PLT 370

RAFAEL

NADAL De eeuwige vechter

OPEN ERA

De legendarische finales...

LOVE GAMES

Sex, Drugs and Rock & Roll

NAME DROPPING

www.playtennis.be

Het leven zoals het is na het tennis

39e JAARGANG Nr370 • e 6 • HERFST / WINTER 2018 • AFGIFTEKANTOOR • BRUSSEL X P405246

HET MAGAZINE VAN DE GENTLEMAN TENNISMAN

ÉTERNITÉ

FIABILITÉ*

Crédit Photo : L’AFFAIRE EDITH

Xavier PINCEMIN - Doria DUCLOCHER (Photos retouchées)

LIBERTÉ

* Liberty Eternity Reliability

www.michel-herbelin.com #michelherbelin

Infos & points de vente : 02/896 93 90 Infos & verkooppunten : 02/896 93 90

Newport Automatic Chronograph

Inhoud INLEIDING Een beetje geschiedenis

13 5

RAFA VERSUS ROGER Tien jaar werelddominantie

13

DE MOOISTE FINALES VAN DE 21STE EEUW Wimbledon 2001: Goran Ivanisevic vs Patrick Rafter

28

Wimbledon 2008: Rafael Nadal vs Roger Federer

32

Wimbledon 2009: Roger Federer vs Andy Roddick

36

Australian Open 2012: Novak Djokovic vs Rafael Nadal

40

Australian Open 2017: Roger Federer vs Rafael Nadal

44

Roland Garros 2001: Jennifer Capriati vs Kim Clijsters

48

Australian Open 2004: Justine Henin vs Kim Clijsters

52

Australian Open 2011: Kim Clijsters vs Na Li

56

Roland Garros 2014: Maria Sharapova vs Simona Halep

60

Australian Open 2016: Angelique Kerber vs Serena Williams

64

56

DE GROTE, AUSTRALISCHE PREMIÈRES De metamorfose van het lelijke eendje

71

1960/1961 Margaret Court en Roy Emerson

74

1983. Mats Wilander

78

1995. Andre Agassi

82

2003. Serena Williams

86

2008. Novak Djokovic

90

95

NAME DROPPING Hoe kampioenen naam maken na hun carrière

95

LOVE GAMES Seks, drugs en…een gezinsleven

109

EVENTS Zoute Family & Friends Trophy: fun, set & match!

109

122

Team Verantwoordelijke Uitgevers Edition Ventures Bernard de Wasseige & François Didisheim 431 D Ch. de Louvain 1380 Lasne Tél. : 02/379 29 90 Fax : 02/379 29 99

Algemene leiding Bernard de Wasseige François Didisheim Axel Defort

Directeur redactie Filip Dewulf Paul Grojean

Coördinatie Sabrina Rœrsch sro@ventures.be & Thierry Milan thierry.milan@ventures.be

Fotografen Reporters Philippe Buissin Shutterstock

Grafisme & layout Pascale Zidelmal

Drukkerij Corelio Printing

Advertenties Thierry Milan - 0474/29 12 88 thierry.milan@ventures.be Élodie Andriveau - 0475/29 57 96 ean@editionsventures.be

Abonnementen jpi@editionventures.be 02/379.29.90 BE93210098087967

Inleiding

Een beetje geschiedenis

P

as op, wij weten ook wel dat er uiteindelijk meer wedstrijden plaatsvonden tussen Novak Djokovic en Nadal, en daar zaten eveneens nogal wat heroïsche marathons tussen, plus wij beseffen tevens dat de matchen die Rafa en Roger op gravel betwistten nooit echt tot de verbeelding spraken en vaak een beetje voorspelbaar waren. Iedereen is het er trouwens over eens dat het bepalen van de beste wedstrijd aller tijden een uiterst subjectieve keuze is maar zonder twijfel kunnen we toch stellen dat die Federer-Nadal in de finale van Wimbledon 2008 vreselijk dicht bij het tenniswalhalla lag. In dat genre ging Play Tennis dan ook op zoek naar de mooiste grandslamfinales van de 21ste eeuw. Van de verbluffende Ivanisevic, winnaar op Wimbledon 2001 als wildcard, via de onmenselijke 5h53 tussen Djokovic en Nadal in Melbourne en één van de geheel Belgische finales tussen Justine en Kim terwijl we ook die laatste in haar eerste grandslameindstrijd op Roland Garros nog maar eens voor de geest haalden.

Wij zijn verheugd dat u het eerste nummer van de Play Tennis new look goed ontvangen heeft.

Een magazine minder gericht op de actualiteit maar wel de mooie geschiedenis van deze sport vanuit een andere hoek belichtend. In dit tweede nummer vinden we de magische Roger Federer terug, de held van onze eerste editie én van het internationale tennis, maar dit keer in het kader van zijn rivaliteit met Rafael Nadal. Die loopt logischerwijs een beetje op zijn einde, niemand leeft/tennist voor eeuwig, maar wat die twee buitenaardse spelers bereikt hebben qua palmares, populariteit en prestaties is ongeëvenaard. Hun tegengestelde spelstijlen en hun vergaande sportiviteit droegen dan ook nog eens bij tot het legendarisch maken van dit duel tussen tennisgoden.

Ondertussen heeft de U.S.Open het grandslamseizoen afgesloten maar denken wij reeds aan het vervolg. 60 jaar Australian Open evoqueren we daarom. De metamorfose van lelijk eendje naar een trendsetter waarbij het evenement, geholpen door een flinke subsidiëring van de regio, het favoriete tornooi werd van spelers en toeschouwers is opzienbarend. In plaats van het jaar te eindigen met een halfgevulde tableau verkaste de Australian Open niet alleen naar het begin van de kalender maar ook naar het alsmaar uitbreidende Melbourne Park en dat met een deelnemersveld dat steevast het beste doet verhopen voor de rest van het seizoen. Wij zochten en vonden symbolische primeurs van de grote namen van de tennisgeschiedenis down under: de enigmatische Margaret Court en de vergeten Roy Emerson in de jaren ’60, Andre Agassi, die op een snijpunt in zijn carrière zat, en Mats Wilander die Borg deed vergeten. Serena Williams die als een bulldozer tekeerging en Novak Djokovic die er zijn ongenaakbare periode inzette. U gaat dingen leren en zich andere dingen herinneren.

Ook gaan we even terug in de tijd toen de tennistoppers echte rocksterren waren, met de bijhorende levensstijl en al. De tabloids smulden van de affaires, akkefietjes en aanvaringen. Spelers die hun volledige fortuin erdoor jasten en daarmee aantoonden dat niets menselijks hen vreemd was. Andere vedetten die (vroeg of laat) uitkwamen voor hun druggebruik of in hun biografieën onthutsende verklaringen gaven voor een onverwachte relatiebreuk. Ondanks sociale media wordt er vandaag meer de controle bewaard over wat er verschijnt over de wereldspelers waarbij ook moet aangestipt worden dat door de verdere professionalisering van de tennisomkadering en de veeleisendheid van de sport men vaak enkel nog tijd en zin heeft om achter een bal aan te lopen en minder om de rokkenjager uit te hangen. Dit alles om maar te zeggen dat we ook nog eventjes de grootste glamourkoppels uit de tenniswereld op een rijtje hebben gezet. U ziet het: voor elk wat wils.

Veel leesplezier!

4 PLAY TENNIS

Édito

Krijg een toestel voor maar € 1 + of

laptop

of 2-in-1 laptop smartphone

Kies voor kwaliteit in je krant én bij je krant Het Laatste Nieuws is jouw onmisbare gids voor binnen- en buitenlands nieuws, showbizz, sport en regionaal nieuws. Krijg nu een HP laptop, HP 2-in-1 laptop of Samsung J6 smartphone bij je abonnement voor maar 1 euro.

Kies snel je toestel op hln.be/kies

Lesuco realiseert ook Padel terreinen, een sport

Lesuco N.V. - Leuvensebaan 317 - 3040 Huldenberg - T +32 (0)16 47.28.70 - F +32 (0)16 47.32.09 - info@lesuco.be

De No°1 van België voor de constructie en renovatie van tennisterreinen Zowel voor clubs als privé-terreinen, zowel indoor als outdoor, LESUCO realiseert alle types van bekleding.

Reeds meer dan 35 jaar, staan de specialisten van Lesuco u bij voor het realiseren van uw project.

t in volle opkomst in België.

Voor meer informatie

www.lesuco.be

TEAM BABOLAT PRO PLAYERS MAY PLAY WITH A CUSTOMIZED OR DIFFERENT MODEL THAN THE EQUIPMENT DEPICTED.

ONZE SPORT, DAT IS UW TERREIN.

Rafa vs Roger

PLAY TENNIS 13

Tien jaar wereldheerschappij In 2008 speelden Rafael Nadal en Roger de legendarische finale in Wimbledon waarmee ze onderstreepten dat ze de nummer en twee op de wereldranglijst waren. In 2018 delen deze twee tenoren, mogelijk de twee beste tennissers aller tijden, nog altijd de spotlights, de grandslamtitels en de hoogste posities op de wereldranglijst.

Een reconstructie.

14 PLAY TENNIS

Rafa vs Roger

Maart 2004 – Miami Roger Federer was veertien jaar geleden al een tijdje aan zijn heerschappij begonnen – hij zou dat jaar drie van de vier grandslamtitels op zijn naam schrijven – maar zag plots vanuit het niets een zeventienjarige Mallorcaan opduiken. Rafael Nadal was nog maar een tiener maar maakte meteen indruk. Niet alleen met zijn energierijk tennis en schrikwekkende forehand maar ook met zijn lange haren, mouwloze shirts en piratenbroek zorgde hij voor kleur en pit in het circuit.

Kledingsponsor Nike had dat weer goed gezien door tegenover de klasvolle Federer met een Spaanse stijlbreuk te komen. En Nadal maakte zijn naam waar: in de derde ronde van de Miami Open won hij met 6-3, 6-3 van de alleenheerser op het circuit. Iedereen begreep dat dit geen toevallige nederlaag was voor de maestro.

“Ik ben onder de indruk van wat ik gezien heb”, spaarde Federer zijn lof niet. “Ik denk dat iedereen geloofde dat hij gewoon maar een gravelspeler was maar hij heeft getoond dat hij waarschijnlijk iets meer gaat zijn dan gewoon dat.” Profetische woorden, zo zou blijken.

Zo ook wat hij te zeggen had over de problemen die hij ondervond tegen Nadal: “Hij slaat de bal niet vlak en hard maar met veel topspin. Dat zorgt ervoor dat die bal hoog opspringt en daar had ik het moeilijk mee. Hij maakte dan ook nog enkele ongelooflijke punten. Maar goed, dat is wat die jonge gasten doen, hè.”, zei de toen 22-jarige Zwitser. Hun volgende ontmoeting was net een jaar later, op dezelfde plek, maar dan in de finale.

Federer won in vijf sets, nadat hij een achterstand van twee sets tegen nul had ongedaan gemaakt.

Rafa vs Roger 38 duels: 12 grandslamwedstrijden:

9-3

Australian Open:

3-1

Roland Garros:

5-0

Wimbledon:

1-2

U.S. Open:

0-0

ATP-finales:

Juli 2008 – Wimbledon In de volgende jaren zouden Federer en Nadal het tennisgebeuren domineren. Rafa begon aan zijn onnavolgbare strooptocht op Roland Garros terwijl Federer zijn hegemonie op Wimbledon nog wat uitbreidde. Tot en met 2008 waren ze heer en meester op het circuit en namen ze de positie van nummer een en twee in de wereld reeds in.

Hun dominantie kwam tot een hoogtepunt in de finale van Wimbledon tien jaar geleden: de klassiek geklede Federer tegen het rock and roll-gehalte van Nadal. Het werd een epische tweestrijd en de derde editie op rij dat ze in de eindstrijd tegen elkaar uitkwamen. Hun spelstijlen leek alleszins het beste in elkaar naar boven te brengen. Het stijlvolle, vloeiende, gevoelvolle intuïtie-tennis van Federer tegenover het energierijke, brute, wilskrachtige powertennis van Nadal. Een rechtshandige tegen een linkshandige, een enkelhandige tegen een dubbelhandige backhand, een aanvaller tegen een ‘verdediger’.

16 PLAY TENNIS

23-15

15-9

Op gravel was het verschil te groot tussen het Spaanse monster en de rest van de klas, waarbij Federer toch wel één van de gravelprimussen was, maar op alle ondergronden merkte men dat de Mallorcaan zijn achterstand aan het inhalen was.

Terwijl er in het begin nog vragen werden gesteld bij zijn opslag, slice, volley en aanvallende kwaliteiten als hij op snellere speelvlakken moest opereren begreep men na verloop van tijd dat Nadal een goede leerling was. Dat cumuleerde in een fantastische en heroïsche Wimbledon-finale die hun heerschappij onderstreepte. En die Nadal won. Voor het eerst na 65 opeenvolgende grasoverwinningen moest Federer het onderspit delven. Hij verloor dat jaar al de duels met zijn rivaal.

Juni 2009 – Roland Garros Door Federer telkens te verslaan in de finale van Roland Garros tussen 2005 en 2008 zorgde Nadal ervoor dat de Zwitserse maestro nooit tot een echte Grand Slam kon komen.

Pas in 2009, en nadat de Parijse gravelkoning verrassend in de vierde ronde had verloren van Robin Söderling, kon Federer de

Rafa vs Roger

Cijfers Grandslamfinales: Gravel: Gras: Hardcourt: Grandslamtitels:

6-3 13-2 1-2 9-11 17-20

Federer en Nadal waren 211 opeenvolgende weken de nummer 1 en 2 van de wereld

French Open op zijn palmares zetten.

In 2018 delen deze twee tenoren, and. “Hij is ongelooflijk. Ik vind het niet erg om te verliezen van de beste Hij kon Nadal zo ook een beetje afhouden in de strijd om de meeste grands- mogelijk de twee beste tennissers speler ter wereld.” In dat debat wie nu eigenlijk de G.O.A.T (Greatest lamtitels die Federer vanzelfsprekend aller tijden, nog altijd de Player of All Time) was zijn er voor gestart was met een kleine voorsprong spotlights.

-en tegenstanders van beide partijen. vanwege die vijf jaar leeftijdsverschil.

Het groter aantal grandslamtitels van Tussen 2005 en 2010 stonden de twee grootheden zij aan zij aan de top van de wereldranking Federer wordt door diens voorstanders aangehaald terwijl de ondanks dat Novak Djokovic zich stilaan kwam moeien in de Nadal-fans hun gelijk proberen te halen door te stellen dat iedebatten. Dit dynamische duo van de troon stoten was echter mand niet de grootste aller tijden kan zijn als hij in de onderlinge duels flink verliest van zijn rivaal. Zelf liggen beide heren niemand gegeven. er niet echt wakker van.

Terwijl Nadal de ongeslagen reeks op gras van Federer tot een einde had gebracht deed ‘Fed Express’ hetzelfde voor de serie van 81 opeenvolgende zeges op gravel van Rafa. In de finale van Hamburg (2007) nota bene, niet het meest sexy tornooi Eind 2010 kwamen beide tenoren elkaar voor de eerste keer ter wereld, slaagde Federer in dit opzienbarende opzet. “Als in de finale van de Masters tegen. Het was Federer die met de ik dan toch tegen iemand moest een nederlaag moest lijden zege aan de haal ging, zijn vijfde titel op het officieuze werelddan liefst tegen deze man”, gaf Nadal alle krediet aan zijn ‘vij- kampioenschap in Londen. De Masters blijven tot op de dag

juni 2011 – Roland Garros

“Rafa en ik leven in twee erg verschillende werelden.

Als hij ooit mijn record zal verbreken is dat eigenlijk niet erg.

Omdat ik dingen heb gedaan die hij nooit gaat doen en hij dingen heeft gedaan die ik nooit zal kunnen.�

(Roger Federer)

18 PLAY TENNIS

Rafa vs Roger

van vandaag een lacune op het uitzonderlijke palmares van Nadal. “Als je kijkt naar zijn titels en alles waar hij voor staat dan is hij zonder discussie de beste in de geschiedenis van onze sport”, zei Rafa.

“Maar als je het op een technisch niveau bekijkt dan was Novak Djokovic op de top van zijn kunnen een speler die haast onverslaanbaar was.” In de onderlinge duels met de Servische superman staat Nadal dan ook 25-27 in het krijt.

Maar de dominantie van Djokovic moest in die periode nog echt vorm krijgen. Federer en Nadal verdeelden de prijzen vooralsnog en in 2011 speelden ze vier keer tegen elkaar: in de halve finale van Miami en Madrid, in de groepsfase van de Masters en vooral in de finale van Roland Garros. Federer toonde daarin dat hij waarschijnlijk de tweede beste gravelspeler aller tijden was maar moest uiteindelijk toch weer in vier sets inbinden voor de alleenheerser aan de Porte d’Auteuil. Hun volgende grandslamfinale zou pas zes jaar later komen.

Rafa en Roger begrepen wel snel dat ze elkaar beter konden maken, ook financieel.

Januari 2017 – Australian Open Er was in de tussentijd de onwaarschijnlijke periode van Djokovic-dominantie, er was de opkomst van Andy Murray en Stan Wawrinka, er waren de jonge kerels die stilaan hun neus aan het venster staken en er waren vooral een hele hoop blessures.

Nadal sukkelde in 2016 met de pols en de knie terwijl Federer zelfs de hele tweede seizoenshelft uitzat met een knieblessure dat hij opliep op Wimbledon.

Zeker door de naam van de dan 35-jarige Zwitser werd stilaan een streep getrokken. Begin 2017 was het vijf jaar geleden dat hij zijn zeventiende en laatste grandslamkroon had mogen opzetten en zijn afscheid leek dan ook niet meer veraf te zijn. Beide tenoren zijn evenwel uit een ander materiaal gemaakt dan de doorsneetennisser en dat toonde ze op de Australian Open dat jaar.

Met verrassend sterk tennis bereikten ze de finale en daarin speelden ze een hoogstaande vijfsetter die uiteindelijk in het voordeel van Federer beslist werd. “Ik heb lang niet meer tegen Rafa op gravel gespeeld en dat heeft mij hier geholpen. In mijn hoofd gaat het daarom beter”, toonde Federer aan hoeveel vertrouwen hij verloor met die nederlagen tegen de Spanjaard op diens favoriete ondergrond.

“Bovendien ben ik overgeschakeld naar een ander soort racket waardoor ik mijn backhand meer

20 PLAY TENNIS

Rafa vs Roger

kan slaan tegen hem.” In het verleden was dat speltechnisch het grootste euvel voor de man uit Basel: tegen de zware topspin van de linkse Nadal-forehand kwam hij met zijn backhandslice snel in de verdrukking. Door een groter racketblad had hij meer controle over de bal en kon hij, zonder al te veel kaderballen, makkelijker de slagenwisseling overnemen. Federer speelde dat jaar vier keer tegen Nadal (ook nog in Indian Wells, Miami en Shanghai) en won vier keer. Ook dat gaf zijn carrière een nieuwe boost. De eindstrijd op de Rolex Masters in Shanghai was trouwens de eerste keer dat Roger en Rafa opnieuw een match tegen elkaar speelden als de twee hoogst geklasseerde tennissers op de wereldranglijst sinds de Masters in 2010.

September 2018 – U.S.Open “Zoveel jaren tegen Rafa spelen is ongelooflijk geweest”, zei Federer. “Hij heeft me gepusht om innovatief te zijn, harder te werken en mijn spel te ontwikkelen. Ik zou niet dezelfde speler zijn zonder hem.”

Het was alleszins opvallend dat de zalige Zwitser de laatste drie seizoenen de graveltournee volledig aan zich voorbij liet gaan. Hijzelf wou daarmee zijn lichaam meer rust gunnen en sparen voor een kans op succes op Wimbledon, iets wat hem lukte in 2017, maar er valt niet naast te kijken dat hij mogelijk ook wat schrik had van zijn dichtste rivaal. Ergens moet het debat over wie de beste aller tijden is toch ook door hun hoofden gegaan zijn? “We leven in twee erg verschillende werelden”, zei Federer. “En we doen de zaken op onze manier. Als hij ooit mijn record zal verbreken is dat eigenlijk niet erg. Omdat ik dingen heb gedaan die hij nooit gaat doen en hij dingen heeft gedaan die ik nooit zal kunnen.”

Het wederzijdse respect is groot en dat zal altijd zo blijven, wat de cijfers – en de analisten en fans die ze interpreteren – op het einde ook zullen zeggen. Nadal kan niet genoeg zijn eeuwige spitsbroeder prijzen als hij erover gevraagd wordt: “Maar ik wil wel niet als zijn vriendje overkomen”, lachte hij vorig jaar nog. Hun gezamenlijk hoogtepunt kwam er op de Rod Laver Cup toen ze in elkaars armen vlogen en samen dubbel speelden.

“Voor mij persoonlijk was het een fijn moment”, glimlachte Federer. “Maar vanaf nu gaan we weer rivalen zijn. Jammer genoeg of gelukkig maar, het is zoals je het wilt zien. Het blijft iets speciaals.”

22 PLAY TENNIS

Rafa vs Roger

Twee in één Rafael Nadal en Roger Federer zijn niet de allergrootste vrienden, ze zullen niet samen op vakantie gaan of een trainingsweekje inplannen, maar ze begrepen wel snel dat ze elkaar (ook financieel) beter konden maken. In 2007 kwam dat tot uiting op het ‘Gevecht der ondergronden’.

In Palma de Mallorca werd in een zaal een veld neergelegd dat voor de helft uit gravel en voor de helft uit gras bestond. De baan kostte niet minder dan 1,6 miljoen dollar en het duurde negentien dagen om ze aan te leggen. Het moest voor eens en voor altijd uitmaken wie de beste speler was op hun beste speeloppervlakken. Voor deze match had Federer nog nooit van Nadal kunnen winnen op clay en omgekeerd was de Spanjaard er niet in geslaagd te zegevieren in hun enig eerder duel op gras. De 20-jarige Nadal won uiteindelijk de demonstratiepartij met 7-5, 4-6, 7-6 (12-10) maar echt veel gevolgen konden er niet uit getrokken worden. Daar was de uitslag te close en het speelveld een beetje te bijzonder voor.

Aan één kant van het net En 2018, Roger Federer et son équipe de management Team8 organisent la première édition de la Rod Laver Cup. Le principe est inspiré de la Ryder Cup en golf et a immédiatement remporté un beau succès. Sous les yeux de 17 000 spectateurs lors de trois journées à guichets fermés dans la O2 Arena de Prague, la Team Europe (composée de Federer, Nadal, Zverev, Cilic, Thiem, Berdych et Verdasco) affronte une Team World (avec Querrey, Isner, Kyrgios, Sock, Shapovalov, Tiafoe et Kokkinakis) lors d’un événement où les capitaines respectifs des équipes, Bjorn Borg et John McEnroe, assurent également le spectacle en bord de terrain.

In 2018 organiseerde Roger Federer en zijn management Team8 voor het eerst de Rod Laver Cup. Het opzet was schatplichtig aan de Ryder Cup in het golf en bleek meteen een groot succes. Voor de ogen van 17.000 toeschouwers in een drie dagen uitverkochte O2 Arena in Praag nam Team Europe (Federer, Nadal, Zverev, Cilic, Thiem, Berdych en Verdasco) het op tegen Team World (Querrey, Isner, Kyrgios, Sock, Shapovalov, Tiafoe en Kokkinakis) waarbij de respectievelijke kapiteins Bjorn Borg en John McEnroe, mee de show verkochten op de baan. In afwisselend enkel -en dubbelmatchen werd het publiek getrakteerd op entertainende en relatief hoogstaande demonstratiewedstrijden waarbij het competitieve aspect werd versterkt door de aanwezigheid van alle bankzitters naast het terrein. Twee hoogtepunten sprongen uit deze succesvolle editie. Op de tweede dag speelden Nadal en Federer voor het eerst ooit samen een

Nadal en Federer speelden één keer samen in het dubbel.

En toen de Zwitser het beslissende punt won in de Rod Laver Cup sprong Rafa in zijn armen. De foto ging natuurlijk de wereld rond.

dubbel (ze haalden het in drie sets van Querrey en Sock) en op de laatste dag haalde de Zwitser het laatste punt binnen na een spannende driesetter tegen Kyrgios waarna Nadal zijn tijdelijke partner in de armen vloog. Een foto die de volgende dag de wereld rondging.

14 minuten giechelen voor Afrika In 2010 moesten Roger Federer en Rafael Nadal een promotievideo opnemen voor een exhibitiematch voor het goede doel.

‘The Match for Africa’ zou op 21 december gespeeld worden in Zurich waarbij de opbrengsten naar de ‘Roger Federer Foundation’ zouden gaan. Een dag later werd hetzelfde duel opnieuw gehouden maar dan in de Caja Magica van Madrid waarbij de winst deze keer naar de organisatie van Nadal ging.

Het opnemen van de video was een hels karwei, dat evenwel de best mogelijke publiciteit bleek voor de evenementen. Federer en Nadal kregen immers een lachbui die haast veertien minuten duurde en een ongelooflijke hit werd op Youtube. Niet minder dan elf miljoen views kregen die tien minuten dolle pret tussen twee van de grootste sportmannen aller tijden. Het toonde het wederzijdse respect en de aangename sfeer die er bijna altijd heerste tussen deze wereldvedettes.

24 PLAY TENNIS

Een paar akkefietjes Op een gezamenlijke carrière van ruim vijftien jaar en met zoveel druk, entourages, media en belangen rondom hen kon het niet anders dat er wat woorden vielen tussen Roger Federer en Rafael Nadal. Vanzelfsprekend werden die, omdat ze zo sporadisch waren, dan helemaal uitvergroot maar erg lang bleven ze toch ook niet nazinderen. In de finale van Rome 2006 riep de Zwitser naar coach Toni, de nonkel van Nadal: “Gaat het goed?”, omdat hij hem ervan verdacht zijn neef aanwijzingen te geven tijdens de partij. “En het is niet de eerste keer”, voegde een gepikeerde Federer er achteraf aan toe. Nadal antwoordde een klein beetje diplomatisch: “Hij moet nog leren een gentleman te zijn, ook als hij verliest.” Dat imago was ook hetgeen Nadal tegen de borst stootte toen beide toppers rond 2012 dienst deden in het spelerscomité van de ATP en probeerden de kalender minder overvol te maken. “Hij wil er altijd als de goede gast uitkomen”, zei Nadal over Federer die sowieso al zijn rustmomenten inlaste in zijn agenda en dus niet vond dat er iets veranderd moest worden. De Zwitser liet de uithaal niet aan zijn hart liet komen: “Rafa heeft al een paar keer gezegd hoe moe en gefrustreerd hij soms raakt van heel dat proces (om iets in beweging te krijgen bij de ATP en binnen de tenniswereld, red). Ik neem hem dat dan ook niet kwalijk.

Ik ben cool wat onze relatie betreft, en ik hoop dat hij dat ook is.”

Ils ont marqué 2017 Warm of

Koud

ONDER Z N E MET AAK AFSPR

Uw bandenspecialist!

+32 2 736 00 04 

Grote bandenvoorraad



Onmiddellijke herstelling



Opslag van uw winteren zomerbanden



Gespecialiseerd team



Persoonlijke service



«Pick-Up» service:

 

Uitlijnen en uitbalanceren Groot aanbod aan velgen

voor particulieren, bedrijven en ambassades

Meer dan alleen banden !

Ontdek snel alle pluspunten van Monsieur Pneus en geniet onmiddellijk van onze talrijke kortingen!

BRUSSEL

L. Mommaertslaan, 10 – 12 • 1140 Brussel Tel. 02/736.00.04

GENVAL

Av. Albert Ier, 180 • 1332 Genval Tel. 02/652.50.08

www.monsieurpneus.be

MIJN MOMENT HUN MOMENT O N S M O M E N T. Alleen bij Aspria kan iedereen van het hele gezin zich gelijktijdig overgeven aan zijn eigen activiteiten, en dat alles onder hetzelfde dak.

Ontdek wat onze Club voor elk gezinslid te bieden heeft.

Aspria Royal La Rasante Donkerstraat 56 1200 Brussel

+32 2 609 19 10 A S P R I A . C O M / FA M I L I E

Grootse finales

PLAY TENNIS 27

Grand Slam, Grote finales!

28 PLAY TENNIS

Grootse finales

Goran Ivanisevic vs Patrick Rafter Wimbledon, 9 juli 2001 6-3, 3-6, 6-2, 2-6, 9-7 Het was een scenario waar zelfs de grootste fantasten zich niet aan zouden wagen. Het sprookjesachtige einde van de 115de editie van Wimbledon zal voor altijd bij de sporthoogtepunten van de 21ste eeuw horen. Goran Ivanisevic won zijn eerste en enige grandslamtitel op de All England Club en alle tennisfans huilden met hem mee.

Z

ijn carrière leek stilaan uit te doven. Occasioneel kon Goran Ivanisevic, net geen 30 jaar op dat moment, nog wel eens uithalen maar het was vooral met zijn fratsen en woede-uitbarstingen op de baan dat hij van zich deed spreken. Op een challenger in Brighton in de week voor Wimbledon was Ivanisevic gediskwalificeerd omdat hij al zijn rackets had stukgeslagen en hij won in de aanloop naar het befaamde grastornooi maar negen matchen. “Ik speel tennis omdat ik niets anders te doen heb”, liet hij optekenen. “Maar ik tennis als een idioot. Ik serveer en sla een forehand en ik mis.”

Zijn schouder hing, net als zijn loopbaan, aan een zijden draadje. Hij had geen vertrouwen en kwam met ‘twee truitjes en drie rackets’ naar Londen afgezakt.

