De Linkse Socialist 350 - december 2015 / januari 2016

België - Belgique Hovenierstraat 45, 1080 Molenbeek BC 4383 P2A6269 Afgiftekantoor 1081 Brussel 8 Ver. uitg. G. Cool, Hovenierstraat 45, 1080 Molenbeek

maandblad van de Linkse Socialistische Partij (LSP)  nr 350  december 2015 - januari 2016 strijd  solidariteit  socialisme

Besparingen, oorlog, repressie en racisme brengen onze veiligheid in gevaar

D

e aanslagen in Parijs brengen terreur akelig dichtbij. De slachtoffers? Alweer gewone mensen waarin elk van ons zich kan herkennen. Ook eerdere aanslagen door Islamitische Staat en co waren vooral tegen gewone mensen gericht. Hun excuus? De oorlogen in Irak, Afghanistan en Syrië hebben ook duizenden burgerslachtoffers gemaakt. Dit opbod creëert een voedingsbodem voor verdeeldheid en nog meer geweld. door

Geert Cool

De Belgische regering reageerde met nooit eerder geziene maatregelen.

Brussel werd dagenlang stilgelegd. Het leger verscheen op straat en acties werden verboden. Zowat alle gevestigde politici schaarden zich min of meer achter de zogenaamde ‘nationale eenheid’ rond de rechtse regering. Dat veiligheid een topprioriteit is, daarmee zijn we het eens. Maar als we bedenken wat deze regering deed voor het sociale weefsel inzake jobs, uitkeringen, huisvesting of openbare diensten,rijst de vraag hoe we haar onze veiligheid kunnen toevertrouwen.

Jarenlange sociale afbraak, nog versneld door deze rechtse regering, doet

Veiligheid niet overlaten aan regering en patronaat p3

steeds meer mensen uit de boot vallen.

In Molenbeek leidt dat tot een werkloosheidsgraad van meer dan 30%.

Internationale instellingen waarschuwen al jaren voor de rampzalige sociale situatie in de hoofdstad, vooral, maar niet alleen, onder mensen van migrantenafkomst. De armoedecijfers, zeker die onder migranten, behoren bij de hoogste van Europa. Ongelijkheid wordt hier op school sterker bevestigd dan in andere landen. Het beleid van de rechtse regering vergroot die sociale tegenstelling nog. Wil men zo onze veiligheid garanderen?

De aanslagen en de terreurdreiging worden aangewend voor een bijzonder

repressief beleid. Democratische rechten worden aan de kant geschoven. Het moet de schijn van veiligheid opwekken en de beperkte steun voor het beleid opkrikken. De slachtoffers zijn echter eens te meer gewone mensen. Zo werd een 18-jarige met veel machtsvertoon opgepakt in het Wijnegem Shopping Center. Hij paste volgens de politie in het profiel van een verdachte. Het enige verschil tussen deze 18-jarige en zijn vrienden, was zijn huidskleur. Yassine ziet er wat donkerder uit. Wil men zo deze jongeren behoeden voor de propaganda van Islamitische Staat?

De situatie wordt ook gebruikt om protestacties te verbieden. De klimaattop in Parijs gaat wel door, het protest ertegen mag zelfs in Oostende niet plaatsvinden. Dit soort maatregelen treft vooral diegenen die ingaan tegen het gevoerde beleid van besparingen en oorlogen, diegenen die in 2003 massaal betoogden tegen de oorlog in Irak of vorig jaar tegen het besparingsbeleid. Het treft diegenen die oplossingen aanbieden zodat diegenen die de problemen

veroorzaken dit ongemoeid kunnen doen. Zal het monddood maken van diegenen die collectieve antwoorden en een perspectief voor een andere samenleving naar voor brengen de veiligheid verbeteren?

Europese regeringen willen nu de oorlogsinspanningen in Syrië opvoeren.

De vorige in Afghanistan, Irak, Libië of Syrië leverden ons een vluchtelingenprobleem en meer geweld en terreur op. De ‘oorlog tegen terreur’ na 11 september 2001 is compleet mislukt.

Fundamentalistische krachten staan nu sterker en het gevaar van aanslagen is groter. De 8.000 bombardementen op ISIS in Syrië en Irak het afgelopen jaar, hebben geen einde gemaakt aan deze groepering. In Afghanistan zijn er al 14 jaar grondtroepen, maar is de Taliban nog steeds niet verdwenen. “Steeds opnieuw hetzelfde doen maar een ander resultaat verwachten, is de definitie van waanzin”, wist Einstein al. Een intensere oorlog in Syrië zal ons geen veiligheid brengen.

We mogen niet vertrouwen op de

rechtse regering en haar partners.

Zowel hun binnenland- als hun buitenlandbeleid zorgt voor een toename van ellende, geweld en terreur. De arbeidersbeweging moet eigen antwoorden voorop schuiven. Het is de arbeidersbeweging die door zich te organiseren veiligheid op de werkvloer heeft afgedwongen, jobzekerheid en een degelijk inkomen. Al die zaken die het kapitalisme in crisis tracht af te breken. Ook aan ellende, werkloosheid, vervreemding, oorlog en terreur kan enkel de arbeidersbeweging een oplossing bieden.

Door ons te organiseren en op te komen voor een ander systeem waarin de beschikbare middelen en mogelijkheden aangewend worden in het belang van de meerderheid van de bevolking, kunnen we de invloed van IS en andere oerconservatieve organisaties terugdringen.

Dit vereist dat de gemeenschap de democratische controle verwerft over de middelen en mogelijkheden. Dat is het socialistisch alternatief waar wij voor opkomen. Werk hieraan mee, sluit aan bij LSP!

Verdedig het stakingsrecht!

Kshama Sawant met 56% herkozen in Seattle

p 6-7

p10

Thema binnenland

de

Linkse Socialist

Weinig verrassend resultaat van falend systeem

Voor steeds grotere groep van de bevolking is België inderdaad een ‘failed state’

D

e in ons land nooit gezien militaire operatie die volgde op het nieuws dat de aanslagen in Parijs vanuit Brussel, en vooral Molenbeek, werden voorbereid, moest tonen dat België geen “failed state” was, zoals de buitenlandse pers suggereerde. Alle spierballengerol ten spijt werd echter geen snel resultaat geboekt, noch in de zoektocht naar de vermeende terroristen en dus de veiligheid op korte termijn, noch in de strijd tegen de oorzaken van het fenomeen. En dat niet in eerste instantie omwille van de verschillende machtsniveaus die door de asymmetrische regeringssamenstelling met elkaar in concurrentie zouden staan, maar omwille van de afbraak in de laatste decennia van alle verworvenheden van de arbeidersklasse die we samen de “welvaartsstaat” noemden. door

Veiligheid groeit niet op een sociale woestijn, zelfs niet als je er een heel leger tegenaan gooit.

Anja Deschoemacker

Wat kort door de bocht, denkt u?

Volg mij even. Vandaag wordt gesteld dat het “knuffelbeleid” van de voormalige PS-burgemeester van Molenbeek Moureaux zou hebben bijgedragen aan de huidige situatie. In de zin dat het PS-beleid zich beperkte tot het “integreren” in de instellingen van individuen uit de middenklasse van de gemeenschappen met een oorsprong in migratie, zonder een perspectief op een degelijk leven te creëren voor de overgrote meerderheid van die gemeenschappen, klopt dat wel.

De rij van functionarissen van nietBelgische oorsprong groeide wel aan, maar net als elders maakte dat weinig verschil voor het dagelijkse leven van de doorsnee jongere van Molenbeek, die gebukt ging en gaat onder het gebrek aan degelijk onderwijs, jobs en huisvesting.

Maar dat is niet wat wordt gesuggereerd door de regeringspartijen, MR en N-VA op kop. Moureaux zou niet voldoende hard hebben gereageerd op de ontwikkeling van radicale stromingen binnen de moslimgemeenschap in zijn gemeente. Vandaag zijn we er getuige van welke “harde reactie” ze dan wel bedoelen: lock-down van Brussel, militairen in de metrostations, massale razzia’s… Al snel zullen we tot de vaststelling komen dat ook dat niet lukt als het doel is veiligheid te creëren: veiligheid groeit niet op een sociale woestijn, zelfs niet als je er een heel leger tegenaan gooit.

Een ander element dat wordt aangebracht in de internationale pers en waarop de Vlaamse partijen – die

voorstander zijn van een interne staatshervorming in het Brusselse Gewest, waarbij bevoegdheden verschuiven van de gemeenten naar het gewest – gretig inspelen, is de chaotische en inefficiënte bevoegdheidsverdeling. Dat die inderdaad vaak chao- pelijke discussie een andere kant op te tisch en inefficiënt is, wordt door ons duwen, in de richting van klasseneenniet betwijfeld. Dat het binnen het ka- heid tegen het besparingsbeleid, in de der van het kapitalisme in crisis in een richting van een strijd die we kunnen land dat gebaseerd is op machtsdeling winnen. Het is niet in het belang van tussen haar historische gemeenschap- de arbeidersbeweging indien zelfs de pen beter zou kunnen gaan door simpelweg nog maar eens in de bevoegdheden te schuiven, lijkt ons echter een illusie te zijn.

Dat laatste wordt echter niet begrepen door de officieel linkse Vlaamse partij Groen. Groen-topman Kristof Calvo gooide zich enkele weken ge- Linkse partijen die die leden in het communautaire slagveld naam waard zijn, zouden met het voorstel tot referendum over Vlaamse onafhankelijkheid in 2019. ervoor moeten zorgen dat Dit voorstel moet enerzijds N-VA ont- de volgende verkiezingen maskeren – zal ze durven oproepen voor onafhankelijkheid, wel wetende een bestraffing worden van dat ook een groot deel van haar huidig de rechtse regering, dat kiespubliek daar niet achter staat – en anderzijds de communautaire discus- ze gaan over de vraag wie sie “definitief” afsluiten door aan te moet opdraaien voor de tonen dat er geen massale basis voor verder verdiepende crisis: onafhankelijkheid bestaat.

Dat dit voorstel er slechts enkele we- de 99% of de stinkend rijke ken na de onverwacht massale vak- 1%. bondsbetoging van 7 oktober kwam, toont dat Groen andere prioriteiten heeft en op andere terreinen wil spelen officieel linkse partijen zich liever dan de arbeidersbeweging. De enorme profileren op de nationale kwestie strijdbeweging die sinds de aankomst dan op de klassenstrijd die onder hun van de rechtse regering is ontwikkeld, neus plaatsvindt. Linkse partijen die had net het effect om de maatschap- die naam waard zijn, zouden ervoor

moeten zorgen dat de volgende verkiezingen een bestraffing worden van de rechtse regering, dat ze gaan over de vraag wie moet opdraaien voor de verder verdiepende crisis: de 99% of de stinkend rijke 1%.

Geen van Calvo’s voorstellen tot herfederalisering raken de kern van de zaak, namelijk dat de nationale kwestie een strijd voor de verdeling van tekorten is en dat die tekorten moeten worden aangepakt vooraleer die strijd gaat liggen. Immersie-onderwijs ook in Vlaanderen? Nederlands als verplichte tweede taal in Franstalig België? En wat met het feit dat de scholen nu al kreunen onder de decennialange onderfinanciering waarop menig leuk klinkend ideetje over modernisering is gekapseisd? Een federale kieskring? Zonder federale media en federale partijen is dit gedoemd in het beste geval niets te veranderen en in het slechtste geval te leiden tot een verdere toename van de spanningen wanneer communautaire partijen in gevoelige regio’s op de tenen van de andere gemeenschap gaan trappen.

Net zoals dit rond veiligheid of de economische crisis het geval is, bieden de rechtervleugel noch de linkervleugel van het establishment op communautair vlak een antwoord dat ook tot oplossingen leidt. De ten top gedreven tegenstellingen binnen het kapitalisme

worden gretig bespeeld door politici die geen antwoord hebben op het gestage verlies aan koopkracht en levensstandaard van de meerderheid of op de quasi totale uitsluiting van delen van de bevolking op basis van nationaliteit en religie. De tegenstellingen kunnen tijdelijk verzoend worden in periodes van sterke economische groei gecombineerd met strijd van de arbeidersbeweging opdat die groei ook minstens deels in handen van de meerderheid zou komen.

Maar sinds het einde van de jaren 1970 zien we het omgekeerde. Niet alleen worden de rijken steeds rijker, de armen worden sindsdien ook steeds armer. Noch de communautaire problemen, noch de vervreemding van een deel van de jongeren van gediscrimineerde gemeenschappen kunnen in zo’n kader opgelost worden.

Enkel de arbeidersbeweging heeft de potentiële macht om het kader zelf te veranderen en een samenleving op te bouwen waarin iedereen een menswaardig leven kan opbouwen. Het aanpakken van het belangrijkste en dominante verschil tussen mensen – het verschil tussen de maatschappelijke klassen – zal de ruimte laten om iedereen een menswaardig leven te laten uitbouwen en om alle andere verschillen eerder als een verrijking dan een bedreiging te zien.

Law and order in Antwerpen: 14-jarige neergeschoten in bijzondere jeugdzorg

E

en 14-jarig Syrisch meisje werd op 10 november door het Snelle Respons Team van de Antwerpse politie neergeschoten met een kogel uit kunststof. Het meisje verbleef samen met drie broers en een zus in een jeugdinstelling.

Een woordenwisseling leidde tot fysieke agressie, de begeleiders riepen er de politie bij om het meisje onder bedwang te krijgen.

Dat gebeurde bijzonder brutaal: door haar neer te schieten.

seren, daar bestaan opleidingen voor.

Iemand neerschieten komt in de opleiding niet voor. Het maakt nazorg door de hulpverleners zo goed als onmogelijk. Bovendien leidt het tot nieuwe trauma’s en dat bij een jongere die uit Syrië gevlucht is en dus al wat trauma’s te verwerken kreeg.

Kan agressie wel vermeden worden? Alle agressiegevallen vermijden, is niet mogelijk. Maar voldoende personeel dat goed opgeleid is en genoeg tijd heeft om constant bijgeschoold te worden om met trauma’s en agressie om te gaan, kan veel doen. Preventie een reactie door een opvoedster vergt meer tijd, middelen en kennis.

Om jongeren in moeilijke omstandigIs deze gang van zaken normaal? heden rust en veiligheid aan te bieIn de bijzondere jeugdzorg is er een den zodat deelname aan de samenleagressiebeleid. Uiteraard wordt eerst ving mogelijk wordt, is professionele geprobeerd om agressie te vermijden. begeleiding nodig en dit liefst door In levensbedreigende situaties voor op elkaar ingespeelde hulpverleners. hulpverleners of cliënten zelf, kan Besparen op de sociale sector, opgehet aangewezen zijn om de jongere dreven flexibiliteit voor het personeel te fixeren (in bedwang te houden) en en een tekort aan collega’s zijn daar weg te leiden in afzondering. Bijstand erg slecht voor. Jongeren in de bijzonvan de politie kan daarbij nuttig zijn. dere jeugdzorg een veilige omgeving Dat moet voorzichtig gebeuren omdat aanbieden, zal niet gebeuren door de ook nazorg en herstel deel uitmaken politie op hen te laten schieten. Dat het van het agressiebeleid. Er zijn tal van Snelle Respons Team niet eens overleg technieken om iemand te immobili- pleegde met de hulpverleners en met-

EDITO

door Eric Byl, lid Uitvoerend Bureau LSP

onze mening Thema

www.socialisme.be december 2015 / januari 2016

OORLOG EN TERRORISME. VEILIGHEID NIET OVERLATEN AAN REGERING EN PATROONS Voor algemene vergaderingen in alle werkplaatsen

H

et is de regering niet ontgaan dat de Franse president Hollande na de verschrikkelijke aanslagen in Parijs de hete aardappel doorschoof naar ons land. België heette de zwakke schakel in de tereurbestrijding te zijn en dat zullen we geweten hebben.

te doen is?

In Brussel werd de metro enkele dagen stilgelegd. Metrostations werden gesloten. Scholen en universiteiten gingen dicht. Alle winkels in de Nieuwstraat werden gesloten. Zwaar bewapende agenten en soldaten trokken de straat op en pantservoertuigen stonden opgesteld op strategische punten. Het zou maar eens moeten gebeuren dat verdachte Abdeslam In heel het land is de terreurdreiging een bommengordel tot ontploffing “ernstig, mogelijk en waarschijnlijk”, brengt op één van die drukke plaatwant dat is wat niveau 3 betekent. In sen. Maar waarom dan werd de NoordBrussel was het zelfs enkele dagen Zuidas van de NMBS niet afgesloten “zeer nabij”, want dat betekent niveau zoals ACOD-Spoor gevraagd had of 4. Veiligheid verdient onze prioriteit. het Centraal Station? Waarom werd We kunnen immers niet toestaan dat niet ingegaan op de vraag om niet ons leven bepaald wordt door losge- noodzakelijk personeel vrij te stelslagen religieuze fundamentalisten len? Waarom werd van tram- en busof andere oerconservatieven. Maar chauffeurs verwacht dat ze wel risiis dat echt waar het de regering om co’s liepen? Busbestuurders van De

Lijn uit Ninove en Dilbeek weigerden begrijpelijkerwijs de hoofdstad binnen te rijden.

Zou het kunnen dat het de regering minder om onze veiligheid te doen was, dan om haar imago op te poetsen? Zelfs in Parijs bleef de metro rijden. Geen enkele journalist – en dat zijn er heel wat in Brussel – kon zich ooit ergens vergelijkbare maatregelen inbeelden. Dat terwijl onze hoofdstad, ook het tot “draaischijf van islamterrorisme” omgedoopte verpauperde Molenbeek, in tegenstelling tot talloze andere steden wereldwijd, tot voor de aanslag op het Joods museum in 2014 twintig jaar lang nooit het toneel was van een terreuraanslag. Zou het kunnen dat sommigen deze gelegenheid te baat nemen om eens uit te testen in hoeverre leger en politie wanneer nodig de democratische instellingen

buiten spel kunnen zetten?

Als we overwegen hoe deze regering omspringt met onze lonen, onze uitkeringen en onze werkzekerheid, slaat de schrik ons om het lijf om haar onze veiligheid en die van onze ouders, kinderen en kleinkinderen toe te vertrouwen. Als het van de federale en de gewestelijke regeringen afhangt, zal de terreurdreiging vooral aangegrepen worden om democratische rechten af te breken. Waals mobiliteitsminister Di Antonio (CDH) vond de staking in Henegouwen van 23 november “ongepast” in deze tijden van terreur en dreigde er meteen mee twee keer na te denken over de dotatie aan de TEC. Voor de N-VA is het allemaal de fout van de ‘islamo-socialisten’. MR-parlementslid Knaepen wil de ‘islamitische sluier’ van de straat bannen. Als regering en politici pleiten voor ‘nationale eenheid’, dan is dat om hun eigen falen te verdoezelen achter een rookgordijn van racisme, stigmatisering van verpauperde wijken en verdachtmaking van vluchtelingen, in de hoop de werkenden en hun gezinnen te verdelen en te verzwakken.

Als de arbeidersbeweging niet reageert, staat ons een tsunami van reactionaire opvattingen en maatregelen te wachten. Heel wat collega’s zijn ongerust. Terwijl zij aan het werk zijn en hun kinderen op school zitten, zou een met bommen uitgeruste terrorist door de straten dwalen met het idee ergens een dodelijke aanslag te plegen.

