4
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Περί μνημονιακών και αντιμνημονιακών… πόλων
Η ΕΠΟΧΗ 4 Οκτωβρίου 2015
Ένας “αστικός μύθος” και πώς καταρρίπτεται δια της απλής μεθόδου της κοινής λογικής Είναι; Όχι δα! Πέραν του μικρόκοσμου της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, μόνο κάποιοι δικοί μας (κάποιοι απόκοσμοι σύντροφοι του… εναπομείναντος ΣΥΡΙΖΑ), το πιστεύουν αυτό. Κατά τα λοιπά, η εντύπωση ότι η Λαϊκή Ενότητα είναι ο μοναδικός αντιμνημονιακός πόλος δεν είναι παρά ένας αστικός μύθος, που καταρρίπτεται με μια απλή λογική παρατήρηση: Η συντριπτική πλειοψηφία του εκλογικού σώματος (το 80% των Ελλήνων σύμφωνα με την πιο πρόσφατη μέτρηση) τάσσεται κατά των μνημονίων. Με βάση αυτόν το συσχετισμό δυνάμεων (80 αντιμνημονιακοί – 20 μνημονιακοί), εάν η Λαϊκή Ενότητα ήταν πράγματι «ο μοναδικός αντιμνημονιακός πόλος», στις εκλογές της 20ης Σεπτεμβρίου θα συγκέντρωνε το 80% των ψήφων. Ή το 60, ή το 40, άντε το 36,34% που πήρε ο ΣΥΡΙΖΑ. Και όχι το 2,9% που πήρε ο… «μοναδικός αντιμνημονιακός πόλος»… Χωρίς αστεία, με βάση την απλή λογική, με βάση το γεγονός ότι το 80% των Ελλήνων είναι εναντίον των μνημονίων και το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα (για να καταλαβαινόμαστε!) πλειοψήφησε των άλλων κομμάτων, μ’ αυτό το 36,34% έστω, μπορούμε να συμπεράνουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι, αν όχι «ο… μοναδικός αντιμνημονιακός πόλος», το πιο αντιμνημονιακό κόμμα ανάμεσα στα κόμματα που πήραν μέρος στις εκλογές της 20ης Σεπτεμβρίου. Και είναι. Αλλά για να το δει κανείς δεν αρκεί η αγκυλωμένη αριστερή λογική, χρειάζεται καθαρή σκέψη, και λίγη περίσκεψη: Το 80% των Ελλήνων που είναι «αντιμνημονιακό», είναι ταυτόχρονα, κατά το ίδιο, περίπου, ποσοστό, υπέρ του ευρώ. Τουτέστιν υπέρ της παραμονής της χώρας στην ευρωζώνη και,
Κριτική στήριξη
Το κόμμα να μη χάσει τη συνισταμένη των ψυχών των παλαιών και νέων γενιών
Ο ΣΥΡΙΖΑ ένα αριστερό κόμμα του 4%, που δεν έχει ακόμη ώριμες και σταθερές κομματικές δομές, ανέρχεται στην εξουσία μέσα σε πρωτοφανείς αντίξοες συνθήκες, εσωτερικές και εξωτερικές. Σκοπός του δεν είναι να διατηρηθεί στην εξουσία για την εξουσία, αλλά να διασώσει τη χώρα και να τη θέσει στην τροχιά ενός βαθύ δημοκρατικού μετασχηματισμού, ανεβάζοντας τη συμμετοχή και την πάλη του λαού για μια νέα μέρα.
