de linkse socialist 365 - mei 2017

België - Belgique Hovenierstraat 45, 1080 Molenbeek BC 4383 P2A6269 Afgiftekantoor 1081 Brussel 8 Ver. uitg. G. Cool, Hovenierstraat 45, 1080 Molenbeek

maandblad van de Linkse Socialistische Partij (LSP)  nr 365  juni 2017 strijd  solidariteit  socialisme

Internationaal

verzet Tegen Trump en zijn beleid D

e populariteit van Donald Trump is gezakt tot het laagste niveau ooit voor een Amerikaanse president in het eerste jaar van zijn mandaat. De regering is verre van stabiel, tal van functies zijn niet ingevuld en er zijn plotse verschuivingen.

Ook onder zijn eigen aanhangers komt Trump in de problemen. Hij verklaarde dat de eerste 100 dagen van zijn regering een voorbeeld van efficiëntie waren. Maar ondanks het snel ondertekenen van een aantal decreten, slaagde hij er niet in om verkiezingsbeloften waar te maken. door

Ook tegen de Trumps van bij ons

Trump brengt politieke instabiliteit in zowel de VS als de rest van de wereld. Dit leidt tot verdeeldheid bij het establishment, ook bij de Republikeinen zelf. Een groot deel van de heersende klasse blijft bang van het risico op massaal sociaal verzet als antwoord op het beleid van de regering.

Clinton en Obama stelden meteen na de verkiezingen dat Trump ‘een kans’ moest krijgen. Maar ook zij zijn verplicht om nu over verzet te spreken. Niet dat we op de Democratische partij kunnen rekenen voor doeltreffend verzet tegen Trump: het neoliberale beleid van de partij heeft de basis gelegd voor het ongenoegen waarop Trump kon scoren. Bovendien werd de enige kandidaat die Trump had kunnen verslaan, Bernie Sanders, aan de kant geschoven.

Er is een kracht die sterker is dan de regering-Trump. Sterker ook dan het partij-apparaat van zowel de Republikeinen als de Democraten. Het is de kracht van de massa van werkenden en jongeren, als die op georganiseerde en gecoördineerde wijze tot acties als burgerlijke ongehoorzaamheid, betogingen en stakingen overgaat. We zagen al elementen van de enorme mogelijkheden in de Occupy-beweging in 2011. Na de verkiezing en eedaflegging van Trump werd het bevestigd met de grootste protestacties uit de Amerikaanse geschiedenis.

Sindsdien waren er tal van acties en betogingen.

Op 8 maart, de internationale vrouwendag, en 1 mei, de dag van de arbeid, waren er actiedagen waarbij een aantal vakbondsafdelingen staakten. Dit was nog niet massaal, maar het is een belangrijke stap.

Protest tegen het bezoek van Trump aan ons land draagt bij aan het internationale karakter van het verzet. Maar het gaat verder dan internationale solidariteit: dit protest is ook nuttig in de strijd tegen de rechtse regering in ons land.

We kunnen de actiebereidheid aangrijpen om onze strijd te versterken.

Trump zet internationaal de toon en zweept rechtse populisten verder op. Daar wordt gretig gebruik van gemaakt door politici die op verdeeldheid uit zijn, denk maar aan de N-VA bij ons. Beeld je in wat het zou betekenen indien een Amerikaanse massabeweging, met internationale en in het bijzonder Belgische steun, Trump effectief stopt. Dat zou een enorme klap zijn voor het gezag en het beleid van de Belgische regering en alle andere rechtse politici. Een sterke betoging op 24 mei kan een springplank zijn voor toenemend verzet tegen racisme, seksisme en asociaal beleid, ook in eigen land.

Dreigt een Derde Wereldoorlog? p4

Ben (Charleroi)

Van het defensief naar het offensief

De rechtse regering van Richard Nixon moest destijds toegeven aan de massale mobilisaties tegen de oorlog in Vietnam. Het massaprotest in die periode dwong de regering ook tot progressieve hervormingen zoals anti-discriminatiewetten, regels

rond veiligheid op de werkvloer, bescherming van milieu en zelfs beperkte toegang tot het recht op abortus. Deze hervormingen kwamen er niet omdat Nixon het wilde, maar omdat hij geen andere keuze zag omwille van het massale protest. Massabewegingen kunnen het rechtse beleid afblokken!

De afgelopen decennia waren massabewegingen vooral defensief: tegen de oorlog in Irak, tegen de inhaligheid van Wall Street, … Maar tegelijk tonen ze het potentieel om te bouwen aan bewegingen die verworvenheden afdwingen. De acties in de VS vormen de basis waarop een nieuwe organisatie kan ontstaan die de werkenden en jongeren verenigt los van de belangen van de grote bedrijven.

Dit vereist een ambitieus programma en een mobilisatie die niet beperkt blijven tot verzet tegen de maatregelen van Trump, maar die opkomen voor alternatieven: een federaal minimumloon van 15 dollar per uur (momenteel is dat 7,5 dollar ), publieke gezondheidszorg voor iedereen, kwijtschelding van de studieschulden, einde van het racistische beleid, …

Binnen de protestbeweging bouwen wij aan een revolutionaire stroming die duidelijk maakt dat een kapitalisme in crisis geen blijvende ambitieuze hervormingen zal toelaten. We moeten breken met dit systeem en opkomen voor een socialistische samenleving die werk maakt van de enorme sociale noden.

We moeten de onrechtvaardigheid en de ongelijkheid stoppen en bouwen aan een samenleving op basis van solidariteit. Daartoe moeten we met de gemeenschap de controle en het bezit van de sleutelsectoren van de economie in handen nemen.

Bouw met ons aan een socialistische organisatie die wereldwijd actief is. LSP is onderdeel van het Committee for a Workers’ International (CWI) dat actief is in meer dan 40 landen. Onze strijd is internationaal!

Kan protectionisme jobs redden? p6

w w w. s o c i a l i s m e . b e

socialisme terug populair in de VS p7

2

#ResistTrump

de

Linkse Socialist

Na strijdbare 1 mei: EDITO

door Bart Vandersteene, woordvoerder LSP en Amerika- kenner

Trump verslaan kan.

De belangrijke vraag is: hoe?

N

a 100 dagen in zijn presidentschap heeft Trump de laagste steun ooit voor een Amerikaans president. Maar dat is op zich geen verrassing. Hij werd als tweede meest gehate politicus ooit verkozen. Zijn enige voordeel was dat hij het opnam tegen de enige politicus die nog meer veracht werd dan hijzelf: Hillary Clinton. Je zou denken dat Trump het als president geen vier jaar kan uitzingen.

En dat klopt. Trump en zijn kabinet kunnen ten val worden gebracht.

Maar daarvoor zal een juiste strategie noodzakelijk zijn. Indien dat niet lukt, is een tweede termijn van Trump in 2020 niet uitgesloten.

De eedaflegging van Trump eind januari ging gepaard met de grootste protesten uit de Amerikaanse geschiedenis.

Miljoenen Amerikanen kwamen op straat om hun ongenoegen en walging te uiten over hun nieuwe president. De beurzen daarentegen floreerden. Het uitzicht op nog meer belastingverlagingen en financiële deregulering deed de grote aandeelhouders watertanden. Trump was voor een groot deel van de elite niet de eerste keuze. Maar de kapitalisten zijn flexibel.

Eens Trump verkozen was, probeerden ze de voordelen van de situatie te benutten.

Het grootste probleem ziet het establishment in het massaal verzet en de sociale onrust. Om dat te bedwingen, kan het beroep doen op de leiding van de Democratische Partij. Die probeert zich aan het hoofd van de tegenbeweging te hijsen om er controle over te krijgen en het in ongevaarlijke wateren te brengen.

Maar de autoriteit van de Democratische leiding kreeg forse klappen. Vanuit de beweging eigen onafhankelijke organisaties uitbouwen, is cruciaal.

Trump probeert daadkracht te tonen

De voorbije weken heeft Trump zich na enkele mislukte beleidsinitiatieven vooral gemanifesteerd op het buitenlands beleid waar hij noch straffe uitspraken noch militaire ingrepen schuwde. Naast het intimideren van andere landen is dit ook een klassieke en bloederige methode om de aandacht af te leiden van interne problemen. Daartoe lijkt Trump zijn eerder isolationistische opstelling in te ruilen voor een meer interventionistische buitenlandse politiek.

Wellicht is de lang aangekondigde aanval op de gezondheidszorg het thema dat op het grootste verzet kan botsen.

Obamacare had beperkingen, maar garandeerde miljoenen Amerikanen minstens een vorm van gezondheidszorg. Dit was gebaseerd op private bedrijven die de facturen doorschoven naar andere verzekerden of naar de deelstaten. De hervorming van Trump is er niet op gericht om de zwakke elementen in Obamacare aan te pakken. Hij wil integendeel de toegang tot gezondheidszorg afbouwen. Dit zou dramatische gevolgen hebben voor miljoenen Amerikanen.

Nog nooit was er in de VS zo’n massale steun voor een universele en publieke gezondheidszorg in plaats van de huidige private verzekering. Bernie Sanders voert campagne rond dit thema en krijgt enorm veel steun. De Democratische Partij weigert dit standpunt te verdedigen omdat ze volledig in de zak zit van de farmaceutische en verzekeringsindustrie.

Sanders is ondertussen de populairste politicus in de VS: 57% van de bevolking heeft een positieve opinie over hem. In een rechtstreekse verkiezing tegen Trump zou hij volgens alle peilingen met de vingers in de neus hebben gewonnen, met gemiddeld 56% tegenover 44%. Dat een 75-jarige zelfverklaarde socialist de po-

pulairste politicus in het land is geworden, zegt veel over de aantrekkingskracht van socialistische ideeën op een groot deel van de Amerikaanse bevolking. Het zegt ook veel over de mate waarin de werkende klasse haar buik vol heeft van de twee grote politieke families. Deze verdedigen in grote lijnen eenzelfde politiek ten voordele van de kleine kapitalistische elite. Volgens 62% van de Amerikanen heeft de Republikeinse Partij geen voeling meer met de gewone bevolking. Voor de Democratische Partij is het verdict een dramatische 67%.

De situatie schreeuwt om een nieuwe socialistische politieke beweging, onafhankelijk van Democraten en Republikeinen, en onafhankelijk van het grote geld. Helaas blijft Sanders de illusie voeden dat de Democratische Partij hervormd kan worden.

Het is een zoveelste bevestiging dat Trumps overwinning geen uitdrukking was van een groot enthousiasme over zijn programma. Het was een massale en resolute afwijzing van Hillary Clinton en alles waar haar kliek van het Democratische establishment voor stond.

De situatie schreeuwt om een nieuwe socialistische politieke beweging, onafhankelijk van Democraten en Republikeinen, en onaf hankelijk van het grote geld.

Helaas blijft Sanders de illusie voeden dat de Democratische Partij hervormd kan worden. Jammer genoeg brengt hij op die manier veel goede activisten in een doodlopende straat. Ondertussen sluiten vele duizenden Amerikanen aan bij expliciet socialistische organisaties, zoals onze zusterorganisatie Socialist Alternative.

Er bestaat een enorm potentieel voor massa-acties tegen Trump, zijn kabinet en beleid. Overal in het land waren er al massale betogingen en acties van burgerlijke ongehoorzaamheid. Om de druk nog verder op te voeren, zullen ook werkonderbrekingen en stakingsacties noodzakelijk zijn. De strijd tegen Trumpcare kan daarvoor als katalysator dienen.

Elke vorm van verzet en oppositie tegen Trump die de vingerafdrukken draagt van de Democraten en/of de Clinton-clan is gedoemd om te mislukken. Enkel een massale beweging van de werkende bevolking, onafhankelijk van de door velen gehate Democratische Partij kan Trump verslaan en kan de basis leggen voor een links en sociaal alternatief.

D

e eerste protestacties tegen het aantreden van president Trump waren fenomenaal groot in de VS. Het ging om de grootste actiedagen uit de Amerikaanse geschiedenis. Na de vrouwenmarsen in het weekend van zijn eedaflegging volgden onder meer spontane bezettingen van luchthavens. Sindsdien is het protest niet gaan liggen. Er waren grote acties rond diverse thema’s. Op 8 maart en 1 mei waren er actiedagen waarvoor ook over stakingsacties werd gesproken. Dat is een belangrijke stap, zelfs indien er nog geen sprake was van een algemeen opgevolgde stakingsoproep.

Op 1 mei waren er tienduizenden betogers. In veel steden ging het om de grootste acties op 1 mei sinds de historische ‘dag zonder migranten’ van 1 mei 2006. Toen werd eveneens geprotesteerd tegen een asociaal uitwijzingsbeleid dat werkenden met een migratie-achtergrond treft. Mochten de vakbondsleidingen dit jaar een ernstige stakingsoproep gedaan hebben, dan was het potentieel er voor een stakingsdag met miljoenen mensen.

Dit gebeurde niet, maar het feit dat er over stakingsacties werd gesproken en dat een aantal vakbondsafdelingen dit in daden omzetten, was van groot politiek belang. Het werk neerleggen, is immers het sterkste wapen waarover we als werkenden beschikken. Als we dat wapen zorgvuldig en doeltreffend aanwenden, is het mogelijk om overwinningen op Trump te boeken.

Na de actiedag van 1 mei mag het protest niet gaan liggen: er is een zomer van verzet nodig. Hieronder enkele verslagen vanop 1 mei die op het potentieel wijzen.

Chicago

California: Migranten nemen voortouw door

Rob Rooke, Oakland

In Oakland waren er op de jaarlijkse 1 mei-betoging 5.000 migranten en andere werkenden. De betogers keerden zich vooral tegen de regering-Trump.

In de Latino-buurt van Fruitvale District bleven veel handelszaken dicht. Jong en oud riepen slogans tegen deportaties. Fastfood-arbeiders betoogden samen met Azteekse dansers en diverse socialistische groepen.

Eerder op de dag betoogden 7.000 mensen in San Francisco. Het waren vooral jongeren, maar ook vakbondsafdelingen en delegaties van ‘Fight for 15’. De optocht was erg militant en wellicht groter dan de acties in de maand april.

Socialist Alternative was op beide acties aanwezig met onze rode protestborden. Vooral die met de slogan “Sin Muro, Sin Redadas, Sin Guerra – No Walls, No Raids, No War” bleek erg populair. We verkochten al onze kranten en hadden ook een Spaanstalig pamflet waarin het verband werd gelegd tussen de historische oorsprong van 1 mei als strijddag en het verzet tegen Trump.

In de Latino-buurt van Fruitvale district bleven veel handelszaken dicht.

Jong en oud riepen slogans tegen deportaties. Fastfoodarbeiders betoogden samen met Azteekse dansers en diverse socialistische groepen.

Seattle: duizenden betogers in de regen door

Manuel Carrillo, Seattle

Het weer was een spelbreker, maar toch waren er duizenden betogers in Seattle. De nadruk lag op de eerste 100 dagen van Trump als Amerikaans president. De rode protestborden met slogans als “No Walls, No Raids, No War,” “Black Lives Matter” en “Immigrant Rights are Workers Rights” waren overal in de betoging zichtbaar.

In vergelijking met vorige jaren was de vakbondsaanwezigheid dit jaar veel zichtbaarder. Er waren leden van verschillende vakbonden. De betoging hield onderweg drie keer halt om werkenden in actie te ondersteunen. Zo wordt aan de universiteit opgekomen voor de erkenning van de vakbond, het veilig-

heidspersoneel van het hoofdkwartier van Amazon eist dit eveneens en bij Swedish Medical Center is er een campagne voor betere contracten.

Voor de start van de betoging spraken Leticia Parks en gemeenteraadslid Kshama Sawant van Socialist Alternative. Ze benadrukten de nood om het verzet tegen Trump op te voeren doorheen een eengemaakte massabeweging. Ook stelden ze dat we lokaal en nationaal nood hebben aan een onafhankelijke politieke kracht.

De acties op 1 mei toonden aan dat het verzet nog maar begonnen is. Werkenden en migranten zullen blijven strijden tegen Trump en de klasse van miljardairs.

#ResistTrump

www.socialisme.be juni 2017

zomer van verzet in de VS

3

Stop de oorlog tegen het klimaat

2

016 was het derde opeenvolgde warmste jaar ooit. De ijskappen smelten af. Superstormen, aardbevingen en vernietiging van het ecosysteem worden de norm. Wetenschappers vragen de wereldleiders om actie te ondernemen en te investeren in groene, duurzame energie.

De menselijke impact op klimaatverandering is niet langer een discussiepunt: 97% van de wetenschappers zijn het erover eens. Maar wetenschap volstaat niet voor Donald Trump: hij blijft zeggen dat er geen klimaatverandering is. door

Toya Chester, Socialist Alternative

De VS is goed voor ongeveer 25% van de wereldwijde CO2-uitstoot. Maar de president denkt dus niet dat deze uitstoot negatieve gevolgen heeft voor het klimaat. Ook Scott Pruitt, de man die door Trump aangesteld werd aan het hoofd van het Agentschap voor Milieubescherming, gelooft 97% van de wetenschappers niet. Hij trad in het verleden vaak op om de belangen van de fossiele brandstofsector te verdedigen. Trump wil zich niet houden aan de afspraken van de Klimaattop van Parijs in 2015, terwijl die al heel beperkt waren. Het zou de deur openzetten voor het openhouden van steenkoolcentrales en het afbouwen van regels om het milieu te beschermen.

Trump en de Republikeinen voeren aanvallen uit die ook een deel van hun eigen basis treffen. Dit was zeker het geval met de voorstellen rond gezondheidszorg. Maar ook het schrappen van maatregelen om het milieu te beschermen, is rampzalig voor de werkenden die Trump beweert te vertegenwoordigen. Onder het mom dat dit jobs zal opleveren, wil Trump af van de Clean Water Rule die onder Obama werd opgelegd om een aantal kleinere rivieren en watergebieden te beschermen. Als het van Trump afhangt, mogen steenkoolbedrijven voortaan afval lozen in kleinere riviertjes die soms een deel van het jaar droog staan en erg belangrijk zijn voor het ecosysteem.

De steenkoolindustrie is in grote mate geautomatiseerd waardoor er minder jobs nodig zijn. Het is niet de milieubescherming die duizenden jobs heeft gekost, maar de technologische vooruitgang. Heel wat landen stappen overigens af van steenkool omdat gas goedkoper is en om duurzame energie te promoten. Trump zal dat niet kunnen veranderen: hij liegt tegen de miljoenen mensen in de regio’s waar vroeger een grote tewerkstelling was in de steenkoolsector.

De planeet beschermen, kan niet uitgesteld worden. Het is onderdeel van de strijd voor een nieuwe wereld.

Chicago: grootste 1 mei in decennia door

Nick Wozniak, Chicago

Er waren ongeveer 20.000 betogers die een krachtige boodschap van verzet tegen het regime van Trump gaven. Dit is veel meer dan op 1 mei-activiteiten vorige jaren.

Na de recente betogingen tegen Trump met honderdduizenden aanwezigen in Chicago werd nogmaals duidelijk dat er een breed verzet is tegen Trump en zijn beleid. De betogers keerden zich tegen de volledige Republikeinse agenda. Ze riepen slogans als “Rechten van migranten en van vrouwen, zelfde strijd.” Dat vatte de sfeer samen: er is een roep naar eenheid van verschillende bewegingen.

