De Linkse Socialist 355 - juni 2016

België - Belgique Hovenierstraat 45, 1080 Molenbeek BC 4383 P2A6269 Afgiftekantoor 1081 Brussel 8 Ver. uitg. G. Cool, Hovenierstraat 45, 1080 Molenbeek

maandblad van de Linkse Socialistische Partij (LSP)  nr 355  juni 2016 strijd  solidariteit  socialisme

: 0 0 0 .

0 8 s n e t s n i m n a v g n i g o t e b e d Na

n e t t e z r Doo

t l a v g n i r e g tot re

ook in Vlaanderen.

Met deze regering zal het besparingsoffensief niet stoppen. “De begrotingscontrole van 2016 was niet meer dan een vingeroefening, een voorspel op de begrotingsopmaak voor 2017. Dan gaan we pas echt snoeien,” liet Kris Peeters al weten. Het gaat op federaal vlak om 0,9% van het BBP of 3,4 miljard euro. Wellicht wordt daarvoor gekeken naar de pensioenen, een nieuwe indexsprong, de hervorming van de wet op de lonen en de concurrentiepositie of nog naar de ziekenhuizen.

Het snoeiwerk van deze zomer belooft Achter deze cijfers schuilt een enor- nieuwe sociale drama’s op te leveren. me woede. Georganiseerd vormt deze Schaduwpremier De Wever zegt al lanwoede een massabeweging. Voor de ger dat er enkel in de sociale zekerheid betoging van 24 mei was de steun voor nog kan bespaard worden en vraagt de staking van 24 juni (van het ABVV, meer ambitie van deze regering. Kris maar ook bijvoorbeeld de Franstalige Peeters probeert de schijn dat ook de bedienden van het ACV) al opgelo- rijken zullen moeten betalen hoog te pen tot 47% (59% in Wallonië, 50% in houden: “alle voorstellen komen weer Brussel en 41% in Vlaanderen). Het op tafel. Ook de ‘dual income tax’ [één toont een breed ongenoegen dat we belasting op alle inkomsten, ook die uit moeten omzetten in betrokkenheid bij vermogen].” Maar wie gelooft dit nog? de strijd. De cijfers bevestigen ook dat Een ezel stoot zich geen twee keer aan er geen fundamenteel verschil op com- dezelfde steen. De taxshift van vorig munautaire basis is, het ongenoegen en jaar moest de rijksten meer laten betade steun voor de acties groeit overal, len, maar werd een nieuwe aanval op

De betoging van 24 mei toonde opnieuw de kracht van de arbeidersbeweging. Tienduizenden werkenden trokken door Brussel om hun woede te tonen. “De maat is vol!” Gaat het om een minderheid? Als we de gevestigde media mogen geloven wel. Maar zelfs zij kunnen niet om de cijfers heen. Een peiling van IPSOS (1) geeft aan dat 52% van de Belgen de betoging steunde (64% in Wallonië, 55% in Brussel en 45% in Vlaanderen). Dat was voor de betoging, ondertussen neemt onze steun toe. Het is ook meer dan de steun die de regeringspartijen nog krijgen in de peilingen. door

Nicolas Croes

De regering probeert ons steeds wanhopiger te overtuigen. Maar het pakt niet meer. “We leven boven onze stand,” verklaarde minister van Werk Kris Peeters. Nog steeds volgens het hierboven aangehaald onderzoek is 93% van de Belgen het daarmee niet eens.

“Het beleid van de regering versterkt de koopkracht van de bevolking,” bazuint premier Charles Michel. Amper 7% van de Belgen geeft hem gelijk. Maar liefst 66% van de Franstaligen vinden dat hun levensstandaard erop achteruit gaat, onder de Nederlandstaligen is dat 54%.

Hoe maken we van het actieplan een succes? p2

Linkse eenheidslijst in Spanje toont het potentieel p 10

w w w. s o c i a l i s m e . b e

onze levensstandaard.

Vlak voor de betoging van 24 mei besliste de regering nog snel om de verplichte gemeenschapsdienst voor leefloners door te drukken. Met “geïndividualiseerde projecten voor maatschappelijke integratie” wordt een stelsel van dwangarbeid ingevoerd: leefloners die weigeren te werken in ruil voor hun uitkering kunnen die verliezen. (zie ook pagina 6). Na de werklozen en de langdurig zieken worden nu de leefloners aangepakt. Zij leven volgens deze regering wellicht ook boven hun stand? En het is natuurlijk gemakkelijker dan de fiscale vluchtelingen die hun middelen naar Panama, de Kaaimaneilanden of andere belastingparadijzen doorsluizen, aan te pakken.

Genoeg is genoeg, tijd voor actie!

de klokkenluiders en journalisten die het schandaal van belastingontduiking in de LuxLeaks aan het licht brachten, gerechtelijk vervolgd worden, kwam minder aan bod. Ook de media kiezen kant.

Ondanks alle propaganda om de vakbonden te ondermijnen, denkt een grote meerderheid van de bevolking dat vakbonden essentieel zijn om hun rechten te verdedigen (81% van de Franstaligen en 75% van de Vlamingen). (2) Dit toont het potentieel. Na de acties eind 2014 gaf een peiling aan dat ook in Vlaanderen 85% van de bevolking voor een vermogensbelasting was. In het huidige actieplan kunnen we opnieuw een grote meerderheid van de publieke opinie meekrijgen. We krijgen een tweede kans om de horrorcatalogus van de regering-Michel te stoppen. We mogen deze kans niet laten liggen, laat ons de strijd doorzetten tot de val van deze regering.

Dit zou een belangrijke stap zijn in de strijd voor een samenleving die breekt met de ellende van het kapitalisme.

Bij de aankondiging van het nieuwe actieplan van de vakbonden zetten de gevestigde media hun grijsgedraaide plaat nogmaals op: er werd gesproken over “gijzelnemers”, de “overdreven” (1) Le Soir, 20 mei 2016 bescherming van delegees, het geld (2) Studie van IPSO-KUL na de verkiezinvan de vakbonden, ... Dat ondertussen gen van 2014

Onderfinanciering en wanbeleid leiden tot onmenselijke situatie in gevangenissen p4

sociaal verzet

de

Linkse Socialist

Hoe maken we van het actieplan een succes?

Zeven vragen en antwoorden van en door syndicalisten Het actieplan van de vakbonden is niet min. Dat moet ook. Als we de regeringMichel nu niet stoppen, dan zet die de sociale afbraak, ook de ‘Wet-Peeters’ genoemd, gewoon door. Voor veel syndicalisten is dat overduidelijk, maar elders vergt het nog veel discussie. We gaan hier in op enkele vragen en de manier waarop syndicalisten daaraan trachten te verhelpen. door

1

Eric Byl

“De vakbonden doen maar alsof, enkel om stoom af te laten”

Dat is een gevoel dat leeft bij velen, dat de contouren van een ‘akkoord’ eigenlijk al achter de coulissen bedisseld zijn. Het wordt versterkt doordat we doorgaans akkoorden over onze arbeidscondities en verloning via de pers moeten vernemen. Een betoging zonder vervolg is inderdaad teleurstellend, maar dat is deze keer niet het geval. Het maakt deel uit van een actieplan naar de staking van 24 juni, na de zomer hervat met een betoging op 29 september en minstens een staking in gemeenschappelijk vakbondsfront op 7 oktober.

2

“Halen betogingen en stakingen wel iets uit?”

De aanwezige aantallen maken wel degelijk verschil.

De vakbondsbetoging van 6 november 2014, de grootste sinds 1986, deed de pers, de patroons en de regering van toon milderen. Zelfs de rellen nadien, grotendeels uitgelokt en uitvergroot in de pers, konden dat effect niet teniet doen. Een zwakke aanwezigheid versterkt de regering, een zeer sterke destabiliseert ze en versterkt de mobilisaties die erop volgen. Dat bleek al tijdens de provinciale stakingen in november en december van 2014 en ook op de algemene staking van 15 december 2014. Ondanks de hetze in de pers hadden de vakbonden toen de publieke opinie mee. Helaas lieten we na de regering ten val te brengen en kon ze haar positie geleidelijk herstellen. We krijgen nu een herkansing. Als we na de 80.000 op 24 mei, op 29 september de 200.000 halen, zal de regering wankelen. We mogen haar deze keer niet laten herstellen, maar moeten na 7 oktober doorzetten tot de val van de regering.

3

Als we na de 80.000 op 24 mei, op 29 september de 200.000 behalen, zal de regering wankelen. We mogen haar deze keer niet laten herstellen, maar moeten na 7 oktober doorzetten tot de val van de regering.

“Ik kan mijn collega’s maar niet overtuigen om te staken”

Aan het station van Antwerpen-Berchem werd een traditie van een groot piket gevestigd.

Foto: Walter

5

“Ik wil wel, maar bij ons is er geen traditie van strijd”

Waar een syndicale traditie bestaat, moeten we het bedrijf en als het enigszins kan de industriezone blokkeren door zoveel mogelijk collega’s actief te betrekken. Maar niet overal bestaat een syndicale traditie. Ooit is die afgedwongen met veel voorbereiding en na hevige strijd. Op jouw werkplaats niet? Dan is het tijd om eraan te beginnen. Als afgevaardigde hou je er best rekening mee dat je werk 100% in orde moet zijn. Zoniet denken je collega’s misschien dat je enkel uit bent op bescherming, en dat zij jouw werk moeten overnemen. Dan is het voor de patroon een koud kunstje om je te isoleren en zelfs uiteindelijk te ontslaan.

Vermijd om op alles direct te reageren, maar laat collega’s ook niet in het ongewisse. Zeg dat je met hun vraag bezig bent, maar neem toch steeds de tijd om je goed te informeren.

Overleg met je secretaris of collega-delegees die je kunnen wijzen op mogelijke valstrikken.

Als je echt alleen bent, tracht dan niet iedereen meteen van alles te overtuigen, maar tracht uit gesprekken en reacties op te maken wie interesse heeft. Voed die interesse wekelijks met een interessant persartikel, een goed geplaatse opmerking, of door die collega al eens mee te nemen naar een debat of een betoging. Kortom: politiseer je collega’s. Zodra je met twee bent, is het vinden van een derde en een vierde medestander veel gemakkelijker.

6

Piket bij SAS Automotive waar begin mei gestaakt werd. Foto: LSP Gent Vooral in ziekenhuizen, met een minimumdienst die meestal een hogere bezettingsgraad vereist dan op normale dagen, is het soms moeilijk collega’s te overtuigen om te staken.

Directies en regering bespelen het gemoed om de patiënten niet in de steek te laten. Een vindingrijke BBTK-afgevaardigde loste dit op door een werkonderbreking en betoging te organiseren in een lus rond het ziekenhuis. Zelden werd zoveel nagepraat en nooit eerder hadden zoveel deelnemers het gevoel bijgedragen te hebben aan een vakbondsactie.

Tijdens de staking van de federale ambtenaren bezochten we een piket van 4 afgevaardigden terwijl bijna het voltallige personeel aan de slag was. Misschien was het daar beter geweest ’s middags in het bedrijfsrestaurant een toelichting te geven gekoppeld aan een werkonderbreking. Zo zouden meer collega’s betrokken worden en hadden de bureauchefs geen vrij spel gehad in afwezigheid van de afgevaardigden. Een vakbondsafgevaardigde is maar zo sterk als de achterban. Soms vereist dit een stap achteruit om er nadien twee vooruit te kunnen zetten.

4

“Mijn collega’s zijn in niets geïnteresseerd”

Dit vertelde een buschauffeur ons ooit op het moment waarop zich in het voetbal het schandaal voordeed met de Chinese oplichter Ye. We kwamen overeen de artikels daarover uit Het Laatste Nieuws te knippen en op het syndicaal bord te hangen. Voor de directie was er niets aan de hand: HLN is zeker niet vakbondsvriendelijk en wie is er nu niet geïnteresseerd in voetbal? Telkens als iemand ernaar keek, ging onze vakbondsman er naast staan en opmerken dat het daar net was zoals op het bedrijf: enkel de winst telt. Na enkele maanden was de basis gelegd voor de latere delegatie.

De syndicalisatiegraad in ons land is hoog, maar niet in het onderwijs. Dat de patroon met de winst gaat lopen, is er minder duidelijk. Kinderen zijn bovendien geen klanten – of zouden dat toch niet mogen zijn – en ook de ouders zijn als gebruikers van onderwijsinstellingen van een heel ander kaliber als de ‘grote multinationals’ waaraan veel industriële bedrijven leveren. De regeringen maken daar dankbaar misbruik van om stakende leerkrachten een schuldgevoel aan te praten. De ware toedracht blootleggen is er bijgevolg veel belangrijker dan op veel andere werkplaatsen. Een ACOD-afgevaardigde vertelde ons hoe hij wekelijks het syndicaal aanplakbord in de leraarskamer actualiseert met frappante artikels uit de populaire pers.

Politiseer je collega’s. Zodra je met twee bent, is het vinden van een derde en een vierde medestander veel gemakkelijker.

7

“Hoe zet ik een efficiënt piket?”

Als je een piket kan zetten, denk er dan vooraf over na hoe het uitnodigend te maken. Een tent, vlaggen en spandoeken, affiches met onze eisen, een tafel, wat koffie, een megafoon en een radio om het verloop van de staking elders op te volgen, zijn onmisbare attributen, net zoals een vuurton als het koud is. Misschien kan een collega overtuigd worden om zijn/haar muziekinstrument mee te nemen. Spreek ook iedere werknemer vooraf aan om deel te nemen en leg een mobilisatielijst aan, mogelijk met een uurrooster. Leg alle werknemers uit welke specifieke maatregel hen in het bijzonder zal treffen. Nodig ze uit om volgende keer ook deel te nemen aan het piket.

“Als we deze regering wegstaken, komt er dan niet gewoon eenzelfde type regering?”

Als een regering valt over sociale strijd, dan is iedere volgende regering, wat ook haar samenstelling is, verplicht uit een ander vaatje te tappen. Ze wordt dan immers geconfronteerd met een veel zelfbewustere arbeidersklasse. We moeten dat aangrijpen om op personeelsvergaderingen niet enkel toelichting te geven, maar ook onze acties voor te bereiden en de specifieke eisen voor een werking van het bedrijf en de sector in het belang van de hele gemeenschap samen uit te werken. Alle bekende politici lopen in meerdere of mindere mate aan de hand van de patroons en de rijken.

Hun programma is overbekend, maar dat van ons wordt te weinig bediscussieerd en uitgewerkt. Dat programma opleggen zal een breuk van de Belgische vakbonden met hun traditionele ‘partners’ vereisen en een kordaat initiatief dat openstaat voor nieuwe sociale bewegingen, de PVDA en andere krachten van radicaal links, waaronder LSP. Wij willen daaraan bijdragen en tegelijk blijven ijveren voor een modern democratisch socialisme met vrij gebruik van kennis en middelen ten behoeve van allen.

Als een regering valt over sociale strijd, dan is iedere volgende regering, wat ook haar samenstelling is, verplicht uit een ander vaatje te tappen.

onze mening

www.socialisme.be juni 2016

Regering speelt meerderheid kwijt. Tijd om ze te doen vallen!

De peiling midden mei van VTM, RTL, Het Laatste Nieuws en Le Soir bevestigt de snel ontwikkelende proteststemming. Alle regeringspartijen verliezen, N-VA en CD&V het meest. De grootste winnaars zijn het extreemrechtse Vlaams Belang, dat een deel van het N-VA-kiespubliek terugwint, en de linkse PVDA die in Wallonië de derde partij wordt met meer dan 13%! De PS kan niet profiteren van haar federale oppositierol en blijft terrein verliezen.

Te zeer geassocieerd met het neoliberale beleid heeft ze alle geloofwaardigheid als links alternatief verloren en gaat ze de PS van Hollande in Frankrijk achterna.

EDITO

door

Els Deschoemacker

De rechtse regering stelde zich als te horen op de politieke beleidskeuzes, doelstelling het DNA van België te klinkt steeds luider ongenoegen over veranderen. Ze wou een brutaler re- de gevolgen van het alom ingrijpender gime van besparingen en hervormin- besparingsbeleid. Zo dreigt ook het gen opleggen, waarbij geen rekening personeel van de magistratuur zich gehouden wordt met sociaal overleg. aan te sluiten bij het protest. Zelfs daar Ze dreigt echter opnieuw vast te lo- leidt de besparingstsunami tot gebrek pen op snel ontwikkelend protest, net aan investeringen en onvoldoende perzoals na de stakingsbeweging eind de- soneel, wat zowel de toegang tot als cember 2014. een ernstig verloop van de rechtsbeHet protest is niet alleen onder de handeling belemmert. vakbondsbasis massaal. De werkende De cipiersstaking, maar ook die bij klasse is het grootste slachtoffer van Volvo-onderaannemer SAS in Gent, het besparingsbeleid en kwam reeds toonden een vastberadenheid en strijdmassaal op straat bij de aanvang van de baarheid die men al lang niet gezien Belgische versie van Thatcher. Maar heeft. Het toont een groeiend bewustook bij delen waarvan men het min- zijn dat belangrijke overwinningen der gewoon is om uitgesproken kritiek mogelijk zijn als men zich organiseert

en terugvecht. Niet meer bereid tot slechte akkoorden, werd voorstel na voorstel massaal weggestemd en gekozen voor het verderzetten van de staking. Bij het ter perse gaan weten we nog niet wat de cipiers uiteindelijk binnengehaald hebben, maar Geens, die niet bereid was toegevingen te doen, legt inmiddels zijn derde voorstel op tafel. Dat bevat een grotere toegeving inzake extra personeel. Samen met investeringen in verbetering van de infrastructuur is dat de voornaamste eis van de cipiers.

CEO’s van grote bedrijven roeren zich uit schrik voor groeiend gemor van onderuit en organisatie van het protest. Ze roepen de regering op om het heft in handen te nemen en op te treden als een technocratie. Herman Daems, professor emeritus en voorzitter van de Raad van Bestuur van de KU Leuven (naast tal van andere raden van bestuur van bedrijven), beklaagt zich openlijk over het Belgisch overlegmodel: “We zitten met een overlegsysteem en talloze belangengroepen, zodat er nooit een duidelijke beslissing kan genomen worden. Iedereen zegt in België altijd dat de regering prioriteiten moet stellen, maar als ze dat doet, roept de helft van het land dat het de verkeerde prioriteiten zijn!

Dat is voor mij een uitgeputte staat.”

(Knack 18/5) Om de puntjes vervolgens op de i te zetten: “De uitgeputte staat is niet zozeer een gevolg van meer bevoegdheden voor de regio’s, maar wel de zeer complexe besluitvorming door overleg met allerlei sociale partners, belangengroepen, ...”

Er wordt uiteraard, hoe kan het ook anders, vooral afgegeven op luchtverkeersleiders, bagage-afhandelaars, politievakbonden die meer veiligheid willen, cipiers of spoormannen die de maatschappij zouden gijzelen uit eigenbelang.

Wie gijzelt wie hier eigenlijk uit eigenbelang?! We zitten niet met een “failed state” maar met een “failed system”, één dat faalt om aan de meerderheid van de bevolking een toekomst met degelijk werk, een inkomen, huisvesting, pensioen en gezondheidszorg af te leveren. Als een storm van protest opsteekt en maar niet gaat liggen, dan is dat omdat die meerderheid in de sa-

Als een storm van protest opsteekt en maar niet gaat liggen, dan is dat omdat die meerderheid in de samenleving geen andere keuze heeft. In het geval van de bagageafhandelaars gewoon om het loon correct uitbetaald te krijgen! menleving geen andere keuze heeft. In het geval van de bagage-afhandelaars gewoon om het loon correct uitbetaald te krijgen!

