กลางกรุงฯ

กลางกรุ งฯ มิรายญิ์ เขียน ภาพปก Brillianthues

จัดพิมพ์ในรู ปแบบหนังสื ออิเล็กทรอนิกส์โดย MiRAYEBOOK (facebook.com/mirayebook) พิมพ์ครั้งแรก มกราคม ๒๕๕๙

สงวนสิ ทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิ ทธิ์ โดยละเว้นซึ่ งบางประการ ตามสั ญ ญาอนุ ญ าต ครี เอที ฟ คอมมอนส์ ที่ CC BY-NC-ND 3.0 สามารถอ่านออนไลน์ หรื อดาวน์โหลดเพื่ออ่านได้เป็ นการส่ วนตัว การเผยแพร่ ต่อทางอินเตอร์ เน็ตสามารถกระทําได้โดยแสดงที่มา ห้ามคัด ลอกหรื อ ดัด แปลงส่ ว นหนึ่ งส่ ว นใดอัน เป็ นการละเมิ ด โดยเฉพาะอย่า งยิ่ ง การตี พิ ม พ์ เพื่ อ จัด จํา หน่ า ยในเชิ ง พาณิ ชย์ จะต้องได้รับอนุญาตจากผูเ้ ขียนเป็ นลายลักษณ์อกั ษรก่อนเท่านั้น

อารัมภบทผูเ้ ขียน

เพียงเรื่ องสั้น ๆ ที่ไม่ มวี นั จบ...

มิรายญิ์

มิรายญิ์

[๑] “เมื่อเธอพ้ อ ฉันจะรอ อยู่ตรงหนี~้ ” “…ให้ ร้ ู ว่าหัวจัยย์ ฉันรอแบบคลอน้ าม~ตา” หล่ อ นร้ อ งเพลงลู ก ทุ่ ง ด้ว ยสํ าเนี ย งเสี ย งอัน เนิ บ นาบ ดึ ง จังหวะเพลงให้อื ด อาดยานคางกว่าปกติ ผูค้ นที่ เดิ น ขวักไขว่ใน ละแวกนั้นต่ างพากันมองแล้วก็ทาํ ท่ าขําใส่ บ้างก็หันไปกระซิ บ กระซาบหัวเราะคิกคัก พลางชี้นิ้วให้เพื่อนดูความน่าขบขันทําราว กับเธอเป็ นตัวตลก แต่หล่อนเองก็ไม่รู้หรอกว่า ทั้งสายตาและท่าที ของของผูค้ นเหล่ านั้นเป็ นอย่างไร หรื อแสดงออกแบบไหนกัน เพราะสิ่ งเดี ยวที่หล่อนพอจะรับรู ้ได้ก็คือเสี ยงเหรี ยญที่ถูกโยนลง มากระทบกันในกระป๋ องสังกะสี หรื อบางทีกเ็ ป็ นธนบัตรใส่ ลงมา จากนั้น หล่ อ นก็จ ะตอบรั บ นํ้าใจนั้น ด้ว ยคําขอบคุ ณ และถึ งแม้ หล่อนจะคิดว่าเงินนั้นคือค่าตอบแทนของอาชีพวณิ พกริ มถนน แต่ ผู ้ค นโดยมากกลับ ไม่ คิ ด เช่ น นั้ น หลายคนคิ ด ว่ า เงิ น ที่ โ ยนลง กระป๋ องสั ง กระสี ใ ห้ ห ล่ อ นก็ คื อ วัต ถุ ท านอย่า งหนึ่ ง ที่ ใ ห้ เพื่ อ แสดงออกถึงความสงสารหรื อบ้างก็อาจจะว่าสมเพช เพราะเกือบ ทั้งหมดของคนที่โยนเงินให้หล่อนนั้น ไม่มีแม้สักคนที่จะหยุดและ ยืนฟังเพลงที่เธอร้องอย่างตั้งใจ หรื อถ้าจะมีบา้ งในบางโอกาสที่คน ใส่ เงินในกระป๋ องแล้วหยุดยืน แต่ก็ไม่ได้ยืนฟั งเพลงที่หล่อนร้อง |1|

