Η ΕΚΛΕΚΤΗ ΕΝΟΣ ΑΛΟΓΟΥ by Editions Drepania

ΕΠΙΣΗΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ:

Το άλογο που η Σούζαν Ρίτσαρντς είχε αρχικά επιλέξει να σώσει δεν έμελλε να ανέβει στο φορτηγό που περίμενε. Η Λέι Μι Ντάουν, ένα πρώην αγωνιστικό άλογο μ’ ένα πουλάρι που την ακολουθούσε καταπόδας, ήταν αυτή που ανέβηκε τη ράμπα για να μπει στο τρέιλερ και στη ζωή της Σούζαν. Εξασθενημένη από τον υποσιτισμό, η Λέι Μι Ντάουν είχε ήδη διαβεί έναν δύσκολο δρόμο, και όμως κατά κάποιον τρόπο η καρδιά της ήταν πάντα ανοιχτή και γενναιόδωρη. Το πεπρωμένο την έφερε στο πάντοκ της Σούζαν, και η φοράδα δίδαξε σ’ αυτή τη γυναίκα με τη ραγισμένη καρδιά πώς να απολαμβάνει τις χαρές της ζωής παρά τους κινδύνους της. Ο Μάρλεϊ είναι ένας σκύλος που δεν έχει ταίρι στον κόσμο, ένας ακάθεκτος οδοστρωτήρας με μορφή κυνηγετικού Λαμπραντόρ Ριτρίβερ. Κουτουλάει και διαλύει σήτες στις πόρτες, κλέβει γυναικεία εσώρουχα και τρώει οτιδήποτε μπορεί να πλησιάσει το στόμα του – συμπεριλαμβανομένων παντός είδους έπιπλα και κοσμήματα. Αποβάλλεται από το σχολείο εκπαίδευσης σκύλων ως παντελώς απειθάρχητος και ανεπίδεκτος μαθήσεως. Κατάφερε να αναστατώσει μια δημόσια οργανωμένη παραλία και προκάλεσε πραγματικό χάος όταν του έδωσαν ένα ρόλο σε μια κινηματογραφική ταινία. Ακόμα κι όταν τα μέλη της οικογένειας Γκρόγκαν είχαν φτάσει στα όρια της υπομονής τους, θα μάθαιναν απ’ αυτόν ότι η ανιδιοτελής, δίχως όρια αγάπη έχει πολλές μορφές.

Η Σούζαν Ρίτσαρντς νόμιζε ότι έσωζε μια πεινασμένη, κακοποιημένη και εγκαταλειμμένη φοράδα… Αλλά η Λέι Μι Ντάουν ήταν αυτή που θα έσωζε τη Σούζαν Ρίτσαρντς. Μια απίστευτα συγκινητική ιστορία, καλογραμμένη και γεμάτη οξυδέρκεια. The Roanoke Times

Ένα συγκινητικό και αληθινό χρονικό. Μια ιστορία για οποιονδήποτε αγάπησε πολύ κι ένιωσε την απώλεια, για οποιονδήποτε πίστεψε ότι ο πόνος δε θα γιατρευόταν ποτέ ή αναρωτήθηκε αν το να αντικρίζεις το θάνατο είναι σαν να αντικρίζεις την ίδια τη ζωή. Περιοδικό Chronogram

ISBN 978-960-89344-5-0

9 789608 934450

Η Σούζαν Ρίτσαρντς σπούδασε Αγγλική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο του Κολοράντο και έκανε μεταπτυχιακό στην κοινωνική εργασία στο Πανεπιστήμιο Αντέλφι της Νέας Υόρκης. Ζει στο Μπέρσβιλ της Νέας Υόρκης και διδάσκει δημιουργική γραφή στα κολέγια Σάνι Άλστερ και Μάριστ.

αιολέων 36γ, 118 52 αθήνα τηλ.: 210 3411455, fax: 210 3411201 e-mail: editionsdrepania@gmail.com

www.drepaniabooks.gr

Η «Εκλεκτή Ενός Αλόγου» περιέχει στιγμές έντονης σιγής και γαλήνης. Δε θα ξεχάσω ποτέ τη Λέι Μι Ντάουν και τον Χοτ Σοτ. Εφημερίδα Newsday

H εκλεκτή ενός αλόγου

ΥΠΕΥΘΥΝΗ ΣΕΙΡΑΣ «ΑΛΗΘΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ» ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΓΙΑΤΖΟΓΛΟΥ

Τίτλος πρωτοτύπου: Susan Richards Chosen by a Horse Copyright © 2006 by Susan Richards Για την ελληνική γλώσσα: © 2008 Εκδόσεις Δρεπανιά Μετάφραση: Αντρέας Κίκηρας Επιμέλεια κειμένου: Χριστίνα Γιατζόγλου Σχεδιασμός εξωφύλλου: Παναγιώτης Χατζημαθιός Σελιδοποίηση: Nousimpress Εκτυπώθηκε στην Ελλάδα Πρώτη έκδοση 2008 ISBN: 978-960-89344-5-0 Εκδόσεις Δρεπανιά Αιολέων 36γ, 118 52 Αθήνα τηλ.: 210 3411455, fax: 210 3411201 e-mail: editionsdrepania@gmail.com

Σύμφωνα με τις διατάξεις του ν. 2121/1993 και της Διεθνούς Σύμβασης ΒέρνηςΠαρισιού που κυρώθηκε με το ν. 100/1975, απαγορεύεται η αναδημοσίευση, αναπαραγωγή ή μετάδοση όλου ή μέρους του παρόντος βιβλίου με οποιονδήποτε τρόπο ή μορφή, τμηματικά ή περιληπτικά, χωρίς την έγγραφη άδεια του εκδότη.

ΣΟΥΖΑΝ ΡΙΤΣΑΡΝΤΣ

H εκλεκτή ενός αλόγου METAΦΡΑΣΗ: ΑΝΤΡΕΑΣ ΚΙΚΗΡΑΣ

Το βιβλίο αυτό αφιερώνεται με αγάπη στην Άλι Ντόριον και στα ανίψια μου Μάργκεριτ, Νέιτ και Έβαν Ρίτσαρντς, γιατί γεμίζουν με χαρά την ψυχή μου.

1 HTAN MIA ΠΑΓΩΜΕΝΗ μέρα του Μάρτη και το πάντοκ των αλόγων της Ζωοφιλικής Κοινότητας ήταν γεμάτο λάσπη. Ψιλόβρεχε, κι εγώ στεκόμουν τουρτουρίζοντας, με την ανάσα μου να εκπέμπει θαμπά κύματα πάνω από το φράχτη. Στη βιασύνη μου να φτάσω εκεί, έφυγα από το σπίτι δίχως να πάρω σκούφο ή γάντια, άρπαξα μόνο το αντιανεμικό μου που κρεμόταν πάνω από τη σκάλα του υπογείου, καθώς κατέβαινα στο γκαράζ. Αν είχα σταματήσει για λίγο να σκεφτώ, θα αντιδρούσα όπως κάθε φορά που άκουγα μια έκκληση βοήθειας για άρρωστα ζώα που υπέφεραν σε ανθρώπινα χέρια. Δε θα έκανα δηλαδή τίποτα ή, το πολύ πολύ, να έστελνα μια επιταγή. Όμως αυτή τη φορά, όταν η φίλη μου η Τζούντι μου τηλεφώνησε για να μου πει ότι η Κοινότητα είχε μόλις κατασχέσει σαράντα παραμελημένα άλογα από μια φάρμα που εξέτρεφε αποκλειστικά τη ράτσα Στάνταρμπρεντ (άλογα αγώνων), ζητώντας βοήθεια για τη φροντίδα τους, έβαλα όπως όπως το τζάκετ μου και όρμησα στο αυτοκίνητο. Δεν ξέρω το λόγο που εκείνη η στιγμή ήταν διαφορετική, γιατί δηλαδή διάλεξα να κάνω κάτι που άλλοτε απέφευγα. Δε συνήθιζα να τρέχω σε επιχειρήσεις διάσωσης. Ούτε ήμουν η φάτσα που οι φίλοι μου θα αντίκριζαν να τους χαμογελά καθώς θα άνοιγαν τα μάτια τους έπειτα

