De Linkse Socialist 375 - juni 208

België - Belgique Hovenierstraat 45, 1080 Molenbeek BC 4383 P2A6269

strijd



solidariteit



socialisme

maandblad van de L i n k s e S o c i a l i s t i s c h e Pa r t i j  nr 375  juni 2018

€2

Afgiftekantoor 1081 Brussel 8 Ver. uitg. G. Cool, Hovenierstraat 45, 1080 Molenbeek

€5 steunprijs

Werkdruk & pensioenen:

Onze citroen

is volledig uitgeperst!

Niet stilvallen

na massale pensioenbetoging “

is als klimaatverandering. Als werken tot we erbij neervallen “onafwendbaar” is, dan is er een probleem met het systeem.

“Stop met het uitzuigen van werknemers, gepensioneerden en zieken,” lazen we op 16 mei op een protestbord. Wij krijgen de lasten op ons bord, zij de lusten in de vorm van steeds grotere winsten. Vorig jaar gingen de schap. De afgelopen decennia heeft de enor- winsten van de op de Bel20 genoteerde beme toename van onze productiviteit de win- drijven in ons land er met 7 miljard euro op sten fors de hoogte ingestuwd. Daaraan raken, vooruit tot 21 miljard. Er is geld voor werkbaar vinden ze onaanvaardbaar. Het nog maar sug- werk en een leefbaar pensioen van minstens gereren levert banbliksems van het hele poli- 1500 euro per maand. We zullen echter hard tieke establishment op. moeten vechten om de beschikbare middelen De groeiende revolte tegen de onhoudbare hiervoor in te zetten. werkdruk is verbonden De pensioenbetoging met de discussie over toonde een algemene de pensioenen. De druk bereidheid tot strijd, de zorgt er namelijk voor stakingen bij Lidl dat dat we gemiddeld minloont. De acties De pensioenbetoging toonde strijd der lang gezond leven. In doorzetten en bouwen 2016 was de gemiddelde een algemene bereidheid aan een zo sterk moleeftijd tot wanneer we tot strijd, de stakingen gelijke politieke stem, gezond zijn voor mannen is waar het nu op aangedaald van 64,4 tot 63,7 bij Lidl dat strijd loont. komt. Dat kan met mijaar, voor vrouwen was De acties doorzetten en nutieus voorbereide de daling beperkter: van provinciale acties nog 64 tot 63,8 jaar. We leven bouwen aan een zo sterk voor de gemeenteraadsdus minder lang gezond, mogelijke politieke stem, is verkiezingen in opbouw maar we zouden wel lannaar een nationale acwaar het nu op aankomt. ger moeten werken?! tiedag in het najaar. Zo Toch blijven de werkgevers, hun politieke sterk mogelijke resultaten voor consequent marionetten in de regering en hun betaalde links in de lokale verkiezingen kunnen de woordvoerders in de vorm van ‘experten’ en druk verder opvoeren. Onze eisen afdwinandere spreekbuizen zeggen dat het niet mo- gen, vergt strijd. Ze consolideren, een maatgelijk is om iets aan de werkdruk of de pen- schappij waarin geproduceerd wordt voor de sioenen te doen. Volgens Gwendolyn Rutten behoeften van de overgrote meerderheid van (Open Vld) toonden de betogers van 16 mei de bevolking en niet voor de opgestapelde een “opgestoken middenvinger” naar wie winsten van een handvol kapitalisten die hun werkt. Haar collega De Wever (N-VA) zei dat politieke vertegenwoordigers rijkelijk belonen een pensioenhervorming even onafwendbaar voor bewezen diensten.

Pensioen op 67: werken als een paard, eindigen als een gepluimd kieken,” stond op één van de protestborden tijdens de schitterende grote pensioenbetoging van 16 mei. Op een ogenblik dat de sociale onrust toeneemt door de steeds verder opgevoerde werkdruk, weten velen dat ze het niet tot 67 kunnen uithouden. Het vooruitzicht van een laag pensioen – vandaag gemiddeld 1181 euro voor een man en 882 euro voor een vrouw – giet nog meer olie op het vuur.

Het personeel van Lidl zette met een spontane stakingsgolf de toon: er is een probleem met de werkdruk. Ze moeten soms met amper drie collega’s een winkel openen of sluiten. Er waren ook acties van de piloten van Brussels Airlines. In zowat elke sector rommelt het. Bijna de helft van de leerkrachten haakt binnen de vijf jaar na indiensttreding in het middelbaar onderwijs af.

Vier op de tien verpleegkundigen zou niet opnieuw voor deze job kiezen.

De stakingsgolf bij Lidl leverde resultaat op: er komen meer collega’s om hetzelfde werk te doen. Dat is de enige manier om de werkdruk te beperken. Maar de werkgevers aanvaarden het niet graag: ze persen het personeel liever als citroenen uit. Dat er hier en daar wat afvallers zijn, is niet hun proble e m: de kost van ziekte, stress en burn-out is grotendeels voor de gemeen-

interview Lidl: strijd tegen hoge werkdruk loont

Pensioenen Regering moet gas terugnemen na massale betoging

Ierland Historisch resultaat in abortusreferendum

8-9

3

14

w w w. s o c i a l i s m e . b e

2

onze mening

EDITO door Bart Vandersteene,

woordvoerder

LSP

I

PVDA gaat niet in op voorstel tot samenwerking

Het gesprek met Benjamin Pestieau, vertegenwoordiger van het partijbureau van de PVDA, vond uiteindelijk plaats op vrijdag 27 april, exact elf maanden nadat we de nationale leiding van de PVDA hadden aangeschreven en na het versturen van tien herinneringsmails. Dat de PVDA niet overliep van enthousiasme om met ons samen te zitten of samen te werken was zelfs voor de meest optimistische LSP-leden ondertussen wel duidelijk. Toch vonden we het belangrijk dat het gesprek doorging, al was het maar om de politieke analyse en redenering van de PVDA beter te leren kennen. Wat de PVDA ons heeft duidelijk gemaakt in het gesprek is dat ze: - op dit moment niet geïnteresseerd is om overal het best mogelijke resultaat bij de gemeenteraadsverkiezingen te halen,

Linkse Socialist

Stem op 14 oktober op PVDA Wil je actief worden in de strijd?

Sluit aan bij LSP!

n het meinummer van de Linkse Socialist schreven we over het op til zijnde gesprek tussen PVDA en LSP over de gemeenteraadsverkiezingen. Volgens LSP kan de uitbouw van het verzet tegen de rechtse politiek op 14 oktober een belangrijke duw in de rug krijgen. Een sterk resultaat voor een consequent links alternatief zal een noodzakelijke boost van vertrouwen geven op lokaal vlak, maar ook het verzet op regionaal en federaal niveau versterken. Op het terrein van de steden en gemeenten heeft het neoliberalisme lelijk huis gehouden. Woningprijzen swingen de pan uit, er is een gebrekkige infrastructuur van wegen, scholen, crèches en openbaar vervoer, duurder wordende diensten en wachtlijsten alom.

Alle klassieke partijen nemen deel aan de overdracht van gemeentemiddelen naar rijke immobiliënspeculanten en bouwpromotoren ten koste van sociaal beleid en degelijke openbare dienstverlening. Er is een grote ruimte voor een links alternatief, zeker wanneer dit gepaard zou gaan met actieve campagnes en het samenbrengen van de diverse consequente linkerzijde.

LSP heeft de PVDA haar hulp aangeboden om bij te dragen aan een zo sterk mogelijk resultaat op 14 oktober.

Helaas vielen onze argumenten bij de PVDA opnieuw in dovemansoren.

de

- enkel geïnteresseerd is in die scores die voor de PVDA het best uitkomen, - vindt dat het sociale verzet botst op een gebrek aan wil tot verzet aan de basis en een gebrek aan socialistisch bewustzijn, - vindt dat daarom een radicale breuk met de kapitalistische logica op korte of middellange termijn niet mogelijk is, - daarom een langetermijnplan hanteert om zich in te planten, - denkt dat er geen vertrouwensbasis is tussen onze beide partijen voor samenwerking.

Een vertrouwensbasis is nodig vooraleer de PVDA LSP-kandidaten op haar lijsten wil overwegen. Benjamin moest nochtans erkennen dat de feedback van PVDA-leden aangeeft dat samenwerking mogelijk is. Basisleden van de PVDA vertellen hun leiding dat op het terrein, in werkplaatsen, sectoren of vakbondsafdelingen, … dikwijls heel goed samengewerkt wordt met LSP-leden. Dat is geen toeval: strijdbare militanten weten dat ze sterker staan als ze samenwerken met respect voor elkaars eigenheid. We hebben de indruk dat de PVDA-leiding samenwerking bij de verkiezingen weigert uit politieke berekening, terwijl ze zich zou moeten laten leiden door de wens om het verzet, de beweging, de consequente linkerzijde, zo sterk mogelijk op te bouwen.

Om een zo sterk mogelijk resultaat neer te zetten, zou de PVDA als veruit grootste speler de verantwoordelijkheid moeten opnemen om de brede linkerzijde te verenigen in een dyna-

mische, rebelse en ambitieuze campagne. We hebben begrepen dat de PVDA een zekere controle op haar electorale ontwikkeling wil behouden, maar dat betekent niet dat andere krachten ter linkerzijde geen interessante inhoudelijke en energieke bijdragen zouden kunnen leveren. De benadering van Mélenchon die er alles aan doet om een zo inclusief mogelijk front in actieve strijd uit te bouwen (zie pagina 12), zou volgens ons de slagkracht van het verzet, zowel op sociaal als electoraal vlak, versterken.

Dat ondermijnt Mélenchon’s positie niet, maar versterkt ze nog.

De benadering van Mélenchon die er alles aan doet om een zo inclusief mogelijk front in actieve strijd uit te bouwen, zou volgens ons de slagkracht van het verzet, zowel op sociaal als electoraal vlak, versterken. Dat ondermijnt Mélenchon’s positie niet, maar versterkt ze nog.

beweging en het beschouwen van de eigen partij als verheven boven de werkende klasse. De PVDA had die visie overgenomen van wat toen nog ‘het reëel bestaande socialisme’ (het stalinisme en haar maoïstische varianten) heette. Die benadering staat in schril contrast tot die van Karl Marx en Friedrich Engels in het Communistisch Manifest. Het tweede hoofdstuk van dat manifest start met de vraag hoe de communisten staan tegenover de arbeiders. “De communisten zijn geen bijzondere partij tegenover de andere arbeidersbewegingen. Zij hebben geen belangen die gescheiden zijn van de belangen van de gehele arbeidersklasse.”

In de huidige context zou een sterke electorale groei van de PVDA bijzonder positief zijn voor de positie van de werkende klasse. Het werk van Raoul

Geen andere belangen dan die van de arbeidersklasse

Op een congres in 2008 verkondigde de PVDA dat ze afstand nam van het dogmatisme en sectarisme: de partij zette in op concrete oplossingen voor concrete problemen. De PVDA kreeg een nieuwe verpakking voor het brede publiek en ontwikkelde electorale ambities die meer en meer het programma begonnen te sturen. Ze gooide, zo beweerde ze zelf, de partij open. Maar haar oude methodes, waardoor de partij een negatief imago had bij veel linkse activisten en de brede bevolking, zijn helaas nog niet verdwenen.

Wat waren die methodes? Onder andere de brutale houding tegenover andere stromingen in de arbeidersbeweging, de weigering om te erkennen dat er allerlei strekkingen bestaan binnen de arbeiders-

Peter Mertens en Raoul Hedebouw. Foto: Liesbeth

Kunnen progressieve meerderheden het besparingsbeleid s

I

n aanloop naar de lokale verkiezingen later dit jaar en de parlementsverkiezingen in mei volgend jaar, verschuift de nadruk van de discussie over hoe we de besparingen kunnen stoppen zich van het sociale naar het politieke terrein. Eind 2017 deed het Waalse ABVV een oproep voor progressieve meerderheden op regionaal vlak. Op 1 mei werd opgeroepen tot een nieuw sociaal pact. Hoe kunnen we ervoor zorgen dat die oproepen geen dode letter blijven? door

Alain (Namen)

Een linkse meerderheid in Wallonië?

Volgens een peiling van Le Soir in februari halen PS, PTB en Ecolo samen ongeveer 50% van de stemmen. De doorbraak van de PTB en het gedeeltelijk herstel van Ecolo versterken de discussies over de mogelijkheid van een alternatieve meerderheid. De reacties van de verschillende partijen op die discussie waren uiteenlopend.

Ecolo verklaarde dat het noch links noch rechts is, zonder uit te leggen wat dit concreet wil zeggen op vlak van programma en economisch beleid. De PS reageerde anders. Die partij staat onder druk van de leden van de Gemeenschappelijke Actie (ABVV en socialistische mutualiteit) om een ander beleid te voeren en dit op een ogenblik dat het de laatste hand legt aan de eigen ‘ideeënwerf’ en nog aan het bekomen is van de affaires Publifin en Samusocial. De

PS heeft de deur van een progressieve meerderheid niet meteen dichtgegooid, maar baseerde haar dubbelzinnig antwoord op de houding van

de PTB, die de komende jaren geen regeringsverantwoordelijkheid wil opnemen, om op te roepen tot een ‘nuttige linkse stem’.

Wat is de politieke ruimte en welk programma is nodig?

Een grote meerderheid van de bevolking wil een ander beleid. Of het nu gaat om de pensioenen of de werkdruk, veel mensen kunnen zich niet vinden in de projecten en de visie van het Verbond van Belgische Ondernemingen (VBO) en de re-

Robert Verteneuil, de volgende ABVV-voorzitter

De oproep voor progressieve meerderheden kan gebruikt worden om de discussie aan te gaan over zowel onze eisen als de methoden om ze af te dwingen. Het is immers niet omdat linkse partijen een regering vormen dat er ook automatisch een links beleid gevoerd wordt. Daarvoor is er meer nodig: een breuk met de neoliberale besparingswoede, wat iets anders is dan ‘besparingen light’

gering. Honderdduizenden mensen kwamen in actie tegen de sociale afbraak van de rechtse regering. Een discussie over hoe we deze strijd politiek vertalen, is dan ook belangrijk.

Het sociaal verzet moet zich laten horen door economische en sociale eisen centraal in het politieke debat te plaatsen. Dat gebeurt niet enkel door politieke vertegenwoordigers naar het parlement te sturen. De werkende klasse heeft nood aan verkozenen die een programma en eisen verdedigen die breed bediscussieerd worden in de samenleving. De oproep van het ABVV in Charleroi en ZuidHenegouwen in 2012 ging in die richting. Die oproep ging gepaard met het uitwerken van een reeks eisen die als basis konden dienen voor kandidaten die onze stem en steun vragen.

In zijn toespraak op 1 mei had Robert Verteneuil, de toekomstige ABVV-voorzitter, het over de nood aan een nieuw sociaal pact. In zijn laatste boek en in toespraken verwijst ook Elio Di Rupo hiernaar. Met de honderdduizenden die zich actief tegen het asociale beleid verzetten, moeten we zien wat mogelijk is. Het is één zaak om iets op papier te zetten, het is iets anders om een krachtsverhouding op te bouwen om het ook effectief af te dwingen en politieke partners te vinden. Het afdwingen van zelfs beperkte sociale hervormingen - zoals de intrekking van de

binnenland

www.socialisme.be juni 2018

3

Hedebouw en Marco Van Hees in het federaal parlement trekt het politieke debat naar links en dat heeft op zijn beurt een effect op het vertrouwen om de sociale strijd aan te gaan. Wij roepen dan ook op om PVDA te stemmen. Enkel in de Brusselse gemeente St-Gillis en in Keerbergen nemen LSP-leden deel aan andere radicaal linkse eenheidslijsten. Dat biedt ons de kans een programma te verdedigen dat echt tegemoet komt aan de reële behoeften en gekoppeld is aan concrete actie, zonder een echt gevaar te vormen voor het behalen van PVDAverkozenen.

Wij zijn enthousiast over de mogelijke doorbraak van PVDA, maar het was nog beter geweest indien PVDA alles in het werk had gesteld om het sterkst mogelijke resultaat voor consequent links te behalen.

Pensioenbetoging van 16 mei. Foto: Walter

Michel moet gas terugnemen nadat massale betoging het gebrek aan legitimiteit voor pensioenhervorming illustreert

W

ie beweert dat betogen niets uithaalt, werd vorige maand met de pensioenbetoging van antwoord gediend.

Pensioenminister Bacquelaine had vooraf aangekondigd niet te zullen wijken, maar volgens de patronale krant De Tijd werd het puntenpensioen feitelijk ten grave gedragen. Volgens Le Soir beschikt de regering niet meer over voldoende legitimiteit om haar plannen onverminderd door te drukken en zal ze eerst de kaap van de verkiezingen willen nemen. De massale opkomst heeft heel de teneur rond pensioenhervorming doen omslaan, maar gewonnen hebben we nog niet; dat kan enkel als we nu niet stilvallen en doorgaan met een ernstig actieplan.

door

stoppen? verhoging van de pensioenleeftijd, een minimumloon van 14 euro per uur en collectieve arbeidsduurvermindering zonder loonverlies - zou de krachtsverhoudingen veranderen en hernieuwd zelfvertrouwen aan de arbeidersbeweging geven om deze stappen vooruit te consolideren met echte maatschappijverandering. Zoniet zullen kapitalisten steeds proberen om sociale verworvenheden terug af te bouwen zodra de krachtsverhoudingen veranderen.

De oproep voor progressieve meerderheden kan gebruikt worden om de discussie aan te gaan over zowel onze eisen als de methoden om ze af te dwingen. Het is immers niet omdat linkse partijen een regering vormen dat er ook automatisch een links beleid gevoerd wordt. Daarvoor is er meer nodig: een breuk met de neoliberale besparingswoede, wat iets anders is dan ‘besparingen light’.

De eisen uit de pensioenkrant (minimumpensioen van 1500 euro, pensioen van 75% van het laatste loon, …), een kortere arbeidsweek, een massaal plan van publieke investeringen in openbare diensten, … zouden een goed vertrekpunt zijn en kunnen geconcretiseerd worden in de kiescampagnes. We kunnen alle militanten gebruiken om het terrein voor te bereiden op zo’n breuk en te bouwen aan een beweging waarmee we het kunnen realiseren.

Eric Byl

Wat zou er gebeurd zijn als we maar met 30.000 waren? Dat cijfer verspreidden de media toen de betoging net begonnen was, voor het herzien werd naar 55.000 volgens de politie, 70.000 volgens de vakbonden. De regering zou dat geïnterpreteerd hebben als een vrijgeleide om het been stijf te houden over de zware beroepen, de gelijkgestelde periodes en om het puntenpensioen in de steigers te zetten. De media zouden vooral geschreven hebben over fileleed. Het patronaat zou uitgebazuind hebben dat langer studeren, langer leven en sneller op pensioen gaan onhoudbaar is. Veel werknemers zouden vervallen zijn in fatalisme.

Dat is dus niet gebeurd. Het illustreert dat patronaat en regering niet zomaar wegkomen met halve waarheden en volle leugens. Dat we langer op de schoolbanken zitten, komt doordat de jobs die het patronaat aanbiedt steeds langere studies vergen.

Gecorrigeerd na inflatie en in prijzen van 2016, zijn we vandaag elk gewerkt uur 5,6 keer productiever dan in 1950. Zelfs als we de daling van het aantal werkuren in rekening brengen, levert elke werknemer jaarlijks nog steeds 4,2 keer de waarde af van toen. Het aantal gepensioneerden is toegenomen, maar bijlange niet in die mate. Wel in die mate toegenomen en nog veel meer zijn de bedrijfswinsten, burn-outs en depressies, doordat de pees vandaag voortdurend gespannen staat, niet omdat we onze vrije tijd volproppen met hobby’s zoals het patronaat beweert.

