De Linkse Socialist 372 - maart 2018

België - Belgique Hovenierstraat 45, 1080 Molenbeek BC 4383 P2A6269

strijd



solidariteit



socialisme

maandblad van de L i n k s e S o c i a l i s t i s c h e Pa r t i j  nr 372  maart 2018

€2

Afgiftekantoor 1081 Brussel 8 Ver. uitg. G. Cool, Hovenierstraat 45, 1080 Molenbeek

€5 steunprijs

Enkel superrijken gaan erop vooruit

Foto van de pensioenbetoging in december 2017. Foto: Liesbeth

D

e regering beweert dat de harde besparingen van de afgelopen jaren vruchten beginnen af te werpen. Voor de superrijken en grote vermogens klopt dat, maar de overgrote meerderheid van de bevolking gaat erop achteruit. Steeds meer mensen vallen uit de boot en dat zal er niet op beteren met de aanvallen op onder meer de pensioenen.

Besparingen zoals de indexsprong of door de sterk stijgende energieprijzen (+9,8% vorig jaar!) zorgden ervoor dat de economische groei van 1,7% vorig jaar onder het Europees gemiddelde (2,5%) bleef. Maar er was dus wel economische groei.

Het inkomen uit vermogen steeg met 5,3% dankzij hogere dividenden. (1) Dit jaar zal niet anders zijn: grote bedrijven kondigen hogere winsten aan.

Vorig jaar was KBC goed voor 2,6 miljard euro nettowinst of een stijging met 6%. (2) De economische groei komt vooral de rijksten ten goede.

Tien jaar na het uitbreken van de grote recessie zijn de winsten van de grote bedrijven hersteld, maar ook de sociale ellende groeit. Het aantal leefloners steeg op tien jaar tijd van 83.000 naar 127.000, het aantal mensen in collectieve schuldenregelingen van 61.000 tot 95.600. (3) Ook wie werkt, heeft het moeilijker om rond te komen. Nieuwe jobs zijn vaak deeltijds of slecht betaald. In 2015 waren voor het eerst minder dan de helft van alle aanwervingen voltijds: 49%.

Dat was in 2008 nog 55%. (4) Het argument van

de stijgende koopkracht is vooral gebaseerd op de stijgende inkomsten uit vermogen, hogere inkomsten voor zelfstandigen en een groter aantal werkenden. Twee cijfers uit het rapport van de Nationale Bank geven een reëel beeld van het inkomen van gewone werkenden: de inflatie (prijsstijgingen) bedroeg vorig jaar 2,2%, de lonen stegen met 2%. (5) Zelfs een N-VA-rekenwonder kan daaruit afleiden dat de lonen 0,2% minder stegen dan de prijzen.

De economie groeit niet sneller omdat onze koopkracht achterblijft. De infrastructuur is er na jaren van onderinvestering slecht aan toe; denk maar aan de Brusselse tunnels, het gebrekkig materieel voor het openbaar vervoer of de dodelijke zwarte punten op de weg die niet aangepakt worden. Maar toch beslist de regering niet om te investeren in degelijke jobs, hogere lonen en betere infrastructuur. De enige investering die niet betwist wordt, is die van 3,6 miljard euro (het onderhoud kan die factuur opdrijven tot 15 miljard) voor nieuwe gevechtsvliegtuigen. In Trends

schreef een neoliberale redacteur, doorgaans ge- tiek roept in de massa een gevoel wakker van zekant tegen elke overheidsuitgave, een stuk onder kerheid, zelfvertrouwen en strijdlust. Een zwakke, de titel: “De F-35 is goed voor onze begroting.” (6) onzekere, op onderschatting van de arbeidersklasDe regering wil het huidige beleid verderzetten se berustende tactiek werkt verlammend en onten blijft aanvallen op zenuwend op de massa. onze levensstandaard In het eerste geval brelanceren. Zo wordt de ken de massastakingen eerder aangekondigde vanzelf en altijd ‘tijdig’ verlaging van het miuit. In het tweede genimumloon voor jonge- De inflatie (prijsstijgingen) val blijven meermaals ren geconcretiseerd. In bedroeg vorig jaar 2,2%, de directe oproepen van maart wil ze een pende leiding tot massassioenregeling voor de lonen stegen met 2%. Zelfs een taking zonder gevolg.” zware beroepen door N-VA-rekenwonder kan daaruit het parlement jagen (zie pagina 5). Daarna staat afleiden dat de lonen 0,2% (1) De Tijd, ‘Nationale Bank ook het pensioen met minder stegen dan de prijzen. schetst de stand van het punten op de agenda. land’, 23 februari De aanvallen houden niet op. Verzet is nodig om (2) De Standaard, ‘KBC weet rentedruk te pareren’, 23 ons deel van de economische groei op te eisen. februari We mogen niet wachten op de volgende ver- (3) http://www.indicators.be/ kiezingen en zo de ruimte laten aan de rechtse (4) https://nieuws.kuleuven.be/nl/2017/helft-nieuwe-aanwervingen-in-deeltijdse-of-flexibele-contracten partijen om elke dag opnieuw de publieke opips://w w w.nbb.be/doc/ts/publications/nbbrenie te bewerken met hun propaganda en leugens. (5) htt port/2017/nl/t1/verslag2017_tii_h2.pdf p.85 (lonen) Vastberaden met offensieve eisen naar buiten en p.79 (inflatie) treden, zou de vakbonden brede steun opleveren. (6) ‘De F-35 is goed voor onze begroting’, http://trends. knack.be/economie/finance/de-f-35-is-goed-voor-onZoals Rosa Luxemburg in 1906 opmerkte: “Een ze-begroting/article-opinion-964177.html consequente, vastberaden, vooruitstrevende tac-

verdeeldheid Racisme beantwoorden met solidariteit

jobs bedreigd Carrefour: de strijd gaat verder

Tegen de Turkse bezetting Solidariteit met Afrin!

2-3

6

10-11

w w w. s o c i a l i s m e . b e

2

belgië

EDITO

door Nicolas Menoux, jongerenorganisator LSP

Discriminatie, racisme, aanvallen op de pensioenen, …

Ons niet laten verdelen, samen strijden voor een andere samenleving

“

Links moet kiezen tussen open grenzen of een welvaartsstaat.” Eind januari greep Bart De Wever in een vrije tribune nogmaals terug naar het oude motto ‘verdelen om te heersen.’ Hij reageert op de kritiek van de oppositiepartijen en de duizenden betogers die solidair zijn met migranten. Zij doen het asielbeleid van deze regering af als onmenselijk en amoreel. De Wever antwoordt met de stelling dat zijn morele uitgangspositie vertrekt van het garanderen van de financiering van de Belgische sociale zekerheid. Wie gelooft dat?

Er is momenteel een erg actueel dossier waarbij tegen alle aspecten van het regeringsbeleid vermijde sociale zekerheid onder vuur genomen wordt: den. Zo’n beweging is nodig, maar zal niet uit de de aanval op de pensioenen (zie ook pagina 5). De lucht komen vallen. Het vergt voorbereiding. We rechterzijde gaat onverminderd verder met de fron- moeten van alle kansen gebruik maken om stappen tale aanvallen op onze levens- en arbeidsvoorwaar- vooruit te zetten in onze strijd. den. Op hetzelfde ogenblik wordt een brutaal beDe strijd voor een waardig onthaal van migranleid tegen vluchtelingen gevoerd waartegen steeds ten is onderdeel van het verzet tegen de aanvallen meer protest ontstaat (zie hiernaast). Rechts gaat op onze levensvoorwaarden. De onzekere situatie voor de afbraak van de sociale zekerheid én aan- van vluchtelingen leidt tot zwartwerk met bijzonvallen op migranten. der slechte lonen en voorwaarden. Dit zet druk op De belangen van de meerderheid van de bevol- alle werkenden. Vandaag heeft 21,5% van de beking verdedigen, kost te veel. De overheidsuitgaven volking het al moeilijk om de eindjes aan elkaar te moeten teruggedrongen worden en er wordt gezocht knopen. De heersende klasse speelt op die tekornaar extra middelen voor de grote transfer naar de ten in met verdeeldheid: we worden tegen elkaar superrijken en de grote bedrijven. Met deze rechtse opgezet en onze eisen worden tegen elkaar uitgeregering is er daarbij sinds 2014 geen enkel taboe speeld. In plaats van ons te laten verdelen, moeten we samen strijden meer: er wordt op alle terreinen aangevallen, de zwakheid van de oppovoor een massaal plan sitie maakt dit mee mogelijk. Vorige van publieke investeringen in meer sociale maand schreven we dat de regering huisvesting, onderwijs, geen enkele toegeving zal toen, tenzij Rechts gaat voor de zorg en degelijke jobs ze zich in haar voortbestaan bedreigd voor iedereen, los van voelt. Dat is een cruciale overweging afbraak van de sociale afkomst, geboorteplaats voor al wie zich verzet tegen het hui- zekerheid én aanvallen dige beleid. of religie.

Er moeten keuzes gemaakt worden, op migranten.

De extreme ongelijkheden en bijhorende tezegt De Wever. Maar waarom zouden korten zijn het resultaat we ons beperken tot de opties die hij voorstelt? Als het geld ontbreekt om een degelijk van het kapitalistisch systeem. Het privébezit van pensioen voor alle werkenden te financieren, voor de productiemiddelen leidt tot een gebrek aan midmassale aanwervingen in de gezondheidszorg en delen voor openbare diensten. Het leidt ook tot de om een waardige zorg voor ouderen en patiënten plundering van de landen die mensen proberen te te verzekeren, dan is dit omdat de middelen werden ontvluchten. Het is de bron van economische spangebruikt om de private winsten te ondersteunen. ningen en oorlogen. We moeten dit economisch Er stroomt voor 220 miljard euro door belasting- model omverwerpen. Vanuit onze eenheid en onze paradijzen, er gaat ongeveer 28 miljard euro ver- eisen komen we tot de discussie over welk type saloren door fiscale fraude (6 tot 7% van het BBP!). menleving de overgrote meerderheid van de bevolHet zijn niet de vluchtelingen die ellende en geweld king wil: werkenden die als citroenen uitgeperst ontvluchten en hier in onmogelijke onzekerheid le- worden, gepensioneerden in armoede, opgejaagde ven die hiervoor verantwoordelijk zijn. Het zijn niet vluchtelingen, … De sleutelsectoren van de economie, waaronder de financiële sector, moeten in de migranten die bij Carrefour willen afdanken.

We staan voor een keuze: laten we ons verder plui- publieke handen komen zodat democratisch beheer men en bedriegen door de heersende klasse en haar en controle mogelijk wordt. Enkel dan kunnen we politieke vertegenwoordigers of bouwen we aan de bestaande rijkdommen en mogelijkheden richten verzet van al wie uitgebuit wordt in een gezamen- op de noden van de meerderheid van de bevolking lijke strijd voor een politiek alternatief dat een einde in plaats van de winsten van een kleine mindermaakt aan de tekorten, de asociale aanvallen en de heid. Verdeeldheid op basis van racisme, seksisme, verschillende vormen van discriminatie? Met zijn homofobie, … is een obstakel in de strijd voor de verdelende retoriek die racisme in de hand werkt, socialistische samenleving die zo broodnodig is. wil De Wever vooral een eengemaakte beweging

de

Linkse Socialist

Mounir en Jiyed nog steeds gevange

Racisme van de regerin beantwoorden met solid

I

n de late namiddag van vrijdag 9 februari kwamen artiesten samen bij het kunstencentrum vzw Globe Aroma om de laatste hand te leggen aan een tentoonstelling die dezelfde avond zou starten in het stadscentrum van Brussel. Er was echter een inval door de federale politie waarbij zeven mensen-zonder-papieren werden opgepakt. Vijf van hen kwamen dezelfde nacht nog vrij, maar twee anderen werden naar het gesloten centrum 127bis in Steenokkerzeel gestuurd met het oog op uitwijzing. door

Pietro, Brussel

Deze razzia was een nieuwe stap in de strijd van de federale regering tegen migranten, vluchtelingen en mensen-zonder-papieren, maar ook tegen culturele en sociale verenigingen die bekommerd zijn om het lot van vluchtelingen.

Met een groot machtsvertoon werd bij de vzw binnengevallen. Het ging om een gezamenlijke operatie van de federale politie, de Dienst Vreemdelingenzaken en het ministerie van Binnenlandse Zaken in het kader van het ‘Belfi-project,’ een onderdeel van het Kanaalplan tegen terrorisme en radicalisering.

Volgens getuigen werd de aandacht van de verantwoordelijken van het kunstencentrum afgeleid door een administratieve controle door de sociale inspectie, waarvan de politie gebruik maakte om een scherpe controle uit te voeren en mensen in het kunstencentrum op te pakken.

Dat is waar het beleid van deze regering op neerkomt: sociale controles bij een vzw of de strijd tegen terrorisme worden misbruikt om migranten en sociale werkers te criminaliseren en op te jagen. De brutale methoden tegen migranten tonen het racistische gezicht van deze regering.

Het gaat om een kwalitatieve verandering in het repressieve beleid tegen mensen-zonder-papieren. De regering wil woonstbetredingen zonder gerechtelijk bevel, een eufemisme voor huiszoekingen, bij mensen-zonder-papieren mogelijk maken. En nu blijkt dat vluchtelingen evenmin veilig zijn bij verenigingen.

Om hun beleid op te leggen, gebruiken Michel en Francken migranten als zondebokken. Ze willen daarmee de bevolking verdelen en racisme stimuleren

zodat het minder opvalt dat ze alle jongeren, werkenden, gepensioneerden en uitkeringstrekkers aanvallen.

Mounir: “Trots dat ik arbeider ben”

De twee gevangen genomen mensen-zonder-papieren zijn Jiyed, een artiest die zijn werk wilde voorstellen in de tentoonstelling waar hij niet meer geraakte, en Mounir, een vakbondsmilitant van het Comité van Werkenden met en zonder papieren van het ACV. Hij is al een tiental jaar in ons land actief.

Mounir nam deel aan de beweging van 2008 die leidde tot regularisaties.

Hij werd zelf in 2009 geregulariseerd op basis van het criterium van werk. Hij werkte voor Abay Construct, een onderaannemer van Atalian Cleaning Services NV, een onderaannemer van de sociale huisvestingsmaatchappij Anderlechtse Haard waar hij schoonmaker was van juni 2008 tot december 2012. Hij kreeg minder dan het minimumloon en heeft vier maandlonen tegoed. Mounir verloor zijn verblijfsrechten omdat de werkgever misbruik maakte van de gebreken in de wettelijke procedure rond de tewerkstelling van vreemdelingen.

We telefoneerden met Mounir in het gesloten centrum van Steenokkerzeel: “Ik ben er trots op dat ik een arbeider ben. We vechten voor onze rechten samen met andere kameraden. We willen net als iedereen bijdragen aan de sociale zekerheid. Maar de werkgevers buiten ons uit en de regering behandelt ons als misdadigers. Ze sluiten enkelen van ons op en gaan ondertussen verder met de uitbuiting van duizenden anderen. Dat

belgië

www.socialisme.be maart 2018

en na razzia tegen vluchtelingen

ng dariteit!

3

Onrust bij Atlas

D

e laatste maanden kwamen de protestacties tegen 170 ontslagen bij het Agentschap Integratie en Inburgering in het nieuws. Het kabinet-Homans zet de bijl in de middelen voor integratie en inburgering, maar daar komt nu reactie tegen. We spraken met een werknemer van Atlas in Antwerpen, dat ongeveer 300 werknemers telt.

lost voor niemand iets op. Ik blijf waarden voor iedereen. Het is nahoopvol dankzij de solidariteit en de melijk in het belang van iedereen, zowel werkenden van hier als van mobilisaties.”

Mounir is niet de enige in deze elders, zowel interimmers als vaste moeilijke situatie. We moeten reso- werknemers, om gelijke rechten af luut ingaan tegen het misbruik van te dwingen. Dat is het enige wapen werkenden zonder papieren en de tegen sociale dumping.” sociale dumping die eigen is aan het systeem van onderaanneming. Dit is Wat nu? geen uitwas, het zit ingebakken in de In de strijd tegen racisme en het logica van het kapitalisme.

Het Com ité van Werkenden- volledige beleid van deze rechtse rezonder-papieren van het ACV en gering, moeten we de eisen voor deMounir mobiliseerden in 2012 de mocratische rechten en de regulariafgevaardigden uit de sector om satie van mensen-zonder-papieren zijn re-integratie te eisen en om een koppelen aan een strijd om de nodige werkvergunning te bekomen waar- middelen af te dwingen voor een bemee hij ook zijn verblijf kon regu- leid dat vertrekt van de noden van de lariseren. meerderheid van de bevolking zonder “Dit systeem van uitbuiting is onderscheid. schering en inslag voor de zowat Het gemeenschappelijk vakbonds100.000 werkenden zonder papie- front besliste om druk op premier ren in België,” Michel te zetten zegt Eva Maria met een permanente zitactie aan het Jimenez Lamas kruispunt Kunstvan het ACV Wet in Brussel. Tal Brussel-Hallevan syndicalisten V i l v o o r d e . Gevangen genomen en andere sympa“Dat komt de thisanten namen werkgevers die ACV-militant Mounir: hieraan deel. Ook misbruik wil- “Ik blijf hoopvol dankzij len plegen goed LSP ondersteunde uit, het gebeurt de solidariteit en de dit initiatief. zelfs in de pu- mobilisaties.”

We moeten meer blieke sector. vakbondsafgevaardigden betrekken Er wordt gebruik gemaakt van de wettelijke bij de strijd tegen het repressieve mogelijkheden van onderaanneming asielbeleid van deze regering en in om precaire statuten, gedetacheerde de opbouw van solidariteit in de camwerknemers, interimmers en zelfs pagne voor de vrijlating van Mounir mensen-zonder-papieren tewerk te en Jiyed. LSP eist de onmiddellijke stellen. Het gebrek aan voldoende vrijlating van de opgepakte menjobs maakt dat de concurrentie tus- sen-zonder-papieren, een solidarisen mensen zo sterk is dat werkge- teitsstaking in de culturele sector, vers de lonen verlagen en alle wer- het verdwijnen van de gesloten cenkenden onwaardige omstandigheden tra en een regularisatie van alle menopleggen. Ze profiteren van de on- sen-zonder-papieren. Enkel door een zekerheid die gepaard gaat met het krachtsverhouding op te bouwen teontbreken van een geldige verblijfs- gen racisme en tegen het besparingsvergunning. Wij komen elke dag op beleid van deze regering kunnen we voor de rechten van alle werkenden, de basis leggen voor een nieuwe savoor degelijke lonen en arbeidsvoor- menleving.

Wat zijn de plannen van het kabinet-Homans en wat hebben jullie bij Atlas in Antwerpen al gevoeld van deze besparingen?

“Je hebt verschillende Agentschappen. Bij EVA Vlaanderen vallen nu 170 ontslagen. Er wordt gesproken over één op vier jobs die daar wegvallen, wat betekent dat de werkdruk enorm zal stijgen. Bij Atlas in Antwerpen zijn er op dit moment 30 ontslagen, waaronder een paar mensen die vrijwillig vertrekken. In Gent zal voor een twaalftal mensen hun tijdelijke contract niet worden verlengd.

“De 30 ontslagen in Antwerpen vielen vooral bij het deel Inburgering. Maar toen hoorden we dat er ook verschillende integratieprojecten zouden worden gestopt. Het project ‘Connect to Work’, dat vluchtelingen op weg helpt naar een job, wordt gestopt; het project Roma voor zigeuners wordt afgestoten naar een andere organisatie, …

“Een deel van de mensen is hard gekant tegen de audit die bezig is. Ze menen terecht dat dit door een firma gebeurt die enkel zal bezig zijn met cijfers en efficiëntie, zonder te kijken naar de inhoud. Wij zijn een organisatie van de sociale sector en moeten kwalitatief kunnen werken. De audit werd opgelegd door het kabinet-Homans, waarbij Atlas nog gedwongen werd om met eigen middelen daarvoor te betalen.

