Paprika ex

‘

earnest

Yasutaka Tsutsui

paprika パプリカ

ป า ป ริ ก า

ผจญแดนฝ น มหั ศ จรรย นพดล เวชสวั ส ดิ ์ แปล

paprika ป า ป ริ ก า

ั ั ผจญแดนฝนมหศจรรย ์ ยะซุทากะ สึสึอิ เขียน นพดล เวชสวัสดิ์ แปล

パプリカ

ปาปริกา ยะซุทากะ สึสึอิ เขียน

นพดล เวชสวัสดิ์ แปล

บรรณาธิการ วิลาส วศินสังวร บรรณาธิการบริหาร ชญานุช วศินสังวร รูปเล่ม ศุภรักษ์ ปฐมกสิวัฒนา ศิลปกรรม สนพ. เอิร์นเนส พับลิชชิ่ง

PAPRIKA Copyright © 1993 by Yasutaka TSUTSUI First published in 1993 Japan by Chuokoron-Sha Inc. Thai language translation rights arranged with Yasutaka TSUTSUI through Japan Foreign-Rights Centre ALL RIGHTS RESERVED.

จัดท�ำโดย: บริษัท เอิร์นเนส พับลิชชิ่ง จ�ำกัด 610/35-36 ถนนทรงวาด แขวงจักรวรรดิ เขตสัมพันธวงศ์ กรุงเทพฯ 10100 โทรศัพท์: 02 223 9460-3 โทรสาร: 02 622 4419 Facebook : http://www.facebook.com/EarnestPublishing พิมพ์ที่: บริษัท โอ.เอส. พริ้นติ้ง เฮ้าส์ จ�ำกัด 113/13 ซอยวัดสุวรรณคีรี ถนนบรมราชชนนี แขวงอรุณอัมรินทร์ เขตบางกอกน้อย กรุงเทพฯ 10700 โทรศัพท์: 02 424 6944 โทรสาร: 02 434 3802 จัดจ�ำหน่ายทั่วประเทศ: บริษัท อมรินทร์ บุ๊ค เซ็นเตอร์ จ�ำกัด 108 หมู่ 2 ถนนบางกรวย-จงถนอม แขวงมหาสวัสดิ์ เขตบางกรวย นนทบุรี 11130 โทรศัพท์: 02 423 9999 โทรสาร: 02 499 9561-3 www.naiin.com สงวนลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2558 © บริษัท เอิร์นเนส พับลิชชิ่ง จ�ำกัด เลขมาตรฐานสากลประจ�ำหนังสือ 978-616-7691-19-0 พิมพ์ครั้งที่ 1 มิถุนายน 2558 ราคา 350 บาท

ค�ำน�ำ โลกมีขาวตรงข้ามกับด�ำ ความดีตรงข้ามกับความชัว่ กลางวันตรงข้าม กลางคืน และความฝันตรงข้ามกับโลกความเป็นจริง เรือ่ งเดียวกัน แต่คนละฟากข้างของเหรียญ สุดแท้จะพลิกดูดา้ นไหน อยูม่ าวันหนึง่ ยะซุทากะ สึสอึ ิ เจาะเข้าไปในจิตมนุษย์ บ�ำบัดรักษา ความผิดปกติทางจิตด้วยเครื่องพีที ขุดคุย้ เสาะหาและแปลสัญลักษณ์ความฝัน โดยนักสืบความฝันชือ่ ว่า “ปาปริกา” แต่อกี ด้านของเหรียญ เครือ่ งพีที หรือดีซมี นิ ิ ใช้เป็นอุปกรณ์ชวั่ ร้าย ท�ำลายจิตมนุษย์ได้เช่นกัน ยะซุทากะ สึสอึ เิ งือ้ ค้อนทุบสันเหรียญ ปลดปล่อยให้ความฝันเจือเข้า กับโลกความเป็นจริง สิ่งใดเรียกว่าฝัน อย่างไหนเรียกว่าจริง โลกนี้ไม่เหลือเส้นขีดแบ่งอีกต่อไปแล้ว เนือ้ หาทีซ่ อ่ นอยูใ่ นหนังสือเล่มนี้ เป็นดินแดนมหัศจรรย์ทปี่ าปริกาจะ น�ำทุกท่านท่องเที่ยวผจญภัย กว้างและไกลได้เท่าเทียมจินตนาการในใจ

ขอขอบคุณ

คุณอธิชา มัญชุนากร กาบูล็อง คุณอัชฌา รัตนวงศ์นรา

paprika ป า ป ริ ก า

ั ั ผจญแดนฝนมหศจรรย ์

ภาคหนึ่ง

1 โคซากุ โทคิตะ เดินกระเพือ่ มเข้ามาในห้องผูอ้ �ำนวยการ ร่างหนาอวบใหญ่ น�้ำหนักน่าจะถึงสองร้อยห้าสิบปอนด์ อากาศในห้องร้อนอบอ้าว ห้องผูอ้ ำ� นวยการของสถาบันวิจยั จิตเวชมีโต๊ะห้าตัว แต่มคี นนัง่ ประจ�ำ อยู่เพียงสองคือ โคซากุ โทคิตะ กับ อัตซึโกะ จิบะ โต๊ะทั้งสองเบียดยื้อแย่ง ช่องหน้าต่างกันทีป่ ลายห้อง ห้องผูอ้ ำ� นวยการกับห้องพนักงานมีประตูกระจก แบ่งกัน้ แต่ประตูบานเลือ่ นเปิดทิง้ ไว้ตลอดเวลาจนห้องทัง้ สองเป็นส่วนขยาย ของกันและกัน ดอกเตอร์จิบะซื้อแซนด์วิชกับกาแฟจากร้านค้าในสถาบัน แซนด์วิช กับกาแฟยังคงวางทิง้ ไว้บนโต๊ะ วันนีเ้ ธอไม่รสู้ กึ หิว เป็นอาการปกติสำ� หรับ อาหารมื้อกลางวัน สถาบันมีร้านอาหาร จ�ำหน่ายให้พนักงานและคนไข้ แต่อาหารแทบไม่ตา่ งไปจากอาหารเลีย้ งม้า มองในแง่ดี อาการเบือ่ อาหาร หมายถึงน�ำ้ หนักทีไ่ ม่เพิม่ ขึน้ หรือไม่ทำ� ให้หน้าสวยหุน่ งามของเธอเปลีย่ นแปร ไป หน้าเธอเข้มตาคม สถานีโทรทัศน์มกั แวะเวียนมาเรียกร้องให้แถลงข่าว อยูเ่ ป็นประจ�ำเกือบทุกวัน แต่ความสวยไร้ประโยชน์ในยามทีเ่ ธอรักษาคนไข้ อัตซึโกะไม่เคยสนใจให้ความส�ำคัญแก่หน้าตาตัวเองหรือการออกทีวี “พนักงานมีลกู แมวอีกแล้ว” โทคิตะส่งเสียงผิดเพีย้ นในตอนทีห่ ย่อน ก้อนเนื้ออวบใหญ่ลงบนเก้าอี้ข้างเธอ นั่นหมายถึง นักบ�ำบัดผู้หนึ่งแสดง อาการโรคหลงผิดหวาดระแวง “ลือกันว่าเป็นโรคจิตเภทแพร่เชื้อ นี่ไม่มี ใครกล้าแตะเครื่องสแกนหรือเครื่องสะท้อนกันอีกแล้วนะ” 11

ยะซุทากะ สึสึอิ

“น่ากังวลจริงๆ” อัตซึโกะกล่าว เธอเองเคยผ่านประสบการณ์นนั้ มาแล้ว เป็นเรื่องปกติที่นักบ�ำบัดจะหวาดหวั่น เกรงว่าจะติดบุคลิกภาพแปรปรวน จากคนไข้ บางคนถึงกับอ้างว่าความป่วยไข้ทางจิตแพร่ผา่ นเยือ่ เมือกเหมือน โรคเริม นับตัง้ แต่มกี ารประดิษฐ์อปุ กรณ์ไซโคเธอราปี-จิตบ�ำบัด หรือ ‘พีท’ี * มาใช้งาน ความกลัวคล้ายจะก่อตัวเป็นรูปเป็นร่างขึ้นมาแล้ว “พวกที่ ไม่ยอมสัมผัสร่วมรูส้ กึ กับคนไข้ พวกโทษโน่นโทษนี่ พวกนีแ้ หละทีก่ ลัวการ ติดเชือ้ เฮ้อ คุณคิดหรือว่าเมือ่ บุคลิกภาพแปรปรวนแล้ว นักจิตบ�ำบัดจะ สามารถวินิจฉัยตัวเองได้” ‘การโทษโน่นโทษนี’่ หมายถึง การโยนความผิดไปให้อาการจิตแปรปรวน ของคนไข้ในยามที่นักบ�ำบัดไม่อาจผูกสัมพันธ์กับคนไข้ได้ นั่นเป็นรากแก้ว ของการวินิจฉัยโรคจิตเภทที่เพิ่งค้นพบเมื่อไม่ถึงยี่สิบปีที่ผ่านมานี้เอง “ไม่นะ! หัวโกโบผัดงากับไก่ย่าง อีกแล้ว!” ริมฝีปากล่างของโทคิตะ ยืน่ ออกมาด้วยความไม่สบอารมณ์เมือ่ เปิดฝาเบนโตะ-กล่องอาหารกลางวัน ที่แม่เตรียมมาให้ โทคิตะพักอาศัยอยู่กับแม่ในอพาร์ตเมนต์ของสถาบัน “แหวะ กินไม่ลง!” ความอยากอาหารของอัตซึโกะทะลักพรวดพราด ช�ำเลืองมองกล่อง อาหารกลางวันขนาดยักษ์ของโทคิตะ นีเ่ ลย โนริเบนโตะ ของแท้ ข้าวสวย แผ่บางข้างล่าง แผ่นสาหร่ายแปะข้างบน ราดโชยุจนชุ่ม ข้าวกับสาหร่าย เรียงสลับกันหลายชัน้ ...โนริเบนโตะสุดคลาสสิกจากยุคทอง! ในสายตาของ อัตซึโกะ กล่องเบนโตะของเพื่อนสนิทบรรจุด้วยอาหารฝีมือแม่ที่เธออยาก ลองลิม้ เสพรสชาติทกุ อณู ปกติเธอเบือ่ อาหาร ไม่คดิ จะกินอาหารมือ้ กลางวัน แต่ตอนนี้หิวจนท้องร้องแล้ว “งั้นฉันกินแทนนะ” เธอตัดสินใจแทนด้วยเสียงเข้ม มือยื่นไปหา สองมือเล็งไปยังขอบกล่องอาหารกลางวันไม้ไผ่ขนาดใหญ่ การตอบสนองของโทคิตะรวดเร็วปานกัน “ไม่มที าง!” กดมือของเธอ * เครื่องสแกนกับเครื่องสะท้อน...สแกนและสังเกตการณ์ภายในจิตของคนไข้ 12