Τ
α εμπόδια σ’ αυτό το πείραμα θα τίθενται κάθε στιγμή, κάθε ώρα, κάθε μέρα από τους εκφραστές του παλιού regime μέσα και έξω από τη χώρα. Στην απόκρουση αυτής της επίθεσης, το κόμμα δεν θα πρέπει να χάσει τη ψυχή του. Γιατί αυτή είναι η συνισταμένη των ψυχών όλων των παλαιών και νέων γενιών, που επί 50
βέβαια στην Ευρωπαϊκή Ένωση…
Εντός ευρωζώνης
Αυτό σημαίνει ότι η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων θέλει απαγκίστρωση απ’ τα μνημόνια εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της ευρωζώνης και του ευρώ. Με σκληρή διαπραγμάτευση, αλλά χωρίς ρήξη και Grexit και ολοκληρωτική χρεοκοπία, και οπισθοδρόμηση στο εθνικό νόμισμα και την οικονομική και γεωπολιτική απομόνωση. Μ’ αυτή τη σκέψη – γνώση, και λίγη περίσκεψη, αιτιολογείται απολύτως ο εξοστρακισμός του… «μοναδικού αντιμνημονιακού πόλου» (εκ μέρους του αντιμνημονιακού εκλογικού σώματος) στην περιοχή της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς. Και, συνεπακόλουθα, αιτιολογείται και η επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα (για να καταλαβαινόμαστε!) ως του μόνου εναπομείναντος αντιμνημονιακού φορέα, ικανού να εκφράσει τα δικά του αντιμνημονιακά και ταυτόχρονα φιλοευρωπαϊκά «θέλω», από τη θέση της ελληνικής κυβέρνησης. Τέλος, χωρίς μεμψιμοιρίες και ιδεοληπτικές αναστολές, οφείλουμε να δεχτούμε ότι πρώτος μεταξύ όλων (και όχι μεταξύ… ίσων) ανίχνευσε, υιοθέτησε και, μέσω της αξιοθαύμαστης διαχείρισης του τρίπτυχου δημοψήφισμα – 17ωρη διαπραγμάτευση – εκλογές, εξέ-
χρόνια κράτησαν άσβεστη τη φλόγα των ανανεωτικών ιδεών καθώς και των σημερινών προσερχόμενων δημοκρατών. Παρά τις όποιες υποχωρήσεις και διαστρεβλώσεις όλοι ζητούν σήμερα να μην πέσει το οχυρό της δημοκρατίας και του σοσιαλισμού από εσωτερικά λάθη. Ο αγώνας του κινήματος σε μια μόνη χώρα στο ιστορικό λίκνο του παγκόσμιου καπιταλισμού, σήμερα, δεν γνωρίζουμε αν θα είναι και σε τι βαθμό νικηφόρος ή σε τι βαθμό θα αλλοιωθούν τα βασικά του χαρακτηριστικά. Τα προβλήματα που προκύπτουν είναι πολλά, στρατηγικής και τακτικής, πολιτικού υποκειμένου, θεωρίας, ευέλικτων στις σημερινές συνθήκες υποδειγμάτων αναδιάρθρωσης και ανακατανομής του πλούτου, κοινωνικής γείωσης και στρατηγικής των συμμαχιών. Όλα αυτά τα προβλήματα είναι αλληλένδετα και απαιτούν τις δικές τους προτεραιότητες αλλά και τις δικές τους κάθε φορά συμπορεύσεις.
Ορισμένα προβλήματα
Η περίοδος όμως που πέρασε, έθεσε για διερεύνηση και λύση και ορισμένα άλλα μερικότερα προβλήματα. Το πρώτο πρόβλημα είναι εκείνο της σχέσεως κόμματος και κυβέρνησης. Η κυβέρνηση δεν υποκαθιστά το κόμμα ούτε το αντίθετο. ∆εν αρκούν συναινετικοί κανόνες και διαρρυθμίσεις για την επίτευξη αυτού του στόχου. Χρειάζεται η βαθειά πίστη ότι κάθε άλλος δρόμος δεν συνάδει με τις πολιτικές μας αρχές. Το δεύτερο είναι οι ατομικές στρατηγικές που κυριάρχησαν αχαλίνωτα στις εκλογές του 2012, αλλά και δεν αποφεύχθηκαν, ίσως σε λιγότερο βαθμό στις επόμενες εκλογές. Σήμερα, αφού και μια ομάδα συντρόφων αποχώρησαν από το κόμμα, ορθώνεται μπροστά μας η ανάγκη για μια προσεκτική αντιμετώπιση αυτών των προβλημά-
φρασε το πλειοψηφικό αντιμνημονιακό «θέλω» ο Αλέξης Τσίπρας. ΥΓ: Με την ίδια λογική και την ίδια γνώση – σκέψη καταρρίπτεται και ένας δεύτερος, κοινοβουλευτικός αυτή τη φορά, μύθος, που κυκλοφόρησε προεκλογικά από τους σκληρούς πυρήνες των διαπλεκομένων κομμάτων. Και επιχειρείται να στερεωθεί και μετεκλογικά. Μιλώ για τον μύθο «Όλοι μνημονιακοί είμαστε» που, για ευνόητους λόγους θέλει τον ΣΥΡΙΖΑ ίδιο με τα μούτρα τους. Είναι θλιβερό, αλλά πρωταγωνιστές σ’ αυτή την νεοφιλελεύθερη καμπάνια είναι τα κορυφαία στελέχη της Λαϊκής Ενότητας. Όπως ο… σύντροφος Λαφαζάνης: «Η προηγούμενη αντιμνημονιακή Βουλή μεταμορφώθηκε αιφνιδίως σε μια Βουλή στην οποία επικρατούν σαρωτικά παλιές και νέες μνημονιακές δυνάμεις…», κ.λπ.
