27 minute read
WAT ER BEWEEGT IN DE MODEWERELD
Collectie Dior lente-zomer 2020 Ready to wear. Model Adwoa Aboah.
MESSAGE ON A SHIRT
Op de cover het iconische T-shirt dat creatief directeur Maria Grazia Chiuri ontwierp voor haar allereerste defilé bij modehuis Dior. De boodschap We Should All Be Feminists kentekent haar persoonlijk engagement. Chiuri’s creatieve instinct weet dat woord, beeld en beleving elkaar versterken. Vandaar een belangrijke volgende stap in het passionele uitdragen van haar boodschap: dit prachtige verzamelwerk getiteld Her Dior: Maria Grazia Chiuri’s New Voice’. Een bloemlezing waarin auteurs van verschillende disciplines de vrouwelijke hoofdrol wegkapen. Chiuri verzamelde het intrigerende werk van drieëndertig fotografes die, samen met haar, artistieke projecten uitwerkten en verschillende werelden creëerden. Werelden waar culturen ineenvloeien, waar clair-obscuur overvallen wordt door adembenemende florale settings, waar visies geen discussiepunt vormen maar net verenigen. Hoogtijd dus om een datum te prikken om haar ideaalbeeld met de wereld te delen. Laten we samen Chiuri’s missie uitdragen op de Internationale Vrouwendag van 8 maart. Dan ligt deze beauty namelijk in de boekhandel.
TOP 3
Griet Depoorter, designer van het Belgische knitwearlabel Wolvis
EILAND VAN MARK JANSSEN
Dit voorleesboek pikken mijn kleintjes er telkens opnieuw uit. Een boek zonder tekst, met enkel tekeningen. Het is prachtig, een dromerig verhaal over een schildpad, een onderwaterwereld, een papa, een dochter en een hond.
ALLES WAT IK NIET KAN ZEGGEN VAN EMILY PINE
Dit is voor mij het beste boek dat ik las in 2020. Het blijft nazinderen en het is op vele punten herkenbaar. Als je erin begint te lezen, laat het je niet meer los. Een boek dat ik graag cadeau doe aan bijzondere mensen.
ATOMIC HABITS VAN JAMES CLEAR
Ik lees graag boeken over productiviteit, zelfstandig ondernemen... Ze geven mij nieuwe inzichten en laten mij beter worden in wat ik doe. Dit boek heeft het over hoe je goeie gewoontes kan inzetten om makkelijker professionele (en persoonlijke) doelen te bereiken. Zeer interessant en hands-on.
ONZE SELECTIE
IN GOED EN KWAAD VAN FRITZI HARMSEN VAN BEEK
Een aantal jaren geleden reconstrueerde de Nederlandse biografe Annejet Van der Zijl de gebeurtenissen in het Gooise Huis ‘Jagtlust’. Een plek waar in de jaren zestig zowat de hele culturele elite samenkwam. Mensen als Remco Campert en Hugo Claus waren er kind aan huis. Er werd gedanst, gefeest, gedronken en gevreeën dat het een lieve lust was. Eigenares van het huis was Fritzi Harmsen van Beek (1927-2009), een getalenteerde dichteres die het huis erfde van haar ouders. Vanaf de jaren tachtig trok ze zich helemaal terug uit het openbare leven. Het is dan ook bijzonder dat haar werk eindelijk verzameld werd in deze opmerkelijke bundel.
Uitgeverij De Bezige Bij.
KAMALA’S PAD VAN DAN MORAIN
Hoera! Amerika heeft voor het eerst een zwarte vrouwelijke vicepresident: Kamala Harris. Ze is de oudste dochter van migranten, een kankerspecialiste en een econoom, die vanuit India naar Amerika verhuisden om er te kunnen studeren. Helaas spatte The American Dream al snel uiteen toen haar ouders vrij jong uit elkaar gingen. Kamala werd officier van justitie en boog zich over moordzaken en kindermisbruik. Ze begon een relatie met de machtigste man van Californië en ontmoette ene Barack Obama. Journalist Dan Morain volgde haar carrière, schetst haar weg naar de top maar geeft ook een inkijk in de fouten die ze maakte en de risico’s die ze nam.
Uitgeverij Hollands Diep.
IN WEERWIL VAN DE WOORDEN VAN DIMITRI VERHULST Het nieuwste personage van auteur Dimitri Verhulst heet Pol Verholst. Enige overeenkomst met de auteur kon bij het ter perse gaan van deze Marie Claire niet bevestigd worden. De geniale verhaalvondst is dat Pol lijdt aan brievenbusfobie. De angst voor post is zo groot dat hij er zelfs zijn naam aan schenkt: de ziekte van Verholst. Pol mag dan al de zoon zijn van een postbode en taal zijn grote liefde, zijn eigen post laat hij liever wekenlang ongeopend op tafel liggen. Met alle desastreuze gevolgen vandien.
