η λάθος άκρη του τηλεσκοπίου # 1

μετά το παράλογο τίποτα δε θα χε ξεκινήσει αν δεν ήταν απ’ τη μία ο άκης (σίνος) που πριν απο κάτι μήνες σ’ ένα ξενύχτι στο ‘εν φλύα’ στο χαλάνδρι μεταξύ 3ου - 4ου ποτού πέταξε την ατάκα ‘μετά το absurd μάλλον πρέπει να ξαναγυρίσεις σε μία λογική εποχής genital grinder, ένα fanzine που όλα να μπορούν να συμβούν και τίποτα να μην είναι προβλέψιμο’… ΄ένα δίμηνο αργότερα ο στυλιανός (τζιρίτας) σπάζοντας τη ρουτίνα μου στο γραφείο ζήτησε μια στήλη όπως τις ‘αντιφωνίες’ που είχα στην ‘κόρη οφθαλμού’ το οποίο ήταν το σημαντικό βήμα για να γεννηθεί σε χρόνο dt αυτό το fanzine. δεν ξέρω αν είναι ανάδυση ή καταβύθιση [όπως το absurd ήταν η ισσοροπία που κρατούσε στα λογικά του έναν άνθρωπο τουλάχιστο για μια 7ετία (2001-2008)] αλλά δε θα χε ενδιαφέρον ένα ταξίδι αν ήξερε καποιος απο την αρχή την κατάληξη του. φτού κι απ’ την αρχή… (η φώτο του πιλότου είναι ‘δανεισμένη’ απο το λεύκωμα soviet aviation των rodchenko / stepanova που επανεκδόθηκε πέρσι απο τις εκδόσεις lampreave) το πρώτο τεύχος κυκλοφόρησε σε 200 φωτοτυπημένα αντίτυπα με σχέδια για κάθε θέμα του μικέ αδάμη εκτός απο τη φωτογραφία του εξωφύλλου που τυπώθηκε απο το γιώργο κηετζή (φωτογωνιά, ξάνθη). … όμως η ανεργία είναι η απάντηση του gx jupitter-larsen, 1978 ένα ασυνήθιστο στερεότυπο: ο μύκητας είναι το βασιλικότερο των ζώων. στην πάλη, ο αγώνας είναι απλώς ένα μέσο για την έκφραση ενός ακόμη μεγαλύτερου παραλογισμού. κάθε αγώνας, ένα παιχνίδι πάθους στο οποίο η διαδικασία μεγεθύνεται σε αγνώριστο βαθμό. είναι ένα είδος θεάτρου όπου τα πράγματα δεν είναι ποτέ αυτό που δείχνουν. η πάλη είναι η αγνότερη μορφή θεάτρου. παρομοίως, οι haters θα γίνονταν αυτό το είδος θεάτρου. οι κουκούλες των παραστάσεων θα αποτελούσαν τη φόρμουλα του πώς είναι η επακόλουθη άσκηση στο τυχαίο. κάθε μία και όλες οι μορφές της λογικής σαν συντρίμια της σκέψης. η λογική σαν προβλεψιμότητα του συναισθήματος. υπάρχει ένα είδος κενότητας σε όλα αυτά: σαν ένα εσωτερικό κοίλωμα, ένα κούφιο βλήμα που δεν περιέχει τίποτα συγκεκριμένο και δεν πηγαίνει πουθενά συγκεκριμένα. αν δεν σου αρέσει, τότε μην κάνεις τίποτα για αυτό. αν ένα άτομο πιστεύει σε κάτι, δεν σημαίνει πως νοιάζεται και για αυτό. πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ακριβώς σε αυτά που μισούν.

F=ma η πράξη του να αποδίδεις νόημα σε οτιδήποτε είναι παράλογη. επειδή κάθε μία και όλες οι ομοιότητες με παρελθόντα και μελλοντικά γεγονότα είναι συμπτωματικές. η αμφιβολία είναι το σημαντικότερο άκρο. "μάλιστα κύριε, τώρα πετύχατε διάνα, ακριβώς έτσι." ήταν ένα γυαλιστερό μαύρο, τόσο έντονο που σε τύφλωνε. ποτέ δεν ενδιαφερόμουν τόσο στο να αντιδρώ σε παλιές πληροφορίες όσο με ενδιέφερε το να δημιουργώ νέες πληροφορίες. για να γίνει αυτό, δεν ασχολείσαι ποτέ με πράγματα όπως καλό, κακό, αλήθεια, ψέμα. Αντιθέτως, ασχολείσαι με την πιθανότητα. αφού όλες οι περιστάσεις είναι εμπειρίες, ανεξάρτητα αν παρατηρούνται σαν φαινόμενα ή όχι. τα πάντα είναι αληθινά,

ανεξάρτητα αν είναι ψευδή ή όχι. οι αισθήσεις σου είναι εξίσου μια όψη της πραγματικότητας όπως είναι και τα αισθητηριακά αντικείμενα. η γενετική μηχανική σαν μια μορφή αυτοέκφρασης. η ευγένεια θα αποτελούσε αντικοινωνική συμπεριφορά εκεί όπου η αγένεια αποτελούσε τον κανόνα. η δυναμική όλων αυτών βρίσκεται στο ότι δεν έχει σημασία τί σκέφτεσαι και δεν έχει σημασία τί σκέφτεται ο καθένας. μπορείς να χρησιμοποιήσεις το μυαλό σου για να σκεφτείς οτιδήποτε θέλεις. καμία σκέψη δεν είναι περισσότερο ή λιγότερο κατάλληλη από οποιαδήποτε άλλη. κάποιες σκέψεις ίσως να είναι πιο πρακτικές, όμως τα πάντα είναι εξ ολοκλήρου συμπληρωματικά αναμεταξύ τους. λέγοντας ότι κάτι δεν είναι πραγματικό ή ότι δεν είναι αληθινό, είναι σα να λες ότι αυτό το κάτι δεν συμβαίνει πολύ συχνά μέσα σ’ένα συγκεκριμένο περιβάλλον συνθηκών. αυτό που μετράει σε όλα αυτά είναι το πώς μετράει κάποιος. ο μόνος λόγος που παρατηρούμε τη διαφορά ανάμεσα στο νού, την ύλη και το τίποτε, είναι επειδή το καθένα αποτελεί διαφορετική μορφή δόνησης. αυτές οι μορφές προέρχονται από την ίδια βία που σχηματίζει τον κόσμο. καθένα τους είναι ένα τυχαίο κλάσμα που αποκόπηκε σαν ύπαρξη από την ίδια έκρηξη που έδωσε σχήμα σε αυτό το φυσικό σύμπαν. κάτι, οτιδήποτε είναι ένας συνδυασμός τοποθεσίας και κατεύθυνσης. αυτό που δίνει κάποιο σχήμα, διάσταση, είναι η βία. το όνειρο δεν είναι τίποτε άλλο από την προσπάθεια του νού να μετρήσει την παθητική ανταπόκριση σκέψεων, συναισθημάτων κι αναμνήσεων που τροφοδοτούνται από τον υποθάλαμο του εγκεφάλου. όταν ονειρεύομαι, ονειρεύομαι σε μαύρο & μαύρο. το άμορφο δεν είναι ένα στοιχείο του συνειδητού ούτε του ασυνείδητου, αλλά μια άποψη της κενότητας μεταξύ ασυνείδητου και συνειδητού. Πληροφορία είναι η ακούσια κίνηση πραγμάτων. πληροφορία δεν είναι αυτό που τα πράγματα είναι. πληροφορία είναι αυτό που τα πράγματα κάνουν. η χρήση της πληροφορίας σε έναν αντίλογο δεν είναι η πράξη του να δηλώνεις αυτό που τα πράγματα είναι, αλλά το να αμφισβητείς αυτό που τα πράγματα κάνουν. μια οντότητα παραμένει εντελώς ανέπαφη από την πράξη της αντίληψής της. αυτό που αλλάζει είναι η αντίληψη. ο χώρος είναι τα συντρίμια της κενότητας. η ηχητική υπόκρουση αυτής της θεαματικής επίδειξης θα αποτελείται από τους ενισχυμένους ήχους του φλεγόμενου υλικού. η πραγματικότητα είναι υποπροϊόν της κενότητας.