Zwarte beest Sampras Het Kroatische opslagkanon had dertien keer meegedaan op Wimbledon en daarbij twee keer de halve finale en drie keer de finale gehaald. Eindwinst zat er, mede door toedoen van de op gras quasi ongenaakbare Pete Sampras, echter nooit in. Als nummer

125 van de wereld had Ivanisevic in 2001 zelfs een wildcard nodig om rechtstreeks op de hoofdtabel te worden toegelaten. Hij wilde het nog één keer proberen. De goed gekke Kroaat kon vanzelfsprekend niet rekenen op een voorkeursbehandeling en kreeg met Carlos Moya in ronde twee, Andy Roddick en Greg Rusedski flink wat kleppers te verwerken in de eerste week.

Hij deed dat met bravoure en zag bovendien zijn Nemesis Sampras in de vierde ronde uitgeschakeld worden door ene Roger Federer. Zou dit dan toch zijn jaar worden?

Goede Goran, Slechte Goran en Nood Goran In de kwartfinale versloeg Ivanisevic de nummer vier van de wereld, Marat Safin, die zijn ogen niet kon geloven en zijn rackets eraan liet geloven. Tim Henman klopte Federer en werd de opponent in de halve finale. Een wedstrijd waar ze over het kanaal vandaag nog over spreken. Ideale schoonzoon Henman leek, nadat hij de derde set met 6-0 had gewonnen, op weg naar zijn eerste grandslamfinale, maar ook de natuurelementen hielpen Ivanisevic een handje en de regen zorgde ervoor dat Ivanisevic de volgende dag een nieuwe kans kreeg. Eentje die hij greep met beide handen en verzilverde door toedoen van 35 aces. “Ik heb drie persoonlijkheden”, grinnikte Ivanisevic na afloop. “Goede Goran, Slechte Goran en Nood Goran.” Met zijn verleden kon hij sowieso al rekenen op een groot aantal aanhangers maar met zijn fantastische persconferenties waarin hij een deel van zijn ziel blootgaf, zorgde hij voor een regelrechte hype in Londen.

Twee maal 200km/h

“God heeft de regen gestuurd” “Had ik die finale opnieuw verloren dan was ik naar de Noordpool verhuisd of had ik me van een brug gehangen”, zei Ivanisevic na afloop. “Ik hoop niet dat dit een droom is en dat iemand me morgen wakker maakt en vertelt dat ik Wimbledon toch niet gewonnen heb.” Rafter kon zijn positie in dit verhaal met een happy end wel plaatsen. “Ik ben het beu van mee geschiedenis te schrijven”, zei de tweevoudige U.S.Openkampioen. “Maar ergens ben ik wel blij dat Goran gewonnen heeft want anders had hij zichzelf waarschijnlijk om het leven geholpen.” Ivanisevic besefte dat een klein mirakel was geschied. “God heeft de regen gestuurd in die halve finale tegen Henman”, zei hij zonder verpinken. “Ik was altijd de tweede, mensen respecteerden me daar ook voor. Maar tweede is niet genoeg. Ik ben blij dat ik eindelijk die trofee in mijn bezit heb.” Hij kon nu met een gerust hart zijn carrière beëindigen. “Het kan me niet schelen als ik hierna geen wedstrijd meer win”, grinnikte hij. Zo’n vaart liep het niet maar Wimbledon 2001 was wel zijn 22ste en laatste titel die hij zou winnen.

Ivanisevic blijft tot op vandaag de enige wildcard die ooit Wimbledon op zijn naam geschreven heeft.

In de finale kwam hij tegenover Pat Rafter te staan. De Australiër was eveneens erg geliefd bij de toeschouwers en deze eindstrijd was dan ook een affiche om van te dromen. Bovendien zorgde de regenval ervoor dat die finale naar maandag moest verschoven worden en dat iedereen die wilde in de ‘The Queue’ gaan staan een kans had om een ticket (40 pond) te bemachtigen.

Het werd die maandag dan ook een regelrecht gekkenhuis met een jong en enthousiast publiek gedurende drie uur op de banken. Ivanisevic en Rafter, die in de halve finale Andre Agassi had geklopt en toch wel de favoriet was, hielden elkaar lang in evenwicht. In zoverre zelfs dat bij 7-7 in de vijfde set de spanning werkelijk te snijden was en de scheidsrechter alle moeite had om de fans min of meer gekalmeerd te krijgen.

Met drie snoeiharde returns lukte Ivanisevic de break en hij vierde dat alsof de titel al binnen was. Niets was minder waar:

30 PLAY TENNIS

het slotgame ging maar liefst over twaalf punten waarbij overtuigingskracht, emoties en stress het hoofd en de arm van de Kroaat beroerden. Ivanisevic serveerde zijn eerste én tweede opslag aan 200km/h en werd dan ook de eerste speler in de geschiedenis die twee matchpunten voor een grandslamtitel verkwanselde met evenveel dubbele fouten. Hij kon tijdens het game amper zijn tranen bedwingen maar kon die ook eindelijk na zijn vierde matchbal volledig loslaten. Goran Ivanisevic had dan toch die vermaledijde Wimbledon-titel binnen!

150.000 uitzinnige Kroaten verwelkomden Ivanisevic een dag na zijn finale in zijn thuisstad Split. Er was een parade van boten en vuurwerk en de protagonist maakte het feest compleet door zijn kleren uit te doen en in de zee te springen. Een jaar later leek zijn prachtige loopbaan er bijna helemaal op te zitten omwille van een schouderblessure maar hij kwam sporadisch nog terug op de tour waarbij hij in 2004 zijn definitief afscheid vierde op zijn Wimbledon met een nederlaag in de derde ronde tegen Lleyton Hewitt op het Centercourt van de All England Club, het decor van zijn grootste triomf. Ivanisevic blijft tot op vandaag de enige wildcard ooit die Wimbledon op zijn palmares zette.

Grootse finales

Rafael Nadal vs Roger Federer Wimbledon, 6 juli 2008 6-4, 6-4, 6-7, 6-7, 9-7

Misschien wel de beste grandslamfinale aller tijden met twee van de grootste rivalen van het hedendaagse tennis verwikkeld in een nietsontziende strijd die vier uur en 48 minuten duurde en een combinatie was van drama, spanning, emoties en hoogstaand tennis. In het schemerlicht van die zondagavond besliste de toen 22-jarige Nadal het pleit nadat hij in de twee vorige edities zijn meerdere had moeten erkennen in Federer.

32 PLAY TENNIS

Grootse finales

“D

e beste grandslamfinale ooit” John McEnroe, nochtans ook een protagonist in enkele memorabele wedstrijden, liet er geen gras over groeien na het meer dan zeven uur durende spektakel – er waren verschillende regenonderbrekingen, en maar goed ook zo kon het publiek even bekomen van de spanning – tussen deze twee superkampioenen. De start van deze marathon zette meteen de toon: niet alleen werd het begin van de wedstrijd met 35 minuten verdaagd omwille van een passerende regenbui maar het eerste punt was meteen een slagenwisseling waarin de bal veertien keer van kamp wisselde. Dit moest iets speciaals worden. Nadal ging aan de haal met de eerste set maar Federer begon sterk aan set nummer twee en liep uit naar een 4-1-voorsprong. Onvoldoende om de vechtlust van de man uit Mallorca te beteugelen: Rafa won vijf games op rij en leek zijn hand al uit te steken naar de trofee. Federer liet evenwel niet begaan.

Een regenonderbreking als wekker De twee vochten een intense strijd uit waarbij de hoogtepunten elkaar in sneltreinvaart opvolgden. Nadal kreeg bij 3-3 in de derde set drie breakpunten maar ‘Rodger’ knokte zich terug en bij 5-4 voor de Zwitser moest het regenzeil alweer een uur over de baan.

Iedereen kon even op adem komen. “Mijn probleem was dat ik een maand eerder de finale van Roland Garros op een verschrikkelijke wijze verloren had van Rafa (1-6, 3-6, 0-6)”, aldus Federer. “Hij had me vermorzeld. Toen ik aan de Wimbledon-finale begon wist ik dan ook dat het zeer moeilijk ging worden. Het duurde ongeveer twee sets om dat gevoel van me af te spelen. En die regenonderbreking heeft me echt wakker geschud. Ik zei toen tegen mezelf: ‘Als je hier gaat verliezen, doe het dan door ervoor te gaan’.” Hij bezegelde de tiebreak van de derde set met een ace en het publiek ging een eerste keer compleet door het (toen nog niet bestaande) dak.

“Federer kon winnen, maar ik ging niet verliezen” Het niveau van deze partij was al onwaarschijnlijk hoog maar in het slot van set vier schakelden de twee heer naar een interstellair plateau. Nadal stond bij 5-4 alweer op twee punten van zijn eerste Wimbledon-titel waarmee hij voor het eerst sinds Bjorn Borg in 1980 de dubbel Roland Garros-Wimbledon tot een goed einde zou brengen.

Federer, die Borg kon voorbijsteken door zes keer op rij in Londen te winnen, gaf evenwel niet al en versierde opnieuw een tiebreak.

Daarin stak de Spanjaard bij 5-2 wederom zijn hand uit naar de trofee maar die hand verkrampte met een dubbele fout en een backhand in het net tot gevolg. Federer kreeg een setpunt maar wist dat niet te verzilveren. Nadal kreeg twee matchpunten maar de Zwitser sloeg, onder meer met een onnavolgbare backhand return terug. Hij won de tiebreak uiteindelijk met 10-8 en het publiek was buiten zinnen bij zo’n episch tennisvuurwerk. Een vijfde set moest de beslissing brengen. “Ik kon misschien verliezen”, herinnerde Nadal zich. “Maar ik ging niet ten onder gaan. Ik ging knokken en vechten tot op het einde. Federer kon winnen, maar ik ging niet verliezen.”

“Ik kon niet zien tegen wie ik aan het spelen was” Het was 19h53 lokale tijd en 2-2 in de vijfde set toen de derde regenbui van de dag roet in het eten leek te werpen. Met goed anderhalf uur daglicht dat overbleef zou het slot van dit fantastisch schouwspel wel eens letterlijk in het water kunnen vallen. Een half uur later stonden Nadal en Federer terug op de baan. En alsof er nooit iets voorafgegaan was gingen ze verder met dezelfde intensiteit en kwaliteit nog maar eens onderstrepend wat voor buitenaardse atleten tegenover elkaar stonden. Even na 21h stond er 7-7 op het scorebord terwijl het licht nu echt zichtbaar aan het verminderen was. Alsof er nog niet genoeg drama in de lucht hing – zelfs Hawk-Eye functioneerde niet leer omwille

Mogelijk ging het hier om de beste grandslamfinale aller tijden…

34 PLAY TENNIS

Grootse finales

Dit was een duel tussen de twee grootste rivalen van het hedendaagse tennis verwikkeld in een gevecht van vier uur en 48 minuten.

van het gebrek aan daglicht – zorgde dat aspect voor extra spanning op en rond de baan. “Ik kon bijna niet zien tegen wie ik aan het spelen was”, grinnikte Federer.

Alsof het door de goden geschreven was moest Federer evenwel zijn service inleveren en mocht Nadal één keer proberen – dit werd sowieso het laatste gespeelde game van die zondag – proberen uit te serveren. Een derde matchpunt werd nog gered door de aanklampende Zwitser maar bij matchbal vier ging een forehand van Federer het net in en Nadal tegen de grond. Wimbledon had na 4h48 theater van de bovenste plank een nieuwe kampioen.

“Het machtigste gevoel ooit” “Het is onmogelijk uit te leggen wat ik voelde op dat moment”, zei Nadal die wel naar zijn box klom om iedereen een flinke omhelzing te gunnen om daarna naar de Royal Box te gaan en felicitaties van de Spaanse, koninklijke familie in ontvangst te nemen. “Het is een droom om op deze baan te kunnen spelen, dit is mijn favoriete tornooi.

Maar dit had ik me nooit kunnen inbeelden.” Federer toonde zich sportief na toch wel een enorme teleurstelling.

“Rafa is de verdiende kampioen”, zuchtte hij.

“Hij is de verschrikkelijkste tegenstander op de mooiste tennisbaan die er is. Ik heb alles geprobeerd, het is spijtig dat ik niet kon winnen.” Nadal besefte na verloop van tijd wat hij verwezenlijkt had. “Het belangrijkste blijft gewoon van de titel te pakken”, zei hij. “Maar daarna ga je nadenken en begrijp je dat je gewonnen hebt tegen één van de beste spelers in de geschiedenis, en dan nog op zo’n dramatische wijze. Dat gaf één van de machtigste gevoelens ooit in mijn leven.”

Federer zou een jaar later revanche nemen voor zijn ontgoocheling en daarna nog twee keer zegevieren in zijn All England Club. Nadal pakte de titel nog één keer, in 2010 haalde hij het in de finale van Tomas Berdych. Tien jaar later hebben ze elkaar, ondanks 20 ontmoetingen in die tussenperiode, geen enkele keer meer ontmoet op Wimbledon of op gras.

36 PLAY TENNIS

Grootse finales

Roger Federer vs Andy Roddick Wimbledon, 5 juli 2009 5-7, 7-6, 7-6, 3-6, 16-14

Pete Sampras, voormalig alleenheerser op de All England Club, zat op de eerste rij van de Royal Box om Roger Federer zijn record van veertien grandslamtitels te zien verbreken. “Roger is een legende, een icoon en een vriend”, zei Sampras die waar voor zijn geld kreeg met de langste grandslamfinale (aantal games) ooit.

“En vanaf nu is hij ook de beste speler aller tijden.”

“R

oger is een kerel die ik zo graag zou haten maar hij is zo verdomd sympathiek” De geniale uitspraak van Andy Roddick was zeer toepasselijk voor deze spektakelrijke eindstrijd waarbij het Amerikaanse opslagkanon niet ver van zijn eerste Wimbledontitel stond. Roddick, die in 2003 de U.S.Open had gewonnen en in de twee jaar nadien twee keer in de finale van Wimbledon had gestaan – twee keer duidelijk verlies tegen Federer – speelde misschien wel het beste tennis van zijn leven. Hij was vrij geruisloos opgeschoven naar de kwartfinale dat jaar en overleefde daarin een helse vijfsetter tegen Lleyton Hewitt. In de halve finale had hij knap afgerekend met lokale held Andy Murray in vier sets. Aan de andere kant van de tableau had de Zwitserse grootmeester maar één set moeten afgeven op weg naar zijn zevende Wimbledonfinale. In hun 20 voorafgaande duels had Roddick maar twee keer weten te winnen van zijn Europese rivaal en dus startte hij als de duidelijke underdog. Die lange zondag in juli, de eindstrijd duurde vier uur en een kwart, leek hij lang op weg de strafste prestatie van zijn carrière neer te zetten.

Match voor het leven “Dit is een match die me de rest van mijn leven gaat achtervolgen”, zou Roddick later over deze heroïsche finale vertellen.

“Mensen komen in de winkel naar mij toe om over deze partij te beginnen. Het is een moment waar ik heel trots op ben. Ik denk niet dat ik ergens beter tennis had kunnen produceren of een tactisch plan beter had kunnen uitvoeren gedurende meer dan vier uur. Het is de wedstrijd waar ik het meest aan terugdenk.”

Mogelijk dat dan zijn vier setpunten in de tweede set – waarbij een cruciale backhandvolleymisser op een ogenschijnlijk makkelijke bal – opnieuw voor zure oprispingen zullen zorgen. Of die twee breakpunten, weggeserveerd door Federer, bij 8-8 in de vijfde set. Roddick deed alles goed…behalve winnen. In het 30ste game van de laatste set werd de dan 26-jarige Amerikaan voor het eerst in 38 servicebeurten gebroken en moest hij uiteindelijk zijn teleurstelling wegslikken. “Sorry Pete, ik heb nog geprobeerd van hem af te houden”, grimlachte Roddick in zijn speech naar aanleiding van deze vijftiende grandslamtitel, eentje meer dan Sampras, voor Federer.

“Roger had juist iets meer” “Vorig jaar voelde het anders aan”, zei Federer over de legendarische eindstrijd tegen Nadal van de editie daarvoor. “Het was nacht toen die eindigde. De rally’s kwamen er toen ook van achteruit, niet gewoon service en return. Bij 13-13 in de vijfde set vandaag zei ik tegen mezelf: ‘ik zit precies op de plaats waar ik wil zitten: op enkele punten van triomf’. Je kan de zaken altijd negatief bekijken maar het is belangrijk van positief te blijven. Ik geloofde erin tot op het einde.” Hij had ook een gedachte voor de onfortuinlijke Roddick. “Tennis is soms wreed”, aldus de maestro die 50 aces

38 PLAY TENNIS

liet optekenen. “Dat weten we. Je moet je niet te triest voelen. Ik heb ook al vijfsetters in grandslamfinales verloren, zware ontgoochelingen. Zelfs op deze baan vorig jaar. Maar ik ben teruggekomen en heb uiteindelijk gewonnen.” Roddick repliceerde: “Ja, maar toen had jij al vijf Wimbledon-titels op je palmares staan.”

Federer glimlachte en kon daar alleen maar toevoegen: “Het is zwaar. Maar ik vind wel dat Andy het geweldig gedaan heeft.” Dat vond ook diens compatriot, Pete Sampras. “Ik voel me slecht voor Andy”, zei de zevenvoudige Wimbledon-winnaar. “Dit was zijn kans. Het lukte hem net niet. Maar Roger, een echte kampioen, had juist iets meer vandaag.”

Cirkel is rond Volgens Sampras toonde Federer die dag dat hij de beste speler aller tijden was. “Ik ben blij dat ik zijn record (veertien grandslamtitels) hier gebroken heb”, glimlachte de Zwitserse superman.

“Want dit is toch het tornooi dat altijd het meest belang heeft gehad voor mij. Het voelt echt wel aan dat de cirkel rond is, het begon hier (2003) en eindigt ook hier.” De op dat moment 27-jarige Fed Express wist natuurlijk niet dat hij nog (minstens) vijf grandslamzeges zou toevoegen aan zijn kapitaal en nog twee keer (2012 en 2017) Wimbledon zou winnen. “Het is niet een record dat je voor ogen hebt als kleine jongen, maar het was me nogal een maand”, lachte Federer die enkele weken daarvoor ook al zijn eerste titel op Roland Garros had kunnen vieren. “Het voelt geweldig aan maar dat is niet de reden waarom ik tennis speel, ik doe het niet om verschillende records te breken. Al is het natuurlijk wel een leuke om te hebben.”

Laatste Amerikaanse grandslamwinnaar Roddick kwam nooit meer dichter bij de heilige graal. Hij haalde nog twee kwartfinales op de Australian Open en U.S.Open maar zag zijn carrière en tennis langzaamaan afkalven. De auteur van 32 ATP-titels, zeven jaar lang bezitter van de snelste service (249 km/h) op het circuit en de voorlopig laatste Amerikaanse grandslamwinnaar gaf er in 2012 de brui aan. Op zijn 30ste verjaardag tijdens de U.S.Open kondigde hij zijn afscheid aan, enkele dagen later verloor hij in de achtste finale van zijn thuistornooi tegen Juan Martin Del Potro zijn allerlaatste wedstrijd. Jaren later kwamen de man van actrice Brooklyn Decker en Federer nog eens terug op die bewogen Wimbledon-finale in 2009. “Dat moment was mogelijk zwaarder voor jou dan dat het fijn was voor mij”, wist Federer. “Ik weet wat je ervoor gedaan hebt en hoe moeilijk het niet geweest moet zijn. Maar jammer genoeg kan je nu eenmaal niet alles hebben in het leven.” Roddick antwoordde: “Jij kan dat wel, egoïstische ellendeling!” Vanzelfsprekend een kwinkslag van de vaak cynisch maar steeds ad rem uit de hoek komende yankee. Vandaag is hij een fel bejubelde analist die zijn mening ook graag en goed over andere sporten mag uiten. En die wedstrijd van negen jaar geleden? Die zal hem de rest van zijn leven blijven achtervolgen.

Grootse finales

Qua aantal gespeelde games was dit de langste grandslamfinale ooit.

40 PLAY TENNIS

Grootse finales

Novak Djokovic vs Rafael Nadal Australian Open, 29 januari 2012 5-7, 6-4, 6-2, 6-7, 7-5 ‘Bovenmenselijk’, ‘Buitenaards’, ‘Episch’. Termen en titels die moesten bovengehaald worden na de langst durende grandslamfinale ooit. Gedurende die vijf uur en 53 minuten in de Rod Laver Arena verzorgden Novak Djokovic en Rafael Nadal dan ook nog geregeld de show, al kwamen ze wel allebei strompelend over de finishlijn.

D

e grote vier hadden present getekend in de halve finales op Melbourne Park. Novak Djokovic, Rafael Nadal, Roger Federer en Andy Murray stonden op het toppunt van hun dominantie en waren dan ook nog eens heel hard aan elkaar gewaagd. Terwijl in een beklijvende halve finale de Mallorcaan afrekende met zijn Zwitserse aartsrivaal zorgden de Servische toenmalige nummer een en Murray voor een

zelden gezien bacchanaal van vier uur en 50 minuten. Djokovic overleefde die fantastische wedstrijd met 7-5 in de vijfde set maar leek daardoor wel zijn kansen verspeeld te hebben om voldoende energie over te houden om 48 uur later ook nog de Spaanse krachtpatser te ontregelen. Maar de dan 25-jarige ‘Nole’ was op de top van zijn fysieke en mentale kunnen, geïnspireerd door de drie grandslamtitels die hij een jaar eerder op zijn palmares had gezet.

Gedurende die vijf uur en 53 minuten in de Rod Laver Arena zorgden Novak Djokovic en Rafael Nadal voor een hallucinant spektakel.

42 PLAY TENNIS

Grootse finales

32 slagen

“Goedemorgen iedereen!”

Het ‘breekpunt’ in deze weergaloze, onmenselijke en legendarische finale was misschien wel een rally van 32 slagen bij 5-4 in de vijfde set. Heel de Rod Laver Arena ging staan – zelfs de man naar wie het stadion genoemd was! – voor een ovatie bij zoveel overgave, tennistalent en determinatie van de twee nietsontziende protagonisten. Het was de aanzet tot een slotakkoord van een waarlijk ongezien spektakel waarbij twee tennissers het laatste percentje energie, moed en overlevingsinstinct uit hun atletische lichamen persten.

Eerder had Djokovic na een lastige eerste set de bovenhand genomen in de wedstrijd, mede door zijn onfeilbare return. “Zijn terugslag is mogelijk de beste in de geschiedenis”, zuchtte Nadal.

“Hij lukt die bijna altijd.” Het linkshandige gravelmonster kan natuurlijk zelf ook wel een potje tennissen en vechten. Met zijn rug tegen de muur in de vierde set begon Rafa ineens de ene na de andere winner te produceren met zijn vervaarlijke forehand. Een korte regenpauze kon hem zelfs niet stoppen. Hij pakte de tiebreak en het publiek in het stadion werd nog maar eens van zijn stoel geblazen. Het was een half uur na middernacht in Melbourne.

“Rafa is één van de beste spelers ooit en één van de meest gerespecteerde spelers op de tour”, spaarde Djokovic zijn lof niet. “Ongelukkig genoeg konden er vandaag geen twee winnaars zijn. Maar ik hoop dat we nog veel van dit soort matchen kunnen spelen.” Niet iedereen was daar echter van overtuigd. Door hun beider rituelen voor de service zorgden zowel Djokovic, met zijn eindeloze reeks balbotsen, als Nadal, met zijn verschillende tics, ervoor dat er tussen elk punt het maximum (en soms meer) tijd werd genomen.

Ook hun beider spelstijlen droegen bij aan dit record van langste grandslamfinale ooit. Of dat nog niet voldoende was trachten de sponsors en hoogwaardigheidsbekleders er achteraf de langste ceremonie aller tijden aan vast te knopen.

Djokovic en Nadal konden na de geleverde inspanningen amper nog op hun benen staan en dus werden er net op tijd twee stoelen afgeleverd opdat de twee helden niet in krampen zouden vervallen. “Goedemorgen iedereen!”, grapte Nadal toen hij zijn cheque in ontvangst mocht nemen.

1h37 Na een veertiendaags grandslamtornooi, met zware halve finales in de benen en na vier uur zwoegen middenin de nacht nog een vijfde set moeten afwerken zou bij eender welke speler wel eens voor een kortsluiting kunnen zorgen. Niet zo bij onverzettelijke kampioenen als Nadal en Djokovic. De slagenwisselingen werden nog intenser terwijl de spanning alsmaar toenam. Er leken bij 2-4 kreuken in het Servische beton te komen maar Djokovic ging onmiddellijk terug door de service van Nadal. Hij deed zelfs meer, bij 5-5 brak hij nog eenmaal de Spaanse opslag om daarna ijskoud, maar drijfnat van het zweet, uit te serveren terwijl hij onderweg nog een breakpunt wist weg te werken met een inside-out forehand. Meesterlijk. Nadat hij eerst op de grond had gelegen om van de eerste emoties te bekomen bleek Djokovic nog over voldoende reserves te beschikken om ook nog zijn shirt in twee te scheuren en zijn biceps te tonen aan het gekwordende Australische publiek. Djokovic had zijn titel verdedigd op de Australian Open en getoond dat hij de absolute nummer een was tussen de grote vier. Het was 1h37 ’s nachts.

Werken om te wenen “Fysiek was dit de zwaarste match die ik ooit gespeeld heb”, wist Nadal. “Natuurlijk wou ik winnen maar ik ben blij met hoe ik het er vanaf heb gebracht. Ik had mijn kansen tegen de beste speler ter wereld vandaag.

Ik ben heel blij over mijn mentaliteit, die werkte net als in mijn beste momenten.” Djokovic zat duidelijk met andere dingen in zijn hoofd tijdens deze onwaarschijnlijke finale. “Ik probeerde gewoon wat lucht te vinden tussen de punten”, grinnikte de Servische halfgod. “Duizenden gedachten gingen door mijn hoofd en ik probeerde daarbij de goede van de slechte te scheiden. Prioriteit te geven aan het volgende punt.

Ik speelde tegen één van de beste tegenstanders ooit, iemand die mentaal ongelooflijk sterk is. Hij ging voor alles of niets.” Het werd niets voor Nadal. “Ik besef dat dit een speciale wedstrijd was”, zuchtte Rafa. “Een match die ik me nog lang ga herinneren. Niet alleen omdat ik verloren heb maar ook om de manier waarop we getennist hebben.” Djokovic had zijn vijfde grandslamtitel beet. “Het feit dat ik dit deed na de langste grandslamfinale ooit doet me haast wenen”, zei hij.

“Voor dit soort wedstrijden werken we elke dag, we geven ons leven voor de sport. Ik ben dan ook heel trots.”

Enkele maanden later had Nadal wel al zijn revanche beet toen hij op zijn Roland Garros Djokovic versloeg in vier sets. Beide supermannen gingen nog een tijdje door met het domineren van het tennisbestel en zijn ook vandaag nog met respectievelijk dertien en zeventien grandslamtitels hun plaats aan het afdwingen bij de beste spelers die ooit op een tennisbaan hebben gestaan.

Roger Federer vs Rafael Nadal Australian Open, 29 januari 2017 6-4, 3-6, 6-1, 3-6, 6-3 Misschien wel ĂŠĂŠn van de mooiste grandslamtitels voor Roger Federer, deze vijfde Norman Brooks-trofee kwam geheel onverwacht na een blessurepauze van zes maanden het jaar voordien. Dat hij daarbij in een adembenemende finale ook nog eens zijn grootste rivaal kon kloppen was de kers op de taart.

44 PLAY TENNIS

Grootse finales

D

at hij 11-23 in het krijt stond in de onderlinge duels met Rafael Nadal vond Roger Federer niet zo erg voor aanvang van zijn zesde finale op Melbourne Park. De 35-jarige Zwitser was vooral verbaasd dat hij zo snel na zijn knieblessure van het jaar voordien terug het juiste ritme had te pakken.

Op enkele wedstrijdjes op de Hopman Cup na had de grootmeester weinig referentiepunten om zich aan vast te klampen. Maar Federer begon aan zijn achttiende Australian Open alsof hij nooit was weggeweest en werkte zich echt in het tornooi. In de vierde ronde overleefde hij een krappe vijfsetter tegen Kei Nishikori en in de halve finale tegen zijn landgenoot Stan Wawrinka had hij in een thriller over vijf sets opnieuw geen overschot. Aan de andere kant van de tabel moest Nadal evenwel even hard knokken om tot in de eindstrijd te geraken. In de derde ronde ontsnapte hij al aan de klauwen van de opkomende Sascha Zverev terwijl niemand begreep hoe hij een ontketende Grigor Dimitrov in de halve finale in vijf sets toch nog het zwijgen had opgelegd.

De droomfinale voor de Australian Open was hierbij wel een feit en dat tussen twee supermannen die zelf moeilijk konden geloven dat ze daar al stonden.

Hartelijk weerzien Twee jaar was het geleden dat Federer en Nadal nog eens tegenover elkaar hadden gestaan.

Blessures in 2016 hadden hun beider seizoenen gefnuikt en dus was het wederzien hartelijk van beide kanten. Drie keer eerder hadden beide tenoren de degens gekruist op Melbourne Park en telkens was Nadal met de winst aan de haal gegaan. De Mallorcaanse machine was dan ook lichtjes favoriet voor dit 25ste onderonsje. Vooral ook omdat het maar liefst vijf jaar geleden was (Wimbledon 2012) dat de Zwitserse maestro nog eens een grandslamkroon had mogen opzetten.

Ingehaald door zijn ouderdom en de sterkte van zijn concurrenten was de tendens binnen de tenniswereld dat Federer stilaan richting uitgang aan het opschuiven was. Hij had de voorgaande vier jaren zelfs geen grandslamfinale meer bereikt en dus leken zijn kansen op succes eerder gering. Geholpen door zijn natuurlijke elegantie en zijn respect voor de Australische gloriën kreeg hij dan ook haast de hele Rod Laver Arena achter zich om voor een nieuwe ‘stunt’ te zorgen.

Een onverwachte zege nadat een blessure hem het jaar voordien zes maanden van het circuit had gehouden.