ปาปริกา

ติดฝากล่อง “แต่คุณบอกว่าไม่อยากกินนี่” อัตซึโกะประท้วง ออกแรงดึงกล่อง ออกจากมือของเขา เธอเชื่อมั่นในเรี่ยวแรงปลายนิ้วของตัวเองมาก หากไม่นับอาหารกลางวันกล่องนี้ ในสถาบันไม่มีอะไรอีกแล้วที่จะ ชวนให้อยากอาหารหรือมีรสชาติถูกปาก โทคิตะร้อนรนดิ้นสู้ “ผมบอก แล้วไง ไม่มีทาง!” “ตายแล้ว ตายแล้ว ตายแล้ว” โทระทาโร ชิมะ ประธานสถาบัน ยืนมองคิ้วขมวด “ตัวเต็งรางวัลโนเบลสองคนของเราในสาขาสรีรวิทยา หรือการแพทย์ก�ำลังแย่งกล่องอาหารกลางวันกันเนี่ยนะ?” น�้ำเสียงนั้น เศร้าสร้อย โทระทาโร ชิมะมีนสิ ยั ชอบลุกออกจากห้องท�ำงาน เดินเตร่ไปในห้อง พนักงาน พูดคุยกับทุกคนที่ผ่านมาพบหน้า พนักงานถึงกับสะดุ้งโหยง เมื่อมีเสียงพูดข้ามไหล่ บางคนชี้ให้เห็นว่าการกระท�ำเช่นนี้ไม่เป็นผลดีต่อ หัวใจนัก แม้จะมีการเย้ยทั้งปากถากทั้งตาจากประธานสถาบัน ทั้งสองยังคง ปฏิเสธที่จะปลดนิ้วออกจากกล่องอาหาร ยังคงยื้อแย่งกันไปมาเงียบเชียบ ชิมะเบิ่งตามองภาพที่เกิดขึ้นด้วยความสมเพช แต่แล้วก็ผงกหัวสองสาม ครั้งยอมพ่าย ประหนึ่งเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าอัจฉริยะมักจะมีพฤติกรรมเด็กน้อย ผสมโรงไปด้วยเสมอ “ดอกเตอร์จบิ ะ ช่วงบ่ายเชิญพบทีห่ อ้ งท�ำงานด้วย” ประธานสถาบัน งึมง�ำออกมา ยกมือไพล่หลัง หันกายเดินจากไป เดินเตร่ไร้จดุ หมายเข้าไป ในห้องพนักงาน...เหมือนเคย “ไม่เป็นผลดีเลย คนทีจ่ ะไปบ�ำบัดรักษามีอาการแบบเดียวกับคนไข้” โทคิตะกล่าวหลังจากตักแบ่งอาหารปันส่วนใส่ฝากล่อง “ซึมรุ ะเข้าใจผิดไป ถนัดใจ คิดว่าการปลดปล่อยทางจิตของคนไข้เป็นความพยายามจะปลด ตัวเองออกจากประสบการณ์ ไม่ใช่เรือ่ งผิดปกติทคี่ นในครอบครัวของคนไข้ 13

ยะซุทากะ สึสึอิ

จะมีอาการหลงผิดแบบเดียวกัน ผมคิดว่าคล้ายกันนะ” หากเป็นเช่นนัน้ อันตรายจะเพิม่ สูงขึน้ เพราะในสายตาของคนไข้ จะ มองว่าเป็นความพยายามหลอกลวง เหมือนในยามทีค่ นในครอบครัวแสดง ความเข้าใจต่ออาการทีเ่ ป็นอยู่ อัตซึโกะตระหนักว่าเธอจ�ำเป็นต้องวิเคราะห์ จิตของนักบ�ำบัดที่มีชื่อว่า ซึมุระ เสียแล้ว อัตซึโกะเข้ามากินอาหารกลางวันในห้องผู้อ�ำนวยการเท่านั้น ห้องแล็บ ของเธอมีอุปกรณ์พีทีละลานตา แทบจะเหมือนกับห้องของนักบิน ผู้ช่วย เดินเข้าเดินออก ไม่อาจผ่อนคลายสบายใจในห้องนัน้ ได้ สภาพเป็นเช่นเดียว กับห้องแล็บของโทคิตะ ในตอนทีอ่ ตั ซึโกะเดินกลับเข้าห้องแล็บ เธอเดินผ่านประตูเปิดอ้าของ ห้องบ�ำบัดรักษากลาง มองเห็นพนักงานสีห่ า้ คนส่งเสียงอือ้ อึงรอบตัวซึมรุ ะ นี่เองที่โทคิตะเรียกว่า ‘มีลูกแมว’ เขาบรรยายภาพที่เห็นได้อย่างหมดจด ซึมรุ ะยกมือขวาขึน้ ชูเฉียงท�ำท่าเคารพนาซี คนรอบข้างส่งเสียงโต้เถียงและ ท�ำอย่างเดียวกัน อัตซึโกะแน่ใจว่าโดยปกติแล้วไม่ใช่เรื่องจะต้องโวยวาย แต่ดูเหมือนว่าเกิดเหตุไม่ปกติที่นี่แล้ว ในห้องแล็บ โนะบุเอะ คาคิโมโตะ ผูช้ ว่ ยของเธอ เขม้นจ้องจอภาพ สวมเครื่องเก็บข้อมูลรูปทรงเหมือนหมวกนิรภัยครอบศีรษะ เธอติดตาม ความฝันของคนไข้ทนี่ อนหลับในห้องติดกัน ใบหน้าของโนะบุเอะเรียบเฉย ไม่รู้ตัวว่าอัตซึโกะเข้ามาในห้อง อัตซึโกะหยุดการบันทึกข้อมูล กดถอยหลังสองสามครั้งติดกัน การ ปิดเครื่องเก็บข้อมูลในทันใดถือได้ว่าอันตรายยิ่ง โนะบุเอะอาจจะติดอยู่ใน จิตใต้สำ� นึกของคนไข้ ภาพบนจอเคลือ่ นถอยหลังอย่างรวดเร็วผ่านความฝัน ของคนไข้ “โอ!” โนะบุเอะได้สติอีกครั้ง รีบถอดหมวกออกโดยเร็ว เธอลุกขึ้น ยืนเมื่อมองเห็นอัตซึโกะ “อาจารย์กลับมาแล้ว!”

