet om het economisch leven te regelen, moet doen. De zelforganisatie en zelfdat kan enkel op basis van een brede redzaamheid zijn fundamenten voor de participatie van onderuit. toekomst. Die brede participatie houdt “Er zijn tal van interessante elementen: Rojava al drie jaar overeind en zorgde de militaire en vrijwillige zelfverdedi- voor militair succes tegen Islamitische ging, de prominente aanwezigheid van Staat. vrouwen in alle gelederen van het be- “Maar alleen zal Rojava het niet halen, stuur, pluralisme om verschillende cul- er is nood aan internationale solidariHet voorbeeld van de zelfbeheerde turen en etnieën te verenigen maar ook teit. Daarbij moeten we niet wachten comités in Rojava is een interessante om zelforganisatie te bevorderen. op eventuele erkenning van het autoontwikkeling. Hoe ver staan “Maar er blijven natuurlijk immense noom bestuur door de EU of de VN. Er die? Zijn zij plaatsen van debat problemen die op oplossingen wachten. is solidariteit van onderuit nodig zoals en actie waarin meerdere linkse Alle middelen, hoe schaars ook, gaan instinctief ook aangevoeld wordt dat we en revolutionaire tendenzen nu naar de oorlog. Dat is begrijpelijk de Griekse bevolking moeten steunen in actief kunnen zijn? Hoe is de en onvermijdelijk, er zijn allerhande het verzet tegen het besparingsbeleid dat betrokkenheid van brede lagen van bloeddorstige terreurorganisaties en door de EU wordt opgelegd. Op basis de bevolking? lokale repressieve regimes voor wie van solidariteit kunnen we de politieke een Koerdische lente bedreigend is. De discussie mee richting geven. Midden “Er is een systeem waarbij zelfbeheer- militaire druk bedreigt de vooruitgang. de elementen van barbarij wordt uitgede en democratische comités zowat alle Rojava heeft geen industrie, geen fabrie- keken naar een radicaaldemocratisch en aspecten van het publieke leven rege- ken. Landbouw en veeteelt zijn de hoofd- socialistisch alternatief. Dat versterken len en dit zonder aanwezigheid van de bron van inkomsten, maar dat volstaat om effectief tot een breuk met kapitaSyrische staat. De comités bestaan op niet. Er is olie, maar Rojava kan het niet lisme en imperialisme te komen, is bealle niveaus, van wijk- en dorpsraden tot op grote schaal raffineren of uitvoeren. langrijk voor iedereen die opkomt voor het bestuur van de kantons van Rojava. Het embargo van de naburige regimes een betere wereld.”

Solidariteitsdelegatie in Koerdistan

13de Wereld Sociaal Forum – verslag vanuit Tunesië door

Nicolas Croes

H

et 13de Wereld Sociaal Forum (WSF) vond plaats van 24 tot en met 28 maart in Tunis, waar het ook in 2013 plaatsvond. Er waren meer dan 1.000 werkgroepen, conferenties en debatten met syndicalisten, militanten van diverse organisaties en partijen, onderzoekers en jongeren uit meer dan 120 landen.

Het enthousiasme voor het revolutionaire proces in Tunesië en de regio vanaf 2011 zorgde in 2013 voor een grote aanwezigheid van maar liefst 70.000 mensen. Er waren veel Tunesische militanten met hun vakbondsfederatie UGTT meegekomen. Dit jaar was de opkomst bescheidener met volgens de organisatoren 45.000 aanwezigen.

De terreuraanslag van 18 maart op het Bardomuseum met 24 doden had ongetwijfeld een impact op de mobilisatie.

Maar het WSF van 2013 volgde op de politieke moord van de linkse oppositieleider Chroki Belaïd. Toen reageerden de UGTT en de linkerzijde met een massale mobilisatie. Nu werd alle initiatief voor een reactie op het terrorisme overgelaten aan de regering, waarin zowel de islamitische partij Ennahda als de partij van het oude regime onder Ben Ali, Nidaa Tounès, zetelen.

De beperktere opkomst voor het WSF, met vooral opmerkelijk minder Tunesiërs, komt vooral door het getreuzel van de leiding van de arbeidersbeweging die er maar niet in slaagt om een radicaal revolutionair alternatief te bieden op de impasse van de kapitalistische crisis. Het revolutionaire enthousiasme van de massa’s twee jaar geleden heeft plaatsgemaakt voor een groter

scepticisme, maar ook voor meer uitgesproken politieke standpunten en een groeiend wantrouwen in de leiders van de UGTT en het Front Populaire, een koepel van verschillende linkse organisaties. Dat wantrouwen wordt versterkt door de dubbelzinnige houding die deze organisaties innemen ten aanzien van Nidaa Tounès.

Waar staan we met de antikapitalistische strijd?

In een artikel onder de titel ‘Wereld Sociaal Forum 2015: waar is de antikapitalistische strijd naartoe?’ beschrijft de Tunesische journaliste en activiste Henda Chennaoui de reactie van een militant uit Sidi Bouzid, de bakermat van de Tunesische revolutie van 2011: “Ik had een totaal ander idee van het forum. Ik dacht dat het een veel radicaler evenement was dat meer tegen de stroom inging. In werkelijkheid zijn er meer reformisten dan revolutionairen. De feestelijke en bijna commerciële sfeer komt in de plaats van het verzet en de woede die we moeten hebben door de wereldwijde crisis.”

Onder de aanwezigen waren er ongetwijfeld een aantal ‘revolutionaire toeristen’ voor wie het WSF niet tot doel

heeft om ervaringen over sociale strijd uit te wisselen. Deelname aan het WSF staat goed op de militante CV van sommige vakbondsleiders en het biedt een kans om het linkse imago op te poetsen. Voor tal van verantwoordelijken van organisaties is het een gelegenheid om een rechtvaardiging voor subsidies te vinden.

De beperktere deelname is dus ook deels toe te schrijven aan de beperkingen van het WSF zelf, dat geen ernstig alternatief op het kapitalisme opbouwt.

Dit gezegd zijnde blijft het WSF een verzamelplaats voor heel wat jonge-

ren, werkenden, syndicalisten, … uit Tunesië en de rest van de wereld waarbij velen openstaan voor een ernstige discussie en het WSF willen gebruiken om hun politieke inzichten en hun engagement te versterken.

Goede reacties op socialistische standpunten

Het CWI, de internationale organisatie waar LSP de Belgische afdeling van is, verdeelde een pamflet dat onder meer stelde: “Ondanks een historische crisis zal het kapitalisme niet

uit zichzelf verdwijnen. De werkenden, jongeren en onderdrukten hebben nood aan organisaties die hun dagelijkse strijd voor betere levens- en arbeidsvoorwaarden verbinden met het doel van een duurzame maatschappijverandering.”

