Μια Διαφορετική Χριστουγεννιάτικη Ιστορία
φ
έτος δεν χιόνισε πολύ. Στην πραγματικότητα δεν χιόνισε καθόλου. Δεν το περιμέναμε γιατί τα τελευταία χρόνια δεν μας έχει συνηθίσει σε τέτοιες ομορφιές. Όχι Χιονισμένα Χριστούγεννα! Βέβαια εμείς οι βορειοελλαδίτες είμαστε συνηθισμένοι στο χιόνι και το κρύο. Και μας αρέσουν υποτίθεται. Εγώ προσωπικά όμως αν και είμαι γέννημα θρέμμα δεν τα έχω καμιά όρεξη. Η ονομαστική μου γιορτή ερχόταν με ιλιγγιώδη ταχύτητα και από τις 12 το βράδυ και μετά θα περνούσε το κατώφλι μου. "Πλημυρισμένος" λοιπόν από το πνεύμα των γιορτών περιφέρομαι στο κέντρο της πόλης με τα κάλαντα των παιδιών στα αυτιά μου. Ψώνισα το ένα, πήρα το άλλο, όλα πάντα στο πνεύμα της γιορτής. Μια χαρά ξεχάστηκα. Στο σπίτι με υποδέχτηκε ο σκύλος μου που πάνω στην χαρά του κόντεψε να ρίξει τα πακέτα από τα χέρια. Έ, όλο και κάτι θα του τράβηξε την προσοχή με την μυρουδιά του. Φυσικά ήταν δικό του. Τίναξα από τις μπότες μου το χώμα χτυπώντας τα πόδια στο χαλάκι της πόρτας. Πάλι ισορρόπησα με το ζόρι τα πακέτα αποφεύγοντας την πτώση τους.
Πέρασα την μεγάλη σκαλιστή ξύλινη εξώπορτα και εκεί η γλυκιά ζέστη με αγκάλιασε κάνοντας με να ταλαντευτώ για άλλη μια φορά και τα πακέτα να κινδυνεύσουν και πάλι. Έσπευσα να τα ακουμπήσω στο μεγάλο τραπέζι μέσης του σαλονιού. Κάθε λαός έχει το ποτό που πίνει τις γιορτές. Εγώ τέτοια εποχή κάνω την κατάχρηση και την σπατάλη να ανοίγω και να τελειώνω ένα μπουκάλι ακριβό κονιάκ. Ελληνικό, όχι γαλλικό όπως ίσως φανταστήκατε γιατί και το δικό μας είναι γεμάτο βραβεία. --------------------------------------------------------------------------------------
Β
αριά σιωπή έπεσε στο σαλόνι. Οι αναμνήσεις ζωντάνεψαν κάνοντας το τώρα να φαντάζει μακρινό και το τότε πιο ζωντανό από το σήμερα. Πρώτος ο άγιος συνήλθε, άλλωστε ποιος ήμουν εγώ; Ένας θνητός ένα τίποτα. Ένα πληγωμένο παιδάκι που θύμωσε γιατί έμεινε από νωρίς ορφανό και πάλεψε μόνο του να κερδίσει μια θέση στον ήλιο. -Με χρειάζεσαι, αλλά όχι μόνο για να πιστέψεις σε μένα. Κάτι κακό θα σε βρει και πρέπει να σε βοηθήσω για να σου ξεπληρώσω την χάρη που δεν μπόρεσα να σου κάνω. -Ναι αλλά είμαι μια χαρά, άγιε! -Και δυο τρομάρες θα έλεγα. Έχεις καθόλου γάλα; Και κανένα κουλουράκι! -Σοβαρά; -Άντε κουνήσου! Ξεκίνησα για την κουζίνα. Ευτυχώς είχα γάλα, εβαπορέ βέβαια αλλά τέτοιες ώρες… Έπρεπε να ταΐσω και τον σκύλο μου τον Ιάσωνα. Άπλωσα το χέρι στο σακί με τις κροκέτες και θυμήθηκα τα καλούδια που του αγόρασα από το μάρκετ. Του έβαλα και από εκείνα στο μεταλλικό πιάτο. Γύρισα στο σαλόνι, ο Άγιος δεν είχε κουνηθεί από εκεί. Έμοιαζε σαν ψεύτικος από εκείνους που βλέπουμε στις βιτρίνες. Ξερόβηξα. Άνοιξε τα μάτια και μου έκανε νόημα να αφήσω το πιάτο και το ποτήρι στο τραπέζι. Μου έπιασε το χέρι και ένοιωσα να με διαπερνάει ενέργεια ικανή να φωτίσει την μισή πόλη. Αμέσως το κεφάλι μου γέμισε εικόνες. Εγώ με τον σκύλο μου στην αυλή μας να μπαίνουμε στο αυτοκίνητο και να ξεκινάμε χαρούμενοι για κάποιο ταξίδι αναψυχής τώρα στις γιορτές. Η ημερομηνία στο ραδιόφωνο 25η δωδεκάτου. Μα φυσικά αύριο είναι να