De peilingen tonen aan dat de recepten van de kapitalistische partijen uitgeleefd zijn. Het politieke landschap is verdeeld over hoe het verder moet.

Sommige pleiten zelfs voor de afschaffing van democratische overlegorganen, voor een meer directe dictatuur in het belang van het kapitaal.

Een beleid aan de macht brengen dat het belang van de meerderheid verdedigt, is de echte uitdaging. De eerste taak van het actieplan is een massabeweging op gang brengen die de regering doet vallen. Deze regering is niet meer in staat een stakingsbeweging van enkele dagen en weken uit te zitten. Een belangrijke vraag waarover de discussie nu al moet starten is welk alternatief mogelijk is. Een regering in het belang van de werkende klasse met een programma dat de belangrijkste hefbomen van de maatschappij onder haar controle brengt en ten dienste stelt van die klasse moet de doelstelling zijn.

Deze rechtse regering heeft afgedaan, niet omdat ze niet efficiënt of capabel genoeg is, maar omdat ze eenzijdig het Belgische kapitalisme bedient. Het “algemeen belang” waarnaar vaak wordt verwezen, is niet meer dan het belang van de kapitalistische klasse geworden.

De staat wordt steeds verder uitgekleed tot enkel dat. Het protest daartegen kan alleen maar groeien.

CD&V faalt om rechtse regering zelfs maar illusie van ‘sociaal gezicht’ te geven Op Rerum Novarum haalde ACVvoorzitter Leemans uit naar de regering-Michel omdat deze de grote vermogens ontziet en het sociaal overleg saboteert. Enkele militanten waren explicieter en riepen slogans als “CD&V, weg ermee.” Kris Peeters, tot voor kort het zelfverklaarde ‘sociaal gezicht’ in de regering, was niet aanwezig.

Wellicht om de gemoederen niet verder op te hitsen? Eerder trok de ACV-betoging van 20 april maar liefst 10.000 aanwezigen. Het verzet tegen de wet-Peeters stond centraal op die betoging.

Na het eerste actieplan in 2014 kon de ACV-leiding met een nipte stemming het protest nog stilleggen. Een magere loonnorm werd toen goedgekeurd met de belofte van nieuwe acties. Er werd ruimte gelaten voor het overleg en de leiding stelde veel hoop in Kris Peeters.

Ruim een jaar later moet zelfs Marc Leemans erkennen dat er van overleg niets in huis komt. Zelfs indien er akkoorden met de werkgevers gesloten worden, zoals rond de eindeloopbaan, schuift de regering dit opzij. Leemans: “Elk unaniem akkoord onder sociale partners onderging de sjoemelsoftware van Michel I. Correcties aan eindeloopbaan. Het sociaal akkoord. De beschikbaarheid voor oudere werklozen en SWT-ers. Het flexibiliteitsak-

koord. En laatst nog dat mooie project van sociale partners, samen met de mutualiteiten, om zieken en invaliden meer kansen op hertewerkstelling te geven.”

De beloofde taxshift om ook de rijksten te laten meebetalen, werd een nieuw cadeau aan de werkgevers betaald door de gewone werkenden. De discussie over ‘werkbaar werk’ werd omgebogen tot voorstellen van meer ‘wendbaar werk’, steeds meer flexibiliteit door de werknemers tot de rek er volledig uit is. De afschaffing van de 38-urenweek is onderdeel van wat nu al de wet-Peeters wordt genoemd.

Niet alleen Peeters laat zich opmerken als een van de vele asociale gezichten van deze regering. Zijn kompaan Geens doet op Justitie hetzelfde. Het besparingsbeleid daar leidt tot een immens ongenoegen bij zowat alle actoren in de sector, van de cipiers tot de

magistraten. Is het dan verwonderlijk dat steeds meer protest tegen CD&V weerklinkt onder ACV-leden? In WestVlaanderen riep ACV Metea (metaalen textielsector) CD&V op om “de stekker uit de regering te trekken.” De centrale merkte op dat de verklaringen van CD&V-kopstukken naar aanleiding van Rerum Novarum op hoongelach onthaald werden “omdat die politici in het parlement niet de daden bij het woord voegen en de kapitalisten gerust laten.” ACV Metea merkt op dat CD&V de rechtse regering op de been houdt en mee verantwoordelijk is voor sociale afbraak die ons terugbrengt “naar de tijd van Daens.”

Tegenover conservatieven die het beleid van Woeste en co opnieuw willen invoeren en dit als ‘modern’ verpakken, zullen wij de traditie van Daens eveneens moeten opnemen en onze strijd organiseren, ook op politiek vlak.

ZO GEZEGD Als zelfs de ridders protesteren...

Ridder Jean de Codt is de eerste voorzitter van het Hof van Cassatie in ons land. Niet meteen iemand die van overdreven sympathie voor links en de vakbonden kan verdacht worden. Maar zelfs hij protesteert tegen het tekort aan middelen voor justitie, waaronder de cipiers. “De situatie in onze gevangenissen is een symptoom van de pathologie van het gerechtelijk systeem. Aan de oorsprong van heel deze crisis ligt de budgettaire logica die we bij justitie ondertussen overal terugvinden.

De cipiers moeten werken met een onderbezet kader, net zoals de parketten, de auditoraten en de griffies. De rechterlijke macht is ongerust.

Het gaat niet goed.” Hij stelde nog dat België een schurkenstaat dreigt te worden.

Werkenden uitpersen

Op 12 mei schreef De Morgen: “Werknemers van de grootste pluimveeverwerkers in de VS krijgen zo weinig tijd voor toiletbezoek, dat sommigen een luier dragen. Om de productielijn op gang te houden, negeren chefs regelmatig verzoeken van het personeel om naar het toilet te gaan. Ook worden ze bedreigd met ontslag. De situatie bij de bedrijven is zo erg, dat sommige werknemers hun behoefte in hun broek doen, aan de productielijn, omdat ze het niet langer kunnen ophouden.

De concurrentie in de sector is zo groot, dat veel kipverwerkingsbedrijven onder grote druk staan om zoveel mogelijk vlees tegen de laagste kosten te leveren aan de klanten. “Ik moest Pampers dragen, en vele anderen ook,” zegt Dolores, werkneemster van een Simmons-fabriek in Arkansas, die vaak niet naar het toilet mocht. Van haar chef kreeg ze te horen dat ze maar niet te veel moest eten en drinken.” Is dit waar we met alle maatregelen van Peeters en co straks mee moeten ‘concurreren’?

Is dit de moderne arbeidsregeling waar de neoliberalen voor staan? Is dit waar de neoliberalen het over hebben als ze beweren dat er vandaag een sociaal pamperbeleid is?

cipiers

de

Linkse Socialist

Niet de stakingen maar...

Decennialange onderfinanciering en wanbeleid leiden tot onmenselijke situatie in gevangenissen

Zonder stakingen wordt er niet over gesproken, maar de laatste weken kregen we dagelijks berichten over de pure horror waarmee gevangenen in België worden geconfronteerd. De rechtse regering is er als de kippen bij om van de staking gebruik te maken om één van haar stokpaardjes erdoor te krijgen: de fameuze minimumdienst. Na de spoormannen en de luchtverkeersleiders zijn de cipiers het nieuwe doelwit van een fameuze mediaoorlog.

Een oplossing voor de gevangenen zit er met deze regering echter niet aan te komen. door

Anja Deschoemacker

Welzijn gevangenen raakt koude kleren politici niet

ook veel (langdurig) zieken. Maar ook daaromtrent gaat de pers in de aanval: stakende cipiers zouden zich “ziek zetten” en zo hun loon behouden terwijl ze staken. Realiteit: medische controles van de zogenaamde nepzieken wezen uit dat er van de 294 zieken slechts 13 terug aan het werk konden!

De situatie in de gevangenissen is onleefbaar voor zowel gevangenen als cipiers. Hoewel enkele commentatoren doen uitschijnen dat het de onwil van de cipiers is die maakt dat er in de gevangenis te weinig activiteiten doorgaan, is het in realiteit een gevolg van personeelsgebrek.

De oorzaak van het “absenteïsme” – en van de staking – ligt quasi volledig in de verwaarlozing van de sector en in de decennialange onderfinanciering, gecombineerd met een beleid dat zeer veel mensen in voorhechtenis neemt.

Bovendien leidt de onderfinanciering van de geestelijke gezondheidszorg ertoe dat er – ondanks talrijke veroordelingen door internationale instanties – nog steeds honderden geïnterneerden in de gevangenis opgesloten zitten.

Maar ja, gevangenen wegen electoraal niet door. Burgerlijke politici en media spreken enkel over hun mensonwaardige omstandigheden als er een staking is. Bovendien biedt men zelfs dan geen oplossing voor de mensonwaardige omstandigheden; men valt enkel het stakingsrecht aan.

Men moet maar het bouwjaar bekijken van tal van onze gevangenissen om te begrijpen dat het een kwestie van onderinvestering is: het hellegat in Vorst (1910) is nog relatief jong.

Alleszins jonger dan Sint-Gillis (1884), Ieper (1876), Mechelen (1874), Mons (1870), Leuven (1860), Ruiselede (1849) en uiteraard Merksplas (1825).

Maar in de pers worden nu zelfs inzakkende vloeren en binnensijpelend water geweten aan… de staking!

Toen de gevangenen in Merksplas (niet in staking) in opstand kwamen, werd dat verder in de media niet hernomen. Men heeft het over de veroordelingen van de Belgische staat over het gebrek aan een minimum dienstverlening tijdens stakingen, maar zwijgt zoveel mogelijk over het feit dat België al verschillende malen is veroordeeld voor de situatie in “normale omstandigheden” - zonder staking dus. Het Belgische gevangeniswezen heeft een vaste stek verworven in de verslagen van Amnesty International.

De onderinvestering is niet enkel een kwestie van verwaarloosde en uitgeleefde infrastructuur (zoals ook onze scholen, musea, vredegerechten, tunnels…), maar eveneens één van een te beperkt personeelskader dat dan ook nog door decennialange besparingen niet volledig is ingevuld. Sinds 2014 is het aantal cipiers als gevolg van bespa- Meer middelen nodig! ringen afgenomen van 8.200 tot minder dan 7.000. Het aantal gevangenen De cipiers voeren al decennialang nam ondertussen toe tot 11.000 terwijl strijd voor een leefbaar regime, wat er minder dan 10.000 plaatsen zijn. meer personeel inhoudt. Ze verkreResultaat: overwerkt personeel en dus gen van opeenvolgende regeringen

Private gevangenissen?

N-VA wil de gevangenissen privatiseren. Dat dit voor de samenleving niet efficiënter is, wordt in de VS aangetoond. Maar we moeten niet zo ver gaan voor voorbeelden. Het Forensisch Psychiatrisch Centrum in Gent, waar gevangenen met eenpsychiatrische problematiek worden opgevangen, is in private handen. De Vlaamse Zorginspectie stelde dat het FPC Gent geen basisdiensten kan aanbieden door onvoldoende personeelsbezetting. Eind december stuurde het FPC voor het eerst een patiënt terug naar de gevangenis omdat alle isoleercellen van het centrum vol zaten na verschillende incidenten. Het tekort aan personeel en begeleiding leidt er tot een repressief regime. Is dat in het belang van personeel, patiënten en de samenleving? Wij dachten van niet...

steeds opnieuw slechts lege beloften.

Geen wonder dat het vertrouwen in de zoveelste “hervorming” zonder fundamentele verhoging van het budget – zelfs integendeel – volledig zoek is.

Ondanks een hardnekkige poging om de communautaire verdeeldheid in de verf te zetten – de Vlaamse vakbonden hebben de voorstellen van Geens wel aanvaard, terwijl de Franstalige cipiers ze hebben verworpen – is het slechts een kwestie van tijd vooraleer ook in Vlaanderen nieuwe stakingen uitbreken. Er komt slechts een minimaal aantal cipiers bij en vervanging van cipiers die op pensioen vertrekken is in het plan van Geens slechts gegarandeerd voor 2016.

De systematische onderfinanciering van alle openbare diensten, inclusief de veiligheidsdiensten, maakt dat de vervanging van cipiers tijdens stakingen niet evident meer is. Na meer dan twee weken staking begon het ook in de politiediensten te broeien en werd over mogelijke stakingsacties gesproken. De regering stuurde dan maar het leger, waar echter onmiddellijk werd gereageerd dat men al overbevraagd was en bovendien niet wil ingezet worden om de staking te breken. De Luikse brandweer diende een stakingsaanzegging in na opvorderingen voor de gevangenis van Lantin. Ondertussen dreigen zelfs de magistraten met stakingen in juni omdat ze in het huidige kader niet langer hun werk naar behoren kunnen doen.

Net als in de gevangenissen kampen ze met een systematisch personeelstekort, onvoldoende middelen en verwaarloosde infrastructuur.

Hetzelfde verhaal kan worden gegeven voor alle openbare diensten en infrastructuur. Giuseppe Pagano, professor openbare financiën aan de universiteit van Bergen, biedt een overzicht van de desinvestering in de openbare infrastructuur in een interview in Le Soir (11/5): “Sinds midden jaren 1970 is de desinvestering constant. Bij iedere crisis gaan we onder een niveau en we stijgen daar nooit meer boven.” Van een investeringspercentage in publieke infrastructuur tussen 4 en 4,5% van het BBP in de jaren ’70 gingen we naar 3% in de jaren ’80 en vandaag zitten we aan 2,4%.

Idem dito voor het personeelsgebrek: “De wil van de openbare macht om de personeelskosten te drukken is ook zeer duidelijk. En dat alles terwijl de Belgische bevolking blijft toenemen en dus ook hun behoeften aan openbare diensten.” De productiviteit van het personeel kan verhogen, “maar die productiveitsverhoging is zeer moeilijk te realiseren in die beroepen van fysieke begeleiding van mensen, zoals het onderwijs, de gezondheidszorg of de gevangenissen.”

De enige manier om aan de menson-

waardige omstandigheden iets te doen, is het omgooien van de volledige politiek. Er moet een massaal plan van publieke investeringen komen om te beantwoorden aan de behoeften, en de reeds vele malen onbewoonbaar verklaarde oude gevangenissen moeten gesloten worden of indien mogelijk grondig gerenoveerd. Voorhechtenis moet zoveel mogelijk beperkt worden, maar ook een gevoelige uitbreiding van het systeem van huisarrest via enkelbanden vergt investeringen in materiaal en in personeel. Mentaal zieke mensen zouden nooit naar een gevangenis mogen worden gestuurd, maar dat vergt investeringen in speciale instellingen voor mentale gezondheidszorg.

omstandigheden kennen.

De strijd van de cipiers is onderdeel van een breder gedragen protest tegen de onderinvestering in alle openbare diensten. De tekorten laten zich op alle niveaus van de macht voelen: federaal, regionaal, gemeentelijk. Als we niet samen vechten voor een einde aan de besparingspolitiek, zal deze regering – net als de vorige regeringen, maar op een brutalere manier – alle openbare sectoren één voor één naar de slachtbank leiden. Een nederlaag in de ene sector zal slechts de voorbode zijn van een volgende nederlaag in een andere sector.

Verder is het een strijd tegen de inperking van het stakingsrecht, de befaamde minimumdienst, een belangrijke buit die deze thatcheriaanse regering met alle macht wil binnenhalen. De stakende cipiers, net als de spoormannen en de luchtverkeersleiders voor hen, klaagden met hun Er moet een massaal acties echter de onmogelijkheid van plan van publieke een kwaliteitsvolle basisdienstverlening aan met de huidige middelen. investeringen komen om De dienstverlening is nu al minimaal, te beantwoorden aan de zoals overigens ook in veel ziekenhuizen waar er bij opeisingen tijdens stabehoeften, de reeds vele kingen meer kader kan opgevorderd malen onbewoonbaar worden dan er bij normale omstandigheden aanwezig is. De minimumverklaarde oude dienst gaat niet over de gebruikers van gevangenissen moeten de openbare diensten, maar om het gesloten worden of breken van het stakingsrecht, om het kunnen verderzetten van een politiek indien mogelijk grondig van desinvestering en opdrijving van gerenoveerd. de werkdruk zonder dat het personeel daarin nog iets in de pap te brokken heeft. Als de minimumdienst er komt Besparingsregering stoppen in de gevangenissen zal het niet lang duren vooraleer ze ook in andere openDe regering is wel bereid om de te- bare diensten wordt opgelegd. korten te doen oplopen om cadeaus Deze regering lanceert oorlogsaan de rijken en de grote bedrijven te verklaring na oorlogsverklaring en geven, maar niet om de gevangenen niet reageren betekent verliezen. in menswaardige omstandigheden te Gevangenen en cipiers moeten hopen laten leven met een beleid gericht op dat het nieuwe actieplan van de vakherstel en re-integratie. Dat vereist bonden even massaal wordt uitgevoerd ook een hogere personeelsbezetting als het vorige en er niet wordt gestopt waardoor cipiers menswaardige werk- vooraleer de buit binnen is.

Woedende cipiers betogen in Brussel. Foto door PPICS

sociaal

www.socialisme.be juni 2016

Ontslag Turtelboom volstaat niet

Energiesector te belangrijk om in privéhanden te laten

Na veel discussie en enorme verontwaardiging onder de bevolking, Electrabel in de afgelopen jaren 20 is het onvermijdelijke dan toch gebeurd: minister van Energie miljard euro winst geboekt heeft – waarvan het dankzij het gunstige Annemie Turtelboom (Open Vld) heeft ontslag genomen. Dat is fiscaal regime dat voor haar op maat na de aanhoudende problemen met de Belgische kerncentrales, gemaakt werd zo goed als alles kon het schandalige belastingbeleid voor Electrabel en het voorstel bijhouden – werd er totaal niet gevan de gehate Turteltaks, niet meer dan normaal. Het ontslag van ïnvesteerd in het onderhoud van de de minister betekent echter geenszins dat deze problemen nu kerncentrales, laat staan in onderzoek naar hernieuwbare energie. Het is de opgelost zijn; dezelfde maatregelen liggen nog steeds op tafel. waanzin voorbij om de illusie te Enkel een energiesector in publieke handen, onder democratische koesteren dat een privébedrijf controle van de bevolking, kan een oplossing bieden. met enkel het winstmotief door

Jarmo (Antwerpen)

De Turteltaks is een asociale belasting die iedereen – rijk of arm – 100 euro extra kost op de energiefactuur, vanaf maart wordt dit door de energieleveranciers in de factuur doorgerekend. Volgens Turtelboom moest ze aftreden omdat de discussie niet meer over de taks zelf ging, maar over haar persoon, wellicht omdat de media het woord ‘Turteltaks’ in de mond namen.

Die analyse is volledig fout: het probleem ligt bij het rampzalige energiebeleid dat deze regering, maar ook de voorgaande regeringen, gevoerd hebben. In die zin betekent het opzij schuiven van de ene neoliberale minister ten voordele van de andere (in dit geval Bart Tommelein) absoluut geen oplossing.