มิรายญิ์

พวกเขาเพี ย งหยุ ด เพื่ อ มองและขบขัน ในใบหน้ า ของหล่ อ น ใบหน้ า หล่ อ นมี อ ะไรผิ ด ปกติ รึ ? ... ก็ ไ ม่ และหล่ อ นก็ ไ ม่ ไ ด้มี ใบหน้าที่ บ่งบอกว่าเสี ยโฉมจากอุ บัติเหตุ อนั ใด เพราะนอกจาก ดวงตาที่ ปิ ดสนิ ท แล้ว หากมองเผิ น ๆ ก็เหมื อ นเพี ยงหล่ อ นนั้น กําลังหลับตาเอื้อนคลอไปกับเสี ยงจํานรรจ์ของตัวเอง ก็เท่านั้น… [๒] ความรู ้สึกว่าตัวเองไร้ค่า ไร้สามารถ และไร้แม้กระทัง่ สมรรถภาพ ที่จะควบคุ มร่ างกายตนเอง เป็ นสิ่ งที่ ถ่าโถมถมทับจิตใจของชาย ชราวัยหกสิ บปลาย ๆ ให้ตอ้ งจมอยูก่ บั ความรู ้สึกเช่นนี้ในทุกวินาที ที่ยงั ต้องฝื นหายใจให้ชีวิตดํารงต่อไปอยูบ่ นโลกอันอับเฉา ร่ างกาย ช่ ว งล่ า งตั้ง แต่ บ้ ัน เอวลงไปยัน สุ ด ปลายหั ว แม้โ ป้ ง ของแกนั้ น ปราศจากซึ่ งความรู ้สึ กใด ๆ ราวกับ ว่าชี วิตของแกถู กถ่ วงเอาไว้ ด้วยหิ นก้อนใหญ่ และความมหึ มาของมันก็ทาํ ให้แกไม่สามารถ เดินเหิ นไปไหนได้มากว่าค่อนชี วิต ทว่าแกก็ยงั โชคดีที่สองมือยัง พอใช้การได้ แต่ถึงกระนั้นมันก็สั่นงกเงิ่นอันเป็ นผลมาจากอาการ ของโรคทางสมอง ทําให้ไม่ว่าแกจะหยิบจับอะไรก็เป็ นต้องหลุด ต้อ งหล่ น แต่ มี ข องอยู่ไม่ กี่ ชิ้ น ที่ ห ากแกได้จ ับ แล้ว แกก็จ ะต้อ ง พยายามทั้ งกํา ทั้ ง ประคองไว้ไ ม่ ใ ห้ ห ล่ น ของพวกนั้ นก็ อ าทิ |2|

มิรายญิ์

ลิ ป สติ ก แป้ ง พัพ แปรงปั ด ดิ น สอเขี ย นคิ้ ว และอื่ น ๆ ที่ เป็ น อุปกรณ์ ของแก ลงถ้าของพวกนี้ อยู่ในมือตอนแกนั่งหน้ากระจก เมื่อไร แกก็จะบรรจงแต่งหน้าทาปาก ปั ดแก้ม เขียนขอบตา หรื อ บางที ก็ติ ดขนตาปลอม ซึ่ งในแต่ ละขั้น ตอนนั้น แกต้อ งใช้ค วาม พยายามเป็ นอย่างมาก ไม่ใช่ เพราะความชรา แต่เป็ นเพราะแกต้อง ควบคุ ม มื อ ของตัว เองให้ ไ ด้แ ละพยายามทํา ให้ อ อกมาดี ที่ สุ ด อย่างไรก็ตาม ชายชรานั้นไม่เคยได้ร่ าํ เรี ยนการแต่งหน้ามาจากใคร แกอาศัยเพียงอุปกรณ์แต่งหน้าที่มีอยู่ ใช้ลองผิดลองถูกไปเท่าที่มือ ของแกจะอํานวย ... วันนี้ ชายชราแต่งหน้าทาปากเสร็ จแล้ว แกนัง่ ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ มองใบหน้าตัวเองที่ ปรากฏบนกระจกเงาอย่างมี ความสุ ข ความสุ ขเพียงอย่างเดียวในชีวติ ของชายชรา... [๓] หอพักซอมซ่ อราคาถูกกลางกรุ ง ที่ราคาถูกเพราะการจะเข้ามาถึงที่ หอพักได้จะต้องเดินฝ่ าสลัมเข้ามาพอสมควร แม้จะไม่ได้เข้ามาลึก อะไรมาก แต่ถา้ เป็ นคนที่มีปัจจัยหรื อทุนทรัพย์มากพอก็คงเลี่ยงที่ จะมาเช่ าพัก อยู่ที่นี่ เป็ นเดื อ นเป็ นปี ซึ่ งนัก ศึ ก ษาหนุ่ ม คนหนึ่ ง ที่ ไม่ ได้มี ทุ น รอนมากพอ ซํ้ายังมาจากต่ างจังหวัด เขาจึ ง เลื อ กอยู่ หอพักที่ว่า เพราะนอกจากจะประหยัดสตางค์แล้ว ด้วยระยะทาง |3|