πάμε στον θείο μου τον Περικλή στην Χαλκιδική για να περάσουμε μια αξέχαστη μέρα και να γνωρίσουμε και εκείνη την καταπληκτική κοπέλα. Το αυτοκίνητο ξεκινά και εμείς το ακολουθούμε με τα άυλα σώματά μας πετώντας από πάνω του. Φυσικά ο Άγιος με κρατά από το χέρι. Ξαφνικά ο χρόνος αρχίζει να κυλά πολύ πιο αργά. Όλα κινούνται σε αργή κίνηση. Από τα αριστερά στην διασταύρωση εμφανίζεται μια μεγάλη μαύρη νταλίκα που τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα. -ΠΡΟΣΕΧΕ! Φωνάζω στον εαυτό μου. Δεν ακούγεται τίποτα! ----------------------------------------------------------------------------------------------Πάμε! Με έπιασε πάλι από το χέρι. Στον αέρα ξανά. -Που πάμε Άγιε; -ΣΤΗΝ ΚΑΙΣΑΡΕΙΑ, ΣΤΗΝ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΑ!1 Βροντοφώναξε για ν' ακουστεί πάνω από το βουητό του αέρα. Χιονοθύελλα από κάτω μας. -ΦΤΑΣΑΜΕ. Προσγειωθήκαμε επιτέλους, βούιζαν τα' αυτιά μου. Σαν ν' ανακατεύτηκε και το στομάχι μου. Τι να σας κάνω κι' εγώ ένας απλός θνητός είμαι. Χιόνι μέχρι το γόνατο. Ωραία, πάνω που το είχα πιθυμήσει το άτιμο. Να και χιονισμένα Χριστούγεννα. Κίνηση στον δρόμο ελάχιστη. Στράφηκα στον Άγιο. -Ξέρω που θα είναι το τέρας, μου είπε και με μιας βρεθήκαμε μπροστά σε ένα πέτρινο κτίριο με την επιγραφή ΟΡΦΑΝΟΤΡΟΦΕΙΟ. Φσοουτ! Κατ' ευθείαν στην μεγάλη του χιονισμένη αυλή. -ΦΑΝΕΡΩΣΟΥ ΒΔΕΛΥΓΜΑ! Η φωνή του Άγιου έκανε τα τζάμια του κτιρίου να τρίξουν. Τίποτα. Άκρα ησυχία. Μια περίεργη βαριά ησυχία. Όπως όταν έχει παγωνιά αλλά αυτή ήταν απόλυτη. Μια λάμψη δίπλα μου και ο Άγιος εξαφανίστηκε. Μα που πήγε πάλι; Ξεκίνησα να προχωρώ προς το κτίριο όταν ένοιωσα μια δύναμη να με τραβά προς τα εκεί.
1
Ο Άγιος Βασίλειος έφτιαξε κοντά στην Καισάρεια ένα ίδρυμα που λειτουργούσε νοσοκομείο, ορφανοτροφείο, γηροκομείο και ξενώνας για την φροντίδα και ιατρική περίθαλψη των φτωχών, αρρώστων και ξένων. Αυτή ήταν η Βασιλειάδα. Πηγή: http://cosmopoliti.com/
Βρέθηκα σε μια μεγάλη άδεια τραπεζαρία. Στην μια άκρη του τεράστιου τραπεζιού ο Άγιος. Στην άλλη, ο Κράνπους. Αλλά τι δαίμονας ήταν αυτός; Τεράστιος ίσα με τρία μέτρα ψηλός. Μέσα από τον κόκκινο σκούφο-απομίμηση του δικού μας-ξεπρόβαλαν τεράστια γυριστά κέρατα. Βρε κερατούκλη σκέφτηκα και πήγα να γελάσω αλλά δεν ήμασταν για γέλια. -Καλώς τα παιδιά. Δεν ήταν ανθρώπινη φωνή αυτή. Ήταν η φωνή του κτήνους! Ούτε τα μουγκρητά των θηρίων της ζούγκλας δεν ήταν ικανά να προκαλέσουν τον φόβο που γέννησε αυτός ο ήχος στην ψυχή μου. Χάθηκε και η ελαφριά διάθεση και όλα. -Μην φοβάσαι Χρηστάκο, συγκεντρώσου.
Αυτό είναι ένα δείγμα από το Χριστουγεννιάτικο διηγηματάκι μου
ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!!!
η συνέχεια στο... http://www.easywriter.gr/ebooks/item/802