Heel wat lokale vakbondsafdelingen sloten dit jaar aan bij het protest op 1 mei. De lerarenvakbond CTU (Chicago Teachers’ Union) had zijn leden opgeroepen om een dag verlof te nemen. De overkoepelende Chicago Federation of Labor (CFL) organiseerde een centrale meeting in het stadscentrum, tevens het eindpunt van de betoging.

Het zorgde ervoor dat deze 1ste mei de grootste in Chicago was sinds 2006. Overal in de stad waren er acties en activiteiten. Zo was er aan de jeugdgevangenis een meeting van Black Lives Matter waarop CTUvoorzitster Karen Lewis sprak. De vele acties toonden dat het protest drie maanden na de eedaflegging van Trump nog breed gedragen wordt. Het was een belangrijke actiedag om de beweging een dynamiek te geven. De vraag die zich nu stelt, is hoe we het verzet over de zomer kunnen tillen.

We kunnen verder bouwen op de ervaring van de massabetogingen om bij elke nieuwe aanval van Trump te protesteren. Er zijn thema’s genoeg: gezondheidszorg, rechten van migranten, … Maar we moeten onze strijd ook opbouwen. De miljoenen mensen die al deelnamen aan protest moeten een

meer georganiseerd verzet tegen de rechtse machine van Trump vormen, zeker nu de regering het door interne verdeeldheid zelf moeilijk heeft.

Het werk neerleggen, is ons krachtigste wapen. De meeste organisaties hadden voor 1 mei niet opgeroepen om te staken.

Maar toch was het een onderdeel van de discussies in Chicago. Een aantal werkenden, waaronder heel wat leerkrachten, staakte wel op 1 mei. Veel jonge werkenden hebben geen ervaring met stakingen of strijd op de werkvloer. Vakbonden en activisten moeten de discussie aangaan om de beweging voor te bereiden op grootschali-

val. Veel leden stelden zich nog vragen bij het falen van de leiding om wel te staken op een ogenblik dat het wel legaal kon en toen het om de contracten van de leraars ging.

Andere vakbonden verwezen naar de leiding van de Democratische Partij die wacht op de verkiezingen van 2018. Dit laat miljoenen mensen erg kwetsbaar voor de aanvallen van Trump vandaag. De vakbondsleiders zouden beter de geldstroom naar de Democraten stoppen om te bouwen aan een onafhankelijke beweging die opkomt voor de belangen van de werkenden.

Er is ook nood aan een programma van politieke verandering. Er was op 1 mei een

Mochten de vakbondsleidingen dit jaar een ernstige stakingsoproep gedaan hebben, dan was het potentieel er voor een stakingsdag met miljoenen mensen. Dit gebeurde niet, maar het feit dat er over stakingsacties werd gesproken en dat een aantal vakbondsafdelingen dit in daden omzetten, was van groot politiek belang. Het werk neerleggen, is immers het sterkste wapen waarover we als werkenden beschikken. ger stakingsacties.

De vakbonden hebben de organisatie en de middelen om de strijd tegen Trump te voeren. Veel militanten zijn betrokken bij de acties. Maar de vakbondsleiders hebben geen uitgewerkte strategie. Dat leidt tot verwarring. De lerarenvakbond CTU besloot om niet te staken op 1 mei. Er was onzekerheid onder de basis over de wijze waarop dit deel zou vormen van een algemene strategie tegen de aanvallen. Een staking zou bovendien illegaal zijn in dit ge-

grote steun voor socialistische antwoorden. Socialist Alternative voerde net als andere radicale organisaties, waaronder de Democratic Socialists of America en migrantenrechtenorganisaties, wekenlang campagne in de hoofdzakelijk MexicaansAmerikaanse wijk Pilsen. Dit leidde tot een erg strijdbare optocht vanuit deze wijk rond eisen als de stopzetting van uitwijzingen, een minimumloon van 15 dollar per uur, gezondheidszorg voor iedereen en het breken van de macht van de miljardairs.

In vergelijking met Trump komt de vorige regering er goed uit. Maar dat is slechts schijn: onder Obama nam de olieproductie in de VS met 70% toe, vooral via de controversiële methode van fracking. Obama beweerde dat dit jobs zou opleveren en de VS energie-onafhankelijk zou maken. Maar tegen welke kost? Deze methode van olieen gasextractie dwingt landbouwers ertoe om met oliebedrijven te concurreren voor toegang tot watervoorraden en er is het gevaar op vervuild water dat niet meer bruikbaar is. Fracking leidt niet alleen tot directe vervuiling, het verstoort ook de natuurlijke cycli waardoor periodes van droogte vaker voorkomen. Fracking zorgt voor uitstoot van methaangas dat 80 keer efficiënter is dan CO2 om warmte vast te houden. Zo zal het proces van klimaatverandering enkel versneld worden!

Er waren onder Obama beperkte pogingen om de uitstoot van CO2 te beperken. Het project van de oliepijpleiding Keystone XL werd geschrapt en in de laatste dagen van haar bewind blokkeerde de regering-Obama de Dakota Access Pipeline na een vastberaden strijd door duizenden Native Americans en anderen. Dit wordt nu teruggedraaid door Trump.

Maar het verzet gaat door. In 2014 was er de grootste Amerikaanse klimaatbetoging sinds decennia: een half miljoen mensen nam deel aan de People’s Climate March.

Het toonde een groeiend bewustzijn van gewone mensen en vooral van jongeren. Om tot verandering te komen, is harde strijd tegen de belangen van de grote bedrijven nodig. Dit is niet evident. Betogen is absoluut noodzakelijk, maar er is meer nodig.

De milieubeweging moet steun zoeken bij de arbeidersbeweging om samen te strijden voor investeringen in duurzame energie met behoud van jobs. Binnen de arbeidersbeweging moeten we opkomen voor de eis van een massaal programma van groene investeringen om een snelle overgang naar duurzame energie mogelijk te maken.

Miljoenen mensen zijn bereid om in te gaan tegen het racisme en seksisme van Trump. De aanval op de gezondheidszorg leidde tot massale woede en een nederlaag voor Trump. Maar ondertussen blijft ook het milieu een gevoelig thema. Het heeft een dagelijkse impact op ons leven en is van cruciaal belang voor onze toekomst. De planeet beschermen, kan niet uitgesteld worden. Het is onderdeel van de strijd voor een nieuwe wereld.

Groeiende instabiliteit en spanningen.

Dreigt een Derde Wereldoorlog?

D

e oorlog in Syrië blijft maar duren, verschillende grootmachten zijn er minstens indirect bij betrokken. De VS en WestEuropa staan er met getrokken messen tegenover onder meer Rusland. De Amerikaanse president Trump laat een ‘mother of all bombs’, de zwaarste niet-nucleaire bom, vallen in Afghanistan. De VS dreigt om een vloot naar Noord-Korea te sturen, in de Chinese achtertuin. Ondertussen blijven de spanningen rond onder meer Oekraïne aanhouden. En dan zijn er nog handelsconflicten tussen grootmachten. Kan dit ontaarden in een Derde Wereldoorlog?

door

Geert Cool

schreef in 1914: “De oorlog van 1914 is de grootste ineenstorting, die de geDe jaren 1990 werden gekenmerkt schiedenis kent, van een economisch door economische groei en een ideolo- systeem, dat aan zijn eigen tegenstrijgisch triomfalisme van het neolibera- digheden ten gronde gaat. Alle histolisme. De val van de stalinistische kari- rische machten, wier taak het was, de katuren van socialisme in het Oostblok burgerlijke maatschappij te leiden, uit had de mogelijkheid van een alterna- haar naam te spreken, en haar uit te tief op het kapitalisme naar een verre buiten, zij allen hebben door de oorachtergrond verdreven. Voormalige log van 1914, hun eigen rotheid uitgearbeiderspartijen en sproken.” zelfs een deel van In essentie was de vakbondsleiding de oorlog een strijd werd meegezogen voor markten. De in de neoliberale lowereldwijde integica van de vrije Verschillende gratie van de economarkt die allesbemie had geen einde kapitalistische landen palend werd. gemaakt aan de verDe opening van zijn in staat om elkaar schillende historin ieuwe ma rk ten en de hele wereld te sche, economische, en de economische politieke, strategigroei maakten een vernietigen, maar honger sche belangen van grotere eenmaking uitroeien lukt hen niet. de nationale heertussen kapitalissende klassen. De tische landen en oorlog was daar een blokken mogelijk. Zo was er de ont- tragische uitdrukking van. Zoals de wikkeling van de Europese Unie maar meteen bij het begin van de oorlog kwamen er ook tal van handelsverdra- vermoorde Franse socialist Jean Jaurès gen op internationaal vlak. De ‘globali- opmerkte: “Kapitalisme draagt oorlog sering’ – een fase van het kapitalisme in zich, zoals donkere wolken regen.” met grotere internationale samenwerDe Eerste Wereldoorlog werd gestopt king om de winsten op peil te houden door de revoluties in Rusland (1917) en – werd meteen voorgesteld als garantie Duitsland (1918). Het uitblijven van op vrede en vooruitgang. een internationale uitbreiding van de Reeds in het begin van deze eeuw geslaagde revolutie in Rusland maakwas het duidelijk dat deze globalise- te echter dat de kapitalisten hun macht ring enkel de rijksten ten goede kwam behielden. De onderliggende oorzaken en dat de ongelijkheid verder toenam. voor de oorlog verdwenen niet, maar Sinds het uitbreken van de economi- werden zeker in de periode van econosche crisis in 2008 zijn de onderlinge mische crisis in de jaren 1930 scherper. spanningen zowel binnen de EU als Het verbrijzelen van de Duitse arbeitussen verschillende grootmachten dersbeweging onder de ijzeren hamer opnieuw groter. De nationale grenzen van het fascisme maakte de weg vrij overstijgen en de tegenstellingen tus- voor een nieuwe wereldoorlog. Zoals sen de nationale burgerijen uitwissen de militaire theoreticus Clausewitz opis een illusie gebleken. Het groeiende merkte, is oorlog de voortzetting van wantrouwen in het systeem en haar het politieke beleid met andere middeinstellingen, leidt bovendien tot poli- len. Oorlog ontstaat niet als een dontieke instabiliteit waarbij losgeslagen derslag bij heldere hemel. projectielen zoals Donald Trump verDe Tweede Wereldoorlog was bijkozen raken. zonder vernietigend met miljoenen doden en de inzet van de meest moOorlogen om markten derne massavernietigingswapens. De nazi’s botsten langs het oostelijk front De Russische revolutionair Trotski op de bevolking van de Sovjet-Unie omschreef de Eerste Wereldoorlog die zich, ondanks de wel erg gebrekkials het falen van het systeem dat op ge voorbereiding door het regime van zijn eigen tegenstellingen botst. Hij Stalin, niet gewonnen gaf en geen teGlobalisering in crisis

rugkeer naar de periode van voor de revolutie wilde. Elders was er groot verzet door de bevolking, zo waren er in Polen midden 1940 al 100.000 gewapende verzetsstrijders. Het oprukkende Rode Leger in Oost-Europa en de sterker wordende krachtsverhouding van verzetsstrijders dwongen de VS tot een tussenkomst in de oorlog om te vermijden dat de Tweede Wereldoorlog zou eindigen als de Eerste: met een succesvolle arbeidersrevolutie die een einde maakt aan het kapitalisme en bovendien zou leiden tot een politieke revolutie die de stalinistische bureaucratie in de Sovjet-Unie aan de kant zou schuiven.

Tegenstellingen bestaan nog steeds

De tegenstellingen die tot de Tweede Wereldoorlog leidden, bestaan nog steeds. De natiestaten bekampen elkaar om economisch voordeel en voor de verovering van strategische machtsposities. Dit terwijl er enorm veel middelen besteed worden aan oorlogswapens en het onderzoek ernaar. Beeld je in dat deze zou gebruikt worden voor investeringen in gezondheidszorg, onderwijs en huisvesting!

Verschillende kapitalistische landen zijn in staat om elkaar en de hele wereld te vernietigen, maar honger uitroeien lukt hen niet.

Een nieuwe wereldoorlog lijkt ons op dit ogenblik uitgesloten om een aantal redenen. Zo’n oorlog zou tot de

volledige vernietiging van de planeet leiden, of toch minstens een hoog risico hierop met zich meebrengen. De kapitalisten zijn bereid om heel ver te gaan in de verdediging van hun belangen, inclusief planeetbedreigende klimaatverandering, maar een volledige vernietiging gaat ook voor hen te ver.

En dan is er nog een doorslaggevende factor die vaak genegeerd wordt door gevestigde historici en media: de rol van de arbeidersklasse. Massaal verzet tegen oorlog kan leiden tot het invraagstellen van het kapitalisme zelf.

In 2003 slaagde de anti-oorlogsbeweging er niet in om de inval in Irak tegen te houden, maar tegelijk werd wel het potentieel van een wereldwijde beweging getoond. Miljoenen mensen kwamen gelijktijdig op straat en; mocht deze beweging zich verder ontwikkeld hebben met stakingen, dan had dit de oorlog in Irak bijzonder moeilijk gemaakt. Eerder speelde massaprotest een grote rol in het stoppen van de Vietnam-oorlog.

Met het Amerikaanse protest tegen Trump dat al miljoenen mensen op de been bracht en een groeiende zoektocht naar alternatieven in Europa (denk maar aan de steun voor Mélenchon, Podemos en voor het omgevormd werd tot een politiek verlengstuk van de bezuinigingstrojka ook het Griekse Syriza), zitten we in een opgaande fase van strijd. Dit kan leiden tot een nooit geziene wereldwijde massabeweging die stappen in de richting van een Wereldoorlog afblokt en me-

Grote Parade 7 mei 2017. Foto: Liesbeth

teen ook het kapitalisme zelf betwist.

Is er een uitweg in Syrië?

Allemaal goed en wel, zullen enkele lezers denken, maar ondertussen gaat de barbaarse slachtpartij in Syrië verder. Hoe kan dat ooit stoppen?

Vaststellen waar het probleem zit, is een eerste vereiste om antwoorden te bieden. De Syrische oorlog is veroorzaakt door jarenlange inmenging door imperialistische krachten in de regio en door lokale en regionale regimes die op sectaire basis hun machtspositie wisten uit te bouwen en te behouden. Vanuit deze hoek moeten we geen antwoorden verwachten. Wie illusies heeft in pakweg Rusland of zelfs in de Amerikaanse militaire tussenkomsten vergist zich.

De jarenlange onderdrukking en vernietigende oorlog maakten dat de volksbeweging van 2011 in Syrië zich niet kon doorzetten. Sectaire krachten hebben nu de overmacht. Dat er zelfs in die duistere omstandigheden pogingen ondernomen worden tot het vestigen van alternatieven, zoals in de Koerdische regio Rojava, wijst erop dat het anders kan. De oorzaken voor de golf van opstanden en revoluties in het Midden-Oosten en Noord-Afrika van 2011 bestaan nog steeds. Het afzetten van dictators als Moebarak (Egypte) en Ben Ali (Tunesië) volstond niet, het volledige systeem moet weg. Nieuwe massabewegingen zullen uitbarsten en een impact hebben op de bevolking in Syrië.

Dit bereiden we best voor door het belang te benadrukken van een onafhankelijke klassenpositie: de onderdrukten moeten zich los van afkomst en religie verenigen in een strijd tegen hun machthebbers. Voor vrede strijden, kan niet door het ene kapitalistische kamp te steunen tegen het andere. Het zal ook niet bekomen worden door alle hoop te vestigen op burgerlijke krachten. We moeten onverzettelijk opkomen voor een socialistische samenleving.

De horror van oorlog is een bloedig gevolg van het kapitalisme. Zolang het kapitalisme bestaat, zal deze tendens tot barbarij blijven opduiken. Om oorlog te vermijden, moeten we het kapitalisme bestrijden. Massale en onafhankelijke arbeiderspartijen die opkomen voor een internationalistisch socialistisch alternatief op het kapitalisme blijven de beste garantie tegen oorlog.

Zij kunnen de basis leggen voor een socialistische wereld gebaseerd op een democratische planning van de economie waardoor er geen strijd voor markten en economische belangen meer is, een strijd die onvermijdelijk is binnen het kapitalisme en steeds tot conflicten blijft leiden.

#ResistTrump

www.socialisme.be juni 2017

5

Vrouwen in de vuurlinie, maar ook in verzet!

N

og voor hij president werd, protesteerden heel wat vrouwen én mannen op straat tegen de vrouwonvriendelijke retoriek van Donald Trump. Dat gaat gepaard met verzet tegen het asociale sociaaleconomische beleid met besparingen op verschillende sociale diensten. Vrouwenrechten liggen onder vuur. Tegelijk stonden vrouwen meteen vooraan in het verzet tegen Trump. Bij de Women’s Marches op 21 januari, bij de eedaflegging van Trump, waren er maar liefst 3,5 miljoen betogers. Het verzet gaat sindsdien onverminderd door.

door

Emily (Namen)

Trump houdt het niet bij seksistische maatregelen, hij doet ook uitdrukkelijk vrouwonvriendelijke uitspraken.

Zo verklaarde hij dat je met vrouwen kan doen wat je wil: “Grab’em by the pussy” stelde Trump. De betogers spraken zich uit tegen deze uitspraak: “Pussy grabs back.” Tal van betogers maakten eigen mutsen met roze poezenoortjes als symbool van protest tegen seksisme.

gerechtvaardigd is. Het Hof stelt dat de eis van neutraliteit aan iedereen zonder onderscheid kan opgelegd worden.

Nochtans is het duidelijk dat de maatregel vooral gericht is tegen moslimvrouwen die hierdoor nog moeilijker werk vinden. Wij verdedigen het recht van vrouwen om zich te kleden zoals ze dit willen: baas over eigen lichaam en kledij! Vrouwen moeten zelf kunnen beslissen of ze een broek of een rok dragen en hoe lang die rok is. Ze moeVerdedig het recht om ten zelf beslissen of ze wel dan niet een zelf te beslissen hoofddoek dragen. Niemand anders moet deze beslissing nemen: niet de Trump vroeg de vrouwen in zijn familie, werkgever of schooldirectie. kabinet om zich “als vrouw te kleVrouwen moeten ook het recht hebden” met inbeben om zelf te grip van een rok b e sl is se n ove r en hoge hakjes. hun seksualiteit Het opleggen van e n hu n r e p r o strikte kledingreductieve rechten. gels, zeker voor De hervorming van de Trump is daar fel vrouwen, gebeurt tegen gekant en wel vaker. Het gezondheidszorg komt probeert het feit gemeentebestuur neer op een besparing van dat hij niet de bevan Dadeville in voegdheid heeft Alabama wil bij- 880 miljard dollar en dit om abortus te vervo o r b e eld e e n terwijl de zorgsector in de bieden (dat is een verbod op het drabevoegdheid van gen van korte rok- VS al bekend stond als erg de deelstaten) te jes en jurken. om zei le n door duur voor de gebruikers Tegen de achalle subsidies te en beperkt voor wie het tergrond van een schrappen voor verkrachtingscul- zich niet kan permitteren. ondersteunende tuur worden vrouorganisaties die wen die het slachtoffer zijn van geweld de toepassing van abortus begeleiden op deze manier verantwoordelijk ge- of er informatie over verstrekken. Hij steld voor het geweld: als vrouwen wijst op het voorbeeld van Texas waar hadden ze beter moeten weten en zich het dokters toegelaten is om over de niet op een bepaalde plaats moeten gezondheidssituatie van een embryo te begeven of niet in ‘uitdagende’ kledij liegen om te vermijden dat een vrouw moeten buitenkomen. een einde maakt aan de zwangerschap, Het probleem beperkt zich niet tot overigens in een context van prakde andere zijde van de Atlantische tisch geen sociale ondersteuning voor Oceaan. In ons land geeft de FOREM mensen met een beperking. Trump (Waalse tegenhanger van de VDAB) benoemde een felle tegenstander van cursussen over hoe vrouwen zich moe- het recht op abortus als nieuwe rechter ten kleden en schminken voor een sol- in het Hooggerechtshof. Die rechter licitatie… Midden maart besliste het vindt ook dat bedrijven het recht hebEuropese Hof van Justitie dat ontslag ben om op religieuze basis geen gewegens het dragen van een hoofddoek zondheidsverzekering aan personeels-

ROSA op de 1 mei-optocht in Gent. Foto: Jean-Marie Versyp

leden toe te kennen om zo te vermijden dat contraceptie terugbetaald wordt.

