Χαίρε, ψυχή μου, Μάνα γη, μελίρρυτη! by Diasporic Literature Spot

Χαίρε, ψυχή μου, Μάνα γη, μελίρρυτη! (Χαιρετισμοί στην Ελλάδα)

Ευαγγελία – Αγγελική Πεχλιβανίδου Θεσσαλονίκη 2013

ISBN 978-618-80174-3-6

Ευαγγελία – Αγγελική Πεχλιβανίδου

Χαίρε, ψυχή μου, Μάνα γη, μελίρρυτη! (Χαιρετισμοί στην Ελλάδα)

Ευαγγελία – Αγγελική Πεχλιβανίδου

Χαίρε, ψυχή μου, Μάνα γη, μελίρρυτη! (Χαιρετισμοί στην Ελλάδα) ISBN 978-618-80174-3-6 copyright © Θεσσαλονίκη 2013 Ευαγγελία-Αγγελική Πεχλιβανίδου Νικ. Πλαστήρα 97, 55132 Καλαμαριά Θεσσαλονίκη Τηλ. 2310 431 649, 6938 269 497 pechla@sch.gr • pechla@yahoo.gr Κάθε γνήσιο αντίτυπο υπογράφεται από την ποιήτρια

Παύλου Μελά 56, 57009 Καλοχώρι Θεσσαλονίκης Τηλ. 2310 789 829 • e-mail: exedoros.ekdotiki@gmail.com Η αναδημοσίευση ή αναπαραγωγή του έργου συνολικά ή τμηματικά προϋποθέτει την ενημέρωση της ποιήτριας.

Το έργο μου αυτό το αφιερώνω Στο Δάσκαλό μου και Πατέρα μου, Ηλία Πεχλιβανίδη, και σ’ όλους τους δασκάλους ή μη που αγωνίζονται να διδάξουν σωστά στις νέες γενιές την Ελληνική Ιστορία.

ΧΑΙΡΕ, ΨΥΧΗ ΜΟΥ, ΜΑΝΑ ΓΗ, ΜΕΛΙΡΡΥΤΗ!

Λίγα λόγια από την ποιήτρια του έργου

Εμείς οι Έλληνες έχουμε σφραγίσει την ψυχή μας με την υπέροχη γλώσσα μας, με την ουρανόδωρη Γη μας, με τον θεόσταλτο ήλιο μας, με τη Θρησκεία μας. Όλα αυτά μαζί είναι η Ελλάδα, για όλα αυτά μαζί αγωνίστηκαν πάντα οι πρόγονοί μας, όλα αυτά μαζί μας κρατούν ενωμένους τους Έλληνες, όπου κι αν βρίσκεται ο καθένας. Αυτοί οι δεμένοι κρίκοι, μαζί με την Ιστορία μας, την πλούσια Γλώσσα μας, το ζηλευτό Πολιτισμό μας και το αθάνατο Πνεύμα μας ήταν πάντα τα όπλα μας, αλλά και η Αχίλλειος πτέρνα μας για τον εχθρό. Που όμως δε γνωρίζει ότι δεν είναι αυτή καμωμένη από σάρκα αλλά από σίδερο, φωτιά και ατσάλι και πόνο και όρκο και αίμα και κανένα βέλος δεν μπορεί να τη διαπεράσει. Η δική μας Αχίλλειος πτέρνα είναι μόνο για να αφυπνίζει και να ισχυροποιεί εμάς τους ίδιους. Μη μου πειράξεις τη Μάνα μου, την Οικογένειά μου, την Πατρίδα μου, τη Θρησκεία μου! Αυτό το έργο, αν και μέσα στο λίγο χρονικό περιθώριο που είχα των δυο-τριών εβδομάδων περίπου (γιατί έπρεπε να προλάβουμε τη Συναυλία), έβγαλε από μέσα μου τον Έλληνα,

ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ - ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΠΕΧΛΙΒΑΝΙΔΟΥ

το Δάσκαλό μου (και πατέρα μου), που πολλές φορές δάκρυζε όταν μας «έκανε» Ιστορία, τον παππού μου, Γεώργιο Καραγιάννη που ήρθε από τον Πόντο στα Μέταλλα Σερρών, επίσης Δάσκαλο, και που δάρθηκε αλύπητα από τους Βούλγαρους όταν βρήκαν την Ελληνική Σημαία που βιαστικά είχε χώσει κάτω από ένα θρανίο, το δάσκαλο που ήμουν εγώ τόσα χρόνια, την αγάπη για αυτήν την ταλαίπωρη Πατρίδα, ταλαίπωρη όχι μόνον από τους ξένους αλλά και από εμάς τους ίδιους και την άμυαλη αδιαφορία, ασυνέπεια και ολιγωρία μας. Σ’ ευχαριστώ, π. Θεόδωρε, που άναψες αυτήν τη θρυαλλίδα μέσα μου και κατέθεσα ένα κομμάτι της ψυχής μου σ’ αυτές τις γραμμές. Ευαγγελία – Αγγελική Πεχλιβανίδου

ΧΑΙΡΕ, ΨΥΧΗ ΜΟΥ, ΜΑΝΑ ΓΗ, ΜΕΛΙΡΡΥΤΗ!

Πρόλογος

Mε ιδιαίτερη χαρά και τιμή προλογίζω το νέο πόνημα της πολυβραβευμένης και ταλαντούχου λογοτέχνιδος ΕυαγγελίαςΑγγελικής Πεχλιβανίδου με τίτλο «Χαίρε, ψυχή μου, Μάνα γη, μελίρρυτη». Το έργο αυτό αποτελεί πνευματικό καρπό ανταμώματος κοινών σκέψεων-ιδεών με τη δημιουργό, που ο Θεός ευδόκησε να υλοποιηθεί μέσω συνεργασίας. Με συγκινεί το γεγονός ότι γράφτηκε κατόπιν προσωπικής μου παρότρυνσης, προκειμένου να παρουσιαστεί σε μουσική εκδήλωση, διανθίζοντας λογοτεχνικά Συναυλία της Νεανικής χορωδίας του Αγίου Παντελεήμονος Καλαμαριάς με τίτλο «Μελίσματα από τον πλούτο της Ελληνικής παράδοσης-Από τα βάθη της Καππαδοκίας έως τον Κρητικό πεντοζάλη». Έχω την ιδιαίτερη ευλογία να γνωρίζω τη συγγραφέα από τα μαθητικά μου χρόνια. Η ίδια απετέλεσε για εμένα πρότυπο εκπαιδευτικού με υψηλό αίσθημα ευθύνης και με έντονο ζήλο για καινοτόμες δράσεις που στοχεύουν στην πραγματική μάθηση. Όντας ο ίδιος, σήμερα, εκπαιδευτικός, διαβάζω πάντα με θαυμασμό τα κείμενά της. Είχα την ευλογία να συνεργαστώ και στο παρελθόν, ως Διευθυντής Χορωδίας, με τη συγγραφέα. Το εξαιρετικό έργο της με τίτλο «Ελλάδα Μήτρα Ηρώων-Λίκνο της Πίστης και της Λευτεριάς» χρησιμοποιήθηκε για την παρουσίαση μιας όντως πολύ αξιόλογης χορωδιακής εκδήλωσης και για την έκδοση ομώνυμου ψηφιακού δίσκου χορωδιακών συνθέσεων για τους ήρωες της πατρίδας μας.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ - ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΠΕΧΛΙΒΑΝΙΔΟΥ