Rgrav=2GM/c2 επειδή τόσο το αφηρημένο όσο και το φυσικό είναι εξίσου απτά, η ελεύθερη βούληση είναι η προβλεψιμότητα του πώς κάποιος συνεχίζει να ξεγλιστρά ανάμεσα στα συντρίμια. η ελεύθερη βούληση σαν προβλεψιμότητα της προσωπικότητας. κάποιοι δεν θα σκαρφάλωναν οτιδήποτε οπουδήποτε χωρίς να έχουν πρόχειρο ένα φτυάρι. άναψε το διακόπτη με το σφυρί του. κανείς δεν τον είδε. ακόμη κι ένα επαναλαμβανόμενο γεγονός που συμβαίνει μία φορά το χρόνο, θα έχει συμβεί έντεκα φορές σε μια δεκαετία. η πραγματικότητα είναι ένα κενό αποσυγκολημμένο απ’ το τίποτα. η πραγματικότητα αποτελεί τη μοναδική εξαίρεση που επιβεβαιώνει κάθε κανόνα. όπως έχει ειπωθεί, “και πόσο πραγματικό είν’ αυτό δηλαδή”; όλες οι απαντήσεις είναι εξίσου σωστές. όμως, μια απάντηση δεν θα είναι πάντα λειτουργική. το χαρτί σχίζεται ευκολότερα όταν κοπεί προς την κατεύθυνση που έχουν πρεσσαριστεί οι ίνες κατά την κατασκευή του.

χωρίς να χρειαστεί ν’ ακούσουν ή να δούν κάτι, άγνωστοι σκεπάζονται από τις αναμεταδόσεις άλλων αγνώστων. ο στατικός ηλεκτρισμός του ραδιοφώνου και της τηλεόρασης σφυρίζει ήσυχα στο βάθος. έκανε μια προσπάθεια ν’ ακούσει αυτό το συριγμό κουμπώνοντας πρώτα το παλτό του και βγαίνοντας απ’ το μοτέλ. ήξερε ότι άκουγε τον ήχο που ήθελε ν’ ακούει γιατί σύντομα πέρασε από ένα καλυμμένο μεταλλικό φράχτη που περιέφρασσε αυτό που κάποτε ήταν μια ανοιχτή αλάνα. η ακινησία σάλευε παντού. αυτός ο στατικός ηλεκτρισμός: ο αγαπημένος του ήχος. κυριολεξία είναι η προβλεψιμότητα της πιθανότητας. ενώ παρουσίαζαν το δικό τους θέατρο του παραλόγου, οι δύο κουκουλοφόροι παλαιστές αγκαλιάστηκαν ώστε να χορέψουν στάσιμοι. λόγω αυτής της χορογραφίας ο αγώνας έληξε ισόπαλος. και καθώς φτάναμε στο συμπέρασμα, ένας διανοούμενος βρέθηκε να κατοικεί στο σπίτι της λογικής. εξαιτίας αυτού του χαρμόσυνου ενθουσιασμού, κατανόησε ότι το να μη βρίσκεται πουθενά συγκεκριμένα σήμαινε να βρίσκεται σε διάφορα μέρη ταυτόχρονα. απο το pamphlet ‘34 essays - selected non-fiction by gx jupitter-larsen 1978 - 2003’ www.jupitter-larsen.com [η μετάφραση του κειμένου έγινε απο το χάπυ ρότερ κάποια στιγμή στα μέσα των 00’ς]

μια παλιά συνέντευξη με το phil blankenship μια συνέντευξη πριν απο 3-4 χρόνια με τον phil της troniks/pac rec και ενός απ τους ιδρυτές του iheartnoise φόρουμ για θόρυβο, κλπ…

'μια μικρή συνέντευξη του phil του iheartnoise (www.iheartnoise.com), μέσω των κυκλοφοριών που βγάζει απο την PACrecs, τείνει να εξελιχθεί στην pure των 00’ς. θόρυβος φθηνός, καός, δυνατός, βαρετός, για όλα τα γούστα. βουτήξτε στο site και χαθείτε στον κατάλογο, στο φόρουμ, στο θόρυβο… γύρω στα τέλη της εφηβείας μου, εκεί μεταξύ μέσα και τέλη 90’ς είχα ξεκινήσει να ηχογραφώ ήχους με το όνομα lefthandeddecision. κυκλόφησα πιο πολύ κασσέτες, ένα cd και μερικά σπλιτ 7”. μετά τη μετακόμιση μου στο los angeles, η ζωή μου πέρασε μέσα απο διάφορες αλλαγές και πέρασα αρκετούς μήνες μακρυά απο τα μηχανήματα μου. όταν η κάβλα ξαναγύρισε, η εμμονή μου έγινε μεγαλύτερη απο πριν και ξεκίνησα με ένα νέο όνομα. πως γεννήθηκε η ιδέα για το iheartnoise μεταξύ των pac rec & troniks; η εταιρεία και το website iheartnoise.com ξεκίνησε λίγο μετά απο την άφιξη μου στο los angeles το 2001/2001. νωρίτερα διαχειριζόμουν το διαδικτυακό τόπο troniks.com αλλά είχα προβλήματα με τον τύπο που το είχε στήσει και τον διαχειριζόταν. αντί να συνεχίσω τη συνεργασία μαζί του αποφάσισα απλά να εγγραφώ και να δημιουργήσω μια καινουρια και πιο ενήμερη σελίδα. η PACrec ξεκίνησε ως υποεταιρεία της troniks, αρχικά κυκλοφορώντας περιορισμένα card disc cdrs. εκείνη την εποχή τα card discs ήταν ένα νέο είδος και δεν ήταν τόσο συνηθισμένα όπως σήμερα, ήμουν ευχαριστημένος που βρισκόμουν σε επικοινωνία με τόσο κόσμο και μου άρεσε που τα cdr είχαν 5 λεπτά διάρκεια το πολύ με τους καλύτερους ήχους των καλλιτεχνών που κυκλοφορούσα! ωστόσο μετά απο ένα σημείο κουράστηκα και ήταν τρομερά περιορισμένη έκδοση των κυκλοφοριών, ήθελα ένα μεγαλύτερο κοινό να ακούσει τις μουσικές που κυκλφορούσα! μετέτρεψα τη σειρά σε κανονικά cd, κοπιάροντας με καποιο τρόπο την πιο

