The Girl Who Kicked The Hornet's Nest

‘ earnest

Stieg Larsson

the Girl who Kicked the Hornet’s Nest

พยัคฆสาวเตะรังแตน นพดล เวชสวัสดิ์ แปล

the Girl who Kicked the Hornet’s Nest

พยัคฆ์สาวเตะรังแตน Stieg Larsson เขียน นพดล เวชสวัสดิ์ แปล Reg Keeland แปลจากภาษาสวีเดนเป็นอังกฤษ

‘

earnest

publishing

พยัคฆ์สาวเตะรังแตน the Girl who Kicked the Hornet’s Nest

Stieg Larsson เขียน

นพดล เวชสวัสดิ์

แปล

บรรณาธิการ วิลาส วศินสังวร บรรณาธิการบริหาร ชญานุช วศินสังวร รูปเล่ม ศุภรักษ์ ปฐมกสิวัฒนา ศิลปกรรม สนพ. เอิร์นเนส พับลิชชิ่ง Luftslottet som sprängdes © Stieg Larsson first published by Norstedts, Sweden, in 2007 Published by agreement with Norstedts Agency P.O. Box 2052, SE-103 12 Stockholm/Sweden ALL RIGHTS RESERVED.

จัดพิมพ์โดย: บริ ัท เอิร์นเน พับลิชชิ่ง จ�ำกัด 610/35-36 ถนนทรง ด แข งจกร รรดิ เขต มพนธ ง ์ กรุงเทพ 10100 โทร พท์: 02 223 9460-3 โทร ร: 02 622 4419 Facebook : http://www.facebook.com/EarnestPublishing จัดพิมพ์: บริ ทั โอ.เอ . พริ้นติ้ง เฮ้ำ ์ จ�ำกัด 113/13 ซ ย ด ุ รรณคีรี ถนนบรมร ชชนนี แข ง รุณ มรินทร์ เขตบ งก กน้ ย กรุงเทพ 10700 โทร พท์: 02 424 6944 โทร ร: 02 434 3802 จัดจ�ำ น่ำยทั่ ประเท : บริ ัท อมรินทร์ บุ๊ค เซ็นเตอร์ จ�ำกัด 108 มู่ 2 ถนนบ งกร ย-จงถน ม แข งม ดิ์ เขตบ งกร ย นนทบุรี 11130 โทร พท์: 02 423 9999 โทร ร: 02 499 9561-3 www.naiin.com ง นลิข ิทธิ์ พ. . 2558 © บริ ท เ ิร์นเน พบลิชชิ่ง จ� กด ลิข ิทธิ์บทแปลภ ไทย © นพดล เ ช ดิ์ พ. . 2558 เลขมำตรฐำน ำกลประจ�ำ นัง ือ 978-616-7691-21-3 พิมพ์ครั้งที่ 1 ตุล คม 2558 รำคำ 510 บ ท

คํานําสํานักพิมพ์ พยัคฆ์ าวเตะรังแตน เป็นนิย ยเล่ม ุดท้ ยในชุดไตรภ ค เมลเลน เนียม ข ง ตีก ล ร์ซ น ซึ่งมีย ดข ยม กก ่ 80 ล้ นเล่มท่ โลก ในเล่มจบจ ขม ดปมทุก ิ่งทุก ย่ งที่ ร้ งค ม ยุติธรรมใ ้แก่ ลิซเบ็ธ ซ ลนเด ร์ เธ จ ค้นพบ ่ มี งค์กรลบที่ได้รบเงินทุน นบ นุน จ กรฐบ ล ยู่เบื้ ง ลงปฏิบติก รคร้งนี้ กลิซเบ็ธพล ด เธ จ โดนจบ ขง ยู่ในโรงพย บ ลบ้ แล ไม่ได้ กม ีกช่ ชี ิต ก รต่ คู้ ร้ง ดุ ท้ ยข งลิซเบ็ธมี ทิ ธิแล เ รีภ พข งเธ เป็นเดิมพน

ขอขอบคุณ Jakob ‘the Swede’ Arborelius คุณ ธิช มญชุน กร ก บูล็ ง

the Girl who Kicked the Hornet’s Nest

พยัคฆ์สาวเตะรังแตน

ภาคหนึ่ง การแสดงสลับฉากในช่องทางเดิน 8 – 12 เมษายน ใน งคร มกล งเมื ง เมริกน ค ดปร ม ณ ่ มี ตรีเข้ ร่ มรบร 600 น ง แปลงต เป็นบุรุ ลลี ูดพล ดบท � คญในปร ติ ตร์ ฒนธรรม ไปแล้ รื ่ เปี่ยมด้ ย ุดมก รณ์เกินก ่ จ แต ได้? นกปร ติ ตร์ มีปญ ั ในก รรบมื ตรีทไี่ ม่แยแ เ น้ แบ่งก้นร ่ งเพ เ น้ แบ่งชดเจน ที่ ดุ ยูท่ กี่ ร รู้ บ ธุ ครบมื (แม้แต่ทกุ นนีก้ ย็ งมีค มขดแย้งเกิดขึน้ ใน ีเดน กมี ตรีร่ มท งไปในคณ น ยพร นล่ ก งมูซ) นบจ กยุคโบร ณม จนถึงยุคปัจจุบน มีต� น นเล่ ข นเรื่ งนกรบ ตรี เผ่ แ ม ซ น เรื่ งเข้มข้นที่ ดุ ได้รบก รจ รึกในต� ร ปร ติ ตร์ในฐ น ร ชินนี กรบ ผูป้ กคร งเผ่ รื ผูน้ � ถ นก รณ์บงคบใ ใ้ ช้ � น จเด็ดข ด เช่นเดีย กบเช ร์ชลิ ต ลิน รื โร เ ลต์ เซมิร มิ แ ง่ นิเนเ ์ เจ้ ญิง ผู้ปกคร งม ณ จกร ซีเรียแทน มีที่ ิ้นพร ชนม์น น ล ยปี เธ เป็น นึง่ ในผูก้ ่ ต้งบ บิโลน บูดกิ ...ร ชินบี ริตน...น� ทพ งกฤ ต้ น กู้ งทพ โรมนที่ม ยึดคร งใน งคร มโชกเลื ดที่ ุดคร้ง นึ่ง นี่ยกม เพียง ง ต ย่ ง บูดกิ ได้รบก รเชิดชูเกียรติใ ้ ร้ ง นุ รียท์ ี่ พ นเ ต์มนิ เต ร์ 9

บนแม่น�้ เทม ์ ตรงข้ ม น ิก บิ๊กเบน ย่ ลืมกล่ ค� ทกท ยเธ กท่ นผ่ นไปแถ น้น ใน ีกท ง ปร ติ ตร์เมินม งท ร ตรี มญผู้ ยิบ ุธ งกด ก งกรม รบเคียงบ่ เคียงไ ล่บุรุ เพร เงื่ นไขเดีย กน แทบไม่มี งคร มคร้งใดที่ ตรีไม่มี ่ นร่ มทุกล� ดบย

10

บทที่ 1 วันศุกร์ 8 เมษายน นพ. โยน ซ น ดุ้งตื่นเพร พย บ ลเขย่ ต ปลุกใ ้ตื่น ้ น ทีก่ น เ ลิค ปเต ร์จ ม ถึง เ ล ขณ น้น 01:30 “มี ไร?” เข ถ ม เ ียงงุนงง “เ ลิค ปเต ร์กภู้ ยก� ลงจ เข้ ม ผูป้ ่ ย งร ย ผูช้ ยคน ญิง ีกคน ผู้ ญิงโดนยิง” “ ื ” ม โยน ซ นต บรบ เข ได้น นเพียงแค่ครึ่งช่ โมง ปลุกต เ งใ ้ตื่นใน ภ พเล เลื น มึนงง เข เข้ เ รดึก ้ งฉุกเฉินในโรงพย บ ลซ ลเกรียน ก ในเยื ตบ ร์ก เย็นย�่ ที่ผ่ นม ง นชุก ลงเที่ยงคืนครึ่ง ผู้ป่ ยฉุกเฉินซ ลงไป เข ร นด์ ร์ดดู ก ร คนไข้ กลบเข้ ้ งพกเจ้ น้ ที่ น นพก กครู่ ต้ งเข้ เ รจนถึง กโมงเช้ โดยปกติแล้ เข แทบจ ไม่ได้น นแม้จ ไม่มีผู้ป่ ยฉุกเฉินเข้ ม แต่คืนนี้ เข ลบไปในทนทีที่เ ื้ มมื ปิด ิตช์ไฟ โยน ซ นม งเ น็ ฟ้ ค น งเ นื ท้ งท เล เข รู้ ่ เ ลิค ปเต ร์จ ม ถึงทีน่ ใี่ น กี ไม่กนี่ ทีข้ ง น้ ในทนใด ฝน น นก ดกร น�่ กร จก น้ ต่ ง พ ยุเคลื่ นเข้ ม เ นื เยื ตบ ร์กแล้ เข ได้ยนิ เ ยี งโรเต ร์ ม งเ น็ ช ปเป ร์เ ยี งต้ นแรงลมแล โรยต ลง 11

