ΠΡΟΣΓΕΙΩΣΗ Η φιλοδοξία θέλει να γίνει αιωνιότητα όταν μεγαλώσει. Η δική του φιλοδοξία όμως κινδύνευε να ακρωτηριαστεί από τους έλικες που βούιζαν πάνω από το κεφάλι του. Ο Τσόπερ έβηξε απέναντί του, ένας ξερός ήχος που περισσότερο τον φαντάστηκε παρά τον άκουσε μέσα στη φασαρία. Απλά είδε το στόμα του να συσπάται και τις πτυχές του κόκκινου κοστουμιού του να κυματίζουν στιγμιαία. Το ελικόπτερο πέρασε μέσα από ένα πυκνό σύννεφο, βαρύ σαν ατσάλι και ο ήδη χαμηλός φωτισμός μετατράπηκε σε μία μουντή αντηλιά στο χρώμα του άνθρακα. Κοίταξε μέσα από το στρογγυλό παράθυρο, χαμηλά και οι κορυφές των ουρανοξυστών μπήκαν απειλητικά στο οπτικό του πεδίο. Πλησίαζαν. Ήταν από εκείνα τα μοντέρνα συγκροτήματα που συνδύαζαν κατοικίες και εργασιακούς χώρους. Γυαλί, ατσάλι, σε κλιμακωτή κατασκευή. Οι τρεις από τους τέσσερις ουρανοξύστες συνδέονταν μεταξύ τους με πεζογέφυρες για γρηγορότερη και ευκολότερη μετάβαση από τα γραφεία στις κατοικίες. Από ψηλά έμοιαζαν με μια πολυδιάστατη, τετραγωνισμένη σπείρα. Ο τέταρτος, που φαινόταν να είναι και ο ψηλότερος, είχε στη κορυφή του ένα ελικοδρόμιο, ένα νεοτσιμεντένιο στόχο βαμμένο κόκκινο και άσπρο που γυάλιζε από τους προβολείς τριγύρω του.
6
Κραδασμοί. Ένιωσε το στομάχι του να ανεβαίνει στο λαρύγγι του. Οι έλικες ακούγονταν σαν αλυσοπρίονα. Η απότομη κάθοδος προς το κέντρο στου στόχου ήταν μια κίνηση χωρίς γυρισμό. Είτε θα εκτελούσαν την ανταλλαγή με επιτυχία, είτε θα πέθαιναν. Έτσι απλά, απόλυτα. Μέσα στη ρευστότητα των καταστάσεων που είχε ζήσει, αυτό ήταν ένα μάλλον ευχάριστο παράδοξο. Ο Τσόπερ τέντωσε τα χέρια του και στη συνέχεια τα ακούμπησε στα μακριά, μαύρα μαλλιά του που ήταν χωρισμένα και σηκωμένα σε δεκάδες τούφες. Έμοιαζε με σκαντζόχοιρο ή καλύτερα με χαρακτήρα γιαπωνέζικων κινουμένων σχεδίων. Δεν είχε προλάβει να τον ρωτήσει γιατί τον φώναζαν έτσι. Έκανε μια νοητή σημείωση: Να τον ρωτούσε, αν έβγαιναν ζωντανοί από εκεί. Εκείνη καθόταν δίπλα του. Ανέκφραστη. Δεν είχε πει λέξη καθ' όλη τη διάρκεια της πτήσης. Έτριβε τις κλειδώσεις των δαχτύλων της, σα να ήταν γρανάζια που έπρεπε να λαδωθούν ώστε η μηχανή να πιάσει το μέγιστο της απόδοσής της. Με την άκρη του ματιού του παρατήρησε τους σφιγμένους μύες του προσώπου της, τη κοφτή της αναπνοή που έκανε το στήθος της να ανεβοκατεβαίνει ρυθμικά, τη κοιλιά της... Κάπου εκεί μέσα ήταν το κλειδί. Το μοναδικό τους όπλο. Προσγειώθηκαν με έναν υπόκωφο γδούπο. Κοίταξε έξω και είδε έξι άντρες με σκούρα μωβ κοστούμια, μαύρες γραβάτες και όπλα στα χέρια. Άκαμπτες φιγούρες που σίγουρα θα πατούσαν τη σκανδάλη με περίσσεια ευκολία αν κάτι δεν πήγαινε όπως επιθυμούσε το αφεντικό τους. Έξι
7
εναντίον πέντε. Αξιοπρεπής πιθανότητα. Οι πληροφορίες που είχαν μαζί τους όμως, ήταν ισχυρότερες από κάθε είδους σφαίρα. Η μηχανή έσβησε. Άκουσε τις πόρτες της καμπίνας ελέγχου να ανοίγουν. Ο Τσόπερ τον κοίταξε αδιάφορα και γύρισε το μοχλό της δικής τους πόρτας η οποία άνοιξε με ένα μεταλλικό σύρσιμο. Κρύος αέρας γέμισε τη καμπίνα και τον έκανε να ανατριχιάσει. Ο Τσόπερ πετάχτηκε έξω σαν αρπακτικό. Εκείνη τον ακολούθησε, με μία εξίσου δυναμική κίνηση. Τελευταίος βγήκε αυτός, προσπαθώντας να κρύψει τον φόβο που όλο και μεγάλωνε μέσα του. Μυρωδιά καυσίμων. Το ρυθμικό χτύπημα από τις μπότες του στο νεοτσιμέντο. Ο αέρας που σφύριζε μέσα στ’ αυτιά του. Ένα τελετουργικό πριν τη μάχη ή μια επίκληση σε κάτι άμορφο, άπιαστο. Ο καιρός για αναρωτήσεις είχε περάσει. Ο Τσόπερ και εκείνη περπατούσαν μπροστά. Οι δύο μπράβοι που τους συνόδευαν ήταν λίγο πιο πίσω και εκατέρωθεν τους. Ήταν πανομοιότυποι. Ισοϋψείς, γύρω στο ένα ενενήντα, γεροδεμένοι, με κοντά μαύρα μαλλιά και μαύρα κοστούμια. Θα μπορούσαν να είναι δίδυμοι ή βγαλμένοι από τρισδιάστατο εκτυπωτή. Βρίσκονταν ήδη μέσα στη καμπίνα ελέγχου του ελικοπτέρου όταν μπήκε και τώρα τους παρατηρούσε για πρώτη φορά. Εκείνος προχωρούσε τελευταίος, αρκετά πιο πίσω. Μη θέλοντας να δείξει αδυναμία, έκανε μερικά μεγάλα βήματα και τους έφτασε. Δεν τον ενδιέφεραν πια οι έμμεσες συνέπειες της ανταλλαγής. Το μόνο που ήθελε ήταν να έβγαιναν ζωντανοί. Εκείνος και εκείνη τουλάχιστον.