Op het WSF verscheen het eerste nummer van de krant van onze Tunesische zusterorganisatie. Daarin werd ingegaan op het gevaar van terrorisme in Tunesië, de nood aan een antwoord vanuit de UGTT, de linkerzijde en de sociale bewegingen waarbij de strijd tegen terrorisme wordt verbonden aan de strijd tegen het beleid van de huidige regering. Die regering probeert de recente gebeurtenissen uit te spelen om het besparingsbeleid te versnellen en de democratische vrijheden te ondermijnen. We waren aangenaam verrast door de reacties op deze krant. Op drie dagen gingen meer dan 400 exemplaren van de hand.

De discussies aan onze stand gingen vooral over de strategie waarmee we met het kapitalisme kunnen breken om over te gaan tot een democratisch socialistische samenleving. We organiseerden een meeting over de strategie voor een socialistisch alternatief met een 50-tal aanwezigen. Voor het CWI gaat het niet enkel om het omverwerpen van rotte regeringen, maar ook om de opbouw van een fundamenteel ander systeem. We zullen verder bouwen aan onze aanwezigheid in de regio om bij te dragen aan de opbouw van een consequente revolutionaire beweging met een socialistisch programma.

12

sport

de

Linkse Socialist

“Wanneer de sport een industrie wordt, wordt de schoonheid die bloeit in het plezier voor het spel tot de wortel uitgerukt” door

Tim (Brussel)

O

p 29 mei organiseert de FIFA voorzittersverkiezingen.

Huidig voorzitter Sepp Blatter neemt het dan op tegen drie andere kandidaten, die elk beloven te breken met de corruptie en het financieel wanbeleid van de voetbalorganisatie. Eén ding is echter duidelijk: niemand die gelooft dat de FIFA wel hervormd kan worden.

Ten eerste is de kans klein dat iemand anders dan Sepp Blatter na 29 mei op de voorzittersstoel zal plaatsnemen. De voorzitters van zowel de Aziatische als de Afrikaanse continentale confederaties gaven al aan dat hun lidstaten in blok voor Blatter zullen stemmen. De Afrikaanse confederatie CAF en haar voorzitter Issa Hayatou liggen al jaren in het oog van de storm wegens beschuldigingen van wijd verspreide corruptie. Zo zou Hayatou smeergeld ont- Sepp Blatter vangen hebben in ruil voor zijn steun voor de toewijzing van het WK voetbal bij plaats ruimen voor het winstbejag. aan Qatar in 2022. Onder Sepp Blatter Aan het wereldkampioenschap voetbal werden de resultaten van het officieel in Brazilië verdiende de FIFA zo’n 4 onderzoek naar die beschuldigingen miljard dollar, liefst 66% meer dan bij door de FIFA onder de mat geveegd. het WK in 2010 en een bedrag dat groIs de steun voor zijn kandidatuur als ter is dan het BBP van de 34 armste FIFA-voorzitter door de CAF een be- landen in de wereld. De FIFA is dan taling voor bewezen diensten? ook een machtige organisatie. Landen Dat er bij de FIFA een aantal zaken die het WK willen organiseren moeten mislopen, is een eufemisme. De orga- beloven FIFA een belastingvrij statuut nisatie heeft de voorbije jaren grof geld te geven, en desnoods wetten te veranverdiend aan het commercieel uitbuiten deren die niet naar de zin zijn van de van de meest populaire sport ter wereld. sponsors van het WK. De FIFA gaat loEthische overwegingen moesten daar- pen met de winsten, de kosten voor de

WK’s zijn ten laste van de staatskas van de organisatoren. Brazilië spendeerde aan infrastructuur alleen al meer dan 11,6 miljard euro of 61% van het onderwijsbudget van dat land. Stadionbouw in Brazilië, Zuid-Afrika, Rusland en Qatar ging gepaard met torenhoge corruptie, en gebruik van soms regelrechte slavenarbeid. Als er doden vielen door de slechte werkomstandigheden, waste de FIFA haar handen in onschuld.

Het is dan ook niet te verwonderen dat de belangrijkste campagneslogan van de voormalige voetbalster Luis Figo,

een van de tegenstanders van Blatter bij deze verkiezingen, “Hervorm de FIFA” is. We moeten echter duidelijk zijn: de FIFA hervormen is een illusie. Figo’s beweegredenen mogen misschien oprecht zijn, zijn uitspraken doen denken aan de oproep van IMF-voorzitter Christine Lagarde tijdens het Wereld Economisch Forum in Davos voor een ‘eerlijker en rechtvaardiger’ kapitalisme. Hiermee creëerde ze de illusie dat een hervormd kapitalisme zonder uitbuiting en armoede mogelijk is. Zowel voor FIFA als voor het kapitalisme geldt

Groeten aan de United Socialist Party (Sri Lanka)

Vrijheid voor Öcalan, Statuut voor Kurdistan

echter dat zulke hervormingen onmogelijk zijn.

Binnen het kapitalisme wordt een populaire sport zoals het voetbal al snel het speelterrein van op winst beluste bedrijven en malafide figuren.

Duistere investeringsgroepen handelen in voetbalploegen zoals ze op de beurs zouden spelen. Clubtradities, de ervaringen van de fans voor wie hun ploeg vaak een groot deel van hun leven is, en zelfs het voortbestaan van de clubs zijn daarbij van secundair belang.

De onlangs overleden marxistische auteur Eduardo Galeano schreef in zijn meesterwerk ‘Glorie en Tragiek van het voetbal’: “Wanneer de sport een industrie wordt, wordt de schoonheid die bloeit in het plezier voor het spel tot de wortel uitgerukt.” Zijn boek is een uitdrukking van de liefde die miljoenen mensen over de hele wereld delen voor de voetbalsport, de schoonheid van het spel op zich, maar ook hoe dat spel wordt misbruikt door kapitalisten om er schaamteloos winst uit te halen.

De FIFA is binnen het kapitalisme een onvermijdbaar bijproduct van het voetbal. Net daarom is elke poging tot hervorming van deze organisatie binnen dit systeem gedoemd om te mislukken. Om het voetbal te bevrijden van de FIFA, zullen we de mensheid moeten bevrijden van het kapitalisme. Pas in een socialistische maatschappij, waarin de rijkdommen onder democratisch beheer staan van de hele bevolking, en de clubs onder beheer van fans en spelers, kunnen we werk maken van een nieuwe internationale voetbalfederatie die zich baseert op het respect voor de sport, eerder dan op een drang naar winst.

Stop seksisme

#WijOverdrijvenNiet

“Geen bevrijding van vrouwen zonder socialisme, geen socialisme zonder bevrijding van vrouwen”

Vrouwen

Tamils in België: sluit aan bij de vakbond! Vraag onze folder in het Tamil!

Voor strijd en een onafhankelijke politiek van de arbeidersklasse doorheen de wereld!