De aanleiding voor de Turteltaks was het gebrek aan investeringen in groene, hernieuwbare energie. Het is vreemd om die desinvestering aan te klagen nadat je zelf decennia lang gepleit hebt voor een liberalisering

handen te laten. Enkel een volledig genationaliseerde energiesector kan het hoofd bieden aan de uitdagingen die de komende jaren en decennia op ons afkomen, indien ze onder democratische controle van de werkende bevolking wordt geplaatst.

als drijfveer, de verantwoordelijkheid voor een degelijk energievan de energiemarkt, en uiteindelijk beleid zou opnemen. ook meegewerkt hebt aan de uitver- Wie de e ne rg ie koop ervan. Dan is het nogal cynisch markt liberaliseert, om achteraf op te merken dat er niet moet achteraf niet in groene energie geïnvesteerd werd. komen klagen dat Via de Turteltaks wordt geprobeerd dat desastreuze geom de werkende bevolking voor het volgen heeft. gefaalde beleid en de woekerwinsten Het is overduidevan de privé op te laten draaien. Het lijk dat energie is logisch en nodig dat dit op onstuit- e e n ve el t e baar verzet onthaald wordt. Nu blijkt b el a n g r ij ke dat de aanleg van nieuwe biomassa- sector is om centrales goed is voor het grootste in privédeel van de Turteltaks valt overigens ook het oude excuus dat ingeroepen werd, met name de subsidies voor zonnepannelen, weg. Niet de buren die zonnepannelen hebben, maar de energiesector waar de winsten niet in hernieuwbare energie geïnvesteerd werden, liggen aan de basis van deze taks.

De problemen met de kerncentrales rusten op hetzelfde fundament. Hoewel

Ondanks rechtse propaganda: vakbonden worden steeds groter De krant De Tijd bracht een reeks over de vakbonden. Het levert enkele nuttige cijfers en feiten op: •

Si nds 20 06 k wamen er 200.000 vakbondsleden bij; hierdoor zijn we met 3,5 miljoen leden van ACV, ABVV en ACLVB. Van de 4,45 miljoen mensen tellende beroepsbevolking zijn er 2,28 miljoen bij de vakbonden. Dat is procentueel een pak meer dan in de buurlanden.

• De sterkste stijger is het ABVV dat goed is voor een stijging van 130.000 leden.

• Bij de sociale verkiezingen was er een recordaantal kandidaten: 132.750. Daarmee wordt het record van 1979 gebroken, ook al zijn in de tussentijd heel wat industriële bastions verdwenen.

• Bijna twee derden van de inkomsten van de vakbonden komen van de leden. De 3,5 miljoen vakbondsleden zijn goed voor een jaarlijkse bijdrage van ongeveer 500 miljoen euro op een totale omzet van naar schatting 733 miljoen euro. Het grootste andere deel (een kwart) komt van de uitbetaling van werkloosheidsuitkeringen, een post waar de vakbonden verlies op lijden.

Week staking bij SAS Automotive levert degelijk sociaal plan op, maar jobs verdwijnen In maart van dit jaar besliste Volvo Cars in Gent om de contracten met 5 onderaannemers op te zeggen. Een 900-tal werknemers zou hierdoor zijn job verliezen tegen 2019, een deel van hen reeds in de loop van 2017. Volvo boekte in 2015 een recordwinst van 715 miljoen euro, maar het wil meer. door

Bart Vandersteene

Eén van die onderaannemers is SAS Automotive dat dashboards produceert. Dit bedrijf heeft deze timing niet afgewacht en kondigde op 2 mei de intentie tot sluiting van de vestiging in Gent aan. De directie van SAS was niet overtuigd dat het voldoende winstgevend is in een uitdoofscenario.

Vanaf 2017 zou de wettelijke opzeggingsvergoeding bovendien hoger liggen vanwege het nieuwe eenheidsstatuut. Met de rekenmachine in de hand werd beslist dat alle werknemers eind oktober dit jaar op straat staan. De woede van de 199 werknemers was terecht groot: ze gingen meteen in staking. Hierdoor lagen ook Volvo en andere onderaannemers plat.

Zeven dagen stonden de werknemers piket aan de poort, 24 uur op 24.

Ze kregen veel solidariteitsbezoeken.

De strijdbaarheid was groot en velen waren vastberaden om zich niet met een kluitje in het riet te laten sturen.

Een voorstel om terug op te starten met een premie van 50 euro per gewerkte dag werd door 90% van het personeel verworpen. Zowel de onderhandelaars van de vakbonden als de werkgevers beseften toen dat ze met een volledig sociaal plan zouden moeten komen om de werknemers terug aan het werk te krijgen.

Maandagavond 9 mei kregen de werknemers een individuele berekening van een voorstel tot sociaal akkoord, met daarin o.a. een opzegvergoeding gebaseerd op het aantal dienstjaren. 76,8% van het aanwe-

zige personeel stemde voor en 23,2% stemde tegen. Volgens de vakbondssecretarissen was het een heel mooi akkoord, maar bijna één vierde van het personeel vond dat er meer uit de brand te slepen viel.

Door het verlengd weekend van 5 tot 8 mei lag Volvo uiteindelijk maar een kleine vier dagen stil. Dat kon het makkelijk verteren aangezien er toch regelmatig werkloosheidsdagen zijn. Het was pas tijdens de tweede week staking dat het pijn zou beginnen doen, zowel bij Volvo als bij SAS. Bestelde auto’s zouden niet op tijd geleverd worden, klanten zouden beginnen klagen. De reputatie van Volvo zou op het spel komen te staan. De sommen die SAS bereid was om te betalen waren niet het resultaat van generositeit. Ze drukten het besef uit dat de productie anders niet zou worden opgestart.

Of een verderzetting van de strijd meer had kunnen opleveren, zullen we nooit weten. Maar niet alleen bij de 23,2% die tegenstemde, leeft het gevoel dat dit misschien wel kon. Om dat te realiseren, was er wel een andere syndicale strategie nodig geweest: een strategie die volop de kracht van de groep werknemers benutte om zoveel mogelijk uit de brand te slepen, te beginnen met het behoud van elke job. Wanneer we werknemers aan het piket vroegen welk soort sociaal plan ze liefst wilden, dan kregen we altijd hetzelfde antwoord: “onze job kunnen behouden”. Helaas zagen de

Piket aan SAS. Foto: LSP Gent meesten dit als niet realiseerbaar. En dus moest men tevreden zijn met een afscheidspremie.

Een gezamenlijke strategie van de vakbonden bij Volvo en de onderaannemers had een strijd voor het behoud van alle jobs realistisch kunnen maken. De werknemers van SAS hadden een oproep kunnen lanceren aan al hun collega’s in de sector en de werkende bevolking van de regio om op te stappen in een massale manifestatie in het Gentse stadscentrum onder de slogan ‘behoud van elke job in de haven’. Zo’n manifestatie had gegarandeerd duizenden op de been gebracht en de publieke druk op Volvo, SAS en de politieke verantwoordelijken enorm doen toenemen.

Nu raken de politieke verantwoordelijken er gemakkelijk vanaf. Vlaams NVA minister van Werk Muyters werd

nergens publiekelijk bevraagd. Dat de plantmanager van SAS Automotive een Gents N-VA gemeenteraadslid is, bevestigt dat deze partij consequent aan de kant van de patroons staat.

Maar ook het Gentse stadsbestuur had haar contacten kunnen benutten om extra druk te zetten voor het behoud van elke job, met als dreigement dat Volvo de volledige factuur van de infrastructuurwerken zou moeten betalen indien ze niet terugkwam op haar beslissing.

De werknemers van SAS hebben een moedige strijd gevoerd en een goed sociaal plan afgedwongen. Het zal als basis dienen voor alle andere akkoorden in de sector. Maar zolang we de strijd niet voeren voor het behoud van de tewerkstelling zal de gemeenschap blijven bloeden en de zullen de winsten onaangetast blijven.

De werknemers van SAS hebben een moedige strijd gevoerd en een goed sociaal plan afgedwongen. Het zal als basis dienen voor alle andere akkoorden in de sector. Maar zolang we de strijd niet voeren voor het behoud van de tewerkstelling zal de gemeenschap blijven bloeden.

sociaal

de

Linkse Socialist

Interview met twee sociaal werkers uit Antwerpen

Protest tegen de privatisering van een deel van het sociaal werk opbouwen!

De laatste weken was het sociaal verzet niet uit de media weg te krijgen. Van de luchtverkeersleiders tot de stakende cipiers stuit de besparingsijver van de regering op hevige tegenwind. Maar ook in sectoren waar men traditioneel minder actie voert, bereikt het ongenoegen een kookpunt. In Antwerpen wil Fons Duchateau (N-VA), OCMW-voorzitter en schepen van onder meer sociale zaken, een aantal sociale voorzieningen uitbesteden aan de private sector. Sociaal werkers protesteren daartegen en roepen op tot een actie aan de gemeenteraad op maandag 30 mei. We spraken met Sanne Coremans, pas verkozen als vakbondsafgevaardigde voor het ABVV bij CAW Antwerpen, en Hannes Schaubroeck die bij CAW werkt en lid is van het Sociaal Werk Actie Netwerk (SWAN). interview door

Mathias (Antwerpen)

Fons Duchateau beweert in de 10% sociale woningen haalt en dat dit Gazet Van Antwerpen dat de so- volstaat. Men zet enkel in op renovaciale sector in Antwerpen niet in ties waardoor 10% van het totaal aanstaat is om een aantal sociale pro- tal sociale woningen op dit moment blemen op te lossen. Wat vinden jul- leeg staat. lie daarvan?

Sanne: Zo’n commercialisering zal de problemen niet doen verdwijHannes: Die bewering is een grove nen, integendeel. Duchateau wil deze belediging voor onze collega’s. Het maatregel op heel korte termijn doorklopt dat er in Antwerpen een 200- drukken en houdt helemaal geen retal chronisch dakloze mensen zijn kening met de sociale sector. Hij richt die zeer moeizaam uit hun situatie zich op de markt, maar weet eigenlijk geraken. Niet verwonderlijk gezien niet hoe dit te bereiken. Er is een gede wooncrisis in onze stad. Er is een brek aan informatie. Bij de projecten nijpend tekort aan sociale woningen, zoals De Vaart [een dagcentrum voor de wachtlijsten groeien en lopen op daklozen] die in 2017 uitbesteed zoutot maar liefst zeven jaar. Het tekort den worden, leidt dat tot onzekerheid laat zich ook voelen op de privémarkt bij personeel en cliënten. Dat heeft waar men woningen van slechte kwa- nu al nefaste gevolgen voor de beliteit aanbiedt tegen woekerprijzen. geleiding.

Is de com merci a l i ser i ng d ie Duchateau voorstelt een oplossing voor het probleem?

De gevolgen op langere termijn zullen dan niet mis zijn…

Sanne: De continuïteit komt onder Hannes: Door de schuld bij het CAW druk. Het opbouwen van een verte leggen, maken ze ons verantwoor- trouwensband met je doelgroep is een delijk voor de gevolgen van het struc- werk van jaren. Het uitbesteden van tureel probleem op de woningmarkt. zo’n opdracht kan dat in één klap wegEn dat terwijl de politiek weigert hier vegen en er dreigt een pak ervaring iets aan te doen. De N-VA zelf stelt en expertise verloren te gaan. Ook de dat men in Antwerpen de norm van werkgelegenheid zal daar onder lei-

den. Het CAW heeft al besloten om ningen, alternatieve woonvormen, het voorlopig enkel te werken met tijde- optrekken van het leefloon en de uitlijke contracten. In Antwerpen is het keringen boven de armoedegrens, ….

CAW de tweede grootste werkgever Deze actie kan een opstap zijn in de voor sociaal werkers na het OCMW. strijd voor zo’n maatregelen.

Als de plannen erdoor komen, dreigen de vele studenten sociaal werk in Is zo’n beleid van investeringen in Antwerpen de komende jaren gecon- sociale voorzieningen te bereiken fronteerd te worden met een drama- onder de huidige regering en het tische arbeidsmarkt. gemeentebestuur?

Wat hopen jullie te bereiken met deze eerste actie?

Sanne: We hopen een tegenkracht op te bouwen tegen de plannen die op tafel liggen. De argumentatie van Duchateau moet ontkracht worden.

Niet alleen onder het personeel maar ook de cliënten. Een commercialisering zal niet leiden tot betere kwaliteit of begeleiding maar juist tot de verschraling van het aanbod. De gevolgen zijn verregaand.

We zijn trouwens niet de enigen die geraakt worden. In de gehandicaptensector staat men al een stuk verder met soortgelijke plannen. Bovendien worden ze daar geconfronteerd met aanvallen op de loonvoorwaarden. Hun vakbonden mobiliseren mee voor deze actie als begin van een actieplan. We moeten een gemeenschappelijk front vormen, dan staan we sterker tegen deze aanvallen.

Hannes: SWAN verwerpt het idee van een commercialisering van de zorg volledig. Het probeert bewust hulpverleners, studenten, academici en burgers te organiseren tegen de besparingen in de sociale sector. Maar we willen onszelf ook de vraag stellen hoe we als sector de mensen beter kunnen begeleiden en hoe we oplossingen kunnen aanbieden. Kortom, we willen een alternatief.

Het doel van onze sector mag niet zomaar een beheersing van de sociale problemen zijn. We moeten de mensen helpen deze te overstijgen.

Maar dat kan enkel als er structureel ook de ruimte voor wordt gecreëerd.

Dat betekent investeren in sociale wo-

Het opbouwen van een vertrouwensband met je doelgroep is een werk van jaren. Het uitbesteden van zo’n opdracht kan dat in één klap wegvegen en er dreigt een hoop ervaring en expertise verloren te gaan.

Sanne: Nee! Duchateau heeft zijn beslissing al genomen. Er is weinig respect voor overleg en eigenlijk zelfs niet voor de hulpverleners. Door het gebrek aan informatie en de onzekerheid kunnen sommigen hun werk niet meer naar behoren uitvoeren. Ze willen af van het emancipatorisch model en de marktwerking centraal zetten.

Hannes: Sommigen stellen dat we ting. We moeten daarbij bruggen moeten wachten tot de gemeente- slaan naar andere sectoren op Vlaams raadsverkiezingen in 2018. Maar dan niveau. We moeten gaan naar een allaat je net de ruimte aan het stadsbe- gemeen verzet tegen de neoliberale stuur om haar plannen door te druk- regering en haar plannen. ken. Dit moet het begin zijn van een opbouwend verzet tegen de vermark- Veel succes met jullie strijd!

Wooncrisis in Antwerpen

O

nder meer in de begeleiding van daklozen wil het Antwerpse gemeentebestuur privatiseren. Dit zal geen antwoord bieden op de armoede en de wooncrisis in de stad. Enkele cijfers:

•

• •

•

•

Er staan 22.000 Antwerpenaren op de wachtlijst voor een sociale woning. 1 op 10 kan zijn huur niet elke maand betalen. Een appartement met 3 slaapkamers onder de 800 euro vind je niet. Tegen 2020 verwacht men 100.000 nieuwe bewoners.

De wachtlijsten zijn de voorbije twee jaar 12% aangegroeid.

Antwerpen komt wel aan 10% sociale huisvesting op de huurmarkt, maar daar staat een tiende van leeg (onder meer door renovaties) waardoor er eigenlijk maar 9% sociale huisvesting is, of minder dan de norm van 10%.

In Antwerpen betaalt 27,8% van de gezinnen meer dan het maximum van 33% van zijn inkomen aan wonen, wat wil zeggen dat wonen voor hen onbetaalbaar is of een onredelijk deel van het inkomen vergt. 11% van de Antwerpse huurders had in 2011 problemen om de huur maandelijks te betalen.

De vraag naar huurwoningen stijgt, het aanbod volgt echter niet, noch in de sociale, noch in de private woonmarkt. Omdat de vraag groter is dan het aanbod kunnen eigenaars ook slechte panden aan hoge prijzen verhuren. De huurprijzen in het lagere (en dus kwalitatief slechtere) segment stijgen sterker dan gemiddeld. In Antwerpen Noord bijvoorbeeld gaat het om een stijging van 40% op vijf jaar tijd.

Dwangarbeid als antwoord op armoede?

De regering-Michel wil leefloners kunnen verplichten om gemeenschapsdienst te verrichten. Het wordt verpakt als een sociale maatregel: mensen in armoede een traject naar een normale job aanbieden. Onder de verpakking schuilt een stelsel van dwangarbeid in ruil voor een leefloon. Wil de regering de vele tekorten aanpakken door leefloners ‘gratis’ in te schakelen?

Volgens Staatssecretaris voor Armoedebestrijding Elke Sleurs is “activering de beste hefboom om de vicieuze cirkel van armoede te doorbreken.” Dit omvat de mogelijkheid van verplichte tewerkstelling in de vorm van gemeenschapsdienst.

Werklozen aan het werk zetten, is uiteraard een positieve zaak. Maar het gaat niet om normale contracten met gewone lonen. Neen, het gaat om dwangarbeid in ruil voor een leefloon. Wie weigert, verliest zijn of haar uitkering. Moderne sla-

vernij dus. En dat in ruil voor een leefloon waarmee niemand uit de armoede geraakt.

De strengere regels voor werklozen hebben de voorbije maanden geleid tot een forse toename van het aantal mensen dat afhankelijk is van een leefloon: in 2015 was er een stijging met 12,4% tot 115.137 leefloners. De besparingen bij onder meer de openbare diensten zorgen voor een verdere aangroei van het werklozenleger dat kan doorsijpelen naar het OCMW. Vervolgens

worden de leefloners ingezet om gemeenschapsdienst te verrichten in plaats van de vroegere openbare dienstverlening. In Nederland gebeurde dit eerder al. Het voorbeeld van een afgedankte straatveger die nadien in het kader van gemeenschapsdienst de straten moest vegen, is algemeen bekend.

Dit is een aanval op de arbeidsvoorwaarden en lonen van werkenden. Als er toch werk is, waarom wordt dan geen deftig contract aangeboden? Samen met het voorstel

van flexi-jobs voor langdurig zieken kadert dit in de opmars van de laagbetaalde jobs. Nederland staat al verder op dat vlak: er zijn daar 1,7 miljoen zogenaamde flexwerkers.

Onderzoek geeft aan dat 80% van hen geen vaste job te pakken krijgt.

Het idee dat flexi-jobs of gemeenschapsdienst leiden tot normaal bezoldigde jobs is een illusie, we zien eerder het tegendeel: gewone jobs verdwijnen om plaats te maken voor nep-jobs.

www.socialisme.be juni 2016

Frankrijk

“Ideologische crisis en een verwerping van het volledige systeem” (staatsveiligheid)

Frankrijk: algemeen verzet tegen Arbeidswet

De nieuwe Franse Arbeidswet heeft geleid tot enorm sociaal verzet. De frontale aanval op de arbeidsvoorwaarden veroordeelt een groot deel van de werkenden tot levenslange onzekerheid (zonder stabiele arbeidsovereenkomsten en zonder echte collectieve rechten). Het verzet tegen de arbeidswet leidt tot een nieuw hoofdstuk in de Franse klassenstrijd en dit in een situatie die “ontaardt in een ideologische crisis en een verwerping van het volledige systeem”, zoals de Service Central de Renseignement Territorial (SCRT, staatsveiligheid) opmerkte. door

Nicolas Croes

De regering rekende op een strakke parlementaire behandeling om de wet zo snel mogelijk door te drukken.

Maar de mobilisaties bleven zich na de eerste actiedag van 9 maart opstapelen. Jongeren speelden toen een prominente rol en het zou niet anders zijn in de beweging die volgde. De woede wint nog aan kracht. Peilingen geven aan dat meer dan 70% zich tegen de nieuwe arbeidswet keert.

Dat is weinig verrassend. Het centrale doel van het project is om lokale akkoorden in de bedrijven voorrang te geven op nationale overeenkomsten. Daartoe wordt de Arbeidswet van 1910 aan de kant geschoven. Het zou de werkenden volledig onderwerpen aan de belangen van de werkgevers, naar het model van de Verenigde Staten waar er geen collectieve garanties zijn en alle voorwaarden bepaald worden door het contract tussen de werkgever en zijn ondergeschikte. Het gaat om een volledige contrarevolutie in de arbeidswetgeving. Bovendien is het duidelijk dat de regering en het patronaat het hierbij niet willen laten.

