De Linkse Socialist 373 - april 2018

België - Belgique Hovenierstraat 45, 1080 Molenbeek BC 4383 P2A6269

strijd



solidariteit



socialisme

maandblad van de L i n k s e S o c i a l i s t i s c h e Pa r t i j  nr 373  april 2018

Minimum pensioen

€2

Afgiftekantoor 1081 Brussel 8 Ver. uitg. G. Cool, Hovenierstraat 45, 1080 Molenbeek

€5 steunprijs

Moet naar

1.500 euro Kost leefbaar pensioen: 7 miljard Stijging nettowinsten grote bedrijven: 7 miljard

D

e afgelopen maanden sneuvelden enkele records: nooit voorheen werden zoveel gevallen van sociale dumping vastgesteld en tegelijk was er bij de grootste bedrijven een ‘winstexplosie’. De reële inkomens van gewone werkenden gingen er volgens een studie van het Internationaal Vakbondsinstituut in ons land met 1,1% op achteruit sinds 2010. Tegelijk nemen de dividenden voor de grote aandeelhouders toe. Al deze feiten zijn met elkaar verbonden: dit systeem rijdt voor de superrijken op de kap van de meerderheid van de bevolking.

De regering-Michel wil nog meer ellende aanrichten. De pensioenen liggen daarbij in de vuurlinie. Na de verhoging van de pensioenleeftijd volgen de discussies over het pensioen met punten, herziening van de regeling rond zware beroepen, discussie over pensioenen in de publieke sector, … Dat er iets moet gebeuren aan de pensioenen is voor iedereen duidelijk: een gemiddeld pensioen bedraagt 1.181 euro voor mannen en 882 euro voor vrouwen. Dat is een pak minder dan de gemiddelde kostprijs van een rusthuis: 1.562 euro per maand. Ook de pensioenleeftijd is problematisch: gemiddeld leven we gezond tot 64

jaar, maar toch moeten we volgens deze regering daarna nog drie jaar presteren. Dat zijn echter niet de pijnpunten die de regering wil aanpakken.

Het doel van dit beleid: ons langer laten werken voor minder pensioen. De rest moet maar op de groeiende private markt van pensioensparen worden verzameld.

Dat we langer leven is niet echt een probleem aangezien de productiviteit en de omvang van de geproduceerde waarde toeneemt waardoor de pensioenen perfect betaalbaar zijn. De langere levensduur wordt als rookgordijn gebruikt om de winsten op te krikken. De sociale zeker-

heid wordt uitgehold omdat de bijdragen aan de sociale zekerheid cadeau gedaan worden aan de grote bedrijven. Dit gebeurt onder meer door stelsels waarop geen bijdragen betaald worden (van maaltijdcheques over bedrijfswagens tot allerhande voordelen in natura in plaats van loon) en allerhande vrijstellingen die leiden tot legale sociale dumping. Daar komt nog een algemene verlaging van de vennootschapsbelasting bovenop en tal van fiscale cadeaus. Het wordt hoog tijd dat we deze diefstal stoppen!

De vakbonden hebben eindelijk een grootschalige informatiecampagne over de pensioenen opgezet met een krant die op 1 miljoen exemplaren wordt verspreid. Daarin heel wat cijfers, argumenten en voorstellen. Alle werknemers een minimumpensioen van 1.500 euro garanderen, kost 1,6 miljard euro. Met de zelfstandigen erbij is dat 2,1 miljard euro. Een pensioen aan 75% van het gemiddeld loon kost 4,9 miljard euro. Dit vakbondsprogramma voor leefbare pensioenen kost

6,5 tot 7 miljard euro. Dat is veel geld. Het is net evenveel als de stijging van de nettowinsten van de 18 Bel20-bedrijven die hun resultaten voor 2017 bekendmaakten. Die nettowinsten namen met 7 miljard toe tot 20,9 miljard euro. De verminderingen van sociale bijdragen die aan de bedrijven cadeau werden gedaan, lopen op tot 6 miljard euro per jaar. Er is geld genoeg om iedereen een menswaardige oude dag te bezorgen!

We zullen de terechte eisen rond een menswaardig pensioen niet zomaar bekomen. Deze regering verzet er zich met hand en tand tegen. Met vriendelijk vragen zullen we enkel meer ellende krijgen. De informatiecampagne die nu opgestart is, moet gebruikt worden om tot nieuwe acties over te gaan waarbij het menens is: oplopende acties die niet plots worden stilgelegd zoals na het actieplan van 2014, maar doorzetten tot onze eisen ingewilligd zijn. Militanten en sympathisanten van LSP zullen er alles aan doen om die benadering op te bouwen.

verdeeldheid Extreemrechts surft op de golven van rechts populisme

50 jaar later Mei 68: maand van revolutie. Interview met twee activisten

8 maart Internationale vrouwendag is terug van weggeweest

14-15

7

8-9

w w w. s o c i a l i s m e . b e

2

belgië

de

Rechts zal effectief pas plooien als het schrik heeft

Maar: ‘Een doel zonder plan is slechts een wens’ (Antoine de Saint-Exupéry)

E

P

door Nicolas Croes, hoofdredacteur ‘Lutte Socialiste’

Zwakke regering

Ondanks alle besparingen op onze lonen (met onder meer de indexsprong maar ook alle extra taksen op energie, suiker, tabak, …), ondanks de aanvallen op de pensioenen en ondanks de criminalisering van zwakkeren in de samenleving, haalt de regering de eigen doelstellingen niet. Er is geen begrotingsoverschot en de staatsschuld neemt niet fundamenteel af. Wat de regering bij ons bespaart, is al lang terug uitgegeven aan fiscale en andere cadeaus voor de superrijken.

De regering probeert het beperkte economisch herstel aan het gevoerde beleid toe te schrijven. Het bespar ingsbeleid maakt echter dat wij niets van die groei voelen.

Volgens een studie van het Europees Vakbondsinstituut ETUI lag het reële loon in België vorig jaar 1,1% onder dat van 2010. In dezelfde periode nam de productiviteit met 6,6% toe. De werkenden zijn er slechter aan toe. Steeds meer mensen vallen uit de boot: 21,5% van de bevolking heeft moeite om de eindjes aan elkaar te knopen.

Dit beleid ondermijnt de populariteit van de regering. Volgens de peiling van VTM en Het Laatste Nieuws van 9 maart komt de regering nog aan 72 van de 150 Kamerzitjes. Met de vier gepeilde zetels voor CDH erbij, is er nog een heel nipte meerderheid mogelijk. Of deze tot aan de verkiezingen van mei 2019 zal standhou-

den, is erg onzeker.

Bovenop de gevolgen van het besparingsbeleid wordt de positie van de regering onderuit gehaald door eigen geflater. Het meest recente is de poging tot doofpotoperatie rond de leugens om de aankoop van F35gevechtsvliegtuigen door te drukken.

Minister Steven Vandeput (N-VA) wist naar eigen zeggen van niets, dat excuus betekent dat hij zijn eigen legertop niet onder controle heeft.

Alleszins is het moeilijk om uitgelegd te krijgen dat miljarden aan gevechtsvliegtuigen worden besteed terwijl de oude nog niet aan vervanging toe zijn, terwijl er geen geld is voor pensioenen, infrastructuur of openbare diensten. Toen de N-VA nog in de oppositie zat, omschreef het de mogelijke aankoop van F35’s als “budgettaire zelfmoord”, “zeker in tijden van besparingen.” (persbericht 19 oktober 2011).

Het onderlinge geruzie tussen de coalitiepartners, vooral tussen de Vlaamse partijen, vervolledigt het beeld van een zwakke regering.

Hoe deze zwakke regering schrik aanjagen?

Paul Magnette wist in het interview met De Standaard wat rechts in het verleden schrik aanjoeg. “Toen men na de Eerste Wereldoorlog vreesde voor een communistische revolutie, voerde men het algemeen stemrecht en de achturendag in.” De dreiging van een massabeweging en de ver-

Pensioenbetoging in december 2017. Foto: Mario

sterkte positie van de Sovjet-Unie na de Tweede Wereldoorlog zorgden ervoor dat de sociale zekerheid werd opgezet. Magnette erkent daarmee wat we in onze februarikrant schreven: “Deze regering zal pas toegeven als ze in haar bestaan bedreigd wordt.” In beide periodes deden toenmalige prominente partijgenoten van Magnette er alles aan om met hervormingen van bovenaf een revolutie van onderuit te stoppen.

Als de regering standhoudt, komt dit omdat de zwakheden niet of amper benut worden door de oppositie.

Ze delen elkaars zwakke punten.

Wie gelooft de PS als ze oppositie voert tegen schandalen terwijl de eigen mandatarissen zich rijkelijk uit-

Het is moeilijk om uitgelegd te krijgen dat miljarden aan gevechtsvliegtuigen worden besteed terwijl de oude nog niet aan vervanging toe zijn, terwijl er geen geld is voor pensioenen, infrastructuur of openbare diensten. betalen met geld dat voor daklozen bestemd is? Hoe kan die partij zich geloofwaardig verzetten tegen de aankoop van de F35’s als de eerste stappen voor deze miljardenuitgave aan de wapenindustrie onder minister De Crem in een regering met de PS gezet werden? En zo kunnen we wel nog even verder gaan.

We willen een einde aan het be-

Veviba: ligt een malafide en paar maanden na de Fipronil-crisis en kort na de crisis met salmonella in de babymelk van Lactalis die in Frankrijk wordt verkocht, is er al opnieuw een schandaal in de voedingsindustrie. Deze keer in de vleessector. Dat is geen toevallige samenloop van omstandigheden. Het is een uitdrukking van hoe onze gezondheid ten koste gaat van winst.

EDITO aul Magnette had gelijk in zijn interview met De Standaard op 3 maart: “Rechts zal pas plooien als het schrik heeft.” Ondanks de onderlinge spanningen, de tanende populariteit en blunderende ministers, heeft de rechtse regering momenteel weinig schrik. De reden daarvoor moet bij het gebrek aan voldoende sterke oppositie gezocht worden.

Nochtans is het potentieel voor zo’n oppositie groot.

Linkse Socialist

sparingsbeleid. Er is een plan nodig om dit doel effectief te realiseren.

Daarbij kunnen we bouwen op het breed ongenoegen dat niet alleen in de peilingen tot uiting komt, maar ook in elke syndicale actie, zelfs diegene zonder opbouw of vervolg.

Een potentieel blijft echter niet eeuwig bestaan: het momentum dat opgebouwd werd door de betoging en stakingen in de herfst van 2014 kreeg geen vervolg waardoor militanten afhaakten en de impact op de publieke opinie verminderde. Goed voorbereide acties die opgebouwd worden met personeelsvergaderingen en duidelijke doelstellingen naar voor schuiven aangepast aan de concrete situaties in elke sector, zouden een verschil maken. Maar de vakbondsleiders lijken vandaag niet bereid om verder te gaan dan een brede informatiecampagne rond de pensioenen, waarbij deze campagne op de verkiezingen en niet op acties wordt gericht.

Het is een gevaarlijke strategie om op de verkiezingen te wachten. Als het ongenoegen niet georganiseerd wordt, kan woede omslaan in fatalisme of zelfs cynisme. In zo’n context kunnen racistische vooroordelen en provocaties ingang vinden. Met soms erg expliciete nieuw rechtse en Trumpiaanse invloeden zal N-VA niet aarzelen om daar gebruik van te maken. Dan is een tweede regering-Michel niet uitgesloten.

Gemeenteraadsverkiezingen

Voor de parlementsverkiezingen zijn er nog de lokale verkiezingen van oktober. Langs Nederlandstalige kant bieden deze een kans om in heel wat steden PVDA’ers in de raden verkozen te krijgen. Langs Franstalige kant leidt de mogelijkheid van progressieve coalities van PS, Ecolo en PTB tot enthousiasme. Het idee van zulke coalities wordt ook vanuit het FGTB naar voor gebracht. Dit kan aangegrepen worden om een strijdbaar programma op basis van de sociale noden te verdedigen in acties en campagnes. De PTB moet het enthousiasme gebruiken om in het offensief te gaan. Dit zou druk zetten op de PS om naar links te kijken en niet naar een of andere ‘grote coalitie’ met de MR. De groeiende steun plaatst de PVDA voor uitdagingen. Deelname aan bestuur zonder een verschil te maken, kan tot een snelle afstraffing leiden. Dat bleek met Syriza in Griekenland, maar ook met de rake klappen voor de Nederlandse SP in de lokale verkiezingen van 21 maart.

Er moet een krachtsverhouding opgebouwd worden om een confrontatie met het kapitalisme aan te gaan.

Dat vereist mobilisatie en organisatie rond een strijdprogramma, maar ook een politieke voorbereiding van bredere lagen doorheen open en democratische debatten. Concrete voorstellen en maatregelen zijn essentieel, maar we moeten ook aangeven wat nodig is als het establishment dit probeert tegen te houden. Dat vereist een perspectief van democratisch socialisme. Binnen de grenzen van het kapitalisme zijn er immers geen marges om een ander beleid te voeren.

door Alain, voormalig laborant bij het FAVV

Het FAVV, een openbare dienst aan de tand gevoeld

In De Linkse Socialist citeerden we in 2009 de vroegere algemeen directeur van het FAVV (Federaal Agentschap voor de Veiligheid van de Voedselketen), Gil Houins. Die verklaarde in Foodnote, een intern tijdschrift van het agentschap: “De kopzorgen van de media en de burgers richten zich nu op de financiële ‘crisis’ en de daaruit voortvloeiende economische crisis. Niet de gezondheid van de consument wordt bedreigd, maar zijn portemonnee! Dat heeft bepaalde lobby’s in de agrovoedingsindustrie, die zich de afgelopen jaren gedeisd hielden, wakker geschud.

Onder het voorwendsel dat bedrijven nu al economisch onder druk staan, moeten we meer toelaten, zelfs lakser zijn met betrekking tot de problemen van voedselverontreiniging en productieomstandigheden. Dat werd zelfs op hoog niveau bekokstoofd binnen de Europese Commissie...’’

Om de pil te verzachten, voegde hij eraan toe: ‘Ik teken bezwaar aan tegen die poging om voedselveiligheid op de achtergrond te plaatsen wanneer economische problemen zich voordoen’. (1) Zijn goede voornemen was niet opgewassen tegen de winstlogica. Hetzelfde geldt voor de duizenden ambtenaren die hun opdracht fatsoenlijk willen uitvoeren.

Uberisering van de openbare dienst

Het FAVV werd de afgelopen weken zwaar bekritiseerd. Dat de overheidscontrole vierkant draait, is hoofdzakelijk te wijten aan de wijze waarop de taken van de dienst zijn omschreven, aan de financiering ervan en aan de arbeidsvoorwaarden van de controleurs. Wat we niet bezitten, kunnen we bovendien niet ernstig controleren. De agro-business moet uit handen van de private sector worden gehaald en onder democratische controle en beheer van de bevolking komen.

Het toezicht op het FAVV is in 2007 toevertrouwd aan het ministerie van Landbouw, destijds geleid door Sabine Laruelle (MR) die voorheen nog directeur-generaal was van de Waalse Landbouwfederatie. (2) De samenstelling van het adviescomité en de benoeming van de gedelegeerd be-

Wat we niet bezitten, kunnen we bovendien niet ernstig controleren.

De agro-business moet uit handen van de private sector worden gehaald en onder democratische controle en beheer van de bevolking komen.

belgië

www.socialisme.be april 2018

3

de fout bij het FAVV, e industrieel of bij kapitalistische agro-business?

stuurder van het FAVV laten heel wat ruimte voor de agro-voedingsindustrie. (3) Op drie jaar tijd is de federale dotatie voor het FAVV met 20% afgenomen.

Het volledige budget verminderde met 10%. Het aantal personeelsleden daalde van 1.700 voltijdse equivalenten in 2009 tot 1.274 vandaag. Het FAVV heeft de voorbije jaren zelfs voorgesteld om de controles uit te besteden!

Gil Houins, die de indruk geeft dat

hij de consument met hand en tand verdedigt, was de initiatiefnemer van de beroemde ‘Smiley’: een sticker om op een product te kleven als het bedrijf in kwestie een “geloofwaardig controlesysteem inzake hygiëne” heeft opgezet… en dus zichzelf controleert! Het Federaal Agentschap bespaart, terwijl gewetenloze industriëlen zoals Verbist voor hun producten tegelijk rechter en betrokken partij zijn. Met deze ‘Smiley’ valt dus weinig te lachen…

Welke oplossingen?

Een deel van de bevolking, waaronder heel wat jongeren, trekt de conclusie dat we onze consumptie moeten veranderen. Zo is er het idee om minder vlees en dierlijke producten te consumeren of dit zelfs te verbieden. Wij denken dat wie deze keuze maakt, over kwaliteitsvolle alternatieven moet beschikken.

Maar waarom zou de vegetarische

of veganistische markt onder de kapitalistische logica niet hetzelfde lot ondergaan als de landbouw of de bio-sector? Zoals Karl Marx al opmerkte, vernietigt die kapitalistische logica beide bronnen van rijkdom: arbeid en natuur. Door de natuur te vernietigen, vernietigt het ook dieren (of we ze nu eten of niet) die innig verbonden zijn met hun omgeving.

Geen vlees eten volstaat dus niet om dieren effectief te beschermen. Het

volledige winstsysteem moet weg!

1. https://fr.socialisme.be/2812/afsca 2. https://www.rtbf.be/info/belgique/detail_tout-savoir-sur-l-afsca-depuisquand-comment-pourquoi-payee-parqui?id=9864639 3. http://www.afsca.be/comiteconsultatif/ membres/

De crisis is voorbij, leve de crisis De anarchie van de vrije markt kan niets anders betekenen dan economische, sociale en ecologische crisis - We hebben een ander systeem nodig!

“

stelling die zich niets aantrekt van de behoeften van de meerderheid van de bevolking, zolang uitbuiting maar mogelijk blijft. De anarchie van de productie onder de vrije markt leidt tot economische, sociale en milieucrises. We hebben een rationeel economisch systeem nodig, een democratisch geplande economie die tegemoet komt aan de behoeften van de sociale meerderheid en het milieu. Een noodzakelijke voorwaarde om dit te bereiken is dat werknemers zeggenschap hebben over de sleutelsectoren.

De economische groei trekt aan en in Europa zijn nog nooit zoveel burgers aan het werk geweest. Laat ons dus het momentum grijpen om resoluut stappen vooruit te zetten.” (1) Dat verklaarde Charles Michel op 4 maart. Het is slechts een van de vele voorbeelden van de schijn van vertrouwen opgetrokken door de burgerij en haar instellingen.

Maar gezien de economische situatie kan de aangekondigde sprong voorwaarts net zo goed een slippartij worden. door

Clément (Luik)

Er is inderdaad enig economisch herstel. In 2017 zou het mondiale BBP volgens de Wereldbank met 3% zijn gestegen (en 2,4% in de eurozone). (2) Het IMF en de OESO zijn het erover eens dat de groei in de komende twee jaar 3,9% zal bedragen (2,2% in de eurozone). (3) In België is het VBO verheugd over het groeivooruitzicht van 2% voor 2018 (1,7% volgens de Nationale Bank) en kondigt het aan dat “de tewerkstellingsmotor op volle toeren draait.” (4) De kiem van een nieuwe crisis is gelegd

Dit moet echter onmiddellijk worden genuanceerd. In de eerste plaats omdat deze groeipercentages ruim onder het niveau van voor de crisis blijven. Ten tweede benadrukken zowel de OESO als het IMF dat geopolitieke spanningen, extreme weersomstandigheden, politieke instabiliteit en economisch protectionisme ernstige bedreigingen voor de economie vormen. Ook het risico van handelsoorlogen is aanwezig (6).