In die omstandigheden mogen we het discours niet overlaten aan deze rechtse regering en politici. We begrijpen dat de vakbondsgewesten, centrales en het federaal bestuur voorlopig afzien van massale publieke activiteiten. Dat mag echter geen passiviteit betekenen, maar het verschuiven van het zwaartepunt van onze actie naar de bedrijven. Veiligheid in en rond de

werkplaats behoort immers tot onze kerntaken, we gaan dat voortaan toch niet overlaten aan onze patroons en hun politieke lakeien?

Strijdbare delegaties mogen niet bij de pakken blijven zitten, maar moeten van de politieke context gebruik maken om personeelsvergaderingen te eisen. Collega’s moeten immers

Zou het kunnen dat sommigen deze gelegenheid te baat nemen om eens uit te testen in hoeverre leger en politie wanneer nodig de democratische instellingen buiten spel kunnen zetten? hun bezorgdheden kunnen uiten zodat de vakbonden voorstellen kunnen uitwerken om de veiligheid van iedereen maximaal te garanderen, desnoods door tijdelijk het werk neer te leggen, maar zonder te vervallen in racistische vooroordelen of opbod qua straffe uitspraken. Zoals we op de werkplaats racistische en reactionaire opvattingen bestrijden met onze collectieve actie, zo ook moeten we in de verpauperde wijken de invloed van religieuze fundamentalisten bestrijden met collectieve acties. Dat is een taak voor diegenen die in die wijken wonen, maar ze kan enkel uitgevoerd worden als heel de arbeidersbeweging zich daar mee achter zet.

Aanslagen en terreur – enkele korte reacties Bibberpremie bij De Lijn

een schoot, is onaanvaardbaar.

Het waren toch de hulpverleners die er de politie bijhaalden? Dat gebeurt regelmatig, de aanwezigheid van een buitenstaander in uniform kan afschrikkend werken. Maar een gemilitariseerde politie die met zware wapens optreedt, hoort niet thuis in de hulpverlening. Het Snelle Respons Team is in het leven geroepen om de ‘law and order’-politiek van De Wever te tonen. Maar wat doet dit team in de hulpverlening? Een 14-jarig getraumatiseerd meisje als een gevaarlijke terrorist behandelen, is waanzinnig.

Toch meent De Wever dat correct werd gehandeld. “Dit team heeft één missie: als er wapengeweld is, dat met zo min mogelijk schade oplossen.

Dat is exact wat ze hebben gedaan.

Het meisje heeft er enkel een blauwe plek aan overgehouden.” Eigenlijk zegt De Wever hiermee dat hulpverlening, preventie, begeleiding, ... minder efficiënt zijn dan brute repressie.

Over de gevolgen op langere termijn wordt uiteraard niet gesproken. Het is op korte termijn goedkoper om resultaten van sociale problemen te onderdrukken dan om een sociaal beleid te voeren. Dat is neoliberalisme.

Minister Ben Weyts (N-VA) zei dat een premie van 50 euro voor chauffeurs van De Lijn die naar Brussel rijden een verkeerd signaal is.

Buschauffeur Luc reageerde: “Eerst iedereen schrik aanjagen en terreurniveau 4 afkondigen (dreiging ernstig en nabij) en dan klagen dat chauffeurs het niet meer veilig vinden om in Brussel te rijden. Zoals in zovele andere sectoren: gevaarlijk werk is een gevarenpremie! En als het dan toch veilig genoeg is, dan moeten ze het terreurniveau maar laten zakken en stoppen met een angstpsychose te creëren.”

Molenbeek opkuisen?

Minister Jambon verklaarde dat hij Molenbeek wil ‘opkuisen’. Tim, een syndicale militant die in Brussel woont, vroeg zich af wat Jambon daarmee bedoelde. “Ik ben het ermee eens dat er werk aan de winkel is in Molenbeek. Een werkloosheidscijfer van ongeveer 35%, bij jongeren tussen 50% en 60%: dat mag niet blijven bestaan. Arbeidsduurvermindering en investeren in jobs in openbare diensten kunnen oplossingen bieden.

Ongeveer 15% van de appartementen in het Brussels Gewest heeft geen sanitair, in Molenbeek is dat het dubbele.

De gemeente is koploper bij het aantal huisjesmelkers en mensen die op een wachtlijst staan voor een sociale woning: een programma van massale investeringen in sociale woningbouw is de oplossing. De straten zijn er vuil, er is een gebrek aan investeringen in onderwijs, publieke sportterreinen,...

De burgemeester, van dezelfde partij als de premier, wil nog eens extra besparen op de gemeentediensten. Gebrek aan plaatsen in scholen en crèches, die dan ook nog vaak in slechte gebouwen gevestigd zijn: een publieke herfinanciering van het onderwijs is noodzakelijk. Dus N-VA, wanneer beginnen jullie er aan? Of

barij is ongepast. Trouwens: verhoogt dit niet “de veiligheid”: mensen die staken én dus thuis blijven?”

Wie betaalt?

Dagenlang werd Brussel platgelegd, maar Salah Abdeslam werd niet gevonden. Waar de regering wel efficiënt in was, was het doorschuiven van de factuur hiervoor naar de werkenden. Brusselse bedrijven kunnen tijdelijke werkloosheid wegens overmacht inroepen. Anders gezegd: werknemers die niet op hun werkplaats geraakten of mochten geraken, Dit sluikstort in Molenbeek wacht op krijgen een beperkte uitkering betaald Jan Jambon en zijn kuisploeg... door de sociale zekerheid. Ze verliezen aan inkomen. Bovendien worden bedoelen jullie iets anders?” We vre- de middelen voor de sociale zekerheid zen dat de N-VA effectief iets anders door de werkenden betaald. En dus bevoor ogen heeft... talen we twee keer. Zullen we straks een derde keer betalen door extra beStaken ongepast, maar sparingen om de sociale zekerheid en de veiligheidsmaatregelen te financiebesparen niet?

De Franstalige christendemocraten ren? Werkgeversfederaties VBO en van CDH stelden dat stakingsacties NSZ waren tevreden: “Een uitzonbij de openbare vervoersmaatschappij derlijke situatie als deze vraagt om TEC ‘ongepast’ waren omwille van de uitzonderlijke maatregelen.” Zullen terreurdreiging. Bart, een delegee in we straks ook die 100 euro die ons bede zorgsector, reageerde: “Dat argu- loofd werd (maar waarvoor we eerst ment kunnen we gemakkelijk op zijn een veelvoud inleverden) moeten afkop zetten: de sociale welvaartsstaat geven omdat er geen middelen meer afbreken in tijden van terreur en bar- voor zijn?

Mensenrechten

N-VA stelde voor dat vluchtelingen een document ondertekenen waarin ze de ‘westerse waarden en normen’ onderschrijven. Of dat de sjoemelwaarden van pakweg Volkswagen of de normen van de groeiende ongelijkheid zijn, werd er niet bijgezegd. De hypocrisie van dergelijke oproepen wordt helemaal duidelijk als Europees Commissievoorzitter Jean-Claude Juncker verklaart dat er in onderhandelingen met Turkije over de vluchtelingencrisis best niet over mensenrechten of persvrijheid gesproken wordt. “Dat levert ons helemaal niets op”, verklaarde Juncker.

Hetzelfde geldt overigens voor de verhoudingen met Saoedi-Arabië, samen met de VS de belangrijkste importeur van Belgische wapens. Dat er dit jaar al minstens 151 onthoofdingen plaatsvonden in Saoedi-Arabië wordt daarbij niet als bezwaar gezien.

Vluchtelingen die terreur ontvluchten moeten dus waarden aanvaarden die niet van onze handelspartners en bedrijven gevraagd worden?

Thema

de

Linkse Socialist

sociaal Thema

www.socialisme.be december 2015 / januari 2016

Volledige privatisering Bpost in voorbereiding

D

e terreurdreiging werd dan wel ingeroepen om protestacties te verbieden, het besparingsbeleid ging ondertussen onverminderd door. Luttele dagen na de aanslagen in Parijs besliste de Kamercommissie Infrastructuur om het wetsvoorstel van minister De Croo (Open Vld) gericht op een volledige privatisering van Proximus en Bpost goed te keuren. De overheid moet niet langer een meerderheid van de aandelen bezitten. Ook op de werkvloer wordt de druk opgevoerd. In oktober waren er nog acties tegen nieuwe arbeidsregelingen waardoor personeel dat op zaterdag werkt in de praktijk 38 in plaats van 36 uur per week zou moeten werken voor hetzelfde loon. door

Welke perspectieven voor de strijd tegen de regering-Michel 1?

D

e vakbondsbetoging van de 100.000 op 7 oktober had een opstap kunnen zijn naar een nieuw actieplan zoals dat van eind 2014. Toen werd een grote betoging gevolgd door provinciale stakingen en een grote nationale algemene staking op 15 december. Voor 7 oktober dit jaar was er twijfel, maar de betoging werd een overweldigend succes. Ze toonde het potentieel voor een succesvolle strijd tegen deze regering van rijken. analyse door

Ben (Charleroi)

Hiertoe is er nood aan klare ordewoorden en doelstellingen. We drukken ons zacht uit als we zeggen dat dit vandaag niet het geval is. Het was misschien beperkt, maar eind 2014 waren er tenminste de vier centrale breukpunten van het gemeenschappelijk vakbondsfront die breed besproken werden: bescherming en behoud van koopkracht, verdediging van sociale zekerheid, investeringen om tot economisch herstel en werkgelegenheid te komen en meer fiscale rechtvaardigheid. Vandaag is het meer dan ooit duidelijk dat het niet mogelijk is om verbeteringen te bekomen doorheen onderhandelingen met de regering. We zullen de regering-Michel moeten wegkrijgen.

Een deel van de vakbondsleiding lijkt daar niet van overtuigd. Er wordt openlijk gezegd dat we moeten wachten tot de volgende verkiezingen. ACV-topman Leemans verklaarde: “Ons doel is een even-

wichtig regeringsbeleid, niet de regering doen vallen.” Zijn ABVVcollega De Leeuw verklaarde voor de betoging van 7 oktober dat hij er alles aan wil doen opdat er geen regering-Michel II komt. Dit is een gevaarlijke gok. Twijfel en gebrek aan strijd zullen Michel en zijn bende nog arroganter maken in de pogingen om onze levensstandaard te ondermijnen. De werkgevers en hun regering zullen niet stoppen, haaien die bloed geproefd hebben willen meer bloed!

Zwakheid langs onze kant, zet aan tot agressie van hun kant.

Wat hebben we bekomen?

Tot enkele jaren geleden was het idee van massastrijd nog redelijk abstract voor veel jonge werkenden, maar ook voor minder jonge werkenden. Sinds het opbouwende actieplan van eind 2014 hebben we een concrete ervaring waarop we verder kunnen bouwen en die we verder kunnen

verfijnen met volgende actieplannen.

Een werkpunt is bijvoorbeeld dat we onze strijd van onderuit in handen moeten nemen zodat de dynamiek aan de basis niet zomaar van bovenaf kan gestopt worden.

Het feit dat er na het actieplan eind 2014 geen vervolg kwam, zorgde voor ontgoocheling en zelfs demoralisatie onder militanten. Maar tegelijk hebben nieuwe lagen van werkenden hun eerste ervaringen met vakbondsacties en strijd opgedaan. Die ervaring gaat niet verloren. Het verklaart overigens mee het succes van de betoging op 7 oktober.

De sociale verkiezingen van 9 tot 22 mei 2016 vormen een kans om deze laag van nieuwe strijdbare militanten een grotere rol te laten spelen in de syndicale delegaties. Dit is cruciaal inh et versterken van de vakbonden op basis van strijd, in plaats van ons te verzwakken door toegevingen en begeleide afbraak.

Foto: staking in Charleroi op 23 november

De kwestie van massastrijd zal terug op de agenda komen. Veralgemeende strijd van alle sectoren is de komende maanden misschien niet waarschijnlijk, maar het blijft wel mogelijk.

Verdeeldheid onder de vakbondstop en een gebrek aan klare ordewoorden en een coherente strategie vormen een rem op de ontwikkeling van algemene strijd. De aanslagen in Parijs en het klimaat van angst dat erna volgde, helpen ons ook zeker niet vooruit.

Maar waar het vooral aan ontbreekt, zijn enkele sterke syndicale bastions die van onderuit acties op gang kunnen trekken en de meer terughoudende lagen meetrekken.

Wellicht zullen we wel strijd in sectoren zien, denk maar aan de NMBS waar de regering 20% van de middelen wil schrappen. Het spoorpersoneel kan een locomotief voor strijd vormen. Maar het actieplan van ACOD-Spoor was tot nu toe vooral radicaal in woorden en niet zozeer in daden. De omvang van de aanvallen Nieuwe bewegingen zijn maakt dat er een bereidheid tot strijd aanwezig is. Een ernstig actieplan dat onvermijdelijk Het feit dat de regering doorgaat opbouwend en mobiliserend werkt met de afbraak van onze sociale ver- onder de collega’s kan ook andere worvenheden en het ontbreken van sectoren inspireren. Een regionale een perspectief van economische vakbondsafdeling kan ook een locogroei, maken nieuwe harde aanvallen motiefrol spelen, denk maar aan het op onze levensstandaard onvermij- succes van de regionale staking in delijk. Het leidt ook tot een toename Henegouwen op 23 november. van woede en bereidheid tot strijd.

De steun voor massabewegingen

opbouwen en de doelstellingen van onze strijd verduidelijken, kan het best door personeelsvergaderingen en interprofessionele militantenbijeenkomsten te organiseren.

Dergelijke vergaderingen die open staan voor iedereen, zowel meer ervaren als nieuwe militanten, laten ons toe om democratisch de discussie aan te gaan en twijfelende collega’s te overtuigen. Op zulke vergaderingen kunnen we ingaan op het falen van het overleg of collectief overleggen hoe we kunnen antwoorden op de verschillende complicaties voor onze strijd als gevolg van de actualiteit, welk soort campagne we nodig hebben om tot een nieuw actieplan te komen, hoe we andere lagen kunnen meetrekken, ...

Een overwinning in de strijd tegen het besparingsbeleid en voor een andere samenleving is mogelijk indien we de collectieve kracht van de georganiseerde arbeidersbeweging opbouwen. Dit proces van opbouw gebeurt niet rechtlijnig. Het gebeurt met vallen en opstaan, met nederlagen, mislukkingen en stappen vooruit.

Maar wat we nu al kunnen vaststellen, is dat dit proces vandaag bezig is en dat de arbeidersbeweging zich versterkt. We moeten er allemaal onze rol in spelen. Tegen besparingen, barbarij en kapitalisme plaatsen wij strijd, solidariteit en socialisme.

Simon (Luik)

Het ACV riep alleen op tot de sta- op de stakingspiketten verenigde de kingsacties van oktober. De andere militanten van verschillende bonden. twee bonden stelden dat ze eerst de Leden van ABVV en ACLVB sloten nieuwe collectieve arbeidsovereen- zich aan bij hun collega’s op de piketkomst wilden onderhandelen met de ten; de leiding van deze bonden moest directie. Eens te meer was de vak- de stakingsacties dekken. bondsleiding verdeeld. Het ACV De traditie van algemene vergadeklaagde dat de directie voorstelt om ringen bestaat nog bij een aantal afde werklast individueel te meten om delingen van ACOD bij Bpost. Dat de uurroosters verder te flexibilise- speelde ongetwijfeld een rol - verren. In functie van het volume van de schillende militanten van ACOD wapostbedeling zouden de werkdagen ren voorstander van deelname aan van de postmensen verkort worden, de staking. waardoor ze soms tot 10 uur per dag De directie van Bpost besloot om zouden moeten werken om dit in te deurwaarders in te zetten om de stahalen. In feite worden overuren (met kersposten te breken. Dit gebeurde bijhorende compensatie inzake loon) amper twee weken nadat deurwaarhierdoor afgeschaft. ders de stakingsacties bij de NMBS De vakbondsleidingen blijven erg wilden breken. Toeval kan dit niet vaag over de inhoud van de onder- zijn. Er is een strategie van de regehandelingen, zelfs de delegees zagen ring om syndicale bastions in de openhet protocolakkoord pas op het laat- bare diensten te verzwakken om het ste moment. Dit maakte een mobili- personeel nadien des te harder aan te satie moeilijker. Maar het schandaal pakken door het statuut te ontmantevan de tussenkomst van deurwaarders len en de dienstverlening in het alge-

O

Er kwamen drie thema’s aan bod in werkgroepen: arbeidsduurvermindering, de grote vermogens laten betalen en tenslotte het Europese karakter van het sociaal verzet. In de namiddag volgden verslagen van de werkgroepen in een plenaire sessie waarna er een politiek debat was en een samenvatting van de dag.

Om de discussies tot iets concreets te laten leiden, stelden we de verschillende partijen voor om minstens een gezamenlijke verklaring te onderschrij-

ven op basis van de discussies in de werkgroepen. Rond Europa stelden we voor om geen enkele Europese richtlijn, verdrag of gelijk wat te ondertekenen of ondersteunen als het leidt tot besparingen. Rond de arbeidstijd stelden we voor om op geen enkel machtsniveau, zowel de gemeenten als de regio’s en het federale niveau, in te stemmen met maatregelen die de arbeidstijd verhogen, zoals een verlenging van de loopbaan, verhoging van de wekelijkse arbeidstijd, … Rond fiscaliteit stelden we voor om in geen enkele regering te stappen indien die niet bereid is om een miljonairstaks door te voeren die ongeveer 8 miljard euro moet opbrengen en om de notionele intrestaftrek af te schaffen.

Deze voorstellen zijn niet gebaseerd op het programma van LSP om de samenleving te veranderen, daarvoor zijn ze te beperkt. We staan open voor discussie en zijn bereid om te werken rond eisen die niet volledig overeenstemmen met die van ons, maar die door de arbeidersbeweging en een groot deel van links als een stap voor-

uit worden gezien.

Jammer genoeg waren noch de PS noch de PVDA bereid om zich uit te spreken voor dit voorstel. De PVDA beperkte zich tot het aanklagen van de goedkeuring van verschillende besparingsverdragen door PS en Ecolo.

Ecolo reageerde positief, maar bracht twee nuances aan. De eerste was dat de afschaffing van de notionele intrestaftrek in de 8 miljard zou zitten. De tweede was dat sommige Europese verdragen positieve zaken bevatten, onder meer inzake de beperking van de uitstootgassen. Betekent dit dat Ecolo bereid is om besparingsmaatregelen te aanvaarden, maar enkel indien ze ingepakt worden in een verdrag dat ook de kwestie van de uitstoot van CO2 aansnijdt?

Het ABVV van Charleroi maakte de keuze om het initiatief te openen voor PS en Ecolo, twee partijen die in de oproep van 2012 expliciet werden aangeklaagd wegens hun asociale beleid.

Wat een front tegen de besparingen moest zijn, is een “progressief front” geworden. Die verandering is begrij-

pelijk gezien de samenstelling van de sociale verworvenheden te bekomen, federale regering. Maar de deelname moet verdergezet worden. LSP blijft van PS en Ecolo aan de discussies voorstander van samenwerking door dreigt tot verwarring en ontgooche- alle linkse krachten die zich tegen de ling te leiden onder militanten en de- besparingen verzetten. Deze dag heeft legees die het gehad hebben met deze echter aangetoond dat noch PS, noch zogezegd linkse partijen die een rechts Ecolo, noch PVDA zich daar ernstig beleid voeren. Dit is wellicht deels een toe willen engageren. De PS weigert verklaring voor de beperktere opkomst overigens uitdrukkelijk de minste voor de dag in vergelijking met een ge- externe druk op de partij. Het ABVV lijkaardige dag in 2013. van Charleroi zal daar rekening mee De discussie over de strategie om moeten houden.

van een steeds grotere rol van de private aandeelhouders in het bedrijf. De verschillende georoutes waren gericht op het opdrijven van de werklast, ook wordt het statuut steeds verder ondermijnd. In oktober deed de directie zelfs beroep op interimmers om stakers te vervangen. Dat dit wettelijk gezien niet mag, vormde geen obstakel voor de directie.

