De Linkse Socialist 377 - september 2018

België - Belgique Hovenierstraat 45, 1080 Molenbeek BC 4383 P2A6269

strijd



solidariteit



socialisme

maandblad van de L i n k s e S o c i a l i s t i s c h e Pa r t i j  nr 377  september 2018

€2

Afgiftekantoor 1081 Brussel 8 Ver. uitg. G. Cool, Hovenierstraat 45, 1080 Molenbeek

€5 steunprijs

Inzet verkiezingen en sociale strijd:

kan rechtse regering sociale afbraak doorzetten D of niet?

e 14de oktober zijn er gemeenteraadsverkiezingen en iets meer dan een half jaar later, op 26 mei 2019, de moeder van alle verkiezingen, voor de federale en regionale kamers en het Europees parlement.

De inzet daarvan is niet van de minste. Zal de rechtse regering uit de uitslag vertrouwen putten om haar Thatcheriaanse coalitie verder te zetten of wordt ze afgestraft en doet de kiezer wat de vakbondsleiders in 2014 hebben nagelaten: de regering ten val brengen?

door

Eric Byl

Van bij haar aantreden in het najaar van 2014 heeft de rechtse regering beloofd te doen wat geen enkele voorgaande regering had aangedurfd. De pensioenleeftijd werd opgetrokken, de lonen aan banden gelegd met een indexsprong en wie van een uitkering moet leven, werd loslopend wild. De vakbonden zijn onmiddellijk uit hun sloffen geschoten. Een massale betoging volgde op militantenconcentraties en in uitzonderlijke gevallen algemene vergaderingen op de werkplaats. Daarna kwamen er drie regionale algemene 24-urenstakingen gevolgd door een nationale algemene 24-urenstaking. De regering wankelde. De publieke opinie keerde zich tegen haar en haar maatregelen. Een ruime meerderheid sprak zich in peilingen uit voor een echte vermogensbelasting. Maar de vakbondsleiders hadden blijkbaar meer schrik van de dynamiek die ze op gang hadden gebracht, dan van de regering. Ze weigerden het werk af te maken en de regering kon zich herstellen.

Sindsdien hebben we de ene antisociale maatregel na de andere moeten slikken. Geen enkele sector, geen enkele bevolkingsgroep met uitzondering van de patroons, de rijken en de politici zelf, bleef buiten schot. Tegelijk werd de repressieve wetgeving versterkt. Wat vroeger als onmenselijk werd beschreven, is stilaan gemeengoed.

De vakbonden slaagden er niet meer in een vuist te maken. De kamikazeregering werd een onneembare burcht. Telkens als het ergste achter de rug leek, kwam de regering met nieuwe maatregelen.

Laatst haar zogenaamde ‘zomerakkoord’: een aanval op werklozen, ziektedagen van ambtenaren, brugpensioen of SWT en loonvorming, waarbij anciënniteit plaats moet ruimen voor competentie en productiviteit. De patroons likkebaarden.

Maar de N-VA laat nu al weten dat haar sociaaleconomische standpunten in de regering teveel afgezwakt werden en dat ze niet ver genoeg gegaan is. Ze betreurt dat de werkloosheid niet beperkt werd in de tijd en volgens de vakbonden zou ze ook de stakerskassen willen doorlichten, rechtspersoonlijkheid voor vakbonden willen opleggen en de werkloosheids- en ziekteuitkeringen weghalen bij vakbonden en mutualiteiten. Dat zou niets minder zijn dan een poging om zoals Thatcher in de jaren ’80 in Groot-Brittannië de vakbonden te breken.

Vertenueil van het ABVV heeft al aangekondigd dat hij de regering het leven zuur zal maken. Samen met het ACV wordt gesproken over een nationale actiedag op 2 oktober. Ook de ambtenaren lieten optekenen dat ze nog in september in actie gaan. Als dat waar is, zullen sociale thema’s, de achilleshiel van de regering Michel, prominent aanwezig zijn in de aanloop naar de gemeenteraadsverkiezingen en de thema’s van de regering, veiligheid, migratie en identiteit, naar de achtergrond worden geduwd. Maar dan mag het niet weer bij retorische steekvlampolitiek blijven en moet er deze keer echt gewerkt worden aan een ernstige voorbereiding en moet volharding aan de dag gelegd worden. De combinatie van strijdbare sociale actie en een politieke oplawaai aan de regering kan het tij nog keren!

zomerakkoord Regering zet offensief voort en N-VA wil nog verdergaan

migratie Eenheid nodig in strijd voor ander systeem

LGBTQI+ Actieve strijd tegen homofoob geweld nodig

6-7

8-9

15

w w w. s o c i a l i s m e . b e

2

onze mening

de

Linkse Socialist

Om de sociale afbraak te stoppen: EDITO door

Stem PVDA in heel het land, Gauches Communes in Sint-Gillis en Consequent Links in Keerbergen.

En sluit aan bij LSP

Eric Byl

V

elen zullen zich herkennen in de anarchistische slogan: ‘indien verkiezingen iets konden veranderen, had men ze al lang afgeschaft.’ Dat komt omdat die slogan een grond van waarheid bevat. In aanloop naar de gemeenteraads- en provinciale verkiezingen van 14 oktober zullen we overstelpt worden met publiciteit. Steeds dezelfde hypocriete politici zullen op TV en radio eindeloos debatteren om uiteindelijk allemaal min of meer hetzelfde te verkondigen. Hun dilemma? Beloftes doen die ze toch niet zullen nakomen zodra het patronaat hen ter orde roept of zich integendeel in de markt zetten als rechtuit om diezelfde patroongezinde politiek te voeren?

De geschreven pers zal bol staan van interviews en analyses. Daarbij komt nog de ongelijke strijd om reclamepanelen, folders, affiches aan ramen en in tuinen en heel af en toe, om de schijn van onpartijdigheid toch een beetje te behouden, de zeldzame officiële aanplakborden, tenminste waar die nog niet afgeschaft zijn. Zoveel praat om niets van de fundamentele tekorten op te lossen zal het aantal blanco en ongeldige stemmen en die voor oprechte en geveinsde anti-establishment kandidaten doen pieken.

Maar tegelijk zal de aandacht voor politiek toenemen. Het biedt LSP en haar sympathisanten de kans in debat

te treden met familie, vrienden, collega’s en nog totaal onbekenden. We zullen voorstellen om de harteloze budgettaire wurggreep waarin de federale en regionale overheden steden en gemeenten klemmen, te breken en een massaal plan van publieke investeringen in sociale woningbouw, infrastructuur, kinderopvang, onderwijs en degelijke jobs door te voeren. Een echt links gemeentebestuur zou weigeren om de schulden af te betalen en samen met andere linkse gemeentebesturen een front van verzet vormen om terug te eisen wat de hogere overheden de voorbije jaren gestolen hebben.

Dat zal uniek zijn. Alle gemeentebe-

Delegatie van PVDA op de Antwerp Pride in augustus. Foto: Liesbeth

sturen, van welke samenstelling ook, aanvaarden vandaag de budgettaire wurggreep. Ze trachten hun inkomen te herstellen via citymarketing om private investeerders aan te trekken. Hun woningpolitiek is gericht op het aantrekken van beter begoede middenlagen en het verdrijven van armere bewoners. De enigen die daarbij winnen zijn de grote promotoren.

De gemeenteraadsverkiezingen zullen ook een test zijn voor de regionale, federale en Europese verkiezingen van 26 mei 2019. De regeringspartijen, vooral de N-VA, zullen een goed resultaat aangrijpen om nog agressiever de sociale afbraak op te leggen.

Op hun verlanglijstje: beperking van de werkloosheid in de tijd, individuele loononderhandelingen in plaats van collectieve, inperking van het stakingsrecht en naar verluidt ook doorlichting van de stakerskassen en rechtspersoonlijkheid voor de vakbonden, het afnemen van de werkloosheidsuiteringen van de vakbonden en de ziekte-uitkeringen van de mutualiteiten.

We beweren niet dat PS, SP.a, Groen ders achterhaald zijn. De basis weigert en Ecolo het zo bont zouden maken. te volgen en een verandering van poMaar tot nog toe moeten we vaststel- litieke strategie is vereist. Een open len dat ze geen antwoord hebben op stemoproep inclusief PVDA, is het rechts. Hun oppositie gaat vooral over minste dat de vakbondsleiders moevorm en ritme, nooit over inhoud. Hun ten doen.

We hopen dat de PVDA tientallen gezwakte is de sterkte van Michel, die telkens verwijst naar regeringen met meenteraadsleden wint, maar ook dat ‘socialisten’ om het afbraakbeleid te de PVDA beseft dat rommelen in de vergoelijken. Zolang dit het enige al- marge niet zal volstaan. Haar deelnaternatief is, zullen verkiezingen in- me met Groen en SP.a in het districtderdaad geen fundamentele verande- sbestuur van Borgerhout was ronduit ring opleveren, maar slechts leiden tot teleurstellend. Haar grote verwezenlijking zijn de ‘pleinfrustratie tot groot patrons’: jongeren jolijt van allerhande aangesteld om aan populisten. conflictbeheersing Net als elders zien te doen en de leefwe nu echter ook in baarheid van het België een nieuwe We hopen dat de district te bevorlinkse formatie, de deren. Geen slecht PVDA, die de wind PVDA tientallen initiatief, maar in in de zeilen krijgt. gemeenteraadsleden plaats van die jonLSP heeft belangrij- wint, maar ook dat geren op te leiden ke meningsverschilen aan te werven len met de PVDA en de PVDA beseft dat als betaalde werkde PVDA neemt een rommelen in de marge kracht werd gekoneerbuigende houzen voor vrijwilding aan ten aan- niet zal volstaan. ligerswerk in een zien van LSP. Onze sector die daar door vraag hoe we konden bijdragen aan hun campagne gebrek aan middelen steeds meer moet bleef 11 maand onbeantwoord voor- op terug vallen.

In Keerbergen, waar de PVDA niet aleer we op een droge afwijzing stootten. Toch is de aanwezigheid van opkomt, namen we zelf het initiatief PVDA-verkozenen in de Kamer van voor een consequent linkse lijst. In Volksvertegenwoordigers nu al van Sint-Gillis beschikt LSP over een reonschatbare waarde. Het zorgt ervoor ële inplanting, maar onze vraag aan dat de standpunten van de arbeiders- de PVDA voor kandidaten op haar beweging, voor het eerst sedert lang, lijst werd er ook geweigerd. Samen af en toe aan bod komen, vooral in met de kleine radicaal linkse Parti Wallonië en Brussel. Die stem ver- Humaniste, vormen we er de kern van sterken en ook in Vlaanderen laten Gauches Communes, bij de vorige geweerklinken is dé uitdaging voor de meenteraadsverkiezingen goed voor 3,6%. Gauches Communes verdedigt komende verkiezingen.

Net daarom is de stemoproep van een gedetailleerde versie van bovenLSP voor de gemeenteraadsverkie- staand programma. Het zal de PVDA zingen er vooral één voor de PVDA. niet hinderen om een of meerdere verWe denken trouwens dat de vakbonds- kozenen te behalen, maar een goed releidingen een grove fout begaan door sultaat voor Gauches Communes zal zich uitsluitend en te nauw te verbin- de druk op de PVDA om niet te romden met PS en SP.a voor het ABVV melen in de marge opdrijven. Elders of erger nog, CD&V voor het ACV. in Vlaanderen, Wallonië en Brussel Die partijen zijn mee verantwoorde- waar noch LSP, noch PVDA opkomt, lijk voor de sociale afbraak en hebben roepen we op om voor linkse arbeialle geloofwaardigheid verloren. Hun derskandidaten op de lijsten van PS, kiesresultaten bewijzen dat de politie- SP.a, Groen of Ecolo te stemmen, als ke ordewoorden van de vakbondslei- die er zijn.

Campagne van Consequent Links in Keerbergen draait op volle toeren

I

n juni waren we uitgenodigd op een debat van UNIZO rond 3 thema’s (leefbaarheid van de kern, mobiliteit en financiën).

Het is typisch dat partijen in de aanloop naar verkiezingen allerhande beloften doen, maar de cruciale vraag waar wij steeds de aandacht op vestigden, blijft vanwaar de financiële middelen moeten komen om die projecten te bekostigen. door

Christophe De Brabanter

De traditionele partijen proberen keuzes te maken tussen verschillende noodzakelijke investeringen en rekenen de kosten door aan de bevolking. Wij argumenteerden dat de grootste bedrijven momenteel zo goed als geen belastingen betalen waardoor de budgetten op alle niveaus steeds verder onder druk komen te staan. Dat is de oorzaak dat er een besparingsbeleid wordt gevoerd, de schuld ligt niet bij “de vergrijzing” of “de vluchtelingen” ofzo. We merkten dat Consequent Links met een duidelijk programma en maatschappelijke visie om te investeren in een sociaal beleid goed scoorde op het debat.

Deze zomer verdeelden we onze 12de lokale nieuwsbrief met een oplage van 5000 – uitzonderlijk 8 pagina’s in plaats van 4. Ook hier merken we dat een pamflet met een duidelijke maatschappelijke analyse goed wordt ontvangen door mensen die lezen en erover nadenken. Natuurlijk is wat we schrijven geen wereldvreemde filosofie, we halen zeer concrete maatschappelijke problemen aan die grotendeels veroorzaakt zijn door het neoliberaal afbraakbeleid waar we de afgelopen jaren allemaal onder geleden hebben.

Verder voeren we ook sociale campagnes zoals tegen het wegsturen van “de winkelkarrenman” van de

Delhaize te Keerbergen. De “win- de samenleving die zich alleen moeikelkarrenman” was een arm persoon lijk kunnen weren in een vijandige die op de parking de klanten hielp kapitalistische samenleving. en ook de winkelkarren op een geNa het succes van onze sociamakkelijke plaats listische spaghettidag op 1 mei zet t e voor he n volgde eind au(vandaar zijn bijnaam). De mensen gustus de jaarlijkse BBQ van LSP konden hem vrijwillig een muntje We halen zeer concrete Keerbergen. I n toestoppen. Maar maatschappelijke september komt dit paste niet in een nieuwe verkiezingsnieuwshet prof iel van problemen aan brief uit. De lijst d e ve r n ie u wd e die grotendeels Consequent Links super markt met telt momenteel zeeen n ieuwe di- veroorzaakt zijn recteur die hem door het neoliberaal ven kandidaten, wegjaagde en een waarvan 3 LSPafbraakbeleid waar bewakingsagent leden. De oproep inhuurde met een we de afgelopen voor een consequente lin kse hond, vooral voor jaren allemaal onder een heidslijst in het geval dat de Keerbergen deden “ w i n kel ka r ren- geleden hebben. man” toch zou tewe al twee jaar gerugkomen. Het zit in het DNA van leden. Vanuit SP.a en Groen is zelfs consequente linksen om op te komen het gesprek niet aangegaan. Deze voor de rechten van de zwakkeren in partijen willen links niet echt ver-

Christophe De Brabanter is lijsttrekker van Consequent Links in Keerbergen.

Hij werkt als administratief bediende bij de NMBS en is afgevaardigde van ACOD-Spoor

sterken, maar zijn vooral uit op postjes door mee te doen met het neoliberaal beleid. Laat je dus niet vangen als kiezer!

www.socialisme.be september 2018

lokale verkiezingen 2018

3

Gauches Communes in Sint-Gillis eist radicaal publiek investeringsplan voor gratis en degelijk onderwijs Plaatsgebrek, overbevolkte klassen, containerklassen, …

Gauches Communes eist dat er vier gemeentescholen bijkomen!

D

e bevolking groeit aan en dus was de toename van het aantal schoollopende kinderen voorspelbaar. Het plaatstekort in het onderwijs moest onvermijdelijk aan de oppervlakte komen. Er werd echter niets ondernomen om daar ernstig op te antwoorden. We kregen integendeel dertig jaar van onderfinanciering, besparingen op alle beleidsniveaus en een bijhorende achteruitgang van het onderwijs: jobs verdwenen, de infrastructuur wordt slechter, er zijn onvoldoende plaatsen, …

door

Nicolas Menoux

geen keuze.”

Het bestuur loopt duidelijk achter op de noden, ook al zijn dezelfde politici al decennialang aan de macht en was Het gemeentebestuur van Sint- de groei van het aantal schoolgaanGillis moest kunstgrepen uithalen om de kinderen hen al langer bekend. dringend enkele bijkomende plaat- Sint-Gillis is samen met Schaarbeek sen in de schoen Sint-Joost al len te creëren. langer één van de Zo werden condrie gemeenten tainers geplaatst waar het grootste i n de school aantal kinderen U l e n s p i e g e l . Elke kind moet plaats naar een school D e z e v o r m e n hebben in een school in een andere getwee “modulaire meente moet trekklassen” op het in eigen buurt. Zonder ken. vo e t b a lt e r r e i n investeringen in nieuwe Wij legden in va n d e s p e el2012 al uit dat er plaats. Hetzelfde schoolinfrastructuur tegen 2015 minb ij d e s c h o ol zal dit niet mogelijk stens duizend Quatre Saisons zijn, of het moet ten plaatsen moesvoor een klas van ten bijkomen. Het koste gaan van de 25 kleuters. gemeentebestuur Burgemeester onderwijsvoorwaarden. nam dat cijfer ook Charles Picqué op en stelde dat er (PS) verklaarde hierover: “Er is een tegen 2016 duizend plaatsen zouden enorme uitdaging en we moeten keu- bijkomen. Het werden er uiteindelijk zes maken: ofwel is er geen plaats in slechts 700 in de volledige legislatuur de scholen en dat is een enorme ramp, waarbij slechts één nieuwe school ofwel werken we in de best mogelij- werd geopend. Dit volstaat niet. Meer ke omstandigheden, zelfs met modu- dan de helft van de 700 bijkomende lair materiaal en prefab. Gezien de plaatsen zijn gebaseerd op een uitbreidringendheid en de ernst hadden we ding van het aanbod in de bestaande Stop met gerommel in de marge, voor degelijke schoolinfrastructuur!

scholen met onder meer containers, ook nodig om het te hoge aantal kinprefab en overvolle klassen. Dit is deren per klas aan te pakken en terug te brengen tot maximaal 15 per klas. gerommel in de marge.

