Bookmarks 07

Φωτογραφιεσ, ταπετσαριεσ, λουλουδια... ηρθε η ανοιξη

bookmarks 07 εβδομαδιαιο free press για το βιβλιο

νεεσ κυκλοφοριεσ παρουσιασεισ συνεντευξεισ Ατζεντα αγγελιεσ 24 ΦΕΒ. - 9 μαρ. 2010 issn 1792-1120 www.e-bookmarks.gr

«Σύμφωνα με την έκτακτη 83η συνεδρία της Ε.Ε.Ε.Ε.Ε. με επικεφαλής εμού του ιδίου και απαρτιζόμενη από τους υπ’ αρίθμ. 2,3,7 και 4 επιτρόπους, η οποία διήρκεσε 97 σελίδες και μισή, έχουμε τα εξής συμπεράσματα–αποφάσεις: η ‘δημοκρατία’ είναι στρογγυλή μπλε με κίτρινες βούλες, τρέχει με 180 χιλιόμετρα ανά ώρα, κατοικεί στα δέντρα και σε πόες κι έχει βάρος τετράχρονου παιδιού. Ως εκ τούτου προσβάλλει τον ιερό θεσμό της βασιλείας εφόσον προσβάλλει άμεσα την αισθητική της βασίλισσας, η οποία ως γνωστόν απεχθάνεται το κίτρινο, ιδίως στις βούλες… Για αυτό εφεξής η λέξη κατατάσσεται στις λογοκριμένες και στους χρήστες αυτής επιβάλλεται η εσχάτη των ποινών, η ποινή του θανάτου… Διότι ‘Κρατίστην είναι δημοκρατίαν εν η πάντες ως τύραννον φοβούνται τον νόμον’»

Ο Ορέστης έγραψε ένα καταπληκτικό παραμύθι για μεγάλους που συνοδεύεται από την πρωτότυπη εικονογράφηση του Γιώργου Γούση, Το βιβλίο “Στη μυστικιστική ησυχία της νύχτ;ας...” κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Χαραμάδα σε όλη την Ελλάδα σε τιμή 10 Ευρώ. Κεντρική Διάθεση: Εκδόσεις Χαραμάδα, 2610342886, 6978415843

>

ΜΕΤΑΦΡΑΣΜΕΝΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ Κριστιάν Μπομπέν Αιχμάλωτος του λίκνου Σελ. 96, Τιμή Εκδότη: 9 Ευρώ

“Τρελός είναι εκείνος που άφησε τον πόνο να πάρει τη θέση του. «Η γιαγιά σου είναι στο τρελοκομείο. Την έχουν δεμένη με σεντόνια. Παλεύει όλη μέρα σε μια καρέκλα». Εκείνος που μου τα λέει αυτά γελώντας είναι ο παππούς μου, ο σύζυγος εκείνης που φέρνω αμέσως στο μυαλό μου λευκοντυμένη σα μούμια, να ουρλιάζει δίχως να βγαίνει άχνα από το στόμα της. Είμαι οκτώ χρονών. Τα λόγια που μόλις άκουσα έδωσαν στην κουζίνα όπου βρίσκομαι ένα φως, σαν πυρηνική ακτινοβολία, κλεισμένο σε τέσσερις τοίχους. Οι γονείς μου έχουν πάει στον κινηματογράφο κι ο παππούς μου με φυλάει γι’ απόψε. Αυτός ο άνθρωπος δεν έχει ίχνος κακίας μέσα του. Οι χειρότερες καταστροφές δεν προήλθαν από ανθρώπους κακούς, αλλά απλώς αδύναμους ή απερίσκεπτους. Γράφω αυτό το βιβλίο για όλους εκείνους τους ανθρώπους που, αν και έχουν μια ζωή απλή και πολύ όμορφη, καταλήγουν να την αμφισβητούν γιατί τους προβάλλουν πάντα μόνο ό,τι είναι θεαματικό. Όλη μου τη ζωή την πέρασα σε δύο πόλεις: στο Λε Κρεζό και στην πόλη που βρίσκεται από πάνω, μέσα στα σύννεφα.”

Πέτια Ντουμπάροβα Κείμενα ενός κοριτσιού Σελ. 80, Τιμή Εκδότη: 7 Ευρώ

“Καμιά φορά θέλω να μεταμορφωθώ σ’ ένα μικρό κομμάτι κιμωλίας. Τόσο μικρό, σχεδόν αόρατο. Να κάθομαι λευκή σαν φτερό γλάρου μπροστά στον μαυροπίνακα. Κανείς να μη με σκέφτεται. Να νιώσω πως οι δακρυσμένες από την ταραχή παλάμες των παιδιών που εξετάζονται, με ποτίζουν και κάνουν την τρυφερή μου σκόνη ακόμη πιο πυκνή. Εγώ θα φιλάω τα ταραγμένα δάχτυλα και με χαρά θα δίνω τη ζεστή μου σάρκα σε διάφορα θεωρήματα. Θα μετράω ήσυχα τον παλμό καθενός που με κρατά στο χέρι του. Θα μαντεύω πάνω στις γραμμές και στις φλέβες της κάθε μιας παλάμης και θα αφήνω λευκή σκόνη σαν ζεστή άμμο. Θα ακούω στο διάλειμμα διάφορα κουτσομπολιά για το κορίτσι που ήμουν πριν, και σιωπηλά θα γελάω. Κι όταν η σύντομη λευκή ζωή μου λιώσει κάτω από το βρεγμένο σφουγγάρι, θα γίνω πάλι η ίδια. Τότε θα ξέρω για τον καθένα περισσότερα. Και μαζεύοντας τα χρώματα από τόσες ταραχές και γαλάζιους νεανικούς παλμούς, θα είμαι η πιο ευτυχισμένη.”

Χαραμάδα: Τηλ.: 2610342886. info@haramada.com Διάθεση: Πρακτορείο Απόλλων

bookmarks pages 4_5

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ Περιοδικό Bookmarks ISSN: 1792-1120 Ιδιοκτήτης/Εκδότης/Διευθυντής/Υπεύθυνος σύμφωνα με τον νόμο: Νεκτάριος Λαμπρόπουλος Αρχισυντάκτης: Γιάννης Πλιώτας Συντάκτες (αλφαβητικά): Λευτέρης Αδαμίδης, Γιάννης Αντάμης, Νίκος Αραπάκης, Μαρία Γεωργοπούλου, Χαράλαμπος Γιαννακόπουλος, Δημήτρης Γκιούλος, Ευθυμία Δεσποτάκη, Νόρα Δημοπούλου, Αλέξης Καυγάς, Εβίτα Λύκου, Κατερίνα Μαλακατέ, Μαρία Μπακοπούλου, Βαγγέλης Μπέκας, Κίκα Ολυμπίου, Δέσποινα Παναγιωτοπούλου, Μαρία Παπαδημητρίου, Στέλλα Πεκιαρίδη, Δημήτρης Σαρρής, Χρήστος Σιντόρης, Ευαγγελία Σολωμού, Μαρία Τσουκανά, Μάρκος Φράγκος Συνεργασίες τεύχους: Νίκος Παναγιωτόπουλος, Βασίλης Ρούβαλης, Άννα Γρίβα, Δημήτρης Μουζάκης, Γιάννης Σαχανίδης, Αχιλλέας Κωστούλας, Ράνια Ζουρνατζή Υπεύθυνος τυπογραφείου: Μπινίκος Αντώνιος - “Δεκάλογος” Σχεδιασμός/Έκδοση/Διανομή: Εκδόσεις Χαραμάδα Ρήγα Φεραίου 168, 26222, Πάτρα Φωτογραφία Εξωφύλλου: Στέλλα Πεκιαρίδη Επικοινωνία: Τηλ. 2610342886 και 2610320169 info@haramada.com johnpliotas@gmail.com Ξεφυλλίστε όλα τα τεύχη μας εδώ:

www.e-bookmarks.gr

EPPUR SI MUOVE από τον Γιάννη Πλιώτα Δεκαπέντε ακόμα μέρες αφήσαμε πίσω μας και δεκαπέντε ακόμα φάνηκαν στον ορίζοντα. Όσο και να προσπαθούμε δεν μπορούμε να αλλάξουμε τη ροή του χρόνου, η γη συνεχίζει να περιστρέφεται και τα πλήθος γύρω μας να βουίζει πολυάσχολο (είναι λίγο κλισέ η παρομοίωση, το ξέρω). Όπως θα διαπιστώσετε σε αυτό το τεύχος φιλοξενούμε πολλά θαυμαστά και παράξενα, και οι οδηγίες για να σας αποκαλυφθούν είναι σχετικά απλές: υψώστε τον δείκτη του δεξιού σας χεριού και κατόπιν κατεβάστε τον ανά τακτά χρονικά διαστήματα στο αριστερό μπουτόν του ποντικιού σας. Ταυτόχρονα περιστρέψτε τους βολβούς των ματιών σας ώστε να σαρώσουν όλο το μήκος και πλάτος της οθόνης του υπολογιστή. Απομένει να αφομοιώσετε τις πληροφορίες. Τι θα διαβάσετε; Πρώτα απ’ όλα για έναν Ιρλανδό συγγραφέα, του οποίου τα βιβλία δεν έχουν εκδοθεί ακόμα στη χώρα μας. Υποψιάζομαι πάντως ότι μετά την παρουσίασή μας θα κεντρίσει το ενδιαφέρον πολλών εκδοτικών οίκων. Μαζί με τον Paul Kearney λοιπόν έρχεται και ένας παλιός γνωστός μας, ο Ξενοφώντας. Ναι, σωστά θυμάστε απ’ το σχολείο, είναι εκείνος ο στρατηγός που έγραψε την «Κύρου Ανάβασις» και την «Κάθοδο των Μυρίων». Από το τελευταίο άντλησε έμπνευση ο Kearney και έγραψε το μυθιστόρημα φαντασίας «Ten Thousand», δηλαδή δέκα χιλιάδες, δηλαδή μύριοι (για όσους δεν θυμούνται τα αγγλικά τους). Περισσότερα διαβάστε λίγες σελίδες παρακάτω στη συνέντευξη που παραχώρησε ο συγγραφέας στην Ευθυμία Δεσποτάκη και αναζητήστε τον στην προσωπική του σελίδα: http://www.paulkearneyonline.com/. Έχουμε και ένα αφιέρωμα στον Χιλιανό Λουίς Σεπούλβεδα, με μια σύντομη παρουσίαση της ζωής του και κριτικές για τρία βιβλία του. Αν σας αρέσει ο Μάρκες (Γκαμπριέλ Γκαρσία κτλ) και η καλή λατινοαμερικάνικη λογοτεχνία, ρίξτε μια ματιά. Όπως θα διαπιστώσετε η ατζέντα μας εκτός του ότι άλλαξε μορφή, επεκτείνεται πλέον, έτσι ώστε να ενημερώνεστε αρτιότερα για τις εκδηλώσεις που έρχονται. Σας διαβεβαιώνω ότι όσα προτείνουμε αξίζουν την προσοχή σας, ενώ για να σχηματίσετε πληρέστερη εικόνα επισκεφθείτε ηλεκτρονικά το ΕΚΕΒΙ. Επίσης για να σας προετοιμάσουμε κατάλληλα για το Πάσχα, εξασφαλίσαμε την προδημοσίευση ενός διηγήματος της Στέργιας Κάββαλου, από τη συλλογή της «Αλτσχάιμερ Trance» που θα κυκλοφορήσει σε λίγες μέρες από τις εκδόσεις Τετράγωνο. Το όνομα του διηγήματος: «Χριστούγεννα». Εντάξει, ίσως να μην ακούγεται και πολύ επίκαιρο, αλλά τέχνη κάνουμε. Δεν χρειάζεται να τηρούμε τους τύπους. Ο χρόνος πάλι πέρασε. Στις δέκα του Μάρτη, Θεού θέλοντος και καιρού επιτρέποντος θα μας κρατήσετε και στα χέρια σας. Ραντεβού τότε σε βιβλιοπωλεία, βιβλιοθήκες, art cafι, παγκάκια και μετρό. Θα κρατήσουμε απουσίες. Μην λείψει κανείς! * Από χθες διαβάζω ξανά το «V for Vendetta». Θα ήθελα πολύ ο Άλαν Μουρ να γράψει ένα κόμικ για την κατάσταση στην Ελλάδα. Ή ο V να έκανε μερικές έκτακτες εμφανίσεις στη χώρα μας.

N¤Â˜ ΢ÎÏÔÊÔڛ˜

NEA ÛÂÈÚ¿ ·È‰·ÁˆÁÈÎÒÓ ‚È‚Ï›ˆÓ ñ A¢ı‡ÓÂÙ·È Î˘Ú›ˆ˜ Û ·È‰È¿, ·ÏÏ¿ Î·È Û ·Ó·ÁÓÒÛÙ˜ fiÏˆÓ ÙˆÓ ËÏÈÎÈÒÓ, Î·È Î·Ï‡ÙÂÈ fiÏÔ˘˜ ÙÔ˘˜ ÁÓˆÛÙÈÎÔ‡˜ ÎÏ¿‰Ô˘˜, Ì ȉȷ›ÙÂÚÔ ÚÔÛ·Ó·ÙÔÏÈÛÌfi Û ı¤Ì·Ù· Ù˘ Û‡Á¯ÚÔÓ˘ ÂÈÛÙ‹Ì˘ Î·È Ù¯ÓÔÏÔÁ›·˜. ñΔ· ‚È‚Ï›· Ù˘ ÛÂÈÚ¿˜ Û˘ÁÎÚÔÙÔ‡Ó ÌÈ· Ï‹ÚË ıÂÌ·ÙÈ΋ ÂÁ΢ÎÏÔ·›‰ÂÈ·, fï˜ οı ÙfiÌÔ˜ ÏÂÈÙÔ˘ÚÁ› Î·È ·˘ÙfiÓÔÌ·, ηıÒ˜ ·ÔÙÂÏ› ¤Ó· ·˘ÙÔÙÂϤ˜ ‚È‚Ï›Ô. ™¯‹Ì· 21x29 cm, 224 ÛÂÏ›‰Â˜ ÙÔ ‚È‚Ï›Ô,

AӷηχÙÔÓÙ·˜ Ù· Ì˘ÛÙÈο ÙÔ˘ Ï·Ó‹ÙË Ì·˜

™ÙË ÛÂÈÚ¿ ΢ÎÏÔÊÔÚÔ‡Ó: ñH ÚÒÙË ÌÔ˘ ÂÁ΢ÎÏÔ·›‰ÂÈ· ÙˆÓ ˙ÒˆÓ ñH ÚÒÙË ÌÔ˘ ÂÁ΢ÎÏÔ·›‰ÂÈ· ÙˆÓ ÌÂÁ¿ÏˆÓ ÂÍÂÚ¢ÓËÙÒÓ ñH ÚÒÙË ÌÔ˘ ÂÁ΢ÎÏÔ·›‰ÂÈ· ÙÔ˘ ·ÓıÚÒÈÓÔ˘ ÛÒÌ·ÙÔ˜ ñH ÚÒÙË ÌÔ˘ ÂÁ΢ÎÏÔ·›‰ÂÈ· ÙˆÓ ÂÊ¢ڤÛÂˆÓ ñH ÚÒÙË ÌÔ˘ ÂÁ΢ÎÏÔ·›‰ÂÈ· ÙÔ˘ Ï·Ó‹ÙË °Ë

Aӷηχ„Ù ÙȘ ÂÓÙ˘ˆÛȷΤ˜ ÏÂÈÙÔ˘ÚÁ›Â˜ ÙÔ˘

AÎÔÏÔ˘ıÒÓÙ·˜ Ù· ‚‹Ì·Ù¿ ÙÔ˘˜

ÌfiÓÔ 18,80€ Δ√ μπμ§π√

To ÌÂÁ·Ï‡ÙÂÚÔ, ÙÔ ÌÈÎÚfi- ¶Ò˜; Ô‡; fiÙÂ; ÁÈ·Ù›; ÙÂÚÔ, ÙÔ ÁÚËÁÔÚfiÙÂÚÔ

www.malliaris.gr ¢ËÌ. °Ô‡Ó·ÚË 39, 546 22 £ÂÛÛ·ÏÔÓ›ÎË, ÙËÏ.: 2310277113, fax: 2310264856, info@malliaris.gr ¶·Ú·ÁÁÂϛ˜: ÙËÏ.: 2310640755-6, fax: 2310640757

σελιδοδείκτες pages 6_7

βιβλίο επισκεπτών της Άννας Γρίβα*

(Απόσπασμα) - του Δημήτρη Μουζάκη* Ένα βράδυ –βράδυ θα πρέπει να ‘ταν, μιας και τοίχος που δε νιώθει το φεγγάρι δεν υπήρξε ποτέ- το δωμάτιο του τοίχου επισκέφθηκε για πρώτη φορά ένας άνθρωπος που δεν έμοιαζε με κανέναν από τους ανθρώπους που ως τώρα είχε ακούσει. Ο άνθρωπος αυτός φερόταν αλλόκοτα, ανακάτωνε το δωμάτιο, ψαχούλευε το καθετί που υπήρχε μέσα του, ανοιγόκλεινε συρτάρια, περιεργαζόταν θήκες και θηκούλες, ψηλαφούσε τον ίδιο τον τοίχο σπιθαμή προς σπιθαμή και τον αναστάτωνε. «Κλέφτης», σκέφτηκε ο τοίχος και τρομοκρατήθηκε- και τότε, συνέβη κάτι το καταπληκτικό. Ο άνθρωπος που ψαχούλευε με τόση μανία το δωμάτιο είπε: «Ναι, κλέφτης». «Ακούστηκα;», αναρωτήθηκε σαστισμένος ο τοίχος. «Ναι», αποκρίθηκε πανήρεμος ο κλέφτης, συνεχίζοντας, ταυτόχρονα την επιδρομή του. «Αν δεν φύγεις, κλέφτη», σκέφτηκε θυμωμένα και αποφασιστικά ο τοίχος, «θα τρίξω τα τούβλα μου με όλη μου τη δύναμη. Οι άνθρωποι που ζουν μέσα μου θα νομίσουν ότι γίνεται σεισμός, θα ξυπνήσουν και τότε…». Ο κλέφτης δεν φάνηκε να ταράζεται. Με ξεκάθαρη φωνή και, δίχως να πάψει στιγμή να αναζητά, είπε στον τοίχο: «Κανείς δε ζει μέσα σου». «Χα», κάγχασε ο τοίχος με τη σκέψη του. «Και ποιοι είναι όλοι αυτοί που ακούω ολημερίς –και καμιά φορά το βράδυ- να μιλούν και να στενάζουν, να κλαίνε και να γιορτάζουν, να γεννούν, να μισούν και ν’ αγαπούνε;». «Απ’ έξω σου έρχονται καημένε όλες οι φωνές», είπε ο κλέφτης, «εδώ μέσα μήτ’ έζησε μήτε θα ζήσει κανείς ποτέ». Ο τοίχος δεν πίστεψε τον κλέφτη. Πήρε βαθιά ανάσα από τα ρουθούνια της επιφάνειάς του κι έτριξε μ’ όση δύναμη είχε τα τούβλα του για να ξυπνήσει τους ανθρώπους, μια και δυο και τρεις φορές. Αποκαμωμένος, περίμενε ν’ ακούσει την αφύπνιση που θα έδιωχνε τον κλέφτη. Όμως δεν σάλεψε κανείς. Κρύος ιδρώτας περιέλουσε, τότε, τον τοίχο. Ώστε ήταν αλήθεια; Όλα έρχονταν απ’ έξω; Μέσα στο δωμάτιο, το δικό του δωμάτιο, δεν έζησε ποτέ κανείς; Κι ετούτος, ο κλέφτης, τι γύρευε με τέτοια επιμονή μες στο δωμάτιο;

*Ο Δημήτρης Μουζάκης είναι ποιητής. Το απόσπασμα ανήκει στο διήγημα «Ο τοίχος», της συλλογής ποιημάτων «Αυτάρεσκη Σιωπή» (Εκδ. Ενδυμίων, 2009).

για μαγκωμένα χαμόγελα και αναβολές του ποτέ επ’ αόριστον η μητέρα πήρε στα χέρια της το περίστροφο το ψωμί την αγωνία ύστερα είπε πως οι μέρες που περνούν κόβουν τον ήλιο στα δυο ανοίγει τα μάτια της τις δέκα αγκαλιές της από αγάπη μόνο δε χωρά κανείς στην αγκαλιά της μικρή κοριτσάκι η μητέρα μικρή άνεμος και νοσταλγία που σβήνει τιμωρία που δεν ξέρεις για τι και για ποιον δε χωρά κανείς στην αγκαλιά της νεκρή η μητέρα δεν υπάρχει το φιλί της γυμνή μέσα στο κόκκινο φουστάνι της κρεμά μια μια τις μνήμες στα μανίκια και σέρνει το βάρος φωνές παράπονα αντέχει το χρόνο όχι πια η μελωδία πάνω στο χώμα την ακούει όποτε γαντζώνεται η νύχτα στα μαλλιά της δεν έχουμε λόγο ν’ αντιστεκόμαστε στις μελωδίες όσα δίνουν κι όσα παίρνουν ένας κόκκος στους ανέμους μια μαύρη κηλίδα δεν της αρέσουν τα χρώματα κηλίδα και οι μέρες κόβουν τον ήλιο στα δυο τεμάχιο της μοίρας μου το μαχαίρι μητέρα ακούω άγγελος καταστροφής το άγγιγμά της μητέρα όχι πια δεν με περιμένει κι εγώ πονώ που δε μπορώ να την αγγίξω πορφυρή αποκρουστική όσο ποτέ δεν είδε ταξιδεύει και φθάνει πάντα στο τελευταίο λάθος της είναι καταδίωξη και τη φοβάμαι φεύγει γυρνά δε γυρνά στριφογυρνά μα είναι πάντα μέσα στο βρώμικο τζάμι και με κοιτά η αντανάκλασή της με τη μορφή μωρού ή γάτας όσα χρόνια κι αν περάσουν στα χέρια μου έχω μια πληγή μεγάλη σαν τα μάτια της

*Ποίημα από την υπό έκδοση ποιητική συλλογή της Άννας Γρίβα, “Η φωνή του σκοτωμένου” από τις Εκδόσεις Χαραμάδα

™˘ÁÁÚ·Ê›˜ ·’ fiÏÔ ÙÔÓ ÎfiÛÌÔ

www.metaixmio.gr

ªÔÓ·‰Èο Ì˘ıÈÛÙÔÚ‹Ì·Ù· ·fi ¤ÏÏËÓ˜ Û˘ÁÁÚ·Ê›˜

∞§∞¡ ª¶∂¡∂Δ ΔÔ ‚·Û›ÏÂÈfi ÌÔ˘ ÁÈ· ¤Ó· ‚È‚Ï›Ô ŒÓ· ·Ôχو˜ ÛÔ‚·Úfi ¯ÈÔ˘ÌÔÚÈÛÙÈÎfi Ì˘ıÈÛÙfiÚËÌ· ÁÈ· ÙÔ Ò˜ ÙÔ ‰È¿‚·ÛÌ· ÌÔÚ› Ó· ·ÏÏ¿ÍÂÈ ÙË ˙ˆ‹ ÛÔ˘.

