REPORTAGE Sri Lanka, meisjes en hun schokgolf

DE INSTASPOREN VAN

SHAYLI HARRISON

In 2018 studeerde de Australische Shayli Harrison af aan de Modeacademie in Antwerpen, om daarna een ongewoon pad in te slaan. Ze verdiepte zich in de wereld van virtuele mode. Ze runt nu Mutani, een digitaal modeagentschap dat ontwerpers aanmoedigt om de ontelbare mogelijkheden van de metaverse te ontdekken.

Tekst Hannah Gellens

HAAR ELFENWERELD

Shayli Harrison beschrijft zichzelf als een bosnimf. Als kind wilde ze graag een elfachtig wezen zijn en eigenlijk is dat nog steeds haar droom. Ze houdt ervan om haar fantasie volledig de vrije loop te laten. In haar werk uit zich dat in de magie en kleuren die steeds in overvloed aanwezig zijn.

HAAR LIEFDE VOOR DRAG

Daarnaast streeft ze ook volume, vrouwelijkheid en glitter-glamour na in haar werk. Naar eigen zeggen inspireerden haar ervaringen als 17-jarige tiener haar. Alleen in de grootstad Sydney ontmoette ze er de wildste dragqueens, van top tot teen excentriek gekleed. Deze wereld ging zodanig deel van haar uitmaken dat ze het nooit meer kon loslaten. Ook niet toen ze naar Antwerpen verhuisde voor een opleiding aan de Modeacademie.

HAAR AGENCY ‘MUTANI’

In 2021 richtte ze Mutani op, een Antwerpse start-up die ontwerpers van fysieke mode helpt hun werk te digitaliseren en te verkopen voor gebruik in virtuele werelden. Haar agency staat nog in de startblokken, maar met steeds meer grote namen die de overstap maken naar digitale mode, staat haar grote doorbraak in de sterren geschreven.

HAAR BLIK OP DE TOEKOMST

Shayli is ervan overtuigd dat de interesse in digitale mode nog flink zal toenemen in de nabije toekomst. Ze merkt namelijk dat mensen zich ook in de virtuele wereld willen uitdrukken, en daarbij speelt kleding natuurlijk een belangrijke rol. Mensen besteden soms meer tijd aan de verfijning van het uiterlijk dan de eigenlijke speeltijd, nog volgens de onderneemster.

HAAR FASHION WEEK SILHOUETTEN

In maart had Shayli Harrison de eer om deel te nemen aan de tweede editie van de Crypto Fashion Week, of hét evenement om alle originele creaties in digitaal modeland te ontdekken. Shayli Harrison liet zich van haar beste kant zien door silhouetten te ontwerpen die - zoals haar stempel is - een feeërieke en gracieuze uitstraling hebben.

HAAR AVANT-GARDISTISCHE AMBITIES

Shayli Harrison zit niet graag stil. Binnenkort gaat ze met Mutani, ondersteund door de stad Antwerpen, de looks van zes ontwerpers digitaliseren. Het wordt een innovatief project dat het grotere publiek laat kennis maken met wat digitale mode, de mode van de toekomst, kan zijn en doen. Daar kijkt ze enorm naar uit.

INSTAGRAM.COM/SHAYLI_HARRISON . RAVEN IN DE NACHT

DE AANSTORMENDE GENERATIE DJ’S EN MUZIKANTEN VERVULT ONZE KNALDRANG

Emily Jeanne Foto Sofie Coreynen

INTERVIEW

We kijken er met z’n allen al twee jaar naar uit: de zomer van 22, ons voorgesteld als de zomer van de vrijheid. Onze collectieve knaldrang kan (hopelijk) voorgoed opgeborgen worden en dit seizoen wordt één groot - zwaar gemist - feest. Deze nachtraven kijken er alvast extra naar uit. Want 2022 is het jaar van hun grote doorbraak: binnenkort op een podium bij jou in de buurt.

Foto’s Sofie Coreynen Productie en tekst Elspeth Jenkins Make-up

Jessie Lefler voor M.A.C Cosmetics

DE NACHTWACHT

Sasha: Paint stick palette ‘Process magenta’ met ‘Bright Pink’ & ‘Darkroom’-oogschaduw M.A.C Cosmetics. Blouse, Cherish Waste collectie H&M. Julie: Paint Stick palette ‘Genuine orange’ met ‘Can’t afford this’-oogschaduw M.A.C

Cosmetics. Pet, Lacoste. Top, Cherish Waste-collectie H&M.

