De Linkse Socialist, zomer 2013

België - Belgique PB 131, 1080 Molenbeek Sainctlette BC 4383 P2A6269

maandblad van de Linkse Socialistische Partij (LSP)  nummer 326 

Afgiftekantoor 1081 Brussel 8 Ver. uitg. G. Cool, PB 131, 1080 Molenbeek Sainctelette

Zomer 2013

s t r i j d  s o l i d a r i t e i t  s o c i a l i sm e

n e g n i r a p s Be t e i n n e k r we Foto: Mediactivista

Organiseer het verzet!

Geert Cool

Allemaal roepen ze om nieuwe besparingen en lastenverlagingen. Een zieke patiënt die niet geneest van de toegeelfs de meest optimistische diende geneesmiddelen, moet volgens economische voorspellingen hen gewoon meer van dezelfde geneesgaan ervan uit dat de middelen krijgen. Voor deze bespawerkloosheid in ons land de ringsjunkies zal het nooit genoeg zijn. komende jaren blijft toenemen Zelfs als onze levensstandaard volledig tot 12,7% in 2014. Het Federaal is afgebroken, zullen ze nog roepen om Planbureau verwacht voor dit jaar extra maatregelen. een nulgroei en voor volgend jaar Zelfs een aantal topeconomen van een groei van 1,1%. Economische grootbanken durfde het aan om te voorspellingen hadden de pleiten voor extra besparingen om de afgelopen jaren slechts één openbare schuld af te bouwen. Dat constante: de werkelijkheid was de reddingsoperatie voor de banken steeds negatiever dan het natte die schulden de hoogte heeft ingevingerwerk van de voorspellingen. jaagd, doet voor hen natuurlijk niet Wie gelooft nog de voorspellingen ter zake. Neen, dat was om de econovan economen die de crisis niet mie overeind te houden. Als vandaag zagen aankomen? iemand durft opwerpen dat de grote banken en grote bedrijven meer zouMet de slechte economische omstan- den moeten bijdragen aan de gemeendigheden weerklinkt een luid koor van schap – in plaats van hun vermogen Europese commissarissen, neoliberale in belastingparadijzen verder op te politici van diverse kleuren, patrona- bouwen – wordt dat afgedaan als een le woordvoerders en andere bankiers. aanslag op de concurrentiepositie en door

Z

Klassenstrijd bestaat nog.

Hoe ze te winnen?

P4

de economie.

Voor het patronaat en haar politieke marionetten is het duidelijk: de gewone werkenden en hun gezinnen moeten opdraaien voor de crisis. Het zijn haaien die bloed geroken en geproefd hebben en steeds meer bloed willen.

De Griekse toestanden hebben zich al uitgebreid doorheen zuidelijk Europa, maar het houdt daar niet op. Ook in ons land bereidt de regering-Di Rupo een nieuwe besparingsronde voor. Er moet dit jaar nogmaals 0,5 tot 1 miljard euro gevonden worden en volgend jaar volgt minstens 3,5 miljard. En dat terwijl er nu al grote tekorten zijn voor de gewone bevolking.

De regering stopt zich weg achter Europa, hetzelfde Europa waar nationale politici als De Gucht of Van Rompuy na hun nationale carrière nog wat bijklussen. Het Europese besparingsbeleid wordt uitgetekend door politici die op nationaal vlak hetzelfde beleid voeren. Het is dan ook hypocriet om zich achter dit niveau weg te steken.

Turkije in actie tegen autoritair regime P 10

Straks zullen de lokale besturen hetzelfde doen met het federale niveau.

Volgens het monitoringcomité moeten de steden en gemeenten op zoek naar 1 miljard euro aan besparingen, dat kan volgens de vakbonden 25.000 directe en 15.000 indirecte jobs kosten in Vlaanderen alleen. De regio’s moeten volgend jaar samen 267 miljoen euro ophoesten. De besparingslawine wordt op alle niveaus aangewakkerd.

Als het niet meer lukt om zich achter een ander bestuursniveau weg te stoppen, zal het wapen van repressie nog meer aan belang winnen. Big GASBrother wordt nu al klaar gestoomd voor het grotere werk.

Het ongenoegen tegenover de gevolgen van het besparingsbeleid is groot.

Op 6 juni waren er volgens de vakbonden 35.000 betogers tegen de loonstop en voor een degelijk eenheidsstatuut voor arbeiders en bedienden. Op lokaal vlak zijn er eerste kiemen van verzet.

Dit ongenoegen organiseren en samenbrengen, gekoppeld aan een discussie

over een alternatief, dat is de uitdaging waar de arbeidersbeweging voor staat.

Zwakheid aan onze kant zet aan tot nog meer patronale agressie.

Er is nood aan een degelijk bediscussieerd actieplan dat van onderuit wordt gedragen en opbouwend is naar een of desnoods meerdere algemene stakingen. Tegelijk moeten we het neoliberale eenheidsdenken van de besparingspolitici van antwoord dienen. Dat doen we niet door in hun afbraaklogica mee te stappen om het ritme ervan te vertragen, maar wel door er een andere logica tegenover te plaatsen. Wij komen op voor een samenleving waarin niet de belangen van de 1% rijksten, maar die van de 99% armsten centraal staan.

Een samenleving waarin de meerderheid van de bevolking democratisch mee beslist over wat en hoe er wordt geproduceerd en waarvoor het wordt aangewend. Kortom, een socialistisch alternatief op een kapitalisme dat ons enkel maar crisis en uitzichtloosheid te bieden heeft.

Allemaal samen tegen seksisme!

P7

thema binnenland

de

Linkse Socialist

linkse eenheid

Hoe verder met de oproep van het ABVV van Charleroi en de opbouw van linkse eenheid

O

door

Boris Malarme

p 18 juni zat de zaal van de Garcia Lorca in Brussel helemaal vol met een 100tal aanwezigen voor een debat van het collectief ‘Alternatives à Bruxelles’, een collectief van Belgische afdelingen van buitenlandse linkse partijen als Izquierda Unida (Spanje), Rifondazione Comunista (Italië), Die Linke (Duitsland) en de PSU (Marokko), en van de stichting Joseph Jacquemotte.

Foto’s: Pablo Het debat werd geopend door Daniel Piron, de regionale secretaris van het ABVV van Charleroi en ZuidHenegouwen, en Lahoucine Tazribine, secretaris van de CNE in de privé-sector. Ze werden gevolgd door sprekers van politieke organisaties: Saïd Cherrid van de Mouvement de Gauche, Anja Deschoemacker van LSP en Stephen Bouquin van Rood! Een verslag van de bijeenkomst.

Daniel Piron legde uit wat de oproep van het ABVV van Charleroi is. Het ABVV stelde vast dat we ons niet mogen neerleggen bij de herstructureringen en besparingsplannen. Na de algemene staking van 30 januari 2012 gingen tal van militanten in tegen de bestaande banden tussen de vakbond en de PS, terwijl die partij de arbeiders verraadt door besparingen op te leggen.

Na een discussie in de vakbond werd op 1 mei 2012 een oproep gedaan om alle antikapitalistische krachten links van PS en Ecolo bijeen te brengen. Na de gemeenteraadsverkiezingen is de regionale afdeling van het ABVV bijeengekomen met acht politieke formaties en met het CNE, de bediendencentrale van het Franstalige ACV. Het doel daarvan was om een discussie aan te gaan tussen deze organisaties.

Op 27 april werd een discussiedag hierover gehouden, er waren ongeveer

400 aanwezigen. Daniel Piron legde uit dat er twee conclusies uit het evenement kwamen: de vraag om “te bestaan” bij de verkiezingen van 2014 en de vraag om het initiatief uit te breiden onder de arbeiders enerzijds en in andere regio’s van het land anderzijds. Dat is waarom het ABVV van Charleroi een pamflet/ brochure voorbereidt waarin het intiatief wordt uitgelegd. Dit zal op grote schaal verspreid worden in Charleroi en elders.

Lahoucine Tazribine stelde dat het belangrijk is om alternatieven op de herstructureringen naar voor te brengen, zoals een collectieve arbeidsduurvermindering. Geen enkele verkozene van de gevestigde partijen heeft het syndicale verzet tegen het Europese besparingsverdrag ondersteund, de CNE zal daar aan denken bij de komende verkiezingen. Tazribine wees op het feit dat de PVDA wel een doorbraak kent, met twee gemeenteraadsleden in Brussel, maar dat dit niet voldoende is. Het belang van de oproep van Charleroi is dat de kwestie van een breed politiek relais voor de arbeidersstrijd naar voor wordt gebracht.

Hij vervolgde dat de strijd van de linkerzijde op gelijkheid moet gericht zijn, wat betekent dat we moeten werken aan de eenheid van de werkenden over de taalgrenzen heen om te bou-

wen aan een echt gemeenschappelijk front. Tazribine wees erop dat de CNE politiek onafhankelijk is, wat betekent dat er geen gepriviligieerde partner is. Tenslotte stelde hij dat de CNE in Brussel-Halle-Vilvoorde goed is voor ongeveer de helft van de 160.000 leden van CNE en dat de centrale zich in Brussel actief zal inzetten rond de oproep van Charleroi.

Anja Deschoemacker benadrukte dat de oproep van Charleroi een historische gebeurtenis is. Het is een uitdrukking van de kloof tussen de syndicale basis en de sociaaldemocratie. Wat ook de samenstelling van de volgende regering zal zijn, het besparingsbeleid zal opgevoerd worden en zal de spanningen tussen vakbondsbasis en sociaaldemocratie versterken. Figuren als Hollande of Di Rupo hebben geen enkel antwoord op de crisis, er is immers geen marge voor zelfs een beperkt neo-Keynesiaans of neo-reformistisch programma. Er is nood aan een radicaal investeringsplan waarbij publieke middelen worden ingezet om te antwoorden op de talrijke sociale noden (op vlak van huisvesting, onderwijs, werk, gezondheidszorg,...).

Dat vereist de nationalisatie van de banken en de sleutelsectoren van de economie.

Hierop legde Anja uit dat LSP voorstelt om de campagne rond het pam-

flet van Charleroi te combineren met een tweede bijeenkomst in Charleroi in oktober na een nationale campagne in de bedrijven om van die bijeenkomst een nog groter succes te maken. Verandering kan er enkel komen op basis van arbeidersstrijd, maar het bekomen van linkse verkozenen in de parlementen in 2014 zou een belangrijke bijdrage kunnen leveren om linkse ideeën een bredere ingang te doen vinden, het klassenbewustzijn te ontwikkelen en een stem te geven aan onze strijd. De PVDA is momenteel op electoraal vlak het beste gepositioneerd. Dat is waarom LSP aan de volledige linkerzijde voorstelt om in 2014 samen naar de verkiezingen te trekken, bijvoorbeeld onder de vorm van lijsten met de naam ‘PVDA-Eenheid’ of iets dergelijk, waarbij de lijsten zodanig samengesteld zijn dat alle politieke organisaties gemotiveerd zijn om ervoor te gaan en waarbij een goede coördinatie samengaat met de vrijheid van iedere deelnemende organisatie om eigen politiek materiaal te verspreiden en de redenen voor de deelname aan zulke lijsten naar voor te brengen.

Tenslotte volgden de sprekers van de Mouvement de Gauche, de beweging rond Bernard Westphael die uit Ecolo is gestapt, en van Rood!, de socialistische beweging waar ook LSP aan mee-

Harde besparingen in de gemeenten en steden

A

lle lokale overheden bereiden harde besparingen voor. Om de begrotingsdoelstellingen te halen, zouden de gemeenten en steden in ons land samen meer dan 1 miljard euro moeten besparen.

De Antwerpse besparingsplannen worden stilaan duidelijk, maar ook andere steden en gemeenten halen het zelfde botte besparingsmes boven.

De steden en gemeenten klagen dat ze de pensioenlasten niet kunnen dragen en daarom moeten besparen. De afgelopen jaren was er al een drastische afbouw van het aantal statutairen, steeds meer wordt het de norm om contractuelen aan slechtere voorwaarden aan te werven. Het resultaat is natuurlijk dat een kleiner aantal statutairen moet betalen voor een relatief groter aantal gepensioneerde statutairen. De besparingen uit het verleden komen als een boomerang terug. En wat is het enige antwoord van de besparingspolitici?

Nog meer besparen!

De Wever en co willen in Antwerpen een sociaal bloedbad aanrichten. Van de zowat 6.500 statutaire personeelsleden moeten er 1.200 tot 1.400 weg.

Verschillende diensten uit de sociale sector verliezen een groot deel van hun subsidies – de sector moet het met 10 tot 20% minder doen. Het magazine ‘De Nieuwe Antwerpenaar’ verdwijnt. De containerparken worden betalend. Op alle vlakken is er afbraak. Alhoewel, op GAS-boetes en repressie wordt niet bespaard. De verGASsing van de samenleving moet meer opbrengen: 1,25 in plaats van 1 miljoen euro.

De aankondiging van een eerste protestactie van de sociale sector op 19 juni werd door schepen Liesbeth Homans (N-VA) bijzonder vijandig onthaald.

Protest is volgens haar “een sollicitatie naar meer besparingen”. Schepen Marc Van Peel (CD&V) probeerde de besparingsoperatie zelfs te bestempelen als ‘solidariteit’: iedereen moet “een gelijkaardige inspanning” leveren.

Aan de middelen van de grote bedrijven wordt nochtans niet geraakt. Wat er ‘solidair’ is aan het ondermijnen van het sociale weefsel is niet duidelijk.

De actie van de sociale sector was een eerste vorm van georganiseerd verzet tegen de besparingspolitiek in Antwerpen. Volgens De Wever komen er “gouden tijden voor de oppositie”.

Met andere woorden: het besparingsbeleid zal bijzonder hard zijn. Door meteen het verzet te organiseren, kunnen we een krachtsverhouding opbouwen. Het zou nuttig zijn om van meet af aan alle slachtoffers van het besparingsbeleid bij het protest te betrekken – het stadspersoneel en de gebruikers van openbare diensten. Samen in verzet tegen de sociale afbraak!

Protestactie van 19 juni. Foto: Pieter

werkt. Tal van aanwezigen uit de zaal kwamen tussen om hun steun aan de oproep van Charleroi te betuigen en voor een uitbreiding van het initiatief te pleiten. Er werd onder meer tussen gekomen door militanten en delegees van BBTK en LBC uit Brussel, alsook door leden van Europese linkerzijde zoals Maïté Mola (Izquerdia Unida, vice-voorzitster van Europees Links, een overkoepeling van linkse partijen in Europa) en Giorgos Karatsioubanis (voorzitter van Syriza België). Er werd ook opgemerkt dat het jammer was dat de PVDA de uitnodiging voor dit debat had afgewezen.

De syndicale sprekers stelden ter afsluiting van het debat voor om een volgende bijeenkomst in Brussel meer te richten op vakbondsmilitanten. Er werd ook een oproep gedaan aan alle aanwezigen en alle organisaties om de oproep van Charleroi actief te ondersteunen en te laten slagen. Het ABVV van Charleroi en Zuid-Henegouwen en de CNE steken met die oproep immers hun nek uit.

LSP schreef op 24 mei een open brief over linkse eenheid, deze brief is na te lezen op socialisme.be

ons onze standpunt mening

www.socialisme.be Zomer 2013

Socialistisch verzet tegen de dictatuur van de markten

Hoe de kapitalistische haaien stoppen?

EDITO door

N icolas C roes

h o o f d redacteur v an

‘L utte S ocialiste ’

D

oorgaans is de maand juni het ogenblik bij uitstek om over de belastingen te spreken. Dit jaar werd ook in de rest van het jaar over de fiscaliteit gesproken. De Europese Commissaris Neelie Kroes (1) haalde uit naar grote bedrijven als Apple, Google of Amazon omdat ze hun winsten overbrengen naar fiscale paradijzen en aan legale belastingontduiking doen. Dat was een belangrijk thema van debat op de bijeenkomst van de industriële grootmachten van de G8 (2) eind juni in Noord-Ierland. Zal er eindelijk iets gedaan worden aan de fiscale gunstmaatregelen voor de grote bedrijven en de grote aandeelhouders?

Dat valt sterk te betwijfelen. De heer- tra geld gevonden worden. Nu gaat het sende klasse probeert ons ervan te over- om nog eens 526 miljoen euro voor tuigen dat de crisis niet in het systeem 2013 en voor volgend jaar zit er al een ingebakken zit maar het resultaat is van nieuwe inspanning van 3,5 miljard euro enkele excessen. Ze willen de illusie aan te komen. Tegelijk verliest de gecreëren dat ook de ‘groten’ (een beetje) meenschap ieder jaar enorme sommen moeten betalen. Er wordt dus gepro- aan (al dan niet legale) fiscale cadeaus beerd om de aandacht af te leiden. voor de grote bedrijven, denk maar aan de notionele intrestaftrek (3). Zou een betere fiscaliteit volstaan om de probleEen klein foutje? men van de kapitalistische economie op te lossen? Hoe kan bij strengere regels De opstelling van de burgerij heeft een een kapitaalvlucht naar andere landen zeker effect, zelfs onder de linkerzijde worden vermeden? En wat moet er gewaar er ook tal van analyses circuleren beuren met de zowat 1.000 miljard euro die zich beperken tot het aanklagen aan toxische activa die nog opgestapeld van het tipje van de ijsberg zonder veel zijn bij de Europese ‘bad banks’ (4)? dieper te gaan kijken. Het thema van Het is correct om in te spelen op the‘fiscale rechtvaardigheid’ is natuurlijk ma’s die brede lagen van de bevolking belangrijk, maar we mogen ons er niet doen revolteren, maar dan wordt die toe beperken. brede verontwaardiging best gebruikt De situatie is uiteraard schandalig. Bij om een stap verder te gaan op de weg de begrotingscontrole in juni moet voor naar een ander soort samenleving. Het de zesde keer op anderhalf jaar tijd ex- fiscale systeem is zeker erg ongelijk,

die gedomineerd wordt door financiekapitaal en speculatie, de reële economie ondermijnt en ons sociaal model vernietigt.”

Dat klinkt radicaal, maar het gaat voorbij aan het feit dat het financiekapitaal en de speculatie gevoed worden door de reserves van de ‘industriële’ kapitalisten die als gevolg van de overproductiecrisis weigeren te investeren in reële productie. Speculatie aanpakken, kan enkel indien ook de voedingsbodem ervan wordt aangepakt. Dat betekent dat de enorme middelen die slapen op rekeningen van multinationals, grote bedrijven en grote aandeelhouders door de gemeenschap worden ingezet voor de enorme sociale behoeften waar er vandaag zogezegd geen middelen voor zijn.

