De Linkse Socialist 368 - oktober 207

België - Belgique België - Belgique Hovenierstraat 45, Hovenierstraat 45, 1080 Molenbeek 1080 Molenbeek BC 4383 BC 4383 P2A6269 P2A6269

strijd



solidariteit



€2

socialisme

Afgiftekantoor Afgiftekantoor Brussel 8 1081 1081 Brussel 8 Ver. uitg.

G. Cool, Ver. uitg.

G. Cool, Hovenierstraat Hovenierstraat 45, 45, Molenbeek 1080 1080 Molenbeek

€5 steunprijs

maandblad van de L i n k s e S o c i a l i s t i s c h e Pa r t i j  nr 368  oktober 2017

Eengemaakte actie kan regering stoppen

D

e regering-Michel was van meet af aan een Thatcheriaanse regering die, zolang ze kon, het ene symbool na het andere van de arbeidersbeweging zou aanvallen. Ze laat ons werken tot 67 en beperkt en bestraft meer en meer het vervroegd pensioen. De indexering ging voor 2 jaar op de schop, waardoor we levenslang aan loon inboeten.

Elektriciteit en water werden aanzienlijk duurder voor de gezinnen.

door

Peter Delsing

Belastingverlagingen zijn vooral voelbaar bij de rijkste 1% en de grote bedrijven: het zomerakkoord van juli voert een neerwaartse schok door in de vennootschapsbelasting, die van 33,99% officieel naar 25% gaat voor grote bedrijven tegen 2020. Zo organiseert de regering een permanent tekort op de begroting. Veel investeringen hebben die neoliberale belastingcadeaus en besparingen op de werkenden de laatste 35 jaar nog niet opgeleverd! De groei wordt elk decennium minder. Grote bedrijven verschepen hun poen liever naar belastingparadijzen dan productief te investeren. Enkel het infuus van "goedkoop lenen" hield het systeem sinds de crisis van 2008 wereldwijd overeind.

En aan dat tijdperk wil men in de VS

nu een einde stellen...

Ook het stakingsrecht ligt bij de neoliberalen onder vuur. Zo wil de regering een "minimale dienstverlening" bij het spoor. Door een sector met een strijdbare traditie aan te pakken, probeert de regering een voorbeeld voor alle werknemers te stellen. Als ze erin slaagt om het verzet te breken, zullen de algemene aanvallen op onze levensstandaard worden opgevoerd.

In het zomerakkoord wil de regering de openbare diensten openbreken voor interim, terwijl tijdelijke contracten in veel openbare diensten al welig tieren.

Stop de werkonzekerheid en de aanval op de vaste statuten! Weg met de ondermijning van het stakingsrecht door de veralgemening van onzekere con-

tracten, die de eenheid en strijdbaarheid van de werknemers ondergraven.

Herfinancier de openbare diensten door hogere belastingen op de rijkste 1%, door een reële heffing van de bedrijfsbelastingen en door slapend kapitaal in de belastingparadijzen op te eisen.

Het gewest Luik-Huy-Waremme van het ABVV roept zijn beroepssectoren op om de staking van de ACOD op 10 oktober te vervoegen. Die eenheid toont de weg. Er ligt inderdaad voor de privé-sectoren meer dan genoeg op tafel om in actie te gaan. Rond de aanvallen op onze pensioenen. Rond de wet-Peeters en de "annualisering van de arbeidstijd" die veel werkenden onderwerpt aan de productiepieken. Ten koste van het gezins- en persoonlijk leven. Maar ook, als deel van dit verkeerd benoemde "Werkbaar Werk", de sluikse en weinig gepubliceerde pogingen vanuit de regering om een soort "permanent interimstatuut" via CAO's officieel te laten maken.

Dit zou de lonen en condities van alle werkenden bedreigen. De vakbonds-

leidingen moeten hier duidelijk nee tegen zeggen!

Daar wringt helaas dikwijls het schoentje. Marc Leemans (ACV) vindt staken vandaag niet de goede manier om te reageren. Maar hoe zullen we deze Thatcheriaanse regering anders kunnen stoppen dan met de methode van stakingen? Naar iets anders luisteren ze toch niet. Veel militanten zijn verontwaardigd over leidingen die niet de noodzakelijke stappen zetten om tot een duidelijk en eengemaakt plan van mobilisatie en staking te komen.

Met inspraak en beslissingsrecht van alle leden die actief zijn in de beweging. De vakbonden hadden begin september hun militanten regionaal of per sector moeten mobiliseren om de reactie op het zomerakkoord te bespreken, eventueel gekoppeld aan een nationale vakbondsconcentratie.

Gemeenschappelijke stakingsactie met als doel de val van de regering zou volgens ons op zo'n bijeenkomsten een centraal discussiepunt moeten zijn, om verdere fundamentele achteruitgang te stoppen. Vervolgens zouden we onze

collega's en de bredere publieke opinie kunnen mobiliseren in een opbouwend plan van betogingen en stakingen.

De PVDA kan volgens ons, samen met andere strijdbare militanten, het voortouw nemen van een brede sociale coalitie met inspraak voor elke stroming en individu, om zo'n verzetsbeweging te ondersteunen en uit te breiden. Met een vrije discussie over programma, eisen en strategie van zo'n sociale coalitie, als voorbereiding op een regering voor de werkenden en jongeren.

Niet alleen de openbare diensten maar onze levens kunnen getransformeerd worden door de geproduceerde rijkdom in dienst van onze behoeften te stellen.

Het kapitalisme met zijn winststreven staat zo'n democratische planning in de weg. Binnen de vakbonden, in de wijken en onder jongeren moeten we de strijd tegen de regering-Michel verbinden met de strijd voor politieke instrumenten en een programma die zo'n breuk kunnen maken. Democratisch socialisme zou komaf kunnen maken met de onzekerheid, armoede, werkloosheid en sociale afbraak van het kapitalisme.

10 oktober: stakers aan het woord ”de volledige bevolking verliest bij een afbraak van de openbare diensten”

>4-5 50 jaar dood Che Guevara: symbool van strijd

links aan de macht de ervaring van Barcelona

links Establishment in paniek door nieuwe linkse formaties

7

10

11

w w w. s o c i a l i s m e . b e

2

belgië

EDITO door geert cool

de

Linkse Socialist

Het leugenpaleis

D

eze regering probeert ons veel wijs te maken. Ze zou ons jobs, meer koopkracht en een houdbaar pensioen brengen.

De besparingen zouden nodig zijn om dit effectief te verwezenlijken. De realiteit is anders: de public relations bestaat uit leugens, het beleid uit een transfer van arm naar rijk. Op onze levensstandaard wordt geknipt, de rijksten krijgen ondertussen extra.

Openbare diensten: het water staat ons aan de lippen!

D

e actiedag in de publieke sector op 10 oktober is meer dan nodig. Na jarenlang besparen stapelen de tekorten zich op. Er zijn te weinig personeelsleden, het materieel en de infrastructuur raken verouderd, … Dit leidt tot ongenoegen bij zowel personeel als gebruikers. Er vallen immers steeds meer gaten in wat vroeger openbare dienstverlening was.

In het geval van de watervoorziening is dit letterlijk te nemen en niet beperkt tot Brussel: per 100 liter drinkwater in Vlaanderen gaat 17,8 liter verloren door lekken. Het waternet herstellen, is volgens de directeur van AquaFlanders “economisch niet verantwoord.”

Aan redenen voor de actiedag van 10 oktober ont- campagne met aangepast materiaal waarmee militanbreekt het niet. De regering stelt zich agressief op met ten op de werkvloer actief zijn maar ook daarbuiten: een premier die het geschreeuw over ‘gijzeling van op markten, aan stations, … De brede passieve steun reizigers’ voor het eerst niet aan de gevestigde media die voor onze eisen bestaat omzetten in actieve deeloverlaat, maar het spreekkoor zelf inzet. Samen met name is de beste manier om vooruit te gaan. Bij gebrek de aanhoudende aanvallen die de regering maar blijft aan een nationale campagne zijn er nuttige stappen in doorzetten op pensioenen, statuut, levensstandaard, deze richting op lokaal vlak. Op pagina 4-5 vind je het … kan dit ervoor zorgen dat de actiedag van 10 okto- voorbeeld van de Brusselse ziekenhuizen waar 10 okber ondanks een gebrekkige voorbereiding toch een tober wordt gebruikt als opstap naar een langdurige succes wordt. campagne met ook offensieve eisen.

Aan de basis is er heel wat scepsis. De actiedag van Tijdens het oplopend actieplan eind 2014 benadrukACOD op 10 oktober werd plots via de media bekend ten wij het belang van personeelsvergaderingen waar gemaakt, dezelfde die onze stakingsacties stelselma- over de acties werd gestemd. Dit versterkt de betroktig afkraken. Via deze weg vernamen we de onenig- kenheid en het engagement van de collega’s, maar het heid tussen de leiders van de verschillende vakbonden. stelt ook de vraag wie beslist over acties. Het biedt Ondertussen vroegen veel leden en militanten zich af bovendien mogelijkheden om het algemene eisenwat het doel van de actiedag was en hoe we dat doel platform te verfijnen met voorstellen specifiek voor het best kunnen bereiken. de eigen sector en werkplaats.

De roep om het verzet ernRegionale en nationale milistig te organiseren wordt grotantenbijeenkomsten en strijdter. Sommigen, niet alleen bij meetings kunnen de ervaringen het ACV, trekken daar de verbijeenbrengen en bijdragen aan Het is in actie dat we keerde conclusie uit dat beter een grotere betrokkenheid en niet gestaakt wordt op 10 okto- de krachten voor de bijhorende democratische conber. Het is echter in actie dat we strijd zullen verzamelen. trole op beslissingen over acties de krachten voor de strijd zulen campagnes. len verzamelen. Maar er is in- Maar er is inderdaad Het doel van ons verzet moet derdaad nood aan een ernstige nood aan een ernstige duidelijk zijn: het einde van organisatie van die strijd. Hoe deze regering en van dit beleid. kan dat? We zullen een aantal organisatie van die strijd.

Daartoe zullen we ook een eitradities moeten heropbouwen: gen politiek alternatief nodig brede betrokkenheid van onderuit, vertalen van onze hebben. De goede peilingen voor de PVDA, zeker in bekommernissen in eisen en voorstellen, popularise- Wallonië, tonen het potentieel hiervoor. Een incluren van onze eisen, uitbouw van een breed en inclusief sief initiatief, gebaseerd op actie, is nodig om iederpolitiek alternatief, … een politiek voor te bereiden via open en democratiHet ernstig organiseren van ons verzet begint met sche discussies, maar ook om het programma dat een het formuleren van eisen en voorstellen die enthou- overwinning mogelijk maakt te verdedigen en te posiasme creëren bij bredere lagen van de collega’s en pulariseren. Gedurfde en mobiliserende initiatieven de bevolking in het algemeen. Woede tegen genomen kunnen dit versterken, kijk hoe France Insoumise het maatregelen is uiteraard een belangrijke drijfveer, een vakbondsverzet tegen Macron versterkt met een natialternatief kan die woede kanaliseren in een strijd van onale betoging (zie pagina 12). Politieke discussie en langere adem. Waarom geen informatiecampagne rond betrokkenheid zijn noodzakelijk om te reageren op de enkele centrale voorstellen zoals de 30-urenweek, pen- onvermijdelijke pogingen van het establishment om sioen terug naar 65 jaar, minimumloon van 15 euro elke stap vooruit voor de werkenden en hun gezinnen per uur, minimumpensioen van 1.500 euro netto, …? in de kiem te smoren. Democratisch socialisme is het Met informatiecampagne bedoelen we niet eenmalig antwoord op het gebrek aan ruimte voor een andere een onleesbaar pamflet uitdelen, maar een intensieve politiek binnen het kapitalisme.

Na de Brusselse tunnels volgen nu de zinkgaten als gevolg van gebrekkig onderhoud van de waterinfrastructuur. Dergelijke problemen zijn schering en inslag bij zowel de infrastructuur als de openbare diensten in het algemeen.

Leugen 1: Minder pensioen voor oudere werkloze is “klinkklare onzin” (Gwendolyn Rutten)

Gwendolyn Rutten beweerde op de nationale televisie dat er geen daling van de pensioenen voor werkloze 50-plussers komt. Een eerste voorstel om die pensioenen wel aan te pakken, werd volgens de regering van tafel geveegd na de grote verontwaardiging over deze maatregel. Het ‘compromis’ binnen de regering (tussen de harde en de heel harde lijn neoliberalen) beperkt zich tot uitstel.

Onder tussen worden werkloze 50-plussers met een volledige loopbaan wel degelijk gestraft als ze werkloos worden of met brugpensioen gaan. Het gaat om mensen die 45 jaar gewerkt hebben en inactief

worden. Zij verliezen tot 113 euro pensioen per maand. Dit blijkt uit cijfers van de Federale Pensioendienst.

Het ABVV merkt op: “De regering staarde zich enkel blind op hoeveel er bespaard zou kunnen worden: 38 miljoen in 2019.” Besparen op de kap van mensen die 45 jaar en meer hard gewerkt hebben dus. Daarbovenop wordt straks mogelijk opnieuw gediscussieerd over aanvallen op pensioenen van oudere werklozen.

Cartoonist Lectr in De Standaard: “Als u persé zekerheid wil over uw later pensioen, dan zult u parlementair moeten worden.”

Leugen 2: “Meer koopkracht #Agreement” (Kris Peeters over het zomerakkoord)

De regering houdt ons voor dat gewone werkenden vooruitgaan. Het Duitse onderzoeksinstituut WSI komt echter met andere cijfers. De reële lonen in België zijn sinds 2009 met 2,6% gedaald. Vorig jaar was er een daling met 0,3% terwijl er in Europa gemiddeld een stijging met 0,4% was.

De nominale stijging van de lonen is

lager dan de inflatie. De Standaard merkte op: “Dat heeft te maken met pogingen van de verschillende regeringen om de competitiviteit van de Belgische economie te herstellen. Dit via loonmatiging én ingrepen in de indexkoppeling.” Het maakt dat de voorheen vaak aangehaalde ‘loonkostenhandicap’ weg is.

Nieuwe attractie in Walibi:

D

e familiedag van de liberale MR in pretpark Walibi werd gekenmerkt door een grote blijdschap. De kopstukken van de partij klopten zichzelf op de borst omdat ze nu ook in de Waalse regering getreden zijn en ze hadden het over het “uitzonderlijke beheer van de federale regering” (1). De partij van premier Michel had het over een “evenwichtig” zomerakkoord. Ondertussen gingen de liberale kopstukken op de foto met een mascotte aan wie de werking van een flexi-job aan amper 10 euro per uur niet meer moet uitgelegd worden… De optimistische sfeer werd enkel doorbroken toen Charles Michel waarschuwde voor een groot gevaar. “In verschillende landen, ook in België, maken we een terugkeer van het communisme mee, dat de individuele vrijheden vernietigt en altijd heeft geleid tot meer armoede en sociale achteruitgang.”

door

Clément (Luik)

‘Economische lente’ is erg relatief

Het optimisme van Michel en co is voornamelijk gebaseerd op de betere economische indicatoren. Daaruit trekken ze de conclusie dat drie jaar van harde aanvallen vruchten opleveren. Dit moet echter sterk genuanceerd worden. De door het Federaal Planbureau aangekondigde groei van 1,7% in 2017 en 2018 ligt onder het gemiddelde voor de eurozone en de EU (2% en 1,8%). (2) Tot voor kort lag de Belgische groei doorgaans boven het Europese gemiddelde.

Het beleid van deze regering maakt dat de conjuncturele groei enkel het patronaat en de grote aandeelhouders ten goede komt. Voor de werkenden zijn er zelfs geen kruimels. In 2016 verdeelden de bedrijven van de Bel20 16,8 miljard euro aan dividenden, tegenover 14,2 miljard in 2015: een stijging met 18,3% (3). In dezelfde periode ging het aandeel van de lonen in BBP met 0,9% achteruit (4). De dalende vennootschapsbelasting aan de ene kant, uitbreiding van interim en flexi-jobs aan de andere. Samen met de aanval op de statutaire tewerkstelling in de publieke sector maakt dit dat er helemaal niets evenwichtig is aan het zomerakkoord.

Het Thatcheriaanse liberalisme van

Michel geeft een kleine minderheid meer vrijheid om de door ons gecreëerde waarde naar zich toe te trekken ten koste van het inkomen voor de werkenden en hun gezinnen. Het ABVV onderzocht de cijfers van de RVA en kwam tot de conclusie dat er onder de regering-Michel geen 135.000 jobs bijkwamen, zoals beweerd door de regering. Het ging om 90.000 jobs waarvan amper 19.200 voltijdse! De werkloosheidsgraad zou in 2018 opnieuw licht stijgen. (5) Bij een nieuwe crisis of recessie zullen de onzekere en onvaste jobs sneller verdwijnen. Het afbreken van de solidariteitsstelsels zet bovendien de deur open voor een nooit geziene sociale achteruitgang.

De regering is niet sterk

De MR stelt zich graag voor als “sterk en rustig.” Die sterkte is relatief: de regering is maar zo sterk als de oppositie zwak is. Eind 2014 ging een enorme kans verloren toen het opbouwend actieplan tegen wat toen nog een ‘kamikazecoalitie’ genoemd werd de regering effectief deed wankelen zonder door te zetten. De gevaarlijke illusie dat er na een harde rechtse regering wel een centrumlinkse moet volgen, werd doorprikt door het manoeuver van CDH dat toenadering zocht tot

belgië

www.socialisme.be oktober 2017

van Michel I Leugen 3: “Focus op groei, jobs & vooruitgang” (Alexander De Croo)

Welke jobs? Het aandeel van voltijdse contracten bij nieuwe aanwervingen is in 2015 voor het eerst onder de 50% gezakt. Deeltijdse contracten zijn goed voor 30% en kortlopende onregelmatige contracten voor 20%. Daarvan bestaat ruim de helft uit dagcontracten.

De vooruitgang waar De Croo het over heeft is dus een terugkeer van de dagloners. In totaal waren er in 2015 overigens nog steeds minder aanwervingen dan in 2008, vlak voor de crisis.

Nieuwe Waalse regering: nieuwe besparingsmachine

Leugen 4: de rijken dragen ook bij

De illusie van evenwicht in de besparingen is geen realiteit. De ‘Kaaimantaks’ heeft niet de beoogde 460 maar slechts 100 miljoen euro opgeleverd. De effectentaks uit het zomerakkoord is de nieuwste kaas met gaten die zo groot zijn dat er geen kaas overblijft. “Hoe de effectentaks vermijden?” titelde Trends, “Doorgelicht: de ontsnappingsroutes voor de effectentaks,” was de titel van het dossier in de Tijd.

Het beleid van deze regering: de werkenden en uitkeringstrekkers verliezen, de rijksten gaan erop

3

De effectentaks uit het zomerakkoord is de nieuwste kaas met gaten die zo groot zijn dat er geen kaas overblijft. vooruit. Om deze brutaliteit te verbergen, wordt een leugenpaleis opgezet. Maar zoals het spreekwoord zegt: “Al is de leugen nog zo snel, de waarheid achterhaalt hem wel.”