Bart De Wever (N-VA) vond de betoging “onbegrijpelijk” en de pensioenhervorming “even onafwendbaar

als de klimaatverandering” om tot een “gezonde loonkostenverhouding te komen.” We weten meteen waar het hem om te doen is. Raoul Hedebouw (PVDA) legde in het parlement uit waarom De Wever ons niet begrijpt: hij zou goed zijn voor een maandpensioen van 6.500 euro! Nadat hij de pensioenleeftijd en die voor vervroegd pensioen heeft opgetrokken, de gelijkgestelde periodes geschrapt

ten niet gaan raken.”

Zelfs De Standaard moest erkennen dat de vakbondsstrategie haar vruchten afwerpt. “Het verschil met de vorige betoging, op 19 december vorig jaar, viel op.” De Standaard wijt dat terecht aan een betere voorbereiding, onder meer “de uitgave van de pensioenkrant.” Hoe dan ook, op veel werkplaatsen kwam de opkomst voor het eerst opnieuw in de buurt van die in 2014, toen een opbouwend actieplan de regering deed wankelen, maar de vakbondsleiders helaas het vuur doofden waardoor de regering zich kon herstellen. Die fout mogen we niet herhalen. De regering zal wellicht de vakbondsleiders trachten te paaien door enkele gelijkgestelde periodes wel nog te erkennen of door de enveloppe van 40 miljoen euro voor de zware beroepen op te trekken. Het puntenpensioen zal op de lange baan worden geschoven en in een andere vorm later opnieuw opduiken. We

Provinciale militantenbijeenkomsten om de betoging, de stand van zaken inzake pensioenen en de volgende acties te bespreken, zouden een uitstekende aanloop zijn voor personeelsvergaderingen in gemeenschappelijk vakbondsfront op de werkvloer en nationale concentraties nog voor de zomer om data te prikken in het najaar voor provinciale stakingsdagen nog voor de gemeenteraadsverkiezingen en een nationale algemene staking nog voor het eindejaar.

en het einde aangekondigd van de preferentiële tantièmes, verwondert pensioenminister Bacquelaine zich erover dat de vakbonden zich verzetten tegen “nieuwe rechten voor werknemers.” Dat is nadat hij de oude, veel betere rechten heeft afgeschaft.

Omdat een leugen geloofd wordt als je ze maar vaak genoeg herhaalt, vervolgt De Wever: “we hebben altijd gezegd dat we aan verworven rech-

mogen daar geen genoegen mee nemen, maar moeten een ernstige strijd voeren om de eisen van de pensioenkrant effectief te realiseren. Zoals we schreven in ons pamflet op 16 mei: “Bij een sterke opkomst blijft alles mogelijk, maar enkel als we niet stilvallen en doorgaan met een ernstig actieplan.”

Op de betoging pleitte een kleine minderheid voor algemene staking.

Dat maakt zeker deel uit van een ernstig actieplan, maar is geen passe partout die je zonder minutieuze voorbereiding afkondigt. Een spontane beweging rond de werkdruk, vergelijkbaar met de langdurige spontane stakingen in de gevangenissen en de NMBS voor de zomer van 2016, zou de nood aan een sectorale of zelfs een interprofessionele algemene staking nog voor deze zomer kunnen opwerpen. Maar in het algemeen denken we dat provinciale militantenbijeenkomsten om de betoging, de stand van zaken inzake pensioenen en de volgende acties te bespreken, beter beantwoorden aan de staat van de beweging. Dat zou een uitstekende aanloop zijn voor personeelsvergaderingen in gemeenschappelijk vakbondsfront op de werkvloer en nationale concentraties nog voor de zomer om data te prikken in het najaar voor provinciale stakingsdagen nog voor de gemeenteraadsverkiezingen en een nationale algemene staking nog voor het eindejaar.

Dat zou de hele politique politicienne van de kaart vegen en het sociale opnieuw centraal maken. Een algemene staking stelt onvermijdelijk de kwestie van de macht. De vakbondsleidingen weten even goed als wij dat de eisen van de pensioenkrant een linkse meerderheid vergen die bereid is te breken met de alomtegenwoordige besparingspolitiek van deze en vorige regeringen en die ons opgelegd wordt door Europa. Het patronaat aarzelt niet om haar politieke bondgenoten eisen op te dringen. Als de vakbonden hun eisen even ernstig nemen, moeten ze de politieke partners zoeken en versterken die dit in beleid willen omzetten en de banden breken met diegenen die daar niet toe bereid zijn. Die eisen realiseren en consolideren binnen het systeem waarin enkel geproduceerd wordt voor winst, is onmogelijk. De vakbonden moeten samen met die van de omringende landen dat systeem bestrijden met een alternatief waarin geproduceerd wordt voor de behoeften van de overgrote meerderheid van de bevolking en niet voor het vermeerderen van de opgestapelde rijkdom van een handvol kapitalisten.

4

lokale verkiezingen 2018

de

Linkse Socialist

Voor betaalbare en kwaliteitsvolle huisvesting!

Sint-Gillis: voor een radicaal publiek investeringsplan voor 3.000 degelijke sociale woningen

J

aar na jaar wordt het duurder om in Brussel te wonen. Waar tussen 1970 en 1990 het percentage eigenaars toenam, is deze stijging nu gestopt. Dat komt omdat de bevolking armer wordt. Terwijl 60% van de Brusselse gezinnen huren, komt de vastgoedmarkt steeds meer in handen van een aantal grote eigenaars. 93% van de gehuurde wooneenheden zijn appartementen.

De gemiddelde huurprijs voor een appartement steeg op 10 jaar tijd met meer dan 100 euro tot gemiddeld 710 euro in 2016 (1).

dossier door

Boris (Brussel)

Het tekort aan betaalbare huisvesting is goed voor de bedrijfswereld. In de eerste plaats profiteren de grondspeculanten die de beschikbare gronden met een maximale winstmarge doorverkopen waardoor de prijzen stijgen.

Ook de vastgoedpromotoren halen er hun voordeel uit. Zij leveren bijna geen huisvesting meer op onder de grens van 2.700 euro per vierkante meter.

Om huisvesting voor een Brussels gezin met een gemiddeld inkomen te voorzien, zou dit niet meer dan 1.500 euro per vierkante meter mogen zijn.

Het Gewest zorgt voor heel wat subsidies zodat een deel van het vastgoed toch nog een beetje betaalbaaris.

Publiek-private samenwerking (PPS) betekent dat de winsten van de vastgoedpromotoren gegarandeerd worden met publieke middelen. Deze bijzonder inefficiënte manier van werken is vooral erg duur voor de gemeenschap.

Er zijn minder dan 40.000 sociale wooneenheden in Brussel, dat is 8% van het totaal. Tegelijk staan 44.000 gezinnen op een wachtlijst. Aangezien je tien jaar op de wachtlijst staat, doen velen niet de moeite om er zich op in te schrijven. De helft van de bevolking in Brussel voldoet nochtans aan de voorwaarden voor sociale huisvesting. De tekorten worden niet aangepakt: in 2016 waren er 145 sociale wooneenheden minder dan in 2004. De publieke investeringen volstaan dus niet eens om de bestaande sociale huisvesting in stand te houden.

De situatie in Sint-Gillis behoort tot de slechtste van Brussel. Sociale huisvesting is slechts goed voor 4,3% van het totaal. Van die sociale huisvesting wordt 9,7% niet bewoond omdat er te weinig middelen voor renovatie zijn.

De lijst Gauches Communes houdt vast aan het idee dat 15 tot 20% van de huisvesting sociaal moet zijn om voldoende druk te zetten op de huurprijzen op de private markt.

Naar schatting zijn er 15.000 tot 30.000 leegstaande woningen in Brussel en staat er 1 miljoen vierkante meter kantoorruimte leeg. Maar toch worden nog steeds nieuwe kantoortorens gebouwd in de Zuid-wijk.

Het aantal leegstaande woningen in Sint-Gillis bedraagt ongeveer 800 (2).

De gemeente weigert echter om de wet-Onkelinx uit 1993 toe te passen

om leegstaande gebouwen op te eisen.

Daarmee zou het nochtans mogelijk zijn om daklozen onderdak te bieden of om huisvesting aan te bieden aan comités van mensen-zonder-papieren die gebouwen in Brussel zoeken. Zo zou Sint-Gillis pas echt een ‘gastvrije gemeente’ zijn.

Gentrificatie om de armen te verjagen

De liberalen van MR en Open Vld begonnen hun kiescampagne in Brusselstad met de eis om geen nieuwe sociale huisvesting te creëren. Het argument is dat sociale huisvesting arme mensen zou aantrekken. De armen moeten weg

Met dit beleid zijn publieke investeringen niet gericht op de sociale problemen van de inwoners, maar op het opwaarderen van bescheiden wijken zodat ze interessant worden voor vastgoedspeculanten. uit het stadscentrum zodat het beleid van citymarketing en zakentoerisme kan opgevoerd worden.

In feite proberen alle gemeenten om middenlagen met hogere lonen aan te trekken of toch minstens werkenden die over twee stabiele inkomens beschikken. Zo willen gemeenten wijken ‘opwaarderen’ en de fiscale inkomsten optrekken. Er worden publieke middelen ingezet voor de aantrekkelijkheid van wijken en niet voor het welzijn van de bewoners. Onder het mom van een betere sociale mix worden de armsten weggejaagd. Zo worden de armen bestreden in plaats van de armoede.

Vanuit deze logica kan extra sociale huisvesting effectief een laag van uit andere gemeenten verjaagde armen aantrekken.

Sociale of publieke huisvesting?

De gemeente Sint-Gillis beschikt

over de tweede grootste Regie der Gebouwen, na Brussel-Stad. Voor de gemeentelijke autoriteiten heeft elke publieke partner zijn doelpubliek. De publieke immobiliëndienst is vooral gericht op sociale huisvesting voor uitkeringstrekkers en wordt vanuit het Gewest gefinancierd. De Regie der Gebouwen richt zich met middelen van de gemeente eerder op “middelinkomens.”

Er zijn slechts 1.123 sociale wooneenheden in Sint-Gillis op een totaal van iets minder dan 29.000. De PS van Sint-Gillis beloofde bij de gemeenteraadsverkiezingen van 2012 dat er 350 nieuwe publieke wooneenheden zouden bijkomen, maar daar zat geen enkele sociale wooneenheid bij. De Regie der Gebouwen heeft ongeveer 900 publieke wooneenheden in bezit tegenover 800 voor de vorige gemeenteraadsverkiezingen. Deze publieke huisvesting wordt aan “gematigde prijzen” verhuurd. Het gaat om prijzen die slechts lichtjes onder die op de private markt liggen.

Het plafond voor toegang tot publieke huisvesting bij de Regie werd in 2009 opgetrokken tot een jaarinkomen van 40.000 euro voor een alleenstaande en 70.000 voor een gezin. (3) Dit betekent dat er eigenlijk zo goed als geen beperking wordt opgelegd, behalve dat de huurder geen eigen woning mag bezitten. Het mediaan netto-inkomen ligt erg laag in Sint-Gillis: 16.600 euro per jaar (4). Dit betekent dat de meerderheid van de bevolking in Sint-Gillis in aanmerking komt voor sociale huisvesting (het jaarinkomen hiervoor mag niet meer bedragen dan 22.500 euro voor een alleenstaande en 28.500 voor een gezin). De gemeente wil echter niet dat mensen met een laag inkomen toegang hebben tot de publieke huisvesting van de Regie. De gemeente voerde daarom ook een mi-

Anja Deschoemacker, lijsttrekker Gauches Communes in Sint-Gillis

3.000 nieuwe sociale woningen in Sint-Gillis: niet realistisch?

betekent dit steeds dat mensen met hogere inkomens zich in armere wijken vestigen. Het omgekeerde – armere mensen in rijkere wijken – zien we niet. Die rijkere wijken worden immers volledig aan de private markt overgelaten.

De gevestigde partijen dienen de belangen van de speculanten en hun winsten. Ze hebben niet de politieke wil om de hoge huurprijzen aan te pakken.

Gauches Communes vertrekt van een compleet andere logica: die van de behoeften van de bevolking. Van daaruit zoeken we naar een weg om deze behoeften in te lossen.

Het creëren van 3.000 degelijke en energieneutrale wooneenheden in de volgende legislatuur is de enige manier om een echte druk te zetten op huurprijzen en om ervoor te zorgen dat 15% van alle huisvesting sociaal is, een opstap naar het doel van 20%. De sociale huisvesting mag zich bovendien niet beperken tot het laaggelegen en centraal gedeelte van de gemeente, er moet op heel het grondgebied sociale huisvesting komen.

Nieuwe sociale huisvesting betekent niet noodzakelijk dat er nieuwe woningen gebouwd worden. De toegangsvoorwaarden voor huisvesting van de Regie kunnen aangepast worden om van deze 900 publieke wooneenheden sociale te maken. De activiteit van de Regie kan bovendien uitgebreid worden tot het hooggelegen gedeelte van de gemeente. Er kunnen grote stappen gezet worden door de opvordering van onder meer de 800 leegstaande woningen en kantoorruimte. Tientallen leegstaande sociale wooneenheden moeten dringend gerenoveerd worden.

Om tot 3.000 nieuwe sociale wooneenheden te komen, zullen we moeten strijden voor voldoende middelen van het Gewest en de federale regering.

Daartoe zal de gemeente een krachtsverhouding moeten vestigen door te bouwen aan een front van linkse gemeenten en door massale acties van bewoners en de georganiseerde arbeidersbeweging te stimuleren.

In de jaren 1970 kwamen er tot 7.000 sociale wooneenheden per jaar bij in Brussel. De afgelopen 40 jaar werd echter bijna niets gedaan voor sociale huisvesting, waardoor de tekorten vandaag aanzienlijk zijn. Er is nood aan een nooit gezien plan voor extra sociale huisvesting.

Er wordt gezegd dat er onvoldoende plaats is gezien de hoge bevolkingsdichtheid. Sociale huisvesting wordt vaak herleid tot de karikatuur van hoge blokken. Een aanpak per straat wordt overgelaten aan de Regie die zich richt op hogere inkomens. Als er vandaag over een sociale mix gesproken wordt,

(1) Onderzoek door Marie-Laurence De Keersmaecker, professor geografie aan de UCL, in samenwerking met Sonecom.

Het onderzoek baseerde zich op een staal van 5004 huurappartementen in Brussel in het kader van het Observatorium van Huurprijzen in het Brussels Gewest in de zomer van 2016.

(2) Codes, Comité de Défense de Saint-Gilles (3) Deze bedragen zouden ondertussen geïndexeerd zijn, maar onze telefonische en schriftelijke vragen aan de Regie om de aangepaste cijfers te krijgen, werden niet beantwoord.

(4) Cijfers van FOD Financiën voor 2015

nimum in: de huur mag niet meer dan 40% van het gezinsinkomen bedragen.

Nochtans is bekend dat bijna de helft van de Brusselse gezinnen meer dan 50% van het gezinsinkomen aan huisvesting besteedt.

De Regie wordt de ‘gewapende arm’ van de gemeente genoemd op vlak van urbanisme. Schepen van huisvesting Cathy Marcus verklaarde: “De hogere prijsklassen laat de gemeente aan de privé, daar wil de Regie niet in investeren.” De Regie koopt vooral slecht onderhouden gebouwen in de armste wijken. Die worden gerenoveerd en vervolgens op de huurmarkt gebracht om mensen met een hoger inkomen aan te trekken. Hierdoor worden wijken die minder interessant zijn voor vastgoedpromotoren aantrekkelijker gemaakt voor winstgevende investeringen, naar het voorbeeld van de samenwerking tussen de publieke sector, promotoren en private groepen in de Zuid-wijk. Met dit beleid zijn publieke investeringen niet gericht op de sociale problemen van de inwoners, maar op het opwaarderen van bescheiden wijken zodat ze interessant worden voor

Het creëren van 3.000 degelijke en energieneutrale wooneenheden in de volgende legislatuur is de enige manier om een echte druk te zetten op huurprijzen. vastgoedspeculanten. Dat is waarom de gevestigde partijen niet voor sociale huisvesting, maar voor publieke huisvesting kiezen.

lokale verkiezingen 2018

www.socialisme.be juni 2018

5

Wie stopt De Wever in Antwerpen?

D

e gemeenteraadsverkiezingen in oktober zijn belangrijk.

Ze komen na de eerste deelname van de N-VA aan de federale regering, en ook al werden er halfslachtige pogingen gedaan om de N-VA te testen en de publieke opinie tegen de N-VA uit te spelen, toch zijn de traditionele partijen er niet in geslaagd om de N-VA te ondergraven, of een verkiezingsnederlaag van de N-VA te bewerkstelligen.

door

Jarmo (Antwerpen)

Het meest waarschijnlijke scenario is helaas dat N-VA de grootste partij in Antwerpen blijft. Dit is haar eigen verworvenheid, maar het is toch ook een falen van de traditionele partijen.

In Antwerpen zorgde het debacle met Tom Meeuws (ex-lijsttrekker) ervoor dat hij moest opstappen, dat het gedoemde “Samen” effectief dood en begraven werd en dat een onafhankelijke de lijst gaat trekken voor SP.a in Antwerpen, dat voor het eerst in de naoorlogse periode geen kans maakt om de volgende burgemeester te leveren.

Lokale peilingen geven de SP.a amper 10%, de drie ‘traditionele’ families (sociaaldemocraten, christendemocraten en liberalen) halen nog minder dan een vierde van de stemmen.

Als een van de eerste in België, en als eerste grote stad, ging Antwerpen over tot de vermarkting van de sociale sector, met in het bijzonder de dak- en thuislozenwerkingen. De vermarkting past in het neoliberale parcours dat overal in Europa gevolgd wordt, met desastreuze effecten. Hierbij werden werkingsmiddelen aan projecten toegewezen op basis van een aantal criteria, die vaag en weinig betekenend waren. Tevens is het onlogisch om winst te maken op een sector die als ultieme doel heeft zichzelf overbodig te maken, iets wat geen enkele kapitalist graag zal horen.

Het verzet tegen de (gedeeltelijke) privatisering van de sociale sector vormde de belangrijkste beweging in Antwerpen de afgelopen jaren. De sociaal werkers zijn de enigen die het stadsbestuur werkelijk en consequent uitgedaagd hebben. Het was een beweging die de kwestie van maatschappijvisie duidelijk op de agenda zette: willen we een samenleving waarin de noden van de bevolking primeren, of die van op winst beluste investeerders en ondernemers? De uitbesteding van daklozenbegeleiding aan G4S is door het actief verzet gestopt. Het stadsbestuur leed een nederlaag, maar een volledige overwinning voor de sociaal werkers werd het niet: de dienstverlening werd afgebouwd.

Op vlak van huisvesting is de situatie in Antwerpen vandaag dramatisch.