In juni zagen we enorme bewegingen in Turkije en Brazilië. Deze voorbeelden vormen een nieuwe uitdrukking van de woede die kan ontwikkelen onder een schijnbare rust aan de oppervlakte. Ze maken ook duidelijk hoe een massale beweging bij een kleine vonk op razend snel tempo kan ontwikkelen.

We moeten die woede en dat ongenoemaar het is ook onmogelijk om het ern- gen omzetten in strijd tegen het systeem stig te hervormen zonder de drukkings- zelf. Zowel in Turkije, Brazilië als bij middelen van de rijken uit hun handen ons is er nood aan een offensief actiete halen door de sleutelsectoren van plan dat zich baseert op massamobilide economie (energie, financiewezen, saties en algemene stakingen waarmee staal,...) in publieke handen te brengen. de vraag van een andere samenleving wordt gesteld, een samenleving waarin de winstlogica plaats ruimt voor een Geen halfslachtige democratische socialistische samenleving. maatregelen tegen het falende systeem

Deze fundamentele kwestie van de publieke en democratische controle op de sleutelsectoren van de economie is grotendeels afwezig in de analyses van de krachten die zich tegen het besparingsbeleid verzetten. Zelfs in syndicale kringen wordt regelmatig uitgehaald naar het ‘wilde kapitalisme’, alsof er een andere vorm van kapitalisme bestaat. ACOD-Wallonië stelde in de oproep voor de actiedag van 24 juni dat “de kapitalistische economie,

Voetnoten (1) Europees Commissaris voor nieuwe technologie, aangehaald door RTBF.be op 17 juni 2013 (2) De G8 omvat de acht machtigste landen ter wereld: de VS, Japan, Duitsland, Frankrijk, Groot-Brittannië, Italië, Canada en Rusland (3) In 2010 ging meer dan 5 miljard euro aan inkomsten voor de fiscus verloren door het systeem van notionele intrestaftrek (Marianne. net, 15 juni 2013) (4) LesEchos.fr, 17 juni 2013

IMF moet fouten erkennen

Na de bekentenissen een koerswijziging bij het IMF?

Komt er nu wel een koersverandering? We kunnen het ons al voorstellen: Blanchard en Lagarde komen in hun luxewagen van het IMF aan een kruispunt. Co-chauffeur Blanchard leest aandachtig de instructies van de heersende klassen uit de hele wereld en geeft al gauw zijn advies aan chauffeur Lagarde: ‘Keep right’.

V

door

Stephane Delcros

erantwoordelijken van het Internationaal Monetair Fonds haalden in juni wereldwijd de media met hun ‘bekentenissen’. Ze gaven toe dat de economische vooruitzichten voor Griekenland veel te optimistisch waren op het vlak van groei en schuldafbouw en dat het eerste ‘reddingsplan’, dat in 2010 in ruil voor drastische besparingen door de trojka werd toegekend, ‘ernstige fouten’ bevatte.

De duizenden nieuwe werklozen zullen het ongetwijfeld appreciëren dat het IMF erkent dat het besparingsbeleid fout is…

Het IMF maakte van de gelegenheid gebruik om kritiek te geven op de trojka waarbinnen het moeilijk zou zijn om te onderhandelen en tot een echte taakverdeling te komen tussen de drie instellingen die er deel van uitmaken: de Europese Commissie, de Europese Centrale Bank en het IMF zelf. Het standpunt van het IMF lijkt er vooral op neer te komen dat de Europese instellingen niet de ‘bevoegdheden’ hadden om dergelijke ‘hulpplannen’ door te voeren, terwijl het IMF dat wel kan. Bovendien verwijt het IMF de Europese instellingen dat ze in 2010 nog niet instemden met een herschikking van de Griekse schulden. De Commissie heeft de kritiek uiteraard verworpen en nam de verdediging op van het beleid van de trojka.

De afgelopen maanden kwam er vanuit het IMF meermaals kritiek op het besparingsbeleid.

In een studie die begin dit jaar verscheen, stelde IMF-econoom Olivier Blanchard dat het besparingsbeleid een veel negatievere impact had op de groei en de werkgelegenheid dan aanvankelijk werd aangenomen.

De erkenning dat het besparingsbeleid geen resultaat oplevert, betekent evenwel niet dat het IMF voor een ander beleid kiest. Een dag na de mediaheisa rond de ‘bekentenissen’ hield Gerri Rice van de communicatiedienst van het IMF een persconferentie om er aan te herinneren dat de trojka wel degelijk goed functioneert. En nog dat de erkenning van het falen enkel betrekking had op het plan van 2010 en zeker niet op dat van 2012. Het was in het kader van dat laatste plan dat het recente bezoek van de trojka aan Griekenland moest gezien worden. Bij dat bezoek werd nagegaan of de voorwaarden vervuld zijn om extra miljarden euro’s vrij te maken. Er werd nagegaan of de hervorming van het staatsapparaat (lees: de besparingen en de vermindering van het aantal ambtenaren) en de liberalisering van de energiesector wel voldoende ver gevorderd waren.

De econoom Xavier Timbeau van het OFCE (Observatoire français des conjonctures économiques) waarschuwde eerder al: “Er zijn twee IMF’s, er is het hoofd en het lichaam. In Griekenland is het IMF het strengst inzake besparingen, strenger nog dan de Commissie en de ECB. Wat Blanchard of Lagarde ook zeggen, op het terrein voert het IMF het plan uit dat is overeengekomen tussen het land en zijn schuldeisers” (1) De beslissing van de Griekse regering om de televisiekanalen van de openbare omroep ERT te sluiten, ligt overigens perfect in de lijn van de enorme druk die door het IMF en andere instellingen wordt uitgeoefend bij de verdediging van de kapitalistische klasse.

Twee weken nadat het IMF toegaf dat het besparingsplan van 2010 in Griekenland fout was, werd in Spanje een tweede hervorming van de arbeidsmarkt opgelegd. In februari 2012 was al een hervorming doorgevoerd om de lonen naar beneden te halen en de arbeidsmarkt flexibeler te maken, uiteraard om de massale werkloosheid (van 27%) te doen dalen. Het IMF overtreft zichzelf inzake hypocrisie als het vervolgens stelt dat de besparingskuur moet voortgezet worden, maar dan met een ‘soepeler ritme’. Uiteraard.

In de neokoloniale wereld, vooral in Afrika en Latijns-Amerika, blijven de Structurele Aanpassingsprogramma’s van het IMF een ravage aanrichten onder de bevolking. Het opgelegde beleid bestaat er uit massale privatiseringen en beperkingen van de uitgaven, onder meer op vlak va gezondheidszorg en onderwijs. Daar werd het falen van dit beleid al aangetoond. Voor verandering moeten we niet op het IMF rekenen.

Voetnoot (1) Libération, “Oups, le FMI s’est trompé sur l’austérité”, 8 januari 2013.

ZO GEZEGD N-VA heeft het niet op sociale acties begrepen. Het protest van de Antwerpse sociale sector tegen de drastische verlaging van de middelen, werd door schepen Liesbeth Homans als volgt beantwoord: “Deze actie is de beste manier om te solliciteren naar besparingen. Dit heeft op mij een zeer averechts effect.”

Laat er geen onduidelijkheid over bestaan, de N-VA wil op lokaal vlak hard besparen. “Ik ben bezig met heel onaangenaam werk: de voorbereiding van een grootschalige besparingsronde. De hoogdagen van de oppositie liggen voor ons”, aldus Antwerpse burgemeester Bart De Wever.

Gewone mensen die op straat komen voor hun levensstandaard bestempelen als deelnemers aan “een betoging tegen de democratie”. Het had uit de mond van de Turkse premier Erdogan kunnen komen, maar het kwam wel degelijk van Yves Verschueren van werkgeversfederatie Essenscia naar aanleiding van de betoging van 6 juni.

Syndicaal

de

“E

Linkse Socialist door

Nicolas Croes

r is een klassenstrijd en mijn klasse is aan het winnen”. Die beruchte uitspraak komt niet uit de 19ede eeuw, het komt uit een interview van Warren Buffet met CNN in 2005. Buffet is momenteel de vierde rijkste mens ter wereld. Het vervolg van die uitspraak is jammer genoeg niet bekend, maar wel interessant: “Het hoort nochtans niet zo te zijn.” Hoe kunnen we ervoor zorgen dat de heersende klasse effectief niet langer aan het langste eind trekt?

Tegen het licht van de economische crisis is het vandaag moeilijker om te verbergen dat er fundamentele tegenstellingen zijn tussen de klasse die de productiemiddelen in handen heeft – de kapitalistische klasse – en de klasse die haar arbeid moet verkopen om te overleven – de arbeidersklasse. De sociale uitbarstingen volgen elkaar op, sommige zijn beter georganiseerd en massaler dan andere, maar er komt geen uitweg uit de crisis naar voor.

Tot in de jaren 1980 is onder druk van de strijd van de georganiseerde arbeidersklasse de kloof tussen arm en rijk in de ontwikkelde kapitalistische landen kleiner geworden. Nadien nam ze als gevolg van het neoliberale beleid opnieuw toe. Vandaag is de kloof uitzonderlijk groot. De crisis wordt bovendien als excuus gebruikt om ze verder te verdiepen. Het gaat niet om een ‘natuurlijke’ krimp en groei, de kloof tussen arm en rijk is een uitdrukking van gewijzigde krachtsverhoudingen in het kader van de klassenstrijd en de ontwikkelingen in het kapitalistische systeem. De geschiedenis van dat proces is overigens rijk aan lessen voor vandaag.

Tal van sociale verworvenheden worden vandaag omgevormd tot hun tegendeel. Dat zien we bijvoorbeeld met de collectieve loononderhandelingen

in de vorm van een Interprofessioneel Akkoord. Dat had als doel om een algemene loonsverhoging overeen te komen die ook van toepassing was in de zwakkere sectoren waar de syndicale kracht beperkter was. Het mechanisme werd evenwel van haar inhoud ontdaan waardoor het nu gebruikt wordt om een loonstop gedurende twee jaar op te leggen terwijl de regering zich al opmaakt om die periode uit te breiden tot minstens zes jaar. Iedere werkgever die onder druk van strijd de loonstop wil doorbreken, riskeert vervolgens een ‘boete’ (een uitstekend argument voor de werkgevers om niet te moeten toegeven) terwijl de werkgevers die de loonstop respecteren bijkomende lastenverlagingen zouden genieten.

Zoals overal in Europa heeft het besparingsbeleid effect op de levensstandaard en de arbeidsomstandigheden van de werkenden. We moeten het met steeds minder doen terwijl nog nooit zoveel rijkdom werd geproduceerd.

De tien rijkste families in België bezitten samen een fortuin dat op 42 miljard euro wordt geschat. Zowat 1.000 gezinnen hebben elk een fortuin van meer dan 20 miljoen euro en de 10% rijkste gezinnen bezitten samen de helft van de totale rijkdom in dit land (met een gemiddelde van 1,9 miljoen euro per gezin).

onder het motto ‘doorprik eens een neoliberale leugen’

Klassenstrijd bestaat nog steeds.

De vraag is: hoe ze te winnen? elk geïsoleerd zitten op hun bedrijf? we hetzelfde op bedrijfsniveau. De We hebben nood aan geloofwaardige traditie om regelmatig algemene peracties die voldoende lang op voorhand soneelsvergaderingen te houden, moet bekend zijn en die onderdeel zijn van grotendeels heropgebouwd worden. Het een opbouwend plan met ook de orga- voorbeeld van echte democratie, een De kapitalistische elite beschikt dan nisatie van algemene stakingen, waarbij democratie van werkenden en onderwel over haar kapitaal, de arbeiders- ook banden worden gelegd met strijd in drukten, moet in eerste instantie van klasse beschikt over een ongelofelijke andere landen (zeker al in Europa). de vakbonden komen. kracht, die van haar aantal. Die massa Er wordt regelmatig gezegd dat kriis de enige kracht die de negatieve spitiek binnen de arbeidersbeweging onze raal van sociale afbraak kan stoppen, kracht zou verzwakken. Wij willen de kapitalistische zowel in België als Europa of elders. echter constructieve kritieken brengen piramide kan enkel Het is de enige kracht die de economie om onze positie in de klassenstrijd te kan platleggen met een staking en die versterken. Democratische vakbonbestaan op een het kapitaal kan raken waar het echt den zouden vooral een bedreiging zijn fundament van pijn doet: in de portemonnee. voor diegenen die voor een syndicaonderdrukten die Het favoriete wapen van de burgerij lisme van klassensamenwerking staan niet in beweging in deze klassenstrijd is chantage. Jobs en voor wie de sociaaldemocratie het komen worden bedreigd, investeringen worbeste is wat links aan de gemeenschap den bedreigd, er zijn sluitingen, kapite bieden heeft. taal vlucht weg,… De gevestigde poliDe vakbondsleidingen baseren zich tici verstoppen zich telkens achter deze steeds op zogenaamde reformistische dreigementen en de bijhorende vrees Op die manier zou het mogelijk zijn standpunten waarbij de kwestie van het om maatregelen te rechtvaardigen die om het zelfvertrouwen op te krikken privaat bezit van de productiemiddede ‘concurrentiepositie’ van de bedrij- bij al wie vandaag twijfelt of denkt dat len niet wordt gesteld. Als die kwestie ven moeten beschermen. In werkelijk- het geen zin heeft om te betogen of te wordt vermeden, is het nodig om zich heid gaat het om maatregelen die de staken. Die twijfel is vandaag begrij- aan te passen aan de kapitalistische gemeenschap bestelen. pelijk, de strijd beperkt zich maar al te staat en op basis van samenwerking met Het enige effectieve antwoord kan vaak tot een opeenvolging van wande- die staat een poging te doen om meer komen van de arbeidersbeweging en lingen tussen Brussel-Noord en Brussel- kruimels van de feestdis van bazen en haar mobilisatie voor de onteigening Zuid. De oproepen van de vakbonden aandeelhouders te krijgen. In het kader van de sleutelsectoren van de econo- zijn beperkt, maar zelfs deze beperkte van de huidige crisis is de marge echter mie om de controle ervan onder demo- oproepen krijgen een goede opvolging. verdwenen, het ‘sociaal overleg’ is op cratisch beheer van de arbeiders en de Wat zou dat niet geven met een brede sterven na dood. gemeenschap te plaatsen. Het zijn im- informatie- en mobilisatiecampagne Het huidige tijdperk laat geen ruimte mers de arbeiders die de rijkdom creë- waarmee de patronale propaganda in meer voor kleine akkoorden en halve ren. Hiertoe is het noodzakelijk dat het de gevestigde media ook van antwoord maatregelen. De syndicale strijd op die krachtige wapen van de vakbonden niet wordt gediend? Wat zou het effect zijn manier voeren, betekent toelaten dat het herleid wordt tot een lobby-instrument. indien de vakbondsbasis betrokken zou patronaat en de regering meedogenloos Geen enkele sociale verworvenheid is worden bij het nemen van beslissingen? knippen in onze levensstandaard. Een afgedwongen door beroep te doen op We zouden veel sterker staan! groeiend aantal syndicalisten is zich politici die al duidelijk kant hebben daar terdege van bewust. gekozen. Alle verworvenheden zijn Warren Buffet is een prominente verbekomen door vastberaden strijd. We Syndicale democratie en tegenwoordiger van zijn sociale klasse. moeten terugkeren naar een strijdsyn- durven winnen Hij weet maar al te goed dat de kapitadicalisme om onze verworvenheden te listische piramide enkel kan bestaan op beschermen en verder uit te breiden.

Het is normaal dat er vandaag heel een fundament van onderdrukten die Tegen de lawine aan besparingen en wat discussie is over de strategie en niet in beweging komen. De kracht van jobverliezen vragen velen zich af waar de tactieken op syndicaal vlak. Maar dit economische, sociale en politieke reons actieplan blijft. Hoe kan het dat dit debat wordt niet gekaderd, er is im- gime bestaat niet uit haar eigen sterkte, duizenden arbeiders die momenteel mers geen echt actieplan, althans geen maar uit de zwakte van de leiding van aan een procedure-Renault (bij collec- duidelijk plan dat democratisch werd de arbeidersbeweging. Dat moet en kan tieve afdankingen) onderworpen zijn, bediscussieerd aan de basis. Vaak zien echter veranderen.

Enkel de arbeidersklasse is in staat om de vraatzucht van de kapitalisten te stoppen

Klassenstrijd?

“De geschiedenis van iedere maatschappij tot nu toe is de geschiedenis van de klassenstrijd. Vrije en slaaf, patriciër en plebejer, baron en lijfeigene, gildemeester en gezel, kortom onderdrukkers en onderdrukten stonden in voortdurende tegenstelling tot elkaar, voerden een onafgebroken, nu eens bedekte dan weer open strijd, een strijd die ieder keer eindigde met een revolutionaire omvorming van de gehele maatschappij of met de gemeenschappelijke ondergang van de strijdende klassen.”

(Marx en Engels in 1848)

Syndicaal

www.socialisme.be Zomer 2013

Vlaams onderwijs

Onderwijs hervormen zonder centen?

D

door een militant van

ACOD- onderwijs

e grote onderwijshervorming moest het orgelpunt worden voor het beleid van onderwijsminister Pascal Smet (SP.a), maar het draaide uit op een valse noot. De hervorming zal later vooral herinnerd worden als de oorzaak van de grootste ruzie die deze Vlaamse regering ooit meemaakte. Door het gekibbel verdween het debat over de inhoud van de hervorming naar de achtergrond. Er kwam geen antwoord op de belangrijkste vraag die vele leerkrachten, leerlingen en ouders zich stellen: “Hervormen: wie gaat dat betalen?”

Van uitstel naar afstel?

Op minder dan één jaar van de “moeder der verkiezingen” bleken de spanningen tussen de coalitiepartners zo hoog opgelopen te zijn dat de Vlaamse regering uiteindelijk niet anders kon dan de onderwijshervorming door te schuiven naar de volgende regeerperiode. De principes over de hervorming werden in algemene termen vastgelegd, maar een volgende regering moet over de uitvoering beslissen. “De kiezer zal haar stem kunnen uitbrengen over de hervorming,” klonk het.

De keuze is echter beperkter dan de gevestigde partijen laten uitschijnen.

Hoezeer de regeringspartijen ook overhoop mochten liggen over de plannen van Pascal Smet, over één zaak

waren ze het eens: een fundamentele verhoging van de publieke middelen voor onderwijs om de hervorming goed te laten verlopen, is uitgesloten.