αγαπημένη μου εταιρεία των 90’ς την PURE. μέσω της εταιρείας γνώρισα και άλλους ανθρώπους που εκτιμούσα τη δουλειά τους και έψαχναν για διαδικτυακούς τόπους. έτσι φιλοξένησα sites των snip-snip, abisko, cipher productions, ben didier (ο τύπος που σχεδιάσε την τωρινή εκδοχή του iheartnoise.com) και άλλους. μπορείς να μου δώσεις μερικές πληροφορίες για το γκρούπ σου cherry point; οι κυκλοφορίες σου πάντα μου θυμίζουν την αισθητική που καθιέρωσε ο RRRon στα μέσα των 90ς με τη χιλιοαγαπημένη μου σειρά της PURE. εσύ απ’ότι βλέπω αντιθέτως με την pure και ένα συγκεκριμένο εξώφυλλο τυπώνεις κανονικά εξώφυλλα διατηρώντας την ίδια πολιτική, 1 cd για 8$ ή 3 για 20$ (σημ. 2011 5 για 20$). τέλεια! είσαι ευχαριστημένος απο τη φάση ως τώρα; ο RRRon ήταν και είναι μια τεράστια επιρροή. θυμάμαι όταν κυκλοφορούσε εκείνα τα ωραία cds της PURE στα ’90s. με έστελνε με το πόσο ενδιαφέροντα, ποικίλα, μυστηριώδη μου φάνταζαν. μου φαινόταν ότι ήταν η ΤΕΛΕΙΑ εταιρεία με την εξαίρεση ότι σύντομα είχα βαρεθεί τα εξώφυλλα που έμοιαζαν το ένα με το άλλο. όταν έστηνα την ιδέα για τη σειρά τηςPACrec για κανονικά cds, ήταν ιδέα μου να χρησιμοποιήσω την ιδέα του ron σα λειτουργικό μοντέλο. αλλά αυτήτη φορά ήταν στιγμή για κανονικά εξώφυλλα σε κάθε κυκλοφορία! είμαι ικανοποιημένος με όλα μέχρι στιγμής και πάντοτε χαίρομαι να ξέρω ότι τα cds βρίσκονται σε τόσο πολλές συλλογές! πως αποφασίζεις για τους καλλιτέχνες που θα κυκλοφορήσεις; ζητάς ηχογραφήσεις ή σου στέλνουν ν’ ακούσεις; μου έρχεται άφθονη μουσική απο αγορές και τράμπες που σπάνια έχω χρόνο να ακούσω κανονικά ένα ντέμο. σχεδόν όλες οι κυκλοφορίες είναι απόρροια προσωπικών προσκλήσεων, έχω ακούσει τόσο ενδιαφέροντες καλλιτέχνες, εύχομαι να είχα περισσότερα μετρητά να κυκλοφορήσω τη δουλειά περισσότερων!!! αγαπημένες κυκλοφορίες ως τώρα; οι αγαπημένες μου κυκλοφορίες είναι πάντοτε αυτές στις οποίες εργάζομαι εκείνη τη στιγμή. αυτή τη στιγμή έχω στα σκαριά επανεκδώσεις της κασσέτας των trerikroset ‘sexregler’ & μερικά απο τα σέσσιον των ‘killing sessions’ των trerikroset & sewer election. το ντεμπούτο του κιθαριστικού noise ντουέτου skull skull απο το la, ένα νέο cd του amk, καθώς και διάφορες συνεργασίες με τους cherry point καθώς και άλλοι τίτλοι. τι γίνεται με το φόρουμ του site; κυλάει ομαλά ή έχεις προβλήματα; το φόρουμ, είναι ένα απίστευτο σημείο συνάντησης και έχει πετύχει σε μεγάλο βαθμό απο οτιδήποτε είχα φανταστεί αρχικά. αυτό το χρόνο άλλαξα server. πήγε καλά μόνο που έχουμε ένα μικρό πρόβλημα με σπαμ που το επεξεργαζόμαστε. το πράγμα τρέχει απο μόνο του αν και παίρνω διάφορα email καθημερινά για να επιλυθούν διάφορα θέματα. εκτός απο την εταιρεία τρέχεις και το distribution.. κανονικός κατάλογος ή κυκλοφορίες καλλιτεχνών σου και πράγματα που γουστάρεις; το distro είναι φίσκα στους τίτλους που έχω λάβει σαν τράμπα για τις δικές μου κυκλοφορίες και έχω μείνει πίσω στο να προσθέτω τίτλους στον κατάλογο σε σημείο που έχω βρεί ευκολότερο και πιο γρήγορο να πουλαώ τους τίτλους με΄σω του discogs. ο κωδικός μου είναι pureterror και θεωρητικά θα είμαι έτοιμος να προσθέσω σιγά σιγά χιλιάδες (!!!) cds, κασσέτες και δίσκους για πούλημα ως το τέλος του χρόνου. ευχαιρστώ για το ενδιαφέρον σου!!!!’