Het aantal sociale woningen bleef de

afgelopen zes jaar stabiel: met 22.546 De partijprogramma’s van SP.a en zijn het 18 minder. In dezelfde perio- Groen zijn bijna niet van elkaar te de verdubbelde het aantal mensen op onderscheiden. Logisch dus dat het een wachtlijst tot meer dan 22.000. tot een kartel kwam. Samen was echVolgens N-VA is dat een goed aantal: ter geen lang leven beschoren; vooral we halen de 10%-norm die Vlaanderen SP.a-kopman Tom Meeuws zat – nog oplegt. Er mag en kan dus geen enke- voor hij ooit enig politiek mandaat had le sociale woning bijkomen. Dat zou opgenomen – zo diep verwikkeld in immers alleen maar een aanzuigef- affaires dat de modder die hem toegefect creëren voor zogenaamde geluk- gooid werd, al voor de kartelvorming zoekers. Maar in Antwerpen-Noord, voor het oprapen lag. Groen, dat naar de meest problematische wijk van de alle waarschijnlijkheid nog steeds de stad, stegen de huurprijzen de afgelo- tweede partij zal worden, komt hier pen 5 jaar met maar liefst 40%. Bijna ook niet volledig onbeschadigd uit. een derde van de Antwerpse huurders De enige partij ter linkerzijde die betaalt meer dan de Samen-affaire 30% van het inoverleeft, is de komen aan huisPVDA. Gelukkig huu r, de g rens werd die partij, waarop die uitgategen de eigen ve als problema- Eén blik op de sociale oproep om kartisch beschouwd indicatoren in Antwerpen tel te vormen en wordt.

De Wever zo te Er wordt de ko- vandaag (uitsteker: een onttronen, niet mende jaren een jongerenwerkloosheid i n Sa me n b e trokken. In het verdere bevolkingsgroei ver- van 27% in bepaalde stadsprogramma wacht van 516.000 wijken) verklaart waarom van PVDA staan tot 600.000. Dit heel wat eisen die de traditionele partijen zal een serieuze een belangrijke impact hebben op steeds dieper wegzakken. stap vooruit zouden betekenen de omstandigheden waarin menen waar wij ook sen leven, wonen, werken en schoollo- voor strijden. Deze eisen realiseren pen. Het raakt een heel aantal punten, kan enkel door in onze strijd een zo van mobiliteit, ecologie, tot onderwijs. breed mogelijke betrokkenheid na te De huidige mobiliteit is een ramp. streven en dit te koppelen aan een perToegankelijk en betaalbaar (of zelfs spectief van maatschappijverandering.

Als De Wever zijn verblijf op het gratis) openbaar vervoer kan de leefbaarheid van de stad enkel maar ten Schoon Verdiep kan verlengen, betekent dit opnieuw zes jaar van hard, goede komen.

Eén blik op de sociale indicatoren repressief en asociaal beleid. De bein Antwerpen vandaag (uitsteker: volkingstoename zal de druk van een jongerenwerkloosheid van 27% de woningnood verder opvoeren. in bepaalde wijken) verklaart waarom De stadsuitbreidingsplannen aan de traditionele partijen steeds dieper Petroleum Zuid geven aan dat het wegzakken. Voor Open Vld en CD&V bestuur enkel geïnteresseerd is in is de drempel van 10% erg hoog ge- luxef lats en prestigeprojecten die grepen, in sommige districten is zelfs vooral de bevriende projectontwikke5% geen ondergrens. N-VA gaat in de laars goed uitkomen. De mobiliteit zal peilingen lichtjes achteruit, maar kan nog prominenter op de agenda staan. de politieke agenda zetten en voor- Het stedelijk onderwijs zal kreunen al in de richting van veiligheid stu- onder plaatsgebrek en tekorten. Dit ren. Schietpartijen in het drugsmilieu zal onvermijdelijk tot verzet en strijd maakten de voorbije maanden noch- leiden. De kiescampagne biedt motans duidelijk dat de N-VA ook op dit gelijkheden om ons daarop voor te punt faalt. bereiden.

Voor een consequent links alternatief: stem PVDA, sluit aan bij LSP

H

et lijdt geen twijfel dat het voor de hele linkerzijde een belangrijke prioriteit is om De Wever uit het stadhuis te krijgen. Op het kartel Samen hoeven we daarvoor al niet meer te rekenen. SP.a is door de schandaalsfeer verbrand, maar vooral: het beleid van SP.a in de vorige legislaturen legde de basis voor het besparingsbeleid dat nu aan versneld tempo door N-VA wordt uitgevoerd. Dit maakt ruimte voor een ‘groene golf’ tegen De Wever. We hebben daar begrip voor, maar in het verleden zorgde Groen in de regering of het Antwerps bestuur onvoldoende voor een breuk met het neoliberaal beleid.

LSP denkt dat een links stadsbestuur moet uitgaan van de noden die er in Antwerpen bestaan.

Verregaande investeringen zijn nodig op allerlei vlakken. De woningnood kan enkel het hoofd geboden worden door een massaal investeringsplan dat de bouw van 22.000 sociale wooneenheden inhoudt, zoveel mensen staan nu immers op een wachtlijst. Het stadsbestuur moet het voorbeeld geven door een arbeidsduurvermindering zonder loonverlies en met bijkomende aanwervingen om tot een 30-urenweek te komen. Ook voor degelijk en gratis openbaar vervoer zijn massale investeringen nodig.

De middelen zijn aanwezig; het komt er op aan ze te gaan halen waar ze zitten: bij de havenbazen en de diamantfraudeurs. We zullen die middelen niet cadeau krijgen: massamobilisatie zal nodig zijn. In die strijd zullen we iedereen nodig hebben: strijdbare syndicalisten, consequente socialisten, Lidl-personeel dat rebelleert tegen de onhoudbare

werkdruk, sociaal werkers die tegen de vermarkting ingaan, ouders die bezorgd zijn om de luchtkwaliteit rond scholen, …

Het programma van PVDA sluit vandaag het meest aan bij deze eisen. Het is een programma dat het neoliberale stadsbestuur wijst op zijn tekortkomingen en terechte voorstellen doet rond investeringen in huisvesting, mobiliteit, sociaal werk, …

Dit kan een goede aanzet zijn voor de ontwikkeling van een linkse tegenbeweging.

Antwerpen heeft nood aan een linkse politiek. Daarom roepen we op om PVDA te stemmen, zelfs indien die partij nog niet wenst in te gaan op ons voorstel om de campagne te versterken.

Verkiezingen zullen niet volstaan om het tij te keren. Het financieel keurslijf dat lokale besturen tot een besparingsbeleid verplicht, zullen we niet zomaar doorbreken. Daarvoor is een beweging nodig die opkomt voor de belangen van de Antwerpse bevolking.

Peter Mertens tijdens zijn toespraak op 1 mei. Foto: Liesbeth

Zo’n beweging staat sterker met een programma van echte verandering: een beleid dat vertrekt van de sociale noden en behoeften in de stad.

Onder het kapitalisme is elke verworvenheid slechts tijdelijk, de winsthonger van de 1% rijksten bedreigt steeds opnieuw onze levensstandaard. Bouw met ons aan een sterke Linkse Socialistische Partij om de

strijd te versterken en de noodzaak van radicale maatschappijverandering op de agenda te zetten.

• Voor een massaal publiek investeringsplan met de bouw van 22.000 sociale wooneenheden, scholen, kinderopvang, …

• Stadsbestuur: zet de toon en voer de 30-urenweek zonder

loonverlies met bijkomende aanwervingen in • Propere lucht, geen eindeloze files: voor gratis en degelijk openbaar vervoer • Stem in oktober tegen het neoliberale beleid: stem PVDA. Vecht mee voor een socialistische samenleving: sluit aan bij LSP

6

sociaal

de

Linkse Socialist

Nooit geziene aanval op het recht op collectieve actie

O

p 15 juni komt de correctionele zaak voor tegen Antwerps ABVV-voorzitter Bruno Verlaeckt en een militant van de Algemene Centrale. Ze worden vervolgd wegens deelname aan een collectieve actie tijdens de staking van 24 juni 2016. Een veroordeling kan leiden tot gevangenisstraf. Het hele proces is politiek gekleurd: het door rechts gedomineerde establishment wil verzet aan banden leggen door een voorbeeld te stellen.

Tijdens de staking van 24 juni 2016 Met het politie-optreden maakwerden de toegangswegen tot de te het N-VA-bestuur duidelijk dat Scheldelaan afgezet door stakers- het geen weerstand tegen het beleid posten. Het ging om duldt. Dit werd blokkades die zo geverdergezet met organiseerd waren een gerechtelijke dat de veiligheid in vervolging, wat 15 juni: actie aan de petrochemische de afgelopen decennia zelden gebedrijven langs de proces tegen twee beurde. Aan de Scheldela an geABVV’ers. garandeerd was. strafrechtelijke 8u Justitiepaleis Dergelijke stakersvervolging van posten worden al jacollectieve orBolivarplaats ganisatie van de renlang bij collectieAntwerpen werkenden, de zove acties opgezet. Op genaamde wet-Le 24 juni 2016 werden Chapelier, maakechter zware middelen ingezet om met de politie de sta- te de protestbeweging na de Eerste Wereldoorlog in ons land een einkersposten weg te ruimen.

de. Die protestbeweging zorgde ook voor de erkenning van sociaal overleg, de invoering van de 8-urendag en elementen van sociale zekerheid.

Dit alles ligt vandaag opnieuw onder vuur, inclusief het recht op col-

lectieve actie.

De vorige poging om vakbondsverantwoordelijken te veroordelen op basis van het ‘kwaadwillig belemmeren van het verkeer’ mislukte toen het Antwerpse Hof van Beroep in 2004

stelde dat een vakbondsactie wel verkeershinder meebrengt, maar dat het doel is om “ruchtbaarheid te geven aan bepaalde ideeën.”

Op 13 april voerden tijdens de inleidende zitting een 350-tal militanten actie. De zaak werd toen zoals verwacht meteen uitgesteld naar 15 juni. De actie was heel snel georganiseerd, maar toch was er een mooie aanwezigheid. Voor de zitting van 15 juni is er een grote mobilisatie nodig: het recht op collectieve actie kunnen we het best verdedigen op de wijze dat onze overgrootouders het afgedwongen hebben: door er gebruik van te maken.

Dit proces belangt alle vakbondsmilitanten en leden aan: niet enkel ABVV’ers uit Antwerpen. In april waren er enkele ACV-militanten aanwezig, wat erg belangrijk was. Er waren ook solidariteitsdelegaties uit andere regio’s. Daar moet verder op gebouwd worden. Wie aan één van ons raakt, raakt ons allen!

Tegen besparingen en privatiseringsplannen van N-VA

Personeel De Lijn voert actie voor meer en beter openbaar vervoer

V

an 17 tot en met 20 mei werd vier dagen gestaakt bij De Lijn. De deelname was groot, het ongenoegen zit heel diep. De directie wil van geen wijken weten met een plan van reorganisatie waardoor 286 jobs verdwijnen en een reeks ondersteunende diensten gecentraliseerd worden. Volgens de directie moet dit plan de dienstverlening verbeteren, maar hoe kan je dit doen door 286 jobs te schrappen? We spraken met een buschauffeur.

Bij de laatste stakingen klinkt de propaganda over ‘gegijzelde reizigers’ minder.

Hoe komt dit volgens u?

“Er is natuurlijk nog altijd veel antistakingspropaganda in de media en uit politieke hoek. De N-VA heeft veel touwtjes in handen bij De Lijn en is uiteraard niet blij met verzet daartegen. Maar anderzijds zien veel reizigers ook wel dat er problemen zijn.

De stiptheid zakt weg door gebrekkig materieel, bussen die niet rijden, fileleed, … Bovendien moeten reizigers steeds meer betalen: een abonnement werd op vijf jaar tijd 33% duurder en een gewoon ticket 21%. Meer betalen voor minder dienstverlening dus. Dit is het resultaat van tien jaar besparen waarbij 160 miljoen euro uit De Lijn werd weggehaald.

“Als het niet erger gesteld is met de dienstverlening, komt dat omdat de chauffeurs en het ander personeel hun job graag doen en er het beste van proberen te maken. Reizigers beseffen ook wel dat het niet evident is om meer dan 7 uur per dag met oud materieel in een drukke stad rond te rijden, zeker als de dienstroosters dan nog eens zwaarder worden. Straks vertrekken velen met de auto op reis en zullen ze merken dat het belastend is om urenlang te rijden, zeker als aan de pauzes wordt geknaagd door onhoudbare

dienstroosters. Ze zullen ook erkennen dat files voor stress zorgen en dat goed materieel essentieel is om rugklachten te vermijden. Het verschil tussen op reis vertrekken met een moderne auto in vergelijking met vroeger, toen het zonder airco en met hardere zetels was, is gekend. Op een bus is dat dagelijkse kost.”

Ging de staking dan over de werkdruk?

“De directe aanleiding is het plan ‘De Lijn 2020’ waarmee ondersteunende diensten worden gecentraliseerd en 286 jobs verdwijnen. Veel bedienden zijn verontrust omdat ze vrezen dat ze binnenkort enkele dagen per week in Mechelen op de hoofdzetel moeten werken. Chauffeurs vrezen dat de dispatching, controle en vooral de planning hierdoor veel verder van de werkvloer zullen staan en dus onpersoonlijker worden. Heel wat directe ondersteuning voor de chauffeur valt weg. De directie zegt dat er 77 teamcoaches komen ter ondersteuning, maar dat is maar één derde van het huidig aantal planners, administratieve bedienden en andere ondersteunende diensten. Bij de technische diensten verdwijnen eveneens jobs en zal er meer gedaan moeten worden met minder collega’s via zogenaamde zelfsturende teams; klinkt goed maar

het is vooral een besparing “Deze reorganisatie zal zorgen voor een minder goede organisatie en meer stress op de werkvloer. Ik moet er geen tekeningetje bij maken wat dit zal betekenen voor de dienstverlening aan de reiziger.

“Dat dit geen doembeeld is, bleek eerder uit de centralisatie van de human resources. Met minder personeel evenveel gecentraliseerd moeten doen, maakt dat die dienst vierkant draait.

Er is in februari al gestaakt tegen dit plan, maar de directie blijft doorzetten.

Er zijn toegevingen gedaan: de reistijd voor wie naar Mechelen moet om te werken, zal als arbeidstijd gelden. Dat is belangrijk, maar het volstaat niet.

Het hele plan ‘De Lijn 2020’ moet weg omdat het een voorbereiding is op een verdere privatisering.”

Hoe kan vanuit dit plan een verdere stap richting privatisering gezet worden?

“De hele structuur wordt daarop voorbereid. Een aantal begeleidende diensten worden volledig gecentraliseerd en tegelijk komen er 15 vervoersregio’s die elk een eigen enveloppe krijgen. Met die middelen moeten ze de ‘basisbereikbaarheid’ organiseren. De Lijn zou in eerste instantie het kern- en aanvullend net voor zijn rekening nemen, maar voor het ‘vervoer op maat’ (belbussen en een aantal kleine lijnen) zouden in de vervoersregio’s private partners gezocht worden. Binnen de vervoersregio zal De Lijn op de duur nog slechts één van de aanbieders zijn.

“Het N-VA-plan dat De Wever in Antwerpen lanceerde gaat daarop voort. Hij stelt voor dat er een regio-

naal vervoersbedrijf komt in de vervoersregio Antwerpen (in de provincie zouden er drie vervoersregio’s zijn: Antwerpen, Mechelen en Kempen).

Dit regionaal vervoersbedrijf zou samenwerken met verschillende part-

Reizigers beseffen ook dat het niet evident is om meer dan 7 uur per dag met oud materieel in een drukke stad rond te rijden.

Wie straks met de auto op reis vertrekt, weet dat het belastend is om urenlang te rijden, dat files voor stress zorgen en dat goed materieel essentieel is om rugklachten te vermijden. ners, zowel privaat als publiek. Op die manier kan een groter deel van het openbaar vervoer in private handen komen. VLD-staatssecretaris De Backer zei al dat dit N-VA-plan de mogelijkheid biedt om het operationele onderdeel volledig aan de privé uit te besteden.”

ACV heeft ondertussen een akkoord gesloten met De Lijn. Wat na deze staking?

“De beperkte toegevingen van de directie voor de bedienden volstonden

voor het ACV om zonder de andere vakbonden verder te onderhandelen en een akkoord te sluiten. De reorganisatie blijft, het akkoord gaat voornamelijk over sociale begeleiding en niet over de fundamenten van de reorganisatie.

“Om spelletjes aan de top van de vakbonden en de bijhorende verdeeldheid tegen te gaan, moet onze strijd veel meer van onderuit worden georganiseerd. Personeelsvergaderingen met een actieve deelname van zoveel mogelijk collega’s waar de stand van zaken van de onderhandelingen wordt toegelicht en waar beslist wordt over verdere acties, zijn broodnodig.

“Om de acties te versterken, zijn positieve eisen en een perspectief vereist.

Waar blijft het informatiepamflet dat op alle bussen en trams kan verspreid worden waarin de reorganisatie wordt uitgelegd en waarin onze eisen voor meer en beter openbaar vervoer toegelicht worden? Het is mogelijk steun te vinden bij reizigers. Ook zij hebben te maken met onhoudbare werkdruk: de helft van de leerkrachten haakt binnen de vijf jaar na indiensttreding af, vier op de tien verpleegkundigen zou niet opnieuw voor deze job kiezen, bij Lidl was er dagenlang een spontane staking en zelfs de piloten komen in opstand tegen de werkdruk.

“De strijd tegen de reorganisatie die nu voorligt, is onderdeel van het verzet tegen het volledige besparingsbeleid bij De Lijn en door de opeenvolgende regeringen. In plaats van besparen, is er nood aan een drastische verhoging van de publieke middelen voor de uitbating en investeringen in meer en beter openbaar vervoer. Daar zullen we hard voor moeten strijden.”

mei 68

www.socialisme.be juni 2018

7

Recensie: “1968 – Het jaar dat niet wil sterven” (Paul Goossens)

E

erst eind december 2017 verschenen als Kerstessay bij De Standaard, kwam dit boek uit midden in de poging van de N-VA om zich – 50 jaar na de feiten – Leuven Vlaams toe te eigenen. Paul Goossens, studentenleider van Leuven Vlaams, later hoofdredacteur van De Morgen, is de enige figuur die in de Vlaamse media een forum krijgt om de N-VA van antwoord te dienen. Het is meteen de grootste verdienste van het boek: met een beschrijving van de echte beweging en de rol die de Vlaamse Beweging (waarvan N-VA de erfgenaam is) daarin wel en vooral niet speelde, gaat Goossens in tegen de geschiedenisvervalsing door Bart De Wever. door

Anja Deschoemacker

Goossens toont hoe de slogan “Walen Buiten”, wat systematisch gebruikt wordt als omschrijving van Leuven Vlaams in de Franstalige pers, de slogan was van de eerste, niet-massale fase van de strijd, gedomineerd door “folkloristische” Vlaams-nationalistische studenten en professoren. Een slogan die door de beweging aan de kant werd gezet en actief bestreden om al in de loop van ’67 slechts nog sporadisch op te duiken.

Om een beeld te krijgen uit eerste hand, van één van de belangrijkste figuren die aan de leiding van de beweging stonden, is het dus zeker de moeite om dit boek te lezen. Ik raad het alle jongeren aan als introductie in de studie van de geschiedenis van de studenten- en scholierenstrijd in ons land. Van de stellingnames van Bart De Wever - zowel over Mei ’68 als brede, internationale golf van massastrijd als over Leuven Vlaams - blijft na lectuur alvast niets over.

Was roep tot maatschappijverandering utopisch?