Observer

§√ƒ∞¡ °∫√¡Δ∂ ∏ ‡ÏË Ù˘ ∫fiÏ·Û˘ ƒ˘ıÌÈÎfi, ˘Ô‚ÏËÙÈÎfi Î·È Û˘Ó·Ú·ÛÙÈÎfi. ŒÓ· ‚È‚Ï›Ô ·ÊÈÂڈ̤ÓÔ ÛÙÔ˘˜ ÓÂÎÚÔ‡˜ Ô˘ Ì·˜ ÛÙÔȯÂÈÒÓÔ˘Ó, […] ¤¯ÔÓÙ·˜ ¿ÚÂÈ, Ì ÙÔÓ ¯·Ìfi ÙÔ˘˜, ¤Ó· ÌÈÎÚfi ÎÔÌÌ¿ÙÈ ·fi ÙÔÓ Â·˘Ùfi Ì·˜. ∫·ÙÂÚ›Ó· ™¯ÈÓ¿, ∂§∂À£∂ƒ√ΔÀ¶π∞ (μÈ‚ÏÈÔı‹ÎË)

∏ £ƒÀ§π∫H Δ∂Δƒ∞§√°I∞ Δ√À §Oƒ∂¡™ ¡ΔAƒ∂§ ™∂ ¡E∞ ª∂ΔAºƒ∞™∏ ∫∞π ™∂ E¡∞¡ ªO¡√ ΔOª√!

§√ƒ∂¡™ ¡Δ∞ƒ∂§ ∞ÏÂÍ·Ó‰ÚÈÓfi ∫Ô˘·ÚÙ¤ÙÔ ŒÓ· ·fi Ù· ÛËÌ·ÓÙÈÎfiÙÂÚ· ¤ÚÁ· Ù˘ ·ÁÁÏÈ΋˜ ÏÔÁÔÙ¯ӛ·˜. ∞ÁÁ›˙ÂÈ Ì¤Û· Ì·˜ ·ÈÛı‹Ì·Ù· Ô˘ Ô ¯ÚfiÓÔ˜ ‰ÂÓ ÌÔÚ› Ó· ·ÏÏÔÈÒÛÂÈ.

The Times

Z H T H ™ T E

T A

™ ∂

√ § ∞

Δ ∞

μ π μ § π √ ¶ ø § ∂ π ∞

bookmarks

συγγραφείς

pages 8_9

Paul Kearney The Ten Thousand Solaris (UK), 2008 Μ’ αρέσουν τα βιβλία που μπορώ να τα καταλάβω άνετα. Κι όταν λέω καταλάβω εννοώ σε όλα τα επίπεδα της λέξης, από την συνειδητή εγκεφαλική κατανόηση έως το υποσυνείδητο ψυχανέμισμα του ενστίκτου. Με αυτόν τον τρόπο επιβεβαιώνεται το ότι τελικά, ο Λόγος είναι εκείνο που μας εκφράζει, που μας κρατάει σε συνοχή με εκείνο που εκφράζει τους άλλους. Τι συμβαίνει λοιπόν με κάποια βιβλία, που, παρά το γεγονός ότι είναι γραμμένα σε ξένη γλώσσα -σε ξένο Λόγο-, εγώ τα καταλαβαίνω άνετα; Τι παραπάνω έχουν αυτά; Τι παραπάνω έχει από ένα ιστορικό μυθιστόρημα Έλληνα συγγραφέα η φάνταζυ νουβέλα «The Ten Thousand», του Ιρλανδού Paul Kearney; Μη με κοιτάτε λοξά, δεν ξέρω. Αυτό που ξέρω είναι ότι ούσα γνωστή αρνητίς της στρατιωτικής λογοτεχνίας, το άτιμο το βιβλίο αυτό με κέρδισε. Κι όχι απλώς με κέρδισε, το κατάλαβα κιόλας. Μυστήριο. Τι μπορεί να κάνει μια γυναίκα να διαβάσει military fantasy (δηλαδή φανταστική λογοτεχνία που έχει για κύριο θέμα την στρατιωτική πλευρά μιας ιστορίας) και μάλιστα κάτι που μοιάζει με την Κάθοδο των Μυρίων σε εξ ολοκλήρου φανταστικό κόσμο, σε γλώσσα ξένη από τη δική της κι όμως να της αρέσει; Το σκέφτηκα πολύ και βρήκα μερικούς υπόπτους για το έγκλημα. Ας πούμε, το ότι το βιβλίο είναι εξαιρετικά αληθοφανές και καταπληκτικό στις περιγραφές των μαχών και των συνήθειων των στρατιωτών, σε σημείο να σε παρασύρει. Ή η σύλληψη της θεάς των μισθοφόρων, που λέγεται Antimone κι είναι η θεότητα που κλαίει τους νεκρούς στα πεδία των μαχών. Ή η χρήση ελληνικών αυτούσιων λέξεων όπως ο ωθισμός (othismos) ή η αιχμή (aichme) μέσα στο αγγλικό κείμενο. Αλλά τελικά δεν πρέπει να είναι μόνο αυτά. Πρέπει να είναι κι η ίδια η απατηλή ελληνικότητα του κειμένου, των ανθρώπων που περιγράφονται, των καταστάσεων τις οποίες υποσυνείδητα αναγνωρίζω ως οικίες. Πρέπει να είναι το άρωμα κι όχι μόνο ο Λόγος που με κάνει να το καταλαβαίνω αυτό το βιβλίο, να το Καταλαβαίνω σε όλα του τα επίπεδα. Ακόμη και σε ‘κείνα στα οποία δεν αρκεί το ένστικτό μου για να τα συλλάβω.

Paul Kearney συνέντευξη στην Ευθ. Δεσποτάκη O Paul Kearney έχει περγαμηνές και σταθερή (αν όχι ζηλευτή) πορεία στη σύγχρονη σκηνή του φανταστικού. Οι ιστορίες του δεν είναι μόνο καλό φανταστικό, αλλά ειναι και καλή λογοτεχνία και η ανάγνωση των βιβλίων του στο πρωτότυπο μπορεί να είναι μια πολύ επικοδομιτική ασχολία. Οι λογοτεχνικές του ικανότητες είναι φανερές και στη συνέντευξη που μας παραχώρησε.

Απόσπασμα από το βιβλίο του Paul Kearney “The Ten Thousand”: “By the sea, Rictus had been born, and now it was by the sea that he would die.

He had thrown away his shield and sat on a tussock of yellow marram grass, with the cold grey sand between his toes and a blinding white lace of foam from the incoming tide blazing bright as snow in his eyes.

If he lifted his head there was real snow to be seen also, on the shoulders of Mount Panjaeos to the west. Eternal snow, in whose drifts the god Gaenion had his forge, and had hammered out

the hearts of stars.

As good a place as any to make an end.

He felt the blood ooze from his side, a slow promise, a sneer. It made him smile. I know that, he thought. I know these things. The point has been made. A spearhead from Gan Burian has made it.

He still had his sword, such as it was, a cheap, softiron bargain he ‘d picked up more out of a sense of decorum than anything else. Like all men, he knew his real weapon was the spear.“

............................................

Ο Paul Kearney γεννήθηκε στο Ballymena της Βόρειας Ιρλανδίας, το 1967 και σπούδασε στο Lincoln College της Οξφόρδης. Είναι μέλος της Mountaineering Society (Ορειβατική Εταιρία) και των Officer Training Corps (Σώμα Εκπαίδευσης Αξιωματικών). Έχει ζήσει στην Κοπεγχάγη, το Νιού Τζέρσεϊ και το Καιμπριτζσάιρ, αλλά προς το παρόν το σπίτι του βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από τη θάλασσα στο County Down, με τη σύζυγό του, δύο σκυλιά, μια φθαρμένη βάρκα, και πάρα πολλά βιβλία. Bιβλίoγραφία: The Way to Babylon (1992), A Different Kingdom (1993), Riding the Unicorn (1994), η πενταλογία The Monarchies of God (Hawkwood’s Voyage-1995, The Heretic Kings-1996, The Iron Wars-1999, The Second Empire-2000, Ships From the West-2002), η διλογία The Sea Beggars (The Mark of Ran-2004, This Forsaken Earth-2002), The Ten Thousand (2008, το πρώτο βιβλίο της τριλογίας των Macht).

συνέντευξη

“Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, πρέπει να παραδεχτώ ότι δεν διαβάζω βιβλία φαντασίας, ποτέ.”

Κατ’ αρχήν, πείτε μας λίγα πράγματα για το «Ten Thousand» που θα θέλατε εμείς να γνωρίζουμε, πριν το διαβάσουμε. Είναι η ιστορία ενός στρατού, ενός σώματος ανδρών που τους ενώνει ο πόλεμος. Οι στρατιώτες αυτοί, εξαιτίας των περιστάσεων τις οποίες αντιμετωπίζουν, πρέπει να αποφασίσουν τι άνδρες θέλουν να είναι. Είναι αρκετά ωμή ιστορία, βασισμένη στα πραγματικά γεγονότα της Ανάβασης, αλλά με κάποιες δικές μου ανατροπές. Και είναι τοποθετημένη σε έναν εξ ολοκλήρου φανταστικό κόσμο. Ως Ελληνίδα με κέντρισε ιδιαίτερα η ιδέα της ανάγνωσης ενός φανταστικού σκηνικού που μοιάζει αρχαιοελληνικό. Ως συγγραφέα, τι σας έκανε να δημιουργήσετε έναν τέτοιο κόσμο; Τι σας τράβηξε ώστε να γράψετε το φανταστικό είδωλο της Ανάβασης; Πιστεύω πως είναι μια από τις καλύτερες ιστορίες του κόσμου. Η στιγμή που οι Έλληνες βλέπουν από μακριά τη θάλασσα και φωνάζουν το «Θάλαττα! Θάλαττα!» είναι από τις πιο εντυπωσιακές τόσο της λογοτεχνίας όσο και της Ιστορίας. Πάντοτε με γοήτευε η Αρχαία Ιστορία, όχι μόνο ο κόσμος των Ελλήνων αλλά και εκείνος των Αχαιμενιδών Περσών. Ήταν κάτι που κάποιες φορές μοιάζει πολύ κοντινό σε μας, από τη στιγμή που ένα μεγάλο μέρος του έχει νοστιμίσει τον πολιτισμό που έχουμε σήμερα κι όμως ταυτόχρονα ένα άλλο μέρος του είναι εξωτικά ανοίκειο. Σκέφτηκα ότι αυτή η εξωτικότητα μπορούσε να τονιστεί και να διακριθεί, να χρησιμοποιηθεί ως η κινητήριος δύναμη της ιστορίας. Έτσι, τη στιγμή που ο λαός των Macht στον κόσμο του «Ten Thousand» είναι διακριτά ανθρώπινος, οι υπόλοιπες φυλές του βιβλίου ανήκουν στην πραγματικότητα σε άλλο είδος. Ήταν ένας τρόπος να αναπαράγω την απομόνωση των Αχαιμενιδών, όπως επίσης και να τονίσω τις διαφορές που είχαν αυτές οι δύο κουλτούρες. Κυκλοφόρησε στο Διαδίκτυο η φήμη ότι θα έχουμε δύο νέα βιβλία μετά το «Ten Thousand»: το «Corvus» και το «Kings of Morning». Θα μπορούσατε να μας κάνετε να τα περιμένουμε με

bookmarks

συγγραφείς

pages 10_11

ανυπομονησία, λέγοντας μας λίγα λόγια γι’ αυτά; Αυτή την εποχή γράφω το «Corvus». Δε θα ήθελα να αποκαλύψω πολλά, αλλά αρκεί να σας πω ότι τα επόμενα δύο βιβλία θα είναι επίσης εμπνευσμένα από επεισόδια της Ελληνικής και Περσικής Ιστορίας. Σκοπεύω να ερευνήσω τον Πελοποννησιακό Πόλεμο και την καριέρα του Αλέξανδρου. Ο Rictus, ο πρωταγωνιστής του «Ten Thousand», θα βρίσκεται και στα δύο επόμενα βιβλία, αν και θα εμφανίζεται μεγαλύτερος στην ηλικία και πιο ώριμος ως άνθρωπος. Οι προσωπικές σας εμπειρίες ως μέλος της Mountaineering Society (Ορειβατική Εταιρία) και των Officer Training Corps (Σώμα Εκπαίδευσης Αξιωματικών) πόσο σας βοηθούν όταν γράφετε; Πιστεύω ότι δε θα μπορούσα να είχα γράψει τα βιβλία που έχω γράψει, χωρίς αυτές τις εμπειρίες. Φορούσα στολή για περίπου εννέα χρόνια κι αυτό μου έδωσε μια ιδέα σχετικά με το πώς δουλεύουν οι στρατιώτες και πώς λειτουργούν τα μεγάλα σώματα ανδρών. Κι επιπλέον η πεζοπορία στα βουνά με βοήθησε να οπτικοποιήσω τη σκληρή καταπόνηση από το παρατεταμένο ταξίδι διαμέσου της υπαίθρου, μέσα σε ένα άγριο τοπίο -τον στυλοβάτη μεγάλου μέρους της λογοτεχνίας του φανταστικού, πρέπει να τονίσω. Συνήθως τα φανταστικά μοτίβα έχουν μια ψευδο-μεσαιωνική απόχρωση. Αυτό έχει αλλάξει τα τελευταία χρόνια, με όλο και περισσότερους συγγραφείς να δοκιμάζουν διαφορετικές εποχές για την κοσμοπλασία τους, όπως η βικτωριανή σειρά Gentelmen Bastards του Scott Lynch ή η ναπολεόντεια σειρά Temeraire της Naomi Novik. Φαίνεται πως σας αρέσει αυτό το νέο “κύμα”, λαμβάνοντας υπόψη το Macht (ψευδο-αρχαιοελληνικό) και το Monarchies of God (ψευδο-Αναγεννησιακό) σκηνικό. Ποια ήταν η αιτία που σας οδήγησε σε αυτήν την επιλογή; Οι Macht ήταν μια ιδέα που κυοφορείτο στο μυαλό μου για πολύ καιρό, από τότε που διάβασα τις νουβέλες της Mary Renault. Αλλά το «Monarchies of God» είναι πολύ παλιότερο. Το «Hawkwood’s Voyage» (σ.τ.Μ.: το πρώτο βιβλίο της σειράς) εκδόθηκε πριν από δεκατρία χρόνια, οπότε αν υπάρχει νέα «κύμα», τότε εγώ το ξεκίνησα! Σοβαρά τώρα, αγαπούσα πάντοτε την ιστορία της Αναγέννησης

το ίδιο με την Αρχαία. Έχεις ατσάλι και μπαρούτι να συνυπάρχουν, τις απαρχές της πραγματικής επιστήμης, μια αμφισβήτηση της θρησκείας και μαζικούς πολέμους μεταξύ δύσης και ανατολής, δύο διαφορετικές πίστεις, δύο διαφορετικά συστήματα αξιών. Είναι πολύ πιο δυναμικό

από το στάνταρ μεσαιωνικό μοτίβο της πλειοψηφίας της φανταστικής λογοτεχνίας. Η υψηλή ποιότητα της γραφής σας εξαίρεται σε όλες τις κριτικές που έχουν γίνει στο έργο σας κι αυτό μπορώ να πω ότι αποτελεί και προσωπική μου εμπειρία. Το βρίσκετε εύκολο να ανταποκρίνεστε στην απαίτηση των αναγνωστών σας για υψηλής ποιότητας γραφή; Στ’ αλήθεια δε μπορώ να πω πώς γράφω. Απλά προσπαθώ να πω μια ιστορία και μου βγαίνει όπως μου βγαίνει. Πραγματικά δεν πιστεύω ότι θα μπορούσα να γράψω με άλλον τρόπο. Ο μόνος παράγοντας που επηρεάζει τη γραφή μου είναι ο χρόνος. Αν με πιέζει κάποια προθεσμία, πρέπει να προσέξω και να μην πιέσω την ιστορία να τελειώσει. Κάποιες φορές, είμαι τόσο βυθισμένος στην κατασκευή μιας παραγράφου, που ο ρυθμός του κεφαλαίου

μπορεί να υποφέρει. Ίσως να είναι ένα σημάδι των ετών που περνούν από πάνω μου! Λέγεται ότι οι συγγραφείς είναι σαν τους θεούς: δημιουργούν και καταστρέφουν. Αλλά κάθε τόσο ξεχωρίζει ένας χαρακτήρας, όπως ο Corfe Cear-Inaf στο «Monarchies of God», που, με δικά σας λόγια, “καταλαμβάνει τα βιβλία πιάνοντάς με εξαπίνης”. Πώς αισθάνεστε όταν ένας χαρακτήρας είναι τόσο ζωντανός ώστε ακόμη και ο ίδιος του ο δημιουργός δεν μπορεί να τον ελέγξει; Είναι ό,τι καλύτερο μπορεί να νιώσει ένας συγγραφέας το πιστεύω πραγματικά αυτό. Γιατί όταν συμβαίνει, είναι σχεδόν σα να μη γράφεις εσύ την ιστορία - είναι σα να είσαι ο «αγωγός» των γεγονότων. Δε συμβαίνει συχνά, αλλά όταν συμβαίνει, μετατρέπει τη συγγραφή στην καλύτερη δουλειά του κόσμου. Υπάρχει κάτι που πραγματικά να σας αρέσει ή πραγματικά να μη σας αρέσει στη διεθνή φανταστική σκηνή, όπως αυτή παρουσιάζεται στις μέρες μας; Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, πρέπει να παραδεχτώ ότι δε διαβάζω βιβλία φαντασίας, ποτέ. Ρίχνω μια ματιά σε κάποιο, από καιρού εις καιρόν, και περιστασιακά κάποιος φίλος με καταπιέζει να διαβάσω ένα, αλλά το βρίσκω εξαιρετικά δύσκολο να διαβάσω το είδος με πραγματική ευχαρίστηση -συνεχώς συγκρίνω αυτό που διαβάζω με αυτά που γράφω εγώ. Έχοντας αυτό υπόψην, πιστεύω πραγματικά ότι τα σκουπίδια της λογοτεχνίας του φανταστικού που εκδίδονται αντιστοιχούν σε μεγαλύτερο ποσοστό του συνόλου της απ’ όσο θα έπρεπε. Ποια βιβλία πιστεύετε ότι πρέπει οπωσδήποτε να διαβάσει ένας πρωτάρης αναγνώστης του φανταστικού; Τα κλασσικά -Τόλκιν, Στέφεν Ντόναλντσον, Τζούλιαν Μέι, Τζακ Βανς, Τζον Κρόουλυ. Αυτοί ήταν πραγματικοί αριστοτέχνες, οι ήρωες κι οι ηρωίδες της νεότητάς μου, που με έκαναν να ξεκινήσω να διαβάζω. Είναι πραγματικοί συγγραφείς, που ξέρουν πώς να πουν μια ιστορία με όμορφο, γοργό ρυθμό, και που ταυτόχρονα έχουν τις αφηγηματικές ικανότητες να την κάνουν να ξεχωρίσει. Και, τέλος, ποιες είναι οι ευχές σας για το 2010; Να τελειώσω το «Corvus» στην ώρα του!

BIB§IA ¶OY •EXøPIZOYN O ANTPA™ MOY EINAI °KE´ CAROL GREVER

™ÙËÓ ÎÔÈÓˆÓ›· Ì·˜ Ë ÔÌÔÊ˘ÏÔÊÈÏ›· ·ÔÙÂÏ› ÌÈ· Ú·ÁÌ·ÙÈÎfiÙËÙ·. ™ÙÔ Û›ÙÈ, ÛÙË ‰Ô˘ÏÂÈ¿, ÛÙÔ ÊÈÏÈÎfi Ì·˜ ÂÚÈ‚¿ÏÏÔÓ, ÛÙÔÓ ÂÚ›Á˘Úfi Ì·˜, Û˘Ó·ÓÙ¿Ì·È ¿ÓÙÚ˜ Î·È Á˘Ó·›Î˜ Ô˘ ˘Ê›ÛÙ·ÓÙ·È ÙȘ Û˘Ó¤ÂȘ Ù˘ ÔÌÔÊ˘ÏÔÊÔ‚›·˜ Î·È ÙÔ˘ ÎÔÈÓˆÓÈÎÔ‡ ·ÔÎÏÂÈÛÌÔ‡. ¶ÔÏϤ˜ ÊÔÚ¤˜, ·fi ¿ÁÓÔÈ·, ‰ÂÓ ÌÔÚԇ̠ӷ ‰È·¯ÂÈÚÈÛÙԇ̠·˘Ùfi ÙÔ ˙‹ÙËÌ·, Ì ·ÔÙ¤ÏÂÛÌ· Ó· ‰ËÌÈÔ˘ÚÁÔ‡ÓÙ·È ·ÏËıÈÓ¿ ÚÔÛˆÈο Î·È ÔÈÎÔÁÂÓÂȷο ‰Ú¿Ì·Ù·. OÈ ÔÌÔÊ˘ÏfiÊÈÏÔÈ ¯ÚÂÈ¿˙ÔÓÙ·È ÙËÓ ·Ô‰Ô¯‹, ÙËÓ ·Á¿Ë Î·È ÙËÓ ˘ÔÛÙ‹ÚÈÍ‹ Ì·˜, ÁÈ· Ó· ÌÔÚ¤ÛÔ˘Ó Ó· ‚ÚÔ˘Ó ÙÔ ‰ÚfiÌÔ ÙÔ˘˜ Î·È Ó· ˙‹ÛÔ˘Ó ÌÈ· ÁÂÌ¿ÙË ˙ˆ‹, ¯ˆÚ›˜ ÂÓÔ¯¤˜.

Jacques Salomé

TO ¶AI¢I BOY¢A™

TO ¶AIXNI¢I TOY ¶APA¢O•OY ANONYM

ŒÓ· Û˘Ó·Ú·ÛÙÈÎfi, ˘¤ÚÔ¯Ô Ì˘ıÈÛÙfiÚËÌ·! ΔÔ ‚È‚Ï›Ô ·˘Ùfi Â›Ó·È ¤Ó· ·ÊËÁËÌ·ÙÈÎfi ·ÚÈÛÙÔ‡ÚÁËÌ·, ÌÈ· Û˘ÁÎÏÔÓÈÛÙÈ΋ ‰È·‰ÚÔÌ‹ ̤۷ ÛÙÔ Ì˘ÛÙËÚÈ·Îfi ÎfiÛÌÔ ÙÔ˘ ¶·Ú¿‰ÔÍÔ˘. ªÂ ÊfiÓÙÔ ¤Ó· Ê·ÓÙ·ÛÙÈÎfi ÎfiÛÌÔ fiÔ˘ Ë ·Á¿Ë Î·È Ë ÏÔÁÈ΋ ÎÔÓÙ·ÚÔ¯Ù˘ÈÔ‡ÓÙ·È Û οı ‚‹Ì· ÙÔ˘ ‹Úˆ·, ÔÈ ·ÚÂÌ‚¿ÛÂȘ ÙˆÓ ıÂÒÓ Á›ÓÂÙ·È Ì ÙÔ Ú›ÍÈÌÔ ÙˆÓ Ê‡ÏÏˆÓ Ù˘ ÌÂÁ¿Ï˘ ·Úοӷ˜ ÙÔ˘ Ù·Úfi. √ ‹Úˆ·˜ ·ÁˆÓ›˙ÂÙ·È, ·Ï‡ÂÈ, ÛÎÔÓÙ¿ÊÙÂÈ, ·ÌÊÈ‚¿ÏÏÂÈ, ·ÏÏ¿ Í·Ó·ÛËÎÒÓÂÙ·È Î·È ÚÔ¯ˆÚ›, ‰È·Û¯›˙ÔÓÙ·˜ ÎfiÛÌÔ˘˜ ·ÏÏÈÒÙÈÎÔ˘˜, ·Ú¿‰ÔÍÔ˘˜, fiÔ˘ ÙÔ Â͈ÙÈÎfi ÌÂډ‡ÂÙ·È Ì ÙÔ ·ÏËıÈÓfi Î·È Ë Ê·ÓÙ·Û›· Ì ÙËÓ Ú·ÁÌ·ÙÈÎfiÙËÙ·, ηٷʤÚÓÔÓÙ·˜, fï˜, ¿ÓÙ· Ó· ̤ÓÂÈ ÚÔÛËψ̤ÓÔ˜ ÛÙÔ ÛÙfi¯Ô ÙÔ˘. ª·˙› ÙÔ˘, ·Ú·ÎÔÏÔ˘ıԇ̠ÎÈ ÂÌ›˜ Ì ÎÔÌ̤ÓË ÙËÓ ·Ó¿Û· Ù· ·È¯Ó›‰È· Ù˘ ÌÔ›Ú·˜, ÙˆÓ ıÂÒÓ Î·È ÙÔ˘ ¶·Ú¿‰ÔÍÔ˘.