Tijdens de crash van de beurskoersen in februari bereikte de ‘angst-index’ op de aandelenmarkten (de VIX, ‘the fear-index’) haar hoogste peil sinds 2009 (7), waardoor het IMF opriep

om niet toe te geven aan paniek. De kapitalisten en hun economen zijn dan toch niet zo zelfzeker.

Tien jaar na de crisis ligt de opgestapelde schuld van overheden, bedrijven en gezinnen ongeveer 64% hoger dan in 2007 en vertegenwoordigt ze meer dan 300% van het mondiale BBP (8). De huidige groei blijft afhankelijk van de maatregelen die geld in de economie pompten om een volledige ineenstorting te voorkomen. Kwantitatieve versoepeling (Quantitative Easing - het creëren van liquiditeit om schuldbewijzen terug te kopen) is nog steeds aan de orde van de dag en de ECB koopt momenteel maandelijks 30 miljard van deze effecten terug. Het gaat alles samen om 2400 miljard sinds maart 2015! Ondanks de voorzichtige stijgingen in de VS blijven de rentetarieven waartegen centrale banken leningen verstrekken aan particuliere banken zeer laag, wat risicovol gedrag stimuleert.

Martin Wolf van de Financial Times wijst erop dat “de netto-investeringsgraad van de G7-landen onder het niveau van voor de crisis blijft en dat de arbeidsproductiviteit onder het gemiddelde van de periode tussen 1995 en 2007 ligt” (Financial Times 5/12/2017). De oorzaak is

Foto: PPICS

niet ver te zoeken: de injecties van de ECB in Europa of de Fed in de VS vloeiden vooral naar dividenden voor de aandeelhouders of naar speculatie op de beurs omdat daar hoge winsten op korte termijn verzekerd blijven. Het ging niet naar de ontwikkeling van productiekrachten omdat deze onvoldoende opbrengen.

Gezien deze verschillende elementen is het niet zozeer de vraag of er een nieuwe crisis zal ontstaan, maar eerder wanneer, waar en in welke vorm.

We hebben een alternatief nodig op de ineenstorting van onze levensomstandigheden

De vertegenwoordigers van de burgerij bewieroken de groei in de hoop dat ze daarmee de legitimiteit van hun systeem kunnen opkrikken.

Maar de groei komt vandaag enkel

de superrijken ten goede: 82% van de groei in 2017 ging naar de 1% rijksten. (9) De afbraak van arbeidsvoorwaarden en de lonen staat daar niet los van. Als we het hebben over “goede werkgelegenheidscijfers” verbergt de kwantiteit de kwaliteit van deze banen: de relatief degelijke banen die zijn verdwenen, worden systematisch vervangen door onzekere, ultraflexibele of deeltijdse contracten. De tekorten op de werkvloer, in combinatie met triomfantelijke retoriek over groei, kunnen het verzet stimuleren. Dat was het geval in Duitsland, waar de vakbondscentrale IG Metall een loonsverhoging van 6% wist te af te dwingen (zie onze vorige editie).

Vechten voor betere omstandigheden is natuurlijk essentieel, maar dat zal het probleem niet fundamenteel oplossen. Het winstbejag van de kapitalisten is een kortetermijndoel-

1) http://premier.fgov.be/fr/r%C3%A9actionface-%C3%A0-la-%C2%AB-grande-coalition-%C2%BB-en-allemagne-nous-ne-pouvons-pas-perdre-de-temps 2) http://www.banquemondiale.org/fr/news/ press-release/2018/01/09/global-economyto-edge-up-to-3-1-percent-in-2018-but-future-potential-growth-a-concern 3) http://www.oecd.org/fr/eco/perspectives/ perspectives-economiques-analyses-et-projections/ https://www.imf.org/fr/Publications/WEO/ Issues/2018/01/11/world-economic-outlook-update-january-2018 4) https://www.rtbf.be/info/economie/detail_ previsions-de-croissances-et-d-emploi-lafeb-optimiste-pour-2018?id=9802823 5) ht t p://t rends.levif.be/economie/politique-economique/la-banque-mondiale-optimiste-sur-la-croissance-mais-pas-a-long-terme/article-normal-781249.html 6) ht t ps://w w w.le se chos.f r/monde/eu ro pe/030138889670 0 -le -r isque - de -g uerre-commerciale-incite-la-bce-a-la-prudence-2159200.php 7) https://www.lecho.be/actualite/archive/Lafete-est-finie-La-volatilite-revient-sur-lesmarches/9981413 8) ht t p s://w w w.r eut e r s.c om /a r t icle /u s g loba l- debt-i i f /worldw ide - debt-mo re-than-triple-economic-output-as-central-bank-shift-looms-idUSKBN1CU1V9 9) Rapport sur les inégalités d’Oxfam, édition de 2018, “Récompenser le travail, pas la richesse”.

4

lonen

de

Linkse Socialist

Reactie op het pleidooi van professor Baert voor een lager minimumloon

Niet hoge lonen, maar kapitalistische inhaligheid leidt tot werkloosheid

I

n De Standaard van vrijdag 2 maart 2018 pleit arbeidseconoom Stijn Baert (UGent en UA) voor een lager minimumloon, vooral voor laaggeschoolde jongeren. (1) Hij meent dat de hoge werkloosheidsgraad bij jongeren in België, vooral dan bij laaggeschoolden, te wijten is aan de hoge minimumlonen in ons land. Hij pleit dan ook voor een systeem waarbij het minimumloon verlaagd wordt naargelang een jongere een lager diploma heeft, net zoals er vandaag al een lager minimumloon bestaat voor zij die jonger zijn dan 21 jaar. door een

ACOD-vakbondsafgevaardigde

Door de hoge werkloosheid te koppelen aan de hoogte van de lonen maakt Baert een typische fout die al bijna zo oud is als het kapitalisme zelf. Sinds het moment dat de georganiseerde arbeidersbeweging de strijd voor hogere lonen – of een variante: kortere werktijden voor hetzelfde loon – heeft opgenomen, hebben kapitalistische economen theorieën bedacht om te argumenteren dat dit de economie zou schaden, en vaak dus juist de arbeiders zelf zou treffen.

Hoe Marx op dit argument antwoordde

In 1865 hield John Weston, nota bene zelf een socialistisch militant, een redevoering voor de Algemene Vergadering van de Eerste Internationale, waarbij hij probeerde te argumenteren dat het verkeerd was dat de Internationale opriep voor stakingen en protesten om betere lonen af te dwingen. Zijn argument was, exact zoals Stijn Baert het 153 jaar later zal herhalen, dat hogere lonen ingaan tegen de mogelijkheden van kapitalisten om “vrij” tot “natuurlijke” lonen te komen. Weston beweerde, opnieuw vlekkeloos nagekauwd door Baert, dat dit zou leiden tot meer werkloosheid, of tot hogere prijzen voor consumptiegoederen (inflatie), waardoor de arbeiders er zélf de dupe van zouden worden. Voor Weston was de conclusie dat vakbonden niet mochten proberen de lonen te verhogen. Baert gebruikt datzelfde argument om de overheid op te roepen de minimumlonen te verlagen voor bepaalde groepen.

Marx nam op de volgende bijeenkomsten van de Algemene Vergadering van de Eerste Internationale grondig de tijd om de argumenten van Weston te ontkrachten (2). Zijn belangrijkste argument was dat Weston er totaal geen rekening mee hield dat de economie ook groeit, en dat hogere lonen voor arbeiders nieuwe investeringsmogelijkheden bieden aan kapitalisten om producten te verkopen aan die arbeiders. Bovendien staan kapitalisten met elkaar in concurrentie, en dat zelfs wanneer één kapitalist de hogere lonen zou willen doorrekenen in zijn

Het belangrijkste argument van Marx was dat Weston er totaal geen rekening mee hield dat de economie ook groeit, en dat hogere lonen voor arbeiders nieuwe investeringsmogelijkheden bieden aan kapitalisten om producten te verkopen aan die arbeiders.

prijzen, of door minder te produceren en arbeiders af te danken, dat anderen door hogere productie of lagere prijzen dit zullen corrigeren. Marx toonde met concrete voorbeelden uit zijn tijd aan dat dit effectief het geval is.

Selectieve bronnen

Professor Baert haalt dan een gezagsargument aan om zijn stelling toch te bekrachtigen: hij stelt dat “eerder onderzoek” aantoont dat minimumlonen effectief zorgen voor meer werkloosheid. Baert vermeldt er niet bij over welk onderzoek het gaat, dus is het moeilijk om na te gaan of zijn stelling effectief klopt. Zeker, er zijn economen – vooral van neoliberale signatuur – die tot deze conclusies komen, maar er zijn er ook heel wat die het tegengestelde beweren. De befaamde Amerikaanse economen Alan Krueger en David Card toonden in 1994 al aan dat hogere minimumlonen net méér jobs opleverden (3), en ook David Neumark en William Wascher toonden dit aan met dezelfde casestudy (4). Meer recent was er de open brief van zo’n 600 vooraanstaande Amerikaanse economen, waaronder Nobelprijswinnaars zoals Thomas Schelling, Robert Solow en Joseph Stiglitz die in januari 2014 de Amerikaanse regering opriepen een hoger minimumloon in te voeren, wat zou leiden tot meer economische groei en een lagere werkloosheid. Het minste wat we dus kunnen zeggen is dat professor Baert zijn bronnen selectief kiest.

Als laatste argument geeft Baert aan dat er “jobs” zijn die een lagere productiviteit of toegevoegde waarde hebben dan het minimumloon. Ook dit moet gerelativeerd worden: het minimumloon voor een werknemer die minstens 21 jaar oud is komt op dit moment overeen met een uurloon van 9,49 euro per uur. België is wereldwijd één van de meest productieve landen ter wereld: per uur gewerkt loon wordt er in ons land een meerwaarde gecreëerd van gemiddeld 48,2 euro per uur (5). Ons land staat daarmee op een trotse vierde plaats wereldwijd. Professor Baert zou kunnen argumenteren dat dit

Amerikaans protest voor een hoger minimumloon. In Seattle werd de 15 dollar per uur effectief afgedwongen.

cijfer slechts een gemiddelde is en dat er sectoren zijn die hieronder vallen.

Maar zelfs in die sector die het laagste scoort qua toegevoegde waarde, de horeca, wordt nog steeds een toegevoegde waarde van 31,1 euro per gewerkt uur behaald (6).

dit is met name zo voor de zeer rendabele petrochemie.

Maar moet een hogere automatisering leiden tot een hogere werkloosheid? De reden voor de hoge werkloosheid in ons land sinds de jaren ’80 is dat de arbeidsproductiviteit door automatisering niet is gevolgd door een De ervaring van Seattle verlaging van de arbeidstijd. De extra rijkdom die zo is gecreëerd is op die Bovendien heeft een sector als de ho- manier quasi integraal naar de zakreca net veel te winnen bij de verho- ken van de grote bedrijven gegaan: dit ging van een minimumloon. Toen onze verklaart waarom de winsten van de zusterorganisatie Socialist Alternative grootste bedrijven jaar na jaar zo sterk via haar gemeenteraadslid Kshama toenemen. Een collectieve arbeidsSawant in Seattle er in 2014 in slaag- duurvermindering, bijvoorbeeld door de een minimumloon van 15 dollar de invoering van een 30-urenweek, per uur in te voeren op stadsniveau, zou die rijkdom opnieuw eerlijker verwerden een aantal kleine horeca-uit- delen, en zou eindelijk een structurele baters opgevoerd als het gezicht van oplossing voor de werkloosheid biede oppositie tegen die maatregel. Twee den. Trouwens: het is geen toeval dat jaar later moesprofessor Baert t e n de me e st e ook een forse tevan die uitbaters genstander is van toegeven dat hun deze vor m van verzet onterecht Het wanhopige verzet van arbeidsduurverw a s g e w e e s t : de kapitalisten tegen elke mindering… hun zaken bloeiAls we dan toch den en enkelen verbetering van de levens op één punt moeonder hen kon- -en werkomstandigheden ten akkoord gaan den zelfs nieuwe m e t p r ofe s s o r restaurants ope- van de meerderheid van Baert, is het wel nen (7). De re- de bevolking toont de dat kapitalisten den was simpel: altijd een manier heel wat arbei- zwakte van dit systeem: zullen vinden om ders die voordien het kapitalisme is niet elke verworvennooit genoeg geld heid van de arbeiin staat om op langere hadden om eens dersklasse te miste gaan eten met termijn een degelijke meesteren om er hun gezin deden levensstandaard te bieden hun voordeel aan dat nu wel, wat te halen. Zo zagen tot meer omzet aan de meerderheid we in Seattle na leidde voor de lo- van de bevolking. de verhoging van kale horeca. Stijn de minimumloBaert neemt zo’n nen dat bepaalde effecten duidelijk niet mee in zijn theo- restaurants tijdelijk een “minimum rie, maar gaat, opnieuw net zoals John wage tax” toevoegden aan de kasticWeston 150 jaar geleden, uit van een kets, zogezegd om de hogere lonen zeer statische visie op de economie. van hun personeel te betalen. Maar, Baert heeft wél een punt als hij stelt zoals eerder gezegd, werkt zoiets maar dat hogere lonen kunnen leiden tot zolang er géén enkele kapitalist in de minder jobs en werkuren, omdat het concurrentiestrijd tóch zijn prijzen aanzet tot automatisering van bepaal- doet zakken. de functies. Dit is zelfs één van de beMaar het toont wel aan dat geen enkelangrijkste redenen waarom België zo le overwinning onder het kapitalisme een hoge arbeidsproductiviteit heeft: voor eeuwig is. Zelfs als we morgen de Belgische economie wordt immers in België een verhoogd minimumloon gekenmerkt door een hoge scholings- van 14 euro per uur zouden afdwingraad van haar arbeidsbevolking, een gen, zoals de Algemene Centrale van sterke infrastructuur en een hoge au- het ABVV voorstelt (8), zullen kapitatomatisering van de industrie. Dit listen elke delokalisatie, elk jobverlies maakt dat in bepaalde sectoren de en elke prijsstijging aangrijpen om het loonkost slechts een minimaal deel is sociaal draagvlak voor zo’n maatregel van de totale kosten van een bedrijf; te ondermijnen. Wij moeten dit echter

gebruiken als een wapen: het wanhopige verzet van de kapitalisten – en hun lakeien zoals professor Baert – tegen elke verbetering van de levens -en werkomstandigheden van de meerderheid van de bevolking toont meteen de zwakte aan van dit systeem: het kapitalisme is niet in staat om op langere termijn een degelijke levensstandaard te bieden aan de meerderheid van de bevolking. Elke strijd om concrete verbeteringen is dan ook een strijd die het failliet van dit systeem aantoont, en de noodzaak van een socialistische omwenteling van de maatschappij.

In een socialistische maatschappij worden de rijkdommen collectief beheerd in het belang van de meerderheid van de bevolking, en niet langer voor de privileges van de allerrijksten. Elke stijging van de productiviteit betekent dat we betere lonen, kortere werktijden en comfortabelere werkomstandigheden kunnen verwezenlijken. Prioritair zullen we ons richten op het veiliger en aangenamer maken van de slechtste en meest gevaarlijke jobs, die jobs die nu vaak het slechtst betaald worden. Dat is óns project voor die jongeren met de slechtste jobs, of voor diegenen die nu geen job vinden.

1. Zie De Standaard van vrijdag 2 maart 2018, Opiniebijd rage Stijn Baer t: “Koppel het minimumloon aan het opleidingsniveau” https://www.standaard. be/cnt/dmf20180301_03385538 2. Zie “Loon, Prijs en Winst” van Karl Marx, terug te vinden op https://www. ma r xists.org /nederla nds/ma r x- engels/1865/1865loonprijs.htm#a9 3. Zie “Myth and Measurement: The New Economics of the Minimum Wage”, David Card & Alan Krueger, 1995, Princeton University Press 4. « The Effect of New Jersey’s Minimum Wage Increase on Fast-Food Employment: A Re-Evaluation Using Payroll Records », David Neumark, William Wascher, NBER Working Paper No. 5224, NBER Program(s): Labor Studies 5. http://ec.europa.eu/eurostat/statistics-explained/index.php/File:Real_labour_ productivity,_2006,_2011_and_2016_ YB17.png 6. http://www.guidea.be/Portals/0/dtxArt/ blok-document/bestand/b2d9bf4b-765b4ef5-9578-f5798cf3656a.pdf 7. Zie bijvoorbeeld https://www.forbes. com/sites/eriksherman/2017/01/07/seattle-restaurant-jobs-keep-growing-withhigher-minimum-wages-after-a-year/ 8. http://www.dewereldmorgen.be/artikel/2016/06/23/anders-en-beter-het-kanminimumloon-van-14-euro

Sociaal

www.socialisme.be april 2018

5

Stop de grote pensioenroof!

“

Met de huidige plannen moet ik acht jaar langer werken voor een pensioen dat 200 euro lager ligt,” vertelde een treinbegeleider ons. Veel werkenden maken zich zorgen als ze op mypension. be zien hoe laag hun pensioen zal zijn. En zelfs daar wil de rechtse regering verder op inhakken met onder meer het pensioen met punten. De aanvallen op onze pensioenen gaan onverminderd door. door

Geert Cool

Aanvallen op drie fronten

Het grootste project van de rechtse regering is het puntenpensioen. Daarmee wordt de hoogte van het pensioen pas op het laatste moment bepaald, naargelang de beschikbare middelen. Het is een verdere aanzet tot het individualiseren van het collectief recht op pensioen en het moet druk zetten om effectief langer te werken. De regering wil dit op tafel leggen nadat er een regeling is rond de zware beroepen.

Vakbonden en werkgevers kwamen voor de erkenning van zware beroepen vier categorieën van collectieve criteria overeen: fysiek belastend werk, emotioneel belastend werk, zware werkorganisatie en verhoogd veiligheidsrisico. Over de concrete invulling was er geen akkoord en de regering trekt het dossier naar zich toe.

Minister Bacquelaine heeft nog geen voorstel op tafel gelegd.

Het derde front is dat van de aanval op de pensioenen voor overheidspersoneel. Daar wordt de verhoging van de pensioenleeftijd tot 67 jaar gekoppeld aan strengere loopbaanvoorwaarden voor vervroegd pensioen. Bovendien is de pensioenbonus afgeschaft, wat het gemiddeld overheidspensioen tot 5% verlaagt in 2020. De regering hoopt dat wie vanaf 2025 op pensioen gaat onder het puntensysteem zal vallen.

gelijkgestelde perioden (bij werkloosheid, loopbaanonderbreking, …).

Het is belangrijk dat niet gewacht wordt op de exacte voorstellen van nieuwe aanvallen om zelf offensieve eisen voor een leefbaar pensioen naar voor te schuiven. De huidige pensioenbedragen liggen te laag: het gemiddeld pensioen van een nieuw gepensioneerde vrouw bedraagt amper 882 euro per maand, voor een man is dat 1.181 euro.