สตีก ลาร์ซอน

บนล นจ ดบนด ดฟ้ เ ี้ย ิน ทีน้น เข กล้นใจ คล้ ยกบ ่ นกบินจ มี ปัญ ในก รค บคุมเครื่ ง ช ปเป ร์ ยไปจ กล น ยต จ กน้นเข ได้ยินเ ียงเครื่ งยนต์เดินเบ เข กลืนช ึก ุดท้ ย งถ้ ยลง โยน ซ น กไปพบทีมฉุกเฉินใน ้ งรบคนไข้ แพทย์เ ร ีกคนรบผู้ป่ ย ร ยแรก ช ยชร มีผ้ พนแผลร บ รี เ น็ ได้ชด ่ มีบ ดแผลบนใบ น้ โยน ซ นดูแลคนไข้ร ยที่ ง ญิง โดนยิง เข ก ด ยต ตร จ ม ง ญิงร่ งเล็กคล้ ย ยรุ่น ม มแมมแล โชกเลื ดบ ดเจ็บ เข ยกช ยผ้ ่มที่เจ้ น้ ที่กู้ภยคลุม ่มร่ งเธ ม งเ ็นบ ดแผลที่เ แล ไ ล่ ท� แผลเบื้ งต้นพนด้ ยเทปผ้ กนน�้ ก รปฐมพย บ ลเข้ ท่ เทปผ้ ป้ งกนค ม กปรกไม่ใ ้เข้ แผลแล ้ มเลื ดไ ้ กร ุนนด นึ่ง เจ บ้นเ ท ลุผ่ นกล้ มเนื้ เข ยกไ ล่ข งเธ ย่ งเบ มื ม งเ ็น รูกร ุนเข้ ที่ ลง แต่ไม่มีรู ก กร ุนฝังในช่ งไ ล่ เข ได้แต่ ง ่ กร ุนคงไม่เจ ป ด ในเมื่ เข ไม่เ ็นเลื ดกบป กคนไข้ เข เชื่ ่ กร ุนน่ จ ไม่โดนป ด “เ กซเรย์” เข บ กพย บ ล จ� เป็นต้ งพูดเพียงเท่ น้น จ กน้นเข กรีดตดผ้ พนแผลที่เจ้ น้ กู้ภยพนร บ ข งเธ มื ข งเข นิ่งค้ งเมื่ เ ็นรูกร ุน ีกร ย ญิงคนนี้โดนยิง แล ไม่มีรู กร ุน ก โยน ซ นยืนนิ่งช่ ึดใจ ก้มลงม ง ญิง ค มเ ร้ ท ลก ท่ ม ก เข มกจ คิด ่ ง นข งเข แทบไม่ต่ งไปจ กผูร้ ก ปร ตู ทุก น ผู้ป่ ยจ ไ ล ล่งม ยงที่ท� ง นข งเข ภ พแล ก รแตกต่ งกน แต่ ตถุปร งค์เดีย คื ...ต้ งก รค มช่ ยเ ลื จ กเข โยน ซ นเป็นผู้รก ปร ตู ยืนค่นกล งร ่ งคนไข้กบ ปเ ร่ เป็นง นใน น้ ทีท่ เี่ ข ต้ งตด นิ ใจ เมื่ ใดลงค มเ น็ ผิดพล ด กคนไข้ ข งเข ไม่ต ย ก็พกิ ลพิก รไปช่ ชี ติ บ่ ยคร้งเข ตด นิ ใจถูกต้ ง เพร 12

์สา

ต ร ตน

คนได้รบบ ดเจ็บ ่ นใ ญ่มี ก รแล บ ดแผลปร กฏชด บ ดแผลถูกแทง รื บุ ติเ ตุท งรถยนต์เป็นปัญ ชดเจนทีร่ บมื ได้ไม่ย ก ก ร ยูร่ ดข ง คนไข้ฝ กไ ้กบขน ดบ ดแผลแล ฝีมื ข ง ม โยน ซ น ก รบ ดเจ็บ ง ย่ งที่เข เกลียด นึ่งน้นคื แผลไฟล ก ไม่ ่ เข จ ดูแลรก ดีแค่ไ น แผลไฟล กจ ทิ้งร่ งร ยแล ค มทุกข์ทรม น ไปตล ดชี ิต ีกเรื่ งคื บ ดแผลที่ ม ง คนไข้บนเปล จใช้ชี ิต ืบไปแม้จ มีลูกต ก่ ฝังบ้นเ รื ไ ล่ แต่เม็ดต ก่ ใน ม งมีภยร้ ยแรง กี ร ดบ เข เพิง่ รูต้ เมื่ พย บ ล ง่ เ ยี ง บ กกล่ “ข โท ด้ ย ผมไม่ได้ฟัง” “เธ คนน้นเ ง” “ ม ยค ม ่ ไง?” “ลิซเบ็ธ ซ ลนเด ร์ ญิงที่ท งก รล่ ต เมื่ ล ย ปด ์ที่ผ่ นม ฆ ตกรฆ่ มร ยใน ต็ กโ ล์ม” โยน ซ นจ้ งม งใบ น้ ญิง ลบไ ลบนเปล ีกคร้ง เข จ� ได้ใน ทนที พย บ ลพูดถูก เข แล คนท้ง เี ดนเคยเ น็ รูปถ่ ยติด นง ื เดินท ง ข งซ ลนเด ร์บนป้ ยโฆ ณ น้ แผง นง ื พิมพ์ทุกแ ่งตล ด ล ย ปด ์ บดนี้ ฆ ตกรโดนยิงเ ยี เ ง จ เรียก ่ เป็นค มยุตธิ รรม น ม คงพ ได้กร มง แต่น่นไม่ใช่ปัญ ข งเข ง นใน น้ ที่ข งเข จ เป็นก รรก ชี ิต คนไข้ ไม่แยแ ่ จ เป็นฆ ตกรฆ่ ม พ รื ผู้ได้รบร ง ลโนเบล รื ่ ท้ง ง ย่ ง จ กน้นค มโกล ล ุด มญป ทุขึ้น ม งเ ็นได้จ ก ้ งฉุกเฉินทุกมุม โลก เจ้ น้ ที่ในเ รข ง ม แยกย้ ยกนท� น้ ที่ข งตน เ ื้ ผ้ ข ง ซ ลนเด ร์โดนตดข ด กจ กร่ ง พย บ ลร ยง นค มดนเลื ด 100/70 13

สตีก ลาร์ซอน

ม งเครื่ งฟังตร จบน กข งเธ ดบเ ียงเต้นข ง ใจ ปกติ ย่ ง น่ ปร ล ด แต่ก ร ยใจไม่ใคร่ดีนก ม โยน ซ นไม่ ล งเลที่ จ บ ก ่ ก รข งซ ลนเด ร์ ิ ก ฤต บ ดแผลทีเ่ แล ไ ล่ร ได้ด้ ยแรงบีบกด รื เทปผ้ ทีค่ นเจ้ ค มคิด ปฐมพย บ ล เรื่ งเร่งด่ นน่ กล ที่ ุด ยู่ที่ ข งเธ โยน ซ น ่งใ ้ แกน ม งด้ ยเครื่ งซีที แกนรุ่นใ ม่ที่โรงพย บ ลเพิ่งได้รบม มุมม งข ง ม โยน ซ นต่ งก รแพทย์ถื ได้ ่ แ กขนบ เข คิด ่ ม ่ นใ ญ่ได้ข้ รุปที่ไม่ จ ลกฐ นม นบ นุนได้ น่นก็ ม ยค ม ่ ย มแพ้ง่ ยเกินไป ใน ีกท ง จ ใช้เ ล ม กเกินไปในก ร เ เ ตุค มผิดปกติข งคนไข้เพื่ จ ได้ ิธีบ� บดรก ที่ถูกต้ ง ซึง่ ก็ถื ่ เป็นกร บ น ธิ กี รท� ง นทีถ่ กู ต้ ง แต่ปญ ั จ ยูท่ ี่ ่ ลม ยใจ ข งคนไข้ จข ด ้ งในร ่ งที่ ม ใช้ค มคิดน นเกินไป แต่โยน ซ นไม่เคยมีคนไข้ที่มีลูกกร ุนฝัง ม ง ก็แน่ ยู่แล้ เข จ� เป็นต้ งใช้ ลยแพทย์ ม ง เข มีค มรูท้ งทฤ ฎีม กพ ทีจ่ เจ เปิด ม ง แต่ไม่เคยม งต เ ง ่ เป็น ลยแพทย์ ม ง เพร รู้ กึ ่ ยงไม่มฝี มี ื ร ดบน้น แต่กใ็ จชืน้ ขึน้ ม ทนค น โชคเข้ ข้ งเข ก่ นก ร ครบแล ม ชุดผ่ ตด เข เรียกพย บ ลม “มี ตร จ รย์ เมริกนจ กบ ตน เข ม ท� ง นที่ ต็ กโ ล์มใน โรงพย บ ลค ร ลีน ก เข เข้ ม ในเยื ตบ ร์กคืนนี้ พก ยูท่ ี่ ลี ตี พ ร์ก แ ฟ นูบนถนน เ นีน เข ม บรรย ยง น จิ ย ม ง เข เป็นเพื่ นข งผม คุณช่ ย เบ ร์โทรข งเข ใ ้ที” ในร ่ งที่ โ ยน ซ นร ผลเ กซเรย์ พย บ ลกลบม พร้ ม ม ยเลขโทร พท์ข ง ีลีตพ ร์กแ ฟ นู ม ต่ ย พนกง นต้ นรบ เ รกล งคืนไม่ บ ยใจนกที่จ ปลุกแขกกล งดึก ม โยน ซ นเลื ก ลี กิ ฤต นเ ม ม พ จ กล่ มพนกง นโรงแรมใ ต้ ่ ยขึน้ ไปยง ้ งพก “ รุณ ดิ์ แฟรงก์” ม โยน ซ นกร กเ ียงลงไปเมื่ มีคน 14