Als ze erin slagen om dit te laten pas-

seren, zullen er nog ergere maatregelen volgen.

De regering was niet zeker van een parlementaire meerderheid en besloot op 10 mei om artikel 49, alinea 3 van de Grondwet in te roepen. Dit artikel laat toe om een wetsvoorstel door te drukken zonder parlementaire stemming (maar met een discussie erover in de Senaat). De ironie van de geschiedenis wil dat 10 mei ook de datum van de overwinning van François Mitterand bij de presidentsverkiezingen van 1981 was, een overwinning op basis van beloften van radicale de woede tegenover deze manier van hervormingen in het belang van de handelen is net koren op de molen van werkenden. Op 10 mei 2016 overtuig- diegenen die na de verschillende acde de Franse PS de laatste twijfelaars tiedagen denken dat er meer nodig is van het feit dat het een slaafse lakei dan betogingen en dat het land moet Buschauffeur uit Toulouse: van het patronaat is. platgelegd worden.

Deze forse opstelling van de regeEnkele dagen later stelde een bus- “Een kleine vonk volstaat om alles los te maken. ring nog voor het parlementaire de- chauffeur uit Toulouse in een nieuwsbat komt er amper vijftien maanden uitzending van France Culture: “Een Aan de vooravond van mei nadat de regering dezelfde regeling kleine vonk volstaat om alles los te 1968 dacht ook niemand moest inroepen om de wet-Macron maken. Aan de vooravond van mei (met onder meer een versoepeling 1968 dacht ook niemand dat er mon- dat er monsterbetogingen van nachtarbeid en werk op zondag) sterbetogingen en bedrijfsbezettinen bedrijfsbezettingen erdoor te krijgen. De regering hoopt gen zouden komen. De bevolking zo de mobilisaties te stoppen. Maar kan op elk ogenblik wakker worden.” zouden komen. De Dergelijke getuigenissen tonen aan bevolking kan op elk dat er iets grondig veranderd is in het land. Dat is waar de regering, het ogenblik wakker worden.” patronaat en de gevestigde media zo bang van zijn. Ze proberen allemaal de aandacht af te leiden en hebben het enkel nog over gewelddadige inciden- keerpunt in de strijd. Het begin van ten in de marge van de betogingen, in- een dagelijks hernieuwbare staking cidenten waar de ‘ordediensten’ overi- in de raffinaderijen (met dagelijkse gens een grote verantwoordelijkheid algemene vergaderingen op de midvoor dragen. Op die manier hopen ze dag om over de verderzetting van de de radicalisering onder de gewone staking en de organisatie van de piwerkenden te stoppen. ketten te beslissen), de blokkade van de havens en de filterblokkades door Stakingen in alle sectoren truckers rond de grote steden, ... hebben de sfeer veranderd. In verschillenNog voor het inroepen van artikel de strategische sectoren is de kwestie 49.3 door de regering, diende de ge- van hernieuwbare stakingen gesteld. zondheidscentrale van de vakbond Bij het spoor roept de CGT op tot een SUD een stakingsaanzegging voor staking op elke woensdag en donder45 dagen in bij de ziekenhuizen, de dag van de week en SUD-Rail wil stavakbond CGT diende een stakings- ken van 17 mei tot 11 juli. aanzegging van twee keer 15 dagen Op het ogenblik dat deze krant ter in en de overkoepeling van de vak- perse gaat, is een verdere uitbreiding bondsfederaties (CFTC, FO, CGT, van de strijd aan de orde. Wekenlang SUD) riep op tot stakingsdagen tegen kwam de overkoepeling van de vakzowel de arbeidswet als het plan om bonden op nationaal vlak niet verder 22.000 jobs in de gezondheidszorg te dan één ernstig voorbereide actiedag, schrappen. Naast de arbeidswet zijn die van 31 maart toen meer dan een er immers nog tal van andere aanval- miljoen betogers de straat op trokken. len op de werkenden. Zo ligt het spoor Het was overigens ook op dat ogenonder vuur: het statuut van het perso- blik dat het fenomeen ‘Nuit Debout’ neel wordt met dat van de privésector het levenslicht zag. gelijkgesteld en er wordt een privatisering gepland waarbij 30% van het per- Naar een algemene staking soneel verdwijnt. Ook de kunstsector deelt in de klappen: de werkloosheidsHet is belangrijk om alle stakingen verzekering voor tijdelijk personeel in in de bedrijven te ondersteunen en te de sector is bedreigd, en de landbou- ontwikkelen om zo de productie en wers klagen over de onhoudbare druk dus de winsten van de grote bedrijdoor de banken. ven te blokkeren. We moeten toeslaan De automobielsector werd getroffen waar dit het meeste pijn doet: in de door de grootste ontslagrondes van beurs van de werkgevers die aandrinde afgelopen jaren. De invoering van gen op de nieuwe Arbeidswet. De onhet nieuwe concept ‘Push to Pass’ bij derhuidse woede in de Franse samenPeugeot (een project om de producti- leving moet gecoördineerd worden en viteit op te voeren) zal de werkdruk samenkomen in de bewuste opbouw verder opvoeren en vormt een prece- van een beslissende krachtsverhoudent voor andere fabrieken. Twee on- ding. Dat is ook hoe we de werkenden deraannemers in de automobielsector en de jongeren die nu nog twijfelen moesten na stakingen van het perso- kunnen meetrekken met de acties. neel premies van 200 euro en andere Deze discussie is overal aanwezig, toegevingen doen. Overwinningen onder meer in de beweging ‘Nuit zijn dus mogelijk, zelfs indien de Debout’. Daar zijn er spanningen tusstrijd niet makkelijk is. sen diegenen die vooral willen expeFoto’s boven en onder door Emily vanop acties in Frankrijk De actiedag van 17 mei vormde een rimenteren met nieuwe vormen van

democratische discussies en diegenen die een brug willen maken naar de arbeidersbeweging, de enige sociale kracht die de volledige economie kan platleggen door het stakingswapen in te zetten. Die band met de arbeidersbeweging is belangrijk om verschillende strijdbewegingen samen te brengen. Dit betekent zeker niet dat de kwestie van democratische discussies aan de kant moet geschoven worden, integendeel! Maar er moeten concrete doelstellingen zijn voor de eisen en de acties die we voeren. We moeten daar samen democratisch over beslissen.

De toename van het aantal algemene vergaderingen en democratische strijdcomités in de bedrijven, onder meer om over de stakingsacties te beslissen, maar ook onder scholieren en studenten of op pleinen zoals met Nuit Debout, is belangrijk om ervoor te zorgen dat de werkenden en jongeren hun eigen strijd in handen nemen.

Het maakt het moeilijker om de strijd te stoppen op basis van een of ander rot akkoord tussen de regering en een of meerdere vakbondsleidingen.

Internationaal verzet

De aanval op de arbeidswet en op de collectieve arbeidsovereenkomsten is niet tot Frankrijk beperkt, we zien gelijkaardige voorstellen doorheen Europa. Ook bij ons in België is dit een belangrijk onderdeel van de regeringsvoorstellen. Het actieplan van de vakbonden in België kan een inspiratie zijn voor de beweging in Frankrijk, net zoals de vele algemene vergaderingen en personeelsvergaderingen op de werkvloer die we in Frankrijk zien ook hier van belang zijn. Het is cruciaal om te vermijden dat de beweging net zoals na de algemene staking van 15 december 2014 zomaar door de vakbondsleidingen wordt stilgelegd.

Een andere belangrijke kwestie langs beide kanten van de grens: deze van een politiek alternatief op het beleid van de regeringen van de rijken, of die nu geleid worden door de PS zoals in Frankrijk of door rechts in België.

Het ontbreekt ons aan een massa-instrument, een politieke kracht van de werkenden en de jongeren om het verzet tegen de besparingen te verenigen. Dit mag niet op basis van exclusieven, maar het moet gericht zijn op het democratisch verdedigen van de belangen van de overweldigende meerderheid van de bevolking tegen de inhaligheid van de superrijken en de politici die in hun dienst staan. Het vereist ook een duidelijk alternatief op het kapitalisme. Verkiezingen zijn belangrijk maar mogen de concrete organisatie van massastrijd niet naar het achterplan verdrijven.

dossier

de

Linkse Socialist

Van ongenoegen tot massabew de strijd tegen ‘Thatcher in Belg Met een actieplan dat opbouwt naar een algemene staking op 7 oktober weten we wat ons de komende maanden te doen staat: het ongenoegen op de werkvloer maar ook daarbuiten zoveel mogelijk omzetten in een actieve beweging waarmee we de regering doen vallen. Het eerste actieplan in 2014 toonde het potentieel: we deden de regering wankelen en zetten onze bekommernissen op de agenda van de publieke opinie. Maar toen viel het stil en kon de Thatcheriaanse regering overeind kruipen waarna nieuwe aanvallen volgden. Deze regering moeten we stoppen; ze uitzitten is onverantwoord voor onze levensstandaard. dossier door

Geert Cool

Actieplan van 2014 toonde het potentieel Nog voor het aantreden van de rechtse regering in 2014 was er protest. Wat er zou komen was immers al duidelijk met de maatregelen van de gelijkaardig samengestelde Vlaamse regering. Die kondigde in de zomer van 2014 onder meer een forse verhoging van de inschrijvingsgelden voor het hoger onderwijs aan naast verhogingen van de zorgpremie en extra besparingen. Tegen de federale regering-in-vorming was er op 23 september 2014 een eerste militantenconcentratie met 7.000 aanwezigen in Brussel. Toen al was er sprake van een indexsprong, aanvallen op pensioenen en afbouw van het stakingsrecht. We zouden een ander type van regering krijgen, de slogan ‘Geen Thatcher in België’ vond gretig ingang op de militantenconcentratie.

In het pamflet dat wij verdeelden op 23 september deden we volgende voorstellen voor de strijd: “Waarom geen informatiecampagne, met degelijke argumentatie, pamfletten en affiches om collega’s op de werkvloer aan te spreken en te motiveren.

Liefst met een concreet ordewoord zodat we gezamenlijk reageren en niet alle richtingen tegelijk uitgaan. Dat kan een nationale betoging of meerdere provinciale betogingen en meetings zijn om de strijdvaardigheid te meten. We kunnen er algemene vergaderingen tijdens de werkuren op de werkvloer aankondigen. Daar kan dan een actieplan ter discussie worden voorgelegd, met provinciale beurtstakingen en betogingen die uitmonden in een nationale 24- of 48-urenstaking. Als de regering tegen dan nog niet toegegeven heeft of gevallen is, kan een week later op algemene vergaderingen op de werkvloer de idee van een dagelijks hernieuwbare staking worden voorgelegd, gestemd en georganiseerd.”

Er kwam effectief een nationale betoging op 6 november, gevolgd door provinciale stakingen op 24 november, 1 december en 8 december om een hoogtepunt te kennen met de algemene staking van 15 december 2014. Waar er personeelsvergaderingen gehouden werden, versterkte dit de strijd.

Maar het bleef beperkt tot enkele werkplaatsen.

Het initiatief bleef grotendeels in handen van de vakbondsleidingen, wat het mogelijk maakte om begin 2015 de beweging stil te leggen. Dit gebeurde niet zonder moeite.

Een wel erg nipte meerderheid in de ACV-Raad van 10 februari – 49% voor, 45% tegen, 6% onthouding - stemde voor het loonakkoord met een marge van maximaal 0,8%, maar met behoud van de indexsprong. Er werd hoop gevestigd in het overleg, onder meer in het kader van een tax shift die voor eerlijker fiscaliteit moest zorgen. Die tax shift werd echter een nieuwe aanval op onze koopkracht en een nieuw cadeau aan de grote bedrijven. Het overleg leverde niets op en als er al een kleinigheid dreigde afgedwongen te worden via het overleg, schoof de regering dit meermaals gewoon aan de kant, denk maar aan de correcties voor de eindeloopbaan of de beschikbaarheid van oudere werklozen. Voor harde aanvallen als de afschaffing van de 38-urenweek en het overloon, werd zelfs geen sociaal overleg meer georganiseerd. Ondertussen werden de acties in de eerste maanden van 2015 beperkt tot ‘thematische’ acties zonder perspectief of enthousiasme.

Het einde van het eerste actieplan in 2014 was ontgoochelend voor veel militanten. Maar we mogen de positieve elementen ervan niet vergeten: het opbouwend karakter van de acties waarmee we onze krachten versterkten, de offensieve ac-

ties waarmee we ook andere lagen meetrokken en de publieke opinie aan onze kant kregen, het feit dat we met onze acties de regering konden doen wankelen. Velen zagen het potentieel van deze beweging, waardoor de ontgoocheling door het niet realiseren ervan groter was.

Een nieuw actieplan vertrekt vandaag van de ervaringen en verworvenheden van het actieplan in 2014. De basis van de vakbonden is groter geworden, het recordaantal kandidaten bij de sociale verkiezingen (132.750!) bevestigt dit. Dit zijn meer kandidaten dan in 1979, na de eerste protestgolf tegen de aanzetten tot neoliberaal besparingsbeleid met onder meer de vrijdagstakingen van 1977 tegen de rooms-blauwe regering Tindemans-De Clercq die onder druk van het protest viel. Daarna duurde het tot 1981 vooraleer een nieuwe rechtse regering de neoliberale draad terug oppikte.

Sindsdien zijn heel wat industriële bastions verdwenen, maar toch waren er dit jaar meer kandidaten bij de sociale verkiezingen. Ook blijkt de betrokkenheid bij de vakbonden groter te zijn, zo stelt een studie van interimkantoor Randstad dat 53% van de werknemers zich vandaag sterk be-

Algemene staking: ‘als uw machtige arm het wil, ligt heel het raderwerk stil’ Onderhuids groeit het ongenoegen bij brede lagen van de bevolking. Tegelijk is de heersende retoriek van de gevestigde politici en de traditionele media bijzonder rechts. Sommigen leiden daaruit af dat er een verrechtsing zou zijn en dat het draagvlak voor de vakbondsacties en –standpunten beperkt zou zijn. Als we op de media afgaan, klinkt dit aannemelijk en het heeft ongetwijfeld een zeker effect. Maar het onderhuidse ongenoegen tegenover de enorme ongelijkheid en de besparingen die telkens opnieuw onze levensstandaard ondermijnen, verdwijnt niet omdat het in de kranten wordt weggeschreven.

In feite is er een groeiende kloof tussen de heersende retoriek en wat er door brede lagen van de bevolking wordt ervaren en gedacht. Gevestigde partijen die zich links noemen, zoals de sociaaldemocratie (PS, SP.a) en de groenen kijken vooral naar boven en passen zich makkelijk aan de rechtse retoriek aan. Dit isoleert hen van het breed gedragen ongenoegen en maakt het ook erg moeilijk om daar een politieke vertaling aan te geven.

Doorheen onze acties, zeker in het kader van een opbouwend actieplan dat meerdere maanden duurt, kunnen we wat onbewust aanwezig is bewust maken. Elke strijdbeweging is rijk aan lessen en nieuwe activisten die ervoor zorgen dat we op grotere schaal onze eisen en bekommernissen naar voor kunnen brengen. Een algemene staking vormt daar een hoogtepunt van, het toont immers aan dat de gewone werkenden in staat zijn om de economie plat te leggen. Zonder onze arbeidskracht is hun kapitaal niets waard.

“Als uw machtige arm het wil, ligt heel het raderwerk stil,” was de slogan van de Nederlandse spoorstaking van 1903.

De nadruk bij een algemene staking in de huidige context ligt vooral op het eenmakende karakter ervan: we staken allemaal samen, niet sector per sector of regio per regio. Maar een algemene staking gaat verder dan dat. Het betekent een mobilisatie van de arbeidersklasse tegen de kapitalisten en tegen de kapitalistische staat, zelfs indien niet alle deelnemers van de staking zich daar ten volle bewust van zijn. Een algemene staking legt immers het volledige systeem plat en zorgt ervoor dat duidelijk wordt dat de gewone werkenden, de arbeidersklasse, in staat zijn om de samenleving in handen te nemen.

Bij een algemene staking van langere duur waarbij stakerscomités de bevoorrading gaan organiseren, stelt dat zich nog scherper. Dan hebben kan lagen meetrekken die voorheen nog niet tot we in feite twee machten: de verlamde kapitalisti- actie bereid waren. Bovendien wordt doorheen sche en het embryo van een nieuwe arbeidersstaat. deze strijd veel geleerd, praktische ervaringen De burgerij zal nooit zomaar de macht uit han- wegen altijd sterker door. Daar moeten we ook den geven, we zullen georganiseerd moeten zijn iets mee doen: een krachtsverhouding uitbouwen en afrekenen met alle mogelijke wapens van de waarmee we doorheen algemene stakingen tot kapitalistische staat. Een algemene staking van- een breuk met het kapitalisme komen en kunnen daag is vooral gericht op het tonen van de sterkte beginnen met de opbouw van een ander systeem, en de solidariteit van de arbeidersbeweging, het een socialistische samenleving.

trokken voelt bij de vakbond, tegenover 44% bij de vorige sociale verkiezingen in 2012. Ook dit is het resultaat van het opbouwend karakter van het actieplan in 2014.

Daarnaast kunnen we vandaag verder bouwen op de ervaring van een offensieve strijd waarmee we onze eisen brede ingang lieten vinden waardoor we andere lagen meetrokken. Eind 2014 gaf een peiling van VTM en Knack aan dat maar liefst 85% van de Vlamingen voorstander was van een vermogensbelasting, ook stelde 55% begrip te hebben voor het vakbondsprotest. Op de betogingen en stakingen was er telkens ondersteuning door jongeren – zeker in Gent waar er een beweging tegen de verhoogde inschrijvingsgelden werd uitgebouwd – en vanuit de socio-culturele sector met onder meer Hart boven Hard. In een offensieve strijd is hetgeen ons verenigt evidenter dan wat ons verdeelt.

Na het actieplan van 2014 stelt de vraag zich wel hoe we zelf meer controle op onze strijd kunnen hebben, zodat er niet gewoon van bovenaf op een pauze- of stopknop wordt geduwd. Het voorstel dat wij in september 2014 al deden rond personeelsvergaderingen om het actieplan te bespreken en te stemmen, heeft niet enkel tot doel om de betrokkenheid bij de acties te vergroten. Het stelt ook de vraag wie er de verantwoordelijkheid voor de acties neemt, dus ook voor het stopzetten ervan. Zo kunnen we de grotere actieve basis van de vakbonden consolideren en ten volle benutten.

In 2014 was de regering aan het wankelen,

dossier

www.socialisme.be juni 2016

weging – gië’

Een eigen politiek alternatief voor de arbeidersbeweging De regering en het besparingsbeleid wegstaken is mogelijk. Maar wat komt er daarna?

net voor de algemene staking van 15 december stond volgens een peiling van La Libre en RTBF nog slechts 20% positief tegenover de regeringMichel, tegenover 43% negatief en 39% onbeslist.

Tegenover de Vlaamse regering stonden meer mensen negatief (29%) dan positief (28%). Met een Thatcheriaanse regering die na elke slag terug overeind probeert te kruipen om des te harder terug te slaan, weten we dat overleg ons nergens zal brengen. De regering uitzitten in de hoop op beterschap na volgende verkiezingen, betekent dat we zeker in de huidige context van economische problemen nog jaren van besparingen laten passeren. En dan nog is het resultaat onzeker. De Britse vakbondsleiding volgde deze strategie maar de conservatieven van Cameron wonnen de volgende verkiezingen en zetten het besparingsbeleid verder. Dit kunnen we in België niet riskeren, de inzet van ons protest moet de val van de regering zijn. Gelijk welke regering daarna komt, zal rekening moeten houden met een zelfbewustere arbeidersklasse.

