ΤΕΤΑΡΤΗ 27 ΜΑΡΤΙΟΥ 2019
Εικονογράφηση: Μικαέλα ∆εσποτοπούλου Α΄ Λυκείου Κείµενο: Μαρία Ζαχαριάδη Γ΄ Γυµνασίου
Οδός Μεσογείων 151, 151 26 Μαρούσι Τηλ.: 210 6186000 | Fax: 210 6186020 www.doukas.gr
Το άχρωµο … χρώµα!
Ήταν µία από τις συνηθισµένες µέρες. Μπήκε σκεπτικός στο ατελιέ του, πήρε τα πινέλα του, ετοίµασε τα χρώµατα στην παλέτα του. Η έµπνευση πληµµύρισε τον χώρο σαν το άπλετο φως που έµπαινε από τα µεγάλα ανοίγµατα του εργαστηρίου του και έκανε τα πάντα να αποκτούν µια µαγική διάσταση. Ο ζωγράφος ξεκίνησε να γεµίζει τον καµβά του µε χρώµατα και σχήµατα κάθε λογής. Το αγαπηµένο του χρώµα ήταν το κόκκινο, το χρώµα της φωτιάς, της αγάπης, της ζωής. Αλλά και το πράσινο και το µπλε και το κίτρινο. Όλα τα χρώµατα είχαν µια θέση στη ζωγραφική του. Ακόµα και το µαύρο. Και πραγµατικά αυτή η χρωµατική πανδαισία που η έµπνευση του δηµιουργού την όριζε πάνω στον καµβά, έφτιαχνε µαγικές εικόνες. Τόσο µαγικές που το βράδυ εκείνης της ηµέρας συνέβη κάτι µυστηριώδες και αινιγµατικό. Μόλις ο ζωγράφος αποκαµωµένος από την εργασία του αποχώρησε, ακούστηκε γοερό κλάµα από την άκρη της παλέτας. Μια σπαρακτική κραυγή που νόµιζες πως έκοβε σαν χιλιάδες λεπίδες την ησυχία του χώρου. Ήταν το άσπρο, το µόνο χρώµα που δεν έµπαινε ποτέ σε καµιά ζωγραφιά!
-Νιώθω παραµεληµένο, ανεπιθύµητο! Μα γιατί δεν µε επιλέγουν ποτέ; Γιατί δεν µου δίνουν µια θέση στις ζωγραφιές τους; Γιατί µε έχουν ξεχάσει; Γιατί; Γιατί; Το άσπρο αναρωτιώταν και απαντήσεις δεν µπορούσε να βρει… -Μα είσαι ένα αχρωµάτιστο χρώµα! Εξαφανίζεσαι πάνω στον άσπρο καµβά, είπε πολύ επιδεικτικά το πράσινο. -Στην Κίνα είσαι το χρώµα της δυστυχίας και του πένθους, πετάχθηκε το µαύρο και έριξε ένα βλέµµα γεµάτο απαξίωση και περιφρόνηση. -Εµείς είµαστε τα βασικά χρώµατα, συµπλήρωσαν µε µια φωνή το κόκκινο, το κίτρινο και το µπλε. -Μπορεί να έχεις υψηλή φωτεινότητα, αλλά η απόχρωσή σου είναι µηδενική, είπε το σοµόν παίρνοντας το σοβαρό και επιστηµονικό του ύφος. -Σκέψου ότι ακόµα και το ουράνιο τόξο δεν σε θέλει, φώναξαν όλα τα χρώµατα µαζί. Τα λόγια τους πλήγωσαν πολύ το άσπρο που δεν µπορούσε να καταλάβει πώς είναι δυνατό να το βλέπουν τόσο υποτιµητικά και να του φέρονται µε τόση σκληρότητα. -Είµαστε όλοι χρώµατα! Έχουµε όλοι τη θέση µας στην παλέτα! Πιστεύουµε όλοι στην οµορφιά, την αρµονία! Υπηρετούµε όλοι την Αισθητική και την Τέχνη! Όλοι εκφράζουµε συναισθήµατα και σκέψεις του καλλιτέχνη, µεταφέρουµε µηνύµατα και οµορφαίνουµε τον κόσµο! Όλους µας ανακατεύει το ίδιο πινέλο και µας απλώνει το ίδιο χέρι στον καµβά! Γιατί δεν βλέπετε την κοινή µας φύση και µένετε µόνο στη διαφορά µας; Στη συνέχεια το άσπρο προσπάθησε κάπως να ηρεµήσει και να καταλάβει πως κάτι θα πρέπει να έχει επηρεάσει τα χρώµατα για να αντιδρούν έτσι. Ίσως να µη φταίνε αυτά για τις σκέψεις τους ή ίσως ακόµη και από απλή “συνήθεια” να ακολουθούν τα στερεότυπα. Γιατί όλα τα χρώµατα είναι σπουδαία και έχουν µέσα τους κάτι που µπορεί να οµορφήνει τον κόσµο και να δώσει νόηµα στη ζωή. Εξάλλου τα χρώµατα είναι τόσο διαφορετικά µεταξύ τους αλλά και οι αποχρώσεις τους τόσο πολλές που σίγουρα υπάρχει χώρος για όλους και η Τέχνη δεν µπορεί να υψώσει εµπόδια σε κανέναν. Με όλες αυτές τις σκέψεις να πληµµυρίζουν το µυαλό του, το άσπρο προσπάθησε να συγκρατήσει το κλάµα του, όµως και πάλι έκλαιγε τόσο πολύ που πνιγόταν η φωνή του. Και τη στιγµή που ένιωθε πως ήθελε να πεθάνει, να εξαφανιστεί για πάντα και να µη χρειαστεί να ξαναπροσπαθήσει να αποδείξει πως είναι κι αυτό ένα χρώµα, συνέβη κάτι µαγικό… Τα δάκρυά του κύλησαν στην παλέτα και ακούµπησαν όλα τα χρώµατα, το καθένα χωριστά και όλα µαζί. Και τότε ενώθηκαν όλα τα χρώµατα και έγιναν ένα… το άσπρο!
Έµοιαζε µε θαύµα. Έτσι, λοιπόν, το άσπρο κατάλαβε πως όχι µόνο ήταν κι αυτό ένα χρώµα, αλλά και ότι είχε µέσα του όλα τα χρώµατα του κόσµου!