ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 2014
ΙΩΑΝΝΗΣ ΝΟΜΙΚΟΥΔΗΣ
ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΑ-ΕΡΜΗΝΕΙΑ-ΕΠΕΞΗΓΗΣΗ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ & ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΟΡΟΥΣ & ΕΝΝΟΙΕΣ ΣΤΙΣ
ΙΣΤΟΡΙΑ & ΓΕΩΓΡΑΦΙΑ ΑΠΟ Α΄ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ Ε ΩΣ Γ΄ ΛΥΚΕΙΟΥ
Θεσσαλονίκη 2014
978-618-81707-1-1
Γιάννης Νοµικούδης
ΛΕΞΙΓΝΩΣΙΑ 3 ΙΣΤΟΡΙΑ – ΓΕΩΓΡΑΦΙΑ
ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΑ ΕΡΜΗΝΕΙΑ – ΕΠΕΞΗΓΗΣΗ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ & ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΟΡΟΥΣ & ΕΝΝΟΙΕΣ ΠΟΥ ΣΥΝΑΝΤΑΜΕ ΣΤΗΝ
ΙΣΤΟΡΙΑ & ΓΕΩΓΡΑΦΙΑ ΑΠΟ Α΄ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ Ε ΩΣ Γ΄ ΛΥΚΕΙΟΥ
ΠΡΟΛΟΓΟΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ Ο ορισμός και η επεξήγηση ενός όρου ή μιας έννοιας είναι βασικές προϋποθέσεις για την κατανόησή τους. Είναι συχνό το φαινόμενο να προσπαθεί ένας μαθητής να εμπεδώσει και να εξασκηθεί πάνω σε κάποιο θέμα, χωρίς να έχει καταλάβει ούτε την βασική σημασία ούτε το σκοπό του. Σίγουρα ο τελευταίος που ευθύνεται γι’ αυτό είναι ο ίδιος ο μαθητής. Από την άλλη θα ήταν υπερβολικό να αναζητηθούν και να αποδοθούν ευθύνες στους εκπαιδευτικούς. Ο κυριότερος ίσως λόγος είναι το γεγονός ότι δεν δίνεται η απαιτούμενη σημασία στις λέξεις από τις οποίες αποτελούνται οι διάφοροι όροι, είτε γιατί κρίνεται περιττό και επουσιώδες είτε γιατί θεωρείται αρκετό το να δίνονται μόνο η επεξήγηση και κάποια παραδείγματα. Αυτό ίσως θα ήταν φυσιολογικό αν οι μαθητές συναντούσαν λέξεις δανεισμένες από άλλες γλώσσες, τις οποίες δεν θα μπορούσαν να ερμηνεύσουν. Στα Μαθηματικά όμως, όπως και στις περισσότερες επιστήμες, σχεδόν όλες οι λέξεις που χρησιμοποιούνται είναι ελληνικές. Αυτό δίνει τη δυνατότητα κατανόησής τους από την ετυμολογία και την αρχική τους σημασία και μόνο. Στο συγκεκριμένο σκεπτικό βασίζεται η εργασία αυτή. Οι όροι που έχουν επιλεγεί καλύπτουν την ύλη του Δημοτικού, του Γυμνασίου και πολλών θεμάτων του Λυκείου. Δίνεται αρχικά η ετυμολογία και η αρχική σημασία τους, καθώς και η χρήση τους σήμερα στην καθημερινή γλώσσα. Ακολουθεί η επεξήγησή τους, με την ακριβή και εξειδικευμένη σημασία τους στην Ιστορία και τη Γεωγραφία. Τέλος παρατίθενται κάποια επιπλέον στοιχεία και σχήματα, όπου είναι δυνατό, όπως και παραδείγματα για την καλύτερη κατανόηση των όρων αυτών. Το βιβλίο απευθύνεται τόσο στους μαθητές, όσο και στους εκπαιδευτικούς. Επίσης φιλοδοξεί να βοηθήσει τους γονείς ή όποιον άλλον προσπαθεί να συνδράμει στην εργασία των μαθητών. Για το λόγο αυτό η γλώσσα και το ύφος είναι όσο το δυνατόν πιο απλά, ώστε να είναι δυνατή η άμεση πρόσβαση για τον καθένα. Δεν χρησιμοποιούνται εξειδικευμένοι επιστημονικοί όροι και δεν απαιτούνται κάποιες ιδιαίτερες γνώσεις για την κατανόησή τους. Οι έννοιες παρουσιάζονται αλφαβητικά, με τρόπο που διευκολύνει πολύ την γρήγορη ανεύρεσή τους. Ελπίζουμε η συμβολή της εργασίας αυτής να είναι ουσιαστική και να δώσει μια διαφορετική διάσταση στην καθημερινή σχολική εργασία. Φιλικά Γιάννης Νομικούδης