Tegelijk moet gezegd dat de conclusies uit het boek over de erfenis van Mei ’68 zeer beperkt zijn en op een bijna pijnlijke manier binnen het kader van het kapitalisme blijven. Het is bovendien een journalistiek boek, geen politiek manifest. De schrijver is op zijn best wanneer hij levendig beschrijft hoe het bij de studenten om zoveel meer ging dan taaleisen, maar integendeel om een grondige maatschappijverandering. Ook een reportage van RTBF uit 2008 met uitgebreide interviews met Paul Goossens is daarvoor de moeite waard. Maar de ongeschreven conclusie lijkt te zijn dat die roep tot maatschappijverandering naïef en utopisch was.

Het is de andere kant van de medaille vergeleken met de conclusies die de meeste van zijn strijdmakkers in de leiding van Leuven Vlaams trokken.

Waar Ludo Martens met het merendeel van de SVB-leiders Amada zou oprichten, een sectaire maoïstische groep die later zou ontwikkelen tot de PVDA, verwijdert Paul Goossens zich van de socialistische ideeën die hij in “1968” beschrijft als behorend tot het totalitaire gedachtengoed van de vori-

ge eeuw. Voor hem is socialisme enkel en hun gehechtheid aan de VS. de stalinistische gebureaucratiseerde Het absolute gebrek aan leiding vanSovjet-Unie of China. Het maakt van wege de gevestigde arbeidersorganihem een hardnekkige reformist, met saties (BSP, vakbonden en ACW) is een verklaring voor het feit dat de alle beperkingen die daarbij horen.

Daarom blijft zijn inschatting van ideeën van de militante studenten alle Leuven Vlaams en Mei ’68 beperkt tot richtingen tegelijk uitgingen. De spehet idee dat het een laatste scheut van cifieke manier waarop de koloniale rede Verlichting was. De illusie sijpelt volutie zich afspeelde, de ontwikkedoor dat echte “gelijkheid, vrijheid ling van guerrillastrijd, de Culturele en solidariteit” mogelijk zouden zijn Revolutie in China, … Het waren alzonder een fundamentele maatschap- lemaal aantrekkingspunten voor linkpijverandering, zonder socialistische se jongeren. Amada (later PVDA) is revolutie. Het onderhouden van de de belangrijkste organisatorische uit“geest van ‘68” (waar Goossens veel drukking van Mei ’68 in Vlaanderen, minder mythisch over is dan de N-VA, hoewel ook Agalev geduid kan worhij spreekt vooral van “gemiste kan- den als een latere scheut van de besen”) en eventuweging. ele nieuwe revolDe houding van tes zijn voor hem de toen bestaande revolutionaivooral nodig als re partijen – die tegenwicht tegen even onvoorbede nieuwe rechtse Van de stellingnames reid aan Mei ’68 formaties en tegen begonnen als de het nieuwe natio- van Bart De Wever nalisme dat door zowel over Mei ’68 als studenten en zelf Europa waart. illusies hadden Goossens stelt brede, internationale en creëerden in het niet expliciet, golf van massastrijd als figuren als Tito, maar door Mei ’68 Mao en Castro over Leuven Vlaams te kaderen binnen en hun oriëntatie d e Ve rl icht i ng blijft na lectuur van dit op de arbeidersklasse in eigen blijft hij uitdruk- boek alvast niets over. kelijk binnen het land verloren keurslijf van het komt in het boek kapitalisme. Hij houdt het op strijd van Goossens niet aan bod. Dat is voor een democratisch, feitelijk een ook zo in het artikel van het PVDAsociaaldemocratisch, kapitalisme. Het magazine Solidair (“Mei ’68 – De is onze mening (lees hiervoor onze Commune van Leuven,” Solidair andere artikels over Mei ‘68: https:// mei-ju n i 2018) wa a r i n Her wig nl.socialisme.be/tag/mei-1968) dat Lerouge, één van de originele groep de massale revolte in de jaren ’60 tot rond Ludo Martens en Paul Goossens midden jaren ’70 kaderde in de strijd in de leiding van de SVB, Leuven voor socialisme.

Vlaams duidt. De geïnteresseerde lezer kan er meer over vinden in het Gebrek aan leiding boek van Eric Byl “PVDA en LSP, verschillen en mogelijke raakvlakHet is een beweging die grondig ken in de opbouw van een politiek verschilde van vroegere revolutio- alternatief.” naire golven (de Russische, Duitse Veel opmerkingen dus, maar het of Spaanse revolutie, de opstandige boek van Paul Goossens is het lezen algemene staking van ’60-’61, …) in waard om jongeren te laten weten wat die zin dat de dominante partijen in de er toen echt gebeurde of om het gearbeidersklasse – zowel de sociaalde- heugen op te frissen. Het boek biedt mocratie als de communistische par- ook de nodige munitie om in te gaan tijen – niet alleen geen controle over tegen de poging van de N-VA om de de beweging hadden, maar er zich beweging Leuven Vlaams te claimen ook grotendeels tegen verzetten. De en in te passen in een “geschiedenis” kritieken van de opstandige studenten die in het kraam van Bart De Wever op die partijen waren dan ook scherp, past. Voor verdere conclusies moet je o.a. over hun rol in het kolonialisme elders terecht.

1968: grote avonden in kleine ochtenden

H

et boek ‘1968: de grands soirs en petits matins’ van Ludivine Bantigny (1) is één van de vele uitgaven over de revolutionaire uitbarsting in mei 1968. De 50ste verjaardag zorgt voor een nieuwe lading boeken met een wisselende kwaliteit. We kunnen niet alles lezen, er dringen zich keuzes op.

door

Guy Van Sinoy

Het boek van de historica Ludivine Bantigny (universiteit van Rouen) is een goed compromis: het biedt een beter inzicht op de oorzaken van de strijd, de hoop en de emoties van de deelnemers aan mei ’68 (werkenden, studenten, scholieren, landbouwers, militanten, artiesten, vrouwen, …).

Vijftig jaar na datum denken we bij mei ’68 in de eerste plaats aan de barricades in de studentenbuurt van Quartier Latin in Parijs en de straatgevechten tussen studenten en de oproerpolitie CRS. Vanaf 13 mei zag de situatie er in Parijs helemaal anders uit voor de burgerij: de arbeidersklasse kwam in actie.

De machthebbers moesten de gezamenlijke acties van studenten en werkenden ondergaan. De revolte trok andere lagen van de samenleving (landbouwers, artiesten, voet-

Bantigny wil niet “het verhaal” van mei 1968 brengen, maar ons kennis laten maken met de sfeer en de emoties in die maand van revolutie, om ons te laten dromen en ervan te overtuigen “dat we het de volgende keer opnieuw zullen doen, maar dan beter.”

ballers, …) mee naar wat de grootste algemene staking uit de Franse geschiedenis zou worden.

Dit boek concentreert zich op de gebeurtenissen in al hun diversiteit en niet zozeer op de toespraken van de vaak zelf uitgeroepen woordvoerders. De eerste voortekenen waren er al in 1967 met stakingen en bezettingen, conflicten binnen en tussen vakbondsleidingen, twijfels en aarzelingen onder de machthebbers of bijvoorbeeld de stewardessen die protesteerden tegen hun automatische en discriminerende pensionering op 40 jaar.

Er wordt op de strijd ingegaan, maar ook op het plezier ervan. De tekenaar Siné stelde op 11 mei: “Plots voel ik me niet meer alleen in een vijandige wereld. Ik was samen met mijn broeders, mijn maten. We lachten, zongen en riepen ‘CRS-SS’. Ik was gelukkig, de ogen vol traangas, mijn kledij doorweekt door het waterkanon, een afgebroken veter, mijn chequeboekje dat verloren was gegaan in een race tegen de bandieten van de ordediensten.”

Een arbeider vertelt over het ge-

luk dat hij voelt als hij “in een kleine werkplaats binnenkomt waar er geen vakbond is en waar men onze hulp inroept om de staking te starten, en vervolgens ziet hoe ze zich organiseren, een vakbond en een stakerscomité opzetten. Wel ik zweer je dat ik daar vrolijk van word.”

Een gedetailleerde chronologie van de gebeurtenissen die Frankrijk van begin mei tot eind juni 1968 schokten, biedt dit boek niet (2). Bantigny wil niet “het verhaal” van mei 1968 brengen, maar ons kennis laten maken met de sfeer en de emoties in die maand van revolutie, om ons te laten dromen en ervan te overtuigen “dat we het de volgende keer opnieuw zullen doen, maar dan beter.”

(1) ‘1968, De grands soirs en petits matins’, Ludivine Bantigny, (Ed du Seuil, Paris, 2018, 362 p., 25€).

(2) Voor een chronologie van de gebeurtenissen en een kijk op hoe de machthebbers mei 1968 onder contrôle probeerden te krijgen, kan je het boek ‘Mai 68, Mémoires’ (Ed Perrin, Paris 2018, 340 p, 9€) van Maurice Grimaud (hoofd van de politie in Parijs in 1968) lezen.

8

dossier

de

Linkse Socialist

Lidl: strijd loont!

Spontane stakingsgolf dwingt maatregelen tegen onho

E

ind april vond bij supermarktketen Lidl een nooit geziene stakingsgolf plaats. Winkel na winkel sloot de deuren, in verschillende andere winkels werd heftig gediscussieerd om al dan niet mee te staken. De omvang van het protest verraste iedereen, zeker de directie maar ook de vakbondsverantwoordelijken. Na een week actievoeren, werden belangrijke toegevingen bekomen. Strijd loont! We spraken met Dylan, een vakbondsafgevaardigde van BBTK bij Lidl, over de redenen van het ongenoegen, de staking en het resultaat ervan. pen. Laat staan dat het dan mogelijk is om ervoor te zorgen dat de winkel er proper bijligt.

“Het kleine aantal collega’s is het resultaat van een opgedreven flexibi“De werkdruk is al lang heel hoog liteit. Zowat iedereen krijgt maar een en er is veel ongenoegen over de ar- deeltijds contract van 24 uur, het gaat beidsomstandigheden. Een stakings- om bijna vier vijfden van de aanweractie in één winkel in Oostkamp tegen vingen. Wanneer we niet werken, zijn een onterecht ontslag gevolgd door het we toch steeds reserve. Als iemand af breken van nieuziek is, worden we op we onderhandelinvrije dagen opgebeld gen over de werkom in te vallen. Als druk, maakten dat het onverwacht toch de emmer overliep. drukker wordt, geHet zat hoog bij veel “We hebben meer beurt dat ook. Langs collega’s, vandaar het en meer het gevoel de andere kant wordt succes en de omvang personeel op een rusdat we ons werk niet van de acties. tige dag naar huis “ I n d e w i n kel s kunnen uitvoeren. gest uurd. Probeer staan we vaak met zo maar eens je leheel weinig perso- Dat is de reden ven buiten je werk te neel. Het gebeurt re- waarom er in zoveel plannen! gelmatig dat we met “We hebben 12 plus slechts drie collega’s winkels tegelijk actie en minuren. Dit betemoeten opendoen of werd gevoerd.” kent dat iemand met sluiten. Als er in de een contract van 24 drukte ’s avonds vier uur sommige weken personeelsleden zijn met drie kassa’s, tot 36 uur werkt en andere maar 12 dan is het voor de collega in de winkel uur. Deze flexibiliteit is nodig omdat onmogelijk om alles gedaan te krijgen de winkels stelselmatig met onderbeen ook nog eens klanten op weg te hel- zetting werken. De productiviteit per Lidl staat niet bekend als een bastion van de vakbonden. Toch werd massaal actie gevoerd eind april. Hoe kwam dit?

winkel wordt dagelijks opgevolgd en als er niet genoeg omzet is, wordt personeel naar huis gestuurd.

“De inzet van personeel gebeurt dus niet aan de hand van het werk dat er is, maar op basis van omzet. In stadswinkels, zeker in buurten waar mensen niet zo koopkrachtig zijn, ligt het bedrag van de aankopen per klant lager dan in winkels die iets meer afgelegen zijn en waar de klanten met de wagen naartoe gaan. Een erg drukke stadswinkel zal hierdoor minder totale omzet draaien. Minder omzet betekent minder personeel, ook al moeten er meer klanten langs de kassa passeren. De directie gaat er bovendien vanuit dat 26 artikels per minuut gescand worden aan de kassa. Alles is bijzonder strak berekend met maar één doel: de omzet. Eigenlijk de winsten die uit de omzet voortvloeien. Het zijn die winsten die maken dat de grote baas van Lidl, Dieter Schwarz, goed is voor een vermogen van meer dan 20 miljard dollar waarmee hij de 52ste rijkste persoon ter wereld is.

“Iedereen op de werkvloer voelt de werkdruk. Het is niet dat er een hoog loon tegenover staat. De vakbondseis van een minimumloon van 14 euro per uur zou voor veel collega’s een stap vooruit zijn. De problemen met de werkdruk leiden tot een groot verloop: vorig jaar waren er 900 op de 6.000 personeelsleden die het bedrijf verlieten. Er is ook een groot absenteïsme met mensen die ziek vallen. De extreme flexibiliteit maakt dat dit soms niet kan opgevangen worden in de winkel, waardoor de druk op de andere personeelsleden nog groter wordt.

“We hebben meer en meer het gevoel dat we ons werk niet kunnen uitvoeren. Dat is de reden waarom een actie in één winkel als een lopend vuurtje oversloeg naar andere winkels.”

Hoe zijn de stakingsacties verlopen?

BBTK-delegee Dylan. Foto: Liesbeth

“Na een actie van de christelijke vakbond LBC tegen een onterecht ontslag in een winkel in Oostkamp werden onderhandelingen gevoerd over de werkdruk. Die onderhandelingen verliepen erg stroef. Het vastlopen van de onderhandelingen zorgde er voor dat LBC in de media sprak over een algemene staking in alle winkels.

“Er waren eerder ook al onderhandelingen rond werkdruk geweest, waarbij de directie actiedreigingen kon afwenden met beloften. Maar nadien werden die beloften niet of niet volledig nagekomen. Zo kwam er een nieuwe ‘managementstijl’ waarbij we allemaal brochures kregen over hoe Lidl ‘a great place to work’ zou zijn. De dure brochures gingen echter niet gepaard met maatregelen op de werkvloer.

“Toen de onderhandelingen tussen de directie en alle vakbonden eind april helemaal vastzaten, gingen enkele winkels spontaan in staking. Dit kreeg meteen navolging. Een dag later waren ongeveer de helft van alle winkels dicht. Een aantal delegees belde rond naar collega’s, maar het uitbreiden van de staking gebeurde toch grotendeels spontaan. In veel winkels besloten de personeelsleden om te sluiten en naar huis te gaan. In andere winkels werd personeel met vrije dagen opgeroepen om stakers te vervangen. In een aantal winkels waren er werkonderbrekingen waarbij de winkel tijdelijk sloot.

In zoveel winkels tegelijk het werk

neerleggen, kan enkel als het echt van onderuit komt. De syndicale traditie bij Lidl is niet zo sterk, velen staakten voor het eerst in hun leven.

“De eerste acties waren op woensdag 25 april. Een dag later bleven de helft van de winkels dicht. Er waren pogingen om communautaire verschillen te benadrukken. Er waren meer winkels dicht in Wallonië en Brussel, maar dat heeft meer met syndicale tradities te maken. Het ongenoegen is overal in het land even groot en de vakbonden zijn nationaal georganiseerd in het bedrijf. Na de ervaringen met de aprilstakingen heeft die traditie nu trouwens ook langs Vlaamse kant grote stappen vooruit gezet.

“Zelf trok ik naar verschillende winkels waar personeelsleden me contacteerden met vragen over wat ze konden doen en of ze in staking konden gaan. Er gebeurde heel veel op hetzelfde ogenblik, waardoor het moeilijk was om een overzicht te bewaren en de discussie over volgende stappen aan te gaan. Als delegee probeerde ik zoveel mogelijk het spontane protest te begeleiden en de vele discussies onder collega’s te voeren.

“De directie erkende op dat ogenblik dat er iets moest gebeuren. Er werd geluisterd naar de eis om 42 uur per winkel extra in te zetten door de uren van de filiaalverantwoordelijke uit de productie te halen. Maar de directie wilde aanvankelijk slechts 20% daarvan invullen. Tijdens de dringende verzoening op vrijdag werd dat eerst opgetrokken tot 32 uur en vervolgens tot 42 uur.

“Een beperking was dat de directie die 42 uur slechts voor zes maanden wilde toekennen. Nadien zou een CAO de werkorganisatie en f lexibiliteit moeten regelen. Daar was heel wat discussie over onder de vakbonden: LBC stemde ermee in en wilde die 42 uur nemen. BBTK eiste dat de 42 uur voor onbepaalde duur werd doorgevoerd. Er was een groot wantrouwen omdat vorige beloften niet werden nagekomen.

BBTK besliste om door te gaan met de staking die op maandag gepland was.

Op zaterdag gingen nog enkele bijkomende winkels dicht.

“Onder de collega’s was er enerzijds twijfel door de uiteenlopende standpunten van de vakbonden, maar anderzijds bleef het wantrouwen in de directie groot. Het is in deze context dat BBTK overging tot de blokkade van de distributiecentra. Die acties hadden best wat massaler mogen zijn, maar daartoe was het nodig geweest dat de solidariteit in de hele sector en van andere sectoren meteen werd georganiseerd. Nu is dat niet gebeurd.

Alles verliep natuurlijk heel snel, waardoor het ook niet evident was.

Een pamflet voor de klanten had ook nuttig geweest.”

Hoe reageerden de klanten?

“Opvallend positief. We kregen nog nooit zoveel steun van de klanten.

Natuurlijk zien zij ook hoe wij werken en hoe de winkels er soms bijliggen. Er was een erg groot begrip. Veel klanten hebben bovendien zelf ook te maken met een zware werkdruk.

“Tijdens de stakingen van 2014 of die van 2016 kregen we regelmatig negatieve reacties aan stakersposten.

De algemene anti-vakbondspropaganda in zowat alle media had toen zeker een impact. Nu was dit helemaal niet het geval. De inzet van de staking en de brede steun ervoor onder het personeel waren voor alle klanten duidelijk.”

Op 1 mei was er een akkoord dat ook voor BBTK aanvaardbaar was. Wat houdt het in en hoe zit het met de toepassing ervan?

“Na bijna een week actievoeren, werd inderdaad toegegeven. De directie stemde in met 42 uur extra per winkel, waarbij deze uren echt per winkel gelden en niet kunnen opgevangen worden door transfers tussen winkels. De maatregel geldt ook voor onbepaalde duur. Dat zal nodig zijn: de onderhandelingen over een CAO rond de werkorganisatie verlopen niet vlot.

www.socialisme.be 9 juni 2018

oudbare werkdruk af

9 Werkdruk verlagen door arbeidsduurvermindering met bijkomende aanwervingen en behoud van loon

D

e technologische vooruitgang leidt vandaag niet tot meer welvaart en rust voor de werkenden. Er is door automatisering en toenemende kennis minder tijd nodig om hetzelfde geproduceerd te krijgen, maar toch lijkt het alsof de werkdruk nog nooit zo groot was. Bovendien gaan jobs verloren door automatisering en digitalisering.