์สา

ต ร ตน

รบ ย “ นเด ร์ น คุณ บ ยใจพ จ เดินท งม ยงซ ลเกรียน ก เพื่ ม ช่ ยผ่ ม ง น่ ยได้ไ ม?” “ ่ ล้ เล่นเปล่ ?” นพ. แฟรงก์ เ ลลิ ย ยู่ใน ีเดนน น ล ยปี พูดภ เี ดนได้ ย่ งแตกฉ นแม้จ มี � เนียง เมริกน ทุกคร ที่พูดคุยกบโยน ซ น ม เ ลลิ ไม่เคยใช้ภ ีเดน “คนป่ ย ยุช่ ง ยยี่ ิบ กร ุนเจ ฝังใน” “ยง ยใจ ยู่?” “ ่ น แต่ชีพจรปกติ ก ร ยใจขด ค มดนโล ิตร้ ยกบเจ็ด ิบ มีกร ุนเจ ไ ล่ แล ีกนดเจ เ แต่ผมรู้ ิธีจดก ร งแ ่งน้น” “ฟังดูดี” เ ลลิ ต บรบ “ดูดี?” “ถ้ ใครโดนยิง แต่ยงร ดชี ิต เพียงแค่น้นก็มี งแล้ ” “ผมเข้ ใจ...แฟรงก์ คุณช่ ยผม น่ ยได้ไ ม?” “ฉนคุย กร กบกลุ่มเพื่ น นเด ร์ ไม่ได้เข้ น นจนตี นึ่ง ฉน แน่ใจ ่ ร ดบแ ลก ล์ในเลื ดท ลุเพด น” “ผมจ เป็นคนเปิดแผลแล ผ่ ตดเ ง แต่ผม ย กได้ใคร กคนค ย บ ก ่ จุดไ นที่ผมท� โง่ๆ แม้แต่ ตร จ รย์เ ลลิ เม แ ๋ก็ยงเ นื ช้น ก ่ ผม ล ยข้น ถ้ เป็นก รปร เมินค มเ ีย ยข ง ม ง” “โ เค เ ง้นก็ได้ แต่แกติด นี้ฉนแล้ น ” “ผมจ ่งแท็กซี่ไปร น้ โรงแรมก่ นคุณลงม ถึงล็ บบี้ คนขบรู้ ่ จ พ คุณม ที่ไ น พย บ ลจ ร รบคุณม ่งเข้ ไป ครบ” “ฉนเคยมีคนไข้ น น ล ยปีแล้ ในบ ตน ฉนเขียนเรื่ งน้นลง วาร าร การแพทย์ นิวอิงแลนด์ ยุรุ่นร คร เดีย กบคนไข้ข งแก เธ เดินไป ม ิทย ลย โดนยิงด้ ย น้ ไม้ ลูก รเจ เข้ ที่ปล ยคิ้ ซ้ ย เจ ท ลุ โผล่ กม ข้ ง ลง เกื บกล งท้ ยท ย” 15

สตีก ลาร์ซอน

“เธ ยงร ด?” “ต นรบเข้ ม ดูไม่ได้ ไม่มีท งเกิดขึ้นซ�้ งบนโลกนี้ เร ตดลูก ร ่งเธ เข้ เครื่ งซีที แกน ลูก รผ่ กล ง ม ง รรพค มรู้ที่มีบ่งบ ก ่ เธ ไม่น่ จ ร ด รื ไม่ก็ ก ร เข้ ข้นโคม่ ?” “ ก รข งเธ ?” “เธ ได้ ติตล ดเ ล ไม่เพียงแค่น้น เธ กล แทบข ดใจ น่นแน่ ยู่แล้ แต่เธ ยงใช้ค มคิดมีเ ตุมีผลได้ ปัญ เดีย คื มีลูก รเ ียบ ก โ ลกท ลุ ” “คุณท� ไง?” “ฉนใช้ฟ ร์เซ็ปดึงลูก ร กม ผ้ ก ซแป พนแผลใ ้ ไม่ม กไม่ น้ ยก ่ น้น” “แล้ เธ ร ดม บ กเล่ ต� น นได้?” “เ ็นได้ ่ ก รข งเธ ิกฤต แต่ฉนก็ ่งเธ กลบบ้ นได้ใน นน้น ไม่เคยมีคนไข้ มบูรณ์แข็งแรงก ่ เธ ีกแล้ ” โยน ซ นนิ่งคิด ม ง แง่มุมที่ ม เ ลลิ จ ล ก � เล่น “แต่ กี ร ย” เ ลลิ กล่ ต่ “ฉนมีคนไข้ ยุ ี่ บิ งใน ต็ กโ ล์ม แค่ลื่นล้ม โขกข บ น้ ต่ ง เข เจียน รถพย บ ลรบม ่ง ้ งผ่ ตด ทนที ฉนไปถึงทีน่ น่ เข ไม่ได้ ติ แค่ ปูดบ ม แต่ไม่ได้ ติ กี เลย เ ยี ชี ติ ใน กี เก้ นต่ ม ใน ้ งไ ซียู จนถึงทุก นนี้ ฉนยงไม่รู้ ่ ท� ไมเข ถึงต ย ในร ยง นก รชน ูตร พ เร เขียนลงไป ่ ตกเลื ดใน ม งจ ก ุบติเ ตุ แต่ไม่มีใครพ ใจในก รปร เมินน้น บ ดแผลมีเลื ด กน้ ยนิด บริเ ณ ที่กร ทบไม่ใช่ ่ น � คญข ง ม ง ไม่น่ จ เกิดผลใดๆ แต่ไต ตบ ป ด แล ใจข งเข ทย ยปิดก รท� ง น ยิ่งแก่ต ฉนก็ยิ่งคิด ่ เ มื นก ร เล่นเกมรูเล็ต ฉนไม่เชื่ ่ เร จ รู้แจ้ง ่ ม งมีกลไกก รท� ง น ย่ งไร” เ ลลิ เค ฟิล์มเ กซเรย์ในมื “แกคิดจ ท� ยงไง?” “ผม ง ่ คุณจ เป็นคนบ กผม” 16

์สา

ต ร ตน

“ฟังค� ินิจฉยข งแกก่ น” “แรก ุด ดูจ เป็นกร ุนขน ดเล็ก เจ เข้ ที่ขมบ ยุดที่จุด ี่ เซนติเมตร แต แลตเท รล เ นทริเคิล มีก รตกเลื ดที่น่น” “แกจ ท� ไง?” “ กใช้ พท์บญญติข งคุณ ใช้ฟ ร์เซ็ปดึงกร ุน กม ในช่ งท ง ที่กร ุนเข้ ไป” “ไ เดีย ิเ ถ้ เป็นฉน ฉนจ ใช้ฟ ร์เซ็ปบ งที่ ุด” “ง่ ยขน ดน้น?” “ท� ไรได้ในกรณีนี้? เร จปล่ ยกร ุนทิ้งไ ้ที่น่น เธ จจ ยุยืนย ถึงร้ ยปี แต่ก็มีค มเ ี่ยง เธ จเป็นโรคลมบ้ มู ไมเกรน แล เรื่ งไม่ บ ยต ีกเย เรื่ ง นึ่งที่แกไม่ ย กท� จ เป็นก รเจ ก โ ลกข งเธ แล ท� ก รผ่ ตดเมื่ นึง่ ปีผ่ นไป ลงจ กแผลปิด นิทแล้ กร ุน ยู่ ่ ง ล ดเลื ด ฉนเ น ใ ้แกคีบ กม แต่...” “แต่ ไร?” “กร ุนไม่ท� ใ ้ฉนกง ล เธ ร ดม ได้จนถึงน ทีนี้แล้ น่ จ เป็น ล งดี � รบก รคีบกร ุน กม ปัญ ยู่ที่นี่...” ม เ ลลิ ชี้ไปที่ ฟิล์มเ กซเรย์ “ช่ งท งเข้ ข งกร ุนมีเ กร ดูกเ เล็กชิ้นน้ ย เท่ ที่ฉนเ ็นก็ ิบก ่ ชิ้นแล้ ขน ดย ล ยมิลลิเมตร บ งชิ้นฝังในเนื้ เยื่ ม ง เ กร ดูกฆ่ เธ ใ ้ต ยได้ถ้ แกไม่ร ง” “น่นไม่ใช่ ่ นข ง ม งทีเ่ กีย่ ข้ งกบต เลขแล ค ม ม รถในก ร ค� น ณ รื ?” โยน ซ นถ ม เ ลลิ ยกไ ล่ “เ ล ไ ลไร้ ร ฉนไม่มีท งรู้ ่ เซลล์ ีเท พ กนี้ ท� ไรได้บ้ ง แกท� ดีที่ ุดเท่ ที่แกท� ได้ แกผ่ ตด ฉนจ ม งข้ มไ ล่ แกเ ง” มิเกล โบลมค ิ ต์เงย น้ ม งน กิ เ ล ลง 03:00 กุญแจมื รดข้ มื 17