Sinds de verkiezingen was er al heel wat protest tegen Trump. Het is mogelijk om overwinningen te boeken.

De Poolse vrouwen toonden dit aan: hun strijd met zelfs een vrouwenstaking dwong de regering ertoe om een voorstel tot drastische inperking van het recht op abortus in te trekken.

Voor toegankelijke en kwaliteitsvolle gezondheidszorg

Trump is er uiteindelijk in geslaagd om zijn Affordable Health Care Act (AHCA) door het parlement te krijgen. Hierdoor zullen tegen 2060 naar schatting 24 miljoen Amerikanen zonder enige gezondheidsverzekering vallen. De deelstaten zijn bovendien niet langer verplicht om de kosten voor ‘essentiële zorg’ te vergoeden, zoals verloskunde of psychologische ondersteuning van onder meer slachtoffers van geweld.

De nieuwe gezondheidswet laat bedrijven toe om mensen niet te verzekeren als ze een “vooraf bestaande ziekte” hebben, een ziekte die al aan-

gegeven was voor de inschrijving bij een ziekteverzekeraar. Zo zou iemand die een post-traumatische behandeling of een test op SOA’s ondergaat na een verkrachting, moeite hebben om nog een nieuwe verzekering af te sluiten.

In het systeem van Trump en zijn bevriende verzekeringsbedrijven is een slachtoffer van een verkrachting immers een risicopersoon.

De hervorming van de gezondheidszorg komt neer op een besparing van 880 miljard dollar en dit terwijl de zorgsector in de VS al bekend stond als erg duur voor de gebruikers en beperkt voor wie het zich niet kan veroorloven.

Trump had deze besparing nodig om nieuwe fiscale cadeaus toe te kennen aan de rijksten. Voor gewone gezinnen is dit rampzalig.

In België is de gezondheidszorg een pak toegankelijker, maar de besparing van 902 miljoen euro doet wel pijn voor zowel personeel als gebruikers. Wie het niet breed heeft, wordt gedwongen tot keuzes tussen gezondheidszorg aan de ene kant en eten en onderdak aan de andere kant. De gezondheid van vrouwen wordt direct geraakt door de beperking van de mid-

delen voor centra van gezinsplanning, verlaging van de terugbetaling voor gynaecologische onderzoeken of nog de vermindering van het aantal dagen dat pas bevallen moeders in de kraamkliniek kunnen blijven.

De arbeidsvoorwaarden in de zorgsector, een sterk vrouwelijke sector, staan onder druk door de besparingen en het gebrek aan investeringen. De afgelopen maanden waren er verschillende acties van de zorgsector tegen de besparingen en de hoge werkdruk.

Deze strijd is belangrijk en het is vandaag eigenlijk de grootste vrouwenbeweging, in de zin van een beweging van vrouwen (én mannen) voor onder meer vrouwenrechten. Het versterken van de vakbonden en de organisatie van vrouwen op de werkvloer is nodig om de beweging verder uit te bouwen en samen te strijden voor degelijke arbeidsvoorwaarden.

In de strijd tegen Trump en zijn asociale beleid gericht op de belangen van de superrijken spelen vrouwen een sleutelrol. Solidariteit met de strijd in de VS is belangrijk, laten we het meteen koppelen aan strijd tegen het asociale beleid bij ons.

Rosa Parks:

symbool voor strijd tegen racisme in de VS

D door

Rosa Parks met op de achtergrond Martin Luther King

e campagne ROSA (Reageer tegen Onderdrukking, Seksisme en het Asociaal beleid) werd op de internationale vrouwendag gelanceerd. De naam verwijst naar de revolutionaire socialiste Rosa Luxemburg, maar ook naar de mensenrechtenactiviste Rosa Parks. Wie was Rosa Parks ook alweer?

Marion (Bergen)

Rosa Louise McCauley is in 1913 geboren en werd van jongs af aan geconfronteerd met de realiteit van rassenscheiding en discriminatie. Elke dag ging ze te voet naar school omdat zwarte kinderen niet het recht hadden om de schoolbus te nemen. Later ging ze naar een basisschool beheerd door zwarten in de staat Alabama. Haar grootvader bewaakte ’s nachts de gezinsboerderij tegen aanvallen door de racistische militie van de Ku Klux Klan. Die bende stichtte twee keer brand in de school van Rosa. De toekomstige man van Rosa, Raymond Parks, werkte voor de burgerrechtenorganisatie National Association for the Advancement of Colored People. Rosa werd daar secretaresse en verantwoordelijke voor de jongerenwerking.

Op 1 december 1955 krijgt Rosa het bevel om in de bus haar plaats af te staan aan een blanke passagier. Ze weigert en wordt opgepakt. Hierop wordt vanaf 5 december een boycot gehouden. Op die dag kwam het proces van Rosa Parks

voor en werd ze schuldig bevonden. De boycot werd geleid door dominee Martin Luther King en duurde 381 dagen.

Duizenden mensen gingen te voet naar hun werk, deelden auto’s of namen taxi’s. In 1956 werd de rassenscheiding op gemeentelijke bussen afgeschaft. Het Hooggerechtshof nam die beslissing onder druk van de burgerrechtenbeweging.

Rosa Parks bleef nadien actief in de strijd voor burgerrechten en tegen verschillende vormen van onderdrukking. Ze staat symbool voor een moedige strijd voor sociale rechtvaardigheid. Tot vandaag blijft ze een belangrijke figuur uit het verzet tegen racisme en geniet ze een brede steun onder de bevolking.

De campagne ROSA wil strijd uit het verleden herdenken en verderzetten. We trekken er lessen uit om sterker te staan in een eengemaakte strijd van vrouwen en mannen tegen seksisme, racisme en alles wat ons verdeelt. Dat is ook een strijd tegen het systeem dat discriminatie voedt.

6

#ResistTrump

de

Linkse Socialist

Kan protectionisme jobs redden?

D

e laatste jaren zien we een opgang van protectionistische politici en tendensen. Deze trend vloeit voort uit de kapitalistische crisis: de mislukking van de “vrije markt” en de vrijhandel om de levensstandaard op te trekken.

door

Peter Delsing

Donald Trump dreigde tijdens zijn verkiezingscampagne met hoge invoertarieven van “35 of 45%” voor bedrijven die delokaliseren, ook landen als Mexico en China kwamen hierbij onder vuur te liggen. Zijn administratie zou internationale handelsakkoorden als Nafta en de TPP opzeggen.

Trump zou voortaan “Amerikaanse jobs voorop plaatsen.” Een aantal grote bedrijven kwam na dreigementen, niet zelden gelanceerd vanop Twitter, effectief terug op hun beslissing om te delokaliseren. Anderen stoorden er zich niet aan: ze gingen gewoon verder met het verschepen van jobs naar lageloonlanden. De rechtse populist Trump is tevreden met een aantal symbolische en dikwijls schijnoverwinningen. Ook het rechtse populisme en extreemrechts zweren bij het kapitalisme. Ze hebben geen politiek om jobs te redden die sneuvelen door de crisis van het systeem.

Dit drukt enerzijds economische processen uit van competitie en het overwicht van gigantische, wereldomspannende multinationals. Anderzijds wordt die trend versterkt door het proces van verlaging van de bedrijfsbelastingen en verlaging van de belastingvoeten voor de allerrijksten, in de neoliberale periode van de laatste decennia. Of: de regeringen als “algemene beheerraad” van de belangen van het kapitaal, in Marx’ woorden. Deels zijn deze beslissingen overigens een respons op de gedaalde winstvoeten in de jaren ‘70.

In de economisch dominerende landen - zoals in Europa en België - groeide overigens de armoede sinds de jaren ‘80. In landen als China daalde de officiële armoede, maar de overgang naar het kapitalisme zorgt er voor nieuwe tegenstellingen: overcapaciteit en zeepbellen van schulden, die de maatschappij terug naar beneden zullen trekken. De “groeilanden” in Trumps protectionisme: de neokoloniale wereld zijn volledig doekjes voor het bloeden afhankelijk van een door schulden aangedreven economische cyclus op weTrump claimde dat zijn dreigement reldvlak. Dit is een immense zeepbel naar het bedrijf Carrier toe ervoor die op een bepaald moment zal barsten, zorgde dat “1100 jobs” werden gered. met financiële en economische schokDat bleek een leugen: hij had 350 jobs ken tot gevolg. meegeteld die sowieso niet zouden Periodes van vrijhandel komen binwegvallen. 1288 jobs gingen wel de- nen het kapitalisme vooral voor wangelijk verloren. Carrier zag af van de neer de economie sterk groeit. In periverhuis omdat er ook tal van overheids- odes van crisis, zoals vandaag, komen contracten op het protectionistische spel stonden: goed tendensen weer voor 6,7 miljard onvermijdelijk op. dollar, onder meer Trump heeft ovebij het Pentagon rigens het Nafta(Alternet, 18/1/17). handelsak koord Zolang het kapitaal de Carrier kreeg 7 niet helemaal “afmiljoen aan be- touwtjes in handen heeft, geschaft”. Hij wil lastingverlagin- en de kapitalistische het heronderhangen van Trumps delen, ook omdat a d m i n i s t r a t i e . crisis blijft doorzieken, grote delen van Daarnaast zou het is er geen enkele het Amerikaanse bedrijf 16 miljoen job veilig. Enkel een kapitaal geweldig in nieuwe technovan delokalisatie logie en automati- socialistische strategie naar Mexico hebsering investeren. van strijd voor elke job, ben geprofiteerd.

Een commenDe agro-business taar van Gregory democratische bezetting in de VS zag zijn Hayes van United en nationalisatie van omzet serieus stijTechnologies, het gen door de toemoederbedrijf van bedrijven die willen genomen export Carrier, geeft aan herstructureren, na a r Mexico. hoe tijdelijk het reVoor Trump was kan jobs redden. spijt zal zijn voor het gemakkelijker de overblijvende om het handelsakarbeiders: “Veel van die jobs die van- koord TPP wel te schrappen: dat was daag laaggeschoold zijn, zullen ge- nog niet in de praktijk gezet, zoals ëlimineerd worden door automatise- Nafta, en liet dus enige ruimte voor ring.” (zakelijke website Bloomberg, protectionistisch borstgeklop.

29/3/17) Behalve wat retoriek geven Trump kan op dit moment niet zorechtse populisten en aanhangers van maar over de hele lijn invoertariede “vrije markt” dus geen enkele ga- ven van 35 of 45% opleggen aan rantie voor het behoud van jobs. producten uit Mexico of China. Dit Dit geeft aan wat het hele probleem is zou tegenmaatregelen uitlokken die met illusies in “economisch nationalis- Amerikaanse bedrijven meteen trefme”, of het nu van rechtse populisten fen en de wereldeconomie in een reof neofascisten komt. Zolang het kapi- cessie duwen. Het kapitaal probeertaal de touwtjes in handen heeft, en de de zich, doorheen onder meer de kapitalistische crisis blijft doorzieken, Wereldhandelsorganisatie, overigens is er geen enkele job veilig. Enkel een deels “tegen zichzelf” te beschermen socialistische strategie van strijd voor door boetes te voorzien voor protecelke job, democratische bezetting en tionistische maatregelen. Daarmee nationalisatie van bedrijven die wil- denken de kapitalisten een nieuwe len herstructureren, kan jobs redden. depressie zoals in de jaren ‘30 te kunnen vermijden. Maar dat is ijdele hoop: De grenzen van de globalisering eens een diepere crisis zich aankondigt, zullen de handelsakkoorden onVoorstanders van kapitalistische han- der druk komen, worden opgebroken del stellen dikwijls dat dit de globale en zal het systeem opnieuw wegzinken rijkdom vergroot en de “armoede te- in protectionisme, wat - net als in de jarugdringt”. De rijkdom is wereldwijd ren ‘30 - geen jobs zal redden maar de nog nooit zo groot geweest, hoewel de werkloosheid en miserie zal vergroten. economische groei stagneert. Maar Trump verhoogde wel de tarieven ook de ongelijkheid was nooit gro- voor invoer van staal uit een aantal ter. Lees de jaarlijkse rapporten van landen, zoals België, waarvan zijn Oxfam er maar op na. Die kan je le- Commerce Department meent dat ze zen als een terugkerende bevestiging aan “dumping” doen. Zo balanceert van Marx’ “wet van de concentratie Trump tussen de verdediging van bevan kapitaal in steeds minder handen.” paalde Amerikaanse industrieën, ener-

Trump brengt geen industriële productie terug naar de VS

zijds, maar zijn er anderzijds in zijn administratie ook krachten die het gevaar zien voor het gehele kapitalisme van een afglijden naar protectionistische maatregelen en tegenmaatregelen.

Een socialistische bescherming van jobs

Als we onze jobs willen behouden en uitbreiden, zullen we er zelf via strijdbare vakbonden en partijen voor moeten opkomen. Zowel de “globaliserende” als de “protectionistische” vleugel van het kapitaal kan ons geen jobzekerheid bieden en de levensstandaard niet verhogen. De “sociale retoriek” van Le Pen in Frankrijk, Trump rond “Amerikaanse jobs”, en zelfs het neofascistische Vlaams Belang zijn slechts sociale demagogie. Dit zijn krachten die het kapitalisme verdedigen. Ze kunnen geen oplossing bieden voor de ingebakken crisissen van het systeem.

We moeten opkomen voor ar-

Eens een diepere crisis zich aankondigt, zullen de handelsakkoorden onder druk komen, worden opgebroken en zal het systeem opnieuw wegzinken in protectionisme, wat net als in de jaren ‘30 - geen jobs zal redden maar de werkloosheid en miserie zal vergroten.

beidsduurvermindering met loonbehoud en bijkomende aanwervingen.

Massaontslagen moeten we beantwoorden met mobilisatie en de nationalisatie van bedrijven die ermee dreigen, onder controle van de werknemers zelf. Sociale dumping en “detachering” van werknemers uit lageloonlanden kan worden bestreden zonder ons tegen die werknemers zelf te richten: door op te komen voor gelijke lonen en harmonisatie naar boven van de voorwaarden. Tegelijk moeten we ons internationaal organiseren in vakbonden en partijen die de heerschappij van het kapitaal wereldwijd bestrijden. Enkel de strijd voor een andere, socialistische maatschappij een democratisch geplande economie - kan jobs definitief redden, massaal investeren in nieuwe jobs, de levensstandaard verhogen, het milieu beschermen en de vrije tijd en persoonlijke ontwikkeling bevrijden van de ketenen van het kapitalisme.

“I am not your negro.” Sterke antiracistische documentaire van Raoul Peck “Ik werd niet alleen niet geboren om een slaaf te zijn: ik werd ook niet geboren met de hoop om de gelijke van de slavenhouder te worden.” (James Baldwin)

D

e documentaire ‘I am not your negro’ van Raoul Peck is bijzonder krachtig. Het bouwt voort op een onafgewerkt manuscript van de Amerikaanse auteur James Baldwin die schreef over drie voortrekkers van de burgerrechtenbeweging: Martin Luther King, Malcolm X en Medgar Evers van de NAACP (National Association for the Advancement of Colored People).

De film beschrijft de verschillen tussen hen, maar ook de evolutie naar een meer gemeenschappelijke benadering.

De documentaire verbindt op schitterende wijze de strijd van de jaren 1960 met de huidige omstandigheden van zwarte werkenden en jongeren onder het kapitalisme met alle elementen van racisme die nog steeds bestaan. Ferguson, Baltimore, Tulsa en de opkomst van Black Lives Matter toonden dat het onderdrukkende systeem de realiteit voor zwarte werkenden en jongeren de afgelopen 50 jaar niet fundamenteel verbeterd heeft.

De strijd tegen racisme is essentieel om in te gaan tegen alle pogingen om ons te verdelen. Tegenover zowel de voorstanders van vrijhandel als de pleitbezorgers van kapitalistisch protectionisme, plaatsen wij een gezamenlijke strijd van alle onderdrukten tegen dit systeem. Deze strijd tegen kapitalisme kan niet efficiënt gevoerd worden zonder aandacht voor specifieke vormen van onderdrukking.

Op onze site publiceerden we een uitgebreide recensie van ‘I am not your negro’: http://www.socialisme. be/nl/44752/

#ResistTrump

www.socialisme.be juni 2017

7

Socialisme opnieuw populair in de VS

H

et lijkt tegenstrijdig: ondanks toenemend protest en groeiende steun voor socialisme werd Donald Trump president. De afgelopen jaren was er een toename van sociale strijd in de VS met onder meer een beweging voor de verhoging van het minimumloon tot 15 dollar, er was een hernieuwde ecologische beweging en Black Lives Matter voerde actie tegen racistische moorden en politiegeweld. Dit alles werd in de Democratische voorverkiezingen samengebracht rond de campagne van Bernie Sanders en zijn oproep tot een “politieke revolutie tegen de miljardairsklasse.” De enorme dynamiek van die campagne leidde niet tot een overwinning, maar er is een aanzet gegeven. Hoe kunnen we daarop voortbouwen?

door

Clément (Luik)

Tijdens de voorverkiezingen bij de discussie over socialisme. In april 2016 Democraten toonde de campagne van gaf een peiling van de universiteit van Bernie Sanders het potentieel voor Harvard aan dat 33% van de jongeren een strijdbare linkerzijde die het op- tussen 18 en 29 jaar positief stond teneemt voor de belangen van de meer- genover socialisme en dat 51% van hen derheid van de bevolking. De meet- het kapitalisme niet steunt. ings van Bernie waren erg groot met soms tienduizenden aanwezigen. Maar De Democraten hervormen? liefst 7 miljoen Amerikanen gaven fiOndanks de enorme hoop die gewekt nanciële steun met een gemiddelde gift van 30 dollar. Ondanks de sabo- werd door Obama, kwam zijn regering niet verder dan entage door het parkele erg beperktij-apparaat van de te sociale hervorDemocraten haalmingen. De grote de hij het hoogste ba n ken we rden aantal stemmen in Het enorme succes van rijkelijk bediend de voorverkiezinterwijl miljoenen gen: 13 miljoen. Bernie Sanders toont Amerikanen hun Zijn eisen kregen het potentieel voor een werk of huis vereen brede steun: loren door de crihoger minimum- nieuwe partij die zich sis en daarbij aan loon van 15 dollar baseert op de werkende hun lot overgelaper uur, massale ten werden. De publieke investe- klasse. Een partij waarin Democraten waringen, publieke duizenden mensen ren nooit een progezondheidszorg, die de samenleving gressieve partij die … de werkenden verDe oproep voor fundamenteel willen dedigde. De actieeen “politieke re- veranderen een plaats ve oppositie van volutie tegen de het par tij-appaklasse van mil- vinden om zich te raat tegen de camj a r d a i r s ” w a s organiseren en op pagne van Bernie begeesterend.