Rollercoaster Federer begon onbezorgd aan deze ‘affiche’ – tickets voor deze match gingen op de zwarte markt in Melbourne voor 10.750 euro het stuk over de toonbank – en won na 34 minuten de eerste set. Hij had meer winners dan Nadal en zorgde met zijn goed geplaatste opslag dat hij het overwicht behield in de rally’s. De op dat moment 30-jarige Spanjaard riposteerde evenwel met een koekje van eigen deeg. Hij verhoogde zijn energiepeil – te merken aan het zweetverbruik – en brak snel het Zwitserse verweer. Via 4-0 ging het na enkele onnavolgbare slagenwisselingen naar 6-3 en één set gelijk. Wie dacht dat Federer aangeslagen was kwam bedrogen uit. Uit het niets begon hij nog wat meer te toveren met zijn forehand – 18 winners! – en leek hij Nadal richting canvas te sturen. De Spanjaard heeft er evenwel een carrière op gebouwd om steevast recht te veren. Met 6-3 pakte hij set vier én het momentum. Federer pakte voor aanvang van de slotset nog een time-out om te trachten dat Nadal-momentje te doorbreken maar hij werd al snel gebroken en zag bij een 1-3-achterstand de kans op een achttiende grandslamtitel door zijn vingers glippen.

Tweede oudste na Ken Rosewall Federer leek evenwel bezeten door de tennisgoden, zo hard knokte hij om zich terug in de match te wurmen. Het begin van waarlijke dramatische minuten waarin Nadal de ene na de andere breakkans afweerde om uiteindelijk toe te geven aan de overmacht aan de overkant. Een break die Nadal echt brak en het momentum opnieuw een Zwitsers tintje gaf. Ineens was de linkshandige krachtpatser die ietwat vermoeid oogde en met een dubbele fout Federer op weg hielp naar een even onverwachte als welgekomen

46 PLAY TENNIS

Grootse finales

grandslamzege. Het publiek in de Rod Laver Arena ging compleet door het dak na deze fantastische vijfde set en kreeg bovendien de winnaar waarop ze gehoopt had.

Federer werd zo de tweede oudste grandslamwinnaar net achter Ken Rosewall (37 jaar). “Niemand van ons twee had op voorhand kunnen geloven dat we in de finale zouden staan”, zei Federer na afloop van deze eindstrijd tussen het negende en zeventiende reekshoofd. “Ik had eigenlijk ook met plezier verloren. Mijn comeback was al perfect zoals hij was.”

“De steun hier is ongezien” Vanzelfsprekend was hij wel wat blij met zijn ultieme bekroning. Zeker na die vijf lastige jaren. “De magnitude van deze match kan enkel vergeleken worden met Roland Garros 2009”, zei Federer. “Daarvoor heb ik ook jaren moeten wachten. Ik probeerde en ik knokte maar ik faalde.

Uiteindelijk haalde ik de titel toch binnen. Dit voelde ongeveer hetzelfde.” In de grandslamranking nam Federer opnieuw wat voorsprong op zijn Iberische rivaal. “Dat is voor mij minder van tel”, zei Fed Express. “Voor mij ging het om de comeback, om een nieuwe epische finale met Rafa. Dat ik het dan ook nog hier in Australië doe (waar zijn eerste coaches, wijlen Peter Carter en Tony Roche, vandaan kwamen) maakt me dankbaar. De steun die ik hier ondervind vanwege mijn populariteit is ongezien. Dat ik hier nog kan winnen, op mijn leeftijd en na vijf jaar zonder succes geeft me veel voldoening.”

Federer verzilverde zijn wederopstanding met een achtste zege op Wimbledon terwijl Nadal dat jaar Roland Garros en de U.S.Open zou domineren. Het dynamische duo was helemaal terug aan de top en iedereen zou opnieuw twee keer nadenken alvorens deze twee superkampioenen nog eens af te schrijven. Federer verdedigde ondertussen dit jaar met verve zijn titel op de Australian Open terwijl Nadal voor de elfde keer zegevierde in Parijs. Ongewoon is de praktijk geworden voor deze twee tennisiconen.

48 PLAY TENNIS

Grootse finales

Jennifer Capriati vs Kim Clijsters Roland Garros, 9 juni 2001 1-6, 6-4, 12-10 Een wedstrijd voor de recordboeken, een duel voor de annalen en een scoreverloop niet voor hartlijders. Kim Clijsters en Jennifer Capriati disten op die bloedhete zaterdag in Parijs misschien wel de beste en alleszins de langste slotset van een damesfinale op Roland Garros op.

T

wee uur en 21 minuten begeesterden de amper achttienjarige Limburgse en de zeven jaar oudere Amerikaanse een op het puntje van de stoel kamperende Court Philippe Chatrier met hoogstaand tennis, tonnen vechtlust en een bloedstollend slotakkoord. Met 22 games werden er nooit eerder zoveel spelletjes afgewerkt in een derde set van een finale op ‘Les Internationaux de France’. Dat daarbij de stress en de druk amper afbreuk deden aan het niveau was nooit eerder vertoond en toonde aan dat beide dames, en zeker neofiet Clijsters, uit het juiste kampioenenhout gesneden waren. De Breese tiener was trouwens al als een speer aan haar eerste grandslamfinale begonnen. Voor Capriati, bezig aan een indrukwekkende comeback die haar dat jaar ook al de eindzege op de Australian Open had opgeleverd, goed en wel wist in welke wervelwind ze terechtgekomen was ging Clijsters met 6-1 met die eerste set aan de haal. Een precisiebombardement van mokerslagen, agressief aanvallend tennis en een totaal gebrek aan scrupules in haar allereerste grote afspraak in haar carrière.

Clijsters etaleerde haar compleet palet aan vaardigheden en liet de Amerikaanse alle hoeken van de Court Central zien. “Ik was nochtans nerveus”, glimlachte ze jaren later.

“Voor het eerst voelde ik aan hoe het was om bij de laatste twee in een grandslamtornooi te zitten. De zenuwachtigheid was wel weg vanaf de eerste bal. Ik dacht niet meer: hoeveel mensen volgen nu deze match in België? Maar die gedachten kwamen wel terug toen ik besefte dat ik kon winnen. Mogelijk was ik dus nog niet echt klaar voor een eerste grandslamtitel.”

50 PLAY TENNIS

Grootse finales

77 minuten spanning zorgen voor Mexican Wave Capriati is bovendien niet van gisteren, op haar 25ste was ze reeds een doorwinterde prof die al héél véél had meegemaakt in haar rollercoaster van een loopbaan, en zij zag dat de Belgische storm bij het begin van de tweede set een beetje ging liggen. Het ex-liefje van Xavier Malisse ging minder voor de hoeken en opteerde voor hard gehamer door het midden van de baan. Clijsters vond niet direct een antwoord op die veranderde tactische aanpak en zag Capriati naar 4-2 uitlopen en uiteindelijk ook met 6-4 de stand in evenwicht brengen. De volgepakte tribunes, met heel wat Belgische prominenten waaronder Prins Filip en premier Louis Michel erop, gingen er nog eens goed voor zitten want deze beide dames zorgen voor entertainment om duimen en vingers bij af te likken. Clijsters en Capriati lieten daarbij de spanning van zich afglijden alsof het een ijsje was op die eerste warme lentedag. Met gelijke middelen bekampten ze elkaar en dat leverde meedogenloze rally’s op waarbij geen van de twee het onderspit wilde delven of een duimbreed wilde toegeven. Clijsters kwam in die marathonset tot twee keer toe tot op twee punten van haar eerste grandslamtitel, Capriati gaf echter geen krimp. Vice versa vocht ook het toenmalig vriendinnetje van Lleyton Hewitt, de Australiër zat trouwens naast coach Carl Maes in de spelersbox, zich geregeld terug uit heikele situaties. 77 minuten duurde deze fantastisch slotset die passend de 100ste editie van Roland Garros mocht afsluiten. De toeschouwers kraaiden van de pret en spontaan werd er een Mexican Wave ingezet, in die tijd nog maar zelden vertoond in een tennisstadion.

te vervangen met een gepaste trots en het besef dat ze een toekomstige supervedette en nummer een van de wereld aan het werk hadden gezien. En dat terwijl de beste Belgische, mogelijk zelfs wereldwijd, gravelspeelster (Justine Henin) dan nog eens in de halve finale onverwacht sneuvelde tegen Clijsters en ons landje zich verzekerd zag van tien jaar topsuccessen in tweevoud. “Ik ben hier het hart van in”, zei Clijsters die op die dag in Parijs voor de eerste en meteen ook laatste keer het publiek in het Frans bedankte. “Maar ik heb tot de laatste seconde alles gegeven dat ik in me had. Ik had nochtans de indruk dat ik veel met de bal gedaan heb, dat ik die in alle hoeken van de baan geplaatst heb en bovendien behoorlijk geserveerd heb.

Ik kan mezelf dan ook niet veel verwijten. Natuurlijk ben ik ontgoocheld maar ik heb me 100 procent geamuseerd op de baan.” Zij was niet alleen.

“Ik ben hier het hart van in”, zei Clijsters die op die dag in Parijs voor de eerste en meteen ook laatste keer het publiek in het Frans bedankte.

“Ik heb tot de laatste seconde alles gegeven” Uiteindelijk mocht Capriati nog één keer serveren voor de eindwinst. Een Amerikaanse forehand langs de lijn bezegelde het lot van de blonde dochter van voetballer Lei Clijsters. Terwijl Capriati nog enkele vreugdesprongetjes ten beste gaf slikte een groot deel van het Belgisch getint publiek de ontgoocheling door om ze

Amerikaans surrealisme

Voor Capriati was dit een droom die uitkwam en formidabele ontknoping van haar onwaarschijnlijke carrière. In 1990 was ze al eens de jongste (zestien jaar) halve finaliste op Roland Garros geweest, elf jaar en enkele tumultueuze episodes later, won ze er haar tweede van in totaal drie grandslamtitels. “Dit is surrealistisch”, zei het voormalige wonderkind dat zich door depressies, burn-outs en een regelrechte afkeer voor de tennissport had moeten worstelen.

“Ik heb gevochten voor mijn leven en dat heeft zich uiteindelijk uitbetaald. Ik voel dat de mensen blij voor me zijn en ik ben dan ook gelukkig. Het verleden heb ik achter me gelaten. Ik denk er niet meer aan. Het is het hier en nu dat telt.” Capriati zou nog twee keer de laatste vier halen in Parijs (2002 en 2004) maar geraakte nooit meer dichter bij de titel. Datzelfde gold ook voor Clijsters die wel nog één keer in de eindstrijd van Roland Garros stond (2003) maar toen niet kon tornen aan de hegemonie van Henin.

Deze epische klassieker krijgt evenwel sowieso een speciale vermelding op haar palmares. Het was de officiële start van de gouden jaren van het Belgische tennis. Via Parijs veroverden Clijsters en Henin de hele wereld. In thuisstad Bree werd hun nieuwe tennisster dan ook met een volksfeest ontvangen, het zou niet de laatste keer zijn voor Clijsters.

Justine Henin vs Kim Clijsters Australian Open, 31 januari 2004 6-3, 4-6, 6-3

Op het toppunt van hun dominantie speelden Justine Henin en Kim Clijsters drie grandslamfinales op rij en leverden ze dit pareltje af in Melbourne: een spannende, entertainende driesetter met een kleine beetje controversie en een verdiende winnares.

25

keer kwamen Justine Henin en Kim Clijsters tegen elkaar uit. Pas in het slot van het tweede deel van hun beider carrières slaagde de Limburgse erin haasje-over (13-12) te spelen met haar Waalse rivale. In het begin van hun succesrijke opkomst was het evenwel Henin die de lakens uitdeelde op de belangrijke momenten. In 2003 haalde ‘Juju’ het makkelijk in de finales van Roland Garros en de U.S.Open – waar ze nochtans maar op het nippertje recupereerde van een monsterlijk zware halve finale tegen Jennifer Capriati – en leek ze een mentaal overwicht opgebouwd te hebben ten opzichte van Clijsters. Die was het nummer een van de wereld geworden maar haar blanco bilan in grandslamfinales (0/3) woog op haar welgevormde schouders en begon in haar hoofd te spoken. Op de Australian Open kreeg Clijsters opnieuw de kans om de criticasters de mond te snoeren en te tonen dat ze wel bestand was tegen de druk en het tennis van Henin.

52 PLAY TENNIS

Grootse finales

Nummers een en twee van de wereld

In of out?

Waar kon Clijsters dat immers beter doen dan in haar Australië?

Als vriendin van Lleyton Hewitt was ‘Aussie Kim’ quasi geadopteerd door het thuispubliek en die steun was ook voelbaar in de finale. In hun reeds achttiende onderlinge duel – Henin en Clijsters waren als respectievelijk 21-jarige en 20-jarige de nummers een en twee van de wereld op dat moment – leken de verwachtingen eens temeer Clijsters te veel te worden. In een eerste set brak Henin-Hardenne – ex-man Pierre-Yves zat naast coach Carlos Rodriguez in de tribune – twee keer door de Breese service waarbij Clijsters haar agressief spel niet kon vrijwaren van de onnodige fouten. Meer zelfs, Henin leek gelanceerd en ging door naar een schijnbaar geruststellende 6-3, 4-2-voorsprong. Moment gekomen voor Clijsters om, onder luide aanmoedigingen van de Rod Laver Arena, nog één keer de vuist te ballen en in die welhaast verloren positie alle scrupules van zich af te gooien. Ze ging op en over Henin en scoorde zowaar met risicovol aanvallend tennis vier games op een rij. Alles te herdoen op het groene Rebound Ace van Melbourne Park.

Opnieuw was het Henin die de beste start nam en met haar zalig mooie backhand en een niet-aflatende vechtersmentaliteit zomaar naar 4-0 uitliep in de derde set. Edoch, Clijsters klauwde zich nog één keer terug in de partij en geraakte zowaar tot 4-3 waarbij de spanning de kwaliteit van de wedstrijd niet in de weg stond en het publiek kraaide van de pret. Diezelfde toeschouwers zagen in dat achtste game en bij een breakpunt voor Henin hun lieveling evenwel onrecht aangedaan worden. Clijsters mepte zich naar een kansrijke positie waarbij de afsluitende drive-volley vervaarlijk met de achterlijn leek te flirten. Henin zag de bal uit en stak haar vingertje omhoog richting stoelscheidsrechter. De Française Sandra de Jenken verhoorde de hoop van Henin en overrulede de lijnrechter door de bal effectief out te geven. Geen Hawk-Eye in die tijd en dus break voor Henin die zich wel niet geliefd had gemaakt bij de Australische supporters.

Minutenlang boegeroep verstoorde de finale maar Henin toonde haar cool door makkelijk de match uit te serveren, waarna ze emotioneel op haar knieën zakte en grandslamtitel nummer drie op haar illuster palmares mocht bijschrijven.

Verdiende winnares

tische finale waarin beide speelsters nu wel tegelijk hun beste tennis konden opdissen. Clijsters ging met de zege aan de haal maar het was Henin die enkele weken later de finale van de Australian Open zou bereiken. In drie sets ging ze ten onder tegen Serena Williams. Een jaar later was Clijsters wel eindelijk aan het feest in de Rod Laver Arena nadat ze in de finale in drie sets Na Li had verslagen. ‘Aussie Kim’ had uiteindelijk toch haar naam waargemaakt.

Voor Henin had die editie down under een veel zuurdere nasmaak.

Zij verloor in de derde ronde van Svetlana Kuznetsova, en dat werd haar allerlaatste profwedstrijd ooit. Een elleboogblessure een half jaar eerder opgelopen op Wimbledon, ironisch genoeg in een match tegen Clijsters, noopte haar afscheid te nemen van de tennissport.

Haar titel op de Australian Open in 2004 was daarbij maar één hoogtepunt in het leven van één van grootste, Belgische sportvrouwen aller tijden.

De twee supersterren zouden elkaar nooit meer tegenkomen in een grandslamfinale.

“Ik ben niet de speelster die gaat klagen na een wedstrijd”, zei Clijsters na afloop van deze boeiende eindstrijd. “Maar ik had echt wel het gevoel dat die bal in was en ben dan ook ontgoocheld dat de scheidsrechter het oordeel van de lijnrechter corrigeerde.

Maar goed, iedereen maakt fouten.” Henin was koeler in haar redenering. “Ik moest op dat ogenblik absoluut een game winnen. Dat was een sleutelpunt. De scheidsrechter leek ook zeker van haar stuk. Maar eigenlijk kan het me allemaal niet zo heel veel schelen.” Einde discussie. In 2011 zou Henin tijdens een RTBF-uitzending waarbij werd teruggekeken naar die finale toegeven dat de bal wel degelijk de lijn had geraakt. Of het iets zou veranderd hebben aan de eindscore is daarbij nog maar de vraag. Het momentum had mogelijk nog even de Limburgse zijde gekozen hebben maar Henin heeft uiteindelijk een carrière gebouwd op rustig blijven in precaire situaties en terugkomen uit verloren posities. Ze was alleszins de verdiende winnares van de Australian Open en op dat ogenblik de absolute nummer een van het damestennis.

Late compensatie voor Clijsters Het vreemde is wel dat beide supersterren, mede door een polsblessure bij Clijsters en een ziekte bij Henin, elkaar pas anderhalf jaar later opnieuw zouden ontmoeten en dat ze bovendien nooit meer in een grandslamfinale tegen elkaar uit zouden komen. Beide dames lasten enkele jaren later ook een pauze in en kwamen op min of meer hetzelfde moment terug het circuit in. Eén van hun eerste ontmoetingen in het tweede deel van hun carrières was eveneens op Australische bodem, in Brisbane speelden ze een waarlijk fantas-

54 PLAY TENNIS

56 PLAY TENNIS

Grootse finales

Kim Clijsters vs Na Li Australian Open, 29 januari 2011 3-6, 6-3, 6-3

“Noem me nu maar Aussie Kim” Kim Clijsters maakte een grote en vaak uitgestelde droom waar door na een fel bevochten finale tegen Na Li haar eerste Australian Opentitel binnen te rijven. Twee lievelingen van het thuispubliek op de top van hun kunnen in de Rod Laver Arena, veel beter wordt het niet op een zalige zaterdagavond in Melbourne.

S

erena Williams die met een voetblessure aan de zijlijn moest toekijken terwijl Caroline Wozniacki en Vera Zvonareva de eerste twee reekshoofden waren op Melbourne Park, dat opende sowieso perspectieven voor Kim Clijsters. Niet alleen had ze de Deense blondine in 2009 bij haar comeback langs de grote poort verslagen in de finale van de U.S.Open maar een jaar later had ze dat kunststukje nog eens overgedaan in New York door toen Zvonareva van een eerste grandslamtitel te houden. Het mocht duidelijk zijn dat Clijsters bij het favorietenkransje hoorde en tot in de halve finale ging dan alles ook zeer gezwind – in de eerste ronde had Clijsters ex-nummer een Dinara Safina een dubbele 6-0 aangesmeerd! – voor de op dat moment 28-jarige mama. Samen met Wozniacki en Zvonareva geraakte Clijsters bij de laatste vier waar de Chinese Na Li de ietwat vreemde eend in de bijt was. De latere pupil van Carlos Rodriguez – dit was tevens het laatste tornooi van Justine Henin die moest afhaken omwille van een elleboogblessure – tekende down under evenwel voor het begin van haar doorbraak. Enkele maanden later won Li in Parijs haar eerste grandslamtitel.

Hilarische Li In Melbourne had ze naast haar vaste schare Aziatische fans ook de harten van heel wat Australische toeschouwers veroverd door na haar matchen hilarische interviews ten beste te geven op de baan waarbij ze steevast haar man, die ook fungeerde als coach en sparringpartner, een veeg uit de pan gaf. Zo vertelde ze na haar overwinning in de halve finale op Wozniacki dat ze nochtans niet goed geslapen had de avond ervoor omdat haar echtgenoot zo hard had gesnurkt. Dat Li die humoristische spontaniteit combineerde met een aantrekkelijk, zuiver en aanvallend tennis maakte het plaatje compleet waardoor de dag van de eindstrijd beide protagonistes ongeveer evenveel steun ontvingen van de Australische fans in de arena. Clijsters was natuurlijk kind aan huis in Melbourne – Li zou na de finale verklaren dat het wel leek alsof er enkel een Belgisch publiek zat in het stadion – en ondanks dat haar relatie met Lleyton Hewitt al een tijdje achter de rug was bleef de Limburgse aanzien worden als een quasi thuisspeelster.

Bloed ruikende Clijsters

Een passende outfit

De 29-jarige Li was vanzelfsprekend een beetje zenuwachtig in haar allereerste grandslamfinale en de eerste acht punten gingen dan ook de Limburgse kant op. Eenmaal die nervositeit van zich afgeschud was het Aziatisch sporticoon evenwel de betere op de baan. Met haar gevarieerd en verzorgd tennis domineerde ze Clijsters die meer dan haar lief was moest gebruikmaken van haar kenmerkende ‘grand écart’ en dus telkens in het defensief gedrukt werd. Met een break in het zevende game zette Li die overmacht ook om in cijfers en na 38 minuten had ze de eerste set in de boeken. Aan het spelbeeld veranderde niet zo heel veel in set twee, ook nu moest Clijsters veelal achter de bal hollen maar de Breese begreep beter dat ze zelf ten gepasten tijde het initiatief moest overnemen, anders zou ze een vogel voor de kat zijn. Lange, intense rally’s volgden elkaar op, beide dames gaven elkaar geen duimbreed toe en enkele breaks werden uitgewisseld.

“Ik ben erg blij”, zei Clijsters door haar tranen heen en met haar vierde grandslamtitel op zak. “Het was een heel intense en zware wedstrijd. Li heeft me in het begin overdonderd.

Maar na die eerste set ben ik goed teruggekomen. Vanaf de tweede set ben ik mijn tennis beter gaan variëren. Ik heb er af en toe een hoge bal tussengestoken en dat heeft me in de wedstrijd geholpen. Daardoor kon ik ook met mijn forehand agressiever uithalen.

Deze zege betekent heel veel voor mij. Vanaf nu mag het Australische publiek me echt ‘Aussie Kim’ noemen.” Na afloop gaf Clijsters te kennen dat ze begonnen was aan haar laatste volledige seizoen op de tour (ze zou na de U.S.Open 2012 afscheid nemen) omdat de goesting in een grotere familie zich reeds manifesteerde en ze haar criticasters flink lik op stuk had gegeven. Nadat ze haar eerste vier grandslamfinales verloren had en er daarbij van werd beticht door de druk verlamd geweest te zijn bewees ze nu dat ze wel degelijk tot de beste speelsters aller tijden mocht gerekend worden.

Bovendien deed ze dat als een moeder. Vandaar dat Fila haar in een soortgelijke outfit had gestoken als die waarin de lokale Evonne Goolagong Cawley 40 jaar eerder twee grandslamtitels had gewonnen als een mama. Li Na, vandaag zelf mama van twee kindjes, won na de harten van het thuispubliek ook dat van haar man terug. In haar speech na de finale zei ze: “Het maakt niet uit of je dik of dun bent, mooi of lelijk. Ik zal altijd van je houden.” Mooie woorden die in goede aarde vielen bij Jiang Shan.

In alweer het zevende game van de tweede set zorgde Clijsters met enkele rake forehands voor een breukje in de Chinese muur en ze profiteerde ervan om de stand perfect in evenwicht te brengen. De mama van Jada, die zich gesteund zag door coach Wim Fissette, ostheopaat Sam Verslegers, echtgenoot Brian Lynch en haar nonkel Jan in haar box, had nu bloed geroken en met enkele spectaculaire punten brak ze meteen door de opslag van Li Na. Ze liep via 4-1 naar 5-2 uit en maakte het één game later koeltjes af. Een laatste snoeiharde forehand van Li landden net buiten de lijnen waarop de in het groen gestoken Clijsters haar tranen de vrije loop kon laten. Eindelijk had ze de Daphne Akhurst-trofee in haar bezit, eindelijk was ze ‘Aussie Kim’.

58 PLAY TENNIS

In 2012 zou Clijsters een laatste keer meedoen in Melbourne, de halve finale werd haar eindstation en Viktoria Azarenka haar laatste tegenstandster. De publiekslievelinge was wel verzwakt na een stevige enkelblessure opgelopen in een werkelijk fantastische kraker van een achtste finale tegen… Na Li.

ETHIAS, PARTNER VAN TENNIS VLAANDEREN

TENNIS VERZEKERD

MEER NOG !

V ia haar par t ner ship met de sportfederaties, waaronder Tennis Vlaanderen, geeft Ethias invulling aan haar waarden als humanisme, ethiek, engagement en nabijheid.

Gestoeld op haar ervaring als onderlinge verzekeraar biedt Ethias iedereen, zowel aan particulieren als verenigingen, collectiviteiten als ondernemingen verzekeringscontracten aan met de beste prijs/kwaliteitverhouding.

Ethias NV, rue des Croisiers 24, 4000 Luik RPR Luik BTW: BE 0404.484.654 – IBAN: BE72 0910 0078 4416 - BIC: GKCCBEBB

Voor meer info : www.ethias.be/sport

Maria Sharapova vs Simona Halep Roland Garros, 7 juni 2014 6-4, 6-7, 6-4

“Ik beweeg op gravel zoals een koe op ijs” Legendarische woorden die Maria Sharapova in 2007 uitspraak en die aantoonden dat een titel in Parijs, ondanks enkele halve finales onderweg, lange tijd niet voor haar leek weggelegd. Vandaag heeft de Russin twee Coupes Suzanne Lenglen in haar prijzenkast staan en daarvan was de laatste, tegen gravelliefhebster Halep, mogelijk wel de strafste.

“D

it was de zwaarste grandslamfinale die ik ooit gespeeld heb”, zei Maria Sharapova na de drie uur en twee minuten durende marathon tegen Simona Halep op een bloedhete zaterdag in de Franse hoofdstad. “Alle krediet voor Simona, zij speelde een ongelooflijke match.” Ongelooflijk maar nog niet goed genoeg om het vechterstalent van de Siberische sirene te doen stilvallen. Sharapova won in die editie van Roland Garros haar vier laatste wedstrijden in drie sets. Voor de 22-jarige Halep was het wel haar allereerste grandslameindstrijd maar tegelijkertijd was ze op papier de betere gravelspeelster van de twee. Sharapova mocht dan wel twee jaar eerder een eerste keer gezegevierd hebben aan de Porte d’Auteuil – na een makkelijke finale tegen Sara Errani – en in 2013 de finale gehaald hebben tegen Serena Williams maar ze maakte een jaar later toch onmiskenbaar gebruik van haar reputatie, vechtlust, het gebrek aan echte gravelliefhebsters en de snelle exit van Serena Williams om zover door te stoten.

De eerste derde set in dertien jaar Het was Halep die de beste start nam en de eerste twee games op haar naam schreef maar ze werd al snel ingehaald door de hard hamerende en krijsende Sharapova. De slagenwisselingen ware vanaf het begin hoogstaand waarbij de overschot aan Russische power gecounterd werd door de snelle Roemeense benen en handige handen. Toch was het Sharapova die na 58 intense minuten met de eerste set aan de haal ging. Weinig verandering in het spelbeeld in set twee: opnieuw lagen Sharapova en Halep zeer dicht bij elkaar. Bij 5-3 leek de vijfde grandslamtitel van de toen 27-jarige ‘Masha’ een feit maar ze maakte vier onbegrijpelijke fouten en Halep nam de opportu-

60 PLAY TENNIS

niteit met twee handen aan. Ze won, onder luide aanmoedigingen van het Frans-Roemeense publiek, de tweede set in een tiebreak. Voor het eerst sinds 2001 – Capriati tegen Clijsters – moest een derde set de beslissing brengen in een finale van de French Open. Bij een 4-3-voorsprong kreeg Sharapova een tijdwaarschuwing en zorgde ze met een dubbele fout – haar twaalfde in totaal! – ervoor dat de aanklampende Halep nog wat hoop mocht koesteren. De blonde diva rechtte evenwel

Sharapova schreef voor de tweede keer haar naam op de erelijst van een tornooi waar ze het minst voor gewapend leek. nog maar eens de rug, zette heel veel druk met haar staalharde returns en mocht bij 5-4 serveren voor haar tweede Coupe Suzanne Lenglen. Sharapova deed het met bravoure. Na net iets meer dan drie uur zwoegen kon ze snikkend op haar knieën vallen. Het grandslamtornooi waarin ze het minst kans leek te hebben op succes had ze net voor de tweede keer op haar naam geschreven. Niet slecht voor die koe op ijs.

Tien jaar na haar eerste zege “Als iemand me ooit verteld had dat ik meer Roland Garrostitels zou hebben dan eender welk ander grandslamtornooi, dan was ik waarschijnlijk mezelf gaan bezatten”, grinnikte Sharapova. “Je wordt niet geboren als een natuurlijke gravelspeelster. Oké, misschien Rafael Nadal wel. Maar ik zeker niet.

Ik groeide niet op op gravel, speelde er nooit op. Ik heb het gewoon mezelf aangeleerd om er goed op te worden.” Tien jaar na haar eerste grandslamzege op Wimbledon deed Sharapova

Grootse finales

nog altijd mee voor de knikkers. Iets dat haar met trots vulde, zeker ook omdat ze in 2013 tussen juli en december maar één wedstrijd speelde omwille van een zware schouderblessure. “Dit is zo’n emotionele overwinning in mijn carrière”, zei ze dan ook.

“Ik heb al in veel grandslamfinales gestaan (10) en elke voelt anders aan. Maar nu ik ouder word begin ik die momenten wel meer te appreciëren.” Dat verschil in ervaring had ook Halep ergens wel aangevoeld: “Ik had het voor de match heel moeilijk om met mijn emoties om te gaan. Het was een grote afspraak voor mij, mijn eerste grandslamfinale. Ik probeerde relax te blijven en te denken dat het maar om een klein tornooi ging en een normale finale. Ik was een paar minuten aan het wenen nadat ik verloren had maar daarna ben ik beginnen glimlachen.