Samengevat: we moeten ons sterker organiseren om de betrokkenheid te maximaliseren en de beweging te versterken, maar meteen ook onze democratische controle op onze strijd te vergroten.

Hiermee kunnen we het ongenoegen omzetten in een brede massabeweging waarmee we op basis van een opbouwend actieplan de rechtse regering en het besparingsbeleid wegstaken. Wie de strijd aangaat, kan verliezen. Wie ze niet aangaat, is al verloren.

Een terugkeer van een centrumlinkse regering onder leiding van de sociaaldemocratie die hetzelfde beleid op een trager ritme voert, is geen alternatief. Natuurlijk zou een regering die aantreedt nadat haar voorganger is gevallen onder druk van arbeidersprotest, op haar tellen moeten passen. Na de val van de regering Tindemans-De Clercq in 1977 duurde het vier jaar voor er een regering kwam die opnieuw dezelfde aanvallen durfde doorvoeren. Na de val van de regering Martens-Verhofstadt in 1987 onder druk van het protest tegen het Sint Annaplan in 1986, verdwenen de liberalen voor meer dan 10 jaar uit de regering. Een regering die volgt op een weggestaakte regering – ook al wordt die val uiteindelijk communautair ingekleurd zoals het in 1977 en 1987 gebeurde – moet rekening houden met een meer zelfbewuste arbeidersklasse.

De ambitie van de arbeidersbeweging mag zich niet beperken tot het wegstaken van een rechts beleid. We moeten eigen alternatieven naar voor schuiven en bouwen aan eigen politieke instrumenten om die alternatieven te bekomen. Er ontstaan wereldwijd nieuwe linkse krachten die met meer of minder doorzettingsvermogen de kwestie van een ander beleid op de agenda zetten, denk maar aan Syriza (Griekenland), Podemos (Spanje), Jeremy Corbyn (Groot-Brittannië) of

Wie de strijd aangaat, kan verliezen. Wie ze niet aangaat, is al verloren.

Bernie Sanders. Ook bij ons moet de ambitie zijn om te komen tot een kracht die in staat is om onze eisen en bekommernissen op grote schaal

nemers of van mensen die het niet breed hebben tenminste tot in het parlement. De PVDA richt zich vandaag heel sterk op een electorale benadering: wie niet tevreden is met het huidige beleid moet een volgende keer maar voor PVDA stemmen zodat er drie of vier extra linkse parlementsleden zijn. Die kunnen dan in het beste geval wegen op het beleid, zo luidt het. Voor de Een campagne als die van Sanders gemeenteraadsverkiezingen wordt dit vertaald in een oproep om in Antwerpen tot een ‘links kartoont het potentieel voor een partij tel’ met SP.a en Groen te komen. We begrijpen die breekt met de politiek van Wall de bezorgdheid van velen die een einde willen aan het bewind van ‘keizer De Wever’, Street. Een kordaat initiatief in die maken maar moeten we daartoe de ambitie van links richting vanwege de vakbonden, beperken tot die van een kleine partner die in dat open staat voor nieuwe sociale zee gaat met partijen die staan voor een tragere variant van hetzelfde besparingsbeleid? bewegingen, de PVDA en andere Wij denken dat de ambitie van de arbeidersbeweging op het politieke terrein groter moet zijn. krachten van radicaal links, zou Het actieplan mag zich niet beperken tot het stopeen verpletterend enthousiasme pen van de regering en de besparingen, we moeopwekken en op enkele maanden ten in de bedrijven, op de straat, in de wijken de krachten bundelen waarmee we een andere politijd het politieke landschap in ons tiek zullen afdwingen. Een campagne als die van Sanders toont het potentieel voor een partij die land kunnen hertekenen. breekt met de politiek van Wall Street. Een kordaat initiatief in die richting vanwege de vakbonpolitiek te vertalen. den, dat open staat voor nieuwe sociale beweginDe vooruitgang van PTB/PVDA in de verkie- gen, de PVDA en andere krachten van radicaal zingen zorgt ervoor dat er eindelijk een radica- links, zou een verpletterend enthousiasme ople linkse stem in het parlement aanwezig is. Zo wekken en op enkele maanden tijd het politieke weerklinkt het standpunt van moegewerkte werk- landschap in ons land kunnen hertekenen.

Een socialistische samenleving Na jaren van neoliberaal offensief is er een groeiend ongenoegen tegen de ongelijkheid en de gevolgen van de besparingen.

Maar tegelijk blijft het bewustzijn van brede lagen van de bevolking getekend door het ideologische offensief van de neoliberalen, in het bijzonder na de val van de stalinistische dictaturen in het Oostblok. Die regimes waren karikaturen van socialisme, de afwezigheid van arbeidersdemocratie werd een absolute rem op de bureaucratisch geplande economieën. Maar het verdwijnen ervan eind jaren 1980 had toch een groot en negatief effect op de arbeidersbeweging, er verdween immers een ‘reëel bestaand alternatief’ wat voeding gaf aan de propaganda van diegenen die stelden dat er ‘geen alternatief’ op het kapitalisme mogelijk was.

Dit speelt tot op vandaag een rol in het bewustzijn.

Er is nog geen breed gedragen steun voor een socialistische samenleving als concreet alternatief op de crisis en chaos van het kapitalisme.

Doorheen bewegingen blijkt wel woede tegen dit systeem,

maar terwijl de situatie overrijp is voor een andere samenleving blijft het bewustzijn daarrond achterop hinken. Dit laat ruimte voor de ontwikkeling van allerhande eerder utopische visies en praktijken, die eerder doen denken aan de eerste ontwikkeling van de arbeidersbeweging in de 18de eeuw (zie ook pagina 12).

Voor socialisten komt het erop aan om het potentieel van een nieuw ontwaken van een zoektocht naar alternatieven positief te benaderen. We moeten er op een consequente wijze inhoud aan geven door te wijzen op de kracht

van de georganiseerde arbeidersbeweging die in staat is om heel het systeem plat te leggen en de basis te leggen voor een samenleving waarin de bestaande middelen ingezet worden om te voorzien in de behoeften en noden van iedereen en waarbij op democratische wijze kan beslist worden over hoe de samenleving beheerd wordt. Dat is de socialistische samenleving van de toekomst waar wij voor opkomen. Bouw mee aan LSP, dat is de beste garantie om stappen te zetten in de richting die we in dit dossier beschrijven.

Voor socialisten komt het erop aan om het potentieel van een nieuw ontwaken van een zoektocht naar alternatieven positief te benaderen. We moeten er op een consequente wijze inhoud aan geven door te wijzen op de kracht van de georganiseerde arbeidersbeweging die in staat is om heel het systeem plat te leggen en de basis te leggen voor een andere samenleving.

10

internationaal

de

Linkse Socialist

Spaanse verkiezingen.

Enthousiasme voor linkse eenheidslijst toont potentieel Na de vorige verkiezingen volgde een politieke crisis in Spanje.

Er kwam geen regering tot stand waardoor er op 26 juni nieuwe parlementsverkiezingen zijn. Opmerkelijk element is het totstandkomen van een linkse eenheidslijst met Podemos, Izquierda Unida (IU, Verenigd Links) en de regionale linkse eenheidsinitiatieven: Unidos Podemos (vrij vertaald: ‘samen kunnen we het’). We spraken met Ángel Morano van Socialismo Revolucionario in Barcelona.

Interview door Marisa Hoe reageerden de activisten en basismilitanten op de nieuwe verkiezingen en de linkse eenheidslijst?

“Vaak proberen politieke verantwoordelijken de realiteit aan hun visie en perspectieven aan te passen, maar vroeg of laat moeten ze de werkelijk“De verkiezingen van 20 december heid onder ogen zien. Rond de kwestie werden gezien als een stap vooruit voor van linkse samenwerking was het niet al wie jarenlang op straat kwam en al anders. Tegelijk was er onder de basis wie na jaren van rechtse regering onder in beide organisaties een groeiende leiding van de conservatieve PP veran- steun voor samenwerking. Dat weegt dering wilde. Podemos, de regionale natuurlijk ook sterk door. linkse eenheidslijsten en IU haalden “De invloed van de basis kan niet ontsamen meer dan 6 miljoen stemmen. kend worden. Maar het proces om tot Ondanks de goede resultaten, zorgden een coalitie te komen, is door de leide impasse in de regeringsvorming en ding gevoerd, zelfs indien de basis nahet algemene gevoel dat er niets zou dien geconsulteerd werd en zich masveranderen met nieuwe verkiezingen saal uitsprak voor samenwerking. Het tot een gevoel van apathie en berusting. zal er nu op aankomen om het samenAlle peilingen gaven dit aan. werkingsverband op te bouwen. De “Het akkoord dat leidde tot Unidos houding van de basismilitanten in de Podemos veranderde dit beeld com- campagne is de sleutel tot succes. Als pleet. Het eenheidsinitiatief kent nog de basis zich beperkt tot het opvolgen veel onzekerheden, maar de meest van de richtlijnen van de leiding, dan politiek bewuste mensen zijn erg en- wordt niet veel meer gedaan dan afthousiast. De peilingen geven meteen fiches plakken. Maar als de basis de een vooruitgang aan voor dit nieuwe campagne zelf mee in handen neemt en initiatief. Er worden overal in het land een sterke mobilisatie op gang brengt, campagnecomités opgezet en er is een kan de impact een pak groter zijn.” gevoel dat er zich een historisch moment voor links aandient.”

Socialismo Revolucionario roept al langer op tot linkse samenwerking.

Waarom kwamen Podemos en IU Die is er nu. Wat betekent dit voor niet eerder tot een samenwerking? deelname aan de verkiezingscamEn waarom was het nu dan wel mo- pagne? gelijk?

“SR is uiteraard heel tevreden met

Pablo Iglesias (Podemos) en Alberto Garzon (IU) deze samenwerking. Het bestaan van een alliantie is op zich een positieve stap die de strijdbaarheid versterkt.

Verschillende delen van links zullen nu samenwerken en op natuurlijke wijze elkaars ideeën en gevoeligheden leren kennen. Wij willen deelnemen aan dat proces, het is immers een situatie waarin het bewustzijn onder zowel activisten als bredere lagen van de bevolking sterk kan vooruitgaan.”

Denk je dat Unidos Podemos de sociaaldemocratische PSOE kan inhalen?

“Een eengemaakte campagne is in staat om PSOE, historisch gezien de grootste linkse kracht in het land, voorbij te steken. Het is zelfs niet uitgesloten dat Unidos Podemos in de buurt van het resultaat van de PP komt doorheen de verkiezingsstrijd. Kijk maar naar de resultaten bij de vorige verkiezingen voor de radicale linkerzijde die op regionaal vlak eenheidslijsten had ingediend. In die regio’s waren er uitstekende resultaten.”

In de regeringsonderhandelingen stelde de leiding van Podemos voor om een coalitie te vormen met PSOE, maar die weigerde en probeerde lie-

ver om tot een akkoord te komen met Ciudadanos (rechtse populisten) om het besparingsbeleid verder te zetten. Hoe moet links zich verhouden tot de sociaaldemocratie? Kan er een antibesparingsregering gevormd worden met PSOE? “Als we naar vorige campagnes kijken, lijkt het waarschijnlijk dat de leiding van Unidos Podemos een abstracte oproep tot politieke verandering zal doen, zonder dit te concretiseren. Eenheid tegen de conservatieve PP zal wellicht centraal staan. Aangezien een meerderheidsregering praktisch uitgesloten lijkt te zijn, zal er wellicht een nieuw voorstel komen aan PSOE om samen een regering te vormen.

“SR beseft dat dit gevaarlijk is. De boodschap die we met de basis willen bediscussiëren, is dat de strijd voor een echte democratie en voor het einde van de besparingen enkel tor resultaat kan leiden als we gaan voor een programma dat echt breekt met dit systeem en overgaat tot socialistische maatregelen: nationalisatie van de banken en de sleutelsectoren van de economie, weigering om de schulden te betalen, een grootschalig programma van publieke investeringen, het recht op zelfbeschikking.

“Dat alles is onmogelijk binnen een regering met een pro-besparingspartij als PSOE. De sociaaldemocratie wil de besparingen wat afzwakken, maar zonder de wortel van de problemen aan te pakken: de onmogelijkheid van het kapitalisme om de overgrote meerderheid van de werkenden in Spanje een degelijk leven aan te bieden. PSOE is nauw verbonden met het Spaanse establishment en zal als politieke vertegenwoordiger van dat establishment de officiële koers van het wereldkapitalisme niet loslaten. Een regeerakkoord tussen Unidos Podemos en PSOE, los van de exacte numerieke verhouding tussen beiden, zal niet leiden tot een bocht naar links bij PSOE maar eerder tot een capitulatie voor rechts door Unidos Podemos.

“We mogen geen enkele illusie creëren in de mogelijkheid van echte politieke verandering indien dit niet vertrekt van een voldoende sterke krachtsverhouding doorheen sociale mobilisatie. Opdat een linkse regering de arbeidersbeweging kan vooruithelpen, moet zo’n regering een programma hebben dat breekt met de besparingen en in staat is om de eisen van de arbeidersbeweging volledig door te voeren.”

Gezocht en gevonden: Ierse (interim) regering.

Gehate watertaks geschorst Fianna Fáil heeft gedurende de massale beweging tegen deze belasting maar schoorvoetend en vanop de zijlijn van zich laten horen. Vandaag eisen ze de opschorting op als ‘hun’ overwinning, terwijl die er enkel kwam onder druk van de beweging. Vroeg of laat zal de kwestie in het parlement gestemd moeten worden en zal Fianna Fáil kleur moeten bekennen.

Na twee maanden onderhandelen, uitzonderlijk lang naar Ierse normen, is een nieuwe regering aangetreden. Fine Gael zal een minderheidsregering vormen met de steun van Fianna Fáil (samen de twee traditionele partijen van het Ierse kapitalisme) en enkele onafhankelijke parlementsleden.

Dat maakt van premier Enda Kenny de eerste Fine Gael-premier die aan een tweede termijn begint.

Hoe lang die zal duren, is maar zeer de vraag. door

Druk opvoeren en bouwen aan echt links alternatief

Jeroen (Gent)

Establishment in het nauw

Het Ierse establishment staat de laatste jaren onder zware druk van onderuit. De verkiezingen van februari werden een opdoffer waarin de regeringspartijen Fine Gael en Labour respectievelijk 26 en 30 zetels verloren. De verkiezingen waren het einde van het ‘tweeëneenhalf partijsysteem’ waarin regeringen van Fianna Fáil en Fine Gael elkaar afwisselden met Labour als kleine derde partner.

In februari haalden Fine Gael en Fianna Fáil samen geen 50% van de ‘betrouwbare oppositie’ meer overstemmen, een situatie die zich nooit blijven en zou de invloed van Sinn eerder voordeed. Een tijd lang werd Fein en links, in de vorm van AAAgetwijfeld over een ‘grote coalitie’, PBP (de coalitie waarin de Socialist op die manier zou er immers geen Party werkt) erg sterk zijn.

Onstabiele regering

De oplossing in de vorm van een minderheidsregering is echter vooral een zwaktebod. Het verlangen van de

Hetzelfde geldt ook voor alle andere zaken waar de Ierse bevolking een oplossing voor eist: de enorme huisvestingscrisis, de besparingspolitiek, de crisis in de gezondheidszorg, het verbod op abortus, ... Het establishment kan hieraan niet verhelpen omdat het weigert te raken aan de privileges van de rijken en hun superwinsten.

Onder druk van de beweging kunnen toegevingen afgedwongen worden, dat wordt aangetoond door de overwinning tegen de waterbelasting. Maar om een echt alternatief te bouwen, kan de beweging niet vertrouwen op ‘onafhankelijken’ die dan toch voor een postje kiezen, of krachten als Fianna Fáil of Sinn Féin die bereid zijn om meerderheid naar verandering blijft onprincipiële akkoorden te sluiten. volledig genegeerd. De gehate water- Daarvoor is er integendeel een conbelasting, bijvoorbeeld, wordt tijdelijk sequente linkse politieke stem nodig, opgeschort in afwachting van het ad- iets waaraan de Socialist Party en vies van een parlementaire commissie. AAA-PBP verder zullen bouwen.

internationaal

www.socialisme.be juni 2016

11

Dump Trump!

Rechtse populist is gevaar voor gewone werkenden In het begin werd de campagne van Donald Trump vaak gezien als een slechte grap. Met zijn blonde toupetje en straffe uitspraken die meer leken op gefrustreerde cafépraat dan op politieke analyse werd zijn kandidatuur voor het presidentschap niet echt ernstig genomen. Toch vormt hij nu een serieuze bedreiging, ook voor de arbeidersklasse van de VS. Want achter de toogpraat van Trump schuilt niet enkel een extreemrechts programma, maar ook een ultra-populistische aanpak. Hij gebruikt schaamteloos het ongenoegen tegen het corrupte establishment om zijn nationalistisch, racistisch en seksistisch programma verkocht te krijgen. In de realiteit staat Trump en de hele Republikeinse kliek voor een rechts beleid dat in dienst staat van het establishment van de rijken om de grond vanonder de voeten van de georganiseerde werkenden en armen weg te slaan. door

Hanne (Antwerpen)

Hoe is Trump mogelijk in deze tijd?

De Republikeinse partij kan zijn handen niet in onschuld wassen. Hoewel veel andere kandidaten die uit de race vielen al verklaarden dat ze Trump niet zouden steunen, is Trump niet zomaar een duiveltje in een doos.

Jarenlang heeft de Republikeinse partij racistische en seksistische standpunten gebruikt om stemmen te winnen. Door een verdeel- en-heerstactiek toe te passen kon ze zich altijd vergewissen van een deel van de stemmen uit de lagere middenklasse en van een deel van de blanke arbeidersklasse.

Door de oorzaken van armoede af te schuiven op arbeiders met een migratie-achtergrond of werklozen, konden ze steevast een deel van het ongenoegen ombuigen in haar voordeel. Op deze basis kan ook Trump teren bij het conservatieve publiek. Zijn extreme uitspraken en wangedrag geven hem er nog een anti-establishmentimago bovenop.

Trump: racist, fascist, populist?

Trump gebruikt truuken uit de oude Republikeinse doos om stemmen te winnen. Denk maar aan racistische uitspraken, een seksistische houding en een nationalistisch programma. Hij pleit voor een muur tussen de VS en Mexico om migranten buiten te houden, omdat die volgens hem enkel criminaliteit meebrengen. Hij doet denigrerend tegenover vrouwelijke journalisten die hem interviewen.

Maar hij zegt ook internationale handelsverdragen tegen te willen houden en bedrijven te verbieden jobs in het buitenland uit te besteden. Deze laatste standpunten doen het goed onder de groeiende laag van werkenden wier

job onzeker is en werklozen. Deze standpunten zijn een doorn in het oog voor grote bedrijven. Waarom verdedigt Trump deze eisen als hij een vertegenwoordiger is van het establishment? Trump gebruikt dit vooral om de arbeidersklasse aan zijn kant te krijgen, hij kan niet enkel naar migranten wijzen als de oorzaak van de economische crisis. Mede door de recente massabewegingen, niet enkel in de VS maar over de hele wereld, en door de corruptieschandalen is er een diep ongenoegen tegenover de bedrijfs- en bankenwereld. Dat ongenoegen wil Trump benutten om stemmen te halen onder de arbeidersklasse. Want voor de rest is Trumps programma er een van veel voordelen voor de rijken zoals hemzelf, en weinig rechten voor de meerderheid van de bevolking.