De groots opgezette onderwijshervorming moet zonder extra middelen gebeuren.

Op zich bevatten de hervormingsplannen interessante ideeën: een brede eerste graad zonder opdeling in verschillende onderwijstypes, de grenzen tussen ASO, TSO, BSO en KSO verkleinen,… Leerlingen moeten een “bredere” opleiding kunnen krijgen, en niet op jonge leeftijd voor een definitieve keuze worden geplaatst tussen “verder studeren” of “een vak leren”.

Op zich zijn dit nobele doelstellingen. De belangrijkste vraag is echter: welke middelen worden voorzien om een dergelijke hervorming goed te laten verlopen?

Schrik in de leraarskamer

Op een moment dat de discussie binnen de Vlaamse regering muurvast zat, verklaarde de topvrouw van het Katholiek Onderwijs in Vlaanderen, Mieke Van Hecke, dat de tegenstand van N-VA “de schrik in de leraarskamer voor hervormingen” vertegenwoordigde. De uitspraak was weinig respectvol voor al die leerkrachten die zich dagelijks met hart en ziel inzetten om hun leerlingen degelijk onderwijs te bieden, maar terecht vrezen dat de nieuwe hervormingen zonder bijkomende middelen opnieuw op de rug van het onderwijspersoneel zullen terechtkomen.

De voorbije jaren zagen leerkrachten hun werklast voortdurend toenemen onder druk van een niet aflatende reeks van hervormingen zonder extra middelen en begeleiding om alles goed te laten verlopen. En als er dan al eens ondersteuning werd voorzien (zoals het Steunpunt GOK bij de hervorming Duitse studenten betogen tegen de hoge rond Gelijke OnderwijsKansen), werd studiekosten met de slogan: ‘Rijke ou- deze bij de eerste de beste besparing ders voor iedereen’. opnieuw geschrapt en mochten leer-

krachten het opnieuw zelf uitzoeken.

Daar ligt de “vrees van de leraarskamer”: hoe kan men een brede eerste graad organiseren als er niet genoeg leerkrachten zijn om in te staan voor een degelijke begeleiding van leerlingen die minder sterk staan in bepaalde vakken of domeinen? Hoe moeten scholen “verbreden” als er geen middelen zijn voor aanpassingen aan gebouwen, ateliers, klassen? Hoe moet de kwaliteit van het onderwijs worden gegarandeerd als leerkrachten met een veel grotere en meer diverse groep leerlingen te maken krijgen, als er geen begeleiding is, geen extra onderwijzend en administratief personeel? Veel leerkrachten vrezen dat ook deze hervorming opnieuw meer administratieve lasten bij het onderwijzend personeel zal leggen, zonder bijkomende ondersteuning en begeleiding.

tekorten bij het aantal leerkrachten onderwijs onder het kapitalisme, en en scholen, schoolgebouwen die ver- zeker in tijden van crisis, voortdurend ouderd zijn, gebrek aan administra- onder druk. De keuze van welk ontieve ondersteuning en algemene wer- derwijssysteem we willen, wordt ook kingsmiddelen. bepaald door de Ja ren la nge be keuze van welke sparingen en onmaatschappij we hoe kan men een derindexeringen willen… brede eerste graad hebben geleid tot Socialisten koeen situatie waarmen op voor een organiseren als bij in Vlaanderen ma at schappij er niet genoeg in 2009 slechts waarin rijkdomleerkrachten zijn 4,49% van het me n de mo c r aom in te staan BRP aan ondertisch worden bevoor een degelijke wijs werd besteed, heerd en ingezet een enorme daworden ten dienbegeleiding van ling tegenover de ste van hele beleerlingen die 7% uit de vroege volking. Kennis minder sterk staan jaren ’80. en technologie in bepaalde vakken We kunnen ons worden gebruikt of domeinen? ook vragen stelom de arbeidslen bij de nauwe tijd te verkorten bet rok ken heid en te vergemakvan de bedrijfskelijken. Het onWelk onderwijs willen we? sector bij de huidige hervormingsplan- derwijs kan dan rekenen op voldoende nen. Zijn bedrijven geïnteresseerd om middelen om haar rol ten volle kunnen Het is ook belangrijk te stellen dat leerlingen een brede, algemene oplei- spelen: het vormen van de toekomstide discussie over welk soort onderwijs ding te geven waarin hun zelfontwik- ge generaties tot mondige en kritische we wensen niet los staat van ontwik- keling centraal staat? Of willen ze dat mensen, eerder dan kant-en-klare arkelingen in de rest van de maatschap- het onderwijs gewoon kant en klare beidskrachten voor de arbeidsmarkt. pij. Het Vlaamse onderwijs is al sinds arbeidskrachten levert? Bovendien Het onderwijs moet zorgen voor een jaar en dag ondergefinancierd. Er zijn staat de publieke financiering van het zo breed mogelijke vorming waarbij

Geen falende Fyra, maar gratis en degelijk openbaar vervoer!

D

e weinig opwekkende ervaring met de Fyratrein tussen Brussel en Amsterdam staat symbool voor het falen van het geliberaliseerde spoorverkeer. Het project waarbij een populaire en betaalbare internationale trein werd afgevoerd om plaats te maken voor een duur alternatief op puur commerciële basis, heeft de toegang tot mobiliteit verder beperkt. Waar het vroeger evident was om goedkoop met de trein naar grote steden in de buurlanden te reizen, wordt dit nu meer en meer een luxeproduct.

voorwaarden om degelijke dienstverlening mogelijk te maken.

Alle gevestigde politici scharen zich achter de liberaliseringslogica, allemaal zijn ze verantwoordelijk voor de af braak van de dienstverlening.

Sommigen willen nog verder gaan en stellen dat er sowieso geen publiek openbaar vervoer moet zijn (dat is het standpunt van Open Vld in het manifest van voorzitter Rutten). Doorgaans houdt het beleid het op onderinvestering om de kwaliteit voldoende te laten afzakken tot een niveau waarop liberalisering gemakkelijker wordt geslikt en waarna private bedrijven met de meest winstgevende onderdelen gaan lopen.

Als onderdeel van het besparingsbeDe parlementairen en spoorchefs leid gaan de prijzen voor openbaar verpalaverden urenlang over wie verant- voer omhoog. Gratis op bus en metro is woordelijk was voor de Fyra-ramp. voor Franstalige 65-plussers niet langer Ze schuiven de hete aardappel door mogelijk, ook langs Vlaamse kant is naar de constructeur die de bal terug dit bedreigd. Op 1 juni werden abonkaatst. Het probleem zich echter dieper. nementen bij De Lijn gemiddeld 2% Spoorverkeer is belangrijk om mobili- duurder en ging ook de prijs voor ticteit betaalbaar en milieuvriendelijk te kets omhoog. Een los ticket voor 1 of 2 maken, maar de liberalisering zorgt er- zones kost in voorverkoop 1,30 euro en voor dat enkel de winsten van tel zijn. een SMS-ticket 1,40 euro (+ 0,15 euro Daarbij wordt bespaard op materieel, voor de operator). De meeste gevallen onderhoud, personeel,... kortom op alle van agressie op het openbaar vervoer

zijn overigens verbonden met discussies over vervoersbewijzen.

Voor zowel personeel als reizigers zou gratis en degelijk openbaar vervoer een enorme stap vooruit zijn. Het zou heel wat spanningen wegnemen en het zou ook het ongenoegen onder reizigers beperken. Bovendien zou het een uitstekende maatregel zijn om het individuele autoverkeer te beperken en dus zowel milieu- als fileleed te verzachten.

Vandaag komt het grootste deel van de middelen voor openbaar vervoer van overheidsdotaties en niet van inkomsten uit vervoersbewijzen. Liberale politici van allerhande slag (onder meer van N-VA) vinden dat schandalig en willen ons meer laten betalen voor openbaar vervoer. De maatschappelijke kost van files en vervuiling wordt uiteraard niet in rekenschap genomen op de bureaus van de managers en toppolitici, laat staan dat het recht op mobiliteit daar een zorg is. Zelf hebben ze daar immers een chauffeur voor.

Reizigers en personeel hebben dezelfde belangen en moeten samen ingaan tegen alle besparingen en opkomen voor gratis en degelijk openbaar vervoer!

Lokaal thema

de

Linkse Socialist

Neen aan de verkoop van het jeugdhuis Wollewei! door

D

Mathias (Antwerpen)

wordt opgevoerd, wordt langs de andere kant de overlast in de hand gewerkt door ontspanningsmogelijkheden voor jongeren af te bouwen of toegankelijke diensten als goedkope afvalophaling en containerparken duurder te maken.

Jongeren hebben geen nood aan GAS-boetes maar aan betaalbare en degelijke ontspanningsmogelijkheden.

Jeugdhuizen zijn daar een essentieel onderdeel van. Waarom zouden jongealle gemeenten maken zich op om te ren moeten opdraaien voor de crisis als besparen. Dat bedreigt tal van jeugd- gevolg van speculatie en hebzucht van huizen en -centra die ofwel moeten een kleine minderheid die steeds rijker verdwijnen ofwel met minder midde- wordt? Banken en grote bedrijven konlen moeten rondkomen. Jongeren die den wereldwijd op miljardensteun van op deze manier gedwongen worden op de gemeenschap rekenen toen ze in de straat hun tijd te verdrijven, zullen dan problemen zaten. Tegelijk dragen ze weer geconfronteerd worden met een amper bij tot de gemeenschap, ze beverstrengd GAS-beleid. talen amper belastingen.

Besparingen treffen alle openbare Er zijn middelen genoeg om een dediensten. Het resultaat is dat de bevol- gelijk jeugdbeleid te organiseren. Maar king meer moet betalen voor slechtere dan moet het geld gehaald worden dienstverlening terwijl het personeel waar het zit. Neen aan de verkoop van een nog hogere werkdruk zal kennen. de Wollewei en alle besparingen in Terwijl aan de ene kant de repressie Turnhout (en elders)!

e gemeente Turnhout zit in slechte papieren. Het antwoord van het stadsbestuur onder leiding van een N-VA-burgemeester bestaat eruit haar patrimonium van de hand te doen. Op de lijst van de mogelijk te verkopen gebouwen staat ook jeugdhuis Wollewei. De beslissing om het gebouw van dit jeugdhuis te verkopen – verschillende bronnen zeggen dat het bovenaan de lijst staat – zonder ernstig alternatief, schoot in het verkeerde keelgat bij veel jongeren en anderen in Turnhout en omgeving. Bijna 2000 mensen tekenden de online petitie en affiches werden breed onder de bevolking verspreid.

De Wollewei was het eerste stedelijke jeugdhuis dat in Vlaanderen werd opgericht en het kent nog altijd een succesvolle werking. Het biedt, net zoals andere jeugdhuizen en -centra, de mogelijkheid aan jongeren om zichzelf en de maatschappij rondom hen te vormen. Tegelijk is het een belangrijke niet-commerciële uitgaansgelegenheid in Turnhout, een steeds schaarser gegeven. Het jeugdhuis treedt op als het zenuwcentrum van de hele jeugdwerking in Turnhout.

Wat de Wollewei vandaag overkomt, zal geen geïsoleerd geval blijven. Zowat

Is het lokale beleid langs Franstalige kant anders?

A

door

Ben (Charleroi)

ls je onder ‘socialisme’ het beleid van de Parti Socialiste verstaat, dan is Charleroi misschien een voorbeeld. Maar als we naar dat beleid kijken, stellen we vast dat het in de verste verten niets met socialisme te maken heeft. Als er nu een burgemeester van een andere partij aan de macht was, zou dit niet veel aan het beleid veranderen. Zelfs niet aan de rechtse ideologische basis van dat beleid.

In plaats van de armoede te bestrijden, keren Magnette en co zich tegen de armen. Met een strikte reglementering wil het bestuur van Charleroi bedelaars uit de binnenstad verdrijven.

De afgelopen zes maanden was senator en PS-voorzitter Paul Magnette ook actief als burgemeester van Charleroi. Sommigen zeggen dat te vroeg is om te oordelen over het beleid, maar ook tijdens zijn korte passage in de federale regering zagen we al zijn kwaliteiten inzake neoliberaal ‘pragmatisme’. Het lokale beleid in Charleroi lijkt dat beeld te bevestigen.

Misschien zullen sommigen denken dat Magnette toch een erg linkse retoriek naar voor brengt. Dat bleek nog tijdens het laatste PS-congres toen hij een scherpe kritiek op het rechtse beleid van de EU bracht en pleitte voor een ‘socialistische’ six pack aan maatregelen. Dat discours wordt aangegrepen door zowel de PS als de rechterzijde om de partij een links imago aan te meten. Maar de kloof tussen woorden en daden is zo groot dat er ruimte genoeg is voor een stevige portie hypocrisie.

Charleroi, een voorbeeld van socialistisch beleid? Of toch niet...

Lokale neoliberale beleid

Magnette probeert Charleroi op de kaart te zetten als de ‘vriendelijke stad’, een verwijzing naar de luchthaven van Charleroi die als reclameslogan ‘the friendly airport’ hanteert. Net zoals de luchthaven en de arbeidsvoorwaarden die daar schering en inslag zijn, is het beleid niet ‘vriendelijk’ voor iedereen.

Alleszins niet voor de lokale inwoners.

De voormalige schepen van financiën, CDH’er Antoine Tanzilli, vatte de situatie van de stad als volgt samen: “Charleroi is een arme stad waar arme mensen wonen.” Zijn ‘oplossing’: “We moeten inwoners met een hoger inkomen aantrekken”. Dat is waar de ploeg van Magnette nu op inzet: de stad moet een imago krijgen dat aantrekkelijk is voor mensen met een hoger inkomen.

Het beleid daartoe is hetzelfde als in zowat alle steden in ons land. Het stadscentrum wordt gerenoveerd met enkele prestigeprojecten – zoals galerijen van luxewinkels op linkeroever. De armoede en de armste gezinnen worden uit de binnenstad verdreven om ze in de periferie van de stad te laten stikken. Ze moeten weg uit de binnenstad om plaats te maken voor rijkere gezinnen. Als dat lukt, kunnen de huurprijzen stijgen zodat er nog rijkere mensen kunnen aangetrokken worden. De stad is erg ‘vriendelijk’ voor wie geld heeft.

Erg socialistisch is dit typisch neoliberale beleid niet bepaald.

In plaats van de armoede te bestrijden, worden armen met repressie uit het stadscentrum verdreven.

Geluk kig werd hier tegen gereageerd, onder meer door het ABVV van Charleroi en tal van andere organisaties.

Er waren protestacties op 2 en 24 juni, de dag waarop het gemeentereglement zou gestemd worden indien het ABVV geen protestbrief naar de 51 gemeenteraadsleden had gestuurd. Het protest heeft ertoe geleid dat de stemming naar 2 september is uitgesteld, maar de meerderheid wil het reglement absoluut goedgekeurd krijgen.

I n de za ken k ra nt Echo ha alde Magnette hard uit naar de kritiek op het reglement. “Ik ben woedend op bepaalde kritiek van bobo’s, die mensen die ons vanuit hun mooie wijken uitleggen dat we de armoede moeten aanpakken in plaats van de armen. Alsof we daar nog niet aan gedacht hebben.” Hij legt verder uit dat Charleroi hard werkt om het probleem bij de wortels aan te pakken, met begeleiding van mensen die De armen bestrijden of de armoede aanpakken? problemen kennen. Magnette voegde er evenwel aan toe: “Als dat niet volstaat, Het nieuwe gemeentereglement donderdag in Mont-sur-Marchienne, zijn er hardere maatregelen nodig.” dat bedelen verbiedt, is een nieuw op vrijdag in Gosselies en Jumet en op Het is straf dat Magnette tegenstanvoorbeeld van het asociale beleid in zaterdag in Couillet. Op zondag is be- ders afdoet als ‘bobo’s’ (bourgeois boCharleroi. Vanaf 15 september zal bede- delen verboden. hémien) terwijl hij zelf meer dan 10.000 len enkel tussen 8 en 18u toegelaten zijn, Indien bedelaars zich niet aan het re- euro in de maand trekt. Maar los van de op maandag in Charleroi, op dinsdag glement houden, wordt het geld dat ze verwijten en de vorm van argumentatie, in Gilly, op woensdag in Marchienne- die dag bijeen kregen afgenomen. Bij is het nuttig om te kijken naar het werk au-Pont en Monceau-sur-Sambre, op herhaling volgt een gevangenisstraf. dat Magnette verricht. Dan stellen we Bobo Magnette: linkse woorden, rechtse daden.

bijvoorbeeld vast dat senator Magnette voor het Europese besparingsverdrag stemde. Dat verdrag zal nog meer mensen tot onzekerheid veroordelen.

Magnette en zijn ploeg hebben moeite om hun rechtse maatregelen te verkopen als een linkse politiek. Echte socialisten keren zich niet tegen de armen, maar tegen de armoede. Er zijn middelen genoeg om armoede aan te pakken.

Het aantal miljonairs in dit land is van 77.000 in 2011 toegenomen tot 82.000 in 2012. Waarom moeten de bedelaars dan aangepakt worden? In een land met zoveel rijkdom is het onaanvaardbaar om zoveel armoede te zien.

In plaats van de armen steeds opnieuw aan te pakken en verder in de put te duwen, wordt het tijd dat de rijken worden aangepakt. Of beter gezegd: die kleine minderheid van superrijken. Het verband tussen beide fenomen – groeiend vermogen van een kleine groep superrijken en dalende levensstandaard voor de meerderheid van de bevolking – wordt maar al te vaak toegedekt of genegeerd. Willen we een samenleving waar een kleine minderheid zich kan blijven verrijken op de kap van de rest van de samenleving en waar alle instellingen bereidwillig die kleine minderheid op alle mogelijke manieren proberen te dienen? Of willen we een samenleving waar iedereen kan genieten van de rijkdommen die de werkenden in ons land produceren?

Dossier thema

www.socialisme.be Zomer 2013

Allemaal samen tegen seksisme! door

S

Mandy (Luik)

temrecht, recht op abortus, gelijke lonen, toegang tot de arbeidsmarkt,... We horen vaak dat vrouwen in onze samenleving een gelijke positie hebben bekomen en dat ze geen redenen tot klagen meer hebben. Ondanks alles wat is afgedwongen, blijft seksisme evenwel bestaan en gaan nieuwe vormen ervan samen met de oude restanten die stand houden.