Door de strengere voorwaarden dreigt de kloof tussen mannen en vrouwen nog groter te worden.

Het steeds weerkerende argument van de regering en de werkgevers tegen meer middelen voor leef bare pensioenen, is dat er geen geld is. Er wordt meteen geprobeerd om ouderen en jongeren tegen elkaar op te zetten: een leef baar pensioen vandaag zou een armzalig pensioen voor

jongeren in de toekomst betekenen.

Onbetaalbaarheid is relatief: er wordt jaarlijks voor meer dan 6 miljard euro aan fiscale cadeaus gegeven aan de bedrijven via verminderingen van sociale bijdragen. Aan de voorziene 3,6 miljard euro voor gevechtsvliegtuigen (met alle kosten erbij gaat het zelfs om 15 miljard euro) mag niet geraakt worden, zelfs indien de huidige nog niet aan vervanging toe zijn. Maar voor onze pensioenen is er geen geld?

Ons land geeft minder uit aan pensioenen dan verschillende buurlanden: 10,2% van het BBP tegenover 10,6% in Duitsland en zelfs 13,8% in Frankrijk.

Deze ‘pensioenhandicap’ wil de regering echter niet wegwerken.

Ernstig verzet

De informatiecampagne van de vakbonden is een uitstekend initiatief, zelfs indien ze al vroeger had mogen komen. De pensioenkrant op 1 miljoen exemplaren biedt de mogelijkheid om de discussie op straat, onder collega’s, vrienden of op markten aan te gaan.

Informatie is belangrijk om de publieke opinie te winnen, een noodzakelijk onderdeel om bredere acties op te bouwen. De pensioenen zijn een bijzonder

gevoelige kwestie voor een overgrote een einde maken aan de rechtse regemeerderheid van de bevolking. Een ring en het besparingsbeleid. onderzoek van Securex gaf aan dat De ‘traditionele politieke partners’ laten het afweten. Het ‘sociaal gezicht’ 92% niet tot 67 jaar wil werken.

De huidige informatiecampagne kan van CD&V is onzichtbaar, de ‘oppositie’ van PS en SP.a onze eisen populariseren. Het ongeloofwaardig. mag dan ook geen Gelukkig is er de e i nd pu nt z ijn , doorbra a k va n maar een opstap PVDA in de peilingen. De oproep naar nieuwe ac- Aan de voorziene ties om onze eivoor progressiesen te realiseren. 3,6 miljard euro voor ve allianties mag Dit vereist een zo gevechtsvliegtuigen (met geen pleidooi zijn breed mogelijke alle kosten erbij gaat voor ‘besparingen light’, maar betrokkenheid op moet gekoppeld elke werkvloer het zelfs om 15 miljard worden aan de via personeels- euro) mag niet geraakt vergaderingen die volledige intrekking van alle anhet regeringsbe- worden, zelfs indien de leid en onze ant- huidige nog niet aan tisociale maatrewoorden d a a rgelen van Michel. o p t o el ic ht e n , vervanging toe zijn. Maar De sociale noden zullen niet maar ook de ac- voor onze pensioenen ties voorbereiden vervuld worden is er geen geld? en ter stemming zonder radicale voorleggen. Het maatschappijveractieplan van eind 2014 deed de rege- andering, zonder democratisch sociaring wankelen. Het stoppen van die ac- lisme. Een brede campagne daarvoor ties leidde tot frustratie en wantrouwen met radicaal links, de vakbonden en onder de basis. Er moet duidelijkheid de sociale bewegingen kan de huidige zijn over de inzet van nieuwe acties: impasse doorbreken.

Voor een leefbaar pensioen

De vakbonden voeren een informatiecampagne waarin ze voor een leefbaar pensioen pleiten. De belangrijkste eisen: pensioen op 65 jaar, minimumpensioen van 1.500 euro per maand, pensioen aan 75% van het gemiddeld loon in plaats van 60% vandaag, geleidelijk optrekken van het wettelijk pensioen in de privésector tot het niveau van de openbare sector, rekening houden met de zwaarte van het werk, behoud van

Foto: Liesbeth

Na de staking van ACOD op 27 februari: strijd voor pensioenen verbreden!

E

r waren grote stakersposten in Antwerpen, Gent, Brussel, … en militantenbijeenkomsten met 2.000 aanwezigen in Brugge en nog eens 2.000 in Doornik. Er was een betoging in Luik van het ziekenhuis CHR naar de met sluiten bedreigde hypermarkt van Carrefour. Ook in Charleroi was er een betoging.

De staking van de ACOD op 27 februari toonde een potentieel van verzet en mobilisatie, maar ook de beperkingen van geïsoleerde stakingsacties die via de gevestigde media aangekondigd worden in plaats van opgebouwd aan de basis op de werkplaatsen. door een

ACOD-afgevaardigde

Militantenconcentratie van ACOD in Brugge. Foto: Laurent

In een poging om de aandacht van de aanvallen op de pensioenen af te leiden, verklaarde minister Daniel Bacquelaine (MR) dat het ABVV die dag een ‘gemeenschappelijk front’ vormde met de PTB en de PS. Daarmee hoopte hij niet te moeten antwoorden op het feit dat zoveel gepensioneerden in armoede leven en dat het huidige beleid de situatie erger zal maken. Of nog over het feit dat de werkdruk en de productiviteit zodanig opgetrokken worden dat er een epidemie is van burn-outs, depressies en diverse beroepsziektes. Ons langer laten werken, zal dat enkel erger maken. Ook hoopte Bacquelaine niet te moeten antwoorden op de leugen dat onze pensioenen onbetaalbaar zouden zijn, terwijl er altijd geld gevonden wordt voor belastingverminderingen en andere cadeaus aan de bedrijven.

Bacquelaine en zijn regering van rijken vormen in werkelijkheid een gemeenschappelijk front met het Verbond van Belgische Ondernemingen (VBO).

Als we de strijd voor onze pensioenen willen winnen, hebben wij een eigen actiefront nodig dat beroep doet op de potentieel enorme sociale kracht van de meest strijdbare elementen in de vakbonden die bredere lagen van de samenleving kunnen meetrekken.

De staking van 27 februari toonde dat de wil tot verzet nog altijd aanwe-

zig is en dat er in heel het land kernen reeks acties en afwisselend regionale van strijdbare militanten zijn. Maar stakingen in plaats van meteen de zwatoch is het bilan van de staking ge- re middelen boven te halen met het rimengd. Er was niet overal enthousias- sico om geïsoleerd te raken. me, er waren twijfels over de wijze van De problemen waarmee we geconcommunicatie en van hoe de mobili- fronteerd worden, zijn niet onoversatie werd georganiseerd, heel wat de- brugbaar. Ze vereisen de opbouw van legees en militaneen krachtsverten ondervonden houding op een m o e i l ij k h e d e n meer coherente, om hun collega’s open en betrokte overtuigen. De ken w ijze. Zo belangrijkste re- Als we de strijd voor kunnen we deze den hiervoor is onze pensioenen willen k rachtsverhoude afwezigheid ding verbreden van een coheren- winnen, hebben wij een binnen alle vakte planning van eigen actiefront nodig bonden en alle sociaal verzet en sectoren. Zelfs de afwezigheid dat beroep doet op de indien heel wat of o nvold o e n - potentieel enorme sociale collega’s niet mee de verspreiding gestaakt hebben, kracht van de meest van mobilisatieis het tegelijk campagnes op de strijdbare elementen in duidelijk dat ze werkplaatsen die de vakbonden die bredere de woede tegenzich bovendien over de asociale niet beperken tot lagen van de samenleving maatregelen van het verdelen van kunnen meetrekken. de regering depamfletten maar len. De ACOD ook personeelskan zelfs alleen vergaderingen met werkonderbrekin- een rol spelen in de organisatie van gen omvatten. Om een succes te ma- die woede en kan eraan bijdragen om ken van een staking, moet deze door de woede om te zetten in sociaal verhet volledige personeel worden opge- zet. We zullen dat echter niet doen met bouwd. Het is soms beter om te star- eenmalige stakingen die van bovenaf ten met militantenbijeenkomsten, een beslist worden.

6

Brussel

de

Linkse Socialist

Voor een ingrijpend publiek investeringsplan en een 30-urenweek voor kwalitatieve openbare diensten

Sint-Gillis. Wij eisen 850 nieuwe lokale banen!

D

e regering-Michel legt al vier jaar lang haar besparingsbeleid op en blijft fiscale cadeaus uitdelen aan bedrijven. Jobs, jobs, jobs?

Over de hele legislatuur genomen, bestaat 74,3% van het aantal gecreëerde banen uit onzekere (deeltijdse of tijdelijke) contracten.

In maart daalde het aantal uitkeringsgerechtigde voltijdse werklozen in Brussel met 29% op jaarbasis, maar het aantal werkzoekenden dat geen uitkering meer ontvang nam toe met 59%. Het afgelopen jaar steeg het aantal uitkeringsaanvragen bij het OCMW met 49%.

Dat is de realiteit achter de daling van de werkloosheidscijfers: een stortvloed van onzekere contracten en uitsluiting van werklozen.

Dit beleid is erop gericht de concurrentie tussen werknemers op te drijven om de neerwaartse druk op de lonen te versterken.

door

Pietro (Brussel)

Ongekende onderfinanciering

In de jaren 1980 besteedde België 4,5% van zijn BBP aan infrastructuur. In 2012 was dit nog 1,7%. Dit gebrek aan investeringen is verantwoordelijk voor de recente problemen met onder meer tunnels en trottoirs in Brussel. Deze drastische besparingsdrift is niet beperkt tot de federale en gewestelijke overheden. Sinds 2012 zijn de publieke investeringen van de Brusselse gemeenten gedaald van 4 naar 3 miljard euro per jaar. Dat is een daling van bijna 30%, wat verschillende sociale tekorten nog erger maakt. Snijden in de werkgelegenheid in de publieke sector (onder meer door niet-vervangen van alle personeelsleden die met pensioen gaan) heeft niet alleen gevolgen voor de werknemers die hun taken niet langer naar behoren kunnen uitvoeren, maar ook voor de hele bevolking. De kwaliteit van de openbare diensten gaat er immers op achteruit.

Beloftes van kortere werkweek niet geconcretiseerd

In ok tober 2016 lanceerde de Brusselse Minister van Tewerkstelling, Didier Gosuin (Défi), een project om de vierdaagse werkweek in te voeren bij net.brussels. Hij stelde dat dit 400 tot 500 extra banen zou opleveren. Vandaag, twee jaar later, wachten we nog steeds. In het najaar van 2017 legt de burgemeester van SintJoost, Emir Kir (PS), uit dat ook hij een dergelijke maatregel wilde nemen: een arbeidsweek van vier dagen, maar vijf dagen betaald. Dat zou in januari 2018 concreet worden en voorgesteld worden aan het gemeentepersoneel.

Nu geldt de maatregel enkel en alleen voor 55-plussers en er is nog niets

concreets. Het is vooral de PS die, in de concurrentie met de PVDA om de gunst van kiezers, opnieuw de eis van de vierdaagse werkweek opneemt. Het is echter duidelijk dat de PS, net als de andere traditionele partijen, enorm aarzelt met de daadwerkelijke uitvoering ervan, en al helemaal niet bereid is om de maatregel op grotere schaal door te voeren (bijvoorbeeld voor al het gemeentepersoneel).

Voor een 30-urenweek met behoud van loon en bijkomende aanwervingen

In Sint-Gillis is het werkloosheidscijfer hoog: 27%, d.w.z. 6.300 werkzoekenden die een uitkering ontvangen, de geschrapte werklozen niet meegerekend. De PS van Charles Piqué, die ondanks haar absolute meerderheid heeft besloten samen met rechts te besturen, weigert de gemeentelijke werkgelegenheid te verdedigen als manier om onze diensten te verbeteren en de werkloosheid te bestrijden.

De lokale tewerkstelling in Brussel (gemeenten, OCMW en politiezones) bedraagt 30.000 voltijdse equivalenten (VTE). Met de 30-urige werkweek zou het mogelijk zijn om 8.000 banen te creëren door bijkomende aanwervingen, waaronder 300 lokale banen in Sint-Gillis. Contractuelen moeten worden benoemd en de nepstatuten (zoals ‘artikel 60’) moeten worden omgezet in voltijdse banen met een minimumloon van 14 euro per uur. In de gemeente Sint-Gillis zou dit neerkomen op 300 bijkomende goede jobs. Om sociale tekorten aan te pakken, zou een radicaal overheidsinvesteringsplan voor de bouw van 4 scholen, 30 crèches en 3000 sociale woningen eveneens 250 degelijke jobs creëren.

Een ander lokaal beleid is nodig. Foto: gemeentehuis van Sint-Gillis (Foto: Wikipedia) Er is een fundamenteel ander beleid nodig

Als de goede peilingen voor de PVDA realiteit worden in de gemeenteraadsverkiezingen van oktober, zal de kwestie van progressieve meerderheden op de agenda staan. Volgens ons moet een bestuursakkoord voor zo’n meerderheid een duidelijk programma hebben: onmiddellijke invoering van de 30-urenweek voor het gemeentepersoneel en dit zonder loonverlies en met bijkomende aanwervingen, benoeming van al het personeel en vervanging van onzekere contracten door een ambtenarenstatuut of minstens contracten van onbepaalde duur met een minimumloon van 14 euro per uur, een ingrijpend programma van publieke investeringen in sociale woningen, kinderopvang en scholen. Een dergelijk meerderheidsakkoord zou meteen botsen op de budgettaire beperkingen die de gevestigde partijen op regionaal en

Met de 30-urige werkweek zou het mogelijk zijn om 8.000 banen te creëren door bijkomende aanwervingen, waaronder 300 lokale banen in Sint-Gillis.

federaal vlak opleggen.

In de jaren tachtig verdedigde de gemeenteraad van Liver pool in Engeland een uitgebreid plan van overheidsinvesteringen en een kortere werkweek voor stadspersoneel om banen te scheppen. Maar om dit programma te realiseren, was het nodig om met een twintigtal linkse gemeenten een front tegen Margaret Thatcher op te zetten en een ernstige krachtsverhouding te ontwikkelen met alle werknemers.

Wij willen onze concrete voorstellen aanreiken en er mobilisaties rond opzetten. Tegelijk willen we ook mobiliseren om aan te geven dat de realisatie van een dergelijk programma enkel kan met socialistische maatregelen, zoals de niet-betaling van de staatsschuld, de collectivisatie van banken om spaargeld te investeren in sociale noden en niet om te speculeren, alsook het in democratische publieke eigendom nemen van de strategische sectoren van de economie.

Oproep van ACOD LRB Brussel: voor een strijdbare eerste mei!

D

e laatste twee eeuwen kenden lange periodes van onafgebroken strijd voor de afschaffing van de kinderarbeid, voor een vermindering van de arbeidsduur, voor waardige arbeidsomstandigheden. Kortom, voor een waardig leven. In deze context stonden de Amerikaanse arbeiders op 1 mei 1886 op om een werkdag van 8 uren en meer sociale rechtvaardigheid te eisen.

Vandaag, na 40 jaar neoliberale aanvallen, richten het patronaat en zijn politieke vertegenwoordigers zich steeds hardnekkiger op het vernietigen van onze sociale verworvenheden die we door een lange strijd van de arbeidersbeweging bereikt hebben. Hun strategie van winstmaximalisatie die erop gericht is onze sociale zekerheid af te schaffen en onze openbare diensten te privatiseren, is een ramp voor de arbeiders en voor ons milieu. De rijkdommen die de arbeiders produceren komen zo terecht bij de 1% rijksten, met als voornaamste gevolg een explosie van ongelijkheid.

Terwijl we in een rijk land wonen,

leeft 1 op de 5 Brusselse families onder de armoedegrens en het aantal daklozen is nog nooit zo hoog geweest; de arbeidsomstandigheden worden slechter en de lonen gaan omlaag; de werklozen en de zieke werknemers worden als doelwit beschouwd; de arbeiders zonder papieren en de migranten worden gecriminaliseerd en sommigen worden over de grens gezet; vrouwen zijn het voorwerp van discriminatie en worden lastiggevallen; de algemene en geïnstitutionaliseerde flexibilisering en verarming bieden geen enkel perspectief aan de jongeren.

Laat ons vandaag, op 1 mei 2018,

de krachtsverhoudingen omdraaien. Laat ons in de grootst mogelijke eenheid betogen om onze verworvenheden, onze rechten en vrijheden te

verdedigen, maar vooral om er nieuwe te veroveren.

– Tegenover de massale werkloosheid: collectieve arbeidsduurver-

mindering zonder loonverlies en met bijkomende aanwervingen!

– Er is geld, verhoging van de lonen!

– Waardige pensioenen voor iedereen: een minimumpensioen van 1500 euro!

– Halt aan het seksisme en het racisme: eenheid in de strijd!

– Met of zonder papieren, we zijn allemaal arbeiders: regularisatie!

– Verdediging van de openbare diensten, de rijkdom van zij die er geen hebben: herfinanciering en hernationalisering!

– Als het klimaat een bank was, zou het al gered zijn! Massale investeringen in een werkelijk duurzame en ecologische transitie!

– Stop de criminalisering van de sociale bewegingen!

1 Mei 2018. 13u Poelaertplein Brussel.

interview

www.socialisme.be april 2018

7

Mei 1968: een maand van revolutie.

Wat kunnen we er vandaag nog van leren?

H

et establishment grijpt herdenkingen van belangrijke strijdbewegingen uit het verleden aan om er een eigen interpretatie aan te geven. Dat was vorig jaar zo met de 100ste verjaardag van de Russische Revolutie. Het is dit jaar niet anders met de 50ste verjaardag van mei 1968. Het zal de komende weken niet aan dossiers, reportages en debatten ontbreken.

De gevestigde media zullen er alles aan doen om de grootste algemene staking uit de Franse geschiedenis te herleiden tot een folkloristisch evenement van utopische studenten. LSP organiseert in april en mei een aantal meetings en debatten om lessen te trekken uit een revolutionaire maand in het hart van Europa.

Zo houden we op 25 april aan de ULB in Brussel een meeting over mei ’68. Er zal onder meer gesproken worden door Christian Dehon, LSP-lid die in Parijs aanwezig was tijdens de eerste dagen van mei ’68, en Guy Van Sinoy, die deelnam aan de studentenacties aan de ULB waar hij toen studeerde. We hadden voor deze krant een dubbelgesprek met hen over de belangrijkste elementen van Mei ’68 voor de jongeren en werkenden die zich vandaag verzetten tegen de enorme ongelijkheden die eigen zijn aan het systeem in crisis.

beweging toonde aan dat het mogelijk was om een krachtsverhouding op te bouwen waarmee overwinningen geboekt worden.”

Christian: “De sfeer die ik daar meemaakte, had ik nog nooit gezien. Naast de rellen in de straten, het geweld en de repressie, waren er overal in de stad debatten. Er werd echt overal gediscussieerd over de gebeurtenissen.”

En dan kwam de arbeidersbeweging op het toneel?

