Tis koud

Extreme kou

Kou, extreme kou. Falende elektra. Een ingestorte beerput. Lekkende daken. Rioolwater in de keuken. Ramen die uit de vermolmde kozijnen vielen: het was me het wintertje wel, van december tot en met maart, april dit jaar.

Toen we op één september vorig jaar uit Dubai -waar mijn man tot zijn pensioen gezagvoerder op een Boeing was bij Emirates- naar onze finca in Coin verhuisden, leek het allemaal nog zo romantisch: wonen in een originele, Andalusische finca. En ach ja, dat het een beetje vervallen was, daar moesten we ons maar overheen zetten. We gingen ‘gewoon’ verbouwen. En van het Spaanse leven genieten. Nooit meer niet naar buiten kunnen door de hitte. Schone, veilige straten. Weinig gezeur over Covid. Heerlijk en goedkoop uit eten. De Spaanse wijnen proberen. Self growing greens in de tuin, in plaats van zoals in Dubai alles altijd maar tweemaal per dag water moeten geven. Ja: Spanje! Hier was alles maar dan ook echt alles wat we ons wensten. En dat is het nog steeds. Maar een vervallen finca… De ongemakken die daarbij kwamen… Dat was voor een gezin dat het gemak van een oosters emiraat gewend was, iets teveel van het goede.

Maar goed: over het huis. We zaten er nu eenmaal en we moesten er iets mee. Dus begonnen we. s’ Morgens, als we uit onze bedden voorzien van elektrische dekens -als de elektra het die nacht toeliet- en met de drie dekbedden over elkaar kropen, eerst loeiheet douchen. Als de stoppen niet doorsloegen, tenminste.

Ontbijten in een keuken naast een elektrische kachel. De verwarming in de auto full force op weg naar school. Dan schoonmaken. Voorbereiden op de bouw. Die in november in gang werd gezet. Electra in de muren boren. Met als resultaat stof in onze kleren, bedden, neuzen en poriën. Buiten, in de modder, gingen graafmachines aan de slag voor de nieuwe riolering. En dat allemaal in de kou die februari, maart en april met zich meebrachten.

Maar nu eindelijk dan, zijn we aan het verven. En staan de kasten er. En kunnen we gewoon naar de wc, in plaats van bang te moeten zijn voor een fontein van poep in de keuken, omdat het vuil door alle boomwortels in de oude leidingen niet naar weg kon en broeide tot stinkende ontladingen omhoog. Het huis wordt een thuis. En Spanje, met lekker weer nu, is zoals we verwacht hadden: een veilig, schoon, vriendelijk en betaalbaar paradijs. Salud!

Margriet Marbus (53) is journaliste en schrijfster en woont sinds één september 2021 met haar man Etienne (65) en haar dochters (Freddy 19) en Felicia (15) in Coin, Malaga. Vanuit hier schrijft ze voor bladen en kranten over de hele wereld.

Cathelijne de Vilder: interior designer bij Acoola Decor

Showroom: Carril de Picaza, 30, San Pedro (Marbella) www.acoola.eu | info@acoola.eu | +34 951 569 655

Lampen als eye catcher

Wandbekleding blijft vaak een uitdaging. Kunst is ontzett end persoonlijk, iedere keer weer is het te veel of te weinig. Dan speelt het budget uiteraard ook nog mee: is het bijv. een vakanti e woning? Wordt het wellicht ook verhuurd? Willen we eens wat anders...? Kortom, het blijft een lasti ge!

Nu heb ik al eens geschreven over behang waar zo ontzett end veel mee gedaan kan worden maar we hebben een 2de oplossing gevonden: wandlampen!

Supereffi ciënt want naast het decorati eve element geeft het ook nog eens licht! We hebben een groot aanbod om ons aan ieder interieur aan te kunnen passen, qua sti jl en qua budget, zowel voor binnen als voor buiten. Zo geven we de gewenste ruimte een super sfeervol, cool en cosy, eff ect!