Sanders en de big Bernie Sanders is democratische wijze business-campageen zelfverklaar- te beslissen over het ne va n H il la r y de socialist. Hij programma en de te Cl i nt on b eve s verstaat daaronder t igden dit eens een sterke socia- volgen strategie. te meer. Ber nie le zekerheid naar Sanders beging ‘Europees model’ en niet zozeer het publiek beheer en een grote fout toen hij na de voorvercontrole van de productie met een her- kiezingen zijn steun aan Clinton beverdeling van de rijkdom. Maar des- tuigde. Honderden afgevaardigden op alniettemin leidde het tot een bredere het Democratisch partijcongres besef-

ten dit maar al te goed en verlieten de bijeenkomst.

Toch zijn er nog altijd veel illusies in de mogelijkheid om de Democratische partij te hervormen. Het massaal protest tegen Trump dwingt delen van de Democraten tot een linksere retoriek om zich te kunnen voordoen als een alternatief op het reactionaire beleid van de huidige president. Sommige militanten denken dat ze de partij kunnen ‘heroveren’ of van binnenuit veranderen.

Dat is het standpunt van Bernie Sanders en zijn beweging ‘Ou r Revolution.’ Ook de Democratic Socialists of America (DSA) pleit ervoor om vooral binnen de Democraten te werken. Zo stelde Bhaskar Sunkara, redacteur van Jacobin en vicevoorzitter van DSA, in een debat met Kshama Sawant dat socialisten voorlopig best onder de vlag van de Democraten opko-

men. Dat zal net als tijdens de campagne van Bernie Sanders snel botsen met de partijleiding. De Democraten zijn een te belangrijk instrument voor de heersende klasse om zomaar toe te laten dat socialisten het roer overnemen.

Nood aan een onafhankelijke partij van de 99%

Het enor me succes van Ber nie Sanders toont het potentieel voor een nieuwe partij die zich baseert op de werkende klasse. Een partij waarin duizenden mensen die de samenleving fundamenteel willen veranderen een plaats vinden om zich te organiseren en op democratische wijze te beslissen over het programma en de te volgen strategie. Het potentieel blijkt ook uit de snelle groei van linkse organisaties in de VS. De grootste, Democratic Socialists of America (DSA), verdub-

belde op twee jaar tijd tot 20.000 leden. Onze zusterorganisatie Socialist Alternative groeit ook sterk: na de verkiezing van Trump steeg het lidmaatschap met 30%.

Socialist Alternative is voorstander van onafhankelijke linkse kandidaten in de verkiezingen. Dat is hoe Kshama Sawant verkozen raakte. Er is nu een verkiezingscampagne met Ginger Jentzen van Socialist Alternative in Minneapolis. In Seattle steunen we de onafhankelijke campagnes van Nikita Oliver en Jon Grant. Bij de komende lokale en federale tussentijdse verkiezingen is het mogelijk om meer kandidaten naar voor te schuiven als basis voor een nieuwe partij van de 99%.

Zo’n partij gebaseerd op de dagelijkse strijd van de werkenden moet alle bijdragen van de bedrijfswereld weigeren en opkomen voor een radicale maatschappijverandering.

Kshama Sawant – een socialistische verkozene in het hol van de leeuw

I

n november 2013 raakte voor het eerst in decennia een socialist verkozen in de gemeenteraad van Seattle. Kshama Sawant haalde het met 93.000 stemmen. Voor de leiding van de Democratische Partij, die al jarenlang het lokale bestuur controleerde in dienst van het establishment, was dit een schok.

Maar de grootste schok moest toen nog komen. Minder dan een jaar later moest het dagblad Seattle Times schrijven dat Kshama Sawant stilaan “de politieke agenda van de stad bepaalde.”

Bij haar eedaf legging voor 800 enthousiaste toeschouwers zette Kshama destijds meteen de toon: “Politieke experts vragen zich af of ik compromissen zal sluiten? En of ik met anderen kan werken? Natuurlijk zal ik de vertegenwoordigers van het establishment ontmoeten en met hen

debatteren. Maar als ik dat doe, is het om de noden en behoeften van de werkende bevolking op iedere tafel waar ik aanzit te brengen, los van wie er tegenover mij zit. Laat me absoluut duidelijk zijn: er zullen geen achterkamerakkoorden gesloten worden met bedrijven of hun politieke lakeien. Er komt geen rotte uitverkoop van de mensen die ik vertegenwoordig.”

Verworvenheden voor de werkenden en hun gezinnen worden niet afgedwongen in achterkamers, maar door de opbouw van een krachtsverhouding. Van bij het begin van haar campagne met honderden vrijwilligers benadrukte Kshama de eis van een minimumloon van 15 dollar per uur, een eis die op de agenda werd gezet door personeel uit de fastfoodsector.

In plaats van zich gewoon op te stellen als een kandidaat die deze eis gunstig gezind was of als woordvoerder ervan, gebruikte Kshama haar campagne om comités van ‘15Now’ op te zetten.

Deze comités werden ingezet om de druk te vergroten. Uiteindelijk moest het gemeentebestuur toegeven en kreeg Seattle het hoogste minimumloon van een grote Amerikaanse stad.

Publieke positie gebruiken om beweging op te bouwen

Kshama Sawant sprak eind vorig jaar op meetings van LSP in Gent en Brussel. Foto: PPICS

Naast de verhoging van het minimumloon waren er nog overwinnin-

gen: 29 miljoen dollar extra voor sociale huisvesting, stopzetting van de samenwerking tussen de stad en de bank Wells Fargo (actief in het project van de DAPL-pijpleiding) uit solidariteit met de Sioux van Standing Rock, … Kshama Sawant gebruikt haar positie verder om ordewoorden op nationaal vlak te populariseren.

De dag na de verkiezing van Trump riep ze op tot “100 dagen van verzet” tegen de nieuwe president in aanloop naar 1 mei. Deze oproep versterkte het protest van al wie zich begon te organiseren tegen de politieke agenda van Trump. Het gaf perspectief aan wie deelnam aan de spontane acties.

Tenslotte gebr uikt Kshama als marxistische verkozene haar positie ook om de logica van het kapitalisme aan te klagen. Zo reageert ze voor een breed publiek op de jaarlijkse ‘state of the union’ van de president en vestigt ze de aandacht op strijdbewegingen waarvoor ze ook voorstellen doet. Tijdens een algemene vergadering van personeel van Boeing tegen de dreiging van 200 ontslagen pleitte Kshama voor de nationalisatie om de inhalige werkgevers aan de kant te schuiven en het bedrijf in publieke handen te brengen. Een marxistische publieke vertegenwoordiger gebruikt elk forum om de noodzaak van socialistische maatschappijverandering te populariseren.

8

dossier

de

Linkse Socialist

Europese Unie in permanente crisis Weg met de EU! Voor een socialistisch, dem

E

en klein jaar geleden stemde een meerderheid van de Britten ja op de vraag of hun land de EU moest verlaten. Op 29 april 2017 hebben de regeringsleiders van de resterende 27 EU-landen unaniem de richtlijnen voor de Brexitonderhandelingen goedgekeurd. Het was de kortste en de meest eensgezinde EU-top sinds heel lang. Op 15 minuten was er een akkoord. De EU-leiders willen zo eendracht en eensgezindheid uitstralen naar de rest van de wereld. dossier door

Tanja Niemeier

Het project van Europese eenmaking zit in een diepe crisis. Voor het eerst sinds haar bestaan is er geen uitbreiding van het Europees integratieproject in het verschiet, maar wil een land uit de EU stappen. Om politieke besmetting te vermijden, wil de EU dat Groot-Brittannië een zware prijs betaalt. Theresa May van haar kant moet haar been stijf houden en zo haar achterban tevreden stellen om een breuk in haar eigen partij te voorkomen. Ze waarschuwde Juncker, voorzitter van de Europese Commissie, dat ze een “verdomd moeilijke vrouw” zal zijn tijdens de onderhandelingen.

De deadline om de onderhandelingen af te ronden is in Europese verdragen vastgelegd op twee jaar nadat artikel 50 officieel werd ingeroepen.

Deze valt dus in maart 2019, een paar maand voor de volgende Europese verkiezingen. Of de onderhandelingen worden beslecht met of zonder een akkoord tussen de twee onderhandelingspartners blijft af te wachten.

het VK. Voor deze landen is de vraag of er een handelsakkoord komt als onderdeel van de Brexitonderhandelingen geen secundaire kwestie.

Wat betekent de Brexit-stem?

In de media werd de stem voor Brexit weggezet als een enge racistische anti-migratiestem. De pro-EU stem was zogezegd de uitdrukking van een progressieve ingesteldheid. Uiteraard zijn dingen zelden zwart of wit. Alle opiniepeilingen tonen aan dat migratie een rol heeft gespeeld, maar dat vooral sociale kwesties bepalend waren in het stemgedrag. Voor een groot deel van de bevolking werden arbeidsmigratie en de opgelegde besparingsmaatregelen uit Brussel gezien als een instrument van de elite om de algemene loon- en arbeidsvoorwaarden te doen dalen.

Onze zusterpartijen in Engeland & Wales, Schotland en Noord-Ierland voerden campagne voor een Brexit. Niet om de illusie te scheppen Is er reden voor optimisme? dat na een Brexit de aanvallen op de werkende bevolking automatisch zouden stoppen. Maar omDe verkiezing van Emmanuel Macron als nieuwe dat de Brexit een beter uitgangspunt zou bieden Franse president zorgt voor de sociale strijd voor een tijdelijke opin het land. luchting in Br ussel.

We hebben nooit Maar er zijn heel wat b e we e r d d a t e e n factoren en gebeurteBrexit op zich positief of negatief zou nissen in de EU en in zijn, maar we hebben Groot-Brittannië die We hebben nooit beweerd dat de nadruk gelegd op een verzwarend effect een Brexit op zich positief of het asociale karakkunnen hebben op de ter van de huidige onderhandelingen. In negatief zou zijn, maar we hebben EU. Een meerderheid het najaar zijn er nog de nadruk gelegd op het asociale voor een Brexit was belangrijke verkiezinvolgens ons de uitgen in Duitsland. Er karakter van de huidige EU. komst die de strijd zijn de economische voor een betere gebedreigingen en de risico’s in de banksector. De economische en poli- zondheidszorg en tegen de besparingen en pritieke instabiliteit zal bij elke verkiezing opnieuw vatiseringen zou versterken. Zeker wanneer het de kop opsteken. Er is de dreiging van een nieuw zou onderbouwd worden door een sterke internareferendum in Schotland en van een grenscon- tionalistische boodschap vanuit de vakbonden en flict met Noord-Ierland. Er zijn op 8 juni ook de de nieuwe voorzitter van Labour, Jeremy Corbyn, vervroegde verkiezingen in Groot-Brittannië zelf. had het de nationalistische UKIP-campagne Theresa May gebruikt deze om haar parlementaire kunnen counteren. We betreurden de houding meerderheid te versterken. De vraag is of Jeremy van Jeremy Corbyn, die ondanks zijn kritische Corbyn als voorzitter van de Labour Party de wer- houding tegenover de ‘Employers Union’ voor kende klasse kan mobiliseren om haar eigen stem- ‘Remain’ stemde. Daarmee stond hij toe dat reacpel te drukken op de onderhandelingen. Gebeurt tionaire krachten het Leave-kamp domineerden. dit niet, dan dreigt de werkende klasse langs beide Het hoeft dus niet te verbazen dat er een verward kanten van het kanaal meegesleept te worden in bewustzijn was na het referendum.

Niettemin was de Brexit een afstraffing van discussies die gedomineerd worden door eng-nahet Europees establishment en het project van tionalistische en racistische tendensen.

Op dit ogenblik lijkt de eensgezindheid te rege- neoliberalisme en geïnstitutionaliseerde besparen bij de Europese leiders. Vroeg of laat zullen ringen. Miljoenen mensen, vooral in landen als de tegenstellingen tussen de lidstaten terug ko- Griekenland, Spanje en Portugal, werden de afmen bovendrijven. België, Nederland en Ierland, gelopen jaren de armoede en ellende ingejaagd. zijn landen die nauwe handelsrelaties met het Niet verwonderlijk dus dat mensen walgen van VK onderhouden. Respectievelijk 8,8%, 9,3% en het arrogante Europese establishment in het ver13,7% van de export van deze landen gaat naar re Brussel, dat asociale beslissingen boven hun

Voor het eerst is er geen uitbreiding maar een inkriimping van de EU... Foto: Flickr/theo reth

hoofd neemt.

Vanwege deze ervaringen vind je alsmaar minder mensen die enthousiast zijn over de EU. Het is geen toeval dat de geloofwaardigheidscrisis van de EU samenvalt met de geloofwaardigheidscrisis van het politieke establishment. Alle zogenaamde grote pro-Europese partijen die het beleid op Europees vlak hebben bepaald en verdedigd, worden vandaag afgestraft. De sociaaldemocratie is hier het grootste slachtoffer van. In Griekenland, in Ierland en nu ook in Nederland en Frankrijk kreeg zij zware klappen en in sommige landen is het allesbehalve zeker of die partijen ooit zullen herstellen.

Helaas zijn het dikwijls de reactionaire, rechtse, racistische ‘euro-sceptische’ partijen die hier het meest van profiteren. Grote delen van de linkerzijde proberen zich vast te klampen aan de mythe van een sociaal Europa. In deze illusies is de EU ‘internationalistischer’ en progressiever dan een terugkeer naar de natiestaat. Vaak wordt er ook nog bij vermeld dat dankzij het Europees integratieproces er al 70 jaar vrede heerst op het Europese continent.

Als de keuze herleid wordt tot een keuze tussen de huidige asociale neoliberale EU of een nationalistisch bloedvergieten, dan is dit uiteraard een onmogelijke keuze. Wie wil nu dat er opnieuw oorlog komt in Europa? Wie vindt internationale uitwisselingsprogramma’s voor studenten een slechte zaak?

LSP is ervan overtuigd dat de EU en het Europees integratieproces, gebaseerd op een kapitalistische economie en beheerd door de rijkste 1% en haar politieke dienaars, nooit progressief was en ook nooit progressief zal worden.

Daarom gaan we in het tweede deel van dit artikel dieper in op de geschiedenis van de EU. Wij beargumenteren dat er enkel op een solidaire, democratische en socialistische basis een echte eenmaking van Europa kan komen. Een Europa waarin de belangen, rechten en talenten van alle mensen die in Europa leven gewaarborgd, uitgebouwd en gegarandeerd kunnen worden.

De EU: gebouwd op

E

ind maart 2017 werd in Rome de 60ste verjaardag gevierd van de Verdragen van Rome die de basis legden voor de Europese Economische Gemeenschap (EEG). Met veel tamtam en mooie woorden probeerden de Europese leiders het imago van de EU op te krikken. Ze beseffen zelf maar al te goed dat ze de zwaarste crisis meemaken die het project ooit kende.

Het vertrouwen van de bevolking in de EU staat op een historisch dieptepunt. Aan de Europese verkiezingen in 2014 nam slechts 42% deel. Zelfs in de traditioneel EU-gezinde landen, zoals Italië, Spanje, Frankrijk en Duitsland, had in 2016 nog maar 35 à 38% van de bevolking een positief beeld van de EU. Zoals in 2012, toen de EU in het midden van haar zwaarste crisis de Nobelprijs voor de Vrede won, werd ook deze keer in Rome benadrukt dat de EU garant staat voor zeven decennia van vrede en groeiende welvaart in Europa.

In het Verdrag, dat door de 6 stichtende landen in 1957 werd getekend wordt inderdaad gesproken over “verbetering van de levensstandaard en van de arbeidsvoorwaarden van de werknemers, harmonisatie van de sociale stelsels, gelijke beloning van mannen en vrouwen voor gelijke arbeid, het waarborgen van het evenwicht in het handelsverkeer en van de eerlijkheid in de mededinging.”

Dit werd geschreven in de historische context van de jaren 1950. Er was economische vooruitgang op de ruïnes van de Tweede Wereldoorlog enerzijds en tegen de achtergrond van de Koude Oorlogsretoriek anderzijds. Het kapitalistische westen moest zich vooral op sociaal vlak bewijzen tegen de zogenaamd communistische landen, waar de privé-eigendom van productie-

dossier

www.socialisme.be juni 2017

9

emocratisch en solidair Europa! del tussen de landen die er deel van uitmaakten steeg aanzienlijk. Een eerste poging om een muntunie te creëren faalde in de jaren 1970, maar de EEG kende wel een continue uitbreiding. Vanaf 2002 werd de euro ingevoerd (zie verder). In 2004 volgde de laatste grote uitbreiding met 10 nieuwe lidstaten waarvan 7 uit het voormalige Oostblok.

Zij moeten allemaal o.a. een strak privatiseringsprogramma ondergaan om te mogen aansluiten bij de Europese Unie.

Het ontmantelen van de restanten van de geplande economie werd met het oog op toetreding tot de EU opgelegd in 1993, met de zogenaamde Kopenhagen-criteria. Deze stellen onder meer dat lidstaten “een functionerende markteconomie hebben die bestand is tegen de concurrentie van de interne markt.”

De eenheidsmunt als sluitstuk van de neoliberale unie

asociale kapitalistische fundamenten middelen en daarmee ook de winstmaximalisatie als lijke verdeling van rijkdom, werk en sociale zekerheid voor iedereen, waren populair op dat moment. drijfveer voor de economie was afgeschaft.