HET NO-NONSENSE MEDITATIE OEFENBOEK VAN STEVEN LAUREYS Neuroloog Steven Laureys bestudeerde de voorbije twintig jaar het effect van meditatie op ons brein. Een onderzoek dat hem wereldwijde bekendheid gaf. Nu is er ook Het nononsense meditatie oefenboek met tientallen oefeningen die je overal kan doen. Interessant is dat de oefeningen ook telkens wetenschappelijk worden uitgelegd. Regisseur David Lynch is al lang overtuigd. Nu jij nog!
Uitgeverij Borgerhoff & Lamberigts.
EMERALD FENNELL EMERALD FENNELL IS KLAAR MET GOEIE GASTEN IS KLAAR MET GOEIE GASTEN
In Promising Young Woman jaagt Emerald Fennell op ‘nice guys’ die in manipulatieve monsters veranderen eens ze een dronken, jonge vrouw op café tegenkomen.
Tekst Johannes De Breuker
Emerald Fennell heeft het gehad met goede jongens. Nadat de Britse actrice van Call The Midwife en The Crown zich voor het tweede seizoen van de heerlijke spionagereeks Killing Eve – nu te bekijken via VRTNU – tot een gevatte scenariste ontpopte die graag de genregrenzen opzoekt, brengt de debuterende cineaste met Promising Young Woman een ophitsende wraakthriller op smaak met pikzwarte humor, brutaal geweld en messcherpe #MeToo-kritiek. In deze snedige film volgt ze Cassie (Carey Mulligan), ooit een veelbelovende studente geneeskunde maar nu een gebroken vrouw die in een pastelkleurig koffiehuis werkt en bij haar ouders inwoont. Maar kleurloos is haar leven geenszins.
Dat kan ook niet anders als zij aan het brein van Fennell is ontsproten. De 35-jarige Londense bouwt al sinds 2008 aan haar veelkleurige carrière, die zowel het schrijven van fantasierijke kinderboeken als acteren, regisseren en produceren omvat. In Promising Young Woman destilleert Fennell dit allemaal tot een perverse én prikkelende premisse: om een onbekend trauma te verwerken duikt de uitgebluste Cassie ‘s avonds de pub in om zich laveloos te drinken en door ‘goeie gasten’ te laten oppikken. Tot ze ziet hoe ook deze knullige kerels plots in manipulatieve monsters veranderen die misbruik van de situatie willen maken. Dan valt het masker van haar gezicht en leert ze hun een lesje.
Na I May Destroy You, de straffe reeks van Michaela Coel, waarin de Britse haar eigen trauma herbeleeft om uit te zoeken hoe je na date rape je eigen leven weer kan oppakken, staat in Promising Young Women opnieuw een jonge, emotioneel gekneusde vrouw centraal die stilaan rechtop krabbelt in een omgeving waar je na een trauma beter in stilte lijdt dan in alle eerlijkheid leeft. Laat het aan Emerald Fennell om die doofpotlogica te verdommen. In haar vurige debuut voert ze daarom een wraaklustige vrouw op die het geweld en de psychologische oorlogsvoering niet schuwt om het tot patroonheilige te schoppen van vrouwen die ooit door een ‘goeie gast’ van een zorgeloze toekomst zijn bestolen en het daarna met verklaringen als boys will be boys moesten doen.
Verwacht dus een aanstekelijke aaneenschakeling van wraakengel Cassie die door een pastelkleurige wereld naar gerechtigheid zoekt, én naar die ene goeie gast die wél het goede zou doen: een dronken vrouw thuis afzetten in plaats van naar zijn bed te gidsen. In het universum van Promising Young Woman zijn zulke galante goedzakken echter dungezaaid. Wie dus op Colin Firth of Hugh Grant wacht om de meubelen te redden, is eraan voor de moeite.
OM TE DOLEN
Amerikanen hebben een problematische relatie met het begrip ‘thuis’. Ze zijn er altijd naar op zoek en werken zich graag te pletter om een fraaie stek in een goede suburb te kunnen betalen, maar velen lijken dat romantische thuisgevoel door het vele verhuizen nooit te vinden. Niet zo voor de zestigjarige Fern, een fenomenale rol van Frances McDormand. Zij heeft een echte thuis gehad, een plek waar ze zielsgelukkig is geweest. Sinds de dood van haar man trekt de voormalige lerares in haar tot camper omgebouwde bestelwagen van de ene naar de andere interimjob. Zo komt deze ouder wordende nomade in aanraking met een groeiende groep van zwervers en outsiders. Tezamen met die bonte bende vormt zij een levendig portret van dat andere Amerika, de kleine gelukzoekers die onderweg gezelschap en loutering vinden, dat door Chloé Zhao wonderlijk mooi in beeld wordt gebracht.