Er is discriminatie op tal van ting 80% van de verkrachtingen niveaus in de samenleving en gebeurt door iemand uit de dichvrouwen zijn nog steeds het eer- te omgeving van het slachtoffer. ste slachtoffer van geweld. Fysiek, Uiteraard zijn er ook mannen die psychologisch of seksueel geweld, het slachtoffer van seksueel geweld een op de twee vrouwen in ons land zijn, maar het valt niet te ontkennen ondervindt dergelijke misbruiken dat vrouwen de overgrote meerderooit persoonlijk. heid van de slachtoffers vormen.

Volgens het Instituut voor de geGeweld tegen vrouwen is geen lijkheid van mannen en vrouwen uitzonderlijk fenomeen, het zit diep werden er in 2011 11.000 klachten wegens verkrachting ingediend en in de samenleving ingebakken en nog eens 45.000 wegens geweld treft de volledige bevolking. Het binnen het gezin. Geweld treft een verzet ertegen is een belangrijke op de zeven vrouwen in ons land en sociale kwestie. Doorheen georgaeen op de drie vrouwen op wereld- niseerd verzet wordt ook de mythe vlak. In Frankrijk waren er 600.000 doorprikt dat geweld vooral geklachten wegens geweld en 75.000 pleegd wordt door louche onbekenwegens verkrachting. Naar schat- de mannen op donkere plaatsen.

Geweld, een dagelijks gegeven

De meeste gevallen van geweld vinden plaats in het gewone dagelijkse leven en meer bepaald in de familie. Partnergeweld is de voornaamste doodsoorzaak voor vrouwen tussen 16 en 44 jaar in Europa. Er is ook geweld op publieke plaatsen en op de werkvloer.

Losse handjes, seksistische opmerkingen, vernederende opmerkingen over lichaam of kledij, ongewenste intimiteiten,... Het zijn spijtig genoeg allemaal zaken die tot het dagelijkse leven behoren. Fysiek geweld lijkt misschien brutaler, maar het is soms moeilijk om een grens te trekken tussen fysiek, psychologisch en verbaal geweld.

Vrouw als lustobject

Veel vrouwen proberen met dit geweld om te gaan door hun gedrag aan te passen. Het bepaalt wanneer ze waar uitgaan, hoe ze zich kleden, hoe ze zich verplaatsen,... Ongewenste intimiteiten worden nog al te vaak gebanaliseerd, geminimaliseerd of zelfs in het belachelijke getrokken.

Het doel van dergelijk gedrag is nochtans duidelijk: het intimideren, vernederen en raken van vrouwen in hun fysieke en mentale integriteit. Dat is rechtstreeks verbonden met de economische en sociale ondergeschikte positie die vrouwen in onze samenleving innemen.

Verkrachtingen: niet de schuld van de slachtoffers

De cijfers over verkrachtingen in ons land zijn alarmerend. Tussen 2009 en 2011 was er een stijging met 20%. In tegenstelling tot wat vaak wordt aangenomen, heeft verkrachting niet zozeer met seksuele lusten te maken maar is het doorgaans een ultieme uitdrukking van macht, controle en superioriteit over een andere mens. Maar al te vaak wordt geprobeerd om de oorzaken van verkrachtingen los te zien van de samenleving en de sociale verhoudingen. Het wordt gezien als individuele excessen als gevolg van persoonlijke of psychologische problemen zoals alcoholgebruik.

Zo wordt nog vaak gezegd dat dronken meisjes het meeste kans maken om het slachtoffer van seksueel geweld te worden. Dat legt de verantwoordelijkheid bij de slachtoffers en het ligt in de lijn van het argument dat minder korte rokjes zouden leiden tot minder seksistische opmerkingen op straat. In plaats van te zeggen dat slachtoffers het zelf gezocht hebben, zou beter iets gedaan worden aan de opeenstapeling van clichés rond seksualiteit en tegen diegenen die daar verantwoordelijk zijn.

Het lichaam van vrouwen hoort enkel aan haar toe. Alles wat geen ‘ja’ is, is neen.

September 2011. Betoging tegen seksisme in Brussel.

Foto: Jean-Marie Versyp

Het seksistische klimaat speelt ook een rol in de scholen. In de secundaire scholen in ons land wordt er gemiddeld een verkrachting per week gemeld, waarbij zoals steeds niet alle verkrachtingen worden aangegeven. Bij de helft van de verkrachtingen zijn de slachtoffers meisjes jonger dan 20 jaar. Bij studentenfeesten, festivals en concerten is er vaak sprake van seksuele intimidatie. Dat wordt versterkt door de vele affiches en reclameboodschappen waarbij jongeren worden overdonderd door geïdealiseerde lichamen die uiteraard vaak weinig om het lijf hebben.

Het vrouwenlichaam wordt herleid tot een lustobject.

Het is nuttig om informatiecampagnes te voeren om taboes te doorbreken en vrouwen niet langer zelf als verantwoordelijke te zien voor verkrachtingen of seksuele intimidatie. Daarnaast moet er ook een echte seksuele opvoeding op de scholen komen waarbij de vooroordelen en gevestigde clichés worden doorprikt alsook de seksistische stereotypen die zo breed verspreid zijn.

Om seksisme te bestrijden, moet ook worden ingegaan tegen de aanhoudende propaganda en reclame die vrouwen herleid tot een lustobject. Dat beeld is bijzonder dominant vandaag. Het gaat van televisieprogramma’s (series, spelletjes, clips,...) tot reclame. Heel vaak worden vrouwen afgebeeld als plastieken schoonheid, zachtaardig, slank, wat wispelturig, lief en vooral seksueel beschikbaar voor de actieve, sterke, rationele man die een dominante positie inneemt.

Dergelijke seksistische stereotypen zijn alomtegenwoordig en hebben een effect op hoe jongeren tegenover zichzelf en anderen aankijken. Het feit dat pornografie breed verspreid geraakt, maakt dat dit vaak als vorobeeld voor relaties wordt gezien.

Prestatiedrang, individualisme en vermarkting worden daarbij het model voor hoe adolescenten denken dat persoonlijke verhoudingen er moeten uitzien. Vrouwen moeten zich daarbij maar aanpassen aan de wensen en verwachtingen van de mannen en ze moeten hun eigen leven en wensen maar opzij schuiven.

Allemaal samen tegen seksisme!

Nieuw Franstalig boek over de strijd tegen seksisme

Betoging tegen seksisme in 2011. Foto: SooRa De strijd voor meer gelijkheid, onafhankelijkheid en vrijheid door vorige generaties van feministen en arbeiders (zowel vrouwen als mannen) heeft geleid tot de seksuele emancipatie van vrouwen. De verworvenheden die door strijd werden bekomen, stonden de afgelopen decennia onder druk als gevolg van het neoliberale beleid waarmee de kapitalisten hun winsten veilig willen stellen. Vrouwen zijn een slachtoffer van die winsthonger: prostitutie, reclame, pornografie,... alles is goed om

winst te maken met het lichaam van vrouwen.

De strijd tegen seksisme kan niet los gezien worden van andere strijdbewegingen, wat sommige feministen ons ook willen laten geloven. Mannen en vrouwen moeten zich in de strijd verenigen aangezien we allemaal worden uitgebuit door het kapitalistische systeem. Individuele oplossingen door de regeringen (zoals GAS-boetes tegen seksistische opmerkingen) brengen geen oplossing omdat ze niets verande-

ren aan de basis van de problemen.

Er is nood aan een collectief antwoord.

Enkel het omverwerpen van het kapitalisme dat vervangen wordt door een socialistische samenleving, gebaseerd op de behoeften van iedereen en niet op de winsten van een minderheid, kan de basis vormen voor echte emancipatie van vrouwen. Het is ook een noodzaak om voor eens en voor altijd een einde te maken aan alle vormen van discriminatie die zo welig tieren in het huidige systeem.

Deze zomer brengt marxisme.be een nieuw Franstalig boek uit over de strijd tegen seksisme. Het gaat om een vertaling van het boek ‘It doesn’t have to be like that’ van Christine Thomas.

In het boek wordt ingegaan op de oorsprong van de onderdrukking van vrouwen en de ontwikkeling van strijd voor vrouwenrechten. Dat gebeurt aan de hand van een gedetailleerde analyse die rijk is aan informatie en lessen. Dit boek is een nuttig wapen voor al wie de strijd tegen ongelijkheid en onderdrukking wil aangaan. De Franstalige editie van het boek (100 pagina’s) kost 10 euro + verzendingskosten. We hebben ook enkele Engelstalige boeken in voorraad.

thema dossier

de

Linkse Socialist

Door Mathias (Antwerpen)

D

e afgelopen weken waren we getuige van hartverwarmende internationale solidariteit: betogers in Brazilië droegen pancarten met het opschrift “We are all Taksim Square” en in Turkije weerklonk dan weer: “Brazilië en Turkije: eenzelfde strijd”.

Beide protestbewegingen hebben een heleboel dingen gemeen. Ze gaan in tegen een neoliberaal beleid dat in prestigeprojecten investeert in plaats van broodnodige sociale voorzieningen aan te bieden.

De bewegingen verzetten zich ook tegen het ondemocratisch karakter van het beleid.

GAS-boetes: onderdeel van toenemende repressie Kapitalisme in crisis leidt tot meer geweld door de staat Niet enkel de oorzaken vertonen parallellen, de reactie van de staat was in beide gevallen gelijklopend. Zowel in Turkije als in Brazilië trachtten de autoriteiten de vredevolle betogers op repressieve wijze de mond te snoeren. Het resultaat was er naar: duizenden gewonden en gearresteerden. In Turkije waren er zelfs doden te betreuren.

De zware repressie bleef internationaal niet onopgemerkt en in een heleboel landen volgden solidariteitsacties. Ook de Europese toppolitici voelden zich genoodzaakt om het politiegeweld te veroordelen. Angela Merkel stelde: “Wat momenteel in Turkije gebeurt, komt niet overeen met onze ideeën van vrijheid van demonstratie, van de vrije meningsuiting.” Toen de Blockupy-betoging in Frankfurt begin juni door Duitse robocops uit elkaar werd geslagen, konden de actievoerders op heel wat minder sympathie van de bondskanselier rekenen.

De uitspraken van deze politici gaan qua hypocrisie de schaamte voorbij. De

afgelopen jaren ramden verschillende Europese landen hun bevolking een zwaar besparingsbeleid door de strot.

Waar er massaprotest ontstond, werd er zonder verpinken naar de traangasgranaat en de wapenstok gegrepen.

Spanjaard, Portugees, Griek of Duitser, allen konden de afgelopen jaren ondervinden wat de ideeën van de Europese leiders over vrijheid van meningsuiting en demonstratie zijn.

Incidenten zoals de betoging tegen Monsanto in Antwerpen waar 80 betogers werden aangehouden, tonen aan dat diezelfde rechten ook in België niet gevrijwaard zijn. Recent nog breidde men het arsenaal aan repressiemiddelen uit met de GAS-boete. Wie hier zijn mening wil uiten of aanspraak wilt maken op zijn recht op demonstratie zal er geen kwaad aan doen alvast te beginnen met sparen: een spontane actie kan dankzij GAS en de combitaks al snel een dure aangelegenheid worden van enkele honderden euro’s.

Rol van de staat Dat wereldwijd alle verzet geconfron- van stakingspikketten breken door mid- belangen van de heersende klasse te verteerd wordt met dezelfde cocktail van del van eenzijdige verzoekschriften tot dedigen op korte maar ook op lange terrepressie en vervolging is niets nieuws. het afkondigen van een wet die het ver- mijn. In het kapitalisme betekent dat de Friedrich Engels merkte in de 19de eeuw biedt om de lonen te verhogen. Het zijn winsten van de kapitalist maximaliseren, al op dat de staat “in laatste instantie maatregelen die de patroons, de heer- maar ook het kapitalisme zelf in stand een groep gewapende mannen was”. Het sende klasse, ten goede komen. houden. Dit doet ze door de hoeksteen neoliberale beleid is voor bijna iedereen Dat de overheid die rol speelt in het ka- van deze maatschappij te vrijwaren: het een ramp. Bijna, want voor sommigen pitalisme is niet verbazingwekkend. In privébezit van de bedrijven, banken, is het alles behalve kommer en kwel. een klassenmaatschappij waar de heer- transport- en communicatiemiddelen,…

Wereldwijd spinnen de rijken garen bij sende klasse, een kleine elite, zich verDe korte en lange termijnbelangen de crisis. Alleen al in België kwamen er rijkt ten koste van de overgrote meer- komen soms met elkaar in conflict. Dat tussen 2011 en 2012 zowat 6000 mil- derheid, heeft die elite nood aan een verklaart bijvoorbeeld het ontstaan van jonairs bij. Wereldwijd bezitten zowat apparaat dat haar wil oplegt aan de uit- de welvaartstaat. Er werden in de naoor111.000 mensen 35% van de rijkdom. Het gebuite klasse. Marx omschreef de staat logse periode sociale en economische zijn de belangen van deze elite die de als “het uitvoerende comité voor de ge- toegevingen van bovenaf toegekend aan staat met hand en tand verdedigt. meenschappelijke zaken van de heer- de arbeidersklasse om een revolutie van In de dagdagelijkse realiteit zien we dat sende klassen”. onderuit te voorkomen. Samen met een feit duidelijk in de verf gezet. Gaande De taak van de staat bestaat eruit de ongeziene economische groei zorgde

dit voor ernstige verbeteringen in de le- cratische regering aan de macht gebracht vensstandaard van de meerderheid van die er op moest toezien dat er koste wat de bevolking in de ontwikkelde kapita- het kost de besparingen werden doorgelistische landen. Het neoliberale beleid voerd voor de verkiezingen. maakt vandaag duidelijk dat alle toegeIn de jaren ’30 waren er radicalere vingen steeds tijdelijk zijn indien het van middelen nodig om de revolutionaire de kapitalisten afhangt. toestand onder controle te houden. Toen In het kapitalisme is een parlementai- trok de burgerij in verschillende landen re democratie doorgaans de meest effi- de kaart van het fascisme dat op de meest ciënte vorm voor de kapitalisten om hun gewelddadige wijze vakbonden en linkse wil op te leggen met een minimum aan partijen onderdrukte en zo de arbeidersweerstand. Democratische waarden zijn klasse atomiseerde. Aan die ervaring echter niet heilig voor de burgerij. Waar heeft de burgerij haar vingers stevig de parlementaire democratie er niet meer verbrand. De samenzweringstheorieën in slaagt om haar belangen te verdedi- die de heersende elite afbeelden als een gen, zal ze niet aarzelen om deze opzij koele berekende groep die de touwtjes te schuiven. In Griekenland werd er in stevig in handen heeft, doen de burgerij 2012 bijvoorbeeld tijdelijk een techno- duidelijk teveel eer aan op dat vlak.

Big Brother bepaalt onze democratische rechten De afgelopen decennia werden de democratische rechten stelselmatig ingeperkt. De aanslagen op de WTC-torens in New York werden aangegrepen om een heleboel wetten door te voeren die de staat aanzienlijk meer macht gaven.

De wetten die zogezegd bedoeld waren om terreurdreiging af te wenden, worden even goed en vooral ingezet tegen protestbewegingen zoals Occupy in de VS of de beweging in Turkije vandaag.

Het recente schandaal waarbij uitlekte dat de Amerikaanse overheid wereldwijd en op nooit geziene schaal mails, telefoongesprekken,… controleerde, is een indicatie van hoever dat is doorgedreven. Commentatoren stelden zelfs dat de NSA (National Security Agency) meer informatie over de bevolking had dan waar de Oost-Duitse geheime dienst Stasi ooit van had kunnen dromen. Het beeld van de NSA die je constant in het oog houdt, roept als snel het beeld op van Big Brother uit het boek 1984 van George Orwell. Er is wel een groot ver-

schil met de dystopie - het omgekeerde van een utopie - die Orwell schetste.

Waar Big Brother bij Orwell een pure staatsaangelegenheid was, zijn er nu ook heel wat private bedrijven die een graantje meepikken. Klokkenluider Edward Snowden werkte bijvoorbeeld voor een onderaannemer van de NSA. Het is de waanzin ten top gedreven.

De crisis van het kapitalisme, het gebrek aan democratische controle en de toenemende repressie en controle zijn symptomen van een ziek systeem.

Naarmate de crisis verdiept, zullen die maatregelen alleen drastischer worden.

De enige manier om de onderdrukking te beëindigen, is door het kapitalisme te stoppen. Enkel een socialistisch alternatief waar de productiemiddelen niet in handen zijn van een kleine elite, kan een antwoord bieden op de huidige problemen. Het zal er de komende periode op aankomen een kracht op te bouwen die met het juiste programma en de juiste tactiek dit kan bekomen.

Dossier thema

www.socialisme.be Mei 2013 Zomer 2013

Doe mee met TegenGAS Bouwen aan het verzet tegen de GAS-waanzin De stemming in het parlement maakte duidelijk dat we niet op de gevestigde politici moeten rekenen om de GAS-waanzin aan te pakken. Op lokaal vlak maken alle partijen van de GAS-machine gebruik om willekeur en repressie te laten botvieren. Ook diegenen die in het parlement tegenstemden, maken in de gemeenten en steden waar ze aan de macht zijn gebruik van GAS-boetes. Bij het beruchte broodje-met-GAS op een Mechelse kerkportaal ging het bijvoorbeeld om een toepassing van een lokaal GAS-reglement dat mee door de groene coalitiepartner was goedgekeurd.

Als we iets willen doen aan de willekeur en de repressie, dan zullen we het zelf moeten doen. Dat is hoe alle democratische rechten en sociale verworvenheden vroeger zijn afgedwongen.

Het is dan ook de beste manier om inbreuken op onze democratische rechten te stoppen. Wie de strijd aangaat, kan verliezen. Maar wie niet strijdt, is op voorhand verloren.

Deze eisen werden ook overgenomen voor de betoging van 29 juni. Er wordt niet gepleit voor een verzachting of aanpassing, maar voor het stoppen van de GAS-waanzin. En tegelijk wordt een algemene benadering meegegeven dat criminalisering geen oplossing vormt voor sociale tekorten, maar dat daartoe een alternatief moet worden aangeboden. Zo pleiten wij tegenover overlast als sluikstorten en wildplassen voor meer en publieke investeringen in gratis afvalophaling, meer publieke vuilniszakken, toegankelijke en propere openbare toiletten,…

Allemaal zaken die vandaag door het besparingsbeleid net worden afgebroken.