14

ปาปริกา

“เธอรู้ไหมว่ามันอันตรายแค่ไหน?” “ขอโทษค่ะ อาจารย์” โนะบุเอะคล้ายจะไม่รตู้ วั ว่าเธอเคลือ่ นเข้าไป อยูใ่ นความฝันของคนไข้ “หนูแค่อยากสังเกตการณ์โดยไม่เจืออารมณ์ความ รู้สึกของตัวเองเข้าไป” “ไม่เลย เธอบุกรุกเข้าไปในความฝันเลยละ ฉันเตือนเธอกีห่ นแล้วว่า การสวมเครือ่ งเก็บข้อมูลยาวนานในการติดตามความฝันมีอนั ตรายร้ายแรง” “ใช่ค่ะ แต่...” โนะบุเอะเงยหน้ามองอัตซึโกะ สีหน้าไม่พอใจนัก อัตซึโกะหัวเราะออกมา “เธอพยายามเลียนแบบฉันสินะ! เข้าไป สังเกตการณ์ในห้วงกึ่งฝัน?” โนะบุเอะอึกอักลังเล ถอยกลับไปนัง่ เก้าอีข้ องตัวเอง สายตาจ้องมอง จอภาพสะท้อนความฝัน “ท�ำไมอาจารย์ท�ำได้? หนูท�ำไม่ได้” เธอกล่าว เสียงเศร้า “หนูยังฝึกไม่พออย่างนั้นหรือ?” ปัญหาไม่ได้อยู่ที่ชั่วโมงการฝึก แต่เป็นเพราะจิตของโนะบุเอะไม่แข็ง พอ บางคนมีจติ แข็ง เหมาะจะเป็นนักจิตบ�ำบัด แต่ไร้ทกั ษะในการใช้เวลา ร่วมกับคนไข้ในความฝัน หรือเคลื่อนย้ายอารมณ์เข้าไปในจิตใต้ส�ำนึกของ คนไข้ ถ้าลองพยายามท�ำ รังแต่จะถูกขังไว้ในจิตใต้ส�ำนึกของคนไข้ ไม่ อาจหวนคืนกลับมาสู่โลกความเป็นจริงได้อีกแล้ว “อาจเป็นอย่างนั้น ระวังตัวหน่อยก็จะดีนะ ซึมุระได้รับผลกระทบ จากอาการหลงผิดหวาดระแวงของคนไข้ แค่ดเู ครือ่ งสะท้อนเท่านั้นเองนะ เธอคงได้ข่าวแล้ว” “ทราบแล้วค่ะ อาจารย์” คนไข้ห้องข้างๆ เป็นชายอายุหกสิบ ฝันถึงการจราจรจอแจบนถนน กลางโตเกียวเมื่อสองทศวรรษก่อน ถนนในความฝันของคนไข้อ้างว้างไร้ เสน่ห์และหยาบช้า ในการเคลื่อนย้ายอารมณ์เข้าไปในจิตของคนไข้โดยใช้ เครือ่ งเก็บข้อมูล ถนนจอแจจะกลายเป็นสถานทีร่ ม่ รืน่ น่าอภิรมย์ เป็นภาพที่ พอจะโยงไปยังฝันหวานฉ�ำ่ เยิม้ ในวัยหนุม่ หรือฉากทีจ่ ะพาเขากลับไปยังอดีต 15

ยะซุทากะ สึสึอิ

เมือ่ ครัง้ ทีเ่ ขายังแช่มชืน่ มีความสุขในสังคม เป็นสัญลักษณ์ของความโหยหา ที่จะสานพันธะขึ้นมาใหม่อีกครั้งกับผู้คนรอบข้าง อัตซึโกะก�ำลังจะอ้าปากบอกโนะบุเอะให้เรียกตัวซึมุระมา โมริโอะ โอะซะไนก็เดินเข้ามาในห้อง คุณหมอหนุม่ โสดหน้าตาคมคายหล่อเหลาเป็น เป้าแห่งการซุบซิบในหมูพ่ นักงานสาวในสถาบัน ‘ชือ่ เสีย’ ของเขาเลือ่ งระบือ ไกลเนือ่ งเพราะไม่ใส่ใจงานวิจยั อยากจะเล่นการเมืองในสถาบันเสียมากกว่า โนะบุเอะย่นจมูกเข้าใส่ เห็นได้ชัดว่าไม่ชอบขี้หน้าไอ้หมอนี่ “ดอกเตอร์จบิ ะ” โอะซะไนโพล่งออกมาโดยไม่มกี ารเอ่ยทักทายตาม มารยาท “เรื่องซึมุระ ฉันสงสัยว่าปัญหาจะไม่ได้อยู่ที่ตัวซึมุระ แต่อยู่ที่ เครื่องสะท้อน” “อย่าไปโทษเครือ่ ง ซึมรุ ะจะไม่มอี าการถ้าเขาไม่ไปยุง่ กับเครือ่ งสะท้อน” “จริง...จริง มีนักบ�ำบัดบางคน ไม่ติดเชื้อ อาการหลงผิดหวาดระแวง จากคนไข้แม้จะเข้าไปยุ่งเครื่องสะท้อน” โอะซะไนอมยิ้มประหนึ่งอยาก บอก ฉันรู้ว่าคุณจะพูดแบบนี้ “ในเมือ่ คุณรูแ้ ล้ว ก็ไม่เห็นจะต้องบอกออกมา” โนะบุเอะเสียงเขียว เธอเชื่อมั่นในตัวหัวหน้าของเธอเต็มที่ อัตซึโกะไม่อยากเสียเวลาอภิปรายหรือต่อล้อต่อเถียงกับเรือ่ งระดับล่าง “คุณคงไม่ลมื หลักการของงานวิจยั ของเราทีน่ ี่ จริงไหม?” เธอเลือกถ้อยค�ำ อย่างระมัดระวัง เน้นแต่ละค�ำชัดเจนเชื่องช้า “เพื่อ...พัฒนา...อุปกรณ์...พีที จ�ำได้อยู่แล้ว” โอะซะไนเน้นเสียง ทีละค�ำล้อเลียนอัตซึโกะ ไม่หันไปมองโนะบุเอะด้วยซ�ำ้ “ที่ฉันพยายาม จะบอกก็คอื ผลกระทบทีแ่ ท้จริงจากการทีพ่ วกเราสังเกตการณ์จติ ใต้ส�ำนึก ของคนป่วยจิตเภทโดยมองภาพทีป่ รากฏบนจอ คนป่วยจิตเภทไม่ได้กลบซ่อน จิตใต้สำ� นึกของตนเหมือนพวกอาชญากรโรคจิต ตรงกันข้ามเลย ประกาศ เสียงดังชัดเจน คิดอะไรในใจ ตะโกนออกมาอย่างนัน้ ในแง่นฉี้ นั ไม่เห็นว่า จะมีประโยชน์ตรงไหนที่จะแอบเข้าไปมองจิตใต้ส�ำนึก” 16

ปาปริกา

“จิตใต้สำ� นึกของพวกเขาเป็นจิตใต้ส�ำนึกของผูป้ ว่ ยจิตเภท” อัตซึโกะ กล่าว “ก็แน่อยู่แล้วที่พวกเราต้องเสาะส�ำรวจวิถีผิดปกติในการเชื่อมโยง ‘ภาพวัตถุ’ กับ ‘ความหมาย’ ของพวกเขา ในเมื่อคุณบอกแล้วว่าผู้ป่วย จิตเภทประกาศจิตใต้สำ� นึกของตนชัดเจน ดังนัน้ เราจะไม่มวี นั รูค้ วามหมาย ที่แท้จริง เว้นแต่เราจะ ‘แอบเข้าไปมองจิตใต้ส�ำนึก’ จริงไหม?” อัตซึโกะบรรยายจริงจังแล้ว แต่โอะซะไนท�ำเป็นไม่ได้ยนิ ต้องการแค่ จะมาพูดเรือ่ งของตัวเอง ใบหน้าของเขาเรือ่ รอยยิม้ แสร้งท�ำเป็นมองออก ไปนอกหน้าต่าง มองสนามกว้างใหญ่ เลยไกลไปจนถึงแนวต้นไม้ที่ปลูกไว้ บังรัว้ กัน้ รอบสถาบัน เลยไกลไปจากนัน้ จะเป็นอาคารระฟ้าใจกลางมหานคร “นั่นเป็นทฤษฎีของคุณคนเดียว” หมอโอะซะไนกล่าว “ฉันคิดว่า ขยะทั้งเพ” “รอเดีย๋ วซี” อัตซึโกะสะกดข่มความฉุนโกรธ การสะกดอารมณ์เป็น ส่วนหนึ่งของการฝึกตนในฐานะนักบ�ำบัดทางจิตระดับแนวหน้า “ไม่ใช่ แค่ทฤษฎีนะ แต่เป็นรากฐานของงานของพวกเราทีน่ ี่ เป็นทฤษฎีทผี่ า่ นการ พิสูจน์และได้รับการรับรองแล้ว ฉันไม่เห็นความจ�ำเป็นที่จะต้องมายืนอยู่ ที่นี่และอธิบายให้คุณฟังอีกรอบ ป่วยการ เสียเวลาเปล่า เอาละ ไปพา ซึมุระมาที่นี่ ฉันจะรักษาเขาเอง” โอะซะไนหน้าถอดสี ดูเหมือนว่าเพิ่งนึกได้ ไม่มีใครย้อนค�ำปิดเรื่อง ได้เด็ดขาดกว่าอัตซึโกะอีกแล้ว “ไม่ ไม่ใช่เรื่องใหญ่ เราไม่จ�ำเป็นต้องพึ่ง คุณ ฉันกับโฮชิโมโตะจะรักษาเขาเอง เราเป็นเพื่อนของเขา” โอะซะไนเดินหนีออกไปจากห้อง อัตซึโกะแน่ใจว่าไอ้หมอคนนีจ้ ะต้อง แพร่ขา่ วลือให้เข้าหูทกุ คนว่านักบ�ำบัดติดโรคจากผูป้ ว่ ยจิตเภท แต่อตั ซึโกะ ยังไม่ทราบแน่ชดั ถึงเจตนาการมาทีน่ ี่ มายังห้องแล็บของเธอ เพราะเขารูด้ ี อยู่แล้วว่าอันตรายจากการใช้เครื่องสะท้อนพอจะหลีกเลี่ยงได้ “รักษาอย่างเดียวไม่พอ” อัตซึโกะพึมพ�ำออกมา “จะต้องวิเคราะห์ อย่างเหมาะสมด้วย” 17