Op deze manier wordt slechts achter de tekorten aangelopen waarbij Meer publieke middelen voor onderwijs de kwaliteit van het onderwijs afneemt en de leerkrachten Er moeten ook meer midminder tijd aan elke jondelen komen voor buigere kunnen besteden. tenschoolse activiteiten Voor 1000 bijkomen(zwemmen, uitstappen, de plaatsen is er nood …). Steeds meer scholen aan bijkomende inframoeten uitstappen schrapstructuur door nieuwe pen omdat de kost volledig schoolgebouwen te opedoor de ouders moet gedranen. Elke kind moet plaats gen worden terwijl sommihebben in een school in eigen gen dat niet kunnen bebuurt. Zonder investeringen talen. Dit komt in nieuwe schoolinvooral door het frastructuur zal transport dat dit niet movaak duurder gelijk zijn, is dan de rest of het moet van de uitten koste stap. gaan van de Schoolonderwijsma alt ijden voor waarzijn uitbeden. Er zijn steed aan tien basisprivate bescholen in drijven zoals Sint-Gillis Sodexo. Dit waarvan bed r ijf staat zes gemeenniet bekend voor telijke schogezonde en degelen. Wij pleiten lijke maaltijden, voor een radimaar wel voor caal publiek inzijn winsthonvesteringsplan ger. Gauches om vier nieuwe Communes gemeenteschoeist het einde len op te richten van de uitbevoor zowel kleusteding van teronderwijs als de schoollagere school. maaltijden.

Deze vier nieu- Anja Deschoemacker, lijsttrekker De centrale we scholen zijn Gauches Communes in Sint-Gillis

keuken voor de maaltijden in de kinderopvang moet uitgebreid worden tot de gemeentelijke scholen zodat een gratis en degelijke maaltijd aan elk kind wordt aangeboden.

Het personeel kan gemotiveerd worden door betere arbeidsvoorwaarden, kleinere klassen die meer persoonlijke begeleiding van de leerlingen mogelijk maakt en voldoende omkadering voor degelijk onderwijs. Het statuut van de leerkrachten moet verbeterd worden en het is nodig om al het personeel in de gemeentelijke scholen te benoemen.

We moeten opkomen voor de nodige middelen en ons niet laten beperken door de financiële keurslijven. Een gemeente die in verzet gaat tegen de besparingen en voor een radicaal plan van publieke investeringen kan een katalysator zijn om ook andere gemeenten mee te trekken in een bredere beweging. We moeten daarbij ook strijden voor meer publieke middelen voor het volledige onderwijs.

Deze middelen terug optrekken tot 7% van het BBP zou een goede eerste stap zijn.

Dit alles moet onderdeel zijn van een groot plan van publieke investeringen onder de controle en het democratisch beheer van de gemeenschap.

Het kan gefinancierd worden door de nationalisatie van de bankensector, de weigering om de overheidsschuld terug te betalen aan de grote speculanten en door de sleutelsectoren van de economie in publieke handen te brengen.

Website van Gauches Communes: reprenonsnoscommunes.be

Stop de jacht op daklozen, strijden voor sociale huisvesting

O

p 8 juni verjaagde de politie een dertigtal daklozen uit de voetgangers- en fietserstunnel onder de spoorwegen tussen Sint-Gillis en Anderlecht. De toegang tot de tunnel werd vervolgens afgesloten. Er volgde een protestactie en een interpellatie op de gemeenteraad.

Anja Deschoemacker, lijsttrekker van Gauches Communes in Sint-Gillis, was bij het protest aanwezig.

Van waar deze actie?

De organisatoren protesteerden tegen het feit dat de daklozen werden verjaagd, maar ook tegen de gevolgen van de afsluiting van de tunnel voor voetgangers en fietsers die voortaan door de tunnel voor auto’s moeten.

Het gemeentebestuur verdedigde de afsluiting van de tunnel met het argument dat er klachten van buurtbewoners waren over hinder door de aanwezigheid van daklozen.

Deze maatregel verplaatst slechts het probleem, de daklozen blijven immers op straat. Om de dakloosheid aan te pakken, moet er in de eerste plaats opgekomen worden voor meer betaalbare huisvesting.

Zitbanken verdwijnen of worden vervangen door banken waarop elke zitplaats door een metalen armsteun wordt afgebakend zodat daklozen er niet kunnen liggen. Dat is de strategie van het gemeentebestuur van Sint-Gillis en de traditionele partijen in Brussel: de dakloosheid willen ze oplossen door de

Dakloosheid is slechts het topje van de ijsberg van het tekort aan betaalbaar wonen in Sint-Gillis.

Dit alles geeft aan dat we ons niet mogen beperken tot de eis om enkel de tunnel te heropenen. We moeten ingaan tegen de verdeeldheid en opkomen voor betere levensvoorwaarden voor iedereen in onze wijken. Een van die buurtbewoners kwam naar de actie en was het meteen eens met ons voorstel om samen te strijden voor meer sociale huisvesting als echte oplossing voor dakloosheid.

daklozen weg te jagen. Resultaat: het aantal daklozen in het Brusselse Gewest is tussen 2008 en 2016 bijna verdubbeld.

Burgemeester Charles Picqué (PS) stelt zich op populistische wijze voor als iemand die de belangen Wat stelt van de bewoners verdedigt Gauches en hinder in de Communes openbare ruimvoor? te wegneemt. Een van die Het aantal Hij gebruikt de leegstaande woomwonenden buurtbewoners kwam ningen in Sinten hun klacht naar de actie en was Gillis wordt op om een asoci- het meteen eens met a al beleid te 800 geschat. De voeren: de ar- ons voorstel om samen gemeente weimen verjagen te strijden voor meer ger t de mogelijkheid van de en het aantrekken van twee- sociale huisvesting wet- O n kel i n x verdieners. Die als echte oplossing uit 1993 rond omwonenden de opeising behoren onge- voor dakloosheid. van leegstaantwijfeld ook tot d e g e b o u we n die helft van de toe te passen. inwoners van Sint-Gillis die vol- Opeisingen zouden kunnen gedoen aan de voorwaarden om recht bruikt worden om degelijke huiste hebben op sociale huisvesting. vesting te creëren voor daklozen,

maar ook voor opvang van vrouwen die het slachtoffer zijn van huiselijk geweld of LGBTQI+ jongeren die door hun ouders het huis uitgezet zijn, of nog voor comités van mensen-zonder-papieren zodat de gemeente niet enkel in woorden maar ook in daden gastvrij is.

Wij eisen in Sint-Gillis 3.000

bijkomende sociale wooneenheden, als eerste stap naar 20% sociale huisvesting. Dat is het minimum om een reële neerwaartse druk te zetten op alle huurprijzen.

Verdeeldheid als gevolg van tekorten beantwoorden we best door samen te strijden voor de noden van iedereen.

4

lokaal

lokale verkiezingen 14 oktober 2018

LUIK: voor een front van rebelse steden

I

n oktober 2017 titelden de kranten: ‘aardschok in Luik.’ Een peiling plaatste de PTB van Raoul Hedebouw op kop met 28,3%.

De PS zat tot aan haar nek in de Publifin-affaire en ook de MR en CDH hadden het moeilijk.

Beeld je in wat mogelijk was geweest indien de PTB de gelegenheid had aangegrepen om in het offensief te gaan rond een slogan zoals die van Mélenchon in 2012: ‘De macht grijpen’. Jammer genoeg stelde Raoul Hedebouw meteen: “Het is niet mijn ambitie om burgemeester van Luik te worden.”

Er was nochtans een uitstekende kans om in de praktijk aan te tonen wat een rebelse stad of gemeente kan doen: weigering om de publieke schulden af te betalen tenzij op basis van bewezen behoeften, massale publieke investeringen, collectieve arbeidsduurvermindering zonder loonverlies, … Luik zou de eerste schakel kunnen vormen in een netwerk van steden en gemeenten die het verstikkende neoliberale begrotingskeurslijf doorbreken. In Seraing plaatsen verschillende peilingen overigens de PTB voor de PS, die er haar historische absolute meerderheid zou verliezen.

Velen voelen de dringendheid om een einde te maken aan de sociale afbraak en kijken uit naar een fundamentele beleidsverandering. Dat kwam tot uiting toen de regionale secretaris van het FGTB, Thierry Bodson, een oproep deed om na de verkiezingen linkse meerderheden te vormen. De PTB kan daarin het voortouw nemen door op basis van actieve mobilisatie van de werkenden een reëel sociaal programma op te leggen.

de

Linkse Socialist

Gent: na 6 jaar ‘progressief’ bestuur geen verandering van beleid

I

n 2012 stemde een meerderheid van Gentse kiezers voor een expliciet sociale politiek. Het SP.aGroen kartel behaalde een absolute meerderheid in zetels en beloofde een sociale ecostad op mensenmaat; leefbaar en kindvriendelijk. Een ander deel van de kiezers stemde voor de rechtse oppositie, o.a. uit frustratie met het gebrek aan sociale daadkracht en gebroken beloftes vanwege het Gentse politieke establishment. SP.a en Open VLD bestuurden de stad samen sinds 1988. door Bart Vandersteene, woordvoerder LSP

De neoliberale citymarketing en stadsvernieuwing blijven de rode draad in de ontwikkeling van de stad. De woningprijzen zijn de voorbije jaren volledig op hol geslagen. Gent wordt nog steeds geboetseerd op maat van privé-ontwikkelaars- en investeerders. Hun zucht naar maximale winsten zorgt ervoor dat een groeiend deel van de Gentse bevolking zich deze stad niet meer kan veroorloven.

De schandalen rond Optima en Publipart bewezen dat er een nauw netwerk bestaat van politici, bouwpromotoren, louche zakenfiguren en andere graaiers die, buiten het zicht van de gewone bevolking, de stad uitverkopen aan de hoogste bieder en zichzelf verrijken. Deze graaicultuur en de betrokkenheid erin van wat zich ‘links’ noemt, is schandalig.

Het vertrouwen in de klassieke politieke partijen zit niet voor niets op een dieptepunt. Gent blijft niet immuun voor het fenomeen van rechts populisme. Het is de prijs die we betalen voor een stadsbestuur

Bart Vandersteene op een betoging voor meer en goedkoper openbaar vervoer in Gent in september 2017. Foto: Jean-Marie Versyp

Er bestaat gelukkig al jaren een diverse, actieve en kritische linkse oppositie in Gent. Daarbinnen brokkelt de overtuiging af dat SP.a of Groen haar vertegenwoordigen.

dat beweert progressief te zijn maar in de praktijk een neoliberaal project leidt. De rechtse oppositie –zoals we zien in andere steden- zal geen oplossing bieden, integendeel. Ze zetten de huidige politiek nog harder door en spelen bevolkingsgroepen tegen elkaar uit.

Er bestaat gelukkig al jaren een diverse, actieve en kritische linkse oppositie in Gent. Daarbinnen brokkelt de overtuiging af dat SP.a of Groen haar vertegenwoordigen en groeit het idee dat de PVDA het best geplaatst is om haar stem in de gemeenteraad te doen weerklinken. LSP wil daaraan bijdragen door op te roepen om PVDA te stemmen, ook al denken we dat de PVDA niet het volle potentieel benut. Een inclusieve linkse éénheidslijst rond de PVDA had een echte politieke speler kunnen worden.

ANTWERPEN: niet nog eens zes jaar De Wever!

D

e uitdaging voor de lokale verkiezingen is erg groot in Antwerpen. Het is in Antwerpen dat de basis gelegd werd voor de rechtse federale en regionale regeringen. Komt er na zes jaar een einde aan het bewind van De Wever of krijgen we nogmaals zes jaar rechts bestuur? In dat laatste geval is de kans groter dat de huidige regering na 2019 doorgaat.

Zes jaar rechts beleid in Antwerpen betekent dat alle tekorten nog groter geworden zijn. Ondertussen staan 22.000 mensen op de wachtlijst voor sociale huisvesting. De poging om delen van het sociaal werk uit te besteden aan G4S mislukte, onder meer door protest ertegen. Maar ondertussen werd wel gesnoeid in

het sociaal aanbod. Er werd bespaard op gemeentepersoneel. Het stadsbestuur zaaide verdeeldheid door bevolkingsgroepen tegen elkaar op te zetten. Nog eens zes jaar van dit bewind zou rampzalig zijn voor het sociaal weefsel.

Jammer genoeg is die kans reëel. Er was verzet tegen het stadsbestuur, maar dit bleef veelal

beperkt tot geïsoleerde thema’s waarbij zowel de politieke oppositie als de vakbonden onvoldoende deden om het te veralgemenen tot een breed gedragen beweging rond offensieve eisen. Zowel rond mobiliteit als de sociale sector dienden zich nochtans kansen aan.

Voor rechts is het Antwerps resultaat erg belangrijk, het is een test voor De Wever en zijn strategie van rechtse regeringen.

Daartegenover is er nood aan een sterke en consequente linkerzijde. De PVDA is daar het best voor geplaatst en wij roepen bijgevolg op om voor PVDA te stemmen. We doen dat op

basis van ons programma voor een massaal publiek investeringsplan met de bouw van 20.000 sociale wooneenheden, scholen, kinderopvang, … ; invoering van de 30-urenweek zonder loonverlies met bijkomende aanwervingen bij de stad; gratis en degelijk openbaar vervoer. Een beleid dat vertrekt van de sociale noden en behoeften botst met het kapitalisme. Bouw met ons aan een sterke Linkse Socialistische Partij om de strijd te versterken en de noodzaak van radicale en echt socialistische maatschappijverandering op de agenda te zetten.

Lessen van de sta

B

egin augustus was er bij de Gentse afvalintercommunale Ivago een staking tegen de hoge werkdruk en het bijhorend gebrek aan respect van leidinggevenden tegenover de werknemers.

Dit was niet de eerste staking en het zal waarschijnlijk ook niet de laatste zijn bij Ivago. Onder druk van het gemeentebestuur werd de staking beëindigd zonder akkoord met de werknemers. door

Thomas (Gent)

Het personeel van Ivago wijst al langer op een gebrek aan respect. Drie jaar geleden werd meer dan een week gestaakt rond deze kwestie. Toen werd het werk hervat nadat een te brutale leidinggevende verplaatst werd naar een andere functie en na beloften van structurele oplossingen. Toen al waren er stakers die niet in deze oplossingen geloofden en teleurgesteld waren dat de vakbondsverantwoordelijken het voorakkoord niet aan het piket bediscussieerden, maar direct binnen

met de directie erbij. De druk op die staking werd opgevoerd toen burgemeester Termont (SP.a) overging tot het opvorderen van stakers. Onder het voorwendsel van de volksgezondheid werd geprobeerd om de staking te breken. Deze opvordering werd nadien door de N-VA gebruikt in antwoorden op kritiek rond de minimale dienstverlening in de gevangenissen.

De staking begin augustus leidde opnieuw tot onderhandelingen tussen directie en vakbonden. Het kwam op-

op de werkvloer

www.socialisme.be september 2018

5

Ryanair-piloot op staking: “Misschien moet dit wekelijks”

Niet de reizigers, maar de winsthonger van Ryanair ondermijnt de arbeidsvoorwaarden en lonen “Consumeren is kiezen,” schreef de editorialist van Le Soir. O’Leary leest niets liever: het speelt reizigers en personeel tegen elkaar uit terwijl hijzelf met de winst gaat lopen: jaarlijks 3 miljoen euro voor zijn eigen loon en winstcijfers voor Ryanair die jaar op jaar toenemen, tot een duizelingwekkende 1,5 miljard euro vorig jaar! Niet de reiziger, maar de directie van Ryanair en de aandeelhouders zijn verantwoordelijk voor de slechte arbeidscondities! Ryanair buit het personeel uit, licht de reiziger op met allerlei onaangekondigde kosten en doet de gemeenschap betalen door luchthavens tegen elkaar uit te spelen.

O

p 10 augustus staakten piloten van Ryanair in verschillende landen. Van de 46 voorziene vluchten in Zaventem werden er 26 geschrapt en 82 in Charleroi. In Ierland en Zweden werden telkens 20 vluchten geschrapt en in Duitsland, waar 96% van de Ryanairpiloten verspreid over 8 luchthavens voor staking stemden, werden 250 vluchten geschrapt. In Eindhoven, met maar 4 vliegtuigen, werden de vluchten bemand met werkwilligen van elders in Europa. Uiteindelijk moest Ryanair ruim 400 van de voorziene 2400 vluchten schrappen.

Verslag vanop de actie van de piloten in Charleroi door Eric Byl Hoewel de piloten in Charleroi geen enkele werkwillige collega een strobreed in de weg legden, was er nauwelijks luchtverkeer. Het ongenoegen zit dan ook bijzonder diep. Een van de piloten vertelde me dat Ryanair intussen zijn achtste (!) maatschappij was. Hij had zowat overal ter wereld gevlogen en geleefd. Tijdens de dip in de luchtvaart ten tijde van de crisis van 20072009 had hij nachtsortering verricht in een privaat postorderbedrijf en later gewerkt als buschauffeur. Sindsdien is de vraag naar piloten fors gestegen en kon hij opnieuw aan de slag. Hij vertelde me dat net zoals in koeriersbedrijven minstens de helft van de piloten bij Ryanair werken met een zelfstandigenstatuut en dat alle nieuwe aanwervingen op die manier gebeuren.

Enkel wie overstapt van een andere maatschappij maakt kans op een vast contract, om hen aan Ryanair te binden, want ondertussen is er wereldwijd een groot tekort aan piloten, vooral gezagvoerders.

Zijn collega had in de jaren van crisis nog gewerkt als barman. De lonen van

piloten lijken hoog, maar de cijfers die in de pers verschijnen, zijn flink overdreven. Die zijn gebaseerd op die enkele uitzonderingen die bereid zijn tot het uiterste te gaan en elke prestatie aannemen. Geen enkele van de aanwezige piloten kon zich echter dergelijke bedragen inbeelden. Bovendien moeten veel piloten zich flink in de schulden steken, 90 tot 100.000 euro, om de dure opleiding te volgen. Voor wie niet van thuis uit van rijke afkomst is, betekent dit de eerste 10 jaar gauw een maandelijkse aderlating van ruim 1000 euro. Bij Ryanair betalen de piloten zelf hun uniformen, hun eten en drinken, tot de personeelsparking toe.

In Zaventem loopt dat op tot 100 euro per maand en daarvoor ben je nog niet eens zeker of er wel plaats is, aangezien die parking dikwijls overvol staat.

De voorbereiding van het vliegtuig die ongeveer 1u30 in beslag neemt en het afsluiten, een half uurtje, worden niet verloond. Men kan je vragen de dienst te verlengen tot 12 uur. De meeste zelfstandigen durven dat niet weigeren. De regering heeft de pensi-

oenleeftijd opgetrokken naar 67, maar piloten mogen van Europa maar tot 65 vliegen. Wie medisch afgekeurd wordt, heeft gedaan. Er bestaan daar verzekeringen voor, maar zelfstandige piloten moeten de premie uit eigen zak bijpassen. Er bestaan uitzonderingen, maar de meeste piloten worden al vanaf 55 tot 60 afgekeurd.

Piloten met een zelfstandigenstatuut betalen zelf sociale bijdragen, maar ook loontrekkende piloten tasten in het duister wat hun sociale zekerheid betreft. Alle contracten bij Ryanair zijn van Iers recht en wie niet in Ierland woont, kan geen beroep doen op uitkeringen van de Ierse sociale zekerheid. Wie bij Ryanair begint, moet een bijkomende opleiding volgen. Die kost 30.000 euro die je moet terugbetalen. Om piloten aan de maatschappij te binden, kan je wel voor vijf jaar tekenen, jaarlijks vermindert dan het bedrag dat je moet terugbetalen. Het vroegere idee van piloten als de ‘crème de la crème’ is verleden tijd, teloorgegaan met Sabena. O’Leary, de CEO van Ryanair, noemt piloten ‘veredelde buschauffeurs’. Afgaand op de arbeidscondities en de verloning is het beroep van piloot stilaan ‘geproletariseerd’.