Η σύνθεση και δομή του παρόντος αξιέπαινου πονήματος έχει σαν βασικό στοιχείο τη μορφή ποιητικού πολυστροφικού κοντακίου Χαιρετισμών στην ευλογημένη μας πανένδοξη Ελλάδα με ποιητικές στροφές-οίκους που χαιρετίζουν τα γεωγραφικά διαμερίσματα και την ιστορία κάθε τόπου της πατρίδος μας, όπου κάθε πέτρα είναι ευλογημένη και κάθε ρίζα ποτισμένη με πόνο και αίμα σε τούτα τα άγια χώματα! Το γεγονός ότι το έργο γράφτηκε μέσα σε πραγματικά πολύ σύντομο χρονικό διάστημα καταδεικνύει ότι η Ευαγγελία-Αγγελική Πεχλιβανίδου αποτελεί μια θαυμάσια, ανεξάντλητη πηγή λόγου που αντλεί τα νάματα από τον ακόρεστο πλούτο της Ελληνορθόδοξης παράδοσης. Εξαιρετικά επιτυχημένη είναι η επιλεκτική χρήση του παραδοσιακού δεκαπεντασύλλαβου που ενδύει υπέροχα τις σκέψεις και τα βαθιά νοήματα. Ο λόγος της πλούσιος, μελίρρυτος, έντονα ρυθμικός, επιβλητικός, δυνατός, ευέλικτος, προσεγμένος, διδακτικός, ιστορικά τεκμηριωμένος, πρόσφορος για διαθεματική προσέγγιση της γνώσης, αγγίζει τα μύχια και τις λεπτές χορδές κάθε Ελληνικής ψυχής. Λόγος μεστός μηνυμάτων που προβάλλουν αιώνιες αξίες και ιδανικά του γένους της φυλής μας, τα οποία αποτελούν απάντηση-λύση στη σύγχρονη πνευματική κρίση αξιών.

Πρωτοπρεσβύτερος π. Θεόδωρος Τσαμπατζίδης Καθηγητής μουσικής Κυριακή Γ’ Νηστειών – Σταυροπροσκυνήσεως Καλαμαριά, 8 Απριλίου 2013

ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ - ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΠΕΧΛΙΒΑΝΙΔΟΥ

Ελλάδα Χαίρε, θεοδώρητη Γη των Ελλήνων! Ποτήρι της γης γιομάτο θάλασσα. Ανθόκηπε που βρίθεις από χρώματα και σχήματα, από γιούλια και γιασεμιά, από βασιλικό και θυμάρι. Χαίρε, μελίρρυτη γη, μελίρρυτης ιστορίας. Μητέρα των Μουσών και της Τέχνης. Γενεών που όρμησαν κόντρα στα ξίφη και στα βόλια για να φυλάξουν τ’ αρώματα των προσευχών τους, να προστατέψουν τους σπόρους των μελλόντων γενεών. Ψυχή μου, γείρε με καημό και κοίτα τα δεσμά σου που σού ’δεσαν ξεδιάντροποι κι απάτριδες τυφώνες. Κοίτα, πώς σβηέται η αρχοντιά και χάνεται η εστία. Νιώσε, τα ξένα βήματα που κόβουν τις ανάσες πως ύπουλα και σιωπηλά τη χώρα δρασκελούνε. Ψυχή μου, ζώσου τα σπαθιά, την έμορφ’ ιστορία. Βάλε γιρλάντα στα μαλλιά την ελληνίδα γλώσσα.

ΧΑΙΡΕ, ΨΥΧΗ ΜΟΥ, ΜΑΝΑ ΓΗ, ΜΕΛΙΡΡΥΤΗ!

Γέμισε μ’ αίμα ελληνικό τα πληγωμένα τέκνα. Γέμισε κάστρα άπαρτα, τάπιες και μετερίζια για να κρατήσουν ζωντανά ιδανικά κι αλήθειες. Χαίρε, ψυχή ελληνική, που εμπόδια δε γνωρίζεις κι ορίζεις σύνορα γερά, ορθά και τιμημένα.

Χαίρε, ιστορία ελληνική χιλιοτραυματισμένη. Όσες κι αν ανοιχτούν πληγές, η Ελλάδα δεν πεθαίνει. Χαίρετε, τέκνα ηρωικά, καμάρια της ψυχής μας, απόρθητα θεμέλια, κάστρα της Μάνας γης μας.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ - ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΠΕΧΛΙΒΑΝΙΔΟΥ

Πελοπόννησος Χαίρε, διαμάντι κρεμασμένο στο λαιμό της Ελλάδας. Πόσες φυλές, πόσοι λαοί δε λαχταρήσανε το άρωμα των πεύκων σου να ανασάνουν, να δροσιστούν στα δαντελένια σου ακρογιάλια, να σκαρφαλώσουν στων βουνών σου τις κορφές, τα πλούτη της ελιάς σου να τρυγήσουν. Χαίρε, Πελοπόννησος, που γέμιζες με οραματισμούς τα τέκνα σου που φώλιαζαν ζεστά στους κόλπους και τους κόρφους σου, στις κορυφές και τις πλαγιές, στις καρπερές πεδιάδες, στις μυθοπλάσμωτες σπηλιές σου τις πλανεύτρες. Κάθε σου πέτρα και κορφή κι ένας αγώνας. Κάθε πλαγιά, κάθε δεντρί και Ιστορία. Έπλεκες τα στολίδια σου μερόνυχτα με πόθους για μια πατρίδα όμορφη, ηλιόλουστη, ελιομάτα. Χαίρε, πατρίδα του Σπαρτιάτη και της Σπαρτιάτισσας! Χαίρετε, φωτιές φυλαγμένες στα στήθη! Χαίρετε, Αγίες Λαύρες πρωταναστάσεων! Χαίρετε, Άγια λάβαρα όρκων Ελληνικών!

ΧΑΙΡΕ, ΨΥΧΗ ΜΟΥ, ΜΑΝΑ ΓΗ, ΜΕΛΙΡΡΥΤΗ!

Τρελούς τους είπανε πολλοί κι ο Γέρος εγελούσε. Κι η κάθε ρούγα και κορφή και κάμπος συμφωνούσε. -«Εάν τρελοί δεν ήμασταν, μια χουφταριά ανθρώποι δε θα επαίρναμε ποτέ μιλιούνια στο κατόπι. Σκλάβοι για πάντα θά ’μασταν, μα η καρδιά μας λέει: Ναι, είμαστε θεότρελοι, αλλά τρελοί γενναίοι».