10 | Σούζαν Ρίτσαρντς

από κάποια εγχείρηση. Δεν ήμουν καν εκείνη που θα της τηλεφωνούσαν για να τους πάει με το αυτοκίνητο στο γιατρό όταν ένιωθαν σουβλιές ή για να πάρουν τα αποτελέσματα αιματολογικών εξετάσεων, ακτινογραφιών ή οτιδήποτε είχε να κάνει με νοσοκομεία. Κάθε αρρώστια, δική μου ή οποιουδήποτε, μου έφερνε τρόμο. Με τέτοια αποστροφή προς τις ασθένειες, αναρωτιόμουν γιατί τώρα στεκόμουν μπροστά σ’ αυτόν το φράχτη χαζεύοντας καμιά εικοσαριά λιπόσαρκες φοράδες με τα πουλάρια τους να κυλιούνται στη λάσπη. Γιατί ανταποκρίθηκα σ’ αυτό το τηλεφώνημα; Ίσως ήταν μια ενστικτώδης αντίδραση που έκρυβε βαθιά και σταθερή αγάπη για τα άλογα, κληροδοτημένη από τη γιαγιά μου, μια καταπληκτική και κάποιες φορές σκληρή γυναίκα που έγινε κηδεμόνας μου από τότε που ήμουν πέντε χρόνων. Ζάρωνα και μαζευόμουν κάθε φορά που θυμόμουν τη γιαγιά μου, και ταυτόχρονα ζήλευα τον –σήμερα λησμονημένο– κόσμο της, που ήταν γεμάτος υπερωκεάνια, βαγόνια αμαξοστοιχιών και, πάνω απ’ όλα, άλογα. Όταν ήμουν παιδί, υπήρχαν άμαξες και παράταιρα εξαρτήματα ιπποσκευής στο στάβλο του σπιτιού της στη νότια Καρολίνα. Υπέροχες άμαξες, που δεν είχαν κινηθεί για τριάντα τουλάχιστον χρόνια. Κοιτάζοντάς τες ένιωθα εξαπατημένη που δεν είχα ζήσει σε μια εποχή όπου το άλογο αποτελούσε το μοναδικό μέσο μεταφοράς. Στη σοφίτα της γιαγιάς υπήρχε ένα μπαούλο γεμάτο ρούχα ιππασίας, δικά της και της μητέρας της. Καφετιές δερμάτινες, εγγλέζικες, χειροποίητες μπότες που έδεναν από μπροστά με κορδόνια, μάλλινα τουίντ πανωφόρια με δερμάτινα κουμπιά και σφιχτοραμμένη μέση, λινές κιλότες ιππασίας με δερμάτινες ραφές και παντελόνια φαρδιά στη μέση και εφαρμοστά στις γάμπες.

Η Εκλεκτή Ενός Αλόγου | 11

Υπήρχε επίσης μια βαριά μάλλινη στολή αμαξά με ασημένια κουμπιά, που είχαν χαραγμένα πάνω τους το γράμμα Χ, από το Χάρτσχορν που ήταν το πατρικό επίθετο της γιαγιάς μου και το δικό μου μεσαίο επίθετο. Όταν ήμουν έξι ή εφτά χρόνων, σκάλιζα το περιεχόμενο εκείνου του μπαούλου, προσέχοντας κάθε φορά που έπιανα στα χέρια μου όλα αυτά τα ευαίσθητα υφάσματα με τις ξεφτισμένες άκρες και τις φθαρμένες φόδρες. Κάποια στιγμή έπεσε στα χέρια μου ένα από τα κουμπιά του αμαξά. Το γύρισα από την άλλη πλευρά, όπου έγραφε: «Ποιότης Αρίστη». Έχωσα το κουμπί στην τσέπη μου, και τριάντα πέντε χρόνια αργότερα κρεμόταν ακόμη στο ταμπλό με τις σημειώσεις πάνω από το γραφείο του σπιτιού μου. Ένα μικρό, στρογγυλό αντικείμενο που ξυπνά περισσότερες εικόνες από μια κινηματογραφική ταινία. Φτάνει μόνο να το αγγίξω για να ταξιδέψω περίπου στα 1900, σ’ έναν κόσμο γεμάτο άμαξες και άλογα: άλογα που προκαλούν κυκλοφοριακή συμφόρηση, άλογα τραυματισμένα, άλογα δεμένα με τα χαλινάρια τους, άλογα που απολαμβάνουν την τροφή τους, άλογα με τρίχωμα που λάμπει σαν το παρκέ της Λέσχης Νικερμπόκερ στην Πέμπτη Λεωφόρο, και άλογα μαλλιαρά σαν σκυλιά Σνάουζερ. Μια αέναη παρέλαση αλόγων, κάθε μέρα και ώρα, παντού. Η γιαγιά μου ήταν εκείνη που μου χάρισε το πρώτο μου άλογο, στα πέντε μου χρόνια. «Τη λένε Μπάντι», μου ανακοίνωσε καθώς μου παρέδιδε τα γκέμια, και στη συνέχεια απομακρύνθηκε από το λιβάδι, αφήνοντάς με μόνη με το καινούργιο μου πόνι. Καθώς στεκόμουν από τη μια πλευρά του χαλιναριού, λοξοκοίταζα το παχουλό κορμί που κρεμόταν ανάμεσα στα δυο ζευγάρια των πυκνόμαλλων ποδιών του, ενώ το ένα του άκρο κατέληγε σε μια ουρά που σκούπιζε το έδα-

12 | Σούζαν Ρίτσαρντς

φος και το άλλο σε δυο σκούρα ματάκια κάτω από πυκνές βλεφαρίδες. Ήταν σαν να είχα μείνει μόνη μ’ ένα αλυσοπρίονο. Ήξερα ότι ήμουν εκτεθειμένη σ’ έναν θανάσιμο κίνδυνο, ωστόσο δεν κρατούσα παρά ένα άλογο. Το δικό μου άλογο. Ήταν ό,τι καλύτερο μου είχε συμβεί. Μακάρι να μπορούσα να φερθώ αυθόρμητα από την αρχή. Να σκαρφάλωνα στη ράχη του και, μ’ ένα κλωνάρι για μαστίγιο, να αφηνόμουν σ’ έναν άγριο καλπασμό μέσα στο λιβάδι. Η αλήθεια όμως είναι ότι δεν είχα ιδέα τι να κάνω. Στεκόμουν τρεμουλιάζοντας μέσα στο ροζ φορεματάκι μου και κοίταζα με μάτια γουρλωμένα το πανέμορφο πόνι, ώσπου εκείνο όρμησε αιφνιδιαστικά αφαιρώντας λίγη σάρκα από το παιδικό μου μπράτσο. Με την Μπάντι, τα πράγματα δε θα ήταν ποτέ καλύτερα. Έτσι κι αλλιώς την αγαπούσα, τυφλά, πεισματικά, όλα τα χρόνια που κύλησαν με δαγκωματιές, κλοτσιές και την αμηχανία που μου προκαλούσε σε ιππικές επιδείξεις, κάθε φορά που στύλωνε τα πόδια και καθόταν κάτω αρνούμενη να μπει στο στίβο ή να βγει απ’ αυτόν. Υπήρχαν περιπτώσεις που η δύστροπη φύση της την εγκατέλειπε, μετατρέποντας την ιππασία μαζί της σε πραγματική απόλαυση, όμως τις περισσότερες φορές με έφερνε στο σημείο να βάζω τα κλάματα. Όταν έγινα δέκα χρόνων, μου χάρισαν ένα ευνουχισμένο άλογο της ράτσας Μόργκαν που το έλεγαν Αλέρτ, και πραγματικά σοκαρίστηκα καθώς ανακάλυψα ότι ένα άλογο μπορεί να είναι ήρεμο και τρυφερό. Δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι δεν ήμουν παρά ένας όμηρος της Μπάντι, και χάρη στην Αλέρτ ξεκίνησε η παντοτινή μου αγάπη για τα Μόργκαν. Κάθε φορά που έμπαινα στην αποθήκη μου, ήταν σαν να βρισκόμουν έξω από το χρόνο. Το κουμπί του αμαξά ανακαλούσε εικόνες από το μακρινό παρελθόν, την παιδική μου ηλικία, εικόνες που αναμειγνύονταν με το