“Na de toename van het aantal vluchtelingen in 2015 kwamen er aanvankelijk meer middelen. Nieuwe medewerkers kregen een tijdelijk contract van een jaar, dat nadien werd omgezet in een ‘vast contract’. Maar blijkbaar stond er in de kleine lettertjes: ‘op voorwaarde dat er werk is’. En toen de instroom daalde, kregen we plots minder subsidies.”

Wat was de positie van de vakbonden tegenover deze aangekondigde ontslagen en besparingen?

“Aanvankelijk heerste er verdeeldheid. Een deel van de afgevaardigden vond dat de vakbonden een positie tegen de ontslagen moesten innemen. Andere afgevaardigden meenden dat er zo geen rekening met hen zou worden gehouden. Dit laatste deel vond dat

ze tenminste de criteria moesten opstellen, samen met de directie. Maar die discussie over de criteria - o.a. anciënniteit - creëerde natuurlijk een enorme verdeeldheid onder het personeel.

“Een belangrijke verandering vond plaats toen we hoorden dat er bij de integratieprojecten ook jobs zouden sneuvelen. Het werd toen duidelijk dat dit niet enkel om de instroom ging, maar ook om besparingen op de middelen. De fusie tot Integratie en Inburgering en het dure computerprogramma Connect werden ondergefinancierd. Een deel van de afgevaardigden toonde zich bereid tot actie en bereidde een personeelsvergadering voor. Ook de eisen werden duidelijker gemaakt, onder meer rond de nood aan voldoende subsidies. Er is immers meer dan genoeg werk en de werkdruk vergroot.

“Hieruit kwam ook de eis voort: geen ontslagen meer.

Als er voldoende middelen zijn, hoeven er geen afdankingen plaats te vinden. Een laatste punt op de personeelsvergadering was dat de medewerkers meer gehoord moeten worden. Wij zijn degenen die expertise hebben. Er moet naar ons geluisterd worden. Rond deze eisen werd ook een petitie gelanceerd bij het personeel.

Tijdens de personeelsvergaderingen was gebleken dat een deel van het personeel bereid was tot actie. Een ander deel focuste op zogenaamde voordelen voor een laag van collega’s in functie ‘A’. Maar de afgevaardigden trokken de grens en stelden dat we allemaal samen voor herfinanciering dienden op te komen.

“De petitie werd op een donderdag gelanceerd.

Anderhalve week later waren er al 170 handtekeningen, op een 300-tal medewerkers. Een duidelijke meerderheid dus. Vertegenwoordigers van Atlas gingen ook naar de actie in Brussel, om de collega’s van het Agentschap EVA Vlaanderen te ondersteunen.

“De mensen zijn nu meer bereid om in actie te gaan.

De steun is in ieder geval indrukwekkend. Het resultaat van de petitie kan worden overgemaakt aan de directie, schepen Duchateau (N-VA) en het kabinet-Homans. Wij moeten nu samen met de mensen van het Agentschap EVA Vlaanderen gaan naar gezamenlijke actie om de maatregelen terug te dringen en een herfinanciering te eisen die ons toelaat om fatsoenlijk ons werk te doen.”

Duitse metaal bekomt loonopslag, maar meer was mogelijk!

V

oor het eerst sinds lang ging de Duitse vakbond IG Metall in actie voor hogere lonen en een kortere arbeidsweek. Met 930.000 werknemers zet de Duitse metaal de toon, ook bij ons. De eisen van 6% opslag en de mogelijkheid van een 28-urenwerkweek spraken tot de verbeelding. De waarschuwingsstakingen van 24 uur werden goed opgevolgd na een informatiecampagne en betogingen.

De angst bij de werkgevers zat er goed in. “We wil- op het percentage werknemers dat per bedrijf 40 uur per len niet dat de bedrijven lang plat liggen en de straten week werkt in plaats van de overeengekomen 35 uur. In met rode vlaggen gevuld worden,” merkte een topman technologiebedrijven kan dit zelfs oplopen tot de helft van de werkgeversfederatie op. Alleen al in Baden- van het personeel. De werkgevers verklaarden: “We Württemberg ging door de 24-urenstaking een omzet hebben binnengehaald wat voor ons belangrijk was.” van naar schatting een kwart miljard euro verloren. De Het blijft ook afwachten wat er op vlak van arbeidstijd actiebereidheid was er, maar de leiding van IG Metall zal bekomen worden in het oosten van Duitsland, waar heeft de gunstige positie onvoldoende gebruikt. gemiddeld drie uur per week langer wordt gewerkt.

Voor het eerst sinds lang werd de arDe krant Der Spiegel vond het opmerkelijk dat IG Metall niet doorzette beidsduur terug op de agenda gezet. met een nationale staking in de secDat heeft een positief effect: in veel tor, “aangezien de machtsverhoudinsectoren is er niet alleen discussie over gen aanzienlijk in het voordeel van de lonen maar ook over de sterk toeDe Duitse stakingen de vakbonden zijn opgeschoven.” genomen werkdruk. Jammer genoeg Tegen de achtergrond van economiwerd niet gepleit voor een collectieve toonden de sche groei zijn de werkgevers hun arbeidsduurvermindering met volle- actiebereidheid belangrijkste argument, de dreiging dig behoud van loon en bijkomende van jobverlies, verloren. Een landelijaanwervingen, zoals destijds bij de en de impact van ke staking had de werkgevers zoveel overgang van 40 naar 35 uur. Het bleef opbouwende strijd. pijn gedaan dat ze “al gauw alles zoubeperkt tot de mogelijkheid van een den ondertekend hebben,” aldus Der individuele arbeidsduurvermindering.

Er werd een maandelijkse opslag van 6% geëist. Met Spiegel (6 februari) die opmerkt dat dit het einde van de recordwinsten in de sector en de stijgende prij- het “constructieve collectieve overleg” zou betekend zen, is dat nog een erg bescheiden eis. Er is in Baden- hebben. De leiding van IG Metall was niet bereid om Württemberg een akkoord gesloten over 4,3% vanaf 1 die stap te zetten en stelt zich ook welwillend op tegenapril en een eenmalige premie van 100 euro voor ja- over de ‘grote coalitie’ van SPD en CDU/CSU. nuari tot maart. Daarbij moet opgemerkt worden dat Met de waarschuwingsstakingen hebben de Duitse het akkoord 27 maanden in plaats van 12 loopt. Vanaf vakbonden aangetoond dat ze een factor van belang 2019 komt er eenmalig 400 euro bij en een jaarlijkse zijn en dat het argument dat vakbonden achterhaald zijn premie van 27,5% van een maandloon. Die premie kan geen steek houdt. Ze toonden de actiebereidheid en de omgezet worden in acht vrije dagen, een soort tijdskre- impact van opbouwende strijd. Tegen de achtergrond diet. Een tijdelijke individuele vermindering van de van economische groei ging dit gepaard met een groot arbeidstijd tot 28 uur per week met loonverlies wordt zelfvertrouwen om offensieve eisen te stellen rond lonen en arbeidsduur. Dat zal ongetwijfeld ook in ons eveneens mogelijk.

Tegelijk zijn er door de vakbonden toegevingen gedaan land een impact hebben.

Betoging van vrouwen zonder papieren. Foto: PPICS

4

sociaal

de

Linkse Socialist

Reorganisatie bij De Lijn: volgende stap in afbouw openbaar vervoer

B

ij De Lijn werd op vrijdag 16 februari gestaakt tegen de nieuwe reorganisatie “De Lijn 2020.” Het plan is om hierdoor 40 miljoen euro te besparen door middel van het centraliseren van de ondersteunende diensten en door 286 jobs te schappen.

Directeur-generaal Kesteloot beweert dat dit goed is voor de reizigers en noodzakelijk om de liberalisering tegemoet te gaan.

Volgens ons is het een verdere afbouw van het openbaar vervoer en de dienstverlening en een stap richting verdere privatisering. door een buschauffeur

Foto: Jean-Marie Versyp

Basisbereikbaarheid: niet de dienstverlening maar de cijfers op de eerste plaats

we slanker, efficiënter en wendbaarder zullen moeten worden en dat deze reorganisatie dan ook noodzakelijk is.

Deze reorganisatie kadert in een volledige hervorming van het openbaar vervoer in Vlaanderen. Daarbij wordt het decreet basismobiliteit afgeschaft en vervangen door een vage term basisbereikbaarheid. Hierbij wordt Vlaanderen opgedeeld in 15 vervoersregio’s die elk hun eigen budget(enveloppe) zullen hebben. De focus zal liggen op het bedienen van “maatschappelijk belangrijke actoren,” voornamelijk woon-werk en woon-schoolverkeer.

De Lijn zal in eerste instantie het grootste deel van het aanbod op zich nemen: het kern- en aanvullend net.

Maar het zogenaamde ‘vervoer op maat’ – de belbussen en een aantal kleine lijnen – zal niet meer door De Lijn georganiseerd of gereden worden. Hier zullen de vervoersregio’s op zoek gaan naar ‘private partners’.

De Lijn wil zich steeds meer opstellen als slechts één van de aanbieders van openbaar vervoer.

Daarnaast stelt de Vlaamse regering dat er in 2020 een benchmark zal worden uitgevoerd: een zogenaamde vergelijking met andere openbaarvervoerbedrijven, uiteraard private. Dit wordt steeds gebruikt om te verklaren dat

Centralisatie zal werkdruk verhogen en werking niet verbeteren

Na een vorige reorganisatie ‘De Lijn van de Toekomst’ in 2014, die o.a. HR centraliseerde, zal nu de structuur volledig worden aangepast en gecentraliseerd. Waar De Lijn vandaag nog op provinciale basis georganiseerd is, met 6 entiteiten (de 5 provincies + de centrale diensten in Mechelen), zal deze structuur verdwijnen en quasi volledig worden gecentraliseerd. Op lokaal vlak zullen enkel nog uitvoerende diensten zitten – rijdend personeel, technische diensten en beperkt ondersteunend personeel. Beslissingen zullen niet meer lokaal, maar centraal worden genomen.

Op deze manier zal de (beperkte) inspraak van het personeel op lokaal vlak helemaal verdwijnen en wordt er meteen ook komaf gemaakt met het lokale overleg (bijvoorbeeld over planning, werkroosters en diensten). Met de centralisering van dispatching en controle zal de directe ondersteuning op het terrein eveneens verder van de chauffeurs liggen.

Van de centralisering van HR zien

we vooral dat de ‘dienstverlening’ naar de rest van het personeel ondermaats is. Ook daar zien we dat een onderbemanning ervoor zorgt dat de boel vierkant draait.

Heel wat bedienden zullen de boodschap krijgen dat ze hun job kunnen houden, maar hiervoor twee dagen per week naar de hoofdzetel moeten.

Je zal maar in Oostende werken (en wonen) en twee dagen naar Mechelen moeten…

Reorganiseren om concurrentieel te zijn: het zal nooit genoeg zijn

Deze reorganisatie heeft niet de bedoeling om betere dienstverlening aan te bieden of om het personeel beter te ondersteunen. Het doel is om de organisatie zodanig af te slanken dat het makkelijker wordt om te concurreren met private bedrijven en/of De Lijn later in de etalage te zetten.

Op geen enkele manier wordt duidelijk hoe de dienstverlening beter kan en we de daling van het aantal reizigers kunnen stoppen op een moment dat we met zijn allen stilstaan in het verkeer.

Dit zijn dan ook niet de doelstellingen; het enige doel van deze reorganisatie is zogenaamd ‘marktconform’ te zijn en verder te besparen.

Het zal dan ook niet bij deze reorga-

nisatie blijven. Wanneer dit kan pas- exploitatiebudget van momenteel iets seren, zal het volgende dossier op ta- boven de 800 miljoen euro. Het is dan fel komen, namelijk de ‘Nieuwe Werk ook niet verwonderlijk dat De Lijn, ondanks de giO r g a n i s a t i e’. gantische moHierbij wil men biliteitsprobleenerzijds de armen, minder beidsvoorwaarin plaats van den binnen De meer reizigers Lijn har moniaantrekt. seren en ander- Op 10 jaar tijd is er al Het zal bezijds vergelijk- ongeveer 160 miljoen euro lang r ijk zijn baar maken met om het verzet die bij de pach- bespaard bij De Lijn, en dat tegen deze reters die in on- op een exploitatiebudget van organisatie uit deraan neming momenteel iets boven de te breiden naar vo or D e Lijn een verzet tew e r k e n . H u n 800 miljoen euro. Het is dan gen het volbasisloon mag ook niet verwonderlijk dat De ledige bespadan wel hetzelfringsbeleid en de zijn, de flexi- Lijn, ondanks de gigantische een drastische biliteit ligt daar mobiliteitsproblemen, verhoging van nog een stuk hozowel het inger en heel wat minder in plaats van meer vestering- als premies lager. reizigers aantrekt. exploitatiebudVerzet tegen get te eisen in volledig besparingsbeleid combinatie met een verzet tegenover organiseren elke vorm van privatisering van ons openbaar vervoer. Want de af bouw Al deze aanvallen en reorganisaties zal niet stoppen, tenzij we in de tegenkaderen in de privatiseringsdrang en aanval gaan. De roep naar oplossingen het besparingsbeleid van de Vlaamse voor de mobiliteitscrisis kan ons een regering. Op 10 jaar tijd – sinds 2008 brede steun geven in de strijd voor – is er al ongeveer 160 miljoen euro meer middelen voor een beter openbespaard bij De Lijn, en dat op een baar vervoer.

Ziekenhuispersoneel CHR in Luik in actie

“

Als we de directie laten doen, moeten we de patiënten met stofzuigers opruimen. En er zouden stapelbedden in de kamers komen.” Zo vatte een verpleegkundige van het ziekenhuis CHR in Luik de werkdruk samen. Het personeel betoogde op 25 januari en gaat verder met acties tegen een pakket besparingen dat bovenop het chronische gebrek aan middelen en collega’s komt. Het gaat om het grootste conflict sinds het opzetten van de ziekenhuisstructuur in de jaren 1980.

Begin januari kondigde de raad van bestuur aan dat voor 12 miljoen euro bespaard zou worden. Vooral het personeel moet hiervoor opdraaien: niet-vervanging van wie vertrekt, geen hernieuwing van 35 contracten van bepaalde duur, verlaging van de eindejaarspremie, vermindering van het overloon voor moeilijke uren en overuren. Het personeel heeft er genoeg van.

Zorgpersoneel is erg toegewijd en offert veel op voor het welzijn van de patiënten. De directie hoopte dan ook dat het personeel de besparingen zou slikken. Een verpleegkundige zei ons voor een personeelsvergadering: “We zijn soms bang dat onze acties storen, veel patiënten hebben het immers moeilijk en we willen er voor hen zijn.” Er is geen traditie van strijd bij CHR en veel personeelsleden vrezen represailles of financiële gevolgen van acties.

De woede is echter zo groot dat alle terughoudendheid voor acties verdween. Van bij de eerste personeelsvergader i ng i n gemeenschappelijk vakbondsfront was de betrokkenheid erg groot. Die perso-

neelsvergaderingen waren erg belangrijk om te antwoorden op de leugens van de directie en bepaalde diensthoofden. Ze waren ook belangrijk om het personeel aan het woord te laten.

Doorheen dergelijke bijeenkomsten worden de collega’s zich bewust van hun collectieve kracht, zei verpleger en ACOD-delegee Camille Sellier op een syndicaal café van LSP eind februari.

Met een actieplan wordt de druk opgevoerd. Zo was er een betoging met meer dan 700 aanwezigen om het stadsbestuur onder druk te zetten. Dit werd gevolgd door een dag staking en vervolgens twee dagen en dan drie dagen.

Telkens werd de volgende stap in het actieplan voorbereid om de strijd uit te bouwen. De nationale actiedag van ACOD op 27 februari wordt gebruikt voor een betoging, in vakbondsfront met het ACV, naar de naburige hypermarkt van Carrefour die met sluiten bedreigd is.

Het management deed er alles aan om verschillende diensten tegen elkaar op te zetten. Dat heeft voorlopig weinig effect, ook al besloot de libera-

Met een actieplan wordt de druk opgevoerd. Zo was er een betoging met meer dan 700 aanwezigen om het stadsbestuur onder druk te zetten. Dit werd gevolgd door een dag staking en vervolgens twee dagen en dan drie dagen. le vakbond eind februari om met het vakbondsfront te breken. Veel leden van de liberale vakbond blijven echter betrokken, onder meer via de personeelsvergaderingen die aan de basis een front bouwen.

Voor de directie zijn de besparingen een test om te zien hoe ver ze kan gaan.

In Vlaanderen is het proces van fusies en schaalvergroting al veel verder gevorderd waarbij er meerdere types van contracten bestaan voor dezelfde taken.

Bij het ter perse gaan van deze krant was er nog geen oplossing voor het conflict. Maar nu reeds is het duidelijk dat de syndicale delegatie op basis van een zo breed mogelijke betrokkenheid een enorme autoriteit heeft opgebouwd waarmee het mogelijk wordt om de strijd te winnen.

Sociaal

www.socialisme.be maart 2018

5

Pensioenen: afbraak zware beroepen openbare sector is breekijzer voor afbraak in privé

D

e socialistische overheidsvakbond ACOD heeft een intersectorale stakingsaanzegging ingediend voor 27 februari. Aanleiding daartoe is het wetsontwerp over de zware beroepen voor statutaire personeelsleden in de openbare sector. “Na de verhoging van de pensioenleeftijd voor alle werknemers van het land, na het dossier van het gemengd pensioen, na de afschaffing van het pensioen wegens lichamelijke ongeschiktheid en na het pensioen met punten, valt de regering opnieuw haar personeelsleden aan,” aldus de ACOD.

door

Eric Byl

Federaal minister voor Pensioenen, Daniel Bacquelaine, is hier – zoals we konden verwachten - niet mee gediend.

Hij argumenteert dat de stakingsaanzegging voorbarig is omdat zijn nieuw voorontwerp - op het moment dat dit artikel geschreven werd - nog niet op de dagorde van de ministerraad staat.

Bovendien, aldus Bacquelaine, is na een goedkeuring in eerste lezing, overleg voorzien met de sociale partners.

Het ACV en de VSOA lijken daar voorlopig genoegen mee te nemen, maar bij de ACOD neemt dat terecht de bezorgdheid niet weg. De regering wil immers begin maart al een definitieve regeling. Het is niet zeker dat ze deze timing zal kunnen respecteren, maar uit ervaring weten we dat ‘overleg’ onder deze regering niet meer betekent dan rommelen in de marge.

De hoofdlijnen van het ontwerp liggen trouwens al vast. Volgens de huidige regeling bouwt de ambtenaar ieder jaar een 60ste (tantième) van zijn pensioen op. Na 45 jaar geeft dat recht op een volledig pensioen dat overeenstemt met 75% (45/60) van het mediaan inkomen tijdens de laatste 10 jaar van zijn carrière. Vroeger was dat de laatste 5 jaar, maar dat werd onder Di Rupo al weggesaneerd. Het stelsel houdt ook rekening met specifieke beroepen door om veiligheidsredenen of omwille van zware fysieke of psychische tol onder meer een “preferentiële tantième” te hanteren. Daarbij wordt het pensioen niet berekend in 60sten, maar zoals bij het rijdend personeel van de NMBS in 48sten, bij postbodes, brandweermannen en het operationele

kader van politie en leger in 50sten of bij leraars in 55sten. Zij bereiken hun volledig pensioen zodra ze het aantal jaren dat overeenstemt met 75% van hun (preferentiële) tantième bereikt hebben. Voor een treinbestuurder is dat na 36 jaar (36/48), voor een postbode na 38 (38/50), voor een leraar na 42 jaar (42/55).