Je merkt dat gelukkig niet alleen aan de condities, maar ook aan de toenemende strijdbaarheid en solidariteit.

Het verbaasde mij met hoeveel gemak de piloten zich tooien met vakbondshesjes. De meesten zijn zowel lid van de pilotenvereniging Beca (Belgian Cockpit Association) als van het CNE (Franstalige tegenhanger van LBC).

Vakbondslidmaatschap staat hen meteen toe een staking uit te roepen. Ook de solidariteit met het cabinepersoneel was opvallend.

De eisen van de piloten en die van het cabinepersoneel zijn gelijklopend.

Ze willen dat het arbeidsrecht wordt toegepast van het land waar ze gestationeerd zijn. Ze willen dat de vakbonden erkend worden en dat er een einde gesteld wordt aan het misbruik van schijnzelfstandigen. Ze willen betere arbeidscondities en wettelijk geregelde verloning. De meeste aanwezige piloten waren sceptisch. De erkenning van de vakbonden werd wel al meermaals beloofd, maar blijft aanslepen. De maatschappij zegt expliciet niet te willen afstappen van haar lage kostenstructuur. Net voor de staking heeft de directie van Ryanair nog laten weten staking te verkiezen boven toegevingen, dat zou immers ‘goedkoper zijn’.

Tegelijk kan men niet langer de vastberadenheid van het personeel ontkennen. De schrik om actie te voeren is weg, deels omdat er grote vraag is naar piloten, maar ook omdat ze zich bewust zijn van hun collectieve kracht en van het potentieel van uitbreiding.

De actievoerders in Charleroi gaan er allemaal van uit dat nieuwe acties nodig zullen zijn en verkondigen met zelfvertrouwen dat ook in Italië, Spanje en Portugal de klok voor actie tikt. Vandaag zal er niets uit de bus komen, verzekerde een piloot mij, maar misschien moet dit wekelijks, dan kan het omslaan.

Voor Ryanair is het voorlopig vooral een zaak van principes: niet willen afwijken van een buitengewoon winstgevend model. De personeelskosten vertegenwoordigen slechts 12% van de totale kosten en van de winstmarge van Ryanair kunnen de meeste luchtvaartmaatschappijen enkel dromen.

Ryanair beseft ook dat er nieuwe eisen zullen volgen als de maatschappij toegeeft op de huidige. Het staat al in de sterren geschreven dat het personeel een harmonisering zal wensen van de verloning en de arbeidscondities, een beter verlofstelsel zal eisen en garanties bij ziekte. Bovendien zal ook het personeel dat is aangeworven via Crewlink en Workforce gelijke rechten beginnen opeisen.

De inzet is gigantisch. Daarom is het begrijpelijk dat de vakbondssecretaris van CNE zegt te hopen op een politieke tussenkomst van Europa of van de nationale regeringen. Maar Europa heeft tot nog toe geen krimp gegeven en ook de Belgische politici verklaren zich “machteloos”. De actiebereidheid van het personeel, waardoor de krachtsverhoudingen in haar voordeel keren, zal niet oneindig blijven toenemen, net zomin als de wereldwijde vraag naar piloten. Er mag geen tijd verloren gaan aan illusies in Europa of de nationale regeringen. Integendeel, de relatief gunstige situatie moet juist benut worden om allemaal samen, piloten en cabinepersoneel van overal in Europa een oplossing voor iedereen af te dwingen door escalerende actie en meerdaagse stakingen.

nieuw niet veel verder dan symptoombestrijding. Veel werknemers zijn dit beu. Ze weten bovendien uit het verleden dat een gegeven woord van de directie en het stadsbestuur niet veel waard is. Het zit veel afvalophalers erg hoog.

Lessen communicatie voor leidinggevenden zullen dat niet oplossen. Er is nood aan een ander beleid bij Ivago.

Het probleem beperkt zich niet tot één persoon, al zijn er natuurlijk verschillen in stijl tussen personen. Het probleem is dat winst vandaag centraal staat. Dit maakt dat het personeel tot het uiterste wordt gedreven. Het Gentse stadsbestuur, dat de grootste aandeelhouder is van Ivago, is evenmin als de private aandeelhouders geïnteresseerd in hoe het vuil wordt opgehaald of hoe er met het personeel wordt omgegaan. Enkel de uitgekeerde dividenden op het einde van het jaar

zijn van belang. Er wordt druk op de managers gezet om goede cijfers voor te leggen, deze druk wordt doorgeschoven naar het personeel.

Een deel van het personeel is na afloop van de staking opnieuw teleurgesteld in de vakbonden en hun delegees omdat sommigen het voorakkoord zo fanatiek verdedigden. Ondanks het feit dat de werknemers duidelijk maakten dat ze niet akkoord waren, werd alles eraan gedaan om hen terug aan het werk te krijgen. Waarnemend burgemeester Martine De Regge (SP.a) kondigde bovendien aan dat er opnieuw personeel zou opgevorderd worden.

Het resultaat was verdeeldheid en verwarring, waardoor het werk hervat werd met de belofte van verdere onderhandelingen.

De problemen zijn echter niet opgelost. Zal de voorzitter van de raad

van bestuur van Ivago, Tine Heyse (Groen), eindelijk haar verantwoordelijkheid opnemen zodat de afvalophaling als openbare dienst aan de bevolking wordt georganiseerd met tevreden personeel? Of laat ze de vertegenwoordigers van de private aandeelhouders (ECOV) verder hun gang gaan?

De werknemers moeten betrokken blijven in de strijd en dat kunnen ze best in hun organisaties: de vakbonden. Door actief te worden en de meest strijdbare delegees te ondersteunen, kunnen ze een meer strijdbare opstelling in hun organisaties afdwingen.

Dan kan de krachtsverhouding die met deze en vorige stakingen opgebouwd is, en de steun onder de Gentse bevolking gebruikt worden om op te komen voor een degelijke openbare dienst in het belang van de Gentse bevolking en het personeel.

aking bij Ivago Het probleem is dat winst vandaag centraal staat.

Dit maakt dat het personeel tot het uiterste wordt gedreven. Het Gentse stadsbestuur, dat de grootste aandeelhouder is van Ivago, is evenmin als de private aandeelhouders geïnteresseerd in hoe het vuil wordt opgehaald of hoe er met het personeel wordt omgegaan. Enkel de uitgekeerde dividenden op het einde van het jaar zijn van belang.

6

België

de

Linkse Socialist

Aanval op brugpensioen gaat onverminderd door

Knelpuntenberoepen: krakkemikkig fake n

H

De regering bestrijdt werklozen

et zomerakkoord gaat verder op het elan van de vorige besparingsmaatregelen. Niet alleen zieke ambtenaren en werklozen worden onder vuur genomen, maar ook wie jaren gewerkt heeft en op vervroegd pensioen wil (of moet na een collectieve afdanking). De pensioenleeftijd werd al opgetrokken tot 67 jaar en de voorwaarden voor brugpensioen, omgedoopt tot SWT (Stelsel van Werkloosheid met bedrijfstoeslag) werden strenger. Nu worden die voorwaarden nog strenger.

door

Sander (Dendermonde)

Na de collectieve ontslagen bij Carrefour eerder dit opleveren.

Minister Peeters (CD&V) probeert zichzelf voor te jaar voerden de neoliberale politici harde discussies.

Niet over de inhaligheid van de directie van Carrefour stellen als het sociaal gezicht van de rechtse regering. dat personeel afdankt in een winstgevend bedrijf. Neen, Tegen zijn N-VA-collega’s in keurde hij het SWT-plan bij Carrefour goed. Dat werd het ging over de oudere werknemers van echter meteen aangegrepen Carrefour die gebruik konden maken om deze mogelijkheid af te van SWT vanaf 56 jaar. Dat was voor de schaffen. In ruil voor nieuN-VA onaanvaardbaar. Werkenden die we beloften rond Arco slikt na jarenlange dienst hun job verloren, Peeters opnieuw een aanval werden voorgesteld als ‘profiteurs.’ Het Een nieuwe editie van de op het SWT. Maar ook dit werd aangegrepen om de besparingsvijs Pensioenkrant dringt zich zal niet volstaan, de N-VA nog harder aan te draaien. is immers uit op de volleHet zomerakkoord voorziet in het op, liefst meteen gekoppeld dige uitdoving van de mooptrekken van de loopbaanvoorwaar- met oproepen tot forse de voor SWT van 40 tot 41 jaar. De gelijkheid van vervroegde mogelijkheid van SWT bij herstruc- acties. Massamobilisatie pensionering. tureringen kan vanaf volgend jaar pas zal nodig zijn om de sociale Het pensioenprotest van dit vanaf 59 jaar en in 2020 wordt dat 60 voorjaar moet verdergezet jaar. Afwijkingen op basis van sociaal afbraak te stoppen. worden. De Pensioenkrant overleg zijn daarbij niet meer mogelijk. van de vakbonden was een Hiermee wordt een nieuwe stap gezet uitstekend initiatief om de in het zo goed als ontoegankelijk mamaatregelen uit te leggen en ken van vervroegd pensioen. Zo wil de zo het protest ertegen op te regering iedereen tot 67 laten werken. bouwen. Een nieuwe editie Dat een gemiddelde werknemer maar van de Pensioenkrant dringt gezond is tot 64 jaar doet voor de rezich op, liefst meteen gekopgering niet ter zake. We moeten langer peld met oproepen tot forse werken omdat de levensverwachting acties. Massamobilisatie zal stijgt, is het steeds terugkerende argunodig zijn om de sociale afment. Onder-tussen zorgt het beleid van braak te stoppen en de strijd sociale tekorten en onzekere jobs in de te voeren voor een samenleving waarin mensen op een VS reeds voor een daling van de levensverwachting. humane leeftijd op pensioen Het wegnemen van SWT voor slachtkunnen, waar er jobs voor offers van een collectief ontslag betekent iedereen zijn met degelijke in de praktijk dat ze terugvallen op een lonen en arbeidsvoorwaarden, waar wie zonder werk werkloosheidsuitkering. Hetzelfde zomerakkoord voorziet in een snellere davalt niet tot armoede verling van de uitkering na enkele maanden oordeeld wordt, ... Een opbouwend actieplan kan het werkloosheid. Het doel: mensen sneller ongenoegen rond verschiltot slechtbetaalde en precaire jobs dwingen, die overigens ook geen uitweg uit lende thema’s samenbrengen en richten tegen de echte de armoede brengen. Wie na jaren werken aan de deur wordt gezet een uitkeschuldige voor de aanvallen ring ontzeggen, dat is blijkbaar een priop onze levensstandaard: oriteit voor deze regering. Deze aanval de inhaligheid van de 1% op oudere werkenden moet 20 miljoen rijksten.

D

eze zomer pakte de regering, die doorgaat met haar sociale afbraak, opnieuw uit naar de werklozen. Onder het mom van openstaande betrekkingen in knelpuntenberoepen, richt minister Kris Peeters (CD&V) zijn pijlen opnieuw naar de zwaksten door de degressiviteit van de werkloosheidsuitkeringen te versnellen in het kader van de “jobdeal”. Die bevat 26 maatregelen om ‘‘werkzoekenden te activeren,’’ gaande van vrijstelling voor werklozen die zich oriënteren naar zogenaamde knelpuntenberoepen, d.w.z. openstaande betrekkingen, tot een hervorming van de uitkeringen.

door

Simon (Luik)

Die houdt in dat een ontslagen werknemer de eerste zes maanden een hogere uitkering krijgt, die nadien sneller afneemt. Alsof een lagere uitkering het vinden van en job gemakkelijker maakt… Zonder een echte politiek van jobcreatie zal dat enkel meer armoede opleveren. Nu al bevindt 90% van de uitkeringen zich onder de armoedegrens. Het aantal personen geholpen door de OCMW’s is de voorbije vijf jaar met 27% gestegen. Net als andere organismen voor hulp aan de armsten, kreunen de OCMW’s nu al onder gebrek aan middelen.

De mythe van de “knelpuntenberoepen’’

In een opiniestuk (1) onder de titel ‘‘Knelpuntenberoepen… logisch’’ bekritiseert econoom Etienne De Callataÿ de argumentatie van de regering om haar nieuwe maatregelen te rechtvaardigen. Hij vestigt er de aandacht op, ook al lijkt dat paradoxaal, dat men niet op een simplistische manier het totaal aantal volledig uitkeringsgerechtigde werklozen (volgens hem 430.000, maar in werkelijkheid in mei jongstleden 490.000) en het aantal openstaande betrekkingen (140.000) mag vergelijken. Hij legt uit dat ‘‘de arbeidsmarkt niet vergelijkbaar is met een gewone goederen- of dienstenmarkt, en dat bijgevolg de behandeling van de tekorten niet gewoon een kwestie is van prijs of loon in dit geval. (…) Om verschillende redenen kunnen jobs moeilijk invulbaar zijn: slechte

arbeidsvoorwaarden, een slecht imago, een werkgever die onwillig is om de vereiste vorming aan te bieden, discriminatie, moeilijke bereikbaarheid, een problematische verzoenbaarheid met het privéleven.’’

De zogenaamde knelpuntenberoepen zijn dat dikwijls enkel omdat de arbeidsvoorwaarden er bijzonder moeilijk zijn (wisselende uurroosters, precaire contracten en deeltijds). Dat is bijvoorbeeld het geval voor ‘huishoudhulp’, volgens de FOREM, de VDAB in Wallonië, een “kritieke” functie. De politiek van de regering komt erop neer om werklozen slechte arbeidsvoorwaarden te doen aanvaarden. Volgens een studie van het ABVV stellen werkgevers steeds meer eisen inzake ervaring, het bezit van een wagen,...

De Callataÿ gaat voort: ‘‘Er is een probleem met de logica als men onder het voorwendsel van het invullen van knelpuntenberoepen maatregelen neemt die er niets mee te maken hebben. Men kan wensen om het aandeel van de anciënniteit in de loonvorming te verminderen, maar hoe dat bijdraagt aan het invullen van vacatures is een raadsel.’’

Een snelle analyse volstaat om het probleem van de knelpuntenberoepen te ontmaskeren als bedrog en het beleid van de regering als een operatie van sociale dumping die de werklozen zal aanzetten om steeds slechtere arbeidsvoorwaarden te aanvaarden.

“Deze rechtse regering zal haar nefast beleid pas stoppen als ze gecon-

N-VA wil na zomerakkoord nog meer en harder besparen

H

et zomerakkoord leidde niet alleen tot kritiek bij de oppositie, maar ook bij een deel van de N-VA. Peter De Roover, fractieleider in de Kamer, schreef in een opiniestuk op de rechtse website Doorbraak.be dat hij de kritiek deelt. “Deze regeringen voeren te weinig van het programma van de N-VA uit,” stelde hij. Vlaams fractieleider Matthias Diependaele is het daarmee eens: “Als de achterban mort, dan is het inderdaad omdat het beleid rechtser mag. Ik herken dat. Zelf betreur ik het dat we de werkloosheidsuitkering in de tijd niet hebben kunnen beperken.”

Wie behoort tot die ‘morrende achterban’? Een twitteraar die in Sicilië woont en schreef dat de N-VA “niet bracht wat ze beloofde” of nog JeanMarie De Decker die in ’t Pallieterke klaagt dat er “gaande van de pensioenen tot de begroting geen enkele verandering” was. Waar alle kritiek op de N-VA doorgaans meteen brutaal wordt afgeserveerd op sociale media, legden kleinere garnalen uit de partijleiding nu heel veel begrip aan de dag.

De boodschap is dan ook duidelijk: als het van N-VA afhangt, dan wordt de besparingsmachine niet stilgelegd in de aanloop naar de parlementsverkiezingen van 2019 en als het kan volgt na die verkiezingen een nog forser offensief op de levensstandaard van werkenden en uitkeringstrekkers.

Zoals Francken vluchtelingen gewoon terug de zee wil opsturen, willen zijn partijgenoten werklozen tot extreme armoede veroordelen, werkenden la-

ten opdraven tot ze erbij neervallen en wat rest aan sociale bescherming helemaal afbouwen. Tegelijk wil de partij in het offensief gaan tegen al wie het daar niet mee eens is. Dat kan leiden tot een aanval op de vakbonden: N-VA wil niet dat de vakbonden werkloosheidsuitkeringen uitbetalen en pleit voor rechtspersoonlijkheid. De aanval op het recht op actievoeren in Antwerpen (zie hiernaast) is een indicatie van de richting die N-VA uit wil.

Bij het aantreden van de rechtse regering maakten wij direct de vergelijking met het neoliberale voorbeeld van Thatcher: zij hakte in de Britse openbare diensten, brak de arbeidsvoorwaarden en lonen af, voerde oorlog tegen de vakbonden en liet een sterk gedesindustrialiseerd land achter waarin de speculanten en grote banken het voor het zeggen hadden.

Kenmerkend voor Thatcher was dat ze bleef aanvallen. Dat is ook waar N-VA op aanstuurt.

Het N-VA-programma samengevat. Foto: Mario

België

www.socialisme.be september 2018

: news

Ziek beleid richt zich tegen ambtenaren

in plaats van werkloosheid

D

eze zomer moest de regering op zoek naar 2,6 miljard euro om de begroting van 2019 rond te krijgen. Naast de beursgang van Belfius en de mogelijkheid van een vierde telecomoperator op de Belgische markt, werd vooral nadruk gelegd op de ‘jobsdeal’.

We weten ondertussen al even dat de regering ‘jobs’ gelijkstelt met laagbetaalde, onzekere, hyperflexibele banen. Met dit akkoord wil ze dit verder veralgemenen in meer sectoren.

door

Sébastien (Luik)

Het zomerakkoord bevat verschillende nieuwe aanvallen: versnelde degressiviteit van de werkloosheidsuitkeringen, ontmanteling van het brugpensioen en aanvallen op de arbeidsvoorwaarden en lonen. Alle werkenden en hun gezinnen liggen onder vuur, maar de ambtenaren wel heel erg. Dit bedreigt de kwaliteit van de openbare diensten.

Ambtenaren slachtoffer van jacht op zieken

fronteerd wordt met een consequente oppositie,” schreven we twee jaar geleden al. Dat wordt helaas opnieuw bevestigd. De regering is vastbesloten en vult dat aan met een ongekend cynisme.

Gebruikt de regering verkeerde argumenten? Dat is omdat ze soms argumenten nodig heeft, ook foute, om steeds brutaler de zwaksten aan te vallen en de rijksten in de watten te leggen. Een regering die geen minuut uittrekt voor maatregelen tegen fiscale ontwijking om de grote fortuinen bij te doen dragen…

De noodzakelijke gezamenlijke strijd van werknemers met of zonder werk

De werknemers zonder werk behoren tot diegenen met de zwakste uitrusting om de aanvallen die onze sociale klasse ondergaat te weerstaan.