Sommige mensen claimen dat Trump een fascist is omdat hij wel erg nationalistische standpunten verdedigt, in tegenstelling tot sommige andere conservatieve kandidaten. Is dit werkelijk zo? Wij denken dat niet.

Trump is ontegensprekelijk een racist en een seksist, hij vormt zeker een bedreiging voor de georganiseerde lagen van de arbeidersklasse. Maar fascisme is een ander fenomeen, een massabeweging die door delen van het establishment als laatste redmiddel wordt ingezet om de arbeidersbeweging volledig te breken. Trump is daarentegen veeleer een alleenstaand figuur die inspeelt op de angsten en woede van een groeiende laag van de bevolking. Dat hij daarin slaagt, is vooral een uitdrukking van een groeiende polarisering door de aanhoudende crisis, de armoede en het gebrek aan een voldoende sterk links alternatief om dit ongenoegen te organiseren. Trump is eerst en vooral een rechtse populist.

Hoe komt hij aan zoveel stemmen?

roept daartoe op.

Hoe Trump stoppen?

De Republikeinse partijleiding verDe enige manier om giste zich als ze dacht dat Trumps houDe enige manier om Trump te stopding het grotere publiek zou afschrik- Trump te stoppen, is door pen, is door een breed alternatief op ken. De Amerikaanse bevolking is te bouwen vanuit de linkerzijde. Er een breed alternatief bijna wanhopig op zoek naar een pois voldoende ongenoegen dat in maslitieke uitdrukking voor de woede tesaprotest kan omgezet worden. Er is op te bouwen vanuit genover het onrechtvaardige systeem. ook nood aan een grote campagne de linkerzijde. Er is Trump kon daar als geblondeerde bliktegen Trump, een campagne die niet semafleider op inspelen. mag gericht zijn op steun aan Clinton, voldoende ongenoegen Het ongenoegen keert zich niet ende kandidate van Wall Street. Links dat in massaprotest kan kel tegen de Republikeinse partijleimoet zich onafhankelijk opstellen en omgezet worden. ding, ook de Democraten behoren tot de werkende bevolking samenbrenhet establishment. Hier worden de gen in de opbouw van een nieuw alDemocraten soms als gematigder of van Obama waren er veel bewegin- ternatief. zelfs als progressief voorgesteld. Maar gen tegen corruptie, ongelijkheid maar De mogelijkheid is er om een nieude Democraten en Hillary Clinton zijn ook politiegeweld tegen zwarten. Ook we linkse partij op te zetten die het een instrument van diegenen die hen de ‘hope’ werd geen werkelijkheid monopolie van de Democraten en financieren: grote bedrijven, Wall voor velen.

Republikeinen eindelijk kan slopen Street, miljonairs, ... Om kiezers voor Het is op deze frustraties en kwaad- en erin zal slagen om het systeem te zich te winnen, neemt Clinton soms heid dat Trump zijn steun kan op- veranderen. De campagne van Bernie progressieve standpunten in. Maar de bouwen. Hij is niet de enige die dit Sanders toont het potentieel om te orrijke investeerders die haar campagne doet. Bernie Sanders schokt het ganiseren buiten de Democratische financieren weten wel beter. En veel Democratische establishment met partij. Duizenden mensen, meer dan Amerikanen weten dit ook, waardoor zijn campagne. Hij is gefinancierd Clinton of Trump op de been kunnen het vertrouwen in het Democratische door de gewone bevolking en roept brengen, nemen aan zijn meetings establishment erg klein is. op tot massabewegingen van onderuit deel. Zijn campagne is volledig gefiObama kon op een heel populistische om het corrupte systeem te verande- nancierd door dezelfde gewone menmanier zijn eerste ambtstermijn bin- ren. Helaas geeft Sanders aan dat hij sen, grote bedrijven kwamen er niet nenhalen, met de belofte van ‘change’. na de voorverkiezingen niet als onaf- aan te pas. Als die massa bewogen Bij zijn herverkiezing was de steun hankelijke kandidaat zal opkomen om wordt in de richting van een nieuwe al veel beperkter. Voor de gewone zijn politieke revolutie tot in november partij van en voor de 99%, zal Trump Amerikaan was er immers geen ver- door te trekken. Socialist Alternative, steeds minder ingang vinden met zijn andering. Onder het presidentschap onze Amerikaanse zusterorganisatie, ultraconservatieve propaganda.

‘Trage coup’ tegen Corbyn in Labour

Er was in de media heel wat te doen over de beschuldiging van antisemitisme binnen Labour in Groot-Brittannië. Het gaat om een georchestreerd en cynisch onderdeel van de campagne van de rechtse pro-kapitalistische vleugel van Labour om Jeremy Corbyn zo snel mogelijk aan de kant te schuiven.

Jeremy Corbyn werd minder dan een jaar geleden overtuigend verkozen tot nieuwe partijvoorzitter.

Honderdduizenden mensen waren enthousiast over zijn verzet tegen de besparingen. De aanhangers van Tony Blair kregen een opdoffer en vreesden dat Labour – een partij waarvan de leiding al decennialang loyaal de belangen van de grote bedrijven verdedigde – opnieuw zou opgeëist worden door de werkende klasse.

We waarschuwden er meermaals voor en nu blijkt dit ook correct te zijn: hoeveel compromissen met de rechterzijde ook voorgesteld worden, het zal nooit genoeg zijn voor de rechterzijde die de parlementaire fractie domineert. Integendeel, elke toegeving van Corbyn en co versterkt de rechterzijde.

Schandalig genoeg zijn de leiders van Momentum, dat net opgezet

was om de nieuwe lagen die naar Labour kwamen door de campagne van Corbyn te organiseren, volledig meegegaan in de aanvallen van de rechterzijde. Jammer genoeg gaat het om een trend die al langer bezig is. Het begon met verzet tegen de voorstellen om rechtse parlementsleden weg te stemmen, vervolgens werden niet-leden van Labour, waaronder die van de Socialist Party, uitgesloten van deelname. Maar door nu de schorsing van Livingstone te steunen en te pleiten voor een permanente “exit” van Livingstone, werd aangetoond dat Momentum geen beweging kan organiseren om Corbyn te verdedigen tegen rechts. Ook de linkse schrijver en columnist Owen Jones gaat daar volledig in mee en roept op tot meer compromissen met rechts.

We moeten hier lessen uit trekken.

De Socialist Party heeft consequent gesteld dat rechts enkel kan verslagen worden door het verzet tegen de besparingen te mobiliseren in een massale en democratische beweging. We zullen daar niet geraken met diegenen die zich vandaag onderwerpen aan het ondemocratisch keurslijf van Labour waar ze niet verder komen dan steeds nieuwe compromissen en toegevingen aan de oorlogszuchtige voorstanders van besparingen die de parlementaire fractie domineren.

Er is integendeel nood aan een inclusieve beweging die federaal georganiseerd is en alle werkenden, jongeren en lokale activisten bijeenbrengt die geïnspireerd zijn door Corbyn en willen gaan voor een vastberaden anti-kapitalistische partij. De Socialist Party zal er alles aan doen om daar een rol in te spelen.

12

recensie

de

Linkse Socialist

Postkapitalisme. Socialisme: verleden of toekomst? revolutie en het perspectief van een nieuwe samenleving, vergoten de massa’s volgens Mason hun bloed en leverden ze enorme inspanningen om een leefbare vorm van kapitalisme te bekomen.

In ‘Postkapitalisme’ stelt Paul Mason dat de langetermijnperspectieven voor het kapitalisme er slecht uitzien.

Hij denkt dat het einde van het kapitalisme er zal komen door de enorme ontwikkeling van technologie, in het bijzonder de informatietechnologie die niet kan beperkt worden tot de enge grenzen van de natiestaat en het kapitalistische privaat bezit van de productiemiddelen.

De arbeidersbeweging en het socialisme verwijst hij naar het verleden. Mason geeft de voorkeur aan een alternatief in het politieke niemandsland van het ‘postkapitalisme’. recensie door

Socialistisch bewustzijn

Peter Taaffe

Dit postkapitalisme zou niet tot stand komen door de arbeidersklasse. Die behoort volgens Mason immers tot het verleden. Neen, het zou gebeuren door “de algemene kennis… waarin de geest van iedereen op aarde met elkaar verbonden is door gedeelde kennis, waarbij elke stap vooruit iedereen ten goede komt.” Als journalist voor Channel 4 en voorheen Newsnight is de voormalige marxist Paul Mason beïnvloed door de Occupybeweging.

Occupy was ongetwijfeld een belangrijke stap in het politieke ontwaken van de nieuwe generatie in de VS en de rest van de wereld, zoals de bewegingen in Spanje, Griekenland, ... dat ook waren. Wij verwelkomden dit.

Maar Mason baseert zich niet op de sterktes en het potentieel van de beweging, hij verwijst naar de zwakke punten: de vermeende ‘spontaneïteit’ en bijhorende naïviteit in de confrontatie met het kapitalisme. Het idee dat een veralgemeende beweging van jongeren door een bewuste ‘niet-organisatie’ kan ontwikkelen tot een beweging die het brutale ‘moderne’ kapitalisme omverwerpt en de staatsmachine kan neutraliseren, leidt tot een impasse.

Een deel van de Occupy-beweging, onder meer in Seattle met de verkiezing van Kshama Sawant, trok de conclusie dat ook politieke acties nodig zijn om tot verandering te komen.

Verkeerd begrip van marxisme

Mason vergist zich als hij stelt dat het marxisme het aanpassingsvermogen van het kapitalisme onderschat.

Marx verklaarde dat geen enkel systeem van het toneel van de geschiedenis verdwijnt zonder alle mogelijk-

heden binnen dit systeem uitgeput te hebben. Dit moest niet geïnterpreteerd worden op een ruwe economisch ‘deterministische’ wijze zoals Mason het spijtig genoeg doet. Economische ontwikkelingen kunnen uiteindelijk beslissend zijn, maar ook de staat en de politiek spelen een cruciale rol in het hele proces.

Ook is Mason eenzijdig in zijn analyse van de arbeidersklasse. “Het marxisme was verkeerd over de arbeidersklasse. Het proletariaat kwam het dichtste bij een verlichte, collectieve historische kracht die ooit uit de menselijke samenleving voortkwam. Maar 200 jaar van ervaringen tonen ook dat het proletariaat vooral bezig is met het ‘leven ondanks het kapitalisme’ in plaats van het omver te werpen.

Linkse literatuur staat vol met excuses voor dit verhaal van 200 jaar nederlagen: de staat was te sterk, de leiding te zwak, de arbeidersaristocratie had teveel invloed, ... De arbeidersklasse was geen onbewuste verdediger van socialisme, ze was zich bewust van wat ze wilde en bracht dit tot uiting in haar acties. Ze wilde een meer leefbare vorm van kapitalisme.”

In de 20ste eeuw die getekend werd door oorlogen, economische en sociale rampen, revoluties en opstanden, was er volgens Mason dus geen poging om een nieuwe socialistische wereld tot stand te brengen. Mason slaagt erin om geen rekening te houden met de Russische revolutie, de Duitse revolutie van 1918-1923, de Italiaanse bedrijfsbezettingen van 1920 en deze in de VS in de jaren 1930, de Spaanse revolutie van 1931-37 of nog mei 1968 in Frankrijk. Dit alles was blijkbaar één groot misverstand. In plaats van

mocratisch socialisme nog niet heeft opgenomen als antwoord op het huidige kapitalisme.

Maar er worden stappen gezet. De verkiezing van Kshama Sawant in Seattle en de campagne van Bernie Sanders in de Amerikaanse presidentsverkiezingen geven aan dat er nieuwe zaden uitgestrooid worden die het socialistische bewustzijn opnieuw doen opbloeien en groeien. Dit is zelfs mogelijk in de VS, het bastion van het wereldkapitalisme. Het door crisis getroffen Europa en de rest van de wereld zullen niet lang op zich laten wachten.

zijn projecten faalden. Het was een heldhaftige poging om eilanden van socialisme te creëren temidden een zee van kapitalisme. Het doel was om de samenleving te veranderen zonder dat de samenleving het opmerkte.

Mason beweert dat de utopische socialisten faalden omdat ze onvoldoende tijd hadden, maar dat er nu door de overvloed die mogelijk wordt door informatietechnologie wel succes kan geboekt worden. Hij vergist zich op verschillende punten. Zoals Marx en Engels aangaven waren de utopisch socialisten net utopisch omdat de arbeidersklasse nog geen onafhankelij-

Mason heeft een compleet eenzijdige en deterministische visie van bewustzijn, terwijl dit gevormd wordt doorheen een combinatie van gebeurtenissen, de collectieve ervaring van de arbeidersklasse, in het bijzonder van voortrekkers, en de cruciale leidinggevende rol van partijen en leiders. De Romeinse mythologie beweert dat Minerva volledig gevormd uit het hoofd van Jupiter kwam.

Mason denkt blijkbaar dat het bewustDe verkiezing van Kshama Sawant in Seattle en de zijn van de arbeidersklasse op gelijkcampagne van Bernie Sanders in de Amerikaanse aardige wijze tot stand komt, los van objectieve veranderingen. presidentsverkiezingen geven aan dat er nieuwe zaden Hoe anders kan hij schrijven dat het uitgestrooid worden die het socialistische bewustzijn linkse project de afgelopen 25 jaar in elkaar gestuikt is: “de markt ver- opnieuw doen opbloeien en groeien. Dit is zelfs mogelijk nietigde het plan, het individualisme in de VS, het bastion van het wereldkapitalisme. Het door kwam in de plaats van collectivisme crisis getroffen Europa en de rest van de wereld zullen en solidariteit, de grotere groep werkenden in de wereld lijkt op een ‘proniet lang op zich laten wachten. letariaat’ maar denkt en handelt niet zoals het dit ooit deed.” Dit geeft Utopisch socialisme ke kracht met een klassenbewustzijn aan dat Mason niet heeft begrepen was geworden. hoe de val van het stalinisme, tegen Het falen van radicale beweginde achtergrond van een periode van De alternatieven van Paul Mason gen – in het bijzonder Syriza in kapitalistische groei, een enorm ef- zijn allesbehalve modern of een stap Griekenland – heeft Mason negatief fect kon hebben en nog steeds heeft vooruit in vergelijking met de “ouder- beïnvloed. Maar dit is slechts één fase op het politieke bewustzijn van de ar- wetse ideeën van het socialisme.” In in de klassenstrijd waar ook lessen beidersklasse. essentie komt het neer op een terug- uit getrokken worden, met name dat Het ontmantelen van de geplande keer naar het idee van samenwerking er niet alleen sterke organisaties noeconomie – die ondanks de monster- doorheen coöperatieven. Dit is het- dig zijn maar een leiding die doorgaat lijke bureaucratie een referentiepunt zelfde oude idee dat verdedigd werd tot de omverwerping van het rotte kavormde voor de arbeidersklasse – liet door Robert Owen en anderen, vooral- pitalisme om een nieuw socialistisch de heersende klasse toe om een mas- eer het marxisme ontstond en vooral- tijdperk aan te vatten. Bij die taak is sale campagne te voeren waarin de eer er een politiek bewuste arbeiders- het boek van Mason jammer genoeg voordelen van het kapitalisme op het beweging was. Owen was utopisch en niet nuttig. ‘gediscrediteerde socialisme’ werden aangeprezen. Het was een belangrijke politieke nederlaag die het bewustzijn terugsloeg onder de arbeidersbeweging en de arbeidersklasse doorheen de wereld, ook al gebeurde dit niet op dezelfde schaal als de zware nederlagen na de overwinning van het fascisme in de jaren 1930.

Zelfs na de crisis van 2007/08 bleven de kapitalisten ons langs alle mogelijke kanalen die ze bezitten zeggen dat er geen alternatief is op de markt. De vakbondsleiders en de sociaaldemocratie gingen daar een heel eind in mee, ze schoven steeds verder naar rechts op. Dit is de reden waarom de arbeidersklasse in zijn brede zin van het woord, maar ook de meer ontwikkelde lagen, ondanks heldhaftige strijd tegen de kaalslag door het kapitaal, het echte alternatief van de- Auteur Paul Mason

waar LSP voor staaT De technische en wetenschappelijke mogelijkheden van de mens zijn nog nooit zo uitgebreid geweest. De jongste 50 jaar verdrievoudigde het gemiddelde inkomen per hoofd van de wereldbevolking. Er is voldoende rijkdom om iedereen een degelijke levensstandaard te garanderen. België vormt hierop geen uitzondering. Zelfs na de gouden jaren ‘50 en ‘60 bleef de totale werkelijke waarde van alles wat we samen produceren toenemen. In ‘96 bedroeg dit dubbel zoveel als in ‘83.

Deze toename van de rijkdom heeft echter niet geleid tot een algemene stijging van de welvaart. Integendeel: terwijl bedrijven recordwinsten boeken en speculanten hun kapitaal vertienvoudigen, gaat de voormalige koloniale wereld gebukt onder oorlog en hongersnood, is de economie van de ex-stalinistische staten ineengestuikt en heerst in het Westen massale structurele werkloosheid. De globale stijging van de rijkdom is aan de overgrote meerderheid van de wereldbevolking voorbijgegaan.

Stop de privatiseringen

Hoewel de arbeiders deze rijkdom produceren, hebben ze niet de minste inspraak in de aanwending ervan. Heel de productie staat in functie van de winsthonger van een handvol kapitalisten.

Dit leidt tot schrijnende tegenstellingen.

Er is nood aan betaalbare en comfortabele sociale woningen, aan gratis openbaar vervoer, aan onderwijs toegankelijk voor iedereen, aan speelterreinen en recreatiecentra, aan een nationale gezondheidsdienst die gratis en publiek is.

De middelen hiervoor zijn voorhanden. Op dit ogenblik gaat het echter de andere kant uit.

Openbare diensten worden gerentabiliseerd en opgesplitst. De winstgevende delen worden verkocht aan de hoogste bieder, de onrendabele worden afgestoten. Er is al lang geen sprake

meer van diensten. De marktlogica heeft ook in de openbare sector toegeslaan. Voortaan spreekt men van openbare bedrijven in afwachting van de volgende privatisering.

32-urenweek

In de private sector richt de “vrije” markt een ravage aan. Alle verworvenheden worden afgebroken in naam van de competitiviteit.

Arbeidscontracten ruimen plaats voor onderaanneming, uitzendarbeid en andere nepjobs.

Een miljoen arbeiders in België wordt regelmatig geconfronteerd met werkloosheid. Dit heeft geleid tot de verpaupering van een deel van de arbeiders en hun gezinnen. Pensioenen, werkloosheids- en ziekteuitkeringen staan op de helling door de uitholling van de sociale zekerheid.

LSP/PSL is voor het volledig herstel van de index en een minimumloon van 1500 euro netto, tegen de afbraak van de sociale zekerheid en de uitholling van het arbeidscontract. Wij verzetten ons tegen iedere bedrijfssluiting omdat dit onder het kapitalisme enkel leidt tot werkloosheid en armoede.

De enige maatregel die de massale werkloosheid kan oplossen is de onmiddellijke invoering van de 32-urenweek, zonder loonverlies en met evenredige aanwervingen.

Een nieuwe arbeiderspartij

De vakbondsleidingen hebben de kapitalistische afbraaklogica aanvaard. Ze beperken zich tot het “sociaal” begeleiden van de herstructureringen.

Daartegenover stellen wij het strijdsyndicalisme: vechten voor iedere job en het behoud van alle verworvenheden.

De arbeidersklasse heeft een partij nodig die deze strategie politiek kan en wil vertalen. Zo’n partij moet openstaan voor iedereen die wil vechten tegen de sociale afbraak.