In de toekomst verdwijnen die preferentiële tantièmes en maken ze plaats voor vier “zwaartecriteria” op basis van fysieke last, specifieke arbeidsorganisatie, veiligheidsrisico’s en mentale of emotionele factoren. Naarmate één, twee of drie van die criteria van toepassing zijn, zal het aantal loopbaanjaren vermenigvuldigd worden met 1,05, 1,10 of 1,15, maar vertrekken voor je 60ste wordt hoe dan ook onmogelijk.

Le Soir berekende het verschil tussen een volledige carrière in het oude en in het nieuwe systeem. Een gepensioneerde onderwijzer verliest in dat geval 8,31%, een militair 10,99% en een postbode 11,14%. Dat bevestigt de stelling van de vakbonden dat wie vandaag onder de preferentiële tantièmes valt bij identieke loopbaan zijn pensioenrechten ziet afnemen. Bovendien tellen periodes van ziekte, zwangerschap, arbeidsongevallen of zorgverlof niet mee in de berekening van een vroeger pensioen voor zware beroepen. Vooral veel vrouwen, maar zij niet alleen, worden hierdoor getroffen.

Om het pensioenverlies te compenseren zullen werknemers voortaan een “zwareberoepenbonus” krijgen die tot 200 euro bruto per maand zou kunnen opleveren als ze doorwerken tot

de theoretische pensioenleeftijd. Voor veel werknemers zal deze ‘vrijwillige optie’ weldra een ondraaglijke economische noodzaak worden. Bovendien zullen heel wat beroepen die nu als “zwaar” worden gekwalificeerd dat in de toekomst niet meer zijn. In het nationaal pensioencomité is de strijd over de invulling van de zwaartecriteria al vastgelopen. De vakbonden baseren zich op de Wet welzijn, maar de werkgevers vinden dit te uitgebreid en willen een individueel lichamelijk on-

Uit ervaring weten we dat ‘overleg’ onder deze regering niet meer betekent dan rommelen in de marge.

derzoek. Het enige collectief criterium dat zij willen erkennen zou nachtwerk zijn. Kortom, ook hier zien we, zoals we vorige maand in de Linkse Socialist al schreven, dat de werkgevers een collectief recht willen ombuigen naar een individuele benadering. Ze willen onze collectieve kracht breken omdat individuen gemakkelijker onder druk bezwijken. Wat de ACOD eveneens verontrust, is dat de grote groep van contractuelen bij de overheid volledig uit de boot dreigt te vallen.

Pensioenbetoging in december 2017. Foto: Liesbeth

Het verzet beter organiseren

N

iemand twijfelt erover dat deze pensioenmaatregelen een verdere afbraak zijn van sociale verworvenheden, en dat ze moeten gestopt worden. Alleen is de vraag hoe?

Net zoals bij de ACOD-staking van 10 oktober vorig jaar, moesten veel werknemers, ook ACOD-leden en militanten, de staking van 27 februari vernemen via diezelfde media die onze acties voortdurend in een slecht daglicht stellen. Net zoals 10 oktober kwam de oproep voor 27 februari als een donderslag bij heldere hemel.

Niemand werd vooraf geraadpleegd of gevraagd om collega’s te polsen. Er was geen voorafgaande militantenconcentratie, geen intersectorale bijeenkomst, laat staan voorafgaande personeelsvergaderingen om de basis op scherp te stellen. Het lijkt wel alsof het ACOD-secretariaat ervan uitgaat dat wij perfect volgen welke voorstellen op tafel liggen en als volleerde specialisten onze collega’s in een handomdraai kunnen behoeden voor alle valse argumenten die de regering en de media ons voorkauwen.

Er is opnieuw geen gemeenschappelijk vakbondsfront. We begrijpen dat we niet kunnen blijven wachten op het ACV en de liberale VSOA en hebben geen illusies over de actiebereidheid van veel van hun leiders. Maar bij het ACOD-secretariaat weet men toch ook dat een gemeenschappelijk vakbondsfront best van onderuit wordt opgebouwd. Een informatiecampagne gekoppeld aan raadplegingen op de werkvloer, eventueel in combinatie met werkonderbrekingen, had ons in staat gesteld om via onze collega’s druk te zetten op de andere vakbonden of toch minstens een debat los te we-

ken. Nu is het al te gemakkelijk om de staking van de ACOD voor te stellen als een vlucht vooruit. Op de militantenbijeenkomsten volgend op de aankondiging werd dan ook zeer kritisch gesproken over deze onvoorbereide manier van actievoeren.

Het grootste risico is dat de staking

mislukt en de moeizaam opgebouwde slagkracht, zowel van onze vakbond als van de afgevaardigden op de werkvloer, ondermijnd wordt. De staking van 10 oktober 2017 was nog net voldoende om door de regering niet misbruikt te worden om de vakbonden frontaal aan te vallen, maar we kunnen ons niet veroorloven om de ene slecht voorbereide staking aan de andere te rijgen. Het ACOD-secretariaat geeft zelf aan niet te geloven dat de

stakingsdag van 27/02 voldoende zal zijn om de regering van gedachten te doen veranderen, laat staan om ze te doen vallen. Bovendien lijdt de stakingsbereidheid bij sommigen nog steeds onder het teleurstellende resultaat van de beweging in 2014. Daaraan moet gewerkt worden: mensen moeten overtuigd worden van de noodzaak van de staking én van het nut ervan.

Er moet dus een perspectief zijn voor een overwinning.

De kiemen voor dat perspectief liggen nochtans voor het rapen. In een aantal bedrijven en sectoren is de stakingsbereidheid er wel al: dat werd aangetoond in de gevangenissen, bij De Lijn en de MIVB. Half maart zou onderwijs in gemeenschappelijk front in actie gaan. De ACOD-leiding en die van de andere vakbonden zouden beter aansluiten bij bestaande acties om die te verbreden, niet op het ene moment alles tegenhouden en isoleren, om dan op een ander moment een grootse intersectorale staking aan te kondigen.

Bovendien beseft iedereen dat de hervormingen in de openbare sector een testcase vormen voor de discussie over zware beroepen in de private sectoren. Het zou bijgevolg logisch zijn dat de vakbonden van de openbare sector hun acties coördineren met die van de private sectoren.

Waarom geen militantenconcentratie ter voorbereiding van werkonderbrekingen en personeelsbijeenkomsten in alle werkplaatsen? Waarom geen grote vakbondsconferentie over de pensioenen? Waarom geen gecoördineerde acties met solidariteitsbetuigingen, werkonderbrekingen, beurtrolstakingen om de geesten voor te bereiden? Waarom niet kiezen om geleidelijk een krachtsverhouding op te bouwen in plaats van al onze munitie ineens te verschieten?

LSP-militanten actief in de ACOD zullen uiteraard hun uiterste best doen om van deze staking een succes te maken en een nederlaag te vermijden, maar we dringen er bij het ACOD-secretariaat op aan om voortaan te overleggen met de basis om een zo goed mogelijke strategie, opbouwend en met een perspectief om te winnen, uit te werken.

6

carrefour

de

Linkse Socialist

Solidariteitsmotie van ACOD Lokale en Regionale Besturen (LRB) in Brussel

D

e strijd bij Carrefour belangt niet alleen het getroffen personeel aan. Solidariteit is een van de sterkste punten van de arbeidersbeweging. Het komt echter niet uit de lucht gevallen.

Om sterkere solidariteit op te bouwen en de eigen militanten en leden daarvan bewust te maken, is het erg nuttig om met vakbondscentrales of delegaties solidariteitsmoties rond belangrijke kwesties op te stellen. Dit bevordert de discussie op de werkvloer en het creëert banden met collega’s uit andere sectoren.

Hieronder een uitstekend voorbeeld van zo’n motie die opgemaakt werd door ACOD Lokale en Regionale Besturen (LRB) in Brussel.

Carrefour: de strijd gaat verder

N

a de eerste aankondiging van het jobverlies bij Carrefour is het stof wat gaan liggen. De steunbetuigingen van de regering na de bekendmaking dat 1233 jobs verdwijnen, zijn al vergeten. De slogan ‘jobs, jobs, jobs’ wordt enkel gebruikt als het abstract is of als het is om onze lonen en arbeidsvoorwaarden naar beneden te trekken. Zodra het concreet wordt, zijn er echter geen concrete voorstellen en maatregelen.

door een delegee in de sector

Wel spraken de politieke verantwoordelijken zich al uit tegen brugpensioen: wie afgedankt wordt, moet terug aan de slag. In welke omstandigheden dan ook. Personeel en vakbonden gaven aan dat ze kwaad zijn en de strijd willen aangaan tegen zowel de winsthonger van Carrefour als de flexibilisering die de regering wil opleggen om het bedrijven als Carrefour gemakkelijker te maken.

De regering beweert het personeel te steunen. Kris Peeters wilde dat aantonen door vervroegd van het Wereld Economisch Forum in Davos terug te keren. Maar ondertussen staat de regering zelf vooraan in het opvoeren van de mogelijkheden inzake flexibilisering op de arbeidsmarkt en in de handelssector in het bijzonder.

Alle maatregelen die genomen werden om ‘jobs, jobs, jobs’ te creëren falen in de handelssector. Het personeel is er al erg flexibel, bedrijven als Carrefour betalen al weinig belastingen en krijgen veel (fiscale) voordelen.

Dit heeft niet geleid tot nieuwe jobs, het zorgt zelfs niet voor het behoud van de

huidige jobs.

Voor de directie leidt de automatisering, vooral aan de kassa, tot een mogelijkheid om te snoeien in het aantal jobs. Daarnaast blijken de hypermarkten niet winstgevend genoeg te zijn.

Sommige van de winkels die nu sluiten of verkleinen, zijn minder dan 10 jaar oud. In de plaats hiervan komen er meer kleinere winkels. Dit zijn vaak winkels in franchise, uitgebaat door een ‘zelfstandige’ ondernemer die zelf de arbeids- en loonvoorwaarden in zijn winkel bepaalt. Er moet geen tekening bij gemaakt worden: die voorwaarden zijn meestal slechter, het personeel wordt er nog meer uitgeperst. De nieuwe herstructurering bij Carrefour is geen kwestie van het hoofd boven water houden, maar van nog meer winst voor de aandeelhouders.

De vakbonden klagen de houding van de werkgever en de regering aan.

Ze stellen dat ze de arbeidsvoorwaarden en de tewerkstelling in de winkels niet willen laten doodbloeden, dat ze de moed niet opgeven en zich er niet zomaar bij neerleggen. Dat is positief,

Vandaag moeten de winkels die in maar er zal meer nodig zijn dan verontwaardiging en losse acties doorheen “betere” paritaire comités zitten, conhet land. We mogen ons niet beperken curreren met franchisewinkels waar tot de eis van een beter businessplan de lonen lager zijn, de werkweek lanvan Carrefour, waarbij het probleem ger duurt en er geen vakbonden zijn om toe te zien op uitgesteld wordt het naleven van of doorgeschoven CAO’s. We monaar andere kegen ons niet tetens. gen elkaar laten Er was heel wat opzetten en niet actiebereidheid winkel per winonder het perso- Een actieplan met kel of keten per neel en er waren offensieve eisen zoals een keten de st rijd spontane acties. minimumloon van 14 euro aangaan. Een acHe t o nt b r e e k t tieplan met offenechter aan een per uur, een arbeidsweek sieve eisen zoals duidelijk strijd- van 32 uur, voltijdse een minimu mplan gekoppeld loon van 14 euro aan scherpe ei- contracten voor iedereen per uur, een arsen. We mogen die dit wil en andere eisen beidsweek van 32 niet afwachten uur, voltijdse conm a a r m o e t e n kan alle werknemers tracten voor iegaan voor een an- van de sector verenigen dereen die dit wil dere organisatie en andere eisen van de handels- tegen de moordende kan alle werksector. We heb- concurrentie die de sector nemers van de ben al arbeids- zo teistert en bloedbad sector verenigen duur verkor ting tegen de moorbekomen in het na bloedbad aanricht. dende concurrenverleden, maar tie die de sector vandaag moet dit opnieuw een eis zijn zodat de techno- zo teistert en bloedbad na bloedbad logische vooruitgang niet leidt tot so- aanricht. Het zou een eerste stap zijn ciale achteruitgang. We moeten tech- om de winstlogica uit de sector te hanologische vooruitgang niet verwerpen len en te bouwen aan een democraof tegenwerken, maar er gebruik van tisch geplande distributiesector in maken om het werk beter te verdelen dienst van de bevolking en niet van de aandeelhouders. onder alle werknemers.

Strijdbare socialiste verkozen als voorzitter Britse handelsvakbond

D

e Britse vakbond USDAW organiseert meer dan 400.000 personeelsleden in de distributiesector en de handel. De afgelopen jaren werd ook de Britse distributiesector getroffen door jobverlies en een neerwaartse tendens inzake lonen en arbeidsvoorwaarden. Het verzet daartegen groeit van onderuit. Dit bleek nu ook bij de verkiezingen voor een nieuwe vakbondsvoorzitter.

Alle leden van USDAW kunnen deelnemen aan de stemming over een nieuwe voorzitter. Eén van de kandidaten was Amy Murphy, werkneemster van Tesco en lid van de Socialist Party, zusterpartij van LSP. Amy zit al jaren in het nationaal bestuur van de vakbond en pleit daar

voor een strijdbare opstelling. Dat werd beloond door de leden die haar tot nieuwe voorzitter van USDAW verkozen.

In haar verkiezingspamflet stelde Amy: “Als werkneemster van een supermarkt die naar de leden luistert, ben ik op de hoogte van de onaan-

vaardbare druk op al het personeel om steeds meer te presteren en ondertussen nog steeds te moeten glimlachen. Ik denk dat de tijd gekomen is om in te gaan tegen de bedrijven waarvoor we werken. USDAW mag niet blijven doorgaan zoals vandaag, waarbij het onder zijn gewicht vecht terwijl de leden elke dag geconfronteerd worden met de dreiging van aanvallen op lonen en arbeidsvoorwaarden.”

Foto hiernaast: Amy Murphy (rechts) op een betoging tegen besparingen in de gezondheidszorg

“Het personeel van de Lokale en Regionale Besturen in Brussel en hun syndicale afgevaardigden zijn niet enkel bezorgd om wat er in de publieke sector gebeurt. Ze zijn ook van nabij begaan met hun collega’s in andere bedrijven en sectoren. Dat is waarom ACOD LRB in Brussel vandaag zijn oprechte solidariteit betuigt met de werknemers van Carrefour. Eens te meer stellen we vast dat een multinational meer dan 1.000 werkenden op straat zet met de nauwelijks verborgen ambitie om nog meer schade aan te richten bij de arbeidsvoorwaarden en de lonen van diegenen die kunnen blijven.

“Uiteraard bevinden we ons in een ‘overgangsperiode’, maar het excuus van digitalisering is geen reden om tot een sociaal bloedbad over te gaan. De overgang van de stoommachine naar de elektrische motor, van het werkatelier naar bandwerk, waren allemaal ‘overgangsperiodes’ waarin de productiviteit sterker werd opgevoerd dan met de huidige digitalisering. De werkenden hebben dit niet gewoon aanvaard, ze hebben vooral hun deel opgeëist in de vorm van kortere werkweken en betere loon- en arbeidsvoorwaarden.

“De cijfers van 2017 zijn nog niet bekend, maar we weten dat Carrefour in 2016 een recordomzet heeft behaald. Op wereldvlak werd een gecumuleerde winst van 8,5 miljard euro geboekt. In 2016 was Carrefour België goed voor een winst van 65 miljoen euro. De directie stortte daarvan 50 miljoen euro aan dividenden door naar het moederbedrijf. Doorheen de jaren heeft Carrefour, eerst via zijn interne bank en nadien via de notionele intrestaftrek, miljoenen euro’s aan fiscale cadeaus gekregen van de Belgische overheid. Dat volstaat ruimschoots om de overgang te overbruggen in plaats van deze te laten betalen door het personeel.

“Dat is waarom wij, werkenden en militanten van de LRB, oproepen tot solidariteit met het getroffen personeel van Carrefour. Als de werknemers van Carrefour een nationale betoging organiseren, zullen we daar volop voor mobiliseren.

Als ze staken, zullen we solidariteitsdelegaties naar de stakersposten sturen en zullen we elke oproep volgen. Wat vandaag met de werknemers van Carrefour gebeurt, kan ons morgen ook overkomen. Samen staan we sterker: wie de strijd aangaat kan verliezen, wie ze niet aangaat is al verloren.”

lokaal beleid

www.socialisme.be maart 2018

7

Lokale antwoorden op dubbele dagtaak van vrouwen

Sint-Gillis: Voor een radicaal investeringsplan met 30 nieuwe crèches en gratis maaltijden op school

O

p alle beleidsniveaus is er een besparingsbeleid dat onze publieke diensten diepgaand ontmantelt. Dit heeft negatieve gevolgen voor alle werkenden en vrouwen in het bijzonder.

Vrouwen zijn gemiddeld goed voor 245 minuten onbetaald huishoudelijk werk per week. 45% van de loontrekkende vrouwen in de Brusselse gemeente Sint-Gillis werkt deeltijds, mede omwille van deze dubbele dagtaak. Enkel een radicaal investeringsplan in de openbare diensten kan een antwoord bieden op deze dubbele dagtaak van vrouwen. Om te beginnen op gemeentelijk vlak. Er is nood aan een beleid dat vertrekt vanuit de noden en behoeften van de bevolking, en niet vanuit de krappe budgetten. door

Eveline (Brussel)

Publieke kinderopvang voor iedereen

Voor meer, betaalbare en kwaliteitsvolle ouderenzorg

Sinds de vorige gemeenteraadsverkiezingen zijn er in Sint-Gillis 180 kinderopvangplaatsen bijgekomen.

Desondanks blijft er nog steeds een structureel tekort. Het aantal opvangplaatsen in de kinderopvang in Sint-Gillis blijft nog steeds onder het gewestelijk gemiddelde, met een dekkingsgraad van minder dan één opvangplaats voor vier kinderen.

Het blijvend tekort aan opvangplaatsen georganiseerd en gefinancierd door de overheid heeft verder ruimte gelaten aan de dure private sector. Ongeveer 45% van de opvangplaatsen in SintGillis zijn privé en kunnen tot 700 euro per maand kosten.

Deze onderinvestering draagt bij tot de precaire en kwetsbare socio-economische situatie van de vrouw. Want deze situatie dwingt de economische positie van de vrouw ertoe de kinderen zelf op te vangen; privéopvang is immers vaak onbetaalbaar. Onder koppels is het doorgaans de persoon met het laagste loon (meestal de vrouw) die zich aanpast.

Wij denken dat er in Sint-Gillis alleen al nood is aan 30 nieuwe publieke crèches. Dat is nodig om het plaatstekort aan te pakken en de prijzen te drukken.

De voorbije vijf jaar is een verblijf in een Belgisch rusthuis gemiddeld bijna 10% duurder geworden.

Een groot aandeel 65-plussers in Sint-Gillis leeft in een zeer precaire en kwetsbare socio-economische situatie (hoger dan het Gewestelijk gemiddelde).

Slechts voor 8% van de 65-plussers wordt er een bed aangeboden in hun gemeente. Slechts 54,39% van deze bedden zijn georganiseerd door de gemeente (OCMW).

Voor gratis en kwaliteitsvol onderwijs

4 op 10 kinderen in Brussel worden in armoede geboren. Armoede leidt tot ondervoeding of tot weinig stimulatie of emotionele steun, wat de gezondheidszorg en het onderwijs beïnvloedt, wat dan weer gevolgen heeft voor de cognitieve en lichamelijke ontwikkeling.

Een warme maaltijd in de lagere scholen in Sint-Gillis kost 3,20 euro.

Financieel komt de gemeente hierin niet tussen. Bovendien worden deze maaltijden zowel in de gemeentescholen als in het rusthuis van het OCMW uitbesteed aan het privébedrijf Sodexo, dat maar één doelstelling heeft en dat is

De gemeenteraad van St Gillis. Foto: Gauches Communes

winst maken. Deze uitbesteding heeft woord op deze problemen niet in de invloed op de kwaliteit van de maal- pijplijn zit. Integendeel, de regering tijden, die vaak smaakloos, oneven- zorgt aan een versneld tempo voor verwichtig en vet zijn en niet de nood- dere besparingen op de openbare dienzakelijke vitaminen bevatten. Veel sten, waaronder het onderwijs en de gezondheidzorg. kinderen en ouderen Vandaag zou er krijgen op deze main de eerste plaats nier niet de gezonde gezorgd moeten warme maaltijd die ze worden voor kwanodig hebben. liteitsvolle en graDe gemeente moet Ongeveer 45% van tis maaltijden voor zelf gratis maaltijden iedereen, zowel in in alle scholen voor- de plaatsen in de scholen, rusthuizien. Deze taak mag kinderopvang in Sintzen als in k ribniet uitbesteed worGillis zijn privé en ben. Deze publieden, maar moet door ke diensten moeten gemeentepersoneel kunnen tot 700 euro uit de handen van uitgevoerd worden. per maand kosten. de private sector Voor een beleid worden gehaald. dat vertrekt vanuit de noden Het zou betekenen dat iedereen minen behoeften van de bevolking, stens één kwaliteitsvolle warme maalniet vanuit de krappe budgetten tijd per dag krijgt, wat erg positief zou zijn voor de gezondheid. Bovendien De huidige regering heeft duidelijk verlicht dit de huishoudelijke taken van aangetoond dat een structureel ant- de familie, zou het de dubbele dagtaak

van vrouwen verzachten en de vrouw in staat stellen een beter evenwicht te vinden tussen familie, werk en ontspanning.

Niets houdt de lokale besturen tegen om hierin te investeren. Het is niet omdat de gemeenschappen of het Gewest hun verantwoordelijkheid niet nemen, dat de gemeente dit evenmin moet doen. Dergelijk voorbeeld hebben we in Barcelona gezien, waar burgemeester Ada Colau de strijd tegen ondervoeding bij kinderen is aangegaan door drie keer meer geld vrij te maken voor gratis maaltijden op scholen. Ook slaagde ze erin de kost van de kinderopvang met 62% te doen dalen. (Voor een vollediger analyse: zie het artikel ‘Links aan de macht. De ervaring van Barcelona’ in onze oktobereditie).

Er is nood aan een massaal investeringsplan om de openbare diensten toegankelijk, gratis en kwaliteitsvol te maken. Enkel met dergelijk strijdprogramma is echte emancipatie van de vrouw mogelijk.

Britse lokale verkiezingen in mei. Linkse retoriek omzetten in beleid

E

r was de afgelopen jaren heel wat politieke turbulentie in Groot-Brittannië. Het ziet er niet naar uit dat daar snel een einde aan komt.

door

Els Deschoemacker

Er was de Corbyn-revolte waarbij honderdduizenden jongeren en werkenden zich meermaals achter de linkse Labour-voorzitter schaarden tegen de rechtse Blairisten in die partij. Dit werd gevolgd door de dramatische Brexit-stemming, een regelrechte opstand van de armste lagen van de werkende klasse tegen de brutale besparingspolitiek van de EU en het Britse establishment. Deze politieke aardschok doet nog steeds de Britse en met uitbreiding de hele Europese elite beven. Tenslotte verloor premier Theresa May met vervroegde verkiezingen de conservatieve Tory-meerderheid in het parlement.

Voortaan moet ze deze woelige tijden het hoofd bieden met een minderheidsregering en een nog meer verdeelde Tory-partij. Rechts kan deze situatie wel aan, tenzij links zich organiseert en van de situatie gebruik maakt om terug te slaan.

Deze ontwikkelingen komen niet uit de lucht gevallen. De zware besparingsrondes hadden een grote impact op de levensstandaard en het maatschappelijk leven. Zo verloren sinds 2010 meer dan een miljoen mensen met een beperking een deel of heel hun uitkering. De huurprijzen verdubbelden op tien jaar. Meer dan een half miljoen gemeentewerkers verloren hun job, waaronder tienduizenden

leerkrachten, brandweerlui, … Lokale diensten werden geprivatiseerd of aan publiek-private samenwerking onderworpen waarbij het privékapitaal profiteert en de dienstverlening afgebouwd wordt.

De woede hiertegen vertaalde zich niet alleen op het electorale terrein.

Er waren ook tientallen lokale en soms nationale campagnes en strijdbewegingen voor het openhouden van ziekenhuizen, openbare bibliotheken, voor hogere lonen en tegen afdankingen.

Corbyn wil een socialistische gemeentepolitiek

Vaak komt deze strijd recht tegenover de gemeentebesturen te staan, ook als deze door Labour geleid worden. Het maakt de strijd tussen de linkerzijde en de openlijke pro-kapitalistische vleugel binnen Labour bijzonder concreet.

Want waartoe dient een programma dat breekt met de besparingen en dat pleit voor meer publieke investeringen, als het de praktische strijd voor deze eisen niet vooruit helpt?

De lokale campagnes verhogen de druk op de gemeentebesturen.

Zo leidde protest van honderden

inwoners van Haringey tegen de privatisering van sociale woningen in deze door Labour geleide gemeente tot het de-selecteren van Labourkandidaten die voor de privatisering zijn. Ze werden vervangen door linkse kandidaten. De beslissing over de privatisering werd zelfs uitgesteld tot na de lokale verkiezingen in mei. Onder druk van strijd kan Haringey hierdoor een van de eerste gemeenten worden die Corbyn volgt in het stoppen van de trend van outsourcen van publieke diensten. Dit beleid kan vervangen

worden door een inscourcing waarbij ring van May een laatste stoot kunnen de gemeenschap terugkrijgt wat ze de geven. Hierna ligt de weg open voor afgelopen jaren verloor.

Corbyn om een Labour-regering te Dit alles leidt ook tot discussie over vormen die de nationale politiek een de vraag waar de publieke middelen socialistische richting laat opgaan. gevonden worden om te breken met Tot nu toe probeerden Corbyn en het besparingsbezijn omgeving om leid. De Socialist links en rechts Party, onze zusbinnen Labour te terpartij, is resoverzoenen en om luut voorstander tot een comprovan lokale begro- Een beweging waarbij mis te komen. Dit tingen zonder bebleek een illusie sparingen, waar- linkse gemeentebesturen te zijn. Elke stap bij beroep wordt zich verenigen en vo o r u it k w a m gedaan op de reer pas toen over serves van de ge- gezamenlijk strijd voeren de hoofden van m e e nt e n m a a r met lokale actiegroepen, rechts heen reook op mogelijksoluut voor een jongeren en vakbonden, heden om met de lin kse politiek gemeenten goed- zou de wankele regering werd gega a n. kope leningen aan van May een laatste Corbyn deed dit te gaan. Er wordt met de publicaaan toegevoegd stoot kunnen geven. tie van het verkiedat dit wellicht zingsprogramma. niet voldoende zal Het gebeurde ook zijn, maar dat er strijd zal nodig zijn met de vervanging van de rechtse kanom meer middelen af te dwingen van didaten in Haringey door linkse vertede nationale regering. genwoordigers.

De Socialist Party roept Corbyn op Een beweging waarbij linkse gemeentebesturen om van het momentum gebruik te mazich verenigen ken om te breken met rechts binnen en gezamenlijk de partij, Labour te democratiseren strijd voeren door beroep te doen op de honderdmet lokale ac- duizenden jongeren en werkenden tiegroepen, die de voorbije jaren lid van Labour j o n g e r e n werden, het gewicht van de vakbonen vakbon- den binnen de partij terug te versterd e n , z o u ken en om al wie destijds uitgesloten d e w a n - werd wegens te links opnieuw op te kele rege- nemen in de partij.

8

dossier

de

Linkse Socialist

50 jaar na Mei ‘68

Vrouwenrechten werden afgedwongen door ar

I

n mei dit jaar herdenken we 50 jaar Mei ’68, toen studentenverzet en de repressie ervan een algemene staking uitlokten waaraan 10 miljoen Franse arbeiders deelnamen. De studenten vochten voor een democratisering van het onderwijs, de arbeiders eisten hun deel op van de toegenomen rijkdom. In de strijd bloeiden ideeën over hoe het anders zou kunnen: het maatschappelijk leven maar ook hoe mensen met elkaar omgaan. Een deel van die ideeën staat sindsdien bekend als de “seksuele revolutie.” De meeste journalisten herleiden Mei ’68 tot dit aspect ervan, maar de seksuele revolutie en de massale revolte van arbeiders en jongeren tegen het kapitalisme zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. door

Anja Deschoemacker

Ook de vrije tribune van Catherine Deneuve en De beweging heeft een blijvende invloed achco herleidt Mei ’68 tot dit punt, met een verde- tergelaten. In de meeste ontwikkelde landen heeft diging van “seksuele vrijheid” tegen een nieuw het o.a. geleid tot het erkennen van het recht op “puritanisme” dat opgang zou maken binnen abortus en wetswijzigingen die echtscheiding gede vrouwenbeweging in de vorm van #MeToo. makkelijker maakten. Die wetsveranderingen – Ze vergissen zich van vijand: het “ethisch re- die er in België, door het verzet van de dominanveil” tegen de ideeën van Mei ’68 komt niet uit te CVP (vandaag CD&V), pas in de jaren ’80 en de vrouwenbeweging, maar van figuren als o.a. ’90 kwamen – weerspiegelden een verandering Trump, Poetin, Erdogan en … Bart De Wever in de maatschappelijke visie op traditionele waardie bij de 40e verjaardag openlijk zijn afkeer den en normen. In het algemeen zijn de heersenvan Mei ’68 uitte. Ze de ideeën in de samenleving ijveren voor de terugde ideeën van de heersende keer naar waarden als klasse, die door onderwijs en het ouderlijk gezag (van media gepropageerd worden. de ouders over de kinEnkel veralgemeende massaderen, van de man over De massale beweging le klassenstrijd kan de ideeën de vrouw), voor wat ze in landen als Frankrijk, van de onderdrukte massa’s als “arbeidsethos” zien boven de traditionele normen (doen wat de baas van je maar ook de VS, had en waarden doen uitstijgen. vraagt zonder tegen te lagen van de bevolking De massale beweging in lansputteren), voor een auden als Frankrijk, maar ook de toritair optreden van de in beweging gebracht.

VS, had lagen van de bevolstaat, voor “law and or- De groeiende solidariteit king in beweging gebracht. der”en “family values,” tussen de verschillende De groeiende solidariteit tus… Daarbij volgen ze sen de verschillende beweginnetjes in de voetsporen bewegingen had de gen had de heersende ideeën van Margaret Thatcher. heersende ideeën van van verdeeldheid – seksisme, racisme, homofobie – naar de verdeeldheid – seksisme, De seksuele achtergrond geduwd. Dit kon revolutie van Mei ook gebeuren tegen een achterracisme, homofobie – naar ’68: verworvenheden grond van een krappe arbeidsde achtergrond geduwd. en beperkingen markt, die discriminatie achterwege moest laten. Vrouwen Frankrijk was niet alleen. Mei ’68 gebeurde bin- werden aangezet tot buitenshuis werk, migratie nen een kader van massaal verzet tegen het ka- werd aangemoedigd. pitalisme in een groot deel van de wereld: strijd Maar de beweging stopte halverwege, wat grovan de arbeidersbeweging die haar deel van de tendeels te wijten was aan een gebrek aan leiding toegenomen rijkdom opeiste, strijd van vrouwen, vanwege zowel de sociaaldemocratie als de staliLGBTQI+, van de burgerrechtenbeweging voor nistische communisten. Mei ’68 had een enorm maatschappelijke bevrijding, strijd tegen impe- potentieel om het systeem omver te werpen, rialistische oorlog en van koloniale staten voor met een arbeidersklasse die numeriek, maar ook onafhankelijkheid, ... cultureel, onnoemelijk veel sterker was dan de Russische arbeidersklasse in 1917. Wat ontbrak, was een revolutionaire leiding die de beweging Meer weten tot haar logische conclusie kon leiden en zo kon over mei ‘68 vermijden dat die enorme massale energie verin Frankrijk? dampte en enkel schaduwen naliet in de vorm van progressieve wetten terwijl het systeem dat aan Bestel het boek de basis lag van alle discriminatie, onderdruk‘Frankrijk 1968. king en uitbuiting bleef bestaan. Het maakte het Maand van revomogelijk voor de kapitalisten om hun systeem lutie’ door Clare aan te passen en hun belangen te verdedigen in D oyle vo o r 6 nieuwe omstandigheden. e u r o (ve r z e n Zo werd de nieuwe vrijheid van de buitensdingskosten in huis werkende vrouw misbruikt om de eerste België inbegredoorbraken mogelijk te maken in de creatie van pen) laagbetaalde jobs, met name deeltijdse arbeid.

Massale verzetsgolven van de arbeidersklasse

In maart 2017 werd de campagne ROSA in ons land opgezet. Eén jaar en tal van acties en bijeenkomst tie van één jaar ROSA en kijken we vooruit naar de komende periode. Maak dat je er bij bent! Zie pagin

konden niet tegengaan dat tussen midden jaren ’70 en vandaag de lonen van iedereen zodanig werden gedrukt dat er vandaag twee lonen in een gezin nodig zijn voor dezelfde levensstandaard als voordien met één loon. De aanhoudende besparingsgolven hebben bovendien de diensten die vrouwen in staat stellen buitenshuis te werken zodanig afgebouwd dat een grote groep vrouwen wel deeltijds moet werken om gezin en werk te combineren. Het deeltijdse werk, zeker gezien de afbouw van de werkloosheidsuitkeringen, biedt in het kader van de huidige levensduurte echter niet voldoende basis om onafhankelijk een degelijk leven op te bouwen.

Op dezelfde manier werd de seksuele bevrijding van de vrouw misbruikt door nieuwe en wel bijzonder winstgevende sectoren zoals de porno-industrie en prostitutie, waarbij ook de reclamesector en de kledij- en cosmetica-industrie een flinke boost kenden. De relatieve verdwijning van het taboe rond seks heeft het mogelijk gemaakt het vrouwenlichaam te commercialiseren op een schaal die we nooit eerder in de geschiedenis hebben gezien. Porno en prostitutie bestaan sinds de eerste klassenmaatschappij in de Antieke Oudheid, maar nooit eerder was de commercialisering van het vrouwenlichaam zo alomtegenwoordig als vandaag.

Wat te doen?

Moeten we als reactie op het seksisme in de samenleving de seksuele bevrijding in vraag stellen en terugkeren naar een traditioneel patroon, wat figuren als Bart De Wever voorstaan? In geen geval. De aanklacht tegen seksuele pesterijen heeft niets te maken met het ontkennen van de seksuele vrijheid, zoals de schrijvers van de tribune van Deneuve beweren, maar is juist een logische consequentie ervan. Vrijheid is ook de vrijheid om

1908 1911 1917 1919

Op 8 maart 1908 was er een vrouwenstaking in de textielsector in New York. De vrouwen eisten brood, maar ook rozen.

In St Petersburg begon op de internationale vrouwendag een staking. Het was het begin van de Februari-revolutie in Rusland waarmee een einde werd gemaakt aan de tsaristische dictatuur. Op basis van de revolutionaire beweging in Rusland werd het stemrecht voor vrouwen afgedwongen.

De Duitse socialiste Clara Zetkin (op de foto hiernaast met Rosa Luxemburg) stelde op een socialistisch vrouwencongres in Kopenhagen voor om van 8 maart een internationale vrouwendag te maken: een dag van strijd voor gelijke rechten.

neen te zeggen en zeer veel werkende vrouwen beschikken niet over die optie als ze hun noodzakelijke inkomen willen behouden. Veel werkende vrouwen staan door hun lage inkomen ook zwak in hun gezin, zijn afhankelijk van een kostwinner. Wij eisen het recht om neen te zeggen en dat ook te doen respecteren. Daarvoor moeten we verder op de weg naar seksuele bevrijding.

Die weg naar seksuele bevrijding volgt, zoals in Mei ’68, de weg van de klassenstrijd. De vrouwenbeweging alleen had nooit een dergelijke omslag teweeg kunnen brengen indien ze niet gepaard ging met breed maatschappelijk verzet van alle onderdrukten en vooral van de arbeidersbeweging. Vrouwen die een einde willen aan de seksistische pesterijen op het werk, moeten de strijd voeren tegen de lage lonen en de onzekere contracten – en tegen de afbraak van de sociale zekerheid die werklozen niet langer een leefbare uitkering biedt - die hen hulpeloos maken tegenover dit fenomeen. De beste manier om die strijd te voeren, is door actief lid van een vakbond te worden en samen met de mannelijke collega’s front te vormen tegen de bazen en het besparingsbeleid van de regering. Enkel de arbeidersbeweging heeft voldoende kracht om rechtse regeringen te doen wankelen en hun besparingspolitiek te stoppen.

Een efficiënte strijd tegen pesterijen, tegen seksisme, tegen de ondergeschikte positie van vrouwen in de samenleving is geen strijd van vrouwen tegen mannen, maar een algemene strijd van alle onderdrukten tegen de huidige machthebbers. Niet de mannen in het algemeen zijn schuldig aan de lage lonen, de hoge levensduurte, de werkloosheid, het gebrek aan diensten, de afbouw van de sociale zekerheid en al die omstandigheden die maken dat vrouwen 50 jaar na Mei ’68 nog moeten vechten voor reële emancipatie.

Evenmin zijn mannen in het algemeen schul-

1948 1966 1973

Na de Tweede Wereldoorlog zorgt een massale beweging van werkenden voor het afdwingen van de sociale zekerheid. Tegelijk wordt ook het vrouwenstemrecht bekomen en voor het eerst toegepast in 1949.

In de nasleep van de Eerste Wereldoorlog en de algemene radicalisering door de afkeer tegen de oorlog en onder invloed van de Russische revoluties worden meteen na de oorlog een reeks toegevingen gedaan door het establishment. Zo komt er in ons land algemeen enkelvoudig stemrecht voor mannen, naast onder meer de 8-urendag, erkenning van de vakbonden en een hoger minimumloon.

Met uitzondering van oorlogsweduwen mogen vrouwen niet stemmen voor het parlement, enkel voor de gemeenteraad.

Het wettelijk verbod op de verspreiding en de reclame voor voorbehoedsmiddelen wordt opgeheven. Drie jaar later, in 1976, kwam er wettelijke gelijkheid van man en vrouw binnen het huwelijk.

De vrouwelijke arbeiders van FN Herstal gaan in staking om gelijk loon voor gelijk werk te eisen.

Het is de belangrijkste vrouwenstaking tot dan toe. Er wordt loonsverhoging afgedwongen.

www.socialisme.be 9 maart 2018

9

rbeidersstrijd

Waarom Rosa Luxemburg voor ons een voorbeeld is

M

et de naam ROSA leggen we bewust de link naar zowel Rosa Parks, de voorvechtster van de Amerikaanse burgerrechtenbeweging, als de Pools-Duitse revolutionaire Rosa Luxemburg (1871-1919). Luxemburg was één van de leiders van de novemberrevolutie in Duitsland exact 100 jaar geleden. Brutale repressie tegen een protestbeweging in januari 1919 leidde tot de moord op onder meer Luxemburg. door

en later maken we op de conferentie van 31 maart een evaluana 13 voor praktische details en agenda. (Foto: Liesbeth)

Tegelijk met de strijd voor dergelijke directe eisen op de werkvloer moeten strijdbare militanten de strijd voeren tegen al die ideeën die de werkenden kunnen verdelen en ervoor vechten dat de vakbonden opkomen voor alle werkenden, ongeacht gender of seksuele voorkeur, ongeacht leeftijd, ongeacht nationale afkomst, mensen met papieren en mensen zonder. dig aan de commercialisering van het vrouwenlichaam. De meerderheid van mannen in de samenleving heeft even weinig in de pap te brokken bij dergelijke beslissingen als de meerderheid van de vrouwen.