Γείρε τα μάτια χαμηλά ,ψυχή μου, κι αφουγκράσου. Φαράγγια, ρεματιές, βουνά, ποτάμια και πεδιάδες ελληνικά αναπνέουνε, ελληνικά μιλούνε. Μιλούν, θρηνούν και χαίρονται, αχολογούν και λένε: «Οι πέτρες μας κοκκίνισαν, το χώμα ήπιε αίμα. στις θάλασσες ξεβράστηκαν ποτάμια απ’ τους καημούς μας. Μ’ ανοίξαν οι αγκάλες μας, τα κόκκαλα φυλάξαν παλικαριών που πάλεψαν, γερόντων, νεανίδων, που πέθαναν για Λευτεριά, για Πίστη, για Πατρίδα». Χαίρετε, ευλογημένες αρετές που εγείρετε την τόλμη των Ελλήνων για αγώνες: Όμαιμο, Ομότροπο, Ομόγλωσσο και Ομόθρησκο.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ - ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΠΕΧΛΙΒΑΝΙΔΟΥ

Μακεδονία Χαίρετε, λάβαρα όρκου ιερού που κρατήσατε τους Αγωνιστές ενωμένους κάτω απ’ τα ιδεώδη του Έλληνος Γένους. Όμοια σαν πελαργοί επάνω στα καμπαναριά, που σκέπουν τους νεοσσούς μέχρι να πετάξουν δυνατοί και ελεύθεροι. Λάβαρα Άγια, που υψώθηκαν σε όλες τις γωνιές της Ελλάδας που απόμειναν σκλαβωμένες. Κι εκείνη έμεινε με τα μάτια στραμμένα σε όλα τούτα τα παιδιά της που ξεχειμώνιαζαν απροστάτευτα ανάμεσα σε λύκους και σε χιόνια. Χαίρετε, Εμμανουήλ Παππά και Ζαφειράκη Θεοδοσίου, τέκνα λιονταρόψυχα της Μακεδονίας, που πρωτανάψατε τις δάδες του αγώνα. Κι αν η φωτιά δεν άναψε έμεινε η χόβολη να καρτερεί.

ΧΑΙΡΕ, ΨΥΧΗ ΜΟΥ, ΜΑΝΑ ΓΗ, ΜΕΛΙΡΡΥΤΗ!

Χαίρε, Μητροπολίτη Καραβαγγέλη, δύναμη και φως του Αγώνα, δαυλός και πυροστιά που ζέσταινες τα τρομαγμένα σου παιδιά, σαν Άγγελος σε κάθε Άγιο Βήμα, κάθε χωριού, έχοντας διάκο σου και ψάλτη σου το όπλο παρά πόδας.

Χαίρετε, Άγιοι Πατέρες και Γονείς, Άγιες Μάνες και Παιδιά, που αντέξατε στη βία κι αντισταθήκατε στην υποδούλωση. Κάθε στιγμή και ανατριχίλα στην ψυχή σας, κάθε φοβέρα και πυρσός, κάθε λεβέντικη καρδιά και παραγώνι. Σε χαιρετά, οπλαργηχέ της Κρήτης Σεϊμένη, του κάθε Έλληνα η ψυχή, που πρώτος στον Αγώνα έπεσες μ’ άγριο θάνατο κι εστάθης εις την πύλην της Παραδείσιας Λευτεριάς κι έτσι αντιχαιρετούσες καθέναν χωριστά νεκρό που πέταγε κοντά σου: -« Χαίρε, πολύτιμε νεκρέ, γυιέ της Μακεδονίας. Χαίρετε, μάνες και μωρά, νέες, γριές και γέροι. Μακάριοι που πεθάνατε σ’ αγώνα μετερίζι». Και στον καθένανε νεκρό που έφτανε κοντά του με λεβεντιάς στεφάνωνε και Αγιότητας στεφάνι. Ατέλειωτα τα στέφανα που ’χε στην αγκαλιά του.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ - ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΠΕΧΛΙΒΑΝΙΔΟΥ

Όλη η χώρα αναρριγεί, για ιδές, θα τήνε πάρουν, οι Μακεδόνες θα γεννούν στους Βούλγαρους ραγιάδες. Όμοια σα λύκοι ορμήσανε οι άθλιοι κομιτατζήδες κι ανίερα βασάνισαν, διέρρηξαν, μολύναν. Να βουλγαρέψουν, για σκοπό είχαν, τους Μακεδόνες. Γείρε, ψυχή μου, μύρισε, ψάξε, θα βρεις μπαρούτι. Θα δεις ο Παύλος ο Μελάς πως ροβολάει για πάνω. Έμαθε, στόχο βάλανε πάλι τους Μακεδόνες. Οι Βούλγαροι λαχτάρησαν δικά τους όλα να ’ναι η γλώσσα η Ελληνική, οι εκκλησιές, ο τόπος, ενώ κρυφά ο Οθωμανός δόλια χαμογελούσε. Και σκάλισε τη χόβολη κι έγινε ο ίδιος φλόγα. Πίσω του ακολούθησαν εθελοντές δεκάδες. Από την Κρήτη ως το Βορρά βγάνουν καπνό οι καρδιές τους. Κι όλοι μαζί τη σώσανε την ώρια πρωτοκόρη. Χαίρου, ψυχή μου, και μαζί κλάψε, παρηγορήσου. Δες το Μελά πώς έφυγε γενναίος όπως ήρθε. Πολέμησε σαν Έλληνας, ’τάφη σα Μακεδόνας. Ψυχή μου, γείρε και άκουσε, τραγουδιστά τους κλαίνε,

ΧΑΙΡΕ, ΨΥΧΗ ΜΟΥ, ΜΑΝΑ ΓΗ, ΜΕΛΙΡΡΥΤΗ!

δόξα και μοιρολόγημα, ηρωισμός και αίμα. Γίνε περήφανη ψυχή, ορθώσου και θυμήσου, πως ξεφυτρώσανε παντού θάμνοι που γίναν δέντρα, τρανά και αξερίζωτα, πλατύφυλλα και αιώνια. Χαίρε, ακατάλυτε Λαέ της Μακεδονίας πού ’χεις χαλύβδινη ψυχή κι ατσάλινες φτερούγες να εγείρεσαι και να πετάς, να σπέρνεις και να χτίζεις. Άξιος του Μεγαλέξανδρου απόγονος στη γη του. Χαίρε, γηραιά Μητέρα της Ιστορίας μας. 18

Χαίρε, Μεγαλέξανδρε που ένωσες την Ανατολή με τη Δύση, το Βορρά με το Νότο, το προ Χριστού με το μετά Χριστόν. Χαίρε, Αττική Ελληνική γλώσσα, που ξέρεις πάντα να ξεπερνάς τα εμπόδια της λησμοσύνης. Η εμμελής σου πλαστικότητα κι ο πλούτος είν’ αρετές μοναδικές σ’ όλο τον κόσμο. Χαίρε, πολύπλαστη γλώσσα, πολύσπερμη και πολυτόκος. Χαίρε, γλώσσα του Φιλίππου και του Μεγαλέξανδρου,

ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ - ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΠΕΧΛΙΒΑΝΙΔΟΥ

του Αριστοτέλη και του Ευριπίδη. Γλώσσα που έκαμες το μεγάλο ταξίδι για την Ασία, την Αφρική και τη Μεσόγειο. Η Μακεδονική Φάλαγγα σωματοφύλακάς σου και αλέτρι που όργωσε πέτρες και βουνά κι ετοίμασε το χώμα για το σπόρο. Για να γραφεί ο Λόγος της Αλήθειας.

ΧΑΙΡΕ, ΨΥΧΗ ΜΟΥ, ΜΑΝΑ ΓΗ, ΜΕΛΙΡΡΥΤΗ!