JUICY

HET DUO ACHTER JUICY: SASHA VOVK EN JULIE RENS (31), TWEE BRUXELLOISES DIE DIT VOORJAAR HUN DEBUUTALBUM MOBILE OP DE WERELD LOSLIETEN.

Julie: “We leerden elkaar kennen in 2011 tijdens de jazzlessen op het conservatorium. Ondertussen zongen we al samen in verschillende gospel- en soulprojecten en sinds 2015 vormen wij Juicy. Het begon als een project voor een expo. Het thema was ‘ongemak’ en we coverden toen misogyne nummers uit de jaren 90.” Sasha: “We hebben zo vaak op die lyrics gedanst toen we jonger waren, dus dat is wel even slikken.” Julie: “Na de expo ging alles snel en zijn we veel beginnen optreden. Ik denk dat we er ondertussen 400 optredens op hebben zitten. Onze eerste EP kwam in 2018 uit en in maart hadden we dan de releaseparty voor ons album MOBILE. Het is een mix van jazz harmony en hiphop rhythm en we namen het op met een liveorkest. Dus dat akoestische sluit mooi aan bij de elektronica. Er zitten veel contrasten in. We gaan van een symfonisch arrangement met autotune voor de stemmen over naar een trashy rocknummer.” Sasha: “Het is een album zonder compromissen. Zonder te kijken naar wat catchy zou zijn, wilden we echt de songs schrijven en de sonoriteit die wij willen horen.” Julie: “We zijn zelf fan van Rosalía. Haar nieuwe album is heel authentiek. Of iemand als Björk is ook enorm inspirerend. Ik zag dat ze nu op tour is met een flute band, dat zien wij ook wel zitten. We houden van muzikanten die iets sterks en unieks brengen en niet zomaar muziek schrijven naar de verwachtingen van mensen.” Sasha: “Het is niet zo dat we feminisme bewust in onze songs verwerken, maar na de shows komen er veel meisjes naar ons toe die ook iets vol power en durf willen doen. Als we een rolmodel kunnen zijn om iemand te overtuigen om sterk te zijn of iets te realiseren dan doe ik dat met plezier.” Julie: “Wanneer vrouwen op een podium staan, zingen ze meestal, maar er zijn steeds meer vrouwelijke muzikanten. Dat zien we ook de laatste jaren in de jazzopleidingen. Vroeger kozen vrouwen er altijd voor om vocaliste te worden, maar daar zien we veel verandering in komen. We staan te springen om onze songs live te brengen, naar concerten te gaan, uit te gaan... Onze angst is dat mensen te braaf zijn geworden, we zijn het ondertussen allemaal gewoon om thuis te blijven. Dit is echt een probleem: mensen kopen geen tickets meer om naar concerten te gaan. Zalen zijn halfleeg, de sfeer is weg. We moeten ons nachtleven terugbrengen. Het zal wel niet meer als voorheen zijn, we moeten een nieuwe manier vinden om uit te gaan. Wijzelf drinken bier en gaan naar concerten, we zijn geen clubbers.”

Cosmetics. Zonnebril Vogue Eyewear, jurk & trench, Cherish Waste-collectie H&M.

DANA MONTANA

DJ DANA MONTANA VERHUISDE OP HAAR 13DE VAN OEKRAÏNE NAAR BELGIË. JE KAN HAAR DEZE ZOMER LIVE BEWONDEREN OP PUKKELPOP EN TOMORROWLAND.