ยะซุทากะ สึสึอิ

โนะบุเอะยื่นหน้าเข้ามาใกล้ “ดูเหมือนว่าเขาจะกลัวหงิกเลยนะที่ อาจารย์จะรักษาและวิเคราะห์ซึมุระได้ไม่ยาก”

2 โทระทาโร ชิมะลุกขึ้นจากโต๊ะท�ำงานในห้องท�ำงานผู้บริหาร เชื้อเชิญ อัตซึโกะให้นงั่ ในอาร์มแชร์ในส่วนรับแขก เขานัง่ ลงทีป่ ลายโซฟาทางขวาของ เธอ นั่งเอนหลังจนแทบจะนอนราบ ผลก็คือ ใบหน้าของชิมะอยู่ต�่ำกว่า อัตซึโกะในต�ำแหน่งเฉียงข้าง เพียงแค่ช้อนตามอง เขาก็จะเห็นความงาม ของอัตซึโกะ จิบะได้เต็มตา ชิมะไม่เคยเก็บง�ำความชืน่ ชมของตนทีม่ ตี อ่ เธอ “ไอ้หมอโอะซะไนแวะไปเยี่ยมคุณแล้วซี?” ชิมะถาม “อะไรนะ? หมายความว่าเขาแวะมาทีน่ ดี่ ว้ ย?” อัตซึโกะลงความเห็น ไม่ประทับใจยิ่งต่อส�ำนึกการจัดล�ำดับความส�ำคัญของโอะซะไน “เขามาฟ้องว่านักวิจยั ของเราไม่สมควรอย่างยิง่ ทีจ่ ะกราบกรานทฤษฎี ของคุณสถานเดียว และไม่ควรช่วยให้คณ ุ ได้รางวัลโนเบล” ชิมะบอกด้วย เสียงหัวร่อในล�ำคอ “คิดอยูแ่ ล้ว เขาเข้าไปบอกฉันเรือ่ งซึมรุ ะ เขาคงมาพล่ามให้เข้าหูคณ ุ เรื่องความไม่ไว้วางใจที่มีต่อเครื่องพีที?” “นั่นเลย เขาไม่เห็นด้วย ใครสนใจไปฟัง? แค่ได้ทราบว่าเครื่องนั้น รักษาคนไข้ได้ ดีพอส�ำหรับฉันแล้ว” ชิมะนิ่วหน้าเล็กน้อย “แค่ได้ทราบ ว่าคนไข้ครึ่งหนึ่งอาการบรรเทาลงถือว่าเป็นผลลัพธ์ที่เราไม่มีทางฝันถึงได้ จนกระทั่งบัดนี้ คุณคิดอย่างนั้นไหม ดอกเตอร์จิบะ? นั่นก็หมายความ ว่าทฤษฎีของคุณถูกต้อง หรือไม่จริง?” “เรือ่ งนีต้ อ้ งยกให้โทคิตะ เขาเป็นคนคิดค้นและพัฒนาอุปกรณ์นี้ ฉัน 18

ปาปริกา

เพียงแค่น�ำอุปกรณ์มาใช้งาน อ้อ ตัวเลขคลาดเคลือ่ นนะคะ คนไข้จติ เภท สองในสาม นะคะที่อาการดีขึ้น มิใช่แค่ครึ่งเดียว” “อ้อ ใช่ จ�ำได้แล้ว นัน่ ถือได้วา่ วิเศษสุด” ชิมะหน้าตาเหยเก “แล้ว ท�ำไมคนไข้ในระยะอาการบรรเทาถึงได้เลียนเค้าหน้าผู้อ�ำนวยการสถาบัน? บางคนเลียนกิริยาท่าทางของฉันได้ไม่ผิดเพี้ยน...โดยไม่มีอารมณ์ความรู้สึก นะ แค่มองเห็น ฉันสยอง ขนลุกเลย” “คนไข้กลุม่ นีอ้ ยูใ่ นระยะปรวนแปรไม่มนั่ คง” อัตซึโกะหัวเราะออกมา เต็มเสียง “พวกเขามองหาที่พึ่งพิงทางจิตวิญญาณ จะว่าไปแล้วหมอกับ พยาบาลมักแสดงอาการเหมือนคนไข้เหมือนกันนะคะ” เสียงหัวเราะของอัตซึโกะคล้ายจะตรึงชิมะไว้ในภวังค์ เขานิ่งไป ครู่ใหญ่ก่อนจะรวบรวมความคิดได้ “โอะซะไนไม่ได้พูดอะไรหยาบคาย ใช่ไหม?” น�้ำเสียงนั้นเจือกังวล “ก็ไม่มีนะคะ” อัตซึโกะโกหก ใบหน้าเรียบเฉย “เขามาฟ้องเรื่องเครื่องพีทีที่จะมีผลกระทบต่อหมอ” ชิมะกล่าวต่อ “พ่นค�ำศัพท์ยาวเป็นหาง ฉันบอกไปว่าจะไม่ดกี ว่าหรือถ้าจะไปอภิปรายกับ ดอกเตอร์จบิ ะ? หรือว่าคุณไม่กล้า? เขาฉุนขาด แจ้งให้ทราบว่าไปอยูแ่ ล้ว กระทืบเท้าออกไปเลย ฉันรูส้ กึ ว่าฉันโยนบาปไปให้คณ ุ ฉันเป็นพวกหัวเก่า ติดตามทฤษฎีใหม่ๆ ไม่ทนั ไม่มที างเลือกเป็นอืน่ นอกจากส่งเขาไปให้คณ ุ ” “ไม่ตอ้ งกังวลค่ะ” อัตซึโกะตอบ เหลียวมองรอบห้องท�ำงาน แม้จะ ตบแต่งไว้หมดจด แต่กย็ งั ดูซอมซ่อ ไม่เหมือนห้องท�ำงานผูบ้ ริหารสถาบัน ที่โลกทั้งโลกหันมาจับตามอง ห้องท�ำงานกว้างใหญ่สมถะ จัดวางข้าวของ เหมือนยุคโบราณ ผนังสามด้านเป็นชั้นวางหนังสือ เลือกสรรแต่เฉพาะ ผลงานคลาสสิกในสาขาจิตวิทยา มีต้นฉบับของจริงจากอีมิล เครเพลิน* ไม่มีผลงานยุคใหม่เลย จะไม่บาดตาผู้มาเยือนเลยหรือ? อัตซึโกะคิดว่า น่าจะถึงเวลาสับเปลี่ยนต�ำราบางเล่มในห้องนี้แล้ว * จิตแพทย์เยอรมัน บิดาแห่งจิตเวชศาสตร์ 19

ยะซุทากะ สึสึอิ

“คิดว่าโอะซะไนก�ำลังวางแผนอะไรบางอย่าง ระวังตัวหน่อยนะคะ” อัตซึโกะออกค�ำเตือน เป็นกังวลต่อเก้าอี้ของเจ้านายใจดีผู้นี้ “แน่อยู่แล้ว เขาคนเดียวคงท�ำอะไรไม่ได้ แต่น่าจะมีใครบางคนชักใยอยู่เบื้องหลัง พวกนั้นอยากให้ความล้มเหลวของฉันเป็นเครื่องเซ่นสังเวย” “คุณหมายถึงรองประธาน?” ชิมะขยับตัวอึดอัด คล้ายว่าไม่สบายใจ นักที่อัตซึโกะจะเป็นผู้ชี้แนะให้เห็นเรื่องเบื้องลึกวงใน นอกจากจะเป็น ผูอ้ ำ� นวยการสถาบันนี้ ชิมะยังเป็นประธานมูลนิธทิ เี่ ป็นเจ้าของสถาบันวิจยั แห่งนี้ “ไหนๆ คุณก็ออกปากแล้ว มีข่าวลือเหมือนกันนะว่าอินุอิเล็งเก้าอี้ ประธานไว้เหมือนกัน” ไม่ใช่ข่าวลืออีกต่อไปแล้ว แม้แต่ชิมะก็น่าจะทราบแล้วว่าอินุอิไปพบ ผู้อ�ำนวยการคนอื่นๆ และดูเหมือนว่าก�ำลังวางแผนท�ำอะไรบางอย่าง แต่ ชิมะปล่อยให้ผ่านเลยไป โทคิตะสนใจเพียงแค่งานวิจัย มีอัตซึโกะเพียง คนเดียวที่เป็นกังวลต่อเรื่องนี้ ในสภาพแวดล้อมที่ศัตรูกลุ้มรุมจากทุกทิศ เธอกับโทคิตะมีชมิ ะคอยปกป้อง ปัดเป่าภัยคุกคามให้พน้ ไป ช่วยให้ลกู น้อง ทัง้ สองคนได้ทำ� งานวิจยั เต็มที่ ยิง่ ไปกว่านัน้ อัตซึโกะผูกพันรักใคร่บคุ ลิกภาพ ของชิมะ รู้สึกว่ามีหน้าที่ที่จะต้องปกป้องหัวหน้าของเธอ ดูเหมือนว่าชิมะจะแปลสีหน้าของเธอผิดไป “ฟังนะ ฉันไม่ได้เรียกคุณ มาทีน่ เี่ พือ่ พูดคุยเรือ่ งเล็กน้อยไร้สาระ” ชิมะกล่าว รีบยันตัวขึน้ นัง่ หลังตรง อัตซึโกะเงยหน้ามองด้วยความประหลาดใจ ส�ำหรับเธอแล้ว เรื่องนี้ ไม่เล็กน้อยไม่ไร้สาระ สายตาประสานกัน ชิมะนึกหาค�ำเหมาะสมไม่ได้ คล้ายมีเรือ่ งอยากบอก แต่หาค�ำไม่ได้ เห็นได้ชดั ว่าเรือ่ งนีย้ งุ่ ยากล�ำบากใจ ในท้ายที่สุด ชิมะลุกขึ้นยืน เดินไปนั่งหลังโต๊ะท�ำงาน อัตซึโกะยิ้ม ออกมา ในยามที่ชิมะอยากให้คนอื่นเห็นว่าเรื่องที่เล่าท�ำด้วยเจตนาดี แต่ ไม่กล้ารุกคืบ เขาจะหลบไปซ่อนตัวอยู่หลังเกราะอ�ำนาจของโต๊ะท�ำงาน ของผู้อ�ำนวยการ “ถึงตอนนีแ้ ล้ว ฉันตระหนักว่างานวิจยั ของคุณเข้าสูร่ ะยะวิกฤต ดังนัน้ 20