Pacifistisch kon je het project niet noemen. Reeds 1957 gaf het startschot voor de eengemaakte markt en de eerste stappen in de richting van het vrij ver- in 1950 werd een voorstel voor een gezamenlijk mikeer van kapitaal, goederen en diensten, één van de litair beleid gelanceerd. Frankrijk nam hierin het centrale aspecten van de EU. voortouw en stelde voor om een Europees leger uit Het Europese integratieproces kende van in het te bouwen. De VS wilden Duitsland terug militariseren, voornamelijk als buffer begin tegenstellingen, tegenstrijdige belangen en het werd tegen de Sovjet-Unie. Uiteraard altijd gedomineerd door econozou Duitsland niet enkel een mische drijfveren. De producbuffer worden maar ook de tiecapaciteit van de grote beA mer ikaanse belangen in drijven oversteeg de nationale West Europa dienen. Frankrijk In alle Europese grenzen, multinationals domiprobeerde dit te voorkomen. neerden meer en meer de eco- regelgeving staan rechtse Uiteindelijk werd het voorstel nomie en de handel. De grotere en liberale economische voor een Europees leger afgeschoten en blijft de vraag naar Europese kapitalisten moesten een Europees militair beleid tot de concurrentie aangaan met principes in steen de zich snel ontwikkelende gebeiteld. Het laat lidstaten op vandaag een moeilijk thema vanwege de verschillende imAmerikaanse en Aziatische perialistische belangen van de multinationals die over een veel weinig tot geen ruimte voor grote Europese landen. grotere thuismarkt beschik- publieke investeringen ken. De EU werd als politiek In België en Nederland vormde het verlies van de voormainstrument gebruikt op de we- in werkgelegenheid, reldmarkt. Tegelijk werd het op onderwijs, gezondheid lige kolonies een belangrijke nationaal vlak in de lidstaten motivator om via een tolunie en milieu. gebruikt om een reeks neolibenieuwe afzetmarkten te creërale tegenhervormingen door te ren in de buurlanden. De toendrukken om de concurrentiepositie van de nationale malige Belgische minister van Buitenlandse Zaken, Paul Henri Spaak, nam hierin het voortouw en maakburgerij te versterken, ook binnen de EU zelf. te gebruik van de bestaande samenwerking in de Verlangen naar vrede als smeerolie Europese Gemeenschap van Kolen en Staal (EGKS) om de Europese Economische Gemeenschap (EEG) Ongetwijfeld was het verlangen naar vrede in op te starten. Duitsland was op dat moment scepEuropa groot. De twee wereldoorlogen eisten een tisch. Het aandeel van de Duitse handel met landen enorme menselijke tol. Vandaar dat een bondge- buiten de andere vijf stichtende landen van de EEG nootschap met daarin de aartsvijanden Duitsland lag veel hoger. Ze hadden schrik dat de douanetaen Frankrijk op enthousiasme werd onthaald onder rieven met derde landen als gevolg van een tolunie de bevolking. Ook socialistische ideeën, in de vorm omhoog zouden schieten.

In 1968 trad de tolunie toch in werking en de hanvan een samenleving zonder oorlog en ellende, ge-

In 1992 startten de voorbereidingen voor de muntunie, met de invoering van de Maastricht-criteria en de installatie van het stabiliteits- en groeipact.

Dit zijn strenge, monetaire regels die aan de lidstaten een begrotings- en besparingsdiscipline opleggen. Het begrotingstekort mag niet meer mag bedragen dan 3% en de staatsschuld niet meer dan 60% van het BBP. Recent werden die criteria nog aangescherpt en geïnstitutionaliseerd met het SixPack en het Fiscaal Pact. Daardoor bestaat onder andere de mogelijkheid om sancties op te leggen aan landen die niet voldoen aan de criteria. Ook nationale begrotingen moeten in het kader van het Europees Semester ter goedkeuring voorgelegd worden aan de Europese Commissie, voordat ze door de verkozen nationale parlementen goedgekeurd mogen worden. Dit werd door velen terecht gezien als een enorme inperking van de bevoegdheden van verkozen nationale parlementen. In alle Europese regelgeving staan rechtse en liberale economische principes in steen gebeiteld. Het laat lidstaten weinig tot geen ruimte voor publieke investeringen in werkgelegenheid, onderwijs, gezondheid en milieu.

LSP en haar zusterorganisaties in het CWI argumenteerden van in het begin tegen deze gedwongen liberale eenmaking en muntunie. In de brochure “Neen aan het Europa van de bazen! Neen tegen de EMU (Europese Monetaire Unie)! Strijd voor een democratisch socialistisch Europa” schreven we in 1999: “De strijd tegen de euro/EMU moet een belangrijke campagneactiviteit worden van onze werking. Want de regeringen en de bazen zullen verplicht worden om hun aanvallen op de rechten van werknemers en de welvaartsstaat op te voeren.

De euro zal vooral als wapen gebruikt worden om de arbeidsmarkt verder te dereguleren, meer jobonzekerheid te creëren, lonen te drukken en verworven rechten aan te vallen. Dit zal op termijn zorgen voor het aangroeien van een sterke afkeer van de euro/EMU onder brede lagen van de bevolking.”

Het integratieproces is verder gegaan dan wij toen hadden verwacht. Toch blijkt ons toenmalig perspectief vandaag bevestigd te worden. De liberaliseringen en privatiseringen zitten ingebakken in het Europees beleid. De richtlijnen, die de liberalisering van de telecommunicatiesector, het luchtverkeer, de energiesector, de post en de spoorwegen, de havens voorschrijven, zijn allemaal gestuurd vanuit de Europese Unie. Ze werden uiteraard allemaal mee goedgekeurd door het politiek establishment, waaronder alle sociaaldemocratische partijen. Op

het moment dat de Lissabonstrategie werd uitgestippeld, die de EU tot de meest concurrerende en dynamische kenniseconomie van de wereld moest maken, hadden 2 op 3 EU-landen een sociaaldemocratische partij in de regering.

Een sociale EU is een illusie, een socialistische een noodzaak

De huidige EU is een kapitalistisch project en de interne markt is het gouden kalf van de EU. Het is een politiek instrument voor Europese grote bedrijven en banken die in de context van een globale economie winstmaximalisatie nastreven.

Tussenkomsten van de staat, die de ‘competitie zou verstoren’ zijn bijvoorbeeld verboden. De EU functioneert als economisch blok om de concurrentie aan te gaan met andere economische blokken en tegelijkertijd blijft de interne, onderlinge concurrentie onder de lidstaten bestaan. Daarom zal dit Europa ook nooit een echt geharmoniseerd sociaal beleid ontwikkelen.

Op vlak van de minimumlonen bijvoorbeeld bestaat er een enorme kloof tussen landen als Luxemburg met een minimumloon van 11,27 euro en Bulgarije met een minimumloon van 1,42 euro.

Dit is de realiteit van Europa vandaag. Zolang de lonen niet overal worden opgetrokken tot het meest sociale niveau, werkt de EU als een neerwaartse spiraal op de loon- en arbeidsvoorwaarden.

Ook in het vluchtelingenbeleid toont de EU haar ware gelaat. De deals met Turkije en Libië, maar ook het uitbreiden van de middelen en de competenties voor de Europese Grenswacht hebben als enig doel om zoveel mogelijk mensen hulp te weigeren.

De verkiezing van Trump wordt door sommigen gebruikt om opnieuw te pleiten voor een uitbreiding van de militaire slagkracht van de EU. De toenmalige Belgische minister van Buitenlandse Zaken, Mark Eyskens, omschreef de EU in 1991 als een economische reus, een politieke dwerg en militaire worm. Die kloof zou moeten gedicht worden. Maar ook hier zal blijken dat de contradicties tussen de nationale belangen en de EU blijven bestaan zolang het kapitalisme regeert.

Het Europees integratieproces is verder gegaan dan LSP had verwacht. Ondanks de centrifugale krachten die het project uit elkaar drijven, probeert de elite met man en macht om een soort van samenwerking te behouden. Indien nodig zullen er andere formules worden onderzocht.

Tot hiertoe was het doel om de Unie verder te verdiepen. In het nieuwe Witboek van de Europese Commissie wordt voor het eerst openlijk gesproken over de mogelijkheid van een Europa op verschillende snelheden. Een volledig uiteenvallen van de EU zou een politieke en economische ramp betekenen voor het huidige establishment. Daarom zal de doodstrijd van dit project nog een tijdje duren.

Afhankelijk van de maatschappelijke krachtsverhoudingen kan ook een links alternatief worden ontwikkeld. Daarvoor wordt het tijd dat de consequente linkerzijde in Europa openlijk durft kiezen voor een Europa gebaseerd op solidariteit en economische democratie. Dit kan alleen als de behoeftes en belangen van de meerderheid van alle mensen in Europa centraal staan. De EU heeft de voorbije 10 jaar haar ware gelaat laten zien, banken werden gered, bedrijfswinsten werden uit de wind gezet.

Besparingen in sociale budgetten, lagere lonen en privatisering van diensten zijn de core business geweest. Allemaal samen moeten wij strijden voor een Europese samenwerking op socialistische basis.

In 2001 organiseerden we mee protestacties tegen de EU-toppen in ons land. De antiglobaiseringsbeweging keerde zich uitdrukkelijk tegen het Europa van het kapitaal.

10

internationaal

de

Linkse Socialist

D

e media stelden de overwinning van Macron in de Franse presidentsverkiezingen voor als triomfantelijk en een overwinning voor een “vernieuwend politiek project.” Het recordaantal mensen dat niet ging stemmen (12 miljoen mensen of 25,4%, het hoogste aantal sinds 1969) en het aantal blanco en ongeldige stemmen (4 miljoen mensen of 11,5%, een absoluut record), zijn tekenend: er is geen enthousiasme voor een verderzetting van hetzelfde beleid. Een peiling naar de redenen waarom in de tweede ronde voor Macron gestemd werd, is veelzeggend: 43% deed dit om tegen Le Pen te stemmen, 33% wilde een “politieke vernieuwing” bekomen, 16% koos voor Macron omwille van zijn programma en 8% voor zijn “persoonlijkheid.” Dit was geen overtuigende steun aan het politieke project van Macron.

In parlementsverkiezingen en op straat: verzet tegen Macron en zijn politiek door

Stéphane Delcros

Het Front National heeft niet gewonnen, maar we zijn er nog niet van af

Zelfs indien Marine Le Pen niet kon winnen, vormen haar campagne en resultaat een waarschuwing: 10 miljoen stemmen is een record voor extreemrechts. Hoe kan dit 15 jaar nadat Jean-Marie Le Pen naar de tweede ronde doorstootte?

Het FN heeft zich de voorbije maanden dan wel wat afgevlakt en de partij trekt (een beetje) minder de kaart van racistische provocaties. Maar het blijft een bijzonder reactionaire partij.

Als het FN zich sociaal probeert voor te doen, is het vooral om een diepgaand asociaal beleid te verbergen.

De voorstellen van het FN bestaan uit besparingen en haat. Le Pen probeert zich sociaal voor te doen omdat ze weet dat de centrale voorstellen van haar partij – racisme en vreemdelingenhaat – op zich onvoldoende gesteund worden onder de werkenden en jongeren om verder door te breken. De campagne van het FN was er dan ook op gericht om de afkeer tegen het establishment naar zich toe te trekken.

Het succes van Marine Le Pen is vooral gebaseerd op een woede tegen de afbouw van de levensvoorwaarden de voorbije decennia en op een algemene walging van de economische en politieke elite die niet in dezelfde wereld leeft en steeds de eigen belangen verdedigt. Er zijn 5,7 miljoen werklozen, 9 miljoen mensen leven onder de armoedegrens, 4 miljoen mensen hebben geen toegang tot degelijke huisvesting waaronder 150.000 daklozen. Dat heeft het succes van het FN de voorbije jaren versterkt.

De establishmentpartijen die dit beleid van sociale afbraak voerden, betaalden een prijs in de presidentsverkiezingen: de PS van Hollande

en Valls staat op springen en haalde slechts 6% van de stemmen, de Republikeinen van Sarkozy en Fillon werden pas derde in een verkiezing die ze volgens alle peilingen tot zes maanden geleden zouden winnen.

Geen van beide traditionele electorale blokken raakte in de tweede ronde.

Macron zal wellicht geen meerderheid hebben na de parlementsverkiezingen van 11 en 18 juni. Maar hij kan rekenen op steun van verkozenen van de PS en de Republikeinen, zowel binnen als buiten een regering.

In dergelijke omstandigheden wordt duidelijk wie aan welke kant staat.

voortzetting van hetzelfde beleid als onder Sarkozy-Fillon en HollandeValls. Dat is het politieke project van Macron, ook al wordt het verpakt als “vernieuwend.”

Oude wijn in nieuwe zakken

Je kan geen brand blussen door een pyromaan in te roepen

Met meer dan 7 miljoen stemmen en 19,6% werd een stevige basis gelegd voor de strijd tegen het asociale beleid van president Macron. Eén op de drie jongeren stemde voor Mélenchon die daarmee veruit de populairste was onder de jongeren. France Insoumise is de grootste linkse kracht in Frankrijk, zowel op het vlak van stemmen als van aanhangers: er zijn al meer dan 530.000 leden.

Honderdduizenden militanten, van wie er velen hun eerste politieke ervaring opdeden, bouwden mee aan een gedurfde campagne op basis van een gedetailleerd programma dat niet gericht was op compromissen met de elite. Het programma “L’Avenir en commun” (zie onze bespreking ervan in de aprileditie van deze krant) vertrok van het principe: “vertrekken van de reële behoeften om vervolgens de nodige financiering te vinden.”

Het is een programma waarmee we meningsverschillen hebben, maar dat duidelijk in de richting van een breuk met het neoliberalisme gaat.

Zo verwerpt het de Europese besparingsverdragen en staat het voor een institutionele verandering met de vestiging van de Zesde Republiek, een verhoging van de publieke uitgaven met 173 miljard euro gekoppeld aan een plan van publieke investeringen voor 100 miljard euro om jobs te creëren, het minimumloon en de pensioenen op te trekken, een ecologische planning door te voeren om tot 100% hernieuwbare energie tegen 2050 te komen, de bouw van 200.000 sociale wooneenheden per jaar, volledig gratis onderwijs, volledige terugbetaling van gezondheidszorg, …

Macron is de “mondialist”, de kandidaat “van het bankenstelsel en de sociale ellende,” verklaarde Marine Le Pen tussen de twee rondes in de presidentsverkiezingen. Ze had geen ongelijk. Macron is een voormalige zakenbankier bij Rothschild en was actief als minister van Economie in de regering Hollande-Valls. De nieuwe president gaf zijn naam aan de wet-Macron waarmee de flexibiliteit op de werkvloer werd verhoogd. Dat vormde ook de basis voor de gehate wet-El Khomri waarmee de arbeidswetgeving verder afgebouwd wordt.

Het programma van Macron? In de openbare diensten 120.000 jobs schrappen en 60 miljard euro besparen in de publieke uitgaven (wat exact evenveel is als François Hollande de afgelopen vijf jaar). Dit zal rampzalige gevolgen hebben op sociaal vlak.

Daar komt nog eens de stigmatisering van de werklozen bovenop met een versterking van de controles en een verbod om meer dan één jobaanbod te weigeren. Het is weinig verrassend dat Macron in zijn campagne de steun kreeg van verschillende grote werkgevers.

Meteen na zijn verkiezing kondigde Macron overigens aan dat hij de Arbeidswet verder zal herzien. Hij wil dat deze zomer al doen om de flexibiliteit op te drijven en de mogelijkheid van ontslag eenvoudiger te maken. Macron wil met decreten regeren, zo kan hij de rol van het parlement beperken. Op deze manier wil de nieuwe president sneller gaan. De toon is dus gezet.

Le Pen verslagen? Mogelijk zal dit niet lang duren. Mélenchon merkte tussen de twee rondes van de presidentsverkiezingen op dat je geen brand kan blussen door beroep te doen op een pyromaan. Dat gevoel werd door velen gedeeld: tegen Le Pen stemmen in de tweede ronde in 2002 heeft niets uitgehaald. We kunnen extreemrechts niet stoppen met een beleid dat net toelaat dat het groeit.

Het programma van Macron? In de openbare diensten 120.000 jobs schrappen en 60 miljard euro besparen in de publieke uitgaven (wat exact evenveel is als François Hollande de afgelopen vijf jaar). Dit zal rampzalige gevolgen hebben op sociaal vlak.

De omstandigheden die Le Pen zo’n brede steun bezorgd hebben, zijn nog altijd aanwezig. Meer nog: ze dreigen versterkt te worden door de

De duidelijke boodschap van France Insoumise

Massale politieke kracht nodig voor verkiezingen en voor strijd

De inzet van de parlementsverkiezingen is groot: zoveel mogelijk leden van ‘France Insoumise’ in het parlement krijgen om het beleid te kunnen bepalen of minstens bepaalde voorstellen van Macron te kunnen afblokken. Maar het is ook belangrijk om de stem van de werkenden en jongeren op nationaal vlak te laten horen, om strijdbewegingen op de politieke agenda te plaatsen en van ‘France Insoumise’ een sterk instrument ter verdediging van de belangen van de meerderheid van de bevolking te maken. Op deze manier kan de groei van het FN afgeblokt worden en tegelijk wordt een ander maatschappelijk project naar voor gebracht op basis van sociaal verzet tegen het beleid van Macron.

De afgelopen jaren was er geen echte linkse oppositie, zeker niet onder het mandaat van François Hollande.

Het massale protest tegen de wet-El Khomri in de lente van 2016 en de campagne van France Insoumise tonen echter dat er een groot potentieel is.

France Insoumise heeft met haar campagne en verkiezingsresultaat misschien niet gewonnen, maar er is een belangrijke aanzet die nu moet doorgezet worden. Het zal daarbij nodig zijn om de beweging te structureren. Dat kan met behoud van de sterke punten zoals het inclusief en open karakter met een vrijheid om campagne te voeren zoals deelnemende leden en organisaties dit willen, het optimaal benutten van de eigen talenten en mogelijkheden, … Zo is het mogelijk om te gaan naar een echt strijdinstrument bij verkiezingen en op straat, met een strijdbaar links programma. Dit zou de basis vormen voor een nieuwe massale politieke kracht die iedereen die opkomt tegen het kapitalisme kan verenigen, rekening houdend met de specifieke gevoeligheden van alle partners.

internationaal

www.socialisme.be www.socialisme.be juni februari 2017 2017

11

Stop de vervolging van homo’s in Tsjetsjenië! ging. De Tsjetsjeense politiek is een weerspiegeling van de Russische met een oligarchie die haar macht concentreert in bepaalde figuren om zo de controle over de economie en de politiek in handen te houden.

Homofoob geweld

Protest in Moskou tegen het homofoob geweld in Tsjetsjenië en Rusland. Onze Russische zusterorganisatie is erg atief in dezer strijd.

D

e berichten over de vervolging van holebi’s in Tsjetsjenië zijn schokkend. De regering ontkent dat er concentratiekampen zijn, maar voegt er meteen aan toe dat homoseksualiteit niet bestaat in het land. De regering ontkent betrokkenheid bij homofoob geweld omdat families dit zelf ‘regelen’. Internationale solidariteit met de LGBTQI-gemeenschap in Tsjetsenië en Rusland is nodig!

door

Anna (Antwerpen)

Kadyrov: marionet van Poetin

Tsjetsjenië is een deelrepubliek van Rusland in de noordelijke Kaukasus.

Het is in principe een autonome regio van de Russische Federatie, maar in werkelijkheid een bijna onafhankelijk gebied. Tsjetsjenië is al lang een conflictgebied door de grote regionale verschillen in religie en cultuur. In 1944 vonden er onder Stalin grootschalige deportaties plaats van etnische Tsjetsjenen en Ingoesjen. Het doel was om de regio te ‘stabiliseren.’

De laatste decennia waren er nog twee oorlogen (1994-96 en1999-2009) tussen Tsjetsjeense separatisten en het Russische leger. In 2000 werd de actieve oorlog beëindigd met de bombardementen van de hoofdstad Grozny en de vestiging van een pro-Krem-

linregering onder leiding van Ahmat Kadyrov. Die was van de separatisten naar het Russische leger overgelopen.

Ramzan Kadyrov, de huidige leider van Tsjetsjenië, volgde zijn vader op nadat die bij een aanslag omkwam. Hij blijft de meest trouwe fan van Poetin, zo zegt hij het zelf. Dat is niet verwonderlijk gezien de royale financiële steun die hij van zijn idool krijgt.