มิรายญิ์

จากหอพัก ไปมหาวิท ยาลัยก็เป็ นระยะทางที่ พ อให้เดิ น เท้าไหว ประหยัดค่ารถไปอีกต่อ หอพักที่ว่าไม่ได้เป็ นอาคารหลายชั้น แต่ เป็ นหอพักที่สร้างอย่างลวก ๆ ชั้นเดียว แต่ละห้องมีผนังติดกันยาว เรี ยงเป็ นแถว ห้องของนักศึกษาหนุ่ มอยู่ริมสุ ดด้านใน คนที่มาเช่ า อยูส่ ่ วนมากก็จะเป็ นผูห้ ญิงกลางคืน เพราะฉะนั้นพอตกดึกซึ่ งเป็ น เวลาที่บรรยากาศสงัดเหมาะแก่การอ่านหนังสื อ เด็กหนุ่ มก็มกั จะ ถูกรบกวนด้วยเสี ยงจากกิจกรรมทางธุ รกิจของพวกนาง แต่กระนั้น เลยเด็กหนุ่มก็ไม่ได้รู้สึกว่าจะต้องถือเอามาเป็ นเรื่ องให้เคืองโกรธ อะไรกัน มันเป็ นงานของพวกเธอ ก็เหมือนกับที่เด็กหนุ่มคิดว่าการ ตั้งใจเรี ยนก็เป็ นงานของนักศึกษาอย่างตน เช้านี้ หนุ่มนักศึกษาตื่น ขึ้นมาด้วยอารามงัวเงีย พออาบนํ้าแต่งตัวเสร็ จก็รีบออกจากห้อง ระหว่างที่เดิ นผ่านห้องของบรรดาสาวใหญ่ก็มีเสี ยงหนึ่ งเรี ยกเด็ก หนุ่ม “ไงจ๊ะหนุ่ม ไปเรี ยนแต่เช้าอีกแล้ว ขยันจังนะแหม่ มาเอานี่ ไปกินสิ ปาต๋ องโก๋ เจ๊เพิ่งซื้อมา ยังร้อน ๆ อยูเ่ ลย” “ขอบคุณครับ เจ๊” เด็กหนุ่มยกมือประนมและค้อมศีรษะลง อย่างสุ ภาพ “โอ๊ย บอกกี่ครั้งกี่หนแล้วไม่ตอ้ งไหว้เจ๊ ใครมาเห็นมันจะ ไม่งาม เขาจะได้วา่ ให้เป็ นถึงนักศึกษา เรี ยนก็สูง แต่มายกมือไหว้อี ตัว ไม่เอา ๆ” ว่าแล้วเจ๊แกก็ทาํ มือบุย้ ใบ้ไม่สบอารมณ์ |4|