ปาปริกา

สิ่งที่ฉันจะร้องขออาจฟังดูเหมือนไร้เหตุผลสิ้นดีในความคิดของคุณ” ชิมะ กางกรงเล็บขีดบนโต๊ะท�ำงาน “...ฉันอยากให้คุณเรียกปาปริกามาท�ำงาน” “อะไรนะ?” อัตซึโกะแทบตกเก้าอี้ เธอพร้อมยอมรับค�ำร้องขอ ทุกเรือ่ ง แต่ดเู หมือนว่าข้อนีม้ ากเกินงามไปแล้ว แม้ชมิ ะจะพยายามใช้เสียง นุ่มเจืออารมณ์ขัน แต่การเรียกตัวปาปริกามาในช่วงนี้ไม่มีทางเกิดขึ้นได้ “ขอโทษด้วยค่ะ...เธอไม่ท�ำงานที่นี่อีกต่อไปแล้ว” “อา ฉันรู้ ฉันรู้...นานแค่ไหนแล้วนะ? สักห้าหกปีแล้วใช่ไหมที่เธอ ลาออกจากงาน? แต่คราวนีเ้ ป็นงานส�ำคัญยิง่ คุณช่วยอ้อนวอนเธอหน่อย ไม่ได้เลยหรือ? อีกครั้งเดียว? ร้องขอเป็นพิเศษ? งานนี้ ใช่ว่าจะใช้ใคร ก็ได้ ไม่เลย คนส�ำคัญ มีสถานะสูงในสังคม ฉันไม่มีวันส่งเขาไปคลินิก ไหนๆ ไม่มีทาง” “ไม่เอาน่า ยุคนี้สมัยนี้ ใครก็ไปรับจิตวิเคราะห์กันทั้งนั้น” “นั่นก็ใช่ แต่คนไข้รายนี้อยู่ในสถานะล่อแหลมที่สุด ก็งานที่เขาท�ำ นั่นละที่ก่อให้เกิดโรคประสาท มีหลายคนรอท่าให้เขาสติแตกและพูดจา แสดงออกเหมือนตัวตลก คนไข้ผนู้ ชี้ อื่ ทะสึโอะ โนะเสะ รุน่ เดียวกับฉัน อายุ ห้าสิบสี่ เพือ่ นกันตัง้ แต่สมัยมัธยมจนถึงมหาวิทยาลัย เขายังเป็นเพือ่ นสนิท อยู่ เขาด�ำรงต�ำแหน่งผู้บริหารอาวุโสในบริษัทรถยนต์ เขาจะเป็นคนแรก ทีผ่ ลิตรถยนต์ปลอดไอเสีย หลายคนตัง้ ป้อมคัดค้าน ทัง้ ในและนอกบริษทั ทุกก้าวย่างของเขามีผู้จับตามอง ทั้งในแวดวงธุรกิจและรัฐบาล หากมี ข่าวรั่วออกไปว่าเขาเข้ารับการบ�ำบัดทางจิต ศัตรูของเขาจะถล่มไม่ยั้งและ ท�ำลายความน่าเชื่อถือทุกอย่างในนวัตกรรมใหม่ของวงการรถยนต์ แม้เขา จะไม่ได้ออกแบบรถคันนัน้ เอง แต่ความเสียหายต่อบริษทั ใหญ่หลวงเกินจะ ประมาณได้ แน่อยู่แล้ว ในฐานะนักธุรกิจเปี่ยมประสบการณ์ เขาพบเจอ สถานการณ์ลอ่ แหลมแบบนีบ้ อ่ ยครัง้ อาการทีก่ อ่ ให้เกิดโรคประสาทน่าจะ ซุกอยู่ที่อื่น ที่ไหนสักแห่ง” “ฉันคิดว่าน่าจะเป็นอย่างนั้น” โนะเสะผู้นี้เป็นเพื่อนสนิทของชิมะ 21

ยะซุทากะ สึสึอิ

และจะเป็นผูผ้ ลิตรถยนต์ปลอดไอเสีย ก่อนอัตซึโกะจะรูต้ วั ข้อมูลทีละชิน้ สองชิน้ ดึงดูดให้เธอสนใจคนไข้รายนีไ้ ปแล้ว “ฝ่ายตรงข้ามเขาน่าจะหาทาง กดดันก่อกวน แต่ผลที่จะเกิดตามมาก็แค่ความเจ็บป่วยทางอารมณ์และ จิตใจ มิใช่โรคประสาท” “ถูกต้องที่สุด ฉันก็วินิจฉัยในท�ำนองนั้น” น�้ำเสียงของชิมะแช่มชื่น ขึ้นเมื่อสังเกตเห็นความสนใจของอัตซึโกะ “ดังนั้น หนทางที่เหมาะสม จะเป็นการวิเคราะห์จิตของเขา นั่นเป็นงานที่ฉันท�ำไม่ได้ และคนที่ท�ำได้ ก็ต้องใช้เวลาร่วมกับเขานานโข เจาะเข้าไปในความฝัน นี่คือ เหตุผลที่ ฉันต้องร้องขอให้ปาปริกามาช่วยงาน...เธอเป็นนักสืบความฝันมือดีที่สุด!” “แต่การรักษาไม่ง่ายนะ แม้นักสืบความฝันจะมาท�ำงาน ก็ต้องใช้ เวลา” อัตซึโกะคิดตามภาพที่วาดไว้ในใจโดยไม่รู้ตัว อึดใจถัดมา รู้สึก เหมือนตัวแยกเป็นสองเสี่ยง ทางหนึ่งนั้น โดนกล่อมให้รับงานนี้ อีกหนึ่ง เธอไม่มีทางเลือก แต่ถ้าท�ำตามค�ำร้องขอของชิมะ งานวิจัยที่อยู่ในระยะ วิกฤตจะสะดุดลง ในเมื่อเป็นงานวิจัยเชิงทดลอง เธอไม่แน่ใจว่าจะต้องใช้ เวลาอีกนานแค่ไหน แต่ก็น่าจะใกล้บรรลุเป้าหมายแล้ว “ปาปริกาไม่ได้ ท�ำงานนักสืบความฝันนานหกปีแล้ว เธอก็ไม่ห้าวแบบสาวรุ่นเหมือนเมื่อ ก่อน เครื่องพีทีไม่ใช่เครื่องต้องห้ามเหมือนครั้งโน้น แต่การบ�ำบัดรักษาก็ ยังเสี่ยงอยู่ดี ฉันไม่แน่ใจว่าเธอจะท�ำได้” เรื่องทั้งหมดที่ไหลพรูออกมาเป็นสายไม่ได้ท�ำให้ชิมะประหลาดใจ แม้แต่น้อย เขานิ่งรอคอย เบิ่งตาชื้นชุ่มจ้องมองอัตซึโกะ ให้เวลาเธอ ระบายความหนักอกทั้งหมดออกมา “ฟังนะ คุณจะให้สัญญาสักข้อได้ไหม?” ค�ำถามนั้นยืนยันสิ่งที่ชิมะหวังไว้ในใจ เขายืดอกเชิดหน้า “ถ้าคุณ รักษาโนะเสะ อยากได้อะไร บอกมาได้เลย” ชิมะไม่ใช่คนประเภทสับปลับ ป้องกันตัวเองด้วยค�ำพูดคลุมเครือ ประเภท ฉันขอดูก่อนนะว่าท�ำอะไรได้ บ้าง เขาเป็นคนสัตย์ซื่อ ตรงไปตรงมา 22