8
Στάθηκαν απέναντι στους έξι άντρες. Ο Τσόπερ έμοιαζε απρόσμενα χαλαρός. Το ένα του πόδι ήταν πιο μπροστά από το άλλο και είχε στηθεί λες και ετοιμαζόταν να κάνει τσιγάρο παρακολουθώντας συναυλία. Ο ένας από τους έξι έκανε δύο βήματα μπροστά. Είχε γένια τριών ημερών, ένα ασημένιο σύμπλεγμα από μπίλιες περασμένες στο ένα του φρύδι και το μισό πρόσωπό του ήταν κίτρινο από το φωτισμό. Ρώτησε τον Τσόπερ αν είχαν φέρει αυτό που ήθελαν. Εκείνος κούνησε το κεφάλι του θετικά. Σήκωσε το χέρι του και έδειξε προς το μέρος της. Οι μπράβοι κοιτάχτηκαν. Δεν ήξεραν. Απλά εκτελούσαν εντολές. Ο άντρας κοίταξε προς το μέρος του. Προς στιγμήν οι μύες του πάγωσαν. Αισθάνθηκε ξανά σαν παιδί στο σχολείο, που πάγωνε όποτε ο καθηγητής του έκανε μία ερώτηση στην οποία δεν ήξερε να απαντήσει, έτοιμος να συνθλιβεί από το βάρος της άγνοιας και της εξουσίας απέναντί του. Όχι, δεν έπρεπε να φανεί αυτό το πράγμα. Σκέπασε τον φόβο, είπε στον εαυτό του. Τέντωσε το κορμί του. Έσφιξε τα δόντια του. Ένα κρύο ρεύμα έξυσε το σβέρκο του. «Ο κύριος Σόμερσετ δεν ήρθε να μας υποδεχθεί;» ρώτησε ο Τσόπερ. «Περίμενα κάτι καλύτερο να σας πω την αλήθεια. Να του πείτε πως έρχεται πόλεμος. Αυτό εδώ είναι απλά μια προκαταρκτική μάχη.» Δύο μεταλλικά σφυρίγματα αργότερα, οι ολόιδιοι μπράβοι έπεφταν νεκροί. Είδε τα λευκά πουκάμισα μέσα από τα κοστούμια τους να γίνονται κόκκινα και το αίμα τους να στάζει αργά στο νεοτσιμέντο. Ο Τσόπερ πρόλαβε να βγάλει το πιστόλι του, πυροβόλησε στο στομάχι έναν από
9
αυτούς και ακόμα έναν στο στήθος, πριν ο μοναδικός που είχε μιλήσει τον πετύχει στο κεφάλι. Το πρόσωπό του έγινε μια καλντέρα από αίμα και σπασμένα οστά. Έπεσε κάτω μονοκόμματα, απαλά, σα να είχε ακόμα συναίσθηση του τι έκανε. Εκείνη έβγαλε το πιστόλι της και με ένα βρυχηθμό πήγε να πυροβολήσει. Τρία όπλα τη σημάδεψαν. Ο τέταρτος πετάχτηκε δίπλα της και της πήρε το πιστόλι από τα χέρια. Στάθηκε ακίνητη με τα χέρια της σφιγμένα σε γροθιές. Έμειναν μόνοι. Τα πράγματα πήγαιναν από το κακό στο χειρότερο. Ήταν βέβαιος πως ότι και να έλεγαν η κατάληξη θα ήταν η ίδια. Δεν έφταιγε ο Τσόπερ. Εκείνη ήθελαν, ίσως και εκείνον για κάποιο λόγο, προσωρινά. Αν δεν σκέφτονταν κάτι, θα είχαν τη τύχη του Τσόπερ πολύ σύντομα. Τους άρπαξαν από τα μπράτσα και τους τράβηξαν στο εσωτερικό του κτιρίου. Τα πέντε πτώματα κείτονταν πίσω τους ατάραχα, σα μνημεία.
10
η συνέχεια στο... http://www.easywriter.gr/ebooks/item/377