Een volledige privatisering van Bpost vereist een strijdbaar antwoord van het personeel. In die strijd zal er nood zijn aan eenheid maar ook aan solidariteit vanuit de rest van de arbeidersbeweging. De regering wil nu

het personeel van Bpost aanpakken, maar dat is slechts een opstap om alle arbeidsvoorwaarden en lonen in de publieke sector naar beneden te trekken. De inzet van wat bij Bpost gebeurt, belangt alle werkenden aan.

Als de rest van het personeel van de publieke sector wordt geraakt, dan volgt de private sector snel. De eis van een volledige hernationalisatie van Bpost en andere ‘naamloze vennootschappen van publiek recht’, zonder compensatie tenzij op basis van bewezen behoefte, zou niet misstaan in een volgende interprofessionele eisenbundel.

Film ‘Suffragette’ toont deeltje van strijd van werkende vrouwen voor stemrecht

ABVV-Charleroi hield dag over hoe sociale verworvenheden af te dwingen p 24 oktober hield het ABVV van Charleroi een dag over het thema: ‘Welke strategie voor sociale verworvenheden?’

Het ABVV van Charleroi had zes partijen uitgenodigd: LSP, PVDA, LCR/SAP, Parti Communiste, PS en Ecolo. De dag kaderde in de oproep van het ABVV-gewest van 1 mei 2012 en de “10 doelstellingen van een antikapitalistisch noodprogramma.”

meen af te bouwen.

De mobilisatie in verspreide slagorde maakt het moeilijk om de aanvallen van de directie en de regeringsplannen te stoppen. Het voorstel van cao werd aanvaard en het wetsvoorstel waardoor de minimumdrempel voor het overheidsaandeel in Bpost verdwijnt, werd in de Kamercommissie goedgekeurd. Dit wetsvoorstel is een indirecte aanval op de arbeidsvoorwaarden bij Bpost. Samen met Proximus is Bpost het enige beursgenoteerde publieke bedrijf. Binnenkort kan het volledig geprivatiseerd worden. Het personeel kent de gevolgen

M

omenteel loopt de film ‘Suffragette’ in diverse bioscopen.

De film brengt het verhaal van Maud Watts, een wasvrouw uit het oosten van Londen. Ze wordt slecht behandeld door haar baas en heeft een politiek bewustzijn door haar ervaringen met ongelijkheid. Ze werkt langere dagen voor een slechter loon dan haar man. Deze omstandigheden duwen haar naar de beweging van de suffragettes. recensie door

Helen Pattison

Deze bewustwording is geen alleenstaand gegeven, duizenden werkende vrouwen raken in die periode politiek bewust en actief. De staking van vrouwen in luciferfabrieken in het oosten van Londen zinderde na in een golf van nieuwe vakbondsactiviteiten. Werknemers met een beperkte of helemaal geen scholing vervoegen de vakbonden. Werkende vrouwen en mannen bouwen de vakbonden uit maar organiseren zich ook op politiek vlak tegen armoede en ongelijkheid.

Het is fantastisch om een arbeidersperspectief van de beweging van de suffragettes te zien, maar de

film heeft beperkingen. Zo wordt voorbijgegaan aan de politieke revolutie die plaatsvond in het oosten van Londen. De andere wasvrouwen worden in de film voorgesteld als tegenstanders van Maud en haar standpunten, waardoor ze zowel op de werkplaats als daarbuiten geïsoleerd stond. Maar dat was niet het geval, veel werkenden organiseerden zich in die periode tegen ongelijkheid en armoede.

De man van Maud steunt haar standpunten niet en kijkt neerbuigend naar de beweging van de suffragettes. Veel mannen, zelfs actieve vakbondsleden, deelden dit

Zeker in de katoensector in het noorden van Engeland organiseerden vrouwen zich op collectieve wijze, onder meer door stakingsacties, om zo het stemrecht af te dwingen.

standpunt. Er was een enorme inspanning nodig om de vakbonden volledig te overtuigen van de nood aan gelijkheid voor vrouwen op alle vlakken. Zo steunde de lerarenvakbond National Union of Teachers de eis van gelijk loon voor gelijk werk pas in 1919. Maar op het ogenblik waarop de film gesitueerd wordt, was er ook al de National Federation of Women Teachers. Die bond kwam wel op voor gelijke lonen en tegen het verbod voor vrouwelijke leraars om te trouwen (bij het huwelijk kwam er automatisch een einde aan de tewerkstelling).

Dit alles komt niet aan bod in de film. De bewustwording van Maud wordt voorgesteld als iets uitzonderlijk en geïsoleerd. Ze maakt kennis met een kleine groep van suffragettes die vooral uit de middenklasse komen.

Via deze vrouwen wordt ze weggehaald uit haar werkplaats en huis en raakt ze overtuigd van de individuele directe acties waar de suffragettes vandaag nog voor bekend zijn.

In werkelijkheid was het niet zo dat arbeidersvrouwen gewoon vrouwen uit de middenklasse volgden in dit type van acties. Zeker in de katoensector in het noorden van Engeland organiseerden vrouwen zich op collectieve wijze, onder meer door stakingsacties, om zo het stemrecht af te dwingen.

De film eindigt meteen na de dood van Emily Davidson die een spandoek van de suffragettes probeerde op te hangen voor de paarden van de koning. Door de film daar te laten eindigen, wordt benadrukt dat dit een keerpunt voor de beweging vormde. Maar dit was niet het einde van de beweging. Zo probeerde de socialiste Sylvia Pankhurst de beweging uit te breiden door meer mensen te betrekken en de basis te leggen voor meer militante actie op collectieve en niet op individuele wijze.

“Suffragette” brengt slechts een deel van het verhaal van de strijd voor stemrecht en gelijkheid voor werkende vrouwen.

Thema dossier

de

Linkse Socialist

Thema

www.socialisme.be december 2015 / januari 2016

Verdedig het stakingsrecht!

D

e afgelopen weken lag het stakingsrecht onder vuur. Stakende werknemers van de NMBS werden met dwangsommen afgedreigd. In Luik werd een wegblokkade aangegrepen om betogende militanten ervan te beschuldigen dat ze bloed aan hun handen hadden. Die beschuldigingen kwamen van diegenen die verantwoordelijk zijn voor besparingen op gezondheidszorg. Het pleidooi voor minimale dienstverlening en voor het aan banden leggen van de vakbonden kende opnieuw hoogdagen. Tijd voor een reactie. dossier door

Geert Cool

Hebben onze acties dan niets uitgehaald?

Ook ACV-voorzitter Marc Leemans merkt op dat de regering niet luistert.

Hij trekt daar de conclusie uit dat we over onze actiemethoden moeten nadenken en ‘creatiever’ moeten zijn, bijvoorbeeld met ludieke acties. Maar als de regering niet luistert naar massale stakingen, zal ze dan wel luisteren als we een ludieke actie voeren?

Leemans brengt geen alternatief naar voor en zegt nu zelf dat we deze regering maar moeten uitzitten. Moeten we ons dan echt nog jaren laten kaalplukken?

Het klopt niet dat onze acties niets uithaalden. De grote betoging en de regionale en nationale stakingen van eind 2014 zorgden ervoor dat de regering even in de touwen lag, en niet door intern gekibbel. Deze acties overtuigden brede lagen van de bevolking. Het effect ervan zagen we nogmaals op 7 oktober toen tegen alle verwachtingen in 100.000

mensen naar de vakbondsbetoging in Brussel kwamen.

Onze actiemethoden aanpassen aan wat voor de tegenpartij aanvaardbaar is, zal ons nergens toe brengen.

Acties zullen voor het establishment pas aanvaardbaar zijn, als het geen acties meer zijn. Het liefst zouden ze protest verbannen naar afgelegen en afgesloten gebieden waar niemand er iets van merkt.

Moesten onze voorouders niet gestaakt hebben, dan hadden ze nooit de 8-urendag, betaald verlof of sociale zekerheid bekomen. Ook dat waren voor de werkgevers onaanvaardbare zaken die de concurrentiepositie ondermijnden. Alles wat er ooit bekomen is aan sociale verworvenheden, kregen we door ervoor te strijden. Ook met stakingen en betogingen. Dat is overigens net waarom de rechtse partijen een probleem met stakingen hebben.

Zijn stakingen niet ouderwets en moeten vakbonden niet mee met deze tijd?

Deze retoriek hoor je wel meer: vakbonden zijn iets uit een lang vervlogen tijd en ze voeren bovendien acties die niet meer van deze tijd zijn, ze houden zich enkel bezig met diegenen die al een goede job hebben of enkel met de werklozen (ja, de kritieken spreken elkaar soms tegen), ... Wat is modern volgens de pleitbezorgers van het huidige systeem? Het is modern dat een kleine elite aan de top van amper 1% van de bevolking evenveel rijkdom heeft als de armste helft van de wereldbevolking; het is modern dat topbankiers speculatieve spelletjes spelen en bij verlies door de overheid worden gecompenseerd; het is modern dat grote bedrijven op alle vlakken sjoemelen: van de belastingen tot de uitstoot van wagens (en dit allemaal min of meer legaal); het is modern dat de gewone werkmens zich daar allemaal bij neerlegt en zwijgt.

In de meeste Europese landen zijn de vakbondsleidingen ver meegegaan in het idee van “moderne vakbonden” - lees: vakbonden die de logica van dit systeem aanvaarden. Er wordt gesproken over medebeheer en sociaal partnerschap met als doel om de ‘noodzakelijke’ besparingen samen door te voeren. Het heeft al deze “moderne” vakbonden een fors krimpend lidmaatschap bezorgd. Experten van het IMF bevestigen dat de achteruitgang van de vakbonden de toename van sociale ongelijkheid in de hand werkt omdat de actiemogelijkheden beperkt werden. “De achteruitgang van de syndicalisatiegraad lijkt een sleutelelement te zijn van de stijging van de hoogste lonen”, schreven twee IMF-onderzoeksters in maart van dit jaar. Volgens de Organisatie voor Economische Samenwerking en Ontwikkeling (OESO) is de syndicalisatiegraad in de voornaamste ontwikkelde landen gedaald van 20,8 procent in 1999 naar 16,9 procent in 2013. Voor

Zo ziet rechts het “moderne” stakingsrecht: het recht om niet te staken. En dit door vakbonden die niet optreden als verdedigers van de belangen van de werknemers maar als kleine aandeelhouders.

de werkgevers en neoliberale politici zijn “moderne vakbonden” machteloze lege dozen die volledig meestappen in hun beleid.

Een “modern stakingsrecht” wordt in dezelfde zin opgevat. Een kleine Nederlandse vakbond, De Unie, die 50.000 leden waaronder veel hogere kaders organiseert, die aankondigde niet meer te zullen staken, werd in zowat alle media opgevoerd als voorbeeld. De voorzitter van De Unie stelde in de media: “De arbeidsmarkt verandert, daarom moeten werknemers mee veranderen. Iedereen die dat ontkent, leeft in een andere eeuw.

Bij die houding past het niet om met het mes op tafel de gesprekken aan te gaan. Wij zeggen dus heel duidelijk: in 2015 gaan wij er aan de onderhandelingstafel uitkomen.” Zo ziet rechts het “moderne” stakingsrecht: het recht om niet te staken. En dit door vakbonden die niet optreden als verdedigers van de belangen van de werknemers maar als kleine aandeelhouders van de bedrijven.

Rechtse regering wil protest de mond snoeren De discussie over het stakingsrecht komt er niet toevallig nu.

Tijdens het actieplan van de vakbonden eind 2014 werd de kracht van de arbeidersbeweging getoond.

De regering wankelde even, de publieke opinie ging een heel eind met de stakers mee en dit ondanks de wanhopige mediapropaganda van allerhande liberalen. Het feit dat er na het actieplan geen vervolg kwam, zorgde voor wat verwarring en twijfel op de werkvloer.

Het gebrek aan een nieuw duidelijk actieplan, de verdeeldheid tussen en binnen de vakbonden en de afwezigheid van een politiek alternatief om de rechtse regering te vervangen, werden aangegrepen om

de krachtsverhouding te doen kantelen. De regering kon zich herstellen en wil een actieplan zoals eind 2014 geen tweede keer meemaken.

Wie weet zou een nieuw actieplan een einde maken aan deze regering van rijken.

Niet dat de regering na de acties geplooid is. Na de eerste aanvallen op onze levensstandaard volgden er gewoon nieuwe, denk maar aan de taxshift of de Turteltaks. Deze rechtse regering zal niet stoppen, ze zal steeds dieper in onze portemonnee zitten. Nu al wordt de indexering van de kinderbijslag in vraag gesteld - een opstap naar een algemene tweede indexsprong? En dat terwijl de rijksten steeds rijker

worden. Deze regering rijdt voor de rijken en voert een strijd tegen onze levensstandaard.

In die strijd wil de regering liefst zo weinig mogelijk tegenkanting.

Vergelijk het met een bokswedstrijd waarbij een bokser harde klappen uitdeelt, maar tegelijk als scheidsrechter kan opleggen hoe de andere bokser mag terugslaan.

Uiteraard zal die opleggen dat de andere helemaal niet mag terugslaan. Liefst zou hij die andere bokser de handen op de rug binden.

Dat is hoe de rechterzijde de klassenstrijd in ons land wil voeren.

Dat is waarom het stakingsrecht onder vuur ligt.

“Verdedig het stakingsrecht”

Hoe “modern” zijn de argumenten van de rechterzijde?

De aanvallen van het recht op collectieve actie zijn niet nieuw. De afgelopen jaren werden tal van eenzijdige verzoekschriften ingediend om dwangsommen tegen stakingen te bekomen. Tegelijk werden repressieve methoden zoals de GAS-boetes uitgewerkt waarmee ook betogingen kunnen aangepakt worden. Het is opmerkelijk dat er in het actieplan van eind 2014 amper gebruik gemaakt werd van deze methoden. Natuurlijk heeft dit te maken met het feit dat het protest tegen de regering gericht was en er waren de juridische precedenten van uitspraken waarin het gebruik van eenzijdige verzoekschriften werd betwist. Maar het belangrijkste was ongetwijfeld de krachtsverhouding die we met onze acties hadden uitgebouwd. De werkgevers waren in 2014 bang dat een aanval op het recht op collectieve actie nog meer olie op het vuur zou gooien en de roep naar een tweede actieplan tot de val van de regering zou versterken.

Als de regering vandaag zelf de toon zet door publieke of semi-publieke bedrijven als Infrabel (NMBS) en Bpost naar de rechter te laten trekken voor dwangsommen tegen stakersposten, dan zal dit navolging krijgen bij de private werkgevers. Als dit vandaag gebeurt, is het niet omdat er nieuwe argumenten in de discussie zijn. Integendeel, de argumentatie van de werkgevers en de rechterzijde is ongewijzigd sinds 1791.

Er wordt nog steeds teruggegrepen naar wat in de

wet-Le Chapelier uit 1791 stond: “Alle samenscholingen van ambachtslui, arbeiders, gezellen, dagloners of die op hun aansporing zijn tot stand gekomen tegen de vrije uitoefening van de nijverheid en de arbeid door om het even welke persoon,... zullen beschouwd worden als oproerige samenscholingen en als dusdanig uiteengedreven worden door de openbare macht.”

Vakbonden zouden dus ouderwets zijn omdat ze zich niet neerleggen bij regels die in ons land van toepassing waren van 1791 tot en met 1921? Wie is hier eigenlijk ouderwets?

Vandaag klagen de werkgevers nog steeds dat het stakingsrecht ondernemers niet mag stoppen (“vrije uitoefening van nijverheid”) en dat het ‘recht om te werken’ moet gerespecteerd worden (“vrije uitoefening van de arbeid”). Inderdaad, het blijven dezelfde argumenten sinds 1791. En dat recht op werk geldt uiteraard niet voor werklozen. De regels van de wetLe Chapelier, later omgevormd tot artikel 310 van het Strafwetboek, werden gebruikt om tussen 1830 en 1866 1.644 arbeiders te vervolgen. Daarvan kregen er 946 een gevangenisstraf, 144 een geldboete en 521 werkenden werden vrijgesproken. De rechterzijde wil terug naar die tijd die overigens ook aan bod komt in het verfilmde boek ‘Daens’. De enige kritiek die N-VA vandaag op Charles Woeste zou hebben, is dat hij Frans sprak. Voor het overige spreken beiden dezelfde taal: die van de rijken.

Stakerspost in de Antwerpse haven op 24 november 2014. Foto: MediActivista

Hoe is het stakingsrecht afgedwongen?

Als we het stakingsrecht en meer algemeen het protest en maakte de angst van het establishIn de periode na de Tweede Wereldoorlog werd recht op collectieve actie willen verdedigen, is ment groter. het stakingsrecht ook erkend door internatiohet nuttig om te kijken hoe het afgedwongen is.

Pas na de opstandige algemene staking van nale verdragen. Artikel 6.4 van het Europees Dat gebeurde niet in het parlement en evenmin 1960-61 erkende het hoogste gerechtshof in ons Sociaal Handvest uit 1961, bijvoorbeeld, erkent in de rechtszalen. Daar werd pas jaren na datum land, het Hof van Cassatie, het stakingsrecht met het recht van werknemers en werkgevers om bevestigd wat reeds in de praktijk was afgedwon- inbegrip van politieke stakingen. Het Hof deed collectief op te treden bij een belangengeschil. gen door massastrijd. daar overigens een paar jaar over: de uitspraak Dit handvest werd in ons land overigens pas in Democratische rechten werden bekomen door kwam er in 1967 en beperkte zich tot de stel- 1990 geratificeerd; besparingsverdragen worstrijd. Het verbod op collectieve actie werd na ling dat een staking geen einde maakt aan de den doorgaans een pak sneller in nationale wetde Eerste Wereldoorlog afgeschaft. Op hetzelfde arbeidsovereenkomst maar deze slechts schorst. geving omgezet. ogenblik werd de 8-urendag ingevoerd. Dit ge- Niet dat dit verschillende rechtbanken in de jaZoals we stelden, is het recht op collectieve acbeurde niet omdat het establishment daar plots ren 1970 tegenhield om met de oude argumenta- tie niet bekomen in de salons van het parlement van overtuigd was, maar uit angst voor een radi- tie het ontslag van strijdbare delegees in de golf of in statige gerechtsgebouwen. Het is op straat calisering en verderzetting van bewegingen en van spontane stakingen van die periode goed te afgedwongen waarna wetgeving en rechtspraak stakingsacties zoals die in de metaal, de mijnen keuren. Pas begin jaren 1980 volgde een uitdruk- de afgedwongen praktijk met jaren vertraging of de haven van Antwerpen. De ervaring van kelijke erkenning van het stakingsrecht door het moesten erkennen. de Russische Revolutie van 1917 versterkte het Hof van Cassatie.

Hoe het recht op collectieve actie verdedigen?

De politie werd op 9 oktober ingezet om samen met deurwaarders een staking van spoorpersoneel in Brussel te breken. Foto: PPICS

Voor de verdediging van het recht op collectieve actie kunnen we uiteraard beroep doen op alle mogelijke juridische argumenten, maar alles daarop zetten is gevaarlijk. Kijk maar naar de uitspraak in de zaak tegen de dwangsommen bij de spoorstaking van 9 oktober in Brussel. De rechter gaf de directie van Infrabel gelijk en gebruikte daarbij het argument van de veiligheid. Hoe ver moet je van de realiteit van de werkvloer staan om niet te weten dat het spoorpersoneel de veiligheid organiseert en garandeert? Infrabel liet twee werkwilligen een dubbele shift draaien in het seinhuis om de staking te breken. Wat een gevaar voor de veiligheid was dit niet? Maar de rechter hield daar allemaal geen rekening mee. Als een stok gezocht wordt om ons te slaan, dan wordt die altijd wel gevonden.