Familie Schröder

“United we stand, divided we fall”

Internationaal verzet!

Succes voor LSP betekent succes voor de volledige arbeidersklasse!

International solidarity against the policies of austerity from Paul Murphy, TD Socialist Party, Ireland

M. Ishaq Khan en Javed Akhter

to all comrades from the LSP/PSL and CWI

Usman and Melina

Eenheid in strijd

Tamil Solidariteit tamilsolidarity.org

Steun voor de strijd van de YPG en YPJ

Socialist greetings

Strijdbare mei groeten!

Arvid (Kempen)

Jef Maes, militant ACV Voeding en Diensten

Ik wens iedereen een strijdbare 1 mei en in het bijzonder aan onze Griekse kameraden Monique

waar LSP voor staaT

D

e technische en wetenschappelijke mogelijkheden van de mens zijn nog nooit zo uitgebreid geweest. De jongste 50 jaar verdrievoudigde het gemiddelde inkomen per hoofd van de wereldbevolking. Er is voldoende rijkdom om iedereen een degelijke levensstandaard te garanderen. België vormt hierop geen uitzondering. Zelfs na de gouden jaren ‘50 en ‘60 bleef de totale werkelijke waarde van alles wat we samen produceren toenemen. In ‘96 bedroeg dit dubbel zoveel als in ‘83.

Deze toename van de rijkdom heeft echter niet geleid tot een algemene stijging van de welvaart.

Integendeel: terwijl bedrijven recordwinsten boeken en speculanten hun kapitaal vertienvoudigen, gaat de voormalige koloniale wereld gebukt onder oorlog en hongersnood, is de economie van de ex-stalinistische staten ineengestuikt en heerst in het Westen massale structurele werkloosheid.

De globale stijging van de rijkdom is aan de overgrote meerderheid van de wereldbevolking voorbijgegaan.

Stop de privatiseringen

Hoewel de arbeiders deze rijkdom produceren, hebben ze niet de minste inspraak in de aanwending ervan. Heel de productie staat in functie van de winsthonger van een handvol kapitalisten.

Dit leidt tot schrijnende tegenstellingen.

Er is nood aan betaalbare en comfortabele sociale woningen, aan gratis openbaar vervoer, aan onderwijs toegankelijk voor iedereen, aan speelterreinen en recreatiecentra, aan een nationale gezondheidsdienst die gratis en publiek is.

De middelen hiervoor zijn voorhanden. Op dit ogenblik gaat het echter de andere kant uit.

Openbare diensten worden gerentabiliseerd en opgesplitst. De winstgevende delen worden verkocht aan de hoogste bieder, de onrendabele worden afgestoten. Er is al lang geen sprake meer van

diensten. De marktlogica heeft ook in de openbare sector toegeslaan. Voortaan spreekt men van openbare bedrijven in afwachting van de volgende privatisering.

32-urenweek

In de private sector richt de “vrije” markt een ravage aan. Alle verworvenheden worden afgebroken in naam van de competitiviteit. Arbeidscontracten ruimen plaats voor onderaanneming, uitzendarbeid en andere nepjobs.

Een miljoen arbeiders in België wordt regelmatig geconfronteerd met werkloosheid. Dit heeft geleid tot de verpaupering van een deel van de arbeiders en hun gezinnen. Pensioenen, werkloosheids- en ziekteuitkeringen staan op de helling door de uitholling van de sociale zekerheid.

LSP/PSL is voor het volledig herstel van de index en een minimumloon van 1500 euro netto, tegen de afbraak van de sociale zekerheid en de uitholling van het arbeidscontract. Wij verzetten ons tegen iedere bedrijfssluiting omdat dit onder het kapitalisme enkel leidt tot werkloosheid en armoede.

De enige maatregel die de massale werkloosheid kan oplossen is de onmiddellijke invoering van de 32-urenweek, zonder loonverlies en met evenredige aanwervingen.

Een nieuwe arbeiderspartij

De vakbondsleidingen hebben de kapitalistische afbraaklogica aanvaard. Ze beperken zich tot het “sociaal” begeleiden van de herstructureringen.

Daartegenover stellen wij het strijdsyndicalisme: vechten voor iedere job en het behoud van alle verworvenheden.

De arbeidersklasse heeft een partij nodig die deze strategie politiek kan en wil vertalen. Zo’n partij moet openstaan voor iedereen die wil vechten tegen de sociale afbraak.

Ze moet zich verzetten tegen iedere verdeling van de arbeiders, of het nu is op basis van racisme, seksisme of geloof. Dit kan het best door op te komen voor volledige gelijke rechten.

Ze moet de strijd aanbinden tegen het imperialisme en vechten tegen de vernietiging van het milieu. Ze moet het zelfbeschikkingsrecht van

Vlamingen, Walen en Brusselaars respecteren, zonder in de val te trappen van diegenen die de arbeiders door communautair opbod willen verzwakken (cfr. splitsing sociale zekerheid).

Ze zou moeten ageren voor de nationalisatie van de sleutelsectoren van de economie onder rechtstreekse arbeiderscontrole.

Revolutie

arbeidersregering.

Iedere functionaris moet verkozen en permanent afzetbaar zijn. Hij/zij mag niet beschikken over een hoger loon dan het gemiddelde loon van de arbeiders die hij/zij vertegenwoordigt.

Op die manier kan het wanbeheer vermeden worden zoals dit in de planeconomieën in het exOostblok bestond.

Dit programma is enkel uitvoerbaar indien de arbeidersbeweging de macht uit handen neemt van de kleine minderheid van kapitalisten. De heersende klasse zal haar privileges echter niet zomaar afstaan. Het breken van de kapitalistische staat zal een revolutie vereisen. Daarom bouwen wij aan een revolutionaire marxistische partij.

Voor socialisme en internationalisme

Arbeidersdemocratie

LSP/PSL maakt deel uit van het Comité voor een Arbeidersinternationale (CWI), dat actief is op alle continenten. Onze strijd in België zien wij in het kader van een arbeidersstrijd in de hele wereld voor een socialistische maatschappij.

De productie moet in functie staan van de reële behoeften van de bevolking. Ze moet georganiseerd worden via een democratisch productieplan, opgesteld en gecontroleerd door raden, samengesteld uit vertegenwoordigers van de arbeiders van het bedrijf, van de nationale vakbonden en van de

De socialistische revolutie breekt altijd uit op het nationale vlak, maar eindigt in de internationale arena. Arbeidersdemocratie en socialistische planning kunnen niet beperkt blijven tot één land.

Het isolement van Sovjet-Rusland heeft tot haar degeneratie vanaf 1924 geleid.

Voor arbeiderseenheid Voor socialisme

Partijnieuws

www.socialisme.be mei 2015

Socialisme 2015. Tegen de ellende van het kapitalisme, bouwen aan een socialistisch alternatief!