Olivier Chastel (MR) en Benoit Lutgen (CDH)

B

enoit Lutgen (CDH) greep met zijn ‘oproep van 19 juni’ wat hem een uitstekende kans leek: hij trok de stekker uit de regionale coalities met de PS. Enkel voor de Waalse regering kwam er ondertussen een nieuwe meerderheid van CDH en MR. Dit is een nieuwe besparingsmachine. door

Alain

de metaal, glassector, banken, … De nieuwe Waalse regering komt als antwoord niet verWallonië kender dan dezelfde de jarenlang een oude recepten die periode van reook onder de volatieve politierige regering niet We moeten ons geen ke stabiliteit met werk ten. “Het twee partijen – illusies maken: om de Ma rsh all- pla n de PS en de MR besparingsmachine zal versterkt wor– die een centrale den in bepaalde rol speelden. Het te stoppen, moeten belangrijke secproces van poli- we op onze eigen toren, zoals de tieke fragmentadig itali ser ing, tie in Vlaanderen krachten rekenen om waarbij zoveel met het einde van het beleid te stoppen mogelijk KMO’s d e C V P- s t a a t in het plan bedoor sociaal verzet. begi nt nu ook trokken worden.”

Wallonië te beHet ‘toekomstreiken. (zie grafiek onderaan) cont ract voor Wallonië’ en het De kwestie van mandaten en toplo- ‘Marshall-plan’ zijn de afgelopen tien nen op zich volstaat niet als verkla- jaar al uitgetest en ze hebben de funring hiervoor. Naast Samusocial wa- damentele problemen van de Waalse ren er tal van andere schandalen met economie niet opgelost. Ondertussen raden van bestuur waarin ook MR- moeten de massa’s opdraaien voor het vertegenwoordigers zitten. Er wa- falende beleid. Bij het ter perse gaan ren ook de specifieke affaires zoals van deze krant was de uitkomst van Kazachgate en nu ook Azerigate die het begrotingsconclaaf nog niet beaangeven dat de PS geen monopolie kend, maar de toon is wel duidelijk: op corruptie heeft. Voor CDH ging er wordt overal op bespaard (RTBF, het om een bocht naar rechts waarbij 21 september). Er wordt geknipt in de de partij zich opmaakt voor deelname publieke uitgaven om de cadeaus aan aan een eventuele regering-Michel 2. de bedrijven te betalen. Om het verzet tegen de sociale afbraak te breken, wil Neoliberaal economisch de Waalse regering onder meer minibeleid wordt uitgediept male dienstverlening bij het busbedrijf TEC invoeren.

De nieuwe Waalse regering kwam met een regeringsverklaring die deels Toegenomen polarisering correct is: “De industrie is het hart Er is een polarisering van het politievan de economie. Wallonië moet zijn industriële politiek dus versterken om ke landschap. Terwijl Charles Michel meerwaarde en meer jobs te creëren. het spook van het communisme terug Een industrialisatiepolitiek die jobs opdiept (zie artikel hiernaast), pleit het oplevert, moet gezien worden in een Waalse ABVV voor een progressieve bredere context die rekening houdt meerderheid van PS, PTB en Ecolo. met het volledige ecosysteem waar- Bij CDH voelen vertegenwoordigers in bedrijven actief zijn: onderzoek en van de christelijke arbeidersbeweging ontwikkeling, diverse steunmaatre- zich niet op hun gemak met de bocht gelen voor bedrijven (financiering, naar rechts.

We moeten ons geen illusies maken: groei, internationalisering).”

Er wordt niet bij vermeld dat geen om de besparingsmachine te stoppen, enkel bedrijf de productiecapaciteit moeten we op onze eigen krachten zal verhogen indien er geen afname rekenen doorheen sociaal verzet. De is (publieke en private consumptie). mobilisatie zal versterkt worden inEr wordt ook niet vermeld dat de te- dien een politiek alternatief dat vergenstellingen van het kapitalisme trekt van de noden van de bevolking aan de basis van de crisis liggen. Er als een reële uitkomst van strijd wordt gingen duizenden jobs verloren in gezien.

Het begin van het einde van de stabiliteit in Wallonië

Foto: Jean-Marie Versyp

het spook van het communisme MR in een poging om nieuwe regionale regeringen te vormen.

De MR vond dan wel een nieuwe bondgenoot, maar deze verloor meteen fors in de peilingen. Zelf haalt de MR in de peilingen stelselmatig 4% minder dan het resultaat in 2014. MR-voorzitter Olivier Chastel is niet gerust op de polarisatie van het politieke landschap langs Franstalige kant. Hij haalde uit naar “de belegerde linkerzijde die naar extremen overhelt en de lange sociaaldemocratische geschiedenis vergeet.”

De roep naar een alternatief leidt tot goede peilingen voor de PTB. Dit leidt tot zenuwachtigheid bij de regering. De regering weet dat het niet aan redenen ontbreekt om het passieve ongenoegen om te zetten in actieve mobilisatie. Een inclusieve strijdbeweging zou de beste manier zijn om de progressieve eisen te bediscussiëren maar ook de wijze

waarop we deze kunnen afdwingen.

Het zou bovendien de impact van de rechtse propaganda ondermijnen.

De staking van 10 oktober kan een eerste stap zijn om te breken met het fatalisme. Het is belangrijk dat we er een succes van maken.

De PTB kan als grootste linkse kracht in Wallonië een belangrijke rol spelen. De dynamiek van nieuwe linkse formaties doorheen Europa toont het belang van massameetings als instrument van discussie, uitwisseling en engagement. Een soort ‘operatie waarheid’ (waarmee de leugens van de regering doorprikt worden en offensief alternatieven worden gepopulariseerd) op basis van deze methode zou een groot effect kunnen hebben, niet alleen om de sociale strijd een nieuwe adem te geven, maar ook om duidelijk te maken welk model van samenleving we tegenover het kapitalisme plaatsen. Op die manier zou het

voor rechts moeilijker worden om het ‘communisme’ op te diepen als vogelverschrikker om de discussie over een strijdbaar socialistisch alternatief onaantrekkelijk te maken.

1. http://www.lalibre.be/actu/ politique-belge/la-fragilite-du-cdh-affaiblit-le-mr-59b56f53cd703b659240eef7 2. L’Echo, 07/09/2017 3. https://www.revuepolitique.be/ le-bel-20-distribue-plus-de-dividendes-quil-ne-realise-de-benefices/ 4. http://ec.europa.eu/eurostat/ tgm/refreshTableAction.do?tab=table&plugin=1&pcode=tec00013&language=fr 5. http://www.lecho.be/economie-politique/belgique-economie/Sept-raisons-de-se-rejouirpour-Charles-Michel/9930013

Het einde van de politieke stabiliteit in Wallonië

verkiezingen verkiezingen peiling RTBF 2009 2014 september 2017 PS 32,8 30,9 20,7 MR 23,4 26,7 21,4 CDH 16,1 15,2 8,7 ECOLO 18,5 8,6 12,7 Totaal

90,8

81,4

63,5

Bron: http://elections2014.belgium.be/fr/wal/results/results_graph_ WLR00000.html en RTBF info du 08/09/17

4

sociaal

I

n de volledige publieke sector groeit het ongenoegen.

Jaren van te weinig middelen en besparingen leiden tot tekorten en bijhorende frustratie bij gebruikers en personeel. Redenen om op 10 oktober deel te nemen aan de actiedag van de publieke sector zijn er genoeg. Wie is beter geplaatst om dit uit te leggen dan enkele stakers zelf?

de

Linkse Socialist

10 oktober – stakers Een postman:

Een leerkracht: Met 36 in één klas Bij het ter perse gaan van deze krant was er langs Nederlandstalige kant geen stakingsoproep in het onderwijs. Maar ook daar loopt het ongenoegen op.

“Er worden al dertig jaar continu te weinig middelen voorzien voor onderwijs terwijl ons steeds verteld wordt dat we in een kenniseconomie leven en onderwijs dus steeds belangrijker wordt. Als de minister vandaag zegt dat er extra middelen zouden zijn bijgekomen, is dat een leugen. Eigenlijk werd er enkel met middelen geschoven om ze ‘efficiënter’ in te zetten. In het buitengewoon onderwijs worden erg veel middelen weggenomen omwille van het befaamde M-decreet (zie hieronder), maar die middelen volstaan niet om deze leerlingen in het regulier onderwijs voldoende te begeleiden. De expertise, ervaring en infrastructuur die daarvoor nodig zijn, ontbreken.

“Ondertussen wordt het tekort aan middelen steeds acuter en ondervinden leerkrachten en leerlingen de gevolgen ervan aan den lijve. Op onze school bestaat een gemiddelde klas uit 25 of meer leerlingen met uitzonderlijke uitschieters tot 36 leerlingen. Ik heb tijdens de eerste

schoolweek al leerlingen langs de muren van het lokaal en zelfs op de vensterbank moeten zetten. Vandaag is dat nog uitzonderlijk, maar het is eigenlijk hallucinant dat dit mogelijk is. Tegelijkertijd kamperen ouders aan de schoolpoorten om een plaatsje te veroveren voor hun kind… om dan met 36 leerlingen in de klas te zitten.

“1 op de 5 jonge leerkrachten houdt het binnen de eerste 5 jaar voor bekeken. Ook dat is een rechtstreeks gevolg van het schrijnend tekort aan middelen. Als beginnende leerkracht word je sowieso al met een enorme werklast geconfronteerd. Lesvoorbereidingen maken, je inwerken in een nieuwe school, het eerste contact met leerlingen en collega’s, … Maar als je dan stelselmatig ervaart wat er allemaal nog meer van leerkrachten verwacht wordt, is het logisch dat velen de moed laten zakken. Als leerkracht word je niet alleen geacht geschoolde arbeidskrachten af te leveren, maar ook in te staan voor socio-emotionele zorg, het aanpakken van discriminatie, en nu ook nog het opsporen en tegengaan van radicalisering onder jongeren.”

Het grootste probleem zit bij de werkdruk en de arbeidsomstandigheden “We moeten nog afwachten wat de staking bij Bpost zal geven. Maar veel mensen zijn gedemotiveerd door de vele veranderingen bij ons. Het maakt dat er wel wat collega’s zullen meedoen. Het grootste probleem zit bij de werkdruk en de arbeidsomstandigheden. In oktober beginnen we om 1u te werken tot 8u36. Ons sociaal leven zal hier nog meer onder lijden. Op onze werkvloer is er ook veel kritiek op de graaipolitiek van sommige beleidvoerders.”

Een ambtenaar bij de FOD Financiën: Niet enkel de ambtenaren worden getroffen, de volledige bevolking verliest bij een afbraak van de openbare diensten “Bij FOD Financiën gaat het al langer slecht en het wordt nog erger. We gingen van ongeveer 32.000 personeelsleden naar 22.500 vandaag. Op 11 jaar tijd betekent dit bijna 30% minder. Dit leidt tot een hogere werkdruk en een slechtere kwaliteit van de dienst. Met deze regering wordt het steeds erger, niet alleen bij Financiën. Bij alle federale overheidsdiensten is er sinds het aantreden van deze regering een daling van het effectief met 10%.

“De regering heeft aangekondigd dat contractuele tewerkstelling de norm moet worden in plaats van statutairen. Bij de federale overheidsdiensten zijn 80% van de ambtenaren statutair en 20% contractueel. De regering wil dit opvoeren tot 50-50, aldus MR-kamerlid Gautier Calomne (La Libre, 19 september).

Hij wil nog verder gaan door interimarbeid toe te laten.

“Omdat het over veel mensen gaat, wil de regering stapsgewijs tewerk gaan. Maar het doel

is duidelijk: het statuut afschaffen en al het personeel in de openbare diensten als contractuelen laten werken. Daarmee moet de werkdruk verder opgevoerd worden, moet ontslag makkelijker worden en is het eenvoudiger om bepaalde diensten te privatiseren. Het zijn dus niet enkel de ambtenaren die getroffen worden, maar de volledige bevolking verliest bij een afbraak van de openbare diensten.

“Sommige collega’s denken dat het hen niet aanbelangt omdat ze al benoemd zijn. In andere landen zagen we nochtans hoe het statuut van ambtenaren van de ene op de andere dag werd afgeschaft. Dat was bijvoorbeeld in Zwitserland het geval in 2002. In de VS wordt de behandeling van belastingachterstallen uitbesteed aan private bedrijven. De regering zal niet stoppen met de huidige maatregelen. De privatisering is overigens al bezig, de sluiting van de Koninklijke Munt van België (KMB) eind dit jaar is er het laatste voorbeeld van.”

Karim Brikci, delegee ACOD Brugmann: Wij gebruiken 10 oktober om een campagne van langere duur op te starten. We beperken ons niet tot het verdedigen van sociale verworvenheden, we komen ook op voor nieuwe rechten ‘‘De situatie in de lokale besturen en de openbare diensten is rampzalig. Het personeel wordt constant onder druk gezet. De directies voeren al jarenlang een strak beheer op basis van budgettaire beperkingen. Het leidt tot meer werkdruk die nu al onhoudbaar is, maar morgen nog erger kan worden als we er niet tegenin gaan.

“Er zijn heel wat aanvallen op de pensioenen, tijdskrediet, … De aanval op de pensioenen is momenteel de hardste. De regering wil het pensioenstelsel van de publieke sector breken. Traditioneel waren de lonen in de publieke sector altijd lager dan die in de privé, maar daar stond dan weer een aantrekkelijker pensioen tegenover. Met de aanval die nu voorligt, zullen we langer moeten werken tegen een lager loon en een lager pensioen.

“De woede is zeker groot onder de collega’s en dit op alle diensten. Er zijn veel redenen om te staken. Onder veel collega’s is er geen discussie over het ‘waarom’ van de staking. De vraag die wel gesteld wordt, is hoe we al die woede kunnen omvormen tot een beweging. Bij de delegees van de lokale administraties in Brussel is er een duidelijke stakingsoproep. Jammer genoeg is het

tot ACOD beperkt. Dat is spijtig omdat het de beweging verzwakt.

“Sinds de aankondiging van 10 oktober vertellen alle gevestigde media ons dat de staking niets zal uithalen. De regeringspropaganda heeft een zeker effect op de militanten, zeker als de verdediging van het personeel niet of weinig aan bod komt. Dat is een van de problemen: we nemen onvoldoende de tijd om geduldig uit te leggen.

“Het is jammer dat het ordewoord voor de staking niet vooraf met het personeel werd bediscussieerd. De vakbonden zouden een echte informatiecampagne kunnen voeren. We hebben de middelen hiervoor. Vreemd genoeg was de vakbondsleiding nu totaal onvoorbereid op de aanvallen in de media. Nochtans konden die in de huidige context toch gemakkelijk voorspeld worden? We zullen wellicht een prijs betalen voor die fout. Om te informeren, sensibiliseren en mobiliseren moet tijd uitgetrokken worden.

Het is de taak van een vakbond om ook geduldig te bouwen.

“Bij gebrek aan algemeen materiaal hebben we een pamflet voor onze sector gemaakt en ver-

deeld. Op 10 oktober zullen we waar mogelijk stakersposten opzetten. Wij zullen 10 oktober gebruiken om een campagne van langere duur op te starten. We willen ons niet beperken tot het verdedigen van sociale verworvenheden, we komen ook op voor nieuwe rechten. In de gezondheidszorg hebben we eisen voor meer loon en meer collega’s om degelijke zorg aan te bieden.

Op 10 oktober willen we die eisen populariseren als start van een echte campagne. We hielden in september een bijeenkomst van alle delegees uit de gezondheidszorg in Brussel. De offensieve campagne werd daar bediscussieerd en er was een groot enthousiasme voor een dergelijk type van strijdbare campagne die stelselmatig wordt opgebouwd.

“Ondanks de beperkingen rond de staking van 10 oktober willen we er alles aan doen om die dag aan te grijpen om de mobilisatie terug op gang te trekken en te bouwen aan een krachtsverhouding, ook op ons niveau. De wil om te strijden voor andere openbare diensten is er. We zullen dat proberen te organiseren en te onderbouwen met offensieve eisen.”

Foto: PPICS

Sociaal

www.socialisme.be oktober 2017

5

s aan het woord Een buschauffeur: De jarenlange besparingen beginnen echt door te wegen “De jarenlange besparingen beginnen echt door te wegen. Het enige wat telt, is de kostprijs en de zogenaamde efficiëntie. Het personeel staat op een gedeelde laatste plaats samen met de reizigers. De hele structuur van De Lijn wordt omgegooid met het oog op de liberalisering en privatisering van verschillende onderdelen. Daar wordt dan ook meteen bij verteld dat we concurrentieel zullen moeten zijn en dus moeten inleveren. En daarnaast zijn er nog de steeds verdergaande aanvallen op onze sociale zekerheid, die ervoor zorgen dat er bij heel wat collega’s geen perspectief meer is.

“De vierdaagse staking begin juli zit nog vers in het geheugen, de oorzaken ervan zijn niet weg. De frustratie bij heel wat collega’s rond de vierkant draaiende organisatie, hoge werkdruk, slecht materiaal, ... is er nog steeds. Een groot deel zal zeker deelnemen aan de staking, maar veel enthousiasme rond de staking is er niet. Er is voorlopig geen

Een delegee bij het OCMW van Luik:

Een spoorman: Het spoor kan bijdragen aan een oplossing voor het mobiliteits- en milieuprobleem “Bij het spoor loopt de frustratie al langer steeds hoger op door de zware besparingen op de werkingsmiddelen van zowel NMBS als Infrabel. Dit leidt tot ongenoegen bij de personeelsleden die graag een kwaliteitsvolle, stipte en veilige dienstverlening willen aanbieden. De reizigers zijn de defecte, laattijdige en afgeschafte treinen beu. Ook gaat de communicatie er steeds verder op achteruit. Dit komt ook doordat er bespaard wordt op personeel. Er zijn steeds minder werknemers bij de spoorwegen die meer reizigers moeten vervoeren.

Vaste contracten bij steeds meer personeelscategorieën worden vervangen door tijdelijke contracten waardoor er ook veel knowhow verdwijnt doordat contractuelen vaak voor beter betaalde jobs solliciteren in de privé.

“Daarenboven zijn er allerhande besparingspesterijen op kap van het personeel zoals het inperken van het systeem flex voor de werkplaatsen, het afschaffen van het inbrengen van tijdvertragingen als arbeidstijd bij laattijdige aankomst, het inboeten op twee feestdagen, het optrekken van de pensioenleeftijd en omlaaghalen van het pensioenbedrag, het opvoeren van de flexibiliteit en werkdruk, ...

“Er zijn redenen genoeg waarom het personeel kwaad

perspectief over hoe de strijd gevoerd zal worden en hoe we tot een overwinning kunnen komen. In combinatie met een gebrek aan gemeenschappelijk vakbondsfront, zorgt dit ervoor dat er getwijfeld wordt of deze staking een verschil zal maken.