EK¢O™EI™ MAKPH ñ ¶ATH™IøN 14, 7Ô˜ fiÚÔÊÔ˜, ™ÙÔ¿ º¤ÍË ñ 106 77 A£HNA, TËÏ.: 210 38 20 412, Fax. 210 38 24 338 www. ekdoseis-Makri.gr ñ email: makri@ekdoseis-makri.gr

bookmarks

almanac 24.2 ως 9.3

pages 12_13

Στις 24 Φλεβάρη ο Πάπας Γρηγόριος ΙΓ’ ανακοι-

νώνει το περίφημο γρηγοριανό ημερολόγιο το οποίο και ακολούθησε ο “πολιτισμένος” κόσμος. Το δυστύχημα είναι πως και πολιτισμένοι και απολίτιστοι τα ίδια κάνουμε και απλά φορέσαμε τα ρούχα μας αλλιώς. Στις 25 του μήνα, εν έτει 1932 ο Χίτλερ, μετανάστης τότε από την Αυστρία αποκτά τη γερμανική υπηκοότητα. Εμείς θα πρέπει να βρίζουμε τους Γερμανούς που του την έδωσαν και μας κάνουν κωλοδάχχτυλο ή τους Αυστριακούς που τον άφησαν ελεύθερο να στριφογυρίζει; Σαν σήμερα γεννήθηκε και ο Ιταλό συγγραφέας Κάρλο Γκολντόνι. που έβαλε τις βάσεις για τις λεγόμενες κωμωδίες χαρακτήρων. Κάτι σαν τις ελληνικές διαμαρτυρίες μετά από 70 χρόνια που θυμήθηκαν να διεκδικήσουν λεφτά από τους παλιογερμανούς που τα καναν χάλια. Το 1882 στις 26 του μήνα οι Τούρκοι λεηλάτησαν την Χαλανδρίτσα. Η Χαλανδρίτσα είναι στην Πάτρα και από τότε που ήταν κάπως γνωστή, σήμερα δεν την ξέρει κανείς. Είχε μυκηναϊκό οικισμό, κατοικούνταν από την παλαιολιθική εποχή, είχε κάστρο και σήμερα το μόνο που ακούγεται για την περιοχή είναι για μια τοπική ποδοσφαιρική ομάδα και για κάτι μυστήριες φυτείες. Έτσι και όλη η Ελλάδα. Κάποτε, κάποτε, κάτποτε, και σήμερα ούτε οι φυτείες δεν έχουν μείνει. Σαν σήμερα γεννήθηκε ο Τζον Στάνμπεκ και θα παραμείνουμε στην οργή, γιατί και τα σταφύλια στην Ελλάδα πια δεν υπάρχουν, τα ξεριζώσαμε για να βάλουμε παντού μπαμπάκια και καλαμπόκια. Τώρα που θα κοπούν οι επιδοτήσεις, να δω ποιος θα τρώει το μπαμπάκι ή πόσο θα χρειαστεί να φτιάξουμε για να μαζέψουμε τα αίματα. Το 1962 στις ΗΠΑ ξεκινά το κυνήγι μαγισσών. Εδώ όπως όλοι έχετε καταλάβει, αυτό το ξεκινήσαμε εδώ και κάτι μήνες, γιατί ενώ οι αμερικανοί ήθελαν να τις κάψουν, εμείς ψάχνουμε να τις βρούμε να κάνουν κανά μαγικό να μας σώσουν από τους

από τον σελιδοδείκτη κερδοσκόπους.

200 χρόνια συμπληρώνονται από τη γέν-

νηση του Σοπέν (όχι, δεν είναι Γερμανός, ακούστε άφοβα) και σε όλη την Ευρώπη διοργανώνονται συναυλίες προς τιμήν του. Εδώ μάλλον είναι πιθανό να χορηγηθούν από τις ελληνικές τράπεζες γιατί διαδίδεται ότι τα κέρδη όλων των ελληνικών τραπεζών στο σύνολό τους τα τελευταία 5 χρόνια είναι ίσα με το ελληνικό δημόσιο χρέος; Κακοήθειες. Οι τράπεζες είναι καλές και μας βοηθάνε!

Το 1969 ενεφανίσθη στους αιθέρες

το Κονκόρντ. Τώρα βέβαια έχει αποσυρθεί, αλλά οφείλουμε να ομολογήσουμε πως ήταν πανέμορφο. Κρίμα πάντως γιατί μιας και Aegean και Ολυμπιακή του Έλληνος Μπερλουσκόνι ετοιμάζουν σχεδόν μονοπωλιακούς γάμους, θα το γιόρταζαν με ένα υπερηχητικό αεροπλανάκι, έτσι για να ικανοποιήσουμε και ιδιωτικώς τη Γαλλία που θέλει να πωλήσει για να μας δανείσει. Τώρα πώς είναι λογικό να σε δανείζουν να αγοράζεις αεροπλάνα όταν δεν έχεις λεφτά για βενζίνη ας ρωτήσετε την γηραιά ήπειρο που έχει τη λογική ως θεά. Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης γεννήθηκε το 1851. Έκτοτε θέλησαν πολλοί να τον μιμηθούν, μέχρι και βιβλία έγραψαν στο ύφος του, και πολλοί θέλησαν επίσης να τον καπελώσουν. Οι μισοί ήθελαν το Παπά- και οι άλλοι μισοί το -Διαμάντι. Για τα ελληνικά του οι μόνοι που δεν μπορούν να σας πουν είναι οι μαλακοτσολιάδες της χρυσής αυγής, γιατί ως γνωστόν η αμορφωσιά θρέφει τους φασίστας. Το 1913 ο ελληνικός στρατός απελευθερώνει τους Άγιους Σαράντα στη Βόρειο Ήπειρο. Σε λίγο θα στείλουμε και τον Καρατζαφέρη να ελευθερώσει την Άνω Μακεδονία γιατί με τη Βόρειο Ήπειρο το κανόνισε ο Γιωργάκης και αφού ελληνοποιήσει όλους τους Αλβανούς, θα είναι και πάλι δική μας χωρίς αίματα και πιστολιές. Και μιας και σαν σήμερα γεννήθηκε ο Φρανκ Ζέπελιν, ήδη ετοιμάζε-

ται ένα νέο αερόπλοιο που θα είναι και ζέπελιν και αεροπλάνο με 50% μικρότερη κατανάλωση - και ταχύτητα αντιστοίχως. Στις 5 του μήνα γεννήθηκε η περίφημη Ρόζα Λούξεμπουργκ. Γερμανίδα κι αυτή γαμώτο! Και εβραία και κομμουνίστρια! Τι άλλο κακό θα μπορούσε να τη βρει αυτή κύριε Άδωνι και δεν την βρήκε; Γι’ αυτό φρόντισαν οι σοσιαλδημοκράτες (το αδελφό κόμμα του ΠΑΣΟΚ) και την εξαφάνισαν αν και μάλλον θα το έκανε από μόνο του του το Κόμμα και τσάμπα λερώσαν και τα χεράκια τους! Να ναι καλά ο άνθρωπος γιατί το 1899 πατένταρε την ασπιρίνη. Ναι, Γερμανός κι αυτός ο άτιμος, ο Φελίξ Χόφμαν. Αλλά αυτό που δεν είναι και τόσο ευρέως γνωστό είναι πως ο ίδιος ανακάλυψε και την ηρωίνη την ίδια χρονιά. Λες τελικά να μην πουλάνε οι μπάτσοι την ηρωίνη και να την πουλάνε οι κακοί Γερμανοί; Εδώ έχω όμως κάτι που θα σας χαροποιήσει. Σαν σήμερα το 1907 γεννήθηκε ο ένας, ο μοναδικός, ο μέγαλος Κωνσταντίνος Καραμανλής. Να πάτε λοιπόν να του κάνετε ένα τρισάγιο γιατί μας έβαλε στην ΕΟΚ και τώρα έχουμε κάποιον δερβέναγα να μας λέει τι θα κάνουμε με τα οικονομικά μας γιατί μόνοι μας δεν μπορούμε. Θέλουμε το Γερμανό μας ρε παιδί μου!

Ένας ακόμη Γερμανός που μας άνοιξε

τα μάτια είναι ο Κέπλερ, ο οποίος είχε γεννηθεί κοντά στην Στουτγκάρδη και σαν σήμερα ανάκυψε τον τρίτο νόμο της κίνησης των πλανητών. Στους Έλληνες όμως δεν φάνηκε και πολλοί χρήσιμο γιατί πάντα ζούσαν στον κόσμο τους και είχαν και τους θεούς να τους οδηγούν. Κλείνουμε το δεκαπενθήμερο με τη σημαντικότερη ανακάλυψη μετά το 1950 που έχει δώσει το όνομά της σε όλες τις ξανθιές που πολλοί άνδρες επιθυμούν. Η κούκλα Μπάρμπι κάνει την παρθενική της εμφάνιση στα αμερικανικά πολυκαταστήματα και μέχρι τώρα, ελάχιστες Μπάρμπι έχουν παραμείνει παρθένες μετά τα 16.

σούπερ-ήρωες από τον Νεκτάριο Λαμπρόπουλο Οι άλλοι, εμείς «Πού θα ζω αύριο;» Ζουν ανάμεσά μας, ζούμε μαζί τους. Αποφασίζουμε δίχως να γνωρίζουμε σε ποια θέση θα βρισκόμαστε την επόμενη μέρα. Κινούμαστε στα όρια της ασφάλειας και η ανασφάλεια καραδοκεί στη γωνία για να εμφανιστεί, δυνατότερη. Ακόμη και η ζωή μας, τα δεδομένα μας, αποθηκεύονται σε μηυλικά μέσα, σε μη χειροπιαστές πραγματικότητες, σε οθόνες και ασύρματα δίκτυα. Αυτή η ρευστότητα κινεί το βίο μας και μας δημιουργεί αβεβαιότητα, η οποία έχει ως επακόλουθο τον φόβο. Ο φόβος μάς κάνει να αναζητήσουμε λύσεις. Όταν η οικονομική κατάστασή μας χειροτερεύει οι λύσεις είναι δυσεύρετες, γινόμαστε μετανάστες σε μιαν άλλη χώρα για να επιβιώσουμε. Οι ίδιοι εμείς πάλι, υποδεχόμαστε μετανάστες στη χώρα μας. Και στα δύσκολα αλλάζουμε τόπο διαμονής, άλλοι έρχονται στη θέση μας, ανακατεύονται πληθυσμοί που από χρόνια δεν έχουν τελικά πατρίδα γιατί μέχρι να επιστρέψουν η πατρίδα τους άλλαξε. Κι έτσι μένουμε πάντα ξένοι σε έναν τόπο, κάποιοι από εκείνους, κάποιοι από εμάς, γίνονται απόβλητοι και αόρατοι. Αγιωνιούμε να μην γίνουμε σαν κι αυτούς., τους φοβόμαστε όσο φοβόμαστε τι μπορεί να κάνουμε αν η πείνα και η απελπισία της ανεργίας μάς φέρει στη θέση τους. Στους Αφγανούς απόκληρους, στους Γάλλους αυτόχειρες κινητής τηλεφωνίας, στους Αμερικανούς αστέγους, στους Αϊτιανούς νεκρούς, στους Ισπανούς ανέργους, σε μας, ο φόβος της αβεβαιότητας και η κυριαρχία της, μας πνίγει τη μέρα, τη νύχτα, τα απογεύματα και τα πρωινά που φαντάζουν ένα τεράστιο βουνό για να το ανέβεις. Το τελευταίο που πρέπει να κάνουμε είναι να θυμώνουμε με τους μετανάστες. Το τελευταίο που πρέπει να κάνουμε είναι να αδιαφορούμε για τα προβλήματα που δημιουργούμε σε άλλους λαούς χωρίς να το καταλαβαίνουμε. Το τελευταίο που πρέπει να κάνουμε είναι να κλείνουμε τα αδιαφανή σύνορα στα γκέτο και τα αδιαπέραστα σύνορα στα βόρεια προάστεια. Το πρώτο που έχουμε να κάνουμε είναι να δούμε πως σε λίγο “εμείς” θα είμαστε “εκείνοι” και να βελτιώσουμε τις συνθήκες εκείνων. Θα μας χρειαστεί. Ζίγκμουντ Μπάουμαν «Ρευστοί καιροί - Η ζωή στην εποχή της αβεβαιότητας» Προλογικό σημείωμα- Μτφ.: Κωνσταντίνος Γεώρμας Εκδόσεις Μεταίχμιο

B c ! cB

CaptainBook.gr

pick a book

www.captainbook.gr

bookmarks

Ημερολόγιο Ανάγνωσης

pages 14_15

Ο σελιδοδείκτης της εβδομάδας (στείλτε μας τους αγαπημένους σας)

Τετάρτη. Οι ποικίλες εμμονές και συνή-

θειες της αναγνωστικής μου πρακτικής συγκροτούν όλες μαζί μια αναγνωστική θεωρία η οποία δεν υπάρχει μεν πουθενά με συνοχή και σαφήνεια διατυπωμένη, αλλά καθορίζει αποφασιστικά τον τρόπο που διαβάζω και περιγράφω τη διαδικασία αυτή. Κεντρική θέση στην αναγνωστική μου αυτή θεωρία καταλαμβάνει η αντίληψη σύμφωνα με την οποία όλα τα βιβλία είναι ταξιδιωτικά (όχι μόνο τα Άρλεκιν δηλαδή). Με την έννοια ότι κάθε βιβλίο απαιτεί από τον αναγνώστη (ή προκαλεί στον αναγνώστη) μια νοητική και ψυχική μετατόπιση στον χώρο και, ενδεχομένως, στον χρόνο που λίγο διαφέρει από την αντίστοιχη ενός πραγματικού ταξιδιού. Μετριοπαθώς, επομένως, εκφράζομαι όταν χαρακτηρίζω κάθε βιβλίο ταξιδιωτικό (εκτός, βέβαια, από τα εγχειρίδια αυτοβοήθειας), ενώ αυτό που θα έπρεπε να πω είναι πως κάθε βιβλίο είναι ένα ταξίδι ή, έστω, ένα ταξιδιωτικό μέσο, όπως το πλοίο και τ’ αεροπλάνο.

από τον Χαράλαμπο Γιαννακόπουλο Πέμπτη. Το βιβλίο του Γιάννη Κιουρτσά- Παρασκευή. Μιλάει για την εμπειρία κη «Ένας χωρικός στη Νέα Υόρκη» (εκδ. Ίνδικτος), που μου γέννησε χθες, καθώς το διάβαζα, τις προηγούμενες σκέψεις, είναι, πάντως, ένα πραγματικό ταξιδιωτικό βιβλίο – ένα στοχαστικό ταξιδιωτικό αφήγημα θα το χαρακτήριζα ακριβέστερα, στο οποίο ο συγγραφέας καταγράφει (και συμπληρώνει) τις εντυπώσεις και τις σκέψεις του από τη σύντομη διαμονή του στην αμερικανική μητρόπολη. Όταν άξιζε ακόμα να τον διαβάζει κανείς, το 1924, ο Λουί Αραγκόν είχε ξεκινήσει μια περιπλάνηση στο Παρίσι με σκοπό να το ανακαλύψει εκ νέου μέσα από τη μεταμορφωτική δύναμη της φαντασίας του. Η αφήγηση της περιπλάνησής του κυκλοφόρησε σε βιβλίο δυο χρόνια αργότερα με τον τίτλο «Ένας Παριζιάνος χωρικός» (στα ελληνικά κυκλοφορεί μεταφρασμένο από τον Στέφανο Κ. Κουμανούδη από τις εκδόσεις Ύψιλον). Ο Γιάννης Κιουρτσάκης επιλέγει να μιλήσει στο δικό του βιβλίο από τη σκοπιά του χωρικού, από τη σκοπιά δηλαδή του ανθρώπου που εμπιστεύεται περισσότερο τις αισθήσεις και την πρωτογενή εμπειρία και λιγότερο τις εκ των προτέρων σχηματισμένες αντιλήψεις και μιλάει με τη δική του φωνή.

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ: “Πώς όλοι – Ιρλανδοί, Σκανδιναβοί, Κινέζοι,

Ιταλοί, Έλληνες, Ρώσοι, Πολωνοί, Εβραίοι – έγιναν ένα έθνος πειθαρχημένο στο ήθος της εργασίας και της ατομικής επιτυχίας, που μεταφράζεται τελικά σε χρήμα. Ένα ήθος που τους επιβλήθηκε απ’ έξω και από πάνω – από τους λευκούς αγγλοσάξονες προτεστάντες. Όλοι; Και οι μαύροι; Μα ετούτοι δεν ήταν μετανάστες που ήρθαν να προκόψουν, αλλά ανθρώπινο εμπόρευμα που κουβαλιόταν αλυσοδεμένο από την Αφρική. Κι όμως, ιδού που έγιναν κι αυτοί Αμερικάνοι – ας είναι με τον δικό τους τρόπο, στον δικό τους παράλληλο κόσμο· το επιβεβαιώνει και η σημερινή φυλετική

του ταξιδευτή που παραμένει και σήμερα μια συγκλονιστική περιπέτεια, έστω κι αν το αεροπλάνο δεν αφήνει χρόνο στον επιβάτη του να συνειδητοποιήσει τη διανυθείσα απόσταση· έστω κι αν η ομοιομορφία των αεροδρομίων, των ξενοδοχείων, των αυτοκινητοδρόμων και των πολυκαταστημάτων κάνει αδιόρατες τις διαφορές από τόπο σε τόπο· έστω κι αν οι γνώσεις μας για τον κόσμο είναι πια τόσες που σχεδόν αποκλείουν την έκπληξη. Το ταξίδι, όμως, όταν δεν είναι μια ανώφελη μετακίνηση, μπορεί να γίνει μια εκγύμναση του βλέμματος να δει πέρα από την ομοιότητα και βαθύτερα στον άλλο τόπο. Όπως το διατυπώνει και ο Ίταλο Καλβίνο με αφορμή ένα ταξίδι του στην Ιαπωνία: «Βλέπω σημαίνει αντιλαμβάνομαι τις διαφορές και μόλις οι διαφορές ομοιογενοποιηθούν στην προβλεπόμενη καθημερινότητα, το βλέμμα τρέχει πάνω σε μια λεία και χωρίς προεξοχές επιφάνεια. Τα ταξίδια δεν χρησιμεύουν και πολύ για την κατανόηση των πραγμάτων, αλλά για να σε βοηθήσουν να επαναδραστηριοποιήσεις για μια στιγμή τη χρήση των ματιών σου, την οπτική ανάγνωση του κόσμου».

νηνεμία. Ποιά δυσεξιχνίαστη και ακαταμάχητη δύναμη φωλιάζει στο αμερικανικό μοντέλο; Κι έπειτα, πώς μια τέτοια μεγαλούπολη – μια τέτοια χώρα – δεν θα γεννούσε τακτικά τα απόβλητά της;” [Γιάννης Κιουρτσάκης, «Ένας χωρικός στη Νέα Υόρκη», εκδ. Ίνδικτος]

Σάββατο. Ένα ταξίδι όμως στις Ηνωμένες

Πολιτείες, όπως γίνεται φανερό στο βιβλίο του Γιάννη Κιουρτσάκη, δεν είναι ίδιο με οποιοδήποτε άλλο ταξίδι. Καταρχάς γιατί η χώρα αυτή δεν είναι εύκολο ή δεν είναι καν δυνατόν να γίνει αντιληπτή στην ενότητά της. «Αυτή είναι η Αμερική», διαβάζουμε στο βιβλίο, «ο κόσμος όπου συμβιώνουν οι πιο παράταιροι, οι πιο απόμακροι κόσμοι». Από τη μία, λόγου χάριν, η συντηρητική πουριτανική Αμερική της ενδοχώρας και από την άλλη ο κόσμος των πανεπιστημίων, της έρευνας και της αμφισβήτησης· από τη μία η Αμερική του χρήματος, της υπερκατανάλωσης και του αμερικάνικου ονείρου κι από την άλλη εκείνη του Χένρι Μίλερ και των ομοίων του, που προτιμάνε να πεθάνουν της πείνας στην Ευρώπη παρά να επιστρέψουν στην πατρίδα τους. Κι όμως είναι εκεί ακριβώς, στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, που ο Έλληνας έχει τη δυνατότητα να δει τα χαρακτηριστικά της Ευρώπης καθαρότερα, λόγω της απόστασης και της διαφοράς, και να δει, επιτέλους, κι αυτή την Ελλάδα ως μέρος της Ευρώπης.

Κυριακή. Κάθε λόγος για τις Ηνωμένες

Πολιτείες δεν μπορεί παρά να καταλήξει να είναι ένας στοχασμός για τον σύγχρονο κόσμο ολόκληρο και για τον άνθρωπο της εποχής μας συνολικά. Έτσι συμβαίνει στον «Χωρικό στη Νέα Υόρκη» όπου διαβάζουμε: «Το έχω πει και θα το ξαναπώ: εδώ δεν μιλάω μόνο για την Αμερική· μιλάω για τη σημερινή κατάσταση του ανθρώπου, όπως μας δίνει απλώς την ευκαιρία να τη διαβάσουμε πιο καθαρά η Αμερική». Το ίδιο περίπου συμβαίνει και στο «Λος Άντζελες», στο τετράγωνο βιβλίο των εκδόσεων Μελάνι που περιέχει κείμενα από τα βιβλία της Σώτης Τριανταφύλλου «Το εναέριο τρένο στο Στίλγουελ» και «Άλφαμπετ Σίτυ», που δεν κυκλοφορούν πια, και φωτογραφίες του Πέτρου Νικόλτσου από την Πόλη των Αγγέλων. Από την κατακόρυφη Νέα Υόρκη, λοιπόν, στο οριζόντιο Λος Άντζελες (σελ. 42 του βιβλίου): πρόκειται πάντα για την ίδια χώρα, πρόκειται πάντα για τον σύγχρονο άνθρωπο και τις πόλεις όπου ζει, αλλά μοιάζει να ‘ναι δυο διαφορετικοί κόσμοι.