สตีก ลาร์ซอน

ไพล่ ลง ไม่ บ ยต ม กขึน้ ทุกขณ เข ลบต ลงช่ ครู่ เ นื่ ยล้ แต่ยงเดินเครื่ งด้ ย ดรีน ลิน เข ลืมต ีกคร้ง ถลึงต เข้ ใ ่ต� ร จ ด้ ยค มแค้นเคื ง ร ตรท ม พ ลซ น น้ ตื่นตกใจ ท้ง ง ยู่ใน ้ งคร ในบ้ นไร่ ขี ข งไร่ทเี่ รียก ่ กูเซ แบร์ย ใกล้เมื งน เซ โบร โบลมค ิ ต์ได้ยินชื่ นี้เป็นคร้งแรกเมื่ ิบ งช่ โมงก่ น น้ นี้ ไม่ต้ ง ง ย เรื่ ง ยป่ งเกิดขึ้นแล้ “ไ ้ง่ง” โบลมค ิ ต์ถ่มค� กม เต็มเ ียง “นี่แก ฟังน ...” “ไ ้ง่ ” โบลมค ิ ต์บ กไป ีกคร้ง “ฉนเตื นแกแล้ ่ ไ ้ ม น่น เป็นมนุ ย์ นตร ย เ ็นแก่พร เจ้ เ ฉนบ กแกแล้ ใ ้จดก รมน เ มื นร เบิดมื ทีด่ งึ ลกทิง้ ไปแล้ มนฆ่ คนต ยไปแล้ ย่ งน้ ย มคน ด้ ยมื เปล่ ร่ งยก ต์ นไปท้งต เ มื นรถถง แล้ แกก็ ง่ ต� ร จบ้ นน ก ไปจบมน เ มื น ่ มนเป็นไ ้ขี้เม นเ ร์” โบลมค ิ ต์ ลบต ลง ีกคร้ง ง ย ่ จ มีเรื่ งร้ ยก ่ นี้เกิดขึ้น ีก บ้ งไ มในคืนนี้? เข พบต ลิซเบ็ธ ซ ลนเด ร์ร เที่ยงคืน เธ มีแผลท่ ร่ ง เข โทร แจ้งต� ร จแล น่ ยกู้ภย เรื่ งเดีย ที่เข ท� ได้เ ม ค ร จ เป็นก ร ิง นร้ งข ใ ้ ่ง เ ลิค ปเต ร์ม รบ ญิง ผู้นี้ไป ่งยงโรงพย บ ลซ ลเกรียน ก เข ใ ้ร ยล เ ียดบ ดแผลแล ร ยกร ุนที่ขมบ เจ้ น้ ที่ น่ ยกู้ภย ไ พ จ ปร ม ลเรื่ งร ได้ แม้จ เป็น ย่ งน้น พูม่ ต้ งใช้เ ล ีกครึ่งช่ โมงบินจ กฐ นบินใน แซเ ม ยงบ้ นไร่ โบลมค ิ ต์ขบรถ งคน กม จ กโรงน เปิดไฟ น้ ่ งจุดลงพื้นในทุ่ง น้ บ้ น เจ้ น้ ที่ปร จ� เครื่ งแล เจ้ น้ ที่แพทย์ งน ยปฏิบติง นได้ ทรงปร ิทธิภ พ มเป็นมื ชีพ คน นึ่งดูแลซ ลนเด ร์ ีกคนไปดูแล 18

์สา

ต ร ตน

เล็กซ นเด ร์ ซ ล เช็งโก รื ที่รู้จกกนในถิ่นนี้ในชื่ ค ร์ล กเซิล โบดีน ซ ล เช็งโกเป็นพ่ ข งซ ลนเด ร์ แล ตรูต ร้ ยที่ ุดข งเธ มนพย ย มฆ่ เธ แต่ล้มเ ล โบลมค ิ ต์พบซ ล ในโรงน มีบ ดแผล เ บนใบ น้ จเกิดจ กคมข น แล ีกแผลบนข ข้ ง นึ่ง ซึ่ง โบลมค ิ ต์ไม่ นใจเ ค� ต บ ในร ่ งทีเ่ ข ร เ ลิค ปเต ร์ เข ช่ ยเ ลื ซ ลนเด ร์เท่ ทีท่ � ได้ ยิบ ผ้ ดจ กตู้เก็บในคร ตดเป็นชิ้นแทนผ้ พนแผล ร ยแผลที่ ีร เลื ดแ ้งกรงแล้ เข ไม่รู้ ่ ค รกดผ้ พนแผลแน่น รื ไม่ ในท้ ยที่ ุด เข ใช้ผ้ พน รี เพียง ล มๆ พนไ เ้ พียงแค่ไม่ใ แ้ บคทีเรีย รื ฝุน่ เข้ แผล เข ้ มเลื ดที่ ไ ล่แล บ้นเ ด้ ย ธิ งี ่ ยที่ ดุ กดผ้ ปิดแผล ใช้เทปผ้ รดทบ เจ้ น้ ทีแ่ พทย์ชมเชย ธิ นี ี้ บ ก ่ ในปร บก รณ์ทผี่ ่ นม นีเ่ ป็น ก รพนแผล ิธีใ ม่ที่เพิ่งเคยพบ เข ใช้ผ้ ม ดเช็ดฝุ่นดิน กจ กใบ น้ ข งเธ เท่ ที่ท� ได้ โบลมค ิ ต์ไม่ได้ย้ นกลบเข้ ไปในเพิงไม้เพื่ ดู ก รข งซ ล เช็งโก กล่ ต ม ตย์จริง เข ไม่ นใจ ่ ่ มน ยู่ รื ต ย แต่เข โทรบ กเ ริก แบร์เย ร์ บรรณ ธิก รนิตย ร มิลเลนเนียม แจ้ง ถ นก รณ์ใ ้ทร บ “คุณเป็น ไร รื เปล่ ?” แบร์เย ร์ถ ม “ยงดี ยู่” เข ใ ้ค� ต บ “ลิซเบ็ธโดน นก” “ น้ ยน่ ง ร” แบร์เย ร์กล่ “ฉน ่ นร ยง นซ โป เรื่ ง ข งบย ร์กเย็น นนี้เ ง ฉนค รจดก รยงไง?” “ผมไม่มเี รีย่ แรงเ ลื พ จ คิด กี แล้ ” โบลมค ิ ต์กล่ เรื่ งร ข งต� ร จลบพ จ ร ได้จนถึง นพรุง่ นี้ แม้ ่ ร ยง นน้นจ ช่ ยปลดเปลื้ ง ค มผิดใ ้พ้นต ซ ลนเด ร์ ในร ่ งที่เข คุยกบแบร์เย ร์ เข น่งบนพื้น ้ งข้ งม้ ย เฝ้ จบต ดู ก รข งซ ลนเด ร์ เข ถ ดร งเท้ แล ก งเกงข งเธ กเพื่ 19