Ze moet zich verzetten tegen iedere verdeling van de arbeiders, of het nu is op basis van racisme, seksisme of geloof. Dit kan het best door op te komen voor volledige gelijke rechten.

Ze moet de strijd aanbinden tegen het imperialisme en vechten tegen de vernietiging van het

milieu. Ze moet het zelfbeschikkingsrecht van Vlamingen, Walen en Brusselaars respecteren, zonder in de val te trappen van diegenen die de arbeiders door communautair opbod willen verzwakken (cfr. splitsing sociale zekerheid).

Ze zou moeten ageren voor de nationalisatie van de sleutelsectoren van de economie onder rechtstreekse arbeiderscontrole.

Revolutie

het bedrijf, van de nationale vakbonden en van de arbeidersregering.

Iedere functionaris moet verkozen en permanent afzetbaar zijn. Hij/zij mag niet beschikken over een hoger loon dan het gemiddelde loon van de arbeiders die hij/zij vertegenwoordigt.

Op die manier kan het wanbeheer vermeden worden zoals dit in de planeconomieën in het exOostblok bestond.

Dit programma is enkel uitvoerbaar indien de arbeidersbeweging de macht uit handen neemt van de kleine minderheid van kapitalisten. De heersende klasse zal haar privileges echter niet zomaar afstaan. Het breken van de kapitalistische staat zal een revolutie vereisen. Daarom bouwen wij aan een revolutionaire marxistische partij.

Voor socialisme en internationalisme

Arbeidersdemocratie

LSP/PSL maakt deel uit van het Comité voor een Arbeidersinternationale (CWI), dat actief is op alle continenten. Onze strijd in België zien wij in het kader van een arbeidersstrijd in de hele wereld voor een socialistische maatschappij.

De productie moet in functie staan van de reële behoeften van de bevolking. Ze moet georganiseerd worden via een democratisch productieplan, opgesteld en gecontroleerd door raden, samengesteld uit vertegenwoordigers van de arbeiders van

De socialistische revolutie breekt altijd uit op het nationale vlak, maar eindigt in de internationale arena. Arbeidersdemocratie en socialistische planning kunnen niet beperkt blijven tot één land.

Het isolement van Sovjet-Rusland heeft tot haar degeneratie vanaf 1924 geleid.

Voor arbeiderseenheid Voor socialisme

partijnieuws

www.socialisme.be juni 2016

Neem een abonnement op ‘De Linkse Socialist’, de krant van het actieplan We voelen het al komen. De komende maanden zullen alle registers in de gevestigde media opengetrokken worden om alle mogelijke antivakbondsstandpunten nog eens te herhalen. Van denigrerende standpunten over het criminaliseren van collectieve acties tot de meest groteske leugens. door

Van 1 tot en met 6 juli is er het zomerkamp van Actief Linkse Studenten en LSP. Begin je zomer in aangenaam revolutionair gezelschap en maak mee plannen om de wereld te veranderen. Schrijf je in voor het volledige kamp of één of meer dagen. Het volledige programma vind je op actieflinks.be.

Nog op zoek naar vakantieliteratuur? Mag het wat steviger zijn met politiek materiaal? Dan heeft onze uitgeverij marxisme.be enkele tips: -

Bij elke vakbondsactie die wat omvang heeft, kunnen de werkgevers steeds rekenen op hun media om een eenzijdig beeld naar voor te brengen.

Het doel is om een ideologisch gevecht bijdrage aan leveren. te voeren waarbij geprobeerd wordt om de meest strijdbare militanten te De Linkse Socialist: krant isoleren en de gewone werkenden te voor een andere samenleving, instrument om de strijd te demobiliseren.

We kunnen niet gewoon met gekruis- versterken te armen toekijken terwijl dit gebeurt.

Welke strategie om de strijd tegen Een overgrote meerderheid van de bevolking is overtuigd van het nut van de de regering te voeren? Met welke vakbonden. Nooit voorheen waren er doelstellingen? Elke maand biedt ‘De zoveel kandidaten bij de sociale ver- Linkse Socialist’ analyses van de strijd vanuit het standpunt van de werkenkiezingen: meer dan 132.000.

Deze krant vertrekt vanuit het belang den. We wijzen op de sterktes en de van de overgrote meerderheid van de zwaktes en doen voorstellen om voorbevolking. We mogen het monopolie uit te gaan.

Hoe kunnen we onze collega’s overop berichtgeving en opinievorming niet overlaten aan de werkgevers en tuigen? De heersende ideologie die aan hun media. We hebben eigen media bod komt in de media is die van de nodig. Een krant als deze wil daar een werkgevers, diegenen die de aandacht

Op 1 mei verkochten militanten in Brugge 38 exemplaren van deze krant.

van de 99% van de bevolking willen afleiden om een beleid te kunnen voeren dat enkel in het belang van de superrijken is. Doorheen onze artikels en dossiers leggen we de patronale propaganda bloot en beantwoorden we deze.

We gaan elke maand in de tegenaanval met analyses en argumenten die nuttig zijn om onze inzichten aan te scherpen en om collega’s en kennissen te overtuigen en te mobiliseren.

Hoe kunnen we mobiliseren op de werkvloer, hoe organiseren we personeelsvergaderingen, hoe een geslaagd piket opzetten? Elke maand geven we het woord aan strijdsyndicalisten.

Door het delen van geslaagde ervaringen kan elke militant methodes ontwikkelen om de strijd efficiënt te organiseren op zijn of haar werkvloer.

Geen enkele andere krant brengt evenveel historische voorbeelden en internationale verwijzingen. Dergelijke voorbeelden zijn noodzakelijk om bepaalde fouten niet te herhalen maar ook als inspiratiebron om tot overwinningen te komen. ‘De Linkse Socialist’ is een instrument om elke dag aan een krachtsverhouding te bouwen en om de noodzaak van een andere samenleving te populariseren.

Volg de verschillende stappen in het actieplan naar de staking van 7 oktober (en erna). Neem een abonnement op ‘De Linkse Socialist’: 20 euro voor 12 nummers (of steun: 30 of 50 euro) of een doorlopende maandelijkse opdracht van minstens 2 euro. Stort op BE 48 0013 9075 9627 van Socialist Press.

Hoe organiseer je een afdeling van LSP?

Afdelingen van LSP vergaderen doorgaans wekelijks met telkens een politieke inleiding tot discussie voorbereid door een van de leden. Dit kan gaan van actualiteit tot historische thema’s of meer specifieke vormingen. De nadruk ligt op de discussie. Daarna volgt een praktische agenda die doorgaans door de afdelingsorganisatoren is voorbereid om meer tijd voor het politieke vrij te maken.

In een periode van snelle veranderingen en van strijdbewegingen is er aan thema’s voor discussies geen gebrek. Collectieve discussies over acties en nieuwe ontwikkelingen helpen leden om hun inzichten aan te scherpen, waarna dit ook kan gebruikt worden onder vrienden, collega’s, ... Het kan ook nuttig zijn om leden iets te laten voorbereiden over wat hen specifiek aanbelangt of interesseert: wat leeft op hun werkvloer bijvoorbeeld. Het thema van de inleiding wordt door de afdelingsvergadering bepaald, maar

Zomerkamp

Linkse literatuur

Baptiste (Henegouwen)

Betrokkenheid staat centraal in de werking van LSP. Een partij die ingaat tegen het kapitalisme, botst op heel wat obstakels. Leden staan dagelijks onder druk door de werkdruk, de propaganda, ... van dit systeem. Het is dan ook belangrijk om een tegengewicht te bieden en zoveel mogelijk leden te betrekken in politieke discussies en activiteiten. Het centrale orgaan daarvoor zijn onze afdelingen.

13

een afdelingsvoorzitter kan best enkele suggesties doen aangepast aan het profiel van de leden. Weinig gewone werkenden zijn vertrouwd met spreken voor een groep, maar door het te doen leer je zelf ook veel bij.

De bedoeling van politieke discussie is om in acties en bewegingen een rol te kunnen spelen. Met regelmatige stands en campagnemomenten waarbij we onder meer deze krant verkopen, willen we in discussie gaan en onze ideeën en voorstellen uittesten om onze krachten te versterken. Een kracht uitbouwen om de samenleving te veranderen, vereist inspanningen en durf om naar buiten te treden. Die durf is doorgaans vooral een politieke kwestie: gewone werkenden worden niet aangeleerd of aangemoedigd om als ‘experts’ van hun eigen positie in de samenleving naar buiten te treden. Het is immers in het belang van de kleine minderheid van de bevolking die het vandaag voor het zeggen heeft dat de grote meerderheid zwijgt. Zoals de historische Ierse vakbondsleider James Larkin zei: “De machtigen lijken alleen groot omdat we op onze knieën zitten. We moeten opstaan!”

Om campagnemomenten succesvol te maken, is het nuttig om dit planmatig aan te pakken. Op voorhand stellen we doelstellingen op van wat we ermee willen bereiken en dat vertalen we naar financiële steun en verspreiding van onze krant. Nadien evalueren we dit op de volgende afdelings-

vergaderingen.

Al onze middelen komen van de eigen leden en van steun die we ophalen.

Een ledenbijdrage is een kwestie van politieke overtuiging: we beperken ons niet tot woorden, maar zijn ook bereid tot praktische inspanningen. De hoogte van de maandelijkse ledenbijdrage is niet algemeen bepaald, leden betalen een bijdrage naar wat voor hen mogelijk is. Een politieke krant verkopen, is vandaag een minder courante praktijk als twintig of dertig jaar geleden.

Maar die maandelijkse grote lijnen van de actualiteit en centrale voorstellen voor de strijd vormen een nuttige leidraad voor militanten en sympathisanten. Voor ons is de verkoop van onze krant ook een manier om in discussie te treden.

Iedereen kan een rol spelen in een afdeling van LSP, we moeten daarbij uiteraard ook rekening houden met de druk van het dagelijkse leven en kunnen niet alles doen. Maar met een planmatige aanpak en vooral door het collectief te doen, staan we sterker.

Eén enkele vinger kan je makkelijk breken, verschillende vingers vormen samen een vuist. Vorm met ons sterke vuisten om het uitgeleefde en rotte kapitalisme te vervangen door een democratisch socialisme!

Wil je lid worden? Wil je uitgenodigd worden naar afdelingsvergaderingen? Contacteer ons via info@ socialisme.be of 02/345 61 81.

-

- -

“De nationale kwestie in België” door Anja Deschoemacker: een analyse van de communautaire kwestie in ons land en socialistische voorstellen hieromtrent. 298 pagina’s, 18 euro (verzendkosten inbegrepen) “LSP en PVDA. Verschillen en mogelijke raakvlakken in de opbouw van een politiek alternatief” door Eric Byl. 146 pagina’s, 12 euro (verzendkosten inbegrepen) “Verdedig het stakingsrecht” door Geert Cool. 112 pagina’s, 12 euro (verzendkosten inbegrepen) “Frankrijk 1968” door Clare Doyle. Boek uitgegeven in 2008 en met de huidige beweging in Frankrijk opnieuw actueel. 92 pagina’s, 5 euro (verzendkosten inbegrepen)

Stort op rekeningnummer BE 48 0013 9075 9627 van Socialist Press met vermelding van de titel van het boek en we sturen het je meteen op.

LSP in actie Mei was een drukke maand.

Op 1 mei waren onze militanten aanwezig op activiteiten in 12 steden. We verkochten daarbij 561 exemplaren van ons maandblad: 130 in Luik, 128 in Brussel, 85 in Gent, 56 in Aalst, 48 in Antwerpen, 38 in Brugge, 25 in Charleroi en Namen, 16 in Oostende, 14 in Tongeren, 11 in Leuven, 10 in Dendermonde. Ook maakten we 26 nieuwe abonnementen.

Nadien waren militanten nog aanwezig op tal van andere acties, onder meer de Pride of de betoging van 15 mei tegen de 45-urenweek. We stuurden leden naar Frankrijk om deel te nemen aan de protestbeweging daar. En uiteraard bouwden we mee naar de betoging van 24 mei waar een 1 mei in Antwerpen: badges tegen de 45groot aantal LSP-leden aan- urenweek gaan vlot van de hand. Foto: wezig was.

Liesbeth

Strijdfonds: steun LSP De meigroeten in onze vorige krant en de steun die we op 1 mei ophaalden zorgden voor een stevige boost voor ons strijdfonds. Elke drie maanden willen we 11.500 euro steun ophalen, onder meer om pamfletten en politiek materiaal te produceren. We staan momenteel op 9.329 euro en zullen onze doelstelling dus overschrijden. We zullen natuurlijk niet achteroverleunen maar willen van de mogelijkheden vandaag gebruik maken om de achterstand die we in het eerste kwartaal (januari-maart) opliepen in te halen. Hieronder de resultaten van april-juni, stand van zaken op 22 mei. Stort op BE69 0012 2603 9378 van LSP met vermelding ‘steun’.

Luik-Lux: 1.366 € O en W Vlaanderen: 2.817 € Vl Brab-Limburg: 863 € Bxl-W.Brab: 1.773 € Henegouwen-Namen: 727 € Antwerpen: 1.041 € Nationaal: 743 €

124% 89% 82% 77% 66% 59% 71%

TOTAAL: 9.329,49 €

81%

Contact / Abonnementen Meer info over de partij / Lid worden: Hovenierstraat 45, 1080 Molenbeek Tel: 02/345 61 81. E-mail:info@socialisme.be.

Redactie: redactie@socialisme.be. Ook lezersbrieven zijn welkom!

Abonnementen: * proefabo: 5 euro voor drie nummers, 10 euro voor zes nummers * gewoon abo: 20 euro voor twaalf nummers * steunabo: 30 of 50 euro voor twaalf nummers Of neem een doorlopende opdracht van minstens 2 euro Rekeningnummer voor abonnementen: BE48 0013 9075 9627 van Socialist Press

14

extreemrechts

de

Linkse Socialist

Gevaar van extreemrechts niet geweken Volgens een peiling eind mei zou het Vlaams Belang opnieuw stijgen tot 13,9% en daarmee de derde partij van Vlaanderen worden. Ook elders in Europa kennen extreemrechtse partijen electoraal opgang. Norbert Hofer van de Oostenrijkse FPÖ won de eerste ronde van de presidentsverkiezingen met 35%.

Alternative für Deutschland (AfD) scoort goed in de Duitse peilingen, het Front National van Marine Le Pen en de PVV van Geert Wilders dreigen de grootste partijen in Frankrijk en Nederland te worden. door

Fabian (Gent) probeert ons slechts te verdelen op basis van geloof, huidskleur en afkomst.

Het ontbreekt de werkende klasse vandaag aan een massapartij die echt haar belangen behartigt en zich consequent tegen besparingen verzet. Terwijl de meest bewuste lagen van werkenden en jongeren op zoek gaan naar een nieuw politiek instrument dat ingaat tegen de neoliberale logica, zijn de meest vervreemde lagen van de werkende klasse vatbaar voor het ‘zwart schaap’discours van extreemrechts richting vluchtelingen en migranten.

Proteststemmen

De prominente terugkeer van extreemrechts op het electorale terrein is geen toeval. Terwijl de verschillende Europese besparingsregeringen steeds dieper snijden in openbare diensten en de koopkracht onderuithalen, stijgt de woede. Deze onvrede uit zich in proteststemmen, bij gebrek aan duidelijk alternatief op de besparingen ook in stemmen voor extreemrechts en allerhande populisten.

Het ‘softere’ racisme van rechtspopulistische partijen als N-VA heeft niet geleid tot het einde van extreemrechts.

De retoriek van Theo – “vluchtelingen moeten met vrouwen leren omgaan” – Francken en Jan – “significant deel van de moslimbevolking danste na de aanslagen” – Jambon heeft het openlijker racistische discours van het Vlaams Belang aanvaardbaarder gemaakt. Het feit dat de door N-VA beloofde verandering verdere en snellere verarming blijkt te zijn terwijl de besparingsmaatregelen, nieuwe taksen en schandalen van belastingontwijking door rijken zich opstapelen, heeft de deur opengezet voor een gedeeltelijke terugkeer van haar kiezers richting het VB.

... bij gebrek aan echte oppositie tegen beleid

Enorme ruimte voor extreemrechts...

Het besparingsbeleid dat de meerderheid van de bevolking treft, creëert de vruchtbare voedingsbodem voor extreemrechts. Het is in die context dat de slogan van het VB, “Bespaar op asiel, niet op eigen mensen”, een weerklank kan vinden bij een bepaalde laag. Met haar populistisch discours over veiligheid en ‘Westerse’ waarden speelt het VB in op terechte angsten bij de bevolking over de toekomst.

Extreemrechts biedt echter geen reëel alternatief op de besparingen. Het

In september vorig jaar organiseerden we een betoging tegen een bezoek van Le Pen aan het Vlaams Parlement waar het Vlaams Belang haar uitgenodigd had. Foto: Liesbeth

De sociaaldemocratische en groene partijen, die vandaag niet verder gaan dan besparingen ‘light’, zullen Antwerpen – trok geen nieuwe betogeen antwoord bieden. Dat zien we gers aan: Pegida was op 23 april in in Frankrijk waar de PS-regering een Antwerpen met 350, een pak minder asociaal beleid voert waar het Front dan op de actie in januari in dezelfde Extreemrechts kan de National van Marine Le Pen op kan testad. Na de aanslagen in Brussel hoopren. De uitspraken van John Crombez onvrede in de maatschappij te Pegida dat de actie van 23 april de (SP.a) over de noodzaak van een push‘grootste anti-islambetoging’ ooit in ons niet omzetten in backbeleid geven aan dat ook hij in de land zou worden. Het werd een afknaprichting van de vluchtelingen kijkt als per. Een actie van het Vlaams Belang actieve steun voor haar verantwoordelijk voor de problemen. aan de Moslim Expo in Antwerpen trok programma. Maar dit Waar er consequente linkse krachten amper een 40-tal deelnemers. zijn met een zeker electoraal gewicht, Extreemrechts kan de onvrede in de betekent niet dat er geen kan dit een buffer vormen tegen exmaatschappij niet omzetten in actieve dreiging van uitgaat. treemrechts en populistisch rechts, steun voor haar programma. Maar dit Racistische vooroordelen denk maar aan Die Linke in Duitsland betekent niet dat er geen dreiging van en ook de PTB langs Franstalige kant. uitgaat. Racistische vooroordelen zijn zijn een obstakel voor Maar dan moeten deze linkse krachten een obstakel voor een efficiënte strijd het wel waarmaken en niet als coalitie- een efficiënte strijd tegen tegen de dictatuur van de 1% rijksten. partner met grotere ‘linkse’ besparingsEr is ook een stijging van het aantal de dictatuur van de 1% partijen verantwoordelijkheid voor hetgeweldplegingen tegen vluchtelingen rijksten zelfde beleid opnemen. in heel Europa en bij gebrek aan actief Extreemrechts put vertrouwen uit raverzet kan dit verder escaleren. cisme en een gebrek aan alternatieven granten neemt in heel Europa toe. Maar van de gevestigde partijen. Het leidt tot de mobilisatiekracht van extreemrechts Nood aan verzet en een vooruitgang in de verkiezingen, maar blijft erg beperkt. alternatief dit wordt niet omgezet in grotere mobiHet offensief in de eerste helft van dit lisaties. Er zijn wel meer acties en ook jaar – met betogingen in Antwerpen, Om deze dreiging tegen te gaan moehet geweld tegen vluchtelingen en mi- Gent, Zeebrugge, Leuven en opnieuw ten we massaal verzet organiseren, te-

gen racisme en tegen de voedingsbodem ervan. We zagen reeds successen in Gent en Leuven met tegenmobilisaties tegen racisme en voor solidariteit met vluchtelingen door platformen onder de noemer #Gastvrij, die telkens veel groter waren dan de haatmarsen van respectievelijk Voorpost en NSV. Een strijdbare tegenactie is belangrijk om extreemrechtse straatacties verder te isoleren, maar tegelijk ook om de discussie aan te gaan over hoe we op de electorale groei kunnen antwoorden.