Ik moest blij zijn met wat ik verwezenlijkt had in de laatste twee weken. Ik ga deze match alleszins niet vergeten. Mijn tactiek zat juist, ik opende mooi de hoeken en sloeg sterk tegen de bal.

Maar zij bewoog goed.”

“Ik heb al in veel grandslamfinales gestaan en elke voelt anders aan. Maar nu ik ouder word begin ik die momenten wel meer te appreciëren.”

Eindelijk ook Halep De koe op ijs had een metamorfose ondergaan. “Dit tornooi betekent zoveel voor mij”, wist Sharapova. “Dit was het tornooi dat ik in mijn kinderjaren altijd wilde winnen.” En dat had ze veelal aan haar vechtersmentaliteit te danken. Haar marathon tegen Halep was haar 20ste gravelzege in drie sets op rij, haar laatste op clay verloren driesetter dateerde van een derde ronde op Roland Garros 2010 tegen Justine Henin. Het was tegelijk ook het begin van het einde voor Sharapova. In 2015 haalde de ijskoningin nog wel de finale op de Australian Open en de halve finale van Wimbledon maar enkele maanden later werd ze in Melbourne betrapt op het verboden product meldonium. Haar terugkeer van anderhalf jaar schorsing verliep met horten en stoten. Temeer daar Sharapova bij haar comeback, ondanks haar dubbel succes, geen wildcard kreeg voor Roland Garros.

Dit jaar deed ze voor het eerst wel terug mee in Parijs maar in de kwartfinale was ze geen partij voor Garbine Muguruza.

Symbolisch dat het net in die editie was dat Halep haar eerste grandslamkroon mocht vieren na een zege op Sloane Stephens. Voor het 26-jarige Balkan-meisje een verdiende bekroning nadat ze in 2017 op Roland Garros onverwacht bezweek onder de druk en het gehamer van Jelena Ostapenko en eerder op het jaar uiterst nipt de duimen moest leggen tegen Angelique Kerber in de finale van de Australian Open. “Als klein meisje droomde ik ervan om een grandslamtornooi te winnen”, kirde Halep na afloop van plezier. “Het is ongelooflijk dat het me nu uiteindelijk is gelukt.

Uitgerekend hier in Parijs. Dit is daarom een heel emotioneel moment voor mij.”

62 PLAY TENNIS

FRIDAY 19th TOURNAMENT PARTY

14 – 21 OCT 2018 LOTTO ARENA ANTWERP www.europeanopenatp250.com

ANTWERPEN

by

C 46 M 0 Y 90 K 0 pantone 802 C

Angelique Kerber vs Serena Williams Australian Open, 30 januari 2016 6-4, 3-6, 6-4

Angelique Kerber startte haar annus mirabilis in 2016 met een geheel onverwachte zege op Serena Williams in Melbourne. De hardnekkige Duitse kwam op haar 28ste tot volle ontbolsterring met ook nog winst op de U.S.Open, een zilveren medaille in Rio en de finale op Wimbledon en de Masters.

H

aar verbluffende start had evenwel aan een zijden draadje gehangen. Op de Australian Open kwam Angelique Kerber in haar eerste ronde aan de rand van de afgrond terecht toen Misaki Doi een matchpunt vergaarde in hun twee uur en 41 minuten durende slijtageslag. De linkshandige vechtmachine ontsnapte en stond twaalf dagen later in haar eerste grandslamfinale tegenover Serena Williams. “Dat was het belangrijkste punt in mijn carrière”, glimlachte Kerber achteraf. “Je weet niet wat er zou gebeurd zijn als ik die match verloren had. Terugkijkend denk ik dat ik daar een tweede kans heb gekregen om in het tornooi te

64 PLAY TENNIS

Grootse finales

blijven. Sinds die wedstrijd speelde ik ook zonder verwachtingen, zonder druk, ik kon gewoon genieten.” De Duitse met de Poolse roots – ze heeft een tennisschool in haar geboorteplaats Puszczykowo – kwam nooit meer in de problemen en ging via Azarenka in de kwartfinale en Konta in de halve finale naar de grootste afspraak in haar carrière. Daar wachtte Serena Williams die mikte op grandslamtitel nummer 22 – een evenaring van het record van Steffi Graf – en het jaar daarvoor drie van de vier grandslamtornooien op haar naam had geschreven.

Nieuwe Duitse winnares Van de zes vorige ontmoetingen met de Amerikaanse superster won Kerber er maar één, de vijf andere keren raakte ze zelfs niet aan setwinst. Om maar te zeggen dat de slaagkansen van deze mission impossible niet hoog werden ingeschat aan Duitse zijde. Toch was het Williams die erg matig uit de startblokken kwam en een te hoge foutenlast etaleerde. Meer had Kerber, mogelijk één van de beste counterspeelsters op het circuit, niet nodig om de eerste set naar zich toe te trekken. In set twee slaagde het eerste reekshoofd erin zich wat meer te focussen en nu wel voorbij de Duitse muur te geraken. Eén set gelijk en de Rod Laver Arena zette zich schrap voor een fel slotakkoord. Dat kwam er ook daar Williams zich met felle oerkreten aanmoedigde om toch maar die overdrive te vinden en vast te houden terwijl Kerber met ontzettend veel wilskracht van geen wijken wilde weten. “I can’t put the f*cking ball away! (Ik krijg die bal niet weggeslagen)”, schreeuwde Williams en dat was wel toepasselijk voor het geboden spektakel. Kerber knokte zich naar een 5-3-voorsprong maar de strijd was nog niet gestreden.

Met enkele returns waarvoor alleen Williams het recept heeft mepte die zich terug in de match. Kerber hield evenwel het hoofd koel en verzilverde even later een eerste matchpunt toen een volley van Williams buitenzeilde. Voor het eerst in zeventien jaar (Graf op Roland Garros) had Duitsland opnieuw een grandslamwinnares.

“Je was de beste speelster dit tornooi” Terwijl Kerber snikkend en vol ongeloof op de grond lag wandelde een uiterst sportieve Williams naar de andere kant van het net om haar opponente te omhelzen en te feliciteren met haar eerste grote titel. “Het was een goede match, Angie”, zei de 35-jarige superkampioene ook in haar speech. “Je was de beste speelster dit tornooi. Ik ben heel blij voor je. Geniet van dit moment, je verdient het.” Kerber zelf wist dat dat moment aan een zijden draadje gehangen had. “Ik had een matchpunt tegen in mijn eerste wedstrijd en zat met één been in het vliegtuig richting Duitsland”, glimlachte ze.

Belgische inbreng

Williams moest trouwens niet lang wachten om haar revanche te pakken. In de finale van Wimbledon dat jaar haalde ze het relatief simpel (7-5, 6-3) van Kerber waardoor ze eindelijk ook Graf had ingehaald in de grandslamranking. Voor Kerber, die Australië verliet als nummer twee, was er eerst even een gewenningsperiode nodig: zij verloor in de eerste ronde van Roland Garros. Om daarna wel weer de draad op spectaculaire wijze op te pikken. Op de U.S.Open won ze al meteen haar tweede grandslamtitel na opnieuw een spannende driesetter – haar kenmerk – tegen Karolina Pliskova. Na haar onwaarschijnlijk seizoen bezette ze niet alleen de eerste plaats op de wereldranglijst maar nam ze ook plaats in het kransje topspeelsters. De “Ik heb een tweede daarbij gepaard gaande verkans gekregen en wachtingen kon ze het jaar die heb ik gegrepen. nadien totaal niet invullen Dit is een droom die waarbij een gebrek aan veruitkomt. Ik heb mijn trouwen zorgde voor een anghele leven hard gestig tennis en een terugval in werkt en nu ben ik een de rankings. Onrechtstreeks grandslamkampioene, kon Wim Fissette daarvan prodat klinkt echt gek.” fiteren om eind vorig jaar zijn Dat de sympathieke schouders onder het Duitse Germaanse erg geliefd project te zetten om Kerber is op het circuit toonopnieuw te begeleiden naar de niet alleen de fijne de hoogste regionen van het woorden van haar tetennisbestel. Dat lukte meteen genstreefster maar ook bijzonder goed daar zijn pupil de stroom aan felicitetot in de halve finale van de rende berichtjes van Australian Open meedraaide ex-speelsters en colen daarin pas na een superlega’s na afloop. Voor match met 9-7 in de derde set Williams was het pas verloor van Simona Halep. Op “Het was een goede match” , haar vijfde nederlaag Wimbledon won ze ondertusverklaarde Serena Williams achteraf. “Ik ben heel blij voor je. in 26 grandslamfinasen al haar derde grandslamGeniet van dit moment, je verdient het.” les. Ondanks dat surtitel en Kerber is uitgegroeid plus aan ervaring bleek tot een speelster die op elk zij meer last te hebben gehad van de spanning dan de neofiet grandslamtornooi een gooi kan doen naar de eindzege.

Kerber. “Ze is een mens”, wist haar coach Patrick Mouratoglou.

Williams kon een jaar na haar pijnlijke nederlaag uiteindelijk zelfs “Als je de grote favoriete bent om te winnen, ben je altijd wat driedubbel vieren op Melbourne Park. Niet alleen won ze er haar nerveus. Iets anders zou niet normaal zijn. Angelique speel23ste grandslamtitel, ze deed dat na een eindstrijd tegen haar zus de de perfecte match vandaag en dat is de enige manier om Venus terwijl ze zwanger was van dochtertje Alexis Olympia. Een Serena te verslaan.” straffe prestatie.

66 PLAY TENNIS

LA TOURNETTE GOLF ACADEMY Ontdek de golfsport in één van de mooiste Clubs van het land, gelegen ten zuiden van Brussel:

GOLF ONTDEKKINGSNAMIDDAG

elke zondag !

Programma (2u15): • 14u45 Onthaal van de deelnemers • 15u00 GOLF INITIATIE • 16u30 Drankje en informatie: hoe te beginnen met golf ? € 5,- p.p. – beperkt aantal plaatsen – correcte kledij vereist.

SCHRIJF U SNEL IN ! info@tournette.com • 067-894 266 www.tournette.com Chemin de Baudemont 21 - 1400 Nijvel

passionate about strings Made in Belgium

passionate about strings Made in Belgium

in

g available in r t s n o il x New Lu eb. 2019 F in s e r o t selected s

OFFICIAL STRINGER EUROPEAN OPEN 2018 LUXILON BELUX Dirk Van Haele Industriepark Z1, Vosveld 11L B-2110 Wijnegem, Belgium Tel. 0473 64 31 13 dirk.vanhaele@luxilon.be

@LuxilonBeLux

www.luxilon.tennis

GEWELDIGE PREMIÈRES

70 PLAY TENNIS

Geweldige premières

De grote, Australische primeurss Van lelijk, klein eindje naar voorloper. In 30 jaar slaagde de Australian Open erin zichzelf een metamorfose aan te meten in de race naar het grootste budget en het meeste prestige tussen de vier grandslamtornooien.

M

et een budget van 652 miljoen euro(!), volledig besteed aan de optimalisatie van Melbourne Park, lijkt het wel of the sky the limit is down under. Nochtans was het een zeer lange periode in de vorige eeuw eerder de mode onder de spelers, en zeker niet de minsten, om het tornooi links te laten liggen. Niet aantrekkelijk genoeg, te ver, slecht moment op de kalender.

De metamorfose van het ‘kleine, lelijke eendje’ Vandaag is het totaal omgekeerd. Iedereen staat elk jaar weer te popelen om naar Melbourne af te reizen waardoor de Australian Open, als eerste van de grote vier, zowaar een beetje de toon zet.

De beste faciliteiten en tussenkomsten in de reisonkosten, een prijzengeld dat stijl omhoog gaat – Toen Mats Wilander in 1988 de titel won, kreeg hij 155.000 Australische dollars. Begin dit jaar ging Roger Federer nog met vier miljoen dollar naar huis. – en de alsmaar grotere impact van de grandslamtornooien op de agenda gaven dit evenement de waarde die het verdient.

Lieveling van spelers en publiek Daarenboven heeft Tennis Australia ervoor gezorgd, met het nodige oog voor detail maar ook zeker geholpen door bergen overheidssteun, om de spelers telkens weer in de watten te leggen. 95 procent van de tour vindt de Australian Open hun favoriete tornooi. Dat geldt trouwens ook voor het publiek: meer dan 700.000 toeschouwers komen er elk jaar door de poorten van Melbourne Park, wat zorgt voor een recordopbrengst.

De regio Victoria tastte genereus diep in de buidel om daarbij Melbourne Park te verbeteren om die grotere toestroom goed te kanaliseren, waarbij handig wordt gebruikgemaakt van de nabijheid van het centrum van de stad. Drie overdekte stadions staan er al in Melbourne terwijl Roland Garros nog steeds op zijn eerste wacht. Er is een fandorp, een kindertuin en een dagelijkse minifestival. In de volgende jaren zal de Rod Laver Arena nog verfraaid en vergroot worden, een facelift voor een monumentale façade. Er komt een splinternieuw gebouw voor de media en een centraal terras voor het grote publiek. Met nog meer tribunes naast de baan (met overdekte stoeltjes ter

bescherming tegen de zon) blijft de Australian Open een paradijs voor de toeschouwers voor wie het de ultieme grandslamervaring oplevert.

De cijfers spreken voor zich...

De hoogconjunctuur van de laatste tien edities laat zich makkelijk vertalen in cijfers: In 2008 kwamen er ‘maar’ 554.000 bezoekers naar Melbourne Park, ongeveer 200.000 minder dan vandaag. Het aantal medewerkers is ondertussen verdubbeld, het aantal rechtenhouders is verdriedubbeld (van zes naar achttien), het aantal tv-schermen op de site zelf ging van twee naar…720 en het aantal views op de website mocht ook met drie vermenigvuldigd worden.

Ze zijn dan ook lichtjaren verwijderd van de pioniersjaren toen er op het krappe Kooyong nog op grasbanen werd gespeeld.

De verhuis naar Flinders Park, later herdoopt naar Melbourne Park, was een geslaagde zet die Tennis Australia de kans bood om het tornooi progressief te laten groeien, totdat het op nummer een terechtkwam. Met dank aan miljoenen Australische dollars maar ook veel inzet, een sportcultuur, een duidelijke eigenheid en voortdurende innovatie.

60 jaar geschiedenis Op de volgende pagina’s laten we 60 jaar Australian Open de revue passeren via enkele markante figuren die op een andere manier de geschiedenis van het tornooi getekend hebben. Vanaf de eerste zeges van Margaret Court en Roy Emerson, tot de meest recente successen van Serena Williams en Novak Djokovic. Via de ondoorgrondelijke wegen van Andre Agassi, die negen jaar wachtte alvorens voet te zetten op Australische bodem, tot de drievoudige titelwinst – op gras en hardcourt terwijl hij een gravelliefhebber was – van Mats Wilander.

Margaret Court & Roy Emerson

1960/1961.

Het is vandaag moeilijk in te beelden maar er was een periode dat het Australische tennis de wereld domineerde.Tussen 1950 en 1967 veroverden de Aussies maar liefst vijftien keer in achttien edities de Davis Cup. De naam van Rod Laver resoneert vandaag zelfs nog na, die van andere giganten als Ken Rosewall en Roy Emerson iets minder. Het is die laatste, de recordhouder qua aantal titels op de Australian Open samen met Roger Federer en Novak Djokovic, die we er graag zouden uitpikken. Met daarnaast natuurlijk de onnavolgbare Margaret Court die ook vandaag nog over de tongen gaat maar om heel andere redenen. De ene was onderschat, de andere naar eigen zegge verkeerd ingeschat.

Het heeft hen niet weerhouden om tennisgeschiedenis te schrijven, en dat niet alleen down under.

72 PLAY TENNIS

Geweldige premières

Down under aan de top

H

et minste dat je kan zeggen is dat de tenniswereld een beetje veranderd is sinds de eerste dagen van het ‘open era’, in 1969, toen voor het eerst amateurs én professionals mochten meedingen naar de grandslamkronen, voorheen enkel weggelegd voor de liefhebbers. Als u 20 jaar bent en de naam Rod Laver googelt gaat u op een verbluffend palmares stoten (200 titels, waaronder twee keer de Grand Slam, in 1962 bij de amateurs en in 1969 bij de profs). Daarmee doet hij nog altijd beter dan de supermannen die vandaag de plak zwaaien.

Margaret Court heeft minder opzoekwerk nodig daar ze telkens in één adem met Serena Williams wordt genoemd, nota bene telkens deze een grandslamtitel aan haar prijzenkast toevoegt. Haar homofobe uitspraken van de laatste jaren gaven haar uitzonderlijk palmares wel een donker randje.

Maar als je puur naar de resultaten bekijkt dan spreken we hier over atleten in de grootorde van Eddy Merckx. De Brabander won in zijn carrière één koers op twee in een periode dat het wielrennen ook niet het ultra-professionele cachet van nu heeft en toch leeft de mythe niet minder hard voort

uit waarbij ze, tussen 1960 en 1973, 929 van haar 1003 gespeelde matchen won. In totaal versierde ze 63 grandslamtitels: 24 in het enkelspel, negentien in het dubbel en 20 in het dubbel gemengd.

Ze is de enige speelster die op zijn minst twee keer alle vier de grote tornooien heeft gewonnen in de drie categorieën. In 1970 behaalde ze bovendien een Grand Slam, het jaar dat ze King versloeg in de finale van Wimbledon na een spectaculaire 14-12, 11-9 (de tiebreak bestond nog niet). De cijfers spreken voor zich.

Elf keer de Australian Open

Court, die last zou gehad hebben van een depressie na haar tenniscarrière, wierp zich in de jaren ’80 op haar religieuze activiteiten, bekeerde zich tot de Pinksterbeweging en schopte het zelfs tot dominee van haar eigen gemeenschap. In die hoedanigheid was ze zich dan ook zeer bewust van haar opruiende en behoudsgezinde uitspraken die tot een schandaal uitgroeiden (“Er zijn overal lesbiennes in de tenniswereld en zij verleiden de jongeren”, “de legalisering van het homohuwelijk wordt gevoed door een politiek die de vergelijking kan doorstaan met de propaganda tijdens het nazisme” en “Transgenders zijn het werk van de duivel”). Waar ze wel niets aan kan doen is dat haar fantastisch palmares geregeld in vraag De loopbaan van Court, vandaag wordt gesteld, wanneer vergeleken is ze 76 jaar en zorgt ze met haar met dat van Steffi Graf of Serena uiterst conservatieve en extremisWilliams. Een zinloos debat daar het tische opvattingen geregeld voor onmogelijk is tijdperken te vergelijeen polemiek, was niet anders dan Roy Emerson, samen met Novak Djokovic en Roger voorbeeldig te noemen. Een par- Federer de recordman - zes zeges - op de Australian Open. ken en men enkel de speelster kan kloppen die voor je staat. Van die 24 cours dat in die tijd erg persoonlijk grandslamtitels moet anders wel geen vooruitstrevend was daar ze geregeld haar carrière onderbrak om haar privéleven voorrang te zegd worden dat Margaret Smith, die tijdens haar carrière veranderde geven en mama te worden van maar liefst vier kinderen. Na de van naam na haar huwelijk met Barry Court, er elf op Australian Open laatste in 1977 zette ze prompt een punt achter haar succesvol ten- verzamelde. Waarbij het tornooi in de jaren ’60 op gras en afwisselend nisverhaal. Twintig jaar voor Martina Navratilova en 40 jaar voor in Sydney, Brisbane, Adelaide en Melbourne werd gehouden en meer de zusjes Williams, zette zij met haar 1m75 een eerste stap naar op een Australisch kampioenschap leek dan iets anders. Vier jaar op rij een fysiek en krachtiger vrouwentennis. Haar verschijning was in- kwam Court trouwens dezelfde speelster (Jan Lehane) tegen in de finadrukwekkend, ze kreeg als bijnaam ‘The Arm’ omdat ze een arm le. Tegelijkertijd was het tennis bij onze tegenvoeters wel het beste van had die zeven of acht centimeter langer was dan het gemiddelde de planeet op dat moment en pikte het ook titels op in andere delen bij vrouwen van haar lengte. “Een superbe, atletisch dier die ge- van de wereld. Court won de eerste keer de Australian Open op zevenlijkwaardig was aan heel wat mannen”, schreef Sports Illustrated. tienjarige leeftijd maar domineerde niet alleen op haar continent, in Court was een rivale van Billy Jean King en tekende in dat tijdperk 1962 won ze eveneens op Roland Garros en op de U.S.Open terwijl ze een uitgekiend , gedetermineerd, waardig en bescheiden parcours een jaar later ook Wimbledon op haar naam schreef.

“De gelijke van heel wat mannen”

Beter dan koeienuiers Vandaag is de tennissport veranderd in ‘big business’ en is het moeilijk te begrijpen dat een amateurkampioen in de jaren ’60 al blij was als hij eens een gratis racket kreeg toegestopt van een sponsor of kon logeren in een gastgezin terwijl hij van het ene tornooi naar het andere reisde. “Ik wou niet meer terugkeren naar de boerderij om elke morgen opnieuw geconfronteerd te worden met honderden koeienuiers. Dan was het toch beter om tennisser te zijn. Ik ben het leven dan ook dankbaar. Al was het soms zeker niet simpel. Op Wimbledon hadden we de indruk goden te zijn.

Ze kwamen ons ophalen met Rolls Royces en er waren tv-camera’s op het centercourt en baan een, iets uitzonderlijks. Je moest dus op die banen spelen om jezelf aan het werk te kunnen zien.

Vandaag krijgt de winnaar van de Australian Open 2,5 miljoen euro mee naar huis. Ik heb die titels zes keer gewonnen en heb zes bekers gekregen. Trofeeën heb ik dan ook voldoende, sommigen doen zelfs dienst als deurstopper. Maar ik kan alleen maar besluiten dat ik te vroeg geboren ben.”

74 PLAY TENNIS

Geweldige premières

Omgeven door zijn vroegere rivalen vormt Roy Emerson een erehaag voor Rod Laver, als eerbetoon aan een andere tijd.

De schaduw van Billy Jean King Hoe kon het dan dat Billy Jean King, die maar de helft van de grandslamtitels van Court op haar naam kon schrijven en bovendien twee finales tegen haar verloor, toch een indruk heeft nagelaten in de tennisgeschiedenis die dubbel zo markant is? Dat komt voornamelijk, buiten het tennis om, door haar invloed en engagement als het op het gelijke rechten voor vrouwen aankomt. Zij was een lesbische activiste die progressief en sociaal werk verrichte en daardoor enorm veel respect verdiende. Dit in tegenstelling tot Court die uitgespuwd werd, ook in haar eigen land, vanwege haar tegendraadse opvattingen die ze altijd met vuur verdedigde.

In dat opzicht heeft ze mee haar eigen imago gecreëerd natuurlijk.

Toen King het tegen Bobby Riggs opnam in ‘The battle of the sexes’ was dat voor haar allesbehalve een match om te lachen tegen een macho-charlatan. King bereidde zich voor alsof haar leven ervan afhing en deed dat voor het damestennis, wetende dat als ze de wedstrijd won – wat ze uiteindelijk ook gedaan heeft – de impact op de gelijkheidsstrijd tussen mannen en vrouwen niet te onderschatten zou zijn. Enkele maanden eerder had Court, voor tien keer minder geld en onder heel wat minder belangstelling, niet verder gekeken dan het anekdotische aspect van het evenement en nadat ze had verklaard dat ze “op training mannen veel sterker dan hem had verslagen” simpelweg verloor van diezelfde Riggs, een gepensioneerde ex-kampioen (55 jaar). Ze had totaal geen aandacht besteed aan deze exhibitie, ze deed het enkel voor de premie van 10.000 dollar.

En dat op Moederdag. “Een bloedbad op Moederdag”, lachte Riggs dan ook na zijn zege. Wat niet weg neemt dat Australië na die periode van Margaret Court (en Evonne Goolagong) nog steeds wacht op een kampioene van haar kaliber terwijl er de laatste decennia, via de vetpotten van de Australian Open, toch voldoende geld in de opsporing en begeleiding van zo’n ‘talenten’ is gestoken.

Roy Emerson hield gedurende 33 jaar het record van meeste grandslamzeges totdat Pete Sampras hem in 2000 onttroonde.

Onttroond door Sampras Als Australië, samen met Amerika en via speerpunten en superhelden als Laver, Rosewall, Newcombe, Cash, Roche, Rafter en Philippoussis tot en met Lleyton Hewit het internationale tennis gedomineerd heeft dan komt dat ook door de sportcultuur down under die samen met de uitstekende klimatologische omstandigheden en het gegeven dat tennis er totaal niet elitair was een goede voedingsbodem vormde. Roy Emerson, nog steeds de recordman als het op het aantal Australian Open-titels aankomt (zes, zoals Djokovic en Federer), groeide bijvoorbeeld op op een boerderij in Queensland waar zijn ouders een tennisbaan hadden aangelegd. “En er was toch niets anders te doen voor een jongen van twaalf jaar”, lachte hij. In 1961 won hij de zogenaamde ‘Australian Championships’ (één van zijn drie successen tegen Laver), om daarna tussen 1963 en 1967 vijf keer op rij te zegevieren. Met 76 PLAY TENNIS

Geweldige premières zijn twaalf grandslamtitels hield hij gedurende 33 jaar het record van meeste grandslamzeges totdat Pete Sampras hem in 2000 onttroonde. In 1964, Emerson was op dat moment de nummer een van de wereld, behaalde hij eveneens de eindzege op Roland Garros en de U.S.Open waarbij hij drie keer zijn landgenoot Fred Stolle versloeg. Nog maar eens een voorbeeld van hoe de Australiërs het tenniscircuit beheersten op dat ogenblik. Het land won niet voor niets acht keer de Davis Cup. Emerson was ook onderlegd in het dubbelspel, waarbij hij met Neal Fraser, Stolle of Rod Laver niet alleen succesvol was op de baan maar ook daarnaast erg populair. Net als voor de Rolling Stones werd bij hun aankomst in een stad lachend gezegd: ‘verberg uw dochters, uw bier en uw trofeeën!’. “In het enkel en dubbel samen heb ik 28 grandslamtitels gewonnen”, legde Emerson eens uit. “Dat blijft nog steeds een absoluut record. En het zal niet snel verbroken worden daar bijna niemand nog dubbel speelt. Iets wat ik trouwens niet begrijp. Zeker in grandslamtornooien hebben ze tegenwoordig toch telkens een vrije dag na een wedstrijd en in plaats van te trainen zouden ze toch ook twee sets dubbel kunnen spelen, niet? Het is verrijkend op alle gebied en het biedt wat spektakel aan de mensen. Wij deden dat vroeger allemaal maar het is Borg die de omgekeerde tendens heeft ingezet. En omdat het goed marcheerde voor hem is iedereen hem beginnen volgen.”

Dank u, Laver!

Een weetje: in die tijd werden alle grandslamtornooien, Roland Garros vanzelfsprekend uitgesloten, op gras gespeeld. De Australian Open was evenwel het lelijke eendje van het kwartet en betaalde zijn slechte datum op de kalender, dicht bij de Kerstperiode, en de reisafstand cash. Zelfs de toppers lieten het dan ook geregeld links liggen. Nastase en Borg maakten bijvoorbeeld maar één keer de verre verplaatsing. Emerson kreeg dan ook het verwijt dat in de periode dat hij aan de kop stond van het tenniscircuit in het midden van de jaren ’60 – hij won in 1964 zowaar 109 van zijn 115 matchen – hij zijn drie Australian Open-titels, waarvan twee finales tegen Arthur Ashe, behaalde terwijl zijn kompanen Rod Laver en Ken Rosewall al naar een profstatuut waren overgeschakeld en dus niet meer meededen in Melbourne (tussen 1963 en 1968 bleef het voorbehouden voor amateurs). Een constatering die geen afbreuk mag doen aan deze formidabele atleet (hij liep 10”06 op de 100 yards) die zijn polsen versterkte door onwillige koeien naar de boerderij te leiden.

Hij was wel slim en bescheiden genoeg om te beseffen dat hij nooit een vergelijkbaar palmares had bijeengekregen als Laver, die in het eerste jaar van het open tijdperk (1969) al meteen een Grand Slam won, de hele tijd tot zijn tegenstanders had behoord. “Het feit dat hij een prof werd heeft mij nooit gestoord”, grijnsde Emerson. “Het heeft me integendeel de kans gegeven om meer titels te winnen.”

Hijzelf weigerde verschillende keren een aanbieding om professioneel tennis te spelen tot hij overstag ging in 1968, een jaar voor het openstellen van de tornooien. Toch won Emerson daarna nog vier grandslamtitels…in het dubbelspel aan de zijde van Laver, alvorens hij definitief afscheid nam in 1972. “Roy is de beste dubbelspeler aller tijden”, schreef de ex-kampioen en bekende promotor Jack Kramer in zijn memoires. “Maar dat niet alleen. Hij was zo snel dat hij heel de baan coverde en zijn forehand was mogelijk de beste die ik ooit gezien heb.”

1983.

W ats Wilander

Vandaag is hij een gerespecteerd en gewaardeerd analist (Eurosport, L’Equipe) maar bovenal was Mats Wilander een kampioen waarvan de tennistieke erfenis redelijk vaak onderschat is. Mogelijk omdat het mindere tweede deel van zijn carrière een schaduw wierp op zijn eerste deel. Nochtans won Wilander tussen 1982 en 1998 niet minder dan zeven grandslamtornooien waarbij hij dat dan nog eens deed op alle ondergronden: gravel, gras en hardcourt. Hij haalde een ‘kleine Slam’ in 1988 door drie van de vier grandslamtornooien op zijn naam te schrijven. Met de Australian Open, waar hij drie keer zegevierde, had hij een speciale band. Twee van die edities zorgden voor nogal wat ophef ‘down under’.