ปาปริกา

“เอาละ ฉันขอให้คุณตระหนักว่าต�ำแหน่งของคุณง่อนแง่นไม่ต่างไป จากโนะเสะเพื่อนของคุณ” ชิมะเบิกตามองด้วยความอัศจรรย์ใจ...เธอจะ ขยายความอะไรอีก? “แรกสุด คุณจะต้องเรียกผู้อ�ำนวยการมาคุยกันตัว ต่อตัว มาคุยทีละคน คุณไม่เหลียวแลพวกเขาเลย คุณไม่รู้ตัวเลยหรือ? คุณวุ่นอยู่กับงานจนไม่สนใจพวกเขา แล้วก็ข้อสอง ฉันอยากให้คุณเรียก ประชุมบอร์ด เร็วที่สุดที่จะท�ำได้ คุณหาเหตุอ้างเอาเอง แต่ต้องก�ำหนด วันให้ชัดเจน” ชิมะตัง้ ท่ารอรับเรือ่ งเลวร้ายกว่านัน้ “ได้เลย” เขาตอบรับด้วยความ โล่งอก “เรื่องนั้นฉันท�ำได้” อัตซึโกะนึกไว้ว่าชิมะอาจจะไม่รับฟังข้อเสนอแนะของเธอก็เป็นได้ “เอาละ คุณอยากให้ปาปริกาไปที่ไหน?” เธอถามด้วยเสียงถอนหายใจ รู้สึกผิดหวังไปกับความเฉื่อยชาของเขาอีกครั้ง ชิมะเขียนรายละเอียดบนแผ่นกระดาษบันทึก ใช้ปากกาไมสเตอร์ชตุค อวบอ้วน “ในรปปงหงิ มีบาร์เหล้าชือ่ ว่า เรดิโอคลับ” ชิมะคึกคักตืน่ เต้น ทันตาเห็น “มีแต่บรุ ษุ ไปเยือนทีน่ นั่ เงียบสงบ บาร์เหล้าสุดโปรดของโนะเสะ ฉันจะโทรไปหาเขาเดี๋ยวนี้ ปาปริกาไปพบเขาได้ไหมคืนนี้?” “เขาจะรังเกียจไหมถ้าดึกหน่อย?” ต้องใช้เวลานานโขเรียกตัวนักสืบ ความฝัน อีกอย่างหนึ่ง อัตซึโกะมีงานต้องท�ำอีกหลายอย่าง “ฉันคิดว่าอยากให้เป็นช่วงนั้น” “สักห้าทุ่ม?” “ได้เลย ห้าทุ่ม” ชิมะเขียนบันทึกลงบนกระดาษอีกแผ่น ยื่นส่งให้ อัตซึโกะ จากนั้นดึงลิ้นชัก หยิบแฟ้มที่มีเอกสารบรรจุอยู่ “ข้อมูลของ ทะสึโอะ โนะเสะและประวัติการรักษารวมอยู่ในนี้แล้ว” “โอ ดอกเตอร์จิบะ?” ชิมะส่งเสียงเรียกไล่หลังในตอนที่อัตซึโกะจะ เดินออกจากห้อง เขาหยิบหูแล้วกดหมายเลขของทะสึโอะ โนะเสะ “ฉัน อยากจะบอกว่าฉันอิจฉาโนะเสะ ท�ำไมเขาได้ดมื่ กับปาปริกา แต่ฉนั ไม่ได้?”

23

ยะซุทากะ สึสึอิ

แปดปีทผี่ า่ นมา เมือ่ ครัง้ ทีช่ มิ ะเพิง่ ได้รบั แต่งตัง้ เป็นประธานมูลนิธแิ ละ ผู้อ�ำนวยการสถาบัน ปาปริกาบ�ำบัดรักษาเขาให้หายขาดจากโรคประสาท

3 รปปงหงิเงียบสงบกว่าเมื่อหลายปีก่อน คงต้องขอบคุณข้อก� ำหนดของ มหานครทีเ่ ปลีย่ นแปลงไป และช่วยบรรเทาอาการแออัดจอแจของย่านกินซ่า มหานครเพียงแค่ออกใบอนุญาตให้สถานประกอบการภาคดึก ก่อนถึงเวลา นั้น ลูกค้าน้อยรายกรายมาเยือนก่อนเวลาท�ำการ อีกอย่างหนึ่ง ราคา อาหาร เครื่องดื่ม และความบันเทิงแพงระยับทะลุฟ้าขับไล่คนหนุ่มสาว ให้พ้นไปจากรปปงหงิ เรดิโอคลับอยู่ในชั้นใต้ดินของอาคารสามสิบสี่ชั้น ซ่อนตัวอยู่ในหมู่ ตึกระฟ้า ค่าเช่าไร้เหตุผลพิลึกพิลั่น แต่เรดิโอคลับแทบจะร้างผู้คน ไม่มี ข้อก�ำหนดสมัครสมาชิก แต่ลกู ค้าหน้าเดิมแวะเวียนมาเป็นประจ�ำจนกลาย เป็นสมาชิกไปแล้ว ทะสึโอะ โนะเสะมาถึงก่อนห้าทุ่ม นั่งอยู่ที่ปลายสุดของบาร์เหล้า นั่งในบูธพนักสูงที่ให้ความเป็นส่วนตัว บูธจับกันเป็นคู่ หันหน้าเข้าหากัน ช่องเปิดหันมาเห็นเคาน์เตอร์อีกฟากหนึ่งได้ บูธของโนะเสะอยู่ด้านในสุด ล้อมวงจนดูคล้ายห้องรับรองส่วนตัว ไม่มีลูกค้าคนอื่นในบาร์เหล้า จินไน บาร์เทนเดอร์ ยืนหลังเคาน์เตอร์ ผ้าในมือเช็ดแก้ว บางคราวเหลือบแล มาทางโนะเสะ แย้มยิม้ และค้อมศีรษะทักทายในทุกคราวทีส่ ายตาประสาน กัน คุงะ บริกรคนเดียวร่างใหญ่มัดกล้ามเต็มตัว ยืนนิ่งข้างประตู คล้าย ตกอยูใ่ นห้วงความคิดยาวนาน ความอุทศิ ทุม่ เทของชายวัยกลางคนทัง้ สอง คล้ายจะกรองลูกค้าได้ในระดับหนึ่ง เพลง พี.เอส. ไอ เลิฟ ยู ดังแว่วจาก 24

ปาปริกา

ล�ำโพงบนเพดาน โนะเสะนัง่ ดืม่ วิสกีร้ อปาปริกา ใช่วา่ จะเป็นเพียงแค่วสิ กีเ้ ก่าเก็บ ตาม ความเห็นของจินไน อุสกาบาค์* ถือเป็นสุดยอดวิสกี้แล้ว อุสกาบาค์อายุ ยี่สิบเจ็ดปี โนะเสะซื้อหามาได้ด้วยส่วนลด ปาปริกา ชื่อแปลกหูส�ำหรับ นักจิตบ�ำบัด แต่ชมิ ะให้คำ� อธิบายแล้วว่าเป็นชือ่ ตกค้างจากยุคของการรักษา ด้วยเครือ่ งพีทผี ดิ กฎหมาย นักจิตบ�ำบัดต้องใช้นามแฝง ชิมะอธิบายยืดยาว ว่าปาปริกาหน้าหวาน งดงามขนาดไหน โนะเสะไม่กังวลต่อการบ�ำบัดรักษาด้วยเครื่องพีที เขาไม่ใคร่ศรัทธา เทคโนโลยีใหม่เอี่ยมล่าสุดนัก แต่เชื่อใจโทระทาโร ชิมะอย่างเต็มเปี่ยม แท้จริงแล้วเขาไม่มีทางเลือกเป็นอื่น จะเชื่อใจวางใจใครได้ หากมิใช่ ผู้อ�ำนวยการสถาบันวิจัยโรคจิต? โนะเสะอ้าปากจะขออุสกาบาค์เพิม่ รสชาติกลมกล่อม กล่อมอารมณ์ ได้ละมุนยิ่ง แต่ห้ามใจตัวเองได้ทัน เขาเริ่มรู้สึกเลอะเลือนล่องลอยขึ้นมา บ้างแล้ว ครึ้มใจที่จะได้เจอนักบ�ำบัดที่โจษจันกันว่างามที่สุด เขาตั้งตารอ ห้วงเวลาที่จะได้อยู่ร่วมกับเธอในฝัน ห้วงเวลาที่มิใช่การท�ำงาน แต่เป็น ช่วงผ่อนคลายปล่อยตัวได้เต็มที่ เขาไม่รู้ว่าจะเริ่มการรักษาในคืนนี้เลย หรือไม่ แต่การครองสติน่าจะเป็นวิถีที่เหมาะควรที่สุด อีกครั้ง ชิมะ นัน่ เองทีเ่ สนอแนะให้มาพบปาปริกาในบาร์เหล้าแห่งนี้ น่าจะถือว่าเป็นเรือ่ ง หยาบคายที่สุดถ้า จะไม่ดื่ม กันสักแก้วสองแก้ว การดื่มละลายความ ระวังตัวไปได้บา้ ง เหนือสิง่ อืน่ ใด โนะเสะขอบคุณชิมะทีเ่ ลือกร้านนี้ เพราะ ไม่มีใครในที่ท�ำงานของเขาจะโผล่หน้ามาที่นี่ ไม่มีคู่แข่งกรายมาใกล้ ชิมะ น่าจะทราบเรื่องนั้น โนะเสะรับรูไ้ ด้วา่ อาการประสาทก�ำเริบไม่นา่ จะเกิดในบาร์เหล้าแห่งนี้ แน่อยูแ่ ล้ว เขาไม่อาจวางใจได้เต็มที่ อาการก�ำเริบเกิดขึน้ เมือ่ ใดก็ได้ และ หากรูล้ ว่ งหน้า ก็รงั แต่จะท�ำให้เครียดจัดกว่าเดิม เป็นเรือ่ งเสียดเย้ยเสียจริง * อุสกาบาค์-วารีแห่งชีวิต ภาษาเกลิก 25