Enerzijds heeft de strategie van verdeel-en-heers van opeenvolgende regeringen de werklozen gestigmatiseerd, hetgeen uiteraard een effect heeft op de steun die ze mogen verwachten van andere lagen van werknemers. Anderzijds wordt mobilisatie

7

bemoeilijkt door de typische instabiliteit van het statuut van werkloze, het isolement ervan en het precaire bestaansniveau. Dat is een vaststelling die de vakbonden en de verenigingen ter verdediging van de werknemers zonder werk al lang maken.

De vakbeweging heeft haar kracht al dikwijls getoond, zeker toen ze eind 2014 de pas verkozen regering Michel op een haar na ten val bracht.

Steunend op de vakbeweging zou de potentiële kracht die de werknemers zonder werk vertegenwoordigen overwinningen kunnen afdwingen en diegenen die armoede veroorzaken terecht kunnen wijzen.

Stop de jacht op werklozen !

Wie aan een van ons raakt, raakt aan ons allemaal!

We moeten de werkloosheid bestrijden, niet de werklozen: voor een collectieve arbeidsduurvermindering naar 30u/week zonder loonverlies en met compenserende aanwervingen.

(1) La Libre, 10 augustus 2018.

Aanval op alle arbeidsvoorwaarden

Los van de meer technische elementen, is het doel van de regering om de ambtenaren te stigmatiseren als zogenaamde ‘bevoorrechte’ laag, onder meer omdat ze ‘voor het leven benoemd’ zijn. Dat wordt stelselmatig herhaald om de solidariteit van werkenden die minder gunstige voorwaarden kennen tegen te gaan.

Voor de ministers, zelf goed voor 10.000 euro netto per maand die ook na 21 of 30 dagen ziekte gewoon aan 100% wordt doorbetaald, is elke correcte arbeidsvoorwaarde en bijhorende beloning een rem op het versterken van de flexibiliteit en onzekerheid op de werkvloer, zaken waarmee de werkgevers hun winsten vergroten. We mogen ons niet laten verdelen. De echte profiteurs uit de regering stellen wat voor ons de norm zou moeten zijn voor als privileges: werkzekerheid, een leefbaar pensioen en aanvaardbare arbeidsvoorwaarden.

De regering wil een einde stellen aan de mogelijkheid van ambtenaren om ziektedagen over te dragen. Tot hiertoe was er recht op 21 ziektedagen per jaar die aan 100% van het loon werden betaald. In de privé zijn dat er 30, maar de ambtenaren konden de 21 dagen overdragen naar de volgende jaren. Na die dagen valt het loon terug op een ziekte-uitkering van 60%.

Volgens vicepremier Jambon (NVA) maken sommige ambtenaren gebruik van alle gecumuleerde ziekSteun en solidariteit tedagen om tot twee jaar vroeger op De regering beschuldigt pensioen te gaan. Jambon zegt er de ambtenaren eigenlijk In de onderhandelingen over de uiteraard niet bij dat hiervoor een van valse ziektebriefjes hervorming van het ambtenarenstaziektebriefje van een dokter nodig, tuut beloofde de regering dat niet zou waarbij vastgesteld wordt dat de be- terwijl er wel degelijk een geraakt worden aan het stelsel van trokkene effectief ziek is. De regering controlesysteem is om ziektedagen. We zien nu wat deze beschuldigt de ambtenaren eigenlijk misbruik tegen te gaan. beloften waard zijn. Op 30 april was van valse ziektebriefjes. er al een actiedag van de ambtenaDat is misschien begrijpelijk vanuit het standpunt van politici die nooit ernstig ter verant- ren. Michel Meyer, de federale voorzitter van het ACOD woording worden geroepen, maar voor ambtenaren is er (Algemene Centrale van Openbare Diensten), kondigde wel degelijk een controlesysteem om misbruik tegen te aan dat er dit najaar acties zullen volgen. Marc Saenen gaan. De controle gebeurt door Medex, het bestuur van van ACV Openbare Diensten stelde dat acties van de femedische expertise dat tot de FOD Volksgezondheid be- derale ambtenaren in september “vaststaan.”

Een aanval op één laag van werkenden is een aanval hoort. In een jaarverslag van Medex staat dat er in 0,6% van de afwezigheden wegens ziekte twijfel kon zijn. Dat op alle werkenden. De ene aanval dient om de volgende voor te bereiden. We moeten bouwen aan solidariteit aantal zal in de privé niet lager liggen.

De nationale secretaris van ACV Openbare Diensten, met de ambtenaren door samen in strijd te gaan tegen het Silvana Bossio, wees op een rapport waaruit blijkt dat zomerakkoord en de eerdere aanvallen door deze rechtstatutaire ambtenaren minder vaak afwezig zijn dan con- se regering.

Na deze ‘jobsdeal’ zal de regering immers niet tractuelen. Waar in de privé gedurende 30 dagen 100% van het loon wordt betaald, valt een zieke ambtenaar na aarzelen om nieuwe aanvallen door te voeren. Een 21 dagen terug op 60%. Twee griepepidemieën op een jaar Thatcheriaanse regering heeft niet de neiging om vlak volstaan soms om aan dat aantal te komen. Het afschaf- voor de verkiezingen te stoppen, maar blijft aanvallen. fen van de overdracht van ziektedagen zal vooral een im- We moeten de sociale strijd opvoeren om onze eisen en pact hebben op ambtenaren die na enkele jaren langdurig bekommernissen op de agenda te zetten, zeker in tijden ziek worden: zij zullen 40% van hun inkomen verliezen. van verkiezingen.

Antwerpse ABVV-voorzitter veroordeeld voor collectieve actie

O

p 29 juni werd Antwerps ABVV-voorzitter Bruno Verlaeckt veroordeeld wegens ‘kwaadwillige belemmering’ van de weg tijdens een stakingsactie in 2016. Het was een principiële veroordeling: de rechtbank legde geen straf op. Een tweede militant, ABVV-delegee Tom Devoght, werd vrijgesproken omdat zijn persoonlijk aandeel in de belemmering van de weg niet aangetoond was. Het persoonlijk aandeel van Bruno Verlaeckt bestond volgens de rechtbank uit zijn positie als ABVV-voorzitter die bovendien aanspreekpunt voor de politie was.

Actie bij de pleidooien voor de rechtbank van Antwerpen op 15 juni. Foto: Liesbeth

Er zijn twee grote problemen met dit vonnis: (1) het toepassen van artikel 406 Strafwetboek waarbij belemmering van het verkeer tijdens een collectieve actie tot een veroordeling kan leiden en (2) het feit dat een verantwoordelijke functie uitoefenen en betrokken zijn bij de organisatie van een actie leidt tot een vorm van ‘objectieve strafrechtelijke aansprakelijkheid.’

Na de uitspraak kondigde advocaat Jos Van der Velpen aan dat er tegen deze principiële uitspraak een principieel hoger beroep komt.

De rechterzijde wil vakbonden die braaf “meedenken in de logica van het bezuinigingsbeleid,” merkte Bruno Verlaeckt na afloop van het proces op.

Hij voegde eraan toe dat een aanval op het recht op protest al diegenen treft die door de vakbonden verdedigd worden: werkenden, uitkeringstrekkers, gepensioneerden, … Het monddood maken van vakbondsverzet, en dus van de vakbonden zelf, mag niet aanvaard worden.

Hoger beroep moet gekoppeld worden aan een syndicale strategie van mobilisatie voor het recht op collectief protest. Dat kan bij de zittingen in hoger beroep, maar ook directer tegen de politieke architecten van de repressie en het bijhorend proces: het Antwerps stadsbestuur en meer bepaald de N-VA.

8

dossier

de

Linkse Socialist

Verantwoordelijken voor vluchtelingencrisis hebben er geen antwoorden op

Eenheid van werkenden en armen nodig in strijd

D

it jaar kwamen naar schatting al meer dan 1.500 vluchtelingen om het leven op de Middellandse Zee bij pogingen om de oversteek naar Europa te maken. De Italiaanse regering met rechts populisten weigerde schepen met vluchtelingen de toegang tot Italiaanse havens. Andere landen protesteerden, maar deden nadien hetzelfde. Overal in Europa instrumentaliseert populistisch rechts het migratiethema. Ze speelt de bal daarbij door naar links: ‘Links heeft geen antwoorden, maar is deel van het probleem’. Is dat wel zo? Een linkse socialistische politiek vertrekt van de sleutelrol die de arbeidersbeweging kan en moet spelen in het stoppen van dit cynisch en mensonterend spel op de kap van niet alleen de vluchtelingen, maar ook van de lokale bevolking.

dossier door

Geert Cool

Situatie is rampzalig

Nooit eerder waren er zoveel mensen op de vlucht. In 2017 was dat opgelopen tot 68,5 miljoen, er kwamen 16,2 miljoen nieuwe vluchtelingen bij.

Om de twee seconden moest iemand vluchten. Bijna 1% van de wereldbevolking is vluchteling. Ongeveer twee derden van alle vluchtelingen komen uit vijf landen: Syrië, Afghanistan, Zuid-Soedan, Myanmar en Somalië.

Dat Europa op dit ogenblik ‘alle ellende van de wereld’ opvangt, klopt niet. Twee op de drie blijft in eigen land, 85% wordt opgevangen in eigen land of in de onmiddellijke buurlanden. De landen die de meeste vluchtelingen opvangen zijn Turkije, Pakistan, Oeganda, Libanon en Iran. De 6 rijkste landen ter wereld (VS, China, Japan, Duitsland, het VK en Frankrijk) vangen samen 9% op. Daarnaast stellen we vast dat het rechtse beleid tegen vluchtelingen, onder meer door Trump en Europese would-be Trumps zoals Salvini (Italië) of Francken bij ons, het wereldwijde aantal vluchtelingen niet doet afnemen.

Het antwoord van de rechterzijde op het vluchtelingenprobleem is om de grenzen te sluiten. Daarbij wordt steeds meer beroep gedaan op dubieuze poortwachters, onder meer om fort Europa te bewaken: het instabiele regime van dictator Erdogan in Turkije, mensenhandelaars en krijgsheren in Libië, zelfs Soedanese officials van een regime dat niet aarzelt om te martelen worden ingezet. Het resultaat is een daling van het aantal vluchtelingen dat in Europa geraakt: het aantal eerste asielaanvragen halveerde in 2017 tot ongeveer 650.000. Maar tegelijk biedt het Erdogan en co een handig chantagemiddel om de Europese leiders onder druk te zetten, zonder ook maar iets te veranderen aan de redenen waarom mensen vluchten. De instabiliteit van de dubieuze grenswachters, denk aan Turkije dat 3,5 miljoen vluchtelingen opvangt, kan bovendien tot grootschalige crisissen in de toekomst leiden.

Wat veroorzaakt

vluchtelingencrisis?

Een probleem dat niet bij de oorzaak ervan aangepakt wordt, blijft etteren.

Dat geldt ook voor de vluchtelingencrisis. Een blik op de landen van waar mensen vluchten, maakt veel duidelijk: oorlog, vervolging en ellende in het algemeen zijn de voornaamste redenen waarom mensen alles achterlaten.

De oorlogen in Afghanistan, Irak, Syrië, … hebben slechts chaos gebracht. Ze waren het gevolg van een combinatie van factoren, maar de historische opdeling van die regio’s door het Westerse imperialisme en de strategische en economische belangen ervan, waren nooit veraf. De massale investeringen in defensie – vorig jaar alleen werd wereldwijd 1739 miljard dollar aan militaire uitgaven besteed!

– gaan niet gepaard met investeringen in heropbouw van landen waar oorlog werd gevoerd. In sociale woestijnen moet geen weelde verwacht worden.

Het gebrek aan heropbouw en toe-

In sociale woestijnen moet geen weelde verwacht worden.

Het gebrek aan heropbouw en toekomstperspectieven voor bredere lagen van de bevolking creëert wanhoop. komstperspectieven voor bredere lagen van de bevolking creëert wanhoop.

In dergelijke omstandigheden kunnen wanhopige ideeën en groepen een impact verwerven. Dat is hoe Al Qaeda en nadien ook Islamitische Staat konden ontwikkelen. Anders gezegd: er is wel geld, heel veel zelfs, om alles plat te gooien, maar niet om de bevolking een degelijk leven te bieden. Wat zou het meest veiligheid opleveren: 1739

miljard dollar aan militaire of aan sociale investeringen?

Het is niet de arbeidersbeweging of de linkerzijde, noch ter plekke, noch in het Westen, die verantwoordelijk is voor dit oorlogsbeleid. Integendeel: toen in 2003 massaal geprotesteerd werd tegen de oorlog in Irak waarschuwden wij reeds voor regionale instabiliteit en een forse toename van het aantal vluchtelingen. Het anti-oorlogsprotest van 2003 werd de grootste internationale protestdag uit de geschiedenis. Een aanzienlijk aandeel van de bevolking wilde niet van die oorlog weten. Vijftien jaar later stellen we vast dat we gelijk hadden.

Ook tegen andere oorzaken die tot vluchten aanzetten, zoals de koloniale plunderpolitiek of de klimaatverandering, hebben wij ons steeds verzet.

“Congo is van ons,” – zoals we onlangs hoorden van extreem rechtse jongeren op het muziekfestival Pukkelpop - is een slogan van extreemrechts om de koloniale politiek van het establishment te eren, niet van de arbeidersbeweging of de linkerzijde. Het is deel van het kapitalistisch systeem in haar zoektocht naar steeds meer winsten voor een kleine minderheid ten koste van meer ongelijkheid en alle bijhorende sociale problemen. De gevestigde politici treden hierbij slechts op als marionetten van de echte machthebbers: de 1% rijksten. Rechtse populisten stellen zich voor als ‘anti-establishment’, maar komen met meer van hetzelfde beleid: op een nog brutalere wijze wordt de verantwoordelijkheid voor wat fout loopt niet bij de 1% rijksten gelegd, maar bij die 1% van de wereldbevolking die moet vluchten en bij uitbreiding bij de 99% die veroordeeld wordt tot een ‘race to the bottom’ inzake levensvoorwaarden.

Omwille van economische belangen kijken gevestigde politici de andere kant uit bij vervolging en discriminatie, zoals tegen de Rohingya in Birma/Myanmar. Uit angst dat protest tegen de genocide van moslims door de boeddhistische extremisten, met steun van regeringsleider Aung San Suu Kyi, zou leiden tot een grotere Chinese invloed in het grondstoffen-

rijke land, wordt gezwegen. Ook over vluchtelingen valt het trouwens mee, de oorlogsmisdaden in Jemen zwijgen volgens het IMF bedraagt die slechts ze om de Saoedische bondgenoot niet 0,09% van het BBP van ons land. Van de totale kinderbijslag komt 0,1% tevoor de borst te stoten.

De gevestigde politici verdedigen een recht bij vluchtelingen. Maar wie zelf systeem dat onvermijdelijk tot vluch- in armoede leeft en in een situatie van telingencrisissen leidt. Wie medeleven tekorten in concurrentie gesteld wordt heeft met de slachtoffers, of protesteert met vluchtelingen, heeft weinig boodtegen deze gang van zaken, wordt met schap aan die statistieken zeker omdat de vinger gewezen als verantwoorde- de gevestigde politici om hun eigen rol te verdoezelen de vluchtelingen en lijk voor de problemen. migranten als zondebok misbruiken.

Hoe kan populistisch rechts van migratie gebruik maken?

Het jarenlange besparingsbeleid heeft geleid tot enorme sociale tekorten en een grote ongelijkheid, niet alleen in de armste landen, ook hier.

Wonen is zowat onbetaalbaar geworden, openbare diensten werden afgebouwd en voor alles moeten we in de wachtrij staan: voor een plaats in de kinderopvang, in een school naar eigen keuze, voor een onbetaalbaar plaatsje in de ouderenzorg, voor een sociale woning. In die context is het logisch dat de komst van vluchtelingen wantrouwen en vrees opwekt, dat de sociale tekorten nog zullen toenemen. De langdurige afwezigheid van een sterke consequente linkerzijde die opkomt voor collectieve antwoorden op maatschappelijke problemen, versterkt dit wantrouwen. Wie daar onder invloed van staat, gewoon afschrijven als hopeloze racist helpt ons geen stap vooruit in de opbouw van een krachtsverhouding tegen het beleid dat leidt tot tekorten en ellende.

We moeten geduldig uitleggen wie verantwoordelijk is voor de sociale tekorten: de bankiers en speculanten die in de financiële crisis moesten gered worden en de rekening doorschoven naar de gemeenschap. Of nog de aandeelhouders van de grote bedrijven die jaar na jaar nieuwe belastingcadeaus krijgen. Om dat te betalen, voeren de gevestigde politici een hard besparingsbeleid. Al jaren wordt niet of amper in sociale huisvesting geïnvesteerd. Dat komt niet door de vluchtelingen maar door het besparingsbeleid.

Hetzelfde geldt voor onderwijs, zorg, openbaar vervoer, … Met de kost voor

Al jaren wordt niet of amper in sociale huisvesting geïnvesteerd. Dat komt niet door de vluchtelingen maar door het besparingsbeleid.

Hetzelfde geldt voor onderwijs, zorg, openbaar vervoer, …

Populistisch en extreemrechts speelt daar gretig op in. Ze stellen sociale spanningen voor als het resultaat van cultuur of religie, alsof die zelf niet bepaald worden door de maatschappelijke context waar ze uitdrukkingen van zijn! Bovendien worden de bestaande tekorten als een gegeven gezien, waarbij de enige vraag is welke laag van werkenden en armen ervoor moet opdraaien. De Wever vatte dit eerder dit jaar samen toen hij schreef dat links moet kiezen tussen “open grenzen of de welvaartstaat.” Maar het zijn hijzelf en de regeringen die zowel de sociale zekerheid ontmantelen als de vluchtelingen ontmenselijken. Ingaan tegen de ongelijkheid en het systeem dat aan de basis ervan ligt, staat niet op de agenda van de gevestigde partijen of populistisch rechts. Het is overigens die door het kapitalisme gecreëerde

www.socialisme.be 9 september 2018

9

jd voor ander systeem

Sterke toename racistisch geweld Een publiek debat waarin populistisch rechts de racistische toon zet, maakt racisme maatschappelijk aanvaardbaar en leidt onvermijdelijk ook tot een toename van racistisch geweld. Dit zien we in Italië waar er in de eerste twee maanden na het aantreden van de rechtse regering van de Vijfsterrenbeweging en de Lega minstens 33 gevallen van racistisch geweld waren. Het ging onder meer om incidenten waarbij willekeurig op migranten werd geschoten.