“De directie laat uitschijnen dat de door met zelfstandige uitbaters van stakingsacties het bedrijf een ‘slecht winkels te werken (franchises) of met imago’ hebben opgeleverd. Enkele de afbouw van kassa’s door systemen sollicitanten zouden zelfs afgehaakt van selfscan. hebben. Dat komt niet door de staking, “Dat bestaat niet bij Lidl, maar toch maar door de opstelling van de direc- kijken alle andere ketens naar Lidl voor tie. Als die van Lidl effectief ‘a great de flexibiliteit van het personeel. Liefst place to work’ wil maken, moet ze de zouden ze allemaal 7 op 7 de klok rond roep naar een houdbare werkdruk ern- open zijn met zo weinig mogelijk perstig nemen. soneel. De directie van Lidl liet tij“Wij eisen dat de 42 uur extra per dens onderhandelingen eind april valwi n kel zoveel len dat het wel mogelijk toegeiets ziet in zonvoegd wordt aan dagsopeningen. bestaande deelHet is belangtijdse contracrijk dat we deze ten. We merken “De druk van de acties steeds grotere dat het toepassen en de mogelijkheid van flexibiliteit een van het akkoord halt toeroepen. traag verloopt. nieuwe acties indien de Anders wordt Met BBTK drin- toezeggingen niet uitgevoerd het de norm in gen we erop aan de hele sector. dat iedere winkel worden, zijn sterk voelbaar “ We w i l l e n effectief zo snel aan de onderhandelingstafel. personeel met mogelijk die 42 De positie van de vakbonden voltijdse conuur erbij krijgt. tracten en bete“ De d i re ct ie is enorm versterkt. Om dat re lonen. Om het kan daar maar te behouden, moeten we werk werkbaar b e st r eke n i ng te houden, zou mee houden. De de brede betrokkenheid en een algemene druk van de ac- deelname aan de staking ver m i nder i ng ties en de movan de arbeidsgelijk heid van eind april omzetten in een d u u r b e t e ke nieuwe acties in- actievere vakbondswerking.” nen dat 30 of 32 dien de toezeguur voor iedergingen niet uiteen voltijds is. gevoerd worden, zijn sterk voelbaar Daarnaast moet de steeds toenemende aan de onderhandelingstafel. De po- flexibiliteit aan banden gelegd worden sitie van de vakbonden is enorm ver- met goede afspraken over dienstroossterkt. Om dat te behouden, moeten we ters en arbeidsvoorwaarden. Er moeten de brede betrokkenheid en deelname meer mensen voor vliegende ploegen aan de staking eind april omzetten in komen, invallers voor zieke collega’s. een actievere vakbondswerking.”

Kortom: de gejaagdheid moet uit onze werkorganisatie.

Wat zal de impact van deze “Dit staat natuurlijk haaks op de staking en het resultaat ervan winsten van het bedrijf. We moeten zijn op de rest van de sector? ons echter de vraag stellen wat het belangrijkste is: klanten bedienen door “Er is in heel de sector een groeien- hen levensmiddelen aan te bieden of de druk om met minder personeel lan- de miljardenwinsten van grote baas gere openingsuren te bolwerken. Het Schwarz spijzen door het personeel personeel moet ook steeds flexibeler als citroenen uit te persen. Dat stelt de op verschillende functies ingezet wor- vraag naar welk soort samenleving den. In andere ketens gebeurt dit ook we willen.”

Het aantal bankfilialen is in vrije val omdat zo goed als iedereen thuis op de computer of zelfs op de gsm bankiert. Krantenwinkels sluiten de deuren omdat meer digitaal wordt gelezen. Supermarkten gaan na hoe ze personeel kunnen afbouwen door klanten zelf hun aankopen te laten scannen. Een studie van economen uit Oxford stelde enkele jaren geleden dat tot de helft van de jobs zou verdwijnen door technologische vooruitgang. Een Leuvense professor economie had het over 1,4 miljoen jobs die in Vlaanderen zouden verdwijnen.

Anders gezegd: technologische vooruitgang leidt onder het kapitalistische winstsysteem tot sociale achteruitgang. Onze productiviteit neemt toe, onze levensstandaard daalt. Dit zorgt voor een onhoudbare werkdruk voor wie werk heeft, terwijl honderdduizenden anderen geen werk vinden of niet meer meekunnen. Het zou veel logischer zijn om het beschikbare werk te verdelen zodat iedereen werk heeft en de werkdruk naar beneden kan. Vandaar de eis van arbeidsduurvermindering met bijkomende aanwervingen en behoud van loon.

Tussen 1953 en 1973 daalde de arbeidstijd met meer dan 20%. De laatste collectieve vermindering was die van 40 tot 38 uur per week in 2003.

Dit betekent dat we vandaag maar 2 uur minder per week werken dan on-

geveer 50 jaar geleden, lang voor de verregaande digitalisering.

Vandaag is er al een arbeidsduurvermindering. Onvrijwillig deeltijdse arbeid, kleine contracten en mensen die minder uren werken omdat ze geen voltijds contract aankunnen, zorgen ervoor dat de gemiddelde arbeidsduur gezakt is tot 31 uur. Deze arbeidsduurvermindering wordt betaald door de werknemers die loon en sociale rechten verliezen. De andere kant van de medaille van de oplopende werkdruk is een toename van het aantal zieken. Werkenden worden uitgeperst als citroenen, waarna de gemeenschap voor de ziektekosten opdraait.

Het resultaat van dit alles is dat onze arbeid meer winst oplevert voor de grote aandeelhouders en de superrijken.

Er is nood aan een arbeidsduurvermindering betaald door de werkgevers. Deze arbeidsduurvermindering moet met behoud van loon en bijkomende aanwervingen, zodat het niet betekent dat we voor minder loon moeten werken of gewoon op 6 uur hetzelfde werk moeten doen als voorheen op 8 uur. Het betekent ook dat een deeltijds werkende met een contract van bijvoorbeeld 24 uur per week niet 63% van een voltijds equivalent zou zijn, maar 80% (met bijhorend loon uiteraard). Met het behoud van hetzelfde aantal voltijds equivalenten door bijkomende aanwervingen

Technologische vooruitgang leidt onder het kapitalistische winstsysteem tot sociale achteruitgang. Onze productiviteit neemt toe, onze levensstandaard daalt. Dit zorgt voor een onhoudbare werkdruk voor wie werk heeft, terwijl honderdduizenden anderen geen werk vinden of niet meer meekunnen. Het zou veel logischer zijn om het beschikbare werk te verdelen. zou zo’n arbeidsduurvermindering dus een belangrijke verlaging van de werkdruk in bijvoorbeeld de supermarktsector betekenen.

Een collectieve arbeidsduurvermindering met loonbehoud en bijkomende aanwervingen botst met de winstlogica van het kapitalisme, een systeem waarin technologische vooruitgang voor de meerderheid van de bevolking negatieve gevolgen met zich meebrengt. Er is nood aan een systeem waarin iedereen kan genieten van de enorme mogelijkheden en rijkdommen.

Piloten Brussels Airlines in actie. Wie wil vliegen met 67-jarige oververmoeide piloot?

Het was nog maar de tweede keer in 16 jaar dat de piloten van Brussels Airlines het werk neerlegden. Ze klagen over lonen en arbeidsvoorwaarden. De media deden er alles aan om verdeeldheid te zaaien: betere arbeidsvoorwaarden voor de piloten zouden leiden tot hogere ticketprijzen voor reizigers.

Het zou bovendien de jobs van andere personeelsleden in gevaar brengen. Brussels Airlines maakt deel uit van Lufthansa, dat vorig jaar 2,4 miljard euro winst boekte.

De piloten legden zelf uit wat het probleem is. “Onze grootste kracht – de liefde voor onze job – is onze grootste zwakte geworden.

Het is alsof luchtvaartmaatschappijen dat weten en er misbruik van maken. Ons salaris is verminderd

en ze vragen meer f lexibiliteit.

Eenvoudige oplossingen om gezondheidsproblemen (zoals vroege naar late vluchten, vermoeidheid door lawaaierige omgeving, vermoeidheid door dienstrooster) aan te pakken, worden niet

voldoende toegepast, of worden gewoon genegeerd. Velen onder ons werken nu 80 procent omdat een voltijds dienstrooster niet

haalbaar is wegens vermoeidheid.

Daardoor krijg je eigenlijk een loonverlies van 20 procent. Er is een probleem met vermoeidheid in ons bedrijf, maar dat wordt door het middenkader genegeerd en geminimaliseerd.”

De hoge werkdruk is een gevaar voor de veiligheid.

Bovendien is de pensioenleeftijd van piloten met 12 jaar verlengd: van 55 tot 67, terwijl het na 65 jaar verboden is om te vliegen in Europa. De mediacampagne had een zeker effect op de publieke opinie. Maar zeg nu zelf: wil jij straks op vakantie vertrekken in een vliegtuig dat bestuurd wordt door een oververmoeide piloot?

10

internationaal

de

Linkse Socialist

Gaza: massaal verzet en arbeiderseenheid nodig tegen Israëlische staatsterreur

D

e voorbije weken leidde de woede onder de Palestijnse bevolking opnieuw tot massaal protest in de Gazastrook. Het Israëlische regime beantwoordde dit met een gewelddadige repressie waarbij een honderdtal doden vielen en duizenden gewonden.

door

Baptiste (Henegouwen)

Geschiedenis van onderdrukking

de, repressie en belegering. In de Gazastrook wonen bijna twee miljoen mensen. Daar is de situatie bijzonder gespannen. De werkloosheid loopt er op tot 40% van de bevolking, onder jongeren is het zelfs 60%. Er zijn dagelijks onderbrekingen van elektriciteit en stromend water. Dat alles is het gevolg van een oorlogspolitiek door de Israëlische staat, versterkt door de blokkade van Gaza door zowel Israël als Egypte sinds Hamas 12 jaar geleden aan de macht kwam in Gaza.

Zeventig jaar geleden werd de staat Israël gevestigd op toenmalig Palestijns grondgebied. Deze gebeurtenis wordt de Nakba genoemd, dat is Arabisch voor ‘catastrofe.’ Het toekennen van een staat aan de Joodse gemeenschap was een beslissing van de imperialistische machten. Daarbij werd geen rekening gehouden met de Palestijnse bevolking. Het was effectief een catastrofe voor de Palestijnse bevolking: ongeveer 750.000 mensen moesten De “Mars van de terugkeer” en vluchten en werden veroordeeld tot ar- het spook van de eerste intifada moede. Vandaag bestaat ongeveer 70% Het is tegen deze achtergrond dat van de bevolking van Gaza uit families die in 1948 gevlucht zijn. De uitwijzin- sinds 30 maart geprotesteerd wordt in Gaza. Het hooggen gingen decentepunt daarvan nialang door naarmoest de “Grote mate de bezetting mars van de tevan Palestijnse gerugkeer” op 15 bieden werd opmei worden. Dit gevoerd, grond- Ellende en repressie wa s meer d a n gebied in beslag zullen geen einde een herdenking werd genomen, maken aan de woede. van de Nakba, het kolonisten nederwas ook een uitzettingen uitbouw- Maar zowel Fatah als drukking van de den en milit ai r Hamas, de belangrijkste revolte onder de geweld voor verPalestijnse jonnielingen zorgde. politieke formaties, geven geren. Maar liefst Heel veel mensen geen politieke richting 75% van de bewerden opgepakt, volking in Gaza raakten gewond of aan de Palestijnse is jonger dan 25 kwamen om het le- bevrijdingsstrijd. jaar. Een hele geven. De vestiging neratie groeit op van de staat Israël vormde het begin van een oorlog zon- in deze openluchtgevangenis. Deze jongeren hebben weinig te verliezen der einde.

Deze tragedie blijft aanwezig in het in een strijd om een waardig leven.

De acties werden steeds groter tot dagelijkse leven van de Palestijnen.

Dit wordt gekenmerkt door armoe- 14 mei, de datum waarop de VS hun

ambassade in Jeruzalem openden. Die verhuis naar Jeruzalem toont de volledige steun van de regering-Trump aan de Israëlische staat en het project van territoriale overheersing waarbij geen rekening wordt gehouden met de Palestijnse bevolking. De inhuldiging van de ambassade gooide nog meer olie op het vuur. Op hetzelfde ogenblik waren er ongeveer 50.000 Palestijnse betogers in de buurt van de afsluiting van Gaza. Dat is fenomenaal veel gezien de militaire aanwezigheid in de regio.

De massamobilisaties deden aan de eerste Intifada denken. Toen kwam de revolte van de Palestijnen tot uiting in massale acties, waarbij zelfs democratische en onafhankelijke strijdcomités werden opgezet om het verzet te organiseren, betogingen te beschermen en om steun te zoeken onder de Israëlische bevolking. Het Israëlische regime wil kost wat kost een nieuwe massabeweging vermijden. Daarom ging de regering-Netanyahu over tot bloedig geweld. De soldaten kregen expliciete toelating om op ongewapende betogers te schieten. Daarbij vielen 112 doden, waarvan de helft op één dag (14 mei).

Alsof de escalatie van het conflict nog niet volstond, zorgde de terugtrekking van de VS uit het nucleair akkoord met Iran voor grotere spanningen in de regio. De gevolgen daarvan kunnen bijzonder vernietigend zijn, er is een reëel gevaar van oorlog.

Massa-actie als strijdmethode

Protest in Londen. Foto: Paul Mattson

Ellende en repressie zullen geen einde maken aan de woede. Maar zowel Fatah als Hamas, de belangrijkste politieke formaties, geven geen politieke richting aan de Palestijnse bevrijdingsstrijd.

Hamas kwam in 2006 aan de macht in de Gazastrook. Fatah leed een nederlaag na decennia van mislukkingen en pogingen om tot een kapitalistische Palestijnse staat te komen via onderhandelingen met de omliggende kapitalistische regimes. De belangen van de heersende klassen in de buurlanden gingen steeds voor op die van de Palestijnse bevolking. Deze strategie leidde tot een impasse. Als de eerste intifada weinig opleverde, is dat grotendeels toe te schrijven aan de slechte strategie van Fatah. Vandaag concentreert Fatah zich vooral op de strijd tegen Hamas, waarbij het de bevolking van Gaza laat betalen door te besparen, de lonen van ambtenaren niet of onvolledig uit te betalen of nog door de elektriciteitsvoorziening te onderbreken.

Hamas houdt meer rekening met de sociale situatie van de massa’s en brengt radicalere taal over nationale

bevrijding, maar er is geen strategische oriëntatie die een overwinning mogelijk maakt. Het gebruik van terroristische methoden is een doodlopend straatje en leidt tot wraakgevoelens.

Deze methoden hebben nooit tot nationale bevrijding geleid. Het versterkt integendeel de sociale inplanting van het nationale conflict en daarmee het status quo. Dat is jammer genoeg het enige resultaat van de golf van aanslagen die bekend stond als de tweede intifada, wat ver van de methoden van de eerste intifada stond.

De leide r s va n Ha ma s e n de Palestijnse Autoriteit bieden geen antwoorden en dragen daarmee bij tot de impasse. Maar de belangrijkste verantwoordelijkheid ligt natuurlijk bij de Israëlische rechterzijde. De blokkade van Gaza vormt een collectieve politieke straf voor de zowat twee miljoen inwoners. Daarnaast probeert het Israëlische regime al lang om een politieke verandering op te leggen in Gaza.

ten, inclusief de 8 kinderen.” Premier Netanyahu maakt van dezelfde argumenten gebruik in een poging om zijn autoriteit te herstellen na geruchten over corruptie.

Een strategie die de solidariteit onder de Israëlische en Palestijnse werkenden en jongeren probeert te ontwikkelen, zou toelaten om het Israëlische establishment te ontmaskeren. Onafhankelijke en democratische organisaties van jongeren en werkenden kunnen deze strategie uitwerken, zowel langs Palestijnse als langs Israëlische kant.

Een socialistisch alternatief is mogelijk en nodig

Massastrijd kan belangrijke rechten afdwingen, maar het is enkel op revolutionaire basis dat er een substantiële inhoud aan die rechten kan gegeven worden, inclusief het recht op terugkeer voor vluchtelingen en de garantie van gelijkheid op alle vlakken.

Eenheid van alle Het kapitalisme leidt tot chaos. werkenden in de regio Fundamentalisten spelen in op de woede en de wanhoop van de massa’s als geDe belangrijkste bondgenoot van de volg van de barbarij door de Israëlische Palestijnse bevolking in de strijd te- staatsterreur. Dictatoriale regimes zogen onderdrukking door de Israëlische als dat van Assad in Syrië hebben niets staat zijn de werkenden, armen en beter te bieden. En ook Trump doet er jongeren in Israël. Het is verkeerd om nog een schepje bovenop.

De enige uitweg uit dit bloedige Israël te zien als een uniform en reactionair blok, zonder onderscheid te conflict waarmee de rechten van zomaken tussen de staat en de kapitalis- wel de Palestijnen als de Israëlische tische elite aan de ene kant en de wer- bevolking gegarandeerd worden, bekenden en hun gezinnen aan de ande- staat uit een oplossing met twee staten: een socialisre. Israël kent net tisch Palestina en als alle klassensaeen socialistisch menlevingen een Israël met een geenorme ongelijkdeelde hoofdstad heid. Werkenden Jeruzalem, waaren jongeren ko- Een strategie die de bij de basis gemen er op voor solidariteit onder de legd wordt voor hun rechten. Het een socialistische klopt dat er haat- Israëlische en Palestijnse confederatie. m isd r ijve n t e - werkenden en jongeren Op kapitalistigen Palestijnen sche basis is het zijn, maar die ko- probeert te ontwikkelen, niet mogelijk om men vooral uit zou toelaten om het tot een levensvatextreemrechtse Israëlische establishment bare tweestatenhoek waarbij de oplossing te koextremisten zich te ontmaskeren. men. Een tijdelijke gesterkt voelen regeling is niet uitdoor de officiële politiek van staatsterreur door het gesloten, maar dit zou geen oplossing vormen voor de nationale problemen regime.

De door Hamas gestimuleerde stra- van de Palestijnen of de Israëlische tegie van “evenwicht in het lijden” bevolking. Voor een revolutie in het zorgt voor een contraproductieve im- Midden-Oosten is het van cruciaal bepasse. Het maakt het de Israëlische lang dat een methode gevonden wordt staat gemakkelijker om alle vormen om de Israëlische werkenden van hun van Palestijns verzet over één kam te heersende klasse los te weken. Dan scheren met terreur door Hamas. De kunnen de werkenden samen bouwen Israëlische ambassadrice in België aan een kracht die zowel in Israël als gaf daar een grotesk staaltje van: “Alle in Palestina een einde maakt aan het gedode Palestijnen waren terroris- kapitalisme.

oorlog

www.socialisme.be juni 2018

11

Nieuw boek met teksten van Trotski over de Eerste Wereldoorlog

Massabewegingen kunnen oorlog stoppen

H

et Midden-Oosten zit in een schijnbaar uitzichtloze spiraal van oorlog en geweld. Zowat alle wereldmachten zijn betrokken partij, alle regionale machten hebben er belangen. De oorlog in Syrië is ontaard in een veelzijdige reeks conflicten en oorlogen, met de mogelijkheid van een nieuwe veralgemeende oorlog. Het Midden-Oosten vandaag doet denken aan de situatie op de Balkan in de jaren vlak voor de Eerste Wereldoorlog. Dreigt een nieuwe wereldoorlog en wat kunnen we uit die Eerste Wereldoorlog leren?

door

Geert Cool

Strijd om markten en invloed

Achterliggend is er een strijd om markten en invloed. In ‘Oorlog en de Internationale’ merkt Trotski op: “De verdere ontwikkeling van de wereldhuishouding op kapitalistische grondslag betekent een onafgebroken strijd van de wereldmachten om nieuwe en altijd weer nieuwe gebieden van dezelfde aarde om tot voorwerp van kapitalistische uitbuiting te kunnen dienen.