สตีก ลาร์ซอน

จ ได้ท� แผลที่เ มื ข งเข งทบก งเกงที่เข ทิ้งไ ้บนพื้น มีบ ง ย่ ง ยู่ในกร เป๋ เข ดึงป ล์มทง เตน T3 กม โบลมค ิ ต์นิ่ น้ เขม้นจ้ งค มพิ เต ร์มื ถื ในมื เมื่ ได้ยนิ เ ยี ง เ ลิค ปเต ร์แ ่ ม เข ยดป ล์มลงในกร เป๋ เ ื้ แจ็กเก็ต ค้นกร เป๋ ื่นๆ ข งเธ ได้พ งกุญแจ พ ร์ตเมนต์ในโมเชบกเกแล นง ื เดินท ง ในชื่ ไ รีน เน เซ ร์ เข เก็บข้ ข งพ กน้นใ ่ในกร เป๋ แล็ปท็ ป ลงเ ลิค ปเต ร์ร่ นลงพื้น ง มน ที รถ ยตร จคนแรกจ ก ถ นี ต� ร จในโทรลล์เ ตตนก็ม ถึง คนถดม ที่ม ถึง ถ นที่เกิดเ ตุจ เป็น ร ตรพ ลซ น เข ค บคุม ง่ ก รในทนที โบลมค ิ ต์ ธิบ ยเรื่ งร ที่ เกิดขึน้ ไม่น นเลยเข ก็ตร นก ่ พ ลซ นเป็นต� ร จปร เภทจ่ ก งร้ ย ดโ ่ท่ ม ก ไม่รบฟังก รบรรย ย รุปแม้แต่น้ ย ค ม ยป่ งเริ่มต้น ลงจ กพ ลซ นเดินท งม ถึง เรื่ งเดีย ที่พ ลซ นรบรู้จ เป็นแค่ ญิง ผู้มีบ ดแผลยบเยินที่ เจ้ น้ ที่ก รแพทย์ดูแล ยู่คื ลิซเบ็ธ ซ ลนเด ร์ ผู้ต้ ง ง ยในคดี ฆ ตกรรม ม พ � คญเ นื ิ่ง ื่นใด เข จ ต้ งเป็นผู้จบกุมผู้ต้ ง ง ย ร ยนี้ พ ลซ น บถ มเจ้ น้ ที่ก รแพทย์ มคร้ง มคร ่ จบต ญิงผู้ต้ ง ง ย ที่นี่เลย ได้ รื ไม่ ในท้ ยที่ ุด เจ้ น้ ที่ผู้น้นต ดใ ้ พ ลซ นไ ไปใ ้พ้นท ง ย่ ได้ข งไม้ข งมื พ ลซ น นม นใจช ยที่ได้รบบ ดเจ็บในโรงน โบลมค ิ ต์ได้ยิน ร ตรร ยง นท ง ิทยุ เ ็นได้ชด ่ ซ ลนเด ร์พย ย มฆ่ ีกคนแล้ ถึงต นนี้ โบลมค ิ ต์ฉนุ โกรธ ร ตรพ ลซ นแล้ พ ลซ นไม่ย ม ฟังทีเ่ ข พย ย มจ บ กแม้แต่ค� เดีย เข ต โกนบ กใ ้ ร ตรต่ ยไป คุยกบ ร ตรบูบลน กีใน ต็ กโ ล์มโดยไม่ร ช้ โบลมค ิ ต์ถึงข้น ยิบ มื ถื กด ม ยเลขใ ้ แต่พ ลซ นไม่ นใจ จ กน้นโบลมค ิ ต์ท� ผิดพล ด งเรื่ ง 20

์สา

ต ร ตน

ข้ แรก เข ดทนข่มกล้น ยืนยนใ ้ทร บ ่ ฆ ตกรฆ่ ม พคื โรนลด์ นีเด ร์ม นน์ ช ยร่ งยก ์เ มื น ุ่นยนต์เกร น ป่ ยไข้เป็น โรคที่ ไ ม่ รู ้ จ กค มเจ็ บ ป ด ขณ นี้ ม นน่ ง ยู ่ ใ นล� ร งข้ งถนนท งไป น เซ โบร โดนมดมื ติดป้ ยจร จร โบลมค ิ ต์บ กพิกดทีพ่ ลซ นจ ไป ต นีเด ร์ม นน์ได้ แล ข ใ ้ ร ตร ง่ ต� ร จไป ก ม ด ปืนกลมื ครบคน ไปรบต มนม พ ลซ น บถ ม ่ ท� ไมนีเด ร์ม นน์โดนมดมื ไ ้? โบลมค ิ ต์ย มรบ ่ เข เป็นผู้มดไ ้เ ง โดยใช้ปืนจ่ “ปร ทุ ร้ ยด้ ย ุธ” ร ตรพ ลซ นต้งข้ ฉบไ ถึงจุดนี้เ งที่โบลมค ิ ต์ � นึกรู้ ่ พ ลซ นโง่เง่ ถึงร ดบ นตร ย ยิ่ง เข ค รจ โทรไป บูบลน กี แล ข ใ ้ ร ตรบูบลน กีม ดูแลคดี เ ียเ งเพื่ ปัดเป่ ม กข ขุ่นที่พ ลซ นดึงม ปิด ูปิดต ต เ ง จ กน้น ก็ท� ผิดพล ดร บที่ ง เข ยื่นปืนพกในกร เป๋ เ ื้ แจ็กเก็ตใ ้ ปืนโคลต์ 1911 กฟเ ิร์นเมนต์ ที่เข พบก่ น น้ นี้ใน พ ร์ตเมนต์ข งซ ลนเด ร์ใน ต็ กโ ล์ม ธุ ทีเ่ ข ใช้ขนู่ เี ด ร์ม นน์ เครื่ งทุน่ แรงทีใ่ ช้รบมื กบไ ย้ ก ์ ร ตรพ ลซ นจบกุมโบลมค ิ ต์ทนค น ข้ มี ธุ ผิดกฎ ม ย ในคร บคร ง จ กน้น ่งใ ้ต� ร จ งน ยขบรถบนถนนไปน เซ โบร ไปตร จ บ ่ ค� บ กเล่ ข งโบลมค ิ ต์มคี มจริงแค่ไ น มีช ยคน นึง่ โดนมดติดป้ ย ทำงมูซข้ำม รื ไม่ ถ้ พบ ต� ร จจ ต้ ง บกุญแจมื ช ย ผู้น้น น� ม บป กค� ที่บ้ นไร่กูเซ แบร์ย โบลมค ิ ต์ปร ท้ งเ ยี ง ลง ชีใ้ เ้ น็ ่ นีเด ร์ม นน์ไม่ใช่คนทีจ่ บ กุญแจมื แล พ ต ม ย่ ง ด กด ย ม น่นเป็นฆ ตกรจ มโ ด เ น็ แก่พร เจ้ เ พ ลซ นไม่ใ ่ใจรบฟังค� ปร ท้ งข งโบลมค ิ ต์ ค ม เ นื่ ยล้ ท� ใ ้เข น้ มืดต ม เข แผดเ ียงนิย ม ร ตร ่ เป็น ไ ง้ ง่ ไร้ปร ทิ ธิภ พ ่ เช็ด ลืมไปได้เลยเรื่ งก รปลดปล่ ยนีเด ร์ม นน์ จ กป้ ยจร จรถ้ ไม่มีก ง นุนยกไปช่ ย ด้ ยค� บปร ม ทเจ้ น้ ที่ต� ร จ โบลมค ิ ต์ได้กุญแจมื เป็น 21

สตีก ลาร์ซอน

ข งข ญ เข โดนดนเข้ ไปน่งในเบ ลงรถต� ร จ เ ียง บถด่ ข ง โบลมค ิ ต์ไม่ข ดป กในย มทีเ่ ข ม งต มรถต� ร จเคลื่ น กจ กบ้ นไร่ แ งเจิดจ้ เพียงจุดเดีย ในค มมืดจ เป็นไฟก พริบ บิ บข งเ ลิค ปเต ร์ ทีพ่ ต ซ ลนเด ร์ไป ง่ โรงพย บ ล ช ปเป ร์เคลื่ นลบทิ ไม้มงุ่ น้ ไปยง เยื ตบ ร์กแล้ โบลมค ิ ต์ท้ แท้ นิ้ ง เข ได้แต่ ง ่ เธ จ ได้รบก ร ดูแลดีที่ ุด จ� เป็นต้ งได้รบ ไม่เช่นน้นไม่ร ด ม โยน ซ นกรีดร ยลึกจนถึงเครเนียม ล กผิ นงเปิดใ เ้ น็ รูกร นุ ใช้แคลมป์ตรึงไ ้ พย บ ล ด ล ดซกช่นดูดเลื ด แล แล้ ก็ถึงช่ ง กร กกร ่ น เข จ� เป็นต้ งใช้ ่ นเจ ขย ยรูกร ุนในก โ ลก ข้นต นนี้เคลื่ นไปได้เชื่ งช้ ในท้ ยที่ ุด เข ได้รูก ้ งพ จ เข้ ถึง ม งข งซ ลนเด ร์ เข ด โพรบเข้ ไปในเนื้ ม งด้ ยค มร มดร ง ุดต ถ่ งใ ้ขย ยก ้ งขึ้น ง มมิลลิเมตร จ กน้น ดโพรบบ งเฉียบแล ต� แ น่งข งกร ุน จ กเ กซเรย์ เข ทร บแล้ ่ กร ุนพลิกท� มุม ี่ ิบ ้ ง กบรูท งเข้ เข ใช้โพรบเขี่ยข บกร ุน ล งแล้ ล้มเ ล ง มคร้งจนเขี่ยกร ุนใ ้ ยู่ในแน ท งเข้ ได้ � เร็จ ท้ ยที่ ุด เข ยื่นฟ ร์เซ็ปฟัน ยกแคบ ุดคีบ ่ นท้ ยกร ุนได้ม่น ดึงล กฟ ร์เซ็ป กม โดยแทบไม่มีแรงต้ นท น เข ยกกร ุนใ ้แ ง ่ ง ม งเ ็น กร ุนใน ภ พ มบูรณ์แล้ ทิ้งลงใน ่ ง “ บ” เข กค� ่ง ได้รบก รต บ น งในทนที เข เ ลื บม ง ECG จ ภ พแ ดงภ ใจข งคนไข้เป็นปกติ “ฟ ร์เซ็ป” เข ล กแ ่นขย ยก� ลงขย ย ูงเ นื ีร ม งเ นื แผล “ร ง” เ ลลิ บ ก ใน ้ ง ี่ ิบ ้ น ทีถดม ม โยน ซ นเก็บเ กร ดูกจิ๋ ร บ 22