phil

eli keszler τη rel και τη δουλειά του eli keszler την ανακάλυψα χάρι στους φίλους νατάσσσα και μήτσο πριν μερικά χρόνια όταν σε ένα update της eclipse εκείνοι παρατήρησαν το πρώτο γαμιστερό lp των red horse ενώ εγώ στην κοσμάρα μου το προσπέρασα. φυσικά η συνέχεια έγινε όπως συνήθως γίνεται σ’ αυτές τις περιπτώσεις παραγγελία και αναμονή για να δείς αν ο δίσκος θα βγεί διαμάντι ή φλόμπα και ξετρελλάθηκα και απο το εξώφυλλο και απο τη μουσική και άρχισα να ψάχνω όχι μόνο τις υπόλοιπες κυκλοφορίες της εταιρείας αλλά και την προσωπική δουλειά του eli keszler με τα κρουστά, ηλεκτρονικά του που είναι συναρπαστική! η παρακάτω συνέντευξη έγινε μέσω mail με αφορμή αφενός την κυκλοφορία των lp των usurper και nmperign / jake meginsky αλλά και του σόλο δίσκου του oxtirn στην esp disk. πως γεννήθηκε η ιδέα της rel; η rel ήρθε σαν αναγκαιότητα να κυκλοφορήσω κάποιες απο τις μουσικές ιδέες που είχα στο μυαλό μου αλλά που δυστυχώς δεν είχα κάποιο ‘σπίτι’ για να τις κυκλοφορήσω, αναπτύχθηκε με τον ίδιο τρόπο, απλά για να κυκλοφορώ μουσικές και ιδέες που νοιώθω ότι θέλω να βγάλω προς τα έξω. θα μπορούσες να μου δώσεις μια σύνοψη των δραστηριοτήτων σου ως τώρα; είμαστε στη 15η κυκλοφορία της rel που είναι ένα cd της ashley paul. μέχρι τώρα έχουμε κυκλοφορήσει περισσότερο μουσική της ashley paul και δικής μου με διάφορα χειροποίητα εξώφυλλα και διάφορες μορφές όπως βινύλιο, cd, κασσέτες. πρόσφατα κάναμε και ένα νέο άνοιγμα με τις κυκλοφορίες δίσκων των usurper και nmperign και μεσα στα πλάνα μας είναι να συνεχίσουμε να μεγαλώνουμε καθώς μεγαλώνουν και τα γούστα μας. έχουμε ξεκινήσει και τη σελίδα του εκδοτικού μέρους της rel με τις εικαστικές δουλειές μας και είναι διαθέσιμες μόνο μέσω του site της εταιρείας. κοιτάζοντας τις κυκλοφορίες σας κανείς έχει την αίσθηση ότι όχι μονο προσέχετε τον ήχο των κυκλοφοριών και τις ηχογραφήσεις σας αλλά επίσης και την οπτική / εικαστική αισθητική τους… χωρίς αμφιβολία η εικαστική αισθητική είναι το ίδιο σημαντική για εμένα, με τόσο ψηφιακό ήχο να είναι άμεσα προσβάσιμιος σε τόσο πολύ κόσμο, βλέποντας και απο εμένα, ώρες ώρες δεν υπάρχει λόγος να έχεις τη φυσική μορφή έαν είναι ένα αντικείμενο που δε θα ήθελες να έχεις τριγύρω σου. βλέποντας και απο τον εαυτό μου κάθε φορά που κοιτάω στο σπίτι μου και αναρωτιέμαι αν πραγματικά χρειάζομαι αυτό ή εκείνο και γιατί. μπαίνεις τώρα σε ένα ωραίο σπίτι π.χ. ένα μαγαζί της apple και είναι φτιαγμένο σαν κήπος ζεν ή κάτι τέτοιο. τόσο καθαρό και ανοικτό, αυτό είναι το νέο μοντέλο παρόλο που αυτό το εταιρικό μοντέλο του κάτι του καταπληκτικού κάπου χάνει το νόημα ή το στόχο του, δεν είναι πλέον το στύλ του συλλέκτη βιβλίων του walter benjamin ενός πράγματος που τραβάει πολύ κόσμο. μέσα ηχογράφησης όπως lp, cd και φυσικά τα βιβλία δεν ταιριάζουν με αυτή τη νέα αισθητική. οι δίσκοι και οι κασσέτες είναι όμορφα ηλεκτρομηχανικά αντικείμενα, περιστρέφονται και οι δίσκοι μπορούν να ακουστούν και ακουστικά και αυτό με τραβάει ως αντικείμενο. μου αρέσουν τα cd που είναι καλοπροσεγμένα αλλά γενικά πιστεύω σε ολοκληρωμένες κυκλοφορίες που δουλεύονται απο ανθρώπους που εκφράζουν μέσω αυτών τις ιδέες τους. προσπαθώ σκληρά να κρατήσω αυτό το αίσθημα για μένα, τα πολύτιμα χειροπιαστά αντικείμενα με τα οποία μεγάλωσα. σέβομαι επίσης την αντίληψη της κοινωνικοποίσης να μοιράζεσαι μουσική με ανθρώπους που ξέρεις παρά να κατεβάζεις απομωνομένος πληροφορία απο μηχανήματα την οποία την πετάς στον ψηφιακό κάδο μόλις τελειώσει. δε θυμάμαι ούτε ένα mp3 με το οποίο να ανάπτυξα μια σχέση αλλά ακόμα και ένας κακός δίσκος που έχω και πρέπει να τον ξεδιαλέξω ή να τον δώσω έχει ένα αντίκτυπο σε μένα. από την άλλη καταλαβαίνω ότι για νεώτερους ανθρώπους αυτό ίσως δεν είναι τόσο σημαντικό. για τη rel εφόσον συνεχίζουμε να κάνουμε μικ΄ρες εκδόσεις δουλεύει καλά προς το παρόν. είμαι επηρεασμένος απο ανθρώπους όπως ο ξενάκης, ο feldman, ο cage και ο beuys για παράδειγμα