Στερεά Ελλάδα

Χαίρε, κοιτίδα Ελληνική, της Πίστης μας το λίκνο, της Ρούμελης σώμα μεστό, λημέρι των παθιών μας. Η Ακρόπολη σ’ Ανατολή, η Προυσιώτισσα στη Δύση, στο κέντρο σμίγουν οι Δελφοί με το Λουκά τον Όσιο. Γέννημα ο Ησίοδος της Ρούμελης κι ο Διάκος, Ο Παλαμάς, ο Πλούταρχος, Δροσίνης, Καραϊσκάκης, Επαμεινώνδας και Κοσμάς ο Αιτωλός κι Ανδρούτσος. Πέτρες αρχαιοελληνικές με τις Μονές φιλιώνουν και χτίζουνε περήφανα το Έθνος των Ελλήνων. Της Πίνδου οι χτύποι της καρδιάς στον Τυμφρηστό αντηχούνε. Ίδιος ο πόνος κι η χαρά, είν’ η καρδιά τους ίδια. Και σειέται η ραχοκοκαλιά απ’ το Βορρά στο Νότο. Γεμάτα αετοφωλιές τ’ Άγραφα και η Γκιώνα, δάση κι απάτητα βουνά τους ήρωες που κρύβαν. Χαίρε, Στερεά Ελλάδα! Γέμισαν παραστιές αναμμένες οι καρδιές. Εστίες που καίνε για να φυλάξουνε ζεστή τη μνήμη να μην πεθάνει από το κρύο των καιρών, απ’ τους σφαγείς του Έθνους.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ - ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΠΕΧΛΙΒΑΝΙΔΟΥ

Σε κάθε τόπο και βουνό, Ελληνική ψυχή μου, διαβάζεις και αναπολείς και ακούς την Ιστορία. Άκου, καρδιά μου Ελληνική, Πατριωτών Αγώνες! Κοίτα την αυταπάρνηση και την αυτοθυσία απλού κι αγράμματου λαού για την Πατρίδα ετούτη, για την αρχαία κληρονομιά, τη γλώσσα, τη θρησκεία. Μη σταματάς να κλαις καρδιά, λίπασμα είν’ το δάκρυ. Μη σταματάς να σκέφτεσαι, ποτάμι είν’ η σκέψη. Καρδιά μου κάνε όνειρα, έτσι χτίζεις το μέλλον. Πάρε τα παραδείγματα και φύτεψε τους σπόρους. Ψυχή μου, μην παρασυρθείς, μείνε παλληκαρήσια! Είσαι ταγμένη να φυλάς δύσκολα μετερίζια. Μείνε ψυχή μου Ελληνική, φύλαγε τις διαθήκες. Στις ατυχίες δυνατή και ταπεινή στις νίκες!

ΧΑΙΡΕ, ΨΥΧΗ ΜΟΥ, ΜΑΝΑ ΓΗ, ΜΕΛΙΡΡΥΤΗ!

Δωδεκάνησα – Νησιά του Αιγαίου Πήρε ο Θεός και πέταξε μες στο Αιγαίο σπόρους που φύτρωσαν και θέριεψαν γίναν λευκοί παπύροι και χρόνο χρόνο γέμισαν μ’ ατέλειωτη ιστορία παιδιά – φεγγάρια πάντοτε της γηραιάς Ελλάδας.

Χαίρετε, Δωδεκάνησα, νούφαρα αμάραντα του Αιγαίου, Πάνω από εκατό σκορπισμένα νησιά και νησίδες ριζωμένα στα βυθά της ψυχής του. Αρχαίοι περιστύλιοι κίονες της Μάνας γης. Χαίρετε, νησιά της Ελλάδας, άγρυπνοι φρουροί στις πύλες της Ανατολής. Ποιός θα τολμήσει να συντρίψει την ψυχή σας; Πάντοτε ακριβοθώρητα στους εισβολείς που ζήλεψαν και πόθησαν τον ήλιο σας, τις αμμουδιές, τα πλούτη και τα πλάτη. Πέρσες και Σταυροφόροι, Οθωμανοί και Γενουάτες Σαρακηνοί και Ιταλοί. Προθύρι για τους Τούρκους τώρα οι «γκρίζες ζώνες» παρερμηνεύονται μέσα σε γκρίζα φαντασία. Όμως, για πάντα όλοι ετούτοι στην ορμή

ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ - ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΠΕΧΛΙΒΑΝΙΔΟΥ

των κοφτερών λεπίδων θα προσκρούουν, στο φρόνημα των νησιωτών, τους Άγιους, τα ξωκκλήσια, τους νιους, τους γέρους και τις νιες, τις μάνες, τις κυράδες, που μάθανε να υψώνουνε το θέλω της ψυχής τους σε ιστό που στήνουν κρατερό κόντρα στην κάθε αρπάγη. Χαίρε, Δέσποινα των Δωδεκανησιών, Κυρά της Ρω, Κυρά της καρδιάς μας, που ύψωνες καθημερνά την Ελλάδα επάνω στον ιστό της Σημαίας. Μακάρια τα μικρόνησα, που αθάνατες σπαργάνωσαν γερόντισσες ψυχές. Για ιδές, ψυχή μου, τις γενιές πόσο πολύ πονέσαν κάθε φορά που επιδρομείς κόβαν κι ένα κομμάτι απ΄ τη ζωή, το παρελθόν, απ’ το παρόν, το μέλλον, τους γάμους, τα τραγούδια τους κι όλα τα μετερίζια πού ’ταν τα ήθη γενεών, καθημερνές συνήθειες. Κι όταν τους απαγόρευσαν τη γλώσσα να μιλάνε, τη γλώσσα των Αγίων τους, τη γλώσσα της Πατρίδας, τότε ο Μητροπολίτης τους ο Απόστολος της Ρόδου, σα δεύτερος, σαν πολλαπλός Πατροκοσμάς και πάλι γέμισε με κρυφά σχολειά όλες τις εκκλησίες.

ΧΑΙΡΕ, ΨΥΧΗ ΜΟΥ, ΜΑΝΑ ΓΗ, ΜΕΛΙΡΡΥΤΗ!

Κι υψώνοντας την κεφαλή , λιοντάριασε η φωνή του: -«Ωσότου ο ήλιος ακλουθεί την ίδια την πορεία ο Έλληνας δε θ’ αρνηθεί τη γλώσσα με τη βία». Και κατηχώντας τα παιδιά στη γνώση της λατρείας οι δάσκαλοι κι οι ιερείς τους δίδασκαν τη γλώσσα που οι Ιταλοί κατακτητές κόψαν απ’ τα σχολειά τους. Να μη μιλούν Ελληνικά, να σβήσει η Ιστορία. Χαίρε, Γλώσσα Ελληνική της Ορθόδοξης Λατρείας! 24

Δεν είμαστε μακάριος λαός που τέτοια γλώσσα τη συρρικνώνουμε αισχρά και την ποδοπατούμε. Κι αν σφάλματα πληρώνουμε, χάνουμε μύρια όσα, τη γλώσσα μας ανέγγιχτη πρέπει να την κρατούμε.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ - ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΠΕΧΛΙΒΑΝΙΔΟΥ

Επτάνησα Νησιά αγαπημένα των ποιητών, της Μουσικής, του Λόγου και της Τέχνης. Χαίρετε, Νησιά γιομάτα απ’ τ’ αρώματα της Δύσης κι από το πάθος της Ανατολής. Επτάνησα ελληνικά με τα δεκάδες τα νησιόπουλα ολόγυρά σας που κλέβουν λάμψη κι αρχοντιά απ’ τη δική σας τσιμπολογώντας πράσινο και ήλιο κι ήρεμες ακρογιαλιές, σα γλαροπούλια πεινασμένα. Πυροφάνια του Ιονίου που θέλγετε τους μαγεμένους απ’ το φως σας ταξιδιώτες. Χαίρετε, νησιά με τα πολύμορφα θέλγητρα τα ποικιλόχρωμα περάσματα, τη γαλάζια ωραιότητα. Μακάρια, έμορφα νησιά, γεμάτα Μοναστήρια που κόνεψαν κοντά στους πληγωμένους και αναρριχήθηκαν σε κάθε κορυφή σας! Βιγλάτορες της πίστης μας, να τη φυλάν από της Δύσης τα κουρσέματα.