Nomadland van Chloé Zhao met Frances McDormand, Gay DeForest, Patricia Grier. Binnenkort in de bioscoop.
MAAR OOK...
OM TE ERVEN
“Mannen hoeven niets te weten, vrouwen wel.” Lizzie Borden spreekt meteen klare taal als de nieuwe meid van haar welgestelde familie haar intrek neemt: wil je als vrouw vooruit in de wereld dan moet je slimmer zijn dan al de mannen in je omgeving. Wat de 32-jarige societyfiguur daarmee bedoelt, wordt duidelijk naarmate deze broeierige biografische thriller verder inzoomt op de brutale bijlmoord die in 1892 de VS opschrikt. Moet de ietwat aparte Lizzie aan de galg of niet? Een even stijlvolle als stoffige vertelling van één van Amerika’s meest iconische familiedrama’s.
OM TE KNORREN
Waarom zou je in godsnaam een docu over een varken en een kip bekijken? Wie wil er immers negentig minuten lang met zijn neus in de stront zitten om te staren hoe het er in een zwijnenstal en een kippenhok aan toegaat? Het antwoord: iedereen. Gunda is immers een bezwerende zwart-witvertelling die inzoomt op de kleine en grote gebeurtenissen in het leven van slachtvee. Viktor Kosakovskiy maakt zo een prachtige visuele ode aan het dierenleven, dat op zijn best is als de mens niet in de weg loopt.
OM TE MEDITEREN
Kijken hoe verf droogt. Vroeger was dat het toppunt van saaiheid. Dankzij de herontdekking van Bob Ross’ The Joy of Painting heet dat vandaag ‘cult’ en ‘meditatief’. Daar lacht John Lurie eens mee. De allroundartiest gelooft niet in Ross’ filosofie dat iedereen kan schilderen, wél dat iedereen het ooit kon. Zo grapt Lurie dat “de beste kunst aan de koelkast hangt”. In deze zesdelige reeks ruilt Lurie schildertips dan ook graag in voor speelse levenslessen die het kind in zijn kijkers doen ontwaken. Meditatief, met een hoek af.
SURF MEE OP DE NIEUWE GOLF VAN STREAMINGDIENSTEN
2020 was het jaar dat de filmwereld helemaal door elkaar werd geschud. Opnames werden stilgelegd, films werden uitgesteld en bioscopen werden gesloten. Gelukkig zorgde een golf van nieuwe platformen ervoor dat niemand op zijn kijkhonger moest blijven zitten. Binge jij straks ergens anders dan op Netflix?
Tekst Johannes De Breuker
Hoewel je het niet meteen ziet, is er een epische strijd aan de gang op je televisiescherm. Dat gevecht begon reeds in 2007, toen Netflix van online DVD-winkel tot streamingdienst vervelde, maar belandde tijdens coronajaar 2020 in een stroomversnelling. Ook in België. Niet alleen was het gehypete Disney+ plots beschikbaar naast Netflix en Prime. Ook lokale diensten zoals Streamz – dat de series van VTM, VIER en Eén aanvult met straffe internationale titels – gingen de strijd aan met deze grote spelers en hun gigantische catalogussen barstensvol series en films. Het gevolg van deze ‘streamingoorlog’ is dat je niet langer zapt met je afstandsbediening, maar met je kredietkaart. Daarom is het goed om te weten welk kijkplatform het best bij je past, en welke niet. Snak je naar verborgen filmparels of binge je liever à la carte Nordic noir-reeksen? Verdwaal je graag tussen uitdagende auteursfilms of toch liever in de wereld van arthouse? Omdat er dankzij CineMember, Mubi, MyLum, Sooner en Avila altijd iets op tv is, gidsen we jou door het fel hertekende streaminglandschap.
Dead pigs Ghost tropic
OM TE ONTDEKKEN
Onder cinefielen groeide Mubi het afgelopen decennium uit tot een vaste waarde. In 2007 ontstond deze streamingdienst onder de noemer ‘The Auteurs’, wat meteen hun passie voor auteurscinema verklapt. Sinds 2010 vaart het fijnproeversplatform onder de Mubi-vlag en bedient het wereldwijd liefhebbers met zijn eigenzinnige en wisselende aanbod dat bestaat uit vergeten filmklassiekers van onder anderen Eric Rohmer, onderbelichte debuten zoals Dead Pigs (2018) van Birds of Prey-cineaste Cathy Yan én gelauwerde indiehits die op festivals schitterden. Elke dag verschijnt (én verdwijnt) er één parel op zijn platform zodat je als kijker steeds de keuze hebt uit dertig, door curatoren gekozen (en Nederlands ondertitelde) films. Vergeet die keuzestress en slappe algoritmes en laat je inpalmen door Mubi’s parelvissers.