Comités tegen GAS

Het spontane protest tegen de GAS-waanzin is goed, maar een georganiseerd verzet is veel beter. Naarmate de crisis verder toeslaat, zal de repressie immers niet afnemen. Integendeel, alle gemeenten gaan nu al na hoe ze de dalende inkomsten onder meer via de GAS-kraan kunnen bijvullen. We moeten ons organiseren om de strijd te versterken en ook op langere termijn te kunnen voeren.

Dat is waarom de campagne TegenGAS oproept om lokale comités te vormen om actief te mobiliseren naar de betoging van 26 oktoCentrale eisen ber maar ook om onderling te discussiëren over Er is voor beide betogingen een platform met repressie, de rol van de staat en de opbouw van een alternatief op het besparingsbeleid. vijf centrale eisen: 1) Stop de willekeur; voor een rechtvaardige Besparingen en repressie gaan hand in hand, en toegankelijke rechtspraak; einde aan het zonder antwoord op de besparingen hebben we geen doeltreffend antwoord op repressie.

GAS-systeem.

TegenGAS lanceert een lidkaart waarbij ie2) Jong zijn is geen misdaad, stop de pestboedereen die het met de centrale eisen eens is lid tes.

3) Protesteren is een recht, stop de repressie kan worden en kan deelnemen aan de bijeenkomsten. Naast inhoudelijke discussies willen tegen demonstranten.

4) Geen GAS om de lokale begrotingstekor- we met de comités vooral ook de mobilisatie ten te dichten, laat de verantwoordelijken naar 26 oktober in handen nemen met een planning van waar en wanneer pamfletten worden voor de tekorten betalen 5) Criminalisering is geen oplossing; sociale verspreid, hoe we steun kunnen ophalen met badges, affiches ophangen,… oplossingen voor sociale problemen

Betogingen tegen GAS

Deze krant verschijnt op de dag van de eerste nationale betoging tegen de GAS-boetes (29 juni). We kunnen niet voorspellen wat die betoging zal geven, maar het enthousiasme voor een duidelijk verzet tegen de GAS-waanzin is wel aanwezig. Wat begon met een spontane oproep groeide uit tot een georganiseerde betoging met brede steun.

Vanop deze betoging willen we de campagne naar de nationale betoging van 26 oktober lanceren. Dat is een betoging waarvoor het initiatief komt van TegenGAS en StopSAC. Die laatste campagne wordt onder meer gesteund door de JOC (Franstalige tegenhanger van KAJ) en FGTB-Jeunes (ABVV-jongeren).

Wat kan jij doen om tegengas te geven?

Iedereen kan een rol spelen in het opvoeren van het verzet tegen de GAS-waanzin. Enkele voorstellen:

Geen ervaring met het opzetten van een actiecomité? Zorg dan dat je die ervaring nog opdoet voor het verboden wordt. van 26 oktober Meld waanzinnige GAS-boetes waar je het  Bepaal een plaats en uur waar je kan samenkomen met enkele vrienden en of geïnteresseerslachtoffer van wordt via tegengas.be den Enkele pamfletten bestellen en/of uitprinten vanop tegengas.be om te verdelen onder  Voorzie een korte toelichting van de campagne gevolgd door discussie hierover vrienden, kennissen, familie, op de jeugd Maak een overzicht van interessante activiteiclub, onder collega’s,… ten en plaatsen in de buurt waar het pamflet De oproep van tegenGAS voor de betoging kan verspreid worden en maak een lijst van wie verder verspreiden op sociale media: nodig waar en wanneer pamfletten kan verspreiden al je vrienden uit om mee te betogen!

De campagne financieel steunen door een  Plan een volgende bijeenkomst met een discussie over bijvoorbeeld: hoe zou een lokaal socigift of door badges te kopen aal beleid er uit zien, wat is de rol van de staat, Lid worden van de campagne TegenGAS hoe zijn democratische rechten in het verleden Een TegenGAS-comité opzetten onder afgedwongen, wat betekent het besparingsbevrienden, op school of onder collega’s. leid voor ons,...

 Ophangen van een affiche voor de betoging  



  

Hoe kan een TegenGAS-comité functioneren?

Enkele voorbeelden van GAS-waanzin Op het meldpunt van tegengas.be kwamen heel wat verhalen binnen. Hieronder enkele ingekorte verhalen over GAS-waanzin.

“Ik was enkele weken geleden met een vriendin in de auto.

We waren een rit aan het maken van Evergem naar Gent. We hebben de muziek op een bepaald moment nogal luid gezet in de auto. En jawel, een GAS-boete aan ons been...”

“Ik heb per ongeluk (uit gewoonte) mijn vuilniszak buitengezet op ons vaste moment (zondagavond) 31 maart 2013.

Ik heb er geen rekening mee gehouden dat het de dag nadien een feestdag was en mijn frank is niet gevallen omdat er al zoveel vuilnis buitenstond. Nu krijg ik waarschijnlijk een boete van 60 euro wegens sluikstorten. Dat vind ik nu echt de brave burger pesten en uitzuigen!

Bovendien vermelden dat er in de wijde omtrek van onze straat geen enkele vuilnisbak te bespeuren is waardoor veel mensen het kakzakje van hun hond gewoon op de middenberm gooien. Als ik met mijn hond ga wandelen, neem ik regelmatig deze zakjes mee om met mijn eigen zakje in een vuilnisbak te gaan gooien een eind verder. Hoewel ik mijn kleine persoonlijke bijdrage probeer te leveren om de straat schoon te houden, word ik nu beboet voor “sluikstorten”.

De Stad zou beter wat meer vuilnisbakken plaatsen om sluikstorten (van bijvoorbeeld kakzakjes) tegen te gaan!

Gewoonweg hypocriet” “Afgelopen zaterdag heb ik mij aangesloten, net als 2 miljoen andere ongeruste mensen, bij de protestbeweging March Against Monsanto. Wereldwijd werden er acties gevoerd als protest tegen dit bedrijf, zo ook in Antwerpen.

De organisatie in Antwerpen bleek echter erg vaag en het was niet duidelijk wie het nou georganiseerd had. We verzamelden op de Groenplaats en uiteindelijk kregen we de boodschap dat we onder begeleiding van de politie onze mars mochten wandelen. De sfeer was goed, iedereen gedroeg zich rustig en het winkelende publiek klapte gezellig mee! Eenmaal bij het Centraal Station aangekomen bleef de groep een tiental minuten staan, waarna we weer onder begeleiding van de politie terug liepen naar de Groenplaats.

Ook wij liepen mee omdat we uiteindelijk daar weer in de buurt moesten zijn.

“Toen we eenmaal de hoek omliepen bij de Groenplaats werden we omsingeld door politie, we werden in bussen geladen en naar het politiebureau gebracht, waarna we met ongeveer 80 man in de cel zijn beland. We waren ‘administratief aangehouden”. We moesten onze spullen inleveren en werden gefouilleerd. Als gevolg hiervan zouden we allemaal een GAS boete krijgen van 250 euro. Ik hoorde niet bij de organisatie van de betoging. Geen enkel moment heeft een agent (en er liepen er genoeg) mij/ons verteld dat we ‘illegaal’ bezig waren. Ze hebben zeker de mogelijkheid gehad om met een megafoon duidelijk de boodschap over te brengen dat we niet mochten betogen en dat er een GAS boete of een arrestatie kon volgen. In plaats daarvan werd ons wijsgemaakt dat het in orde was om, naar mijn mening, vervolgens in de val gelokt te worden en beboet te worden.”

“Deze avond was ik in 2060 Antwerpen. Ik was naar de nachtwinkel gegaan om een pakje sigaretten te kopen, buiten gekomen wou ik het plastiek van de sigaret in de vuilbak gooien. Onderweg naar de vuilbak voel ik iemand mij duwen. Ik draai mij om, deze persoon lijkt politie voor mij en ik zeg tegen hem dat ik gewoon mijn afval in de vuilbak wil gooien. Ze waren daar aan het controleren. Terwijl ik sprak viel het tandenstokertje dat ik nog in mijn mond had op de grond. (…) Een tweede agent zei me dat ik een GASboete kreeg omdat het tandenstokertje op de grond lag.”

10

thema in opstand wereld

de

Linkse Socialist

Turkije

Opstand tegen autoritair regime van Erdogan

van traangas te minimaliseren, er waren overal gasmaskers te verkrijgen alsook pamfletten die uitlegden hoe het traangas te neutraliseren.

De graad van zelforganisatie in het kamp was opvallend. Er waren tienduizenden mensen op een plein, met wellicht zowat duizend mensen die in tentjes overnachtten. Om zo’n grote publieke ruimte te controleren zonder enige faciliteiten, moeten er onvermijdelijk een hele reeks problemen worden opgelost. Het gaat in eerste instantie om organisatorische kwesties – de verdeling van voedsel, water, het aanbieden van eerste hulp, het vestigen van re-

gels – maar die hebben een dieper politiek belang.

Toen wij er waren, werd een indrukwekkend aantal diensten aan de activisten aangeboden. Naast gratis voedsel en water en het organiseren van een regelmatige schoonmaak van het kamp, werd eerste hulp aangeboden en was er zelfs kinderopvang voor mensen met jonge kinderen. Een van de principes in Gezi was dat niets gekocht of verkocht werd. De vrijwilligers aanvaardden alleen goederen die geschonken werden en deelden deze vervolgens uit.

Actieve militanten van de linkse vakbonden KESK (publieke sector) en DISK (private sector) en activisten van linkse partijen en organisaties gaven advies en stonden de vaak erg onervaren jonge betogers bij. Deze militanten hebben heel wat ervaring door de aanhoudende en ingebakken onderdrukking van democratische en arbeidersrechten in Turkije. Dat beleid is de afgelopen jaren versterkt door het neoliberale beleid van de regeringErdogan.

het rechtse beleid leidt tot het opdrijven van de armoede, aanvallen op de vakbondsrechten en meer ongelijkheid en dat ondanks de economische groei van de afgelopen jaren.

Ook de organisatie van de strijd is belangrijk. In vergelijking met de eerdere acties op Syntagma (Griekenland) of in Spanje, ontbrak het aan massale algemene vergaderingen waar beslissingen worden genomen. Er waren wel regelmatig grote bijeenkomsten, maar deze werden vooral door afzonderlijke groepen georganiseerd en er worden geen beslissingen genomen. Het resultaat hiervan was dat individuen die niet tot een politieke of andere organisatie behoren niet bij beslissingen betrokken waren.

Het organiseren van grote algemene vergaderingen, samen met stedelijke en nationale democratische coördinatie en een grote nationale conferentie van de beweging kunnen een beweging coördineren en ontwikkelen. Na 11 juni namen de mobilisaties af, maar

ontbrak het aan een plaats of structuur op 11 juni. Volgens Amnesty vielen er om collectief lessen te trekken en een in de dagen rond 11 juni alleen al 1.000 onvermijdelijke volgende fase van de gewonden. De dodentol is tot vijf opgestrijd voor te bereiden. lopen en zowat 70 opgepakte betogers De ervaringen van de arbeidersbe- zijn onbereikbaar. Advocaten die juridiweging moeten samengebracht wor- sche bijstand wilden verlenen, werden den doorheen de ontwikkeling van een opgepakt. Dokters mochten geen eerste nieuwe brede arbeiderspartij van de lin- hulp bieden aan gewonden. Hayat TV, kerzijde, met daarin een plaats voor alle een van de weinige zenders die over de stromingen waaronder ook de krach- acties berichtte in plaats van kookproten die nu bij HDK (een alliantie van gramma’s of natuurdocumentaires over Koerdische en linkse partijen) betrok- pinguïns te tonen, werd bijna gesloten. ken zijn. Binnen zo’n Het geweld leidbrede partij zouden de de tot een algemene verschillende groepen staking van KESK, Na deze intense hun eigen standpunten weken van strijd DISK en drie andere moeten kunnen verdevakbonden. Hierna zal Turkije niet digen. Een socialistisch leek de beweging wat meer hetzelfde programma dat breekt op de terugweg, maar zijn. De strijd met de dictatuur van Turkije zal na deze de markt, een dictatuur intense weken van voor een betere die door Erdogan wordt levensstandaard strijd niet meer hetvertegenwoordigd, zou zelfde zijn. De strijd gaat door en essentieel zijn om een voor een betere lein deze strijd alternatief te bieden op vensstandaard gaat zal uiteindelijk de regering-Erdorgan door en in deze strijd in de vorm van een rezal uiteindelijk de de vraag naar gering die de belangen vraag naar een andeeen andere van de meerderheid re samenleving gesamenleving van de bevolking censteld worden, een sagesteld worden. menleving waarin traal stelt.

Het regime probeerde niet de belangen van de beweging te stoppen een kleine elite maar met een voorstel tot referendum over de die van de overgrote meerderheid van toekomst van het Gezi-park. De bewe- de bevolking centraal staan. ging beperkte zich echter al lang niet Syndicalisten en linkse militanten meer tot enkel verzet tegen de bouw zullen de situatie in Turkije moeten blijvan een winkelcentrum in Gezi. Het ven volgen, ook op een ogenblik dat het ging ook om het feit dat de economische niet langer vooraan staat in het nieuws. groei slechts een minderheid ten goede Het gevaar van vergeldingsacties en rekwam, het massale privatiseringspro- pressie, zeker tegen vakbondsleiders en gramma, de repressie tegen werkenden linkse militanten, is immers groot. en de Koerdische bevolking,...

Toen de activisten weigerden om www.sosyalistalternatif.

Taksim te verlaten, volgde brutale re- com pressie. De politie heroverde Taksim

Ooggetuigenverslag van een stad in opstand

H

et begon met protest tegen het zoveelste project waarbij publieke ruimte wordt ingepikt voor bouwpromotoren en vastgoedspeculanten. Maar het groeide uit tot een machtige beweging van honderdduizenden betogers en sympathisanten met een duidelijke boodschap: ‘Tayyip Istifa’, ‘Tayyip [Erdogan] moet weg’. Het Westerse imperialisme probeerde de afgelopen jaren krampachtig om het Turkse voorbeeld naar voor te schuiven in Tunesië en Egypte. Ondanks de verschillen tussen alle bewegingen, kwam het massaprotest naar Turkije. Een dossier door Europarlementslid PAUL MURPHY en TANJA NIEMEIER.

Sinds het begin van de machtige opstand tegen de regering-Erdogan op 31 mei werd het Taksim plein in Istanbul algemeen bekend. Wij brachten begin juni een bezoek.

We spraken er met heel wat jonge activisten en leden van linkse partijen en organisaties. Zo spraken we met de internationale secretaris van de vakbondsfederatie DISK, Kivanc Eliacik, een links Koerdisch parlementslid, Sebahat Tuncel (BDP), en de co-voorzitter van de linkse partij ODP, Bilge Seckin Centinkaya. We waren getuige van het politiegeweld tegen de betogers in Gazi Mahallesi, een arbeiders-

buurt met vooral Koerden en Alevieten, waar traangas en stungranaten werden ingezet.

Het zelfvertrouwen, optimisme, de vastberadenheid en de dynamiek onder de voornamelijk jonge activisten in de tenten in Gezi was aanstekelijk.

Ondanks het politiegeweld slaagden ze er in om de politie op de tweede dag van het protest tijdelijk de aftocht te laten blazen. Toen wij er waren, vierden ze deze overwinning. Jonge activisten leidden ons trots rond in het Gezi-park en het Taksim-plein. Ze wezen op de barricaden om het plein te beschermen.

Ze slaagden er snel in om de effecten

Dit was nog maar het begin!

De brutale aanval op het Taksim-plein heeft de inzet groter gemaakt. Het regime van Erdogan vecht voor zijn overleven tegen een opstand van brede lagen van de bevolking. De regering heeft gekozen voor repressie in plaats van toegevingen in een poging om het protest de kop in te drukken. De aanvankelijke hoop op een gemakkelijke overwinning en de euforie in het Gezi-park verdwenen onder de matrakken, waterkanonnen en het vele traangas. De retoriek van Erdogan werd agressiever, hij beloofde alle protestacties te stoppen.

De beweging moet een brede discussie aangaan over de eisen en de strategie om Erdogan ten val te brengen.

Dat is noodzakelijk om een nederlaag te vermijden. Bij een nederlaag zouden er ongetwijfeld represailles volgen tegen betogers, een toename van de staatsrepressie en een verderzetting van het neoliberale beleid van de AKP-regering.

De vijf centrale eisen van Taksim Solidariteit hebben een belangrijke rol

gespeeld in de massabeweging, maar de hoofdslogan van de actievoerders – Tayyip Istifa – kwam er niet in voor.

De vijf eisen waren: (1) Neen aan het bouwproject in Gezi Park, (2) Afzetting van de politiechefs en de minister van Binnenlandse Zaken die betrokken zijn bij de politierepressie, (3) Verbod op het gebruik van traangas, (4) Geen beperkingen op het gebruik van publieke ruimten voor protest, (5) Vrijlating van al wie bij de protestacties is opgepakt.

Er was echter ook nood aan antwoorden op vragen als: hoe het protest verdedigen tegen gewelddadige acties, hoe de regering-Erdogan ten val brengen, wie moet in de plaats van Erdogan komen?

Doorheen de massamobilisatie tegen het autoritaire, antidemocratische en neoliberale beleid was het ook belangrijk om de steun die Erdogan geniet onder delen van de bevolking te ondermijnen. Dat kan door uit te leggen hoe het gebruik van conservatieve islamitische waarden door Erdogan onderdeel is van een ‘verdeel-en-heers’-politiek en hoe

De u lt r a’s va n voetbalploegen Besiktas, Galatasaray en Fenerbahce genieten heel wat steun en autoriteit omwille van hun vastberaden acties tegen politiegeweld. Ze hebben hun voetbalgezangen aangepast aan de nieuwe situatie om een antifascistische boodschap en het verzet tegen de regering naar voor te brengen. Deze slogans tekenen mee de bezetting van Gezi. Dit alles is indrukwekkend, zeker als uit een onderzoek blijkt dat 57% van de activisten in Gezi nog nooit eerder aan een actie deelnam.

De aanval door het regime bedreigt dit allemaal. Erdogan botst op vastberaden verzet. De Turkse arbeiders en jongeren hebben hun kracht gevoeld en geven hun controle op publieke ruimtes niet zonder strijd op. Tijdens ons bezoek zagen we hoe er veel discussie was over de revoluties in Egypte en Tunesië met nadruk op de vraag hoe de nederlagen in die landen te vermijden. De centrale vraag nu is hoe de beweging verder kan ontwikkelen.

wereld in opstand thema

www.socialisme.be Mei 2013 Zomer 2013

11

BraziliË

Protest tegen prijsstijgingen, corruptie en geweld

M

Artikel op basis van analyses door LSR (Vrijheid, Socialisme, Revolutie)

eer dan een miljoen mensen kwamen eind juni in Brazilië op straat. De meesten namen nooit eerder deel aan een betoging en zijn niet verbonden met een politieke partij.