Δευτέρα. Το Λος Άντζελες που αποτυ-

πώνει στις φωτογραφίες του ο Πέτρος Νικόλτσος απέχει πολύ από εκείνο που βλέπουμε στις ταινίες και στα σήριαλ της τηλεόρασης ή από εκείνο που έρχεται στον νου μας όταν σκεφτόμαστε το Hollywood και την Disneyland ή τις παραλίες με τις ξύλινες προβλήτες και τους γλάρους. Το Λος Άντζελες που βρίσκουμε στις σελίδες του βιβλίου είναι ασπρόμαυρο, πλημμυρισμένο στον καυτό, φονικό ήλιο της Καλιφόρνιας και κρυμμένο στις πυκνές σκιές των κτιρίων. Τα κτίρια μοιάζουν έρημα και ακατοίκητα, άσχημα και σαν εγκαταλειμμένα, τα αυτοκίνητα παλιά και τα ανθρώπινα πρόσωπα ξένα στον χώρο όπου βρίσκονται, δεν κοιτάζουν τον φακό, δεν κοιτάζονται ούτε μεταξύ τους· και παντού σκουπίδια, παράταιρα αντικείμενα, έρημοι δρόμοι, έρημα πάρκινγκ, έρημα σπίτια, ένα δέντρο, μια σημαία, ένα δημόσιο τηλέφωνο, μια διαφημιστική πινακίδα. Στην πόλη κυριαρχεί μια διαρκής αίσθηση μοναξιάς κι ένας φόβος για κάτι άγνωστο μα που αναπόφευκτα πρόκειται να συμβεί.

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ: “Η γεωγραφία του πουθενά: γυμνοί δρόμοι,

αστική αποσάθρωση, περιβαλλοντική κατάρρευση· πόλεις που κλείνουν, που κοιμούνται στις δέκα το βράδυ. Προάστια-υπνωτήρια· εμπορικές και χρηματιστηριακές συνοικίες που ερημώνουν στις πέντε το απόγευμα. Η αμερικανική άκρα δεξιά θεωρεί τα μέλη της Νέας Πολεοδομίας συνωμότες που έχουν στόχο να αφαιρέσουν από τους Αμερικανούς τα πολιτικά τους δικαιώματα, δηλαδή το δικαίωμά τους στην περιουσία· το δικαίωμά τους στη μονοκατοικία και στο ιδιωτικό αυτοκίνητο. Η αμερικανική αριστερά (δεν υπάρχει «άκρα αριστερά») θεωρεί τη Νέα Πολεοδομία μια ακόμη εκδήλωση κεφαλαιοκρατικής σπατάλης, απληστίας

Τρίτη. Τα κείμενα της Σώτης Τριαντα-

φύλλου που συνοδεύουν τις φωτογραφίες του Πέτρου Νικόλτσου, αν και δεν έχουν γραφτεί γι’ αυτόν ειδικά τον σκοπό κι είναι μάλιστα αρκετά παλαιότερα από αυτές, τις υπομνηματίζουν ωστόσο εγκυρότατα και φωτίζουν τη ζωή της πόλης από διαφορετικές πλευρές και με ποικίλους τρόπους – συνδυάζοντας την κοινωνιολογική ματιά: «Η πόλη δεν έχει βάθος, δεν έχει εντόσθια, της λείπει η υπόγεια ζωή· το μετρό είναι στοιχειώδες, τα πάρκινγκ ρηχά: σπάνια συναντάς κάποιον τυχαία· το βλέμμα σου διασταυρώνεται με το βλέμμα του άλλου στο κόκκινο φανάρι. Οδηγώντας», με τη βιωματική αφήγηση: «Ήταν ένα καλοκαίρι αργοπορημένο, ανεβασμένο ψηλά στους εκατό Φαρενάιτ. Έμενα στο Ξενοδοχείο των Ραγισμένων Καρδιών και κυνηγούσα μεγάλες ξανθές κατσαρίδες, κατσαρίδες του Λος Άντζελες· όλες εκείνες τις ατέλειωτες βδομάδες ένα παγωτό ή ένα ανοιχτό αυτοκίνητο αρκούσε για να συγκινηθώ και για να θυμηθώ πώς είναι το καλοκαίρι στο Μπιγκ Σερ, εκεί όπου το λιβάδι συναντάει τον Ειρηνικό».

και ρατσισμού, η οποία, είτε από πρόθεση, είτε όχι, θα διώξει τις «έγχρωμες» κοινότητες και την underclass από τις ιστορικές γειτονιές αυξάνοντας τόσο τις τιμές των ακινήτων ώστε οι πράσινες, χαριτωμένες, λειτουργικές κοινότητες να είναι προσιτές μόνον για λίγους. Οι Νέοι Πολεοδόμοι επιμένουν: «χρειαζόμαστε πυκνές πόλεις, πόλεις που να μην εξαπλώνονται στον χώρο σαν χταπόδια· πόλεις που να περπατιούνται». Αλλά στην αρχιτεκτονική, και στην πολεοδομία, ό,τι μπορεί να πάει στραβά, θα πάει στραβά.” [Σώτη Τριανταφύλλου, «Λος Άντζελες», φωτογραφίες Πέτρος Νικόλτσος, εκδ. Μελάνι]

bookmarks pages 16_17

Εκδόσεις Διεθνούς Κέντρου Συγγραφέων και Μετάφραστών Ρόδου: 1. Καρπαθιακά / Κέντρο Καρπαθιακών Ερευνών, τ. 3 (2009) 2. Η Μαρία περιηγείται τη μητρόπολη των νερών / Νίκος Κάσδαγλης (2009), μτφρ. στα αγγλικά Irene Maradei 3. Εικόνες και όψεις της Ενσωμάτωσης της Δωδεκανήσου / Αναστάσιος Θ. Κοντάκος, Σταύρος Ι. Παπαδόπουλος (2009) 4. Δίφορος καρπός : Πενήντα αγγλικά ποιήματα του Δημήτρη Τσαλουμά σε δεύτερη γραφή / Δημήτρης Τσαλουμάς (2006) 5. Άνθη φιλίας : Τιμητικό αφιέρωμα στον καθηγητή Κωνσταντίνο Μηνά / Μηνάς Αλεξιάδης κ.α. (2005), επιμ. Γεώργιος Παπαντωνάκης 6. Ο Παναγιώτης Ρόδιος και η εποχή του / Παναγιώτης Σαβοριανάκης (2003) 7. Κυψελίδες / Δώρα Παρδάλη-Σωτρίλλη (2002) 8. Ποιήματα / Τζάν Γιουτζέλ (2002), μτφρ. από τουρκικά Ηρακλής Μήλλας Δίγλωσσες Εκδόσεις 9. Ποιήματα ελληνικής υφής : Ανθολογία από δέκα ποιητές / Κατερίνα Αγγελάκη – Ρουκ κ.α. (2008) 10. Στα κύματα τριών θαλασσών : Μια σύγχρονη Οδύσσεια / Bente Christensen & Klaus-Jόrgen Liedtke (2006), μτφρ. κ’ επιμ. Θέμης Λιβεριάδης 11. Σκιά / Γιώργος Βέλτσος (2004), μτφρ. στα αγγλικά David Connoly 12. Κωνσταντίνος Π. Καβάφης - Ποιήματα (2003), μτφρ. στα ρουμανικά Ελένα Λαζάρ 13. Η αρχαία ελληνική και βυζαντινή γραμματεία στον σύγχρονο κόσμο : Πρακτικά του διεθνούς συνεδρίου της Ρόδου 25-26 Μαΐου 2001 (2002) 14. Bίος και πολιτεία του αββά Συμεών του δια Χριστόν επονομασθέντος Σαλού / Λεόντιος Νεαπόλεως (2001), μτφρ. στα νεοελληνικά κ’ σχόλια Κωνσταντίνος Μηνάς 15. Αχαλίνωτη παρόρμηση / Καμίλα Χάμαρστρομ (2000), μτφρ. από σουηδικά Βασίλης Παπαγεωργίου 16. Νότια θηρία / Πάνος Σταθογιάννης (2000), μτφρ. στα αγγλικά Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ 17. Με σκόνη και στάχτη / Σιγκίτας Παρούλσκις (2000), μτφρ. από λιθουανικά Ντάλια Σταπονκούτε 18. Ιστορίες από τις Γραφές / Θεοφανώ Καλογιάννη (2000), μτφρ. στα βουλγαρικά Ζντράβκα Μιχάιλοβα 19. Νότια θηρία / Πάνος Σταθόγιαννης (2000), μτφρ. στα λιθουανικά Ντάλια Σταπονκούτε 20. Έξι μαύρα διηγήματα / Χρίστο Ζαπριάνοφ (2000), μτφρ. από βουλγαρικά Πάνος Σταθόγιαννης Περιοδικές Εκδόσεις Ήλιος (8 τεύχη, ελληνικά - αγγλικά)

ρόδος από την Τίτσα Πιπίνου* Η Ρόδος, τόσο ονομαστή για τον ήλιο, τη θάλασσα, τα πετρόκτιστα κτήρια των ιπποτών, όπου μνήμες και μεσαιωνικές ιστορίες ακόμη κατοικούν στις σκιερές γωνιές τους, τα θεόρατα τείχη που περικλείουν μια ολόκληρη παλιά πολιτεία εντός τους, τα απομεινάρια των αρχαιοελληνικών μνημείων της, τα πολυτελή ξενοδοχεία θα μπορούσε άνετα να περάσει στη συνείδηση των περισσότερων σαν ένας διάσημος τουριστικός προορισμός, κάτι σαν σταθμός και να μη φιλοδοξεί τίποτα περισσότερο από αυτό. Φυσικά όμως τα πράγματα δεν είναι έτσι. Η Ρόδος είναι από τους τόπους που κάποιοι ήρθαν για έξι μήνες, έξι μήνες δηλαδή για τη δουλειά τους, και μετά να φύγουν. Δεν λογάριασαν όμως τη γοητεία της. Οι άνθρωποι αυτοί έγιναν μόνιμοι κάτοικοι της. Θα μπορούσε ένα τόπος τόσο χαρισματικός, προικισμένος με τόσα και τόσα που δεν τα συναντάς αλλού άνετα να αρκεστεί σε αυτή την κενή διασημότητα και να μην αναπτύξει τίποτα άλλο; Όχι δεν θα μπορούσε! Στην αρχή του δρόμου όπου βρίσκεται το σπίτι μου, εκεί στην άκρη του παλιού οθωμανικού νεκροταφείου με τις γερμένες στο μαλακό χώμα επιτύμβιες πλάκες ανάμεσα σε πανύψηλους ευκαλύπτους και ανθισμένες βουκαμβίλιες βρίσκεται το μικρό σπιτάκι που έζησε ο Λόρενς Ντάρελ και έγραψε τη «Θαλάσσια Αφροδίτη» και ίσως κράτησε τις πρώτες σημειώσεις για το αριστουργηματικό «Αλεξανδρινό Κουαρτέτο» του. Στη Ρόδο υπάρχουν δύο πινακοθήκες, η μία δεύτερη σε αριθμό έργων μετά την Εθνική Πινακοθήκη της Αθήνας. Δύο μεγάλες επισκέψιμες, δανειστικές βιβλιοθήκες, η μία στην πιο γνωστή πλατεία της μεσαιωνικής πόλης και η άλλη σε μία έπαυλη που άλλοτε ανήκε σε βασιλείς, ενώ πιο παλιά υπήρξε η κατοικία του Ιταλού κυβερνήτη Ντε Βέκι, όταν ή σύζυγος του από τη νοσταλγία για τη μακρινή πατρίδα της, το Τορίνο,

έκτισε μια έπαυλη στην καρδιά της πόλης περιστοιχισμένη από απέραντους κήπους κατά τα πρότυπα της Βόρειας Ιταλίας. Τώρα στις ευρύχωρες φωτεινές αίθουσες και στα μονοπάτια του πάρκου περιδιαβαίνουν φοιτητές και οι επισκέπτες της βιβλιοθήκης. Υπάρχει και το Δ.Κ.Σ.Μ.Ρ., δηλαδή το Διεθνές Κέντρο Συγγραφέων και Μεταφραστών Ρόδου, που στεγάζεται σε ένα κτηριακό συγκρότημα πάνω σε ένα λοφίσκο απ’ όπου ο επισκέπτης έχει την καλύτερα θέα της πόλης και της θάλασσας μέχρι πέρα τις δυτικές ακτές της Τουρκίας. Μια ελαφρά ομίχλη χωρίζει τα τελευταία βουνά της Ασίας από την τελευταία ξηρά της Ελλάδας. Εκεί πάνω στα βράχια του λοφίσκου η επίδραση του ουρανού και της μυστηριώδους θάλασσας σε κάνει να νιώθεις ότι βρίσκεσαι στο κέντρο του σύμπαντος και ότι μπορείς να κλείσεις τον κόσμο όλο μέσα σε ένα βλέμμα. Ένα επιβλητικό οίκημα που λόγω της θέσης του παλιότερα χρησιμοποιήθηκε αρχικά από τους Ιταλούς και κατόπιν από τους Βρετανούς ως ναυαρχείο. Σε αυτό λοιπόν το περιβάλλον φιλοξενούνται συγγραφείς και μεταφραστές από την Ευρώπη και την Ελλάδα, όλη τη διάρκεια του χρόνου, για να γράψουν στην ηρεμία και στην ασυνήθιστη αυτή ομορφιά τα έργα τους. Το Δ.Κ.Σ.Μ.Ρ. διοργανώνει εκδηλώσεις, εργαστήρια, λέσχες ανάγνωσης, λογοτεχνικούς διαγωνισμούς κ.α. Με τα χρόνια έχει εξελιχθεί σε ένα πυρήνα τέχνης που οι αναταράξεις των κύκλων του ξεπερνούν τη Ρόδο και απλώνονται πάνω από πολλές χώρες. Στη μεσαιωνική πόλη της Ρόδου, στη γραφική Λίνδο, στα απόμερα χωριά της Νότιας Ρόδου κατοικούν μόνιμα συγγραφείς, ζωγράφοι, σκιτσογράφοι, μουσικοί, καλλιτέχνες γενικά που η απόσταση από το αθηναϊκό κέντρο δεν τους αποκόπτει από την τέχνη τους. * Η Τίτσα Πιπίνου είναι συγγραφέας

bookmarks

η ερώτηση της εβδομάδας

pages 18_19

Ειρήνη Παντούλα, αναγνώστρια:

Δημήτρης Μουζάκης, ποιητής:

Ένα από τα καλύτερα εξώφυλλα που έχει πέσει στα χέρια μου τον τελευταίο καιρό είναι από το βιβλίο του Αντώνη Πάσχου,“Πέρα από τη Γη των Θεών”(εκδ. Συμπαντικές Διαδρομές). Δείχνει ένα ιστιοφόρο που παρασέρνεται μέσα σε μια καταιγίδα, την ίδια ώρα που μια μυστηριώδης φιγούρα φαίνεται να εξουσιάζει τα στοιχεία της φύσης. Θα μπορούσε να είναι ακόμα ένας αξιόλογος πίνακας ζωγραφικής. Ίσως το χειρότερο εξώφυλλο για μένα είναι από τη “Σουίτα στον Παράδεισο” της Χρύσας Δημουλίδου (εκδ. Λιβάνη). Απεικονίζει το ίδιο το πρόσωπο της συγγραφέως, τονισμένο με έντονα χρώματα και σε πράσινο φόντο. Όχι ότι δεν είναι όμορφη, αλλά θεωρώ ότι ένα τεράστιο, χαμογελαστό πρόσωπο σε εξώφυλλο βιβλίου, το καθιστά ιδιαιτέρως κιτς.

Καλύτερο εξώφυλλο: “Νήσος Χίος” του Σωτήρη Παστάκα (εκδόσεις Οδός Πανός) αλλά και της συλλογής “Έξη και μία τύψεις για τον ουρανό” του Οδυσσέα Ελύτη (Ίκαρος). Χειρότερο εξώφυλλο: “Διακοπές στην πραγματικότητα” του Χάρη Βλαβιανού.

Ποιο το καλύτερο και ποιο το χειρότερο εξώφυλλο βιβλίου που έχει πέσει στα χέρια σας; Αντώνης Πάσχος : Το εξώφυλλο από το “Σάρκινο Φρούτο” του Μιχάλη Μανωλιού με είχε εντυπωσιάσει, είναι προκλητικό και μυστήριο, ενώ το βιβλίο είναι εξίσου καλό. Στο χειρότερο θ’ αναγκαστώ να πω το “Πτεράργυροι της Σερανβέλ” του Κώστα Βουλαζέρη, του οποίου το περιεχόμενο ωστόσο βρήκα πολύ καλό και σίγουρα άξιζε ένα καλύτερο εξώφυλλο.

Γιώργος Τσιούκης, γραφίστας/εκδότης του περιοδικού Monkie: Καλύτερο εξώφυλλο « Η Λιάνη στηρίζει την Αλλαγή» του Γιώργου Καρατζαφέρη. Εξουσία και σεξ, το αγαπημένο «όπιο» του λαού, ως άλλο φιλμ νουάρ με τον αστυνόμο

Μπέκα της πολιτικής. Σάτιρα Β’ διαλογής, που θα μπορούσε να είναι το αγαπημένο «cult» των «mainstream» διανοούμενων. Αποτελεί και ιστορικό «ντοκουμέντο»! Χειρότερα εξώφυλλα, όσα απεικονίζουν αναγεννησιακούς πίνακες. Παρωχημένος “προοδευτισμός” με δόση σοβαροφάνειας. Και σε συνδυασμό με γράμματα που «λαμπυρίζουν», δίνεται η αίσθηση της πολυτέλειας, που πολλές φορές αγγίζει τα όρια του κιτς.

Νίκος Κόλλιας, μουσικός: Το καλύτερο κατά τη γνώμη μου είναι το εξώφυλλο των “Ερωτικών” του Γιάννη Ρίτσου από την έκδοση με το σκληρό εξώφυλλο του Κέδρου. Ένα από τα χειρότερα ίσως να είναι αυτό της ποιητικής συλλογής του Σωκράτη Σκαρτσή “Το νησί” που καθόλου μα καθόλου δεν ταιριάζει σε ποιητική συλλογή.

BÈ‚Ï›· Ì ‰È·ÎÚ›ÛÂȘ

www.metaixmio.gr

¶ÂÚÈ¤ÙÂÈ· Î·È Ê·ÓÙ·Û›· ÁÈ· ·È‰È¿ Î·È Ó¤Ô˘˜

μƒ∞μ∂π√ ∞¡∞°¡ø™Δø¡ 2009 ∂£¡π∫√ ∫∂¡Δƒ√ μπμ§π√À (∂∫∂μπ)

μƒ∞μ∂π√ ∞∫∞¢∏ªπ∞™ ∞£∏¡ø¡ 2009

BEST NATIONAL WINE BOOK °π∞ Δ∏¡ ∂§§A¢∞ – À¶√æHºπ√ °π∞ Δ√ BEST IN THE WORLD (μƒ∞μ∂I∞ GOURMAND)

ÌÂÛÙ Û¤ÏÂÚ

Z H T H ™ T E T A ™ ∂ √ § ∞ Δ ∞ μ π μ § π √ ¶ ø § ∂ π ∞

bookmarks

ξένη λογοτεχνία

pages 20_21

Ντάνιελ Κέλμαν Φήμη Μτφ.: Κώστας Κοσμάς Καστανιώτης, 2009 O γερμανός Ντάνιελ Κέλμαν αποτελεί μια ιδιαίτερη περίπτωση λογοτέχνη. Πριν δυο χρόνια κατέκτησε τον κόσμο του πνεύματος με το βαθυστόχαστο ‘’Η μέτρηση του κόσμου’’, ένα από τα καλύτερα – κατά τη γνώμη μου – βιβλία της δεκαετίας, που έγινε best seller και στη χώρα μας και μεταφράστηκε σε πολλές ξένες γλώσσες. Το 2008 κυκλοφόρησε το μικρότερου βεληνεκούς, αλλά εξίσου ευφυές ‘’Εγώ και ο Καμίνσκι’’, ενώ τώρα έχουμε την τύχη να κρατάμε στα χέρια μας το νέο του έργο ‘’Φήμη’’, ένα βιβλίο μόλις 160 σελίδων, η ανάγνωση του οποίου αποκαλύπτει ότι είναι στην πραγματικότητα πολύ μεγαλύτερο από το μέγεθός του. Ο ίδιος ο συγγραφέας το ονομάζει ‘’μυθιστόρημα σε εννέα ιστορίες’’ και πράγματι υπάρχουν πρόσωπα που μπαινοβγαίνουν από τη μια ιστορία στην άλλη, κάνοντάς το κάπως δύσκολο να μιλήσεις για την

καθεμία ξεχωριστά. Ο Λέο Ρίχτερ, ο συγγραφέας περίπλοκων διηγημάτων, που φοβάται τα αεροπλάνα και απεχθάνεται τους ανθρώπους, ο φανατικός μπλόγκερ που τον καταδιώκει για να τον πείσει να τον εντάξει σε μια από τις ιστορίες του και η Ελίζαμπετ, η ερωμένη του, που τρέμει στην ιδέα ότι μπορεί να καταλήξει ηρωίδα του, ο διάσημος ηθοποιός Ραλφ Τάνερ που ξαφνικά χάνει ανεξήγητα όλες του τις επαφές και όλα του τα προνόμια και ο ‘’κοινός θνητός’’ Έμπλινγκ που τα κερδίζει, εξίσου ανεξήγητα, μαζί μ’ έναν λανθασμένο αριθμό τηλεφώνου, η Μαρία Ρουμπινστάιν, που πηγαίνει στην Ασία στη θέση του Ρίχτερ για μια διάλεξη και βιώνει μια δυσάρεστη περιπέτεια και ο Μπλάνκος, ο συγγραφέας βιβλίων εσωτερισμού και αυτοβοήθειας, που αδυνατεί να βοηθήσει τον ίδιο του τον εαυτό, είναι μόνο μερικά από τα πρόσωπα που συγχρωτίζονται, διαλέγονται και αλληλεπιδρούν σε αυτό το πολυεπίπεδο και πλούσιο βιβλίο. Η ‘’Φήμη’’ καταφέρνει να γοητεύσει και να ψυχαγωγήσει και τον πιο απαιτητικό αναγνώστη, καθώς η ευρηματικότητα και το χιούμορ είναι εμφανείς σε κάθε της σελίδα – η ιστορία με τον μπλόγκερ είναι απλώς ξεκαρδιστική! -, μιλώντας ταυτόχρονα με ανάλαφρο τρόπο για μια σειρά πολύ σοβαρών θεμάτων (την αλήθεια και την πλάνη, την παράνοια του σύγχρονου κόσμου, τη διασημότητα και την ανάγκη απελευθέρωσης από αυτήν, την αγάπη και το θάνατο). Ειδική μνεία αξίζει στην εξαιρετική δουλειά του μεταφραστή Κώστα Κοσμά, που ειδικά σε κάποιες ιστορίες (‘’Μια συμβολή στη συζήτηση’’) ξεπέρασε εαυτόν. Μαρία Τσουκανά

Ίταλο Καλβίνο Αν μια νύχτα του χειμώνα ένας ταξιδιώτης Μετάφραση: Ανταίος Χρυσοστομίδης Καστανιώτης, 2009 Ένα βιβλίο γραμμένο από έναν σύγχρονο κλασικό πριν από τριάντα σχεδόν χρόνια, επανεκδίδεται, αυτή τη φορά από τις εκδόσεις Καστανιώτη, σε αναθεωρημένη μετάφραση του Ανταίου Χρυσοστομίδη. Πυρήνας του έργου είναι η απόλαυση της ανάγνωσης και βασικό του όχημα η διακειμενικότητα. Ο Αναγνώστης και η Αναγνώστρια αναδεικνύονται σε βασικούς πρωταγωνιστές, γεγονός που αντικατοπτρίζει τη μετατόπιση του ενδιαφέροντος της αφηγηματολογίας, κατά την περίοδο συγγραφής του έργου, από την προθετικότητα στην πρόσληψη. Και πράγματι, το βιβλίο είναι γραμμένο με τρόπο που χαϊδεύει τρυφερά το ναρκισσισμό του αναγνώστη και αυξάνει το βαθμό συνενοχής του στην πράξη της συγγραφής. Πρόκειται για αφηγηματική οδύσσεια που