Πρόλογος Χρήστου Τσολάκη Η ΓΛΩΣΣΑ ΕΙΝΑΙ ΑΛΛΗΛΕΝΕΡΓΕΙΑ
Υπάρχουν μερικά βασικά γνωρίσματα της γλώσσας που μπορούν να εμπνεύσουν και να οδηγήσουν τον δάσκαλο κατά τη διδασκαλία του γλωσσικού μαθήματος. Μερικά από αυτά θα μπορούσαν να είναι τα ακόλουθα: 1. Η γλώσσα είναι κοινωνικό προϊόν: εκπορεύεται από την κοινωνία, την υπηρετεί σε όλες της τις ανάγκες και επιστρέφει σ’αυτήν. Για τη διδασκαλία αυτό σημαίνει ότι η γλώσσα ενδείκνυται να διδάσκεται σε σχέση με τα κοινωνικά γεγονότα, τα οποία την παράγουν και τη θρέφουν. 2. Η γλώσσα είναι επικοινωνιακό προϊόν: γεννήθηκε κατά την ανθρώπινη επικοινωνία και αυτήν θεραπεύει και εξελίσσει. Για τη διδασκαλία αυτό σημαίνει ότι η προσφορότερη μέθοδος είναι η επικοινωνιακή. 3. Η γλώσσα είναι ενέργεια: πνευματική ενέργεια, ψυχική και σωματική, η οποία παράγεται και αναπαράγεται, σχηματίζεται και ανασχηματίζεται, δομείται και αναδομείται, χρωματίζεται και μεταχρωματίζεται διαρκώς κατά τις περιστάσεις / συνθήκες επικοινωνίας. Για τη διδασκαλία αυτό σημαίνει ότι η γλώσσα διδάσκεται ενεργητικά / δραστικά.
4. Η γλώσσα είναι κοινωνική ενέργεια, αφού παράγεται από τα μέλη της ανθρώπινης κοινότητας, από τα οποία εκπορεύεται, στα οποία απευθύνεται και τα οποία υπηρετεί. Για τη διδασκαλία αυτό σημαίνει ότι στο κέντρο των γλωσσικών φαινομένων βρίσκεται ο δρών άνθρωπος, και μάλιστα ο άνθρωπος που δρα κοινωνικά. Επομένως, ο λόγος παράγεται κατά την επικοινωνία των ανθρώπων/μαθητών και δεν απομνημονεύεται από τα βιβλία. 5. Η γλώσσα είναι κοινωνική αλληλενέργεια: με τη γλώσσα τα μέλη μιας γλωσσικής κοινότητας δέχονται και ασκούν επιδράσεις. Κοινωνικές και γλωσσικές δυναμικές επηρεάζονται και διαμορφώνονται αμοιβαία. Αυτό σημαίνει ότι η ενέργεια που παράγεται και διαμορφώνεται στη ζωή διοχετεύεται στη γλώσσα και την επηρεάζει. ¨Όπως σημαίνει και το αντίστροφο. Ότι η ενέργεια που παράγεται και αναπτύσσεται με τη γλώσσα διοχετεύεται στη ζωή και, φυσικά, την επηρεάζει. Είναι συνεπώς εύλογο σε μια εξελισσόμενη και διαμορφούμενη κοινωνία να εξελίσσεται και να διαμορφώνεται και η γλώσσα. Στατικές είναι οι γλώσσες των στατικών κοινωνιών και των ζώων. Οι ζωντανές γλώσσες και οι ζωντανές κοινωνίες διαφοροποιούνται από τις παλαιότερες μορφές τους. Έτσι μια γλώσσα αλλάζει: στη φωνολογία, στη μορφολογία, στη σύνταξη, στο λεξιλόγιο. Οι αλλαγές της γίνονται συνήθως σε πολύ βραδείς ρυθμούς και σχεδόν ανεπαίσθητα. Κατανοούνται και αποκρυσταλλώνονται ύστερα από μεγάλα χρονικά διαστήματα, όταν πια έχουν λησμονηθεί ή έχουν πάψει να λειτουργούν οι παλιές μορφές των φυσικών φαινομένων. Επομένως οι κοινωνικές διακυμάνσεις συνεπάγονται γλωσσικές διακυμάνσεις. Γι’αυτό θεωρείται σφάλμα η επιμονή στη διατήρηση και στη διαιώνιση μιας συγκεκριμένης, έστω και τέλειας κατά την άποψή μας, μορφής που απόκτησε η γλώσσα σε κάποια φάση της ζωής της. Σε τέτοιες αντιλήψεις οφείλεται π.χ. το γλωσσικό ζήτημα, το οποίο πολλές δεκαετίες δίχασε και ταλάνισε τον ελληνισμό. Αυτά έτσι έχουν και σε τέτοιο πλαίσιο ζωντανό κινείται και διδάσκεται η γλώσσα. Δεν φτάνουν όμως μόνο αυτά, για να έχουμε μια συνολική/πλήρη εικόνα για τη γλώσσα. Δεν αρκεί δηλαδή να την παράγουμε και να την αναπαράγουμε. Χρειάζεται και κάτι ακόμη: να εμβαθύνουμε στη γλώσσα. Με άλλα λόγια να είμαστε σε θέση να μιλούμε για τα επίπεδά της, τόσο για τα επίπεδα δομής (εσωτερικός και φωνούμενος λόγος, προφορικός και γραπτός λόγος κτλ), όσο και για τα επίπεδα ανάλυσης. Τότε η κατάρτισή μας για τη γλώσσα καθίσταται πληρέστερη. Πώς είναι δυνατόν να θεωρείται κανείς, και μάλιστα όταν αυτός είναι δάσκαλος, επαρκής αναγνώστης του λόγου, χωρίς να είναι σε θέση να μιλάει για τα γλωσσικά φαινόμενα, χωρίς να είναι σε θέση να τα κατανοεί, να τα αναλύει, να τα ερμηνεύει και να τα διδάσκει. Δεν φτάνει, ιδιαίτερα εμείς οι δάσκαλοι, να μιλούμε και να γράφουμε επαρκώς της γλώσσα, αλλά πρέπει και να είμαστε σε θέση να μιλούμε για τη γλώσσα και τα επίπεδά της. Σε αυτόν τον τομέα πολύτιμο βοήθημα είναι το βιβλίο του Γιάννη Νομικούδη «Λεξιγνωσία», το οποίο βοηθά ουσιαστικά τον καθένα να μελετήσει σε βάθος τη γλώσσα και να κατακτήσει την ορολογία της, πράγμα που αποτελεί αναγκαία συνθήκη για την εμβάθυνση σ’αυτήν και για τη διδασκαλία της. Από την άποψη αυτή η προσφορά του συγγραφέα είναι σημαντική. Με υπομονή και μεθοδικότητα ετοίμασε αυτό το πόνημά του, που είναι χρήσιμο για κάθε μελετητή/ερευνητή της γλώσσας και για κάθε δάσκαλο. (Τη Γλώσσα μου έδωσαν Ελληνική ) Χρίστος Λ. Τσολάκης Ομότιμος Καθηγητής Αριστοτελείου Παν/μίου Θεσ/κης
ΙΣΤΟΡΙΑ
6
ΑΙΤΙΑ Το ρήμα αίνυμαι στα αρχαία ελληνικά σημαίνει πιάνω, παίρνω και το ουσιαστικό αίτος δείχνει το κομμάτι, το μερίδιο. Με την έννοια αυτή η αρχική σημασία της λέξης αίτιος είναι αυτός που έχει μερίδιο σε κάτι και φέρνει ευθύνη γι’ αυτό, με άλλα λόγια είναι ο υπαίτιος για την δημιουργία του, ο υπεύθυνος. Επομένως, αίτιο θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ο βαθύτερος λόγος εξαιτίας του οποίου συμβαίνει κάτι, η αφορμή γι’ αυτό. Είναι ο κύριος λόγος της αλλαγής, κάποιας δράσης ή κίνησης, η ανάγκη που προκαλεί μια πράξη ή διαμορφώνει μια κατάσταση.
ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΣ Το ρήμα αλίσκομαι στα αρχαία ελληνικά σημαίνει κυριεύω, συλλαμβάνω. Αιχμή είναι το κοφτερό σημείο ενός δόρατος ή ενός ξίφους. Η αρχική σημασία της λέξης αιχμάλωτος (αιχμή-αλωτός) ήταν αυτός που συλλαμβάνεται με την απειλή της αιχμής του δόρατος ή του ξίφους.
Αιχμάλωτος λέγεται το πρόσωπο που συλλαμβάνεται κατά την περίοδο ενός πολέμου από τις αντίπαλες στρατιωτικές δυνάμεις, o πολεμιστής που πιάστηκε ζωντανός από τον αντίπαλο στον πόλεμο. Η μεταχείριση των αιχμαλώτων από τα πανάρχαια χρόνια μέχρι τον περασμένο αιώνα ήταν βάναυση. Όσοι πιάνονταν κατά τη διάρκεια της μάχης σκοτώνονταν αμέσως. Αργότερα διατηρούσαν στη ζωή μερικούς, τους πιο γερούς, για να τους βάζουν να δουλεύουν ή να τους πουλούν στα διάφορα σκλαβοπάζαρα. Η κατάσταση αυτή συνεχίστηκε κατά το μεσαίωνα και την αναγέννηση. Οι Τούρκοι έσφαζαν τους περισσότερους αιχμάλωτους και τους άλλους τους πουλούσαν στα διάφορα σκλαβοπάζαρα. Τα κράτη της Ευρώπης, ύστερα από διεθνείς διαπραγματεύσεις, υπέγραψαν κανονισμούς για την υποχρεωτική συντήρηση και καλή μεταχείριση των αιχμαλώτων.
ΑΚΜΗ Η αρχική σημασία της λέξης ακμή ήταν παρόμοια με αυτή της αιχμής. Σήμαινε δηλαδή την κόψη, τη γωνία. Στην πορεία πήρε την έννοια της πλήρους ανάπτυξης.
Ακμή δηλαδή είναι το ανώτατο σημείο μιας ενέργειας, η στιγμή που η ενέργεια αυτή βρίσκεται σε ολοκλήρωση, σε ωριμότητα. Μιλάμε π.χ. για ακμή του πολιτισμού, ενός κράτους, της οικονομίας, των τεχνών ή της δόξας.
7
ΑΚΟΝΤΙΑ Το ουσιαστικό ακή στα αρχαία ελληνικά δείχνει κάτι το οξύ, το αιχμηρό και ο άκων και το υποκοριστικό του.
Ακόντιο είναι το μακρύ ξύλινο δόρυ με σιδερένια αιχμή. Στην αρχαία Ελλάδα χρησιμοποιούταν ως όπλο, που το πετούσαν με το χέρι ή με μηχανές και ως αθλητικό όργανο.
ΑΚΡΙΤΕΣ Η λέξη ακρίτας ή ακρίτης προέρχεται από το άκρο, το σύνορο και χαρακτηρίζει το στρατιώτη που φρουρούσε τα άκρα, τα σύνορα δηλαδή της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Ο θεσμός αυτός δημιουργήθηκε για να προστατευθεί η αυτοκρατορία από τις εισβολές των Αράβων και άλλων λαών. Στους ακρίτες παρεχόταν γη και δίνονταν κα ι άλλα οικονομικά κίνητρα έτσι ώστε να υπερασπίζουν με αφοσίωση τις εκτάσεις που είχαν αναλάβει Απέκτησαν τη φήμη πολύ γενναίων πολεμιστών. Στη λογοτεχνία δημιουργήθηκε ο ακριτικός κύκλος, μια ομάδα δηλαδή δημοτικών τραγουδιών που έχουν σαν κύριο θέμα τους τη ζωή των ακριτών και τους αγώνες τους.
Ακριτικό έπος λέγεται το μεγάλο δημοτικό επικό ποίημα, που εξυμνεί και έχει για θέμα του τα κατορθώματα των ακριτών και κυρίως του Βασίλειου Διγενή Ακρίτα.
