FILMS EN SERIES Trending in de

GABY HOFFMANN MAAKT ELKE BIJROL BIJZONDER

In het wondermooie C’mon C’mon is niet Joaquin Phoenix de grote ster, maar Gaby Hoffmann. Met haar kleine, maar o zo indrukwekkende bijrol steelt de voormalige kindster elke scène waarin ze opduikt.

Tekst Johannes De Breuker

Op de affiche van C’mon C’mon staat Joaquin Phoenix met de handen in de zakken, schaapachtig kijkend naar een kind dat naast hem uitbundig springt. Het is een sober zwart-witplaatje, dat het kleurrijkste element uit Mike Mills’ indieparel bewust buiten beeld houdt: Gaby Hoffmann. Als de moeder van de springerige Jesse (Woody Norman) en als zus van Phoenix’ personage Johnny - een radiojournalist die de ziel van de jeugd in zijn podcast wil blootleggen zodat Viv rustig de brandjes van haar bipolaire man kan blussen. Toch vormt haar ingetogen maar trefzekere vertolking in deze zwart-witfilm een nieuw hoogtepunt in Hoffmanns immer intrigerende carrière. Als dochter van Viva, die dankzij Andy Warhol een waar fenomeen werd in de sixties, kwam Hoffmann al vroeg in contact met de film- en theaterwereld. Hierdoor stond ze al op zesjarige leeftijd op de set naast Kevin Costner in Field of Dreams (1989) en speelde ze datzelfde jaar de jongere zus van Home Alone-ster Macaulay Culkin in Uncle Buck.

In de jaren 1990 groeide Hoffmann uit tot een ware ster dankzij romcomkoningin Nora Ephron, die haar zowel in This is My Life (1992) als Sleepless in Seattle (1993) liet schitteren. Door deze successen kreeg ze in 1994 haar eigen sitcom, Someone Like Me. Hierin speelt Hoffmann een elfjarige die in de clinch gaat met haar veeleisende moeder. Maar ondanks die snelle start, bleef ze daarna wat onder de radar – om tussen minder prominente rollen door haar studies te kunnen afronden.

Maar de laatste jaren geeft ze haar carrière weer een boost. Door onvergetelijke bijrollen in HBO-reeksen als High Maintenance (2016), Transparant (20142019), Girls (2014-2017) en in films als Wild (2014) en C’mon C’mon. Met deze prachtfilm toont Hoffmann dat zij aan één blik, zucht of beweging genoeg heeft om meer te zeggen dan sommige hoofdrolspelers in een hele film.

- is haar rol van Viv immers de schakel tussen beide hoofdrollen. Ze is de stille kracht die deze wondermooie roadmovie voortstuwt, het sussende stemmetje in het hoofd van zowel haar broer, haar zoon als de kijker.

Veel schermtijd krijgt ze er allemaal niet voor. Mills’ film draait immers vooral rond de relatie die Johnny opbouwt met zijn jonge neefje, die hij meeneemt op zijn journalistieke reis

C’mon C’mon van Mike Mills, met Joaquin Phoenix, Gaby Hoffmann en Woody Norman. Vanaf 22 juni via Picl te bekijken.

OM LOS TE GAAN

Ergens in een afgelegen en adembenemend mooi dorpje op Costa Rica woont Clara. Zij is veertig, maar leeft nog bij haar moeder. Clara heeft immers zowel een fysieke als een verstandelijke beperking. Maar haar ma is zo streng en beschermend dat ze Clara beknot in haar spirituele en seksuele ontplooiing – iets waarvoor ze zelfs papjes van pikante pepers aan Clara’s vingers smeert. Maar als de knappe Santiago plots opduikt om haar jongere nichtje het hof te maken, belandt Clara prompt in haar uitgestelde puberteit. Dit coming of ageverhaal wordt verleidelijk verteld door Nathalie Álvarez Mesén, die van haar debuut een zinnenprikkelende ervaring maakt. Want net zoals Clara het juk van haar moeder afwerpt en de wereld eindelijk ongefilterd ervaart, zet ook Mesén de zintuigen van de kijkers op scherp door haar speelse visuele verhouding tot de natuurelementen aarde, water, vuur en lucht.

Clara Sola van Nathalie Álvarez Mesén met Daniel Castañeda Rincón, Wendy Chinchilla Araya, Ana Julia Porras Espinozar. Nu in de bioscoop.

MAAR OOK...

OM TE KOESTEREN

“Je moeder is niet enkel kwetsbaar”, vertelt de vader aan zijn kroost. “Ze is ziek.” Dat besef druppelt traag binnen in Christophe Hermans’ fictiedebuut La Ruche. Hierin stelt de Waalse documentairemaker scherp op een alleenstaande moeder met bipolaire stoornis én op haar drie kinderen. Zij weten nooit welke ma ze zullen krijgen - de grote aanwezige of afwezige - en dat eist zijn zware tol. Ook zij worden stilaan gek in hun flat, een beklemmende plek waar toch liefde hangt. Die wordt getoond in warme kleuren en in intense vertolkingen.

La Ruche van Christophe Hermans, met Ludivine Sagnier, Sophie Breyer, Mara Taquin. Nu in de bioscoop. OM TE KRONEN

“Let me entertain you”, zingt Robbie Williams in de openingsminuten van Elizabeth. Dat lijkt ook het hoofddoel van het weinig serieuze staatsieportret van de inmiddels 96-jarige Queen. Vlak voordat Roger Michell stierf, gooide de Notting Hill-cineast een hoop archiefbeelden van de Britse koningin in de blender om zo een flitsend filmessay te brouwen dat deze larger than life-royalty nu weer ironisch dan weer serieus schetst. Buiten de titels van de verschillende hoofdstukken waarin deze docu is verdeeld, krijg je echter geen context. Hierdoor blijft Elizabeth II toch nog een ongrijpbare figuur.

OM TE ONTROEREN

De kleine Violette zag haar ouders voor het laatst op 13 november 2015, vlak voordat ze een terrasje gingen doen. Haar moeder had zich zelfs mooi opgetut en hoge hakken aangedaan – meer details over het drama dat zich daarna voltrok, krijg je niet. Dat moet ook niet, want iedereen herinnert zich de terroristische aanslag in Parijs en zijn nasleep nog. Het kleinood Mijn leven in Versailles toont nu met mooie animatie en een teder kortverhaal welke impact dit drama op Violette heeft, die plots wees wordt en bij haar oom moet intrekken.

Mijn leven in Versailles van Nathaniel Hlimi en Clémence Madeleine-Perdrillat. Nu in de bioscoop.

Tekst Johannes De Breuker