OM OP AVONTUUR TE GAAN
Het Belgische antwoord op Mubi heet Avila, een nieuwe video on demanddienst die tijdens volle coronacrisis boven de doopvont werd gehouden door filmmakers Olivia Rochette, Ruben Desiere, Gerard-Jan Claes en filmproducent Rasmus Van Heddeghem. Als reactie op het overaanbod van spelers als Netflix en Amazon Prime kiest Avila resoluut voor een kleine greep uit de grootste films van eigen bodem. Zo kan je dankzij Avila’s samenwerking met de Brusselse CINEMATEK niet enkel à la carte, vaak zelfs gerestaureerde films huren van de grootste Belgische cineasten zoals de gebroeders Dardenne (Le Jeune Ahmed) en Chantal Akerman (Jeanne Dielman) maar ontdek je ook kleinoden als Ghost Tropic, Étangs Noirs en Inclusief van jonger talent zoals Bas Devos, Timeau De Keyser en Ellen Vermeulen. België boven!
PERS. SHUTTERSTOCK. PERS. SHUTTERSTOCK. Shoplifters Shirley
OM GRENZEN TE VERLEGGEN
Je filmhuis thuis. Dat is wat CineMember aan zijn leden belooft. Om woord te houden heeft dit in 2018 opgerichte Nederlandse platform ruim 750 arthousefilms in zijn catalogus, gaande van Oscarwinnaars als Danny Boyles Slumdog Millionaire en Pedro Almodóvars Hable Con Ella tot wondermooie animatiefilms als The Red Turtle en filmhuishits als Todd Haynes’ Carol en Roman Polanski’s J’Accuse. In hun nieuwsbrieven en op hun platform focust CineMember graag op actuele thema’s, regio’s en genres om door de lens van cinema naar zaken zoals Amerikaanse politiek te kijken. Op die manier geeft het platform zijn kijkers extra handvaten om hun rijke catalogus op verschillende manieren te ontdekken. Waar begin jij: in Japan met Hirokazu Kore-Eda’s ersatzfamiliedrama Shoplifters of dichter bij huis met Peter Monsaerts drama Offline?
OM EUROPA TE VERKENNEN
Omdat zijn stadsbioscopen in Brugge en Antwerpen tijdens de lockdown moesten sluiten, veranderde Lumière prompt het geweer van schouder. De bioscoopuitbater verrijkte zijn onlineplatform lumiereseries.com – dat voorheen vooral Scandinavische krimi’s verzamelde – met verschillende bioscoopfilms die dankzij de pandemie niet in hun zalen konden spelen. Nadat het met dit ‘cinema bij je thuis’-initiatief zijn focus op streaming legde, herdoopte de à la carte-streamingservice zich tot MyLum.tv. Hier kan je nu, naast de beste Europese tv-series, ook recente films huren zoals Babyteeth, I Am Greta en Shirley. Elke week voegt MyLum. tv nieuwe kwaliteitsfilms en -reeksen zoals het Zweedse The Machinery en het Europese vluchtelingendrama Eden aan zijn platform toe. Ook leuk: loyale kijkers krijgen vaak extraatjes.
OM LOOS TE GAAN
Voor corona de (film)wereld lamlegde, was Universciné het grootste Belgische thuiskijkplatform met een rijke catalogus van duizenden arthousetitels. Omdat de onlinevideotheek zijn bezoekcijfers tijdens de lockdown zag exploderen, liet Universciné zijn ambities meegroeien. Het voerde naast zijn à la carte-model ook een ‘all you can binge’-formule in, stak zijn hand uit naar verschillende Europese partners zoals UnCut en veranderde van naam: Sooner. Enkele maanden na zijn metamorfose is de dienst uitgerold over heel Europa en wil het met zijn vele arthousetitels en sprankelende filmcollecties – gaande van Girl Power tot Belgian Humor – filmliefhebbers verleiden die de voorgekauwde Netflix-films beu zijn en zelf op ontdekkingstocht willen. Go wild!
Neem via www.sooner.be een maandelijks abonnement vanaf € 7,99 of huur de nieuwste films per stuk.
LEVEN MET DE PAUZEKNOP
Opmerkelijk hoe onopvallend Balthazar de voorbije tien jaar is uitgegroeid tot de meest succesvolle Belgische rockband uit het nieuwe millennium. Eén van de meer productieve ook, want na het fraaie Fever heeft het Kortrijks-Gentse gezelschap met Sand alweer een vijfde plaat klaar.