Guy: “Ondanks de toegevingen door de regering waren de vakbonden (CGT en CFDT) op 13 mei verplicht om een protestbetoging te houden tegen het politiegeweld tijdens de studentenbeInterview door Nicolas M. (Brussel) togingen. Je moet weten dat de oproerpolitie (CRS) zes jaar eerder nog een betoging tegen de oorlog in Algerije 1968 was het jaar van de een minder elitair onderwijs dat toe- had aangevallen waarbij negen doden revolte van studenten en gankelijk was voor iedereen. De pro- vielen. Op 14 mei begon een spontane werkenden in Frankrijk. Maar blemen waarop studenten vandaag staking met bedrijfsbezetting in een het was veel meer dan dat… botsen: de studiekost, de inmenging reeks fabrieken. Die 13e mei was ook van multinationals in het onderwijs, de verjaardag van het aan de macht koChristian: “In 1968 was er effectief dat waren ook de zaken die in 1968 men van De Gaulle. Die machtsgreep wereldwijd oproer. Het protest was werden bestreden.” werd door de generaals opgelegd tijniet beperkt tot de Sorbonne in Parijs.

Guy: “De inhoud van de lessen dens de oorlog in Algerije.

Het systeem werd meer algemeen in werd eveneens bekritiseerd. Het be“De Gaulle nam een hele reeks maatvraag gesteld, onder meer in de strijd wustzijn groeide dat de universiteit regelen tegen de werkenden, onder tegen de oorlog. De eerste betogingen de burgerlijke waarden reproduceert, meer in de sociale zekerheid. In die in Parijs vonden overigens plaats in het terwijl de ideeën tijd werd gemidkader van de strijd tegen de oorlog in van de arbeidersdeld 46 uur per Vietnam onder de slogan ‘Weg met het beweging heleweek gewerkt, in VS-imperialisme.’” sommige bedrijmaal niet aan bod Guy: “De oorlog kwam elke dag op komen. Zo herven was dat tot 54 het televisienieuws dankzij de vele fo- inner ik me een Christian Dehon: “De sfeer uur. De lonen watografen en journalisten ter plaatse. De les die ik kreeg die ik daar meemaakte, ren geblokkeerd. vele misdaden van het Amerikaanse over de algemeHierdoor begonleger (massabombardementen waarbij ne theorie over had ik nog nooit gezien. nen eisen van de vaak napalm werd gebruikt, cluster- de staat, waarin Naast de rellen in de arbeiders te ontbommen en chemische ontbladerings- de professor niet wikkelen. middelen, bloedbaden onder burgers, eens verwees naar straten, het geweld en “ We m o g e n …) leidden tot verontwaardiging. We het boek ‘Staat de repressie, waren er echter ook niet kregen dagelijks het beeld van een en revolutie’ van dat de overal in de stad debatten. vergeten afslachting door een moderne super- Lenin.”

CGT een betomacht van een arm volk dat voor zijn ging en staking Christian: “In Er werd echt overal onafhankelijkheid opkwam.” organiseerde om mei 1968 maak- gediscussieerd over te vermijden dat te ik gebruik van Het was ook het jaar van de het de cont roverlof op het werk de gebeurtenissen.” strijd voor de burgerrechten le zou verliezen om naar Parijs te in de VS. Martin Luther King trekken. Na een eerste bezetting in over een beweging die het voelde aanwerd vermoord op 4 april Nanterre volgde harde repressie door komen. Het was zeker niet de bedoe1968. Hoe kwam het dat de politie en de universitaire over- ling om een algemene staking op te de studentenbeweging in heden. Maar de solidariteit onder de starten. Eens die gelanceerd was, liep Frankrijk in actie kwam? studenten werd sterker. Ze gingen de de CGT-leiding de algemene staking confrontatie met de oproerpolitie aan achterna om ze te stoppen.”

Guy: “In die tijd nam het aantal stu- om de vrijlating van hun kameraden te Christian: “De beweging groeide ondenten fors toe. Het kapitalisme had eisen. De slogans werden radicaler en gelofelijk snel. Op 16 mei waren er al nood aan kaders. Een deel van de kin- richtten zich steeds breder op de vol- 50 bedrijven bezet. Op 17 mei waren deren van de baby-boomgeneratie van ledige samenleving.” er 200.000 stakers. Op 18 mei waren na de oorlog begon te studeren. De Guy: “Na de nacht van de barricaden, dat er twee miljoen. Het zou oplopen universitaire infrastructuur was daar besloot premier Pompidou op 10 mei tot 10 miljoen stakers op 22 mei. Zelfs echter niet op voorzien: het ontbrak om de eisen van de studenten in te wil- het festival van Cannes werd door de aan huisvesting, maar ook aan plaats ligen. De Sorbonne ging terug open, de jury stilgelegd uit solidariteit met de in de auditoria en de universitaire res- ordediensten verlieten de campus en stakingen.” taurants.”

Guy: “In die tijd telde de Parti de opgepakte en veroordeelde studenChristian: “De beweging eiste ook ten werden vrijgelaten. De studenten- Communiste Français (PCF) 350.000

leden en de CGT 1,4 miljoen. De leidingen van de PCF en de CGT vormden echter een rem. Aanvankelijk haalde Georges Marchais van de PCF hard uit naar de ‘valse revolutionairen’ die ‘ontmaskerd’ moesten worden. Hij haalde op chauvinistische wijze uit naar de ‘Duitse anarchist Cohn-Bendit’ die beïnvloed was door de ‘in de VS opgeleide Duitse filosoof Marcuse’…”

Guy: “Vaak wordt in verwijzingen naar Mei ’68 gesproken over de studentenrevolte, terwijl de algemene staking het meest fundamentele element was. Dat komt jammer genoeg niet zo vaak aan bod. Die maand van revolutie toonde aan dat een revolutie in een ontwikkeld kapitalistisch land mogelijk is.

“Eind mei verdween De Gaulle naar Duitsland om er steun van het leger te zoeken. Het politieke vacuüm duurde Hoe zag de beweging enkele dagen waardoor zich een revoer in België uit? lutionair moment concretiseerde. De burgerij was bang en kon haar politieke Guy: “Na de nacht van de barricaden instrumenten niet meer opleggen. Het kwamen er op 13 mei enkele honder- systeem begon te wankelen. den studenten aan “ He t o nt b r a k de ULB samen echter aan een voor een Vr ije str uct uur van Vergadering. Een dubbelmacht. Er delegatie was naar waren uiteraard Parijs gegaan – Guy Van Sinoy: “De st a ke r scom it é s de treinen reden in een aantal beimmers nog. Ze belangrijkste les van drijven, maar er getuigden van de Mei ’68 is dat een was geen natiobelegering van de revolutie in ontwikkelde nale structuur van studentenbuurt. deze comités. De Het auditorium kapitalistische landen PCF en de CGT Ja n son a a n de mogelijk is.” verzetten zich teULB werd bezet. gen een dergelijOp het hoogteke structuur. De punt van de staking in Frankrijk be- ontbinding van het parlement en de sloot de Vrije Vergadering in de Janson vervroegde verkiezingen werden door om de centrale gebouwen van de uni- de PCF aangegrepen om de stakingen versiteit te bezetten. De raad van be- te stoppen met het argument dat het stuur, samengesteld uit vertegenwoor- niet mogelijk was om verkiezingen te digers van het toenmalige patronaat, houden tijdens een algemene staking. moest langs de vensters wegvluchten.

“De belangrijkste les van Mei ’68 is De telefooncentrale van de ULB werd dat een revolutie in ontwikkelde kapibezet, er werden pamfletten gedrukt talistische landen mogelijk is, wat de op het briefpapier van de rector, de journalisten of sociologen ook mogen muren hingen vol met affiches. beweren over de zogenaamde ‘verbur“De Belgische autoriteiten waren gerlijking’ van de werkenden. Het kabang van een politie-optreden zoals pitalisme leidt tot zoveel onderdrukin Frankrijk. Ze vreesden immers een king en uitbuiting dat het vroeg of laat gelijkaardige beweging. Een groot tot uitbarstingen komt. Het is aan reverschil met Frankrijk was dat de volutionairen om dat momentum aan Belgische arbeidersklasse niet in ac- te grijpen om het te richten op de omtie kwam. Dat kwam onder meer on- verwerping van de kapitalistische sader invloed van de antistakingswetten menleving.” die door de Socialistische Partij ingeChristian: “Mei ’68 toonde de kracht voerd werden na de algemene staking van de arbeidersklasse, maar ook dat van de winter van 1960-61. Een aantal de beweging zonder duidelijke polimilitante arbeiders kwam naar de uni- tieke leiding niet tot de logische conversiteit, maar de studenten bleven ei- clusies kon doorgetrokken worden. genlijk geïsoleerd. In België begon de Daarop verdwenen de mogelijkheden studentenbeweging de inhoud van de en de contrarevolutie organiseerde lessen in vraag te stellen. De activisten zich. Mei ’68 heeft een rebelse generaaan de ULB raakten snel politiek be- tie voortgebracht, maar het kapitalisme wust in de beweging, ook bij mij was werd niet omvergeworpen. Vandaag dit het geval.” zien we terug de voorwaarden voor Christian: “In die tijd waren de stu- nieuwe bewegingen. Laten we samen dentenhomes nog niet gemengd. Aan bouwen aan de politieke organisatie de ULB werd het jongenshome bezet. die nodig is om het kapitalistische sysDe raad van bestuur veranderde het re- teem omver te werpen en om een nieuglement op 1 juni waarbij de feitelijk we samenleving op te bouwen door afgedwongen situatie werd erkend. Dat met de werkenden de macht te nemen.” is een belangrijke les uit die periode: met een krachtsverhouding is veran- Pagina 13: praktische info over meetings rond mei ‘68 dering mogelijk.”

8

dossier

de

Linkse Socialist

8 maart: internationale actiedag voor vrouwenrechten

Internationale vrouwendag is terug van V oor het tweede jaar op rij kwamen miljoenen vrouwen uit de werkende klasse wereldwijd op straat. Ze zijn deel van een beweging die aansluit bij een traditie die in de periode van het post-feminisme aan kracht verloor en bijna van de aardbol verdween. Onder druk van de kapitalistische crisis en nieuwe ontwikkelende strijd wint die traditie terug aan betekenis.

dossier door

Els Deschoemacker

100 jaar geleden staken vrouwelijke textielarbeidsters in de VS het vuur aan de lont. Ze kwamen op straat voor de 8-urendag, betere arbeidsvoorwaarden en stemrecht. De socialistische beweging riep op om er een internationale actiedag van te maken. Vandaag krijgt 8 maart opnieuw betekenis als internationale strijddag voor werkende vrouwen.

Vorig jaar kwamen miljoenen vrouwen in de VS op straat tegen Trump en zijn seksistische, racistische, pro-rijken en kapitalistische agenda. Voor Trump aan de macht kwam, waren er al massale vrouwenacties (onder meer in India tegen verkrachtingen, in LatijnsAmerika tegen geweld op vrouwen, in Turkije tegen de ondermijning van vrouwenrechten onder Erdogan, in Ierland, Polen en Spanje voor het recht op abortus, …). Maar het aan de macht komen van Trump heeft dit groeiende bewustzijn geïnternationaliseerd en tot een hoger niveau getild in alle delen van de wereld. Dit maakte de weg vrij voor de getuigenissen die massaal naar buiten gebracht werden onder de noemer #metoo. Daarmee werd het idee dat seksisme slechts een marginaal verschijnsel is verbrijzeld.

De voorwaarden voor een nieuwe actieve vrouwenbeweging, van vrouwen die niet tevreden zijn met wat het kapitalistische systeem hen te bieden heeft, zijn aanwezig. Het feit dat jongeren terug aanknopen – de acties op 8 maart dit jaar waren opmerkelijk jong – bij de traditie van 8 maart en er mee terug een wereldwijde actiedag voor vrouwenrechten en socialisme van maken, is een belangrijke ontwikkeling en een grote stap vooruit.

geweld op vrouwen. De studentenstaking, waarvoor de studentenvakbond en Libres y Combativas (de evenknie van ROSA in Spanje) hadden opgeroepen, zette de toon voor een maandenlange voorbereiding in scholen en universiteiten en kreeg de steun van niet minder dan 90% van de scholieren en 80% van de studenten. In elke stad of dorp trokken betogingen door de straten. In Madrid waren er meer dan 1 miljoen betogers.

diensten, … is er een enorm potentieel voor een feminisme dat de strijd aangaat tegen het verarmingsbeleid. Dat beleid treft de hele arbeidersklasse, maar het betekent vooral voor vrouwen een grote opdoffer. De acties vandaag zijn een voorbereiding op een grotere en bredere beweging van de hele arbeidersklasse tegen het kapitalisme, een systeem dat niet alleen vrouwen geen toekomst te bieden heeft maar voor de hele werkende bevolking achteruitgang betekent.

Iers referendum op 24 mei – historische verandering op de agenda

Miljoenen staken in Spanje, “nu de strijd verderzetten”

De voorwaarden voor een nieuwe actieve vrouwenbeweging, van vrouwen die niet tevreden zijn met wat het kapitalistische systeem hen te bieden heeft, zijn aanwezig. Het feit dat jongeren terug aanknopen – de acties op 8 maart dit jaar waren opmerkelijk jong – bij de traditie van 8 maart en er mee terug een wereldwijde actiedag voor vrouwenrechten en socialisme van maken, is een belangrijke ontwikkeling en een grote stap vooruit.

Vooral in Spanje nam de vrouwendag fenomenale proporties aan. De feministische staking bracht niet minder dan 6 miljoen vrouwen en mannen op de been. Nooit eerder in de geschiedenis van de klassenstrijd in de Spaanse staat vond zo’n diepgaande en massale mobilisatie plaats tegen de onderdrukking van vrouwen uit de werkende klasse, tegen ongelijkheid en

Deze sterke beweging wordt aangedreven door het groeiende en opborrelende verzet tegen het Spaanse kapitalisme, en tegen het asociale en autoritaire regime van de rechtse regering-Rajoy. Na een periode van grote werkloosheid, dalende uitkeringen en lonen, afbouw van cruciale publieke

Onder druk van vijf jaar agitatie en massamobilisatie sinds de dood van Savita Halappanavar bij complicaties na= een geweigerde abortus in 2012 is het zover. Het referendum over de afschaffing van het grondwettelijk verbod op abortus kan op 24 mei tot historische verandering leiden.

Dit referendum kwam er pas na lange strijd. Vorig jaar kwam Dublin op 8 maart tot stilstand met een studenten- en scholierenstaking gevolgd door een avondbetoging met 20.000 aanwezigen. Die betoging trok naar het parlement met de boodschap dat niet langer gewacht kan worden.

De minderheidsregering onder leiding van Fine Gael probeerde de beweging te paaien. Er werd geprobeerd om de beweging van straat te halen door in aparte commissies het opheffen van het grondwettelijk verbod op abortus en de mogelijkheid van abortus op vraag tot 12 weken in de zwangerschap te onderzoeken. Zo hoopte de regering tot een voorstel te komen met zo weinig mogelijk inhoud. Maar dit mislukte. Beide commissies weerspiegelden de groeiende vraag naar verandering en de brede maatschappelijke steun voor het recht van vrouwen om zelf te beslissen.

Deze steun werd door elke peiling bevestigd. Volgens de laatste in januari 2018 is 56% voorstander van het toekennen van het recht op abortus tot 12 weken, 29% is tegen en 15% weet het nog niet. Vooral onder jongeren is de steun ijzersterk. Zo zijn 75% van 18

tot 24-jarigen heel duidelijk pro-keuze.

De strijd is echter nog niet gewonnen. Het zou gevaarlijk zijn om het referendum gewoon af te wachten en op de regering te vertrouwen om ons een echte pro-keuze optie te geven. ROSA Ierland speelde een beslissende rol in de campagnes voor abortusrechten, onder meer met spraakmakende acties met een abortuspiltrein en -bus.

Deze acties en de campagne hebben de publieke opinie gekeerd. Nu roept ROSA Ierland op tot een massale en actieve YES-campagne zodat het referendum ook effectief een pro-keuze optie afdwingt.

Zweden: #Metoo doet het systeem daveren

Libres y Combtivas en Izquierda Revolucionaria op de miljoenenbetoging van 8 maart in Madrid

Commentatoren omschreven #metoo niet voor niets als de belangrijkste politieke gebeurtenis van 2018. Er waren niet minder dan 65 verschillende petities en er waren meer dan 60.000 getuigenissen van personeel uit de gezondheidszorg, onderwijs, media, ingenieurs, advocaten, horeca, bouw, … Er ontstond tevens een Facebook-groep met 57.000 leden. De omvang van het fenomeen maakte dat de tegenstand tegen dergelijke petities overbrugd werd.

Net als bij ons probeert het Zweedse establishment de beweging in haar voordeel te keren. Dat gebeurt onder meer door de aandacht af te leiden naar de ‘echte problemen’, zoals migratie, en door een grote nadruk op strengere wetten en straffen in plaats van meer publieke investeringen in huisvesting en onderwijs en in plaats van het probleem van seksisme op de werkvloer ernstig te nemen. Er waren oproepen aan de vakbonden om leiding te geven aan de strijd.

Het fenomeen #metoo staat nu op

een kruispunt. Zal de campagne wegdeemsteren of zal ze zich organiseren rond duidelijke eisen voor verandering? Ook het tegenkamp begint zich beter te organiseren. We moeten daarop antwoorden en de druk van onderuit hoog houden.

De betogingen van 8 maar t in Göteborg en Stockholm waren erg belangrijk. De linkse socialisten benadrukten er eisen rond de herverdeling van de maatschappelijke rijkdommen met hogere lonen, meer jobzekerheid, … zodat de economische en sociale positie van vrouwen versterkt wordt en zodat onderliggende oorzaken van onderdrukking en discriminatie ondermijnd worden. Op 25 maart werd een nieuwe campagne gelanceerd onder de naam ‘Socialistische Feministen.’ Die campagne komt op voor maatschappijverandering: socialisme kan de welvaart van de meerderheid van de werkende bevolking fundamenteel verbeteren en echte verandering teweegbrengen.

Hong Kong: migrantenvrouwen tegen slavernij

De strijd van migrantenarbeiders en hun organisaties is een indrukwekkend voorbeeld van de stemming om terug te vechten. Zowat 300.000 migrantenvrouwen werken in Hong Kong onder omstandigheden die aan slavernij doen denken: zes dagen per week tot 16 uur per dag werken voor een zeer laag loon.

Het is belangrijk dat deze werkenden zich organiseren en aansluiting vinden bij de rest van de arbeidersklasse.

Door samen te strijden, is het mogelijk om een einde te maken aan deze arbeidsomstandigheden. Naar aanleiding van internationale vrouwendag kwamen migrantenvrouwen op straat in Hong Kong.

www.socialisme.be 9 april 2018

n weggeweest

9 Crisis van het kapitalisme motor achter de nieuwe vrouwenstrijd

D

e crisis van 2008 heeft overal de verwachtingen van jongeren en vrouwen gedrukt. Het is niet toevallig dat zij als eersten op straat komen. In elke grote beweging en revolutie stonden vrouwen en jongeren vooraan. Dat was het geval in de Russische Revolutie en in aanloop naar de Duitse Revolutie van 1918-1923. Vrouwelijke arbeiders waren de eersten om het einde van de oorlog te eisen en om te protesteren tegen de oplopende inflatie die basisgoederen en voedsel voor de meerderheid van de bevolking zeer schaars en duur maakte. Ook in het revolutionaire jaar 1968 was de eis voor vrouwenrechten deel van de klassenstrijd. Het samenvallen van de vrouwen- en arbeidersstrijd was essentieel om belangrijke verworvenheden af te dwingen. Dit is vandaag niet anders.