In ons land meldt gelijke kansencentrum Unia eveneens een toename van het aantal geopende dossiers rond racisme. Vorig jaar opende Unia 5,8% meer dossiers, maar het aantal nieuwe dossiers rond racisme steeg met 12%. Unia merkt op: “De toename is fors en geeft aan dat deze toename van racisme vandaag een dominant en zorgwekkend probleem is.” De arbeidersbeweging mag die ontwikkeling niet dulden: geweld tegen migranten vandaag wordt morgen geweld tegen al wie zich verzet tegen uitbuiting en overmorgen tegen iedere vorm van sociale sociale actie. Elke gewelddaad moet beantwoordt worden met actie en mobilisatie!

Kinderen opsluiten: na de kritiek op Trump, ook hier terug ingevoerd

ongelijkheid die ervoor zorgt dat open grenzen tot politieke instabiliteit en chaos leiden.

Heeft links geen antwoord?

er samen tegen in te gaan. De ketting van de arbeidersbeweging is maar zo sterk als de zwakste schakels ervan.

Vluchtelingen worden misbruikt voor zwartwerk en sociale dumping, zelfs bij publieke bouwprojecten zoals de renovatie van de metrostations in Brussel. Vandaar overigens dat sommige delen van het establishment pleiten voor een soepeler vluchtelingenbeleid. LSP heeft begrip voor de slogan ‘open grenzen,’ maar dat wordt door een overgrote meerderheid van de werkenden, inclusief migranten die hier al langer zijn, gezien als een bedreiging voor hun jobs, lonen en arbeidsvoorwaarden. Het biedt ook geen antwoord op de tekorten in de samenleving. De vakbonden hebben de organisatiekracht om de eenheid van alle werkenden en onderdrukten te organiseren, die broodnodig is in de strijd tegen de tekorten en voor een herverdeling van de bestaande middelen.

Bij gebrek aan een offensieve campagne van de arbeidersbeweging voor meer openbare diensten, sociale huisvesting en betere jobs, blijft solidariteit met vluchtelingen vandaag vaak steken bij een algemene oproep om hen te verwelkomen. ‘Refugees welcome’ is de slogan die daarbij vaak terugkeert. Extreemrechts en de gevestigde politici vergroten dit uit en stellen het voor alsof wie solidair is, of zelfs wie enig medeleven toont, zoveel mogelijk vluchtelingen naar hier wil halen. De discussie wordt weggeleid zowel van de redenen voor het asociaal beleid hier als van de oorzaken waarom mensen vluchten. Zo zetten ze de waarheid op zijn kop: niet het kapitalisme en haar politieke knechten, maar integendeel wie begrip en sympathie opbrengt, wordt zo verantwoordelijk gesteld voor de vluchtelingencrisis en de sociale tekorten.

LSP staat voor solidariteit en dus Wereldwijd is de voor het verwelkomen en opvangen arbeidersbeweging van slachtoffers van het asociaal beleid. We verwerpen de repressieve nooit sterker politiek van opsluiten van kinderen, geweest, zo ook haar doodschieten van vluchtelingen en potentieel tot verzet andere vormen van ontmenselijking.

Dat koppelen we aan een actieve strijd tegen uitbuiting tegen het asociaal beleid zelf, het sysen kapitalisme. teem van oorlog, neokoloniale plundering, klimaatverandering, … Enkel door het kapitalisme te stoppen, kan Het antwoord op de vluchtelingener een fundamenteel antwoord op de crisis en alle vrees die ermee gepaard vluchtelingencrisis geboden worden. gaat, ligt in een offensief actieproOntmenselijking zit in de logica van gramma, waarbij we samen strijden dit systeem, iedere poging tot een voor een massaal plan van publieke menselijke benadering botst met het investeringen in meer sociale huiskapitalisme. vesting, onderwijs, zorg en degelijke Wereldwijd is de arbeidersbeweging jobs voor iedereen, los van afkomst, nooit sterker geweest, zo ook haar po- geboorteplaats of religie. Zo stelt tentieel tot verzet tegen uitbuiting en Gauches Communes in haar verkiekapitalisme. Dat vereist een zo groot zingscampagne dat bijkomende somogelijke eenheid van alle werkenden ciale woningen en scholen de enige en hun gezinnen. Het is in het belang manier zijn om van Sint-Gillis een van de volledige arbeidersklasse dat echte ‘gastvrije gemeente’ te maken. we de neerwaartse spiraal van lonen Vluchtelingen toevoegen aan de wachten arbeidsvoorwaarden stoppen door lijsten voor sociale huisvesting zonder

het aanbod ervan op te trekken, vergroot slechts de concurrentie tussen wie al lang aan het wachten is op betaalbaar wonen.

Nieuw is die concurrentie niet en de gevolgen ervan zijn evenmin fundamenteel anders dan in het verleden.

In 1870 omschreef Marx hoe Ierse werkenden door het Britse kapitalisme werden gebruikt: “De Engelse burgerij heeft de Ierse ellende niet alleen gebruikt om de arbeidersklasse in Engeland neer te drukken door de gedwongen immigratie van arme Ieren, maar ook door de arbeidersklasse in twee vijandige kampen te verdelen.

De gewone Engelse arbeider haat de Ierse arbeider als concurrent die de lonen en levensstandaard naar beneden trekt.” Verdeeldheid en haat zijn ook vandaag zaken waar de op winst beluste commerciële massamedia van smult.

De strijd voor sociale verandering in eigen land moet uiteraard samengaan met een internationalistische opstelling: verzet tegen imperialistische oorlogen, actieve solidariteit met de arbeidersbeweging doorheen de wereld en met initiatieven die de werkenden en armen politiek organiseren voor een socialistisch alternatief. Dat doen we als Belgische afdeling van het Committee for a Workers’ International elke dag: we voeren een gezamenlijke strijd met socialisten in meer dan 40 landen. Een succesvolle omverwerping van het kapitalisme in één land zou niet de mogelijkheid aan dat land bieden om alle armen van de hele wereld op te vangen, maar zou wel een inspiratie en voorbeeld zijn voor werkenden en armen elders om dezelfde weg op te gaan.

Een socialistische wereld zou geen paspoorten of grenzen kennen, laat staan gesloten centra en deportaties.

Het zou een wereld zijn waarin mensen niet gedwongen worden om te vluchten. Een democratische socialistische wereldplanning zou de enorme mogelijkheden op vlak van productie, wetenschap en techniek richten op de noden van de volledige bevolking.

Wie dan nog naar een ander deel van de wereld trekt, zou dit uit vrijwillige keuze doen.

De logica van symptoombestrijding – waarbij van de vluchteling het probleem gemaakt wordt, en niet de redenen waarom gevlucht wordt – leidt tot het ontmenselijken van vluchtelingen en een sociale voedingsbodem om een repressief beleid op te leggen. Eerder dit jaar was er grote verontwaardiging toen bekend werd dat onder Trump in de VS kinderen van vluchtelingen werden opgesloten. Het feit dat ze gescheiden van hun ouders gevangen gezet werden, leidde tot massale kritiek en zorgde ervoor dat gezinnen uiteindelijk herenigd werden.

Vanuit Europa werd luidkeels uitgehaald naar het onmenselijke beleid van Trump. Maar ondertussen wordt hier een beleid gevoerd dat niet fundamenteel anders is. Tien jaar geleden stopte België met het opsluiten van kinderen van vluchtelingen. Dat gebeurde na veroordelingen door het Europees Hof voor de Rechten van de Mens. Theo Francken besloot nu, geruggesteund door de volledige regering, om in het gesloten centrum van Steenokkerzeel een vleugel aan te passen voor gezinnen met kinderen. Francken verklaarde: “Kinderen opsluiten doet niemand graag, dit is geen maatregel die ik voor mijn plezier neem.” Volgens Francken wordt het “in het gros van de Westerse landen”, waaronder “het linkse Frankrijk” (Thatcheriaan Macron zal het graag horen!), gedaan. De staatssecretaris die nieuwkomers wil laten ondertekenen dat ze de mensenrechten zullen nakomen, legt zelf veroordelingen van het Europees Hof van de Rechten van de Mens naast zich neer. Verder argumenteert hij dat het harde leven in de illegaliteit evenmin goed is voor de ontwikkeling van kinderen.

De logica van het huidige beleid leidt tot een steeds repressievere aanpak met ontrading als hoofddoel. De Hongaarse regering geeft geen eten meer aan vluchtelingen die het land doorkruisen. In Frankrijk en andere landen is hulp aan vluchtelingen een misdaad geworden. Verzet hiertegen is noodzakelijk. Bij de eerste opsluiting van een gezin was er meteen een spontane mobilisatie in Brussel met honderden aanwezigen.

Dat toont het potentieel, maar zal op termijn pas volgehouden worden als ook de grote syndicale organisaties zich actief inschakelen, voor een socialistische wereld, waarin de strijd voor de dagelijkse noden, gekoppeld wordt aan die voor een maatschappij waarin de rijkdom en weelde toekomt aan hen die ze produceren!

10 Argentijnse Senaat stemt tegen depenalisering abortus, strijd gaat door “Seksuele opvoeding om te beslissen, contraceptie om geen abortus te moeten ondergaan, wettelijke abortus om niet te sterven.” Dat is de kreet van miljoenen vrouwen die al maandenlang op straat komen in Argentinië. De ‘groene golf’ van protest is erg strijdbaar en eist dat “een abortus overleven niet langer een klassenprivilege” zou zijn. Een wetsvoorstel tot depenalisering van abortus werd op 9 augustus evenwel weggestemd door de Senaat.

Argentinië wordt geraakt door een economische crisis.

Er is algemeen verzet tegen de rechtse regering onder leiding van president Macri. In juni was er bijvoorbeeld een algemene staking tegen dit beleid.

Vrouwen staan vooraan in het protest. Sinds 2015 ontwikkelt er zich een beweging onder de naam ‘Ni una menos’ (‘Niet één vrouw minder’), gericht tegen het vermoorden van vrouwen en meer algemeen tegen seksisme. Deze beweging is uitgebreid waarbij onder meer het recht op abortus wordt geëist.

De stemming in de Senaat zal de beweging niet stoppen, meteen erna waren er al grote betogingen. De beweging gaat door, ondanks het extreme geweld ertegen door reactionaire groepen die zich cynisch genoeg ‘pro leven’ noemen en al maandenlang overgaan tot intimidatie en fysiek geweld.

De gewapende arm van Macron De Franse president Macron haalt hard uit naar de levensstandaard van de gewone werkenden. Wie daartegen protesteert, botst op repressie. Nu blijkt dat niet enkel de politie overgaat tot geweld tegen betogers, maar ook de veiligheidsadviseur van de president zelf. Alexandre Benalla kwam op 1 mei hardhandig tussen, sloeg een betoger tegen de grond en viel een vrouwelijke betoger aan. De veiligheidsadviseur van de president droeg daarbij een politieband om de arm en had een politiehelm op. Officieel was hij op 1 mei slechts ‘waarnemer’. De veiligheidsadviseur nam de kritiek op zijn baas blijkbaar heel persoonlijk op. Je zou voor minder als je 6.000 euro per maand krijgt om de president te adviseren naast tal van voordelen zoals gratis toegang tot de fitnesszaal van het parlement.

Uiteindelijk was de positie van Benalla onhoudbaar en werd hij afgedankt. Alles wordt eraan gedaan om Macron zelf buiten schot te houden, maar het optreden van zijn voormalige veiligheidsadviseur is tekenend voor de arrogantie en gewelddadige neerbuigendheid van het establishment rond de president: wie het niet met de zonnekoning eens is, krijgt slaag. Als het niet gebeurt door de gewapende arm van de staat, dan laat Macron zijn persoonlijke gewapende arm op tegenstanders los. “We zijn nog niet klaar met het onttronen van Franse vorsten,” tweette de linkse voorman Mélenchon.

internationaal

de

Linkse Socialist

Val van de Turkse lira: Erdogan in troebel water

De Turkse president Erdogan

V

orig jaar groeide de Turkse economie met 7,4%. Dat was de sterkste groei van alle G20landen, Turkije liet zelfs China achter zich waar er een groei was van 6,9%. Vandaag dreigt de Turkse munt heel de economie verder de dieperik in te sturen. De lira verloor tussen januari en augustus van dit jaar meer dan 40% van zijn waarde tegenover de euro en de dollar.

President-dictator Erdogan weet maar al te goed waartoe dit kan leiden: in 2002 kwam hij met zijn pas opgerichte Partij voor Rechtvaardigheid en Ontwikkeling (AKP) aan de macht nadat de Turkse muntcrisis van 2000-2001 de gevestigde partijen van tafel had geveegd. door

Nicolas Croes

Een crisis die niet uit de lucht komt vallen

Aangemoedigd door Erdogan werd de economische groei de afgelopen jaren vooral gestimuleerd door de toegang tot goedkoop krediet op de internationale markten. Vanaf eind jaren 2000 was het voordeliger om in dollar te lenen in plaats van in lira. Onder meer de bouwsector heeft daar heel veel gebruik van gemaakt. Maar dit beleid kon nieuw eeuwig duren. Vanaf december 2015 begon de Amerikaanse centrale bank, de Fed, de rentevoeten op te trekken na een periode waarin deze bijzonder laag stonden. Dit droeg ertoe bij dat de dollar aan waarde won tegenover andere munten, maar dus ook dat de afbetalingen door Turkse bedrijven die in dollars hadden geleend veel zwaarder werden. Het aantal faillissementen nam met 37% toe in 2017, in de bouwsector was dat zelfs met 120%.

De toevloed van goedkoop krediet was veel groter dan de productie van goederen en diensten, waardoor er onvermijdelijk inflatie was. Vanaf begin dit jaar kwam de inflatie op duurzame wijze boven de 10%, nadat het eerder onder die drempel bleef. De koopkracht van de bevolking is hierdoor sterk ondermijnd. De economische situatie is stilaan de belangrijkste bekommernis van de meer dan 80 miljoen Turken en dit ondanks de propaganda van de regimepers.

De slechte economische vooruitzichten speelden overigens een belangrijke rol in het vooruitschuiven van de parlements- en presidentsverkiezingen. Erdogan besloot om die verkiezingen al op 24 mei te houden, anderhalf jaar vroeger dan voorzien.

Nog voor de economie het helemaal moeilijk kreeg, was er al een inflatie van 10,85% in april en had de Turkse

munt al 10% van zijn waarde tegenover van de VS begin augustus om sancties de dollar verloren. Erdogan wilde snel op te leggen tegen twee Turkse miniseen nieuw mandaat waarmee hij tege- ters en vervolgens de taksen op import lijk uitzicht kreeg op onbeperkte pre- van staal en aluminium uit Turkije te verdubbelen (van respectievelijk 25% sidentiële macht.

Na het referendum over de grondwet en 10% naar 50% en 20%), versnelde in 2017 is het land van een parlemen- de val van de munt. Het Turkse regitair regime overgegaan naar een presi- me reageerde door de importheffingen dentieel bewind. Het nieuwe systeem op een reeks Amerikaanse producten zou echter pas toegepast worden na de te verhogen en met de aankondiging eerstvolgende verkiezingen. Het leek dat Erdogan een telefonisch onderalsof Erdogan panikeerde. Nog voor de houd met Poetin had om te spreken kiescampagne goed en wel begonnen over Syrië en de handelsrelaties tussen beide landen. was, verlaagDeze onde r at i ngbugekende crireau Standard sis tussen de and Poor’s de VS en een van k red iet wa a rde oudste en d ig h e i d v a n De autoritaire en paranoïde b e l a n g r ij kTu r k ij e o m - manoeuvres van het regime s t e N AVO wille van het bondgenoten vo o r u i t z i c h t zijn geen teken van sterkte, is een illustravan een “harde maar van zwakte en angst tie van de volanding” van latiliteit in de de economie. voor het potentieel dat de internationaErdogan haalde arbeidersbeweging in het le situatie die het in de pre- land nog steeds heeft. Het is geken merk t sidentsverkiewordt door zingen (52%), niet uitgesloten dat Erdogan i nst abiliteit, maar zijn partij de aandacht zal proberen economische verloor de abmoeil ijk he solute meerder- af te leiden door oude den, conflicten heid in het par- nationale tegenstellingen tussen grootlement. Enkel machten en d a n k z ij e e n op te drijven met een nieuw wijzigende inalliantie met offensief tegen de Koerden t e r n a t io n a le de ext reemallianties. rechtse MHP in het noorden van Syrië.

Tien jaar na (Partij van de Nationalistische Beweging) heeft het uitbreken van de wereldwijde crisis Erdogan nog een parlementaire meer- is er niets opgelost. Er zijn integendeel nieuwe problemen opgedoken, waarderheid. onder de ontwikkeling van protectioGroeiende spanningen nistische tendensen en het begin van met de VS een handelsoorlog. Tegen de tijd dat de valutacrisis in Turkije goed begon uit De Turkse lira had het al van begin te barsten, ging de VS over tot nieuwe dit jaar moeilijk, maar de beslissing invoerheffingen van 25% op Chinese

producten. Het ging om import waarvan de jaarlijkse waarde op 50 miljard dollar wordt geschat.

Een reus op lemen voeten

Gewoontegetrouw heeft Erdogan zich verscholen achter een nationalistische en religieuze retoriek waarmee hij zichzelf aan het hoofd plaatst van een land dat ‘belegerd’ wordt door vijandige machten en een ‘lobby van rentevoeten’. Tegelijk werd een nieuwe golf van repressie aangekondigd, deze keer tegen ‘economische terroristen.’

De economische fundamenten blijven echter doof voor de dreigementen. Ratingbureau Standard and Poor’s voorziet dat het land in 2019 in recessie gaat. De mogelijkheden van een hulpplan van het IMF of van een strengere kapitaalcontrole worden steeds openlijker besproken. Als dit tot hiertoe vermeden werd, was het omdat Turkije 15 miljard dollar van Qatar kon lenen.

Of dat zal volstaan indien de economie blijft sputteren, is verre van zeker.

Voor brede lagen van de bevolking zorgt de vertraging van de economie, de hoge inflatie en de toenemende werkloosheid voor ongenoegen. Het ondermijnt de positie van Erdogan.

De autoritaire en paranoïde manoeuvres van het regime zijn geen teken van sterkte, maar van zwakte en angst voor het potentieel dat de arbeidersbeweging in het land nog steeds heeft.

Het is niet uitgesloten dat Erdogan de aandacht zal proberen af te leiden door oude nationale tegenstellingen op te drijven met een nieuw offensief tegen de Koerden in het noorden van Syrië.

Zelfs in de laatste verkiezingen kwam dat potentieel deels tot uiting. De linkse HDP (Democratische Volkspartij) opende bij die verkiezingen haar lijsten waardoor het in de praktijk een linkse alliantie werd van activisten en syndicalisten, van Koerden en Turken.