De economische na-ijver in het teken van het militarisme wordt afgewisseld door roof en verwoesting, die alle elementaire grondslagen van menselijke huishouding teniet doen.” De wereldwijde integratie van de economie had geen einde gemaakt aan de verschillende historische, economische, politieke, strategische belangen van de nationale heersende klassen. De oorlog was daar een tragische uitdrukking van. Zoals de meteen bij het begin van de oorlog vermoorde Franse socialist Jean Jaurès opmerkte: “Kapitalisme draagt oorlog in zich, zoals donkere wolken regen.”

Net als in de Balkan voor de Eerste Wereldoorlog wordt in het MiddenOosten door imperialistische machten gestreden voor invloed en grondge-

bied. Nationale rechten worden vertrappeld of als wisselgeld gebruikt voor de imperialistische ambities van de belangrijkste spelers in de regio. Er is het gevaar van een nieuwe escalatie van de oorlog in Syrië tot een regionaal conflict met enerzijds Israël, dat gesteund wordt door Trump en de VS, en anderzijds Iran, dat gesteund wordt door het Sjiitisch blok en op de achtergrond door Rusland. Het opzeggen van het nucleair akkoord met Iran door Trump werd al gevolgd door Israëlische raketaanvallen op Iraanse doelwitten in Syrië. Zelfs indien een veralgemeende oorlog niet het uitgangspunt is, kan het conf lict een eigen dynamiek in die richting ontwikkelen.

Het vooruitzicht van regionale conflicten en oorlogen blijft zich stellen.

Op korte termijn is een wereldoorlog niet aan de orde van de dag. De gevolgen van zo’n conflict zouden met het bestaan van kernwapens neerkomen op een totale vernietiging van de planeet. Bovendien vrezen de heersende klassen voor de sociale onrust en revoluties die zouden ontstaan en die de heersers van het imperialisme en het kapitalisme omver zouden stoten.

Delegatie van LSP op de grote anti-oorlogsbetoging van 15 februari 2003, nog voor de invasie in Irak. Op die internationale actiedag waren er miljoenen betogers, waaronder 100.000 in Brussel.

Na de economische recessie van 2008 zitten we ondertussen in een andere siDe horror van oorlog kan het perspec- tuatie: de autoriteit van alle gevestigde tief van klassenstrijd voor een socialis- instellingen en politici is nog meer ontische samenleving naar de achtergrond dermijnd, er zijn de eerste ervaringen drukken. De nationalistische golf bij het met massabewegingen die dictators uitbreken van de Eerste Wereldoorlog omvergeworpen hebben in Tunesië en overspoelde zelfs de numeriek sterkste Egypte, bredere lagen gaan op zoek arbeiderspartijen van dat ogenblik. Het naar alternatieven op de huidige gang socialistisch programma, waaronder van zaken en in sommige landen kijken het internationalisme, werd overboord ze daarbij expliciet naar socialisme. gegooid. Wellicht had Karl Kautsky Een sterke anti-oorlogsbeweging zou de grootste autoriteit binnen de soci- vandaag misschien die stap verder zetalistische beweging van dat ogenblik. ten die in 2003 onvoldoende sterk aanHij stelde dat de internationale “geen wezig was: het platleggen van havens doeltreffend instrument” kon zijn “in en wapenindustrie of desnoods van de tijden van oorlog.” Waar voorheen al- volledige economie om (elke stap in gemeen erkend werd de richting van) dat kapitalisme tot oorlog te stoppen.

De uitzichtloze oorlog leidde, werd situatie in Syrië bij het uitbreken van en andere branddie oorlog het socia- De horror van oorlog lisme als antwoord haarden leidt mo– van de Eerste menteel nog niet van tafel geveegd.

Nochtans zijn ver- Wereldoorlog tot Syrië, tot bewegingen. schillende oorlogen Velen zijn lamgestopt door klas- Irak of Gaza vandaag – is geslagen door de wanhoop en het s e n s t r ijd , w a a r- een bloedig gevolg van gebrek aan peronder (d reigi ng het kapitalisme. Zolang spectief. Een esvan) revolutie. De calat ie va n de Russische Revolutie het kapitalisme bestaat, oorlog, oorlogsmaakte de Eerste zal deze tendens tot moeheid en verzet Wereldoorlog onhoudbaar, de Duitse barbarij blijven opduiken. tegen de waanzinnige oorlogsuitgaRevolutie van november 1918 gaf de genadeslag. In ven kunnen tot nieuwe anti-oorlogs1973 zag de Amerikaanse president bewegingen leiden. We moeten daar Richard Nixon geen andere moge- echter niet op wachten om nu al de basis lijkheid dan het terugtrekken van de te leggen voor actief verzet tegen oortroepen uit Vietnam. Die oorlog ver- log. Socialisten scheppen niet het hisderzetten dreigde te leiden tot een on- torische toneel waarop zij actief zijn, ze controleerbare sociale revolte in de moeten handelen op het terrein dat de geschiedenis heeft geschapen.

VS zelf.

Heel wat krachten beperken zich tot wanhopige oproepen voor onderhan- Wat kan Trotski ons leren? delingen over vrede onder wereldleiders, dezelfde kapitalistische leiders Vorig jaar hebben we heel wat aandie tot oorlogen overgaan. Dat is een dacht gehad voor de 100ste verjaardag pleidooi voor politieke oplossingen in van de Russische Revolutie en binnenplaats van militaire, terwijl oorlog een kort ook voor de Duitse Revolutie van verderzetting van politiek met andere 1918. Beide revolutionaire beweginmiddelen is. Om een brand te bestrij- gen waren het resultaat van de Eerste den, doe je beroep op de brandweer en Wereldoorlog en zijn niet te begrijpen niet op pyromanen. zonder een beter inzicht in die oorlog.

Leon Trotski schreef heel wat materiBouwen aan antiaal tijdens de oorlog, onder meer zijn oorlogsbewegingen ‘Oorlog en de Internationale’ waarin een overzicht van de situatie en een anDe recente geschiedenis toont het po- ti-oorlogsprogramma naar voor werd tentieel van een sterke anti-oorlogsbe- geschoven. In zijn oorlogscorresponweging. Eind 2002 en begin 2003 waren dentie ging hij zowel in op de grote er massale protesten tegen de dreigen- ontwikkelingen als op het dagelijkse de invasie in Irak. Miljoenen mensen leven aan het front. Zo beschrijft hij kwamen op straat in de grootste inter- de loopgraven of de lotgevallen van het nationale actiedag ooit. Deze massabe- 7e regiment tijdens onder meer de verweging vond plaats na het neoliberale schrikkelijke vernietiging van Leuven. triomfalisme van de jaren 1990.

We brengen dit materiaal, waarvan Van horror tot revolutie

“Een socialistische kijk op de grote oorlog” telt 176 pagina’s en is met verzendingskosten inbegrepen te koop voor 12 euro.

eerste vertalingen in het Nederlands, bijeen samen met inleidende teksten over de oorlog, de houding van de bolsjewieken en het failliet van de socialistische internationale in 1914.

De centrale boodschap van Trotski was dat hij ondanks de horror optimistisch bleef. “Wij revolutionaire marxisten, hebben geen enkele reden om te wanhopen. Het marxisme is niet overwonnen. Integendeel, het brullen van de kanonnen verkondigt de theoretische overwinning van het marxisme. Wat blijft er dan nog over van de hoop op vreedzame ontwikkeling, op verzachting van de kapitalistische tegenstellingen, op geleidelijke overgang in het socialisme?” Oorlogen lossen de sociale kwestie niet op, “maar verscherpen haar omdat ze de kapitalistische wereld voor twee mogelijkheden stellen: permanente oorlogen of revolutie.”

De horror van oorlog – van de Eerste Wereldoorlog tot Syrië, Irak of Gaza vandaag – is een bloedig gevolg van het kapitalisme. Zolang het kapitalisme bestaat, zal deze tendens tot barbarij blijven opduiken. Om oorlog te vermijden, moeten we het kapitalisme bestrijden. Massale en onafhankelijke arbeiderspartijen die opkomen voor een internationalistisch socialistisch alternatief op het kapitalisme blijven de beste garantie tegen oorlog. Zij kunnen de basis leggen voor een socialistische wereld gebaseerd op een democratische planning van de economie waardoor er geen strijd voor markten en economische belangen meer is, een strijd die onvermijdelijk is binnen het kapitalisme en steeds tot conflicten blijft leiden.

waar LSP voor staaT

D

e technische en wetenschappelijke mogelijkheden van de mens zijn nog nooit zo uitgebreid geweest. De jongste 50 jaar verdrievoudigde het gemiddelde inkomen per hoofd van de wereldbevolking. Er is voldoende rijkdom om iedereen een degelijke levensstandaard te garanderen. België vormt hierop geen uitzondering.

Zelfs na de gouden jaren ‘50 en ‘60 bleef de totale werkelijke waarde van alles wat we samen produceren toenemen. In ‘96 bedroeg dit dubbel zoveel als in ‘83.

Deze toename van de rijkdom heeft echter niet geleid tot een algemene stijging van de welvaart. Integendeel: terwijl bedrijven recordwinsten boeken en speculanten hun kapitaal vertienvoudigen, gaat de voormalige koloniale wereld gebukt onder oorlog en hongersnood, is de economie van de ex-stalinistische staten ineengestuikt en heerst in het Westen massale structurele werkloosheid. De globale stijging van de rijkdom is aan de overgrote meerderheid van de wereldbevolking voorbijgegaan.

Stop de privatiseringen

Hoewel de arbeiders deze rijkdom produceren, hebben ze niet de minste inspraak in de aanwending ervan. Heel de productie staat in functie van de winsthonger van een handvol kapitalisten.

Dit leidt tot schrijnende tegenstellingen.

Er is nood aan betaalbare en comfortabele sociale woningen, aan gratis openbaar vervoer, aan onderwijs toegankelijk voor iedereen, aan speelterreinen en recreatiecentra, aan een nationale gezondheidsdienst die gratis en publiek is.

De middelen hiervoor zijn voorhanden. Op dit ogenblik gaat het echter de andere kant uit.

Openbare diensten worden gerentabiliseerd en opgesplitst. De winstgevende delen worden verkocht aan de hoogste bieder, de onrendabele worden afgestoten. Er is al lang geen sprake

meer van diensten. De marktlogica heeft ook in de openbare sector toegeslaan. Voortaan spreekt men van openbare bedrijven in afwachting van de volgende privatisering.

32-urenweek

In de private sector richt de “vrije” markt een ravage aan. Alle verworvenheden worden afgebroken in naam van de competitiviteit.

Arbeidscontracten ruimen plaats voor onderaanneming, uitzendarbeid en andere nepjobs.

Een miljoen arbeiders in België wordt regelmatig geconfronteerd met werkloosheid. Dit heeft geleid tot de verpaupering van een deel van de arbeiders en hun gezinnen. Pensioenen, werkloosheids- en ziekteuitkeringen staan op de helling door de uitholling van de sociale zekerheid.

LSP/PSL is voor het volledig herstel van de index en een minimumloon van 1500 euro netto, tegen de afbraak van de sociale zekerheid en de uitholling van het arbeidscontract. Wij verzetten ons tegen iedere bedrijfssluiting omdat dit onder het kapitalisme enkel leidt tot werkloosheid en armoede.

De enige maatregel die de massale werkloosheid kan oplossen is de onmiddellijke invoering van de 32-urenweek, zonder loonverlies en met evenredige aanwervingen.

Een nieuwe arbeiderspartij

De vakbondsleidingen hebben de kapitalistische afbraaklogica aanvaard. Ze beperken zich tot het “sociaal” begeleiden van de herstructureringen.

Daartegenover stellen wij het strijdsyndicalisme: vechten voor iedere job en het behoud van alle verworvenheden.

De arbeidersklasse heeft een partij nodig die deze strategie politiek kan en wil vertalen. Zo’n partij moet openstaan voor iedereen die wil vechten tegen de sociale afbraak.

Ze moet zich verzetten tegen iedere verdeling van de arbeiders, of het nu is op basis van racisme, seksisme of geloof. Dit kan het best door op te komen voor volledige gelijke rechten.

Ze moet de strijd aanbinden tegen het imperialisme en vechten tegen de vernietiging van het milieu. Ze moet het zelfbeschikkingsrecht van

Vlamingen, Walen en Brusselaars respecteren, zonder in de val te trappen van diegenen die de arbeiders door communautair opbod willen verzwakken (cfr. splitsing sociale zekerheid).

Ze zou moeten ageren voor de nationalisatie van de sleutelsectoren van de economie onder rechtstreekse arbeiderscontrole.

Revolutie

Dit programma is enkel uitvoerbaar indien de arbeidersbeweging de macht uit handen neemt van de kleine minderheid van kapitalisten. De heersende klasse zal haar privileges echter niet zomaar afstaan. Het breken van de kapitalistische staat zal een revolutie vereisen. Daarom bouwen wij aan een revolutionaire marxistische partij.

Arbeidersdemocratie

De productie moet in functie staan van de reële behoeften van de bevolking. Ze moet georganiseerd worden via een democratisch productieplan, opgesteld en gecontroleerd door raden, samengesteld uit vertegenwoordigers van de arbeiders van het bedrijf, van de nationale vakbonden en van de

arbeidersregering.

Iedere functionaris moet verkozen en permanent afzetbaar zijn. Hij/zij mag niet beschikken over een hoger loon dan het gemiddelde loon van de arbeiders die hij/zij vertegenwoordigt.

Op die manier kan het wanbeheer vermeden worden zoals dit in de planeconomieën in het ex-Oostblok bestond.

Voor socialisme en internationalisme

De socialistische revolutie breekt altijd uit op het nationale vlak, maar eindigt in de internationale arena. Arbeidersdemocratie en socialistische planning kunnen niet beperkt blijven tot één land.

Het isolement van Sovjet-Rusland heeft tot haar degeneratie vanaf 1924 geleid.

LSP/PSL maakt deel uit van het Comité voor een Arbeidersinternationale (CWI), dat actief is op alle continenten. Onze strijd in België zien wij in het kader van een arbeidersstrijd in de hele wereld voor een socialistische maatschappij.

Voor arbeiderseenheid Voor socialisme

12

internationaal

de

Linkse Socialist

Frankrijk: samen sterk tegen Macron en zijn asociaal beleid

I

n mei zat het eerste jaar van de ambtstermijn van president Macron er op. In dat jaar heeft zijn regering hard gewerkt om een programma te realiseren dat wel heel sterk lijkt op een verlanglijstje van de Franse werkgeversfederatie Medef. Om het met Balzac te zeggen: we zien het ‘hoogtepunt van de geldkluizen.’ door

Nicolas Croes

Spoorpersoneel geeft het voorbeeld

Volgens een peiling van Cevipof die tussen 25 april en 2 mei werd afgenomen, meent 55% van de Fransen dat Macron en zijn regering te autoritair zijn. Maar liefst 76% denkt dat het gevoerde beleid enkel de rijksten ten goede komt.

Het ontbrak niet aan betogingen en stakingen tegen dit beleid. Macron probeert overigens om het verzet uit te putten en te verdelen door op een adembenemend tempo tot aanvallen over te gaan. Met het asociaal offensief tegen het spoorpersoneel kwam er een nieuwe fase in het beleid. Hiermee wilde de regering een goed georganiseerde en strijdbare laag van de Franse arbeidersklasse treffen. Het idee is dat een nederlaag van het spoorpersoneel de rest van de werkenden en jongeren zou demoraliseren, naar het voorbeeld van wat Margaret Thatcher in de jaren 1980 deed met de Britse mijnwerkers.

Het spoorpersoneel reageerde met stakingsacties die over drie maanden gespreid werden waarbij twee dagen per week gestaakt wordt. Dit actieplan begon in april en duurt tot eind juni. De staking werd voorbereid met de verspreiding van een gratis krant op 500.000 exemplaren. Dit was een belangrijk instrument om discussies tussen vakbondsmilitanten en reizigers aan te gaan. Laurent Brun, de algemeen-secretaris van CGT Spoor, stelde dat de krant twee functies had: “De band tussen gebruikers van het spoor en spoorwegpersoneel herstellen en het spoorwegpersoneel weer in beweging krijgen, hen opnieuw aanzetten tot militeren.” (1) De solidariteitskas van het spoorpersoneel raakte

Betoging in Marseille in april. Foto: Els

snel gevuld: er werd meer dan 700.000 euro opgehaald. Een solidariteitskas opgezet door artiesten en intellectuelen haalde zelfs meer dan een miljoen euro op. Dat is een uitdrukking van de brede steun voor het stakend spoorpersoneel.

Over de eisen tegenover de regeringsplannen legt Laurent Brun uit: “We hebben ons personeel aangesproken: ‘Jullie gaan jullie lokaal urgentieplan uitwerken, jullie gaan opschrijven wat er moet gebeuren om de dienst te doen draaien in goede werkomstandigheden.’ Daarna hebben we dat omgevormd tot een nationaal urgentieplan.” Eind mei, na twee maanden van strijd, was de deelname aan de staking even groot als bij het begin van de beweging.

Daarnaast kwam het tot stakingen in een aantal ziekenhuizen en postkantoren. De studenten kwamen in actie met blokkades en bezettingen van universi-

teitsgebouwen. De politieke situatie is bijzonder instabiel. De regering neemt grote risico’s, maar blijft hopen op een uitputting van het verzet.

Een golf van verzet

In de herfst van vorig jaar riepen Jean-Luc Mélenchon en France Insoumise al op tot verenigd verzet van syndicalisten en linkse partijen in een betoging om “met een miljoen mensen naar de Elysée te trekken.” Jammer genoeg werd die oproep tot een gemeenschappelijk front tegen Macron toen niet opgenomen.

Sindsdien is er echter aanzienlijke vooruitgang geboekt. In april betuigden François Ruffin (France Insoumise), Benoît Hamon (Génération-s), Pierre Laurent (PCF) en Olivier Besancenot (NPA) samen hun solidariteit met de spoorstaking. Op 14 april was er in

De samenwerking tussen vakbondsmilitanten, politieke activisten en mensen uit het verenigingsleven op 26 mei was van groot belang.

Het is een voorbeeld voor het verzet tegen het besparingsbeleid in andere landen.

Marseille een betoging met tienduizenden deelnemers na een oproep van de regionale afdeling van de CGT, samen met onder meer France Insoumise dat sterk vertegenwoordigd was op de betoging. Op 5 mei was er met de “Fête à Marcon” in Parijs nog een grote actie tegen de president.

Tenslotte werd voor 26 mei een mobilisatie aangekondigd om in heel het land een “golf van verzet” te houden. Het initiatief komt van France Insoumise en werd opgenomen door de CGT – dat hiermee breekt met de syndicale traditie om afstand te houden van politieke partijen – en de vakbonden Solidaires, FSU, UNEF, SAF, de vakbond van de magistratuur, naast verenigingen en bewegingen zoals Attac, Droit au logement, Collectif pour les droits des femmes, en de partijen links van de PS. Een dergelijke eenheid is nooit gezien.

Mélenchon legde uit: “Ik ben voor een soort van volkse eenheid die de grenzen tussen syndicalisme, politiek en de verenigingen afbouwt.” Hij riep op om actiecomités voor 26 mei op te zetten om samen te mobiliseren in sectoren, bedrijven of wijken. Deze aanpak staat in een schril contrast met de meeste linkse formaties in Europa die de neiging hebben om een kunstmatig onderscheid te maken tussen het politieke en het syndicale, waarbij ze zich vooral op verkiezingen richten.

Deze opstelling van Mélenchon is een belangrijke stap vooruit om France Insoumise te kunnen uitbouwen tot een politiek instrument van het sociaal verzet, een echte massapartij die zich moet structureren om echt democratisch te zijn en een antikapitalistisch programma te realiseren.