Η Εκλεκτή Ενός Αλόγου | 13

παρόν, φτιάχνοντας ένα ιππικό πανόραμα. Έφτασα λοιπόν να έχω τρία δικά μου άλογα, και οι στιγμές που περνούσα μαζί τους έκλειναν σαν μέσα σε αγκύλες τις μέρες μου, καθορίζοντας την αρχή και το τέλος τους, δίχως να έχει σημασία οτιδήποτε συνέβαινε στο ενδιάμεσο. Ανησύχησα γύρω στα σαράντα μου, όταν άρχισα να έχω πρόβλημα στη μέση. Τι θα συνέβαινε αν η κατάσταση της υγείας μου δε θα επέτρεπε να φροντίζω τα άλογά μου; Αν γινόμουν υπερβολικά δυσκίνητη, όταν περνούσαν τα χρόνια; Ο Χένρι, ο γείτονας της διπλανής μου πόρτας, είχε είκοσι πέντε αγελάδες και τις αγαπούσε όλες σαν να ήταν κόρες του. Όταν έφτασε γύρω στα ογδόντα, ήταν πια φανερά γερασμένος. Η αρθρίτιδα του έστριβε τα δάχτυλα και το εμφύσημα του δυσκόλευε την αναπνοή. Επί ένα χρόνο σερνόταν στα τέσσερα για να μπορεί να αρμέγει τις αγελάδες του μία προς μία. Τη μέρα που η πελώρια νταλίκα ήρθε να του πάρει το κοπάδι, εκείνος έκρυψε το πρόσωπό του πίσω από τα πρησμένα του χέρια κι άρχισε να κλαίει γοερά. Υπήρχαν στιγμές που φοβόμουν ότι κάτι παρόμοιο θα συνέβαινε και σ’ εμένα. Κι όμως, ήμουν εδώ περιμένοντας να αναλάβω τη φροντίδα ενός ακόμη αλόγου που ζητούσε απεγνωσμένα ένα σπίτι. Ο Τεντ, ένας εθελοντής της Κοινότητας, που είχε συντελέσει ώστε να κατασχεθούν τα άλογα, ήρθε και στάθηκε δίπλα μου στο φράχτη. Αφού υπέγραψα τα απαραίτητα χαρτιά, αναλαμβάνοντας τη φροντίδα μιας φοράδας, ήρθε μαζί μου έξω για να με βοηθήσει να την πάρουμε και να την οδηγήσουμε στο φορτηγό που θα τη μετέφερε στη φάρμα μου. Ο Τεντ δε φορούσε ούτε σκούφο ούτε καν παλτό, μόνο ένα καρό φανελάκι και μπλουτζίν και ήταν πιτσιλισμένος με λάσπες από πάνω μέχρι κάτω, από το αξύριστο πιγούνι του μέχρι τις δερ-

14 | Σούζαν Ρίτσαρντς

μάτινες μπότες του. Ήταν καστανός, και τα πιασμένα αλογοουρά μαλλιά του, μουσκεμένα από τη βροχή, έδειχναν πιο σκούρα. Ο Τεντ σκούπισε τις στάλες που σχημάτιζαν υγρές γραμμές πάνω στους χοντρούς φακούς των στρογγυλών γυαλιών του. Στο ένα του αυτί φορούσε ένα μικρό χρυσό σκουλαρίκι, και καθώς τον πλησίασα για να δω τη λίστα που έβγαλε από την πίσω τσέπη του παντελονιού του, μου ’ρθε μυρωδιά νικοτίνης. Κατάλαβα ότι είχε το συνήθειο να τρώει τα νύχια του μόλις είδα τον παχύ δείκτη του να ψάχνει πάνω στο μηχανογραφημένο χαρτί, που σταμάτησε στον αριθμό δέκα. «Αυτή είναι», είπε χτυπώντας ελαφρά το χαρτί. «Η Κάρεντ Σκουίζ». Ήταν κάπως παράξενος αυτός ο τρόπος για να αποκτήσεις ένα άλογο, δίχως να το έχεις δει, επιλέγοντας ένα συμπαθητικό όνομα μέσα από μια Λίστα Κατασχεθέντων Εμπορευμάτων του Αστυνομικού Τμήματος του δήμου Άλστερ. Η όλη κατάσταση ήταν παράξενη. Δεν είχα ιδέα για τα Στάνταρμπρεντ, πέρα από το ότι ήταν εύσωμα, έτρεχαν σε αρματοδρομίες, ενώ κάποιοι τα αποκαλούσαν Τρότερ (τροχαστές), επειδή έτρεχαν με ελαφρύ καλπασμό. Δεν μπορούσα να σκεφτώ κάτι άλλο. ας πούμε ότι ήξερα για τη γενική ευεξία και το ευχάριστο ταμπεραμέντο τους – γνωρίσματα μάλλον άσχετα με την παρούσα κατάσταση. Βρέθηκα πιο κοντά σ’ ένα τέτοιο άλογο χάρη σε μια τυχαία, φευγαλέα ματιά σε μια καφετιά φάτσα που κοιτούσε έξω από το παράθυρο ενός ειδικού τρέιλερ το οποίο μετέφερε άλογα που προορίζονταν για το στίβο, με στερεωμένο από πάνω του το κάπως αστείο αμαξίδιο για τον αγώνα. Μην έχοντας λοιπόν μπροστά μου παρά μόνο μία λίστα με ονόματα, διάλεξα εκείνο που μου φάνηκε ότι θα ακουγόταν ευχάριστα όταν θα φώναζα τη φοράδα μου,