“Na de vorige vierdaagse staking, heerst er wat het gevoel dat er vooral voor in plaats van door ons beslist wordt wanneer we staken en/of een akkoord sluiten. Er is nood aan een deftig uitgewerkt en opbouwend actieplan en een brede campagne naar collega’s en gebruikers over de sectoren heen.

Cruciaal hierbij zal zijn dat we dit zoveel mogelijk via personeelsvergaderingen en intersectorale militantenvergaderingen organiseren. Niet enkel vergaderingen om te luisteren, maar waar collega’s en militanten zelf kunnen beslissen of en hoe we verder gaan met de acties.

“Daarnaast zal er een degelijk eisenprogramma naar voor moeten worden gebracht, met ook specifieke eisen per sector.”

is op de beleidsmakers. Het spoor zou kunnen bijdragen aan een oplossing voor het mobiliteits- en milieuprobleem maar dit wordt kortzichtig als mogelijkheid opzij geschoven.

“Om de staking voor te bereiden, zijn er verschillende personeelsvergaderingen en er worden pamfletten verspreid. Er zijn extra militantenraden en meetings. Er is steeds meer discussie op het werk onder collega’s. Normaal zullen er op de stakingsdag zelf piketten komen voor een aantal belangrijke stations.

Waarschijnlijk zullen er nog treinen rijden, maar het treinverkeer zal redelijk in de war zijn.

“De vakbonden zouden meer naar de voorstellen van de basis moeten luisteren en samen met het personeel een actieplan uitstippelen, maar ook de strategieën analyseren om te leren uit fouten en methodes te zoeken om bredere steun te vinden. Er moet ook een doorgedreven campagne gevoerd worden naar de bevolking toe over het nut van de openbare diensten en het openbaar vervoer. Verder zouden de vakbonden ook meer intersectorele bijeenkomsten moeten organiseren zodat het begrip en de solidariteit onderling groeien.”

Er wordt steeds meer gevraagd om te controleren in plaats van mensen te helpen “Het is geen geheim dat het bij het OCMW in Luik langs alle kanten kraakt. De toename van de werkdruk is nog erger geworden sinds schoolverlaters die van de werkloosheid uitgesloten werden bij ons terecht kwamen. Het komt terug in alle openbare diensten: we moeten veel meer doen met minder: meer en complexere dossiers opvolgen, meer procedures, … en dit met minder personeel omdat wie vertrekt niet altijd volledig vervangen wordt. Bovendien laat de infrastructuur te wensen over. Soms is er zelfs geen bureau voor de collega’s van het onthaal.

“Tegelijk wordt de algemene oriëntatie van onze taakomschrijving aangepast: er wordt steeds meer gevraagd om te controleren in plaats van mensen te helpen. Dit gebeurt tegen de achtergrond van toenemende armoede en bijhorende sociale problemen. De vraag naar bijstand neemt toe, maar onze middelen nemen af.

“Het zorgt voor ontmoediging bij collega’s. Er zijn meer gevallen van burn-out. Als de regering dan nog eens de openbare diensten aanpakt, valt dit slecht bij het personeel. Het wordt ervaren als een expliciet misprijzen.”

Een treinbegeleidster: FOTO: Bij een staking van het OCMW in Luik in juni 2016 was er op het piket een infostand met pamfletten van verschillende vakbonden en politieke organisaties die het piket bezochten. Er waren informatieborden die de huidige situatie uitleggen en de impact van de besparingen.

Het personeel maakte spandoeken en kleine affiches over verschillende thema’s. Een delegee zei ons toen: “We willen zoveel mogelijk informatie bieden, pamfletten beschikbaar maken, … zodat we niet alleen vakbondsmilitanten kunnen bereiken maar ook wie niet regelmatig deelneemt aan vakbondsactiviteiten of betogingen. Als iemand zelf niet geïnformeerd raakt, moeten we ervoor zorgen dat de informatie tot bij die persoon raakt.”

Roeste rammelbakken, gesloten loketten, defecte ticketautomaten, vertragingen voor de reiziger, terwijl wij langer en flexibeler werken met minder personeel “Personeel en reizigers worden dagelijks gegijzeld door de jarenlange afbraakpolitiek bij het spoor. Roeste rammelbakken, gesloten loketten, defecte ticketautomaten, vertragingen voor de reiziger, … terwijl wij langer, flexibeler en sneller moeten werken met minder personeel. Het zomerakkoord is de druppel die nog maar eens de overvolle emmer doet overlopen. Interim-arbeid mogelijk maken en het stopzetten van statutaire aanwervingen is een frontale aanval op de veiligheid, een poging om verdeeldheid te creëren onder het personeel en straks nog harder te besparen. Langer werken, voor minder geld? Nadat er ‘methoeveelnulletjes’ euro verspild is aan een mislukte nieuwe vertrekprocedure. Op een moment dat er bijna meer directie is dan personeel. Wij pikken dit niet meer! Dat wéét de regering.

Ze kan dan ook niet wachten om ons het zwijgen op te leggen met de minimale dienstverlening. Maar zwijgen staat niet in het woordenboek van mijn depot.

“Het merendeel van de collega’s is het erover eens dat we af moeten van deze regering én dat het altijd dezelfden zijn die moeten inleveren. Maar er zijn ook heel veel vragen. Hoe kunnen we onze specifieke eisen koppelen aan het grotere verhaal? Zal een 24u-staking genoeg zijn? Wat na 10 oktober? Hoe kunnen we reizigers informeren over onze inzet? We hebben tijd en ruimte nodig om aan deze vragen en frustraties gehoor te geven. Het personeel bijeenbrengen, ingaan op de verschillende dossiers en samen nadenken over het vervolg van de acties: dat zijn enkele noodzakelijke uitdagingen waar we voor staan om tot een overwinning te komen. Een overwinning die zorgt voor meer middelen die beantwoorden aan zowel de noden op de werkvloer als die van de reizigers.”

6

antifacisme

de

Linkse Socialist

25 jaar geleden. 40.000 op Europese betoging tegen racisme en fascisme

24

oktober 1992. Jongeren uit heel Europa stroomden samen in Brussel om te betogen tegen racisme en fascisme.

Vooraan in de betoging van Youth Against Racism in Europe liepen duizenden Blokbusters. Een terugblik door Geert Cool.

Geweld in Rostock, opmars extreemrechts in West-Europa

Eind augustus 1992 vielen extreemrechtse militanten in het Oost-Duitse Rostock een appartement waar asielzoekers woonden aan met stenen en zelfgemaakte bom men.

De herinvoering van het kapitalisme betekende in OostEuropa dat een kleine minderheid rijk werd en een g r o t e meerderheid tot werkloosheid en ellende veroordeeld werd. Het was een vruchtbare voedingsbodem voor racisme en extreemrechts. In 1991 telde Duitsland 40.000 leden van neonazistische organisaties. Er waren in dat jaar 3 doden en 449 gewonden bij 1.300 gevallen van racistisch geweld.

Op hetzelfde ogenblik braken extreemrechtse partijen in West-Europa door. Het Front National in Frankrijk was de eerste. De partij van Jean-Marie Le Pen profiteerde in 1986 van de proportionele vertegenwoordiging die door Mitterand was ingevoerd om rechts te verdelen. De berekening van Mitterand keerde zich tegen hem: het FN won heel wat ontgoochelde PS-kiezers over en haalde 10%. Het enthousiasme voor de aanvankelijke hervormingen van de regering-Mitterand sloeg om in ontgoocheling toen deze al gauw terug ingetrokken werden en de Franse regering in de neoliberale pas ging lopen.

In België kende het Vlaams Blok in de gemeenteraadsverkiezingen van 1988 een eerste doorbraak met 18% van de stemmen in Antwerpen.

Op ‘zwarte zondag’, 24 november 1991, volgde een doorbraak in heel Vlaanderen met voor het eerst 10% en langs Franstalige kant haalden extreemrechtse groupuscules tot 5% in Luik. In Oostenrijk pleegde een extreemrechtse groep rond Haider in 1986 een machtsgreep in de FPÖ en werd begin jaren 1990 volop de racistische kaart getrokken. Zo probeerde de partij tevergeefs om 1 miljoen handtekeningen tegen vreemdelingen op te halen in 1992.

De val van de Berlijnse Muur versterkte het neoliberale offensief van de jaren 1980. Het leidde tot triomfalisme bij de kapitalisten: ‘we hebben

gewonnen, er is geen alternatief,’ luidde het credo. De sociaaldemocratie had er geen antwoord op en stapte mee in een beleid van besparingen voor de meerderheid van de bevolking om de winsten en de ‘concurrentieposit ie’ va n de r ijken te beschermen.

De arbeidersb e weg i n g zat in het d efe n s ief e n dit creëerde ruimte waar extreemrechts gebruik van kon maken.

Jongeren tegen racisme

Er kwam evenwel meteen protest.

Begin jaren 1990 waren duizenden jongeren en werkenden in Europa geschokt door het racistisch geweld en de extreemrechtse opmars in verkiezingen. Jongeren namen het voortouw.

Blokbuster werd in de zomer van 1991 opgezet door de marxisten die vandaag LSP vormen. Het bood jongeren de mogelijkheid om hun woede tegen racisme en fascisme te organiseren en de discussie over antwoorden te voeren. Na ‘zwarte zondag’ was er een uitbarsting van een antiracistische beweging: er waren scholieren- en studentenstakingen en tal van spontane betogingen tot in de kleinste steden.

Er waren al gauw een 50-tal comités van Blokbuster actief met een 2.000tal leden.

In verschillende andere Europese landen waren er gelijkaardige jongerenbewegingen tegen racisme en er werd beslist om samen te werken onder de naam ‘Jongeren tegen Racisme in Europa’ (Youth Against Racism in Europe, YRE). Het internationalisme van de nieuwe generatie jongeren werd geconcretiseerd in de internationale betoging tegen racisme op 24 oktober 1992.

Wij benadrukten de noodzaak van actieve mobilisatie om extreemrechts geen ruimte te geven en de verdediging van een sociaal programma dat antwoordt op de voedingsbodem van extreemrechts, samengevat in de slogan ‘jobs, geen racisme’. De jongerenbeweging werd op de arbeidersbeweging georiënteerd, zelfs indien arbeidersstrijd op dat ogenblik grotendeels beperkt

Rostock 1992. Neonazi’s steken huis waar asielzoekers wonen in brand. Dit leidde tot grote verontwaardiging. De internationale betoging van 24 oktober 1992 gaf daar mee uitdrukking aan.

was tot defensieve acties.

De marxisten hebben hun vertrouwen in de arbeidersbeweging nooit verloren. Een moeilijke periode na nederlagen en de druk van het neoliberale triomfalisme zouden onvermijdelijk gevolgd worden door nieuwe oplevingen van offensieve arbeidersstrijd.

Marxisten beperken zich evenmin tot het leveren van commentaar vanop de zijlijn: ze doen er alles aan om strijd vooruit te helpen. De dynamiek van de jongerenbeweging tegen racisme begin jaren 1990 werkte aanstekelijk voor de meest vooruitkijkende delen van de arbeidersbeweging. De beweging tegen racisme versterken door ze te organiseren en te richten op een politiek alternatief, was dan ook een belangrijke uitdaging. Met stoutmoedige initiatieven zoals Blokbuster, YRE en de internationale betoging van 24 oktober 1992 werd de toon gezet.

40.000 betogers

De betoging van 24 oktober 1992 bracht jongeren en werkenden uit heel Europa samen. Er waren sterke delegaties uit onder meer Duitsland, met een 300-tal jongeren uit Rostock, maar ook Groot-Brittannië, Nederland, Zweden, Ierland, Frankrijk, … Een goed georganiseerde eigen ordedienst, die ook de Britse betogingen tegen de Poll Tax had begeleid, maakte provocaties onmogelijk. Dit was geen overbodige luxe: de vorige grote jongerenbetogingen in ons land, de Jongerenmarsen voor Werk van 1982 en 1984, eindigden helaas in rellen waarop de vakbondsleiding besloot om geen jongerenmarsen meer te organiseren.

Maar liefst 40.000 betogers trokken in een vreedzame en strijdbare betoging door de straten van Brussel. Er werd afgesloten met een concert tegen racisme in Vorst Nationaal. Op de betoging werden 100 nieuwe Blokbusterleden gemaakt. De betoging was voorpaginanieuws in acht kranten en een hoofditem op alle televisiejournaals. Maandblad De Militant merkte op: “Toch had de betoging nog groter kunnen zijn indien de nationale vakbondsleiding en de SP hun kop niet in het zand gestoken hadden en mee gemobiliseerd hadden.”

De betoging zelf was bijzonder strijdbaar. “Doorheen de betoging en het concert liep als een rode draad de vaststelling dat de strijd tegen racisme verbonden is met de strijd tegen het verziekte kapitalistische systeem en voor een rechtvaardig socialistisch alternatief.”

gratiecrisis, de terroristische aanslagen in Europa en het islamofoob discours van gevestigde politici en overheden, Het geweld in Charlottesville (VS) drukt het antiracistisch protest in het en de toename van haatmisdrijven defensief in vergelijking met begin jasinds de verkiezing van Trump geven ren 1990.

Toch zijn we niet pessimistisch. Een aan dat het gevaar van racisme en extreemrechts niet geweken zijn. Ook in belangrijk verschil met 25 jaar geleEuropa is dit zo: Marine Le Pen, Geert den is dat het neoliberale triomfalisme sinds de Grote Recessie in 2007-08 onWilders, ... scoren in verkiezingen.

In ons verzet hiertegen moeten we een dermijnd is. Offensieve strijdbewegincorrecte inschatting van deze fenome- gen staan terug op de agenda en nieuwe nen maken. Wij hebben nooit gezegd linkse formaties kunnen op een breed dat het fascisme opnieuw voor de deur enthousiasme rekenen. Bovendien is er stond. Het klassieke fascisme was een een grotere openheid voor het socialismassabeweging die in staat was om de tisch alternatief dat we ook 25 jaar gelearbeidersbeweging te breken. Vandaag den al naar voor schoven als alternatief is dat niet aan de orde: extreemrecht- op de extreemrechtse wanhoop. se krachten slaIn ‘De Militant’ gen er regelmatig van oktober 1992 in om een groschreven we: “De te passieve steun harde kern van te krijgen in verneonazi’s zal niet kiezingen, maar Wij benadrukten verdwijnen , in er is geen breed de noodzaak van laatste instantie gedragen actiezal het een strijd v e d e e l n a m e . actieve mobilisatie om zijn om een einde te maken aan Om die passie- extreemrechts geen ve steun te conde werkloosheid solideren moeten ruimte te geven en de en de sociale crizelfs neofascisti- verdediging van een sociaal sis van het kapitasche partijen zich lisme. Een strijd programma dat antwoordt op populisme bevoor een sociaop de voedingsbodem roepen. listische maatPartijen als het van extreemrechts, schappij die de FN of het Vlaams nazi’s zal vernietigen.” We stelden Belang zijn er de samengevat in de slogan dat de werkenden afgelopen 25 jaar ‘jobs, geen racisme’. zich opnieuw zoubovendien niet in geslaagd om hun militante kracht uit den manifesteren als de sterkste kracht te breiden, een nieuwer fenomeen als in de samenleving. De benadering die Wilders weigert buiten zichzelf ande- we 25 jaar geleden actief naar voor re partijleden in zijn PVV te aanvaar- brachten in de beweging tegen racisme, den. Tegen de achtergrond van een nog wordt vandaag meer dan ooit bevestigd.

Maar de terugkeer van offensievere groter geworden wantrouwen in de gevestigde instellingen en de traditionele strijd en hernieuwde interesse in sopartijen kunnen diverse extreemrechtse cialisme leiden niet automatisch tot formaties nochtans grotere scores neer- overwinningen. We moeten strijdbezetten bij verkiezingen, wat ook het ge- wegingen massaler maken, ook inzake vaar van machtsdeelname groter maakt. deelname, door dagelijkse bekommerDe afwezigheid van een voldoende nissen op te nemen. Sociale eisen voor sterk alternatief op de neoliberale po- werk, onderwijs, gezondheidszorg, litiek heeft er voor gezorgd dat geves- … voor iedereen zijn tevens het beste tigde politici steeds meer elementen antwoord op de verdeel-en-heerspolivan rechts populisme overnamen in tiek waar racisme een onderdeel van de hoop er populariteit mee te win- is. Deze eisen zullen we echter slechts nen, maar ook als onderdeel van een bekomen door een maatschappijveranverdeel-en-heerspolitiek. Maatregelen dering: de steeds grotere ongelijkheid die 25 jaar geleden enkel door ex- is eigen aan het kapitalisme en heeft treemrechts werden verdedigd, zijn verdeeldheid nodig. Een socialistische ondertussen door andere partijen uit- samenleving zal de hoop op een betere gevoerd. Theo Francken doet er zelfs toekomst voor de meerderheid van de bevolking realiseren en daarmee menog een schepje bovenop.

De combinatie van het niet onmiddel- teen ook de weg van de reactionaire lijk zien van een antwoord op de mi- wanhoop definitief afsluiten.

De strijd tegen racisme 25 jaar later

7

www.socialisme.be oktober 2017

50 jaar geleden. Che Guevara vermoord: symbool van strijd

V

ijftig jaar geleden, op 9 oktober 1967, werd de Argentijnse revolutionair Ernesto ‘Che’ Guevara vermoord. Hij is vooral bekend omwille van zijn rol in de Cubaanse Revolutie en blijft tot op vandaag één van de belangrijkste en meest inspirerende figuren in de geschiedenis van de revolutionaire linkerzijde. Zijn onverzettelijkheid en onwrikbaar geloof in de mogelijkheid en noodzaak van een socialistische omvorming van de maatschappij vormden ongetwijfeld zijn grootste politieke sterkte. De weg naar een socialistische samenleving was voor Che een discussiepunt waar hij zijn hele leven mee bezig was. De onduidelijkheid op dat vlak vormde wellicht zijn grootste politieke zwakte. Welke lessen kunnen we vandaag trekken uit zijn strijd? dossier door

Jarmo (Antwerpen)

schillende Latijns-Amerikaanse communistische partijen was echter diep Vijftig jaar na zijn dood blijft Che geschonden. Hij verweet hen conserGuevara de gemoederen beroeren. Niet vatief en orthodox te zijn.

De ervaringen in Guatemala hadden enkel in Latijns-Amerika, maar ook hier in Europa en elders in de wereld, eveneens een diepe impact op Che’s kom je zijn gezicht nog steeds tegen politieke ontwikkeling. Daar was een op allerhande betogingen en acties. populaire regering aan de macht gekoJongeren die voor het eerst met strijd men onder leiding van Jacobo Arbenz. in aanraking komen, dragen T-shirts Die voerde een aantal maatregelen door met zijn afbeelding erop. De Cubaanse die rechtstreeks ingingen tegen de beRevolutie waarin hij een rol van on- langen van het Amerikaans imperialisschatbare waarde speelde, is nog steeds me. Er was een beperkte landhervoreen inspirerende historische gebeurte- ming en zelfs een nationalisering van nis voor velen ter linkerzijde. Zijn ge- de United Fruit Company, één van de welddadige dood in Bolivia heeft van belangrijkste multinationals uit de VS hem een revolutionaire legende ge- in Latijns-Amerika.