13

Agenda

• Vrijdag 1 mei. Activiteiten in het kader van 1 mei doorheen het land • Zondag 3 mei. Nationale betoging mensen-zonder-papieren. 15u Brussel Zuid • Woensdag 6 mei. Antwerpen. Syndicaal café LSP: evaluatie van het verzet tegen Michel I. 19u30 café Multatuli • Woensdag 6 mei. Brussel. Meeting LSP: strijden tegen seksisme, #wijoverdrijvenniet. Met Anja Deschoemacker. 19u Pianofabriek (Fortstraat 35 St Gillis) • Vrijdag 8 mei. Gent. 19u30 Geuzenhuis. Syndicaal café LSP • Zaterdag 16 mei. Brussel. Pride.be: 14u centrum Brussel • Zondag 17 mei. Antwerpen. Betoging tegen de uitspraken van De Wever over Berbers. 14u Groenplaats • Zat. 30 mei. Charleroi. Meeting: perspectieven voor links in Europa.

Met Bart Vandersteene (LSP), Jean-François Tamellini (federaal secretaris ABVV), sprekers van Syriza en Podemos. 15u Maison des 8 heures • 1-6 juli: zomerkamp ALS en LSP • 19-24 juli: CWI zomerschool

Waarom ik lid werd

M

et 170 aanwezigen was Socialisme 2015 op 28 maart een druk bijgewoonde politieke meeting.

Zoals een arbeider uit de Kempen opmerkte, kregen we hier geen academisch jargon maar werd aan politiek gedaan vanuit onze leefwereld. Er werd gesproken door activisten die net als ons allemaal gebukt gaan onder het besparingsbeleid. Het bleef niet bij aanklagen van wat fout loopt en wat de gevolgen van de aanvallen op onze verworvenheden zijn. Het belangrijkste doel van de dag was om een strategie te bediscussiëren waarmee we in onze strijd voor een betere toekomst stappen vooruit kunnen zetten.

De dag ging van start met een internationale meeting. Nikos Kanellis, gemeenteraadslid verkozen op een lijst van Syriza in Volos en lid van de leiding van onze Griekse zusterorganisatie Xekinima, had het over de roep naar verandering en de wijze waarop het volledige Europese establishment dit wil afblokken. Van onderhandelingen is eigenlijk geen sprake, de EU legt het besparingsbeleid op en aanvaardt niet dat er van afgeweken wordt. Mobilisatie van onderuit zal noodzakelijk zijn om te breken met de besparingen. De pendule doorheen Europa gaat naar links, maar dit betekent niet dat het gevaar van rechts en allerhande reactionaire stromingen verdwenen is. Na Nikos Kanellis sprak Lucy Redler, een Duitse socialiste en woordvoerster van Antikapitalistisch Links binnen Die Linke. Zij had het onder meer over het gevaar van Pegida in Duitsland, maar berichtte ook over een nieuwe opmars van arbeidersstrijd en hoe dit een belangrijke basis kan vormen voor solidariteit met het Griekse verzet. Tenslotte sprak Bart Vandersteene op de internationale meeting. Bart is woordvoerder van LSP en was de afgelopen twee jaar van nabij betrokken bij

de uitbouw van onze Amerikaanse zusterorganisatie Socialist Alternative. In Seattle werkte hij mee aan de campagne om Kshama Sawant verkozen te krijgen en later dit jaar volgt een campagne voor de herverkiezing van “de gevaarlijkste vrouw van de VS” aldus columnist Chris Hedges. Uiteraard bedoelt hij daarmee ‘gevaarlijk voor het establishment’.

Na de openingsmeeting waren er vijf werkgroepen die elk een thema dieper uitwerkten. Zo was er een commissie waarop Orhan Kilic een verslag bracht van een solidariteitsbezoek aan Koerdistan en de moedige strijd die daar gevoerd wordt tegen de opmars van de reactionaire Islamitische Staat. Een andere werkgroep had het over hoe we de strijd voor vrouwenrechten moeten kaderen in een socialistisch perspectief.

Uiteraard was er in deze werkgroep heel wat aandacht voor #wijoverdrijvenniet, de plotse maar daarom voor ons niet onverwachtse uitbarsting van verhalen over alledaags seksisme. In een andere werkgroep werd de discussie over ecologie gekoppeld aan de noodzaak van een planmatige aanpak van de economie zodat alle behoeften van de mens, waaronder de behoefte aan een leefbare omgeving, centraal kunnen staan. In een syndicale werkgroep werd een evaluatie gemaakt van het eerste actieplan tegen de rechtse regering. Daarin werden enorm belangrijke stappen vooruit gezet die de volledige arbeidersbeweging versterken. Er werd aangesloten met de traditie van wat Rosa Luxemburg de “Belgische staking” noemde, stakingsacties die ook een politiek doel hebben.

Tenslotte was de drukst bijgewoonde werkgroep deze over Griekenland waarin Nikos Kanellis de strijd voor een breuk met de besparingen uitgebreider kon toelichten.

Vervolgens waren er twee gelijktijdige meetings. De ene ging over de discussie rond een vermogensbelasting, taxshift, … Er werd gesproken door LBC-militant Jon Sneyers die onder meer de discussie over de taxshift toelichtte. Stefan

Foto: Jente Herweg, medewerker van Die Linke in het Europees Parlement die daar onder meer LuxLeaks opvolgt, had het over de schandalen van belastingontduiking.

Peter Delsing tenslotte bracht een marxistische kritiek op het bekende boek van Piketty over ongelijkheid. De andere meeting handelde over de strijd tegen haat en terreur. Jarmo van LSPAntwerpen legde uit waarom de aanpak van de regering tegen radicalisering niet kan werken. De dreiging van terreur beantwoorden met repressie en haat, verandert immers niets aan de voedingsbodem van vervreemding onder een groeiende laag van de bevolking. Lucy Redler sprak in deze meeting onder meer over het gevaar van Pegida, maar ook van de strijd ertegen en de discussies binnen deze strijd. Een apolitieke strijd tegen racisme biedt immers geen antwoorden. We moeten antwoorden bieden waarmee we ook niet-overtuigde lagen kunnen bereiken.

De dag werd afgesloten met een meeting die van start ging met een video met getuigenissen van syndicalisten over de strijd tegen de rechtse regering.

Vervolgens sprak Anja Deschoemacker over hoe het huidige beleid vrouwen raakt, maar ook over mogelijkheden om onze strijd te versterken. Thierry Müller bracht verslag uit van de strijd tegen de uitsluiting van werklozen. Hoe kunnen werklozen verantwoordelijk geacht worden voor hun situatie als er nu eenmaal onvoldoende beschikbare jobs zijn, vroeg Thierry zich af en hij onderbouwde die vraag met cijfers en feiten. De meeting werd afgesloten door Eric Byl die terugkwam op het eerste actieplan van de vakbonden en de bredere steun die dit opbouwende protest kreeg van onder meer scholieren en de socioculturele sector. Eric benadrukte de mogelijkheden om verder te bouwen op het potentieel en had het ook over de noodzaak om dit te koppelen aan een discussie over een politiek antwoord. LSP wil verder een rol spelen in die discussie.