We zullen het recht op collectieve actie enkel verdedigen door onze rechten in de praktijk af te dwingen; door ervoor te strijden. De aanvallen moeten gebruikt worden om onze acties te versterken. Dat kan onder meer door ervoor te zorgen dat stakingsacties breed gedragen worden op de werkvloer. Het voorbereiden van stakingsacties door personeelsvergaderingen waar over de actie en de eisen wordt beslist, is essentieel. Dat moet het ook mogelijk maken om de betrokkenheid bij stakersposten te vergroten.

Een staking van leerkrachten in Seattle in september 2015 bracht 97% van de vakbondsleden onder het personeel naar de stakersposten. Daar een deurwaarder naartoe sturen, is zinloos. Een deurwaarder kan met zijn politiewaakhonden

tientallen mensen een bevelschrift betekenen, maar als er honderden mensen aan het piket staan zou er al een legertje van deurwaarders nodig zijn. Een poging om een staking bij chemiebedrijf Oleon in Oelegem in oktober 2015 te breken met politie en deurwaarders gebeurde dermate agressief dat het personeel van de onderaannemer besloot om ook buiten te blijven.

Solidariteit is het beste antwoord op agressie van de werkgevers.

De massale betoging van 7 oktober toonde nogmaals ons potentieel. De laag van vakbondsactivisten is groter geworden door het actieplan. Bij de laatste sociale verkiezingen hadden de vakbonden samen 130.000 kandidaten in meer dan 6.000 bedrijven: dat is meer dan het totale aantal kandidaten van alle partijen bij de gemeenteraadsverkiezingen. Zo had N-VA bij de gemeenteraadsverkiezingen van 2012 in totaal 6.483 kandidaten. Op de laatste familiedag van N-VA waren er 4.000 aanwezigen, op de laatste vakbondsbetoging waren er 25 keer meer aanwezigen. Potentieel zijn de vakbonden reusachtige krachten. De enige manier waarop de werkgevers deze reus klein kunnen krijgen, is door hem in slaap te wiegen of te houden.

Verder bouwen op het actieplan van 2014 en het succes van de betoging van 7 oktober 2015 vereist duidelijke ordewoorden voor een opbouwend actieplan tot de val van de regering. Het vereist ook een politiek alternatief op het besparingsbeleid waar de rechtse regering voor staat, maar waar ook een ‘centrum-linkse’ regering met PS en SP.a op een trager ritme voor gaat.

Het dossier hiernaast is gebaseerd op het boek “Verdedig het stakingsrecht”. Er wordt ingegaan op de redenen waarom het stakingsrecht wordt aangepakt. De rechterzijde wil de arbeidersbeweging het zwijgen opleggen om nadien des te harder toe te slaan.

Met stakingen hebben de werkgevers een probleem omdat het hen raakt in hun winsten. Het stakingsrecht is afgedwongen door strijd en zal ook op die manier moeten verdedigd worden tegen alle aanvallen met eenzijdige verzoekschriften, deurwaarders en propaganda. Als we de aanval nu niet stoppen, zal de rechterzijde steeds verder gaan.

Dat zien we reeds in Groot-Brittannië waar premier Cameron forse antivakbondswetten wil doorvoeren: onder meer een verbod op meer dan zes aanwezigen op een piket en het recht om interimmers in te zetten om stakers te vervangen. We zullen de aanvallen op het stakingsrecht moeten stoppen met een offensieve strijd voor sociale verandering. Het boek telt 112 pagina’s en is bij ons verkrijgbaar voor 12 euro.

Van algemene staking naar een andere samenleving

Een nieuw opbouwend actieplan en de opbouw van een politiek alternatief – beeld je in dat de 100.000 betogers van 7 oktober niet alleen op syndicaal vlak maar ook op het politieke terrein het debat aangaan en de toon zetten – is nodig om de confrontatie aan te gaan met het kapitalisme. De rechterzijde bereidt zich op die confrontatie voor: ze weet dat de constante ondermijning van onze levensstandaard tot protest moet leiden. De politici van de rijken bereiden zich voor; wij moeten dat ook doen. Zij hebben hun media mee en kunnen rekenen op hun rechtbanken. Maar wij hebben de kracht van ons aantal. Een opbouwend actieplan moet leiden tot een algemene staking waarmee het systeem wordt platgelegd.

Een geslaagde algemene staking vereist een massale betrokkenheid van onderuit. Het leidt ook tot nieuwe structuren zoals stakerscomités en interprofessionele actiecomités. Het is een beweging waar de werkenden blijk geven van een enorme creativiteit, improvisatie en organisatietalent. Een algemene staking van langere duur geeft de actiecomités een bredere maatschappelijke taak: instaan voor het reilen en zeilen van de staking maar ook van de samenleving. Dit leidt tot een situatie van dubbelmacht. Naast de burgerlijke staat ontwikkelt het embryo van een nieuwe staat, gebaseerd op arbeidersraden en acties. Het is vanuit deze acties dat een samenleving zonder uitbuiting en onderdrukking kan ontstaan, een democratisch geplande socialistische samenleving gebaseerd op de zelforganisatie van de arbeiders en hun gezinnen.

“Wat zoudt ge zonder ’t werkvolk zijn”

Dit boek door p rofe s sor Ja a k Brepoels is een klassieker die nu opnieuw verkrijgbaar is. Het is een lijvig werk van 655 pagina’s waarin de geschiedenis van de Belgische a r b e id e r sb e we g i ng wordt ge bracht. De eerste editie verscheen in 1977, maar nu is er een nieuwe uitgave. Het boek kost 30 euro en is in de meeste boekhandels te verkrijgen.

Thema terreur en haat tegen

de

Linkse Socialist

www.socialisme.be december 2015 / januari 2016

tegen terreur en haat

Aanslagen in Parijs. Slachtoffers van een reactionair opbod

D

Fundamentalisten beweren dat ze door middel van geweld de belangen van de gewone moslimbevolking verdedigen.

Ze beweren op te komen voor de miljoenen armen en ontheemden in het MiddenOosten door een oorlog te voeren tegen de buitenlandse bezetters. De agenda van de terroristen heeft echter niets te maken met de belangen van de gewone bevolking. Het zijn integendeel steeds opnieuw gewone werkende mensen die het slachtoffer zijn van het geweld, zowel in Europa, Azië, Afrika, de VS of het Midden-Oosten. Het is de permanente dreiging voor soortgelijke aanslagen en ander willekeurig geweld in het MiddenOosten die zorgt voor een vluchtelingenstroom naar Europa.

De wereldwijde arbeidersklasse betaalt de prijs driedubbel. Eenmaal als slachtoffers van aanslagen. Een tweede maal - zoals de reactie van de Franse president Hollande opnieuw illustreerde - door de toename van imperialistische interventies en bombardementen in het MiddenOosten of de toename van repressie in de Westerse landen. En een derde maal doordat het terrorisme de solidariteitsbanden breekt, de arbeidersklasse

Op het toenemende gevaar van terrorisme en haat willen marxisten een antwoord bieden op basis van solidariteit en eenheid van de werkende bevolking overal ter wereld. Opnieuw dood en vernieling in het Midden-Oosten zaaien door met hoogtechnologische raketten niet alleen IS-strijders maar ook burgerslachtoffers te raken, zal nieuwe gruwelijke aanslagen in het Westen niet voorkomen.

Michael (Gent)

Brussel in het vizier Daags na de aanslagen in Parijs werd de terreurdreiging in ons land opgetrokken tot niveau 3. Dat betekent dat er mogelijke aanwijzingen zijn voor aanslagen in België. Toen internatio- Dure hotels kregen naal naar de netwerken van terroristen in Molenbeek werd gewezen, trok de re- militairen voor de deur, gering het dreigingsniveau voor Brussel maar als buschauffeurs van op tot niveau 4. Dat wijst op een zeer ernstig en reëel risico. De metro werd De Lijn een gevarenpremie stilgelegd, scholen gingen dicht, mili- vragen, steigert minister tairen patrouilleerden in de straat en er verschenen zelfs pantservoertuigen in Weyts (N-VA) meteen. Moet het straatbeeld. Ondertussen werden niet iedereen even sterk razzia’s uitgevoerd in tientallen huizen beschermd worden dan? in Molenbeek. Minister Jan Jambon (NVA) verklaarde dat deze operatie niet zou stoppen vooraleer het volledige netwerk opgerold was.

Aanslagen zoals die in Parijs maken honderden onschuldige slachtoffers. Het de regering de veiligheid organiseert. is begrijpelijk dat de bevolking vreest ACOD-Spoor vroeg terecht waarom voor gelijkaardige aanslagen in België. de metro wel en de treinen niet werden Over veiligheid mag niet lichtzinnig stilgelegd. Dure hotels kregen militaiheen gegaan worden. We stellen ons ren voor de deur, maar als buschaufdan ook vragen bij de manier waarop feurs van De Lijn een gevarenpremie

vragen, steigert minister Weyts (N-VA) meteen. Moet niet iedereen even sterk beschermd worden dan?

Het veiligheidsniveau 4 leidde tot schade bij de werkgevers, voor kleine zelfstandigen in Brussel was de verlamming van de stad een grote ramp. Was het de druk van de werkgevers die ervoor zorgde dat het veiligheidsniveau al snel tot 3 werd herleid? Het werpt alleszins vragen op over de waarde van de dreigingsniveaus. Werd van de gelegenheid gebruik gemaakt om af te tasten hoe ver de repressie kon gaan en hoeveel democratische rechten opzij geschoven konden worden? Werd de situatie gebruikt om de politici als kordate leiders voor te stellen?

Al wie het niet eens is met het besparingsbeleid en dat durft te tonen, wordt het zwijgen opgelegd of als onverantwoord weggezet. Dat was onder meer het geval met de stakingsacties in Henegouwen op 23 november of het protest tegen de Klimaattop van 29 november.

In sociale woestijn groeit geen veiligheid Marc Elchardus deed in 2013 onderzoek naar de visies van Belgische jongeren. Hij kwam tot de conclusie dat jongeren “vasthangen aan de ketens van angst”. Voor Charlie Hebdo vreesde 69% van de jongeren al een toename Het besparingsbeleid brengt van terreur in Europa. 83% zag de kloof ons geen veiligheid. Strijd tussen arm en rijk enkel toenemen. 77% stelde dat het nodig zal zijn om twee is nodig, het kan angst, jobs te combineren in de toekomst. frustraties en onzekerheid Slechts 16% van de jongeren rekent op de politici om antwoorden te bieden. plaats laten maken voor Het onderzoek concludeerde dat jon- vertrouwen en solidariteit geren individualisten zijn die niet in doorheen strijd. Het veegt collectieve oplossingen geloven.

Wat vooral uit deze cijfers blijkt, is verdeeldheid weg dankzij een angst voor de toekomst. Dit wordt massamobilisaties die versterkt door het besparingsbeleid.

Deze regering slaagt er niet in om onze de gemeenschappelijke levensstandaard te beschermen. Dat belangen onderstrepen. geldt niet voor wie werkt en al helemaal niet voor de armste en meest vervreemde lagen van de bevolking.

Tegen deze achtergrond kan extreemrechts groeien als een schimmel op een uitzichtloos systeem. Racisme vindt met twee maanden van collectieve ingang bij delen van de arbeidersklas- strijd en een scholierenstaking in Gent. se. Op een zelfde wijze kan het bijzon- Ook aan de stakersposten en betoginder conservatieve salafisme, een fundamentalistische en rechtse stroming binnen de soennitische islam, ingang vinden onder moslims. Net zomin als extreemrechts de belangen van de ‘autochtone’ Belgen verdedigt en vertegenwoordigt, doet het religieuze fundamentalisme dat niet voor de moslimbevolking.

Collectieve oplossingen zijn het beste antwoord op zowel de verdeel-enheersretoriek van diverse rechtse stromingen als het individualiseren van de uitzichtloosheid en de verdeeldheid.

Het actieplan van de vakbonden tegen het besparingsbeleid toonde in de herfst van 2014 dat het mogelijk is om verdeeldheid te overstijgen en dat veel werkenden geen vertrouwen stelden in de regering om de arbeidsvoorwaarden, veiligheid op het werk en toekomst te garanderen. Jongeren liepen voorop

gen was er een sterke deelname van een laag jonge syndicalisten die de meest strijdbare tradities van de arbeidersbeweging vanonder het stof haalde.

De terreurdreiging leidt nu de aandacht af van de sociale agenda. De regering maakt er gebruik van om nieuwe aanvallen te lanceren. Verzet tegen de besparingen wordt afgedaan als ‘onverantwoord’, er wordt ingespeeld op de terechte angst onder brede lagen van de bevolking. Het besparingsbeleid brengt ons echter geen veiligheid, integendeel. Strijd is nodig, het kan angst, frustraties en onzekerheid plaats laten maken voor vertrouwen en solidariteit doorheen strijd. Het veegt verdeeldheid weg dankzij massamobilisaties die de gemeenschappelijke belangen onderstrepen.

Strijd is nodig, maar ook een alternatief op het besparingsbeleid. Daarmee kunnen de ‘ketens van de angst’ die eigen zijn aan het kapitalisme worden doorbroken. Het zal erop aankomen om doorheen strijd en solidariteit op te komen voor een alternatief op de kapitalistische waanzin.

Molenbeek: de gevolgen van een failed system

Terrorisme versterkt verdeeldheid en tegenstellingen

e aanslagen in Parijs kostten het leven aan minstens 130 mensen en er vielen meerdere zwaargewonden. Er is een barbaarse escalatie van een conflict dat in een bloedige vicieuze cirkel van oorlog en terreur op twee weken tijd meer dan 400 doden veroorzaakte met aanslagen in Parijs, Beiroet, Bagdad, Mali en op een Russisch passagiersvliegtuig. LSP en de Actief Linkse Studenten betuigen hun solidariteit met de nabestaanden van de slachtoffers.

dossier door

Lakse linkerzijde: wel goed voor het sociale, maar niet voor veiligheid?

Links wordt vaak laksheid verweten omdat het in de jaren 1990 “niet repressief” genoeg zou opgetreden hebben. Links zou naïef geweest zijn omdat het de migranten niet genoeg controleerde en blind bleef voor de samenlevingsproblemen in de armste wijken. Het klopt dat de sociaaldemocratie laks was, vooral in het ontbreken van verzet tegen de neoliberale afbraak die van volkswijken explosieve cocktails maakte waarin reactionaire ideeën ingang vonden (zie artikel hiernaast over Molenbeek).

Dit is geen cultureel fenomeen en het heeft niets met religie te maken. De eerste versie van het racistische 70-puntenplan van het Vlaams Blok repte amper over de islam. Studies tonen aan dat 80% van de jongeren die radicaliseren niet eens in religieuze gezinnen opgroeiden. Het is geen kwestie van individuele verantwoordelijkheid van gezinnen, ouders of een cultuur.

De verantwoordelijkheid moet gezocht worden bij een maatschappij waarin individuen vervreemden en een prooi worden voor reactionaire ideeën. Verschillende lagen van de bevolking reageren anders op dezelfde fenomenen en beïnvloeden elkaar tegelijk.

Terrorisme komt traditioneel vooral voor bij iets beter gestelde lagen, zeker wanneer die het gevoel hebben achtergesteld te worden als gevolg van etnische, religieuze of nationale onderdrukking en hun hoop op sociale promotie door de crisis afgesneden wordt. De explosieve cocktail is niet gecreëerd door een links beleid, integendeel. Het heeft ook niets met cultuur of godsdienst te maken, het is het resultaat

van een asociaal neoliberaal beleid waar ook de sociaaldemocratie en de groenen volledig in meestappen en dat de huidige rechtse regering nog verder opvoert.

Linkse partijen als PVDA of de Britse Labour-leider Corbyn wijzen terecht op de sociale afbraak en ook op de hypocriete banden tussen westerse regeringen en SaoediArabië. Wat wel ontbreekt, is een oproep tot gezamenlijk verzet en een offensief perspectief van een socialistische samenleving in onze dagelijkse strijd.

Het volstaat niet om te zeggen dat we “ons niet bang mogen laten maken”. Uiteraard moeten we er rekening mee houden dat de meeste arbeiders in shock zijn. Gelukkig zijn we hier, in tegenstelling tot bijvoorbeeld Turkije of Noord-Ierland, nog niet gewoon aan dit type geweld. We begrijpen dat links in die omstandigheden haar antwoorden eerst biedt op de werkvloer, via algemene vergaderingen. Zodra het ergste gevaar geweken is, moeten we echter ook uitpakken met massabetogingen die een programma tegen de besparingen en voor een toekomst verdedigen.

Op die manier kan de hoop op een betere toekomst het debat domineren, waardoor de wanhoop van geweld, terrorisme en religieus fundamentalisme de pas wordt afgesneden. Doorheen mobilisaties waarin de gemeenschappelijke belangen van de werkende bevolking, los van religie, afkomst, vakbondsof huidskleur, worden verdedigd, kunnen we de predikers van terreur en haat isoleren en ontmaskeren als aanstokers van een reactionair opbod.

We begrijpen dat links in die omstandigheden haar antwoorden eerst biedt op de werkvloer, via algemene vergaderingen. Zodra het ergste gevaar geweken is, moeten we echter ook uitpakken met massabetogingen die een programma tegen de besparingen en voor een toekomst verdedigen.

verweesd achterlaat, de onmacht doet overheersen en een collectief antwoord ondermijnt. Diegenen die voor IS op de vlucht zijn in Europa, krijgen hier op de koop toe te maken met toegenomen wantrouwen en extreemrechtse wraakacties zoals de brandstichting in asielcentra in Duitsland.

In dat opzicht is het terrorisme een reactionair antwoord op het imperialisme, de keerzijde van een en dezelfde reactionaire medaille. Socialisten moeten daar een antwoord op bieden. Als we het zieke systeem dat dit reactionaire opbod mogelijk maakt niet van antwoord dienen met een programma dat ingaat tegen de imperialistische politiek en tegen de terreur, dan ligt de weg open voor extreemrechtse, fundamentalistische en asociale krachten om op de angst en verwarring te groeien. Daarom pleiten socialisten voor de uitbouw van onafhankelijke massapartijen over religieuze grenzen heen, met een programma voor de nationalisatie onder democratische arbeiderscontrole van de oliesector en andere sleutelsectoren in het Midden-Oosten, de uitbouw van diensten, de creatie van jobs en het recht op zelfbeheer van volkeren.

E

en jongen springt uit een appartementsblok en zegt bij iedere verdieping die hij passeert tegen zichzelf “Jusqu’ici tout va bien, Jusqu’ici tout va bien”. De houding van onze politici ten overstaan van de enorme sociale problemen in Molenbeek afgelopen decennia doet denken aan de openingsscène van de film La Haine waarin reeds in 1995 de uitzichtloosheid, de haat en frustraties worden beschreven bij een groeiende groep jongeren in de Parijse banlieues. Dat een groep allochtone jongeren uit Molenbeek nu betrokken is bij weerzinwekkende terreuraanslagen doet het besef groeien dat na een lange val een harde landing volgt.