συντίθεται από δέκα εναρκτήρια κεφάλαια ετερόκλητων ιστοριών που δεν τελειώνουν ποτέ και αποτελούν την πρώτη ύλη μιας ερωτικής περιπέτειας, αλλά και την ίδια την ουσία της αναγνωστικής ερωτικής περιπέτειας. Μια ματιά στους τίτλους των κεφαλαίων δίνει την εντύπωση μιας ακόμα αφήγησης εντός της αφήγησης: Αν μια νύχτα του χειμώνα ένας ταξιδιώτης/ Έξω από τον οικισμό του Μάλμπορκ/ Σκύβοντας στην άκρη της απόκρημνης πλαγιάς/ Χωρίς το φόβο του ανέμου και του ιλίγγου/ Κοιτάζει χαμηλά εκεί όπου οι σκιές πυκνώνουν/ Σ’ ένα δίκτυο γραμμών που τέμνονται/ Πάνω σ’ ένα χαλί από φύλλα που φωτίζονται από το φεγγάρι/ Γύρω από ένα άδειο χαντάκι/ Ποια ιστορία εκεί κάτω περιμένει ένα τέλος; Με τον τρόπο αυτό, ο συγγραφέας, φιλοτεχνώντας σε κάθε κεφάλαιο μια εντυπωσιακή μικρογραφία ενός διαφορετικού υφολογικά μυθιστορήματος, κατορθώνει να δημιουργήσει ένα στέρεο και συμπαγές ενιαίο μυθιστόρημα με τη μέθοδο της επικόλλησης, κατασκευάζοντας ένα δαιδαλώδη λαβύρινθο, χωρίς ωστόσο να αποθαρρύνει τον αναγνώστη να αναζητήσει την έξοδο· αντιθέτως, η διαρκής αίσθηση εκκρεμότητας και αναμονής, αλλά κυρίως η αναγνώριση του ίδιου του του εαυτού μέσα στις σελίδες του βιβλίου λειτουργούν προτρεπτικά ούτως ώστε να συνεχίσει την ανάγνωση μέχρι το τέλος. Στέλλα Πεκιαρίδη

ΒΡΑΒΕΙΟ ΠΟΙΟΤΗΤΑΣ 2008

Διδότου 37, 10680 ΑΘΗΝΑ • 210-36.42.003 • info@dardanosnet.gr • www.dardanosnet.gr

bookmarks

ελληνική λογοτεχνία

pages 22_23

Χρήστος Τερζίδης ...Και το τέλος πάντα κοντά Κέδρος, 2009 Τον Χρήστο Τερζίδη μόλις χτες τον γνώρισα ως συγγραφέα (μόλις χτες ξεκίνησα άλλωστε την ανάγνωση του βιβλίου), αλλά ως προσωπικότητα των μουσικών δρώμενων της χώρας το γνώριζα από τις αρχές των εφηβικών μου χρόνων, εκεί στα τέλη του 90’, που και εγώ ανάμεσα σε fanzine και ανεξάρτητα μουσικά ακούσματα προσπαθούσα να χτίσω μια προσωπικότητα, ένα προσωπικό ύφος. Είναι λοιπόν περίεργο να πρέπει να κρίνεις τους ήρωες των εφηβικών σου χρόνων και μάλιστα για κάτι που δε τους φανταζόσουν να κάνουν, ούτε τότε, που έψαχνες είδωλα και μεγαλοποιούσες το κάθε τι που ξέφευγε από το πεζό, από το καθημερινό. Παρόλα αυτά θα προσπαθήσω να μιλήσω για το βιβλίο και μόνο αυτό. “ Ένα πολιτικο-κοινωνικό θρίλερ για το ρατσισμό και το σύγχρονο δουλεμπόριο και τα όρια μεταξύ ατομικής δράσης και τρομοκρατίας” μας λέει το σημείωμα στο οπισθόφυλλο. Ναι, φυσικά και υπάρχουν όλα αυτά τα στοιχεία, αλλά νομίζω πως λειτουργούν ως όχημα-

πρόφαση για μια εκ βαθέων εξομολόγηση. Αυτοβιογραφικό σίγουρα, μας ταξιδεύει στη Θεσσαλονίκη του χτες και του σήμερα, στην όμορφη Θεσσαλονίκη της Ροκ μουσικής και των ξενυχτιών, αλλά και στη Θεσσαλονίκη των ουσιών, του εμπορίου λευκής σάρκας, της ξενοφοβίας, του φασισμού και των κόμπλεξ. Μέσα σε αυτά, και επηρεασμένος ή ακόμα ακόμα χαραγμένος από τον περσινό Δεκέμβρη, ο ίδιος ο Τερζίδης χρησιμοποιεί το μελάνι της πέννας του(ή του PDA που ειρωνικά βάζει τον ήρωα του να χρησιμοποιεί), για να εξομολογηθεί τα άγχη και της αγωνίες του για το σήμερα και το αύριο. Που βαδίζει ο καθένας ξεχωριστά, αλλά και όλοι μαζί; Τι αντίκτυπο έχει το πέρασμα του χρόνου, αλλά και οι τόνοι “σκουπιδιών” που τρώμε καθημερινά; Και στην τελική τι συμβαίνει αν ξυπνήσουμε μια μέρα από το λήθαργο και δεν αναγνωρίσουμε αυτόν τον τύπο που μας κοιτάει μέσα από τον καθρέπτη; Τι συμβαίνει όταν η σπίθα ανάψει μέσα σε ένα εθνικιστικό παραλήρημα παραμονές μιας 17ης Νοέμβρη, στην πόλη που έζησες, αγάπησες ερωτεύτηκες και που τώρα πια αγαπάς να μισείς: Την απάντηση τη δίνει ο Τερζίδης, αλλά και ο Διονύσης Τσακνής στο δικό του Νοέμβρη του 90’ που είναι νομίζω το κατάλληλο σάουντρακ για αυτό το βιβλίο μιας και “τα όνειρα των εραστών δε σβήνουν” τελικά, ευτυχώς. ΥΓ: Κοιτάζω το κείμενο και παρατηρώ πως μόνο κριτική δεν έκανα. Δεν πειράζει, να ‘στε καλά παιδικοί μου ήρωες. Δε με παίρνει να σας αγγίξω, απλά σιγουτραγουδώ κι εγώ: “Νοέμβρης ήταν τη χρονιά που εδώ γινόταν του χαμού...”. Δημήτρης Γκιούλος

Δημήτρης Παπαχρήστος Γιουχανάν Εμπειρία Εκδοτική, 2009 Το Γιουχανάν είναι μία ουτοπία, μια άλλη Ιθάκη, η ατέρμονη αναζήτηση της ευτυχίας. Ο Ίκαρος και η Πανωραία γνωρίζονται στην Ικαρία και ξεκινάνε ένα ταξίδι ως τα βάθη της ανατολής ψάχνοντας τη ψυχή τους. Από τη πρώτη λέξη μέχρι και τη τελευταία έχεις την αίσθηση ότι αιωρείσαι σε ένα όνειρο τρομερό όπου κανένας δρόμος δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα. Το Γιουχανάν είναι πλημμυρισμένο με ενοχές, θλίψη, πόνο, ανικανοποίητες ανάγκες, αίμα και θάνατο. Η αφήγηση είναι λυρική, χωρίς καμιά προσπάθεια να κρυφτεί η ποιητική διάθεση του συγγραφέα, με ξεσπάσματα ωμού ρεαλισμού που ξαφνιάζουν. Η ροή της είναι παραληρηματική, παραστάσεις, περιστάσεις, και καταστάσεις όλα μπλέκονται μεταξύ τους σε ένα συνονθύλευμα σκέψεων, οι εικόνες διαδέχονται η μία την άλλη χωρίς καμιά συνέχεια, συνεχώς μεταφερόμενες από τόπο σε τόπο χωρίς να σε ταξιδεύουν και τελικά μένεις με μία πικρή αίσθηση ότι είσαι στάσιμος και παρακολουθείς τα πεπραγμένα από μία οθόνη σαν θεατής. Οι χαρακτήρες δεν ξεφεύγουν από το μοτίβο∙ είναι επίπεδοι, εξεζητημένα κατά περίπτωση ονόματα που βρίσκονται στο συγκεκριμένο χωροχρόνο όχι για να εκπληρώσουν κάποιο σκοπό αλλά για να συμπληρώσουν τα κενά στον καμβά. Αν ο σκοπός του συγγραφέα είναι να θυμίσει γεγονότα της σύγχρονης και όχι μόνο πραγματικότητας και να αφυπνίσει, αυτό σίγουρα το καταφέρνει. Δεν καταφέρνει όμως να μας πάρει μαζί του, να χωθούμε ανάμεσα από τις λέξεις και να μας κάνει να νιώσουμε αυτά που περιγράφει. Δέσποινα Παναγιωτοπούλου

Αθήνα, 1930: Ένα ξύλινο σκαλιστό κουτί… Μια µαυρόασπρη φωτογραφία… Μια νέα γυναίκα που δεν µπορούσε να φανταστεί tην έκβαση της ιστορίας…

«...¸÷ù ìÜèåé ðùò äåí õðÜñ÷åé ðïëëÞ áãÜðç óôïí êüóìï þóôå íá ôç óðáôáëïýìå. Ïýôå óôáãüíá äåí åðéôñÝðåôáé íá ðçãáßíåé ÷áìÝíç. Áí åßìáóôå ôõ÷åñïß êáé ôç âñïýìå, èá ðñÝðåé íá ôç öõëÜîïõìå êáé íá ôçí áðïëáýóïõìå ìÝ÷ñé êáé ôï ôåëåõôáßï öéëß...»

Εκδόσεις ∆ιόπτρα, 210 380 5228

www.dioptra.gr

bookmarks

νέα νέα νέα

pages 24_25

Εξω πάμε καλά και το αποδεικνύει το γεγονός ότι στη διάρκεια του 2009, τετρακόσια και πλέον έργα ελληνικής γραμματείας μεταφράστηκαν σε 31 γλώσσες. Σύμφωνα με τη μέχρι στιγμής καταγραφή του Αρχείου Μεταφρασμένων Ελληνικών βιβλίων του ΕΚΕΒΙ, τη χρονιά που μας πέρασε έχουν μεταφραστεί 403 βιβλία σε 31 γλώσσες. Από αυτά τα 115 είναι λογοτεχνικά, τα 221 αποτελούν μεταφράσεις έργων της αρχαιοελληνικής γραμματείας ενώ 67 βιβλία είναι μη λογοτεχνικά. Ο πιο μεταφρασμένος σύγχρονος συγγραφέας για το 2009 είναι ο Γιάννης Ρίτσος με 17 βιβλία μεταφρασμένα ενώ ακολουθούν οι Άννα Χατζημανώλη με 6 μεταφράσεις παιδικών της βιβλίων στα τούρκικα και οι Πέτρος Μάρκαρης, Βαγγέλης Ηλιόπουλος και Κωνσταντίνος Καβάφης με 5. Ο κατάλογος περιλαμβάνει έως στιγμής: 69 στα ισπανικά-καταλανικά, 50 στα αγγλικά, 48 βιβλία στα σερβικά, 39 στα γερμανικά, 33 στα γαλλικά, 28 στα τουρκικά, 24 στα ιταλικά, 15 στα κινέζικα, 13 στα αλβανικά, 9 στα ρωσικά, 8 στα πολωνικά, 7 στα σλοβένικα, 7 στα σουηδικά, 5 στα πορτογαλικά, 5 στα τσέχικα, 8 στα κορεατικά, 4 στα ρουμάνικα, 4 στα ουγγρικά, 4 στα αραβικά, 3 στα ολλανδικά, 3 στα δανέζικα, 3 στα βουλγάρικα, 3 στα λιθουανικά, 3 στα νορβηγικά, 2 στα γιαπωνέζικα και από 1 στα εσθονικά, φινλανδικά, κροατικά, εβραϊκά, λετονικά, και σλοβάκικα.

από τη Μαρία Μπακοπούλου Σε πρόσφατη συνέντευξή *του επεσήμανε ότι έχει αρχίσει να γράφει παιδικά βιβλία ‘’για να έχει ο γιος του να διαβάζει μέχρι να μεγαλώσει’’. Ο ποιητής και συγγραφέας βιβλίων όπως το ‘’Μαμ’’ και το ‘’Θα γίνω ντιζέζ’’, ο Θεσσαλονικιός Σάκης Σερέφας ετοιμάζει και πρόκειται σύντομα να εκδώσει από τις Εκδόσεις ‘’Μελάνι’’ τρία παιδικά βιβλία που εισάγουν τα παιδιά προσχολικής ηλικίας στον ‘’μαγικό’’ κόσμο του φαγητού : Εκδρομή στην κουζίνα-Το αβγό, Εκδρομή στην κουζίνα-Η ντομάτα, εκδρομή στην κουζίνα-Η μπανάνα, είναι οι τίτλοι των έργων του που απευθύνονται σε μικρούς αυτή τη φορά αναγνώστες.

*

’Η Γέφυρα-Η ζωή και η άνοδος του Μπάρακ Ομπάμα’’ είναι ο τίτλος της καινούριας βιογραφίας του προέδρου των ΗΠΑ που αναμένεται να κυκλοφορήσει στα βιβλιοπωλεία των ΗΠΑ στις αρχές Απριλίου. Η βιογραφία, δια χειρός του βραβευμένου με Πούλιτζερ συγγραφέα Ντέιβιντ Ρέμνικ είναι βασισμένη σε συνομιλίες με τον ίδιο, μέλη της οικογένειάς του αλλά και πολιτικούς του αντιπάλους.

Τις προηγούμενες ημέρες ανακοινώθηκαν οι πέντε υποψηφιότητες για το 2010 για το μεγαλύτερο βραβείο μυθιστορήματος στις ΗΠΑ, το βραβείο Πεν/Φώκνερ, μια τιμητική διάκριση με την οποία έχουν

*

τιμηθεί κατα καιρούς ονόματα όπως ο Φίλιπ Ροθ και Τζον Απνταικ. Ανάμεσα σε 350 υποψηφιότητες βιβλίων που εκδόθηκαν μέσα στο 2009, η τριμελής επιτροπή αποφάσισε ότι στην τελική ευθεία για το βραβείο, που φέτος συμπληρώνει τα 30 του χρόνια, μπαίνουν οι συγγραφείς : Σέρμαν Αλέξι (War Dances), Μπάρμπαρα Κινγκσόλβερ (The Lacuna), Λορέν Λόπεζ (Homicide Survivors Picnic and Other Stories ), Λόρι Μουρ (A gate at the stairs) και Κόλσον Γουαιτχεντ (Sag Harbor). Ο νικητής θα ανακοινωθεί στις 23 Μαρτίου.

Θα κάνει την ιστορία της ζωής του βιβλίο. Για τον συγγραφέα των ‘’Σατανικών στίχων’’ Σαλμαν Ρουσντί ο λόγος, ο οποίος όπως τόνισε σε πρόσφατη ομιλία του στο Πανεπιστήμιο του Εμορι στην Ατλάντα όπου βρέθηκε με την αφορμή της παρουσίασης του λογοτεχνικού του αρχείου σε έκθεση του Πανεπιστημιακού Ιδρύματος, βρίσκεται πια πολύ κοντά στο να γράψει όλα όσα έζησε τα χρόνια που κρυβόταν στην Αγγλία. Μετά από δέκα χρόνια καταδίωξης λόγω της φετβά του Αγιατολάχ Χομεινί, ο Ρουσντί αισθάνεται ότι αυτή είναι η ιστορία του και ότι πρέπει με κάποιο τρόπο να ειπωθεί. ‘’Για χρόνια ήταν αποτυπωμένη σε χαρτιά και νεκρούς υπολογιστές χωρίς κανένα πρόγραμμα. Τώρα όμως είναι όλα οργανωμένα και η ώρα που θα

*

τα καταγράψω πλησιάζει’’ πρόσθεσε. Αν μη τι άλλο θα έχει ενδιαφέρον.

Στα τέλη του Μαρτίου θα κυκλοφορήσει στα ευρωπαϊκά βιβλιοπωλεία το νέο βιβλίο του Βρετανού Ιάν Μακ Γιούαν με τίτλο ‘’Solar’’. Ο συγγραφέας έργων όπως η “Εξιλέωση”, πραγματεύεται αυτή τη φορά την κλιματική αλλαγή αλλά μέσα από το πρίσμα των σχέσεων ανάμεσα στους άνδρες και τις γυναίκες. Το πως θα γίνει αυτό ; Μένει να το δούμε όταν μεταφραστεί και στα ελληνικά. Πάντως ο συγγραφέας ξεκινά ήδη την περιοδεία του στην Αμερική για την προώθηση του καινούριου του πονήματος.

*

*

παλιά παλιά παλιότερα βαθμό μάλιστα που να χρειάζεται πολλές φορές να τον επανεφεύρει. Το παράλογο του εγχειρήματος του χτισίματος του πύργου και η αποκοπή του από τον έξω κόσμο αντιμετωπίζονται με στωικότητα από τον Νας που μάχεται με όπλο του την πίστη του για την απονομή δικαιοσύνης σ’ ένα περιβάλλον τιμωρίας και σκλαβιάς. Μια ευφυέστατη αλληγορία σχετικά με το παράλογο, το οξυδερκές σχόλιο ενός μάστορα της αφήγησης πάνω στη ματαιότητα ενός κόσμου που ακριβώς επειδή στερείται νοήματος επιτρέπει την αποθέωση του χαρακτήρα του ενός μέσα στην έρημη, απάνθρωπη μοναξιά των πολλών. Αλέξης Καυγάς Πωλ Όστερ Η Μουσική του Πεπρωμένου Μτφ.: Άρης Σφακιανάκης Ζαχαρόπουλος, 1995 Δημοσιευμένο στην Αμερική το 1990, το μυθιστόρημα του Πωλ Όστερ εμφανίζει τον ίδιο σαγηνευτικό τρόπο γραφής και δεν αποκλίνει εμφανώς από τον βασικό άξονα της μυθιστορηματικής πλοκής που τον καθιέρωσε μετά την «Τριλογία της Νέας Υόρκης». Έχοντας αναπάντεχα κληρονομήσει ένα χρηματικό ποσό, ο πυροσβέστης Τζόνι Νας, αποφασίζει να το σπαταλήσει ταξιδεύοντας. Εγκαταλείπει τη ζωή του στη Βοστώνη για να περιπλανηθεί στην αμερικανική ενδοχώρα προς άγρα νέων εμπειριών, χωρίς σαφή προορισμό και στόχο. Η τυχαία γνωριμία του με τον Τζακ Πόντσι, έναν νεαρό με εκρηκτική ιδιοσυγκρασία, θα τον οδηγήσει να διακινδυνεύσει τα πάντα στο τελευταίο χαρτί ενός παιχνιδιού πόκερ και θα τον καθηλώσει σ’ ένα λιβάδι της Πενσυλβάνια, όπου κατοικούν δυο εκκεντρικοί πλούσιοι, προσπαθώντας να ξαναχτίσει έναν πέτρινο τοίχο του δέκατου πέμπτου αιώνα. Αριστοτεχνικά δομημένο, ενταγμένο στο ίδιο κλίμα του ιδιότυπου ρεαλισμού που αποκαλύπτει έναν κόσμο κυβερνημένο από το τυχαίο και χαρακτηρίζει όλα τα βιβλία του, στη «Μουσική του Πεπρωμένου» ο Όστερ προχωρά λίγο περισσότερο από την ανατροπή των δεδομένων που οδηγεί τον ήρωα να ανατέμνει διαρκώς μέσω των συμπτώσεων τα βασικά χαρακτηριστικά του εαυτού του, σε τέτοιο

Τζον Μπανβίλ Η θάλασσα Μτφ.: Τόνια Κοβαλένκο Καστανιώτης, 2005 Η τιμημένη με Booker “Θάλασσα” του Τζων Μπάνβιλ αποτελεί ένα από τα πιο ενδιαφέροντα βιβλία που γράφτηκαν τα τελευταία χρόνια και αποδεικνύει έμπρακτα πως οι Ιρλανδοί είναι γεννημένοι να αφηγούνται ιστορίες και μάλιστα με τον πιο σαγηνευτικό τρόπο. Η ιστορία του έργου απλή: ο ήρωάς μας, ο Μαξ Μόρντεν, επιστρέφει στο χωριό που έζησε τα καλοκαίρια των παιδι-

κών του χρόνων, για να αντιμετωπίσει τα φαντάσματα του παρελθόντος και να ξεπεράσει την πρόσφατη απώλεια της συζύγου του. Η καταβύθιση στα άδυτα της μνήμης είναι οδυνηρή, καθώς βήμα-βήμα αποκαλύπτονται πληγές και ξεχασμένα τραύματα, που απαρχή τους έχουν την εποχή της πρώτης γνωριμίας του ήρωα με την οικογένεια Γκρέης και τον έρωτα του στην αρχή με την μητέρα και ύστερα με την κόρη της οικογένειας συγγραφέας κρατά καλά κρυμμένα μυστικά που αποκαλύπτονται μόνο στις τελευταίες σελίδες, θυμίζοντας τις τεχνικές που χρησιμοποιούνται στα αστυνομικά μυθιστορήματα. Η αφήγηση είναι πρωτοπρόσωπη, όπως θα ταίριαζε σε μια ψυχογραφία, και γίνεται σε δύο χρόνους, στο παρελθόν των παιδικών χρόνων του Μαξ Μορντεν και στο ζοφερό παρόν της μοναξιάς, της απώλειας και του θανάτου που ελλοχεύει παντού. Ουσιαστικός πρωταγωνιστής του βιβλίου δεν είναι ο γηραιός Μαξ Μόρντεν, αλλά η ίδια η μνήμη που εδώ παρομοιάζεται με άγρια και τρικυμισμένη θάλασσα. Ο γεμάτος εσωτερικότητα τρόπος αφήγησης που επικεντρώνεται στις σκέψεις και τις αναμνήσεις του ήρωα και η σχεδόν παντελής απουσία δράσης, τουλάχιστον στο αφηγηματικό παρόν, δείχνουν τις σαφείς επιρροές που έχουν ασκήσει στον Τζων Μπάνβιλ ο ομότεχνός του Ιρλανδός Τζέημς Τζόυς και ο Μαρσέλ Προυστ της “Αναζήτησης του χαμένου χρόνου”. Επίσης, το έργο βρίθει διακειμενικών αναφορών σε έργα τέχνης, όπως πίνακες το Βέρμεερ, που κάνουν την αφήγηση ιδιαίτερα γοητευτική. Όλα τα παραπάνω δεν καθιστούν την θάλασσα εύκολο ανάγνωσμα. Το έργο απαιτεί από τον αναγνώστη υπομονή και αφοσίωση, καθώς μπορεί λόγω των αργών ρυθμών του να γίνει κουραστικό. Όμως η γεμάτη ακρίβεια και δεξιοτεχνία γλώσσα του Μπάνβιλ, καθώς και ο απολαυστικός τρόπος γραφής του ανταμείβουν εν τέλει τον αναγνώστη. Μαρία Παπαδημητρίου

*

bookmarks

προδημοσίευση_

pages 26_27

Χριστούγεννα

Στέργια Κάββαλου Αλτσχάιμερ Trance Τετράγωνο, 2010 Προδημοσιεύουμε ένα διήγημα της Στέργιας Κάββαλου από το βιβλίο της που θα κυκλοφορήσει στις 15 Μαρτίου από τις Εκδόσεις Τετράγωνο. Η Στέργια γεννήθηκε στην Αθήνα το 1982 όπου και ζει ως σήμερα. Σπούδασε Γαλλική Φιλολογία στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών και στο Τμήμα Λογοτεχνικής Μετάφρασης και Μετάφρασης Ανθρωπιστικών Επιστημών της INALCO. Ήδη κυκλοφορεί σε δική της μετάφραση το βιβλίο “Διπλό παιχνίδι” από τις Εκδόσεις Πόλις ενώ πρόκειται να κυκλοφορήσουν και άλλα δυο μυθιστορήματα μεταφρασμένα από την ίδια.