Maar – net zoals in Chili 20 jaar lamaakt, zeker nu het kapitalisme zich opnieuw in een doodlopend straatje ter en in Venezuela vandaag – werd er bevindt en de roep naar een alterna- niet met het kapitalisme en het groottief op dit systeem wereldwijd steeds grondbezit gebroken. Dat gaf de reactie de tijd en de luider klinkt. mogelijkheid om Che G ueva r a zich te organisewerd een poliren en geduldig tiek activist nahaar moment af d at h ij t wee te wachten. Met rondreizen door Che Guevara was een s t e u n va n d e Latijns-Amerika CIA werd een h a d g e m a a k t . groot tegenstander van staatsgreep geDe armoede en die bureaucratische pleegd waarna uitzichtloosheid structuur. Na een bezoek alle hervorminwaarmee hij tijgen werden tedens die reizen achter het IJzeren Gordijn r uggedraaid. geconfronteerd schold hij de lokale Arbenz weigerwerd, maakten de aanvankelijk hem vatbaar voor bureaucraten daar uit zijn bevolking te revolutionair so- voor ‘paardenstront’. bewapenen tecialisme. Vanuit gen de reactie en zijn middenklasse-achtergrond en met een opleiding steunde onterecht op de loyauteit van geneeskunde achter de rug, had hij de legerleiding aan de democratische makkelijk een veel comfortabeler le- grondwet.

Die houding komt voort uit een viven kunnen leiden. Toch koos hij ervoor zijn achtergrond achter zich te sie die stelt dat de arbeidersklasse de laten en zijn leven volledig te wijden macht nog niet kan nemen als de beaan de strijd tegen kapitalisme en im- langrijkste burgerlijke hervormingen perialisme. Dat draagt ongetwijfeld bij nog niet doorgevoerd zijn. Eerst zou er dus een fase moeten komen waarin tot zijn legendarische status. de ‘progressieve’ burgerij de macht in Maatschappijverandering handen heeft, vooraleer er over socialisme gesproken kan worden. Deze theChe Guevara ging op zoek naar orie heeft in de geschiedenis al vaker manieren om de samenleving te ver- tot rampzalige gevolgen geleid, zeker anderen. Zijn vertrouwen in de ver- in een periode waarin het kapitalisme in verval is en nationale burgerijen niet in staat zijn ook maar de minste progressieve hervorming door te voeren.

Symbool van strijd

alternatief op het kapitalisme was en de boycot-politiek van de Verenigde Staten droegen daartoe bij. Het leidde ertoe dat er in Cuba wel een fundamentele breuk met het kapitalisme kwam en een geplande economie werd geïnstalleerd. Dat zorgde in sneltempo voor een enorme alfabetisering van het eiland, een sterk uitgebouwd openbaar gezondheidssysteem, grote investeringen in onderwijs en een stijging van de levensstandaard tot 75 jaar. Dat zijn verwezenlijkingen die enkel door een geplande economie tot stand gebracht kunnen worden.

Anderzijds was het bestuur van Cuba van bij het begin bureaucratisch georganiseerd, met weinig tot geen democratische rechten en al helemaal geen democratisch beheer van de economie en de samenleving. Dat heeft te maken met de manier waarop de revolutie is gevoerd; die elementen waren bij het begin van het revolutionair proces al aanwezig. In Cuba werd de macht niet door de georganiseerde arbeidersbeweging gegrepen, maar wel door een kleine groep guerilla-revolutionairen.

Onder andere door de agressieve reactie door de Cubaanse kapitalisten en het imperialisme en door het bestaan van de Sovjet-Unie, werd overgegaan tot socialistische maatregelen, maar het democratische aspect ontbrak. De regering werd samengesteld uit ministers die ex-guerillero’s waren. De werkende bevolking werd amper tot niet in het revolutionair proces betrokken, hoewel hun steun aan de revolutie een onmisbaar element was in het slagen van de revolutie.

Che Guevara was een groot tegenstander van die bureaucratische structuur. Na een bezoek achter het IJzeren Gordijn schold hij de lokale bureaucraten daar uit voor ‘paardenstront’. Het leidde ertoe dat hij zich afwendde van het Cubaanse regime en zijn revolutionaire activiteiten elders verderzette.

Dat deed hij onder meer in Congo en Bolivia, waar hij uiteindelijk door de CIA vermoord werd.

Bij zijn dood werd in Che Guevara’s rugzak een boek van Trotski gevonden. Dat is niet toevallig, kort na zijn bezoek aan de Sovjet-Unie en zijn teleurstelling in het bureaucratische karakter van de Cubaanse regering.

Wellicht was hij nog steeds op zoek naar manieren om zijn politieke ontwikkeling verder te verfijnen. Een goed begrip van het revolutionaire proces zou er ongetwijfeld toe geleid hebben dat hij had ingezien dat de arbeidersklasse de drijvende kracht achter socialistische revolutie is.

1917: de arbeidersklasse grijpt de macht

De arbeidersklasse heeft door haar economische positie en haar georganiseerd karakter de sleutel in handen om het kapitalisme omver te werpen.

Dat was in 1917 al aangetoond door de bolsjewistische revolutie.

In Rusland werd het revolutionaire proces wel door de georganiseerde arbeidersklasse gevoerd, met de bolsjewieken aan haar hoofd. De bolsjewistische partij begreep dit aspect uitstekend. De geplande economie die na 1917 in Rusland werd gevestigd,

had daardoor ook een ander karakter dan die in Cuba. Doorheen het proces hadden de arbeiders zich al georganiseerd in sovjets, democratische controle-organen die het beheer van de samenleving na de revolutie op zich namen. Dat zorgde ervoor dat er geen bureaucratische structuur was en de macht werd overgedragen aan de gehele werkende bevolking. Het was pas na de dood van Lenin dat een bureaucratische elite, ontstaan uit de geïsoleerde positie van de socialistische staat en de ontberingen die ermee gepaard gingen, ook in Rusland de macht uit handen van de arbeidersklasse kon nemen, onder leiding van Stalin.

50 jaar na de dood van Che Guevara en 100 jaar na de Russische Revolutie blijft dit één van de belangrijkste lessen die socialisten uit de geschiedenis moeten trekken. Een democratisch socialistische samenleving moet het werk zijn van de werkende bevolking zelf. In de huidige periode van een zieltogend kapitalisme en een herleving van interesse in socialistische ideeën, is dit een belangrijk aspect dat in elke discussie aanwezig moet zijn. Enkel zo zal de arbeidersklasse erin slagen het kapitalisme voor eens en voor altijd opzij te zetten, en een democratisch socialistische samenleving te installeren.

De Cubaanse Revolutie

Meer lezen? ‘Che Guevara: symbool van strijd’ door Tony Saunois telt 123 pagina’s en is verkrijgbaar voor 12 euro (verzendingskosten inbegrepen)

Het bracht Che Guevara ertoe om zich aan te sluiten bij de 26 Julibeweging van Fidel Castro. Dat was een militie die de gehate dictator Batista via guerrilla-oorlog van de macht wou verdrijven. Het was aanvankelijk een nationaal-burgerlijke groep, die landhervormingen wou doorvoeren en een dam wou opwerpen tegen de invloed van het Amerikaans imperialisme. Cuba was immers al lang een speeltuin van dat imperialisme geworden, met casino’s en bordelen die het straatbeeld domineerden terwijl de Cubaanse bevolking honger leed. Maar Che Guevara was wel al socialist. Hij speelde een levensbelangrijke rol in het verderzetten van de Cubaanse Revolutie de eerste jaren na de machtsovername. Ook het feit dat er met de Sovjet-Unie een reëel bestaand

Een vaste waarde op heel wat protestacties en betogingen: een vlag met de afbeelding van Che.

8

dossier

O

p 28 juli 1917, kort voor de Oktoberrevolutie, titelde het Belgische dagblad ‘Le Bruxellois’: “Russische revolutie: de dreigende vulkaan.” Op 10 september laatstleden omschreef premier Charles Michel een nieuwe vijand van ons land: “In verschillende landen, ook in België, maken we een terugkeer van het communisme mee, dat de individuele vrijheden vernietigt en altijd heeft geleid tot meer armoede en sociale achteruitgang.” Sociale achteruitgang: daar kent Charles Michel iets van. In het kapitalistische België leeft 15% onder de armoedegrens en 20% kent een armoederisico. De rechtse regering heeft de tendens niet gekeerd, integendeel. Honderd jaar na de Russische Revolutie kijken we terug op de verworvenheden en hoe die afgedwongen werden. dossier door

Julien (Brussel)

Na de opstand van oktober 1917 had de Sovjet-regering slechts 33 uur nodig om de basis voor het nieuwe regime naar voor te brengen. Als eerste maatregel deed het congres van Sovjets een oproep “aan de bevolking en de regeringen van alle oorlogvoerende naties” [betrokken in de Eerste Wereldoorlog] om te komen tot “een rechtvaardige democratische vrede.”

De tekst preciseerde dat deze vrede “onmiddellijke ingang” moest kennen “zonder annexaties en zonder herstelbetalingen.” Na drie jaar van oorlog waren 15 miljoen Russen van het platteland naar het front gestuurd en vielen er 1,8 miljoen militaire doden bovenop 1,5 miljoen burgerdoden.

Het tweede decreet ging over de “onmiddellijke afschaffing van grootgrondbezit zonder schadeloosstelling.” Het maakte een einde aan het Russische grootgrondbezit en ondersteunde de acties van landbouwers die sinds de zomer landbouwgrond bezetten die eigendom was van grote eigenaars zoals de monarchie of andere grootgrondbezitters. Voordien bezitten 30.000 eigenaars evenveel grond als 10 miljoen gezinnen samen.

Het derde decreet ging over arbeiderscontrole en maakte het mogelijk om de productie in handen te nemen zodat deze gericht werd op de sociale noden. Dit kwam bovenop de invoering van de 8-urenwerkdag. De volledige boekhouding en de stocks moesten overgedragen worden aan verkozen vertegenwoordigers van de arbeiders. Als gevolg van de nationalisatie van de sleutelsectoren van de economie kon de Hoge Raad voor de Nationale Economie de productie in 1918 nationaal beginnen plannen. Naast de grote bedrijven werden ook de banken genationaliseerd en samengevoegd in een overheidsbank. Per decreet werd bepaald dat “de belangen van de kleine spaarders volledig gegarandeerd worden.”

Rusland kende op dat ogenblik honderden nationale minderheden: van Finland tot Mongoolse volkeren in het Oosten naast Tataren, Esten of nog de Zurjenen. Deze minderheden hadden geleden onder het bewind van de Russische aristocratie, zeker de Aziatische volkeren werden hard onderdrukt.

De Sovjet-regering besloot onmiddellijk tot “de gelijkheid en soevereiniteit van alle volkeren in Rusland”, “het recht van de volkeren in Rusland om vrij over zichzelf te beschikken, met inbegrip van het recht op afscheiding en de vorming van een onafhankelijke staat.”

Toen de textielarbeidsters in Petrograd betoogden op 8 maart 1917 (23 februari volgens de Juliaanse kalender die toen in Rusland gehanteerd werd), beseften ze wellicht niet dat hun actie het startpunt zou zijn voor de grootste historische gebeurtenis uit de menselijke geschiedenis. Op basis van collectieve actie dwongen de arbeiders en de plattelandsbevolking meer rechten af dan het kapitalisme hen ooit had kunnen bieden. Die rechten werden meteen na de opstand in Petrograd afgekondigd. Er kwam juridische gelijkheid tussen mannen en vrouwen, recht op echtscheiding voor iedereen, behoud van werk bij zwangerschap, kinderopvang tijdens de werkuren, legalisatie van abortus, … Op kwesties van gender en seksualiteit stonden de Bolsjewieken vooraan: homoseksualiteit werd uit het strafrecht gehaald en geslachtsverandering werd wettelijk mogelijk.

Lenin stelde dat dit niet volstond: “U weet allemaal dat er zelfs bij een volledige gelijkberechtiging nog altijd die feitelijke onderdrukking van de vrouw blijft bestaan, omdat de hele huishouding op haar schouders neerkomt. […] Wij zullen modelinstellingen scheppen, eetzalen en crèches, die de vrouw zullen bevrijden van het huishouden.” De Bolsjewieken wilden het huishoudelijk werk socialiseren door de openbare diensten uit te bouwen.

Als de rijken het over ‘vrije media’ hebben, bedoelen ze “vrijheid van media voor wie genoeg middelen heeft om een drukkerij te kopen en journalisten aan te werven.” De collectivisering van drukkerijen in 1917 maakte dat de werkenden eindelijk de mogelijkheid hadden om zich uit te drukken.

De patronale kranten daarentegen verspreidden geruchten en laster over de Bolsjewieken om de brede steun onder de bevolking te breken en om een staatsgreep voor te bereiden.

De Bolsjewieken voerden al snel het eerste stelsel van sociale zekerheid in. Het decreet verplichtte werkgevers om voor de sociale bijdragen in te staan waarmee personeel in geval van ziekte of technische werkloosheid een som die min of meer gelijk was aan het loon betaald werd. Het beheer van de verzekeringskassen was in handen van de verzekerden.

Begin 1918 werd het onderwijs verplicht en gratis. De werkenden en de plattelandsbevolking hadden eindelijk toegang tot de scholen. Hoger onderwijs werd gratis en de nadruk op examens werd sterk afgebouwd. Vanaf 12 jaar hadden leerlingen het recht om deel te nemen aan het democratisch beheer op hun school, samen met het personeel uiteraard. Het aantal bibliotheken schoot de hoogte in. Het aantal scholen nam met 50% toe en de middelen voor onderwijs vervijftienvoudigden.

Dat is slechts een beperkt overzicht van de “sociale achteruitgang” door de Bolsjewieken na de Oktoberrevolutie.

100 jaar later: het belan “Het onderste uit de kan”?

In juli 2015 sloot Griekenland een akkoord met de Eurogroep. Premier Alexis Tsipras verklaarde dat hij “gestreden had om het onderste uit de kan te halen in onderhandelingen voor een moeilijk akkoord.” Syriza weigerde de confrontatie met de trojka van EU, IMF en ECB aan te gaan. Het toonde de onmogelijkheid aan om significante hervormingen te bekomen zonder revolutionaire strijd. De concentratie van rijkdom in handen van enkele grote aandeelhouders beperkt de mogelijkheden van hervormingen. In 2017 liep het aantal superrijken dat nodig is om de rijkdom van de armste helft te evenaren terug tot amper 8. Er werd ook een ander record gevestigd: de hoogte van de dividenden voor de aandeelhouders liep op tot 1.208 miljard dollar! Om het onderste uit de kan te halen, was het nodig om beroep te doen op de mobilisatie van werkenden en jongeren doorheen Europa in een strijd tegen besparingen en voor een socialistische samenleving.

Het kapitalisme is geen onoverkoombaar obstakel. De Oktoberrevolutie toonde aan dat het mogelijk en noodzakelijk is om dit systeem omver te werpen om enorme sociale stappen vooruit te zetten.

Uit de Februarirevolutie van 1917 kwamen twee gelijktijdig bestaande machten voort: de sovjets en de Voorlopige Regering. Terwijl de sovjets de werkenden, boeren en soldaten vertegenwoordigden, was de Voorlopige Regering het orgaan waarmee de burgerij de macht probeerde te krijgen. De burgerij hoopte om het kapitalisme in Rusland te ontwikkelen naar het niveau zoals in België of Frankrijk. De Mensjewieken en Sociaal Revolutionairen (SR) hadden het over socialisme als iets dat er wel zou komen, maar niet onmiddellijk. Zij stelden dat het eerst nodig was om het

Russische kapitalisme te ontwikkelen.

Dat is waarom ze tot de Voorlopige Regering toetraden en de Russische burgerij toelieten om de zaken in handen te nemen. Het socialisme waarover zij spraken, werd uitgesteld naar een verre toekomst.

De Voorlopige Regering maakte maandenlang beloften: vrede, herverdeling van de grond, 8-urenwerkdag, het recht op echtscheiding voor vrouwen, scheiding van kerk en staat, …

Maar deze eisen waren onaanvaardbaar voor de Russische burgerij en de grootgrondbezitters. Het bleef bij woorden, zonder daden.

De Russische massa’s stelden vast dat hun ambities voor verandering steeds botsten op de heersende klassen. Begin april 1917 kwam Lenin terug uit ballingschap met het ordewoord ‘Alle macht aan de sovjets.’ Hij stelde: “De Russische Revolutie die door u volbracht is, heeft een nieuw tijdperk ingeluid.”

“De emancipatie van de werkenden zal het werk van de werkenden zelf zijn”

Als er over een parlement gesproken wordt, denken we vandaag aan een plechtige plaats waar politici in maatpak actief zijn en daar een groot loon voor krijgen. De werkenden leren van jongs af aan dat het beheer van de samenleving niet hun taak is en dat iedereen zijn plaats moet kennen.

Die normale gang van zaken wordt doorbroken bij grote strijdbewegingen.

De werkenden krijgen dan vertrouwen en leren om buurten en steden zelf te beheren met organen die los staan van de burgerij. Die arbeidersraden kregen verschillende namen doorheen de geschiedenis, maar ze staan steeds voor de eenheid en de onafhankelijkheid van de werkende klasse: “cordones industriales” in het revolutionaire Chili van 1970-73, “juntas” in de

Spaanse Revolutie van 1936 of nog “Arbeiter und Soldatenrat” in de Duitse Revolutie van 1918. We kunnen zelfs teruggaan tot de Commune van Parijs in 1871. Op beperktere schaal waren er de Sovjet van Limerick in Ierland in 1919 of de Sovjet van La Argañosa in Asturië in 1934. Recenter waren er in Tunesië comités (wijkcomités, waakzaamheidscomités, bevoorradingscomités, …) tijdens de heldhaftige strijd van de Tunesische werkenden tegen de dictatuur van Ben Ali in 2011. Of het nu gaat om stakerscomités, fabriekscomités of vakbonden, de werkende klasse heeft steeds op natuurlijke wijze gezocht naar methoden om zich te organiseren, zeker in perioden van strijd.

In Rusland ontstonden de arbeidersraden (“sovjets”) in de revolutie van 1905. Aanvankelijk ging het om het lei-

Als er over een parlement gesproken wordt, denken we vandaag aan een plechtige plaats waar politici in maatpak actief zijn en daar een groot loon voor krijgen. De werkenden leren van jongs af aan dat het beheer van de samenleving niet hun taak is en dat iedereen zijn plaats moet kennen.

Die normale gang van zaken wordt doorbroken bij grote strijdbewegingen.

ng van de Russische Revolutie vandaag den van stakingen, het organiseren van de stakersposten en het verzet tegen de repressie. Deze sovjets kregen met de Oktoberrevolutie taken die normaal door een staat uitgeoefend worden, maar nu in handen van de meerderheid van de bevolking kwamen.

De sovjets waren na 1905 grotendeels verdwenen om terug op te duiken in februari-maart 1917 in Petrograd en andere grote steden. Tegen april-mei waren er ook sovjets op het platteland.