Deze linkse alliantie moet verder omgevormd worden tot een kracht die in staat is om het verzet tegen het regime van Erdogan te organiseren. De Turkse werkende klasse moet zich organiseren tegen het beleid dat de werkenden en armen laat opdraaien voor de crisis en tegen alle pogingen om hen te verdelen, onder meer op etnische en religieuze basis.

www.socialisme.be september 2018

internationaal

11

Internationale campagne tegen repressie in Hongkong

D

e regering in Hongkong verscherpt de repressie. Onder invloed van de dictatuur van de zogenaamde communistische partij in Peking gaat de overheid nu over tot het verbieden van een politieke partij. Op 17 juli werd door de veiligheidsdiensten aangekondigd dat de Hongkong National Party (HKNP) verboden wordt omdat ze een bedreiging vormt voor de staatveiligheid en territoriale integriteit van China. Dit gebeurt op basis van een wet uit het tijdperk van de Britse heerschappij in de stad! Gevreesd wordt dat de HKNP niet de laatste zal zijn om verboden te worden.

door

Stef (Antwerpen)

Na het einde van de Britse heerschap- kleine partij die zich situeert in de pij over Hongkong in 1997 werden de Hongkongse politieke trend van het democratische rechten verder uitge- “lokalisme”, een soort anti-Chinees hold. Het leidde tot een strijd voor de- nationalisme. Er zijn slechts een paar mocratie. Deze heeft het momenteel leden en de partij is weinig actief. De bijzonder moeilijk: de Chinese heer- HKNP is enorm racistisch. Ze vraagt sers willen het bewind aanpassen naar de deportatie van alle Chinese inhet voorbeeld van de dictatuur op het woners afkomstig van het vasteland. vasteland.

Bovendien werd de HKNP al geDe politieke groepen die voor demo- weerd uit verkiezingen. De partij is cratie strijden, staan recht tegenover geen factor in de oppositie en de racise e n e st abl ishtische standpunment dat de overten vergroten de he e r si ng d o o r verdeeld heid in Pek i ng steu nt.

Hong kong, wat Een eerste rePeking goed uitDe Hongkongse pressieve veiligko m t . Wa a r o m heidswet, met als regeringsleider Carrie dan het verbod? doel om China te Lam suggereerde dat De Hongkongse beschermen ter ege r i ng sleid e r gen een te mon- ook partijen die pleiten Carrie Lam sugdig Hongkong, voor het einde van het gereerde dat ook werd in 2003 afpartijen die pleigevoerd na mas- Chinese regime verboden ten voor het einde saal protest. Maar kunnen worden. van het Chinese de machthebbers regime verboden zaten niet stil. Er is de afgelopen kunnen worden. Dit verbod is dus een maanden een scherpe toename van poging om een precedent te stellen. repressie. Kritische parlementsleden De maatregel kan vervolgens uitgeuit het democratische kamp werden breid worden om de strijd voor demoafgezet en uitgesloten van deelna- cratie strafbaar te maken. De kleine me aan de volgende verkiezingen. HKNP was een veilige eerste keuze.

Studentenactivisten kregen gevange- Maar hierna zullen anderen volgen. nisstraffen opgelegd naar aanleiding Daaronder mogelijk ook onze zustervan vreedzame protestacties. organisatie Socialist Action die ingaat De HKNP werd verboden omwille tegen het dictatoriale regime in China. van haar standpunten voor een onDe macht van de Chinese dictatuur af hankelijk Hongkong. Het is een kan onoverkomelijk lijken. Het land

Persconferentie van de campagne ‘Stop repression in Hong Kong’

geeft nu 19% meer uit aan interne veiligheid dan aan defensie. Het repressieapparaat werd na het aantreden van president Xi Jinping nog verder uitgebreid. Minderheden worden onderdrukt. In Xianjiang leeft 10% van de lokale Oeigoerse moslimbevolking in een heropvoedingskamp.

Vakbonden zijn verboden en staken is illegaal. Toch zijn er lichtpunten. Vorig jaar vonden er eerst in 12 en daarna in 13 provincies gelijktijdig stakingen plaatsen, respectievelijk door kraanbestuurders en truckchauffeurs. Er werd gestaakt in een gebied ter grootte van Londen tot Madrid. Stakingen in verschillende provincies tegelijkertijd, zijn in China vrijwel ongezien.

Nog indrukwekkender is dat ze via private chatgroepen georganiseerd werden. Recent was er in Shenzen, in het zuiden van China, een staking

van de arbeiders bij het bedrijf Jasic Technology. Ze eisten het recht om een eigen vakbond te vormen.

Er waren campagnes van onder meer LGBTQI+ activisten. De #Iamgay campagne, opgezet tegen het verbieden van “homoseksuele content” op het grootste blogplatform, werd 500 miljoen keer gedeeld en behaalde een overwinning. Zelfs de beruchte online repressie van China kon dit protest niet baas.

Deze bewegingen in China zijn van enorm belang voor de democratische strijd in Hong Kong. De huidige leiders van de gevestigde democratische beweging slikken nederlaag na nederlaag en niet enkel vanwege repressie.

De partijen van de kapitalistische klasse laten bewust bewegingen doodbloeden. Zo faalde de paraplurevolutie in 2014 onder meer omdat de pro-demo-

cratische partijen bang waren van sociale bewegingen die ze niet kunnen controleren. De conservatieve kapitalisten die Hong Kong stevig in hun greep hebben, weten dat de dictatuur aan hun kant staat. De kapitalistische krachten in het democratische kamp zijn bang voor een sociale beweging die niet enkel democratische rechten eist maar ook hun positie in vraag stelt.

De enige effectieve beweging voor democratie is er daarom onvermijdelijk ook één die gebaseerd is op een socialistisch programma, die de strijd voor democratie in Hong Kong koppelt aan sociale bewegingen in China en het einde van de dictatuur.

Wil je de strijd tegen repressie in Hong Kong steunen? Teken de petitie op www.stophkrepression.net

Mexico: historische overwinning voor linkse presidentskandidaat

A

ndrés Manuel López Obrador, of in het kort ‘AMLO’, werd op 1 juli met 53% van de stemmen verkozen als de nieuwe president van Mexico. De kiescampagne was erg bloedig: 133 mensen kwamen om het leven. De overwinning van AMLO is een belangrijke overwinning van links op de PRI (Revolutionair Institutionele Partij) die sinds 1929 aan de macht was, met een tussenperiode van 2000 tot 2012. José Antonio Meade, de kandidaat van de PRI, bleef op 16,4% steken. De overwinning van AMLO komt er na decennia van geweld door politie, leger en drugkartels, privatisering van strategische sectoren van de economie en afbraak van de bescherming inzake arbeidsvoorwaarden, onderwijs en landbouw.

door

Célia (Brussel)

De partij van AMLO, MORENA toezicht op de stembusgang.

(Beweging voor Nationale HeropHet programma van MORENA verbouw), haalde een overwinning na ja- trekt van twee grote strijdpunten: tegen ren van strijd door de werkenden en corruptie en tegen armoede. AMLO armen. Voor het wil het minimumeerst sinds de jaloon opt rek ken, ren 1930 werd in studiebeurzen Mexico een linkvo o r s t u d e nt e n se meerderheid voorzien, internet Er zal grote druk zijn van verkozen. In het voor iedereen toeverleden werd dit zowel de Mexicaanse gankelijk maken, verhinderd door burgerij als het de pensioenen van massale verkieMexico-stad en de zingsfraude, inti- internationale kapitaal, rest van het land midatie en zelfs het Amerikaanse op de gelijktrekken en moorden. Dat was een groot programho e A M LO de eerste plaats. Maar er is ma van infrastrucverkiezingen van ook een andere druk: die tuurwerken opstar2006 (toen nog ten. Om dat alles te als kandidaat van van de sociale strijd van betalen, wordt gede PRD) en 2012 onderuit. Het resultaat ligt keken naar het geld verloor. Maar nu niet op voorhand vast. uit de strijd tegen voelde het estacorruptie. blishment aan dat Mexico is dan deze methoden het risico van een grote wel de tweede economische macht uitbarsting van sociale woede inhiel- van Latijns-Amerika, maar toch leeft den. Er waren al zelfverdedigingsco- één op de twee Mexicanen onder de mités opgezet vanuit de bevolking voor armoedegrens. Dat zijn meer dan 50

Andrés Manuel López Obrador

miljoen armen. De werkenden zijn bereid om in actie te komen voor betere levensvoorwaarden. De strijd van de leerkrachten tegen de onderwijshervorming onder de regering-Nieto toonde dit aan. Tijdens deze belangrijke beweging kwamen tientallen leerkrachten om het leven.

De Mexicaanse heersende klasse is niet opgezet met het verkiezingsresultaat. Ze zal zich niet laten doen en staat bekend voor bloedige repressie bij elke dreiging. Denk maar aan de 43 studenten van Ayotzinapa die verdwenen

en nooit teruggevonden zijn nadat ze in 2014 tegen de regering betoogden.

Als AMLO de grote bedrijven geruststelt en oproept om mee te werken aan zijn project, doet hij wat denken aan Syriza in Griekenland. Er zal ongetwijfeld grote druk zijn van zowel de Mexicaanse burgerij als het internationale kapitaal, het Amerikaanse op de eerste plaats. Maar er is ook een andere druk: die van de sociale strijd van onderuit. Het resultaat ligt niet op voorhand vast. Door de strijd van werkenden, jongeren, vrouwen, kleine

landbouwers en de inheemse bevolking kan AMLO verplicht worden om verder te gaan dan hij zelf voor ogen heeft. Dit gebeurde eerder al met de regering-Cardenas in de jaren 1930.

De verkiezingsoverwinning van AMLO is een opsteker voor de bevolking van heel Latijns-Amerika, zeker na het falen van de (centrum-)linkse regimes in onder meer Venezuela en Brazilië. Er moeten lessen getrokken worden uit dat falen: het kapitalisme laat zich niet aan banden leggen, maar moet omvergeworpen worden.

12

italië

de

Linkse Socialist

Interview: Giuliano Brunetti van Resistenze Internazionali

“Wie met extreemrechts regeert, komt er verzwakt uit”

H

et politieke establishment in Italië is van de kaart geveegd.

Bij gebrek aan een voldoende sterk links antwoord, kon vooral populistisch rechts daar gebruik van maken. De Lega van Salvini en de Vijfsterrenbeweging vormden samen een regering. We spraken met Giuliano Brunetti van Resistenze Internazionali, onze Italiaanse zusterorganisatie.

Wat heeft de regering de voorbije maanden gedaan?

“De verkiezingen van 4 maart hebben een uitgeput Italië getoond dat zich afzet tegen de gevestigde partijen en de elite. We zagen een land in woede, met miljoenen Italianen die tot alles bereid waren om tot verandering te komen in de levens- en arbeidsvoorwaarden.

“De nieuwe regering ziet er uit als een slecht samengestelde puzzel. In de regering zitten gevestigde bureaucraten als Moavero Milanesi (minister van Europese zaken in de regeringen Monti en Letta) en Paolo Savona (voormalige voorzitter van de werkgeversfederatie Confindustria) naast genante figuren als de minister van gezinnen Lorenzo Fontana (Lega), die verbonden is met het neofascistische extreemrechts, of de minister van gezondheid, Giulia Grillo (Vijfsterrenbeweging), die met de beweging tegen vaccinaties flirt. De Vijfsterrenbeweging zelf is verdeeld tussen een vleugel die wil regeren en een minderheid die eerder links is en het akkoord met de Lega niet kan slikken.

“Deze situatie maakt dat de Lega en partijleider Matteo Salvini in het bijzonder een politieke hegemonie uitoefenen op het regeringsbeleid. Salvini gebruikt zijn positie als vicepremier en minister van Binnenlandse Zaken om een haatcampagne tegen migranten te versterken. Het dodelijke en cynische beleid wordt door de regering gebruikt om de aandacht en de woede van de gewone mensen af te leiden zodat de druk vermindert om verkiezingsbeloften zoals de intrekking van de aanval op de pensioenen effectief te realiseren.

“De populistische verklaringen van Salvini tegen migranten creëren ook ruimte voor racistisch geweld. Er gaat geen dag voorbij zonder racistisch geweld. Er is potentieel een explosieve situatie die zich tegen extreemrechts kan keren. Maar voorlopig komt de Lega ermee weg.”

Hoe reageren de vakbonden en de linkerzijde?

“In deze context zou je een sterke sociale mobilisatie verwachten. Maar

links heeft het moeilijk om aansluiting te vinden bij de werkende klasse. De Democratische partij (PD) wordt terecht gezien als de partij van de banken en industriëlen. Links van de PD wegen de mislukkingen en het verraad van de afgelopen jaren sterk door.

Deelname aan lokale en nationale regeringen maakten dat linkse krachten zoals de PRC gezien worden als onderdeel van de elite, van de rijken die geen problemen hebben en neerkijken op de bevolking.

“Er kwam tot hiertoe geen massale reactie tegen het toenemende racisme en het geweld van extreemrechts. De grote vakbondsfederaties lijken hun sociale rol volledig verlaten te hebben. Zeker de Cgil gaat gebukt onder de instorting van de PD. De strijd wordt overgelaten aan de kleinere basisvakbonden en de politieke structuren die het antikapitalisme niet hebben laten varen. Zo is er Potere al Popolo (‘De macht aan het volk’), een linkse kracht die ontstond in de vorige verkiezingen en waarmee wij samenwerken. Doorgaans is consequent links erg klein en heeft het weinig middelen om tegen de stroom in te gaan.”

Hoe komt het dat links zo in het defensief zit?

“We dragen nog de gevolgen van het rampzalige beleid dat decennialang gevoerd is door centrumlinks en links. De mensen zijn het beu en willen gelijk wie steunen om verandering te bekomen. Dat is zeker het geval op een ogenblik dat de officiële linkerzijde niet in staat is om aansluiting te vinden bij de bevolking.

“De regering speelde handig in op de instorting van de Morandi-brug in Genua. Premier Conti haalde direct uit dat naar het beheer van de wegen door de groep ‘Autostrade per l’Italia.’

Di Maio van de Vijfsterrenbeweging zei dat de regering geen aalmoes va n de g ro e p z al a a nva a rde n.

Infrastructuurminister Toninelli startte de procedure op om de concessie op te zeggen. Salvini deed gelijkaardige verklaringen, maar trok die terug in.

Wellicht zullen ze niet ver gaan, maar de regering slaagde erin om aansluiting te vinden bij wat leeft onder de

Giuliano Brunetti is lid van Resistenze Internazionali, onze Italiaanse zusterorganisatie. Bij de laatste verkiezingen was hij kandidaat voor Poter al Popolo, een linkse eenheidslijst, in Genua. (foto door Natalia Medina)

mensen. De PD was ondertussen be- van de sociaaldemocratie heeft de zig met uithalen naar het ‘jacobinisme weg geopend voor populistisch en exvan de regering’ die tot een reactie op treemrechts. de markten kan leiden. Hoe ver van de “Berlusconi schoot zichzelf eerder bevolking kan je staan? in de voeten door te gokken dat hij de “We moeten uiteraard ook opmerken Lega kon verbranden door een coalitie dat het rechtse ermee aan te klimaat in het gaan. Hij nam land werd voorde Lega vanaf bereid door de de parlementscent r u m li n kverkiezingen se regering. De De populistische verklaringen van 2008 op in PD is niet openzijn ‘centrumlijk racistisch, van Salvini tegen migranten rechtse coalim a a r vo e rd e creëren ruimte voor tie’. Het resuleveneens een taat was geen geweld.

Er gaat geen dag beleid van disverzwak king criminatie te- voorbij zonder racistisch van de Lega, gen migranten. geweld. Er is potentieel maar wel van De voorganger Forza It alia. v a n S a lv i n i , een explosieve situatie die Wie met exMi n niti, was zich tegen extreemrechts t reem rechts een oud kader regeert, komt van de Commu- kan keren. Maar voorlopig e r ve r z wa k t nistische Partij. komt de Lega ermee weg. uit. Bij gebrek Hij schafte de aan een strijdberoepsmogebaar en offenlijkheid voor asielzoekers af, sloot sief links antwoord, kan extreemakkoorden met Libische krijgsheren rechts zich ook vanuit de regering die miljarden kregen om Afrikaanse versterken. Dat is ook nu het geval: vluchtelingen die naar Italië wilden de Lega stapte als kleinere partner in oversteken in vreselijke omstandighe- de regering, maar volgens peilingen den op te sluiten. Het ‘minste kwaad’ is ze de Vijfsterrenbeweging al voor-

bijgestoken.”

Hoe kunnen we het pessimisme doorbreken?

“De populariteit van Conte, Salvini en Di Maio is erg specifiek want gebaseerd op de afkeer tegen Renzi en Berlusconi. De regering zal in het najaar bovendien met een begroting moeten komen waarbij er druk uit drie hoeken is om te besparen: de Italiaanse burgerij, de EU en de markten. De sfeer onder de bevolking kan snel veranderen. Het huidige vertrouwen in de regering kan zich dan als een boomerang tegen de coalitiepartijen keren.

“Een falen van de regering zal de weg openen voor een nieuwe toename van antipartijgevoelens en een verwerping van de elite. Veel kiezers en militanten van de Vijfsterrenbeweging zullen ontgoocheld en ontmoedigd naar huis gaan. Een deel zal terugkeren naar de oude politieke formaties. Een kleine minderheid, waaronder eerder linkse kiezers van de Vijfsterrenbeweging, zal echter antikapitalistische conclusies trekken en zoeken naar mogelijkheden om zich te organiseren en de samenleving te veranderen. Het is op die minderheid dat we ons moeten richten.”

waar LSP voor staaT

D

e technische en wetenschappelijke mogelijkheden van de mens zijn nog nooit zo uitgebreid geweest. De jongste 50 jaar verdrievoudigde het gemiddelde inkomen per hoofd van de wereldbevolking. Er is voldoende rijkdom om iedereen een degelijke levensstandaard te garanderen. België vormt hierop geen uitzondering.

Zelfs na de gouden jaren ‘50 en ‘60 bleef de totale werkelijke waarde van alles wat we samen produceren toenemen. In ‘96 bedroeg dit dubbel zoveel als in ‘83.

Deze toename van de rijkdom heeft echter niet geleid tot een algemene stijging van de welvaart. Integendeel: terwijl bedrijven recordwinsten boeken en speculanten hun kapitaal vertienvoudigen, gaat de voormalige koloniale wereld gebukt onder oorlog en hongersnood, is de economie van de ex-stalinistische staten ineengestuikt en heerst in het Westen massale structurele werkloosheid. De globale stijging van de rijkdom is aan de overgrote meerderheid van de wereldbevolking voorbijgegaan.

Stop de privatiseringen

Hoewel de arbeiders deze rijkdom produceren, hebben ze niet de minste inspraak in de aanwending ervan. Heel de productie staat in functie van de winsthonger van een handvol kapitalisten.

Dit leidt tot schrijnende tegenstellingen.

Er is nood aan betaalbare en comfortabele sociale woningen, aan gratis openbaar vervoer, aan onderwijs toegankelijk voor iedereen, aan speelterreinen en recreatiecentra, aan een nationale gezondheidsdienst die gratis en publiek is.

