Τα μουσεία, οι άλλοι κι εγώ
Νίνα Κουλετάκη
Είναι πάντα νοσταλγικό για κάποιον να επισκέπτεται ένα μουσείο παιχνιδιών αλλά, ειδικά τις ημέρες των Χριστουγέννων, αυτό αποβαίνει μαγικό. 78 | ΑΝΑΔΡΟΜΕΣ
Έ
χω ταξιδέψει πολύ. Πολύ περισσότερο από τον μέσο Έλληνα, για τον οποίο τα ταξίδια δεν αποτελούν κομμάτι συνυφασμένο με τη δουλειά του αλλά, αποκλειστικά και μόνο, τρόπο ψυχαγωγίας. Λατρεύω τα ταξίδια και είναι από τα ελάχιστα πράγματα που ζηλεύω στη ζωή μου. Πηγαίνοντας σε έναν τόπο, αυτό που θέλω κυρίως είναι να οσφρανθώ το άρωμά του· τις μυρωδιές των ανθρώπων του, τον ήχο της γλώσσας του, τα χρώματα του περιβάλλοντός του. Όσο μπορώ, αποφεύγω να συχνάζω στα τουριστικά μέρη, να γευματίζω σε ταβέρνες με φολκλόρ προγράμματα, να επισκέπτομαι τα μνημεία του τόπου με στίφη τουριστών. Για τα υπαίθρια μνημεία, διαλέγω ώρες που υπολογίζω πως θα είναι όσο το δυνατόν λιγότεροι τριγύρω να τα σημαδεύουν με τις μηχανές τους. Τα περισσότερα τα έχω πρωτοδεί αργά τη νύχτα, λουσμένα στο φως των προβολέων τους, τουλάχιστον στα ταξίδια στην Ευρώπη, όπου η γνώση της γλώσσας μού παρέχει μια –σχετική– αίσθηση ασφάλειας. Και για την ικανοποίηση του «αισθήματος πείνας» προτιμώ μέρη που συχνάζουν οι «αυτόχθονες ιθαγενείς». Μέχρι στιγμής δεν έχω μετανιώσει για καμία από αυτές τις «ιδιορρυθμίες» μου. Όλα μου τα ταξίδια συμπεριλαμβάνουν και επίσκεψη στα μουσεία του τόπου που επισκέπτομαι. Εκεί, ο συγχρωτισμός με τους «άλλους» είναι αναπόφευκτος Έτσι, αναγκαστικά, έχω αναπτύξει σε μεγάλο βαθμό την ικανότητα να περιηγούμαι ένα μουσείο, προσποιούμενη επιτυχώς πως είμαι μόνη εκεί. Αυτό συμβαίνει κυρίως όταν το εν λόγω μουσείο φιλοξενεί είτε κάποιο έργο τέχνης το οποίο έχω, προσωπικά, περιβάλει με έναν μύθο είτε τα έργα κάποιου καλλιτέχνη που θέλω πολύ να δω. Δεν γνωρίζω περί τέχνης περισσότερα από τον μέσο άνθρωπο, για μένα ένα έργο τέχνης «μου μιλάει» ή «παραμένει πεισματικά βουβό». Και έχει τύχει σε μουσεία (μοντέρνας κυρίως τέχνης) να ανακαλύψω καλλιτέχνες των οποίων την ύπαρξη αγνοούσα παντελώς, αλλά καθηλώθηκα στη θέα των έργων τους. Δεν έχω ταξιδέψει ποτέ μόνη. Δεν μ’ αρέσει να ταξιδεύω μόνη, θέλω να έχω κάποιον μαζί μου να μοιράζομαι τη χαρά και τη γνώση που προσφέρει το ταξίδι, να χρωματίζουμε τις εντυπώσεις μας, να διασκεδάζουμε με τα απρόοπτα, να αποκτούμε κοινές αναμνήσεις. Θέλω κάποιον μαζί μου παντού. Εκτός απ’ όταν επισκέπτομαι ένα μουσείο. Δεν ξέρω τι είδους διαστροφή είναι αυτή, αλλά σ’