มิรายญิ์

“ก็ไม่เห็นเป็ นไรนี่ ครับ ผมก็คิดว่าเจ๊เป็ นพี่สาวผมคนหนึ่ ง ทําไมจะไหว้ไม่ได้” เด็กหนุ่มยิม้ ให้ “ตามใจ! ขี้เกียจพูดแล้ว” เจ๊แกทําเสี ยงฉุ นเฉี ยวไปอย่างงั้น สักพักก็ยนื่ ปาต๋ องโก๋ อีกถุงมาให้ “อ่ะนี่! จะเอาไปกินที่มหาลัยด้วย เลย เจ๊ซ้ือมาเผือ่ ” “ครับเจ๊ ขอบคุ ณมากครับ” หนุ่ มนักศึกษารับมาพร้อมยก มือไหว้ พลางเดินออกจากหอพัก “เอ้อ เดี๋ยว ๆ เจ๊ฝากเครื่ องสําอางพวกนี้ไปด้วย” “ได้ครับเจ๊ เดี๋ยวผมเอาไปเอง” นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่หนุ่มนักศึกษาถูกไหว้วาน เขารู ้วา่ จะต้อง เอาเครื่ องสําอางไปให้ชายชราที่บา้ นหลังหนึ่ งในสลัม ซึ่ งทุ กวัน หนุ่ ม นัก ศึ ก ษาจะต้อ งเดิ น ผ่านหน้าบ้านของแก แต่ อ ัน ที่ จริ งจะ เรี ยกว่าบ้านได้ห รื อเปล่ า เด็กหนุ่ มก็ไม่ แน่ ใจนัก เพราะลักษณะ ของที่อาศัยของแปะเฮงกับภรรยาของแกมีลกั ษณะเป็ นเพิงหลังคา สังกะสี ส่ วนผนังแต่ละด้านก็ใช้ผา้ ใบผุ ๆ มาบุรอบเอาพอให้บงั แดดได้ ส่ วนประตู น้ ัน แน่ น อนว่าไม่ มี และตรงพื้ น ก็มีเพี ยงเสื่ อ นํ้ามันเก่า ๆ ปูไว้เฉพาะตรงที่เอาไว้ใช้นอน ภายในเพิงที่พกั ปรากฏ ชายชรากําลังนัง่ อยูบ่ นเก้าอี้ “เจ๊ แ กฝากเครื่ อ งสํ า อางมาให้ ค รั บ ” หนุ่ ม นั ก ศึ ก ษาถื อ วิสาสะเดินเข้าไปวางให้อย่างคุน้ เคย ซึ่ งระหว่างนั้นเด็กหนุ่มก็มอง |5|

มิรายญิ์

ชายชราที่กาํ ลังใช้ความพยายามควบคุมมือของตัวเองเพื่อแต่งหน้า ให้ภรรยา ซึ่ งอายุก็ไม่น้อยไปกว่าแกเท่าไรนัก “ทําไมไม่ให้เจ๊แก มาแต่งให้ล่ะครับ ผมเห็นเจ๊แกก็ว่าง ๆ” เด็กหนุ่ มโพล่งถามอย่าง สงสัย แต่ชายชราไม่ตอบ เพราะสมาธิ ของแกตอนนี้ ไปรวมอยู่ที่ ความพยายามบังคับให้มื อ วาดปั ด เครื่ อ งสําอางให้ได้อ ย่างที่ แ ก ต้องการ ถึงแม้มือของแกจะไม่ยอมทําตามที่แกสั่งสักเท่าไรนัก แต่ แกก็พยายามเป็ นอย่างหนัก หลังจากนั้นพักใหญ่ หนุ่มนักศึกษาจึง เดิ นออกมาพร้อมกับภรรยาของชายชรา ซึ่ งก็เป็ นเรื่ องปกติที่หาก วัน ไหนไปมหาวิทยาลัยแต่ เช้า เด็กหนุ่ มก็จะคอยเดิ น เป็ นเพื่ อ น หญิงชรา และคอยระวังซ้ายขวาให้ โดยเฉพาะเวลาต้องข้ามถนน จนถึงหน้าสถานีรถไฟฟ้าใต้ดิน เด็กหนุ่มก็แยกไปอีกทาง…

|6|