«ΘΑ ΚΑΤΣΕΙΣ να στολίσεις το δέντρο; Παραμονές έφτασαν». «Εγώ φέτος δε γιορτάζω. Πενθώ». Και με αυτή τη δήλωση έκλεισε πίσω του την πόρτα. Άκουσες τι είπε. Το παιδί έχει πένθος. Να ξαναβάλεις το δέντρο στην αποθήκη. Του χρόνου ίσως. Μεγαλώσανε τα αντράκια μας και δε θέλουν πια στολίδια. Πάνε οι εποχές που είχα τα μωρά μου ντυμένα ταρανδάκια, να παραμονεύουν νυσταγμένα στο τζάκι για να σιγουρέψουν το δώρο της νέας χρονιάς. Μου ερχόταν να τους πω «Παιδιά, τα δώρα είναι στο πατάρι! Τα έχουμε πάρει μέρες τώρα». Το πώς κρατιόμουν να μην τους χαλάσω την έκπληξη... Χαλάλι το ξενύχτι τους και το δικό μου κλειστό στόμα, γιατί μάθανε να ζούνε με το παραμύθι. Κι αυτό ξέρεις τελικά είναι καλό. Ο κυνισμός θα τα προσβάλει που θα τα προσβάλει, ας τους χαρίσουμε το δικαίωμα στη φαντασία κι όσο αντέξουν. Ανησυχώ. Μήπως πάνε από την απαγορευμένη μεριά των γραμμών και δουν τη ζωή γυμνή, τα ουράνια τόξα άτσαλα ξεβρασμένα στους δρόμους, τις βασανιστικές στιγμές που για να μας ταξιδέψουν από τον έναν ύπνο στον άλλο μας χαρίζουν τάχα μου το της ζωής διάλειμμα. Ανησυχώ. Μήπως δουν την αλήθεια κι αρχίσουν να ψάχνουν παράθυρα για να πηδήξουν. Ποτέ μην καταλάβουν πως το κυνήγι της αγάπης δεν είναι παρά η τραγική περιστροφή γύρω από το κουφάρι μας, που στιγμή το περάσαμε για ζωντανό σώμα. Να μη νιώσουν ότι μόνο το ψέμα μάς ενώνει με τον άλλον, το ψέμα, η μιζέρια και ο θάνατος. Έτσι και πάνε στην απαγορευμένη μεριά των γραμμών, θα σκοτωθώ. Εγώ δεν τα μεγάλωσα για να δούνε τη ζωή κατάματα

αλλά πέρα από αυτή. Τόσα χρόνια κρατιέμαι μην κλάψω, μη μου ξεφύγει λόγος απελπισίας. Για τον μεγάλο ήθελα να στολίσω, εγώ δεν έχω αιτία, ούτε γιορτές. Αφού δε θέλει, πάσο. Κρύψε τα φωτάκια, φύλαξέ τα στην αποθήκη. Θα βάλουμε τη γιορτή στην αναμονή, θα παγώσουμε για φέτος το έλατο. Γίνεται. Ας τον αφήσουμε να πενθήσει. Ίσως να ξέκλεψε καμιά πίκρα από την απαγορευμένη μεριά. Θα τον αφήσω να τη γευτεί, όχι όμως να τη χωνέψει. Η μάνα έχει περισσότερες δυνάμεις απ’ ό,τι φαντάζεσαι. Κι ας ξέρω ότι το σπλάχνο μου θα καταντήσει σαν εμένα, άψυχο χώμα, χρήσιμο μόνο στην αλυσίδα της φύσης. Μα όχι, αυτό δε μου φτάνει. Θέλω κάτι καλύτερο. Βρείτε μου την υπέρτατη δικαιολογία βάλσαμο να τη βάλω στις πληγές που μου άφησε ο χρόνος. Δε θέλω άλλο να είμαι απλώς ένας ανθρώπινος κρίκος. Δε μου φτάνει. Το δίλημμα ταφή ή καύση για μένα δε θέλω να υπάρχει. Και τα σκουλήκια φοβάμαι και τη φωτιά. Δεν μπορεί να με φέρατε εδώ για να ποτίσω ένα τόσο μικρό κομμάτι γης, ούτε για να χορτάσουν τα ψάρια των θαλασσών στις σκόνες μου. Λοιπόν κι εγώ πενθώ. Για μένα. Θα με θρηνήσω τώρα, αφού μετά δε θα έχω κλάματα. Πενθώ τη γέννησή μου, τη γέννηση του κόσμου που παραμονεύει το θάνατό μου για να συνεχίσει να γυρίζει. Ας σπάσει κάποιος την αλυσίδα. Χριστούγεννα είναι, κάνε το θαύμα σου.

bookmarks

λουίς σεπούλβεδα

pages 28_29

Luis Sepulveda Ένας γέρος που διάβαζε ιστορίες αγάπης Μτφ: Αχιλλέας Κυριακίδης Opera, 1996

παρουσίαση

1

Το «Ένας γέρος που διάβαζε ιστορίες αγάπης» είναι το πρώτο βιβλίο που διάβασα το 2010 και θα έλεγα ότι προοιωνίζει μια πολύ καλή αναγνωστική χρονιά. Είναι μια νουβέλα που διαβάζεται γρήγορα (125 σελίδες) και για λίγες ώρες θα σας ταξιδέψει στα δάση του Αμαζονίου, στο μεταίχμιο δύο κόσμων. Από τη μία οι πρωτόγονοι και απλοϊκοί ιθαγενείς και από την άλλη ο πολιτισμένος άνθρωπος που καταφθάνει μέσα σε ατμόπλοια, κραδαίνει πυροβόλα και κουβαλά σφραγίδες και βουλοκέρια εξουσίας. Σε αυτό το πολιτιστικό απώτατο όριο, τα χνώτα λευκών και μιγάδων ανακατεύονται, δημιουργώντας μία υγρή ατμόσφαιρα, πρόσφορη για ανάπτυξη ιστοριών με χρώμα σουρεαλιστικό, σχεδόν μεταφυσικό. Όποιος είχε την τύχη να διαβάσει Μάρκες καταλάβει για τι ακριβώς μιλάω, άλλωστε σε κάθε σελίδα που διάβαζα διαπίστωνα πόσο κοντά στο πνεύμα του μεγάλου δασκάλου κινείται ο Σεπούλβεδα. Ίδια συνταγή πολυσχιδών περιγραφών, κλασικά ονόματα σιδηρόδρομοι και σκηνές που διαπνέονται από ίσες δόσεις ειρωνείας και παλαβομάρας. Αν ανήκετε σε όσους παράτησαν απαυδισμένοι το «Εκατό χρόνια μοναξιά», τότε αξίζει να δοκιμάσετε την τύχη σας με το «Ένα γέρος που διάβαζε ιστορίες αγάπης». Κλασικό δείγμα λατινοαμερικάνικης λογοτεχνίας από έναν συγγραφέα που τα βιβλία του διαδίδονται όλο και περισσότερο από στόμα σε στόμα τα τελευταία χρόνια. Η υπόθεση δεν είναι τόσο σημαντική, όσο η εποχή και οι χώρες που περιγράφονται. Ένα θηλυκό αιλουροειδές διψασμένο για εκδίκηση, αρχίζει να επιτίθεται στους πιονέρους που ζούνε στις όχθες του Αμαζονίου. Για να δώσει λύση η τοπική εξουσία, αναγκάζεται να στραφεί στον σοφό γέρο, που διαβάζει μανιωδώς βιβλία

με ιστορίες αγάπης και έχει ζήσει τη μισή ζωή του ως ιθαγενής. Νομίζω ο γέρος πρωταγωνιστής να είναι ο άνθρωπος που ο Σεπούλβεδα θα ήθελε να είναι. Γιάννης Πλιώτας

Λουίς Σεπούλβεδα To Λυχνάρι του Αλαντίν Μτφ.: Αχιλλέας Κυριακίδης Opera 2009

2

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, μου αρέσουν τα βιβλία. Τα αγαπώ σαν αντικείμενα και σαν υποκείμενα και σαν δοχεία αγαπημένου περιεχομένου. Αγαπώ τη μυρωδιά τους, την υφή τους και το βάρος τους, αγαπώ την τραχύτητα του χαρτιού τους και τα στέρεά τους εξώφυλλα, αγαπώ τις κομψές γραμματοσειρές τους και τα κενά ανάμεσα στα κεφάλαια. Κι επίσης αγαπώ κι αυτά που κάθε συγγραφέας έχει το μαράζι να μου πει, αγαπώ το πώς ο καθένας τους προσπαθεί να με πείσει ότι αυτήν την εικόνα του κόσμου βλέπει μέσα από τα δικά του μάτια. Όπως τα παράξενα, σχεδόν υπερρεαλιστικά παραμύθια που μοιράζεται μαζί μου στην ανάγνωση του τελευταίου του βιβλίου ο Χιλιανός Λουίς Σεπούλβεδα. Ο τίτλος του είναι «το Λυχνάρι του Αλαντίν» και μαζί του μπορείς να δεις πολλά όμορφα πράγματα από την πεζή, την καθημερινή τους σκοπιά. Κι όμως ο Σεπούλβεδα καταφέρνει ακόμη κι αυτήν την καθημερινή σκοπιά να την κάνει να φαντάζει μαγική, τη μικρότητα και τη μεγαλοσύνη καθενός από τους χαρακτήρες του σε κάνει να την αποδέχεσαι ως μόνη διέξοδο σε όσα έχει ο καθένας τους να αντιμετωπίσει. Από το πρώτο ακόμη διήγημα -γιατί για συλλογή διηγημάτων πρόκειται- αντιμετωπίζουμε τους αγαπημένους χαρακτήρες του συγγραφέα. Γέροντες ή ανθρώπους παραπεταμένους, βασανισμένους, που προσπαθούν να αντιμετωπίσουν τον παραλογισμό μιας χώρας που

ακόμη αιμορραγεί από της πληγές μιας πολύχρονης δικτατορίας. Ο Σεπούλβεδα είναι έντονα πολιτικοποιημένος, αλλά αυτό δεν είναι μειονέκτημα στο είδος της λογοτεχνίας που υπηρετεί. Το αντίθετο, οι ιστορίες ου μας δείχνουν τον τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι αντιλαμβάνονται την πολιτική και τα αποτελέσματά της. Οι ήρωες του είναι πάντα μέρος του συνόλου και ποτέ αποκομμένοι από αυτό, ακόμη κι όταν τους παρουσιάζει περιθωριακούς και κατατρεγμένους. Κάντε τον κόπο να ταξιδέψετε μαζί με το Λυχνάρι του Αλαντίν. Από το παμπόνηρο γέρο της «Άσβεστης Φλογίτσας της Τύχης», ως το δυστυχισμένο που τον έστησαν στο ραντεβού της «Μικρότατης Ιστορίας» κι από το μποέμικο αλλά και τόσο απελπισμένο «Νησί» ως την «Αναστήλωση της Μητρόπολης» (όπου εμφανίζονται οι αξιαγάπητοι ήρωες του «Γέρου Που Διάβαζε Ιστορίες Αγάπης»), ο Σεπούλβεδα καταφέρνει τελικά να μας πείσει ότι αυτή είναι η εικόνα του κόσμου μέσα από τα δικά του μάτια. Και τελικά αυτό είναι που ζητάει κάθε συγγραφέας. Κι αυτό επίσης που αγαπώ περισσότερο στον καθένα τους. Ευθυμία Δεσποτάκη

Λουίς Σεπούλβεδα Το ημερολόγιο ενός ευαίσθητου killer Μτφ.: Αχιλλέας Κυριακίδης Opera, 1998

3

Μπορεί ένας επαγγελματίας δολοφόνος να αφήσει τα συναισθήματα του να τον επηρεάσουν; Οι κανόνες του επαγγέλματος είναι σκληροί… Μικρή νουάρ ιστορία, δοσμένη με νότες μελαγχολίας και κυνισμού. Το τέλος είναι προβλέψιμο, αλλά αυτό δεν εμποδίζει τον αναγνώστη να ελπίζει, όσο διαβάζει το βιβλίο, σε ένα διαφορετικό, λυτρωτικό φινάλε. Ευαγγελία Σολωμού

τρία βιβλία

1 2 3

bookmarks pages 30_31

Έχω πει διάφορα μέχρι τώρα για την κοινότητα του BookCrossing. Πώς όμως δημιουργήθηκε και πώς έφτασε να σημαίνει τα πάντα για το BC; Πώς δημιουργούνται δεσμοί μεταξύ των μελών και πώς καταλήγουν τελικά να γνωριστούν κι από κοντά; Κύριο σημείο επαφής των μελών του BookCrossing είναι τα forums του site (www.bookcrossing.com). Υπάρχουν πολλά διαφορετικά forum, όπου δεκάδες συζητήσεις είναι σε εξέλιξη κάθε λεπτό. Forum που αφορούν το ίδιο το site, από ανακοινώσεις για τη λειτουργία του, αιτήματα για αλλαγές και προσθήκες σε αυτό από τα μέλη, μέχρι και ερωτήσεις για τεχνικές λεπτομέρειες. Forum που κάποιος μπορεί να ενημερώσει την κοινότητα για όλες τις δραστηριότητες που η πόλη του ετοιμάζει (όπως το 5ο Ελληνικό Συνέδριο της Θεσσαλονίκης), να οργανώσει διάφορα που αφορούν τα βιβλία που θέλει να μοιραστεί με την κοινότητα, να πάρει και να δώσει ιδέες για την προώθηση του BookCrossing ή ακόμα και μεταξύ δασκάλων και γονιών για την προώθηση της ανάγνωσης γενικότερα. Φυσικά μπορεί να βρει κανείς πολλή συζήτηση για αγαπημένα βιβλία και συγγραφείς, τι διαβάζει ο καθένας τώρα, να παίξει παιχνίδια και γρίφους, τα περισσότερα με θέμα το βιβλίο, να μοιραστούν ιστορίες από απελευθερώσεις που είχαν κάτι το ιδιαίτερο, να ανακαλύψουν νέους, ευφάνταστους τρόπους για να απελευθερώσουν βιβλία και ακόμα και ένα forum για όσα δεν ταιριάζουν σε όλα τα υπόλοιπα. Σημαντικό όμως μέρος του BookCrossing είναι και τα εθνικά forums. Ολόκληρο το site είναι στα αγγλικά (αν και μέσα στο 2010 αναμένεται να αλλάξει αυτό και να μπούνε περισσότερες γλώσσες), έτσι η ανάγκη για σημεία που ο καθένας θα μπορούσε να μιλήσει τη δική του γλώσσα και να πάρει πληροφορίες για το BookCrossing ήταν άμεση. Υπάρχουν λοιπόν τα εξής forums: Γερμανικό, Γαλλικό, Ιταλικό, Ισπανικό, Πορτογαλικό, Ολλανδικό, Φινλανδικό, Σκανδιναβικό (για Σουηδούς, Νορβηγούς και Δανούς) και φυσικά Ελληνικό. Θα το βρείτε στο http://www.bookcrossing.com/forum/28 και εκεί, από τον Ιούνιο του 2005 που πρωτοδημιουργήθηκε, είναι το κέντρο του Ελληνικού BookCrossing. Με λίγο ψάξιμο στα θέματα του ελληνικού forum, θα βρείτε όλες τις πληροφορίες που χρειάζεστε για το BC, θα γνωρίσετε κόσμο που ασχολείται με αυτό και θα διαβάσετε για όλες τις δραστηριότητές μας. Ακόμη κι αν δυσκολεύεστε σε κάτι, πάντα θα βρεθεί κάποιος εκεί μέσα να απαντήσει στην όποια ερώτηση θέσετε.

bookcrossing! από τον Γιάννη Σαχανίδη/ZlatkoGR

προτάσεις από το περιοδικό >>>> ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ:

MATTHEW HOLLIS

Ποίημα από τον τόμο «Ground Water», μτφρ.: Χρύσα Φραγκιαδάκη, πρώτη δημοσίευση στο (.poema..), τ. 10

*

ΣΩΤΗΡΗΣ ΣΑΡΑΚΗΣ Πάθη των φθόγγων Νεφέλη, 2009 Ηταν αλλιώς Ηταν αλλιώς, παλιά, τα σπίτια. / Είχαν αυλές, παλιά, τα σπίτια / με δέντρα, με λουλούδια, έσκαβε ο κόσμος / στις αυλές του, άνοιγαν / πηγάδια, δροσερό νερό / έσκαβε / κι ο στρατηγός Μακρυγιάννης, έχωνε / στο χώμα έναν τενεκέ, καλά κρυμμένο / μέσα εκεί το στορικό του

ούτε καν τα φύλλα γίνεται να πέσουν με τόση απαλότητα ή να τ’ αγγίξει κανείς τόσο ελαφρά όσο το άγγιγμά σου στο οποίο, πολύ απλά ξετυλίγομαι όπως ξετυλίγεται ένα φύλλο στις αρχές της άνοιξης, ή διπλωμένο, ξεδιπλώνεται μες στη μισάνοιχτη παλάμη σου αν όμως δεν το θες, αντί γι’ αυτό θα τυλιχτώ όπως τυλίγεται ένα φύλλο έτοιμο να πέσει που διπλώνεται μόνο του ξανά και ξανά κι εσύ θα περάσεις κι ο χειμώνας θ’ αντηχήσει εκκωφαντικά

ΚΩΣΤΑΣ ΜΑΡΔΑΣ Αθήνα με θολό ποτάμι” Αγκυρα, 2009 Τραγούδια Λίπος, ψευτιές και δάκρυα / δεν θέλω στα τραγούδια / Μαχαίρια θέλω στο ρεφρέν / αίμα, σπαθιά στις ρίμες.

+

το παιχνίδι της

γραφής

Θέλεις να δημοσιευθεί η δική σου εκδοχή;

Η ιδέα ήρθε μετά από αλλεπάλληλες συζητήσεις μεταξύ συντακτών και φίλων. Πώς

θα φέρουμε, πέρα από το αναγνωστικό κοινό, κόσμο που γράφει και θέλει να δοκιμάσει τις δυνάμεις του, κοντά στο Bookmarks; Ανάμεσα στις εισηγήσεις και τις προτάσεις αποφασίσαμε να κάνουμε μια σύν-

θεση: Να γραφτεί ένα συλλογικό έργο απ’ τους αναγνώστες! Γνωρίζουμε εξ αρχής πως αυτό εμπεριέχει ένα ρίσκο αλλά κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί πως έχει και τη μαγεία του.

Κάθε δυο εβδομάδες, θα έχετε την ευκαιρία να συνεχίσετε εσείς τη νουβέλα την αρχή της οποίας έγραψε ο γνωστός συγγραφέας Νίκος

Παναγιωτόπουλος (αν κάποιος δεν έχει διαβάσει το “Γονίδιο της Αμ-

φιβολίας” ίσως είναι το πρώτο βιβλίο που θα έπρεπε να προμηθευτεί).

Ξεκινώντας από σήμερα, μπορείτε να στείλετε τη δική σας εκδοχή για τη συνέχεια σε ένα κείμενο που θα κυμαίνεται γύρω στις 400 λέξεις. Έτσι, για το τέταρτο μέρος της ιστορίας μας, θα περιμένουμε τα κείμενά σας

ως τις 4 Μαρτίου. Κάθε φορά θα δημοσιεύουμε την επιλεγμένη εκδοχή από τη συντακτική ομάδα και τον Νίκο Παναγιωτόπουλο, την οποία θα βραβεύουμε με

αρκετά βιβλία που μας προσφέρουν οι Εκδοτικοί Οίκοι με τους οποίους συνεργαζόμαστε - γιατί ένας καλός συγγραφέας πρέπει να είναι πρώτα ένας καλός αναγνώστης. Μόλις η ιστορία μας ολοκληρωθεί, θα εκδοθεί από τη Χαραμάδα.