Vanaf 1906 was Trotski overtuigd van de centrale rol die sovjets zouden spelen. Hij omschreef ze als “type-organisaties van de revolutie.”

In tegenstelling tot de Doema, het Russisch parlement waar de afgevaardigden verkozen werden met cijnskiesrecht en niet afzetbaar waren, betrekken de sovjets alle werkenden en laten ze hen toe om controle uit te oefenen op hun verkozenen. Vrij snel begonnen de sovjets zich op grote schaal te organiseren met congressen en uitvoerende comités.

De situatie van dubbelmacht kwam in oktober ten einde met de opstand in Petrograd. Waar de Commune van Parijs de tegenstander van Versailles toeliet om zich te organiseren en de Commune in bloed te drenken, begrepen Lenin en Trotski dat de burgerij er alles aan zou doen om de macht te behouden, of het nu met een Voorlopige Regering is of met een poging tot militaire staatsgreep.

den. De Parijzenaren lieten de burgerij ruimte om het verzet te organiseren. Marx trok de conclusie dat “de arbeidersklasse niet mag stoppen bij het overnemen van het staatsapparaat om dit voor eigen rekening in te zetten.” De burgerlijke staat moest gebroken worden. Daartoe is er nood aan voldoende voorbereide organisaties.

Lenin had dit goed begrepen.

Als de Russische burgerij generaal Kornilov ertoe aanzet om op Petrograd te marcheren en de revolutie de kop in te drukken, wordt het duidelijk dat ze een versnelling hoger wil schakelen.

De Voorlopige Regering slaagt er immers niet in om de Sovjets aan de kant te schuiven. De Bolsjewieken nemen de verdediging van Petrograd op. Ze sturen revolutionaire militanten uit om met de soldaten van Kornilov te discussiëren en hen te overtuigen om niet op de arbeiders te schieten en zelfs om bij de revolutie aan te sluiten. De poging tot staatsgreep wordt een complete mislukking.

Deze periode toonde zowel de zwakte van de Voorlopige Regering als de sterkte van de sovjets. Maar de burgerij heeft nog andere Kornilovs in reserve. Het succes van de verdediging van Petrograd maakt dat de Bolsjewieken beslissen om geen nieuwe aanval van de burgerij af te wachten en niet het risico te lopen om hetzelfde lot als de arbeiders van de Parijse Commune te ondergaan.

Op 16 oktober werd het Militair De 72 dagen van de Commune Revolutionair Comité opgezet door de sovjet van Petrograd. Het doel was om Net zoals wij de tijd nemen om revo- de machtsgreep van de werkenden te luties (die van 1917 in het bijzonder) organiseren en de revolutie te redden. te bestuderen, deden de Bolsjewieken Met de steun van de werkende massa’s, dit ook. De ervaring die voorheen het de boeren en de soldaten werd op het verst ging, was die van de Commune einde van die maand het Winterpaleis, van Parijs in 1871. Zoals in februari de zetel van de Voorlopige Regering, 1917 was er sprake van een sponta- ingenomen. Het was geen staatsgreep ne massa-uitbarsting die bergen deed die in een donker achterkamertje verzetten. Maar de beweging stopte bij werd voorbereid: de inname van het het eerste succes waarbij Versailles en Winterpaleis was een politieke daad haar banken ongemoeid gelaten wer- die enkel mogelijk was omdat de mas-

sa’s het kapitalisme en de gevestigde te stoppen.

De Oktoberrevolutie moest zich politici actief verwierpen. Net zoals gelijk welke andere partij konden de nochtans internationaal uitbreiden Bolsjewieken niets doen zonder de om stand te houden. Het kapitalisme heeft de economie geglobaliseerd en steun van de sovjets.

De Bolsjewistische partij speelde Rusland kon de eigen productie niet een centrale rol in het bewerkstelli- onaf hankelijk ontwikkelen. Zeker gen van de revolutie. De slogan ‘brood, indien rekening wordt gehouden met land en vrede’ was de beste uitdruk- het feit dat Rusland net uit de Eerste king van wat de massa’s wilden. Zoals Wereldoorlog kwam en bovendien nog we hoger uitleggen, verdedigden de eens 21 buitenlandse legers de jonge Bolsjewieken de democratische rech- Sovjet-staat binnenvielen.

Lenin en Trotski verdedigden de ten van iedereen om alle onderdrukten te verenigen. Ze baseerden zich op de noodzaak van een uitbreiding van ervaringen van strijd uit het verleden de revolutie in Europa en de rest van en de eigen deelname aan strijd in de wereld om zo de verworvenheden van Oktober te behouden. In de naRusland zelf. sleep van de Eerste Wereldoorlog en Stalin en Lenin: zelfde strijd? de Oktoberrevolutie was er effectief een revolutionaire golf: Duitsland, De stalinistische contrarevolutie Italië, Oostenrijk-Hongarije, Ierland, … heeft niet alleen een groot deel van de Lenin vestigde grote hoop in de Duitse verworvenheden van Oktober tenietge- Revolutie. De Russische Revolutie was daan, het was ook een groot obstakel een voorbeeld voor de Duitse arbeivoor elke poging tot revolutie in andere ders die de macht probeerden te grijlanden. Vanaf 1924 kwam Stalin met pen. Een socialistisch Duitsland met de het ordewoord van ‘socialisme in één grootste en best georganiseerde arbeiland’ om de revolutionaire golf elders dersklasse ter wereld zou een enorme stimulans geweest zijn voor de SovjetUnie, niet alleen omwille van economische redenen maar ook omdat dit het front van kapitalistische landen tegen de Sovjet-Unie zou breken.

In 1919 werd de Communistische Internationale opgezet om de ervarinDe woede onder de gen van de Bolsjewieken internatiomassa’s neemt toe. naal te verspreiden en te bouwen aan een revolutionaire leiding waarmee de Wat ontbreekt, is een arbeidersklasse de macht kan grijpen. massaal gedragen politiek Het mislukken van de Duitse Revolutie, de invasie door 21 buitenlandse legers alternatief waarmee de en uiteindelijk het aan de macht komen werkende klasse, de van Stalin en de bureaucratie, maakten een einde aan dit proces. De Russische jongeren en de armen arbeidersdemocratie stond geïsoleerd wereldwijd worden en raakte verstikt. Stalin is niet de leergeorganiseerd. Dit vereist ling van Lenin, maar zijn doodgraver.

een samenhangend programma van maatschappijverandering.

En vandaag?

Ondanks zijn historische crisis zal

het kapitalisme niet vanzelf verdwijnen. De werkenden, jongeren en onderdrukten hebben nood aan organisaties die hun dagelijkse strijd voor betere levens- en arbeidsomstandigheden verbinden met het doel van een duurzame maatschappijverandering.

Het revolutionaire elan van de massa’s in Noord-Afrika en het MiddenOosten vond in 2011 een brede internationale echo. Het ontbreken van revolutionaire organisaties met een voldoende inplanting onder de werkenden, het gewone volk en de jongeren liet de weg vrij voor een terugkeer van de contrarevolutie onder verschillende gedaanten.

De woede onder de massa’s neemt toe.

Wat ontbreekt, is een massaal gedragen politiek alternatief waarmee de werkende klasse, de jongeren en de armen wereldwijd worden georganiseerd. Dit vereist een samenhangend programma van maatschappijverandering.

Tegenover de chaos van het kapitalisme is er nood aan een economisch stelsel dat de belangen van de meerderheid van de bevolking centraal stelt. Daartoe moet de controle op de grote banken en de strategisch belangrijke sectoren van de economie onder publieke controle en beheer geplaatst worden. Democratisch socialisme maakt het mogelijk om de enorme middelen en moderne productiecapaciteiten in te zetten voor de hele samenleving, met respect voor het milieu, in plaats van voor een kleine minderheid die zich vandaag verrijkt op de kap van de overgrote meerderheid.

O n ze i nter nat ionale orga n isatie, het Committee for a Workers’ International (CWI), strijdt wereldwijd aan de kant van de werkenden en jongeren. Onze afdelingen en militanten zijn actief in meer dan 50 landen op alle continenten. Die strijd vervoegen is de beste manier om de 100ste verjaardag van de Russische Revolutie te herdenken.

10

Barcelona

de

Linkse Socialist

Links aan de macht. De ervaring van Barcelona

I

n mei 2015 kwamen in Spanje verschillende linkse eenheidslijsten aan de macht in steden en gemeenten. Dit gebeurde in de nasleep van het besparingsbeleid na de crisis van 2008, de uitbarsting van ongenoegen met de beweging van de ‘indignados’ (verontwaardigden) in 2011 en de drie algemene 24-urenstakingen in 2012 en 2013. Barcelona is ongetwijfeld het bekendste voorbeeld van een stad met een links bestuur: hier werd Ada Colau van ‘Barcelona en Comú’ burgemeester. Zij was voorheen woordvoerder van PAH, het Platform van Slachtoffers van Hypotheekkredieten.

‘Barcelona en Comú’ omvatte onder meer Podemos en Izquierda Unida (IU). Waar staat dit bestuur twee jaar in de ambtstermijn? door

Marisa (Brussel)

Positieve stappen vooruit, maar onvoldoende

ciale huisvesting zou bovendien toelaten om degelijke jobs met goede lonen en arbeidsvoorwaarden te creëren in de bouwsector. Enkel op deze manier kan de vermarkting en speculatie van huisvesting gestopt worden. De stad kan zich ook uitroepen tot “zone zonder uithuiszettingen” waarbij banken die tot uithuiszettingen overgaan geboycot worden en waarbij de massale steun van de bevolking wordt gemobiliseerd om de uitvoering van uithuiszettingen onmogelijk te maken.

Strijd tegen armoede was een belangrijk onderdeel van het programma van ‘Barcelona en Comú’: uithuiszettingen stoppen, publieke basisdiensten herstellen, een sociaal noodplan voor de allerarmsten en een verlaging van de lonen van de verkozenen tot maximum 2.200 euro per maand. Er zijn positieve stappen gezet. Zo zijn de middelen voor de bestrijding van ondervoeding van kinderen verdrievoudigd en neemt de kost voor kinderopvang af met 62%. Het recht op water en Er is een bemiddelingsdienst opgezet energie garanderen voor mensen die uit hun huis dreigen Om de energie-armoede aan te pakgezet te worden. Het aantal uithuiszettingen nam in 2016 met 8% af. Het aan- ken, schreef het stadsbestuur in de tal gevallen waar de stad tussenkwam openbare aanbesteding (tendering) en een oplossing vond, is verdubbeld. voor de elektriciteitsbevoorrading van de stad een Maar er zijn nog sociale clausule in steeds gemiddeld die de leverancier 8 tot 10 uithuisverplicht om de zettingen per dag; helft van de kosin 93% van de geten voor het opvallen een resul- Om een massaal publiek lossen van enertaat van achtergie-ar moede te stand met de huur. investeringsplan in betalen. De twee De huur prijzen huisvesting, openbare grootste energiezijn de afgelopen bedrijven (Endesa jaren immers fors diensten, hogere lonen en en Gas Natural gestegen. arbeidsvoorwaarden, …

Fenosa) beslisten Om de huurprijte realiseren, moeten de hierop om geen zen naar beneden aanbod te doen te halen, is soci- budgettaire beperkingen en bovendien een ale huisvesting verworpen worden. proces te beginbijzonder belangnen wegens ‘inrijk. Het stadsbe- De publieke druk en breuk op de vrije stuur wil de ko- massamobilisaties concurrentie.’ mende 10 ja a r De openbare 18.500 betaalba- zouden het bestuur aanbesteding zat re wooneen he- toelaten om juridische vast en het miden creëren. De nimale sociale voorbije twee jaar betwistingen te doorstaan. programma werd kwamen er 750 bij en er is al een krediet van 125 miljoen geblokkeerd door wetten die de coneuro bij de Europese Investeringsbank currentie en eigenlijk vooral de winom 2.200 publieke huurwoningen te sten beschermen. Ook de beslissing bouwen. Geen enkel ander bestuur om met de stad een publiek energierealiseerde een dergelijke uitbreiding bedrijf op te zetten, wordt aan banden van de sociale huisvesting. Maar het gelegd door een wet die bepaalt dat de volstaat niet om de tekorten op te van- publieke sector niet meer dan 20% van gen. Volgens het PAH moeten er de ko- de totale markt in handen mag hebben. mende tien jaar 120.000 nieuwe sociale Het private waterbedrijf Agba reageerde op het idee van het stadsbestuur om wooneenheden bijkomen.

Een drastische uitbreiding van de so- het water in publieke handen te nemen

Ada Colau met Pablo Iglesias op een verkiezingsmeeting in Barcelona

met een dreigement om 1 miljard euro schadevergoeding te eisen.

De beperkingen overstijgen

Als alle regels en beperkingen van het systeem aanvaard worden, is het quasi onmogelijk om diensten in publieke handen te nemen. Ondertussen zijn er voor privatiseringen en uitbestedingen tal van mogelijkheden. Om de strijd te winnen, zal het stadsbestuur buiten de instellingen moeten treden en zich baseren op de kracht van de massa’s. Door haar verleden als woordvoerder van het PAH kent Ada Colau de kracht van de beweging als deze vastberaden strijdt tegen onrechtvaardige wetten. We betreuren dat ze de voorbije periode geen gebruik maakte van die kracht om de obstakels voor de realisering van haar programma te overwinnen.

De manoeuvreerruimte binnen het kader van de wettelijke begroting is erg beperkt en laat slechts enkele dringende sociale maatregelen toe. Om een massaal publiek investeringsplan in huisvesting, openbare diensten, hogere lonen en arbeidsvoorwaarden, … te realiseren, moeten de budgettaire beperkingen verworpen worden. De publieke druk en massamobilisaties zouden het bestuur toelaten om juridische betwistingen te doorstaan.

Werkenden in strijd vormen een kracht tegen besparingen

Strijd loont. Dat is wat het metro-

en buspersoneel in Barcelona heeft aangetoond na twee jaar strijd met de directie. Er is een loonsverhoging bekomen bovenop een vermindering van het aantal deeltijdse en tijdelijke contracten. Arbeiders die uitbesteed waren, worden terug in het bedrijf opgenomen.

Toen het linkse bestuur met wortels in de sociale bewegingen aan de macht kwam, dachten de arbeiders dat het moment gekomen was om het eerder prijs gegeven terrein te heroveren.

Het personeel vond in Ada Colau echter geen bondgenoot. Ze beschuldigde het personeel ervan ‘geprivilegieerd’ te zijn en ze speelde hen uit tegen de armsten om de looneisen te verwerpen. Het stadsbestuur stelde zelfs dat het inwilligen van de eisen zou leiden tot hogere tarieven. De opstelling van Colau toont de beperkingen als er wordt vertrokken van de beperkte middelen.

De bevolking is bereid om in actie te komen en voor betere sociale voorwaarden te strijden. In februari van dit jaar waren er een half miljoen betogers voor een beter onthaal van vluchtelingen, waarbij de hypocrisie van zowel de centrale als de regionale regeringen onder vuur werd genomen. Het linkse stadsbestuur speelde een belangrijke rol in die mobilisatie en riep zichzelf uit tot ‘gastvrije stad.’

Waarom gebruikt het stadsbestuur de kracht van sociale mobilisatie niet om ook de strijd op het lokale toneel te versterken?

Voor een front van rebelse steden tegen besparingen

Het is niet voor het eerst dat een lokaal links bestuur voor een dergelijke uitdaging staat. In 1982 becijferde Militant, de marxistische vleugel binnen het Britse Labour, dat de stad Liverpool 30 miljoen euro extra nodig had om aan de noden te voldoen. Militant stelde dat het stadsbestuur best een illegale deficitaire begroting kon indienen. Op basis van dat voorstel kon de linkerzijde binnen Labour de controle op de gemeenteraad krijgen en werd een programma van massale publieke investeringen opgestart. De strijd werd niet beperkt tot het stadhuis: er werd actief gemobiliseerd op straat, in de bedrijven en in de wijken. Op basis van stakingen en regionale stakingen dwong het stadsbestuur van de regering-Thatcher extra middelen af. Deze historische strijd toont dat het mogelijk is om overwinningen te boeken op basis van een beleid dat de behoeften van de meerderheid van de bevolking centraal stelt.

Het organiseren en mobiliseren van brede lagen kan besparingen stoppen.

Net zoals 19 Griekse stadsbesturen weigerden om een wet toe te passen waardoor duizenden gemeentewerkers zouden afgedankt worden, kunnen de ‘steden van verandering’ (steden met een links bestuur) in de Spaanse staat de basis vormen voor een front van verzet dat zich niet neerlegt bij de wettelijke verplichtingen en de door de centrale en regionale regeringen opgelegde besparingen.

Opstand in Catalonië

H

et Spaanse establishment voert een nooit geziene repressie tegen het onafhankelijkheidsreferendum in Catalonië op 1 oktober. Het referendum werd onwettig verklaard. Het protest hiertegen is groot: op 11 september waren er een miljoen betogers in Barcelona.

Esquerra Revolucionaria, onze zusterorganisatie in Catalonië, verdedigt het recht op zelfbeschikking met inbegrip van het recht op afscheiding. Om het recht op zelfbeschikking af te dwingen, moet de overgrote meerderheid van de Catalaanse bevolking verenigd worden met de arbeidersklasse voorop. Dit kan enkel rond een programma dat de strijd voor zelfbeschikking koppelt aan strijd tegen kapitalisme.

Het opdrijven van de repressie door de centrale regering leidde tot een explosie van woede. Vertegenwoordigers van de Catalaanse regering werden opgepakt, drukkerijen binnengevallen om kiesbrieven in beslag te nemen, de Catalaanse politie werd onder bevel van Madrid geplaatst, de financiën van de regio kwamen onder voogdij, ...

De rechtse Catalaanse regering van Puigdemont en de PDeCAT kan enkel een leidinggevende rol in de beweging spelen omdat links de ruimte hiervoor laat. Dit verzwakt de beweging die een veel groter potentieel tot eenheid heeft indien het recht op zelf beschikking wordt gekoppeld aan sociale eisen. Dit zou de noodzakelijke steun in de rest van de Spaanse staat groter maken.

Esquerra Revolucionaria pleit voor een algemene staking tegen de repressie, voor het recht op zelfbeschikking en voor een sociaal programma. Het is voorstander van een onafhankelijk socialistisch Catalonië. Sindicat d’Estudiants roept op tot jongerenprotest op 28 september (na het ter perse gaan van deze krant). >> Meer op socialisme.be

socialisme

www.socialisme.be www.socialisme.be oktober februari 2017 2017

11

Establishment in paniek door nieuwe linkse formaties

O

p 23 september betoogden tienduizenden mensen in Parijs na een oproep van La France Insoumise (LFI). Het protest was gericht tegen de ‘sociale staatsgreep’ van Macron. De populariteit van de Franse president is in vrije val. LFI wordt steeds meer gezien als de belangrijkste oppositiekracht tegen de regering.