ยะซุทากะ สึสึอิ

ถ้ารู้ถ้ามั่นใจ ก็จะยิ่งท�ำให้อาการก�ำเริบได้ง่ายขึ้นเท่านั้น แต่การไม่รู้ว่าจะ เกิดอาการเมื่อใดเลวร้ายเทียบเท่ากับอาการที่เกิดขึ้น อาการที่ทำ� ให้บุรุษ สุดแกร่งถึงขั้นยอมจ�ำนนคุกเข่าลงบนพื้น อาการก�ำเริบครั้งแรกสุดเกิดขึ้นเมื่อราวสามเดือนก่อนในช่วงหลัง อาหารมื้อกลางวัน โนะเสะนั่งอยู่ในรถแท็กซี่ เดินทางกลับที่ท�ำงานหลัง การประชุม แรกสุดเขารู้สึกเวียนหัว จากนั้นปวดมึนศีรษะ กล้ามเนื้อ ก้านคอแข็งเกร็ง หัวหมุนตาลาย ก่อนหน้านี้เคยมีอาการวิงเวียนมาบ้าง จากกล้ามเนื้อหัวไหล่แข็งเกร็ง เขาคิดว่าเป็นเรื่องนั้น พยายามหายใจ ยาวเข้าออก บีบนวดหัวไหล่หวังจะให้กล้ามเนื้อคลายตัว แต่แล้วค�ำว่า แอปโพเพล็กซี (การเป็นลมเนื่องจากเส้นโลหิตในสมองแตก) และ สโตรก (การอุดตันของเส้นโลหิตที่ไปเลี้ยงสมอง) ผุดเข้ามาในหัว เพื่อนร่วมงาน ของเขาเสียชีวิตจากโรคร้ายนั้นเมื่อไม่นานมานี้ และเขายังได้ยินมาว่า หลายคนเสียชีวิตจากสโตรก เพราะ ‘เลือกที่จะไม่เชื่อ’ อาการเตือนภัย หรือกล่าวอีกอย่างหนึง่ คือ ไม่ยอมรับว่าตัวเองแก่ชราแล้ว เขาเริม่ เวียนหน้า มีอาการขย้อน เชื่อว่าจะล้มพับและตายดับไป ณ จุดนั้นที่นั่นเลย ความ กระวนกระวายท�ำให้เหงื่อกาฬท่วมร่าง หัวใจคล้ายจะเต้นถี่ระรัวกว่าเดิม เสียงชีพจรเต้นดังจนได้ยนิ ความกลัวท�ำให้ลมหายใจถีก่ ระชัน้ คอแห้งผาก ไปแล้ว แต่ก็อดชมตัวเองมิได้ เขาคุมอารมณ์ไว้ไม่ให้ร้องกรีดออกมาใน รถแท็กซี่ ตรงกันข้าม เขาเกร็งร่างไม่ให้กล้ามเนื้อสั่นเทิ้ม กัดริมฝีปาก ไว้ไม่ให้เสียงลอดออกมา พยายามข่มอาการ ถึงขั้นประหลาดใจในยามที่ นึกทบทวนภายหลัง ความวิตกกังวลเคลื่อนไปหาอาการก�ำเริบคราวถัดไป โชคดีเหลือเกินที่ครั้งแรกเกิดในรถแท็กซี่ นี่ถ้าหากเกิดอาการก�ำเริบขณะ ท�ำงานอยู?่ เมล็ดแห่งความกังวลหยัง่ รากในใจแล้ว ต้องท�ำอะไรบางอย่าง ระหว่างการใช้ความคิดเรื่องนี้ อาการก�ำเริบครั้งที่สองเกิดขึ้นในที่ทำ� งาน ...เรื่องที่เขากลัวมากที่สุด โชคยังเข้าข้างเขาอยู่ อาการก�ำเริบเกิดขึน้ ในห้องท�ำงานส่วนตัวของ 26

ปาปริกา

ต�ำแหน่งผูอ้ �ำนวยการฝ่ายพัฒนาผลิตภัณฑ์ ในระหว่างทีก่ ดั ฟันต้านสูค้ วาม กระวนกระวายและความเจ็บปวด โนะเสะมีความปรารถนาสองทิศต่างขัว้ หนึง่ นัน้ อยากกรีดร้องขอความช่วยเหลือ อีกทางหนึง่ ไม่อยากให้ใครเห็น ไม่อยากให้ใครรับรู้ ในตอนนั้นโทรศัพท์ไม่ส่งเสียง ไม่มีใครเข้ามาในห้อง ท�ำงาน แต่ถ้าเผื่อมีเสียง มีคนเดินเข้ามาในห้องท�ำงาน เขาก็คงขอความ ช่วยเหลือ ไม่ว่าคนผู้นั้นจะเป็นมิตรหรือศัตรู ความกลัวตายร้ายแรงกว่า เรื่องอื่นใด โนะเสะทราบแล้วว่าไม่เป็นผลดีที่คนมีความผิดปกติทางจิตจะไป อ่านต�ำราค้นหาความรู้เกี่ยวกับอาการของตน ถึงจะรู้อย่างนั้น เขายังหา ซือ้ ต�ำรามาหลายเล่ม อ่านค้นคว้าหาความรูใ้ นยามทีภ่ รรยาและลูกหลับไป แล้ว เขาหยิบหนังสือจากที่ซ่อนมาอ่าน ได้ความรู้ใหม่ว่าอาการที่เกิดกับ ตัวเขาเรียกว่า ‘โรคประสาทชนิดวิตกกังวล’ แต่ยังมืดมนไม่ทราบสาเหตุ แท้จริง หรือหนทางที่จะรักษาตัวเองได้ โนะเสะทราบว่ามียารักษาชื่อว่า แองซิโอไลติกส์ แต่ก็รู้ว่าต้องไป พบจิตแพทย์จึงจะได้รับยานี้ จุดนี้เองที่เริ่มหวั่นไหว เขาไม่อยากให้ใครรู้ ว่าเขาต้องไปพบจิตแพทย์ ด้วยเหตุผลนี้เขาจึงไม่ติดต่อโทระทาโร ชิมะ ในทันที เวลาผ่านมาอีกระยะ เขาอ่านเจอในต�ำราอีกเล่ม โรคประสาทชนิด วิตกกังวลอาจจะคืบเคลื่อนไปหาโรคอื่นที่เลวร้ายยิ่งขึ้น เช่น โรคจิตเภท กัดกร่อนบุคลิกภาพให้หายไป อย่างน้อยที่สุดก็ช่วงระยะเวลาหนึ่ง นี่เอง ที่ท�ำให้เขาตัดสินใจไปหาหมอ เขาใช้ความคิดนานและหนัก จะไปหา หมอคนไหนที่นับถือความเป็นส่วนตัวของเขา? คลินิกที่จะไปบ�ำบัดรักษา โดยคนทั้งโลกไม่ระแคะระคาย? ในทันใด เขานึกถึงเพื่อนเก่าเพื่อนสนิท ทั้งสองยังพบปะกันปีละครั้งสองครั้ง ชิมะจะเป็นทางเลือกดีที่สุดที่จะน�ำ เรื่องละเอียดอ่อนไปปรึกษา “กล่าวโดยสัตย์จริง เรื่องที่ว่าคนส่วนใหญ่ใช้ชีวิต โดยไม่มีความวิตก กังวล เป็นปริศนาชิ้นโตส�ำหรับฉัน” ชิมะกล่าวด้วยเสียงหัวเราะหลังจาก 27