ΠΕΤΣΕΤΙ∆Η
«Κ
αθώς θα εφαρμόζονται οι μνημονιακές πολιτικές από την κυβέρνηση Τσίπρα, τα λαϊκά στρώματα θα φεύγουν απ’ τον ΣΥΡΙΖΑ και θα έρχονται στη Λαϊκή Ενότητα.»… ∆εν είναι πολιτική προφητεία ούτε αστρολογική πρόβλεψη, αλλά η μεγάλη μετεκλογική προσδοκία των στελεχών του σκληρού πυρήνα της Λαϊκής Ενότητας. Μια προσδοκία που αποκαλύπτει τη βασική ιδρυτική ιδέα του νεοσύστατου αυτού κόμματος. Την πολιτική θεωρία του, ίσως, τη στρατηγική του, εάν θέλετε: «Είμαστε ο φορέας πολιτικής υποδοχής της αντίστασης και της ελπίδας των λαϊκών στρωμάτων, που απομακρύνονται από τον ΣΥΡΙΖΑ λόγω εφαρμογής των μνημονιακών πολιτικών». Αρκεί, άραγε, μια σκέτη προσδοκία με ολίγη από αντιμνημονιακή θεωρία και… πράξη για τη μετεκλογική συντήρηση και την κοινοβουλευτική ευδοκίμηση του σχήματος που ονομάστηκε Λαϊκή Ενότητα; Γιατί όχι; Εδώ κοτζάμ ΚΚΕ συντηρείται, από τον εμφύλιο και μετά, με την προσδοκία της ταξικής ωρίμανσης και της κομμουνιστικής… αντεπίθεσης: «εμπρός / λαέ / μη σκύβεις το κεφάλι / ο μόνος δρόμος είναι / αντίσταση και πάλι». Η διαφορά είναι ότι η μετεκλογική προσδοκία των στελεχών της Λαϊκής Ενότητας δεν είναι παρά η ηττημένη προεκλογική προσδοκία τους, σε μετεκλογική διασκευή: μια ακυρωμένη απ’ τη ζωή προσδοκία, που στηρίζεται σε μια φενάκη: «είμαστε ο μοναδικός αντιμνημονιακός πόλος, ο μόνος φορέας υποδοχής της αντιμνημονιακής ψήφου των λαϊκών στρωμάτων, που απομακρύνονται από τον, μνημονιακό, πια, ΣΥΡΙΖΑ»…
Από το 80 ως το… 2,9%
Του ∆ΗΜΗΤΡΗ
Του Νίκου Τσαγκρή
των. Ένα άλλο θέμα είναι ο ρόλος του κόμματος στο κοινωνικοπολιτικό γίγνεσθαι. Το κόμμα δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς να κολυμπά σαν ψαρί στα νερά του κοινωνικού αγώνα. Η κυβέρνηση θα επιλύει ώριμα προβλήματα με τη μέγιστη δυνατή συναίνεση, ενώ το κόμμα θα ανοίγει νέους δρόμους και θα στηρίζει κριτικά την κυβέρνηση. Συναφές θέμα είναι η σωστή συμπεριφορά των στελεχών και των κυβερνητικών αξιωματούχων. Είμαστε μπροστά σ’ έναν πόλεμο κατασπίλωσης ότι «Όλοι είμαστε ίδιοι». Η γυναίκα του Καίσαρα δεν πρέπει να είναι τίμια αλλά και να φαίνεται. Προφανώς δεν μιλάμε για σχεδιασμένες συκοφαντίες. Εδώ θα θέλαμε να σημειώσουμε ότι τα κυβερνητικά στελέχη θα πρέπει να είναι συνεχώς κοντά και μέσα στο λαό. Νέες μορφές περιφερειακού σχεδιασμού, μπορούν να συνδεθούν με τη δραστηριοποίηση της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης, την αναμόρφωση του αγροτικού τομέα, με τεράστια διείσδυση νέων τεχνολογιών στην ύπαιθρο, και τη δικτύωση πανεπιστημίων, τοπικών κοινωνιών και νέων μορφών αλληλέγγυας και κοινωνικής οικονομίας. Θανάσης Καλαφάτης