Tekst Bart Steenhaut
Balthazar had een plan. In de zomer van 2019 zou de band op tournee gaan om het publiek kennis te laten maken met de nummers van het toen net verschenen Fever. Zo had de groep het vaker gedaan. Om dan - de zomer nadien, wanneer een handvol van die nieuwe songs inmiddels hits waren geweest - een échte triomftocht te houden. Weer een trapje hoger op de affiche. Helaas werd 2020 niet het jaar dat het moest worden, dus de verhoopte tweede ronde bleef uit. Bovendien: na jarenlang investeren in een buitenlandse carrière was het punt in zicht om daar eindelijk - ook financieel - de vruchten van te plukken. Maar het mocht - voorlopig althans - niet zijn. En dus begon de groep maar meteen aan een nieuwe plaat te schrijven, die grotendeels in het verlengde ligt van de voorganger. Net zoals bij ABBA herken je een nummer van Balthazar al na een paar seconden. Je voelt het aan die diepe, bolle bas. Aan de zwierige, sexy melodieën en de manier waarop de stemmen van frontmannen Maarten Devoldere en Jinte Deprez volop tegen elkaar worden uitgespeeld. Al die ingrediënten zijn royaal aanwezig. Getuige Losers - de vooruitgeschoven single die intussen met geen stokken van de radio is weg te slaan - weten die twee overigens nog steeds hoe je een hit in elkaar moet knutselen. Ook al verliepen de opnames door de lockdown anders dan anders, en werden er onderling meer audiofiles uitgewisseld dan dat de volledige band samen in de studio zat. Gek genoeg heeft die veranderde werkwijze geen noemenswaardige invloed gehad op het eindresultaat. Ja, er waait een heuse saxofoon door het weemoedige Leaving Antwerp, waardoor het nummer subtiel richting jazz wenkt. En het ingetogen, minimalistische You Won’t Come Around laat een subtieler, kwetsbaarder geluid horen. Maar al bij al zijn dat details.
Thematisch gaan de nummers over wachten, niet in het moment kunnen leven en de tijd die door je vingers glipt. Zo past de plaat onbedoeld bij de manier waarop we sinds het uitbreken van de coronacrisis leven: met de pauzeknop ingedrukt, en geen zicht op het moment dat we weer voluit mogen gaan. En zo is het ook voor Balthazar zelf. De groep wilde niet – zoals duizenden andere bands momenteel - pas een nieuwe plaat uitbrengen zodra er weer zicht is op concerten en festivals. Maar goed ook: tijd genoeg om de nummers nu al uit het hoofd te leren, zodat die eerste kennismakingstournee dit keer wellicht niet zal hoeven.
ALEXANDER D’HIET. ALEXANDER D’HIET. PERS.
WE LOVE ... Celeste
Ze heeft wat geduld moeten oefenen. Begin 2020 won de zangeres de zeer invloedrijke Sound Of… de wedstrijd van de BBC, waar jaarlijks nieuwe talenten worden getipt die het volgens de zender ver zullen schoppen. Die voorspelling is haast altijd uitgekomen, en ook deze Celeste is puur goud. Ze houdt het midden tussen Adele en Amy Winehouse met een bijzondere kruisbestuiving van soul, pop, jazz en R&B die bij het grote publiek meteen een gevoelige snaar raakte. Haar debuutalbum ziet er op het eerste gezicht erg warrig uit. Slechts acht nummers op de plaat, 12 op de cd en 21 op de deluxe-editie. Dàt had dus overzichtelijker gekund, maar wees gerust: elke song is een juweeltje. Het tot de naakte essentie uitgepuurde Strange snijdt bijvoorbeeld dwars door je hart, maar ook Love Is Back, Stop This Flame en Not Your Muse doen al bij de eerste beluistering de oren spitsen. Fantastisch debuut. En – daar verwedden we ons hele hebben en houden op - een superster in wording.
Celeste, Not Your Muse, (Universal).
WE LOVE ... Mira
Niet te geloven dat het al vijftien jaar geleden is dat Mira debuteerde met In de fleur. Daarmee had ze meteen haar eerste Vlaamse classic te pakken. Sindsdien heeft ze een hele weg afgelegd, en zette ze met elke nieuwe plaat een stapje vooruit. Op de hoes van Heilig Hart poseert ze als de Heilige Maagd Maria in een bruine kroeg. De druk om een perfect leven te leiden, een sublieme moeder te zijn, en altijd de juiste beslissingen te nemen… allemaal zijn het thema’s die door de tien nieuwe songs lopen. Die lonken minder nadrukkelijk naar de radio, maar mede door de bijdragen van Nicolas Rombouts (vroeger Dez Mona, maar hier van de partij als producer) en contrabassiste Anneleen Boehme doen deze nummers een stuk donkerder, maar tegelijk ook veel gelaagder aan. Een moedige, verrassende plaat die een paar draaibeurten vraagt, maar je geduld nadien netjes beloont.