“Ik begon rond mijn 20ste met draaien, nadat ik voor het eerst op een rave was. Ik was toen zo onder de indruk van de krachtige muziek en de kledingstijl van de mensen, dat ik zelf ook in het circuit wilde belanden. Het was een compleet nieuwe wereld voor mij, want ik ging daarvoor eigenlijk nooit uit. Ik was helemaal niet bekend met elektronische muziek of nog nooit naar een rave geweest. Als ik al uitging, dan was het meestal naar punkoptredens, maar echt clubben hoorde daar niet bij. Ik wist ook niet dat dat op een underground- manier bestond. Het enige beeld dat ik van het uitgangsmilieu had, was slechte stijl en feestmuziek. Voor mij was het dus een aangename verrassing om te ontdekken dat de ravescene totaal verschilt van de clubscene. Hier ligt mijn comfortzone, omdat dit gelijkaardig is aan de punk- of rockoptredens waar ik naartoe ging. Het zijn zelfs vaak ook dezelfde mensen die in dit wereldje zitten. Ik groeide op in Oekraïne en verhuisde op mijn 13de naar België. Zeker de eerste weken, nadat de oorlog was begonnen, gaven mij een wrang gevoel, alsof alles zijn betekenis verliest. Maar tegelijkertijd zit je in een situatie waarin het leven doorgaat. Al mijn optredens staan al gepland en veel mensen verwachten mij of kijken er naar uit om mij te zien... Als ik zie hoe sterk de mensen zijn in Oekraïne, zelfs mijn oma is steeds naar haar werk blijven gaan, dan kan ik het mij zeker niet permitteren om gewoon te blijven zitten en het hoofd te laten hangen. Daarmee help je niemand, al zeker niet de mensen die op je rekenen of naar je opkijken. Ik vond dit een belangrijk punt om, weliswaar met een zwaar hart, toch mijn werk te blijven doen. Deze lente en zomer zijn de drukste periodes van mijn carrière tot nu toe. Er staan heel veel dingen op de planning, maar twee die er voor mij bovenuit steken: ik ga draaien op de opening van DC10 Ibiza en dan natuurlijk ook Pukkelpop en Tomorrowland. Festivals die zelfs mijn moeder en vrienden in Oekraïne kennen, dus dat is heel speciaal. Ik neem mijn mama ook mee om deze dag te ervaren, het is een heel mooie gebeurtenis.

Met mode en stijl ben ik veel bezig, voor mij is dat een creatieve output. Het visuele aspect, wat je draagt en hoe je jezelf presenteert, vind ik dan ook een belangrijk onderdeel van deze job. Draaien zie ik dan ook niet alleen als een breed platform waarmee ik mijn muziek kan laten horen, ik hou ook van bewegen en van het verbinden met mensen. Dit zijn allemaal verschillende attracties van de speeltuin, waarin ik werk. Muzikanten zijn vaak synoniem met opvallende outfits en signature looks dus ik ben altijd zelf geïnspireerd geweest door excentrieke muzikanten zoals bijvoorbeeld Nina Hagen. Ik droom ervan om meer eigen muziek uit te brengen. Er zijn twee releases van mij uitgekomen, de laatste net begin april op He.She.They., een uniek LGBTQIA+platform voor muzikanten en performers. In de toekomst wil ik meer bezig zijn met verschillende genres als techno en house. Deze zomer is op vlak van draaien al één grote droom die uitkomt. Het is echt spannend, want ik wil hiermee verder blijven gaan. Vaak krijg ik berichtjes van mensen die op de één of andere manier geïnspireerd of empowered zijn door mijn set of die speciaal voor mij komen kijken als ik in een bepaalde stad kom. In Zuid-Amerika zijn er mensen die vrijwel allemaal voor mij komen en daar zag ik ook verschillende mensen die hun gezicht blauw schminken (één van Dana’s signature looks) en mij dan een foto sturen van hun ode aan mijn geschilderde looks. Ik denk dat mijn fascinatie met make-up gecombineerd met performen op het podium komt van RuPaul’s Drag Race. Er zaten ook een paar queens bij die ook dj waren. Iemand als Juno Birch is ook een grote inspiratiebron voor mij. En natuurlijk camp en technicolor vintage films zoals What a Way to Go met Shirley McClaine, ze draagt in de prent een volledig roze look, tot haar kapsel toe. Of Funny Face met Audrey Hepburn. Ik hou van over the top dingen uit de jaren 50 en 60.”

Een mix van ‘Hi-def cyan’ & ‘Pure white’- oogschaduw en ‘Brushstroke Brushblack’ eyeliner & ‘Carbon’-oogschaduw als liner M.A.C

Cosmetics. Zonnebril Persol Eyewear, My Twin diamanten oorbellen in witgoud, Messika. Jurk, Cherish Waste-collectie H&M.

EMILY JEANNE

EMILY JEANNE (30) IS DJ EN PRODUCER, ZE SPENDEERT HAAR TIJD MOMENTEEL TUSSEN DE FUSE IN BRUSSEL EN CLUBS IN BERLIJN.