์สา

ป กแผลไม่ต�่ ก ่

ต ร ตน

ม ิบ งชิ้น ชิ้นเล็กที่ ุดม งไม่เ ็นด้ ยต เปล่

โบลมค ิ ต์ย มพ่ ย ล้มเลิกง นย ก ดึ ดขดข้ งใจที่ ดุ ในก รพย ย มดึง มื ถื กจ กกร เป๋ กเ ื้ ข งเ ื้ แจ็กเก็ต ในเมื่ กุญแจมื ไข ้ ลง เข ไม่รู้ ่ ถ้ ดึง กม ได้แล้ จ ใช้ง นได้ ย่ งไร รถต� ร จแล เจ้ น้ ที่ ื่น แล่นม เป็น ยเข้ บ้ นไร่กูเซ แบร์ย ได้รบค� ่งจ ก ร ตรพ ลซ น ใ ้เก็บ ลกฐ นนิติเ ชแล ตร จโรงน โดยล เ ียด ซึ่งใ ้ผลยึดปืนได้ ีก ล ยกร บ ก ถึงช่ งนี้โบลมค ิ ต์ย มจ� นนต่ ค มโง่ง่งแล้ จบต ม งค มเป็นไปจ กจุดชม ิ ในรถข งพ ลซ น นึง่ ช่ โมงผ่ นไป พ ลซ นคงนึกได้ ่ ต� ร จ งน ยที่ ง่ ไปล กต นีเด ร์ม นน์ไปแล้ ไปลบ เข ่งใ ้ต� ร จน� ต โบลมค ิ ต์เข้ ม ใน ้ ง คร บถ มจุดพิกดป้ ยจร จร ีกคร้ง โบลมค ิ ต์ ลบต นิ่ง เข ยง ยู่ใน ้ งคร ในต นที่ น่ ยเคลื่ นที่เร็ ที่ ่งไปรบ น้ ที่แทน ต� ร จ งน ยกลบม ถึงบ้ นไร่ ต� ร จคน นึ่งค ก ีกคนยง ยใจ ร ยริน โดนทุบตีแทบเป็นก้ นเนื้ พบท้ง งทีป่ ้ ย ทำงมูซข้ำม แต่ปนื พก แล รถต� ร จ ยไป ร ตรพ ลซ นรบง นง่ ยๆ ยู่ใน ิ ยที่จ จดก รได้ แต่บดนี้ ต� ร จต ยไป นึ่ง ฆ ตกรมี ุธ ลบ นีไปแล้ “ไ ้ง่ง” โบลมค ิ ต์ใ ้ค� จ� กดค ม ีกคร้ง “ก รดู มิ่นเจ้ พนกง นไม่ช่ ย ไร” “ในกรณีข งแก ไม่ใช่ก รดู มิน่ กแต่เป็นค� ปร ก ตย์จริง ฉน จ ร ยง นแกในข้ ล เ น้ ก รปฏิบติ น้ ที่ แกไม่มี นรู้ ่ จ โดน ไรบ้ ง ก่ นที่ฉนจ บรรย ยครบถ้ ยกร ทงค ม แกจ ได้รบก รแซ่ซ้ งใ ้คร ง ต� แ น่งต� ร จบรมโง่ที่ ุดใน ีเดนบนป้ ยโฆ ณ นง ื พิมพ์ทุกแ ่งใน ปร เท นี้” 23

สตีก ลาร์ซอน

เพียงแค่นึกภ พต ตลกใน ยต ธ รณชน ก็พ จ ท� ใ ้ ร ตร พ ลซ นมีเค้ น้ กง ลได้บ้ งแล้ “มีข้ เ น ไร?” “ไม่มีข้ เ น ไม่มีก รต่ ร ง ฉน ออกค�า ั่ง ใ ้แกติดต่ ร ตร บูบลน กีใน ต็ กโ ล์ม...เดี๋ย นี้เลย ม ยเลขข งเข ยู่ในมื ถื ข งฉน ในกร เป๋ กเ ื้ ” ร ตรโมดิก ดุง้ ตืน่ เมื่ มื ถื ดงขึน้ จ ก กี ฟ กข ง ้ งน น เธ นิ่ น้ เมื่ เ ็นเ ล 04:00 เธ นไปม ง มีที่ยง ลบ นิทกรนเ ียงล่น ต่ ใ ้ ปืนใ ญ่ยิงถล่ม เข ก็คงไม่ตื่น เธ เดินโซเซจ กเตียงน น ยิบมื ถื จ ก แท่นช ร์จ ค น ปุ่มรบ ย ยอน บูบลัน กี เธ คิดในใจ จะเป็นใครอื่นไปได้? “นรกแตกในโทรลล์เ ตตน” เจ้ น ยข งเธ บ กกล่ โดยไม่เ ยี เ ล ทกท ย รื ข ภย “รถด่ น X2000 ไปยงเยื ตบ ร์ก กเ ล 05:10 จบแท็กซี่ไป ถ นี” “เกิด ไร?” “โบลมค ิ ต์พบซ ลนเด ร์ นีเด ร์ม นน์ และ ซ ล เช็งโก เข ยืน่ ค ใ ้ต� ร จท้ งที่จบ ดู มิ่นเจ้ พนกง น ขดขืนก รจบกุม แล คร บคร ง ธุ ผิดกฎ ม ย น� ง่ ซ ลนเด ร์ไปยงโรงพย บ ลซ ลเกรียน ก กร นุ เจ ซ ล เช็งโกก็ไปที่น่นเช่นกน ข นจ มก โ ลก นีเด ร์ม นน์ นี ไปได้ มนฆ่ ต� ร จต ยไป นึ่งคนคืนนี้” โมดิกก พริบต งคร้ง บนทึกค มจ� ่ เธ เ นื่ ยขน ดไ น เธ ต้ งก รเพียงคล นกลบขึ้นเตียง แล ยื่นใบล พกร้ น นึ่งเดื นเต็ม “รถด่ น X2000 เ ล 05:10 โ เคค่ น้ ย กใ ฉ้ นท� ไร?” “ไปพบเย ร์เก ร์ โ ล์มแบร์กที่ ถ นีกล ง คุณจ ไปพบ ร ตร ท ม พ ลซ นที่ ถ นีต� ร จโทรลล์เ ตตน ดูเ มื น ่ ม นีเ่ ป็นต ก ร 24

์สา

ต ร ตน

ท� ใ ้เรื่ ง ยป่ ง โบลมค ิ ต์บรรย ยลก ณ เข ่ ‘ไ ้โง่เ รียญท ง โ ลิมปิก’” “ น้ คุยกบโบลมค ิ ต์แล้ ?” “โดนจบแล มกุญแจมื ฉนข ร้ งพ ลซ น ข ยพูดกบเข ฉนจ ไปที่คุง ์โ ลเม็นต นนี้เลย จ พย ย มล� ดบเรื่ ง ่ เกิด ไรบ้ ง เร จ ่งข่ ถึงกนท งมื ถื ” โมดิกม งเ ล กี คร้ง จ กน้นเธ โทรเรียกแท็กซี่ บฝักบ แ น น้ แปรงฟัน ีผม มก งเกงข ย ีด� เ ื้ ยืดแล แจ็กเก็ต ีเท เธ ง ปืนลูกโม่ลงในกร เป๋ พ ย ยิบเ ื้ โค้ต นง แี ดงเข้ม จ กน้นเขย่ มี ใ ฟ้ น้ื คืนชี ติ พ จ รบทร บได้ ่ เธ ต้ งไปท� ง น เข ต้ งเป็นคนดูแลลูกๆ ในต นเช้ เธ เดิน กปร ตู น้ ในเ ล เดีย กบรถแท็กซี่ม จ ดเทียบ โมดิกไม่จ� เป็นต้ งต ม เพื่ นร่ มง น... ร ตร บื นโ ล์มแบร์ก เด เ ่ เข คง ยู่ตู้เ บียง แล พบเข ที่น่น เข ซื้ ก แฟแล แซนด์ ิช ไ ้ใ ้เธ แล้ ท้ง งกิน รเช้ เงียบเชียบก ่ ้ น ที ในท้ ยที่ ุด โ ล์มแบร์กดนแก้ ก แฟ ก ่ ง “ผม ่ ผมน่ จ ไปฝึกเพิ่มเติม ง นท� ใน ข ื่น” ร ตี ี่ ร ตร ืบ นม ร์คุ เ ร์ลนเด ร์ จ กแผนก ชญ กรรม ค มรุนแรงแ ่งเยื ตบ ร์ก เดินท งม ถึงบ้ นไร่กูเซ แบร์ย รบ น้ ที่ แทน ร ตรพ ลซ นทีแ่ ทบจ ไม่เป็นผูเ้ ป็นคนแล้ เ ร์ลนเด ร์ร่ งเตีย้ ล�่ ช่ ง ย ้ ิบ ผม ีด กเล เรื่ งแรก ุดที่เข ท� คื ่งใ ้ถ ดกุญแจมื โบลมค ิ ต์ น� โรลแล ก แฟจ กกร ติกม แบ่งปัน ท้ง งน่งคุยกนใน ้ งน่งเล่นเป็นก ร ่ นต “ฉนคุยกบบูบลน กีแล้ ” เ ร์ลนเด ร์กล่ “บบเบิลกบฉนรูจ้ กกน ม น น ล ยปี เร งคนเ ยี ใจทีค่ ณ ุ ต้ งพบเจ ก รท� ง น ‘ไกลปืนเทีย่ ง’ ข งพ ลซ น” 25