De titel van de ROSA-conferentie op 31 maart was “Van #metoo tot #wijvechtenterug.” Hoe kunnen we deze stemming, waarbij een groot deel van de bevolking laat weten dat het genoeg is geweest, omzetten in actie? Daarbij is het belangrijk de lessen te trekken van de vrouwenstrijd uit het verleden. ROSA wil een actieve rol in deze discussie spelen.

Voor een socialistisch feminisme – 8 maart in België

8 maart in Brussel. Foto: Mario

De campagne ROSA onderscheidt zich van andere organisaties die voor vrouwenrechten opkomen. We verbinden de strijd tegen seksisme met die tegen het asociaal beleid. Onderdrukking kan immers niet aangepakt worden zonder in te gaan tegen de voorwaarden waaronder het plaatsvindt. Daarnaast richten we ons met actieve campagnes op bredere lagen en niet enkel op de klassieke activisten.

Op 8 maart kwam ROSA op straat voor eisen die zich niet beperken tot het recht om te dragen wat we willen, tegen geweld op vrouwen en voor de vrijheid om op straat rond te lopen zonder lastig gevallen te worden. We verdedigden ook eisen rond veilig en toegankelijk openbaar vervoer, voor een minimumpensioen van 1500 euro zodat vrouwen niet gestraft worden voor het vervullen van een dubbele dagtaak die hen door de samenleving opgedrongen wordt, voor een massaal investeringsbeleid in de openbare diensten om de dubbele dagtaak aan te pakken, voor een drastische inkorting van de werkweek met behoud van loon en bijkomende aanwervingen zodat de werkdruk vermindert en de combinatie van werk en gezin haalbaar wordt. Om deze eisen af te dwingen, is strijd van de hele arbeidersbeweging nodig.

Op de betogingen van 8 maart waren er veel jongeren, maar ook niet weinig vakbondsmilitanten. Er is een groeiende vraag naar de vakbonden – die in België sterk staan en een meerderheid van de werkenden organiseren – om offensiever op te komen voor de rechten van werkende vrouwen. Dit gaat niet ten koste van mannelijke werkenden, het is integendeel een essentiële aanvulling.

Burgerlijke feministen benadrukken eerder dat vrouwenstrijd een aparte strijd is die niets te maken heeft met klassenstrijd. Het socialistisch feminisme is het daar niet mee eens. Werkende vrouwen kunnen slechts fundamentele eisen en rechten afdwingen in samenwerking met de hele werkende klasse. Ze moeten en zullen vechten binnen en buiten de vakbond voor meer offensieve eisen die de levensstandaard van de hele werkende klasse optillen.

Aansluiting en bondgenoten vinden bij andere onderdrukte delen van de werkende bevolking is een andere taak die ernstig genomen moet worden. Zo roept ACOD LRB in Brussel op tot een strijdbare 1 mei optocht, voor eenheid en solidariteit in onze strijd met elke aanval op onze pensioenen, tegen herstructureringen, de aanvallen op onze uitkeringen, maar ook met de acties van vluchtelingen en sans papiers tegen het asielbeleid en de verdeelen-heersstrategie van deze regering, tegen homofobie, …

Op 8 maart was er in de gevestigde media vooral aandacht voor het feit dat de ondernemer van het jaar in Vlaanderen een vrouw is. Er was ook protest van de vrouwelijke CEO van Proximus tegen het feit dat de Brusselse rapper Damso een lied voor het komende WK zou opnemen. Dat is echter niet beslissend voor de verdere uitbouw van een beweging die tot verandering kan leiden.

Nieuw en veel belangrijker was het feit dat er dit jaar in

zeven steden marsen tegen seksisme waren op 8 maart.

In Gent van 600 naar 1200 betogers

In Gent was ROSA vorig jaar de eerste om op te roepen voor een mars tegen seksisme. Het werd een daverend succes: de oproep kreeg steun van mensen uit universiteits-, vakbonds- en culturele kringen. Op de mars waren er 600 manifestanten. Dit jaar verdubbelde de mars in aantal: er kwamen 1.200 hoofdzakelijke jonge betogers op straat.

Eerder op de dag was er aan de universiteit een geslaagde vrouwenstaking tegen loonongelijkheid.

Daarmee was de mars tegen seksisme een van de grootste betogingen sinds jaren in Gent. Het was het resultaat van een intensieve campagne op meer dan 10 secundaire scholen, aan de campussen van de universiteit en de hogescholen, in de wijken en op de werkplaatsen. De campagne maakte van de mars een gespreksonderwerp in de weken en dagen voor de eigenlijke betoging. Scholieren eisten op hun scholen betere seksuele opvoeding die meer is dan een biologielesje, debatten over seksisme en vrouwenrechten, maar ook gratis maandverbanden en tampons in de toiletten zodat die voor iedereen toegankelijk zijn. Op één school kwam het tot een sit-inactie met zo’n 60 scholieren, die steun kregen van enkele leerkrachten.

Enkele eisen werden effectief ingewilligd (zie het artikel hierover in onze vorige editie) waarop dit nieuws in een open brief verspreid werd aan 12 andere scholen. Het is de bedoeling om ROSA verder uit te bouwen en ook elders initiatieven te nemen.

In Brussel met 500: geen kapitalisme zonder seksisme!

ROSA Brussel werkte nauw samen met verschillende organisaties, waaronder Wereldvrouwenmars en de lokale vrouwenwerking van de vakbond ACOD Amio.

Er was een zekere aarzeling toen ROSA voorstelde om allemaal samen een grote betoging te organiseren. Het werd een compromis: aan het Centraal Station was er een feministisch dorp met infostands en van aan de ULB vertrok een betoging waarvoor ROSA met verschillende partners opriep.

De campagne op de campus van de ULB zette de toon en mobiliseerde honderden jongeren. Koerdische en Iraanse vrouwenorganisaties sloten zich hierbij aan en gaven de mars een zeer internationalistisch karakter. Een mooie delegatie van personeelsleden en studenten van de VUB sloot aan. De betoging richtte zich tegen seksisme en het besparingsbeleid met nadruk op eisen als een studentenloon en meer middelen voor onderwijs als antwoord op de campagne van ‘Rich meet beautiful’ (waarmee studenten in de prostitutie gelokt worden om hun studies te betalen).

De klacht van de Brusselse staatssecretaris voor Gelijke Kansen Bianca Debaets tegen dit soort “sugardating” is natuurlijk meegenomen, maar slechts een druppel in de zee als de studiekosten zo hoog oplopen dat deze niet voor iedereen toegankelijk zijn.

Verder waren er in Luik, Antwerpen, Leuven, Louvainla-Neuve en Namen lokale marsen met telkens enkele tientallen tot 200 aanwezigen. Deze acties kunnen de basis leggen voor de uitbouw van ROSA-comités in heel het land. Waar dit jaar nog getwijfeld werd of het mogelijk was om strijdbare betogingen te houden, is het duidelijk dat de successen van dit jaar de basis gelegd hebben voor marsen in elke grote stad van het land op 8 maart 2019.

hiernaast: de mars tegen seksisme in Gent (foto: Jean-Marie) Hierboven: de betoging in Antwerpen (foto: Liesbeth)

10

de

Linkse Socialist

Sri Lanka: terugkeer van het sectair conflict?

A

cht jaar geleden kwam er een einde aan de burgeroorlog in Sri Lanka. Het regime van de Sinhalese boeddhistische meerderheidsbevolking haalde een militaire overwinning op de Tamil Tijgers (LTTE) waarbij meer dan 40.000 burgerslachtoffers vielen. Acht jaar later zijn er nog steeds honderden vermisten en politieke gevangenen onder de Tamilbevolking. Nu dreigt een nieuwe escalatie van geweld door boeddhistische extremisten tegen de moslimminderheid. Op 6 maart werd na geweld tegen moslims in de stad Kandy de noodtoestand uitgeroepen.

door

Geert Cool

Nationale verdeeldheid tegen eengemaakt protest

De Tamilminderheid woont vooral in het noorden en het oosten van het land.

Een meerderheid van hen is hindoe, een deel is christelijk geworden tijdens de kolonisatie. De moslimminderheid woont vooral in het oosten van het land en in de hoofdstad Colombo. Velen zijn daar actief als handelaar, de meesten werken hard voor een klein inkomen maar er zijn ook een handvol superrijke moslims die een groot deel van de detailhandel domineren. Historisch gaat de verspreiding van de islam terug tot de komst van de eerste Arabische handelaars in de 7e eeuw. De meeste moslims in Sri Lanka spreken Tamil, maar worden niet gezien als onderdeel van de Tamilbevolkingsgroep.

Vanaf de jaren 1980 tot in 2009 was er een bloedige burgeroorlog tussen het Sinhalese regime en de Tamilminderheid, waar de guerrillabeweging LTTE (Tamil Tijgers) een steeds dominantere positie innam.

Deze burgeroorlog werd opgehitst door het establishment na groeiend protest van de arbeidersbeweging tegen het opkomende neoliberale beleid eind jaren 1970, begin jaren 1980. De

tradities van strijdbare vakbonden en linkse partijen werden hiermee grotendeels gebroken. Ook de voorloper van onze Sri Lankese zusterpartij, die een belangrijke rol speelde in de algemene staking van 1980, werd verboden en moest ondergronds werken, waardoor de groei niet kon geconsolideerd worden.

De burgeroorlog kende periodes van relatieve rust waarbij de LTTE in de praktijk een eigen regime vormde in het noorden van het land. Daar kwam een einde aan met de tsunami van 2005. Het Sinhalese regime onder leiding van de ‘linkse’ president Rajapakse (SLFP, Sri Lanka Freedom Party) maakte van de natuurramp gebruik om de eigen positie te versterken: hulp werd vooral ingezet in de eigen kiesdistricten en om zichzelf te verrijken. Dit werd gekoppeld aan een sterker chauvinisme tegen de Tamilminderheid. De verantwoordelijkheid voor sociale problemen werd toegeschreven aan de burgeroorlog en de Tamilbevolking. Ook de zogenaamd ‘marxistische’ partij JVP ging een heel eind mee in deze logica: de partij maakte deel uit van de eerste regering onder Rajapakse in 2005.

Het regime van Rajapakse ging over

tot een militair offensief waarmee de Tamilbevolking afgeslacht werd.

In de laatste maanden van de oorlog in 2009 alleen vielen tienduizenden slachtoffers. Het einde van de oorlog betekende echter niet het einde van de massale investeringen in het leger ten koste van onderwijs, gezondheidszorg, … Rajapakse werd hiervoor afgestraft in de verkiezingen van 2015.

Er kwam een nieuwe regering onder leiding van de rechtse United National Party, gesteund door de Tamil National Alliance in het noorden van het land.

Deze nieuwe regering maakte grote beloften, maar de meerderheid van de gewone bevolking zag geen sociale vooruitgang wat ruimte liet voor extremistisch chauvinisme. Gesteund door boeddhistische stoottroepen die het straatgeweld niet schuwen, boekte Rajapakse in de lokale verkiezingen van 10 februari 2018 een klinkende overwinning op de regering: hij haalde meer dan 40% van de stemmen.

Rajapakse kwam dan wel met een eigen partij op, hij blijft ook lid van de SLFP van president Sirisena die niet sterk genoeg stond om Rajapakse en zijn aanhangers uit te sluiten.

Geweld tegen moslims en noodtoestand

De verkiezingsoverwinning van Rajapakse versterkt het zelfvertrouwen van extreemrechtse nationalisten die meteen overgingen tot geweld. De regering heeft deze nationalisten nooit iets in de weg gelegd, terwijl er wel brutale repressie was tegen acties van studenten, landbouwers, … Het gebrek aan economische groei en het nog groter gebrek aan sociale vooruitgang voor de meerderheid van de bevolking

leidt tot frustraties waar rechtse populisten op inspelen met een boodschap van verdeeldheid en haat. Het is tegen deze achtergrond dat er een toename is van geweld tegen moslims en tegen de linkerzijde die zich hiertegen verzet.

Nadat de Tamils verslagen werden in 2009 wordt de aandacht nu op de moslims gevestigd.

In de regio rond Kandy werden begin maart moskeeën, huizen en winkels van moslims aangevallen. Het ging om een georkestreerde provocatie geleid door extremistische boeddhisti-

Het gebrek aan economische groei en het nog groter gebrek aan sociale vooruitgang voor de meerderheid van de bevolking leidt tot frustraties waar rechtse populisten op inspelen met een boodschap van verdeeldheid en haat. Het is tegen deze achtergrond dat er een toename is van geweld tegen moslims en tegen de linkerzijde die zich hiertegen verzet.

sche monniken. De regering reageerde door op 6 maart de noodtoestand uit te roepen en sociale media aan banden te leggen. De regering veroordeelt het geweld, maar biedt er geen antwoord op. Meer nog: alle fracties van het establishment gebruiken Sinhalees nationalisme om steun te behouden tegen de achtergrond van een politieke en economische crisis. Met het oog op stemmen van Tamils en moslims gaan de UNP en de fractie van president Sirisena in de SLFP er niet zo ver in als Rajapakse.

De steun van de politieke elite onder de Tamils en de moslims aan de regering-Sirisena en de UNP wordt steeds meer betwist. Bij de lokale verkiezingen in februari was er voor het eerst een versnippering onder verschillende partijen in het noorden. Onder moslims waren er protestacties tegen het geweld, maar de leiders proberen het protest te bedwingen en behouden illusies in de regering.

Er is nood aan een massapartij die opkomt voor betere omstandigheden voor alle werkenden en jongeren, zowel Sinhalezen, Tamils als moslims.

Zo’n partij moet zich verzetten tegen het neoliberale beleid van onder meer privatiseringen van zorg en onderwijs.

Eenheid van de werkende klasse is het enige antwoord op de chauvinistische en racistische krachten. De United Socialist Party, onze zusterpartij in Sri Lanka, probeert op moedige wijze mee te bouwen aan zo’n kracht en verdedigt de rechten van alle minderheden in het land als onderdeel van een programma van socialistische maatschappijverandering. De campagne Tamil Solidariteit draagt er vanuit de diaspora, waaronder een aantal activisten in ons land, eveneens toe bij.

Stop de discriminatie van Tamils door de Indische ambassade in Brussel

I

n België zijn er enkele duizenden Tamils uit Sri Lanka erkend als vluchtelingen. Contact met familie uit Sri Lanka kan niet in dat land zelf, de meesten gaan naar India waar in de zuidelijke staat Tamil Nadu dezelfde taal wordt gesproken. Nu stelt zich een ernstig probleem met de Indische ambassade in Brussel die stelselmatig Tamils discrimineert. De ambassade weigert toeristenvisa te geven binnen de normale termijn van enkele weken.

We spraken met enkele Tamils over dit probleem.

Zo vertelde Tambi ons: “Ik deed een jaar geleden een aanvraag voor een

toeristenvisum om India in de zomer te bezoeken en daar mijn zieke moeder te kunnen ontmoeten. Maar mijn paspoort en het visum lieten lang op zich wachten: het was pas in 2018 in orde, lang nadat ik mijn moeder had willen ontmoeten. Ik heb een voltijdse job en moet mijn vakantie op voorhand plannen. Dat is echter niet mogelijk als ik niet weet wanneer ik een visum krijg.”

Het probleem is algemeen. Tambi vertelt over een vriend die het huwelijk van zijn zus niet kon bijwonen omdat het visum maanden op zich liet wachten. De ambassade is er snel bij

Het probleem zit bij de Indische ambassade in België. In Parijs of Londen is de wachttijd voor Sri Lankese Tamils niet anders dan bij anderen die een toeristenvisum aanvragen.

om een visum te geven aan Belgische toeristen, maar als die Belgische toerist een Tamil van Sri Lankese afkomst is, duurt het plots maanden. Dit is een flagrant geval van discriminatie.

Een andere Tamil getuigde: “Ik vroeg een visum aan om in India te gaan trouwen. We konden ons huwelijk niet plannen omdat het niet duidelijk was wanneer ik mijn paspoort zou terugkrijgen. Niet wij hebben onze trouwdatum bepaald, maar de Indische ambassade in Brussel. Mijn vrouw en familie kregen in Sri Lanka op vijf dagen tijd hun toeristenvisum voor India.”

Het probleem zit bij de Indische am-

bassade in België. In Parijs of Londen is de wachttijd voor Sri Lankese Tamils niet anders dan bij anderen die een toeristenvisum aanvragen. De problemen die er daar in het verleden waren, zijn verdwenen na protest tegen deze discriminatie. LSP heeft een formele protestbrief gestuurd naar de Indische ambassade. We eisen het onmiddellijke einde van deze discriminatie en zelfs racisme. Indien nodig zullen er acties volgen om af te dwingen dat een toerist die in Brussel een visum aanvraagt bij de Indische ambassade niet anders behandeld wordt op basis van afkomst.

internationaal

www.socialisme.be april 2018

11

Potere al popolo: de macht aan B het volk

ij de Italiaanse verkiezingen van 4 maart haalde de linkse lijst Potere al Popolo (Macht aan het Volk) 370.000 stemmen voor de Kamer en 310.000 voor de Senaat. Dat is 1,16% van de uitgebrachte stemmen. Het is een bescheiden resultaat, maar het leidt niet tot pessimisme onder de betrokken militanten.

Integendeel. Na de verkiezingen waren er tientallen lokale bijeenkomsten die aangaven dat er de wil is om het project van Potere al Popolo verder uit te bouwen. We spraken hierover met Giuliano Brunetti van onze Italiaanse zusterorganisatie Resistenze Internazionali en op 4 maart kandidaat van Potere al Popolo.

Hoe is die linkse alliantie ontstaan?

“Potere al Popolo is ontstaan vanuit een groep militanten in de stad Napels die al een tiental jaar actief is. Bijna twee jaar geleden was er de bezetting van een groot gebouw, een vroeger psychiatrisch ziekenhuis in het centrum van de stad. Van daaruit ontstond een sociaal centrum (Je So Pazz OPG) dat aan de basis lag van tal van campagnes (voor de rechten van werkenden, tegen racisme, …) die de groep erkenning en autoriteit in heel het land opleverden.

“Deze groep activisten kwam met een stoutmoedige oproep voor een antiliberale en volkse lijst bij de verkiezingen. De oproep werd meteen opgenomen door wat er overblijft van de PRC (Rifondazione Comunista), de PCI (Communistische Partij) en andere antikapitalistische krachten.”

De dynamiek sloeg over naar de rest van het land?

“Inderdaad. Dat gebeurde dankzij honderden algemene vergaderingen in de belangrijkste steden. Daar namen duizenden militanten aan deel, zowel oude militanten die terug actief werden als jongeren die hun eerste politieke ervaring opdeden, vakbondsmilitanten, politieke activisten, …

“De verkiezingscampagne was een gelegenheid om in de praktijk uit te testen hoe we met duizenden militanten die politiek verweesd waren geduldig en vastberaden de kracht van onze sociale klasse kunnen heropbouwen.