Η Εκλεκτή Ενός Αλόγου | 15

καθώς θα την έβλεπα να τρέχει σε κάποιο λιβάδι. Είχα ήδη αρχίσει να τεστάρω μες στο μυαλό μου πώς θα ηχούσαν: Κάρεντ Σκουίζ! Κάρι! Σκουίζι! Τα ονόματα έχουν μεγάλη σημασία για όσους ασχολούνται με τα άλογα, και είναι δύσκολο να πετύχεις ένα καλό. Μπορεί να είχα άλογα σχεδόν σε όλη μου τη ζωή, όμως μόνο μία φορά μου δόθηκε η ευκαιρία να διαλέξω το όνομα μόνη μου. Αυτό συνέβη πριν από δεκαπέντε χρόνια, όταν χώρισα με το σύζυγό μου και οι δικηγόροι μας πάλευαν για το ποιος από τους δυο μας θα έπαιρνε τα άλογα. Είχαμε αρκετά, μέσα σ’ αυτά ήταν και το Μόργκαν μου, η Τζόρτζια. Χρειάστηκε ένας χρόνος παζαριών για να κερδίσω την επιμέλειά της, ανακαλύπτοντας με έκπληξη λίγο αργότερα ότι ήταν έγκυος – αποτέλεσμα μιας απρόσμενης επίσκεψης ενός γείτονα Μόργκαν επιβήτορα. Ο πρώην σύζυγός μου δε θα συμφωνούσε ποτέ να μου παραχωρηθεί η Τζόρτζια, αν γνώριζε ότι θα αποκτούσα δύο άλογα «στην τιμή του ενός». Όταν λοιπόν η φοραδίτσα ήρθε στον κόσμο λίγες βδομάδες αφότου η Τζόρτζια εγκαταστάθηκε στον καινούργιο μου αχυρώνα, την ονόμασα Σουίτ Ριβέντζ (Γλυκιά Εκδίκηση). Κράτησα τη Σουίτ Ριβέντζ για αρκετό καιρό, εκπαιδεύοντάς την και σελώνοντάς την, κι όταν έγινε τεσσάρων χρόνων, τη χάρισα στην κόρη μιας φίλης μου, που, καθώς ήταν στην εφηβεία, είχε αρχίσει να παίρνει την ιππασία αρκετά στα σοβαρά, σε βαθμό που δικαιολογούσε να έχει ένα δικό της άλογο. Είχα πάντως ακόμη την Τζόρτζια, που θα έκλεινε τα δεκαοχτώ της εκείνη την άνοιξη, και στη συνέχεια απέκτησα τον Χοτ Σοτ και τον Τέμπο, δύο ευνουχισμένα άλογα Τετάρτου, που σήμερα είναι λίγο πριν από τα τριάντα τους. Η μικρή αλογο-οικογένειά μου είχε αυτά τα τρία, τέλεια σε αριθμό και ψυχοσύνθεση, μέλη. Έμα-

16 | Σούζαν Ρίτσαρντς

θαν από μικρά να τηρούν τη σειρά στο φαγητό, και το καθένα τους ήξερε ποιος ήταν ο ζωτικός του χώρος. Οι μεταξύ τους καβγάδες ήταν σπάνιοι, κι ακόμα πιο σπάνια έτρεχε αίμα από τους καβγάδες αυτούς, οι οποίοι, πιθανότατα, δε θα συνέβαιναν ποτέ αν η Τζόρτζια, περιστασιακά, δεν τα ’βαζε με τον Χοτ Σοτ, κάτι λογικό, αφού εκείνη ήταν φοράδα, και κάπως έτσι κάνουν όλες οι φοράδες του κόσμου. Ο Χοτ Σοτ την άφηνε να του ορμά, καθώς της ήταν απόλυτα αφοσιωμένος. Σε καμία περίπτωση δεν ήθελα, ούτε καν σκέφτηκα, ένα τέταρτο άλογο. Είχα φτάσει στα σαράντα τρία μου, ζούσα μόνη και με δισκοπάθεια που ήδη για δύο χρόνια δε μου επέτρεπε να κάνω ιππασία με ταχύτητα μεγαλύτερη από μιας απλής βόλτας. Μέσα σ’ όλα είχα και την καθημερινή μου δουλειά ως κοινωνική λειτουργός. Κι όμως, να που βρέθηκα εδώ, να αναζητώ το πιο χαριτωμένο όνομα μέσα από ένα έγγραφο της αστυνομίας. Καθόμασταν με τον Τεντ και χαζεύαμε μέσα στο χάος του πάντοκ με τις είκοσι μεγάλες καφετιές φοράδες που τουρτούριζαν μέσα από το φράχτη έχοντας πουλάρια κολλημένα στα πλευρά τους. Ψάχναμε για να εντοπίσουμε μια μεταλλική ταυτότητα, με χαραγμένο πάνω της το νούμερο δέκα, να κρέμεται σε κάποιο από τα φθαρμένα καπίστρια. Οι φοράδες πάλευαν να ορθοποδήσουν μέσα στη βαθιά λάσπη, με τις αρθρώσεις τους πρησμένες και εξασθενημένες από τον υποσιτισμό και τα αφρόντιστα τραύματα από τους αγώνες. Σε πολλές απ’ αυτές διέκρινες ανοιχτές, ρέουσες πληγές στα πόδια και στα πλευρά. Όλες τους αγκομαχούσαν και έβηχαν, με εμφανείς αναπνευστικές παθήσεις, ενώ πράσινες βλέννες έσταζαν από τα μάτια και τις μύτες τους. Απ’ όποια εξαθλίωση κι αν είχαν δραπετεύσει, υπήρχε ακόμη αρκετή εδώ, μέσα στο συνωστισμό του βρόμι-

Η Εκλεκτή Ενός Αλόγου | 17

κου πάντοκ όπου ήταν δύσκολο να ξεχωρίσεις τη λάσπη από την κοπριά. Ήταν κάτι πέρα από τις καλές προθέσεις της Κοινότητας, αφού δεν υπήρχε ένας στάβλος ή αχυρώνας να προστατέψει τα άρρωστα άλογα από το κρύο και τη βροχή. Ο μικρός στάβλος δίπλα στο πάντοκ είχε μόνο τέσσερα χωρίσματα, τα οποία ήταν ήδη γεμάτα από άλογα που είχαν κατασχεθεί προτού καταφτάσει αυτή η νέα ταλαιπωρημένη σαραντάδα. Η Κοινότητα δεν είχε την πρόθεση να φιλοξενήσει το νέο κοπάδι, γι’ αυτό και κατέφυγε, το ίδιο πρωί, στις εκκλήσεις μέσω ραδιοφώνου και τηλεόρασης, ελπίζοντας να βρουν όλα ένα χώρο φροντίδας μέσα σε μια μέρα, έως ότου η τύχη τους καθοριζόταν στο δικαστήριο. Το ιδανικό σενάριο ήταν να μην υπάρξει ούτε ένα άλογο που να περάσει έστω και μία νύχτα μέσα σ’ αυτό το χαώδες πάντοκ. Ήταν αδύνατον να διακρίνουμε οποιονδήποτε αριθμό από τις μεταλλικές ταυτότητες. Το κοπάδι συνωστιζόταν μαζεμένο στην απέναντι πλευρά του πάντοκ, σαν να ’θελε να τραβηχτεί όσο πιο μακριά γινόταν από τα δύο ανθρώπινα όντα που έστεκαν στο φράχτη. Καθώς αναλογιζόμουν τις αιτίες αυτής της «ανάρμοστης» στάσης, ένιωσα ένα νέο κύμα θυμού να με διαπερνά. Τα άλογα που βιώνουν μια πραγματικά ανθρώπινη συμπεριφορά δεν τρέχουν ποτέ μακριά από μας. Δεν είχα δει ποτέ μου οικόσιτα άλογα να αντιδρούν μ’ αυτόν τον τρόπο απέναντι σε ανθρώπους, κι εδώ έβλεπα σαράντα τέτοια να καταφεύγουν τρέμοντας από φόβο στο πιο απόμακρο σημείο του φράχτη, λες κι εμείς είχαμε πάει εκεί για να τα πυροβολήσουμε. Δεν άργησαν να εμφανιστούν δύο ακόμα εθελόντριες της Κοινότητας, για να μας βοηθήσουν να βρούμε την Κάρεντ Σκουίζ και να την οδηγήσουμε μαζί με το πουλάρι της στο ειδικό φορτηγό που περίμενε στην ανοι-