“Ik ben precies 7 jaar geleden naar Berlijn vertrokken. Mijn studies hadden niets te maken met muziek, maar ik kon er een stage doen bij distributie- en muzieklabel !K7 Music. Zo ben ik daar in de undergoundscene terechtgekomen. Ik had hiervoor wel eens gedraaid en wat feestjes opgeleukt met muziek, maar dat was nooit met een doel. Het heeft lang geduurd vooraleer ik het zelfvertrouwen had opgebouwd om hierin verder te gaan. In 2018 ben ik dan mijn eigen muziek beginnen producen. Dat is zowat het ding in deze scene, je wordt veel sneller geboekt als je zelf al producties hebt gemaakt, tenzij je heel hard netwerkt of bezig bent met je imago. Dingen die ik niet doe, ik spreek echt met mijn muziek. Dus net voor de pandemie heeft een label mijn album uitgebracht. Een verschrikkelijke timing, want niemand kon het ergens draaien. Ikzelf ook niet. Het album heeft bloed, zweet en tranen gekost, ik heb alles zelf gedaan, dus dit was enorm frustrerend. Door mijn huidige label ben ik in België dan aangesproken om resident te worden van de Fuse. Ik ging daar vroeger zelf vaak uit en nu, tien jaar later, heb ik een foto gepost met how it started and how its going onder. Daarna zaten we weer in lockdown, dus ik ben heel opgelucht dat we terug van start konden gaan. Twee maanden geleden draaide ik voor het eerst in Berlijn, een mijlpaal want dit is de stad waar alles voor mij begonnen is. Ik sta er deze zomer nog voor verschillende shows geboekt en daar kijk ik enorm naar uit. Je moet weten dat ik heel onzeker ben, ik ben sinds de oorlog in Oekraïne in een soort van existentiele crisis beland... Mijn mama is een vluchtelinge uit Vietnam en ik heb als kind veel moeten horen dat ik beter ‘terug naar mijn land kon gaan’. Ik stelde mij vragen over waar mijn land dan was en wie ik zelf was? Dat heeft mij in veel zaken tegengehouden, ook met draaien. Ik durf mijn plaats moeilijk opeisen. Ik heb ondertussen een stuk of 15 tracks uitgebracht en het heeft mij veel moeite gekost om tegen mezelf te zeggen: je verdient dit, je hebt er hard genoeg voor gewerkt. Ik ben heel fier op wat ik heb bereikt. Ik heb geen muzikale opleiding, maar op een bepaald moment moet je het gewoon loslaten en ervoor gaan. Dat is het leuke aan techno en experimentele muziek: het is ook gewoon experimenteel, het is een machine die praat tegen mij. Ik ben daar al mijn hele leven door gefascineerd. Mijn vader had vroeger een drukkerij en de repetitieve geluiden van de drukpersen vond ik toen al boeiend. Ik herkende hetzelfde ritme toen ik de eerste keer in Berghain binnenkwam, de befaamde club in Berlijn. Een wereld van geluid die mij hypnotiseert.”

GUSTAPH & JAOUAD ALLOUL

VOOR GUSTAPH (41) EN JAOUAD ALLOUL (36) STAAT DEZE ZOMER IN HET TEKEN VAN HUN ‘REVOLUTION TOUR’, EEN QUEER DJ-SET MET LIVE VOCALS.