78 PLAY TENNIS

Geweldige premières

De allround gravelspecialist

I

n 1982 is de tennisplaneet nog in en staat van shock door het plotse afhaken van de Zweedse monarch, Bjorn Borg. Maar het is één van zijn jonge landgenoten die het moment gekozen vond om op Roland Garros één van de meest opmerkelijke, Parijse parcours (vergelijkbaar met Gustavo Kuerten in 1997) af te leggen.

Zeventien jaar en negen maanden, jonger dus dan Borg toen die zijn eerste overwinning aan de Porte d’Auteuil liet optekenen in 1974, was Wilander en zo koel als zijn voorbeeld. Hij werd al snel als ‘de metronoom’ aangeduid omwille van zijn geduld en regelmaat terwijl hij achtereenvolgens Ivan Lendl, Vitas Gerulaitis en José Luis Clerc uitschakelde alvorens tegenover Guillermo Vilas te staan in de finale. De Argentijn had nog geen set verloren dat tornooi.

Fair play van de eeuw!

Wilander had met zijn welopgevoed en vlot voorkomen het Parijse publiek reeds snel verleid maar de fans vielen helemaal in zwijm toen de koele Zweed op het eind van zijn halve finale tegen Clerc een fantastische geste deed. Nooit heeft een speler een arbiter terug in de stoel doen plaatsnemen nadat deze ‘jeu, set et match’ had gezegd, om een punt te herspelen. Wilander verplichtte de scheids in die wedstrijd nadat een matchbal out was gegeven , ook al ging de Argentijn absoluut niet akkoord met die beslissing. Moment gekomen voor de Scandinaviër om de befaamde arbiter, Jaques Dorfman, toe te spreken: “Ik zei hem dat ik zo niet wilde winnen, dat de bal waarschijnlijk in was, en dat we het punt opnieuw moesten spelen.” Yannick Noah kon zijn ogen niet geloven: “Het is veruit het mooiste beeld uit de tenniswereld van de laatste 40 jaar.” Het Court Central kon zijn ogen ook niet geloven.

Wilander speelde het punt dus opnieuw en zijn fair play werd beloond want hij won nog eens de slagenwisseling en de match. Dit keer zonder discussie. Hij kreeg een ovatie van het hele stadion.

Graveltennis Vanzelfsprekend werd al snel de vergelijking met Borg gemaakt.

Iedereen verwachtte dan ook een lange finale tegen Vilas, waarbij het krachtverschil tussen de geroutineerde Argentijn en de spichtige tiener navenant was, en dat bleek goed geraden: de eindstrijd duurde net geen vijf uur! Nog altijd is die wedstrijd de tweede langste grandslamfinale na de fenomenale marathon tussen Djokovic en Nadal op de Australian Open 2012. De tweede set leek die dag zelfs nooit te eindigen daar ze anderhalf uur duurde. Uiteindelijk was het Wilander, die nog maar net de juniorentitel had gevierd in Parijs, die met zijn jonge benen in vier sets de buit binnenhaalde. Daarbij blijk gevend van een ontegensprekelijke maturiteit. Heel het tornooi etaleerde hij zijn typisch graveltennis: een spel opgebouwd van achteruit, rally’s die eindeloos aansleepten, sterke topspin en passingshot en een goed zicht op het tactisch plaatje. Hij speelde een tennis waarbij de protagonisten maar één keer naar het net gingen…om elkaar de hand te schudden. Ook al had Borg geregeld het tegenovergestelde getoond was dat soort spel normaal niet direct geschikt voor successen op gras. En nochtans was het net dat waarin hij het volgende jaar slaagde, en dat nadat hij nogmaals de finale had bereikt op Roland Garros maar die verloor van Noah.

Van achter naar voor 1983 is een speciaal jaar voor de Australian Open. Het tornooi wordt nog altijd in december gehouden, op het gras van Kooyong in een buitenwijk van Melbourne. Nadat ze heel wat edities hadden overgeslagen besluiten de toppers Lendl en McEnroe dat seizoen wel mee te doen , aangetrokken met het oog op de kans op een echte Grand Slam dat seizoen. Voor Wilander was het vooral een voorbereiding op de Davis Cup die op dezelfde plek net na de Australian Open zou gehouden (en verloren) worden. Het tornooi zou evenwel een deur openen naar zijn imago van een speler met veel meer inhoud dan het pure graveltennis.

Het is pas zijn zesde keer dat hij op gras tenniste maar op zijn 20ste toonde hij eigenlijk dat hij alles aankon, alsof hij tijdens het tornooi nog had geleerd om een volley weg te leggen. Mede door zijn formidabel tactisch meesterbrein slaagde hij erin specialisten als Paul McNamee, Johan Kriek en John McEnroe van de (gras)baan te vegen. In de finale maakte hij zelfs regelrecht brandhout van een onthutste Lendl. De Amerikaanse Tsjech zou later wel uitgroeien tot zijn zwart beest maar had op dat ogenblik zelf af te rekenen met nogal wat demonen waaronder zijn vier verloren grandslamfinales. Wilander liet Lendl negen games die dag. Meteen gingen er stemmen op dat er een nieuwe kandidaat was opgestaan om ooit de nieuwe nummer een te worden en de vier grandslamtitels in een jaargang op te halen. Hij zal niet zo heel ver van dat doel sneuvelen. Het blijft daarbij een raadsel waarom deze tweevoudige winnaar (1983-1984) op het gras van Wimbledon nooit verder kwam dan de kwartfinale. Een nooit opgelost mysterie.

Hij werd al snel ‘de metronoom’ gedoopt omwille van zijn geduld en regelmaat.

Flinders Park Tussen 1982 en 1985 won de Zweed één grandslamtitel per jaar terwijl het beste dan eigenlijk nog moest komen. 1988 werd niet alleen zijn beste seizoen, het was tevens één van de meest complete aller tijden met winst op de Australian Open, Roland Garros, Key Biscane, de U.S.Open en de Masters. Na een minder 1986 met nota bene drie verloren finales (Roland Garros, U.S.Open, Masters) tegen Lendl, kwam Wilander in Australië aan zonder dat hij nog deel uitmaakte van het kransje topfavorieten. Het was dan vier jaar geleden dat hij voor het eerst triomfeerde in Melbourne en het tornooi ging voor een grondige doorstart: het groene Kooyong werd achtergelaten om een nieuw hoofdstuk te schrijven op Flinders Park, het huidige Melbourne Park. Iedereen was er meteen weg van. Navratilova en Lendl op kop die als eersten de site van het National Tennis Center betraden. Een investering van 28 miljoen Australische dollar schitterde er in de zon. Er werd wel op het ietwat vreemde en hoog opstuitende Rebound Ace gespeeld, een redelijk neutraal terrein dat baseliners noch de serve and volley-spelers bevoordeelde. Het allereerste uitschuifbaar dak kon binnen het kwartier gesloten worden terwijl men de tornooidirectie haast moest verplichten om geen gebruik te maken hun nieuwe speeltje. Maar liefst 100.000 fans meer vonden de weg naar Batman Road. Twee dagen na het tornooi werd de 200ste verjaardag van het land Australië gevierd. De kers op de taart zou natuurlijk een Australiër geweest zijn die de titel pakte na een historische en heroïsche editie.

1983 was de Australian Open een Zweedse affaire waarbij Wilander en Stefan Edberg allebei twee keer zegevierden. Nochtans twee totaal verschillende speelstijlen die elkaar dat jaar in de halve finale zouden Een kers die uiteindelijk lelijke plekken naliet nadat Pat Cash, één van tegenkomen. Wilander won en zag aan de andere kant van de tabel de grote favorieten die net een eerste keer Wimbledon op zijn naam geCash Lendl uitschakelen. Een eindstrijd tegen een lokale held deed schreven heeft, in een mediastorm terecht was gekomen. De man met Wilander denken aan de finale van Roland Garros 1983 toen hij geacht de geblokte hoofdband had immers het embargo tegen Zuid-Afrika gewerd het feest van Yannick Noah in Parijs te verbrodden. In Melbourne schonden en Cash moest dan ook op de blaren zitten. De protesten, krislaagde hij daar deze keer wel in na een ware cultmatch. Niemand wou tieken en zelfs bedreigingen aan zijn adres regenden neer op hem. De dit spektakel tot een einde te zien komen met twee regenonderbrekinvoorzitter van de Australische gen en een ronduit dramatische tennisfederatie zag zich vervijfde set (8-6 in 74 minuten). “Ik Met zijn welopgevoed en vlot voorkomen had plicht een niet-aanvalspact te speelde werkelijk het beste tennis Wilander het Parijse publiek snel verleid. ondertekenen met enkele anvan mijn leven om op 6-3, 4-1 te ti-Apartheidgroepen opdat ze komen”, herinnerde Wilander tijdens een vredevolle manifestatie niet naar de site zouden afzakken. zich. “Maar de sterkte van Pat is net dat hij altijd kan terugkeren.” Cash Slogans zoals ‘Pat Cash- Blood Money’ kwamen wel naar boven en in voelde de bui echter hangen. “Ik ben niet te zeer ontgoocheld. Ik heb zijn eerste ronde tegen Thomas Muster werden er plots zwarte tennisgoed gespeeld maar Mats was superieur met zijn service en return. Hij ballen op de baan gegooid, maar daar bleef het uiteindelijk bij. Sinds was duidelijk beter.”, meende de controversiële rocker.

Mister Cash

80 PLAY TENNIS

Geweldige premières Hij had kunnen sterven in Lockerbie Op het eind van zijn formidabel jaar ’88 heeft het

leven van Mats Wilander aan een zijden draadje gehangen. Het had zomaar gedaan kunnen zijn. In de maand december stond de Zweed immers op het punt om naar de States te vertrekken om er net voor Kerstmis een knieoperatie te ondergaan. Op de laatste minuut besliste hij echter om thuis te blijven en daar te rusten. Het vliegtuig dat hij eigenlijk had moeten nemen op 21 december explodeerde na een terroristische aanval in volle vlucht boven het Schotse plaatsje Lockerbie. Wilander speelde daarna nog acht seizoenen maar bereikte nog maar één keer de halve finale van een groot tornooi, op de Australian Open 1990. Hij zonk zelfs weg tot de 300ste plaats op de wereldranglijst en werd, samen met zijn kompaan Karel Novacek, in 1995 betrapt op cocaïne. Iets wat nog wat meer een schaduw wierp over zijn neergang op het einde van zijn carrière.Na zijn afscheid van het proftennis zorgde hij zelf voor een wedergeboorte door eerst zichzelf te positioneren als coach – hij was Davis Cupkapitein en begeleidde Marat Safin, Tatiana Golovin en Paul-Henri Mathieu – maar vooral door knap uit de hoek te komen als analist op verschillende tv-platforms. Zijn ‘Game, Set &n Mats’ op Eurosport wordt erg gesmaakt. Ondertussen moet Wilander wel nog andere katten geselen. Op zijn ranch in Idaho is hij papa van vier kinderen (Emma, Karl, Erik en Oscar) waarbij Erik slachtoffer is van een genetische afwijking aan de huid. Met zijn partner Cameron Lickle heeft hij daarom ook een coaching bedrijfje op poten gezet, ‘Wilander on Wheels (Wow) genaamd, om fondsen te verzamelen voor onderzoek naar deze uiterst zeldzame aandoening, waarbij de zieken voortdurend blaren aanmaken en daardoor constant huidtransplantaties nodig hebben.

“Als ik had verloren van Leconte en gewonnen van Noah…”

Wat Borg niet kon Terwijl Wilander vlotjes doorgingh op zijn elan en dat jaar nog eens Roland Garros won (na een finale tegen Henri Leconte, niets minder dan diens slechtste herinnering) moest zijn echt ‘moment de gloire’ nog komen: een zege op de U.S.Open. Een gevecht van meer dan vier uur met Ivan Lendl dat hij besloot met 6-4 in de vijfde set. “De mensen praten daar nog altijd over”, verzekerde Wilander. “Eerst en vooral omdat het een geweldige match was.” Hij kon zo het negatieve gevoel van net een jaar eerder uitwissen toen hij nipt het onderspit moest delven voor de Tsjecho-Slovaak. Deze keer stak hij net iets meer risico in zijn spel om daarmee het mechanische powertennis aan de overkant te ontregelen. Door die zege werd Wilander tevens voor de eerste en enige keer in zijn carrière de nummer een van de wereld. Hij mocht daar 20 weken van genieten.

Bovenal was het een grandslamtornooi waarvan hij nooit had gedacht dat hij het kon winnen.

“Dit was mijn doel sinds 1985”, jubelde Wilander. “Ik was er al eens heel dichtbij in 1987. Ik kon de trofee aanraken maar ik wist niet hoe ik hem moest pakken. Er had nog nooit een Zweed de U.S.Open gewonnen, hè. Op Roland Garros, waar Borg zes keer de Coupe des Mouquetaires mee naar huis nam, had ik een beter voorbeeld. In New York had ook hij altijd verloren. Het volk, de lichten, de vliegtuigen, Connors, McEnroe…Borg had daar meer schrik en daardoor ook minder plezier. Dat alles heb ik aan de kant moeten zetten om er zelf te kunnen winnen.”

Mats Wilander speelde als het ware scheidsrechter tussen Yannick Noah en Henri Leconte, de twee grootste Franse kampioenen in de jaren ’80. Twee personages ook waarvan er maar één een legende is geworden bij onze zuiderburen door de onmogelijk gewaande titel te winnen aan de Porte d’Auteuil. Zelf herinnert hij er zich niet zo heel veel meer van maar Wilander zou tegen Noah gezegd hebben: “Jij weet toch dat je alles aan mij te danken hebt? Stel je voor dat ik jou geklopt had in 1983 en verloren van Leconte vijf jaar later…”Het beeld van het Franse tennis had er mogelijk toch wat anders uitgezien. “Ik ken dat gerucht”, lachte Wilander. “Maar dat komt niet van mij. Dat denk ik toch niet. Ik geloof dat Henri dat zelf gelanceerd heeft. Maar goed, het blijft sowieso een interessante vraag. Volgens mij was het uiterst belangrijk dat Yannick de titel daar heeft weggekaapt, dat heeft echt wel een invloed gehad op het Franse tennis. Noah werd immens populair, iemand die het tennis oversteeg. Dat zou nooit gebeurd zijn met Leconte. De zege van Noah heeft iets in gang gezet dat nooit gezien is. Als hij verloren had weet ik zelfs niet of hij uiteindelijk toch een zanger was geworden, dat hij platen verkocht had. Misschien waren de mensen hem wel vergeten. Als Henri gewonnen had, had hij bijna zeker het Franse tennis niet zo gedragen als Yannick.”

1995.

Andre Agassi Begin 21ste eeuw en dus in het tweede deel van zijn loopbaan was Andre Agassi een evenwichtig, volwassen en voorbeeldig kampioen die op de U.S.Open 2006 met kransen en bloemen, toeters en bellen en de status van mentor en halfgod afscheid nam van de tour. Maar midden jaren ’90 had hij die transformatie nog niet achter de rug. The Las Vegas Kid had in 1988, op zijn achttiende al, een plaatsje in de top drie van de wereld afgedwongen.

M

aar, niet abnormaal gezien zijn leeftijd, had hij ook moeite gekend om regelmaat in zijn prestaties en gedragingen te leggen. Er was zijn excentriek uiterlijk - ‘Image is everything’ – provocerende attitude, fluo-outfits met zijn legendarische jeansshort, oorbellen onder zijn geblondeerde manen en flashy haarbanden. In zijn biografie kwam hij er later voor uit dat hij een groot deel van die periode met een pruik speelde om zijn beginnende kaalheid te maskeren en dat hij zelfs zijn allereerste grandslamfinale tegen Andres Gomez op Roland Garros 1990, waarin hij de grote favoriet was, verloor omdat hij bang was zijn pruik te verliezen. De nacht voor die eindstrijd was het haarstukje los komen te zitten – een misgelopen wasbeurt de oorzaak – en trachtte hij nog het vaster op zijn hoofd te zetten. “Ik pakte een douche en voelde ineens mijn pruik afzakken.

Met mijn broer heb ik makkelijk 20 clips gebruikt om ze opnieuw vast te maken. Ik vroeg hem of hij dacht ze het zou uithouden tijdens de match. ‘Ja, als je niet te veel beweegt’, was zijn antwoord. Bij elke verre bal dacht ik dan ook dat ze op elk moment op de grond zou kunnen vallen.”, schreef Agassi. “Ik zag daarbij miljoenen tv-kijkers dichter bij de televisie schuiven om te begrijpen, de ogen wijd open en tientallen verschillende talen en accenten gebruikend, hoe het kon dat de haren van het hoofd van Agassi hadden kunnen vallen.”

82 PLAY TENNIS

Geweldige premières

‘The Las Vegas Kid’ wint het grote lot Geschoren hoofd Worstelend met jeugdtrauma’s en de druk van de verwachtingen, in een rol geduwd die niet de zijne was door zijn tirannieke vader en zijn onmiskenbaar talent onderhield Agassi een haat-liefderelatie met tennis. Zijn eerste grote triomf was dan ook een complete verrassing, inclusief voor hemzelf. Na een eerste zware nederlaag op Wimbledon, toegediend door Henri Leconte, had hij in geen drie jaar nog een voet gezet op het mythische Londense gras. Hij hield niet van de ondergrond, van de Britse tradities en zeker niet de verplichte (witte) kledijregels. Bij zijn terugkeer in 1992 gaf hij zichzelf dan ook geen enkele kans. Hij moest zelfs een set afgeven in de tweede ronde tegen een zekere Eduardo Masso. Maar hij slaagde er uiteindelijk wel in alles grasliefhebbers uit te schakelen: Becker in de kwartfinale, McEnroe in de halve finale en Ivanisevic in de finale. Waarbij hij zich vooral richtte op zijn baselinetennis en zo voor een stijlbreuk zorgde met de serve and volley-specialisten. Hij was dus min of meer voor op zijn tijd. “Ik herinner me nog dat ik ballen groot en dik vond, zo goed zag ik ze afkomen”, lachte hij. Drie jaar later en nadat hij een breuk met zijn eerste liefje Wendi Stewart en een polsoperatie had moeten verwerken, stond hij fysiek en tennistiek wel op punt, onherkenbaar eigenlijk ten opzichte van zijn carrièrestart, en kwam hij in Australië aan met in zijn bagage een tweede grandslamtitel gewonnen op de U.S.Open tegen Michael Stich.

Hij was eveneens qua uiterlijk onherkenbaar omdat zijn toenmalige vriendin Brooke Shields hem had overtuigd zijn pruik thuis te laten en zijn hoofd te scheren. Een bandana en sik zorgden voor een piratenlook die aansloeg. “Die pruik ketende me eigenlijk vast”, gaf Agassi toe. “En die lange, opzichtige, gekleurde manen wogen op me. Ik heb me toen eindelijk bevrijd gevoeld.”, legde Agassi uit.

Hersentumor Nog maar net aangekomen in Melbourne vroeg Agassi zich al af waarom hij zolang niet naar Australië was afgereisd. De redenen daarvoor heeft hij trouwens nooit kenbaar gemaakt. Mogelijk omdat het tornooi nog niet dezelfde allure had als de drie andere grote afspraken. “Dit is de eerste keer dat ik hier meedoe”, zei Agassi. “En alles valt reuze mee. Ik hou van de ondergrond en het klimaat. Ik ben opgegroeid in Las Vegas en heb dan ook minder moeite met de hitte dan de anderen.” Hij voegde de daad bij het woord en raasde door de tableau waarbij hij in zijn eerste zes matchen maar maximum acht games per wedstrijd moest afstaan. Onvoorstelbaar. Met zijn nieuw uiterlijk werd hij hier en daar zelfs als een heroïsche Hulk opgevoerd die de vloer aanveegde met alle tegenstand. Niet zomaar wat

tegenstrevers trouwens. De lokale held Pat Rafter in de vierde ronde, Kafelnikov in de kwartfinale en Krickstein in de halve finale. Het leverde een affiche op voor de eindstrijd, een duel met zijn grootste rivaal, Pete Sampras. Een landgenoot die enkele dagen eerder een persoonlijk drama had meegemaakt toen zijn coach, Tim Gullikson, met een herseninfarct naar het hospitaal was afgevoerd. Het ging uiteindelijk om een hersentumor die hem een jaar later het leven zou kosten. In de kwartfinale tegen Jim Courier had Sampras, meestal koel en zakelijk, zich van zijn meest menselijke kant laten zien door in tranen uit te barsten op de baan. “Gaat het, Pete?”, vroeg Courier hem zelfs. “We kunnen dit ook morgen afmaken, hè.” Ondanks alles herpakte Sampras zich toch en won finaal die set en de match.

Pete, voor altijd Pete Een grote klassieker dus, die finale, en een apotheose van wat mogelijk de beste twee grandslamweken in de carrière van Agassi konden zijn.

Sampras stond in de onderlinge ontmoetingen op een 7-5-voorsprong waarbij het 2-1 was in grandslamwedstrijden. ‘Pistol Pete’ had trouwens hun enige eerdere grandslamfinale, op de U.S.Open 1990, in zijn voordeel beslecht. Hij leek dus wel in het bezit van de sleutel om Agassi te ontmantelen. Iets wat zich te leek te bevestigen in de eerste set (6-4). De gefrustreerde blik bij zijn coach Brad Gilbert zorgde bij de jongeman uit Las Vegas wel voor een klik: ondanks dat hij de opslagen van Sampras als granaten omschreef slaagde hij er toch in twee keer door zijn service te gaan (6-1). De derde set bleek een breekpunt: terwijl Sampras serveerde voor de set was het toch Agassi die zijn opponent verraste door meermaals naar het net op te rukken. “In de vierde set (6-4) leek het alsof Pete had opgegeven, het obstakel bleek te groot geworden”, meende Agassi achteraf. Het was de enige keer in vijf grandslamfinales dat hij zijn eeuwige rivaal wist te verslaan. In september dat jaar bijvoorbeeld was het Sampras die na een memorabele avond Agassi de baas bleef in de eindstrijd van de U.S.Open. Nochtans had deze de Amerikaanse tournee gedomineerd met vier titels op vijf weken tijd en had hij in een bekijvende halve finale ook Boris Becker verslagen. Maar Sampras was die dag in Michal Jordan-modus en leek wel onklopbaar op de belangrijke punten. Agassi was er het hart van in om die sleutelmatch in hun rivaliteit te verliezen. “Ik had al mijn overwinningen willen afgeven om die ene wedstrijd te winnen”, zei hij. “Ik had de indruk dat al het werk voor niets was geweest, ondanks alles dat ik daarvoor gewonnen had. Het is altijd degene die de laatste match wint die gelijk heeft. En dat was Pete, voor altijd Pete.”

Agassi was de eerste tennisser in het proftijdperk die vier keer de Australian Open wist te winnen.

84 PLAY TENNIS

Geweldige premières

In een ander leven Aboriginal Na een annus magnificus in 1995 dat helemaal somptueus had kunnen zijn maar hem eerder ontgoocheld en gedemotiveerd had achtergelaten door zijn twee nederlagen op Roland Garros en de U.S.Open won Agassi nog wel de Olympische titel het jaar nadien maar werd die periode toch vooral gekenmerkt door de nodige commotie rond zijn twee jaar durend huwelijk met Brooke Shields en een positieve dopingcontrole op methamfetamine (crystal meth, een recreatieve maar potentieel dodelijke drug) die onder de mat werd geveegd door de ATP. Om het imago van de sport niet te vervuilen werd een ‘verhaaltje’ opgedist waarin Agassi zogezegd een besmet drankje tot zich had genomen. De carrière van de losgeslagen Amerikaan had op dat ogenblik een tragische weg kunnen inslaan, of iets minder dramatisch als de Californische versie van Marat Safin kunnen eindigen, maar iedereen heeft het recht op een tweede kans en Agassi pakte die met twee handen. Hij viel op een bepaald moment nochtans weg naar de 141ste plaats alvorens hij als een ‘rijker’ persoon aan de remonte begon. Hij herwon langzaamaan de motivatie, hij vond beetje bij beetje de weg terug naar de trainingsbaan en bouwde match per match zijn vertrouwen op. De ontmoeting met Steffi Graf bood hem stabiliteit en dat resulteerde dat jaar in een eclatante dubbelslag op Roland Garros en de U.S.Open. Op dat elan ging hij in januari verder in Melbourne, waar hij de basis legde voor zijn succesvol tweede deel van zijn carrière. Hij won er de titel in 2000, 2001 en 2003. “Ik moet wel een Aboriginal geweest zijn in mijn vorig leven”, grinnikte Agassi.

Toen hij enkele jaren later, met een rug die niet meer meewilde, de rackets aan de haak hing had hij zijn plaats afgedwongen tussen de allergrootste spelers ondanks een tumultueus en chaotisch tennisleven. Hij was de eerste speler in het professionele tijdperk die de Australian Open vier keer op zijn palmares had staan. En de enige tennisser in de geschiedenis die zowel alle grandslamtornooien, Olympisch goud, de Masters als de Davis Cup verzamelde. Hij was ook de eerste die zich op alle vier de grandslamtornooien wist door te zetten toen die vier verschillende ondergronden kregen (gras, gravel en twee soorten hardcourt), iets waar enkel Federer, Nadal en Djokovic nadien in slaagden.

2003.

Serena Williams

Op het moment dat ze voor de eerste keer de Australian Open won in 2003 had Serena Williams al vijf finales en vier titels op haar conto. Uiteindelijk zou ze zeven keer zegevieren in Melbourne. Samen met haar zus zorgde ze voor een revolutie op het WTA-circuit en een verschuiving naar het krachttennis. Vanaf 2000 werd het vrouwentennis gedomineerd door power en machtstennis waardoor bijvoorbeeld de geniale maar frêle Martina Hingis al snel moest afhaken. De finale in Australië dat jaar was reeds de vijfde tussen de twee Amerikaanse zussen die zich begin 21ste eeuw als veelvraten op de tennistrofeeën wierpen. Twee Belgen, allebei halve finaliste op Melbourne Park die editie, gingen de uitdaging aan. Samen met onder andere Amélie Mauresmo zorgde dat voor een fantastisch tijdperk in het damestennis.

86 PLAY TENNIS

Geweldige premières

Een gespierde revolutie

O

fwel hou je van Serena Williams ofwel niet. Ze is iemand die polariseert – kijk recentelijk nog maar naar de U.S.Open. Je zou kunnen stellen dat er qua klasse, smaak, finesse, elegantie – zowel op als naast de baan – misschien wel iets beter te vinden is en dat haar arrogantie en ego soms iets te veel plaats innemen. Maar langs de andere kant valt er niet naast te kijken dat dit meisje uit Compton is uitgegroeid tot een internationaal icoon die de sportwereld ver overstijgt.

Ze is een voorbeeld voor alle (zwarte) jonge vrouwen die zich trachten op te hijsen uit een moeilijke wereld. Niet vergeten dat Williams tijdens haar carrière te maken kreeg met racisme, seksisme en heel wat (publiekelijke) tegenkanting. Ondanks dat alles heeft ze een palmares buiten categorie opgebouwd. Wat zij gedurende een periode van 20 jaar en met generaties concurrentes die niet van de poes waren verzameld heeft aan trofeeën en eretitels lijkt nooit meer te evenaren. Men kan muggenziften over de bij wijlen beperkte techniek of rudimentaire tactische flexibiliteit maar er valt niet aan te tornen dat ze beste tennisster aller tijden is.

Punt. Naast die sportieve prestatie werd ze, de negatieve commentaren van zich af laten glijdend en de barrière van haar origine (de gevaarlijke wijk Compton in Los Angeles) vlot nemend – ergens putte ze voor haar motivatie ook vaak uit haar verleden als ‘straatvechter’ – werd ze een echt ‘merk’, een graag geziene gaste in de media, een ster onder de sterren, eenvoudig de modewereld integrerend met haar collectie ‘athleisure’ en zoals gezegd een boegbeeld voor (zwarte) vrouwenrechten. Nadat ze geregeld het doelwit was van vrouwonvriendelijke en racistische opmerkingen – haar vader had haar gewaarschuwd en voorbereid, hij betaalde andere kinderen soms om Serena uit te schelden – groeide ze uit tot de keizerin van het damestennis die ze vandaag is. Nog maar net was ze het onderwerp van een documentaire van HBO, ‘Being Serena’ genaamd, waarbij een team haar volgde tijdens het meest turbulente jaar in haar carrière: van een snel huwelijk en via de geboorte van haar dochtertje, die voor enorme complicaties en een gevecht op leven en dood zorgde, tot haar uiteindelijk succesvolle terugkeer. Sterk werk.

Je houdt van haar of je haat ze maar er valt niet te ontkennen dat het palmares van Serena Williams buiten categorie is.

Serena vs België Kortom, Serena is een speciale vrouw. Het zal Justine Henin niet zijn die ons gaat tegenspreken. Onze landgenote, nochtans het totaal tegenovergestelde qua fysieke verschijning, leverde de meest opzienbarende duels, mentaal en lichamelijk, met deze superkampioene. Vreemd genoeg zijn ze elkaar maar één keer tegengekomen in een grandslamfinale en dat was al redelijk laat voor Justine, op de Australian Open 2010. Het eindigde in een overwinning voor Williams die acht van hun twaalf ontmoetingen tot een goed einde wist te brengen, al kon Henin in de zeven grandslamduels wel vier keer aan het langste eind trekken. Begin 2003 stond ‘Juju’ nog niet helemaal op dat voorplan.