Een spiraal van oorlog en terreur sinds Irak Marxisten proberen te kijken naar de grondslagen van religieus extremisme, naar de diepere oorzaken die bepalen of een religie al dan niet wordt gebruikt om terreur te prediken. De media ontkennen niet dat het fenomeen van rechts islam-radicalisme vooral de laatste decennia groeide maar weigeren daar conclusies uit te trekken. De sociale ruïnes die imperialistische oorlogen om olie, grondstoffen en controle hebben achtergelaten, worden amper aangeraakt.

De invasie in Irak in 2003 was nochtans een sleutelmoment in de recente geschiedenis van het Midden-Oosten.

Die oorlog kon wereldwijd op verzet van miljoenen rekenen. LSP gaf geen enkele steun aan het beleid van Saddam maar maakte duidelijk wat de reële inzet was: controle over oliebronnen, de kwakkelende economie herstellen en wapenbedrijven spijzen. Democratie en vrijheid brengen, was slechts retoriek en de “war on terror” zou enkel meer terreur opwekken. Hoe pijnlijk accu-

raat waren die waarschuwingen!

Irak werd niet heropgebouwd. Dat was geen prioriteit. De dictatuur van Saddam was verdwenen, maar de sociale puinhoop bleef en werd erger.

Irak werd één van de meest bewapende landen van de regio en in de maanden na de invasie staken tal van conflicten de kop op waarin bevolkingsgroepen streden om de tekorten, achtergelaten door Saddams regime en de oorlog. Het conflict tussen de soennieten en sjiieten barstte in alle hevigheid los. Daar liggen de wortels voor het ontstaan van het soennitische ISIS. Sinds de oorlog in Irak is de regio in een permanente situatie van instabiliteit verzeild geraakt. De laatste strohalmen van het Westerse imperialisme waren te vinden in landen met bevriende dictaturen: golfstaten als Saoedi-Arabië, maar ook Tunesië, Egypte, ... Democratie was van geen tel, het waren steunpunten van stabiliteit voor de belangen van de Europese

en Amerikaanse regeringen. Die dictaturen werden echter meer en meer gehaat door de bevolking.

De revolutionaire golf in het MiddenOosten en Noord-Afrika die met deze dictaturen komaf maakte, passeerde ook in Syrië. De massa’s kregen vertrouwen om hun toekomst in eigen handen te nemen. In verschillende van deze revoluties werden de sektarische of etnische tegenstellingen tijdelijk naar de achtergrond geduwd omdat de bevolking besefte dat ze ondanks religieuze verschillen dezelfde belangen had en dat ze samen sterker stond. Tijdens de bezetting van het Tahrirplein in Egypte bijvoorbeeld beschermden christenen en moslimdemonstranten elkaar tijdens pauzes om te bidden, tegen aanvallen van de agressieve politie. Dit toont aan dat religie een secundaire rol speelt wanneer de massa’s zich bewust worden van hun klassenbanden en klassenpositie.

Het imperialisme en onder andere Saoedi-Arabië - die vreesden voor een besmetting van de revolutie - bogen de volksopstand in Syrië snel om in een uitzichtloos moeras door religieuze tegenstellingen te stimuleren. Dat SaoediArabië het religieuze conflict in Syrië deed oplaaien door te investeren in jihadistische en soennitische oppositie tegen Assad en zo de opkomst van IS in de hand werkte, stond een wapendeal van 10 miljard dollar tussen Frankrijk en Saoedi-Arabië niet in de weg. De VS steunde dan weer het Al-Nusra front (Al Qaeda) in de strijd tegen Assad terwijl Rusland Assad ondersteunde.

Syrië is het slagveld van wereldmachten, de rol van de gewone bevolking is beperkt tot die van slachtoffer.

Het ontbreken van een klassenalternatief Naast de bepalende rol van het imperialisme gedurende de laatste drie decennia, speelt ook het ontbreken van een antwoord van de linkerzijde in de regio een rol. De marionettendictaturen in de regio braken heel veel van de bestaande arbeidersorganisaties - dat was een van de redenen waarom het westen hen steunde. Kort na die revoluties in 2011 werden honderden vakbonden opgericht maar geen onafhankelijke massapartijen met een duidelijk klassenperspectief.

Toch waren er deze zomer nog verschillende massaprotesten tegen de regeringen in Irak en Libanon, bewegingen die opkwamen tegen werkloosheid, afbraak van diensten en privatiseringen. Wat er echter ontbreekt is een programma, een

methode en een organisatie om die strijd van de vakbonden. Indien de vakbonnaar een hoger niveau te tillen. den in Tunesië verder de strijd aangaan De rol van een klassenstandpunt is met de nieuwe regering en echte socivandaag het duidelijkst te illustreren ale strijd op de agenda zetten, zouden door de vergelijking te maken tussen reactionaire groeperingen zoals IS er Tunesië en de andere landen in Noord- minder ruimte vinden om te recruteren Afrika en het Midden-Oosten. De ster- onder jongeren. ke en invloedrijke vakbond UGTT in De positieve en negatieve lessen van de Tunesië beperkte de impact van sekta- revolutionaire golf in het Midden-Oosten rische conflicten in Tunesië na de val en Noord-Afrika, de rol van een klassenvan Ben Ali. Hoewel de nieuwe rege- perspectief, de strijd in België en de nood ring geen alternatief is op het regime aan een programma van nationalisaties van Ben Ali en islamfundamentalisme en arbeiderscontrole, dat ingaat tegen zoook daar aan een opmars bezig is door de wel het imperialisme als de reactionaire onveranderde sociale voorwaarden van fundamentalisten, geven indicaties van armoede en uitzichtloosheid, ontaardde hoe de grootst mogelijke eenheid gecrede situatie er niet in een religieuze bur- ëerd kan worden in de strijd voor een geroorlog. Dat kwam door de impact socialistische samenleving.

door

Mathias, leraar in Brussel

Sinds 13 november is Molenbeek voor de internationale pers de Europese draaischijf van het jihadisme geworden, een ‘playground for terrorism’ en een ‘getto van ellende’ in de hoofdstad van een ‘failed state’. In september moest er in de media echter nog kunnen gelachen worden met racistische cartoons waarbij allochtone kleuters uit Molenbeek als terroristen afgebeeld worden. Terreur is geen genetische aandoening en al zeker geen cultureel verschijnsel. Het is het trieste gevolg van een systeem dat miljoenen jongeren in oorlog, armoede, frustraties en een enorme woede duwt. Waar de woede niet wordt gekanaliseerd in collectieve strijd en een sociaal alternatief, kan het een voedingsbodem worden voor reactionaire fundamentalisten.

Zij slagen erin een kleine minderheid, 0,3% van de jonge mannen in Molenbeek, te doen geloven dat ze in Syrië wel een toekomst voor hen te bieden hebben.

De situatie in Molenbeek komt niet uit de lucht gevallen. In plaats van een failed state, benoemt men het probleem beter als een failed system. Zo zond de VRT een reportage over Molenbeek uit 1987 opnieuw uit. Jeugdwerkers waarschuwden toen voor een toename van radicalisering en criminaliteit bij een laag allochtonen uit de tweede of derde generatie indien er geen oplossingen kwamen op het gebrek aan werk, degelijke woningen en kwaliteitsvol onderwijs in de wijken. Dertig jaar later ligt de werkloosheid tegen de 30% in Molenbeek, oplopend tot 50% à 60% onder jongeren in de armste wijken. Met een gemiddeld inkomen van 9.844 euro per jaar is Molenbeek tevens de tweede armste gemeente van België: het inkomen ligt er meer dan 40% onder het Belgische gemiddelde. Voetballer Vincent Kompany stelde na de aanslagen dat dit te voorspellen was en dat het fundamentalisme moet begrepen worden als “de woede tegen een systeem dat niet inclusief is.”

Als reactie op de betrokkenheid van Belgische jongeren bij de aanslagen in Parijs, horen we de politici amper een woord reppen over deze problematiek. Minister van Binnenlandse Zaken, Jan Jambon,

was wel hypocriet genoeg om in een interview te stellen dat hij niet alleen “Molenbeek zou opkuisen” maar er ook “een verbetering nodig is op vlak van onderwijs, ruimtelijke ordening en gelijke kansen.”

Alsof wij al vergeten zijn dat de NVA een jaar terug mee een enorme besparingsronde organiseerde in het Nederlandstalige onderwijs, waarbij onder andere met meer dan 10% werd gesneden op het budget voor leerlingenbegeleiding. Daarnaast schafte deze Vlaamse N-VA regering ook het criterium ‘sociaal-economische situatie’ van de leerlingen af bij het verdelen van de onderwijsmiddelen.

De veiligheidsmolen die midden november op gang kwam, zal geen antwoord bieden op de achterliggende oorzaken van sociale uitsluiting en radicalisering. Repressie zal de afstand tussen de samenleving en de groep jongeren die daarbuiten valt alleen maar doen toenemen.

Veiligheid is belangrijk maar men kan zich niet ontdoen van het gevoel dat deze regering bewust de situatie uit balans trekt om de realiteit grondig te vervormen. Met militairen, pantservoertuigen, gesloten scholen en machinegeweren probeert ze de discussie uit het raamwerk van de sociale verhoudingen weg te trekken. Dat discussie over structurele gebreken in dit systeem ten allen koste vermeden dient te worden, werd onder andere ook bewezen met het verbieden van acties in Parijs en België tegen de klimaattop COP21.

De vraag rijst waarom deze regering niet even vastberaden optrad bij de aanpak van de jongerenwerkloosheid, de tekorten in het onderwijs, de ellenlange wachtlijsten voor sociale woningen, ... Repressie en het opkloppen van angstgevoelens zullen de samenleving slechts tijdelijk kunnen verlammen. De regering vergist zich als ze denkt dat een evolutie richting veiligheidsstaat deze sociale problemen kan ondersneeuwen. De revoluties in het Midden-Oosten en Noord-Afrika leerden ons recent nog dat wanneer de klassenkwestie opnieuw op de agenda komt te staan, geen enkel verbod deze discussie in de kiem kan smoren.

10

Thema internationaal

de

“De meest bekende socialiste in de VS, die niet Bernie Sanders heet, is herkozen.” Zo start een van de vele artikels die verschenen na Sawant’s herkiezing begin november. De meeste gevestigde media negeerden de overwinning van Sawant en Socialist Alternative, maar enkele kranten en nieuwssites vonden het wel de moeite. Zo raadde Al Jazeera aan om deze campagne te volgen als een van de zeven belangrijkste verkiezingen dit jaar in de VS.

net terug uit

I

Ingekorte versie van het editoriaal van ‘La Brecha’, de krant van onze Spaanse zusterorganisatie (vertaald door Marissa)

S

Bart Vandersteene, Seattle

n de campagne voor de presidentsverkiezingen wordt de vraag opgeworpen of een zelfverklaarde socialist als Bernie Sanders wel verkiesbaar is. In Seattle werd de afgelopen jaren aangetoond dat een socialist niet enkel verkozen kan worden, maar ook herkozen en dit ondanks zware tegenkanting. Sawant haalde uiteindelijk 56% van de stemmen in een zwaar bevochten campagne waarvoor de elite geld noch moeite spaarde.

De concrete verwezenlijkingen van Sawant en de afkeer tegenover het feit dat het grote geld zo gewoon is om verkiezingsresultaten te kopen, zorgden samen met een energieke en strijdbare campagne voor een verpletterende overwinning van Sawant.

Sawant’s politieke kracht is zo overtuigend omdat ze niet zozeer campagnes voert, maar bewegingen bouwt. Wanneer ze druk wil uitoefenen op het wetgevende proces, vult ze de gemeenteraadszaal met boze activisten.

Wanneer ze wil herkozen raken, mobiliseert ze die bewegingen en bouwt ze een campagne rond belangrijke eisen die de tijdsgeest uitdrukken en die alle kandidaten verplichten om daar in zekere zin in mee te gaan.

In de campagne van Sawant waren 600 vrijwilligers actief. Er werd deuraan-deur gegaan bij 90.000 mensen.

Er waren 178.000 telefoongesprekken.

Ruim 3.500 giften zorgden voor een campagnekas van meer dan 450.000 dollar. Dertig vakbondsafdelingen steunden de campagne. De kracht van een goed georganiseerde campagne van onderuit haalde het van het grote geld.

De site crosscut.com stelde: “De mate waarin Kshama Sawant iedereen overtreft op het vlak van bepaalde financiële ophalingen en het feit dat ze zoveel kleine donoren heeft, is de duidelijkste indicatie dat de oude garde door elkaar geschud wordt in deze verkiezing.”

Sawant en Socialist Alternative hebben op twee jaar een nieuwe politieke cultuur geïntroduceerd in Seattle. Het was de eerste grote stad in de VS waar het minimumloon tot 15 dollar per uur werd opgetrokken. Het plan om de huurprijs voor sociale woningen te verviervoudigen werd tegengehouden. Er kwamen miljoenen dollars extra voor sociale diensten; zo werd een vluchthuis voor vrouwen opgezet. Op mic.com werd beschreven hoe Kshama

Sawant op korte termijn zoveel resultaten kon boeken: “Sawant’s politieke kracht is zo overtuigend omdat ze niet zozeer campagnes voert, maar bewegingen bouwt. Wanneer ze druk wil uitoefenen op het wetgevende proces, vult ze de gemeenteraadszaal met boze activisten. Wanneer ze wil herkozen raken, mobiliseert ze die bewegingen en bouwt ze een campagne rond belangrijke eisen die de tijdsgeest uitdrukken en die alle kandidaten verplichten om daar in zekere zin in mee te gaan.”

er zitten ook tegenstellingen in zijn burgemeester McGinn zei in een incampagne. Opkomen voor de wer- terview: “Je ziet een grote toestroom kende klasse en voor de toekomst van van geld in deze campagne, ook voor de jongeren is niet mogelijk met de de andere zetels. Als ze Kshama niet Democratische partij. Die partij heeft kunnen verslaan, willen ze tenminste zich de afgelopen decennia steeds een muur rond haar bouwen.” opnieuw opgeworpen als het meest Kshama Sawant is natuurlijk maar stabiele politieke instrument van de kapitalisten, van Wall Street en van de miljardairs waar Sanders zich tegen afzet.

Om de eisen van Sanders te realiseren, zal er nood zijn aan een nieuwe partij die onaf hankelijk is van het Socialist Alternative bouwt Seattle als model grote geld. Socialist Alternative heeft De campagne in Seattle vond plaats in Seattle op kleine schaal aangetoond op dit moment aan nieuwe tegen de achtergrond van een groei- hoe dit kan. De Amerikaanse samen- afdelingen in het hele land. ende steun voor Bernie Sanders. Die leving is rijp om dit ook op nationaal Honderden activisten die pleit in zijn campagne voor een po- vlak te doen. litieke revolutie en verklaarde zich geïnspireerd raakten door voorstander van democratisch soci- ‘The battle of Seattle’ 2015 het voorbeeld van Seattle alisme. Decennialang was ‘socialist’ In 2015 werden alle negen zetels in een scheldwoord in de VS, maar die de gemeenteraad van Seattle verko- willen meebouwen aan periode is definitief voorbij. Volgens zen met een nieuw stelsel. Het werden een recente peiling hebben 69% van meteen ook de duurste verkiezingen een nieuwe socialistische de jongeren onder de 29 jaar er geen uit de geschiedenis van de stad. Het beweging. probleem mee om voor een socialisti- establishment gaf veel geld uit aan de sche kandidaat te stemmen. campagne tegen Sawant: er dook zelfs De Amerikaanse samenleving kent een Republikeins kiesfonds op om goed voor één stem op een gemeenteeen diepe crisis. Volgens een recente Pamela Banks te ondersteunen. Banks raad van negen. Maar de komende vier studie zou de helft van de bevolking op profileerde zich als een progressieve jaar zal ze verder bouwen op de funof onder de rand van de armoede leven. kandidate vanuit sociale bewegingen damenten die de afgelopen jaren werTegelijk is de VS het rijkste land uit de waarbij zij ‘verenigend’ zou werken den gelegd. De speerpunten van haar geschiedenis van de mensheid met een waar Kshama Sawant ‘verdeeldheid’ kiescampagne werden de centrale theenorme rijkdom die geconcentreerd is zou creëren. De financiële steun van ma’s van het politieke debat. Er moet in de handen van een alsmaar kleiner big business doorprikte het progres- een halt toegeroepen worden aan de wordende elite. Het is niet verwonder- sieve karakter van haar kandidatuur. fors stijgende woningprijzen. Kshama lijk dat een deel van de bevolking op De massale steun van onderuit voor Sawant en Socialist Alternative eisen zoek gaat naar alternatieven en wil we- Kshama Sawant toonde de eenheid een publieke controle op de huurprijten wat socialisme inhoudt. van onderuit tegen de kandidaat van zen als noodmaatregel. Dat is nodig Het succes van de campagne van het establishment. om stijgingen van 100% of meer, zoals Bernie Sanders is geen totale verrasHet establishment had niet alleen de nu vaak gebeurt, onmogelijk te maken. sing. Het kapitalisme slaagt er ook in handen vol met de campagne tegen Tegelijk is er een concreet plan voor de VS niet in om een grote meerder- Sawant, ook in de andere districten betaalbare huisvesting door met de heid van de bevolking een veilige toe- werden veel middelen ingezet om ‘hun’ stad zelf woningen te laten bouwen in komst te bieden. kandidaten te verkiezen. Er waren ver- plaats van de huisvestingmarkt volleHet succes van Sanders wijst op de schillende anti-establishmentkandida- dig aan de privé over te laten. zoektocht naar een alternatief. Maar ten die het nipt niet haalden. Voormalig Socialist Alternative heeft ook voor-

11

Spaanse verkiezingen: stemmen is niet genoeg!

Socialisme steeds populairder in de VS.

artikel door

internationaal Thema

www.socialisme.be december 2015 / januari 2016

Linkse Socialist

stellen ontwikkeld rond progressieve belastingen die de rijksten in de stad - want die zijn er zeker - doen meebetalen voor noodzakelijke investeringen in openbaar vervoer en andere diensten. Er was in de kiescampagne ook een voorstel voor een publieke stedelijke internettoegang. Nu zijn er feitelijke monopolies van private internetbedrijven wat leidt tot slechte dienstverlening, beperkte kwaliteit en trage snelheid terwijl de facturen hoog oplopen.

“Ik zal jullie probleem niet alleen kunnen oplossen, jullie moet zich organiseren,” zei Kshama Sawant aan al wie wil opkomen voor zijn of haar rechten.

Als dit de komende vier jaar gebeurt, zal Seattle verder een laboratorium en kweekvijver voor het 21ste-eeuwse socialisme in de VS worden.

Het lokale magazine Seattle Met was zeker niet altijd enthousiast over het socialistische programma van Kshama Sawant. Maar in de aanloop naar de verkiezingen moest ook Seattle Met erkennen dat de socialistische verkozene een positieve impact had. In een verkiezingsspecial stelden ze over de verkiezingen in het tweede district: “Stem Sawant als je de rijken wil belasten. Stem Banks als je wil dat de meest fascinerende periode uit de politieke geschiedenis van Seattle tot een vroegtijdig einde komt.”

Socialist Alternative bouwt op dit moment aan nieuwe afdelingen in het hele land. Honderden activisten die geïnspireerd raakten door het voorbeeld van Seattle willen meebouwen aan een nieuwe socialistische beweging.

Met LSP hebben we een klein steentje bijgedragen aan deze belangrijke ontwikkeling. Een sterke socialistische beweging in de VS vormt immers een essentiële stap vooruit in onze wereldwijde strijd voor een socialistische samenleving.

trijd van onderuit nodig voor een massabeweging die een einde kan maken aan dit systeem De parlementsverkiezingen van 20 december kondigen zich aan als het afsluitende hoogtepunt van de vele verkiezingen die Spanje dit jaar kende. Aangezien politiek zich baseert op de belangen van verschillende sociale klassen, zullen de resultaten uitdrukking geven aan de staat van de beweging van de werkenden, jongeren, werklozen en alle onderdrukten.