που συνδύαζαν τη μουσική παράσταση με την τέχνη ανεξαρτήτως επιρροών απο την οπτική / δομική κουλτούρα. όταν σκέφτομαι τις δικές μου κυκλφορίες σκέφτομαι οπτικά το στήσιμο του εξωφύλλου και την παρουσίαση της μουσικής που παρουσιάζει ποτε σα μια μεταγενέστερη σκέψη. μερικές φορές σκέφτομαι ότι το εξώφυλλο του δίσκου θα καλύψει τη μουσική ότι ώρες ώρες κάνω μουσική που ταιριάζει με ένα σχέδιο. νομίζω ότι όσο οι νεότερες γενιές γίνονται όλο και περισσότερο οι καταναλωτές αυτού του νέου ήχου οι άνθρωποι θα κάνουν όλο και μικρότερες εκδόσεις. είναι ωραίο να κάνεις ένα δίσκο στην έκδοση του 1 κόπιας, όπου ξοδεύεις ένα ολόκληρο χρόνο στο στήσιμο της. ακολουθώντας ένα περισσότερο εικαστικό μοντέλο. αυτό είναι κάτι που ταιριάζει με την αισθητική της εταιρείας. οσο για το τώρα μπορεί να είναι πολύ δουλειά να φτιάξεις στο χέρι 300 εξώφυλλα αλλά πιστεύω ότι αξίζει γιατί παρουσιάζεις τη μουσική σε ένα πακέτο που ταιριάζει με το αίσθημα της. θα θελες να μου μιλήσεις σχετικά με τις επιρροές σου; μεγάλωσα παίζοντας διάφορα στύλ με διάφορες μπάντες. μέχρι που ανακάλυψα περισσότερο πειραματικές μουσικές, αυτό έγινε όταν άκουσα το variations iv του john cage απο τη δισκοθήκη του πατέρα μου και μου έφυγε κυριολεκτικά το μυαλό! εκείνη την εποχή ανακάλυψα τη free jazz μπαίνοντας στους ήχους της esp disk, των cecil taylor, ornette coleman, anthony braxton στις βιβλιοθήκες που έψαχνα και παράλληλα ανακάλυπτα και τους ξενάκη, feldman, ligeti, cage αλλά και τους king tubby, prince fari, lee perry, neil young, howlin’ wolf, charlie patton. πραγματικά είναι τόσα πολλά που μπορώ να αναφέρω επίσης όταν ξεκίνησα να πηγαίνω στις πρώτες noise συναυλίες που παρακολουθούσα όπως το πρώτο no fun fest και να παρακολουθώ τα διάφορα τοπικά σόου στη βοστώνη κάτι που είχε μεγάλη επίδραση επάνω μου. στο σχολείο συνήθιζα να πηγαίνω σε loft στην chinatown για να ακούσω underground ήχους. εκείνη την εποχή επίσης ταξίδευα με ένα φίλο μου στο μισσισιπή για να τριγυρίσω και ν’ ακούσω τους juke joint ήχους του t model ford. ακούγοντας αυτούς τους ήχους αργά το βράδυ ανάμεσα σ΄ένα χαλαρό κοινό μου έδινε τεράστια ενέργεια. αυτό είναι όσον αφορά το ηχητικό υλικό αλλά είμαι εξίσου επηρεασμένος απο εικαστικές τέχνες, ζίζεκ και μποντριγιάρ καθώς και άλλους συγγραφείς. επίσης το φαγητό φυσικά παίζει μεγάλο ρόλο και συχνά με εμπνέει. δοκιμάζουμε διάφορες μπύρες και κρασί, μαγειρεύουμε συχνά στο σπίτι ξοδεύοντας αρκετά χρήματα εξερευνόντας τις πιο ενδιαφέρουσες γεύσεις που μπορούμε να βρούμε ή αυτοσχεδιάζουμε με τους φίλους μας. μέχρι πρόσφατα είχα την αίσθηση ότι η rel έχει σχέση περισσότερο με ηχογραφήσεις και κυκλφορίες της μουσικής σου σόλο ή σε συνεργασία με την ashley paul, τα πρόσφατα lp των nmperign / jake meginsky (http://ordinaryfanfares.blogspot.com, www.discogs.com/artist/Jake+Meginsky, http://bhobrainey.net) και usurper (www.gianttank.com, www.missingtwin.net) με διέψευσαν βέβαια, θα έχουμε και άλλες τέτοιες ευχάριστες εκπλήξεις στο μέλλον; ναι αποφασίσαμε να επεκτείνουμε την εταιρεία και έτσι σκεφτόμαστε να συνεχίσουμε να κυκλοφορούμε μουσική που νομίζουμε ότι δεν κολλάει πουθενά και να την εξαπολύουμε σε μία περιοχή που πρέπει να βρίσκεται. φυσικά πρέπει να είμαστε χαρούμενοι με αυτό, έτσι σχεδιάζουμε να εκδώσουμε lp των bill nace, ashley paul πιο επείγον είναι η κυκλοφορία ενός διπλού lp των red horse και πάνω που έβγαλα ένα lp με τίτλο oxtirn στην esp disk www.relrecords.net http://elikeszler.com liz allbee τη δουλειά της liz allbee την πρόσεξα χάρη στη διθυραμβική κριτική του cd της 'vs. theseus' στην εταιρεία resipiscent του hans grusel (www.resipiscent.com) που έγραψε στο vital weekly ο frans de waard. ένα cd που θύμιζε αρκετά απο τα αγαπημένα μου πειραματικά γκρούπ των 80’ς αλλά με ένα δικό του ιδιόρυθμο προσωπικό ήχο. δεν άργησα να ψάξω κι άλλες δουλειές της (το