Ακονίστε τα... πληκτρολόγιά σας! Στείλτε μας το κείμενό σας στο info@haramada.com

Σε πρώτο πλάνο του Νίκου Παναγιωτόπουλου

Τα χέρια του σε πρώτο πλάνο. Στο φόντο, το νεκρό σώμα που κείτεται στα πόδια του. Είναι εντυπωσιασμένος κι ούτε που θα κάνει τον κόπο να βρει μια πιο σωστή λέξη για να περιγράψει την κατάστασή του. Είναι εντυπωσιασμένος, λοιπόν, κι όχι τόσο από το γεγονός ότι τέτοιαν ώρα εκείνος σκέφτεται με κινηματογραφικούς όρους, αλλά από την τρομερή αποκάλυψη ότι ο θάνατος δεν του προξενεί την παραμικρή εντύπωση˙ κι όχι απλώς ο θάνατος, η αφαίρεση της ζωής, πιο σωστά, το έγκλημα, αν θέλουμε να είμαστε ακριβέστεροι, ο φόνος, εν τοιαύτη περιπτώσει –ναι, ναι, γιατί να μην το παραδεχτεί, δεν έχει κανένα λόγο, μόλις διέπραξε ένα φόνο και είναι εντυπωσιασμένος, σχεδόν εκστατικός, που δεν του φαίνεται δα και κάτι φοβερό. Κοιτάζει τα χέρια του σε πρώτο πλάνο, αλλά του είναι αδύνατον να εστιάσει το βλέμμα στο πτώμα του άντρα που κείτεται στα πόδια του. Του αρκεί η παρηγοριά πως δεν πρόκειται να πάει πουθενά. Εμ, βέβαια, αφού τον σκότωσε! Νιώθει τη γαλήνη να αναβλύζει μέσα του, αργά. Από πού, άραγε; Τη νιώθει να αργοσαλεύει ανάμεσα στα σωθικά του, να απλώνεται ανακουφιστικά, αλλά ανάθεμα κι αν μπορεί να εντοπίσει από πού πηγάζει. Οι ανατομικές του γνώσεις είναι μπερδεμένες, θολές, σίγουρα κάποιο από εκείνα τα παρεξηγημένα όργανα, αμφιταλαντεύεται για κάμποση ώρα μεταξύ σπλήνας και χοληδόχου κύστεως, ενώ δεν θέλει να αποκλείσει το πάγκρεας, χώρια που κάτι έχει διαβάσει για τις αποφασιστικής σημασίας εκκρίσεις των επινεφριδίων. Ω, μα τι σημασία έχει; Καλεί τον εαυτό του να συγκεντρωθεί στα γεγονότα. Και γεγονός είναι πως εκείνος βρίσκεται πεσμένος στα πόδια του. Σημειωτέον πως, ανέκαθεν, τον γοήτευε η αντιστροφή των όρων. Γεγονός είναι πως εκείνος βρίσκεται πεσμένος στα πόδια του, όπως είναι γεγονός και πως, λίγο πριν, ο ίδιος άνθρωπος είχε πέσει στα πόδια του… Εδώ χαμογελάει. Το αίσθημα της γαλήνης, απ’ όπου κι αν πηγάζει, ανακόπτει προς στιγμήν την προέλασή του, θορυβημένο λες από το λογοπαίγνιο. Να, κάτι τέτοια δύσκολα χωράν στο σινεμά. Λίγο πριν είχε πέσει στα πόδια του ικετεύοντας, και τώρα βρίσκεται πεσμένος στα πόδια του, νεκρός. Η ικεσία του δεν έπιασε τόπο. Όχι ικεσία, όμως… Η λέξη ικεσία έχει κάτι το ευγενικό στο άκουσμά της. Όχι ικεσία –σε καμιά περίπτωση. Παρόλον ότι το νόημα της σκηνής που διαδραματίστηκε μισή ώρα νωρίτερα, σ’ ετούτο τον ίδιο ακριβώς χώρο, αποδίδεται σωστά, μοιάζει να λείπει κάτι. Ο τόνος δεν είναι σωστός. Η ατμόσφαιρα. Δεν ήταν ικεσία αυτό. Ήταν παρακάλι. Ζητιανιά ήταν. Δεν του περίσσευαν ψιλά, όμως. Ο Αργυρίου θα ’πρεπε να το περιμένει. Μήπως εκείνος δεν ήταν που τον είχε αποψιλώσει;

η συνεχεια (1):

η συνεχεια (2):

του Λάμπρου Χρόνη

του Δημήτρη Κρεμελιάνη

Το ’πε και το ’κανε ο πούστης! Πού σκατά είχε κρύψει τον σουγιά; Δεν τον είχα ικανό να σκοτώσει ούτε μυρμήγκι κι ο χέστης μου την κάρφωσε την ώρα που τον έφτυσα. Έπρεπε να τον είχα τελειώσει όταν με παρακαλούσε. Έξι μήνες τώρα τον δάνειζα για να παίζει. Έξι ολόκληρους μήνες τσίμπαγε τα φράγκα κι έπαιζε ασταμάτητα. Εννοείται πως τα μισά κέρδη του ήταν δικά μου. Εννοείται πως αν έχανε θα έπρεπε να μου τα επιστρέψει με τόκο. Εννοείται πως αφού μπήκε στο παιχνίδι έπρεπε να παίξει με τους δικούς μου όρους. Και όλα πήγαιναν καλά, μια χαρά! Τους δυο πρώτους μήνες είχαμε βγάλει κι οι δυο από τρία χιλιάρικα. Βέβαια, τα δύο από τα τρία που έβγαλε εκείνος μου τα χρώσταγε, αλλά όπως και να το κάνεις, πήγαινε καλά. Μετά τα σκάτωσε. Πληροφορίες που δεν του βγήκαν, απροσεξία σε συνεργασίες, δυο-τρεις λαμογιές από τους δικούς του, και να, πριν λίγα λεπτά με παρακάλαγε για ακόμα δυο κατοστάρικα, «ψιλά» μου είπε, «μόνο λίγα ψιλά, και θα στα επιστρέψω με το παραπάνω, είναι σιγουράκια, δεν τα ξέρει κανείς». Πόσες φορές είχα ξανακούσει αυτό το παραμύθι με τα σιγουράκια, μόνο εγώ ξέρω. Είχε φτάσει πια να μου χρωστάει δεκάξι χιλιάρικα καθαρά, πέρα από εκείνα που είχε κερδίσει και ξεχρεώσει και άμα βάλουμε και τον τόκο -τον ιδρώτα μου δηλαδή, γιατί είχα μπλέξει με πολλούς μαλάκες σαν και την πάρτη του για να φτάσω να δίνω στους χαμένους να παίζουν για μένα- δεν θα τον έφτανε ούτε ένα εικοσάρικο. Κι όμως, μου την έχωσε στα πλευρά -όχι μία, πρέπει να μου ’ριξε αρκετές απανωτές και μετά καμπόσες στην κοιλιά- ένιωσα ένα μούδιασμα στα χείλη και τα δάχτυλά μου να μυρμηγκιάζουν, κι ύστερα δεν μπορούσα να κρατήσω τα μάτια μου ανοιχτά, δεν μπορούσα ν’ ανασάνω και μόλις μου ’ρθε το αίμα στο στόμα, ένιωσα την αηδία που νιώθεις άμα θες να ξεράσεις. Πήγα να πάρω μια βαθειά ανάσα, γούρλωσα τα μάτια και τσακ, τέλος. Δεν μπορώ να κουνήσω τίποτα, δεν μπορώ να βγάλω φωνή, δεν πονάω, δεν μπορώ να σηκωθώ πάνω να τον γαμήσω τον πούστη που τόλμησε να σηκώσει χέρι στον Αργυρίου, τον ευεργέτη του. Έτσι με έλεγε, ευεργέτη, το αχάριστο καθίκι. Αλλά να δω τώρα τι θα κάνει που μ’ έχει στα πόδια του ακούνητο, να δω πού θα πάει να γλιτώσει ο κερατάς. Τόση ώρα είναι ακίνητος, πού είναι οι μπάτσοι γαμώ την κοινωνία τους, μόνο όταν είναι να μας την πέσουν στη λέσχη ξέρουν να εμφανίζονται για να τσεπώσουν το βιδάνιο. Δεν θα τα βγάλεις πέρα με τον Αργυρίου ρε πούστη Παναγιωτάκη, δεν θα τα βγάλεις πέρα!

Ο Παναγιωτάκης πήρε κάμποσες βαθιές ανάσες. Άραγε οι γείτονες να είχαν ακούσει τα παρακάλια και τον καυγά που προηγήθηκε; Μπορεί να άκουσαν και την κραυγή του Αργυρίου μόλις άρπαξε την πρώτη μαχαιριά. Αλλά η αλήθεια ήταν ότι μες στην αναστάτωση του, δεν κατάλαβε αν ο Αργυρίου όντως φώναξε ή αν αποδέχθηκε αγόγγυστα το μοιραίο. Σταδιακά, καθώς η αδρεναλίνη υποχωρούσε, οι σκέψεις του δολοφόνου καταλάγιαζαν, η λογική άρχιζε ξανά να υπερισχύει. Δεν ήξερε πώς να αντιδράσει. Πρώτη φορά βρισκόταν μπλεγμένος σε τόσο επικίνδυνη κατάσταση. Η ζωή του από το κακό στο χειρότερο. Να έφευγε τώρα τρέχοντας; Πιθανότατα δεν θ’ αργούσαν ν’ ανακαλύψουν τον ψόφιο τοκογλύφο και οι υποψίες θα στρέφονταν πάνω του. Οι λακέδες του Αργυρίου ήξεραν ότι χρωστούσε δεκατρία-δεκατέσσερα χιλιάρικα. Τον είχαν απειλήσει πριν κάτι μέρες. Δεν είχε επιλογές. Έπρεπε να τα παίξει όλα για όλα, όπως τότε που έβαλε τα ρέστα του με δύο εφτάρια. Ζύγισε τις πιθανότητες. Το μαγαζάκι του Αργυρίου ήταν ισόγειο- έξω μαύρη νύχτα. Με λίγη τύχη μόνοι μάρτυρες θα ήταν οι πολυκατοικίες κι η άσφαλτος. Βούτηξε απ’ τις τσέπες του νεκρού ένα κινητό τηλέφωνο, το πορτοφόλι και τα κλειδιά του. Τον τσουβάλιασε όπως-όπως μέσα σε έναν μουσαμά, τον έδεσε και τον στοίβαξε σε μια γωνία. Στο ξύλινο, θεοσκονισμένο πάτωμα είχε μείνει ένας λεκές. Έπεσε για ακόμα μία φορά στα γόνατα και έτριψε μανιωδώς με μια πατσαβούρα τα σανίδια. Σηκώθηκε λαχανιασμένος για να θαυμάσει το αποτέλεσμα: μόνο η σήμανση θα μπορούσε να καταλάβει ότι ήταν αίμα. Και αν κατάφερνε να κερδίσει χρόνο, η σήμανση δεν θα έχωνε τη μύτη της. Έψαξε βιαστικά τα συρτάρια του γραφείου προσέχοντας υποτυπωδώς να μην αφήσει ίχνη. Βρήκε λίγα ψιλά κι ένα μάτσο παλιόχαρτα με τα κολλυβογράμματα του Αργυρίου. Τα παράχωσε στο παντελόνι του και άνοιξε την πόρτα. Η ατμόσφαιρα υγρή, είχε βρέξει νωρίτερα. Σε κάποιο στενό παρακάτω ένα ζευγάρι τσακωνόταν. Ακόμα πιο μακριά κάτι σκυλιά γαύγιζαν με μανία τους εαυτούς τους. Ο Παναγιωτάκης αναρρίγησε ενώ το κρύο δάγκωσε τα χέρια και το πρόσωπό του. Τυλίχτηκε στο μάλλινο σακάκι, πήγε στο σαράβαλο του Αργυρίου και έβαλε μπρος. Το έφερε με την όπισθεν σχεδόν πάνω στην τζαμαρία και άνοιξε το πορτ μπαγκάζ. Κοίταξε δεξιά κι αριστερά όπως κάνουν στις ταινίες, μετά έσυρε αγκομαχώντας το πτώμα και το στρίμωξε ανάμεσα στη ρεζέρβα και μια κούτα βιβλία. Έκλεισε την πόρτα του μαγαζιού, μπήκε στο αμάξι και απομακρύνθηκε βιαστικά. Σταμάτησε αρκετούς δρόμους παρακάτω και έβγαλε τα τεφτέρια του Αργυρίου. Έριξε μια ματιά στα ονόματα και σημείωσε ένα με το δάχτυλό του. Πήρε το κινητό του Αργυρίου. Κάλεσε τον αριθμό. Στην άλλη άκρη της γραμμής μία διστακτική φωνή ψέλλισε «εμπρός;» και ο Παναγιωτάκης απάντησε κάνοντας βραχνή τη φωνή του: «Αργυρίου εδώ».

....Γράψτε και στείλτε μας τη δική σας εκδοχή για τη συνέχεια!

bookmarks

ευπώλητα 8.2-20.2

pages 34_35

*Τα στοιχεία αφορούν όλα τα υποκαταστήματα των αλυσίδων πανελλαδικά, εκτός από τα franchising.

PUBLIC

ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΔΑΚΗΣ

FNAC Ελληνική

1. Να βλέπεις στον έρωτα - Χόρχε Μπουκάι (Opera) 2. Μικρός Νικόλας: το κόκκινο μπαλόνι - Γκοσινί (Σύγχρονοι Ορίζοντες) 3. Το χαμένο σύμβολο - Dan Brown (Λιβάνης) 4. Logicomix - Δοξιάδης / Παπαδημητρίου (Ίκαρος) 5. Αστερίξ: τα γενέθλια των Αστερίξ και Οβελίξ (Μαμούθ) 6. Ημερολόγιο ενός σπασίκλα 3 - Τζεφ Κίνι (Ψυχογιός) 7. Στην καρδιά των μουσώνων - Julia Gregson (Διόπτρα) 8. Να σου πω μια ιστορία - Χόρχε Μπουκάι (Opera) 9. Ο μικρός πρίγκιπας - Εξυπερί (Πατάκης) 10. Ιμαρέτ, στη σκιά του ρολογιού - Γιάννης Καλπούζος (Μεταίχμιο)

1. Το χαμένο σύμβολο - Dan Brown (Λιβάνης) 2. Logicomix - Δοξιάδης / Παπαδημητρίου (Ίκαρος) 3. Γιατί το Βυζάντιο - Ελένη Γλύκατζη Αρβελέρ (Ελληνικά Γράμματα) 4. Στην καρδιά των μουσώνων - Julia Gregson (Διόπτρα) 5. Τα παιδιά δεν θέλουν ψυχολόγο, γονείς θέλουν! - Νίκος Σιδέρης (Μεταίχμιο) 6. Ετυμολογικό Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας - Γιώργος Μπαμπινιώτης (Κέντρο Λεξικολογίας) 7. Ο μικρός Πρίγκιπας επιστρέφει - Ζαν Πιερ Ντάβιντς (Γνώση) 8. Ιμαρέτ, στη σκιά του ρολογιού - Γιάννης Καλπούζος (Μεταίχμιο) 9. Το κορίτσι με το τατουάζ - Stieg Larson (Ψυχογιός) 10. Αυτό το παιδί έχει τα ψυχολογικά του - Κρίστιαν Τζάρετ (Τερζόπουλος)

1. Όλα σου τα ʽμαθα μα ξέχασα μια λέξη - Δημήτρης Μπουραντάς (Πατάκης) 2. Ιμαρέτ, στη σκιά του ρολογιού - Γιάννης Καλπούζος (Μεταίχμιο) 3. Το χρονικό μιας μοιχείας - Μάρω Βαμβουνάκη (Ψυχογιός) 4. Αχμές, ο γιος του φεγγαριού - Τεύκρος Μιχαηλίδης (Πόλις) 5. Το σπίτι δίπλα στο ποτάμι - Λένα Μαντά (Ψυχογιός) 6. Τη μέρα που σε γνώρισα - Λένα Μαντά (Λιβάνης) 7. Έρωτας σαν βροχή - Λένα Μαντά (Ψυχογιός) 8. Οι κόρες της λησμονιάς - Θοδωρής Παπαθεοδώρου (Ψυχογιός) 9. Σκότωσε ό,τι αγαπάς - Αλέξης Σταμάτης (Καστανιώτης) 10. Ο θείος Πέτρος και η εικασία του Γκόλντμπαχ - Απόστολος Δοξιάδης (Καστανιώτης)

ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑ

ΙΑΝOS

ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ ΣΤΗ ΣΤΟΑ

1. Ο φύλακας στη Σίκαλη - Τζ. Ντ. Σάλιντζερ (Επίκουρος) 2. Η ζωή μετά - Αρκάς (Γράμματα) 3. Ετυμολογικό Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας - Γιώργος Μπαμπινιώτης (Κέντρο Λεξικολογίας) 4. Οι αρχαίοι είχαν την πλάκα τους - Δημήτρης Σαραντάκος (Γνώση) 5. Γιατί το Βυζάντιο - Ελένη Γλύκατζη Αρβελέρ (Ελληνικά Γράμματα) 6. Ο μικρός Πρίγκιπας επιστρέφει - Ζαν Πιερ Ντάβιντς (Γνώση) 7. Να βλέπεις στον έρωτα - Χόρχε Μπουκάι (Opera) 8. Το μουσείο της αθωότητας - Orhan Pamuk (Ωκεανίδα) 9. Το πείραμα - Σεμπαστιάν Φίτζεκ (Διήγηση) 10. Το θανατάδικο - Άλισον Μπέχντελ (Γράμματα)

1. Ετυμολογικό Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας - Γιώργος Μπαμπινιώτης (Κέντρο Λεξικολογίας) 2. Γιατί το Βυζάντιο - Ελένη Γλύκατζη Αρβελέρ (Ελληνικά Γράμματα) 3. Αναμνήσεις μιας ζωής και ενός κόσμου - Σεφιχά Λ.Ανδρέας (Ιανός) 4. Να βλέπεις στον έρωτα - Χόρχε Μπουκάι (Opera) 5. Ιμαρέτ, στη σκιά του ρολογιού - Γιάννης Καλπούζος (Μεταίχμιο) 6. Προσωπικό ημερολόγιο ανεκδοτολόγιο 2010 - Γιάννης Σερβετάς (Ιανός) 7. Να σου πω μια ιστορία- Χόρχε Μπουκάι (Opera) 8. Τα παιδιά δεν θέλουν ψυχολόγο, γονείς θέλουν! - Νίκος Σιδέρης (Μεταίχμιο) 9. Το μουσείο της αθωότητας - Orhan Pamuk (Ωκεανίδα) 10. Ο φύλακας στη Σίκαλη - Τζ. Ντ. Σάλιντζερ (Επίκουρος)

1. Ιμαρέτ, στη σκιά του ρολογιού - Γιάννης Καλπούζος (Μεταίχμιο) 2. Logicomix - Δοξιάδης / Παπαδημητρίου (Ίκαρος) 3. Τα παιδιά δεν θέλουν ψυχολόγο, γονείς θέλουν! - Νίκος Σιδέρης (Μεταίχμιο) 4. Γιατί το Βυζάντιο - Ελένη Γλύκατζη Αρβελέρ (Ελληνικά Γράμματα) 5. Τη νύχτα που γύρισε ο χρόνος - Νόελ Μπάξερ (Ψυχογιός) 6. Ο κόσμος της κυρίας Όλιβ - Ελίζαμπεθ Στράουτ (Άγκυρα) 7. Το μουσείο της αθωότητας - Orhan Pamuk (Ωκεανίδα) 8. Ο χρόνος πάλι - Σώτη Τριανταφύλλου (Πατάκης) 9. Ο φύλακας στη Σίκαλη - Τζ. Ντ. Σάλιντζερ (Επίκουρος) 10. Να σου πω μια ιστορία - Χόρχε Μπουκάι (Opera)

ευανάγνωστα Χ5 από τον Χαράλαμπο Γιαννακόπουλο Περί ουτοπίας «Οι ουτοπίες μπορούν να μετουσιωθούν σε κοινωνική πράξη όχι ως προς την απόλυτη, αλλά ως προς την ιστορικά προσδιορισμένη τους διάσταση. Όλα τα στοιχεία ενός ουτοπικού σχεδίου μπορούν ίσως να πραγματωθούν – εκτός από τη βαθύτερη και αυθεντικότερη πρόθεσή του: το όνειρο της πλήρους και οριστικής υπέρβασης των αγώνων, των δεινών και του πόνου.» [Παναγιώτης Κονδύλης]

1. Λιούις Μάμφορντ, Η ιστορία των ουτοπιών (1922), μτφ. Βασίλης Τομανάς, εκδ. Νησίδες. Για τον αμερικανό στοχαστή η Ιστορία των ουτοπιών αποτελεί το έτερον ήμισυ της Ιστορίας της ανθρωπότητας. Στο κλασικό αυτό βιβλίο του εξετάζει τόσο την ουτοπική σκέψη των αιώνων όσο και την ουτοπικά εμπνευσμένη πράξη και διακρίνει ανάμεσα σε ουτοπίες φυγής και ουτοπίες ανασυγκρότησης.

2. Μάρτιν Μπούμπερ, Μονοπάτια στην Ουτοπία (1946), μτφ. Βασίλης Τομα-

νάς, εκδ. Νησίδες. Ο Εβραίος φιλόσοφος εξετάζει εδώ τον ουτοπικό σοσιαλισμό, δηλαδή τον μη μαρξιστικό σοσιαλισμό, αλλά και το ουτοπικό στοιχείο που ενυπάρχει γενικότερα στον σοσιαλισμό, στις ιδέες στοχαστών όπως ο Φουριέ, ο Σαιν Σιμόν, ο Προυντόν, ο Κροπότκιν. «Δεν πρέπει να χαρακτηρίζουμε ουτοπικό», υποστηρίζει, «ό,τι δεν έχουμε ακόμα αντιμετωπίσει».

3. Μαρία-Λουίζα Μπερνέρι, Περιήγηση στην Ουτοπία. (1950), μτφ. Βασίλης

Τομανάς, εκδ. Νησίδες. Η μελέτη αυτή της αναρχικής ιταλίδας συγγραφέως, που πέθανε στα 31 της μόλις χρόνια, ξεχωρίζει απ’ τη μία επειδή εξετάζει τις ουτοπικές ιδέες συγγραφέων που συνήθως παραλείπονται από ανάλογες μελέτες (Πλούταρχος, Αριστοφάνης, Ραμπελαί, Ντιντερό, Ουέλς) και απ’ την άλλη επειδή αποδεικνύει τον εκφυλισμό της ουτοπικής σκέψης από τον 19ο αιώνα και κατόπιν.

4. Thierry Paquot, Η ουτοπία ή το παγιδευμένο ιδεώδες (1996), μτφ. Δημήτρης Δημουλάς, εκδ. Scripta. Για τον Γάλλο καθηγητή της φιλοσοφίας Thierry Paquot η ουτοπική σκέψη δεν υπήρξε ανέκαθεν και παντού, αλλά αποτελεί μία στιγμή ιστορικά προσδιορισμένη (διάρκειας τριών αιώνων) της δυτικής πολιτικής σκέψης που σήμερα έχει πια ξεθωριάσει και δεν βρίσκει αναγνώστες.

5. Στέφανος Ροζάνης, Για το πνεύμα της ουτοπίας (2004), εκδ. Μεταίχμιο.

Ο συγγραφέας υποστηρίζει ότι οφείλουμε «να αναδείξουμε την ουτοπία που ενοικεί στην ανθρώπινη κατάσταση. Διότι χωρίς τις προϋποθέσεις και τους όρους της ουτοπικής σύστασης του ανθρώπινου, η ανθρώπινη κατάσταση είναι αδιανόητη, ή ένα κενό σημαίνον χωρίς ψυχικό, συναισθηματικό και διανοητικό σημαινόμενο» και εξετάζει την ουτοπία σε σχέση με την ιστορία, την τέχνη, την πόλη, τον Θεό και την ετερότητα.

ΗΛΙΑΣ ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ

ΑΡΧΙΛΟΧΟΣ

«Μοιχός, Υβριστής και Λάγνος» Η γέννηση της σάτιρας στον αρχαϊκό κόσμο «Μοιχός, υβριστής και λάγνος» είναι μερικοί μόνον από τους αρνητικούς χαρακτηρισμούς με τους οποίους η κρατούσα τάξη, σταθερά και ανά τους αιώνες, διέβαλλε το έργο αλλά και την προσωπική ζωή του θρυλικού Αρίλοχου. Ίσως όμως αυτός να είναι και ένας ακόμη λόγος που η ποίησή του εξακολουθεί να συγκινεί και να γοητεύει. Σήμερα, η ερμηνεία του έργου του αποτελεί μία πρόκληση για την ανασύνθεση της αθέατης πλευράς του αρχαίου ελληνικού κόσμου. (ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΠΕΡΙΕΧΕΙ ΠΛΗΡΗ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ ΤΟΥ ΑΡΧΙΛΟΧΟΥ)

åêäüóåéò «ÖáñöïõëÜò» Ζωοδόχου Πηγής 70, ΑΘΗΝΑ, Τηλ.: 210-6458814, e-mail: farfoulas@gmail.com

ARTHUR CRAVAN

O OSCAR WILDE ZEI! και άλλα κείμενα

Ποιος ήταν ο Arthur Cravan; Καθώς το έθετε ο ίδιος, «Είμαι όλα τα πράγματα, όλοι οι άνθρωποι κι όλα τα ζώα!» Ανιψιός του Oscar Wilde, διάσημος μποξέρ, άμεσος πρόδρομος του ντανταϊσμού και του σουρρεαλισμού, βασική αναφορά των καταστασιακών, των μπητ, του πανκ, εξαφανίστηκε κάτω από μυστηριώδεις συνθήκες στο Μεξικό. Στα 31 χρόνια της γνωστής ζωής του, πρόλαβε να προσβάλει ολόκληρο το λογοτεχνικό και καλλιτεχνικό κατεστημένο της εποχής του, με το περιοδικό Maintenant (1912-15), που έγραφε και εξέδιδε μόνος, κάτω από μια σειρά ψευδωνύμων. Στο βιβλίο αυτό παρουσιάζεται για πρώτη φορά το έργο του στη χώρα μας.