Weg met De Wever!

Als jonge scholier sloot ik recent aan bij LSP. Ik begon me enkele maanden geleden in politiek te interesseren uit verontwaardiging voor de ongelijkheden die versterkt worden door mensen die zich niet bekommeren om het welzijn van de mensen. Verbitterd stelde ik vast dat de meeste politici vooral persoonlijk belang en aandacht nastreven, zelfs indien dit ten koste van de samenleving gaat.

Er was een grondiger analyse nodig waarna ik besefte dat niet alleen de politici, maar de volledige neoliberale en kapitalistische samenleving problematisch is. Die schandalige realiteit dwong me er als jongere toe om iets te ondernemen om tot meer rechtvaardigheid te komen.

Na verschillende betogingen, discussies, ... vond ik bij LSP antwoorden op mijn vragen en een efficiënte methode om te strijden tegen ongelijkheden. Zo kan ik op mijn bescheiden niveau een steentje bijdragen aan de strijd voor een betere en socialere toekomst.

Nicolas, scholier, Luik

Strijdfonds: steun LSP Elke drie maanden willen we 11.000 euro steun ophalen onder sympathisanten. In het eerste kwartaal van dit jaar behaalden we meer dan 90% van onze doelstelling. Het tweede kwartaal van april tot en met juni is goed ingezet met de meigroeten in deze krant. Daarmee haalden we meer dan 5.000 euro op! Met het opgehaalde geld kunnen we campagnes organiseren en onze werking verder opbouwen. Steun ons, stort een bijdrage op BE69 0012 2603 9378 van LSP. Of beter nog, neem een doorlopende opdracht van minstens 2 euro per maand. Zo hebben we een vaste bron van inkomsten en we sturen je meteen ook onze krant op! Hieronder de tussenstand voor het tweede kwartaal op 20 april.

Luik-Lux: 997 € Henegouwen-Namen: 830 € Bxl-W.Brab: 1.655 € Vl Brab-Limburg: 482 € O en W Vlaanderen: 1.478 € Antwerpen: 788 € Nationaal: 138 €

100% 83% 75% 48% 48% 46% 14%

TOTAAL: 6.367,38 €

58%

Contact / Abonnementen Meer info over de partij / Lid worden: Hovenierstraat 45, 1080 Molenbeek Tel: 02/345 61 81. E-mail:info@socialisme.be.

Redactie: redactie@socialisme.be. Ook lezersbrieven zijn welkom!

Abonnementen: * proefabo: 5 euro voor drie nummers, 10 euro voor zes nummers * gewoon abo: 20 euro voor twaalf nummers * steunabo: 30 of 50 euro voor twaalf nummers Of neem een doorlopende opdracht van minstens 2 euro Rekeningnummer voor abonnementen: BE48 0013 9075 9627 van Socialist Press

* Stop de methodes van intimidatie van NSV en KVHV aan de universiteiten!

Fascisme is geen mening maar een misdaad. Schaf de erkenning van NSV af! Weg met de antidemocratische GAS boetes. Verdedig het recht om te protesteren! Word lid van Actief Linkse Studenten - werkenden en jongeren, één strijd! * Tegen terrorisme, besparingen en afbraak van het onderwijs! Weg met de verhoging van de inschrijvingsgelden! * Voor strijdbare en democratische vakbonden! Naar een partij die nee zegt tegen de besparingen en openstaat voor iedere stroming die de neoliberale politiek afwijst!

Stop de aanvallen op het recht op protest!

Weg met racisme en discriminatie! * Socialisme of barbarij!

Weg met het besparingsbeleid!

Voor een strijdbaar socialistisch alternatief! (Rosa Luxemburg)

voor een actieve strijd tegen extreemrechts en racisme Actief Linkse Studenten Antwerpen

De Brusselse afdelingen van LSP nodigen u uit voor een meeting :

strijden tegen seksisme, #wijoverdrijvenniet

6 Mei - 19u - Sint-Gillis Pianofabriek, Fortstraat 35

met Anja Deschoemacker, oprichtster vrouwencommissie LSP en woordvoerster LSP Brussel

14

pride

de

Linkse Socialist

Conservatieven plannen tegenactie op 16 mei

Pride.be: Strijd voor gelijke rechten is nog niet gestreden

O

p zaterdag 16 mei is er de manifestatie Pride. be. Het kadert in een week van strijd tegen homofobie en voor de rechten van LGBTQI (lesbiennes, gays, biseksuelen, transgenders, queers en interseksuelen). Vorig jaar namen ongeveer 100.000 mensen deel aan de manifestatie die dan onder de naam Pride4Every1 doorging. De nadruk ligt al enkele jaren op het feestelijke aspect, maar het zal nodig zijn om terug aansluiting te vinden bij de strijdbare tradities.

De opstand van Stonewall

In de nacht van 27 juni 1969 vielen agenten binnen in de Stonewall Inn, een gay bar in New York. Willekeurige arrestaties en vernederingen waren schering en inslag, maar op die avond beslisten de slachtoffers van het politiegeweld om zich niet te laten doen.

Er kwam hard verzet met drie nachten van rellen door duizenden LGBTQI-activisten in heel het land.

Dit was in een context waarin de burgerrechtenbeweging tegen racisme ontwikkelde en er ook een breed gedragen radicalisering was. Dat vormde de inspiratie voor een brede beweging voor gelijke rechten voor holebi’s.

Honderdduizenden mensen kwamen uit de kast en organiseerden grote betogingen in heel het land.

In 1969 werd het Gay Liberation Front opgezet, een beweging met expliciete

steun voor revolutionair socialisme. Het was expliciet solidair met de bewegingen tegen de oorlog in Vietnam en met de arbeidersstrijd.

De noodzaak om bewegingen met elkaar te verbinden stelde zich. In 1970 verklaarde Heuy Newton, een van de oprichters van de revolutionaire afroAmerikaanse Black Panther Party: “We moeten ons proberen te verenigen met vrouwen en homoseksuelen in een revolutionair perspectief. (...) Niemand erkent het recht van de homoseksuelen om vrij te zijn. Zij zijn misschien de meest onderdrukte laag in de samenleving.”

Stonewall werd een begrip in de LGBTQI-beweging. Het is een symbool voor het verzet van de gay gemeenschap tegen onderdrukking en voor de strijd voor gelijkheid op alle vlakken.