Gustaph: “Ik leerde Jaouad kennen tijdens de Pride in Antwerpen, hij had toen iets a capella gezongen en ik was onder de indruk van zijn stem. Via gemeenschappelijke vrienden zijn we elkaar beginnen volgen op Instagram en toen zaten we eens samen. Er was meteen een klik.” Jaouad: “Ik deed de laatste jaren veel aan introspectie over hoe ik mij voelde en ik had er echt nood aan om dingen naar buiten te projecteren. Stef heeft jarenlang opgetreden met Hercules & Love Affair. Dus nadat ik met hem had samengezeten, zijn wij samen beginnen schrijven aan een nummer: When no one is around. Het is upbeat, maar het gaat over wie je bent wanneer er niemand kijkt. Dan ben je altijd meer jezelf. We treden deze zomer op met ‘The Revolution Tour’ en ik heb best wat zenuwen, want het is de eerste keer dat ik live op podium nieuwe muziek ga brengen. We zijn beiden vocalisten, maar ook mc’s, we zitten met het dansgegeven dus als het publiek na het eerste nummer helemaal mee is, dan zit het goed. Als wij ons amuseren op het podium, dan wil het publiek daarbij horen. Ik kijk er enorm naar uit om samen op een vibe te zitten.” Gustaph: “We hebben beiden een zekere expertise, waarmee we weten hoe we dingen moeten oplossen op podium. Ik ben al een paar jaar bezig met vocal dj-sets en nu met Jaouad erbij kunnen we alles combineren. Humor speelt een rol in onze communicatie en mensen zien dat ook: ze willen zich amuseren.” Jaouad: “Samen optreden is ook een safe space, ik ben queer as fuck en ik kom er in alles wat ik doe voor uit, maar in dit project kan ik helemaal mijzelf zijn. But don’t tell my wife. (lacht) Ik wil met onze set mensen verbinden. Dikwijls zie je kliekjes op festivals, maar met onze set wil ik mensen aanmoedigen om eens te dansen met iemand die je niet kent. Stef zijn werk als producer komt hier ook sterk in naar voren, er zijn weinig queer producers dus dit is een goede representatie omdat de dj-wereld soms toxisch kan zijn.” Gustaph: “Ik ben persoonlijk pas laat beginnen uitgaan. Met Hercules & Love Affair startte ik toen ik net uit een relatie kwam, dus het was even alle remmen los en dat was fantastisch. Wij traden toen voornamelijk op in clubs, en het feest ging daarna nog lang door.” Jaouad: “Één van de muziekgenres die ons samengebracht, is disco. 15 jaar geleden werkte ik op de Studio 54-feestjes in Antwerpen als drag queen. En wat ik ook leuk vond, was de dresscode; jeans was niet toegelaten want mensen werden aangemoedigd om zich op te kleden. Deze periode was voor mij een hele leuke tijd in het nachtleven.”

Gustaph: Silver Hologram glitter & Chrome Yellow-oogschaduw M.A.C Cosmetics. Hemd en Broek, Cherish Waste-collectie H&M. Zwarte loafers, Sine & Cosine. Jaouad: ‘My kid could make that’ en ‘Triennial wave’-oogschaduw en mix Painstick palette shades ‘Hi-def cyan’ & ‘Pure white’ M.A.C Cosmetics. Trench in luipaardprint, Cherish Waste- collectie H&M. Broek van Jaouad zelf. Oranje loafers, Sine & Cosine.

KRISTEN STEWART,

vrijheid voor alles

Ze was het idool van de Twilight-saga die een hele generatie vormgaf. Onlangs gooide ze hoge ogen in Spencer, de biopic over Lady Di die haar dit jaar een Oscarnominatie opleverde. Kristen Stewart (33) heeft zichzelf als actrice doorheen de jaren ontwikkeld, van kaskrakers tot intiemere films. Rockfan, vrijheidsbeest en toegewijd aan de LGBTQIA+-zaak, blijft ze impulsief haar hart volgen, zowel op het scherm als in haar privéleven – maar altijd ver van de sociale media. Dit jaar maakt ze niet alleen haar opwachting in de nieuwe Cronenberg, maar regisseert ze ook haar eerste speelfilm. Dé gelegenheid om terug te blikken op het leven van de vrouw die we The Good Bad Girl zijn gaan noemen.

Tekst Maroussia Dubreuil, met James Mottram Foto’s Lauren Dukoff

“Van alle actrices die Diana de afgelopen tien jaar speelden, is zij diegene die het dichtst bij het origineel is gekomen”, vertelde Ken Wharfe, de voormalige lijfwacht van de prinses van Wales, over de absoluut mimetische manier waarop Kristen Stewart haar speelt in Spencer, die eind vorig jaar in de zalen kwam. De prent is geregisseerd door de Chileen Pablo Larraín. Hij verlichtte de zwaarte van Diana’s volledige biografie door zich te concentreren op een welbepaald stuk uit haar leven: de film gaat over drie dagen in Sandringham House tijdens de kerstvakantie van 1991. We ontdekken Diana aan het stuur van haar cabrio, bang dat ze haar weg niet zou vinden op het platteland van Norfolk. De bijna sprookjesachtige angst – die herinnert aan archetypische figuren die verdwalen in het bos – ligt ingegraven in Kristen Stewarts ogen. Een enigmatische blik die de film een grote melancholie meegeeft.