“Ik geloof in democratie, maar de democratie is niet hetzelfde als de straat,” verklaarde Macron duidelijk geïrriteerd. Tegelijk gaat de neergang van de sociaaldemocratische PS verder. Nu moet de partij ook zijn historische hoofdkwartier in Parijs verkopen. door

Nicolas Croes

meer gelijke samenleving te komen. Er wordt niet gepleit voor een beslissende In Frankrijk en elders wordt het po- breuk met het kapitalisme en de invullitieke landschap dooreen geschud. ling van die meer gelijke samenleving Sinds het uitbreken van de crisis re- blijft vaag. ageerden alle gevestigde partijen met De kapitalistische klasse is vandaag een beleid dat in essentie neerkwam op de heersende klasse. Deze sociale besparingen. De steun voor deze par- klasse bezit en controleert de cruciale tijen stort in elkaar, vooral de vroegere economische middelen van de samensociaaldemocratie krijgt forse klappen. leving (financiewezen, grote bedrijHet argument van het ‘minste kwaad’ ven, …). Ze is op duizenden manieis immers niet langer geloofwaardig. ren verbonden met het staatsapparaat De crisis van het kapitalisme leidt tot (gerecht, leger, hoogste kringen van de een crisis van de politieke vertegen- ambtenarij, …). De geschiedenis heeft woordiging van het establishment. meermaals aangetoond dat de heerHet wordt steeds moeilijker voor dat sende klasse niet zomaar haar macht, establishment om stabiele politieke in- en haar rijkdom, afstaat. Als deze bestrumenten te vinden. De PS van Elio dreigd zijn, wordt niet geaarzeld om tot Di Rupo leek een tijdlang een uitzon- economische sabotage over te gaan of dering op de regel, maar ook dat is nu zelfs militaire staatsgrepen. Dat zagen verleden tijd. we in Chili in september 1973.

Het ergste voor het establishment In de huidige periode van langdurimoet nog komen: de ontwikkeling van ge crisis is de ruimte voor toegevinnieuwe linkse formaties schakelt een gen aan de werkende bevolking beversnelling hoger. Dit fenomeen is niet perkter. De ervaring van Syriza toont nieuw. Maar het langdurig karakter van aan dat het heel snel tot keuze tot conde crisis heeft nieuwe linkse formaties frontatie met het systeem of capitulazoals Syriza of Podemos een bijzon- tie komt. Voor de schuldeisers en de der brede steun opgeleverd, waardoor kapitalistische klasse gaat het daarde kwestie van bij vooral om het een links beleid indijken van het zich stelt. Syriza politieke besmetkwam begin 2015 tingsgevaar bij aan de macht in een breuk met het Griekenland. besparingsbeleid.

Tegelijk was er We zien een brede Het belangrijkste de opmars van steun voor formaties die was om Syriza Podemos en de te vernederen en linkse eenheids- stoutmoedig de hoop zo nieuwe linkl i j s t e n i n d e op radicale verandering se i n it iat ieven Sp a a n s e s t a at . te ontmoedigen. uitdragen. Na decennia Jeremy Corby n Waar er ruimte werd in Groot- van neoliberale was voor hervorB r i t t a n n i ë d e eenheidsworst lijkt een mingen, zoals in nieuwe voorzitVenezuela, leidde ter van Labour. programma van beperkte het einde van de Er was ook nog hervormingen voor hoge olieprijzen de opmerkelijke meteen tot een testeun voor Bernie velen revolutionair. rugrollen van de Sanders in de verworvenheden Democratische voorverkiezingen te- en bijhorende sociale en politieke crigen Hillary Clinton in de VS. sis. In Venezuela faalt niet het socialisme, maar het gebrek aan socialistische Hoe tot verandering komen? breuk met de macht van het kapitaal.

Revolte in het stemlokaal

We zien een brede steun voor formaties die stoutmoedig de hoop op radicale verandering uitdragen. Na decennia van neoliberale eenheidsworst lijkt een programma van beperkte hervormingen voor velen revolutionair, zelfs indien het programma van die nieuwe formaties doorgaans niet verder komt dan aanpassingen binnen het kapitalistisch systeem. De dominante stroming vertrekt van het idee van stapsgewijze veranderingen om uiteindelijk tot een

De beweging uitbouwen

De opkomst van nieuwe linkse formaties is een belangrijke stap vooruit.

Het biedt mogelijkheden om te discussiëren over het programma, de strategie en tactieken om met de werkenden en de jongeren de macht te nemen.

De ervaring van Syriza toont het fundamentele belang van een revolutionaire aanpak, van een breuk met de regels van de eurozone, de EU en het kapita-

De PVDA op 1 mei in Antwerpen. Foto: Liesbeth

Massale betoging van La France Insoumise op 23 september in Parijs met maar liefst 150.000 aanwezigen! Daaronder enkele LSP-leden die samen met Gauche Révolutionnaire, onze Franse zusterorganisatie, op de betoging tussenkwamen. Onze militanten verkochten 230 exemplaren van ‘L’Egalité’, de krant van Gauche Révolutionnaire.

lisme. Er is nood aan een confrontatie met dit systeem waarbij de publieke schulden niet afbetaald worden, controle wordt gevestigd op kapitaal, de banken en andere sleutelsectoren van de economie in publieke handen komen met democratische controle van de werkenden en er op democratische wijze een planning wordt opgemaakt van de economie zodat deze gericht is op de sociale en ecologische noden die vandaag niet aan bod komen onder het kapitalisme.

Om de economische hefbomen effectief in handen te nemen, moet de gemeenschap deze bezitten. Wat je niet bezit, kan je niet controleren. Hetzelfde geldt voor de sociale beweging zelf.

Om ons programma effectief te realiseren, is het belangrijk dat het van onderuit gedragen wordt. Er is daartoe nood aan een politiek instrument: een massale arbeiderspartij. Die kan de energie van de arbeidersbeweging bundelen zodat het een kracht wordt die verandering kan bekomen. Uiteraard moet er ook richting gegeven worden aan die verandering: dat is de rol van een programma. Voor LSP moet verandering gericht zijn op socialistische maatschappijverandering. Elke stap naar verandering is op zich belangrijk, maar moet steeds in functie van die doelstelling staan. #JoinTheWave: bouwen aan een brede en inclusieve linkse campagne in België?

In 2014 kwam radicaal links voor het eerst sinds de jaren 1980 in het

Belgisch parlement. De verkozenen Toulouse, Rijsel.

Als de PVDA de resultaten van de van de PVDA hebben sindsdien de progressieve antwoorden op het recht- peilingen bevestigt in oktober 2018, se beleid op grotere schaal naar buiten kan de kwestie van progressieve kunnen brengen. De publieke opinie meerderheden op lokaal niveau zich kon kennis maken met debatten en snel stellen. Dat vereist dat die lokale standpunten die voorheen grotendeels meerderheden verduidelijken dat ze de ambitie hebbeperkt waren tot ben om een funde werkplaatsen damenteel ander e n d e k r i nge n beleid te voeren. van activisten.

De onmiddellijPeilingen geven ke invoering van aan dat de PVDA de 30-urenweek opnieuw voor een Als de PVDA de resultaten zonder loonverbelangrijke door- van de peilingen bevestigt lies en met bijkobraak staat. mende aanwerMet de oproep in oktober 2018, kan de vingen voor alle #JoinTheWave wil kwestie van progressieve gemeentepersode PVDA een breneel, de vervande campagne rond meerderheden op lokaal ging van precaire zich bouwen. Er niveau zich snel stellen. contracten door wordt opgeroe- Dat vereist dat die ambtenarenstapen om niet enkel tuten of, op z’n PVDA te stem- lokale meerderheden minst, contracmen, maar zich verduidelijken dat ze ten va n onbe ook te organisepaalde duur, een ren. Meer dan al- de ambitie hebben om programma van leen praktische een fundamenteel ander massale publieke taken te verdelen investeringen om onder vrijwilli- beleid te voeren. meer kwalitatiegers voor verkiezingscampagnes, kan de oproep “#Join ve en energieneutrale sociale woninThe Wave” kiezen voor een brede, in- gen te bouwen en tegelijk de opvang clusieve en op actie gebaseerde be- voor alle daklozen of mensen in arnadering. De linkse campagnes die moede mogelijk te garanderen.

De PVDA en de progressieve meerde grootste electorale successen hebben geboekt, zijn die welke enthou- derheden zullen in conflict komen siasme en massale participatie heb- met de financiële dwangbuis waarben opgewekt, door te steunen op in de gemeenten worden gedwongen brede en inclusieve actiecampagnes. door de regionale en federale regerinPodemos heeft kunnen bouwen op de gen. In de jaren ‘80, vond het stadsbeIndignados in de Spaanse staat. Voor stuur van Liverpool in Engeland een Sanders was er Occupy in de VS en er manier om haar reusachtig plan voor waren ook de meetings en massabe- openbare investeringen te lanceren. togingen rond Corbyn in Engeland en Het bouwde een verzetsfront op van een twintigtal linkse gemeenten en, met Mélenchon in Frankrijk.

Dat zou een actief engagement van via stakingen en massabetogingen, tienduizenden mensen rond de PVDA dwong het de Thatcher-regering tot mogelijk maken. Zowel uit de vak- een herfinanciering van de stad. bonden, de jongerenbeweging, de Een inclusief initiatief, gebaseerd vrouwenrechtenbeweging, de kli- op actie, is nodig om iedereen pomaatbeweging, de antiracisten, pa- litiek voor te bereiden via open en cifisten, … Een dergelijke campagne democratische discussies, maar ook zou kunnen beginnen met een bre- om het programma te verdedigen en de mobilisatie voor publieke debat- populariseren dat een overwinning ten in alle steden met iedereen die mogelijk maakt. Concrete voorstelde Wave wil vervoegen, als indivi- len en maatregelen zijn onmisbaar, du of met zijn/haar partij, syndicale maar ook een project van wat we gaan delegatie, vereniging, … Het opzet- doen als het establishment ons tracht ten van steungroepen naar het voor- te wurgen; een project dat enkel het beeld van La France Insoumise, kan echte democratisch socialisme kan er voorgesteld worden. Die speelden inhouden, omdat de ruimte voor een een belangrijke rol voor de succesvol- andere politiek binnen het kapitalisle massameetings in Parijs, Marseille, me niet bestaat.

Frankrijk. Verzet tegen aanval van Macron op arbeidswet neemt toe

D

eze zomer hebben Macron en zijn regering een offensief ingezet tegen de werkenden. De methode is brutaal en er wordt met een strakke timing gewerkt. De arbeidersbeweging die pas nog massaal in actie kwam tegen de wet-El Khomri, de vorige aanval op de arbeidsvoorwaarden, komt opnieuw op straat.

door

Nicolas M (Brussel)

Voor het establishment was de verkiezing van Macron een geschenk uit de hemel: temidden van een grote politieke crisis met een herschikking van het politieke landschap kwam hij naar voor als de kampioen van de ‘holle consensus’ en de nietszeggende algemeenheden. Maar hij staat wel degelijk voor een project: dat van de werkgevers en de grote Franse bedrijven. Zijn minister van Arbeid, Muriel Pénicaud, zat voorheen in het management van bedrijven als Dassault en Danone, en was voorzitster van Business France.

De regering van La République En Marche (LREM) lijkt op een club van beursspecialisten die zich uitleven op de feestjes van werkgeversfederatie Medef. De regering wordt geleid door een president die voorheen actief was bij zakenbank Rothschild.

Massavernietigingswapen tegen de arbeidsvoorwaarden

De ‘Hervorming voor de versterking van de sociale dialoog’, de nieuwe ‘Arbeidswet’, geeft de grote werkgevers in Frankrijk een groot arsenaal aan maatregelen om de productiekosten te drukken op de kap van de werknemers. De onzekerheid en flexibiliteit van de arbeidsmarkt worden fors opgevoerd. De regering stelt dat “vertrouwen noodzakelijk is voor een

heropleving van onze economie.” In het eerste kwartaal van 2017 alleen al maakten de bedrijven van de CAC40 (de belangrijkste Franse bedrijven) 51 miljard euro winst. Dit nieuwe record ligt 11 miljard hoger dan in dezelfde periode in 2016. Waar eindigt die dorst naar vertrouwen eigenlijk?

De regering wil het vertrouwen van de werkgevers ondersteunen door onder meer de vermogensbelasting quasi volledig af te schaffen. De rijksten krijgen zo een cadeau van drie miljard euro. Met de nieuwe hervorming van de arbeidswet moet het (nog) makkelijker worden om personeel af te danken en bovendien worden ontslagvergoedingen drastisch beperkt. De ‘hiërarchie van de normen’ wordt omgekeerd: nationale, interprofessionele en sectorale akkoorden verdwijnen naar het achterplan ten voordele van onderhandelingen per bedrijf. Dat is een overwinning voor het beleid van ‘verdelen om te heersen.’ Het opent de weg voor individuele onderhandelingen per werknemer. Geen enkel taboe blijft overeind. Het arbeidscontract kan op elk ogenblik eenzijdig aangepast worden wat de duur ervan betreft, maar ook inzake de lonen, de gezondheid op het werk, de ‘mobiliteit’ (plaats van tewerkstelling), duur van de proeftijd, …

De terugkeer van een massabeweging

France Insoumise: van het parlement naar de straat

In juni werd al meteen een mobiliLa France Insoumise (LFI) voegde satieplan aangekondigd met een sta- een actiedag toe met de bijzonder grokingsdag op 12 september. Die actie- te betoging in Parijs op 23 september. dag was een succes met tienduizenden Dat is een uitstekend initiatief om het stakers en een half miljoen betogers op verzet op te bouwen. Na de electorastraat. Er volgde een nieuwe stakings- le doorbraak (19,6% in de presidentsdag op 21 september. Niet alle vakbon- verkiezingen en een groep van 17 den steunen deze mobilisaties, maar verkozenen in de parlementsverkiede druk van onderzingen) heeft LFI uit neemt toe. Alle expliciet opgeroevakbonden roepen pen tot deelname nu op tot de ambteaan de syndicale narenstaking van acties. Tijdens zijn 10 oktober.

La France Insoumise (LFI) campagne heeft Dit actieplan is de beweging van een goed vertrek- voegde een actiedag toe Mélenchon aangepunt om de dyna- met de bijzonder grote toond dat ze grote miek te keren. De betoging in Parijs op 23 aantallen jongeren vakbondsleiding en werkenden kan maakt een fout als september. Dat is een mobiliseren voor ze zich laat opslui- uitstekend initiatief om massameetings en ten in onderhandebetogingen zoals lingen met de re- het verzet op te bouwen. op 23 september gering. De opbouw in Parijs.

Verschillende nieuwe linkse formavan een krachtsverhouding op straat en in de bedrijven is van groot belang. ties in Europa hebben de neiging om Dit kan het best met stakingsdagen en een kunstmatig onderscheid te maken een grote campagne van personeels- tussen het ‘syndicale’ en het ‘politieke’ vergaderingen. terrein. Ze doen dit vooral om zich te Het platleggen van de economische beperken tot het electorale. LFI lijkt activiteit door een staking, was een een andere benadering voor te staan belangrijk argument dat terugkwam in en wij vinden dat positief. Om de strijd verschillende interviews met stakers op aan te gaan, moet de arbeidersbewe12 en 21 september. Het is de beste me- ging gebruik maken van beide vuisthode om de lawine aan aanvallen door ten en dit liefst op een gecoördineerde regering te stoppen. Daarbij kan ver- de wijze. De concrete ervaring van trokken worden van het model van de strijd en betrokkenheid bij sociale en strijd tegen de CPE (jongerencontrac- syndicale mobilisaties is ook de beste ten) in 2006 of tegen de pensioenher- leerschool voor nieuwe lagen die polivormingen in 1995, 2003 en 2010. tiek actief werden in de campagne van

Mélenchon.

Het programma van LFI had volgens ons een aantal beperkingen (zie het dossier in onze aprilkrant hierover), maar het was wel één van de meest uitgewerkte antibesparingsprogramma’s in Europa. Heel wat eisen komen overeen met die van de vakbonden.

Dit kan de basis vormen voor een politiek alternatief op het programma van Macron en co. We denken aan eisen als collectieve arbeidsduurvermindering zonder loonverlies en met bijkomende aanwervingen, arbeidsovereenkomsten van onbepaalde duur als norm, optrekken van alle sociale uitkeringen, …

De radicale linkerzijde moet zich inschakelen in de vakbondsacties en in LFI, met name daar waar de arbeiders en jongeren zich op richten, bijeenkomen en zich organiseren. Zo kan de radicale linkerzijde het best helpen bij het trekken van lessen uit de strijd en wegen in de discussies over de volgende stappen van de beweging.

Gauche Révolutionnaire, onze Franse zusterorganisatie, verdedigt de nood aan een nieuwe massale arbeiderspartij. Een partij waarvan de leden stakersposten organiseren voor hun bedrijven, de universiteiten en scholen blokkeren en zich organiseren rond een anti-besparingsprogramma dat gekoppeld wordt aan een offensief alternatief.

Een dergelijke partij die democratisch functioneert, zou een enorme hefboom zijn om een collectieve analyse van het kapitalistisch systeem en de noodzaak om hiermee te breken op grote schaal te populariseren. Het zou ook een krachtig forum zijn om de discussie over een alternatief op het kapitalisme te voeren: een socialistisch alternatief.

waar LSP voor staaT

D

e technische en wetenschappelijke mogelijkheden van de mens zijn nog nooit zo uitgebreid geweest. De jongste 50 jaar verdrievoudigde het gemiddelde inkomen per hoofd van de wereldbevolking. Er is voldoende rijkdom om iedereen een degelijke levensstandaard te garanderen. België vormt hierop geen uitzondering.

Zelfs na de gouden jaren ‘50 en ‘60 bleef de totale werkelijke waarde van alles wat we samen produceren toenemen. In ‘96 bedroeg dit dubbel zoveel als in ‘83.

Deze toename van de rijkdom heeft echter niet geleid tot een algemene stijging van de welvaart. Integendeel: terwijl bedrijven recordwinsten boeken en speculanten hun kapitaal vertienvoudigen, gaat de voormalige koloniale wereld gebukt onder oorlog en hongersnood, is de economie van de ex-stalinistische staten ineengestuikt en heerst in het Westen massale structurele werkloosheid. De globale stijging van de rijkdom is aan de overgrote meerderheid van de wereldbevolking voorbijgegaan.

Stop de privatiseringen

Hoewel de arbeiders deze rijkdom produceren, hebben ze niet de minste inspraak in de aanwending ervan. Heel de productie staat in functie van de winsthonger van een handvol kapitalisten.

Dit leidt tot schrijnende tegenstellingen.

Er is nood aan betaalbare en comfortabele sociale woningen, aan gratis openbaar vervoer, aan onderwijs toegankelijk voor iedereen, aan speelterreinen en recreatiecentra, aan een nationale gezondheidsdienst die gratis en publiek is.

De middelen hiervoor zijn voorhanden. Op dit ogenblik gaat het echter de andere kant uit.

Openbare diensten worden gerentabiliseerd en opgesplitst. De winstgevende delen worden verkocht aan de hoogste bieder, de onrendabele worden afgestoten. Er is al lang geen sprake

meer van diensten. De marktlogica heeft ook in de openbare sector toegeslaan. Voortaan spreekt men van openbare bedrijven in afwachting van de volgende privatisering.