18 | Σούζαν Ρίτσαρντς

χτή πόρτα του πάντοκ. Ο Τεντ σκαρφάλωσε το φράχτη και ακολούθησε τις δύο γυναίκες, οι οποίες προχωρούσαν μέσα στη λάσπη μέχρι τον αστράγαλο, κάνοντας με τα χέρια τους τις κατάλληλες κινήσεις ώστε να ξεχωρίσουν τα άλογα και να μπουν ανάμεσά τους με σκοπό να βρουν την ταυτότητα με τον αριθμό δέκα. Τα άλογα ήταν σαν να είχαν κολλήσει το ένα με το άλλο, καθώς κινούνταν σχηματίζοντας μικρούς κύκλους πανικού. Ορισμένων τα γόνατα λύγιζαν απ’ τον τρόμο, και στη συνέχεια ήταν αδύνατον να σταθούν στα πόδια τους, αιχμαλωτισμένα από τη λάσπη που τα ρουφούσε προς τα κάτω. Κάποιες από τις πεσμένες φοράδες βογκούσαν στην προσπάθειά τους να σταθούν όρθιες, όμως οι μανιασμένες κινήσεις των υπολοίπων τριγύρω λειτουργούσαν σαν τελειωτικό χτύπημα. Το διαπεραστικό χλιμίντρισμα των μικρών, που στιγμιαία αποχωρίζονταν τις μητέρες τους, ήταν μια επιπλέον νότα τρόμου μέσα στο πάντοκ. Δεν άντεχα να παρακολουθήσω ούτε ένα λεπτό παραπάνω. «Δεν πειράζει αν δεν είναι η Κάρεντ Σκουίζ!» φώναξα. «Δώστε μου όποιο να ’ναι!» Λίγα λεπτά αργότερα, ένας από τους καφετιούς σκελετούς ανέβαινε σκουντουφλώντας τη ράμπα του φορτηγού, έχοντας ξοπίσω του το βουτηγμένο στη λάσπη πουλάρι του. Ο Τεντ χώθηκε ανάμεσά τους, τους έδεσε τα πόδια με μια χοντρή, προστατευτική, καλυμμένη με λάστιχο, αλυσίδα, και στη συνέχεια σήκωσε τη ράμπα και την έφερε στην κατάλληλη θέση. Έβγαλε πάλι τη λίστα με τα ονόματα από την πίσω τσέπη του και πήγε στο μπροστινό μέρος του φορτηγού. Καθώς είχε χωθεί μέσα, τον έχασα για λίγο από τα μάτια μου. Όταν εμφανίστηκε, στάθηκε με το ένα πόδι πάνω στον προφυλακτήρα κι άρχισε να φωνάζει προς τη μεριά του

Η Εκλεκτή Ενός Αλόγου | 19

πάντοκ όπου βρισκόμουν. «Λέι Μι Ντάουν τη λένε, Λέι Μι Ντάουν!» μου ανήγγειλε ανεμίζοντας τη λίστα. Εφόσον το μόνο κριτήριο επιλογής ενός αλόγου ήταν το όνομα, είχα ήδη χάσει. Λέι Μι Ντάουν; Αυτό δεν ήταν όνομα, ήταν στίχος από μια προσευχή που έλεγαν τα παιδάκια πριν πέσουν για ύπνο. Σε διαφορετικό περιβάλλον –αν το φώναζα σ’ ένα λιβάδι, για παράδειγμα– ίσως ακουγόταν κάπως χυδαίο. Λέι Μι Ντάουν! Λέι Μι! (Βάλε με κάτω. Ξάπλωσέ με.) Τι θα νόμιζαν οι γείτονες; Το να δίνεις τέτοιο όνομα σ’ ένα άλογο είναι σχεδόν το ίδιο κακό με το να μην το ταΐζεις. Ούτε καν ένα παρατσούκλι δεν μπορείς να βγάλεις απ’ αυτό. Ήταν όμως ήδη αργά, η Λέι Μι Ντάουν είχε ανέβει στο τρέιλερ και δεν υπήρχε χρόνος να κάνω φασαρία για ένα όνομα. Το πάρκινγκ είχε αρχίσει να γεμίζει με φορτηγά, καθώς όλο και περισσότεροι εμφανίζονταν για να πάρουν άλογα. Είχε πολλή δουλειά ακόμα η Κοινότητα, ώστε να καταφέρει να οργανώσει αυτή τη συγκινητική, αλλά και κατακλυσμιαία, ανταπόκριση στην έκκλησή της για βοήθεια. Ήταν ώρα να φύγω, να ανοίξω το δρόμο σε κάποιον άλλο που θα ερχόταν για να παραλάβει ένα άλογο. Οι ώρες ήταν κρίσιμες κι ο χρόνος έπρεπε να αξιοποιηθεί σωστά, τη στιγμή που όλα τα άλογα εκεί ήταν βαριά άρρωστα και χρειάζονταν άμεση ιατρική φροντίδα, μια ευθύνη που αναλάμβαναν να επωμιστούν όλοι όσοι είχαν τρέξει εκεί. Για να πω την αλήθεια, αυτό που με τρόμαζε περισσότερο ήταν η νοσοφοβία μου. Ήδη από τότε που η Τζόρτζια γέννησε το μικρό της, κι ενώ ακόμα και για τα υγιή άλογα υπήρχε αυστηρός προγραμματισμός με τακτικά ιατρικά ραντεβού, εγώ τηλεφωνούσα στον κτηνίατρο μία φορά το χρόνο για εμβόλια.

20 | Σούζαν Ρίτσαρντς

«Είμαστε έτοιμοι να φύγουμε», μου φώναξε η Λόρα, μια λεπτή ξανθιά τριαντάρα, καθώς ανέβαινε στην καμπίνα του φορτηγού που θα έσερνε το τρέιλερ της Λέι Μι Ντάουν. Όταν είδε την τηλεοπτική έκκληση, η Λόρα αποφάσισε να προσφέρει για τη μεταφορά το δικό της τρέιλερ. Αρχικά τη συνάντησα μέσα στα γραφεία, όταν υπέγραφα τα χαρτιά. Όπως μου εξήγησε, δεν μπορούσε να αναλάβει η ίδια ένα άλογο, γιατί είχε ήδη πάρα πολλά. Τράβηξα για το αυτοκίνητό μου, δίχως κανένα άγχος που έφευγα από αυτό το κέντρο υποστήριξης και εξειδίκευσης, με τη σκέψη ότι πολύ σύντομα θα άρχιζα να φροντίζω μόνη μου δύο εξασθενημένα άλογα. Τι θα μπορούσα να σκεφτώ, έχοντας αναλάβει δύο ζωντανά πλάσματα, τη στιγμή που ίσως μέσα σε μια βδομάδα υποχρεωνόμουν να κάνω την ταφή τους στο πίσω λιβάδι; Έφερα το αυτοκίνητο στην πύλη της εισόδου περιμένοντας να φανεί στον καθρέφτη μου το πράσινο φορτηγό της Λόρα. Θα έπαιρνε κάνα μισάωρο για να φτάσουμε σπίτι, ή μάλλον όχι, τρία τέταρτα, εφόσον θα ακολουθούσα το φορτηγό. Αμέσως μόλις φτάναμε, είχα στο νου μου να τηλεφωνήσω στη φίλη μου την Άλι. Αν υπήρχε ένας άνθρωπος που θα μπορούσε να με βοηθήσει να κρατήσουμε τη φοράδα και το μικρό της ζωντανά, αυτός ήταν η Άλι.