We komen actief op voor het maximaliseren van de resultaten van de linkerzijde.

We moeten tegelijk ook beseffen dat een verkiezingsresultaat slechts een momentopname is van het bewustzijn van brede lagen van de bevolking: een stilstaande foto van een levendig proces. De massale strijdbewegingen van de afgelopen vijf jaar en de enorme steun voor de acties gaven het beste beeld van de kracht van de werkende bevolking. Er is momenteel wat een afname van de strijd, maar de acties van de voorbije jaren blijven hun stempel drukken.

Bij alle verkiezingen die dit jaar plaatsvonden, van lokale en regionale tot nu ook nationale, verdedigde Socialismo Revolucionario, de Spaanse zusterorganisatie van LSP, de nood aan een eengemaakte kandidatuur van de consequente linkerzijde. Zo’n kandidatuur die van onderuit wordt opgebouwd, zou de krachten die zich tegen het besparingsbeleid verzetten verenigen.

Het zou de draad opnemen die werd gestart door de linkse eenheidslijsten bij de lokale verkiezingen van mei. Die brachten in verschillende steden, zoals Madrid en Barcelona, linkse kandidaten aan de macht.

Jammer genoeg was er voor de parlementsverkiezingen van 20 december geen dergelijke eenheid mogelijk.

Dat komt niet door onoverkoombare politieke meningsverschillen, maar door organisatorische redenen en bureaucratische beslissingen van bovenaf gericht op het vermijden van eenheid van onderuit. Politiek gezien is er geen enkele objectieve rechtvaardiging voor het bestaan van verschillende linkse lijsten. Zeker niet in een context waarin het eerste doel moet zijn om het tweepartijenstelsel (van de conservatieve PP en de sociaaldemocratische PSOE) te breken, alsook om de opkomst van de nieuwe rechtse partij Ciudadanos af te blokken.

Politiek gezien is er geen enkele objectieve rechtvaardiging voor het bestaan van verschillende linkse lijsten. Zeker niet in een context waarin het eerste doel moet zijn om het tweepartijenstelsel te breken, alsook om de opkomst van de nieuwe rechtse partij Ciudadanos af te blokken.

formatie, de afgelopen maanden geleidelijk aan overboord gegooid heeft.

Podemos liet verschillende programmapunten vallen omdat het een gematigde positie wilde innemen en zich sterker wilde centraliseren. Maar anderzijds gaat Izquierda Unida gebukt onder het historische gewicht van fouten zoals coalities met besparingspartijen. Dit ondermijnt het potentieel van IU terwijl Podemos het imago heeft van een nieuwe en frisse formatie.

Geen van beide linkse lijsten brengt een concrete benadering om een einde te maken aan het kapitalisme. In de huidige context van crisis toonde de Griekse ervaring nochtans dat zelfs de kleinste hervorming om onze levensDe lijst ‘Volkseenheid’, de lijst van voorwaarden te verdedigen of te verbeIzquierda Unida (Verenigd Links), teren een verregaande confrontatie met staat het dichtste bij een antibespa- het systeem en zijn instellingen vereist. ringspolitiek en een breuk met het hui- De eisen van de bevolking verdedigen, dige beleid. Het programma van de lijst kan niet in het kader van de dictatuur – of toch de aanzet voor het programma van de trojka en de markten. Dat is de – herneemt veel elementen die de lei- les die we uit de Griekse ervaringen ding van Podemos, de nieuwe linkse moeten trekken. Breken met die heer-

schappij van de markten – en dus ook met de Europese Unie en de euro – is noodzakelijk om degelijke voorwaarden af te dwingen voor de werkenden in Spanje en de rest van Europa.

De meest pragmatische stemmen van het Spaanse kapitalisme beseffen dat hun gevestigde orde in vraag wordt gesteld. Ze stellen openlijk dat een grondwethervorming nodig is.

Alle instellingen en partijen verliezen aan vertrouwen. Het Catalaanse volk wil democratisch over haar eigen lot beslissen. Dit alles zet druk op het Spaanse regime dat in 1978, na het einde van de dictatuur, werd gevestigd.

Delen van het establishment willen dit regime wat hervormen om strijd tegen heel het systeem te stoppen.

Links en de arbeidersbeweging moeten er zich bewust van zijn dat de huidige problemen niet opgelost worden door de grondwet te hervormen, ook niet door een grootschalige aanpassing ervan. De problemen waarmee de werkenden en hun gezinnen gecon-

fronteerd worden, zitten niet in de instellingen of de structuur van het land maar in het fundament van het kapitalisme: het feit dat een handvol mensen het leeuwendeel van alle rijkdom bezit terwijl een steeds groter deel uit de boot valt. We moeten daar iets aan doen door de bestaande middelen in publieke handen te brengen zodat we er democratisch over kunnen beslissen. Dat is het punt waarvan een socialistische oplossing moet vertrekken, zowel op nationaal, Europees als wereldwijd vlak.

Socialismo Revolucionario stelt dan ook dat stemmen voor de radicale linkerzijde belangrijk is, maar niet volstaat. We moeten verder gaan en een politieke strijd voeren voor een programma dat breekt met dit systeem.

Tegelijk moeten we bouwen aan de beweging op straat met de traditionele methoden van de arbeidersbeweging – betogingen, bezettingen en stakingen – in een strijdplan dat van onderuit wordt beslist en gedragen.

Een linkse regering in Portugal?

I

n de Portugese verkiezingen wonnen zowel het Links Blok (BE) als de Communistische Partij (PCP).

De sociaaldemocratische ‘Socialistische’ Partij slaagde er niet in om een absolute meerderheid te halen. Ook de rechtse PaF - een alliantie van de heersende partijen PSD en CDS - slaagde daar niet in. President Cavaco Silva probeerde op ondemocratische wijze toch een rechtse regering op de been te brengen, maar premier Coelho hield amper twee weken stand.

Nu is de PS aan de beurt om een regering te vormen.

Het resultaat van de verkiezingen van 4 oktober werd in de gevestigde media voorgesteld als een overwinning van rechts. Maar de regeringspartijen kregen geen mandaat van de kiezers. De alliantie PaF haalde 36,8% van de uit- lijkheid op te nemen. Het zou correct gebrachte stemmen. Maar liefst 43% zijn om de vorming van een PS-regering van de bevolking ging niet stemmen. te ondersteunen om rechts af te blokken Ondanks het asociale beleid van de vori- en dit in ruil voor toegevingen aan de ge rechtse regering kon de PS de verkie- werkende bevolking, maar linkse parzingen evenmin winnen. De PS steunde tijen mogen niet in de val trappen waarde interventies van de trojka en voerde bij ze zich verbinden tot een regering voor 2011 zelf een besparingsbeleid. die binnen de grenzen van het kapitaZowel het Links Blok (BE) als de lisme en het besparingsbeleid handelt.

Communistische Partij (PCP) toonden Doorheen de recente geschiedenis zazich bereid om de PS een regering te gen we hoe rampzalig dit is voor links. laten vormen en onder bepaalde voorDe PS wil de zogenaamde ‘rode lijwaarden een regeringsverantwoorde- nen’ van radicaal links zoveel mogelijk

Een linkse regering moet het besparingsbeleid verwerpen en opkomen voor volledige tewerkstelling, de heropbouw van de openbare diensten, verhoging van het inkomen van de werkende bevolking tot minstens het niveau van voor de crisis en de middelen hiervoor moeten gezocht worden waar ze zitten: bij de superrijken en de grote bedrijven. Dit moeten rode lijnen voor de linkerzijde zijn bij de vorming van een regering. afzwakken om een ‘light’ besparings- moeten gezocht worden waar ze zit- links zit bij de organisatie en mobilisabeleid te voeren. Er werd bovendien een ten: bij de superrijken en de grote be- tie van onderuit. De eisen van de straten, mediacampagne gevoerd tegen de mo- drijven. Dit moeten rode lijnen voor scholen en werkplaatsen moeten naar gelijkheid van een linkse regering. Zo de linkerzijde zijn bij de vorming van het parlement gaan en niet omgekeerd. had de president het over de nood aan een regering.

Alle onderhandelingen over een linkse ‘stabiliteit’ en ‘vertrouwen’.

De linkse eisen zullen niet afgedwon- regering moeten publiek en open zijn Een linkse regering moet het bespa- gen worden in de regeringskabinetten. voor de werkenden. Alle eisen van links ringsbeleid verwerpen en opkomen Onderhandelingen voeren met diege- moeten verdedigd worden op straat om voor volledige tewerkstelling, de herop- nen die de afgelopen 40 jaar toonden ze kracht bij te zetten. Opdat een linkse bouw van de openbare diensten, verho- dat ze de belangen van de heersende regering kan slagen, moet er een grote ging van het inkomen van de werkende klasse en de markten verdedigen tegen mobilisatie zijn waarbij het regeringsbevolking tot minstens het niveau van de behoeften en noden van de bevolking, programma doorheen de mobilisatie voor de crisis en de middelen hiervoor zal ons niet ver brengen. De kracht van wordt opgemaakt.

12

Thema boeken

de

Linkse Socialist

Nieuw boek: “PVDA en LSP. Verschillen en mogelijke raakvlakken in de opbouw van een politiek alternatief”

W

e publiceren een boek door Eric Byl over de verschillen en mogelijke raakvlakken tussen LSP en PVDA. Eind 2013 schreef Eric deze tekst om de discussie binnen LSP over de electorale groei van PVDA te voeren. De tekst bleef even liggen, maar is nu met een actueel voorwoord afgewerkt en gepubliceerd.

Vanwaar dit boek? Overal in Europa en in de VS zien we mogelijkheden en vooruitgang voor nieuwe linkse krachten. In Griekenland kwam Syriza zelfs aan de macht met de verkiezingsbelofte om te breken met het besparingsbeleid. De beloften werden niet ingelost wat tot ontgoocheling leidt. Maar tegelijk werden ook de mogelijkheden aangetoond. Er is geen enkele reden om aan te nemen dat er in België geen ontwikkeling van een sterke linkse kracht mogelijk is. De PVDA is als grootste linkse partij het best geplaatst om daar een rol in te spelen. De eerste electorale stappen vooruit zijn gezet met 2 verkozenen in de Kamer, 6 regionale parlementsleden en 52 lokale verkozenen in de gemeenten en districten. Dit is een belangrijke ontwikkeling voor elke linkse militant, voor al wie een politiek alternatief op de besparingspartijen wil. Vandaar dat we het noodzakelijk vinden om dieper in te gaan op de ontwikkeling van PVDA. Om te begrijpen waar de PVDA vandaan komt en hoe LSP zich ertoe verhoudt, is het nodig om een analyse te maken van onze verschillende achtergronden en ontwikkelingen die belangrijke meningsverschillen verklaren. Nagaan wat die meningsverschillen zijn en wat daarvan aan de basis ligt, is een vereiste om ernstige discussies erover te kunnen aangaan.

Het boek keert terug tot de scholierenstakingen van 1966, de beweging Leuven Vlaams en de bedrijfsbezettingen in het begin van de jaren 1970.

Het ontleedt een heel aantal posities, niet alleen van de PVDA maar ook van de KPB, RAL en Vonk over diverse onderwerpen zoals de Golfoorlog, de NAVO-interventie in Joegoslavië, de strijd tegen racisme, de gebeurtenissen in de Jongsocialisten, ...

We verwelkomen de vooruitgang van PVDA: ze zet linkse ideeën opnieuw op de agenda en bevordert discussie over alternatieven op het kapitalisme.

Er zijn echter ook beperkingen in de politieke opstelling van PVDA die erg welwillend staat tegenover samenwerking en coalitievorming met de officiële linkerzijde van sociaaldemocratie

men, we moeten ook nagaan hoe we die voorstellen kunnen realiseren. Dat vereist een breuk met het volledige systeem. Door een socialistisch alternatief los te koppelen van de dagelijkse Het boek keert terug tot strijd, wordt die strijd verzwakt en de scholierenstakingen wordt het socialistisch alternatief ook abstracter. Dat is een belangrijke krivan 1966, de beweging tiek die wij hebben op de benadering Leuven Vlaams en de van PVDA. Onze kritieken op de PVDA zijn er bedrijfsbezettingen in niet om punten te scoren, maar net het begin van de jaren om te vermijden dat de PVDA dezelfde weg opgaat van andere linkse for1970. Het ontleedt een maties en de aangeboden kansen verheel aantal posities, niet kwanselt in machtsdeelname. Zoals het boek concludeert: “We nodigen de alleen van de PVDA maar PVDA uit om haar bondgenoten niet ook van de KPB, RAL te zoeken op haar rechterflank. Daar en Vonk over diverse is niet meer te halen dan een judaskus om de PVDA aan het beleid te verbranonderwerpen zoals de den. De bondgenoten bevinden zich Golfoorlog, de NAVOop de linkerflank: bij diegenen die in interventie in Joegoslavië, strijdbewegingen aan dezelfde kant van de barricade staan. Ze zijn kleide strijd tegen racisme, ner en ze zijn vranker, maar ze staan in tegenstelling tot de rechterflank aan de gebeurtenissen in de de kant van de arbeiders en de onderJongsocialisten, ... drukten en ijveren elk op hun manier voor echte, in ons geval socialistische, en groenen - de linkerflank van de be- maatschappijverandering.” sparingspartijen - terwijl tegelijk een erg gesloten houding wordt ingenoHet boek “PVDA en LSP. Verschillen men tegenover andere krachten links en mogelijke raakvlakken in de opvan die partijen. bouw van een politiek alternatief” telt LSP doet waar mogelijk construc- 146 pagina’s en kost 12 euro (verzentieve voorstellen tot samenwerking dingskosten inbegrepen). Bestellen met PVDA, voorlopig zonder veel kan door over te schrijven op BE 48 resultaat. Met de verkiezingen van 0013 9075 9627 van Socialist Press 2014 werd elke samenwerking af- met vermelding ‘boek PVDA’. gewezen en ondertussen werd ook het bredere ‘Gauche d’Ouverture’ langs Franstalige kant opgedoekt. We begrijpen dat PVDA de eigen vooruitgang wil consolideren en geen eindeloze discussies onder links ustave Dache is een veteraan wil voeren. Maar binvan de arbeidersstrijd in ons nen de arbeidersbeweland. Eerder schreef hij een ging zijn er verschillende boek over de staking van 1960-61. ideeën en stromingen die Dat boek verscheen eind 2010 in niet zomaar onder de mat het kader van de 50ste verjaardag kunnen geveegd worden. van de Grote Staking. Nu is er een Doorheen de eerste ervanieuw Franstalig boek van Gustave ringen met nieuwe linkse Dache met een getuigenis voor een krachten zoals Syriza strijdbaar en antikapitalistisch blijkt ook het belang van syndicalisme. een politiek programma gericht op een breuk met Er wordt ingegaan op de staking van het kapitalisme. Het voljuni 1970 bij Caterpillar in Charleroi. staat niet om voorstellen Daar stond Gustave aan het hoofd van een te doen voor verbeterinstrijdbare spontane beweging. Naar aangen en veranderingen die leiding van de acties werd Gustave afgede meerderheid van de dankt, net zoals andere strijdbare delegees bevolking ten goede ko-

D

Deze toename van de rijkdom heeft echter niet geleid tot een algemene stijging van de welvaart. Integendeel: terwijl bedrijven recordwinsten boeken en speculanten hun kapitaal vertienvoudigen, gaat de voormalige koloniale wereld gebukt onder oorlog en hongersnood, is de economie van de ex-stalinistische staten ineengestuikt en heerst in het Westen massale structurele werkloosheid. De globale stijging van de rijkdom is aan de overgrote meerderheid van de wereldbevolking voorbijgegaan.

Stop de privatiseringen

Hoewel de arbeiders deze rijkdom produceren, hebben ze niet de minste inspraak in de aanwending ervan. Heel de productie staat in functie van de winsthonger van een handvol kapitalisten.

Dit leidt tot schrijnende tegenstellingen.

Er is nood aan betaalbare en comfortabele sociale woningen, aan gratis openbaar vervoer, aan onderwijs toegankelijk voor iedereen, aan speelterreinen en recreatiecentra, aan een nationale gezondheidsdienst die gratis en publiek is.

De middelen hiervoor zijn voorhanden. Op dit ogenblik gaat het echter de andere kant uit.

Openbare diensten worden gerentabiliseerd en opgesplitst. De winstgevende delen worden verkocht aan de hoogste bieder, de onrendabele worden afgestoten. Er is al lang geen sprake

meer van diensten. De marktlogica heeft ook in de openbare sector toegeslaan. Voortaan spreekt men van openbare bedrijven in afwachting van de volgende privatisering.

32-urenweek

In de private sector richt de “vrije” markt een ravage aan. Alle verworvenheden worden afgebroken in naam van de competitiviteit.

Arbeidscontracten ruimen plaats voor onderaanneming, uitzendarbeid en andere nepjobs.

Een miljoen arbeiders in België wordt regelmatig geconfronteerd met werkloosheid. Dit heeft geleid tot de verpaupering van een deel van de arbeiders en hun gezinnen. Pensioenen, werkloosheids- en ziekteuitkeringen staan op de helling door de uitholling van de sociale zekerheid.

LSP/PSL is voor het volledig herstel van de index en een minimumloon van 1500 euro netto, tegen de afbraak van de sociale zekerheid en de uitholling van het arbeidscontract. Wij verzetten ons tegen iedere bedrijfssluiting omdat dit onder het kapitalisme enkel leidt tot werkloosheid en armoede.

De enige maatregel die de massale werkloosheid kan oplossen is de onmiddellijke invoering van de 32-urenweek, zonder loonverlies en met evenredige aanwervingen.

Een nieuwe arbeiderspartij

De vakbondsleidingen hebben de kapitalistische afbraaklogica aanvaard. Ze beperken zich tot het “sociaal” begeleiden van de herstructureringen.

Daartegenover stellen wij het strijdsyndicalisme: vechten voor iedere job en het behoud van alle verworvenheden.

De arbeidersklasse heeft een partij nodig die deze strategie politiek kan en wil vertalen. Zo’n partij moet openstaan voor iedereen die wil vechten tegen de sociale afbraak.

Ze moet zich verzetten tegen iedere verdeling van de arbeiders, of het nu is op basis van racisme, seksisme of geloof. Dit kan het best door op te komen voor volledige gelijke rechten.

Ze moet de strijd aanbinden tegen het imperialisme en vechten tegen de vernietiging van het

Welkom, nieuwe lezers!

Kapitalisme is ziek systeem, socialistisch alternatief is nodig

We hadden ons tot doel gesteld om in de maanden september, oktober en november 135 nieuwe abonnementen te maken. Dat waren er 45 per maand. De campagne werd intensief gestart in september met 67 nieuwe abonnementen. Daarna viel het ritme een beetje terug, maar op 30 november, de datum waarop we naar de drukker gaan, staan we op een zucht van onze doelstelling. Welkom aan onze nieuwe vaste lezers!

Deze krant komt een week later uit door het LSP-congres van 20-22 november, hierdoor gaat deze krant pas op maandag 7 december op de post naar de abonnees. De volgende edities verschijnen op maandag 1 februari, maandag 29 februari, maandag 28 maart en vrijdag 29 april.