προηγούμενο cd της quarry tones, το jon raskin quartet το cd των kihnoua που συμμετέχει σε κάποια κομμάτια, κ.α.) και ανακάλυψα μια μουσικό που μπορεί να παίζει απο free jazz (καθότι τρομπετίστρια) εώς πολύπλοκα πειραματικά ηχοτοπία με τρομερή άνεση και ενέργεια. η παρακάτω συνέντευξη λοιπόν ήταν απόρροια αυτής της μούρλας για τον ήχο των προαναφερθέντων ηχογραφήσεων… για περισσότερες πληροφορίες www.lizallbee.net λοιπόν πως κι έμπλεξες με την τρομπέτα; ξεκίνησα όταν ήμουν 10 χρονών. ένας γείτονας μου είχε μια παλιά τρομπέτα στο υπόγειο του και μου τη δάνεισε. ήταν μουσικός και ήταν και χωμένος σε ηλεκτρονική / κομπιούτερ μουσική επίσης, έτσι είχα μια πρώορη αρκετά επιφανειακή επαφή με αυτή τη φάση. πήρα την τρομπέτα στο σχολείο και έγινα μέλος της μπάντας του δημοτικού σχολείου που πήγαινα, αλλά κυριολεκτικά η γνωριμία μου με τη μουσική έγινε χάρη στο γείτονα μου, την οικογένεια του και μουσικούς που έκαναν παρέα μαζί τους. σταμάτησα να παίζω απο τα 16 εώς τα 20 μέχρι που ξαναξεκίνησα, το διάλλειμα που έκανα ίσως ήταν το καλύτερο πράγμα γιατί πιστεύω ότι οι εμπειρίες και ο (μη μουσικός) τρόπος σκέψης βοηθούν στη διαμόρφωση του παιξίματος σου και όταν ξαναξεκίνησα ήμουν ένα τελείως διαφορετικό πλάσμα. (παρόλη τη δουλειά που έπρεπε να κάνω γι αυτό, παρόλο που ένοιωθα ότι ξεκινούσα πάλι απο την αρχή, το ένοιωθα σαν το ξεκίνημα μου). τότε ήταν που ανακάλυψα τον αυτοσχεδιασμό και απο τότε ήταν που ξεκίνησα να παίζω. μοιάζεις πολυάσχολη είτε με συνεργασίες (τόσο ζωντανά όσο και στο στούντιο) , συναυλίες, projects αλήθεια μπορείς να μου δώσεις μια σύντομη περιγραφή των πρόσφατων δραστηριοτήτων σου και τα σύνολα στα οποία είσαι ανακατεμένη; μου αρέσει να συνεργάζομαι. τα σόλο είναι μια καλή διέξοδος για μένα απο αυτές τις συνεργασίες αλλά το να είσαι μουσκός είναι κοινωνική δραστηριότητα και δεν μπορώ να με φανταστώ να μη συνεργάζομαι σε γκρούπ με άλλους μουσικούς. είμαι στο βερολίνο εδώ και περίπου 2 χρόνια και έχω ανακατευτεί με διάφορα σύνολα εκεί όπως οι bogan ghost με την τσελίστρια anthea caddy, που παίζει με ενισχύσεις και ηλεκτρονικά για να επεκτείνει την τεχνική και τους θορύβους των ήχων μας. επίσης τους pivot με τον chris heenan, που παίζει τρομπέτα και κοντραμπάσσο κλαρινέτο. δουλεύουμε δημιουργούντας στιγμιαίες επαναλαμβανόμενες λούπες και δομές ένα είδος αυτιστικού ή ιδεοψυχαναγκαστικής διαταραχής. τους zoo με τον michael vorfeld, με εκείνον στα κρουστά και εμένα στην τρομπέτα, που είναι πιο ευρύχωρος και εύθραυστος ήχος. έπειτα είναι η 24μελής μπάντα των splitter o rchester, που μ’ αρέσει και που πραγματικά αναδεικνύει πτυχές κολλεκτιβοποίησης, κοινωνικού χώρου και μουσικής. εκτός απο τα προαναφερθέντα σύνολα, η πόλη είναι γεμάτη απο σπουδαίους μουσικούς με διαφορετικές προελεύσεις (μουσικά, κλπ) έτσι συχνά μ’ αρέσει να παίζει σε γκρούπ που θα στηθούν για ένα σόου ή μία απογευματινή σύναξη. μερικά σύνολα στην αμερική και εκτός γερμανίας περιλαμβάνουν τους no sugar με τον george cremaschi (κοντραμπάσσο, τρομπέτα, ηλεκτρονικά), vagino με τον gino robair (κρουστά, τρομπέτα και ηλεκτρονικά) και οι forced collapse με τον κιθαρίστα chris riggs. ένα πράγμα που μου λείπει απο την εποχή που μετακόμισα είναι να παίζω σε ‘γκρούπ’ πέρασα αρκετά χρόνια σε γκρούπ και νοιώθω άνετα με αυτο το μοντέλο της ‘ροκ μπάντας’ μοντέλο συνεργασίας και σύνθεσης. σε κάποια στιγμή θα ήθελα να επιστρέψω σε αυτό. μια ματιά στη δουλειά σου μου δίνει την αίσθηση ότι ταλαντεύεσαι μεταξύ του κόσμου της free jazz / ελεύθερου αυτοσχεδιασμού και των πιο πειραματικών / lo-fi noise ήχους, μου φαίνεται ότι άλλοτε η ζυγαριά κλίνει προς τη μία μερά και άλλοτε απο την άλλη και αντίστροφα; ναι, νομίζω θα το έλεγα αυτό αλλά όσο αυξάνεται η συμμετοχή μου τόσο περισσότερο μοιάζουν σα διαγράμματα venn παρά σαν ξεχωριστές υποθέσεις ή περιοχές. αυτό είναι πολύ καλό για μένα γιατί προτιμώ είτε είμαι στην επικάλυψη του πράγματος ή σε μη οριοθετημένες περιοχές και δεν μ’ ενδιαφέρουν άκαμπτες κατηγορίες αισθητικής ή προσδιορισμού. περισσότερο προσπαθώ να βρώ