ΑΚΡΟΠΟΛΗ Η λέξη ακρόπολη προέρχεται από το ουσιαστικό άκρος που σημαίνει κορυφή και πόλις.
Ακρόπολη είναι το ψηλότερο και πιο οχυρωμένο μέρος της πόλης, το ορμητήριο, η βάση των επιχειρήσεων, το κύριο σημείο δράσης. Στο σημείο αυτό συνήθως αναγείρονταν οχυρά και φρούρια, μέσα στα οποία συγκεντρώνονταν οι κάτοικοι της πόλης όταν κινδύνευαν από επιδρομές και γενικά από εισβολές εχθρών.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΟΥ ΝΟΜΟΣ Εγγύη στα αρχαία ελληνικά είναι το ενέχυρο, η εγγύηση. Η λέξη άλληλοι προέρχεται από την αντωνυμία άλλος και δείχνει τη σχέση που έχουν δύο ή περισσότερα πρόσωπα ή αντικείμενα μεταξύ τους. Αλληλ-έγγυος λοιπόν λέγεται αυτός που μαζί με άλλους ή άλλον έχει κοινές υποχρεώσεις κι ευθύνες. Φανερώνει την αποδοχή των ατόμων ότι έχουν κοινές υποχρεώσεις και κοινά δικαιώματα μεταξύ τους. 8
Ο νόμος του Αλληλέγγυου ψηφίστηκε στο Βυζάντιο κατά την εποχή της βασιλείας των Μακεδόνων αυτοκρατόρων και προέβλεπε ότι σε περίπτωση που οι φτωχοί έχαναν τη σοδειά τους ή πάθαιναν κάποια άλλη οικονομική καταστροφή, οι πλούσιοι ήταν υποχρεωμένοι να καλύψουν τον φόρο που τους αναλογούσε δείχνοντας, παρά τη θέλησή τους βέβαια, αλληλεγγύη στη δυστυχία των φτωχών. Επίσης οι πλούσιοι, οι «δυνατοί» όπως ονομάζονταν, απαγορευόταν να αγοράσουν κτήματα των φτωχών και μάλιστα έπρεπε να επιστρέψουν σε αυτούς αυτά που τους είχαν αγοράσει, χωρίς να πάρουν πίσω τα χρήματά τους. Βέβαια αυτός ο νόμος δεν είχε σκοπό μόνο να διορθώσει τις αδικίες που είχαν τυχόν γίνει παλιότερα, αλλά και να αποδυναμώσει τους «δυνατούς».
ΑΛΩΣΗ Το ρήμα αλίσκομαι στα αρχαία ελληνικά σημαίνει κυριεύομαι. Από το απαρέμφατο αλώναι του ρήματος αυτού προέρχεται το ουσιαστικό άλωση που σημαίνει κυρίευση, κατάληψη, κατάχτηση, εκπόρθηση.
Άλωση χαρακτηρίζεται κυρίως η κατάληψη της Κωνστα-ντινούπολης από τους Οθωμανούς Τούρκους του σουλτάνου Μωάμεθ του Β΄στις 29 Μαΐου 1453, η οποία σήμανε και το τέλος της Βυζαντινής εποχής.
ΑΜΦΙΚΤΙΟΝΙΑ Ο όρος Αμφικτιονία σχηματίζεται από τις λέξεις αμφί, που σημαίνει γύρω και κτιονία, από Το ρήμα κτίζω, που έχει την έννοια του κατοικώ.
Αμφικτιονία ονομαζόταν στην αρχαία Ελλάδα η θρησκευτική και πολιτική συνένωση κατοίκων που ήταν εγκαταστημένοι σε περιοχή όπου υπήρχε ιδρυμένος ναός κοινής λατρείας. Οι Αμφικτίονες, δηλ. οι εκπρόσωποι των πόλεων, συγκεντρώνονταν μία ή δύο φορές το χρόνο στο ναό του λατρευόμενου θεού, για θρησκευτική γιορτή ή για ειρηνικό διακανονισμό των διαφορών τους. Η σπουδαιότερη από όλες τις αμφικτιονίες ήταν η Δελφική. Μέλη της ήταν οι Θεσσαλοί, οι Βοιωτοί, οι Δωριείς, οι Ίωνες, οι Περραιβοί, οι Μάγνη-τες, οι Λοκροί, οι Θηβαίοι, οι Αχαιοί, οι Φωκείς, οι Δόλοπες, οι Μαλιείς. Οι αμφικτιονίες είχαν και δικαστικά καθήκοντα. Είχαν το δικαίωμα να επεμβαίνουν στις διαφορές μεταξύ των πόλεων και να εξετάζουν κατηγορίες εναντίον πόλεων και ατόμων. Για την προστασία των δικαιωμάτων της αμφικτιονίας έγιναν και τρεις ιεροί πόλεμοι. Η επίδραση του θεσμού των αμφικτιονιών και ιδιαίτερα των Δελφών ήταν τεράστια στη διαμόρφωση της κοινής συνείδησης μεταξύ των ελληνικών κρατών και στην επίλυση των μεταξύ τους διαφορών.