Uiteraard zijn de vakbonden niet vrij van seksisme, racisme, homofobie en andere vormen van discriminatie. Linkse militanten moeten vechten voor een strijdbaar en offensief programma en voor een democratische

werking die zoveel mogelijk alle werkenden op de werkvloer betrekt. Een deel van dat strijdbaar programma houdt in dat de strijd wordt opgevoerd in die sectoren met een zeer lage syndicalisatiegraad, waar vrouwen, maar ook andere gediscrimineerde groepen als jongeren en migranten oververtegenwoordigd zijn. In Groot-Brittannië heeft een eerste staking van het personeel van McDonald’s een overwinning geboekt, in de VS speelden de acties voor loonsverhoging van het personeel van grote supermarktketens een belangrijke rol in het ontstaan van de beweging voor een minimumloon van 15 dollar per uur.

Tegelijk met de strijd voor dergelijke directe eisen op de werkvloer moeten strijdbare militanten de strijd voeren tegen al die ideeën die de werkenden kunnen verdelen en ervoor vechten dat de vakbonden opkomen voor alle werkenden, ongeacht gender of seksuele voorkeur, ongeacht leeftijd, ongeacht nationale afkomst, mensen met papieren en mensen zonder.

Enkel zo kan een kracht worden opgebouwd die vergelijkbaar is met Mei ’68 en die nog een stap verder zet. Voor die stap verder is er naast vakbonden nood aan een politiek instrument dat de strijd ook op dat terrein kan voeren, een strijdbare partij van de werkenden, die via een socialistisch programma de massa’s één kan maken en voorgoed komaf kan maken met het kapitalisme en alle vormen van onderdrukking en discriminatie die het dagelijks genereert.

Geert Cool

Rosa Luxemburg groeide op in het door tsaristisch het lot’ gooien, maar tegelijk evengoed dat je kan genieRusland bezette deel van Polen. Omwille van haar eer- ten van elke zonnige dag en elke mooie wolk,” schreef ste stappen in de revolutionaire beweging moest ze het ze vanuit de gevangenis.

De oorlogsmoeheid was algemeen tegen 1918: dit bloedland ontvluchten en kwam ze in Zwitserland terecht en nadien vestigde ze zich in Duitsland. Daar werd Rosa bad was niet in het belang van de werkenden, maar van Luxemburg aanvankelijk vooral ingezet om de arbei- de imperialistische machten en de kapitalisten. Overal ders in het bezette deel van Polen te organiseren. Rosa ontstonden bewegingen die inspiratie en enthousiasme Luxemburg wilde zich echter niet beperken tot haar rol haalden uit de Russische Revolutie. Ook in Duitsland van Poolse migrante van Joodse afkomst of haar rol als was dit het geval. In november 1918 kende de beweging vrouw. Ze had het als Poolse vrouw niet gemakkelijk, een hoogtepunt: overal vormden werkenden hun eigen ook niet binnen de Duitse socialistische partij SPD, maar raden en namen ze de macht en de samenleving zelf in ze wilde een centrale rol in de strijd voor socialistische handen. De novemberrevolutie toonde het potentieel, verandering spelen. Dergelijke verandering zag Rosa als maar leidde niet tot een breuk met het kapitalisme. De enig antwoord op specifieke vormen van onderdrukking. Keizer verdween van het toneel en er was een kiem van een arbeidersregering op basis Strijd voor vrouwenrechten van de arbeiders- en matrozen– in die tijd vooral rond de raden. De kapitalisten moesten kwestie van stemrecht – enorme toegevingen doen om was volgens Rosa “slechts hun systeem overeind te houéén uitdrukking en een onderdeel van de algemene Socialistische verandering zag Rosa den, de belangrijkste bondgenoot daartoe vonden ze bij de bevrijdingsstrijd van de SPD-leiders. werkende klasse. Daarin als enig antwoord op specifieke Jammer genoeg was er geen ligt de kracht en de toe- vormen van onderdrukking. Strijd voldoende sterke en eengekomst van vrouwenstrijd.” maakte revolutionaire stroming Samen met anderen, zo- voor vrouwenrechten – in die die doorheen Duitsland richting als Clara Zetkin en Karl tijd vooral rond de kwestie van kon geven aan de bewegingen Liebknecht, verzette Rosa en die met voldoende tactische Luxemburg zich conse- stemrecht – was volgens Rosa inzichten kon bouwen aan een quent tegen de reformisti- “slechts één uitdrukking en eenheidsfront van alle sociasche tendensen binnen de een onderdeel van de algemene listische arbeiders. Er volgden socialistische beweging. na de novemberrevolutie nog Die tendens zag onmiddel- bevrijdingsstrijd van de werkende tal van bewegingen die tot een lijke kleine hervormingen klasse. Daarin ligt de kracht en andere samenleving wilden koals manier om stap per stap men. Het gebrek aan een voltot een socialistische sa- de toekomst van vrouwenstrijd.” doende uitgebouwde organisatie menleving te komen. Rosa verzette zich daar niet alleen tegen, ze beargumenteer- met gestaalde kaders liet zich daarbij voelen: het ontbrak de op schitterende wijze het failliet van het reformisme aan nationale coördinatie en de contrarevolutie kon de in haar brochure ‘Hervorming of revolutie.’ Niet dat beweging stad per stad breken.

In januari 1919 werd in Berlijn een voorbeeld gesteld: Luxemburg tegen hervormingen in het voordeel van de werkende klasse was: ze zag hervormingen als belangrij- de beweging liep daar voor op de rest van het land, waarke stappen in de opbouw van een krachtsverhouding die door de contrarevolutie zich volledig op de hoofdstad kon nodig is om tot fundamentele maatschappijverandering richten. De revolutionairen werden brutaal aangepakt: te komen. Als één van de eersten benadrukte Luxemburg leiders als Luxemburg en Liebknecht werden vermoord.

Hierdoor kon de Duitse Revolutie niet langer rekenen ook het belang en de rol van algemene stakingen.

Als gevolg van de verstikkende rol van de SPD-leiding op de meest vooruitziende voortrekkers die in de bewevoor wie de beweging alles was en het socialistische gingen tussen 1919 en 1923 een verschil hadden kunnen einddoel niets, kantte Luxemburg zich tegen wat zij een maken om het revolutionaire potentieel van verandering te gecentraliseerde nationale revolutionaire organisatie te realiseren. Het falen van de Duitse revolutie opende vond. Dit was geen verzet tegen organisatie op zich: sa- de weg voor de barbarij van het nazisme. Jammer gemen met haar levenspartner en kameraad Leo Jogiches noeg werd de slogan van Rosa Luxemburg ‘socialisme lag ze zelf aan de basis van de Poolse socialistische par- of barbarij’ op deze manier bevestigd.

Voor Luxemburg stond de strijd voor socialisme tij SDKPiL en binnen de SPD deed ze er alles aan om centraal in haar leven. Haar goede vriendin en strijdeen revolutionaire kern bijeen te houden.

Na het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog, waarte- genoot Clara Zetkin vatte het na haar dood samen: gen ze zich consequent verzette, omschreef ze de soci- “Rosa Luxemburg gaf het socialisme alles wat ze kon aaldemocratie als een ‘rottend lijk.’ Haar politieke op- geven. Er zijn geen woorden om haar wilskracht te stelling bracht Rosa opnieuw in de gevangenis in 1916. vatten, de belangeloosheid en de toewijding die ze aan “Mens zijn betekent je hele leven in ‘de weegschaal van de zaak gaf.”

1990 2017

Voorwaardelijke legalisering van abortus in ons land.

Op 8 maart vinden in een 30tal landen vrouwenstakingen plaats en zijn er tal van acties die de strijd voor vrouwenrechten en tegen seksisme op de agenda plaatsen. Hiermee wordt 8 maart als actiedag opnieuw gevestigd. Ook in ons land was er voor het eerst sinds lang opnieuw een grote strijdbare betoging met de Mars tegen seksisme in Gent.

Rosa Luxemburg was een veel gevraagde spreker op meetings en betogingen

10

internationaal

de

Linkse Socialist

Nationale kwestie: besparingen en repressie drijven spanningen op

Tsjaad

S

inds enkele maanden voert de Engelstalige bevolking van Kameroen een strijd voor meer investeringen en respect. De regering onder leiding van president Paul Biya gaat daarbij over tot brutale repressie.

Nigeria

rn s he on t u o So mer Ca

door

CentraalAfrikaanse Republiek

Kameroen

EquatoriaalGuinea Gabon

Stéphane Delcros

Sinds eind 2016 zijn er grote acties van werkenden en armen in de twee Engelstalige regio’s in het westen van Kameroen. De afgelopen weken is de dodelijke repressie door de Kameroense staat opgevoerd. Dit leidt tot een versterking van de separatisti-

sche gevoelens. De Engelstaligen zijn goed voor ongeveer 20% van de bevolking. Ze zijn ondervertegenwoordigd in instellingen zoals het onderwijs, waar er discriminatie is op basis van taal. Sinds de aanhechting van het vroegere Southern Cameroons door Kameroen in 1961, en zeker sinds het opheffen van het federalisme in 1972, voelen die Engelstaligen zich tweederangsburgers.

Zoals in verschillende andere Afrikaanse landen zet het IMF druk op Kameroen om de publieke uitgaven te beperken. President Paul Biya is sinds 1982 aan de macht en legt het neoliberale beleid op dat gevraagd wordt door

de Europese imperialistische machten.

Dat heeft hem er overigens nooit van weerhouden om zichzelf, zijn familie en vrienden te verrijken. Decennia van besparingen en een gebrek aan investeringen hebben in heel het land geleid tot tekorten, in het bijzonder in de regio’s die volgens de autoriteiten minder belangrijk zijn, zoals het uiterste noorden, waar fracties van Boko Haram terreur zaaien.

Het gebrek aan investeringen, een van de centrale kenmerken van het beleid van Biya, leidt bij de beweging onder de Engelstaligen tot eisen rond infrastructuur (ziekenhuizen, wegen, ...). De armoede en het gebrek

Solidariteit met Afrin! Voor massaal ver CongoBrazzaville

Na de Eerste Wereldoorlog werd het grondgebied van de vroegere Duitse kolonie Kameroen onder mandaat van de Volkerenbond geplaatst en werd het beheer opgedeeld tussen Frankrijk en GrootBrittannië. De kaart hierboven toont in grote lijnen de grenzen van 1961, toen het zuidelijke deel van het vroegere Britse Kameroen, Southern Cameroons, deel werd van Kameroen, dat net onafhankelijk was geworden. Dat Engelstalige gebied werd vervolgens opgedeeld in de regio’s Noordwest en Zuidwest.

T

ien jaar geleden barstte de economische crisis los. Het leven van heel wat jongeren en werkenden werd overhoop gehaald. Om de winsten van de economische elite op peil te houden, werd overgegaan tot een brutaler neoliberaal beleid. Zelfs waar er nu opnieuw een zeker economisch herstel is, komt deze enkel dezelfde kleine minderheid van superrijken ten goede. De ongelijkheden nemen toe, net zoals de woede tegen het kapitalistische establishment en alle gevestigde instellingen. Jongeren en werkenden blijven in strijd gaan, maar hebben nood aan een alternatief om vooruit te gaan.

Waar er discriminatie bestaat – marginalisering van bevolkingsgroepen op basis van nationaliteit, etnie, religie, taal of andere – komt de woede tegen het asociale beleid bovenop de afkeer tegen discriminatie. Deze afkeer uit zich in verschillende gradaties, maar kan niet genegeerd worden. De roep naar autonomie, of zelfs onafhankelijkheid, wordt in deze context door een groeiende laag van de bevolking gezien als een antwoord op de dagelijkse problemen. Repressie hiertegen door de centrale overheden versterkt slechts dit gevoel. Het meest recente voorbeeld hiervan is dat van Catalonië. Maar er zijn er nog tal van andere. De versterkte terugkeer van de nationale kwestie en van centrifugale krachten is een proces dat zijn oorsprong vindt in de tegenstellingen van het kapitalistische systeem.

LSP is in België al enige tijd in discussie met een groep uitgeweken marxisten uit Kameroen. Als internationalisten zijn we uiteraard solidair met vluchtelingen die naar ons land komen. Maar we beperken ons daar niet toe: we dragen ook bij aan discussies over en bewegingen rond de situatie in hun landen van herkomst. Ook onze Zweedse zusterorganisatie staat in contact met uitgeweken Kameroeners en analyseert regelmatig de situatie in Kameroen met voorstellen van antwoorden en alternatieven, uiteraard in samenspraak met Kameroense activisten die ook betrokken worden in strijdbewegingen in Zweden. Om tot verandering te komen, moeten we samen strijden op internationaal vlak.

Met de analyse hiernaast willen we onze kennis en perspectieven over Kameroen aanscherpen, in het bijzonder met betrekking tot de strijd van de Engelssprekende bevolking in dat land.

Het einde van ISIS maakt geen einde aan de instabiliteit –

H

onderdduizenden mensen, zowel strijders als burgers, verloren het leven in de strijd tegen het ‘kalifaat’ van de Islamitische Staat in Irak en Syrië. Daarbovenop zijn er de slachtoffers in Jemen, het Midden-Oosten en elders in de wereld.

Duizenden Jezidi-vrouwen werden ontvoerd om als seksslaven ingezet te worden. Het leven van honderdduizenden mensen werd in gruwel en chaos ondergedompeld. Die chaos zal jammer genoeg niet samen met het zogenaamde ‘kalifaat’ verdwijnen. door

Nicolas Croes

Als er een term is die de huidige staat van de kapitalistische wereld goed samenvat, dan is het wel ‘explosief’.

Sinds het uitbreken van de economische crisis zijn de politieke en sociale crisis nog intenser geworden. De concurrentie – en de conflicten – tussen de verschillende grootmachten en hun bondgenoten nam eveneens toe. Bij het begin van deze eeuw wierpen de Verenigde Staten zich op als de ‘politie-agent van de wereld.’ Twintig jaar later blijft daar niet veel van over.

Onoplosbare vraagstukken en kopzorgen voor de grootmachten

Op 20 maart is het exact 15 jaar geleden dat Irak werd binnengevallen door een coalitie onder leiding van de VS. Wij namen toen actief deel aan de beweging tegen deze oorlog en tegen de invasie (wat uiteraard niet betekende dat we Saddam Hoessein steunden).

We stelden in de anti-oorlogsbeweging van 2003 dat de bezetting van Irak de weg zou openen voor “meerdere Saddams.” De ontwikkelingen sindsdien hebben aangetoond dat de anti-oorlogsbeweging gelijk had.

Op 12 mei zijn er in Irak de eerste parlementsverkiezingen na de nederlaag van ISIS. Deze vinden plaats in een verwoest land. In het noorden van het land, in Iraaks Koerdistan, zijn de luchthavens gesloten en krijgen de ambtenaren geen loon meer uitbetaald als straf voor het onafhankelijkheidsreferendum van september 2017. (In

dat referendum stemde 92,7% van de Koerden in Irak voor onafhankelijkheid en was er een opkomst van 72%).

De Franse minister van Buitenlandse Zaken ging naar Bagdad om premier Haïder Al-Abadi te ondersteunen bij zijn moeilijke poging om een tweede mandaat te behalen na de verkiezingen van 12 mei. Deze Franse minister verklaarde: “Als het proces van stabilisatie niet snel begint, zijn de kiemen er reeds voor de opkomst van andere vormen van terrorisme.” De heropbouw van het land zou minstens 71 miljard euro kosten. De bondgenoten van Irak hadden zich op 14 februari slechts geëngageerd voor 24,5 miljard euro. Wat er van de grote beloften effectief zal gerealiseerd worden, blijft onduidelijk.

Wel zeker is de begerige aandacht van bedrijven uit Frankrijk, de VS, Turkije, Saoedi-Arabië, Qatar, Koeweit, … voor de Iraakse grondstoffen.

Na decennia van chaos die actief uitgelokt en onderhouden werd door de westerse mogendheden, zoeken alle aanwezige krachten naar een zekere stabiliteit. Maar hun belangen lopen sterk uiteen. In mei 2017 was er een top in Riyad waar Trump, de Saoedische koning Salman, de Egyptische president al-Sissi en andere Arabische leiders akkoord gingen om samen te werken in de ‘strijd tegen terrorisme.’ Op 23 november was er een top van drie landen: Rusland, Iran en Turkije. Die twee laatste landen kennen een zekere toenadering, onder meer op basis van hun gezamenlijk verzet tegen het onafhankelijkheidsreferendum in Iraaks

Koerdistan.

Frankrijk en de VS hebben een grote bocht gemaakt in hun houding tegenover het regime van Assad in Syrië. Nu wordt dat regime gezien als deel van de oplossing in het tijdperk na ISIS. Het Syrische regime zelf probeerde samen met zijn bondgenoten Rusland, Hezbollah, Iran en de pro-Iraanse sjiitische milities uit Irak zoveel mogelijk terrein te bezetten, ook aan de Iraakse grens. Daarmee wil het regime na de nederlaag van ISIS een zekere legitimiteit in heel het land verkrijgen. De Amerikanen probeerden de Iraakse premier ertoe aan te zetten om toenadering te zoeken tot de Saoedi’s, maar op een bijeenkomst van de Arabische Liga midden november weigerde de Iraakse regering om Hezbollah en Iran te veroordelen. Die opstelling is verbonden met de aanwezigheid van door Iran gesteunde sjiitische milities in de

internationaal

www.socialisme.be www.socialisme.be februari februari 2018 2017

1111

Kameroen: een marxistische benadering van de nationale crisis aan investeringen in het land staan tegenover een heuse plundering van natuurlijke rijkdommen door de overheid. Zo wordt olie gewonnen in de Golf van Guinee, voor de kust van de Engelstalige Zuidwestelijke regio. De beweging voor meer autonomie en afscheiding van de Engelstalige regio’s kan niet los gezien worden van de strijd tegen het gebrek aan investeringen en de besparingen.

Brutale repressie

De autoriteiten, ook een deel van de Engelstalige elite rond premier Philemon Yang, hebben van bij het begin geprobeerd om de beweging in de Engelstalige regio’s het zwijgen op te leggen. Dat gebeurde met langdurige onderbrekingen van het internet, het invoeren van een avondklok, sluiting van radiozenders, verbod op samenscholingen van meer dan vier personen, … Betogingen worden repressief aangepakt en er zijn razzia’s in de dorpen waarbij soms huizen in brand gestoken worden.

De spanningen stegen tegen het einde van de voorbije zomer. Op 1 oktober kwamen de leiders van de afscheidingsbeweging samen om op symbolische wijze de onafhankelijkheid van de republiek Ambazonië uit te roepen. Het is moeilijk om nauwkeurige verslagen van de situatie te krijgen. Wel zeker is dat de repressie reeds geleid heeft tot honderden doden en een uitstroom van minstens 40.000 vluchtelingen naar buurland Nigeria.

De Nigeriaanse autoriteiten hebben sinds januari een vijftigtal separatistische leiders opgepakt en uitgewezen naar Kameroen, waaronder de belangrijkste leider Julius Sisuku Ayuk Tabe.

vele minderheidsbevolkingen in het meer coördinatie, waarbij er een goeoude tsaristische rijk. Dat was de enige de opvolging was van oproepen tot stamanier om de eenheid tussen de wer- kingsdagen in de Engelstalige regio’s. kenden en armen van de onderdrukte Maar deze successen nemen het algegemeenschappen en de werkenden en meen gebrek aan organisatie en perarmen in de rest van het oude rijk te spectieven voor de beweging niet weg.