สตีก ลาร์ซอน

“ ม น่นปร บค ม � เร็จ ท� ใ ้ต� ร จต ยไป นึ่งคนในคืนนี้” โบลมค ิ ต์บ ก “ฉนกบต� ร จผูต้ ยรูจ้ กกนดี เข ท� ง นในเยื ตบ ร์กก่ นจ ย้ ยม โทรลล์เ ตตน เข มีลูก ยุ มข บ” “เ ียใจด้ ยครบ ผมพย ย มเตื นพ ลซ นแล้ ” “ได้ยินม ย่ งน้น คุณมีน�้ ใจล้นเ ลื เพร เ ตุน้น ถึงได้โดน มกุญแจมื คุณเป็นคนเปิดโปงม เ ร ฐีนกก รเงินเ นเน ร์ โตรม ในปีที่ผ่ นม บบเบิลบ ก ่ คุณเป็นนกข่ โฉดช่ ไร้ย ง ยแล เจ ข่ ืบ นบ้ คล่ง แต่คุณก็คงรู้ดีในย มที่บ กเล่ เรื่ งร คุณพ จ รุปใ ้ ฉนฟังได้ไ ม?” “เรื่ งที่เกิดขึ้นในคืนนี้เป็นผลจ กก ร ง รเพื่ นข งผม งคนใน เ ียนเค ียเด ด็ กจ์ เ นซ น กบมี โย นซ น แล ก รฆ ตกรรม คนที่ผมไม่มี นนบเป็นเพื่ น ทน ยค มนีล ์ เ ริก บยูร์มน ผู้ท� น้ ที่ เป็นผู้พิทก ์ข งลิซเบ็ธ ซ ลนเด ร์” เ ร์ลนเด ร์จดบนทึก ในช่ งเ ้น ่ งยกก แฟขึ้นจิบ “คุณก็คงทร บแล้ ต� ร จต มล่ ต ลิซเบ็ธต้งแต่ช่ งเท ก ลปั ก เธ ต้ ง ง ย ่ เป็นฆ ตกรฆ่ ม พ ข้ แรกเลยน คุณค รตร นก ่ ซ ลนเด ร์ไม่เพียงแค่ไม่ได้ท� ผิดจริงต มข้ กล่ ตรงกนข้ ม เธ เป็น เ ยื่ ข งเรื่ งท้ง มด” “ฉนไม่มี ่ นเกี่ย ข้ งกบคดีในเ ียนเค ียเด แต่เท่ ที่รบฟังจ ก ื่ ก็ย กที่จ เชื่ ่ ซ ลนเด ร์เป็นผู้บริ ุทธิ์ผุดผ่ ง” “เรื่ งท้ง มดมีแค่นี้ เธ เป็นผู้บริ ุทธิ์ จบข่ ! ฆ ตกรคื โรนลด์ นีเด ร์ม นน์ คนที่ฆ่ ต� ร จต ยไปในคืนนี้ มนท� ง นใ ้ค ร์ล กเซิล โบดีน” “โบดีนที่ ยู่ในโรงพย บ ลซ ลเกรียน ก แล โดนข น บค ?” “ข นไม่ได้ปกั ติด ผมเด เ ่ น่ จ เป็นซ ลนเด ร์ที่ บมน ชื่ จริง 26

์สา

ต ร ตน

คื เล็กซ นเด ร์ ซ ล เช็งโก มนเป็นพ่ ข งซ ลนเด ร์ เป็นมื ง ร ข ง น่ ย ืบร ชก รลบท รโซเ ียต แปรพกตร์ในท รร เจ็ด ูนย์ ได้ รบเงินเดื นจ กซ โปจนกร ท่ง ภ พโซเ ียตล่ม ล ย มนเปิดเครื ข่ ย ชญ กรรมข งต เ งต้งแต่น้นเป็นต้นม ” เ ร์ลนเด ร์เพ่งจ้ งช ยที่น่ง ยู่ตรง น้ ใบ น้ ข งโบลมค ิ ต์ ชุม่ เ งื่ แต่เค้ น้ แข็งค้ งแล เ นื่ ย เท่ ทีร่ บฟังถึงจุดนี้ เนื้ มเ ตุ มผล แต่ค มเ น็ ข งพ ลซ นมี ่ นโน้มน้ ค มคิด พ ลซ น เตื น ่ โบลมค ิ ต์พล่ มถึงเรื่ ง ยลบร เซียแล มื ง รเย รมน เรื่ ง ไม่ใคร่ปกตินกในง นต� ร จ ีเดน โบลมค ิ ต์เล่ ม ถึงจุดที่พ ลซ นไม่ ย มรบฟังเข ีกต่ ไปแล้ แต่ต� ร จต ยไป นึ่งคน แล ีกคนบ ดเจ็บ ยูข่ ้ งถนนไปยงน เซ โบร มีน�้ นกพ จ ท� ใ เ้ ร์ลนเด ร์เต็มใจ รบฟัง แต่ก็ไม่ จปกปิดค มแคลงใจในน�้ เ ียง “โ เค... ยลบร เซีย” โบลมค ิ ต์ยมิ้ เจื่ น เข ทร บดี ่ เรื่ งนีพ้ ลิ กึ พิลน่ แค่ไ น � รบผูฟ้ งั “อดีต ยลบร เซีย ผมมีเ ก ร ้ ง ิงค� กล่ ้ งทุกข้ ” “ ่ ไป” “ซ ล เช็งโกเป็น ยลบมื นึง่ ในยุค ก นู ย์แล เจ็ด นู ย์ แปรพกตร์ แล ได้รบ ถ น ผู้ลี้ภยจ กซ โป เมื่ ถึง ยชร ก็กล ยเป็นนกเลง ไม้ เท่ ที่ผมเข้ ใจ ไม่ใช่ ิ ยผิดปกตินก ลงก รล่ม ล ยข ง ภ พโซเ ียต” “โ เค” “ ย่ งทีผ่ มบ ก ผมไม่รู้ ่ เกิด ไรบ้ งในคืนนี้ แต่ซ ลนเด ร์แก ร ย พ่ ข งเธ ทีไ่ ม่ได้เจ น้ กนม บิ ้ ปี ซ ล เช็งโกทุบตีท� ร้ ยแม่ข งเธ จนต้ งใช้ชี ิตที่เ ลื ใน ูนย์ ภิบ ล ซ ล เช็งโกพย ย มฆ่ ซ ลนเด ร์ แล ใช้นเี ด ร์ม นน์เป็นมื เป็นเท้ ฆ่ เ นซ นกบโย นซ น ยิง่ ไปก ่ น้น ยง ยู่เบื้ ง ลงก รลกพ ต เพื่ นข งซ ลนเด ร์ มิเรียม ู คุณคงได้ข่ นกม ยเป โล โรแบร์โตโดนทุบป งต ยที่นิค ร์นเพื่ ช่ ยชี ิตมิเรียม ู 27