9
ΑΝΑΓΛΥΦΟ Το επίθετο ανάγλυφος παράγεται από τις λέξεις ανά και γλύφω που σημαίνει σκαλίζω. Ανάγλυφος λέγεται αυτός που είναι έτσι φτιαγμένος ώστε να προεξέχει από την επιφάνεια πάνω στην οποία είναι τοποθετημένος. Ειδικότερα ανάγλυφο λέγεται το έργο γλυπτικής σε μάρμαρο, ξύλο, μέταλλο, με παραστάσεις σκαλισμένες έτσι, ώστε να προεξέχουν από την επιφάνεια όπου βρίσκονται. Οι μεσογειακοί λαοί διδάχτηκαν την τέχνη αυτή από ανατολικούς λαούς, Σουμέριους, Ασσύριους και Βαβυλώνιους, αλλά και από τους Αιγύπτιους. Οι αρχαίοι Έλληνες, καθιέρωσαν την πλάγια στάση των προσώπων.
ΑΝΑΚΑΤΑΛΗΨΗ Το ρήμα ανα-καταλαμβάνω σημαίνει καταλαμβάνω πάλι, ξανά κάτι που είχα χάσει.
Ανακατάληψη λέγεται η κατάληψη από κάποιον στρατό και πάλι μιας θέσης, την οποία είχε στην κατοχή του αλλά την είχε χάσει.
ΑΝΑΚΤΗΣΗ Το ρήμα ανά-κτώμαι σημαίνει αποχτώ ξανά κάτι που είχα χάσει. Επομένως, το ουσιαστικό ανάκτηση δείχνει την απόχτηση ξανά κάποιου πράγματος που είχε χαθεί, την απόχτηση δυνάμεων, ανάρρωση, την ανακατάληψη.
ΑΝΑΚΤΟΡΑ Το ρήμα ανάσσω στα αρχαία ελληνικά σημαίνει εξουσιάζω και ανάκτωρ είναι ο κυρίαρχος, αυτός που εξουσιάζει. Η λέξη ανάκτορο δείχνει τον τόπο διαμονής του κυρίαρχου, του ηγεμόνα, του βασιλιά, είναι δηλαδή το παλάτι, η βασιλική αυλή. Τα ασσυριακά ανάκτορα έμοιαζαν με ακροπόλεις. Ήταν μονώροφα και χτισμένα με πλίνθους. Τα αιγυπτιακά ήταν κατασκευασμένα από ελαφρά και κατώτερης ποιότητας υλικά. Από τα πιο γνωστά περσικά είναι: τα αναH κτορα του ΔαρειHου Α΄ στα ΣουH σα, του ΚυH ρου στις ΠασαργαH δες και του Ξέρξη στην Περσέπολη. Τα μινωικά έχουν για πρότυπό τους τα ανάκτορα που βρίσκονται στη Μεσοποταμίας. Με τις ανασκαφές βρέθηκαν ανάκτορα στη Φαιστό, Κνωσό, Αγία Τριάδα και Μάλλια. Τα μυκηναϊκά (15ος αι. π.Χ.) είχαν για πρότυπο το ανάκτορο της Τίρυνθας. Οι τοίχοι ήταν από πέτρα και πλίνθους και η οροφή ξύλινη. Η κλασική περίοδος στην Ελλάδα δεν έχει να δείξει ανάκτορα, διότι το πολίτευμα είναι δημοκρατικό. 10
η συνέχεια στο... http://www.easywriter.gr/ebooks/item/357