Een jaar na de opstand van 1969 werd de eerste verjaardag gevierd, het was het begin van de Gay Pride die zich nadien wereldwijd verspreidde. Pride.be op 16 mei is de hedendaagse uitdrukking van deze traditie.

Strijd is niet gestreden

Sinds 1969 is de situatie sterk veranderd. Er was heel wat vooruitgang op het vlak van strijd tegen seksisme, racisme en homofobie. Maar reactionaire vooroordelen zitten diep ingebakken in de samenleving.

De strijd voor gelijke rechten voor alle LGBTQI-mensen moet verder gevoerd worden. Wetten volstaan op zich niet om een einde te maken aan discriminatie en geweld waar deze gemeenschappen het slachtoffer van zijn. Er zijn al langer wetten en strenge regels tegen geweld op vrouwen, maar toch zien we dat 36% van de vrouwen in ons land een vorm van fysiek of seksueel geweld ondergaat in hun leven. Ondanks de wet op racisme en xenofobie, een wet uit 1981, gaan 56% van de aangiften bij het Centrum voor gelijke kansen en

Uit sympathie en overtuiging

van koen en katrijn

Roger en Wies

Strijdbare groeten dauwlabel.tumblr.com

TEGEN GAS !

Actief Linkse Studenten en Scholieren

Brussel

racismebestrijding over discriminatie op basis van afkomst of religieuze en filosofische overtuigingen.

Een economisch systeem gebaseerd op een fundament van ongelijkheid kan nooit leiden tot echte gelijkheid. Dit systeem versterkt ongelijkheid en creëert nieuwe vormen van ongelijkheid die nog niet bestonden. Hoe kunnen we onder het kapitalisme een einde maken aan discriminatie als in dit systeem een kleine minderheid het grootste deel van de middelen bezit en de meerderheid van de bevolking tot ellende veroordeelt? De belangen van de verschillende klassen in de samenleving zijn aan elkaar tegengesteld. De ene klasse, die van de 1% rijksten, wil zijn privileges behouden terwijl de andere, die van de meerderheid van de bevolking, de rijkdom wil verdelen. De heersende klasse is numeriek zwak en weet dit ook, vandaar dat het vermijden van eenheid van onderuit belangrijk is en kan gebeuren door verdeeldheid onder de werkenden te stimuleren. Hier ligt het belang in het instandhouden van homofobe ideeën.

De heersende klasse gebruikt alle mogelijkheden om te benadrukken wat ons verdeelt, uiteraard met als doel om ons te verzwakken.

De gevestigde media brengen vaak een bijzonder stereotype beeld van LGBTQI-mensen. Ze beperken het vaak tot het beeld van een rijk gay koppel zoals we dit zien in de reclame van grote merken die inspelen op de ‘pink market’. Het wordt voorgesteld alsof alle gays rijk zijn. Bepaalde media stellen lesbiennes daarentegen vaak voor als eerder mannelijke ‘vrachtwagenchauffeurs’.

Niet alleen inzake vooroordelen en beeldvorming stellen er zich problemen. Ook op wettelijk vlak zijn er nog altijd tekortkomingen. Zo bestaat er nog altijd de mogelijkheid van gedwongen psychiatrische opname van transgenders. Extreemrechts en allerhande religieuze fundamentalisten, over de

Solidaire groeten Familie Demuynck Declerck

verschillende godsdiensten heen, keren zich tegen LGBT-rechten waarmee ze discriminatie versterken en daarmee de belangen van de kapitalisten dienen.

Terugkeer van reactionaire homofoben

Op 16 mei, dezelfde dag als Pride. be, is er een zogenaamde ‘Mars voor het gezin’ in Antwerpen. Het initiatief wordt onder meer gesteund door het KVHV van Wouter Jambon. De naam voor de actie is duidelijk verkeerd gekozen, het gaat immers om een betoging tegen het huwelijk tussen mensen van hetzelfde geslacht of nog tegen adoptie door zulke koppels.

Ze zijn ook tegen het recht op abortus, maar over het recht op een menswaardig leven voor iedereen wordt gezwegen. Homoseksuelen worden omschreven als “ontaarde mensen die tegen de natuurwetten ingaan.”

We moeten strijden tegen elke vorm van verdeeldheid, zowel tegen racisme, homofobie als seksisme. We mogen niet toelaten dat conservatieve extremisten ons honderd jaar terug in de tijd willen sturen.

Tegelijk moeten we ingaan tegen diegenen die homofobie gecreëerd hebben, met name de verantwoordelijken voor het ongelijke systeem dat enkel gericht is op de winsthonger van de kapitalistische klasse. Nadruk op het klassieke gezin met bijhorend erfrecht is onderdeel van de verdediging van de belangen van de allerrijksten. We moeten ons politiek organiseren tegen het kapitalisme en strijden voor een ander economisch stelsel. Het democratisch socialisme zal niet meteen een einde maken aan elke discriminatie, maar het is wel een noodzakelijke voorwaarde om komaf te maken aan ongelijkheden.

Ons LGBTQI-archief: socialisme.be /nl /category/lgbtqi

antiracisme

www.socialisme.be mei 2015

15

Nationale betoging op 3 mei

Interview met Said van de coördinatie van mensen-zonder-papieren in Brussel interview door

O

Boris Malarme

p 3 mei is er in Brussel een nationale betoging van mensen-zonder-papieren. Onder staatssecretaris Theo Francken is er vooral aandacht voor het opdrijven van het aantal uitwijzingen. Om daar voldoende middelen voor te hebben, komt er zelfs een hoge vreemdelingentaks voor elke nieuwkomer.

Alsof mensen voor hun plezier vluchten en daarbij hun leven riskeren, onder meer op gammele bootjes op de Middellandse Zee. In het kader van de betoging van 3 mei spraken wij met Said van de coördinatie van mensen-zonder-papieren in Brussel.

Van waar komt het initiatief voor de betoging van 3 mei?

“Er zijn verschillende groepen van asielzoekers die zich organiseren. Er zijn de Afghanen die de Begijnhofkerk bezet hielden omdat ze weigeren terug te keren naar zogenaamd veilige zones in Afghanistan. Er is ook de groep ‘2009’ met mensen die bij de regularisatie van 2009 uit de boot vielen. Er is de bezetting ‘Leopold 2’ in Molenbeek. En is de groep ‘Ebola’ met mensen uit de drie landen die het hardste getroffen waren door het ebolavirus. Deze groep houdt een bezetting in Sint-Joost. Verder is er ook nog een groep van vluchtelingen uit LatijnsAmerika. Elke groep heeft zijn specifieke eisen. Zo vraagt de groep ‘Ebola’ een bescherming op humanitaire basis.

Deze groepen organiseren nu al twee keer per week acties voor de Dienst Vreemdelingenzaken.