De samenwerking tussen vakbondsmilitanten, politieke activisten en mensen uit het verenigingsleven op 26 mei was van groot belang. Het is een voorbeeld voor het verzet tegen het besparingsbeleid in andere landen. Nu moet een volgende stap bediscussieerd worden. Dat kan in de vorm van een actieplan dat opbouwt naar een nationale staking van alle sectoren en een hernieuwbare algemene staking om de economie volledig te blokkeren.

(1) http://solidair.org/artikels/laurent-bruncgt-spoor-het-isolement-doorbreken-steunen-op-overwinningen-en-doorgaan-tot

VS: leerkrachten revolteren in Trump-land

S

inds het begin van dit jaar wordt het establishment in de VS opgeschrikt door stakende leerkrachten. Wat begon in West Virginia, breidde al snel uit naar Oklahoma, Arizona, Colorado en daarbuiten. De leerkrachten staken tegen het gebrek aan middelen en de lage lonen. Sommige stakingen werden vanuit de vakbonden gestuurd, terwijl andere spontaan ontstonden na het succes van collega’s in andere staten. Dit toont de roep naar verandering na jarenlange afbraak van de publieke middelen voor onderwijs.

door

Sander (Dendermonde)

Het valt op dat de meeste stakingen plaatsvinden in republikeinse bastions, terwijl er een republikeinse president in het Witte Huis zit en dezelfde conservatieven meerderheden hebben in zowel het nationale als de deelstaatparlementen waar gestaakt werd. In staten zoals Oklahoma en West Virginia eisen de leerkrachten hogere belastingen op de olie- en steenkoolindustrie om meer investeringen in het onderwijs te bekomen. Dit gaat volledig in tegen het asociaal beleid van Trump en consoorten die juist meer cadeaus willen geven aan de rijke elite. Daarbovenop wil minister van onderwijs Betsy DeVos het onderwijs verder privatiseren door de publieke scholen te ondermijnen. Dit gaat direct in tegen de nood aan onderwijs van miljoenen Amerikanen die de hoge kosten van privaat onderwijs niet

kunnen ophoesten.

De leerkrachten in West Virgina streden voor hogere lonen en kregen die ook. Het was vooral deze overwinning die leerkrachten in de rest van het land inspireerde om tot actie over te gaan. Met die acties willen ze de toekomst van het publieke onderwijsstelsel, en dus ook hun eigen toekomst en die van de leerlingen, in handen nemen. De leerkrachten beseffen heel goed dat er onder de huidige en vorige regeringen niets gedaan is om tot beter en betaalbaar onderwijs te komen. In Arizona alleen al werd er sinds 2008 voor 1 miljard bespaard op onderwijs! Leerkrachten in publieke scholen moeten er vaak een tweede job bijnemen om rond te komen, de infrastructuur wordt slecht onderhouden en er is niet genoeg lesmateriaal

voor elke leerling. De onderwijsvakbonden voelden de druk en riepen op tot een staking. Veel andere scholen sloten zich spontaan bij de acties aan, vaak zelfs tegen de magere akkoorden in de scholen in.

Voor verdere overwinningen moeten de stakerscomités zich onderling verbinden. Zo kan een krachtsverhouding

Het valt op dat de meeste stakingen plaatsvinden in republikeinse bastions

opgebouwd worden tegen het besparingsbeleid van zowel Republikeinen als Democraten. Socialist Alternative, onze zusterorganisatie in de VS, steunt de strijd voor een democratisch en leef baar onderwijs, tegen de winstbelangen van de big business en zijn marionetten in het Witte Huis en daarbuiten.

partijnieuws

www.socialisme.be www.socialisme.be juni juni 2018 2018

Steun de campagne van LSP voor de lokale verkiezingen van oktober

Z

oals vermeld op pagina 2 van deze krant neemt LSP deel aan de komende lokale verkiezingen. We willen die periode gebruiken om een offensieve campagne te voeren voor meer publieke middelen voor de gemeenten en voor een socialistisch beleid op lokaal niveau, maar ook om op te komen voor de noodzaak van een breuk met het besparingsbeleid en strijd voor een ander soort samenleving. In de meeste steden en gemeenten zal onze campagne gebaseerd zijn op het ordewoord: “Stem PVDA, sluit aan bij LSP.” Daarnaast komen we in twee gemeenten op met bredere lijsten. door

Stéphane Delcros

In Keerbergen (Vlaams-Brabant) doen we dit met de lijst Consequent Links. We hebben er een specifieke positie: we zullen de enige linkse lijst zijn (naast een nieuwe lijst van Groen) en we hebben er een bredere laag van

sympathisanten opgebouwd die deelnemen aan onze activiteiten en ook zullen bijdragen aan de kiescampagne.

In St-Gillis (Brussel) nemen we deel aan Gauches Communes, een inclusieve linkse alliantie met de

Humanistische Partij (HP) en individuen die rond een programma bereid zijn tot eenheid op basis van wederzijds respect voor elkaars eigenheid.

Met deze campagne willen we onze ervaring van lokale inplanting versterken en het idee vestigen dat een echt socialistische verkozene initiatieven kan nemen die de sociale mobilisatie en de krachtsverhouding van de werkenden en hun gezinnen versterken.

Dat is nodig om het financiële en wettelijke keurslijf te doorbreken waarmee de federale en regionale overheden besparingen aan de gemeenten opleggen.

We vragen leden, sympathisanten en lezers van deze krant om deel te nemen aan de campagne in hun eigen regio, waarbij er ook nationaal materiaal zal zijn. In een aantal steden zoals Antwerpen, Gent en Luik zullen we ook tussenkomen met een pamflet dat rekening houdt met specifieke lokale elementen.

De campagne in Sint-Gillis zal acht weken duren (van 18 augustus tot 13 oktober) en zal vooral gevoerd worden door onze Brusselse afdelingen. Maar wie wil, is natuurlijk altijd welkom om mee campagne te voeren gedurende een dag, een week-end of meer. Het gaat om de verspreiding van pamfletten, plakken van affi-

ches, houden van stands, …

We willen voor de kiescampagne een kiesfonds opbouwen zodat we specifiek materiaal kunnen maken zonder onze normale middelen en inkomsten uit te putten. We willen een kiesfonds van 4.000 euro ophalen, bovenop de normale ophaling van strijdfonds waarmee we onze militante werking garanderen. Dit kiesfonds moet ons toelaten om de geplande uitgaven voor materiaal in zowel Sint-Gillis als Keerbergen, maar ook het nationale pamflet, te betalen.

In tegenstelling tot de gevestigde partijen worden de activiteiten van onze militanten en onze campagnes niet gefinancierd door publieke subsidies en evenmin door rij-

ke sponsors. Alle middelen komen van vrijwillige bijdragen van leden en sympathisanten. We rekenen op jullie om een zo vrijgevig mogelijke gift te doen, of een belofte van gift (te betalen voor 14 oktober). Wat ook het bedrag is, elke bijdrage is nuttig in de financiering van onze kiescampagne. Hieronder enkele ideeën van de uitgaven die we plannen voor de campagne in St-Gillis, je kan één van deze zaken volledig of deels financieren: - 500 affiches A3 voor activiteiten en plakken in handelszaken: 38 euro - 100 affiches A2 voor de kiesborden in de gemeente: 46 euro - 20.000 kaartjes A6 (formaat van een postkaart) voor het einde van de

campagne: ongeveer 90 euro - voor de pamfletten van kandidaten van Spaanse, Franse, Griekse, Latijns-Amerikaanse, … afkomst voorzien we ongeveer 150 euro.

- 20.000 pamfletten met vier pagina’s A5 om te bussen bij alle inwoners van St-Gillis: ongeveer 400 euro (we willen vijf zulke pamfletten verspreiden)

> Neem deel aan de verkiezingscampagne van LSP. Neem contact op met verantwoordelijken in jouw regio of stuur een email naar info@ socialisme en bxl@socialisme.be

> Neem deel aan het kiesfonds van LSP! Geef je bijdrage aan een van onze militanten of stort op de rekening van LSP: BE86 5230 8092 4650 (BIC TRIOBEBB) met als mededeling ‘kiesfonds’.

13

Agenda • • • •

• •

Zo 10 juni. 14u Brussel Noord. Betoging voor de regularisatie van mensen-zonder-papieren Vr. 15 juni. 8u Bolivarplaats Antwerpen. Protestactie tegen vervolging van twee ABVV’ers Za. 16 juni. Antwerpen: BBQ LSP-Antwerpen Woe. 20 juni. 19u Pianofabriek (Fortstraat 35, St Gillis). Meeting Gauches Communes: “Nieuwe linkse krachten versus het keurslijf van een besparingsbeleid.” Met o.a. Sabine Rubin (verkozene France Insoumise), Marissa Cabal Cabeza (over het linkse stadsbestuur van Barcelona en de problemen waarop dit botst), Anja Deschoemacker (over Liverpool dat in de jaren 1980 Thatcher tot toegevingen dwong).

29 juni – 4 juli. Bree, Limburg. Zomerkamp Za 7 juli. Brussel. Betoging tegen NAVO-top en bezoek Trump

LSP in actie: geslaagde 1 mei Onze militanten hebben hard gewerkt om op 1 mei een strijdbare boodschap naar voor te brengen. We kwamen tussen in 13 steden en haalden een totale verkoop van 557 kranten en 34 abonnementen. Vooral langs Franstalige kant werd de formule van een abonnement met gratis boek over mei ’68 gesmaakt: in Brussel werden 13 abonnementen gemaakt, in Luik 7 en in Charleroi 5.

We haalden in Brussel een militante verkoop van 129 exemplaren. Gent volgt met 91 exemplaren en daarna volgen Antwerpen (83) en Luik (70). In Aalst (55), Brugge (35), Oostende (24), Charleroi (22), Dendermonde (16), Leuven (10) deden we het ofwel even goed of beter dan vorig jaar.

We haalden dit jaar 1.800 euro strijdfonds op tijdens 1 mei. In Gent haalden we ruim 750 euro op, in Brussel 430, in Luik 330 en in Antwerpen 200.

In Keerbergen hield onze afdeling op 1 mei een succesvolle spaghettislag. Dit bracht ongeveer 200 euro op voor het kiesfonds van ‘Consequent Links’, de naam van de lijst waarmee we zullen opkomen bij de lokale verkiezingen van oktober. Er waren een 50-tal eters. Tussendoor werden ook 8 kranten en een abonnement verkocht.

Bedankt aan alle militanten en uiteraard ook aan de kopers en nieuwe abonnees!

Strijdfonds

Goed nieuws van ons strijdfonds: iets over halfweg het tweede kwartaal haalden we onze doelstelling om 11.500 euro steun op te halen al. De meigroeten in onze vorige krant, de steun die we op 1 mei kregen maar ook op de pensioenbetoging van 16 mei en de Pride van 19 mei zorgden er samen met enkele sociale activiteiten voor dat we nu al onze doelstelling haalden. Dat is echter geen reden om op onze lauweren te rusten.

In het vorige kwartaal waren we op 73% van onze doelstelling gestrand.

Dat tekort kunnen we nu volledig ophalen. Steun ons, stort een bijdrage op BE86 5230 8092 4650 van LSP met als mededeling ‘steun’.

O en W Vlaanderen: 4.997 € Luik-Lux: 1.313 € Bxl-W.Brab: 2.368 € Henegouwen-Namen: 1.014 € Vl Brab-Limburg: 801 € Antwerpen: 1.162 € Nationaal: 1.144 €

159% 119% 103% 92% 76% 66% 109%

TOTAAL: 12.800 €

111%

Steun de strijd voor een socialistisch alternatief: stort op BE86 5230 8092 4650 van LSP met vermelding ‘steun’.

Het zomerkamp vorig jaar. Foto: Wolf

Kom naar ons zomerkamp!

H

oe kan je de zomer beter beginnen dan met een ontspannend en leerrijk zomerkamp? Dit jaar is er opnieuw een goed gevuld inhoudelijk programma, met aandacht voor strijdbewegingen en campagnes (verkiezingen, pensioenen, strijd tegen seksisme, …) maar ook voor historische thema’s (50 jaar Mei ’68, 100 jaar Duitse Revolutie) en een kennismaking met het marxisme.

Het zomerkamp biedt de mogelijkheid om te bediscussiëren wat de uitgangspunten zijn van een antikapitalistische organisatie. Wij willen de wereld veranderen, maar dat gaat niet zonder de problemen te analyseren en nog minder zonder alternatief.

Anderzijds willen wij ons niet beper-

ken tot discussie. Ons zomerkamp geeft aan jongeren, vakbondsleden, vrouwen … over heel België de instrumenten, argumenten en motivatie om het volgende jaar opnieuw de strijd aan te binden met de rechtse regering, de besparingen, de neoliberale patroons, het seksisme en het racisme in de sa-

menleving.

Meedoen met ROSA, ALS of LSP betekent dan ook in de eerste plaats een rol spelen in die strijd. Ben je al op een activiteit van één van deze organisaties geweest? Ken je ons al langer of is dit de eerste keer dat je ons tegenkomt? Leer ons (beter) kennen gedurende ons zomerkamp en schrijf je in op onze site, via Facebook of bij één van onze leden. Dan weet je onmiddellijk wat jouw rol kan zijn in de strijd voor een betere wereld!

Info & programma: actieflinks.be

Contact / Abonnementen Meer info over de partij / Lid worden: Hovenierstraat 45, 1080 Molenbeek Tel: 02/345 61 81. E-mail:info@socialisme.be.

Redactie: redactie@socialisme.be. Ook lezersbrieven zijn welkom!

Abonnementen: * proefabo: 5 euro voor drie nummers, 10 euro voor zes nummers * gewoon abo: 20 euro voor twaalf nummers * steunabo: 30 of 50 euro voor twaalf nummers Of neem een doorlopende opdracht van minstens 2 euro Rekeningnummer voor abonnementen: BE31 5230 8092 5155 van Socialist Press

14

ROSA

de

Linkse Socialist

Iers referendum over abortus: historische overwinning voor sociale vooruitgang

H

et Ierse referendum van 25 mei toonde een duidelijk resultaat: een grote meerderheid stemde voor het intrekken van het grondwettelijk verbod op abortus zoals vastgelegd in het 8ste Amendement op de Grondwet. Na een heftige campagne, waarin de tegenstanders van het recht op abortus overgingen tot leugens en intimidatie, bleek de greep van het conservatieve en religieuze establishment op de Ierse bevolking veel beperkter dan gedacht. In de Ja-campagne speelden activisten van de socialistisch feministische campagne ROSA, Solidarity (de bredere electorale alliantie waaraan de Socialist Party deelneemt) en parlementsleden als Ruth Coppinger een grote rol. Hieronder de onmiddellijke reactie van de drie parlementsleden van Solidarity.

Verklaring door Ruth Coppinger, Paul Murphy en Mick Barry, parlementsleden van Solidarity De dramatische en overduidelijke ‘Ja’ in het referendum vormt een politieke aardschok en een keerpunt in Ierland.

Het is een grote overwinning, in het bijzonder voor vrouwen in Ierland die 35 jaar onderdrukking door het 8ste amendement op de Grondwet achter zich laten. Geen enkel uitstel is nu nog gerechtvaardigd. Er is niets dat het parlement tegenhoudt om snel wetgeving in te voeren. Niemand mag nog lijden onder het 8ste amendement.

Dit resultaat is onderdeel van een wereldwijde feministische en LGBTQI revolte tegen discriminatie. De overwinning zal een grote steun zijn voor al wie wereldwijd strijdt tegen onderdrukking en voor echt gelijke rechten.

In het bijzonder geldt dit voor vrouwen in Latijns-Amerika die letterlijk sterven door het ontbreken van abortusrechten.

Het is ook een overwinning die in grote mate te danken is aan jongeren.

Zij waren het die zegden dat genoeg echt wel genoeg is. Ze maakten er een thema van, zeker na de tragische en onnodige dood van Savita Halappanavar.

Het waren jonge vrouwen die weigerden om zich neer te leggen bij de hypocrisie van een “Ierse oplossing voor een Iers probleem.” Zij organiseerden zich om verandering op te leggen aan een verstard en onwillig politiek establishment.

We moeten klaar en duidelijk zeggen dat de arbeidersklasse, net zoals in de strijd tegen de waterbelasting en het referendum over het homohuwelijk, het “veilige fundament” van deze enorme sociale verandering vormde, om het met de woorden van James Connolly te zeg-

gen. Op basis van eigen ervaringen zit er een gevoel van solidariteit ingebakken in de arbeidersklasse. Het is de kracht die voor vooruitgang zorgt in dit land.

Dit bleek tijdens de campagne en ook uit het resultaat in arbeidersbuurten.

Er was een brede off iciële Jacampagne. Daarbinnen was er een onafhankelijke beweging van onderuit die de afgelopen jaren, maanden en weken ontwikkelde. Deze beweging maakte het beslissende verschil, onder meer door te antwoorden op de schandalige angstcampagne en de leugens van de Neen-campagne.

Deze overwinning werd mee mogelijk door de jarenlange inzet van de meest fervente voorstanders van het recht om te kiezen: socialisten en de linkerzijde. Tot voor kort was de fractie van Solidarity – People Before Profit de enige in het parlement die opkwam voor het recht op abortus en voor een pro-keuzestandpunt.

Er is een groot verschil tussen een aantal Neen-stemmers en de organisatoren van de Neen-campagne. De Neen-campagne gaf een beangstigend beeld van het soort Ierland dat de religieuze rechterzijde ons wil opleggen.

De campagne werd gekenmerkt door vrouwenhaat waarbij vrouwen werden voorgesteld als egoïstische moordenaars. Vrouwen werden beschuldigd en verantwoordelijk gesteld van begin tot einde. Dit is volstrekt onaanvaardbaar.

Velen voelden zich steeds kwetsbaarder en minder veilig naarmate de retoriek van het Neen-kamp werd opgeblazen. Hun achtergebleven ideeën werden verworpen in dit referendum.

Het feit dat de meeste publieke vertegenwoordigers van de gevestigde partij Fianna Fail deel waren van deze campagne, mag niet vergeten worden.

Het resultaat van dit referendum heeft gevolgen voor Noord-Ierland, waar vrouwen en jongeren niet achter willen blijven. ROSA-activisten zijn een grote campagne gestart voor abortusrechten in Noord-Ierland. Ze plannen een Bus4Choice waarmee ze met abortuspillen door Noord-Ierland trekken.

Dit klinkende resultaat moet meteen leiden tot nieuwe wetgeving en het opzetten van de nodige diensten in de gezondheidszorg zodat abortus tot 12 weken op eenvoudig verzoek of om gezondheidsredenen mogelijk wordt.

Het wetsvoorstel van Solidarity over seksuele opvoeding moet eveneens goedgekeurd worden. Er moet gratis anticonceptie verstrekt worden en dit moet bekendgemaakt worden in de samenleving.

Hiertoe moet de beweging de druk op het politieke establishment hoog houden. We hebben meer dan vijf jaar na de dood van Savita moeten wachten op dit referendum, laten we ervoor zorgen dat we niet nog eens vijf jaar moeten wachten.

Jongeren zorgden voor de dynamiek die deze overwinning op onderdrukking en controle over ons lichaam mogelijk maakte. Na deze ervaring is het niet de vraag of, maar wel wanneer ze

in actie zullen komen tegen het steeds meer onderdrukkende en prestatiegerichte onderwijssysteem, of tegen het feit dat ze geen werk met degelijke lonen en arbeidsvoorwaarden vinden, of nog dat ze geen degelijke en betaalbare huisvesting vinden.