Dit gebrek duwt verschillende kleine verzekeren.

In Kameroen moet de linkerzijde separatistische groepen in de richting zich eveneens opwerpen als “echte en van geweld. De afgelopen weken werconsequente democraten” die de een- den daarbij verschillende agenten en heid van de werkenden en armen in alle soldaten om het leven gebracht.

Het is cruciaal dat de beweging erin regio’s van het land versterken. slaagt om de strijd te organiseren, onDe strijd organiseren der meer door instrumenten op te zetten waarmee de woede tot uiting komt.

Sommige pogingen tot organisatie Er zijn recente voorbeelden die het van de beweging hebben geleid tot potentieel op vlak van organisatie en coördinatie van de strijd aantonen. Zo waren er de regelmatige algemene vergaderingen die een zo breed mogelijke betrokkenheid toelieten met de ‘Balai Citoyen’ in Burkina Faso, ‘Y’en a marre’ in Senegal, ‘Lucha’ (Lutte pour le Changement, strijd voor verandering) in Congo of nog ‘Togo Debout.’

Er kan inspiratie uit die bewegingen De afwezigheid van gehaald worden, maar ze werden vaak een alternatief en van gekenmerkt door een afwezigheid of Voor het recht op gebrek aan wilskracht om de bestaanpolitieke perspectieven zelfbeschikking de macht uit te dagen en zich om te laat ruimte voor Paul vormen tot een politiek instrument De enige optie voor de werkenden en Biya en zijn vrienden met een programma van verregaande armen in Kameroen is om resoluut de maatschappijverandering. Dat verom de communautaire in te gaan tegen elke vorm van onderklaart overigens waarom het oude regidrukking en discriminatie. Deze zijn verdeeldheid te gebruiken me in Burkina Faso zich kon herstellen, immers enkel gericht op de verdedi- in een poging om het ondanks een voorbeeldige strijd van ging van de belangen van de heersende bevolking.

‘Engelstalige probleem’ de elite.

Bouwen aan klasseneenheid Om te vermijden dat de Bolsjewieken te isoleren. Als er geen met de Franstaligen zouden gezien worden als een verin Kameroen derzetting van de Groot-Russische andere argumenten meer dominantie onder een andere vorm, zijn, blijven er enkel de De strijd van de Engelstalige bevolgarandeerde Lenin het recht op zelfking van Kameroen moet steun zoeken beschikking, met inbegrip van het opties van repressie onder de meest strijdbare lagen van de recht op onaf hankelijkheid, aan de en verdeeldheid.

In de gevangenis wachten marteling en mogelijk zelfs de dood. Er is sinds de arrestaties niets meer van de separatistische leiders vernomen.

Het gebrek aan antwoorden op de sociaaleconomische eisen zorgt er samen met de arrogantie en de repressie van het regime voor dat steeds meer Engelstaligen voor onafhankelijkheid zijn. Dit wordt versterkt door de onverschilligheid van de oppositiepartijen en -leiders uit Franstalig Kameroen en de weigering van de linkerzijde om de democratische nationale rechten te erkennen.

De afwezigheid van een alternatief en van politieke perspectieven laat ruimte voor Paul Biya en zijn vrienden om de communautaire verdeeldheid te gebruiken in een poging om het ‘Engelstalige probleem’ te isoleren. Als er geen andere argumenten meer zijn, blijven er enkel de opties van repressie en verdeeldheid. Biya heeft dat nodig: hij wil in de presidentsverkiezingen eind 2018 voor een zevende opeenvolgende keer verkozen worden…

rzet tegen de Turkse bezetting

– de enige uitweg is onafhankelijke actie door de massa’s

strijdkrachten van Irak.

De indirecte strijd tussen Iran en Saoedi-Arabië wordt momenteel onder meer in Jemen uitgevochten. Er is altijd het gevaar dat dit ook in Irak zal gebeuren. Daarnaast zijn de soennitische regimes verdeeld over het roekeloze ongeduld van Trump. De Golfstaten, vooral Saoedi-Arabië en Egypte, verwijten Qatar dat het steun geeft aan de Moslimbroeders, Al Jazeera en Iran.

van een moderne en gematigde islamitische democratie die de invloed van de Koerdische Arbeiderspartij (PKK) kon terugdringen en als model zou dienen voor de hele regio. Deze illusies werden weggeveegd door de militaire overwinningen van de Syrische Koerden, de verkiezingsoverwinning van de partij HDP (Democratische Volkspartij, pro-Koerdisch) in 2015, het einde van de economische groei en vervolgens de mislukte staatsgreep in De Koerden betalen het gelag de zomer van 2016 die gevolgd werd door enorme repressie, een permanenHet machtsevenwicht in de hele regio te noodtoestand en tenslotte een refeis erg fragiel en instabiel. De strijden- rendum over een presidentiële dictade partijen bijeenbrengen voor een sta- tuur in Turkije. biele machtsdeling in Syrië, Irak en bij Sinds 20 januari voert Turkije een uitbreiding in heel het Midden-Oosten, bloedig offensief tegen de Koerden in lijkt vandaag verder weg dan ooit.

Afrin, in het noorden van Syrië. Dit Vanuit het westen werd een tijdlang volgt op een vernietigend offensief gehoopt dat het regime van Erdogan in 2016 in de Koerdische regio’s in in Turkije een voorbeeld zou vormen Turkije. Het is trouwens pas in 2016 dat

Foto: Liesbeth

De Koerden vormen een natie zonder staat.

Ze leven verdeeld in Irak, Iran, Syrië en Turkije. Na de Eerste Wereldoorlog maakten de imperialistische machten een nieuwe kaart van de regio waarbij er geen plaats was voor een Koerdische staat.

Turkse bommenwerpers voor het eerst ingezet werden tegen basissen van ISIS in Syrië. Het excuus van de zogenaamde ‘oorlog tegen het terrorisme’ door de westerse machten werd door het regime van Erdogan vooral aangegrepen om de Koerdische krachten die ISIS op het terrein bestreden te bombarderen.

De Turkse staat zag liever een overwinning van ISIS dan van de Koerden.

De Koerden vormen een natie zonder staat. Ze leven verdeeld in Irak, Iran, Syrië en Turkije. Na de Eerste Wereldoorlog maakten de imperialistische machten een nieuwe kaart van de regio waarbij er geen plaats was voor een Koerdische staat. De instabiliteit als gevolg van de oorlog in Irak in 2003 leidde tot de ontwikkeling van autonome regio’s in Irak en nadien ook in Syrië. Het Turkse regime vreest de gevolgen hiervan voor Turkije.

De Koerdische strijders waren heldhaftig in het gevecht tegen ISIS. Maar een groot deel van de opmars was mee mogelijk door luchtaanvallen door de Russen en de Amerikanen. LSP en haar internationale organisatie CWI hebben er meermaals voor gewaarschuwd dat de VS en Rusland geen vrienden van de Koerdische bevolking zijn. Ze gebruiken Koerdische strijders wanneer het hun belangen uitkomt en ze laten hen nadien evengoed terug vallen. Dit gebeurde ook al in 1991 toen George Bush een opstand tegen Saddam Hoessein aanmoedigde en vervolgens toeliet dat de Koerden afgeslacht werden. Hetzelfde dreigt nu in Afrin te gebeuren: zodra ISIS teruggeslagen was, lieten de VS en Rusland Turkije toe om zijn oorlogsmachine in te zetten.

Voor massaal verzet!

De Koerden hebben uiteraard het recht om zichzelf te verdedigen. LSP roept op voor democratische, niet-sectaire, multi-etnische verdedigingscomités waarin de bevolking een actieve rol speelt. Het gebied dat nu onder Koerdische controle staat wordt bevolkt door Arabieren en Turkmenen, naast Koerden. Het is belangrijk om de massa’s op te roepen om zich sa-

Franstalige arbeidersklasse in het land.

Daartoe moet de leiding van de beweging zich uitspreken voor de garantie van de rechten van minderheden in geval van afscheiding en moet gebouwd worden aan klasseneenheid op basis van gemeenschappelijk verzet tegen het despotisme van de clan rond Biya en tegen de armoede als gevolg van de kapitalistische uitbuiting.

De strijd uitbreiden en breken met het systeem

Het is belangrijk om te begrijpen dat de onafhankelijkheid van de vroegere Zuidelijke Kameroeners onder een kapitalistisch stelsel van uitbuiting de bestaande problemen niet zal oplossen.

Het kapitalisme is niet in staat om de nationale kwestie op te lossen. Dat is waarom de werkenden en armen niet op de Engelstalige elite kunnen rekenen. Die zal immers niet toelaten dat de strijd zich richt op de enige reële uitweg: een breuk met het kapitalisme en de opbouw van een socialistische samenleving die democratisch beheerd wordt door en voor de werkenden en de armen.

De moedige strijd van de Engelstalige bevolking van Kameroen zou dan snel een voorbeeld worden dat navolging krijgt onder bevolkingsgroepen in de rest van het land en in Nigeria. Dit zou dan een hefboom kunnen zijn om te komen tot een vrijwillige confederatie van socialistische staten in de Golf van Guinee en de regio, als opstap naar een wereld zonder armoede, neoliberale besparingen, tekorten, corruptie, verdeeldheid en sektarisch geweld. Een dergelijke maatschappijverandering is noodzakelijk opdat mensen hun eigen toekomst in handen kunnen nemen.

men te organiseren. Door de rechten op zelfbeschikking te verdedigen, kan een beweging opgebouwd worden die ingaat tegen het Turkse geweld en die steun vindt onder werkenden en armen doorheen de hele regio.

Het is ook belangrijk om een oproep te doen naar de werkende bevolking in Turkije. In de huidige vreselijke situatie kan dat niet evident lijken. Maar zo’n oproep met een programma dat de democratische rechten verdedigt en opkomt voor jobs en huisvesting, voor democratische controle en bezit van de enorme middelen in de regio zodat ze in het voordeel van de volledige bevolking gebruikt worden, kan door de angst en de haat breken. Werkenden en armen in Turkije hebben niets te winnen bij de aanhoudende onderdrukking van de Koerden, waarmee enkel de regering en de werkgevers versterkt worden met de bijhorende onderdrukking en uitbuiting.

De grootste angst van de rijken, grote bazen en grootgrondbezitters en hun politieke vertegenwoordigers, is een eenheid van Koerdische, Iraakse, Turkse, Syrische en Iraanse werkenden in een beweging die de lokale en imperialistische regimes en het kapitalisme in het algemeen bestrijdt.

Wij verdedigen het recht van de Koerdische bevolking op zelfbeschikking, met inbegrip van volledig autonome democratische rechten en de vestiging van onafhankelijke staten of een gemeenschappelijke staat van alle Koerden, naargelang de bevolking het wil. Een vrijwillige socialistische confederatie van het Midden-Oosten zou alle volkeren toelaten om vrij en democratisch over hun eigen lot te beslissen.

Op Twitter reageerde een jonge Syriër op de bombardementen van het Syrische regime op Ghouta: “Wat is dit voor een mensheid die ruimtetuigen naar Mars stuurt maar niets kan doen om mensen die vermoord worden te redden?” Het kapitalistisch systeem berust op dit soort tegenstellingen. Vrede en het respect voor mensen bekomen, zal gemakkelijker bereikt worden door het systeem omver te werpen dan door binnen de grenzen ervan te blijven.

12

recensies

de

Linkse Socialist

Nieuw Rechts. Een analyse van de opmars van reactionair rechts

I

n ‘Nieuw Rechts’ bestudeert Maly de ontwikkeling van nieuwe rechtse ideeën en formaties, van de meme-oorlog in de verkiezingscampagne van Trump tot de pogingen om ook in het reële leven – blijkbaar ‘meat life’ genoemd – een kracht uit te bouwen.

door

Geert Cool

De opmars van nieuwe technologie heeft geleid tot een groot aantal algoritmes die bepalen wat we te zien krijgen als we ‘googelen’ maar ook wat we wel of niet te zien krijgen als we pakweg Facebook openen. Trump heeft daar als geen ander op ingespeeld met uitgekiende campagnes om de eigen aanhangers, tot de meest extreme elementen, online betrokken te houden terwijl het andere kamp aan het twijfelen gebracht werd. De politieke boodschap werd vaak in een simpele vorm gebracht, een zogenaamde ‘meme.’ Maly heeft het over “algoritmisch populisme.” De mogelijkheden zijn enorm: wat indien de algoritmen niet langer bepaald worden door bedrijven die uit zijn op winst, maar gericht op een efficiënte democratische planning van de economie?

De auteur heeft uitstekend onderzoek gedaan naar de ontwikkeling van de ideologie van nieuw rechts: van de ‘nouvelle droite’ van De Benoist tot de hedendaagse online kopstukken als Bannon, Yiannopoulis, Spencer, … en de uitlopers in ons land bij zowel N-VA als de nevengroeperingen zoals KVHV en ‘Schild en Vriend.’ Hij vat hun ideologische positie samen als ‘antiverlichting.’ Een nadeel van die term

is dat het laat uitschijnen dat het alternatief op nieuw rechts kan beperkt worden tot de ‘verlichtingsidealen,’ wat de discussie op een wel erg filosofisch terrein brengt dat veraf staat van het dagelijkse leven van de overgrote meerderheid van de bevolking.

Terecht merkt Maly in zijn inleiding op dat er een crisis is van het “model van neoliberale globalisering” waarbij het idee van het einde van de geschiedenis failliet is. Hij zegt ook terecht dat de euforie van de jaren 1990 voorbij is. Voor alle duidelijkheid: dat was de euforie van het neoliberalisme na de val van de stalinistische dictaturen in het Oostblok, waarvan de kapitalisten gebruik maakten om de nieuwe markten aan hun bewind te onderwerpen en om hun ideologische dominantie te versterken en op te voeren tegen de achtergrond van een grotere verwarring in de arbeidersbeweging met bijhorende stappen achteruit op vlak van organisatie en alternatieven. Met de economische recessie van 2007-08, het daaropvolgende opgedreven besparingsbeleid terwijl de ongelijkheid steeds grotere vormen aanneemt, raakt de autoriteit van het volledige establishment ondermijnd. Reactionair rechts kan daarop inspelen

met snelle successen die niet gebaseerd zijn op reële bewegingen op straat, maar op een vacuüm dat ontstaat door de afwezigheid van sterke politieke alternatieven vanuit de arbeidersbeweging die organisatorisch en ideologisch nog niet hersteld is van de jaren 1990. Deze elementen komen in het boek van Maly slechts zijdelings aan bod; het succes van reactionair rechts wordt in te sterke mate toegeschreven aan een door rechts gewonnen ‘ideeënstrijd.’

Terecht ziet Maly in de betoging van alt-right en co in Charlottesville in augustus 2017 een keerpunt. Na de verkiezing van Trump was er een toename van extreemrechts geweld en van pogingen om alt-right ook op straat te organiseren. De betoging in Charlottesville onder de slogan ‘Unite the Right’ moest daar het orgelpunt van worden. Er was een angstaanjagende betoging met 6.000 aanwezigen waarbij er dodelijk geweld was tegen antifascisten. Het leidde tot een golf van verontwaardiging en grote antifascistische betogingen in de dagen erna: zo waren er in Boston bijvoorbeeld 40.000 betogers. De actieve mobilisatie stopte de poging van reactionair rechts om zich op straat te manifesteren, bracht alt-right online in de problemen en zorgde voor verdeeldheid onder reactionair rechts. Dat is een belangrijke vaststelling voor elke discussie over antifascistische tactieken en methoden.

‘Nieuw Rechts’ van Ico Maly is een belangrijk boek om een beter zicht te hebben op zowel

de ideeën als de methoden van ‘nieuw’ rechts.

Het is nuttige lectuur voor wie ingaat tegen extreemrechts en alle vormen van verdeeldheid.

“Blue Planet” toont impact van vervuilend kapitalisme

P

lastic is een duurzaam en goedkoop product dat de mensheid vooruitgebracht heeft. Het wordt in zowat alles gebruikt: van medisch gereedschap tot kledij.

De milieukost van de massaproductie van dit biologisch niet afbreekbaar materiaal wordt uiteraard niet in rekenschap gebracht door de kapitalisten. door

Aprille Scully

Plastic planeet

Het milieu betaalt een hoge prijs voor de 8,6 miljoen ton plastic die jaarlijks in de oceanen terechtkomt. Er zit plastic in de magen van meer dan de helft van de zeeschildpadden en in zowat alle zeevogels. De huidige vooruitzichten van het Wereld Economisch Forum stellen dat het gewicht van plastic in zee tegen 2050 groter zal zijn dan het gewicht van alle vissen in de oceanen.

De BBC-reeks ‘Blue Planet II’ gaat met de laatste episode, “Our Blue Planet”, in op de rampzalige impact van de menselijke activiteit voor onze planeet en de wezens die erop leven. We zien hoe een albatros haar kuikens plastic voedert. Het niveau van de vervuiling in het water is zo groot dat pasgeboren kalfjes van dolfijnen aan schadelijk plastic worden blootgesteld via de moedermelk. Het geluid van industriële activiteit op zee – boten, booreilanden, … – maakt het moeilijker voor de zeedieren om te communiceren of om gehoord te worden.

Deze vervuiling komt bovenop de schade als gevolg van klimaatverandering. Zo leidt CO2 tot een verzuring van de oceanen. Visserij op industriële schaal dreigt op alarmerend tempo een einde te maken aan de koraalriffen.

Kapitalisten doen niets

Het politieke establishment moest de klimaat-

verandering noodgedwongen erkennen, zowel onder druk van de groeiende milieubeweging als door de economische kost waarmee haar landen geconfronteerd worden. Maar om de kwestie aan te pakken, kunnen we niet op deze politici rekenen. Een antwoord leidt immers onvermijdelijk tot conflicten met machtige industriële sectoren en het zou het op winst gerichte productiesysteem bedreigen.

Er wordt vaak lippendienst bewezen over de ernst van klimaatverandering, maar daden volgen niet. De minder handige en meer brutale vertegenwoordigers van het kapitalisme, zoals Trump, ontkennen zelfs dat er een probleem is en stellen dat klimaatverandering “een erg, erg dure taks is voor onze bedrijven.” Het geeft aan dat het niet volstaat om politici te informeren over wat nodig is in de hoop dat ze dan het nodige zullen doen. We moeten zelf politieke antwoorden bieden door te bouwen aan een massale linkerzijde, een socialistische beweging die de noden van de mensen en de planeet centraal stelt.

Om de rampzalige effecten van de olie- en gasindustrie aan te pakken, moeten ze uit private handen gehaald worden zodat ze niet langer het ‘recht’ hebben om de planeet om zeep te helpen uit eigenbelang. Socialisme betekent dat de productie georganiseerd wordt op basis van wat nodig is voor de planeet en wie erop leeft. Wat het kapitalisme te bieden heeft, de huidige realiteit, is niet aanvaardbaar.

waar LSP voor staaT

D

e technische en wetenschappelijke mogelijkheden van de mens zijn nog nooit zo uitgebreid geweest. De jongste 50 jaar verdrievoudigde het gemiddelde inkomen per hoofd van de wereldbevolking. Er is voldoende rijkdom om iedereen een degelijke levensstandaard te garanderen. België vormt hierop geen uitzondering.

Zelfs na de gouden jaren ‘50 en ‘60 bleef de totale werkelijke waarde van alles wat we samen produceren toenemen. In ‘96 bedroeg dit dubbel zoveel als in ‘83.

Deze toename van de rijkdom heeft echter niet geleid tot een algemene stijging van de welvaart. Integendeel: terwijl bedrijven recordwinsten boeken en speculanten hun kapitaal vertienvoudigen, gaat de voormalige koloniale wereld gebukt onder oorlog en hongersnood, is de economie van de ex-stalinistische staten ineengestuikt en heerst in het Westen massale structurele werkloosheid. De globale stijging van de rijkdom is aan de overgrote meerderheid van de wereldbevolking voorbijgegaan.