Deze massabeweging ontplofte op basis van ongenoegen tegenover prijsstijgingen bij het openbaar vervoer, misdaden in het kader van de projecten voor de Wereldbeker voetbal, corruptie, dure tickets voor sportwedstrijden, politierepressie,... Ook in Brazilië kon het traangas het ongenoegen niet verjagen.

Einde van het Braziliaanse mirakel

Prijsstijging leidt tot strijd

De explosie van volksstrijd midden De afgelopen jaren kende Brazilië een juni kwam tot uitbarsten als protest tebelangrijke economische groei en bleef gen de prijsstijging voor het openbaar het op sociaal vlak relatief rustig. Dat vervoer. In tal van grote steden kwawas onder meer mogelijk door de ex- men tienduizenden betogers op straat. port van grondstoffen naar China. Nu De dure prijzen en slechte dienstverlelijkt het economische mirakel ten einde. ning beperken de toegang tot mobiliteit.

Vorig jaar was er een erg beperkte groei De prijsstijging zou naar schatting 37 van minder dan 1%. De prijzen nemen miljoen Brazilianen de toegang tot het snel toe en dat treft vooral de armsten. openbaar vervoer ontzeggen.

Het eerste antwoord van de autoHet beleid van de regering van Dilma Rousseff van de Arbeiderspartij (PT) riteiten op de massale beweging beschuift snel naar rechts op. Er zijn stond weinig verrassend uit repressie. grootschalige privatiseringen en tal Honderden mensen werden opgepakt, van diensten worden duurder. Tegelijk het traangas vloog in het rond en bij krijgen prestigeprojecten, zoals rond de het geweld vielen tal van gewonden (en Wereldbeker voetbal van volgend jaar, ook een dode). Het deed denken aan de volledig vrijspel om volledige wijken beelden uit Turkije, waarop betogers in plat te gooien en de bevolking te verja- zowel Turkije als Brazilië zich solidair gen. De steun voor de regering nam de met elkaar verklaarden. De repressie wakkerde de beweging enkel nog meer afgelopen maanden af.

aan. De gevestigde partijen moesten corruptie viert hoogtij in de bouwhet geweer van schouder veranderen projecten, overmatige uitbuiting van en besloten om de prijsstijgingen on- bouwvakkers veroorzaakte (dodelijke) gedaan te maken. ongevallen, aannemers en overheden De intrekking van de prijsstijgingen profiteren buitensporig. Activisten hebwas een overwinning behaald door ben het over de Wereldbeker-misdaden. massastrijd. Bovendien leidde het niet Het protest hiertegen wordt ook gevoed tot het einde van de beweging. Op door de dure ticketprijzen, onder meer woensdag 19 juni werd de prijsstijging voor de Confederatie Cup die eind juni ingetrokken, maar op donderdag 20 werd gespeeld (een wedstrijd tussen de juni waren de betogingen nog groter. beste nationale ploegen van de verschilToen kwamen er meer dan een miljoen lende continenten). betogers op straat.

Protest gaat door

Beweging heeft politiek programma nodig

Het protest beperkte zich niet tot de De omvorming van de PT tot een eis voor de intrekking van de prijsver- kapitalistische partij en het feit dat de hoging voor het openbaar vervoer. Een vakbondsfederatie CUT vooral dienst groot aantal betogers kwam op voor doet als relais van de regering onder gratis en degelijk publiek openbaar ver- de arbeiders, heeft geleid tot een sterk voer. Bovendien zijn er tal van andere anti-partij gevoel onder de betogers. bronnen van ongenoegen. De komende Rechtse krachten maakten daar gejaren zijn er enkele grote evenementen bruik van om uit te halen naar de linkin het land (Wereldbeker in 2014 en se politieke krachten die aan de acties de Olympische Spelen in 2016). Dat deelnamen. wordt aangewend om in de grote steHet antipartijgevoel leidde tot aanvalden bouwprojecten te starten waarbij len op wie vlaggen of borden van linkse duizenden mensen uit hun huizen ver- partijen meedroeg. Dit werd versterkt jaagd worden om plaats te maken voor door rechtse provocateurs waaronder vastgoedspeculatie. Wie daartegen ook politie-infiltranten. De omvang protesteert, krijgt meteen een repres- van de beweging maakt dat alle polisief antwoord. tieke krachten erop proberen in te speStadions worden geprivatiseerd, de len, ook de burgerlijke partijen en het

establishment. Om recuperatie door het establishment te vermijden, moet de beweging zich organiseren.

LSR roept op tot de vorming van algemene vergaderingen en fora van de beweging om eisen en een programma uit te werken. Daarmee kunnen we de reeds bekomen verworvenheden consolideren en uitbreiden om volledig gratis openbaar vervoer af te dwingen.

De autoriteiten stelden dat de intrekking van de prijsstijgingen voor het openbaar vervoer gecompenseerd worden door andere besparingen. De beweging moet eisen dat het geld wordt gezocht bij de private bedrijven die het transportsysteem beheersen en niet bij andere sociale programma’s.

Zelfs met deze toegevingen blijft de kost om te reizen erg hoog voor werkenden en studenten. De eis van gratis vervoer was destijds een eis van de PT, maar dat was voor de bocht naar rechts.

Deze eis moet opnieuw boven gehaald worden. We kunnen het verbinden aan de eis om het volledige transportsysteem in publieke handen te nemen.

De beweging moet proberen om verschillende bronnen van ongenoegen te verenigen om doorheen massale acties het rechtse beleid te bestrijden. De linkerzijde en strijdbare syndicalisten moeten daar het voortouw in nemen en dit verbinden aan de strijd voor een socialistisch alternatief.

Griekenland

Regering sluit openbare omroep

H

et kwam als een donderslag bij heldere hemel. Premier Samaras besloot bij ‘ministrieel besluit’ om de Griekse openbare omroep ERT te sluiten. De 2.650 werknemers werden op straat gezet nog voor het parlement de regeringsbeslissing kon bespreken. Samaras van de conservatieve Nieuwe Democratie raadpleegde niet eens zijn coalitiepartners van PASOK en DL, enkel de 17 ministers van ND ondertekenden de beslissing.

Premier Samaras trad op semi-dicta- van alle mediapersoneel en een algetoriale wijze op. Hij toonde al zijn ar- mene 24-urenstaking van de grote vakrogantie en neerbuigendheid tegenover bondsfederaties GSEE en ADEDY. het parlement, de grondwet en zelfs zijn Op donderdag 13 juni waren er zowat bondgenoten in de regering. Wellicht 80.000 betogers voor de ERT-geboudacht hij dat hij overal mee weg kwam. wen in Athene en ook de volgende daEerder liet hij zowat iedere belangrijke gen waren er telkens tienduizenden bestaking verbieden. De regering genoot togers. Het toonde de vastberadenheid de volledige steun van kanselier Merkel van de Griekse arbeiders om de strijd en de andere gangsters van de EU. En aan te gaan. Jammer genoeg besloot de toch ging de conservatieve ND van vakbondsleiding om de mediastaking Samaras vooruit in de peilingen, op een op zondag 16 juni te beëindigen, ook al bepaald ogenblik lag de ND 4 procent- zat de regering toen in een wanhopige punten voor op het linkse Syriza. positie met interne verdeeldheid die Maar de hoogmoed van Samaras is te versterkt werd door het massaprotest. ver doorgeschoten. De beslissing om Door geen verdere acties te ondernede ERT te sluiten, leidde tot massaal men, werd het personeel van ERT aan verzet. Het personeel ging over tot een hun lot overgelaten. bezetting van het omroepsgebouw en Het antwoord van de linkerzijde volbleef uitzenden. Dat gebeurde via het stond niet. Syriza was verdeeld over internet en onder meer de kanalen van de stakingsoproep. De communistide linkerzijde (zoals het televisiestation sche KKE brak de staking door haar van de communistische partij KKE of eigen krant ‘Rizospastis’ op 16 juni uit de radiozender van het linkse Syriza). te brengen zonder voorafgaand overEr was een nationale vierdaagse staking leg met de vakbonden en de stakers.

Andere linkse kranten, zoals het dagblad ‘Avgi’ van Syriza, kwamen niet uit en de medewerkers van die kranten hielpen bij de publicatie van een speciale stakerskrant. De drukkerij van de KKE werd tijdens de staking gebruikt om drie andere commerciële kranten, waaronder een uitdrukkelijk rechtse krant, te drukken.

Het ontbreken van een actieplan en nieuwe acties zorgt ervoor dat de regering het scenario van vervroegde verkiezingen mogelijk kan vermijden. Een algemene 48-urenstaking gekoppeld aan een staking van het mediapersoneel gedurende een volledige week zou de druk kunnen opvoeren. Opeenvolgende algemene stakingen kunnen de regering ten val brengen en het perspectief naar voor brengen van een linkse regering onder leiding van Syriza.

Zo’n linkse regering moet weigeren om de schulden af te betalen en zich verzetten tegen alle besparingen van de trojka. Ze zou een socialistisch beleid moeten voeren waarbij de grote banken en multinationals onder democratische publieke controle worden geplaatst om zo een einde te maken aan de catastrofale economische en sociale crisis en de aanhoudende besparingen.

12

thema Sport

de

Linkse Socialist

competitie vervalst door big business

Onze sport heroveren op de kapitalistische haaien!

Qatar Saint-Germain versus Oligarch Monaco

Op deze manier wordt ons voetbal ons ontstolen. De enige clubs die in staat zijn om hoge toppen te scheren, zijn de clubs die overgenomen worden door rijke Russische oligarchen of oliesjeiks uit Qatar. Zo werd Chelsea al jaren geleden opgevist door Abramovich om de grijze middenmoot te ontstijgen en elk jaar voor de Europese prijzen mee te spelen. Manchester City kende eenzelfde ontwikkeling en is vandaag eveneens een Europese topclub. Vandaag wordt Paris Saint-Germain overgenomen door Qatar Sports Investment. AS Monaco komt terug naar de Franse eerste klasse nadat het overgenomen werd door de Russische miljardair Dmitry Rybolovlev. Zo wordt de wedstrijd Monaco-PSG volgend jaar ook een beetje Qatar versus Rusland.

De natuurlijke gang van zaken tijdens de competitie wordt grondig verstoord: de sport verdwijnt naar de achtergrond, de zakenbelangen primeren. Een weldenkend voetballiefhebber heeft voor dit fenomeen maar één woord: competitievervalsing en dus spelbederf.

Sociale en sportieve element gaan hand in hand

“Antwerpen heeft nood aan één financieel gezonde topclub; voor twee – laat staan drie – is er in deze stad geen plaats.” Het is een argument dat Antwerpse voetbalsupporters tot in den treure over zich heen krijgen. Als dit argument klopt, komt het enkel en alleen door de fundamenteel ongezonde conditie waarin ons voetbal verkeert.

Antwerpen had in de jaren ’50 immers maar liefst vier eersteklassers, maar toen zag de voetbalwereld er heel anders uit.

Spelers kwamen uit voor hun eigen club en werden niet voor astronomische sommen verhandeld op de voetbalmarkt. Supporters leverden een actieve en participatieve bijdrage aan het leven van hun club; en managers en investeerders hadden het voetbal als lucratief speelgoed nog niet ontdekt. Wie goed voetbalde, haalde de top. Ondertussen fungeerden de lokale voetbalclubs als sociale jeugdwerkingen die kinderen op een constructieve manier bezig houden.

Zo hoort sport ook te zijn.

Dat scenario staat mijlenver van de

Supporters van FC Antwerp trekken naar het stadhuis uit protest tegen de (mislukte) poging van De Wever om een nieuwe eersteklasseploeg tot stand te brengen.

D

door een

Antwerpse voetbalfan (supporter van dé ploeg van ’t stad)

oor het faillissement van Beerschot AC speelt er volgend jaar geen enkele Antwerpse ploeg in de eerste klasse van België. Dat is in de geschiedenis van het Belgisch voetbal nog nooit eerder gebeurd. De redenen voor de afwezigheid van Antwerpse clubs moeten alvast niet bij de supporters gezocht worden, die in grote getale achter hun ploeg blijven staan. Het wanbeleid van enkelingen die onze clubs als interessante investeringen zien om zelf rijk te worden, ligt aan de basis van de teloorgang van ons voetbal. Het is een tekenend voorbeeld van de algemene evolutie die het hele Belgische en internationale voetbal doormaakt: de volksgeest van de sport wordt meer en meer geofferd aan de investerings- en businessdrang van de elite.

Een voetbalclub wordt in de eerste met de werkelijkheid geconfronteerd plaats gedragen door het sociale weef- toen hij dacht een ideale oplossing gesel dat eromheen hangt. Het zijn de vonden te hebben voor de crisis in het grote kernen van werkende mensen, Antwerps voetbal en daarbij zeer duidie week in week uit hun geld en tijd delijk maakte dat hij geen zier begreinvesteren in hun favoriete club, die pen had van de geest van de sport of het draagvlak vormen van de voetbal- van de mentaliteit van de Antwerpse sport. Ondanks het feit dat ze nauwe- supporters. Onder het mom van de cilijks inspraak krijgen in het beheer van tymarketing werd voorgesteld om een de ploeg, blijven ze er met hart en ziel nieuwe club op te richten onder de achter staan. Het zijn precies de belan- naam Antwerpen United. Als dat niet gen van deze mensen – de ruggengraat kon, wou de burgemeester zelfs een van elke voetbalploeg – die steeds meer club uit West-Vlaanderen naar de stad naar de achtergrond verdwijnen en ver- halen om in het Olympisch Stadion op zinken bij de belangen van een handvol het Kiel te spelen. moneygrabbers die het op ons favoriete Hierbij wordt volledig voorbijgegaan tijdverdrijf gemunt hebben. aan de realiteit dat clubs zeer locatiegebonden zijn omwille van het sociaal weefsel dat ze creëren en de sociCitymarketing verstikt A ale functie die ze in de samenleving Bart De Wever, de N-VA-burgemees- vervullen. Voor een dergelijke monter van Antwerpen, werd hardhandig sterconstructie bestaat er nergens een

draagvlak. Antwerpen telt drie supporterskernen (Antwerp, Beerschot en Berchem) die geen van allen geïnteresseerd zijn in een citymarketing-stunt die de eigen historiek en traditie van deze clubs verwerpt.

Dat werd wel zeer duidelijk toen 1000 Antwerpse voetbalfans aan het stadhuis op de Grote Markt protesteerden tegen de gang van zaken. Zij eisten dat het stadsbestuur zou investeren in de bestaande clubs en sociale structuren, in plaats van een elitaire, kunstmatige constructie te creëren waar enkel een handvol zakenmannen baat bij hebben.

Dat het stadsbestuur dit niet doet, ligt volledig in de lijn van haar asociale politiek: een verwaarlozing en af braak van de sociale ruimte, en investeringen in megalomane stadsprojecten die de bevolking verarmen en de stadsmanagers verrijken.

Voetbal: de rijkste wint

Het oude mopje dat voetbal een spel met 11 spelers is waarbij op het einde de Duitsers winnen, heeft een grond van waarheid: de ploegen met de meeste middelen domineren. Hierdoor is de competitie niet eerlijk of spannend. In de kapitalistische concurrentiestrijd is er zoals elders een groeiende monopolievorming met een steeds beperkter aantal grote bedrijven dat overeind blijft.

Ook in België zijn het al jarenlang dezelfde grote clubs die de dienst uitmaken aan de top van het klassement.

Een enkele keer kan een volksclub dit cordon wel doorbreken, maar het is onmogelijk om de nodige financiële structuur uit te bouwen om blijvend met het selecte kransje van topclubs te kunnen concurreren.

Onze competitie wordt op die manier door kapitalistische haaien omgevormd tot een saai, futloos en voorspelbaar schouwspel. Het is niet alleen wraakroepend dat er zoveel geld omgaat in het voetbal; het is ook dodelijk voor het voetbal zelf.

hedendaagse realiteit. Vandaag wordt het voetbal bestuurd door tv-gelden, makelaars en big business. De supporters kunnen steeds waanzinnigere ticketprijzen betalen om te gaan kijken naar een club die steeds minder naar hen luistert en steeds verder van hen wegdrijft. Dit is onze sport niet meer.

LSP kant zich tegen de manier waarop het moderne voetbal georganiseerd wordt en eist dat de arbeidersklasse haar favoriete tijdverdrijf terugkrijgt.

In de lagere reeksen wordt aangetoond dat het wel kan: een club die door de supporters beheerd wordt en voldoet aan de sociale eisen die van een voetbalclub verwacht worden. Dergelijke voorbeelden moeten aangehaald en uitgebreid worden door socialistische voetbalsupporters. Enkel zo kan het voetbal opnieuw een ontmoetingsplaats worden voor werkende mensen, waar ze kunnen ontspannen en een manier hebben om het sociaal weefsel in hun regio uit te bouwen.

“Reclaim the game” betekent voor ons: stop de waanzinnige overnames en contracten die ons voetbal vernietigen! De supporters zijn de ziel van de club: geef hen inspraak!

waar LSP voor staaT

D

e technische en wetenschappelijke mogelijkheden van de mens zijn nog nooit zo uitgebreid geweest. De jongste 50 jaar verdrievoudigde het gemiddelde inkomen per hoofd van de wereldbevolking. Er is voldoende rijkdom om iedereen een degelijke levensstandaard te garanderen. België vormt hierop geen uitzondering. Zelfs na de gouden jaren ‘50 en ‘60 bleef de totale werkelijke waarde van alles wat we samen produceren toenemen. In ‘96 bedroeg dit dubbel zoveel als in ‘83.

Deze toename van de rijkdom heeft echter niet geleid tot een algemene stijging van de welvaart.

Integendeel: terwijl bedrijven recordwinsten boeken en speculanten hun kapitaal vertienvoudigen, gaat de voormalige koloniale wereld gebukt onder oorlog en hongersnood, is de economie van de ex-stalinistische staten ineengestuikt en heerst in het Westen massale structurele werkloosheid.

De globale stijging van de rijkdom is aan de overgrote meerderheid van de wereldbevolking voorbijgegaan.

Stop de privatiseringen

Hoewel de arbeiders deze rijkdom produceren, hebben ze niet de minste inspraak in de aanwending ervan. Heel de productie staat in functie van de winsthonger van een handvol kapitalisten.

Dit leidt tot schrijnende tegenstellingen.