Na de aanslagen in Parijs werden verschillende vakbondsacties uitgesteld. Wij deden de oproep om de grote acties te vervangen door personeelsvergaderingen op de werkvloer om de situatie en het besparingsbeleid te bespreken. Veiligheid op de werkvloer is afgedwongen door de arbeidersbeweging, veiligheid in de samenleving zullen we eveneens met de arbeidersbeweging moeten afdwingen. De stakingsacties van 23 november in Henegouwen en Namen gingen wel door, maar op veel plaatsen waren de acties aangepast en beperkt. Militanten van LSP kwamen tussen in verschillende steden en discussieerden aan de piketten. Zo verkochten we in Charleroi 16 exemplaren van ons maandblad en maakten we er twee abonnementen.

V

die in de spontane stakingen van begin jaren 1970 een rol speelden. Hij schreef er destijds een brochure over: ‘Tien dagen die de directie van Caterpillar en de leiding van ABVV en ACV deden wankelen’.

Deze brochure wordt met een actuele inleiding gepubliceerd en er wordt ook ingegaan op de situatie vandaag bij Caterpillar.

Verder wordt ook teruggekeken op de staking bij AGC Splintex uit 2005.

Dit boek telt 178 pagina’s en is verkrijgbaar via onze redactie. Het boek kost 12 euro (verzendingskosten inbegrepen).

Bestellen kan door over te schrijven op BE 48 0013 9075 9627 van Socialist Press met vermelding ‘boek strijdbaar syndicalisme’.

waar LSP voor staaT e technische en wetenschappelijke mogelijkheden van de mens zijn nog nooit zo uitgebreid geweest. De jongste 50 jaar verdrievoudigde het gemiddelde inkomen per hoofd van de wereldbevolking. Er is voldoende rijkdom om iedereen een degelijke levensstandaard te garanderen. België vormt hierop geen uitzondering. Zelfs na de gouden jaren ‘50 en ‘60 bleef de totale werkelijke waarde van alles wat we samen produceren toenemen. In ‘96 bedroeg dit dubbel zoveel als in ‘83.

LSP congres

13

LSP in actie

Getuigenis voor een strijdbaar syndicalisme

G

partijnieuws Thema

www.socialisme.be december 2015 / januari 2016

milieu. Ze moet het zelfbeschikkingsrecht van Vlamingen, Walen en Brusselaars respecteren, zonder in de val te trappen van diegenen die de arbeiders door communautair opbod willen verzwakken (cfr. splitsing sociale zekerheid).

Ze zou moeten ageren voor de nationalisatie van de sleutelsectoren van de economie onder rechtstreekse arbeiderscontrole.

Revolutie

het bedrijf, van de nationale vakbonden en van de arbeidersregering.

Iedere functionaris moet verkozen en permanent afzetbaar zijn. Hij/zij mag niet beschikken over een hoger loon dan het gemiddelde loon van de arbeiders die hij/zij vertegenwoordigt.

Op die manier kan het wanbeheer vermeden worden zoals dit in de planeconomieën in het exOostblok bestond.

Dit programma is enkel uitvoerbaar indien de arbeidersbeweging de macht uit handen neemt van de kleine minderheid van kapitalisten. De heersende klasse zal haar privileges echter niet zomaar afstaan. Het breken van de kapitalistische staat zal een revolutie vereisen. Daarom bouwen wij aan een revolutionaire marxistische partij.

Voor socialisme en internationalisme

Arbeidersdemocratie

LSP/PSL maakt deel uit van het Comité voor een Arbeidersinternationale (CWI), dat actief is op alle continenten. Onze strijd in België zien wij in het kader van een arbeidersstrijd in de hele wereld voor een socialistische maatschappij.

De productie moet in functie staan van de reële behoeften van de bevolking. Ze moet georganiseerd worden via een democratisch productieplan, opgesteld en gecontroleerd door raden, samengesteld uit vertegenwoordigers van de arbeiders van

De socialistische revolutie breekt altijd uit op het nationale vlak, maar eindigt in de internationale arena. Arbeidersdemocratie en socialistische planning kunnen niet beperkt blijven tot één land.

Het isolement van Sovjet-Rusland heeft tot haar degeneratie vanaf 1924 geleid.

Voor arbeiderseenheid Voor socialisme

an 20 tot en met 22 november hield LSP haar 14de partijcongres.

Normaal is er om de twee jaar een congres, nu zaten er drie jaar tussen omwille van het schitterende actieplan tegen de rechtse regering vorig jaar.

Op het congres werd uiteraard een evaluatie gemaakt van dat actieplan, van de sterke elementen die aantoonden dat de arbeidersbeweging ‘alive and kicking’ is maar ook van de beperkingen en complicaties zoals het gebrek aan een duidelijk ordewoord van een tweede actieplan tot de val van de regering en een alternatief op de besparingspartijen.

Natuurlijk werd op dit congres ook veel aandacht besteed aan de aanslagen in Parijs, de wereldwijde instabiliteit en de terreurdreiging bij ons.

Dit systeem is ziek, het brengt de meerderheid van de bevolking steeds meer ellende, oorlog en terreur. Wij organiseren ons om op te komen voor een andere samenleving, een socialistische samenleving. Het potentieel voor fundamentele verandering is aanwezig. Als de bestaande middelen en technologische kennis aangewend worden in het belang van iedereen, kunnen we volgens de wetenschap-

Foto: Julie (Luik) per Stephen Hawking allen een leven in luxe leiden. Het zou natuurlijk ook veranderingen inzake productiewijze vragen, met dringende maatregelen rond klimaatverandering en energie.

Dat kan enkel indien de meerderheid van de bevolking ook effectief democratische controle heeft over de sleutelsectoren van de economie die in publieke handen worden genomen.

Maar terwijl we potentieel een leven in luxe kunnen leiden, krijgen we armoede, werkloosheid, terreur, racisme en repressie. Het besparingsbeleid zorgt ervoor dat steeds grotere groepen uit de boot vallen. Het falende buitenlandse beleid van het imperialisme maakt geen einde aan oorlogen en dictaturen, het versterkt die net.

En toch stellen de gevestigde politici vandaag bijna eensgezind voor om met meer repressie en meer oorlog de terreurdreiging aan te pakken. Heeft die vorige ‘oorlog tegen terreur’ dan voor meer veiligheid gezorgd? Heeft het besparingbeleid van de afgelopen jaren het probleem van armoede en sociale uitsluiting in wijken als Molenbeek opgelost? Steeds opnieuw hetzelfde doen maar een ander resultaat verwachten, is volgens Einstein de definitie van waanzin.

Als de rampzalige situatie in het Midden-Oosten en de gevolgen ervan tot bij ons, zowel de vluchtelingencrisis als de terreurdreiging, iets

aantoont, dan wel dat dit systeem bijzonder ziek is. LSP ziet een congres als een ogenblik van collectieve discussie om samen sterker te staan in de strijd tegen dit systeem en de opbouw van een alternatief. Dat dit mogelijk is, zagen we doorheen het actieplan eind 2014 en met de internationale uitingen van een groeiende zoektocht naar alternatieven. In die zoektocht willen wij een rol spelen, zowel internationaal als in België. De verslagen van LSP-leden die deelnamen aan de werking van onze zusterorganisaties in Seattle en Ierland waren inspirerend. Maar ook de veelzijdigheid van onze eigen interventies die de afgelopen drie jaar zeker op syndicaal vlak sterk uitgebreid zijn, was enthousiasmerend.

Een context van angst en onzekerheid kan tijdelijk verlammend werken voor de arbeidersbeweging. Als het politieke debat volledig gedomineerd wordt door de rechterzijde heeft dit onvermijdelijk een impact op brede lagen van de bevolking. Maar de rechterzijde kan ons slechts een toekomst bieden van meer ellende, oorlog en terreur. Wat we nu zien, zit ingebakken in dit systeem in crisis. De strijd voor een socialistisch alternatief is actueler dan ooit, het potentieel ervoor is aanwezig. Versterk LSP zodat we samen de enorme uitdaging van maatschappijverandering kunnen aangaan!

Financiële oproep op LSP-congres Het LSP-congres werd bijgewoond door 130 afgevaardigden en bezoekers. Er werden drie nieuwe boeken gelanceerd op het congres (zie kader hieronder). Samen met de uitgebreide stock aan goedkope tweedehandsboeken zorgde dit voor een recordomzet voor onze boekenstand. De financiële oproep door Stéphane Delcros bracht de aanwezigen niet alleen een basiskennis over rugby bij, maar toonde ook het enthousiasme in de opbouw van onze partij. Dat vertaalde zich ook in het resultaat, er kwamen voor maar liefst 15.000 euro aan giften en beloften. Ook beloofden verschillende leden om hun maandelijkse lidgeld te verhogen. De perspectieventekst die besproken en gestemd werd, wordt nu taalkundig verder afgewerkt en vervolgens online gepubliceerd. Lezers die een papieren kopie willen, kunnen ons contacteren via redactie@socialisme.be of 02/345 61 81.

Nog op zoek naar een kerstcadeau?

Marxisme.be stelt drie nieuwe boeken voor...

Eind november kwamen drie nieuwe boeken van marxisme.be uit. Op andere pagina’s in deze krant worden deze boeken eveneens voorgesteld (zie pagina 6,7 en 12).

Het gaat om: “PVDA en LSP. Verschillen en mogelijke raakvlakken in de opbouw van een politiek alternatief” door Eric Byl, “Verdedig het stakingsrecht” door Geert Cool en een Franstalig boek waarin Gustave Dache een getuigenis brengt van zijn strijdbare syndicale ervaring.

Deze drie boeken kosten elk 12 euro, verzendingskosten inbegrepen. Op zoek naar een gepast kerstcadeau voor een strijdbare syndicalist of een linkse socialist? Zoek dan niet verder.

Online bestellen kan via onze webshop socialismebe. tictail.com of door over te schrijven op BE 48 0013 9075 9627 van ‘Socialist Press’ met vermelding van het boek dat je wil (bvb ‘stakingsrecht’, ‘boek PVDA en LSP’, ‘Gustave Dache’). Bestelde boeken worden binnen de twee dagen opgestuurd.

Nieuwjaarsfeest in Brussel Zoals vorige jaren organiseren de Brusselse en Brabantse afdelingen van LSP op 31 december opnieuw een strijdbaar, gezellig, feestelijk en betaalbaar oudejaarsfeest. De volledige opbrengst zal dienen voor het financieren van de campagnes van onze partij. Inschrijven en betalen kan bij Ammar voor 28 december op 0478/40.16.09 of via mail ammar. berro@hotmail.com. Storten kan op de rekening BE18 0014 9478 6265 met de mededeling “31/12” gevolgd door je naam. Het feest vindt plaats in zaal Randstad, Hovenierstraat 45 1080 Molenbeek.

MENU ter herdenking van de strijd in 2015 :

• • • • •

Oxi-griekse mezze Tajine van gevlucht lam, rozijnen en amandelen American Sawant Pie Cheeseboard Koffie & Truffels

Prijs: 25 euro voor loontrekkenden, 17 euro voor niet-loontrekkenden.

Aan de deur wordt 5 euro extra betaald. Kinderen jongeren dan 12 jaar betalen 5 euro. Babysit is mogelijk.

Strijdfonds: steun LSP Elke drie maanden willen we 11.000 euro financiële steun ophalen met campagnes en sociale activiteiten. In de eerste drie kwartalen van dit jaar haalden we onze doelstelling, een extra inspanning moet het mogelijk maken om ook in het laatste kwartaal aan de 100% te geraken. De terreurdreiging heeft natuurlijk wat een verlammend effect op acties, maar tegelijk toont de horror van terreur en geweld des te meer de noodzaak van een socialistisch alternatief aan. Wij leggen ons niet neer bij alle rottigheid die eigen is aan het kapitalisme, we komen actief op voor een andere samenleving. Help ons daarbij door ook financieel te steunen. Stort op BE69 0012 2603 9378 van LSP met vermelding ‘steun’. Of neem een maandelijkse doorlopende opdracht, vanaf 2 euro sturen we dan ook onze krant op. Hieronder de voorlopige cijfers voor het laatste kwartaal van 2015 (stand op 29 november).

Luik-Lux: 670 € Henegouwen-Namen: 645 € Vl Brab-Limburg: 588 € Bxl-W.Brab: 1.134 € Antwerpen: 579 € O en W Vlaanderen: 986 € Nationaal: 995 €

70% 64% 59% 52% 34% 32% 99%

TOTAAL: 5.634,73 €

51%

Contact / Abonnementen Meer info over de partij / Lid worden: Hovenierstraat 45, 1080 Molenbeek Tel: 02/345 61 81. E-mail:info@socialisme.be.

Redactie: redactie@socialisme.be. Ook lezersbrieven zijn welkom!

Een deel van de boekenstand van marxisme.be op het LSPcongres. Voor een volledige catalogus van onze boeken kan je terecht op www.marxisme.be of kan je de redactie contacteren.

Abonnementen: * proefabo: 5 euro voor drie nummers, 10 euro voor zes nummers * gewoon abo: 20 euro voor twaalf nummers * steunabo: 30 of 50 euro voor twaalf nummers Of neem een doorlopende opdracht van minstens 2 euro Rekeningnummer voor abonnementen: BE48 0013 9075 9627 van Socialist Press

14

Thema milieu

de

Linkse Socialist

Thema

www.socialisme.be december 2015 / januari 2016

15

Interview met Pascoe Sabido van Corporate Europe Observatory

Klimaat: van de multinationals moeten we niets verwachten

I

n het kader van de onderhandelingen rond COP21, de klimaattop van de Verenigde Naties in Parijs, spraken we met Pascoe Sabido, onderzoeker en activist van Corporate Europe Observatory (CEO). Hij zit in Parijs en had het over de onderhandelingen, zijn visie op klimaatverandering, het gelobby van multinationals, de Europese Unie en sociale bewegingen. interview door

Pietro (Brussel)

Wat is CEO? “Het Corporate Europe Observatory (CEO) is een groep die onderzoek doet en mobiliseert. Er wordt specifiek ingegaan op de invloed van de bedrijven en hun drukkingsgroepen op de beslissingen van de Europese Unie. Die invloed leidt tot een beleid van sociale onrechtvaardigheid waarbij de afbraak van ons milieu versnelt.

“We moeten hun macht kunnen beperken om een antwoord te bieden op wereldwijde problemen zoals armoede, klimaatverandering, sociale onrechtvaardigheid, honger en vervuiling.

We doen onderzoek naar de activiteiten van multinationals en gebruiken dit onderzoek om de impact van de multinationals op het gevoerde beleid aan te klagen.”

van schaliegas, blijft gebruiken en dat hernieuwbare energie geen centrale plaats inneemt.

“Ze blijven zeggen dat Europa opkomt voor een ambitieus plan tegen de globale opwarming en dat het de andere landen zijn die nog een hele weg moeten afleggen. Maar het zijn Europese bedrijven die zich verrijken met goedkope fossiele energie. In landen als Colombia is het de winsthonger van deze bedrijven die ervoor zorgt dat grondstoffen als steenkool worden geëxploiteerd.”

Wat is de rol van de oliesector en de private bedrijven in de onderhandelingen?

“Olie is van cruciaal belang voor de kapitalistische economie. De lobbygroepen Het rapport ‘Cooking the van de sector hebben een planet’ onderzoekt de bangrote invloed op onze reden tussen de Europese geringen. Ze financieCommissie en de lobren onze regeringen en bygroepen van de grovice versa. In een van te bedrijven. Welke onze rapporten brenrol speelden de gen we het voorbeeld Europese commisvan een werknemer sarissen Canette van de Europese (energ ie en k l iCommissie die tegemaat) en Sevcovic lijk werkt voor Saudi (v ice -voorz it ter Aramco, een van de van de Commissie) grootste oliebedrijven. in de onderhandelin“De grote bedrijven gen voor COP21? speelden een erg belang“De belangrijkste beslisrijke rol in alle klimaatondersingen waren al genomen voor zij in handelingen. Ze deden er alles aan om november 2014 hun functie opnamen. er zelf voordeel uit te halen en om te Maar zij zullen eens te meer zeggen vermijden dat hen iets in de weg zou dat ze een krachtig en bindend ak- gelegd worden. De logica van deze onkoord willen, terwijl ze eigenlijk en- derhandelingen is volledig gebaseerd kel de meest vervuilende bedrijven op de logica van de markt en de vrijwillen geruststellen. Ze willen dat handel. Die worden gezien als oplosEuropa fossiele energie, met inbegrip singen en niet als problemen.”

Is het mogelijk om de bedrijven tot verandering aan te zetten?

“Kunnen kalkoenen Kerstmis ontlopen? Niet bepaald. Het commerciële model van de grote bedrijven is niet verenigbaar met gelijk welke poging om regels inzake klimaat op te leggen.

Als we iets willen bereiken, moeten we er in de eerste plaats voor zorgen dat de grote bedrijven niet langer onze regeringen in hun macht hebben. De aanpak van de Europese Unie is niet gebaseerd op de behoeften van de bevolking, maar op de belangen van de grote bedrijven. Volkswagen en de volledige automobielsector toonden dat hun winsten steeds voor de belangen van de planeet worden geplaatst.”

Je hebt de mobilisatie naar COP21 het voorbije jaar gevolgd. Welke discussies onder sociale bewegingen en NGO’s blijven je bij?

“Er zijn altijd uiteenlopende standpunten. Sommigen hebben een meer algemeen beeld en vertrekken vanuit het systeem, anderen zijn bang om het verband te leggen tussen de afbraak van het klimaat en ons economisch systeem, het kapitalisme. De strijd voor het klimaat is in essentie een vraag naar wie het in de toekomst voor het zeggen heeft: de bevolking of de multinationals. Het gaat om een kwestie van democratie. We moeten stoppen met ons te beperken tot de hoeveelheid broeikasgassen die toegelaten wordt: we moeten erkennen dat dit in de eerste plaats een sociale en een economische discussie is. Als we consequent willen zijn, moeten we alles compleet veranderen.

“Elke dag die voorbijgaat zonder verandering, betekent dat er nadien meer moet gedaan worden als gevolg van

Blame the system, not its victims

Uit het rapport ‘Cooking the planet since 2014’: een overzicht van wie er bij de Europese Commissaris en de vicevoorzitter van de Commissie over de vloer kwam... de klimaatveranderingen. Hoe meer bare diensten (huisvesting, vervoer, de tijd loopt, hoe dringender de nood- gezondheidszorg, ...) waarbij de notie zaak van radicale systeemverandering. van arbeid wordt herdacht en waarin We hebben geen geleidelijke transitie de macht van de multinationals wordt nodig, maar een radicale omvorming gebroken. van de samenleving.”

“De werkenden moeten collectief en democratisch beslissen wat ze proWelke rol kunnen sociale bewegin- duceren en consumeren, voor wie ze gen en de arbeidersbeweging hierin produceren en hoe dit gebeurt. Dit spelen? zou een herverdeling van de rijkdom “De vakbonden hebben een grote rol onder de volledige bevolking betekete spelen. Op een dode planeet is er nen. Als we tegen klimaatverandering geen leven en geen werk. Indien de willen ingaan, moeten we een ander vakbonden geen strategie tot strijd economisch model vestigen. De enige ontwikkelen, geven ze toe aan de be- manier om dat te bereiken, is door er langen van de werkgevers en de mul- samen voor op te komen met massatinationals. Op dit ogenblik nemen de bewegingen. Het is niet evident, maar meeste vakbonden in de praktijk niet er zijn wel kansen, niet alleen voor echt deel aan de mobilisaties rond wie ecologische rechtvaardigheid wil klimaat. Nochtans biedt de discussie maar voor al wie opkomt voor sociale rond klimaat enorme kansen om op te rechtvaardigheid.” komen voor een andere samenleving, een samenleving met degelijke openhttp://corporateeurope.org/

COP21: regeringsleiders en multinationals in Parijs, protest verboden

I

n Parijs en Brussel waren de gevolgen van de aanslagen en de terreurdreiging erg voelbaar. Tal van evenementen en betogingen werden verboden. De klimaattop in Parijs gaat wel door. De protestacties ertegen zijn verboden. En dit zowel in Frankrijk als in België. Nochtans schreeuwt de ernst van de situatie om een degelijke mobilisatie en grootschalig protest. door

Emily (Namen)

Vanaf 29 november komen 147 staatshoofden en regeringsleiders samen met duizenden politici en wetenschappers. Ze verzamelen in Parijs voor twee weken van onderhandelingen. Het vooropgestelde doel is het bekomen van een klimaatakkoord dat de opwarming van de aarde beperkt tot 2 graden Celsius. Dit betekent dat de broeikasgassen met minstens 40% moeten teruggedrongen worden. Het klimaatakkoord moet het protocol van Kyoto vervangen na 2020.