διαφορετικά κοινωνικά επίπεδα για να δουλέψω με ανθρώπους που ενδιαφέρομαι να δουλέψω μαζί τους μέσα ή γύρω απο οποιουσδήποτε κόσμους πρεσβεύουμε και οι δυό μας για να δημιουργήσουμε κάτι καινούριο. όπως είπα κυριολεκτικά βρίσκω τον εαυτό μου κάποιες φορές να επικτρώνεται είτε σε μία στρατηγική ή σε ένα μέσο περισσότερο απ΄ότι κάποιο άλλο (περισσότερο σε εξάσκηση παρά σε παράσταση, συχνά σκέφτομαι ότι δουλεύω εντατικά σε έναν τομέα ή σε μια ιδέα και αφήνω άλλες αδρανείς για λίγο, μετά όμως εξιτάρομαι να ανακαλύπω άλλες προσεγγίσεις ή τομείς έτσι αρχίζω να δουλεύω περισσότερο σε αυτούς, κ.λ.π. για πές μου για τη σόλο δουλειά σου. προσωπικά λατρεύω τα ‘vs theseus’ και ‘quarry tones’ μαντεύω (τουλάχιστον απο τις φώτος που έχω δεί) ότι κάνεις και δράσεις όταν είσαι σόλο στη σκηνή; έχεις ανακατευτεί με τον τομέα των λεγόμενων ‘mixed media’ όπως χορός, βίντεο, δράσεις, κ.λ.π.; ευχαριστώ! η σόλο δουλειά μου είναι το μέρος που πηγαίνω και χάνομαι στο δικό μου μικρόκοσμο. αρχικά στο στούντιο (που μπορώ να απορροφηθώ και είναι χώρος πο μ’ αρέσει πολύ) που είναι ξεχωριστό απο τις ζωντανές εμφανίσεις. συνήθιζα να ετοιμάζω όλες τις νέες μουσικές για ένα λάιβ και ειχαν την τάση να βγαίνουν πιο διαδραστικές, πιο ανοικτές και μερικές φορές μου έβγαινε μια πολύ ωραία ισορροπία δημιουργώντας τες. αλλά το πρόβλημα μ’ αυτό είναι ότι είδα ότι ήθελε χρόνο για να ξεκινήσεις και πάλι απο την αρχή κάθε φορά και δεν επιτρέπει μια μακροπρόθεσμο ή μεγαλύτερη εξέλιξη του σέτ με αποτέλεσμα να γίνεται ένας πλεονασμός άσε που μπορεί είτε να σε ανεβάσει είτε να σε γκρεμίσει αυτό το πράγμα και είναι σκληρό. έτσι άρχισα να ανακαλύπτω ένα τρόπο να μεταφράσω ζωντανά κάποια απο τα ήδη ηχογραφημένα κομμάτια δίνοντας μια πιο συνεπή δομή και σταθερότητα στο σέτ. τώρα κάνω αυτά αλλά νοιώθω ότι ήρθε η ώρα να ξανανοίξω πάλι τα πράγματα ή να τα τραβήξω κι άλλο μακρυά. θα θελα να ενσωματώσω κάποιες απο τις παλιότερες στρατηγικές, γυρνώντας το σε πιο διαδραστικό ή δίνοντας μια νότα ενός ‘παράξενου θεάτρου’ και να δοκιμάσω και νέες ιδέες. έτσι καθώς υπάρχει αυτή η διακύμανση της σχέσης μεταξύ στούντιο και λάιβ έρχεται η επαναλαμβανόμενη ερώτηση για να βρώ μια ισορροπία μεταξύ έλεγχου και ρίσκου και μοιάζει με μια συνεχόμενη γραμμή που μετατοπίζεται. σχετικά με τους rova; αν μη τι άλλο είσαι ανακατεμένη σε σύνολα των john raskin και larry ochs, αλήθεια σ’ έχουν επηρεάσει; γενικά θα έλεγα ότι ο καλύτερος τρόπος που έμαθα είτε για τις πειραματικές, ή τις noise ή τις αυτοσχεδιαστικές ‘κοινότητες’ στο oakland ήταν παίζοντας πολύ σε διάφορα πλαίσια. υπάρχουν πολλοί καταπληκτικοί μουσικοί στο oakland που ενδιαφέρονται να παίξουν μεταξύ τους αρχέτος της φήμης ή των χρημάτων και το βλέπω ως έναν τρόπο να δημιουργηθούν γόνιμές μουσικές κοινότητες. αυτό σίγουρα ήταν η μεγαλύτερη επιρροή μου. όπως ανέφερα ήμουν μέλος του Jon Raskin Quartet στο oakland για περίπου 6 χρόνια και πραγματικά μου άρεσε να δουλεύω με τον Jon. έχει έναν τρόπο να επιτρέπει και να αφήνει τις δυναμικές των μουσικών να βγαίνουν στην επιφάνεια έτσι δεν έχει σημασία να του κάνεις τόσο όσο το γκρούπ να βρίσκει τον ήχο του συνέχεια. ιδιαιτέρως στο στούντιο, ήταν απίστευτα να δουλεύεις με αυτό το κουαρτέτο (gino robair, george cremaschi και αργότερα με τον john shiurba) επειδή πραγματικά χρησιμοποιούσαμε την κατάσταση της ηχογράφησης ως ένας μέσο πειραματισμού με διάφορες στρατηγικές παιξίματος / ηχογράφησης. ένα απλό παράδειγμα που μου ‘ρχεται στο μυαλό είναι αντί να στήσουμε ένα στρώμα απο κάτω με το σολίστα απο πάνω, παιζαμε κυκλικά ώσε όταν ένας ξεκίναγε το σόλο του έπειτα ένας άλλος ξεκίναγε να παίζει πάνω απο αυτό σαν ένα είδος θεσπεσιου πτώματος. (π.χ. το θεμέλιο έχει προστεθεί στην ηχογράφηση χωρίς να γνωρίζει ο σολίστας τη μουσική που τον υποστηρίζει). καταλήγαμε με αυτά τα μικρά κομμάτια και όλοι νοιώθαμε διακριτικοί και γεμάτοι ενέργεια έχοντας την προσωπικόττα του πρώτου προσώπου που ενσωματώθηκε στο κομμάτι. ο jon είναι τόσο ολοκληρωμένος μουσικός αλλά πάντοτε προσπαθεί να δοκιμάσει νέους ήχους επιτρέποντας σε διάφορα μέλη να οδηγήσουν εκεί που θέλουν αυτοί τη μουσική. ξεκίνησε να πειραματίζεται με δικά του ηλεκτρονικά και λειτουργεί καλά ως τώρα! ήταν πραγματικά ένα σημαντικό κουαρτέτο για μένα σε σχέση γνώσης και εμπειρίας όντας σε ένα γκρούπ που δούλευε για να βγάλει κάτι δυνατό προς τα έξω. πρόσφατα μου έπαιξε ένα κομματι απο το νέο κουαρτέτο με την καταπληκτική ava mendoza στην κιθάρα καθώς και τους shiurba και

robair) και έχει τελείως διαφορετικό συναίσθημα επειδή είναι τόσο ευαίσθητος στο να αφήνει το γκρούπ να αντικατοπτρίζει τον ήχο των μουσικών και για αυτό το λόγο ακούγεται τέλειο. ξέρω ότι ακούγεται τόοοοοσο πολύ κοινότυπο αλλά τι γίνεται απο επιρρόες; όσο μπορώ απολαμβάνω να ακούω ηχογραφημένη μουσική αν είναι ζωντανή σε σέτ προτιμώ να τη βιώνω ιδίως σε αυτοσχεδιαστική και πειραματική μουσική. μέρος αυτού είναι η ενέργεια του εκτελεστή, φυσικό παίξιμο αλλά εξίσου η σημαντική λεπτομέρεια ότι η μουσική είναι πολιτιστική και κοινωνική δραστηριόττητα. για μένα είναι ένα ζωτικό κομμάτι της ίδιας της μουσικής. ο πρώτος αυτοσχεδιασμός που άκουσα (ήμουν πραγματικά τυχερή!) ήταν ο leo smith σόλο και μετά απο λίγο καιρό το μεγάλο σύνολο του anthony braxton παίζοντας πρώιμη μουσική της εποχής του ghost trance (αυτό ήταν περίπου το 96/97). και τα δύο μου άφησαν ενα βαθύ αντίκτυπο. ξέρω ότι είναι κοινότυπο αλλά πραγματικά το ίδιο νοιώθω και για όλα τα μουσικά είδη ίσως εκτός απο το techno με ένα ατελείωτο 4/4 στύλ που το βαριέμαι. αλλά μ αρέσουν συγκεκριμένα πράγματα στα διάφορα είδη. συχνά ρωτάω φίλους τι ακούνε έτσι λαμβάνω μια περίεργη εμπειρία και μ’ αρέσει να ακούω μουσική μαζί με ανθρώπους. είναι ένα διαφορετικός τρόπος να προσέχεις τη μουσική. ένα άλμπουμ με το οποίο κόλλησα ότα το άκουσα στα μέσα 90’ς και ακόμα μου αρέσει (οπότε εικάζω ότι μετράει ως αγαπημένο) είναι το 'sing me a song of songmy' του ilhan mimaroglu ένα περίεργο αμάγαλμα υψηλών ‘μοντερνίστικων΄ ηλεκτρονικών, κουαρτέτου εγχόρδων και τζάζ γκρούπ (η μουσική έχει γραφτεί απο τον freddie hubbard, συχνά το άλμπουμ καταχωρείται ώς δικό του) τέλος πάντων αυτό που λατρέυω σε αυτό το δίσκο είναι ότι κινείται μεταξύ αυτών των χώρων και ότι έχει ένα κοινονικοπολιτικό πλαίσιο (πόλεμος του βιετνάμ, ρατισμός στην αμερική, οικογένεια μάνσον / ο φόνος της σάρον τέϊτ, κλπ) σου αρέσει να ταξιδέυεις και να παίζεις σόλο ή με γκρούπ και συνεργασίες; μου αρέσει να ταξιδεύω και επίσης μου αρέσει να γυρνάω στο σπίτι στο τέλος και να μη βλέπω κανέναν για μερικές ημέρες! είναι κουραστικό ώρες ώρες γιατί πρέπει να είσαι πολύ κοινωνικός. να περιοδεύεις μόνος σου είναι ωραίο αλλά μπορεί να γίνει πολύ κουραστικό γιατί εξαρτώνται όλα απο εσένα, να τρέχεις και να τσεκάρεις κάθε λεπτομέρεια. το να περιοδεύεις με άλλο κόσμο που ξέρω (είτε είναι σόλο ή γκρουπ / συνεργασία) είναι ιδανικό. πάνω που γύρισα απο μια ανοιξιάτικη περιοδεία με παλιόφιλους απο το san francisco / oakland όπως ο hans grüsel’s krankenkabinet και είχε πολύ πλάκα. senufo editions o giuseppe ielasi τα τελευταία χρόνια μας συνήθισε περισσότερο σε δικές του δουλειές (κυκλοφορίες ή παραγωγές ηχογραφήσεων για τρίτους), μετά τη δική του fringes που τέλειωσε κάπου στα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας ήταν λίγες εως μετρημένες οι φορές που ανακατεύτηκε με εταιρείες και παραγωγές εξαίρεση η schoolmap ίσως και μία - δύο περιπτώσεις ακόμα. εδώ και περίπου ένα χρόνο όμως ξεκίνησε τη senufo editions πρώτα με το knives του seth nehil και με μια σωρεία καταπληκτικών κυκλοφοριών όπως τα cd των kassel jaeger ή jarrod fowler, κυκλοφορίες που σε εκπλήσσουν όχι μόνο ηχητικά αλλά και τα προσεγμένα και καλοδουλεμένα εξώφυλλα τους! η παρακάτω συνέντευξη έγινε με email το μάϊο του 2011.