Er is nood aan betaalbare en comfortabele sociale woningen, aan gratis openbaar vervoer, aan onderwijs toegankelijk voor iedereen, aan speelterreinen en recreatiecentra, aan een nationale gezondheidsdienst die gratis en publiek is.

De middelen hiervoor zijn voorhanden. Op dit ogenblik gaat het echter de andere kant uit.

Openbare diensten worden gerentabiliseerd en opgesplitst. De winstgevende delen worden verkocht aan de hoogste bieder, de onrendabele worden afgestoten. Er is al lang geen sprake meer van

diensten. De marktlogica heeft ook in de openbare sector toegeslaan. Voortaan spreekt men van openbare bedrijven in afwachting van de volgende privatisering.

32-urenweek

In de private sector richt de “vrije” markt een ravage aan. Alle verworvenheden worden afgebroken in naam van de competitiviteit. Arbeidscontracten ruimen plaats voor onderaanneming, uitzendarbeid en andere nepjobs.

Een miljoen arbeiders in België wordt regelmatig geconfronteerd met werkloosheid. Dit heeft geleid tot de verpaupering van een deel van de arbeiders en hun gezinnen. Pensioenen, werkloosheids- en ziekteuitkeringen staan op de helling door de uitholling van de sociale zekerheid.

LSP/PSL is voor het volledig herstel van de index en een minimumloon van 1500 euro netto, tegen de afbraak van de sociale zekerheid en de uitholling van het arbeidscontract. Wij verzetten ons tegen iedere bedrijfssluiting omdat dit onder het kapitalisme enkel leidt tot werkloosheid en armoede.

De enige maatregel die de massale werkloosheid kan oplossen is de onmiddellijke invoering van de 32-urenweek, zonder loonverlies en met evenredige aanwervingen.

Een nieuwe arbeiderspartij

De vakbondsleidingen hebben de kapitalistische afbraaklogica aanvaard. Ze beperken zich tot het “sociaal” begeleiden van de herstructureringen.

Daartegenover stellen wij het strijdsyndicalisme: vechten voor iedere job en het behoud van alle verworvenheden.

De arbeidersklasse heeft een partij nodig die deze strategie politiek kan en wil vertalen. Zo’n partij moet openstaan voor iedereen die wil vechten tegen de sociale afbraak.

Ze moet zich verzetten tegen iedere verdeling van de arbeiders, of het nu is op basis van racisme, seksisme of geloof. Dit kan het best door op te komen voor volledige gelijke rechten.

Ze moet de strijd aanbinden tegen het imperialisme en vechten tegen de vernietiging van het milieu. Ze moet het zelfbeschikkingsrecht van

Vlamingen, Walen en Brusselaars respecteren, zonder in de val te trappen van diegenen die de arbeiders door communautair opbod willen verzwakken (cfr. splitsing sociale zekerheid).

Ze zou moeten ageren voor de nationalisatie van de sleutelsectoren van de economie onder rechtstreekse arbeiderscontrole.

Revolutie

Dit programma is enkel uitvoerbaar indien de arbeidersbeweging de macht uit handen neemt van de kleine minderheid van kapitalisten. De heersende klasse zal haar privileges echter niet zomaar afstaan. Het breken van de kapitalistische staat zal een revolutie vereisen. Daarom bouwen wij aan een revolutionaire marxistische partij.

Arbeidersdemocratie

De productie moet in functie staan van de reële behoeften van de bevolking. Ze moet georganiseerd worden via een democratisch productieplan, opgesteld en gecontroleerd door raden, samengesteld uit vertegenwoordigers van de arbeiders van het bedrijf, van de nationale vakbonden en van de

arbeidersregering.

Iedere functionaris moet verkozen en permanent afzetbaar zijn. Hij/zij mag niet beschikken over een hoger loon dan het gemiddelde loon van de arbeiders die hij/zij vertegenwoordigt.

Op die manier kan het wanbeheer vermeden worden zoals dit in de planeconomieën in het exOostblok bestond.

Voor socialisme en internationalisme

De socialistische revolutie breekt altijd uit op het nationale vlak, maar eindigt in de internationale arena. Arbeidersdemocratie en socialistische planning kunnen niet beperkt blijven tot één land.

Het isolement van Sovjet-Rusland heeft tot haar degeneratie vanaf 1924 geleid.

LSP/PSL maakt deel uit van het Comité voor een Arbeidersinternationale (CWI), dat actief is op alle continenten. Onze strijd in België zien wij in het kader van een arbeidersstrijd in de hele wereld voor een socialistische maatschappij.

Voor arbeiderseenheid Voor socialisme

Partijnieuws thema

www.socialisme.be Zomer 2013

Agenda

Sluit aan bij LSP

Doe mee met de linkse socialisten!

LSP

is een actieve partij die sterk de nadruk legt op betrokkenheid van onderuit. Om tot verandering te komen, is er nood aan een bewuste kracht die verder kijkt dan de waan van de dag. Op basis van de ervaringen van de arbeidersbeweging doorheen de geschiedenis, aangescherpt met de dagelijkse activiteiten en strijd waarin we betrokken zijn, kunnen we onze collectieve inzichten en mogelijkheden voor het bekomen van verandering versterken.

Iedereen kan een actieve rol spelen in de strijd voor een socialistische samenleving. Aarzel niet om zelf ook die stap te zetten. Blijf niet aan de zijlijn staan, maar doe mee! Hieronder laten we twee nieuwe leden aan het woord om uit te leggen waarom zij lid werden van LSP. Eerst en vooral wil ik zeggen dat mijn visie niet objectief maar subjectief is, het werd hard beïnvloed door de mensen waar ik mee om ging, de boeken die ik las, de films en series die ik zag. Gecombineerd met mijn eigen liefde om over alles te filosoferen en verder na te denken, zorgt dit voor mijn visie. Sommigen vinden me een idealist, maar ik wil de maatschappij en de mensen erin niet aan hun lot overlaten.

Voor ik LSP leerde kennen, was ik al geïnteresseerd in hoe dit systeem werkt en hoe ik een steentje kon bijdragen. Telkens kwam ik tot de conclusie dat het kapitalisme niet werkt.

Het is een systeem dat de wet van de ‘survival of the fittest’ volgt. Dat zijn meestal niet diegenen die het hardste werken, maar wel wie van rijke af-

komst is. De wereld is hun speeltuin.

Voor grote multinationals geldt maar één wet, die van de winst. Ze trekken zich niets aan van het lijden dat ze aanrichten met bijvoorbeeld afdankingen, kinderarbeid, onaanvaardbare werkomstandigheden,…

Ik vond en vind dat het tijd is voor een nieuw systeem en ging op zoek naar antwoorden. Op café had iemand het regelmatig over een alternatief op het kapitalisme, maar ik was aanvankelijk vrij kritisch. We werden stilaan vrienden en hij bleek lid te zijn van LSP. Ik ging mee naar enkele meetings en tot mijn verbazing hadden ze het daar over zaken waar ik al lang over filosofeerde. Soms met een andere uitkomst, maar dat is daarom niet slecht. Er werd niet beweerd dat de absolute waarheid werd verteld,

er werd ingegaan op lessen uit de geschiedenis en ideeën voor de toekomst. Dit alles werd samen gebracht in een revolutionaire partij die een rol wil spelen in fundamentele verandering. Hopelijk gebeurt dat snel want het huidige systeem is primitief.

Er is nood aan een volgende fase van de mensheid waarbij iedereen gelijk is, los van huidskleur, geslacht, seksualiteit of geloof. Discriminatie zou verdwijnen omdat het niets opbrengt.

Zo’n verandering zou te goede komen aan de maatschappij.

Klaar voor de revolutie?! Het zal nog niet zijn, wij zullen er altijd staan!

There are alternatives! En een alternatieve samenleving is nodig! De democratie wordt uitgehold door het kapitalisme, ongelijkheid en onrechtvaardigheid nemen exponentieel toe.

De vraatzucht van ons economisch systeem, de egoïstische en machtlustige geest van het beleid doordrongen van egotripperij, werkt de destructie van een ethische en sociale samenleving in de hand. Maar hoe lang zal het volk dit nog accepteren? De protesten die overal opduiken, tonen aan dat het volk het beu is. Sociale, eco-

nomische, ecologische en politieke alternatieven worden naar voren geschoven (zie: www.bonnes-nouvelles. be). Samen met LSP wil ik voor deze alternatieven strijden en ze mee zichtbaar helpen maken.

Ik moet bekennen, een zekere onverschilligheid en enig ongeloof in verandering hebben me zelf ook een tijd parten gespeeld. Maar bepaalde ontwikkelingen in mijn leven hebben mijn verdoken betrokkenheid naar boven gebracht, ik ben kritischer geworden, heb een ruimere kijk ge-

kregen op de samenleving en ik ben mij grondiger beginnen interesseren in maatschappelijke problematieken.

Twee maanden geleden ben ik ook lid geworden van LSP. Ondertussen heb ik binnen de partij al heel wat toffe mensen leren kennen en heb ik mijn kennis kunnen verruimen. Ik geloof 200% in de visie van LSP en wil dan ook iedereen oproepen om samen met ons te strijden voor een menswaardige en eerlijke samenleving.

Myrddin (Antwerpen)

13

- di. 2 juli. Antwerpen. Algemene ledenvergadering met voorstelling zomercampagnes: tegen de GAS-boetes en tegen fascistisch geweld. 19u30 café Multatuli - 4-7 juli. ALS Zomerkamp.

- 22-26 juli. CWI Zomerschool - 26 juli - 4 augustus. Griekenland. Antifascistisch zomerkamp van YRE (Youth Against Racism) en Antinazi Zone - 26 oktober. Nationale betoging tegen GAS-boetes

LSP in actie In de loop van juni waren LSP-militanten op tal van acties en betogingen. Zo hadden we een uitgebreide groep militanten op de grote vakbondsbetoging van 6 juni (foto hiernaast). Op die betoging – met volgens de bonden 35.000 aanwezigen – verkochten we 93 exemplaren van ons maandblad.

Verder waren we ook op tal van internationale solidariteitsacties. Van het protest tegen de sluiting van de Griekse openbare omroep tot tal van acties om solidariteit te betuigen met de protestbeweging in Turkije.

Hieronder een foto van de solidariteitsactie in Antwerpen op 9 juni.

Kelly (Gent)

Zomercampagne Deze zomer trekken militanten traditiegetrouw naar festivals of gewoon de straat op. We voeren deze zomer rond verschillende thema’s campagne. Zo is er de campagne tegen de GAS-boetes waarbij we lokale comités willen opzetten om te mobiliseren naar een nationale betoging op 26 oktober. Verder is er ook de antifascistische solidariteit waarbij we steun ophalen voor de Griekse antifascistische comités maar tegelijk bereiden we ons voor om ook in eigen land te betogen tegen de lokale adepten van Gouden Dageraad en co; in maart 2014 trekt de anti-NSV betoging door Antwerpen. Wil je ons helpen om deze campagnes bekend te maken? Neem dan contact op voor actiemateriaal of voer samen met ons campagne op festivals of op straat.

Steun ons strijdfonds!

LSP is financieel volledig onafhankelijk. Wij krijgen geen subsidies, giften van grote bedrijven of dotaties. Wiens brood met eet, diens woord men spreekt. Dat spreekwoord gaat op voor de gevestigde media en de traditionele politici. Het geldt ook voor ons, met dat verschil dat wij al onze middelen halen bij onze leden en sympathisanten. Zo proberen we om elke drie maanden 11.000 euro steun op te halen met onze campagnes. Hieronder vind je de voorlopige resultaten voor de maanden april, mei en juni. Wil je ons ook ondersteunen? Stort dan een bijdrage op rekening 001-2260393-78 van LSP met vermelding ‘steun’. Of neem een doorlopende opdracht van maandelijks minstens 2 euro – dan sturen we je ook telkens deze krant op.

uw zomerlectuur

Nieuwe boeken van marxisme.be

O

p zoek naar leerrijke zomerlectuur? Marxisme.be heeft dan twee interessante aanbiedingen. Begin juli komen er immers twee nieuwe boeken uit waarmee je je kennis van het marxisme kunt aanscherpen.

‘Marxisme in hun eigen bewoordingen’

‘Het kapitaal’

Onder deze titel bundelen we enkele basisteksten van Marx, Engels, Lenin en Trotski. Het is een toegankelijk boek van ongeveer 150 pagina’s en het biedt een kennismaking met het marxisme. Het gaat om kortere teksten die verschillende aspecten van het marxisme belichten. Zo bevat dit boek het ‘Communistisch Manifest’ van Marx en Engels maar ook een inleiding tot het marxisme geschreven door Lenin.

Dit boek kost 10 euro + verzendingskosten

‘Het Kapitaal’ van Karl Marx is algemeen bekend. Maar het is tevens nogal zware lectuur. Eind jaren 1930 werd daarom een ingekorte versie gemaakt door Otto Rühle. Leon Trotski voorzag deze versie van een voorwoord. We publiceren deze ingekorte versie met het voorwoord van Trotski. Door een reeks voorbeelden weg te laten, is het geheel gemakkelijker leesbaar dan de volledige versie van ‘Het Kapitaal’. Als aanzet tot verdere lectuur is dit dan ook een nuttig werk.

Dit boek telt een 200-tal pagina’s en kost 12 euro + verzendingskosten

Luik-Lux: 1.359 Bxl-W.Brab: 2.708 € Vl Brab-Limburg: 1.063 € Henegouwen-Namen: 934 € Antwerpen: 1.292 € O en W Vlaanderen: 2.235 € Nationaal: 1.661 €

136% 123% 106% 94% 76% 72% 166%

TOTAAL: 11.258,05 €

102%

Contact / Abonnementen Meer info over de partij / Lid worden: PB131, 1080 Molenbeek-Sainctelette Tel: 02/345 61 81. E-mail:info@socialisme.be.

Redactie: redactie@socialisme.be. Ook lezersbrieven zijn welkom!

Abonnementen: * proefabo: 5 euro voor drie nummers, 10 euro voor zes nummers * gewoon abo: 20 euro voor twaalf nummers * steunabo: 30 of 50 euro voor twaalf nummers Of neem een doorlopende opdracht van minstens 2 euro Rekeningnummer voor abonnementen: BE48 0013 9075 9627 van Socialist Press

14

jongeren thema

de

Linkse Socialist

agro-business

Honger als wapen van het kapitaal Door Yves (Luik)

O

p 25 mei waren er wereldwijd 436 betogingen in 52 landen met alles samen zowat twee miljoen aanwezigen. De acties waren gericht tegen de praktijken van agro-multinational Monsanto.

De winsthonger van de agro-business bepaalt steeds meer wat er op ons bord komt. Een multinational als Monsanto aarzelt niet om zich te baseren op gelobby, vervalsing van wetenschappelijke resultaten en het aanpassen van de producten zelfs indien dit schadelijk is voor mens en milieu.

Monsanto staat vooral bekend voor lid van de raad van bestuur van Ilsi, de ontwikkeling van genetisch gemo- een organisatie die de belangen behardificeerde organismen (GGO’s). Het tigt van bedrijven als Monsanto, BASF, is daar al sinds de jaren 1980 mee be- Bayer,… EFSA daarentegen zou onder zig. Voorheen liet het bedrijf zich op- meer de gevaren en risico’s van GGO’s merken met de ontwikkeling van het moeten onderzoeken en controleren. beruchte Agent Orange, het ontblade- Banati zat niet lang zonder werk, ze ringsmiddel dat in Vietnam werd inge- werd aangeworven door een internazet en waarvan mensen tot op vandaag tionale GGO-lobbygroep.

Op 26 maart 2013 ondertekende kanker krijgen. Recenter probeerde Monsanto de aardbeving die vernie- Obama de ‘Monsanto protection Act’, lingen in Haïti aanrichtte in 2010 te dat is de bijnaam die werd gegeven aan gebruiken om een nieuwe markt aan een wet die het Amerikaanse rechtbante boren. Duizenden Haïtiaanse boeren ken onmogelijk maakt om zich te verkwamen in actie omdat grote bedrijven zetten tegen de verkoop of het planten de lokale landbouw willen vernietigen van GGO’s, zelfs indien de officiële door de boeren afhankelijk te maken procedure niet werd gevolgd. Vooral Monsanto zal van deze nieuwe wet gevan hun producten. bruik kunnen maken. De multinational controleert vandaag immers 93% van De lobbymachine van de Amerikaanse sojaproductie, 88% Monsanto van de katoenproductie en 86% van de maïsproductie. De Republikeinse Monsanto en co pleiten al langere tijd senator die het wetsvoorstel uitwerkte, voor een deregulering inzake GGO’s kreeg bij de verkiezingen de nodige fien een vermindering van de ‘bureau- nanciële ondersteuning van Monsanto. cratische obstakels’ zoals gezondDe bijzonder gunstige maatregelen heidscontroles. Om hun doel te berei- voor de grote bedrijven van de agroken, proberen de grote bedrijven uit business zijn alomtegenwoordig, zeker de agro-business hun marionetten op in de VS en Canada waar er niet langer de juiste plaats te krijgen in de contro- een onderscheid wordt gemaakt tussen le-instanties en in de politieke wereld. een plant die evolueert en zich aan de Dergelijke praktijken komen wel meer natuur aanpast en een plant die door voor, soms lijkt het alsof de financiële de mens genetisch is aangepast om en de politieke wereld regelmatig een de winsten op te drijven. Deze GGO’s stoelendans houden. komen op ons bord terecht of in veeZo moest Diana Banati in 2012 haar voeder. In tegenstelling tot pakweg job als voorzitter van de raad van be- geneesmiddelen die pas na tien jaar stuur van de Europese Autoriteit voor onderzoek gecommercialiseerd worvoedselveiligheid (EFSA) opgeven we- den, is er bij GGO’s amper enige vorm gens belangenvermenging. Ze was ook van controle.

D

Verzet!

GGO’s zijn potentieel schadelijk voor onze gezondheid en het milieu. Wie er wel zeker voordeel uit haalt, zijn de bedrijven als Monsanto die grote winsten realiseren en stilaan de volledige landbouw overnemen. Zo worden kleine boeren in India verplicht om zaden van Monsanto te kopen en vervolgens moeten ze bij de oogst nog eens aan Monsanto betalen omwille van het patent van dat bedrijf op de producten die geoogst worden. Recent waren er in Mexico grote problemen met de oogst omdat producten aangetast waren door onbekende GGO’s. Bedrijven als Monsanto spelen een belangrijke rol in het versterken van armoede en honger onder boeren in de neokoloniale wereld.

