4 minute read
NEWS De vergeten pionier
een jonge biseksuele zwemster – dochter van een alcoholische moeder en een vader die haar seksueel misbruikte – raakt verslaafd aan verschillende middelen, maar slaagt er dankzij het zwemmen in aan de universiteit te gaan studeren, waar ze deelneemt aan een schrijfworkshop. Een stevig verhaal. Projectleider sinds 2018, woonde Stewart drie weken in een busje in Oregon waar ze zoveel mogelijk tijd doorbracht met de auteur. Ze steekt haar enthousiasme voor de vrouw niet onder stoelen of banken. “Haar stijl is zo fysiek en zo woest vrouwelijk”, vertelde ze afgelopen januari aan Nicole Kidman tijdens een interview met Variety. “Ik ga de beste vrouwelijke hoofdrol ooit schrijven... Een rol die ik zelf enorm graag zou willen, maar toch niet zelf zal spelen.” In december 2021 zei ze in Document Journal: “In films zie je altijd jonge mannen die zich aftrekken in een sok. Ik hou enorm van American Pie, een film die ik ontdekte toen ik 12 was. Maar meisjes hebben nooit echt een lichaam mogen hebben op het witte doek. Ik heb echt zin om een film te maken over volwassen worden die hen in de verf durft te zetten.” En rauwer nog, afgelopen november in The New Yorker: “Ik ga iets maken dat gaat stinken en vreselijk gênant wordt, maar ook iets waar je geil van wordt en dat bloedeerlijk is.”
NU ZE IN ALLE DISCRETIE HAAR ACTRICE
HEEFT UITGEKOZEN, breidt haar moodboard zich elke dag een beetje verder uit. Als we door haar plakboek bladeren, zien we een kinderfoto van Yuknavitch en haar zus, afbeeldingen van bloed, zwembaden en armoedige appartementen uit de jaren 70, de mangroven van de Ichetucknee-rivier in Florida... Qua vorm haalt Stewart graag haar inspiratie uit de onderbuikproza die Yuknavitch zich uit haar verleden herinnert, maar daarnaast onthullen de beelden ook vooral Stewarts voorliefde voor het experiment. Zo publiceerde ze in 2017 een wetenschappelijk artikel op de website van de bibliotheek van Cornell University – als onderdeel van haar eerste kortfilm, Come Swim, die gaat over de mentale reis van een man die verdronken is in zijn verdriet, een kortfilm die overigens in preview gepresenteerd werd op het Sundance Film Festival en in Cannes. De tekst, geschreven in samenwerking met een special effects-technicus en haar producer, gaat over Neural Style Transfer, een kunstmatige intelligentie waarmee zij haar beelden de impressionistische stijl kan meegeven van een van haar schilderijen die een man met een gebroken hart onder water voorstelt.
OOK STEWARTS HUID IS ALS EEN GEDICHT
dat losse beelden samenbrengt tot één verhaal: de gloeilamp uit Picasso’s Guernica, het logo van de hardcore punkband Black Flag, het woord swim ingesloten in een pijl, het oneindigheidsteken, ‘LA’, one more time with feeling, een domino… Deze mysterieuze reeks getatoeëerde symbolen doet ons terugdenken aan haar debuut als dichteres die we terugvonden in een oude uitgave van Marie Claire USA (2014): “My Heart is a Wiffle Ball/Freedom Pole” (Mijn hart is een honkbalknuppel/ Gericht op vrijheid) kopte ze destijds, toen ze herstelde van het Rupert Sanders-schandaal en haar breuk met Robert Pattinson beschrijft. In werkelijkheid is Stewart niet zo lyrisch. In tegenstelling tot een aantal actrices van haar generatie, die melodramatische toespraken houden bij de Verenigde Naties of op andere geëngageerde fora, gedraagt ze zich eerder als een sluipschutter. “Ik ben de tel kwijtgeraakt van de visagistes die ik gered heb”, gooit ze er – tijdens de Weinsteinaffaire – uit op de Elle Women in Hollywood Awards-avond in oktober 2017. “Want ook visagistes en camera-
assistentes worden aangesproken met hey baby. Het overkomt vrouwen op alle niveaus.” Datzelfde jaar roept ze tijdens een Saturday Night Liveshow, “Ik ben zo gay!” uit, als reactie op een reeks tweets die Donald Trump stuurde een paar jaar voor zijn verkiezing als president (tweets in de stijl van: “Robert Pattinson en Kristen Stewart mogen nooit meer samen komen. Zij heeft hem als een bitch bedrogen en zal het opnieuw doen. Hij kan veel beter krijgen.”) “Niets maakt me gelukkiger dan dat ik mensen kan helpen”, zegt ze vandaag. “Maar het is niet mijn bedoeling om dat soort zaken in het licht te zetten. Ik wil geen rolmodel zijn. Dat zou belachelijk zijn, want mijn initiatieven zijn juist helemaal niet proactief bedoeld.”
NA ROBERT VERLOOR ZE HAAR HART AAN DE FRANSE ZANGE-
“Meisjes mochten nooit echt een lichaam hebben op het witte doek. Ik wil RES-ACTRICE SOKO, model Stella Maxwell, styliste Sara Dinkin, producente van visuele effecten Alicia Cargile en, recenter, aan een film maken die hen in de verf durft te zetten ” scenarioschrijfster Dylan Meyer, die met name meewerkte aan de Netflix-film Moxie – het verhaal van een verlegen tiener die zich op de universiteit uitspreekt tegen seksisme. De twee vrouwen hebben zich overigens net verloofd en werken samen aan een serie, waarvan ze de eerste aflevering in tien dagen schreven: “Het is alsof we in elkaar een ‘superbrein’ ontdekt hebben”, vertelt Stewart enthousiast. Het LGBTQIA+thema vormt ook de kern van een ander project: het ontwerp van een gay realityshow die op spoken jaagt, voorgesteld als “een paranormaal avontuur in een queer-ruimte”. Sindsdien noemt haar verloofde haar “mijn hardwerkende prinses”, en dat is ze ook, een ongelooflijk harde werker, die de wonderlijkste dingen uit haar hoed tovert. 1. In Seberg van Benedict Andrews, 2019, met o.a. Yvan Attal, Gabriel Sky... 2. Van Floria Sigismondi, 2010, met o.a. Dakota Fanning, Michael Shannon... 3. Van Peter Sattler. 4. Van Catherine Hardwicke, 2008, met o.a. Robert Pattinson, Billy Burke... 5. Met o.a. Léa Seydoux... Releasedatum nog niet meegedeeld.
Lightness, Frieke Janssens.
DE ONDRAAGLIJKE LICHTHEID VAN HET BESTAAN