32-urenweek

In de private sector richt de “vrije” markt een ravage aan. Alle verworvenheden worden afgebroken in naam van de competitiviteit.

Arbeidscontracten ruimen plaats voor onderaanneming, uitzendarbeid en andere nepjobs.

Een miljoen arbeiders in België wordt regelmatig geconfronteerd met werkloosheid. Dit heeft geleid tot de verpaupering van een deel van de arbeiders en hun gezinnen. Pensioenen, werkloosheids- en ziekteuitkeringen staan op de helling door de uitholling van de sociale zekerheid.

LSP/PSL is voor het volledig herstel van de index en een minimumloon van 1500 euro netto, tegen de afbraak van de sociale zekerheid en de uitholling van het arbeidscontract. Wij verzetten ons tegen iedere bedrijfssluiting omdat dit onder het kapitalisme enkel leidt tot werkloosheid en armoede.

De enige maatregel die de massale werkloosheid kan oplossen is de onmiddellijke invoering van de 32-urenweek, zonder loonverlies en met evenredige aanwervingen.

Een nieuwe arbeiderspartij

De vakbondsleidingen hebben de kapitalistische afbraaklogica aanvaard. Ze beperken zich tot het “sociaal” begeleiden van de herstructureringen.

Daartegenover stellen wij het strijdsyndicalisme: vechten voor iedere job en het behoud van alle verworvenheden.

De arbeidersklasse heeft een partij nodig die deze strategie politiek kan en wil vertalen. Zo’n partij moet openstaan voor iedereen die wil vechten tegen de sociale afbraak.

Ze moet zich verzetten tegen iedere verdeling van de arbeiders, of het nu is op basis van racisme, seksisme of geloof. Dit kan het best door op te komen voor volledige gelijke rechten.

Ze moet de strijd aanbinden tegen het imperialisme en vechten tegen de vernietiging van het milieu. Ze moet het zelfbeschikkingsrecht van

Vlamingen, Walen en Brusselaars respecteren, zonder in de val te trappen van diegenen die de arbeiders door communautair opbod willen verzwakken (cfr. splitsing sociale zekerheid).

Ze zou moeten ageren voor de nationalisatie van de sleutelsectoren van de economie onder rechtstreekse arbeiderscontrole.

Revolutie

Dit programma is enkel uitvoerbaar indien de arbeidersbeweging de macht uit handen neemt van de kleine minderheid van kapitalisten. De heersende klasse zal haar privileges echter niet zomaar afstaan. Het breken van de kapitalistische staat zal een revolutie vereisen. Daarom bouwen wij aan een revolutionaire marxistische partij.

Arbeidersdemocratie

De productie moet in functie staan van de reële behoeften van de bevolking. Ze moet georganiseerd worden via een democratisch productieplan, opgesteld en gecontroleerd door raden, samengesteld uit vertegenwoordigers van de arbeiders van het bedrijf, van de nationale vakbonden en van de

arbeidersregering.

Iedere functionaris moet verkozen en permanent afzetbaar zijn. Hij/zij mag niet beschikken over een hoger loon dan het gemiddelde loon van de arbeiders die hij/zij vertegenwoordigt.

Op die manier kan het wanbeheer vermeden worden zoals dit in de planeconomieën in het ex-Oostblok bestond.

Voor socialisme en internationalisme

De socialistische revolutie breekt altijd uit op het nationale vlak, maar eindigt in de internationale arena. Arbeidersdemocratie en socialistische planning kunnen niet beperkt blijven tot één land.

Het isolement van Sovjet-Rusland heeft tot haar degeneratie vanaf 1924 geleid.

LSP/PSL maakt deel uit van het Comité voor een Arbeidersinternationale (CWI), dat actief is op alle continenten. Onze strijd in België zien wij in het kader van een arbeidersstrijd in de hele wereld voor een socialistische maatschappij.

Voor arbeiderseenheid Voor socialisme

partijnieuws

www.socialisme.be oktober 2017

Waarom wij naar Socialisme 2017 komen

O

p 21 en 22 oktober is er Socialisme 2017. Dat is een uniek evenement: meer dan 200 activisten, syndicalisten, nieuwsgierigen, … herdenken de Russische Revolutie met een dag van discussie en debat. We vroegen enkele mensen waarom zij naar Socialisme 2017 komen.

“Ik kom naar Socialisme 2017 omdat ik echt onder de indruk was van de kwaliteit en de diversiteit van de werkgroepen vorig jaar. Ik kwam meer dan ooit gemotiveerd terug met de wil om meer te weten over socialisme en meer betrokken te zijn in de strijd voor een rechtvaardige wereld. Dit jaar zijn er twee dagen, ik ben zeker dat ik ook dubbel zo enthousiast zal zijn.” (Nico) “Socialisme 2017 is belangrijk als vormingsweekend. Zeker over de Russische Revolutie hoop ik veel bij te leren. Zo’n weekend laat toe om eens grondiger te kijken naar de wereld waarin we leven. De uitwisseling van ervaringen zal ongetwijfeld nieuwe menselijke en socialistische energie opleveren.” (Laura) “Het parkoers over jong en revolutionair zijn, boeit mij enorm. Ik zie hard uit naar de werkgroep met de

voorzitster van de Spaanse studentenvakbond, de Sindicato de Estudiantes.

Het jongerenprotest daar heeft de onderwijshervorming van de regering gestopt. Hopelijk kan Ana Garcia ons inspiratie geven om ook hier de jongerenstrijd te versterken.” (Isabel) “Afgelopen zomer was er de politieke crisis langs Franstalige kant die duidelijk maakte dat we dringend de zaken in handen moeten nemen. Wij, de werkenden, moeten onze plaats opeisen, die van de meerderheid van de bevolking die betere levensvoorwaarden willen. Dat zullen we enkel via socialisme bekomen. Tegen de ongelijkheid die enkel nog zal toenemen na het slechte zomerakkoord, moeten we ons organiseren en massastrijd voor een andere samenleving voeren. Socialisme 2017 is een uitstekende gelegenheid om daarover te discussiëren en ons voor te bereiden op

Agenda

strijd.” (Maud)

•

“De campagne ROSA neemt deel aan Socialisme 2017 met een parkoers dat ingaat op feminisme, de rol van vrouwen in de revolutie en hun positie na 1917, de verovering van vrouwenrechten vandaag, … Ik zou niet weten waar elders ik zo’n brede invalshoek voor onze strijd kan vinden.” (Emily)

• •

“’Mensen zijn van nature egoïstisch.

Door hard te werken, kan iedereen hogerop raken. Zonder rijken zou er geen geld zijn om anderen aan het werk te helpen. Als er vandaag zoveel problemen zijn, komt dit door links.’ Het zijn maar enkele van de vaak terugkerende argumenten in de media en onder vrienden. Socialisme 2017 biedt een gelegenheid om onze antwoorden hierop te verfijnen en aan te scherpen.”

(Stephane) “Dit jaar is Socialisme 2017 speciaal met de 100ste verjaardag van de Russische Revolutie. Die toonde aan dat een andere samenleving niet alleen nodig, maar ook mogelijk is. Hoe gebeurde dit, wat was de impact ervan voor werkenden en jongeren doorheen de wereld? Een uitwisseling onder militanten en geïnteresseerden om de strijd voor socialisme te versterken, is de best mogelijke herdenking van de Oktoberrevolutie. Trotski merkte op dat de Bolsjewieken succesvol waren omdat ze hun tegenstanders begrepen en omdat ze hun krachten in strijd opbouwden. Er werd uitgebreid gediscussieerd en geanalyseerd om een juiste inschatting te maken. “Men moet voorzichtig zijn om stoutmoedig te zijn,” stelde Trotski. Dat is exact wat wij op Socialisme 2017 doen: analyseren, discussiëren en ons voorbereiden om de krachten voor een socialistisch alternatief op te bouwen.” (Geert)

• • • • • • • • • • •

di 3 okt. Hasselt: open vergadering: 10 oktober - stakers aan het woord. 19u30 di 3 okt. Leuven: betoging tegen Francken. 17u30 voor station woe 4 okt. Leuven: open vergadering: 10 oktober - stakers aan het woord. 20u Jeugdherberg Blauwput, Martelarenlaan 11 in KesselLo woe 4 okt. Gent. ALS-meeting: Rode Oktober. 100 jaar Russische Revolutie. 19u30 Blandijn vr 6 okt. Keerbergen: open vergadering: 10 oktober - stakers aan het woord. 19u30 in zaaltje van café De Walvis. Putsebaan 18 woe. 11 okt. Gent. ALS-meeting: ‘Che : symbool van strijd’ 19u30 Blandijn do 12 okt. Antwerpen: ALS-meeting. Talking about revolution.

19u30 stadscampus Rodestraat za en zo. 21-22 okt. Brussel: Socialisme 2017 do 26 okt. Antwerpen: betoging tegen Francken. 17u Ossenmarkt do 26 okt. Antwerpen: actie Sociaal Werk Actienetwerk. Vanaf 17u Groenplaats za 25 november. Actiedag tegen seksisme 8-10 december: nationaal congres LSP vrij 15 dec. Luik. Antiseksistisch en antifascistisch metal concert zo 31 dec. Oudjaarfeest georganiseerd door LSP Brussel

Nieuwe uitgave: “Lessen van oktober” (Trotski) In ‘Lessen van oktober’ beschrijft Trotski de debatten en discussies binnen de Bolsjewieken in 1917.

Een levendig debat was een noodzakelijk onderdeel van de grondige voorbereiding op de Oktoberrevolutie. Uit het verslag van de discussies blijkt ook aan hoe nauw Lenin en Trotski samenwerkten.

We brengen ‘Lessen van oktober’ opnieuw uit met een actueel voorwoord door Judy Beishon.

Het boek is beschikbaar op Socialisme 2017. Het telt 100 pagina’s en kost 8 euro. Met verzendingskosten inbegrepen wordt dat 10 euro. Schrijf nu al over op BE48 0013 9075 9627 van Socialist Press met vermelding ‘Lessen van Oktober’ om jouw exemplaar te reserveren.

Volledig programma en meer info op socialisme.be

Retrouvailles in Luik Begin september stellen alle Luikse verenigingen zich voor op Retrouvailles. Wij legden dit jaar de nadruk op de campagne ROSA. De reacties waren bijzonder positief. Op

zaterdag kampten we met slecht weer waardoor er minder volk in het park Boverie was. Maar we hadden toch veel discussies en haalden contacten op. Op zondag was het beter weer

en slaagden we erin om in totaal net geen 100 exemplaren van deze krant te verkopen. We waren verbaasd hoe goed ons promotiemateriaal voor Socialisme 2017 werd onthaald.

Betoging voor openbaar vervoer in Gent

Op 23 september waren er in Gent een 150-tal betogers voor meer en goedkoper openbaar vervoer. De affiches voor de betoging hingen aan tal van ramen in volkswijken. Mobiliteit is een gevoelige kwestie: de files groei-

en aan en het openbaar vervoer biedt vandaag onvoldoende een alternatief hierop. LSP-leden namen het initiatief voor de betoging op de dag dat het referendum over het mobiliteitsplan had moeten plaatsvinden. Twee weken

voor de actiedag van 10 oktober in de publieke sector toonde deze betoging overigens het potentieel van campagnes die gebruikers en personeel van het openbaar vervoer verenigen rond offensieve eisen.

13

Strijdfonds: steun onze campagnes Elke drie maanden willen we 11.500 euro financiële steun ophalen.

Daarmee financieren we tal van campagnes: pamfletten, affiches, vlaggen, spandoeken, ... maar ook de organisatie van activiteiten.

Vlak voor het einde van het derde kwartaal komen we dichtbij onze doelstelling: hieronder de cijfers op 24 september. In het laatste kwartaal van oktober tot en met december willen we de volle 100% van onze doelstelling halen. We zullen op acties en betogingen steun ophalen, maar ook met verschillende sociale activiteiten en onze traditionele campagne met chocolade tegen racisme. Die campagne kunnen we best zo snel mogelijk binnen voorbereiden zodat er geen enkele kans verloren gaat!

Luik-Lux: 1.062 € Henegouwen-Namen: 1.047 € O en W Vlaanderen: 2.582 € Bxl-W.Brab: 1.366 € Vl Brab-Limburg: 741 € Antwerpen: 858 € Nationaal: 2.498 €

97% 95% 82% 71% 59% 49% 238%

TOTAAL: 10.153,31 €

88%

Steun de strijd voor een socialistisch alternatief: stort op BE69 0012 2603 9378 van LSP met vermelding ‘steun’.

Contact / Abonnementen Meer info over de partij / Lid worden: Hovenierstraat 45, 1080 Molenbeek Tel: 02/345 61 81. E-mail:info@socialisme.be.

Redactie: redactie@socialisme.be. Ook lezersbrieven zijn welkom!

Foto: Jean-Marie Versyp

Abonnementen: * proefabo: 5 euro voor drie nummers, 10 euro voor zes nummers * gewoon abo: 20 euro voor twaalf nummers * steunabo: 30 of 50 euro voor twaalf nummers Of neem een doorlopende opdracht van minstens 2 euro Rekeningnummer voor abonnementen: BE48 0013 9075 9627 van Socialist Press

14

sociaal

De gevolgen van klimaatverandering: het kapitalisme heeft geen antwoord

O

ver klimaatverandering is er ondertussen consensus. Trump en zijn administratie proberen nog weerwerk te bieden maar de meeste lobbygroepen ten dienste van de energie- en petroleumsector hebben zich al toegespitst op greenwashing en marktgedreven oplossingen die winst moeten opleveren en het individu culpabiliseren. Ook over de impact van klimaatverandering op de kracht en ernst van natuurfenomenen als orkanen is er in de wetenschappelijke wereld eensgezindheid. De catastrofes ten gevolge van natuurrampen benadrukken echter een andere vraag waar de klimaatbeweging zich moet om bekommeren: welk type maatschappij zal het best met de gevolgen van de reeds bestaande klimaatverandering omgaan? door

Michael Bouchez

Rampen verergerd door het kapitalisme

De orkanen die de VS en Caraïben teisteren, hebben de voorbije maand de media gedomineerd. In de getroffen gebieden vielen tientallen doden, werden tienduizenden dakloos en torsen gezinnen een zware financiële kater.

Wat veel minder in de media kwam, waren de moessonregens in onder andere India, Bangladesh en Nepal, waar minstens 1.200 doden vielen en miljoenen dakloos werden. Sommige wetenschappers en commentatoren verzachten de pil door erop te wijzen dat moderne technologie orkanen kan aankondigen en dus snellere evacuatie en minder slachtoffers mogelijk maakt.

Hoewel er daardoor inderdaad meer levens gered kunnen worden, treffen de gevolgen in de eerste plaats nog steeds de armsten en meest kwetsbare groepen. De foto van het rusthuis waar bejaarden in hun rolstoel tot aan hun middel in het water zaten, ging de wereld rond; in Zuid-Azië zijn het de sloppenwijken die het het hardst te verduren krijgen. Voor het kapitalisme is er geen stimulans om veiligheid of evacuatie te garanderen voor diegenen die er niet voor kunnen betalen.

Het kapitalisme is niet enkel ontoereikend wanneer de ramp toeslaat. Het biedt ook geen enkele manier om ruimtelijke ordening en populatiegroei af te stemmen op de klimaatverandering. Deregulering van de vastgoedsector heeft in Houston de gevolgen verergerd. Een bevolkingstoename van 1,8 miljoen inwoners op 20 jaar tijd was voor bouwpromotoren en projectontwikkelaars een uitgelezen kans, maar in zijn drang naar steeds meer winst heeft die sector alle regelgeving voor nieuwbouw met de voeten getreden. Terwijl de gewone bevolking elke overtreding dubbel en dik moet terugbetalen, konden de bouwpromotoren grenzeloos inbreuken maken op de veiligheidsvoorschriften. Harris County, de regio waarin Houston ligt, liet sinds 2010 toe dat 8.600 gebouwen gebouwd werden in regio’s waar er 1% kans is op overstromingen. Normaal gesproken moet dat gepaard gaan met de aanleg van vijvers, afwatering, kanalen, … om overtollig water af te voeren. Tussen 1992 en 2010 werd 30 procent van de prairie-moerassen langs de kust er gebetonneerd. Door die vrijemarktlogica van deregulering, waarin de bedrijven de regels bepalen, overstroomden na de doortocht van Harvey ook gebieden die eigenlijk een 0% overstromingskans hadden. Daaronder ook gebieden met chemische bedrijven die nu door de overstromingen toxische stoffen lekken.

Ten slotte is ook een toename van het aantal klimaatvluchtelingen onder het kapitalisme onvermijdelijk.

Droogtes en overstromingen zullen voornamelijk in de neokoloniale wereld, maar ook bijvoorbeeld in de VS, de toekomst van hele generaties nog meer op het spel zetten.

Het enige antwoord van rechtse trumpiaanse populisten als Francken is een anti-vluchtelingenbeleid. Met plat cynisme gebruiken ze hun eigen sociale afbraakbeleid, de toenemende werkloosheid, precaire jobs en tekorten om uit te leggen dat er zogezegd geen middelen zijn om die vluchtelingen op te vangen.

Kapitalisme vs. socialisme

De schade van natuurrampen loopt in de honderden miljarden. Voor het kapitalisme is dat echter geen probleem.

Integendeel, het kapitalisme is zo pervers dat zulke rampen een positieve stimulans zijn. Ondanks de menselijke en materiële kost zien de beurzen vooral nieuw investeringspotentieel: bedrijven kunnen winsten boeken door noodzakelijke heropbouw. Dezelfde bedrijven die in Houston de regelgeving jarenlang aan hun laars hebben gelapt, kunnen nu opnieuw profiteren.

In de neokoloniale wereld worden de rijkdommen niet gebruikt om te investeren in de veiligheid en bescherming van de meerderheid van de bevolking. Geld voor rampenfondsen of degelijke huisvesting is er niet, dat gaat allemaal naar de rekeningen van de multinationals.

Zonder democratische controle van de werkende bevolking over wereldwijde rijkdommen om daarmee onder andere reusachtige investeringen in huisvesting, drinkbaar water en evacuatie- en noodplannen te organiseren, is een exponentiële toename van het aantal klimaatvluchtelingen er onvermijdelijk.

Als we “hulpverlening” en ruimtelijke ordening in handen laten van de private sector en hun politieke vertegenwoordigers, zal er geen rekening gehouden worden met langetermijneffecten van klimaatverandering, tenzij voor diegenen die het kunnen betalen. De collectieve oplossingen die nodig zijn, kunnen enkel doorgevoerd worden wanneer de wereldwijde rijkdom en de wetenschap onder democratische controle staan van de werkende bevolking. Enkel zo kan de economie gepland worden zodat ze rekening houdt met de planeet, de ecologische kost, maar ook de korte- en langetermijnsgevolgen van klimaatverandering.