Het enthousiasme en het optimisme waren bepalend in deze objectief erg moeilijke campagne waarin de linkerzijde werd verpletterd door een proteststem tegen de elite en voor de Vijfsterrenbeweging en de Lega.”

Wat waren de voorstellen en de activiteiten van Resistenze Internazionali?

“We stelden dat het niet volstaat om een antiliberaal initiatief op te bouwen, maar dat dit duidelijk antikapitalistisch moet zijn. Het neoliberalisme is een specifieke vorm die door het kapitalisme wordt aangenomen in de historische en sociale context vandaag. We benadrukten ook het belang van eenvoudige slogans zoals de collectieve arbeidsduurvermindering tot 32 uur per week zonder loonverlies en met bijkomende aanwervingen. Dat is een heel belangrijke eis in een land waar we tot 67 jaar moeten werken en waar 40% van de jongeren zonder werk zit.

“We verdedigden een democratische en inclusieve structurering van Potere al Popolo, met regionale vergaderingen die afgevaardigden op nationaal niveau verkiezen. Op dat vlak is er nog veel werk.”

Hoe zal het nu verder gaan?

“De militanten van Potere al Popolo komen met een nooit geziene vastberadenheid uit de campagne. De nationale vergadering van 18 maart, de eerste na de verkiezingen, gaf een uitstekend beeld van die sfeer. Er was een zaal voor 800 aanwezigen geboekt, maar er kwamen dubbel zoveel mensen opdagen!

“We moeten de organisatie nu uitbouwen op de werkplaatsen, in de scholen en in de wijken. De ordewoorden die van de nationale vergadering kwamen, zijn redelijk algemeen: elke regio moet zien wat mogelijk is. Het is echter belangrijk dat er belangrijke nationale campagnes ontwikkeld worden. Er zijn voorzichtige pogingen in die richting rond de pensioenen en de publieke gezondheidszorg. Het is niet eenvoudig, er zijn verschillende krachten in de alliantie met erg verschillende benaderingen tegenover de Europese Unie, de houding tegenover andere linkse krachten, … Vanuit organisatorisch oogpunt komt het erop aan om Potere al Popolo te democratiseren met verkozen en afzetbare structuren.

“Of Potere al Popolo kan uitgroeien tot een succes hangt af van de vraag of het van een structuur van politieke militanten kan uitgroeien tot een coherente kracht die tienduizenden strijdbare en radicale jongeren en werkenden kan organiseren.”

“Resistenze Internazionali heeft dit project van bij het begin ondersteund. In de stad Genua en de regio Ligurië was onze deelname essentieel in de opbouw en dynamiek van Potere al Popolo. Een lid van Restistenze Internazionali was kandidaat voor de Kamer in Ligurië en haalde 11.000 stemmen (1,36%). We namen verder deel aan de campagne om een communistische arbeider verkozen te krij- Voor een algemene analyse van de vergen in een gemeente waar er samen kiezingen verwijzen we naar het artimet de nationale ook lokale verkie- kel “Politieke aardschok in Italië” op zingen waren. https://nl.socialisme.be/73639.

Stop de invasie in Afrin en elders in Rojava!

De voorbije maanden konden we in de Westerse pers terecht dagelijks horen, lezen en zien welke afschuwelijke taferelen zich afspelen in OostGhouta nabij Damascus. Veel minder aandacht kreeg het drama dat zich afspeelt in Afrin. Het is nochtans niet aan een gebrek aan solidariteitsacties gelegen. Syrische vluchtelingen uit Afrin en elders in Rojava, Turkse en Iraanse Koerden en progressieve Turken, samen met vredesactivisten en anti-imperialisten, waaronder ook LSP, werken zich de naad uit het lijf om het Westen te verplichten de blik niet langer af te wenden wanneer NAVO-

bondgenoot Turkije met zijn fundamentalistische huurlingen de hele regio verplettert.

We moeten met deze campagne tegen de stroom in varen. Het Witte Huis wil de betrekkingen met Turkije immers niet nog meer schaden en de Europese regeringen willen hun vluchtelingenakkoord niet op de helling zetten. Dat verklaart de stilte van de meeste regeringspartijen, ook in België.

Zoals alle traditionele partijen heeft de PS getracht de Turkse stemmen te winnen door Erdogan-aanhangers bij verkiezingen op prominente plaatsen uit te spelen en op te nemen in de par-

tijtop. Solidariteit met Afrin zou dat doorkruisen. In het verleden nam de linkse PVDA het steeds op voor de Koerden, maar sinds de partij een electoralistische ommezwaai maakte, mag dat haar Turkse kiezers niet meer afschrikken. Bovendien pleit de PVDA voor de territoriale onaantastbaarheid van Syrië en beweert ze dat het nationalisme onder de Koerden door de VS werd opgezweept. Niet een Westers complot, maar de brutaliteit van Assad en Erdogan verklaart echter het streven naar autonomie van de Koerden. Het resultaat van al dat politieke rekenwerk is dat van alle partijen in het parlement

enkel Groen de zaak ter harte neemt en de N-VA de afwezigheid van links kan uitbuiten met retorische verklaringen, zonder er echt een punt van te maken waar de partij het voor het zeggen heeft.

In die omstandigheden lijkt het conflict in Afrin voor veel arbeiders en jongeren die niet rechtstreeks betrokken zijn, veraf en verwarrend. Dat ophelderen vereist meer dan betogen en protesteren onder gelijkgezinden. SyrischKoerdische jongeren en alle jongeren die solidair zijn, kunnen spreekbeurten vragen in de klas en hun vrienden, ook de niet-Koerdische, organiseren in een lokaal jongerencomité om de

mobilisatie te versterken. Wie werkt, kan de vakbondsdelegaties aanspreken, collega’s de situatie uitleggen en hen meenemen naar solidariteitsacties.

Op initiatief van de ACOD-delegatie van het Ziekenhuis Brugmann stemde ACOD-LRB Brussel als eerste vakbondsafdeling een solidariteitsmotie met Afrin. Wie niet op school zit of werkt, kan de buren aanspreken voor een raamaffiche en wie weet zelfs een wijkcomité voor solidariteit met Afrin opzetten. Weet je niet hoe daaraan te beginnen? Neem dan contact op met Afrinsolidarity@gmail.com of Info@ socialisme.be

12

Cultuur

de

Linkse Socialist

Dansers in verzet tegen seksisme

V

rouwen doorbreken de stilte over seksueel misbruik en pesterijen onder de noemer #metoo. Om een beter zicht te krijgen op dit fenomeen spaken we met Ilse Ghekiere, een danseres die tevens mede initiatiefneemster is van #wetoo #makemovement in ons land. interview door

Marissa

Als je individuele getuigen verzamelt, zijn er enkele grote lijnen die vaak terugkomen in deze verhalen. Kan je iets meer zeggen over veel voorkomende situaties van seksuele pesterijen in de danssector?

“Een vaak voorkomend gegeven is het gebrek aan kansen en het karakter van een erg fysiek beroep. Er worden grenzen opgezocht omdat dit gezien wordt als deel van de job. Maar er is verwarring tussen iemand helpen om grenzen te ontdekken en mensen tot iets dwingen wat ze niet willen.

Er zijn erg lange audities en eens je de job hebt, voelt het bijna aan alsof je ‘uitverkoren’ bent. Je voelt je bijna vereerd om een job te hebben. Het maakt dat dansers een erg kwetsbare loopbaan kennen.

“Het is ook een domein waarin het persoonlijke en het private gemakkelijk verward worden, omdat alles erg subjectief wordt afgemeten. Dansen is een fysieke kunstvorm, waardoor de job vaak een manier is om je persoonlijke en soms ook seksuele grenzen uit te testen. Er duiken nu veel verhalen uit het verleden op. Sommige dansers hebben het gevoel dat ze een job krijgen wegens hun persoonlijkheid en niet zozeer wegens hun artistieke talenten. Je wordt soms gebruikt als muze, waarbij je emotioneel werk verricht. Dit omvat soms insinuaties van seksuele interesse. Dat is erg ont-

goochelend voor jonge vrouwen die gewoon willen werken en dit werk ernstig willen nemen.”

Hoe is de groep #wetoo in de danswereld ontstaan?

“Het culturele magazine Rekto:Verso vroeg me om een artikel te schrijven over mijn onderzoek naar seksisme in de Belgische danswereld. Bij de laatste redactie van het artikel barstte de zaak-Weinstein los. Toen het artikel verscheen, kreeg het veel media-aan-

Het is belangrijk om op straat te komen, slogans te roepen en samen te zijn. Een betoging heeft een directe kracht die niet vergelijkbaar is met andere vormen van verzet. dacht. Dit kwam deels ook omdat er toen heel veel aandacht was voor #metoo in Vlaanderen, vooral naar aanleiding van de aandacht voor een televisiemaker waarbij grensoverschrijdend gedrag langs verschillende kanten ontkend werd.

“Ik had al gesproken met heel wat mensen in de danswereld. Een aantal Scandinavische collega’s hadden het idee om een Facebook-groep te maken onder de naam #wetoo. Dat was een uitstekend initiatief, want het bracht ons in contact met mensen die al bezig waren rond dit thema. Ik had het gevoel dat het niet volstond om online met elkaar te spreken. We begonnen samen te komen en mensen voelden zich meer op hun gemak daarbij.

We schreven samen een verklaring en maakten de website engagementarts. be. De campagne werd opgestart met een evenement in het Kaaitheater in Brussel in de week van de internationale vrouwendag.”

Na de lancering van de campagne engagementarts. be tegen seksisme reageerden bekende choreografen in de media. Wat denk je van hun reacties?

“Sommige mensen denken dat onze verklaring ‘extreem’ is. Volgens mij brengen we de campagne nochtans op een erg respectvolle manier. Er is bijvoorbeeld ruimte voor verontschuldigingen, ruimte om na te denken over vrouwendiscriminatie in de kunst en om tot verandering over te gaan. Feministische manifesten worden soms gezien als sfeerbedervers.

Volgens mij wijst dat op angst voor standpunten die het patriarchaat in vraag stellen. Wij moeten een radicaliteit naar voor schuiven, anders blijft alles bij het oude.”

Wat is de rol van de vakbonden?

“We kregen veel steun van ACOD Cultuur en LBC Cultuurvakbond. Ze

hebben ons gesteund in vergaderingen met andere partners uit het werkveld en ze gaven ons ook financiële steun. Volgens mij gaan ze ervan uit dat sensibilisering het best gebeurt door artiesten zelf. Dat is goed gezien van hen. Zodra iets gedaan wordt door mensen op het terrein, geven ze er steun aan. Het werk dat we nu doen, zou wellicht moeilijker zijn als het via de logge structuren van de vakbonden gebeurde.”

Wat zijn de volgende stappen?

“Het belangrijkste doel van de website is om te zien of er mensen uit andere kunstdisciplines interesse hebben in de campagne of om een platform te vormen waarmee de discussie in hun omgeving kan gevoerd worden. We zullen bijeenkomsten organiseren en blijven getuigenissen verzamelen. Een ander project is om een opleiding tot vertrouwenspersoon in het Engels te organiseren. De dansgemeenschap is immers erg internationaal en er is nog geen opleiding in het Engels. Ik ben

de enige zelfstandige artieste die deel uitmaakt van een werkgroep in het Vlaamse cultuurdepartement rond de kwestie van grensoverschrijdend gedrag in de cultuursector. Ik denk dat structurele veranderingen mogelijk zijn. We moeten elkaar durven steunen en radicaal breken met de neoliberale en individualistische benadering van kunst. Iedereen probeert op zichzelf te overleven, omdat we niet op lange termijn en collectief denken.

Vaak kennen we onze rechten niet en durven we er niet voor opkomen. Het belangrijkste lijkt om werk te hebben, hoe slecht de voorwaarden ook zijn.”

Er was een groep van #wetoo op de betoging van 8 maart in Brussel. Wat vond je ervan?

“Ja, het was fantastisch en ik denk dat iedereen van de groep daar net zo over dacht. Het is belangrijk om op straat te komen, slogans te roepen en samen te zijn. Een betoging heeft een directe kracht die niet vergelijkbaar is met andere vormen van verzet.”

Onze mening: voor een danssector zonder seksisme In de danssector zijn contracten van lange duur uitzonderlijk. De onzekerheid gaat echter verder dan enkel de onzekerheid van tijdelijke jobs. De werkuren zijn doorgaans erg flexibel en de hoeveelheid werk overtreft vaak de effectief betaalde uren. Daar komen nog andere onzekerheden bij: de lage lonen, geen betaald verlof, geen premies, geen bescherming tegen onterecht ontslag, beperkingen inzake ziekteverzekering en pensioenen. Onder die omstandigheden is het aanklagen van misbruik, waaronder seksueel grensoverschrijdend gedrag, niet evident. Er is de angst om op gelijk welk ogenblik je werk te verliezen of om niet aangenomen te worden voor een nieuw contract. Dat weegt sterk door in de beslissing om al dan niet klacht in te dienen.

In België is er voor dansers, net als voor andere culturele werkers, enige vorm van stabiliteit door het artiestenstatuut. Onder het mom van zogenaamd ‘misbruik’ van het systeem werd in 2014 een drastische verstrenging van de voorwaarden ingevoerd voor de nieuwe generaties. De RVA stelde een nieuwe interpretatieve richtlijn op waardoor contracten zonder uurrooster niet meer meetellen om het artiesten-

statuut te bekomen. Het verdwijnen van de regel waardoor dergelijke contracten worden omgezet in een overeenkomstig aantal werkdagen vormt een nieuw obstakel voor artiesten.

Het is belangrijk dat er #metoo-groepen opgezet zijn in de danswereld. ROSA ondersteunt de campagne #wetoo #makemovement tegen seksisme. We steunen ook het initiatief om vertrouwenspersonen op te leiden die op de werkvloer en de kunstopleidingen zelf aanwezig zijn. De aanwezigheid van deze groep op de betoging van 8 maart in Brussel was erg belangrijk. We steunen ook initiatieven zoals de nieuwe groep ‘No Culture’, opgezet door jonge culturele werkers die actief zijn rond het statuut van kunstenaars.

Er is nood aan een leef baar en coherent statuut voor artiesten. De strijd tegen seksisme is verbonden met de strijd tegen onzekerheid.

ROSA komt op voor een socialistisch feminisme, voor maatschappijverandering om een einde te maken aan alle vormen van onderdrukking waarbij de winstlogica uit de kunstsector wordt gehaald zodat kunst toegankelijk wordt voor iedereen.

waar LSP voor staaT

D

e technische en wetenschappelijke mogelijkheden van de mens zijn nog nooit zo uitgebreid geweest. De jongste 50 jaar verdrievoudigde het gemiddelde inkomen per hoofd van de wereldbevolking. Er is voldoende rijkdom om iedereen een degelijke levensstandaard te garanderen. België vormt hierop geen uitzondering.

Zelfs na de gouden jaren ‘50 en ‘60 bleef de totale werkelijke waarde van alles wat we samen produceren toenemen. In ‘96 bedroeg dit dubbel zoveel als in ‘83.

Deze toename van de rijkdom heeft echter niet geleid tot een algemene stijging van de welvaart. Integendeel: terwijl bedrijven recordwinsten boeken en speculanten hun kapitaal vertienvoudigen, gaat de voormalige koloniale wereld gebukt onder oorlog en hongersnood, is de economie van de ex-stalinistische staten ineengestuikt en heerst in het Westen massale structurele werkloosheid. De globale stijging van de rijkdom is aan de overgrote meerderheid van de wereldbevolking voorbijgegaan.

Stop de privatiseringen

Hoewel de arbeiders deze rijkdom produceren, hebben ze niet de minste inspraak in de aanwending ervan. Heel de productie staat in functie van de winsthonger van een handvol kapitalisten.

Dit leidt tot schrijnende tegenstellingen.

Er is nood aan betaalbare en comfortabele sociale woningen, aan gratis openbaar vervoer, aan onderwijs toegankelijk voor iedereen, aan speelterreinen en recreatiecentra, aan een nationale gezondheidsdienst die gratis en publiek is.

De middelen hiervoor zijn voorhanden. Op dit ogenblik gaat het echter de andere kant uit.

Openbare diensten worden gerentabiliseerd en opgesplitst. De winstgevende delen worden verkocht aan de hoogste bieder, de onrendabele worden afgestoten. Er is al lang geen sprake

meer van diensten. De marktlogica heeft ook in de openbare sector toegeslaan. Voortaan spreekt men van openbare bedrijven in afwachting van de volgende privatisering.

32-urenweek

In de private sector richt de “vrije” markt een ravage aan. Alle verworvenheden worden afgebroken in naam van de competitiviteit.

Arbeidscontracten ruimen plaats voor onderaanneming, uitzendarbeid en andere nepjobs.

Een miljoen arbeiders in België wordt regelmatig geconfronteerd met werkloosheid. Dit heeft geleid tot de verpaupering van een deel van de arbeiders en hun gezinnen. Pensioenen, werkloosheids- en ziekteuitkeringen staan op de helling door de uitholling van de sociale zekerheid.

LSP/PSL is voor het volledig herstel van de index en een minimumloon van 1500 euro netto, tegen de afbraak van de sociale zekerheid en de uitholling van het arbeidscontract. Wij verzetten ons tegen iedere bedrijfssluiting omdat dit onder het kapitalisme enkel leidt tot werkloosheid en armoede.

De enige maatregel die de massale werkloosheid kan oplossen is de onmiddellijke invoering van de 32-urenweek, zonder loonverlies en met evenredige aanwervingen.

Een nieuwe arbeiderspartij

De vakbondsleidingen hebben de kapitalistische afbraaklogica aanvaard. Ze beperken zich tot het “sociaal” begeleiden van de herstructureringen.

Daartegenover stellen wij het strijdsyndicalisme: vechten voor iedere job en het behoud van alle verworvenheden.

De arbeidersklasse heeft een partij nodig die deze strategie politiek kan en wil vertalen. Zo’n partij moet openstaan voor iedereen die wil vechten tegen de sociale afbraak.

Ze moet zich verzetten tegen iedere verdeling van de arbeiders, of het nu is op basis van racisme, seksisme of geloof. Dit kan het best door op te komen voor volledige gelijke rechten.

Ze moet de strijd aanbinden tegen het imperialisme en vechten tegen de vernietiging van het milieu. Ze moet het zelfbeschikkingsrecht van

Vlamingen, Walen en Brusselaars respecteren, zonder in de val te trappen van diegenen die de arbeiders door communautair opbod willen verzwakken (cfr. splitsing sociale zekerheid).

Ze zou moeten ageren voor de nationalisatie van de sleutelsectoren van de economie onder rechtstreekse arbeiderscontrole.

Revolutie

Dit programma is enkel uitvoerbaar indien de arbeidersbeweging de macht uit handen neemt van de kleine minderheid van kapitalisten. De heersende klasse zal haar privileges echter niet zomaar afstaan. Het breken van de kapitalistische staat zal een revolutie vereisen. Daarom bouwen wij aan een revolutionaire marxistische partij.

Arbeidersdemocratie

De productie moet in functie staan van de reële behoeften van de bevolking. Ze moet georganiseerd worden via een democratisch productieplan, opgesteld en gecontroleerd door raden, samengesteld uit vertegenwoordigers van de arbeiders van het bedrijf, van de nationale vakbonden en van de

arbeidersregering.