สตีก ลาร์ซอน

จ กเงื้ มมื ฆ ตกร” “ถ้ ซ ลนเด ร์เ ข นจ ม พ่ ข งต เ ง เธ ก็ไม่น่ จ เป็น ผู้บริ ุทธิ์?” “เธ ถูกยิง มนด ผมคิด ่ น่ จ พ ยกเป็นเ ตุป้ งกนต ได้ ง ย ่ ...” “ ื ?” “ร่ งข งเธ เปื้ นดิน โคลนเก ท่ ต เ น้ ผมมีโคลนแ ง้ เกร กรง เ ื้ ผ้ มีแต่ทร ยท้งในแล น กต ดูยงไง เธ ก็น่ จ โดนฝังในค�่ คืนทีผ่ ่ น ม นีเด ร์ม นน์มนี ิ ยช บฝังคนท้งเป็น ต� ร จในโซเด ร์เทเลียพบ ลุม พ ง ลุมในที่ดินข งชมรมม เต ร์ไซค์ เ ลเ น กเมื งนิค ร์น” “ล่ ดุ ม ลุมแล้ เพิง่ เจ กี ลุมในคืนทีผ่ ่ นม แต่ถ้ ซ ลนเด ร์ โดนยิงแล้ ฝังดิน เธ ปีน กจ ก ลุมได้ยงไง? แถมเดินพล่ นไปท่ ถื ข นในมื ?” “ไม่ ่ จ เกิดเรื่ ง ไรทีน่ คี่ นื นี้ คุณคงต้ งเข้ ใจก่ น ่ ซ ลนเด ร์เป็น คน ไ ไ พริบเป็นเลิ ผมพย ย ม ้ น นพ ลซ นใ ้พ ุนขต� ร จ ม ที่นี่...” “ก� ลงเดินท งม ” “เยี่ยม” “พ ลซ นจบคุณด้ ยข้ ดู มิ่นเจ้ พนกง น...” “ข แย้งเรื่ งน้น ผมเรียกเข ่ ไ ้ง่งไร้ปร ิทธิภ พ จ กภ ก รณ์ ที่เกิดขึ้น นิย มท้ง งข้ ไม่ใช่ค มเท็จ ย ม มิ่น” “ มื ค� บรรย ยไม่ถื ่ ผิดพล ดคล ดเคลื่ นเท่ ใดนก แต่ กี ข้ นึ่ง มี ุธผิดกฎ ม ยในคร บคร ง” “ผมพล ดไปเ งที่ยื่นปืน ่งใ ้เข ผมจ ไม่พูดถึงเรื่ งนี้จนก ่ จ คุย กบทน ยค มเ ียก่ น” “เ เถ พกเรื่ งน้นไ ้ก่ น เร มีปัญ ที่ต้ ง ภิปร ย คุณ 28

์สา

ต ร ตน

รู้เรื่ ง ไรบ้ งเกี่ย กบนีเด ร์ม นน์?” “ฆ ตกรเลื ดเย็น มนมีค มผิดปกติ ร่ ง งู ใ ญ่ก ่ กฟุต น บึก ไม่ต่ งไปจ กรถถง ถ มเป โล โรแบร์โตได้เลย เคยชกกนม แล้ มนมี โรคปร ล ดทีเ่ รียก ่ คอนเจนิตลั อะนาลเจเซีย ร ง่ ญญ ณปร ท ที่จุดต่ เชื่ มไม่ท� ง น มนไม่รู้ ึกเจ็บป ด ไ ้ยก ์เป็นคนเย รมน เกิด ใน มบูรก์ ช่ ง ยรุน่ เป็นพ ก กินเ ด ขณ นีม้ น ลบ นีมื กฎ ม ยแล มีภยต่ ทุกผู้ทุกคนที่มนพบ” “พ จ ทร บไ ม ่ มุ่ง น้ ไปท งไ น?” “ไม่ครบ รูเ้ พียง ย่ งเดีย ่ ผมมดต มนไ แ้ น่น น ร ต� ร จไปรบ ต ม เข้ ้ งขง จนไ ้ง่งจ กโทรลล์เ ตตนม ง � น จ ่งก ร” แ นนิก เจียนนินี ดุ้งตื่น นไปม งเ ล เช้ ตรู่ 05:58 เธ มีนดคุย กบลูกค มเ ล 08:00 เธ นไป มี เ น็ ริโกน น ลบ นิท คงไม่ตนื่ จนก ่ จ แปดโมงเช้ เธ ก พริบต ถี่ ง มคร้ง ลุก กจ กเตียงม เปิด เครื่ งท� ก แฟก่ นเข้ ไป บน�้ เธ มก งเกง ดี � เ ื้ โปโล ขี เ ื้ แจ็กเก็ต ี ฐิ แดง ขนมปังปิง้ งแผ่นกบเนยแข็งแล แยมผิ ม้ โ ค โด กี ชิน้ ถื รเช้ เข้ ไปใน ้ งน่งเล่น ทนเ ล ข่ 06:30 เธ จิบก แฟ ้ ป กกดขนมปังในต นได้ยิน ข้ ข่ ต�ารวจ นึ่งนายเ ียชีวิต อีกคนบาดเจ็บ า ั จากการต่อ ู้นองเลือด ในค�่าคืนที่ผ่านมา และจับตัวฆาตกรฆ่า ามศพลิซเบ็ธ ซาลันเดอร์ได้แล้ว ในร ย แรก เธ ยงจบค มไม่ได้ ซ ลนเด ร์น่ รื ที่เป็นคนฆ่ ต� ร จ? ข่ บ นจบต้นชนปล ยไม่ถกู เมื่ ต มข่ ทีล ชิน้ งชิน้ เธ ได้ค ม ่ มีก รไล่ต มต คนฆ่ ต� ร จ ก ม ยจบท่ ปร ทเ ช ยช่ ง ย ม ิบ ยงไม่แจ้งชื่ ซ ลนเด ร์ได้รบบ ดเจ็บ แล ถูก ่งต ไป ยงโรงพย บ ลซ ลเกรียน ก ในเยื ตบ ร์ก แ นนิก กดเปลีย่ นช่ ง แต่ไม่ได้ร ยล เ ยี ดเพิม่ เติม เธ ยิบมื ถื 29

สตีก ลาร์ซอน

ต่ ยไป พีช่ ยมิเกล โบลมค ิ ต์ ได้ก รต บรบเพียงก รฝ กข้ ค ม เธ ใจ ย ด น่ เข โทรม บ กขณ เดินไปเยื ตบ ร์กเพื่ ต มแก ร ย ซ ลนเด ร์แล ฆ ตกรผู้น้นที่ชื่ ่ โรนลด์ นีเด ร์ม นน์ ลงฟ้ ง ต� ร จพบร ยเลื ด ลงโรงน ุนขต� ร จดมกลิ่นไปจนถึง ลุมย ในล นกล งป่ ล เม ่ งไปท งต น กเฉียงเ นื ข งบ้ นไร่ ร เ ี้ย ไมล์ โบลมค ิ ต์ร่ มท งไปกบ ร ตรเ ร์ลนเด ร์ ไม่มีใครพูดจ น้ เครียดดูร่ งร ยในล แ กน้น มีร ยเลื ด ล ย ย่ มท้งใน ลุมแล โดยร บ ต� ร จพบกล่ งใ บ่ ุ รีย่ บเยิน ดูเ มื นจ ใช้เป็นทีต่ กดิน เ ร์ลนเด ร์ เก็บลงถุง ลกฐ น เขียนก� กบ เก็บต ย่ ง ย่ มดินชุ่มเลื ดเช่นกน ต� ร จในเครื่ งแบบพบก้นบุ รีพ่ ลล์ม ลล์ไม่มกี น้ กร ง ยู่ ่ งจ ก ลุมไม่ ไกลนก ลกฐ นลงถุงแล เขียนก� กบ โบลมค ิ ต์จ� ได้ ่ เข เ น็ ซ งบุ รี่ พ ลล์ม ลล์บนเค น์เต ร์ ้ งคร ในบ้ นไร่ข งซ ล เช็งโก เ ร์ลนเด ร์เงย น้ เ ลื บม งเมฆฝน พ ยุฟ้ ค น งที่เคลื่ นผ่ น เยื ตบ ร์กก่ น น้ นีเ้ คลื่ นไปท งใต้ข งน เซ โบร แต่คง กี ไม่น นนก ฝน ่ ใ ญ่คงตกที่นี่ เข ่งใ ้ต� ร จน� ผ้ ใบม คลุม ลุมย แล บริเ ณ ใกล้เคียง “ฉนคิด ่ คุณเป็นฝ่ ยถูก” เ ร์ลนเด ร์ นม บ กโบลมค ิ ต์ในต น เดินกลบบ้ นไร่ “ผล ิเคร ์เลื ดน่ จ บ่งบ ก ่ ซ ลนเด ร์โดนยิงแล ฝังท้งเป็นที่นี่ ฉนแน่ใจ ่ ร ยนิ้ มื ข งเธ น่ จ ยู่บนกล่ งบุ รี่ด้ ย ดู เ มื น ่ เธ ร ดม ได้ แล ขุดดินพ ต ขึ้นจ ก ลุม...” “แล ดูเ มื น ่ เธ ิธีย้ นกลบม ยงบ้ นไร่แล เ ี่ยงข นจ ม ซ ล เช็งโก” โบลมค ิ ต์ต่ ใ ้จบปร โยค “ ย่ ได้ย่ แม่เ ื งุด งิด ต น้นเชีย ” “ใ ้ต ยเ เธ จดก รกบนีเด ร์ม นน์ได้ไง?”

30

์สา

ต ร ตน

โบลมค ิ ต์ยกไ ล่ เข เ งก็ปร ล ดใจเป็นล้นพ้น เท่ เทียมกบ ร ตรเ ร์ลนเด ร์ในเรื่ งน้น

31