ΧΑΙΡΕ, ΨΥΧΗ ΜΟΥ, ΜΑΝΑ ΓΗ, ΜΕΛΙΡΡΥΤΗ!

Ψυχή μου, αγάλλου από χαρά, βλόγησε τα Επτανήσια. Όσα κι αν κάστρα Ενετικά κτίσαν στις αγκαλιές τους, κι αν πειρατές και άρπαγες της Δύσης ηγεμόνες βουλεύτηκαν να καρπωθούν την άπλετη ομορφιά τους, κι αν η καντάδα αντηχεί σ’ όμορφες αναμνήσεις, πώς να χαθεί η βροντερή η άρπα του Ομήρου τα πάθια σαν τραγούδαγε του ξακουστού Δυσσέα να φθάσει στην Εστία του σε μια παγκόσμια Ιθάκη!

Μακάρια νησιά, που γίνατε λειψανοθήκες Αγίων λειψάνων που ήρθαν απ’ την Ανατολή, στα πονεμένα τέκνα τους παρηγοριά κι ελπίδα. Οίκοι Μακάριοι Αγίων: Γερασίμου, Σπυρίδωνος, Γαΐου, Θεοδώρας Αυγούστας. Άγιες ζωοδότες ανάσες. Τροφή σαν ήρθε σιτοδειά, σκέπη ο εχθρός σαν ’φάνη. Χαίρετε, Άγιες Σκέπες των αμαρτιών μας. Οδηγητές εξόδου των παραστρατημάτων μας. Προστάτες των αγώνων του Γένους μας.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ - ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΠΕΧΛΙΒΑΝΙΔΟΥ

Κρήτη Χαίρε, νησί ακριτικό, κόρη των οφθαλμών μας. Πάντα ορθώνεσαι κυματοθραύστης μες στ’ άπειρο της θάλασσας και το γαλάζιο τ’ ουρανού. Νησί περήφανο, που κρατιέσαι στιβαρά στ’ ακροδάχτυλα της Μάνας Ελλάδας στο σφάλισμα της αγκαλιάς της, μη και γλιστρήσεις απ’ τα μπράτσα της. Χαίρε, Κρητικόνησο της λεβεντιάς, που πάντα φύλαγες πιστά το πέρασμα απ’ τους βάρβαρους, σαν πρωτογιός που προστατεύει τη Μάνα και τα μικραδέλφια του. Σαν Άτλαντας, για πάντα να κρατάς στους ώμους σου της Μεσογείου το μυστήριο. Πάντοτε εκεί απ’ τους πανάρχαιους καιρούς γητεύοντας τους κουρσευτές, Κανένας όμως Ηρακλής δε θα σε ξεπλανέψει. Εσύ θα είσαι πάντα η Πηνελόπη η πιστή των Ελλήνων, η Θυγατέρα, η Εστιάδα, η Κυρά της Μνήμης,

ΧΑΙΡΕ, ΨΥΧΗ ΜΟΥ, ΜΑΝΑ ΓΗ, ΜΕΛΙΡΡΥΤΗ!

η Θεμελιώτρα εκκλησιά, το Στάδιο των αγώνων για την απόσειση ζυγών, Βάλσαμο των πληγών και Ξαναγέννημα του Γένους. Είσαι ο Πολιτισμός κι η Τέχνη κι η Δημιουργία, ο Θεοτοκόπουλος, ο Καζαντζάκης, ο Κορνάρος.

Γείρε, καρδιά, και σκίρτησε στην ιστορία αιώνων, φυλών, εχθρών, κατακτητών, που ορέγονταν κι αρπάζαν κάθε φορά κι ένα δεντρί, ένα κομμάτι χώμα, ένα κοχύλι, ένα βουνό, ένα φαράγγι, άμμο, μια ελιά και ένα βότσαλο, μια πέτρα σου, τον ήλιο. Γείρε, ψυχή μου, κι άκουσε, της γης τα φυλλοκάρδια. Χτυπάνε πάντα ελληνικά μες στης Κνωσσού τα ερείπια. Ακόμα ηχούνε οι πλαγιές και οι παλμοί της Ρέας το Δία σαν εγέννησε μες στο Δικταίο Άντρο. Άκου, ψυχή μου, τις κραυγές των κοριτσιών, των νέων, θυσία που γινότανε στου Μίνωα τη μήνι. Το θαύμα, δες, του έρωτα πού ’σωσε το Θησέα, το μίτο σαν ακλούθησε πιστά της Αριάδνης. Δες τον Αιγέα πως θρηνεί, το Δαίδαλο πως κλαίει. Θρηνεί το Αιγαίο πέλαγος και κλαίει η Ικαρία.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ - ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΠΕΧΛΙΒΑΝΙΔΟΥ

Άκου, καρδιά, τους Χριστιανούς πως σφάζονταν στο χώμα απ’ τις χαντζάρες, τα σπαθιά των κάθε αλλοθρήσκων. Τις παρηγόριες άκουσε μέσ’ από τ’ Άγιο Βήμα που στοργικά εθήλαζε δύναμη κι ευλογία. Ακόμα αχνίζουν τα αίματα στις αγκαλιές της Κρήτης. Κάθε γωνιά κι ένας νεκρός, κάθε νεκρός προζύμι.

ΧΑΙΡΕ, ΨΥΧΗ ΜΟΥ, ΜΑΝΑ ΓΗ, ΜΕΛΙΡΡΥΤΗ!

Βόρειος Ήπειρος

Χαίρε, θλιμμένη κόρη του Βορά, που έμεινες με τα μάτια στραμμένα στο Νότο. Μάτια γεμάτα απορία και γιατί. Γεμάτα λύπη και νοσταλγία. Κερένια η παρουσία σου στα ξένα και η θωριά σου λίγο αίμα αποζητά οι φλέβες για να ζωντανέψουν. Ένα «Χαίρε» μια Σαρακοστή, για να φλογίσει τα μάγουλα. Μια Ανάσταση, για να τσουγγρίσεις μαζί μας τα κόκκινα αυγά της χαράς. Χαίρε, Βόρεια Ήπειρος! Κόρη μας χαμένη. Κόρη που σ’ αρπάξανε απ’ το νυφιάτικο άλογό σου και σ’ έσυραν στο μισεμό. Ψυχή μου, γείρε επάνω μας κι εμείς σου τραγουδάμε. Άκουσε, Ηπειρωπούλα μας, νανούρισμα αγάπης. Τα βλέφαρά σου άνοιξε, τα μάτια σου να ιδούμε και πάλι να χαμογελούν, πάλι να ζωντανεύουν.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ - ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΠΕΧΛΙΒΑΝΙΔΟΥ

Λευτέρωσε τις εκκλησιές ν’ ακούσουμε καμπάνες να ηχοβοούν χαρούμενα καλέσματα αγάπης. Ψυχή μου, ακριτοπούλα μας, ξύπνα, σε καρτερούμε να μπεις στον κύκλο του χορού στ’ αλώνι μας που εστήθη. Ζώσου τους χρυσοκέντητους τζουμπέδες και ζεμπίλια. Ζωστείτε, λεβεντόπαιδα, με τα χρυσά γιλέκα. Και συ Δεροπολίτισσα στραβά βάλε το φέσι, τις πόρπες, τα μεταξωτά με λεβεντιά και χάρη και σύρτε για την εκκλησιά, άρχισε το Μυστήριο, σταμάτησαν οι ψαλμουδιές , προσμένουν οι παπάδες. Κοίτα, της Πίνδου οι πλαγιές ’τοιμάζουν την ηχώ τους τον ερχομό σου το γλυκό να γλυκοτραγουδήσουν. Τα Μοναστήρια καρτερούν ν’ ανάψουνε τα τζάκια. Του Ολύμπου οι καβαλάρηδες να πρωτοπροσκυνήσουν.