Een voorbeeld dat aantoont hoe hecht de banden tussen Poetin en Kadyrov zijn en hoe corrupt het lokale regime is: tijdens de parlementsverkiezingen voor de Russische Doema was er in 2007 en 2011 telkens een officiële opkomst van 99% van de stemgerechtigde inwoners van Tsjetsjenië waarbij 99% van de stemmen naar Verenigd Rusland, de partij van Poetin met Kadyrov als lijsttrekker in Tsjetsjenië,

Rusland is één van de meest homofobe plaatsen ter wereld en het wordt nog erger. Verenigd Rusland voert al jaren een beleid tegen de LGBTQI-gemeenschap vanuit het idee dat Rusland haar waarden verloor door te ‘verwestersen.’ Poetin haalt de Orthodoxe Kerk aan en heeft de scheiding tussen kerk en staat de facto opgeheven. Dit alles versterkt homofobie: holebi’s zouden niet thuishoren in een traditioneel Russisch gezin. Zoals altijd op ogenblikken van crisis en afbouw van openbare diensten, wordt daarmee een gezin van man, vrouw en kinderen voorgesteld waarbij de ouders instaan voor alle huishoudelijk werk, inclusief de sociale taken die geprivatiseerd werden.

In Rusland worden ideeën van openheid als ‘gay’ voorgesteld. Maar ook de reactionaire terroristen van ISIS worden omschreven als ‘gekke homoseksuelen.’ Het maakt dat het gevaarlijk leven is voor Russische holebi’s. Hand in hand op straat lopen is uit den boze, zich organiseren is evenmin evident: ‘propaganda voor homoseksualiteit’ is immers verboden. De bevolking wordt tegen elkaar uitgespeeld. De verdeeldheid moet de grote sociale tegenstellingen in Rusland verbergen. Alle vormen van protest worden overigens verzwegen: toen recent tienduizenden mensen op straat kwamen tegen de corruptie van premier Medvedev kwam dit niet in het nieuws. De staatsmedia zwijgen en de oppositie wordt de mond gesnoerd.

Wat er in Tsjetsjenië zelf gebeurt, is moeilijk met zekerheid te zeggen.

De informatie is beperkt: de repressie beperkt zich niet tot holebi’s, ook opposanten en journalisten worden aan-

Een groeiend aantal Russen (63% in 2015) staat positief tegenover de homofobe wetgeving in het land. Wat een contrast met de situatie 100 jaar geleden in Rusland: de revolutie van 1917 bracht onder meer de legalisering van het homohuwelijk mee, net als het recht op abortus, erkenning van transseksualiteit, stemrecht voor vrouwen, …

gepakt. Er is sprake van meer dan 100 gevangenen, minstens 3 doden, vervolging van journalisten en strafkampen.

De Tsjetsjeense overheid ontkent: “Er zijn geen holebi’s in Tsjetsjenië, er is dus niemand om te vervolgen.” En nog: “Een klacht over een haatmisdrijf tegen homo’s zou onontvankelijk verklaard worden, want dat is een eermisdrijf en dat kan enkel aangemoedigd worden.” De overheid probeert families zelf aan te zetten tot geweld op holebi-familieleden.

Dit heeft een impact op het bewustzijn van de bevolking. Statistieken geven aan dat 74% van de respondenten in Rusland negatief stond tegenover de vraag of de samenleving holebi’s moet aanvaarden (Pew Research Center, 2013). Een groeiend aantal mensen (63% in 2015) staat positief tegenover de homofobe wetgeving in het land.

Wat een contrast met de situatie 100 jaar geleden in Rusland: de revolutie van 1917 bracht onder meer de legalisering van het homohuwelijk mee, net als het recht op abortus, erkenning van transseksualiteit, stemrecht voor vrouwen, …

De val van het stalinisme, de crisis van de jaren 1990 toen alles wat niet

vast zat geprivatiseerd werd, de hernieuwde crisis in de jaren 2000, gevolgd door een algemene daling van de levensstandaard, maakt verzet en een duidelijk antwoord op de verdelende aanvallen zeer moeilijk. Dit is een van de redenen waarom internationale solidariteit belangrijk is.

Wat nu?

De zaak krijgt steeds meer internationale aandacht. Op 20 april hielden Pride.be, Cavaria en andere LGBTorganisaties een actie in Brussel met een 500-tal aanwezigen. We kunnen niet vertrouwen op internationale instellingen en het establishment in Europa, maar moeten verder massaal mobiliseren en zo de druk opvoeren.

Op de Pride in Brussel op 20 mei zullen we bijvoorbeeld actie voeren rond de situatie in Tsjetsjenië en Rusland (deze krant ging naar de drukker voor de Pride). Nadien stellen we voor om een protestactie aan de Russische ambassade te houden. Er is een petitie die door activisten in Rusland verspreid wordt. Teken deze petitie en moedig je omgeving aan om hetzelfde te doen!

Online petitie: https://www.change.org/p/russia-prosecutor-general-investigate-mass-murder-and-torture-of-lgbt-people-in-chechnya

Grootste politiek proces sinds decennia in Ierland

O

p 24 april begon het grootste politieke proces sinds decennia in Ierland. Zeven beklaagden worden beschuldigd van ‘onvrijwillige vrijheidsberoving’ van toenmalig vicepremier Joan Burton (Labour) tijdens een protestactie tegen de gehate watertaks in Jobstown, Dublin, in 2014. Een 17-jarige werd eerder schuldig bevonden maar kreeg uitstel van straf.

Elf andere activisten zullen later voor de rechtbank moeten verschijnen. Een veroordeling kan maximaal leiden tot een levenslange celstraf. Onder de zeven beklaagden parlementslid Paul Murphy. Het proces zal wellicht tot midden juni duren.

Burton ondervraagd, Labour-beleid berecht

Joan Burton werd al vrij vroeg in het proces ondervraagd. De verdediging van de 7 beklaagden greep dit aan om het besparingsbeleid op de korrel te nemen. Labour haalde voordien hoge scores in Jobstown en werd gezien als een alternatief op de grote partijen. Maar sinds 2011 zat Labour in de regering waar het een bijzonder asociaal beleid voerde.

Zo was het invoeren van een nieuwe watertaks één van de vele flagrante voorbeelden van hoe verkiezingsbeloften gebroken werden. Het leverde Labour in de lokale en Europese verkiezingen van 2014 een forse nederlaag op. Het verzet tegen de waterbelasting kon niet wachten tot de volgende parlementsverkiezingen die voorzien waren in 2016. Onmiddellijk protesteren met massale en vreedzame acties was noodzakelijk.

De verdediging stelde dat Burton mee verantwoordelijk was voor de electorale nederlaag van Labour omwille van het breken van alle verkie-

zingsbeloften en de aanvallen. Burton verdedigde het gevoerde beleid, maar moest erkennen dat er de ‘perceptie’ kan zijn dat er beloften gebroken werden. De verdediging haalde er het verkiezingsprogramma en folders bij om duidelijk te maken dat het geen kwestie van ‘perceptie’ was, maar van voorbeelden waarbij het gevoerde beleid regelrecht inging tegen het programma en de beloften.

Voor Burton was dat niet de reden voor de verkiezingsnederlaag van haar partij; die nederlaag was voor haar het gevolg van “populistische” campagnes van extreemlinks dat Labour en de sociaaldemocratie wil “vernietigen.” En dat terwijl Burton naar eigen zeggen “een van de mensen is die na Connolly voorzitter van Labour werd” waarbij ze “zijn ideeën verderzet.” Dat Connolly een revolutionaire socialist en marxist was, ontging de voormalige vice-premier.

Door actief op te komen voor hun rechten, zijn het de activisten van Jobstown die in de voetsporen treden van historische figuren uit de Ierse arbeidersbeweging zoals James

Op 6 mei betoogden honderden inwoners van Jobstown tegen de aanval op het recht op protest.

Connolly en Jim Larkin.

Vooringenomen media

Burton zat twee uur vast in haar wagen. Ze verklaart daarover dat het een vreselijke ervaring was. Videobeelden vanop haar eigen gsm tonen echter een ontspannen sfeer in de wagen en laten een gesprek horen met een medewerker van Burton die de activisten afdeed als ‘krapuul’ dat bij protestacties altijd problemen zoekt. Dit materiaal doorkruist de bewering van Burton dat ze niet wist dat het om een politiek protest ging. Bovendien waren er

Labour haalde voordien hoge scores in Jobstown en werd gezien als een alternatief op de grote partijen. Maar sinds 2011 zat Labour in de regering waar het een bijzonder asociaal beleid voerde.

minstens 50 politie-agenten bij: zoveel agenten worden gehoord in dit proces.

Het feit dat een voormalige minister zo door de mand valt, wordt vreemd genoeg niet breed uitgesmeerd in de media.

Om de mediaboycot te doorbreken, heeft de verdediging eigen mediakanalen opgezet. Via sociale media wordt elke dag een videoverslag gebracht van wat er die dag besproken werd in de rechtbank. Op blogs wordt live bericht vanop het proces. Tegelijk wordt verder actie gevoerd, zo was er op 6 mei een lokale betoging in Jobstown.

12

revolutie

de

Linkse Socialist

1917-2017: revolutie om tot verandering te komen

O

p het Wereld Economisch Forum in Davos en op andere grote internationale bijeenkomsten wordt vaak gesproken over de vrees voor sociale onrust. Het spook van sociale onrust waart zeker sinds de revolutionaire golf van 2011 door de wereld. Toen vielen op enkele weken de gehate dictaturen van Ben Ali in Tunesië en van Moebarak in Egypte. Ze werden omvergeworpen door de volkswoede. Dit gaf inspiratie aan anderen: er volgde een golf van bewegingen en opstanden in de regio en er was kruisbestuiving met de beweging van de Indignado’s in Spanje of die van Occupy in de VS. door

Nicolas Croes

In Tunesië en Egypte werd slechts de top van de piramide omvergeworpen.

Ondanks de enorme mobilisaties van de massa’s ging de kapitalistische uitbuiting gewoon verder. In Libië zorgden de imperialistische interventies ervoor dat het vuur van het sociaal verzet gedoofd werd zodat de val van Khadaffi niet zou bijdragen aan de hoop op revolutionaire verandering. In Syrië ontaardde de massale opstand tegen Assad in een bloedige burgeroorlog die tot vandaag woedt.

Het aanvankelijke enthousiasme leidde overal tot ontgoocheling. Hoe komt dit?

Volgens ons is het fundamenteel punt het ontbreken van een programma, strategie en aangepaste tactieken om de beweging naar een verdere stap te brengen: de omverwerping van het kapitalisme en de vestiging van een echte democratie, met name een samenleving waarin de sleutelsectoren van de economie in publieke handen onder de democratische controle en beheer van de bevolking staan. Die elementen van programma, strategie en tactieken komen samen in een revolutionaire partij.

Zoals de Russische revolutionair Trotski opmerkte: “Zonder een leidende organisatie zou de energie van de massa’s vervliegen als stoom die niet in een zuigercilinder opgesloten is. De beweging wordt echter noch door de cilinder noch door de zuiger, maar door de stoom teweeggebracht.”

Wij bestuderen revolutionaire gebeurtenissen zoals de Russische Revolutie om een beter zicht te hebben op hoe verandering kan gerealiseerd worden en om voorbereid te zijn op snelle ontwikkelingen. Het voorbeeld van de bolsjewieken blijft uitermate belangrijk: het bestaan van die revolutionaire partij was cruciaal om de macht in handen van de arbeiders en boeren te brengen in Rusland in 1917.

De bolsjewieken

De eerste Russische marxistische organisatie ontstond in de emigratie in 1883. Enkele jaren later, in 1898, werd de Russische Sociaaldemocratische Arbeiderspartij opgezet. Deze kende in 1903 een splitsing tussen de bolsjewieken (“meerderheid” in het Russisch) en de mensjewieken (“minderheid”). In 1912 vormde de bolsjewistische fractie van de partij officieel een eigen onafhankelijke partij.

Lenin kwam tot de conclusie dat de arbeiders een georganiseerde en gedisciplineerde partij nodig hadden om het tsarische regime omver te werpen. De bolsjewieken vormden een nieuw type partij die de leden een stevige vorming gaf op basis van het bestuderen van ervaringen uit het verleden, die beslissingen op democratische wijze nam na discussie in alle geledingen van de partij en eengemaakt naar buiten kwam in campagnes en acties. Zo werd gebouwd aan een revolutionair kader dat in staat was om gedurfde initiatieven te nemen.

Toen de tsaristische dictatuur met de Februarirevolutie in 1917 aan de kant geschoven werd, vormde de bolsjewistische partij nog een kleine minderheid van enkele honderden kaders. De Februarirevolutie leidde tot een krachtmeting tussen enerzijds de Voorlopige Regering die de belangen van het establishment verdedigde en vooral een status quo wilde, en anderzijds de sovjets (“raden”) die door arbeiders, soldaten en boeren waren opgezet in hun strijd. Zoals Trotski in ‘Klasse, partij en leiding’ uitlegde: “De bolsjewieken werden in maart 1917 gesteund door een onbelangrijke minderheid van de arbeidersklasse (…) In een paar maanden tijd kon de partij, doordat ze zichzelf baseerde op de ontwikkeling van

de revolutie, de meerderheid van de arbeiders overtuigen van de juistheid van haar slogans. Deze meerderheid werd georganiseerd in sovjets en was in staat om de soldaten en boeren aan te trekken.” Hoe was dit mogelijk?

de bolsjewieken. Het droeg ertoe bij dat revolutionaire opstanden in Duitsland, Oostenrijk en Hongarije mislukten waardoor de revolutie in Rusland geïsoleerd bleef, wat de materiële positie van de bureaucratie in de kaart speelde.

Revolutie als massabeweging

Herdenken… maar vooral toepassen!

In tegenstelling tot de stalinisten was het marxisme voor de bolsjewieken nooit een versteend en rigide dogma.

Ze zagen het als een gids tot actie. Elke gebeurtenis werd geanalyseerd en in zijn tactische en strategische context geplaatst, een beetje zoals een hordeloper eerst de obstakels bestudeert om na te gaan hoeveel kracht nodig is om de hordes te nemen zonder hierdoor buiten adem te raken bij de eindspurt.

De Belgisch-Russische revolutionair Victor Serge legde dit als volgt uit: “1917 was een jaar van massale acties die op indrukwekkende wijze gekenmerkt werden door hun veelzijdigheid en kracht, door het doorzettingsvermogen van de volksinitiatieven die het bolsjewisme naar voor stuwden (…) De bolsjewieken namen de macht omdat ze in de natuurlijke selectie onder revolutionaire partijen het beste in staat bleken om op een coherente, scherpzinnige en vastbesloten wijze de hoop en doelstellingen van de actieve massa’s te vatten. Ze bleven aan de macht, ze overwonnen de burgeroorlog, omdat de massa’s dit wilden. Ondanks veel aarzelingen en conflicten was dit het geval van de Baltische Zee tot de Stille Oceaan. Dit grote historische feit werd erkend door de meeste Russische vijanden van het bolsjewisme. (…) Tot op het einde van de burgeroorlog, in 1920-21, was de Russische Revolutie een massale volksbeweging waarvan de bolsjewieken de hersenen en het zenuwstelsel vormden, de leiders en de kaders.” (Dertig jaar na de Russische Revolutie, vrije vertaling).

Jammer genoeg is het fout gelopen.

De revolutie ontaardde met een bureaucratie die onder leiding van Stalin steeds meer macht naar zich toe trok en de verworvenheden van de revolutie terugdrong. De geschiedenis had er anders uitgezien indien revolutionairen zich in andere landen, Duitsland in het bijzonder, hadden georganiseerd zoals

Een revolutionaire partij creëert niet de voorwaarden die de werkenden tot strijd brengen. Maar als die voorwaarden bestaan, kan een partij een sleutel-

rol spelen in het versnellen van de ontwikkeling van het bewustzijn van de werkenden en kunnen de doelstellingen van de strijd scherper gesteld worden. Dat is waarom het noodzakelijk is om terug te komen op de lessen van de Russische Revolutie en de bolsjewieken. “Revolutionaire verjaardagen zijn niet alleen dagen voor herinnering, zij zijn dagen voor het samenvatten van revolutionaire ervaringen.”

Zie ook: revolutie1917.com

waar LSP voor staaT

D

e technische en wetenschappelijke mogelijkheden van de mens zijn nog nooit zo uitgebreid geweest. De jongste 50 jaar verdrievoudigde het gemiddelde inkomen per hoofd van de wereldbevolking. Er is voldoende rijkdom om iedereen een degelijke levensstandaard te garanderen. België vormt hierop geen uitzondering.

Zelfs na de gouden jaren ‘50 en ‘60 bleef de totale werkelijke waarde van alles wat we samen produceren toenemen. In ‘96 bedroeg dit dubbel zoveel als in ‘83.

Deze toename van de rijkdom heeft echter niet geleid tot een algemene stijging van de welvaart. Integendeel: terwijl bedrijven recordwinsten boeken en speculanten hun kapitaal vertienvoudigen, gaat de voormalige koloniale wereld gebukt onder oorlog en hongersnood, is de economie van de ex-stalinistische staten ineengestuikt en heerst in het Westen massale structurele werkloosheid. De globale stijging van de rijkdom is aan de overgrote meerderheid van de wereldbevolking voorbijgegaan.

Stop de privatiseringen

Hoewel de arbeiders deze rijkdom produceren, hebben ze niet de minste inspraak in de aanwending ervan. Heel de productie staat in functie van de winsthonger van een handvol kapitalisten.

Dit leidt tot schrijnende tegenstellingen.

Er is nood aan betaalbare en comfortabele sociale woningen, aan gratis openbaar vervoer, aan onderwijs toegankelijk voor iedereen, aan speelterreinen en recreatiecentra, aan een nationale gezondheidsdienst die gratis en publiek is.

De middelen hiervoor zijn voorhanden. Op dit ogenblik gaat het echter de andere kant uit.

Openbare diensten worden gerentabiliseerd en opgesplitst. De winstgevende delen worden verkocht aan de hoogste bieder, de onrendabele worden afgestoten. Er is al lang geen sprake

meer van diensten. De marktlogica heeft ook in de openbare sector toegeslaan. Voortaan spreekt men van openbare bedrijven in afwachting van de volgende privatisering.

32-urenweek

In de private sector richt de “vrije” markt een ravage aan. Alle verworvenheden worden afgebroken in naam van de competitiviteit.

Arbeidscontracten ruimen plaats voor onderaanneming, uitzendarbeid en andere nepjobs.

Een miljoen arbeiders in België wordt regelmatig geconfronteerd met werkloosheid. Dit heeft geleid tot de verpaupering van een deel van de arbeiders en hun gezinnen. Pensioenen, werkloosheids- en ziekteuitkeringen staan op de helling door de uitholling van de sociale zekerheid.

LSP/PSL is voor het volledig herstel van de index en een minimumloon van 1500 euro netto, tegen de afbraak van de sociale zekerheid en de uitholling van het arbeidscontract. Wij verzetten ons tegen iedere bedrijfssluiting omdat dit onder het kapitalisme enkel leidt tot werkloosheid en armoede.

De enige maatregel die de massale werkloosheid kan oplossen is de onmiddellijke invoering van de 32-urenweek, zonder loonverlies en met evenredige aanwervingen.

Een nieuwe arbeiderspartij

De vakbondsleidingen hebben de kapitalistische afbraaklogica aanvaard. Ze beperken zich tot het “sociaal” begeleiden van de herstructureringen.