De teksten voor de onderhandelingen blinken uit in een gebrek aan Betoging in Seattle in september 2014 concrete doelstellingen. Er zijn geen tussentijdse doelstellingen om de uit- van 2 graden te realiseren en dat dit oplopen tegen het einde van de eeuw. stoot van broeikasgassen te beperken, heel wat druk zal zetten op de voed- Dit zou rampzalig zijn met honderden er wordt niet nagegaan hoe fossiele selveiligheid, aanleiding kan geven miljoenen mensen die moeten vluchenergie kan afgebouwd worden, ... tot extreem weer, het niveau van de ten en tientallen miljoenen mensen Alles blijft beperkt tot mooie woorden, zeespiegel doet stijgen, ... In vergelij- die omkomen. maar er zullen geen daden volgen en king met het tijdperk voor de industriGezien de ernst van de situatie is het dit terwijl de historische uitdaging alisering is er al een opwarming van betogingsverbod tijdens COP21 opgroot is. Wetenschappers merken op 0,85 graden Celsius vastgesteld. Als er merkelijk. We hadden al geen enkele dat we al bezig zijn met de opwarming niets verandert, kan dit tot 4,6 graden illusie dat er iets uit de top zou komen.

Als we vervolgens zien wat wel toegelaten wordt en wat verboden is, dan zien we de prioriteiten van de regeringen helemaal open en bloot. Diegenen die de meeste gevolgen dragen van klimaatverandering – onze klasse, die van de werkenden, jongeren en armen – moeten zwijgen. De verantwoordelijken voor de klimaatverandering, de

grote bedrijven, kunnen samen met de regeringsleiders hun belangen verdedigen om ervoor te zorgen dat er geen akkoord komt dat hun winsten bedreigt. Het betogingsverbod is ook goed nieuws voor bedrijven als EDF, BNP Paribas, BMW,... die als sponsors van de klimaattop optreden om zichzelf een groener imago aan te meten.

Deze bedrijven zullen als sponsor aanwezig zijn in Parijs maar ook via de lobbygroepen en regeringen.

We mogen niet aanvaarden dat een minderheid beslist over de toekomst van de mensheid. We hebben meer dan ooit nood aan een beweging van jongeren, werkenden en armen om samen een krachtsverhouding uit te bouwen waarmee we tot echte verandering kunnen komen. Dat betekent dat we een ander systeem opbouwen waarmee de bronnen van rijkdom, de menselijke arbeidskracht en de natuur, ten dienste staan van de meerderheid van de bevolking en niet van de winsten van een handvol superrijken. Om tot verandering te komen, moeten we ons organiseren en mobiliseren. We komen actief op voor publieke controle en bezit van de natuurlijke grondstoffen, de energiesector, wetenschappelijk onderzoek en alle sleutelsectoren van de economie. Op deze basis is een rationele socialistische planning mogelijk in plaats van de enorme verspilling en de tekorten die eigen zijn aan het kapitalisme.

Wij zeggen: ‘socialistische verandering, geen klimaatverandering’ en ‘democratische planning, geen private winsten.’

Stop de criminalisering van vluchtelingen, stop racistisch geweld!

Protest tegen extreemrechts in Gent, maart 2015. Foto: Liesbeth

D

e uitzichtloze oorlogssituatie in het Midden-Oosten blijft een enorme stroom van vluchtelingen voortbrengen. De militaire interventies dreigen voor een verdere regionale uitbreiding van het conflict te zorgen. Vluchtelingen zoeken veiligheid en een toekomst in Europa. Maar in het door besparingen geteisterde Europa worden ze geconfronteerd met ondermaatse opvang en een groeiend wantrouwen van een deel van de bevolking. De angst na de terreuraanslagen, verder aangewakkerd door de rechtse regeringen, leidt tot een vermenigvuldiging van discriminatie en geweld tegen vluchtelingen en migranten. dossier door

Fabian (Gent)

Racisme en discriminatie in opmars

Het stop -a nd-f r isk-beleid va n willekeurige fouilleringen kent in Antwerpen onder De Wever uitbreiding. Er duiken vooral verhalen op van mensen met een donkere huidskleur die zonder duidelijke reden worden aangehouden en vastgezet. Zo werd een jongere van migrantenafkomst in het Wijnegem Shopping Center gearresteerd en drie uur lang vastgehouden omdat hij leek op een mogelijke verdachte... De sfeerschepping zorgde ervoor dat gasten van hotel Radisson in Antwerpen de politie belden om Rode Duivel Radja Nainggolan als verdachte terrorist te melden. Na de terreuraanslagen is iedereen met een donkere huidskleur of al wie er anders uitziet verdacht. In Parijs werd iemand zelfs gefouilleerd omdat hij een socialistische sweatshirt aanhad. De boodschap op de sweat – ‘Internationaal verzet tegen kapitalisme en racisme’ – was volgens de fouillerende agent een boodschap tegen de Franse staat.

Voor de aanslagen lagen vluchtelingen al onder vuur. Zo kwam minister Jan Jambon met het idee van een badge voor vluchtelingen zodat ze zich makkelijk kunnen identificeren. Dat vluchtelingen zich sowieso moeten kunnen identificeren volstond blijkbaar niet.

Het voorstel van de badge deed iets te veel denken aan gele jodensterren in nazi-Duitsland en verdween snel. Maar het idee van een tijdelijk vluchtelingenstatuut bleef wel overeind. Het kreeg zelfs steun van John Crombez (SP.a).

Bart De Wever zorgde voor ophef toen hij eind september verklaarde dat de conventie van Genève voor de bescherming van vluchtelingen moest aangepast worden om onze sociale zekerheid te behouden. Maar ondertussen volgen ook andere politici dit standpunt. Dat erkende vluchtelingen volledige rechten genieten in een land dat de conventie van Genève ondertekende, staat nu ter discussie. Het zijn overigens niet de vluchtelingen die de sociale zekerheid ondermijnen, dat gebeurt door de rechtse regering en de vorige regeringen. De vele cadeaus

aan de grote bedrijven zorgen voor een tekort aan middelen.

Koren op de molen van extreemrechts

per maand, verdedigen, is al helemaal te veel gevraagd voor Van Grieken.

Nadat onze sociale zekerheid werd ondermijnd, is het gemakkelijker om de verantwoordelijkheid voor de tekorten door te schuiven naar wie onderaan de sociale ladder staat.

Extreemrechts en de terroristen hebben uiteindelijk dezelfde agenda: de bevolking tegen elkaar opzetten om de eenheid te breken. Extreemrechts kan in België niet overgaan tot openlijk geweld, dat zou niet aanvaard worden door bredere lagen van de bevolking. Maar de hardere aanvallen op de levensstandaard, de terreurdreiging en de vluchtelingencrisis kunnen de ruimte voor racisme en extreemrechts geweld wel vergroten.

In tal van Europese landen waren er al incidenten met geweld tegen migranten en asielcentra. Zo werd een gebouw in het Duitse Dresden dat dienst zou doen als asielcentrum in brand gestoken na een betoging van de antimigrantenbeweging Pegida. In november gingen in Maagdenburg een twintigtal neonazi’s vluchtelingen te lijf met baseballknuppels. In Zweden waren er verschillende brandstichtingen in asielcentra. In Göteborg was er brandstichting bij leden van onze zusterorganisatie. In de week na 13 november waren er in Groot-Brittannië drie keer zoveel aanvallen op migranten als voorheen. In Frankrijk waren er in dezelfde week 32 aangiften van racistische misdaden tegen moslims, doorgaans zijn dat er vier of vijf per week. Vooral vrouwen met een hoofddoek worden geviseerd.

samen met militanten van Voorpost de aanwezigen intimideren.

En nu staat extreemrechts klaar met enkele geplande mobilisaties.

Op 9 januari wil Pegida opnieuw in Antwerpen betogen onder de slogan: “Terreur – islamisering – asielmisbruik: wij zijn het moe, grenzen toe”.

En op 21 februari volgt Voorpost in Gent met een betoging onder de titel “Terrorisme moe? Grenzen toe!”.

Tot nu toe bleven de mobilisaties van extreemrechts beperkt. Als we deze acties niet beantwoorden, dreigt het zelfvertrouwen van extreemrechts toe te nemen. Dat kan tot een escalatie van geweld leiden, na een betoging van Pegida in Sint-Niklaas kreeg een migrant slaag. Wij willen dat vermijden en nemen initiatieven voor tegenacties. Een eerste afspraak is alvast de anti-Pegida actie in Antwerpen op 9 januari.

De pogingen om het asociale beleid te verbergen achter een verdeel-enheerspolitiek zijn koren op de molen van extreemrechts. Waar het Vlaams Belang aanvankelijk stelde dat de federale regering de besparingen doorschuift naar Vlaanderen, zijn nu plots Blame the system, not its de vluchtelingen de schuldigen voor de victims besparingen. “Bespaar op asiel, niet Europa en de verschillende regerinop eigen mensen”, roept het Vlaams gen kunnen geen oplossingen bieden Belang. Er wordt de schijn gewekt dat voor de problemen. Ze komen niet verasielzoekers hier in de watten worder dan het bouwen van muren of hekden gelegd. Voorzitter Van Grieken ken om de vluchtelingenstroom fysiek beweert dat een asielzoeker 1.290 te stoppen of een opgedreven militaieuro kost terwijl zijn grootmoeder het re interventie in Syrië. Tegelijk zorgt met een pensioen van 1.083 euro per het jarenlange besparingsbeleid voor maand moet doen. Dat een deel van de scherpere sociale tegenstellingen in opvang van asielzoekers uitbesteed is Europa met een groeiende groep die aan private bedrijven die daar winst op compleet uit de boot valt. Het gevoermaken, neemt Van Grieken natuurlijk de beleid leidt tot een vluchtelingenniet in overweging. Dat de opvang van stroom en tot toenemend racisme. asielzoekers personeel en infrastrucOm tot verandering te komen, moetuur vereist, terwijl de asielzoekers zelf ten we de echte verantwoordelijken in vaak erg armzalige omstandigheden aanpakken. De imperialistische inondergebracht worden, is een nuance Straks ook racistisch waar Van Grieken liever over zwijgt. geweld in België?

De eis van een hoger pensioen, bijEr waren al relatief kleine acties voorbeeld minimum 1.500 euro netto van extreemrechts in ons land. Zo trok Voorpost, de knokploeg van het Vlaams Belang, naar asielcentra in Koksijde, Sint-Niklaas en Zwijndrecht. Alles wat ons verdeelt, Het Vlaams Belang ondersteunde een actie van Pegida in Antwerpen verzwakt ons. Ruimte op 16 november. De media telden er laten voor reactionaire ongeveer 200 aanwezigen, waaron- krachten die verdeeldheid De sfeerschepping der Dewinter en VB-voorzitter Van zorgde ervoor dat gasten aanwakkeren, gaat in tegen Grieken.

De officieuze studentenvereniging van hotel Radisson in onze belangen. Daarom van het Vlaams Belang, NSV, besloot Antwerpen de politie belden om de jaarlijkse haatmars in een stu- is er nood aan mobilisatie dentenstad van maart naar novem- tegen extreemrechts. In om Rode Duivel Radja ber te verplaatsen om optimaal op de Nainggolan als verdachte vluchtelingencrisis in te spelen. Deze Duitsland verloor Pegida betoging werd verboden omwille van momentum toen onder druk terrorist te melden. Na de terreurdreiging. Een door Comac de terreuraanslagen is van steeds groter wordende Leuven georganiseerde benefiet uit iedereen met een donkere solidariteit met vluchtelingen op de- tegenacties de interne zelfde dag kon wel doorgaan. ALS en verdeeldheid sterker naar huidskleur of al wie er Blokbuster steunden dit initiatief. Op anders uitziet verdacht. de benefiet kwamen enkele NSV’ers voor kwam.

terventies in het Midden-Oosten, verder aangewakkerd door wapenhandel en akkoorden met dubieuze regimes, dragen bij tot het vluchtelingenprobleem. Er zijn dringend middelen nodig zodat de bevolking in het MiddenOosten een toekomst kan uitbouwen.

Dit moet gefinancierd worden door de rijken en diegenen die winst haalden uit het Midden-Oosten, waaronder de olie- en wapenindustrie.

Eengemaakte strijd van onderuit

Het potentieel voor solidariteit en eengemaakte strijd is groot. Eind september was er een grote betoging ‘Refugees Welcome’ in Brussel, tal van activisten boden hulp aan voor vluchtelingen in Calais en elders.

Particulieren geven onderdak aan asielzoekers in pré-opvang (opvang voor het asieldossier kan ingediend worden). Humanitaire hulp is belangrijk, maar er is meer nodig. We moeten ons politiek organiseren om voor een menswaardige toekomst voor iedereen, met of zonder papieren, hier en elders op te komen.

Asielzoekers en vluchtelingen moeten zich richten op de arbeidersbeweging die zelf ook offensiever moet opkomen voor de belangen van alle werkenden. Alles wat ons verdeelt, verzwakt ons. Ruimte laten voor reactionaire krachten die verdeeldheid aanwakkeren, gaat in tegen onze belangen. Daarom is er ook nood aan mobilisatie tegen extreemrechts. In Duitsland verloor Pegida momentum toen onder druk van steeds groter wordende tegenacties de interne verdeeldheid sterker naar voor kwam. In Rijsel werden neonazi’s van een wake verdreven door de aanwezigen die niet aanvaardden dat extreemrechts het verdriet probeerde om te zetten in haat tegen moslims.

Doorheen mobilisaties en acties tegen racisme moeten we tevens antwoorden op de voedingsbodem waarop extreemrechts, maar ook reactionaire fundamentalisten, ingang vinden: groeiende sociale tegenstellingen en vervreemding. Een sociaal programma van jobs, diensten en huisvesting voor iedereen – kortom wat ons verenigt – is het beste antwoord op al wie ons verdeelt, zowel de besparingspartijen als extreemrechtse fundamentalisten.

Zaterdag 9 januari actie tegen haat en terreur. 15u De Coninckplein ANTWERPEN

maandblad van de Linkse Socialistische Partij (LSP)  nr 350  december 2015 / januari 2016 strijd  solidariteit  socialisme

M

et opnieuw meer dan 100.000 deelnemers was de nationale betoging tegen de brutale besparingsregering Michel I een overdonderend succes. Er werd duidelijk gemaakt dat verzet op de agenda blijft. Tegelijkertijd liet de regering duidelijk weten daar geen rekening mee te willen houden: ze heeft voor de confrontatiepolitiek gekozen en zal die blijven doorzetten. We zijn gewaarschuwd: als de werkende bevolking deze strijd wil winnen, zal ze van het opgebouwde elan gebruik moeten maken om door te gaan en de rechtse regering finaal op de knieën te dwingen.

Door Jarmo (Antwerpen) De indexsprong, verhoging van het inschrijvingsgeld, aanvallen op de pensioenen, … De regering-Michel heeft er in het eerste jaar van haar termijn geen gras over laten groeien. Gelukkig kunnen we van de georganiseerde arbeidersbeweging hetzelfde zeggen: het actieplan van vorig jaar was een schitterend voorbeeld van hoe het momentum opgebouwd kan worden om een regering te doen vallen. Jammer genoeg zwichtten de vakbondsleiders voor het idee dat met deze regering onderhan-

deld zou kunnen worden en werd onze strijd op een zijspoor gezet. Maar de betoging van 7 oktober maakte duidelijk dat de wil om verder te gaan nog zeer aanwezig is onder bredere lagen.

Dat zal nodig zijn ook. Ondanks het feit dat de aandacht van de media zich de afgelopen periode vooral op de terreurdreiging toespitste, heeft de regering het geweer niet van schouder veranderd: ze blijft haar brutaal besparingsbeleid op de meest arrogante wijze verdedigen. De omvang van de

besparingen die we al door de strot geramd kregen, is enorm, maar er komt nog meer.

Met opnieuw begrotingstekorten van 113 miljoen euro dit jaar en 456 miljoen euro volgend jaar en een tax shift die volgens Eric Van Rompuy (CD&V) nog eens 3 miljard euro extra zal kosten, mag het duidelijk zijn dat we voor het behoud van elke verworvenheid zullen moeten vechten. Deze regering heeft immers al duidelijk aangetoond dat ze vastberaden is om elke eurocent bij de werkende bevolking te gaan halen. Een tweede indexsprong wordt steeds waarschijnlijker als we ons niet verzetten, de Vlaamse regering voorzag alvast geen verhoging van de middelen voor de indexering van de kinderbijslag.

Veel van de acties die deel uitmaakten van het huidige actieplan werden voor onbepaalde duur opgeschort omwille van de terreurdreiging. We begrijpen dat veiligheid een ernstige prioriteit is

steun dit maandblad

:

en dat er onder brede lagen van de bevolking een terechte angst is. Maar de regering stelt zich niet terughoudend op. Tijdens de hoogste terreurdreiging werd de mogelijke volledige privatisering van Proximus en Bpost bijvoorbeeld goedgekeurd. De MR diende op 20 november een wetsvoorstel in om het stakingsrecht met de grond gelijk te maken.

We mogen deze regering in geen geval het idee geven dat we zouden meestappen in een ‘nationale eenheid’ waarbij sociale vrede met het geweer tegen het hoofd afgedwongen wordt. Het momentum van de voorbije periode mag in geen geval verloren gaan; er moet zo snel mogelijk verdergegaan worden met ons verzet. Een regering als Michel I zal elke zwakheid of terughoudendheid aangrijpen om een nog agressievere houding tegenover de arbeidersbeweging aan te nemen.

Er moet opnieuw aangeknoopt worden met personeelsvergaderingen en

BE48 0013 9075 9627 op naam van

Socialist Press

discussies over de besparingsmaatregelen. Terreur en aanslagen mogen absoluut niet als vrijgeleide dienen om de arbeidersklasse nog maar eens de prijs te laten betalen. De besparingsmaatregelen zullen bovendien de problemen rond radicalisering en terrorisme enkel versterken.

Strijd blijft nodig, het actieplan eind 2014 deed de regering wankelen. Daar moeten we bij aansluiten door onze acties terug op te bouwen, bijvoorbeeld te beginnen met algemene vergaderingen op de werkvloer en regionale betogingen om grotere acties en stakingen voor te bereiden. Deze regering uitzitten, is geen optie. Dan zal ze onze levensstandaard steeds verder ondermijnen om de winsten van de grote bedrijven op te krikken. De inzet van onze acties is de val van deze regering en het volledige besparingsbeleid. Doorheen onze acties bouwen aan een politiek alternatief van de arbeidersbeweging is nodig om dit terrein niet aan rechts over te laten.