Twintig jaar nadat Jodie Foster op de set van David Finchers Panic Room het ongewone talent neerzette ‘om op het scherm te laten zien hoe moeilijk ze het vindt om haar emoties te uiten’, ontving de 33-jarige actrice voor haar rol in Spencer haar eerste Oscar-nominatie – die ze helaas niet kon verzilveren. Deze rol bevestigt Stewarts interesse voor ‘de beauty’s van het verzet’, die magnifieke losers die verliezen tegen het systeem. “Lady Di wilde verdwijnen, ze was aan het wegkwijnen. Haar pijn werd zo fysiek... Leven in een nieterkend, gemuilkorfd vrouwenlichaam is een gewelddadige ervaring en daar praat je niet makkelijk over. Het was een ingewikkelde materie, waar ik echt aan heb moeten werken”, geeft ze toe. Drie jaar daarvoor speelde ze nog Jean Seberg(1) , het Amerikaanse icoon van de New Wave, die gebruikt en verguisd werd door de FBI omdat ze een lid van de Black Panthers had ontmoet. “In Spencer is Kristen erin geslaagd om zich het personage eigen te maken en toch haar eigen naturel te behouden”, beschrijft Claire Mathon, de director of photography van de film. “Om de intimiteit van het personage vast te leggen, heb ik veel naar haar gekeken. En stilaan kreeg ik het gevoel dat ze ook naar mij keek, waardoor ik de tijd kreeg om het beeld af te stellen, zodat we allebei ons deel van het werk konden doen. Kristen weet hoe belangrijk het is om op de juiste manier ‘gezien’ te worden.”

EEN OSCAR HAD DE KERS OP DE TAART GEWEEST VAN HAAR BEWOGEN ARTISTIEKE

EN PUBLIEKE LEVEN, dat de afgelopen drieëntwintig jaar meermaals op de helling stond. Met commentaren als ‘Vijf films, één uitdrukking’ of ‘Ik lach niet altijd, maar als ik lach, doe ik het ook niet’, werd ze op het internet bespot tijdens haar Twilight-jaren. Ze werd ook beschuldigd van het breken van een huwelijk, ten tijde van haar affaire met Rupert Sanders (de regisseur van Snow White and the Huntsman, nvdr) en fel bekritiseerd door verenigingen die eetstoornissen bestrijden, omdat ze had geprobeerd zichzelf te laten braken op de set van Spencer (waarin enkele boulimia-scènes werden opgenomen). Stewart lijkt vaker verwikkeld in moeilijke scenario’s, maar ze kan er zich wonderwel altijd uit bevrijden. Met dank aan haar ‘rockabilly’-attitude. “Als kind wilde ik een rockster zijn”, herinnert ze zich, “ik ging verkleed