Stop de privatiseringen

Hoewel de arbeiders deze rijkdom produceren, hebben ze niet de minste inspraak in de aanwending ervan. Heel de productie staat in functie van de winsthonger van een handvol kapitalisten.

Dit leidt tot schrijnende tegenstellingen.

Er is nood aan betaalbare en comfortabele sociale woningen, aan gratis openbaar vervoer, aan onderwijs toegankelijk voor iedereen, aan speelterreinen en recreatiecentra, aan een nationale gezondheidsdienst die gratis en publiek is.

De middelen hiervoor zijn voorhanden. Op dit ogenblik gaat het echter de andere kant uit.

Openbare diensten worden gerentabiliseerd en opgesplitst. De winstgevende delen worden verkocht aan de hoogste bieder, de onrendabele worden afgestoten. Er is al lang geen sprake

meer van diensten. De marktlogica heeft ook in de openbare sector toegeslaan. Voortaan spreekt men van openbare bedrijven in afwachting van de volgende privatisering.

32-urenweek

In de private sector richt de “vrije” markt een ravage aan. Alle verworvenheden worden afgebroken in naam van de competitiviteit.

Arbeidscontracten ruimen plaats voor onderaanneming, uitzendarbeid en andere nepjobs.

Een miljoen arbeiders in België wordt regelmatig geconfronteerd met werkloosheid. Dit heeft geleid tot de verpaupering van een deel van de arbeiders en hun gezinnen. Pensioenen, werkloosheids- en ziekteuitkeringen staan op de helling door de uitholling van de sociale zekerheid.

LSP/PSL is voor het volledig herstel van de index en een minimumloon van 1500 euro netto, tegen de afbraak van de sociale zekerheid en de uitholling van het arbeidscontract. Wij verzetten ons tegen iedere bedrijfssluiting omdat dit onder het kapitalisme enkel leidt tot werkloosheid en armoede.

De enige maatregel die de massale werkloosheid kan oplossen is de onmiddellijke invoering van de 32-urenweek, zonder loonverlies en met evenredige aanwervingen.

Een nieuwe arbeiderspartij

De vakbondsleidingen hebben de kapitalistische afbraaklogica aanvaard. Ze beperken zich tot het “sociaal” begeleiden van de herstructureringen.

Daartegenover stellen wij het strijdsyndicalisme: vechten voor iedere job en het behoud van alle verworvenheden.

De arbeidersklasse heeft een partij nodig die deze strategie politiek kan en wil vertalen. Zo’n partij moet openstaan voor iedereen die wil vechten tegen de sociale afbraak.

Ze moet zich verzetten tegen iedere verdeling van de arbeiders, of het nu is op basis van racisme, seksisme of geloof. Dit kan het best door op te komen voor volledige gelijke rechten.

Ze moet de strijd aanbinden tegen het imperialisme en vechten tegen de vernietiging van het milieu. Ze moet het zelfbeschikkingsrecht van

Vlamingen, Walen en Brusselaars respecteren, zonder in de val te trappen van diegenen die de arbeiders door communautair opbod willen verzwakken (cfr. splitsing sociale zekerheid).

Ze zou moeten ageren voor de nationalisatie van de sleutelsectoren van de economie onder rechtstreekse arbeiderscontrole.

Revolutie

Dit programma is enkel uitvoerbaar indien de arbeidersbeweging de macht uit handen neemt van de kleine minderheid van kapitalisten. De heersende klasse zal haar privileges echter niet zomaar afstaan. Het breken van de kapitalistische staat zal een revolutie vereisen. Daarom bouwen wij aan een revolutionaire marxistische partij.

Arbeidersdemocratie

De productie moet in functie staan van de reële behoeften van de bevolking. Ze moet georganiseerd worden via een democratisch productieplan, opgesteld en gecontroleerd door raden, samengesteld uit vertegenwoordigers van de arbeiders van het bedrijf, van de nationale vakbonden en van de

arbeidersregering.

Iedere functionaris moet verkozen en permanent afzetbaar zijn. Hij/zij mag niet beschikken over een hoger loon dan het gemiddelde loon van de arbeiders die hij/zij vertegenwoordigt.

Op die manier kan het wanbeheer vermeden worden zoals dit in de planeconomieën in het ex-Oostblok bestond.

Voor socialisme en internationalisme

De socialistische revolutie breekt altijd uit op het nationale vlak, maar eindigt in de internationale arena. Arbeidersdemocratie en socialistische planning kunnen niet beperkt blijven tot één land.

Het isolement van Sovjet-Rusland heeft tot haar degeneratie vanaf 1924 geleid.

LSP/PSL maakt deel uit van het Comité voor een Arbeidersinternationale (CWI), dat actief is op alle continenten. Onze strijd in België zien wij in het kader van een arbeidersstrijd in de hele wereld voor een socialistische maatschappij.

Voor arbeiderseenheid Voor socialisme

partijnieuws

www.socialisme.be www.socialisme.be februari maart2018 2018

31 maart. ROSA-conferentie: samen tegen seksisme en asociaal beleid!

O

p 8 maart zullen lokale acties en betogingen de nood aan een strijdbare Internationale Dag voor de Rechten van de Vrouw terug op de agenda zetten. Enkele weken later, op 31 maart, nodigen we iedereen uit om in de voormiddag deel te nemen aan de grote ROSA-conferentie om mee te helpen aan de uitbouw van de ROSA campagne. In de namiddag kan je deelnemen aan verschillende discussies over de verschillende aspecten van de strijd tegen seksisme.

AGENDA 10:00 : ONTVANGST 10:30 - 12:30: MET ROSA HET A N T I K A PI TA LIST ISCH FEMINISME UITBOUWEN Sinds de lancering van ROSA een jaar geleden, is het feminisme terug springlevend: van de Million Womens Marches in de VS, #MeToo, de betogingen tegen geweld op vrouwen, de pro-keuzebewegingen tot het verzet tegen de besparingspolitiek en sociale afbraak.

Meedoen met ROSA is in de eerste plaats de nood aan een antikapitalistisch feminisme verdedigen. Hier bediscussiëren we met welk politiek programma we dit willen doen en wat de ervaringen zijn die we met de ROSA comités opgedaan hebben. ROSA en de hele vrouwenbeweging versterken is ons doel.

14:0 0 - 16:0 0 : K EUZE U IT 6 WORKSHOPS 1) RO S A L U X E M B U RG : Revolutionaire en socialistische feministe uit de Duitse revolutie (100 jaar geleden).

2) VAN MEI 68 TOT #METOO : 50 jaar na de seksuele bevrijding: Hoe strijden we tegen de uitverkoop van ons lichaam en seksistisch geweld?

3) RACISME IS GEEN ANTWOORD OP SEKSISME! Hoe kunnen we vermijden dat feminisme misbruikt wordt voor racistische campagnes 4) FIGHT FOR PRIDE! Voor een socialistische benadering tegen LGBTQI+-fobie 5 ) H O E V E C H T E N VO O R V ROU W E N R E C H T E N OP DE WERKVLOER EN IN DE VAKBOND: Tegen geweld, voor 30u-week, €14/u, ...

6) GEMEENTERAADS-

Met onder andere: - Heather Rawling, Campaign Against Domestic Violence in Engeland.

- Mai Vermeulen, scholier en coördinatrice van de ROSAcomités in de middelbare scholen in Gent - Anja Deschoemacker, initiatiefneemster van ROSA en woordvoerder van Gauches Communes in Brussel VERKIEZINGEN 2018: WELK PROGRAMMA? Openbare diensten als middel tegen de dubbele dagtaak van vrouwen.

16:45 - 18:00 : CENTRALE MEETING : From #MeToo to #FightBack - Welke lessen trekken we uit de strijd tegen seksistisch geweld op de werkvloer in Engeland?

- Waarom meedoen met ROSA en welke rol is er weggelegd voor jongeren?

- De strijd tegen seksisme vereist een strijd tegen deze besparingsregering.

18:00 - 19:00 : Strijdliederen uit de vrouwenbeweging en bar.

PRAKTISCH

Agenda • Do 8 maart. Internationale vrouwendag met acties tegen seksisme:

- Gent: 19u30 Stadshal

- Antwerpen: 19u Ossenmarkt

- Brussel: 16u ULB Solbosch

- Brussel: 17u30 Centraal Station (actie van Wereldvrouwenmars)

- Luik: 18u Place St Etienne

- Leuven: we nemen deel aan de mars tegen seksisme om 17u30

op het Martelarenplein • do. 15 maart. Brussel: Betoging tegen politiegeweld. 18u Brussel Noord • zo. 18 maart. Luik. Betoging tegen het gesloten centrum van Vottem • do. 22 maart. Gent. Betoging tegen racisme naar aanleiding van extreemrechtse haatmars van NSV // Plaats en uur op blokbuster.be • za. 24 maart. Nationale betoging tegen racisme. 14u Brussel Noord • za. 31 maart. Brussel. ROSA-conferentie • za. 21 april. Gent. De grote besparingsquiz: world domination edition. 19u Dienstencentrum Ledebergplein • di. 1 mei. Activiteiten in het kader van de dag van de arbeid. Met dit jaar in Brussel een betoging van ACOD LRB om 13u aan het Poelaertplein • 29 juni – 5 juli: zomerkamp

Waarom ik lid werd De belangrijkste redenen waarom ik besloot om lid te worden van LSP zijn de strijd voor vrouwenrechten met de campagne ROSA en de strijd tegen het kapitalistisch systeem en het besparingsbeleid. Daarnaast is er de internationale dimensie van de partij die ook aandacht heeft voor de strijd in Congo, het land waar ik vandaan kom. Ik sluit aan om tot een andere wereld te komen.

Michel, Brussel

Internationale solidariteit Dit systeem is internationaal georganiseerd, onze strijd ertegen ook. LSP is de Belgische afdeling van het Committee for a Workers’ International, een organisatie actief in meer dan 40 landen. Regelmatig voeren we specifieke solidariteitscampagnes met protestbrieven, acties, … Dergelijke internationale solidariteit levert resultaat op.

• We voerden campagne voor de vrijlating van Mohamed Satti, een lid van onze zusterorganisatie in Soedan die opgepakt was bij protest tegen de regering. Hij zat net als andere voortrekkers van de oppositie gevangen. Na een indrukwekkende internationale solidariteitscampagne werd hij op 1 februari vrijgelaten.

• In Pakistan werd een vrouwelijke organisator van de Socialist Movement Sindh aangevallen door een bende nadat de linkse socialisten overgingen tot acties tegen religieus extremistisch geweld.

De autoriteiten weigeren op te treden en gingen over tot vervolging van diegenen die hiertegen protesteerden. Onder druk van internationaal protest werd deze vervolging ingetrokken.

Prijs: €6 (€3 sociaal tarief) + €2 ter plaatse.

Inschrijving : contact@campagneROSA.be of 0484 36 77 01.

Rekeningnummer : BE69 0012 2603 9378 mededeling : ‘‘ROSA conferentie + naam’’.

Baby-sit wordt voorzien.

Drank en maaltijd aan democratische prijzen

Steun deze krant: abonneer je, plaats een meigroet!

O

p het eerste gezicht lijkt het alsof we nog nooit zo gemakkelijk toegang hadden tot media en nieuws. Op de smartphone lopen de eerste berichten van de kranten voor dag en dauw binnen, op sociale media is er een overvloed die we nooit helemaal kunnen verwerken. Waarom in die jungle van nieuwsberichten en media een krant als ‘De Linkse Socialist’ en website als socialisme.be steunen en volgen?

Dat we zoveel artikels en nieuws zien passeren, betekent niet dat we ook effectief kunnen lezen over zaken die van belang zijn voor ons leven en onze toekomst. Potentieel grappige filmpjes of berichten met ferme titels lokken ons naar nieuwssites of andere sites waar onze kliks extra reclame-inkomsten opleveren. Kranten lokken ons met titels die spectaculair klinken om ons naar artikels te lokken die weinig om het lijf hebben.

Zo kregen we tijdens de productie van deze editie van ‘De Linkse Socialist’ een ochtendlijke mail van ‘Het Nieuwsblad’ met als titels: “Kippenvelmoment: chimpansee Judy doet iedereen versteld staan”, “Opmerkelijk verbodsbord in trein: mogen we geen scheten meer laten?” of nog “Deze bizarre smaak is officieel het lekkerste ijsje van België.” We willen het belang van deze kwesties niet minimaliseren, maar de maatschappelijke nietszeggendheid ervan geeft aan dat we in die krant niet zullen vernemen hoe we de strijd tegen de aanvallen op onze pensioenen kunnen versterken.

Iedereen moet keuzes maken in wat te lezen en wat niet. ‘De Linkse Socialist’ en website socialisme.be bieden een aanbod dat uniek is: analyses en voorstellen door en voor gewone werkenden en jongeren uit de hele

13

wereld. We hebben het over wat echt belangrijk is in ons dagelijks leven, maar leren ook uit ervaringen van activisten doorheen de hele wereld. Wie

verandering wil bekomen, moet opboksen tegen een goed georganiseerd systeem dat er alles aan doet om onze aandacht af te leiden van waar het echt om draait. Geïnformeerd en in dialoog onder activisten staan we sterker, kunnen we onze argumenten en inzichten verscherpen. Online kan snel op de bal gespeeld worden, een papieren krant kan grondiger gelezen worden en geeft meer de centrale prioriteiten en discussiepunten weer.

We vragen lezers van deze krant om een abonnement te nemen. Dat maakt het financieel mogelijk om ‘De Linkse Socialist’ uit te brengen. Maar we zien het vooral ook als een politieke dialoog die we op regelmatige basis met jou willen aangaan. Dat betekent dat we uiteraard ook reacties, voorstellen, debat, … verwelkomen.

Eén keer per jaar vragen we organisaties, handelszaken, sympathisanten, afdelingen, … ook een specifieke steun in de vorm van ‘meigroeten’: een boodschap aan onze lezers naar aanleiding van 1 mei, de dag van de arbeid, een dag waarop onze krant traditioneel op honderden exemplaren wordt verkocht.

Stuur ons voor 17 april je boodschap met tekst en/of logo naar LSP (redactie@socialisme.be of naar LSP, Hoveniersstraat 45, 1080 Molenbeek).

Vermeld ook de grootte van de meigroet die je wil plaatsen.

TARIEVEN: - 1/128e pagina = 15 euro - 1/64e pagina = 25 euro - 1/32e pagina = 50 euro - 1/16e pagina = 100 euro - 1/8e pagina = 200 euro

Momenteel voeren we campagne voor de vrijlating van Zahid Baloch, een lid van onze Zweedse zusterpartij. Zahid is Pakistan ontvlucht nadat hij gefolterd werd omdat hij actief was in de strijd voor sociale verandering en nationale rechten van de Balochi minderheid. De Zweedse autoriteiten dreigen hem uit te wijzen. Dat willen we absoluut tegenhouden!

Strijdfonds LSP is volledig afhankelijk van financiële steun van leden en sympathisanten. Om onze acties en campagnes te bekostigen, halen we geld op. We doen dat tijdens straatactiviteiten (betogingen, stands, …), met sociale activiteiten (etentjes, optredens, feesten, …) maar ook door steun te vragen aan lezers van deze krant. Stort op BE86 5230 8092 4650 van LSP/PSL. Let op: dit is een nieuw rekeningnummer!

We willen elk kwartaal 11.500 euro ophalen. Hieronder de eerste voorlopige resultaten voor de periode januari - maart.

Bxl-W.Brab: 2.316 € Vl Brab-Limburg: 453 € Luik-Lux: 466 € Henegouwen-Namen: 297 € O en W Vlaanderen: 812 € Antwerpen: 182 € Nationaal: 338 €

101% 43% 42% 27% 26% 10% 32%

TOTAAL: 4.863,78 €

42%

Steun de strijd voor een socialistisch alternatief: stort op BE86 5230 8092 4650 van LSP met vermelding ‘steun’.

Contact / Abonnementen Meer info over de partij / Lid worden: Hovenierstraat 45, 1080 Molenbeek Tel: 02/345 61 81. E-mail:info@socialisme.be.

Redactie: redactie@socialisme.be. Ook lezersbrieven zijn welkom!

Abonnementen: * proefabo: 5 euro voor drie nummers, 10 euro voor zes nummers * gewoon abo: 20 euro voor twaalf nummers * steunabo: 30 of 50 euro voor twaalf nummers Of neem een doorlopende opdracht van minstens 2 euro Rekeningnummer voor abonnementen: BE31 5230 8092 5155 van Socialist Press

14

Jongeren

de

Linkse Socialist

Amerikaanse jongeren in protest tegen wapengeweld op school

B

ij een schietpartij op een school in Florida op 14 februari vielen 17 doden. Het is niet het eerste incident: er is bijna één incident per dag in de VS waarbij meer dan vier doden en/of gewonden als gevolg van een schietpartij vallen. In 2014 vielen in de VS 33.954 doden door vuurwapens, waaronder een groot aantal zelfdodingen. Het probleem van schietpartijen op scholen kwam jaren geleden al aan bod in de documentaire ‘Bowling for Columbine’ van Michael Moore uit 2002.

Wel nieuw is de reactie van scholieren die zich organiseren tegen het geweld. Jongeren aarzelden niet om zich in de media uit te spreken tegen het geweld en tegen de politici die gefinancierd worden door de wapenindustrie en bijhorende lobby. Op 21 februari waren er lokale betogingen en er volgen nog acties: scholierenbetogingen op 14 maart en een nationale mars tegen geweld op school in Washington DC op 24 maart. Het effect van het massaprotest tegen Trump is duidelijk niet verdwenen en vestigt een traditie van politiek jongerenprotest.

De wapenindustrie is belangrijk in de VS. Er zijn naar schatting meer dan 300 miljoen wapens in de VS in omloop op een bevolking van 320 miljoen. De afgelopen jaren kende de sector een sterke groei: op tien jaar tijd is de

productie met 158% toegenomen en ook het aantal banen in de sector verdubbelde tot meer dan 300.000.

Het is belangrijk dat jongeren zich organiseren. Dit moet gekoppeld worden aan eisen die antwoorden bieden op de enorme verspreiding van wapens, en op oorzaken van de toenemende maatschappelijke problemen die leiden tot dodelijke drama’s. De enorme ongelijkheid, het breed verspreide racisme, sociale afbraak, … leiden tot een gewelddadige samenleving, zeker als de toegang tot wapens zo gemakkelijk is als in de VS. Dat moet aangepakt worden. Er is nood aan democratische controle op de wapenindustrie waarbij deze in publieke handen komt en met behoud van alle jobs omgevormd wordt tot maatschappelijk nuttige productie.

Strijden voor trans-gelijkheid

D

e positieve media-aandacht en reacties op de coming-out van Bo Van Spilbeeck als transvrouw zijn hartverwarmend. Enkele decennia geleden zou dit onmogelijk geweest zijn: er is een duidelijke verschuiving in de publieke opinie. Slechts enkele extreemrechtse studenten namen er aanstoot aan. De onderliggende problemen zijn wel breder. Het feit dat er zoveel aandacht is voor Bo Van Spilbeeck geeft op zich aan dat transitie nog als ‘ongewoon’ wordt gezien.

Een groeiende openheid neemt discriminatie en andere problemen bovendien niet weg. Het kan wel een basis vormen om de strijd voor trans-gelijkheid op te voeren.

Transgenders worden nog stelselmatig geconfronteerd met onbegrip, discriminatie en geweld. Dit zorgt voor stress en uitsluiting, wat onder meer tot uitdrukking komt in zeer hoge zelfmoord- en depressiecijfers. Uit onderzoek van 2009 blijkt dat 62% van de transgenders in België ooit zelfmoordgedachten had en 22% minstens één zelfmoordpoging ondernam. Internationaal ondernam 30-60% een zelfmoordpoging. Verder heeft 53% van de transgenders te maken met discriminatie bij het zoeken naar werk. Op wereldvlak wordt om de drie dagen een persoon vermoord omdat hij of zij transgender is. Er zijn stappen gezet in het aanvaarden van transgenders, maar er is duidelijk nog een lange weg te gaan.