Als er al één Belgische zich klaar toonde om een eerste grote triomf te laten optekenen was het wel Kim Clijsters. Er was die majestueuze finale op Roland Garros tegen Jennifer Capriati twee jaar voordien en in Melbourne liet ze een onwaarschijnlijke kans op een tweede eindstrijd liggen. Terwijl Henin geen verhaal had tegen Venus in de ene halve finale leidde Clijsters met 5-1 in de derde set tegen Serena terwijl ze ook nog eens, als ex-vriendinnetje van LLeyton Hewitt, op handen werd gedragen door het Australische publiek. Maar de Limburgse liet eerste twee matchpunten schieten op haar eigen service en serveerde twee games later twee dubbele fouten om haar opslag weer af te leveren. Het ondenkbare was geschied. Clijsters verloor die match 5-7 van een tegenstandster die uiteindelijk geen bal meer miste. “Ik dacht eerlijk gezegd dat ik niet meer kon winnen”, moest Williams achteraf toegeven. “Het is wel mijn verdienste dat elk punt ben blijven knokken.

Eerst zei ik tegen mezelf: ik wil niet verliezen met 6-1, dan niet met 6-2 en zo verder. Voor ik het wist had ik de match gewonnen.”

Het instinct van een killer

“Ik wil dat ze wint, maar niet tegen mij”

Die fantastische en dramatische remonte was het sleutelmoment van haar tornooi, vergelijkbaar met de onwaarschijnlijke comeback van Henin op de Olympische Spelen van Athene tegen Myskina. “Ik weet dat dat gek klinkt maar ik herinner me een wedstrijd waarin ik er nog slechter voorstond”, glimlachte Williams. “Dat was in Sydney tegen Lindsay Davenport. Daar was het 6-1, 5-2 (40-0). Maar tegen Kim is het altijd een formidabel gevecht. Zij maakte indruk op mij met haar positieve ingesteldheid. Vanbinnen moet ze dood geweest zijn maar toch bleef ze glimlachen. We hebben even gepraat in de kleedkamer na de match. We hebben blijkbaar allebei problemen met onze telefoon. Ik kan haar attitude wel pruimen en ik vermoed dat zij één van de grootste rivalen van ons wordt in de toekomst.” Coach Marc De Hous was minder begripvol voor de situatie. “Ik weet niet wat ik tegen haar moet zeggen”, zuchtte de Antwerpenaar. “Ik denk dat ik ga wachten tot zij begint met praten. Ik heb geen enkel idee over wat er gebeurd is vanaf 5-2. Met die matchballen gaf ik haar echt wel 99 procent kans dat ze deze match ging winnen.”

Maar Clijsters, sereen, hield de glimlach zoals altijd. “Dat is de manier waarop ik opgevoed werd. Het enige dat ik me kan verwijten is dat ik die twee dubbele fouten heb geslagen bij 5-4 toen ik een tweede keer kon serveren voor de match. In dat spel geraakte ik wel terug tot 30-30 en ik ben blijven vechten. Maar als zij haar beste tennis begint te spelen, harder te kloppen en de lijnen te raken, dan wordt het heel moeilijk.” Het instinct van de killer, dat een klein beetje ontbrak bij Clijsters en in overvloed aanwezig was bij Serena en Justine, maakte dat dan toch het verschil? Alleszins, toen Henin na een erg bewogen halve finale op Roland Garros tegen Williams de macht in het damestennis overnam (2003-2004) deed ze dat ondanks een achterstand in de onderlinge duels met Clijsters. Maar op een korte tijdspanne klopte ze haar Breese rivale vier keer op rij in grandslamfinales (Parijs twee maal en New York en Melbourne) terwijl Serena deels werd afgeremd door een knieblessure. Zou het hele verhaal misschien anders hebben uitgedraaid als Clijsters wel die halve finale tegen Williams op de Australian Open of eerder die finale tegen Capriati op Roland Garrs tot een goed einde had gebracht? We zullen het nooit weten.

De twee zussen waren zo close dat ze in het begin van hun carrière samenwoonden in een groot huis in Florida. “Ik zou graag hebben dat ze elke match die ze speelt wint”, wist Serena. “Behalve als ze tegen mij moet. Ik zou graag hebben dat we allebei konden winnen want ik voel me telkens slecht als zij verliest. Het blijft binnenin mij een enorm conflict. Mijn strategie?

Ik kijk nooit in haar ogen als we tegen elkaar spelen en ik probeer mijn hoofd ervan te overtuigen dat ze iemand anders is. Maar goed, het is iets dat we al meemaken van kindsbeen af, onze papa zette ons tegenover elkaar en zei dan dat het de finale van Wimbledon of de U.S.Open was. Ergens waren we dus wel voorbereid.

Bovendien weet ik dat ze over tien à twintig jaar nog altijd mijn zus gaat zijn en dat ze het dan niet meer zo erg gaat vinden dat ik haar in bepaalde tornooien geklopt heb.”

Op de recente U.S.Open speelden de zussen voor de 30ste keer (18-12 voor Serena) tegen elkaar. Op de Australian Open deden ze dat maar twee keer, en er zat zelfs veertien jaar tussen.

“Als we tegen elkaar spelen probeer ik mezelf ervan te overtuigen dat daar iemand anders staat.”

Serena slam In de familie Williams gebeurde er trouwens iets gelijkaardigs. Venus, die vijf van de zeven eerste ontmoetingen met haar zus had gewonnen, moest de leiding stilaan aan de junior van het gezin overgeven. Iets waar vader en coach Richard Williams enkele jaren voordien voor had gewaarschuwd.

“Venus zal binnenkort het nummer een zijn maar Serena is nog beter.”

Het moet daarbij gezegd dat het WTA-circuit de opkomst van enkele serieuze uitdagers voor de twee zussen met plezier aanschouwde. Maar ook door blessures en extra-sportieve akkefietjes, waardoor ze nog maar af en toe konden schitteren, ging hun suprematie stilaan teloor. Nochtans leek het in het begin zo makkelijk te gaan voor de Williamsen dat er werd gedacht dat vader Richard een beurtrol had uitgedokterd voor wie de volgende titel mocht winnen. Tussen de U.S.Open 2001 en Wimbledon 2003 stonden de zussen zes keer tegenover elkaar in acht grandslamtornooien. “Die finales tussen de Williamsen is een beetje triest”, beet Mauresmo van zich af. “De eerste keer is dat wel leuk maar de fans gaan er genoeg van krijgen.

Ik kan het aantal mensen dat me gevraagd heeft om een einde te maken aan die serie niet tellen.” Ook de voorzitter van de Russische federatie uitte zijn frustratie en had het zelfs over de ‘Williams-broers’, hij voegde er nog aan toe: “Het is schrikwekkend als je ze in het echt bezig ziet.” Ze hadden dan wel het tennis naar een ander niveau gebracht op gebied van fysieke voorbereiding en kracht maar hun bulldozeraanpak stoorde stylisten. De tijden zijn echter veranderd en vandaag is iedereen blij met de erfenis die de Williams op het damescircuit hebben achtergelaten, en nog doen. De twee superkampioenen trekken op hun respectievelijk 36ste en 38ste nog steeds de kar. Om nog even terug te komen op die finale van 2003 in Melbourne, die draaide uit op één van hun beste duels (7-6, 3-6, 6-4). Serena bevestigde daarmee voor eens en voor altijd dat ze de beste van de twee was door met die titel zomaar eventjes een ‘Serena Slam’ te lukken, ze won vier opeenvolgende grandslamtornooien over twee jaar verspreid.

88 PLAY TENNIS

Geweldige premières

De meest meisjesachtige zus Het meest paradoxale aan Serena Williams is dat ze enerzijds over een monumentale fysieke présence beschikt, een bulldozer op de baan die met haar arm onwaarschijnlijk hard kan uithalen en met haar blik een boom zijn blaren kan doen verliezen.

Maar anderzijds speelt ze ook haar vrouwelijkheid uit tot de top van haar geverfde nagels (“Roos is mijn favoriete kleur”) en zal ze nooit ongeschminkt of in een eerder ‘normale’ outfit het terrein opkomen. In Parijs dit jaar stak ze zichzelf, niet voor het eerst, in een strakke catsuit terwijl ze op de U.S.Open voor een paarse tutu koos.

Williams heeft geen schrik om te provoceren of te choqueren. Het is een spreidstand die de vergelijking met de ‘grand écart’ van Kim Clijsters kan doorstaan. “Op sociale media wordt er regelmatig over mij gezegd dat ik geboren ben als een jongen”, zuchtte Williams. “Het is makkelijk te zeggen dat je daar geen aandacht aan moet besteden maar dat is toch niet zo eenvoudig.

Terwijl ik de meest meisjesachtige ben van al mijn zussen. Venus was altijd mager, groot en mooi. Ik was sterk en gespierd. En mooi ook, maar anders.” In 2004 liet Serena verstaan dat het één van haar objectieven was, naast Rome en Roland Garros winnen, om af te zakken naar een maatje vier. “Oh mijn God, ik ga nooit een taille vier hebben. En waarom zou ik wel?”, weerlegde ze dat vorig jaar. “Dit zijn mijn wapens.

Dit is mijn machine. Ik ben wel blij dat ik het nu hardop kan zeggen.

Nu dat Olympia geboren is en ze mijn armen blijkt te hebben kan ik haar vertellen dat ik tegen die vooroordelen gevochten heb. In plaats van triest te zijn of geloof te hechten aan wat de mensen durven zeggen, toon ik dat ik blij ben met wie ik ben. Ik zou voor geen geld ter wereld nog iets aan mezelf willen veranderen. Als ik daarmee kan zorgen dat ik andere vrouwen, die zoals ik met complexen rondliepen, kan inspireren…”

2008.

Novak Djokovic De lach van de ‘Djoker’ Tien jaar geleden beleefden we toptennismomenten. Henin had tegen Maria Sharapova net één van de strafste damesmatchen aller tijden gewonnen in de finale van de Masters nadat ze eerder de twee Williamsen had uitgeschakeld in New York. Je moest wel profiteren van die hoogdagen want je wist dat het niet ging blijven duren. Federer van zijn kant overheerste het mannencircuit zoals nog niemand ooit gedaan had. De laatste twee jaar had hij alle grote tornooien op gras en op hardcourt gewonnen, Masters incluis, en werd hij enkel gedwarsboomd door een monsterlijke Nadal op gravel. En toen kwam daar ineens Novak Djokovic opduiken in Melbourne om de goddelijke Federer terug menselijke trekjes te geven. Het duurde daarna nog wel drie jaar alvorens de Serviër grandslamtornooi nummer twee wist in te schrijven terwijl de Zwitser in de volgende tien jaar nog eventjes zeven titels kon vergaren.

90 PLAY TENNIS

Geweldige premières

T

ijd om de context van die periode even te schetsen. Begin 2008 was Djokovic wel de nummer drie van de wereld en had hij zich, jong zijnde, al geprofileerd als een enorme belofte voor het internationale tennis maar mocht hij nog niet in dezelfde speeltuin meedoen als Federer en Nadal. ‘Fedal’ won gedurende twee jaar en half zowat alles wat min of meer belangrijk was. De ‘Djoker’ had charisma en deed wel heel hard zijn best om sympathiek over te komen maar zijn show werd niet altijd door iedereen geapprecieerd. Zijn mopjes en imitaties na een wedstrijd, waarbij collega’s als Rafa of Sharapova te kijk werden gezet, waren een hit op sociale media maar iets minder in de kleedkamer. Het veelvuldige gebruik van een ‘medical time-out’ in wedstrijden waar het hem niet voor de wind ging werd hem ook aangerekend, zoals bijvoorbeeld door Andy Roddick die middels een handgemeen op de U.S.Open op het punt stond de Serviër werkelijk voor een verzorging naar een dokter te sturen. ‘Nole’ leek ook niet direct de man van de grote rendez-vous. Een indruk die versterkt werd door zijn eerste grandslamfinale in 2007 op de U.S.Open waar hij heel wat kansen had laten liggen tegen Federer. Ziedaar de redenen waarom zijn succes op de Australian Open enkele maanden later een sleutelmoment was in zijn persoonlijke carrière en de tennisgeschiedenis.

Einde van een absolute heerschappij

Doordat Djokovic overal luidop verkondigde dat het zijn doel was om de top van het mannentennis te bestormen was die eerste grandslamoverwinning, met overtuiging behaald, de aanwijzing dat dit geen alleenstaand geval zou worden. We moesten wel wachten tot 2011 vooraleer hij weer met grandslamsucces kon aanknopen en dezelfde constante in zijn prestaties kon leggen als de belachelijk sterke Nadal en Federer en zo de dominantie zelfs kon overnemen. Zijn zege op de Zwitser in de halve finale van de Australian Open was echter zo overtuigend (7-5, 6-3, 7-6) dat ze dienstdeed als kantelpunt. Niet vergeten dat Fed Express tien grandslamfinales op rij had betwist en dat hij in de voorbije vijf jaar twaalf grandslamtitels en vier Masters had gewonnen plus ook nog eens drie keer in de laatste vier jaar de beste was geweest in Melbourne. Het verlies zorgde voor een barstje in het Zwitserse pantser want op Roland Garros enkele maanden later moest hij zijn zwaarste nederlaag (6-1, 6-3, 6-0) incasseren terwijl diezelfde Nadal ook voor het eerst op Wimbledon kon winnen van zijn grote rivaal, na één van de beste tennismatchen aller tijden. Een teken aan de wand. Federer was dus absoluut geen alleenheerser meer op het circuit maar zag zich verwikkeld in een onwaarschijnlijke koers naar de top met drie à vier (Andy Murray was ook in aantocht) medevluchters. Het uur van ‘The Big Four’ had geslagen.

Tsonga geen reekshoofd

Die Australian Open-finale in 2008 tussen Djokovic en de onverwachte JoWilfried Tsonga zorgde dus voor een voorheen ongekroonde laureaat. Het was de grootste kans die een Franse speler ooit zou krijgen om de iconische Yannick Noah op te volgen als grandslamwinnaar, een historisch feit waar het hele land 25 jaar naar uitgekeken had. En Tsonga kwam er ook dicht bij na een 6-4 in de eerste set en een tiebreak in set vier (4-6, 6-4, 6-3, 7-6) maar het was toch Djokovic die met zijn eerste prijs aan de haal ging.

Nochtans was het niet die wedstrijd die het langst in het gemeenschappelijke geheugen is blijven hangen, zelfs niet voor de ontgoochelde Fransman.

Beide protagonisten hadden immers al in de halve finale zo’n belangrijke barrière geslecht dat de rest bijna bijzaak was geworden. Djokovic stopte op zijn 20ste het elan van Federer op één van diens favoriete ondergronden – “Ik heb een monster gecreëerd”, zei Fed Express naderhand. “Ik moet nu blijkbaar alle grandslamtornooien winnen terwijl een halve finale niet eens zo slecht is.” – terwijl Tsonga, niet veel ouder dan zijn Servische partner in crime, Nadal vermorzelde met 6-2, 6-3, 6-2. Een score die de Mallorcaan niet vaak rond de oren kreeg. Voor de Serviër zou deze eerste grandslamtitel eerder een aperitiefje zijn voor meer copieuze maaltijden iets later nadat hij enkele trainings -en dieetaanpassingen had doorgevoerd. Tsonga zat echter zonder het te weten reeds aan het hoofddis terwijl hij nog een nobele onbekende was bij het grote publiek. “Een jaar daarvoor stond ik nog 250ste op de wereldranglijst”, fluisterde de robuuste Fransman. “Dus toen ik de nummer twee van de wereld uitschakelde in de halve finale…Iedereen vertelde me dat het de beste match van mijn leven was maar ik vind persoonlijk dat mijn overwinning in vijf sets op Federer in 2011 op Wimbledon toch nog groter en symbolischer was. Tegen Nadal speelde ik de perfecte wedstrijd,

Waar gaat hij eindigen?

In 2016 had Novak Djokovic anderhalf jaar lang alles gewonnen wat er te winnen viel. En toch verdween hij plots van de radar. Hij bleek nog maar een schim van de superman die de het circuit domineerde. Geen motivatie, geen gif meer, hij was een (matige) dubbelganger van de vechtjas van weleer. Het halen van zijn ultiem doel, Roland Garros, plus wat extra-sportieve (lees: huwelijk) besognes zorgden ervoor dat Djokovic gedurende anderhalf jaar helemaal afdreef. Een elleboogblessure vorig seizoen zorgde voor nog meer zorgen. Na een operatie in februari van dit jaar werd hij in Miami nog van de baan geveegd door Benoît Paire. “Als je mij dan gezegd had dat ik Wimbledon, Cincinnati en de U.S.Open ging winnen had ik moeite gehad om dat te geloven”, zei Djokovic. “Nochtans was een deel van mij er altijd van overtuigd dat ik mijn oude niveau zou terugvinden.” Zijn beste beslissing was alleszins van terug in zee te gaan met zijn voormalige coach Marian Vajda. En dan was er nog die bergwandeling, na Roland Garros, naar Mont Saint-Victoire dicht bij AixEn-Provence waar hij, samen met zijn vrouw, nieuwe inspiratie en motivatie vond. Sindsdien staat de ‘menselijke muur’ en de ‘beste retourneerder ter wereld’ terug op punt. Op zijn 31ste heeft Djokovic evenveel grandslamtitels als Pete Sampras. “Ik heb altijd gedacht dat Roger (20) en Rafa (17) te veel voorsprong hadden”, glimlachte Vajda. “Maar hij komt dichterbij.”

92 PLAY TENNIS

Geweldige premières

ik was haast ongenaakbaar, zowel in de manier waarop als qua efficiëntie (vijf breakballen op zeven verzilverd). Ik deed eigenlijk wat ik wilde en het lukte allemaal. Ik denk niet dat er iemand mij had kunnen kloppen die dag.” Dat had ook Nadal gemerkt. “Ik vrees dat hij zo niet alle weken gaat kunnen spelen. Dat is onmogelijk”, aldus de Spanjaard. “Het publiek was ook ongelooflijk”, wist Tsonga dan weer. “De fans hier zijn altijd voor mij geweest (zoals in 2016 toen hij een zwijmelend ballenmeisje te hulp schoot, red). In die tijd vergeleken ze me zelfs met Mohammed Ali. De mensen vonden dat ik dezelfde fysieke trekken had, en ook een beetje dezelfde attitude.”

Zonder gluten In de entourage van de Fransman was te horen dat hij nooit beter voorbereid op een grandslamtornooi was aangekomen. Maar toch kon Tsonga dat in de finale niet omzetten in een finale K.O. Iets waar hij achteraf wel wat spijt van had.

“Tenminste toch dat ik geen vijfde set heb kunnen forceren”, verzekerde hij. “Ik had de indruk dat ik conditioneel sterker stond. Ik kreeg een breakpunt om naar 6-5 te gaan, ik had het passingshot in mijn racket maar hij koos de goede kant.”

Tsonga zou in 2010 zijn revanche nemen in de kwartfinale van de Australian Open, waarin Djokovic nu wel effectief na vijf sets kraakte, maar dat ging natuurlijk niet om dezelfde knikkers. De Serviër was na die eerste overwinning in Belgrado door 15.000 dolenthousiaste fans ontvangen als een volksheld. Als kind had ‘Nole’ al gedroomd zoals ‘die atleten te worden die grote successen boeken voor hun land’. “En daar was ik dan”, glimlachte Djokovic. “De pizzeria van mijn ouders in de bergen werd overrompeld, moest mensen weigeren. Het gaf een heel speciaal gevoel.” Op een moment dat zijn land in scherven lag door een vreselijke burgeroorlog vond Djokovic de eerste puzzelstukken van zijn tennistalent. Hij zag zichzelf als een kampioen zijn racket vasthouden als een geweer.

Het legt deels de kracht van Djokovic uit, een jongen die geloofde in zijn lot. Zijn eerste grandslamsucces stond daarom ook symbool voor zijn leven: hij moest tijd nemen om zich houvast te creëren zonder daarom zijn objectief uit het oog te verliezen. Als nummer drie van de wereld brak hij zich na Melbourne los van de rest van de top tien om die twee op eenzame hoogte opererende tenoren in het vizier te krijgen. Kon hij ze daardoor ook een beetje onder druk zetten? Nog niet. Djokovic was zich daar van bewust. “Eén tornooi gaat de geschiedenis niet veranderen”, wist hij. “Een tornooi kan niet alles omdraaien. Maar het kan wel een klein verschil maken.” Nochtans zorgde die doorbraak er niet voor dat zijn ademhalingsproblemen en zijn fysieke dipjes verdwenen waardoor zijn carrière nog niet definitief vertrokken bleek te zijn. Eenmaal hij echter een dieet zonder gluten, melkproducten en suikers, op honing en fruit na, instelde ging die deur ineens wel open. “Tot 2010 weerhielden mijn gezondheidsproblemen mij ervan om door te groeien naar het hoogte niveau”, wist Djokovic.

“Ik had de indruk dat ik last had van astma en voortdurende flauwtes. Een voedingsdeskundige zag me op tv tijdens een match fysiek en mentaal wegdeemsteren (nota bene in die wedstrijd tegen Tsonga, red) en begreep onmiddellijk dat die afwijkingen er kwamen door wat ik at. Toen ik hem enkele

maanden later ontmoette stelde hij me voor mijn voedingspatroon te wijzigen, ik was daar eerst sceptisch over, maar we hebben veertien dagen geprobeerd de gluten te vermijden en alles veranderde. Het was zoveel straffer dan wat ik verwacht had. Dat heeft me ontegensprekelijk geholpen om sterker te worden. Het heeft me niet geholpen om direct al mijn matchen te winnen, ook al was ik ‘gluten-free’. De journalisten vonden het anders wel een leuk onderwerp.”

Niet geliefd?

Gezien het succes van Djokovic met zijn dieet – drie grandslamtitels in 2011 en een zeer opmerkelijke metamorfose – probeerden ook anderen in zijn voetsporen te volgen.

Onder hen Andy Murray maar die bekwam het minder goed. “Ik heb het enkele maanden geprobeerd maar ik voelde me er erg slecht bij”, claimde de Schot. Ik verloor heel wat kilo’s maar ook al mijn energie. Ik had helemaal niet de indruk dat het me hielp. Ik heb dan maar mijn oude gewoontes terug opgepakt, geen dieet dus, en heb gewoon een beetje opgelet op mijn voeding.” Ergens logisch dat niet iedereen sukkelde met een hypergevoeligheid voor gluten zoals Djokovic, en dus eigenlijk niets te winnen had met een dieet. Het is zeker geen mirakeloplossing voor Jan en alleman, integendeel, eerder de start naar een gezondere en evenwichtigere voeding. Wat tevens intrigeert bij de Servische superman is dat hij twee seizoenen absoluut gedomineerd heeft (2011-2015), zoals Federer (2006-2007) voor hem. Behalve, net als bij de Zwitser, op Roland Garros. In 2015 en 2016 stak hij er met kop en schouders bovenuit en won hij vijf van de zes grandslamtitels en eindigde hij net als Federer door Roland Garros te winnen in één van die zeldzame edities waarin dat Rafa niet aanwezig is. Meer nog, in dat ene jaar dat hij Nadal wel wist te kloppen in de kwartfinale van de French Open verloor hij de finale (2015) van een supersonische Stan Wawrinka. Djokovic deed dus alles even goed als zijn voorgangers maar toch kon hij qua populariteit niet tippen aan Federer en Nadal.

Terwijl hij er toch een hele carrière ergens naar op zoek was en er soms zelfs een beetje voor ging forceren. Is dat nog steeds een overblijfsel van zijn turbulente binnenkomst op het circuit waarbij hij zich brutaal en knorrig opstelde, zeker ten opzichte van die twee andere heiligen? Vandaag de dag, nu niemand nog struikelt over dat gedrag, hij een gezin heeft en zelfs meditatie aan zijn training heeft toegevoegd zie je nog altijd dat hij zoiets maar moeilijk kan begrijpen. “Ik heb steevast de sport en mijn rivalen gerespecteerd”, zei hij in New York. “Ik ben beter geworden, en de persoon die ik vandaag ben, dankzij Nadal en Federer. Wat zij hebben klaargespeeld verdienen ze ook, ze zijn zó dominant geweest. Het zijn zowel op als naast de baan grote kampioenen. Ze hebben me altijd gemotiveerd om nog meer vooruitgang te boeken. In het begin van mijn carrière was ik een rebel, de uitdager, men keek naar me en dacht: ‘wie is die kerel uit Servië, dat kleine landje, die van nergens komt en denkt dat hij de toppers nu al kan kloppen om uiteindelijk nummer een te worden?’.

De enige manier die ik had om daarop te antwoorden was door te tonen dat ik het verdiende. Ik moet nog elke dag dat respect winnen. Meer en meer…”

Partner van:

NIEUWSTE NIKE KLEDINGCOLLECTIE

NIEUWSTE NIKE SCHOENENCOLLECTIE

 VOOR 22:00 UUR BESTELD, DE DAG ERNA IN HUIS

 MAAT NIET GOED? GRATIS RETOUR!

 MEER DAN 50.000 TENNISARTIKELEN

 KLANTENSERVICE BEREIKBAAR TOT 21:00 UUR

GA NAAR WWW.TENNISDIRECT.BE

NAME DROPPING

PLAY TENNIS 95

Ondanks een uitzonderlijke carrière werd René Lacoste toch vooral bekend omwille van extrasportieve redenen.

96 PLAY TENNIS

Name dropping

Hoe kampioenen (nog meer) naam maken na hun loopbaan René Lacoste, Fred Perry, Stan Smith, Sergio Tacchini, David Lloyd.

Allemaal spelers die een (zeer) behoorlijke carrière uitbouwden op de tennisbaan. Nochtans zijn ze ondertussen eerder bekend omwille van extra-sportieve redenen. Het zijn (sport) merken geworden waardoor jongere generaties hen niet meer associëren met hun palmares of hun tennisverleden. Maar zij zijn natuurlijk wel uitzonderingen. Meestal vinden de ex-coryfeeën vrij vlot de weg naar een rol als analist voor de grootste sportzenders of coach van de toppers.

Tenminste als ze de weg terug naar het circuit nog vinden. Vaak is de reconversie van die oude gloriën niets minder dan een calvarietocht.

W

eet u wat de gelijkenis is tussen René Lacoste en Fred Perry? Niet alleen waren ze allebei excellente tennissers – illustere winnaars van de grootste tornooien in de jaren ’20 en ’40 – maar ze staan vandaag ook om heel andere redenen gegrift in het maatschappelijke geheugen. Hun namen zijn allebei echte mode-iconen geworden waarbij hun polo’s over de hele wereld verdeeld en gedragen worden. Ze hebben nooit een officiële match tegen elkaar gespeeld maar in hun parcours als ondernemingen hebben ze wel regelmatig de degens gekruist. De Fransman, lid van de legendarische ‘Mousquetaires’, maakte van zijn toenmalige bijnaam ‘de krokodil’ het logo van zijn kledinglijn. Perry, eigenaar van acht grandslamtitels, gebruikte het symbool van het Britse Davis Cupteam (een lauwerenkrans) als symbool.

Het is 1926 als Lacoste zijn befaamde shirt uitvindt met dank aan André Gillier, een textielontwerper. Zeven jaar later ziet de eerste befaamde polo ‘L12-12’ het daglicht. Een kledingstuk dat snel wordt opgepikt door de betere bevolkingsklassen en dra tot een succesnummer uitgroeit. Vanzelfsprekend goed geholpen door zijn aanwezigheid op heel wat tennisbanen over heel de wereld. Lacoste zorgt voor een revolutie, niet alleen in de tenniswereld met een kledingstuk dat het de spelers makkelijker maakt om hun sport uit te oefenen, maar ook in het modemilieu met een innovatief shirt rechtstreeks geïnspireerd door het sportuniversum.

De wereld weet het op dat ogenblik dan nog niet maar deze perfecte mix tussen een chique kledingstuk en een ontspannen tenue zal uitgroeien tot een monsterhit. Het wordt met de tijd een klassieker die nooit uit de mode geraakt en in elke mannenkleerkast voorkomt: het eerste item dat de elegantie van een hemd met het gemak van een T-shirt kan verzoenen.

De lauwerenkrans, symbool van het merk van oudspeler Fred Perry, werd wereldwijd bekend.

98 PLAY TENNIS

Name dropping

Evolutie van een imago Fred Perry van zijn kant begrijpt al vlug dat hij zijn notoriteit kan aanwenden om zijn product aan de man te brengen. Deze Brit installeert zich midden jaren ’30 in de Verenigde Staten omdat hij de mentaliteit daar wel kan pruimen. Hij ontwikkelt er bovenal zijn ondernemingszin. Hij start er als eigenaar van de Beverly Hills Tennis Club en ontmoet de Oostenrijkse voetballer Tibby Wegner. In 1949 stelt deze laatste hem voor partners te worden in een bedrijfje dat zich op de markt wil zetten met de verkoop van een op dat moment nieuwe ontdekking: het polsbandje. Drie jaar later evolueert die samenwerking naar het drukken van de eerste lauwerenkrans op een poloshirt. Het merk Fred Perry is geboren.

Dankzij het succes van Lacoste is de polo ondertussen een zeer geapprecieerd kledingstuk en het door Fred Perry aangeboden alternatief stoot dan ook onmiddellijk door naar de top van de kledingverkoop. Tennismatchen beginnen op dat moment net live te worden uitgezonden op televisie en die media-aandacht zorgt ervoor dat de Perrypolo’s een zeer breed publiek bereiken.

In 1976 werd die schoen voor het eerst gecommercialiseerd en ontworpen door Robert Haillet, een Franse tennisser met net iets minder allure dan zijn Amerikaanse collega. Het is vijf jaar later dat Stan Smith zijn eerste contract tekent bij Adidas, de eigenaars van de sneakers. Tot 1974 dragen zowel Haillet als Smith fier de schoenen van het Duitse sportmerk met de drie strepen. Na dat jaar wordt het contract met de Fransman evenwel stopgezet en wordt Smith de enige drager van de legendarische schoenen. In 1978 krijgen ze ook officieel zijn naam waarbij op de tong van de schoen een beeltenis en een handtekening van de speler komt. Van dan af aan gaat het razend hard voor de Stan Smith, met een verkoop van 70 miljoen paar in de hele wereld is dit de populairste schoen aller tijden.