ยะซุทากะ สึสึอิ

ฟังอาการของโนะเสะแล้ว โนะเสะขอบคุณเบื้องบนที่ส่งเพื่อนแสนดีคน นี้มาให้ นี่ยังไม่นับโอกาสสูงมากที่จะบ�ำบัดรักษาให้หายขาด แต่ชิมะยัง เก็บความกังวลใจลึกๆ ไว้ รู้สึกว่าเขาอาจจะประเมินระดับสติปัญญาของ เพื่อนสูงเกินไป และไม่ได้น�ำความหนาของอัตตามาร่วมพิจารณา เพราะ อย่างไรเสีย ชิมะตระหนักว่าโรคประสาทชนิดวิตกกังวลจะสะสางให้ ผ่อนคลายลงได้จนถึงระดับ ‘ประสบการณ์ภววิสัย’ ก็ต้องใช้อัตตาเข้มข้น เขาไม่แคลงใจ ความป่วยไข้ของโนะเสะอาจรักษาตัวเองให้หายขาดไปได้ ยิง่ ไปกว่านัน้ เมือ่ ได้อา่ นหนังสือ โนะเสะเองรูส้ กึ ว่าต้นตอความเครียดของ ตนอาจเกิดจากปัญหาเชิงจิตวิทยาของชายวัยกลางคน ซึ่งไม่ใช่เรื่องเดียว กับการตระหนักรู้ของลูกชายที่กลายเป็นคุณพ่อคนใหม่ หรือความเครียด เมื่อผู้จัดการระดับล่างเลื่อนชั้นขึ้นไปอยู่ในต�ำแหน่งผู้จัดการระดับกลาง แน่นอนที่สุด ไม่เหมือนความเครียดของความรู้สึกขาดไร้ความสามารถใน การอ้าแขนรับเทคโนโลยีใหม่ ปัญหานั้นผ่านพ้นไปสิ้น โนะเสะแก้ปัญหา พวกนี้หมดจดไปเมื่อสิบหรือยี่สิบปีก่อนหน้านี้ แม้ในยามที่พบเจอปัญหา ความสัมพันธ์มนุษย์ เขาเผชิญอุปสรรคท้าทายและผ่านมาได้ ปัจจุบัน โนะเสะชนความท้าทายทุกประเภทได้อย่างง่ายดาย โดยดึงบทเรียนจาก ประสบการณ์ในอดีตมาใช้งาน ชิมะมอบยาให้หลังจากพบปะกันครัง้ แรก โนะเสะน�ำยานัน้ มาปนกับ วิตามินไม่ให้ใครผิดสังเกต ระยะแรกดูเหมือนว่าอาการประสาทผิดปกติจะ กลายเป็นอดีตไปแล้ว แต่เมือ่ กินยาหมดไปเพียงสองวัน เขามีอาการก�ำเริบ ครัง้ ทีส่ าม อาการรุนแรง เกิดขึน้ ในรถแท็กซีต่ อนกลับบ้านกลางดึก คราว นี้เขาทนไม่ไหว ขอให้แท็กซี่พาเขาไปส่งโรงพยาบาลใกล้ที่สุด อาการขาด หายไปก่อนถึงทีห่ มาย โนะเสะบอกแท็กซีใ่ ห้ไปส่งทีบ่ า้ นพักของชิมะ ชิมะ เข้าใจความสาหัสของสถานการณ์ รับปากว่าจะจัดการบ�ำบัดรักษาให้ทนั ที ในตอนนีผ้ า่ นมาหนึง่ สัปดาห์แล้ว เขามานัง่ รอพบนักบ�ำบัดชือ่ ว่า ปาปริกา ชือ่ ของเธอคล้ายจะหลุดออกมาจากเทพนิยาย แต่ชมิ ะให้ค�ำรับรองว่า ‘เธอ 28

ปาปริกา

เป็นนักสืบความฝันมือดีที่สุด’ ห้านาทีหลังห้าทุ่ม เพลงเปลี่ยนเป็น ซาติน ดอลล์ ประตูไม้โอ๊กหนาหนักเปิดออก หญิงสาวสวมเสือ้ ยืดสีแดงกับกางเกง ยีนส์เดินเข้ามา แน่นอน เธอคล้ายอยู่ผิดที่ผิดทางในบาร์เหล้า คุงะ ทักทาย ส�ำเนียงดุดนั ฟังคล้ายการท้ารบ เธอกระซิบตอบ คุงะตืน่ ตระหนก เมือ่ ทราบว่าเธอเป็นคูน่ ดั ของโนะเสะ โนะเสะเองก็ประหลาดใจเท่าเทียมกัน จินไนเบิกตาโพลงจ้องมอง คุงะเดินน�ำเธอมาที่บูธ เธอเอียงศีรษะทักทาย “ดีค่ะ” เธอกล่าว ทักทาย “หนูชื่อปาปริกา” โนะเสะสะดุ้งตื่นจากภวังค์ ลุกพรวดพราดขึ้นยืน “เอ้อ...หวัดดี!” “และคุณคือ ทะสึโอะ โนะเสะ ใช่ไหมคะ?” “ใช่ครับ ใช่ครับ” ความประหลาดใจของเขาเพิม่ ทวีคณ ู เมือ่ เห็นเค้าหน้า ท่าทางเหมือนหญิงสาวอ่อนแอไร้ทางสูข้ องเธอ เขาผายมือไปทางโซฟาตรงข้าม “เชิญนั่งครับ” หญิงสาวหน้าหวาน ใบหน้าเรียวได้รปู มีจดุ กระเหนือโหนกแก้ม จาก แสงสลัวในบาร์เหล้า ผิวของเธอคล้ายสีแทน เห็นได้ชดั ว่าเธออึดอัดแปลกที่ เหลียวมองรอบตัว นั่งขยับไม่เป็นสุข ฉันอายุมากพอจะเป็นพ่อของเธอได้ โนะเสะคิดในใจ ท้ายที่สุดเขา กล่าวออกมา “เอ้อ...คุณ...” “เรียกหนูว่าปาปริกา” เธอตอบ ยิ้มพริ้มพรายเอียงคอท�ำท่าน่ารัก แท้จริงแล้ว เธอจงใจใช้จริตมารยาช่วยให้เขาผ่อนคลาย ขณะนี้เขา เปล่งเสียงชื่อของเธอได้อย่างง่ายดาย “เอาละ ปาปริกา ดื่มอะไรดี?” “ขอเหมือนคุณค่ะ” โนะเสะผงกหัวให้คงุ ะทีย่ นื รอรับค�ำสัง่ อยูข่ า้ งโต๊ะ คุงะมองด้วยสายตา ถามไถ่ คุณแน่ใจแล้วหรือทีจ่ ะให้เธอดืม่ วิสกีร้ ะดับสุดยอด!? แต่แล้วก็คอ้ ม ศีรษะยอมพ่าย เดินจากไป 29

ยะซุทากะ สึสึอิ

โนะเสะเพิ่งเห็นว่าปาปริกามามือเปล่า ชิมะไม่ได้มอบแฟ้มประวัติให้ เธอดอกหรือ? นี่เขาต้องอธิบายอาการให้เธอฟังใหม่อีกรอบหรือไง? ประหนึ่งว่าปาปริกาอ่านใจเขาออก ท่าทางเครียดเกร็งของเธอก่อน หน้านี้กลายเป็นรอยยิ้มแสนหวาน “หนูได้ยินมาว่าคุณผลิตรถยนต์ปลอด ไอเสีย? ยอดไปเลยนะคะ?” เธออาจพูดผ่อนคลาย แต่อย่างน้อยทีส่ ดุ มารยาทงาม โนะเสะคิดใน ใจ เธอน่าจะฉลาดปราดเปรื่อง แม้แต่ท่าร่างอ่อนแอเหมือนจะพึ่งตัวเอง ไม่ได้ก็ดูคล้ายจะจัดท่ามาให้เขาผ่อนคลาย “ที่จริงก็มีรถยนต์ปล่อยไอเสียต�่ำ เช่น รถยนต์ใช้แก๊สธรรมชาติ” โนะเสะผ่อนคลาย เล่าเรือ่ งออกรส คล้ายบรรยายให้ลกู ศิษย์ฟงั ปาปริกา คล้ายจะต้องการให้เกิดผลเช่นนัน้ “แม้ไอเสียต�ำ่ ก็ยงั มีไนโตรเจนออกไซด์ และคาร์บอนมอน็อกไซด์ปนออกมาด้วย เราวิจัยพัฒนายานยนต์ปลอด สารพิษ ไม่ผลิตสารเหล่านัน้ ทีจ่ ริงไม่ใช่แค่การวิจยั พัฒนานะครับ เราสร้าง ขึ้นมาใช้งานแล้ว” “คุณผลิตรถยนต์ปลอดไอเสียได้แล้ว โอ้โห! หนูเดาเอาว่าน่าจะมีคน คอยจ้องขัดขวางคุณอยู่” “อา ใช่ครับ ไม่ใช่แค่คู่แข่งเท่านั้นนะ การต่อต้านมีแม้แต่ในบริษัท ของเราเอง จะบอกว่าอิจฉาก็คงไม่ผิด” โนะเสะบอกด้วยเสียงหัวเราะ “ไม่ใช่เรื่องผิดความคาดหมาย” เขากล่าวเพิ่มเติมด้วยท่าทางจริงจังเพื่อมิ ให้ถือว่าเรื่องนี้เป็นต้นตอโรคประสาทของเขา “ก็จริงค่ะ พนันได้เลยว่าพวกนัน้ อิจฉาจนตาร้อน” ปาปริกาตอบรับ พูดคุยผ่อนคลาย ไม่เพียงแค่บอกใบ้ให้โนะเสะทราบว่าเธอเข้าใจปัญหาของ เขา แต่ยงั กล่าวรับรองว่าจะไม่ยกเรือ่ งนีข้ นึ้ มาพูดคุยอีก เธอจิบวิสกีท้ คี่ งุ ะ น�ำมาวางไว้ตรงหน้า คุงะยังคงยืนอยู่ข้างโต๊ะ “อา! อุสกาบาค์!” คุงะตื่นตระหนกอีกครั้ง และแล้วเขาค้อมศีรษะค�ำนับ “ยินดีที่คุณ ชื่นชอบ” 30