1
ΕΥΖΩΙΑΣ ΑΠΟΛΙΘΩΜΑΤΑ... ΩΑ
Η ΑΥΤ
Υ
Υ
9
Η ΨΑ Ε Σ Τ ΑΥ η ψάξεις το αύριο, όνο το σήμερα, Αφού έστω και εφήμερα, Είναι όλα ανθισμένα… η ψάξεις το αύριο, Είναι μια χίμαιρα, ου φτάνει ότι σήμερα, Υπάρχεις για μένα!»
...
49
Η ΑΥΣΗ...
ια παύση στην μελωδία, μπορεί να πει πολλά! Το πιάνο σιωπά για λίγο, μιλούν τα συναισθήματα... ια παύση, μια σιωπή, μια φυγή. άτι σαν πρόβα θανάτου. α μαθαίνω κάτι από την γεύση, την μυρουδιά του… Ταξίδι στο άπειρο και επιστροφή. Σαν όλα να έχουν ειπωθεί. Σαν αυτά που δεν έχουν ειπωθεί να είναι εκεί! Στον θόρυβο που γέννησε η σιγή…
93
Υ Η ΑΣ ΤΗΣ ΕΥΤΥΧ ΑΣ...
κατόπιν άσκοπης περιπλάνησης ετών, εις αναζήτηση του πυρήνα της όποιας ευτυχίας μου, εκδύω την ζωή μου ωσάν Σαλώμη εκ των ανουσίων πέπλων της για να βρω ότι ούτος δεν είχε διάρκεια πλέον των ολίγων ωρών… Τότε, που κάποιο καλοκαιρινό απομεσήμερο, λάδευα τον φράχτη του κήπου μου αι ένιωθα γαλήνιος και πλήρης, Ενώ ακούγονταν μόνο τζιτζίκια και θρόισμα φύλων, Ωσάν η φύση να διαλογιζόταν… διότι ο φράχτης μου είχε αναπτύξει φύλλωμα πυκνό και αδιαπέραστο από παραφωνίες και ασχήμιες…
112
Α
Ζ
ΤΑΣ...
Είναι στιγμές, που θα ‘θελα πολύ να κάπνιζα Όχι τσιγάρο, μα τις σκέψεις μου! Αυτές που αρνούμαι την ύπαρξη τους α είναι εκεί, το ξέρω! Σκουπισμένες προσεκτικά άτω από το χαλάκι της συνείδησης… Σκέψεις όχι για αυτά που έχω, α για αυτά που δεν έχω κάνει… α βγάλω την αμφίεση μου Για να δω πως στα αλήθεια μοιάζω…
121
Τ ΤΥΧΑ
Α Τ ΧΑ Α
...
αι να που τα βήματα μου με έφεραν στην ίδια αποβάθρα… α μπαρκάρω πάλι στο πρώτο καράβι, στην τύχη, σαν πάντοτε! αι να σε βρω πάλι στην ίδια θέση… ε το ίδιο πράσινο ταγέρ, και τα συναισθήματα κρυμμένα πίσω από τα γυαλιά… αι σαν σφυρίσει το καράβι, να σου ζητήσω την άδεια να σου κάνω συντροφιά. α πούμε για τα γλαροπούλια που ακολουθούν το πλοίο πετώντας… «Τι άραγε περιμένουν να βρουν;» να ρωτήσεις και να απαντήσω «το πεπρωμένο τους! Όπως και εμείς!» Ενώ στο ίδιο λιμάνι θα πεταχτείς «ο προορισμός μου!» θα πεις και θα χαθείς μέσα στην ομίχλη…. έχρι τα βήματα μου πάλι, να με φέρουν στο ίδιο λιμάνι… Στο ίδιο καράβι… αι να συμβούν πάλι τα ίδια… Διότι τίποτα δεν είναι πιο σίγουρο, πιο σταθερό, πιο αιώνιο… Από το τυχαίο… αι το χαλαρό…
133
Α
Α Ω Ε
Σ
ΗΤΗΣ...
είνο το μούδιασμα που κεντάς εράιδα που στοιχειώνεις τις σπηλιές μου Στάζουν οι σταλακτίτες νοσταλγία προσμονής Σκύβουν οι κλαίουσες στην κούνια μου α με παρηγορούν που είναι η λίμνη τόσο σιωπηλή... όσες φορές δεν αρμένισα στο απόσταγμα σου όσες φορές δεν μέθυσα με το σπίρτο σου εγώ, ο μαρμαρωμένος ποιητής στην βάρκα μου αι εσύ στην πλώρη με μια ομπρέλα α μην σε κάψει η ανάσα μου Ψελλίζω ποιήματα ανάπηρα, χωρίς δεκανίκια! ου σαλεύουν προσπαθώντας να υμνήσουν την μαγεία σου α τραγουδάς τον έρωτα, έσα από κοχύλια της ακρογιαλιάς αι ας τσακίσω το σκαρί μου στα βράχια! Τι αξία έχει ένα καράβι σαν δεν ξέρει να βάζει ρότα για την χίμαιρα!
η συνέχεια στο...
http://www.easywriter.gr/ebooks/item/ 1408