ΧΑΙΡΕ, ΨΥΧΗ ΜΟΥ, ΜΑΝΑ ΓΗ, ΜΕΛΙΡΡΥΤΗ!

Θράκη Χαίρε, πρωτοεστία δεκάδων φυλών. Εύρωστε μίσχε, όπου χωρίζεις τη Δύση απ’ την Ανατολή. Γη, που γέννησες πολεμιστές και πήρες τ’ όνομά σου από τον Άρη Χαίρε, χώμα Αποστολικό, που ξεπροβόδισες το Μέγα Αλέξανδρο στη Δόξα.

Χαίρε, χώρα που γέννησες το Σπάρτακο και το Δημόκριτο, τον Πρωταγόρα και Ανάξαρχο, τους Αυτοκράτορες Φωκά και Ιουστίνο, το Βάρναλη, το Χατζηδάκη και τη Βέμπο, Ψυχή, σ’ ακούω πώς πονάς, πόσο βαθιά στενάζεις. Πόσα αλλαξοπίστησαν τέκνα σου από φόβο! Δεν άντεξαν και λύγισαν στ’ Οθωμανού τη βία. Γείρε, καρδιά, και μην ξεχνάς, η μνήμη σε θεριεύει. Κοίταξε, πώς μοιράσανε κομμάτια απ’ την ψυχή σου. Την κεφαλή δώσαν βορά σε πεινασμένα όρνια Αριστερά και δεξιά έμεινες δίχως χέρια. Χαίρε Θράκη, που την Κωνσταντινούπολη στεφάνωσες και έστεψες βασιλική Πρωτεύουσα.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ - ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΠΕΧΛΙΒΑΝΙΔΟΥ

Κωνσταντινούπολη Χαίρε, Κωνσταντινούπολη, καμάρι της ψυχής μας κι ακάματο αργαστήρι της γλώσσας της ελληνικής, πυρήνα της θρησκείας μας, της Ιστορίας μας φανό και πάπυρο. Κι έμεινε η Πόλη μοναχή, της Πίστης μετερίζι. Θήραμα πολυπόθητο στους Τούρκους που για χρόνια τα δόκανά τους στήσανε κι ήτανε στο καρτέρι. Κι έπειτα ήρθε η στιγμή κι αλώθηκε η ψυχή μας Κάηκε, πάει, χάθηκε, σταμάτησε ο χρόνος. Χαίρε, Κωνσταντινούπολη, του Βυζαντίου διαμάντι! Χαίρετε, τέκνα αθάνατα, βιγλάτορες της Πίστης! Λαμπρά που ’χατε στολιστεί πριν αλωθεί η Πόλη, μ’ αυτοθυσίας φωτερά στεφάνια Αγιοσύνης! Καρδιά, δες την Πρωτεύουσα για πάντα της ψυχής σου. Γείρε και δες, κοκκίνισε του κερατίου ο κόλπος κι οι Πύλες της θρησκείας μας μυράνθηκαν για πάντα. Μονάχα η κερκόπορτα μαύρο ’ζώσθη μαντήλι,

ΧΑΙΡΕ, ΨΥΧΗ ΜΟΥ, ΜΑΝΑ ΓΗ, ΜΕΛΙΡΡΥΤΗ!

να μην τη βλέπουν που ’γινε πέρασμα του θανάτου. Κάηκε η Πόλη, έσβησε του Βυζαντίου η αίγλη. Κήπος με άνθη Ορθόδοξα σε μια στιγμή ερημώθη. Χιλιάδων χρόνων Άνοιξη την έπνιξε το χιόνι. Και οι Χριστιανικές καρδιές λαβώθηκαν για πάντα.

Κι η πιο τρανή λαβωματιά για τρεις μαύρες ημέρες. Η υπόσχεση ήταν που ’δωκε ο Μωάμεθ στους δικούς του. «εκτός από τα κτίρια η Πόλη ήταν δική τους». Κι ορμήσανε σα δαίμονες, ληστές και όχι στρατιώτες. Μακέλευσαν τα Ιερά, τους άμοιρους ανθρώπους. Ποδοπατήσαν την τιμή, κουρσέψαν τους ανθούς τους. Έκαψαν τον Πολιτισμό, διαρρήξαν τις Ψυχές μας. Κι η Πόλη η Θεοφύλακτη στους ουρανούς μετέστη. Αίμα και δάκρυ και καημοί, τέτοια πικρή διαθήκη! Ο πόνος γίνηκε δαυλός, η πίκρα μου μπουρλότο. Στέκουν στην άκρη της ψυχής σαν παρακαταθήκη, για έναν αγώνα Ιερό, όταν θ’ ακούσουν κρότο.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ - ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΠΕΧΛΙΒΑΝΙΔΟΥ

Καππαδοκία Χαίρε, Γη των πρώτων βημάτων των Αποστόλων. Σκάφη που ζύμωσε τον πρώτον άρτον. Φούρνος που έψησε δεκάδες ψωμιά της Χριστιανοσύνης. Τράπεζα που τάϊσε χιλιάδες αναζητούντες την αλήθειαν πένητες. Χαίρε, Καππαδοκία, έμπλεη ανωγείων και κατωγείων οίκων του Θεού. Χαίρε, μαστοί που γαλουχήθηκαν τη γλώσσα την ελληνική και θήλασαν μ’ αυτήν τον Παντοκράτορα Λόγο. Μακάριοι οι Καππαδόκες που είχαν την πρωτιά της γλυκειάς γεύσης της Αλήθειας. Μακάριο το χώμα και οι βράχοι που σμιλευτήκανε για να φωλιάσουν τη γαλήνια Πίστη. Μακάριοι οι ταλαιπωρημένοι απ’ τους επιδρομείς που βρήκαν καταφύγιο κι ελπίδα και ρίζωσαν στο Βορρά, και φύτρωσαν στη Δύση κι έβαλαν θέμελα στην Ανατολή

ΧΑΙΡΕ, ΨΥΧΗ ΜΟΥ, ΜΑΝΑ ΓΗ, ΜΕΛΙΡΡΥΤΗ!