De positie van premier Leo Varadkar zal misschien versterkt zijn, hij koos op het laatste moment voor steun aan een Ja-stem. Maar de premier, zijn partij en gelijk welke andere partij die het kapitalistische beleid verdedigt en doorvoert, zullen botsen op de jongerenrevolte die er aankomt. Zij hebben immers geen oplossingen voor de dringende problemen en zijn niet in staat om de roep naar rechtvaardigheid en gelijkheid in

Ons lichaam, onze keuze. Haal abortus eindelijk uit het s

28

jaar geleden werd abortus gedecriminaliseerd. Maar vandaag staat het nog steeds in het Strafwetboek. Het is steeds minder evident om effectief toegang te hebben tot abortus. De besparingen op de gezondheidszorg beperken de toegang tot abortus, het besparingsbeleid maakt het tegelijk minder evident om voor het ouderschap te kiezen. Laten we niet langer wachten, maar de strijd voeren voor een volledig recht om te kiezen.

door

Emily Burns

De situatie in België

Veel mensen weten niet dat abortus nog steeds kan bestraft worden met een jaar gevangenisstraf voor zowel de vrouw als het medisch personeel als de zwangere vrouw niet aan een reeks voorwaarden voldoet. Wettelijk gezien kan een vrouw niet “gewoon’ beslissen tot een abortus. De toestand van nood moet door een dokter vastgesteld worden. Vervolgens wordt een bedenktijd van zes dagen opgelegd aan vrouwen die tot abortus willen overgaan.

Blijkbaar wordt gevreesd dat vrouwen anders niet zouden nadenken over zo’n belangrijke beslissing? Uiteindelijk moet de operatie gebeuren binnen de eerste 12 weken van de zwangerschap.

Dat is een wel erg korte termijn voor wie zich niet snel genoeg bewust is van de zwangerschap, wat niet ongewoon

is bij een onverwachte zwangerschap.

Bovendien moet rekening gehouden worden op drie tot vier weken om een afspraak vast te leggen in een abortuscentrum. Die wachttijd is het resultaat van een gebrek aan personeel, zeker in meer afgelegen centra.

Dit zijn nog maar de ‘kleine’ moeilijkheden. Het gebrek aan vorming en informatie voor het medisch personeel is stuitend. Een huisarts verwijst naar de gynaecoloog, die laatste naar een centrum voor familiale planning langs Franstalige kant of een abortuscentrum langs Nederlandstalige kant.

De juiste weg vinden, is dus niet gemakkelijk. Geen probleem, in dit digitaal tijdperk vind je alles wel op het internet… Dat klopt, maar je vindt er ook alle desinformatie. Wie zoekt op “IVG” (de Franstalige afkorting van ‘vrijwillige onderbreking van de zwan-

gerschap’) komt als één van de eerste zoekresultaten de website ivg.net tegen, met een telefoonnummer voor wie een luisterend oor nodig heeft. Alleen: deze site is opgezet door tegenstanders van abortus die vooral gespecialiseerd zijn in desinformatie en leugens.

Hernieuwde opkomst van feministische strijd koppelen aan wettelijke vooruitgang

In september vorig jaar betoogden meer dan 2.000 mensen in Brussel om abortus volledig uit het strafrecht te halen en voor het recht op een echte keuze. Een strijdbare delegatie van de campagne ROSA (Reageer tegen Onderdrukking, Seksisme en Asociaal beleid) nam hieraan deel. Er is internationaal een nieuwe opleving van feministische strijd. Het zet politieke partijen aan om zich opnieuw over vrouwenrechten uit te spreken en initiatieven te nemen. Zo werden er zeven wetsvoorstellen ingediend om abortus uit het strafrecht te halen. Dat gebeurde door Défi, PS, Ecolo-Groen, SP.a, PVDA en Open Vld. Alle voorstellen zouden een stap vooruit zijn, maar verschillen inzake de periode waarin abortus mogelijk is en de duur van de bedenktijd.

Een alternatieve meerderheid is mathematisch mogelijk en de hoorzittingen waar experts aan bod komen, zijn eindelijk begonnen. De MR van premier Michel levert ook de voorzitter van de commissie Justitie in de Kamer. De MR zegt open te staan voor het debat en er was geen stemadvies voor de verkozenen. Maar in werkelijkheid staan de Franstalige liberalen op de rem om de coalitiepartners niet te schofferen. N-VA en CD&V willen immers niets veranderen aan de bestaande regeling.

Abortus uit het strafrecht: er is meer nodig voor een echte keuze

Er zijn meer middelen nodig voor alle instanties die abortus toepassen, zowel ziekenhuizen als abortuscentra. Er is ook nood aan meer medisch personeel dat met abortus vertrouwd is. Langs Franstalige kant biedt enkel de ULB een opleiding aan waardoor er elk jaar drie tot vier dokters bijkomen.

In Vlaanderen is er geen specifieke opleiding. Meer dan de helft van de dokters die abortus toepassen zijn ouder dan 55 jaar. Er dreigt dus een tekort.

Om de termijn te verlengen na 12 weken, moet het medisch personeel een

opleiding krijgen voor chirurgische zwangerschapsafbrekingen zoals dit gebeurt in Nederland.

Het is ook essentieel om te strijden voor degelijke seksuele opvoeding in de scholen, kwaliteitsvolle en toegankelijke informatie voor iedereen (onder meer door ervoor te zorgen dat er voldoende middelen zijn voor CAW’s, abortuscentra maar ook voor het onderwijs) en gratis contraceptie voor iedereen, niet enkel voor wie jonger is dan 21 jaar. Meer publieke middelen voor onderwijs, de non-profitsector en de gezondheidszorg zijn meer dan nodig!

Alle partijen stellen zich graag als vrouwvriendelijk voor. Nochtans hebben ze met uitzondering van de PVDA allemaal ingestemd met aanvallen op de levensstandaard en het recht op seksuele en reproductieve gezondheid van vrouwen. In 2004 bijvoorbeeld besliste de Waalse regering onder leiding van Rudy Demotte (PS) om de middelen voor morning-afterpillen in de centra voor familiale planning stop te zetten.

In 2012 pakte Waals minister van gezondheidszorg Eliane Tillieux (PS) uit met de creatie van 15 jobs voor seksuele opvoeding. Het ging om jobs op basis van een tewerkstellingsprogramma (APE) in de non-profit, een programma dat twee jaar later door de onder-

sociaal

www.socialisme.be juni 2018

15

Ontmenselijken van vluchtelingen verantwoordelijk voor dood Mawda!

W

aar eindigt de politiek om migranten, mensen-zonder-papieren en asielzoekers te criminaliseren? Op 15 mei kreeg staatssecretaris van Asiel en Migratie Theo Francken groen licht van de regering voor een ontwerp van Koninklijk Besluit waardoor kinderen vanaf juli in gesloten centra kunnen opgesloten worden.

Het beleid van de regering gaat gepaard met razzia’s, opsluitingen en geweld. Het trieste dieptepunt was de dood van een meisje van twee jaar, de jonge Mawda, die met haar Koerdische familie gevlucht was voor de terreur van Islamitische Staat.

door

Pietro

Tegen de haat: solidariteit en regularisatie!

Gezinnen met kinderen terug in gesloten centra

Michel, Jambon en de traditionele partijen: hypocrieten!

Vanaf juli 2018 komen er in het gesloten asielcentrum 127bis in Steenokkerzeel vijf “units voor gezinnen” (drie voor zes personen en twee voor acht). Het doel is om ouders met hun kinderen op te sluiten. Tegen 2021 wil de regering drie nieuwe gesloten centra om de capaciteit te verdubbelen.

In 1988 waren er 30 plaatsen in gesloten centra, nu zijn dat er ongeveer 650. Dit zal oplopen tot 1.066 (1)! Het gaat om gevangenissen voor mannen, vrouwen en kinderen die geen enkel misdrijf gepleegd hebben en die niet eens voor een rechter passeerden.

Deze regering heeft middelen genoeg om migranten en hun kinderen op te sluiten, maar niet om degelijke jobs te creëren en een sociaal beleid voor de meerderheid van de bevolking te voeren.

Het kabinet van minister van Binnenlandse Zaken Jan Jambon (N-VA) legde de verantwoordelijkheid meteen bij de migranten: “De regels zijn eenvoudig. De politie kan het vuur openen als er mensenlevens in gevaar zijn.” Over het feit dat met scherp op mensen wordt geschoten, komt er geen woord kritiek. Anders gezegd: er geldt blijkbaar een ‘licence to kill’ tegen migranten, aangezien die een gevaar vormen.

Premier Michel (MR) verklaarde dat alle feiten moesten bekend worden en dat een waardige en menselijke benadering nodig was. Die logica van menselijkheid was echter ver te zoeken toen het

Dodelijke repressie

te lossen. Die roep duwt jongere generaties naar links en brengt hen in heel wat landen tot socialistische ideeën, zoals de VS, Groot-Brittannië, Spanje en na het referendum ook in Ierland.

Als parlementsleden van Solidarity en leden van de Socialist Party hebben we een lange staat van dienst rond deze kwesties en in de strijd voor het recht om te kiezen. We zijn trots op de campagne Time4Choice van ROSA, waarmee de Ja-kant aangescherpt werd en de ontwikkeling van een beweging van onderuit versterkt. Deze beweging en ROSA zullen actief blijven met als doel om een belangrijke socialistische feministische kracht te worden die opkomt voor radicale verandering.

strafrecht!

Op donderdag 17 mei, twee dagen nadat Francken groen licht kreeg om kinderen op te sluiten, werd Mawda Shawri gedood door een kogel van de politie. Mawda was twee jaar geleden in Duitsland geboren. Haar ouders waren de oorlog in Iraaks Koerdistan ontvlucht. De omstandigheden van de dood van Mawda werden op 22 mei bekendgemaakt door de advocaat van de ouders: “Een agent schoot op de bestelwagen tijdens een achtervolging. De bestelwagen reed niet op een politiewagen in. De eerste politiewagens reden ter hoogte van de bestelwagen en er niet voor, er was dus geen sprake van bedreiging. In de bestelwagen werd geen enkel wapen gevonden.”

Meteen nadat bekend werd dat Mawda overleden was, volgde een doofpotoperatie. Vervolgens werd de verantwoordelijkheid voor het geweld op de mensensmokkelaars afgewenteld en uiteindelijk zelfs op de ouders van het pas overleden kind.

Het parket van Bergen bracht meteen de versie van de politie: nog voor een autopsie ontkende het parket de mogelijkheid dat Mawda door een schot gedood was. De autopsie wees uit dat dit wel het geval was: een politiewapen had Mawda gedood. Het parket bracht ook de versie van de politie waarin de bestelwagen op agenten zou ingereden hebben. De gevestigde media namen dit allemaal over. Het bleek niet te kloppen. De Wever en co waren er snel bij om de ouders van Mawda verantwoordelijk te stellen voor de dood van hun dochter, maar over de leugens hadden ze niets te zeggen.

Het is niet genoeg om kwaad te zijn. We moeten die woede organiseren door een krachtsverhouding op te bouwen onder jongeren en werkenden om het ontslag van Jambon en Francken te eisen naast het stopzetten van het racistische beleid. gezin meteen na dit drama bevel kreeg om het land te verlaten, een beslissing die vervolgens werd omgezet in een tijdelijke verblijfsvergunning. Wat een hypocrisie!

Het is het beleid van haat en racisme tegen migranten die geleid heeft tot de dood van Mawda. Alexis De Swaef van de Liga voor de Mensenrechten stelde dat de politiemensen “ook horen wat Jambon zegt. Zelfs als ze kiezen voor de harde aanpak, weten ze dat de minister hen altijd in bescherming zal nemen.” Michel betreurt dit drama, maar ziet geen probleem in razzia’s tegen migranten op straat, op trams, in culturele centra of in opvangplaatsen.

Oppositielid Frédéric Daerden (PS) verklaarde dat het nog te vroeg is om tot een parlementaire onderzoekscommissie te beslissen. Hij erkent dat

tussen tot Waalse minister van werk gepromoveerde Eliane Tillieux sterk werd afgebouwd. Daarmee werden de tekorten in de sociale sector nog groter.

Voor het recht om kinderen te hebben zonder in armoede te vervallen

De afbouw van openbare diensten en de stijgende flexibiliteit en onzekerheid op de werkvloer, maken dat velen hun kinderwens uitstellen. Financiële problemen worden in 15% van de abortussen ingeroepen als de belangrijkste reden. De regionalisering van de kinderbijslag werd niet aangegrepen om deze uitkering op te trekken tot de reële kost van een kind. Om een echte keuze mogelijk te maken, moeten vrouwen het recht hebben om kinderen te krijgen zonder in armoede te vervallen.

Abortus moet uit het strafrecht en de termijn moet langer worden dan 12 weken. De bedenktijd van zes dagen en de vereiste van een noodsituatie moeten verdwijnen. Enkel dan kunnen vrouwen voor wie het nodig is, zonder schaamte beroep doen op abortus.

Daartoe zijn meer publieke middelen nodig voor preventie rond ongewenste zwangerschappen en voor de ondersteuning van ouders.

er een “bijzonder anti-asielklimaat” bestaat in ons land, maar dat het “te kort door de bocht” is om “die context met dit drama te verbinden.” (2) Wat moet er dan nog meer gebeuren om een verband te leggen? Andere regeringspartijen halen vooral uit naar het “populisme” van wie oorzaken en politieke verantwoordelijken aanduidt.

Spontane betoging meteen nadat de dood van Mawda bekend werd

De regering maakt bewust gebruik van repressie tegen migranten om verdeeldheid te zaaien en de aandacht van de publieke opinie af te wenden van de echte verantwoordelijken voor het asociale besparingsbeleid. Migranten worden gebruikt als zondebok.

De regering is niet alleen moreel verantwoordelijk voor de dood van Mawda maar ook politiek.

Deze dood is het gevolg van een klimaat van repressie tegen migranten en mensen-zonder-papieren. Toen Semira Adamu twintig jaar geleden gedood werd bij een uitwijzing, nam bevoegd minister Louis Tobback (SP.a) ontslag. Vandaag gebeurt dat niet. De N-VA-minister blijft zitten en trekt zich niets aan van de breed gedragen verontwaardiging.

Het is niet genoeg om kwaad te zijn. We moeten die woede organiseren door een krachtsverhouding op te bouwen onder jongeren en werkenden om het ontslag van Jambon en Francken te eisen naast het stopzetten van het racistische beleid.

De betoging op 10 juni van organisaties van mensen-zonder-papieren, verschillende collectieven en de vakbonden tegen het repressieve asielbeleid wordt belangrijk. LSP roept op tot een zo breed mogelijke deelname aan die betoging. Er is geen enkele tegenstelling tussen de strijd voor een regularisatie van mensen-zonder-papieren en die voor een sociaal beleid zodat iedereen die hier woont toegang heeft tot huisvesting, werk, openbare diensten, … Terwijl het vrij verkeer van mensen actief wordt bestreden door deze regering, geldt dat niet voor de rijkdom die de werkenden produceren. De winsten vloeien probleemloos door naar fiscale paradijzen. In 2016 brachten 853 Belgische bedrijven 221 miljard euro onder in belastingparadijzen. We moeten strijdbewegingen bijeenbrengen zodat we kunnen afdwingen dat de door ons geproduceerde rijkdommen ten goede komen aan de volledige bevolking!

Afspraak: zondag 10 juni om 14u aan station Brussel-Noord. Grote betoging voor de regularisatie van alle mensen-zonder-papieren en tegen het beleid dat vluchtelingen criminaliseert en doodt.

1) http://www.knack.be/nieuws/belgie/capaciteit-gesloten-centra-breidt-uit/article-normal-852551.html 2) http://www.levif.be/actualite/belgique/mort-de-mawda-mise-en-place-d-une-commission-d-enquete-parlementaire-prematuree/article-normal-842091.html

strijd



solidariteit



socialisme

€2

€5 steunprijs

maandblad van de L i n k s e S o c i a l i s t i s c h e Pa r t i j  nr 375  juni 2018

Maak jacht op

oorlog uitbuiting en ellende Niet op vluchtelingen M

et de dood van het tweejarig meisje Mawda bereikt het repressieve asielbeleid van deze regering een nieuw dieptepunt. Op de schok die velen voelden, reageerde vooral de N-VA met wat niet anders kan omschreven worden als victim blaming. De rechtse populisten wassen hun handen in onschuld, zadelen de ouders op met de schuld en geven de politie de boodschap dat ze correct handelde… En al wie protesteert, doet volgens Francken aan politieke recuperatie. door

Michael Bouchez

Schieten op migranten is geen politiek neutraal incident! Het is een gevolg van het rechtse, racistische anti-migratiebeleid waarbij vluchtelingen loslopend wild zijn waarop jacht gemaakt moet worden. Hun trumpiaanse retoriek heeft nieuwe standaarden gecreëerd. Het hardhandig, zelfs dodelijk, optreden is volgens Jambon en Francken ‘streng maar rechtvaardig’.

In realiteit veranderen ze niets aan de redenen waarom mensen vluchten.

Integendeel. Deze en vorige Belgische regeringen steunen dictatoriale regimes of militaire interventies die de toegang tot grondstoffen in het Midden-Oosten garanderen voor multinationals. Daarvoor maakt de Belgische regering zelfs 15 mil-

jard vrij om F35’s aan te schaffen. Dat is 15 miljard die nog meer mensen op de vlucht zal doen slaan. Waar blijven de miljarden voor jobs, huisvesting, onderwijs en opvang voor iedereen, vluchteling of niet?

Tegelijk misbruikt deze regering het leed van vluchtelingen op een cynische manier.

Ze maken van vluchtelingen onbetaalbare, gevaarlijke profiteurs die onze sociale zekerheid onbetaalbaar maken. De waarheid is dat de regering zelf een asociaal afbraakbeleid voert. Vluchtelingen gebruiken ze dan als bliksemafleider. We mogen ons niet laten verdelen! Ons pensioen, zorg en onderwijs staan onder druk door belastingverlagingen en -fraude voor grote bedrijven, niet door vluchtelingen. Ga mee

in verzet tegen diegenen die ons verdelen.

Kom naar de betoging van mensen zonder papieren op 10 juni in Brussel.

Ons organiseren tegen de criminalisering van mensen op de vlucht, betekent ook strijden tegen de oorzaken van vluchten. Het is het rechtse beleid, ten dienste van de winsten van multinationals, van de vrije markt en het kapitalisme, dat hele gemeenschappen ontwricht, oorlogen start en vluchtelingen creëert. Gewone werkenden en jongeren hebben niets te winnen bij die politiek ten voordele van de winsten van multinationals. Dat is waarom we oproepen voor het protest tegen de NAVO-top op 7 juli waar onze regering, maar ook Trump voor is uitgenodigd.

Een wereld zonder oorlog, uitbuiting en ellende, met een toekomst voor elk kind is mogelijk. De wereldwijde rijkdom was nog nooit zo groot. Een handvol rijken hebben genoeg om armoede verschillende keren uit de wereld te helpen. Maar het kapitalisme verhindert elke vorm van democratische herverdeling. Enkel door ons te organiseren en op te komen voor een wereld waar de behoeften van mens en natuur centraal staan, kunnen we voor iedereen een toekomst scheppen.

doe mee Acties

#justiceforMawda

Nationale betoging

coördinatie mensen zonder papieren

“En nu hebben we regularisatie nodig!”

10 juni, 14u00 Noordstation Brussel

Actie

tegen oorlog, de NAVO & de komst van Trump 7 juli

#JUSTICEFORMAWDA w w w. s o c i a l i s m e . b e