Een recente peiling van het Wereld Economisch Forum toont dat millennials (18 tot 35-jarigen) meer en meer beseffen dat hun individuele inbreng in de strijd tegen klimaatverandering minimaal is zolang de grote bedrijven niet aangepakt worden. Hoe we de economie duurzaam kunnen plannen en een strategie ontwikkelen om collectieve oplossingen af te dwingen, zal afhangen van de rol van de arbeidersbeweging in de klimaatbeweging.

Zij heeft de sleutels van de economie, en dus ook van een duurzaam en democratisch alternatief, in handen.

de

Linkse Socialist

‘Refugees welcome’,

O

m de aandacht af te leiden van het asociale beleid, schakelt de N-VA een versnelling hoger in het stigmatiseren van migranten en vluchtelingen. Zo moeten we vergeten dat het de rechtse regering is die aan onze lonen, pensioenen en openbare diensten zit. Protest hiertegen is nodig! door

Stef (Antwerpen)

(N-VA), de staatssecretaris voor asiel en migratie. Of was het deportatie en anti-immigratie? Hij lijkt het soms zelf Het racisme van N-VA neemt grotes- te vergeten. ke vormen aan. Na eerder de Amazigh Francken pakt dagelijks uit met zijn van Antwerpen te viseren, zag Bart De harde beleid. Hij stuurt de ene tweet na Wever plots heel de Turnhoutsebaan de andere de wereld in. Veel inhoud is vol lopen met terroristen. Dat is plat daar natuurlijk niet voor nodig: je hebt racisme. maar 140 karakters. De communicaDe politie deed tie van de staatser nog een schepsecretaris neemt je bovenop door te vaak de vorm aan liegen over een invan ware scheldticident waar agenrades. Activisten ten zogenaamd Vlaanderen kent en organisaties b ela agd wa r e n die zich inzetten door “70 tot 90” nog andere Trumps. voor vluchtelingen B o r g e r h o u t e - Prominent onder hen is moeten het ontgelnaars. De Wever den. eiste een signaal Theo Francken (N-VA), D e N - VA’e r van de buurt. Een de staatssecretaris voor dweept met protestoptocht enTrump, waar hij kele dagen later asiel en migratie. Of was wel eens tweets was echter niet het deportatie en antivan deelt. Het rawat D e Weve r immigratie? Hij lijkt het cisme en seksiswilde. De burgeme va n Tr u mp meester die eind soms zelf te vergeten. vormen geen beju n i weigerde zwaar. Ook ‘Theo deel te nemen aan Trump’ stelt aloverleg met jongeren uit de buurt, les voor als een strijd van één tegen eiste plots dat er een overlegmoment allen: tegen journalisten die hem zou komen. niet begrijpen, tegen wereldvreemde De Antwerpse kiescampagne van rechters, tegen socialisten die overN-VA is ingezet en het is duidelijk wie al een ‘puinhoop’ van maken, … het doelpubliek niet is.

Ondertussen houdt hij zich met de belangrijke zaken bezig: de netheid van Trumpiaans het Maximiliaanpark in Brussel bijvoorbeeld. Na de moord op een antiVlaanderen kent nog andere Trumps. racistische activiste in Charlottesville Prominent onder hen is Theo Francken was Francken vooral bezorgd om Racisme: terug van nooit weggeweest

My body, my choice.

D

it najaar zal belangrijk zijn voor de strijd voor het recht op abortus in Ierland. Momenteel is abortus nog verboden door het 8ste amendement op de grondwet. Onder de slogan ‘Repeal the 8th’ wordt de intrekking van de anti-abortuswetgeving geëist. De afgelopen jaren is de steun hiervoor sterk toegenomen, zeker onder jongeren en vrouwen. Een nieuwe generatie komt vol zelfvertrouwen op voor het recht om zelf over het eigen lichaam te beslissen.

De regering had een taire comité dat de aanbeCitizen’s Assemby, velingen van de Citizen’s een burgerraad Assembly behandelt niet van 100 gewowegkomt met vertrane mensen, gingsmaneuvers. Met opgezet om Ruth Coppinger in het de k wesparlementaire comitie op de té komt die publieke lange baan druk ook daar aan te schuibod. ve n. Ma a r Rut h Coppi nge r de Citizen’s spreek t op 21 okAssembly tobe r t ijde n s kwam met Socialisme prog ressieve 2 017 ove r aanbevelingen. de st r ijd Dit verhoogt voor aborde druk tusrechten. om ef fecWe vroegen tief een rehaar een reIers parlementslid Ruth Coppinger spreekt op ferendum te actie op de Socialisme 2017 over de strijd voor abortusrechhouden over nieuwe ontten in Ierland, in een werkgroep over ‘parlemenhet recht wik kelintair zijn en revolutionair’ en op de de meeting op abortus, gen. over 100 jaar Rusische Revolutie. maar uiter“ D e aard zullen Cit i z e n s’ conservatieve politici dit nog proberen Assembly was door het parlement opaf te wenden. De druk moet dus hoog gezet om de groeiende steun voor de gehouden worden. pro-keuze campagne te stoppen. Het De campagne ROSA in Ierland en de establishment dacht dat een burgersocialistische parlementsleden, waar- raad met conservatieve voorstellen zou onder Ruth Coppinger, spelen daar komen, maar de Citizens’ Assembly een grote rol in. Ze mobiliseren voor liep niet in de pas. Controversiële bede grote ‘March for Choice’ van 30 slissingen uitbesteden aan gewone september (net na het ter perse gaan mensen is duidelijk een riskante zaak van deze krant). De publieke druk voor het establishment. wordt opgevoerd zodat het parlemen“De burgerraad informeerde zich

sociaal

www.socialisme.be oktober 2017

15

racisme niet. Protest tegen Francken!

De staatssecretaris voor asiel en migratie zegt openlijk dat mensenrechten eigenlijk maar een detail zijn

Protest tegen Theo Francken in Gent op 23 maart. Foto: Jean-Marie Versyp

standbeelden van voorstanders van de slavernij. Het is een kwestie van prioriteiten.

Na drie jaar regeringsbeleid schuift Theo Francken nog steeds alle problemen af op de “linkse puinhopen.” Niet het vluchten op zich is voor Francken problematisch, maar wel het feit dat die asielzoekers het aandurven om in ons zicht te lopen, slapen en leven.

Consequent links stond vooraan in het verzet tegen onder meer de oorlog in Irak en waarschuwde toen al dat die imperialistische interventie het Midden-Oosten tot een tijdbom zou herscheppen, met gevolgen tot bij ons.

Steun aan oorlog, dictators, neokoloniale plundering, Libische mensensmokkelaars of Soedanese folteraars maakt het probleem erger. Rechts richt overal ter wereld puinhopen aan.

Steun aan oorlog, dictators, neokoloniale plundering, Libische mensensmokkelaars of Soedanese folteraars maakt het probleem erger. Rechts richt overal ter wereld puinhopen aan.

Ook het beleid hier is rampzalig.

Vluchtelingen weten niet wat hun rechten zijn, krijgen geen duidelijke informatie en leven in onzekerheid.

Tal van mensen, waaronder ook kinderen, werden vastgezet in gesloten centra. Francken wil vluchtelingen en migranten “#opkuisen”. Hij moest die uitspraak intrekken, maar dat verandert niets aan het feit dat ze perfect binnen de strategie van N-VA past.

Fort Europa doodt

helemaal niet aan de orde.

Sinds 2014 stierven 15.000 vluchtelingen op zee. Vluchtelingen doorstaan op hun reis bovendien mishandeling en misbruik. Tal van minderjarigen zijn vermist. Gelukkig werden duizenden mensen gered op zee. Vrijwilligers speelden daarbij een voorname rol. Hun activiteiten worden nu onmogelijk gemaakt door politici als Francken die hen een ‘aanzuigeffect’ verwijten en beweren dat zij duizenden doden op hun geweten hebben. Intussen zet de N-VA in België in op een politiek die mensen tegen elkaar en tegen vluchtelingen opzet.

De verantwoordelijkheid voor het leed ligt bij de politiek van de EU, haar beleidsmakers en de pushbacks die men uitvoert. Alles wordt geprobeerd om vluchtelingen een legale vluchtweg te ontzeggen. Net daar is nood aan om tragedies op de Middellandse Zee te stoppen. Een beleid dat een einde maakt aan oorlog en ellende, de redenen waarom mensen vluchten, is al

Tijd voor actie!

8 op 10 Vlamingen willen vluchtelingen helpen, zo blijkt uit een onderzoek van 11.11.11. Dit kunnen we doen door hen humaan te verwelkomen en middelen te eisen om voor hen een nieuw leven uit te bouwen. Er is nood aan een rechtvaardig migratiebeleid. Dat zal er niet komen met Theo Francken en deze regering. Met xenofobe praatjes leiden ze ons af van het sociale afbraakbeleid.

We moeten dit een halt toe roepen. Er zijn protestacties tegen lezingen van Theo Francken aan de universiteiten van Leuven en Antwerpen. Doe mee met deze acties! Stop oorlog en uitbuiting, stop racisme!

• Dinsdag 3 oktober: 17u30 voor het station van LEUVEN • Donderdag 26 oktober: 17u Ossenmarkt in ANTWERPEN

Strijd in Ierland naar een cruciale fase grondig en kwam tot de conclusie dat voor een wettelijke erkenning van het het parlement moet handelen. In es- recht op abortus. sentie wordt voorgesteld om het 8ste “Solidarity verdedigt ook het idee amendement op de grondwet te schrap- van een referendum waarbij de aanpen en het recht op abortus op grond bevelingen van de Citizens’ Assembly van een aantal redenen in te voeren. aan de bevolking worden voorgelegd.

Het gaat onder meer om gezondheid, Dat zou beter zijn dan de beslissing sociaaleconomische redenen of mis- overlaten aan een onrepresentatief vorming van de foetus in de eerste parlementair comité. Een referendum 22 weken van een zwangerschap en kan bepalen hoe de wettelijke regeling ‘zonder enige beperkingen’ in de eer- eruit ziet. ste 12 weken.

“Eerder vond het Ierse establish“Er is nu een scherpe confrontatie: ment het nodig om het homohuwelijk het eerste publieke forum ooit over aan een referendum te onderwerpen abor t usrechten omdat het dit zelf komt met radicaniet durfde door le aanbevelingen. te voeren. Er zijn Maar het parlen a u we b a n d e n ment is ultracon- Er wordt soms nogal tussen het politieservatief. Slechts ke establishment een parlementaire snel gezegd dat we en de katholieke fractie, Solidarity- in historische tijden kerk. We kunnen Pe ople Before er dan ook niet Profit, en enkele leven. Maar nu is er op ve r t rouwe n individuele parle- zeker een kans om om sociale maatmentsleden steuregelen door te nen de voorstellen een historische sociale voeren die in anvan de Citizens’ verandering te bekomen dere EU-landen Assembly. Er zal evident zijn, zoin Ierland: de intrekking g r o t e p u bl ie ke als een scheiding dr uk nodig zijn van dat vreselijke van kerk en staat, om de andere par- 8ste amendement het geven van ontijen verder te laten bevooroordeelde gaan dan hun hui- dat ons opgelegd is seksuele opvoedige positie. ding, toegang tot door de katholieke “Als socialist en gratis of betaalbapro-keuze-activist rechterzijde en re contraceptie en in het parlementair opportunistische politici. uiteraard het recht comité, een posiop abortus. Dit zal tie die ik namens door een erg sterSolidarity en People Before Profit in- ke en actieve beweging moeten afgeneem, zal ik pleiten voor een volledige dwongen worden. intrekking van het 8ste amendement “Vijf jaar na de dood van Savita zonder dat er in de plaats daarvan in Halappanavar [een jonge vrouw die de Grondwet iets gezegd wordt over het omkwam bij een miskraam nadat lichaam van vrouwen. Ik zal er pleiten haar abortus was ontzegd] is het on-

Protest van ROSA aan het Iers parlement waarbij de activisten verkleed zijn als de personages in de televisiereeks ‘The Handmaid’s Tale.’ Die reeks (te bekijken op Netflix) beschrijft een toekomst waarin een totalitair religieus regime vrouwen radicaal onderdrukt. De weinige overblijvende vruchtbare vrouwen in het verhaal worden toegewezen aan de heersende elite waarbij verkrachting schering en inslag is om zo de voorplanting van de elite te organiseren.

gelooflijk dat er nog altijd geen wet is die abortus toelaat in situaties als die waarin Savita zich bevond.

“Alle partijen in het parlement moeten nu kleur bekennen. Sommige verkozenen van traditionele partijen zien vrouwen nog steeds als het zwakke geslacht. Anderen proberen te zwijgen, maar we mogen niet toelaten dat ze aan hun middeleeuwse standpunten vasthouden. Zelfs partijen die voor de intrekking van het 8ste amendement zijn, zoals Labour en de Greens, zijn voorstander van een reeks voorwaarden vooraleer er recht op abortus is.

Daarmee gaan ze minder ver dan de

50 jaar oude abortuswet in GrootBrittannië. Sinn Fein steunt de intrekking van het 8ste amendement, maar beperkt het recht op abortus tot het geval van “ernstige dreiging” voor de mentale gezondheid van de vrouw.

Dat komt neer op de reeds bestaande mogelijkheid van abortus om zelfmoord te vermijden. Die mogelijkheid is overigens zo goed als onbestaande: recent was er een geval van een suïcidaal slachtoffer van verkrachting aan wie het recht op abortus werd ontzegd.

Het standpunt van Sinn Fein moet veranderen: als het nu niet gebeurt, wanneer dan wel?

“Er wordt soms nogal snel gezegd dat we in historische tijden leven. Maar nu is er zeker een kans om een historische sociale verandering te bekomen in Ierland: de intrekking van dat vreselijke 8ste amendement dat ons opgelegd is door de katholieke rechterzijde en opportunistische politici. Hoe de abortuswetgeving er zal uitzien, wordt mee beslist door de kracht van de beweging de komende maanden.

We moeten er alles aan doen om een historische vooruitgang af te dwingen voor vrouwen, voor zwangere mensen en voor deze generatie.”

strijd



solidariteit



€2

socialisme

€5 steunprijs

maandblad van de L i n k s e So c i a l i s t i s c he Pa r t i j  nr 368  oktober 2017

Revolutie 1917

Socialisme 2017

Kwaad over dit systeem?

Discussieer mee over hoe we het omverwerpen!

100

jaar geleden was er de grootste gebeurtenis uit de menselijke geschiedenis: een krachtig voorbeeld dat aantoonde hoe werkenden en armen hun lot zelf in handen kunnen nemen en de wereld veranderen. De Russische Revolutie van 1917 (zie pagina’s 8-9) is de rode draad doorheen Socialisme 2017, een weekend van discussie en debat op 21 en 22 oktober. Het doel van Socialisme 2017 is niet om een historisch seminarie te houden, maar wel om er lessen uit te trekken voor de strijd van vandaag tegen het kapitalisme. door

Emily (Namen) Een andere wereld: een grote uitdaging

Onze ambitie is niet klein: wij willen een andere wereld. Vandaag bezitten de 1% rijksten evenveel als de 99% anderen.

Het fortuin van de 62 rijksten ter wereld is tussen 2010 en 2015 met 45% toegenomen tot 1.760 miljard dollar. De rijkdom van de armste helft van de mensheid is met 38% afgenomen in dezelfde periode. (Oxfam-rapport van januari 2017).

Onze levensomstandigheden zijn gelukkig niet meer die van Rusland begin 20e eeuw. Er zijn immers belangrijke verworvenheden afgedwongen door strijd van de arbeidersbeweging. Deze verworvenheden liggen vandaag perma-

nent onder vuur (onzekere laagbetaalde jobs, aanvallen op pensioenen, af bouw openbare diensten, heksenjacht op werklozen en zieken, …). Vandaag leeft 40% van de werkenden in ons land ofwel in armoede ofwel in een gezin met een risico op armoede (volgens een studie van Solidaris in 2016). Bij een tegenslag moeten gezinnen steeds meer de keuze maken tussen medische zorgen en genoeg overhouden om te kunnen eten.

De grote bedrijven geven geen moer om ons leven. Het gesjoemel van de grote automobielbedrijven leidt jaarlijks tot 5.000 doden in Europa als gevolg van uitstoot en fijn stof (Environmental Research Letters, september 2017). De opwarming van de aarde maakt dat de orkanen en stormen in Centraal- en Noord-Amerika aan kracht winnen en voor meer neerslag zorgen. Ook dat leidt tot meer slachtoffers en schade.

1917 100 jaar

Russische revolutie

Organiseren om een einde te maken aan het kapitalisme!

Jongeren, werkenden, werklozen, gepensioneerden, … hebben er los van hun afkomst, gender of seksuele oriëntatie alle belang bij om een einde te maken aan dit systeem dat enkel leidt tot oorlog, discriminatie, milieurampen en ellende.

Het voorbeeld van de Russische Revolutie onderstreept waarom het belangrijk is om ons goed te organiseren. We hebben een enorme potentiële kracht: de kracht van ons aantal en onze plaats in het productieproces. De revolutie van 1917 toonde aan dat de collectieve kracht veel groter is dan de som van individuen. Het toonde hoe we overwinningen kunnen boeken in moeilijke strijd.

Onze strijd vandaag begint niet van nul af aan. Er zijn ervaringen waar we op kunnen verderbouwen, maar dan moeten we wel de tijd nemen om eruit te leren. De strijd tegen dit systeem wordt steeds dringender. Hoe langer dit systeem blijft bestaan, hoe meer onze sociale verworvenheden en onze planeet te lijden krijgen. Voor onze toekomst en die van de toekomstige generaties moeten we de strijd nu aangaan.

Neem deel aan Socialisme 2017

Socialisme 2017 bestaat uit drie plenaire meetings en 24 werkgroepen rond 7 grote thema’s. We nodigden internationale sprekers en vertegenwoordigers van actiegroepen en organisaties uit. We nemen de ruimte om te discussiëren over wat het is om vandaag revolutionair te zijn, de plaats van jongeren in de strijd, de noodzaak van internationale revolutie, de vraag hoe we gevaren van contrarevolutie kunnen bestrijden, …

Er wordt ook ingegaan op kunst of op wat het marxisme betekent. Er is een volledig parkoers met de campagne ROSA (Reageer tegen Onderdrukking, Seksisme en het Asociaal beleid) met werkgroepen over de rol van vrouwen en LGBTQI+ in strijd en de noodzaak van socialistische maatschappijverandering om een einde te maken aan alle vormen van discriminatie.

Het weekend wordt afgesloten met een meeting rond de vraag: “Wat betekent het om revolutionair te zijn in de 21e eeuw?”

Waarom moeten we ons organiseren in een partij en welk programma is nodig?

Dit evenement is de beste plaats om te beginnen bouwen aan een kracht die opkomt voor een socialistische maatschappij.

Aarzel niet, neem een voorverkoopkaart en we zien elkaar op 21 en 22 oktober!

Socialisme 21 & 22 oktober GC de Kriekelaar Brussel

w w w. s o c i a l i s m e . b e

2017

weekend van debat & vorming

De inhaligheid van de kapitalisten schaadt onze planeet en onze levensstandaard.

Schrijf je nu in! mail naar info@socialisme.be

het volledige programma op socialisme.be of op facebook: “BXL-Socialisme 2017”