και γεύτηκαν παρηγοριά κι αγάπη στο Νότο και σφυρηλάτησαν τους απογόνους τους μέσα στην Πίστη την Ορθόδοξη. Χαίρε, χώρα της Καππαδοκίας που λαμπάδιασες μ’ αγιοσύνης μαρτύριο χίλιους και πλέον μάρτυρες και μεταλαμπάδευσες στην οικουμένη «μίμησιν» Πράξεων, Νουθεσιών και οικτιρμού, στην Προσευχή και στη ζωφόρο Πίστη. 36

Χαίρε, Γη, όπου γεννήθηκαν και μεγαλούργησαν δάσκαλοι ζωής, φάροι της Ορθοδοξίας μες στων αιρέσεων τα πέλαγα. Χαίρε, Μέγα Βασίλειε και Γρηγόριε Ναζιανζηνέ, Βασίλειε της Νύσσης και Αμφιλόχιε Ικονίου. Χαίρετε, σεις που γεφυρώσατε το μήνυμα του Ιησού με τη σοφία του Ελληνικού αρχαίου πνεύματος. Τρεις Ιεράρχες, Άγιοι με θαυμαστή πορεία δεσμούς θεμελιώσατε με γνώσεις και με Πίστη. Πίστη Χριστού κι Ελληνική διαχρονική σοφία ενώσατε αρμονικά και γίνατε Μεγίστοι.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ - ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΠΕΧΛΙΒΑΝΙΔΟΥ

Πόντος Χαίρε, εύγονε σπόρε Ελληνικέ, που ρίζωσες στον Πόντο τη γλώσσα και τον πολιτισμό, την ευταξία και την ευπραγία, τη δημιουργία και τη δράση. Χαίρετε, άποικοι Ίωνες, που παραδώσατε τον πυρρίχιο στα τέκνα σας κι έγινε σέρα και σερενίτσα, κι έγινε κύκλος σύμπνοιας και κεμεντζές και τικ και ομάλ και κότσαρι. Χαίρετε Πόντιοι της Παναγίας Σουμελά και των Αγίων της Αγιοτόκου Γης σας. Χωράφια της σποράς του Μεγαλέξανδρου. Συνεργάτες των Κομνηνών στο κτίσιμο της αίγλης. Χαίρετε Μοναστήρια, φωλιές του Πολιτισμού και αξίνες της ευποιίας. Χαίρετε, Πόλεις του Πόντου που γεωργήσατε τις Τέχνες και τα Γράμματα. Χαίρε, Φροντιστήριον της Τραπεζούντος,

ΧΑΙΡΕ, ΨΥΧΗ ΜΟΥ, ΜΑΝΑ ΓΗ, ΜΕΛΙΡΡΥΤΗ!

Σχολεία της Σινώπης και της Αργυρούπολης, Σχολεία μικρά και κρυφά που μέσα στη βία του εξισλαμισμού ορθώσατε κάστρα της Εκπαίδευσης για να μη σβήσει η φλόγα. Αλίμονο στην Οθωμανική αρπάγη που σκύλευσε πολιτισμούς και αξίες.

Μακάριοι οι Χριστιανοί που έγιναν οι Λεωνίδες της θρησκείας τους. Μακάρια τα υπόγεια κι οι τρύπες και τ’ αχούρια που στέγασαν τους κρυπτοχριστιανούς και τ’ Αγιοπότηρα. Γείρε, ψυχή μου, κι άκουσε τις μέλισσες του Πόντου όλη τη μέρα εργατικές χτίζανε ιστορία μ’ ελληνικό τρόπο ζωής, ελληνική παιδεία. Γείρε, ψυχή μου, ευλαβικά στου Πόντου το καντήλι που το ’σβησαν, μα στις ψυχές μένει αναμμένο πάντα.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ - ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΠΕΧΛΙΒΑΝΙΔΟΥ

Γείρε κι άκου τους Πόντιους, γλεντούν με τα μαχαίρια τα «παλληκάρε εζώστανε τα ζίπκας, τα παπάχε και τα κορτσόπα τ’ έμορφα τα τάπλας τα ζουπούνας». (τα παλληκάρια ζώστηκαν τις ζίπκες, τα παπάχια και τα κορίτσια τ’ όμορφα τις τάπλες, τις ζουπούνες) Κι έπειτα ήρθε ο χαλασμός. Τη γη τριών χιλιάδων άφησαν πίσω και μαζί αφήσαν την καρδιά τους. Μ’ ελπίδες ψεύτικες κινούν πως θα γυρίσουν πίσω… Κλαίει η καρδιά: «Τεμέτερον ετράνεψεν ο πόνον». 39

ΧΑΙΡΕ, ΨΥΧΗ ΜΟΥ, ΜΑΝΑ ΓΗ, ΜΕΛΙΡΡΥΤΗ!

Μικρασία Χαίρε, ψυχή μου, Μικρασίας Γη, ακριβή μου. Χαίρε, θρόνε πολυποίκιλτε της Ελλάδας. Γη που χάρισες στην Οικουμένη τη σοφία του Θαλή και του Βία, του Αναξίμανδρου και του Ηράκλειτου, του Παρμενίδη και του Ελεάτη. Του Ομήρου σου τα τραγούδια τα πήραν τα κύματα και τα έστειλαν σ’ όλο τον κόσμο να ξετυλίγουν την Ελλάδα εκπαιδεύοντάς τον στο Πνεύμα το Ελληνικό. 40

Χαίρε, χώμα ελληνικό που διαφύλαξες παιδείες που βλάστησαν και άνθισαν και κάρπισαν. Αλίμονο! Πώς γκρέμισαν πολιτισμούς ετών χιλιάδων! Τεμάχισαν βάναυσα την ιστορία με την ανταλλαγή. Κι η τομή δεν έκλεισε. Η τομή έγινε πληγή. Χαίρε, λαέ της Ιωνίας που κράτησες ακέραιες τις εθνικές αξίες και τα πιστεύω της Μάνας σου. Καρδιά μου, πόνεσες πολύ τις αποφράδες μέρες πού ’χασες απ’ την αγκαλιά τις λατρευτές σου κόρες δεν ήταν πόλεμος, διωγμός, σφαγή, λεηλασία. Χαμός και ξεθεμέλιωμα ήταν της Μικρασίας.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ - ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΠΕΧΛΙΒΑΝΙΔΟΥ

Άκουσε, της Ακρόπολης της Πέργαμου τα ερείπια απαρηγόρητα ζητούν πίσω τους θησαυρούς τους που διακοσμούν αλλοεθνή και άψυχα Μουσεία. Και δίπλα εκεί τα μάρμαρα ασβέστης σε καμίνι. Την πόλη, δες, της Άρτεμης ξένη μέσα στους ξένους. Κι η πρώτη του Χριστού εκκλησιά στην Έφεσσο εχάθη κι ήταν της Αποκάλυψης απ’ τις επτά η μία. Για ιδές, ψυχή, τους κίονες σαν απορφανισμένοι στέκουν, θαρρούν, στο πουθενά, αμίλητοι για πάντα. Τ’ αρχαία θέατρα βοούν τη μοναξιά του αγέρα. Θέλουν τα θέατρα ψυχή κι αρχαίες τραγωδίες. Κι οι κίονες ελληνικά μάτια να τους χαϊδεύουν. Και οι ναοί της Άρτεμης, της Αθηνάς Πολιάδος, δε λάμπουν πια, σκοτείνιασαν χωρίς τον Έλληνα ήλιο. Άκουσε το παράπονο των αμπελιών, των κήπων. Δεν έχει νέκταρ το κρασί, στέρφα τα περιβόλια. Νιώσε, ψυχή, των αδελφών μαρτυρικές οδύνες. Αίμα και τρόμος, αρπαγές, βίες, λεηλασίες, ταπείνωση και βιασμοί σφαγή αξιοπρέπειας. Ο άνθρωπος κατέλυσε τον Άνθρωπο για πάντα!

ΧΑΙΡΕ, ΨΥΧΗ ΜΟΥ, ΜΑΝΑ ΓΗ, ΜΕΛΙΡΡΥΤΗ!

Κύπρος Χαίρε, νησί χαϊδεμένο της Μάνας σου. Ξενοπούλι που ξυπνάς στην καρδιά χτύπους νοσταλγίας. Χαίρε, νησί της Αφροδίτης, που ταξίδεψε μέσ’ στους κρινόλευκους αφρούς και διάλεξε τις αμμουδιές της Πάφου, όπου γεννήθηκε το κάλλος κι η αγνότητα.