Als we het leven willen verbeteren van mensen van wie de genderidentiteit niet overeenstem met die bij geboorte, opkomen tegen geweld op LGTBQI+ en de hoge zelfmoordcijfers onder transgenders en holebi’s willen doen dalen, dan moeten we bouwen aan een beweging die actief tegen transfobie strijdt en zo de uitsluiting kan verhelpen. De erkenning van studentengroepen als KVHV, NSV, … – die met hun transfobe boodschap in de media aan bod kwamen – moet ingetrokken worden: waarom worden subsidies gegeven om een boodschap van haat te verspreiden onder studenten? Geen platform voor haat en discriminatie!

Er is nood aan voldoende middelen en begeleiding voor scholen om seksuele voorlichting te geven die niét heteronormatief is en ook ingaat op vragen rond gender en geslacht. Dit vereist meer middelen voor onderwijs.

Hetzelfde geldt voor gezondheidszorg. Er moet geïnvesteerd worden met een volledige

terugbetaling van de behandeling van mensen met genderdysforie door de ziekteverzekering (bv. de noodzakelijke hormonen en operaties).

Er moeten nog meer middelen geïnvesteerd worden in de begeleiding van mensen met genderdysforie zodat de lange wachttijden in het Genderteam aangepakt kunnen worden. Op dit ogenblik wordt bespaard op de zorgsector.

Dat leidde eerder al tot protest van het zorgpersoneel in de zogenaamde ‘Witte Woede’. Wij willen geen verschuiving van middelen, maar meer middelen voor zorg zodat er voldoende personeel en goede zorg is.

Op de huizenmarkt, de arbeidsmarkt en in het dagelijkse leven is er nog steeds discriminatie van LGBTQI+. Dit aanpakken kan het beste door antwoorden te vinden voor sociale tekorten: een massaal project van publieke investeringen in sociale huisvesting bijvoorbeeld kan alle huurprijzen drukken en bovendien de toon zetten voor een huizenmarkt zonder discriminatie.

Willen we een samenleving zónder transfobie, dan zullen we moeten vechten voor de aanvaarding en gelijkwaardering van alle mogelijke diversiteit aan gezinsvormen, niet enkel het hetero-normatief kerngezin. Deze strijd is onlosmakelijk verbonden met de strijd tegen het kapitalistisch systeem dat het klassiek gezin gebruikt om nieuwe arbeidskrachten te kweken en huishoudelijke taken te individualiseren.

Solidariteit opbouwen met de LGBTQI+gemeenschap is onontbeerlijk in de strijd tegen transfobie en moet een aanzet zijn voor verdere discussie over welk programma nodig is tegen alle vormen van discriminatie.

E

lk jaar organiseert de extreemrechtse NSV (Nationalistische Studentenvereniging) een haatmars door één van de Vlaamse studentensteden.

Steeds nemen de Actief Linkse Studenten en Blokbuster het initiatief voor een tegenbetoging in solidariteit met de geviseerde bevolkingsgroepen. Even leek er dit jaar geen betoging te komen, maar nu heeft een deel van NSV toch beslist om op 22 maart in Gent op straat te komen. Ook nu willen we een veelvoud aan tegenbetogers mobiliseren. door

Franz en Koerian (Gent)

Extreemrechtse studenten verdeeld o Er werden de afgelopen jaren miljarden bespaard op publieke voorzieningen, de werkdruk nam toe en de sociale zekerheid werd uitgehold.

In 2017 moest een recordaantal van 157.510 mensen beroep doen op voedselbanken. In Gent wacht een gemiddelde kandidaat-huurder zes jaar op een sociale woning. Overal zijn er tekorten, wachtrijen, burn-outs, …

Dit neoliberale afbraakbeleid heeft de sociale basis van de traditionele partijen uitgehold. Dit proces is sinds de grote recessie van tien jaar geleden nog versterkt. In een aantal landen leidde dat tot de opkomst van linksere partijen, maar ook rechtse populisten spelen hierop in. Ze doen dit door de verantwoordelijkheid niet bij de winsthonger van de superrijken te leggen, maar bij vluchtelingen, holebi’s, vrouwen, transgenders en andere groepen.

Het waren vooral nieuwe rechtse populisten, zoals Trump en eerder ook Wilders in Nederland, die een steile opgang kenden. Oudere extreemrechtse partijen, zoals Vlaams Belang, Front

National (Frankrijk) of FPÖ (Oostenrijk), probeerden zich met wisselend succes aan die nieuwe rechtse populisten aan te passen. Het Vlaams Belang botst daarbij op het bestaan van N-VA, een partij waarin het rechtse populisme een grote impact heeft.

De druk op de bestaande extreemrechtse formaties betekent niet dat het gevaar van straatgeweld geweken is. Dat zagen we in de VS waar AltRight op basis van een groeiend zelfvertrouwen overging tot een betoging in Charlottesville in de zomer van 2017. Het leidde meteen tot dodelijk geweld en grote tegenmobilisaties, onder meer met 40.000 antifascistische betogers in Boston.

Alt-Right moest binnen de 24 uur maar liefst 67 bijeenkomsten en acties annuleren. Massale mobilisaties tegen extreemrechts kunnen hun ruimte en vertrouwen tijdelijk breken.

Mobilisatie tegen verdeeldheid

De antifascistische campagne Blokbuster ba-

Leerlingen in actie tegen se

H

et was een opmerkelijke reportage op de lokale televisie AVS op 29 januari: een 50tal leerlingen van St Lucas in Gent voerden actie voor de schoolpoort met eisen om seksisme bespreekbaar te maken op school en een reeks maatregelen hierrond af te dwingen. De actie werd opgezet door scholieren die zich met de campagne ROSA organiseren. We spraken hierover met Mai, een van de voortrekkers van ROSA op St Lucas.

Vanwaar het idee om op school actie te voeren tegen seksisme?

tegen kunnen doen.

“Op deze basis stelden we concrete eisen op: gratis maandverband en tampons in iedere WC op school; lessen seksuele opvoeding die verder gaan dan biologie en niet alleen gericht zijn op heteroseksualiteit maar ook ingaan op seksisme, wederzijdse toestemming, het verschil tussen gender en geslacht, … ; het recht om te dragen wat we willen zonder lastig gevallen te worden; lessen op school rond 8 maart over de strijd tegen seksisme en ook ruimte voor initiatieven van leerlingen zelf hierrond.”

“Het vertrekpunt was niet zozeer de kwestie van seksisme op school. Seksisme is een breed maatschappelijk probleem dat bijgevolg ook op school tot uiting komt. De school is een belangrijke socialisatieplaats. Ze speelt een grote rol in het leven van jongeren, maar ook in het vormen en mee bepalen van opvattingen rond sociale relaties.

Jongeren krijgen op school vaak voor het eerst te maken met seksisme.

“De aandacht voor #Metoo drong door tot in de Hoe hebben jullie van hieruit gesprekken op school. Wat in de samenleving ge- een actie opgezet? beurt, heeft gevolgen binnen de schoolpoorten. We vonden het daarom noodzakelijk om een campag- “Uit de discussies kwam wat de jongeren zelf bene op te zetten waarmee seksisme bespreekbaar langrijk vinden en met deze eisen hebben we een gemaakt wordt op school. petitie gemaakt. Het doel van die petitie was niet “Met een campagne willen we het thema op de zozeer om een bepaald aantal handtekeningen op agenda zetten en jongeren bewust maken. We te halen. Wel wilden we hiermee seksisme bebrachten een eerste groep bijeen in ons comité spreekbaar maken. Het was een aanknopingspunt van ROSA op school. Daar voerden we discussie om jongeren aan te spreken en vooral ook om jonover seksisme en hoe het zich manifesteert. Dit geren zelf ermee te laten rondgaan in hun omgewas geen persoonlijke discussie: het ging over wat ving. Dit concretiseert de steun die er is. seksisme is, waar het vandaan komt en wat we er- “We beslisten om de petitie aan de directie te over-

jongeren

www.socialisme.be maart 2018

15

Foto: Jente

over haatmars. Voor een sterke antifascistische betoging op 22 maart seert zich op mobilisatie rond een programma voor sociale verandering. De afgelopen 25 jaar hebben we stelselmatig tegenbetogingen gehouden als de extreemrechtse studenten van NSV op straat kwamen. Er betoogden telkens een veelvoud van antifascisten waardoor de haatmars zich nooit kon normaliseren.

Extreemrechts werd hierdoor afgeremd. De afgelopen jaren had NSV het erg moeilijk om nog mensen op de been te krijgen. Vorig jaar zakte hun aantal naar een dieptepunt: er waren maximaal 80 tot 90 betogers. Het leidde in hun kringen tot vragen of het nog de moeite was om een betoging te organiseren.

De huidige generatie NSV’ers was niet enthousiast om dit jaar een betoging te organiseren en zich opnieuw te laten vernederen. Onder druk van de oudere generatie komt er echter toch een NSV-betoging in Gent op 22 maart. Het is belangrijk dat we onze campagnes van de afgelopen 25 jaar verderzetten en er door een sterke tegenbetoging voor zorgen dat dit mogelijk de allerlaatste

Het is belangrijk dat we onze campagnes van de afgelopen 25 jaar verderzetten en er door een sterke tegenbetoging voor zorgen dat dit mogelijk de allerlaatste NSV-betoging wordt. De zwakte van NSV mag geen reden zijn om geen sterke mobilisatie te organiseren.

NSV-betoging wordt. De zwakte van NSV mag geen reden zijn om geen sterke mobilisatie te organiseren. Als de zeepbel van rechtse populisten als Theo Francken en Bart De Wever uiteenspat, dreigen het Vlaams Belang en aanverwante groepen als NSV terug meer ruimte te hebben.

De NSV is momenteel verzwakt, maar het is niet langer de enige kracht op het extreemrechtse terrein. De concurrentie is groot met een erg reactionaire rechtse koers bij het KVHV en de nieuwe groep ‘Schild en Vrienden’. Zij gingen over tot intimidatiecampagnes met stickers als ‘Liever dood dan rood’ of ‘Maak komaf met Comac.’ Er waren ook provocaties aan stakersposten bij de NMBS aan Gent-Sint-Pieters tijdens de staking voor openbare diensten op 10 oktober vorig jaar.

Antifascistisch verzet blijft meer dan nodig!

We moeten een alternatief bieden op het beleid van sociale tekorten, dat eigen is aan het kapitalisme. Mobilisaties vormen een uitstekende gelegenheid om de discussie daarover aan te gaan.

We koppelen ons verzet tegen extreemrechts, ra-

cisme, seksisme en homofobie aan eisen die de voedingsbodem voor verdeeldheid bestrijden. We komen op voor massale investeringen in openbare diensten, pensioenen, voor een verkorting van de werkweek zonder loonverlies en met evenredige aanwervingen, …

In de strijd voor deze eisen blijkt dat onze belangen lijnrecht tegenover die van de superrijken en hun politieke vertegenwoordigers staan.

De besparingen waren niet bedoeld als tijdelijke maatregel om de crisis op te lossen, maar om een versnelling hoger te schakelen in de aanvallen op de werkenden en jongeren om de winsten van de superrijken nog sneller te laten stijgen. Verzet tegen extreemrechts kan niet los gezien worden van de strijd tegen een kapitalistisch systeem dat enkel opereert in naam van de winst, en daartoe verdeeldheid stimuleert. Enkel solidariteit op basis van een socialistisch programma kan breken met elke vorm van verdeeldheid.

Mobiliseer met ons mee naar de betoging tegen de haatmars van NSV op 22 maart in Gent!

seksisme: ‘My Body My Choice’! handigen tijdens een actie aan de schoolpoort. We zijn nog eens rondgegaan op school om zoveel mogelijk leerlingen mee te trekken. We deden de actie buiten om de zichtbaarheid te vergroten. Dat maakt dat de druk op de directie groter is en het maakt het ook voor de leerlingen zelf zichtbaarder. Met de actie wilden we de strijd tegen seksisme op de agenda zetten, als onderdeel van een langere campagne waarin de mars tegen seksisme van 8 maart ook erg belangrijk is. We beseffen dat we voor het afdwingen van onze eisen ook breder moeten kijken: er zijn te weinig middelen voor onderwijs en er is een algemene strijd nodig.”

Hoe reageerde de directie?

“De actie was erg geslaagd met 50 tot 60 aanwezigen die heel luid slogans geroepen hebben. Vooral ‘My body my choice’ slaat aan. Dat gaat over meer dan seksisme: we willen ons eigen leven en onze toekomst zelf in handen nemen.

“De directie reageerde aanvankelijk terughoudend: er werd gezegd dat seksisme geen taboe is op deze school, een vrijdenkende kunstschool.

Daarmee wordt het probleem eigenlijk ontkend.

Een aantal leerkrachten vond dat er wel iets gedaan moet worden tegen seksisme. De druk nam toe en daarop werden we samen met leerkrachten uitgenodigd bij de directie voor een gesprek.

“Er werden beloften gedaan om enkele eisen in te willigen: er zou jaarlijks een les in elke klas komen die door Sensoa wordt voorzien, er komt

ruimte voor een werkgroep om iets rond 8 maart te doen op school en er zou in de week van 8 maart in elke klas een les zijn over de strijd tegen seksisme. Niet alle eisen zijn ingewilligd, enkel wat gemakkelijk haalbaar is binnen het beperkte budget van de school. Er zal dus nog verder campagne nodig zijn om de concretisering van de beloften op te volgen, ook als er bijvoorbeeld tegenkanting komt door enkele leerkrachten, en om de andere eisen door te drukken.

“We hebben een open brief gemaakt met uitleg en informatie over de acties en wat er uitgekomen is. Daarin roepen we ook op om ons verder te organiseren en op 8 maart te betogen. Een tweede versie van de open brief werd aan 12 andere scholen uitgedeeld. Dat vergroot de druk op de directie van St Lucas en het geeft een voorbeeld voor leerlingen uit andere scholen: je kan je organiseren en bijvoorbeeld met een petitie rondgaan, je kunt een comité opzetten en actief deelnemen aan de strijd tegen seksisme.

“Al deze acties, ook de mars tegen seksisme van 8 maart, zijn een opstap om verder campagne te voeren. De ervaring van het actiecomité op onze school is heel leerrijk. We evalueren er de acties, maken verdere plannen en bespreken perspectieven voor de strijd. Zo leren we ook een argumentatie in de praktijk omzetten. Het introduceert een discussiecultuur op school waarmee we ook rond andere thema’s actief kunnen zijn en zo doorheen strijd proberen om onze toekomst zelf in handen te nemen.”

strijd



solidariteit



socialisme

maandblad van de L i n k s e S o c i a l i s t i s c h e Pa r t i j  nr 372  maart 2018

€2

€5 steunprijs

van #MeToo naar #wijVechtenTerug

zaterdag 31 maart

O

Nationale ROSA-conferentie

van Gauches Communes in Brussel. De con- ken over de strijd tegen seksisme op de werkvloer. ferentie biedt ook een kans om ervaringen uit Mai, een Gentse scholiere en coördinatrice van de te wisselen en na te gaan hoe we de strijd voor ROSA-scholierengroepen in Gent, zal uitleggen vrouwenrechten verder kunnen opvoeren. Met waarom jongeren zich met ROSA moeten organiROSA willen we in deze strijd een socialistisch seren (zie pagina 14). Tenslotte zal Aisha, een van feminisme ontwikkelen. de initiatiefneemsters van ROSA uitleggen waarIn de namiddag van 31 maart zullen er zes werk- om we de strijd tegen seksisme moeten verbinden groepen plaatsvinden. Er is een discussie over met de strijd tegen het besparingsbeleid.

Rosa Luxemburg (zie pagina 9) in het kader van Schrijf je nu in voor deze conferentie die de 100ste verjaardag van de Duitse Revolutie dit door Mathilde (Luik) jaar (daarover later meer in deze krant). Er is een belangrijk is voor de opbouw van ROSA en werkgroep over het parkoers dat afgelegd is van van een antikapitalistische feministische Mei 1968 tot #MeToo (zie pagina 8). Verder hebben campagne!

Samen tegen seksisme en besparingen hebben 40% van de werkenden moeite om rond te we werkgroepen over waarom komen, in twee derden van de gevallen gaat het om racisme geen antwoord biedt De afgelopen jaren was er veel aandacht voor de vrouwen. Van de mensen met een inkomen onder op seksisme, vrouwenrechstrijd tegen seksisme. Het kwam aan bod in de me- de armoedegrens heeft 50% een deeltijdse job. Met ten op de werkvloer en in de volledig programma: campagneROSA.be dia, op sociale media maar ook op straat. de aanvallen op werklozen, pensioenen, zieken of scholen, vrouwenrechten op In deze strijd wordt vaak nadruk gelegd op de rol nog de normalisering van bijzonder flexibele on- lokaal vlak in het kader van Wanneer? Zaterdag 31 maart van het onderwijs om in te gaan tegen pesterijen zekere jobs, worden honderdduizenden vrouwen de gemeenteraadsverkiezingen Waar? Pianofabriek, Fortstraat 35 in St-Gillis (Brussel) en seksueel geweld. Het is natuurlijk belangrijk in de richting van armoede geduwd. (zie pagina 7) en een socialisom dergelijk gedrag te bestrijden via cultuur en tische benadering tegenover Inkom? 6€ (3€ sociaal tarief) in voorverkoop. Aan de deur: + 2€ onderwijs, maar dat vereist meer publieke midde- Het verzet opbouwen: neem deel LGBTQI+ fobie.

Inschrijven? contact@campagneROSA.be of 0474 35 30 len voor deze sectoren. De strijd mag bovendien aan de ROSA-conferentie De dag wordt afgesloten niet hiertoe beperkt worden. met een centrale meeting 36 (Emily). Rekeningnummer BE69 0012 2603 9378 met Op de conferentie van 31 maart kijken we te- onder de titel ‘Van #MeToo De besparingen leiden tot groeiende tekorten in mededeling ‘ROSA conferentie + naam’ de openbare diensten. Dat beperkt niet alleen de rug op het eerste jaar van ROSA en meer be- naar #WijVechtenTerug’. We Er is kinderopvang voorzien. Drank en maaltijd aan paald op de rol van deze campagne in de strijd ruimte voor campagnes tegen seksisme, het zet ook verwelkomen daar Heather druk op het dagelijkse leven van alle werkenden voor vrouwenrechten. De discussie zal ingeleid R a wl i n g v a n d e B r i t s e democratische prijzen worden door Anja Deschoemacker, een van de Campaign Against Domestic en vrouwen in het bijzonder.

Volgens de meest recente studie van Solidaris initiatiefneemsters van ROSA en woordvoerster Violence (CADV). Zij zal sprep 8 maart, de internationale vrouwendag, komt #MeToo op straat. De campagne ROSA wil van 8 maart terug een dag van strijd maken met marsen tegen seksisme en besparingen, en andere acties, in verschillende steden in België. In Spanje en Mexico wordt tegen seksistisch geweld geprotesteerd met scholierenstakingen en betogingen van Libres y Combativas, de zusterorganisatie van ROSA. In Ierland organiseert ROSA een betoging #VoteForRepeal, naar aanleiding van het referendum over de intrekking van het 8ste amendement op de Ierse Grondwet waarmee abortus vandaag verboden is. Na de acties van 8 maart bespreken we de verdere opbouw van de campagne ROSA en van het socialistisch feminisme op een nationale conferentie die plaatsvindt op 31 maart.

MArs tegen seksisme en asociaal beleid

8 MAART Brussel Gent Antwerpen Luik w w w. s o c i a l i s m e . b e