Daartegenover stellen wij het strijdsyndicalisme: vechten voor iedere job en het behoud van alle verworvenheden.

De arbeidersklasse heeft een partij nodig die deze strategie politiek kan en wil vertalen. Zo’n partij moet openstaan voor iedereen die wil vechten tegen de sociale afbraak.

Ze moet zich verzetten tegen iedere verdeling van de arbeiders, of het nu is op basis van racisme, seksisme of geloof. Dit kan het best door op te komen voor volledige gelijke rechten.

Ze moet de strijd aanbinden tegen het imperialisme en vechten tegen de vernietiging van het milieu. Ze moet het zelfbeschikkingsrecht van

Vlamingen, Walen en Brusselaars respecteren, zonder in de val te trappen van diegenen die de arbeiders door communautair opbod willen verzwakken (cfr. splitsing sociale zekerheid).

Ze zou moeten ageren voor de nationalisatie van de sleutelsectoren van de economie onder rechtstreekse arbeiderscontrole.

Revolutie

Dit programma is enkel uitvoerbaar indien de arbeidersbeweging de macht uit handen neemt van de kleine minderheid van kapitalisten. De heersende klasse zal haar privileges echter niet zomaar afstaan. Het breken van de kapitalistische staat zal een revolutie vereisen. Daarom bouwen wij aan een revolutionaire marxistische partij.

Arbeidersdemocratie

De productie moet in functie staan van de reële behoeften van de bevolking. Ze moet georganiseerd worden via een democratisch productieplan, opgesteld en gecontroleerd door raden, samengesteld uit vertegenwoordigers van de arbeiders van het bedrijf, van de nationale vakbonden en van de

arbeidersregering.

Iedere functionaris moet verkozen en permanent afzetbaar zijn. Hij/zij mag niet beschikken over een hoger loon dan het gemiddelde loon van de arbeiders die hij/zij vertegenwoordigt.

Op die manier kan het wanbeheer vermeden worden zoals dit in de planeconomieën in het ex-Oostblok bestond.

Voor socialisme en internationalisme

De socialistische revolutie breekt altijd uit op het nationale vlak, maar eindigt in de internationale arena. Arbeidersdemocratie en socialistische planning kunnen niet beperkt blijven tot één land.

Het isolement van Sovjet-Rusland heeft tot haar degeneratie vanaf 1924 geleid.

LSP/PSL maakt deel uit van het Comité voor een Arbeidersinternationale (CWI), dat actief is op alle continenten. Onze strijd in België zien wij in het kader van een arbeidersstrijd in de hele wereld voor een socialistische maatschappij.

Voor arbeiderseenheid Voor socialisme

partijnieuws

www.socialisme.be juni 2017

Zomerkamp 2017 – het programma!

V

an vrijdag 30 juni tot en met donderdag 6 juli is er het zomerkamp van ALS en LSP. Dit jaar is er heel wat aandacht voor de strijd om vrouwenrechten in het kader van de campagne ROSA en daarnaast ook voor de 100ste verjaardag van de Russische Revolutie. Op ons zomerkamp combineren we politieke discussie met ontspanning en een gezellige sfeer. Hieronder het volledige programma voor het zomerkamp. De voorverkoopprijzen worden tot 1 juni verlengd.

Er zal telkens een keuze aangeraden worden door ROSA. In die workshop in het bijzonder, zal de kwestie van vrouwenstrijd en strijd tegen seksisme centraal staan. Die workshops worden aangegeven door ROSA-tip. Uiteraard staat het iedereen vrij in om het even welke workshop de strijd voor vrouwenrechten en tegen discriminatie aan te halen.

2017 is ook het jaar van de honderdste verjaardag van de Russische Revolutie. Als wereldschokkende gebeurtenis, die met geen enkele andere omwenteling te vergelijken is, heeft de geschiedenis van die revolutie zowel vanwege het stalinisme als de kapitalistische ideologen enorme vervalsingen gekend. Daarom zullen verschillende workshops actuele thema’s linken aan de lessen uit de Russische Revolutie van 1917. Die workshops worden aangegeven door 1917-tip VRIJDAG – De wereld waarin we leven staat op haar kop (1)

• 16u00: Verwelkoming • 18u00: Koude maaltijd • 19u30 - 21u30: Meeting: • De wereld in oproer – Het systeem in crisis, 100 jaar na de Russische Revolutie • 21u30 - 1u00: Bar ZATERDAG – De wereld waarin we leven staat op haar kop (2)

• 11u00 – 13u00: Meeting: De crisis van de sociaaldemocratie – 100 jaar na het failliet van de Tweede Internationale • 14u30 – 16u00: Maaltijd + vrije namiddag (siesta, frisbee, Kin-Ball, muziekquiz EHBO-initiatie, …)

• 16u00 – 18u00: Werkgroepen – Internationale thema’s - Gaan we naar een 3e wereldoorlog? Militarisering en de conflicten in het Midden-Oosten (1917-tip) - Latijns-Amerika – Waar gaan Venezuela, Chili, Cuba, … naartoe? 50 jaar na de dood van Che Guevara.

- De Europese Unie in verval?!

- Van de VS tot India. Van IJsland tot Polen – De strijd van vrouwen wereldwijd – (ROSA-tip) - De erfenis van het stalinisme als rem op de strijd in Afrika. (1917-tip) • 18u30 – 19u30: Meeting: • Socialisten en de Internationale – Wat is het CWI? • 19u30 – 21u00: Grote BBQ • 21u00 – 22u15: Film: • The revolution will not be televised (74’ – over de staatsgreep in 2001-2002 in Venezuela) • 22u30 – 02u30: Feest ZONDAG – België en de strijd op de werkvloer

• 11u00 – 13u00: Werkgroepen – Historische en actuele Belgische thema’s - De PVDA en wij – Raakvlakken, verschillen en mogelijkheden voor links (1917-tip) - Stakingsrecht – Een hard bevochten recht!

- Mobiliteitscrisis: Welk links programma verdedigen?

- Het Belgisch trotskisme – De geschiedenis (1917-tip) - 8 maart en de strijd voor vrouwenrechten in België – (ROSA-tip) • 14u30 – 17u00 Werkgroepen – Welke houding van revolutionairen op de werkvloer? Na een gemeenschappelijke meeting worden verschillende werkgroepen volgens sector voorgesteld. Onder andere: ppenbaar vervoer, chemie, non-profit (ROSA-tip), onderwijs • 17u30 – 19u30: Spel – Reuzestratego

• 20u30 – 22u30 : Film: • Made in Dagenham (ROSA-tip) (113’ – strijd van werkneemsters in de automobielsector in 1968 in Engeland) MAANDAG – Jongeren en hun rol in de strijd

• 11u00 – 13u00: Meeting: • De rol van jongeren in de strijd voor een andere maatschappij.

• 14u30 – 17u00: Werkgroepen – Hoe ALS/ROSA uitbouwen aan je faculteit of in je school?

• 16u30 – 18u00: Meeting: • De overwinning van de Spaanse studenten op de onderwijshervormingen door de rechtse regering. Uiteenzetting door Marina Mata, lid van de studentenvakbond (Sindicato de Estudiantes) in Spanje.

• 20u30 – 22u00: De geschiedenis van de socialistische beweging aan de hand van revolutionaire liederen.

Bericht aan de abonnees

Een aantal abonnees kreeg de meikrant pas heel laat of zelfs niet aan.

De kranten werden op 2 mei op de post gedaan voor verzending en kwamen bij de meeste abonnees op 4 of 5 mei aan, maar bij sommigen duurde het meer dan 10 dagen vooraleer de krant bezorgd werd.

We hopen uiteraard dat de dienstverlening van Bpost ons de komende maanden niet meer in de steek laat en pleiten voor meer personeel aan betere arbeids- en loonvoorwaarden zodat het effectief een openbare dienst is en geen private melkkoe voor grote aandeelhouders.

Agenda • • • • • •

24 mei. Brussel. Betoging tegen Trump. 17u Brussel Noord 1 juni. Brussel. Meeting: hoe strijden tegen Trump en de miljardairsklasse? 19u Pianofabriek, Fortstraat 35 1 juni. Brussel. Couscous-avond van Gauches Communes naar aanleiding van een boete wegens het plakken van verkiezingsaffiches.

Garcia Lorca, Voldersstraat, 47-49 1000 Brussel 24 juni. Antwerpen. BBQ van LSP-Antwerpen. 18u Herentalsebaan 227, Deurne 30 juni – 6 juli. Bree. Zomerkamp 28-29 oktober. Brussel. Socialisme 2017. ULB

DINSDAG – De ABC’s van het marxisme

• 11u00 – 13u00: Meeting. Vrije markt werkt niet : kapitalistische economie ontrafeld!

• 14u30 – 17u00: Vrije tijd (zwembad, wandeling, Kin Bowl, vrije keuze …)

• 17u30 – 19u00: Werkgroepen – ABC’s van het marxisme - Het Communistische Manifest, de Russische Revolutie en vandaag: het overgangsprogramma in werking. (1917tip) - Marxisme of anarchisme? De rol van de revolutionaire partij in 1917 en nadien. (1917-tip) - Het marxisme en de wetenschap. Materialistische dialectiek is overal.

- De geschiedenis van het gezin en de geschiedenis van de mensenmaatschappij (ROSA-tip) • 20u30 – 22u30: Film. The shock doctrine (80’ Over de opkomst van het rampenkapitalisme, gebaseerd op het boek van Naomi Klein uit 2007) WOENSDAG

• 11u00 – 13u00 : De Russische Revolutie ontrafeld (1917tip) - Geschiedenis van de Bolsjewieken van 1898 tot 1917.

- Hoe kon het stalinisme overwinnen? De bureaucratisering van de SU. - De impact van de val van de muur op vrouwenrechten.

(ROSA-Tip) - Het socialisme tijdens de burgeroorlog in de jonge Sovjet-Unie.

• 14u30 – 17u00: Ons programma - Een wereld overgeleverd aan rechts-populisme of aan fascisme? Wat is er van aan en hoe is het te bestrijden?

- De strijd voor LGBTQI-rechten staat hoog op de agenda!

- Dierenrechten – Voor een collectieve aanpak - Mijn lichaam, mijn keuze (ROSA-tip) - Save our planet from capitalism!

• 17u30 – 19u30 • ALS in actie – Lancering van de zomercampagne • 21u00 – … Feest DONDERDAG

• 13u00 – 14u30 : Picknick en afscheid.

Praktisch • Inschrijven via actieflinks.be of telefonisch: 02/345 61 81. Prijs: 95/120 (niet-loontrekkend/loontrekkend) voor heel het kamp of 60/75 enkel voor het weekend • Er is mogelijkheid in tent of een van de slaapzalen te overnachten.

• Meld bij inschrijvingen of je speciale voedingswensen hebt (veggie, halal, …) en of er kinderen meekomen.

• Tijdens het weekend worden babysit en kinderanimatie voorzien.

• Betaling op rekeningnr BE69 0012 2603 9378 met vermelding “kamp 2017 + naam”. Voorverkoop tot 1 juni.

• Kampplaats De Viggel III (Boolenstraat, Bree)

Geslaagde interventie op 1 mei

O

nze militanten hebben 1 mei aangegrepen om offensief op te komen voor een socialistisch alternatief op het kapitalisme. We waren in verschillende regio’s aanwezig met een strijdbare boodschap en bijhorende krant. Dit jaar verkochten we 580 exemplaren van ons maandblad, dat zijn er 40 meer dan vorig jaar. We maakten ook 20 nieuwe abonnementen, wat belangrijk is voor een stabiele verspreiding van onze krant. Dit jaar verkochten we ook meer boeken op 1 mei, de exacte afrekening daarvan is nog niet gemaakt. Tenslotte was 1 mei goed voor minstens 1.200 euro aan strijdfonds.

Inzake verkoop is er elk jaar competitie tussen Luik en Brussel om het hoogste aantal te behalen. Luik haalde het met 128 kranten, Brussel verkocht er 120. In Brussel werden daarbovenop 33 ROSA-brochures verkocht en 7 abonnementen tegenover 5 in Luik. Zullen we het als een gelijkspel bestempelen? Langs Nederlandstalige kant verkochten we 81 exemplaren in Gent, 56 in Aalst, 40 in Brugge, 34

13

in Antwerpen en waren we ook nog in Oostende, Leuven, Limburg, Dendermonde. De Gentse kameraden overtroffen zich met de ophaling van strijdfonds: meer dan 500 euro! Ze vormden bovendien een strijdbare delegatie van ROSA. Langs Franstalige kant waren we ook nog aanwezig in La Louvière, Namen en Charleroi. Enkele militanten ondersteunden tenslotte onze interventie in Amsterdam.

Waarom ik lid werd “In deze samenleving waar de grote fortuinen en de multinationals ons leven bepalen en daarbij over welwillende politici beschikken, is het meer dan ooit nodig om in actie te komen. Velen denken dat we het maar moeten nemen zoals het is en proberen zich aan het kapitalisme aan te passen. Er zijn nochtans alternatieven op dit systeem. LSP komt actief op tegen onderdrukkingen en besparingen. Zo geeft de partij hoop op een andere toekomst. Deze verandering moet internationaal gebeuren. Dat heeft LSP goed begrepen: het is dan ook internationaal georganiseerd in het CWI (Committee for a Workers’ International) met afdelingen op alle continenten van de wereld en in meer dan 40 landen.

“Volgens mij staan we aan het begin van een nieuw tijdperk met een economische ontwikkeling en wetenschappelijke mogelijkheden die nog nooit zo groot waren. Er is nood aan een andere samenleving zodat iedereen een degelijk leven kan leiden zonder honger, armoede en oorlog.

Dat kan een utopie lijken, maar het is niet door dat te blijven denken dat we tot verandering zullen komen.”

Camille, arbeider, Bergen

Waarom zou jij niet hetzelfde doen als Camille en lid worden van LSP? Contacteer ons voor een discussie of neem deel aan onze afdelingsvergaderingen om de partij beter te leren kennen. Contact via info@socialisme.be

Strijdfonds: steun onze campagnes Met de meigroeten en de steun die we op 1 mei ophaalden ziet het tweede kwartaal van 2017 er goed uit voor ons strijdfonds. In het eerste kwartaal liepen we echter wat achterstand op die we nu terug willen inhalen. Er zijn nog een reeks sociale activiteiten gepland in juni en uiteraard willen we ook op het anti-Trump protest steun ophalen.

Vanaf juni beginnen we aan onze festivalcampagne. Daarbij ligt de nadruk dit jaar op het verzet tegen seksisme en de nieuwe campagne ROSA voor vrouwenrechten. Maar ook antiracisme blijft belangrijk in onze campagnes aan de festivals.

Hieronder de tussentijdse resultaten voor het tweede kwartaal (april - mei -juni).

Luik-Lux: 1.161 € Bxl-W.Brab: 1.890 € O en W Vlaanderen: 2.532 € Vl Brab-Limburg: 824 € Henegouwen-Namen: 846 € Antwerpen: 794 € Nationaal: 101 €

106% 82% 80% 79% 77% 45% 10%

TOTAAL: 8.147,79 €

71%

Steun de strijd voor een socialistisch alternatief: stort op BE69 0012 2603 9378 van LSP met vermelding ‘steun’.

Contact / Abonnementen Meer info over de partij / Lid worden: Hovenierstraat 45, 1080 Molenbeek Tel: 02/345 61 81. E-mail:info@socialisme.be.

Redactie: redactie@socialisme.be. Ook lezersbrieven zijn welkom!

Abonnementen: * proefabo: 5 euro voor drie nummers, 10 euro voor zes nummers * gewoon abo: 20 euro voor twaalf nummers * steunabo: 30 of 50 euro voor twaalf nummers Of neem een doorlopende opdracht van minstens 2 euro Rekeningnummer voor abonnementen: BE48 0013 9075 9627 van Socialist Press

14

België

de

Linkse Socialist

Sector scheikunde en life science:

Eenheid en mobilisatie hebben de loonnorm gebroken

A

l jaren is hetgeen de arbeiders bekomen via interprofessionele akkoorden zeer mager. Voor de twee komende jaren zal het geheel van de werknemers een loonstijging van 1,1% krijgen. De regering en het patronaat hadden dit als bovengrens gewild. De vakbondsleiders hebben ons uitgelegd dat dit geen overwinning is, maar het beste dat we kunnen bekomen in de gegeven krachtsverhoudingen. Toch zijn er bepaalde sectoren die het tegendeel aantonen door de norm te doorbreken. door een vakbondsmilitant uit de sector

Het dubbel discours van het scheikundepatronaat

te, zou dat een impact hebben op het leven van tienduizenden gezinnen en als voorbeeld gelden voor alle sectoren.

Voor de aandeelhouders in de sector loopt alles op wieltjes. Zij hoeven zich De mobilisatie veegde de geen zorgen te maken met een zaken- patronale agressie van tafel cijfer van 65 miljard euro, de grootste Om tegen de arrogantie van het pagroei in 10 jaar tijd en een record aan export. Bovendien werd tussen 2013 tronaat in te gaan en hun positie aan en 2015 liefst 12,9 miljard euro uit- de onderhandelingstafel te herstellen, gedeeld aan de CEO’s en de aandeel- hebben de vakbondsonderhandelaars houders. (ABVV-pamflet voor de ac- beroep gedaan op de basis. Hoewel tie van 5 mei) de mobilisatie op 18 april last minuWat de patroons betreft, moet dit te was, kwamen 600 militanten druk goede nieuws enkel voor de aandeel- uitoefenen aan een wetenschappelijk houders opleveren. Want voor de seminarie en gingen er nog veel meer werknemers in de sector geldt een heel in staking. Het was een van de eerste ander discours. Het patronaat heeft sectorale acties van de scheikunde. een eisenplatform van maar liefst 10% van de bedrijven onder de over187 bladzijden opgesteld. De werkge- eenkomst lagen stil en 20% kenden een vers willen niet dat diegenen die aan productievermindering. Dat volstond de basis van al deze welvaart liggen niet. Het ABVV heeft sindsdien een mee feesten. nationale raad voor arbeiders uit de scheikunde georganiseerd. De grote De patroons uit de scheikunde meerderheid van aanwezige militanten willen munt slaan uit werden er gesterkt in hun actiebereidhet nationale kader heid en hun streven naar eenheid. Het is een stakingsaanzegging van onbeMet de wet-Peeters die in de praktijk perkte duur met een stakingsoproep de 38-urenweek afschaft en de gewij- vanaf 5 mei die de patroons deed inzigde wet ter vrijwaring van het con- binden.

Dit toont aan dat we door het geheel currentievermogen waardoor de lonen stagneren, zaten de patroons in een ze- van de arbeiders te mobiliseren de tel om hun standpunt op te dringen aan loonnorm kunnen breken. Dat wil nog niet zeggen dat alles binnen is. In een de syndicale onderhandelaars.

Ze zijn er niet licht tegenaan gegaan: hele reeks bedrijven uit de sector zul• maximum 1,1% loonsverhoging len directies zich blijven inspireren op • werkweken die tot 48 uur kun- het oorspronkelijke eisenplatform van het patronaat. Maar de dynamiek die nen gaan • een gewijzigde eindejaarspre- werd ingezet met de chemieraad van mie met mogelijk een verlies van het ABVV moet verder gezet worden 200 miljoen euro voor de sociale en verbreed om de gevechten van de toekomst voor te bereiden. De sector zekerheid • opgelegde harmonisatie van het moet zich opstellen als speerpunt voor statuut binnen het kader van het- heel de Belgische arbeidersbeweging.