KORT & GOED
BRUSSELS JAZZ ORCHESTRA
Kwisvraag: welke Belgische band heeft in het recente verleden een Grammy gewonnen? Antwoord: Brussels Jazz Orchestra, voor de muziek van de film The Artist. Dit veelkoppige collectief gaat uitdagingen niet uit de weg, en werkt op deze nieuwe cd samen met zangeres Monique Harcum, rapper Zediam en samplekunstenaar dj Grazzhoppa. Het resultaat klinkt buitengewoon fris en eigentijds. In die mate dat het ook voor niét-jazzliefhebbers een prettige kennismaking wordt.
Brussels Jazz Orchestra, Two Places (BJ0).
TYLAINE VAN DEN BROECK
Tylaine Van den Broeck was tot nog toe vooral bekend als de vaste pianiste van Helmut Lotti, maar op dit solodebuut treedt ze eerder in de voetsporen van Ludovico Einaudi, de Italiaanse meester van het minimalisme die met zijn uitgepuurde, hedendaagse composities zelfs een poppubliek weet te bereiken. Zover is deze Heistse nog niet, maar aan talent geen gebrek. Alleen jammer van de bonustrack met Praga Khan, waar de zanger met z’n tenenkrullend Engels voor een vals slotakkoord zorgt.
Tylaine Van den Broeck, Mermaid Magic, (TVDB).
ED HARCOURT
De singer/songwriter Ed Harcourt won met zijn eerste plaat de Mercury Prize, zowat de belangrijkste onderscheiding die je in Groot-Brittannië als muzikant kan krijgen. Maar zijn grillige karakter zorgde ervoor dat de interesse in zijn werk de voorbije twintig jaar helemaal afkalfde, en tegenwoordig is hij als sessiemuzikant aan de slag bij Marianne Faithfull. Sinds kort heeft hij zich evenwel heruitgevonden als de componist van sfeervolle, instrumentale soundscapes die het midden houden tussen Olafur Arnalds en Sigur Ros. Een overtuigende metamorfose!
Ed Harcourt, Monochrome To Colour (PIAS).
KORT & MINDER
BILLIE JOE ARMSTRONG
Wat doet een rockster die eigenlijk op tournee zou moeten zijn, geen inspiratie heeft, maar door Covid noodgedwogen thuis zit? Als het om de zanger van supergroep Green Day gaat, kruipt hij zijn homestudio in om uit de losse pols een paar handenvol covers op te nemen, zonder daar veel aan toe te voegen. Pretentieloos, maar vluchtig als helium.
BALTHAZAR “ER STAAN ALTIJD BREAK-UPSONGS OP ONZE ALBUMS”
ALEXANDER D’HIET. Het nieuwe album van Balthazar klinkt heel evenwichtig en warm, ook al werden de songs grotendeels geschreven tijdens de lockdown. Net als de vorige albums van de band vertelt Sand over liefdesverdriet en verhuizen. Een gesprek met de charismatische frontman Maarten Devoldere.
Tekst Joëlle Lehrer
Kunnen ze bij Balthazar niet stilzitten? Tijd verspillen, daar doen ze in elk geval niet aan. In 2019 brachten ze Fever uit om dan meteen te gaan touren in Europa. Toen ze weer thuis waren,vlogen Maarten Devoldere, Jinte Deprez en co er meteen weer in. Sand – zand dus – bleek geen shaky ground. Ook al veranderde Maarten wel van woonplaats en van partner.
Mag ik weten waarom je van Gent naar Brussel verhuisde?
“Ik had vroeger al in Brussel gewoond, en in Gent miste ik de sfeer van een grootstad. Maar ik ben verhuisd tijdens de lockdown. Veel van de dingen die ik toen zo leuk vond, vind ik er nu niet terug. Ik woon in het centrum, achter de Ancienne Belgique. Dicht bij mijn werk dus.” (lacht)
En je hebt een beroemde buurman: Arno.
“We zijn elkaar al een paar keer tegengekomen, maar hij herkent me nooit. Een beetje gênant.” (lacht)
Sand kwam al heel snel na Fever, het album uit 2019.
“Het was eigenlijk zelfs al vroeger klaar. Maar we stelden de release een paar maanden uit door de coronacrisis. We hebben ons zo geamuseerd op de tournee van Fever dat we meteen weer een nieuw album wilden maken. We zijn al nummers beginnen creëren tijdens de tour zelf, maar de meeste teksten hebben we geschreven tijdens de lockdown.”
Waarom zo snel? Er was toch geen haast bij?
“Laten we zeggen dat ik altijd een soort innerlijke haast voel, maar het klopt dat er geen druk van buiten- af was. Integendeel, platenmaatschappijen hebben niet zo graag dat albums elkaar snel opvolgen, omdat ze die telkens moeten promoten. Maar als ik geen songs schrijf, verveel ik me. En volgens mijn vriendin en vrienden ben ik dan niet op mijn aangenaamst. Dus ik hou daar rekening mee en zet elke dag een stukje songwriting op het programma. Ik ben pragmatisch ingesteld: als ik niet aan mijn werktafel ga zitten, komt er geen nieuw nummer.”