åêäüóåéò «ÖáñöïõëÜò» Ζωοδόχου Πηγής 70, ΑΘΗΝΑ, Τηλ.: 210-6458814, e-mail: farfoulas@gmail.com

bookmarks

ατζέντα 24.2-.2.3

pages 36_37

ΠΡΟΤΑΣH Το Τμήμα Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού του Παντείου Πανεπιστημίου Αθηνών και ο μη κερδοσκοπικός οργανισμός CAID-Κέντρο Κοινωνίας, Επιστήμης & και Τέχνης, επιθυμώντας να φέρουν σε επαφή φοιτητές, ερευνητές και το ευρύ κοινό κοινό με τα νέα δεδομένα που προκύπτουν στο χώρο της Έρευνας και της Επικοινωνίας των Νευροεπιστημών, της Ψυχολογίας και της Ψυχιατρικής, σας προσκαλούν στο Πάντειο Πανεπιστήμιο Αθηνών, στις 25, 26 και 27 Φεβρουαρίου 2010, στο Συμπόσιο «Αναζητώντας την Εξίσωση: Νους, Εγκέφαλος, Συμπεριφορά». Διεθνούς κύρους Έλληνες επιστήμονες και ειδικοί θα επιχειρήσουν να μας παρουσιάσουν όχι μόνο όσα ήδη γνωρίζει η Επιστήμη σχετικά, αλλά και τα νέα ερωτήματα, τις αμφιβολίες, αλλά και τις κοινωνικές αντιστάσεις που γεννά κάθε νέα ανακάλυψη σχετικά με τον ανθρώπινο νου και ψυχισμό.

24_Τετάρτη (ΑΘΗΝΑ)

25_Πέμπτη (ΑΘΗΝΑ)

26_Παρασκευή (ΑΘΗΝΑ)

Εκδηλώσεις > Λέσχη Ανάγνωσης

Εκδηλώσεις > Παρουσίαση βιβλίου

Εκδηλώσεις > Party

«ΤΟ ΕΜΒΑΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΡΑΝΤΕΤΣΚΥ» του Γιόσεφ Ροτ Το αριστούργημα του Γιόσεφ Ροτ «Το εμβατήριο του Ραντέτσκυ» (εκδόσεις ΑΓΡΑ, σε μετάφραση Μαρίας Αγγελίδου) θα παρουσιαστεί στα πλαίσια του προγράμματος ΛΕΣΧΕΣ ΑΝΑΓΝΩΣΗΣ του ΑΕΤΟΠΟΥΛΕΙΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ του Δήμου Χαλανδρίου. Στις 18:30, στο Βιβλιοπωλείο ΜΙΚΡΟΣ ΚΟΡΑΗΣ (Παπάγου 7 & Αριστοφάνους, Χαλάνδρι).

«Η ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΤΗΣ ΣΙΛΑΝΑΣ» του Γιάννη Ξανθούλη Παρουσίαση του βιβλίου «Η εκδίκηση της Σιλάνας» του Γιάννη Ξανθούλη. Η ερωτική σχέση του συγγραφέα με τη Σιλάνα Σαλιάγκου. Η ζωή και το έργο της ποιήτριας, σύμφωνα με τον Γιάννη Ξανθούλη, o οποίος εξομολογείται πώς προέκυψε η ευτυχής συνάντησή τους. Στις 19:00 στο Βιβλιοπωλείο ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ ΣΤΗ ΣΤΟΑ (Ανδρέα Παπανδρέου 11, Χαλάνδρι).

Με αφορμή την έκδοση του βιβλίου «Άσε το κακό να μπει» του John Ajvide Lindqvist, οι εκδόσεις Οξύ διοργανώνουν πάρτυ–κόλαση. Θα προβληθεί η ταινία «LAT DEN RATTE KOMMA IN» (LET THE RIGHT ONE IN, σε σκηνοθεσία Τόμας Άλφρεντσον) και θα ακολουθήσει horror rock party με zombies, βαμπιρέλες, serial killers, αίμα και σεξ. Στην ανάδευση των μουσικών καζανιών ο Idonodini. Στις 21: 00 στο Floral Books+Coffee (Θεμιστοκλέους 80, Πλατεία Εξαρχείων).

27_ Σάββατο (ΠΑΤΡΑ)

28_Κυριακή (ΚΟΡΙΝΘΟΣ)

1_Δευτέρα (ΑΘΗΝΑ)

2_Τρίτη (ΑΘΗΝΑ)

Εκδηλώσεις > Ξαναδιαβάζοντας... συγγραφείς και κείμενα του 20ου αιώνα

Εκδηλώσεις > Παρουσίαση βιβλίου

Εκδηλώσεις > Έκθεση

Εκδηλώσεις > Αφήγηση Παραμυθιού

Αφιέρωμα στο έργο του Γιώργου Χειμώνα (1938-2000). Ο Γιώργος Χειμωνάς πρωτοπαρουσιάστηκε στα ελληνικά γράμματα το 1960 με το αφήγημά του “Ο Πεισίστρατος”. Εξέδωσε πεζογραφήματα, δοκίμια και μετέφρασε κλασικούς. Παρουσιάζουν: ο Ευριπίδης Γαραντούδης, αναπληρωτής καθηγητής στο τμήμα Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών και ο Γιάννης Στρατούλιας, ψυχίατρος. Στη 13:00 στο βιβλιοπωλείο ΠΟΛΥΕΔΡΟ (Κανακάρη 147).

«Ε, ΠΡΟΕΔΡΕ!» του Μίμη Ανδρουλάκη Ο Μίμης Ανδρουλάκης παρουσιάζει το βιβλίο του «Ε, Πρόεδρε!». Ο συγγραφέας διερευνά με βάση την ελληνική και παγκόσμια εμπειρία τα μυστικά της Ηγεσίας, λίγο πριν, λίγο μετά την κατάκτηση της εξουσίας. Στις 11:00 στο Βιβλιοπωλείο ΜΠΙΤΣΑΚΟΥ (Βραχάτι Κορινθίας).

Έκθεση με τίτλο «Η χαρά της ζωής», όπου 15 Έλληνες καλλιτέχνες προσεγγίζουν με τα έργα τους, «ερμηνεύουν», το ομότιτλο βιβλίο της Μαρίας Χαραμή. Ζωγραφιές, γλυπτά, video, εγκαταστάσεις, φωτογραφίες, κοσμήματα, ρούχα., εκφράζουν οπτικά τις απλές, καθημερινές προτάσεις του κειμένου, που φιλοδοξεί να επιχειρήσει μια τομή, μια ριζική επί τα βελτίω μεταβολής. Από 1/3/2010 έως 7/3/2010 στο Ινστιτούτο της Δανίας στην Αθήνα (Χαιρεφώντος 14Α, Πλατεία Αγ. Αικατερίνης, Πλάκα).

Για τρίτη συνεχή φορά η παραμυθού Σάσα Βούλγαρη με τη συνοδεία του μουσικού Σπύρου Παν, παρουσιάζει μία επιλογή ιστοριών από την Ινδία για ενήλικο κοινό. Από 5/2/2010 έως 19/3/2010, στις 21.00 στο Μουσείο Ισλαμικής Τέχνης (Αγίων Ασωμάτων 22 & Διπύλου 12, Κεραμεικός).

bookmarks

ατζέντα 3.3-9.2

pages 38_39

ΠΡΟΤΑΣH To Θέατρο Τέχνης Κάρολος Κουν παρουσιάζει το έργο του Αντώνη Σαμαράκη «Σήμα Κινδύνου» , σε διασκευή-σκηνοθεσία Αγγελου Αντωνόπουλου. Οι ζωντανοί διάλογοι, η ανθρώπινη προσέγγιση του θέματος και οι κινηματογραφικές εικόνες, βασικά χαρακτηριστικά της γραφής του Σαμαράκη, αποτέλεσαν πηγή έμπνευσης για τον Αγγελο Αντωνόπουλο, ο οποίος ανέλαβε τη θεατρική διασκευή και τη σκηνοθεσία του έργου. Τον ρόλο του Γιατρού ερμηνεύει ο Νίκος Μόσχοβος. Τα σκηνικά είναι του Πάρι Μέξη, τα κοστούμια των Πάρι Μέξη και Εύης Καλογηροπούλου, οι φωτισμοί του Λευτέρη Παυλόπουλο και η μουσική επιμέλεια του Φίλιππου Παναγιώτου. Παίζουν: Νίκος Μόσχοβος, Βασίλης Λέμπερος, Αναστασία Γεωργοπούλου, Αλέξανδρος Πέρρος κ.α. Από 23/11/2009 έως 28/3/2010, στο Θέατρο Τέχνης ΚΑΡΟΛΟΣ ΚΟΥΝ (Φρυνίχου 14, Πλάκα).

3_Τετάρτη (ΑΘΗΝΑ)

4_Πέμπτη (ΑΘΗΝΑ)

5_Παρασκευή (ΠΕΙΡΑΙΑΣ)

Εκδηλώσεις > Ομιλία

Εκδηλώσεις > Παρουσίαση βιβλίου

Εκδηλώσεις > Συζήτηση

Οι Εκδόσεις Αρμός στα πλαίσια των κύκλων μαθημάτων που διοργανώνει ξεκινά νέο κύκλο τεσσάρων μαθημάτων με ελεύθερη είσοδο και θέμα: «Οι παράξενες υποθήκες του Φιοντόρ Μ. Ντοστογιέφσκι». Τις συναντήσεις και την συζήτηση θα συντονίζει ο Δημήτρης Β. Τριανταφυλλίδης. Ξεκινούν την Τετάρτη 3 Μαρτίου 2010: Τάκης Θεοδωρόπουλος, συγγραφέας «O Ντοστογιέφσκι και η τέχνη του μυθιστορήματος». Στις 19: 30, στο Βιβλιοπωλείο των Εκδόσεων ΑΡΜΟΣ (Μαυροκορδάτου 11).

«ΤΗ ΝΥΧΤΑ ΠΟΥ ΓΥΡΙΣΕ Ο ΧΡΟΝΟΣ» της Νοέλ Μπάξερ Παρουσίαση του νέου βιβλίου της Νοέλ Μπάξερ. Για το βιβλίο και τη συγγραφέα θα μιλήσει η ομότεχνή της Ελένη Κ. Τσαμαδού, ενώ αποσπάσματα θα διαβάσει η ηθοποιός Ζαχαρούλα Οικονόμου. Η Νοέλ Μπάξερ θα συνομιλήσει με τους αναγνώστες και θα υπογράψει αντίτυπα των βιβλίων της. Στις 19:00, στο Βιβλιοπωλείο ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ ΣΤΗ ΣΤΟΑ (Ανδρέα Παπανδρέου 11, Χαλάνδρι).

Με αφορμή τη συμπλήρωση πέντε χρόνων δραστηριότητας, η μη-κερδοσκοπική, εθελοντική ομάδα ΘΑΛΗΣ+ΦΙΛΟΙ οργανώνει την πέμπτη –και τελευταία κατά σειρά– εκδήλωση με θέμα «Ο Σέρλοκ Χολμς και το πέμπτο αίτημα του Ευκλείδη». Ύστερα από τη σύντομη ομιλία του Απόστολου Δοξιάδη, ο Τεύκρος Μιχαηλίδης θα συζητήσει με τον συγγραφέα Ανδρέα Αποστολίδη, και με τους Φίλιππο Φιλίππου και Νεοκλή Γαλανόπουλο. Στις 19:00, στο Μουσείο Μπενάκη (Πειραιώς 138 & Ανδρονίκου).

6_Σάββατο (ΑΘΗΝΑ)

7_Κυριακή (ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ)

8_Δευτέρα (ΑΘΗΝΑ)

9_Τρίτη (ΑΘΗΝΑ)

Εκδηλώσεις > Παρουσίαση βιβλίου

Εκδηλώσεις > Βραδιά Ποίησης

Εκδηλώσεις > Παρουσίαση βιβλίου

Εκδηλώσεις > Θεατρική παράσταση

«ΑΠΙΣΤΙΕΣ» της Βίντα Ογκνιένοβιτς

«ΤΟ ΑΜΑΡΤΗΜΑ ΤΗΣ ΜΗΤΡΟΣ ΜΟΥ» του Γεωργίου Βιζυηνού.

Η Αυτού Εξοχότης ο Πρέσβης της Σερβίας κ. Dragan Zupanjevac και οι εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ σας προσκαλούν στην παρουσίαση του βιβλίου της Βίντα Ογκνιένοβιτς «Απιστίες». Για το βιβλίο θα μιλήσουν ο ποιητής Τίτος Πατρίκιος και η συγγραφέας. Θα προλογίσει η μεταφράστρια του βιβλίου Μαρία Κεσίνη.

Το αυτοβιογραφικό αφήγημα του Βιζυηνού, παρουσιάζει φέτος για τρίτη χρονιά το Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης. Η παράσταση είναι μια ποιητική θεατρική αφήγηση, που, παράλληλα με την εξέλιξη της πλοκής, επιχειρεί να αναδείξει τη γοητεία της γλώσσας, τη λεπτότητα των αισθημάτων και τις αποχρώσεις των χαρακτήρων.

Στις 20:00, στην Πρεσβεία της Σερβίας (Βασιλίσσης Σοφίας 106).

Από 19/10/2009 έως 12/4/2010 στο Θέατρο Τέχνης ΚΑΡΟΛΟΣ ΚΟΥΝ (Υπόγειο - Πεσμαζόγλου 5).

«ΑΧΜΕΣ, Ο ΓΙΟΣ ΤΟΥ ΦΕΓΓΑΡΙΟΥ» του Τεύκρου Μιχαηλίδη Στο καινούργιο του μυθιστόρημα, με τίτλο «Αχμές, ο Γιος του Φεγγαριού» ο συγγραφέας Τεύκρος Μιχαηλίδης μάς μεταφέρει στην Αίγυπτο. Ένας πάπυρος θαμμένος σ’ έναν τάφο στο Λούξορ. Ογδόντα τέσσερα λυμένα προβλήματα, ένα όνομα, μία ημερομηνία: το πρώτο ενυπόγραφο μαθηματικό κείμενο στην ιστορία της ανθρωπότητας. Στις 14: 00, στο FNAC (Μητροπόλεως 80 & Αιόλου, Μοναστηράκι).

Το Poetry Slam είναι ένας διαγωνισμός ποίησης. Οι συμμετέχοντες απαγγέλλουν από στήθους πρωτότυπη αδημοσίευτη δουλειά τους, που την υποστηρίζουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο αποκλειστικά και μόνον με τους στίχους, τη φωνή, την έκφραση, το σώμα τους. Το THESS POETRY SLAM μπαίνει στο χορό οργάνωσης και διεξαγωγής τέτοιων παραστάσεων με στόχο να προκαλέσει την ανία και να οδηγήσει την ποίηση ίσως λίγο πιο πέρα. Στις 20.00, στο Underground Εντευκτήριο (Δεσπεραί 9, περιοχή Διεθνούς Εκθέσεως).

bookmarks pages 40

Laura Palmer Sweet and Bitter Aging Octopus New Jersey, 1980 Το βιβλίο αυτό είναι ιστορικό, καθώς πρόκειται για το πρώτο εκλαϊκευμένο σύγγραμμα που αντιμετωπίζει το ζήτημα των γυναικείων γηρατειών και θέτει επί τάπητος ζητήματα όπως η συντροφικότητα ή η σεξουαλική ικανοποίηση στην τρίτη ηλικία των γυναικών. Η ψυχολόγος Laura Palmer, καθηγήτρια στο πανεπιστήμιο του Princeton, ήδη από το 1971 ερεύνησε το ζήτημα σε μια γενιά γυναικών που αποτέλεσαν τους γονείς της γενιάς του baby boom της χρυσής δεκαετίας του ’50. Η έρευνα της περιλάμβανε συνεντεύξεις, ιατρικές εξετάσεις (σε συνεργασία με το γυναικολόγο δρα John Julian Terry) και παρατήρηση της καθημερινότητας ενός μεγάλου δείγματος λευκών αμερικανίδων, κατοίκων τόσο μεγαλουπόλεων, όσο και προαστίων ή κωμοπόλεων από τις τέσσερις ζώνες της επικράτειας των ΗΠΑ.

σπάνιες και παράξενες εκδόσεις Το βιβλίο χωρίζεται σε τρεις μεγάλες ενότητες. Την σχέση των γυναικών αυτής της ηλικίας με την εργασία, τον ερωτισμό και την σχέση με τον – συνήθως έναν και δια βίου – σύντροφό τους και, τέλος, το βίωμα της απώλειάς του σε συνδυασμό με την ανατροφή των εγγονιών. Στο πρώτο κεφάλαιο – το πλέον στεγνό και μονοδιάστατο – ασχολείται κυρίως με στατιστικές προσεγγίσεις του ζητήματος της μετατροπής της γυναίκας από εργαζόμενης σε νοικοκυρά. Το συμπέρασμα που εξάγει η Palmer είναι πως η παράταση του εργασιακού βίου των γυναικών μέχρι το τέλος της ζωής τους, πρακτικά τις διατηρεί ενεργές σε όλα τα επίπεδα των κοινωνικών και οικογενειακών σχέσεων, σε αντίθεση με τους άντρες οι οποίοι με την αποχώρηση από την εργασία χάνουν και κάθε άλλη ορμή και δύναμη επιβολής. Το δεύτερο κεφάλαιο (που αποτέλεσε θέμα ταμπού και αφορμή αθρογραφικών αντιπαραθέσεων διαφόρων σχολιαστών του εθνικού τύπου των ΗΠΑ) είναι αρκετά τολμηρό και προχωράει πάνω στις πρώτες σχετικές μελέτες του Kinsey οι οποίες δεν δημοσιεύτηκαν ποτέ. Η Palmer κατορθώνει να πάρει πληροφορίες ακόμα και από τις πιο συντηρητικές γυναίκες του δείγματος έρευνας και να προκαλέσει, θίγοντας ζητήματα όπως η μοναξιά της χηρείας, οι σεξουαλικές ανάγκες μετά την αναπαραγωγική ηλικία και η ομοιογένεια των σεξουαλικών αναγκών παρά τις διαφορετικές πολιτισμικές επιρροές τους. Ενδιαφέρον και ανατρεπτικό (παρότι νεώτερες έρευνες της Palmer στα μέσα της δεκαετίας του

’80 αναθεώρησαν το εύρημα) ήταν η αύξηση ομοφυλοφιλικών αναζητήσεων σε γυναίκες τρίτης ηλικίας. Μετά το σοκαριστικό δεύτερο μέρος, ακολουθεί το τρίτο κεφάλαιο, ένας ύμνος στην τρυφερότητα και στη ζωή, όπου η συγγραφέας, μένοντας απόλυτα πιστή στις επιστημονικές της αναζητήσεις οδηγείται σε μια γλώσσα και περιγραφή που πλησιάζει, αρκετές φορές, τη λογοτεχνία. Αυτό είναι που κάνει αυτό το βιβλίο ενδιαφέρον και, τελικά, ευχάριστο στην ανάγνωση παρότι ειδικό στη θεματική του. Το βιβλίο πωλείται σε online bookstores.

Ράνια Ζουρνατζή

Ραούλ Βάνεγκεμ Εγκώμιο της Εκλεπτυσμένης Τεμπελιάς Μτφ.: Αλέξανδρος Ζαγκούρογλου Ελεύθερος Τύπος, 1997 Ο Ραούλ Βανεγκέμ (1934-) Βελγος φιλόσοφος και συγγραφέας, σπούδασε φιλολογία και υπήρξε μέλος της Καταστασιακής Διεθνούς (Situationist International)

από το 1961 μέχρι το 1970 αποτελώντας μαζί με τον Guy Debord τους βασικούς εκφραστές της θεωρητικής της πτέρυγας. Το πιο γνωστό και πολυσυζητημένο του βιβλίο είναι αναμφίβολα το «ΕΓΚΩΜΙΟ ΤΗΣ ΕΚΛΕΠΤΥΣΜΕΝΗΣ ΤΕΜΠΕΛΙΑΣ» (πρώτη έκδοση 1967). Ένα βιβλίο που έδωσε επιχειρήματα περί της απενοχοποίησης σε όλους τους ανά τον κόσμο τεμπέληδες! Όσο για τις ιδέες που πραγματεύεται και στηρίζει δίνοντάς τους θεωρητική στήριξη και υπόβαθρο; Πάρτε μια γεύση: •«Η τεμπελιά είναι απόλαυση του εαυτού μας ή δεν είναι τίποτα. Μην ελπίζετε να σας παραχωρηθεί από τα αφεντικά σας ή από τους θεούς τους. Την προσεγγίζουμε, όπως το παιδί, μέσο μιας φυσικής τάσης να αναζητούμε την απόλαυση και να παρακάμπτουμε ότι της εναντιώνεται. Πρόκειται για κάτι απλό που η ώριμη ηλικία διαπρέπει στο να περιπλέκει. Να τελειώνουμε λοιπόν με τη σύγχυση που ταυτίζει την τεμπελιά του σώματος με την πνευματική μαλάκυνση που ονομάζεται νωθρότητα του πνεύματος - λες και το πνεύμα δεν είναι η αλλοτριωμένη μορφή της συνείδησης του σώματος».

• «Είναι καιρός να το αντιληφθούμε, η τεμπελιά είναι το χειρότερο ή το καλύτερο των πραγμάτων, ανάλογα με το αν υπεισέρχεται σε ένα κόσμο όπου ο άνθρωπος δεν είναι τίποτα ή στην προοπτική όπου θέλει να είναι τα πάντα». Για τα υπόλοιπα απευθυνθείτε στο πλησιέστερο βιβλιοπωλείο και αν είστε τυχεροί θα βρείτε το εγκώμιο αυτό.

Αχιλλέας Κωστούλας

bookmarks pages 41

αγγελίες

ΣΥΝΤΑΚΤΕΣ _Συντάκτρια με εμπειρία σε περιοδικά Μουσικής και Ποικίλης Ύλης αναζητά εργασία σε περιοδικό ή εφημερίδα. irenepolikreti@hotmail.com

διασμό εξωφύλλων και εσωτερικών εικονογραφήσεων βιβλίων. Μεγάλη πείρα και στο σχεδιασμό comics. Τάσος Παπαϊωάννου/One Man Show. Κιν: 6974.88.38.35. Email: info@onemanshowstudio.com

ΜΕΤΑΦΡΑΣΤΕΣ _Μεταφράσεις λογοτεχνικών, Τεχνικών και κάθε είδους κειμένων, από και προς τις γλώσσες: Γερμανικά, Ιταλικά, Αγγλικά. Πλήρης λεξικογραφία και τεχνική κατάρτιση. Λογισμικό:Trado. Τηλέφωμο:6982482262 / 6976430570, e-mail:vagsid@otenet.gr _Μεταφράσεις λογοτεχνικών, επιστημονικών και κάθε είδους κειμένων, επιμέλεια και σελιδοποίηση, από και προς Αγγλικά και Ιταλικά. Πλήρης λεξικογραφία και τεχνική κατάρτιση. Τηλέφωνο: 6978849943, e-mail: sidtheod@ gmail.com

ΕΚΔΟΣΕΙΣ _Οι εκδόσεις “Ο Κήπος με τις Λέξεις” αναλαμβάνουν την επιμέλεια, διόρθωση, σελιδοποίηση και εκτύπωση του βιβλίου σας σε πολύ χαμηλές τιμές. Τηλ.

2610320169 και e-mail anadomisis@hotmail.com

ΓΡΑΦΙΣΤΕΣ _ Γραφίστας/εικονογράφος αναλαμβάνει το στήσιμο καθώς και το σχε-

ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΤΕ ΣΤΟ BOOKMARKS ΤΙΣ ΔΙΚΕΣ ΣΑΣ, ΣΧΕΤΙΚΕΣ ΜΕ ΤΟ ΧΩΡΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΕΝΤΥΠΩΝ, ΑΓΓΕΛΙΕΣ. ΜΕΧΡΙ 25 ΛΕΞΕΙΣ, ΔΩΡΕΑΝ 2610342886 - info@haramada.com

Πάτρα