De economische crisis en het bijhorende besparingsbeleid om de winsten voor de rijken te garanderen, leiden tot een steeds verdere polarisering van de samenleving. Een echt antwoord op racisme moet een alternatief zijn op het verdeel- en besparingsbeleid en op het kapitalisme. Enkel een maatschappij waarin de middelen, die nu geconcentreerd zitten in de handen van een kleine elite, worden ingezet in het belang van de hele maatschappij kan de voedingsbodem voor racisme en neofascistische organisaties wegnemen.

Akkoord met Turkije vergroot problemen voor vluchtelingen Het aantal Syrische vluchtelingen dat tot in Europa geraakt neemt sterk af. Voor het establishment is het vluchtelingenprobleem daarmee opgelost. Dat er nog steeds immense vluchtelingenstromen uit onder meer Syrië zijn, raakt hen niet.

Zolang die stroom maar niet tot hier geraakt. In België is het niet anders.

De regering kondigt bijna trots aan dat ze aan de oorlog in Syrië zal deelnemen, alsof het voeren van oorlog geen gevolgen heeft. Het platbombarderen van Irak maakte een opmars van een vreselijk reactionaire en barbaarse groep als ISIS mogelijk.

15 jaar ‘oorlog tegen het terrorisme’ leert ons dat dit niet leidt tot vrede, maar net ruimte biedt aan mogelijk nog barbaarsere groepen.

Het akkoord tussen de EU en Turkije moet de vluchtelingenstroom in Turkije tegenhouden. Daar heeft de EU wel enkele miljarden voor over en de dictatoriale eigenschappen van president Erdorgan worden er gemakshalve bijgenomen. Plots zijn die veelbesproken Westerse waarden en normen zoals democratie van geen tel meer. Momenteel zijn er al 2,5

40.000 Syrische kinderen verblijven in Turkije zonder dat ze naar school gaan.

Er is een nieuwe opmars van kinderarbeid. Democratische rechten worden door Erdogan met de voeten getreden. Kortom, een “veilig asielland” wat de Belgische en Europese politici betreft... miljoen Syrische vluchtelingen in ... doorheen de EU verspreid worden.

Turkije. De belofte van de EU om er Bij het ter perse gaan van deze krant op twee jaar tijd 20.000 over te nemen, stond de teller op 1.500. zal weinig verschil maken. Alles saDe poging om het vluchtelingenmen zouden er 160.000 vluchtelin- probleem in Turkije te stoppen, is gen uit Turkije, Griekenland, Italië, gedoemd om te mislukken. Het ak-

koord werd meteen onder vuur genomen door mensenrechtenorganisaties als Amnesty International en Human Rights Watch dat opmerkt dat Turkije geen veilig asielland is.

Er raakte al bekend dat er Syrische kinderarbeid in Turkse fabrieken is.

Turkije sloot al meermaals de grenzen met Syrië, waardoor vluchtelingenkampen in Syrië ontstonden zonder enige middelen en onder constante dreiging van oorlogsgeweld. In eigen land drijft Erdogan de repressie op en voert hij een oorlog tegen de Koerdische bevolking.

Wat als Turkije verder afglijdt naar een oncontroleerbare burgeroorlog?

Wat als Turkije een nieuw Syrië of Pakistan wordt? Waar zullen de 2,5 miljoen Syrische vluchtelingen die nu al in Turkije zitten dan naartoe gaan?

Ook elders blijven de problemen groot. De burgeroorlog in Afghanistan kende de voorbije maanden een nieuwe opleving, het aantal vluchtelingen nam er toe: meer dan een miljoen Afghanen is binnen het land op de vlucht. En dan zijn er nog de andere brandhaarden: Irak, Libië, Somalië, ... Kortom, het einde van de vluchtelingencrisis is nog lang niet in zicht.

Het lot van vluchtelingen in Europa is evenmin rooskleurig. Een groot aantal kinderen, “niet-begeleide minderjarige vluchtelingen” in het jargon, is gewoon verdwenen. In de eerste vier maanden van dit jaar opende Child Focus in ons land alleen 32 dossiers, naar eigen zeggen “slechts het topje van de ijsberg.”

Vaak worden deze kinderen door mensensmokkelaars verkocht, onder meer voor prostitutie of als huispersoneel.

De vele tekorten op vlak van betaalbare huisvesting, openbare diensten, degelijke jobs, ... treffen vluchtelingen des te harder. De droom van een betere toekomst wordt voor velen een nachtmerrie. Dat geldt niet voor iedereen: mensensmokkelaars doen gouden zaken. Europol schat dat de ‘business’ goed was voor een omzet van 5 tot 6 miljard dollar in 2015.

Een systeem dat geen toekomst biedt aan de meerderheid van de bevolking en criminelen lucratieve winsten laat maken op de kap van menselijke ellende, is rot tot op het bot. We moeten ingaan tegen het kapitalisme en opkomen voor een systeem waarin niemand moet vluchten, een wereld zonder oorlog, armoede en ellende.

flexi-jongeren

www.socialisme.be juni 2016

15

Generatie K:

na de strijd tegen het Capitool, strijd tegen het kapitaal Zoals steeds in de maanden juni en september komen er ook dit jaar duizenden jongeren vanop de schoolbanken op de arbeidsmarkt terecht. De toekomst ziet er voor velen niet goed uit: terwijl sommigen kreunen onder de werklast, zoeken anderen vruchteloos naar werk. Het besparingsbeleid maakt het allemaal nog moeilijker voor jongeren, denk maar aan het opdrijven van de flexibiliteit door de wet-Peeters. De enige manier om tot verandering te komen, is door samen te strijden voor een andere samenleving. door

Emily (Namen)

Hotel Mama

Wegwerparbeiders

Amper de helft van de jongeren vindt een job binnen de zes maanden nadat ze op de arbeidsmarkt komen: 54,4% volgens de jaarlijkse studie van de RVA in 2015. Ondanks die cijfers moeten jongeren sinds de maatregelen van de vorige regering minstens een jaar naar werk gezocht hebben vooraleer ze recht hebben op een kleine werkloosheidsvergoeding, de zogenaamde inschakelingsuitkering. Hoe moeten jongeren ondertussen rondkomen?

Het maakt dat velen geen andere keuze hebben dan beroep te doen op de ouders en nog een tijdlang op hun kosten te leven. Hotel mama blijft steeds langer open. In plaats van solidariteit doorheen de samenleving is er nu enkel nog hulp binnen de familie.

Voor wie dit onmogelijk is, blijft enkel het OCMW over. Maar ook daar is er een chronisch gebrek aan middelen, vorig jaar alleen nam het aantal leefloners met 12,4% toe, de grootste stijging ooit.

Het enige antwoord van de regering van de rijken op de toename van het aantal leefloners bestaat uit verplichte gemeenschapsdienst. Om een leefloon te genieten, moeten opleidingen gevolgd worden, zijn er evaluaties en moet binnenkort verplicht gemeenschapsdienst verricht worden. Dit betekent werken zonder loon in ruil voor een kleine uitkering. Het leefloon is de laatste stap vooraleer iemand in complete ellende terechtkomt. Het gebrek aan middelen voor de OCMW’s zal die groep groter maken. Om dit te stoppen, moet het beschikbare werk verdeeld worden door de arbeidsweek in te korten.

Doorgaans beginnen jongeren met een arbeidsovereenkomst van drie maanden of minder, zo is het alleszins in meer dan 60% van de gevallen.

Vaak wordt gestart met interimcontracten. Het zorgt ervoor dat jongeren tegen elkaar uitgespeeld worden om steeds slechtere arbeidsvoorwaarden te aanvaarden in de hoop op die manier aan de slag te kunnen blijven. Wetten en regels die arbeidsvoorwaarden beschermen, worden gemakkelijker opzij geschoven dan wetten in het voordeel van het patronaat.

De indexsprong zorgt ervoor dat jongeren gemiddeld 35.000 euro verliezen op een volledige loopbaan, de verhoging van de pensioenleeftijd tot 67 jaar na een volledige loopbaan van 42 jaar maakt dat een volledig pensioen stilaan onmogelijk wordt en dan pakt Peeters nu ook nog de arbeidsvoorwaarden aan. Een algemene annualisering van de arbeidstijd in alle sectoren zonder overleg met het personeel maakt willekeurige flexibiliteit mogelijk. Moeten we werken tot we erbij neervallen?

Deze maatregelen raken wie met onzekere contracten werkt het hardst, voor veel jongeren is dit het geval.

Straks moeten we steeds meer overuren kloppen om rond te komen of om wat te kunnen sparen, bijvoorbeeld om een auto te kopen aangezien het openbaar vervoer onvoldoende uitgebouwd is. De druk is groot om alle eisen van de werkgevers in te lossen om toch maar een nieuw contract te krijgen.

De wet-Peeters doet compensaties voor overuren (in de vorm van overloon of compensatiedagen) verdwijnen. Wij

De populaire films en boeken van de Hunger Games tonen hoe Katniss de opstand tegen het Capitool leidt.

De vergelijking met de jongeren vandaag wordt getrokken door te spreken over Generatie K, naar Katniss. moeten flexibel zijn naargelang het Hertz onder Britse en Amerikaanse de werkgever uitkomt. Met ons sociaal tieners heeft amper 6% vertrouwen leven wordt geen rekening gehouden, in de grote bedrijven, onder volwasstraks weten we pas een dag op voor- senen is dat 60%. Hertz omschrijft hand wanneer we moeten werken. deze generatie als “Generatie K” naar De mogelijkheden voor interimar- Katniss Everdeen, het hoofdpersonabeid worden uitgebreid: beperkingen ge in de Hunger Games. Deze generavoor bedrijven die er beroep op doen tie komt in opstand, in het geval van worden afgebouwd. Voortaan wordt de Hunger Games tegen het Capitool, het mogelijk om voor onbepaalde duur en heeft geen vertrouwen meer in de interim te werken. Een volledige loop- autoriteiten. baan van de ene job naar de andere We moeten de afkeer tegen het syhollen met steeds nieuwe collega’s en steem en de opstandigheid organiseandere sectorvoorwaarden, maakt het ren. Jongeren hebben een belangrijke ook moeilijker om ons te organiseren rol tespelen in de strijd tegen de wetop de werkvloer.

Peeters en alle besparingsmaatregelen. Jongeren kunnen voor een dyHet verzet organiseren namiek zorgen die ook voor de rest van de arbeidersbeweging aanstekeDe steeds slechtere omstandigheden lijk werkt. leiden tot een zeker gevoel van pessiWe stellen vast dat het overleg niet misme. Vier op de vijf adolescenten meer werkt. Hoe kunnen we onderis bang om geen werk te vinden, een handelen met diegenen die totaal teop de drie Belgen tussen 18 en 30 jaar genovergestelde belangen verdedigen heeft ooit aan zelfmoord gedacht (stu- als die van ons? Scholieren, studenten die van Solidaris). Tegelijk wordt be- en jonge werkenden (met of zonder grepen wie voordeel uit dit systeem job) moeten de strijd uitbouwen en haalt. Volgens een studie van Noreena kunnen bijdragen aan het succes van

Jongeren en vakbonden: geen match?

We krijgen vaak te horen dat vakbonden ouderwets zijn en geen aansluiting vinden bij jongeren. Nochtans valt het op dat ook jonge werkenden zich actief inzetten in de strijd tegen de rechtse regering. Volgens een studie van de KU Leuven zouden jongeren omwille van het imagoprobleem van de vakbonden minder interesse tonen en pas lid worden als ze problemen op hun eigen bedrijf ervaren.

Mogelijk heeft het ontbreken van sterke syndicale jongerenorganisaties inderdaad een effect op de betrokkenheid van jongeren bij de vakbonden.

Maar zelfs de cijfers wijzen op een vrij groot aantal vakbondsleden. De Tijd stelde: “Slechts 7 à 8 procent van de leden van het ACV en het ABVV is jonger dan 25 jaar. Daarmee is de groep -25-jarigen die lid is van de vakbond kleiner dan het aantal 60plussers.” De twee grote bonden zijn goed voor 3,2 miljoen leden waarvan er dus minstens 224.000 (7%) jonger dan 25 jaar zijn. Dat betekent dat meer jongeren lid zijn van de vakbonden dan van de chiro of scouts. De actieve bevolking jonger dan 25 jaar bestond in 2015 uit 307.622 werkenden en 87.432 werklozen of samen bijna 400.000 jongeren. Daarvan is ruim de helft lid van de vakbond. Zo weinig is dat toch niet?

Maar uiteraard kan alles beter: strijd-

bare vakbonden die jongeren niet alleen organiseren rond de thema’s die op elke specifieke werkvloer leven maar ook rond kwesties in de samenleving waar jongeren mee bezig zijn, vakbonden die scholieren en studenten organiseren in het verzet tegen duurder wordend onderwijs waarbij het tekort aan middelen steeds groter wordt. Toen de Gentse scholieren in 2014 naar de grote vakbondsbetoging in Brussel trokken in het kader van hun strijd tegen de verhoging van het inschrijvingsgeld, werden tientallen van hen lid van de vakbond om mee naar Brussel te trekken. Het ging niet enkel om de treintickets die hiervoor aangeboden werden, maar ook om het afstemmen van de acties van de scholieren op die van de arbeidersbeweging. Tegen het besparingsbeleid ingaan, betekent vechten voor een toekomst voor de jonge en komende generaties.

Spandoek op de betoging van het ACV van 20 april. Foto: PPICS

de vakbondsacties.

Laat ons aansluiting vinden bij de beste tradities van de arbeidersbeweging die geleid hebben tot onze sociale zekerheid en onze openbare diensten. We kunnen dit door algemene vergaderingen te houden op onze scholen, in de wijken en op de werkvloer. Deze algemene vergaderingen kunnen strijdcomités verkiezen om de organisatie van onze stakingsacties in handen te nemen. In de stakingen kan iedereen een rol spelen: werkenden, jongeren, werklozen kunnen samen de piketten versterken. Samen kunnen we de regering en het besparingsbeleid wegstaken.

De ervaring van 2014 leert ons dat we ook de discussie over een politiek alternatief moeten aangaan. De regering doen vallen is niet evident. We hebben een brede steun nodig en moeten die in acties en een krachtsverhouding omzetten. Het volstaat niet om de regering weg te krijgen, er is nood aan een politiek alternatief. Jongeren hebben een rol te spelen in de discussie daarover.

maandblad van de Linkse Socialistische Partij (LSP)  nr 355  juni 2016 strijd  solidariteit  socialisme

De rechtse regering wil een nieuwe structurele hervorming, eigenlijk een tegenhervorming, doorvoeren om de werkgevers nog meer te dienen. Minister van Werk en Economie Kris Peeters (CD&V) die zichzelf nog probeerde voor te stellen als ‘sociaal gezicht van de regering’ staat vooraan in de algemene aanval op de arbeidsvoorwaarden van de werkenden en de jongeren. Is het omdat we volgens Peeters toch maar “boven onze stand” leven?

Moderne slavernij

leven buiten het werk uit te bouwen.

Enkel al het nemen van vakantie en dit organiseren voor het volledige gezin wordt met deze regels een bijzonder complexe opdracht.

De Belgische werkenden zijn bij de meest productieve ter wereld. Dit heeft gevolgen: twee derden van alle werkenden kampen met stress op het werk. De burnouts, depressies en andere beroepsziekten kennen een explosieve groei. Deze nieuwe maatregelen zullen de gezondheidsproblemen verder doen toenemen en zullen leiden tot meer langdurig zieken. Daar heeft de regering ook al iets op gevonden: de ‘jacht op de werklozen’ wordt uitgebreid tot een jacht op de zieken die hun uitkering makkelijker kunnen verliezen. N-VA wil flexi-jobs voor langdurig zieken en bepleit ondertussen nog meer besparingen in de gezondheidszorg.

Onder de deeltijds werkenden vormen vrouwen een grote meerderheid.

Velen werken met flexibele uurroosters. Vandaag moeten die uurroosters minstens 5 dagen op voorhand bekend gemaakt worden en de arbeidsovereenkomst moet de mogelijke arbeidsdagen door Boris (Brussel) en –uren vermelden. Dit verandert, voortaan moet het uurrooster slechts een dag op voorhand meegedeeld worden. Ook moeten de mogelijke arbeidsEinde van de 38-urenweek, nog Met de wet-Peeters zou daar een einde uren niet meer vastgelegd worden en flexibelere uurroosters aan komen. De vakbonden zouden niet het overloon indien er meer uren gemeer gehoord worden, werkenden staan werkt worden zal drastisch verlagen of Peeters wil de 38-urenweek in de prak- alleen in de onderhandelingen met hun zelfs volledig verdwijnen. tijk afschaffen door de arbeidstijd op werkgever. Er moet zelfs niets meer op Het wordt mogelijk om contracten jaarbasis te berekenen. Maximaal zou- papier gezet worden, een mondeling ak- van onbepaalde duur te sluiten met den we 45 uur per week werken met een koord volstaat. interimkantoren die ons vervolgens 9-urendag. In sommige sectoren loopt De regering beweert dat dit nieuwe van de ene naar de andere job kunnen dit zelfs op tot 50 uur per week en 11 uur jobs zou opleveren, maar door het be- uitsturen. Bij de minste weigering kan per dag. De ene week werk je dan 45 uur, staande personeel flexibeler in te zet- het contract opgezegd worden zonder de andere maar 31 uur. Met de invoering ten zal dat uiteraard niet gebeuren. De recht op een werkloosheidsuitkering. van een reserve van 100 extra overuren, werklozen worden als chantagemiddel Heel het systeem-Peeters moet kan de arbeidstijd met gemiddeld twee gebruikt om steeds slechtere arbeids- Werken tot je erbij neervalt ten weg uur per week toenemen. voorwaarden op te leggen. Wie niet te- koste van gezin en sociaal leven Een werkgever moest voorheen een vreden is, kan steeds vervangen worEr zullen nog asociale maatregelen akkoord sluiten met de werknemers den door iemand uit het reserveleger Probeer onder dergelijke omstandig- volgen, de komende weken worden vooraleer overuren werden opgelegd. van werklozen. heden maar eens een stabiel sociaal nieuwe plannen gemaakt in het kader

steun dit maandblad

:

BE48 0013 9075 9627 op naam van

Socialist Press

van de begroting voor volgend jaar. Er was nog nooit zoveel rijkdom in de samenleving, maar er was ook nog nooit zoveel ongelijkheid. Het gevestigde beleid zorgt voor een aanhoudende en aangroeiende transfer van middelen van de werkenden naar de superrijken. Laat ons het actieplan van de vakbonden aangrijpen om samen met medestanders zoals Hart boven Hard, de alliantie ‘Blokkeer de 45-uren’, Nuit Debout, de mensen-zonder-papieren, ... te strijden tegen de wet-Peeters en deze regering van de rijken weg te staken.

Laten we tegelijk ook offensieve eisen stellen. Een minimumloon van 15 euro per uur om een degelijk leven te leiden, naar het voorbeeld van de Amerikaanse strijd voor een hoger minimumloon. Een herverdeling van het beschikbare werk door een collectieve arbeidsduurvermindering tot 30 uur per week zonder loonverlies en met bijkomende aanwervingen. Het omkeren van de huidige tendens van een transfer van middelen van de gemeenschap naar de superrijken vereist een verandering van samenleving. Een democratisch socialistische samenleving is nodig.