2 ΦΤΑΣΑΜΕ ΣΠΙΤΙ και προχωρήσαμε μέχρι πίσω στο λι-

βάδι. «Έτοιμη;» με ρώτησε η Λόρα, καθώς στεκόταν στο πίσω μέρος του τρέιλερ περιμένοντας να τραβήξει τη μανταλωμένη μπάρα που θα απελευθέρωνε τη ράμπα. Η Λέι Μι Ντάουν και το μικρό της κάθονταν ήρεμα στο τρέιλερ. έτσι κι αλλιώς ήταν πολύ αδύναμα για να κάνουν οποιαδήποτε φασαρία. «Έτοιμη», έγνεψα, και μαζί λύσαμε όλες τις μπάρες αφήνοντας τη ράμπα να κατέβει σιγά σιγά, ενώ ξεγαντζώναμε ταυτόχρονα την αλυσίδα. Κανένα από τα άλογα δεν κούνησε, σαν να μην είχαν καταλάβει ότι η ράμπα είχε κατέβει ή σαν να μην ήθελαν να βγουν έξω. Κρατούσα ένα λάσο αγκιστρωμένο στο καπίστρι της Λέι Μι Ντάουν, που τη βοηθούσε να κινηθεί προς τα πίσω. Την τράβηξα με το μαλακό. Δεν αντέδρασε. Η Λόρα πήγε στην μπροστινή πλευρά του τρέιλερ και κοίταζε μέσα από το πορτάκι που υπήρχε εκεί, προσπαθώντας να δώσει κουράγιο στα άλογα με σιγανά επιφωνήματα. Φώναξα το όνομα της Λέι Μι Ντάουν και χτύπησα ελαφρά τα δάχτυλά μου πάνω στα καπούλια της. «Κοιμήθηκε», είπε η Λόρα. Κοιμήθηκε; Άφησα το χαλινάρι και πήγα κι εγώ μπροστά, σκύβοντας το κεφάλι για να χωθώ μέσα από το πορ-

22 | Σούζαν Ρίτσαρντς

τάκι του τρέιλερ. Βρέθηκα σε απόσταση μισού μέτρου από τη Λέι Μι Ντάουν. Ήταν ψηλή, γύρω στο 1,52 μέχρι το λαιμό της. Αν ερχόμασταν φάτσα με φάτσα, τα μάτια μου θα έφταναν περίπου στο ύψος της μύτης της, όμως τώρα, έτσι όπως είχε ρίξει το κεφάλι της τόσο χαμηλά, μπορούσα μόνο να βλέπω τη ραχοκοκαλιά της, από τη χαίτη ως την κορυφή της ουράς της. Έμοιαζε με στραβή συρμάτινη κρεμάστρα, επικαλυμμένη με μια καφετιά λασπερή κρούστα. Τα κόκαλά της προεξείχαν από παντού. Παρακολούθησα για λίγο τα πλευρά της που ανεβοκατέβαιναν και την άκουσα να βαριανασαίνει. Τα μάτια της ήταν ανοιχτά αλλά άτονα κι έβγαζαν ένα υπόλευκο έκκριμα που ρίγωνε την ξεραμένη λάσπη πάνω στο πρόσωπό της. Το ίδιο έκκριμα έτρεχε κι από τη μύτη της. Ήξερα ότι είχε πνευμονία κι είχε αρχίσει τα αντιβιοτικά πριν φύγουμε μαζί από την Κοινότητα. Ήταν τόσο αδύναμη, που το κεφάλι της έπεφτε μόνο του προς τα κάτω. Το πουλάρι ήταν τεσσάρων εβδομάδων και φαινόταν σε καλύτερη κατάσταση. Είχε τα ίδια χρώματα με τη μητέρα του, κανελί δίχως πιτσιλιές, και ζύγιζε γύρω στα 125 κιλά. Όταν με είδε να μπαίνω στο τρέιλερ, τέντωσε τ’ αυτιά του προς τα πίσω και με αγριοκοίταξε. Του είχαν φορέσει ένα μπλε νάιλον καπίστρι που φαινόταν ήδη πολύ μικρό γι’ αυτό, κομμένο καθώς ήταν πάνω στο πουπουλένιο τρίχωμα που κάλυπτε τα ζυγωματικά του. Αναρωτιόμουν αν θα μ’ άφηνε να το πλησιάσω και να του το βγάλω. Νευρικό και με εχθρικές διαθέσεις, στεκόταν στα λαγόνια της μητέρας του περιμένοντας την επόμενη κίνησή μου. Ένιωσα υπερβολικά φορτισμένη. Δεν είχα ποτέ την ευθύνη για ένα τόσο άρρωστο άλογο και μου φαινόταν πιθανό η Λέι Μι Ντάουν να ξεψυχούσε μόλις κατέβαινε

Η Εκλεκτή Ενός Αλόγου | 23

από το τρέιλερ. Τι θα έκανα μετά; Μπορεί σ’ όλη μου τη ζωή να ήμουν περιτριγυρισμένη από άλογα, όμως ποτέ δεν είδα κανένα τους να πεθαίνει, ούτε ανέλαβα ποτέ να μεγαλώσω ένα ορφανό πουλάρι. Η Λέι Μι Ντάουν έβγαλε έναν βαρύ, ασθματικό αναστεναγμό παίζοντας για μια στιγμή τα μάτια της, που συνέχιζαν να τρέχουν. Αν κατάφερνε να αντέξει, με το που θα την έβγαζα από το τρέιλερ θα πήγαινα να της φτιάξω έναν ζεστό πολτό από πίτουρα. Ξεκούμπωσα το χαλινάρι απ’ το καπίστρι της, κι έτσι δεν κινδύνευε να σκοντάψει πάνω του. μετά ακούμπησα και τα δυο μου χέρια στο στέρνο της, σπρώχνοντάς το προς τα πίσω. Άνοιξε λίγο περισσότερο τα μάτια, και το βλέμμα της καρφώθηκε πάνω μου, καθώς άρχισε να μου κρατάει κόντρα. «Μπράβο, καλό κορίτσι!» την παρότρυνα πιέζοντας το στήθος της. Έσκυψα κάτω από το στηθαίο (μια οριζόντια μπάρα με μαλακή επικάλυψη στο ύψος του στέρνου του αλόγου, ώστε να το προστατεύει από το να μετακινείται πολύ προς τα μπρος μέσα στο τρέιλερ, ενώ επίσης λειτουργεί υποστηρικτικά στα φρεναρίσματα) και στάθηκα δίπλα της, καθώς άρχιζε την προσπάθεια να κατέβει από τη ράμπα. Το μικρό της γύρισε να βγει πρώτο έξω, σταματώντας λίγο πριν από την άκρη της ράμπας για να περιμένει τη μητέρα του. Τα αυτιά του πάλλονταν μπρος-πίσω με ζηλιάρικη μανία. Ποια ήμουν εγώ που τολμούσα να αγγίζω τη μητέρα του; Έστριψε το κεφάλι προς το μέρος μου, με μια φιδίσια περιστροφή του λαιμού του. Ευχαρίστως θα με δάγκωνε με την πρώτη ευκαιρία. Φτάσαμε στην άκρη της ράμπας και καθίσαμε στο έδαφος. Η Λέι Μι Ντάουν αναστέναξε και πάλι. Την έπιασα από το καπίστρι και σκέφτηκα ότι μάλλον θα