Iedere functionaris moet verkozen en permanent afzetbaar zijn. Hij/zij mag niet beschikken over een hoger loon dan het gemiddelde loon van de arbeiders die hij/zij vertegenwoordigt.

Op die manier kan het wanbeheer vermeden worden zoals dit in de planeconomieën in het ex-Oostblok bestond.

Voor socialisme en internationalisme

De socialistische revolutie breekt altijd uit op het nationale vlak, maar eindigt in de internationale arena. Arbeidersdemocratie en socialistische planning kunnen niet beperkt blijven tot één land.

Het isolement van Sovjet-Rusland heeft tot haar degeneratie vanaf 1924 geleid.

LSP/PSL maakt deel uit van het Comité voor een Arbeidersinternationale (CWI), dat actief is op alle continenten. Onze strijd in België zien wij in het kader van een arbeidersstrijd in de hele wereld voor een socialistische maatschappij.

Voor arbeiderseenheid Voor socialisme

partijnieuws

www.socialisme.be www.socialisme.be april april 2018 2018

Mei 1968

13

Agenda •

Meetings en boek over maand van revolutie

• • • • • •

za. 21 april. Gent. De grote besparingsquiz: world domination edition. 19u Dienstencentrum Ledebergplein Dinsdag 25 april. Brussel. Meeting over Mei ’68. 19u30 ULB H1301.

Zie hiernaast di. 1 mei. Activiteiten in het kader van de dag van de arbeid. Met dit jaar in Brussel een betoging van ACOD LRB om 13u aan het Poelaertplein Dinsdag 8 mei. Antwerpen. Meeting over Mei ’68. 19u30 café Multatuli.

Dinsdag 8 mei. Gent. Meeting over Mei ‘68 Zaterdag 19 mei. Brussel. Pride 29 juni – 5 juli: zomerkamp

Meigroeten: steun alternatieve linkse media

T

I

n mei 1968 was de toekomst van het kapitalisme in Frankrijk bedreigd. Tien miljoen werkenden hielden hun bedrijven bezet, hingen rode vlaggen op en zongen de Internationale. Er was een heel sterke roep naar een nieuwe samenleving. De ooit zo machtige president De Gaulle ontvluchtte het land. Brede lagen van de middenklasse werden overgewonnen. Soldaten, mariniers en politieagenten waren bereid om te muiten. De vlam van deze beweging trok de grenzen over. Het was een inspiratie voor werkenden en studenten in België, Groot-Brittannië, Duitsland, Spanje en vooral Italië.

In de hele kapitalistische wereld, zowel in het westen als in het oosten, waren er politieke en culturele revoltes die tot uitbarsting kwamen. Het was ook het jaar waarin vrouwenstrijd voor gelijke lonen en persoonlijke onafhankelijkheid op de voorgrond trad. De beweging voor LGBTQI-rechten begon zich te manifesteren. De samenleving werd gekenmerkt door een sfeer van opstand en rebellie, zeker onder de jongeren. In het stalinistische Oostblok waren er eveneens barsten in de dictatoriale staatsstructuren, die opgezet waren naar het model van de politieke contrarevolutie onder Stalin in de Sovjet-Unie in de jaren 1920.

Vandaag leven we in erg instabiele periode. Het kapitalisme wordt voorgesteld als de enige wijze waarop de samenleving kan georganiseerd worden.

Maar dit systeem toont op rampzalige wijze aan dat het niet in staat is om de grote problemen van de 21e eeuw aan te pakken. Verzet is nodig. Wat kunnen we daarbij leren van die opstandige beweging van Mei ’68 in Frankrijk?

Een belangrijke les uit die revolutionaire maand is dat er nood is aan een vooruitkijkende leiding die het vertrouwen van de werkende klasse geniet. Zo’n leiding moet in staat zijn om tijdig aan te geven welke volgende stappen nodig zijn om een einde te maken aan het kapitalisme, hoe verschillende comités die werkenden en jongeren vertegenwoordigen samen een sterke kracht kunnen vormen, hoe de ordediensten naar onze kant kunnen overgewonnen worden (of minstens geneutraliseerd), hoe een regering

van rechtstreeks verkozen werkenden en jongeren tot stand kan komen en hoe een internationale oproep naar alle werkenden kan gedaan worden om het revolutionaire voorbeeld te volgen.

Wie vandaag wil bouwen aan een andere samenleving, moet lessen trekken uit pogingen daartoe uit het verleden.

Net zoals goede voetbaltrainers oude wedstrijden analyseren om de sterktes en zwakheden van zowel de eigen ploeg als de tegenstanders beter te kennen, moeten wij ook cruciale bewegingen zoals die van Mei ’68 analyseren.

Daarmee zijn we beter voorbereid op de uitdagingen die zich vandaag stellen en op de onvermijdelijke strijd voor een socialistische samenleving.

LSP en de Actief Linkse Studenten houden een aantal publieke bijeenkomsten in het kader van Mei ’68.

We brengen het boek “Mei ’68: een maand van revolutie” door Clare Doyle in een tweede oplage uit in het Frans.

De Nederlandstalige editie van dit boek (95 pagina’s) bieden we goedkoop aan: 6 euro (verzendingskosten inbegrepen). Schrijf over over BE … van Socialist Press met als mededeling ‘mei 68’.

Meetings in Brussel, Gent en Antwerpen

Brussel: meeting aan de ULB, auditorium H1301, op woensdag 25 april om 19u30. Met: - Christian Dehon, LSP-lid en aanwezig in Parijs in mei 1968 - Guy Van Sinoy, ABVV-militant, nam als student deel aan de 47-daag-

se bezetting van de ULB in 1968.

- Anja Deschoemacker, auteur van het boek ‘De nationale kwestie in België’, zal spreken over de beweging in Vlaanderen in die tijd en meer bepaald in Leuven.

- Brune Goguillon, militante van ROSA in Brussel, zal het hebben over de verworvenheden en beperkingen van de seksuele bevrijding op basis van de massabewegingen in en na 1968. Ze zal dit plaatsen in het licht van de hernieuwde internationale opmars van vrouwenstrijd vandaag.

- Julien Englebert, Actief Linkse Studenten, zal tenslotte ingaan op de lessen van Mei ’68 voor strijd vandaag, de uitdagingen waar we nu voor staan tegenover een kapitalisme in crisis gekenmerkt door een explosie van ongelijkheid. Wat kan links en de arbeidersbeweging uit Mei ’68 halen?

Guy Van Sinoy spreekt op dinsdag 10 april ook op een conferentie van de Formation Léon Lesoil over Mei ’68.

Deze conferentie vindt plaats in de Pianofabriek (Fortstraat 35, Brussel) en start om 19u30. Nadien volgt een projectie van de documentaire ‘La Reprise.’

Antwerpen: meeting over Mei ’68 en de strijd vandaag. Dinsdag 8 mei om 19u30 in café Multatuli (Lange Vlierstraat). Met onder meer filosoof Thomas Decreus.

Gent: meeting over Mei ’68 en de strijd vandaag. Dinsdag 8 mei om 19u30.

Meer info volgt.

Sluit aan bij LSP, voer mee strijd voor een andere samenleving

N

a een voorjaar vol acties willen we samen met jou verder bouwen aan de strijd.

Doe mee en wordt lid van LSP!

Er waren dit jaar al heel wat acties: betogingen tegen racisme, marsen tegen seksisme, internationale solidariteitsacties of nog de staking in de openbare diensten eind februari. Het ontbrak niet aan acties waarop we onze ontevredenheid konden uiten. Dit systeem rijdt voor de rijken: de ongelijkheid neemt ongelofelijke proporties aan. We staan dan ook voor grote uitdagingen: acties zijn noodzakelijk, maar we moeten ons ook politiek organiseren. Het is immers belangrijk

om na te gaan met welk alternatief programma we kunnen ingaan tegen het huidige beleid en met welke strategie en methoden we tot overwinningen komen.

We zullen niets bekomen door het vriendelijk te vragen. We moeten ons organiseren en eigen politieke organisaties uitbouwen. Gezamenlijke discussie over onze campagnes, organisatie van acties, verdieping in historische ervaringen en voorstellen inzake programma, … versterken onze positie.

Dat is waar het bij een organisatie als LSP om gaat.

LSP is actief onder jongeren, op de werkvloer en in de wijken. We zijn internationaal georganiseerd als onder-

deel van het Committee for a Workers’ International dat in meer dan 40 landen actief is. De dagelijkse betrokkenheid bij strijdbewegingen levert een enorme ervaring op. Het marxisme wordt aangevallen door de heersende klasse omdat het een expertise, analyse en krachtige conclusies aanreikt om dit systeem omver te werpen. Het marxisme laat ons toe om onze doelstellingen te verduidelijken en om vol zelfvertrouwen op te komen voor een socialistisch alternatief.

Laat politiek niet over aan de traditionele politiekers! Wie echte verandering wil, moet daar actief voor opkomen. Neem contact met ons op om de discussie aan te gaan en lid te worden.

egen de heersende media en de propaganda van het establishment, plaats een meigroet in ‘De Linkse Socialist’ en op socialisme.be.

De geloofwaardigheid van de traditionele media is vandaag grotendeels geschonden, zeker bij de jeugd. De kwaliteit is in vrije val (leugens, manipulatie, valse beschuldigingen en andere vervormingen van informatie) en, vooral, de huidige periode kenmerkt zich door het krachtig in vraag stellen van de heersende kapitalistische ideologie en het neoliberale discours.

Wie enkel de gevestigde media volgt, wordt dagelijks overstelpt met propaganda van regering en patronaat. Dit volstaat niet voor wie een kritische houding inneemt en wil opkomen voor een wereld zonder oorlog, uitbuiting, armoede en onveiligheid. ‘De Linkse Socialist’ en socialisme.be bieden een andere kijk die vertrekt vanuit de arbeidersbeweging en het jongerenverzet tegen racisme, seksisme, LGBTQI-fobie, vluchtelingenhaat, klimaatverandering of repressie.

Om deze krant en onze website te stofferen, hebben we u en uw solidariteit nodig. We rekenen niet op rijke geldschieters, maar op het enthousiasme van onze lezers en sympathisanten.

Neem een abonnement op deze krant. Naar aanleiding van 1 mei, de internationale dag van de arbeid, vragen we lezers, organisaties, sympathisanten, bevriende handelszaken, … om onze socialistische media te ondersteunen met een meigroet, een strijdbaar bericht of een boodschap aan de lezers van deze krant.

Tarieven :

- 1/128e pagina = 15 euro - 1/64e pagina = 25 euro - 1/32e pagina = 50 euro - 1/16e pagina = 100 euro - 1/8e pagina = 200 euro Contact: redactie@socialisme.be

Strijdfonds LSP is volledig afhankelijk van financiële steun van leden en sympathisanten. Om onze acties en campagnes te bekostigen, halen we geld op.

We doen dat tijdens straatactiviteiten (betogingen, stands, …), met sociale activiteiten (etentjes, optredens, feesten, …) maar ook door steun te vragen aan lezers van deze krant. Stort op BE86 5230 8092 4650 van LSP/PSL. We willen elk kwartaal 11.500 euro ophalen. Hieronder de voorlopige resultaten voor de periode januari - maart. We staan op 63% maar nog niet alles van de campagnes en acties is afgerekend. Het tweede kwartaal (april-juni) willen we sterk inzetten met de meigroetencampagne (zie hierboven).

Bxl-W.Brab: 2.759 € Vl Brab-Limburg: 631 € O en W Vlaanderen: 1.787 € Luik-Lux: 545 € Henegouwen-Namen: 453 € Antwerpen: 520 € Nationaal: 579 €

120% 60% 57% 50% 41% 30% 55%

TOTAAL: 7.276 €

63%

Steun de strijd voor een socialistisch alternatief: stort op BE86 5230 8092 4650 van LSP met vermelding ‘steun’.

Contact / Abonnementen Meer info over de partij / Lid worden: Hovenierstraat 45, 1080 Molenbeek Tel: 02/345 61 81. E-mail:info@socialisme.be.

Redactie: redactie@socialisme.be. Ook lezersbrieven zijn welkom!

Abonnementen: * proefabo: 5 euro voor drie nummers, 10 euro voor zes nummers * gewoon abo: 20 euro voor twaalf nummers * steunabo: 30 of 50 euro voor twaalf nummers Of neem een doorlopende opdracht van minstens 2 euro Rekeningnummer voor abonnementen: BE31 5230 8092 5155 van Socialist Press

14

antifascisme

Het vergiet van Vlaanderen’ is uit op verdeeldheid

Baas over eigen hoofd

E

en proces van een aantal ouders tegen het hoofddoekenverbod op twee scholen van het gemeenschapsonderwijs in Maasmechelen deed de discussie over het onderwerp weer oplaaien. Verschillende politici en commentatoren grepen het aan om met de nodige provocaties de vrije keuze van vrouwen ter discussie te stellen. N-VA-voorzitter De Wever twitterde: “Ik sluit me aan bij de leer van het vliegend spaghettimonster en stuur mijn kinderen naar school met een vergiet op hun hoofd. Gelijke behandeling voor elke overtuiging.” Filosoof Maarten Boudry stelde dat godsdienstvrijheid overbodig is en maar beter afgeschaft wordt. door

Michael

ROSA verdedigt het recht van vrouwen om zich te kleden hoe ze willen.

Of het nu gaat om een mini-rok, een uitgesneden t-shirt, een broek of een hoofddoek. Wij verdedigen het recht op vrije keuze van vrouwen om een hoofddoek te dragen maar ook om geen hoofddoek te dragen. Dit betekent dat we ons verzetten tegen conservatieve strekkingen die het dragen van een hoofddoek willen verbieden maar ook tegen conservatieven die het willen verplichten. De strijd tegen seksisme is ook een strijd voor de vrije keuze van vrouwen, niet voor het verbieden van die keuze.

Verdedigers van het hoofddoekenverbod beweren dat het verbod geldt voor elk uiterlijk religieus symbool. Ze steken echter niet weg dat het vooral om de hoofddoeken te doen is. Moslims zijn een uitverkoren zondebok voor rechtse populisten. Door te focussen op de sociale druk op meisjes om een hoofddoek te dragen, wordt de illusie gecreëerd dat het verbod een bescherming zou zijn van jonge moslima’s.

Dit betekent niet dat moslima’s zonder hoofddoek niet geconfronteerd worden met intimidatie, scheve blikken en racistische en islamofobe opmerkingen. Een bewuste keuze om een hoofddoek te dragen, gaat doorgaans over meer dan religie alleen en het maakt deel uit van identiteitsvorming, waarbij soms zelfs een element van verzet tegen islamofobie speelt. Een verbod maakt geen einde aan de reële sociale druk die sommige meisjes inderdaad voelen om een hoofddoek te dragen. Het leidt tot een verder isolement van deze meisjes die geen toegang tot onderwijs meer krijgen of verplicht worden naar een moslimschool te gaan.

Een hoofddoekendebat versluiert de echte problemen van discriminatie en tekorten in onder meer onderwijs. Wij komen op voor onderwijs dat voor iedereen toegankelijk is, rekening houdt met verschillende achtergronden en dat ook het nodige opgeleide personeel heeft om om te gaan met discriminatie binnen de school, of het nu gaat over groepsdruk of racisme. Dat zijn voorwaarden om zelfontplooiing van een hele generatie met een migratie-achtergrond mogelijk te maken. Vandaag scoort ons onderwijs heel slecht inzake reproductie van ongelijkheid op basis van afkomst. Daar twittert De Wever niet over, meer publieke middelen in onderwijs investeren staat niet in zijn agenda.

Om een vrije keuze mogelijk te maken, is de maatschappelijke positie van vrouwen belangrijk en moet er perspectief op een degelijke toekomst zijn.

Dat veronderstelt goede jobs en bijhorende lonen, ongeacht geslacht, religie of voorkomen. Enkel dan is het mogelijk om op basis van financiële onafhankelijkheid eigen beslissingen te maken. Onze campagnes voor strijdbare acties op internationale vrouwendag werden warm onthaald door jonge moslima’s met en zonder hoofddoek voor wie de strijd tegen seksisme verbonden is met het verzet tegen racisme en het besef dat we samen moeten ingaan tegen het asociaal beleid.

Actie van studenten aan KDG in Antwerpen tegen het hoofddoekenverbod in maart 2017. Foto: Liesbeth

de

Linkse Socialist

Extreemrechts surft op de golv

D

at de neoliberale regering zich inspireert op wat extreemrechts naar voren bracht in de jaren ‘90 is een publiek geheim. Het 70-puntenplan van wat toen nog het Vlaams Blok was, werd sinds het begin van deze eeuw vrijwel integraal opgenomen in onze huidige wetgeving. Het politieke debat gaat vandaag niet over wat er nodig is om mensen uit de armoede te halen, om penibele arbeids- en levensomstandigheden aan te pakken en nog minder over hoe een kleine elite aan de haal gaat met het overgrote deel van de rijkdom. Liever hebben onze politici het over “gesloten grenzen” en “terreurdreiging” zonder met één woord te reppen over de economische oorzaken van de vluchtelingenstromen, over de oorlog in Syrië of over de stijgende kloof tussen arm en rijk.

door

Sander (Gent)

Een discours dat vroeger als schokkend, racistisch en simplistisch werd beschouwd, is vandaag mainstream geworden in het beleid en de retoriek van deze regering. Het is die rechtse “politieke correctheid” die ook een voedingsbodem vormt voor toenemend zelfvertrouwen van extreemrechtse en allerhande “Nieuw Rechtse” organisaties. Zo zagen we Schild en Vrienden die in Gent een actie voor een humaner asielbeleid aanvielen; Vlaams Belang Jongeren dat op zijn congres pronkte met prominente figuren uit de alt-right beweging; en studentenclub NSV die op 22 maart een haatmars voor apartheid hield.

Het zelfvertrouwen bij extreemrechts kan echter gebroken worden door actief verzet. De solidariteitsbeweging met vluchtelingen eerder dit jaar toonde het potentieel hiervoor. Er waren grote betogingen in Brussel, maar ook in Vlaanderen was er bij zowat elke lezing van Francken aan een universiteit protest van jongeren en werkenden tegen het onmenselijke asielbeleid en in solidariteit met vluchtelingen.

De nationale betoging tegen racisme van 24 maart had ook een grote Nederlandstalige aanwezigheid.

Alt-Right in België

Leden van extreemrechtse organisaties als KVHV, NSV, maar ook van Jong N-VA vonden elkaar in de organisatie van de Francken-meetings aan de universiteiten. Het is van daaruit dat Schild & Vrienden is ontstaan. Leden van de hierboven vermelde groepen die een stap verder willen gaan, met ook fysieke acties, vonden elkaar en richtten een nieuwe groep op. Er volgde een zomerkamp in het klooster van de Maleizen, een priesterbroederschap die er bekend om staat reactionaire en negationistische geestelijken samen te brengen met rechtsradicale jongeren en neofascisten. Tijdens dat zomerkamp waren er onder meer gevechtstrainingen.