Zo populair zelfs dat de jongste generatie sneaker-bezitters niet eens meer weet dat het hier om de met een befaamde snor getooide winnaar van de U.S.Open (1971) en Wimbledon (1972) gaat. Voor hen is Stan Smith een merk van schoenen en niets anders. Smith is de perfecte symbiose van speler-merk-

Vandaag worden de merken Lacoste en Fred Perry gestald onder de noemer ‘streetwear’.

Redelijk ver verwijderd van de in het begin beoogde doelgroepen.

De meerderheid van de topspelers in de jaren ‘50 en ’60 komen de baan op met een Fred Perry om het lichaam en het succes van het kledingstuk gaat crescendo met de overwinningen op het tenniscircuit. Het is zo’n universele hit dat zelfs bekende koppen als John Fitzgerald Kennedy (JFK) om een exemplaar smeken.

Ook al blijft het shirt met de lauwerenkrans een graag gedragen item toch zit er ook een zwart kantje aan. Nadat de Engelse voetbalploeg in 1966 de wereldbeker wint blijkt de polo geadopteerd te zijn geworden door organisaties die dicht bij de Skinheads aanleunen. Terwijl die ondergrondse beweging bij zijn ontstaan totaal niets met politiek van doen heeft en zich eerder laat inspireren door de popcultuur zorgt de crisis van begin jaren ’80 ervoor dat het fenomeen met een extreemrechts gedachtengoed wordt gelinkt. De Fred Perry-polo wordt daarbij als het ware ‘het uniform’ van al die gelijkgezinden en dat zorgt er dan weer voor dat het bedrijf te kampen krijgt met een slecht imago bij het grote publiek.

Een vloedgolf aan schoenen De laatste jaren worden merken als Lacoste en Perry geassocieerd met het gegeven ‘streetwear’, graag gedragen ‘op straat’ als het ware. Ver weg wel van de hogere klassen die bij de opstart door de oprichters als doelgroep werden beoogd. Het zijn vanzelfsprekend niet de enige modemerken die zo’n positieverandering moesten ondergaan. De bekendste sneaker ter wereld komt bijvoorbeeld ook uit de tenniswereld: de befaamde Stan Smith.

naam die elke tijdsgeest overleeft en wars van alle modetrends blijft scoren. De schoen is tijdloos. Het succes kan vergeleken worden met een vloedgolf die alles meesleurt in haar passage.

Neem zelf maar eens de proef op de som: als u in een grote stad rondloopt kan u er simpelweg niet naast kijken, de Stan Smith is echt overal.

De aankondiging van een productiestopzetting door Adidas in 2012 zorgde voor heel wat commotie onder de sneakerfans en nadat enkele jaren later de schoenen opnieuw werden gelanceerd knoopten ze onmiddellijk terug aan met hun succes van weleer. In tegenstelling tot de polo nemen de schoenen stilaan meer en meer afstand van de tenniswereld om furore te maken in de modewereld. De witte, minimalistische sneaker is bij uitstek een markt waar alle grote merken vandaag graag een (groter) deel van de taart willen hebben.

Van elegantie naar goed gevoel Nu we het toch over mode hebben kan er niet naast Italië en Sergio Tacchini gekeken worden. Hij was lid van een sterrenensemble in de Italiaanse Davis Cupploeg in de jaren ’60 die op het einde van zijn carrière zijn eigen modemerk, makkelijk herkenbaar door de ‘T’, lanceerde. Het merk kenden tussen 1979 en 1980 een gouden periode door een uitgekiende

De bekendste sneaker op deze planeet komt ook uit de tenniswereld: de befaamde Stan Smith.

100 PLAY TENNIS

Name dropping marketingstrategie die vergelijkbaar was die van zijn voorgangers: de beste spelers ter wereld werden gesponsord waarbij de namen van John McEnroe, Jimmy Connors en zelfs Pete Sampras wel een flinke duit kostten maar ook de kassa deden rinkelen. Niet zo heel lang geleden speelde zelfs Novak Djokovic nog met het legendarische, Italiaanse merk. In 2000 kende Tacchini wel een moeilijke periode maar overleefde die door middel van een uitgebreide sportcatalogus die zich door de jaren heen heeft aangevuld.

Zoals u al gemerkt heeft zijn er nogal wat spelers die hun naam aan textiel gegeven hebben. Dat is echter niet voor iedereen weggelegd. David Lloyd bijvoorbeeld heeft een keten van sportclubs uit de grond gestampt die wereldwijd allemaal zijn naam dragen, getuige de prachtige installaties in Ukkel en Edegem in ons land. Ook hier is het opzet, 20 jaar na de creatie van de eerste sportcentra in Groot-Brittannië, een succes gebleken. Ondertussen zijn de David Lloyd Clubs overal in Europa geïmplanteerd. Het zijn centra die een goed gevoel propageren en waarin bemiddelde klanten zich in een comfortabele en prestigieuze setting komen herbronnen door aan sport te doen.

Leve de analyse!

het Franse Davis Cup -en Fed Cupteam ook nooit verlegen gezeten om op televisie commentaar te geven. Meer recent was het Marion Bartoli die die rol op zich genomen heeft en naast haar baaninterviews op Roland Garros ook in actie komt voor BeIN Sports.

Henin en Mauresmo komen vooral op de voorgrond tijdens de French Open maar Fabrice Santoro, Franse tovenaar die in 2010 met pensioen ging, doet dat een heel jaar door voor BeIN Sports. Hij combineert die job met die van trainer van Richard Gasquet. Ex-speler Paul-Henri Mathieu heeft zich dan weer bij het team van Canal + gevoegd, de grote concurrent van BeIN Sports op de Franse markt.

Laat mij dat maar managen Het bruggetje tussen speler en ‘journalist’ lijkt redelijk overbrugbaar maar echt in de businesskant van de tenniswereld terechtkomen lijkt een ander paar mouwen. Behalve dan voor onze landgenoot Eric Drossart die uitgroeide tot de rechterhand van Marc McCormack, de oprichter van IMG (International Management Group) in 1960.

Gespecialiseerd in het managen van atleten neemt het bedrijf de carrière van onder meer Tiger Woods, Maria Sharapova en de zusjes Williams bij de hand.

Terwijl een onderdompeling in het ondernemersbestaan erg aanlokkelijk lijkt hebben andere speler en speelsters het toch zichtbaar moeilijker zich helemaal af te scheiden van de wereld van het gele balletje. Onze kampioene en ex-nummer een van de wereld, Justine Henin, bijvoorbeeld heeft haar eigen tennisacademie in Limelette en combineert dat met enkele opdrachten als analiste voor tv-zenders. Zo gaf ze al commentaar tijdens Roland Garros aan de zijde van Laurent Luyat en Nelson Monfort. De zevenvoudige grandslamwinnaars teert daarbij op haar eigen ervaring om haar expertise over te brengen aan de De Roemeense oud-tennisser Ion Tiriac, vandaag een miljardair, poseert met zijn landgenoot Ilie Nastase. voornamelijk Franse tv-kijkers.

Aan Engelse zijde van het tv-platform worden op de BBC geregeld John McEnroe en Martina Navratilova opgevoerd als analisten. Sporticonen die in de jaren ’80 het tenniscircuit domineerden en nooit echt de uitgang vonden (of wilden vinden) van die wereld. Amélie Mauresmo, één van de grootste rivalen van Henin en Kim Clijsters, heeft naast de rol van kapitein van

De grootste successtory mag toch wel Ion Tiriac genoemd worden. Deze besnorde ex-speler en rivaal van Stan Smith is er in geslaagd in 2007 de rijkste man van Roemenië te worden met een fortuin van om en bij een miljard dollar. Hij figureert tussen de 1000 rijkste mensen op deze planeet. Tiriac is vandaag tornooidirecteur in Madrid, één van de meest prestigieuze gravelevenementen op de kalender. Mogelijk heeft hij daarmee ook Guy Forget geïnspireerd. De Fransman begon als kapitein van de David Cup -en Fed Cupploeg maar werd twee jaar geleden tornooidirecteur op Roland Garros. Forget, één en al klasse en stijl, was voordien ook jarenlang consultant op de Franse televisie, bij onder meer France Télévision, Canal + en BeIN Sports. Het was quasi onmogelijk om het tennis in Frankrijk te volgen zonder de gewaardeerde stem van Forget te horen.

PLAY TENNIS 101

De saga van Noah Nu we het toch over Franse kampioenen hebben is het onmogelijk om Yannick Noah niet aan te halen.

De laatste, mannelijke grandslamwinnaar (Roland Garros 1983) van onze zuiderburen was jarenlang een zeer geliefde ‘bekende Fransman’. Dat was niet alleen gelieerd aan zijn succesvolle carrière als tennisser maar ook door zijn reconversie tot zanger-entertainer. Zijn eerste single was al meteen een succes waarbij deze oorwurm ‘Saga Africa’ haast zeker gepasseerd is als u al eens een vakantie in Frankrijk heeft doorgebracht. Het nummer wordt in 1991 wel geholpen door een zege van het Franse team, onder leiding van Noah, in de Davis Cup. Meteen ging de populariteit van deze charismatische figuur met een ruk de hoogte in, waardoor zijn tweede carrière, gebaseerd op zijn passie voor muziek, direct gelanceerd was. De aandacht rond Noah verslapte een beetje door zijn afwezigheid in het Franse tennisbeleid en enkele politieke stellingnames die niet door iedereen gesmaakt werden. Zijn terugkeer naar het voorfront, wederom als succesvolle kapitein in Davis Cup en Fed Cup, heeft hem evenwel opnieuw gelanceerd als publiek figuur.

Noahs is trouwens niet de enige die een carrière in de muziek heeft nagestreefd. Ook John McEnroe deed dat, maar met beduidend minder succes.

Geïnspireerd door rockvrienden als Van Halen, Eric Clapton en zijn vrouw Patty Smyth wou het Amerikaanse enfant-terrible zich ook als rocker profileren. Twee jaar lang ging de rond McEnroe opgebouwde groep ‘Johnny Smith Band’ toeren vooraleer hij er in 1997 de brui aan gaf. In tegenstelling tot op de baan waar hij een geniale tennisser was, bleek McEnroe zich op de scène voornamelijk te ontpoppen tot een bescheiden gitarist.

102 PLAY TENNIS

Name dropping

Russische poppen Om een vergelijkbare alomtegenwoordigheid te vinden in de audiovisuele wereld van ons land komt men al snel uit bij één naam: Marlène de Wouters. Op haar 23ste werd deze ex-speelster al een presentatrice voor VTM waarna ze ook nog drie boeken schreef over onder meer haar exclusieve ontmoetingen en de kunst van de gepaste etiquette. Tegenwoordig staat ze aan het hoofd van haar eigen goed doel ‘MW Fund’ dat aandacht heeft voor achtergestelde kinderen. De Wouters gelooft er heilig in dat sport een hefboom kan zijn om die kinderen uit een moeilijk leven te tillen.

Zij gebruikt haar bekendheid dus voor het goede doel.

Als Marlène de Wouters een excellent voorbeeld is van hoe iemand met de juiste looks en achtergrond toch het juiste perspectief heeft kunnen bewaren en mooie dingen heeft kunnen verwezenlijken dan zijn er toch ook een paar speelsters die iets te veel aan het ‘beeld’ hebben bijgedragen en te weinig tijd in hun tennis hebben gestoken. Anna Kournikova is daarbij het meest frappante voorbeeld. Het Russische poppetje was wel even nummer acht van de wereld maar won in haar korte carrière niets noemenswaardigs (tenzij in het dubbelspel) terwijl ze wel wereldwijd notoriëteit won met enkele gewaagde fotoshoots of kledijkeuzes. Sinds 2001 vormt ze een koppel met de bekende zanger Enrique Iglesias maar toen al had ze door hoe ze haar ‘beeld’ moest verkopen en daardoor één van de meest gegoogelde vrouwen ter wereld te worden.

Anna Kournikova had heel snel begrepen hoe ze best haar imago moest verzorgen. Dat haar naam aan een computervirus werd gegeven was evenwel geen idee van haar.

Het kwam zelfs zover dat ‘Anna Kournikova’ de naam werd van een internetvirus dat in 2001 wereldwijd verspreid werd. De techniek die daarbij door de hackers gebruikt werd was even simpel als efficiënt. Duizenden mails werden gestuurd naar onbekende, maar liefst mannelijke, ontvangers. De mail claimde een uitgelekte foto van een naakte Kournikova te bevatten waarop heel wat gretige ‘fans’ zonder nadenken op het bestand klikten en zo hun computer ongewild besmetten. De naam Kournikova werd trouwens ook in het pokerspel geïntroduceerd en wel voor een paar kaarten bestaand uit de Aas en Koning, die zo de initialen (AK) van Anna Kournikova vormen. De professionele pokerspelers omschreven deze ‘hand’ als erg mooi maar je kon er zelden iets mee winnen. Ook dat was vanzelfsprekend een referentie naar de carrière van de blonde tennisbabe. Sindsdien hebben er nog wel wat speelsters zich aan een sexy fotoshoot gewaagd – de Swimsuit Isue van Sports Illustrated strikte onder meer Caroline Wozniacki, Daniela Hantuchova, Tatiana Golovin, Sloane Stephens en natuurlijk Maria Sharapova – maar het succes van Kournikova werd niet meer geëvenaard.

104 PLAY TENNIS

Name dropping

Van het paradijs naar de hel Ook de mannelijke spelers hebben geen schrik om zich geregeld van hun beste kant te laten zien op een modeshow of in een magazine. Novak Djokovic stond al op de cover van de Italiaanse GQ terwijl Roger Federer en Rafael Nadal – zijn reclameposes voor de onderbroeken van Tommy Hilfiger waren ronduit stomend – eveneens hun imago verzorgden middels wel uitgekozen publicaties. Daarmee de wet onderschrijvend dat die topsporters zich niet alleen meer kunnen beperken tot hun sportcarrière maar als rechtgeaarde wereldvedetten uitgroeien tot een universeel merk waar institutionele marketingcampagnes aan vasthangen. Het managen van zo’n atleet komt eigenlijk neer op het leiden van een multinational. Tiriac zal dat niet tegenspreken, hij had dat al door voor de rest van de wereld en was een gewiekste onderhandelaar voor onder meer Boris Becker.

Maar niet iedereen was behept genoeg om na hun carrière zin -en succesvol om te gaan met de vergaarde centen. Boris Becker was een Duits sporticoon die met zijn zes Wimbledontitels en meer dan 25 miljoen dollar aan prijzengeld, vergaard tussen 1984 en 1999, eigenlijk niets meer te bewijzen had maar toch slaagde hij er niet in om de overgang naar een leven als zakenman, analist, tenniscoach en pokerster sereen te laten verlopen. Ruim 20 jaar na zijn pensioen zijn de signa-

Vaak is het voor een wereldvedette niet allemaal rozengeur en maneschijn na zijn carrière. len rond zijn financiële gezondheid nog altijd niet zo positief.

Nochtans was hij na zijn loopbaan mede-eigenaar van enkele Mercedes-concessies en had hij een aandelenmeerderheid in het sportmerk Völkl maar toch kreeg hij dat niet uitgebouwd tot een mooi zakenimperium. Zijn financieel huishouden zou zelfs een catastrofe geweest zijn waarbij hij in 2002 al een voorwaardelijke celstraf van twee jaar opliep voor belastingontduiking. Vorig jaar nog werd Becker failliet verklaard door een Engelse privaatbank die zijn achterstallige tegoeden nog altijd niet terugbetaald kreeg. Zijn drie, op de klippen gelopen, huwelijken zullen Becker’s portemonnee waarschijnlijk ook geen goed gedaan hebben.

Henri Leconte heeft min of meer eenzelfde route als Becker gevolgd na zijn glorieuze loopbaan. Hij liet zijn financiële zaken tijdens zijn carrière over aan ene Jacques Heyer, een Zwitserse bankier die in 1990 dicht bij Nicolas Sarkozy stond. Die zou eenvoudigweg misbruik gemaakt hebben

van het vertrouwen dat de Franse speler in hem stelde en zo het bankroet van de Roland Garros-finalist op zijn rekening hebben staan. De deelname van Leconte aan een Franse versie (‘La Ferme Celebrités’) van ‘Big Brother’ toonde aan dat hij op een bepaald ogenblik wanhopig op zoek was naar eender welke bron van inkomsten. Ondertussen heeft Leconte zich gerehabiliteerd en opgeworpen tot een gewaardeerde tv-analist die, net als op de baan, opvalt door zijn afwijkende stijl.

Björn Borg, sowieso al auteur van een erg korte tenniscarrière, kende ook in het leven daarna moeilijkheden om een stabiel inkomen te vergaren. Met zijn 109 weken als nummer een van de wereld en vooral zijn elf grandslamtitels en zijn imago van Zweedse god had hij nochtans een mooie springplank om een succesvolle transfer te maken. Eind jaren ’80 ging echter zijn ‘Bjorn Borg Design Group’ failliet en de geruchten dat zesvoudige Wimbledon-winnaar een poging tot zelfmoord had ondernomen deden zijn zaak geen goed. Op zijn 35ste (1991) probeerde hij dan nog een halwassen poging op een comeback maar die werd gesmoord in zijn koppig vasthouden aan het spelen met een houten racket. Met zijn ‘Bjorn Borg Fashion Group’, bekend van de onderbroeken, kende hij gelukkig meer geluk.

Wat gaat een Federer doen?

Redelijk wat voorbeelden die aantonen dat het zelfs als vedette niet altijd even simpel is een plaats af te dwingen in de zakenwereld. De gigantische successen van Lacoste en Perry zijn eerder uitzonderingen op de regel. Het is daarom interessant om eens te gissen naar het pad dat Roger Federer, toch ook al 37 jaar ondertussen, zal bewandelen na zijn adembenemende tenniscarrière. Met meer dan 100 miljoen dollars aan prijzengeld op zijn bankrekening en nog veel meer aan sponsorinkomsten – de Zwitser is al dertien jaar op rij de best verdienende tennisspeler ter wereld – kan hij zich natuurlijk wel wat uitstapjes wagen. Of zelfs helemaal niets meer doen de rest van zijn leven. Gezien hun parcours, opvoeding en houding tijdens hun tenniscarrière lijkt het echter uitgesloten dat Federer, Nadal of Djokovic zullen varen als Becker of Borg. Hun onwaarschijnlijke mentale weerbaarheid heeft hen naar de top van hun sport gedreven. Het is niet dat de schrik van het zwarte gat na hun carrière hen dan ook tot wanhoop zal drijven.

Geef je naam eens aan een stadion In de categorie van succesverhalen is er ook nog de sectie legendes. Suzanne Lenglen was bijvoorbeeld de eerste megaster aan het tennisfirmament en dat in ver vervlogen tijden, net na wereldoorlog I. Door zes keer Roland Garros en Wimbledon te winnen

Onmogelijk om het aantal verschijningen van de mannelijke toppers op de covers van modebladen bij te houden.

Hier doet Novak Djokovic zijn ding voor de Italiaanse GQ.

106 PLAY TENNIS

Name dropping

en daarbij een onthutsende reeks van 181 opeenvolgende zeges te laten optekenen – ze won 98 procent van haar wedstrijden in haar carrière! – stond en staat de naam van Lenglen in alle recordboeken. Het leverde haar wel geen fijn leven op. Op amper 39-jarige leeftijd (4 juli 1938) verloor Lenglen de strijd tegen leukemie.

De elegante Française was een pionier in zowat alle segmenten van de tennissport. Te beginnen in het stilistische compartiment waarin zij de eerste was die met een korte(re) rok de baan opkwam wat het makkelijker maakte om te bewegen. Ook haar technische en fysieke kwaliteiten zorgden voor een stroomversnelling in het damestennis waardoor men spreekt van een tijdperk voor en na Lenglen. De toewijzing van haar naam aan het tweede stadion van Roland Garros was dan ook niet meer dan logische keuze. In 1994 heette de Court Suzanne Lenglen nog gewoon Court A maar drie jaar later was de terechte hommage aan één van de grootste speelsters aller tijden een feit.

linkshandige Aussie heeft met zijn onnavolgbaar palmares – twee Grand Slams, zowel bij de amateurs (1962) als de profs (1969) – natuurlijk wel onmiskenbaar zijn stempel gedrukt op de tennisgeschiedenis. Bovenal is Rod Laver dan ook nog een sympathieke en bescheiden man die elk jaar van de partij is op de Australian Open en die al die aandacht hem rustig laat welgevallen.

Mocht hij nog leven zou Arthur Ashe dat zeker ook doen. De donkere Amerikaan won als eerste de U.S.Open in het professionele tijdperk (1968) maar deed natuurlijk vooral naast de baan pionierswerk voor de gekleurde atleten in die tijd. In 1997 werd het Arthur Ashe Stadium boven het doopvont gehouden en mogelijk had de bescheiden Wimbledon-winnaar die vier jaar daarvoor was overleden aan aids (ten gevolge van een bloedtransfusie) het wel iets te bombastisch gevonden om zijn naam te dragen. Het stadion is met zijn 22.547 stoeltjes veruit de grootste tennisarena in de wereld en vanop de top van de tribunes heb je een prachtig uitzicht over de skyline van Manhattan maar net iets minder op wat er zich honderd meter onder u afspeelt. Het is een symbool voor de weelde van de grandslamtornooien die surfen op een ongekende aandacht voor de tennissport – tijdens de U.S.Open dit jaar kwamen 732.663 toeschouwers naar het Billy Jean King National Tennis Center – en daarbij onwaarschijnlijke geldstromen teweegbrengen. Moeilijk in te beelden dan ook dat De Court Central vergeet zijn helden niet. deze sport ooit in een (fiElke tribune kreeg een naam van de vier musketiers: Jean Borotra, nanciële) depressie zou Jacques Brugnon, René Lacoste en Henri Cochet. terechtkomen.

Dat stadion is natuurlijk niet het enige ter wereld dat naar een befaamde tennisser is genoemd. Het Court Central in Parijs kreeg in 2001, één jaar na het heengaan van de voormalige Franse Davis Cupkapitein, de naam Court Philippe Chatrier mee. Chatrier was een naam in de tenniswereld die onder meer voorzitter werd van de Franse (1973) en Internationale Tennisfederatie (1977).

Het aantal leden explodeerde onder zijn mandaat en hij zorgde er in zijn eentje voor dat tennis opnieuw op de Olympische agenda kwam in 1984. Op Roland Garros zorgen ze trouwens goed voor hun legendes. Elke tribune van de court Philippe Chatrier werd genoemd naar één van de vier Musketiers: Jean Borotra, Jacques Brugnon, René Lacoste en Henri Cochet.

Voor eeuwig tennis?

Nog prestigieuzer misschien wel is de Rod Laver Arena in Melbourne. In 2000 kreeg één van de beste (Australische) spelers aller tijden zijn naam op de façade van deze tennistempel gezet. Er was Laver trouwens nog meer eer weggelegd want Roger Federer himself zorgde voor een even groot eerbetoon door de in zijn hoofd ontstane ploegencompetitie de ‘Rod Laver Cup’ te dopen. De

En nochtans gaan er hier en daar stemmen op dat het niet allemaal rozengeur en maneschijn is op de erg verdeelde tennisplaneet. Het hernieuwde format van de Davis Cup beloofde dan wel een ware goudmijn aan de spelers en federaties maar zorgde ook voor heel wat tweespalt in het milieu. Het zou zomaar kunnen dat we 50 jaar na de start van het professionele tijdperk opnieuw een tijd van twee circuits gaan meemaken waarbij de bevoegde instanties elkaar gaan trachten de mooiste troeven af te snoepen. De mannen en vrouwen met naam en faam zullen evenwel de massa blijven begeesteren. En gigantisch veel geld verdienen, dat ze na hun carrière verder kunnen investeren. Voor de meesten onder hen moet het beste waarschijnlijk nog komen.

Love games

PLAY TENNIS 109

John McEnroe en Vitas Gerulaitis rond Steven Tyler, de leadzanger van de Amerikaanse rockband Aerosmith.

110 PLAY TENNIS

Love games

Glamour, glorie en… gezinsleven Tennis dat is eerst en vooral talent, techniek, conditie en mentaliteit. Een sport voor geprivilegieerde specialisten die in de jaren ’70 populair is geworden door wereldspelers die een charismatische dimensie vergelijkbaar met echte (rock) sterren bereikten en die er als eersten in slaagden om een brug te slaan naar de showbusiness.

S

indsdien waren tennisspelers vaste klanten in de populaire pers waarbij bepaalde glamourkoppels deden dromen. Ondanks de alomtegenwoordigheid van sociale media zijn de pikante geruchten van de vorige eeuw, mede door de veeleisendheid van de sport, een beetje geëvolueerd naar een eerder gezapig en stabiel gezinsleven. O tempora! O mores!

Vitas Gerulaitis, meester van het dubbelleven

geregeld een generatie spelers over de vloer die overtuigd was te genieten van de aangeboden mogelijkheden die voortkwamen uit hun tennisnotoriëteit. Borg (ook wel de vijfde ABBA genoemd), McEnroe, Noah, Vilas…sterke persoonlijkheden die echter hun meester moesten erkennen in één man, Vitas Gerulaitis. Van origine een Litouwer maar geboren en getogen in Brooklyn. Met zijn blonde krullen en veel serve and volley als handelsmerk won hij 25 ATP-titels met daaronder de Australian Open in 1977 en ook nog een finale op de U.S.Open in 1979. John McEnroe kende zijn pappenheimer en vertelde over hem in zijn biografie ‘You cannot be serious’: “Toen ik een junior was hoorde ik al legendarische verhalen over hem: Vitas was met die actrice geweest, hij had die en die match onder invloed gespeeld… Ik

Het valt moeilijk in te beelden omdat de tennisplaneet de laatste tien à vijftien jaar bevolkt is geweest door buitenaardse asceten, veelal gezinsvader (of moeder), maar Gerulaitis reed met een crèmegele Rolls er was ooit een tijd dat de toppers ook charlaRoyce, dezelfde kleur als zijn haren, met als tans waren. nummerplaat VITAS G. Rokkenjagers die overdag achter een bal joegen en ’s nachts hun werkterrein ver- vroeg me echt af hoe hij dat deed om zo’n legden. In een tijd dat je in New York in dubbelleven te leiden. Hij reed met een de befaamde Studio 54 op allerhande crèmekleurige Rolls Royce met als nummanieren je energie kwijt kon kwam er merplaat VITAS G.”

Een monsterbedrag weggesmeten aan jets en prostituees

‘Broadway Vitas’ was een graag geziene gast in de discotheken en beleefde zo mee de hoogdagen van de New Yorkse Studio 54.

112 PLAY TENNIS

SAls geen enkele liefje de overlevering hebben gehaald dan is dat om dat er te veel waren om te onthouden. Gerulaitis werd ‘Broadway Vitas’ genoemd. Hij was tegelijkertijd één van de meest getalenteerde spelers van zijn lichting maar ook een onverbeterbare verleider, een overtuigde hedonist, een gitarist van een rockgroep, een cocaïneverslaafde, een verzamelaar van Lamborghini’s en een persoonlijke vriend van Andy Warhol. Een werknemer van American Express klapte ooit uit de biecht en vertelde dat Gerulaitis in de top drie zat van de grootste verbruikers binnen zijn bedrijf met vooral een minsterbedrag gespendeerd aan privéjets en prostituees.

Hij beet zestien keer in het zand tegen Björn Borg en won maar één keer tegen Jimmy Connors, nadat hij er ook eerst zestien matchen op rij van verloren had. Het leverde een heerlijke punchline op: “Niemand klopt Vitas Gerulaitis zeventien keer op rij. Niemand!” John Loydd, de ex-man van Chris Evert, en bevoorrechte getuige van dat epoque, zag het zo: “Net zoals Federer, Nadal en Djokovic vandaag, was de generatie van Borg-Connors-McEnroe veel te sterk voor de gewone stervelingen op het circuit. Het was daarbij een publiek geheim dat Gerulaitis drugs nam. Dat was sociaal aanvaard in die periode. Hij feestte er op los maar was ook in staat om alles op halt te zetten tijdens een tornooi. Dan ging hij vroeg slapen en stond hij om 8h ’s morgens op om te trainen. Alsof hij zichzelf wilde straffen. Allemaal erg bizar.” Gerulaitis zag het zo: “Als men mij vraagt hoelang ik denk nog te gaan leven dan zeg ik: tot op de dag dat ik Borg heb geklopt.”

Hij stierf nog voor zijn 40ste, hij werd niet meer wakker in het gastenverblijf van een vriend. Hier en daar werd een overdosis cocaïne geopperd als doodsoorzaak maar de politie hield het op een koolstofmonoxidevergiftiging door een defecte zwembadpomp. Belachelijk banaal voor zo’n flamboyante kerel.

vroeger

Chris Evert - Jimmy Connors

twijfels rond hun huwelijk. “Oké, als jij er zo over denkt. Ik heb een match morgen.

Geen probleem”, antwoordde de blonde Amrikaanse. Uiteindelijk ging het koppel pas een jaar later uit elkaar na een gesprek van meer dan zes uur. “Ik was er het hart van in”, schreef Connors. “Ik hield van haar en we hebben allebei zoveel moeite gedaan voor die relatie.” Al die onthullingen in het boek kwamen vanzelfsprekend behoorlijk binnen bij Evert. “Ik ben extreem ontgoocheld dat hij een boek gebruikt om zo’n privéprobleem van 40 jaar geleden naar zijn hand te zetten en het publiek te maken tegen mijn wil. Het ging hier toch om een zeer persoonlijk en emotioneel zeer moeilijk moment van onze relatie.” Connors heeft er alleszins nooit zijn excuses voor aangeboden en omschreef het voorval als “een feit als een ander”.