De middelen hiervoor zijn voorhanden. Op dit ogenblik gaat het echter de andere kant uit.

Openbare diensten worden gerentabiliseerd en opgesplitst. De winstgevende delen worden verkocht aan de hoogste bieder, de onrendabele worden afgestoten. Er is al lang geen sprake

meer van diensten. De marktlogica heeft ook in de openbare sector toegeslaan. Voortaan spreekt men van openbare bedrijven in afwachting van de volgende privatisering.

32-urenweek

In de private sector richt de “vrije” markt een ravage aan. Alle verworvenheden worden afgebroken in naam van de competitiviteit.

Arbeidscontracten ruimen plaats voor onderaanneming, uitzendarbeid en andere nepjobs.

Een miljoen arbeiders in België wordt regelmatig geconfronteerd met werkloosheid. Dit heeft geleid tot de verpaupering van een deel van de arbeiders en hun gezinnen. Pensioenen, werkloosheids- en ziekteuitkeringen staan op de helling door de uitholling van de sociale zekerheid.

LSP/PSL is voor het volledig herstel van de index en een minimumloon van 1500 euro netto, tegen de afbraak van de sociale zekerheid en de uitholling van het arbeidscontract. Wij verzetten ons tegen iedere bedrijfssluiting omdat dit onder het kapitalisme enkel leidt tot werkloosheid en armoede.

De enige maatregel die de massale werkloosheid kan oplossen is de onmiddellijke invoering van de 32-urenweek, zonder loonverlies en met evenredige aanwervingen.

Een nieuwe arbeiderspartij

De vakbondsleidingen hebben de kapitalistische afbraaklogica aanvaard. Ze beperken zich tot het “sociaal” begeleiden van de herstructureringen.

Daartegenover stellen wij het strijdsyndicalisme: vechten voor iedere job en het behoud van alle verworvenheden.

De arbeidersklasse heeft een partij nodig die deze strategie politiek kan en wil vertalen. Zo’n partij moet openstaan voor iedereen die wil vechten tegen de sociale afbraak.

Ze moet zich verzetten tegen iedere verdeling van de arbeiders, of het nu is op basis van racisme, seksisme of geloof. Dit kan het best door op te komen voor volledige gelijke rechten.

Ze moet de strijd aanbinden tegen het imperialisme en vechten tegen de vernietiging van het milieu. Ze moet het zelfbeschikkingsrecht van

Vlamingen, Walen en Brusselaars respecteren, zonder in de val te trappen van diegenen die de arbeiders door communautair opbod willen verzwakken (cfr. splitsing sociale zekerheid).

Ze zou moeten ageren voor de nationalisatie van de sleutelsectoren van de economie onder rechtstreekse arbeiderscontrole.

Revolutie

Dit programma is enkel uitvoerbaar indien de arbeidersbeweging de macht uit handen neemt van de kleine minderheid van kapitalisten. De heersende klasse zal haar privileges echter niet zomaar afstaan. Het breken van de kapitalistische staat zal een revolutie vereisen. Daarom bouwen wij aan een revolutionaire marxistische partij.

Arbeidersdemocratie

De productie moet in functie staan van de reële behoeften van de bevolking. Ze moet georganiseerd worden via een democratisch productieplan, opgesteld en gecontroleerd door raden, samengesteld uit vertegenwoordigers van de arbeiders van het bedrijf, van de nationale vakbonden en van de

arbeidersregering.

Iedere functionaris moet verkozen en permanent afzetbaar zijn. Hij/zij mag niet beschikken over een hoger loon dan het gemiddelde loon van de arbeiders die hij/zij vertegenwoordigt.

Op die manier kan het wanbeheer vermeden worden zoals dit in de planeconomieën in het ex-Oostblok bestond.

Voor socialisme en internationalisme

De socialistische revolutie breekt altijd uit op het nationale vlak, maar eindigt in de internationale arena. Arbeidersdemocratie en socialistische planning kunnen niet beperkt blijven tot één land.

Het isolement van Sovjet-Rusland heeft tot haar degeneratie vanaf 1924 geleid.

LSP/PSL maakt deel uit van het Comité voor een Arbeidersinternationale (CWI), dat actief is op alle continenten. Onze strijd in België zien wij in het kader van een arbeidersstrijd in de hele wereld voor een socialistische maatschappij.

Voor arbeiderseenheid Voor socialisme

partijnieuws

www.socialisme.be www.socialisme.be september september 2018 2018

Kiesfonds: versterk de stem voor een socialistisch alternatief op de dwangbuis van besparingen

L

SP voert campagne voor de lokale verkiezingen van 14 oktober. We doen dit op verschillende manieren. In Sint-Gillis en Keerbergen hebben we kandidaten, elders roepen we doorgaans op om voor PVDA te stemmen. Ook waar we niet opkomen, verspreiden we eigen campagnemateriaal rond onze eisen en programma.

In Sint-Gillis voert LSP campagne aan de verkiezingen en haalde toen met Gauches Communes, een een- 1,8%. Sindsdien brachten we 12 reheidslijst met de Humanistische Partij gionale nieuwsbrieven uit met zowel en campagne ROSA. Met die verkie- lokale als nationale standpunten en zingsdeelname willen we onze bena- campagnes. Meer over deze campagne dering tonen inzake programma en vind je online op http://www.lsp-keercampagne. Er wordt vertrokken van bergen.be wat nodig is om de sociale tekorten Elders hebben we geen kandidaten. in te vullen, hetEen akkoord met geen onver mijde PVDA was niet delijk een breuk mogelijk (zie pagimet het financina 2), wat niet wegële keurslijf van neemt dat wij ende gemeente ver- We hebben geen rijke thousiast zijn over eist. Op pagina 3 sponsors. Onze sterkte de mogelijkheid vind je twee arvan een forse stijtikels die ingaan is die van onze ideeën ging van het aanop enkele speci- en de inzet van onze tal radicaal linkfieke punten in de se verkozenen in campagne in Sint- leden en sympathisanten. oktober 2018. We Gillis. We bussen Om onze campagnes te willen er alles aan tijdens de cam- financieren, hebben we doen om dat potenpagne elke week tieel maximaal te een pamf let on- een kiesfonds opgezet. benutten en voeder alle inwoners ren dan ook actief van de gemeente en zetten dagelijks campagne met eigen materiaal waarinfostands op straat. Meer over deze in we onze standpunten verdedigen, campagne vind je online op http:// gekoppeld aan een stemoproep om de www.reprenonsnoscommunes.be/ radicale linkerzijde electoraal te verIn Keerbergen is onze afdeling de mo- sterken en onze consequente linkse tor voor de campagne van Consequent socialistische benadering te vervoegen Links. Er was een bredere oproep om als lid van LSP. Enkele voorbeelden hieraan mee te werken waarop onder- van onze benadering vind je samentussen al heel wat mensen positief ge- gevat op pagina 4. antwoord hebben. Op pagina 2 vind Deze campagnes voeren we met een je een artikel over de campagne daar. minimum aan middelen. We hebben Ook in een kleinere gemeente is het geen rijke sponsors. Onze sterkte is die mogelijk om een strijdbaar en conse- van onze ideeën en de inzet van onze quent links alternatief te verdedigen. leden en sympathisanten. Om onze LSP Keerbergen nam in 2012 al deel campagnes te financieren, hebben we

13

Agenda • • •

zondag 9 sep.: Vrouwenkaravaan. Abortus: het recht om te beslissen 14u Poelaertplein, Brussel zaterdag 15 sep.: BBQ van de linkse socialisten in Gent zondag 23 sep.: Actie 20 jaar na de moord op Semira Adamu. 14u Centrum 127 bis in Steenokkerzeel

15 september in Gent: BBQ “Grill the establishment”

Affiche van Gauches Communes in Sint-Gillis. ‘Breek het keurslijf van besparingen: strijden voor 4 scholen, 30 crèches, 3000 sociale woningen en 850 degelijke jobs.’

een kiesfonds opgezet. We vragen leden en sympathisanten om daaraan bij te dragen. Het gaat om een bescheiden fonds van 4.000 euro, waarvan we op het ogenblik van schrijven reeds ongeveer 3.000 euro ophaalden. Uiteraard hopen we de doelstelling van 4.000 euro zo snel mogelijk volledig te behalen, de uitgaven voor het verkiezingsmateriaal laten immers niet op zich wachten. Heb je nog geen bijdrage gegeven? Doe het dan nu: stort op BE86 5230 8092 4650 van LSP/PSL met als mededeling ‘kiesfonds.’

Al onze artikels over de lokale verkiezingen vind je hier: https://nl.socialisme.be/tag/gemeenteraadsverkiezingen-2018

LSP Oost-en West-Vlaanderen, de Actief Linkse Studenten en de campagne ROSA nodigen je in het begin van het nieuwe werkingsjaar graag uit voor een rode BBQ ten voordele van de campagnes die we gedurende het jaar zullen opzetten Vanaf 14u kinderanimatie en eten vanaf 18u.

• €10 voor niet-loontrekkenden • €15 voor loontrekkenden • €4 voor kinderen (tot 14 j.)

Veggie / vegan / Halal / ander dieet? Geen probleem! Vermeld dit bij je inschrijving en wij voorzien een alternatief.

Komen er kindjes mee? Graag een seintje Inschrijven kan door een mail te sturen naar lsp.barbecue@gmail.com Locatie: De Sportschool. Jules De Saint-Genoisstraat 93, 9050 Gent

Zomerkamp Het was snikheet, maar toch droop het enthousiasme er af: het zomerkamp van ALS en ROSA was dit jaar een voltreffer. Meer dan 100 aanwezigen trokken begin juli naar Bree in Limburg voor een week van discussie, vorming en ontspanning. Dankzij de enorme inzet van de kookploeg bleef er achteraf enkel een honger naar meer begrip, analyses en marxistische inzichten over. Afspraak volgend jaar 28 juni tot en met 4 juli in Westmalle.

100 jaar Duitse Revolutie

I

n september komt een boek van Marxisme.be over de Duitse Revolutie uit. Deze revolutie is misschien minder bekend. Nochtans heeft het falen van de Duitse Revolutie het verdere verloop van de 20e eeuw bepaald: het kapitalisme hield stand in Duitsland, de revolutionaire golf in de rest van Europa kon niet op het Duitse voorbeeld verderbouwen, de Sovjet-Unie bleef geïsoleerd waardoor de stalinistische bureaucratie haar greep op de macht en de samenleving kon uitbreiden en in Duitsland zelf zorgde de kapitalistische crisis uiteindelijk voor een fascistisch regime waarmee de Tweede Wereldoorlog werd ingezet. Kortom: een beter begrip van de Duitse Revolutie is erg belangrijk, ook omwille van het potentieel ervan.

Het boek omvat zowel vertalingen als nieuw geschreven teksten en telt een 150-tal pagina’s. Er wordt ingegaan op de novemberrevolutie van 1918, de moord op Karl Liebknecht en Rosa Luxemburg, de Kapp-putsch en het verzet daartegen in 1920, het revolutionair potentieel van 1923, de opgang van het fascisme en in bijlage publiceren we een dossier over de Duitse soldatenraad in Brussel in november 1918 en een chronologie.

Bestel het boek door 12 euro te

Geslaagde festivalcampagne Dit jaar stond de campagne ROSA op een groot aantal festivals met een stand. We kregen daarbij ook opmerkelijk veel goede reacties en contactadressen van jongeren die willen meewerken. Een strijdbaar socialistisch feminisme, verzet tegen LGBTQIfobie en antiracisme liggen bijzonder gevoelig onder een jonge generatie die zich actief wil inzetten tegen wat ons verdeelt. We stonden dit jaar onder meer op Dour, Dranouter, Esperanzah, Reggae Geel, Ieperfest, … Hiernaast een foto vanop Dranouter.

storten op BE31 5230 8092 5155 van ‘Socialist Press’ met vermelding ‘Duitse Revolutie’. We sturen je dan het boek toe zodra het eind september van de drukker komt. Wil je lezen over wat aan de Duitse Revolutie voorafging? Lees dan ons boek ‘19141918: Een socialistische kijk op de grote oorlog.’ In november zullen we in verschillende steden boekvoorstellingen organiseren en we zullen er ook op terugkomen tijdens Socialisme 2019 eind maart.

Strijdfonds Na het bijzonder succesvolle tweede kwartaal waarin we 13.962 euro financiële steun ophaalden om onze acties en campagnes te financieren, proberen we nu ook in het derde kwartaal (juli, augustus en september) onze doelstelling van 11.500 euro te behalen. Voorlopig staan we op ruim 6.700 euro, we kunnen in september dus nog een duwtje in de rug gebruiken. Steun ons door een bijdrage te storten op BE86 5230 8092 4650 van LSP/PSL met als mededeling ‘steun’.

O en W Vlaanderen: 2.481 € Bxl-W.Brab: 1.421 € Henegouwen-Namen: 644 € Luik-Lux: 438 € Vl Brab-Limburg: 163 € Antwerpen: 240 € Nationaal: 1.347 €

79% 62% 59% 40% 16% 14% 128%

TOTAAL: 6.735 €

59%

Steun de strijd voor een socialistisch alternatief: stort op BE86 5230 8092 4650 van LSP met vermelding ‘steun’.

Contact / Abonnementen Meer info over de partij / Lid worden: Hovenierstraat 45, 1080 Molenbeek Tel: 02/345 61 81. E-mail:info@socialisme.be.

Redactie: redactie@socialisme.be. Ook lezersbrieven zijn welkom!

Abonnementen: * proefabo: 5 euro voor drie nummers, 10 euro voor zes nummers * gewoon abo: 20 euro voor twaalf nummers * steunabo: 30 of 50 euro voor twaalf nummers Of neem een doorlopende opdracht van minstens 2 euro Rekeningnummer voor abonnementen: BE31 5230 8092 5155 van Socialist Press

14

Sociaal

de

Linkse Socialist

Abortus. Regering verkoopt status quo als vooruitgang

N

adat het er eerst op leek dat de regering de beslissing wilde overhevelen naar de volgende regering, heeft Michel alsnog een wit konijn uit zijn hoed getoverd. Een staaltje van het typisch Belgische compromis: abortus tot 12 weken wordt uit het strafwetboek gehaald, maar het blijft een misdaad indien er niet aan de zeer beperkende voorwaarden is voldaan. Het toont vooral de limieten van lobbywerk zonder het opbouwen van een krachtsverhouding buiten het parlement. Indien de Ierse pro-keuzebeweging het daarbij had gehouden, was de recente doorbraak onmogelijk geweest. Dat was immers geen “stille revolutie”, maar een zeer luidruchtige, jarenlang volgehouden massamobilisatie!

door

Anja Deschoemacker

Wat verandert er met het voorstel van de regeringspartijen?

Vandaag is iedereen die abortus pleegt of hierbij helpt strafbaar, tenzij aan een aantal voorwaarden is voldaan. Vrouwen moeten zich in een “noodsituatie” bevinden, maar het zijn de vrouwen zelf die dat interpre-

teren. Dat kan ten laatste tot 12 weken zwangerschap, de verplichte week “bedenktijd” inbegrepen. Na 12 weken kan abortus enkel nog indien het verderzetten van de zwangerschap een ernstig gevaar voor het leven van de vrouw inhoudt of wanneer wordt vastgesteld dat het kind aan een ongeneeslijke kwaal lijdt.

Nu wordt abortus een recht i.p.v. een

misdrijf als aan de voorwaarden is voldaan. Aan de voorwaarden zelf verandert er niets. De honderden Belgische vrouwen die jaarlijks naar het buitenland moeten trekken omdat ze hun ongewenste zwangerschap te laat hebben vastgesteld, zullen dat moeten blijven doen. En ze blijven strafbaar!

De verplichte bedenktijd blijft behouden, maar het zou mogelijk worden om die bij de 12 weken te tellen. Alsof vrouwen kleine kinderen zijn die uit zichzelf niet zouden nadenken alvorens een abortus te vragen!

Verder zullen dokters die weigeren een abortus te plegen nu moeten doorverwijzen. Ook daar wordt gewoon de realiteit van de praktijk vandaag vastgesteld en in een wet gegoten.

Dat alles wordt ook nog gekoppeld aan een akkoord over de erkenning van doodgeboren kinderen, wat CD&V en N-VA over de brug moest halen voor de depenalisering van abortus. Hoe cynisch kun je worden?! Het recht van

iedere vrouw om over haar eigen lichaam te beslissen – en ja, een foetus is tot aan de geboorte een deel van het lichaam van de vrouw, zonder zelfstandige bestaansmogelijkheid – wordt hier gesteld tegenover het recht om ook officieel te rouwen om een doodgeboren kind. Alsof het erkennen van het één het erkennen van het ander onmogelijk zou maken.

Waarom dit voorstel nu?

Het is een cynische poging om een echte vooruitgang onmogelijk te maken. Nu kunnen, volgens De Standaard, de parlementsleven van de regeringspartijen die voorstander zijn van een veel grotere stap vooruit “met een gerust gemoed” het voorstel van de oppositiepartijen wegstemmen om dan later de puur symbolische en uiterst beperkte vooruitgang – het enige wat CD&V en N-VA toestaan – goed te keuren. Zo wordt een wisselmeerderheid in het parlement voor een meer verregaand voorstel vermeden.

Het voorstel van de oppositiepartijen ligt nochtans meer in de lijn van de getuigenissen van de experts op de parlementaire hoorzittingen. Het zou voor de grote meerderheid van vrouwen die abortus willen plegen een grote stap vooruit zijn, met de uitbreiding van de wettelijke termijn naar 18 weken en de inperking van de bedenktijd tot 48 uur. Ze eisen bovendien ook een echte depenalisering, wat het intrekken van alle strafmaatregelen moet inhouden.

Met het regeringsvoorstel wordt enkel de reëel bestaande situatie vandaag anders geformuleerd.

Hoe voorkomen dat het hierbij blijft?

De oppositiepartijen (PS/SP.a, Ecolo/ Groen, Défi, PVDA) die zich schaarden achter de hierboven vernoemde reële stap vooruit, werden vervoegd door parlementsleden van Open VLD en MR. Maar niemand van hen heeft een echte strijd gevoerd, het bleef bij parlementaire zittingen.

Hetzelfde kan overigens worden gezegd over de Ierse grote partijen en de leiding van de burgerlijke vrouwenorganisaties – ook zij pasten enkel de methode van het lobbyen toe. Zonder parlementsleden als Ruth Coppinger (Solidarity) en organisaties als ROSAIerland, die iedere gelegenheid aangrepen om de discussie op straat te voeren en alle pogingen om het tot een zeer beperkte vooruitgang te herleiden aangrepen voor massale mobilisaties, zou in Ierland nooit zo’n grote stap genomen zijn.

Het spreekt vanzelf dat ROSA de wetsvoorstellen van de oppositiepartijen steunt. We roepen die partijen en alle vrouwenorganisaties op om met een opbouwende mobilisatiecampagne de druk op te bouwen om zo snel mogelijk een reële verandering af te dwingen. Indien ze dit doen, zullen ze in ROSA een zeer actieve bondgenoot vinden. Dit is hoe in Ierland een sprong vooruit is verkregen!