Schild & Vrienden liet zich onder meer opmerken toen leden een verkrachtingsmeme rondstuurden met de foto’s van twee linkse activisten aan de VUB. De boodschap was dat de komst van vluchtelingen leidt tot meer verkrachtingen. Extreemrechts ziet zich als een elite die de blanke identiteit verdedigt tegen alles wat ‘politiek correct’ zou zijn. De heersende ideeën zijn doorgaans die van de heersende klasse. Dat het politieke en economische toneel gedomineerd wordt door rijke, blanke mannen die voor een neoliberaal beleid staan, lijkt extreemrechts handig te vergeten.

Na de verkiezing van Trump in 2016 voelden alt-right figuren als Richard Spencer en Steve Bannon zich gesterkt voor een meer openlijk pleidooi voor een wereld van cultureel, lees: raciaal, gescheiden naties. Dat idee komt

500 aanwezigen op strijdbare mars tegen racisme op 22 maart in Gent. Extreemrechts betoogde met 200, waaronder 60 van Schild & Vrienden. Foto: Jean-Marie

Het doel is om verdeeldheid en haat te stimuleren waarbij tot apartheid wordt opgeroepen.

De antiestablishmentretoriek van Schild & Vrienden is van de pot gerukt. Er zijn verschillende leden van Jong N-VA bij betrokken.

Dat er financiële steun van bevriende ondernemers in de Marnixkringen komt, spreekt boekdelen. van het Franse Nouvelle Droite, dat de mosterd haalde bij het fascisme en het nazisme maar deze opvattingen onder druk van de krachtsverhoudingen een beetje bedekter bracht.

Door middel van internetfora zoals 4chan en met memes verspreidden Spencer en consoorten hun boodschap van een “blanke etnostaat”, misogynie, transfobie, islamofobie, … Duizenden Amerikanen die zich door de aanhoudende druk op hun levensstandaard tegen het establishment af keerden, zagen in de boodschap van Spencer en co een manier om in te gaan tegen Hillary Clinton en miljardair Trump als president te verkiezen. In Europa proberen identitaire bewegingen hetzelfde te doen.

Het blijft echter niet bij internetactivisme: in 2017 probeerden leden van Génération Identitaire NGO’s te verhinderen om vluchtelingen te redden op de Middellandse Zee. De zelfverklaarde journaliste Lauren Southern, actief als haatpredikant op Youtube en onlangs nog de toegang tot GrootBrittannië geweigerd, documenteerde dit. Diezelfde Lauren Southern was op 10 maart te gast op het congres van Jong Vlaams Belang, waar ze reclame maakte voor haar documentaire over de ‘plaasmoorden’ in Zuid-Afrika (zie artikel hiernaast) en opriep voor de haatmars van de NSV op 22 maart.

Met die actie wordt het systeem dat leidt tot geweld niet in vraag gesteld.

Extreemrechts of antiestablishment?

Neofascistische clubjes zoals Schild & Vrienden winnen aan zelfvertrouwen. Hun fysieke geweld aan het Gravensteen in Gent kwam in het VTM Nieuws. Voorzitter Dries Van Langenhove kreeg in De Afspraak op Canvas een platform om zijn transfobie tentoon te spreiden. De Morgen deed een uitgebreid interview met hem waarop Siegfried Bracke liet weten een fan te zijn. Van Langenhove zag zijn kans schoon en begon meteen fondsen te werven in “vooraanstaande” service-clubs met een Vlaams-nationalistische achtergrond (Marnixkringen).

De anti-establishmentretoriek is van de pot gerukt. Er zijn verschillende leden van Jong N-VA bij betrokken, terwijl dit een regeringspartij is die hetzelfde besparingsbeleid voert als de vorige regeringen, maar dan aan een versneld tempo. Dat er financiële steun van bevriende ondernemers in de Marnixkringen komt, spreekt boekdelen.

Het elitaire racisme van extreemrechts staat helemaal niet haaks op wat delen van het establishment voorstellen. Zo voert de rechtse regering zelf een verdeel- en heersbeleid. Een economie gericht op het verrijken van een kleine toplaag die al misselijkmakend rijk is, legt de basis voor verdeeldheid en haat. Daarmee breken, vereist een economisch stelsel waarin de productie gecontroleerd en beheerd wordt door de werkenden en hun gezinnen.

Een stelsel zonder imperialistische winstbelangen bij oorlogen die duizenden mensen op de vlucht jagen of de dood insturen.

Tegenover de verdeeldheid en de haat is er nood aan massale mobilisatie waarmee we onze eenheid benadrukken en een alternatief op het kapitalisme verdedigen. Daarmee kunnen we tevens verhinderen dat extreemrechts de haat van het internet naar de straten kan brengen.

antiracisme

www.socialisme.be april 2018

ven van rechtspopulisme

15

De strijd van Martin Luther King: van Montgomery tot Vietnam

D

it jaar is het 50 jaar geleden dat Martin Luther King (MLK) werd vermoord. Dat gebeurde op 4 april 1968, terwijl hij de strijd van het schoonmaakpersoneel in Memphis ondersteunde. Jammer genoeg bieden de officiële herdenkingen van MLK ons meestal een gekuist beeld van zijn leven en nalatenschap en van de geschiedenis van de burgerrechtenbeweging.

door

Will Soto, Socialist Alternative (VS)

Rechtse politici halen King vaak aan om over positieve discriminatie te spreken of om aanvallen op de sociale zekerheid te rechtvaardigen.

Zoals vele voorvechters van onderdrukten werd hij tijdens zijn leven gevreesd en tegengewerkt door de heersende klasse, terwijl ze na zijn dood proberen om zijn ideeën onschadelijk te maken door ze te vervormen. Het Amerikaanse establishment was vooral bang voor zijn toenemende radicalisering in de laatste jaren van zijn leven. Toen sprak hij zich scherp uit tegen de oorlog in Vietnam, begon hij het kapitalistische systeem in vraag te stellen en dacht zelfs in de richting van “democratisch socialisme.”

Hoe de burgerrechten werden afgedwongen

Zuid-Afrika. Ongelijkheid en geweld verdwijnen niet met zwarter kapitalisme, maar met socialisme

D

De dreigende privatisering van water (onder het mom dat dit een antwoord zou zijn voor de droogte in Kaapstad) zal dit nog versterken.

De ongelijke verdeling van rijkdom en grond leidt tot terechte woede. De eis van de EFF om boeren te onteigenen zonder compensatie vindt brede steun. Het gebrek aan programma van radicale maatschappijverandering De blanken bezitten wellicht geen wordt verborgen achter een nationa87% van het land meer. Van de 70% listische benadering waarbij blanken in private handen zit het overgrote deel vereenzelvigd worden met de kleine wel in blanke handen. Het gaat om de kapitalistische klasse. Het ANC beslismeest vruchtbare grond met de beste te in december 2017 om onteigening landbouwmachines en de meeste ken- zonder compensatie mogelijk te manis van zaken. Zowat 30.000 blanke ken, maar wil nu eerst een breed debat grootgrondbezitters beheren elk ge- organiseren vooraleer concrete maatmiddeld 1500 hectare landbouwgrond. regelen worden genomen. Mogelijk blijft alles bij het oude, hoogstens Epidemie van geweld worden enkele grootgrondbezitters vervangen door andere met een andeTegen de achtergrond van extreme re huidskleur.

Wij verzetten ons tegen het geongelijkheid is er een epidemie van weld – ook tegen agressie, verslavinde blanke boeren gen en criminaliin de zogenaamteit. Met jaarlijks de ‘plaasmoorde’ – tot 18.000 moorden en verdedigen een vallen veel slachtprogramma dat inoffers van geweld. Wij verzetten ons tegen gaat tegen de enorDe hoop op veranme ongelijk heid dering is niet waar- het geweld – ook tegen die tot geweld leidt. gemaakt door het de blanke boeren De ellende van de ANC. De populisgrotendeels zwartische Economic in de zogenaamde te arbeidersklasFreedom Fighters ‘plaasmoorde’ – se in Zuid-Afrika (EFF) van voormaen verdedigen een zal enkel stoppen lig corrupt ANC’er als de greep van Julius Malema spe- programma dat ingaat de kapitalisten op len in op het vacu- tegen de enorme de economie wordt üm. De EFF eisen gebroken. Dit geldt gedeeltelijke nati- ongelijkheid die ook voor de grootonalisaties van de tot geweld leidt. g r o n d b e z it t e r s , m ijnbouw en de die kleine elite die bankensector, maar gaan niet voor een breuk met het ka- 95% van de Zuid-Afrikaanse landpitalisme. De privatisering van elek- bouwgrond gebruikt om torenhoge triciteit maakt dat velen er slechter winsten te genereren op de kap van de aan toe zijn dan onder de apartheid. gemeenschap.

e extreemrechtse studentenclub NSV kwam op 22 maart in Gent op straat voor de blanke boeren in Zuid-Afrika. De kwestie van moorden op blanke boeren – een 70-tal vorig jaar op een totaal van 18.000 doden als gevolg van geweld in Zuid-Afrika – wordt ook door N-VA opgepikt. Peter Luykx hield er een lezing over in het parlement. Wat is er echt aan de hand in Zuid-Afrika?

door

Tina vanuit Zuid-Afrika

Extreme ongelijkheid

Onder het Brits koloniaal bestuur over Zuid-Afrika werd 87% van de grond aan blanken toegewezen. Na de onaf hankelijkheid kwam er een apartheidsregime waarbij de blanke ‘Afrikaners’ het bewind overnamen en hun racistisch systeem vestigden.

Enkel blanken behoorden tot de kapitalistische klasse en de blanke minderheid (goed voor 9% van de bevolking) controleerde tot aan de val van het apartheidssysteem in 1994 87% van de grond.

De verwachtingen van de meerderheid van de bevolking waren in 1994 hooggespannen. Maar het Afrikaans Nationaal Congres (ANC) weigerde te breken met het kapitalisme. Er kwam enkel een kleine zwarte aanwezigheid in de kapitalistische klasse en onder de middenklasse. Maar de ongelijkheid bleef. Meer nog: volgens de Ginicoëfficiënt (die zegt hoeveel huishoudens afwijken van het gemiddelde inkomen) is Zuid-Afrika het meest ongelijke land ter wereld. Vandaag zit 27% zonder werk, onder jongeren loopt dit op tot meer dan 50%. Er zijn ongeveer 200.000 daklozen en 15 miljoen mensen leven onder de armoedegrens.

De drie rijkste Zuid-Afrikanen bezitten evenveel als de 50% armsten. Op de lijst van de 20 rijkste Zuid-Afrikanen staan er amper zwarten, de nieuwe president Cyril Ramaphosa staat met een persoonlijk vermogen van 500 miljoen euro op de 14de plaats.

K ings invloed begon met de Montgomery Bus Boycott 195556. De strategie van massale, geweldloze strijd tegen Jim Crow (de apartheidswetten), zoals aanvankelijk ook door King in Montgomery werd gevoerd, stond in schril contrast met de traditionele methodes van de meer gematigde leiders van de NAACP (National Association for the Advancement of Colored People).

Zij vreesden dat directe actie door de massa’s de ‘bondgenoten’ in de Democratische en Republikeinse partijen zouden afschrikken.

King antwoordde hierop in zijn beroemde “Brief uit de gevangenis van Birmingham”: “We weten uit pijnlijke ervaring dat vrijheid nooit vrijwillig wordt gegeven door de onderdrukker; vrijheid moet worden geëist door de onderdrukten.”

King speelde dan ook een belangrijke rol in het organiseren van massaprotesten in Birmingham in 1963 die brutaal aangepakt werden, maar waarvan de tentoongespreide moed sympathie opwekte bij brede lagen.

De vrees dat het voorbeeld van Birmingham zich in andere steden zou herhalen en het toenemende ongeduld van de zwarten in het Noorden, overtuigden het Democratisch bewind van John F. Kennedy ervan dat bepaalde federale burgerrechtenwetten moesten worden doorgevoerd. De negatieve publiciteit door de racistische repressie in Birmingham kon ook de greep van de VS op Afrika en de rest van de neokoloniale wereld verzwakken ten voordele van de Sovjet-Unie. Dit staat in schril contrast met de wijdverbreide mythe waarin de Democratische Partij

zichzelf de eer van de burgerrechten toeschrijft.

De ervaring van de burgerrechtenbeweging leert ons dat de sleutel tot verandering niet ligt in het kapitalistische politieke establishment of in lobbywerk, maar in de opbouw van massabewegingen van onderuit. King kwam ook naar aanleiding van de Vietnamoorlog in conflict met het establishment. Hij keerde zich tegen de oorlog en bracht de problematische levensomstandigheden van zwarten in de Verenigde Staten steeds vaker in verband met het Amerikaans buitenlands beleid.

In de laatste jaren van zijn leven richtte King zich steeds meer op economisch onrecht en ongelijkheid. Wat in die evolutie vooral van belang was, waren zijn ervaringen in de noordelijke getto’s. Daar konden de problemen van de arbeidersklasse en de arme zwarten namelijk niet verklaard worden door officiële en juridische discriminatie. In zijn zoektocht naar een manier om fundamentele gelijkheid voor AfroAmerikanen te bereiken, begon King de conclusie te trekken dat een serieuze strijd tegen armoede en onderdrukking nodig was.

“Misschien moet Amerika zich in de richting van democratisch socialisme bewegen”

Alle ervaringen brachten hem steeds vaker bij het idee dat een rechtvaardige verdeling van de beschikbare middelen in de maatschappij betekende dat men moest breken met het kapitalisme, waarin superwinsten geboekt worden op basis van uitbuiting en armoede van laagbetaalde zwarte (en Latino) arbeiders.

King sprak ook over de noodzaak van socialisme. In een toespraak in 1966 zei hij: “Je kan niet spreken over het oplossen van de economische problemen van de zwarten zonder te spreken over de miljarden dollars. Je kan niet spreken over het verdwijnen van de sloppenwijken zonder te zeggen dat de winsten uit de huizenmarkt weg moeten.

Hiermee kom je op erg gevaarlijk terrein omdat je met bepaalde mensen te maken krijgt. Meer bepaald met de grote bedrijfsleiders. Dit betekent dat we ons in moeilijk vaarwater begeven, omdat we eigenlijk zeggen dat er iets verkeerd is met het kapitalisme. Er moet een betere verdeling van de rijkdom komen en misschien moet Amerika in de richting van democratisch socialisme gaan.”

strijd



solidariteit



socialisme

maandblad van de L i n k s e S o c i a l i s t i s c h e Pa r t i j  nr 373  april 2018

€2

€5 steunprijs

BEZETTING, PLUNDERING EN ETNISCHE ZUIVERING IN AFRIN

T

daar wel mee weg zou komen. Het Witte vluchtsoord voor veel vluchtelingen. De Huis en de Europese regeringen protes- bevolking bestaat naast Koerden uit teerden in woorden, maar staken geen Arabieren en Turkmenen en is op enkevinger uit om het Turks offensief te stop- le jaren tijd verdubbeld tot 4 à 500.000. pen. Tot daar hebben Assad en Rusland Het gebied en haar bevolking wordt nu de situatie juist ingeschat. Turks vicepremier Bekir Bozdag kondigde trouwens aan dat de Turkse soldaten Afrin zouden verlaten en het teruggeven aan de “rechtmatige eigenaars”, waaronder we moeten begrijpen dat Turkije er haar Syrische vluchtelingen wil hervestigen, twee vliegen in één klap. Maar nu kondigt Erdogan aan dat hij meteen heel het Het gebied en haar er gevangen tussen de terreur van de Noorden wil bezetten, waarop Syrië in bevolking wordt fundamentalisten en het tegenoffensief een brief aan de Verenigde Naties eist van de troepen van Bashar Al-Assad dat de Turkse eenheden zich onmiddelnu opgeofferd aan en Rusland, waarbij ook vatenbommen lijk terugtrekken. de strategische Afrin was één van de drie zelf been chemische wapens worden ingezet, waardoor het aantal burgerslachtoffers st uu rde k a nton s i n Noord-West belangen van de lokale Sy r ië of Rojava d ie si nd s 2012 nauwelijks bij te houden is. en internationale Met het oog op de machtsdeling van hoofdzakelijk gecont roleerd worden door de Sy r isch-Koerdische Syrië na het verdrijven van IS, komt de grootmachten, wier verzwakking van de YPG Assad goed Volksbeschermingséénheden (YPG). honger naar macht en uit. Hijzelf en Rusland konden zich dat Het gebied ligt afgezonderd van de winst het Syrisch conflict niet veroorloven, want het zou hen in grotere oostelijke gebieden waar de conflict gebracht hebben met de VS YPG als onderdeel van de Syrische na IS dreigt uit te breiden die de YPG als grondtroepen hadden Democratische Krachten (SDF) renaar heel de regio. geert.

Het gebied bleef jarenlang buigebruikt in de strijd tegen IS. Ze gokten erop dat NAVO-bondgenoot Turkije ten het Syrisch conflict en was een toe-

urkse troepen en door Turkije gesteunde soennitische rebellen van het zogenaamde Vrije Syrische Leger, het Al-Nusra Front en andere jihadistische huurlingen, zijn op 18 maart het centrum van Afrin binnen getrokken en aan het plunderen geslagen. Tijdens het 58 dagen durende offensief dat eraan vooraf ging, vielen minstens 289 doden onder de burgerbevolking en zijn 150.000 inwoners op de vlucht geslagen. De Turkse president-dictator Erdogan kondigde sindsdien aan zijn offensief verder te zetten en de ''terroristen'' ook uit de gebieden rond Manbij, Kamishli, Kobani en Ras al-Ayn te willen verdrijven. Bovendien sluit hij niet uit ook tegen Koerdische strijders in Noord-Irak te zullen optreden. door

Eric Byl

Het is niet duidelijk of Erdogan zich daarmee aan zijn afspraken met het regime van Assad en Rusland houdt. “Operatie Olijftak”, de invasie van Afrin, was enkel mogelijk omdat Rusland, dat het luchtruim boven Afrin controleert, Turkije liet begaan. Dat kwam door een akkoord waarbij Turkije de Syrisch-Koerdische Volksbeschermingseenheden (YPG) uit Afrin mocht verdrijven mits het zweeg over het offensief van het Assad-regime en Rusland in Oost-Ghouta. Die landelijke enclave in de buurt van Damascus is sinds 2013 in handen van fundamentalistische rebellen. De bevolking zit

w w w. s o c i a l i s m e . b e

opgeofferd aan de strategische belangen van de lokale en internationale grootmachten, wier honger naar macht en winst het Syrisch conflict na IS dreigt uit te breiden naar heel de regio.

LSP heeft zich de voorbije maanden actief ingezet in de solidariteitsbeweging met Afrin. We namen deel aan talloze activiteiten waaronder een concentratie op 27 januari aan Brussel Centraal, het vijfdaagse Afrin-kamp (19-23 maart) aan het Europees parlement en de betoging van 27 maart.

LSP militanten leggen aan hun vakbondsdelegaties en/of -centrales solidariteitsmoties voor en mobiliseren.

Imperialistische overheersing en het schrappen van democratische en sociale rechten heeft immers niet alleen een catastrofaal effect in de betrokken regio, maar zal ook gebruikt worden om de rechten van alle werkenden en jongeren, waar ook ter wereld, af te bouwen.

Achtergrondartikels:

• Over de oorlog in Syrië: https://nl.socialisme.be/73601/ • Over de situatie in Turkije: https://nl.socialisme.be/ 74197/