Verloofd met heel Amerika of een echtbreekster Even voor Steffi Graf en Andre Agassi kende de in se kleine tenniswereld al eens een dynamisch liefdesduo gevormd door Jimmy Connors, 268 weken de nummer een van de wereld en met 109 ATP-titels ook recordhouder, en Chris Evert met haar achttien grandslamtitels. Een romance die de tennisliefhebbers in hun ban hield. In juni 1982 gooiden de twee jonge Amerikanen de hiërarchie op het circuit helemaal overhoop. Beiden maakten deel uit van het deelnemersveld op Queen’s, het belangrijkste voorbereidingstornooi op Wimbledon, en waren dan ook uitgenodigd op een diner voor aanvang van het tornooi. Evert was nog maar zeventien jaar oud op dat ogenblik en werd dan ook van dichtbij geschaduwd door haar moeder. ‘Jimbo’ was niet veel ouder maar sleepte toch al een reputatie mee van ietwat arrogante betweter die bovendien een moeilijk karakter zou hebben. Enkele weken later kreeg Connors toch een eerste date gefikst. Snel daarna werd het koppel reeds opgepikt door de covers van de tabloids die het hadden over een ‘sprookje’. Het publiek ging lekker mee in het verhaal. Zeker als Evert en Connors dan ook nog eens twee jaar later de titel wonnen op Wimbledon. Evert speelde daarbij de rol van de ideale schoondochter, de perfecte verloofde voor heel Amerika, zonder meer de braafste en mooiste speelster van het hele circuit, een zachte ziel. Connors was in alles het tegenovergestelde. Hij ging in de clinch met scheidsrechters en toeschouwers, de typische snotaap. Dat weerhield hen er niet van hun liefde aan de buitenwereld te tonen, nota bene op het ‘Champions Ball’ na het tornooi dat ze met een intieme dans mochten openen. Wat niemand wist was dat ze zich ondertussen al stiekem verloofd hadden. Er werd al snel een datum vastgelegd, al was Evert op dat moment nog een teenager. Het huwelijksfeest zou evenwel nooit plaatsvinden. En dat om redenen die lang niet onthuld zijn geworden. Totdat Connors in zijn boek ‘The Outsider’ een boekje opendeed.

Een abortus die sporen nalaat Connors gaf daarin toe dat ze elkaar allebei ontrouw waren geweest maar dat Evert wel zwanger was geworden van hem. Ze lieten een abortus uitvoeren, tegen haar wil, net voor de huwelijksdatum. “Het was een besluit dat we als koppel moesten nemen”, vertelde de Amerikaan. “Ik was tevreden geweest om de natuur zijn werk te laten gaan en mijn verantwoordelijkheid op te nemen.” Maar volgens Connors had Evert, afkomstig uit een streng katholieke familie, al de beslissing voor hem genomen. Zij was nog niet klaar om mama te worden en ze had hem gevraagd om haar te helpen met ‘de details’. Ook in zijn boek beschreef Connors het nachtelijk telefoontje naar Evert waarin hij haar gewag maakt van zijn

Love games

Nadat ze brak met haar grote liefde Jimmy Connors vond Chris Evert huwelijksgeluk bij een andere topsporter, Greg Norman.

Van relatiebreuk naar scheiding Als je die verhalen over Evert een beetje kadert begrijp je dat deze ideale schoondochter misschien toch niet zo perfect was als het plaatje liet uitschijnen. Vandaag is ze mama van drie kinderen, beheert ze een tennisacademie en organiseert ze elk jaar een tornooi voor het goede doel maar in die tijd wist ze ook al wat ze wilde. Zo stond Evert op haar strepen als zij en Connors elkaar zagen. Zo mocht hij alleen met haar trainen, zelfs als hij het nodig vond om een balletje met een man te slaan. Zij noemde hem een ‘man aan de haard’ en was ook niet vies van een scheve schaats. “Ze wilde het misschien niet zo laten merken maar ze was zeker geen engel”, aldus Connors in zijn boek. Na haar relatie met ‘Jimbo’ reeg Evert alleszins de veroveringen aan elkaar. Van Burt Reynolds naar Jack Ford, de zoon van president Gerald Ford, alvorens ze in het huwelijksbootje stapte met de Britse tennisser John Lloyd.

Toen hun relatie evenwel bergaf ging had ze een kort avontuurtje met de getrouwde zanger Adam Faith. Nadat ze even kort uit elkaar waren gegaan, probeerden Evert en Lloyd het nog één keer alvorens ze definitief van elkaar scheiden in 1987. Een jaar later trouwde Evert met de Amerikaanse skiër Andy Mill en ging op haar 34ste op pensioen met het oog op het stichten van een gezin.

Het duo kreeg drie kinderen maar toch volgde ook nu weer de scheiding in 2006. Evert vond het wel spijtig dat ze een einde maakte aan een goed en solide huwelijk. De breuk deed niettemin heel wat praatjes ontstaan, niet in het minst omdat de voormalige kampioene alweer verliefd was geworden op de Australische golflegende Greg Norman.

Hij was de beste vriend van Mill en diens zakenpartner. Mevrouw Norman bevestigde trouwens dat Evert haar man verleidde waar ze bijstond. Uiteindelijk raakten ook zij getrouwd maar, de logica respecterend, scheidden ze vijftien maanden later. Het beeld van dat brave meisje werd daarmee wel een klein beetje bijgesteld.

Guillermo Vilas hielp Caroline van Monaco tijdens een korte idylle over haar echtscheiding van Philippe Junot.

De ‘flash’ van Caroline van Monaco voor Guillermo Vilas Deze aanloop om even het decor te schetsen van een formidabele periode die ook gekenmerkt werd door geniale tennisduels waarbij de protagonisten natuurlijk niet alleen maar feestten. We mogen niet overdrijven daar men niet zomaar, en puur op talent, vedetten wordt van het kaliber Borg, McEnroe of Connors. Maar er was dus wel degelijk een wezenlijk verschil met vandaag. Steffi Graf en het ex-enfant terrible Andre Agassi, die elkaar in 1999 ontmoetten in de coulissen van Roland Garros waar ze allebei een onvergetelijke overwinning boekten, vormden bijvoorbeeld een quasi perfect koppel.

Idyllisch haast, op en naast de baan. Roger Federer reist al enkele jaren met vrouw en kroost. Andy Murray kan niet wachten om na een tornooi naar huis te gaan. Kim Clijsters won meer grandslamtitels als mama dan daarvoor. Serena Williams, Novak Djokovic, tel maar op.

Er wordt in het hedendaagse tenniscircuit meer over luiers gepraat dan over luieriken die hun nachtelijke escapades moeten uitzweten.

Het verschil van karakter, mentaliteit of levensmodus waarschijnlijk tussen de ene eeuw en de andere? De evolutie van het tennis sinds de eeuwwisseling zit er ook voor iets tussen. De veeleisendheid en

114 PLAY TENNIS

de concurrentie zijn te groot geworden terwijl het ver gevorderde professionalisme op het gebied van voeding, medische begeleiding en blessurepreventie er mede voor gezorgd heeft dat men zich niet al te veel uitspattingen meer kan veroorloven. Vraag maar even na bij Nick Kyrgios. De tijden zijn dus veranderd. In 1982 durfde zelfs Prinses Caroline van Monaco ‘flashen’ op Guillermo Vilas, een tennisplayboy, die haar hielp om over haar scheiding met Philippe Junot te geraken.

In die jaargang had de Argentijn geweigerd op Wimbledon mee te doen omwille van de Falkland-oorlog maar in Monaco tekende hij wel present. En hoe! In de finale klopte hij Ivan Lendl en dit tot groot jolijt van de Prinses. Een semiofficieel diner had hen dichter bij elkaar gebracht terwijl de gekrulde gaucho nochtans verloofd was op dat moment met een zekere Gabriela Blondeau. Paris Match was er als de kippen bij om de twee paradijselijke weken van de twee tortelduifjes in een klein hotelletje op een eiland in Hawai gretig te beschrijven, al waanden ze zich alleen op de wereld, in afgelegen baaitjes met enkel een bescheiden koelbox in hun nabijheid. Vilas had zich zelfs gewaagd aan een min of meer erotisch gedicht aan het adres van zijn Monegaskische schoonheid die haar vader, Prins Rainier, in woede had deed ontsteken. “Een uitje in totale intimiteit dat had kunnen doorgaan voor een voorbereiding op een huwelijk”, besloot het magazine. Maar de wittebroodsweken duurden uiteindelijk niet zo lang.

Love games

Agassi had een vervanger willen inzetten In dat genre was het koppel Connors-Evert mogelijk het sentimen- leid door een tirannieke vader die daardoor een op de dool zijnde tele summum van de jaren ’70. Hun relatie was een aflevering van tenniskampioen werd, en aan de ander zijde de door haar carrière Dallas waardig. Zoals Graf en Agassi later wonnen ook zij allebei geobsedeerde actrice Brooke Shields. Een kindsterretje dat al zeer tegelijkertijd Wimbledon in 1974, respectievelijk 21 en negentien jong bevriend werd met Michael Jackson, die uiteindelijk met haar jaar oud. Ze mochten dan ook samen het ‘Champions Ball’ openen wilde trouwen, en ‘gevangen’ werd gehouden door haar alcoholmet een intiem dansje. Niet verwonderlijk dat het Amerikaanse verslaafde moeder. Het hoeft geen betoog dat hun relatie hectisch droomduo – alhoewel, ze werden ook en chaotisch was. Ze beslisten van te wel opgevoerd als ‘de Schone en het trouwen al wisten ze allebei op dat moBeest’, omdat ze hard van elkaar ver- Sue Barker was in 1997 halve finalist ment, zo opgetekend in hun beider bioschilden – heel wat headlines gehaald grafieën, dat het een verkeerde stap zou op Wimbledon, Cliff Richard zong er hebben die periode. Sue Barker, die zich zijn. “Op dat ogenblik in mijn leven was nadien omschoolde tot een uitstekende dat iets dat ik met niemand had moeten al eens een liedje. presentatrice op de BBC, was in die tijd doen”, gaf Shields achteraf toe. Agassi bijna mevrouw Cliff Richard geworden. kon dat alleen maar beamen: “Ik was 27 “Ik heb eraan gedacht”, zei de Britse jaar en teruggevallen tot de 141ste plaats zanger. “Maar ik heb me net op tijd gerealiseerd dat ik niet genoeg op de wereldranglijst. Ik zat middenin een huwelijk waar ik nooit van haar hield om er de rest van mijn leven mee door te brengen.” in had moeten zitten. Ik zat met bedenkingen die geen enkele man Richard zou nooit trouwen en moest zijn heel leven het hoofd bie- die in het huwelijk treedt zou mogen hebben. Ik vind het nog altijd den aan het gerucht dat hij homo zou zijn. In de jaren ’90 was er jammer dat ik geen vervanger in mijn plaats heb gestuurd. Ik wou nog een glamourkoppel dat heel veel aandacht naar zich toezoog. trouwens ook niet meer tennissen in die periode. Mijn leven was Aan de ene kant Andre Agassi, de rebellerende adolescent opge- gevuld met dingen die ik niet wilde.”

Lange tijd zag het ernaar uit dat Cliff Richard, ook al waren er hardnekkige geruchten dat hij homo was, zou trouwen met Sue Barker.

Algemene consternatie toen bleek dat Andre Agassi en Brooke Shields gingen trouwen.

116 PLAY TENNIS

Love games

“Steffi heeft me haar manier van leven aangeleerd” De woede-uitbarstingen van ‘The Las postnatale depressie overwinnen na de Vegas Kid’ op de baan waren gekend geboorte van de kinderen. Agassi vond maar de jonge actrice die hij leerde op zijn beurt ‘de ideale partner’ in de kennen in 1993 en met wie hij lief en persoon van Steffi Graf die hem ook leed deelde tussen 1995 en 1999 beves- twee kinderen – Jaden Gill (17) en Jaz tigde dat hij ook buiten het veld soms Elle (15) – schonk. Zij schermen hun zijn boekje te buiten ging. Tijdens een privéleven goed af en beheren vooral draaidag voor een episode van ‘Friends’, hun perfect imago en een organisatie waar Shields de camera deelde met Julia voor het goede doel. “Dankzij Steffi Roberts en Jean-Claude Van Damme, moest ze een hysterische fan van Joey (Matt Leblanc) spelen. Daarbij mocht ze al haar charmes etaleren maar een scéne waarin ze de vingers van haar tegenspeler aflikte ging volgens Agassi te ver en bracht hem in een staat van colère. Hij reed onmiddellijk terug van Los Angeles naar hun huis in Las Vegas waar hij al zijn trofeeën, de twee van Wimbedon en de U.S.Open incluis, ziedend aan diggelen sloeg. “Het heeft me drie jaar gekost om hen te laten vervangen”, zei Shields. “Hij is een goed persoon maar hij vecht tegen demonen.” Agassi gaf later toe dat hij verslaafd was aan crystal meth in die periode, zonder dat zij daar van op de hoogte was.

“Toen ik weer bij zinnen kwam, had ik de indruk dat iemand dat anders dat gedaan had”, meende hij. Twee jaar later traden ze dan toch in het huwelijk maar nog eens twee jaar later gingen ze alweer uit elkaar. Erg sportief ging het er daarbij niet aan toe.

“Wees blij dat we geen kinderen hebben”, beet Shields hem toe.

De gedisciplineerde Steffi Graf deed uiteindelijk “Ik had je het leven niet makAndre Agassi zijn wilde haren verliezen. kelijk gemaakt.” Sindsdien zijn ze allebei gelukkig een beetje volwassen geworden en hebben ze toch ben ik beter in alles geworden”, loofde nog hun weg gevonden. Shields bouw- Agassi zijn echtgenote. “Het was nochde een gezapig gezinnetje op met haar tans niet makkelijk om haar voor mij te echtgenoot Chris Henchy, een schrijver winnen na mijn scheiding. Zij was mijn en tv-producer. Ze hebben twee kinde- tegenovergestelde in alle domeinen. Zij ren, Rowan (15) en Grier (12), en stellen is erg gedisciplineerd en gefocust. Zij het wel, al moest Brooke, die vooral in heeft me haar stijl van leven aangeleerd. tv-series opdraafde de laatste jaren, een En dat doet ze vandaag nog.”

De blonde en de golfer Agassi was misschien wel de laatste van de flamboyante kampioenen van de 20ste eeuw maar zijn metamorfose na de eeuwwisseling was misschien ook wel een symbolische overgang naar een meer familiale tendens onder de toppers. Stabiliteit in het privéleven werd aanzien als een bepalende factor in het goed in het vel doen voelen van een atleet/atlete. Nochtans kan het tabloidgehalte van sociale media niet onderschat worden en werd er nooit zoveel ‘gecommuniceerd’ over de spelers, toch wordt zowat alles min of meer binnen de perken gehouden en aan banden gelegd. Toen Novak Djokovic bijvoorbeeld twee jaar geleden een bee tje de pedalen verloor in zijn carrière staken heel wat geruchten over huwelijksproblemen de kop op maar niemand heeft die ooit hard kunnen maken. Als we zoeken naar enkele amoureuze uitspattingen die wel de kranten en de headlines hebben gehaald dan is de relatie in 2014 tussen Caroline Wozniacki en Rory McIllroy wel een mooi staaltje. De Deense blondine, één van de mooiste speelsters op het circuit, en de Ierse golfer waren allebei tegelijkertijd nummer een van de wereld. Hun idyllisch verhouding duurde drie jaar waarbij Caroline zelfs ‘ja’ had gezegd op Oudejaarsavond. De tweets met foto van de joekel van een verlovingsring en de uitnodigingen voor het huwelijksfeest waren de wereld ingestuurd toe McIllroy door het op de bus doen van die aankondigingen hem had doen inzien dat hij nog niet klaar was om te trouwen. “Er bestaat geen goede manier om een einde te maken aan een relatie die zo belangrijk was voor twee personen, dat is mijn probleem”, luidde zijn wel erg droge uitleg. “Ik heb niets zien aankomen, dit is choquerend. Ik heb alles recht in mijn gezicht gekregen, het telefoontje, de mededeling”, vertelde een woedende Wozniacki. De wereld en haar familie reageerde met verstomming. McIllroy trouwde niet veel later toch, maar met Erica Stroll, een Amerikaanse die in de golfwereld werkte en hem twee jaar geleden zijn entree in de Ryder Cup had doen missen omdat hij zich overslapen had. Stevie Wonder kwam op hun feest zingen. Wozniacki van haar kant kon zich, mede door de steun van haar vriendin Serena Williams, over de plotse breuk heen zetten en werd er sterker door, zowel op de baan als in het leven. “Ik had altijd graag een man gehad die groter was dan mij”, haalde ze nog één keer uit naar golfende ex. “Dan zou ik mijn hoge hakken kunnen aandoen, iemand met wie ik zou kunnen lachen en die zichzelf niet te serieus neemt.” Ze verving dan ook de 1m75 van McIllroy met de 2m06 van de exNBA-speler David Lee en won zowel de Masters als de Australian Open dit jaar.

118 PLAY TENNIS

Enkele weken voor de geplande datum kondigde Rory McIllroy, via een communiqué, aan dat hij niet klaar was om met Caroline Wozniacki te trouwen.

vandaag

Love games

Serena en haar huwelijk 2.0

Tussen romantiek en blingbling Tot dan had hij nog nooit een tennismatch gezien, hij was veeleer een fan van American Football en basket. Maar op een morgen in mei 2015 kruiste zijn pad dat van Serena Williams aan een zwembadbar van een groot hotel in Rome. Terwijl de veelvoudige grandslamkampioene aan een tafel verderop, en in een bedrukte sfeer, genoot van haar ontbijt herkende Alexis Ohanian haar niet.

De plek was quasi leeg en het gezelschap bezag de 1m96 grote bebaarde Amerikaan, die enkel oog leek te hebben voor zijn computer, als een soort indringer. Het is Ohanian zelf die de scène beschreef aan het magazine Vanity Fair. “We hebben geprobeerd om hem te laten vertrekken en hebben hem zelfs verteld dat er een rat onder zijn tafel zat. Maar hij meldde droog dat hij als inwoner van Brooklyn de hele tijd overal ratten zag.” Meteen vond Serena hem sympathiek en nodigde hem prompt uit voor haar wedstrijd. Daarop volgde een etentje, dan een uitje naar Roland Garros en dat telkens onder verschillende voorwendselen. Ohanian, die het internetforum ‘Reddit’ ontwierp, oprichtte en tenslotte voor veel geld verkocht terwijl hij er toch CEO bleef, had wel een drukke job in Silicon Valley maar vond toch een gaatje voor die heen-en-terugvlucht naar Parijs. Een weekend waarin één van de meest onwaarschijnlijke koppels elkaar vond: een blanke nerd, of hightech-goeroe als u wil, met een zwart sporticoon met een aanzienlijk ego. Dat hij haar graag ziet is een understatement als u weet dat Ohanian na de geboorte van hun dochter op 1 september van vorig jaar vier billboards in de buurt van Indian Wells afhuurde – schatplichtig aan de film ‘Three billboards outside Ebbing’) om er de boodschap GMOAT (Greatest Momma of all time) op te zetten, op het moment dat Serena haar terugkeer maakt in competitie.

30 keer minder rijk Hun huwelijk, een trouwfeest 2.0, laveerde tussen romantiek, blingbling, VIP’s, sport, business en glamour en werd met welbevinden van het koppel en gecontroleerd over magazines en sociale media verspreid. De officiële ‘yes’ van Serena, gefabriceerd met één

Een vreemde combinatie die werkt, een tennissende superster en een sportvreemde internetnerd. knie op Romeinse grond waar ze elkaar de eerste keer ontmoetten, werd ook al de wereld ingestuurd via Reddit.

De ceremonie vond in New Orleans plaats en Beyoncé, Jay Z, Eva Longoria en Kim Kardashian waren van de partij. Ook van Serena’s zwangerschap werd ons niets onthouden, net zo min als van de geboorte van dochtertje Alexis Olympia. Een bevalling die levensbedreigende complicaties met zich meebracht (opnieuw bloedklonters voor Serena) en ervoor zorgde dat de kersverse mama weken het bed moest houden en daardoor ook haar terugkeer uitgesteld zag worden. De baby kreeg, vanzelfsprekend haast, meteen een Intstagram -en Twitteraccount. “We zijn in 2018, ik ben een moderne vrouw”, glimlachte Serena.

“Ik vind dit wel fun. Ik wil deze momenten delen met de hele wereld.”

Veel aanbieden maar alle info zelf onder controle houden is een gekende tactiek om zichzelf te beschermen en toch een aanwezigheid in de diverse

media, die daar van smullen, te verantwoorden. Williams doet dat goed.

Zo zien haar fans dat ze uitgenodigd is voor het huwelijk van Prins Harry en Meghan Markle, een vriendin van haar, en dus stilaan het puur sportieve ontstijgt. Wie trouwens denkt dat Williams getrouwd is met het oog op de portefeuille van de internetmiljonair komt bedrogen uit. Ohanian is een krak in zijn domein, invloedrijk ook, vooral via zijn investeringsfonds.

Hij is zeker geen arme luis maar toch nog altijd 30 keer minder rijk dan zijn echtgenote waarvan het fortuin op 130 miljoen euro wordt geschat. Williams is een sterke vrouw, die in het verleden relaties zou gehad hebben met de rappers Common en Drake, Collin Farrell, Grigor Dimitrov en als we de geruchten mogen geloven ook haar coach Patrick Mouratoglou, maar vooral een onevenaarbaar palmares heeft uitgebouwd en nu eindelijk gevonden heeft waar ze altijd naar op zoek was: perfecte harmonie.

de Belgen Jennifer Capriati Xavier Malisse Een toxische relatie Eind jaren ’90 profileerde Xavier Malisse zich als ‘the next big thing’ in de tenniswereld. Op zijn zeventiende en in zijn allereerste profmatch ooit stond hij op twee punten van een overwinning (5-4 en 30-30 in de derde set) op de nummer een van de wereld, Pete Sampras. “Hij won door een miraculeuze slag”, herinnerde de Kortrijkzaan zich nog. “Maar als ik terugkijk dan ben ik ergens blij dat ik die match niet gewonnen heb. Ze projecteerden mij zoal als de toekomstige nummer een van de wereld. Bovendien lag ik goed in de markt bij de meisjes, kreeg ik grote contracten onder mijn neus geschoven en was het gewoonweg crazy wat ik als tiener al meemaakte.

Zelfs voor een nonchalant iemand als ik.” Nick Bollettieri is er als de kippen bij om X-man in te lijven in zijn academie in Saddlebrook, het wordt zijn pied-à-terre in Amerika en een pleisterplek tijdens het seizoen. Het is daar ook dat hij voor het eerst Jennifer Capriati tegenkomt. Een jong meisje met een moeilijke jeugd, kindsterretje haast met een zeer aanwezige vader die onder druk van de verwachtingen naar drugs en drank grijpt. Capriati heeft zowat alles gekend in haar korte carrière. Niet direct de ideale partner van een adolescent die graag een stapje in de wereld zette. Door de Amerikaanse pers werden ze al gauw het koppel ‘Jen-X’ genoemd. “Ik begon net een bepaalde reputatie te krijgen in de Belgische media, mede door wat er onterecht over mij verteld werd in verband met de Davis Cup”, aldus Malisse.

“Dat verdiende ik niet. Ik ben wie ik ben en ik kan nogal zot doen soms maar ik heb altijd respect gehad voor de anderen. België kan op dat gebied heel hard zijn voor zijn sportfiguren. Ik had nood aan andere lucht, een ander continent ook, en ben terechtgekomen in een academie die een beetje op een vakantiekamp leek. Dat is waar ik Capriati heb leren kennen. Dat was niet echt goed voor mij natuurlijk maar als je een jonge gast bent, alleen in Florida…Nu, enkel haar carrière leek wel van tel te zijn terwijl mijn ranking alleen maar achteruitging.

Ik had ruzie met mijn broer en mijn ouders door dat alles. Het idee van te stoppen met tennis passeerde zelfs in mijn hoofd.” Capriati kwam wel eens over

120 PLAY TENNIS

naar Oostende om haar vriend aan te moedigen op de challenger aldaar maar het merendeel van de tijd verwaarloosde een weerloze Malisse zijn nog maar net begonnen carrière om haar ter wille te zijn. “Als de mensen die van u houden u de rug toekeren, dan realiseer je je pas dat er iets niet klopt”, besefte Malisse.

“Op een bepaalde dag heb ik dan ook alles achter mij gelaten. Capriati, mijn huis, mijn materiaal en ben ik bij een vriend ingetrokken. Ik heb een week genomen om tot mezelf te komen en ben dan opnieuw beginnen trainen.”

De mama van Capriati verwoordde het zo: “Ik denk dat ze allebei gekozen hebben om zich te concentreren op hun eigen carrière.” De volgende twee jaar wierp dat voor beiden zijn vruchten af; Capriati won maar liefst drie grandslamtitels in twaalf maanden tijd terwijl Malisse de halve finale bereikte op Wimbledon en toptienwaardig tennis speelde.

Love games

Kim Clijsters Lleyton Hewitt Sprookje zonder happy end Het tennis -en liefdessprookje bij uitstek is zonder meer dat van Kim Clijsters en Lleyton Hewitt begin deze eeuw. Net op het moment dat Xavier Malisse en Jennifer Capriati de stekker uit hun verhouding trokken leek de toekomst dit Belgisch-Australisch duo toe te lachen. De twee beste tennissers ter wereld op dat moment die de reële afstand tussen hen niet aan hun hart lieten komen.

Ze leken alleen maar succes te kennen. Hun duel op de Hopman Cup, waar Clijsters aan de zijde van Malisse opereerde en Hewitt met Alicia Molik de Australische kleuren verdedigde, werd ‘The Love Game’ gedoopt en werd voor een vol huis gespeeld. Australië had nochtans Clijsters geadopteerd als één van hun. Het huwelijkskleed was uiteindelijk al besteld, het feestadres geboekt en de lijst genodigden afgevinkt toen in oktober 2004 ineens het verrassende nieuws uit de lucht viel. Het was Kim die de beslissing had genomen en Lleyton per telefoon na een relatie van vijf jaar op de hoogte bracht van het einde. “Om persoonlijke redenen, en niet zomaar plotsklaps maar nadat ik er uitgebreid over nagedacht heb”, voegde ze er enkel aan toe. Meer is er nooit naar buiten gekomen over deze plotse afzegging van wat een sprookjeshuwelijk moest worden. Hewitt was “woedend, beschaamd, onthutst, kapot, geraakt in zijn liefde waarvan de hele wereld getuige was geweest.” Maar onder de aangehaalde redenen voor de breuk werd bij de entourage van de Limburgse gehoord dat er zich een twijfel in de geest van Clijsters had geïnstalleerd over het stapgedrag van haar toekomstige ex waardoor ze hem nooit helemaal kon vertrouwen. Er moest trouwens niet lang gewacht worden op het meisje dat dan toch met Hewitt in het huwelijk zou treden, de actrice en zangeres Bec Cartwright.

Volgens Australische bronnen had een familiaal misverstand, een akkefietje tussen de twee moeders Els en Cherilyn over de plaats van het trouwfeest, mee toegedragen tot de spanningen. Wat zou verklaren waarom er een compromis was gevonden om een ceremonie in Adelaide te houden, net na de Australian Open, en een tweede feest in het kasteel van Saint-Paul in Lummen, na het tornooi van Antwerpen. De alomtegenwoordigheid van de ouders van Lleyton zou trouwens ook niet geholpen hebben. “Kim moet gedacht hebben: als ik nu niet tussenkom dan ben ik binnenkort getrouwd terwijl ik niet eens weet of ik dat wil”, wist een ‘vriend’ te vertellen. Clijsters zal zich uiteindelijk haar keuze niet beklaagd hebben daar ze nu toch al een hele tijd een gelukkig gezin vormt met de Amerikaanse basketcoach Brian Lynch.

Event

Zoute Family & Friends Trophy: fun, set & match!

We moeten de Zoute Family Trophy toch niet meer voorstellen, hè? Die competitie die elke zomer plaatsvindt op de Royal Zoute Tennis Club en die vele families de kans geeft het tegen elkaar op te nemen in tornooivorm maar bovenal een ontspannen sfeer. Opgelet wel, het tornooi had een ander format aangenomen waarbij het ook mogelijk was van vrienden mee te brengen en in te schrijven. Vandaar de naamswijziging naar Zoute Family Trophy & Friends! Op 10, 11 en 12 augustus werd deze nieuwe formule voor het eerst getest en we zagen niet minder dan 200 paar gemotiveerde spelers opdagen.

Mogelijk dat de formidabele prijzentafel veel families en vrienden over de streep heeft getrokken, ze zorgde alleszins voor een competitieve maar fijne ambiance. Onze dank gaat hierbij uit naar ING Private Banking, de stad Knokke-Heist, Yamaha, Le Soir en al onze andere partners.

De Ahooga Hybrid Bike, een multi-award winning product, is de eerste vouwfiets ter wereld die elektrisch is, hyperlicht ĂŠn performant. Deze unieke combinatie van specificaties vertrekt van een scharniervrij ultra-stijf frame met keuze uit 215 kleuren. In tegenstelling tot de meeste e-bikes blijft de Ahooga een lichte fiets die aangenaam stuurt wanneer de elektrische ondersteuning is uitgeput. Wat extra autonomie oplevert.

RIDE ON! www.ahooga.bike

GEEN SUIKER, WEL VLEUGELS. ENSMAAK IMO L T

ME

W U E I N KE

R

ZO N

I DER SU

IN EEN WERELD IN VERANDERING,

V.U.: W. Torfs, BNP Paribas Fortis NV, Warandeberg 3, 1000 Brussel, RPR Brussel, BTW BE 0403.199.702. FSMA nr. 25.879A.

IS EMOTIES DELEN HET BELANGRIJKSTE.

Deel alvast jouw emoties op Ace, lob, smash, volley… als de nummer 1 partner van tennis delen wij graag onze passie voor deze prachtige sport, want wij zijn WE ARE TENNIS!

@WTennisBelgie

facebook.com/ wearetennis

De bank voor een wereld in verandering