Heb je nooit overwogen om liedjes te maken in een andere taal dan het Engels?
“Toen we begonnen, waren we natuurlijk nog een stuk jonger en wilden we de wereld veroveren. Bovendien zijn we opgegroeid met het Engels. De keuze lag dus voor de hand.”
Het album klinkt warm en evenwichtig. Hoe ben je op het idee gekomen om er wat r&b- en jazztoetsen aan toe te voegen?
“Dat is voor een stuk het gevolg van onze soloprojecten. Met Warhaus was ik de jazzmuziek zo’n beetje aan het exploreren, en Jinte waagde zich met J.Bernardt aan r&b. We wilden een heel energiek album maken, maar door de lockdown konden we niet allemaal samenkomen. We hebben dus online samengewerkt, en daardoor zijn we ook meer in de richting van elektro opgeschoven. Soms leek het wel alsof corona het zesde lid van de band was.”
De beperkte mogelijkheden en vrijheid hebben dus tot een nieuwe manier van werken geleid.
“Weet je, met elektronica en computers heb je zo veel mogelijkheden. Maar dat maakt het ook soms moeilijk om je eigen sound te vinden. Dat je grenzen bepaald worden door externe factoren vind ik eigenlijk geen probleem. Dat werkt uitdagend.”
Wat is het verhaal achter Leaving Antwerp, een van je nieuwe nummers?
“De song gaat over de breuk met Sylvie Kreusch, mijn ex die in Antwerpen woont. We hebben veel break-upsongs. Op Fever gaat het over Jintes relatiebreuk en op Sand over die van mij. Elk album gaat dus over een relatie die op de klippen liep. (lacht) Maar we voegen er het perspectief van verandering aan toe.”
In Losers verwijs je naar Paolo Conte. Waarom naar hem?
“Ik ken zijn werk niet zo goed, maar ik had een van zijn songs gehoord in een tv-serie. Hij zong ‘tralala’. Ik was onder de indruk van zijn charisma en de manier waarop hij eenvoudige lettergrepen aan elkaar rijgt. Ik had zin om een eerbetoon te brengen aan de zanger. En in dit nummer zeg ik dat ik me, ten opzichte van Paolo Conte, een meisje voel dat voor de spiegel zingt met een borstel in de hand in plaats van een microfoon.”
Balthazar veroverde België en een groot deel van Europa.
“Ja, maar er blijven nog een paar continenten over. We hebben dus nog werk voor de boeg. We hadden nooit kunnen denken dat we ooit zouden staan waar we nu staan. We zijn heel blij met onze prestaties.”
Heb je nog iets nieuws gedaan tijdens de lockdown?
“Ik ben beginnen mediteren en yoga beoefenen. Dat helpt me om niet depressief te worden. En ik heb gezien dat iedereen om mij heen de fiets heeft herontdekt.”
ZES UITZONDERLIJKE VROUWEN VAN BIJ ONS
Visionair, vastbesloten, dapper: sommige vrouwen zijn zo inspirerend dat ze een voorbeeld worden, of zelfs een rolmodel. Ieder van hen werkt op haar manier aan de emancipatie van haar seksegenotes. Waarvoor ze zich ook inzetten, allemaal zorgen ze voor verandering, in de schaduw of in de spotlights. De Internationale Vrouwendag op 8 maart is een mooie gelegenheid om zes uitzonderlijke Belgische vrouwen in het zonnetje te zetten.
Tekst Aurélia Dejond en Caroline Bafort
PASCALE RENAUX, creatief directrice en bedenkster van YES!, de post-mastectomiecollectie van Etam.
STRIJDEN VOOR GELIJKHEID, IS DAT VANZELFSPREKEND?
“Ik gebruik liever woorden als evenwicht en voordelen, en ik noem mezelf geen feministe: ik ben eerder een ‘oplos-positiviste’, ben altijd op zoek naar alternatieven om vrouwen te begunstigen en hun fysiek en mentaal welzijn te beïnvloeden. Tegenwoordig zijn termen als ‘body positivity’ en ‘inclusie’ alledaags, maar toen ik in de modesector begon te werken, was dat helemaal niet het geval. Ik werd altijd al gedreven door het verlangen om fysieke clichés te doorbreken en individuen op de voorgrond te plaatsen. Ik ben women friendly.”
UITERLIJK, EEN ONONTKOOMBAAR VROUWELIJK DICTAAT?