24 | Σούζαν Ρίτσαρντς

ήταν καλύτερα να μην την αφήσω να βρει μόνη της το δρόμο για το υπόστεγο-καταφύγιο (έξι επί έξι μέτρα, στη μέση ενός λιβαδιού έκτασης περίπου δώδεκα στρεμμάτων), αλλά να την οδηγήσω εγώ προς τα κει. Στην κατάστασή της δε νομίζω ότι θα μπορούσε να δει το υπόστεγο, ή, ακόμα κι αν το έβλεπε, δεν είχε την ενέργεια που χρειαζόταν για να το φτάσει. Περνώντας μπροστά από την ποτίστρα σταμάτησα και χτύπησα ελαφρά τα δάχτυλά μου πάνω στην επιφάνειά της, για να τραβήξω την προσοχή του αλόγου, που με αρκετή σιγουριά χαμήλωσε το κεφάλι κι άρχισε να πίνει. Η χαρά ήρθε σαν κύμα, έστω μικρό, μια κι ένιωσα ότι με εμπιστευόταν. Το πουλάρι στάθηκε μπροστά μας και κορδώθηκε στα πίσω πόδια, κρατώντας ψηλά την ουρίτσα του, σαν να ήθελε να μου υπενθυμίσει ότι παρέμενε σε επιφυλακή για οποιαδήποτε μπαγαποντιά από μέρους μου. Τα πόδια του ήταν μακριά και κάτισχνα, φαίνονταν κάπως αδέξια, μέχρι να αρχίσει να καλπάζει: τότε θα μετατρέπονταν σε όργανα τέλειας αρμονίας. Κάνοντας κυκλικές κινήσεις μπροστά από τη μητέρα του, σταθερά σε πολύ κοντινή απόσταση απ’ αυτήν, ήταν σαν να εκδήλωνε την αντίθεσή του στην παρουσία μου. Φαινόταν άγριο, σε σημείο που αμφέβαλλα αν το είχε αγγίξει ποτέ κανείς για οτιδήποτε άλλο πέρα από το να του φορέσει το καπίστρι. Όταν η Λέι Μι Ντάουν ξεδίψασε, με άφησε να την οδηγήσω για το υπόλοιπο της διαδρομής μέχρι το υπόστεγο. Μόλις ανακάλυψε τον φρέσκο σανό, άρχισε να τον ψαχουλεύει με τη μουσούδα της, αναζητώντας τα πιο γλυκά χόρτα. Ήταν μια καθαρή αλογίσια κίνηση, τόσο φυσιολογική και καθησυχαστική, που για μια στιγμή έδιωξε το άγχος μου. Το μικρό γλίστρησε μέσα στο

Η Εκλεκτή Ενός Αλόγου | 25

καταφύγιο έχοντας τη μητέρα του ανάμεσά μας. Μου έριξε ένα τελευταίο άγριο βλέμμα κι έσκυψε το κεφάλι για να θηλάσει. Καθίσαμε με τη Λόρα έξω στη βροχή και χαζεύαμε για λίγο τα δυο τους μέσα στο καταφύγιο. Αν υπήρχε κάτι που δε βαριόμουν ποτέ, αυτό ήταν να βλέπω ένα άλογο να τρώει σανό. Η εικόνα μού φαινόταν τόσο γαλήνια, όπως όταν κάθεσαι και κοιτάς τα κούτσουρα που καίγονται στο τζάκι. μια εικόνα ζεστή και κατά κάποιον τρόπο γοητευτική. Η Λέι Μι Ντάουν ήταν τώρα ασφαλής, κι εγώ είχα στο νου μου να της φτιάξω τον πολτό της. Η Λόρα είχε κι αυτή αλλού το νου της, βιαζόταν να γυρίσει στην Κοινότητα για να βοηθήσει στη μεταφορά περισσότερων αλόγων. Αποχαιρετιστήκαμε κι αμέσως έτρεξα στο σπίτι για να ετοιμάσω το φαγητό της Λέι Μι Ντάουν. Μέσα σ’ έναν κουβά έφτιαξα ένα μείγμα από σιτάρι και άλλα δημητριακά, συνολικά περίπου τρίατέσσερα κιλά, ρίχνοντας μετά βραστό νερό και ανακατεύοντας έως ότου πήξει το μείγμα και γίνει ένας καυτός χυλός. Όλο το σπίτι μοσχομύρισε. Πρόσθεσα στο τέλος και λίγα αλεσμένα καρότα και μετά σκέπασα τον κουβά με μια πετσέτα. Μέχρι να το πάω πίσω στο καταφύγιο θα διατηρούνταν ζεστό, σε ιδανική θερμοκρασία για να μπορεί να το καταβροχθίσει. Στο πουλάρι θα έδινα καταρχήν γύρω στο ένα κιλό μείγμα δημητριακών με πολλές πρωτεΐνες, περιμένοντας να δω πώς θα το κατάφερνε. Μέσα στη βαβούρα της Κοινότητας είχα ξεχάσει να ρωτήσω για το φαγητό, και πραγματικά δεν είχα ιδέα τι είδους πρόγραμμα διατροφής –αν υπήρχε τέτοιο– είχε καθοριστεί σ’ εκείνες τις λίγες ώρες που τα άλογα βρέθηκαν εκεί. Καθώς πήγαινα πίσω προς τη Λέι Μι Ντάουν και πέρασα μπροστά από τα τρία μου άλογα, ένιωσα μια κά-

26 | Σούζαν Ρίτσαρντς

ποια ενοχή βλέποντάς τα περιορισμένα πίσω από το φράχτη στο δικό τους λιβάδι. μια τρόικα σε αναβρασμό. Κρατούσαν τα κεφάλια τους ψηλά και ήταν φανερό ότι τα ρουθούνια τους είχαν ερεθιστεί από τη μυρωδιά των παρείσακτων επισκεπτών που αντίκριζαν στο απέναντι λιβάδι, στην άλλη πλευρά μιας τεχνητής λιμνούλας. Η Τζόρτζια, το Μόργκαν μου, ήταν εκείνη που έδωσε τον τόνο αυτής της καθόλου φιλικής υποδοχής. Η έπαρσή της οφειλόταν εν μέρει και σ’ εμένα – αποτέλεσμα του ότι μεγάλωσε σ’ έναν αχυρώνα όπου η λέξη «όχι» υπήρχε μόνο στη θεωρία. Λόγω της πνευμονίας της Λέι Μι Ντάουν ήταν επικίνδυνο να χαϊδολογήσω τα τρία μου άλογα πριν αλλάξω ρούχα και απολυμάνω με αντισηπτικό τα χέρια και τις μπότες μου. Έβαλα το κεφάλι κάτω και προχώρησα γρήγορα, όντας περίεργη για το πώς η Τζόρτζια θα αντιμετώπιζε αργότερα τη στάση μου αυτή. Όταν έφτασα με τον πολτό, είδα τη Λέι Μι Ντάουν να εξακολουθεί να τρώει σανό, ενώ το μικρό είχε αποκοιμηθεί πάνω σε μια φωλιά από ροκανίδια, έχοντας απλώσει φαρδιά-πλατιά τα μακριά του κανιά στη μια πλευρά. Ανησύχησα μήπως η Λέι Μι Ντάουν πατούσε πάνω στα εύθραυστα πόδια του μικρού, όμως η Τζόρτζια ποτέ δεν είχε κάνει κάτι τέτοιο, άρα ήλπιζα ότι το ίδιο θα ίσχυε και για την καινούργια μου φοράδα. Με το που μπήκα πάντως στο παράπηγμα και μπερδεύτηκα στα πόδια του, το μικρό ξύπνησε και στάθηκε αρχικά στα πίσω πόδια με τον πισινό του να αιωρείται καθώς προσπαθούσε να σηκωθεί όρθιο. Μου έριξε άλλη μιαν άγρια ματιά και μετά στράφηκε προς το μέρος της μητέρας του, ρίχνοντάς της λίγες «ψιλές» προτού σκύψει ξανά για να θηλάσει. Αναρωτήθηκα αν θα με συμπαθούσε ποτέ.