www.senufoeditions.com - υποθέτω ότι μετά τη fringes ήθελες να ξεκουραστείς ένα διάστημα, βέβαια ανακατεύτηκες με τη schoolmap (www.schoolmap-records.com) και σχεδόν εδώ και δύο χρόνια έχεις μπλέξει εντατικά με τη senufo πως σου προέκυψε; με τη φίλη μου jennifer veillerobe ξεκινήσαμε τη senufo το μάρτιο του 2010 χωρίς κάπιο συγκεκριμένο λόγο εκτός απο το πάθος μας για ομόρφες παραγωγές σε μικρές εκδόσεις και προκλητική μουσική.

- σχετικά με τις κυκλοφορίες σας, εκδίδεται υλικό απο κόσμο που έχετε ήδη στο μυαλό σας και τους ζητάτε να τους εκδώσετε ή σας προτείνουν αυτοί ή κάτι το ενδιάμεσο; και οι δύο καταστάσεις μπορούν να συμβούν. φυσικά και επικοινωνούμε με καλλιτέχνες που μας αρέσουν και τους ρωτάμε αν ενδιαφέρονται να δουλέψουν μαζί μας. τις περισσότερες φορές υπάρχει θετική αναταπόκριση. αλλά επίσης λαμβάνουμε και άπειρα ντέμο (οκ αυτές τις ημέρες με τη μορφή link για κατέβασμα) εκ των οποίων κάποιες πραγματοποιήθηκαν ως κυκλοφορίες. καμμιά φορά γίνεται με απροσδιόριστους τρόπους, όπως έγινε για παράδειγμα με τον kassel jaeger τον οποίον γνωρίσαμε στο φεστιβάλ της grm στο παρίσι και περάσαμε απίστευτα, έκτοτε αρχίσαμε να ανταλλάσουμε μουσικές και μετά απο μερικούς μήνες κυκλοφόρησε το cd του στη senufo.

-ένα απο τα πράγματα που ζηλεύω είναι τα εξώφυλλα της νέας εταιρείας. μοιάζετε να βάζετε αρκετή ενέργεια σ’ αυτό εκτός απο την προσοχή που δίνετε στην κυκλοφορία. χαίρομαι που τόσο σ’ εσένα όσο και σε άλλους αρέσουν οι κυκλοφορίες μας. τα κάνουμε όλα μόνοι μας φυσικά με συμμετοχές απο τους ίδιους τους καλλιτέχνες. τα σχέδια των εξωφύλλων των κυκλοφοριών είναι συνήθως απλά με μία καλή επιλογή απο υλικά και στοιχεία. συνεργαζόμαστε και με άλλους καλούς φίλους όπως ο ben owen (www.windsmeasurerecordings.net) που στοιχειοθετεί τα εξώφυλλα των cd και ο stefano rossi στο μιλάνο που τυπώνει ή κάνει μεταξοτυπίες των εξωφύλλων των δίσκων. ένας λόγος που ξεκίνησα τη senufo ήταν να γυρίσω και να παράγω χειροποίητες εκδόσεις όπως έκανα με τη fringes.

- αν δεν απατώμαι όλες οι εκδόσεις της senufo είναι περιορισμένες ως πολύ περιορισμένες… δέκα χρόνια νωρίτερα θα έλεγα ‘πάρα πολύ περιορισμένες’. τωρά απλά νομίζω ότι οι εκδόσεις είναι εύλογα περιορισμένες. δεν εξαντλούνται όλες τους και όλες παραμένουν διαθέσιμες για πάρα πολύ καιρό.

- τι πρόκειται να κυκλοφορήσεις; σύντομα ένα νέο cd του kassel jaeger, μια κασσέτα του spyweirdos. αργότερα ένα lp του angst hase pfeffer nase, μια επανέκδοση του cd της eliane radigue στη fringes, ένα 7” του enrico malatesta, μια πολύ περίεργη κυκλοφορία του hip-hop παραγωγού dak, κυκλοφορίες των nathan mc laughlin, joe colley, renato rinaldi, adam asnan, μια δικιά μου και βλέπουμε….

- κάποια συγκεκριμένη κυκλοφορία της senufo που σου αρέσει περισσότερο ή τις αγαπάς όλες; πραγματικά είμαι πολύ περήφανος για όλες τους. αν είναι κάτι για το οποίο είμαι ευχαριστημένος είναι ότι είχα την ευκαιρία να συμμετέχω στην παραγωγή και των δύο lp του alessandro brivio.