RØNNAUG KLEIVA
Animasjon. Dikt. 1985
Å fø fram ein kalv over vinteren. Prosatekstar. 1986
Balansepunkt. Prosalyrikk. 1990
Fangeteneste. Noveller. 2001, 2008
Ingen reell fare. Roman. 2003, 2004
La oss krysse Nilen. Prosa. 2005
Ikkje for varmt, ikkje for kaldt. Noveller. 2008
Notat vedrørande kjærleik. [Fangeteneste / Ingen reell fare / La oss krysse Nilen / Ikkje for varmt, ikkje for kaldt] Noveller. 2010
Armenia, Albania, Argentina. Roman. 2012
Western Desert. Noveller. 2017
Liljene på stranda. Roman. 2019
Tilvenningsøvingar
Dikt og prosa
S A m LAGE t
O SLO 2024
Dødskista
Eg eig ei dødskiste. Kista arva eg etter ei tante for fleire tiår sidan. Ho døydde brått då ho var på min alder, frisk og ungdommeleg, stod i fullt arbeid til pensjonsalderen.
Ingen var interessert i kista under delinga, så eg tok henne. Det er ei stygg og klumpete kiste, gammal amerikakiste, rommar mykje. Opphav ukjent.
I dødskista samlar eg ymse papir som eg vil skal vere etter meg når eg døyr. Eg er nøye med utveljinga.
Berre dei beste breva frå elskarar og venner blir tatt med. Når det gjeld bokmeldingar, så tar eg også med dei dårlege, som første meldinga av debutboka mi, der det over eit stort bilete av meg står: Et talent for helvete.
Av og til er det notat eg har gløymt meininga til. Ein gong har det betydd noko, men eg skjønar ikkje kva. Utradert frå minnet.
Kvifor skreiv eg det eigentleg?
Og kvifor er det viktig at noko skal vere att etter meg når eg døyr?
Er det mi redsle for at også eg blir borte, gløymd, utradert?
Dette er ein del av det eg har i dødskista mi: programhefte frå gravferder, utklipp frå aviser i inn- og utland om menneske og saker som har betydd noko for meg, postkort frå folk eg framleis er glad i, sjuande sansar med avtalar år tilbake, oversikt over kvar eg har reist, kva eg har gjort, og kva transportmiddel eg har brukt. Rekneskapsbøker med oversyn over inntekter og utgifter heime og på reise.
Vaksinasjonskort. Gamle karakterbøker og vitnemål.
Attest frå min første arbeidsgivar om at eg er arbeidsvillig, effektiv, lett å ha med å gjere og dessutan har naturleg autoritet.
Teikningar etter barna mine frå då dei var små. Teikningar som eg laga då eg var lita. Eit utklipp frå lokalavisa frå då foreldra mine fekk kommunens jorddyrkingspris.
Eit bilete av far min som liten gut ved sida av eit lite lam. Heilt inntil guten og lammet det nyplanta pæretreet som gjekk med under stormane nokre tiår tilbake.
Eg står under pæretreet. Eg kan vere fire–fem år. Pæretreet er stort. Om hausten gir det søte pærer.
Det må vere vårvinter. På marka er det is og vatn, snøen er delvis bråna.
Eg har på meg støvlar. Eg står i isvatnet og ser mot nabohuset. Foreldra mine er der inne, mørkkledde har dei gått inn døra og blitt verande der.
Eg står heilt stille i isvatnet og ser mot inngangsdøra.
Eg frys.
Eg ventar på at foreldra mine skal kome ut.
Eg veit ikkje kva det er å døy.
Men eg veit at inne i huset har nokon døydd.