“Onze coördinatie brengt deze initiatieven bijeen maar verenigt ook veel asielzoekers die niet tot een of andere groep behoren. We verenigen rond gemeenschappelijke eisen voor alle mensen-zonder-papieren, in de eerste plaats de eis van een algemene regularisatie van alle mensen-zonder-papieren in België.”

Tijdens de vakbondsconcentraties op het Muntplein of nog op de vakbondsbetoging van 30 maart was er telkens een opmerkelijke aanwezigheid van mensen-zonderpapieren. Jullie nemen deel aan de strijd tegen het asociale beleid van de regering-Michel. Waarom vinden jullie dat belangrijk?

“Met onze coördinatie hebben we delegaties georganiseerd in alle vakbonds-

betogingen tegen de regering-Michel I en steunden we de stakingen. We trokken ook met delegaties naar de betogingen tegen de gesloten centra van Vottem en 127bis in Steenokkerzeel.

We vertrekken van een analyse van het migratiebeleid in Europa en België, maar we weten dat dit niet losstaat van de algemene politieke context en een algemeen offensief tegen alle werkenden.

We zoeken dan ook samenwerking met vakbonden, verenigingen en politieke organisaties om het kamp van de solidariteit te verbreden.

“Het harde asielbeleid van de regering bracht twee mensen-zonder-papieren ertoe om uit wanhoop een einde te maken aan hun leven. Een van hen nam deel aan de acties en was actief in de groep ‘Ebola’. Hij overleed een dag nadat hij zich in brand had gestoken in de lokalen van Fedasil. Het andere slachtoffer pleegde zelfmoord in het gesloten centrum van Merksplas. Hij woonde al 16 jaar in België en ook zijn gezin leefde hier. Toch zat er een tweede poging tot uitwijzing aan te komen.

“De rechtse regering voert een migratiebeleid dat enkel gericht is op hoogopgeleide migranten. Er wordt geen beleid gevoerd waarbij mensen die vluchten voor crisis, oorlog en ellende worden opgevangen. Neen, het rechtse asielbeleid in de EU wil enkel die minderheid aantrekken die voldoende middelen heeft en tegelijk goedkope arbeidskrachten vormt voor de werkgevers.

De belasting op nieuwkomers waarbij het indienen van een dossier voortaan 215 euro zal kosten, de toename van het aantal uitwijzingen en het opsluiten van mensen in gevangenissen die gesloten centra worden genoemd, duwen veel mensen in de illegaliteit.

“Het doel van rechts is om de werkende bevolking te verdelen. Dat doen ze

door mensen te verplichten tot zwartwerk waarbij aan erg lage lonen wordt gewerkt. Na het werk sluiten mensenzonder-papieren zich zoveel mogelijk op uit vrees voor politiecontroles. Bij zwartwerk moeten werkgevers geen rekening houden met regels inzake arbeidsduur of verworvenheden die door de arbeidersbeweging zijn afgedwongen. Zwartwerk blijft in de illegale sfeer van het kapitalisme en wordt ook gebruikt om de arbeidsvoorwaarden en lonen van alle werkenden te ondermijnen.”

Wat is het doel van de betoging van 3 mei?

“Het is een eerste betoging van de coördinatie. Het project van 3 mei ontstond door de context van strijd. We willen antwoorden op Theo Francken en de regering die beweren dat de problemen beperkt zijn tot enkele honderden mensen. Er zijn in werkelijkheid meer dan 100.000 mensen-zonder-papieren in België. We hebben de ambitieuze doelstelling om enkele duizenden mensen bijeen te brengen, in de eerste plaats mensen-zonder-papieren zelf.

De betoging wil Belgische werkenden sensibiliseren en we willen vooruitgang boeken in de organisatie van onze strijd. Er zijn groepen opgezet in gen zodat iedereen kan werken en een samenleving kan zorgen voor een echLuik, Antwerpen, Bergen, ... Na 3 mei degelijk leven kan leiden. Met strijd te vrijheid van beweging voor wie dat willen we gaan naar een nationale co- kunnen we vooruitgang bekomen voor wenst maar ook de mogelijkheid om ördinatie van alle bestaande groepen de mensen-zonder-papieren in de erg- een degelijk leven op te bouwen in het in België.” ste situaties. Maar het kapitalisme kan land van herkomst.” niet getemd worden, in dit systeem Hoe zie jij een oplossing voor het tellen enkel de winsten van de mulasielprobleem? tinationals. Met dit systeem zullen er Bedankt voor dit interview. We altijd mensen zijn die oorlog, crisis en roepen mee op om deel te nemen “Met de Belgische werkenden kunnen armoede ontvluchten. Het zal blijven aan de betoging van mensenwe samen strijden voor een collectieve leiden tot drama’s zoals de honderden zonder-papieren op zondag 3 mei arbeidsduurvermindering zonder loon- mensen die recent omkwamen op de om 15u aan het Zuidstation in verlies en met bijkomende aanwervin- Middellandse Zee. Enkel een andere Brussel.

Pegida stoppen door mobilisatie!

W

ie na de verkiezingen van vorig jaar dacht dat extreemrechts en racisme stilaan overwonnen waren, komt bedrogen uit. Op 13 april trok Pegida Vlaanderen, een andere naam voor het Vlaams Belang en aanverwante groeperingen, met een 200-tal extremisten naar Gent om te protesteren tegen migranten.

Tegelijk hielden 400 antiracisten een feest in de rand van de stad.

Bij Pegida waren Filip Dewinter

en andere VB-kopstukken van de partij. Een journaliste van migrante afkomst kreeg het hard te verduren.

sief, ook de komst van Geert Wilders Vlaams Belang. Van de 132 aanwezigen kon daar geen verandering in brengen. die de enquête invulden, wilden er 78 Mobilisatie tegen racisme en extreem- liever een betoging en 48 een gelijkaarrechts levert resultaat op. Het maakt dig feest. Zes mensen gaven aan liever het moeilijker voor racisten om zich te een feest in het stadscentrum te wilMet dit soort acties wil het Vlaams organiseren. len. Pegida blijft oproepen tot acties, Belang op de kar van Pegida Duitsland Wij namen op 13 april uiteraard deel de laatste oproep is voor een betoging springen. In de Oost-Duitse stad aan het feest van Hart boven Hard. Daar aan de Moslim Expo in Antwerpen op Dresden, waar amper migranten wo- gingen we met de aanwezigen in dis- 2 mei waarbij Pegida tegen halalvoednen, wist Pegida uit te groeien tot een cussie over actievormen en eisen. Een sel wil protesteren. grote beweging die duizenden op straat enquête bevroeg de antiracisten naar Wij argumenteerden voor een betobracht. De druk van de groeiende tegen- hun mening over een volgende actie te- ging als actiemethode. Sterke antiracisacties dwong Pegida terug in het defen- gen nieuwe bijeenkomsten van Pegida/ tische betogingen, die uiteraard kunnen uitmonden in een feest met muziek en toespraken, laten toe om de straten in te nemen en omwonenden mee te trekken. Voor 2 mei hebben we Hart boven Hard naar actie gevraagd, maar bij het ter perse gaan was er nog geen initiatief voor een tegenactie bekend. Natuurlijk zullen noch een betoging noch een feest op zich een antwoord bieden op racisme en onderliggende werkloosheid, armoede en ellende die wanhoop creëren waarop extreemrechts kan teren. Er is nood aan een alternatief op besparingen, werkloosheid en sociale afbraak.