Χαίρε, Όλυμπε του Τροόδους που καθημερνά καλωσορίζεις τον ήλιο και στέλνεις χαιρετίσματα στον παγκόσμιο Όλυμπο για να τα στείλει στη Μάνα σου. Χαίρε Νήσος των Μυκηναίων, των Αποστόλων και των Μαρτύρων. Χαίρε φάρε της Ελληνικής γης, πυξίδα της σκέψης μας, Μεγαλόνησος της λεβεντιάς, των παθών, των προσφύγων και αγνοουμένων, της Ιερής Οργής, του Αγίου Νόστου.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ - ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΠΕΧΛΙΒΑΝΙΔΟΥ

Γείρε, καρδιά, κι αντίκρισε. Μένει η ματιά στη μέση. Όταν κοιτάζει εκεί ψηλά δακρύζει και βουρκώνει. Πονάει από το άδικο, κλαίει για τα παλληκάρια. Ακόμη ψάχνει να τα βρει τα τόσα που αγνοούνται. Έσφαξαν τη λαφίνα της, την κεφαλή της πήραν. Γείρε, βαριόπικρη ψυχή, μη στάξεις άλλο αίμα. Κράτα το μες στις φλέβες σου, θα χρειαστεί μια μέρα. Μοιρολογάει ο Άνθρωπος, παράπονο γεμάτος είναι πικρό το άδικο όταν κλείνουν τα μάτια κι άπραγοι βλέπουν το κακό οι «φίλοι μας» τα Κράτη. Χαίρε, κληρονομιά του μυαλού και της σκέψης που δεν ηρεμείς Χαίρε, ψυχή μου, που σ’ ακολουθώ στο ταξίδι του πόνου. Εδώ η αναπνοή, εκεί η ανάσα μου. Εδώ η καρδιά, εκεί οι χτύποι της. Εδώ το μυαλό, εκεί η σκέψη μου. Εδώ τα μπράτσα μου, εκεί ο αγώνας μου.

ΧΑΙΡΕ, ΨΥΧΗ ΜΟΥ, ΜΑΝΑ ΓΗ, ΜΕΛΙΡΡΥΤΗ!

Εκεί οι τοίχοι μου, οι δρόμοι μου, οι Άγιοί μου, τα χόρτα και ο ήλιος μου. Πέρα απ’ τη γραμμή της ντροπής.

Το μέλλον μας άλλαξε πορεία Αλλά πάντα ένα βέλος μέσα στην ψυχή μου Θα οδηγεί Εκεί. Εγώ, πάντως, πήρα τα κλειδιά Στον κόρφο μου μαζί μου!

ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ - ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΠΕΧΛΙΒΑΝΙΔΟΥ

Ευαγγελία - Αγγελική Πεχλιβανίδου Καθηγήτρια. Ζει στη Θεσσαλονίκη. Έχει τρία παιδιά. Συνταξιοδοτήθηκε πρόσφατα από την Υπηρεσία της (∆ιευθύντρια επί σειρά ετών). Είχε και έχει έντονη κοινωνική, και πολιτιστική δραστηριότητα (χορωδίες, παρουσιάσεις ποιητών, συγγραφέων, εκδηλώσεων, επιμέλεια εντύπων και βιβλίων, ιεραποστολή, bazaars, κ.ά.). Επί έξι (6) χρόνια έκανε ηµίωρη τηλεοπτική εκποµπή στο κανάλι 4Ε της Ι.Μ.Θ. με τίτλο «Λύχνος Ποιητικός», της οποίας είχε την επιλογή θεµάτων, την επιµέλεια και παρουσίαση. Έχει βραβευτεί πολλές φορές για τις δραστηριότητές της στο σχολείο, ενώ σε πανελλήνιους και παγκόσμιους λογοτεχνικούς διαγωνισμούς απέσπασε πολλές διακρίσεις για μεμονωμένα ποιήματα (ελευθερόστιχα, έμμετρα, σατυρικά, τραγούδι), ποιητικές συλλογές, ωδές, θεατρικό έργο, παραμύθι, δοκίμιο κ.ά. Έχει συµµετοχή σε έγκυρα λογοτεχνικά βιβλία, περιοδικά και εγκυκλοπαίδειες λογοτεχνών καθώς και σε πολλές σελίδες στο διαδίκτυο µε το έργο της. Ποιητικές συλλογές της: «Από την ψυχή µου στην Κύπρο», Αριστείο Ε.Π.Ο.Κ.

ΧΑΙΡΕ, ΨΥΧΗ ΜΟΥ, ΜΑΝΑ ΓΗ, ΜΕΛΙΡΡΥΤΗ!

2011, «Άνοιξη ∆ώδεκα Χρονώ», «Ύµνος στην κόρη των µατιών», «Είναι... γιατί ...λείπει η αγάπη», «Ο θάνατος ενός θεού», «∆άσκαλε εσύ, σοφέ λαέ µου, µε ρητά και παροιµίες δίδαξέ µου» (ποιητικά βήµατα στις παροιµίες του λαού µας) Αριστείο από το Πνευµατικό Πρακτορείο του Γιοχάνεσµουργκ, «Προσφυγιά - Αρµονίας Κατάλυση» (Ποιητική Υµνωδία), 1ο Βραβείο “Giovanni Gronchi”, Πίζα Ιταλίας 2004 και Αριστείο από «Κελαινώ - Ξάστερον», «Η... Οδύσσεια της ...κατανάλωσης», «160... παλμοί Χαϊκού» Τόμος Α΄, «180 …κραυγές Χαϊκού» Τόμος Β΄. Έχει µεγάλο έργο ανέκδοτο. Είναι Μέλος της Γυναικείας Λογοτεχνικής Συντροφιάς, της Εταιρείας Συγγραφέων Θεσ/νίκης, πολλών Ενώσεων και διετέλεσε Πρόεδρος της Ένωσης Λογοτεχνών Βορείου Ελλάδος (Ε.Λ.Β.Ε.). Είναι σύμβουλος της Ακαδημίας Κοινωνικών, Εθνικών και Πολιτιστικών Σχεδιασμών. Σήµερα επί πλέον δραστηριοποιείται ενεργά στην Diasporic Literature Spot -Λογοτεχνική σελίδα της ∆ιασποράς στο διαδίκτυο- (είναι Μέλος της Επιτροπής και Greek section Editor του ηλεκτρονικού περιοδικού Diasporic Literature magazine).

ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟΘΕΤΗΘΗΚΕ, ΤΥΠΩΘΗΚΕ ΚΑΙ BΙΒΛΙΟΔΕΤΗΘΗΚΕ ΣΤΟ ΤΥΠΟΓΡΑΦΕΙΟ “ΜΑΥΡΟΓΕΝΗΣ ΑΕ” ΤΗΛ 2310 700 770 ΣΤΟ ΚΑΛΟΧΩΡΙ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΤΟΝ AΠΡΙΛΙΟ ΤΟΥ 2013 ΓΙΑ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟ ΤΩΝ ΕΚΔΟΣΕΩΝ ΕΧΕΔΩΡΟΣ ΕΚΔΟΤΙΚΗ ΣΕ ΤΕΤΡΑΚΟΣΙΑ ΑΝΤΙΤΥΠΑ

Χαίρε, ψυχή μου, Μάνα γη, μελίρρυτη! (Χαιρετισμοί στην Ελλάδα)

Ευαγγελία – Αγγελική Πεχλιβανίδου Θεσσαλονίκη 2013

ISBN 978-618-80174-3-6