ROSA steunt de oproep tot protest op 9 september (14u Justitiepaleis Brussel) en zal ook in het kader van de mobilisaties rond internationale vrouwendag op 8 maart de kwestie van abortus naar voren brengen.

ROSA vecht voor een echt pro-keuzeprogramma, waarbij het recht op een echte keuze wordt verdedigd: het recht om vrij over een abortus te beslissen, maar ook het recht om niet te moeten aborteren enkel uit financiële noodzaak.

• Vrouwen moeten over hun eigen lichaam kunnen beschikken: abortus uit het strafrecht!

• Voor kinderbijslag die de reële kosten dekt! (1) • Voor gratis en vrij toegankelijke voorbehoedsmiddelen (o.a. in scholen en universiteiten) om ongewenste zwangerschappen te vermijden, ook voor minderjarigen, vrouwen uit de armste lagen en vrouwen zonder papieren.

Voetnoot (1)

Actie voor het recht op abortus in september vorig jaar. Foto: Liesbeth

Volgens de Gezinsbond “kost elk kind gemiddeld 492,15 euro per maand. De kosten voor kinderopvang en onderwijs zijn daar niet bij inbegrepen. Het gemiddelde is een puur theoretisch bedrag: de werkelijke kosten van een kind verschillen sterk afhankelijk van de leeftijd. Een kindje tot 5 jaar kost gemiddeld zo’n 334 euro per maand, terwijl thuiswonende kinderen van 18-24 jaar al 634 euro kosten. Die bedragen baseert de Gezinsbond op gezinnen met een minimuminkomen.” Het Laatste Nieuws 3 juli 2018

Stop racisme op onze festivals

D

e beelden van een groepje jongeren dat de wansmakelijke slogan “Handjes kappen, de Congo is van ons” roept naar twee zwarte meisjes op Pukkelpop gingen het land rond.

reactie door de antifascistische campagne

De afgelopen maanden traden extreemrechtse groepjes zoals ‘Schild & Vrienden’ offensiever naar buiten.

Niet dat ze echt mobiliseerden, dat kunnen ze niet, maar ze gingen over tot provocaties. Zo werd een actie tegen het repressieve asielbeleid in Gent fysiek aangepakt. Er werd ingebroken in het ABVV-lokaal in dezelfde stad om een vlag te stelen. Die werd vervolgens op een videofilmpje verbrand.

Kopstuk en zelfuitgeroepen ‘führer’ Van Langenhove kreeg een breed

Blokbuster

mediaplatform om zijn homofobie, transfobie en andere nonsens aan een groot publiek uit te leggen. Een deel van het zelfvertrouwen van dergelijke groepen komt uit de positie van N-VA. Verschillende jonge leden van N-VA zijn betrokken bij ‘Schild & Vrienden’ en worden de hand boven het hoofd gehouden door haar verantwoordelijken.

Die groep is overigens voor het eerst naar buiten getreden als ordedienst om de meetings van Theo Francken aan de universiteiten te bewaken. In een

reactie op het racistisch incident op Pukkelpop stelde ‘Schild & Vrienden’ dat het ging om “een ‘edgy’ studentenliedje dat op bijna elk feestje gezongen wordt.” Je moet niet vragen naar welk soort feestjes die jonge N-VA’ers en VB’ers gaan… Als staatssecretaris Zuhal Demir (N-VA) het meent dat “de rotte appels gestraft moeten worden,” kan ze misschien beginnen met in de eigen appelmand te kijken.

Dat de koloniale uitbuiting en onderdrukking van Congo gebeurde onder een koninklijk bewind, of dat belangrijke instellingen van België groot werden door die koloniale plunderpolitiek waarbij een genocide werd gepleegd op de lokale bevolking, lijkt voor de ‘volksnatio-

De retoriek en het beleid van Francken, Michel en co maakt dat racisme aanvaardbaarder wordt en opent de weg voor incidenten zoals dat op Pukkelpop.

nalisten’ ondergeschikt aan het feit dat het ging om de onderdrukking van een zwarte bevolking. De aanhef van het ‘liedje’, “Handjes kappen”, is een expliciete verwijzing naar het feit dat de handen van heel wat Congolezen werden afgehakt.

Dat gebeurde als dorpen het rubberquotum van de koloniale onderdrukkers niet haalden. De soldaten moesten dan de handen afhakken en deze aan de commandant leveren. Kogels waren volgens het koloniaal bewind te duur… Bij de Congolese genocide kwamen tussen 1880 en 1910 ongeveer 10 miljoen mensen om het leven.

Leopold II wordt hierdoor soms wel eens de ‘Belgische Hitler’ genoemd.

Wellicht is dat de reden waarom in

sociaal

www.socialisme.be september 2018

15

Actieve strijd tegen homofoob geweld nodig!

Foto: een slachtoffer van homofoob geweld getuigt op de protestactie die campagne ROSA samen met Verkeerd Geparkeerd en Casa Rosa op 9 augustus in Gent organiseerde. Foto door Jean-Marie

B

elgië staat internationaal bekend als een land dat het goed doet op vlak van LGBTQI+ welzijn (Lesbisch, Gay, Biseksueel, Transgender, Queer, Interseksueel, …). Als één van de eerste stelde België het huwelijk open voor LGBTQI+ personen, in 2016 haalde het de tweede plaats in de ILGA-Europe rangschikking en de (tot voor kort volledige) afwezigheid van vluchthuizen voor LGBTQI+ personen werd gezien als een bewijs dat deze in België niet nodig waren. De afgelopen maanden is echter bevestigd dat er ook hier een probleem is met het verdedigen van het welzijn van LGBTQI+ personen. Het nieuwe broodnodige vluchthuis voldoet met 4 plaatsen niet aan de reële nood aan opvang van LGBTQI+ personen. Ondanks de toenemende wettelijke gelijkheid, maken discriminatie en geweld nog steeds deel uit van het dagelijkse leven van veel LGBTQI+ personen. Homofoob geweld in Gent en Antwerpen bevestigde dit. door

Elise (Gent)

Protestactie na geval van homofoob geweld in Gent

Hoewel de openheid omtrent thema’s zoals seksualiteit en genderidentiteit en -expressie verbeterd is, zien we een toename van LGTBQI+foob geweld.

Dit neemt vele vormen aan. Naast verbale aanvallen die steeds sneller overgaan in fysiek geweld, is er een zeer hoog zelfdodingscijfer bij LGBTQI+ personen (onder holebi’s en transgenders onderneemt gemiddeld respectievelijk 22% en 38,7% één of meerdere zelfdodingspogingen), met een gevoel van onveiligheid op school (bij ruim

extreemrechtse kringen wordt opgekeken naar dat crimineel koloniaal bewind?

De organisatoren van Pukkelpop waren geschokt door het incident. De afgelopen jaren is dit festival echter volledig meegegaan in de commerciële logica waarin onder meer antiracistische campagnes geen plaats hadden. Met Blokbuster vroegen we jaren geleden regelmatig een stand aan, maar deze werd steeds geweigerd. In 2009 werden onze militanten zelfs buiten het festivalterrein verjaagd omdat ze een antiracistische campagne voerden. Activisten pasten niet in het commerciële plaatje.

De retoriek en het beleid van Francken, Michel en co maakt dat

40% van de middelbare LGBTQI+ scholieren), met een hoog armoedecijfer bij LGBTQI+ personen, wat samenhangt met de discriminatie op de job- en woningenmarkt (53% van transgenders ervaart discriminatie tijdens de zoektocht naar een job).

De meest gevallen van LGBTQI+fobe discriminatie en gewelddaden worden niet aangegeven: ze zijn vaak moeilijk aantoonbaar. Bovendien hebben veel LGBTQI+ personen het gevoel dat politie en justitie er niet zijn om hun welzijn te verdedigen. Dat gevoel komt voort uit het grote aantal geseponeerde zaken, maar ook uit het feit dat het

racisme aanvaardbaarder wordt en opent de weg voor incidenten zoals dat op Pukkelpop. Er is een campagne nodig tegen het volledige regeringsbeleid. Er is ook een specifieke campagne rond de festivals nodig.

Als een grote groep jongeren bijeenkomt, biedt dit mogelijkheden om ook in te gaan op maatschappelijke thema’s. We mogen daar geen ruimte laten aan extreemrechts. Tegen de oprukkende commercie in moeten we opkomen voor toegankelijke en betaalbare festivals met ruimte voor meer dan muziek. Dan kunnen we vrolijk zingen dat de festivals terug van ons zijn, en niet van LiveNation of andere grote commerciële bedrijven.

LGBTQI+fobe karakter van een misdrijf vaak in twijfel wordt getroffen of omdat de schuld bij het slachtoffer zelf gelegd wordt, wat we ook zien bij seksisme.

Er is een brede verontwaardiging over deze vormen van structureel geweld. Het uitblijven van verbetering maakt dat er een groeiende steun is voor actief verzet tegen de normalisering van LGBTQI+foob geweld. Naar aanleiding van een homofobe aanval in Gent op 6 augustus nam de campagne ROSA samen met Verkeerd Geparkeerd en Casa Rosa het initiatief voor een protestactie. Op enkele dagen werden honderden mensen gemobiliseerd. Hiermee betuigden we niet alleen onze solidariteit met de slachtoffers, het was ook een moment om in de publieke ruimte LGBTQI+foob geweld aan te klagen en om van het stadsbestuur en de regeringen concrete maatregelen te eisen tegen de discriminatie van LGBTQI+ personen.

‘Actieplan tegen LGBTQI+fobie’ volstaat niet

De regering had de afgelopen jaren de mond vol van veiligheid. Dat werd begrepen als gemilitariseerde terrorismebestrijding en investeringen in oorlogsmateriaal. Het nieuwe ‘actieplan tegen LGBTQI+fobie’ liet ondertussen vier jaar op zich wachten.

Dat stond duidelijk niet bovenaan de prioriteitenlijst. De regering heeft intussen nog maar één jaar voor de volgende verkiezingen om de 115 punten uit het actieplan te realiseren. Daarbij valt echter meteen op dat het plan ontoereikend is.

Eén van de belangrijkste redenen daarvoor is de afwezigheid van zo goed als elke verwijzing naar de middelen die nodig zijn om de 115 (ontoereikende) punten uit het actieplan te realiseren. Zo werpt Çavaria op dat het als Vlaamse koepel van LGBTQI+ verenigingen vermeld wordt bij een aantal van die punten, terwijl het van de federale regering geen structurele werkingsmiddelen krijgt. Veel voorstellen zijn voornamelijk symbolisch: uitbrengen van brochures, cursussen voor personeel, één keer per jaar regenboogvlaggen aan overheidsgebouwen, … Het is even symbolisch als de aanwezigheid van de traditi-

onele partijen op de Pride Parades.

Regenboogvlaggen en –zebrapaden zullen LGBTQI+ personen niet op magische wijze beschermen wanneer ze met geweld en discriminatie geconfronteerd worden. Louter symbolische maatregelen zijn vooral een goedkoop alibi voor de regering.

Een actieplan dat geen geld mag kosten en geen structurele veranderingen beoogt, zal geen oplossing bieden voor trans- en homofobie. Er is nood aan investeringen, onder meer in onderwijs zodat degelijke (seksuele) opvoeding met voldoende aandacht voor de noden van LGBTQI+ personen mogelijk is en tegengewicht kan geboden worden voor de blijvende stereotyperingen door religieuze en politieke conservatieve krachten die LGBTQI+ personen als abnormaal, minderwaardig of zelfs gevaarlijk voorstellen. Er moet ook geïnvesteerd worden in voldoende kwaliteitsvolle sociale woningen en degelijke jobs. Er zijn meer middelen nodig voor vluchthuizen en gezondheidszorg opdat de keuze om jezelf te zijn geen ‘keuze’ voor dakloosheid, geweld of armoede inhoudt. Investeringen in publieke en sociale diensten die het tekort aan begeleiding van LGBTQI+ personen en hun omgeving tegengaan.

Een dergelijke reële verbetering van de levensomstandigheden van de meerderheid van de bevolking kunnen we enkel bekomen door er samen voor op te komen.

Racisme is geen antwoord op LGBTQI+fobie

Eenheid van alle werkenden en jongeren wordt echter tegengewerkt.

Denk maar hoe LGBTQI+rechten of vrouwenrechten misbruikt worden om racisme te legitimeren. LGBTQI+fobie is nochtans niet eigen aan bepaalde culturen, maar een structureel probleem met maatschappelijke wortels. Mensen zijn van nature uit niet LGBTQI+foob, racistisch of seksistisch. De kans dat ze het worden, neemt wel toe in een context waar verdeel- en heerstactieken gebruikt worden om de aandacht af te leiden van het asociale besparingsbeleid dat de ongelijke machtsverhoudingen in de samenleving in stand helpt houden. De kans neemt toe in een samenleving waarin niet de rijkdom, maar de tekorten ver-

deeld worden. Daardoor wordt iedereen en elke groep elkaars concurrent in een strijd om basisbenodigdheden.

Meer middelen voor LGBTQI+ welzijn betekent dan besparen op vrouwenrechten, geld voor vluchtelingenopvang zou betekenen dat LGBTQI+ personen het met minder moeten stellen.

Het is echter duidelijk: het zijn niet de vluchtelingen, evenmin de langdurig zieken, moslims of werklozen die de discriminatie van LGBTQI+ personen op de huizen- en arbeidsmarkt veroorzaken.

Strijd is nodig

Het is de chronische onderfinanciering van sociale woningen, de afwezigheid van degelijke jobs als gevolg van de besparingslogica die scenario’s mogelijk maakt waarin een (huis)baas een discriminerende keuze kan maken onder de vele kandidaten die zoeken naar een betaalbare woning of een degelijke job. Een regering die met een besparingsbeleid de voorkeur geeft aan het beschermen van de belangen van de superrijken en multinationals, eerder dan op te komen voor het welzijn van LGBTQI+ personen (maar ook van vrouwen, migranten en de hele werkende klasse), is mee verantwoordelijk voor geweld en discriminatie in de samenleving.

Alle rechten die LGBTQI+ personen vandaag hebben, zijn er gekomen door actief protest, ook in het Westen. Vandaag blijft de nood aan dergelijk verzet, tegen de openlijke aanvallen door figuren zoals Trump of Putin, maar eveneens tegen het besparingsbeleid dat ook hier in België in de praktijk de rechten en het welzijn van LGBTQI+ personen ondermijnt.

Campagne ROSA wil een instrument zijn voor iedereen die wil deelnemen aan de strijd voor een ander soort samenleving waarin de winsten die geproduceerd worden niet langer verdwijnen in de zakken van de CEO’s of naar belastingparadijzen, maar geïnvesteerd worden in het welzijn van de meerderheid van de bevolking, inclusief LGBTQI+ personen. Alleen met zo’n samenleving wordt de basis gelegd voor een echt LGBTQI+ vriendelijk klimaat. www.campagnerosa.be

strijd



solidariteit



socialisme

maandblad van de L i n k s e S o c i a l i s t i s c h e Pa r t i j  nr 377  september 2018

€2

€5 steunprijs

43 doden bij drama in Genua

INFRASTRUCTUUR KAPOTBESPAARD

D

e instorting van een brug in Genua waarbij 43 mensen omkwamen, leidde tot een schok in de Italiaanse samenleving. Dit zal verregaande sociale en politieke gevolgen hebben. De ramp is het resultaat van een beheer van de autosnelwegen door private bedrijven en een gebrek aan investeringen in onderhoud gedurende decennia. Waar er in 2007 nog 14 miljard euro in de Italiaanse wegen werd geïnvesteerd, was dit in 2015 nog maar 5 miljard euro.

Door Stéphane Delcros Een dergelijke ramp is jammer genoeg ook in ons land mogelijk. Als er geen wijziging in het beleid komt, neemt de kans hierop toe. De brug in Genua is immers in hetzelfde bedje ziek als bijvoorbeeld de Brusselse tunnels en tal van andere infrastructuur: een chronisch gebrek aan investeringen en onderhoud als onderdeel van een besparingsbeleid.

Heel wat wegen, de Brusselse tunnels, de waterleidingen, musea, scholen en andere publieke gebouwen, de spoorinfrastructuur, … Zowat alle diensten voor de bevolking – van de kinderopvang over de scholen tot de bejaardenzorg – kreunen onder de tekorten en worden deels uitbesteed aan de private sector die enkel uit is om winst.

Niet dat het volstaat om het beheer gewoon in publieke handen te laten of te hernationaliseren: de publieke infrastructuur en openbare diensten beheren zoals in de private sector, gericht op zo weinig mogelijk kosten en investeringen, is evenmin een antwoord.

Zonder de nodige middelen schiet de openbare dienstverlening tekort.

De afgelopen 25 jaar was er een forse afna-

me van publieke investeringen in infrastructuur en andere domeinen. Een belangrijk deel van die publieke investeringen heeft betrekking op de gemeenten: scholen, kinderopvang, zorgcentra, wegen, culturele centra, … De afgelopen jaren zijn de publieke investeringen door gemeenten met een kwart afgenomen: van 4 miljard euro in 2012 tot 3 miljard in 2017. Er gingen 5.200 voltijdse equivalente banen verloren bij het gemeentepersoneel. Resultaat: minder diensten, minder kwaliteit en heel wat problemen van stress en burn-out bij het gemeentepersoneel dat er ondanks alles het beste van probeert te maken.

Nood aan massaal publiek investeringsplan op alle niveaus: gemeenten, regio’s, federaal!

Zo’n plan botst echter meteen met het financiële keurslijf en bijhorend besparingsbeleid waarmee de gemeenschap op droog zaad gezet wordt om de fiscale cadeaus aan de grote bedrijven te financieren. Om te investeren op

w w w. s o c i a l i s m e . b e

basis van wat nodig is, moeten we het keurslijf voor de begrotingen doorbreken. Op gemeentelijk vlak kan dit bijvoorbeeld door de schulden die van bovenaf opgelegd worden te verwerpen. Op regionaal en federaal niveau door een einde te maken aan de cadeaus voor de grote bedrijven en superrijken zodat er middelen zijn om de sociale tekorten aan te pakken. Maar om alle tekorten in de samenleving aan te pakken, zal meer nodig zijn: de nationalisatie van de sleutelsectoren van de economie. Zo moet de volledige bankensector in publieke handen komen onder beheer en controle van de gemeenschap. Enkel dan kan werk gemaakt worden van de broodnodige investeringen gericht op de vele en toenemende behoeften van de gemeenschap.

We zullen dit niet cadeau krijgen, het zal massastrijd vereisen. Laten we van elke gelegenheid gebruik maken om onze eisen offensief naar voor te brengen, te beginnen met de sociale strijd tegen de rechtse regering en de gemeenteraadsverkiezingen van oktober.

Sluit aan bij LSP om een strijdbaar socialistisch alternatief naar voren te schuiven!