Als we extreemrechts laten doen, gaat het telkens een stap verder. De beperkte media-aandacht zorgt ervoor dat de studenten van het Vlaams Belang, NSV, op 18 april in Antwerpen een openlijke neonazimeeting organiseerden. Deze meeting was aanvankelijk aan de universiteit aangekondigd, maar na protest van de Actief Linkse Studenten bleek er geen toelating gevraagd te zijn en gaf

de universiteit aan dat die er ook niet zou komen. Er werd uitgeweken naar een VB-café in Wommelgem voor een dag met sprekers als Alexander Durgin, een Russische neonazi die oproept tot geweld tegen Oekraïners en die voorstander is van een “Russisch fascisme”, of nog de Duitse holocaustontkenner Manuel Ochsenreiter.

Tegelijk blijft extreemrechts aan de Gentse universiteit in het offensief gaan tegen de erkenning van Actief Linkse Studenten. Activiteiten worden verstoord om daar nadien leugens over te verkondigen. Het gaat vooral om leden van KVHV, een eerder aan N-VA gelieerde studentenclub, maar de Gentse KVHV’ers lijken erg nauw samen te werken met de vrienden van NSV. (Zie ook het artikel ‘ALS reageert op de valse beschuldigingen van rechts aan de Ugent’ op socialisme.be/nl/23081).

Waar N-VA het stakingsrecht aan banden wil leggen, wil KVHV op studentenniveau de rechten van kritische verenigingen op een agressieve manier beknotten. Dat aanvaarden we uiteraard niet, we blijven actief ingaan tegen het asociale beleid met onder meer hoger inschrijvingsgeld en een tekort aan middelen voor degelijk onderwijs.

Actief Linkse Studenten: www.actieflinks.be Blokbuster: www.blokbuster.be

Foto hiernaast: strijdbare betoging tegen NSV, de studentenclub van het Vlaams Belang, op 10 maart laatstleden in Gent. Foto: MediActivista

socialisme.be

maandblad van de Linkse Socialistische Partij (LSP)  nummer 343  April 2015 strijd  solidariteit  socialisme

H

et Vlaams Belang mag dan wel kleiner zijn en de wettelijke rechten voor holebi’s uitgebreid, de problemen van discriminatie en van racisme, seksisme of homofobie zijn niet verdwenen. Dat bleek uit de stortvloed van getuigenissen over dagelijks seksisme onder de hashtag #WijOverdrijvenNiet. Een racistische beweging als Pegida, een amper bedekte dekmantel voor het Vlaams Belang, probeert mensen op te zetten tegen migranten. En op 16 mei komt er wellicht voor het eerst sinds lang een tegenactie tegen de Gay Pride. Het initiatief daarvoor komt uit conservatieve en extreemrechtse hoek.

Allesbehalve relatief

In België kampen we met discriminatie bij immobiliënbureau’s en allerhande bedrijven, Vlaams-nationalistische militanten schelden journalisten uit omwille van hun huidskleur, de idee leeft dat uitwijzingen van asielzoekers nodig zijn, 40% van de niet-Europese migranten leeft in armoede, … De feiten geven aan dat racisme allesbehalve relatief is.

Onder de hashtag #dailyracism deelden talloze mensen hun ervaringen met racisme. Daaruit blijkt dat het een pijnlijke realiteit is en geen excuus voor persoonlijk falen.

Het is in die omstandigheden ronduit schokkend dat de Antwerpse burgemeester Bart De Wever uitspraken deed om specifieke bevolkingsgroepen te stigmatiseren. Ondanks de grote verontwaardiging weigeren N-VA en De Wever om afstand te nemen van de uitlatingen. Wie op straat protesteerde, kreeg meteen met repressie en GAS-boetes te maken.

Verre van overdreven

Tegelijk met de hernieuwde discussie over racisme blijkt ook seksisme allesbehalve verdwenen te zijn. De stortvloed aan verhalen over dagelijks seksisme maakt duidelijk dat het probleem bijzonder diep zit en niet beperkt is tot migrantenjongeren in de Brusselse straten.

Net zoals dit met racisme het geval is, proberen sommigen seksisme af te doen als een probleem dat door de slachtoffers ervan wordt verzonnen. Zelfs bij verkrachting wordt het argument van ‘uitlokking’ soms nog gebruikt, ook in academische kringen.

Conservatieven tegen Gay Pride en abortus

En nu wordt ook voor het eerst sinds lange tijd een actie georganiseerd tegen holebirechten. Op 16 mei, de dag van de Gay Pride, is er in Antwerpen een conservatieve Mars voor het Gezin. Die betoging is onder meer gericht tegen abortus maar eist ook een verbod op de Gay Pride.

Het initiatief gaat uit van religieuze fundamentalisten maar ook van conservatief rechts. Er is zelfs steun van studenten van het KVHV dat nauw verbonden is met N-VA. Hoe geloofwaardig is de N-VA-aanwezigheid op de Gay Pride als partijleden op hetzelfde moment een tegenactie houden?

Aartsbisschop Leonard kon niet achterblijven en noemde de abortuswet van 25 jaar een drama.

Ons niet laten verdelen!

Racisme, seksisme en homofobie verdelen ons en verhinderen een gezamenlijke strijd tegen diegenen die verantwoordelijk zijn voor crisis, werkloosheid en ellende.

Het besparingsbeleid van de rechtse regering vergroot de ruimte voor verdeeldheid. Ons beste antwoord is een consequent en politiek verzet tegen elke verdeeldheid. Dat kunnen we het beste door te mobiliseren. Zo werd ook Pegida in Duitsland gestopt.

Tegelijk moeten we ingaan tegen het asociale beleid dat de tekorten en bijhorende sociale spanningen versterkt. Enkel door gezamenlijk en solidair te strijden voor een degelijke job, een kwaliteitsvolle woning en een echte toekomst voor iedereen, ongeacht afkomst, gender of geaardheid kunnen we een antwoord bieden op de wanhoop waarop reactionairen vandaag teren.

De strijd tegen racisme PAGINA’S 3 EN 15

De strijd tegen homofobie PAGINA 14

De strijd tegen seksisme PAGINA 7

steun dit maandblad

: BE48 0013 9075 9627 op naam van

Socialist Press