“Er is een algemene bewustwording gaande tegenover de voorstelling van het vrouwelijke lichaam. Seksisme omdat het sexy is, wordt niet meer gewaardeerd, dat is een grote stap voorwaarts. Wat lingerie betreft, durven vrouwen comfort en doelmatigheid op te eisen, ze willen niet koste wat het kost sexy zijn. We willen onszelf mooi vinden, goed in ons lichaam zitten, we kopen lingerie voor onszelf en niet alleen voor een man, we bestaan ook elders dan in zijn ogen. We durven verschillende stijlregisters te combineren.”
HEEFT #METOO HET BEELD VAN DE VROUW ALS OBJECT MINDER CLICHÉ GEMAAKT?
“Het viel niet zo op, maar dankzij #MeToo zijn er taboes doorbroken: we tonen menstruatieslipjes, bloed, zwangerschapsstriemen, vetrollen… Nooit eerder zijn dictaten op die manier omvergegooid. Tegenwoordig durven we onszelf zijn, ook als we dan niet in de smaak vallen. Die moed is een echte stap naar gelijkheid.”
FLORENCE BLAIMONT, CEO van het onderneemstersnetwerk Wowo Community
STRIJDEN VOOR GELIJKHEID, IS DAT VANZELFSPREKEND?
“Wowo (Wonderful Women) sluit helemaal aan bij de wens om vrouwelijke onderneemsters te helpen. Ik ben realistisch, de hindernissen waar je tegenaan loopt bij een professionele verwezenlijking hangen heel sterk samen met je geslacht. Loonkloof, glazen plafond, seksisme… Slechts één op de tien CEO’s in België is een vrouw! En de pandemie heeft de ongelijkheid vergroot, vooral omdat sommige moeders de druk op hun gezin, materiële voorzieningen, gesloten scholen… niet met hun baan konden combineren. Sommige vrouwen konden zelfs niet rustig een videoconference volgen door tijd- en ruimtegebrek… of omdat ze geen steun van hun partner kregen.”
IN DE ONDERNEMERSWERELD, EEN VROUW = EEN MAN?
“Vrouwen worden sterk geculpabiliseerd: ‘Denk aan je kinderen’, ‘Je bent te ambitieus’, ‘Je schrikt mannen af’… Hoe vaak ben ik zelf niet het slachtoffer geweest van dit soort karikaturale oordelen! Die mentale beelden blijven in ons verankerd, je daarvan ontdoen is allesbehalve gemakkelijk.”
HEB JE ALS VROUW EEN EERLIJKE PLAATS IN DE MAATSCHAPPIJ?
“Als ouder niet. Tachtig procent van de kinderen die opgroeien in eenoudergezinnen, leven bij de moeder. Dat was ook zo in mijn geval. Moeders aan het hoofd van een eenoudergezin krijgen véél te weinig hulp. Als onderneemster heb ik mijn plaats gevonden en ik wil anderen helpen om de dingen groot te zien. Dat is gemakkelijker te realiseren als je zelfstandige bent, want daar is het zusterschap een feit. De concurrentie onder loontrekkende vrouwen is harder en vertekent de realiteit.”
CHRISTINE DESCHRIJVER, trans, ingenieur bij Infrabel, diversiteitsambassadrice, co-voorzitster van de cel LGBTQI++
STRIJDEN VOOR GELIJKHEID, IS DAT VANZELFSPREKEND?
“Meer dan ooit, in naam van gelijkheid en diversiteit. En zeker voor mij, aangezien ik officieel een vrouw ben geworden, zowel administratief als lichamelijk. Wat de vooruitgang betreft, ben ik voorzichtig: bij Infrabel bijvoorbeeld zijn maar 1000 van de 11.000 werknemers vrouwen. Dat de huidige directie voor meer diversiteit wil strijden, doet me plezier. Je moet uiteraard geen vrouwen gaan aanwerven puur voor hun geslacht, maar wel voor hun competentie. We merken trouwens dat steeds meer vrouwen hoge functies bekleden in ons bedrijf, dat is bemoedigend. Deskundigheid zou het enige criterium moeten zijn, over welke sector het ook gaat.”
WAT DENK JE VAN ZUSTERSCHAP, ALS MAN DIE EEN VROUW IS GEWORDEN?
“Het is niet vanzelfsprekend. Zelf heb ik dubbel zoveel redenen om me zorgen te maken: ik word aangevallen als vrouw én als transpersoon. Als vrouw word je beperkt in alles: hoe je je kleedt, hoe je in het straatbeeld verschijnt, hoe je het woord neemt… Dat zijn fundamentele rechten en vrijheden! Over de lengte van je rok zou je niet eens moeten hoeven nadenken!”
EN OP BEROEPSVLAK?
“De spoorwegen hebben de naam een machobedrijf te zijn, mijn geslachtsverandering was dan ook niet makkelijk. Gewoon seksisme maak ik ook mee. Maar ik heb mijn statuut als mens weer opgeëist, dat is het belangrijkste.”