Bovendien versterken ze de mogelijkheden van financiële speculatie, een belangrijke oorzaak voor prijsstijgin-

gen die tot honger leiden.

Naast de problemen voor de boeren is er ook het gezondheidsrisico voor wie GGO’s op het bord krijgt. Vorig jaar publiceerde professor Eric Seralini een studie waaruit bleek dat de ratten die overleefden van genetische gemodificeerde maïs van Monsanto sneller stierven en tumoren ontwikkelden dan andere ratten. De genetische aanpassing van de maïs was erop gericht om de planten te beschermen tegen onkruidverdelger (die overigens ook door Monsanto wordt verkocht).

Hoe is het mogelijk dat een sector die zo vitaal is als voeding wordt overgelaten aan de private sector en dus aan de dictatuur van de markten? Om te controleren wat er op ons bord terecht komt, moeten we multinationals als Monsanto onteigenen en nationaliseren onder democratische controle en beheer. De economische crisis wijst op

het failliet van dit systeem, de specifieke voorbeelden van de rol van bedrijven als Monsanto bevestigen de noodzaak om op te komen voor een andere samenleving. Zoals Marx al stelde, vernietigt het kapitalisme “de enige twee bronnen van alle rijkdom: de grond en de arbeider.”

Er is nood aan een socialistisch alternatief waarbij er wordt geproduceerd naargelang de reële behoeften van de mens. Met een economie en een landbouw die democratisch gepland worden en die zich baseren op de nationalisatie van de sleutelsectoren van de economie onder arbeiderscontrole en -beheer, zou het mogelijk zijn om de energiekosten te beperken, de vele verspillingen uit te schakelen en zou het gebruik van chemische meststoffen kunnen afgebouwd worden. Zonder verandering stevenen we recht op een blinde muur af.

Voor betaalbare festivals!

e zomervakantie is voor velen het festivalseizoen bij uitstek. Toch zal niet iedereen kunnen genieten van zijn of haar favoriete muziek.

De toegangsprijzen stijgen jaar na jaar waardoor een festival steeds meer een luxegoed wordt.

Deze zomer zullen er 40.000 studentenjobs minder zijn. Voor zij die daarmee hun ticket wilden betalen, betekent dat mogelijk een streep door de rekening.

Festivals organiseren, groot of klein, met een degelijke technische omkadering kost een aardige duit. Dat alleen kan de hoge festivalprijzen echter niet verklaren. De laatste decennia kende het festivalwezen een ingrijpende verandering. Grote multinationals zoals Live Nations namen wereldwijd verschillende evenementen over. In België zijn zowat alle bekende festivals in handen van het bovengenoemde bedrijf.

Net zoals elk bedrijf primeert ook bij deze multinationals het principe van winstmaxim a l i s a t ie.

Wat zich op

verschillende manieren manifesteert.

Het meest opvallend zijn de stijgende toegangsprijzen. Een combiticket voor Rock Werchter werd op nog geen 10 jaar tijd dubbel zo duur. Drank- en voedselprijzen schoten eveneens de hoogte in.

Die winstlogica laat zich niet enkel voelen in de portemonnee. Bijna alle festivals kenden een grote uitbreidingsd rang.

Het aantal podia neemt toe, wa a r nod ig wordt er naar een groter terrein verhuisd en het aantal be-

zoekers zwelt aan. Een optreden van je favoriete artiest meemaken, komt vaak al neer op het kijken naar live beelden op de videoschermen naast het podium. Het resultaat van de schaalvergroting om de kosten te drukken.

Sponsors kregen door hun toenemend belang een prominentere rol.

Geen enkel groot merk ontbreekt en allen proberen ze zich via verschillende stand(je)s zo hip en trendy mogelijk te profileren. Soms lijkt het alsof de muziek slechts een randfenomeen is in een marketinggebeuren.

Betaalbare of gratis festivals die met publiek geld gefinancierd worden, staan onder druk door het besparingsbeleid. Het Mechelse stadsfestival Maanrock verloor door de

crisis in 2011 zomaar 40.000 euro aan werkingsmiddelen. De editie van 2013 is afgelast. Jeugdhuizen, -centra of -bewegingen die vaak aan de basis van kleine lokale festivals staan, zullen het om dezelfde reden moeilijker krijgen om die initiatieven nog te organiseren.

De winstlogica krijgt op deze manier steeds meer vat op alle niveaus van de maatschappij. Wij zijn het daar niet mee eens. Kunst, cultuur en ontspanning zijn een recht voor iedereen en zouden niet de melkkoe moeten zijn van enkele bedrijven die er hun winsten mee verzekeren. Festivals groot en klein moeten publiek gefinancierd worden om toegankelijk te blijven voor iedereen!

antifascisme thema

www.socialisme.be Zomer 2013

15

Tegenover fascistisch geweld: een sociaal en socialistisch antwoord!

Door Clement (Brussel)

O

p 5 juni werd in Parijs de jonge antifascist Clément Méric door neonazi’s vermoord. Er waren de afgelopen periode nog meer gevallen van fascistisch geweld. Zo werd op 13 juni een zwangere vrouw met hoofddoek in Argenteuil (nabij Parijs) door extreemrechtse militanten aangevallen waarbij ze op de grond viel en een miskraam kreeg. Op 21 juni werd een Senegalees in Metz aangevallen door skinheads. Op dezelfde dag kwamen vier jonge linkse militanten in Bobigny in het ziekenhuis terecht als gevolg van extreemrechts geweld.

Frankrijk is geen uitzondering in Europa. In Hongarije gaat Jobbik over tot steeds meer fysieke aanvallen.

Begin mei werd de voorzitter van een vereniging die opkomt tegen racisme nog door aanhangers van Jobbik in elkaar geramd. In Griekenland grijpen aanhangers van Gouden Dageraad steeds meer terug naar messen en elektrische matrakken om migranten of linkse activisten aan te vallen. Dat heeft al tot verschillende doden geleid.

Deze voorbeelden geven aan dat extreemrechts de afgelopen periode aan zelfvertrouwen heeft gewonnen.

Naast de puur electoralistische extreme rechterzijde ontstonden meer radicale stromingen die zich in het geval van Frankrijk konden versterken doorheen de reactionaire mobilisaties tegen het homohuwelijk. Daar vonden neonazistische groepen een groter gehoor of alleszins voldoende zelfvertrouwen om een stap verder te gaan met hun geweld.

wanhoop dat een kracht als Gouden Dageraad kan groeien. Alle gevestigde partijen in Europa staan voor een besparingsbeleid en aanvaarden de logica van sociale afbraak die ruimte creëert voor extreemrechts.

In plaats van de voedingsbodem voor extreemrechts in te dijken door een sociaal beleid te voeren aangepast aan de behoeften van de meerderheid van de bevolking, komen de gevestigde partijen niet verder dan een cordon sanitaire (in België) of een ‘republikeins front’ (in Frankrijk). Het gaat hem daarbij vooral om de stemmen die nodig zijn om de postjes te behouden en he asociale beleid te kunnen verderzetten. Het is overigens bijzonder cynisch dat ook de Franse PS dat doet, terwijl dezelfde partij in 1986 Het FN stimuleerde om de officiële rechterzijde te verzwakken.

Verantwoordelijkheid van gevestigde partijen

Er is heel wat discussie over de strijd tegen extreemrechts. Sommigen hebben lange tijd het idee verdedigd dat we neofascisten moeten negeren omdat we hen geen aandacht mogen geven. Dat was tot voor kort de positie die de Griekse communistische partij KKE, een strategie die de opkomst van Gouden Dageraad niet heeft kunnen vermijden. Het biedt ook geen antwoord op het fascistisch geweld, men laat slachtoffers van dat geweld aan hun lot over.

Een andere opstelling is om een zo breed mogelijke eenheid te zoeken

Extreemrechts in Europa heeft haar groei niet louter aan zichzelf te danken. De gevestigde partijen zijn betrokken in een opbod van besparingen die onze levensstandaard al jarenlang naar beneden trekken. Zij dragen een verpletterende verantwoordelijkheid voor de opmars van extreemrechts. De sociaaldemocratische PASOK en andere gevestigde Griekse partijen hebben wanhoop verspreid onder bredere lagen van de bevolking. Het is op die

Hoe extreemrechts bestrijden?

Massaal antifascistisch protest in Parijs na de moord op Clément Méric op 5 juni. Foto: Collectif Krasnyi waarbij de strijd zoveel mogelijk gedepolitiseerd wordt, waarbij bijvoorbeeld ook rechtse ‘democratische’ krachten mee gemobiliseerd worden. In feite betekent een dergelijke antifascistische opstelling dat eenheid wordt gezocht met diegenen die verantwoordelijk zijn voor een beleid waarop extreemrechts groot kan worden.

Het feit dat heel wat linkse krachten – zowel partijen als vakbonden - een verkeerde opstelling aannemen, leidt tot heel wat frustratie en kan ook een zeker ongeduld teweeg brengen. Het is op die basis dat meer individuele acties inging vinden, met het gevaar dat we afzakken tot confrontaties tussen kleine groepen in plaats van te gaan

voor een brede mobilisatie op basis probleem is de bankier, niet de mivan een duidelijk politiek programma. grant.” Op die basis is het mogelijk om Individuele acties kunnen schijnbaar bredere lagen te betrekken in de strijd directer zijn, maar ze ondermijnen de en om een steun op te bouwen die vergeloofwaardigheid van de antifascisti- der gaat dan de kringen van activisten sche strijd door een imago te creëren en overtuigden. van confrontaties tussen rivaliserende Enkel mobilisatie van de werkenden bendes. Dat ondermijnt de cruciale uit- en de jongeren en een sterk antifascisdaging van de opbouw van een massa- tisch verzet zullen het vertrouwen van beweging. de gewelddadige neofascistische groeVoor ons is het essentieel dat de an- pen breken. Hun geweld vindt geen tifascistische beweging een program- steun onder bredere lagen van de bevolma aanneemt dat zich niet beperkt tot king. Door hun bijeenkomsten en mobihet aanklagen van extreemrechts. We lisaties te beantwoorden met veel gromoeten antwoorden op de sociale oor- tere mobilisaties, kunnen we het hen zaken van de woede en die woede rich- moeilijk maken om zich te organiseren ten tegen de echte verantwoordelijken. en om verdere stappen te ondernemen Zoals de Franse slogan het stelt: “Het in hun gewelddadige offensief.

Griekenland. Antifascistische comités tegen neonazi’s van Gouden Dageraad door

Pablo (Brussel)

wordt voedsel bedeeld aan wie dit het meeste nodig heeft,... Door samen te werken aan een antwoord op de sociale miserie kan de solidariteit worden versterkt (in tegenstelling tot liefdadigheid dat de afhankelijkheid vergroot).

Op vlak van programma staat het verzet tegen de besparingen centraal, zowel tegen de gevolgen van het besparingsbeleid als tegen de kapitalistische bron van dit beleid. Daar vinden we overigens ook de redenen waarom mensen vluchten – zowel uit Griekenland als uit andere landen. Er wordt geprobeerd om de miserie te ontvluchten. Alle arbeiders, zowel Grieken als migranten, hebben gelijklopende belangen en moeten samen strijden. De strijd tegen het besparingsbeleid en de dreiging van het fascisme, maken duidelijk dat we het rotte systeem moeten vervangen door een democratisch socialistische samenleving.

R

omeinse groeten, rode vlaggen met zwart kruis, racistische propaganda, straatvechters, geweld tegen migranten, vandalisme tegen linkse partijlokalen, aanvallen op stakingsposten,... De crisis die hard toeslaat in Griekenland heeft ook geleid tot de terugkeer van een kwaad waarvan velen dachten dat het sinds 1945 tot marginaliteit was veroordeeld.

De voedingsbodem waarop dit onmenselijke beest zich kan ontwikkelen, is echter wel aanwezig en erg vruchtbaar. De harde besparingsplannen opgelegd door de trojka (ECB, Europese Commissie en IMF) en de Griekse regering richten sociale rampen aan onder de bevolking. Alle cijfers inzake werkloosheid (60% van de jongeren zit zonder werk!), zelfmoorden, geweld, prostitutie,... scheren nooit geziene top- de linkerzijde en de besparingen. In pen. De levensverwachting begint af te het geval van migranten en linkse acnemen. Er zijn zelfs gevallen van on- tivisten wordt er dagelijks overgegaan dervoeding op school. Stadsbewoners tot geweld. Wat de besparingen betreftrekken terug naar het platteland in de fen, is de actiebereidheid van extreemhoop dat ze daar wel iets te eten vinden. rechts veel beperkter. Er was nog geen De Griekse samenleving wordt in de tijd enkele kapitalistische politicus, banterug geworpen. kier of scheepsbouwer die zich zorgen De neonazi’s van Gouden Dageraad moest maken. In de praktijk steunt en kunnen zich versterken door op het on- verdedigt Gouden Dageraad de Griekse genoegen in te spelen. Het probeert het kapitalisten, maar probeert het dat asongenoegen in haat om te zetten. De pect te verstoppen onder liefdadigheid neofascisten halen uit naar migranten, voor de armen die voldoende Grieks

Aanhangers van Gouden Dageraad

Steun de antifascistische strijd! We halen financiële steun op voor de zijn. Het levert hen een zekere sympa- tegen het neofascistisch geweld en om Griekse antifascistische comités. Stort thie op onder de steeds groter wordende de solidariteit te organiseren. Zo wor- jouw bijdrage op rekeningnummer 001groep armen. den ruilmarkten gehouden om kledij 2282409-75 van Blokbuster met als meMaar het verzet organiseert zich, onder en voedselproducten uit te wisselen, er dedeling ‘Griekenland’ meer rond de antifascistische comités in volkswijken. Antifascisten organiseren zich om een programma en methode tegen de neofascisten en het besparingsbeleid te ontwikkelen. Het protest tegen de neonazi’s bestaat uiteraard niet uit geweld, maar uit het organiseren van de inwoners in de wijken – zowel Grieken als migranten – om zich te verdedigen

Bezoek de website van Blokbuster voor meer info: www.blokbuster.be

socialisme.be Ben

je de dagelijkse stroom van

desinformatie in de traditionele media beu?

Wil je ook een andere Neem

kant van het nieuws horen?

dan een abonnement op dit blad

maandblad van de Linkse Socialistische Partij (LSP)  nummer 326  Zomer 2013

en volg onze dagelijkse website socialisme.be.

s t r i j d  s o l i d a r i t e i t  s o c i a l i sm e

STOP RESSIE P RE EN NZIN A A W S A G België

STOP E M IS C S A F R ACISME EN I

n een toespraak bij de uitreiking van de prijs voor ‘manager van het jaar’ verklaarde Jan De Nul van het gelijknamige baggerbedrijf dat er zoveel werklozen zijn omdat “er geen goesting om te werken” is. Dat is volgens onze hardwerkende ondernemer vooral het geval onder migranten: “Weet u hoeveel van onze Noord-Afrikaanse migranten werken?”

STOP E M LIS A T I P A K

Turkije

Brazilië

Het vat de sfeer samen die bij het establishment heerst. Dezelfde toplui die de afgelopen jaren gezwind speculeerden op de beurzen en hun winsten aanwendden om torenhoge rekeningen in belastingparadijzen te spijzen, leggen vandaag de verantwoordelijkheid voor de crisis bij de slachtoffers ervan: de werklozen, migranten, jongeren, gepensioneerden,...

Uiteraard is het niet de schuld van de grote banken die met gemeenschapsmiddelen gered werden en waarvoor wij nu met z’n allen gevraagd worden om in te leveren. Uiteraard is het niet de schuld van kapitalisten die denken meer winsten te kunnen boeken als ze in lageloonlanden produceren – dat er daarbij al eens een fabriek instort en honderden doden achterlaat, is al helemaal niet hun schuld. Neen, dat is allemaal onze verantwoordelijkheid.

We zitten inmiddels vijf jaar in een periode van crisis en het einde is niet in zicht. De jongerenwerkloosheid is opgelopen tot meer dan 22% en zelfs bij een beperkte economische groei in 2014 zou dat percentage verder toenemen. Wie wel werk heeft, moet het vaak doen met tijdelijke en onzekere jobs. Probeer daar maar eens een huis mee te kopen of te huren – ook voor huurwoningen wordt steeds meer geëist dat een contract van onbepaalde duur wordt voorgelegd. Dit systeem maakt van jongeren een ‘generatie zonder toekomst’.

Om de uitzichtloosheid te verstoppen, halen de kapitalisten alle mogelijke middelen boven. De verantwoordelijkheid van het falende systeem op de slachtoffers ervan afschuiven, is populair. En ook verdeeldheid zaaien, doet het steeds goed. Racisme, seksisme en homofobie kennen een opmars. Het geeft extreemrechtse militanten het nodige zelfvertrouwen om een stap verder te gaan met hun geweld. De gevolgen hiervan zien we in Griekenland of recent nog met het dodende geweld in Parijs.

Wie zich durft te verzetten tegen de gevolgen van de crisis, botst steeds meer op repressie. Hier krijgen we nog niet te maken met traangas zoals in Turkije, maar met de willekeur van de GAS-boetes wordt het arsenaal aan repressieve instrumenten drastisch uitgebreid. Alles wordt overlast en zeker iedere vorm van protest valt onder die noemer.

Wij willen het verzet hiertegen organiseren. Eind oktober is er een nieuwe nationale betoging tegen de GAS-boetes en we voeren ook solidariteitscampagnes met het antifascistisch verzet in binnen- en buitenland. Het volstaat niet om wat fout loopt aan te klagen, we moeten ons ook organiseren in een strijd voor een alternatief. Er is nood aan gezamenlijk verzet tegen de gevolgen, maar ook tegen de oorzaken van de crisis.

Dat is waarom wij ons tegen het kapitalisme richten en pleiten voor een socialistisch alternatief. Het kapitalisme leidt tot honger, miserie, racisme en repressie. De crisis maakt duidelijk dat dit systeem ons geen toekomst te bieden heeft. Laat ons bouwen aan een kracht waarmee we opkomen voor een andere samenleving waarin de belangen van de meerderheid van de bevolking centraal staan in plaats van de winsten van een kleine minderheid. Dat is wat wij onder socialisme verstaan. Doe hieraan mee, sluit je bij de linkse socialisten aan!

Lees ook: • P 15: Tegen racisme en verdeeldheid • P 8-9: De terugkeer van Big Brother en het verzet tegen de GASwaanzin

LISME! IA C SO OOR V SAMEN STRIJDEN Steun dit maandblad: BE48 0013 9075 9627

op naam van

Socialist Press