Hoe goed de economische resultaten zelfde akkoord van de sector ook mogen zijn, zon• ...

Het eisenplatform van het patronaat der voldoende nationale krachtsveris een horrorlijst voor het geheel van houdingen, zal het altijd moeilijker de sector. Met meer dan 90.000 direc- zijn een goed sectoraal akkoord af te te jobs en meer dan 150.000 indirec- dwingen.

Oliedollars zijn superieur aan liberale moraal Open VLD-voorzitster Gwendolyn Rutten zei dat ‘onze manier van leven’ superieur is. Dit werd gecombineerd met een retoriek die hard leek op de uithalen van coalitiepartners N-VA en CD&V naar migranten en moslims in het bijzonder. Als mensen met een migratie-achtergrond het in ons land moeilijker hebben op vlak van onderwijs, tewerkstelling, … dan in de buurlanden, hebben ze dat aan zichzelf en hun ‘waarden’ te danken. Zo luidt het klassieke rechtse verwijt. Het asociale beleid van de regering wordt ondergesneeuwd onder een laagje moralistische verdeeldheid.

Voor een groot deel van de bevolking is het leven in België effectief beter dan in bijvoorbeeld Syrië of Irak. Maar waaraan ligt dat?

Uiteraard heeft het veel te maken met de oorlogspolitiek die volgde op decennia van koloniale en neokoloniale plundering van volledige continenten waardoor het leven in landen als Irak en Syrië tot een hel is omgevormd. Rutten lijkt eraan voorbij te gaan dat de materiële omstan-

digheden het denken bepalen en niet omgekeerd. Over hoe die materiële omstandigheden tot stand kwamen, stelt ze zich al helemaal geen vragen.

De woorden van Rutten over ‘superioriteit’ worden vooral onderbouwd met morele argumenten.

Die kregen een forse deuk nu blijkt dat de liberale verantwoordelijken voor Buitenlandse Zaken – zowel Reynders als De Croo – de Belgische steun aan Saoedisch lidmaatschap voor de VN-Commissie voor Vrouwenrechten goedpraten.

De enige reden die hiervoor kan bedacht worden, moet bij de oliedollars gezocht worden.

Dat lidmaatschap is opmerkelijk: in Saoedi-Arabië mogen vrouwen niet met de auto rijden en mogen ze zelfs niet buitenkomen zonder begeleiding door hun man of een ander mannelijk familielid. Pas in 2015 konden vrouwen voor het eerst stemmen in de gemeenteraadsverkiezingen. In Saoedi-Arabië wordt de doodstraf actief toegepast met onthoofdingen zoals die ook door ISIS worden toegepast. In 2016 was

er ophef over een Sri Lankese huishoudster – ‘huisslaaf’ is een betere omschrijving voor deze superflexibele job tegen lage loonkost – die tot de dood met steniging veroordeeld werd wegens overspel. Een verkrachte vrouw werd veroordeeld tot 200 stokslagen omdat ze ‘gelegenheid gaf’ tot de verkrachting toen ze met een niet-verwante man buitenshuis ging. Volgens de Global Gender Gap van het Wereldeconomisch Forum staat Saoedi-Arabië 134ste op 145 landen in een lijst van gendergelijkheid.

Reynders zelf zegt dat “dialoog” belangrijk is, “hoe klein de kans ook is dat het iets oplevert.” Alexander De Croo stelde: “Ik spreek liever met mensen die een andere mening hebben, dan hen de rug toe te keren en zeker te zijn dat er niets zal verbeteren voor de vrouwen daar.”

Tegenover aartsconservatieve regimes die vrouwenrechten bestrijden, stellen de liberalen zich welwillender op dan tegen migranten in eigen land. De oliedollars zijn duidelijk superieur aan de liberale moraal…

Maximaal verzet nodig voor maximale dienstverlening De federale regering wil een minimale dienstverlening bij het spoor opleggen in geval van stakingen. Bij een staking zou het personeel vier werkdagen op voorhand moeten registreren of het staakt of werkt. Zo zouden alternatieve dienstregelingen uitgewerkt worden om enkele diensten te verrichten.

Wie toch staakt zonder dit op voorhand te registreren, zou een sanctie krijgen. Dat staat in het voorstel van minister Bellot.

Voor de regering moet het spoor met zo weinig mogelijk middelen – althans voor al wie niet tot de top van het bedrijf behoort – zoveel mogelijk doen.

Dit gaat ten koste van de veiligheid en de dienstverlening. In plaats van iets te doen aan de redenen voor het ongenoegen van het personeel én de reizigers speelt de regering al jarenlang reizigers tegen personeel uit en nu wordt een stap verder gegaan door het stakingsrecht aan te pakken. Zo wordt protest tegen het gevoerde beleid het zwijgen opgelegd.

Zelfs om een beperkt aantal treinen

te laten rijden, zouden bepaalde personeelsgroepen quasi voltallig moeten werken. Het tekort aan collega’s maakt dat er onder treinpersoneel wel eens lachend gezegd wordt dat er voor het garanderen van minimale dienstverlening extra aanwervingen nodig zijn.

Als er actie gevoerd wordt, is dit doorgaans voor betere arbeidsvoorwaarden en bijgevolg betere dienstverlening.

Opkomen voor maximale dienstverlening zou nu aan banden gelegd worden door de regering. Zo krijgt ze vrij spel om steeds verder te hakken in de dienstverlening. Dit raakt niet alleen het personeel maar ook de reizigers.

Het stakingsrecht wordt op deze manier uitgehold. Als de regering hiermee wegkomt, zullen andere sectoren volgen. Offensief het stakingsrecht én maximale dienstverlening verdedigen is de beste manier om ervoor te zorgen dat dit democratisch recht niet afgenomen wordt. Het is tevens de wijze waarop solidariteit over verschillende sectoren heen en onder reizigers kan bekomen en georganiseerd worden.

België

www.socialisme.be juni 2017

15

Michel I: Slaande ruzie, maar bij gebrek aan oppositie houdt regering stand

H

et gaat niet goed met de federale regering Michel. “Snoeien om te bloeien” wou ze bij haar aantreden bij monde van schaduwpremier Bart De Wever. Het snoeien heeft loontrekkenden intussen al van één ‘handicap’ bevrijd: ons zogenaamde ‘loonvoordeel’ op de collega’s uit de buurlanden. Maar de bloei blijft uit. De staatsschuld is niet af-, maar toegenomen. Het begrotingsevenwicht is alweer met een jaar uitgesteld. De prijzen stijgen hier fors sneller en de economische groei is flink lager dan het gemiddelde in het eurogebied. Als de fundamenten slecht zijn, neemt de nervositeit toe. door

Eric Byl

Bij de N-VA worden ze niet graag herinnerd aan dat economisch bilan. Dat haar ministers Muyters van Economie in Vlaanderen en Van Overtveldt van federale Financiën en Fraudebestrijding niet kunnen rekenen, is gekend. De poging van Siegfried Bracke om zich op te werpen als politicus met schone handen kwam als een boemerang terug en dat diens collega Jambon de stroman bij uitstek is van de diamantenlobby doet de partij evenmin goed. Dan maar terugvallen op wat de partij in de praktijk als corebusiness hanteert. Niet de nationale kwestie, zelfs niet in haar afgezwakte vorm van confederalisme, maar open en bloot racisme want dat levert electoraal op. Theo Francken heeft het hiermee tot populairste politicus van Vlaanderen geschopt.

“Als Francken dat mag, dan ik ook”, moet Zuhal Demir, kersvers staatssecretaris voor Armoedebestrijding en Gelijke Kansen, gedacht hebben. Ze haalde loeihard uit naar Unia, het vroegere Centrum voor Gelijke Kansen en Racismebestrijding. Liesbeth Homans deed er nog een schep bovenop en omschreef Unia snel als een “centrum voor klagende allochtonen.” Waarop Demir beweerde dat het recordaantal mensen dat vorig jaar beroep deed op voedselbanken te wijten was aan de “gigantische instroom van vluchtelingen.” Helemaal losgeslagen noemde Demir de CD&V “de nieuwe moslimpartij die moslims als kiesvee misbruikt.”

Dat was er zo ver over dat Wouter Beke ermee dreigde haar beleidsverklaring niet goed te keuren in het parlement als ze haar excuses niet zou aanbieden. Maar neen: die kwamen er niet.

Na een tussenkomst van de patroonsorganisaties, wat masseerwerk van Michel en De Wever, een handdruk en een verkeerd begrepen opening van De Wever naar een meerwaardebelasting, slikte Beke als een echte tjeef zijn dreigement weer in. De handdruk was nog niet koud, of in het parlement drukte Patrick Dewael van Open VLD alle il-

lusies over die mogelijke meerwaardebelasting de kop in. In voetbaltermen noemt men dat een één-tweetje tussen de Wever en Dewael waarbij Beke omspeeld wordt. Voor premier Michel waren dat moeilijke tijden want bijna gelijktijdig moest hij in Kazachgate partijgenoot Armand De Decker opofferen om buitenlandminister Reynders te redden.

Intussen hebben de regeringspartijen zich erbij neergelegd dat tot de volgende verkiezingen op sociaal economisch vlak geen potten meer gebroken zullen worden.

Het referendum over een presidentiele dictatuur in Turkije en de Trumpiaanse verwijtensalvo van de conservatieve nationalist Erdogan, wekte zelfs bij CD&V’er Hendrik Bogaert de onweerstaanbare drang op om de dubbele nationaliteit in vraag te stellen en Belgische Turken tot kiezen te verplichten. Dat is juridisch onmogelijk, maar voor N-VA parlementslid Sarah Smeyers een uitstekende gelegenheid om een burgerschapsexamen voor te stellen voor al wie Belg wil worden en wie één of twee ouders zonder de Belgische nationaliteit heeft. CD&V onderwijsminister Crevits tenslotte weet waarom ons onderwijs de discriminatie versterkt: door het

gebrek aan interesse en het wegblijven van migranten op oudercontactavonden. Ze moeten maar eens beter hun best doen.

Naast het opstoken tot verdeeldheid is de enige realisatie van deze regering een gigantische transfer van arm naar rijk. Van haar beloftes om de begroting

op orde stellen , de vol gende generaties te ontlasten door de staatsschuld af te bouwen, de economie te relanceren en de investeringen te doen toenemen, is niets in huis gekomen. Haar redding is de zwakte van de oppositie. De PS maakte het zo bont dat ze op haar linkerflank bedreigd wordt door de PVDA. Dat alleenstaanden en gepensioneerden bang moeten zijn voor de energie- en waterfactuur, dat patiënten hun medicatie niet langer terugbetaald krijgen, dat wie geld genoeg heeft zijn straf kan afkopen, … “niet met ons,” bazuint SP.a-voorzitter John Crombez aan de vooravond van 1 mei. “De nieuwe sociale garantie” luidt zijn nieuw ding, van de oude blijft immers mede dankzij de SP.a niet veel meer over.

Heel de sociaaldemocratie zit met een gigantisch gebrek aan geloofwaardigheid. In die mate zelfs dat de media in Vlaanderen eerder beroep doen op Groen of zelfs regeringspartner CD&V als ze de oppositie aan het woord laten, dan op de zwakke ongeloofwaardige SP.a. In Franstalig België zijn dat vooral de PTB en Ecolo. In het federaal parlement voert Raoul Hedebouw op zijn eentje meer oppositie dan alle anderen samen. Voor veel vakbondsmilitanten zouden de vakbondsleiders dat moeten ondersteunen in plaats van steeds weer de militanten het doodlopende straatje van de sociaaldemocratie in te sturen.

De vakbondsleiders willen de regering van een koerswending overtuigen, ze lopen illustratief mee met de sociaaldemocratie achter spandoeken voor een rechtvaardiger fiscaliteit, alsof die niet lang genoeg aan de macht geweest is om dat te realiseren. Met smeekbedes en illusies in de volgende federale verkiezingen zijn we niets. We hebben een strijdprogramma nodig om krachtsverhoudingen op te bouwen en tegelijk politici die aan ons loon onze belangen ook echt verdedigen.

Een student stelde aan de RTBF: “Meer dan 4.000 euro inschrijvingsgeld is onhaalbaar. Met het huidige inschrijvingsgeld van 2.700 euro werk ik al 15 tot 20 uur per week als jobstudent bovenop mijn studies. Het leven is hier immers duur: huur, eten, kledij, … Het is moeilijk.” De vicerector van de ULB, Marie-Soleil Frère, rechtvaardigde de verhoging door te wijzen op het tekort aan middelen. Ze stelde dat de studenten zich niet tegen het rectoraat moesten richten, maar aan de regering meer middelen moeten vragen.

Uiteraard is de ULB niet verantwoordelijk voor de publieke financiering.

Maar waarom heeft de universiteit de studenten en het personeel niet proberen te mobiliseren om het tekort aan middelen aan te klagen? Een universiteit moet niet gericht zijn op winstgevendheid, maar ervoor zorgen dat de dienstverlening toegankelijk is voor zoveel mogelijk jongeren zonder onderscheid.

Op 2 mei hebben de onderhandelingen tussen de studenten en het recto-

raat geleid tot een akkoord met onder meer een versoepeling van de criteria om te slagen, een uitbreiding van het aantal landen dat vrijgesteld is van het hoger inschrijvingsgeld en een engagement dat het huidige maximum van 4.175 euro gedurende minstens vier jaar niet verhoogt. De bezetters stelden dat hun strijd na dit akkoord doorgaat.

De maatregel heeft betrekking op 367 studenten. De maatregel vertegenwoordigt 0,52% van de totale begroting.

Gezien het gebrek aan middelen betekent elke sociale maatregel dat elders bespaard wordt. Het was belangrijk dat andere studenten en personeelsleden naar de bezetting trokken om deze te steunen. Onder hen ook het schoonmaakpersoneel dat een maand eerder staakte. Naast de specifieke eisen voor buitenlandse studenten, moeten we opkomen voor een publieke herfinanciering van het volledige onderwijs. Dat is in het belang van de studenten en het personeel. Het is dan ook een eis die de verschillende bewegingen en acties op de universiteit kan verenigen.

Studenten bezetten rectoraat tegen hoger inschrijvingsgeld voor buitenlandse studenten

O

p 20 april werden de rectoraten van de ULB in Brussel en de UCL in Louvain-la-Neuve bezet uit protest tegen de verhoging van het inschrijvingsgeld voor buitenlandse studenten. Sinds dit academiejaar moeten studenten uit landen “in ontwikkeling” maar liefst 4.175 euro betalen om aan hun studies te starten.

Voorheen was dit 2.700 euro. Na de stijging tot 4.175 euro kan het verder oplopen tot 12.525 euro.

Na 13 dagen van bezetting kwam het tot een akkoord. Dit akkoord volstaat niet, maar het is een stap vooruit. De actie maakte de problematiek bovendien bekend en zorgt ervoor dat banden met andere bewegingen op de campussen werden gelegd. door

Julien, ALS-ULB

maandblad van de Linkse Socialistische Partij (LSP)  nr 365  juni 2017 strijd  solidariteit  socialisme

Doe mee tegen seksisme, racisme en asociaal beleid!

D

e Actief Linkse Studenten en de Linkse Socialistische Partij organiseren hun zomerkamp voor het eerst in samenwerking met de ROSA-campagne tegen seksisme en besparingen. De succesvolle lancering van de ROSA-campagne toont aan hoe hoog de nood is aan een strijdbare linkse vrouwenbeweging. Daarom hebben we in dit zomerkamp, naast andere thema’s, speciale aandacht voor thema’s die ROSA aanraadt en waarvoor we iedereen die de strijd tegen seksisme wil aangaan, uitnodigen.

door

Michael Bouchez

Deze week vol politieke discussie, ontspanning en film vindt dit jaar plaats in Bree, van vrijdagavond 30 juni tot donderdag 6 juli. Zoals elk jaar is iedereen welkom gedurende het hele kamp, enkele dagen of slechts één dag. In het weekend hebben we bijzondere aandacht voor thema’s die werkenden aangaan, terwijl de laatste 4 dagen, van maandag tot donderdag, vooral op jongeren gericht zijn. Een snelle blik op het programma (zie p.13) maakt duidelijk dat iedereen elke dag aan een interessante discussie kan deelnemen.

De ongelijkheid en instabiliteit waarin de wereld afglijdt, is het thema van de openingsmeeting op vrijdagavond. De belangrijkste internationale gebeurtenis van het voorbije politieke jaar is zonder enige twijfel de verkiezing van president Trump en het daaruit voortvloeiende zelfvertrouwen bij

rechtse populisten. Het is echter aan socialisten om vooral het enorme potentieel op verandering te zien en aan te grijpen. Trump doet ook het verzet aanzwellen en wereldwijd duiken nieuwe linkse initiatieven op. Op zaterdag gaan we dieper in op de politieke alternatieven en de strijdbewegingen die overal ter wereld ontstaan tegen de neoliberale eenheidsworst en het rechtse populisme.

Eén van die strijdbewegingen onder jongeren vond plaats in Spanje. In de herfst van 2016 hebben jongeren massaal geprotesteerd tegen besparingen en hervormingen die het onderwijs veel minder toegankelijk zouden maken. De Sindicato de Estudiantes (Studentenvakbond) heeft die strijd georganiseerd en gewonnen. Marina Mata, woordvoerster van die studentenvakbond, komt uitleggen wat de strijd inhield en hoe die gewonnen werd.

In de herfst van 2016 hebben Spaanse jongeren massaal geprotesteerd tegen besparingen en hervormingen die het onderwijs veel minder toegankelijk zouden maken.

De Sindicato de Estudiantes (Studentenvakbond) heeft die strijd georganiseerd en gewonnen.

Marina Mata, woordvoerster van die studentenvakbond, komt uitleggen wat de strijd inhield en hoe die gewonnen werd.

Dit is slechts één van de redenen om je zeker tot en met de maandag van het kamp in te schrijven!

Een zomerkamp biedt de mogelijkheid om te bediscussiëren wat de uitgangspunten zijn van een antikapitalistische organisatie. Wij willen de wereld veranderen, maar dat gaat niet zonder de problemen te analyseren en nog minder zonder alternatief. Anderzijds willen wij ons niet beperken tot discussie. Ons zomerkamp geeft aan jongeren, vakbondsleden, vrouwen … over heel België de instrumenten, argumenten en motivatie om het volgende jaar opnieuw de strijd aan te binden met de rechtse regering, de besparingen, de neoliberale patroons, het seksisme en het racisme in de samenleving.

Meedoen met ROSA, ALS of LSP betekent dan ook in de eerste plaats een rol spelen in die strijd.

Ben je al op een activiteit van één van deze organisaties geweest? Ken je ons al langer of is dit de eerste keer dat je ons tegenkomt? Leer ons (beter) kennen gedurende ons zomerkamp en schrijf je in op onze site, via Facebook of bij één van onze leden. Dan weet je onmiddellijk wat jouw rol kan zijn in de strijd voor een betere wereld! > Programma en praktische info op pagina 13

w w w. s owww.socialisme.be cialisme.be

www.socialisme.be