Η Εκλεκτή Ενός Αλόγου | 27

Μέσα στο καταφύγιο υπήρχαν δύο ταγίστρες, μία για ενήλικα άλογα καρφωμένη στον τοίχο, σε τέτοιο ύψος ώστε να μη φτάνει το μικρό, και μία τοποθετημένη πιο χαμηλά, καλυμμένη με μια μεταλλική σχάρα (γι’ αυτό και την αποκαλούσα γενικά «σχάρα»), που μόνο η λεπτή μουσούδα ενός πουλαριού μπορούσε να χωρέσει μέσα της. ένα είδος προστασίας από πιθανή «επιδρομή» της μητέρας στο φαγητό του μωρού της. Έχυσα τον πολτό μέσα στην ταγίστρα της Λέι Μι Ντάουν και το άτονο βλέμμα της ανασηκώθηκε, τα αυτιά της πετάχτηκαν προς τα πάνω κι αμέσως παράτησε το σανό κινώντας προς τα κει. Προς στιγμήν δίστασε, περιφέροντας τη μύτη της γύρω από την αχνιστή ταγίστρα, ίσως γιατί ο ατμός τής φαινόταν αλλόκοτος ή ίσως γιατί προσπαθούσε να εξοικειωθεί με την ασυνήθιστη μυρωδιά του φαγητού. Πάντως χρειάστηκαν λίγα δευτερόλεπτα για να χαμηλώσει το κεφάλι της και να αρχίσει να καταβροχθίζει τον πολτό. Στάθηκα παραδίπλα, αρκετά κοντά ώστε να μπορώ να την αγγίζω, εφόσον το ήθελα, κάτι που όμως τελικά απέφυγα. Όχι ακόμη. Απλώς παρακολουθούσα προσπαθώντας να καταλάβω ποια ήταν, πώς ήταν και κατά πόσο την είχε επηρεάσει ο τρόπος που την είχαν μεταχειριστεί. Προς το παρόν δε μου έβγαζε καθόλου την αντιπάθεια που ένιωθα να μου δείχνει το μικρό. Αισθανόμουν μάλλον κάτι σαν αμηχανία, νομίζοντας ότι και η Λέι Μι Ντάουν κρατούσε στάση απορίας και αναμονής. Στο μεταξύ το πουλάρι βημάτιζε γοργά σχηματίζοντας μικρούς κύκλους με ασφάλεια στην άλλη πλευρά της μητέρας του, ενώ άφηνε να φανεί η διαρκής του ένταση με μικρά νευρικά πηδηματάκια και τσιρίδες, που τη φορά αυτή νομίζω σχετίζονταν περισσότερο με το ότι η μάνα είχε φαγητό σε αντίθεση μ’ εκείνο. Έτρεξα στην

28 | Σούζαν Ρίτσαρντς

αποθήκη, στο βάθος του καταφυγίου, κι έφερα μιαν αρμαθιά από δημητριακά. Καθώς τα έριχνα μέσα στη σχάρα του μικρού, ένιωσα μιαν ανεπαίσθητη ριπή ανέμου στα μηλίγγια μου και γύρισα σαστισμένη να δω τι στο καλό ήταν αυτό το τόσο ελαφρύ που πέρασε ξυστά από το κεφάλι μου. Αυτό που είδα ήταν το βλέμμα του πουλαριού να με καρφώνει από τη μια γωνία του υπόστεγου, ενώ το ίδιο χοροπηδούσε στα εύθραυστα νεανικά του πόδια, που φαίνονταν ακόμα αχρησιμοποίητα από τη στιγμή που δεν είχαν απογειωθεί καλπάζοντας σ’ ένα λιβάδι ή δεν είχαν έστω κλοτσήσει κάποιο κεφάλι. Η αλήθεια είναι ότι μόλις είχα αποφύγει μια τέτοια κλοτσιά. Μου φάνηκε απίστευτη η ταχύτητα της κίνησής του, όπως και το πόσο κοντά πέρασε από τον κρόταφό μου. Είχα φάει πολλές κλοτσιές από άλογα, τις περισσότερες από ατύχημα, μερικές ωστόσο επίτηδες, όμως ποτέ ένα άλογο δεν είχε επιχειρήσει να μου διαλύσει το κεφάλι. Ήξερα ότι κανένας δεν ήταν ασφαλής δίπλα σε αυτό το πουλάρι προτού περάσει ένα χρονικό διάστημα ιδιαίτερης φροντίδας από κάποιον ειδικό. Μέχρι τότε, το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να βρίσκομαι σε επιφυλακή, προσέχοντας τις κινήσεις του κάθε στιγμή και κρατώντας τις απαραίτητες αποστάσεις. Βγήκα έξω από το υπόστεγο με μια αίσθηση απόρριψης, ενώ το κρύο διαπερνούσε το βρόμικο τζιν και το δέρμα μου. Αμέσως μόλις μπήκα στο σπίτι, έκανα ένα καυτό ντους, έβαλα ζεστά ρούχα, έφτιαξα μια μανιταρόσουπα και πήρα τηλέφωνο την Άλι. Ύστερα βγήκα έξω και, περνώντας από τη λιμνούλα, περπάτησα στο γρασίδι στην πίσω πλευρά του σπιτιού. Τα τρία μου άλογα στέκονταν στο ίδιο σημείο πίσω από το φράχτη, με την ίδια μουσκεμένη και αξιολύπητη όψη. «Γεια σας, κουκλιά μου!» τους φώναξα κάνοντας τη

Η Εκλεκτή Ενός Αλόγου | 29

φωνή μου όσο πιο χαρούμενη μπορούσα, κι ευχόμουν να υπήρχε τρόπος να τους εξηγήσω το λόγο που δε θα σταματούσα για μια επίσκεψη. Μόλις συνειδητοποίησαν ότι δε θα πήγαινα προς το μέρος τους, είδα τρία ζευγάρια αυτιά να ισοπεδώνονται, ενώ η φοράδα μου έκανε μια φιδίσια περιστροφή του κεφαλιού ολόιδια με του μικρού λίγο νωρίτερα. Σαν να μην έφτανε που κάτω από τη μύτη της είχα προσφέρει περιποίηση και μέχρι σκασμού φαγητό σε κάποιους άγνωστους επισκέπτες, πέρασα κι από μπροστά της, αμέσως μετά την απίστευτη αυτή προσβολή, λες και δεν υπήρχε. Σε μια τελική έκρηξη οργής, μόλις με είδε να ανεβαίνω τα σκαλιά τής πίσω βεράντας για να ξαναμπώ στο σπίτι, η Τζόρτζια αποκάλυψε τα δόντια της και γυρνώντας προς τον Χοτ Σοτ του έδωσε μια δαγκωνιά στα πλευρά. Κλασική αντίδραση φοράδας. Εφόσον δεν μπορείς να δαγκώσεις εκείνον που μισείς, δαγκώνεις αυτόν που στέκει δίπλα σου.

ΕΠΙΣΗΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ:

ISBN 978-960-89344-5-0

9 789608 934450

αιολέων 36γ, 118 52 αθήνα τηλ.: 210 3411455, fax: 210 3411201 e-mail: editionsdrepania@gmail.com