als rockster naar de kleuterklas op Career Day.” Tien jaar later zou ze effectief de rockster Joan Jett spelen in The Runaways(2), als hommage aan de post-punk soundtrack uit haar jeugd. “Ik was zo’n emo-kind”, vertelt ze ook. ‘Emo’ staat hier voor ‘emocore’, een subgenre van punk. “Ik wilde elk weekend wel naar zo’n emo-feestje.” Naast de oogverblindende, glossy en perfecte andere sterren in California, is Stewart – met haar Garbo-achtige uitstraling en vloektirades à la Al Pacino in Scarface – een verademing in een wereld die stijf staat van de normen en verwachtingen. De actrice streeft eerder naar charme dan naar perfectie, trouw blijvend aan haar credo: “Ik wil geen filmster zijn à la Angelina Jolie.” De actrice door New York Times Magazine de bijnaam The Good Bad Girl kreeg – en sinds 2015 overigens ambassadrice is van het Chanelhuis – houdt niet van het internet en is dan ook op geen enkel sociaal netwerk te vinden. Zonder gène stopt ze zich ‘s nachts vol Good & Plenty-dropjes, laat ze zich wekken door haar ‘hypoglycemisch hondje’, rijdt ze rond in haar zwarte busje dat ze Beth doopte, loopt ze liever naakt rond en test ze haar conditie op golfbanen in Griffith Park, in jeans en baskets of in legerbroek in Guantanamo-stijl, zoals tijdens de opnames van The Guard(3) in 2014. IN EEN FILMNEST GEBOREN, als dochter van een regisseur-producer (haar vader) en een scenarioschrijfster (haar moeder), groeide ze op in Woodland Hills, in de buitenwijken van Los Angeles. Ondanks haar angst, die haar naar eigen zeggen lang ‘onbekwaam’ maakte, schrijft ze zich daar in voor de castingworkshop, georganiseerd door de vader van een klasgenoot. Ongeveer vijftien films later wordt ze op haar 18 de beroemd als Bella Swan in de Twilightsaga(4) – naar de romans van de mormoonse schrijfster Stephenie Meyer – een romantische, neogotische tiener die verliefd is op een vampier. Tot grote verbazing van haar fans, de K-Stews (een fan army, in dezelfde geest als de Beliebers, de Swifties of de Directioners), slalomt ze vervolgens een wisselend parcours tussen blockbusters en auteursfilms, tussen Amerika en het oude continent, tussen hoofdrollen en minirollen, tussen strasjurken en oude T-shirts. Ze beoefent dus vakkundig de wetenschap van tegenstellingen en probeert zo haar onafhankelijkheid te behouden ondanks de druk van de Hollywood-machine. “Kristen is een normaal meisje, een goede vriendin, goed geworteld in de realiteit, met wie je over alles kan praten”, omschrijft actrice Sigrid Bouaziz haar partner in Personal Shopper (een film van Olivier Assayas, 2016). “Het soort meisje dat me meetroont naar haar kamer of meesleurt in haar auto om uit de bol te gaan op feestjes, toen we onze film op het Filmfestival van Cannes presenteerden. Haar dichtste bodyguards zijn trouwens allemaal leuke jonge mensen van haar generatie.” Vaste gast in het Palais des Festivals in Cannes - waar ze in 2018 op blote voeten de trap opklom om te protesteren tegen de verplichting om hakken te dragen - waagt ze zich dit jaar in mei opnieuw op de rode loper met Crimes of the Future, de nieuwe film van David Cronenberg 5) . Zij speelt er de vriendin van een ‘performer’ (Viggo Mortensen) die haar organen wegneemt en transformeert, in een

wereld waar mensen hebben geleerd te leven zonder lichamelijk omhulsel, verlost van enige fysieke pijn. Cronenberg zegt dat Stewart een ‘Ferrari’ is – wat in de mond van de Canadese regisseur van Crash een compliment is. Hij is immers gefascineerd door het feit dat de mens stilaan machine wordt – en wist niet dat de actrice haar carrière startte in een campagne voor Porsche. “Ik ben geen typische showman”, zei ze vaak, “vraag mij niet om een frisdrank of wat dan ook te presenteren.”

KRISTEN KIEST HAAR ROLLEN INSTINCTIEF,

soms verblind door één veelbelovende scène waarbij ze de ‘rest’ erbij neemt. In een van haar laatste interviews schat ze dat ze zo’n vijf goede films heeft gemaakt, of 10% van haar werk. De rest van de tijd, bij filmopnames die minder Naast de stralende, glossy en perfecte andere sterren, is Stewart een goed gaan, geeft ze zichzelf twee opties: of de boel laten ontploffen of doen alsof er niets aan de hand is en naar een kruiswoordraadsel grijverademing in een wereld die stijf staat van de normen en verwachtingen. pen. Tot haar successen rekent ze de filmdagen onder leiding van Olivier Assayas. “Gewend om te werken op Amerikaanse sets

De actrice streeft eerder naar charme dan naar perfectie. waar alles is afgelijnd en gemillimeterd, was ze verrast hoeveel vrijheid hij ons liet”, herinnert Sigrid Bouaziz zich. “Dat was iets wat ze niet kende.” De ontmoeting met de Fransman Assayas dateert van 2014: Stewart weigerde de rol van een internationaal bekende actrice in Clouds of Sils Maria en haalde hem over om haar de rol van Valentine te geven, de assistente van de starlet. Die keuze was een reactie op haar situatie als tieneridool en leverde haar als eerste Amerikaanse actrice een Caesar op. Daarop volgde Personal Shopper en vorig jaar de film Irma Vep, waarin zij een kleine rol speelt. 2022 wordt een belangrijk jaar, of zo ziet het er toch naar uit. Over een paar maanden start Stewart namelijk met de regie van haar eerste speelfilm, een aanpassing van de bestseller Fluid Mechanics (The Chronology of Water), de memoires van Lidia Yuknavitch: